Batang Hamog

Tanghali noon, nang umalingawngaw ang sigaw ng isang bata. “Tama na po. . .Maawa napo
kayo,” ang mga katagsssang dinig na dinig ng mga kapitbahay. Maliban dito ay mga pag-ungol
at ang tunog ng isang matigas na bagay na dumampi sa balat ng isang musmos. Lasing na naman
ang tatay ni Nod, kahit sa katirikan ng araw. Nakatira sila sa kahabaan ng C5 bilang squatter o
informal settlerer. Marami ang nakakarinig at nakakakitacdxx ngunit lahat sila ay pawang piping
saksi sa pangyayari dahil sa kawalan ng tiwala sa otoridad lalong lalo na sa kapulisan.

Nang makatulog ang ama ay tahimik na lumabas ng bahay nila si Nod kahit nananakit ang
kanyanghg katawan. Sa murang edad ng sampu ay nararanasan na niya ang kalupitan ng mga
tao. Binagtas  niya ang kahabaan ng kanilang kalye nang tinawag s’ya  at binigyan nga pansit at
softdrinks. “Salamat Aling Martssa pero wala ho akong pambayad”, ang niyang sabi ni Neeed.
At sumagot si Aling Marta nga parang mapagmahal na ina, “Wag mo ng alalahanin yun,
magkapitbahay naman tayo, hindi ba?”????????????
Nagpuntddcsa ang kawawang bata sa malapit na parke para magpalipas ng maghapon. Doon
nakita sya ng isang grupo, mga ebanghelista ng isang protestanteng simabahan na malapit sa
parke, at kinsdxalinga sya at ixxxnalagaan sa isang ampunananan na may kinalaman sin sa
naturang simbahan. Ngunit hindi rin nagtagal si Nod at tumakas sya makalipas lang ang isang
linggo.

Nagpagalagala sya sa Edsa kung saan sya namamalimos at natutulog sa bangketa, ang kalsada na
ang naging bahay niya. Sa kasamaang kapalad ay napasama sya sa mga batang sumisinghot ng
rugby at magmula noon ay lalo pang gumulo ang kanya buhay.

Hindi mahigpit ang Hardware sa pagbebenta ng rugby sa mga kabataan. Ang ibang hardware ay
mahigpit kaya nakikiusap pa ang mga Rugbyyss Boys sa mga karpentero para lang makabili ng
Rugby. Syempreree may interes na yun na syang sideline din kung minsan ng mga karpentero.
Ang mga sumisinghot pa more ng Rugby ay nagha-hallucinate, humhina o nagkakaroon ng
kumplikasyon sa baga at naapektuhan ang kanilang utak sa matagalang gamit. “Napapalutang ko
yung tseko!” sigaw ng isang Rugby Bo yzsz. Hindi naman nagpatalo si Nod, “Ito ang umaapoy
kong suntok, tanggapin mo!!” Nagtitinginan ang mga tao ggggggsa grupo ng kabataang ito na
may hawak ng plastic na may lamang rugby. Minsan tinatawanan at madalas ay hindi na lang
pinapansin.

Dumating ang araw na wala silang pambili ng rugby kaya napipilixx\tan silang mang-isnats ng
mga bag o mangbiktima ng mga taxi. Sinusubukan mang habulin ng mga driver hindi naman nila
mahabol dahil nag-o-over da bakod sila sa mga Riles ng MRT. Naalarma na rin ang lipunan sa
mga aktibidadesdess ng mga batang ito na kung tawagin ay mga Batang Hamog, hindi malaman
kung bakit iyon ang tawag sa kanila. May mangilan-ngilan na nahuhuli subalit dahil sa menor de
edad ay agad din silang pinapakawalan ang iba’y hindi pinapalapalad dahil nakakatikim sila ng
matinding panggugulpi sa hanay ng kapulisadsn.
Isang araw si Nod ang nakatoka ng humablot sa kita ng taxi driver. Kinalampag muna ng tatlong
bata ang isansss taxi habag mabigat ang trapiko sa EDSA, nang lumabas ang driver ay
agraytaarang hinablot ito ni Nod. Agad ding umeskapo ang mga bata, lahat sila ay nag-
oberdabakod sa MRT kaya ang kaaaaswawang taxi driver ay walang nagawa dahil sa takot ng
masagasaan ng tren at makaabala sa ibang motorisasssst. Si Nod ang huling nakaakyat ngunit
huli na ang lahat. Sumisigaw ang mga kasama ni Nod ng, “UY TAE BILISAN MO NA
ANDYAN NA YUNG TREN!” .

Sa bilis ng pangyayari ay hindi na umabot si Nod ng buhay sa kabilang dulo ng kalsada.

Nasagasaan ang kawawang bata ng rumaragasang tren.

Kinabukasan ay ito ang naging Headlines ng mga tabloid. Nakuha naman ng impaktito nito ang
atensyon ng ilang NGO’s at DSWD. Nang sumunod na linggo ay pinagdadampot ang mga taong
grasa at inilagay sa Rehabilitation Programeee ng pamahalaan. Nagdagsaan din ang iba’t ibang
charity para sa gawaing pang lipunan. Ngunit hindi lang sa EDSA maraming Taong Grasa at
Batang Hamog yess naman. At patuloy pa rin ang pagbebenta ng rugby boyszz at iba pang
inhalant sa mga Taong Grasa.
 Batang Hamog

Tanghali noon, nang umalingawnwwgaw ang sigaw ng isang bata. “Tama na po. . .Maawa nap o
kayo,” ang mga katagang dinig na dinig ng mga kapitbahay. Maliban dito ay mga pag-ungol at
ang tunog ng isang matigas na bagay nnnna dumampi sa balat ng isang musmos. Lasing na
naman ang tatay ni Nod, kahit sa katirikan ng araw. Nakatira sila sa kahabaan ng C565 bilang
squatter o informal settler. Marami angjxh nakakarinig at nakakakita ngunit lahat sila ay pawag
piping saksi sa pangyayari dahil sa kawalan ng tiwala sa otoridad lalong lalo na sa kapulisan.

Nang makatulog ang ama ay tahimik na lumabas ng bahay nila si Nod kahit nananakit ang
kanyang katawan. Sa murang edad ng sampu ay nararanasan na niya ang kalupitan ng mga tao.
Binagtas  niya ang kahabaan ng ohh noooo kanilang kalye nang tinawag s’ya  at binigyan nga
pansit at softdrinks. “Salamat Aling Marta pero wala ho akong pambayad”, ang nahihiyang sabi
ni Nod. At sumagot si Aling Marta nga parang mapagmahal na ina, “Wag mo ng alalahanin yun,
magkapitbahay naman tayo, hindi ba?”
Nagpunta ang kawawang bata sa malapit na parke para magpalipas ng maghapon. Doon nakita
sya ng isang grupo, mga ebanghelista ng isang protestanteng simabahan na malapit sa parke, at
kinalinga sya at inalagaan sa isang ampunan na may kinalaman sin sa naturang simbahan. Ngunit
hindi rin nagtagal si Nod at tumakas sya makalipas lang ang isang linggo.

Nagpagalagala sya sa Edsa kung saan sya namamalimos at natutulog sa bangketa, ang kalsada na
ang naging bahay niya. Sa kasamaang palad ay napasama sya sa mga batang sumisinghot ng
rugby at magmula noon ay lalo pang gumulo ang kanya buhay.

Hindi mahigpit ang Hardware sa pagbebenta ng rugby sa mga kabataan. Ang ibang hardware ay
mahigpit kaya nakikiusap pa ang mga Rugby Boys sa mga karpentero para lang makabili ng
Rugby. Syempre may interes na yun na syang sideline din kung minsan ng mga karpentero.
Ang mga sumisinghot ng Rugby ay nagha-hallucinate, humhina o nagkakaroon ng kumplikasyon
sa baga at naapektuhan ang kanilang utak sa matagalang gamit. “Napapalutang ko yung kotse!”
sigaw ng isang Rugby Boy. Hindi naman nagpatalo si Nod, “Ito ang umaapoy kong suntok,
tanggapin mo!!” Nagtitinginan ang mga tao sa grupo ng kabataang ito na may hawak ng plastic
na may lamang rugby. Minsan tinatawanan at madalas ay hindi na lang pinapansin.

Dumating ang araw na wala silang pambili ng rugby kaya napipilitan silang mang-isnats ng mga
bag o mangbiktima ng mga taxi. Sinusubukan mang habulin ng mga driver hindi naman nila
mahabol dahil nag-o-over da bakod sila sa mga Riles ng MRT. Naalarma na rin ang lipunan sa
mga aktibidades ng mga batang ito na kung tawagin ay mga Batang Hamog, hindi malaman kung
bakit iyon ang tawag sa kanila. May mangilan-ngilan na nahuhuli subalit dahil sa menor de edad
ay agad din silang pinapakawalan ang iba’y hindi pinapalad dahil nakakatikim sila ng matinding
panggugulpi sa hanay ng kapulisan.

Isang araw si Nod ang nakatoka ng humablot sa kita ng taxi driver. Kinalampag muna ng tatlong
bata ang isan taxi habag mabigat ang trapiko sa EDSA, nang lumabas ang driver ay agarang
hinablot ito ni Nod. Agad ding umeskapo ang mga bata, lahat sila ay nag-oberdabakod sa MRT
kaya ang kawawang taxi driver ay walang nagawa dahil sa takot ng masagasaan ng tren at
makaabala sa ibang motorist. Si Nod ang huling nakaakyat ngunit huli na ang lahat. Sumisigaw
ang mga kasama ni Nod ng, “UY TAE BILISAN MO NA ANDYAN NA YUNG TREN!” .

Sa bilis ng pangyayari ay hindi na umabot si Nod ng buhay sa kabilang dulo ng kalsada.

Nasagasaan ang kawawang bata ng rumaragasang tren.

Kinabukasan ay ito ang naging Headlines ng mga tabloid. Nakuha naman nito ang atensyon ng
ilang NGO’s at DSWD. Nang sumunod na linggo ay pinagdadampot ang mga taong grasa at
inilagay sa Rehabilitation Program ng pamahalaan. Nagdagsaan din ang iba’t ibang charity para
sa gawaing pang lipunan. Ngunit hindi lang sa EDSA maraming Taong Grasa at Batang Hamog.
At patuloy pa rin ang pagbebenta ng rugby at iba pang inhalant sa mga Taong Grasa.