ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
ΦΥΛΛΟΥ 1214
Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ - ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
Πατρικίου Προύσης & συν αυτώ μαρτ., Ακολούθου, Θεοτίμης μ.
(Απ. Αν: Πράξ. στ΄ 1 - 7 – Μαρκ. ιε΄ 43 –ιστ΄ 8 )
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ
Κυριακή των Μυροφόρων.
Γιατί στὶς μυροφόρες τὸ πρῶτο
«Χριστὸς ἀνέστη»; «Ὁ δέ λέγει
αὐταῖς- Μή ἐκθαμβεῖσθε- Ἰησοῦν
ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν
ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἐστίν
ὧδε...» (Μάρκ. 16, 6)
Ἐξακολουθοῦμε, ἀγαπητοί μου, νά ἑορτάζουμε τό μέγα,
τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος
Χριστοῦ. Οἱ περισσότεροι ὕμνοι ποῦ ψάλλονται τήν
περίοδο αὐτή ὡς θέμα ἔχουν τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ἄλλα καί αὐτή ἡ θεία λειτουργία, ποὺ γίνεται τίς
Κυριακές αὐτές τοῦ Πεντηκοσταρίου, διαφέρει ἀπό τή
θεία λειτουργία τοῦ ὑπολοίπου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους•
διότι ἀμέσως μετά τό «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία...» δέν
λέμε ἀμέσως τά εἰρηνικά, δέν λέμε τίς αἰτήσεις «Ἐν
εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν...», ἄλλα ὁ ἱερεύς θυμιάζει
τήν ἁγία τράπεζα ἀπ' ὅλες τίς πλευρές καθώς καί ὅλο τό
ναό καί ψάλλει μαζί μέ τούς ψάλτες κατ' ἐπανάληψιν,
δέκα φορές, τό «Χριστός ἀνέστη».
Τό «Χριστός ἀνέστη» ἀκούγεται ὅλες τίς Κυριακές ἀλλὰ
καί ὅλες τίς ἡμέρες μέχρι τῆς Ἀναλήψεως. Τό «Χριστός
ἀνέστη» εἶναι, ἀδελφοί μου ὁ γλυκύτερος χαιρετισμός,
χαιρετισμός ποὺ μεταφέρει ἀπό στόμα σέ στόμα, ἀπό
γενεά σέ γενεά τό μέγα μήνυμα, τήν πιό χαρμόσυνη
εἴδηση, ὅτι ὁ Κύριος νίκησε τό θάνατο. Χιλιάδες φορές -
ἀμέτρητες ἀκούστηκε, καί ἀκούγεται, καί θά
ἐξακολούθηση ν' ἀκούγεται τό «Χριστός ἀνέστη». Ἄλλα
πότε ἐλέχθη γιά πρώτη φορά; ποιά αὐτιά τό
πρωτοάκουσαν; ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἄκουσε γιά
πρώτη φορά τό «Χριστός ἀνέστη»;
Ὅπως τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν τήν ἔμαθαν πρῶτοι οἱ
μεγάλοι καί ἰσχυροί καί πλούσιοι, ἀλλά οἱ ταπεινοί καί
φτωχοί βοσκοί ποὺ ἔβοσκαν τά ποίμνια τους στά
βοσκοτόπια τῆς Βηθλεέμ, ἔτσι καί τήν ἀνάσταση τοῦ
Χριστοῦ, τό γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς σύντριψε τίς πύλες τοῦ
ἅδου, δέν τό ἄκουσαν πρῶτοι οἱ ἐπιφανεῖς καί
ἀξιωματοῦχοι, δέν τό ἄκουσαν οἱ ἰσχυροί ἄνδρες, δέν τό
ἄκουσαν οὔτε καί αὐτοί οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ• τό
μήνυμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τό ἄκουσαν πρῶτες
ἀπ' ὅλους οἱ γυναῖκες, οἱ μυροφόρες γυναῖκες• καί πρός
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ΑΡΙΘΜ.
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
τιμήν αὐτῶν τῶν γυναικῶν εἶναι ἀφιερωμένη ἡ σημερινή
Κυριακή, τρίτη Κυριακή ἀπό τό Πάσχα.
Ἀλλὰ γιατί τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τό ἄκουσαν
πρῶτες ἀπ' ὅλους οἱ μυροφόρες; Γιατί ἡ πρώτη ἐμφάνισης
τοῦ ἀναστάντος Κυρίου νά γίνει σ' αὐτές; Μήπως ὁ
Χριστός στήν περίπτωση αὐτή ἐνήργησε μεροληπτικῶς;
Μεροληπτικῶς σέ καμία στιγμή τῆς ζωῆς του δέν
συμπεριφέρθηκε ὁ Κύριος. Ἦταν δίκαιος• καί συνεπῶς,
ἐάν τώρα ὄχι οἱ ἄντρες, ὄχι οἱ ἀπόστολοι, ὄχι ὁ Πέτρος καί
ὁ Ἰωάννης, ἀλλά οἱ γυναῖκες ἄκουσαν τό χαρμόσυνο
μήνυμα, ὑπάρχει λόγος• λόγος ὄχι κάποιας ἰδιαιτέρας
συμπαθείας, ἀλλά λόγος δικαιοσύνης. Ὁ Χριστός ἀγαπᾶ
ὅλα τά παιδιά του καί ἀμείβει τό καθένα χωρίς νά
μεροληπτεῖ εἰς βάρος ἄλλου. Ἄκουσαν πρῶτες οἱ
μυροφόρες γυναῖκες τό «Χριστός ἀνέστη», διότι τούς
ἄξιζε πράγματι νά τό ἀκούσουν. καί τούς ἄξιζε, διότι
αὐτές ἔδειξαν ἀρετές ποὺ δέν ἔδειξαν οὔτε οἱ μαθηταί τοῦ
Κυρίου. Ποιές ἀρετές ἔδειξαν;
Ἀπό τήν πρώτη μέρα ποὺ γνώρισαν τόν Κύριο στή
Γαλιλαία, ἔγιναν πιστές μαθήτριές του, τόν
ἀκολουθοῦσαν καί δαπανοῦσαν ἀπό τά ὑπάρχοντά τους
γιά τή συντήρηση ἐκείνου καθώς καί τοῦ ὁμίλου τῶν
μαθητῶν του• «ὅτε ἦν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ ἠκολούθουν αὐτῷ»
(Μάρκ. 15,41) καί «διηκόνουν αὐτῷ ἐκ τῶν ὑπαρχόντων
αὐταῖς» (Λουκ. 8,3). καί μόνο τότε;
Τήν ὥρα τῆς θυσίας του, ἐνῶ ὅλοι εἶχαν ἐγκαταλείψει τόν
Κύριο, ἐνῶ ὁ μέν Ἰούδας τόν πρόδωσε γιά τριάκοντα
ἀργύρια, ἐνῶ ὁ Πέτρος τόν ἀρνήθηκε ἐμπρός σέ μία
ὑπηρέτρια καί μάλιστα μέ ὅρκο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι μαθηταί
πλήν τοῦ Ἰωάννου «πάντες ἀφέντες αὐτόν ἔφυγαν»
(Ματθ. 26,56), ἐνῶ ὅλοι ὅσους εἶχε εὐεργετήσει καθ' ὅλο
τό διάστημα τῆς δημοσίας δράσεώς του πῆγαν καί
ἑνώθηκαν μαζί μέ τούς ἐχθρούς καί φώναζαν «Ἆρον
ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ἰωάν. 19,15), μέσα στή γενική
αὐτή ἐγκατάλειψη οἱ μυροφόρες ἔμειναν πιστές καί
ἀφοσιωμένες στόν Κύριο. Ἔμειναν κοντά στόν
Διδάσκαλο, ζώντας τό δράμα ἀπό ἀπόσταση τόση ὅση
τούς ἐπέτρεπαν οἱ συνθῆκες. οὔτε ἕνα λεπτό δέν
ἀποχωρίσθηκαν ἀπό αὐτόν.
«Ἦσαν δέ ἐκεῖ καί γυναῖκες πολλαί ἀπό μακρόθεν
θεωροῦσαι, αἵτινες ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ ἀπό τῆς
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
Γαλιλαίας διακονοῦσαι αὐτῷ• ἐν αἷς ἦν Μαρία ἡ
Μαγδαληνή, καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Ἰωσῆ μήτηρ,
καί ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου» (Ματθ. 27,55-56) «καί
Σαλώμη, αἵ...καί διηκόνουν αὐτῷ, καί ἄλλαι πολλαί αἱ
συναναβᾶσαι αὐτῷ εἰς Ἱεροσόλυμα» (Μαρκ. 15,40-41).
Βρῆκαν τό ψυχικό σθένος νά μείνουν ἐκεῖ, στό Γολγοθᾶ.
Εἶδαν τό φρικτό θέαμα. Ἄκουσαν ὅλους τοὺς λόγους, ποὺ
εἶπε ὁ Χριστός ἐπάνω στό σταυρό, ἄκουσαν καί τό
«Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30).
Ἀλλὰ καί μετά τό θάνατό του δέν ἀναχώρησαν. Ἔμειναν
θρηνώντας κοντά στό σταυρό. Καί μόλις παρουσιάστηκε
ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί ὁ Νικόδημος μέ τήν ἄδεια
τοῦ ἐνταφιασμοῦ, αὐτές ἔτρεξαν, τούς βοήθησαν, τούς
συνόδευσαν στό μνημεῖο, καί δεν ἔφυγαν ἀπό 'κεῖ παρά
μόνο ὅταν ὁ ἥλιος τῆς δραματικωτέρας αὐτῆς ἡμέρας
ἔριξε πάνω στή γῆ τίς τελευταῖες του ἀκτῖνες.
Τήν ἀγάπη τους ὅμως, τήν ἀνδρεία τους, τή μεγάλη ψυχή
τους τήν ἔδειξαν κατ' ἐξοχήν τη νύχτα τῆς Ἀναστάσεως,
«τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων» (Λουκ. 24,1). Τότε, ἐνῶ ἤξεραν ὅτι
τό μνῆμα εἶναι σφραγισμένο, ὅτι λίθος μεγάλος καί
βαρύς φράζει τήν εἴσοδό του, ὅτι ἔνοπλοι Ρωμαῖοι
στρατιῶτες φρουροῦν τόν τάφο κ' ἔχουν ἐντολή νά
χτυπήσουν καθένα ποὺ θά τολμοῦσε νά πλησίαση ἐκεῖ,
ἐν τούτοις οἱ μυροφόρες γυναῖκες «λίαν πρωί» (Μάρκ.
16,2), «ὄρθρου βαθέος» (Λουκ. 24,1), πρίν ἀκόμη ἀνατείλει
ὁ ἥλιος, ξεκινοῦν νά ἔρθουν στό μνῆμα φέρνοντας μαζί
τους ἀρώματα, τά ὁποῖα εἶχαν ἑτοιμάσει, γιά νά
μυρώσουν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κανένας φόβος καί
καμιά δυσκολία δέν στάθηκαν ἱκανά νά τίς ἐμποδίσουν.
Τό μόνο ποὺ τίς ἀπασχολοῦσε ἦταν, πῶς θ' ἀποκυλίσουν
τόν τεράστιο καί ἀσήκωτο ἐκεῖνο λίθο ἀπό τό ἄνοιγμα
τοῦ μνημείου.
Μία τέτοια ἀγάπη, μία τέτοια ἀφοσίωση, μία τέτοια
ἀνδρεία ἦταν δυνατόν νά μή δεῖ, νά μήν ἐκτιμήσει, νά μή
βραβεύσει ὁ Κύριος; Ἀμοιβή λοιπόν τῆς ἀγάπης τους
ἦταν τό ὅτι πρῶτες αὐτές ἄκουσαν τή μεγάλη εἴδηση, τό
ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως, τό «Χριστός ἀνέστη», ἀπό
ἄγγελο Κυρίου. Καί ἐν συνεχείᾳ, ὅτι πρῶτες αὐτές
βλέπουν τόν ἀναστάντα Κύριο καί παίρνουν ἐντολή, νά
μεταδώσουν τό μήνυμα αὐτό στούς μαθητὰς καί στίς
ἄλλες μαθήτριες.
Κ' ἐμεῖς σήμερα, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἑορτάζουμε τή μνήμη
τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικῶν, ἄντρες καί γυναῖκες ἄς
μιμηθοῦμε τῶν μυροφόρων τίς ἀρετές, ἰδίως τήν ἀγάπη
ποὺ εἶχαν στόν Κύριο.
Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι καί μέχρι σήμερα οἱ γυναῖκες ἀγαποῦν
τό Θεό περισσότερο ἀπό τούς ἄντρες. Αὐτές
ἐκκλησιάζονται περισσότερο. Αὐτές ἔρχονται στούς
ναούς «ὄρθρου βαθέος». Αὐτές μελετοῦν τό Εὐαγγέλιο
καί ἄλλα ἐκκλησιαστικά βιβλία. Αὐτές τρέχουν στό
κήρυγμα, ὅπου ἀκούγεται λόγος Θεοῦ. Αὐτές εἶναι
προθυμότερες στήν ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας καί
ἐλεημοσύνης. Αὐτές... Ὦ, πόσα δέν ὀφείλει ἤ Ἐκκλησία
στίς γυναῖκες τίς θερμές!
Σήμερα ὅμως, στούς χρόνους αὐτούς τῆς ἀπιστίας καί τῆς
διαφθορᾶς, καί οἱ γυναῖκες ἀρχίζουν νά κλονίζονται, νά
χάνουν τό ἄρωμα τῆς πίστεως καί τῆς εὐσεβείας. Οἱ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1214
πειρασμοί εἶναι μεγάλοι. Τά κακά παραδείγματα, τά
θέατρα, οἱ κινηματογράφοι, τά αἰσχρά περιοδικά, ἡ μόδα,
ὅλα μαζί σπρώχνουν τή γυναίκα νά λησμονήσει τόν
προορισμό της, τήν ἀποστολή της, νά προδώσει τήν πίστη
καί τήν ἠθική.
Ἄλλ' ὄχι! Οἱ γυναῖκες, ὅσες τουλάχιστον κατοικοῦν στή
γωνία αὐτή τῆς γῆς, ἄς μή παρασύρονται ἀπό τά
ἀπατηλά συνθήματα, ἄς μή θαμπώνονται ἀπό
φανταχτερές εἰκόνες καί ἄλλα εἴδωλα, ἄς κλείσουν τά
αὐτιά στίς εἰσηγήσεις τοῦ ὄφεως. Ἄς μή μιμηθοῦν τήν
Εὔα, ποὺ ἄκουσε τή συμβουλή τοῦ ἑωσφόρου καί
ἀπολεσθεῖ• ἄς μιμηθοῦν τίς μυροφόρες, τίς ἅγιες ποὺ
ἀγάπησαν τόν Κύριον. Νά εἶσθε δέ βέβαιοι, ὅτι τότε θά
ἔχουν καί στήν παροῦσα ζωή τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου καί
θ' ἀξιωθοῦν καί αὐτές ὡς μυροφόρες τῆς βασιλείας τῶν
οὐρανῶν. Ἀμήν.
+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου
Τρεις τρόποι για Τον Θεό.
«Τρεις τρόποι υπάρχουν με τους
οποίους μπορεί κάθε λογική ψυχή να
πλησιάσει στον Θεό, είτε με τη
θερμότητα της πίστης είτε με τον φόβο
είτε με την παιδεία Κυρίου» (Ισαάκ ο
Σύρος).
Στους καιρούς μας η αναζήτηση του
Θεού δεν είναι σημείο της σύνολης
κοινωνίας, αλλά γεγονός προσωπικό. Υπάρχει η αίσθηση
ότι βαίνουμε σε μετα-χριστιανικούς καιρούς, αν δεν
είμαστε ήδη εκεί. Στην πραγματικότητα ίσως χρειάζεται
να αναρωτηθούμε, πέρα από το θεσμικό επίπεδο, στο
οποίο υπήρξε και εξακολουθεί κάπου να υπάρχει η
«συναλληλία» Εκκλησίας και πολιτείας, εκφραζόμενη με
σύμβολα και γιορτές και μια κάποια προστασία της
Εκκλησίας από το κράτος, παρότι αυτή την προστασία η
Εκκλησία την έχει πληρώσει πολύ ακριβά, αν η
αναζήτηση του Θεού δεν ήταν πάντοτε ένα γεγονός
προσωπικό. Όπου κι αν ανήκει κάποιος, στην πράξη ζει
αυτή την ένταξή του αν την έχει καταστήσει δική του,
οικεία υπόθεση. Γλώσσα και Ιστορία, για παράδειγμα,
μαθαίνουμε οι Έλληνες στο σχολείο. Το κατά πόσον
όμως αγαπούμε τη γλώσσα μας, τη μιλάμε και την
καλλιεργούμε είναι προσωπική υπόθεση. Το ίδιο και με
την Ιστορία. Τι λέει στην καρδιά και την ύπαρξή μας το
ότι είμαστε Έλληνες, συνεχιστές δηλαδή μιας
μακραίωνης πορείας, που μας καθιστά μετόχους
πολιτισμού, γεγονότων, συνοδοιπόρους μορφών που
ξεχώρισαν, θεσμών όπως η πόλις ή η αυτοκρατορία ή η
ενορία, είναι ζητούμενο.
Στην ασκητική μας παράδοση, το πλησίασμα του Θεού
προϋποθέτει τρεις τρόπους. Αρχικά, είναι η θερμότητα
της πίστης. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στην κλήση ενός
Θεού που δεν είναι μια αφηρημένη οντότητα, μια
υπερβατική δύναμη, αλλά ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο
Πνεύμα, που τα πάντα εποίησαν. Και έχουμε μαρτυρία
της αποκάλυψης του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού, ο
Οποίος ως άσαρκος Λόγος μιλά στα πρόσωπα της
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
Παλαιάς Διαθήκης που τον εμπιστεύονται, τον Αβραάμ,
τον Μωυσή, τον Δαβίδ, τους προφήτες, και ως
σεσαρκωμένος Λόγος, μιλά στην Καινή Διαθήκη
συναναστρεφόμενος με τους ανθρώπους, διδάσκοντας,
θαυματουργώντας, σταυρούμενος και αναστάς. Και μας
αφήνει ως τρόπο και σημείο πίστης τη ζωή της
Εκκλησίας, ώστε δι’ αυτής να Τον πλησιάσουμε.
Άλλος τρόπος είναι ο φόβος. Εδώ δεν ξεκινάμε από την
εμπιστοσύνη και την αγάπη, αλλά τον υπαρξιακό φόβο
του θανάτου, ο οποίος γεννά την ανάγκη να
πλησιάσουμε τον Θεό για να μην είναι μάταιη η ζωή μας.
Ο Θεός, βέβαια, δεν αρνείται κανέναν άνθρωπο και
κανένα κίνητρο, διότι θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούμε
και να έρθουμε στην επίγνωση της αλήθειας. Ας μη
λησμονούμε όμως ότι ο φόβος είναι κατάσταση νηπιακή
και όχι ώριμη.
Τέλος, έχουμε την παιδεία του Κυρίου. Είναι οι
δοκιμασίες που μας βρίσκουν στη ζωή και που μας
οδηγούν να αναζητήσουμε ένα νόημα που να μας κάνει
να αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι, να μπορέσουμε να
διαχειριστούμε τα τραύματά μας, να μη λυγίσουμε. Η
παιδεία αυτή προϋποθέτει παραίτηση από την
υπερηφάνεια ότι τα ελέγχουμε όλα. Είναι οδός
ταπείνωσης, η οποία μας κάνει να αισθανόμαστε ότι ένας
είναι ο βοηθός και ο σκεπαστής μας. Προϋποθέτει,
τελικά, αντίσταση στον μηδενισμό των καιρών μας, ο
οποίος μας κρατά δεμένους στο παρόν και αρνείται την
προσδοκία των εσχάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση
με τον Θεό μάς θέλει αδιάφορους για τη ζωή αυτή.
Γνωρίζουμε όμως ότι τα πάντα μας δίδονται για να
αγαπούμε και να αντέχουμε. Αυτή ας είναι και η
αναζήτησή μας στην Εκκλησία.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Εξομολόγηση….!!!
Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για
πρώτη φορά με αληθινή συντριβή
για τις αμαρτίες μου πήγα στην
εξομολόγηση.
Τί νύχτα ήταν εκείνη...
Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για
πρώτη φορά με αληθινή συντριβή
για τις αμαρτίες μου πήγα στην εξομολόγηση.
Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία
από την αρχή ως το τέλος.
Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω
καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο,
αλλά μόνον έκλαιγα.
Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις
αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν
μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με κατεφίλησε, και
ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα
πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο
άσωτος υιός είπε, «συγχώρησον, Πάτερ, ήμαρτον εις τον
ουρανόν και ενώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον
δέχθηκε στην αγκαλιά Του.
Κατηγορούσα τον εαυτό μου σε όλα.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1214
Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής· μόνο
χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ην και ευρέθη,
νεκρός ην και ανέστη».
Τί νύχτα ήταν εκείνη!
Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ πόσο μας αγαπά ο
Κύριος!
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ
Δε γίνεται να είμαστε πάντα καλά….
Δε μπορούμε και δεν γίνεται σε αυτό
το κόσμο να είμαστε πάντα καλά.
Δεν γίνεται πάντα να χαμογελάμε,
να ελπίζουμε και να πιστεύουμε.
Θα έρθουν στιγμές κλονισμού,
θλίψης και κατάρρευσης.
Μην νιώθεις ενοχές. Μην νιώθεις ότι «δεν πρέπει…»
Δεν υπάρχει "πρέπει" και "μη" σε καθαρά ανθρώπινες
διαδικασίες.
Είσαι άνθρωπος κι εάν αυτό το καταλάβεις σε κάνει
θεϊκό.
Επειδή μπορείς να πέσεις μπορείς να σηκωθείς.
Επειδή μπορείς να κλάψεις μπορείς να γελάσεις.
Επειδή μπορείς να αμαρτήσεις μπορείς ν' αγιάσεις.
Επειδή μπορείς να πας στην κόλαση αξίζεις τον
παράδεισο.
Μην αρνείσαι τα δύσκολα. Μην κρύβεσαι από τα
δυσάρεστα.
Όλα είναι εδώ, όλα είναι ζωή, όλα είναι δρόμος εάν το
θες.
Ξέρω αρετές που σε πάνε στην κόλαση και αμαρτίες που
σου χαρίζουν τον παράδεισο.
Τίποτε δεν είναι μόνο άσπρο και τίποτε μόνο μαύρο, τα
πάντα είναι πολύχρωμα, θαυμαστά και βαθιά
πνευματικά. Ένα γέλιο κι ένα δάκρυ είναι το ίδιο θεϊκό.
Αγκάλιασε και αποδέξου τις στιγμές που δυσκολεύεσαι.
Που δεν έχεις όρεξη για τίποτε και κανέναν.
Που θέλεις να μείνεις μόνος και μόνη στο κρεβάτι σου.
Δώσε στον εαυτό σου το δικαίωμα να πέσει.
Μην θες με το ζόρι να τον κρατάς όρθιο, μην τον
εξαντλείς.
Δεν θα είσαι έτσι για πολύ. Δεν θα κρατήσει για πάντα.
Νύκτα είναι θα ξημερώσει.
Μην αρνείσαι αυτό που συμβαίνει και μην θες να το
διώξεις σώνει και καλά.
Αποδέξου τα ουρλιαχτά σου για να γίνουν προσευχές.
Αποδέξου την αδυναμία κι ο Θεός θα την κάνει δύναμη.
Πες απόψε "δεν μπορώ" για να καταφέρεις αύριο να πεις
"ελπίζω"...
π. λίβυος
«Η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη, τα παιδιά μας
είναι να τα πονάμε και να τα κλαίμε παρά να τα
κατακρίνουμε»
Η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη, τα
παιδιά μας είναι να τα πονάμε και να
τα κλαίμε παρά να τα κατακρίνουμε.
Γιατί κι εμείς αν ήμασταν παιδιά στην
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
σημερινή εποχή, θα ήμασταν σαν αυτά ή και χειρότερα.
Ας μπούμε στην θέση των παιδιών και ας σκεφτούμε πως
θα θέλαμε να μας φέρονται οι γονείς μας, για να
φερόμαστε κι εμείς έτσι στα παιδιά μας. Σήμερα τα
παιδιά βάλλονται από τα έντυπα, τα περιοδικά, την
τηλεόραση, τις κακές παρέες. Τα φαγώσιμα όλα είναι με
ζιζανιοκτόνα, δηλητηριασμένα κι επηρεάζουν το νευρικό
σύστημα των παιδιών με αποτέλεσμα να μην μπορούν να
υπομένουν τους γονείς τους και τους άλλους, αλλά
πολλές φορές και οι γονείς αυτά.
Τα παιδιά μας δεν φάγανε αγνό ψωμί που τρώγαμε εμείς,
ούτε την ντομάτα, ούτε τα φρούτα χωρίς συντηρητικά.
Πολλά αγαθά υπάρχουν αλλά είναι δηλητηριασμένα.
Το χειρότερο, όμως, είναι η πνευματική δηλητηρίαση που
επέβαλαν στα παιδιά με το να μην έρχονται στην
εκκλησία. Κάποτε τα παιδιά του δημοτικού, γυμνασίου,
λυκείου έρχονταν στις εκκλησίες κι εκεί άκουγαν το Θείο
Λόγο (τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, μην
κλέψεις, μη μοιχεύσεις ) και αγιάζονταν και
προσπαθούσαν να τα εφαρμόσουν στην ζωή τους, ώστε
να γίνουν καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί.
Τώρα τα βγάλανε από τις εκκλησίες και τα ρίξανε στις
καφετέριες, τα μπαρ,τα νυχτερινά κέντρα κ.α. Γίναμε
Σόδομα και Γόμορρα. Ζούμε σε πολύ δύσκολες εποχές.
παπά-Γιάννης Καλαΐδης, από το βιβλίο: Ο Γέροντας
της Φιλύρας (Νεοχωρίου) Σιντικής. Πατήρ Ιωάννης
Καλαΐδης, σελ 136-137
Για τους συζύγους….
[….] Σας βλέπω και τους δυο να
στέκεστε στην ίδια ουρά,
αγωνιστές της πίστης, που
περιμένουν να αντικρύσουν το
μεγάλο Κριτή και Φίλο.
Κοιτάτε γύρω σας ασκητές αποστεωμένους από τη
νηστεία, σιωπηλούς καλόγερους με το ράσο τριμμένο και
το κομποσκοίνι να γυαλίζει, επισκόπους με το εγκόλπιο
τριμμένο, κοσμοκαλόγερους με την αγρύπνια στα μάτια
από το τρέξιμο στον πόνο και στη συμφορά του κόσμου,
μάρτυρες με τροχούς, λεπίδια και εργαλεία ηλεκτροσόκ
στα χέρια. Εσείς, το μόνο που κρατάτε είναι ο ένας το χέρι
του άλλου.
Αναρωτιέστε τι γυρεύεται ανάμεσα σε τόσο
φωτοστέφανα. Φτάνει η σειρά σας.
Βλέπει ο Χριστός το δισταγμό στα μάτια σας,
«πλησιάστε, πλησιάστε» σας λέει, «το όργανο του
μαρτυρίου σας το έχω εγώ». Κάνει έτσι το χέρι Του πίσω
από το θρόνο Του και βγάζει ένα παπούτσι. Μένετε
άφωνοι, «φορέστε» το σας λέει. Κάνεις να το βάλεις
πρώτα εσύ, «όχι, όχι και οι δυο μαζί». Μα πώς; «και οι δυο
μαζί, επιμένει». Δοκιμάζετε, αδύνατον.
«Ξαναδοκιμάστε». Τίποτα. Χαμογελάει. «Να γιατί
βρίσκεστε εδώ. Δύο πόδια σε ένα παπούτσι είναι ο γάμος
και εσείς κατορθώσατε το αδύνατο, δύο θελήματα σε μία
πράξη ήταν η ζωή σας. Απαιτήσατε, διεκδικήσατε,
υποχωρήσατε, ματώσατε, παραχωρήσατε, πληγωθήκατε,
κλάψατε κρυφά, πνίξατε το θυμό σας, μην καταλάβουν
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1214
τα παιδιά, ξαναγαπήσατε, μερώσατε, ξαναπέσατε, μα
πάντα εκεί στο πόστο σας. Δεν λακίσατε, δεν κατεβάσατε
ρολά. Να είστε ευλογημένοι.
Κοιτάξτε, τα δυο σας χέρια, είναι ένα. Σαν τις καρδιές
σας. Σαν τα κορμιά σας. Ελάτε μέσα. Και για σας
ετοιμάστηκε η Βασιλεία».
Ηλίας Λιαμής, Ψίθυροι των Ἀγγέλων
Σαν πούπουλο….
Να’σαι απαλός με τους άλλους και
γενικότερα στην ζωή σου. Να προσπαθείς
να μην γίνεσαι βάρος, να μην μεταδίδεις
στους άλλους ταραχή και σύγχυση ακόμα κι
όταν αυτά τα βιώνεις στην ζωή σου.
Είναι μεγάλη αρετή να παραμένεις γλυκός
και ήρεμος στις σχέσεις σου με τους άλλους όταν στα
προσωπικά σου υπάρχει ένταση και μπέρδεμα.
Να θυμάσαι ότι δεν σου φταίνε οι άλλοι εάν εσύ δεν
μπορείς να διαχειριστείς κάτι το προσωπικό σου. Φυσικά
είναι μακάριος εκείνος που έχει έστω έναν άνθρωπο που
θα μπορεί να μοιραστεί μαζί του τις αγωνίες του και
γενικότερα αυτά που περνά ώστε να ελαφρύνει το φορτίο
που κουβαλά.
Καλό είναι όμως να προσπαθούμε με διάκριση και
αυτοσυγκράτηση να μην επηρεάζουμε τους γύρω μας με
την κακή μας διάθεση, διότι -κακά τα ψέματα- η
συμπεριφορά αυτή είναι εγωιστική. Στο βωμό της δικής
μας ανακούφισης θυσιάζουμε την ηρεμία και την ειρήνη
των άλλων.
Ας προσπαθούμε λοιπόν η παρουσία μας να είναι απαλή.
Απαλή σαν πούπουλο, σαν χάδι που δεν προκαλεί πόνο
στους άλλους.
Εάν αντί για πούπουλο, γίνει η παρουσία μας σκληρή
σαν πέτρα, τότε αργά ή γρήγορα και θα πληγώσουμε
αλλά και θα πληγωθούμε.
Χρειάζεται λοιπόν προσοχή με το τι μοιραζόμαστε με
τους άλλους, πώς το μοιραζόμαστε και πότε το
μοιραζόμαστε. Δεν είναι όμορφο να υποφέρουμε, όμως
σίγουρα δεν το κάνει ομορφότερο το να κάνουμε και τους
άλλους να υποφέρουν.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ. π. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ:
28210-43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ