ΣΚΟΠΙΑ

Κρατάμε μέσ’ στα χέρια μας τα πρόσωπά μας

Και βλέπουμε χρωματιστές εκτάσεις
Οι σκέψεις μας γίνονται γεννιούνται
Στην κάθε μας ματιά.

Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα

Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στ’ αστέρια.

ΟΧΘΗ

Eίμεθα στη όχθη σαν προβλήτες

Τα χέρια μας απλώνονται στον ουρανό
Και κατεβάζουν τα πουλιά
Και τα κελεύσματα των οδοιπόρων.

Μία γυναίκα κάποτε μας σταματά

Αν δεν γελάσει πρόκειται να βρέξη.

Από την «Ενδοχώρα», (1945).