წმიდა ეფრემ ასური – საშინელი სამსჯავრო

Share

მოვა დღე, ძმანო, აუცილებლად მოვა და არ აგვცდება დღ

როდესაც ადამიანი მიატოვებს ყველაფერს, მიატოვებს ყველას და მარტო წავა თავადაც ყველასაგ
მიტოვებული, დამცირებული. გაშიშვლებული, უმწეო და არ ეყოლება, არც თანამდგომი, არც მეგზური, თუ
სიკვდილის დღემ მოუსწრო მას „იმ დღეს როცა არ ელის და იმ ჟამს, როცა არ არ იცის" (მათე 25-50)
 
როდესაც ადამიანი უზრუნველადაა, მხიარულობს, გართულია ამაოებით, ტკბება სიმდიდრით, ფუფუნებაში
მოულოდნელად მოვა ის საათი, და ყველაფერს ბოლო მოეღება; მცირედი ციებ-ცხელება და ყველაფერ
ხრწნადი გახდება, ამაო გახდება, რადგან ერთი ტკივილიანი ბნელი ღამე – და ადამიანი წავა საუკუნოდ ი
სადაც წაიყვანენ.
 
აუცილებლად დაგჭირდება მაშინ, ადამიანო, მეგზური, თანამდგომი, სულთან განშორების ამ ჟამს მხსნელ
ლოცვა დაგჭირდება და დიდი იქნება
 მაშინ შენი შიში, დიდი იქნება შენი ძრწოლა, რადგან დიდია საიდუმლოება სიკვდილისა და დიდ
გადატრიალება ხდება ამა სოფლიდან იმ ქვეყნად სულის გადასვლის ჟამს.
 
თუ ამ დედამიწაზე ერთი ქვეყნიდან მეორეში გადაადგილებისას გვესაჭიროება გამცილებელი დ
ხელმძღვანელი, მით უმეტეს საუკუნო უსასრულობისკენ გადასვლისას, საიდანაც არავინ დაბრუნებულ
დაგვჭირდებიან მეგზურნი! დიდი საიდუმლოება დევს გარდაცვალებაში და არავის ძალუძს ახსნას
საშინელი საიდუმლო.
 
 
საშინელი სამსჯავრო
 
რაღაც საშინელს და ამაზრზენს განიცდის იმ წუთას სული, ხოლო უზრუნველად მიწაზე მყოფებმა არავინ ა
ვუწყით ამის შესახებ არაფერი. შემჩნეული გაქვთ მომაკვდავ და სიკვდილთან ბრძოლაში მყოფ ადამიანთ
მდგომარეობა? – რა საშინელ დღეში არიან ისინი? რა შფოთში? ხედავთ, თუ როგორ ამოიოხრებენ ხოლმ
როგორ ასხამთ ცივი ოფლი, აქეთ-იქით ატრიალებენ თვალებს, ზოგი კბილებს აღჭრიალებს, ბევრი თმე
იგლეჯს თავზე, როგორ წამოხტებიან ხოლმე ლოგინიდან და შეძრწუნებულთ გაქცევა სურთ სიკვდილიდა
როგორ ხედავენ იმას, რაც ადრე არ ენახათ; ესმით ზეციური მეუფეების ხმები, ითმენენ იმას, რასაც აქამდე ვე
ითმენდნენ, ეძებენ მეგზურს, მხსნელს – და არავინ ემგზავრებათ, ეძებენ მანუგეშებელს, და ვერავინ ანუგეშე
მათ, ვერც ვერავინ ბედავს ამას, რადგან ჩვენ თავადაც შეშინებულები უმწეოდ ვეკითხებით მომაკვდავ
„როგორ გრძნობ ახლა თავს? ნუ გეშინია, ღმერთი ყოვლადმოწყალეა!" მაშინ ჩვენც ვტირით და არ გვამოძრავე
მათდამი ფარისევლური სიყვარული, აღარც ამაოებაზე ვფიქრობთ, არამედ იმ წუთას მათით შეძრწუნებულე
ჩვენ საკუთარ თავს დავსტირით!
 
ამა სოფლიდან წამსვლელი ყველას მოგვმართავს და ამბობს:
 
„მშვიდობით, მშვიდობით – ძმანო! ჩემო კეთილო ძმანო! ახლა ბეჯითად ილოცეთ ჩემზე, ამ ბოლო ჟამს შო
გზაზე მივდივარ, იმ გზაზე, რომლითაც ჯერ არ მივლია, ახალ ქვეყანაში მივდივარ, საიდანაც არავ
დაბრუნებულა, ბნელ მიწაში მივდივარ, სადაც არ ვიცი რა დამხვდება – ღრმა ჯოჯოხეთში, საიდანაც არავ
მობრუნებულა!
 
მშვიდობით, ჩემო საყვარელო ძმანო, აღარ მყავს არავინ! მშვიდობით, მეგობრებო, აღარა ვარ თქვენი მეგობარ
უცხო ვარ თქვენთვის! მშვიდობით, მშვენიერო მიწიერო ზმანებებო, ჩემთვის უკვე აზრი დაკარგა ყველაფერმ
აღარ არის ჩემთვის უკვე დიდებული ამსოფლიური აღარანაირი სილამაზე, არამედ შიშით ვძრწი და ვტირი!
 
შემინდეთ, მოყვასნო ჩემნო, ცოტა ხანში თქვენც წახვალთ იქ, სადაც ახლა მე მივდივარ, დააჩქარეთ სინანული
იქ გელით, დააჩქარეთ ჩემთან მოსვლა, და დაგელოდებით, ხოლო ჩვენ უკვე წამსვლელები აღა
დაგიბრუნდებით, ვეღარ გნახავთ!
 
ამქვეყნად რაც შევისწავლეთ, ის ვიცით მხოლოდ, რასაც ვიქმოდით, იმას მივიღებთ საზღაურად; აგე
მივდივართ და აღარ დაგიბრუნდებით, თუ რამ შევწირე, იქ დამხვდება და თუ რაიმე დავიტოვე ამ მიწაზე, რ
სარგებელი მექნება იმ ქვეყნად? თუ ვინმეს მივუტევე, მეც სიკვდილის ამ ჟამს მომეტევება, და თუ ვინ
დავიცავი, მის გამო ვპოვებ დაცვასაც, და თუ ვინმე ვიხსენი, ეს დამეხმარება! მტანჯველი და მძიმეა ჩემთვის
საათს ჩემი სულის გარდასვლა იმ ქვეყანაში, რომელსაც მე არ ვიცნობ!
 
ყველაზე აუტანელი ეს ბოლო საათია ჩემი ცხოვრების, რამეთუ მოუმზადებელი მივდივარ, უკუნეთია ჩე
ცხოვრების ეს ღამე, რამეთუ მოკვეთილი ვარ უფლისგან, როგორც ხმელი და უნაყოფო ხე. მძიმეა ჩემთვის
გზა, რამეთუ არ გამაჩნია კეთილი დამრიგებელი, ხოლო, თქვენ მწარე ცრემლით დამიტირეთ და მომეხმარეთ
ძმანო, უფლისადმი თქვენი ლოცვით მომეხმარეთ…იყავით გულმოწყალენი, ილოცეთ ჩემზე, რამეთუ იქნ
თქვენი ლოცვით ხსნა მოვიპოვო.
 
რისთვის უნდა დამინთოთ ბევრი სანთელი? არ აღმინთია მე ჩემი სულის ნათება! რად უნდა შემმოსოთ ნათე
სამოსში, არ შემოსილა ჩემი სული არანაირი ღვთიური ნათელით! რისთვის უნდა განმბანოთ წყლით? ა
დამიღვრია ჩემი ცოდვებისათვის სინანულის ცრემლები, ვითარცა წყლები! რისთვის უნდა მომათავსო
წმინდანების მსგავსად სასახლეში? არც ჩემი ცხოვრების წესით და არც ზნეობით, არა ვარ მათ მიმსგავსებული
 
ჰოი, როგორ ვატყუებდი საკუთარ თავს! როგორ ვიმშვიდებდი თავს და ვამბობდი: „ჯერ ახალგაზრდა ვა
ცხოვრებით დავტკბები, ამა სოფლის სიამეებს ვიგემებ, მერე კი მოვინანიებ, ღმერთი კაცთმოყვარეა დ
უსათუოდ შემინდობს!" ასე ვმსჯელობდი ყოველ დღე და უგვან ცხოვრებას ვეწეოდი!
 
მასწავლიდნენ სამსჯავროზე და არ ვისმენდი, მმოძღვრავდნენ ჯოჯოხეთზე, და მე კი უზრუნველა
ვიცინოდი, ვისმენდი სახარებას, და ღვთისათვის ვერაფერს ვთმობდი, სიცოცხლეს კი ვამთავრებ, ისე, რო
ვითომდაც არაფერი მსმენია ღმერთის სამსჯავროზე!
 
ყოველდღე ვისმენდი სიკვდილზე, მაგრამ დავცინოდი მის მოშიშთ და ისე ვცხოვრობდი როგორც უკვდავ
ახლა კი მოუმზადებელი მივდივარ ამ ცხოვრებიდან და აღარავინ მყავს დამხმარე! წამასწრეს ანგელოზებ
მოუნანიებელს, უზიარებელს და აღარავინა მყავს მხსნელი! ლოცვას აღვავლენ, მაგრამ აღარავინ ისმენს,
მსჯიან და არავინ არის გამომხსნელი ამ სასჯელიდან! რამდენჯერ გადავწყვიტე მონანიება და ის
ვიმეორებდი ცოდვას! რამდენჯერ მივეახლე უფალს და ისევ განვეშორე! რამდენჯერ შემინდო მ
გულმოწყალემ და ისევ გავანაწყენე! და, აი, მივდივარ გაჭირვებული, უმწეო, გაშიშვლებული, სიბნელი
მოცული…რამდენი მშვენიერი სიკეთე მომცა ღმერთმა და უმადურობით და უზნეობით ვარისხებდი ყოველთ
მეუფეს…
 
ასე გვესაუბრებიან ხშირად მომაკვდავნი და უფალს მწარე გოდებით ევედრებიან, უცბად ენა ებმევათ, ბაგეებ
უდუმდებათ, ხმა უწყდებათ, რადგან დგება ბოლო წუთი სულისა და ხორცის საშინელი განშორებისა!
 
რა არის ადამიანი? – არარაობა!
რა არის ადამიანი? – მატლი!
რა არის ადამიანი? – ფერფლი!
რა არის ადამიანი? – აჩრდილი!
რა არის ადამიანი? – ლანდი!