కథా మార్గ దర్శి

డిసెంబర్ 2020 సెంచిక

 ఇదీ వర్స
సంఖ్య విషయం పేజీ సంఖ్య
1. మా జట్టు i

2. కృతజఞ తలు ii

3. కథా కీయం iii

4. ఈ నెల విశిషు అతిథి v

5. కథా మార్గ దర్శి viii

6. దీపావళి కథల పో ట్ీ విజేతల గుర్శంచి x

కథలు

సంఖ్య కథ పేర్ు ర్చన పేజీ సంఖ్య

1. తానే నేనెై భాగయలక్ష్మి అపపిక ండ 1

2. ఆర్్ర చినుకులు వాణి శ్రీనివాస్ గొర్శి 7

3. అక్కరకు రాని చుట్టం వసుంధర్ 11

4. వికృతి .. సపంహ ప్రసాద్ 16

5. ఇది కథ కాదు మణి వడల మాని 25

6. ముఖ్చితరం పెమిర్ాజు విజయ ర్ామచందర 30

7. ఆకాశం వంగశంది డా. ఎమ్. సుగుణార్ావు 37

8. ఆకాశానికి గుంజలు చాగంట్ి ప్రసాద్ 44

9. నాలుగక్షర్ం ముకకలు కృపాకర్ పో తుల 51

10. ఋణం డా. లక్ష్మి ర్ాఘవ 55

ఇంకా మా జట్టు

i
ii
 “కథా” కీయిం

ఆలోచన వచ్చి అర్నెలలు అయింది. కార్యర్ూపిం దాల్చిన

ఐదు నెలలోు ఐదు సించ్చకలల ఠించనుగా వచ్చిసాయ.
అిందులో ఓ పరత్చయక సించ్చక కూడా ఉింది. ర్చయత(త్రర)లల,
శ్రేయోభిలాషులల, పాఠకలలల .. ఇలా అిందర్ూ తలో చ్ెయయ
వేసి మ ిందుకల నడిపిసు ునాెర్ు. అిందుకే .. వీర్ిందర్ి కోసిం,
ఈ కథా మింజర్ి నడక చ్ెపాాలనిపిించ్చింది.

కర్ు , కర్మ, కరేయలకల .. మ ిందు ఇదద ర్మే నాింది పల్చకాిం. ఒకర్ు బింగ ళూర్ు, ఇింకొకర్ు విశ్ాఖలో నడక
పారర్ింభిించ్ాిం. ఇదద ర్ి మధ్య చర్వాణి, లాపాాప్ ల దూర్మే ఉింది. తర్ాాత కొిందర్ు మితురలత్ో మాట్లుడి,
నామకర్ణిం చ్చసి జూనలో ర్ింగింలోకర దిగాిం. ర్నిండు నెలలల గడిచ్చసర్ికర, నేను సైతిం అింట్ూ బొ మమలల
వేసు ానింట్ూ అనకాపల్చు నుించ్చ ఆర్ిాసా ుగార్ు వచ్చి కల్చసార్ు. అలా మ గు ర్ిం .. బింగ ళూర్ు, విశ్ాఖపట్ెిం,
అనకాపల్చు లో ఉింట్ూ కథ నడుపుతునాెిం.

పరత్ర నెలా పదిహేనవ త్ార్ీఖు వర్కల ఇమెయలోు వచ్చి కథలనిెట్ిని, వచ్చి నెల విశిషా అత్రథికర ఇమెయల్
దాార్ా పింపి, వాట్ిలో మూడు బహుమతులకల, ఏడు సాధ్ర్ణ పరచుర్ణకల కథలను ఎింపిక చ్చసి, మూడు
ర్ోజుల లోపు ఇవావలసిిందిగా కోర్ుత్ాిం. వాట్ిత్ోపాట్ు ఆయనకర నచ్చిన, లేదా సూార్ిునిచ్చిన .. ఓ కథా
మార్ు దర్ిి మీద వాయసిం ర్ాసి పింపమని కూడా అడుగ త్ాిం. ఆయన ఆ పది కథల పేర్ు ు పింపిన తర్ాాత,
ఆ కథల్చె ఆర్ిాసా ుగార్ికర పింపుత్ాిం. మర్ో మూడు, నాలలగ ర్ోజులోు వాట్ికర బొ మమలల వేసి, వాట్ిని సాాన
చ్చసి ఆయన ఇమెయల్ దాార్ా మాకల పింపుత్ార్ు. ఈ లోగా ఆ పది కథలని తపుాలేు కలిండా చూసి, ఓ
వర్ుసలో ఉించ్చ, బొ మమలల ర్ాగానే వాట్ిని కథల పకాన చ్చర్ిి, పేజీల్చె తయార్ు చ్చసి, మర్ోసార్ి
తపప ాపుాలల చూసాుిం. ఈలోగా విశిషా అత్రథిగార్ు పింపిన కథా మార్ు దర్ిి మీద ర్ాసిన వాయసిం,
సింపాదకీయిం (కథాకీయిం), అలాగే విశిషా అత్రథిగార్ి పర్ిచయిం .. వీట్నిెట్ికర పేజీ మ సాుబ లల చ్చసి,
సిదధింగా ఉించుత్ాిం. మర్ో వెైపు .. ఆ నెల కథలకర నగదు బహుమతుల్చచ్చి శ్రేయోభిలాషి (లల) త్ో మాట్లుడి
ఆ పైకిం నెలాఖర్ుకర మాకల చ్చర్ేలా ఏర్ాాట్ు చ్చసుకలింట్లిం. అలాగే అనిె పేజీలల సమకూర్ాయా .. లేదా
అని నిశితింగా ఇదద ర్ిం చూసాుిం. ఇక .. అనిె సర్ిపో యాయనే అభిపారయింకర వచ్చిన తర్ాాత, పేజీలనిెట్ినీ
పుసు కర్ూపింలోకర తీసుకొచ్చి .. అమమయాయ అని అనుకోకలిండా .. ఓ ర్ోజు మ ిందుగా కథలల పరచుర్ిసు ునె
ఆయా ర్చయత(త్రర)లకూ, పరచుర్ణకల సవాకర్ిించబడని కథల ర్చయత(త్రర)లకల ఇమెయల్ దాార్ా
త్ెల్చయచ్చయడిం .. వింట్ి పనులల మ గిసు ాిం. మధ్య మధ్యలో పత్రరక కావాలింట్ూ అభ్యర్ధ నలల పింపిన

iii
పాఠకలల ఇమెయల్ చ్చర్ునామాలను నమోదు చ్చసే పరకరేయ నడుసూ
ు ఉింట్ుింది. ఇక అనిె విధాలా సించ్చక
విడుదలకల అనువుగా ఉిందనే నిర్ణయానికర వచ్చి, నమోదు కాబడిన ఇమెయల్ చ్చర్ునామాలకల ఒకట్ో
త్ార్ీఖు మ ిందు ర్ోజు ర్ాత్రర, సించ్చక చ్చర్వేసే కార్యకేమిం మొదలెట్ా ి ఓ అర్గింట్లో మ గిసు ాిం. ఒకట్ో త్ార్ీఖు
ఉదయానికర పాఠకలల మెయల్ కర చ్చర్ిిందా, లేదా చూసుకలింట్లిం. బహుమతులల పప ిందిన ర్చయతల
బలయింకల ఖాత్ా వివర్ాలల అిందుకలనె వెింట్నే, వార్ికర ఆ బహుమతులల పింపి, అపుాడు గ ిండె నిిండా
ఊపిర్ి తీసుకలని, త్రర్ిగి ఆ నెల కార్యకేమానికర .. భ్ జిం మీద కిండువా వేసుకలని మ ిందుకల నడుసాుిం.

ఇదిండీ .. కథా మింజర్ి సవరీన పేు !!

పత్రరక మొదలల పట్ిాన ఉదచదశ్యిం .. ఒకట్ి - య వ ర్చయత(తుర)లని పో ర తసహించ్ాలనీ, ర్నిండు - చ్ాలా మించ్చ
కథల తయార్ీకర చ్ెయయ అిందిించ్ాలని. ఏ మాతరిం గమయిం దిశ్గా నడిచ్ాిం? ఐదు సించ్చకల వయసునె
పసి పత్రరకకర పదద పరశ్రె కదా!

***0***

iv
 ఈ నల విశిషట అతిథి

డా. బొ మమదేవర నాగకుమారి గ్ారు

ఇంగ్లీషులో Multi-Dimensional person అనే ఓ మూడు పదాల పదం ఉంది. అంటే తెలుగులో
బహుముఖ పరజ్ా ఞశాలి అని అనొచ్చు. అలా వివిధ కోణాలోీ పనిచేస్ూ త, అనినంటిలోనత నిష్ాాతులుగ్ా పేరు
గడంచ్చకునన అతికొదిి మందిలో మనం గరవం చెపపుకోగల తెలుగు సాహితీ కిరణం డా. బొ మమదేవర
నాగకూమారి గ్ారు!
జ్ంతు శాస్ూ ంర లో పి.హెచ్.డ సాధించి, వంటనే దిశ మారిు జ్రనలిజ్ంలో పి.జి. డప్లీ మా చేసారు. ఇంకా
చితరంగ్ా జ్ోతిషయ శాస్రతంలో ఎమ్.ఎ. చేసారు. ఇనిన డగ్లీలు ఉనన నాగ కుమారి గ్ారు తపుకుండా ఓ ప్ల ర ఫెస్ర్
గ్ా ఉదయ యగం చేస్ూ త ఉంటారని అనచకుంటాం. ఆశురయం.. ఆమెకు ఇంకా ఇషట మెైన జీవిత బంధలకు తరరవ
చ్తపెటట ే 'మాయరేజ్ బూయరో' నిరవహిస్ూ చనానరు. ఇలాంటి బహుముఖ పరజ్ా ఞశాలిగ్ారి విషయాలని ఆమె
మాటలలో ..

v
vi
***0***

vii
"సర్వేజన ాః సుఖినోభవంతు" అనే సంసకృత సూక్తిక్త 'సర్వే డిపార్ట్మంట్ వాళ్ళు సుఖంగా భవన ల్లో ఉంటారనే'
త తపర్ాాన్ని తమాషాగా చెప్పగలిగిన రచయిత క్ీ.శే. భర్ాగో అనబడే భమిడిపాటి ర్ామగోపాల్ం గారు. అచచంగా
తెల్ుగు కథల్న్న అందంచిన మొనిటి తరం కథకుల్లో చెప్పపక్ోతగగ గొప్ప రచయిత భర్ాగో. కథన్న అందంగా వండడమే
క్ాకుండ , చేతి ర్ాతన్న కూడ అందంగా వడిడంచగల్ 'వంటొచిచన మగాడు' గా గుర్ిింప్ప ప ందన భర్ాగో గార్ి "ఇటల
ో మీ
విధేయుడు" అనే కథ సంకల్న న్నక్త 1991 సంవతసరంల్ల క్వందరసాహితా అక్ాడమీ బహుమతి ల్భంచింద. ఆయన
కథల్లో మధ్ాతరగతి మందహాసాల్తో పాటల, ఎకకడో గుండెలిి పపండే న్నజాల్ూ ఉంటాయి. గతి తపపపన కరుణ, కఠిన
శిక్ష, గమన శ్రమ, వెని
ె ల్ నీడ.. వంటి కథలిి పాఠకుడు ఏ మూడ్ ల్ల చదవిన సర్వ, కథ పాతరల్లక్త వెళ్ళుపో త డు.
విచితరం ఏవిటంటే.. భర్ాగో సీర్ియస్ కథల్ు ఎకుకవగా ర్ాసపన , ఆయనక్త హాసా రచయితగానే ఎకుకవగా గుర్ిింప్ప
ఉంద. క్ారణం .. ఆయన సీర్య
ి స్ కథల్లో కూడ , ఎకకడో ఓ చిని చమత కరం, హాసాం, చతుర సంభాషణల్ు..
ఒకద న్నతో ఒకటి పెనవేసుక్ొన్న పాఠకులిి కటి్ ప్డేసి ాయి. ఆయన కథల్ు.. న్నద నంగా, సాఫీగా మొదల్ ై,
చదువరుల్ను ప్ూర్ిిగా చదవే వరకూ ల్ాక్టకళ్త యి. చదవేక్ా చ ల్ా క్ాల్ం పాఠకుడి మసపి షకంల్ల ఉండిపో త యి.
భర్ాగో గార్ి కథల్లో ఎకుకవగా గవరిమంట్ ఆఫీసుల్లో ప్న్న చేసే గుమసాిల్ే హీర్ోగా ఉంటారు. మన చుటట
్ తిర్ిగవ
పాతరల్ే కనబడత యి. మన ఇంటలో మాటాోడుకునే మాటల్ే వినబడత యి. కథల్క్త, ఆయన ర్ాసే శీర్ిికల్కు
న మకరణం చేయడంల్ల ఆయనక్త ఆయనే సాటి. ఇటల
ో మీ విధేయుడు, వంటొచిచన మగాడు, తడిసప మోపెడు..
అల్ా చెప్పపకుంటట పో తే న ల్ుగు వందల్ పేరో ు చెపాపలి. అయన కథల్ు చదవాక్ా “హాసా రచయిత” అన్న ఆయనక్త
ముదర వేయడం ‘సాహితా దోర హం’ అన్న కూడ చ ల్ామంద వాపో యారు. భర్ాగో తన ప్పసి కం గుర్ించి సేయంగా
చెప్పపకుంటట -- ''సరద కధ్ల్ు '' చ ల్ా వాటొో ''నల్ుగురు కూచున్న నవేే వేళ్ల్ న పేర్ొకప్ర్ి తల్చే'' వినొద తమకత
వపందన్న న సుురణ. సమాజం ల్ొ తటసథ ప్డే క్రరర్ాాల్ూ, నెచ
ై ాల్ూ, చీకటి క్ొణ ల్ూ, న కధ్ల్లో దృగొగచరం క్ావన్న
ప్రసంసా, అభసంసా కలిపపన క్తత ప్ప న క్తదవరక్వ ద ఖల్ు ప్డింద. అద మన
ై స్ పాయింట్ ఎల్ాగో, ప్ో స్ పాయింటట
అల్ాగవ అన్న ననుి నేను ఓద రుచకున్న, న ఈ సే-ప్పసి క-ప్రచురణ -వాసన న్ని సమర్ిధంచుకున్న, ఈ “భార్ీ బడెెట్
వెంచర్” ల్ొ దగవసాను (ప్పసి కం సేయంగా ప్రచుర్ించ రు.) సరద క్త (ఏదో ) ఆడితె, చ కలిద చీర ప్టల్కుప యిందన్న

viii
సామత. ఈ సరద కధ్ల్ ప్రచురణ న క్ొక వసాిాప్హరణం క్ాకుండ వపండ ల్న్న, ఈ ప్పసి కం, నేనూ బతిక్త
బట్ కటా్ల్నీ, నేనే తుముమకున్న, నేనే చిరంజీవ అనుకుంటలన ిను” అంటారు. ఇద చ ల్ు అయన హాసా
చతు’ర్ాత’ల్ల్ల అంతర్ీోనంగా ఉండే విషయ విషాదం!!

అల్ా అన్న భర్ాగోగారు కథల్తోనే సర్ిపట

ె ్ ల్ేదు..

"కథనకుతూహల్ం" పేరుతో ఓ శీర్ిికల్ల కథల్ు, వాాసాల్ు ర్ాసారు. ప్తిరకల్ల్ల కనబడే వాాపార ప్రకటనల్కు, ర్ోడో
మీద కనబడే హో ర్ిడంగ్సస మీద ఉండే వాాపార ప్రకటనల్కు, ఆ క్ాల్ంల్ల వీర్వ మాటల్ందంచేవారు. సపన్నమాల్ “ల్లన్నక్త”
వెళ్ుల్ేదు గాన్న, వీర్ిక్త సపన్నమాల్లకం అంటే చ ల్ా ఇష్ ం. సపన్నమాల్ మీద, సపన్నమా వాళ్ో మీద వాాసాల్ు, సమీక్షల్ు
ర్ాసపర్ాసప.. ఇహ ల్ాభం ల్ేదన్న, సపన్నమా పాటల్మీద “నూట ప్దహారుో” అనే ప్పసి క్ాన్ని ర్ాసప, సప న్నమా”ల్లన్న”వారు
చేయల్ేన్న సాహసం చేసారు. ఆ విషయమే గొల్ో ప్ూడి మారుతీర్ావప గారు ప్రసి ావిసూ
ి .. ”ఆయన “నూట ప్దహారుో”
తెల్ుగు సపనీ సంగీత న్నక్త వెయిా నూటప్దహారో కటిం. ఏ ఎం.ఫపల్ ప్టా్క్ో, ఏ కమిటెడ్ విద ార్ోధ చెయావల్సపన
ప్ర్ిశోధ్న. క్ాన్న ఆయన సపనీ సంగీత న్నక్త కమిటెడ్ అభమాన్న. అందుకన్న ర్టండు సారుో కృషప చేసప తన రుణం
తీరుచకున ిడు” అన ిరు.

భర్ాగో గార్ితో మాటాోడితే గురజాడ వార్ి నుంచి గొల్ో ప్ూడి వార్ి వరకు.. నేరుగా వార్ితో మాటాోడినటే్ ఉండేద.
ఎందర్ో రచయితల్ కథ సంకల్ాల్న్న అందంగా తయారుచేయడమే క్ాకుండ , ప్రముఖ సంసధ ల్ సావనీరో ను
రూపో ందంచేరు. ఇంక్ా చెప్పపక్ోవాల్ంటే.. ఎనోి వందల్ ప్పసి క్ాల్ మీద న్నకకచిచగా అందంచిన ఆయన సమీక్షల్ు
అజర్ామార్ాల్ే!

1932 ల్ల జన్నమంచిన భర్ాగో.. న ల్ుగటైదు ఉదో ాగాల్ు చేసన

ప సర్వ, ఎకుకవ క్ాల్ం సర్వే డిపార్ట్మంట్ ల్ల ఉన ి, అదే
ఉదో ాగం విశాఖప్టిం పో రు్ టరస్ ుల్ల చేసప, 1990 ల్ల ప్దవి విరమణ చేసారు. ఆరు కథ సంప్పటాల్ు, మూడు
నవల్ల్ు కూడ వెల్ువర్ించ రు. "ఆర్ామ గోపాల్ం" అనే అందమన
ై పేరుతో తన ఆతమకథన్న ప్రచుర్ించ రు. భర్ాగో
గార్ి గుర్ించి చెప్పపక్ోవల్సపన గొప్పతనం ఏమిటంటే.. 75 సంవతసర్ాల్ వయసుల్ల చక్టకర వాాధతో పాటల ఆరథర్టైటస్
ి
వాాధ వల్న ర్టండు క్ాళ్ళ
ో , చేతి వేళ్ో ళ సహకర్ించనప్పపడు కూడ ఆయన రచన వాాసంగం ఆగిపో ల్ేదు. చక్ారల్
కుర్ీచల్ల కూరుచన్న, తన రచనలిి సహాయకుల్తో క్ొనసాగించ రు. మనసుసన్న, మదడున్న తన చెప్పపచేతల్లో
పెట్ లకున్న, సహకర్ించన్న అన్ని అవయవాల్తో ర్ాజీప్డి, అవరసమైన చోట ల్ొంగదీసుకున్న పో ర్ాటం సాగించిన
యోధ్ుడు భర్ాగో. అందుక్వ.. ఆయన అంటటండేవారు "సాహీతీరంగంల్ల న కంటే ఘనుల్ు ఉన ిరు. క్ాన్న న
ప్రతాే కత న కుంద" అన్న.

అవపను.. అల్ా గరేంగా చెప్పపక్ోగలిగవ కథ మారగ దర్ిి "ఇటల

ో మీ విధేయుడు" భర్ాగో!!

***0***

ix
 దీపరవళి కథల పో టీ విజేతల ప్రిచయ్ం

“జీవన పో రాటం” రచయిత్రి జాస్తి రమాదేవి

ములకలల ంక గ్రామం, తూర్పుగ్ోదావరి జిలలలలో జన్మంచిన శ్రామతి
ర్మలదేవి గ్రర్ప ప్రస్ు తతం పరలవంచ, భదారదరర కొతు గుడంలో న్వరస్ం
ఉంటున్ాార్ప. వీరి తల్లల తండ్రరలు .. కీరు శ
ి ేషులు ముస్తనూరి
రరమలరరవు, ర్తాాంబ గ్రర్పల. తన కధాప్రస్ు రనంలో శ్రామతి ర్మలదేవి గ్రరి
వందకు పైగ్ర కధలు, కవితలు వివిధ ప్తిరకలోల ప్రచతరించ బడాాయి.
వివిధ కధల పో టీలలో ప్దరహేనత స్రర్పల బహుమతులు కూడా వచ్ాాయి. స్రహితయంలో ఓనమలలు
దరదంరద చిందర అనాయ్య ముస్తనూరి స్తబబయ్య చ్ౌదరి గ్రర్న్, స్రహితయ ప్రయ్లణంలో భర్ు శ్రా జే.వి.ఎన్. బాబు
గ్రర్ప తోడ్రగ్ర న్ల్లచి, స్హకరిస్ు తన్ాార్న్, శ్రామతి ర్మలదేవి గ్రర్ప ఆనందంగ్ర తలుప్ుతున్ాార్ప.

“దిశా నిరదేశం” రచయిత గంటి రమాదేవి

“గంటి ర్మలదేవి” అన్ే కలం పేర్పతో కథలు రరస్తునా శ్రా జి య్స్. శర్మ గ్రర్ప
1966 స్ంవతసర్ం నతంచి కథలు రరస్తున్ాార్ప. అలన్ాటి ఆంధరప్రభ వరర్ ప్తిరక
నతంచి, అన్ా వరర్, మలస్ ప్తిరకలలో వీరి కథలు ప్రచతర్ణ అయ్లయయి. 240 పైగ్ర
కథలు, 12 నవలలు రరసిన శ్రా శర్మ గ్రర్ప మరో రండ్ర స్ంవతసరరలలో ఎనభై
దశరకంలోకి అడ్రగు పటట బో తున్ాార్ప.

“ఘోష” రచయిత్రి :పొ తత

ి రి విజయలక్ష్మి

“శ్రావరరికి పేరమలేఖ” సిన్మల అనగ్రన్ే గుర్పుకు వచ్ేా ర్చయితిర శ్రామతి పొ తూ

ు రి

విజయ్లక్ష్మమ గ్రర్ప. న్ాలుగు దశరబాదలుగ్ర తలుగు స్రహితి ప్రప్ంచ్ాన్కి

చిర్ప్రిచితులే. 200 పైగ్ర కథలు, 20 నవలలె కరకుండా, రేడయో

మ న్ాటికలు,

ి ళ్ళు రరస్రర్ప. మంచి ఆరోగయకర్మైన హాస్యం, మలనవ స్ంబంధాల

టి.వి. సేరయ్

ప్రిమళాలతో వీరి ర్చనలు న్ండ్రగ్ర ఉంటాయి. స్రహితీ శిరోమణి, హాస్య కళాప్ూర్ణ .. వంటి బిర్పదతలు,

మరన్నా స్తాారరలు అందతకునా శ్రామతి విజయ్లక్ష్మమ గ్రర్ప మంచి వకు కూడానత.

***0***

x
 భలగూ లక్ష్ిి అపిుక్ొుండ

"అక్కా! అత్త మరీ క్ొత్త పెళ్ళి కూత్ురిలా

త్యారవుత్ున్నట్టు నాకు అనిపిసత ్ుంది.
ఉదయాననన జాగిుంగ్, జిమ్, త్రకాత్
మొలకలు, ఫ్ర
ూ ట్ జ్యూస్ లు .. అచ్్ు హీరోయిన్ల
దిన్చ్రూ పకట్ిసత ్ుంది!" త్న్ చారెడు కళ్ిన్్ వెట్క్కరుంగక తిప్ుుత్ూ విడడ
ూ రుంగక త్న్ తోడిక్ోడలితో
చెబుత్ుుంది లత్.
"నాకు అదే అనిపిసత ్ుంది లతా! మావయూ చ్నిపో యి ఏడు నెలలు అవుత్ుుందా! అప్ుట్ి న్్ుంచి ఇలానన
చేసత ో ుంది. నాకు తెలిసి ఒక ప్దిహేన్్ క్ేజిలు త్గిిన్ట్టుుంది. చాలా అుందుంగక మారిపో యిుంది. ఇదిగో తొమ్మిది
అవుతోుందిగక ఉదయ ూగకనిక్ి బయలదేరుత్ుుంది!" అని త్న్ నెైట్ీని ప్ట్టుక్ొని లాగుత్ున్న రెుండేళ్ి క్ొడుకుని
పరేమగక కస్రుకుుంట్ూ చెబుత్ుుంది స్న్ుంద.

త్న్ బెడడ
ే మ్ లో ఉన్న రకధక్ి క్ోడళ్ళి అనన మాట్లు వినిపిసత ్నానయి. క్కద్ .. క్కద్ విన్బడేలా
వకళ్ళి మాట్లలడుకుుంట్టనానరు. అవనమీ ఆమె మన్స్న్్ తాకలదద్. ఆమె కట్టుకున్న ప్చ్ుని చీర పెైట్క్ి
పిన్్న పెట్ు టకునన చోట్ ఉన్న చిరుగు చ్డసి, చిన్న న్వుా ఆమె పెదవులపెై ప్రసిుంది.

ఇరవెై ఏళ్ి ముుంద్ ఇలానన అదే ుం ముుంద్ ముసకతబెై త్న్్ హ్ూుండ్ బలూగ్ ప్ట్టుక్ొని ముుంద్క్ి
కద్లుత్ుుండగక చిన్న శబే ుం. క్ోప్ుంగక వెన్క్ిా తిరిగి చ్డసరసరిక్ి బికా మొహుం వనస్క్ొని, చేతిలో ఉన్న చీర
క్ొుంగుని వెుంట్నన వదిలి "సకరీ!" అన్న మాధవ్.
"ఇుంక్ెుంద్కు ఆ క్ొుంగు ప్ట్టుకుని సరకసరి నాతో పకట్ట ఆఫీస్క్ి వచెుయూుండి!" అుంది ఆద్రకే కలగలిసిన్
విస్గుతో.
"ఎుంద్కుంత్ కుంగకరు?" అని ముంచ్ుం మీద సకగిలప్డి త్ల క్ిుంద చేయిపెట్ు ి చిరున్వుాతో అడిగకడు.
"మీకుంట్ే ఈ రోజు సెలవు కన్్క, ఇలా విష్ు
ు మూరితలా ఫో జ్ క్ొడుత్ూ న్వుాతారు. నననీరోజు మీట్ిుంగ్
ఎట్ుండవకాలి. రిపో ర్టు సబిిట్ చేయాలి!" అని చీరన్్ సరుేకుుంది కుంగకరుగక.
"నీక్ెుంట్ి రకధా! న్్వనాదెైనా సకధిుంచ్గలవు!" అని దగి రగక వస్తన్న మాధవ్ ని చ్డసడ
త ,
"దడరుం అనాననా దడరుం..." చిరుక్ోప్ుంతో ప్కాక్ి తోసిుంది త్న్్.

1
త్లుప్ు త్ట్ిున్ శబే ుం విని ఈ ప్ేప్ుంచ్ుంలోక్ి వచిున్ రకధ త్లుప్ు తీసిుంది. "అత్త మాి!! ఆచారి గకరు ఈ
బలూగ్ మీక్ివామనానరు!" అని బలూగ్ ఇచిు వెళ్ళిపో యిుంది లత్.
బలూగోల ఉన్న చిన్న ఎరర పెట్ు తీసిుంది. అుంద్లో ఒుంట్ిగక న్వుాత్ున్న లాక్ెట్ కనిపిుంచిుంది. అది ఒుంట్ిదా?
త్న్ భరత కనాన ముుంద్గక, ముంగళ్ప్ేదుంగక త్న్ ఎద సిుంహ్సనానిన అలుంకరిుంచిుంది. త్న్ బిడూ లక్ి తొలి
తాయిలుం అయిుంది. ప్ేతిరోజు కళ్ికద్ేకుని చ్డస్క్ోకపో యినా, ఏ క్షణము వదలక గుుండెలల ో దాచ్్కున్న
ముంగళ్ సడతాేలు. సడతాేల మధూన్ ఉన్న నాన్ క్ోడ్ వకరధిగక ప్కా ప్కాన్ ఉుండేవి క్కనీ, ఇప్ుుడు
శకసీత య
ీ మో క్కదయ తెలియక పో యినా, వకట్ిని రెుండిుంట్ిని కలిపి లాక్ెట్ లా చేయిుంచ్్కుుంది. మనిషిక్ి మనో
ధరకినిక్ి మ్ముంచిన్ శకసత మ
ీ ేముుంది!! మన్శకశుంతిక్ి మ్ముంచిన్ సకావలుంబన్ ఏముుంది. ఆమెక్ి ఇప్ుుడు ఆ
లాక్ెట్ వనస్కుుంట్టుంట్ే త్న్ భరత న్్ ధరిసత ్న్నట్టుగక అనిపిుంచి, అలవకట్టగక గుుండెలల ో దాచ్్కుని హ్ూుండ్
బలూగు తీస్కుని బయట్ిక్ి వచిుుంది.

"అమాి! ఇది నా చిన్నప్ుట్ి చీర కదడ!? నాక్ెుంత్ ఇష్ు మో! ఇదిగో క్ొుంగు చివరన్ అప్ుుడు తెలియక నననన
ప్స్ప్ు పెయిుంట్ రకసక, ఇుంక్క ఆ మరక పో లదద్ .. చ్డడు.." త్న్ పెదే క్ొడుకు విన్య్ ప్సిపిలల ాడిలా చీర
క్ొుంగు చేతిలోక్ి తీస్కుని మురిపెుంగక చ్డసడ
త అనానడు.
"అలాగే క్ొుంగు ప్ట్టుకుని సరకసరి అత్త గకరి వెన్క ఆఫీస్క్ెళ్ళిప ుండీ!" అని మేలమాడిుంది లత్ త్న్
బలవగకరితో.
ప్చ్ుని చీరకు పకేణుం పో సిన్ ప్దిలమెైన్ జాాప్క్కలు త్న్ మదిని తాక్ిన్ట్టుగక రకధ ప్గలబడి న్విాుంది. ఆ
న్వుాక్ి అకాడ ఉన్న వకరుంతా జత్ కలిపకరు.
త్ట్ప్ట్లయిసడ
త నన విన్య్ రకధ దగి రగక వచిు"అమాి!! న్్వుా నాన్న చ్నిపో యిన్ దగి ర న్్ుంచి, అయితే
మౌన్ుంగక ఉుంట్టనానవు లదదుంట్ే న్వుాత్ునానవు. కనీసుం కనీనట్ి చ్్కా అయినా క్కరులదద్. నాక్ెుంద్క్ో
భయుం వనసత ో ుంది. నీ బలధ బయట్ిక్ి ప్ుంపిుంచెయ్ అమాి!" అనానడు.
అది విన్న రకధ విన్య్ భుజుం మీద చెయిూ వనసి, "న్్వనామీ భయప్డకురక నానాన!! ననన్్ మామూలుగక
ఉనానన్్. ఓదారేు తోడున్నప్ుుడే బలధ బయట్ిక్ొస్తుంది. త్ుడిచే చేత్ులున్నప్ుుడే కనీనరు
ఉబిక్ొస్తుంది.." అని చెపిు రెుండు అడుగులు ముుంద్కు వనసి, "స్న్ుందా!! ననన్్ సకయుంత్ేుం రకవడుం
ఆలసూమౌత్ుుంది. నాక్ోసుం ఏమ్మ వుండొ దే ్!" మన్వడిని ఎత్ు
త కుని ముద్ేపెడుత్ూ చెపిు, ముుంద్కు
న్డుసడ
త , వకక్ిలిలో ఉన్న క్ొదిేపకట్ి సథ లుంలో మట్ిు పో సి పెుంచిన్ మొకాలన్్ కన్్లతోనన ప్లకరిుంచిుంది.
ఉదయుం ప్రట్ ఆ ప్లకరిుంత్క్ి వకక్ిలిలో విరబూసిన్ రుంగు రుంగుల గడిూ గులాబీలు న్వుాత్ూ బద్లు
ప్లిక్కయి.

2
సడాట్ీపెై ఆఫీస్క్ి వెళ్ళిుంది. సకయుంత్ేుం ట్న్
ైీ ర్ట దగి రిక్ి వెళ్ళిుంది. డాకుర్ట దగి రక్ి వెళ్ళి హెల్తత చెకప్
చేయిుంచ్్కుుంది. త్న్కు క్కవలసిన్ బట్ు లు, వస్తవులు సిదేుం చేస్కుుంది. ఇుంట్ిక్ి వచేు సరిక్ి రకతిే ప్ది
అయిుంది. ఉదయుం ముుంగిలిలో న్విాన్ గడిూ గులాబీలు ఇప్ుుడు లదవు. ప్ున్నమ్మ చ్ుంద్ేని క్కుంత్ులక్ి
తెలలని చ్ుందేక్కుంత్ ప్ువుాలు మరిుంత్ అుందుంగక ననలపెై వెనెనలలా విరబూసకయి. వకట్ిని చ్డస్తుంట్ే రకధక్ి
మాధవ్ తో ఉన్నప్ుుడు త్న్్ న్విాన్ న్వుాలు గురతతచాుయి. ఆ ప్కాగక, ఎరర గులాబి ఒళ్ిుంతా
ముళ్ళినాన అుందుంగక ముందహ్సుం చేసత ్ుంది. ఆ ముందహ్సుం ఇప్ుుడు త్న్్ న్వనా న్వుాలా అనిపిుంచిుంది.
మన్మెలా ఆలోచిసరత మన్ చ్్ట్ూ
ు ఉన్నవి అలాగే కనిపిసత కయన్్క్ొని ఇుంట్ి లోనిక్ి వెళ్ళి, సరకసరి త్న్
గదిలోనిక్ి వెళ్ళి త్లుపరస్కుుంది.

ఉదయుం న్్ుంచి రకతిే వరకు బత్ుకు హడావిడిలో బలధని గుుండె మాట్టన్ కట్ిు ప్డేయగలుగుత్ుుంది.
గదిలోనిక్ి అడుగు పెట్ు న్
ి త్రకాత్ తెరుచ్్కునన గుుండె త్లుప్ులన్్ ఆప్లదక పో త్ుుంది. త్న్ కళ్ళి
యథాలాప్ుంగక చ్డసడ
త , “ఎనోన పెన్్ ఉపెున్ల త్గకదాలక్ి తీపి తీరుులు చెపిున్ ధరకిసన్ుం., త్న్
దాుంప్తాూనిన ప్ుండిుంచిన్ మాగకణి., జాాప్క్కల ననలమాళ్ళగ గదిలా అయిపో యిుంది!" అని నిట్ూ
ు రుసడ
త
పరేమగక ముంచానిన త్డిమ్ముంది.

ఎప్ుట్లలనన త్న్ మన్స్ క్ొదిే నెలల క్ిరత్ుం మాధవ్ అన్న చివరి మాట్లు జా పక్ి ిత తెచ్్ుకుుంది. "రకధా!! ఎనిన
బలధలు, సుంతోషకలు, జయాప్జయాలు ప్ుంచ్్కునానుం. క్కని ప్దేప్దే క్ోరి, ననన్్ వనడుకున్న మొదట్ి
క్ోరిక తీరననలదద్!" అనానడు మాధవ్ క్ిన్్కుగక.
"అలా అుంట్లరేుంట్ుండి!! మొదట్ి సకరి మీరడిగిన్ప్ుుడు పెళ్ళిన్ క్ొత్త రోజులు, మన్మ్ముంక్క సెట్ిల్త అవాలదద్,
త్రకాత్ పెేగెననీీ, పిలలలు వకళ్ి పెుంప్కుం ఎప్ుుడడ కుదరలదద్. అనీన బలధూత్లు తీరకయి అన్్కుుంట్ే,
ఇదిగో మీరిలా...." మాధవ్ కళ్ిలోక్ి చ్డసడ
త , త్న్ కళ్ిలోక్ి ప్రుగున్ వస్తన్న నీట్ిని కన్్రెప్ుల
మాట్టనన అదిమ్మ అడుూకట్ు వనసిుంది రకధ.
"మీరిలా!! అని ఆగిపో తావనుం? ... లుంగ్ క్కూన్ీర్ట అని అన్్. నిజానిన నోట్ితో అన్డానిక్ి భయప్డి, భలేుంతిలో
బేత్కకూడద్ రకధా!! ఏదేమెైనా నా క్ోరిక ఇక తీరద్!" నిష్ూ
ు రుంగక అనానడు మాధవ్.
"అయినా మీకు ఎనోన సకరుల చెపకున్్. నాకు ఈ పిలలలతో కుదరట్ేల ద్, మీరు వెళ్ళి రుండి అని, విుంట్ేనా!"
అన్్న్యుంగక అుంట్ూ మాధవ్ చేతిక్ి ట్లబెల ట్ ఇచిుుంది.
"ఆ అుందమెైన్ అన్్భూతిని, ఆ ఆతాిన్ుందానిన నీతో కలిసి అన్్భవిుంచాలన్నదే నా అసలు క్ోరిక.."
అనానడు చిన్నగక న్వుాత్ూ.
"ఇప్ుట్ిక్ెైనా మ్ముంచిపో యిుందేముుంది! మీరు క్ోలుక్ోుండి, కలిసర వెళే ్ుం.." నిబబరకనిన న్ట్ిసత డ ఆశగక అుంది
రకధ.

3
"రకధా!! నిబబరకనిన న్ట్ిసరత ఎలా? నిబబరుంగక జీవిుంచ్డుం ననరుుక్ో. నీ కన్్రెప్ు కదలికలు కూడా తెలిసిన్
నాకు, ఆ కళ్ిలో ఏముుందయ తెలియదా? అయినా పిచిు రకధా.. ఎుంద్క్ిుంత్ న్మికుం! అది కుదిరే ప్ని
క్కద్. కలిస్ుండట్ుం అుంట్ే ఒకరితో ఒకరు ఉుండట్ుం క్కద్, ఒకరిలో ఒకరు ఉుండట్ుం. న్్వుా ధెైరూుంగక
ఉుంట్ే నాకదే చాలు!" అనానడు మాధవ్ లాలన్గక.

క్ిచ్ క్ిచిాచ్ అన్న శబధ ుంతో రకధ ఈ లోకుంలోక్ి వచిుుంది.

ఆ శబే ుం త్న్ ప్డక గది దగి రగక ఉన్న పకరిజాత్ చెట్ు ట మీద ఉన్న చిలకల గూడులోనిది. ఇుంట్లల అలిరకలు
కట్ు గక మ్మగిలిన్ చిన్న చిన్న చెకాలతో మూడు గూడులు త్యారు చేసి చెట్ు టకు
అకాడకాడ వనలాడదీశకడు. క్ొత్త గక ఏ చిలక్ో క్కప్ురకనిక్ొచిున్ట్టుుంది. నా పకేణుం మట్టుకు రెకాలు కట్టుకుని
ఎగిరెళ్ళిపో యిుంది అన్్కుని ఒక నిసకీరప్ు న్వుా న్విాుంది.
వూధ ఊయలలో ఊగుత్ున్న ఆమె కన్్లు, ఆ ఆలోచ్న్లలోనన అలసి త్ారగక నిద్రలోనిక్ి
జారుకునానయి.
గుుండె త్డుత్ున్న శబలేనిక్ి ఆమె నాలుగు గుంట్లక్ి ముుందే లదచిుంది. త్న్ బలూక్ పకూక్ లో క్కవలసిన్
సకమాన్ల నీన సరుేకుుంది. మాధవ్ ప్ది సుంవత్ీరకలు క్ిరత్ుం తెచిున్ది, అకాడకాడ ముత్ూప్ు వర్టా చేసిన్
తెలలని చ్్డీదార్ట ఇప్ుుడు సరిగి క ఆమె దేహ్కృతిక్ి సరిపో యిుంది. క్కుంతా వర్టా చేసిన్ ద్ప్ుట్లు వనస్కుుంది.
దానిని సరుేకున్న ప్ేతిసకరీ మాధవ్ పరేమ ప్రిమళ్లు, జవకాదిలా ఆమె ముకుాప్ుట్లలన్్
చేరుత్ునానయి.

త్న్్ గదిన్్ుంచి బయట్ిక్ొచేుసరిక్ి విన్య్ క్కరు సకుర్టు చేసి సిదేుంగక ఉనానడు. రకధ క్కరు ఎక్ిా ఎట్ల
చ్డసడ
త ఆలోచిస్తుంది. "అమాి!!......ఏుంట్మాి న్్వుా!! ఎప్ుుడడ ఏదయ లోకుంలో ఉుంట్టనానవు మీ
ఆఫీస్లో అుంతా బలగకనన ఉుందా? అసలు ఎకాడిక్ెళ్త ళనానవో నాకు కూడా చెప్ువక అమాి?" అని
ఆపకూయుంగక అడిగకడు విన్య్.
"నీకు చెప్ుకూడదని క్కద్ నానాన!! నాక్ీ మధూ ఎవరిక్ీ ఏది చెపకులని అనిపిుంచ్ట్ేల ద్. ఏదెైతే ననన్్ గట్ిుగక
న్ముిత్ునాననో అదే చేసత ్నానన్్. నీకు తెలియడుం ఇష్ు ుం లదకపో తే నినెనుంద్కురక దిగబెట్ుముంట్లన్్?
అద్గో, ఉుండు! ఆప్ర! ఇకాడ మా వకళ్ళినానరు ఆప్రక!!" త్న్ బలూక్ పకూక్ చేతిలోక్ి తీస్కుుంట్ూ అుంది
రకధ.

విన్య్ క్కరు ఆపి క్ిుందక్ి దిగి, క్కరు డయ ర్ట తీసి రకధ చేతిలో ఉన్న లగేజ్ తీస్కుని, అమి వెుంట్ వెళ్ళత్ూ
అకాడ అుందరిని సమన్ాయ ప్రుసడ
త హడావుడి చేసత ్న్న ఒకత్నిన గమనిుంచాడు. ఒక్కమె ఎద్రుగక
వచిు, "మీ అబలబయా? రకధగకరు" అని విన్య్ వెైప్ు చ్డసడ
త రకధని ప్లకరిుంచిుంది. ఆ ఆపకూయ ప్ేశనక్ి

4
చిన్న చిరున్వుాతో సమాధాన్మ్మచిు, క్ొదిేగక క్ొుంచెుం ముుంద్క్ి న్డిచాడు. ఆ న్డుస్తన్నప్ుుడే ఆ
సమూహ చ్రులు బట్ిు రకధ ఎకాడిక్ి వెళ్ిబో త్ుుందయ అరథమయిుంది విన్య్ క్ి. ఇదివరకు గమనిుంచిన్
అత్నిన, "మీరు?" అని అడిగకడు.
"ట్న్
ైీ ర్ట న్ుండి!" అనానడు అత్న్్.
"అవునా అుండి! ననన్్ రకధ గకరి పెదేబలబయిని. ఈ వయస్లో అమిని అకాడ వరకు ప్రేలదా?" అని
సుంశయాత్ికుంగక అడిగకడు.
“మీ అమిగకరు అుందరి కుంట్ే ఎకుావగక ఆరు నెలలు ట్ని
ైీ ుంగ్ తీస్కునానరు. ననన్్ చెపిున్ ఆహ్ర
నియమాలు పకట్ిుంచారు. అనినుంట్ి కుంట్ే ఇలాుంట్ి ప్ేయాణాలక్ి క్కవలసిుంది 'ననన్్ వెళ్ిలి, వెళ్ిగలన్్'
అనన దృఢ సుంకలుుం, అది మీ అమిగకరిలో ఉుంది. మీరు ఏమీ భయప్డకుండి. మీ అమిగకరు రెట్ు ుంి పెైన్
ఆన్ుందుంతో తిరిగి మీ దగి రక్ి వసకతరు!" అని వివరణ ఇచాుడు.
ఆ మాట్లక్ి కుద్ట్ప్డిన్ విన్య్ రకధక్ి వీడయ ాలు చెపిు వెళ్ళిపో యాడు.

రకధ ప్ేయాణుం మొదల ైుంది. విమాన్ుం, రెైలు, క్కూబ్ ఇలాుంట్ి అనిన ప్ేయాణ సకధనాలలో ఆమె ప్ేయాణుం
సకగుత్ుుంది క్కనీ, ఆమె మన్స్ మాధవ్ తో ప్యనిస్తుంది. కళ్ిక్ి చేరవలసిన్ గమూమే కనిపిసత ్ుంది.
ఆమె చేరవలసిన్ గమూుం చేరువలోక్ి రకగకనన, ఉనిన ద్స్తలు ధరిుంచిుంది. క్కళ్ిక్ి హెైక్ిుంగ్ బూట్ీ
వనస్కుుంది. హ్ూుండ్ గోలవ్ీ తొడుకుాుంది. త్లపెై ట్లపి, కళ్ిక్ి కళ్ి జోడు పెట్ు టకుుంది. బలూక్ పకూక్ భుజాలక్ి
త్గిలిుంచ్్కుుంది. ఒక చేతిలో ట్ేక్ిాుంగ్ పో ల్తీ ప్ట్టుకుని న్డుసోత ుంది. దడరుం న్్ుంచి వెుండి క్ొుండ
ధగధగలాడుత్ూ బుంగకరు, ప్గడ వరకులతో కనిపిసత డ, అలౌక్ిక ఆన్ుందుంలో ఉన్న రకధక్ి, మలల ప్రల
ముంచ్ుంపెై హిమాలయముంత్ట్ి త్న్ మాధవ్ గుుండెలపెై త్లవకలిున్ప్ుుడు, మృద్వుగక త్న్ త్ల
నిమురుత్ూ "రకధా! మన్ుం క్ెైలాస మాన్స సరోవరకనిక్ి వెళే ్మా?" అని మాధవ్ అడిగిన్ మాట్లు
గురుతకు వచాుయి. ఆమె మాన్స సరోవరుం దగి రిక్ి వచిుుంది. నీలుం వరుుంలో కన్బడుత్ున్న సరోవరుం, మరి
క్కసత దగి రిక్ి వెళళిసరిక్ి ప్చ్ుని మరకత్ వరుుంలా కనిపిసత ో ుంది. ఉదయుం మూడు గుంట్లు అయిన్ుంద్వలన్
దేదీప్ూమాన్మెైన్ క్కుంత్ులు ఆ క్ెైలాస ప్రాత్ుం న్్ుంచి సరోవరుంలోక్ి వెళ్ళత్ునానయి. క్ొుంత్ముంది
సకనన్మాచ్రిుంచి ధాూన్ుం చేసత ్నానరు. సరోవరుం దగి రిక్ి వెళ్ళిన్ రకధ గుుండె త్డి లదపిన్ట్టు
ఒకాసకరిగక, “ఎుంద్కు న్న్్న వదిలివెళ్ివు? ననన్్ ఎలా బేత్కగలన్న్్కునానవు? నననెవరితో న్వకాలి,
పో ట్లలడాలీ. నీ ఇష్ు ుం, నీ ఇష్ు ుం అుంట్ూ న్్వుా త్ప్ు ఏదీ ఇష్ు ుం లదకుుండా చేసకవు. బలధూత్ల బుండరకయిలు
మోస్తనానమని నీ క్ోరికన్్ ప్కాన్ పెట్ుమనానన్్. ఎుంద్కుంట్ే? ఎప్ుట్ిక్ెైనా వెళత ్ుం అని. క్కనీ, న్్వుా
న్న్్న విడిచి వెళ్తావని ననన్్ కలలో కూడా అన్్క్ోలదద్. ఇదిగో చ్డడు!! న్్వుా క్ోరుకున్నది.."
అని గుుండెలల ో దాచ్్కున్న లాక్ెట్ ని మధూగక తెరిచి అుంద్లో ఉన్న మాధవ్ ఫో ట్ల మాన్స సరోవరకనిక్ి
ఎద్రుగక పెట్ు ి భోరు భోరున్ ఏడిు, ఏడిు స మిసిలిల ప్డిపో యిుంది.

5
ట్న్
ైీ ర్ట రకధ మొహుం మీద నీళ్ళి చ్లిల లదపి, "ఇప్ుుడు బలగుుందా అుండీ! మీరు ప్డిపో తే నాకు చాలా
భయుంగక అనిపిుంచిుంది" అనానడు క్ొుంచెుం కుంగకరుగక.
"మీరేుం కుంగకరు ప్డకుండి. ఇప్ుుడు నా గుుండెలోని భలరుం త్గిిుంది. అయినా నాక్ేమవాద్. ఎుంద్కుంట్ే,
ననన్్ ఆయన్ క్ోరికలనీన తీరకులిీన్ అరకథుంగిని" అని చెపిు, వకకుా అరథుం కలగలిసి వెలసిన్ క్ెైలాస ప్రాత్
ప్రికరమణకు ఉప్కరమ్ముంచిుంది మాధవన తానెైన్ రకధ...

***0***

6
వాణి శ్రీనివాస్ గొర్తి
 వరణి శ్రానివరస్ గతర్ిూ
అర ుంధతమ్మ మ్ూసివున్న కళ్ళవుంకే చూస్ూ
ూ
కూర ున్ననడు వీర్రాజు. ఆమెకు అుంత దగ్గ రగర
కూర ున్నుందుకు కళ్ళళ తెర్ిచి తన్ని కోప్పడితే...?
జుంకుతూ కరస్ూ దూరుంగర జర్ిగరడు. "ఒర్ేయ్ స్ుబ్ూూ ఈ
ర్రత్రి న్ువవూ న్నతోపరటే జాగరరుం చెయ్యాలిర్ర!"అన్ననడు స్ుబ్బూ తోకరడిుంచి ప్కకన్ే ప్డుకుుంది. అకకడ
వరళ్ళళ మ్బగ్బగరూ తప్ప ఇుంకెవరూ లేర . అర ుంధతమ్మ విగ్తజీవిగర, స్ుబ్బూ వీర్రాజులు ఆమె ఆజన్మ
శతరివులుగర.

ప్త్రూ విడదీసిన్టటు వదులుగర మ్ుందిుంగర కదులుతరన్ననయి మేఘయలు. స్న్నగర చిన్ుకు మొదలయిాుంది.

పై ప్ుంచెన్ు అర ుంధతమ్మ మీద కప్పబ్ో యి, ఏదో గ్బర్తూచిు ఆగిపో య్యడు వీర్రాజు. ఇుంత దగ్గ రగర
తన్ొచిున్టటు ఆమెకి తెలిసతూ .. ఇుంకేవైన్న ఉుందన? న్వరూర మ్ుంచుం తీస్ుకొచిు, ఆమె మీద వరలయుడు.
చిన్ుకు ప్డకుుండన పరాసిుక్ ప్టటు మ్ుంచుం మీద కపిప, వళ్లా చూర కిుంద కూర ున్ననడు. అతని ప్కకన్ే
స్ుబ్బూ ప్డుకున్ననడు.

అర ుంధతమ్మ సరయ్ుంతిమే స్ూరగ స్ు ుర్రల ైుంది. ఆమె తప్ప ఆ ఇుంటలా ఎవరూ లేర . ఆ స్ుందులో ఉన్న ఓ
ప్దిళ్ావరళ్ళకీ కబ్బర అుందచేశరర వీర్రాజు. అుందరూ వచిు గ్బమ్బగ్ూడనర .

"పళ్ళళన్ కొదిికరలయనికే భరూ కరలుం చేసిన్న, అడదెైన్న మ్న్ోనిబ్ూరుంతో బ్తరకీడుుకొచిుుంది. ఎలయ బ్త్రకిుంది?
గతప్ప ధెైరావుంతరర్రలు. ఎవూర్ిన్ైన్న చెలిమి కటు నిచిుుందన! ఒకమ్యటకి ప్దిమ్యటలు అప్పచెపతపది. ఎుంగిలి
చేతూ ో కరకిని కూడన తోలేది కరదు. ఈవిడ చివర్ి ర్ోజులు ఎలయ వళ్తనయో అన్ుకున్ననుం. కర్ివేపరకు న్ుుంచి
గోర్ిుంటటకు దనకర అన్నన అమ్బమకున్ేది. చివర్ికి బ్టదుంకరయ్లు, మ్ుందనరప్వలు కూడన అమ్మటమే.
ఆవిడకి జీవన్నధనరుం ఆ స్ు లుం, అుందులో ప్ుండిుంచే కూరగరయ్లు! పిలా య పీచూ కూడన లేర . దనచి ఏుం
చేస్ూ ుుందో ?”
“కరమకరుండ ఎవర చెయ్యాలి? ఆవిడ మ్ర్ిది బ్ుంగ్బళ్ూర న్ుుంచి ర్రవరలి. కబ్బరుందిుంచనమ్బ. ఫట్ లా టికెటు ట
కన్ఫర్మమ ఐుందిట, ఇహన్ో.. ఇుంకరసతప్టలాన్ో వసరూడు"

7
కరలన్నవరళ్ళళ ర్రత్రి ఒుంటిగ్ుంట దనకర తలోరకుంగర మ్యటటాడుకుుంటూ అకకడే వున్ననర . ఒకకర్తకకర్ే ఏదో
కరరణుం చెపిప మెలిాగర జార కున్ననర . అర ుంధతమ్మ ప్కికలేా కరవడుం వలా వీర్రాజు కరప్లయ
కరయ్యలసొచిుుంది.
దీప్ుం కొుండెకకకుుండన ర్ెప్ప వయ్ాకుుండన చూస్ుూన్ననడు వీర్రాజు. ఆమె ఇుంటలాకి వళ్లా , దుప్పటి దిుండు తెచిు,
ఆమె తలకిుంద దిుండు పటిు దుప్పటి కపరపడు. బ్త్రకి వున్నట్ు త
ల ే తన్ ఇుంటలా అడుగ్బ పటిున్ుందుకు
శరప్న్నర్రాలు పటేుది. చలన్ుం లేని అర ుంధతమ్మన్ు చూస్ుూుంటే మ్న్స్ు కుంపిుంచిుంది వీర్రాజుకి. స్ర్ిహదుి
గోడవైప్ు చూశరడు.
"గోడ ప్కకన్ే వధవ స్ుంత. కోళ్ూ
ా మేకలూ త్రన్ే మ్ుంద వచిు ప్డనార . మ్డీ తడీ తెలిసతడిసగర.
తూ ఇదిగో
స్ుబ్బులూ! న్నకెనినసరరా చెపరపన్ు. బ్టు లు ఈ గోడమీద ఆర్ేయ్ది ని. మీ ఆయ్న్ పైప్ుంచె ఎగిర్ి న్న మ్డి
చీరకు తగిలిుంది. మ్ళ్లా సరనన్ుం చేచనువరలి!" విస్ుకుకుంటూ మ్ుంతనిలు చదువుతోుంది అర ుంధతమ్మ.
"తగిలితే ఇుంతలోన్ే ఏమెైపో తరుంది బ్టప్న్మ్యమ. న్న చీర తీస్ుకుని లోప్ల ఆర్ేస్ుకో. అుంతేకరన్న న్న మీద
తగ్బవుకొచనువుంటే ఊర కోన్ు!" అుంది స్ుబ్బూలూ పది గతుంతరకతో.
"ఆ వధవ కుకకలిన పుంచటుం ఏవిటల. న్న ఇుంటి తలుప్ు తోస్ుకుని న్టిుుంటలాకి వచిు కూర ుుంటటుంది. దనని
తోడు కరవరలని న్ేన్న్నటటుగర వచిు కూర ుుంటటుంది. దనని మెడకి ఓ గతలుస్ు కటటుకుని చనవచుుగర!"
"ఏవమ్యమ పదనివిడన.. మ్య స్ుబ్బూ నిన్ున కర్ిస,తూ అప్ుపడు చెప్ుప ఇుంజెక్షన్ుా చేయిసరూుం! అుంతేగరన్న మ్య
పుంప్ుడు కుకకని వధవ గిధవ అన్ననవుంటే ఊర కోన్ు!"అుంది స్ుబ్బూలు కోప్ుంతో ఊగిపో తూ.
"ఊర కో స్ుబ్బూలూ, పదనివిడ ఏదో చనదస్ూ ుం. న్ువేూ బ్టు లిన ఆప్కకన్ ఆర్ేసతూ స్ర్ిపో తరుందిగర!" స్ర్ిి
చెప్పబ్ో య్యడు వీర్రాజు.
"ఆ పదనివిడకి పది మ్న్స్ు ఎకకడిది. పది న్ోర మ్యతిుం ఉుంది. ఆ న్ోటికి స్ుదీి బ్బదీి లేదు. ఎుంతొసతూ
అుంతే మ్యటటాడుతరుంది. ఊర కుుంటటుంటే ఇుంకర పతటేిగిపో తరుంది. ర్ోజూ ఈవిడతో పది బ్టధెైపో యిుంది!" అుంది
స్ణబకుకుంటూ.

గ్త పరత్రకేళ్ా ళగర సరగ్బతరన్న వివరదుం. అర ుంధతమ్మకు వరళ్ా ుంటే చిన్న చూప్ు ఉుందని ఆవిడకి
మ్యన్వతూమే లేదని స్ుబ్బూలు ప్ిగరఢ విశరూస్ుం.
ఒకర్ోజు స్ుబ్బూలు కొడుకు ఆర్ేళ్ళ ర్రజు, తలిా కరలి మెటు ్ తీసి ఆడుతూ న్ోటా ల పటటుకుని మిుంగేశరడు.
"ఓర్ి దేవిడో య్.. బిడా న్న కరలిమెటు ్ గ్బటటకుకన్ మిుంగరడు. ఆచనర్ి బ్టబ్బన్ు తీస్ుకుర్రవయ్యా మ్గ్డన!"
అుంటూ సో కరలు పటిుుంది స్ుబ్బూలు. ఆచనర్ి కోస్ుం బ్య్టకు ప్ర్ిగెతూ నడు వీర్రాజు. వీధి వరకిలి దగ్గ ర
నిలబ్డిుంది అన్స్ూయ్మ్మ

8
“ఇదిగో వీర్రాజు! ఈ మిగ్లమ్బగిగన్ అరటిప్ళ్ళళ .. తీస్ుకుని, మీ వరడిచేత త్రనిపిుంచు. ర్ేప్టికలయా మెటు ్
కిుంద న్ుుంచి బ్య్టకొస్ుూుంది!" చిటటక చెపిపుంది అర ుంధతమ్మ.
చిన్నవయ్స్ు కరవడుం వలా స్ుబ్బూలుకి ఆ ఉపరయ్ుం తోచలేదు
"ఒర్ేయ్ వీర్రాజూ! మ్ుంగ్లి అప్పన్నని రమ్మని కరస్ూ కబ్బర చేయ్ర్ర!" అుంది అర ుంధతమ్మ గోడ దగ్గ రకు
వచిు తలమీద మ్బస్ుగ్బ స్వర్ిుంచుకుుంటూ.
"ఇటటాటి వరటికి మ్య బ్టగర ప్నికొసరూడు న్న మొగ్బడు. పైగర ఒర్ేయ్ అని పిలుసోూ ుంది చూడు. ఆవిడిన్ే
అప్పన్నకి కబ్బర చేస్ుకోమ్న్ు. న్ువుూ ఇలుా దనటి ఎలయావుంటే ఊర కోన్ు!" అుంది స్ుబ్బూలు.
"ఎలా న్ులేవే న్ువవూర కో. న్న మ్యటన్ేన్ప్ుపడన్నన కరదన్ననన్న?" అన్ననడు అరగ్ుంటలో పొ ది ప్టటుకుని
వచనుడు అప్పన్న
"ఈవిడ అదృష్ు ుం ఏుంటలగరన్న.. ఈవిడ ఎవర్ిన తలుచుకుుంటే వరళ్ళళ ఎలయ వసరూర్ో. మ్హిమ్లున్ననయిేమో.
మొన్నటికి మొన్న, మ్న్ కోడిపటు గోడ దూకి ఆవిడ పటిున్ వడియ్యలన్ు మ్బకుకతో పొ డిచిుందని న్న్ున
త్రడుతూ, తడిబ్టు తో చిుందులేసూ ో ుంటే కరలుజార్ి ప్డిుంది గ్దన. బ్బరా బ్ొ కక ప్డి బ్ొ టబ్ొ టట రకూ ుం
కరర తరుంటే.. ఆచనర్ిగరర ఎటటు ప్ితాక్షుం అయ్యాడో న్నకరా ుం కరలేదు!"అుంది స్ుబ్బూలు బ్టు లు ఆర్ేస్ూ ూ.
"దికుకలేనివరళ్ళకి దేవుడే దికుక!" అన్ననడు వీర్రాజు
"ఎన్భై ఏళ్ళ
ా వచిున్న ఈవిడ న్ోర మ్యతిుం మ్ూత ప్డలేదు. ర్ోజూ న్న్ున ఏదో టి అన్ుందే, ఈవిడ స్ుఖుంగర
నిదిపో దు. ఈ మ్హాతలిా పీడ ఎప్ుపడు విరగ్డవుతరుందో సిుంహాదిి అప్పన్నన.. న్నకొుండకొసరూన్య్యా. న్నకు
వుంద పొ రా దుండనలు పడతనన్య్యా!" స్ుబ్బూలు పొ దుిన్ేన అన్న మ్యట సరయ్ుంతనినికి నిజమెైుంది.
అర ుంధతమ్మ కళ్ూ
ా , న్ోరూ శరశూతుంగర మ్ూతప్డిపో య్యయి. ఇక ఆ వీధిలో గ్టిుగర అర్ిచేవరళ్ళళ లేర .
గోడ దగ్గ ర నిలబ్డి స్వరళ్ళ
ా విసిర్ేవరళ్ళళ లేర .

తెలవరర్ిుంది. అర ుంధతమ్మ మ్ర్ిది రఘబవీర్మ వచనుడు. వీర్రాజే దగ్గ ర ుండి ఏర్రపటా న్నన చేసరడు. “శవరనిన
సరనన్ుం చేయిుంచనలి వరకిటా లకి చేరుుండి” అన్ననడు ప్ుర్ోహితరడు. న్లుగ్బర ప్టిు తీస్ుకొచిు వీధి అర గ్బ
మీద ప్డుకో పటటుర . ర్ెుండు చేతరలూ చీర చెుంగ్బలో మ్బడుచుకుని ఉన్ననయి. విడదీసి కడదనమ్ని
లయగరర . బిగిుంచి ప్టటుకున్న చేతరలోా స్ుంచి కన్బ్డిుంది. బ్లవుంతుంగర లయగరర . స్ుంచి విపిప చూసతూ ,
అుందులో డబ్బూలు, ఏవో కరగితనలు ఉన్ననయి. ల కకవేయ్గర ర్ెుండు లక్షలదనకర ఉన్ననయి. కడుప్ు
కటటుకుని రూపరయి రూపరయి దనచి ఇుంత కూడబ్టిుుందన.. అని ఆశురాపో య్యరుంతన. ఉతూ ర్రనిన తీసి
చదివరర .
“య్యభై ఏళ్ళ
ా గర ఒుంటర్ిదననిగర ఏకధనరగర న్ేన్ు కరర స్ుూన్న కన్ననళ్ా న్ు తరడవటటనికి దేవుడిచిున్ కొడుకూ,
కోడలు వీర్రాజు స్ుబ్బూలూ. న్న గ్ాహచనరమో ఏమో .. న్ేన్ు పతిమ్గర ఎవర్ితో వున్నన వరళ్ళళ న్నకు దూరమెై
పో తనర . అదేమి శరప్మో... మ్య అమ్మ, న్నన్న, అన్నదమ్బమలు, అకకచెలా ళ్ళళ, న్న భరూ న్నకు ఎుంతో

9
ఇష్ు మెైన్ వరళ్ళుందరూ న్నకుంటే మ్బుందే కరలుం చేశరర . అుందుకే న్ేన్ుంతో అభిమ్యనిుంచే వీళ్లళది రూ న్నకు
దూరుం కరకూడదన్ే, న్ేన్ు అవాకూ ుంగర ఉుండిపో య్యన్ు. న్నకేుం కరవరలన్నన, న్న కొడుకు చేసిపటేువరడో , కరదో
తెలియ్దు గరని, వీర్రాజు మ్యతిుం న్న అవస్ర్రలు గ్బర్ిూుంచి న్న్ననదుకున్ననడు. ఈ న్గ్దు, న్ేన్ుుంటటన్న
ఈ ఇలుా వీర్రాజుకి చెుందేటు ట విలుా ర్రశరన్ు. న్న తలకొర్ివి వీర్రాజు పడితే న్న ఆతమ స్ుంతోషిస్ూ ుుంది. అుందుకు
స్ుబ్బూలు అడుా చెప్పకూడదని ర్ోజూ భగ్వుంతరడిని కోర కుుంటటన్ననన్ు!”
లేఖ చదవటుం ప్వరూ యిుంది. స్ుబ్బూలు వుంక చూశరడు వీర్రాజు. అర ుంధతమ్మ కరళ్ళ దగ్గ ర కూర ుని
ఏడుస్ుూన్న స్ుబ్బూలు తలపైకెత్రూ
"బ్టప్న్మ్మ ఆఖర్ి కోర్ిక న్ువుూ తీర్రులయ్యా!" అుంటటుంటే ఆమె గతుంతర దుుఃఖుంతో ప్వడుకుపో యిుంది.

వీర్రాజు మ్న్స్ు ఆరిరమెైుంది.

***0***

10
 ఒక ఋషి కొన్ని వందల ఏళ్ల
ు కఠోర తపస్సు చెయ్యగా -
బ్రహ్మదేవుడు పరతయక్షమై ఏదెైనా వరం కోరుకోమనాిడు.
ఋషి ఆయ్నతో, “దేవా! ఎంతో న్నష్ఠ గా తపస్సు చేస్తే
ననసి కరుణంచడాన్నకి వందల ఏళ్ల
ు తీస్సకునాివు. ఇది
నీకు నాయయ్మా?” అనాిడు.
దాన్నకి బ్రహ్మ, “నాయ్నా! నాకు రెపపపాటు కాలం అంటే మీ మానవులకు లక్ష ఏళ్ల
ు . ఆ లెకకన చూస్సకో
- నా వరకూ నేనస నీకు ఎంత తవరగా పరతయక్షమయ్ాయనో!” అన్న, “నీకం కావాలో త ందరగా చెపుప” అనాిడు.
“నీ దరశనం కాగానే స్రవం మరచిపో య్ానస. వరం ఆలోచంచసకుందసకు కొన్ని క్షణాలెైనా వయవధి కావాలి”
అనాిడు ఋషి.
“స్ర, ఐతే రెపపపాటు కాలంలో వస్ాేనస” అన్న మాయ్మయ్ాయడు బ్రహ్మదేవుడు....
ఈ కథ చదివినపుపడు నాకు ఈ ఇరవయ్యయకటో శతాబ్ద ంలో, ఇంటరెిటట
ూ , మొబ్ైలూు వంటి అతాయధసన్నక
స్దసపాయ్ాలతో వెలిగచపో తుని మన్నషికీ, కథలోన్న బ్రహ్మదేవుడికీ చెపపలేనంత స్ామయం కన్నపించంది.
అస్లేం జరచగచందంటే....
***
ఆఫీస్సకి వెడుతూ మళ్లు గురుే చేశాడు స్వరూప, “నీ ఫ్రండు నయ్నకు ఈ రోజెైనా చెపపడం మరచిపో కు.
విష్య్ం చాలా అరెజంట”
‘మరచిపో కు’ - అనడం మనస్సకి కొంచెం కష్ూ ం కలిగచంచంది. విష్య్ం ఆయ్నకు ముఖ్యమైతే నాకూ
ముఖ్యమే కదా - న్నని రోజంతా నయ్న కోస్ం పరయ్త్నిస్ూ
ే నే ఉనాినస. దొ రకలేదస.
దొ రకకపో వడం మరచిపో వడం అన్నపించసకుంటుందా?
ఈ మగాళ్ు ంతే! ఏదెైనా చెపతపటపుపడు ప్ళ్ు లలకి అపరాధ భావాన్ని అంటగటూ డం వాళ్ు జీనసులోనే
ఉనిటు
ు ంది.
నేనా మాట అనలేదస. అస్లే టెనషను ో ఉనాిడు - ఇది వాదసలాటకి స్మయ్ం కాదనసకున్న, స్రననిటు
ు
తలూపానస. స్వరూప వెళ్ుపో యేక నయ్నతో కాంటాక్ూలోకి రావడం ఎలాగా అని ఆలోచనలో పడాానస.
మాట కాస్ే కరుకెైనా స్వరూప వస్సేతః చాలా మంచవాడు. ఉతే పుణాయన అడపా తడపా ననసి
దెపిపపొ డిచనా - ఆఫీస్సలో మహా న్నజాయతీపరుడు. అవినీత్నకి ఆమడ దూరంలో ఉంటాడు. అదే అతడి
కొంప ముంచంది.

11
లంచాలు తీస్సకుందసకు అడొా స్సేనాిడన్న కొందరు అధికారులు కుమమకెైక, అతణి అనాయయ్ంగా ఓ ఫ్ారడలో
ఇరచకించ హెడా ాఫీస్సకి ఫిరాయదస చేశారు. విచారణకి అతడి మీద ఓ కమిటీ వేస్ింది హెడా ాఫీస్స. అందసలోన్న
ముగుురు స్భ్ుయలోు వితరణ ఒకడు. వితరణ నయ్న భ్రే . నయ్న కాలేజిలో నా కాుసమేట.
ఇలాంటి కమీటీలు ో న్నష్పక్షంగా వయవహ్రచస్ే ాడన్న వితరణకి పతరుందిట. స్వరూప పరతయరుులకి వితరణ ఈ
కమిటీలో స్భ్ుయడు కావడం ఇష్ూ ం లేదస.
కమిటీ స్భ్యతావన్నకి మిగతా ఇదద రూ తమ ఆమోదాన్ని తెలియ్బ్రాిరు కానీ, వితరణ ఇంకా
బ్దసలివవలేదస. అతణి ఆపడాన్నకి స్వరూప పరతయరుులు పరోక్షంగా పరయ్తాిలు చేస్ే సనాిరు.
ఇపుపడు స్వరూప నేరుగా వితరణతో మాటాుడకూడదస. అతడికి కానీ, అతడి భారయకి కానీ - ఫ్ో నోు మస్తజ
ఇవవడాన్నకి లేదస. ఎందసకంటే ఇది అవినీత్నప్ై విచారణకి స్ంబ్ంధించన స్సన్నితమైన వయవహారం.

నయ్నతో మాటాుడి విష్య్ం చెపపమన్న స్వరూప నాకు న్నని ఉదయ్ం చెపాపడు. ఫ్ో న చెయ్యడం కోస్ం
తనకి తెలిస్ిన ఓ హ్ొటలు బ్ాయ నడిగచ ఓ మొబ్ైల తెచాిడు. ఆ బ్ాయకి రెండు ఫ్ో నసునాియట. స్వరూప
తపుపడు పనసలకి వాడడని నమమకంతో - స్వరూపకి తనస తకుకవగా వాడే ఆ మొబ్ైల ఇచాిడు.

నయ్న దినచరయ నాకు తెలుస్స. ఉదయ్ం ఇంటి పనసలతో ఊపిరచ స్లపకుండా ఉంటుంది. ఆ స్మయ్ంలో
ఫ్ో న స్ివచాఫలో ఉంటుంది. స్ాయ్ంతరం ఐదయేయ దాకా ఆఫీస్సలో ఉంటుంది. ఆఫీస్సలో ఎకుకవగా
మీటింగులలో ఉంటుంది. ఫ్ో నేదెైనా వస్తే కట చేస్ి తరావత మాటాుడుతుంది. అదీ కుుపే ంగా.
స్ాయ్ంతరం ఆరయేయస్రచకి తనస, భ్రే , పిలులు అంతా గూటికి చేరుకుంటారు. దాన్ని కాంటాక్ూ చెయ్యడాన్నకి
అది బ్సూ టెైం.
నేనస న్నని మధాయహ్ిం నయ్న ఆఫీస్సకి ఫ్ో న చేశానస. కట చేస్ింది కానీ మళ్లు చెయ్యలేదస. నేనే మళ్లు
రెండు పరయ్తాిలు చేశానస. రెండు స్ారూ
ు కట చేస్ింది. తనస మీటింగులో ఉంటేనేం - తరావత చెయ్యయచసిగా
అన్న నొచసికునాినస కానీ అవస్రం నాదిగా - అందసకన్న కాస్ే పాజిటివగా ఆలోచంచానస.
నేనస చేస్ిన నంబ్రు నయ్నకి అపరచచతం. ఈ మధయ ఫ్ో నసలోు అపరచచతుల కాలు ఎకుకవయ్ాయయ. వాటిన్న
పటిూంచసకోవదద న్న హెచిరచస్ే ూ స్ో ష్ల మీడియ్ాలో టపాలు స్రుకులేటౌతునాియ.
చేస్ింది నేనన్న తెలిస్తే అది తపపక రెస్ాపండయేయదనసకున్న - స్ాయ్ంతరం ఆరునిరకి ఫ్ో న చేశానస. ఎంగజ
వచింది. గంటాగచ మళ్లు చేశానస. మళ్లు ఎంగజ వచింది. చరాకొచింది కానీ - ఈ రోజులోు ఎవరచి చూస్ినా
ఎపుపడూ ఫ్ో నసు చెవి దగు రుంచసకునే కనబ్డుతునాిరు. అంటే చాలామంది ఎపుపడూ ఎవరో ఒకరచకి ఫ్ో న
చేస్ి మాటాుడుతునాిరనేగా! ఇక నా విష్య్ాన్నకొస్తే - ఎవరెైనా నాకు ఫ్ో న చేస్తే ఒకోస్ారచ గంటకి ప్ైగా
మాటాుడుతుంటారు. నయ్నకీ అలాగయందేమో!

12
న్నని స్ాయ్ంతరం నయ్నకోస్ం నేనస చేస్త పరయ్తాిలనీి స్వరూప గమన్నస్ూ
ే నే ఉనాిడు. కానీ
కిమమనలేదస. నేనే విస్సగొచి, “నా రెగుయలర మొబ్ైల వాడనా?” అనడిగానస. దాన్నకి అతడు, “హ్మోమ! ఆ
పన్న మాతరం చెయ్యకు” అనేశాడు.
ఇంతా జరచగక ఈ రోజు ఆఫీస్సకి వెడుతూ - ‘నయ్నకి చెపపడం మరచిపో కు’ - అన్న హెచిరచంచాడు.
అతడిప్ై కోపగచంచసకున్న ఏంలాభ్ం - ఉదయ్ం పదకొండుకి మళ్లు నయ్నకి ఫ్ో న చేశానస.
అదృష్ూ ం - అది ఫ్ో న తీస్ింది. చేస్ింది నేనన్న తెలిస్ి, “అయ్యయ - నసవావ! ఎవరా, జిడుాలా వదలకుండా ఇన్ని
స్ారుు ఫ్ో న చేస్ే సనాిరన్న తెగ విస్సకుకనాినస. ఇపుపడెైనా నంబ్రు చూస్తే కట చేస్సండేదాన్ని.
మీటింగుకెడుతూ హ్డావుడిలో అపరయ్తింగా రెస్ాపండయ్ాయనస. ఇంతవరకూ కట చేస్ినందసకు స్ారీయే!”
అంది నయ్న.
“మన మధయ స్ారీలెందసకులే, కానీ అరజ ంటుగా నీకొకటి చెపాపలి. మీటింగుకి ఆలస్యమైపో దసగా!” అనాినస.
“భ్లేదాన్నవే - నీకంటే నాకు మీటింగులెకుకవా!” అంది నయ్న ఆతీమయ్ంగా. విష్య్ం చెపపగానే అదెంత
అరజంటో గరహంచ, “వితరణకి వెంటనే మస్తజ పంపతదా?” అంది.
“మస్తజ వదసద. స్వయ్ంగా చెపుప” అనాినస.
“అంత భ్య్మేమిటే - ఇపుపడు నసవువ ఫ్ో నోు చెపిపంది మాతరం ఎకకడో రచకారెా డ ఎవిడెనసుగా
ఉపయ్యగపడదన్న ఏముంది?” అంది నయ్న.
“ఏమో - స్వరూప చెపాపడు. ఎందసకు చెపాపడో ఏమో - అదే ఫ్ాలో ఐపో తే పో లా!” అనాినస.
“స్రలే - నాకు మత్నమరుపు జాస్ిే . ఏమనసకోక, స్ాయ్ంతరం ఓస్ారచ గురుే చెయయ. నంబ్రు తెలిస్ిందిగా,
ఈస్ారచ రెస్ాపండవుతాలే!” అంది నయ్న.
ఎందసకెైనా మంచదన్న ఆ స్ాయ్ంతరం ఆరునిరకి నయ్నకి ఫ్ో న చేశానస. ఎంగజి. ఏడుకి మళ్లు చేశానస.
ఎంగజి. ఎన్నమిదికి చేస్తే తెలిస్ింది. అమరచకా నసంచ దాన్న చెలెు లు కాల చేస్ి గంటప్ైన మాటాుడిందిట. “ఏదో
గురుే చెయ్యమనాినస కానీ, నాక గురుేంది. చెలు ాయ కాల అవగానే చెబ్ుదామనసకునాినస. ఇపుపడు
వితరణ ఆస్తూలి
ే య్ాలో ఉని వాళ్ు నియ్యతో కాలలో ఉనాిడు. అవగానే చెబ్ుతానస” అంది.
రాత్నర త మిమదినిరకి మళ్లు నయ్నకి ఫ్ో న చేశానస. “తనస ఫ్ో నోు ఉండగా స్్ైగలు చేశానన్న - పాపం, వితరణ
తనే కాల త ందరగా కట చేస్ి నా దగు రకొచాిడే - స్రచగు ా అపుపడే నేనస అమమతో ఫ్ో నోు ఉనాినస. ఐనా నాకు
గురుేందిగా, రాత్నర పడుకునేలోగా వితరణకి విష్య్ం చేరస్ాేనసగా. నసవివక ఫ్ో నసు చెయ్యకు” అన్న
బ్దసలిచింది నయ్న.

రాత్నర పడుకునేటపుపడు స్వరూప అడిగాడు, నయ్న ఏమందన్న! అబ్దధ మాడలేక ఉనిదసనిటు

ు చెపాపనస.
“నసవువ మేటరెంత స్ీరచయ్స్ో ు చెపిపనటు
ు లేదస. లేకపో తే మీ నయ్న ఇలా జాపయం చేస్త మన్నషి కాదస”
అనాిడు. నొచసికునాినస కానీ, భ్రే కదా - పాపం, టెనషనోు ఉనాిడన్న జాలిపడాానస.

13
మరాిడు నయ్న ఆఫీస్సకి ఫ్ో న చేస్తే - “న్ననింతా ఫ్ో ను తోనే స్రచపో యందే! ఆప్ైన పిలుల హ్ ంవరొకకటి.
మేమిదద రం ఒకరచతో ఒకరు మాటాుడుకోలేదంటే నముమ. ఈ స్ాయ్ంతరం తపపక చెబ్ుతానసగా” అంది నయ్న.
నాలో భ్య్ం మొదలెైంది. స్వరూప కస్సనసంచ తపిపంచసకుంటాడా అన్న కాదస - ననసి తపుప పటూ కుండా
ఉంటాడా అన్న!
ఆ స్ాయ్ంతరం కూడా స్తమ స్ోూ రీ. అది చెబ్ుదామనసకునిపుపడు అతడు ఫ్ో నోు . అతడు
అడుగుదామనసకునిపుపడు అది ఫ్ో నోు. ఇంకా టివి, పిలుల హ్ ంవరుకలు వగెైరా వగెైరాలు.
నయ్న డారమాలాడదన్న నాకు తెలుస్స. కానీ నేడు టివి, ఇంటరెిటట
ూ , మొబ్ైల ఫ్ో నూ
ు పరపంచాన్ని ఎంత
కుదించనా, అవి మన్నషి తనన్న తానస స్ాటి మన్నషినసంచ వేరు చేస్సకునేందసక ఎకుకవ స్హ్కరచస్ే సనాియ.
ఆ విష్య్ం పరత్న ఒకకరచకీ స్ావనసభ్వమే! అకకరకు రాన్న చసటూ ం లాంటివే కాబ్ో లు ఈ మొబ్ైలుు కూడా
మరచ!
అలా ఇంకో రోజు గడిచపో యేక బ్ాంబ్ు పతలింది - వితరణ ఆఫీస్స పన్నమీద విశాఖ్పటిం వెళ్ు లడన్న.
“మళ్లు ఎపుపడొ స్ే ాడు?” న్నరాశా న్నస్పృహ్లతో అడిగానస.
“ఎలుుండి ఆదివారం రాత్నరకి” అంది నయ్న.
“అయ్యయ! స్ో మవారంకలాు అతణి ంచ రెస్ాపనసు లేకపో తే - కమిటీలో వేర మంబ్రచి వేస్ే ారుట” దిగులుగా
అనాినస.
“అలా దిగులు పడక! ఇకకడునిపుపడు కుదరదస కానీ - టటరోు ఉనిపుపడు మేమిదద రం గంటల తరబ్డి
మాటాుడుకుంటాం తెలుస్ా? ఒక విధంగా ఇది బ్ు స్ిుంగ ఇన డిసగెైస అనసకో!” అంది నయ్న.
నాకు చాలా ఉతాుహ్మొచింది. “థాంకూయ వెరీమచ” అన్న అపపటికి ఫ్ో న ప్టూ శ
ే ానస.
మరాిడు స్ాయ్ంతరం అదే నంబ్రుకి - తనే ఫ్ో న చేస్ి, “వితరణకి చెపాపనే! ‘అయ్యయ, ఎంత మాట - తపపక
స్ాయ్ం చేస్ే ాననాిడు. ఐతే తనకి ఇలాంటి కమిటీలు రెండింటి నసంచ ఉతే రాలొచాియట. రెండూ ఒక
రోజున మీటవుతాయట. ఏ కమిటీకి ఓక చెయ్ాయలీ అని మీమాంస్లో పడి వెంటనే బ్దసలివవలేదసట.
‘జాపయం చెయ్యడం మంచదే అయంది. మనవాళ్ు కి కలిస్ొ చేి కమిటీక ఓక చెబ్ుతానస’ అనాిడు వితరణ.
ఎటొచ్చి వాటిలో మీ ఆయ్న కమిటీ ఏదో తనకి తెలియ్లేదస. ఉతే రంలో కమిటీలకి కోడ నంబ్రుు మాతరం
ఇచాిరుట. అరజంటుగా ఆ కోడ నంబ్రు చెపపమనాిడు” అంది.
నాకుతాుహ్ం వచింది.
స్వరూపకి విష్య్ం చెబితే, “కోడ నంబ్రు నాకు తెలియ్దస. ఆ ఫ్ైలుతో డీల చేస్తది విష్ు
ి . తనస నాకు
శరరయ్యభిలాషి. ఈ కమిటీ గురచంచ్చ, మంబ్రుు వయవహారం గురచంచ్చ తనే నాకు చెపాపడు. ఉండు, తనకోస్ారచ
ఫ్ో న చేస్ే ానస” అనాిడు.
“మరచ నసవువ తనకి ఫ్ో న చేస్తే, ఎవరూ టారక్ చెయ్యరా?” ఆనసమానమొచి అడిగానస.

14
“మేమిదద రం ఒక ఆఫీస్సలో పన్న చేస్ే సని కొలీగుుమి. మస్తజిలోు దొ రకూకడదస కానీ, ఫ్ో ను విష్య్ంలో
మాకు ఇబ్బంది లేదస!” అంటట విష్ు
ి కి ఫ్ో న చేస్ి చాలా గుంభ్నంగా విష్య్ం చెపాపడు.
“అదో స్మస్య కాదస. రపు నేనెలాగూ ఆఫీస్సలో ఓవర టెైం చేస్ే సనాినస. నసవవవ వస్తే నాకు కొంచెం
స్ాయ్ంగా ఉంటుంది!” అన్న విష్ు
ి తనూ స్వరూపకి గుంభ్నంగా చెపాపడు.
మరాిడు మధాయహాిన్నకి ఆ కోడ నంబ్రు నోటిమాటగా నాకు చేరచంది. నేనస వెంటనే నయ్నకి ఫ్ో న చేస్ి,
“ఎకకడా నోట చేస్సకోకు. మనస్సలో గురుే ప్టూ ుకున్న మీ ఆయ్నకి చెపుప” అంటట కోడ చెపాపనస.
“నాకు నా మయల పాసవరా లే కాస్తపటికి గురుేండవు. రాత్నర దాకా ఇది గురుే ప్టూ ుకున్న తనకి చెపపలేనస.
నసవేవ రాత్నర పదింటికి ఓస్ారచ ఫ్ో న చేస్ి నాకు మరోస్ారచ చెబ్ుదూ” అంది నయ్న.
“రాత్నర దాకా ఎందసకూ - ఇపుపడే తనకి చెపొ పచసిగా” అనాినస.
“తనస ఇపపటిక త్నరుగు పరయ్ాణాన్నకి ఎయరపో రుూలో ఉనాిడు. విమానమకకలోగా ఆఫీస్స వాళ్ు తో
మొబ్ైలలో ఇంపారెూంట డిస్కష్నసు ఔతునాియట. ఏమైనా చెపాపలిుందసంటే ఇంటికొచాికననాిడు”
అంది నయ్న.
బ్రహ్మదేవుడి కథ గురొేచి - వయవహారం మళ్లు మొదటికి రాలేదస కదా - అనసకునాినస.
ఐతే స్వరూపకమౌతుందని బ్ంగ కంటే - అతడు ననేిమంటాడో నని భ్య్మే ఎకుకవగా ననాివహస్తే
అది వేర స్ంగత్న!
***

15
 స్కూలు న ుంచి ఫో న్ కి ఏదో సుందేశుం
రాగా ఆత్రుంగా చూసుంది మాధ రి.
ఒక విదయారిి చనిపో యినుంద న
సూూలుకు సెలవు ఇచ్యామనీ, ఒకూ
అరగుంటలో బస ులు బయలదేరతయయనీ
సమాచ్యరుం. ఆమె మనస ు వేదనతో
బరువెకిూుంది. ఆ కురాాడి త్ల్లి దుండ్రరలు బాధతో ఎుంత్గా స ళ్ళు తిరిగి పో త్ున్యారో పాపుం - అని బాధ
పడిుంది. కమయానిటీ గేట్ దగగ రి కెళ్ుుంది. బస ు రాగాన్ే ఆరేళ్ు హుంసని పకప్ చ్ేస కుుంది.
“హత్ా చ్ేయడ్ుం అుంటే ఏమిటి మమ్మీ" చటుకుూన అడిగిుంది హుంస.
“బలవుంత్ుంగా చుంపెయాడ్ుం"
“ఎుంద కు చుంపుతయరు?"
“మయరఖత్వుం. డ్బబు పచిా. అసూయ, దేవషుం, కక్ష - ఏదైన్య కారణుం కావచ ా. ఇదుంతయ ఎుంద కు
అడ్రగబత్ున్యావు?”
“మా సూూలు అబాుయిని వాళ్ు బుంధ వులు హత్ా చ్ేశారుంట. వాడ్ర ముంచ్ోడ్మాీ. ముం బో లుు సారుి ఒకే
జటుులో ఆడ్రకున్యాుం”
దిమెీరబో యిుంది. ఆ ఘటన కూత్ురి లదత్ మనస ు మ్మద ద ష్రభావుం చూపుత్ుుందేమోనని భయపడిుంది.
“అసలదుం జరిగిుందో ఏమో. అవనీా మనకెుంద కులద. ఆ గొడ్వ మరిాపో . ఇుంకెపుుడ్ూ ఆ పలాిడి వూసెత్తకు"
ముందల్లుంపుగా చ్పుుంది.
మబఖుం మబడ్రచ కుని త్లాడిుంచిుంది హుంస.

ఆఫీస న ుంచి ఉతయుహుంగా వచ్యాడ్ర స ధయకర్. “ఈ శుకావారుం మనుం మా చ్లలి ల్లగారి ఊరుకెళ్త ళన్యామోచ్'
“ఏదైన్య ఫుంక్షన్య?"
“కాద మహా విుంద . మారెమీకు మకపో త్ుని బల్లసత న్యారు"
అదిరి పడిుంది. “ఆవిడవరు?"
“ఆ పారుంత్ుంలోని శకితవుంత్మెైన గాామదేవత్. ఆమెకి మొకుూకున్యాకే మా చ్లలి ల్లకి న్ెల త్పుుంది. పుండ్ుంటి
బిడ్ు పుటాుడ్ర"

16
“జుంత్ు బలుల్లా ఎపుుడో నిషేదిుంచ్యరుగా. పెైగా ఏ అమాీ జీవహుంస కోరుకోద . దయని బద లు అనా
సుంత్రుణ చ్ేసేత ముంచిది"
“ఆ అమీవారికి బలులద ఇషు ుం. ఎకూడకూడ్రాుంచ్ో భకుతలు వసూ
త ుంటారు తలుసా. మకని కొనడ్ుం న ుంచి
కూరలు వుండిుంచడ్ుం వరకూ అనిా బాధాత్లూ న్య మ్మదే పెటు ాడ్ర మా బావ”
“వుండ్టుం ఏవిటి? బల్లచిా అకూడే వదిలలయారా?"
“న వెవకూడి అమాయకురాల్లవోయ్. బల్లచ్ేాక, దయనిా అకూడే కూర వుండ్రకుని, తిన్ేస రావాల్ల. ఇుంటికి
తచ ాకోకూడ్ద . అుంద కు కావాల్లున ఏరాుటు
ి , భోజన హాలు అనీా అకూడ్రన్యాయి” నవావడ్ర.
హుంస, త్న సూూలు మిత్ురడి గబరిుంచి చ్పుబో తే ఆప, “నీకు మటన్ ధమ్ బిరాానీ ఇషు మా, మటన్ మాాుంగో
కరరా ఇషు మా, మటన్ ఫెై ఇషు మా?" అడిగాడ్ర.
హుంస ఎటూ చ్పులదకపో యిుంది. పకపకా నవావడ్ర.
“న్యకు తలుస లద. మా చిన్యారి హుంసకి అనీా ఇషు మ. అుంద కే అనీా వుండిుంచ్ేసత ాన . మనిదే రుం పో టీ పడి
తిన్ేదే యుం..."

భరత వుంక కిుంచిత్ు

త నిరసనగా వికారుంగా చూసుంది మాధ రి. ఎుంద కో కడ్రపులో దేవినటుుగా ఉుందయమెకి.
అత్డ్ర భోజన పరయబడ్ని తలుస . మాుంసాహారుం మరర మరర ఇషు మనీ తలుస . వారుంలో రెుండ్రసారుి ఇుంటలి
వుండిన్య, ఇుంకో న్యలుగెైద సారుి హో టల్సు లో, ఆఫీస కాాుంటీన్ి ల తిుంటూ వుుంటాడ్ర. మనిష అడ్ు ుంగా
పెరుగబత్ున్యాడ్ర. ఎనభై కేజీల మారుూ దయటేశాడ్ర. అయిన్య తిుండి యావ త్గగ లదద .!

“మ్మ ఆరోగాుం జాగాత్తగా చూస కోవాల్ల" అుంటే, “ఏుం ఫరేిద . పది రోజులు జిమ్ కెళ్త త సి మ్ అయిపో తయన గాని
బుంగ పెటు ుకోకు. యయటూాబ్ లో ఇత్ర దేశాల మాుంసాహార వుంటకాల గబరిుంచి చకూని వీడియోలు
పెటు ారుంట. మా ఫెరుండ్ చ్పాుడ్ర. అవనీా చూస, రోజుకో కొత్త రకుం వుండయ్....” అని ఆరురేసత ాడ్ర. కాదుంటే
సరుాన కోపుం వచ్ేాసత ుంది!

ఊళ్ళు దిగటుం ఆలసాుం బావగారిా తీస కుని ఊరి మ్మద పడయుడ్ర స ధయకర్, రెుండ్ర మయడ్ర చ్ోటి మకల్లా
చూస, లదత్గా బలుంగా ఉనా మకని కొనిపుంచ్యడ్ర.
“దగగ ర దగగ ర వుందముంది భోజన్యనికి వసాతరుంటున్యావ్. ఈ మకపో త్ు ఒకూటీ సరిపో ద బావా. పది కోళ్ున
కూడయ కోయిదయేుం. ఓ పది కేజీల టైగర్ రొయాలు కొని బిరాానీ చ్ేయిదయేుం, అదిరిపో దిే!" అని ఒపుుంచడ్మ
కాద , వుంటత్నికి ఏముం వుండయలో, ఎలా వుండయలో పురమాయిుంచ్ేశాడ్ర స ధయకర్.
“శాకాహారులుుండొ చ ా. పపుు, ఒక కూర వుండ్మన "

17
పడీపడీ నవావడ్ర స ధయకర్. “భలదవాడివి బావా. ఆదివారుం అుంటేన్ే న్యన్ వెజిటేరియన్ డే. మబకుూ
మయస కున్ే మబన లలవవరూ ఉుండ్రు గాని, గారెలూ వుండిదే యుం. చికెన్ కరరాకి అదే చకూని జోడీ!” అన్యాడ్ర
ఊరిపో త్ూ,

మరాాడ్ర బుంధ మిత్ురలోత కల్లస రకరకాల వాహన్యలోి మారెమీ గబడి ఉనా గాామానికెళ్ళురుంతయ. తయడ్రతో
కటిు వుుంచిన మక 'మ... మ...' అని అరుసోత ుంటే హుంసతో సహా పలి లుంతయ దయని చ టూ
ు చ్ేరి దయనిని
అన కరిసత ూ అరుసత న్యారు. వారి గోల విని, అకూడి కెళ్ుుంది మాధ రి. మక నలి గా చినాగా మబచాటగా
ఉుంది. ఇుంకొదిే సేపటలి చ్యవబో త్ునాఆ మకపలి వుంక బాధగా జాల్లగా చూసుంది. 'ఇవాల్లుతో దీని ఆయబషు
మబగిసపో త్ుుంది పాపుం!' అన కుుంది.

మరి కాసేుపటికి గణయచ్యరి వచ్యాడ్ర. మక మెడ్లో వేప రొబులుకటాుడ్ర. మబఖాన పెదే బొ టుు పెటు ాడ్ర.
డ్పుులు మోగబతోుంటే, కాళ్ు గజెె లు ఘలుిన మోగబతోుంటే, చినాగా చిుందేసత ూ మారెమీ గబడి
మబుంద కెళ్ళురు. మకకు హారత్ుల్లచ్యారు. అుంతయ చూసూ
త ుండ్గాన్ే పెదే కతిత తీస కుని మక మెడ్ తగ
నరికారు. అది గబుండలవిసేలా అరిచిుంది. రకత ుం ఫ ుంటన్యి చిమిీుంది. ఆ భీభత్ు దృశాుం చూస కెవువముంది
హుంస. పరుగబన్ొచిా హుంస కళ్ళు మయసేసుంది మాధ రి. ఆ సరికే ఎగిరి పడ్రతోనా మక త్లనీ,
కొటుుకుుంటలనా మొుండయనీా చూసుందేమో, భయుంతో గజగజ వణకుత్ూ వెకిూవెకిూ ఏడ్వసాగిుంది హుంస.
“పలి ల్లా ఇకూడికెుంద కు రానిచ్యారు?” గదిే ుంచ్యడో పెదే యయన.
కూత్ురిా, భోజనశాలకు ఆన కుని వునా రూుంలోకి తీస కుపో యి ధైరాుం చ్పుుంది మాధ రి. అయిన్య
త్ల్లి ని కరుచ కున్ే వుుంది హుంస.
మకనీ, కోళ్ునీ మబకూలుగా కోస వుంట పనిలో పడయురు వుంటవాళ్ళు. వారికి సూచనల్లసూ
త అకూడే తిషఠ
వేశాడ్ర స ధయకర్. మరో పకూ మగాళ్ళు పేకాటలోనూ, ఆడ్వాళ్ళు మబచాటి లోనూ మబనిగి పో యారు.
పలి లు 'దయగబడ్రమయత్లు' ఆడ్రకోసాగారు. ఎవరోతనూ సుంబుంధుం లదనటుు గదిలో మాధ రి, హుంస ఇదే రే
ఉన్యారు. కూత్ురిా గబుండలకు హత్ు
త కున్ే వుుంది. ఇదే రి కళ్ులోినూ ఆ భయుంకర జుగబపాుకర దృశాుం
మళ్ళు మళ్ళు కద లోతుంటే భయవిహవలురెై బికుూబికుూముంటూ ఉన్యారు.

“అలా ఉన్యావేుం వదిన్య" ఆడ్బడ్రచ వచిా అడిగిుంది.

నీళ్ుమీని సెైగ చ్ేయగా, నీళ్ు సీసా తచిాచిాుంది. కూత్ురికి పటిుుంచి, మిగతయవి త్న తయగేసుంది.
“దయాానిా చూసనటుు భయపడ్రత్ున్యావేుంటి వదిన్య?”
"న్ేనికూడ్ ఉుండ్లదన . ఇుంటి కెళ్ుపో తయన . ఏదో వాహనుం మ్మద మమీల్లా పుంపుంచ్య్. పీి జ్....”
“అమీవారి పరసాదుం తినకుుండయ ఎలా వెళ్త ళరు?"

18
“న్య కడ్రపులో దేవుతోుంది. త్ల తిరుగబతోుంది..."
“అనాయియాముంటాడో ...”
“ఏమ్మ అనరు. హుంస చూడ్ర చల్లజవరుం వచిానటుు వణకిపో తోుంది”
మరేమ్మ అన్ేి క ఒక కారులో వారిని ఇుంటికి పుంపేసుంది.

భోజన్యలయాాయి. వుంటలు అదిరిపో యాయుంటూ అుంతయ స ధయకరిా మెచ ాకున్యారు. అత్డ్ర

ప ుంగిపో యాడ్ర. స షుుగా తిన్యాక మాధ రి, హుంస గబరొతచ్యారత్డికి.
ఇుంటి కెళ్త తన్ే, “మాధ రర, హుంసకెలా ఉుంది?" ఆరా తీశాడ్ర.
"జడ్రస కుుందుండీ"
“ఆ మాతయరనికే? అయిన్య దయన్ెాుంద కు అకూడి కెళ్ునిచ్యావు?" కయ్ మన్యాడ్ర.
“పలి లోత వెళ్ుుంది. అుంత్ బాహాటుంగా బల్లసాతరని న్ేనూ ఊహుంచలదద ”
“భలదదయనివేలద. నీది చ్యలా పెదే ద రదృషు ుం. గొపు విుంద మిసుయాావు. అనీా ఎుంత్ చకూగా కుదిరాయనీ.
జనుం ఊది పారేశారుంటే నమబీ" అత్డ్ర విుంద విశేషాలు న్లరూరేలా చ్పుుకు పో తోుంటే మౌనుంగా
ఉుండిపో యిుంది మాధ రి.
“వదిన్య, ఏమెైన్య తిన్యావా లదదయ” అుంటూ వచిాుంది ఆడ్బడ్రచ . ఆకల్లగా లదదుంటున్యా వినిుుంచ కోకుుండయ
హో టలుాుంచి చపాతీ తపుుంచిుంది. ఆమె బలవుంత్ుం మ్మద కొుంచ్ుంగా తిుంది. హుంస మాత్రుం న్లరు తరవలదద .
సాయుంతయరనికి ఫెళ్ళున జవరుం వచిాుంది హుంసకి. 'చుంప దే ' అుంటూ కలవాటు
ి పలుకుతోుంటే భయపడి
పో యారు. డయకుర్ కి చూపుంచ్యరు. మరాాటికి జవరుం త్గిగుంది గాని బాగా నీరసపడిుంది. ఒకూ రోజుకే
ఎుంద కిుంత్గా డీలా పడిుందో ఎవరికీ అరిుం కాలదద .

అవాళ్త పరయాణమెై వచ్ేాశారు. ఇుంటలి అడ్రగబ పెటుగాన్ే హుంసలో ఉతయుహుం ప ుంగి ప రల్లుంది. భయాలనీా
పటాపుంచలు కాగా మబఖుం తేటబడిుంది. మారెూట్ కెళ్ు కోడి మాుంసుం, వేట మాుంసుం తచ్యాడ్ర స ధయకర్.
“మొనా ఊళ్ళు మ్మరు తినలదద కదయని రెుండ్ూ తచ్యాన . ఎనిా రకాలుగా వుండ్రతయవో నీ ఇషు ుం"
“మాకోసుం తచ్యారా, మ్మ కోసుం తచ ాకున్యారా” నవువత్ూ చ రక వేసుంది మాధ రి.
“మన కోసమోయ్. చికెన్ి ల పెరుగబ వేస రోటీ కరరా వుండి, బటు ర్ న్యని చ్య్. మటన్ేమో ఫెై చ్యిా, కాుంబిన్ేషన్
అదిరిపో దిే " లొటు లదశాడ్ర.
“అలాగే వుండ్రతయన గాని జిహవని కాసత కుంటలరలోి పెటు ుకోుండి”
“ఎనీవ కరరాలు త్లచ కుుంటే చ్యలు న్లరూరిపో కుుండయ, లాలాజలుం కారకుుండయ ఎవరికెైన్య ఎలా ఉుంటుుంది
చ్పుు? ఉుంటే గిుంటే వాళ్ళు రుచి తలీని, అభిరుచి లదని వెధవాయిలలై వుుంటారు"
“మళ్ళు అదొ కటా!" అుంటూ వుంటిుంటలి కెళ్ుుంది మాధ రి.

19
కడ్గటానికి మాుంసానిా గిన్ెాలోి వేయబో యిుందలాి ఆగిపో యిుంది. రకత ముంటిన మాుంసానిా చూసేసరికి
మక జాల్ల చూపులు, చ్ేసన ఆరత న్యదుం, చిమిీన రకత ుం – కళ్ుమబుంద కదిలాయి. భయభారుంత్ అయిుంది.
ఇుంత్లో కెవువమని అరిచిుంది హుంస. త్ల్లి న్ేదో అడ్గటానికి అకూడి కొచిాుందయమె! నిలువెలి ా వణికిపో త్ునా
కూత్ురిా చూస, మాుంసానిా నలి ని కవరోి కుకేూస ఓ మయలకి తోసేసుంది.
“ఏమెైుంది త్లీి ..." మోకాళ్ు మ్మద కూరుాని హుంసని హత్ు
త కుుంటూ అడిగిుంది.
“మకని హత్ా చ్ేశారు! మకని చుంపేశారు!" అరుసూ
త ఏడ్రసూ
త గోల చ్ేసత ో ుంటే, హాలోిుంచి స ధయకర్ పరుగబన
వచ్యాడ్ర.
మకని తయన చుంపలదదనీ, చచిాన మక మాుంసానిా కొని తచ్యాననీ నమిీుంచడయని కెన్లా చ్పాుడ్ర. కాని
హుంస వినిుుంచ కోలదద . మాధ రి కూడయ పచిా చూపులు చూసూ
త ుండ్టుం చూస కుంగారు పడయుడ్ర.
“అలా అయిపో యావేుంటి మాధ రర. నీకూ, బల్లచిాన మక గబరొతచిాుందయ?” కుద పుత్ూ అడిగాడ్ర.
“వదే ుండీ వదేే వదే . ఆ హత్ాలూ ఈ మాుంసాలూ మనకి వదేే వదే . ఇుంకెపుుడ్ూ తేనని పారమిస్ చ్యాుండి”
కనీాళ్ుతో చ్ుంపలు త్డిసపో తోుంటే బేలగా అరిధుంచిుంది.
“మ్మరేదో భరమలో ఉన్యారు. రెుండోర జులోి అుంతయ అదే సరుేకుుంటుుంది. న్యకెుంతో ఇషు మెైన మాుంసాహారుం
మానటుం న్య వలి కాద " ఖుండిత్ుంగా చ్పేుశాడ్ర.
“మానలదకపో తే హో టల్స కెళ్ు పీకలాేకా మెకూుండి. అుంతే త్పు గడ్ప దయటి ఇుంటలికి తీస కు రావడయనికి
వీలది ద ” స్రుంగబలా లదచి మాుంసపు సుంచ ల్లా తీస కుని బాలూనీ లోుంచి రోడ్రు పకూ చ్త్త కుుండీ లోకి
విసరేసుంది.
“నీకు మతిపో యిుందయ? న వేవుం చ్ేసత న్యావో నీకు తలుసోత ుందయ?" కోపుడయుడ్ర.
“తలుస . ఇక న ుంచి న్ల మటన్. న్ల చికెన్. న్ల ఫష్. ఓనీి వెజిటేరియన్ ఫుడ్..." అుంటూ వెళ్ు హుంసని
సుందిటి లకి తీస కుని బబజె గిుంచిుంది. “ఇుంకెపుుడ్ూ రకత మాుంసాలు మనిుంటలి కనబడ్నివవన . న్య త్ల్లి వి
కదూ. అదుంతయ పీడ్కల అన కుని మరిాపో హుంసా"
న ద రు కొటుుకుుంటూ విస రుగా బయటి కెళ్ుపో యాడ్ర స ధయకర్,
ఆదివారుం ఉదయమ అడిగాడ్ర “నిజుంగాన్ే ఎనీవ తేవదయే?"
“మ్మకో నమసాూరుం” ఠపీమని చ్ేత్ులు జోడిుంచి చ్పుుంది.
“మకలాి ఆకులూ అలమయ తిన్యలా?" రోషుంగా అన్యాడ్ర.
“మక వూసెత్తకుండి, న్యకు పూనకుం వచ్ేాసత ుంది" కళ్ళురాజేసత ూ అరిచిుంది. “కోళ్ున్ే తిుంటారో, కుకూలదా
తిుంటారో బయటికి పో యి తినుండి. ఇుంక ఈ ఇుంటలి హుంసకీ, రకాతనికీ సాినుం లదద " తగేస చ్పుుంది,
“మ్మతో బాటు ననూా మాడేాసాతరనా మాట"

20
“మాడ్ాుం. మ్మ ఆరోగాుం బాగబజేసత ాుం. అసలద ఊబర ఊబర ముంటూ ఉన్యారు. మాుంసాహారుం మాన్ేసేత కొవువ
కరిగ,ి ఒళ్ళు త్గిగ, ఆరోగాుంగా ఉుంటారు. వాాధ లూ వెైరస ులూ మన దరికి చ్ేరవు. న్య మాట విని మ్మరూ
శాకాహారిగా మారిపో ుండి"
త్పుటు
ి కొడ్రత్ూ హేళ్నగా నవావడ్ర. “వెజిటేరియన్ అయితే చ్యలా, వీగన్ గా మారాలా?"
“అదేుంటి?"
“వీగని జుంత్ు సుంబుంధిత్ ఉత్ుత్ు
త లదవీ తినరేి. గబడ్రి తినరు. ఆవు, గేద పాలు తయగరు. కేవలుం సో యా
మిలా్లుంటివే తయగబతయరు"
“అుంత్కూరేిద . గబడ్రి మాన్ేసేత చ్యలు"
“న్య త్రుం కాద . మ్మరు జెైన లాి జీవహుంస మహాపాపుం అని జపసూ
త కూరోాుండి. నన ా మాత్రుం ఆ ఊబిలోకి
లాగకుండి. కుంటి కి నచిాన తిుండి, న్యలుక కోరిన తిుండి, మనస ు పడ్ు తిుండి త్ృపత గా తిననివవుండి"
“మ్మరు ఫుడీ అని తలుస . కాన్ొకూటి ఆలోచిుంచుండి. మన ఆహారుం కోసుం ఇుంకో పారణిని బల్ల తీస కోవాలా?
అడ్విలో ఉుంటున్యా సాధ జుంత్ువులు గడీు గాదుం తిని సుంత్ృపత గా బత్కడ్ుం లదదూ? ఇత్ర జుంత్ువుల్లా
చుంప మాుంసుం తిుంటాయి గన కే సుంహుం, పుల్ల లాుంటి వాటిని కూ
ా ర జుంత్ువులుంటారు. మనమయ అలాుంటి
పన్ే చ్ేసేత మనల్లా కూ
ా ర మానవులు లదదయ రాక్షస లు అన్యల్ల. న్య మాట విని మ్మరూ శాకాహారిగా మారుండి.
ఈ మధా మ్మరెకుూవగా పుషు గా ఉుంటున్యారు. అసహనుంతో చినా దయనికూూడయ పెదేగా అరుసత న్యారు. అది
ఆ తిుండి పరభావమ. రజ, త్మో గబణయలు త్గిగ సాతివక గబణుం పెుంప ుందయలుంటే సాతివకాహారుం ఎుంతో
ముంచిదుండీ"
తయరచ లా లదచ్యడ్ర. “న్ేన్ేుం తిన్యలో న్యకు తలుస . న్ేన్ేుం చ్విలో పువువలు పెటు ుకోలదద నీ పరవచన్యలు విని
త్లూపడయనికి. న్య దయరికి అడొు సేత సహుంచన . ఎవరనాది కూడయ చూడ్న . ఖబడయుర్!"
అత్డి మాటలకు మాధ రర, అత్డి వికృత్ రూపానికి హుంసా మాానుడిపో యారు.
రోజూ ఏదో రూపాన ఇుంటలి ఆ చరా త్లలత్త ుత్ూన్ే ఉుంది.
స ధయకర్ లో పుంత్ుం పెరిగిుంది.

ఒక రోజున ఆఫీస న ుంచి వసూ

త పకోడీలు తచ్యాడ్ర. మాధ రి కిచ్న్లి ఉుంది. కూత్ురిా ఒళ్ళు కూరోా
బటుుకుని, “నీకోసుం సెుషల్స పకోడీలు తచ్యాన . తిన బుంగారుం” అుంటూ న్లటి ల పెటు ాడ్ర.
కొుంచ్ుం నమిల్లుందో లదదో పెలపరిుంచ కుని త్ుపుకుూన ఊసేసుంది. ఇుంకా ఇుంకా పెలపరిుంచ కుుంటూ
వాుంతిచ్ేస కుుంది.
దిగ్రమగా చూశాడ్ర.
పరుగబన్ొచిాన మాధ రి భరత వుంక అసహాుంగా చూసుంది. కూత్ురిా లోపల్లకి తీస కెళ్ు న్లరు కడిగిుంది.
సి మిత్ పడయుక వేడినీళ్ళు పటిుుంచిుంది.

21
“ముం తినుం మొరోా అుంటే వినకుుండయ పసదయనికి మాుంసుం పకోడీలు తచిా పెడ్తయరా? అసలు మ్మరు
మనిషేన్య? మ్మరు మాుంసమ తిుంటారో, బొ మికలు మెళ్ళున్ే వేస కుుంటారో మ్మ ఇషు ుం. మా జోల్లకి రాకుండి
మహాపరభో" చ్ేత్ులు జోడిుంచి దణణ ుం పెటు ుంి ది.
ఉకోాషుం త్న ాకొచిాుందత్డికి. “నీకేమ్మ అకూరేిద . హుంసకి బలుం రావదూ
ే ? మాుంసాహారుం తినకపో తే ఎలా
వసత ుంది?"
“జుంత్ువులోికెలి బలమెైన ఏన గబ శాకాహారే కదయ?!!"
గబడ్రిరిమి చూశాడ్ర. త్నలో త్న కుత్కుత్ ఉడికిపో యాడ్ర.
వాళ్ుని ఎలాగెైన్య మళ్ళు మాుంసాహారుల్లా చ్యాాలనా పటుుదల మరిుంత్ పెరిగిుంది. రకరకాల మారాగలు
అన్ేవషుంచసాగాడ్ర. ఇుంటలిని పరశాుంత్ వాతయవరణుం మాయమెైుంది. కోపాలు, విస గబళ్ళు, అలకలు, ఘరషణ
అధికమయాాయి. స ధయకర్ కి ఆఫీస లో పని పెరిగిుంది. పారజెక్టు డల్లవరర టారెగట్ అుంద కోవాలని
పరుగెతితసత న్యారు. ఒతిత డి పెుంచ్యరు. దయుంతో అత్డిలో అసహనుం, విస గబ సెలవేయ సాగాయి.
ఆవేళ్ ఇుంటికొచ్ేాసరికి రాతిర తొమిీదయిాుంది. బైక్ట ని పారుూ చ్ేస నీరసుంగా అడ్రగబలదసత ూ ల్లఫ్ుు దగగ రి
కెళ్ళుడ్ర. అది పని చ్యాటుం లదద . పచా కోపుం వచ్ేాసుంది. ల్లఫ్టు డో ర్ ని త్న్యాడ్ర. వాచ్ మన్ ని కరిచ్యడ్ర.
అసో ుసయియషనిా తిటిుపో శాడ్ర.

వారి ఫ్ాిట్ అయిదో అుంత్సత లో ఉుంది. ఒగబరుసూ

త చిరుాబబరుాలాడ్రత్ూ ఎకూసాగాడ్ర. చ్మటలు ధయరలు
కడ్రత్ున్యాయి. భారర శరరరుం సహకరిుంచటేి ద . అతికషు ుం మ్మద ఈడిానటుుగా వెళ్ు ఇుంటలి కూలబడి
పో యాడ్ర. లబో దిబో ముంది మాధ రి. ఇరుగయ ప రుగయ వచ్యారు.
అత్డ్ర ఒుంటి మ్మద సుృహ లదకుుండయ పడి వుుండ్టుం చూస ఆుందో ళ్న పడయురు. అరెుంటుగా ఆస పతిరకి
తీస కెళ్ుకపో తే పరమాదుం అన్యారు.
ల్లఫ్ుు పని చ్ేయటేి ద . అత్డిదేమో భారర శరరరుం. మోస కెళ్ుడ్ుం కషు ుం. దికుూలు చూశారు.
“అవత్ల పారణయల మ్మదకొసేత మ్మనమషాలు లలకూపెడ్రత్ూ కూరుాుంటారేుంటి” అుంటూ మయడ్ర పాిసు క్ట కురరాలు
తపుుంచి, ఒకదయన్లి ఒకటి వేశాడొ కాయన. దయన్లి స ధయకర్ ని కూరోాబటిు, నలుగబరు సాయుం పటిు, అతి
కషు ుం మ్మద కిాుందికి మోస కెళ్ళురు. ఆసరికి అుంబబలలన ు వచ్ేాసుంది. అత్ావసర సేవలు అుందిుంచ్యక
అత్డికి సుృహ వచిాుంది. పారణయపాయుం లదదన్యాకగాని మాధ రి గబుండలు కుద ట పడ్లదద . మరి
న్యలోరజులు ఆస పతిరలో ఉన్యాక డిశాారిె చ్ేశారు.

రకత ుంలో కొలలసురాల్స పరమాదకర సాియిని దయటిుందన్యారు. ఒుంటలి కొవువ పేరుకుుందన్యారు. రకత న్యళ్ళలు
దళ్సరిగా మారాయన్యారు. బరువు పది కేజీలు అరెుంటుగా త్గాగలన్యారు. ఆహార అలవాటి లో మారుు

22
త్పునిసరి అని గటిుగా చ్పాురు. అశాదధ చ్ేసేత ఏ క్షణుంలోన్ెైన్య పారణయపాయుం సుంభవిుంచ్ొచాని హెచారిుంచ్యరు.
అత్డ్ర విననటుు ఉుండిపో యాడ్ర.
కాసత సి మిత్ పడయుక మెలిగా అుంది మాధ రి “ఇపుటికెైన్య న్య మాట వినుండి. మ్మ కోసమ కాద , మ్మమ్మద
ఆధయరపడ్ు మా కోసమయ మారుండి. ఇక శాకాహారమ తీస కోుండి..."
“చపుడి కూడ్ర తినన " విస రుగా అన్యాడ్ర.
“రోజు రోజుకీ పరపుంచ వాాపత ుంగా జనుం శాకాహారానికి మళ్ళుత్ున్యారుండీ. ఆరోగాానికీ, రోగాలన దూరుంగా
ఉుంచటానికి మన పూరువలు చ్పుుందే సరెైుందుంటూ కాయగయరలకూ పుండ్ి కూ జనుం జెైకొడ్రత్ున్యారు.
మనుం తిుండి తిన్ేది ఏదో లా బత్కెయాడయనికాూద , ఆరోగాుంగా ఆనుందుంగా బత్కడయనికి. మ్మ మయరఖపు
పటుుదల వదిలలయాుండి. మ్మకోసుం, మిమీలదా నమబీకునా మాకోసుం డయకురి ు చ్పుుంది వినుండి" కళ్ు
నీళ్ళు పెటు ుకుుంది మాధ రి.
ఇబుుందిగా చూశాడ్ర. మనుం బత్కడయనికి మరో జీవిని చుంపాలా - అనా మ్మమాుంస త్లలతితుంది. అదే
సమయుంలో కకాూ మబకాూ లదకపో తే మబదే ఎలా గొుంత్ు దిగబత్ుుందని మథన పడ్సాగాడ్ర.

మాధ రి కాయగయరలోత రకరకాల వుంటలు చ్ేసత ో ుంది. ఎుంతో రుచిగా ఉుంటున్యాయి. అయిన్య అత్డికి
అయిషు ుంగా ఉుంది. అసుంత్ృపత గా ఉుంది.
“న్ేనీ గడిు తిన్ేి న . న్య వలి కాద గాక కాద ” అుంటూ విసవిసా బజారు కెళ్ు, కరరా పాయిుంటు న ుంచి మయడ్ర
రకాల మాుంసాహార కూరలు తచ ాకున్యాడ్ర.
వాటిని తీస కుని డైనిుంగ్ టేబబల్స దగగ రికెళ్ు కూరుాన్యాడ్ర. దయని మ్మద పెటు ి ఉనా రెుండ్ర ఫ టలలు చూస
ఉల్లకిూ పడయుడ్ర.
ఒక ఫ టల తయత్, న్యనమీలది. రెుండో ది త్ల్లి దుండ్రరలది.
“ఇవి డైనిుంగ్ టేబబల్స మ్మదుంద కుపెటు ావ్?" కస ుమన్యాడ్ర.
“వాళ్ుని గమనిసాతరని. సరిగగ ా చూడ్ుండి. మ్మ తయత్గారు న్యమాలు పెటు ుకున్యారు. మావయాగారు తిరచూరణుం
బొ టుు ధరిుంచ్యరు"
“వాళ్ళు వెైషణవ మత్ుం సీవకరిుంచ్యరు!"
“ఆ బొ టు
ి చూశారా? అవి కేవలుం మత్ చిహాాలు కాద . అవి ఎలి పుుడ్ూ నియమాలని గబరుత చ్ేసత ాయి.
అతికామిుంచకుుండయ హెచారిసత ాయి”
“ఆ గోల ఇపుుడుంద కు?"
“మనమయ వాళ్ుని అన సరిదే యుం. ఆ పరుంపర కొనసాగిదే యుం. ఆరోగాుంగా జీవిదయేుం. మనవడ్ర ఆచరిసన్ే
ేత
తయత్కి పుణాగత్ులు పారపత సాతయిట. పీి జ్. మనమయ సమాశాయణుం చ్ేయిుంచ కుుందయుం. భబజాల మ్మద శుంఖ
చకాాల మబదరలు వేయిుంచ కుుందయుం. శ్రావెైషణవులుం అవుదయుం" ఆరితతో చ్పుుంది.

23
“వూరికే అయిపో తే చ్యలద . చ్యలా నియమ నిబుంధనలు పాటిుంచ్యల్ల తలుసా?" వాుంగాుంగా అన్యాడ్ర.
“అవనీా మనిష ఉనాత్ుంగా జీవిుంచడయనికి, ఉనాత్ుడ్వుడయనికి ఏరురచినపుుడ్ర మనమెుంద కు
వెన కుంజ వేయాల్ల?"
వెరిాగా చూశాడ్ర. త్ల అడ్ు ుంగా ఊపాడ్ర. “ఈ రోజులోి ఆచరణ సాధాుం కాద . న్య వలి కాన్ే కాద "
“అనీా గాకపో యిన్య శాకాహార నియముం ఒకూటీ పాటిదే యుం. అపుుడిహ మ్మ మనస ు మాుంసాహారుం మ్మదకి
పో న్ే పో దని ఘుంటాపథుంగా చ్పుగలన "
“మకల్లా కోళ్ునీ హత్ా చ్ేయొదే న్యన్యా" అత్డి చ్ేయి పటుుకుని ఆరిిుంచిుంది హుంస.
త్ుళ్ు పడయుడ్ర. భారాా బిడ్ు ల వుంక మిరిా చూశాడ్ర. డయకురి హెచారికలు చ్వులోి మారోాోగబతోుంటే, త్ుండిర
తయత్ల ఫ టలల వుంక చూశాడ్ర.
వాళ్తుదో గబపత సుందేశుం ఇచిానటుు అన భయతిుంచ్యడ్ర. మనస ులోని ఆుందో ళ్న ముంతిరుంచినటుు
మాయమెైుంది.
చటుకుూన లదచి, మాుంసాహార సుంచిని తీస కుని ల్లపుులో కిాుందికెళ్ు, వాచ్ మాాన్ కి ఇచ్ేాస చ్ేత్ులు
సబబుతో కడ్రకొూచ్యాడ్ర
“పుల్ల కడిగిన మబత్ాుంలా ఉన్యారు" ప ుంగిపో త్ూ అుంది మాధ రి.
“మా న్యనా గేాట్” చపుటు
ి కొటిుుంది హుంస.
అత్డి పెదయల మ్మద చిరుదరహాసుం మెరిసుంది. అదుంతో సాతివకుంగా ఉుంది!

***0***

24
 మణి వడు మాని
వంశీ దగ్గ ర్నంచి వచిిన ఉత్త రం చదువుత్ ంటే బాధగా ఉంది.

పొ దుుట నుంచీ వాడే గ్ుర్తకు వస్ుతన్ననడు. అస్లు వాడిని మర్చిపో తే కదన! ఇప్ుుడు ఈ ఉత్త రం
గ్ుండెలమీద ఇనుప్ గ్ుండు పెటి న
ట టల
ు గా ఉంది. వాడి జీవిత్ం గ్ుర్చంచి త్లచుకుంటే గ్ుండె
బర్వెకుుత్ ంది. మొదటట నుంచీ కష్ాిలే. నిజానికి వాళ్ళ న్ననన మంచి ఉదయ ోగ్స్ుుడే కాని వోస్న్నలకు
బానిస్. దననికి తోడు ఆయన స్ంసారం వదిలిపెటి ట ఎటో వెళ్ళళపో యాడు. ఆవిడ దికుు తోచని స్థుతిలో
వంశీని తీస్ుకుని అననగార్చంటటకి చేర్చంది.

వాడు మా స్కులోున్ే చేర్ాడు. మొదటట ర్ోజున్ే ‘న్న పేర్ వంశీ మర్చ నీ పేర్’ అని అడిగాడు. ‘న్న పేర్
శీీనివాస్’ అంటూ ప్ర్చచయం చేస్ుకున్ననను. ఆ విధంగా మా స్ేనహం స్కుల్ ర్ోజుల నుండి ఈ ర్ోజు
వరకు ఉంది. అయితే వంశీది ఒక పెకుోలియర్ మనస్త త్వం. చెపాులంటే .. ఓ ర్ోజున స్కులిు
వెళ్ుత్ ననప్ుుడు న్న ఐ. డి కార్ు ఎకుడయ ప్డిపో యింది. యింత్ వెతికిన్న కనిపథంచలేదు. అది లేకపో తే
గేటల లోకి అడుగ్ు పెటినిచేివార్ కాదు. చేస్ేది లేక వెనకిు తిర్చగచ ఇంటటకి వెళ్ళళపో యాను. ఇంటోు కూడన
లేదు. అది మళ్ళళ తీస్ుకోవాలంటే పెదు పొ ొ స్ీజర్, న్నననగార్ ఊర్ోు లేర్. ర్ండు ర్ోజులు ప్డుత్ ంది.

వాడు ఆ ర్ోజు సాయంత్ొం కలిస్థ “ఒర్ేయి శీీను ‘హిహిహి నీ ఐ డి కార్ు న్నకు దొ ర్చకింది. కానీ నీ అజాగ్ీత్తకు
ఆ మాత్ొం శిక్ష ప్డనలిలే’ అన్ననడు. న్నకు చెప్ులేనంత్కోప్ం వచిింది. అయిన్న త్మాయించుకున్ననను.
వాడితో పాటల ఇంకో ఇదు ర్ స్ేనహిత్ లు కూడన ఉండేవార్. అయితే అందర్చ దృకుధనలు వేర్ వేర్గా

25
ఉండేవి. అప్ుుడప్ుుడు మా నలుగ్ుర్చ భావాలూ కలిస్థన్న వంశీ మనస్త త్వం మటలకు మాకు ఆశ్ిర్ాోనిన,
ఆలోచనలని కలిగచంచేది. అలా అని వాడిని త్కుువ చేయాలనీ కాదు. అప్ుుడప్ుుడు వాడి ప్ొవరత న
చకస్థ అనుకున్ే వాళ్ళం వాడిని ప్ర్చస్త్ థు లు అలా మార్ేిస్థ ఉంటాయని.

వంశీగాడి జీవిత్ం వాళ్ళ మావయో చేత్ లలో ఉండేది. అనిన ఆయనకి నచిినవే చెయాోలి. వీడి
ఇష్ాియిష్ాిలతో నిమిత్త ం లేకుండన నిరణయాలు తీస్ేస్ుకున్ేవాడు. నిజానికి ఆయనికి పథలులు లేర్. ఉనన
మేనలుుడిని పేొమగా, అభిమానంగా చకస్ుకున్ేది పో యి, నియంత్లా ప్ొవర్చతంచేవాడు. వాడికి ఇంజనీర్చంగ్
చేయాలనీ ఉండేది. కానీ వాళ్ళ మావయో ‘ఏ కామర్్ చేస్ేత బాోంకులోన్ో, మర్ో చోటో ఉదయ ోగ్ం వస్ుతంది’
అనడంతో, ఆయనకి ఎదుర్ చెప్ులేక కామర్్ గ్ర
ీ ప్ తీస్ుకున్ననడు. పెైగా ఆయన ఇంకో మాట కూడన
అన్ననడు ‘పెై ఊళ్ళకి ప్ంపథ చదివించడననికి, ఇకుడ నీ బాబు ఇచిిన మరటా ములలు లేదని’ ఎదేువా
చేస్త క మా ముందే అనడం భర్చంచలేకపో యాడు. కాని ఏమి చేయలేని అశ్కత త్. త్లిు మొహం చకస్థ
ఊర్ున్ననడు.

అది కపథు ప్ుచుికోవటానికి “మీర్ేమి ననున వెకుర్చంచనకురలేదు. అనీన ఊహించుకుననటల

ు గా భవిష్ోత్త
ఉంటలందని నమమకం ఏముంది. పెైగా ప్ొతి దననికి కొలమానం ఒకటట” అని విస్ుకుున్ననడు. న్ేను మిగ్తన
ఇదు ర్ స్ేనహిత్ లం మా చదువుల మరలంగా కొంత్కాలం వంశీకి దకరము అయాోము.

***

బహుశా ఐదేళ్ు త్ర్వాత్ వంశీ గ్ుర్చంచిన వారత లు తెలిసాయి. ఒకటట, అదే ఊర్ోు వాడు ఓ బటి ల కొటోు
అక ంట్స్ ర్ాస్ుతన్ననడు. వాడి పెళ్ళు జర్చగచంది. కాని అది వాడి ఇష్ి ంతో కాదు. వాడి మావయో నిరణయించిన
స్ంబంధం. నిజానికి వాడు మమమలిన పెళ్ళళకి పథలవలేదు. కారణం తెలియదు కానీ, ఆ అమామయి కాస్త
ఆస్థత ప్ర్ర్ాలే .. కానీ పెదు రూప్స్థ కాదు. పెైగా ఒక కాలు ఈడుస్క
త నడుస్ుతంది. వాడు వదు ని చెప్ుచుి.
కాని అలా చేయలేదు.

అననటల
ు ఒక విష్యం చెప్ుడం మర్చిపో యాను. వాడిలో న్నకు నచిని గ్ుణం ఒకటట ఉండేది. అది
ఏమిటంటే .. అందర్చలోను వాడు మంచివాడిని అనిపథంచుకున్ే తనప్త్ొయం. అందుకోస్ం కొనిన
తనోగాలకి కూడన స్థదధప్డిపో యాడు. ర్ండయ ది .. అప్ుటోు ఒక అమామయి వీడిని ఇష్ి ప్డింది. ‘ముందు
పెళ్ళు చేస్ేస్ుకుందనము అప్ుుడు ఎవర్ ఏమి అనర్’ అని కూడన అడిగచంది. కాని, వీడు ఆమెకి చనల
స్ుదుులు చెపథు పెైగా ‘న్నమీద పేొమతో ఇంటోు పెదువాళ్ు
ు తెచిిన స్ంబంధం కాదనడం మరరఖత్వం అంటూ’

26
ఆమెని తిపథు ప్ంపేసాడు. ఇది కూడన న్నకు నచిలేదు. ఒక అమామయి వీడిని ఇష్ి ప్డి పెళ్ళు చేస్ుకుందనం
అంటే వదు న్ే మరర్ఖలు ఉంటార్ా?

న్నకు గీత్తో పెళ్ుయింది. హైదర్ాబాద్ లో ఓ కంపెనీ లో ఇంజనీర్ గా బొత్ కు బండి లాగ్ుత్ న్ననను. గీత్
కూడన ఇంటట దగ్గ ర స్కులోు టీచర్ గా ప్ని చేసత ో ంది. ఒక పాప్ ప్ుటటింది. మిగ్తన స్ేనహిత్ లు కూడన, ఎవర్చ
జీవితనలలో వాళ్ుళ స్థుర ప్డనుర్.

మధోలో ఒకసార్ప్ుుడయ కనిపథంచినప్ుుడు అడిగాను ‘ఏంటాొ? ఇలా అయిపో యావు?’

“ఎలా అయిపో యాను బాన్ే ఉన్ననను, అయిన్న న్న మీద జాలి చకపథస్ేత న్నకు అస్హోం? అదీ కాక న్ేను
ఎవర్చ బలవంత్ం మీద ఆ పెళ్ళు చేస్ుకోలేదు, అంతన న్న ఇష్ి ం ప్ొకారమే జర్చగచంది!” అంటూ అస్ంబదధ ంగా
ఏదేదయ మాటాుడి వెళ్ళళపో యాడు. వాడి మాటలకి ముందు కోప్ం వచిిన్న, జాలి వేస్థంది. ఎవర్చ కోస్మో
ఏదయ చేస్త ున్నన అనుకుంటూ త్నని త్ను ఇర్కుగా చేస్ేస్ుకుని, త్న చుటూ
ి ఒక గచర్చ గీస్ుకొని
బత్ కుత్ న్ననడు.
మర్ో ర్ండేళ్ుళ గ్డిచనయి.
అప్ుుడే ఒక భయంకరమెైన నిజం తెలిస్థంది. వంశీని అభిమానించిన అమామయి, వీడి మీద పేొమని
మర్చిపో లేక, చేస్ుకునన పెళ్ళళకి న్నోయం చెయోలేక ఆత్మహత్ో చేస్ుకుందని తెలిస్థంది. అప్ుటటకే వాడికి
ఒకళ్ళళ, ఇదు రూ పథలులు కూడన ప్ుటాిరని విన్ననను. వంశీకి యింత్ దగ్గ రవాలని ప్ొయతినంచిన్న, వాడి
ప్కు నుంచి జవాబే లేదు.

ఇంత్ హడనవుడి జీవిత్ంలో కూడన న్ేను కధలు ర్ాస్క

త న్ే ఉన్ననను. కొనిన కధలు, కొనిన న్నటటకలు
ర్ాసాను. చనల వాటటకి బహుమత్ లు వచనియి. ఈ స్ంగ్తి మా ఊర్ోు కూడన తెలియడంతో, అకుడ ఉనన
సాహితీ మిత్ొ లంతన కలిస్థ న్నకు ఒక స్న్నమన కారోకీమం త్ల పెటి ార్. గీత్ ర్ావడననికి స్కులోు శెలవు
దొ రకలేదు. కాబటటి న్ేన్ొకుడిన్ే బయలుదేర్ాను. ర్ాతిొ బండి ఎకిు ఉదయానికలాు మా ఊర్ోు దిగాను.
స్ేిష్న్ కి కార్ తీస్ుకొని స్ంస్ు త్రఫు వాళ్ుళ ఇదు ర్ వచిి, మర్ాోదగా ఆహ్వవనించి, బస్ ఏర్ాుటల చేస్థన
హో టల్ లో రూమో
ు దింపథ, కారోకీమ వివర్ాలు మర్ో మార్ తెలిపథ వెళ్ళళపో యార్. నిజానికి గ్మమత్త గా
ఉంది ఇలా హో టల్ లో ఉండటం. సొ ంత్ ఊర్ే కానీ, అమామ, న్నననగార్ కూడన అననయో దగ్గ రకు
వెళ్ళళపో వడంతో ఈ ఊర్చతో ర్ాకపో కలు త్గాగయి.

అననటల
ు వంశీకి ఎనినసార్ు ఫో న్ చేస్థన్న జవాబు ర్ాలేదు. పో న్ేు న్ేన్ే వెళ్ళు వాడిని కలుసాతను. ఎంతెైన్న
వాడు బాలో స్ేనహిత్ డు కదన అని వాడి ఇంటటవెైప్ు బయలుదేర్ాను. ఊర్ బాగా మార్చపో యింది. ప్ూర్చతగా

27
కొత్త గా ఉంది. పాత్ ఇళ్ళ సాునం లో పెదు పెదు అపార్ిమంటల
ు వెలిసాయి. చిననచినన దుకాణనల బదులు
స్కప్ర్ మార్ుట్స్, పథజా ా హౌస్ లు, కాఫీ డే లు దరశనమిస్ుతన్ననయి.

ఆటోని వంశీ ఇంటట దగ్గ ర అపథంచనను. ఇలుు బాగా పాడు ప్డిపో యింది. ఇంటోుంచి పాతిక, ముప్ుయి
లోప్ునన ఒక ఆడమనిషథ వచిింది. ‘ఎవర్ కావాలంటూ?’. చెపాును. ‘బాబుగార్ లేరండి. వాళ్ళ
అమమగార్ ఉన్ననర్. ఆవిడకి ఆర్ోగ్ోం అస్్లు బాగోలేదు’ అంటూ లోప్లకి తీస్ుకళ్ళు ంది. వంశీ
అమమగార్ మంచంలో ఉన్ననర్. అస్్లు గ్ుర్త ప్టి లేకపో యాను. అస్థత ప్ంజర్ానిన మంచంలో ప్డుకో
పెటి న
ట టల
ు గా ఉన్ననర్. ఆవిడని ప్లకర్చంచిన్న, ననున గ్ుర్త ప్టేి స్థుతిలో లేర్. ఇంటోు వంశీ భారో,
పథలులు ఉనన అలికిడి వినిపథంచటం లేదు. న్న చకప్ులు గ్ీహించిన ఆ ఆడమనిషథ ‘అమమగార్చని ప్ుటటింటటకి
ప్ంపేసారని’ చెపథుంది. వాడు అస్లు ఇంటటకి ఎప్ుుడు వసాతడయ తెలియదు. స్ర్చగా ష్ాప్ కి వెళ్ుకపో వడంతో
ఉదయ ోగ్ం లోంచి తీస్ేసార్ట. ఏ ర్ండు మరడు ర్ోజులకో ఓ సార్చ ఇంటటకి వసాతడుట. వాళ్ళ మావయోకూడన
ఊర్ోు లేరట. కాకపో తే ఆయన్ే తోడబుటటిన దననిన చకసో ువడం కోస్ం, ఈ ఆడమనిషథని ఏర్ాుటల చేస్థ
పెటి ార్ట.
ఈ ‘ట’ లనీన వినన త్ర్వాత్ న్న మనస్ంతన భారమయింది. ఇక చేస్ేదేమీ లేక న్ేను బస్ చేస్థన హో టల్
కి వెళ్ళళపో యాను. ఆ సాయంత్ొం న్న స్న్నమన కారోకీమం జర్చగాక, న్న స్ుందన తెలియచేయమననప్ుుడు
ర్ండు మాటలు చెపాును.
“ఒకటట .. న్నది కాని జీవితననిన జీవించడననికి ఇష్ి ప్డలేదు. ర్ండయ ది .. న్న జీవితననిన న్నకు నచిినటల
ు గా
ఉండటానికి ప్ొయత్నం చేస్ుకున్ననను. ఎవర్చ మెప్ుు కోస్మో జీవించడం చేత్కాలేదు” అంటలననప్ుుడు
ఆఖర్చ వర్స్లో నలిగచన బటి లతో ఉనన వోకిత లేచి వెళ్ళళపో త్ న్ననడు. దకరం నుంచి వంశీలాగ్
అగ్ుపథంచనడు. వెంటన్ే స్ేిజి మీద ఉనన వాళ్ళకి చెపాును.. ’ఆ వెళ్ళళపో త్ నన వోకితని ఆప్ండి’ అని. వాళ్ుళ
వెళ్ళళ స్ర్చకే అత్ను వెళ్ళుపో యాడని చెపాుర్.

ఆ ర్ాతిొ నిదొ ప్టి లేదు వాడి గ్ుర్చంచే ఆలోచనలు. అస్లు వాడు ఎకుడ ర్ాంగ్ స్ెిప్ వేసాడు? నిజానికి
విధి ఆడుకుంది వాడితో, నడక ర్ాని వాడిని ప్ర్గ్ులు పెటి ంట చింది. అడుగ్ు నిలవక బో ర్ాు ప్డిన వాడిని
ఇప్ుుడు విమర్చశంచడం ముఖోమా? వాడు వదు న్నన పథటీ అనిపథస్త ుంది. నిండెైన జీవితననిన త్నకు తననుగా
ఇర్కు చేస్ుకుని నడిచనడు.

***

కొంత్కాలానికి ఫొం అడొస్ లేని ఉత్త రం ఒకటట వచిింది న్నకు

28
“ఒర్ేయి శీీను, ఆర్ోజు స్ేిజిమీద నినున చకసాను .. నీ మాటలు కూడన విన్ననను, కాకపో తే అనిన
పో గొటలికున్నననుర్ా. న్న చేత్ లతో జీవితనన్ేన న్నశ్నం చేస్ుకున్ననను. కోర్కునన జీవిత్ం దొ రకక
పో యిన్న, ఉనన దననితో స్ర్ుకోలేకపో యాను. అవివేకినయాోను. దగ్గ రగా వచిినప్ుుడు
కాలదనునకున్ననను. ఇప్ుుడు కావాలనుకున్నన అందకుండన పో యింది. ఇప్ుటటకీ త్ను
గ్ుర్ొతచిినప్ుుడలాు అయ్యో .. అయ్యో అని దుుఃఖం వచేిసోత ంది. పో నీ న్న జీవిత్ంలో ఇంకోసార్చ బలవంత్ంగా
ప్ొవేశించిన అమెన్ెైన్న స్ుఖపెటిగ్లిగచన్న అంటే అదీ లేదు. ఇలా ఎందుకు జర్చగచందని ఎనిన సార్ోు ఆత్మ
శోధన చేస్ుకున్ననను. అయిన్న గ్త్ంలో గాయాలని గ్ుర్త చేస్ుకుంటూ, భవిష్ోత్ బాధనకరం
చేస్ుకోకూడదని తెలుస్ు. కానీ మనస్ు నిలకడగా లేదు. ఎవర్చ త్పో ు తెలియదు, న్నకు ఆతీమయ
దర్చదొం చుటలికుంది. ఇలోు నరకంలా మార్చంది. అందుకే ఈ స్ంసారం జీవిత్ంలోని బాధలు వదిలేస్థ,
కొంత్ కాలం అందర్చకీ దకరంగా ఒంటర్చ జీవిత్ం గ్డపాలని వచేిసాను.
ఇటల
ు
స్ేనహిత్ డు గా చెప్ుుకోలేని మనిషథని.

మనిషథలోని స్ంతోష్ం జార్చ న్ేలపాలవదు గానీ, అది మర్ో మనిషథకి దొ రకుత్ ంది!

***0***

29
మునిసిపాలిటీ చెత్తబండి ఇంటి ముందు ఆగంది. రోడ్డు పక్క పో గేసిన చెత్త ఎత్త ందుక్ు క్ురాాడ్డ దిగాడ్డ.
ఇంత్లో లోపల నుంచి వచిిన ఆడ్మనిషి, “ఆగండి తీసుకెళ్ళక్ండి! మాక్ు కావాలి” చ్తిలో గోనెసంచి,
చీపురు పటటుక్ుని అరుసత
త బండికి అడ్ు ంగా వెళ్లబో యంది.

“ఈ పిచిి సంత్ ఒక్టి. రోజూ రావడ్ం ‘పాత్ సామానుల తీసుకెళ్లదద’ని బండికి అడ్డుపడ్డ్ం అలవాటైపో యంది”
చెత్తను బుటు లోకి ఎత్త
త త్తనన క్ురాాడ్డ డెవ
ై రుతో చెపుత్తనననడ్డ.
“అవుననా బాబు. పిచిివాళ్ళని కాళ్ళళ, చ్త్తలు క్టటుసి ఇంటలల క్ూరోిపెటు టకోవాలి. ఇలా వదిలేసతత ఎలా? అడ్ు ం
వచిి పొ రపాటటన టాాక్ుర్ కింద పడి దెబబలు త్గలిత్ ఎవరు బాధ్ుులు? కేసులు జరగత్ ఉదయ ుగాలు
పో తనయ. ఎనిన సారుల చెపిిన ఇంటలళ్ళ
ల పటిుంచుకోరు...” ఓ చతపు ఇంటి వెైపు విసిర బండిని ముందుక్ు
పో నిచనిడ్డ.

వెళ్త ళనన బండి వెైపు చతసత

త నిలబడ్ు సీత్ “అగు...” అనే పిలుపుతో వెనకిక చతసి ముందుకి గబగబగా
అడ్డగులు వేసత పాయత్నం చ్సింది. ఆమె వయసు అరవెై పెైనే ఉంటాయ. పసిమి ఛనయ. గాలికి ఊగే
మొక్కలా సననగా రవటటలా ఉంది. ముడి వేసుక్ునన నెరసిన జుటటు మధ్ులో, ఎరాటి మందనరపువుు
పెటు టక్ుంది. లోపలునంచి వచిిన పెదద నయన, ఆమె చెయు పటటుక్ుని లోపలికి తీసుకెళ్ల ల పాయత్నం
చ్సత ునననడ్డ.
మేడ్ మీద నిలబడి పెైనుంచి అంతన గమనిసోత నన అమాాయ, చక్చక్ మెటల ట దిగ హలోల క్ూరుినన ఆమె
పెదనననన దగగ రకి వెళ్ళళ, అత్ను చదువుత్తనన పతపర్ లాక్ుకంది. ఏమిటననటట
ల చతసాడ్డ ఆయన.
“ఆ పెదద నవిడ్ ఎవరు? ఎందుక్లా విచిత్ాంగా పావరత సత ో ంది?” అడిగంది.

30
“ఆవిడ్ పకికంటి చందాశేఖరం గార భారు. ఆయన క్ూడన ననలాగే బడిపంత్తలుగా విశాాంత్ జీవిత్ం
గడ్పాలనుక్ునననడ్డ. క్ష్ు పడి పిలల ాడిన చదివించి పాయోజక్ుడిన చ్సాడ్డ. కాని...” గుమాం దగగ ర నిలబడ్ు
మనిషిని చతసి చెపిడ్ం ఆపతసాడ్డ రామారావు.
“ఏం ఆపతసావేం? నన క్థ్ అనన? సరేల, నేనే చెపుతనను. నీ పతరేంటమాా?” అడ్డగుత్ూ వచిి సో ఫాలో
క్ూరుినననడ్డ చందాశేఖరం.
“నన పతరు శిరీష్ అంక్ుల్. ఈయన మా పెదనననన. ఈ మధ్్ు లండ్న్ నుంచి వచిి హైదరాబాదయల సిిరపడనుం.
ఆవిడ్కేమెంది?” వినయంగా నమసాకరం పెడ్డత్ూ అడిగంది.
‘కిరణ్ క్ంటట రెండ్డ మూడ్ళ్ల ళ పెదదదెై ఉంటటంది. పెదదల పటల వినయం, విధ్్యత్ ఉనననయ్’ మనసులో
అనుక్ునననడ్డ చందాశేఖరం.
“చతడ్డ శిరీష్! మా బత్తక్ులు ఇలా మారడననికి ఒక్ రక్ంగా నేనే కారణం. చిననపుడ్డ మా కిరణ్ కి, అద్
మా అబాబయకి చదువుతో పాటట ఏదెైనన పాత్ుక్మెన అలవాటట
ల చ్యాలని, వాడిన సాుంప్ సతక్రణలో బాగా
పో ా త్సహంచనను. కొత్త సాుంప్ వచిినపుడ్లాల వాడికోసం పాత్ుక్ంగా క్వర్ తెపిించ్వాడిన. మంచి అలవాటట
ల
చ్సత ునననననుక్ుని మురసిపో యాను. త్రాుత్ నన త్పుి తెలిసింది” నిటట
ు రాిడ్డ.
“అందులో త్పతిముంది అంక్ుల్? మంచి అలవాటటగా...” అమాయక్ంగా అడిగంది.
“అలవాటట మంచిద్. అద్ మా పాలిట గాహపాటైంది. విక్టించి మాక్ు శాపమెంది!” అత్ని మాటలోల ఆవేదన
వుక్త ం అయంది.
“ఎలా?” అడిగంది శిరీష్.
శిరీష్ వేసత పాశ్నలక్ు చందాశేఖరం ఏమెనన అనుక్ుంటాడ్మోనని ఇబబందిగా క్ురీిలో క్దులుత్తనననడ్డ
రామరావు. అది గమనించిన చందాశేఖరం, “రామారావు! నన గుండె గాలి నిండిన బుడ్గలాంటిది. కొనిన
నిజాల ైనన ఎంత్ నిజాయతీగా బైటకెళ్ళత్, అంత్ మనఃశాంతి క్లుగుత్తంది. ఆమెను అడ్గనీ...” అనన
మాటక్ు రామరావు మౌనంగా ఉండిపో యాడ్డ.
ఇంత్లో రామారావు మొబైల్ మోగంది.
“మా అబాబయ నుంచి ఫో న్. పాతి రోజు ఈ టైముకి ఫో న్ చెయుడ్ం వాడి దినచరు. మా శిరీష్తో
మాటాలడ్డత్తండ్డ. హలో...” అంటట బైటకెళ్ళళడ్డ రామారావు. ఒక్ క్షణం రామరావు వెళ్ళలన వెైపత
చతసుతండిపో యాడ్డ చందాశేఖరం.
“అంక్ుల్, చెపిండి. ఆంటీకి ఏమెంది?” ఆత్ృత్తో అడ్డగుతోంది శిరీష్.
“నేను క్ూడన మీ పెదననననలా, కొడ్డకిక దతరంగా ఉండ్వలిసిందనిపిసత ో ంది. అలా ఉంటట, రోజూ ఫో న్
వచ్ిద్మో! క్నీసం ఆ ఆనందమెన మిగలేది!” అంటట క్ంటిత్డిని భుజం మీదునన క్ండ్డవాతో
త్తడ్డచుక్ునననడ్డ చందాశేఖరం.

31
“బాధ్ పడ్క్ండి అంక్ుల్. మీ అబాబయ మీక్ు ఫో న్ చ్సత రోజు వసుతంది. అంత్ కాదు పాతి పండ్డగకి వసాతడ్డ.
ఆంటీ మామూలు మనిషి అవుత్తంది” శిరీష్ నిరాలమెన మనసుతో చెపిిన మాటలు చందాశేఖరానికి
లిపత పాటట కాలం మానసిక్ బలానిచనియ.
“అంత్టి శుభఘడియలు నన జీవిత్ంలో ఉంటాయా?” ఒక్ చినన పిలల ముందు మాటాలడ్డత్తననననని
మరచిపో య బాధ్ వెళ్లబుచనిడ్డ.
“ఎందుక్ుండ్వంక్ుల్? త్పిక్ుండన ఉంటాయ. పరష్ాకరం లేని సమసు ఉండ్దు. మీ జీవితననుభవం
ముందు ఈ ఇబబందులు ఎంత్ంక్ుల్? అవి సముదాం ముందు పిలలకాలువలాంటివి!” పెదద అరందనలా
మాటాలడింది. చిననపిలల పెదద మాటలక్ు మనసులోనే నవుుక్ునననడ్డ.
“అయనన మీరు, మీ కొడ్డక్ు దగగ రక్ు వెళ్ళడ్ంలో త్పతిమిటీ?” నిరాలంగా మొహం పెటు ి అడిగంది.
“వాళ్ళ
ల మమాలిన అవసరానికి వాడ్డక్ునననరు. వాళ్ళళ ఎంతో గొపిగా చతసుక్ునే పాత్ వసుతవుకిచ్ి
విలువ క్ూడన మాక్ు ఇవులేదు” చందాశేఖరం మొహంలో బాధ్ క్నిపించింది.
“మా కొడ్డక్ు, కోడ్లు ఇదద రు ఉదయ ుగసుతలు. పొ దుదనే ఆఫీసుకి వెళ్ళలపో యేవారు. నేనే పిలలని కానెుంటటకి
తీసుకెళ్ళల తీసుకొచ్ివాణణి. సతకల్ నుంచి రాగానే, వాళ్ల బామా పాప సంగతి చతసుకొనేది. నేను
బడిపంత్తలిన క్దన, వాళ్ళళదద రు ఆఫీసు నుంచి వచ్ిలోపు చదివించ్వాణణన. వాళ్ళక్ు చ్దయ డ్డ వాదయ డ్డగా
ఉంటటనననమనుక్ునననం. పిలల ఐ.ఐ.టి. కోచింగ్ కోసం హాసు ల్ కెళ్ళలంది. అపుిడ్ పరసిి త్తలు మారాయ. మా
అవసరం వాళ్ల కిక్ లేదని త్లిపో యంది. మేం గడ్ప దనటవలిసిన పరసిి తి క్లిించనరు!” మాట చెపుత్తంటట
చందాశేఖరంలో ఆకోాశ్ం క్నిపించింది. అవసరం తీరన త్రాుత్ పనికిరాని వసుతవుగా విసిరేశారనే ఆవేదన
క్నిపించింది.
“క్నీసం మీ కోడ్ల ైనన చెపిచుిగా?” అనుమానం వుక్త ం చ్సింది.
“మన బంగారం మంచిదెైత్, మరొక్రన అనుక్ునే అవసరం ఉండ్దు. అయనన వాడికి పాత్ సామానులిన
అమేాయడ్ం అలవాటటగా! మమాలిన ఎవరూ కొనుకోకరు. అందుకే గరవాటటసాడ్డ. పొ మానలేక్ పొ గ పెటుడ్ం
వాళ్ళక్ు బాగా తెలుసు. అద్ చ్సారు. సీత్ని మానసిక్ంగా హంసించనరు. పాపం! త్టటుకోలేక్పో యంది. పతగు
పతామ పిచిిదననిన చ్సింది” అంటట లేవబో యాడ్డ.
“ఇంత్కీ ఈ పాత్ సామాను గోడ్వేమిటి అంక్ుల్?” అనుమానంగా అడిగంది.
“ఇందనక్ చెపాిను క్దమాా! వాడికి హాబీలా ఉంటటందని సాుంప్ క్ల క్షన్ అలవాటట చ్సానని. హాబీ డ్బుబ
సంపాదించ్ వాుపార వుసనంగా మారంది. పురాత్న వసుతవులు సతక్రంచడ్ం, వాటిని అమాడ్ం!
మనుష్తలోల ఆతీాయత్, అనురాగం చతడ్ు ం మానేసాడ్డ” అనననడ్డ.
“మారత్ మారచుి. కానీ...” ఆగపో యంది.
మాటను మధ్ులోనే అపు చ్సత త, “వాడి మారుి ఎంత్ హీనసిితికి దిగజారందంటట, క్ంటికి క్రెనీసల రెపరెపలే
క్నిపిసత ునననయ. వాడి చెవులకి పెైసల గలగలలే వినిపిసత ునననయ. క్ళ్ళఖండ్ంలో క్ళ్ళకారుడి ఆరత ని

32
చతడ్డ్ం మరిపో యాడ్డ. పాతి క్ళ్ళఖండననికి ఆత్ా ఉంటటందనే ఆలోచన పో యంది. వాడి వువహారశైలి
నచిక్పో యనన, సీత్ కోసం సహనంతో సహంచనను. ఆఖరకి మేం అక్కడ్డండ్డ్ంలో వాడికి లాభం
క్నబడ్లేదు. మా బాధ్ుత్ బరువనుక్ునననడ్డ. వాడి దృషిులో పాత్ సామానల పాటి విలువ లేమని,
మమాలిన వదద నుక్ునననడ్డ. మేం అక్కరేలదు, కాని మా వసుతవులు కావాలి” బాధ్గా అనననడ్డ.
“మీ వసుతవులా?” శిరీష్ ఆశ్ిరుపో యంది.
“అవును! మా తనత్ల కాలం నుంచి మా ఇంటలల ఉంటటనన గడియారం చనలా విలువ ఇసుతందట. మా బామా
పుటిుంటి నుంచి తెచుిక్ునన భోష్ాణం, ఆ పాష్ాణ హృదయానికి క్నక్వరషం క్ురపిసత ుందట. ఆ విష్యం
మాక్ు తెలియదు. మా ఇంటలల తనంబూలం పెటు అమేాసి డ్బుబ చ్సుక్ునననడ్డ. వాడ్డ అంత్
దిగజారపో యాడ్డ. వాడి గురంచి చెపుిక్ుంటట పో త్ పెదద చరత్ా అవుత్తంది!” గుండెలల ో బాధ్ని పంచుక్ుని
త్లిక్పడ్ు మనసుతో ఇంటికెళ్ళళడ్డ చందాశేఖరం.
ఆ క్ళ్ళలో బాధ్ చతసతత ఎవరకెైనన గుండె క్లుక్ుకమంటటంది. శిరీష్కి క్ూడన అలాగే అనిపించింది.

***

వీధ్ిగుమాంలో క్ూరుిని సీత్మాక్ు జడ్వేసత ునన చందాశేఖరం, ఆటల ఆగన చపుిడ్డక్ు త్ల తిత చతశాడ్డ.
ఆటలలోంచి దిగుత్తనన కొడ్డక్ు, కోడ్లుని చతసి ఆశ్ిరుపో యాడ్డ. ఆ ఇదద ర మొహంలో ఏదయ
ఆపాక్టిత్భావం గోచరసోత ంది. కొడ్డక్ు కిరణ్ వాుపారంలో, ఏదయ దెబబ తినననడ్మోనని మనసులోనే
అనుక్ునననడ్డ చందాశేఖరం. వసత
త నే త్లిల ని దగగ రక్ు తీసుక్ుని గుండెలక్ు హత్త
త క్ునననడ్డ కిరణ్. త్ండిా
వెైపు చతసిన చతపులో క్షమాపణ కోరనటట
ల ంది. చందాశేఖరానికి ఏమి అరిం కాలేదు. ఏదననన అడిగత్
క్ుంభవృషిు క్ురపించ్లా వునననయ ఆ క్ళ్ళళ!!

గదిలోకి వెళ్ళగానే కాళ్ల మీద పడి, “మమలిన క్షమించండి. మేం చనలా త్పుి చ్సాం. మిమాలిన అశ్ాదధ
చ్సాం” కొడ్డక్ు, కోడ్లు మొహంలో పశాితనతపం క్నబడింది.
“మనలో మనకి క్షమాపణలు ఏమిటి? లోపలికి వెళ్ళళ ఫెాష్ అవుండి” కొడ్డక్ు భుజం పటటుక్ుని లేపాడ్డ
చందాశేఖరం. ఏమి అరిం కానటట
ల అయోమయంగా చతసోత ంది సీత్మా. ఇంత్లో చందాశేఖరం ఫో న్ మోగంది.
”చందాశేఖరం ఒక్సార రాగలవా?” ఫో నలల అడిగాడ్డ పకికంటి రామారావు.
“వసాతను, ఏదెైనన అరెజంట్ పనన? ఇపుిడ్ మా కొడ్డక్ూ, కోడ్లు వచనిరు. ఒక్ అరగంటలో వసాతను”
చెపాిడ్డ చందాశేఖరం.
“అంతన అరెజంట్ పనేమీ కాదు. నీక్ు క్ుదిరనపుిడ్డ రా...” ఫో న్ పెటు శ
ట ాడ్డ రామారావు.

33
“కిరణ్! రామారావు అంక్ుల్ ఏదయ మాటాలడ్ పనుంది, రమాని ఫో న్ చ్సారు. మీరు నన కోసం చతడ్క్ుండన
భోజననలు చ్సతయండి. అరగంటలో వచ్ిసాత” కొడ్డకిక చెపిి రామారావు ఇంటి వెైపు క్దిలాడ్డ చందాశేఖరం.
రామారావు ఇంటికెళ్ళళసరకి ఎదురు వచిిన శిరీష్, “రండి అంక్ుల్! నేను చెపినుగా.. మీ అబాబయ
వసాతడ్ని. వచనిడ్డగా...” అంది.
“మా అబాబయ రావడ్ం నీక్ు ఎలా తెలుసమాా? నువుు ఎపుడ్డ వచనివు?” ఆశ్ిరుపో త్త అడిగాడ్డ
చందాశేఖరం.
“మేమంతన క్లసత వచనింగా...” నవుుత్ూ చెపిింది.
“అవునన? వాడ్డ నీక్ు ఎలా తెలుసు?” అడిగాడ్డ.
“నేను వాళ్ల ను, హైదరాబాదులోనే క్లిసాను అంక్ుల్. మీ అబాబయ ఇంటికి వెళ్ళళను క్ూడన... గూగులోల
ఇలాంటి సెిష్ల్ కారెక్ుర్ గురంచి ఇటటు తెలుసుకోవచుి” చెపిింది.
“తెలుసుక్ుని ఏం చ్సావో, అది క్ూడన చెపుి చందాశేఖరానికి...” ఉత్కంఠను తొలగంచడననికి అనననడ్డ
రామరావు.
“ఏముంది! పరచయం చ్సుక్ునననను. ననక్ూకడన పాత్ వసుతవుల క్ల క్షన్ హాబీ ఉందని చెపాి. ఒకే
అభిరుచులునన వుక్ుతలు తొందరగానే దగగ రవుతనరు క్దన! అలాగే దగగ రయాుం. మా రెండ్డ క్ుటటంబాల
మధ్ు పరచయం క్ామంగా బలపడింది. అత్నిలో వాుపార ధ్య రణణ ఉందనన మాట నిజం. అద్ మనిషిలో,
మంచి మనసు క్ూడన ఉంది” చెపిసాగంది.
“నేను నమాను?” ఆమె మాటను ఖండించినటట
ల చెపాిడ్డ చందాశేఖరం.
“మనం చ్సత పాయత్నం చ్సతత, పాతి మనిషిలో మారుి వసుతంది అంక్ుల్! క్ామంగా కిరణ్ లో మారుి
వచిింది. ఆ మారేి అత్ని భారుని క్ూడన మారేిటటట
ల చ్సింది. ఒక్ రోజు ఏం జరగందంటట....” జరగన
విష్యం చెపిడ్ం మొదలు పెటు ంి ది.

“కిరణ్ కి హార్ు సోు ో క్ వచిింది. ‘ఇపుిడ్డ ననకేదెైనన అయత్, నన క్ూత్తరు గతి ఏమిట’ని చనలా మథనపడనుడ్డ.
ఆ సందరభంలో కిరణ్ లోని త్ండిా బైటకొచనిడ్డ. అపుిడ్డ నేను, ‘నువుు క్నన నీ క్ూత్తరు భవిష్ుత్త
త
గురంచి ఆలోచిసుతనననవు. అలాగే నినున క్ననవాళ్ళల గురుతక్ు రావటం లేదన?’ అని అడిగన మాట, కొమాను
తనకిన వసంత్ంలా కిరణ్ గుండెక్ు తనకింది. అత్నిలో మనిషిని తొలిసార త్టిునటల నిపించింది.
మరోసార.. మీ మనవరాలు సతనహత్తలతో సరదనగా ముంబై పాయాణమయుంది. కిరణ్ ఒపుికోలేదు.
దనంతో భీషిాంచుక్ుని క్ూరుింది. అననం తినలేదు. మీ కోడ్లు బతిమాలింది. అయనన కిరణ్ ఒపుికోలేదు.
మనవరాలు నిరాహారదీక్ష చ్సింది. క్ామంగా బలహీనపడ్డత్తనన క్ూత్తరన చతడ్లేక్ ‘పతామ’ అనే
బలహీనత్తో అంగీక్రంచనడ్డ.

34
ఆ విష్యం ననతో చెపిినపుిడ్డ, ‘నువుు చిననపుిడ్డ అననం తినక్పో త్, మీ అమా గుండెలవిసతలా
ఎనినసారుల ఏడిిందయ గురుతందన? ఇపిటికీ నీ కోసమే ఆమె గుండె చపుిడ్డ చ్సత ుంది. పాతి త్లిల దండ్డాల
బలం, బలహీనత్ వాళ్ళ సంతననమే! ఆ మాటక్ు కిరణ్ లో మలి క్దలిక్ క్నిపించింది. ఒక్ క్షణం త్డి
మొలిచిన క్ళ్ళతో నన వెైపు చతడ్లేక్ శూనుంలోకి చతసాడ్డ.
మరో రోజు నేను వాళ్ళళంటికి వెళ్లళసరకి భారాు భరత లు క్ూరుిని మాటాలడ్డక్ుంటటనననరు. ననక్ు ఏమి
తెలియనటట
ల మీ గురంచి అడిగత్ ‘మీరు ఉనననరని’ ముక్త సరగా సమాధ్ననం చెపాిడ్డ. కోపంగా, ‘పాత్
సామానుల గురంచి అంత్ శ్ాదధ తీసుక్ుంటావుగా! వయసు మీరన త్లిల త్ండ్డాల గురంచి శ్ాదధ లేదన?’ అని
సతటిగా పాశినసతత , ననక్ు మొహం చతపించడననికి ఇబబంది పడనుడ్డ. సమాధ్ననం చెపిలేక్ త్త్త రపాటట
పడనుడ్డ. అద్ అవకాశ్ంగా తీసుక్ుని నేను చెపిదలుచుక్ుననది చెపతిసాను.
‘పాత్ వసుతవు ఏదెైనన డిమాండ్ బటిు కొంటావు. అద్ పాత్ వసుతవును నీక్ు మంచి రేట్ వచిినపుిడ్డ
లాభానికి అమేాసాతవు. కాని బంధ్నలు, బాంధ్వాులు అలా ఎపుిడ్డ పడిత్ అపుిడ్డ కొనేవి, అమేావి కావు.
భగవంత్తడ్డ నిరేదశించ్వి, నిరియంచ్వి .. అవి వసుతవులు కాదు. వసుతవు నచిిత్ పతామించచుి. కాని
వసుతవుకి నీ మీద అనురాగం ఆపాుయత్ వుండ్వు. అవి చెైత్నుం లేని జడ్ పదనరాధలు. అలాంటి వాటికి
ఇచ్ి విలువ క్ూడన మనిషికి ఇవుక్పో వడ్ం చనలా అననుయం’ అని దులిపతసాను.
‘పెైగా విసారంచెది .. రక్త ం ధ్నరబో సి మనలిన క్ని, పెంచిన త్లిల త్ండ్డాలవడ్ం మరంత్ దురాారగ ం. శ్ాశానంలో
కాలి బూడిద అయేు వరకే భౌతిక్ంగా క్నిపిసత ారు. త్రాుత్ వాళ్ళని చతడనలనుక్ునన చతడ్లేం. వార జాడ్
క్ూడన క్నిపించదు. కానీ మనలిన వెంటాడ్వి .. వాళ్ళతో గడిపిన మధ్ురసాృత్తలు. మనం వాళ్ల కి పంచిన
పతామానురాగాలు. వాటిని మరచిపో వడ్ం ఎంత్వరక్ు ననుయమో ఆలోచించు. క్ననవాళ్ల ని మన గుండెలో
భదాపరచుకోవాలి. మనం త్లిల త్ండ్డాల జాాపక్ చిహనలుగా మిగలిపో వాలి. మనకి పతామ పంచిన వాళ్ళక్ు
గత్ం పీడ్క్ల కాక్ూడ్దు. మంచి సుపనంలా నిలిచిపో వాలి. ఆ బాధ్ుత్ పతగు తెంచుక్ుని వచిి లోక్ం
చతసిన పాతి బంధ్ననిది’ అనన నన మాటలక్ు కిరణ్ నలటివెంబడి మాట రాలేదంక్ుల్. మౌనమే అత్ని భాష్
అయుంది. ఆ నిమిష్ంలో అద్ ననక్ు వరమయంది.
‘మన కోసం వాళ్ళ
ల ఎనిన తనుగాలు చ్శారో గురుతందన? గురుతంటట వాళ్ల ని పాత్ సామాను క్ంటట త్క్ుకవగా
విలువ క్టటు వాళ్ళం కాదు’ అననపుిడ్డ మొదటిసార నలరు విపాిడ్ంక్ుల్.
‘త్లిల త్ండ్డాలని చతసత మిష్తో ననున నముాకొచిిన నన భారుని ఇబబంది పెటులేను. నన రక్త ం పంచుక్ు
పుటిున నన బిడ్ు భాదుత్ కాదనుకోలేను క్దన!’ అని కిరణ్ సంజాయషీ ఇచనిడ్డ.
‘నినున అలా ఉండ్మని ఎవరు చెపాిరు? త్లిల దండ్డాలు నీ నుంచి ఆశించ్ది మణులు, మాణణకాులు కాదు.
పిడికెడ్డ మెత్తక్ులు! గుపెిడ్డ పతామ! నీ మనసులో చిటికెడ్డ చోటట! అది క్ూడన నీ భారుపిలలల త్రాుత్...
నువుు నీ క్ుటటంబంతో సంతోష్ంగా ఉంటటనే వాళ్ళ
ల క్ూడన సంతోష్ంగా ఉండ్ది. అది నీక్ు అరిమెత్ చనలు.
నీ జీవిత్ంలో సమసులుండ్వు. మరో మాట గురుతంచుకో కిరణ్! వయసు పెరగన వాళ్ల క్ు ఆతనాభిమానం

35
ఎక్ుకవ. ఆతనాభిమానం దెబబతింటట వాళ్ల ంత్ ఎత్త
త ధ్నం పో సినన మన దగగ ర క్షణం ఉండ్రు’ అనన నన
సమాధ్ననననికి కిరణ్ నలరు పెగలలేదు. అత్నికి ఆ మాట సతటిగా త్గలింది. గత్ం క్ళ్ళ ముందు క్దిలింది.
మరో మాట లేక్ుండన లేచనడ్డ. ఇక్కడ్క్ు పాయాణమయాుడ్డ” అంటట మొత్త ం చెపిింది శిరీష్.
“ఇది జరగంది అంక్ుల్. మీ క్ుటటంబ విష్యంలో జోక్ుం చ్సుక్ుననందుక్ు ననున మనినంచండి. ఆంటీని
అలా చతడ్లేక్, చినన చొరవ తీసుక్ునననను.” అని త్ల దించుక్ుని నిలబడింది.

ఆ మాటలు వినననక్ చందాశేఖరం మొహంలోకి శ్రీరంలో పావహంచ్ రక్త మంతన చ్రనటల యుంది.
“నువేుందుక్మాా త్ల దించుక్ుని నిలబడనువు? త్ల ఎత్త
త క్ుని గరుంగా నిలబడ్డ. చిననదననివెైనన
క్ుళ్ళల పో త్తనన సమాజనికి చికిత్స చ్సిన గొపి మనసమాా నీది! ఒక్ త్లిల క్ల నిజం చ్సత మంచి పని కోసం
ముందుకొచనివు. నినున మనసతూరత గా అభినందిసత ుననన... ఈ త్రానికి నీలాంటి వాళ్ళ అవసరం ఎంతెైనన
ఉంది. వసాతను రామారావు .. వసాతనమాా .. ఆంటీకి అననం తినిపించనలి” క్ృత్జా త్ నిండిన గుండెతో ఇంటి
వెైపు క్దిలాడ్డ చందాశేఖరం.

అత్నికి ఇంటి గుమాం దగగ ర చెటు ట కింద దృశాునిన చతసతత క్ళ్ళళ చెమాగలాలయ. కొడ్డక్ు కిరణ్, త్న త్లిల కి
అననం క్లిపి మురపెంగా ముదద లు తినిపిసత ునననడ్డ. ఈసార చందాశేఖరానికి ఆనందబాష్ిలతో క్ళ్ళళ
చెమరాియ. పకికంటి మేడ్ మీద నిలబడి చతసుతనన శిరీష్ క్ళ్ళలో ఆనందం త్ళ్ళక్ుకన మెరసింది.
పరసిరం క్లిసిన చతపులలో చందాశేఖరం క్ళ్ళలో క్ృత్జా త్ క్నిపించింది.

***0***

36
ఆ గదిలో అరగంట నంచీ నశ్శబ్ద ం రాజ్యమేలుత ంది. నలుగురునన ఆ గదిలో ఒకరు మాత్రం, త్న మానాన
తాను ఏదో రాసుకుంటునానడు. అత్ను సంఘమిత్ర. మిగతా ముగుురు అత్డి అమమ, నానన, చెలా ాయి.
వాళ్ళ ముఖాలోా ఏదో టెనషన. అయినా నోరు విప్పి ఏమీ మాటలాడలేకపో త్ునానరు. కారణం సంఘమిత్ర అంటే
వాళ్ళకునన గౌరవం. అత్ను పుటటి బ్ుదెెరిగి ఇంటలా వాళ్ళత గానీ, బ్యట వాళ్ళత గానీ ఒక మాట
అనప్పంచుకోలేదు. అత్డి పరమేయంత జ్రిగిన ఆ సంఘటన గురించి అడగాలా, వదాద అనే మీమాంశ్లో
ఉనానరు వాళ్ళంతా!

పరతీ రోజూ సాయంత్రం బ్ంకు నుంచి ఇంటటకి రాగానే అత్డి చెలలా లు నవుుత్ూ కాఫీ కపుిత ఎదురవుత్ుంది.
అత్డి త్ండిరగారూ ఆ సమయానకి సకూలు నుంచి ఇంటటకొచచేసాారు. అంతా కలసప కబ్ురుా చెపుికుంటూ
కాఫీ తాగుతారు. ఇది పరతీ రోజూ జ్రిగే నత్యకృత్యం.
అయితచ ఆ రోజు మాత్రం వారి దినచరయకు బ్రక పడింది. కుటుంబ్ సభ్ుయలంతా కలిసారు. కాఫీ
తాగుత్ునానరు. అయినా ఒకరిత ఒకరు మాటలాడుకోవడం లేదు. అంతా మౌనవరత్ం పాటటసా ునానరు.
సంఘమిత్ర త్లిా న అడిగాడు. చెలలా లిన బ్రతిమాలాడు. త్ండిరగారిన కోరాడు. అయినా ఎవరూ నోరు విపిలేదు.
అయినా వారంతా ఒక వయకిా కోసం ఎదురుచకసుానానరు. అత్ను కృష్ణ మూరిా. సంఘమిత్ర మేనమామ.
త్ండిరత పాటూ అదచ ఊళ్లాన సకూలోా టీచరు. అత్గాడికి సంఘమిత్ర అంటే చనువు ఎకుూవ. అత్నత
మాటలాడిదద ామన అంతా ఎదురుచకసుానానరు. ఆ ముగుురూ క్షణ క్షణం దాురం వైప్ే చకసుానానరు. ఏ చినన
శ్బ్ద ం వచిేనా .. ‘కృష్ణ మూరిా వచాేడు’ అనుకుంటునానరు. అలా పావుగంట గడిచింది. అందరికీ విసుగొచిే

37
ఎవరి పనులోాకి వాళ్ళళ వళ్దామనుకునేసరికి చిననగా అడుగుల శ్బ్ద ం. అంత్వరకూ ఆత్ృత్గా
ఎదురుచకసుానన కృష్ణ మూరిా పరత్యక్షమయాయడు.

“రండి మామయాయ కూరోేండి!” అనానడు సంఘమిత్ర త్న రాత్పన ఆపకుండానే.

అత్డి చెలలా లు లోపలి నుంచి మంచినీళ్ళళ తీసుకొచిే ఇచిేంది. త్లిా కాఫీ కలపడానకి లోపలకు వళ్ళంది.
మంచినీళ్ళళ తాగి ఒకూసారి పరిశీలనగా మేనలుాడి వంక చకసప చెపిడం మొదలలటి లడు -
“ఏంటలర నువ చచసపన పన? పులి నోటా ల త్లకాయ ప్ెటి లవ. ప్ెటి ుకోక ప్ెటి ుకోక, ఆ చెంగలారయుడిత నే
ప్ెటి ుకునానవా?!” అనానడు ఆవేశ్ంగా.
ఆ మాటలకు సంఘమిత్ర సమాధానం చెపిలేదు. అత్డి త్లిా కాఫీ కపుిలత వచిే “అననయాయ! కాఫీ”
అంటూ అందించింది.
కాఫీ కపుి చచతిలోకి తీసుకుంటూ మళ్ళళ మొదలలటి లడు.
“దచశ్ంలో అమామయిలే దొ రకలేదా సేనహం చెయయడానకి, ఆ చెంగలారయుడి కూత్ురే దొ రికిందా నీకు?!
చకసావా, మీ అమమ, నానన, చెలిా ఎలా భ్యపడుత్ునానరో?!” అనానడు.
ఆ మాటలకు సంఘమిత్ర అత్డి వైపు తిరిగి -
“నువుు చెపివలసపంది చెప్ెియ. ఆ త్రాుత్ నేను మాటలాడతాను” అంటూ త్న రాత్పనలో
మునగిపో యాడు.
“ఏంటలర చెప్ేిది? ఇంత్ సేపూ మాటలాడుత్ునాన నీకు అరె ం కాలేదా? ఒకూసారి ఆ పన ఆప్ప నా పకూన వచిే
నంచో!” అనానడాయన.
సంఘమిత్ర పరశ్ానరెకంగా చకసప అత్న పకూన వచిే నంచునానడు.
“చెల్లా ఇలా రామామ?!” అంటూ సంఘమిత్ర త్లిా న ప్పలిచాడు. ఆమె కూడా వచిే నలుచుంది.
“చకసారా. మనం ముగుురం ఒకే హైటు. అంటే ఐదు మూడు. నా పొ డుగే నా మేనలుాడికి వచిేంది. మరి,
ఆ చెంగలారయుడు ఎంత్ పొ డుగో తెలుసు?! దగు ర దగు ర ఆరడుగుల పొ డుగుంటలడు. మరి నువుు సేనహం
చచసా ునన ఆయన కూత్ురి పొ డుగు ఎంత్? ఆయనకనాన కాసా త్కుూవయినా మీ ఇదద రి పొ డుగులూ
సరిపో వు. ఇంకా ఆసపా పాసుాలు! వాళ్ళ కోటా కు పడగలలతిానవారు. ఇక చదువు, ఆ అమామయి ఎమేమ
చదువుత ంది. పాపం నువుు డిగరీత చదువు ఆప్ేసప త్లిా త్ండురలన సుఖప్ెటి లలన బ్లయంకు ఉదో యగం
సంపాదించావే! మనది మధ్యత్రగతి కుటుంబ్ం. మనం వాళ్ళ ఎత్ు
ా కు ఎదగలేం. అలాంటపుిడు ఆ
అమామయిత ఎందుకురా ఈ సేనహాలు? చెంగలారయుడి గురించి వినానవా? చాలా ప్ెదద కాంటలరకిరు.
వారసత్ుంగా వచిేన ఆసపా పాసుాలత పాటూ కాంటలరకిరుగా చాలా ఎదిగాడు. అంతా బ్లగానే వుంటుంది గానీ,
తచడా వసేా రకా ం తాగే రకం అన కూడా అంటలరు .. ఇంకో అతి ముఖయ విష్యం ఆయనకు ముగుురు
కూత్ుళ్ళళ. కూత్ుళ్ళంటే వలా మాలిన ప్ేరమ! అందుకే కూత్ుళ్ళ మీద నరంత్రం నఘా .. ఇదద రు కూత్ుళ్ళకు

38
ప్ెళ్ళళ్ళళ చచసేసాడు త ందరగానే. ఆఖరి కూత్ురు చదువుకుంటలనన గొడవ చెయయడంత ఆయనకు భ్యం
పటుికుంది. ఎవరో అనామకుడిత ప్ేరమలో పడుత్ుందన, అందుకే త్న జ్ాగీత్ాలో త్ను ఉంటలడు...”
చెపిడం ఆప్ప చెలలా లు తెచిేన కాఫీ తారగడం పూరిా చచసాడు.
“చెపిడం అయిపో యిందా?” అనానడు సంఘమిత్ర.
“ఇంకా కాలేదు. అసలు క్ా లమాకస ఇపుిడచ వినబ్ో త్ునానవ!” అనానడు.
సంఘమిత్రత సహా అంతా పరశ్ానరెకంగా చకసారు.
“అననం ఉడికిందో లేదో చకడాలంటే ఒకూ మెత్ుకు చాలు. అలాగే చెంగలారయుడి కేరకిర గురించి
ఒకూముకూలో చెపుతాను!” అంటూ ఒకూ క్షణం ఆగి మళ్ళళ మొదలలటి లడు.
“ఆరు నలల కిీత్ం ఒక అబ్లాయి, ఇపుిడు నువుు సేనహం చచసా ునన అమామయి వంట పడాాడు.
ప్ేమిసుానాననంటూ వేధించాడు. ప్ేరమలేఖలు రాసాడు. అపుిడచం జ్రిగింది! ఒక రాతిరపూట ఆ కురాీడు
బ్ండిమీద వసక
ా ంటే, దారి కాసప ఆ కురాీడిన ఎవరో కొటలిరు! ఆ త్రాుత్ ఆ కురాీడి మీద పో ల్లసు కేసక
నమోదయియంది. ఇదంతా చచయించింది ఎవరో మీరు ఈపాటటకి అరెమయియయ ఉంటుంది. ఇదిరా అబ్లాయి.. ఆ
చెంగలారయుడి వయకిాత్ుం. ఇపిటటక్ైనా నీ మనసులో ఏం ఉందో నోరు విపుితావా?” అనానడు చెపిడం
ఆప్పన అత్డి మామయయ.

సంఘమిత్ర త్ను రాసుానన కాగితాలను పకూన ప్ెటి లడు. ఒకూసారిగా కళ్ళళ మూసుకునానడు. మనసులో
ఒక చిత్ా రువు. అంత్వరకూ వారి చరేలోా ఉనన వయకిా గురించిన ఆలోచనలు. ఆమె కౌసుాభ్. ఎంత్ చకూటట
ప్ేరు. ఆమెను మొదటటసారి త్న బ్లయంకుకు వచిేనపుిడు చకసాడు. ఆమె చదువుత్ునన కాలేజీకి
అనుబ్ంధ్ంగా ఉంది త్ను పన చచసే బ్లయంకు. ఆమెను చకడగానే త్నకు పుననమినాటట జ్ాబిలి
గురుాకొచిేంది. ఆమె పొ డుగాు వుంది. తెలాగా వుంది. ముఖంలో నైరమలయం... ఏదో పసపత్నం. త్నను
ర్ండో సారి ఒక సాహితీ సమావేశ్ంలో ఆమె కలిసపంది. త్నకూ సాహితాయభిలాష్ ఉంది. ప్ెైగా ఆమె చదివేది
ఎమేమ తెలుగు .. ఎవరో వరెమాన కవి రాసపన 'మలిపొ దుద' కవితా సంపుటటన సమీక్ించిన తీరు, త్నకు
చాలా నచిేంది. అలా త్మ ఇదద రి మధ్య పరిచయం ప్ెరిగింది. ఒకసారి ఆమె తాత్గారి గురించి చెప్పింది.
ఆయన ప్ేరు సుబ్లారాయుడు. చాలా నవలలు, పదయ కావాయలు రాసపన పాత్ త్రం రచయిత్. ఇంకో మూడు
నలలోా ఆయన పుటటినరోజు. ఆయన ప్ేరున ఒక నవలల పో టీ ప్ెడుత్ునానరట. బ్హుమతి లక్ష
రూపాయలు. నవల రాయమంటూ త్నను పో ర త్సహించింది. ఆమె చదివే కాలేజీ పకూనే త్న బ్లయంకు. అలా
ఇదద రూ త్రచక కలిసే వీలు కలుగుత ంది. ఒకసారి కౌసుాభ్ త్ండిరగారు త్మ ఇదద రినీ చకసారుట. వంటనే
త్నకి ఫో న చచసప అడిగారు .. త్మ ఇదద రి మధ్య ఉనన సాహితీ పరిచయం గురించి చెపాిడు. అయినా
ఆయనకి త్న మీద అనుమానం పో లేదు. ర్ండు రోజుల కిీత్ం నాననన ప్పలిచి కాసా గటటిగా చెపాిడట. 'మా
అమామయిత మీ అబ్లాయి సేనహం వదుద' అన.

39
ఆ రోజు త్నకూ ఒక అనుభ్వం ఎదురయియంది.
ఆరోజు సాయంత్రం ఆఫీసులో పన అయిన త్రాుత్ బ్లయంకు నుంచి బ్ైటకొచిే, సకూటర సాిరి
చచయబ్ో త్ుంటే, త్న ముందు ఒక భలరర వాహనం వచిే ఆగింది. దాంటలాంచి ఒక పొ డుగాు వునన ప్ెదద ాయన
దిగాడు. ఏ ఉపో దాాత్ం లేకుండా చెపిడం మొదలుప్ెటి లడు. త్న వంక పరిశీలనగా చకసప ''నా ప్ేరు
చెంగలారయుడు. మీరు సేనహంగా తిరుగుత్ునన కౌసుాభ్ నా కూత్ురు. త్మరి హైటు ఎంత్?! మిమమలిన
అంగుష్ి మాత్ురడు అంటలరు. తెలుగులో కవిత్ుం, కథలు రాసే మీకు దాన అరె ం తెలిసే వుంటుంది. నా అంత్
పొ డుగునన నా కూత్ురుత మీరు సేనహం చెయయడం బ్లగోలేదు... అంతచ!” అత్ను చెపిడం ఆప్ప గబ్గబ్ల
కార్కిూ వళ్ళపో యాడు.
అదీ విష్యం. త్ను అందుకే త్న కుటుంబ్ సభ్ుయల అందరి ముందక దో షపలా నలబ్డాాడు.
“పరశ్ాంత్ంగా కథలు... నవలలూ రాసుకోకుండా ఎందుకురా నీకు ఈ సేనహాలు...?” మౌనంగా ఉనన
అత్డిన అత్డి మామయయ పరశ్నంచాడు. ఒకూసారి త్న కుటుంబ్సభ్ుయలందరి వంకా పరిశీలనగా చకసాడు.
ఒక త్ండిర త్న పొ డుగ్ైన కూత్ురిత , ఒక పొ టటివాడు సేనహం చచయవదుద అనడం త్నకు బ్లధాకరమే!
అయితచ ఆ త్ండిరగారికి అది ఇష్ి ం లేదు. త్మ సేనహం ప్ేరమగా మారుత్ుందన భ్యపడచ ఈ హచేరికా
అనుకునానడు.
“నమమండి. ఇదద రి సాహితాయభిలాష్ుల మధ్య సేనహం. అంతచ! ఇక మీరు వదద ంటునానరు కనుక ఆమెత
మాటలాడడం మానేసా ాను... సరేనా?” అనానడు.
అంతా ఆ గదిలోంచి పరశ్ాంత్ంగా బ్యటకు కదిలారు.

***
ర్ండు నలల త్రాుత్ -
నగరంలోన ఒక ఓప్ెన ఎయిర థియియటర.
దాదాపు వయియ మందికి ప్ెైగా ప్ేరక్షకులు. వేదిక మీద ప్ెదదగా కటటిన ఫ్ెా కీస. పరముఖ కవి, రచయిత్ కీరా శ్
ి ేష్ులు
సుబ్లారాయుడిగారి జ్యంతి ఉత్సవాలు - నవలల పో టీ విజ్ేత్లకు బ్హుమతి పరధానం. వేదిక మీద
రాజ్కీయ పరముఖులు, పరముఖ సాహితీవేత్ాలు, వారిత పాటూ సామరక కమిటీ చెైరమన చెంగలారయుడు,
కనీునర కౌనుాభ్ ఆశీనులయాయరు. ముందుగా వకా లంతా సుబ్లారాయుడిగారి వయకిాత్ుం, సాహిత్య
విశ్ేషాలను గురించి మాటలాడారు. ఆ త్రాుత్ ఆయన సామరకారథం ప్ెటి న
ట నవలల పో టీ గురించి పరఖాయత్
రచయిత్ పరశురామ తెలియచచసా ారన పరకటటంచారు.
ఆయన లేచి నంచునానడు. ప్ేరక్షకులోా ఉత్ూంఠ. పో టీ కోసం నవలలు పంప్పన రచయిత్లు ఆ సమావేశ్ానకి
వచాేరు. ఆత్ృత్గా ఫలితాల కోసం చకసుానానరు.
ఆయన త్న ఉపనాయసం మొదలుప్ెటి లరు.

40
“సభ్కు నమసాూరం. ఈ నవలల పో టీకి ననున నాయయనరేదత్గా ఉంచినందుకు కృత్జ్ఞ త్లు. కీరా శ్
ి ేష్ులు
సుబ్లారాయుడిగారి కుటుంబ్ం .. వారి సామరకారథం నవలల పో టీ ప్ెటిడం చాలా సంత ష్ం కలిగించచ విష్యం.
పో టీకి పాతిక ప్ెైగా నవలలు వచాేయి. అననటటనీ శ్ీదెగా అక్షరం అక్షరం చదివాను. రాసపనవారిలో
లబిె పరతిష్ుిలునానరు. వరె మానులునానరు. నవల గురి త్ప్పిన బ్లణం అనీ, శ్ృతి త్ప్పిన రాగం అనీ
ఆందో ళ్న పడుత్ునన సాహితీప్పరయుల ఆకాంక్షలిన సఫల్లకృత్ం చచసా క, ఈ పో టీకి నవలలు పంపారు
రచయిత్లు.
హంస నీటటన, పాలను వేరు చచసపనటు
ా గా.. ఈ నవలల నశ్త్ పరిశీలన త్రాుత్ చివరి వరకూ పో టీకి
నలిచినవి ర్ండు నవలలు. మళ్ళళ శ్ైలి, శ్లిం, వసుావు. వీటటన ఆధారం చచసుకున ఉత్ా మమెైన నవలను
ఎంప్పక చచయమన ముగుురు నాయయనరేణత్లకు ఆఖరి సెలక్షన కోసం పంపాము. అందులో ఎననక్ైన
బ్హుమతి పొ ందిన నవల 'ఆకాశ్ం వంగింది'. మానవ సంబ్ంధాల అవసరాలను, ఆవశ్యకత్లను
తెలియచచసా క, మానవతా విలువలకు పటి ం కటటిన ఈ నవల నండా జీవిత్సిరశ ఉంది. ఈ నవల రాసపన
రచయిత్ సంఘమిత్ర.” - అంతా ఒకూసారిగా సంఘమిత్ర వంక చకసారు. సభ్ అంతా చపిటా త
మారుమోగిపో యింది.
క్షణం ఆగి పరశురాంగారు మళ్ళళ చెపిడం మొదలుప్ెటి లరు.
“అయితచ సంఘమిత్రగారు కొనన వయకిాగత్ కారణాల వలన పో టీ నుంచి త్న నవలను మినహాయించమన
కోరారు. అందువలన పో టీలో ర్ండో సాథనంలో నలిచిన వంశీకృష్ణ గారి 'ఒక సాహస గాధ్' నవలను
బ్హుమతిగా ఎంప్పక చచసా ునానము. ఆ రచయిత్ను వేదిక మీదకు ఆహాునసుానానము.”
ఆ మాటలకు సభ్ అంతా నవురపో యింది. ఒకూసారి సంఘమిత్ర వంక సానుభ్ూతిగా చకసారు. బ్హుమతి
గీహీత్ వంశీకృష్ణ వేదిక మీదకు వచాేడు. ఆయనను ఒక భలరర ఆసనంలో కూరోేబ్టలిరు. శ్ాలువా కపాిరు.
ఆ వేదిక మీద ఉనన ఒక రాజ్కీయ పరముఖుడి దాురా లక్ష రూపాయలు చెకుూను అందించారు..
సనామనం పూరా యిన త్రాుత్ కృత్జ్ఞ త్లు తెలియచెయయటలనకి నలబ్డాాడు వంశీకృష్ణ . అందరూ ఆసకిాగా
అత్డి వైప్ే దృషపి సారించారు. అత్ను మాటలాడడం మొదలలటి లడు.
“అందరికీ నమసాూరం. వాసా వానకి నాకు ఈ పురసాూరం రావలసపంది కాదు. సంఘమిత్రగారు పో టీ నుంచి
త్పుికోవడం వలన ఈ విలువైన బ్హుమతి లభించింది. అసలు సంఘమిత్రగారు పో టీ నుంచి ఎందుకు
త్పుికోవలసపవచిేందో మీకు తెలుసా?”
అత్ను సభ్లోన వారివంక చకసప పరశ్నంచాడు. అందరి ముఖాలోానక పరశ్ానరెకం. అత్ను మళ్ళళ చెపిడం
మొదలుప్ెటి లడు.
“ర్ండు రోజుల కిీత్ం సంఘమిత్రగారిన మన సపటీ సెంటరల లలైబ్రరరలో కలిసాను. నవలల పో టీకి నవల పంప్పన
విష్యం చెపాిను. నవల చాలా కష్ి పడి రాసానన, నల రోజులు పూరిాగా నదరపో లేదనీ చెపాిను. నా
నవలకు బ్హుమతి రావడం నాకు చాలా ముఖయమనీ చెపాిను.”

41
అత్ను చెపిడం ఆపాడు. కళ్ళళ త్ుడుచుకునానడు. అంతా ఆసకిాగా వంశీకృష్ణ వైప్ే దృషపి సారించారు.
అత్ను మళ్ళళ పారరంభించాడు.

“నాకు త్ండిర లేడు. మా అమమ ఇళ్ళలోా వంటలు చచసప ననున ఇంత్వాడిన చచసపంది. టీచర టెైనంగ
పూరా యియంది. ఉదో యగం కోసం పరయతానలు చచసా క ప్పలాలకు టూయష్నుా చెపుత్ునానను. ఇపుిడు నా త్లిా కి
కేనసర. ఆపరేష్న కోసం దాదాపు ర్ండు లక్షలు ఖరేవుత్ుంది. ఎవరో దాత్ల దాురా ఒక లక్ష రూపాయలు
సంపాదించాను. మిగతా లక్ష రూపాయలు నవలల పో టీలో బ్హుమతి వసేా సరిపో త్ుందన, నా శ్కిావంచన
లేకుండా కష్ి పడాాను - ఆ విష్యం సంఘమిత్రగారికి చెపాిను. ఆయన వంటనే నా భ్ుజ్ం త్టలిరు.
బ్హుమతి మీకే వసుాంది. మీ త్లిా గారికి ఆరోగయం బ్లగుపడుత్ుందన చెపాిరు. ఆ రోజ్ే ఆయనకు
బ్హుమతి వచిేనటుి తెలిసపంది. మర్ైతచ నాక్లా వసుాంది?!” అత్ను చెపిడం ఆప్ప సభ్లోన వారి వంక
చకసాడు. అంతా నశ్శబ్ద ం. ఒకూ క్షణం ఆగి మళ్ళళ మొదలుప్ెటి లడు.

“ఆయన ఆఖరి క్షణంలో త్నకొచిేన బ్హుమతిన నరాకరించారు. కారణం ఈ క్షత్గాత్ురడి త్లిా న కాపాడడం
కోసం.” అత్ను చెపిడం ఆప్ప ప్ేరక్షకులు కూరుేననవైవు పరిగ్తా ాడు. త్నకు మెడలో వేసపన పూలదండను
సంఘమిత్ర మెడలో వేసాడు. శ్ాలువాను కప్పి ర్ండు చచత్ులూ జ్ోడించాడు.
ఒకూసారి సభ్ అంతా ఆశ్ేరయపో త్ూ ఆ దృశ్ాయనన వీక్ించారు.

అంత్వరకూ వేదిక మీద మౌనంగా ఉనన చెంగలారయుడు లేచి నంచునానడు. మెైకు అందుకునానడు.
ఒకూసారి సభ్ అంతా పరిశీలనగా చకసాడు. వంటనే గొంత్ు విపాిడు.

“సభ్లోన మిత్ురలకు, వేదిక మీద ప్ెదదలకు నమసాూరం. ర్ండు నలల కిీత్ం నేను సంఘమిత్రగారిన
అవమానపరిచాను. మా అమామయిత సేనహం చెయ్యయదుద అంటూ బ్దిరించాను. ఇంకో మాట కూడా
అనానను. అదచ “అంగుష్ి మాత్ురడు”. ఔను... ఆ అంగుష్ి మాత్ురడు మనకు అందనంత్ ఎత్ు
ా కు
ఎదిగిపో యాడు. ఔను... ఒక త్లిా న అనారోగయం నుంచి కాపాడడానకి విలువైన పురసాూరానన ఏమీ
కాకుండా వదిలేసాడు. సాహసవంత్ులు మాత్రమే ఇలాంటట మహా కారాయలు చెయయగలరు. మా అమామయి
కౌసుాభ్ ఈ మధ్య నాకొక కవిత్ వినప్పంచింది. అది ఎవరు రాసారో నాకు తెల్లదు. ఆ మహాకవికి నా
పరణామాలు. వినండి ఆ కవిత్లోన వాకాయలు -

42
 భ్ూమి మరుగుజుులను కోరుకోదు
అది ఎతెా న
త మహా వురుష్ులిన కోరుకుంటుంది
అయితచ దచవా! నేనవరరన ఆలింగనం
చచసుకోలేనంత్ ఎత్ు
ా మాత్రం నాకివుకు
ఏ చెటి ూ ప్ెరగన, ఏ మొకూ మొలవన
గడిా మొలక్త్ాన, కేవలం మృత్ుయవులాంటట
మంచు నండిన పరుత్ శ్ఖరాగీం లాంటట ఎత్ు
ా వదుద -

ఆ కవిత్ చెప్పిన చెంగలారయుడు త్న కనీనళ్ళను ఆపుకోలేకపో యాడు. వలవల ఏడాేడు. కరడుకటటిన
అత్డి రాతి హృదయంలో నుంచి మానవత్ుపు చెలమ మెలాగా ఊరిందచమో! అత్నకే తెల్లన అత్న లోన
ఇంకో మనషప బ్యటటకొచాేడు. ఆ సభ్లోన వారంతా అత్డి లోన ఈ మారుికు ఆశ్ేరయపో త్ూ విసమయంగా
అత్డి వంకే చకసక
ా ఉండిపో యారు.

***0***

43
 చాగంటి పరసాద్

ఆ ఇంటికి జనం తండో పతండాలుగా వచ్చి

వెళుతున్ాారు. అంపశయ్య మీద
భీష్ుుడిలా మంచం మీద పడుకుని
వున్ాాడు ధనవంతరి. మ ందు వరండాలో
విచార వదనంతో పచారుు చేస్ు ున్ాాడు
న్ాగమోహన్. సెల్ రింగవడంతో ఆన్
చేసాడు.
"సార్! మీరు న్ాలుగ రోజుల నుంచ్చ ఆఫీస్ుకు రాకపో వడంతో విష్య్ం తెలుస్ుకుందామని.." అన్ాాడు
అవతల వయకిు.
"పరకాష్! మా ఇంటి పరకకనునా ధనవంతరిగారి ఇంటికి రాగలవా?" అన్ాాడు న్ాగమోహన్.
"ష్యయర్" అన్ాాడు పరకాష్.

పది నిమ షాలోు పరకాష్ ధనవంతరి ఇలుు జేరుకున్ాాడు. ఎపుుడూ తుళుుతయ, గలగల మని నవువతయ
అందరిా నవివస్ూ
ు ఉండే న్ాగమోహన్ విచారంగా మ ఖం పీకుకపో యి ఉండడం గమనించాడు .
"గ రువుగారు! ఏంటి ఈ అవతారం ? ఏమంది ?” అన్ాాడు ఆతృతగా.
“మా అందరికీ అతయంత ఆపుుడు కొన ఊపిరితో ఉన్ాాడు పరకాష్! ” అని నిటట
ూ రాిడు.

స్ుందర్ నగర్ కాలనీలోని న్ాలుగ రోడు మధయలో కమ యనిటీ హాలు. ఆ హాలుకి ఎడమ పకక వీధిలో
అపారుూమంటు మధయలో ఒక చ్చనా స్థ లంలో చ్చనా పెంకుటిలు ు. ఆ ఇంటి మధయ గదిలో ఒక మంచం మీద,
మ కుకలో, న్ోటిలో గొటటూలతో, అపసాురక సిథతిలో మంచానికి అతుకుకపో యి బకక పలిగా ఉనా ఒక
మనిషిని చూసాడు పరకాష్.

ఆ ఇంటి అరుగ మీద కాలనీ జనం దిగాలుగా కూరుిన్ాారు. అందరి మొహాలోు ఆందో ళన. డిసెంబర్
మాస్పు చలి వారిని చలింపనీయ్డం లేదు. ఆ ఇంటి అరుగ మీద కూరుిని, మధయ మధయలో అంగీతో
కళుు తుడుచుకుంటునా ఒక నడి వయ్స్ుు అతను "దేవుడికి దయ్ లేదు“ అంటట
బటధపడుతున్ాాడు. న్ాగమోహన్ “వూరుకో విశవం!" అని స్రిి చెపాుడు.

44
ఎవరీ మంచం మీద అతను ? ఇంత మంది ఎందుకు దుుఃఖిస్ుున్ాారు? ఎవరయిన్ా వి.ఐ.పి. న్ా? అని
మనస్ులో అనుకుంటట ఆ స్ందేహానిా పెైకే వయకు ం చేశాడు పరకాష్. “చీమ తలకాయ్ంత సాయ్ం చేసి,
ఏనుగంత గొపులు చెపపు పటటటోప వి.ఐ.పీ.లాుంటి వాడు కాదు, సపూజులెకిక డబటాలు కొటిూంచుకొన్ే సెలిబ్రరటీ
కాదు, ఒక సామానుయడు! కానీ మా అందరికీ పపరమ పంచడంలో అసామానుయడు. ధనవంతరి అని చెపాున్ే.
ఆయ్న్ే ఈయ్న" ... అన్ాాడు న్ాగమోహన్ .

“ఇంత బ్రజీ పరపంచంలో ఒక మనిషి కోస్ం ఇంతమంది తాపతరయ్పడడం .... నము లేకుండా ఉన్ాాను!"
"పరకాష్ ! అతని పపరు ధనవంతరి. మా కాలనీలో అతనిా ఆపాయయ్ంగా ‘ధను!” అని పిలుసాుం. మా
స్ుందరాగర్ కాలనీలో పరతి మనిషి, పరతి కుటుంబం ఎంతో కొంతెైన్ా అతనికి ఋణపడే వుంటుంది..
ఇపుుడు ఈ పరిసత ిథ ులోు ఉన్ాాడు!" అన్ాాడు కళుు తుడుచుకొంటట..........
“చూస్ుున్ాాంగా! పరస్ు ుత పరపంచంలో మనిషిని మనిషి పలకరించుకున్ే పరిసతి ిథ , సాయ్పడడం అస్లే
లేదు. ఎవవరిని పలకరించ్చన బ్రజీ బ్రజీ. మొకుకబడి కోస్ం వికసించని పువువలాంటి నవువ. ఎదురుపడితే
ఎకకడ మాటటుడవలసి వస్ుుందో నని, పని ఉనాటుూ తపిుంచుకొని తిరిగే, శిలా స్దృశమన మనుష్ుల మధయ
జీవించాడు. మనిషి అందగాడు కాదు. చెపుుకోదగగ పరశన్ాలిటీ లేదు. బటహయ స ందరాయనికి, పెై పెై
మరుగ లకు పారధానయత ఇచేి ఈ రోజులోు ఎవరని అతనిా పపరమంచ గలరు? కానీ ధను తన అవాయజమన
పపరమనంతా పంచ్చ, ఆకాశమంత ఎతు
ు కు ఎదిగిపో య్ాడు,.....వీళుందరి పపరమ ప ందేడు!" అని చుటట
ూ ఉనా
వాళు కేసి చూపించాడు.
“గ రువు గారు.. అతనికి ఎవవరూ లేరా?”
“ఎందుకు లేరూ.. ఈ వస్ుధెైక కుటుంబమంతా అతనిదే !
“ఈ కాలనీ ఏరుడడానికి మ ందే ఇకకడ ఈ ఇంటోు ఉన్ాాడు. తిండిలేక ఫుట్ పాత్ మీద పడుంటే
తీస్ుకొచ్చి పెంచుకునా ఒక తండిరలాంటి వాడు, తన తదనంతరం ఈ ఇలుు, బటయంకులో కొంత డబ ా
అపుగించ్చ కనుామూసాడుట. మా ఫ్ాుటు
ు కటూ డానికి మ ందే ఇకకడ ఈ ఇంటోు ఉండేవాడు. తరావత
తనని తాను పరిచయ్ం చేస్ుకుంటే, ఎవరు అతనిా పటిూంచుకోలేదు. పెదిగా చదువుకో లేదు, తన ఉదర
పో ష్ణారధ ం అనిా రకాల పనులూ చేసపవాడు. ఒక కొటోు పదుిలు రాసపవాడు”........అన్ాాడు న్ాగమోహన్.
“చాలా ఇంటరెసూ ంి గ్ వుంది .. ఎలా మీ అందరికి ఇంత ఆపుుడయ్ాయడు?”
“మొదటోు కాలనీ వాళ్ళువరికీ అతన్ొకడు తమ పకకన్ే నివాస్ం ఉంటున్ాాడన్ే ధాయసప లేదు. అంతెందుకు
న్ేనూ పటిూంచుకోలేదు. అది ఈ రోజులోు సాధారణమ పో యింది కదా! కానీ ఒక రోజు జరిగిన స్ంఘటన
అతని ఉనికి అందరికి తెలియ్జేసింది. మాకు దగగ ర చేసింది!” అన్ాాడు. ఇంతలో..........

45
ఒక భటరయభరు ల జంట వచ్చి గదిలోకి వెళ్ళు ధనవంతరి కాళు దగగ ర కూరుిని న్ెముదిగా ఏడుస్ుున్ాారు.
న్ాగమోహన్ లోపలికి వెళ్ళు, వాళుని అనునయించ్చ బయ్టకు పంపించాడు.
“అదుగో. ఇపుుడు వచ్చి వెళ్ు లరే! వాళుకు ఒక అమాుయి. లేక లేక చాలా ఏళుకు పుటిూంది. ఈ ఇంటికి
పకకన ఉండే అపారుూమంటులో ఉండే వాళుకు, ఆ పిలేు పరపంచం, స్రవస్వం. ఒక రోజు వంటింటోు పని
చేస్ుకోవడానికి వెడుతయ హాలోు ఆ పిలుని వదిలి పెటూ ి వెళ్ళుంది. ఇంతలో ఎవరో కొంతమంది దుండగ లు ఆ
పిలుని ఎతు
ు కు పో తుంటే, అరుగ మీద కూరుినా ధనవంతరి ఒకక ఉరుకులో వాళుని పటుూకున్ాాడు.
వాళుు అతనిని కాస్ు గటిూగాన్ే దెబాలు కొటటూరు. అయిన్ా విడవకుండా ఆ పిలుని వాళు చేతులోుంచ్చ
లాకుకన్ాాడు. జనం పో గయియయలోపులో వాళుు పారిపో య్ారు. వాళుు చేతిలో ఉనా ఆయ్ ధాలతో కొటిూన
దెబాలకు, అతని తలకి దెబా తగిలి రకు ం పరవహంచ్చంది. అయిన్ా అతను తన పారణాలు లెకకచేయ్క ఆ
చంటిపిలుని రక్ించాడు. అపుటినుంచ్చ ఈ దంపతులకి ఆపథాాంధవుడయ్ాయడు"
“అవున్ా ! ఎంత మంచ్చ వాడు! తన పారణాలు లెకక చేయ్కుండా అలా పో రాడంటే గేేట్ స్ర్
అతను”.....అన్ాాడు పరకాష్ ఆశిరయపడుతు!
ఇంతలో ఒక వీల్ చెైర్ తోస్ుకుంటట ఒక వృధ్ుుడు, ఇంటి ధగగ రకు వచ్చి అతి కష్ూ ం మీద లేవబో తుంటే ,
న్ాగ మోహన్ ఆయ్న్ా దగగ రకు పరిగెతు ుకుంటట వెళ్ళు సాయ్ం చేయ్బో య్ాడు.….. ఆయ్న “పరావలేదు”
అని వారించాడు. న్ెముదిగా ఆ వీల్ చెైర్ న్ే ఆనుకుని నిలబడి కిటికీ లోంచ్చ చూస్ూ
ు కళుు
తుడుచుకుంటట, కాసపపు అలాగే ఉండి పో య్ాడు. ఆ తరావత న్ెముదిగా వీల్ చెైర్ నడుపుకుంటట
వెళ్ళుపో తయ "జాగేతుగా చూడండి. ఇలాంటి అరుదెైన మనుష్ుల కొరత బటగా ఉంది ఈ లోకంలో!" అన్ాాడు.
కాలనీ జనం అందరూ, ఒకరి తరావత ఒకరు వచ్చి, ధనవంతరిని చూసి, బయ్టకి వచ్చి నిలబడి ......
“మంచ్చ వాళుని దేమ డు తవరగా తీస్ుకుపో తాడు!" అని బటధపడుతున్ాారు.
న్ాగమోహన్ చెపుడం కొనసాగిస్ు ూ………
“ఇపుుడు వీల్ చెైర్ లో వచ్చి చూసిన ఆయ్న, మా కాలనీలో ఉండే రిటైరు ు ఆరీు ఆఫీస్ర్ నీలాదిర గారు.
ఆయ్న పిలులు అమరికాలో ఉంటటరు. ఎవవరూ పటిూంచుకోరు. భటరయకి అలిిమరుు ఎటటక్ అయియంది.
తోడుగా న్ా అనావాళు
ు ఎవవరూ లేరు. కొనిా ఏళు నుంచ్చ ధనవంతరియియ ఆ దంపతులకు పెదిదికుక
అయ్ాయడు"
“నిజం సార్! ఆ పెది ాయ్న చెపిుంది. ఇలాంటి వాళు
ు అరుదుగా ఉంటటరని! ఇపుుడు వాళు పరిసతి ిథ కష్ూ మే
పాపం. ఎవరు చూసాురో?” అని బటధపడాుడు పరకాష్.
“ఆ బటధయత న్ేను తీస్ుకుంటున్ాాను పరకాష్!” అని ధృఢంగా చెపాుడు.
ఇంతలో ఒక య్ వకుడు వచ్చి ... ‘స్ర్! ధను అంకుల్ కి రకు ం ఏమన్ా అవస్రమ ంటుందా? చాలామంది
సిదధంగా ఉన్ాారు ఇవవడానికి’ అని వినయ్ంగా అడిగాడు.

46
“అవస్రం లేదు సాకేత్! ... అవస్రమయితే న్ేన్ే ఫో న్ చేసు ాను!” అని అతని భ జం మీద తటిూ,
అనునయ్ంగా చెపాుడు .
అతను వెళ్ళున వెైపు చూస్ూ
ు ,…..
“ధను కేమం తపుకుండా రకు దానం చేసపవాడు. మా అందరిని ఆ కేతువులో భటగస్ుథలని చేసాడు. ఐదు
వందలమంది ఒక గూ
ే పుగా ఏరురచ్చ, ఎవవరు ఏ క్షణాన రకు ం అడిగిన్ా ఇచేిటటుూ, మములిా సిదధం
చేసాడు. ఈ రోజు ధనవంతరికి రకు ం అవస్రమ ంటుందేమోనని వేల మంది ఫో నుు చేస్ు ున్ాారు, వచ్చి
వెడుతున్ాారు. ఇతని లాగే. కానీ అతనికి ఆ సపూజ్ దాటి పో యింది. ఇంక తీరవలసిన కోరిక ఒకటి
మగిలిపో యింది.”
“ఏమటి ఆ కోరిక?” అని ఆతృతగా అడిగాడు పరకాష్. ఇంతలో, ఎవరో ‘లాయ్ర్ గారు పిలుస్ుున్ాారని’
చెపుడంతో, న్ాగ మోహన్ పకకకి వెళ్లుడు. పరకాష్ అకకడే అరుగ మీద కూరుిన్ాాడు అతను వచేి
వరకు.
తిరిగి వచ్చిన న్ాగమోహన్ తో పరకాష్ ……
“మరిిపో య్ాను, ఇంతకీ అతను ఎందుకు కోమాలోకి వెళ్ళు పో య్ాడు? హాసిుటలోు ఉంచక, ఇకకడ
ఎందుకు ఉంచారు?” అని ఆదురాిగా అడిగాడు.
న్ాగమోహన్ గదగ దమయిన స్వరంతో.........
“పది రోజుల కిేతం న్ేను ఆఫీస్ లో ఉండగా, ధనవంతరి 'సారు ! ఊరెళుుతున్ాాను రేపు వచేిసాును’ అని
ఫో న్ చేశాడు . ఎకకడికి అని అడిగితే , తనకి పరిచయ్ం అయిన ఒక చ్చనా రెైతు వితు న్ాలు కొనడానికి
డబ ాలు లేక ఇబాంది పడుతుంటే, తన దగగ ర ఉనా కొంత స మ ు అతనికి ఇదాిమని వెడుతున్ాానని
చెపాుడు.
“ఎందుకు అందరికి పంచ్చపెడతావు! నీ జీవితం వెళుకకరేుదా? అని కొపుడితే.. న్ా దగగ ర వుండడం కన్ాా,
పారణవస్రం వచ్చిన అతనికి ఇవవడం వలు ఈ స మ ు సారధకం అవుతుంది!’ అన్ాాడు. తరావత మాకు
తెలిసిన విష్య్ం ఏంటంటే, వూరి ప లిమేరలోు ఎవరో ఈ డబ ా కాజేయ్యడానికి దాడి చేసపు, ఆ
పెనుగ లాటలోు, ఒక పెది బండ రాయి పెైన పడడంలో తలకి బలమయిన గాయ్ం అయియంది. మేమందరం
హుటటహుటిని తీస్ుకొచ్చి హాసిుటల్ లో జాయిన్ చేశాం. తలకి ఆపరేష్న్ కూడా చేయించామ . ఎంత
ఖరుి అయిన పరావలేదని డాకూరుని పారధేయ్పడాుం! చ్చవరిసారిగా న్ాతోన్ే మాటటుడాడు. చాలా విష్య్ాలు
కూడదీస్ుకుని చెపిు, కోమాలోకి వెళ్ళుపో య్ాడు. ఎంత పరయ్తిాంచ్చన `మనలోకి` రాలేదు. అందరం అతనిా
బరతికించుకోవడానికి స్రవ విధాల పరయ్తాం చేసాం. డాకూరు ు ఇంక ఆశ లేదు, తీస్ుకు ప మున్ాారు.
అందుకన్ే అతని ఇంటోున్ే వుంచ్చ మా కాలనీ డాకూర్ సాయ్ంతో రోజు వెైదయం చేయిస్ుున్ాాం."

47
“న్ాగమోహన్ సారు చెపిున ఆ చ్చనా రెైతును న్ేన్ే! న్ాకు ఇతు న్ాలకి డబ ాలిదాిమని, తన పానం
ప గ టుూకున్ాారు ఈ సామ!” అని భోరుమంటట మోకాళులో తల దాచుకొని కుమలిపో తయ అరుగ మీద
కూలబడిపో య్ాడు విశవం.

చీకటి పడుతోంది. అకకడ కూరుిన్ాా కాలనీవాస్ులిా ఇళుకి పంపి, న్ాగమోహన్ హాలోు లెైటు వేశాడు.
ఈ ధనవంతరి బెడ్ దగగ రకు వెళ్ళు అతని దుపుటి స్రిచేసాడు. గదిలోంచ్చ బయ్టకి వచ్చి...... “ధనుతో
న్ాకు కూడా విడదీయ్రాని అనుబంధం ఏరుడింది పరకాష్ ! కాలనీలో మొటూ మొదటసారి అతనిా
కలిసినపుుడు, అతని కనుాలోు ఒక విధమన కరుణని కనిపెటూ టను. ఒక స్ంఘటనతో అతని పపరమకి
దాసో హం అయ్ాయను" అన్ాాడు.
“ఎలా ?"
“ఆ రోజు మన ఆఫీస్ులో ఆడింటింగ్ జరుగ తోంది. చాలా టనష న్ గా ఉంది. ఇంత ఒతిు డిలో అముకి హార్ూ
ఎటటక్ వచ్చిందని ఫో ను. వెంటన్ే న్ేను పరుగెతు ాలి. కానీ న్ేను ఊరికి దూరంగా య్ూనిట్ ఇనసెుక్షన్ోు
ఉన్ాాను. న్ా భటరయ కంగారుగా అంబ లెన్ు కోస్ం ఫో న్ చేసింది. వచేి లోపు ఏం చేయ్ాలో తెలియ్ని సిధతి.
ఎలాగ తెలిసిందో ధనుకి! అనాం మధయలో చేయి కడుకుకని గబగబ వచ్చి మా అము గ ండెలమీద
చేతులతో ఫస్ూ ఎయిడ్ చేసాడుట. న్ోటితో గాలి పీలిి, ఆమ ఊపిరి అందుకున్ేలా చేసి, అంబ లెనుు రాగాన్ే
తాను కూడా వెళ్ళు, హాస్ుటలోు జాయిన్ చేశాడు. డిశాిర్ి అయియయవరకు అముకు తోడుగా ఉన్ాాడు.
'అనాగారు! మీరు ఆడిటింగ్ హాజరవవండి. కంగారు పడకండి.. న్ేనున్ాాను!' అని భరోసా ఇచాిడు.
అపుటినుంచ్చ మా కుటుంబ స్భ యడెై పో య్ాడు. ననుా అన్ాా.. అని ఆపాయయ్ంగా పిలిచే దేమ డిచ్చిన
తమ ుడు ఈ ధను!"
“న్ేను టని
ై ంగ్ కి వెళ్ళునపుుడు జరిగిందా గ రువుగారు.. ఈ స్ంఘటన? '
“అవును ! పరకాష్ !"
“న్ాగమోహన్ గారు! ఈ రోజు న్ేను ఇకకడకు రాకపో యి ఉంటే, ఒక దేమ డి దరశన భటగయం కోలోుయియ
వాడిని. గ పెుడంత మనిషి! స్మ దరమంత హృదయ్మ నావాడిని చూపించారు. `దెైవం మానుష్
రూపపణా! అన్ే దానికి నిలువెతు ు రూపం ఈ ధనవంతరి !” అని అపరయ్తాంగా అతని కాళుకు దణణ ం పెటూ టడు
పరకాష్.
“అతని స్హృదయ్ానికి తారాకణాలు కొన్ేా నీకు ఉదహరించాను పరకాష్ ! ఒకక మనిషి ఇంత మందిని ఎలా
ఆదుకోగలడు అని స్ందేహం రావచుి. మనిషిగా ఆలోచ్చసపు , ఎవరెైన్ా ఇలా చేయ్చుి అని నిరూపించాడు...
ధను!” అంటట బయ్టకి నడిచాడు న్ాగమోహన్.
“చ్చనా మాట గ రువుగారు! ఇందాకా మీ మాటలోు ధనవంతరి చ్చవరి కోరిక మగిలిపో యింది అన్ాారు.
అదేంటి?” అని అడిగాడు పరకాష్.

48
“ తరావత చెపు ాను! ప దుి పో యింది. వెళ్ళురా! మళ్ళు మాటటుడుకుందాం.” అన్ాారు.

***

డిసెంబర్ న్ెల వెళ్ళుపో యింది. చలి మాతరం తన టైమంకా పూరిుగాలేదని అలాగే వణికిసు ో ంది. ధనవంతరి
మరింత కృశించ్చపో య్ాడు. అతని స్ంరక్షణ చూడడానికి కాలనీ వాస్ులందరు ఒకరి తరావత ఒకరు
వంతులు వేస్ుకుని దగగ ర ఉంటున్ాారు. జనవరి న్ెల. పుష్య మాస్ం పెది పండగ ఐన స్ంకాేంతి
స్ంబరాలు జరపడం ఈ సారి మాన్ేదిమని కాలనీ వాస్ులు అనుకున్ాారు.

పిలులందరు పపచీ పెడితే భోగిమంటలు వేసారు. స్ంకాేంతి పండగ వచ్చింది. ఉతు రాయ్నం వచ్చింది. ఈ
లోగా, అస్ులు వదలకుండా ధనవంతరిని అంటిపెటూ ుకుని, కంటికి రెపులా చూస్ుకుంటునా విశవం
పరుగెతు ుకుంటట వచ్చి అతనికి స్ుృహ వచ్చిందని చెపుగాన్ే అందరూ ఎకకడి పనులు అకకడ వదిలేసి
పరుగెతు ారు. అతను ఒకక క్షణం అందరి కేసి బరువుగా కన్ెాతిు చూసాడు. మొహంలో విచ్చతరమన తేజస్ుు,
చెరగని చ్చరునవువ, అంతలోన్ే చ్చరు విషాదం ఆవిరించ్చంది. న్ాగమోహన్ అతని దగగ ర కు వచ్చి......
“ధను! నువువ కోరినటేూ జరిపించాను. ఇవిగో కాగితాలు!” అని చూపించాడు. అవి చూడగాన్ే తృపిు గా
న్ెముదిగా తలాడించాడు. చేయి ఎతు డానికి పరయ్తాం చేసాడు. కాని సావధీనమవవలేదు. అందరి వెైపు
ఒకసారి చూసి, మరలా నిదరలోకి జారుకున్ాాడు శాశవతంగా. కాలనీ అంతా కలిసి ఒక పెది ఊరేగింపుగా
వెళ్ళు అతనికి దగగ రుండి అంతిమ స్ంసాకరాలు జరిపించారు. కనీారు మ నీారుగా ఏడాిరు. విషాద వారు
తెలిసిన పరకాష్ ఆఖరి సారి ఆ పుణాయతుుని దరశనం చేస్ుకున్ాాడు.

***

"పరకాష్ ! ధనుకి మగిలిపో యిన చ్చవరి కోరిక అడిగావు కదా! అతనికి ఎవరూ లేరని అనుకున్ాాం! కానీ
ఒక తమ ుడు ఉన్ాాడుట. కొంత కాలం కిేతం వచ్చి ధనుని కలిసాడుట. ఎంతో విలువ చేసప ఈ ఇంటిమీద
అతని కనుా పడిందిట. న్ా దగగ ర చెపుుకుని ఏడాిడు. తోడపుటిూన వాడు న్ా కోస్ం రాలేదు. న్ా ఆసిు కోస్ం
వచాిడు. ఈ ఆసిు న్ా సావరిితం కాదు కదా! అందుకన్ే తనకి ఒక సాయ్ం చేసి పెటూమని అడిగాడు.”
“ ఏంటది స్ర్!”
“ఈ ఇంటిని ఒక అన్ాధ శరణాలయ్ంకి విరాళంగా ఇచ్చినటుూ ననుా రాయించమన్ాాడు. తన బటయంక్ లో
ఉనా తాను స్ంపాదించ్చన డబ ాలనీా, తమ ుడి పిలుల పపర మారేియ్యమన్ాాడు . హాసిుటల్ ఖరుికీ,
అంతిమ స్ంసాకరాల ఖరుికి కూడా తన డబ ాలే వాడమన్ాాడు. న్ేను అభయంతరం పెడితే, అది న్ేను

49
ఎపుుడో న్ా చ్చవరి దశ కోస్ం ఉంచుకునావే! న్ేను ఎవవరికి ఋణ పడడం ఇష్ూ ం లేదు అన్ాాడు!” అని
న్ాగమోహన్ నిటట
ూ రాిడు.
“కోమాలోకి వెళ్ళుపో తయ, అతను చెపిున అభయరధనలనీా లాయ్ర్ చేత రికారుు చేయించ్చ, రిజిసపూష్
ే న్
చేయించాను. అది కాక, అతను తన అవయ్వ దాన పతారలు ఎపుుడో రాసపశాడు. అవి కూడా ఎవరికో
ఉపయోగపడతాయి.!” అంటట న్ాగమోహన్ ఒకకసారి ఆగాడు.
"న్ా చ్చనాపుుడు ఒకసారి స్ందేహం వచ్చి, మా అముని ‘పెైన ఉనా ఈ ఆకాశం.. ఏ ఆధారం లేకుండా
ఎలా ఉంది? పడిపో దామాు!” అని భయ్పడుతయ అడిగానుట. ‘ఈ భూమీుద మానవతవం
మూరీుభవించ్చన మనుష్ులే ఈ ఆకాశానికి గ ంజలు. అలాంటి వాళుు ఉనాంత వరకు, మనకి ఏ భయ్ం
లేదురా’ అని చెపిుంది.. అపుుడు ఆ మాటలు న్ాకు అరధం కాలేదు, కాని ఇపుుడు ధనవంతరి గ రించ్చ
విన్ాాకా న్ాకు పూరిుగా బో ధ పడింది స్ర్!” అన్ాాడు పరకాష్.
“గరవం, ధన మదం. దేవష్ం, సావరధం లాంటి రోగాలతో బటధపడుతునా మములిా.. తన మంచ్చతనం,
పపరమ, సాయ్ం అన్ే మందులతో నయ్ం చేసిన ధనవంతరి స్వరూపుడు మా ధను! అలాంటి వాళుకి కొరత
రాకుండా చూస్ుకుంటట, మేమ కూడా ఆ దిశగా పరయ్ాణం సాగిస్ు ున్ాామ . అదే మేమ ధనవంతరికి
ఇచేి నివాళ్ళ!” అని న్ాగమోహన్ ధృఢ నిశియ్ంగా కాలనీ మధయకి నడక సాగించాడు ., అతనిని తో
పాటు ఎందరో !

***0***

50
 కృపాకర్ పో తుల

వాతావరణం వేడిగా ఉండడంతో, కిలోమీటరు

దూరం నడిచేసరికే చెమటలు పటటేసాయి
అబ్రహంగారికి. గమయసాానం చేరుకున్ాాక,
నడ ంమీద చేతులు రండూ ఉంచుకొని, తల
పైకత్తి , ఎదురుగా కనిపిసి ునా తెలల రంగు సైన్
బ్ో రుు వేపు చూసారు. “మతి య్య
మెమోరియ్ల్ హసిిటల్“ అనా ఎరర రంగు
అక్షరాలూ, దానికి అటూ ఇటూ ‘రోగుల్నా సవసా పరుసుినా యిేసుకరరసి ు బ్ొ మమలూ’ చూసి ఆయ్న కళ్ళు
ఆనందంతో మెరిసాయి. చినాగా నవువకుంటూ లోపల్నకి పరవేశంచారు.
హసిటల్ ఆవరణ రోగులతో కిటకిటలాడ తోంది. డాకేర్ రూములోకి త ంగిచూసతి ఆయ్న పతషతంటుతో బిజీగా
కనిపించాడ . కూరుచందామంటట ఎకకడా ఖాళీ కురచచ ఒకకటి కూడ కనిపించలేదు. ఇంతలో అబ్రహంగారిని
గురుిపటిేన నడి వయ్సు వయకిి ఒకడ లేచి నిలబ్డి, తను కూరుచనా కురచచ ఆయ్నకి ఇవవడంతో, బ్రతుకు
జీవుడా అంటూ అందులో కూలబ్డాురు. “ఉష్ష్ ...అని నిటూ
ే రిచ, వీల ైనంత వెనకిక, అలసటగా జారబ్డి కళ్ళు
మూసుకున్ాారు. కొదిిసతపటికి న్ెమమదిగా ఆలోచనలోలకి జారిపో య్ారు.

***

”పడ కోలేదూ, ఇంకా దాని గురించే ఆలోచిసుిన్ాారా” తువావలుతో చేతులు తుడ చుకుంటూ వంట గదిలో
నుంచి బ్య్టకు వచిచన జససీ అడిగింది అబ్రహంని. నిరాసకి ంగా పైకపుి వేపు చూసూ
ి , మంచంమీద
వెలలకిలా పడ కునా అబ్రహం భారయ వేపు నిరిలపింగా చూసి, తల పరకకకు త్తపుికొని, కళ్ళు మూసుకున్ాాడ .
”ఏమీ బ్ంగపడకండి. అనిాటికర ఆ పరభువే ఉన్ాాడ . అంతా మంచే జరుగుతుంది” అంటూ, భగవంతుడిా
తలంచుకొని, రండ చేతులూ జోడించి దండం పటుేకుంది. తరవాత భరి పరకకన్ే నడ ం వాల్నచ, పది
నిమిషాలోలన్ే గాఢమెైన నిదరలోకి జారిపో యింది.
అబ్రహంకి మాతరం కునుకు పటే టదు.
టల ఆలోచనలతో తల పగిల్నపో తోంది. వాళ్ుబ్ాాయి శ్రరహర్ చదువుతునా
కాలేజీ నుండి వచిచన ఫో నుకాలే చెవిలో గింగురుమంట ంది. పిరనిీపాల్ మాటలు గురతిచిచ, అంతులేని
ఆందో ళ్నకు గురౌతున్ాాడ . ఇంటరచమడియిెట్ మొదటి సంవతీరం చదువుతునా హర్, రండ వారాలుగా
కాలేజీకి ఎగన్ామం పడ తున్ాాడనా విషయ్ం .. ఆ రోజు వరకూ తెల్నయ్న్ే తెలీదు అబ్రహంకి. సవయ్ంగా

51
పిరనిీపాల్ న్ోటినుండే వినా దగగ ర నుండీ మనశాశంత్త కరువెైంది. విషయ్ం భరి చెపిగా వినా జససీ
ఆశ్చరయంతో న్ోరు వెళ్ుబ్టిేంది.
***
మరసటి రోజు పిరనిీపాల్నా కల్నసాడ అబ్రహం. ‘మీవాడ కాలేజీకి రగుయలరాగ రాడ . వచిచన్ా కాలసులో
విపరచతమెైన అలల రి చేసి ాడ . అలాంటివాడ మా కాలేజీలో ఉంటట మాకు చెడు పతరు. వుయ్ డ న్ాట్ వాంట్
హిమ్ హియ్ర్. టటక్ టి.సస. ఎండ్ గో అవే!’ అని గటిేగా అరిచిందావిడ. రండ వారాలు టైం ఇమమని బ్రత్తమాల్న
అత్తకషే ం మీద ఒపిించాడావిడని. అవమానభారంతో ఇంటికి చేరుకున్ాాడ . జససీ కూడా, సూకలుకి
వెళ్లకుండా, భరి కోసం ఎదురు చూసోి ంది ఆతృతగా.

భారయకి విషయ్ం అంతా వివరంగా చెపాిడ . కొడ కుని ఎలా దారికి తీసుకురావాలో తెల్నయ్క, తీవరమెైన
ఆందో ళ్నకి గురయ్ాయరు ఇది రూ. రండ గంటల పాటూ జాగరతిగా ఆలోచించి ఒక నిరణయ్ానికి వచాచరు.
తరవాత జససీ హర్కి ఫో న్ చేసి, అరగంటలో ఇంటి దగగ రుండాలని గటిేగా చెపిి ఫో ను కటటచసింది.

***

ఈల వేసుకుంటూ హుషారుగా ఇంటికి వచిచన హర్ అమమనీ, న్ానానీ ఇంటి దగగ ర చూసి ఆశ్చరయపో య్ాడ .
”ఇది రూ ఇంటి దగగ రే ఉన్ాారు. ఆఫససుకి వెళ్ులేదూ?” అని పరశాంచాడ ఉలాలసంగా.
”లేదు న్ాన్ాా. మీ పిరనిీపాల్ ఫో న్ చేసింది కాలేజీకి రమమని. ఆవిడతో మాటాలడి వచాచనిపుిడే!” అన్ాాడ
అబ్రహం కొడ కు కళ్ులోకి సూటిగా చూసూ
ి .
వాడి మొహంలో న్ెతి ురు ఒకకసారిగా ఇంకిపో యింది. భయ్ంతో తెలలగా పాల్నపో యింది. అపరాధ భావంతో
తలదించుకున్ాాడ .
”కూరోచ. తెల్నయ్క తపుి చేసి ున్ాావనుకోడానికి నువువ చినా పిలల ాడివి కాదు. తెల్నయ్క తపుి చేసినవారు
దండిసతి మారతారేమోగాని, తెల్నసి చేసతవారు మారరు. అందుకే నినుా త్తటే డంగాని, కొటే డంగాని
చెయ్యదలచుకోలేదు. కొనిా విషయ్ాలు మాతరం చెపిదల్నచాను. జాగరతిగా విను. సరేన్ా!” అంటూ, కొడ కు
సమాధాన్ానికి ఎదురు చూడకుండాన్ే చెపిడం పారరంభంచాడ .
”హరా్, మా తాత ఒక కిరసే ియ్న్ మిషనరచ దగగ ర తోటమాలీగా పని చేసతవాడనీ, చదువు లేకపో యిన్ా
లోకజాానం ఉనావాడ కావడంతో, పతదరికం నుండీ, సామాజిక వివక్ష నుండీ బ్య్టపడాలంటట, చదువు
తపి వేరే మారగ ం లేదని గరహించి, చదువుకోవడానికి మా న్ానాని, మిషనరచలు నడిపత బ్ో రిుంగు సూకలుకి
చినావయ్సులోన్ే పంపతసాడనీ, ఆయ్న టీచరు టరయినింగు వరకూ అకకడే చదువుకున్ాాడనీ చెపాిను
గురుిందా!” అడిగాడ . గురుిందనాటుే తలాడించాడ హర్.

52
“ఓకే. ఆ బ్ో రిుంగ్ సూకళ్ులో జీవితం ఎలా ఉండేదో ఇంతవరకూ నీకు ఎపుిడూ చెపిలేదు. ఎందుకంటట నినుా
భయ్పటే డం ఇషే ంలేక. ఇపుిడ చెపి ాను విను. అకకడ విదాయరుిలకి, రోజుకి ఒక పూట .. రాత్తర మాతరమే
అనాం పటటేవారట. ఉదయ్ం, మధాయహాం చోడి అంబ్ల్న పో సతవారట. అనాంలో పురుగులూ, కూరలోల
బ్ొ దిి ంకలూ, అంబ్ల్నలో రాళ్ల
ల .. ఇవి మాతరం కావలసిననిా ఉండేవట. ఇళ్ు దగగ ర ఆ మాతరం త్తండికూడా
దొ రకని మా న్ానాలాంటి వారికి అదే పరమానాంలా ఉండేదట. వాళ్ు నివాసం రేకుల షడల లో కావడంతో,
చల్నకాలంలో చల్నకర, ఎండాకాలంలో ఎండకర అలాలడిపో యిేవారట. తలలో పతలూ, వంటిమీద కురుపులూ... చాలా
దయ్నీయ్ంగా ఉండేదట వాళ్ు సిాత్త. అలాంటి పరిసా త
ి ులోల కూడా .. మా న్ానా ఎందుకంత కషే పడి
చదువుకున్ాాడో తెలుసా హరా్?” అడిగాడ కొడ కు వేపు నిశతంగా చూసూ
ి .
సమాధానం చెపిలేదు వాడ . న్ేల చూపులు చూసూ
ి నిలుచున్ాాడ . సమాధానం కొరకు క్షణం పాటు
చూసి చెపిడం కొనసాగించాడ అబ్రహం.
“చదువుకోవడానికి పంపించేటపుిడ మా తాత, ఒక విషయ్ం చాలా గటిేగా చెపాిడట. ‘న్ాలుగక్షరం
ముకకలు న్ేరుచకొని, చినా ఉదో యగమెైన్ా సంపాదించుకో. నీకూ, నీ పిలలలకర ఐదు వేళ్లు న్ోటికి వెళ్ుడం
మాతరమే కాక, పిలలలు కూడా నీలాగే చదువుకొని బ్ాగుపడే అవకాశ్ం దొ రుకుతుంది. చదువుకోలేదనుకో,
నువూవ న్ాలాగే తోటమాల్నగా మిగిల్నపో తావు. నీ పిలలలు చదువూ సంధాయ లేకుండా రిక్షా లాకుకంటూన్ో, రోడల
తుడ చుకుంటూన్ో బ్తుకుతారు. ఈ పతదరికం, ఆకలీ, వివక్షా వీటి నుండి ఎపిటికర బ్య్ట పడలేవు.
అందుకే వెనకిక త్తరిగి వచెచయ్యకు. అకకడే ఉండ . ఎంత కషే మెైన్ా భరించు. జాగరతిగా చదువుకో’ అని. ఆ
మాటల విలువ గరహించిన మా న్ానా, ఎనిా కషాేల ైన్ా భరించాడ గాని, చదువు మాతరం మానలేదు. మన
కుటుంబ్ంలో మొటే మొదటి అక్షరాసుయడ మాన్ాన్ేా. టీచర్ అయ్ాయడ . న్ాకూ మా చెలల ళ్ుకర కాలేజీ
చదువులు చెపిించగల్నగాడ . ఆ చదువు పుణాయన, న్ేనింకొక అడ గు ముందుకి వేసి, బ్ంకులో ఒక కింది
సాాయి ఆఫససరిా అవవగల్నగాను. ‘పలీర్” మీద నినుా కాలేజీకి పంపగలుగున్ాాను. వింటున్ాావా?”
అడిగాడ కొడ కు దగగ రుాండి సమాధానం ఉండదని తెల్నసికూడా.
“అదే మా న్ానా కూడా చదువెగగ తటిే రోడల మమట బ్లాదూరుగా... ఇపుిడ నువువ త్తరుగుతున్ాావు చూడ ...
అలా త్తరిగుంటట, ఈ రోజు మన పరిసత్త ిా ఎలా ఉండేదో ఊహించగలవా? ఎలా ఉండి ఉండేదో చెపిన్ా? మా
న్ానా రిక్షా లాకుకన్ేవాడ . న్ేను మారకటుేలో మూటలు మోసుకున్ేవాడిని. నువేవమో, ఇపుిడ నువువ
త్తరుగుతున్ాావు కదా “పలీర్” అలాంటి మోటార్ సైకిళ్ుకే పంచరుల వేసుకుంటూ బ్త్తకేవాడివి. ఎందుకు
ఇంత కచిచతంగా చెపి ున్ాానంటట, నీలాగ గాల్నకి త్తరిగ,ి చదువు నిరల క్షయం చేసిన, మన బ్ంధువులు చాలామంది
ఇపిటికర అలాగే బ్రతుకుతున్ాారు మన ఊరోల!” అని ఆవేశ్ంగా చెపిి, భారయ వేపు చూసాడ .
“ఇపుిడ అసలు విషయ్ానికి వదాిం హరా్” అంది జససీ ఎలాంటి ఆవేశ్మూ లేకుండా కూల్ గా. “నువువ
కాలేజీ ఎందుకు ఎగతగడ తున్ాావు, ఎగతగటిే ఏం చేసి ున్ాావు, ఎకకడ త్తరుగుతున్ాావు అని
అడగదలచుకోలేదు. కషే పడి చదువుకొని వృదిిలోకి వసాివా లేదా అన్ేది పూరిిగా నీ నిరణయ్ం. నీకు న్ెల

53
రోజులు గడ వు మాతరం ఇసుిన్ాాం. ఈ న్ెల రోజులోల, నువువ పూరిిగా మారినటుే మాకు నమమకం కుదిరితే
సరి. లేకపో తే ఏం చెయ్ాయలో నిరణయించుకున్ాాం. దానిా మాతరం, ఏసు పరభువే అడొు చిచన్ా సరే, అమలుచేసి
తీరతాం.”
“ఒకకటి మాతరం గురుించుకో హరా్! అక్షరం ముకక రాని మీ ముతాిత తోటమాల్న. న్ాలుగు అక్షరాలు
న్ేరుచకునా మీ తాత సూకలు టీచరు. ఇంకాసి పైకి చదివిన మీ న్ాన్నాక చినా బ్ంకాఫససరు. నువువ ఇంకా
బ్ాగా చదువుకొని డాకేర్ అవావలనీ, మీ తాత పతరు మీద హసిటల్ పటిే, పతదవారికి సతవ చెయ్ాయలనీ మా
కోరిక. అది తీరుసాివా లేదా అనాది నీ చేతులోలన్ే ఉంది. ఏం చేసి ావో చెయియ!” అని చెపిి అకకడ నుండి లేచి,
లోపల్నకి వెళ్ళుపో య్ారు ఇది రూ.

***

“ఎంత సతపైంది న్ాన్ాా వచిచ. ఇకకడ కూరుచన్ాారేంటి. వేడిగా లేదూ. రండి లోపటికి!” అనా కొడ కు
మాటలతో ఈ లోకంలోకి వచిచ పడాురు అబ్రహంగారు. కళ్ళు తెరిచి చూసారు. మెడలో సే థసో కపుతో,
ఎదురుగా, నవువతూ నిలుచనా ఆరడ గుల అందమెైన కొడ కు... డాకేర్ శ్రరహర్ ఎమ్.డీ.
”అచచం న్ాన్ేా వీడ . అనీా ఆయ్న పో ల్నకలే!” అనుకున్ాారు అబ్రహంగారు, కొడ కు చెయియ పటుేకొని
లోపల్నకి నడ సూ
ి ...గరవంగా!!

***0***

54
 డా. లక్ష్ిమ రాఘవ

రామారావు వంటంటలోకి వచ్చి “ఏమిటీ,

ఇంకా కాఫీ ఇవవలేదు. నేను లేచ్చన
అలికిడి నీకు వినిపంచలేదా?”
అనాాడు భార్య దేవమమతో,
వెనకిి తిరిగి చూస “కలుపుతునాా“
అంది. ఆమె తీర్ు చూస దగ్గ ర్గా వచ్చి,
భుజం మీద చెయ్యయ వేస్ూ ూ “ఇంకా రాతిి మాటాోడినదే ఆలోచ్చస్ుూనాావా” అంటూ అడిగాడు.
“లేదు” అని ఆమె చెబుతునాది అబదద ం అని ఆయనకు స్పష్ట ంగా అనిపస్ుూనాా, అంతకనాా రెటట ౦చ
లేకపో యాడు. రాతిి నుండీ మనస్ంతా గ్ందర్ గోళంగా వుంది. దాని గ్ురించ్చ మాటాోడుకునాా పియోజనం
కనిపంచడం లేదు. ఇంతలో సాగ్ర్ వచాిడు.
“కాఫీ ఇవవనా సాగ్ర్!” అడిగింది దేవమమ
“అమామ, మీర్ు కూరోిండి నేను కలుపుకుంటా ....” అంటూ వంటంటలోకి వెళ్ళాడు.
కాఫీ కలుపుకుని సాగ్ర్ వచేిదాకా దంపతులు ఇదద ర్ూ మౌనంగానే వునాార్ు. సాగ్ర్ ఎదుర్ుగా వచ్చి
కూర్ుిని, కాఫీ తాగ్ుతూ వుంటే మాటాోడాలని వునాా మాట రాలేదు.
“అమామ రాతిి లేట్ అయ్యయంది. ఇంకా క ంచెం వర్ి పండింగ్ వుంది. చూస్ుకుని సాానం చేసూ ా ..” అని ఆగి
వెనకిి చూస్ూ
ూ “ఈ రోజు బిల్ల్ో్ కటేటసూ ాను నానాగార్ూ ఆనెో లన్ లోనే. ఏవునాాయో మీర్ు చెపపండి” అనాాడు
సాగ్ర్.
“క నిా బిల్ల్ో్ కటట డానికి వునాాయ్య. చూస చెబుతాను సాగ్ర్. ముందు నీవు పని చూస్ుకో!“ అనాార్ు
రామారావు.
“అమామ, నేను వచ్చి ఉపామ చేసేసూ ాను!“ అనాాడు దేవమమను చూస్ూ
ూ .
“సాగ్ర్, నీవు వంటంట వర్కూ రాకూడదు అని చెపాపను కదా.. నీకు అనుమతి కాఫీ కలపడం వర్కే!“
అంది నవువతూ
“నీవు సాానం చేస రాగానే నేను ఉపామ రెడీ చేసేసూ ా. వెళళా వెళళా!!“ అంది చెయ్యయ ఊపుతూ. సాగ్ర్ టవల్ల్
తీస్ుకుని బాత్ ర్ూమ్ లోకి వెళ్ళాడు.
***

55
సాగ్ర్ వచ్చినపపటనుండీ చాలా హాయ్యగా వుంది ఇదద రికీ. క డుకు ర్వంది అమెరికా వెళ్లో పో యాక ఒంటరిగా
మిగిలార్ు ఇదద ర్ూ. ఒకట రెండుసార్ుో అమెరికా వెళ్లో వచ్చినా, అకిడే ఉండటానికి గరీన్ కార్్ ఉనాా, వదుద
అనాార్ు. ఇండియాలోనే వుండాలని నిర్ణయ్యంచుకునాార్ు. ఆరోగాయలు బాగానే వునాాయ్య కాబటట , బాగానే
వుండేది.

ఆర్ు నెలల కిందట క డుకు ర్వందికు తెలిసన ఒక సేాహితుడి దావరా హైదరాబాదుకు ఉదయ యగ్రరతాయ వచ్చిన
సాగ్ర్ కు, వరింటలో ఉండటానికి అనుమతి లభంచ్చంది. ముందు వెనుకలు ఎవర్ూ లేర్ని, కాబటట ఇకిడే
ఉంటాడు అనేస్రికి వరిదదరికీ స్ంతోష్ం కలిగింది. అనుకునా దానికంటే ఎకుివగా కలిస పో యాడు సాగ్ర్.
“నాకు ఎవర్ూ లేర్ు అనుకునేవాడిని. ఇపుపడు మీరే నాకు అమమ, నానాలు. అందుకే అలానే
పలవాలనుకుంటునాాను.. అభయంతర్ం లేదు కదా అమామ!” అంటూంటే ఎంతో స్ంతోష్పడా్ర్ు ఇదద ర్ూ!
అలా వారికి అరాధంతర్ంగా వచ్చిన క డుకు సాగ్ర్. అనిా పనులూ చేసపటేటవాడు. ఎపుపడెైనా వంట కూడా
చేసేవాడు. సాగ్ర్ రాకతో క డుకు దగ్గ ర్ లేని లోటు తీరిపో య్యంది.

నిజానికి క డుకు ర్వంది అమెరికా వెళ్ళాలనే కోరిక తలిో దండుిలదే. పితి ఇంటలోనూ ఒకర్ు అమెరికా
వెళ్లోపో తుంటే తమ క డుకు కూడా వెడితే బాగ్ుండునని ఆశపడా్ర్ు. ఇంజనీరింగ్ అవగానే యం. ఎస్. కోస్ం
అమెరికా పంపార్ు. ర్వంది అకిడికి వెళాడం, ఉదయ యగ్ం స్ంపాదించుకోవడం ఎంతో గ్ర్వంగా అనిపంచేది.
మంచ్చ స్ంబంధాలు కూడా వచాియ్య.
పళ్లో చేస్ుకునాాక క డుకుది అమెరికా కాపుర్ం అయ్యయంది. అపుపడు చాలానే స్ంతోష్పడా్ర్ు. సొ సైటీ లో
తమకు ఒక పితెయక సాానం వుంది అని గ్ర్వంగా అనిపంచేది. కానీ అబాాయ్య పూరిూగా అమెరికావాస్ుడెైనాక
క నేాళాకి కానీ తెలియలేదు రామారావు దంపతులకి.. జీవితం పలో లకు దూర్ంగా ఉంటే ఎలా వుంటుందయ !
ఒకటకి రెండుసార్ుో అకిడకు వెళ్లానాక, ఆ దేశంలో ఉండటం ఈ వయస్ులో ఎంత కష్ట మో అర్ాం అయ్యయంది.
అయ్యనా ఇపుపడనుకుని ఏమి లాభం ? తాము కోర్ుకునాదే కదా అని ఏమీ చెయయలేక నిరాశగా
ఉంటునాపుపడు .. సాగ్ర్ వారి జీవితంలోకి వచాిడు. అందుకే సొ ంత క డుకు కనాా ఎకుివగా
చూస్ుకుంటునాార్ు.

క దిద రోజుల కిీతం కరోనా రావటంతో ఎననా విష్యాలకు తోడుగా నిలిచ్చ ధెైరాయనిాచాిడు సాగ్ర్. ఇ౦టలో అనిా
అవస్రాలనూ తీర్ుస్ూ
ూ వునాాడు. బయటకు వెళ్లో ఏమీ క నలేని పరిసా తి. అర్వెై ఏళళా దాటన వారిని
బయటకు రావదుద అనా ఆ౦క్షలు వునాాయ్య. అనిాటకీ సాగ్రే...

56
కానీ కరోనా దెబాతో సాగ్ర్ పని చేస్ూ ునా కంపనీ ఫైనాన్్ కట్ మీద చాలామందిని తీసేసంది. దానిలో
సాగ్ర్ ఉదయ యగ్ం పో య్యంది. కరోనా వలన పదద ఉదయ యగ్ులకే జీతాలు ఇవవలేక ఇంటకి పంపే పరిసా తి
వునాపుపడు సాగ్ర్ లాట ఉదయ యగ్స్ుూలకి మాటాోడే హకేి లేదు .. అనాటుటగా తయారెంది పరిసా తి.

రామారావుగార్ు కూడా తన సేాహితుల దావరా సాగ్ర్ కి ఉదయ యగ్ం ఇపపంచాలని చూసార్ు కానీ కుదర్లేదు.
ఒక నెల రోజులు గ్డిచాయ్య. ర్వంది ఫిండ్ సాగ్ర్ కోస్ం బంగ్ళూర్ులో ఉదయ యగ్ం చూసాడు. వార్ు ఆనెో న్
ల
ఇంటర్ూవూ చేస సాగ్ర్ ను ర్మమనాార్ు.
రాతిి సాగ్ర్ వెళ్లాపో వడం గ్ురించే రామారావు దంపతులు ఆ రాతిి మాటాోడుకునాార్ు. అనిాటకీ తోడుగా
వునా సాగ్ర్, ఇపుపడు వెళ్లాపో తే ఎలా? అని దిగ్ులు పటుటకుంది ఇదద రికీ.
“వదద ని చెబుతామా!” అంది దేవమమ.
“మనం అలా చెబితే బాగ్ుంటుందా. వాడి భవిష్యతు
ూ పాడు చేసన వాళాం కాదా?
“మన అబాాయ్యే అయ్యతే వెళామని చెపపమా?” ఎదుర్ు పిశా వేశాడు రామారావు.
నిజమే ర్వంది అమెరికా వెళ్లో బాగ్ుపడాలని తాము కోర్ుకోలేదూ? ఇపుపడు తమకు తోడుగా ఉండటానికి
సాగ్ర్ ని వెళోనీకుండా చెయయవచాి? అనా ఆలోచనలతో స్తమతమయాయర్ు రాతింతా.

***

పొ దుదనా సాగ్ర్ నార్మల్ల్ గానే అనీా చేస్ూ ుంటే.. ఏమనుకుంటునాాడయ అడగ్డానికి ఇబాందిగా వుంది ఆ
రోజు. రాతిి లేటు అయ్యయంది అంటే ఎందుకు? పైగా వర్ి పండింగ్ అనాాడు. క తూ కంపనీకి వెళ్ళా
పియతామేమో ..
సాగ్ర్ ర్ూమ్ లోనుండీ బయటకు రాకపో తే బటట లు స్ర్ు్కుంటూ వునాాడేమోనని అనుమానం వేసంది.
కాసే్పయాయక సాగ్ర్ వచాిడు.
“అమామ., క ంచెం సేపు బయటకు వెళ్లా వసాూ!“ అని చెపప వెళ్ళాడు.
ఎకిడిక?
ి ఏమిటీ అని అడుగ్ుదామని వునాా అడగ్లేక పో యార్ు. ఇదద రిలో ఎవరికెనా కరోనా వసేూ .. సాగ్ర్
కూడా లేకపో తే .. ఏమెైనా అయ్యతే .. అనాధలుగా ఉండాలి్న దేనా?

కనా క డుకు వచేి చాన్్ లేదు. దగ్గ ర్గా వునా తోడూ, ఆలంబన అంతా సాగ్రే .. ఇపుపడెలా? వెళావదద ని
చెపపలేము .. వెళామని అనలేము .. ఈ ఆందయ ళన క నసాగ్ుతుండగానే సాగ్ర్ వచాిడు.

57
“అమామ, నానాా ఈ కుంకుమ తీస్ుకోండి .. పిసాదం కూడా” అని క బారి చ్చపప, దానిలో వునా చకెిర్
పొ ంగ్లీ ఇస్ూ
ూ “గ్ుడికి వెళ్లా వచాిను” అని కూర్ుింటూ
“మీతో ఒక విష్యం చెపాపలి” అనాాడు ఇదద ర్ూ ఆతుితగా సాగ్ర్ ని చూశార్ు .. ఎపుపడు వెళ్లాపో తాడయ
చెబుతాడా..!

“రాతిి నా ఫిండ్్ దావరా ఇకిడ వివిధ కంపనీలలో ఉదయ యగాల స్ంగ్తి కనుకుినాాను. పొ దుదనా ఒక
కంపనీకి నా వివరాలు ఇచాిను. అమామ నేను బంగ్ళూర్ు జాబుకు వెళాను .. నేను చేసే ఉదయ యగ్ం ఇకిడనే
దొ ర్కకపో దు. జీవితంలో నాకు దొ రికిన అపుర్ూప కానుక మీర్ు. మీకు దూర్ంగా వెళ్ళాలని లేదు!”
అంటూనా అతనిని పటుటకుని ఏడిింది దేవమమ అపియతాంగానే.

రామారావు నవువతూ ముందుకు వచ్చి సాగ్ర్ తల నిమిరాడు ఆపాయయంగా!

పలో ల ఉనాతిని కోర్ుతూ, దూర్పాింతాలకు ఇష్ట ంగా పంపుతాము. కానీ వయస్ు మీరాక గానీ అర్ాం కాదు
ఒక తోడూ, ఆలంబనా ఎంత ముఖ్యమో!
కాలకీమేణా జీవితంలో మన౦ కనా పలో లు తోడు ఉంటార్ని కూడా ఎకె్ెట్ చేసూ ాము. జీవిత స్తయం
ఏమంటే ఎకిడ, ఎవరితో ఋణం వుంటుందయ వారే నిలుసాూర్ు ఎపపటకీ తోడుగా ..

ఇలా మనం పీడించడానికి వచ్చింది అనుకునా కరోనా మనుష్ుల మనస్ూ తావలకు ఎంతో నేర్పలేదూ??

***0***

58