1

Wstep

Wiara i magia w odwiecznym tańcu życia nigdy nas nie opuściły. Ogień żarliwości
przygasł tylko nieco, i tli się jeszcze w samym sercu Istnienia, przysypany popiołem czasu
i niepamięci. Roznieć w sobie pierwotny płomień wiary, czerp z mądrości Przodków. Niech
zakipi w Tobie krew Prabogów... Jesteś Iskrą.

Witaj w świecie Zerywii

Poprzez bezkres czasu toczy się Kołowrót
Dziejów, a wraz z nim z bezmiaru prastarych wód
powstają korzenie Drzewa Życia. Sięga w głąb do
przedwiecznego Oceanu, pnie się przez światy, ko-
roną sięgając Wyraju. Tak zamyślił Bóg Bogów.
Ojciec Wszechrzeczy. Światło Światła i Prawda
Prawd. Świętowit.
Z naderwanej Osnowy Pierwni i Bezkresu wyszli
także dwugłowi Kirowie — bogowie Stron i Pór
Świata Rujewit, Moroz, Jaruna i Jessa. Ucieleśniając
Kierunek i Czas, trzymały w swym władaniu prze-
strzeń i porządek czterech stron świata i kształto-
wały prawa nimi rządzące.

Oddzieliwszy to, co jest, od tego, czego nie
ma wynurzył się z Pierwni, zauważył swój piękny
cień i oddzielił go od siebie. Tak powstała Nica —
otchłań i niepamięć. Czarna jak noc, niema jak
ciemność, bezlitosna jak zapomnienie. Matka jego
dzieci.
Zajęty aktem tworzenia wlewał swój boski Ist,
samoródcze płynne światło, boską cząstkę w po-
wstałe z niebytu światy i zasiedlał je istotami. W bo-
skim akcie tworzenia nie zauważył, że synowie jego
— Znicze, podburzane przez matkę Nicę, szykują
bunt, niezadowoleni z rządów Ojca. Tak wybuchła
Pierwsza Wojna, w której to Świętowit zamiast
łagodnego oblicza Twórcy, ukazał swoją srogą na-
turę. Nasłał na swych synów potwora o stu rękach
Postracha, i wyrzucił poza granice stworzenia, w ra-
miona niepamięci — ich matki Nicy.
Na miejsce zapomnianych synów zrodził
Świętowit Kauków — poteżne, mocne i dzielne
bliźnięta — Białobogę i Czernogłowa. W wiecz-
nym trwając konflikcie, dopełniali się wzajemnie,
a z ich ciągłych waśni i tarć zrodziły się żywioły
i bogowie mocy.
Z tego samego Drzewa Życia, z niewielkich
zerwanych gałązek, wyrośli też ludzie, zwani
Zerywianami. Początki świata Zerywii sięgają eony
wstecz, gdy bogowie zerwali 5 gałązek i stworzyli
z nich plemiona, aby zasiedlić nimi cztery krainy
swego władztwa — Zerywii. Ostatnia gałązka, po-
zbawiona ziemi i prawa do niej, znalazła swój dom
w królestwie bogini zapomnienia Nicy.
Zazdrosna o moc wierzących w Praojca, za-
chłanna i bezkresna spróbuje znów zatrzeć pamięć
o Świetowicie i ściągnąć na całą krainę Zerywii
mgłę zapomnienia...
Ale Nica nie wie, że żadna noc nie trwa wiecznie,
a w cieniach i powidokach u podnóży Drzewa Życia
tli się Iskra. Dziecię Boga Bogów, które powstrzyma
ciemność i uratuje Zerywian od zatracenia. Spotkaj
się w świętym gaju ze swoimi Bogami. Rodzenice
złotą nicią utkały Ci niezwykły los. Jesteś Iskrą.

2 3
 Nurowie gdzieś daleko w konarach Drzewa Życia. Takich Daj się ponieść świetlistej strudze życia. Podążaj sól, co ziemię tę zrodziła, jak wino słodkie do głowy
nas stworzono... za pulsem Bogów i odkryj, jak smakuje prawdziwa uderza, i jak piołun gorzkie usta parzy? To Niebyt
Pośród skał wysokich, w surowym szarym borze Ale to od nas zależy jacy się staniemy. Tak posta- moc, płynąca z wiary i magii. ze szczelin w ziemi ku Tobie ręce wyciąga, boś
pełnym martwych drzew nie mieszka się wygod- nowiliśmy. Jedno z czterech praplemion w Kolibie Ty dziecię jego. Boś Ty Odarty. Tyś bez ziemi, co
nie. Polowania trwają długie dnie, a czasem bywa, osiadłych będziemy silni swoją siłą. Bo choć czło- Lęgowie innym plemionom Bogowie szczodrą ręką rozdali.
że biec trzeba i kilka dni, zanim się trop świeży wiek został stworzony, to sam o sobie stanowi. My, Tu pośrodku Morza Wędów, gdzie samotna ska-
wypatrzy w miękkim mchu porastającym wąskie, Ystoi, wierzymy w moc płynącą z człowieka. I gdy W blasku gasnącego dnia las przytłaczał swą ła w niebo strzela, na podobieństwo pięści co nie-
lodowate strumienie. Dlatego plemię Nuru, oprócz dookoła gwałty, wojny, grabieże, my stoimi na stra- nieprzebraną głębią, porażał wielkością i odwiecz- biosom i Bogom wygraża, nasz lud żyje. I nie przez
długich nóg i pojemnych płuc wykształciło w sobie zy prawdy. Prawdy o człowieku. Jego moralności, nym trwaniem. Ogromne sosny chyliły się ku ziemi, narodziny się tworzy i więzy rodowe, lecz przez
coś jeszcze. Głęboki szacunek do lasu, księżyca wewnętrznej siły, samokontroli. a spomiędzy nich prastare buki sterczały prosto, Nicy wyznawanie. Bo któż przygarnie wyrzutków,
i pierwotnej magii. To ona sączyła się z czarnych Jesteś Ystoi. W walce niezrównany, bo znasz jakby niebu samemu wyzwanie rzucić chciały. I czuł kto wygnanych z klanów pod opiekę weźmie, kto
skał, w których rodzili się jako szczenięta podczas swoją siłę. W ogniu bitwy nie ulegasz emocjom, człowiek kruchość swoją i ulotność, trudów i wysił- ściganemu przez prawo schronienie da? Matka
pełni. To ona karmiła ich, gdy zamiast futra z cza- a spojrzenie w głąb siebie i sięgnięcie do jądra ków bezsens widząc wobec tego odwiecznego lasu. Nica, co jak noc czarna, jak pustka chłonna i jak
sem ciało pokrywało się im różową miękką skórą, mocy, daje Ci przewagę nad wszystkim, co zostało Ale plemię Lęgów wraz z lasem pięło się ku śmierć zapomnienie niosąca.
a twarde poduszki łap traciły ostre pazury i zmie- stworzone. Bo stanowisz o sobie. Ty. Człowiek. słońcu i niebu, gdy inni garbili się do ziemi. Ich Nasza wyspa morzu wydarta niepodobna do
niały się w szerokie stopy o wysokim podbiciu, tak las prastary do snu szumem liści kołysał, a tam, innych krain w Jawii istniejących. Tu deszcz i śnieg,
zaskakująco wrażliwe na kłujące igły leśnego runa. Ranowie gdzie krople żywiczne po pniach niczym słoneczne mroczne sklepienie mgły i dławiący ciężar rze-
Starszyzna plemienna wiedziała jednak, że gdy krople spływają, oni znaleźli źródło Mocy swojej. czywistości miesza się z ludzką rozpaczą. Lecz
czas nadejdzie, każdy odnajdzie w sobie dawnego Boskie światło, żywy płyn świetlisty od samego Tam, gdzie pożółkłe trawy kładły się w cichym przez takie hartowanie duszy nasze plemię jest
wilka i stanie łeb w łeb, gdy przyjdzie przepędzić Świętowita pochodzący pulsował pod powierzch- pokłonie dębom rozłożystym, tam w ich konarach silne, w boju niestrwożone, a w zachłanności swo-
zagrożenie i stanąć w obronie stada. Bo każdy, kogo nią świata. W każdej żywej istocie głęboko pod źródło Żywej Wody biło. jej granic nie zna. Dlatego sami nie zboże siejemy,
nocą w górach wykarmiła wilczyca plemienia Nuru, powierzchnią jestestwa mienił się kolorami i czuł Materia i duch to dwa przymioty jednakiej lecz strach u plemion wrogich. Nie zbożem swoim
mógł pozostawać w ciele człowieka, lecz w duszy żywe pragnienie, aby w jedność ze światem znów substancji, że nie ma przeciwieństwa pomiędzy żyjem, tylko tym, co innym wyrwiemy spod serca
miał Wilka i wilczy zew czuł już zawsze. się połączyć. Srebrzysta Płoń w wodach głębokich człowiekiem i Naturą, a jedno z drugiego wyrasta. i ze spichrzów bogatych.
Poznając magię plemienia, którą stary szaman się kryła, karminowy Krasz, we krwi się mieszał W przepastnych matecznikach dusz i mrocznych Nawyzają nas Odartymi, lecz my synami Nicy
z lubością młodym przekazywał, szczenięta ludzkie i wraz z nią tętnił w ludziach i zwierzętach ziemi. labiryntach korzeni swoich Lęgowie odnajdują siłę, jesteśmy. To do niej modły wznosimy i ją wyznaje-
uczyły się kontrolować Moc Wilka i w razie zagro- Błękitny Ichor ożywiał półbogów, którzy z Bogów aby mocą żywiołów władać. my. Gdy w innych plemionach pacholę w obrzędzie
żenia przemieniać się w siejące postrach wilkołaki. i ludzi się zrodzili, a także rośliny zielne magiczne, Jesteś zielonym wojownikiem. Plemienni mędr- postrzyżyn pod opiekę ojca od Matki przechodzi,
Powtórnie kształt ludzki przybierając, ludziom ple- co jednym zdrowie, a innym śmierć zsyłały. cy przekazali Ci wiedzę, szacunek do Natury i moc co włosów ścięcie symbolizuje, tak u nas nie włosy
mienia Nuru pozostawał w spadku po przodkach Wiedzieli to członkowie plemienia Rani, bo ma- władania żywiołami. To Ty musisz walczyć, aby ścinają, lecz głowę, i nie dziecięciu, lecz dziecię
doskonały słuch, węch, który potrafił odnaleźć gię świetlistego Istu mieli przyrodzoną, a i w życiu zachować jedność i równowagę świata przyrody. wrogowi. I nie pod ojca opiekę przechodzi od wtedy,
wszystkich członków stada, a także śmigłość stóp, rozwijali umiejętność wyczuwania go, aby jeszcze Weź w swoje ręce los plemienia. Stań pośrodku lecz Nica pod skrzydła go bierze i ku niepamięci
wytrzymałość ciała i magia we krwi. lepiej świat ich otaczający zrozumieć i Bogom cześć huraganu, wznieć falę, rozpal iskrę. Niech las odpo- prowadzi.
Czy oprzesz się Woli Wilka? oddawać. wie na Twój zew. Niech świat pozna potęgę Natury. Tak jak i na początku drogi, tak i na jej końcu
Za prastarymi tradycjami swojego plemienia inne obrzędy w plemieniu Odartych mamy. Miast
Istowie idąc, wkraczały niewiasty i młodzieńcy w wiek Odarci popielnicy, co w glinianym brzuchu swoim pro-
dojrzewania, otrzymując od starszyzny wskazówki, chy ze stosu pogrzebowego kryje, tak my ciało
Zostaliśmy stworzeni. Bogowie kłócąc się o ka- jak wolę bogów spełniać i świetlistego płynu życia Jak okiem siegnąć cisza tu i spokój. Wiatr wyje współplemieńców po śmierci spaliwszy sypiem je
wałek gałęzi rozerwali ją na dwoje. Z tych drza- szukać. Rytuały mistyczne odprawiając, łączyli się tylko w czarnych skałach, co jak noże wbite w zie- do szczelin Niebytu, by do Matki Nicy powróciły.
zg rzuconych w ziemię wyrośliśmy. I tak jak nasi z boską energią i Istem roziskrzonym, a na jego fa- mię, do góry sterczą i zda się, że pokaleczysz się, gdy Część prochów pod progi chat sypiemy, aby dusza
stwórcy, byliśmy zapalczywi. Jak powidoki i odbicia lach płynęli po królestwie bogów, aby ich tajemnice z jednego krańca wyspy, na drugi przejść będziesz Odartego domowników strzegła i gości oczyszczała.
- wyraźni jedynie w złudnej energii działania. Dusze odkryć i ze źródła mocy czerpać garściami. chciał. Spokój tu jest jednak tylko pozorny. Widzisz Przeto nie witamy się przez próg nigdy, by wiecznej
nasze rodzą się w gniazdach ognistych ptaków te dymy, co snują się u stóp Twoich, a pachną jak niepamięci i spokoju duszy nie mącić.

4 5
 Bogowie tej Przygody Z niebytu stworzył Drzewo Życia, ogromny dąb, urodzajny kolejny rok. Jeśli płynu przez rok ubyło, gwiazdy Miłoroda powstały robaczki świętojańskie,
który korzenie zapuszczał w Praoceanie i stanowił zapowiadano gorsze zbiory i nakazywano groma- które w letnie noce świecą na łąkach i w lasach.
Świętowit filar swiata, łaczący ze sobą wszystkie etapy życia. dzenie zapasów.
Łączył Nawię w korzeniach, z Wyrajem w koronie. Nica była boginią niosącą niepamięć i mgłę za-
„Stał przed świątynią koń tak przecudnej urody, Na Drzewie Życia w gniazdach ognistych ptaków Świątyni podlegał także spory oddział 300 zbroj- pomnienia, ale jednocześnie przestawiana jest jako
że zebrani aż oczy od niego odwracali, taki blask przewodników pomiędzy światami, rodziły się nych, którzy miedzy innymi bronili jej skarbów. matka, która za wszelką cenę pragnie zwycięstwa
od niego szedł. Sierść bielą tak skrzyła się w słońcu, ludzkie dusze. Dziećmi jego Kaukowie i Kirowie, Świętowitowi należała sie bowiem 1/3 łupów wo- i mocy dla swoich dzieci.
że wydało się, że koń jaśnieje i promienie od niego a także Znicze, których po buncie przeciw niemu jennych, a lud wierzący dzielił się także swoimi Jej mocą jest zsyłanie zapomnienia i ciemności,
biją. Nic dziwnego, to koń Świętowita. Bóg Bogów zamienił najpierw w gwiazdy, a potem w Umory. plonami z bóstwem i jego kapłanami. dlatego, choć jej kult nie był rozpowszechniony, to
nocą na jego grzbiecie świat przemierza dookoła, Żoną jego Nica - ciemna jak noc bogini zapomnie- wzywali jej imienia ludzie porzuceni, wykluczeni
postrach sieje o wrogów, a przed nastaniem świtu nia. Nica ze społeczności i oszukani.
odprowadza go do stajni świątynnej, aby wróżby Przedstawiany jako wysoka postać o 4 twarzach,
nim czynić. spoglądających w 4 różne strony świata - wyrazna „I tak jak człowiek do człowieka się garnie, tak Oszukani i zdradzeni
Zebrani wokół świątyni właśnie na wieszczbę się oznaka, że jest władcą całego swiata i widzi wszyst- w miłości swojej się zatraca, że tylko już zapomnie- szukać idziem pomsty
zebrali. Wrogie plemię łeb podnosiło i łakomym ko. Potężny Bóg Bogów, którego atrybutem jest nia pragnie. I dziecię co bez miłości chowane, szuka Ojciec Ojców niech zapłaci
okiem na ich skarby spoglądało, i czas był temu zdobny miecz, biały koń i róg miodu. jej przez życie całe, a nie znajdując ręce wyciąga za krzywdy swych dzieci.
kres położyć. Świętowitowy koń na wróżbę był ku bogini, która niesie mgłę czarną, gwiazdami
potrzebny. Wyszedł tedy kapłan, rzędem począł Świątynia Świętowita stanowiła ważny ośrodek skrzącą, zapomnienia pełną. I tak ze światła Praojca Czarna Nico ześlij ciemność
włócznie skrzyżowane do ziemi wbijać. Dziwowała kultu, ale i pełniła rolę społeczną. To tu przycho- rodziła się Nica, czarna jak noc, piękna jak wie- oczy zasnuj mgłą przepastną
się gawiedź zebrana, bo rzadko takie arkana oglą- dzono podziękować za plony, prosić o urodzaj, czorne niebo, bezkresna jak czas i czeluść co na Idziem mścić się za wygnanie
dać im przyszło. Gdy trzy rzędy stanęły, puszczo- a także wróżyć pomyślność bitew i wojen. Obok świat ją wydała. Gwiazdy w niebie zgasną.
no siwka wolno. Zarówno zebrani, wojowie jak posągu w centralnej części okrągłej świątyni stało Nie kochali jej ludzie. Ale do niej w ucieczce
i kapłan z uwagą śledzili równy krok wierzchowca, zawsze siodło, uzda, sztandar wojenny i miecz. ostatecznej się zwracali. To ona do piersi swojej Nica przedstawiana jest jako smukła i wysoka
który wysoko pęciny unosząc nad włócznie, zdawał Wierzono bowiem, że na świątynnym białym ko- tuliła wygnanych, dar znieczulenia ich bólu i za- kobieta o włosach długich i czarnych, a cerze białej
się płynąć bardziej, niż kroczyć. Czas mijał, oddech niu Świętowit nocą galopuje przez świat i gromi pomnienia trosk im przynosząc. Sama zdradzona i mlecznej. To tymi włosami uczepiła się krawędzi
zamierał w piersiach, koń kroczył. wrogów. Koń ten, jak opisano powyżej, pełnił też przez Praojca, który ludzi nad jej synów wywyż- świata, gdy Świętowit chciał ją strącić w Pierwnię
Przestąpił prawym kopytem. Za każdym razem. funkcje wróżebne. Na jego sposobie przekraczania szył, przemierzała świat, ukojenie zdradzonym po tym, jak wstawiła się za synami po ich buncie.
Wróżba była pomyślna. Idziem w bój.” włóczni opierano całe strategie bitewne. i opuszczonym niosąc. Nie kochali jej ludzie. Ale Nie znamy darów, jakie składano, aby prosić
Świętowit to Bóg Bogów. Stworzyciel wszyst- jej potrzebowali.” boginię o łaskę, ale można sądzić, że były to zioła
kiego, posiadający 4 oblicza, najwyższe bóstwo, Najważniejsze święto ku czci Świątowita trwało i wieńce z nich plecione.
Praojciec w którego mocy leżały zarówno niebiosa aż 3 dni i odbywało się co roku po zakończeniu Nica — wielka bogini zapomnienia i nicości.
i urodzaj, jak i wojna oraz płodność. Jako że sam żniw. Kapłan zamiatał wcześniej świętą kącinę, lecz Zrodziła się ze Świętowita i powiła mu synów —
siebie stworzył z Pierwnicy, co zwie się samouwi- aby nie skalać bóstwa oddechem śmiertelnika, nie Zniczy. Podburzała ich do buntu przeciw ojcu, za-
ciem, nie miał nad sobą nikogo i nikomu nie był oddychał wewnątrz światyni, raz po raz wychodząc zdrosna o wiarę, jaką czczcą Świętowita ludzie na
podporządkowany. Od niego wzięło się Wszystko. na zewnątrz, aby zaczerpnąć tchu. ziemi. Po nieudanym buncie Świętowit zmienił
Świętowitowi ofiarowywano między innymi synów w gwiazdy, a Miłoroda, który pierwszy na
„W koronie drzewa świata siedzisz olbrzymi słodki pieróg lub kołacz na miodzie. ojca podniósł rękę, zmienił w gwiazdę płaczącą
Panie Panów z czterema twarzami. Powinien być tak wielki, aby stojącego za nim ka- ognistymi łzami. Po wstawiennictwie Nicy ściagnął
Praojcze bogów, o sławny płana nie było widać. Tak okazały dar miał zape- ich z firmamentu i zamienił w Umory — szponia-
kochanku zwyciestwa, wić przychylnośc Boga Bogów. Kapłan napełniał ste trzygłowe orły, które nosiły dusze zmarłych.
z niebytu światy tworzysz także róg bóstwa miodem lub winem, samemu Jedynie Miłoroda nie przemienił, a ściągnąw-
dzieląc światło od ciemnosci.” przy kazji wychylajac co nieco. Jeśli róg był pełen szy z niebios, roztrzaskał o ziemię. Z odłamków
po poprzednich uroczystosciach zapowiadało to

6 7

Czarownica
Słońce ku zachodowi się już chyliło, a zmrok
z lasu gęstego powoli wlewał się pomiędzy chaty
i chlewy, na studziennych żurawiach wirował, jakby
niepewny czy dalej noc na ziemię sprowadzać, czy
dniu pozwolić sączyć się jeszcze leniwie. Pośrodku
wsi, na placu przed Świętowitowym posągiem spo-
ry tłum się już zebrał dookoła drewnianego po-
mostu. Zachodziła w głowę, czy stos pośrodku wsi
usypany, do którego teraz skrępowaną sznurem ją
prowadzono, ułożono z tych samych drew, co nie
dalej jak przed paroma dniami podest wojenny
stanowiło. Wódz specjalnie dla niej kazał go zbu-
dować, aby z podwyższenia w bitwie uczestnicząc,
ponad walczących wyniesiona, chroniona od szty-
chów mieczy, czary złowróżebne na wrogów ciskała.
Przegrali wtedy. Nie dziwota, że wódz o klęskę
nie siebie i wojów swoich obwiniał, lecz lokalną
czarownicę. Mało kto odważyłby się na wiedźmę
rękę podnieść. Ale za nim siła mieczy szła, tedy
ona na stos...
Gdy do pala ja przywiązano, we wsi lot sowy byś
nawet posłyszał, taka cisza wśród gawiedzi zapadła.
Jakby świat cały oddech wstrzymał w oczekiwaniu,
co teraz nastąpi i czy jutro słońce wzejdzie.
- Widzisz tę żagiew wiedźmo? - głos rządcy był
jak strzał z bata pośród ogłuszającej ciszy.
- Czary na nas rzuciłaś, by do zguby doprowadzić.
Miast zwyciężyć klęski sromotnej zaznaliśmy! Ty
ogniem czarów nieszczęście sprowadziłaś, tedy my
ogniem żywym cię spalimy!
Podszedł blisko i dłonią śmierdzącą jeszcze
końskim siodłem chwycił ją pod brodę i obrócił
twarz ku sobie. Twarz jej zarumieniła się nieco nie
od gniewu czy strachu, lecz od żagwi żarzącej się
8 9
tuż przy jej rzęsach. Krwią nabiegły jej kształtne Podstawowe Umiejętności, Talenty,
usta, a wilgotne bursztynowe oczy jakby same iskry Rytuały, Stworza, Relikty oraz Przed-
krzesały, bez ognia pomocy. Wielki Żmij na tatuażu mioty.
szyję jej zdobiący zdawał się żyć własnym życiem
i wić, ku ogniu pochodni łeb wyciągając. Każda postać pochodzi z jakiegoś zakątka krainy.
To jakie plemię wybierzesz, decyduje o bazowych
- Spłoniesz wiedźmo! - syknął raz jeszcze, a dro- umiejętnościach, talentach, modyfikacjach cech
binki śliny osiadły na jej policzkach, zanim skoń- oraz dodatkowych punktach składających się na
czył mówić. pulę energii.
Klasa pozwala ci wyspecjalizować się w danych
- Hodie mihi cras tibi. Hodie mihi cras tibi - głos umiejętnościach i talentach oraz nakłada limity
czarownicy zdawał się z dymem pochodni mieszać w używaniu kart danego typu.
i w niebo ulatywać, a las powtarzał je echem głębo- Patron pozwoli ci uzyskać dostęp do tajemnej
kim, jakby sto czarownic na raz zaklęcie mówiło. magii ze swojej domeny.
- Co tam mamroczesz jędzo? - zanim jeszcze sło-
wa dokończył upuścił pochodnię i wrzask z siebie
wydał taki, że aż w lesie tumult się podniósł, gdy
zwierzęta spłoszone w głąb kniei uciekać zaczęły.
Przerażający krzyk przemienił się w dzikie wycie
zakończone skowytem, gdy pochodnia, upadłszy
na mokrą trawę, z początku ogień straciła, potem
przygasać zaczęła, tlić się, aż w końcu zgasła zu-
pełnie. Jęzor płomienia nie zniknął jednak, lecz
w rdzawej poświacie piąć się zaczął po spodniach
wodza, kapotę ogarnął i po ramieniu, co jeszcze
przed chwilą czarownicy twarz ściskało, rozbłysnął
z nową siłą. Wiedziony tajemną wolą ogień gęst-
niał i w szalonym tańcu śmierci żerował na ciele
wiarołomnego władcy, a im bardziej krzyk jego
w kwilenie przerażone się przemieniał, tym kolory
ognia z żółtego na krwistoczerwone się zmieniały.
- Jestem córą żywiołów, głupcze! A ty chciałeś
mnie nimi pokonać???
Lecz słowiański wódz, co to strachu nie znał,
nie słyszał już słów wiedźmy, którą lud po równo
szanował i lękał się, bo tam gdzie jeszcze chwilę
temu zwalista postać wodza w skóry odziana stała,
tam teraz pokurczona węglowa i sczerniona bryła
leżała. A nad nią cienka strużka dymu się unosiła.
 Przykładowo, Żagwia pochodzi z plemienia
Odartych. Jest uciekinierką, która szuka swo-
jego miejsca na terenie Lęgów. Towarzyszy jej
Hugi, stworze, które ma zaklęte w ptasiej czaszce,
a przy pasie ma przypięty długi miecz o imieniu
Trupiszcze. Pochodzenie naznacza ją też pewnymi
umiejętnościami oraz talentami.
Taki schemat tworzenia postaci tyczy się też
Klasy oraz Patrona boskiego. Stając się czarownicą,
otrzymała świecę Światłożycia, a poprzez obranie
na patrona Rujewita, zyskała tatuaż Żywego Ognia.
Przechodząc przez te etapy, otrzymujemy po-
stać posiadającą podstawowe umiejętności, talenty,
rytuały, relikty, stworza oraz przedmioty.
Każdy kolejny poziom pozwoli nam skorzystać Klasa
z Tabeli rozwojowej danej Klasy, gdzie będziemy
mogli wylosować dodatkowe umiejętności, talen-
ty, podnieść cechy czy otrzymać nowe karty. Taki
system zapewnia odmienność postaci grających
tą samą Klasą.
Oczywiście MG może zgodzić się na konkretny
wybór, jeżeli ma to podłoże fabularne.
Poniżej znajdziecie zapiski innej czarowni-
cy oraz opis kilku startowych postaci ze świata
Zerywii.
Wszystkie Karty Bohaterów, statystyki i przygo-
da „Czyste Serce” ukażą się w kolejnej aktualizacji.

Pochodzenie Patron

10 11
 strwoniliśmy zbyt wiele. Jędrzych jakby zdziwił się, - Dla Dobromiły? Toż ona zdrowa, Rutka zacho- Gdy tylko brat Rutki do dom z jajami kukułczy-
Wiadomo, że gdy na twarzy narośl jakowaś że na miotle nie mam zamiaru lecieć, tylko buty rzała i z duchami gada! mi stanął, z kotła miła woń ziół i mięsa się roznosiła.
wyskoczy, tedy na palec czarną dratwę nawiązać ciepłe wdziewam, do marszu się sposobiąc. Ślinka tedy wszystkim pod języki szła, bo rzadko
trzeba, a gdy miesiąc nowy na niebo wzejdzie, tedy W chałupie zaduch panował okropny i dym się - Od gadania z duchami jeszcze nic złego nikogo mięso w domu Jędrzychowym się jadało. Zaklęcia
narośl uschnie, gdy miesiączka ubywać zacznie. w niej unosił, bo pod piecem ogień huczał, mimo nie trafiło! Jeśli faktycznie umarych widzi i słyszy, nad parującą miksturą wypowiedziałam akuratne,
Powszechna to wiedza i nijakich czarów nie wyma- tego, że lato już nastało, a Rujewit owoce po sadach tedy do mnie ją przyślijcie, może na czarownicę ją złe zaklinając i jaja kukułcze wbijając do środka. Po
ga. Takoż i ta, co gdy niedźwiedzia w kniei ubijesz, rozrzucił. Rutka blada pod skórami leżała, raz po czacząć przysposabiać, skoro Duszę Rodową w so- czym Rutkę pod plecy podparłszy, z miski łyk po
tedy baba twoja garnców glinianych naszykować raz pojękując z cicha, jakby w rozmowie z kimś bie odkryła. Jej Cis, coście przy narodzinach sadzili łyku ją karmiłam.
musi, żeby sadło niedźwiedzie pomieścić. Toć pogrążona, chociaż mać jej i bracia pod ścianą sprawdzalam po drodze - zdrowy i zieloniutki, żad-
wiedźmich czarów nie trza do tego. stłoczeni ani słowa do niej nie ważyli się pisnąć. nych sczerniałych gałązek na nim nie widać, przeto - Dobromiło, weź proszę jedno jajo, co je kukułka
Ale gdy już kto potrzebujący do chatki czarow- Patrzyli na mnie wszyscy, jakby ciekawi co teraz najgorsze ją jeszcze nie tknęło. wiosną rodziła. LEWĄ RĘKĄ na Bogów, jak już
nicy zapukał, tedy wiadome było, że nie błaha to pocznę, tedy wody kazałam im nagrzać w kociołku A żona Twoja widzi mi się, że zaklęć ochronnych mówiłam. A teraz wbij je do miski. Czy widzisz,
sprawa i czarów najpewniej wymaga. Bo i droga do świeżo w rzece umytym. A śpiewać im przy tym potrzebuje. Rutka silna, wytrzyma, a żona Twoja żeby czernią żółć zachodziła?
czarownej chatki przyjemną nie była, a przez bagna kazałam modlitwy do Mokosz i Velesa, bo nigdy nie ledwo rodziła i słaba jeszcze na ciele. Zaklinanie jej
trzęsące prowadziła, gdzie świetliki ze Zniczów wiadomo, czyja pomoc bardziej się przyda, a oni potrzebne, bo inaczej Zły do chałupy dostęp przez - Nie Ragna, żółtko czyste jak słońce w południe.
powstałe na złą drogę zwieźć potrafiły. A i płot, przynajmniej zajęcie jakoweś mieli i pod nogami nią znajdzie. Co znaczyć to może?
na który miast garnców kolorowych czaszki na- mi się nie pętali.
wtykane były, co chatkę wiedźmią okalał kręgiem, Gdy kocioł z warem postawili przede mną, Wiele było rytuałów zaklinania, ale mnie naj- - Że Rutka w tydzień na nogi stanie i Złe od niej
nie każdy miał odwagę przekroczyć. Zwłaszcza gdy z worka do pasa przytroczonego ziół nabrałam i gę- lepiej szły te z ognia i wody. Słowa znając odpo- odbierzy. A teraz wlej do jaja mleka i zamieszaj
obok furtki puste miejsce bez czaszki zoczył. Jakby sto sypnęłam nimi, mieszając w lewą tylko stronę. wiednie i moc w nie wkładając, zaczerpnąć szło w lewo drewnianą łyżką.
wyczekujące na kolejne kości, nie wiedzieć czyje. u źródła, a potem uleczyć lub zniszczyć. Przekląć
Skoro tylko pukanie do drzwi się rozległo, tedy - Jędrzychu, z niedźwiedzia co ostatnio bartnik lub uzdrowić — od słów mocy wszystko zależało. - Czy modlić się mam przy tym?
wiedziałam już, że w drogę mi iść i uroki jakie usiekł, ostało Ci coś w spiżarni? Tedy nad misą z wodą wypowiedziawszy zaklęcia
odczyniać. W progu stał Jędrzych, woj z drużyny, z mocy żywiołów zrodzone, wciągnęłam lęki nie- - Nie zawadzi. A teraz ustaw miskę w rogu domu,
co to ostatnio cięgi od sąsiadów dostała. Postawny - A skąd wiecie Ragna, że mięso od bartnika do- wiasty w głąb wody, wzywając i słońce i księżyc, tam, gdzie za ścianą cielę trzymacie. Ubożęta w nocy
był, choć tępy nieco, ale na odwadze mu jak widać stalim? - zapytał zadziwiony. i gwiazdy Nicy i Velesa samego, co na stolcu zło- się posilą i Rutkę od Złego chronić będą.
nie zbywało. tym w Weli siedzi, żeby w toni złe utopić. A potem
- Wiedźmą jestem. Wiem dużo - odparłam głu- ku zdziwieniu Jędrzycha, wypić kazałam jej wodę W drodze powrotnej do chatki na bagnach,
- Ragna, niech w dom Twój Bogowie mają wej- cho. Jasne przeto było, że sam z lasu truchła nie zauroczoną. gdy w torbie kilka zajęcy sprawionych niosłam, co
rzenie - rzekł od razu, gdy tylko drzwi się uchyliły. przytargał, o pomoc sąsiedzką prosić musiał, chata w podzięce za córy oduroczenie dostałam - wszak
Jędrzycha najbliżej, a chłop we wsi najroślejszy. - Ale jak to wiedźmo, pić złą wodę jej każesz? Czarownica nigdy zapłaty nie bierze, co najwyżej
- Pokój i Tobie Jędrzychu. Co trza? - przyjrzałam Tedy odwdzięczył się bartnik po sąsiedzku, mięsem podziękowanie sute, myślami cofnęłam się do cza-
mu się z ciekawością, bo widać, że od orki ledwo się dzieląc, futro jednak dla siebie zachował, bo - Teraz to „wiedźmo” mi mówisz Jędrzychu, sów, gdy mnie do czarownictwa Kostyma przyu-
co oderwany, w łapciach ubłoconych przyszedł, inaczej Rutka pod nowym by teraz leżała. a przecież po imieniu mnie chwilę temu wołałeś - czała. Mawiała mi często to, co dzisiaj sprawdziło
a potem śmierdział tak, jakby od zeszłej Kupałnocki uśmiechnęłam się krzywo. - Magia wody urocznej się w chacie Jędrzycha:
się nie mył. W dłoniach wielkich jak bochny chleba - Skocz no który do boru jaj kukułczych nanieś. na tym polega, coby własne lęki nazwać i pożreć,
czapkę miętosił zawzięcie, jakby z niej odwagę całą Ale tylko lewą ręką je zbierać, bo inaczej uroku nie żeby z Ciebie zadzią wyszły i dostępu więcej nie - Są Licha okrutne i Złe duchy straszliwe. Ale
czerpał. odczaruje! - zanim słowa ucichły, już najstarszego miały. Zanim Sambor z lasu wróci, przewietrz tu większość z nich ciało chorego samo odrzuci, jeśli
syna w izbie nie było, a biegł tak chyżo, że aż piach Jędrzychu, by złe duchy wraz z dymem z chaty ule- porządnie mięsiwa z ziołami warzonego i jajem
- Córa moja najmłodsza, Rutka, zaniemogła i kurz z drogi podnosił. ciały, tedy Rutka szybciej do zdrowia wróci. zaciągniętego chory podje, a w powietrzu świeżym
wczora i w gorączce leży, duchy widzieć zaczyna. Gdy zmora jej na piersi siądzie, tedy żadne czary siedzieć będzie, nie w izbie zaduszonej. Ale mówić
Do chaty Jęrzycha dotarliśmy rychło, bo - Póki Sambor z lasu nie wróci, wodę uroczną dla nie pomogą. im tego nie mów Ragna, bo na co komu we wsi
i drogę przez grzęzawisko znałam, tedy czasu nie żony przygotuję. Czarownica, jeśli sami Złe będą potrafić wypędzać...

12 13

Stworoczyniąca
Las nigdy nie cichł. Nie zawsze trelami ptasi-
mi rozbrzmiewał, ale zawsze coś szuściło w nim,
przemykało, pod nieostrożnym kopytem czy łapą
gałązka trzaskała. Nawet na tych bagnach zapa-
dlistych, co to różni mówili, że wejście do Weli
tamój się znajduje, głosy różne echem się niosły.
Przykucnęłam za kępą trawy rosochatej, co w świe-
tle zmierzchu srebrzyła się szronem delikatnym
obsypana. Zdziwiłam się, gdy do naturalnych
dźwięków lasu, przycichających wraz ze słońca
znikaniem, dołączały wrzaskliwe krzyki mężczyzn
i rozpaczliwy kwik bólu, co tak lasem wstrząsał, że
aż liście leszczynowe drżeć poczęły.
Na polanie kilku wojów w oręż okutych z mie-
czami i dzidami długimi istotę jakąś otoczyli. Kilku
chłopa pętlę ze sznura jak udo ich grubego na szyję
jej zarzucić próbowali, ale ta łbem miotała dookoła
i syczała jak kocica rozwścieczona. Widać, że ra-
niona już była, bo jedno skrzydło krwawiło obficie
i pod dziwnym kątem przy ciele je trzymała. Harpia,
bo to na nią zaczaili się w lesie, broniła się zaciekle,
drogę od gniazda z młodymi próbując im odciąć.
- Odstąpcie od niej głupcy, widzita przecie, że
korony z liści na łbie nie nosi. Zabicie jej nic dobre-
go Wam nie przyniesie - głos zadziwiająco spokojny
w tej wrzawie poniósł się po polanie. Walczący nie
odstapili jednak, jakby bardziej na piki nacierając.
- Cichaj Hening, lepiej byś pomógł, skoro z Nurów
pochodzisz, bardziej zwierza rozumiesz, a i siła
Twoja by się tu przydała - odpalił jeden z tych, co
sznur na łeb Harpii zarzucić próbowali.
- Ani mi się śni. Nic mi nie zrobiła, a na jej złoto
nie łasym - odrzekł ten, co go Heningiem zwali
14
i znów plecy o brzozę na skraju polany oparł, i ręce
węzłami muskułów nabrzmiałe za pas założył.
Ciekawa byłam, co teraz zrobią, widać sił ani
pomysłu na walkę z Harpią nie mieli, a jej uroda
i piersi okrągłe, po których teraz posoka spływała,
wcale do walki nie zachęcały, a myśli ku zuoeknie
innym uciechom kierowały. Jeno te łapy w szpony
okute i skrzydła wielgachne, którymi kości kilku
wojom połamała, kazały się im z dala trzymać. I sta-
li tak, nie wiedząc, co czynić, bo strach odpuścić,
a sił na walkę brać skąd nie było. Spróbowałam
podejść bliżej, żeby więcej zobaczyć, i gdy tylko
trawę na kępie poruszyłam, Henning jakby ruch
wyczuł, łeb w moją stroną błyskawicznie obrócił,
a nozdrza jego poruszać się zaczęły, jak skrzydła
ptaka, co z uwięzi chce się zerwać. Nie ruszył się
jednak i dalej przy brzozie tkwił, jednak w jego
postawie coś się zmieniło i jakby gotów do skoku
sprężony stał. Przypadłam tedy płasko do trawy
i czołgać się w pobliże polany poczęłam, żeby wi-
dok mieć lepszy.
Jeden z wojów, wyraźnie młodszy niż pozostali,
znudził się chyba tym wszystkim i nie bacząc na
to, że z Gońcem ma do czynienia, dźgnął dzidą
prosto pod puchate skrzydło Harpii, co to się nim
odgonić od napastników próbowała.
Zawyła nieludzko Harpia, jucha spod skrzy-
dła trysnęła na twarze wojów wokoło zebranych,
a mnie ziemia, na której plackiem w trawie leżałam,
trząść się pod brzuchem zaczęła. Metaliczny po-
smak pod językiem zrodzony z goryczą strachu się
mieszał, a do głowy uderzał wraz z ogromną falą
nienawiści, bólu i strachu. Spojrzałam na swoje
palce, które srebrną jakby poświatą, skrzącą się
jak szron na trawie, powlekać się zaczęły, a iskra-
mi sypać dokoła. Świetlista ta aura, oderwawszy
się ode mnie, nad polanę w wirze wiatru zleciała,
i w Harpii gardziel rozwartą wniknęła.
I już nie na trawę z polaną patrzyłam, lecz wi-
dzieć zaczęłam wojów twarze, sznury naprężone,
miecze, na których gęste krople krwi ściekały. I ból
czułam w ciele całym, co jak żywym ogniem palił.
I kolory inne mi się zdały, ostrzejsze, bardziej nasy-
cone, i widzieć zaczęłam więcej, bo oprócz wojów
blisko, widziałam też pszczoły latające przy barci na
skraju polany, i kunę, co łebek ciekawie przekrzy-
wiała siedząc na brzozie, o której pień człowiek się
jakiś opierał. I ciało widziałam, co w trawie legło.
Ciało? Czy ja właśnie na siebie patrzę? No
tak, ten sam kaftan postrzępiony, com go wczo-
raj cerowała, buty ze zdartymi podeszwami, noże
w cholewce... Nie zastanawiawszy się długo jakim
to sposobem w ciało Harpii weszłam, widocznie
Bogowie taki zamysł mieli, umyśliłam, że skoro
już mam ciało takie do władania, to i skorzystać
z niego spróbuję.
Zanim byś dwie modlitwy zmówił, było po
wszystkim. Truchła rozszarpane leżały w okręgu,
jak krwawe ofiary Bogom złożone. Zapach krwi
i wnętrzności wiercił w nozdrzach, i soki trawien-
ne budził. Trza młodym do gniazda serca ciepłe
zanieść, aby się posiliły... Wtem cień oderwał się
od pnia brzozowego i w zmierzchającym świetle
na polanę wszedł. Zanim do pierwszych trupów
się zbliżył, rosnąć począł, włosem gęstym porastać,
a twarz jego początkowo dość przystojna, wydłu-
żać się zaczęła i pysk coraz bardziej przypominać.
Zanim do mnie podszedł, pełną już formę Wilka
ogromnego przybrał.
- Witaj Rodzistworzo - jego głos nie przez uszy
do mnie docierał, lecz jakby w mojej głowie się
gnieździł. - Byłem ciekaw kiedy się objawisz. Z tego
co widzę, Twoje ciało leży bez przytomności w trawie
pagórka, a to znaczy, żeś na początku swojej drogi.
Pozwól, że nauczę Cię jak Twą Dziką Moc okiełznać,
być mogła Zew Natury przywoływać, ciała tak pięk-
nego nie porzucawszy. A teraz wyjdź, do ciała swego
powróć, daj Harpii rany zalizać i młode truchłem
mych kompanów nakarmić.
15

Żerca
Pod stopami czuł mech, a w nosie wiercił ostry,
znajomy zapach lodowatej wody w strumieniu, któ-
ry mieszał się z żelazistym posmakiem wyładowań
magicznych. Pewnie znowu strzygi przeczesywały
teren i próbowały wedrzeć się do kniei, paląc sobie
futra w zetknięciu z barierą. Jego barierą. Powoli
budził się z letargu i na nowo próbował poukładać
sobie wszystko w głowie. Wziął jeden głęboki od-
dech, po nim drugi i trzeci, aż stopniowo z mgły
niewyspania zaczęły podnosić się wspomnienia
i strzępki wątków, które znów trzeba było zapleść
w kilim rzeczywistości. Wątki ludzkie z osnową
Natury, nici druida i nici bestii, kolorowe pasma
życia i magii, z czarną jak głębia Nicy mocą zapo-
mnienia.
Obrócił twarz w stronę, z której wiatr przywiał
zapach przesycony magią. Złowił w nim delikatne
nuty zmiany i w myślach bogom podziękowanie
złożył, że w plemieniu Nurów rodzili się z tak do-
skonałym wilczym węchem. Rozpoznał w lekkim
podmuchu nici swojej magii, co od bariery błysz-
czącymi strumyczkami zbiegały się u jego stóp,
wyczuł pradawną moc kniei, przebrzmiałe echa
bitwy o Twierdzę, w której magia starła się z brutal-
ną i zwierzęcą chęcią mordu, i pulsujący głód. Jego
głód. Głód bestii, którą od lat próbował ujarzmić,
a która raz uwolniona, wymordowała cały jego klan.
Wstał z posłania, które w zakolu strumienia
umościł sobie z mchów, paproci i miękkich liści
olszyny, przemył twarz lodowatą wodą, a ta ściekała
mu po bujnej brodzie i kapała na tors poznaczony
w równym stopniu tatuażami, co bliznami. O ile
blizny świadczyły o gwałtownej przeszłości, o tyle
tatuaże zatopił w skórze, aby chroniły przyszłość.
Przyszłość jego, przyszłość świętego kręgu i ca-
łej kniei, której strzegł niczym samotny strażnik.
16
Spojrzał w górę na delikatną sieć ciemnych gałęzi,
które niemal czułym gestem obejmowały kruszą-
cą się miękkość nieba. To jego klatka. Niewola,
w którą oddał się dobrowolnie, bo wiedział, że jego
spętana dusza i mrok czający się w sercu nie mogą
wydostać się poza strzeżony las szumiący pradawną
dziką magią. Las na pograniczu. Las, który wrzynał
się krainę wrogą i pełną potworów. Las, którego
strzegł, jak ostatniej Twierdzy przed laty.
Wtedy, podczas straszliwej bitwy ze strzygami
z północy, gdy ostatni wojowie padali pod napo-
rem dzikiej furii, gdy gród upadał, wycieńczony
w ostatniej ofierze oddał siebie, aby nikczemna
moc Kadzi wlała się w niego, las pozostawiwszy
nietkniętym. Dziś nie był pewien, czy byłby zdolny
do takiego poświęcenia. Znając to, co ciemna i lep-
ka jak bagnisko moc robi z nim, jak bezgranicznie
zatraca w nim wszystko, co ludzkie, jak karmi bestię
i wyzwala ją spod władzy rozumu. Nie, dziś nie
poświęciłby się aż tak...
Pamiętał, jak ciemność dusiła go od środka. Jak
z trudem wyrywał swą duszę z objęć bestii, jak dło-
nie, pchane wiedzą druida, które leczyły i tworzyły
dobro, z czasem zaczęły rozszarpywać współbraci
i leśną zwierzynę. Pamiętał, jak obca jaźń wzięła
we władanie jego umysł i prowadziła na skraj prze-
paści, w której kotłował się mrok. Pamiętał mar-
twą ciszę, która zapadła nad knieją, która dawała
mu dom. Jak kamienne szkielety Twierdzy Strzyg
sterczały w niebo niczym przekleństwo i niemy
wyrzut. Długo szukał lekarstwa na ciemność, która
rozlewała sie po jego ciele. Moc bestii dawała mu
gibkość i muskuły, o które można było kruszyć
głazy. Dawała mu prędkość i zwinność. Dawała
moc i witalność. Ale zabierała wszystko, co dobre,
ludzkie i piękne. Pozostawiała głuchą i pustą skoru-
pę o czerwonym jądrze z gniewu i nienawiści. Był
druidem, szkolonym do tego, aby leczyć, poznawać,
czerpać i dawać. Był żercą, i był ofiarnikiem. Złożył
więc ofiarę. Z siebie.
Pamiętał jak po owej krwawej nocy, gdy pcha-
ny mocą bestii wymordował, rozszarpał i zagryzł
cały swój ród. Braci krwi. Jak obudził się skąpany
ich posoką, która zlepiała mu powieki, jak źreni-
ce rozszerzone magią Nicy pożarły tęczówki. Jak
wirowała w nim otchłań, a małe ziarno nadziei,
że kiedyś wróci do ludzkiej formy i opanuje głód
mordu, uwięził w wykopanym z ziemi pośrodku
kniei czarnym krysztale. To ten kryształ stanowił
serce bariery, którą na tej wymarłej i przeklętej
ziemi zaczął budować, aby odgrodzić klątwę Kadzi.
Aby odgrodzić siebie. Bo Kadź znalazła już drogę
do świata. A on był bramą.
Od najmłodszych lat czuł więź z lasem. Nowe
gałęzie gięły się ku niemu, jakby nie do słońca
dążąc, lecz ku niemu właśnie. Dlatego z rodem
swoim do kniei poszedł i na druida się szkolił.
Umiał i drzewa prastare i krzewy młode ku swojej
woli nagiąć, a zwierze wszelakie szło ku niemu
ufnie i bez strachu. Dopóki mocy Kadzi na siebie
nie wziął, krainę chcąc ochronić. Ale po bitwie onej
straszliwej, gdy w cieniach kroczył i w kryształ du-
szę swą zaklął, ochronić krainę musiał przed sobą
samym, dlatego barierę tworzyć zaczął. Pamiętał,
jak ziemia posłuszna jego woli, kryształy mocy ro-
dzić zaczęła, a jedne na drugie zachodziły, z ziemi
rosnąc niczym kwiaty szkliste. Iskrzyły się mocą,
stapiały ze sobą i z lasem, czerpiąc moc z ziemi
i z niego, łącząc naturę z bestią, człowieka z prze-
znaczeniem. Knieja złączyła się z nim Istem, a on
tchnął w barierę wszystko, co mogło ją ochronić
przed mocą Kadzi, która drzemiąc w nim, światu
zagrażała. I tak dzień po dniu klatkę dla siebie
tworzył, i choć głód bestii budził się w nim co jakiś
czas, to magia bariery utkanej z rozpaczy i tęsknoty
za człowieczeństwem nie pozwalała mu wydostać
się poza krąg, który sam wyznaczył. Nazywał ją
Ogrodem Klątwy.
17
 Szedł teraz wąską ścieżką, którą wydeptał - Kim jesteś i czego tu szukasz? - z jego gar-
przez ostatnie lata, a która granicę bariery wy- dła dobył się głos niski i zachrypły, od lat nie-
znaczała. W powietrzu nic byś nie dostrzegł, używany, który zapomniał melodii i usiłuje
lecz gdybyś magię znał i czuł, dojrzałbyś, jak przypomnieć sobie, jak brzmi mowa ludzka.
iskrzy na krawędziach kryształów, gdy moc Drobna kobieta nieznacznie tylko podniosła
tętni w nich, niczym krew żywa. Doszedł do jedną brew i machnęła dłonią, jakby od nie-
miejsca, w którym magia została wykruszo- chcenia.
na przez atak strzygi, którą wyczuł dziś rano.
Zobaczył sieć drobnych spękanych żyłek, które - Ach Goryw, czy to tak się wita damę? I to
nie znalazłszy połączenia z barierą, powiewa- damę, która przyszła Cię uwolnić z tego prze-
ły smętnie na wietrze. Chwycił zerwane nici, klętego więzienia?
a runy wytatuowane na jego skórze zalśniły
srebrnym blaskiem, gdy magia przepływała - To nie więzienie. To dom. A moje wyjście
przez niego, czerpiąc z mocy lasu i bestii ukry- stąd nie wróży światu niczego dobrego.
tej pod sercem.
- Ach dramaturgia godna bardów i poetów.
Po drugiej stronie, gdzie rozlewało się jezio-
ro o wodach czarnych i pogrążonych w śmier- Porzuć tę maskę żerco, bo nie do twarzy Ci w niej.
Jestem Dagera i przybywam tu z woli Kręgu.
telnym bezruchu, leżało ciało. Strzyga o rudej
szczecinie nadpalonych po ataku włosów leżałaCzernogłów natchnął naszych magów i znaleźli
nieruchomo, ale wiedział, że to może być pu- sposób na okiełznanie Twojej Bestii żywiącej się
Kadzią. Masz szansę na odkupienie - jej sło-
łapka. Klęknął w trawie, pochylił się do przodu,
gotów do ataku, jeśli zajdzie taka potrzeba. wa zawisły kusząco nad barierą, jakby moc
nie chciała do końca przepuścić jej do środka.
- Będziesz rzygał? - głos pełen ironii za- Jakby podejrzewała, że ta roztrzaska ją na mi-
brzmiał w ciszy jak smagnięcie batem. Goryw liony odłamków.
poderwał się na równe nogi, wyprostował na
całą swą potężną wysokość i spojrzał z góry - Nie szukam odkupienia. Szukam zemsty -
na drobną postać po drugiej stronie bariery. odwarknął cicho.
Otaczała ją migotliwa poświata, która obej-
mowała ją niczym kielich kwiatu od małych - A kto powiedział, że nie możesz mieć obu?
stóp obutych w skórzane cholewki, przez wą-
ską kibić z pasem ze srebrnych ogniw, aż po
kształtne piersi objęte haftowanym kaftanem
wykończonym białym lisim futrem.

- Będziesz się tak gapił na mnie i ślinił, czy

coś powiesz? Ta strzyga tutaj już nie zaatakuje.
Twoja bariera przecięła jej łeb na pół. - trąciła
zgrabną stópką śmierdzące truchło, a muchy
z wściekłym bzyczeniem poderwały się z kałuży
juchy, która wykwitła wokół ciała.

18 19

Witung
Obudził się drżąc z przerażenia. W ustach
wciąż czuł żelazistą nutę krwi i gorzki smak po-
piołu. Płynny ogień trawił go w środku, niczym
rozżarzona kula nienawiści, tęsknoty i wyrzutów
sumienia. Zachłysnął się własnym żalem i ciężko
zwlókł z posłania, w którym wczorajszego wieczora
legł w ubraniu, tak jak stał, nie obmywszy nawet
gęby z resztek krwi. Nie pierwszy raz śnił o swojej
przeszłości, i choć znał ją dobrze, w niczym mniej
go nie przerażała niż wtedy, gdy koszmary ledwo
co zaczęły go nękać. Rozejrzał się po izbie i ze
zdziwieniem odkrył, że topór swój, co wrogowie
Złym Okiem go zwali, obmył po bitwie, stylisko
nową skórą owinął i w kącie odstawił. Nie pamiętał,
żeby to robił. Pamiętał za to głos, który we śnie tak
go przeraził. Brzmiał mu jeszcze echem w głowie,
choć przytomny już był i rzeczywistość znów brała
go we władanie, ze snu całkiem wyrywając.
- Ojcze, Ojcze mój czemuś mnie ostawił?
Wiedział, że choć teraz głos ten włoski na karku
mu stawia, a myśli sprowadza w rejony, w które bał
się zapuszczać, to z czasem ucichnie w nim ten głód,
który gnał go po świecie, aby odnaleźć, chwycić za
ramiona, przytulić, wynagrodzić... Wiedział, że
zapomni. I to bolało jeszcze bardziej.
Był wojem. Dzielnym, brutalnym, ale mądrym
i lojalnym. Wywodził się z rodu, z którego najwięksi
wojowie pochodzili. Dziad jego rodzony, podczas
bitwy okrutnej zaklęciem duszę swą i potwornej
Zmory w żelazo zaklął, a topór z niego wykuty,
służył Daleborowi przez całe życie, wrogów siekąc
niemiłosiernie i sławę niezwyciężonego mu przy-
nosząc. Ale nie wiedział wódz całej jego historii, bo
i niepewna, czy do drużyny by go wtenczas przyjął.
Matka Dalebora, podczas bitwy straszliwej, gdy
20
walka trwała zaciekła i krwawa, w przepaść Kadzi
spadła, Dalebora na ręku przy piersi jeszcze trzy-
mając. Spadłszy w szczelinę bez dna, z której samo
Zapomnienie Nicy na świat się dobywa, opił się
wpierw matki mlekiem, a potem ciemności samej
zassał głęboko. Słodkiej niczym mleko, gorącej
niczym żar bitwy, kojącej niczym mlecz makowy.
Nikt nie przeżywał upadku w Kadź. Przynajmniej
nie pod swoją pierwotną, ludzką postacią. Poza
nim. Nie wiedział, czemu Kadź go nie spotworzy-
ła. Szukał odpowiedzi o znachorów, szamanów,
magów i Czarowników. Raz nawet Zmorę ułapił
i prawdę chciał z niej wydusić toporzyskiem za-
klętym, ale skapiała mu pod styliskiem i tyla się
dowiedział, że Kadź go wykarmiła jak szczenię
swoje, toteż siła nicości w nim płynie wraz z krwią
ludzką pomieszana, co gorzki ludzki zapał bitewny
mgłą zapomnienia zaprawia.
Gdy tego się wywiedział, ruszył w świat, do
bitew dążąc i śmierci szukając, jakby światu wyzwa-
nie chciał rzucić, że oto on Dalebor z Korzeńca stoi
tu gotów śmierć nieść lub samemu ją ponieść. I bił
się okrutnie i coraz bardziej nieludzko, duszę jakby
na zatracenie niosąc, dla sławy, pustych zwycięstw,
dla niepotrzebnej walki o nic, aż na pobojowisku,
nad którym krucy krążyć już zaczęli i dziobać po-
ległych, oczy próbując spod skórzanych kapturów
truchłom wyłuskać, zobaczył drobną kobiecą po-
stać. Zmierzchało już, a ona szła ku niemu przez
morze krwi i traw wysokich, w oczach płonął jej
ogień, a włosy czesał wiatr, co nad trupami wył
dziko, noc okrutną zwiastując. Gdy zbliżyła się
do niego, ramiona do góry wzniosła, usta oblizała
czerwone od posoki i wnet nogami w biodrach go
oplotła, niczym bluszcz olchę starą oplata. I posiadł
ją tedy na stosach trupów, w kałużach juchy rozla-
nej, pośród krakania wron i wycia wiatru, a śpiew
jej, gdy ją brał po prostacku, ostrze swoje w niej
zatapiając, raz to wznosił się, raz opadał. I Dalebor
opadł wraz z nim z sił wyzuty, a gdy rano się obu-
dził cały zziębnięty i obolały, pięknej niewiasty nie
było już przy nim.
Gdy różany świt rozlał się po niebie wypełzła
Bruxa spod ciała wojownika, co spał snem kamien-
nym, i pogłaskawszy się po podbrzuszu, mruknęła
niczym kot zadowolony po nocnym polowaniu
i odeszła do swojego leża, aby gdy czas nadejdzie
dziecię porodzić. Bo, że z nasienia Daleborowego
pocznie szczenię, tego była pewna. Wyczuwała to
w jego krwi, która pulsowała tak głośno i ochoczo,
wzywała i kusiła, a pachniała spełnieniem i... za-
pomnieniem.
- Dobrze, żeś się zbudził Daleborze. Czas znaki
na Twym ciele odnowić, bo coś mi się zdaje, że znów
koszmary Cię nękać poczęły - jej głos był melodyj-
ny i spokojny, jakby codziennie w jej łożu ze skór
niedźwiedzich w chatce na skraju bagniska zalegi-
wał okrwawiony woj z drużyny Butwida. Popatrzył
na nią spod przymkniętych i zlepionych śnieniem
powiek i ze zdziwieniem po raz kolejny zadał sobie
pytanie czemu u ludzi z wioski taki strach budzi-
ła. Wysoka była, smukła jak przybrzeżna brzoza,
z włosami spiętymi nad karkiem w niedbały węzeł
pachniała tatarakiem i ziołami, których całe pęki
suszyły się pod powałą. Stała przy kociołku, pod
którym wesoło trzaskał ogień mimo tego, że na
zewnątrz lato w pełni rozkwitało i skwarem ziemię
morzyło. Był pewien, że w kociołku wcale nie go-
tuje strawy dla zdrożonego woja. A nawet jeśli, to
postanowił nie brać tego do ust i prędzej z głodu
zdechnie, niż włoży do gęby coś, co tak okrutnie
śmierdziało skisłym trawskiem.
- Nie dla Ciebie to obiad Daleborze, chyba że
bylice z dziurawcem kiszonym masz zamiar spo-
żywać. Maść dla Ciebie warzę, toć widzę, że blizny
nowe po bitwie Ci przybyły - znów odgadła, o czym
myśli, choć tyle razy zarzekała się, że Czarownice
nie potrafią czytać w myślach, i że to jeno gadanie
ludzkie, że moce takie posiada. Tłumaczyła mu,
że on wszystko na gębie ma wypisane i nic czytać
z niego nie musi, nawet gdyby potrafiła.
21
 - Maściami nie pogardzę, ale znaków mi nie Był czas, gdy zioła czarowne, które Ragna i okrutnie śmierdzącą maścią. Wraz z nią na im przekazać. W trzy konie szli, przeciw trzem
wtapiaj. Muszę zachować jasność myślenia. w napar zmieniała i wcierała mu w skronie lub całe ciało rozlewała się przyjemna fala ni to koniom z grodu wysłanym. Herold pośrodku,
dolewała do polewki, przynosiły sen bez śnie- ciepła, ni to chłodu, a gdzie musnęła skórę, tam niczym pies wierny, słowo wodza głoszący, po
- Ty nigdy nie miałeś jasności myślenia nia. Ale wystarczyło, żeby poszedł z drużyną ból odchodził. prawicy jego syn władcy, co na kapłana się
Daleborze. Jesteś dzieckiem Kadzi. Wykarmiła na dłuższą wyprawę i ziół zapomniał zażyć, szkolił, nie na woja ku rozpaczy ojca swego,
Cię. Masz myśli pełne zapomnienia, i choćbyś wszystko wracało. A wraz ze snem rozdziera- - Magia krwi to stara magia. Twoja krew jest a po lewicy... Przepiękne dziewczę co płeć jak
przeklinał to na wszystkie sposoby, żyły sobie jący krzyk dziecka „Ojcze, Ojcze mój czemuś częścią Ciebie, definiuje Cię, określa. Ciebie chy- śnieg białą miało, włos czarny niczym krucze
spod skóry chcąc wydrapać, nic począć na to nie mnie ostawił?” ba nawet bardziej niż innych, dlatego to może pióro, a oczy barwy miodu, co niczym burszty-
możesz. Sam wiesz, że próbowaliśmy już niemal się udać. Tym razem kąpiel w Kadzi, gdyś był ny zdobiące jej szyję błyszczały. I zapach od niej
wszystkiego. - Nie chcę iluzji. Dam sobie radę. Wszak i tak ledwo oseskiem, może Ci się przydać. Znacznie szedł taki, co Daleborowi wszystko, co miłe na
zapomnę, prawda? Mów Ragna, znalazłaś nowy wzmocni więź. To pomost, po którym możesz myśl przywiodło: poziomki na leśnej polanie,
- Niemal? Znalazłaś jakiś nowy sposób? sposób, aby ją odnaleźć? - nie zapanował nad dotrzeć do tych, którzy krew Twoją dzielą. Nie wiatr znad morza, siano słońcem wygrzane
głosem. Zdradził go i złamał się, zanim skoń- przelewają, dzielą. Bruxa może Cię nie ukąsiła, i gruszki, co sokiem nabrzmiałe pod dotykiem
- Woju uparty! Czy Ty w ogóle słuchasz, co do czył zdanie. Nienawidził być słabym. - Jak? aby juchy Twej skosztować, ale w dziecku, je- Jessy z drzew jesienią opadają. Magia wypełniła
Ciebie mówię? Budzisz się w nocy z imieniem Powiedz, co mam zrobić? śliś je wówczas począł, krew Twoja krąży i tak jego ciało. Kadź zagotowała się w żyłach, a on
dziecka na ustach. Imieniem, którego sam nie tylko odnaleźć ją możesz. tylko w nozdrza zapach jej chwytał i oddy-
znasz, boś jej w życiu na oczy nie widział. Nawet - Jestem wiedźmą. Ale tym rodzajem magii chał nim cały. Nie pachniała zapomnieniem.
nie wiesz li czy syn to, czy córkę Bruxa Ci zro- się brzydzę. Jeśli chcesz jej spróbować, idź do Widziała jak oczy mu rozbłysły, i gdyby nie Pachniała wspomnieniem.
dziła. Nie wiesz nawet, czy zrodziła, Ty głupcze Karodun. Tam w smoczej skale mieszka mag po- to, że poobijany był okrutnie i pokryty zieloną
uparty. Daj mi ramię, abym iluzję mogła w nim tężny, co magią krwi włada. To prastara, niemal uzdrawiającą mazią z kiszonego dziurawca, już
zatopić. To da Ci spokój i czas na zaleczenie pierwotna dziedzina, z Drzewa Życia początek by biegł do wodza i prosił o zwolnienie ze służ-
duszy twojej zatraconej - jej głos nie miał już mająca. Złe to czary, co we krwi mieszają, ale by, by do Karodun jechać na złamanie karku.
w sobie słonecznej nuty rozbawienia, a w jego cóż Ci bardziej zaszkodzić może, skoro krew
miejscu dźwięczeć poczęło żelazo pewności Twoja z Kadzią zmieszana, a tyś żyw i zdrów? Wódz nawet słyszeć o tym nie chciał. Środek
i uporu. No... względnie zdrów. Dajże ten bark posinia- kampanii, łupów trza nazwozić, spichrze
czony, niech maść na nią nałożę, jęczysz tylko i skarbce świątynne napełnić, bogom oddać
Miała rację. Nie wiedział tego. Ale od ponad i krzywisz się, a pomóc sobie nie dajesz. Wysoki co boskie, a nie po świecie się szlajać i dzie-
dziesięciu lat co noc śniła mu się dziewczyna. jak dąb, głupi jak głąb, naprawdę! ci szukać. Jakby to mało szczeniąt pętało
Córka. Jego córka. Nie potrafił, a może nie się na podgrodziu. Właśnie ruszać mieli do
chciał się przyznać, że wiedział. Mimo za- - A jak dam Ci ramię, to o magii krwi więcej Jantarowego Klifu, żeby wodza tamtejszego
pomnienia, mimo Kadzi. Mimo wszystkiego. coś powiesz, czy tylko burczeć na mnie dzisiaj nastraszyć i nadmorskie skarby zrabować. Po
Wiedział. Czuł, jak tęsknota rozrywa go na będziesz? - tym razem w jego głosie wesołe nuty tej kampanii mógł do Karodun wyjechać, jeśli
strzępy, jak karmi się jego żalem, jak Bruxa się rodziły, boć i lubił się z wiedźmą spierać, dalej taka wola jego będzie. Chwycił więc swój
tchnieniem ostatnim, gdy dziecię z niej się ro- a potem godzić. I godzić. I godzić, nawet kilka topór rodowy, oporządził wierzchowca, uca-
dziło, krzyknęła w noc, wzywając jego imię. razy na noc. łował Ragnę na pożegnanie i ruszył z drużyną
Nie mógł zapomnieć. Nie chciał zapomnieć. pełen niepokoju, którego źródeł nie znał, nie
Jego córka. Nieokiełznane dzieło żywej Kadzi, - Aż tak mnie Twoje ramię nie pociąga. - przy- rozumiał i rozgryźć nie potrafił.
bitewnej zawieruchy i prostego mechanizmu garnął ją do siebie i uwięził w silnym uścisku.
wypierania zła dzikim zbliżeniem dwóch dusz Raz tylko iskry bólu zabłysły mu gwiazdami Nim dotarli do grodu, wieść o nich echem
i ciał. Jego córka, sama w świecie. Śnił o niej. pod powieką. - Sam widzisz, krzywisz się od się rozeszła, a sława ich bitnych wojów wy-
A potem zapominał. Przeklęcie zapominał. Aż najmniejszego wysiłku. - Poharatali Cię na tej przedziła ich w marszu i gród gotów był, aby
do kolejnej nocy. wyprawie, oj poharatali - mówiąc, smarowała czoła im stawić. Przeto najsampierw za bramy
mu ramiona szerokie i bliznami pocięte zieloną miejskie herold wyjechał, aby słowo od władcy

22 23
24 25