ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ

Η εφηβεία συνοδεύεται από μοναχικότητα. Μέσα από αυτήν ο έφηβος αρχίζει να

σκέφτεται σαν μονάδα και αμφισβητεί τις σημαντικές σχέσεις της ζωή του, με γονείς, με
οικογένεια, με φίλους, με δραστηριότητες που τον γέμιζαν και τώρα δεν τον εκφράζουν… Οι
σκέψεις αυτές τον αγχώνουν και αποσύρεται στον εαυτό του για να επανεξετάσει σχέσεις
με σημαντικά πρόσωπα, δραστηριότητες, καταστάσεις. Έχει ανάγκη αυτή τη μοναχικότητα
για να βάλει σε τάξη τον εαυτό του, τα συναισθήματά του, να αξιολογήσει ποιους
ανθρώπους μπορεί να εμπιστευτεί, να κάνει σχέδια για το μέλλον του. Με αυτή τη
διαδικασία σταδιακά ορίζει τον εαυτό του, μέσα από την αποστασιοποίηση και
απομάκρυνση από τα δεδομένα της παιδικής ηλικίας.

Θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στην μοναξιά και στη μοναχικότητα.
Όταν ο έφηβος επιλέγει να περάσει χρόνο μόνος του και να ηρεμήσει μακριά από τους
άλλους δεν μιλάμε για μοναξιά αλλά για μοναχικότητα η οποία αποτελεί συνειδητή
επιλογή.Η μοναξιά αντίθετα δεν είναι επιλογή. Μοναξιά μπορεί να υπάρχει ακόμη κι αν
κάποιος, έχει ανθρώπους γύρω του αλλά αισθάνεται ότι δεν τον καλύπτουν. Η μοναξιά
είναι ένα θλιβερό συναίσθημα απομόνωσης από τους άλλους ανθρώπους, που
συνοδεύεται συνήθως από κούραση ψυχική, πικρία ακόμη και απόγνωση. Δεν ταυτίζεται με
την συνειδητή επιλογή κάποιου να μείνει μόνος του. Επίσης η μοναξιά δεν ταυτίζεται με
την κοινωνική απομόνωση και έτσι  μπορεί κάποιος να βιώσει μοναξιά ακόμη και όταν
βρίσκεται μέσα στο πλήθος, στην παρέα του ή στην οικογένειά του, αν αισθάνεται ότι οι
άλλοι τριγύρω δεν τον ακούνε, δεν τον κατανοούν, ή δεν τον αγαπούν.