Imię Tytuł Wygląd Symbol Dziedzina Symbol

(ilustracja)
Ra Faraon Ankh na Słońce, królowie,
Bogów tarczy stwórca świata
(głowa słońca,
sokoła lub obelisk
jastrzębia)
„Słońce
pełne
ubóstwienia”
.

Atum Całkowity, Ankh Stwórca

Kompletny wszystkiego, często
(mężczyzna identyfikowany z
w podwójnej Ra, bóg słońca
koronie, zachodzącego.
szczur, wąż, Przeżyje koniec
małpa, świata stając się
skarabeusz początkiem i
lub z głową końcem
barana) wszechrzeczy.

Amon Ukryty, - Był uosobieniem

Niewidzialny. niewidzialnychelem
Człowiek z entów natury:
głową powietrza i wiatru.
barana o Powodował, że
zakrzywiony plony były obfite,
ch rogach, w zwierzęta się
koronie z mnożyły, a kobiety
błękitnymi rodziły dzieci.
piórami, Utożsamiany z Ra.
czasem jako
wąż.
Anubi Ogar Czarny Strażnik martwych
s Śmierci. Bóg szakal bogów, ściśle
o głowie łączony z
szakala. mumifikacją i
życiem
pozagrobowym.

Anhur Sokół Wojny Ptak łowów, Wojna, konflikt,

lanca sprawność fizyczna,
grzmot, deszcz.
Walczy tylko
przeciwko siłom zła
i rzadko, jeśli w
ogóle, przegrywa.

Apsh Wielka - Modląca się Insekty, rolnictwo -

ai Modliszka modliszka
Baste Matka Kotów kot Koty, przyjemność,
t (bogini z płodność, miłość,
głową kota) domowe ognisko,
wschodzące słońce.
W imieniu Ra
walczyła z
Apopisem –
ucieleśnieniem
chaosu,
przedstawianego
jako wielkiego
węża.

Bes Mały Ojciec Krasnolud w Szczęście,

skórze Ochrona, Oszustwo
pantery
Chnu Mężczyzna- - Patron Nilu, dawca -
m garncarz z życia i płodności.
głową byka Lepił z gliny bogów i
ludzi.

Geb Ojciec Pod Gęś Pan ziemi. Ziemia,

Niebosami i białoczelna, kopalnie, zasoby
Piaskami góra mineralne. Jaskinia,
ochrona, rzemiosło.

Hatho Dom Horusa Sistrum Bogini nieba.

r Kobieta o (instrument Dualizm
krowiej muzyczny) osobowości: raz jest
głowie lub z przedstawiana jako
jej rogami i bogini miłości i
tarczą szczęścia, raz jest
słoneczną panią umarłych i
pośrodku ziem obcych.
nich

Horus Mściciel Głowa Niebo, słońce,

sokoła wojna, zemsta
Izyda Pani Wiedzy Oko i łza Małżeństwo, magia,
macierzyństwo.

Nefty Pani Księżyc i Bogactwo, zmarli

da Piasków ankh

Nut Matka noc Gwiazdy na Niebo, pary mające

nocnym zakaz małżeństwa
niebie (kocha Geba, ale
Ra zakazał jej z nim
być)

Ozyry Biała Korona korbacz Wegetacja, zmarli,

s odrodzone życie,
śmierć.

Ptah Otwieracz Zmumifikow Artyści,

Drogi ana dłoń, rzemieślnicy,
byk podróżnicy. Wiedza
i prawo. Bóg
stwórca

Seker Niosący - Jastrzębiogł Światło, przenosi -

Światło owa mumia władców do niebios
Set Pan Zła, Zwinięta Zło, susza,
Plugawiciel kobra pustynne burze
Zmarłych,
człowiek z
głową
zwierzęcia
łączącą
cechy
szakala,antyl
opy oryks
oraz okapi.
Szu Podtrzymują Strusie pióro Wiatr, atmosfera
cy

Tefnu Furia Burzy Piramida i Burza, deszcz,

t (kobieta z słońce bieżąca woda
głową lwa)

Tot Strażnik Ibis Wiedza, Księżyc,

Wiedzy mądrość, wynalazca
pisma, kalendarza,
hieroglifów, muzyki,
arytmetyki, muzyki,
liczb.
Mówi się, iż egipskie moce otrzymują postać kształtowaną przez wyobrażenia wyznawców.
Wierni uznają poszczególne zwierzęta za najlepsze by reprezentować przymioty, które
podziwiają i przypisują kształty tych zwierząt bogom - co pomaga zrozumieć ich lepiej, jeśli
nie więcej. Nie jest niczym nowym iż wyznawcy egipskiego panteonu właściwie czynią swoje
moce antropomorficznymi: osoby z ludzkimi ciałami i głowami swoich totemicznych bestii.
Oczywiście zwierzęce głowy są zazwyczaj dobrym przejawem siły każdego boga. Nie ma
szans na moc obarczoną głową osła w panteonie. Wciąż, niektóre z pomniejszych bóstw
nauczyły się z czasem tajników powolnego zmieniania swoich aspektów i stoją w kolejce by
zostać przywódcami, kiedy obecna gromada spadnie w dół bądź ruszy dalej - o ile w ogóle.
Śpiewka niesie iż Ra kieruje się ku większym i lepszym rzeczom za całkiem niedługo i
ustawił za sobą Ozyrysa w kolejce, by przejął po nim władzę. Nikt jednak nie zna pełnej
prawdy. Ra jest ostrożnym bogiem i nie zrobi kroku, póki nie jest gotowy.
Enneada (stgr. ἐννεάς enneas, dopełniacz ἐννεάδος enneados, od ἐννέα ennea – „dziewięć”;
eg. pesedżet), Dziewiątka bogów – określenie stosowane najczęściej w mitologii egipskiej,
oznaczające panteon bogów. Liczba dziewięć ma symbolizować potrojoną trójkę, co według
numerologów miało magiczne znaczenie. Dziewiątka bogów była uznawana za ważniejszą
od innych bóstw mitologii egipskiej.
W zależności od czasu i miejsca wyróżniano Wielką Enneadę, Mniejszą Enneadę,
Podwojoną Enneadę i wielokrotną, np. Siedmiokrotną Enneadę. Niektórzy faraonowie
dokładali do enneady samych siebie, np. Seti I w zbudowanej przez siebie świątyni, czcił
enneadę złożoną z sześciu bogów oraz niego samego w trzech osobach. Egipskie słowo
„pesedżet”, tłumaczone zwykle jako enneada nie musi wcale oznaczać dziewięciu bogów.
Niektóre pesedżety zawierały od siedmiu do dziesięciu bogów.
Najbardziej znana enneada, nazywana jest Wielką Enneadą[potrzebny przypis] lub Enneadą
z Heliopolis. Składa się ona z Atuma – jednego z głównych i najstarszych bogów
starożytnego Egiptu, Szu – syna Atuma, Tefnut – żony Szu, Geba i Nut – dzieci Szu i Tefnut,
oraz wreszcie wnuków Szu i Tefnut – Ozyrysa, Izydy, Seta oraz Neftydy[1].
Kosmogonia i kosmologia
Istniały trzy oficjalne kosmogonie będące w zasadzie różnymi wersjami tego samego
zagadnienia, stworzenia Świata przez słońce z żywiołu symbolizującego Nil (chaos).
Najstarszą i zarazem budzącą największy szacunek była ta ze świętego miasta Heliopolis,
odwołująca się do dziewiątki najważniejszych bogów (tzw. Enneady). Zgodnie z nią, z
nieokiełznanego żywiołu Nun wyodrębniło się słońce („samo z siebie”), byt doskonały
czczony na przemian w postaci Amona i Re. Amon-Re, przedstawiany jako skarabeusz
toczący kulkę gnoju symbolizującą przemianę, powołał do życia Szu i Tefnut (czyli żywioł
suchy i wilgoć), a z nich zrodziły się Nut i Geb (Niebo i Ziemia). Ci ostatni mieli czwórkę (w
niektórych wersjach piątkę) dzieci: Izydę, Ozyrysa, Neftydę i Seta. Wraz z ich narodzinami
rozpoczął się również czas ludzi. Legenda dotycząca ostatniego pokolenia bogów miała
charakter męczeński, w postaci pasji Ozyrysa symbolizującej cierpienie człowieka. Ozyrys,
pierwszy król Egiptu został zdradziecko zamordowany przez Seta, a jego ciało
poćwiartowane. Izyda, uosobienie małżeńskich cnót poskładała ciało męża przy pomocy
siostry Neftydy. W balsamowaniu zwłok pomógł syn z nieprawego łoża Ozyrysa i Neftydy,
Anubis, a w jakiś czas po tym Izyda wydała na świat pogrobowca Horusa. Ten ostatni stoczył
z Setem zwycięską walkę o tron Egiptu, który Set zdążył sobie przywłaszczyć, a Ozyrys, w
wyniku werdyktu boskiego sądu, został panem świata zmarłych[111][112].

Druga, rywalizująca z helipolitańską kosmogonia, powstała w stolicy XV nomu

górnoegipskiego Hermopolis. W niej na odwrót, Słońce było ostatnim w cyklu stworzenia,
wyklutym z jaja, którym opiekowały się pary bogów, symbolizujące podstawowe żywioły.
Trzecia z nich, najbardziej zwarta teologicznie, to kosmogonia memficka znana z granitowej
płyty ze świątyni Ptaha z Memfis (VII wieku p.n.e.). Przechowywana obecnie w British
Museum posiada zapis informujący, że jest kopią znacznie starszego papirusu. Kosmogonia
memficka łączyła obydwa wcześniejsze wątki, przekaz jest jednak znacznie bardziej
abstrakcyjny, odnoszący się do myśli i powołującego ją do życia słowa. Rządy bogów na
Ziemi uwzględniają również Kanon Turyński i Aegypiaca Manethona, w postaci tzw. Złotego
Wieku łączącego się z okresem historycznym[111][112].