Stranded with Mr.

Billionaire

Description

WARNING: NOT SUITABLE FOR YOUNG AUDIENCES. READ AT YOUR OWN RISK.

Napadpad si Gia sa yate ng bilyonaryong si Samir habang tumatakas siya sa tiyuhin

na balak siyang ibenta sa isang mayamang DOM. Walang malay si Samir na sa gitna ng
paglalayag niya’y isang estranghero ang bubulaga sa kanya sa kadiliman ng gabi.

Paano pakikitunguhan ni Gia ang isang lalaking ubod nga ng yaman pero ubod din nang
kagaspangan ng ugali sa mga babae? At paano makakamit ni Samir ang ninais na
katahimikan kung kasama niya ang babaeng liligalig sa kanya sa loob ng ilang araw?

Chapter 1

Maingat na lumakad palayo si Gia mula sa kumpol ng mga lalaking nag-iinuman sa

isang malaking restaurant na malapit sa daungan ng mga yate sa Manila Bay. May
limang kababaihan siyang kasama kanina na umiinom rin at naghihintay sa mga nag-
hire sa kanila bilang mga escort girls. Sa usapan ng mga ito ay sanay na ang mga
babae sa ganoong gawain. Siya lang ang nag-iisang labag sa kalooban ang pagsama sa
party ng isang pulitiko. Alam niyang wala siyang mahihitang tulong sa mga babaeng
kasama niya kahit pa magmakaawa siya. Maingat niyang plinano ang pagtakas habang
ang lahat ay abala sa pagsayaw at pag-inom.

“Gia!” narinig niyang tawag ni Mr. Agustin sa kanya. Hindi pa siya nakakalayo
kaya’t tiyak niyang mahahabol pa siya nito kahit pa tumakbo siya nang mabilis.
Napilitan siyang tumayo mula sa pinagtataguang drum na nagsisilbing tapunan ng
basura.

“U-umihi lang ako, Mr. Agustin. H-hindi ko kasi alam kung saan ang CR,”
pagdadahilan niya na kunyari ay ibinababa ang paldang suot na hapit na hapit sa
kanya. Nakita naman niyang napangisi ang matandang pulitiko pagkakita sa mga hita
niya.

“May CR sa yate ko, tara doon at nang makapagpahinga ka,” yaya nito sa kanya sabay
hawak sa kanya sa baywang na hindi niya pinalagan. Kailangan ulit niyang magpanggap
na okay lang sa kanya ang ginagawa nito hangga’t wala pa siyang nakikitang ibang
plano nang pagtakas. At habang lumalakad sila palapit sa yate na tinutukoy nito ay
umaahon ang kaba sa dibdib niya. Kapag nakasakay na sila sa yate ay tiyak niyang
isinuong niya na ang sarili sa kapahamakan. Wala na siyang kawala.

“Gusto ko pang uminom,” wika niya sa matanda para pigilan ito na dalhin siya sa
yate. Ngunit mainit na ang kamay ni Mr. Agustin na nakapulupot sa katawan niya at
alam niyang iba na ang nararamdaman nito. Idinidikit na nito ang katawan sa kanya
na gusto niyang manghilakbot.

“Sa yate na tayo uminom, solo natin ang mundo doon,” pabulong nitong wika saka
inilapit pa ang labi sa pisngi niya habang ang isang kamay nito’y ipinasok sa loob
ng blouse niya. Napapikit siya sa awang naramdaman sa sarili. Sa isip niya’y
minumura niya ang tiyuhin na naglagay sa kaniya sa ganitong kalagayan. Ibinenta
siya nito kay Mr. Agustin sa halagang singkwenta mil. Ang nanay niya’y hindi
tumutol at sumang-ayon pa dahil naghihirap lang daw silang lalo sa kanya dahil
pinilit pa niyang makapag-aral sa kolehiyo. Kung ang nanay niya lang naman kaya
niyang mapasunod na tatapusin niya ang pag-aaral dahil gusto niyang maging isang
titser. Pero nasulsulan ng tiyuhin niya na kailangan niya nang magtrabaho para
hindi na sila maghirap.

Galing sila sa probinsya ng Quezon, at ang baryo nila’y milya ang layo sa
kabihasnan. Pagtatanim ang tanging ikinabubuhay nila na maswerte na kung kumita
sila ng dalawang daan sa isang araw dahil maliit lang naman ang lupa nila. Mahirap
ang buhay nila doon kaya’t pinangarap niyang makatapos sana ng pag-aaral para
makaahon sa hirap. Pero tinapos na ng tiyuhin niya ang pangarap na iyon matapos
siyang ipagbili sa isang matandang pulitiko.

Galit ang tiyuhin niya sa kanya dahil hindi na siya binalikan ng amang amerikano
matapos nitong umalis sa bansa noong nasa walong taon pa lamang siya. Na-destino
lang ang ama noon sa Pilipinas nang magtayo ang isang american company ng pabrika
dito sa Pilipinas. Nakilala ito ng ina niya sa isang club na pinagtatrabahuhan
nito, pinangakuan na iaahon sa hirap at nagsama ang dalawa hanggang ipinanganak
siya. Nasa walong edad siya noon nang magsara ang kumpanyang pinapasukan ng ama
kaya’t nawalan ito ng trabaho. Nagbalak itong bumalik sa amerika at ipinangako na
ipi-petition sila pero hindi nangyari. Wala na ni kahit anong kumunikasyon ang ina
sa kanyang ama. Doon nagsimulang bumalik sa club ang ina hanggang sa tumigil ito
may limang taon na rin ang nakakalipas. Nawalan ng kita ang ina na naging dahilan
ng pagkainit ng ulo ng tiyuhin sa kanya dahil sa kanya napupunta ang kita nila sa
pagtatanim.

“Dalhan mo kami ng whiskey at tequila sa yate,” wika ni Mr. Agustin sa umiikot na

waiter sa party saka muling inakay siya palayo doon. Nang makarating sila sa yate
ay pilit niyang inaaninag ang tubig sa karagatan. Madilim na dahill halos alas onse
na ng gabi at malayo ang kinaroroonan ng yate sa pampang. Hindi siya marunong
lumangoy at tiyak niyang malalim ang tubig sa parteng iyon. Pero mas gusto pa
niyang malunod na lang kaysa magahasa ng lalaking tila hayok sa laman kung tingnan
siya.

Nakarinig siya ng tunog na makita at nakitang may nagpaandar na isang yate. Mabilis
siyang humawak sa barandilya at muling tinitigan ang tubig sa ibaba. Abot-abot ang
kabang nararamdaman niya. Kailangan niyang makalayo doon, pero paano?

Paghapit sa baywang niya ang naramdaman ni Gia na pumutol sa plano niyang pagtakas.
Pilit siyang kumakawala pero buong pwersa din siyang niyayakap at hinahawakan sa
maselang bahagi ng kanyang katawan. Muli niyang tinanaw ang pampang, walang
makakakita sa kanila dahil bukod sa malayo ang kinaroroonan nila’y abala ang lahat
sa pag-inom at pagsayaw.

Naputol ang pagdama sa kanya ni Mr. Agustin nang umakyat ang waiter sa yate at
ibinigay ang order nitong inumin. Hindi nakaligtas sa kanya ang iniabot ding
tableta ng waiter sa matandang pulitiko bago nagbulungan pa ang dalawa. Lalo siyang
kinabahan at halos gusto nang manghina ng tuhod niya. Kailangan niyang maging
matatag. Kailangan niyang iligtas ang sarili.

Nagtungo si Mr. Agustin sa mesa na nasa loob ng yate saka nagsalin ng alak sa
dalawang kopita. Sumunod siya dito at habang abala ito sa paghanda ng inumin ay
nag-iisip pa rin siya ng plano. Nang inilagay nito ang tableta sa inumin niya ay
napakunot ang noo niya.

“Ano ang tabletang iyon?”

“Relax, party drugs lang ’yun. Lahat ng kasama mong babae kanina ay nakainom na ng
ganyan. Look at them, they’re enjoying,” sagot nitong nakangisi. “Gusto ko lang
mawala ang hiya mo. Mag-eenjoy ka nito pagkatapos.”
Mabilis siyang umiling para tumangging inumin kung anuman iyon. Kahit alak ay hindi
niya tinikman kanina dahil mawawalan siya ng lakas para lumaban. Nanlisik naman ang
mata ni Mr. Agustin sa pagtanggi niya.

“Maawa na kayo, paalisin niyo na lang ako dito. Gusto ko nang umuwi,” pakiusap
niya. Nanginginig na ang katawan niya sa takot na pilit niyang pinaglalabanan.

“Binayaran na kita sa tiyuhin mo!” sagot naman nito. “Alipin na kita at gagawin mo
ang gusto ko! Inumin mo ’to!”

Tumakbo siya palabas para humingi ng tulong kahit alam niyang walang makakarinig sa
kanya. Mabilis namang nahablot ni Mr. Agustin ang buhok niya at at ibinuhos sa ulo
niya ang alak na hawak saka itinapon ang kopita kung saan. Pilit siyang hinahalikan
pero pilit din niyang iniiwas ang mukha. Nadidiri siya sa lalaki at pilit inilalayo
ang sarili. Hawak pa rin ni Mr. Agustin ang buhok niya at ang isang kamay ay pilit
binubuksan ang butones ng blouse niya. Nang makaipon ng lakas ay tinadyakan niya
ang pagitan ng hita nito dahilan para mamilipit ito sa sakit. Tumakbo siya palayo
dito pero nakita niyang nakatayo din ito kaagad. Wala nang panahon para mag-isip
pa. Bago pa siya abutan ay tumalon siya mula sa yate sa gulat ni Mr. Agustin.

Panay ang kampay ng kamay at paa niya sa kung paanong paraan na lang para
makalanghap siya ng hangin at hindi malunod. Ang pinakamalapit na yateng natatanaw
niya ay ang yateng tumunog ang makina kanina. Halos ilang metro lang ang layo niyon
na pilit niyang nilalangoy. Kung sino man ang nasa yateng iyon ay baka mahingan
niya ng tulong. Kaunti na lang at halos hawak niya na ang lubid na nakalaylay mula
dito. Mabilis siyang kumapit nang maramdamang gumagalaw ang yate palayo. Mula sa
kinaroroonan niya’y natatanaw niya ang tila hagdan paakyat sa yate. Pero kapag
bumitaw siya sa lubid ay maiiwan siya sa gitna ng tubig at hindi niya kakayaning
lumangoy pa pabalik sa pampang. Habang palayo naman ang yate ay nanginginig na siya
sa lamig at nanghihina na dahil sa takot at kaba na kanina pa niya dala-dala.
Bahala na. Kailangan niyang makipagsapalaran.

“Tulong! Tulungan niyo ako!” malakas niyang sigaw. Nang wala siyang natatanaw na
tao mula sa yate ay muli siyang sumigaw. Tumigil nang sandali ang makina ng yate
kaya’t hindi siya tumigil sa paghingi ng tulong. Gusto niya nang himatayin sa pagod
at lamig ng tubig. Kaunti na lang ay bibitiw na siya sa lubid.

“Holy fuck!” galit na mura ng lalaking nakakita sa kanya habang nakakapit siya sa
lubid. “Who are you and what are you doing there?!”

Sa pagkakasambit ng lalaki ay englisero ito at hindi niya alam kung nakakaintindi

ito ng tagalog. Madilim din ang anyo nito na may galit nang makita siya imbes na
mag-alala. Hindi niya alam kung mabuting tao ito o katulad lang din ni Mr. Agustin
na hayok sa laman, pero kailangan pa rin niyang subukan.

“I n-need h-help…” pakiusap niya sa nanginginig na tinig. Napahilamos sa mukha ang

lalaki saka inabot ang kamay niya para makaakyat siya.

“Are you a prostitute?!” tanong nito nang mapaupo siya sa sahig ng yate.
Nanginginig ang katawan niya sa lamig at nanlalabo ang paningin niya sa samu’t
saring emosyon. Bago pa siya makasagot ay nawalan na siya ng malay.

Chapter 2
Mabilis na kinarga ni Samir ang babaeng nawalan ng malay at dinala sa silid sa
yate. Basang-basa ang suot nito na nakabukas pa ang ilang butones ng blouse dahilan
para pagkamalan niya itong isang babaeng bayaran. Well, she looked like a
prostitute a while ago; wearing fitted garments and red lipstick to turn men on.
Kahit ang buhok nito’y kulay brown na siyang madalas na kulay ng mga nagtatrabaho
sa club.

Madilim sa silid at hindi niya sinindihan ang ilaw para hindi siya mawala sa
konsentrasyon. The woman needs to change her clothes to keep her away from catching
pneumonia. Hindi niya alam kung bakit ito nawalan ng malay. Kumuha siya ng makapal
na tshirt at pajama sa cabinet at tinuyo muna ng twalya ang buhok nito. Napahugot
siya ng hininga nang simulan itong hubaran.

“Holy f*uck!” aniyang muli sa sarili nang maramdaman ang malambot at makinis nitong
balat. Hindi niya maitatangging nag-iinit ang pakiramdam niya sa bawat dantay ng
balat niya sa katawan nito. Kailangan niyang panaigin ang matinong kaisipan.

The woman is small and she looked like fragile. Tingin niya’y nasa disesais anyos
pa lamang ito. But she has perfect full-grown breast that he cant help himself from
touching. Nasa gitna sila ng karagatan at tanging ilaw sa labas ang nagsisilbing
liwanag sa silid. She looked like a goddess lying in his bed. Mabilis niyang
sinuotan ito ng hawak niyang tshirt para hindi na siya matukso pa. Nang ang palda
naman nito ang hinubad niya muli siyang napamura.

Matapos niyang bihisan ang babae at nasigurong maayos ang paghinga nito’y lumabas
siya sa yate at tinanaw ang kadiliman ng gabi. Isang taon na mula nang ginawa
niyang hobby ang paglalayag mag-isa pagkatapos ng maraming trabaho sa opisina.
Gusto niyang mapag-isa at malayo sa kaguluhan ng mundo.

Siya si Samir Burman; half-indian half-filipino. May-ari ang ama niya ng isang
malaking lending company sa Pilipinas -— financing small and medium enterprises.
Tatlo silang magkakapatid na may hawak sa iba’t ibang departamento. Ang ama nilang
si Benjamin Burman ang CEO ng kumpanya at kumukontrol sa buhay nilang magkakapatid.

Inubos niya ang laman ng beer in can na hawak saka itinapon sa sahig. Paanong may
napuntang babae sa yate niya at ano ang gagawin niya dito? Hindi niya gustong
bumalik pa sa pampang dahil hindi na iyon halos matanaw. At walang malay ang babae,
hindi rin niya alam kung saan ito isu-surender.

Bumalik siya sa silid para i-check kung nagkamalay na ang babae at nakita niyang
nakaupo na ito sa gilid ng kama at yakap ang sarili. Nakahinga siya ng maluwag pero
inis ang ipinalit sa dibdib. In-on niya ang ilaw at takot ang nakita niya sa mga
mata nito.

“Who the hell are you?!” pagalit niyang tanong sa babae.

Tinitigan lang siya nito saka muling tumingin sa bintana na tila hindi siya
narinig. Lalong uminit ang ulo niya sa pagbabalewala nito sa kanya. Sumandal siya
sa cabinet at mariin itong tinitigan.

“Don’t play dumb with me. Kayang kaya kitang ihagis sa dagat at hindi ka na
mahahanap pa ng pamilya mo -—”

“G-gia…” mahina nitong sagot sa pumutol sa anupamang sasabihin niya.

“Wala ka na bang mahanap na customer kaya’t sinundan mo pa ako dito?” sarkastiko

niyang tanong. Hindi maikakaila na maganda ito, marami itong makukuhang customer
kahit pa sa mga high-end clubs ito magtrabaho. Her face could be sold at hundred
thousand or more. Bukod pa sa perpektong hubog ng katawan nito.

“H-hindi ako prostitute,” muling wika nito. “Tumakas lang ako kay Mr. Agustin sa
kabilang yate.”

“Your problem is not my problem. Bukas na bukas din ay ilalapag kita sa lupang
matatanaw ko. I will spend one week in an island and I want to be alone.”

“H-hindi ako magsasalita, hindi ako manggugulo. Huwag mo lang akong ibalik doon.”

“What?! Hindi kita responsibilidad dahil lang sumampa ka sa yate ko. Go back to
your family -—”

“Ipinagbili na ako sa pamilya ko kay Mr. Agustin.”

Muli siyang napatitig dito at ito naman ang umiwas ng tingin. Napahilamos siya sa
mukha dahil tila isinama pa siya nito sa problemang tinakasan. Ni hindi niya alam
kung nagsasabi ito ng totoo.

“Don’t you know that I am also like Mr. Agustin? I pay women to have sex with me.
Akala mo ba’y nailigtas mo na ang sarili mo sa kapahamakan dahil nakalipat ka ng
ibang yate?” Ngumisi siya para inisin ito. Pero sa halip na maalarma ay yumuko lng
ito at itinukod ang baba sa tuhod.

“Bakit kailangan mong tumakas?” curious niyang tanong. “Maliit bang magbayad si Mr.
Agustin?”

Isang matalim na tingin ang ipinukol nito sa kanya. Kilala niya ang tinutukoy
nitong Mr. Agustin, isa itong Congressman at ito ang may party sa isang yate kanina
na dinaluhan din ng iba pang mayayamang pulitiko. Pero anuman ang isyu ng babaeng
ito roon ay wala na siyang pakialam. He needs his alone-time. Guguluhin lang nito
ang gusto niyang katahimikan. Tumalikod siya dito para lumabas ng silid para mag-
isip kung ano ang gagawin sa babaeng nasa yate niya pero agad din itong nagsalita.

“Pwede akong maging katulong mo.”

Kumunot ang noo niya sa suhestiyon nito. Sigurado siyang hindi lang pagiging
katulong ang kaya nitong gampanan. Kung bakit ang itsura nito kanina habang
binibihisan niya ang rumehistro sa isip niya ay hindi niya tiyak. He bedded
countless women and they never bothered him after. Pero ito’y kanina pa nililigalig
ang isip niya.

“Maraming katulong sa bahay ng Tatay ko. I don’t need a maid in my condo either,”
sagot niya bago tuluyang lumabas at iniwan ito.

Nagtungo siya sa manibela at naupo roon habang iniisip kung paano ito didispatsahin
gayung nasa gitna sila ng karagatan. Marami naman siyang natatanaw na iba pang yate
na nasa laot din pero hindi naman niya magawang ilipat doon ang babaeng nasa silid
niya ngayon. Tila ba sa sulok nang damdamin niya’y gusto niya itong protektahan.

Damn!

Hindi niya na gustong magkaroon pa ng anumang ugnayan sa kahit kaninong babae. Tama
na ang isang Katlin sa buhay niya.

Katlin Vergara. Isa itong estudyante na nakilala niya sa isang coffee shop habang
hinihintay niya ang isang kasosyo sa negosyo. Katlin was taking up Business
Management, a scholar and a working student. Malaki ang paghanga niya sa mga
babaeng iginagapang ang sarili sa pag-aaral makatapos lang. Sawa na siyang makakita
ng mga babaeng tila tuko kung makakapit sa Tatay niya noong bata pa sila, mga
social climber na isinisiksik ang sarili kahit may asawa na basta’t may pera.
Aaminin niyang likas na magandang lalaki ang Tatay niya lalo noong bata pa sila, at
dumagdag sa appeal nito ang pagiging mapera. Marami itong naging karelasyon na
sekretarya at ang iba’y mga estudyante sa kokehiyo na kumakapit sa patalim para
makatapos. Doon naging magulo ang buhay nilang pamilya dahil naghiwalay ang mga
magulang niya. Naiwan sila sa poder ng ama dahil pare-pareho silang nag-aaral
magkakapatid. Nag-asawang muli ang ina na isa ring mayamang lalaki at ngayon ay
nasa ibang bansa na nanirahan.

Nagsimula silang magtrabaho sa kumpanya ng ama noong tumuntong sila nang bente
anyos. Nakita niya kung ilang babae na ang kumapit sa ama nila dahil sa pera. His
father is fifty five years old but still attracting women until now. At isa si
Katlin sa hindi niya akalaing maaakit din sa pera ng ama. He and Katlin were going
steady for three months when he found out her affair with his own father.

“Mabuti nang maaga pa ay nalaman mo na ang totoong pagkatao niya, Samir!” katwiran
pa ng ama nang kumprontahin niya ito. “She’s not worth your time!”

“Dahil sinisilaw mo sila sa pera!” pagalit din niyang katwiran. “Kailan kayo
titigil sa pambababae? We can’t have a normal relationship with a woman because of
you!”

“You’ll find someone worthy of your love, Samir. Just wait for that woman. Hindi si
Katlin iyon, I don’t want you to waste your time with her. She’s nothing but a
gold-digger bitch!”

Ganoon lang kadali sa ama niya ang ginawa nito. Hindi nito alam kung gaano siya
nasaktan dahil umasa siyang si Katlin na ang babaeng hindi nasisilaw ng salapi.
Aaminin niyang hindi siya galanteng boyfriend. Ni hindi siya sweet na tao dahil
lumaki silang laging nag-aaway ang mga magulang. Pero totoong minahal niya si
Katlin. Ito ang dahilan kaya’t tuluyan na siyang nawalan ng gana pang maghanap pa
ng mamahalin.

Mula nang maghiwalay sila ni Katlin ay binili niya ang yateng ito sa isang kaibigan
na ibinigay sa kanya sa murang halaga. He can’t afford a luxurious life because he
wants to get out of his father’s company. Iniipon niya ang perang sinasahod at ang
kita ng shares niya sa kumpanya ng ama para sa sisimulang negosyo. Hindi niya
gustong makialam pa ang ama sa personal niyang buhay.

Pinaandar niya ang makina at pinilit ituon ang atensyon sa karagatan. Bukas niya na
iisipin kung ano ang gagawin sa babaeng sumampang pilit sa yate niya.

Chapter 3

Madaling araw na pero wala pa ring maisip si Samir kung ano ang gagawin sa babae.
Mula sa Manila Bay ay maglalayag siya patungong Zambales at doon mamalagi sa isla
ng Hermana Mayor. He had enough food for a week. Pero dahil sumampa ang babaeng
iyon sa yate niya ay hindi siya aabutin ng isang linggo. At dahil wala nang paraan
para maalis ang babae doon ay tinanggap niya nang kasama niya ito nang ilang araw
sa isla.

Bumaba siya sa cabin at nakitang nakaupo na ulit ang babae na kanina’y nakatulog
na. Pasikat na ang araw at nagsisimula nang pumasok ang kulay gintong sinag nito sa
bintana ng cabin. Payapa na ang hitsura ng babae na kagabi lang ay tila takot na
takot pa. Iniwas niya ang mata dito at nagtungo sa maliit na cabinet sa gilid ng
kama.

“Good morning,” bati nito sa kanya. Saglit niya itong nilingon. She was wearing his
t-shirt and boxer shorts. Hindi naman nakabakat ang katawan nito sa suot, but she
looked so sexy in her oversized t-tshirt. Naglabas siya ng tipid na ngiti bago
muling ibinaling ang tingin sa cabinet

“Tinatanggap mo na ba akong maging katulong mo?” tanong nito sa kanya.

“Like I told you last night, I don’t need a maid. Pagbalik natin sa Maynila ay
bahala ka na sa buhay mo.”

“Wala akong kilala sa Maynila. Hindi ako puwedeng umuwi sa ’min sa Quezon dahil
ibebenta lang akong muli ng tiyuhin ko.”

“So, you’re admitting you’re a prostitute,” pag-aanalisa niya. “Maraming bar sa

Maynila ang tatanggap sa ’yo.”

Mabilis s’yang lumabas ng cabin bago pa makasagot muli ang babae. Napamura s’ya ng
lihim. Balak n’yang matulog muna bago ang maglangoy pero paano n’ya gagawin ’yun
kung may estrangherong babae sa kama n’ya?

Muli siyang bumalik sa cabin at hinanap ang supply ng pagkaing dala n’ya. More of
those are canned goods and noodles and snacks. Nang makita s’ya ng babae ay tumayo
ito sa harap niya.

“A-ako na’ng magluluto,” pagpresenta nito.

“Talagang pinaninindigan mo’ng maging katulong ko?”

“Y-yun lang ang pwede kong gawin para makabawi,” sagot nito na pilit pinatatag ang
boses. She was gaining her confidence. Wala s’yang nagawa kundi ibigay dito ang mga
delatang dala. Lumabas s’yang muli sa deck at pinuno ng hangin ang dibdib.
Maliwanag na ang paligid pero parang malabo yata ang sitwasyon n’ya ngayon s
kaisipang kargo n’ya ngayon ang babaeng sumampa sa yate n’ya.

Inilapit n’ya sa pampang ang yate at bumaba sa tubig para ituloy ang balak na
pagligo habang nagluluto ngayon ang ’katulong’ n’ya.

—--—

Hinalungkat na ni Gia ang mga supot na nasa ilalim ng cabinet. Tatlong supot ’yun
na mga pinamili marahil ng lalaki dahil may pangalan pa ng isang malaking grocery
store ang mga supot. Kahit ang resibo nito ay nandun din -— trenta mil mahigit.
Halos umabot na sa ibinayad ni Mr. Agustin ang presyo ng mga ’yun.

Halos kapresyo na n’ya ang mga delata?

Napabuntunghininga na lamang s’ya habang iniisip ang kalagayan n’ya ngayon. Binili
s’ya ni Mr. Agustin sa halagang singkwenta mil pero ni singko ay wala s’yang pera.
Paano n’ya bubuhayin ang sarili kung hindi na n’ya balak pang umuwi sa Nanay n’ya?

Binuksan n’ya ang sussage at ham at inabala ang sarili sa pagluluto. May bigas din
doon at rice cooker. Bakasyon ang balak ng lalaki na kung saang dako na ng
Pilipinas ay hindi n’ya alam. Mula sa bintana ng cabin at nakita n’yang sumampa
ulit ang lalaki sa yate habang tumutulo ang tubig sa katawan nito. Napanganga s’ya
sa kakisigan nito. Tila ito nabuhay mula sa isang magazine na lagi n’yang nakikita
sa bahay ng kaklaseng si Myka. May parlor kasi ang mga magulang nito kaya’t may mga
magazine silang iniipon para sa mga customer sa parlor na naghihintay.

Mabalahibo ang dibdib ng lalaki at matipuno ang katawan nito. Inihilamos nito ang
kamay sa mukha at isinuklay sa buhok nitong alon-alon. Kumikislap ang butil ng
tubig sa katawan nito na tila ito isang sex goddess. Hindi naman s’ya inosente para
hindi malaman ang atraksyong dulot ng lalaki sa kanya. Nasa ikatlong taon na n’ya
sa kolehiyo na kung hindi dahil sa kasakiman ng tiyuhin nya’y kaya n’yang tapusin
ang pag-aaral at makahanap ng matinong trabaho.

Napalingon ang lalaki sa gawi n’ya at alam n’yang nakita s’ya nitong nakatingin na
nakaawang pa ang mga labi. Agad s’yang umiwas dahil sa pagkapahiya. Itinuon n’ya
ang mata sa pinipritong ham na malapit na yatang masunog.

“I’m hungry. Are you done?”

Muntik pa s’yang mapakislot nang magsalita ang lalaki mula sa likod n’ya. Hindi
n’ya ito magawang lingunin dahil nakahubad pa rin ito at walang pang-itaas na
damit. Mabuti na lang at mahabang short naman ang suot nito, pero t’yak n’yang
kahit ang nasa pagitan ng mga hita niyo ay ’matipuno’.

“Luto na, s-sir.” Hindi n’ya alam kung ano ang itatawag sa lalaki na tila laging
galit ang tono. Naiintindihan naman n’ya kung bakit, dahil ginambala n’ya ang
katahimikan nito. Sa kabila ng pagpapakita nito ng kagaspangan sa pananalita at
nakakadama s’ya ng kapanatagan sa piling nito na kung bakit ay hindi n’ya alam. Sa
tingin n’ya ay kaya s’ya nitong protektahan sa lahat ng pagkakataon.

“Samir,” sagot nito. Marahan s’yang tumango. Kung papasok s’yang katulong nito’y
dapat pa rin na tawagin n’ya itong ’sir’.

Nakasandal ang lalaki sa gilid ng cabin habang pinagmamasdan s’yang naghahanda sa

maliit na mesang nasa dulo ng silid. Kanina pa hindi mawala ang kaba sa dibdib n’ya
dahil sa pagkakatitig ng lalaki. Nang matapos s’yang maghain ay umupo ito
hapagkainan at nagsimulang kumain. S’ya rin ay walang kibo na sumalo sa lalaki
dahil nagugutom na rin s’ya matapos hindi makakain ng maayos kagabi sa party ni Mr.
Agustin.

Natapos silang kumain ay hindi nagsalita ni minsan si Samir. Muli itong lumabas sa
cabin at kung saan ito nagpunta ay hindi n’ya alam. Niligpit n’ya ang pinagkainan
saka kinuha ang mga damit n’ya na hinubad ni Samir kagabi at pinalitan ng damit
nito nang mawalan s’ya ng malay. Namula ang pisngi n’ya nang maisip na nakita na
nito ang hubad n’yang katawan. Siguro kaya s’ya panatag na kasama ito ngayon dahil
sa kabila ng lahat ay hindi s’ya nito pinagsamantalahan.

Natapos na s’ya sa lahat ng gawain pero hindi pa bumabalik si Samir. Lumabas s’ya
mula sa cabin saka tinanaw ang paligid. Mataas na ang sikat ng araw at matatayog na
puno ang natatanaw n’ya sa may di kalayuan.

Isang isla!

Maputi ang kulay ng buhangin at asul berde ang kulay ng dagat. Napakagandang
tanawin at napakatahimik. Hindi n’ya alam kung bakit dito napili ni Samir pumunta
imbes na sa mga club katulad ng tiyuhin n’yang mahilig makipag-inuman at mag-table
ng babae.

Sa may kalayuan ay may natatanaw s’yang ilang naliligo. Gusto n’yang itanong kung
saang parte sila ng Pilipinas pero hindi n’ya matanaw kung nasaan si Samir. Matindi
na ang sikat ng araw at masakit na sa balat. Pumasok s’ya sa cabin at naghanap ng
mababasa mula sa mga magazines na naroon.
Wala naman s’yang makitang ibang mababasa kundi FHM magazines na halos hubad na ang
katawang naka-print doon. Walang pinagkaiba ang katawan ng mga lalaki sa magazine
sa katawan ni Samir. Hindi niya alam kung modelo din ito pero naaasiwa s’yang
basahin ang magazine dahil wala namang ibang mababasa doon kundi puro tungkol sa
sex.

Sa edad n’yang bente uno ay naka dalawang boyfriend na s’ya pero hindi s’ya pumayag
na makipagtalik ni isa man sa kanila. Marami s’yang pangarap para sa kanilang mag-
ina. Balak din n’yang hanapin ang ama na bumalik sa Amerika at hindi na nagpakita
ulit. Kahit nasa liblib na lugar sila nakatira ay nakakapanood s’ya ng mga
teleserye at hindi naman s’ya inosente pagdating sa sex. Marami na rin sa mga
kaklase n’ya ginagawa ang bagay na ’yun. Pero kahit anong hiling ni Rex sa kanya na
makipagtalik ay hindi n’ya magawa. Dadapo pa lang ang kamay nito sa laylayan ng
palda n’ya ay naiinis na s’ya.

May nakita s’yang calling card na nahulog sa sahig na agad n’yang dinampot. Samir
Burman, Vice President. Isinilid n’ya ang calling card sa pouch na dala kasama ng
lipstick at face powder na nakasukbit sa leeg n’ya kagabi. Iyon lang ang tanging
gamit n’ya dahil wala naman s’yang balak bumalik sa apartelle na pinagdalhan sa
kanya ng tiyuhin at baka masundan pa s’ya.

“Bakit mo pinakialaman ang gamit ko?!”

Halos mapatalon pa s’ya sa pagkagulat nang magsalita si Samir mula sa likod n’ya.
Napahawak s’ya ng mahigpit sa FHM magazine na nasa ibabaw ng counter. Isang
nakakalokong ngiti naman ang ibinigay ni Samir sa kanya. Binitawan n’ya ang
magazine nang mapagtanto ang nasa isip nito.

“Na-naiinip..a-ako…”

Alam n’yang namumula ang buong mukha n’ya sa pagkapahiya. Kumuha ng beer in can si
Samir sa mini-ref na nasa gilid n’ya at sa tingin n’ya ay sadya nitong idinikit ang
katawan sa kanya. Isinandal nito ang isang siko sa counter top at tinunghay ang
mukha sa kanya habang nilalagok ang beer.

“So, what interesting article have you read?”

“N-ngayon ko pa lang bubuksan,” pagdadahilan n’ya.

Kinuha nito ang magazine at inilipat sa gitnang pahina saka muling iniabot sa
kanya.

‘Kama Sutra : Erotic and Emotional Fulfillment.’

Sigurado s’yang tumaas lahat ng dugo n’ya sa ulo sa pagkapahiya dahil iba’t ibang
posisyon ng nagtatalik ang nasa mga larawan.

“Kailangan mong pag-aralan ’yan kung gusto mong tumaas ang bayad sa ’yo ni Mr.
Agustin,” wika nito saka walang lingon-lingon na iniwan s’ya sa cabin.

Chapter 4

Gustong habulin ni Gia ang lalaki na lumabas ng cabin at itinukod ang dalawang
kamay sa barandilya sa gilid ng yate. Nakatalikod ito sa kanya at kita niya ang
magandang hubog ng masel nito sa braso. Nasa gitna ito ng sikat ng araw pero hindi
nito alintana ang init na dulot nito sa balat. Muli n’yang pinasadahan ang hawak na
magazine. Hindi n’ya magawang basahin ’yun dahil puro naman tungkol sa pagtatalik.
May asawa na kaya si Samir?

Wala itong singsing na suot. Wala ring bakas ng babae sa mga gamit na nasa yate.
Kung binata pa ito’y baka may girlfriend naman. Gusto n’yang makausap ang lalaki
pero wala itong balak makipag-usap sa kanya ng matagal. Wala s’yang nagawa kundi
ang buklatin ang magazine n hawak at hanapin ang celebrity section. Itinaas n’ya
ang paa sa kama at prenteng umupo. Wala rin naman s’yang makakausap, libangin n’ya
na lang ang sarili.

—--—

Pumasok si Samir sa cabin matapos maglibot sa isla at makipag-usap sa mga

mangingisdang nasa paligid niyon. Sa dalas n’yang maglayag dito ay nakakasalamuha
n’ya na ang ilang may-ari ng bangka na naghahatid ng mga turista sa kabilang bahagi
ng isla. Sa likod kung saan nakadaong ang yate ay hindi na pinahihintulutan ang mga
turista.

Lihim s’yang napamura nang makitang tulog ang babaeng pinatuloy n’ya sa yate. Hindi
lang basta tulog -— nakalitaw ang makinis nitong hita na halos kita na ang
underwear nito dahil malaki ang boxer short na ipinasuot n’ya. Gusto n’yang murahin
ang sarili dahil sa pag-iinit ng pakiramdam. Why on earth this girl has to enter
his yacht and disturb his peaceful life? Mula kagabing bihisan n’ya ito’y hindi na
pinatahimik ang mga kalamnan n’ya. Kaninang idinikita niya nang kusa ang katawan
para inisin ito nang madatnan n’yang hinalungkat nito ang gamit n’ya ay s’ya rin
naman ang naapektuhan. He wanted to grind his waist against the woman’s butt. Nang
harapin n’ya ito’y pulang-pula ang mukha nito sa hiya. Gusto man niyang magtagal
dahil masarap titigan ang mukha nitong maamo ay kailangan n’yang umalis at lumusong
sa tubig para alisin ang pag-iinit ng katawan.

Ngayon ay mag-aalas singko na. Ilang sandali pa ay lalamunin na naman ng dilim ang
paligid, pero ni hindi pa s’ya nakakatulog ng maayos mula kagabi. Iisa lang ang
kama sa cabin at malabong gusto n’yang makatabi ang babae. Hindi n’ya gustong
mawala ang pagtitimpi.

Tumuloy s’ya sa banyo at doon nagbanlaw at nagpalit ng damit. Bente kwatro oras na
silang halos magkasama pero iniwasan na itong makausap ng matagal. She may have a
face of an angel, she brings danger too. Baka ang pakay naman sa kanya ay makuhanan
ng pera dahil maliit magbayad si Mr. Agustin.

Paglabas n’ya sa banyo ay gising na ang babae at nag-aasikaso na sa kusina. Kumuha

s’yang muli ng beet sa ref at nilagok ng tuloy-tuloy. Gusto n’yang antukin para
hindi makapag-isip ng kung ano ano.

“Anong gusto mong hapunan?”

“Mamili ka na lang diyan,” sagot n’ya nang hindi tumitingin sa babae.

“Saan ka galing kanina?”

Gusto n’yang sabihin na hindi n’ya balak makipag-usap dito pero hindi n’ya nagawang
ibuka ang bibig. Wala ring silbi na daanin n’ya ito sa init ng ulo dahil makakasama
n’ya ito ng ilang araw sa ayaw at sa gusto n’ya.

“Bahala ka na. I need to sleep properly but I want to be alone in my bed.”

Tumango naman ito saka itinuloy ang ginagawa. Padapa s’yang sumampa sa kama at
ipinahinga ang katawan. Amoy ng baby powder ang naamoy n’ya sa unan -— a fresh
scent. Ibinaon n’ya ang mukha sa unan para lalo itong maamoy hanggang sa lamunin
s’ya ng antok.

—--—

Lumabas si Gia sa deck at pinagmasdan ang kadiliman ng gabi. Gusto n’yang umiyak sa
pag-iisa. Noong isang linggo lang ay masaya s’yang kasama pa ang mga kaibigan n’ya.
Ngayon ay ni halos wala s’yang makausap. Ang lalaking kasama n’ya ngayon ay
napilitan lang na isama s’ya sa paglalayag nito. Pero pagkatapos ay pa’no siya?

Gusto niyang makausap ang ina at isigaw dito ang lahat ng sama ng loob n’ya.
Pumayag ito sa suhestiyon ng tiyuhin na sumama s’ya kay Mr. Agustin sa Maynila.
Alam n’yang lalo silang naghirap nang magpumilit s’yang mag-aral sa kolehiyo, pero
para rin naman sa kanila ang lahat ng pagsisikap n’ya. Hindi lang naman sila lang
ang nahihirapan.

Ngayon ay wala siyang mapupuntahan. Malaki ang impluwensya ni Mr. Agustin at kaya
siya nitong ipahanap. Kailangan n’ya ng makakapitan.

Pero walang balak si Samir na tulungan s’ya kahit pa gawin s’yang katulong.
Kailangang makagawa s’ya ng paraan para hindi sya nito idispatsa.

—---—

Nagising si Samir na magaan ang pakiramdam. Hindi n’ya alam kung ilang oras s’yang
nakatulog pero alam n’yang mahaba ang tinulog n’ya. Agad pumasok sa isip n’ya ang
mukha ng babaeng kasama sa yate. Nang iikot n’ya ang mata sa silid ay wala ito
roon. Nang madaanan ng mata ang digital clock na nakasabit ay napahimalos s’ya sa
mukha -— alas dos na ng madaling araw.

Agad siyang bumangon at hinanap ang babae. Paglabas pa lang n’ya ng cabin ay
natanaw n’ya na itong nakaupo sa beach lounge chair na tila nagsa-sun bathing, pero
imbes na araw ay malamig na simoy ng hangin ang bumabalot sa katawan nito.
Nakatakip ng twalya ang hita nito na marahil ay kinuha sa banyo para may magamit
lang na pananggalang sa lamig sa hita nito dahil sa maiksing boxer short lang na
suot. He cursed himself again. Kung naging friendly lang s’ya dito’y pwede naman
sila matulog pareho sa kama nang magkatalikod.

Hindi n’ya alam kung dapat niya itong gisingin para lumipat sa kama dahil hindi ito
pwedeng matulog doon magdamag. Kung hindi ito sanay sa lamig ng panahon doon sa
madaling araw ay magkakasakit ito. Naisip niyang buhatin ito sa pag-asang hindi ito
magigising. Muli niyang pinagmasdan ang mukha nito na naiilawan lang ng maliwanag
na buwan. Nang hindi ito nagising sa presenya ay binuhat nya ang babae.

Muling nanumbalik ang pag-iinit ng katawan nang mahawakan niya ang makinis nitong
balat at maamoy ang mabango nitong katawan. He hasn’t been into sex lately after he
and Katlin broke up. Nagawa niyang ilayo ang sarili sa mga babae pansamantala. Pero
ngayon ay gustong humilagpos ng pagtitimpi niya.

Hindi siya santo.

Nagulat ang babae nang makitang buhat niya ito at magkalapit ang mukha nila. She
wiggled and tried to release her body from his arms, but he held her tight to keep
them away from loosing balance. Mapilit na kumawala ang babae at nang inilapag niya
ang katawan nito sa kama ay napasama siya. Napasubsob siya sa dibdib nito habang
ang kamay nito’y naipit sa pagitan ng mga hita niya nang balak nitong itaas ang
kamay para ipanangga sa kanya. He lost his self control. Mabilis niyang inilapit
ang mukha dito at siniil ito nang mariing halik.

She frozed. Siya naman ay sinamantala ang kalituhan nito at inayos ang sarili para
idagan sa katawan nito. Lumalim pa ang halik niya at ang kamay ay agad lumipat sa
dibdib nito. Napaungol ito nang mahina na tila naging paanyaya sa kanya. Her lips
were sweet. Hindi rin nito alam kung paano tutugon sa mga halik niya. And if this
woman is a virgin, he doesn’t want to indulge himself. Baka balakin pa siya nitong
pikutin. Pero kahit anong pumapasok sa isip niya ngayon ay iba ang gusto ng kanyang
katawan. Wala na siya sa sariling pag-iisip.

“Stop…” wika ng babae nang ipasok niya ang kamay sa ilalim ng bra nito. Ang mga
labi niya’y nasa leeg nito. Iniangat niya ang mukha pero patuloy sa pagdama sa
dibdib nito, nilalaro ang tuktok niyon na nagbibigay ng kakaibang kiliti sa babae.
She told him to stop, but her eyes were closed and enjoyong the sensation that his
hands brings. Ibinaba niya ang isang kamay sa pagitan ng hita nito at ipinasok sa
ilalim ng garter ng underwear nito. She tried to take his hands away but he played
het clits that made her moan instead of protest. Nakapikit pa rin ito at nakaawang
ang mga labi. Inalis niya ang tingin sa mukha nito saka inangkin ng bibig ang
malusog nitong dibdib.

She was whispering moans while his hands played inside her pussy. Alam niya kung
paano paligayahin ang mga babae sa pamamagitan ng kanyang mga kamay. The young
woman was almost begging but he wanted to taste all of her. Ibinaba niya ng tuluyan
ang takip sa pagkababae nito at bumaba ang mga labi niya para patuloy itong
paligayahin. Her moan became a soft cry. Nang hindi niya na matiis ang init ng
katawan ay pinagparte niya ang mga hita nito at umibabaw. Muli niya itong siniil ng
halik habang inaayos ang sarili para angkinin ito ng tuluyan. Tulad ng inaasahan
niya, siya ang unang lalaking makakapasok sa katawan nito.

“Stop!”

“I can’t stop right now!”

Mabilis na tumaas ang mga kamay nito para itulak sya. He knew she was feeling the
pain because he was big and rock hard while she was small ang too tight.

“Bear the pain, it will go away after a while,” alo niya dito habang dahan dahan pa
ring ipinipilit ipasok.

“No! I said stop!”

Nagpupunongbraso na sila ng babae dahil s pagpigil nito sa kanya. But he can’t.

Malapit na siyang makapasok. Isang matinding bayo ang ginawa niya para hindi na ito
makatanggi pa. She screamed in pain but he drove slowly until she can take him
fully. Nakita niya ang mumunting kislap sa gilid ng mga mata nito na hindi niya
ininda.

“I promise to give you delight after,” bulong niya dito bago sunod sunod na bumayo
para abutin ang sukdulan. Hindi na kumikilos ang babae at tinaggap na lang lahat ng
ginagawa n’ya. Pagkatapos niyang marating ang sukdulan ay ibinagsak niya ang
katawan sa kama. Tahimik lang ang babae pero alam nyang umiiyak pa rin ito.

Chapter 5
Nagising si Gia na masakit ang buong katawan. Mataas na ang sikat ng araw at
kumakalam na rin ang t’yan n’ya sa gutom. Mula sa digital clock na nasa loob ng
cabin ay nakita n’yang alas otso na ng umaga. Tulog pa ang lalaki sa tabi n’ya
habang nakadapa ito at nakapatong ang braso sa baywang n’ya.

Hindi n’ya alam kung ano ang dapat maramdaman. Hindi rin n’ya lubos maisip kung
paano siya natangay kanina sa mga ginawa ng lalaki sa katawan n’ya. Obviously,
bukod sa parteng nasaktan s’ya sa unang pagkapunit ng virginity n’ya, gusto niya
ang mga ipinaramdam nito sa kanya. Hindi niya alam na may ganoong sensyasyong dulot
ang kamay nito na gumalugad sa pagkababae niya na hindi niya pa naranasan
kailanman. At ngayon ay hindi niya alam kung paano haharapin ang lalaking bukod sa
estranghero ay walang balak na makipag-usap sa kanya.

Paanong ibinigay n’ya ang sarili ng ganun-ganun lang?

Dahan dahan n’yang inalis ang braso ng lalaki sa baywang n’ya saka s’ya tumayo at
tinungo ang banyo. Napapikit s’ya sa kahihiyan sa sarili nang makita ang bakas ng
mga halik ng lalaki sa leeg at taas ng dibdib n’ya. Nagmadali s’yang naligo saka
nagbihis at naghanap ng lulutuin para libangin ang sarili at iwasan ang pag-iisip.
Wala na s’yang magagawa kung hindi ang kumapit sa lalaki dahil nakuha na rin naman
nito ang pagkababae n’ya.

Pagbalik n’ya sa cabin ay gising na rin ang lalaki at kagagaling lang sa banyo.
Basa pa ang buhok at ang twalya’y nakasukbit sa leeg nito.

“N-nakahanda na ang almusal,” wika n’ya sa lalaki habang iniiwas niya ang tingin
dito.

“Ibabalik na kita sa Maynila ngayon,” wika ng lalaki sa pormal na tono. Napakunot

noo s’ya. Ano ba ang balak ng lalaking ito, dispatsahin lang s’ya ng ganun ganun
lang?

“S-saan mo ako ibabalik?”

“Sa pampang kung saan ka sumakay sa yate ko.”

“Sabi ko naman sa ’yo hindi na ako puwedeng bumalik sa amin dahil ibenenta na ’ko
ng tiyuhin ko. Ibabalik lang ako nun kay Mr. Agustin.”

“Look, you are not my responsibility. Kung pera ang kailangan mo, I will give you
money and then you can go wherever you want.”

“Gusto ko ng trabaho,” lakas loob n’yang wika. Kung may-ari ito ng isang malaking
kumpanya, pwede s’yang mamasukan kahit taga-type lang ng kung anong dokumento dahil
marunong naman s’ya.

“Maraming trabaho sa Maynila. Choose whatever you want.”

“Ano ba’ng bakanteng posisyon ang mayr’on sa pinapasukan mo?” tanong n’ya.
Napakunot ito ng noo na alam n’yang gusto na s’yang itaboy. Pero hindi s’ya
papayag. Kailangan n’yang kumapit dito kahit pa ibigay n’yang muli ang sarili.
Hindi na s’ya pwedeng bumalik pa sa Quezon.

“Tulad ng sinabi ko, pagbalik natin sa Maynila ay uuwi ka sa inyo. Kung hindi mo
gustong umuwi, bahala ka kung sa’n mo gustong pumunta.”

“Pagkatapos ng nangyari sa ’tin? Wala ka bang kunsensya? Virgin mo akong nakuha.

Puwede kitang pikutin na pakasalan ako kapag nagkataon.”
Naging madilim ang anyo nito na lumapit sa kanya at itinaas ang baba n’ya sa
marahas na paraan.

“You’re not the first virgin woman I have bedded with, Miss whoever you are! At
hindi mo ako mapipikot dahil lang ako ang nakauna sa ’yo. I can tell everyone that
you are a prostitute, una ikaw ang sumampa sa yate ko. Pangalawa, ginusto mo ang
nangyari kagabi. Huwag mong sabihing hindi ka nag-enjoy,” galit na wika nito bago
inilabas ang nakakainsultong ngiti.

“Bakit ba kasi hindi ako puwedeng magtrabaho sa ’yo?” giit n’ya. Napahilamos ito sa
mukha sa kakulitan n’ya bago lumabas sa cabin at tinungo ang makina para paandarin
’yun. Sumunod s’ya at tumayo lang sa may barandilya habang unti-unting umaandar ang
yate paalis na sa isla.

“Bakit ba ang kulit mo?” tanong nito nang hindi pa rin s’ya umaalis sa pagkakatayo.

“Kailangan ko nga ng trabaho. Kahit ano. Katulong, alalay, sekretarya… Kailangan ko

pa bang lumuhod sa ’yo at magmakaawa?”

Sandali s’yang tinitigan ni Samir bago ito tumingin muli sa karagatan na tila
malalim ang iniisip. Wala pang limang minuto nang tila pabagal nang pabagal ang
takbo ng yate kaya napamura ito. Agad nitong kinuha ang telepono at may tinawagan.

“I can’t be stranded in this island right now because I am with a stranger!” halos
pagalit nitong wika na ikinataas ng kilay n’ya. Parang ito pa yata ang takot na
takot sa presensya n’ya?

Halos itapon naman nito ang telepono sa pasamano ng yate matapos makipag-usap sa
telepono.

“Anong problema?” lakas loob n’yang tanong.

“We’re stuck here.” Lumakad ito papasok sa cabin samantalang siya’y nakatayo lang
sa may railings at napabuntunghininga. Kung may sira ang makina ay hindi niya alam
dahil mukhang wala namang balak ang lalaki na makipag-usap sa kanya. Pero
nangangahulugan lang ’yun na matatagalan pa sila dito sa isla.

—---—

Kumuha ng beer-in-can si Samir saka tinungga dahil sa pagkauhaw. Mainit din ang ulo
n’ya dahil bukod sa kakulitan ng babae, hindi n’ya lubos maisip kung bakit naubusan
ng fuel ang gamit n’yang yate. It has been checked and maintained by Harlie, a
marine mechanic. Pero ngayon ay nasa Palawan din ito at naglalayag. May dalawang
araw s’ya para maghintay na kung wala ang babaeng kasama n’ya ngayon ay hindi naman
n’ya poproblemahin.

But he was with a beautiful brunette with whom he had sex with last night. A young
virgin. At ngayon ay balak pa yata s’yang pikutin o i-blackmail.

“Wala ka bang ibang maluluto d’yan kung hindi puro de lata?”

Napatingin siya sa babae na kumportableng kumportable sa suot nitong t-shirt at

boxer shorts n’ya. His groan has started to ache that he had to drink a glass of
water to cool down. Ano ba’ng balak ng babaeng ’to?

’Gusto mo ng ibang makakain? “tanong n’ya saka nagpakawala ng sarkastikong ngiti.”

Jump out of this yacht and swim to that land over there. Tamang-tama maraming
tagarito ang magpapatuloy sa ’yo kung wala ka nang balak umuwi sa bahay n’yo. “
“Hindi ba’t bibigyan mo na ’ko ng trabaho?” nakangiti nitong tanong. “Marunong
akong magluto, maglaba at maglinis ng bahay. Hindi ka na lugi sa ’kin.”

“Magkano naman ang hihilingin mong sahod?” curious n’yang tanong.

“Magkano ba ang sahod ng isang katulong? Wala akong ideya dahil hindi pa naman ako
namasukan dati.”

Hindi rin s’ya makasagot. Sampung libo ang sinasahod ng mga katulong nila sa bahay
at libre pa ang pagkain dahil stay-in ang mga ito. Tatlo ang loyal nilang katulong
na halos kinalakihan na nila ng kapatid. Sa ngayon ay wala namang dahilan para
magdagdag ng katulong dahil sa kanya-kanyang condo sila madalas umuuwi ng mga
kapatid. Pagdududahan lang s’ya ng ama kung sakaling iuwi n’ya ito sa bahay ng mga
magulang.

“Ten thousand,” sa halip ay sagot n’ya sa kung anong kadahilanan. “Can you maintain
a condo?”

“Oo naman,” mabilis naman nitong sagot na tila nasagot niya ang kahilingan nito.
“Pwede na ’kong mag-ipon nun para makabalik ako sa pag-aaral. Pwede ba ’kong kumuha
ng ilang units sa susunod na semester? May isang taon mahigit pa ’ko para matapos
ang college.”

“Ilang taon ka na ba?”

“Twenty one. Kaso madalas ako mahinto sa pag-aaral kaya kailangan ko muna mag-
ipon.”

She reminds him of Katlin. Isa rin itong estudyante nung una silang nagkakilala.
Katlin now has finished college with the help of his father’s money.
Nakikipagbalikan ito sa kanya ngayon dahil may iba na ulit kinahuhumalingan ang
ama. Pero tapos na ang pagkagusto n’ya sa dating kasintahan.

“You can’t go out while you’re in my house. Mamili ka kung mag-aaral ka o

magtatrabaho,” matigas n’yang wika. Hindi pa rin n’ya lubusang kilala ang babae at
hindi niya gustong magtiwala dito. Ni hindi n’ya alam kung nagsasabi ito ng totoo.

“Okay,” pagsang-ayon naman nito. “Makakapag-aral naman ako ulit kapag nakapag-ipon
na ’ko.”

Marahan s’yang tumango saka iniwas ang tingin sa mga mata nito. Lumabas s’ya sa
cabin saka lumanghap ng sariwang hangin. Sa ibang pagkakataon ay natutulog lang
siya sa kama ngayon o kaya’y nagsasawa sa paglangoy. Pero pagkatapos ng nangyari
kagabi ay gusto na n’yang umuwi.

Nagdesisyon s’yang lumangoy hanggang sa pampang at makipag-usap sa mga lokal na

naroon. Nagpahanap s’ya ng sariwang isda na mabibili dahil nagsasawa na ang bago
n’yang ’katulong’ sa mga de lata. Nagpakasawa rin s’ya sa paglangoy at ipinasya na
sa hapon na bumalik sa yate dala ang nabiling mga isda.

Naging kainip-inip sa kanya ang gabi dahil iniiwasan n’ya ang madikit o mapalapit
man lang sa babaeng kasama sa yate. Ang sabi ng mechanic ay baka sa isang araw pa
ito makarating sa kinaroroonan n’ya. Wala s’yang magawa kung hindi ang maghintay,
pero hindi na niya hahayaan ang sarili na matangay na naman sa tukso.
Chapter 6

Maghapong wala si Samir kinabukasan at hindi alam ni Gia kung saan ito nagpunta.
Mag-isa lang s’yang kumain sa tanghalian kaya wala s’yang magawa kung hindi ang
magbasa na naman ng mga magazine sa cabin na puro naman may hubad na larawan.
Nakaidlip s’ya sa bandang hapon at nagising nang maramdaman na may tao sa cabin
bukod sa kanya. Napabalikwas s’ya ng bangon nang makitang umupo si Samir sa gilid
ng kama.

“M-may pagkain pang tira sa niluto ko kanina,” agad niyang wika saka bumaba sa
kama. Namumula na ang balat ni Samir sa kabibilad sa araw.

“Please cook some soup,” utos nito saka pumikit na til nahahapo. Agad naman siyang
naghanap ng maluluto sa kitchen cabinet. Makalipas ang labinlimang minuto ay
dinalhan n’ya na ng sopas ang lalaki.

“Heto na ang sopas,” wika niya sa lalaki at nang iabot n’ya ang tasa ay napaso s’ya
sa init ng balat nito. Hindi iyon pangkaraniwang init. Sinalat n’ya ang noo nito at
leeg para makumpirma ang hinala n’ya.

“May lagnat ka!”

“It will go away. I just need rest,” sagot nito saka nagsimulang ubusin ang sopas.

“May mga gamot ka bang dala? Saan nakalagay?”

“I don’t have any.”

“Balak mong magtagal sa islang ito na wala ka man lang pang first aid?”

Hindi ito sumagot na pumikit na lang at humiga pagkatapos ubusin ang sopas. Mabilis
s’yang kumuha ng malamig na tubig sa mini-ref at inilublob doon ang bimpo. Umupo
siya sa gilid ng kama saka paulit ulit n pinahid ang noo nito ng malamig na tubig
para bumaba kahit paano ang temperatura nito. Nang makatulog ito ay lumabas s’ya sa
cabin at naghanap ng p’wedeng hingan ng tulong.

Hindi s’ya marunong lumangoy at sa may kalayuan pa ang pampang. Ang pag-as na lang
n’ya ay makakuha ng atensyon mula sa nagdadaang mga maliliit na bangka na papunta o
pabalik mula sa isla.

Matyaga s’yang naghintay sa may railings ng deck habang nananalangin na may dumaan
din sa mga oras na ’yun. Kapag inabot s’ya ng dilim doon ay wala nang makakapansin
pa sa kan’ya. Kahit malayo ang bangkang natatanaw n’ya ay pinipilit n’yang kumaway
sa pagbabakasakaling matanaw s’ya ng mga ito.

And God sent a miracle. Natanaw n’ya ang isa na palapit sa kinaroroonan n’ya. Kahit
paano ay nawala ang kalahati ng pag-aalala n’ya.

“May problema ba, Miss?” tanong ng bangkero. Babae ang kasama nito na marahil ay
asawa.

“Maysakit ho ang kasama ko, maaari ho ba akong magpabili ng gamot? May malapit ho
bang tindahan dito na mabibilhan kahit paracetamol lang?”

“Babangkain pa, Ineng, mga sampung minuto papunta doon. Sige, bibilhan ka namin at
ihahatid dito.”

“Salamat ho. Kukuha lang ho ako ng pera sa loob.”

“Mamaya na, Iha, pagbalik namin. Wala ka na bang ipapabili?”

“Wala na ho. May mga pagkain pa naman ho dito.”

Tumango ang bangkero saka pinaandar muli ang bangka palayo sa yate. Hiniling n’yang
sanay balikan s’ya ng dalawa dala ang gamot na pinabili n’ya. Pagbalik n’ya sa
cabin ay tulog pa rin ang lalaki at mataas pa rin ang temperatura nito. Umupo s’ya
sa gilid ng kama habang naghihintay sa bangkero na makabalik.

Eksaktong kalahating oras nang bumalik ang bangkero at umakyat ang babaeng kasama
nito para tingnan ng kalagayan ni Samir. Pinilit n’ya itong pinainom ng gamot at
pinahigop muli ng sopas.

“Ito ang cellphone number naming mag-asawa,” anang babae. “Kung kailangan n’yo ng
gamot ulit o pagkain, o kung hindi pa rin bumab ang lagnat n’ya bukas ay tawagan mo
kami para madala s’ya sa ospital.”

“Maraming salamat ho.” Ibinigay n’ya ang bayad ng gamot at nagdagdag s’ya ng kaunti
para sa gasolina na nagamit ng mga ito. Ang perang ’yun ay galing sa wallet ni
Samir na nakalagay lang naman sa drawer. Nang makaalis ang mag-asawang bangkero ay
muling natulog si Samir habang s’ya ay magdamag na nagbantay dito at sinigurong
makakainom ito ng gamot tuwing ika-apat na oras. Sa loob ng isa at kalahating araw
ay mat’yaga n’yang inalagaan ito hanggang tuluyang mawala ang lagnat. Dumating ang
mekaniko kinabukasan at nagawa napaandar nito ang yate. Pero dahil hindi pa
tuluyang magaling si Samir, nag-stay pa sila sa isla ng isa pang araw.

—----—

Magaan na ang pakiramdam ni Samir paggising kinabukasan matapos ang dalawang araw
na pagtaas ng temperatura. Napatingin s’ya sa katabing natutulog na marahil hindi
na napigilan ang antok dahil sa dalawang gabing puyat sa pag-aalaga sa kan’ya. Sa
ilang buwan n’ya nang paglalayag, ito ang unang pagkakataon na dinapuan s’ya ng
sakit sa isla. Ipinagpapasalamat n’yang sa kabila nang pagpapakita n’ya ng
kasungitan sa babae ay nagpakita ito ng kabutihan sa kan’ya sa panahong kinailangan
n’ya ng tulong. Hindi naman s’ya masamang tao para hindi magpasalamat.

Mahimbing pa rin ang tulog nito kaya tinungo n’ya ang kitchen para magluto nang
makitang may pagkain na rin doon na marahil niluto nito bago natulog. Bumalik s’ya
sa kama at umupo sa gilid nito habang nakatitig sa dalaga.

She has a beautiful face. Sa tingin n’ya ay foreigner ang magulang nito. Her hair
was blonde; hindi ang tipo na gawa lang sa parlor. And her skin was soft and fair
white. Ngayon na inalagaan siya nito sa dalawang araw na maysakit s’ya, alam niyang
kailangan n’yang suklian ang pag-aalaga nito sa kanya. This woman wants to work for
him. Hindi n’ya gustong ilapit ito sa ama dahil baka isama lang ito ng tatay n’ya
sa mga babaeng dinala nito aa kama. Wala s’yang magagawa kung hindi ang dalhin na
lang ito sa condo n’ya hangga’t hindi pa n’ya maisip kung saan ito ilalagay.

Muli n’yang tinungo ang kusina ng yate at nagtimpla ng kape. Pasikat pa lang ang
araw at nagbibigay ito ng gintong kislap sa bawat alon na sumasalpok sa
dalampasigan. Sa mga ganitong oras talaga niya gustong pagsawain ang mata sa isla.
Nagdudulot ito ng kapanatagan sa kanyang damdamin.

“G-good morning, okay na ba ang pakiramdam mo?” Napalingon s’ya sa nakatayong babae
sa likuran n’ya. Nakatapat ang araw dito na lalong nagpatingkad sa maputi nitong
balat. She was alluringly and seductively beautiful. At ang kaisipang minsan n’ya
nang naangkin ang babaeng ito ay nagpapataas na naman sa temperatura n’ya -— sa
ibang paraan.
“Y-yes… Thank you for taking care of me…” Lumunok s’ya pagkatapos dahil nanunuyo
ang lalamunan n’ya.

“Okay lang ’yun. Pinatuloy mo naman ako dito sa yate mo ng ilang araw.”

“Aalis na tayo maya maya,” wika niya habang inuubos ang kape sa tasa. “Would you
like to swim first? Hindi kita nakitang bumaba man lang sa tubig.”

“Hindi naman ako marunong lumangoy,” sagot nito. “Okay na ’ko dito sa loob at
tumatanaw sa isla at sa dagat. Maganda nga talaga dito kaya pala dito mo gusto
pumunta.”

“It’s peaceful here. Malayo sa kaguluhan sa Maynila.”

“Parang sinabi mong magulo ang mundo mo,” nakatawang wika nito. Napilitan din
s’yang ngumiti. “Gusto mo nang kumain? Nakaluto na ’ko kanina pa.”

“Sure. Baka nagugutom ka na rin.”

Sa loob ng ilang araw nila sa isla ay ngayon lang sila nagkasabay kumain nang
nagkukwentuhan. He can’t just ignore her after her effort to take care of him while
he wasn’t well. Hindi naman s’ya ganoon kabastos sa mga babae. Marunong s’yang
tumanaw ng utang na loob. At dahil hindi man lang nito naranasan ang tumapak sa
isla, niyaya niya itong bumama sa yate.

“Come, join me,” yaya niya dito nang balak n’yang bumama muli at maglangoy.

“Kagagaling mo lang sa sakit, lalangoy ka na naman?”

“Magaling na ’ko.”

“Akala ko ba uuwi na tayo?”

“Bukas na, I want to enjoy the water. I’ll take you to that land.” Itinuro n’ya ang
isla na lagi nitong tinatanaw.

“Malalim ang tubig, hindi nga ako marunong lumangoy.”

“Ako ang bahala sa ’yo. Hindi tayo uuwi hangga’t hindi ka bumababa sa yate.”

Napilitan itong sumunod sa kanya pero nanginginig ang tuhod nito nang maramdaman
ang tubig sa hagdanan ng yate. Walang sali-salita ay binuhat n’ya ang babae kaya’t
napasigaw ito at nagpapalag sa mga bisig n’ya.

“Relax. Hindi kita lulunurin,” wika niyang natatawa nang pilit itong tumayo sa
tubig at ilayo ang katawan sa kanya. He stands 5’11 “kaya’t halos hanggang dibdib
lang n’ya ang tubig, at hanggang leeg naman ng babae. Nakahawak pa rin ang kamay
nito sa kanya habang naglalakad sila papunta sa isla para hindi ito mawalan ng
panimbang. Tuwang -tuwa naman ito nang maabot nila ang mababaw na parte at tumakbo
na ito hanggang sa buhanginan. Napapangiti naman s’ya sa reaksyon nito na tila
ngayon lang nakarating sa ganitong lugar. She was smiling all the time. Na para
bang lahat ng bagay ay maganda sa paningin nito. Hindi n’ya ito lubusang kilala,
pero gusto n’yang maniwala na iba ito sa mga nakilala n’ya sa Maynila. At sana’y
isa ito sa mga babaeng hindi nabibili ng salapi.
Chapter 7

Inabot din sila ng hapon sa isla dahil nakita ni Gia ang mag-asawang bangkero na
tumulong dito para bumili ng gamot para sa kanya. Niyaya pa sila sa iba pang isla
na malapit din sa kinaroroonan nila. Masaya itong nakikipagkwentuhan sa mga lokal
doon at naging kasalo nila sa tanghalian. Sa loob ng maghapon ay naglibot lang sila
sa isla at ayaw pang bumalik ni Gia kung hindi lang malapit nang magdilim.

“Tuturuan kita kung pa’no lumangoy,” suhestyon n’ya nang kumapit itong muli sa
kanya dahil malalim na ang tubig sa parteng kinalalagyan ng yate.

“Baka lunurin mo lang ako,” nakangiting wika nito. “Akala mo ba hindi ko alam na
kating-kati ka na dispatsahin ako?”

Isang matunog na tawa ang pinakawalan n’ya saka ito hinila sa mas malalim na parte.

“Paanong hindi ka marunong lumangoy gayung nakasampa ka nga sa yate ko noong unang
gabi tayong nagkita?”

“A matter of life and death ’yun noh!”

“Okay, let’s make a deal. Kapag nakasampa ka sa yate ko ulit, without my help,
isasama kita sa bahay ko. Pero kapag hindi, maiiwan ka dito sa isla.”

“Ano?! So, wala ka talagang balak isama ako pabalik?”

“Tuturuan nga kitang lumangoy.”

“Ayoko. Buhatin mo na lang ako pabalik sa yate.”

“I won’t. Bahala kang lumangoy hanggang dun,” nakatawa n’yang wika saka lumangoy at
iniwan ito sa parteng mababaw pa.

“Iiwan mo talaga ako?” sigaw nito.

“Kaya mong languyin ’yan. It’s not that far!” sagot n’ya ring pasigaw. Hindi ito
sumunod bagkus ay inuloblob lang ang katawan sa tubig. Tumayo s’ya sa barandilya ng
yate at pinanood itong lumangoy sa parteng mababaw lang ang tubig.

Palubog na ang araw at kulay ginto na ulit ang paligid. Tila wala ring balak si Gia
na sumunod sa kanya na nag-eenjoy pa sa paglangoy. Bawat ahon nito sa tubig ay
lumilitaw ang hubog ng katawan nito na nagpapasikip sa boxers n’yang suot.
Kailangan na nilang makabalik sa Maynila bago pa makawala lahat ng pagtitimpi n’ya.

Nagdesisyon s’yang puntahan na lang ito at ibalik sa yate. Nakatalikod ito sa kanya
at balak n’yang gulatin kaya’t sumisid s’ya hanggang makalapit s’ya rito.

“Ay, anak ka ng baka!” gulat nitong wika na agad s’yang itinulak nang tumayo s’ya
sa harap nito. “Papatayin mo pa ’ko sa gulat.”

“You’re enjoying the water. Payag ka nang maiwan dito?”

“Oo, dito na lang ako. Bahala na kung kainin na lang ako ng buwaya dito.”

Tumawa s’ya ng malakas. “Walang buwaya dito, pero shokoy marami daw. At mahilig sa
mga magagandang babae.”
“E ano naman. Hindi naman ako natatakot.”

“Halika na nga, maya maya lang madilim na, lalo kang hindi makakabalik sa yate mag-
isa.”

Sumunod naman ito sa kanya pero dahil mas malalim ang tubig kapag gumagabi na,
halos hindi na nito maabot ang lupa.

“Teka lang nga,” pigil nito sa kamay n’ya. Halos lulubog na ang ulo nito sa tubig
kung hindi lang ito tumatalon-talon para makalanghap ng hangin.

Pero hinila pa rin n’ya ito sa mas malalim at wala itong nagawa. Napayakap na ito
sa leeg n’ya para hindi ito malunod.

“Lulunurin mo akong talaga!”

“Relax. Huwag kang papalag dahil mahuhulog ka lang. Ikampay mo ang mga paa mo,”
utos n’ya.

“Ayoko! Ibalik mo ’ko sa mababaw! O ihatid mo ’ko sa yate ngayon.”

“No way,” nakangiti niyang wika. “Dito lang tayo hanggang matutunan mong lumangoy.”

Mahigpit pa rin itong nakakapit sa leeg n’ya at halos nagkakapalit na sila ng

hininga. Tumataas baba ang dibdib n’ya sa antisipasyon. Ang mga hita nito’y
nakapulupot sa baywang n’ya dahil sa takot na malunod. Ramdam din n’ya ang malambot
nitong dibdib na nakadikit sa katawan n’ya.

“I-ibalik mo na ’ko sa yate…”

Lumunok s’ya dahil sa sunod-sunod na pagkabog ng dibdib habang nakatitig pa rin

dito. Lumakad s’ya sa parteng mababaw ang tubig saka ito ibinaba.

“Lumangoy muna tayo, maliwanag pa naman,” bulong n’ya sa tainga nito.

“H-hindi pa ako nakakapagluto…”

“Who’s hungry?” mahina n’yang wika. Pinaglandas n’ya ang kamay sa leeg nito at
nakita n’yang lumunok din ito. Nang bumaba ang mga labi n’ya ay hindi rin ito
tumanggi bagaman nag-alangan pa itong tumugon nung una. Lumalim ang halik n’ya at
ang kamay n’ya ay nagsimulang maglandas sa katawan nito. Matagal na siyang walang
naging katalik mula nang maghiwalay sila ni Katlin. He was fire in bed. Walang
nagreklamo ni minsan sa performance n’ya. At ngayon ay nabubuhay muli ng babaeng
ito ang pangangailangan n’yang sekswal.

“Sam…”

“Hmmm…”

“A-anong oras tayo babalik…?”

“We’re stranded.”

Nang matapos ang paghalik n’ya hanggang sa leeg nito ay tumalikod ito sa kanya at
lumublob sa tubig. Tila s’ya pinagkaitan ng kendi nang maputol ang tangka n’yang
pang-akit dito. Mabilis din s’yang sumunod sa babae at hinapit ito sa baywang.
Idiniin n’ya ang bagay na nasa pagitan ng hita niya sa likuran nito para iparamdam
ang pangangailangan niya.
“Let’s play fire…” utos n’ya saka itinaas ang buhok nito at hinalikan ito sa batok.
Ang isang kamay n’ya ay umakyat sa dibdib nito saka minasahe ’yun. Hindi naman ito
tumanggi sa halip ay pumikit ito at tinanggap ang ibinibigay n’yang sensayon.

Napahawak ito sa leeg n’ya nang ipinasok pa n’ya ang kamay sa loob ng basang t-sirt
nito at tinanggal ang hook ng bra nito. Nilaro ng mga kamay ang tuktok niyon na
nagpapakawala ng mumunting ungol sa babae. Nang magsawa s’ya sa dibdib nito ay
ibinaba n’ya ang isang kamay at ipinasok sa ilalim ng bikini nito.

Lalo itong napaungol nang magtaas-baba ang daliri n’ya sa pagkababae nito. S’ya man
ay nag-iinit na ang pakiramdam pero gusto n’ya itong paligayahin gamit ang
mapagpalang mga kamay. Ang isang kamay n’ya at lumipat na rin sa isang dibdib nito
habang ang isa ay patuloy sa pagpapaligaya sa pagkababae nito. He wanted to hear
her scream in pleasure. Nang binilisan n’ya ang paglabas-pasok ng daliri n’ya sa
pagkababae nito ay habol na rin nito ang hininga.

“Tell me you want me…”

“Ohhh… yes…”

“Fast or slow?” pabulong pa n’yang tanong. Hilig n’ya rin ang babaeng maingay sa
pakikipagtalik. It adds spice to his libido. Gusto n’yang marinig kung gaano n’ya
napapasaya ang sinumang katalik.

“Faster… ohhh…”

Binilisan n’ya ang paglabas at pagpasok ng gitnang daliri sa pagkababae nito kahit
masikip na ang swimming trunks na suot. Sumasabay sa paggalaw ng daliri n’ya ang
ungol nito. Ilang sandali pa ay bumilis ang paggalaw ng daliri n’ya para dalhin ito
sa dulo ng kaligayahan.

Pinangko n’ya ang babae na nanghina nag mga tuhod sa ginawa n’ya. Itinaas n’ya ang
babae sa yate saka s’ya umakyat. Wala silang imikan hanggang makarating sa loob ng
cabin. Nang akma itong pupunta sa kusina ng yate at mabilis n’ya itong binuhat at
inihiga sa malapit na kama.

“It’s time for the real action, baby…” bulong niyang wika saka mabilis na hinalikan
ito ng masidhi. Pumulupot namang mabilis ang mga kamay nito sa katawan n’ya.
Nakadagan ang katawan niya dito at tinutusok na ng katigasan n’ya ang pagkababae
nito. Mabilis n’yang nahubad ang damit nito saka inangkin ng mga labi niya ang
dibdib nito.

Umuungol ang babae habang supsop n’ya ang dibdib nito at pinaglalandas muli ang
kamay sa pagkababae nito. Hindi nito alam kung saan ibabaling ang ulo dahil sa
sensasyon. Mabilis n’yang nahubad ang mga saplot nila sa katawan at bumaba ang mga
labi n’ya sa pagitan ng mga hita nito. Pinagkiwal n’ya ang dila na nagbigay ng
malakas na ungol at sabunot sa buhok n’ya. Ipinasok pa n’ya ang isang daliri sa
basa nitong pagkababae habang nilalaro ng dila niya sa kuntil nito. She moaned
louder in ecstasy. Nang malapit na itong labasan ay pumusisyon s’ya sa ibabaw nito
at ipinasok ang kanina pang galit n’yang alaga. Bawat indayog n’ya ay naghahatid ng
kiliti sa kanyang kalamnan. Bumilis ng bumilis ang pagbayo n’ya hanggang sa
pakiramdam n’ya ay mararating n’ya na ang sukdulan. Bumaba ang mga labi n’ya sa
labi nito habang pabilis ng pabilis ang paggalaw n’ya. Ilang sandali pa ay naabot
nilang pareho ang sukdulan at unti-unting bumabagal ang paggalaw n’ya. Nang
mailabas niya ang lahat ng init na naipon ng ilang buwan ay ibinagsak n’ya ang
katawan sa kama. Pareho silang habol ang hininga na nakatingin sa kawalan.

—--—
Nakatulog na si Samir sa tabi niya samantalang s’ya ay buhay na buhay pa rin ang
diwa. Naghanap siya ng maluluto para sa hapunan at tulad ng dati, de lata at itlog
ang napagpasyahan n’yang lutuin. Matapos ang pagluluto at lumabas si Gia sa deck ng
yate at tinanaw ang kadiliman ng gabi.

Hindi n’ya alam kung saan siya pupulutin ngayon matapos s’yang angkinin ni Samir
ngayon lang. Wala silang pinag-usapan. Ni wala silang relasyon kaya’t wala rin
s’yang dapat asahan. Isang malaking katangahan kung bakit s’ya pumayag gayung hindi
naman s’ya pipilitin nito kung sakaling tumanggi s’ya.

Pero lahat ng ginawa nito ay gusto ng katawan niya. Ni hindi niya alam na may
ganoong klaseng damdamin -— na may ganoong klase ng sensasyon. Bawat dantay ng
mainit nitong kamay sa pagkababae n’ya ay nagdudot ng kakaibang pakiramdam.
Nagpaalipin s’ya sa tawag ng laman. Ngayon ay hindi n’ya na gustong kumawala.
Magiging anino siya nito kahit saan ito magpunta.

Chapter 8

Umaga na nang makabalik sila sa Maynila kinabukasan. Nakasunod lang si Gia sa lahat
ng kilos ni Samir. Nang dumating ang kotse nito dala ng isang driver ay pinasakay
naman siya nito sa likod ng kotse.

“Sa condo tayo tutuloy, Mang Carding,” utos nito sa driver. Tahimik lang nilang
binaybay ang kahabaan ng Roxas Blvd. hanggang marating nila ang isang high-end
condominium sa Pasay.

Nakasunod pa rin siya hanggang sa marating nila ang silid sa twentieth floor.
Binuksan ni Samir ang pinto ng condo nito at tumambad sa kanya ang isang magarang
bahay na ngayon lang niya napasok sa tanang buhay niya. Ang silid ay may gold and
pale yellow theme, na lalong nagpatingkad sa kagandahan ng silid. An enchanted
room; lahat ng gamit ay mamahalin, ultimo chandelier sa dining area at mga
paintings na nasa dingding sa bawat sulok ng bahay. Halos triple ang laki sa bahay
nila at tiyak niyang ang sofa doon ay halos katumbas na sa halaga ng haliging pawid
ng bahay nila. Nakumpirma niya ngayon na talagang mayaman ito.

“You will live here from now on,” seryosong wika ni Samir na tumingin sa kanya.
Naningkit ang mga mata nito nang makita ang tuwa sa mata niya dahil dito na siya
titira. Pero ang nasa isip niya ay ang kalayaan mula sa manipulasyon ng tiyuhin
niya. Hindi na siya masusundan nito at hindi na siya maipagbibili sa kung sino-
sinong DOM.

“Bahay mo ’to?” tanong niya.

“Yes. Pero minsan sa bahay ako ng parents ko umuuwi.”

“Wala kang asawa?”

“Wala. At wala akong balak mag-asawa,” mabilis nitong sagot na may pait sa mga
mata. May kirot sa puso niya ang sinabi nito dahil na-realize niya na wala itong
balak panagutan siya sa kabila ng paulit-ulit siya nitong inangkin habang nasa isla
sila.

Pero wala siyang dapat ireklamo dahil siya ang naglapit sa sarili dito. Ngayon ay
kapit-patalim siya kay Samir dahil kailangan niya ng bahay na titirhan at
makakainan. Ultimo mga damit ngayon ay nakaasa siya sa binata.

Ano ba ang magiging relasyon nila?

“May pumupuntang tagalinis dito pero mula ngayon ay ipapahinto ko na dahil nandito
ka na,” tila naman sagot nito sa mga nasa isip niya. “I will give you budget for
food and bills. Nasa katapat na mall lang ang supermarket, hindi mo kailangang
lumayo. Sasabihin ko kung dito ako uuwi, pero kapag hindi ako tumawag hindi mo
kailangang magluto ng marami.”

Katulong. Marahan siyang tumayo saka inikot ang mata sa kabuuan ng condo. May isang
silid lang pero maluwag ang sala at malapad ang sofa na pwede niyang higaan. Kung
tutuusin ay maswerte siya kung ikukumpara sa ibang kasambahay dahil sarili lang
naman niya ang poproblemahin niya kung susumahin. Dapat niyang ipagpasalamat iyon
kay Samir.

Pumasok ito sa silid pagkatapos ay lumapit sa kanya at iniabot ang ilang one
thousand bills. Napakunot ang noo niya sa halagang iyon.

“Bumili ka ng gamit mo at mamili ka na rin ng supplies mo dito sa bahay ng ilang

araw. Uuwi ako sa bahay at hindi ako makakapunta dito ng ilang araw.”

Puro tango lang ang ginawa niya sa lahat ng sinasabi ni Samir. Binilang niya ang
perang iniabot nito, nasa trenta mil. Hindi niya alam kung ilang araw ang sinasabi
nitong hindi ito uuwi kaya tinanggap na rin niya sa takot na magutom kung abutin
man iyon ng ilang buwan. Habang inaayos ni Samir ang ilang gamit sa bag nito ay
nakatunghay lang siya. Makaraan ng ilang sandali ay nakasukbit na sa balikat nito
ang bag at hawak na ng kamay ang susi ng kotse.

“May tv at cable diyan, manood ka kung naiinip ka. You can use anything in this
room. Sa kwarto ka matulog para kumportable ka. But I have one strict rule in this
house. Hindi ka pwedeng magpapasok nang kahit na sino. There’s a CCTV outside that
I can view on my phone anytime.”

Isang tango muli ang isinagot niya pagkatapos iabot sa kanya ang susi ng condo at
tuluyang lumabas. Napaupo siya sa sofa at isinandal ang likod na tila nahahapo.

Pagkatapos niyang ipahinga ang katawan ay nagdesisyon siyang mamili ng mga gamit sa
katapat na mall. Sa ngayon ay mas kailangan niyang maging matatag dahil wala na
siyang ibang aasahan kung hindi ang sarili. Kapag bumalik si Samir ay magpapaalam
siya na babalik sa probinsya para kuhanin ang ibang gamit niya. Mamumuhay na siya
ng solo dito sa Maynila na malayo sa Nanay at tiyuhin niya. Paninindigan na lang
niya ang pagiging katulong hanggang makaipon siya at kaya niya nang makabalik sa
pag-aaral.

Sa isang iglap ay nagbago ang buhay niya. Wala siyang dapat pagsisihan sa ngayon.
Sana’y hindi magbunga ang minsan niyang pagkatangay sa tukso. Hindi siya handa sa
iba pang responsibilidad lalo at ni hindi niya mabuhay ang sarili. Sa mga salita ni
Samir ay malabo na panagutan siya nito.

Malaki ang mall na katapat ng condo. Nahirapan siyang mamili ng damit at ibang
personal na gamit dahil naghahanap siya ng mura ang halaga. Kailangan niyang
tipirin ang trenta mil. Apat na t-shirt at apat na shorts, isang set ng underwear
at dalawang bra ang binayaran niya sa counter. Hindi niya naman kailangan ng
maraming damit dahil hindi naman siya lalabas maliban na lang kung kailangan niyang
mag-grocery ulit. May isang maong shorts lang siyang idinagdag para magamit kapag
kailangan niya ng panlakad na suot.

Sa supermarket ay bumili na siya ng supplies niyang pang isang linggo. Dahil

nagsawa siya sa de lata habang nasa isla sila, bumili siya ng gulay at isda at mga
karne na pwedeng i-stock sa ref. Matapos ang mahigit isang oras ay pabalik na siya
condo.

Nagluto siya ng makakain pagdating ng tanghalian. Nilabhan din niya ang mga damit
na pinamili sa mall para may magamit kinabukasan. Sa maghapon ay paglilinis lang
ang ginawa niya sa apat na sulok ng bahay. May computer set sa isang sulok na tila
mini-office na rin dahil sa ilang folders at libro sa rack. Kapag bumalik si Samir
ay tatanungin niya kung puwede niyang gamitin iyon para makapag-aral online. Marami
naman siyang naririnig na ganoon. Baka sakaling makapagtapos siya sa pag-aaral
habang nagtatrabaho siya dito. Balak din niyang hanapin ang ama baka sakaling
matulungan siya nito na makapunta sa Amerika kapag nakatapos siya ng pag-aaral.
Kapag naging matagumpay siyang guro, babalik siya sa ina para ibigay ang pangako
niyang iaaahon niya ito sa hirap.

Halos napunasan na niya lahat ng gamit sa condo ni Samir mula sa mga vase,
paintings, cabinet at ultimo tapakan ng threadmill nito na naroon. Kumpleto ito ng
gamit na hindi na nito kailangang lumabas kung tutuusin. May mini office at mini
gym na ito roon. May mini bar din na malapit sa living room at maraming mamahaling
alak ang naka-display sa cabinet.

Alas sais pa lang ay nakapag hapunan na siya. Humiga siya sa sofa at nanood ng tv
habang nagpapaantok. Alas nueve nang magpasya siyang patayin ang tv at matulog.

—-—

Gabi na pero nasa opisina pa si Samir habang hawak ang basong may lamang alak.
Dapat ay umuwi na siya sa bahay ng mga magulang pero kanina pa siya nililigalig ng
kaisipang nasa condo si Gia. Ni wala itong telepono man lang na pwede niyang
tawagan kung kumusta ito. Nakita niya kanina sa CCTV na lumabas ito at bumalik din
makalipas ang mahigit isang oras dala ang pinamili nitong groceries. Sa maghapon ay
maya’t maya din ang pagsagi nito sa isip niya.

Trenta mil ang iniwan niya kay Gia. Kung magtitipid ito ay aabot naman iyon ng
isang linggo. Pero kung katulad ito ni Katlin na mahilig mamili ng kung ano-anong
gamit at kolorete sa mukha, baka dalawang araw lang ’yun.

At dahil nasa pangangalaga niya ngayon ang dalaga ay kargo niya ito. Bukod sa
pagbibigay sa mga personal nitong pangangailangan, kailangan niyang masiguro ang
kaligtasan nito. Ni hindi siya nito matawagan kung sakitan ito ng tyan o sumama ang
pakiramdam nito. She needs a cellular phone at least. Kung bumili man ito ng
telepono sa iniwan niyang trenta mil, kailangan niyang malaman ang numero nito para
matawagan niya anumang oras. Sa kaiisip kay Gia ay napagpasyahan niyang umuwi sa
condo sa halip sa bahay ng tatay niya.

Halos alas onse na siya nakarating at bumungad sa kanya ang natutulog na Gia sa
sofa. Napakunot ang noo niya sa nakita mga damit na pinamili nito na nakatupi lang
sa isang sulok ng bahay malapit sa cabinet na lagayan niya ng mga lumang DVD. Ilang
pirasong pambahay at isang maong na short. Nakabalot ito ng plastic na may pangalan
ng mall pero nalabhan na ang mga iyon. Nakabihis na rin ito ng pambahay. Nang
magtungo siya sa dining area ay puno na rin ng supplies ang ref at kichen cabinet.
May lutong ulam na pwede niyang initin. Malinis ang bahay at tila ba wala itong
ginalaw kung hindi lang dahil nilinis.

Nahagip ng mata niya ang pera sa ibabaw ng tv stand at dalawang resibo ng mga
pinamili nito. Ni hindi pa umabot ng limanlibo ang kabuuang halaga kasama na ang
damit na binili. Sa tingin niya’y inikot pa nito ang department store para lang
mahanap ang pinakamurang mabibili.
Sandali niyang pinagmasdan si Gia na mahimbing na ang tulog sa sofa. Inaasahan
niyang sa silid ito matutulog dahil iniwan naman niyang bukas iyon. Komportable man
ang matulog sa malambot na sofa, hindi naman magandang tingnan na siya ang nasa
silid. Pero lalong hindi niya magawang buhatin ito at mawala na naman sa sarili
kapag nahawakan niya ang malambot nitong balat. Laging nawawala ang pagtitimpi niya
kapag nalalapitan ito. At ngayong may alak ang sistema niya, malabo na makakapag-
isip siya nang matino.

Magpasya siyang sa tumuloy na lang sa silid at daanin sa ligo ang pag-iinit ng

katawan. He needs his self-control. Hindi maaaring maloko na naman siya ng isang
babaeng hindi pa naman niya kilala. Hindi naman siya nito mananakawan dahil bukod
sa may CCTV na lagi niyang minomonitor, ibinilin niya sa guard na huwag itong
palalabasin kapag wala siyang bilin. In short, she is his prisoner. Mahirap na ang
magtiwala.

Chapter 9

Nagising si Samir sa amoy ng niluluto na kung ano sa kusina. Napabalikwas siya ng

bangon at sinilip si Gia na nagluluto. Tiniyak niyang malalaman nito na naroon siya
dahil kailangan niyang maisama siya nito sa pagluluto sa almusal. Iniwan niyang
nakaawang ang pinto ng silid niya habang nakadapa siyang natulog dahil boxer brief
lang ang suot niya.

Bumalik siya sa higaan at idinapang muli ang katawan sa malapad na kama. Seeing Gia
in the morning makes him ’hard’, lalo kung bumabalik sa isip niya kung gaano ito
kasarap halikan at angkinin. Pero dahil nadala niya na ito sa bahay niya ngayon,
hindi na maaaring may mangyari pa sa kanila. Sanay na siya sa one-night stand.
Kailangan niyang mapanatili ang kalayaan niya at ilayo ang sarili sa posibilidad na
mapikot siya nito. Hindi malayong mangyari ’yun lalo na at nagpilit lang itong
sumama sa kanya.

Napilitan siyang magtungo sa banyo para idaan sa ligo ang pag-iinit ng katawan.
Mabilis siyang nakapagpalit ng damit-pamasok para maalis agad sa condo. Nagulat si
Gia nang makita siyang dala ang gamit palabas na ng silid.

“Hindi ka ba mag-aalmusal? Nagluto ako ng maaga para makakain ka bago umalis.”

“Sa labas na lang ako kakain,” mabilis niyang wika. Nang maalala ang teleponong
dala para dito ay inilapag niya iyon sa mesa. “You can call me if you need
anything.”

“Sukli sa ibinigay mo…” Iniabot naman nito ang perang sobra sa nagamit nito kahapon
sa pamimili.

“Keep it. Baka may kailangan kang bilhin kapag emergency. Hindi ako uuwi dito ng
ilang araw,” seryoso niyang wika. Marahan naman itong tumango hanggang tuluyan na
siyang tumalikod at lumabas sa condo.

Hanggang sa sasakyan at bumabalik pa rin sa isip niya ang maamong mukha nito habang
nasa kusina kanina. She has the most expressive eyes -— from wonder and happiness
for small things up to a gloomy and sadness whenever he rejects her. Gustong
malusaw ng paninindigan niya na hindi na muling maaakit sa babae. But he has to be
careful. Hindi na maaaring maulit na mapabilog siyang muli ng kung sino-sinong
babae.
Mainit ang ulo niya hanggang sa makarating sa opisina. Pinilit niyang alisin sa
isip si Gia at mag-concentrate sa trabaho. Pero dahil paminsan-minsan din niyang
sinisilip ang CCTV sa telepono niya, nawala rin ang silbi ng pag-alis niya sa isip
dito. Hanggang mapagpasyahan niyang sa bahay na lang ng ama siya uuwi pansamantala
hanggang mawala sa sistema niya si Gia.

Tatlong araw na siyang hindi umuuwi sa condo at tatlong araw na rin mula nang huli
silang mag-usap. Nasa gitna siya ng pakikipag-usap sa sekretarya nang tumunog ang
telepono niya at nakitang numero iyon ng teleponong iniwan niya sa condo. Mabilis
niyang sinagot ang tawag sa pag-aakalang emergency ’yun.

“H-hello…” malambing na wika nito sa kabilang linya. Gusto niyang pumikit at

pangarapin na kasama niya ito ngayon. Her voice was seductively beautiful without
trying. Alam niyang hindi naman ito nang-aakit kaya ito tumawag.

“W-what do you need?” seryoso niyang tanong para ipakita ang pormalidad. Hindi rin
niya gustong ipahalata na nag-aalala siya kahit pa dumadagundong ang dibdib niya sa
kaba.

“I-ipapaalam ko lang sana kung… p-pwede ako makibasa sa mga libro mo sa estante…?”

Gusto niya itong murahin sa paraan ng pananalita nito. Bakit ba iba ang nasa isip
niya habang binibigkas nito ang mga salita? And his groin was starting to ache.
Pinaalis niya kaagad ang sekretarya at ini-lock ang pinto. Hindi niya gustong may
mang-istorbo habang kinakausap niya si Gia sa telepono.

“Which one?” he asked with amusement. Isinantabi niyang sandali ang pag-iwas sa
dalaga. Talking to her over the phone won’t do any harm. Or so he thought.

“Plano ko kasi ang mag-online class kapag… sumahod na ako. Hmmm… naiinip kasi ako
wala rin ibang gagawin…”

“Ano ba ang course mo?”

“Education. Baka kasi kaya ko namang tapusin..”

“I don’t have books related to your course,” pagtanggi niya. Ang naroon ay mga
libro tungkol sa pagnenegosyo at ilan ay may kinalaman sa law, accounting, at
logic. “But yes, you can read whatever you find interesting.”

“Thank you…”

Ibinaba niya na ng telepono nang walang sabi-sabi. Nagtungo siya sa gilid ng silid
kung saan may mga display ng alak saka kumuha ng baso at nagsalin ng whiskey. Ilang
araw nang nililigalig ni Gia ang sistema niya at hindi nakatulong ang tawag nito
kanina. Kailangan niyang mailabas ang init ng katawan kung hindi ay masisiraan siya
ng ulo.

Sa isang high-end club siya dinala ng mga paa. Pero kahit anong gawin niya ay mukha
ni Gia ang bumabalik sa balintataw niya. Sumayaw ang isang dancer sa harap niya
pero uminit lang ang ulo niya. Matapos bayaran ang in-order na inumin sa waiter ay
lumabas siya sa club at paharurot na pinaandar ang sasakyan.

Sa condo siya umuwi nang dis-oras ng gabi. At dahil hindi rin naman niya inabisuhan
si Gia na uuwi siya ay masarap na ang tulong nito pagdating niya. Nakakalat ang mga
libro sa carpet na marahil nakatulugan na lang nitong basahin dahil sa carpet na
rin ito nakatulog. Lalong hindi nakatulong na makita itong nakalilis pa ang damit
at nakalugay ang buhok. Lihim siyang napamura saka dumeretso sa silid. Hindi siya
maaaring mawalang ng kontrol sa sarili.

—-—

Nagulat si Gia kinabukasan nang makitang nakadapa si Samir sa higaan nito at

masarap ang tulog. Alas syete na siya nagising at dahil wala naman siyang kasama sa
bahay na ’yun ay hindi siya gumigising nang maaga. May ulam siyang niluto kagabi na
ang tira ay iniinit niya kapag nagutom. Niligpit niya ang mga librong nakakalat sa
carpet at ibinalik sa shelf. Nagtimpla siya ng kape at naghanda ng almusal para kay
Samir. Alas otso nang gumising ito at tila walang balak umalis.

“Good morning,” bati nito na mas ikinagulat niya. Nakasukbit lang ang twalya sa
balikat nito na marahil ay balak maligo.

“N-nagugutom ka na ba?”

“Just coffee please. Ano’ng breakfast mo?”

“Sinangag at yung tirang adobo kagabi. May iba ka bang gusto?”

Umiling ito at umupo sa mesa. Ipinagtimpla niya ito ng black coffee tulad ng
nakikita niyang iniinom nito. Agad kinuha ni Samir at dinala sa bibig.

“Nakahanap ka ba ng aaplayan mong school?”

“Wala pa,” sagot niya. “Saka na pag may ipon na ’ko.”

“You can use the money I gave you. Kapag may kulang sabihin mo sa ’kin,” kaswal na
sagot ni Samir.

“Totoo? Puwede akong mag-aral ulit?” Nanlaki ang mga mata niya sa pagkabigla. Hindi
niya inaasahan ang lahat ng lumalabas sa bibig nito lalo at naging masungit at
pormal ito nitong mga nakaraang araw.

“Sayang kung dito ka lang maghapon. Sabi mo gusto mong mag-aral. Pero dito ka pa
din uuwi para may maglilinis at mag-aalaga dito sa bahay.”

“Oo naman!” excited niyang sagot. “Isang taon na lang naman ang kailangan ko. Pwede
din akong pumasok agad sa trabaho pagka-graduate ko para makabayad ako agad sa
utang.”

“Utang? Kanino ka may utang?”

“Sa ’yo. S’yempre hindi naman libre lahat ’yun.”

Ngumiti ito naiiling na humigop ng kape. “Mag-aral ka lang mabuti, huwag mong
isipin ’yung mga gagastusin.”

Masaya silang nagkwentuhan habang nag-aalmusal. Naikwento niya na ang talambuhay

nilang pamilya pero tahimik lang itong hindi nagbahagi ng kahit anumang detalye
kahit ano sa pagkatao nito. Naiintindihan naman niya na kailangan nitong
panatilihing maging pribado sa mga empleyado nito.

“Bakit iilan lang ang binili mong gamit?” tanong nito nang maupo siya ito sa sofa.
“

“Hindi ko naman kailangan ang marami. Dito lang ako sa bahay, pwede na ang ilang
piraso.”
“Let’s go. Bibili tayo ng iba mo pang gamit.”

“Ayoko!” mabilis niyang pagtanggi. “Mababaon naman ako sa utang sa ginagawa mo.
Yung pagpapa-enrol na lang uutangin ko sa ’yo.”

“Sino ba’ng maysabi na utang ’to? Sayang kung laba ka ng laba. ’Tsaka madalas ka
nang lalabas ngayon pag may kailangan ka sa bookstore o sa supermarket, puro
pambahay naman ang pinamili mo.”

“Libro na lang kaysa damit,” wika naman niya. “Mas may halaga naman ’yun.”

“Okay, fine. Magbihis ka at aalis tayo.”

Napilitan siyang maligo nang mabilisan at isinuot ang short na maong short at
bagong t-shirt na bilini niya.

—--—

Tahimik lang na pinagmamasdan ni Samir si Gia habang namimili ito ng mga libro sa
isang malaking bookstore sa mall. Kahit anong pilit niya ay dalawang pares ng damit
lang ang binili nito sa department store kanina lalo nang makita nito ang presyo.
Paglapit nito sa kanya ay may tatlong piraso ng libro itong dala.

“Are you sure you don’t need more?” tanong niya. Sa tuwina ay nakikita niyang
tinitignan nito ang price tag. Ang librong hawak nito ngayon ay may yellow tag pa.
Nagtungo siya sa shelf kung saan ito nagtagal kanina at kinuha ang librong
binitawan nito.

“Ayoko ’yan, ang mahal niyan!” Pilit nitong kinukuha sa kamay niya pero mas mabilis
niyang naiabot sa cashier. Naiinis itong tumalikod at naunang lumabas sa bookstore.
Hanggang sa kotse ay hindi ito umiimik.

“What’s wrong?” tanong niya nang makitang nakasimangot ito. Panaka-naka siyang
lumilingon dito habang lihim na natatawa. Para itong batang hindi naibigay ang
gusto.

“Nilulubog mo ’ko sa utang eh!”

Marahan siyang tumawa sa paulit-ulit na sambit nito na lumalaki na ang utang nito
sa kanya. Wala naman siyang balak singilin ito dahil kusa niya itong ibinigay.
Gayumpaman ay nagtataka din siya sa sarili. Ipinangako niyang hindi na siya
kailanman paloloko sa babae pero heto siya at nagsisimula na namang mahumaling kay
Gia.

Pero umaasa siyang hindi ito katulad ni Katlin. Na sana ay hindi ito masilaw oras
na matipuhan ito ng ama niya.

Chapter 10

Tahimik lang na gumagawa ng trabaho sa desk niya si Samir pagdating ng Sabado. Si

Gia ay nakaprente ng upo sa carpet hawak ang mga libro na paulit-ulit lang nitong
binabasa. Nang mainip ay nagtungo ito sa kusina para gumawa ng meryenda nila.

“Hanggang dito ba naman subsob ka pa sa trabaho?” tanong nito nang iabot sa kanya
ang isang baso ng juice at sandwich na ginawa nito.

“Wala naman akong gagawin dito. I might as well keep myself busy. Maraming trabaho
sa opisina madalas ay kulang ang oras ko.”

“May mga sekretarya naman kayo, ’di ba?”

“Not enough. Hindi kami nagpapapasok kapag Sabado at Linggo kaya ako na lang ang
gagawa.”

“Baka kaya kong gawin kung pag-e-encode lang naman. Magaling ako sa computer,”
presenta nito.

“No. Marami ka nang trabaho dito sa bahay. Kaya ko na ’to. Magbasa ka na lang at
kapag naubos na ang binabasa mo bibili na lang ulit tayo.”

“Sige na, malay mo pwede pala akong magtrabaho sa opisina niyo kahit three months
lang habang hinihintay ko ’yung second semester.”

“Nagtatrabaho ka na dito sa condo. Magbasa ka na lang ng magbasa kapag wala kang

gagawin.”

“Okay, sige. Kahit kapag nandito ka lang ako na ang mag-e-encode niyan,” pilit
nitong wika na hindi niya na natanggihan.

“Are you sure?”

“Para makapag-relax ka naman.” Umupo ito sa silya nang tumayo siya. Matyaga niyang
itinuro ang dapat nitong gawin hanggang sa natutunan nito.

Nagtungo siya sa sofa para doon ubusin ang juice at sandwich dahil sumusuksok sa
ilong niya ang amoy sabong panligo nito na nagdudulot ng kakaibang pakiramdam sa
kanya. Kahit paulit-ulit ang suot nitong pambahay ay litaw ang natural nitong ganda
at madalas ay nakatitig siya kay Gia kapag hindi ito nakatingin.

Natapos ni Gia ang trabahong inuwi niya kaya’t prente na lang siyang nakaupo sa
sofa na nanonood ng sports news. Sa gabi ay niyaya niya itong kumain sa labas.

“Gusto mong manood ng sine?” tanong niya kay Gia nang mapagod sila sa pag-iikot sa
mall na malapit sa condo niya. Sa totoo lang ay ngayon na lang siya ulit lumabas at
namasyal sa mall kasama ang isang babae. Si Katlin ay madalas siyang yayain pero
madalas ay dahil bibili ito ng bagong damit o sapatos. Pagkatapos ay ihahatid niya
ito sa kanila at uuwi siya sa condo na mag-isa para matulog.

“May cable naman sa bahay, may sine na din dun,” pagtanggi nito.

“Puro ka tanggi sa mga suggestions ko, hindi na kita tatanungin sa susunod,” wika
niya saka hinawakan ang kamay nito at lumakad papuntang sinehan.

“Bakit gusto mo pang manood?” tanong ni Gia nang makahanap sila ng upuan na malayo
sa karamihan.

“Tinapos mo na ang trabaho ko kaya inilibre kita ng sine,” biro niya. Inumpisahan
niyang kainin ang popcorn at ituon ang mata sa malaking screen.

“Sana sinahuran mo na lang ako kaysa dito pa, ang mahal-mahal ng ticket.”

Nilingon niya ito na kumakain na rin ng popcorn. “Are you serious?”

“Anong am I serious?”

“Na sasahuran na lang kita.”

“Joke lang.” Tumawa ito kaya’t natawa na rin siya. Isa rin ang pagngiti sa matagal
niya nang hindi ginagawa. Madalas ay subsob siya sa trabaho at sa opisina ay lagi
siyang seryoso.

“Parati kong naririnig sa ’yo ’yang ganyang biro. Kapag binibigyan naman kita ng
pera ibinabalik mo ang sukli.”

“Ay, hindi ko naman pera ’yun. Kukunin ko lang kung ano ’yung pinagtrabahuhan ko.”

“But I want to ask you. Do you need money?”

“Wala naman akong kailangang gastusan paikot-ikot sa condo mo. Tama na ’yung sahod
ko, makakaipon na ’ko nun para sa susunod na semester.”

“That’s four months from now. Sa tingin mo sapat na ’yun? Kung gusto mo sa opisina
ka na lang pumasok para mas malaki ang sasahurin mo.”

Napatitig si Gia sa kanya at inarok kung seryoso siya sa sinabi niya. Kahit siya ay
nagulat dahil wala naman siyang balak alukin ito ng trabaho dati pa kung hindi lang
ito nagsumiksik sa kanya at nagpilit na kupkupin niya.

“Totoo?” Ngumiti ito nang matamis na nahirapan na siyang bawiin ang sinabi. Marahan
na lang siyang tumango.

“Sinabi mo ’yan ha. Wala nang bawian.”

“M-mas gusto mong sa opisina magtrabaho?”

“Oo naman. Mas fulfilling ’yung ganun. Pero huwag kang mag-alala, maglalaba pa rin
ako at maglilinis ng condo mo. Wala naman akong ibang titirhan at mahal mangupahan
dito sa Maynila.”

“Malayo ang opisina sa condo. Sumabay ka na lang sa ’kin sa pagpasok at pag-uwi,”

suhestyon niya. Nasa Pasay ang condo niya habang nasa Makati ang main office ng
Burman Leasing and Finance Corporation o mas kilala bilang BLFC.

Hindi niya alam kung paano natapos ang dalawang oras nila sa sinehan nang matino sa
kabila nang pag-iinit ng katawan niya tuwing may sasalang na halikan sa malaking
screen. Gusto niyang panindigan na hindi na magpapadala sa damdamin niya kay Gia
lalo at magtatrabaho pa ito sa opisina nila simula sa Lunes. Pagdating sa condo ay
pinagpahinga niya na si Gia habang siya ay tumuloy sa silid dala ang isang baso ng
alak para pampatulog. Sa balkonahe siya namalagi habang nakatanaw sa kadiliman ng
gabi.

Halos alas dose na ng gabi nang magpasya siyang matulog. Nakarinig siya ng kaluskos
sa kusina dahil nakaawang pa ang pinto niya kaya’t dahan-dahan siyang naglakad
palabas ng silid. Mula sa malamlam na ilaw sa kusina ay nakita niyang nakatayo roon
si Gia hawak ang isang baso ng tubig.

“Bakit gising ka pa?”

Napapitlag ito nang magsalita siya at makalapit nang hindi nito namamalayan.

“H-hindi lang ako makatulog.”

“Bakit?”

“Na-excite lang siguro ako na magkakatrabaho na ’ko sa Lunes. Iniisip ko rin sila
Nanay kung hinahanap ba nila ako.”

“Bakit hindi mo tawagan? May telepono akong iniwan sa ’yo hindi mo naman
ginagamit.”

“B-bukas na lang siguro… ayokong malaman ng tiyuhin ko kung saan ako nakatira
ngayon,” mahina nitong sagot.

“Huwag mo nang masayadong isipin ’yun. Tawagan mo na lang bukas para hindi ka nag-
aalala,” suhestiyon niya. “Huwag mo na lang sabihin kung nasan ka, ang ipaalam mo
lang ay nasa mabuti kang kalagayan at may iba ka ng trabaho.”

“Ikaw, bakit hindi ka pa natutulog?” tanong naman nito. Hindi niya alam kung ano
ang isasagot dahil si Gia ang dahilan kung bakit gising na gising pa ang diwa niya.

“Patulog na ’ko. Nakarinig lang ako ng kaluskos kaya ako lumabas,” pagdadahilan
niya bago ito iniwan sa kusina.

Sa buong maghapon ng Linggo ay inabala niya ang sarili sa paglangoy sa pool sa

ibaba ng condo. Naroon na si Maristel na lagi niyang nakakasabay sa paglangoy. Isa
itong anak ng isang modelo na ngayon ay sumasabak na rin sa pagmomodelo. Kahit
gaano sila kadalas nagkakasama sa pool at sa mga clubs, ni minsan ay hindi niya ito
dinala sa condo niya. Kapag nadadala sila sa init ng katawan ay sa condo ng dalaga
sila nauuwi.

Si Katlin at Gia pa lang ang nakakapasok sa condo niya.

“Ngayon lang kita nakita ulit dito,” pansin nito sa kanya na nagbigay ng malagkit
na tingin.

“I became busy with work,” tamad niyang sagot bagama’t ngumiti. Umupo si Maristel
sa resort-style chair na malapit sa kanya saka inilatag ang mapuputing hita. “Ikaw?
Wala ka bang show ngayon?”

“I have one tonight pero parang hindi ko gustong puntahan,” sagot nito. May dala
itong kopita na may lamang juice na dinadala sa bibig paminsan-minsan. But knowing
her, mas lamang na may alcohol ang iniinom nito kaysa wala. “I want to go straight
at Club Moris. Would you meet me there?”

Bago siya naglayag at nakilala si Gia ay dalawang beses na silang nagkasama sa

condo ni Maristel. Ang huli ay nagpadala sila sa init ng katawan dahil sa
kalasingan.

“Maaga ako sa opisina bukas dahil may bago akong empleyado,” pagtanggi niya habang
nasa isip si Gia. Kung tutuusin ay malaking tulong si Maristel para mawala sa
sistema niya si Gia na gahibla na lang ang pagtitimpi ay bibigay na siya.

“Oh, c’mon… You’re the boss. Hayaan mong maghintay sa ’yo ang empleyado mo.”

Hinila siya ni Maristel sa pool kaya’t nagpaunlak na lang siya. May mangilan-ngilan
lang na naliligo roon na karamihan ay kabataan din. Lumangoy si Maristel hanggang
bumalik ito at tumayo sa harap niya.

“You have the most dark mysterious eyes.” Ikinawit nito ang isang kamay sa leeg
niya at ang isa ay pinaglandas sa dibdib niya.
“Kung hindi ko alam na lasing ka, isiipin kong totoo ang sinasabi mo,” natatawa
niyang wika nang maamoy ang alak sa hininga nito.

“Isang baso lang ’yun. Let’s race!”

Nalibang siya sa paglangoy kasama si Maristel at sandaling nawala sa isip niya si

Gia. Alas sais ng hapon nang magdesisyon silang umakyat sa condo at dahil hawak ni
Maristel ang kamay niya ay sumama pa siya sa unit nito.

“May pizza ako ref, iinitin ko lang,” wika nito na nagsuot lang ng roba sa katawan
bago nagtungo sa kusina. Mas maliit ang condo nito sa pag-aari niya pero kumpleto
ito sa gamit.

“Mag-isa ka lang bang umuuwi dito?” tanong niya. Noong una siyang nakapunta dito ay
wala siyang pagkakataong magtanong dahil umalis agad siya matapos maalis ang
espirito ng alak sa katawan niya.

“Dito umuuwi ang boyfriend ko nung nagsasama pa kami. But after I found out that he
was cheating on me, I threw him out and told him not to come back.”

“Oh… so you were with someone…”

“That was two months ago. Wala akong balak makipagbalikan sa g*gong ’yun.”

Naglagay ito ng alak sa kopita matapos ihain ang pizza sa mesa. May isinalang din
itong roasted chicken sa microwave oven.

“Ikaw? Hindi pa ako nakakapunta sa condo mo. Baka ikaw ang may tinatago doon ha.”

Mabilis siyang umiling. “I’m not married and I don’t have a girlfriend. Pero doon
tumutuloy si… ang maid ko…” wala sa loob niyang sagot.

“Pinapatuloy mo ang maid mo sa condo mo?!”

“She’s… from a province.” Nag-iisip pa siya ng isasagot. “Bihira naman ako d’yan
kaya pinatuloy ko. Wala namang problema sa ’kin.”

“Pwede bang sumama sa condo mo?”

Marahan siyang tumango dahil wala siyang maidahilan kung tatanggi siya. Pinatuloy
siya nito sa sarili nitong condo at wala siyang nakikitang masama kung dalhin niya
ito doon.

“S-sure…”

“Magbibihis lang ako.” Iniwan siya nito sa mesa at tumuloy sa silid nito. Paglabas
nito’y nakasuot na ito ng blouse na hapit sa katawan at maong short na sobrang
iksi. Wala itong ni katiting na body fats.

Nang maubos nila ang apat na slices ng pizza at dalawang hita ng manok habang
nagkukwentuhan ay nagyaya na siyang magpunta sa condo niya. Hiniling niya sa sarili
na sana’y hindi magtagal si Maristel doon. Pagbukas niya ng pinto ay siyang
pagsalubong ni Gia na nagulat nang makita siyang may kasamang babae.

“N-nakahain na ang hapunan..” mahina nitong wika saka agad tumalikod. Parang gusto
niyang pagsisihan na dinala niya si Maristel doon, pero muli niyang ibinalik sa
isip na kaya niya ito dinala ay para mawala na ang anumang umuusbong na damdamin
niya kay Gia.
“Siya ba ang sinasabi mong katulong mo?” tanong ni Maristel na ikinalingon ni Gia.
Kung may sakit na dumaan sa mata nito ay hindi niya matiyak.

“A-ako nga…” sagot nito na tila iiyak ang mga mata.

“Naghapunan na kami sa condo niya,” sagot niya saka hinila na lang si Maristel sa
silid niya para ilayo kay Gia. Mali naman ang pagkakaintindi ni Maristel dahil nang
isara nito ang pinto ay agad lumapat ang labi nito sa labi niya.

Hinayaan niyang matangay siya sa init ng mga kamay ni Maristel na naglalakbay sa

dibdib niya. Sumagi sa isip niya ang hubad na katawan ni Gia noong nasa yate sila
na nakadagdag sa init na nararamdaman niya. Gayunman ay hindi iyon sapat para
matangay siya sa mga halik ni Maristel na na naglalakbay na sa leeg at balikat
niya. Marahan niya itong inilayo.

“Hey… easy… nand’yan ang katulong ko…”

“Don’t mind her. Naka-lock naman ang pinto,” paanas namang sagot ni Maristel.

“Let’s just watch movies in the living room. N-apagod ako sa paglangoy kanina.”

Walang nagawa si Maristel nang buksan niya ang pinto at lumabas. Nasa kusina pa rin
si Gia na kumakain na mag-isa at nakayuko lang. Ngayon niya pagsisihan na dinala
niya si Maristel sa condo niya.

Habang nanonood ay hindi naman inihihiwalay ni Maristel ang kamay sa braso niya
habang nakasandal ang ulo nito sa balikat niya. Hanggang sa ihatid niya si Maristel
sa condo nito at makabalik siya sa condo niya ay walang imik si Gia.

Chapter 11

Maagang bumangon si Gia kinabukasan kahit pa halos hindi naman siya nakatulog sa
nagdaang gabi matapos magdala ng babae ni Samir sa condo nito. Ang totoo’y nasaktan
siya. Ilang ulit siyang inangkin ng binata noong nasa isla sila at hindi naman siya
bayarang babae. Kahit wala naman itong ipinangako sa kanya kahit pa pabalat-bunga
lang, hindi niya inaasahan na hindi man lang ito magpapaalam sa kanya na iuuwi nito
doon ang girlfriend nito.

Ang mas masakit ay ang ipakilala siya bilang katulong.

Kunsabagay, sino nga ba siya? Hindi naman sila magkaibigan. At malamang na hindi
papayag ang babaeng ’yun na patirahin siya doon ni Samir kung hindi naman sila
magkamag-anak. Kung karapatan lang ang pag-uusapan ay mas may karapatan ang
girlfriend nito, kaya siguro mas ginusto ni Samir na ipakilala na lang siyang
katulong nito.

Alas singko ay nakapagluto na siya ng almusal. Nagtungo siya sa banyo para maligo
dahil paggising ni Samir ay deretso din ito sa banyo kahit hindi pa nagkakape. Nang
magising si Samir ay naka-maong jeans at blouse na siya bagama’t hindi pa
nagsusuklay ng buhok. Inihanda niya ang almusal nila at nagtimpla siya ng matapang
na kape para kay Samir.

“You’re early,” bati nito sa kanya. Nakasukbit na ang twalya nito sa balikat at
naka-boxer short pa ito. Humigop muna ito ng kape na inihanda niya bago tumuloy sa
banyo.

Habang kumakain ay tahimik lang siya. Naiilang siyang tingnan ang binata na wala pa
ring pang-itaas na damit nang saluhan siya sa pagkain. Habang nag-aayos naman ito
ng gamit ay naglinis siya sa kusina.

“We’ll buy more decent clothes for you later,” wika nito nang makitang iyon na ang
suot niya papasok sa opisina.

“Hindi ba desente ’to? Pansamantala lang naman akong magtatrabaho dun, ’di ba? Ibig
kong sabihin… tatapusin ko pa kasi ang pag-aaral ko.”

“Okay naman ang suot mo, pero mas maganda kung pang-office attire talaga. Kailangan
mong matutunan ang tamang pananamit lalo ba kapag nakapagtapos ka na ng college.”

“Huwag na tayong bumili kung okay naman ’tong suot ko,” pagtanggi niya. Hindi niya
gustong madagdagan ang utang na loob niya dito. “May uniform naman ang mga
teachers, hindi ko kailangan ng magagarang damit. Kapag teacher’s day nga sa ’min
ganito lang din ang suot ng mga teachers doon.”

“Nasa siyudad ka na, Gia. Kailangan mong maging ismarte at magmukhang ismarte. Ako
na’ng bahala sa pambili mo ng damit, hindi ko ’yun ikakaltas sa sahod mo.”

“Huwag mo na ’kong masyadong isipin,” pilit pa rin niyang tanggi. “Kapag nalaman pa
ng girlfriend mo na binibigyan mo ’ko ng kung ano-ano mag-away pa kayo.”

“Sino’ng girlfriend ko?” Napakunot ang noo nito saka na-realize kung sino ang
tinutukoy niya. “I’m sorry about last night. Hindi ko girlfriend si Maristel.”

“Hindi mo girlfriend pero naghalikan kayo?”

Huli na para bawiin ang sinabi. Doon din niya na-realize na kahit siya ay katulad
ni Maristel. Nahalikan at naangkin siya ni Samir gayung wala naman silang relasyon.

“She’s… a friend…” mahina nitong sabi habang panaka-nakang tumitingin sa kanya at

sa daan. “I have no plans of having any commitment.”

Hindi niya alam kung matutuwa siya dahil hindi nito girlfriend si Maristel, o
maiiyak siya dahil inamin lang ng binata ngayon na kahit siya ay hindi nito balak
seryosohin. Kailangan niyang itanim sa isip ang mga binitawan nitong salita ngayon.

Walang ibig sabihin kay Samir ang pagiging mabait nito sa kanya mula nang kupkupin
siya nito sa condo.

Pagdating sa opisina ng BLFC ay pinapunta siya ni Samir sa HR para mag-fill up ng

application form. Dinala naman siya ng isang staff kung saan siya madi-destino.
Taga encode at tagasagot siya ng telepono kasama ng iba pang empleyado doon. May
kanya-kanyang hawak na accounts ang karamihan doon pero dahil temporary employee
lang siya ay hindi siya binigyan ng mabigat na responsibilidad. Mababait naman ang
mga officemates niya lalo na si Joshua na hindi siya nilubayan hanggang hindi siya
nagkukwento.

“Kaano-ano mo ba talaga si Sir Sam? Ang lakas mo sa kanya kasabay mo pa pagpasok.”

“K-katulong niya ako,” pagtatapat niya dahil hindi niya alam ang isasagot.
“Tagalinis at tagabantay ako sa condo niya, eh nalaman niyang gusto kong mag-ipon
para makatapos ako ng pag-aaral.”

“Katulong ka ni Sir Sam? Sa ganda mong ’yan?” sabat naman ni Roda na katabi niya sa
cubicle.

“Saan ba kayo nagkakilala?”

“S-sa… ipinakilala lang siya ng… ng Uncle ko,” pautal niyang sagot dahil hindi niya
alam na uusisain siya ng mga ito. “Ano ba’ng uumpisahan kong gawin? Baka masisante
naman ako agad kapag nakitang puro tayo kwentuhan.”

“Sige, mamaya ka namin uusisain sa lunch. Sabay na tayong kumain sa labas,”

suhestyon ni Roda.

Naging abala siya sa maghapon dahil sadyang madaming tawag kapag Lunes. Hindi sila
nagkita ni Samir na abala daw sa kabi-kabilang meeting. Ni hindi niya nakita kung
saan ang opisina nito. Pagdating sa hapon ay niyaya siya ni Joshua na isabay sa
pag-uwi dahil may sasakyan daw ito.

“Hindi ko alam pauwi sa condo ni Sir Sam,” wika niya kay Joshua. “Ang sabi niya
isasabay niya ako pauwi.”

“Pero wala sa building si Sir, umalis daw kanina dahil may meeting sa labas.”

“Matatagalan pa kaya ’yun?”

“Alas sais na halos, malamang dederetso na ’yun pag-uwi. Ihahatid na lang kita
kahit sa labas ng village,” suhestyon ni Joshua.

“Hindi ba nakakahiya sa ’yo? Kung dederetso na ’yun sa pag-uwi, kailangan kong

makapagluto pa para may pagkain siya pag-uwi.”

“Ano? Magluluto ka pa niyan pagdating mo sa condo niya? Hindi ba pang-aabuso ’yan?”

tanong ni Joshua.

“Hindi. Iba naman ang sahod ko sa pagluluto at paglilinis sa condo n’ya kaya okay
lang. Para daw mabilis akong makakaipon.”

Okay, sige. Sakay na, “utos ni Joshua saka ito sumakay sa driver’s seat.

“Gaano ka na katagal nagtatrabaho sa BLFC?” tanong niya habang binabaybay nila ang
pauwi sa Pasay.

“Three or four years siguro. Mabait naman sila Sir Sam at Sir Ben kapag hindi
mainit ang mga ulo.”

“Sino si Sir Ben?” .

“Ang tatay nila. ’Yun talaga ang pinaka-boss natin. Nagtatrabaho ka kay Sir Sam
pero hindi mo kilala si Sir Ben?”

Umiling siya kay Joshua. “Hindi ko pa naman nakitang nagpunta sa condo ni S-sir
Sam,” sagot niya. Hindi siya sanay na tawaging ’sir’ si Samir, pero ngayon ay
kailangan niya nang masanay. Isa siyang katulong sa bahay nito sa gabi habang
empleyado siya sa kumpanya nito sa araw.

Alas syete y media na siya naihatid ni Joshua dahil sa traffic. Dali-dali siyang
nagluto ng hapunan dahil baka biglang dumating si Samir. Habang naghihintay siya na
maluto ang adobong manok ay naglinis siya sa sala at kwarto nito. Alas otso y media
nang dumating si Samir na galit na galit.

“I was calling your cellphone for an hour, Gia!”

“Hindi ko nadala ang telepono ko,” paliwanag niya.

“Nice! Ano’ng silbi niyan kung ibuburo mo lang pala sa drawer! At bakit pumayag ka
na magpahatid sa Joshua nan’yun? Didn’t I tell you that were buying some decent
clothes for you?!” Nakapamaywang pa nitong wika habang naniningkit ang mga mata.

“Wala ka naman sa opisina kanina, ni hindi ko alam kung anong oras ka babalik o
kung babalik ka pa ba,” katwiran din niya. Hindi niya alam kung bakit ito nagagalit
gayung nakauwi naman siya ng maayos.

“Dahil nga hindi mo sinasagot ang tawag ko sa telepono! Nung tumawag ako sa guard
nakaalis na kayo ni Joshua!” Lumakad ito papasok ng silid at pabagsak na isinara
ang pinto. Ni hindi na ito nag-abalang maghapunan.

Mag-isa siyang kumain dahil hindi na lumabas sa silid si Samir. Kinabukasan ay

uminit ulit ang ulo nito nang makita siyang naka-maong na pantalon ulit at t-shirt.

“Kung hinintay mo ’ko kagabi, hindi mo na kailangang magsuot ng ganyan ngayon.”

“Pwede bang huwag mo nang pakialaman ang pananamit ko? May nakikita naman akong
naka-maong sa opisina,” sagot niya. Hindi na muling nagsalita si Samir hanggang
makasakay sila sa kotse nito. Mukha naman talaga siyang katulong nito sa maong
niyang suot dahil si Samir ay naka coat and tie pa. Kung kakisigan lang ang pag-
uusapan ay hindi ito pahuhuli sa mga modelong nakikita niya sa men’s magazines.
Hindi siya nagtataka kung marami sa opisina ang may crush dito na panay ang usisa
sa kanya dahil nalaman na magkasama sila sa condo.

Pagdating sa opisina ay tumuloy na siya sa departamento kung saan siya nakatalaga.

Naroon na si Joshua at agad sumalubong sa kanya.

“Inihatid ka pa yata ni boss hanggang dito,” puna nito nang makitang nakatayo rin
si Samir sa pinto ng silid nila kausap ang supervisor nila doon. Napalingon siya at
saglit na nagtama ang kanilang mga mata. Siya ang agad umiwas ng tingin.

“Baka may tinanong lang kay Mrs. Gonzales,” sagot naman niya. “Magtrabaho na tayo
baka masita tayong nagkukwentuhan.”

Sumunod pa rin si Joshua hanggang sa table niya. “Inayos ko na ’yung ibang resibo
para hindi ka na malito. Yung account ni Mrs. Reyes na lang ang i-encode mo ako na
sa iba.”

Si Samir ay tumuloy sa opisina pagkatapos kausapin si Mrs. Gonzales tungkol sa

performance ni Gia kahapon. Maganda ang feedback sa kanya ng supervisor. Pero ang
totoong pakay niya ay tingnan kung gaano ito ka-close kay Joshua na kahapon pa lang
nakilala ay nagpahatid na kaagad dito. Nagngingitngit ang kalooban niya sa kung
anong kadahilanan mula pa kagabi dahilan para hindi siya maghapunan. Hindi niya
alam kung bakit may kirot sa puso niya nang malaman na ibang lalaki ang kasama ni
Gia kahapon pag-uwi.

“Na-check mo na ba ang financial report kahapon?”

Agad siyang napalingon nang pumasok ang ama sa opisina niya. Umupo ito sa sofa at
tumitig sa kanya. “May problema ba?”

“W-wala naman. Ichi-check ko pa lang mamaya. Idadaan ko na lang sa opisina mo bago

ako umuwi mamaya,” tamad niyang sagot bago umupo sa swivel chair.

“Ano ’tong nabalitaan kong may babae kang kasama pumapasok sa opisina?”
“She’s a friend, Papa,” mabilis niyang sagot. Inihanda niya na ang sasabihin sa
sinumang magtatanong sa kanya lalo na ang ama niya na hanggang ngayon ay
pinakikialaman lahat ng desisyon niya pagdating sa pagpili ng babae. Alam niyang
gusto lang nitong protektahan ang pera nila sa mga babaeng gusto lang silang
huthutan.

“Paano mo naging kaibigan si Gia?”

Napaangat ang tingin niya nang banggitin ng ama ang pangalan ni Gia. Hindi niya
alam kung saan-saan ito nagtanong o kung kinausap nito mismo ang babae. Kinabahan
siya dahil baka magkainteres ang ama dito. Gia is undoubtedly beautiful. Pero wala
itong muwang sa katulad ng ama niya.

“Inirefer siya sa akin ng isang kaibigan. Don’t mind her, Papa, she will only work
for three months dahil papasok pa siya sa eskwelahan sa susunod na semester.”

“At sa condo mo siya nakatira?” mataktika pa ring tanong ng ama. “Sinabi niyang
katulong mo siya.”

“Kinausap mo si Gia?!” Naningkit ang mga mata niya habang nagsisimulang umahon ang
kaba sa dibdib niya. Hindi rin niya nagustuhan na sinasabi ni Gia sa sinumang
magtatanonh na katulong niya ito.

“I was curious. At aaminin kong maganda siya kahit simple lang manamit --—”

“Bata pa si Gia, Papa. Tinutulungan ko lang siya dahil gusto niyang makatapos ng
pag-aaral,” paglilinaw niya.

“Just like Katlin.”

“Katlin and Gia are different. H-hindi ko naman k-karelasyon si Gia,” nauutal
niyang wika. “I was just helping her.

“Nabubulag ka na naman dahil sa damdamin mo, Samir. Tutulungan mo na naman dahil

nakuha mo ang atensyon nila. Pagkatapos ay ano?”

“Wala akong damdamin kay Gia. Natuto na ako sa nangyari sa amin ni Katlin. If
you’ll excuse me, Papa, marami pa akong gagawin,” madiin niyang wika.

Tumayo naman ang ama niya nang magpahayag siyang ayaw niya nang makipag-usap.
Isinandal niya ang likod sa leather seat paglabas ng ama sa silid niya. Kung kagabi
ay kay Joshua siya nangangamba na baka mapalapit ito ng husto kay Gia, ngayon ay
kinakatakutan naman niyang ang ama ang lumapit dito at balakin na gawin ang ginawa
nito kay Katlin dati.

Gia is innocent. Pero paano kung mabitag din ito ng ama?

Chapter 12

Pagdating ng hapon ay tinawagan ni Samir si Gia sa telepono nito na isasabay niya

ito sa pag-uwi. Hindi niya gustong ihatid na naman ito ng Joshua na ’yun na
halatang may gusto kay Gia. Kanina ay nakita niya ang dalawa sa cafeteria habang
naghihintay ng pagkain sa waiting area. Nakaalalay ang kamay ni Joshua sa likod ni
Gia na gusto niyang awatin. Tumalikod na lang siya sa halip at lumayo sa lugar na
iyon. Sa huli ay mag-isa siyang kumain sa labas.

Alas singko pa lang nang bumaba siya sa ika-limang palapag kung saan nakadestino si
Gia. Nakaupo sa gilid ng mesa niya si Joshua na ikinainit na naman ng ulo niya. Sa
maghapon yata ay nakatanghod lang kay Gia ang isang empleyado niyang ito na gusto
na niyang sisantehin.

“Gia.” Tumikhim siya pagkatapos para mag-alis ng bara sa lalamunan. “Let’s go.”

Tumalikod siya agad habang hawak ang susi ng kotse. Mabilis namang tumayo si Gia at
iniligpit ang gamit sa mesa bago dali-daling sumunod sa kanya habang naghihintay
siya sa labas ng silid ng departamento nito.

“Maaga pa po, sir,” wika nito na habol siya sa paglalakad ng mabilis.

“Stop calling me ’sir’.” Tumapat sila sa elevator na pababa sa parking lot.

Hanggang sa makasakay sila sa kotse at makaalis sa building ng BLFC ay dala niya
ang init ng ulo niya.

Nang i-park niya ang sasakyan sa isang mall ay nakasunod pa rin si Gia sa kanya.
Nagsalita lang ito nang pumasok sila sa isang boutique at kinausap ang saleslady na
bigyan si Gia ng mga isusukat na office attire.

“Di ba sabi ko hindi naman kailangang magsuot pa ’ko ng ganyan?”

“I am your boss, Gia. Follow my orders.” Sinenyasan niya ang saleslady na huwag
pansinin ang mga protesta ni Gia. Agad namang tumalima ang babae at siya naman ay
naupo sa sofa na nagsisilbing waiting area ng boutique.

Walang nagawa si Gia kung hindi isukat ang mga iniaabot ng saleslady. Iba’t ibang
klase ng skirt; pencil cut, mini, high-waist at kung ano-ano pa. Sa taas ni Gia na
nasa five feet and four inches, nagmukha itong maliit dahil laging naka flat shoes.
Pero bawat paglabas nito sa dressing room suot ang iba’t ibang damit ay napapahanga
siya ganda nito.

“Give her also a nice pair of kitten heel or stiletto,” utos niya ulit sa
saleslady. Nang lumabas muli si Gia sa dressing room ay nakasuot ito ng isang
sunday floral dress na hanggang itaas ng tuhod ang haba at kitten heel na hindi
nito sanay ilakad. Napangiti siya at buong paghanga itong tinitigan.

“Beautiful…” pabulong niyang wika na halos hindi umabot sa pandinig ni Gia. At kung
bakit may kakaiba siyang nararamdaman sa dibdib ay hindi niya alam. Pinaghalong
saya at paghanga at kung ano-ano pa ang napukaw ni Gia na damdamin sa kanya.

“Magpapalit na muna ako ng damit --—”

“No,” agad niyang pigil kay Gia. “Okay na ’yang suot mo dahil may pupuntahan tayo.”
Hinawakan niya ang kamay nito at iginiya sa counter.

“Babayaran ko ang suot niya ngayon pati ’yung anim na isinukat niya kanina. Isama
mo na rin ’yung tatlong sapatos kanina,” wika niya sa cashier na agad namang isa-
isang isinalang ang barcode sa scanner nito. Umabot sa trenta mil ang binayaran
niya gamit ang credit card.

“Imbes na nakaipon ako para sa next semester, lalo akong nabaon dahil sa mga
pinagbibili mo,” nakasimangot na wika ni Gia nang makalabas sila sa boutique at
ihatid ang mga dala sa kotse.
“I told you, you are not going to pay those. Ako ang may gusto na magsuot ka ng
office attire hindi ’yang naka-pantalong maong ka palagi.”

“Kung alam ko lang hindi na ako pumayag na magtrabaho sa opisina mo,” pagdadabog pa
nito.

“Bakit ka ba tumatanggi? Hindi mo naman kailangang bayaran ang mga ’yan?”

“Hindi mo ’ko kailangang bilhan. Tama na ’yung pinatira mo ’ko sa condo mo.”

“Ang dami mong sinasabi.” Hinila niyang muli ang kamay nito saka sila pumasok sa
mall.

“Saan na naman tayo pupunta? Ayoko nang dagdagan ang utang na loob ko sa ’yo.”

“Anong utang na loob ang sinasabi mo? Kakain tayo dahil nagutom akong maghintay sa
pagsusukat mo ng damit.”

“May pagkain akong niluto kagabi, iinitin na lang naman ’yun.”

“What?!” naiinis niyang wika. “Ihihintay ko pa hanggang sa bahay ang gutom ko?”

Pumasok sila sa isang fine-dining restaurant kung saan kaunti ang guests na
kumakain. Iniabot ng waiter sa kanila ang menu at agad siyang umorder ng steak para
sa kanilang dalawa. Nag-serve naman ng wine ang isa pang waiter na lumapit sa
kanila.

“Every man in this room is taking glances at you, sweetie,” nakangiti niyang sabi
nang may pagmamalaki. “You look stunning.”

“Huwag mo nga akong binobola, Samir,” naiinis pa ring wika ni Gia na hindi maipinta
ang mukha. Kahit seryoso ang mukha ay hindi maikakaila ang ganda nito. Hindi siya
nagsisisi na binilhan niya ito ng mga damit ngayon.

“Mas lalo kang gumaganda kapag naiinis, alam mo ba ’yun?” tudyo pa niya kay Gia.
Nang i-serve ang order nila ay nagsimula siyang kumain.

“Grabe naman ang mahal ng steak na ’to nasa dalawang libo isang plato?!” angal pa
nito na ayaw pang galawin ang pinggan.

“Kapag hindi mo ’yan kinain ipapabayaran ko talaga sa ’yo ’yan,” pagbabanta niya.
Tahimik namang kinuha ni Gia ang kubyertos at nagsimulang kumain.

“Kumusta ang trabaho mo?” tanong niya.

“Madali ko namang natutunan. Madalas namang chini-check ni Joshua ang trabaho ko.”

“Bakit si Joshua ang nagchi-check ng trabaho mo?” Naningkit ang mga mata niya nang
marinig ang pangalan ng isang empleyado na laging nakadikit sa dalaga.

“Magkapareho lang naman ang ginagawa namin. Matagal na s’ya sa kumpanya kaya mas
alam niya na ang dapat gawin.”

“May supervisor kayo, Gia. Kay Mrs. Gonzales ka dapat lumapit hindi kung kani-
kaninong gusto lang mantyansing sa ’yo.”

“Mantyansing?! Saan naman nanggaling ’yan?”

“May nagpaabot lang sa akin ng balita. Iwasan mo ang Joshua na ’yan kung ayaw mong
matanggal siya sa trabaho,” utos niya na hindi ngumingiti. Narinig niyang
napabuntung-hininga naman si Gia.

“Mr. Burman!” Napalingon siya nang tawagin siya ng isang business partner na paalis
na sa restaurant na marahil ay natanaw lang siya kaya bumalik ulit. Nakasunod naman
ang asawa nito. “Is she your girlfriend?”

“Hindi ho,” mabilis namang tanggi ni Gia. Pinisil niya ang kamay nito para pigilang
magsalita.

“She’s a special friend. Pauwi na yata kayo, Mr. Moravilla?”

“Yes. Anniversary namin ng wife ko. Busy sa maraming trabaho kaya kumain na lang
kami sa labas,” nakangiti nitong wika. Tumayo siya para samahan ang mga ito palabas
ng restaurant habang nagkukwento pa ang matandang negosyante.

“Kapag may mga nagtanong ulit ng ganoon ay hayaan mo na lang akong sumagot,” utos
niya kay Gia pagkabalik niya sa mesa.

“Bakit hindi mo sinabing katulong mo ’ko?”

Napaangat siya ng tingin sa tanong ni Gia. “Kailangan bang sabihin? Besides, hindi
na kita katulong ngayon dahil sa opisina ka na nagtatrabaho.”

Isang mahina at pagak na tawa ang pinakawalan nito na hindi niya pinansin. Kinuha
ni Gia ang kopita na nasa tabi ng pinggan nito saka nilasahan ang alak na laman
niyon.

“Ano’ng lasa?” natatawa niyang wika nang tila kiligin si Gia sa pait.

“Mapait pero masarap naman.”

“Huwag kang iinom kung ’di mo kaya, Gia.”

Sa halip na sundin siya ay tumikim ito ulit. Sinundan pa nito ng isa pa. Nang
makahatian nito ang kopita ay ibinaba nito sa mesa.

“Masarap ba talaga?” biro niya.

“May tama lang ng kaunti pero masarap nga.”

“Bahala ka pag nalasing ka d’yan,” natatawa niyang sabi.

Nang matapos nila ang hapunan ay muling dinala ni Gia ang kopita sa bibig. Habang
nagkukwentuhan sila ay mapungay na ang mga mata nito.

“Do you want another glass?” natatawa niyang tanong. Alam niyang tinamaan na ito ng
espirito ng alak.

“Hindi na. Inaantok na ’ko. Hindi pa ba tayo uuwi?”

“Okay, let’s go.” Pinunasan niya ng puting tela ang labi saka lumapit kay Gia at
inalalayan ito sa pagtayo.

“Dapat ’di ko na lang pala inubos,” wika nito na ipinilig ang ulo saka sinubukang
maglakad nang tuwid.

“Parang gusto na kitang buhatin papunta sa kotse.”

“Hindi na, kaya ko na.”

Nagawa naman nitong makalakad hanggang sa parking lot at makasakay sa kotse. Pero
pag-upo niya sa driver’s seat ay nakapikit na ito. Hinayaan naman niya itong
makatulog sa biyahe.

“Gia…” Tinapik niya ang balikat nito nang makarating sila sa parking lot ng condo
niya. Nagising naman ito bagama’t halatang antok na antok ito. Inalalayan naman
niya itong makababa sa kotse hanggang makasakay sila sa elevator. Pagdating sa loob
ng condo ay agad itong umupo sa sofa.

“Magpahinga ka na baka hindi ka pa makapasok bukas.” Inilapag niya ang susi sa tv

stand at naghubad ng polo. Nang tumayo si Gia at nagtungo sa kusina ay napakunot
ang noo niya.

“Anong ginagawa mo?” Sumunod siya sa dalaga habang pinagmamasdan ang ginagawa nito.
Nang pumasok ito sa banyo ay nakasunod pa rin siya.

“Don’t lock the door,” bilin niya saka siya naghintay sa pinto ng banyo. Lumabas
naman ito bago pa man siya mainip at pasukin ito sa loob.

“Are you okay?”

“Okay lang ako,” sagot nito na kinuha ang pranela at nagsimulang magpunas ng
lamesa.

“Anong ginagawa mo?!” nakapamaywang niyang tanong.

“Maglilinis ako sa kusina, maaga tayong umaalis kapag umaga.”

“Tigilan mo nga ’yan, matulog ka na.” Kinuha niya ang basahan sa kamay nito pero
pilit inaagaw ni Gia. “Inaantok ka na. Hayaan mo na ’yang maruming kusina.”

“Sandali lang naman ito.”

Iniyakap niya ang dalawang braso sa katawan nito para pigilan itong kuhanin ang
basahan sa kamay niya. Inihagis niya ang basahan sa kung saan.

“Matutulog ka ba o hindi?”

Halos idikit niya ang mukha kay Gia habang umaahon ang mabilis na tibok ng dibdib
niya. Si Gia naman ay tumingala nang nakaawang ang mga labi.

“B-bitawan mo ’ko…”

“Fine… but only after this…”

Mabilis na sinakop ng mga labi niya ang mga labi ni Gia na nagpawala sa pagtitimpi
niya. Napahawak ang dalaga sa dibdib niya at inilapat ang palad. Lumalim ang halik
niya na nagpalala sa init na nararamdaman niya. Alam niyang hindi na kayang umatras
ngayon kahit itanim niya sa isip na hindi niya na dapat itong angkinin. Ang
pagtugon ni Gia ang nagpapawala sa matino niyang katwiran.

“Sam…”

“Yes, babe… I know how you feel…”

Binuhat niya ito at inilapag sa kama bago muling hinalikan habang unti-unting
tinatanggal ang saplot nito sa katawan. Wala nang panahon para umatras. Tila siya
nauhaw nang matagal na ngayon lang ulit makakatikim ng tubig. Lahat ng pagtitimpi
na naipon ng halos isang buwan ay gustong sumabog ngayon. Lahat din ay tinatanggap
ni Gia at sinusuklian ng mumunting ungol at pagtawag sa pangalan niya.

Hindi niya maipaliwanag ang sayang nararamdaman nang tuluyan itong maangkin. Hindi
niya naramdaman ang ganito sa kahit sinong babae -— kahit pa kay Katlin.

Nakatulog nang tuluyan si Gia matapos niya itong angkinin dahil sa pagod at
kalasingan. Iniyakap niya ang kamay sa katawan nito at nagpasya na ring matulog.
Bukas na niya haharapin ang lahat ng sirkumstansya nang pagkalimot sa pangako niya
na hindi na lalapit kay Gia tulad nang ganito.

—--—

Nagising si Gia nang may mabigat na bagay na nakadaan sa kanyang tiyan.

Napabalikwas siya ng bangon nang makitang nasa silid siya ni Samir. Dahan-dahan
niyang tinanggal ang braso nito sa tyan niya at lumabas sa silid nito. Alas kwatro
pa lang ng madaling araw. Napasapo siya sa noo nang maalala ang ginawa nila kagabi.

Nalasing siya sa isang kopitang alak pero malinaw sa kanya ang lahat nang nangyari
kagabi. Umiinom naman siya dati kapag nagkakayayaan ang mga kaibigan niya. Dala
lang marahil nang pagod at puyat dahil dalawang araw na siyang alas kwatro ng umaga
kung gumising. At kagabi ay wala na siya sa sarili para mag-isip ng tama sa mali.

Ipinangako niyang hindi na siya mag-e-expect na kahit ano kay Samir matapos siya
nitong ipakilala bilang katulong noong isang araw. Gaano man ito kabait sa kanya
ngayon, hindi niya dapat bigyan ng kahulugan. Katulad si Samir sa mga nababasa
niyang istorya sa pocketbook na walang siniseryosong relasyon. At kung sa huli doon
ay may nakakatuluyan ang bida na nakakapagbago dahil sa tunay na pag-ibig, hindi
ganoon ang sa tunay na buhay. Tanga lang ang maniniwala na ang isang tulad niya ay
seseryosohin ni Samir.

Nagtimpla siya ng matapang na kape para magising ang diwa niya. Mahirap pala ang
pagsabayin ang pagkakatulong at pagpasok sa opisina dahil halos wala siyang tulog
minsan. Kagabi ay madali siyang bumigay sa antok na hindi niya nagawang lumipat ng
higaan. Kailangang hindi na siya iinom ulit kung ayaw niyang mapagsamantalahan na
naman ni Samir ang kahinaan niya.

Hindi niya hahayaang malubog siya sa kumunoy nang dahil lang sa nahuhulog na ang
loob niya sa binata.

Chapter 13

Nagising si Samir sa masarap na amoy ng adobo. Wala na siyang katabi paggising

niya. Bumangon siya at nagsuot ang boxer brief at shorts saka lumabas patungong
kusina.

“G-gising ka na pala, magtitimpla ako ng kape. Gusto mo na rin bang kumain?” tanong
ni Gia na iniiwas ang tingin sa kanya.

“I’ll take a shower first,” sagot niya saka tumuloy sa banyo. Kung bakit nawalan
siya ng sasabihin ay hindi niya alam. Mula nang tumuntong siya sa edad na bente
singko ay napag-aralan niya na ang confidence niya sa mga babae. Women come and go.
Kung mayroon mang magtagal ay inaabot lang ng limang buwan pagkatapos ay nawawala
na ang excitement o ang tinatawag nilang ’spark’. Kay Katlin lang niya naisipang
magseryoso pero nauwi rin sa wala. Ngayon ay isinusuong na naman niya ang sarili sa
isang walang katiyakang commitment.

Hindi niya lubos na kilala si Gia Santillan Thompson. Dinaanan lang din ng mata ang
kapirasong detalye na nakasulat sa resume nito. Sa loob ng isang buwan mahigit na
kasama niya ito sa bahay ay napatunayan naman nito na hindi ito mapagsamantala. She
was far from that. Pero masyado pang maaga para lubusang magtiwala.

Tinapos niya ang pagligo saka lumabas ng banyo at kinuha ang tasa ng kape na
inihanda ni Gia. Nakita niyang may isang platong pinagkainan na nasa lababo na.
Sinadya ni Gia na hindi siya saluhan sa pagkain.

“M-maliligo na ’ko. Iwanan mo na lang sa lababo pagkatapos mong kumain,” wika nito
saka tumuloy sa banyo. Nakita niyang maong na pantalon na naman ang dala nito saka
naalala ang pinamili kagabi na hindi niya naibaba sa kotse. Bumaba siya sa parking
lot at kinuha ang mga paper bags sa kotse. Nang makalabas ito sa banyo ay iniabot
niya ang napili niyang damit na susuotin nito. Agad naman nitong kinuha saka muling
bumalik sa banyo para magpalit ng damit.

Hindi niya mapigilan ang humanga nang lumabas ito suot ang binili nila kahapon.
Isang peach lace overlay pencil cut dress na nag-compliment sa maputi nitong balat.
Pinagmasdan niya ang bawat kilos nito na halatang umiiwas naman sa kanya. Ilang
beses nang may nangyari sa kanila pero ngayon lang yata sila nagkailangan.

“Let’s go,” yaya niya kay Gia nang maayos niya ang sarili at mga gamit. Isang
maliit na pouch bag lang ang dala nito na gamit pa noong sumampa ito sa yate niya.

“Bakit hindi ka bumili nang mas malaking shoulder bag kahapon?”

“H-hindi naman kailangan…”

“I’ve worked with a lot of women. Ang ganyang bag ay dinadala lang kapag pupunta sa
bar para uminom, hindi para pumasok sa opisina.”

“Pwede bang hayaan mo na lang ako sa mga gamit ko? Wala naman akong kailangang
dalhin kung hindi face powder at ’yung cellphone na binigay mo,” katwiran nito.
Hindi na siya nagsalita nang inilihis niyong muli ang tingin sa kanya.

Pagpasok pa lang sa building ng BLFC ay marami na ang bumati kay Gia na nagulat sa
bago nitong pananamit. Mahiyaing ngiti naman ang iginaganti niya sa mga ito.
Pagdating sa elevator ay humiwalay na ito sa kanya nang makita nitong naghihintay
din doon si Joshua.

Tila wala naman nang pakialam ang dalawa sa presensya niya nang mag-usap ang mga
ito. He felt a pang of jealousy. Hanggang makapasok siya sa opisina niya sa
eighteenth floor ay naghihimutok ang dibdib niya.

“Nakabisita ka na ba sa mga branches natin?” tanong ng ama na biglang pumasok sa

silid niya. Nagulat siya nang nakasunod sa ama si Katlin. Mula nang makipaghiwalay
siya sa dating kasintahan ay hindi na niya inalam kung ano ang nangyari dito.
Ngayon niya lang ito muling nakita.

“What is she doing here?”

“She needs a job,” sagot ng ama. “Siya ang kinuha kong sekretarya dahil naka-leave
si Rosa.”

Gusto niyang magalit pero pilit niyang kinalma ang sarili. Hindi niya alam kung
bakit ito ginagawa ng ama at gusto niya itong komprontahin. Pero hindi niya
magagawa kung nandito si Katlin sa harap nila.

“Bukas ako bibisita sa mga branches. May kailangan ba tayong pag-usapan ngayon?”
walang emosyon niyang tanong sa ama.

“Pupunta ako sa Taiwan sa isang araw at aabutin ako ng dalawang linggo. I will be
leaving my job on your table so you could work on it while I’m away.”

“Napakahaba naman yata ng dalawang linggo?”

“It’s a business trip with pleasure.” Tamad na ngumiti ang ama. “Si Katlin ang
tatao sa opisina ko para sumagot sa mga tawag sa telepono.”

“Okay,” tamad niyang sagot. Alam niyang wala siyang panalo kahit pa makipagtalo sa
ama pero gusto pa rin niya itong makausap nang sarilinan. “Sa bahay ako uuwi
mamaya.”

“Sasabihin ko sa katulong na maghanda ng paborito mong pagkain.”

Tumango siya pagkatapos ay itinuon na ang atensyon sa trabaho. Lumabas naman ang
ama at si Katlin sa opisina niya. Bago mag-lunch ay pinuntahan niya ang dalawa
niyang kapatid para magbuga ng himutok sa pagkuha ng Papa nila kay Katlin bilang
sekretarya nito.

“As far as I know, lumapit si Katlin kay Papa dahil gustong makipagbalikan sa ’yo
nung tao,” natatawang wika ni Raji.

“Ano? Sino naman ang maysabi na gusto kong makipagbalikan sa kanya? Ikaw ba kaya
mong makipagbalikan sa babaeng pumatol kay Papa dahil sa pera?”

“Of course not! Pero anong magagawa natin kung gusto ngang makipagbalikan sa ’yo?”

“At pumayag ang Papa?! I can’t believe this,” paghihimutok niya.

“Alam mo namang wala sa bokabularyo ng Papa ang anumang emosyon. If Katlin can do
her job, she’s hired. Ganoon lang kasimple. Don’t take it seriously unless you
still feel something for her.”

Kung pagtingin lang ay wala na siya para kay Katlin. Pero hindi pa rin siya
kumportable na makatrabaho ito lalo na kung ang balak nito ay mapalapit muli sa
kanya.

Sa hapon ay nasa opisina niya si Katlin nang pumasok siya galing sa conference
room.

“What are you doing here?”

“I came here to apologize, Sam…”

“Kung gusto mo lang humingi ng tawad sa pagpatol sa ama ko, hindi mo kailangang
mamasukan dito.”

“Believe me, Samir, lasing lang ako noon. Then youf father told me that you were
not serious in our relationship. Hindi mo nga ako dinadalaw sa bahay o sinasama sa
inyo. Pero nung nalaman ko na nasaktan ka sa pagkakamali ko sa ’yo, I realized that
you did love me.”

Napabuntung-hininga siya dahil hindi niya gustong pag-usapan pa ang nakaraan nila.
“Whatever we had, I’m over it.”

“Kung ganun, pwede naman tayong maging magkaibigan, hindi ba?”

“What for? I only bed women, not befriend them,” sarkastiko niyang sagot. “Kung may
kailangan ka pa’y sa sekretarya ko mo na lang ibilin.”

Umalis naman sa opisina niya si Katlin matapos niyang lantarang itaboy ito. Umupo
siya sa executive chair at napailing. Kailangan niyang umuwi sa bahay ng ama niya
para makausap ito tungkol kay Katlin at sa mga iiwanan nitong trabaho sa kanya.
Tinawagan niya ang driver niya at sinabing ihatid si Gia sa condo habang may mga
trabaho pa siyang kailangang tapusin. Naisip niyang kailangan din niya ng panahon
para analisahin kung ano ang dapat gawin sa babaeng nakatira sa condo niya ngayon.

—---—

“Tama na ’yang kasipagan mo, may bukas pa naman,” wika ni Roda nang puntahan siya
nito sa puwesto niya. Napangiti siya sa kakulitan nito kanina pang umaga. Kahit
paano ay nakalimutan niya sandali ang pag-iisip niya tungkol sa kanila ni Samir.

“Maaga pa naman, marami pa akong matatapos.”

“Sigurado ka bang walang gusto si Sir Sam sa ’yo?” pangungulit nito.

“Wala nga.”

“Hindi ako naniniwala. Sinundo ka pa dito kahapon at nakita ko ’yung tingin niya
kay Joshua na kulang na lang bumagsak ’yan sa sahig sa talim,” ani pa ni Roda.

“May gusto man si Sir Sam kay Gia, wala sa tipo ni sir ang nagseseryoso sa babae.
Kita mo nga ’yung huling girlfriend n’ya di ba tatlong buwan lang nagtagal?”
dugtong naman ni Joshua.

“Oo nga. And speaking of Katlin, nakita ko kaninang kasama ni Sir Benjamin. Hindi
ko lang alam kung bakit. Hindi kaya nagkabalikan ’yung dalawa?” wika ni Roda.
Gustong magsikip ng dibdib niya sa pinag-uusapan ng dalawa pero hindi niya gustong
magpahalata.

“Baka naghahabol kay Sir Sam. Malay mo naman this time magseryoso na si sir kay
Katlin,” wika ni Joshua.

“Bumalik na nga muna kayo sa mga trabaho niyo. Baka masita tayo dahil may thirty
minutes pa.”

Umalis naman si Joshua sa mesa niya, pero si Roda ay naroon pa rin.

“Paalala lang ’to sa ’yo, Gia. Hindi ako magtataka kung mahulog ang loob mo kay Sir
Sam. Pero mag-iingat ka dahil baka masaktan ka lang. At huwag mong isusuko ang
bataan. Kapag nakuha ka na ng isang lalaki nang ganun-ganun lang, mas tiyak na
hindi ka niyan seseryosohin.”

Ngumiti lang siya kay Roda habang tuloy-tuloy sa pagsasalita. Mas pinili niyang
huwag na lang magkomento kaysa ang magsinungaling. Nahihiya siyang aminin na
tatlong araw pa lang silang nagkasama ni Samir ay bumigay na siya.

At kagabi ay muli na naman siyang natangay dala ng kalasingan.

“Alam mo kung paano mo malalaman na hindi ka balak seryosohin ng isang lalaki?

Kapag naibigay mo na ang sarili mo tapos gusto ka na niyang layuan. Sayang ang
ganda mo kung hindi ka magiging wais.”

“Sige po, ate,” nakangiti niyang wika para tumigil na ito sa pagsasalita. Gustuhin
man niyang sundin ang payo nito ay huli na ang lahat. At kung siya ang tatanungin
ay hindi rin siya umaasa ng kahit na ano kay Samir dahil malinaw na natatangay lang
ito sa pagkakalapit nila. Kumbaga, palay ang lumapit sa manok.

Pero sa kaibuturan ng puso niya ay ang pangarap na kahit paano’y may pagtingin si
Samir sa kanya.

“Ma’am Gia,” tawag ng isang lalaking may kataasan din na naka-uniporme ng BLFC.
Naalala niyang ito ang driver na sumundo sa kanila sa Manila Bay noong nanggaling
sila ni Samir sa isla.

“A-ano po ’yun?”

“Ako daw po ang maghahatid sa inyo sa condo sabi ni Sir Sam. Hindi daw po uuwi doon
si sir.”

Nagsikip ang dibdib niya sa kaisipang matapos siyang angkinin ni Samir kagabi ay
basta na lang itong didstansya na tila siya ang kapit na kapit na mapalapit sa
binatang amo. Iniisip ba nito na baka mag-demand siya ng commitment?

Gusto niyang umiyak habang nagliligpit siya ng gamit. Kahapon ay binilhan pa siyang
pilit ng mga damit at sapatos na gusto niyang kiligin dahil sa nakikitang concern
mula kay Samir.

Wala palang kahulugan ang mga ito.

Pagkatapos magligpit ng gamit ay sumunod siya sa driver hanggang sa parking lot. Sa

gate ng condo na lang siya nito ibinaba. Wala siyang ganang magluto dahil kakain
lang din naman siyang mag-isa kaya sa isang fastfood chain sa tapat ng condo na
lang siya kumain ng hapunan.

Pagdating sa loob ng condo ay nahahapo siyang umupo sa sofa. Maganda ang inuuwian
niya pero nakaramdam siya ng kakulangan at pag-iisa. Malaki ang naitulong ni Samir
para iligtas siya kay Mr. Agustin para maging prostitute. Pero hindi siya nito
pananagutan habangbuhay.

Kailangan niya nang akuin ang responsibilidad niya sa sarili.

Chapter 14

Alas nueve nang umuwi si Samir sa bahay ng ama. Nasa living room pa si Benjamin at
ang bunsong kapatid na si Wael. Umupo siya sa sofa habang hawak pa ang susi ng
kotse at telepono.

“Why do you have to hire Katlin, Papa? Are you still seeing each other?” mahinahon
niyang tanong.

“Lumapit siya sa ’kin dahil kailangan daw niyang mag-OJT, so I gave her a job.
Matagal na kaming walang ugnayan ni Katlin. I only showed you what kind of a woman
she is.”
“Bakit kailangang personal na sekretarya pa siya? You could’ve put her in one of
our encoders or sales representative.”

“It was just a three-month OJT thing, Samir. At nariyan pa naman si Rosa na hindi
ko tinanggal. Katlin will only answer calls for me and do some cleaning in my
office, mga trabahong hindi mabigat ang responsibilidad. You will not be seeing her
after her OJT training, not unless you want her again of course.”

“Wala akong balak patulan siya ulit, Papa. Kaya ako tutol sa pagkuha mo sa kanya ay
para tigilan niya na ang pagpunta-punta sa opisina ko.”

“Then why don’t you enjoy her company? You used to be her lover, Samir. Just don’t
make her pregnant.”

“I am not like you,” madiin niyang sagot.

“You are like me in many ways, Samir. Huwag mong ikaila kung ilang babae ang
naikama mo na. Kaya ko inilapit si Katlin sa ’yo para ipaalala na maraming babae
ang mananamantala sa karangyaang taglay mo. I want you to find your woman. Iyong
magbibigay ng tunay na pag-ibig. Then marry and have kids.”

Isang pagak na ngiti ang ibinigay niya sa ama saka umiling. “Di sana’y hindi mo
pinakialaman si Katlin.”

“Kung hindi ko ipinakita ang tunay na kulay ni Katlin, pakakasalan mo ba siya? Can
you imagine yourself spending your lifetime with her?”

Hindi siya nakasagot. Nasaktan siya nang labis nang malaman ang relasyon ng dating
kasintahan sa ama niya. Pero aminin man niya o hindi, ipinagpasalamat niyang nakita
niya ang tunay na kulay ni Katlin bago pa siya makaisip na ituloy sa mas malalim na
relasyon ang mayroon sila.

“Three months was too short to even plan on marrying someone,” katwiran niya. “Nag-
aaral pa siya at nasa getting-to-know stage pa lang kami, Papa.”

“May mga pag-ibig na dumadating sa sandaling panahon lamang, Samir. Sa maniwala ka

man o hindi, hindi ko gustong matulad ka sa akin. I want you to find true love. At
hindi si Katlin iyon.”

Kung bakit pumasok si Gia sa isip niya ay hindi niya alam. Tumayo na ang ama saka
naglakad patungo sa ikalawang palapag ng bahay at tumuloy sa kwarto nito. Naiiling
na lang siyang pumanhik na rin sa sariling silid.

Sa balkonahe siya tumuloy dala ang isang baso ng alak para makatulog. Sa loob ng
mahigit isang buwan ni Gia sa poder niya ay bihira na siyang umuwi dito. He enjoys
her company even when she doesn’t talk that much. Kapag nagtatrabaho siya sa gabi
ay tahimik lang itong nagbabasa ng libro. Ilang beses nang sumagi sa isip niya ang
dalaga sa maghapon kahit nasa gitna siya ng meeting. Hindi niya alam kung saan
patungo ang umuusbong niyang damdamin pero ngayon pa lang ay kinakatakutan niya na.

Yes, he was a coward. And if he can avoid falling in love and get hurt, he will.
Tama na ang isang Katlin sa buhay niya.

—---—

Maaga pa ring gumising si Gia kinabukasan kahit wala si Samir sa condo. Kagabi ay
naubos ang oras niya sa paghahanap ng malilipatan pero bigo siya dahil mahal ang
mangupahan kung solo mo ang apartment. Binigyan siya ni Samir ng limang libo para
sa personal niyang pangangailangan na hindi naman niya nagagalaw pa. Pero hindi
’yun sapat para sa downpayment man lang. Bukod sa pambayad sa upa, kailangan din
niyang bumili ng gamit sa bahay tulad ng gamit sa kusina, kama, at maliit na
electric fan.

Muli siyang napabuntunghininga. Naiintindihan na niya ngayon kung bakit

napakaraming babae ang kailangang kumapit sa patalim para lang mabuhay nang maayos.
At ngayon ay kapit-patalim siya kay Samir kahit pa sa huli ay nalulubog siyang lalo
sa kumunoy. Gusto man niyang iahon ang sarili, kailangan niya nang malaking halaga.

Maaga siyang umalis dahil aabutin siya ng trapik sa daan. Habang binabaybay ng
sinakyang bus ang daan mula Pasay hanggang Makati ay naghahanap siya ng karatula
kahit man lang bedspacer. Sa ngayon ay ’yun pa lang ang kakayanin niya. Isang buwan
naman na siyang nagtatrabaho kay Samir baka pwede na siyang umutang kahit sampung
libo.

Pero bigo siyang makahanap ng malilipatan. Nasa bus siya nang maramdamang nag-
vibrate ang telepono sa bag. Sinagot niya iyon nang makitang si Samir ang
tumatawag.

“Where the hell are you!?” pagalit nitong tanong. Wala pa namang alas otso ng umaga
para magalit ito kung bakit wala pa siya sa opisina.

“Nasa bus pa lang ako. May kinse minutos na lang siguro nasa opisina na ako.”

“Who told you to ride a bus? Nasa condo si Mang Carding para sunduin ka pero wala
ka na daw doon!”

Napipi siya sa kabilang linya dahil sa tinig ni Samir na tila galit. Wala namang
nagsabi sa kanya na susunduin siya ng driver. At kung tatanungin siya ay hindi na
kailangan pang sunduin siya. Kaya niyang mag-commute lalo at naghahanap siya ng
malilipatang bahay.

“Hindi na kailangan, s-sir,” pormal niyang sagot. “Malapit naman na ako sa opisina-
—”

Ibinaba na ni Samir ang tawag bago pa niya matapos ang sasabihin. Napailing na
lamang siya. Kilala niya na si Samir sa pagiging pormal at seryoso, pero bihira
itong magalit. At kung bakit ito nagagalit ay hindi niya alam dahil wala naman
talaga silang usapan na pati pagpasok ay susunduin siya ng driver.

Pagdating sa opisina ay kwentuhan pa rin ang agahan nila ni Roda at Joshua dahil
may sampung minuto pa sila bago magtrabaho. Nabanggit niya ang paghahanap ng
malilipatan kahit bedspacer lang.

“May maliit na apartment sa ’min, three thousand lang buwan-buwan,” suhestyon ni

Joshua. “Pwede na kitang isabay pagpasok at pag-uwi para makamenus ka sa pamasahe.”

“Hmmmp! Gusto mo lang diskartehan si Gia eh! Sa amin ka na lang mag bedspacer, kami
lang naman ng asawa ko sa bahay. May bakanteng silid pa dun. Sayang ang tatlong
libo pandagdag din namin sa gastusin,” wika naman ni Roda. Hindi siya sumagot dahil
hindi niya gustong makaabala sa katrabaho.

“Pinag-iisipan ko pa naman,” sagot niya. “Pero kung lilipat ako gusto ko ’yung solo
ko ’yung apartment. Nahihiya akong makitira kaya nga ako aalis sa condo ni Sir
Sam.”

“Mura na ’yung tatlong libo na sinasabi ko. Kakilala ko naman ’yung may-ari, pwede
ko ipakiusap na isang buwang advance na lang ang bayaran mo. Maganda naman ’yung
lugar at safe,” pagpipilit ni Joshua.

“Sige, kailan ko kaya pwedeng puntahan? I-check ko muna kung okay sa ’kin.”

“Sige, isasabay kita mamaya. Tamang-tama sweldo ngayon, kumain na rin tayo sa
labas.”

“Baka pwede naman akong maging third-wheel?” biro ni Roda. Natawa silang tatlo.

“Hindi ’yun date noh,” natatawa pa niyang wika.

“Para sa ’yo hindi, pero kay Joshua oo,” sagot nman nito sa kanya. “Ang ganda mo pa
naman ngayon. Bagay sa ’yo ang mga bagong fashion style mo. Mas mukha kang may-ari
ng kumpanya kaysa empleyado. Lahat sa ’yo napapalingon kapag pumasok ka na sa
building.”

“Sobra ka naman, Ate Roda,” nakangiti pa niyang wika saka umiling. Lumapit naman si
Roda sa kanya at bumulong.

“Huwag kang padadala sa mga bolerong lalaki dito. Tama ’yung gusto mo na makatapos
ng pag-aaral, hayaan mo munang maglaway sila ngayon sa ganda mo.”

Hindi mapalis ang ngiti niya sa pag-uusap nila ni Roda at Joshua. Sa ilang araw
niya rito sa opisina ay itong dalawa pa lang ang nakakapalagayan niya ng loob. Ang
iba ay nangingilag dahil alam ng mga ito na malapit siya kay Samir. Ang iba naman
ay dala ng inggit o insekyuridad.

Alas tres ng hapon nang magpadala siya ng mensahe kay Samir na huwag na siyang
ihatid ng driver kung sakaling balak na naman nitong ipahatid siya sa condo.
Nabanggit na rin niya sa text na naghahanap siya ng malilipatang apartment para
hindi na siya nakakasagabal kung sakaling kailangan ni Samir ang mapag-isa. Gusto
man niyang magpaalam nang personal ay hindi naman nagparamdam at nagpakita sa kanya
ang binatang amo kaya wala siyang choice kung hindi i-text na lang ito.

—---—

Nasa kalagitnaan ng meeting si Samir sa branch nila sa Quezon City nang makitang
may mensahe sa telepono niya galing kay Gia. Nang mabasa ang nasa mensahe ay gusto
niyang tapusin na ang meeting sa mga empleyado at tawagan ang dalaga. Pilit niyang
kinalma ang sarili at ibinalik ang konsentrasyon sa mga kausap. Sampung minuto ang
lumipas ay tinapos na niya ang meeting sa pagtataka ng lahat ng nasa conference
room.

Pumasok siya sa maliit niyang opisina roon na halos kalahati lang ng sukat ng
opisina niya sa main office. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang maramdaman.
Hindi rin niya alam kung ano ang dapat sabihin. Kung nakapagdesisyon na si Gia na
lumipat ng tirahan, dapat ba niyang pigilan? Sa himig ng mensahe ay buo na ang
desisyon nito. Pero kung bakit ito nagdesisyon nang ganoon agad-agad ay hindi rin
niya masagot.

Isinandal niya ang likod sa leather seat at saka ipinatong ang paa sa mesa.
Naghahanap siya ng kasagutan sa mga gumugulo sa isip niya -— o puso kaya? Kahapon
lang ay desidido siyang iwasan si Gia habang maaga pa. Pero ngayong ito na ang
lumalayo sa kanya ay may bahagi ng pagkatao niya ang gustong tumutol.

Sa huli ay ipinasya niyang sagutin ang mensahe nito. Gusto niyang makasiguro sa
damdamin niya kaya pumayag siya na maghanap ito ng malilipatan. Pero pagkatapos
niyang i-send ang mensahe ay gusto niyang ihagis ang telepono sa dingding.
Nagpasya siyang umalis sa opisina at bumalik sa main office. Naglagi siya doon
hanggang sa antukin siya at magpasyang umuwi muli sa bahay ng ama.

Kung paano niya gustong iwasan muna si Gia habang pinapahupa ang inis ay siya
namang inaadya ng pagkakataon na magkita sila kinaumagahan. Sa parking lot ng
building ay nakita niyang bumaba ng kotse ni Joshua si Gia na ikinasingkit ng mga
mata niya. Hindi siya nakita ni Gia dahil abala ito sa pakikipag-usap sa kasamahan
sa katrabaho. Lalong kumulo ang dugo niya sa kaisipang nakahanap agad ito ng
mababalingan ng atensyon isang gabi lang siyang hindi umuwi.

Damn women!

Hanggang sa makapasok siya sa sariling silid ay mainit ang ulo niya. Hindi niya
gaanong pinansin ang iniabot ng sekretarya na meetings niya ngayong araw. Agad
niyang tinawag ang supervisor ni Gia sa telepono.

“Send Miss Thompson in my office now,” utos niya saka ibinaba kaagad ang telepono.
Tumayo siya sa salaming dingding ng opisina at ipinamulsa ang mga kamay. Makalipas
ang limang minuto ay may kumatok na sa pinto ng opisina niya.

“G-gusto mo raw akong makausap?” wika ni Gia na tila awit sa pandinig niya. Nag-
alis siya ng bara sa lalamunan bago lumingon sa kinaroroonan ng dalaga. Muli siyang
humanga sa ganda nito na nagpawala sandali sa sasabihin niya.

“S-sir…”

“S-sit down,” utos niya saka iginiya ang upuan sa harap ng mesa niya. Mas lalo
siyang napipipi nang makalapit ito at maamoy ang cologne na tiyak niyang binili
lang sa isang convenience store. How can she make such cheap perfume subtle and
intoxicating? Na para bang gusto niyang ibaon ang ulo sa leeg nito at namnamin ng
ilong ang pabango nito. Ipinilig niya ang ulo sa naiisip at pinilit puksain ang
anumang damdamin.

“Bakit mo naisip na lumipat ng tirahan? Hindi ka ba komportable sa condo?”

“Hindi naman sa ganun. Naisip ko lang kasi.. baka naaabala ko ang privacy mo…”

“Ngayon mo naisip ’yan samantalang ikaw ang magsumiksik sa akin noong isla tayo?”

“Iba noon at iba naman ngayon…” paliwanag nito.

“Noon ay ako lang ang nakita mo. Ngayon ay may Josua na, ganoon ba?”

“Tumulong lang si Joshua na makahanap ako ng malilipatan.”

“Which leads to the reason why you’re here. Alam kong wala kang kontrata sa
paglilinis at pagmi-maintain ng condo ko, pero nagkasundo tayo na titira ka doon
kapalit ng paglilinis at pagbabantay sa mga gamit ko doon.”

“Pero --—”

“Kapag nagpilit kang umalis sa condo ko, mapipilitan akong tanggalin ka kahit dito
sa opisina. Tinutulungan kita dahil ang sabi mo’y gusto mong makatapos ng college.
And as far as I know, pananagutan kita dahil nasa poder kita.”

“Naisip ko lang… hindi habangbuhay ay nakaasa ako sa ’yo… Hindi mo naman ako dapat
pananagutan…”

“Still no, Gia. Ililipat rin kita ng ibang department oras na makabisado mo na ang
trabaho dito sa kumpanya.”

Hindi na nagsalita si Gia na iniiwas ang tingin sa kanya kaya nagawa niyang titigan
ang mukha nito.

“M-may sasabihin ka pa ba?” alanganin nitong tanong. Marahan siyang umiling kaya
tumayo na si Gia para lumabas ng silid.

“Uuwi ako sa condo mamaya,” pahabol niya bago nito mabuksan ang pinto. “Pero huwag
ka nang magluto dahil sa labas tayo kakain.”

Chapter 15

“Bakit ka daw ipinatawag?” curious na tanong naman ng supervisor ni Gia nang

makabalik siya sa fifth floor.

“Tungkol lang po sa trabaho,” tipid niyang sagot. “Baka daw ilipat ako sa ibang
department kapag nasanay na ako sa trabaho ko.”

“Ahh… okay,” wika naman ng supervisor.

Kahit si Roda at Joshua ay tinanong siya kung bakit pinatawag siya sa opisina ni
Samir. Sinabi niyang hindi pa siya pinayagan umalis dahil wala pang nahahanap na
katulong ang binatang amo.

“Baka naman sadyang ayaw kang paalisin? Hindi ako magtataka kung matipuhan ka ni
Sir Sam,” bulong ni Roda.

“Malayong mangyari ’yun,” tanggi naman niya. “Nasanay lang siyang may tagalinis at
tagaluto sa condo niya. ’Tsaka baka akala niya tatakas na ’ko sa utang ko sa mga
damit na pinamili niya.”

“Kung ako sa ’yo, lilipat pa rin talaga ako. Kapag sumahod ka bayaran mo agad mga
utang mo kay Sir Sam para malaya kang makapagdesisyon kung sa’n mo gusto.”

Dahil wala siyang choice kung hindi manatili kay Samir, kailangan niyang i-cancel
ang reservation na ibinigay niya sa landlady na kausap nila ni Joshua kahapon.
Nanghihinayang sana siya dahil marami na siyang plano para sa pagsisimula niya.
Hindi na rin niya kailangang pagtiisan ang presensya ni Samir na nagpapagulo sa
pag-iisip niya.

Nag-message si Samir sa kanya na hintayin s’ya hanggang alas sais dahil nasa
meeting pa ito. Habang hinihintay ay nag-stay din si Joshua sa table niya at
nakipagkwentuhan.

“Umuwi ka na, okay lang ako dito,” pilit niya kay Joshua para pauwiin ito.

“Gusto pa kitang makasama. Ayaw mo naman kasing mag-snack sa labas,” hirit naman
nito. Suhestyon ni Joshua na sa labas ng building na lang sila maghintay pero
tumanggi siya.

“Maghapon na nga tayong magkasama. At saka kailangan mong magtipid. Hindi biro ang
magpaaral ng mga kapatid.”
Kahapon ay dinala siya ni Joshua sa bahay nito at ipinakilala sa pamilya bilang
bagong ka-opisina. Mabait naman ang pamilya nito. May dalawa pa itong kapatid na
pinag-aaral at ang sasakyang gamit ng kaibigan ngayon ay sasakyan ng pinsan nito na
may kaya sa buhay. Nasa abroad daw ang pinsan niyang iyon kaya sa kanya muna
ipinagamit kaysa mabulok lang.

“Hindi ko gustong itanong sa ’yo to ngayon kasi masyado pa namang maaga. Pero okay
lang ba kung… manligaw ako sa ’yo?” alanganin nitong tanong.

“Ano ka ba! Magkaibigan tayo noh,” pabiro niyang sabi. Hindi niya ito gustong
bigyan ng tyansa si Joshua dahil bukod sa hindi niya priority ang pakikipagrelasyon
sa ngayon, may bahagi sa puso niya ang nakalaan kay Samir hindi man niya maamin.

“Maganda nga ’yun, magkaibigan na tayo kaya may pundasyon na tayo.”

“Hindi ko priority ang pagkakaroon ng boyfriend sa ngayon, alam mo naman ang

problema ko sa buhay,” wika niya. Pahapyaw niyang ikinuwento ang buhay niya sa
probinsya at mga pangarap niya pero hindi niya isinama ang parteng ibinenta siya ng
tiyuhin hanggang sa mapadpad siya sa yate ni Samir.

“E di sige, maghihintay ako kung kailan ka ready. Bata pa naman tayo.”

“Hay naku, kung ako sa ’yo maghahanap ako ng ibang liligawan. Napakaraming
kadalagahan dito na nagpapapansin sa ’yo.”

“Hindi ko naman mapipilit kung iba ang gustuhin ng puso ko, ’di ba?”

“Sabi mo lang ’yan. Magbabago pa ang isip mo. Basta ako hanggang kaibigan lang ang
kaya kong ibigay. Ayoko pang isipin ang mga bagay na ’yan sa ngayon.”

“Okay, fine… hindi mo lang masabing basted ako eh.”

Bahagya siyang natawa sa katotohanang hindi niya mabigkas sa ka-opisina. Sanay na

siyang mambasted dahil sa Quezon pa lang ay hindi na mabilang ang nanligaw sa kanya
na hindi niya binigyan ng pag-asa. “Hay naku, Josh… Basta nagpapasalamat ako kasi
hindi kayo nagdalawang isip ni Ate Roda na tulungan ako sa mga gawain dito sa
office.”

“No problem. Lagi kaming nandito para sa ’yo,” sagot naman ni Joshua na laging
nakangiti.

“Let’s go, Gia,” wika naman ng baritonong boses na hindi nila namalayang nasa likod
niya dahil pareho silang nakaharap ni Joshua sa computer. Nagmadali naman siyang
nagpaalam sa kaibigan saka lakad-takbo na hinabol si Samir hanggang sa parking lot
ng BLFC.

“Gusto palang manligaw ng lalaking ’yun sa ’yo?” nakakunot ang noo na tanong ni
Samir nang makasakay sila sa kotse. Kung narinig nito ang pag-uusap nila, marahil
ay matagal na itong nakatayo doon bago nagsalita kanina.

“Hindi ko naman tinanggap. Marami pa akong bagay na mas kailangang pagtuunan.”

“Tulad ng?”

“Ng trabaho, ng pag-aaral…”

“Good.” Ngumiti ito saka lumapit sa kanya na akala niya’y hahalikan siya. Inayos
pala nito ang seatbelt niya at bahagya niyang nahigit ang hininga nang dumaan ang
kamay nito sa baywang niya. Gusto niyang mainis dahil sa nakakalokong ngiti nito
samantalang pormal pa siya nitong kinausap kanina sa opisina nito.

“Saan mo gustong maghapunan?” tanong nito bago paandarin ang sasakyan.

“Ikaw na’ng bahala basta sa walang alak.”

Isang mahinang halakhak ang ibinigay ni Samir. Nabigla din siya sa sinabi dahil
ipinaalala lang niya ang nangyari dalawang gabi na ang nakararaan. Iniiwas niya ang
tingin kay Samir.

Bakit parang ang saya nito ngayon?

Sa isang fine-dining restaurant sila kumain at nakapagtataka na hawak siya nito sa

baywang habang naglalakad. Gusto niyang ilayo ang sarili pero lumalapit din ito.

“Try this one,” wika nito saka humiwa ng parte ng manok at sinubo sa kanya. Gusto
niyang itanong kung bakit biglang nagbago ang ihip ng hangin.

Pagkatapos kumain ay nag-take out pa ito sa isang fastfood chain ng burger at

pizza. Pagdating sa condo ay ipinatong nito ang mga pinamiling pagkain sa mesa.

“Wala ka yatang tirang pagkain kagabi?” pansin nito nang buksan nito ang ref at
wala itong nakitang pagkain. Kalimitan na ay may iinitin siyang ulam na nakalagay
sa plastic food container.

“Dalawang gabi na akong hindi nakakapagluto.”

“Saan ka kumakain?”

“Nung isang gabi d’yan lang sa kainan sa ibaba. Kagabi nag-invite si Joshua sa
kanila pagkatapos naming tingnan ’yung dapat na lilipatan ko.”

Lumapit si Samir sa kanya at tumapat sa harap niya. “Sabihin mo nga sa ’kin ang
totoo. Bakit bigla-bigla mong naisipang maghanap ng malilipatan? Hindi mo na ba
gusto dito?”

“H-hindi naman sa ganun. Hindi ka kasi umuwi dito nung isang gabi… Baka
nakakasagabal na ’ko…” alanganin niyang sagot.

“I’m sorry, hindi naman ’yun ang dahilan. Kailangan ko lang makausap si Papa kaya
kailangan kong umuwi sa ’min.”

“Dalawang gabi?”

Sandali itong natigilan saka sandaling yumuko. Nang muli siya nitong tiningnan ay
puno ng insekyuridad ang mukha nito.

“Bakit mo binasted si Joshua?” tanong nito habang nakatukod ang dalawang siko sa
sandalan ng upuan sa komedor. Nakatayo siya katabi nito habang inaayos niya ang
pagkain sa mesa.

“Sa gulo ng buhay ko ngayon, hindi ko kailangan ng dagdag na iisipin.”

“Paano naging magulo ang buhay mo? May natitirhan ka na, may trabaho ka na.
Nakaplano na pati ang pagpasok mo sa susunod na semester. What else do you need?”

Napabuntunghininga siya bago sumagot. “Gusto kong magkaron ng trabaho at makapag-

aral dahil gusto kong iahon ang buhay namin ng nanay ko sa hirap. Gusto ko ring
makapunta sa Amerika kung may pagkakataon dahil gusto kong malaman kung ano ang
nangyari sa tatay ko. Sa ngayon, ang nagagawa ko pa lang ay magkaroon ng trabaho.
Malayo pa ang lalakbayin ko.”

“Hindi mo ba gustong magkaroon ng bahay? Kotse? Makarating sa iba’t ibang bansa?”

“Gusto mong malaman kung materialistic akong tao,” pag-aanalisa niya.

“No. I want to give you those. I want to buy you a house, a car you can drive
anytime you want…”

“Pagkatapos ay ano? Ano ang kapalit ng lahat ng iyon?”

“Just… just be my girl…” halos pabulong nitong wika. Gusto niyang matawa sa sinabi
nito. Alam niyang hindi ito sigurado sa mga sinasabi. At ibibigay sa kanya ang
lahat ng materyal na bagay kapalit ng sandaling nariyan siya kapag kailangan siya
nito. Kaya hindi ito pumayag na lumipat siya ng apartment dahil may iba itong
gustong i-offer sa kanya.

“Bakit kailangan mo pa akong bigyan ng materyal na bagay? Nakuha mo nga ako nang
wala ka namang ipinangako,” lakas-loob niyang sabi. Ngayon ay matapang niya nang
haharapin si Samir dahil kailangan niyang patatagin ang sarili.

“I want to make it official,” sagot nito.

“Official what? Like boyfriend and girlfriend?”

“Something like that…”

“But not exactly like that…” pagtatama niya.

“I like you… kung papayag ka’y subukan natin?” walang kasiguraduhan pa rin nitong
wika. Gusto niyang tumawa ng malakas at umiyak pagkatapos.

“Gusto mong subukan kung hanggang kailan ka magsasawa sa akin? Pagkatapos saan
naman ako pupulutin?” nakangiti niyang wika pero mas lungkot ang nararamdaman niya.
“At dahil bibigyan mo ako ng bahay at kotse, wala akong dapat na i-demand sa ’yo
kapag naisip mong gusto mo nang tapusin.”

“It’s not like that…”

“Papayag ako,” mabilis niyang wika. Mabilis ding napatitig si Samir sa kanya. “Sabi
mo nga we can try… pero may kundisyon…”

“A-anong kundisyon?”

“Walang makakaalam sa relasyon natin at wala ka ring ibibigay na kahit ano sa

akin…” mahina niyang sagot.

“Payag ako sa una mong kundisyon. Pag-uusapan tayo sa opisina kapag nalaman nilang
may relasyon tayo. Pero mahirap ang pangalawa, babe. I want to buy you stuff --—”

“Then it’s a no,” tutol niya. Nang akma siyang tatalikod ay mabilis siya nitong
kinabig pabalik.

“You’re crazy do you know that? Likas na sa babae ang nireregaluhan.”

“Hindi ako ganoong babae, Samir. Mahirap lang ako pero hindi ko hinangad kailanman
ang anumang materyal na bagay.” Gusto niyang idagdag na pag-ibig lang ni Samir ay
sapat na sa kanya. Na susuportahan lang siya nito na abutin niya ang mga pangarap
ay masaya na siya. Napupuno ang puso niya ngayon sa kasiyahan, agam-agam at takot.
Pero gusto niyang panghawakan ang katiting na pag-asa na sa huli ay mamahalin siya
ni Samir nang totoo.

“Then it’s official. Let me seal it with a kiss…”

Pumikit siya nang dahan-dahang lumapat ang labi ni Samir sa labi niya para bigyan
siya nang masuyong halik. Ang masuyo ay naging mapaghanap, lumalim, at humihingi ng
tugon. Iniyakap niya ang braso sa katawan nito para tanggapin ang klase ng pag-ibig
na gusto nitong ialay -— pag-ibig na ang basehan nito ay tawag ng laman. Samir
doesn’t love her; he loves someone who can give him pleasure -— something to bed
with. And what they have may take a month, or a quarter… hanggang gusto pa nito ang
katawan niya…

Then he can call it off without question or demand from her. Dahil sa simula pa
lang naman ay sinabi na nito na ’susubukan’ lang naman nila.

“You have misty eyes…” pansin nito sa mata niya nang tumigil sa paghalik. Gusto
niyang maging matapat. Kahit hindi iyon tugunin ng binata ngayon, nais niyang
maging totoo sa sarili.

“I love -—”

“Ssshhh…” Pinutol nito ang sasabihin niya. Hindi nito gustong marinig ang damdamin
niya. Lalo siyang nanlumo sa ikinilos nito.

Hindi sinabi ni Samir na mahal siya nito kaya nito gustong makipagrelasyon. At
ngayon ay hindi rin nito gustong marinig na mahal niya ito. Paano magiging matatag
ang relasyon nila?

Chapter 16

Habang nagluluto ng breakfast si Gia ay bigla na lang yumakap si Samir sa kanya

mula sa likod. Alas singko y media pa lang ng umaga at hindi niya inaasahan na
magigising ito nang maaga lalo na’t halos ala una na ito nakatulog kagabi. Habang
kumakain sila ng pizza ay nag-movie marathon pa sila na nakatulugan na niya.
Naramdaman na lang niyang inilapag siya nito sa kama at doon pinatulog.

“Masyado pang maaga…” bulong nito sa tainga niya.

“Maglilinis pa ’ko sandali ng bahay dahil hindi ako nakapaglinis kahapon,” dahilan
niya.

“Hindi naman marumi. You are my girl now, not my maid.”

“Magpapakatamad na ’ko, ganun ba?” Humiwalay siya kay Samir saka kumuha ng dalawang
tasa sa kitchen cupboard para gumawa ng kape. Umupo si Samir sa silya at
pinagmasdan ang mga kilos niya.

“Hindi ka ba nahirapan sa trabaho mo?” tanong nito nang iabot niya ang natimplang
kape.

“Ano’ng mahirap sa pag-e-encode at pagsagot sa telepono?”

“Eh si Joshua? Pa’no kung kulitin ka ng kulitin?”

“May mas makulit pa ba sa ’yo,” paismid niyang wika. Marahan namang tumawa ang
binata.

“I have meetings the whole day dahil out of the country si Papa. Kapag hindi pa ako
makakabalik ng alas singko, ang driver ang maghahatid sa ’yo dito.”

“Okay…”

“Huwag na huwag kang magpapahatid sa Joshua na ’yun,” pag-uulit nito. Hindi na siya
sumagot dahil hinango niya na ang niluluto saka inihain sa mesa.

“Kumain ka na nga, Joshua ka ng Joshua nananahimik ’yung tao.”

Hinubad niya ang apron saka isinabit sa rack nang paglingon niya ay nasa harap na
si Samir na itinukod ang dalawang kamay sa counter para hindi siya makawala.

“Pwede bang mag-shower muna?” Gumalaw ang adam’s apple nito nang lumunok habang
nagbabaga ang tingin na nakatitig sa kanya.

“S-sige… H-hihintayin na lang kita para sabay tayong kumain…” pautal niyang sagot.

“No. We’ll shower together.” Utos iyon sa pandinig niya na hindi dapat hindian.

“M-mauna ka na, uubusin ko pa ang kape ko…”

“It’s an order, Gia…” paanas nitong wika.

“Kasasabi mo lang na hindi mo ’ko maid para sundin ka sa lahat ng iuutos mo,”
lakas-loob niyang sabi.

“And you are not my maid so you could join me in the shower,” pagtatama nito
kasabay ng pilyong ngiti.

“So, kaya mo ako ginawang girlfriend para may rason kang yayain ako sumama sa ’yo
sa pagligo?” pagkompirma niya. Hindi man aminin ni Samir ay alam niyang ganoon nga
ang ibig nitong sabihin.

“Yes and more…” sagot nito. Kung ano ang ’more’ ay hindi niya tiyak.

Bumaba ang labi nito para magtanim ng mumunting halik sa leeg niya. Nang hindi pa
rin siya sumagot ay masidhi siya nitong hinalikan sa labi habang unti-unting
iginigiya sa shower room. Wala na siyang pagtutol nang hinubad nito ang t-shirt
niyang suot at sinimulang halikan sa dibdib pababa. Sandali nitong nai-set ang
temperatura ng tubig saka binuksan ang shower. Warm water ran through their bodies.
Niyakap niya na ang katotohanan na babae siya ngayon ni Samir. He was devouring
her, touching her and giving unexplainable sensations. Sa bawat halik nito sa
katawan niya ay nagdudulot ng nakaliliyong pakiramdam. She knew that she could
surrender her heart and soul to him. Bawat sandali na magkasama sila ay lumalalim
ang iniuukit nito sa puso niya. Pero bawat pag-angkin ay nagdudulot ng takot.

Takot na isang araw ay magsasawa ito at maghanap naman ng iba.

Habol ang hininga na niyakap niya si Samir matapos ang mainit na sandali sa shower
room. Hindi niya alam na posible ang pagsasanib ng dalawang katawan habang
nakatayo. Lahat ng ito ay bago sa kanya. Wala siyang ibang pinagkatiwalaan ng buhay
niya kung hindi si Samir.
“I-ibaba mo na ko…” utos niya kay Samir habang sapo siya nito at nakasandal sila sa
tiled wall. Kahit ito man ay naghahabol pa din ng hininga.

“You made me lose my control,” nakangiti nitong wika nang matapos magsabon at
magbanlaw.

“Masama ba ’yun o mabuti?” ganti niyang biro na nagsimula nang magbanlaw.

“Both,” sagot naman ni Samir saka muling humalik sa kanya bago lumabas sa banyo.
Minadali na rin niya ang pagbabanlaw dahil baka mainip ito at kumain nang mag-isa.

Tulad ng usapan nila, walang nakakaalam sa relasyong mayroon sila sa loob ng

opisina. Hindi naman sila nagkikita halos dahil nasa fifth floor siya habang nasa
eighteenth floor si Samir.

“Hindi ka ba talaga pwedeng yayain kumain sa labas?” pangungulit ni Joshua isang

hapon. “Daig mo pa ang strict ang parents.”

“Gustuhin ko man na sumama, marami pa akong gagawin sa bahay,” pagdadahilan niya.

Isang linggo na mula nang maging ’unofficial’ sila ni Samir at wala naman silang
naging problema o pagtatalo. Masaya na siya sa kung ano ang mayroon sila ngayon.

“Mag-enjoy ka naman sa buhay, Gia,” payo naman ni Roda. “Napakabata mo pa para

magseryoso sa mga bagay-bagay. Alam mo ba ang mga pamangkin ko laging nasa mall o
kaya sa bar?”

“Baka naman kasi may magulang sila na pwedeng asahan,” katwiran niya. Bagama’t
tinawagan niya na ang nanay niya, sinabi niyang hindi pa siya uuwi dahil may
trabaho na siyang nahanap. Gusto pa rin niyang makatapos ng pag-aaral at
sasamantalahin niya ang pagkakataon na gusto pa siyang tulungan ni Samir.

“O sige, kung hindi pwede ngayon kahit sa Linggo. May day off ka naman siguro?”
ayaw paawat na wika ni Joshua.

“Syempre ipapahinga ko naman ang araw ng Linggo. ’Yun na nga lang ang panahon ko
para makapagbasa-basa ng libro.”

“Wala ba talaga akong pag-asa sa ’yo?” pagsisintir ng ka-opisina. “Palagay ko may

nagmamay-ari na ng puso mo.

Natatawa na lang siya sa pamimilit nito na ligawan siya. Gustuhin man niya na
ibahagi ang buhay-pag-ibig niya, hindi niya gustong pagtawanan ng mga ito na sa
kabila ng mga paalala ng mga kaibigan, tumuloy pa rin siya sa pakikipagrelasyon kay
Samir. At kapag tinapos na ng amo ang relasyon nila, hindi niya gustong makita ng
mga ito ang kabiguan niya. Mas madali ang mag-move on.

Kinabukasan ay muli siyang ipinatawag ni Samir sa opisina nito. Tulad ng dati,

hindi alam ng supervisor niya kung bakit. Siya man ay wala ring ideya.

Kumatok siya nang mahina saka binuksan ang pinto ng opisina nito. Nakaupo si Samir
habang hawak ang telepono at may kausap. Umupo siya sa silyang nasa harap ng mesa
nito at iginala ang mata sa kabuuan ng silid.

Malaki ang opisina ni Samir na may mga book shelves sa kabilang sulok katulad sa
condo nito. Sa corner ay ang wine collection nito at ilang malalaking vase na may
artificial bamboo tree bilang dekorasyon. Salamin ang buong dingding kung saan
tanaw ang siyudad ng Makati.

Tumayo si Samir matapos itong makipag-usap at tumapat sa kanya para sa isang

masuyong halik. Iniurong nito ang isang silya para mas mapalapit sa kanya saka
inabot ang ilang papel na dapat niyang pirmahan.

“I want you to sign these papers, babe.”

“Ano ’to?”

“Magbubukas tayo ng bank account mo.”

“Napag-usapan na natin --—”

“Bahay at kotse ang napag-usapan natin. At isipin mong sahod mo ’yan at para ’yan
sa pag-aaral mo.”

Nakita niya ang cheke na nakapangalan sa kanya na nagkakahalaga ng kalahating

milyon. Ibinalik niya iyon kay Samir.

“Masyadong malaki ’yan. Tatanggapin ko kung ano lang ang pinagtrabahuhan ko.”

“Kung hindi mo ’yan tatanggapin para mo na ring sinabi na wala akong silbi. I have
so much while you lack money to even enroll in an exclusive school. Nasaan naman
ang puso ko nun kung hindi kita matutulungan?”

“Iipunin ko ang sahod ko sa apat na buwan. Kung may kulang sa enrollment saka na
lang ako lalapit sa ’yo.”

“You’re not being wise, babe…”

“Who needs to be wise when you fall in love?” kibit-balikat niyang wika. Hindi
naman pinansin ni Samir ang lantaran niyang pag-amin. “Sampung libo ang sahod ko sa
pag-stay ko sa condo mo bilang katulong tapos labing limang piso naman sa pagpasok
ko dito sa opisina. Sa apat na buwan ay may one hundred thousand na ako.”

Naiiling naman si Samir na ibinalik sa drawer ang ginawang cheke. “Hindi ako
mananalo sa ’yo sa tigas ng ulo mo. Pirmahan mo na lang ’yan dahil sa atm
ipinapasok ng opisina ang sahod ng mga empleyado dito.”

Pinirmahan niya ang apat na pirasong dokumento na ipapasa sa banko para makapag-
open siya ng bank account.

“Sasamahan ka ni Mang Carding para kumuha ng mga identification cards mo. Naipaalam
na kita sa supervisor mo na maglalakad ka ng mga papeles ngayon.”

“Yes, sir,” nakangiti niyang sagot saka tumayo na. Hinabol naman siya ni Samir bago
pa siya makalabas ng pinto.

“Not so fast, babe.” Halos mawalan siya ng panimbang dahil sa pagkabigla nang
hapitin siya ni Samir pabalik. Sa mga bisig niya siya nauwi at marahas na halik ang
ibinigay nito sa kanya.

“Magkasama na tayo buong gabi, Samir,” awat niya sa binata nang maglakbay ang kamay
nito sa dibdib niya.

“And yet I can’t get enough…” pabulong nitong sagot.

Isang marahang katok ang nagpahiwalay sa kanila ni Samir. Isang magandang babae ang
pumasok na nagulat din nang makita siyang nakatayo sa likod ng pinto.

“What do you need?” pormal na tanong ni Samir sa babae na nagpaalis ng tingin nito
sa kanya. Tiyak niyang galit ang ibinabadya ng mga mata ng babae sa kanya.

“Who is she, Sam?” Nakakunot ang noo nito.

“Ako ang nagtatanong sa ’yo, ano ang kailangan mo?”

“Oh, babe… Tumawag ang si Mr. Santos at dapat daw ay may meeting sila ng Papa mo
mamayang hapon. He might’ve forgotten about it. Can we just go instead?” malambing
nitong wika saka sumandal sa mesa ni Samir nang nakaharap nang umupo ang binata sa
silya nito. They were few inches closer.

“Tatawagan ko na lang si Mr. Santos, Katlin, ako na lang ang makikipag-meeting sa

kanya,” sagot nito sa babae. Naningkit ang mga mata niya nang marinig ang pangalan
ng babae. Ito ba ang huling girlfriend ni Samir?

“M-may kailangan pa po ba kayo, s-sir?” tanong niya nang mapansing tila nakalimutan
na ni Samir ang presensya niya.

“You may go now, may pag-uusapan pa kami.” Si Katlin ang sumagot habang nakatingin
lang si Samir. Masama ang loob na lumabas siya ng silid at tumuloy muna sa comfort
room para kalmahin ang sarili. Ano ang gagawin ng ex-girlfriend ni Samir sa opisina
nito?

“Namumula ka?” tanong ni Roda nang makabalik siya sa pwesto niya. Hanggang ngayon
ay nagngingitngit siya sa kaisipang kasama ni Samir ang ex-girlfriend nito. Babe...
Ito rin ang tawag sa kanya ni Samir. Nagsisikip ang dibdib niya sa selos na hindi
niya alam kung may karapatan ba siya para maramdaman ’yun.

“Masama nga ang pakiramdam ko…” sagot niya saka inayos ang gamit. “Lalabas ako para
kumuha ng requirements para sa atm ko. Baka bukas na ako makabalik.”

“Okay, sige. Kami na muna ang bahala ni Joshua sa mga tatawagang kliyente. Ikaw
naman kasing bata ka masyado mong nilalagare ang trabaho. Hinay-hinay naman baka
sumuko ang katawan mo lalo kang hindi makapag-aral.”

“Siguro nga…” mahina niyang sagot. Si Joshua naman ay galing sa labas na kapapasok
lang din.

“Napakataray naman pala ng Katlin na ’yan,” naiinis nitong wika habang hawak ang
ilang folders saka ipinatong sa mesa.

“Yung ex-girlfriend ni Sir Sam? Dito na ba nagtatrabaho ’yun?” tanong ni Roda.

“Sabi sa Marketing Department siya daw ngayon ang sekretarya ni Sir Benjamin. At
ang bali-balita, nagkabalikan daw ang dalawa,” kwento pa ni Joshua.

“Si Sir Sam makikipagbalikan doon? Walang babaeng binalikan ’yang si Sir Sam, pwera
na lang kung seryoso na siya ngayon sa babaeng ’yun.”

“Ano ka ba, hindi mo ba nabalitaan nung naghiwalay ang dalawang ’yan hindi nga raw
nakapasok si Sir Sam nang isang linggo. Hindi ba’t kaya nagpilit na makabili si Sir
ng yate dahil daw na-depress talaga siya kay Katlin?”

“Ay kung ganun nga, malamang nga babalikan ’yan ni Sir Sam kung si Katlin na mismo
ang lumalapit. Hay… may katapat talaga ang bawat tao. Kita mo ang playboy niyan ni
Sir pero umiiyak din pala sa babae.”

Tumayo na si Gia nang matanaw na paparating na ang driver na sasama sa kanya sa

pagkuha ng requirements. Hindi niya na kailangan pang marinig ang iba pang
kwentuhan ng dalawa tungkol kay Katlin at Samir. Tulad ng sinabi ni Samir,
susubukan lang nila. Kung bumalik na si Katlin sa buhay nito, malapit na ang
pagtatapos ng trial and error nila.

Pilit niyang pinaglabanan ang lungkot at sakit na nakulong sa dibdib niya.

Kailangan niyang maging matatag. Gustuhin man niyang lumayo na lang para palayain
si Samir, kailangan niya pang kumapit sa binata dahil wala siyang pera at kapipirma
niya lang ng kontrata sa BLFC.

She needs him for survival.

Chapter 17

“Go back to my father’s office, Katlin. Ako na ang bahalang kumausap kay Mr.
Santos,” wika ni Samir nang makalabas si Gia. Gusto niya itong pigilan ang
girlfriend pero mas mabilis itong umalis na hindi niya nagawang ibuka ang bibig.
Kung siya ang tatanungin ay si Katlin ang paaalisin niya sa opisina niya hindi si
Gia.

“Are you having an affair with that kid?”

“She’s just a year younger than you. She’s my employee,” sagot niya na malayo sa
tanong nito. “What else do you need?”

“May bagong restaurant sa tapat, let’s go out?”

“Marami akong trabaho, Katlin, at may meeting akong pupuntahan.”

“Is she my replacement?” tanong nito na ang tinutukoy ay si Gia. Hindi pa rin ito
umaalis sa pagkakasandal sa mesa niya kaya siya na ang tumayo para dumistansiya sa
dating kasintahan.

“Again, she’s an employee. Pinapirmahan ko lang ang dokumento para sa atm niya.”

“Noong una’y ayaw kong maniwala nang sabihin nila na mahilig ka sa bata. Akala ko’y
nagkataon lang na sa loob ng dalawang taon ay tatlong college student ang
kinalokohan mo.”

“Those women you were talking about were playgirls, Katlin,” pagdidiin niya. “Sa
bar ko nakilala ang mga ’yun.”

“Pero hindi ka pa rin nagbabago.”

“Ano bang gusto mong ipahiwatig? Ikaw ang nagloko gusto ko lang ipaalala sa ’yo.”

“Ang ibig kong sabihin hindi ka perpekto, Samir. Pero okay lang ’yun sa ’kin.
Nagkamali ako, oo. Pero ikaw ang mahal ko. Bakit kapag babae ang nagkamali hindi na
ba pwedeng bigyan ng pagkakataon?”

Napamasahe siya sa batok nang makita ang nagbabadyang luha sa mata ni Katlin. Alam
niyang malaki ang pangangailangan nito sa pera kaya nasilaw ito sa patibong ng Papa
niya. Ilang ulit itong humingi ng tawad sa kanya at nagpahayag na mahal pa siya
nito. Lahat ng pakiusap nito ay bingi siya. Kaya niya binili ang yate ay para ilayo
ang sarili sa Papa niya at kay Katlin.
“Let’s start all over again, babe…” Lumapit si Katlin sa kanya at pinaglandas ang
kamay sa dibdib niya. Bago pa bumaba ang labi nito sa kanya ay lumayo na siya.

“Get out of my office now, Katlin.”

“Maganda ang empleyado mong ’yun. Pero tulad ng ginawa ng ama mo sa ’kin, masisilaw
din siya sa pera.”

“Paano mong natitiyak?” Naningkit ang mga mata niya. Hindi pa tumanggap si Gia ng
pera mula sa kanya kung hindi lang nito kailangan.

“Babae ako, Samir. Lahat ng babae ay madaling maakit sa mayamang lalaki. Hindi na
ako magpapanggap pa na iba ako sa kanila. Siguro sa ngayon magpapakipot pa ’yan.
Hintayin mo lang ng ilang buwan.”

“Get out,” muli niyang utos. Isang mapait na ngiti ang ibinigay ni Katlin bago
lumabas sa opisina niya.

Napansandal siya sa executive chair na tila nahapo sa pag-uusap nila ni Katlin.

Natatakot siya sa kaisipang kapag nalaman ng ama ang relasyon na mayroon sila ni
Gia ay gawin nito ang ginagawa kay Katlin para patunayan na pera na naman ang habol
ng babae sa kanya. Kung siya ang tatanungin ay walang kaso kung ubusin ni Gia ang
laman ng banko niya. He could surrender his wealth to her, he wouldn’t mind. Ang
kinakatakutan niya ay ang mapahamak si Gia sa kamay ng ama. Hindi niya kayang
makita si Gia sa bisig ng ibang lalaki.

Kinuha niya ang telepono at nag-dial. Nasa balintataw niya ang mukha ni Gia na tila
gustong umiyak kanina bago ito lumabas ng silid. Hindi niya alam kung narinig nito
ang balita tungkol sa kanilang dalawa ni Katlin. Hindi niya gustong bigyan ito ng
dahilan para umatras sa relasyon na mayroon sila ngayon.

“Hey, babe… saan na kayo?” tanong niya kay Gia. Nasa himig nito ang lungkot, na
tiyak niyang dahil kay Katlin. He cursed himself silently. Isang linggo pa lang
sila at hindi niya gustong magkaroon na sila ng hindi pagkakaunawaan.

“Kaaalis pa lang namin. Medyo ma-traffic baka gabihin kami,” sagot nito.

“Okay, pupuntahan ko lang ang isang meeting ko sa Manila Penn. Sasabihin ko kay
Mang Carding na ihatid ka doon.”

“M-masama ang pakiramdam ko. Pwede bang umuwi na lang pagkatapos?”

Marahan siyang tumango na tila kaharap niya ang kausap. Katlin ruined Gia’s mood.

“Sige, uuwi na lang ako ng maaga,” wika niya sa halip. Inayos niya ang mga gamit
pagkatapos makipag-usap kay Gia saka lumabas ng silid. Dumaan siya sa sekretarya at
nagbilin.

“Please cancel my appointment at four o’clock. May importante akong lakad.”

“Pero nai-cancel na natin ’yun noong nakaraan, hindi po ba?” paalala ng sekretarya.
Naalala niyang hindi natuloy ang meeting niya sa isang kliyente dahil pinaaga niya
ang pagpunta sa isla. Iyon ang gabi na sumampa si Gia sa yate niya. He smiled at
the thought. They were destined to meet that day.

“Ako na lang ang tatawag,” wika niya sa sekretarya. “Lahat ng importanteng tawag ay
i-forward mo sa ’kin.”
Um-oo naman ang sekretarya sa mga bilin niya. Habang nasa daan ay tinawagan niya si
Mang Carding na ideretso si Gia sa Manila Penn pagkatapos. Wala namang magagawa
kapag inutos niya. Alam niyang mas masama ang loob nito kaysa ang masama ang
pakiramdam.

Alas sais ng gabi nang makarating siya sa Manila Penn. May kausap pa siyang isang
mahalagang kliyente pero isang oras lang naman ’yun o wala pa. Nagpa-reserve siya
ng isang table para sa dinner nila ni Gia. Nasa sasakyan ang binili niyang bulaklak
na isiningit niyang bilhin para sa first weeksary nila. Eksaktong pagkatapos ng
meeting niya ay nag-text ang driver na naroon na rin ito at si Gia. Mabilis ang
lakad na pinuntahan niya anag dalawa sa parking.

“Pwede ka nang umuwi, Mang Carding,” utos niya sa driver. Pagkaalis ng driver ay
hinawakan niya ang kamay ni Gia at dinala sa kotse niya. Iniabot niya ang bulaklak
na ipinagtaka ng kasintahan.

“Ano’ng meron?”

Dala ang bulaklak ay hinila niya ito papasok sa hotel.

“Let’s celebrate,” sagot niya nang iupo niya ito sa naka-reserve na table for two.

“Anong isi-celebrate? Dahil umabot tayo ng isang linggo?” Hindi niya alam kung biro
o may halong pang-uuyam.

“Yes. It’s our weeksary. Tama ba? Hindi ako familiar sa mga ganyan. I think I’m
past that age.”

“Hanggang kailan nga kaya tayo aabutin? Ano ang pinakamatagal mong relasyon? Two
months? Three months?” kung pinilit lang nitong maging kaswal ay hindi niya tiyak.

“You’re listening to rumors, babe…” Dinala niya sa labi ang kopita at ganoon din si
Gia.

“Nalakad na namin ni Mang Carding ang mga IDs ko. Sa HR ko ba ipapasa bukas?”

“No. Give it to me later. Idadaan ko nang personal sa banko bukas ng umaga.”

“Maabala ka pa. Sa HR ko na lang ibibigay para hindi ka na dumaan sa banko.”

“No one tells me what to do, babe. Idadaan ko ’yan sa banko bukas kahit magwelga ka
pa sa harap ng opisina.”

Hindi na ito sumagot sa halip ay dinala sa labi ang kopita. “Huwag kang
magpapakalasing,” nakangiti niyang wika.

“Bakit naman? Ikaw naman ang kasama ko.”

“Bahala ka, ikaw rin…” Isang pilyong ngiti ang pinakawalan niya.

Totoong inubos ni Gia ang laman ng kopita at sa pagkakataong ito ay hindi na nito
itinago ang pagkalasing. Humihirit pa ito ng isa pa pero hindi niya pinagbigyan.

“May alak sa bahay kung gusto mong maglasing,” suhestyon niya. “Let’s go. Sa bahay
na lang tayo uminom.”

Hinila niya na ang kamay nito para hindi na humirit pa. Pagdating sa sasakyan ay
pumikit na ito at sumandal sa upuan. Tinitigan niya ang mukha nito na hindi niya
pinagsasawaang titigan kapag may pagkakataon. Gia was a symbol of simplicity,
beauty and naivety. Kinakatakutan niya na dumating ang araw na lapitan ito ng ama
at kung ano-ano ang ipain para masubukan ang katatagan nito. He needs to protect
her.

Pagdating sa condo ay tulog pa rin si Gia. Isang halik ang ginawa niya para
gumising ito. Nang tumitig ito sa mukha niya ay napangiti siya.

“Don’t stare at me like that, I might ravish you here,” biro niya.

“Do you always ravish your women inside the car?”

Hindi siya nakasagot. Kung ibang babae lang ay kanina pa niya ito naangkin sa kotse
niya. Kay Katlin na lang halimbawa. Katlin was playing demure at first but became
wild after their first sex. Siya ang nakauna dito pero hindi ibig sabihin na wala
itong alam pagdating sa pakikipagtalik. While Gia was totally clueless and
innocent.

“Silence means yes,” wika nitong nadismaya saka akmang bababa pero napigilan niya.

“Are you jealous? Nakaraan na ’yun. Iba na ako ngayon,” sagot niya.

“Paanong iba? Kanina lang ay may babaeng nasa opisina mo.”

“She’s… she’s a part of the past,” pag-amin niya.

“Hindi pa ba tayo aakyat? Gusto ko nang matulog.” Humikab pa ito saka muling
binuksan ang pinto na hindi niya na pinigilan. Matapos i-lock ang kotse ay
magkahawak ang kamay na tinungo nila ang elevator.

Kinabukasan ay nagtungo siya sa banko matapos ihatid si Gia sa opisina. Dala ang
mga requirements at mga pinirmahan nitong mga dokumento ay nagawan ito ng bank
account na nilamanan niya ng isang milyon. Hindi iyon alam ni Gia at alam niyang
tututol na naman ito. Kung siya ang tatanungin ay bibilhan pa niya ito ng bahay at
lupa.

Naging abala naman siya maghapon dahil sa kabi-kabilang meeting na hindi niya
nadaluhan kahapon. Hindi na siya muling ginambala ni Katlin na ikinaluwag ng dibdib
niya. Pero nang bumalik sa opisina niya ang ama ay dumating na ang kinakatakutan
niya.

“Ano ’tong nabalitaan kong may kinalolokohan ka na namang babae?” tanong nito nang
pumasok sa opisina niya.

“I’m thirty two years old, Papa! Why can’t I date any woman I find attractive? Pera
ko naman ang ginagastos ko!”

“Why are you so defensive? Tinatanong lang kita.”

“Hindi ko na papayagang gawin niyo ulit sa iba ang ginawa niyo kay Katlin. I can
handle my own problems. Hindi ko kailangan ng panghihimasok niyo.”

“Bakit hindi mo siya dalhin sa bahay para makilala niya ako at mga kapatid mo?”
mataktikang wika ng ama.

“That’s the last thing I want to do, Papa. Hinding-hindi ko ilalapit muli ang
girlfriend ko sa inyo.”

“Are you serious about this girl? Kaya ba binigyan mo pa ng isang milyon?”
Napakunot ang noo niya sa sinabi ng ama na wala yatang balak tantanan ang buhay-
pag-ibig niya. Nakalimutan niyang sabihan amg bank manager na huwag magkukwento sa
Papa niya. Ang bank manager ay laging kakwentuhan ng ama dahil naging kaibigan na
rin.

“Oo. Gusto kong ipakita sa inyo na pera man o hindi ang habol sa akin ng babae ay
wala akong pakialam. Kung gagawin niyo ulit sa sinumang babae ko ang ginawa niyo
kay Katlin, wala akong pakialam. We can share one woman, pero hindi na ako
makikipaghiwalay katulad ng ginawa ko kay Katlin.”

“Ibig mong sabihin ay pinagsisisihan mo na inwan mo si Katlin dahil lang sa nasilaw

siya sa perang ibinigay ko?”

Napatitig siya sa ama. No. He never regretted breaking up with Katlin. Pero gusto
lang niyang ipaalam na wala nang makakapigil pa sa relasyon nila ni Gia. Na kung si
Gia ang magkamaling pumatol sa Papa niya ay tatanggapin pa rin niya ang kasintahan.

“You love this woman, don’t you?”

“I… I…”

Does he love her? Ilang beses nang nagpahayag si Gia na mahal siya nito pero hindi
niya sinagot. Hindi pa siya sigurado noon. Sa ngayon ay higit dalawang linggo na
ang relasyon nila at masaya siyang gumigising araw-araw. Ano na nga ba ang damdamin
niya rito?

“I enjoy her company. Wala na ako sa kapasidad na magmahal pa, Papa. Hindi para sa
akin ang salitang ’yan.”

“Huwag kang tumulad sa akin na walang direksyon ang buhay, Samir.” Kung bakit
naging masuyo ang boses ng ama ay hindi niya alam. “Sa maniwala kayo o hindi, kaya
ko inilayo si Katlin sa buhay mo ay para iwasan na matulad ka sa naging pagsasama
namin ng Mama niyo.”

“Paano napunta si Mama sa usapan?” Naningkit ang mga mata niya. Mula nang umalis
ang Mama nila ay hindi na nila ito nakita kaya’t may kulang sa buhay nila na hindi
kayang punan ng pera o anumang materyal na bagay.

“Hindi ko gustong siraan ang Mama niyo. Pero alam ko sa puso ko na hindi niya ako
mahal kahit pa nagpakasal siya sa akin. Kinailangan niya ng pera ko dahil mahirap
lang sila.”

“Oh, c’mon, Papa! Kahit ngayon ay maraming naaakit pa rin sa ’yo. I’m sure Mama was
so in love with you. Pero dahil sa pambababae mo’y lumayo siya hanggang hindi niya
nakaya na makisama pa sa inyo!” malakas ang boses niyang wika. Ngayon lang niya
nailalabas ang saloobin niya sa pagiging babaero ng ama dahilan para masira ang
pamilya nila.

“She was in love with her childhood sweetheart.” Umiling ang ama habang nagbabalik-
tanaw sa nakaraan. “Gwapo ako, mayaman, matalino… Pero iba ang tunay na pag-ibig,
Samir. Sa buong pagsasama namin ng Mama mo ay pilit lahat nang pakikipagtalik ko sa
kanya. She was submissive but only because I was her husband. Pero sa huli ay
nalaman ko na nakikipagkita siyang muli sa lalaking ’yun.”

“Nakikita ko siyang umiiyak kapag may napapabalita kayong kalaguyo, Papa. I was
young then, but not too young to understand what was going on.”

“Dahil nakikipaghiwalay na ako sa kanya,” pag-amin ng ama. “Noong una ay isinubsob

ko lang ang sarili ko sa trabaho para kalimutan na iniputan niya ako sa ulo. Pero
unti-unti na ring nawala ang pag-ibig at respeto ko sa kanya nang sa loob ng ilang
taon na nagsikap ako na maayos ang pagsasama namin ay nagawa pa rin niya akong
lokohin. I was ready to let her go. Pero pa kabila ng pagmamahal niya sa lalaking
’yun ay hindi na rin niya maiwan ang buhay na nakasanayan niya sa akin.”

“Kung ganoon, bakit sa huli ay iniwan ka rin ni Mama?”

“Hindi na siya nakakatanggap pa ng pera mula sa akin. Natapos na rin ang relasyon
niya sa lalaking ’yun matapos kong bantaan na ipapakulong ko silang dalawa kapag
hindi sila tumigil sa pagkikita. And since your mother had no penny in her pocket,
she accepted when I offered her millions just to get her out of our lives.”

“Siya ang ina namin, Papa. Alam mo ba ang idudulot ng paghihiwalay niyong iyon sa
aming tatlo?”

“I know. Pero kung hindi ko siya palalayasin sa bahay ay mas magiging demonyo akong
tao, Samir. Hindi biro ang sakit sa paulit-ulit na panloloko ng ina niyo. Hindi rin
naman maganda na makita niyo mismo sa mga mata niyo na may kasama siyang iba habang
nagsasama pa kami.”

Ngayon lang niya nakitaan ng kahinaan ang ama. Ngayon lang din nila nagawang pag-
usapan ang tunay na dahilan sa paghihiwalay ng mga magulang. At totoong sakit ang
nakikita niya sa mga mata nito ngayon dahil sa bigong pag-ibig. Na kahit ilang
beses na itong nambabae, hindi nito natagpuang muli ang pag-ibig na iyon sa iba.

“Kaya ba lahat ng babae ay sinisilaw mo sa salapi? Akala mo ba’y lahat sila ay

ganoon?”

“Tulad ng sinabi ko, hindi ko gustong matulad kayo sa amin ng Mama niyo. Katlin was
a good woman. Nang ipaimbistigahan ko siya ay magaganda ang feedback ng mga
kakilala niya sa kanya. Pero nalaman ko na minsan na siyang naging escort girl.
Noong una ay sinabi kong baka dahil lang sa matinding pangangailangan. Then I saw
how serious you were with her. Kaya naisipan kong painan siya ng mga materyal na
bagay.”

“And you have proven your point.”

“But she loves you. Katulad siya ng Mama niyo, pagkatapos pumatol sa akin ay ikaw
pa rin ang mahal n’ya. I don’t want you to marry her or anyone like her. Believe
me, Samir, sa una lang masarap ang makasama mo ang taong mahal mo. Pero sa huli ay
hahanapin mo ang katugon sa pagmamahal at katapatan na ibinibigay mo.”

“Wala akong balak makipagrelasyong muli kay Katlin kung ’yun ang ikinatatakot
niyo.”

“Mabuti kung gayun.” Tumayo na ang ama at nagpaalam. “Just to give you an idea,
Katlin wants you back. Kaya ako pumayag na sa opisina ko siya magtrabaho ay para
bantayan ang mga kilos niya. Hindi ko siya gustong mapalapit pang muli sa ’yo.”

Nang makaalis ang ama ay naiwan siyang nangangamba. Ni minsan ay hindi niya nasabi
kay Gia na mahal niya ito. Paano kung mapagod ito na mahalin siya dahil hindi niya
ito nabibigyan ng tugon?

Chapter 18
Kaluluto lang ng hapunan ni Gia nang dumating si Samir. Nasa meeting daw ito kanina
kaya ipinahatid na lang siya nito kay Mang Carding sa condo. Pagkatapos ilapag ang
bag sa sofa ay tumuloy si Samir sa kusina at yumakap sa kanya.

“Amoy isda pa ’ko.” Pilit siyang umiiwas pero hindi siya binitawan ng kasintahan.

“Mabangong isda naman,” biro nito.

“So, ibig mong sabihin kapag amoy bilasa na ’ko hindi mo na ako yayakapin?” Isa rin
iyong biro pero may kahulugan.

“I will never get tired of holding you like this. Ikaw? Magsasawa ka ba sa ’kin?”

“Hindi,” matatag niyang sagot. Sa loob ng mahigit dalawang buwan nilang magkasama
ay nakilala niya na si Samir. Nasiguro na rin niyang mahal niya ito nang totoo.
Gagawin niya ang lahat para maging matagumpay ang pagsasama nila.

“Kahit hindi ako mayaman?”

Itinigil niya ang ginagawa at napatitig siya kay Samir. “Anong ibig mong sabihin na
kahit hindi ka mayaman? May tinanggap ba akong malaking pera sa ’yo para masabi mo
na pera ang habol ko sa ’yo?”

“No.” Mabilis ang pag-iling nito pero may ibinabadya ang mukha nito na hindi niya
mawari. Insekyuridad? Hindi niya tiyak. Ang tulad ni Samir ay puno ng kumpyansa sa
sarili. “Pero nakilala mo akong mayaman.”

“Mahirap din pala ang kalagayan niyo no?” sambit niya. “Pag nagkaroon kayo ng
relasyon lagi niyong pag-iisipan kung mahal ba talaga kayo o pera lang ang habol sa
inyo.”

“I’m sorry.” Umupo si Samir sa hapag-kainan habang tinatapos niya ang pagluluto.
“Hindi ko na pagdududahan ang intensyon mo. Ano ba ’yang niluluto mo?” tanong nito
para ibahin ang usapan.

“Sweet and sour lapu-lapu. Baka kasi nagsasawa ka na sa karne.”

“Hindi ka ba napapagod sa pagluluto? Maghapon ka nang nasa trabaho tapos nagluluto

ka pa at naglilinis dito sa condo.”

“Kung mapapagod ako, wala rin akong kakainin. Swerte ko na nga dahil hindi ako
nagco-commute araw-araw. Nand’yan lang din naman ang supermarket sa tapat. Kayong
mayayaman lagi na lang gustong may katulong.”

“Ang dami mo nang sinabi, inaaalala lang naman kita.”

“Okay lang ako. Sanay naman ako sa hirap.”

“Okay, fine. Pero kailangan mo nang maghanap ng school na mapapasukan. Nakahanap ka

na ba?”

“Naghahanap ako ng malapit lang sana dito at ’yung nagbibigay ng scholarship para
matipid ko pa ’yung naipon ko.”

“Bakit pa? Ipaubaya mo na sa iba ang scholarship na ’yan. I can provide for your
expenses.” Tumayo ito at tinungo ang bag saka may kinuha doon.

“Ano ’yan?”
“Para hindi ka na namomroblema sa pag-aaral mo. I want you to concentrate on your
studies.”

“Isang milyon?!”

“Sa tipid mong ’yan, aabutin ka ng isang taon o higit pa bago maubos ’yan.”
Hinaluan nito ng biro ang sinabi.

“Napag-usapan na natin ’yan, Samir. Hindi ko ’yan tatanggapin.”

“Pwede ka bang maging praktikal paminsan-minsan? Everything I own will also be

yours eventually.”

Hindi niya alam kung ano ang ibig nitong sabihin na mauuwi rin naman sa kanya ang
lahat ng meron ito. Ibig ba nitong sabihin ay magiging mag-asawa sila?

Ni sa hinagap ay hindi niya naisip na may magbibigay sa kanya ng isang milyon.

Hindi na siya mahirap. Kaya na niyang umuwi sa kanila nang walang takot na ibenta
siya ulit sa kung kani-kaninong pulitiko.

“Totoo ba? Sa akin na ’yan?”

“Nakapangalan na ’yan sa ’yo at nand’yan na ’yan isang buwan nang mahigit. Bawiin
ko man ay hindi na papayagan ng banko.”

Yumakap siya kay Samir nang mahigpit saka tumingkayad para halikan ito. Humigpit
naman ang yakap nito sa kanya at mas lumalim ang halik at naging mapusok. Dalawang
araw na itong umuuwi nang halos hatinggabi at nakakatulugan niya na ang paghihintay
dahil sa pagod. Pero hindi siya maaaring magpatangay sa halik nito dahil wala pa
silang hapunan at may nakasalang pa siya sa induction stove.

“Tatapusin ko muna ang pagluluto…” wika niyang habol ang paghinga nang ilayo ang
katawan kay Samir.

“Turn it off, we’ll just order food,” utos nito saka muling bumaba ang halik sa
leeg niya. Lumayo siya nang bahagya pero nakasunod pa rin si Samir.

“Hindi pa ’ko naliligo, amoy pawis pa ’ko…”

“You always smell delightful, babe…

“Hindi mo na ’ko kailangang bolahin, Samir. Maaga ka yata ngayon?”

“Hindi ko gustong datnan kang tulog na naman. Naaawa lang akong gisingin ka dahil
alam kong pagod ka.”

“Hindi ako pagod. Sanay ako sa maraming trabaho.”

“Pero gusto ko na nagpapahinga ka lang. Kumuha na kaya tayo ng tagalinis sa araw?”

“Ano ka ba naman, okay lang ako.” Pinisil niya ang pisngi ni Samir at nagsimula
nang maghain sa mesa ng hapunan.

“Palaging masarap ang niluluto mo. You can be an ideal wife, do you know that?”

“Syempre ayoko namang mapahiya sa ’yo. Sa dami ng nagawa mong kabutihan sa akin,
kulang pa ’to para maibalik kong lahat ’yun.”
“Who’s counting? Hindi mo ’ko kailangang pagsilbihan.”

“Pero gusto ko. Masaya ako sa ginagawa ko,” pilit pa rin niya. “

“Okay, fine. Hindi ako mananalo sa bagay na ’yan.”

Pagkatapos kumain ay naglagi si Samir sa sofa habang naglilinis siya sa kusina.

Pagkatapos sa mga gawain ay tumuloy siya sa banyo at naligo.

“Malalim yata ang iniisip mo?” tanong niya kay Samir nang tumabi siya sa binata.
Nakatutok ang mata nito sa tv pero tila blanko ang isip nito.

“What if… we’ll get married soon. Kahit tayong dalawa lang. Nasa edad ka naman na
para magdesisyon para sa sarili mo.”

“Ha? Parte pa ba ’yan ng sinabi na ’subukan natin’?” tanong niya.

“Ayaw mo ba?”

“Parang ang bilis naman. At saka hindi ba magtatapos pa ako ng pag-aaral?”

“Pwede ka namang mag-aral kahit kasal na tayo.”

“Seryoso ka ba?” tanong niya ulit. “Dalawang buwan pa lang tayo halos. Magkasama
naman tayo araw-araw, bakit ka nagmamadali?”

“Okay, never mind. Kalimutan mo nang tinanong kita.”

“Samir…”

“I understand,” wika naman nito na kinabig siya at hinalikan sa punongtainga saka

pinaglandas ang kamay sa dibdib niya. Gusto niyang iparamdam dito kung gaano niya
ito kamahal at kung gaano siya kasaya ngayon. Pinag-iisipan niya kung tatanggapin
ba niya ang kasal na iminumungkahi nito.

Pero anuman ang gusto niyang sabihin ay nakulong na lang sa lalamunan niya dahil sa
mga halik ni Samir. Buong puso niyang tinanggap ang bawat ibinibigay nitong
sensasyon. Alam niyang mali na ipagkatiwala ang buhay niya sa binata, pero
pinanghahawakan niya ang mga pangako nito na tutuparin nito ang mga pangarap niya.

Kinabukasan ay nagulat siya nang ipatawag siya ni Mr. Burman, ayon sa supervisor.
Hindi si Samir ang ibig nitong sabihin kung hindi ang ama nito na si Benjamin.
Abot-abot ang kaba niya sa maaaring dahilan nang pagpapatawag na iyon sa kanya.
Hindi rin niya alam kung ano ang dapat isagot.

Nasa eighteenth floor din ang opisina nito pero hindi siya makadaan kay Samir dahil
kasama niyang naglalakad ang isang staff ni Sir Benjamin. Bagama’t nasa parehong
palapag ay malayo ang opisina ni Benjamin at Samir.

“Nandito na ho si Miss Thompson, sir,” wika ng empleyado. Pinanlalamigan siya ng

mga kamay nang pumasok sa opisina na halos kasinlaki rin ng opisina ni Samir.

“G-good afternoon, sir…” bati niya sa ama ng kasintahan.

“Sit down, Miss Thompson,” utos nito kaya’t umupo siya sa silya. Nakatayo lang ito
na naghahanap pa ng sasabihin sa kanya. Sandali siyang tumitig sa matanda habang
naghihintay sa anumang sasabihin nito.

Sa tantya niya ay nasa sisenta anyos na ang lalaking kaharap. Matikas pa rin dala
ng yaman at posisyon na mayroon ito. Hindi nagbabanggit si Samir nang anuman
tungkol sa pamilya nito at nahihiya rin siyang magtanong.

“What is your relarionship with my son?”

Napukaw ang paglalakbay ng isip nang magsalita ang matandang Burman. Nawalan din
siya ng isasagot dahil hindi niya alam kung dapat ba niyang sabihin ang totoo.
Inisip na lang niya na wala siyang dapat ikahiya dahil wala naman siyang ginagawang
masama.

“N-nagtatrabaho po ako bilang katulong sa condo niya at empleyado din ako dito para
makaipon. Gusto ko ho kasing makatapos ng pag-aaral.”

“Alam ko na empleyado ka dito. Ang tinatanong ko ay ang relasyon mo sa anak ko. Are
you his girlfriend?”

“Y-yes ho…” mahina niyang sagot. Tumitig naman sa kanya ang matanda.

“Ilang taon ka na?”

“Mag-twenty one na ho…”

“And do you like my son?”

“Mahal ko ho siya…”

“Ano ang alam mo sa pagmamahal, Miss Thompson? Ni hindi ka pa naka-graduate ng

college?”

“May edad ho ba dapat at sapat na edukasyon ba para masabi mo na mahal mo ang isang
tao?”

“Okay, you are young, inexperience, naive… Gusto kong layuan mo ang anak ko.”

“H-ho? Hindi ko ho gagawin ’yan,” mahina pero may diin niyang sabi.

“Bibigyan kita ng sampung milyon kapalit ng paglayo mo kay Samir.”

Naningkit ang mga mata niya sa itinatakbo ng pag-uusap nila ni Benjamin Burman.
Nawala ang paggalang niya at umahon ang galit niya sa pagiging matapobre nito.

“Hindi ako pumatol sa anak niyo dahil sa yaman niya, Mr. Burman. Aaminin ko,
kinailangan ko siya para maka-survive dito sa Maynila. Pero kung lalayo ako sa anak
niyo, ’yun ay dahil hindi niya ako mahal, hindi dahil sa binayaran niyo ako. May
iba pa ba kayong sasabihin?” Tumayo siya at akmang aalis nang magsalita ito na
ikinalingon niya.

“Nakasanla sa akin ang lupang kinatitirikan ng bahay niyo. Alam ko rin na tumakas
ka sa inyo dahil ipinagbili ka ng tiyuhin mo kay Mr. Agustin.”

Sandali siyang natigilan at muling bumalik sa harap ni Benjamin Burman pero

nanatili siyang nakatayo para ipakita na hindi siya nasisindak dito.

“Hindi ko ikakaila ang bahaging ’yan ng buhay ko. Kung ipinaimbestigahan mo ’ko,
siguro’y alam mo na rin na katulong ako ni Samir bago ako inalok na pumasok dito sa
opisina.”

“Kaya nga inaalok kita ng sampung milyon, Miss Thompson. Hindi mo na kailangang
pumasok bilang katulong, makakapag-aral kang muli, at ibabalik ko pa sa ’yo ang
lupang malapit nang mailit ng banko.”

“Hindi ako mukhang pera katulad nang inaakala niyo --—”

“Pero tumanggap ka ng isang milyon galing sa anak ko. Huwag mong ikaila na hindi mo
hinangad na maging mayaman.” Tumaas ang isang kilay nito na lalo niyang ikinainis.

“Yun ba ang ipinuputok ng butse niyo kaya gusto niyo akong lumayo kay Samir? Mas
lalong tumibay ang kagustuhan ko na ayusin ang pagsasama namin, Mr. Burman, para
lang patunayan sa ’yo na mali ka ng iniisip. At kung ’yung isang milyon lang ang
issue nating dalawa, ibabalik ko ’yun sa ’yo bukas na bukas din.”

“Ganyan katigas ang ulo mo?”

“Ganyan ko kamahal ang anak niyo,” pagtatama niya. “At sa katunayan, inalok niya na
ako ng kasal na tinanggihan ko lang dahil gusto ko muna sanang makatapos ng pag-
aaral. Siguro’y panahon na para tanggapin ko ’yun.”

Ang matandang Burman naman ang natigilan saka kumunot ang noo. “Inalok ka niya ng
kasal?”

Marahan siyang tumango.

“Gaano ka kamahal ng anak ko?”

Nagkibit balikat siya. “Mahirap sagutin ang tanong niyo dahil ang sakop ko lang ay
ang damdamin ko. Pero pinanghahawakan ko ang pangako ko na mamahalin ko s’ya at
mananatili hangga’t kailangan niya ako. Hindi mo kami mapaghihiwalay, Mr. Burman.”

“Then marry my son. But with two conditions.”

Napailing siya. “Hindi mo dapat binibigyan ng kundisyon ang pagsasama namin. Kaming
dalawa lang dapat ng involve sa relasyon namin.”

“Kaya kitang siraan sa anak ko, Miss Thompson. He may be in love with you, but he
doesn’t trust you. Nasira na ang tiwala niya sa mga babae. Alam kong hindi lingid
sa kaalaman mo ang tungkol kay Katlin. Alam mo ba kung bakit sila naghiwalay?”

Marahan siyang umiling. Hinayaan niyang patuloy na magsalita ang matanda.

“Katlin was once like you; estudyante na iginagapang ang sarili sa pag-aaral,
konserbatibong manamit… Tumagal ang relasyon nila ng ilang buwan. Nang madalas na
siyang isama ni Samir sa bahay ay nagduda na ako dahil gusto nito na ikasal na sila
kahit sandali pa lamang silang nagkakilala. Nang ipaimbestigahan ko ay malapit na
silang palayasin sa inuupahang bahay. Then I offered her five hundred thousand to
join me in bed just for one night, of course dapat ay lingid iyon sa kaalaman ni
Samir.”

“P-pumayag siya?” Hindi mapaniwalaan niyang tanong. Mabilis na tumango si Benjamin.

“Noong una’y wala akong balak na totohanin iyon. Gusto ko lang ay painan siya. Pero
naging mapusok siya at hindi rin ako nakatanggi sa tukso. Kahit paano ay
nakonsensya ako kaya’t patuloy ang pagkikita namin para bigyan siya ng pera kapalit
ng perang kailangan niya sa pamilya niya. Noon ay hindi nagbibigay ng pera si Samir
sa babae niya. Ngayon lang siya nagbigay at isang milyon pa.”

“Dinurog niyo ang puso ng anak niyo?”

“In a way, yes. At kung mayroon man akong pagsisisihan, iyon ay ang nasaktan ko
siya at nagkaroon kami ng distansyang dalawa.”

“Masyadong makasarili ang ginawa niyong iyon, Mr. Burman. Ginamit niyo ang
sitwasyon ni Katlin para ilayo sa anak niyo. Bakit hindi tinulungan ni Samir ang
nobya niya kung may maitutulong naman siya? Sana’y naiiwas niyo ang anak niyo sa
sakit sa pagkabigo ng pag-ibig niya kay Katlin,” katwiran niya. Kung nagkataon na
hindi inakit ni Benjamin si Katlin, wala s’ya ngayon sa buhay ni Samir.

“Naisip ko rin ’yun. Pero naisip ko rin na mabuti na’ng nailayo ko ang anak ko sa
isang katulad ni Katlin.”

“Naipit lang siya sa sitwasyong kinalalagyan niya…”

“Would you do that if you were Katlin? Papatol ka ba sa akin kapalit ng kalahating
milyon?”

Mabilis siyang napailing. “Siguro’y alam niyo ring hindi ko gagawin kaya’t hindi
iyon ang ginawa niyong pain para paghiwalayin kami ng anak niyo, hindi ba?”
matapang niyang wika.

“You’re right. Ano ang gusto mong kapalit layuan mo lang ang anak ko?”

“Hindi ko ho siya lalayuan kahit ano pa’ng gawin niyo. Hindi ko na dadagdagan ang
distansyang nakapagitan sa inyong dalawa ni Samir kaya’t mananatili sa ating dalawa
ang pag-uusap nating ito. Hindi ko alam kung bakit kailangan niyo itong gawin sa
mga babaeng nauugnay sa kanya. Pero payo ko lang ho, huwag niyong panghimasukan ang
buhay ng anak niyo. Hayaan mo siyang masaktan, mabigo, at matuto sa mga pagkakamali
niya.”

“Hindi mo alam ang sinasabi mo.”

“Have a good day, Mr. Burman.”

Hindi na niya hinintay pa na magsalita ito. Tuloy-tuloy siyang lumabas sa opisina

nito na nanginginig ang mga tuhod. Gusto niyang umiyak pero wala namang dahilan
para umiyak — sa ngayon. Natitiyak niyang hindi titigil si Benjamin Burman na
pahirapan siya hangga’t hindi siya lumalayo kay Samir.

Pero hindi niya susukuan si Samir kahit ano ang mangyari.

Chapter 19

Hanggang sa makabalik siya sa puwesto niya ay hindi pa rin mapakali si Gia. Hindi
niya alam ang dapat niyang maramdaman. Pilit niyang binabalikan ang pag-uusap nila
ng ama ni Samir, ang tungkol kay Katlin, at kung ano ang kahahatungan niya sa
pagtanggi na layuan ang kasintahan.

Naalala niyang pumayag si Benjamin Burman na ikasal siya kay Samir pero hindi niya
napakinggan ang mga kundisyon nito. Ipinikit niya ang mga mata at pinilit kalmahin
ang sarili.

Kinuha niya ang telepono pagkatapos. Tinawagan niya ang nanay niya at kinompirma
kung totoo na nakasangla ang lupa nila.
“Malapit na kaming paalisin, anak,” sagot ng nanay niya.

“Bakit hindi ko ho ito alam?”

“Ang Uncle mo ang kausap ng abogado. Kailan ko lang din nalaman…”

“Naisangla ang lupa nang hindi niyo alam? Di sana’y may gagastusin ako sa pag-aaral
at hindi ako kailangang ipagbili ni Uncle. Bakit kayo pumapayag sa lahat ng gusto
ni Uncle?”

Hindi nakasagot ang ina sa kabilang linya. Naaawa man ay naiinis din siya sa
pagiging mahina nito at sunud-sunuran sa gusto ng tiyuhin. Mula nang umalis siya ay
isang beses pa lang siyang nagpadala sa ina dahil may maliit na gulayan naman ito.
Alam niyang uubusin lang ng Uncle niya ang pera kapag nagpadala siya ng malaki.

“Magkano ho ang kailangan niyo para mabawi ang lupa?”

“Kalahating milyon, anak. Wala akong pagkukuhanan niyon kaya nanganganib na

mapapalayas kami dito. Hindi ko alam kung saan kami titira ng Uncle mo.”

“Huwag mong isipin si Uncle, ’Nay,” galit niyang wika. “Nagpakasasa siya nang
matagal sa perang pinagsanlaan ng lupa, bakit siya pa rin ang iniisip niyo?”

“Siya na lang ang kasama ko dito sa bahay mula nang iwan ako ng ama mo, anak. Hindi
ako iniwan ng Uncle mo.”

Dahil nabubuhay siyang marangya kahit hindi siya magtrabaho, gusto niyang isatinig.
Pero bingi ang nanay niya pagdating sa kapintasan ng kapatid nito.

Pagkatapos makumpirma na nakasanla nga ang lupa nila ay ibinaba niya ang telepono.
May isang milyon siya kung tutuusin na maaaring pantubos sa nakasanla nilang lupa.
Pero hindi titigil si Benjamin Burman na pahirapan siya. Kapag nagsumbong naman
siya kay Samir ay mag-aaway ang mag-ama. Hindi niya gustong sirain pa ang relasyon
ng dalawa na ayon kay Benjamin ay may lamat na.

Hanggang sa mag-uwian ay lutang ang isip niya. Alas singko nang tumawag naman si
Samir sa telepono niya at sinabing dadaan sila sa bahay ng tatay nito para sa isang
dinner. Napilitan siyang um-oo kahit tutol ang isip niya. Alam niyang isa ito sa
pagkilos ni Benjamin Burman para ilayo siya kay Samir. Kinakatakutan niya ang
anumang binabalak ng matanda.

“Hey, babe…” humalik si Samir sa kanya pagkasakay niya ng kotse nito.

“Bakit natin kailangang dumaan sa inyo?” tanong niya sa kasintahan.

“Nag-prepare lang ng dinner si Papa. Hindi ko alam kung saan niya nalaman pero alam
niyang may relasyon tayo. He wants to meet you and get to know you.”

Sa itsura ni Samir ay masaya naman ito. Wala sa mukha nito na nangangamba na

mapalapit siya sa ama nito. Gusto niyang mapanatag ito na kahit kailan ay hindi
siya tutulad kay Katlin, pero hindi niya maipahayag dahil magtataka ito kung paano
niya nalaman ang tungkol kay Katlin at Benjamin.

“Sigurado ka ba na gusto mo akong ipakilala sa inyo?”

“Why not? Ayaw mo ba?” may alinlangang tanong ni Samir.

“Hindi naman sa ayaw,” mabilis niyang tanggi. “First time ko lang kasi ’yung
ganito. Kinakabahan ako, paano kung hindi ako magustuhan ng Papa mo?”
“His opinion doesn’t matter.” Pinisil nito ang palad niya para bigyan siya ng
kapanatagan. “Sandali lang tayo doon kung hindi ka komportable.”

Marahan lang tumango si Gia at ramdam ni Samir na kinakabahan ito. Hindi rin niya
alam kung bakit biglang nagpatawag ang Papa niya ng dinner para sa kanilang tatlong
magkakapatid. At ang nakapagtataka din ay ang kagustuhan nitong makilala si Gia.
Kung umabot na sa kaalaman ng ama ang relasyon nila ng kasintahan ngayon, tiyak
niyang may binabalak ito para patunayan na mali na naman siya ng babaeng pinili.

Gusto niyang ilayo si Gia sa Papa niya sa maraming kadahilanan. Pero alam niyang
kahit anong gawin niya ay magkukrus at magkukrus ang landas ng dalawa. Hindi niya
rin gustong ilipat ng bahay si Gia dahil ayaw niyang mahiwalay dito. Kapag
pinahinto naman niya ito sa trabaho, si Gia naman ang magagalit sa kanya.

Kaya’t heto siya ngayon, pinipilit itago ang kaba at aalalahanin kay Gia. Hindi
niya gustong magkaroon ito ng dahilan para iwanan siya. Umaasa rin siyang
paninindigan nito ang relasyon nila kung sakaling tumutol ang ama.

Nothing matters now but Gia.

Pagdating sa bahay ay naroon na ang kapatid niya sa living room. Ipinakilala niya
si Gia sa dalawa.

“Where’s Papa? Can we start the dinner? Gusto naming makauwi ng maaga.”

“Your girlfriend is beautiful, Kuya,” papuri ni Raji. “Is she an american?”

“Half,” mabilis na sagot ni Gia. “Pero hindi ko na nakasama ang tatay ko mula noong
umalis siya walong taon pa lang ako.”

“I’m sorry,” paghingi naman ng paumanhin ni Raji.

“Let’s go,” yaya ni Samir kay Gia saka iginiya sa komedor. Naroon na ang ama na may
hawak na libro habang hinihintay na maihain lahat ng katulong ang pagkain sa
mahabang mesa. Matapos pormal na ipakilala si Gia sa ama ay umupo siya sa kanang
bahagi ng Papa niya at sa kanang bahagi niya ay si Gia. Sa katapat naman nila ay
ang dalawa niyang kapatid.

“I’m glad that you join us for dinner, Samir. We can do this more often, don’t you
think? Matanda na ako at gusto kong nakakasama ang mga anak ko sa hapag-kainan.

“Kung may libreng oras, Papa,” sagot niya nang walang katiyakan. Kung siya ang
masusunod ay hindi niya gustong mapalapit ang ama sa girlfriend niya ngayon.

“Natutuwa ako na tuluyan mo nang kinalimutan ang tungkol kay Katlin. Gia is far
prettier. At kung nagsasama na kayo, bakit hindi pa kayo magpakasal?”

Napatingin siya kay Gia na nagulat sa sinabi ng ama. Hindi rin niya inaasahan na
iyon ang sasabihin ni Benjamin dahil lagi itong nangangamba na makakatagpo siya ng
babaeng hangad lang ay pera sa kanya. Tinututulan nito ang bawat babaeng nauugnay
sa kanya sa nakaraan. Bakit nagbago ang ihip ng hangin?

“Gusto mo bang pakasalan ang anak ko, Gia?” tanong nitong dereto sa kasintahan.
Lahat ay tahimik na naghihintay ng sagot nito.

“N-napag-usapan pa lang ho namin pero gusto ko munang makatapos sana ng pag-aaral…”

mahina nitong sagot.
“Kung ako sa ’yo papayag na ako. Napakaraming gustong mabingwit ang boyfriend mo,
iha. Sige ka, baka mawala pa sa ’yo at mapunta sa iba,” biro ng ama.

“May tiwala ho ako sa anak niyo.”

Pinisil niya ang kamay ng kasintahan bilang pagbibigay ng suporta at dahil natuwa
siya sa sagot nito. Halata man ang kaba kay Gia ay hindi ito nagpadala sa takot na
harapin ang pamilya niya.

Nauwi na sa ibang paksa ang pag-uusap nilang mag-ama at dalawang kapatid. Tahimik
lang na nakikinig si Gia.

“I am thinking of retiring anytime soon,” pahayag ng ama na ikinabigla ng lahat. Sa

nakalipas na mga taon ay laging ipinapahiwatig ng ama na hindi pa nila kayang
pamahalaan ang kumpanya.

“Bata pa kayo, Papa,” biro niya saka ngumiti nang bahagya.

“Sixty two is not young anymore. And I am not joking. Gusto kong ihanda mo na ang
sarili mo na ikaw ang papalit sa akin. Are you ready?”

Gustong magsikip ng dibdib niya sa halo-halong emosyon. Noon ay hindi niya gustong
maging anino ng ama kaya’t nagbalak siyang magtayo ng ibang negosyo. Pero ang
maging CEO ng BLFC ay malaking karangalan para sa kanya bilang panganay na anak.

“I’m not quite sure…” sagot niya bagama’t nakangiti.

“And since Gia is working in the company, I want you two to help each other in
running this business. Of course kasama pa ng dalawa mong kapatid.”

“Papasok pa si Gia sa eskwelahan, Papa,” mabilis niyang tanggi. Hindi niya gustong
ma-involve ang kasintahan sa negosyo dahil may iba itong pangarap.

“She can take special courses na may kinalaman sa negosyo, Samir,” may diing wika
ng ama na sa pandinig niya ay utos. “Ano ang mararating ng isang titser? Hindi ko
minamaliit ang trabaho ng isang guro. Pero mas malayo ang mararating niya kapag
nag-aral siya ng Business Management.”

“Hindi ko gustong panghimasukan ang desisyon ni Gia, Papa,” pagdidiin pa rin niya.

“Think about it. Sa ngayon ay marami pa akong aasikasuhin. Pag-usapan natin ulit sa
susunod na buwan.”

Hindi na siya sumalungat sa ama kahit pa tumatanggi ang kalooban niya. Hindi rin
sumalungat ang dalawa pa niyang kapatid. Pagkatapos ng hapunan ay agad siyang
nagpaalam na uuwi na sila ni Gia sa condo.

“Bakit hindi mo gustong sumang-ayon sa Papa mo na magpalit ako ng kurso?” tanong sa

kanya ni Gia habang nasa malalim siyang pag-iisip sa balkonahe ng condo niya.
Malalim na ang gabi pero hindi pa rin siya makatulog.

“Hindi ko gustong madamay ka sa mga issue namin ng Papa, Gia. Itutuloy mo ang pag-
aaral mo at ang pangarap mong maging guro.”

“Pero kung --—”

“No buts no ifs, Gia. Matulog ka na dahil maaga kang nagigising sa umaga.”

Tinapunan pa niya ng tingin ang kasintahan nang bumalik ito sa higaan para mauna sa
pagtulog. Tila nakunsensya naman siya dahil ni hindi niya ito binigyan ng
pagkakataon para ipahayag ang damdamin at opinyon nito.

Tatlong buwan pa lang niyang nakilala si Gia at hindi niya mapaniwalaan na

karelasyon niya ito ngayon. Noong una ay suhestyon lang niya na subukan nila, at
hanggang ngayon ay wala pa naman siyang pinagsisisihan. Sa katunayan ay mas lumalim
ang damdamin niya sa dalaga. At ngayon ay gusto pa ng Papa niya na pakasalan niya
ito.

Which was odd. Ang inaasahan niya ay aakitin ito ng ama at papainan na naman ng
salapi para patunayan na isa itong oportunista. Kung pagbabasehan ay ang pagtrato
ng Papa niya kay Gia at sa ipinapahiwatig nito kanina sa dinner, tila ba pabor ito
kay Gia bilang mapapangasawa niya.

Anuman ang dahilan ni Benjamin, hindi niya hahayaang magamit nito ang kasintahan sa
pansarili nitong interes. Siya ang masusunod kung ano ang gusto niyang maging
kahantungan nila ng kasintahan.

Pagpasok niya sa silid ay gising pa rin si Gia. Mula nang maging pormal ang
relasyon nila ay magkasama na silang natutulog sa kama niya. Tulad ng wika ng ama
niya, para na silang tunay na mag-asawa. Kasal na lang ang kulang. Pero dahil hindi
pa handa si Gia ay hindi niya pipilitin. Hindi rin niya gusto na magtagumpay ang
ama sa kung anuman ang binabalak nito laban sa kanila ni Gia.

“Bakit hindi ka pa natutulog?” tanong niya kay Gia.

“Hindi rin ako makatulog. May problema ka ba?”

Napailing siya. Mas gusto niyang sarilinin ang mga iniisip lalo kapag may kinalaman
sa pamilya niya.

“Bakit nagbago ang isip mo?”

“Anong nagbago ng isip?” tanong niya.

“Kahapon ay tinanong mo ’ko kung gusto ko na magpakasal tayo. Pero kanina ay

tumanggi ka agad sa suggestion ng Papa mo.”

“I realized that you are too young to get married. Tama ka, mas maganda na
nakatapos ka na ng pag-aaral bago ka pumasok sa mas mabigat na responsibilidad.”

Tumango lang si Gia sa sagot niya bago inayos ang pagkakahiga at pumikit. Kung
tinanggap nito ang sagot niya ay hindi niya tiyak. Pero hindi ang Papa niya ang
magdidikta ng mga desisyon niya na may kinalaman kay Gia.

Chapter 20

“Good morning…” Isang mariing halik ang nagpagising kay Samir isang umaga. Naamoy
niya rin ang mabangong kape na nanggagaling sa kusina.

“Anong oras na?” tamad niyang tanong saka tumihaya. Bumungad sa kanya si Gia suot
ang t-hirt niya na natakpan lang nang bahagya ang legs nito. Pinaglandas niya ang
kamay sa maputi nitong hita.
“Alas syete na. Hindi ka pa ba nagugutom?”

“Sabado ngayon, bakit maaga kang bumangon?”

“Baka kasi maaga kang magutom, mabuti na ’yung nakahanda na ang pagkain.”

“Iba ang pagkaing gusto ko ngayong umaga,” tudyo niya kay Gia. Mabilis namang
bumaba ang labi ng kasintahan para bigyan siya ng mas masidhing halik at ang kamay
ay bumaba sa pagitan ng hita niya. In an up and down motion, she made him gasped
and wanting for more.

“Do you think you’re expert now?” Ikinulong niya ito sa bisig niya upang hindi ito
makawala. Three months ago, this woman on top of him was the last thing he wanted
to see. And then she made her way into his life so she becomes someone he wouldn’t
let go.

“Hindi ako makaka-compete sa ’yo,” tanggi nito saka pilit kumawala pero pinipigilan
niya.

“Oh, c’mon… don’t be a spoilsport. Tapusin mo ang sinimulan mo,” utos niya saka ito
muling ipinahiga sa dibdib niya. “Kiss me…”

And she did. Habang naglalakbay ang kamay niya sa katawan ni Gia ay naglalakbay din
ang halik nito sa leeg niya pababawa sa katawan. Samir allowed her to dominate him
this time, to give him pleasure she never gave to anyone. He had taught her the art
of making love and now she was doing it on her own. Her kisses moved down in
between his legs, tasted his hardness and gave him delight and satisfaction he
never thought he would have. Marami na ang nagdaan sa buhay niya na nagbigay ng
kaligayahan sa kama. Pero iba ang dulot nito sa kanya ngayon. It brought back the
missing pieces. It was sastisfying.

It was perfect.

“Are you ready…?” she asked in a seductive way, making him excited and thrilled.
She positioned herself on top of him and started to move. Lalo siyang naging alipin
ng sensasyon. Bawat indayog ng balakang nito ay nagdudulot ng kakaibang sarap. He
would never get tired of making love to her. And as she moves faster, Samir found
himself panting, gasping, and moaning in exquisite pleasure.

Nanatili si Gia sa ibabaw niya habang naghahabol ng hininga. Hinawi niya ang buhok
nitong nakalaylay at inipit sa likod ng tainga. Humiwalay si Gia pagkatapos at
ibinagsak ang katawan sa kama.

“That was mindblowing, babe…”

“I wouldn’t do it again…”

“Are you serious?” Dumapa siya para titigan ang maganda nitong mukha. “That was
awesome! I want to do that again later.”

“Abusado ka naman, Mr. Busman. Tumayo ka na nga d’yan, kumain na tayo dahil marami
akong gagawin ngayong araw.”

“Like what? It’s Saturday. Magpahinga ka naman.”

“Wala na tayong supplies kaya mag-grocery ako.”

“Okay, sasama ako para hindi ka mahirapang magbitbit.” Napilitan siyang tumayo at
nagsuot ng boxer brief. Naging kumportable na si Gia na palakad-lakad siya sa condo
nang ganoon lang ang suot. Ito naman ay kumportable na suot lagi ang t-shirt niya.

“Nakahanap na pala ako ng school na papasukan. Baka um-absent ako sa office sa

Martes para kuhanin ang requirements ko sa dati kong school,” wika nito habang
kumakain sila ng almusal.

“Would you want me to go with you?”

“Hindi na. Marami kang trabaho sa opisina.”

“Okay, si Mang Carding na lang ang ipapasama ko sa ’yo.”

“Magco-commute na lang ako. Malayo ang Quezon, dalawa o tatlong araw ako doon.”

“Hindi ka uuwi dito sa gabi? No.,” mabilis niyang tanggi. “Asikasuhin mo agad
pagdating mo doon. Kung hindi kaya ng isang araw, si Mang Carding na lang ang
babalik, bigyan mo na lang ng authorization letter.”

“Samir, gusto ko rin namang makasama ang nanay ko.”

“Pero nandoon din ang tiyuhin mo na nagpahamak sa ’yo. I won’t let you stay longer
than twelve hours.”

“Ang higpit na boyfriend ha. Okay lang ako, hindi na ako kayang pasunurin ni Uncle
dahil kaya ko na siyang labanan ngayon.”

“Baka naman may boyfriend kang iniwan doon kaya gusto mong magtagal?” hindi paawat
niyang wika.

“Seryoso ka? May ganyan ka pang nalalaman ngayon. Magseselos ka ba kung mayroon?”

Isang mahinang tawa ang pinakawalan niya. “Pipilipitin ko sa leeg ang sinumang
magtangkang lumapit sa ’yo.”

“Ganun ka-possessive? Hindi ka ba nagsisisi na kinupkop mo ’ko dito?”

“I am more than grateful, babe. Who would have thought that my life-partner would
come to me with waters dripping all over her body.”

Natawa rin si Gia sa sinabi niya. “May maganda ring naidulot ang pagiging makulit
ko. Ipinagpasa-Diyos ko na ang buhay ko nung mga panahon na ’yun akala mo ba.”

“God sent me to you, babe,” buong-puso niyang wika. “We’re meant to meet that
night.”

Sa maghapon ng Sabado at Linggo ay magkasama lang sila sa condo o kaya ay lumalabas

para kumain sa restaurant kapag ayaw niyang mapagod si Gia sa pagluluto. Pagdating
ng Lunes ay nasa opisina niya si Katlin.

“Ano na naman ang ginagawa mo dito?” inis niyang tanong.

“Gusto ko lang ipaalam na tapos na ang OJT ko.”

“Hindi mo kailangang magpaalam sa akin, Katlin, hindi naman ako ang boss mo.”

“Girlfriend mo nga pala talaga ang babaeng nadatnan ko dito dati,” pagbalewala nito
sa sinabi niya. “Maganda siya at batang-bata. Hindi na ako magtataka kung bakit ka
nagkagusto sa kanya.”
“Kaya wala nang pag-asa na magkabalikan tayo. I still want the best for you though.
Sana’y makatagpo ka ng lalaking mamahalin mo at mamahalin ka rin.”

“Pero gusto kong malaman mo na nandito pa rin ako para sa ’yo kahit ano’ng
mangyari. Gusto kong bumawi sa mga pagkakamali ko.”

“I have forgiven you,” may sinseridad niyang wika. Totoo namang minahal niya si
Katlin kaya lubos siyang nasaktan sa panloloko nito. Ngayon ay wala na ang sakit
dahil wala na ring pagmamahal.

“Today is my last day. Puwede ka naman sigurong makasama sa lunch or dinner? I

mean, for old time’s sake.”

“Marami akong commitment ngayong araw.”

“Hindi kita aagawin sa girlfriend mo, Samir. Gusto ko lang masiguro na maayos ang
paghihiwalay natin. Tanggap ko na na iba na ang laman ng puso mo. Pwede mo siyang
isama kung gusto mo.”

“Okay,” napilitan niyang wika. “Sa lunch na lang dahil aalis ako ng alas tres.”

Magkasabay silang bumaba ni Katlin sa parking lot at dinala niya ito sa restaurant
na malapit lang sa BLFC building.

“Isa ito sa mga nami-miss ko,” kwento nito na nakangiti. Isang pilit na ngiti rin
ang isinukli niya.

“Bakit nga pala tinapos na ni Papa ang training mo? May isang buwan ka pa dapat
hindi ba?”

“Hindi na ako kumportable na magtrabaho sa inyo ngayong nalaman ko na may

girlfriend ka ng iba kaya ako na mismo ang tumapos sa OJT ko. Ikaw lang naman ang
dahilan kaya ako sa Papa mo nagtrabaho. Gusto kong mapalapit muli sa ’yo.”

“Pero kailangan mong tapusin ’yun, Katlin. We can be friends,” kibit-balikat niyang
wika. “Hindi mo kailangang sayangin ang OJT mo dahil lang sa akin.”

“Pero baka may nakuha nang ibang sekretarya ang Papa mo. Kaninang nagsabi ako’y
tinawagan niya kaagad ang HR department.”

“Maraming bakanteng posisyon sa kumpanya kung isang buwan na lang naman ang pag-
uusapan. Kakausapin ko ang Papa mamaya.”

“Salamat, Sam…”

Tumango lang siya at tinapos nang mabilis ang pagkain. Kailangang makaalis siya
kaagad sa opisina dahil traffic nang ganitong oras patungong Maynila.

—---—

Kinabahan si Gia nang ipinatawag siyang muli sa opisina ni Mr. Benjamin Burman.
Pag-akyat sa eighteenth floor ay kaagad siyang kumatok sa opisina ng ama ni Samir.

“G-good afternoon ho,” mahina niyang bati. Agad nagtaas ng tingin si Benjamin sa
kanya.

“Have a seat, Gia.”

Umupo siyang muli sa silyang nasa harap ng mesa nito. Hindi pa nagsasalita ang
matanda ay nagtanong na siya.

“B-bakit niyo po ako ipinatawag?”

“How is your relationship with my son?” tanong nito na hindi niya alam kung para
saan.

“Mabuti naman ho. Bakit niyo ho naitanong?”

“Hindi mo pa ginagalaw ang perang ibinigay sa ’yo ng anak ko. I was expecting that
you will buy back your property. Hahayaan mo bang mailit ng banko ang lupang
kinatitirikan ng bahay niyo?”

“Hindi ko pa ho naiisip ang gagawin ko sa problemang ’yan, s-sir.” Hindi niya alam
alam kung ano ang itatawag niya sa ama ng kasintahan.

“Ibabalik ko ang lupa niyo at wala kang babayaran kahit singko, Gia. Pero may
hihingin akong kundisyon.”

“Hindi ko ho hihiwalayan ang anak niyo. Kaya kong patunayan na hindi ako
oportunistang tao.”

Mabilis namang umiling ang matanda.

“I want you to marry him,” wika nito sa halip na ikinabigla niya.

“Hindi niyo ho kailangang gawing kundisyon ang pagpapakasal ko kay Samir. Tulad ho
ng plano namin, tatapusin ko muna ang pag-aaral ko.”

“You will marry my son in two months, Gia. You have to convince him.”

“B-bakit ho?”

“Gusto kong ilipat sa kanya ang pamamahala ng kumpanya sa lalong madaling panahon.
Pero bago ko gawin ’yun ay gusto kong masiguro na tamang babae ang pakakasalan
niya.”

May pagmamalaki sa puso niya sa kaisipang siya ang gusto ni Benjamin na mapangasawa
ni Samir. Pero marami siyang tanong sa isip na gustong isatinig.

“Bakit hindi ho si Samir ang kausapin niyo tungkol d’yan?”

“Hindi maganda ang relasyon namin ng anak ko sa nakalipas na mga taon mula nang
maghiwalay kami ng Mama nila,” salaysay nito. Iniiwas nito ang tingin sa kanya.
“Nabanggit mo na inalok ka niya ng kasal, pero nang ako ang magsuhestyon ay kaagad
siyang tumanggi. Ganoon siya noon pa man. Lahat ng desisyon ko ay sinasalungat,
lahat ng ibinibigay ko ay tinatanggihan.”

“Kung hindi niyo ho mamasamain, ano ho ang nangyari sa Mama nila?” lakas loob
niyang tanong.

“She left me for another man.”

“I’m sorry ho…”

“That was a long time ago. Kung mayroon man akong pinagsisisihan ay kung paano ko
itinatak sa mga anak ko na hindi sila dapat magseryoso sa mga babae. Si Samir ang
pinaka naapektuhan sa paghihiwalay namin ng Mama niya at alam kong nagtanim siya ng
galit sa akin.”
“Maaari naman ho kayong mag-usap,” suhestyon niya.

“Sa aming mga lalaki ay mahirap magbigkas ng mga salitang nilalaman ng dibdib, Gia.
Kaya’t gusto kong gamitin ka para mapalapit kaming dalawa ng anak ko. Naniniwala
ako na magagawa mong palambutin ang puso niya. At nakikita kong masaya siya sa ’yo
kaya’t susuportahan ko ang pagsasama niyo.”

“S-sige ho…” pagsang-ayon niya habang nagsisikip ang dibdib. Hindi niya alam na may
pinagdadaanan ang dalawa. Naalala niya ang unang pagkikita nila ni Samir, seryoso
ito at tila laging galit kapag kausap siya. Ngayon ay lagi na itong nakangiti at
maaliwalas na ang mukha.

“Huwag mong hayaan na may babaeng pumagitan sa inyo at sirain ang relasyon niyo. I
am warning you, lapitin si Samir ng mga oportunistang babae.”

“S-sige ho…”

“Would you consider taking up any business course? Sa huli ay sa inyo mauuwi ang
kumpanya at gusto kong maging hands-on ka rin sa pamamalakad ng kumpanya.”

Hindi niya alam ang isasagot. Sa kaibuturan ng puso niya ay gusto niyang paluguran
ang matanda. Tila may bigat na nakadagan sa dibdib nito na hindi niya mawari.

“K-kung… kung makatutulong ho sa kumpanya at kay Samir…”

“Salamat, iha. Asahan mong maya’t maya rin ang patawag ko sa ’yo para sa ilang
bagay tungkol sa pagpapakasal niyo. Kung papayag si Samir, kukunin kita bilang
sekretarya ko dahil nagbitiw na rin naman kaagad si Katlin. Matatagalan pa ang dati
kong sekretarya na makabalik.”

Hanggang sa makabalik siya sa puwesto niya ay hindi pa rin siya makapaniwala sa

naging pag-uusap nila ni Benjamin Burman. Ipinangako niyang gagawin niya ang lahat
para maayos ang relasyon ng mag-ama. Nagpasya rin siyang maghanap ng business
course imbes na ituloy ang dati niyang kurso. Tama si Benjamin. Kapag mag-asawa na
sila ni Samir ay kailangan nito ng suporta niya.

Chapter 21

“Natawagan mo na ba ang school mo para sa requirements na kakailanganin sa pag-

transfer?” tanong sa kanya ni Samir kinagabihan.

“Oo, tinawagan ko na kanina. Pupunta ako bukas para personal na makuha at para
dalawin na rin si Nanay.”

“Kailan ka babalik? Nasa Cebu ako bukas para sa conference, sa Huwebes pa ang balik
ko.”

“Nandito na ako ng Miyerkules,” sagot niya. Tatlong araw mawawala si Samir at ito
ang unang pagkakataon na ilang araw silang hindi magkakasama.

“You will miss me, I can read your mind,” nakangiti nitong wika na yumakap sa
kanya.
“Baka may makilala kang magandang babae sa Cebu ha, makalimutan mo ’ko.”

Isang halakhak ang pinakawalan ni Samir saka binuhat siya papasok sa silid at
inihiga sa kama.

“Pagkatapos mo ’kong baliwin sa tingin mo ba ipagpapalit pa kita?”

“Hmmm… Totoo ba? Hindi ako kasama sa mga babaeng pinaglaruan mo lang?”

Tumaas ang isang kilay ni Samir. “Naniniwala ka na naman sa mga bali-balita, babe.
But to answer your question, yes, you are not one of them. I am serious about our
relationship.”

Naalala niya ang pinag-usapan nila ni Benjamin Burman kaninang hapon. Kung seryoso
naman si Samir sa kanya ay walang masama kung pumayag na siyang magpakasal sa
kasintahan. Mahal naman din niya si Samir.

“Eh kung…”

“What?” tanong ni Samir nang alanganin siya sa gustong sabihin.

“Kung… ituloy na lang natin ang kasal? Hindi ba tinanong mo ako dati?”

Napatitig si Samir sa kanya para arukin kung totoo ang mga sinabi niya. Tumayo ito
sa pagkakadagan sa kanya pagkatapos at tumanaw sa bintanang salamin.

“Akala ko ba’y hindi ka pa handa?” tanong nito.

“Na-realize ko na doon din naman patungo ’yun. At least secure na ako na one
hundred percent na ang karapatan ko sa ’yo. Pero kung hindi mo na gusto hindi kita
pipilitin,” bawi niya sa sinabi. Nagbago naman ang tingin ni Samir na lumambot ang
mukha nang bumalik sa kama.

“Of course I want to be married to you. Gusto ko lang masiguro na gusto mo na ang
magpakasal,” ngumiti ito sa kanya saka hinapit nang mahigpit.

“Naisip ko kasi na nagsasama na rin naman tayo sa iisang bubong. Ginagawa na rin
naman natin ang ginagawa ng tunay na mag-asawa…”

“You’re right. Okay, let’s set the wedding in six months. Sapat na ’yun para
mapaghandaan natin ang grand wedding.”

“Grand wedding?! Kahit civil lang okay na sa ’kin, Sam. Si Nanay lang naman ang
iimbitahan ko. Mas gusto ko nang tayo lang, ang importante ay makasal tayo.”

“Are you sure?” tanong nito na nakakunot ang noo. Marahan siyang tumango.

“Civil na lang para makasal tayo bago mag-start ang klase ko. Hindi ko rin
maaasikaso ang grand wedding dahil may pasok na ako nun,” katwiran pa niya.

“Okay. I will arrange our civil wedding when I come back,” wika nito bago siya
inakay papasok sa silid. Tinulungan niya itong ihanda ang gamit na dadalhin sa
dalawang araw na business conference nito sa Cebu. Masaya siya na hindi na siya
nahirapan pang kumbinsihin si Samir na magpakasal sila. Matutuwa ang ama nito kapag
nalaman na nasunod ang hiling nito.

Kinabukasan ay maaga silang bumyahe para ihatid si Samir sa airport. Pagkatapos ay

tumuloy naman sila ni Mang Carding sa Quezon para sa pagkuha niya ng requirements
para sa paglilipat niya ng school. Nagulat nag nanay niya nang makitang nakakotse
siya at may driver pang kasama. Tulad ng dati, lasing na naman ang tiyuhin niya.

“Saan mo nakilala ang boyfriend mo?” nagtatakang tanong ng nanay niya.

“E di habang tumatakas ako sa pagbebenta sa akin ni Uncle,” seryoso niyang sagot.

“Papayag ho ba kayo na sa Maynila na rin tumira para mas madalaw-dalaw ko kayo?”

“E kung papayag ang Uncle mo,” sagot ng ina na ikinadismaya niya.

“Bakit ho kay Uncle nakasalalay ang mga sagot niyo?” hindi niya maiwasang mainis.
“Isinangla niya na nga ang lupa nang hindi man lang tayo nakinabang eh. Ibenenta na
rin niya ako kay Mr. Agustin buti na lang nagawa kong tumakas.”

“Hoy, Gia! Hindi kita ibenenta ha! Magdahan-dahan ka ng pananalita. Ang sabi lang
ni Mr. Agustin kailangan lang niya ng usherette sa birthday party niya!”

“Huwag mong kagalitan ang Uncle mo, niloko lang din siya ni Mr. Agustin, Gia,” awat
naman ng ina sa magiging sagutan nila ng tiyuhin.

“Naniniwala ho kayo sa kapatid niyong ’yan?” inis niyang wika. “” Sumama na lang ho
kayo sa ’kin sa Maynila. Ako na ang bahala sa gastusin niyo doon. “

“Huwag mo na kaming alalahanin dito, Gia. Ang sabi mo’y pag-aaralin ka ng boyfriend
mo, magiging abala ka at magiging pabigat lang ako sa ’yo doon. Maayos ang
kalagayan namin ng Uncle mo dito.”

“Paanong maayos? Nakasanla nga ho ang lupa natin, hindi ba? Anumang oras ay kukunin
na ito ng banko.”

“Hindi anak. Nakausap na namin ang pinagsanlaan kaninang umaga at ang sabi niya ay
ibabalik na sa atin ang titulo,” wika ng nanay niya. Muling sumagi sa isip niya ang
sinabi ni Benjamin Burman na ibabalik nito ang lupa nila at wala na siyang
babayaran kahit singko.

“Kilala niyo ho ba ang napagsanlaan ng lupa?”

“Abogado ko ang kausap ng abogado ng napagsanlaan, Gia,” sabat naman ng tiyuhin

niya. “Masyadong masama ang tingin mo sa akin kaya’t binayaran ko ang lupa kay Mr.
Burman para wala kang masabi.”

Gusto niyang tumawa nang pagak sa sinabi ng Uncle niya. Tiyak niyang tinupad na ni
Benjamin ang pinangako nito kahapon kaya nabalik sa kanila ang lupa at wala itong
bayad. Hindi dahil sa ginawan ito ng paraan ng Uncle niya. Wala namang ipambabayad
ang tiyuhin niyang ito.

“Hindi mo na ako maloloko.” Isang irap ang pinakawalan niya sa kapatid ng ina.

“Pagbutihin mo ang pag-aaral mo, anak. Hindi ako aalis sa bahay na ’to dahil
maiiwang mag-isa ang Uncle mo.”

“Ako ho ba, ’Nay? Inisip niyo ho ba minsan na mag-isa lang din ako sa Maynila?”
Gusto niyang maiyak sa sitwasyon niya. Kung hindi dahil kay Samir ay baka sa
beerhouse na siya nagtatrabaho ngayon. Ang masakit ay wala ang suporta ng nanay
niya sa lahat ng mga pinagdaanan niya. Mas iniintindi nito ang magiging kalagayan
ng Uncle niya.

“May nobyo ka na ngayon, Gia, at sa tingin ko ay maayos na ang kalagayan mo. Huwag
mo na lang kaming kalimutan at sana’y maulit ang pagdalaw mong ito sa amin.”
Marahan siyang tumango sa ina nang walang katiyakan. Magiging abala na siya sa
pagpasok sa eskwela at trabaho sa BLFC. Wala na siyang panahon para dumalaw lalo
na’t masama ang loob niya sa pagbibigay ng ina ng pabor sa kapatid nito kaysa sa
kanya.

“Aalis na ho ako…” Humalik siya sa ina at yumakap. Pagkatapos mag-iwan ng sampung

libo ay lumabas na siya ng bahay at sumakay sa kotse. Doon niya na pinaglandas ang
mga luhang kanina pa gustong pumatak.

Kinabukasan ay maaga siyang pumasok dahil tiyak niyang tambak ang trabaho sa mesa
niya. Sa susunod na linggo pa niya balak magpa-enroll dahil hindi pa naman siya
nakakapag-decide kung anong kurso ang kukunin.

“Gia, alam mo ba kung ano ang nabalitaan ko?” pabulong na wika ni Roda nang lumapit
ito sa pwesto niya pagkatapos ng lunch break.

“Ano ’yun?”

“Magkasama daw si Sir Sam at Katlin na lumabas ng opisina noong Lunes. Ayun sa mga
sabi-sabi ha. Mukhang magkakabalikan ang dalawa kasi nag-resign na pala si Katlin
pero ibinalik daw pilit ni Sir Sam.”

Agad umahon ang kaba at sakit sa dibdib niya sa ibinalita ni Roda. Hindi niya alam
kung totoo ang sinabi nito, walang naikwento si Samir sa kanya.

“Baka naman nagkayayaan lang…” Lumunok siya nang mapait pagkatapos. Gustong
mangilid ng luha niya pero pilit niyang ibinabalik dahil hindi naman niya alam kung
may basehan kung umiyak man siya.

“Kumakalat rin kasi sa opisina natin na may relasyon kayo ni Sir Sam kaya ko
sinasabi ’to,” muling wika ni Roda. “Hindi ka naman nagbabanggit kahit na ano kaya
hindi kami nagtatanong. Kung sakali lang, at least alam mo na may ibang babae na
pinagtutuunan si Sir Sam.”

“Wala na sila ni Katlin, hindi ba?”

“Ang balita sa Accounting Department, nakikipagbalikan si Katlin. Kung magkasama

ang dalawa, baka nga malaki ang chance na magkabalikan ’yung dalawa.”

Hindi na siya sumagot na kunyari ay abala sa mga papel na nasa mesa niya. Mas
lalong hindi niya gustong aminin sa kaibigan ang relasyon nila ni Samir dahil baka
pagtawanan lang siya nito.

“Kung ako sa ’yo, hindi ako magpapadala sa matatamis na salita ni Sir Sam, Gia,”
payo pa ni Roda. “Walang relasyong nagtatagal diyan. Masasaktan ka lang.”

“H-huwag kang mag-alala, hindi ako papayag na masaktan,” biro niya kay Roda na
sinabayan ng matamis na ngiti. Kung naniwala ang kaibigan ay hindi niya tiyak.

“Gia, pinatatawag ka ni Sir Ben,” wika ng supervisor niya nang makaalis si Roda sa
tabi niya. Mabilis naman siyang tumalima at nagtungo sa eighteenth floor. Pagdating
doon ay puno ang papeles ang table nito.

“I’m sorry, Gia, hindi ko na mahintay na makabalik si Samir galing sa Cebu bago
kita kuhanin bilang sekretarya. I need an assistant right away.”

“Wala naman ho sigurong magiging problema kay Samir,” wika niya. Ano ho bang
maitutulong ko? “
“Kailangan kong maiayos ang mga files na ’to sa cabinet. May hinahanap akong titulo
ng property sa Batangas pero hindi ko mahanap-hanap.”

“Nandiyan ho ba sa mga folders na ’yan?”

“Yes. Marami akong property na nabili taon na ang nakalilipas. Hindi ko na

matandaan kung saan ko pinaglalagay.”

“Sige ho, ako na ang maghahanap.” Kinuha niya ang mga folders at tinungo niya ang
maliit na pandalawahang table sa sulok ng silid. Katabi niyon ang wine collection
at book shelves na katulad ng nasa opisina ni Samir.

“Ipapakilala din kita sa abogado ng pamilya, Gia. Si Attorney Madrigal ang

pinagkakatiwalaan ko sa usaping legal dito sa kumpanya. Ipapaayos ko na ang
paglilipat ng posisyon ko kay Samir bilang CEO.”

Napangiti siya sa ibinalita ni Benjamin. “Nakumbinsi ko na ho si Sam na

magpapakasal kami kahit sa huwis lang,” masaya rin niyang balita.

“That’s good news. Kung ganun ay tama lang na ipagkatiwala ko sa ’yo ang mga
properties na nabili ko. Hahati-hatiin ko sa mga anak ko ang mga iyon.”

“Bakit ho kayo nagmamadali? Gustong-gusto niyo na ho ang magretiro ano?” nakangiti

niyang wika.

“Napapagod na rin ako sa matagal na pagtatrabaho. Gusto ko nang magpahinga.”

Kung bakit tila nahahapo ito nang sabihin ang huling salita ay hindi niya tiyak.
Minsan ay matanda itong tingnan lalo kapag malungkot, pero minsan naman ay
bumabalik ang pagiging matikas nitong anyo kapag nakatawa. Masaya siya na
nakakapalagayan niya ng loob ang ama ni Samir at hindi siya nahirapang tanggapin
siya ng mga ito sa kabila ng pagiging mahirap niya. Kalimitan sa mga mayayaman ay
ipinagkakasundo ang anak ng kapwa mayaman.

“Tiyak na matutuwa si Samir sa tiwalang ibibigay niyo sa kanya bilang tagapamahala

ng kumpanyang itinayo niyo.”

“Sana nga, iha. Minsan ay mahirap hulaan kung ano ang magpapasaya sa mga anak ko
lalo na at hindi ako perpektong magulang.”

“Wala naman hong perpektong magulang,” sambit niya. Naalala niya ang huling pag-
uusap nila ng ina at kahit paano ay nakunsensya siya. Hindi na dapat sumama ang
loob niya sa nanay niya lalo at gumanda naman ang buhay niya at hindi siya
pinabayaan ng Diyos.

“Ito ho ba ang hinahanap niyo?” Iniabot niya sa matanda ang nakita niyang titulo ng
lupa.

“Sa Tagaytay ito, iha. Bukod pa ito sa Batangas na sinasabi ko. Apat pa ang
hahanapin mo.” Kinuha nito ang titulo at ipinasok sa isang envelope.

“Sige ho, nandito naman ho siguro ang iba pa.”

“Tatlong bahay at lupa sa Tagaytay ang nabili ko noon. Kapag nahanap mo rin ang
dalawa pa ay mamili ka kung saan ang gusto mo doon,” nakangiting wika ni Benjamin.
Isang katok ang narinig niya sa pinto pero bago pa siya makalapit para buksan iyon
ay pumasok na ang nasa labas.

Katlin Vergara.
“Abala yata kayo ngayon, Papa? At bakit nandito si G-gia?” tanong nito na hindi
inaalis ang tingin sa kanya.

“May mga ipinapahanap akong titulo ng mga properties ko. Ang sabi ko nga sa kanya’y
mamili siya kung ano ang gusto niya kapag nahanap niya ang mga iyon,” kwento naman
ni Benjamin.

“Siya ba ang ipinalit niyo sa akin bilang sekretarya, Papa?” tanong muli ni Katlin.

“Oo. Hindi ko inaasahan na babalik ka kaya’t tinawagan ko na si Gia.”

“Oh, it’s okay, Papa. Si Sam na ang nag-decide kung saan ako ilalagay. Alam niyo
naman ang anak niyong iyon, lagi na lang iniisip ang kapakanan ko.”

Hindi sumagot si Benjamin pero paminsan-minsan ay tumitingin ito sa gawi niya na.
Gusto niyang ignorahin ang mga sinasabi ni Katlin pero nagrerebulosyon ang dibdib
niya sa inis.

Chapter 22

“Hey… I miss you…” Humalik siya kay Samir nang dumating ito galing sa Cebu.
“Tamang-tama ang dating mo dahil nakaluto na ako ng hapunan.”

“Bakit hindi mo sinabing kay Papa ka nagtatrabaho ngayon?” pigil ang inis na wika
ni Samir sa kanya. Ang luggage ay inilapag na lang malapit sa pinto saka tuloy-
tuloy sa bar counter at kumuha ng alak doon.

“Kahapon lang naman siya nagpatulong sa mga gawain doon. May problema ba?”
mahinahon niyang sagot.

“I want you stay away from my father, Gia.”

“Bakit naman?”

“Hindi ko gustong madamay ka sa gulo naming dalawa. You will follow my order, won’t
you?”

Hindi siya nakasagot sa pagkadismaya. Kung siya ang tatanungin ay gusto niyang
paluguran ang ama ng kasintahan lalo ngayong tanggap siya nito bilang magiging
asawa ni Samir.

“Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan mo akong pagbawalan, Sam. Walang

sekretarya ang Papa mo at maraming trabaho sa opisina”

“Napakaraming sekretarya sa kumpanya, Gia!” pagalit nang sagot ni Samir na

ikinabigla niya.

“Yun nga eh! Napakaraming sekretarya pero ako ang pinili niya!” sagot niya sa
mataas ding boses. “Hindi ba’t mas dapat akong magpasalamat?!”

“Magpasalamat?” Naningkit ang mga mata nitong lalo sa galit. “Sisilawin ka lang
niya ng yaman hanggang sa bumigay ka rin katulad ni Katlin!”
“Huwag mo akong itulad sa ex mo, Samir! And speaking of Katlin, bakit magkasama
kayo noong Lunes? Nagdi-date ba kayo ulit ng babaeng ’yun?” Umahon naman ang inis
sa dibdib niya nang maalala ang ibinalita sa kanya ni Roda.

“Nagyaya lang siya ng lunch dahil paalis na siya sa kumpanya! Huwag mong ibahin ang
usapan dahil ikaw ang issue dito at ang Papa!”

“So ngayon wala akong karapatan na kwestyunin ang pakikipagkita mo d’yan sa ex mo?
Siya ba ang nagbalita sa ’yo na nasa opisina ako ng Papa mo?” tanong niya. Naalala
niyang naroon si Katlin noong unang araw na ipatawag siya ni Benjamin bilang
magiging sekretarya nito.

“Yes! At sinabi niya rin na in-offer-an ka rin ng Papa ng isang property na

magugustuhan mo. You see? He’s doing the same thing he did with Katlin!”

“At sa tingin mo’y katulad ako ng ex mo na walang delicadeza?” mahinahon niyang

wika bagama’t nagrerebulosyon ang dibdib niya. Hindi sila magkakaayos kung
makikipagsabayan siya ng init ng ulo kay Samir. She will deal with Katlin later.

“Ngayon pa lang ay sinusuway mo na ’ko,” mababa na rin ang tinig na sagot ni Samir
pero iniiwas pa rin ang tingin sa kanya.

“Huwag mo akong ikumpara sa ibang tao, Samir. At huwag mong sukatin ang dignidad
ko. Palalagpasin ko ngayon ang pagkikita at pag-uusap niyo ni Katlin. Pero oras na
naulit ang paglabas niyo nang lihim, mapipilitan akong sugurin ang babaeng ibinalik
mo pa sa opisina gayung nag-resign na.”

Nagtungo siya sa banyo para doon paglandasin ang luha dahil sa inis. Ito ang kauna-
unahang pagtatalo nila na kung tutuusin ay wala namang basehan. Kung mayroon mang
dapat magpaliwanag ay si Samir iyon dahil napatunayan lang niya na patuloy ang
komunikasyon nito at ni Katlin.

Pinahid niya ang luha saka lumabas sa banyo. Naka-lock ang pinto ng silid nang
puntahan niya ito. Napilitan siyang kumain mag-isa dahil kalahating oras na ay
hindi pa lumalabas si Samir.

Sa sofa siya nakatulog pagkatapos. Alas dose ng gabi nang lumabas si Samir at
buhatin siya papasok sa silid. Hindi siya nagmulat ng mata para hindi na sila
magtalo pa o magkaroon ng pag-uusap dahil masama rin ang loob niya. Kinabukasan ay
maaga siyang bumangon para magluto ng almusal.

Hindi pa rin sila nag-uusap ni Samir hanggang sa makasakay sila sa kotse. Hindi rin
siya nagpatalo dahil wala naman siyang ginagawang masama. Bago siya bumaba sa kotse
sa parking lot ng BLFC ay saka lang nagsalita si Samir.

“So I guess you will work at my father’s office today, won’t you?” may pormalidad
nitong tanong.

“Hangga’t wala akong ginagawang masama walang dahilan para hindi ako magtrabaho sa
opisina ng Papa mo. Kung wala kang tiwala sa kanya, dapat ay may tiwala ka sa
akin,” sagot niya bago siya tuluyang bumaba. Tumuloy siya sa eighteenth floor dahil
opisyal na siyang pinalipat ni Benjamon kahapon.

“Nag-away ba kayo ng anak ko dahil sa pagiging sekretarya mo sa akin?” nakakunot

ang noo na tanong ni Benjamin nang pumasok siya sa opisina para magreport.

“Huwag niyo ho kaming alalahanin,” sagot niya na iniiwas ang mukha sa matanda.

“Tell me honestly, Gia. Do you want to work for me?”

“Wala ho akong nakikitang masama sa pagtatrabaho ko dito. Sa tingin ko ay marami
akong matututunan sa inyo.”

“I like your attitude. Bata ka pa pero alam mong manindigan sa desisyon mo. Kung
gusto mong matuto kaya ka pumayag na magtrabaho sa akin, huwag kang mag-alala. I
will teach you things you need to know.”

“Salamat ho.”

Bumalik na siya sa cubicle niya na nasa labas ng opisina ni Benjamin nang matapos
niyang i-report ang mga tumawag dito kahapon at ang na-arrange niyang meeting nito
ngayong araw.

Naging abala siya maghapon dahil bago sa kanya ang trabaho. Maghapon din halos na
wala sa opisina nito si Benjamin. Pagdating ng alas sais ay sinundo na siya ng
driver para ihatid sa condo dahil nasa meeting pa daw si Samir.

Alas nueve na ito dumating at dahil hindi pa siya naghahapunan ay kumakalam na ang
sikmura niya.

“Maghahain na ako ng hapunan,” wika niya na mabilis nagtungo sa kusina para ihanda
ang pagkain sa mesa. Nakasunod si Samir sa kanya na nagtatanggal ng necktie nito at
polo.

“Tapos na akong kumain sa labas,” wika nito na nagpatigil sa kanya sandali sa

ginagawa. Gustong magsikip ng dibdib niya dahil ni hindi man lang siya nito
inabisuhan na kumain na kanina. Hindi na lang siya nagsalita sa halip at itinuloy
ang pagsandok ng ulam.

“Ang sabi ko’y hindi ako kakain,” pag-uulit nito. Lumunok siya sandali para
tanggalin ang bara sa lalamunan.

“P-pumasok ka na sa silid… k-kakain lang ako sandali…” sagot niya saka umupo sa
hapag-kainan at kumain nang nakayuko. Narinig niya ang malalim na paghinga ni
Samir.

“Hindi ka pa ba naghahapunan?”

Nanatili siyang nakayuko dahil pinipigilan niya ang maiyak sa inis at awa sa
sarili. Pero nang yumakap si Samir mula sa likod niya ay hindi niya na napigilan
ang pagluha.

“I’m sorry…” paghingi naman nito ng paumanhin. Inabot na kasi ng dinner ang isang
meeting ko kaya kumain na ako kasama si Mr. Sandoval. “Magkakape na lang ako para
may kasabay ka sa mesa.”

Hindi siya sumagot at itinuloy ang pagkain. Nagtimpla naman ng sariling kape si
Samir.

“How was your day?” tanong nito habang panaka-nakang dinadala sa bibig ang kape.

“Okay naman,” mahina niyang sagot. “Maghapon ding wala ang Papa mo kaya halos
pagsagot lang sa telepono ang ginawa ko.”

“I am not comfortable that you are working with my father, Gia. Pero sige, sabi mo
nga I have to trust you. Gusto ko lang ipangako mo na sasabihin mo sa ’kin kung may
ginagawa siyang hindi maganda.”
“Pinapangako ko, Samir,” sagot naman niya. “Tiyak ko sa ’yo na hindi na niya
gagawin ang ginawa niya kay Katlin. Sa katunayan ay pabor siya sa pagpapakasal
natin.”

Tumango nang pilit si Samir nang makitang hindi magbabago ang desisyon niya. “Basta
huwag kang maglilihim sa akin. I don’t trust him, but I trust you.”

“Salamat,” mahina niyang tugon saka itinuloy ang pagkain.

Kinabukasan ay maaga silang nasa opisina ni Samir. Tumuloy ito sa opisina ng ama
para ihatid siya mismo doon.

“Hi, Papa,” bati nito sa ama na mabilis namang ginantihan ng ngiti ni Benjamin.

“Samir! Glad that you’re here. Kumusta ang business conference sa Cebu?”

“It went well. Marami ang nagsu-suggest na magtayo na rin tayo ng branch sa Cagayan
de Oro at Bohol para sa expansion. Kailangang may mag-asikaso nun sa mga susunod na
araw.”

“Maaari mong italaga ang mga kapatid mo roon, Samir. I want you to handle the main
office and our branch in Quezon City rather than provincial offices. Itatalaga kita
bilang CEO pagkatapos ng kasal niyo ni Gia.”

“Seryoso ka ba na ipapaubaya mo nag lahat ng ito sa amin?” nakangiting wika ni

Samir bagama’t may halong sarcasm na pilit nitong itinago.

“Everything has its end, son,” may lamlam na sagot ni Benjamin sa anak. “Kaya ko
rin kinuha si Gia bilang sekretarya ko ay para ma-train siya kung paano ang maging
Executive Secretary ng isang CEO ng kumpanya. So, you see? I will be working with
her only until you get married. Walang dahilan na awayin mo siya.”

Hindi sumagot si Samir na sandaling tumingin sa kanya. Guilt was all over his face.
Tumango ito sa ama pagkatapos.

“At paano kayo? Titigil na ba kayo sa pagtatrabaho?”

“Ipinahanap ko ang titulo ng property ko sa Batangas. Isa iyong private resort na

puti ang buhangin. Masarap pagmasdan ang pagsikat at paglubog ng araw doon kaya ko
iyon binili noon. Panahon na siguro para pagtuunan ko ng pansin si inang
kalikasan.”

“You’re acting weird, Papa,” naiiling na wika ni Samir sa ama. “Anyway, magkakaroon
ako ng meeting kay Raji at Wael mamaya, gusto mo bang sumama?”

“Sure. I will bring Gia with me in the conference. Magiging parte na siya ng
pamilya at bahagi na rin siya ng kumpanya.”

“Okay, Papa,” sagot naman ni Samir na humalik sa kanya bago ito lumabas ng opisina
ni Benjamin.

“Mabuti at nagkaayos na kayo ni Samir, iha. Hindi ko gusto na pinatatagal niyo ang
away lalo na’t ikakasal na kayo,” baling ng matanda sa kanya.

“Siniguro ko ho sa kanya na hindi ako gagawa ng anumang ikagagalit niya.”

“Simulan mo na rin kaya akong tawaging Papa? Hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na
magkaanak ng babae.”
“A-at hindi rin ako nagkaroon ng pagkakataon na makasama ng matagal ang tatay ko,”
dugtong niya. Masaya siya na nakatagpo siya ng bagong pamilya sa piling ni Samir.
Ngumiti ang matanda sa kanya at sandaling yumakap. Tinapik niya ang likod nito bago
inihiwalay ang katawan.

“Prepare yourself, we’ll join my sons in the meeting later,” nakangiti nitong wika.
Bumalik siya sa pwesto niya at inabala ang sarili sa trabaho.

—--—

“Ipinabibigay ng Finance Department, Sam,” wika ni Katlin nang pumasok sa opisina

niya. Kasalukuyang naghahanda si Samir ng idi-discuss para sa meeting nila ng
dalawa niyang kapatid at ama.

“Thank you,” tipid niyang tugon na abala pa rin sa ginagawa. Nanatili naman si
Katlin na nakatayo sa tabi niya habang nakatingin sa nakakalat na papeles sa mesa.

“You’re very busy. Kumusta na ang balak mo na magtayo ng sarili mong kumpanya?”

“I don’t think that’s possible right now, Katlin.” Sumandal siya sa swivel chair at
tumingin sa dating kasintahan.

“Why not?”

“Balak nang magretiro ni Papa sa mga susunod na buwan.”

“Ikaw ang papalit bilang CEO,” pagtutuloy ni Katlin sa sasabihin niya.

“Yes.”

“Good for you. Kumusta na kayo ng girlfriend mo?”

“Okay naman. We’re getting married next month pero sa civil muna.”

Natigilan si Katlin sa sinabi niya saka isinandal ang pang-upo sa mesa niya. “Hindi
ka ba nagpapadalos-dalos sa mga desisyon mo, Sam? Kailan mo lang ba nakilala ang
babaeng ’yun?”

“Sigurado na ako. Even Papa approves our wedding,” kibit balikat siyang sagot.
Gusto niyang paalisin na ito pero hindi niya gustong maging bastos.

“You still have a month to think about marrying her,” wika ni Katlin. “Sigurado
akong may balak ang Papa mo laban kay Gia na kailangan mo silang bantayan.”

“Gia will never do something that will piss me off.”

“Are you sure? Bakit hindi mo itanong sa girlfriend mo kung bakit nakayakap ang
Papa mo sa kanya kanina?”

Agad naningkit ang mga mata niya sabay ang pag-ahon ng galit. Sa paghahamon ni
Katlin sa kanya ay gusto niyang maniwala na totoo ang sinasabi nito.

“Hintayin mo lang ng ilang linggo, wala na rin ang girlfriend mo sa ’yo. Don’t tell
me I didn’t warn you, Samir,” bulong ni Katlin sa kanya bago lumabas ng silid.

Nawala ang konsentrasyon niya sa ginagawa dahil sa mga ipinahayag ng dating

kasintahan. Ayaw niyang magpadalos-dalos lalo at nangako siya na magtitiwala siya
kay Gia. Kapag nakasal na sila ay mailalayo na niya ang kasintahan sa Papa niya
dahil magreretiro naman na ang ama. Kung matukso man minsan si Gia sa mga
ipapangako ni Benjamin, titiyakin niyang siya pa rin ang pipiliin ng kasintahan.

He could forgive and forget, couldn’t he?

Chapter 23

Sa ilang araw na nagtatrabaho si Gia bilang sekretarya ng Papa ni Samir ay

inoobserbahan niya ang mga kilos ng dalawa. Nagiging mas malapit si Gia kay
Benjamin at ngayon ay lagi na itong kasama sa meetings kahit sa labas ng opisina na
lalo niyang ikinaseselos. Hindi naman pumapalya si Gia sa pagganap sa tungkulin
nito bilang kasintahan niya kaya’t wala siyang mahanap na butas para patigilin ito
sa pagtatrabaho.

“Pagka-graduate ko, kukunin daw akong management trainee ni Mr. San Jose sa
restaurant niya sa Singapore,” kwento ni Katlin sa kanya isang araw. Dalawang araw
na lang ang natitirang OJT training nito at sa loob ng isang linggo ay halos araw-
araw itong pumapasok at nakikipagkwentuhan sa kanya sa opisina. Aminin man niya o
hindi, nakakatulong sa kanya ang presensya ni Katlin para makalimutan niya ang
panibugho sa ama dahil kasama ito ni Gia araw-araw. Sa susunod na linggo na ang
kasal nila ni Gia at inip na inip na siya na maging CEO dahil ibig sabihin nun ay
mamamalagi na ang Papa niya sa Batangas sa ipinagawa nitong bagong bahay-bakasyunan
doon.

“Great! Hindi ba’t biyudo na si Mr. San Jose?” nakangiti niyang wika.

“Oo. Nasa Amerika na rin ang dalawang anak niya at doon nag-aaral.”

“Baka naman may gusto sa ’yo ang matandang ’yun?”

“Grabe ka naman sa matanda, forty eight pa lang si Mr. San Jose, Samir,”
pagtatanggol ni Katlin.

“So, totoo nga?”

Isang maharot na tawa ang pinakawalan ni Katlin. “Kung matutulungan ba naman niya
akong kalimutan ka, why not?” biro nito pero sa pandinig niya’y tila pasaring. Siya
naman ang tumawa ng malakas.

“Pinalalaki mo na naman ang ego ko, Katlin.”

“Totoo naman ah. Kung hindi mo lang sinabing ikakasal ka na, hindi pa rin kita
susukuan. Hindi pa ba nagbabago ang isip mo na itali ang sarili mo sa batang ’yun?”
deretso nitong tanong.

“Hindi pa naman,” natatawa niyang wika. Inayos niya ang upo saka nagsimulang
magtrabaho.

“I have to bring this to my father’s office, paalis ka na ba?”

“Itinataboy mo lang ako eh, dalawang araw na lang ako dito ganyan mo pa ako
tratuhin,” tila pagtatampo nitong wika na muli niyang ikinatawa.

“Sige, ikaw na lang ang magdala nito sa opisina ni Papa.”

“Dalawa na lang kaya tayo? Magpapaalam na rin ako sa Papa mo dahil baka next month
na ang lipad ko patungong Singapore hindi na ako makabalik dito.”

—--—

“Namumutla ka, Gia,” pansin ni Benjamin sa kanya nang pumasok siya sa opisina nito
para ibilin ang mga urgent meetings na kailangan nitong daluhan bukas ng umaga. Ang
totoo’y pinilit lang niyang pumasok kahit mabigat ang pakiramdam. Dalawang araw na
ring tila hinahalukay ang t’yan niya pero nagagawa naman niyang pigilan ang
pagsusuka.

“Baka ho sa puyat,” pgdadahilan niya. Ilang araw na rin siyang hatinggabi kung
matulog dahil sa pagbabasa. Ipinilit ni Benjamin na kumuha na lang siya ng paunti-
unting units sa hapon para hindi niya kailangang tumigil sa pagtatrabaho sa BLFC.
Tuwing alas kwatro ng hapon hanggang alas nueve ay may klase siya sa University na
malapit sa opisina.

“Baka hindi mo kayang pagsabayin ang pag-aaral at pagtatrabaho. Sasabihin ko kay

Samir na kumuha muna ng ibang sekretarya kapag siya na ang CEO dito para matapos mo
ang pag-aaral.”

Umupo siya sa sofa at naghabol ng hininga. Kanina’y tila naman umiikot ang paningin
niya. Gusto niyang umuwi para ipahinga ang katawan pero may klase pa siya ng alas
kwatro kaya’t kailangan niya nang umalis.

“Magpapahinga lang muna ako sandali. Mawawala din ho ito maya-maya.”

Umupo si Benjamin sa tabi niya at hinagod ang likod niya nang yumuko siya dahil
tila hinahalukay na naman ang tyan niya. Buo-buong pawis ang namuo sa noo niya
kahit malakas naman ang aircon sa opisina.

“Okay ka lang ba? Dadalhin kita sa clinic. You don’t look well, Gia.”

Pumikit siya para tumigil ang pag-ikot sa paligid niya. Narinig niyang may pumasok
sa silid at narinig niya ang boses ni Samir. Agad siyang dumilat at doon nakita ang
nagbabagang mga mata nito na nakatingin sa kanila ni Benjamin.

“Your girlfriend doesn’t feel good, Samir,” kwento ng ama ng kasintahan dito.
Nanatili ang kamay ni Benjamin sa likod niya at nakahawak ito sa braso niya.

“Yeah, right. And you’re making it better,” sarkastiko nitong tanong. “Saan ba
hahantong ang ginagawa niyo kung hindi kami dumating?”

“Huwag kang mag-isip ng kung ano-ano sa asawa mo. Look at her, she looks pale!”
mataas na boses naman na wika ni Benjamin sa anak.

“Bakit kasama mo ang babaeng ’yan?!” inis niyang tanong. Pinilit niyang ayusin ang
sarili para huwag pagtawanan ng babaeng kinaiinisan niya.

“Lagi naman ako sa opisina ni Sam, niyaya lang niya akong samahan siya pagpunta sa
opisina ng Papa niya. Ikaw? Ano ang ginagawa mo sa tabi ni Benjamin? Hindi ba’t
nasa pwesto mo ikaw dapat imbes na nakikipaglandian sa Papa ng boyfriend mo?”

“Hindi ako nakikipaglandian!”

“Ganyan din ang ginagawa sa akin ni Benjamin dati, Gia. He was always showing
kindness, trying to make passes at me. Akala ko’y magkaiba tayo.” Tumingin ito ng
malagkit kay Samir na nagbabaga pa rin ang tingin sa kanya at sa ama nito. Nawala
ang pagsama ng pakiramdam niya dahil sa sobrang inis kay Katlin.
“Huwag mo ’kong igaya sa ’yo!”

“Umalis na tayo, Samir. Baka nakakaistorbo tayo sa dalawang ’yan,” pagbalewala nito
sa sinabi niya.

“Hindi sasama sa ’yo ang boyfriend ko!”

“Let’s go, babe,” sagot ni Samir saka kinawakan ang kamay ni Katlin na nagdulot ng
sakit sa dibdib niya. Ginusto niyang umiyak. Tinapunan pa siya ng matalim na tingin
ni Samir bago lumabas sa silid ng ama nito.

“Samir, huwag mong iwanan ang girlfriend mo dito!” sigaw ni Benjamin pero hindi
bumalik ang anak. Nanlumo itong napatingin muli sa kanya.

“Wala ka bang gagawin? Hindi mo hahabulin ang mapapangasawa mo?” tanong ni

Benjamin.

“Ano ho ang gagawin ko? Mag-eskandalo dito? Sa bahay na lang ho kami mag-uusap,”
may galit na wika niya. Ang totoo’y wala siyang lakas para lumaban. Hindi siya
handa sa ganitong sitwasyon at hindi niya inaasahan. Hindi maalis sa isip niya ang
sinabi ni Katlin na palagi itong kasama ni Samir sa opisina nito. At kanina ay
hawak pa nito ang kamay ng dating kasintahan para pasakitan siya.

“Okay na ba ang pakiramdam mo? Tumaas ang adrenaline mo nang makita mo si Katlin na
kasama si Samir,” nakatawang wika ni Benjamin na bumalik na sa mesa nito.

“Okay na ho ako. Papasok ho muna ako sa school.” Tumayo siya at pilit ignorahin ang
paminsan-minsang pagkahilo. Gusto rin niyang isipin na maayos nila ni Samir ang
hindi pagkakaunawaan. Kailangan lang nila ng panahon na pahupain pareho ang galit.
Matapos ibilin sa ibang sekretarya doon ang natitirang trabaho ay lumabas siya ng
building dala ang galit kay Katlin at Samir. Mamaya sila magtutuos ng
mapapangasawa.

—--—

“Tumigil ka na ng kasusuntok d’yan sa mesa,” saway ni Samir kay Katlin. “I told

you, sooner or later mauulit na naman ang ginawa sa akin ng Papa mo.”

“I offered her marriage, Katlin! I was so hopeful na hindi siya katulad ng ibang
babae!”

“Iba na ang panahon ngayon, babe. Ikaw na lang ang nagiging idealistic sa mga bagay
na ganyan. Ikaw ba naman ang bibigyan ng properties, hindi ka ba papayag kahit
isang gabi lang?” wika ni Katlin na lalong nagpadagdag sa galit niya. Kinuha niya
ang alak sa cabinet saka deretsong lumagok doon.

“I hate her!” madiin niyang wika habang nakatanaw sa labas ng salaming dingding ng
opisina.

“Mahal mo siya, halata naman sa mga mata mo.”

“Hindi ko na siya gustong makita pa. I want her out of my life,” madiin niyang
wika.

“Hindi mo mapaninindigan ’yan, babe…” hamon na wika ni Katlin na humagod sa likod

niya. “But don’t worry, pwede ka namang gumanti.”

Nilingon niya si Katlin at hindi siya nakaiwas nang ilapat nito ang labi sa kanya
sa isang mapusok na halik. Ipinaikot niya ang mga braso sa maliit na baywang nito
at nagpatangay sa tukso. Hindi niya hahayaan na malamangan siya ni Gia. Siya ang
dapat nagpapaikot sa mga babae, hindi ang mga ito ang nagpapaikot sa kanya.

Pagkatapos ng trabaho niya sa opisina ay nagtuloy pa sila ni Katlin sa isang bar at

doon niya inilabas ang galit niya kay Gia. Gusto niyang umiyak at sumigaw. Muntik
pa siyang mapaaaway sa bar dahil sa sobrang kalasingan. Hindi niya nagawang umuwi
sa condo. Sa isang hotel siya nagising kinaumagahan katabi si Katlin.

—--—

Hindi nakatulog sa magdamag si Gia dahil hindi umuwi si Samir. Tinawagan niya ang
telepono nito kaninang umaga at si Katlin ang sumagot. Magkasama ang dalawa. Umiyak
siya nang umiyak dahil sa sama ng loob.

Hindi siya nakapasok dahil sa pamumugto ng mata at pagsama pa rin ng pakiramdam.

Maaga siyang nagpunta sa clinic para magpakonsulta sa doktor dahil dumadalas na ang
pagkahilo niya.

“You’re eight weeks pregnant, misis,” nakangiting wika ng doktora sa kanya matapos
siyang i-ultrasound. Nanlamig ang buo niyang katawan. Hindi pa siya handa maging
ina. At sa ganitong pagkakataon ay kailangan niya si Samir.

“S-sigurado ho kayo?” tanong pa niya na nagbabakasakali na magbago ang sinasabi ng

doktora.

“Ang pagkahilo mo at pagsusuka ay kasama sa pagbubuntis, misis. Nararanasan ’yan sa

first trimester. Bibigyan kita ng vitamins para sa baby at imo-monitor natin ang
paglaki niya kaya’t babalik ka dito matapos ang isang buwan.” Nagreseta ang doktora
sa kanya ng vitamins pagkatapos. Hindi niya alam kung ano ang dapat maramdaman.
Muli siyang tumawag kay Samir para hingin ang suporta nito pero si Katlin pa rin
ang sumagot.

“Naliligo si Samir, Gia. Kung gusto mo siyang makausap dito kami sa hotel tumuloy.”

“M-magkasama kayo magdamag?”

“What do you expect? Na magiging faithful sa ’yo ang boyfriend mo? Maaaring
pakakasalan ka niya, pero hindi ibig sabihin na hindi na siya titikim ng ibang
babae.”

Habang nasa daan ay tuliro ang isip ni Gia. Palakad-lakad siya pero wala siyang
patutunguhan. Sa huli ay ipinasya niyang magtungo sa hotel na sinabi ni Katlin.
Gusto niyang kompirmahin kung totoong magkasama ang dalawa at linawin kay Samir ang
nadatnan nito kahapon sa opisina ng ama nito.

At sabihin na rin na magkakaanak na sila.

Atubili pa siyang kumatok sa pinto ng hotel dahil sa samu’t saring emosyon. Si

Katlin ang nagbukas ng pinto at tumambad sa kanya ang katotohanan. Parehong halos
hubad ang dalawa at walang nagtangka na magdamit nang maayos bagama’t pareho namang
nakasuot ng roba.

“A-ano ’to?” tanong niya kay Samir na halos hindi na lumabas sa bibig niya. Galit
ang nasa mga mata ng kasintahan nang humarap sa kanya.

“Wala nang kasalang magaganap, Gia. Tutal may isang milyon akong inilagak sa banko
mo, sapat na ’yun sa ilang panahon na pananatili mo sa condo ko. I don’t want to
see you again.”
“Ganito ba ang igaganti mo dahil akala mo’y nagtaksil ako sa ’yo? Mali ka ng
iniisip, Samir!”

“I saw what I saw, Gia! Hindi ako pabor na magtrabaho ka kay Papa, hindi ba? Pero
nagpumilit ka pa rin!”

“Dahil gusto kong tanggapin ako ng pamilya mo! Gusto kong patunayan na karapat-
dapat ako sa ’yo!”

“You’re not worth it! Sinagip lang kita sa kung saan ka man galing! But you don’t
belong here with me! Hindi nga kita minahal eh, come to think of it. Sinabi ko ba
ni minsan na mahal kita?!”

Nanlumo siya sa mga narinig. Wala siyang pakialam kung paano siya pinagtatawanan
ngayon ni Katlin pero hinayaan niyang maglandas lang ang mga luha niya sa mata.
Nabubulag na siya dahil sa pag-iyak at halos hindi na siya makahinga sa sakit na
nararamdaman. Napakapit siya sa puson niya na unti-unting sumasakit.

Ang anak niya.

Hindi maaaring mawala ang anak niya. Mabilis siyang tumalikod at nilisan ang silid
ng hotel at tumakbo na lang kung saan.

Sa huli ay kay Benjamin siya humingi ng tulong. Kailangan niya ng makakapitan

ngayong may isang buhay sa sinapupunan niya ang madadamay. Kailangan niyang
magpakatatag.

Kausap nito ang dalawang kapatid ni Samir sa opisina nito ng dumating siya.
Ipinatawag rin nito si Samir at sinabing dadating ito anumang oras. Hindi niya alam
kung gusto pa rin niyang pakasalan ang lalaking minahal niya na pinagtaksilan siya
ng ganoon lang.

“Hindi ako papayag na maging bastardo ang apo ko, Gia,” wika ni Benjamin nang
sinabi niya na uuwi na lang siya ng probinsya at hayaan si Samir na bumalik kay
Katlin.

“Hindi na ho ako gustong pakasalan ng anak niyo, Papa.”

“He will. Galit lang ’yun kaya nakapagbitaw ito ng mga masasakit na salita. Gagawin
ko ang lahat para pakasalan ka pa rin ng anak ko. He loves you. Hold on to that
love,” pangako nito sa kanya.

“Sinabi niyang hindi niya na ako mahal.”

“Pipilitin ko siyang pakasalan ka. Hindi ako papayag na ang isang tulad ni Katlin
ang makakasama niya habangbuhay.”

“M-may pakiusap lang ho ako…”

“Kahit ano, Gia. Basta para sa apo ko.”

“Hindi ko ho gustong malaman ni Samir na buntis ako.”

“Why? Kailangan niyang malaman na magiging ama na siya.”

“Hindi ko alam kung ano ang magiging damdamin niya kapag nalaman niya ang bago
niyang responsibilidad. Hindi ko alam kung gusto niyang maging ama. At hindi ko rin
gustong isipin na kaya niya ako pakakasalan ay dahil sa batang dinadala ko.”
“Hindi niya aaminin na mahal ka niya dahil nabubulag siya ng galit, iha. Kailangan
natin ng matibay na rason para ituloy pa rin ang kasal niyo.”

“Kung galit lang ang pag-uusapan ay mas abot langit ang galit ko,” pag-amin niya.
“Pero bakit kaya kong magpatawad kahit kitang-kita ko na niloko niya ako? Bakit
siya pa rin ang gusto kong makasama habangbuhay kahit walang katiyakan na hindi na
siya titikim ng ibang babae?”

Walang nagsalita sa mga taong naroon. Masakit na ang mata niya sa pag-iyak at kahit
si Raji at Wael ay inaalo na siya.

“Ssshh… makakasama sa dinadala mo ang labis na pag-iyak,” alo ni Raji sa kanya.

Panay naman ang abot ng tissue ni Wael sa kanya.

“Ipinagtabuyan niya na ako kanina. Hindi ko gustong marinig na pati ang anak ko ay
itanggi niya…”

Marahan namang tumango si Benjamin. “Huwag kang mag-alala, hindi ko kayo pababayaan
ng apo ko.”

Pinahid niya ang luha sa mata para ipakita ang katatagan. Kung mayroon man siyang
ipagpapasalamat ay ang suporta ng tatlong lalaking nasa loob ng silid ngayon. Hindi
na siya umaasa na papayag si Samir na pakasalan pa s’ya.

Chapter 24

Dumating si Samir makalipas ang kalahating oras. Tahimik lang si Gia na nakaupo sa
sofa dahil nanginginig ang tuhod niya sa galit sa pagtataksil ni Samir at awa para
sa sarili. Nakataas pa rin ang noo niya para ipakita na hindi siya magpapaapi. Kung
ayaw na ni Samir na pakasalan siya ay hindi niya ipipilit ang sarili.

“Ano ang mayroon at nandito tayong lahat?” seryosong tanong ni Samir.

“Ano ang nangyayari, Samir? Dinaluhan ko lang ang mapapangasawa mo dahil masama ang
pakiramdam niya. C’mon, don’t be unreasonable.”

“Kami na ang bahalang mag-usap ni Gia, Papa.”

“Hindi mo raw gustong ituloy pa ang kasal?” pagkumpirma ni Benjamin kay Samir.

“I’ve changed my mind,” tipid nitong sagot. Napabuntunghininga si Benjamin sa

malamig na pakikipag-usap ni Samir dito. Si Gia ay gusto nang umalis na lang at
iwanan ang apat na lalaki sa silid. Hindi niya gustong marinig pa ang paulit-ulit
na pagtanggi ni Samir na pakasalan siya.

“You can’t back-out just like that, Samir,” mahinahong wika ni Benjamin sa anak.
“Kailangan mong tumupad sa ipinangako mo kay Gia.”

Hindi sinagot ni Samir ang ama sa halip ay bumaling sa kanya.

“Magkano ang kailangan mo para layuan mo na ako?” galit nitong tanong sa kanya.

“Hindi ko kailangan ng pera mo!”

“Kung gayun ay bakit atat na atat kang pakasalan kita?”

“Samir!” saway ni Benjamin kay Samir. “Ipapaalala ko lang sa ’yo na nakasalalay ang
pagiging CEO mo sa kasal niyo ni Gia. Hindi kita itatalagang papalit sa akin kung
mananatili kang single.”

“Then it’s all yours, Papa. Hindi ko na hahangarin na pumalit sa posisyon niyo,
ibigay niyo kay Raji o Wael, wala akong pakialam.”

“Hindi ko ibibigay kay Raji o Wael ang pamamahala kapag tumalikod ka sa kasal ninyo
ni Gia. Si Gia mismo ang ipapalit ko sa akin.”

Kung nagulat si Samir ay mas nagulat si Gia. Agad siyang napatingin sa kasintahan
na lalong nadagdagan ang galit sa kanya.

“You can’t do this, Papa! Ano’ng ipinakain sa ’yo ng babaeng ’yan at nabilog niya
ang ulo niyo? At gusto niyong siya ang mapangasawa ko?!”

“Hindi lang siya ang itatalaga ko bilang CEO, magkakaroon din siya ng twenty
percent share sa kumpanya. So it’s your choice, Samir,” matatag na wika ni
Benjamin. “Pakakasalan mo ba s’ya para wala siyang magiging karapatan sa kumpanya?
O hahayaan mo siyang angkinin lahat ng mga karapatan mo?”

“Bakit niyo ginagawa ang mga ito?” may hinanakit sa tinig na tanong ni Samir kay
Benjamin.

“Para patunayan na mali ang mga paratang mo kay Gia at sa akin. Mahal ka ni Gia at
siya ang gusto kong mapangasawa mo. Believe me, son, pasasalamatan mo ako pagdating
ng araw sa mga desisyon ko ngayon.”

Sandaling katahimikan ang namayani na kahit ang dalawang kapatid ni Samir ay walang
maapuhap na salita. Tumalikod si Samir at tinungo ang pinto pero tumigil sandali at
lumingon kay Gia.

“I will marry you if only to save my family’s wealth from a gold-digger like you.
Sisiguraduhin kong pagsisisihan mo na ikinasal tayo.”

Hinayaan ni Gia na pumatak ang luha sa mata habang nakataas pa rin ang noo. Nang
lumabas si Samir sa silid ng opisina ni Benjamin ay nanlumo siyang muli. Hindi niya
gustong magpakasal sa lalaking kasintigas ng puso ng kasintahan. Hindi niya
hahayaang makita ng magiging anak niya kung paano siya nito tratuhin.

“Uuwi ako sa Quezon bukas na bukas din,” wika niya kay Benjamin saka pinahid ang
mga luha. “Hindi ho ako pumapayag sa kalokohan na gusto niyong mangyari.”

“Hindi ko rin hahayaan na ilayo mo sa akin ang apo ko, Gia.” Hinarap siya ni
Benjamin nang may paninindigan na hindi siya aalis sa poder ng mga Burman. “Siya
ang una kong apo. Kaya ko ginawang kundisyon ang kumpanya ay para mapilitan si
Samir na pakasalan ka.”

“Lalo niyo lang hong pinatibay ang akusa niya sa akin na yaman niyo ang habol ko.”

“This is not for you, iha. This is for my grandchild. Kapag tinalikuran ka ni
Samir, makakakuha ka ng twenty five percent share sa kumpanya na ililipat mo sa apo
ko kapag lumaki na siya. Pero dahil pumayag siya na pakasalan ka, mapupunta sa apo
ko ang shares ni Samir dahil legal siyang anak.”

“Hindi ko pa rin alam kung tama ang desisyon na ikasal pa kami.”

“Magpakatatag ka lang, Gia. Huhupa rin ang galit ni Samir kapag na-realize niya na
mali ang mga paratang niya sa ’yo.”

Tumango siya nang marahan saka umuwi muna para makapagpahinga. Ang sinabi ni
Benjamin na huhupa ang galit ng kasintahan ay hindi nangyari. Pag-uwi niya sa condo
ay nag-eempake ito ng mga gamit.

“Ako na lang ang aalis dahil wala ka namang balak na umalis dito.” Sinlamig ng yelo
ang tinig nito na kinakausap siya. “I’ll see you on our wedding day, Gia. Kasal
lang naman ang kundisyon ni Papa hindi ba? Hindi naman kailangan na magsama tayo.”

“S-saan ka titira?”

“It’s none of your business.”

Hindi na siya sumagot. Pagod na siyang makipagtalo. Pagod na rin siyang mag-isip
kung ano ang tama. Sa ngayon ay kailangan niyang kumapit sa patalim para mabuhay
silang mag-ina.

Matatapos din ang lahat. Mawawala rin ang pag-ibig niya kay Samir na halos ikasira
na ng ulo niya.

Lumabas si Samir sa silid nang hindi siya nagsalita pa. Tumanaw siya sa balkonahe
at tumanaw sa walang katapusang langit. Sana’y nakikita ng Diyos ang kalagayan niya
at mabaligtad ang ikot ng kapalaran niya isang araw. Sana’y dumating ang panahon na
wala ng mahirap o mayaman. Na kapag nagmahal ka ay susukatin iyon sa mga nagawa
mong mabuti. Minahal niya si Samir. Ibinigay niya ang lahat…

Hindi na muling nakita ni Gia si Samir kung hindi noong araw na lang ng kasal.
Labag sa kalooban niya ang nangyayari pero alam niyang hindi siya titigilan ni
Benjamin dahil gustong-gusto nito na magkaapo na. Natapos ang seremonyas ng kasal
nang hindi sila nag-uusap ni Samir. Tila siya tuyong dahon sa batis na hinahayaan
na lang maanod kung saan.

Tinupad naman ni Benjamin ang pangako na gagawing CEO si Samir. Pero nalaman niyang
nagpagawa ito ng sulat para italaga si Raji bilang acting CEO dahil pupunta ito sa
Singapore. Nalaman niya sa mga dating kasamahan na si Katlin ay lumipad din
patungong Singapore. Wala na siyang narinig mula sa asawa pagkatapos.

Natapos niya nang iniyak ang ginawang pag-iwan sa kanya ni Samir. Napalitan iyon ng
galit. Alam niyang sinadya ni Samir na pakasalan siya para kontrolado nito ang
magiging papel niya sa kumpanya at yaman ng pamilya Burman.

Sa lahat naman ng mga pasakit na pinagdaanan niya ay hindi siya pinabayaan ni

Benjamin. Nang malaman na magtatagal si Samir sa Singapore, kinupkop siya nito sa
mansion ng mga Burman para may kasama siya sa bahay. Hindi na siya nakabalik sa
pag-aaral at pagtatrabaho dahil hindi niya gustong malaman ng ibang tao na buntis
siya. Hindi rin niya gusto pang malaman ni Samir.

“I’m sorry, Gia,” wika ni Benjamin isang gabi na nasa living room sila. “Sadyang
matigas ang puso ng anak ko kapag nasaktan.”

“Wala na rin ho akong pakialam sa anak niyo. Sana’y hindi niyo na lang ipinilit na
ipakasal kami.”

“Ikaw pa rin ang asawa at ibinilin niyang makakatanggap ka ng buwanang allowance na

fifty thousand pesos --—”
“Hindi ko kailangan ’yan, Papa. Maayos lang akong makapanganak ay sapat na sa akin.
Hindi ako tatanggap ng anumang tulong mula kay Samir,” matatag niyang wika. Apat na
buwan na ang t’yan niya ngayon at may natitira pang limang buwan. Sa buong maghapon
ay inabala niya ang sarili sa pagsusulat na balak niyang ipasa sa mga publishing
house pagkatapos. Minsan ay tumatanggap siya ng trabaho sa online tulad ng
pagtuturo ng english language sa mga korean o chinese. Sa dalawang buwan na
nagsisikap siyang kalimutan si Samir ay kumikita na siya kahit paano.

Nasa hapag-kainan sila isang gabi nang biglang sakitan ng t’yan si Benjamin. Agad
namang naitakbo sa ospital ang matanda. Doon ay nalaman nila ang totoong sakit nito
na matagal inilihim sa mga anak. Prostate Cancer. Isang taon na lang ang taning ng
mga doktor.

Muli siyang umiyak dahil para siyang mawawalan ng ama. Sa loob ng ilang buwan ay
dito siya kumapit para manatili sa katinuan. Kapag nawala ito ay wala na siyang
pupuntahan. Itinuring siya nitong tunay na anak. Hindi niya maintindihan kung bakit
kailangang mawala sa kanya ang mga taong natutunan niyang mahalin.

“Kailangang umuwi ni Kuya,” narinig niyang pinag-uusapan ng magkapatid. Agad namang

pinigil ni Benjamin si Raji na tawagan si Samir.

“Masaya na si Samir kung saan man siya naroon, Raji.” Pilit ngumiti si Benjamin
para itago ang kalungkutan sa paglayo ng isa nitong anak. “Napakarami ko nang
pagkakamali sa kuya niyo, hindi ko na gustong dagdagan pa ang pasakit na idinulot
ko”

“He was selfish, Papa!” sagot naman ni Wael. “Hindi siya marunong makinig sa
paliwanag. Ano man lang ang magpatawad siya, hindi ba?”

“It was my fault,” pag-ako naman ni Benjamin. “Masyado akong nakampante bilang ama
niyo. Nakita niyo kung paano ako nagpalit-palit ng babae mula nang maghiwalay kami
ng Mama niyo. Hindi ako naging mabuting halimbawa…”

“Ako ho ang may kasalanan,” wika naman niya sa sumingit sa pag-uusap ng mag-aama.
“Kung hindi ako pumasok sa buhay ng anak niyo ay hindi kayo magkakaroon ng alitan.
Sana’y hinayaan niyo na lang akong umalis.”

Marahang umiling si Benjamin saka ngumiti ng matamis sa kanya. “Gusto ko pa sanang

makita ang paglaki ng apo ko, pero baka hindi ko na magawa. Gayunpaman sana’y huwag
mong hayaan na magtanim ng galit ang apo ko sa ama niya. Alam ko kung gaano kasakit
sa isang ama na makita ang galit ng anak sa mga mata nito. Hindi ko ’yun gustong
maranasan ni Samir…”

Tumulo ang luha niya sa mga binigkas ni Benjamin. Hindi niya maipapangako na
mailalapit niya ang anak sa ama nito. Pag wala na si Benjamin sa buhay nila ay
lalayo siya sa mga Burman. Hahanapin niya ang tatay niya at magsisimula siya ng
bagong buhay. Tatapusin niya na ang kabanata ng buhay niya na nag-uugnay sa kanya
at kay Samir.

Nabuhay pa si Benjamin nang mahigit dalawang taon. Tulad ng kagustuhan nito, walang
alam si Samir sa lahat ng pinagdaanan ng ama. Siya ang nagsilbing tagapag-alaga
nito matapos niyang manganak. Masaya ang matanda kapag nakikita ang apo nito.
Masaya rin si Gia na nakasama pa rin ni Benjamin ang apo na si Jaime kahit sa
maikling panahon lang. Nasa isang taon at walong buwan na ang anak niya nang bawian
ng buhay ang lolo nito.

“Tama na ang pag-iyak,” awat sa kanya ni Raji. “Masaya na si Papa kung saan man
siya naroon.”
“Para akong nawalan ng ama sa pangalawang pagkakataon. Siya ang tumulong sa akin sa
mga panahong wala akong makapitan…”

“Nandito pa naman kami para sa inyo ni Jaime…”

“Darating si Kuya bukas,” sambit naman ni Wael na lumapit sa kanila. Parehong

nakatingin sa kanya ang dalawa na naghihintay ng reaksyon niya.

“Pakiusap, huwag niyong sasabihin ang tungkol kay Jaime.”

“Matagal mong itinago sa kanya ang anak niya, Gia. Hindi ba’t dapat silang
magkakilala?”

“Anak ko lang, Raji. Wala siyang karapatan sa anak ko. At sana’y huwag niyo na ring
sabihin na paalis na ako sa susunod na buwan. Narito siya para makasama si Papa
hindi para magkabalikan kami. K-kung hihilingin niyang ma-annul kami, mas mabuti…”

“Pero hindi ’yan ang kagustuhan ni Papa.”

“Maiintindihan ako ni Papa. Alam kong gagabayan niya pa rin kami ni Jaime saan man
kami magpunta.”

Tumango naman si Raji bilang pagsang-ayon. Noong nakaraang linggo ay nakausap niya
sa wakas ang Papa niya. Nalaman niyang nagkaroon ito ng ibang asawa matapos na
tumanggi ang nanay niya na sumama dito. May dalawa itong naging anak sa pangalawa
pero tanggap naman siya ng pamilya nito ngayon. Nangako ito na aayusin ang visa
nilang mag-ina para makarating sila sa amerika.

Hindi niya minsan man ginalaw ang banko na in-open ni Samir para sa kanya. Kahit
ang pangako nito na singkwenta mil buwan buwan bilang allowance niya ay hindi rin
niya pinag-interesan pa. Benjamin provided for her and her son. Ngayong wala na si
Benjamin, wala na ring dahilan para manatili.

“Hanggang kailan ka dito?” tanong ni Wael na nakita ang pag-eempake.

“Hanggang maayos ang visa namin. May isang buwang mahigit na lang siguro.”

“We will miss you here. Nagkaroon ng buhay ang bahay na ito mula nang dumating
kayong dalawa dito. At ngayong umalis si Papa, aalis din pala kayo…”

“I’m sorry, Wael… alam mong hindi ako nararapat dito…”

“Asawa ka ni Kuya. May karapatan ka sa lahat ng mayroon siya. Ngayon ko

naiintindihan kung bakit iyon ginawa ni Papa…”

Umiling siyang puno ng lungkot ang mga mata. “Hindi yaman ang dahilan para manatili
sa isang relasyon. Kailangan ’yun ng pagmamahal, tiwala, at ang desisyon na hindi
kayo bibitaw sa pangako niyo anuman ang mangyari…”

“Hindi mo na ba mahal ang kuya?” tanong nito na hindi niya masagot. Kung sa
pagmamahal lang ay hindi iyon nawawala kahit pa ilang beses na siyang nasaktan.
Pero hindi niya panghahawakan ang pagmamahal na ’yun na nagdudulot lang ng sugat sa
puso niya.

“May mga bagay na mahirap kalimutan pero kailangang tanggapin…” wika niya bilang
sagot.
Chapter 25

“Ano’ng oras ng flight mo?” tanong ni Katlin kay Samir nang puntahan siya nito sa
pinagtatrabahuhang coffee shop. Nagpaalam siya sa may-ari na magre-resign dahil
babalik na siya sa Pilipinas. It was an urgent decision. His father died last night
due to complications. Benjamin had a Prostate Cancer. Sakit na hindi niya alam na
tiniis nito sa mahabang panahon.

“Three hours from now,” malungkot na sagot niya kay Katlin.

“My condolences.”

Marahan lang siyang tumango. Inubos niya ang kape sa papercup saka tumayo.

“I have to go now.”

Pinagmasdan lang siya ni Katlin nang maglakad siya patungo sa waiting shed kung
saan dumadaan ang bus na sasakyan niya pauwi sa apartment. Makalipas lang ang
labinglimang minuto ay nasa apartment na siya para kuhanin ang lahat ng gamit na
madadala sa Pilipinas.

Tumanaw siya sa bintana ng apartment para tanggalin ang bara sa dibdib. Sa loob ng
dalawang taon ay namuhay siyang malayo sa ama at kay Gia. Magkasabay silang umalis
ni Katlin. Sa loob ng dalawang buwan ay sinubukan niyang kalimutan ang babaeng
pinakasalan niya. Katlin won in seducing him. Magkasama sila sa iisang apartment at
siya ay nakapasok bilang manager sa isang sikat na coffee shop habang si Katlin ay
sekretarya ni Mr. San Jose. He cheated on his wife. Dapat ay masaya siya. Pero sa
huli ay nakipaghiwalay siya kay Katlin at humiwalay ng apartment.

Katlin had an affair with Mr. San Jose right after they broke up. Siya ay tumigil
na sa pakikipag-date nang ma-realize na hindi niya na kayang magseryoso sa mga
babae. Paminsan-minsan ay tumatawag siya kay Raji para kumustahin ang kumpanya. Sa
sulok ng dibdib niya ay gusto niyang malaman kung ano ang nangyari kay Gia. Kung
umalis ito sa condo niya at umuwi sa Quezon ay babalik siya para patawarin na lang
ito sa pagtataksil sa kanya. Maaari silang magsimula ulit nang malayo sa Papa niya.

Pero taliwas ang lahat ng nangyari sa inaasahan niya. Gia moved to their house
instead and his father provided for her. Ang masama pa ay nagkaanak ang dalawa na
lalo niyang ikinagalit. Tuluyan na siyang nagdesisyon na huwag nang bumalik pa sa
Pilipinas.

Until today. Masakit sa kanya ang pagkawala ni Benjamin sa kabila ng maraming beses
nilang pagtatalo. Ang agawin si Gia ang pinakamalaking kasalanan na nagawa nito sa
kanya. Akala niya’y kaya niya ang lumimot at magpatawad pero hindi pala. Hindi niya
alam ngayon kung ano ang dapat maramdaman. Sa loob ng dalawang taon ay sariwa pa
rin ang sugat na dulot ng pag-agaw nito kay Gia.

Ipinasya niyang maligo at pumunta sa airport nang mas maaga dala ang samu’t saring
emosyon. Sigurado siyang dadatnan niya doon si Gia at ang anak nito.

Ipinikit niya ang mga mata para subukang makatulog sa eroplano pero bigo siya.
Mukha ni Gia at ng Papa niya ang bumabalik sa balintataw niya -— kung paanong halos
nakayakap na si Benjamin sa babaeng minahal niya noong araw na datnan niya ang
dalawa sa opisina ng ama. Ngayong wala na ang Papa niya, wala na ring dahilan para
manatili si Gia sa bahay nila.
Alas nueve ng gabi nang lumapag ang eroplano na sinasakyan niya sa Ninoy Aquino
International Airport. He felt noltalgic. Tila kahapon lang nang umalis siya.
Mabigat ang mga paa na naglakad siya patungo sa taxi bay. Nagsabi siya kay Raji na
uuwi siya pero hindi siya nagpasabi kung kailan. Hindi naman siya interesado kung
sino ang sasalubong sa kanya.

Halos alas onse na siya nakarating sa bahay ng Papa niya at agad yumakap ang dalawa
niyang kapatid pagkakita sa kanya. Hinayaan niyang maglandas ang mga luha sa mata.
Sa kabila ng lahat ng nangyari, pamilya pa rin sila at ama pa rin niya si Benjamin.

Lumapit siya sa labi ng ama at pinagmasdan itong nakahimlay doon. Marami siyang
hinanakit na hindi niya na magawang isatinig pa. Tama na ang walang katapusang
alitan dahil hindi sa siya masasagot pa ng Papa niya. Kailangan niya na lang itong
patawarin para maging payapa na itong makarating sa langit.

“Bakit hindi ko alam na may sakit ang Papa?” tanong niya nang harapin niya si Raji
at Wael.

“Nakiusap siyang huwag sabihin sa ’yo. Hindi niya gustong magdulot pa ng problema
sa ’yo o sa aming dalawa ni Wael. Pero kahit hindi niya sabihin, alam kong araw-
araw siyang naghihintay sa ’yo. Lalo nung panahon na halos nakaratay na lang siya
sa ospital…” pahikbing sagot ni Raji.

“You should have told me.” Hindi man niya aminin ay naroon ang pagsisisi na sana ay
bumalik siya, o dumalaw man lang paminsan-minsan.

“Bakit ba hindi ka man lang bumalik kahit sa mga okasyong kailangan mong puntahan
ang Papa?” tanong ni Wael na hindi niya alam kung may paninisi o galit.

“Tinapos ko lang ang dalawang taon na kontrata ko sa pinasukan ko sa Singapore,”

pagdadahilan niya.

“Darating ang abogado sa susunod na linggo. Nasa kanya ang huling testamento ng
Papa.”

Marahan siyang tumango saka nagpaalam na tutuloy siya sa silid. Nasa hagdan siya
nang makita ang isang katulong na may kargang isang batang lalaki.

He was thunderstruck to see the little boy the woman was holding in her arms. An
image of a black and white photo came to his memory -— ang larawan ng ama noong
baby pa ito karga ng Lola niya. He cleared a lump in his throat. Nasa harap niya
ang bunga ng kataksilan ng babaeng akala niya’y hindi kailanman magtataksil sa
kanya.

“Ate Carol, nabihisan mo na ba ---—”

Naputol ang anumang sasabihin ni Gia nang makita siyang nakatayo sa harap ng bata
at yaya nito. Isang matalim na tingin ang ibinigay niya sa asawa saka mabilis na
tumalikod. Bukod sa galit na nakulong sa dibdib niya, naroon pa rin ang pagmamahal
na iniukol niya kay Gia. Damdaming hindi niya gustong mamahay sa puso niya.

Ibinagsak niya ang backpack sa kama at ang luggage bag ay itinabi niya sa may tv
stand sa sariling silid. Galing sa katabing silid si Gia at ang yaya na may dalang
bata -— ang guest room.

Anuman nag setup ng Papa niya at ni Gia ay wala siyang pakialam. Pagkatapos ng
libing ay sisiguraduhin niyang mapapalayas sa bahay na ito si Gia.

Annulment. Yes, annulment is the answer. Kailangan niyang mapatunayan sa korte na

anak ni Gia ang bata sa ibang lalaki para ma-grant iyon. A DNA would be a perfect
proof. Hindi na kailangan pang i-match ang DNA ng bata sa Papa niya dahil ayaw
niyang kaladkarin pa ang bankay ng ama para makuha niya ang kalayaan mula kay Gia.
Ang kailangan lang ay ang mapatunayang hindi siya ang ama. Alam niya na kung paano
gagawin iyon at gagawin niya sa lalong madaling panahon. He will make sure Gia will
not get a single scent from him or from Benjamin.

Bumaba siya sa living room pagkatapos magbihis. Naroon si Gia kausap ang mga
kapatid niya. May iilan doong bisita na mga kasosyo at ilang kaibigan ng Papa niya
na nagpapahatid ng pakikiramay. Hinarap niya ilan sa mga iyon para iwasang makausap
si Gia na naroon palagi sa tabi ng labi ni Benjamin.

—---—

“Nakapag-usap na ba kayo?” tanong ni Raji kay Gia habang nakatunghay si Gia sa labi
ng biyenan. Marahan siyang umiling.

“Wala naman kaming dapat pag-usapan, Raj. Tulad din ng una kong plano, aalis kami
ng anak ko pagkalabas ng visa namin.”

“Hindi na ba namin kayo mapipigilan?”

Isang pilit na ngiti ang ibinigay niya sa bayaw.

“Matagal na dapat akong umalis dito kung hindi lang nakiusap ang Papa niyo.”

“Thank for that. Isang taon na lang ang taning ng Papa pero umabot pa siya ng
mahigit dalawang taon. Kay Jaime siya nakakuha ng lakas para lumaban sa buhay nang
mas matagal. At syempre, dahil sa pag-aalaga mo sa kanya. Salamat sa lahat ng
sakripisyo mo sa kabila nang pag-iwan sa ’yo ni Samir.”

“Siya din naman ang sumagip sa akin sa mga panahong wala akong makapitan. Yun na
lang ang inisiip ko, Raj. Nanatili kami dito dahil nakatulong na malabanan niya ang
sakit. I know how happy he was everytime he sees Jaime smiles at him. Na tila ba
nababawi niya sa ganoon ang mga panahon na magkalayo sila ng panganay niyang anak
sa pamamagitan ng anak ko.”

“Sana’y magkaroon kayo ng pagkakataon na mag-usap ni Samir…”

“Hindi na mababago ang desisyon ko mag-usap man kami. And by the looks of it, he
doesn’t give a damn as well. Hayaan mo na lang na matapos ang libing na hindi kami
nag-uusap. Mas mabuti ang ganoon kaysa ang magsigawan lang kami.”

“Paano si Jaime? Sino ang kikilalanin niyang ama kapag lumayo kayo?”

“It’s twenty-first century, Raj,” nakangiti niyang wika. “Hindi ang anak ko ang
kauna-unahang lalaki nang walang ama. Jaime will be fine.”

“Paano kami? Gusto pa rin naming makasama si Jaime. He becomes the light in this
house. His laughter is our sunshine.”

“Magkakaroon ka rin ng sarili mong anak. Pero kung hindi niyo gustong maputol ang
ugnayan niyo ni Wael kay Jaime, I will get in touch. At kapag malaki na siya,
babalik kami sa Pilipinas para makilala niya ang dalawang Uncle niya,” pangako niya
dito. Kung siya ang masusunod, hindi niya na gustong magkaroon pa ng ugnayan sa mga
Burman. Pero hahayaan niyang magpasya ang anak paglaki nito.

Lumipas ang tatlong araw na pilit niyang iniiwasan si Samir. Alam niyang hindi
naman ito magsasalita ngayon sa harap ng maraming bisita. Kung mayroon mang mga
taong nagtataka kung sino ang bata na lagi niyang dala, walang naglakas ng loob na
magtanong sa kanya. Pagkatapos ng libing ay ipinatawag sila ng abogado sa
conference room ng BLFC building.

Hindi niya gustong sumama pero bilin ng abogado na dapat at naroon din siya.
Tahimik ang lahat ng naroon nang magsalita si Samir.

“Ako na ang mamamahala ng BLFC sa susunod na linggo,” wika nito kay Raji. “Ibebenta
ko na ang condo at sa bahay na rin ako uuwi.”

“Okay,” tipid namang sagot ni Raji. Makapilas lamang ng limang minuto ay dumating
na ang abogado.

“Good afternoon everyone, my condolences again.” Nakipagkamay ang abogado sa mga

anak ni Benjamin at sa kanya. “Naririto na ang mga ibinilin ni Benjamin dalawang
buwan bago siya bawian ng buhay.”

Lahat ay naghihintay sa mga sasabihin ng abogado. Wala ni isa man sa tatlong

magkakapatid ang nagsalita. Binuklat ng abogado ang folder na hawak kung saan
naroon ang huling habilin ni Benjamin Burman.

“Mananatili sa ’yo Samir ang pamamahala ng kumpanya pero kapag nagdesisyon kang
bumalik sa ibang bansa ay magkakaroon ng botohan sa inyong apat kung sino ang
itatalagang CEO.”

“Apat?” Napakunot ang noo ni Samir sa narinig at agad napalingon sa kanya. Nang
magsalita ang abogado ay nakumpirma nito ang nasa isip.

“Kasama ang anak ni Gia. Ginawang pantay ni Benjamin ang paghahati sa shares ng
kumpanya sa inyong tatlong anak niya at kay Jaime. Pansamantala, si Gia muna ang
tatayong guardian ni Jaime hangga’t wala pa ito sa edad na bente uno.”

“What?!” malakas ang boses na wika nito. “Is he our brother? Yeah, right. He is.
Akalain mo ba naman na sa edad na sisenta ay magkakaanak pa ang Papa.”

“Shut up, Samir!” awat ni Raji sa kuya nito. Napailing naman ang huli at naglabas
ng nakalolokong ngiti.

“May tatlong property sa Tagaytay na naayos nang nailipat sa pangalan niyo bawat
isa. Ang bahay niyo ngayon sa Quezon City at mananatili sa inyong tatlo, pero ang
property sa Batangas ay ipinangalan niya kay Gia.”

“I know,” pagalit pa rin nitong wika. “Matagal nang nasa pangalan ni Gia ang
property sa Batangas, hindi ba?”

“No. Lahat ng CTC at Tax Declarations na hawak ko ay mga bagong kopya,” pagtatama
ng abogado.

“I know why Papa gave the Batangas property to Gia,” wika naman ni Wael. “They
spent most of their time looking at the sunset there. Doon na namamalagi sina Papa
at Gia sa loob ng anim na buwan bago atakehin si Papa at dalhin muli dito sa
Maynila.”

“Go on, attorney,” tila naman naiinip na wika ni Samir na binalewala ang kwento ni
Wael. “Gusto ko nang matapos ang meeting. Wala na rin naman kaming magagawa dahil
legal ang lahat ng nakasulat d’yan, hindi ba?”

“Iyon na lang naman ang nakasaad dito, Samir.” May iniabot ang abogado na isang
envelope dito.
“Bakit ako lang yata ang may loveletter?” sarkastiko nitong tanong dahil wala
namang iniabot sa dalawa pa nitong kapatid.

“Marahil ay hindi sigurado si Benjamin kung uuwi ka sa libing niya. Ibinilin niya
lang na ibigay ko sa ’yo anytime na mabalitaan kitang uuwi ng Pilipinas. But I’m
glad you came home. Matagal ka nang hinihintay ng Papa mo.”

Hindi na nagsalita si Samir pero iniwas nito ang mga mata sa mga taong naroon. Nang
magpaalam ang abogado ay tumayo na siya at nagpaalam kay Raji at Wael. Hindi niya
kinuha ang iniwang titulo ng abogado na property sa Batangas. Hindi niya kailangan
kahit alinman sa mga iniwan nito.

Chapter 26

Ibinaba ni Gia ang bulaklak sa puntod ni Benjamin saka hinipo ng kamay ang letrang
nakaukit doon. Napakaiksi ng panahon. Parang kahapon lang ay kasama niya ito sa
private resort nito sa Batangas kasama ang kanyang anak, pero ngayon ay isa lamang
itong alaala sa puso niya. Alaalang babaunin niya hanggang sa lumaki si Jaime,
dahil ito ang nagpakaama sa anak nila ni Samir.

“I hope you will find it in your heart to forgive my son, Gia,” pakiusap ni
Benjamin habang nakatanaw silang dalawa sa papalubog na araw. Kasama ang nurse
nito, ang yaya ng anak niya at siya, nakiusap si Benjamin na doon sila mamalagi
habang nakikipaglaban ito sa sakit na kanser. Doon ay inalagaan niya ang matanda.
Kapag nakatulog na ito ay nagagawa niyang magsulat ng nobela.

“I will try, Papa,” pangako naman niya. Mula sa mga mata nito ay ang lungkot at
pananabik na makitang muli ang panganay na anak. Marahil ay natatakot lang itong
makatanggap pang muli ng kabiguan kapag tumanggi si Samir na umuwi ng Pilipinas.
Kaya’t hinayaan na lang ni Benjamin na mamuhay ang anak na malayo dito.

“Masuwerte ang mga magulang mo dahil may anak silang katulad mo na walang ginusto
kung hindi ang paluguran sila. Sa kabila ng pag-iwan sa ’yo ng Papa mo, gusto mo pa
rin siyang makilala at makasama. You have a pure heart, Gia. I hope Jaime will grow
up as forgiving as you. Nakikiusap ako na turuan mo ang apo ko na huwag magtanim ng
galit sa puso niya kay Samir…”

Iyon ang naalala niyang huling pag-uusap nila ni Benjamin. Mula nang magsimula
siyang kumita sa pag-tutor online, ang kalahati ng kita niya ay ipinapadala niya sa
nanay niya. Ngayong kumikita na rin siya sa pagsusat ay nakakaipon na siya para sa
panimula nila ng anak kapag umalis na sila sa poder ng mga Burman.

“I don’t know if I can keep my promise, Papa,” naluluha niyang wika. Bumalik si
Samir sa Pilipinas at pamamahalaan na nito ang kumpanya. Pero wala sa plano nito
ang makipag-ayos sa kanya. Galit ang nasa mga mata nito tuwing titingnan siya.
Tulad ng kahapon. Hindi napaghilom ng panahon ang sugat na pareho nilang dala-dala.

“Aalis kami ni Jaime sa susunod na buwan. Hindi ko alam kung may pagkakataon pa na
makabalik kami sa Pilipinas. Habang nandito pa kami, araw-araw ka naming
dadalawin,” wika pa rin niya na tila kaharap lang niya si Benjamin.

“Ipapakilala kita sa kanya at ikukwento ko kung gaano siya kamahal ng Lolo niya,”
naiiyak niyang wika. “Maraming salamat sa pagkupkop mo sa amin at pagturing bilang
isang pamilya. Sana’y nakasama ka namin ng mas matagal.”

Hanggang ngayon ay hindi pa rin niya mapaniwalaan na wala na ang itinuring niyang
pangalawang ama. Hindi niya makakalimutan ang kabutihan nito matapos siyang
talikuran ni Samir at sumama kay Katlin. Lagi nitong karga ang anak niya at ito rin
ang nagbigay ng pangalan kay Jaime.

“It means ’may God protect’,” wika ni Benjamin nang malaman ang kasarian ng bata at
pangalanan. “Kahit wala na ako, alam kong poprotektahan pa rin kayo ng Diyos.”

Isang mapait na ngiti ang sumilay sa mga labi niya. Napakaraming magagandang alaala
ang mababaon niya kasama si Benjamin. Wala ni kalahati sa magandang alaala na
babalikan niya kasama si Samir. Wala siyang panghihinayangan sa pag-alis nila ng
anak sa Pilipinas dahil wala na rin naman si Benjamin.

—----—

Hindi makatulog si Samir kaya’t dala ang basong may lamang alak ay tumayo siya sa
may balkonahe. It still felt like home. Ang kaibahan lang ngayon ay wala na ang
Papa niya at ang taong nasa katabi lang ng silid ay ang asawa niya sa papel. A
marriage that was not supposed to happen in the first place.

Nang dumating siya dito ay nahagip ng mata niya ang singsing na ginamit noong
ikinasal sila. He remembered throwing it somewhere after the wedding and he
vanished like a runaway groom. Hindi niya alam kung bakit ito nasa drawer niya
ngayon. Sa pagkakatanda niya ay wala ring suot na singsing si Gia. Ni wala ito
kahit isang alahas sa katawan. Ang inaasahan niya’y nasa kumpanya ito at doon
isiniksik ang sarili para sa isang mataas na posisyon, o kaya ay sopistikadang
babae na nakikipagsosyalan sa mga mayayamang asawa ng kasosyo ng Papa niya sa
kumpanya. Hindi ito alinman sa dalawa. At sa buong panahon ng burol at ng libing,
lagi itong nasa sulok lang na nakatingin sa nangyayari sa bahay nila.

Papasok na siya sa silid nang makita ang babaeng muling gumugulo sa isip niya
ngayon. Noong isang araw pa niya nagawang makakuha ng samples ng buhok ng anak nito
na magagamit niya para sa planong annulment. Ang balak niya ay huwag itong bigyan
ng karapatan sa yaman nila. Pero ngayon ay nagdadalawang-isip siya na i-file pa ang
annulment case. Bukod sa dadaan sila sa mahabang proseso na madalas ay taon ang
aabutin, nag-iwan na mismo ang Papa niya ng kayamanan na halos katumbas lahat sa
kanilang magkakapatid. A property in Batangas and a fair shair in the company.

“How lucky can you get,” wika niyang nakalingon kay Gia na napatingin sa gawi niya.
Daha-dahan siyang lumakad papalapit hanggang halos isang dangkal na lang ang layo
nila sa isa’t isa. Nanariwa sa alaala niya ang kahapon nang maamoy ang pabango
nito. That old familiar scent that he used to savour in their bed. Umahon ang init
ng katawan lalo nang makitang sa loob ng robang suot nito ay ang manipis na telang
silk.

“You don’t need to throw insults at me. Your words don’t matter anymore,” wika nito
nang hindi tumingin sa kanya.

“Your smarter now, huh!”

“Ano’ng inaasahan mo? Na pagbalik mo’y katulad pa rin akong tila basang sisiw na
iniwan mo sa ulanan? People’s lives don’t revolve around you, Samir!”

Akma itong tatalikod nang mabilis niyang nahawakan ang braso ni Gia at nakabig
pabalik. Tumama ang katawan nito sa dibdib niya at halos pareho silang nawalan ng
panimbang.
“Let me go!”

“Ano ang balak mo ngayon na wala na ang Papa? Ha, Gia?” tanong niya na inilapit ang
mukha sa mukha nito.

“Wala ka ng pakialam doon!”

“You are still my wife!”

“Damn you, Samir! Wala ka ng asawa!”

“Bakit? Dahil ibinigay ng Papa ang lahat ng gusto mo? Na siya ang pumalit bilang
asawa mo? Maysakit na’t lahat si Papa pero nagawa mo pang magpaanak sa kanya para
lang makakuha ng kayamanan!”

Isang malakas na sampal ang ibinigay ni Gia sa kanya matapos nitong mailayo ang
katawan. Namumula ito sa galit pero hindi siya nagpatinag. Mabilis niyang hinawakan
ang mukha nito at mariing hinalikan. Gia tried to wiggle and release her body from
his grip. Pero nang malasahan niyang muli ang mga labi ni Gia ay nawala ang lahat
ng pagtitimpi niya.

He wanted her again. He never felt he needed any woman aside from Gia. Kahit
masakit ang pagtataksil nito ay ito pa rin ang nagsisindi ng apoy sa puso niya.
Wala na ang Papa niya kaya’t wala na siyang kaagaw sa ngayon. Noon ay sinabi niya
sa sarili na kaya niya ang magpatawad at lumimot. At magsisimula silang muli.

“You still taste heaven, babe…” paanas niyang wika habang hinahalikan ito sa
punungtainga. Ang kamay niya ay naglalakbay na sa dibdib ni Gia habang nakatayo
lang ito at hinahayaan siya sa gustong gawin sa katawan nito. Wala na ang
pagpipiglas. Pero sinlamig ng yelo ang mga mata nito.

“I am your wife,” mahina nitong wika. “Kaya mo namang angkinin ang katawan na
pinagsawaan ng ama mo, hindi ba?”

Tila siya binuhusan ng malamig na tubig sa sinabi ni Gia. An image of his father
and Gia on the same bed registered. Sakit ang idinulot nun sa kanya. Itinukod niya
ang mga kamay sa railings ng balkonahe at tumanaw sa kadiliman ng gabi.

“Why?” mahina niyang tanong.

“Because I was a gold-digger bitch?” sagot ni Gia na patanong.

“Minahal mo ba ang Papa?” sunod niyang tanong niya. Inaasahan niyang ang sagot ni
Gia ang magpapawala sa pagmamahal niya kay Gia na bitbit niya sa mahabang panahon.

“Yes,” mabilis nitong sagot na tumarak sa dibdib niya. “He was there for me when my
whole world tore apart.”

“Ibinigay ko naman sa ’yo ang mundo ko ah.”

“You did. Pero binawi mo din kaagad dahilan para mabuway ako sa pagkakatayo.”

“M-minahal mo ba ako?”

Hindi ito sumagot agad. Nang lumingon siya ay nakita niya ang kislap ng luha sa mga
mata nito.

“P-pinilit lang ako ni… ni B-benjamin na pakasalan ka…”

Marahan siyang tumango saka lumakad palayo sa asawa. Sa silid niya pinaglandas ang
luha na kanina pa gustong bumigay. Hindi niya matanggap na hindi na kayang sabihin
ni Gia na mahal siya nito. Benjamin took the love that was meant for him.

Inubos niya ang natitirang laman ng alak sa silid hanggang sa makatulog siya. Kung
gaano niya kinamumuhian si Gia ay ganoon pa rin ang epekto nito sa buhay niya.

Nagising siya kinabukasan sa maingay na hiyaw ng bata sa hardin. Nagtungo siya sa

balkonahe at nakitang naglalaro doon ang anak ni Gia at ang yaya nito. Muling
umahon ang galit sa dibdib niya nang makita ang bunga ng kataksilan ng asawa.

“Alam mo bang kaya kitang ipakulong gamit ang anak mo?” bungad niya kay Gia na nasa
kusina at naghahanda ng tanghalian.

“Then do it. Hindi ako matatakot sa mga banta mo, Samir.”

“Yeah, right. Dahil may pera ka na?” sarkastiko niyang wika. “Siguro nga ay
naiputan mo ako minsan, pero asawa pa rin kita. Hinding-hindi ka na makakapanlalaki
ngayon.”

“Ows? A bitch is a bitch, do you know that? At huwag kang magmalinis na wala kang
ginawang masama dahik may ebidensya ako na may relasyon kayo ni Katlin sa
Singapore!”

“So, we’re even,” nakangisi niyang wika. “Pero mas matibay ang ebidensya ko dahil
may DNA ako na magpapatunay sa kataksilan mo sa akin!”

“A-anong DNA?”

“Namutla ka? Akala mo ba ako pa rin ang tangang lalaki na napaikot mo dati? Don’t
play smarter than me, Gia! Ang Papa lang ang kaya mong paikutin!”

“H-hindi mo na kailangang ipa-DNA si Jaime…”

“I just did, my dear wife… bukas o makalawa ay nasa mga kamay ko na ang resulta.
Magtutuos tayong muli at sisiguraduhin kong susunod ka sa utos ko kung hindi mo
gustong bumagsak sa kulungan at iwan sa akin ang anak mo!”

“P-papa…” nakita niyang umaabot ang bata sa kanya habang hawak ito ng yaya nito na
pumasok sa kusina galing sa hardin. Isang irap ang pinakawalan niya kay Gia.

“Tinuruan mo na agad ang anak mo na kilalanin akong ama dahil wala na ang Papa
niya? Hinding-hindi ko matatanggap ang batang ’yan kahit pa si Papa ang ama niya!”

Nakita niya ang pagpatak ng luha ni Gia at pagkuha sa anak nito mula sa yaya bago
siya tumalikod. Alam niyang nasindak niya ito sa mga pagbabanta niya. At dahil sa
susunod na linggo pa ang takda niyang pagpasok sa opisina ay inabala niya ang
sarili sa panonood ng kung ano-anong palabas sa tv. Nang mainip ay naglangoy siya
sa pool. Paminsan-minsan ay nakikita niya si Gia hawak ang anak nito na halatang
umiiwas sa kanya. Minsan pang lumapit ang bata sa kanya habang nasa living room
siya pero tumayo siya at umakyat na lang sa silid.

Alas dyes ng gabi nang tumanaw siya sa balkonahe pero wala si Gia doon. Tinungo
niya ang balkonaheng katapat ng silid nito at kumatok. Matagal bago iyon binuksan
ni Gia na alam niyang atubili na papasukin siya.

“A-anong kailangan mo?”

“It’s payback time, my wife…”

“Natutulog na ang anak k-ko…”

“I don’t care. Tulad ng sinabi ko, susunod ka sa gusto ko kung hindi ay palalayasin
ko sa bahay na ’to ang batang ’yan.”

“Hindi mo magagawa ’yan sa anak ko…”

“Gusto mong subukan?”

Lumakad siya palapit kay Gia habang lumalakad naman ito palayo. Takot ang nasa mga
mata nito.

“A-anong gagawin mo?” tanong nito nang hubarin niya ang t-shirt sa harap nito.
Isinunod niya ang boxer shorts. Napayuko si Gia nang hawakan niya ang braso nito.

“Look at me, Gia. Ako ang asawa mo at akin ka lang habangbuhay. Ginusto mong
pakasalan ako kaya’t magtiisan tayo araw-araw, naiintindihan mo?”

“Yes, I married you and I will regret it for the rest of my life…” matatag nitong
wika na muling sumugat sa puso niya. Ngunit kahit gaano kasakit, panghahawakan niya
ang kapirasong papel na mag-uugnay sa kanilang dalawa.

“Magsisi ka man ay huli na…”

Bumaba ang mga labi niya kay Gia at pinilit niyang gumanti ito sa mga halik niya.
Agad ding naglakbay ang mga kamay niya sa katawan ng asawa na nagsindi ng apoy sa
pagkatao niya. Hinubad niya ang nighties nito at tumambad sa kanyang harapan ang
katawang kaytagal niyang pinangarap maangkin muli. Naging mapusok ang mga kilos
niya at pinagsawa niya ang sarili sa paghalik at pagdama dito.

Gia did not protest nor tried to resist. Makalipas pa ang ilang sandali ay pareho
na nilang inaabot ang sukdulan. Agad tumalikod si Gia sa kanya habang siya ay
pinulot ang damit sa sahig at muling isinuot.

“Hindi ko gustong maghintay kapag kumatok akong muli sa silid mo bukas ng gabi,”
bilin niya habang nagsusuot ng damit. “Ilipat mo na rin sa kwarto ng katulong ang
batang dahil hindi ko gustong makita ’yan habang inaangkin kita.”

Pagkabalik niya sa silid ay dumapa siya sa kama habang binabalikan ang naging
pagtatalik nila ni Gia. She was still submissive to him. At nakakatawa na sa kabila
ng dalawang taon nitong kasama ang Papa niya, tila hindi nagbago ang hugis at
lambot ng katawan nito. Ngayon pa lang ay kinasasabikan niya na ang bukas na
makakaniig niya itong muli.

Chapter 27

Tanghali na ang gising ni Samir kinabukasan. Pagkatapos maligo ay tumuloy siya sa

komedor para magkape. Hinahanap ng mga mata niya ang asawa pero tahimik ang
paligid. Wala rin ang ingay ng batang naglalaro na nakasanayan niya nang marinig
paggising niya.

“Where’s Gia?” tanong niya sa katulong.

“Umalis po nang maaga. Pupunta po yata sa opisina at sa puntod ni Sir Benjamin.”

“A-ang anak niya?”

“Natutulog pa ho.”

Gia doesn’t go to BLFC anymore. Nalaman niya iyon sa mga kasambahay at sa

sekretarya ni Raji noong araw na kinausap sila ng abogado. Sumagi sa isip niya ang
sulat ng ama na iniwan lang niya sa drawer ng dati niyang opisina. Hindi niya
pinagkaabalahang buksan iyon matapos niyang marinig ang testamento ng Papa niya
kung saan nag-iwan ito ng yaman kay Gia at sa anak nito.

At ngayon ay nasa opisina raw ang asawa niya. Kung nagdesisyon ito na papasok muli
bilang empleyado ng kumpanya ay hindi niya tiyak. Nagdesisyon siyang lumabas sa
garahe at paandarin ang kotseng naka-park doon. It was his father’s car. Minsan na
niyang nakitang gamit iyon ni Gia nang may pinuntahan ito. It seems that Gia
claimed everything his father had owned. At nakapagtataka rin na wala ni isa man
kay Raji at Wael ang kumukwestiyon sa mga desisyon dati ng ama.

—--—

“Hindi ka puwedeng magdesisyon nang hindi nalalaman ng asawa mo, Gia,” pigil ni
Raji sa kanya nang sabihin niyang mapapaaga ang alis nila ng anak.

“As far as I can remember, hindi ko hiningi ang approval ni Samir sa loob ng
dalawang taon.”

“But today is different. Bumalik na ang asawa mo!”

“Just because he came back doesn’t mean my world will revolve around him again!”
pagalit niyang sagot kay Raji. “Iniwan niya kami at sumama sa ibang babae. He can
cheat on me over and over again I don’t care! Tapos na kami ni Samir!”

“Hindi ko inaalis sa ’yo ang karapatan mong magdesisyon para sa sarili mo at sa

anak niyo. Ang sinasabi ko lang, mag-usap lang kayo. Let him know the truth about
his son.”

“Wala na kaming dapat pag-usapan. He hated my child and I don’t want Jaime to
suffer all the rejections that I had been through. Whether you like it or not,
aalis kami ng anak ko ngayon at iiwan ko ang lahat ng ipinamana ni Benjamin sa akin
at kay Jaime.”

“Jaime has shares in the company, Gia. Nangako ka kay Papa na hindi mo ilalayo ang
bata sa amin.”

“Jaime will come back when he is old enough to decide on his own,” kalmado niyang
sagot. “Sa ngayon ay gagawin ko kung ano ang nararapat para sa anak ko.”

“Sana’y magbago pa ang isip mo,” huling wika ni Raji. Pero hindi na magbabago ang
desisyon niya. Kaninang madaling araw ay kumuha siya ng ticket patungong Bangkok,
Thailand. Doon muna sila habang iniisip niya ang mga susunod na hakbang. Hindi niya
hahayaang maging alipin siya ni Samir kapag nalaman nito ang totoo na anak nito si
Jaime.

“Ano ang ginagawa mo dito sa opisina?” tanong ni Samir nang pumasok ito sa
conference room na ikinagulat nilang dalawa. Wala sa himig nito ang galit pero
hindi rin masuyo ang tinig nito.

“M-may kailangan lang akong asikasuhin,” tipid niyang sagot.

“Great! Gusto mong magkaroon ng posisyon dito sa kumpanya?”

“No,” mabilis niyang sagot. Iniiwas niya ang mapatingin sa asawa dahil sa nangyari
kagabi.

“Maiiwan ko muna kayo para makapag-usap,” mataktikang wika ni Raji saka mabilis na
lumabas ng pinto.

“You’re not going anywhere, my dear wife,” mabilis nitong pigil sa braso niya nang
magtangka siyang sumunod sa kapatid nito.

“Wala tayong dapat pag-usapan.”

“Marami tayong dapat pag-usapan.”

“Ows? Kailan ka pa natutong makinig at umintindi? Hindi na ako makikipag-usap sa

’yo, Samir.”

“Fine! Hindi mo gustong makipag-usap? Then we’ll just have some good sex! You were
as wild in bed as I can remember. Kaya siguro nahumaling ng husto ang Papa sa ’yo
dahil magaling ka sa kama.”

Pilit niyang kinakalma ang sarili sa mga pang-iinsulto ni Samir sa kanya. She will
make sure this is his last. Pagkatapos ng araw na ito ay hindi na sila magkikita
pa.

“A-ano na naman ba ang gusto mo?”

“Kaya kong tanggapin ang anak ni Papa at akuin bilang anak ko sa harap ng ibang
tao.” Ipinalibot nito ang mga braso sa katawan niya at idiniin ang ibabang bahagi
ng katawan. She could feel his hardness and his body started to ignite. “Hindi ko
man siya magagawang mahalin, kaya kong pagtakpan ang kataksilan mo sa akin para
hindi niya danasin ang pagiging anak sa labas. But in one condition…”

“Kaya kong buhayin ang anak ko mag-isa.”

“Babalik na naman ba tayo d’yan? You are my wife. Sa pagkakaaalam ng lahat ay anak
ko ang anak niyo dahil iyon ang ipinalabas ng Papa. Masasaktan ang anak mo kapag
nalaman niyang ang Lolo niya ang tunay niyang ama. Hindi mo gustong masaktan ang
anak mo hindi ba?”

Hindi siya sumagot. Sa edad ni Jaime
tinatawag nitong Papa si Samir kapag
kung utos iyon ni Raji sa yaya o ang
beses ding tumalikod si Samir sa mga
Jaime ang ganoong rejection mula kay
na halos dalawang taon, naririnig niyang
nakikita ng bata ang ama nito. Hindi niya alam
yaya mismo ang nagtuturo sa bata. At ilang
ganoong tagpo. Hindi niya gustong maranasan ni
Samir paglaki.

“Tulad ng sabi mo, hindi mo naman siya kayang mahalin, hindi ba? Then let him find
out the truth. Hindi ako kailanman maglilihim sa anak ko kaya huwag mong gawing
panakot sa akin ’yan.”

Pilit siyang kumawala kay Samir pero tila bakal ang mga kamay nito. Inilapit nito
ang mukha sa kanya habang habol nito ang paghinga.

“Bitawan mo ’ko!”

“You still have the same effect on me, do you know that?”
“Kaya ka ba sumama kay Katlin? Nice! Sa tingin mo maniniwala ako sa ’yo?”

“Ikaw ang unang nagtaksil! Pero kaya kong kalimutan ang lahat ng iyon ngayon. I
will be a father to your son, hindi niya malalaman na bunga siya ng kalandian mo!
We will live like a complete and happy family.”

Anumang isasagot niya ay nakulong sa lalamunan nang marahas nitong inangkin ang mga
labi niya. Gusto man niyang itanggi ang damdamin ay natutunaw ng mga halik nito ang
paninindigan niya. Mabilis siya nitong naihiga sa conference table at kung paanong
tinanggap niyang muli ang mga sensasyong dulot nito ay hindi niya masagot. Siguro
ay dahil sa kabila ng pag-iwan ni Samir sa kanya sa loob ng dalawang taon ay walang
pumalit dito sa puso niya.

She loves the man that abandoned her.

“We can’t deny that we’re compatible in bed,” wika nito pagkatapos. Habang inaayos
niya ang sarili ay naghahalo ang emosyon sa dibdib niya.

“We can share the same room from now on,” wika pa ni Samir nang matapos nitong
ayusin ang sarili at umupo sa silya. “But your son will be staying in the guest
room with his yaya.”

Hindi pa rin siya nagsalita. Kung aalis sila ay lalaking walang ama si Jaime, pero
kung mananatili sila ay makakasama na ng anak ang ama nito. Hindi niya alam kung
ano ang magiging pagtanggap ni Samir kapag lumabas na ang sinasabi nitong DNA test.
Would he realize that he misjudged her? Magiging masaya ba silang muli sa kabila ng
ito ang nagtaksil sa kanya?

“B-bakit ka bumalik?” lakas loob niyang tanong. Tumitig si Samir sa kanya habang
nag-iisip kung ano ang isasagot. Kung noon ay pumayag siya na makipagrelasyon dito
sa kabila nang hindi ito nagpapahayag ng pag-ibig, hindi na siya papayag ngayon.
Isa lang ang makakapigil sa kanya ngayon na huwag umalis ng bansa -— ang aminin
nito kung may pag-ibig ito sa kanya.

“Bakit hindi?” seryoso nitong tanong. “This is my company and I am still the CEO.
Inaasahan mo bang ikaw ang ipapalit ni Papa para pumalit sa akin dahil naging babae
ka niya? Masyadong mataas ang pangarap na ’yun, Gia.”

Marahan siyang tumango. Sumagi sa isip niya ang mga salitang nagdulot sa kanya ng
sakit sa nakalipas na dalawang taon.

“...come to think of it, ni minsan ay hindi ko sinabing mahal kita…”

“Nasaan si Katlin? Bakit hindi mo s’ya kasamang umuwi ng Pilipinas?”

“She will be here next month,” sagot nito. “Siya ang mamamahala sa negosyong naiwan
ni Mr. San Jose dito sa Pilipinas.”

“Y-you can file legal separation if you want,” suhestyon niya.

“What for? Hindi ko gustong tapusin ang kasal natin sa kadahilanang marami nang na-
invest ang Papa sa ’yo.”

“Si Katlin -—”

“Huwag mong intindihin ang relasyon ko kay Katlin o sinumang babae. I am a man and
women may come and go. Huwag kang mag-alala dahil hindi ko ipangangalandakan ang
pambababae ko.”
Pinilit niyang ikubli ang sakit at pilit pinasigla ang tinig.

“Babalik na ako sa b-bahay,” paalam niya kay Samir.

“Sabay na tayo. Sa Lunes pa ako opisyal na magtatrabaho dito.”

Hindi na siya tumanggi nang akayin siya ni Samir patungo sa parking lot. Sa bahay
ay nadatnan nila ang anak na naglalaro sa sala. Ni hindi ito tiningnan ni Samir na
tumuloy sa sarili nitong silid. Nagpasya siyang ituloy ang pag-alis. Walang silbi
na makipagsapalaran na mamahalin siya ni Samir kapag nanatili siya. Kung noon ay
wala siyang choice kung hindi ang kumapit sa patalim, bumait ngayon ang kapalaran
dahil binigyan na siya ng ibang pagpipilian.

Pag-akyat niya sa guest room ay inayos niya ang mga gamit nila ng anak. Nag iba ay
hindi niya na balak pang bitbitin. Narinig niya ang pagbukas at pagsara ng sliding
door mula sa balkonahe.

“Umiiyak ka?”

Hindi niya nilingon si Samir bagkus ay itinuloy ang ginagawa.

“Ang sabi ko’y hindi mo ililipat ang anak mo sa silid natin, Gia! Hindi ko gustong
katabi ang batang ’yun!”

“Then let me stay in this room! Hindi ako hihiwalay sa anak ko Samir!” sagot niya.
Kung matutulog siya sa silid nito mamaya ay hindi nila magagawang makaalis ng maaga
bukas.

“Napag-usapan na natin ’to,” mahinahong wika nito. “Magkahiwalay lang kayo ng

silid. Nandiyan naman ang yaya para makasama niya.”

“I am not your sex slave. Tawagin mo si Katlin kung kailangan mo ng katabi sa

kama.”

“Hindi kayang pantayan ni Katlin ang karisma mo, my wife,” nakangisi nitong sagot.
“Sa bagay na ’yan ay lamang ka ng milya-milya.

“Pero siya ang… m-minahal mo hindi ako…”

Matagal bago ito sumagot.

“Yes. And you both betrayed me.”

“Send my regards to her.” Pinasigla niya ang tinig saka inilagay sa isang bag ang
mga damit ng anak na hindi na kasya. Hindi na nila dadalhin ang mga iyon.

“Mananatili pa rin tayong mag-asawa, Gia.” wika nito. “Huwag mong gawing dahilan si
Katlin.”

“Alam mo bang nagsisisi ang Papa mo na ipakasal tayong dalawa?”

“How would I know? He forced me to marry you, Gia.”

“Then file an annulment or legal separation so you can marry Katlin. Huwag mong
itali ang sarili mo sa babaeng hindi mo mahal, Samir.”

“Payag naman si Katlin sa setup namin,” kibit-balikat nitong wika. “Mananatili ka

sa piling ko hanggang sa panahon na itatakda ko.”
“Bakit gusto mo akong parusahan?” curious niyang tanong. “Kung si Katlin na minahal
mo ay pinatawad mo sa pagtataksil sa ’yo, bakit ako hindi mo mapatawad?”

“Dahil tulad ng sinabi mo, minahal ko si Katlin.”

“A-at ako…?

“Tinulungan lang kitang iahon ang sarili mo sa hirap,” sagot nito bago mabilis na
tumalikod. Hinayaan niyang maglandas ang mga luha niya hanggang mamanhid ang puso
niya. Nakuha niya na ang sagot sa mga katanungang gumugulo sa isip niya mula pa
kagabi. Bukas ay magbabago na ang kapalaran nilang mag-ina.

Chapter 28

Bumalik si Samir sa sariling silid para itago ang sariling damdamin. He would never
admit his feelings and accept defeat over Gia. Kung tutuusin ay pabor sa kanilang
dalawa ang sihestiyon nito na mag-file sila ng legal separation para pareho na
silang matahimik. But he can’t let go of her. Sa puso niya ay pag-aari niya ang
asawa sa kabila nang hindi naman sila nagsama pagkatapos ng kasal.

And he wanted to admit he loves her a while ago. Pero nang banggitin nito ang
pangalan ni Katlin at in-assume na ito ang minahal niya ay nagpatianod na lamang
siya. He chose to save his pride.

Hindi siya sumabay sa hapunan dahil naroon parati ang anak ni Gia na
nagpapanumbalik sa sakit na dinanas niya sa loob ng dalawang taon. The boy was
adorable. But he will always reminds him of how his hope and dreams shattered
because of Gia’s infidelity. Something that would take time before he gets healed.

Hindi lumipat ng silid si Gia katulad ng utos niya. Hindi na niya pinilit dahil
narinig niyang umiiyak ang bata sa kabilang silid. Kinabukasan ay alas nueve na
s’ya bumangon at tulad kahapon ay tahimik muli ang paligid.

“Tulog pa ba si Gia?” tanong niya sa katulong.

“Umalis na ho kaninang madaling araw.”

“Saan ho pupu-— madaling-araw?!” Naningkit ang mga mata niya sa narinig.

“Oho. May mga dala hong maleta eh.”

“Bakit hindi ko alam? Bakit hindi niyo ako ginising!”

Mabilis siyang bumalik at pinuntahan ang guest room. May mga nakasupot na mga damit
sa lapag pero pagbukas niya sa cabinet ay bakante na iyon. Pinanlamigan siya ng
buong katawan. No. Gia will not leave the house. Hindi ito lalayo katulad ng ginawa
niya noon nang sumama siya kay Katlin sa Singapore. Baka nagbakasyon lang ito sa
Batangas. Kailangan niyang ibalik si Gia sa mansyon.

“Raji, I want to know the address of Papa’s property in Batangas.”

“Why? Si Gia na ang nagmamay-ari niyon, Samir. Hayaan mo na ’yun sa kanya.”

“I know. Pupuntahan ko lang sina Gia dahil umalis daw sila kaninang madaling araw.”
Isang malalim na buntunghininga ang narinig niyang binitawan ni Raji sa kabilang
linya.

“Hindi ba kayo nagkaayos ng asawa mo?”

“W-were fine…” walang kasiguraduhan niyang sagot.

“Hindi itutuloy ng asawa mo ang pag-alis ng bansa kung maayos na kayo, Kuya.”

“Ibang bansa?! Pupunta siya sa ibang bansa nang wala akong kaalam-alam?”

“Plano niya ’yun buhay pa ang Papa. Sinubukan ko s’yang pigilan pero --—”

“Kung imbes na pinigilan mo ay sinabi mo sa akin mas nakatulong ka pa, Raji! Saang
bansa ko hahanapin ang asawa ko?!”

“Why do you keep on blaming other people for the things that you failed to do? My
God, Samir, kailan ka ba bababa sa kinalalagyan mo? Gia left because of your
selfishness!”

“Hindi mo alam kung ano ang pinagdaanan ko!”

“No, Samir. Hindi mo alam kung ano ang pinagdaanan ni Gia. Puro na lang sarili mo
ang iniisip mo!”

Ibinaba niya ang tawag at inihagis ang telepono sa dingding. Palabas na siya sa
silid nang mahagip ang brown folder na nasa tokador. Nang buklatin niya iyon ay
tumambad sa kanya ang passbook na ibinigay niya kay Gia noon na naglalaman ng isang
milyon. Updated ang passbook. Pero bukod sa mga bank charges at tax na naka-print
doon, walang ibang transaksyon na naganap. Gia never withdraw a single cent.

Naroon din ang titulo ng property sa Batangas na ipinangalan ng ama kay Gia. Kinuha
niya ang folder at inilipat sa sariling silid. Muling nahagip ng mga mata ang
wedding ring na iniwan niya kaya’t dinampot iyon at isinuot sa daliri. Nagsisimula
na ang paghilam ng luha sa mga mata niya. Noong siya ang umalis matapos silang
ikasal ni Gia ay galit ang nasa puso niya. Hindi siya gaanong nasaktan. Siguro
dahil sa kaibuturan ng puso niya ay alam niyang may babalikan pa siya. Ngayong si
Gia ang umalis ay gusto niyang kapusin ng hininga.

Sa kawalan ng makakausap ay dinala siya ng mga paa sa opisina niya sa BLFC. Pilit
niyang binabalikan ang pag-uusap nila kagabi at kung paano niya nasilayang muli ang
sakit sa mga mata ni Gia nang aminin niyang si Katlin lang ang minahal niya.

“Do you want her to come back?” Tinig iyon ni Raji na pumasok sa silid niya. May
kapirasong envelope itong inilapag sa table niya.

“She’s my wife. Dapat lang na bumalik siya.”

“You’re claiming she’s your wife but you left her two years ago.”

“Iba ang sitwasyon namin ngayon sa sitwatsyon namin noon.”

“Dahil may Katlin kang kasama?”

“Because she cheated on me!”

“Do you really believe that?!” sarkastikong tanong ni Raji. “Hindi ako makapaniwala
na hindi mo kilala ang babaeng naisip mong pakasalan.”
Isang matalim na tingin ang pinakawalan niya sa kapatid bago umupo sa silya at
binuksan ang puting sobre. Nakapangalan sa logo ang ospital na pinuntahan niya para
sa DNA test niya at ng anak ni Gia.

“Kanino galing ’yan?”

Hindi niya pinansin ang tanong ng kapatid dahil natulala na siya sa nakitang
resulta ng DNA. Nakasulat doon na 99.9999% match ang dalawang samples na ipinadala
niya. Sa nanginginig na mga kamay at paglambong ng luha sa mata at bumaling siya
kay Raji.

This can’t be possible. Hibla ng buhok niya ang isang sample roon. Paanong magkaka-
match ang dalawa?

“How old is… G-gia’s son?”

“You mean your son…” pagtatama ng kapatid.

“M-my son…”

“Sa pagkakaalam ko ay magdadalawang taon na sa October. That’s three months from

now. Why?”

“He is… one year and nine months old?”

Marahang tumango si Raji habang siya ay tuluyang nagbaba ng tingin. Hindi niya
mapaniwalaan. Nang ikasal sila ay walang senyales na nagdadalantao si Gia.

“Paanong hindi ko nalaman na buntis siya? Paanong walang nagsabi sa akin?”

“Sa pagkakaalam ko ay si Gia ang humiling na huwag ipaalam sa ’yo. She wanted to
hear that you want to marry her because you love her. Noong mga panahon na nalaman
niyang buntis siya ay nahuli niya kayo ni Katrin na magkasama sa hotel. Naroon ako
sa opisina ni Papa nang umiiyak siyang nagsusumbong. Then she said that you’d
called the wedding off. Si Papa ang nagpumilit na ituloy niyong dalawa ang kasal.
Naniniwala siya na mahal mo si Gia sa kabila ng galit mo.”

“Pero ginamit niya ang kumpanya para ipilit ang kasal namin ni Gia. Binilog ni Gia
ang ulo ni Papa --—”

“Gia was as shocked as you were. Pero ginawa ni Papa ’yun para protektahan si
Jaime. Kung sakaling tumanggi kang pakasalan si Gia, magkakaroon pa rin ng shares
ang anak mo sa pamamagitan ng asawa mo.”

“…pasasalamatan mo ako balang araw…”

“Mapapatawad pa ba ako ni Papa…?” Kinuha niya ang panyo sa bulsa at pinahid ang
naglandas na luha sa mata. Dalawang taon. Nasayang ang mga panahon na dapat ay
nagkasama pa sila ng ama. Naalagaan sa mga panahong nahihirapan ito sa sakit.

While Gia was with his father the whole time. Sa kabila ng pagtalikod niya sa
babaeng minamahal ay nanatili ito para alagaan ang Papa niya.

At marahil ay para hintayin kung babalik ba siya.

“Matagal ka nang pinatawad ng Papa. Ang isipin mo ngayon ay kung paano ka babawi sa
pamilya mo. Sa pagkakatanda ko ay hindi mo kahit minsan sinulyapan si Jaime.”
Yes. He was a terrible father. Hindi niya alam kung karapat-dapat siyang maging ama
ni Jaime

“Gagawin ko ang lahat para maibalik sa Pilipinas ang mag-ina ko. Hihingi ako ng
tawad at babawiin ko ang mga panahong nawala sa aming tatlo dahil sa kagaguhan ko.”

“I will try to contact my friends.” Tumayo si Raji para iwan siya sa opisina habang
siya ay nanginginig pa rin ang katawan sa takot.

Takot na huli na ang lahat para itama ang mga pagkakamali niya.

Binuksan niya ang drawer at kinuha ang envelope na iniwan ng Papa niya na hindi
niya pinag-interesang basahin noong iabot sa kanya ng abogado. Sa nanlalabong
paningin ay binasa niya ang mahabang sulat ng ama.

Dear my beloved Samir,

The moment you have this letter, I maybe having my wonderful time with our Creator
-— kung doon man ako dadalhin ng mga anghel. Naniniwala ako na may kabutihan pa rin
naman akong nagawa sa kabila ng mga pagkakamali ko.

Masaya ako kapag nagbabalik-tanaw ako sa mga panahong masaya pa ang mga anak ko.
Kung ano ang nangyari pagkatapos at kung ano ang dahilan ng paglayo ng loob mo sa
akin ay hindi ko alam. Siguro ay dahil bigo ako na mapanatiling buo ang ating
pamilya.

I love you, son, the same way I have loved Raji and Wael. Hindi ako magaling sa
salita, may mga damdamin akong mahirap bigkasin. Everytime I look back, I would
always end up feeling grateful. Kayo ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko.

I always want the best for you. Siguro ay hindi mo pa rin naiintindihan kung bakit
ko pilit inilalayo si Katlin sa ’yo. I never regretted doing it, but I regretted
hurting you. Kung bakit ko pilit ipinakasal si Gia sa ’yo ay hindi para sa
pansarili kong interes. Gia loves you. And at that moment, I saw how you have loved
her too. Believe me, son, hindi kailanman nagtaksil si Gia sa ’yo. Please find it
in your heart to believe that.

Ngayong matanda na ako at nanghihina, gusto ko sanang makasama ang mga anak ko sa
huling bahagi ng aking buhay. May mga panahon na gusto kitang tawagan… marinig ang
tinig mo… at hingin ang kapatawaran mo. Alam kong bahagi ng desisyon mo na iwanan
si Gia ay dahil sa galit sa akin. Forgive me, son… forgive this old man who had so
many mistakes in his lifetime…

Gia and I were never lovers. Gia has the purest heart who only have loved one man.
Alam kong sa kaibuturan ng puso niya ay ang pag-asang babalik ka… Jaime is your son
and he needs his father. Please come back to your family…

Itinigil niyang sandali ang pagbabasa dahil malabo na ang paningin niya at
nagsisikip na ang dibdib niya. Kung sana’y binasa niya kaagad ang liham na ito ng
ama, hindi siya iiwan ni Gia.

I have to admit I had adored Gia the first time I saw her. Paano ko ba ipapaliwanag
ang lahat? Call it sheer coincidence or leap of faith, I met her mother several
times in a club while her father was the man your mother had an affair with.

Ironic, right? Nalaman ko ang lahat nang ipaimbestigahan ko si Gia dahil gusto kong
mapunta ka sa babaeng hindi oportunista. I met Gia’s mother at a club long time ago
while I was handling my broken heart. Noong mga panahon na iyon ay lumayo na ang
Papa ni Gia dahil naagaw na siya ng Mama nyo. Gia was eight years old at that time.
Ang private resort sa Batangas ay pag-aari nila na nagawang isanla ng tiyuhin ni
Gia kaya’t bumalik sila sa hirap. Their life could’ve been easier if your mother
didn’t steal her father away. Sa puso ko noon ay ang kagustuhan na tulungan sila
kaya ko binili ang resort. Ang sabi ko noon ay tutulungan ko sila sa abot ng aking
makakaya. Pero bumalik sila sa Quezon at mula noon ay hindi ko na sila nakita pa.

Walang alam si Gia hanggang ngayon na ang Papa niya ay sumama sa ibang babae. Paano
ko sasabihin? Na ang babaeng sumira ng pagsasama ng mga magulang niya ay ang ina ng
lalaking nanakit sa kanya? Yes, anak… Gia was hurting when you left. Si Jaime ang
nagbigay ng lakas sa asawa mo para lumaban. Tinulungan ko sila at hindi ko gustong
alisin sa poder ko dahil gusto kong nandito pa sila pagbalik mo. Hindi ko rin
gustong dumating ang araw na kamuhian ka ng anak mo dahil inabandona mo siya at
sinaktan mo ang ina niya. Love them… cherish every moment with them… Sa mga oras na
ito, isa lang ang napatunayan ko -— you don’t need wealth to be happy. You just
need your love ones to be beside you when the sun is setting at dusk and when the
sun rises the next morning.

No material things can replace that.

Gia had been so kind and forgiving that she only wants to see her father despite
leaving her and never returned. I asked her to do the same with you. But then
again, maybe, she wants to hear you say you love her. I know you do. Nagmana ka sa
akin sa maraming bagay, pareho tayo kapag nagmahal -— iisang babae lang ang
nakaukit sa puso kailanman.

Ikuwento mo ako sa apo ko paglaki niya. Gusto kong makilala niya ako kaagad kapag
nagkita kami sa langit pagdating ng panahon.

Hanggang sa muli,

Papa

Punong -puno na ng luha ang mata niya at yumuyugyog na ang balikat niya sa pag-
iyak. Gusto niyang kamuhian ang sarili. Nasaktan niya ang dalawang taong nagmamahal
sa kanya dahil sa pagiging matayog. He doesn’t deserve to be happy. He doesn’t
deserve Gia’s love.

Basa na ng luha ang sulat ng ama nang ibalik niya ito sa sobre. Hindi niya alam
kung paano niya hahanapin si Gia ngayong nasa ibang bansa na ito. She left her for
good. Matapos niya itong saktan nang paulit-ulit napagod na itong mahalin siya.

Wala na rin kahit ang anak niya. Ang batang umaabot sa kanya noong isang araw na
hindi man lang niya hinawakan. Mamumuhi ang anak niya sa kanya. Mas masakit iyon
dahil ni hindi niya magawang itama ang mga pagkakamali.

“I’m sorry, Papa…”

Chapter 29

Four Years Later…

“Flowers again?” manghang tanong ni Luisa kay Gia nang mabungaran ang puting rosas
sa table niya. Isang linggo nang may dumadating na iba’t ibang bulaklak sa opisina
niya na walang nakapangalan kung kanino galing. Wala rin siyang ideya.
“Hindi ko naaabutan ang delivery boy,” sagot niya habang sinasamyo ang mga
bulaklak. “Minsan ay wala pang alas nueve nasa guard na ang bulaklak. Baka naman
hindi para sa akin.”

“Nagtataka ka pa ba? Hindi ka pa nga pumapayag sa mga book signing ng published

books mo naparami mo ng manliligaw, baka isa sa mga fans mo.”

“Nobody knows I am ’Periwinkle’,” katwiran niya kay Luisa.

“Hindi kaya si Art ang nagpapadala sa ’yo n’yan?” hula pa nito. Nakangiti rin
siyang umiling.

“Art will send flowers with a note. At consistent ’yun sa red roses.”

“Hmm… baka may iba pa sa opisinang ito ang nagkakagusto sa ’yo. Lagot sila kay Art.
Kung baguhang artist ’yun o writer din, tiyak mapapatalsik agad kapag nalamang
pinopormahan ka kaya siguro hindi nagpapadala ng note.”

“Grabe ka naman. Wala kaming pormal na relasyon ni Art, alam mo naman ’yan.”

“Para sa ’yo wala, pero sa kanya meron.”

Naiiling na lang siyang nakangiti sa kaibigan saka naglagay ng ilang stem ng

bulaklak sa vase na nasa side ng table niya.

“Mauuna ako sa ’yo,” paalam ng kaibigan na kinuha na ang bag sa mesa nito.

“Mag-iingat ka.” Bumeso ang kaibigan bago ito tuluyang lumabas sa pinto.

Dalawang taon na siyang Writer at Junior Editor sa pinapasukang sikat na publishing

house sa Quezon City. Four years ago, she left Burman’s residence to heal her
broken heart and fix herself again. Umalis sila sa bansa at nagtungong Thailand.
Pero mahirap ang buhay doon lalo na at wala siyang mapag-iiwanan kay Jaime kaya
bumalik sila matapos ang isang buwan. Nang maipasa ang mga manuscript sa Prestige
Publishing Corp., naging full time job niya na ang pagsusulat ng mga nobela. She
used ’Periwinkle’ as her penname to hide her identity. Hindi na natuloy ang
pagpunta nila sa Amerika dahil sa maraming papeles pa na kailangan niyang ayusin.
Minsan namang umuwi ang Papa niya sa Pilipinas para magkita sila pero isang linggo
lang itong namalagi sa hotel at bumalik din sa Amerika.

Ang nanay niya ay iniuwi niya sa Batangas sa mga kapatid nito nang magkasakit sa
baga ang tiyuhin niya sa Quezon hanggang sa bawian ng buhay. Paminsan-minsan ay
umuuwi sila sa Batangas, pero nang magsimula ang schooling ng anak ay naging abala
na siya.

“Dinner tonight?”

Naputol ang pagbabalik-tanaw niya nang bumungad sa pinto si Art. Senior Editor niya
ito at consistent na manliligaw kahit ipinagtapat niya nang ikinasal na siya dati
at wala pa silang legalities ang paghihiwalay nila ni Samir. Ang katwiran nito ay
uso na rin naman ang ganoon ngayon. Maraming mag-asawa na nagkakahiwalay ay
nagkaroon na ng sari-sariling pamilya nang hindi dumadaan sa legal proceedings.

“I’ll check my schedule.”

“Oh, c’mon… alam ko na ang schedule mo. Susunduin mo mamaya si Jaime sa piano
lesson at sa labas na kayo kakain dahil pagod ka na para magluto. That’s why I am
inviting you out.”
“Okay, okay,” nakangiti niyang sagot. Mabait si Art at certified single sa edad na
bente syete. Gwapo rin naman ito at may dating lalo kapag ngumiti. Pero siguro
hindi pa siya handa. Masyadong malalim ang sugat na iniwan ni Samir sa puso niya
kaya’t nahirapan siyang paghilumin.

“We’ll leave at five o’clock. May meeting daw tayo nila boss ng alas dos.”

“Sure,” sagot niya kay Art bago ito lumabas sa opisina niya.

Nasa mahigit dalawampu ang full-time writers sa publishing house. Lima ang Junior
Editors kabilang siya, at dalawa ang Senior Editors. Ang ibang empleyado ay sa
ibang departamento naka-assign tulad ng HR, Accounting at Marketing Department.

Wala na siyang balita sa mga Burman bagama’t may mga pagkakataon na dinadalaw niya
ang puntod ni Benjamin kapag may libreng oras siya. Nasa halos anim na taon naman
ang anak niyang si Jaime na lumaking mabait at ismarteng bata. Bagama’t nakuha ng
anak ang makinis at maputi niyang kutis, habang lumalaki at mas nagiging kamukha
ito ni Samir -— deep-set eyes with thick eyelashes, a typical Indian feature.
Binibiro ng mga kaibigan ang anak niya na marami itong paiiyaking babae paglaki.

Pero lagi niyang ipinapaalala sa anak na maging marespeto at huwag mananakit ng

damdamin. Sa lahat ng pinagdaanan niya kay Samir, hindi niya gustong may babaeng
dumanas ng ganoong sakit.

Nahirapan siyang maka-move on. Samir was her first in everything. Itinodo niya ang
pagmamahal at ibinigay niya ang lahat. Ang maganda lang na naging bunga niyon ay si
Jaime.

Sa umaga ang klase ng anak sa isang private school na malapit sa opisina niya. Sa
hapon ay naglalagi lang ito sa publishing house kapag may tinatapos pa siyang
manuscript or editing jobs. Pero minsan ay inuuwi niya na ang trabaho at sa bahay
na tinatapos. Ngayon ay may piano lesson ito kaya’t sa labas na sila magdi-dinner
kasama si Art.

“Let’s go?” yaya sa kanya ni Art pagdating ng alas dos para yayain siya sa meeting
kasama ang iba pang editors at supervisors.

“The publishing house will have a new owners starting next week. Naipagbili na ang
kumpanya last month sa isang mayamang businessman,” wika ng manager nila na si Mr.
Cruz. Lahat ay nagulat dahil wala naman silang nabalitaang nagkakaroon ng
problemang pinansyal ang publishing.

“Bakit ho ipinagbili? Mag-i-stay po ba lahat ng staff o magkakaroon ng tanggalan?”

tanong ng isang editor. Marami sa kanila ay dito umaasa dahil mga full-time writers
sila.

“According to the new management, ire-review nila ang organizational chart ng

company. Sa ngayon ay wala pa namang pagbabagong magaganap,” sagot ng manager.
“Magkakaroon tayong muli ng meeting sa Lunes kasama ang bagong President ng
publishing. Sa ngayon ay kailangan natin ng magandang performance at kailangan
maayos at malinis ang opisina.”

Marami pang na-discuss ang manager pero natapos naman ang meeting bago mag-alas
singko. Paglabas nila sa opisina ay kinuha ni Art ang susi ng kotse sa kamay niya.

“I’ll drive,” wika nito. May sarili din itong sasakyan pero iniiwan nito sa opisina
kapag inihahatid sila o may lakad sila tulad ng dinner o pamamasyal sa mall.
Pagdating nila sa tutorial center ay masayang sumalubong ang anak.

“Mama! I know how to play ’Somewhere Over The Rainbow’ already!”

“You do?” nakatawa niyang tanong. Madalas niyang patugtugin ang kantang ’yun noong
nasa Malaysia sila hanggang ngayon. Tila ba napapawi ang lungkot sa dibdib niya
kapag naririnig ang kantang ’yun. The song also became his son’s favorite song.

“Let’s celebrate then!” nakangiti ring wika ni Art. “Saan niyo gustong kumain?”

“Saan pa nga ba.” Naiiling siyang natatawa.

“Jollibee!”

Nagtawanan sila ni Art dahil nananawa na sila sa kakakain ng spaghetti at

chickenjoy.

“Paano kung mag-take out tayo sa Jollibee tapos sa ibang restaurant tayo kakain?
Okay ba ’yun sa ’yo, Jaime?” tanong ni Art sa anak niya. Mabilis namang pumayag ang
bata.

Sa isang fine-dining restaurant sila dinala ni Art pagkatapos mag-take out ng

pagkain ng anak sa Jollibee. Um-order ang binata ng steak at wine pero pinapalitan
niya ng orange juice ang order niya sa waiter.

“Hindi ka ba talaga umiinom?” natatawang tanong ni Art.

“Madali akong malasing. May tinatapos pa akong manuscript,” pagdadahilan niya.

Hindi niya gustong tumikim ng alak mula nang maghiwalay sila ni Samir. Kapag
nalalasing siya ay nagiging vulnerable s’ya. Hindi niya na gustong i-entertain ang
anumang lungkot at frustrations niya sa buhay.

“Yun nga ang gusto ko ang magpakalasing ka paminsan-minsan. You’re being hard on
yourself.”

“Isang katulong lang ang kasama namin ni Jaime, Art. At sa gabi ako ang nag-aalaga
sa anak ko dahil pagod na si Yaya Medring sa gawaing bahay.”

“Why don’t you just move in to my apartment? Para at least may katulong si Yaya
Medring sa mga gawaing bahay.”

“Sa inyo na kami titira, Tito Art?” Namilog ang mata ng anak nang marinig ang
suhestyon ni Art. Ilang beses na rin silang dinala ng binata doon para mag-lunch,
at dahil may mini-playground ito sa hardin ay na-enjoy ni Jaime ang pagbisita doon.

“You have to convince your Mama, Jaime,” sagot naman ni Art sa anak.

“Art… alam mo naman ang sagot ko d’yan hindi ba?”

“Ilang taon na kayong hiwalay, Gia. Four years? May pakialam pa ba sa ’yo ang dati
mong asawa? For all we know, baka may kinakasama na iyong iba at baka may iba na
ring anak. It’s time for you to be happy again.”

Siguro nga ay may anak na si Samir kay Katlin sa mga panahon na ito. Hindi na rin
siya pag-iinteresan ng dating asawa dahil hindi naman siya nito minahal. Wala
siyang hiningi ni isang kusing dito kahit man lang para kay Jaime. Tama si Art.
Panahon na para magpapasok siya ng ibang tao sa buhay nilang mag-ina.

Pero si Art nga ba ang lalaking iyon?

“Just give it a try. Please…” Hinawakan ni Art ang kamay niya at hindi niya binawi
iyon. Gusto niyang may maramdaman. Gusto niyang matuklasan kung may pag-asa pa bang
matututunan niyang magmahal ulit.

“Pwede ko bang pag-isipan muna?”

“Let’s make it this way. I-try natin ng tatlong buwan. Kapag nag-work, ituloy-tuloy
na natin.”

Isang marahang tango ang isinagot niya. Malapit si Art kay Jaime kaya’t sigurado
siyang tama ang desisyon niya. Magkakaroon ng father figure ang anak niya at
lalaking may kikilalaning ama. Naranasan niya ang lumaki na walang tatay at may
kulang sa pagkatao niya. Hindi niya gustong maramdaman iyon ng anak ngayon.

“Thank you, Gia. I promise not to make you cry. Aalagaan ko kayong dalawa ni
Jaime.”

Hanggang sa makauwi sila sa apartment niya ay tila lutang siya sa mga nangyari. May
puwang pa rin sa dibdib niya na hindi niya kayang pangalanan. Pinaakyat niya na ang
anak para mabihisan ng katulong at mapatulog.

“I’m so happy tonight,” wika ni Art na lumapit sa kanya at hinapit ang katawan.
Gusto niya itong itulak pero tutol ang isip niya. Tatlong buwan. Malalaman niya
doon kung kaya niya itong mahalin.

“Mag-iingat ka sa pag-uwi,” wika niya kay Art. Magta-taxi na lang ito dahil iniwan
nito ang sasakyan sa opisina.

“Susunduin ko kayo bukas ng umaga, sabay na tayong pumasok.”

“S-sige…”

“Goodnight, babe…”

Napapikit siya sa endearment na ginamit nito.

Babe…

Mukha ni Samir ang rumehistro sa balintataw niya. Nang magmulat siya ng mata ay
pababa na ang mukha ni Art para tangka siyang halikan. Mabilis siyang umatras at
iniharang ang mga braso sa dibdib nito.

“Gagabihin ka sa pag-uwi…”

Tumango naman si Art na naintindihan nitong hindi pa siya handa. Nang tumalikod ito
at makalabas ng gate ay agad siyang umakyat sa silid at nadatnan ang anak sa kama
na patulog na.

“Goodnight, Mama…”

“Goodnight, honey.” Humalik siya sa anak saka umupo sa kama at tinitigan ang mukha
nito.

Kung siya ang tatanungin ay kuntento na siya sa buhay nilang mag-ina. Pero
kailangan niyang subukan ang magmahal at mahalin. She’s still young, only twenty
seven. Baka sakali na mahanap niya kay Art ang bubuo sa nawalang piraso sa isang
bahagi puso niya.
Nagbihis siya ng damit-pantulog saka tumabi sa anak. Kahit paano ay natutuwa siya
na may lalaki pa ring gustong pumasok sa buhay niya pagkatapos siyang ituring na
parang basura ng dating asawa. Sisikapin niyang suklian ang pagmamahal na
ibinibigay ni Art.

Matututunan na rin itong mahalin.

Chapter 30

“Nabasa mo na ba ang latest financial report ng BLFC?” tanong ni Raji kay Samir
nang pasukin ng kapatid ang opisina niya. He nodded lazily. Bakas ang lungkot sa
mga mata na tumanaw siya sa labas ng building.

“What’s wrong?” nag-aalalang tanong ni Raji.

“M-malapit na kaming magkita…” halos pabulong niyang sagot.

“Bakit kinakatakutan mo ang pagkikita niyo?”

“Kaya ba niya akong patawarin? M-mahal pa kaya niya ako?” walang katiyakan niyang
mga tanong. “Matatanggap pa ba ako ng anak ko?”

“Tulad ng sinabi ng mga imbestigador, Gia is still single. At kung totoong minahal
ka niya, hindi ka niya basta lang ipagpapalit.”

“But it has been four years…”

“Gusto mo na ba siyang isuko?”

Mabilis siyang umiling saka umupo sa swivel chair dala ang mabigat na dibdib.
“According to this manager, she’s been dating this guy she was working with.
Maaaring napalitan na ako sa puso niya.”

“Maganda si Gia at siguradong hindi lang isa ang manliligaw niya. But she’s married
to you. Don’t ever forget that.”

Napahawak siya sa wedding ring na suot at tahimik na nanalangin. Sana’y hindi pa

huli ang lahat.

“Hindi pa rin ako pabor na kailangan mong bilhin ang buong publishing house ng
pinagtatrabahuhan ni Gia para lang mapalapit sa kanya at sa anak niyo. Pwede ka
namang pumunta na lang sa apartment niya para makausap siya.”

“She will never talk to me. Maganda naman ang income ng publishing kaya hindi ako
nagdalawang isip na bilhin.”

“I know. Pero hindi natin linya ’yan. Besides, dito pa lang sa BLFC ubos na halos
ang oras mo.”

“I will be needing some time off. Gustong-gusto ko nang mabawi ang mag-ina ko.”

Walang nagawa si Raji kung hindi ang tumango. Ang pinagbentahan ng bahay niya sa
Tagaytay at ang naipon niyang pera ang ginamit niyang pambili. Ang yate lang at ang
condo ang hindi niya kayang pakawalan dahil naroon ang lahat ng alaala ni Gia.
“Kung ’yan ang sa tingin mo ang kailangan mong gawin, Samir. Just call me if you
need anything.” Tumayo na ang kapatid saka lumabas sa opisina niya. Dinampot niya
ang librong nasa table niya at dinama ang bawat letra sa book cover nito.
Pagkatapos ay binuklat ang ilang pahina…

“…and how will I ever forget? My heart was burning with desire to touch him; to
feel the love that came alive.

But he’s too far. His body was an inch closer and yet his heart was miles away.

So I learned to let go… learned to release him from the ties that binds us… I felt
empty and weak by that parting but it made him happy.

I called it selfless love. And that moment that I walked away, I began to collect
new memories of myself. It wasn’t easy and it was a process I have to take day by
day until it became an obsession. Then I realized few things…

Goodbyes are new beginnings. Goodbyes are good for the soul. Love is not always
about happy endings. That when you have learned to love, you should also learn how
to say goodbye…

Pinahid niya ang luha sa mata pagkatapos. Gia made a lot of books in the market but
this particular book changed his life again. The title is “Stranded with Mr.
Billionaire”. Isinulat ni Gia ang mga pinagdaanan nila sa librong iyon gamit ang
ibang pangalan bilang hero at heroine. But it was their story. Nakasulat ang lahat
ng masasaya nilang alaala pero mas marami ang malulungkot at masasakit. The book
was once featured in a blog, saying that of all the books this ’Periwinkle’ wrote,
this was the only book that has a tragic ending. That hero and heroine did not end
up together. Marami ang nagtatanong kung bakit pero hindi nagpapaunlak ng anumang
interview ang author nito.

Marami sa mga pahinang iyon ay gusto niyang itama. Una, minahal niya si Gia.
Pangalawa, nasaktan siya nang labis sa paghihiwalay nila. Pangatlo, hindi niya
gustong pabayaan ang mag-ina niya.

Four years ago, he had a car accident that took his memory for quite a long time.
Tinulungan siya ng dalawang kapatid na maibalik ang memorya niya; from one doctor
to another, one neurologist to another. They even asked the help of a psychologist.
Dalawang taon siyang mahigit nakakulong sa walang katiyakang buhay. May mga memorya
siyang malabo na ang sabi ng mga doktor ay tumatanggi lang ang isip niya na
alalahanin. Wala siyang ginawa sa silid niya kung hindi ang magkulong. Noong mga
panahon na iyon ay hinahanap niya ang parte sa pagkatao niya na nawawala. That
inside his heart were missing pieces that he couldn’t recall. Hanggang mapasakamay
niya ang librong ito na nagpaalala sa kanya sa lahat ng nangyari apat na taon na
ang nakalilipas.

“It is not goodbye, babe… it’s till we meet again…” bulong niya sa sarili. Lagi
niyang binabalikan ang huling pahina ng librong ito na nagpapaalala kung gaano niya
nasaktan si Gia.

Nang bumalik ang lahat ng alaala niya ay panahon naman na muntik nang magsara ang
kumpanya. Hindi biro ang gastusin sa ospital na ginastos dahil sa pagkaka-comatose
sa loob ng halos anim na buwan. Naantala ang paghahanap niya kay Gia dahil
kailangan nilang ibangon ang kumpanya. They lost a lot of their assets including
houses of Raji and Wael in Tagaytay. Nakabangon naman ang kumpanya at ngayon ay
panahon para siya naman ang bumangon. Aayusin niya ang pamilya niya.

It was a gamble when he tried to offer owners of Prestige Publishing Corp. a

favorable amount to buy the publishing house. Nagbabalak na ang mag-asawang may-ari
nito na mag-migrate sa ibang bansa. Isang buwan nang natapos ang pirmahan at
nailipat na sa pangalan niya ang kumpanya. Pero wala pa rin siyang lakas ng loob na
magpakita kay Gia.

He also learned that Gia comes to visit his father once in a while. Sa kabila ng
hindi nila pagkakaayos ay hindi nito nakalimutan ang Papa niya. Gusto niyang umasa
na kahit siya ay hindi nakalimutan ni Gia, at sana’y naroon pa rin ang pagmamahal
nito sa kanya. Kung kailangan niyang lumuhod para makuha ang kapatawaran nito ay
gagawin niya.

Kinuha niya ang telepono sa ibabaw ng mesa at tinawagan ang manager ng publishing
house. He asked Mr. Cruz to keep the confidentialities between them. Ang sabi naman
ng dating may-ari ay mapagkakatiwalaan ito at dalawangpung taon na itong manager ng
publishing house.

“Mr. Cruz, I want all the writers to sign a new contract under its new management,”
utos niya dito.

“Yes, sir. Gaano po katagal ang contract ng bawat writers?”

“Two years for the new ones and five years for old ones. Lahat din ng Senior
Editors at Junior Editors ay five years ang contract.”

“Okay po. Ipapadala ko na lang sa opisina niyo ang mga signed contracts next week -
—”

“No,” putol niya sa sinasabi ng manager. “I want them in my office this week. Gusto
kong pagpunta ko sa Lunes sa opisina ay wala nang dahilan ang mga empleyado na
lumipat sa ibang publishing house.”

“Yes, sir,” mabilis namang sagot ni Mr. Cruz bago niya ibinaba ang telepono.

—---—

“Two sets of flowers everyday, huh! Ikaw na talaga, Gia,” nakatawang wika ni Luisa.
Ang isa ay galing kay Art na may kasamang maliit na teddy bear, habang ang isa ay
wala pa rin kahit maliit na mensahe.

“Natatakot na nga ako sa nagpapadala ng bulaklak na ’yan. Baka may stalker ako na
hindi ko alam. Sinabihan ko na ang guard na huwag nang tanggapin sa susunod. Buti
na lang Sabado na bukas.”

“Speaking of which, totoo ba na sinagot mo na si Art?” pabulong nitong tanong.

Mabilis naman siyang ngumiti.

“Ang bilis mo naman sa balita. Kagabi lang ’yun ah!”

“Totoo nga!” Excited pa itong umupo sa harap ng mesa niya. “Kaya pala ang saya-saya
ng mokong na ’yun pagpasok kanina. Hay naku, bagay na bagay kayong dalawa. Gawan mo
kaya ng libro ang love story niyo?”

Isang pilit na ngiti ang isinagot niya sa kaibigan. Hindi niya pa kayang isulat ang
lovestory nila ni Art dahil wala pang kasiguraduhan ang damdaming nakapaloob doon.
Pero masaya siya na masaya ang anak niya nang malaman nitong pwede nitong tawaging
Papa si Art. May mga panahon na nagtatanong na ang bata sa tunay nitong ama na
hindi pa rin niya alam hanggang ngayon kung paano sasagutin. Minsan ay gusto na
lang niyang sabihin na patay na ito at ito ang lagi nilang dinadalaw na puntod.
Pero ayaw niyang magsinungaling sa anak. Hindi niya hawak ang bukas, baka isang
araw ay makadaupang palad nito ang ama at sisihin pa siya kung bakit siya
nagsinungaling.

“Gia from earth to nowhere…” bigkas ng kaibigan na nagpagising sa diwa niya matapos
maalala si Samir. “Ganyan ba talaga pag in love? Laging wala sa sarili?”

“Sira! Bumalik ka na nga sa pwesto mo, magtatrabaho na ’ko.”

“Masarap bang humalik si Art? Masarap kayakap sa gabi?”

“Huy! Anong sinasabi mo? Hindi siya sa bahay natulog kagabi, sinundo niya lang kami
ng anak ko para isabay pagpasok kasi iniwan niya ang kotse niya dito kahapon.”

“Hmp! Magde-deny ka pa, wala namang masama kung nagmamahalan kayo. Naku, hindi ka
na pakakawalan ni Art niyan siguradong dun na ’yun titira sa apartment mo isang
araw. Sa tagal ng paghihintay nun na sagutin mo s’ya, gigil na gigil na ’yun sa
’yo.”

“Tsupi! Balik sa opisina mo. Marami pa akong gagawin,” nakangiting wika niya saka
ito pilit pinalabas.

“Ayaw mo pang magkwento, si Art na nga lang tatanungin ko,” biro naman ng kaibigan
bago umalis sa opisina niya.

Bumalik siya sa pagkakaupo at isinandal ang likod sa silya. Kaya na ba niyang

tanggapin ang halik ng ibang lalaki? Napapikit siya para ma-imagine si Art na
kasama niya sa isang silid; nakalapat ang mga labi nito sa kanya at ang kamay ay
naglalakbay sa likod niya. It was a mixed emotion. Tila bagong muli ang lahat ng
iyon sa kanya makalipas ang apat na taon. She had never kissed anyone in a romantic
way in that four years. At kahit matagal na silang magkaibigan ni Art bago ito
nagdesisyong ligawan siya, hindi pa rin siya komportable na maging intimate sa
ngayon ay kasintahan na.

Kaninang umaga ay sinubukan nitong bigyan siya ng halik sa labi. It was a brief
kiss, na hindi niya naiwasan. Katulad lang ’yun ng halik niya sa anak tuwing
matutulog ito o kaya kapag ihahatid niya sa school. Pero alam niyang sa mga susunod
na araw ay ibang klase ng halik na ang ibibigay ni Art sa kanya.

At kailangan niya nang masanay.

Hinarap niya ang computer at tumitig sa screen. Two years ago, she tried to write
her own lovestory. Noong mga panahon na ’yun ay unti-unti na siyang nakalaya sa
alaala ni Samir. She had wrote several stories with happily ever after, but at that
time she wrote one with tragic ending. Isinulat niya doon ang mga salitang gusto
niyang sabihin. Mga salitang magpapalaya sa kanya. Wala siyang balak i-publish iyon
pero aksidenteng nakita ng manager niya at pinilit siyang i-release iyon dahil
marami daw makaka-relate sa istoryang iyon.

Then it made a big hit. Kabi-kabila ang nagtatanong kung sino si ’Periwinkle’. Pero
nakiusap siya na itago ang identity niya para sa kaligtasan nilang mag-ina. Hindi
niya gustong malaman ni Raji na narito sila sa Pilipinas ng anak niya.

Tapos na ang koneksyon niya sa mga Burman. Nang ikasal sila ni Samir at iniwan din
siya pagkatapos, hindi niya pibagkaabalahang palitan ang apelyido niya sa mga IDs
na hawak niya. She was still using her maiden name until now. Kahit si Jaime ay
nakarehistro sa pangalan niya noong bininyagan ito matapos niyang umalis sa
mansyon. Hindi ito nabinyagan noong sanggol pa dahil mas inasikaso nila ang sakit
ni Benjamin na labas-pasok na rin sa ospital noong mga panahong iyon.
She stopped considering herself married. Kung kaya lang niyang habulin ang rehistro
ng kasal nila ni Samir ay gagawin niya.

Tulad ng isinulat niya sa libro matagal niya nang pinalaya ang sarili niya.

‐‐----------------—

Note: Thank you sneezymae for the correction.. yes, Gia is twenty seven by this
time. Naiwala ko ang dalawang taong nagpunta si Samir sa Singapore. Apologies,
readers! Kulang sa tulog ang lola niyo hahaha

Comment niyo lang po mga corrections pati na sa grammars etc. Thank you, all!

Chapter 31

“Nasa opisina na raw ang bagong boss?” pabulong na tanong ni Lauisa kay Gia.
Kararating lang niya dahil ma-traffic at nahirapan siyang mag-park sa eskwelahan ng
anak.

“Ows? Ano’ng oras ba ang meeting?”

“Nasa loob na sila kasama ang mga supervisors at si Mr. Cruz. Hindi ko alam kung
bakit hindi pa ipinapatawag ang mga writers.”

“Bakit parang kinakabahan ka?” tanong n’ya kay Luisa.

“Baka mamaya magtanggalan ng empleyado. Hay… nakakainis, bakit ba kasi kailangang

ipagbili ’tong publishing sa iba?”

“Relax,” natatawa niyang wika. “Hindi ka tatanggalin dahil marami ka rin namang
followers sa social media account mo na panghihinayangan ng kumpanya. Ako nga ’tong
walang kahit anong account eh.”

“Pero lahat naman ng nai-publish mong libro ay kumita. Lalo na ’yung ’Stranded with
Mr. Billionaire’, akalain mo ’yun. Tragic ending pa ’yun ha!”

“Ganun talaga kapag maraming pinagdadaanan sa buhay,” biro niya. Kay Luisa at Art
niya naikwento ang mga pinagdaanan niya na kino-consider niyang malapit niyang
kaibigan.

“Hi, love!” bati ni Art na pumasok sa opisina niya at mabilis na humalik sa labi
niya. Nakasanayan na nito ang ganoong paghalik sa loob ng ilang araw nilang opisyal
na magkasintahan.

“Aherm… lalabas na ba ’ko?” tanong ni Luisa.

“Of course not,” mabilis niyang sagot. “Pag-uusapan pa natin ang bagong plot mo.
Malapit mo na bang matapos?”

“Nahihirapan nga akong tapusin eh. Kailangan ko na yata ng inspirasyon.”

“Inspirasyon ba?” tanong ni Art. “Hindi mo pa kasi sagutin si Edgar nang magkaroon
ka ng inspirasyon,” biro nito na ang tinutukoy ay ang messenger ng publishing
house.
“Masarap bang magkaroon ng boyfriend?” tanong ni Luisa sa kanya. Naghihintay naman
si Art sa sagot niya.

“Oo naman. May nagpapadala ng bulaklak sa ’yo, ihahatid at susunduin ka…” sagot
niya.

“At mag-aalaga sa ’yo at makakatuwang mo sa buhay…” pagtutuloy nito sa sinabi niya.

Kinuha ni Art nag kamay niya kaya’t napilitan siyang tumayo. Ikinawit nito ang
braso sa baywang niya kaya’t napilitan na ulit siyang ikawit ang kamay sa
kasintahan.

“Hay… ang sarap naman,” wika naman ni Luisa. “Ganyan kaya kami ka-sweet ni Edgar
kapag sinagot ko s’ya?”

Natawa siya sa kaibigan sa reaksyon nito. “Kung mahal mo si Edgar sagutin mo, huwag
lang for the sake na magka-boyfriend ka.”

“Tama si Gia, Isay,” pagsang-ayon naman ni Art na tinawag ang kaibigan sa palayaw
nito. “Huwag kang magmadali na magka-boyfriend dahil dadating ’yan sa tamang
panahon. Look at me now. Hindi ako magiging ganito kasaya kung hindi ko nahintay si
Gia sa buhay ko.”

“Wow, parang pang-kasalan na ang mga dialogue mo ah!” biro nito sa kasintahan niya.

“Of course. As a matter of fact, gusto kong tulungan ka na maayos ang annulment mo
sa dati mong asawa,” baling nito sa kanya na ikinagulat niya. Bagama’t nabigla,
marahan na rin siyang tumango. Panahon na siguro para harapin niya ang closure
nilang dalawa ni Samir.

“So happy for you, friend,” madamdaming wika ni Luisa sa kanya.

“Thank you.” Gumanti siya ng ngiti sa kaibigan. Ginagap ni Art ang dalawa niyang
kamay nang iharap siya nito dito.

“What’s your plan for tonight? Puwede ba tayong manood ng sine? Maaari nating
ihatid muna sa bahay si Jaime or puwede din natin siyang isama.”

“Hindi matutulog ang anak ko nang wala pa ako sa bahay, kilala mo naman ’yun,”
sagot niya. “Sa weekends na lang tayo lumabas para mag-enjoy din siyang mamasyal sa
mall.”

“Sure, love.” Muling humalik si Art sa kanya para magpaalam nang sabay din ang
pagbukas ng pinto sa opisina niya. Huli na para iiwas ang sarili dahil nakayakap pa
ang kamay ni Art sa likod niya. Si Mr. Cruz ang unang pumasok na binati niya ng
nahihiyang ngiti saka inihiwalay ang katawan sa kasintahan.

At nawalan ng kulay ang mukha niya nang mapagsino ang lalaking kasunod nito na
tumigil lang sa nakabukas na pinto ng opisina niya.

Samir Burman.

Napalunok siya at iniiwas ang mga mata dito pero nasa balintataw niya ang
nagbabagang tingin nito sa kanya at kay Art. Hindi na mapalis ang mabilis na
pagtahip ng dibdib niya.

“G-good morning, Mr. Cruz,” bati niya sa manager matapos tanggalin ang bara sa
lalamunan. “May kailangan ho kayo?”
“Sir Sam wanted to talk to you. Nabanggit ko sa kanya na ikaw ang best-selling
author ng publishing ngayong taon.”

“B-bakit ho niya ako k-kakausapin?” walang ideya niyang tanong. Nanatili si Art na
nakahawak sa likod niya habang nakatingin ang lahat kay Samir.

“He is our new boss, the new owner of Prestige Publishing, Gia,” sagot ng manager
na ikinabigla ng lahat.

She must be dreaming. Ipinilig niya ang ulo para alamin kung totoo ang nasa harap
niya. Marahil ay nabasa naman ni Samir ang pag-aalinlangan niya kaya ito nagsalita.

“It is too crowded here, Mr. Cruz. Tell her to come to my office instead…” wika
nito bago ito tumalikod habang nakabulsa ang mga kamay.

Napaupo siya sa silya dahil sa panginginig ng tuhod. Gusto niyang umiyak pero
pinigilan niya ang sarili saka pilit ayusin ang pagakakaupo. May palagay siyang
kakapusin siya ng hininga. Marami ring tanong sa isip niya na gusto niyang masagot.

“Bakit ho ako kakausapin? Hindi ho ba dapat lahat kaming mga writers?”

“May dini-discuss siya kanina na partnership o pag-promote sa ’yo na hindi ko

maintindihan kaya ko siya dinala dito.”

“Siya ba talaga ang nakabili ng publishing house? Bata pa pala at ang g’wapo,” saad
ni Luisa na hindi ikinaila ang paghanga sa mata kanina. “Pero parang intimidating
kasi napakaseryoso ng mukha.”

“Umakyat ka na sa opisina ni Mr. Burman, Gia. Baka mainip si sir,” utos naman ng
manager saka lumabas sa opisina niya at nagtungo sa printing area ng publishing
house. Huminga muna siya ng malalim bago tumayo at nilakad ang daan patungo sa
fifth floor ng building.

—--—

Nakatanaw si Samir sa magagandang tanawin na naaabot ng mata mula sa salaming

dingding ng publishing house. Mula sa opisina niya ay kita ang magandang landscape
sa garden ng Trinoma Mall. Nasaktan siya sa nakitang tagpo kanina sa opisina ng
asawa dahil ang inaakala niyang manliligaw nito ay halos nakayakap na sa katawan ni
Gia. Gusto niyang sugurin ang lalaki at ipakilala ang sarili bilang asawa nito pero
magmumukha siyang katawa-tawa sa harap ng lahat. Hinayaan niyang makulong na lang
ang sakit sa dibdib niya.

Pagkatapos ng apat na taon, napakahirap sa kanya ang humarap sa dating asawa dahil
alam niyang kinamumuhian siya nito ngayon. Pero panghahawakan niya ang kapirasong
papel na nag-uugnay sa kanila kahit pa tila bumitaw na si Gia. She never used his
last name and her records remained in her maiden name. Tiyak niyang kahit ang anak
ay hindi dinala ang apelyido niya. Hindi siya papayag na ibang apelyido ang
dadalhin ng asawa at anak niya kaya’t babawiin niya ang mga ito mula sa lalaking
iyon kahit sa paanong paraan. Kahit pa masaktan si Gia.

Narinig niya ang mahinang katok sa pinto kasunod ng pag-ikot ng sedura nito.
Nakatayo roon ang babaeng kaytagal niyang inasam na makita. He cleared his throat
and blink his eyes to prevent from getting emotional. Kapag nagpakita siya ng
kahinaan kay Gia ay hindi niya makukuha ang gusto niya.

“Hello, my wife… It is nice to see you…” halos pabulong niyang wika. Pormal naman
ang pagtanggap ni Gia sa pagbati niya.
“Good morming, Mr. Burman. M-may kailangan ho kayo sa akin?”

I need you…, bulong niya sa sarili pero hindi isinatinig. “Have a seat.”

“Let’s not beat around the bush, Samir, ano ang kailangan mo at bakit kailangang
bilhin mo ang publishing house?”

Hindi na siya nagulat sa galit na nakikita sa mukha ni Gia ngayon. It was the same
scenario the last time he saw her. Ang kaibahan lang ngayon ay may ibang lalaki na
sa buhay ng asawa na mahirap niyang tibagin.

Pero hindi siya susuko.

“I want you. You and our son,” deretso niyang wika. Pinatatag niya ang boses habang
nakatitig dito.

“Anak ko, Samir. At nananahimik na ang buhay namin.”

“You are my wife -—”

“Don’t give me that crap!” Tumayo ito at ipinag-krus ang mga kamay sa dibdib. He
saw a smart woman, gleaming, and full of confidence. Kabaligtaran ng lahat ng
nararamdaman niya ngayon na kailangan niyang itago. Ang totoo’y pinanghinaan na
siya ng loob kanina nang makitang may kayakap itong lalaki.

“Bakit kailangan mong gawin ’to? Hindi pa ba sapat na lumayo na kami ng anak ko
para matahimik tayong lahat? Nagkaroon ka ng babae noon, ginulo ba kita?” Naningkit
ang mga mata nito sa galit.

“I admit I made a mistake. Niloko kita, iniwan kita, nasaktan kita… I am here to
correct my mistake, Gia… Please…”

Nagkibit-balikat ito pero nagbabadya ang mga luha sa mata na pilit itinatago sa
kanya. “Tapos na ’yun, Samir, kalimutan mo na. Pinatawad na kita kung ’yun ang
gusto mong marinig. All I want now is an annulment. The wedding shouldn’t had
happened in the fist place.”

Mabilis siyang umiling. Hindi iyon ang gusto niyang mangyari. “Where’ my son?”

“My son. Matagal mo na siyang itinakwil, Samir.”

“Does he know I exist?” pagbalewala niya sa sinabi nito.

Umiling si Gia. “Si A-art ang tinuturing niyang ama…”

Dobleng sakit ang dulot niyon sa kanya. Hindi niya alam kung paano siya
magsisimulang ayusin ang buhay nila para mabuo niya ang pamilya niya. Napakaraming
panahon ang nasayang.

“Nandito ako para buuin ang pamilya ko,” masuyo niyang wika na buong pagmamahal
itong tinitigan.

“Wala ka ng pamilyang bubuuin. Matagal nang natapos ang relasyon natin.”

“As far as I can remember, I am still married to you. Sa ayaw at sa gusto mo ay

mananatili ka sa akin.”

“Ganyan ka ba talaga? Babalik at aalis kung kailan mo gusto? Iiwan ang taong
nagmamahal sa ’yo nang walang pakundangan at babalik kapag nakatuto nang mabuhay
nang wala ka?”

“I’m sorry…”

Lumapit siya kay Gia pero lumakad ito palayo. “Palayain mo na ako, Samir. May
boyfriend na ’ko at napag-usapan na namin na aayusin ko annulment --—”

“I will never let you go, Gia! Magkamatayan na kami ng lalaking ’yun pero hindi ka
niya makukuha sa ’kin!”

“Wala ka ng magagawa!”

Inisang hakbang niya ang pagitan nila at siniil ito ng mariing halik. Nanginginig
ang kalamnan niya nang maikulong ito sa mga bisig. He had been waiting this moment
to happen again -— to touch her, to have her in his arms. Gusto niyang siguruhin na
hindi siya nananaginip lang.

Nalasahan niya ang alat ng luhang hindi niya alam kung sa kanya galing o kay Gia.
Wala siyang pakialam kung maubos ang luha niya sa mata. Ang mahalaga ay kasama niya
ang babaeng minahal niya nang lubos; muling nayayakap, at muling nahahalikan… Hindi
siya tumitigil sa paghalik kahit pa mapugto ang hininga n’ya.

Si Gia ang pilit na humiwalay matapos ang ilang sandali. Kahit ito ay naghihilam ng
luha ang mga mata. Pinahid niya ang luha sa pisngi nito.

“Hindi ako mapapagod na humingi ng tawad sa ’yo sa lahat ng pagkakamali ko… All I
want is just one chance, Gia… Namatay na akong minsan nang lumayo ka…”

“Hindi na ako tulad ng dati, Samir… may iba na akong m-mahal…”

Tila patalim ang sinabi ni Gia na itinarak nito sa dibdib niya. Tumalikod siya at
humugot ng malalim na hininga. No. It doesn’t matter who was inside Gia’s heart. He
needs her the way he needs the air to breathe. That’s all that matters.

“Ipaglalaban ko ang karapatan ko sa inyo ng anak ko. Nasa akin na ang kontratang
pinirmahan niyong lahat. I have signed most of them except Art’s contract. Maaari
na siyang maghanap ng ibang mapapasukan.”

“That’s not fair!” Humarap ito sa kanya dala ang nagbabagang mga mata.

“I never played fair. You should know me by now, my wife. Maaari naman siyang
magtrabaho sa kumpanya pero hinding-hindi na siya makakalapit pa sa ’yo at sa anak
natin.”

“Sa tingin mo ba babalik ang pagmamahal ko sa ’yo sa ginagawa mo?”

Lumapit siya kay Gia at hinawakan ang baba nito na pilit nitong iniiwas sa kanya.
“I will do everything to make you fall in love me again.”

“I will never!”

“I want to meet my son. Gusto kong makilala niya ako sa lalong madaling panahon.”

“Hindi madali ang hinihingi mo. Hindi pa handa ang bata na malaman na… na buhay ka
pa…”

“You told my son that I was dead?” Naningkit ang mga mata niya.

“Anong gusto mong sabihin ko? Na itinakwil mo na s’ya hindi ko pa man siya
ipinapanganak?” sarkastiko nitong tanong.

“Okay, fine. Sabihin mo sa anak natin na muli akong nabuhay,” pagpayag niya. Kung
tutuusin ay tila ganoon naman talaga ang nangyari. Pangalawang buhay niya na ito
ngayon dahil matagal siyang na-comatose. “Kailan ko siya pwedeng kausapin?”

“Give me a month -—”

“Don’t try to be smarter, my wife. Dalhin mo siya dito bukas dahil ibabalik ko kayo
sa bahay sa ayaw mo at sa gusto.”

“You’re impossible, Samir!”

“Kausapin mo na si Art dahil gusto ko nang mabawi ang asawa ko. Ia-announce ko ang
pagiging Senior Editor mo sa mga susunod na araw. You will also manage this
publishing because I am handling BLFC. Dito ka na mag-oopisina simula bukas.”

“Hindi ka pa rin nagbabago, Samir, inaasahan mong isang salita mo lang ay

magkakandarapa na ang mga tao na sumunod sa ’yo.”

“Binabawi ko lang ang sa akin, Gia,” pagtatama niya. “I will see you and my son
tomorrow morming.”

Alam niyang naghihimagsik ang kalooban ni Gia nang lumabas sa silid niya. Nagbukas
siya ng alak sa display cabinet at nilagok nang tuloy-tuloy ang kalahating kopita.
Kinakatakutan niya ngayon ang pagharap sa anak; kung ano ang isasagot kapag
nagtanong kung bakit siya matagal na nawala.

At hindi niya kayang tanggapin kapag sinabi nitong mas gusto nito si Art na maging
ama dahil ito ang lagi nitong nakakasama.

Chapter 32

Nanginginig sa galit si Gia nang bumalik sa opisina niya. Naroon pa rin si Art na
naghihintay at nagtatanong kung bakit siya pinaakyat ng big boss. Hindi niya alam
kung paano uumpisahang sabihin na si Samir ay ang lalaking pinakasalan niya at
nang-iwan sa kanya na tila basura.

“What’s wrong? Bakit namumutla ka? At bakit ka umiiyak?”

“Art…” Ginagap nito ang kamay niya at hindi niya alam kung paano sasabihin na
nagbalik ang asawa niya para bawiin sila. Hindi niya alam kung ano ang dapat
maramdaman. Wala sa hinagap niya na babalik pa si Samir sa buhay niya. Natutunan na
niyang palayain ito sa puso niya.

“Tell me what’s wrong. Nag-aalala ako sa ’yo.”

“N-nandito na ang a-asawa ko…”

“Saan? Nakausap mo? Sinabi mo ba sa kanya na gusto mo ng annulment?”

Marahan siyang tumango. “H-hindi s’ya pumayag… In fact, he wants to… reconcile…”
mahina niyang sagot.
“Hindi maaaari. Nasan s’ya? Ako ang kakausap sa kanya. Matagal na kayong hiwalay,
Gia.”

“A-ang lalaki kanina… ang bagong boss natin ang… p-pinakasalan ko, Art…”

“What?”

Katahimikan ang namayani pagkatapos. Samu’t saring emosyon ang nag-uunahan sa

dibdib niya. Ang isa pa niyang kinakatakutan ay ang pagtatapat sa anak niya na
nandito ang Papa nito. Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag kung bakit may Art
at may Samir sa buhay nila.

“You are not breaking up with me, aren’t you?”

Isa pa iyong tanong na mahirap sagutin. O ayaw niyang tanggapin sa sarili. When
Samir kissed her a while ago, everything seemed complete, right and fulfilled. Tila
ba nabuong muli ang mga nawawalang piraso sa pagkatao niya. Hindi iyon ang gusto
niyang maramdaman. Ang paglayang gusto niyang makamit ay naantala sa muling
pagbabalik ni Samir.

“Do we have a choice?”

“What do you mean?”

“He is my legal husband, Art. Kilala ko si Samir, he will do everything in his

power to get what he wants.”

“So, pa’no ta’yo? You said yes to me, Gia. Mahal kita at kaya kong ipaglaban ang
relasyon natin.”

“Can you give me time to think about this? Hindi ko gustong madamay ka sa problema
ko. Sa ngayon ang concern ko muna ay ang anak ko. Samir wants to meet our son.”

“Bakit ba biglang lumitaw ang lalaking ’yun? Napakatagal niyo nang hiwalay, hindi
ba?”

“Tinanong ko na rin ’yan. Pero kahit ano pa ang sagot niya, hindi magbabago ang
katotohanan na kasal kami at siya ang ama ni Jaime.”

“Then fight him. Kung kailangan niyong umabot sa korte tutulungan kita para
makalaya ka sa kanya.”

“Hindi ko gustong pahirapan ang anak ko sa mga court proceedings na ’yan, Art,”
mabilis niyang pagtanggi. Alam niyang mahihirapan siyang kalabanin si Samir dahil
bukod sa mapapaalis sa kumpanya si Art, gagamitin nito ang relasyon nila para
makuha nito ang custody ng anak niya.

“Hindi s’ya mahihirapan,” sagot naman ni Art. “May mga gagawin lang pagtatanong
para malaman ng korte kung anong klaseng ama ang asawa mo sa loob ng anim na taon.
Inabandona niya kayo.”

Siguro nga ay may laban siya. Puwede niyang ilaban sa korte ang pag-iwan nito sa
kanila. Pero ano ang idudulot nito sa anak niya? At paano si Art kapag tinanggal
ito ni Samir sa kumpanya? Pumirma sila noong nakaraang linggo ng termination of
contract sa dating management at tinanggap na ang separation pay. Si Samir na ang
may hawak sa kontrata nila ngayon at kaya nitong gawan ng paraan na paalisin si
Art.

“Kailangan ko munang kumonsulta sa abogado, Art. Pero sa ngayon, kailangan muna

nating maghiwalay. Ayokong magkaroon siya ng dahilan para kuhanin ang anak ko sa
’kin.”

“Okay,” pagpayag naman ni Art. “Tutulungan kita na makahanap ng magaling na abogado

para makuha mo ang kalayaan mo sa asawa mo.”

“Thank you,” mahina niyang sagot. Alas dose ay susunduin niya ang anak sa school at
balak niyang umuwi na lang sila pagkatapos. Gusto niyang ihiga ang katawan dahil
nahapo siya sa dami ng iniisip. Gusto niyang hilingin na sana’y panaginip lang ang
lahat ng ito.

Pagdating niya sa school ng anak ay sumalubong agad ito sa kanya. Hinanap nito si
Art dahil ang usapan nila kanina ay kakain sila sa labas.

“May importante lang gagawin ang Tito Art mo, anak,” paliwanag niya.

“Papa Art, Mama,” pagtatama ni Jaime sa sinabi niya. “Ang sabi ni Papa Art, Papa na
daw ang itatawag ko sa kanya.”

Pilit siyang ngumiti saka pinisil ang pisngi nito. “Gusto mo ba talagang maging
Papa ang Tito Art mo?”

“Opo. Sabi niya, malapit na rin tayong lumipat sa kanila para lagi na kaming
maglalaro,” excited pa na wika ng anak. Kung siya ang tatanungin ay mas panatag din
siya kay Art kaysa kay Samir na laging nagdudulot sa kanya ng kaba at kung ano-
anong emosyon. At ngayong gusto rin ng anak na si Art ang maging ama ay nagkaroon
siya ng dahilan para ilaban ang pakikipaghiwalay kay Samir.

“Hindi mo ba gustong makilala ang tunay mong Papa?” tanong niya sa anak.

“Si Papa Art na lang, Mama. Para lagi kaming maglalaro ng basketball.”

Napatitig siya sa anak at sandaling naalala ang biyenan na si Benjamin.

“…huwag mong hayaan na kamuhian ng anak mo ang ama niya…”

Kung hindi sila umalis sa mansyon ng mga Burman ay lumaking kilala ni Jaime si
Samir. Pero natakot siya noon na kapag lumabas ang DNA result na ipinagawa ng asawa
ay kuhanin nito ang bata sa kanya para mawalan pa rin siyang karapatan sa yaman ng
mga Burman. Pagkatapos ay si Katlin ang ititira nito sa bahay dahil wala namang
pakialam si Samir sa kanya.

Nakatulugan na niya ang pag-iisip pero wala pa rin siyang solusyon sa problema
niya. She could run away again like she did four years ago, pero mahihirapan na
naman siyang magsimula ulit.

—-----—

Maagang nasa opisina si Samir kinabukasan. Ibinilin niya sa guard na paakayatin

kaagad si Gia kapag dumating pero halos alas nueve na ay wala pang umaakyat sa
opisina niya kaya nagpasya siyang bumaba na lang.

Hindi na s’ya kumatok at nagulat ang dalawang naroon nang bigla siyang bumungad.
Nakita niya ang galit sa mga mata ng lalaki habang pagkalito naman ang sa mga mata
ni Gia.

“Good morning, Mr. Burman,” pormal na wika ni Art sa kanya. Lumakad s’ya palapit at
tinitigan ang kamay ng lalaki na nakalapat sa baywang ng asawa niya.
“I want you to take your hands off my wife, Mr. Perez. At dahil nandito ka na rin
lang, gusto na rin kitang kausapin. Gusto mo bang manatili sa trabaho mo bilang
Senior Editor?”

“Of course. Matagal na ako sa kumpanya, Mr. Burman, at sa pagkakaalam ko, wala
namang complain sa akin ang dating may-ari ng publishing house.

“Nakita ko rin ang profile mo, I admit you are good in what you do. Pero kung hindi
mo lalayuan ang asawa ko, malaki ang magiging problema natin, Mr. Perez.”

“Sa pagkakaalam ko’y matagal na kayong hiwalay ni Gia. Hindi ka naging asawa sa
kanya kahit minsan o naging ama sa anak niyo,” matapang nitong wika. Sandaling
dumaan ang insekyuridad sa dibdib niya pero agad ding inignora. Hindi siya
magpapatalo sa lalaking ito na ang balak ay ilayo ang mag-ina niya sa kanya.

“Problema na namin ’yun ni Gia at kami ang bahalang mag-usap sa lahat ng bagay na
may kinalaman sa aming dalawa. What I want is for you to keep your distance from my
wife!” madiin niyang wika. Si Gia ay tahimik lang na nagpalit-palit ng tingin sa
kanilang dalawa.

“Wala na kayo. Ako na ang lalaki sa buhay ni Gia at ako ang nagsilbing ama kay
Jaime. Bakit hindi mo itanong kay Gia kung gusto ba niyang makipagbalikan sa ’yo?”
matigas naman nitong sagot.

“Did you hear what I told you, Mr. Perez?” Naningkit ang mga mata niya sa inis
dahil sa pagmamatapang nito sa harap ni Gia. Hindi niya pinansin ang tanong nito na
papiliin ang asawa niya sa kanilang dalawa ni Art. Hindi niya gustong mapahiya. Gia
will surely choose Art over him.

“Ipaglalaban ko ang relasyon namin ni Gia, Mr. Burman.”

“Kahit matanggal ka sa kumpanyang ito?” matapang niyang tanong. Si Gia ang sumagot
sa kanya.

“Hindi mo s’ya kailangang tanggalin, Samir!”

“Hindi ko hahayaang may ahas na ngatatrabaho sa kumpanya ko, my wife,” pagdidiin

niya saka binigyan ng matamis na ngiti ang asawa. “Everybody in this building know
your affair with this man. Kaya kong isantabi ang kaisipang nagkaroon kayo ng
relasyon, but that was before I came. I will not allow you this time.”

“Bakit hindi mo ito ilaban sa korte, Gia? Sinabi ko naman sa ’yo na tutulungan
kita.”

“Do it!” galit niyang wika. “Gagamitin ko ang lahat ng tao dito para patunayan na
may relasyon kayo at gumagawa kayo ng kahalayan sa harap ng anak ko! Tingnan natin
kung sino ang papanigan ng korte, Gia!”

“Wala kaming ginagawang masama ni Art. I never allowed him to sleep in my bed,
Samir!”

Hindi niya napigilan ang pagngiti sa ipinahayag na iyon ni Gia. Lumapit siya sa
kinauupuan nito at tumingin kay Art. Nakatanaw siya ng pag-asa.

“Bakit hindi mo paalisin ang ’kaibigan‘ mo ngayon para makapag-usap tayo ng maayos?
Tinitiyak kong hindi mo gugustuhing paabutin sa korte ang problema nating ito, my
wife… Jaime will be devastated to see you in court. Or this man in jail,”
pagbabanta niya.
“Hindi ako natatakot sa ’yo, Mr. Burman!” wika ni Art.

“Please, Art… Lumabas ka muna sa silid. Nakikiusap ako…”

Walang nagawa ang Senior Editor kung hindi ang sumunod kay Gia nang labag sa loob
nito. Nakasandal s’ya sa mesa ng asawa habang nakatitig dito.

“Where’s my son?” tanong niya matapos ang mahabang sandali.

“N-nasa school pa s’ya. H-hindi ko pa nasasabi sa kanya ang tungkol sa ’yo.”

“I understand…” wika niya na lumambot ang puso sa nakikitang lungkot sa mukha ni

Gia. “Ililipat ko na lang kayo ng bahay para mapalapit ako sa anak natin…”

“Hindi tayo magsasama,” mabilis naman nitong tanggi. “Papayag ako na makipaghiwalay
kay Art. Papayag akong makilala ka ni Jaime. Pero hindi kami babalik sa ’yo,
Samir.”

“Gusto kong mabuo ang pamilya ko, Gia.”

“Wala ka ng bubuuin, matagal nang sira ang pamilya natin. May iba na akong buhay
ngayon. Kung ayaw mong lumayo kami, hindi mo ipipilit ang gusto mo.”

Napahugot siya ng malalim na buntung-hininga sa determinasyong nakikita niya kay

Gia. Malaki na nga ang ipinagbago nito. She has grown into a smart and strong
woman. Kunsabagay ay dati na itong matapang na babae.

“Nalaman ko na hindi mo ni minsan dinala ang apelyido ko. Even our son carried your
last name. Ipaaayos ko sa sekretarya ko ang mga bagay na ’yan dahil ililipat ko sa
inyo ng anak ko ang pag-aari sa publishing house.”

“If you want your son to carry your legacy, wala akong problema doon, Samir. Pero
huwag mo na akong isama d’yan. Ni minsan ay hindi ko pinag-interesan alinman sa
yaman mo.”

Dumaan ang pait sa dibdib niya sa paraan ng pakikipag-usap ni Gia. Hindi na ito
interesado pa sa kanya kung hindi lang may kinalaman sa anak nilang dalawa. Hindi
naman niya ito masisisi.

“Anong oras natin susunduin ang anak natin?”

“A-alas dose pa ang out niya sa school…”

“I’ll see you at eleven thirty.” Iniikot niya ang swivel chair nito paharap sa
kanya saka matamis itong nginitian.

“A-ako na lang ang susundo --—”

“I’m glad to hear that you and Art didn’t share intimate moments, my wife,” putol
niya sa sinasabi nito.

“A-ang ibig kong sabihin --—”

Isang halik na ang pumutol sa sasabihin pa nito dahil inilapat niya ang labi kay
Gia. Tumugon ito sandali bago pilit itinulak ang dibdib niya.

“Eleven thirty. Gagamitin natin ang kotse ko,” wika niya sa asawa bago ito iniwan
sa opisina niya.
Chapter 33

Pumasok sa opisina ni Gia si Art pagkalabas ni Samir. Puno pa rin ang galit sa mga
mata ng binata.

“Napag-isipan mo na ba ang alok ko?” agad nitong tanong saka ini-lock ang pinto.

“Hindi ko gustong gumawa ng anumang hakbang na ikapapahamak ng anak ko, Art.”

“Kaya ka kinakayanan ng lalaking ’yun ay dahil hindi mo s’ya nilalabanan, Gia.

Ipakita mo na hindi ka natatakot sa kanya. I told you, I will help you find a good
lawyer.”

“Ano ang laban natin? Bukod sa pera at koneksyon na marami siya, alam nating pareho
na hindi siya papayag na matalo sa kaso, Art. At kapag nagpatuloy tayo sa relasyon
natin, mawawala sa akin ang anak ko.”

“Sa loob ba ng anim na taon hindi s’ya nagkaroon ng babae? Paano kung may iba din
s’yang anak bukod kay Jaime? Kailangan nating malaman ang mga ginawa niya sa loob
ng mga panahong magkahiwalay kayo. We can use that against him.”

Si Katlin ang agad na pumasok sa isip niya. Hindi niya alam kung ano ang nangyari
sa babaeng minahal ni Samir at kung bakit pilit na bumabalik ngayon ang asawa sa
kanya. Pero tama si Art. Kailangan niyang alamin kung ano ang naging buhay ni Samir
sa loob ng apat na taon mula nang umalis sila ng anak niya sa poder ng mga Burman.

“Bigyan mo ako ng panahon na makakalap ng impormasyon bago ako makipag-usap sa

abogado, Art.”

“Then we can fight him in court? Tutulungan kita sa paghahanap ng butas sa asawa mo
para tuluyan ka ng makalaya sa kanya, Gia. Pagkatapos ay magsasama tayo. Hihintayin
ko na makalaya ka sa kanya.”

“Matatagalan pa ’yun, mapapagod ka sa paghihintay. Nakita mo kung gaano siya

kadesidido na mabawi kami.”

“Hayaan mo s’yang gawin ang gusto niya ngayon. Kapag nakahawak tayo ng ebidensya
laban sa kanya, haharapin natin siya sa korte.”

Marahan siyang tumango kahit hindi siya sigurado sa gagawin. Litong-lito pa rin ang
isip niya. Lumapit si Art at ginagap ang kamay niya.

“I love you so much, Gia. Hindi ako papayag na bumalik ka sa asawa mo.”

Isang pilit na ngiti lang ang isinagot niya kay Art. Hindi niya kayang sagutin ang
pag-ibig na binigkas nito ngayon. Pero gusto niyang manatili ito sa tabi niya para
mapanatili niya ang sariling katinuan. Sigurado siyang matatangay na naman siya sa
matatamis na salita ni Samir at malalagkit nitong tingin sa kanya.

“Bumalik ka na sa pwesto mo, Art. Ayokong maapektuhan ang trabaho mo sa problema

namin ni Samir.”

“Wala tayong ginagawang masama. Pero sige, alang-alang sa inyo ni Jaime ay susunod
ako sa gusto mo.”
“Salamat, Art.”

“Magkita tayo mamaya sa mall kung saan laging naglalaro si Jaime. Hindi ka naman
siguro naka-monitor bente kwatro oras sa dati mong asawa.”

Marahan lang siyang tumango kay Art bago ito humalik sa labi niya bago lumabas sa
pinto. Kung si Samir ay laging malalim ang halik at naghahanap ng katugon, ang kay
Art ay dampi lang at sapat na iyon sa binata. At sa naging pag-uusap nila ng huli
ay umaasa itong hindi niya tatapusin ang relasyon nilang dalawa.

Tumunog ang telepono niya at nagulat nang marinig ang boses ni Samir mula sa
kabilang linya.

“Nanggaling si Art sa opisina mo. Hindi ba malinaw ang utos ko na hindi na kayo
dapat nagkakalapit?” mahinahon nitong tanong pero sa pandinig niya ay may
pagbabanta.

“He is my Senior Editor, Samir. Natural na magkakausap kami sa ayaw mo o sa gusto.”

“Kung ganoon ay pinag-iisipan ko na tanggalin ko na lang s’ya sa trabaho kung hindi

siya marunong sumunod sa inuutos ko, my wife.”

“You’re unbelievable, Samir! Tatanggalin mo sa trabaho ’yung tao dahil alam mong
walang kalaban-laban sa ’yo?” galit niyang wika.

“Ayaw ko ng mga empleyadong matigas ang ulo, Gia! Do him a favor if you want him to
stay in the company. Ikaw na ang maglagay ng distansya sa pagitan ninyong dalawa.”

“Paano kung hindi ko gustong dumistansya sa kanya?” lakas-loob niyang hamon. “I’m
not the same stupid girl you used to know, Mr. Burman.”

“Kung ganoon ay kakasuhan ko s’ya. Alam mo bang may mga editing jobs din siyang
ginagawa sa labas ng kumpanya? That was against his contract dahil full-time editor
siya dito, Gia.”

Nanlamig ang katawan niya sa ipinahiwatig ni Samir. Ngayon niya napatunayan na

ipinakalkal nito ang buhay nila ni Art sa imbestigador. Maraming hawak na ebidensya
ang asawa laban kay Art na ikapapahamak ng career nito. Napailing siya at napaluha.
Hindi niya gustong may mga taong madamay sa away nila ni Samir. Naaawa rin siya kay
Art na nagsusumiksik sa buhay niya kahit ikapapahamak nito.

“You were still the ruthless man I have ever known, Samir,” halos paanas niyang
wika. Bumukas ang pinto ng silid niya at bumungad ang lalaking kanina ay nasa
telepono lang. Lumapit ito sa kanya at pinahid ang luha niya sa pisngi.

“Hindi ko gustong makita na iniiyakan mo ang lalaking ’yun,” bulong nito nang
inilapit ang mukha sa kanya. Humaplos ang hininga nito sa pisngi niya at sumiksik
sa ilong niya ang panlalaking pabango nito na hindi niya nakalimutan kailanman.

“Promise me that you will not do anything that will ruin Art’s career, Samir.
Please…”

Nakita niya ang sakit na gumuhit sa mga mata nito. “Kung ganun ay susunod kayo sa
gusto ko. Ipapaalala ko sa ’yo na asawa kita, hindi ko gustong --—”

“Hindi na tayo mag-asawa, Samir. Itanim mo sa isip mo ’yan. Tulad ng sinabi ko,
kung gusto mong mapalapit kay Jaime, hindi kita pipigilan. Pero hindi na ako
babalik sa ’yo.”
“Why?”

“Dahil may iba na akong buhay.”

“Do you love that man?”

Hindi niya inaasahan ang deretso nitong tanong sa kanya. Hindi niya alam kung ano
ang dapat niyang isagot, dahil mahal man niya si Art, hindi iyon pagmamahal na
kasing lalim ng damdamin niya noon kay Samir.

“Y..yes…” Sumabit pa sa lalamunan niya ang sagot. Mabilis siyang itinayo ni Samir
mula sa pagkakaupo at isinandal sa dingding. Marahas ang paghinga nito na sandali
niyang ikinatakot.

“Tell me the truth!”

“Totoo ang sinasabi ko! Bakit hindi mo na lang tanggapin na iba na ang mahal ko?”

“I don’t care who is inside your heart, Gia. You are my wife and I will never allow
any man to change that. At dahil sinasagad niyong dalawa ang pasensya ko, iligpit
na ng lalaki ’yun ang mga gamit niya dahil ipapababa ko kay Mr. Cruz ang dismissal
letter niya bukas na bukas din.”

“No! Huwag mong gagawin ’yan, Samir, nakikiusap ako. Hindi na ako makikipag-usap sa
kanya kung ’yun ang gusto mo.”

“I thought he’s going to fight me?” Tumaas ang kilay nito sa pagkaaliw. “Tingnan ko
kung hanggang saan ang tapang niya.”

“Alam naming wala kaming laban sa ’yo sa pera at kuneksyon, Samir. Kaya ako na ang
nakikiusap sa ’yo.”

“How much are you willing to sacrifice for that man you confess you love?”
paghahamon nito sa kanya.

Hanggang saan nga ba?

“A-ano ang kundisyon mo?” lakas-loob niyang tanong.

“Babalik kayo ng anak ko sa bahay at doon na titira. I want to spend every mornings
with you and my son,” mabilis nitong sagot. Napalunok siya nang haplusin ni Samir
ang pang-ibabang labi niya.

“That’s… too much…”

“Kung gayun ay wala tayong dapat pag-usapan. The company will not give any
recommendations and certification of employment will also be on hold -—”

“Papayag na ako,” muli niyang wika. Napatitig si Samir sa labi niya imbes sa mata
na nagpapawala sa konsentrasyon niya. He was holding her wrist and he was pressing
his body against hers.

“Nililito mo ako, Mrs. Burman…” paanas niyang wika. “What’s your final answer?”

“T-titira kami sa bahay mo pero hiwalay tayo ng silid. Si Jaime lang ang puwedeng
matulog sa kwarto mo…”

“Okay, sige. Susunduin ko kayo ng anak ko sa apartment mo mamaya ng alas syete ng

gabi.”

“Mamaya kaagad?!”

“Alin ang gusto mong mauna? Ang termination ni Mr. Perez o ang paglipat mo sa bahay
natin?” amused nitong tanong. Alam niyang masaya ito dahil naaamoy na nito ang
tagumpay na mapasunod siyang muli.

“Hindi ka pa rin nagbabago, Samir!”

“At hindi na ako magbabago kahit kailan, my wife… Nakilala mo akong ganito at
minahal mo akong ganito, hindi ba?”

Isang irap ang isinagot niya kay Samir saka pilit na kumawala.

“Marami pa akong gagawin. Alas onse y media pa tayo puwedeng umalis para sunduin
ang… a-anak ko.”

“Ibibilin ko kay Mr. Cruz na hindi ka na magpapasa ng anumang manuscript kay Mr.
Perez.”

“Yes, sir,” sarkastiko niyang sagot saka itinuon ang mga mata sa monitor ng laptop
niya. Si Samir ay lumakad na patungo sa pinto.

“I’ve read some of your novels,” wika nito na tumigil malapit sa pinto. “They’re
absolutely beautiful.”

“Thank you,” sagot niya nang hindi ito tinitingnan. Pero sa sulok ng mga mata
niya’y nakikita niyang nakangisi ito.

“Where did you get the idea that you can make love in the kitchen while cooking
sweet and sour lapu-lapu?” tanong nito na ikinapula ng pisngi niya. Marami sa mga
bed scenes sa istorya niya ay kinuha niya sa mga alaala ni Samir. She could only
imagine herself making love to him. Malay ba niyang dadating ang araw na mababasa
iyon mismo ng asawa niya.

“I admit, wala naman akong ibang karanasan kung hindi noong nagsasama pa tayo. I
didn’t get the chance to try it with Art --—”

“And you will never get a chance, my wife. Huwag kang mag-alala, sisiguraduhin kong
magkakaroon ka pa ng mga bagong ideya sa mga susunod na araw.”

Kumindat pa ito bago tuluyang lumabas ng pinto na gusto niyang batuhin ng stapler
sa sobrang inis. Tiyak niyang hindi lang isa ang binasa nitong nobela at lahat iyon
ay may bed scene na hinango niya mga pangyayari noong unang mga buwan nila sa
condo.

“I hate you, Samir Burman!” sigaw niya sa inis at inihilamos ang kamay sa mukha.

Matagal na siyang nakatitig sa screen ng laptop niya pero wala doon ang isip. Halo-
halo ang emosyong nag-uunahan sa dibdib niya. Babalik sila sa bahay ng mga Burman
at sigurado siyang tuluyan na siyang mahuhulog sa mga patibong ni Samir. Hindi na
naman siya makakaahon.

Maliban na lang kung makahanap siya mg butas para makawalang muli sa dating asawa
tulad ng plani nila ni Art.

Alas onse y media nang may kumatok sa pinto niya at sumungaw ang guard dala ang
isang bouquet ng puting rosas.
“Hindi ho ba sabi ko huwag niyo nang tanggapin kung walang nakalagay kung sino ang
sender?”

“Ako ang nagpapadala ng mga bulaklak. Did you like them?” sagot ng baritonong boses
na ikinasingkit ng mga mata niya.

“No,” mabilis niyang sagot saka itinapon ang mga bulaklak sa trash bin. “You have a
bad taste with flowers.

“You’re not good for my ego, my wife.” Pag-ikot niya pagkatapos kuhanin ang bag sa
silya ay siyang paglapat ng mga labi ni Samir sa kanya. Naikawit niya ang mga kamay
sa baywang nito para hindi siya mawalan ng panimbang. Kung gaano nagtagal ang halik
nito ay hindi niya alam dahil nakalimutan niya kung paano manlaban. Nakangiti si
Samir sa mukha niya pagkatapos.

“Hindi man ako marunong mamili ng gusto mong bulaklak, magaling naman akong
humalik. Nakabawi pa rin naman ako,” wika nitong nakangiti bago kinuha ang kamay
niya at iginiya s’ya palabas ng opisina.

Chapter 34

Pilit itinatago ni Samir ang kaba nang sumakay siya sa kotse. Si Gia ay nakatingin
lang sa labas ng bintana at tahimik lang.

“What’s my son favorite food?” tanong niya kay Gia.

“Spaghetti at chickenjoy. Alam mo naman siguro kung saan nabibili ’yun?”

Tumango siya bago pinaandar ang makina ng kotse. Ang huling natatandaan niyang
itsura ng anak ay noong wala pa itong dalawang taon. Noong mga panahon na ’yun ay
bulag pa siya sa mga pagbibintang niya kay Gia at sa Papa niya.

Tahimik lang siyang nagmamaneho habang si Gia ay nakatingin pa rin sa labas. Masaya
ang puso niya dahil pumayag na ang asawa niya na sumama sa kanya. Pero kinakain
siya ngayon ng takot sa kung paano ang magiging pagganggap sa kanya ng anak. He was
a total jerk and douchebag. Kung binata na ang anak niya’y tiyak niyang masusuntok
siya nito.

Nang tumapat sila sa gate ng eskwelahan ng anak ay nakita niya itong sumisilip sa
gate kasama ang teacher nito. Agad namilog ang mata nang makita nito ang ina at
hindi pinansin ang presensya niya.

Inakay ni Gia ang anak papunta sa sasakyan. Pero nagtaka ang bata dahil ibang
sasakyan ang sinakyan ng Mama nito.

“Mama! Where is Papa Art?”

Hindi niya maipaliwanag ang sakit na gumuhit sa dibdib niya sa paghanap ni Jaime sa
lalaking naging karelasyon ni Gia. This is the dose of his own medicine. Anim na
taon na ang nakalilipas nang siya ang magtakwil sa mag-ina niya.

“Hindi natin siya makakasama ngayon, anak,” sagot naman ni Gia. “But I want you to
meet someone…”
“Sino po?”

Umupo siya malapit sa anak habang pigil ang mga mata na huwag umiyak. His son is
tall for his age, his skin as fair as his mother, but he looks exactly like him
when he was in gradeschool.

“Would you give me some bear hug, little handsome?” Ngumiti siya habang pigil ang
pagpula sa gilid ng mga mata. Kanina pa niya ito gustong yakapin pero baka matakot
lang ito sa kanya.

“Who are you? Mama told me not to talk to strangers.”

“Good boy,” sagot naman niya saka sandaling tumingin kay Gia na nangingilid din ang
luha sa mata ng mga sandaling iyon. “I am Samir Burman… your real P-papa…”

“Real Papa?” Inulit nito ang sinabi niya. “Si Papa Art, saan po s’ya?” baling nito
sa ina.

“Maraming trabaho ang Papa Art mo, hindi ka niya masusundo.”

“Pero maglalaro po kami sa bahay mamaya?”

Napatingin si Gia sa kanya sa kawalan ng isasagot. Siya man ay walang maapuhap na

salita dahil malinaw na walang halaga ang presensya niya sa anak kahit pa sinabi
niya kung sino siya. Si Art pa rin ang hinahanap ng anak niya.

“Nagugutom ka na ba?” tanong niya kay Jaime sa kabila ng panibugho niya kay Art.
Marami siyang pagkukulang sa anak na kailangan niyang bumawi. “Your Mama said you
love spaghetti and chickenjoy.”

“Yes.”

“Let’s eat then. Shall we?”

Tumingala muna ito sa ina kaya inakay na ito ni Gia pasakay sa kotse. Tila
nakaramdam naman siya ng lungkot matapos na hindi ibigay ng anak ang hinihingi
niyang yakap kanina. Nag-drive siya hanggang sa marating nila ang pinakamalapit na
Jollibee.

“W-we’re here…” wika niya na nilingon
Bumaba siya at bumaba din si Gia para
niyang kargahin ang anak kahit malaki
maramdaman ng kamay ang katawan nito,
noong mga bata pa sila.
ang anak sa backseat pero tahimik lang ito.
kuhanin ang anak sa likod ng kotse. Gusto
na ito. Gusto niya itong mahawakan at
kung paano sila madalas kargahin ng Papa niya

Pero tumakbo na papasok sa Jollibee ang bata na hindi na rin napigilan kahit ni
Gia.

“He doesn’t like me…” May insekyuridad sa tinig niya nang kausapin si Gia.

“Hindi lang siya sanay na may iba akong kasama.”

“Ni minsan ay hindi mo ako binanggit sa kanya, tama ba?”

Hindi sumagot si Gia. Hindi niya ito maaaring sisihin dahil siya ang nagtaboy sa
anak niya.

Nakaupo na ang anak sa pang apatang mesa nang pumasok sila. Excited nitong tinuturo
ang kiddie meal na may kasamang laruan.

“What if we will buy more toys at the mall after this?” suhestyon niya dahil hindi
siya pinapansin ang anak.

“Samir, huwag mong i-spoil ang anak ko sa materyal na bagay.”

“Ngayon ko lang nakasama ang anak ko, Gia. Gusto kong bumawi sa mga pagkukulang
ko.”

“Sa pamamagitan ng materyal na bagay?”

“No. Pero saan ba siya magiging interesado para sumama sa akin at makasama ko s’ya
nang matagal? ’Yung mapapalapit ang loob niya sa ’kin? Look, he’s not even happy to
see me.”

“Mama, I’m hungry,” wika ng anak na pumutol sa pag-uusap nilang mag-asawa. Tumingin
si Gia sa kanya nang may pang-unawa.

“Ako na ang oorder para makausap mo ang anak… m-mo…” mahina nitong wika. Tumayo ito
at iniwan sila ng anak.

Tahimik lang ang anak niya ng maiwan silang dalawa sa mesa. Maraming tao sa
Jollibee at maraming bata ang naglalaro sa play area ng fastfood pero tahimik lang
na nakamasid ito. Hindi ito katulad ng ibang bata na makulit at malikot. Humanga
siya sa paraan ng pagpapalaki ni Gia sa anak nila.

“How are you, my son?”

“Are you really my Papa? Sabi ni Mama okay lang daw na si Papa Art ang Papa ko.”

“No. I am your Papa. We will live in the same house from now on. You, I, and your
Mama. Okay?”

“…Kay…” sagot naman ng anak. “Saan tayo titira?”

“In my house. It is big, and you will have your own room.”

“Mama said, it’s okay to live in small house as long as we’re together.”

“Hindi mo ba gustong makasama ang Papa Samir?” puno ng insekyuridad niyang tanong.
Mas nahihirapan siyang kumbinsihin ang anak niya na tanggapin siya sa buhay nito
kaysa kay Gia.

“Saan ka galing? Bakit hindi ka namin kasama noon?” tanong ng anak na ikinangiti
niya. Kinausap na siya nito at handa na itong makinig sa sasabihin niya.

“Can you keep a secret?” tanong niya saka ngumiti ng matamis dahil ramdam pa rin
niyang atubili ang anak na makipag-usap sa kanya.

“Yes. Mama and I share many secrets.” Namilog ang mga mata nito.

“I got a car accident that almost took my life and I lost my memory for two years.
But I’m okay now and I promise I will never you leave again.”

“That hurts! Who bumped your car? They’re bad!”

“Yes, it hurts a lot. But if you will give me a bear hug, the hurt will melt away.”
Tumayo ang anak sa kinauupuan at lumapit sa tabi niya. Hindi niya napigilan ang
pagpatak ng luha nang maramdaman ang maliit nitong mga braso na pilit ipinagkakasya
ang katawan niya sa isang mahigpit na yakap. Naninikip ang dibdib niya sa saya.
Nang bumitiw ang anak sa pagkakayakap sa kanya ay napatitig ito sa mukha niya.

“You are crying. Mama said big boys don’t cry. That’s why I don’t want to show if I
am hurt.”

“It’s okay to cry sometimes, my son. You can also tell me if you’re hurt if you
can’t tell Mama, okay?”

“Okay. Now we have our own secrets like Mama!” tuwang-tuwa na wika ng bata. Marahan
siyang tumango habang pigil pa rin ang luha na huwag nang pumatak.

“I love you, son. I have been waiting for this moment to come true. Akala ko’y
hindi ko na kayo makakasama ng Mama mo,” pagtatapat niya sa anak. Habang nakatitig
siya dito ay nakikita niya ang sarili niya at ang Papa niya noong hinahatid sila ng
ama sa school. Noong hindi pa busy si Benjamin sa kumpanya ay mas madalas itong
maghatid sa kanila sa school kaysa sa Mama nila. Ngayon niya na-realize ang mga
sakripisyo ng ama sa kanila na hindi nila pinapansin dati. Ang tumanim lang sa isip
niya ay ang pambababae nito mula nang umalis ang ina na sumama sa ibang lalaki.

“Now I can tell my classmates that I have Papa.”

“You can shout it to the whole world, sweetie. Ako ang maghahatid at susundo sa ’yo
araw-araw para makita ng mga classmates mo na mayroon kang Papa.”

“And Mama too. Para makita nila na may Mama ako at Papa,” nakangiti nitong wika.

“Sure, sweetie. Araw-araw na tayong magkakasama ng Mama mo.”

“Do you play basketball? May bola ako sa house pero walang ring. Sabi kasi ni Mama
baka mabasag ’yung TV.”

“Maglalagay tayo ng playpen sa room mo. Ilagay natin lahat ng gusto mong laruan,”
pangako niya sa anak.

“Wow! Bibili tayo ng maraming toys!”

“Hindi tayo bibili ng maraming toys,” sabat ni Gia nang marinig ang pag-uusap nila
ng anak. Dala nito ang tray na may lamang mga in-order nitong pagkain. “Hindi ba
sabi ko huwag masyadong maraming laruan?”

“Okay, since ayaw ni Mama ng maraming laruan, gawa ka ng list ng top five favorite
toys mo para bibilhin natin later. Okay?”

Nakita pa niya ang pag-irap ni Gia na halatang hindi sang-ayon sa suhestyon niya.
Sa loob ng kalahating oras ay naaliw na siya sa kuwento ng anak na kahit paano ay
napalagay na ang loob sa kanya.

“Babalik pa ako sa opisina, Samir,” pagtanggi pa nito nang sabihin niyang tutuloy
sila sa mall para sa pamimili ng laruan ng anak.

“Then leave my son with me. S’yempre hindi ka papayag, hindi ba?”

“Maaari naman nating gawin ’yan sa ibang araw.”

“Later na lang, Mama,” pakiusap naman ni Jaime sa ina. Isang irap na naman ang
ibinigay ni Gia sa kanya.
“Ang KJ mo sa anak natin,” nakatawa niyang wika. “Ikaw nga araw-araw kong binilhan
ng bulaklak nang isang linggo, laruan lang anak mo ipagkakait mo pa.”

“Sino naman ang may sabing gusto ko ng bulaklak?” pagtataray nito.

“Bibili tayo ng laruan mo sa ayaw o sa gusto ng Mama mo, sweetie,” baling niya sa
anak. Pero sa halip na sumang-ayon ay bumaling ang anak sa ina nito.

“Ayaw mo ba, Mama? Huwag na po tayo bumili kapag ayaw ni Mama,” wika ng anak na
ikinagulat niya. Sandali niyang tinitigan si Gia.

“My son won’t go without your approval. Pero nakita mo naman na gusto niyang
pumunta, ipagkakait mo ba ’yun sa bata?” pangungunsensya niya sa asawa.

“Okay, pero ngayon lang ha? Hindi ko gustong masanay ang anak ko sa luho,”
napilitan nitong wika. Ngumiti naman siya kay Gia.

“Promise…” bulong niya saka kumindat dito. Hindi naman pinansin ni Gia ang
panunukso niya.

Pagkatapos nilang kumain ay tumuloy sila sa Trinoma Mall para bilhan ng laruan ang
anak. Tuwang-tuwa ang bata nang mabayaran niya ang lahat ng pinili nito sa cashier.

“Ihahatid ko kayo sa apartment mo para maayos mo ang mga gamit niyo para sa
paglilipat. Babalikan ko kayo ng alas syete,” wika niya kay Gia.

“Kami na lang ang uuwi. Sa opisina mo kami ibalik dahil naiwan ko doon ang kotse
ko.”

“Don’t worry about your car, my driver will get it later.”

“Let me remind you, Samir, hindi ako nakikipagbalikan sa ’yo. Magkasama tayo dahil
gusto mong makabawi sa anak mo.”

“Sa inyong dalawa ko gustong bumawi, Gia, let me clarify that. Marami akong
pagkakamali sa ’yo at sa anak natin.”

“Nakaraan na ’yun, wala na sa akin ’yun.”

“Ano nga ba ang kasabihan? The most important thing a father can do for his
children is to love their mother.”

“Clichè,” sagot ni Gia na iniwas ang tingin sa kanya. Wala rin naman itong nagawa
dahil sa apartment niya ideneretso ang mag-ina niya. Ang purpose niya ay para hindi
na ito kausapin pa ni Art.

Alas syete ng gabi nang bumalik siya at agad uminit ang ulo nang makita niya ang
lalaking karibal ngayon sa puso ni Gia.

“What is he doing here?!”

Pare-parehong nagulat ang tatlo na napalingon sa pinto. Kandong ni Art ang anak
niya habang si Gia ay nag-aayos ng gamit.

“Samir --—”

“Ilalayo mo sa akin si Gia at Jaime?” matapang tanong ni Art na tumayo sa harap

niya.
“Yes, Mr. Perez! You are talking about my wife and my son!”

“Na pinabayaan mo sa loob ng maraming taon! Bakit ka ba bumalik pa?”

Gusto niyang suntukin ang lalaking nasa harap pero nakatingin ang anak sa kanya at
hindi niya gustong lumikha ng gulo sa paningin nito. Alam niyang pino-provoke siya
ni Art dahil alam nitong mas kakampihan pa rin ito ng anak niya sa ngayon.

“Nag-usap na tayo tungkol dito, Gia,” mahinahon niyang wika sa asawa. Tapos na ang
mga panahong inuuna niya ang init ng ulo kaysa ang kumalma. “I’ll wait for you in
the car in ten minutes.”

“Bakit hindi ako ang harapin mo?” hamon pa rin sa kanya ni Art.

“Sino ka sa buhay ko? Sino ka rin sa buhay ng mag-ina ko? Tell me now, Gia… Sino ba
ang lalaking ito?”

Kung sa ibang pagkakataon ay kakabahan siya sa isasagot ni Gia. Alam niyang dehado
ang lagay niya sa puso ng babaeng minamahal ngayon, pero dahil may iba siyang alas
na magpapanalo sa kanya ay malakas ang loob niya -— ang kasal nila ni Gia at ang
kontrata ni Art sa kumpanyang hawak niya.

“N-nagpaalam lang si A-art kay Jaime…” sagot nito na halos hindi niya na tinapos
pakinggan at tumalikod na. Sisiguraduhin niyang hindi na muling makakalapit si Art
sa mag-ina niya pagkatapos ng gabing ito.

Chapter 35

“Masaya ka na ba na nakukuha mo ang gusto mo nang walang kahirap-hirap?” mahinang

pero puno ng galit na wika ni Gia nang sumakay ito at ang anak sa kotse niya.
Naikarga na nito ang dalawang maletang gamit sa compartment. Hindi siya bumaba sa
sasakyan kanina dahil gahibla na lang ang pagpipigil niya sa galit kay Art.

“Ipinaglalaban ko lang ang karapatan ko sa inyo, Gia.”

“Hindi mo na ako asawa. Ayaw ko lang paabutin sa korte ang pakikipaglaban mo sa

custody ni Jaime. Pero anuman ang tungkol sa ating dalawa ay matagal nang natapos,
Samir.”

Nang kuhanin ni Gia ang telepono sa bag at may kinakausap sa text ay gusto niyang
manlumo. Kahit anong gawin niyang paglalayo kay Gia at kay Art ay magkakaroon pa
rin ng komunikasyon ang dalawa kung gugustuhin ni Gia. Hindi niya puwedeng diktahan
ang asawa niya dahil malinaw na hindi nito balak pang bumalik sa buhay niya.
Sasakalin lang niya ito kapag nagpumilit pa siyang magdesisyon para dito. At kapag
nasakal ito’y lalo itong aalpas at lalayo sa kanya.

Kailangan niya nang tanggapin na tapos na ang kabaliwan ni Gia sa kanya.

Hanggang sa makarating sila sa bahay nila ay hindi sila nagkikibuan ni Gia. Kahit
ang anak niya ay tahimik lang na sumusunod sa utos niya. Tila robot si Gia na
walang emosyon. Gusto niyang magkulong sa silid at maglasing. Tila ba gusto niyang
bumalik noong mga panahon na wala na lang siyang maalala sa nakaraan niya. Mga araw
na kahit ang pangalan niya’y hindi niya kilala.
“K-kumain na ba kayo?” tanong niya kay Gia. Tumango naman ito saka kinuha ang
maleta at inilagay ang gamit ng anak doon. Gusto niyang pagsisihan na nagpumilit
siya kaagad na makasama ang mga ito. Sana’y binigyan niya muna ito ng pagkakataon
na ma-absorb ng dalawa ang presensya niya. Naunahan siya ng takot sa presensya ni
Art na baka hindi na siya mabigyan ng pagkakataon na mabawi pa ang mag-ina niya.

“Bukas ko ipapakita sa ’yo ang playroom mo,” wika niya sa anak nang lumuhod siya
para tumapat sa taas nito. “May TV naman dito sa kwarto niyo ng Mama mo kapag
naiinip ka. Marami ding children’s book sa shelves kung gusto mong magbasa.”

“Dito na ba kami titira? Hindi puwede dumalaw si Papa Art dito?” inosente nitong
tanong na hindi niya alam kung paano sasagutin.

“Maraming trabaho ang Papa Art mo kaya’t hindi rin makakapunta dito, anak,” sagot
ni Gia na inakay na ang anak patungo sa kama. “Matutulog na kami,” baling nito sa
kanya.

“Tell me if you need anything,” wika niya. Hindi na sumagot si Gia na ipininid na
ang pinto. Napilitan na siyang bumaba sa komedor at kumuha ng isang baso ng alak.

Makalipas ang kalahating oras ay bumaba si Gia habang nasa kalagitnaan siya ng pag-
inom.

“Hindi mo tatanggalin si Art sa trabaho, hindi ba? Nangako ka sa ’kin, Samir.”

“At nangako ka rin na hindi ka na makikipag-usap pa sa lalaking ’yun.”

“Ano ang gusto mong gawin ko? Ipagtabuyan ang taong tumulong sa akin sa mga panahon
na itinapon mo akong parang basura? Si Art ang isa sa mga taong dumamay sa aming
mag-ina. Minahal niya kami at tinanggap nang buong puso.”

“Paano tayo magkakaayos kung palaging nandiyan si Art? Kahit ang anak mo’y si Art
ang bukambibig, Gia!”

“Masisisi mo ba ang bata?”

Napayuko siya sa pagtatalo nila ni Gia. Wala na siyang maisagot dahil alam niya na
kung saan papunta ang pag-uusap nila. Madidiin na naman ang lahat ng pagkakamali
niya na hindi na makakalimutan kailanman ng asawa.

“Hindi mo ba siya kayang alisin sa buhay niyo?”

Mabilis na umiling si Gia na ikinasakit ng dibdib niya.

“Don’t be selfish, Samir. Tinutupad ko ang parte ko sa usapan natin pero hindi kita
binibigyan ng karapatan para diktahan kung ano ang dapat at hindi ko dapat gawin sa
amin ng anak ko.”

Napatango na lamang siya at hanggang sa tumalikod si Gia ay wala na siyang nasabi.

“Bakit mo pinilit ang mag-ina mo na patirahin dito? Mukhang labag sa loob ni Gia
ang desisyon mo, Kuya,” wika ni Raji na hindi niya namalayan na nasa likod niya
kanina pa.

“Hindi ko hahayaang maagaw sila sa akin ng iba. Kasal pa rin naman kami.”

“Mahal ka pa ba niya?”
Marahan siyang umiling dala ang pait sa dibdib. Wala na ang anumang damdamin ni Gia
sa kanya. At dahil ipinagtabuyan niya kanina si Art ay nagalit ito. Hindi niya alam
kung ano pa ang dapat niyang gawin para maayos niya ang pagkakamali niya sa
nakaraan.

“Nakalimutan mo na ba ang laging bilin sa atin ni Papa?”

“…sa una lang masarap ang makasama mo ang taong mahal mo. Pero sa huli ay hahanapin
mo ang katugon sa pagmamahal at katapatan na ibinibigay mo…”

Sunod-sunod ang paglagok niya sa alak hanggang mamanhid ang pakiramdam niya. Would
he let her go again? Kaya ba niyang iparaya na lang si Gia sa iba?

“I wish I had died…”

“Don’t be hard on yourself. Alalahanin mo ang anak mo. Ibigay mo kay Gia ang
kalayaan niya, you both deserve to be happy. Siya sa ibang lalaki at ikaw sa anak
mo. Sooner or later you will also find your own woman.”

Hindi niya napigilan ang pag-iyak sa reyalisasyong ibinigay ni Raji sa kanya.

Siguro nga ay tapos na ang anumang magandang bagay sa kanila ni Gia. Kailangan niya
nang tanggapin na naiwala niya na ang pag-ibig nito sa kanya noong una pa lang na
iniwan niya ang mag-ina niya.

Siya na lang ang kumakapit sa kahapon.

Alas tres na halos ng umaga siya nakatulog dahil sa bigat ng nararamdaman. Sinilip
niya ang mag-ina niya na mahimbing na natutulog sa guest room. Kanina’y naulinigan
pa niya na kausap ni Gia si Art sa telepono. Sa dami ng pinagdaanang masasakit ni
Gia sa piling niya noon, karapatan nito na maging masaya.

Kinapa niya ang singsing sa daliri at mabigat sa loob na hinubad. Inilagay niya
iyon sa kwintas na nakasabit sa leeg. Mananatili iyong malapit sa puso niya
hangga’t hindi nawawala ang pag-ibig niya sa asawa. Pero tulad ng laging
ipinapangaral ng Papa niya, hindi niya dapat hayaan ang sarili na pumasok sa
relasyon na siya lang ang nagmamahal.

He should learn to let her go.

Kinabukasan ay maaga siyang nagising. Nasa pinto niya ang anak nang lumabas siya sa
banyo pagkatapos niyang maligo. Agad siyang yumakap at ninamnam ang init ng katawan
nito, nagbabakasakaling mapawi nito ang sakit na nakakulong sa dibdib niya.

“Ang Mama mo?”

“Nasa dining room na po. Pinapatawag ka ni Uncle Raji para kumain.”

“Susunod na ako, mag-aahit lang ang Papa, okay?”

“…Kay…” sagot ng bata. Tinawag niya ulit ang anak nang tumalikod na ito.

“Yes, Papa?”

“I’m sorry for leaving you when you were younger. You forgive Papa, ’di ba?”

“Yes, Papa. It’s okay…”

Niyakap niya itong muli ng mahigpit. Mamaya ay kakausapin niya si Gia kung gusto
nitong bumalik sa apartment at bigyan na lang siya ng visiting rights sa anak.
Maaari niyang ipaayos sa abogado ang paghahati nila sa oras ng anak. Mahihirapan
lang siyang palayain si Gia kapag kasama niya ito araw-araw.

—---—

Hindi alam ni Gia kung ano ang dapat maramdaman. Ipinagtapat ni Raji sa kanya kung
bakit hindi siya kaagad nabalikan ni Samir gayung unang araw pa lang na umalis sila
sa mansyon noon ay ipinahanap na sila kaagad para ibalik dito.

“He had suffered a lot. Sa loob ng dalawang taon ay hinahanap niya ang sarili niya.
He can’t remember even his own name. Hanggang sa unti-unti siyang nakaalala pero
matagal bago tuluyang bumalik ang lahat.”

“Hindi ko naman inilalayo si Jaime sa kanya, Raji…”

“Kung sa tingin mo ay hindi na kayang maayos pa ang pagsasama niyong dalawa,

kakausapin ko s’ya na palayain ka niya. I’ve already talked to him last night.
Mahirap lang talaga sa kanya ang palayain ka dahil sa tinagal-tagal ng paghahanap
niya sa inyo, umasa siyang mahal mo pa rin siya. Mahal ka ni Kuya, Gia. Kahit lubog
na sa utang ang kumpanya ay isinugal niya ang pagbili sa publishing house mapalapit
lang sa ’yo.”

“Paanong lubog na ang kumpanya?”

“Four years ago, may empleyado na nakadisplako ng malaking halaga dahilan para
magkaproblema kami sa pinansyal. Nahahati si Kuya sa desisyong unahin ang problema
sa kumpanya at ang paghahanap sa inyo. And then this car acccident happened, he
went into a comatose stage… naiwan ang lahat ng responsibilidad sa amin ni Wael na
parehong nangangapa sa pamamalakad. Kalahating taong nakaratay si Kuya sa ospital
na halos mawalan na ako ng pag-asa na mabubuhay siya. Gusto kitang hanapin sa pag-
asang baka ikaw lang ang hinihintay niya para gumising, pero hindi ko rin alam kung
saan. Napabayaan ang kumpanya hanggang nagkautang-utang kami sa banko.”

“Isang buwan lang naman kami sa Thailand…”

“Ang alam namin ay sa Amerika kayo nagpunta. Nang wala na kaming pag-asa na
mahahanap ka ay umasa na lang kami sa milagro ng Diyos. Then he finally woke up.
Pero wala siyang maalala; kami o ang sarili niya. Lahat na ng doktor sa utak ay
pinuntahan namin para lang matulungan siyang maibalik ang memorya niya.”

“Pero magaling na siya two years ago, hindi ba?”

“Yes. Pero lubog na ang kumpanya. Inuna niyang ayusin ang pagbangon ng BLFC dahil
kung hindi ay lalong hindi niya kayo mahahanap. Hindi niya gustong humarap sa inyo
ng anak niyo nang mahirap pa siya sa daga. Na sa kapag humingi siya ng tawad sa
inyo ay gumagapang na siya dahil sa pagkalugmok.”

“Pero hindi naman yaman ang habol ko sa kanya, alam mo ’yan…” Hindi niya maiwasan
ang mapaluha. Kahit siya ay hindi niya kayang isipin ang paghihirap na pinagdaanan
ni Samir.

“I know. But he wants to give you the best. Isa pang dahilan kaya ayaw niyang
maghirap ay dahil hindi niya gustong ibenta ang condo niya at ang yate. He can’t
let go of your memories. Gusto niyang balikan niyong dalawa iyon nang magkasama.
Naibenta na ang mga bahay sa Tagaytay na iniwan ni Papa sa amin pero hindi niya
magawang ipagbili ang condo at ang yate.”

Wala na siyang maapuhap na salita sa mga ipinagtapat ni Raji. Hindi niya alam kung
ilang beses niyang nasaktan si Samir sa paulit-ulit na pagsasabing si Art na ang
mahal niya. Totoo ang nababasa niyang sakit na dumadaan sa mata nito tuwing
itataboy niya ang lalaking pinakasalan.

“Isa pang ayaw niyang malaman mo ay ang kapintasan niya ngayon na sanhi ng
aksidente, Gia. Nang maaksidente siya ay naparalisa ang kalahating bahagi ng
kanyang katawan. Ayon sa mga doktor ay maaaring naapektuhan ang pagkalalaki niya o
maaaring hindi na siya magkaanak pa.”

“Kaya ba hinangad niya ang makuha ang custody ng anak ko?”

“No, Gia. Believe me, Samir has immeasurable love for you. Kaya siya nasaktan ng
labis ay dahil sobra ka niyang mahal. Pero nakikita kong hindi na ikaw ang dating
Gia na mahal ang kapatid ko. If you want freedom from your marriage, use his
impotency to grant an annulment.”

Napakunot ang noo niya sa tinuran ni Raji. Wala sa isip niya na aabot sila ni Samir
sa annulment ngayon kahit pa ’yun ang usapan nila ni Art. Pagakatapos niyang
malaman ang mga pinagdaanan nito, hindi na niya kayang dagdagan pa ang sakit na
dala nito sa dibdib.

“Bakit gusto mo kaming maghiwalay?” curious niyang tanong.

“Nakita ko kung paano nag-suffer ang Papa noon dahil hindi siya mahal ni Mama.
Hindi ko gustong danasin ni Kuya ’yun dahil baka ikasira lang ng ulo niya kapag
nagsasama kayo pero may iba kang kalaguyo. Hindi ko rin papayagan na lokohin mo ang
kapatid ko. Pinagbayaran niya na ang lahat ng pagkakamali niya sa inyong mag-ina.
He had suffered enough. Bigyan niyo na ng tuldok ang pagsasama niyo habang maaga
pa.”

Gusto niyang salungatin ang sinabi ni Raji pero sa sitwasyon nila ngayon ay parang
ganoon na nga. Pumayag siya kay Art na may relasyon pa rin sila kahit sumama na
siya sa bahay ni Samir. Pumayag pa nga siyang magpahalik kay Art nang dumating ito
sa apartment niya kanina. Halik na mas malalim kaysa sa dati, pero wala siyang
naramdaman at hindi rin siya tumugon. Pero naroon pa rin ang katotohanan na may iba
siyang karelasyon bukod sa asawa niya.

“Are you ready?”

Napapitlag pa siya nang magsalita si Samir sa likod ng anak nang hindi niya
namamalayan dahil sa malalim na pag-iisip. Wala na rin si Raji sa harap niya.
Umiwas ng tingin ang asawa sa kanya pero halata niya ang lungkot at pamumula ng
mata nito. Gusto niya itong lapitan at haplusin ang hapis nitong mukha na halatang
hindi nakatulog. Pero tumalikod na ito akay ang anak niya.

Chapter 36

Nakita ni Gia na may ibinulong si Samir sa anak bago ito isinakay sa kotse. Umiiwas
ng tingin ang asawa sa kanya at hindi niya alam kung paano ito kakausapin. Nang
bumaba ang dalawa sa tapat ng gate ng school ni Jaime ay muling niyakap ni Samir ng
mahigpit ang anak.

“Ako na lang ba ang susundo kay Jaime mamaya?” alanganin niyang tanong kay Samir
nang paandarin nitong muli ang sasakyan.
“Yes. Nasa opisina na ang kotse mo. Babalik ako sa BLFC pagkahatid ko sa ’yo sa
Prestige,” wika nito nang hindi lumilingon sa kanya. Hindi siya sanay na makita si
Samir na puno ng lungkot ang mukha. Mas gusto niyang makita itong masaya, pilyo, o
kahit pa galit. Mas kaya niyang pakibagayan.

“I’m sorry sa mga nasabi ko kahapon, Samir,” paghingi niya ng paumahin.

Napalingon ito sa kanya pero agad ding inalis wala pang tatlong segundo.

“Tutupad ako sa pangako ko na hindi ko tatanggalin si Art sa trabaho. You can also
work with him with your manuscript. Kailangang mapanatili ang sales ng publishing
dahil maraming tao ang umaasa dito.”

“Kaya pa ba ng oras mo ang pamahalaan ang dalawang kumpanya?”

Marahan itong umiling at sa pag-uusap nila’y hindi na ito muling lumingon sa kanya.

“Kakausapin ko si Mr. Cruz na ikaw ang itatalaga ko bilang acting CEO. You know how
to run the business more than I do. If you don’t mind…”

“Kung makakatulong sa kumpanya at sa ’yo,” tila pagsang-ayon niya. Hindi niya na

gustong dagdagan ang bigat ng dala-dala ni Samir dahil marami rin itong problema sa
BLFC ngayon ayon kay Raji.

Hindi na muling nagsalita si Samir hanggang makarating sila sa opisina. Pagdating

sa reception area ay nakangiting inabot ng isang staff ang pumpon ng bulaklak.
Napangiti siya nang malapad sa pag-aakalang kay Samir iyon galing.

Nakasunod sa kanya ang kaibigang si Luisa nang pumasok siya sa opisina niya.

“Wow, ngiting-ngiti ha. Ikaw na ang pinag-aagawan,” tudyo ng kaibigan.

“Anong pinagsasabi mo?” nakangiti niyang wika saka sinamyo ang mga bulaklak.
Ngumiti siya kay Samir kanina bago sila naghiwalay dahil magkaiba ang palapag ng
opisina nilang dalawa. Gusto niyang iparating na wala na ang galit sa dibdib niya
na dinala din niya sa maraming taon. Pero nanatiling pormal ang mukha nito nang
iwan niya ito sa elevator.

“Ex-husband mo pala ang nakabili nitong publishing. What a coincidence! Alam ba

niyang dito ka nagtatrabaho?”

“He was trying to reconcile,” sagot niya. “Ipinakilala ko na s’ya kay Jaime at
magkasama na kami kahapon.”

“Totoo? Ano ang sabi ni Art?”

Sandali siyang nawalan ng sasabihin dahil wala na sa isip niya si Art ngayon.
Bagama’t malapit ang anak sa binatang nobyo, mas pinipili niya ngayon na si Samir
pa rin ang kilalanin nitong ama. Malaking bagay kay Samir na may anak na ito ngayon
dahil wala nang tyansa na magkaroon pa itong muli ng anak.

“Sa ngayon ay gusto ko munang ayusin ang relasyon ng anak ko sa tunay niyang ama.”

“Mukhang nangangamoy balikan ’to ah! Kunsabagay hindi rin maikakaila na gwapo ang
bagong boss natin kahit mukhang masungit.”

“Marami lang iniisip ’yung tao. Kumusta nga pala ang tinatapos mong synopsis? Wala
ka pang ipinapasa, Day,” pag-iiba niya ng topic.
“Matatapos na po, ma’am,” biro nito. “Papalitan mo na ba si Mr. Cruz bilang manager
ng publishing?”

“S’yempre hindi. Kung ano-ano naiisip mo. Bumalik ka na sa puwesto mo dahil

magtatrabaho na ako.”

Nang lumabas si Luisa sa opisina niya ay siya namang pagpasok ni Art. Gusto niya
sana itong palabasin dahil alam niyang hindi magugustuhan ni Samir na makitang
magkasama sila pero hindi nagpaawat si Art.

“I told you, hindi ako natatakot sa kanya, Gia.”

“Alam niya na may sideline kang editing jobs sa labas ng kumpanya na ipinagbabawal
sa kontrata mo.”

“E di tanggalin niya ako! Ganyan naman ang mga mayayaman eh, pagagalawin nila ang
pera nila para magpahirap sa ibang tao.”

“Hindi ganoon si Samir, Art…”

“Ano’ng natuklasan mo sa pagbabalik mo sa bahay niya? Wala ba siyang ibang pamilya?

Nagtanong ka sana sa mga katulong, tiyak na may alam sila.”

“Wala,” tipid niyang sagot. Hindi na niya dapat pang ikuwento kay Art ang mga
pinagdaanan ni Samir sa loob ng apat na taon. “Pwede bang magtrabaho muna bago ang
mga personal issues natin?”

“I’m sorry,” paghingi naman nito ng paumanhin. “I’m sorry also for putting pressure
on you. Takot lang ako na mawala ka.”

“Hindi naman ako mawawala.”

“Puwede ba nating sunduin si Jaime mamaya para makakain tayo sa labas?”

“I-ipapaalam ko muna kay Samir, Art…”

“Binigyan mo na siya ng karapatan sa anak mo?”

“Siya pa rin ang ama. Hindi ko puwedeng ipagkait ’yun sa kanya.”

“But you have to consult our lawyer first. May nakausap na akong abogado kagabi.
Marami na siyang naipanalong annulment case.”

“Maayos naman kaming nag-uusap ni Samir ngayon, Art. Hindi na kailangan pang idaan
sa abogado.”

“Hindi mo alam ang takbo ng isip ng dati mong asawa, Gia. Malay mo ba kung kinukuha
niya lang ang loob ng anak mo para makuha sa ’yo ng tuluyan ang custody ni Jaime?”

Ex-husband… Dating asawa... Bakit masakit sa kanya ang mga salitang iyon? Handa na
ba siyang pakawalan ang dating minamahal?

“Hindi ganoon si… S-samir… Please, Art… marami pa akong trabaho. Mamaya na tayo
mag-usap.”

“Alright, babe… I love you… See you later, okay?”

Nang lumapat ang mga labi ni Art sa kanya ay siya namang pagbukas ng pinto ng
opisina niya. Tila siya binuhusan ng malamig na tubig nang mapagsino ang nakatayo
doon na nakahawak lang sa sedura ng pinto. Sandaling galit ang gumuhit sa mata nito
pagkatapos ay lungkot. Iniatras niya ang swivel chair para ilayo ang katawan kay
Art.

“M-may kailangan ka?” alanganin niyang tanong. Panay ang tahip ng dibdib niya sa
maaari nitong gawin kay Art lalo na at nadatnan nitong hinalikan siya ng nobyo na
kung hindi dumating si Samir ay mauuwi sa mas mapusok na halik -— katulad ng ginawa
nito kagabi.

“Nakausap ko na si Mr. Cruz para sa pagtatalaga ko sa ’yo bilang CEO ng

publishing,” mahinahon nitong sagot na ikinagulat niya. “Kailangan nating mag-
meeting bago ako umalis ng alas onse.”

“A-akyat na lang ako sa o-opisina mo…”

“Sa office ni Mr. Cruz,” pagtatama nito. Isang tango ang ibinigay nito kay Art bago
muling isinara ang pinto. Natulala siya nang ilang sandali habang naguguluhan sa
mga nangyayari.

“Congratulations!” masayang wika ni Art na nagapabalik sa diwa niya. “Mayaman nga

talaga ang dati mong asawa. May habol ka sa mga yaman niya kapag na-grant ang
annulment niyo. Kahit hingin mo na lang itong buong publishing para sa ’tin na
mapunta ang kumpanya at wala na siyang kontrol dito.”

Hindi niya nagustuhan ang suhestyon ni Art. Ipinagtapat ni Raji sa kanya kung paano
naghirap si Samir makuha lang ang publishing para mapalapit sa kanilang mag-ina.
Hanggang ngayon ay nagbabayad pa ng utang sa banko ang BLFC. Hindi niya hinangad
ang yaman ng asawa -— noon at kahit ngayon.

“Aakyat muna ako sa opisina ni Mr. Cruz,” wika niya kay Art para itigil ang
pakikipag-usap sa nobyo. Nililito nito ang isip niya.

“See you later, babe…” Hinapit siya nito at hinalikan sa noo. “I hope you liked the
flowers.”

“F-flowers?”

Napalingon siya sa bulaklak na nasa gilid ng mesa niya. Walang note na nakalagay
ngayon kaya siya nag-assume na kay Samir iyon galing. Ngayon niya naintindihan ang
blankong reaksyon nito kanina nang ngumiti siya sa asawa dala ang bulaklak na
inabot sa kanya ng staff sa reception area.

“They’re… b-beautiful…”

“Beautiful as you…”

“Aakyat muna ako…” Kinuha niya ang folder na naglalaman ng mga manuscripts ng ibang
writers na aprobado na ng Senior Editors. Si Mr. Cruz ang nagdedesisyon pagdating
sa pag-publish ng mga iyon.

Pagpasok niya ay abala ang manager sa mga papeles na nasa ibabaw ng desk nito.

“Oh, hi! Sit down, Gia. Wala pa namang alas onse kaya ni-rush ko muna ’tong mga
kalat sa ibabaw ng mesa ko.”

“Dinala ko lang ang mga manuscripts, sir,” paliwanag niya. Ang totoo’y gusto niya
lang makawala sa hawak ni Art kanina at makapag-isip sa mga bagay na gumugulo sa
isip niya.
“Ako na ang tatawag ng ma’am sa ’yo ngayon. Nabanggit na ni Samir ang pagtatalaga
niya sa ’yo bilang CEO. Hindi niya daw fortè ang publishing kaya’t sa atin iiwan
ang pamamahala ng kumpanya.”

“I-iiwan?”

“Hindi niya raw kayang hatiin ang katawan niya sa dalawang kumpanya. Heto nga at
ipinapaayos niya ang paglilipat ng ownership ng kumpanya sa anak niyo. Paano nga
pala ’to eh nakapangalan sa ’yo si Jaime?”

Dalawang taong mahigit na ang anak niya nang pinabinyagan niya ito sa Batangas
noon. Hindi niya naisip na dadating siya ngayon sa ganitong sitwasyon dahil nang
umalis siya sa poder ng mga Burman ay hindi na niya binalak pang bumalik.

“Kakausapin ko muna si Samir tungkol d’yan,” wika niya sa manager.

“O sige, hintayin ko na lang ang desisyon niyong dalawa,” pagsang-ayon naman nito.

Eksaktong alas onse nang dumating si Samir sa opisina ni Mr. Cruz pero dala nito
ang laptop bag at susi ng kotse, tanda na paalis na ito. Sandaling nagtama ang
paningin nila pero agad nitong hinarap si Mr. Cruz.

“Talk to my secretary if you need a hand,” bilin nito sa manager.

“Ito nga at nabanggit ko kay Gia na kailangang maayos ang birth certificate ng bata
para maayos ang documentation natin.”

Napalingon si Samir sa kanya na nagtatanong ang mga mata. “Puwede ko bang ipaayos
sa abogado na maging Burman si Jaime? If… if you don’t mind. Afterall, he is my
only son.”

Marahan siyang tumango. Hindi na nito binanggit na kailangan din niyang magpalit ng
marital status dahil kasal sila. Thompson pa rin ang lahat ng dokumentong hawak
niya.

Sinukuan na ba siya ni Samir?

“I’m sorry if I’m in a hurry,” wika nito na tumingin sa wrist watch nito.
“Nabanggit ko na kay Gia na siya na ang itatalaga kong CEO habang hindi pa kayang
pamahalaan ni Jaime ang kumpanya. Mas alam niyong dalawa kung paano patatakbuhin
ang kumpanya kaysa sa akin. I can count on you, can’t I?”

“Wala kang aalalahanin, Samir,” nakangiting wika naman ni Mr. Cruz habang siya ay
walang maapuhap na salita. “Magaling si Gia noon pa man kaya nga nakapasok kaagad
siya bilang Junior Editor.”

Isang tango lang ang ibinigay ni Samir bago pumirma sa kung anumang papeles na
iniabot ng manager. Hanggang sa nakaalis ito ay para pa rin siyang natulala.

“Hindi ko alam kung kakayanin ko ang maging CEO,” wika niya sa kaharap. Noong
inalok siya ni Samir kanina ay mabilis siyang pumayag dahil gusto niyang tulungan
ang asawa sa pagpapatakbo sa kumpanya. Inaasahan niya na magtutulungan sila. Hindi
ang iiwan siyang mag-isa at hindi na makikialam pa sa pamamahala ng publishing.

“Malaki ang tiwala ni Samir sa ’yo. Kahit ako alam kong kayang-kaya mo.
Magtutulungan naman tayo.”

Hindi pa rin siya sang-ayon sa desisyon ni Samir. Kakausapin niya ito mamaya sa
bahay pag-uwi nilang mag-ina.
Pagdating ng alas dose ay sinundo niya ang anak sa eskwelahan. Hindi niya isinama
si Art kahit pa nagpilit ito. Naguguluhan siya sa sarili dahil nasasaktan siya sa
pag-iwas ni Samir sa kanya. Kagabi ay sigurado pa siya na dahil lang kay Jaime at
pang-iipit nito kay Art kaya siya pumayag na bumalik silang mag-ina sa piling nito.
Na wala siyang balak makipagbalikan kay Samir. Nagbago ang damdamin niya nang
malaman ang nangyari sa asawa sa loob ng apat na taon.

Tama pa ba na magmatigas siya? O may pag-asa pa na maayos ang relasyon nila at

mabuong muli ang pamilya nila?

“Sabi ni Papa uwi na lang ako sa house kasi magpi-play kami,” wika ng anak na
pumutol sa pag-iisip niya.

“Hindi ka ba nagugutom?” tanong niya sa anak.

“No, Mama. I’m excited to see my new playground! Sabi ni Papa gawa na daw ’yun pag-
uwi ko!”

“Ano pa bang playground ang gusto mo eh puro laruan na ang silid mo kagabi?”

“Basta, Mama, may promise sa akin si Papa kaninang umaga,” excited pa ring wika ng
anak. Nang makabalik sila sa mansyon ng mga Burman ay tumambad sa kanila ang garden
na ginawang mini-park para sa anak niya.

“Yehey! Ang galing ni Papa!” Tuwang-tuwa ang anak na tumakbo sa hardin para sumakay
sa slider na bagong kabit.

“Nasaan ho si Samir?” tanong niya sa isang katulong na nasa hardin.

“Hindi pa ho bumabalik, pero ang bilin niya ay bantayan po si Jaime kapag

naglalaro. Mga alas tres daw po siya makakabalik, nagsabi daw po siya kay Jaime
kanina na maglalaro sila mamaya.”

Inakay niya muna ang anak papasok sa mansyon para bihisan at pakainin. Ngayon niya
napagtanto na iniiwasan nga siya ni Samir dahil sa katulong ito nagbibilin ng
tungkol sa anak at hindi sa kanya. Tiyak niyang may kinalaman ang relasyon niya kay
Art kaya ito nawalan ng interes na makipag-ayos sa kanya.

Chapter 37

“Parang wala ka sa sarili mo kanina habang nasa meeting, Samir. May problema ba?”
tanong ni Raji sa kanya nang pumasok ito sa opisina niya. Tamad siyang umupo sa
executive chair dala-dala ang sakit ng eksenang bumabalik sa isipan niya kanina pa.
Ang eksenang hinahalikan ng ibang lalaki ang babaeng mahal niya.

Ilang beses niya nang binalaan si Gia na itigil ang pakikipagkita kay Art pero
patuloy pa rin ang relasyon ng dalawa. Tama si Raji. Hindi na si Gia ang dating
babaeng minahal niya. Nakalaya na ito sa nakaraan nila. Kailangan na rin niyang
palayain ang sarili.

“Ibebenta ko na ang condo at ang yate,” mapait niyang wika. Wala nang dahilan para
kumapit pa sa mga bagay na magdudulot lang ng sakit sa kanya.
“Hindi na kayo nagkaayos ni Gia?”

“She’s in love with somebody else.”

“Madaling maga-grant ang annulment niyo. Tulad ng sabi ko kay Gia, maaari niyang
magamit ang medical records mo sa korte para --—”

“Sinabi mo kay Gia ang kapansanan ko?!” gulat niyang tanong sa kapatid.

“Gusto ko lang makatulong sa inyo. Tulad ng sinabi mo, may iba na siyang mahal.
Hindi ako papayag na matulad ka kay Papa na nabubulag ng pag-ibig. Masyado nang
mabigat ang mga pinagdaanan mo. Napapabayaan mo na ang kumpanya na bumubuhay sa
ating lahat. Kapag naghirap tayo, ano pa ang pwede mong ibigay sa anak mo?”

“Ano pa ang mukhang ihaharap ko kay Gia, Raji!”

“You have to be honest once and for all, Samir! Una, hindi na babalik sa ’yo si
Gia. Mas mapapadali lang ng sitwasyon mo ang annulment case niyo na papabor sa
inyong dalawa. Pangalawa, kung mapapayag mo man si Gia na bumalik sa ’yo, ano pa
ang maiaalay mo? Sex is a part of a marriage. Sa tingin mo ba hindi maghahanap si
Gia ng ibang lalaki kapag may pagkukulang ka sa kanya sa bagay na ’yan?”

Hindi siya makasagot dahil sa galit sa kapatid sa pagtatapat nito kay Gia sa
kalagayan niya. Pride na lang ang natitira sa kanya pero kahit iyon ay naiwala na
niya ngayon.

“Get out of my office,” utos niya sa kapatid habang nagpipigil siya ng galit. Gusto
niyang magwala sa sakit na naiipon na sa dibdib niya.

“Get a life, Samir, I’m begging you. Bumitiw ka na sa nakaraan niyo ni Gia,” huling
wika ni Raji bago lumabas ng opisina niya. Isang suntok sa pader ang ginawa niya
para ilabas ang hinanakit. Ngayon niya naiintindihan kung bakit maayos na ang
pakikitungo ni Gia sa kanya kaninang umaga samantalang kagabi ay galit na galit pa
ito. Napalitan ng awa ang damdamin nito sa kanya.

At hindi niya kailangan ang awa mula rito.

Tinawag niya ang isang malapit na kaibigang detective at ipinaimbestigahan si Art

Perez. Kailangan niyang masiguro na sa matinong lalaki niya maipararaya ang asawa
kapag na-grant ang annulment case nila. Tinawagan na rin niya ang abogado para
ihanda ang papeles para sa pag-file niya ng kaso sa korte. Kailangan niya lang sa
ngayon ay ang anak niya. Pero si Gia ay maluwag na sa puso niya ang pagpapalaya.

Bago siya umalis sa opisina ay tumawag ang detective at sinabing wala namang
criminal record si Art. Dalawa lang din ang nakarelasyon nitong babae na hanggang
ngayon ay kaibigan pa naman nito. Wala itong nakaaway at maganda ang records nito.
May dalawa pa itong pinag-aaral na kapatid sa probinsya kaya siguro kabi-kabila ang
tinatanggap nitong editing jobs kahit may full-time contract ito sa Prestige. May
kapatid din ito sa ibang bansa pero may-asawa na rin.

Dumating siya sa bahay ng alas tres dahil ipinangako niya sa anak na maglalaro sila
sa ipinagawa niyang playground sa hardin. Tuwang-tuwa naman itong sumalubong sa
kanya at mahigpit na yumakap.

“Thank you, Papa! Ang laki ng playground ko!”

“You’re welcome, son. Araw-araw pagkagaling mo sa school dito ka idederetso ng Mama

mo. Pero dahil may Papa Art ka na, kailangan niyo nang bumalik sa bahay ni Mama,
okay?”
“Hindi na kami dito sa big house titira?”

Kung siya ang masusunod ay hindi niya gustong ibalik ang mag-ina niya sa apartment
ni Gia. Pero parte ng pagpapalaya niya ang hayaan si Gia na magdesisyon para sa
sarili. Labag sa loob nito ang pagtira nitong muli sa bahay niya. Ang kailangan
lang niya ngayon ay masigurong hindi nito ipagkakait ang anak sa kanya.

“This is your house. You may come and live here anytime you want. Pero iba ang
gusto ng Mama mo. Let her decide for now, okay?”

“…Kay…” sagot naman ng anak saka bumalik sa paglalaro. Nagpakuha siya ng meryenda
nila sa katulong at sinamahan niya ang anak hanggang sa mapagod ito sa paglalaro.
Kahit paano’y nabawasan kahit kalahati nang bigat na dala-dala niya.

Alas sais nang dumating si Gia habang siya ay paalis naman. Sa garahe sila nagpang-
abot at hinarap niya ito kahit masakit sa loob niya.

“Nakausap ko na ang anak ko,” panimula niya. “Payag na ako na sa apartment kayo
tumira, pero dito mo siya ihahatid pagkagaling sa school para makasama ko siya
kahit ilang oras lang. Kahit ako na ang maghahatid sa kanya sa… a-apartment mo…”

“Maguguluhan ang bata sa palipat-lipat ng bahay, Samir.”

“He understood clearly,” paliwanag naman niya. “Alam kong hindi mo gusto dito
tumira. At hindi puwedeng dumalaw si Art dito. Pwede mo nang i-empake ulit ang mga
damit niyo…”

Hindi na niya pinakinggan ang anumang sasabihin ni Gia dahil hindi niya kayang
tagalan ang presensya nitong halos abot-kamay lang niya. Gusto niyang yakapin ito
ng mahigpit at magsumamo na tanggapin siyang muli. Na siya ang piliin. Pero sapat
na ang ilang araw na magkasama sila para masagot niya ang mga tanong sa isip. Iba
na ang nagmamay-ari ng puso ni Gia.

Sa isang maayos na subdivision siya napadpad sa may Diliman, Quezon City. Iyon ang
address na nakuha niya sa profile ni Art. Nang tumapat siya sa isang two-storey
apartment at nag-doorbell ay agad sumungaw ang lalaking karibal sa puso ni Gia.

“Lagpas na ho sa oras ng trabaho ngayon, Mr. Burman, si Gia ba ang pakay niyo?
Sinasabi ko na sa ’yo na hindi ko susukuan ang relasyon namin.”

“Sino ang kasama mo dito?” pagbabalewala niya sa sinabi nito.

“Bahay ito ng kapatid ko pero pareho silang nasa Canada ngayon ng asawa niya kaya
ako ang nakatira dito. If you want to know if I’m living with another woman, no.
Kahit ipakalkal mo pa ang pagkatao ko, wala akong inagrabyadong babae.”

May nais itong ipakahulugan sa kanya pero hindi niya pinansin. Binuksan nito ang
pinto ng bahay saka siya pinapasok. May isang matanda roon na sa palagay niya ay
katulong nito.

“Ano ang intensyon mo kay Gia?” deretso niyang tanong. Bata pa si Art, makisig at
magandang lalaki rin. Kung sa edad ay hindi nagkakalayo kay Gia, kaya siguro
magkasundo ang dalawa. Naninibugho man siya ay kailangan niyang isantabi. Kailangan
niyang maging kaibigan ang mag-aalaga sa mag-ina niya.

“Mahal ko siya, Mr. Burman. Ang totoo’y plano na namin na mag-file siya ng legal
separation para maging legal na ang paghihiwalay niyo. Kaya siya pumayag na tumira
sa poder mo ay para makahanap ng butas laban sa ’yo. Imposibleng wala kang naging
ibang pamilya sa loob ng anim na taon na magkahiwalay kayo.”

Nanikip ang dibdib niya sa ipinagtapat ni Art. Tama lang ang desisyon niya ngayon
na palayain na si Gia. Hindi niya gustong umiyak sa harap ng lalaking naging sanhi
ng pagkasira ng pamilya niya pero hindi niya napigilan ang pangingilid ng luha sa
mata. Lumunok siya nang mapait para pigilang maging emosyonal.

“Ako na ang magpa-file ng annulment case. Gusto ko lang ipakiusap sa ’yo na alagaan
mo ang… pamilya ko. Ako pa rin ang ama ni Jaime…”

“Makakaasa ka, Mr. Busman. Mamahalin at aalagaan ko si Gia at si Jaime.”

Hindi na siya nag-abala na umupo sa sofa dahil agad din siyang umalis. Sa isang bar
na malapit sa Trinoma Mall siya dinala ng mga paa. Gusto niyang lunurin ang sarili
sa alak hanggang sa wala na siyang maramdaman. Nasa ganito rin siyang kalagayan
apat na taon na ang nakararaan. Kung mauulit na maaksidente siyang muli ay
hinihiling niyang huwag na lang siyang magising pa.

“Hey, handsome…” bati sa kanya ng babaeng dala ang malagkit na tingin sa dibdib
niya mula sa nakabukas na butones ng polo. Tinitigan niya ang babae na halos
nakaluwa na ang dibdib. Napailing siya sabay ang paglagok ng alak sa basong hawak
niya. Baka wala na siyang kakayahan pang makipagtalik ayon sa mga doktor matapos
maparalisa ng katawan niya sa loob ng ilang buwan. Ayaw niyang mapahiya sa babaeng
kaharap.

“Not tonight, babe…” pagtanggi niya.

“Mura lang ang isang gabi ko…” bulong ng babae sa kanya. Inilayo niya ang katawan
bago inubos ang laman ng baso saka nag-iwan ng bayad sa babae. Nagmamadali siyang
lumabas at sa kotse inilabas ang frustration niya sa buhay.

Alas onse pa lang ng gabi at halos katutulog pa lang ng mga katulong sa bahay nang
dumating siya. Ang plano niyang pagpapakalunod sa alak ay naudlot dahil sa
presensya ng babae sa bar. Pagalit niyang isinara ang pinto ng silid at doon
itinuloy ang pag-inom. Bukas ay aalis nang muli sa bahay niya si Gia at hindi na
muling babalik pa. Mabubuhay na lang siya ngayon alang-alang sa anak niya. Hindi na
din siya makakabuo ng pamilya sa iba dahil imbalido na siya. At kahit may kakayahan
man siya ay hindi na rin naman mapapalitan ng iba ang puwang sa puso niya para kay
Gia.

Nasa balkonahe siya nang maramdamang hindi siya nag-iisa. Napalingon siya at nakita
si Gia na nakatayo at nakasandal sa pinto ng kabilang silid.

“Bakit hindi ka pa matulog?” mahina niyang tanong. Naramdaman niya ang paglapit ni
Gia na kinakatakutan niya. Hindi niya maipapangako na kaya niyang ikulong sa dibdib
ang damdamin ngayong nasa espiritu siya ng alak.

“Nandito na kami ng anak mo. Bakit mo pa kami itinataboy?”

“Ang anak ko lang ang kailangan ko,” sagot niya. Kailangan pa rin naman niyang
subukan kung kaya pa niyang isalba ang pride na naiwala niya dahil alam na ni Gia
ang kalagayan niya.

“Dahil hindi ka na maaaring magka-anak?”

“Yes. Salamat dahil nabigyan mo ako ng anak bago pa ako maging baog.”

“Hindi kami aalis dito.”

Napalingon siya kay Gia dahil sa determinasyon nito. Naningkit ang mga mata niya.

“Hindi ko kailangan ang awa mo.”

Tumalikod siya para pumasok na sa silid pero nakasunod si Gia sa kanya.

“Ikaw ang kahuli-hulihang kaaawaan ko, Samir!”

“Bakit gusto mong manatili dito? Kung hahanapan mo lang ako ng butas para ma-file
mo na ang annulment natin, I will give you all my medical records that you can use
against me! Are you satisfied now?!”

“Anong sinasabi mo?!”

“Huwag ka nang magkaila! Nakausap ko na si Art at isinuko ko na ang laban ko!

Matutupad na ang kagustugan niyong mapawalang bisa ang kasal natin. You’re free
now. Ang ilalaban ko na lang sa korte ay ang karapatan ko sa anak ko. I am still
his father!”

“K-kailan mo kinausap si Art?”

“Pag-alis ko kanina -—”

“Nandito ako pero ibang tao pa ang kinausap mo?”

“Inalam ko lang kung anong buhay mayroon siya at kung anong buhay ang kaya niyang
ibigay sa ’yo kapag… kapag wala ng bisa ang kasal natin…” Lumunok siya ng mapait
saka tumingala para pigilan ang luhang gustong pumatak. Ipinagpasalamat niyang
madilim sa silid niya at ang tanging ilaw ay nanggagaling sa labas. Ilang hakbang
lang ang pagitan nila ni Gia at nakakadama siya ng takot. Bukas ay milya-milya na
ang distansyang mamamagitan sa kanila.

“Ikaw? Anong buhay ang kaya mong ibigay?” tanong nito sa kanya. Nagsimula nang
dumagundong ang dibdib niya sa kaba. Bakit kailangan pang itanong iyon ni Gia?

“Wala na… Ibinigay ko na lahat… Naubos na, Gia… wala nang natira kahit para sa
sarili ko…”

“Then let me love you, Samir…”

“G-gia…”

“I’m sorry for allowing another man to kiss me. I thought my feelings for you will
fade if I do…” Umiling ito pagkatapos. Gustong mapugto ng hininga niya sa sobrang
kaba nang lumakad pa si Gia at tumayo sa harap niya.

“You still love… me?” walang kasiguraduhan niyang tanong. Hindi na mapatid ang
pagpatak ng luha niya pero hinayaan lang niyang maglandas sa pisngi.

“I didn’t stop loving you… maybe I tried to forget you… pero hindi iyon
nangangahuluhan na wala na ang pag-ibig. At hindi rin naman ako nagtagumpay na
kalimutan ka…”

“Hindi na ako ang dati mong minahal, Gia… hindi ko na kaya ang magpaligaya sa
kama…”

“It doesn’t matter, Samir. Just kiss me… Iyon lang sapat na…”

Mabilis niyang inilapat ang mga labi sa labi ni Gia at naging mapusok sa paghalik.
Her wife responded in the same manner, as if they were making up for lost time.

Naninibago siya sa sariling katawan dahil nag-iinit ang pakiramdam niya habang
naglalakbay ang kamay niya sa likod ni Gia. Marami siyang tanong sa isip. Sa
kalituhan ay huminto siya sa gitna ng paghalik sa punungtainga ng asawa.

“What’s wrong?”

“B-baka hinahanap ka na ni Jaime…” sagot niya habang pilit pinupuksa ang init ng
katawan.

“Sigurado ka bang tama ang medical records mo?”

Marahil ay nararamdaman din ni Gia ang pagiging mapusok niya kaya ito nagtataka.
Pero wala siyang maisagot. Hindi rin niya gustong ipahiya ang sarili.

“Bumalik ka na sa kabilang silid, Gia. Bukas na tayo mag-usap ulit,” utos niya sa
asawa saka ito inakay palabas sa balkonahe. Napilitan namang sumunod si Gia.

Nawala ang alak sa sistema niya sa dami ng nag-uunahang tanong sa isip. Gusto
niyang isipin na nagkamali ang doktor na sumuri sa kanya. O baka may pagkakataon na
nagagamot din naman ang ganoong kapintasan sa paglipas ng panahon.

Nakatanaw siya ng pag-asa. Mahal pa rin siya ni Gia at ’yun ang mahalaga. Bukas ay
babalik siya sa doktor para muling ipasuri ang sarili.

Chapter 38

“Papa, wake up!”

Tinig ng anak ang nagpagising kay Samir kinabukasan. Hinapit niya ang katawan ng
anak para humiga sa tabi niya. Naninikip ng dibdib niya sa saya dahil kasama niya
na ngayon ang pamilya niya.

“Good morning, munchkin… will you give Papa a kiss?”

Inabot ng anak ang mukha niya at humalik sa pisngi niya. Sa sulok ng mata niya ay
natanaw ang babaeng nasandal sa tokador at pinagmamasdan lang sila. Bumangon siya
at nilapitan ito.

“Hindi ba ako nananaginip?” wika niyang may insekyuridad saka niyakap nang mahigpit
si Gia.

“Mali-late ang anak mo sa school, maligo ka na,” wika nito sa kanya. “Hihintayin ka
namin sa komedor.” Siniil niya ito ng mapusok na halik bago bumitaw.

“I love you, my wife… Hindi ko pa nasasabi ang mga katagang ’yan.”

“And I love you too. Kahit balak mo pala akong ipamigay kagabi,” biro nito. Naalala
niya kung paano niya kinausap si Art kagabi.

“I just thought that you’d be happy with someone else.”

“Dalawang beses mo na akong sinusukuan, Mr. Burman. Did you really love me?” Dinuro
nito ang dibdib niya bagama’t nakatawa.

“Forgive this man for being weak and imperfect. At malaki ang pagkukulang ko sa
inyo ni Jaime. Hindi ko alam kung karapat-dapat pa ba akong mahalin, Gia.”

“Where’s that arrogant and domineering brute I’ve met six years ago? I miss that
man, you know. I wish he’d come back…”

“He came back, Mrs. Burman… but this time he’s a better man… or trying to be better
I would say… I hope you still like him though,” sagot niya saka muling nagtanim ng
maliliit na halik sa pisngi nito.

“I think we should eat breakfast,” wika ni Jaime na nasa likod na nila. Sabay
silang nagtawanang mag-asawa. Kinarga niya ang anak saka sila sabay-sabay na bumaba
sa komedor.

“I have meetings this morning,” wika niya kay Gia habang inaayos ang gamit na
dadalhin sa opisina. “About Art --—”

“My relationship with Art started a week before you showed up. I wasn’t sure then
but since he was close to Jaime, I thought of giving it a try. Kakausapin ko siya
mamaya pero tulad ng hiniling ko sa ’yo, hindi ko siya gugustuhing tanggalin sa
publishing house, Samir. We’re friends after all.”

“Are you sure?”

“Don’t worry, he’s a good guy.”

“Did you do more than just kissing?” lakas loob niyang tanong. Dumadaan pa rin ang
insekyuridad sa dibdib niya dahil sa kaalamang may mga bagay na siyang hindi kayang
ibigay. Pero kung may paraan para gumaling siya ay gagawin niya. Hindi niya gustong
magkaroon ng kahit anong dahilan si Gia para iwan ulit siya.

“Bakit hindi mo alamin?” hamon nito sa kanya. Iniwas niya ang tingin saka inayos
ang necktie sa salamin. Pumasok ang anak sa silid na naiinip na sa paghihintay kaya
naisalba siya nito sa pagsagot sa hamon ni Gia.

Tulad ng pangako niya sa anak ay inihatid niya ito sa school. Inihatid niya rin si
Gia sa opisina pero hindi na siya bumaba dahil mali-late na siya sa meeting. Balak
niyang kausapin ulit si Art tungkol sa pagbawi niya sa mag-ina niya mula rito. Pero
ngayon ay may mahalaga siyang asikasuhin.

—---—

“Good morning, babe…” bati ni Art na mabilis inilapat ang labi sa kanya pagpasok
nito sa opisina niya. Pero dahil mabilis siyang nakaiwas ay sa pisngi lang dumampi
ang halik nito.

“Kailangan nating mag-usap, Art.”

“Your ex-husband came to my house last night. I’m glad na hindi na tayo mahihirapan
na mag-file pa ng annulment siya na ang kusang nagparaya --—”

“I am not filing for an annulment. Nagka-ayos na kami ni Samir.”

“Ano ang naging pag-uusap niyo? Kailangang may presensya ng abogado kapag nag-usap
kayo para siguradong hindi ka agrabyado sa makukuha mong parte sa assets niya,
Gia.”
Napakunot ang noo niya sa tinuran ni Art. Kahit kailan ay hindi sumagi sa isip niya
ang pagpaparte ng pag-aari ni Samir. Kung may hahabulin man siya ay para ’yun sa
anak niya hindi para sa sarili.

“When I said nagkaayos, I meant nagkabalikan, Art…”

Nagulat ito sa sinabi niya na sandaling napatitig dala ang galit sa mga mata nito.

“What did you say?”

“I’m sorry, Art… Mahal ko pa rin siya at gusto kong mabuo ang pamilya ko…”

“Paano ako, Gia? Nangako ka sa akin na --—”

“Ang usapan natin ay susubukan natin. Wala akong ipinangako sa ’yo.”

“Dahil bumalik na ang dati mong asawa babalewalain mo na lang ang usapan natin,
ganun ba?”

“I’m sorry…”

“Sorry? Ganun na lang ba ’yun? Sinaktan ka niya nang paulit-ulit pero siya pa rin
ang pinipili mo?”

“Please understand, Art… Siya lang ang minahal ko sa buong buhay ko. Ngayong may
pag-asa nang mabuo ang pamilya ko, ayokong ipagkait sa anak ko ’yun.”

“Sinayang mo lang ang pagmamahal ko sa ’yo.”

Mabilis na lumabas si Art sa opisina niya dala ang galit sa dibdib nito. Hindi niya
ito masisisi dahil kahit paano ay pinaasa naman niya talaga ang binata na
magkakatuluyan sila sa huli.

Pero hindi rin niya mapigil ang sarili na lumapit kay Samir kagabi matapos niyang
ma-realize na hindi niya na kayang mawalay pang muli dito. Kung noon ay lumayo siya
sa pag-aakalang hindi siya minahal ni Samir, ngayon ay sigurado siyang mahal siya
nito. Mahal siya sa puntong kaya nitong magparaya para sa kaligayahan niya. Pero
hindi niya hahayaang masira nang tuluyan ang pamilya niya kung may pagkakataon pa
naman na magkaayos sila. Pagkatapos ng pinagdaanan nilang masasakit na pagsubok, sa
huli ay pinagtagpo pa rin sila para paghilumin ang sakit na iyon.

Binuksan niya ang laptop sa ibabaw ng desk at binuksan ang manuscript na

kasalukuyan niyang ginagawa. Nang magkita silang muli ni Samir at malamang ito ang
bumili ng publishing house ay samu’t saring emosyon na naman ang nangibabaw sa
dibdib niya. Mga damdaming nakatago sa matagal na panahon na kailangan niyang
isulat sa isang kwento. Nang sinulat niya ang akdang “Stranded with Mr.
Billionaire”, naisulat niya doon ang lahat ng sakit at pait na nararamdaman niya sa
paghihiwalay nila ni Samir. Naisip niyang gawan ng second book ang kwentong iyon
pero wala pa siyang naiisip na katapusan.

At hindi niya gustong matapos, kung puwede lang.

At noong isang araw lang ay hiniling niyang sana’y kaya niyang baguhin ang
kapalaran nila ni Samir kagaya nang pagbago niya sa mga akdang isinusulat. Hindi
niya gustong i-publish ang akdang ito na tragic pa rin ang ending sa pangalawang
pagkakataon. Ngumiti siya habang nag-uunahan na ang mga salitang pumapasok sa isip
niya. Titiyakin niyang ang librong ilalathala ay magbibigay ng pag-asa sa mga
readers niya.
Pag-asang maaari pang madugtungan ang isang tunay na pag-ibig sa kabila ng maraming
sakit na pinagdaanan.

Inubos niya ang maghapon sa pagtipa sa keyboard. Ang usapan nila ni Samir ay ito
ang susundo sa anak dahil nangako ito na maglalaro sa ipinagawang playground sa
hardin. Pero pagdating ng alas tres ay bumungad ang anak at si Samir sa opisina
niya.

“Anong ginagawa niyong dalawa dito? Hindi ba’t dapat ay nasa bahay kayo?”

“I miss you already.” Yumakap si Samir sa kanya at binigyan siya ng mapusok na

halik.

“I’m still busy here,” wika niya habang nakayakap pa ang braso sa asawa.

“Ano ang sinusulat mo?”

Isinara niya agad ang laptop para hindi mabasa ni Samir ang nakasulat doon.
Sorpresa niya iyon dito kapag nai-publish na.

“Secret…”

“Hmmm… I’m curious. Patapos na ba ’yan?”

“Almost. You will not read it until it becomes a book.”

“Okay, fine. Gusto raw mag-mall ng anak mo. Sa bahay mo na ituloy ’yan,” utos nito.

“Ano na naman ang inihihirit n’yan?” nakangiti niyang wika saka kinandong ang anak.

“I want a bike, Mama. Sabi ni Papa tuturuan din daw niya akong mag-drive pag malaki
na ’ko.”

“Okay, go to your Papa while I fix my things.”

Dinala niya ang laptop para sa bahay na rin tapusin ang manuscript. Umakyat naman
si Samir sa opisina ng manager para sa ilang bilin. Naghintay siya sa sasakyan ng
asawa kasama si Jaime.

Si Samir ay dumaan sa opisina ni Art para kausapin ang binata.

“Nagkausap na ba kayo ng asawa ko, Mr. Perez?”

“Yes, Mr. Busman. Hindi ko alam kung bakit biglang nagbago ang isip ni Gia pero
tinatanggap ko ang pasya niya. Naging magkaibigan naman kami nang matagal bago ko
siya naging kasintahan.”

Marahan siyang tumango kahit pa hindi siya kumbinsido sa pagiging kalmado nito.

“I still want you to stay away from her,” utos niya bago lumabas sa opisina ng
Senior Editor. Pagpunta niya sa sasakyan ay naiinip na ang mag-ina niya.

“What took you so long.”

“Kinausap ko ang kaibigan mo,” sagot niya kay Gia nang paandarin ang kotse. Alam
niyang alam ni Gia kung sino ang tinutukoy niya.

“Nagkausap na kami kanina at nilinaw ko na sa kanya na mas gusto kong buoin ang
pamilya ko.”
“Okay,” kibit-balikat niyang wika. “I still warned him though. Mabuti na ang
malinaw ang usapan namin dahil kakakausap ko lang sa kanya kagabi.”

“Bakit mo pa kasi kinausap kagabi? Nagkaroon tuloy ng pag-asa ’yung tao. Nasa
kabilang silid lang ako, Samir. Ang hilig mong kumuha ng opinyon sa iba.”

“I have learned my lesson. Hindi na mauulit,” paghingi naman niya ng paumanhin.

Dahil nalibang sa pamamasyal ay sa labas na rin sila naghapunan. Pag-uwi sa bahay

ay puno na naman ng laruan ang compartment ng kotse niya na ikinaiinis ng asawa.
Wala naman itong magawa dahil ngayon lang siya bumabawi sa anak.

Pagdating sa kwarto na ginagamit ng mag,-ina niya ay inayos niya ang mga laruan ng
anak sa display cabinet. Nang lumipat siya sa sarili niyang silid ay nakasunod si
Gia.

“Gawin na lang nating nursery room at study room ng anak mo ang guest room. Puwede
naman kami dito dahil malaki ang kwarto mo,” suhestyon ng asawa. Atubili siyang
sumagot dahil hindi pa niya nareresolba ang problema niya.

“Not tonight, my wife. Ipapaayos ko muna ang kwarto ko para malagyan din ng maliit
na kama para kay Jaime,” pagdadahilan niya.

“Baka naman may mga nakatago ka lang na gamit ng dati mong girlfriend dito?” tudyo
ni Gia. Isang malakas na tawa ang pinakawalan niya.

“Ikaw lang ang babaeng pinatira ko sa bahay na ’to.”

“Ano nga pala ang nangyari kay Katlin?”

“Naghiwalay din kami agad dalawang buwan pa lang kaming magkasama sa Singapore.”

Lumamlam ang mga mata ni Gia nang hindi niya lantarang inamin ang relasyon nila ni
Katlin pagkatapos nilang ikasal.

“I’m sorry… my purpose was to forget you. Pero hindi ko rin naman nagawa dahil na-
realize ko na hindi ko kayang magmahal ng iba.”

“Pero hindi ka umuwi sa Pilipinas…”

“Nalaman ko kay Wael na buntis ka at tuluyan ka nang kinupkop ni Papa. My jealousy

turned to resentment, nabulag nun ang kakayahan kong mag-isip ng tama.”

“Gustong-gusto kitang puntahan sa Singapore para suntukin alam mo ba ’yun?”

“I’m sorry, my wife…” Yumakap siya sa asawa at gumanti naman ito ng yakap.

“Ayaw mo ba talaga ako dito matulog? Ano ba’ng kinakatakot mo?”

Kung sa pangangailangan ay alam niyang nararamdaman ni Gia ang pangangailangan

niya. Sa maraming pagkakataon ay gusto niyang subukan, baka sakaling mali ang
doktor sa konklusyon nito. Pero kapag dumadating ang pagkakataon na kasama niya si
Gia sa isang silid ay naduduwag siya. Baka mabigo siyang panindigan na kaya niya.

At isa iyong bagay na hindi pa niya kayang i-discuss kay Gia.

“Walang kasama ang anak mo sa kabilang kwarto,” pagdadahilan niya ulit saka inakay
ang asawa palabas ng silid niya.
Chapter 39

“Good morning, doc. You’re finally here!” masaya niyang bati sa family doctor nila
na halos kaedad ng Papa niya. Nagbakasyon ito sa pamilya nito sa Amerika at ngayon
lang dumating sa Pilipinas.

“Glad to see you, Samir! Kumusta ang mga kapatid mo?”

“They’re fine, doc. Hanggang ngayon ay pilit na ibinabangon ang kumpanya,” sagot
niya. Nalungkot siya nang maalala ang ama dahil kaibigan nitong matalik ang doktor.
“Sana’y nandito pa ang Papa.”

“Maayos naman ang pag-train ng Papa mo sa inyong tatlo, alam kong malalagpasan niyo
rin ’yan at makakabalik sa dating estado ang BLFC. Kumusta ang paghahanap mo sa
mag-ina mo?”

“Kasama ko na sila ngayon,” nakangiti niyang wika. “That’s why I came here to
consult something.”

“Sure, what is it?”

“Nakalagay sa medical records ko na naparalisa ang kalahati ng katawan ko noong

naaksidente ako. You also told me to see a urologist after.”

“Okay, so what’s your problem now?”

“May posibilidad pa ba na bumalik… I mean…”

“May problema ka ba sa katawan mo? May nararamdaman ka ba?” Natatawang wika ng

doktor.

“Gusto ko lang malaman kung kaya ko pa ba ang magkaanak.”

“Pinuntahan mo ba ang doktor na inirekomenda ko?”

“I got busy with BLFC, Doc,” pagdadahilan niya. Ang totoo ay ayaw niyang harapin
ang katotohanan.

“Naging abala ka o natakot ka?” Tumawa ang doktor nang hindi siya sumagot. Bagama’t
matalik na kaibigan ng Papa niya ang doktor nila, hindi madaling pag-usapan ang may
kinalaman sa pagkalalaki niya.

“When I told you to see a urologist, I didn’t mean you have erictile dysfunction.
Gusto ko lang maayos agad kung sakaling maapektuhan ang reproductive system mo. But
seeing you right now, you are healthy as a bull. Kaya mo pang magkaanak kahit isang
dosena.”

“You’re not kidding, aren’t you?”

“Halika at mag-Airforce One tayo. I could recommend a hot chick for you, let’s see
if you can still perform,” tudyo sa kanya ng doktor sila tumawang dalawa.

“I’m a changed man now,” wika niya sabay ang pag-iling. “Sa regular club na lang,
doc. I’ll treat you a drink.”

“Nagbibiro lang ako,” natatawa pa ring wika ng doktor na tinapik siya sa balikat.
“Your father will be proud of you.”

“Thank you, doc. Send my regards to your wife.”

“The first or the second one?” biro nito para mawala ang kaba niya. Napangiti na
siya at nakahinga nang maluwag.

—---—

“Hoy, magandang babae, kanina ka pa nakatulala d’yan!” basag ni Luisa sa

katahimikan niya. Tatlong araw na mula nang magkaayos sila ni Samir at maayos na
ang pagsasama nila. Pero hanggang ngayon ay magkahiwalay pa rin sila ng silid na
labis niyang ipinagtataka.

“Totoo ba na wala na kayo ni Art? Nagkabalikan kayo ni Sir Samir?”

“Uhum, inaayos ko na lang din ang gamit ko dito dahil ililipat ko na sa taas.”

“Ma’am Gia na ba ang itatawag ko sa ’yo? Magkaibigan pa rin tayo ha.”

“Oo naman, loco. Gusto ko lang tulungan ang asawa ko na mamahala dito, alam ko
naman napasubo lang ’yun nang bilhin niya ang publishing house.”

“Ang suwerte mo, sa kabila ng paghihiwalay niyo nang matagal, hinanap ka pa rin
niya para ayusin ang pagsasama niyo. Naniniwala na ako sa forever.”

“Hindi rin biro ang pinagdaanan namin, alam mo ’yan.”

“Kumusta naman si Art? Ilang araw na rin ’yung malungkot alam mo ba.”

“Makakalimutan din ako nun. Hindi naman malalim ang naging relasyon namin, ni hindi
nga kami umabot ng isang buwan.”

“Pero umasa na ’yung tao.”

“Anong magagawa ko, hindi ko naman mapilit ang sarili ko na mahalin siya.”

“Kunsabagay… at kung sa ikukumpara ang dalawa, iba talaga ang karisma ni Sir Samir.
The way he looks at you? My God, Gia… lahat ng kababaihan dito humihiling na
mapunta sa posisyon mo.”

“Ikaw talaga, puro ka biro. By the way, we need a new Junior Editor. Baka gusto
mong mag-apply?” nakangiti niyang wika sa kaibigan. Writer din ito pero naisasabak
niya na sa editing jobs at madalas ay nauutusan niya sa mga mahahalagang gawain sa
opisina.

“Totoo? Baka naman pag nag-apply ako hindi mo rin ako tanggapin,” biro nito.

“Okay, you’re hired!” nakangiti niyang wika.

“Totoo nga? Editor na ’ko ngayon?”

“Hahanap pa ba ako ng iba?”

“Omg! Thank you, Gia!”

Niyakap siya ng kaibigan sa sobrang tuwa. Masaya din siya na i-promote ito bilang
editor dahil alam niya ang pangangailan nitong pinasyal.

“Baka naman puwede kang mayaya sa labas. I want to celebrate. Si Sir Samir naman
ang sumundo kay Jaime, hindi ba?”

“Hay naku, kapag ikaw ang nagyaya malamang sa malamang uuwi akong lasing. Magagalit
si Samir, huwag na.”

“D’yan lang sa kabilang kanto ang Zenclub, isang oras lang tayo. Gusto ko lang
maka-chikahan ka dahil pag ikaw na ang boss namin sigurado hindi ka na talaga
mayayaya.”

“Okay, fine. Tayong dalawa lang talaga?”

“Oo, hindi naman sumasama sila Mariz at Tanya dahil KJ ang mga ’yun.”

Nagpaalam siya kay Samir pero nagsabi ito na susunduin siya pagkatapos ng isang
oras. Alas sais ng gabi nang lumabas sila ni Luisa sa opisina.

“Anong gusto mong inumin?” tanong sa kanya ng kaibigan.

“Margarita na lang,” sagot niya. Matagal na rin siyang hindi umiinom dahil madalas
ay kasama niya si Jaime sa mga lakad niya.

“Kumusta naman kayo ng asawa mo? Buti nagkasundo kaagad sila ni Jaime?” tanong ng
kaibigan.

“Mas magkasundo nga ang dalawang ’yun kaysa sa ’kin,” nakangiti niyang kwento.
“Bihira na akong hanapin ng anak ko, mas hinahanap pa ang Papa niya.”

“Good for you. Alam kong matagal mong hiniling na mabuong muli ang pamilya mo.”

“Kaya nga eh. Ang worry ko na lang kung bakit hanggang ngayon parang may distansya
pa ring nakapagitan sa amin.”

“Baka nagkakahulihan ulit kayo ng loob. Matagal kasi kayong nawalay sa isa’t isa.”

Alam niyang hindi iyon ang dahilan. Tila ba may kinakatakutan pa rin si Samir na
hindi niya mawari. At kapag nagtatanong siya’y umiiwas rin itong sumagot.

Halos kalahating oras na silang nagkukwentuhan ni Luisa nang lumapit si Art at isa
pang lalaki na ikinagulat niya. Naamoy na niya ang alak sa hininga nito at ramdam
niyang iba ang hagod ng kamay nito sa likod niya.

“This is Richard, my college bestfriend,” pakilala nito sa kasama. Si Luisa naman

ay halata na interesado sa kasamang iyon ni Art.

“Ikaw pala ang writer ng famous novel na ’Stranded with Mr. Billionaire’.”
Nakipagkamay ito sa kanya na tinanggap niya naman.

“I’m glad you’re here. Akala ko’y hindi ka na puwedeng yayain sa labas dahil may-
ari ka na ng kumpanya.” Namumungay na ang mga mata nito habang kausap siya ni Art.

“Wala namang nagbabago sa pagkakaibigan natin sa opisina, Art,” sagot naman niya.

“Bakit nga pala kayo nandito? Buti pinayagan ka ng asawa mo na magpunta sa bar nang
hindi siya kasama?”
“He’ll be here in half an hour,” sagot niya para bigyan ito ng warning na huwag
itong didikit masyado sa kanya. Pero sa halip ay mas naging agresibo ito.

“Let’s dance the night away, c’mon!” Hinawakan nito ang kamay niya saka pilit
hinihila sa dance floor pero tumatanggi siya. Nakita niyang naroon na si Luisa at
Richard na nagsasayaw.

“I’m not in the mood to dance,” wika niya na pilit tumatanggi sa yaya nito.

“Okay, let me buy you a drink instead,” wika ni Art nang makita ang baso niyang
wala ng laman.

“Ano ’to?” tanong niya nang ilapag ng waiter ang in-order ni Art.

“That’s Aunt Roberta, mas matapang nang kaunti pero kakayanin mo naman,” sagot
nito. Dinala naman niya sa bibig ang baso saka lumagok. Nag-init kaagad ang
pakiramdam niya at gumuhit ang init sa lalamunan niya.

“This is too strong,” napailing niyang wika. “Baka datnan ako ni Samir na
nakahandusay sa sahig.

“Sa una lang matapang ’yan. But it tastes real good, right?”

“No, I can’t,” mabilis niyang tanggi.

“Let’s celebrate your reconciliation with your husband,” pilit pa rin ni Art.

“Oo nga, pati na rin ang pag-promote mo sa ’kin,” susog naman ni Luisa. Napilitan
siyang lumagok ng isa pa. Hanggang sa hindi niya namalayan na nahihilo na siya sa
dami ng nainom.

Nararamdaman niya ang kamay ni Art sa baywang niya pero hindi niya pinapansin.
Nagkakasarapan ng kwentuhan ang tatlo habang siya ay pinipilit na huwag makatulog.
Sumandal siya sa sofa dahil umiikot na rin ang paningin niya.

“Are you okay?” tanong ni Luisa nang makitang halos nakapikit na siya.

“Baka nalasing ka na,” wika naman ni Art na ipinatong ang kamay sa hita niya.
Inalis niya ang kamay nito pero sumandal din ito sa sofa para magkalapit ang mga
mukha nila.

“Gusto ko nang matulog,” wika niya kay Luisa at nagtangka siyang tumayo pero
nabuway kaagad at nasalo ni Art ang pagbagsak niya sa sofa. Inihilig siya nito sa
dibdib nito at iniikot ang braso sa baywang niya. Tiyak niyang may balak itong
masama sa kanya kaya’t pilit siyang kumakawala. Naramdaman niyang naitaas na nito
ang skirt niya kaya’t buong pwersa niyang binawi ang katawan mula dito.

Bago pa niya makonpronta si Art ay naaninag niya na ang bulto ng katawan ni Samir
na hindi niya alam kung totoo o nananaginip na siya.

“Get your hands off my wife!” narinig niyang wika nito saka siya kinuha ang kamay
niya para tumayo.

“Samir…”

“Ano ang ginawa niyo sa asawa ko?” narinig niyang muli na tanong ni Samir. Ipinilig
niya ang ulo saka pilit na dumilat dahil kahit siya ay natakot sa boses at anyo ni
Samir na nakatitig kay Art.
“Relax. Wala kaming ginagawa kay Gia. Baka lang nanibago sa pag-inom.”

Kinuha nito ang baso niya saka ininom ang natitirang alak doon.

“Shit!” mura nito nang malasahan ang ininom niya. Kinuha nito ang bag niya na
naiwan sa sofa. “Hindi na sasama ang asawa ko sa inyo kahit kailan! And you, Mr.
Perez, maghanap ka na ng ibang trabaho dahil hindi ako tumatanggap ng ahas sa
kumpanya ko!”

Halos buhatin na siya ni Samir palabas ng club hanggang maisakay sa kotse nito.
Nang maramdaman niya ang malambot na upuan sa passenger’s seat ay sumandal na siya
at pumikit. Maaari na siyang matulog dahil kasama niya na si Samir. She felt safe
in her husbands care. Sigurado siyang kokomprontahin siya nito bukas pero sa ngayon
ay gusto niya muna ang matulog.

Hindi na alam ni Gia kung ilang oras na siyang nakatulog. Nakapikit pa rin siya at
hinihila ng antok. Nararamdaman niya ang tila idinuduyang katawan. Nakakarinig din
siya ng paghampas ng tubig sa kung saan. Hindi niya alam kung saan siya dinala ni
Samir pero dahil panatag siyang kasama niya ang asawa ay bumalik siya sa pagtulog.

Chapter 40

Nagising si Gia sa ingay ng malakas na hampas ng alon at kakaibang simoy ng hangin.

Naramdaman niya rin ang pagkirot ng ulo nang ilingon niya ang ulo para suriin ang
paligid. Naalala niya ang lahat nang nagyari kagabi -— kung paano siya sinubukang
landiin ni Art hanggang sa sumulpot si Samir sa bar para sunduin siya. Pero
pagkatapos nun ay wala na siyang maalala dahil natulog siya sa kotse. Tiyak niyang
hindi niya silid ang tinutulugan ngayon at hindi rin ang guest room.

Nasa yate siya!

At naka summer dress na rin siya na hindi niya maalala kung paanong nasuot sa
kanya.

Naaninag niya ang bulto ng lalaking walang pang-itaas na damit, may hawak itong
baso habang nakatayo sa may barandilya ng yate at nakatanaw sa karagatan. Pinilit
niyang tumayo at lumakad patungo sa kinaroroonan ni Samir. Wala pang alas sais ng
umaga at napakaganda ng kulay ng langit sa naghahalong asul at kulay ginto.

“In this place, almost seven years ago, I’ve met the man I dreamt of spending the
rest of my life with…”

Lumingon si Samir na marahil ay naramdaman kanina pa ang paglapit niya.

“In this place, almost seven years ago, I’ve met the woman who completely changed
me. I’ve lost that woman once, but my love for her kept me strong.”

Kinuha ni Gia ang isang kamay ni Samir at pumagitna sa dalawang braso nitong
nakasandal sa railings ng yate.

“Hmm… kailan mo nalaman na mahal mo ’ko?”

“Bago pa kita ipakilala sa Papa. When I asked you to be my girl and we should try
to work on our relastionship.”
“Bakit hindi ka nagtiwala sa pagmamahal na ’yun?”

“It was hard for a broken man to trust again. Ang sabi ko noon sa sarili ko, kahit
maaakit ka kay Papa, papayag ako nang may kahati huwag ka lang mawala. Hindi ko
alam kung ano ang nangyari, nawala ang lahat ng matitinong katwiran sa isip ko.”

“At pa’no mong naisip na magkakagusto ko sa Papa mo? My God! He was like a father
to me. Nakakainis ka rin eh no?”

“I was selfish at that time. Siguro’y nauhaw ako sa pagmamahal ng isang babae.
Gusto ko ako lang ang kasama mo, ako lang ang tinitingnan mo…”

“I never looked at anyone the way I looked at you, Samir. I never wished anyone to
spend the rest of my life but you…”

Hinawakan ni Samir ang mukha niya habang pinipilit nitong huwag maluha. Inikot siya
nito paharap sa araw para matanaw niya ang pagsikat niyon kaysa ang pagpatak ng
luha ng asawa.

“Akala ko’y hanggang panaginip na lang ang pangarap kong makasama kang muli dito sa
yate. Ito at ang condo ang hindi ko kayang iwala dahil puno ito ng mga alaala mo.
Na kapag dumating ang araw na magkita tayong muli at hindi na ako ang mahal mo,
ipapaalala ko sa ’yo lahat ng masasayang araw na mayroon tayo dito. I don’t want to
let you go…”

“Pero ipinaubaya mo pa ako kay Art noong isang linggo,” paalala niya. Umasim naman
ang mukha ni Samir nang mabanggit niya ang pangalan ni Art.

“Raji reminded me our father’s wish for all of us. Hindi minahal ni Mama ang Papa.
Sa mahabang panahon na sinikap niyang maging mabuting asawa, nanatiling mahal ng
Mama ang childhood sweetheart niya. And then the infidelity transpired in their
relationship. Si Papa nagpalit-palit ng babae, si Mama naman ay may sinamahan din
na ibang lalaki. Ayaw ni Papa na matulad kami sa kanya kaya lagi niyang
ipinapangaral na huwag kaming pumayag na ikasal sa babaeng kami lang ang
nagmamahal. It should be a two-way street. Na ang ganoong klase ng pag-ibig ay
nakakapagod din.”

“Your father was a good man, Samir,” wika niya sa pag-alala sa ama ni Samir.
“Maayos niya kayong pinalaki sa kabila ng suliranin sa relasyon nila ng Mama mo. Sa
maraming pagkakataon ay gusto kitang kamuhian dahil sa paninikis mo sa Papa mo. Ako
ang nag-alaga sa kanya noong nahihirapan siya sa sakit niya. Maraming beses na
gusto ka niyang tawagan… humingi ng tawad…”

Bumitiw sa kanya si Samir saka yumugyog ang balikat sa pag-iyak. Nakahawak siya sa
braso nito at hinagod ang likod hanggang humupa ang damdamin nito.

“Isa ’yan sa mga bagay na hindi ko na maitama kahit ilang beses kong iiyak…
Nagtanim ako ng galit sa dibdib ko nang maghiwalay sila ni Mama dahil sa pambababae
niya. Nasundan noong sinira niya ang relasyon namin ni Katlin… Nabulag ako sa galit
kaya’t nang dumating ka sa buhay ko hindi ko napaghandaan. Na ikaw pala ang totoong
pag-ibig. Na ikaw pala ang hihilom sa mga sugat sa puso ko…”

“Napatawad ka na ng Papa mo,” wika niya. “Isa lang ang hiniling niya sa akin bago
siya bawian ng buhay -— na sana’y huwag kong hayaan si Jaime na magtanim ng galit
sa ’yo… Ayaw niyang danasin mo ang dinanas niya nung lumayo ka sa kanya dahil sa
galit na nakatago sa dibdib mo…”

“I wished I had been a good son to my father, Gia…”

“Mahal ka ni Papa, Samir… Sapat na sa isang ama na makitang maayos ang buhay ng
anak nila… Forgive him and forgive yourself…”

Yumakap si Samir nang mahigpit sa kanya at muling umiyak. Hinayaan niyang ilabas
nito ang kinikimkim na galit sa sarili. Nabanggit ni Raji sa kanya na nag-iwan ng
sulat si Benjamin kay Samir at humingi ng tawad sa anak.

“Ngayon ko naintindihan kung bakit hindi mo na hinangad na makilala ako ni Jaime…”

“Of course I want him to meet you. Hindi ko lang itinanim sa isip ng anak ko na
magtanim ng galit sa ’yo. I never mentioned anything because I want him to get to
know you, not by my words but with your actions. Sa kaibuturan ng puso ko’y alam
kong babalik ka sa buhay niya sa panahong kaya mo na siyang mahalin at tanggapin…”

“Oh, Gia… I don’t deserve that much understanding from you. Hindi ako mapapagod
magpasalamat sa Diyos dahil bumalik kayo sa piling ko…”

“I love you, Samir Busman… Kahit ikaw pa ang pinaka antipatikong lalaki na nakilala
ko,” biro niya para pagaanin na ang loob ng asawa. “You had saved me from being a
prostitute. That alone made me believed you have a good heart.”

Pinahid ni Samir ang luha sa mata saka ngumiti nang matamis.

“Paano ko hindi ililigtas ang babaeng lumigalig kaagad sa pagkatao ko? Ang tingin
ko sa ’yo noon sirenang nagkatawang-lupa.”

“Did you find me attractive then?”

“Ano’ng klaseng tanong ’yan?” natatawa nitong sabi. “You rocked me hard, baby!”

Isang mapang-akit na tawa ang pinakawalan niya. Nakatitig si Samir sa kanya nang
buong pagnanasa. Gusto niyang masagot ang mga tanong niya kaya’t hinaplos niya ang
dibdib nitong may ilang pilat na naiwan. Sa kabila ng mga pilat na iyon ay hindi
iyon nakabawas sa ganda ng katawan nito na nakahubog pa rin ang masel sa dibdib at
tyan ng asawa.

“Resulta ba ’to ng pagka-aksidente mo?”

“Yes. May mas malalim pang sugat sa hita ko -—”

Akma niyang itataas ang swimming shorts nito nang pigilan nito ang kamay niya.
Naningkit naman ang mata niya sa kalituhan.

“You’re…”

“I am hot as the sun right now, babe… Don’t make me come right away…” bulong nito
sa tainga niya.

“Kala ko ba’y wala nang kakayahang tumayo ’yan?”

“Akala ko lang pala,” nakangiti ang mga mata nitong wika.

“What?! You’ve made me wondering why. Paano mo nalaman --—”

Pinutol ni Samir ang sasabihin niya sa isang mapusok na halik. Agad nitong naibaba
ang summer dress niya pagkatapos ay buong pagnanasa siyang tinitigan mula ulo
hanggang paa.
“Sa ganyang mga titig ako na-in love sa ’yo eh!” biro niya kay Samir. Lumapat ang
isang kamay nito sa garter ng lace underwear niya at napahigit siya ng hininga.

“You had a C-section giving birth…” wika nito na kinapa ang pilat sa puson niya.
Napalunok siya nang bumaba pa ang kamay nito at dinama nang tuluyan ang pagkababae
niya.

“S-samir…”

“I miss you, my wife…”

Siniil siyang muli ng mapusok na halik habang ginagalugad ng kamay nito ang
pagkababae niya. Nalulunod siya sa sensasyong ipinapadama ni Samir na hindi niya
naiwasang magpakawala ng mahinang ungol. Dinadama niya rin ang dibdib ng asawa
habang nagpapaligasahan sila sa paghalik sa isa’t isa. Nang bumaba ang kamay niya
ay naramdaman niya ang kahandaan nito.

“Take me now…” she almost pleaded. Samir obeyed and positioned himself and took her
with a hurry. Alam niyang anumang oras ay sasabog na ito kaya’t tinanggap niya ito
nang buong-buo.

Samir made a wild thrust over and over. Nakakapit siya sa leeg nito habang
tinatanggap ang bawal paggalaw nito. Pareho silang naghahabol ng paghinga. Parehong
gustong maabot ang sukdulan.

“That was… wonderful…” mahina niyang wika nang marating nila ng sukdulan. Nakakapit
pa rin siya kay Samir at lumakad ito papasok sa cabin at inihiga siya sa kama.
Itinakip niya sa katawan ang malambot na tela sa ibabaw niyon. Tumabi si Samir sa
kanya dala pa rin ang mga matang puno ng pagnanasa.

“So, you are not impotent, huh!” tudyo niya dito. “Bakit mo pa ’ko pinaghintay ng
matagal?”

“It was my fault. After my accident, my doctor told me to see a urologist but I did
not follow because obviously, hindi ko gustong harapin ang posibilidad na hindi ko
na kayang… you know…” nahihiya nitong salaysay.

“Do you really believe that?”

“At first yes. Wala namang pagkakataon na alamin pa kung kaya o hindi dahil hindi
ako nagkainteres pa sa ibang babae. Until I found you again and held you in my
arms…”

“Ako mismo hindi ko pinagdudahan na kaya mo, Samir!” nakatawa niyang wika. Sa ilang
pagkakataon na hinahalikan siya nito sa silid ay nararamdaman niya ang
pangangailangan nito. “There were times that I want to prove to you that you were
wrong, pero itinataboy mo ako na tila ba may sakit na nakakahawa.”

“I’m sorry, my wife. I just have to make sure. Ayaw ko namang sa gitna ng
pagtatalik eh saka ako mapahiya.”

“What a pride!”

Isang mahinang tawa ang ibinigay ni Samir saka hinaplos ang pisngi niya.

“I still need to see a urologist. May posibilidad pa rin na baka hindi ko na kayang
magkaanak.”

“Okay,” kibit-balikat niyang wika. “It doesn’t matter though. May Jaime naman na
tayo.”

“But he’s requesting for a playmate. Palagi naman daw tayong nasa work,” bulong ni
Samir sa kanya.

“Eh bakit hihintayin pa natin ang sasabihin ng urologist mo? Trust is the key to a
relatioship… Madalas hindi ka nagtitiwala sa kakayanan mo.”

“Do you believe I still have the capability to plant a seed on you?” paanas nitong
tanong. Ramdam din niya ang muling pag-iinit ng katawan.

“Thrust harder, babe…” pilyo niyang wika na ikinahalakhak ni Samir.

“Your wish is my command, my wife…” sagot nito saka tinanggal ang kumot na
nakapulupot sa katawan niya.

Chapter 41

Nagising si Gia na wala sa tabi niya si Samir, pero naaamoy niya ang masarap na
bagong ihaw na tuna. Sa parteng iyon ng Zambales ay mayaman sa isda at iba pang
yamang dagat.

Nagbihis siya at hinanap si Samir. May mga bangkero itong kausap at hawak pa ng
asawa ang fishing rod. Napangiti ito nang makita siya saka nagpaalam sa mga kausap.
Umalis naman ang mga bankero na sakay ng bankang de motor.

“Lunch is ready.” Humalik ito sa kanya saka iginiya papasok muli sa cabin. Sa
kusina ay naroon ang nakahandang pagkain. Pagkatapos ng tanghalian ay sa cabin lang
sila nagkuwentuhan dahil mainit sa balat ang sikat ng araw.

“Nadala mo ’ko dito nang hindi ko namalayan?”

“Gusto kitang padapain sa pag-inom mo ng hindi mo kaya. You were so drunk last
night. Alam mo ba ang ininom mo?” tanong nito na wala namang galit. Kung mayroon
man ay tiyak niyang hindi sa kanya kung hindi kay Art.

“Hindi. Pero alam ko naman na susunduin mo ’ko,” pagdadahilan niya.

“What if I came late?”

“You’re my prince charming, I know you would always save me…” Kumindat siya sa
asawa pero irap ang isinukli nito.

“Now you understood why I don’t want you to be with Art even at work. Sumisigaw ang
pagnanasa sa mga mata nung tao kapag tinititigan ka, my wife…”

“Am I that desirable?” biro pa rin niya. Nasa mood siya para asarin si Samir.

“Your smile alone makes a man sinful, babe…”

“Pinapataas mo naman ang lebel ng confidence ko.”

“I’m not joking. And I asked Mr. Cruz to give Mr. Perez a termination letter. Hindi
na siya papasok simula bukas.”
Hindi na siya sumalungat dahil malinaw na pinagsamantalahan ni Art ang kalasingan
niya. Sa katunayan ay ito ang nagbigay ng alak sa kanya na mas matapang sa kaya
niyang inumin. At dahil ilang gabi na rin siyang puyat dahil sa pagmamadali na
matapos ang manuscript niya kaya madali siyang nalasing kagabi.

“Bakit nga pala dito mo ’ko dinala? Kanino mo iniwan ang anak natin?”

“He’s having a vacation with his Uncle Raji in Batangas.”

“Batangas?!”

“Sa private resort na iniwan ni Papa sa ’yo. Bakit hindi kayo doon lumipat nung
umalis kayo sa Quezon?”

Isang kibit-balikat ang isinagot niya bago nagsalita.

“Sa Batangas naman talaga kami nakatira nung una. Hindi ko alam kung bakit kami
lumipat sa Quezon noong bata pa ’ko, pero nung namatay si Uncle, hiniling ni Mama
na bumalik kami sa Batangas dahil naroon ang mga kamag-anak namin. Pero malayo ang
resort sa kabihasnan, mahihirapan si Nanay pumunta sa bayan dahil mag-isa lang
siyang namumuhay doon.”

“But you still own that private resort Papa gave you. Sa nakalipas na mga taon ay
madalas na dinadalaw ni Raji ang property. Mahigpit daw na ipinagbilin ni Papa na
kung hindi mo ’yun tirhan, kailangang mapanatiling pag-aari ng pamilya mo ang
resort na ’yun. Alam kong doon kayo namalagi ni Papa sa mga huling araw niya sa
mundo. But I was intrigued, what’s the importance of that place to your family and
Papa?”

Napangiti siya habang inalala ang nakaraan. Walang alam si Samir sa mga
pangyayaring iyon sa buhay nila ng Nanay niya.

“I was so young when my real father bought a resort for me and my mother. We were a
happy family. I don’t remember my parents argued about anything. The seemed a
perfect couple. But one day, my father left and never returned.”

“Hindi na kayo na-contact ng Papa mo? Not even once?”

“No,” mabilis siyang umiling. “My mother was working in a club when she met my
father. So, when my father left, my mother had to work in a club again to provide
for us. Kilala mo naman ni Uncle, wala pang isang buwan nakasanla na ang resort
pero wala kaming natanggap ni isang kusing.”

“Ano ang kinalaman ng resort kay Papa?”

“Ilang buwan matapos na hindi na magpakita ng tatay ko, dumating ang isang lalaking
halos kaedad din ng tatay ko. I was eight or nine years old at that time. Ang alam
ko’y naging customer siya ni Nanay sa club, pero naging mabuti silang magkaibigan.
And then one day that man brought my mother and I to that resort that was used to
be ours. Binili niya iyon sa napagsanlaan ni Uncle. Pero tumanggi si Nanay na
tanggapin ang property hanggang isang araw lumipat na kami sa Quezon.”

“So, hindi iyon tinanggap ng Nanay mo noon at hindi mo rin tinanggap ngayon. Si
Papa ba ang lalaking tinutukoy mo?”

“Yes. At kailan lang ay naintindihan ko na kung bakit ’yun ginawa ng Papa mo.”

“What do you mean?”

“Sinubukan ng Papa mo na tapalan ang kasalanan ng Mama mo sa amin ng Nanay ko. Bago
mamatay ang Papa mo ay hinahanap ko na ang tatay ko sa Amerika. Ang plano ko ay
pipisan muna kaming mag-ina sa kanya habang wala pa akong mahanap na trabaho. Pero
nang ipakilala niya ang babaeng kasama niya roon ay nagulat ako. You mother didn’t
change her name because she was still married to your father. Naalala ko na
palaging inihihingi ng Papa mo ng tawad ang pamilya niyo sa pagkasira ng pamilya
namin. At first I thought he was referring to you. Pero nang inamin ng tatay ko na
kaya siya biglang nawala ay para sumama sa babaeng kinakasama niya ngayon, na-
realize ko na alam ng Papa mo ang lahat ng nangyari. Na kaya siya balik nang balik
sa amin sa Batangas dati ay para bigyan kami ng suportang pinansiyal. At nung
nagkita kaming muli sa opisina ng BLFC, alam niyang anak ako ng lalaking kasama
ngayon ng Mama mo…”

“He treated you like his daughter, ’yun ang sinabi niya sa akin sa sulat.”

“Yes. And I treated him like my second father. Kung sakaling hindi kami umalis sa
Batangas ay malamang na matagal na tayong magkakilala dahil pilit niyang inilalapit
ang sarili niya sa amin ni Nanay. Na para bang responsibilidad niya kami.”

“Dahil si Mama ang dahilan kung bakit naghirap kayo. Na dapat ay maganda ang buhay
niyo kung hindi lang inagaw ni Mama ang tatay mo,” dagdag ni Samir. “Bakit hindi
kayo natuloy sa Amerika?”

“Bukod sa maraming papeles na kailangang ayusin, hindi ko na rin hinangad pa na

makasama ang tatay ko matapos kong malaman ang panloloko niya kay Nanay sa matagal
na panahon. Masaya naman kami ng anak ko dito sa Pilipinas.”

“Ang alam ni Papa ay hindi mo alam ang katotohanan. Nakilala mo ba agad ang Papa
nang makita mo s’ya sa opisina?”

“Yes. I clearly remembered his face, his smiles… Kaya tumanggi ako nang gusto mo
akong patigilin na magtrabaho sa kanya dahil ang naaalala ko ay ang kabaitan niya
noong maliit pa ’ko.”

“Pero bakit hindi mo binanggit sa akin? Para hindi ko na sana pinagdudahan ang
pagiging close niyong dalawa…”

“Natakot din ako na malaman mong nagkaroon ng relasyon ang Papa ko at Mama mo kahit
sa sandaling panahon lang. Hindi ko alam kung ano ang iisipin mo sa akin o sa
pamilya ko dahil galit ka sa lahat ng babaeng pumatol sa Papa mo…”

“Wala kang kasalanan sa mga desisyon ng mga magulang natin. But you’re right… dati
ay hindi pa ako marunong tumanggap ng tamang katwiran dahil sa galit at pride na
wala namang naidulot na maganda sa buhay ko.”

“Nakakatuwa pa rin kung paano tayo pinagtagpo ng kapalaran.”

“We’re meant for each other,” nakatawang wika ni Samir. “At lagi kong
ipinagpapasalamat na nagkaroon pa rin ako ng pagkakataon na itama ang pagkakamali
ko sa ’yo.”

“So, hanggang kailan tayo dito?”

“Oh, that…”

Umalis si Samir sa tabi niya saka may kinuhang libro sa cabinet. Iniabot nito ang
isa sa librong ginawa niya.
“Bumili ka rin pala niyan…”

“This story kept me going. Lagi nitong ipinaaalala sa akin na may misyon pa akong
dapat tapusin. Na may mga bagay pa akong dapat itama kaya ako nakaligtas sa
aksidente.”

“I wrote that when I was in the middle of holding on and letting go…” mahina niyang
wika. Kapag naalala niya ang mga panahon na wala si Samir sa buhay niya ay
nagdudulot pa rin ng sakit. Isang masuyong halik naman ang ibinigay ni Samir nang
makitang lumamlam ang mga mata niya.

“At dahil inaayos pa ang papeles mo para maging Mrs. Burman, ako pa rin ang may-ari
ng publishing house at writer pa rin kita.”

“That book sold thousands of copies. May problema ba sa pagkaka-edit?”

“Despite my arrogant and domineering attitude, I am a hopeless romantic kind of

guy. Sumasakit ang puso ko kapag binabasa ko ’yan. I want you to give this book a
second chance and put a happy ever after.”

“Hmmm… Do you think Rain and Sunshine deserve a reconciliation?” tudyo niya na ang
binanggit ay ang pangalan ng ginamit niyang bida sa nobelang ’Stranded with Mr.
Billionaire’.

“Reconciliation, second chance o kung ano ang gusto mong ilagay d’yan basta’t
masaya sila.” utos nito na ikinasingkit ng mata niya sa tuwa.

“May mga tao naman na masaya pa rin kahit hindi nagkatuluyan ah,” ayaw paawat
niyang wika. Ang hindi alam ni Samir ay patapos na ang printing ng sample ng Book 2
ng ’Stranded with Mr. Billionaire’.

“Rain definitely won’t be happy without his Sunshine. C’mon, I’m a sucker for happy
endings. How about they got a second baby this time?”

“A second baby… are you sure about that?” tudyo niya sa asawa. Ipinalibot ni Samir
ang braso nito sa katawan niya at idiniin ang katawaan.

“Thrust me, babe…” sagot nito gamit ang sinabi niya kanina. “Kaya kumain ka nang
marami dahil tatapusin natin ang nobelang ’yan.”

“Natin?! Kailan ka pa naging writer?” malagkit ang tingin na ipinukol niya sa

asawa.

“I will make that ’second baby’ do come true…” sagot nito nang buong kumpyansa saka
dumapa sa harap niya. Yumuko siya para bigyan ito ng mapusok na halik at buong
pusong tinanggap ang pagmamahal nito.

Chapter 42

Sunshine POV:

“I look at the window of my cabin and saw my dream just came true. If I had not
followed my heart… If I had not given love a second chance… I wouldn’t know that
love is lovelier the second time around.
I wouldn’t know that love comes with its imperfections and flaws… That there were
some rough days, but they also will be over. There were times that trials will come
our way but only to strengthen us and make us realize that it is still worth it.

I chose love. And I chose to give it a chance over and over. “

“Hindi ka na nagsawang basahin yan,” nakangiti niyang wika kay Samir habang hawak
pa rin nito ang Book 2 ng ’Stranded with Mr. Billionaire.’

Nasa bookstore na ang ilang libong kopya at nasa third batch na sila ng printing.
Maraming readers ang natuwa dahil nagkaroon ng katuparan ang pag-iibigan ni Rain at
Sunshine. Lahat ay nagre-request sa kanya ng authograph pero hindi pa rin niya
pinauunlakan.

“Katulad nang hindi ako magsasawang mahalin ka.” Yumakap si Samir sa kanya at
nagtanim ng halik sa noo niya.

“Paalis ka na ba?” tanong niya dahil dumaan lang ito para sa monthly meeting ng
publishing house. Mas ginugugol nito ang oras sa BLFC na unti-unti na ring
nakabangon.

“No. I want to stay here with you.”

“Marami akong gagawin, Samir. Hindi ako makakapagsulat kapag nandito ka’t
nagbabantay sa ’kin,” pagdadahilan niya. Ang totoo’y may lakad siya sa OB-Gyne niya
ngayon dahil nakakaramdamn siya ng pagkahilo nitong mga nakaraang araw.

“Dalawang linggo ka nang nagpupuyat sa sinusulat mo. Take a break. Apat na buwan na
mula nang maglayag tayo sa dagat. How about tonight?”

Alam niyang may sorpresa na naman ang asawa sa kanya dahil seventh year anniversary
nila bukas. At siya man ay gustong sorpresahin si Samir.

“I would love to. But I can’t. May meeting ako bukas ng maaga sa NB Bookstore para
sa ’Meet and Greet’ ng mga authors at readers by next month.”

“Mas nagiging workaholic ka na kaysa sa akin.”

“Nakakalimutan ko na ba ang duties ko sa ’yo?” tudyo niya kay Samir.

“Hindi naman ’yun ang pinupunto ko. Kaya ako naghihinay sa trabaho dahil gusto kong
namnamin ang oras sa inyo ni Jaime. After Papa had passed away, I realized that
family is more important than anything else. Hindi ang kumpanya, hindi ang pera sa
banko, hindi ang bahay sa Tagaytay…”

“Okay, I get it. Sige, maglalayag tayo within this week but not tonight. Baka ma-
late ako ng uwi kapag natagalan ako sa meeting with Mr. Albano mamaya.”

Napakunot ang noo ni Samir nang mabanggit niya kung sino ang ka-meeting. Albano
men, besides being rich, are good-looking creatures. Nakadaupang palad na nito ang
ilan at hindi kaila na maraming kababaihan ang nahuhumaling sa mga ito.

“Sino sa mga Albano ang ka-meeting mo?”

“Danzel Albano. He is also a writer and a businessman. Maraming pagkakataon na

kaming nagkausap iba pa ang may-ari ng publishing house.”

“And you are calling each other by first name?” hindi maikakaila ang pagseselos
nito na lalo niyang ikinatutuwa. Samir was a jealous guy, though he was trying to
hide it most of the times.

“Danzel was one of the writers of this publishing house before he concentrates in
handling their business. Magkakaibigan naman kami dito.”

“Sasama ako sa meeting. I am a shareholder of this publishing as well as your

husband.”

Gusto niyang bumulanghit sa tawa sa nakikitang selos sa asawa. Hindi naman talaga
maikakaila ang gandang lalaki ng mga Albano. Pero ang totoong sadya niya kay Danzel
ay ang bilhin ang bahay sa Tagaytay na nabili nito noong panahong naghihikahos ang
BLFC. Pamana ni Benjamin kay Samir ang bahay na iyon na naibenta nila Raji noong
naaksidente ang asawa.

At hindi rin naman si Danzel ang ka-meeting niya kung hindi ang abogado nito.

“Hintayin mo na lang ako sa bahay,” pilit niya kay Samir.

“No. I will go with you or you will not go at all.”

“Ano bang ikinakatakot mo? Kasal na tayo, hindi nga ako naagaw ng iba sa anim na
taon na magkahiwalay tayo, ngayon ka pa ba gaganyan?”

“What if…”

“There’s no what ifs. Okay, sige. Sunduin mo na lang ako sa Albano Hotel mamaya.”

Matagal pang tumitig si Samir sa kanya bago ito napapayag na huwag nang sumama sa
kanya sa meeting.

Isang oras makalipas na makaalis si Samir sa publishing house ay umalis din siya sa
opisina para pumunta sa OB-Gyne. Hindi niya pinatuloy si Samir sa urologist nito
dahil hindi niya gustong magkaroon ito ng insekyuridad oras na sabihin ng doktor na
hindi ito magkakaanak pa. Ang sabi niya’y sapat naman na si Jaime kahit gusto sana
niya na magkaroon ito ng kapatid.

For many months, Samir avoided the topic of her getting pregnant again. Kung tama
ang hinala niyang buntis siya ngayon, magandang regalo niya iyon para sa wedding
anniversary nila bukas.

“Congratulations! You are eight weeks pregnant. Maayos naman ang kapit ng baby
kaya’t huwag kang mag-alala,” masayang wika ng doktor. Gusto niyang maluha sa saya.
Actually, gustong-gusto niyang tawagan ang asawa at ibalita ang pagbubuntis niya.

But she can wait until tonight.

—----—

“Sir, wala daw po si Ma’am Gia sa opisina kanina pa,” sagot ng sekretarya nang
ipatawag niya ang opisina ni Gia dahil hindi ito sumasagot sa telepono. Agad niyang
niligpit ang gamit saka bumaba sa parking lot. Nasa Paranaque ang Albano Hotel na
pinuntahan nito para makipagkita kay Danzel Albano. Sinipat niya ang orasan. Kung
traffic sa EDSA ay alas otso na siya dadating doon.

Pagdating sa Hotel ay wala pa ring sagot si Gia sa mga tawag niya. Ipinagtanong
niya sa receptionist kung saan nag-meeting ang asawa niya at si Danzel Albano.

“Sa Presidential Suite sa fortieth floor, sir,” sagot ng receptionist.

“Presidential Suite?!”

Gusto niyang takbuhin ang elevator o lumipad papuntang fortieth floor. Alas singko
ang meeting ng asawa kay Danzel Albano pero naka-check in pa ito hanggang ngayon.

Isang malakas na katok ang ginawa niya pagpatapat sa pinto ng Presidential Suite.
Pagbukas ni Gia sa pinto ay siya ring paglabas ng isang may katandaan ng lalaki.
Napakunot ang noo niya.

“Hello, my husband. Did you miss me?” Ikinawit ni Gia ang mga braso sa leeg niya
habang papasok sila sa suite ng hotel. Isinara niya ang pinto saka iginala ang mata
sa magarang silid.

“Nasaan ang ka-meeting mo?” walang ngiti sa labi niyang tanong. “I’ve been calling
you for hours!”

“I got busy the whole day -—”

“Busy?! Saan? Wala ka sa opisina mo kanina pa, Gia. At bakit kailangang nandito ka
pa sa Presidential Suite makikipag-meeting sa Albano na ’yun?”

Nakita niya ang pagngiti nito saka nagtungo sa pandalawang mesa sa sulok ng silid.
May pagkaing nakatakip pa at alak sa gitna ng mesa katabi ng bulaklak na
dekorasyon.

“Relax… Abogado niya ang kausap ko.”

“Ano ang kailangan mo sa abogado niya? Are you hiding something from me?”

“Ibenenta ko ang private resort sa Batangas.”

“What?!”

Kinuha niya ang bote ng alak at nagsalin sa dalawang baso pero orange juice ang
dinampot ng asawa.

“Hindi mo ikinukonsulta sa akin ang mga bagay na ’yan? Papa treasured that
property.”

“Dahil akala niya ay mahalaga ’yun sa akin. Nagpapaalala lang ’yun sa pag-iwan ng
tatay ko sa ’min. Hindi naman napupuntahan ni Nanay dahil malayo sa kabihasnan. I’d
rather have that house in Tagaytay.

“Ang sabi ng abogado ay ayaw nang ipagbili ng may-ari ang bahay na ’yun dahil tanaw
mismo ang Taal Lake mula sa balkonahe niyon.”

“But I did buy it.”

“You did?!”

Tumawa ito saka lumakad sa may tokador at kinuha ang folder na naglalaman ng
dokumento ng property.

“It is ours. Happy anniversary, my love…”

Hindi siya ngumiti sa asawa dahil marami pa siyang gustong itanong.

“Si Danzel Albano ba ang nakabili niyan dati?” pagkumpirma niya.

“Yes. He was interested in a private resort so I made a counter offer.”

“Interesado sa private resort o sa ’yo?” Nakakunot ang noo pa rin niyang wika.
Hindi naman mahalaga sa kanya ang mga property na ’yun. Ang mahalaga sa kanya ay
ang mapanatili ang maayos na pagsasama nilang mag-asawa.

Isang maharot na halakhak ang pinawalan ni Gia na natatawa lang sa mga pagseselos
niya.

“Pinagseselosan mo ang lalaking ’yun? He may be God’s gift to women, but I was only
interested in his property. At abogado niya ang ka-meeting ko hindi naman siya.”

“Bakit pinaniwala mo akong si Danzel mismo ang ka-meeting mo?”

“I love it when you’re jealous,” nakatawa nitong wika. “Which I don’t understand.
Nasaan ang kumpyansa mo na mahal na mahal kita?”

“Sinasamba ng mga babae ang sinumang Albano na dumadaan sa harap nila. I am not as
rich and as powerful as they are,” wika niyang may insekyuridad.

“You don’t have to be powerful or rich, Samir. Your love is enough.”

Isang mapusok na halik ang ibinigay niya sa asawa para mapawi lahat ng insekyuridad
niya.

“I have a surprise for you…” paanas niyang wika habang hinahalikan ang asawa.

“Hmmm… what is it?”

“Nakipagkita na ako sa urologist ko. Kaya ko pa daw gumawa kahit sampung anak,” may
pilyo niyang ngiti. Ibinaba niya ang kamay sa tiyan ni Gia saka ipinailalim sa
blouse nito.

“I know…”

“Know what?”

“That you can.”

“Mabuti na ang may suporta ng mga doktor, my wife. Hindi ako matahimik.”

“Nawala na naman ang kompyansa sa sarili mo. Mabuti na lang malakas ang tiwala ko
sa kakayahan mo.”

“What do you mean?” Huminto siya sa paghalik sa leeg nito at tinitigan ang asawa.

“Galing ako sa OB-Gyne kanina. I am eight weeks pregnant…”

Napaayos siya ng tayo habang nakatitig pa rin sa asawa. Shock was all over his
face. Did he hear his wife right?

“A-are you sure?”

“Hindi ka ba natutuwa?” nag-aalalang tanong ni Gia. Mabilis naman niyang niyakap

nang mahigpit ang asawa.

“Oh, God… You’re pregnant…”

Inihiwalay ni Gia ang katawan saka tumitig sa kanya.

“Are you crying?”

“Masaya lang ako na nagkakaanak na tayo ulit. This time I will be able to share
your pregnancy. Wala ako noong nagbuntis ka kay Jaime hanggang sa ipanganak mo
s’ya. Wala ako sa mga paghihirap mo sa paglilihi, sa panganganak…”

“Pinakaba mo naman ako, Samir Busman. Akala ko’y hindi mo gustong magkaanak ulit,”
nakatawang wika nito.

“At pinakaba mo ’ko sa pag-aakalang may iba kang kasama sa suite na ’to dahil akala
mo’y hindi na kita mabigyan ng anak. You always say you want a big family.”

“Binhi mo lang ang gugustuhin kong itanim sa sinapupunan ko, Samir.”

“Then let me plant some more…”

“Nagugutom na si baby. Kumain muna tayo.”

“My child can wait. Padadapain ko muna ang nanay niya dahil pinag-alaala niya ako
ng labis kanina. Halos liparin ko mula Makati hanggang Paranaque, alam mo ba?”

“Remind me to surprise you more next time…” nakatawa pa ring wika ni Gia. Mabilis
niya itong binuhat at inihiga sa kama.

“You will pay for making me crazy…”

“W-what punishment do I d-deserve?” putol-putol na tanong ni Gia nang maglandas ang

halik niya sa dibdib nito at ang kamay sa pagkababae nito.

“An earth-shattering climax…” bulong niya sa tainga nito saka iniharap ang mukha
para sa mapusok na halik. Mabilis niyang nahubad ang saplot nila sa katawan at
kaagad umibabaw sa asawa.

Hindi siya magsasawang mahalin ang asawa hangga’t siya’y nabubuhay.

Rain POV:

My wife is pregnant again for our second child. This time I have watched her belly
expanding and she has gained weight. I have witnessed her morning sickness, her
cravings with not so ordinary food. I can see how she still tried to be a mother to
our six years old, and a wife to an ill-tempered man. She wasn’t perfect. But we
are perfect for each other.

We were meant to be.

She was the love that kept me going through our bad days… my sunshine during the
storm… and my strength when I feel down…

She is my life.

And I will be forever grateful for the love that I have found. The love that God
has given me.

Once again, my wife is in my arms. I would never let go…

—--— THE END --—