leczniczych w celu: leczenia skóry i włosów, leczenia fizykalnego, uregulowania temperatury ciała (oziębienie, gorączka, przegrzanie), leczenia zaburzeń krążenia krwi. Wykonanie zabiegu na zlecenie lekarza. Stosowanie zasad aseptyki i antyseptyki. Wykonanie kąpieli po upływie minimum 2 godzin po posiłku. Ochrona pacjenta przed ochłodzeniem. Niezamykanie drzwi łazienki od wewnątrz ani niepozostawianie pacjenta samego podczas kąpieli. Zapewnienie bezpieczeństwa i wygody. Kontrolowanie temperatury kąpieli. Wypełnienie wodą wanny do połowy jej wysokości. Delikatne osuszanie skóry zamiast wcierania ręcznikiem, ponieważ każdy ruch tarcia zwiększa podrażnienia skóry i nasila objawy choroby. Bezpośrednio po kąpieli nakładanie pacjentowi zaleconych dodatkowo przez lekarza leków np. maści. Obserwowanie stanu miejscowego skóry pod kątem wysypki, zaczerwienienia, swędzenia. Wyciągnąć korek spływu wody. Głowę pacjenta utrzymać nad poziomem wody. Uruchomić alarm. Kontrolować parametry życiowe. W razie potrzeby wdrożyć czynności reanimacyjne. Z pomocą osób trzecich pomóc pacjentowi wyjść z wanny. Pielęgniarka wykonuje zabieg na zlecenie lekarza, powinna znać leki i środki lecznicze stosowane do kąpieli. Do jej zadań należy: określenie czasu i wykonania zabiegu (10-30 minut) sprawdzenie czy w przeszłości chory miał wykonywaną kąpiel leczniczą i jak na nią zareagował przygotowanie właściwej temperatury kąpieli obserwowanie pacjenta określenie ilości wody w wannie i pozycji pacjenta podczas kąpieli przygotowanie pomieszczenia kąpielowego: odpowiednia temp., zamknięte okna po przewietrzeniu pomieszczenia, umycie i zdezynfekowanie wanny. lek,środek leczniczy w odpowiedniej ilości i stężeniu ręcznik kąpielowy wkładka do wanny- zapobiega się ślizganiu w wannie termometr kąpielowy materiały opatrunkowe (gdy występują rany na ciele pacjenta) czysta bielizna. Przystawianie bańki do skóry (wewnątrz której wytworzone zostało podciśnienie) i spowodowanie przekrwienia tętniczo-żylnego oraz pękania powierzchownych naczyń włosowatych. Wynaczyniona krew odbierana jest przez system obronny organizmu jako obce białko i jest bodźcem do wytworzenia dużej ilości ciał odpornościowych. Podciśnienie uzyskuje się przez wprowadzenie do wnętrza bańki mniej więcej na 1 s zapalonego kwacza; wypompowanie powietrza z bańki (bańki bezogniowe). Choroby infekcyjne układu oddechowego: zapalenia płuc, oskrzeli, zapalenia górnych dróg oddechowych przeziębienia. choroby dermatologiczne – grzybicze, bakteryjne, alergiczne, blizny, znamiona ciąża, choroby nowotworowe, gruźlica, wyniszczenie organizmu, zaburzenia hematologiczne (niedokrwistość, hemofilie) kruchość naczyń krwionośnych. na plecach i na klatce piersiowej – rzędami w odstępach około 2-centymetrowych. Nie umieszczać: na kręgosłupie, łopatkach, okolicach nerek, mostku, obojczykach, gruczołach i brodawkach piersiowych, okolicach serca, żołądka i głównych naczyń krwionośnych (linia przebiegająca przez środek klatki piersiowej i brzucha oraz okolice obojczyków). u dorosłych – 20 minut u dzieci 10 - minut
Po postawieniu baniek chory nie powinien
opuszczać łóżka przez najbliższe pół godziny.
Przez 2-3 dni od tego zabiegu raczej nie
powinno się wychodzić z domu. Bańki 20-40 sztuk (wielkość i ilość zależy od wieku pacjenta i zlecenia lekarskiego) Stężony 70% alkohol etylowy Palnik, lampka spirytusowa lub świeczka 3-5 kwaczy (watotrzymaczy) Wazelina lub krem natłuszczający Waciki Przygotowanie 20-40 szt. baniek Sprawdzenie, czy bańki nie są uszkodzone Ogrzanie baniek w wodzie o temperaturze 40-42°C U osób wychudzonych natłuszczenie skóry Uformowanie kwacza o długości 2-3 cm Dobre umocowanie kwacza i odciśnięcie z nadmiaru spirytusu Zabezpieczenie włosów pacjenta Krótkie wypalanie bańki, tuż nad miejscem przystawienia Przystawiać bańki w odległości ok.2cm jedna od drugiej Omijanie zmian patologicznych na skórze Przy zdmuchiwaniu ognia z kwacza- stanąć tyłem do pacjenta Po zdjęciu baniek osuszyć skórę ręcznikiem Oparzanie Zranienie Oziębienie Przeziębienie Nieskuteczność zabiegu Przyłożenie do skóry warstw okładu- wilgotnej, folii i warstwy suchej i szczelne ich przybandażowanie w celu miejscowego ocieplenia tkanek. Bóle mięśniowe, nerwobóle Przykurcze Wzdęcia Oziębienie Choroby reumatyczne Zapalenie ucha środkowego Utrudnione gojenie się ran Krwotoki Ostre stany zapalne grożące perforacją np. ostre zapalenie wyrostka robaczkowego Oparzenia U pacjentów z chorobą nowotworową U pacjentów w początkowym, ostrym okresie zapalenia Zabezpieczenie skóry wazeliną przy dłuższym stosowaniu Zmiana co 6-8 godzin Szczelne zamocowywanie- ochrona przed utratą ciepła Po zdjęciu okładu pozostawienie warstwy suchej na okres ok. 30 minut