Ψαλμός ργ’ (103ος) (13-24)

[…] 13 ποτίζων ὄρη ἐκ τῶν ὑπερῴων αὐτοῦ, ἀπὸ

καρποῦ τῶν ἔργων σου χορτασθήσεται ἡ γῆ. 14 ὁ
ἐξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσι καὶ χλόην τῇ
δουλείᾳ τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐξαγαγεῖν ἄρτον ἐκ
τῆς γῆς· 15 καὶ οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου
τοῦ ἱλαρῦναι πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ, καὶ ἄρτος
καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει. 16 χορτασθήσονται
τὰ ξύλα τοῦ πεδίου, αἱ κέδροι τοῦ Λιβάνου, ἃς
ἐφύτευσας. 17 ἐκεῖ στρουθία ἐννοσσεύσουσι, τοῦ
ἐρωδιοῦ ἡ οἰκία ἡγεῖται αὐτῶν. 18 ὄρη τὰ ὑψηλὰ
ταῖς ἐλάφοις, πέτρα καταφυγὴ τοῖς λαγωοῖς. 19
ἐποίησε σελήνην εἰς καιρούς, ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν
δύσιν αὐτοῦ. 20 ἔθου σκότος, καὶ ἐγένετο νύξ· ἐν
αὐτῇ διελεύσονται πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ. 21
σκύμνοι ὠρυόμενοι τοῦ ἁρπάσαι καὶ ζητῆσαι παρὰ
τῷ Θεῷ βρῶσιν αὐτοῖς. 22 ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, καὶ
συνήχθησαν καὶ εἰς τὰς μάνδρας αὐτῶν
κοιτασθήσονται. 23 ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐπὶ τὸ
ἔργον αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τὴν ἐργασίαν αὐτοῦ ἕως
ἑσπέρας. 24 ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε·
πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, ἐπληρώθη ἡ γῆ τῆς
κτίσεώς σου. […]
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση

[…] 13 Ὁ Κύριος εἶναι, ποὺ ποτίζει τὰ ξηρὰ βουνὰ

μὲ τὰς βροχὰς τοῦ οὐρανοῦ. Ἀπὸ τὴν βροχήν, ποὺ
εἶναι ἔργον τῶν χειρῶν σου, Κύριε, θὰ χορταίνῃ
πάντοτε ἡ γῆ. 14 Ὁ Κύριος εἶναι, ποὺ διατάσσει καὶ
ἀναβλαστάνει ἀπὸ τὴν γῆν τὸ χόρτον διὰ τὰ
φυτοφάγα ζῶα καὶ ἡ χλόη διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν
τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νὰ βγάζῃ ἡ γῆ
καὶ νὰ προμηθεύεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ αὐτὴν
ἄρτον, 15 ἀλλὰ καὶ οἶνον ποὺ εὐφραίνει τὴν
καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου. Ἔλαιον πρὸς τροφήν, ὥστε
νὰ γίνεται ἱλαρὸν τὸ πρόσωπον τοῦ ἀνθρώπου καὶ
ἄρτον, ὁ ὁποῖος θὰ στηρίζῃ τὴν καρδίαν του. 16 Θὰ
χορτάσουν ἀπὸ ὕδατα τὰ δένδρα τῆς ὑπαίθρου,
ὅπως καὶ αἱ πελώριοι κέδροι τοῦ Λιβάνου, τὰς
ὁποίας σὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐφύτευσες. 17 Εἰς τοὺς
κλάδους τῶν δένδρων τὰ μικρὰ στρουθία στήνουν
τὰς φωλεάς των, ἐπάνω δὲ ἀπὸ αὐτὰς προεξέχει
ὑψηλότερα κτισμένη ἡ φωλεὰ τοῦ τσικνιά
(ἀστερίου). 18 Τὰ ὑψηλὰ χλοερὰ βουνὰ ὥρισεν ὁ
Κύριος ὡς τόπον κατοικίας τῶν ἐλάφων, τὰ δὲ
πετρώδη ἄδενδρα μέρη ὡς καταφύγιον τῶν
λαγωῶν. 19 Ὁ Κύριος ἐδημιούργησε τὴν σελήνην,
διὰ νὰ προσδιορίζῃ τὰς ἐποχάς. Ὁ ἥλιος γνωρίζει
τὸ σημεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον θὰ δύσῃ. 20 Σύ, Κύριε,
ἔθεσες τὸ σκοτάδι καὶ γίνεται νύκτα. Κατὰ τὸ
διάστημα αὐτῆς τριγυρίζουν εἰς τὰ δάση καὶ τὰς
πεδιάδας τὰ ἄγρια θηρία καὶ ἀναζητοῦν τὴν
τροφήν των. 21 Ἐξέρχονται ἀνὰ τὰ δάση
βρυχώμενα τὰ μικρὰ τῶν λεόντων, διὰ νὰ
ἁρπάσουν τὴν λείαν των καὶ ὁ βρυχηθμός των
εἶναι δέησις πρὸς τὸν Θεόν, διὰ νὰ τοὺς δώσῃ
τροφήν. 22 Ὅταν ἀνατέλλῃ ὁ ἥλιος, τὰ ἄγρια θηρία
συγκεντρώνονται εἰς τὶς σπηλιές των, διὰ νὰ
κοιμηθοῦν. 23 Τότε, περὶ τὴν ἀνατολὴν τοῦ ἡλίου,
ἐξέρχεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸ ἔργον του. Θὰ
ἀσχοληθῇ μὲ τὰς ἐργασίας του ἕως τὴν ἑσπέραν.
24 Πόσον μεγαλειώδη εἶναι, Κύριε, τὰ ἔργα σου!
Ὅλα τὰ ἐδημιούργησες μὲ ἄπειρον σοφίαν. Ἡ γῆ
εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὰ πολυάριθμα κτίσματά σου,
ποὺ μαρτυροῦν τὴν πανσοφίαν, τὴν
παντοδυναμίαν καὶ τὴν ἀγαθότητά σου. […]

Ἑρμηνεία Ὁσίου Ἀρσενίου Καππαδόκου

Ὁ Ψαλμὸς ργ’ διαβάζεται γιὰ νὰ εὐλογήσει ὁ Θεὸς

τὰ ὑπάρχοντα τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ μὴν
στεροῦνται καὶ θλίβονται, ἀλλὰ νὰ δοξάσουν τὸν
Θεό.