(Another cliche arranged marriage story)

Ano naman ngayon kung nakabalik na siya? Pakialam ko ba? Mabubusog ba ako kung
kakamustahin ko siya? -Thea

Mapapasakin ka rin Thea. I left you once. I'm not leaving you again. -Tristan

Thea's POV

I saw him again. I saw the guy who made me into the cynical bitch I
am now.

Ano bang ginagawa niya dito? Akala ko ba sa America ka siya magtatapos ng pag-
aaral? He was sent to the States because of his uncontrollable behavior, but I
don't know how he ended up being in a school for smart kids. From what I remember,
inilipat siya sa States ng mga magulang niya dahil araw araw na lang siya may
nakaka-away at nabubugbog. Kaya nga bad boy diba?

I know he's smart, some even considered him a genius, but don't tell me he's still
in that category even in American standards. Ganun ba siya katalino? If that's the
case, the rumors are true that he graduated ahead of his batch because he was put
in a special program for other smart guys like him.

Kahit matalin siya, di pa rin nawawala ang bad boy aura niya. He
still has his diamond stud earring in his left ear. He still has that smirk that
has his enemies running and the girls swooning. Nasabi ko bang black belter din
siya sa taekwondo at konti may konting alam sin siya sa jiu jitsu kaya kayang-kaya
niya lang patumbahin ang mga kumakalaban sa kanya? In fact, silang apat
magkakaibigan ang magaling sa martial arts.
 Ba't kailangan niyang bumalik ngayon? Kung kailan akala okay na
ako, susulpot siya para ipakita sa akin na hindi pa pala.
Thea's POV

"Dad, just this once, pwede bang di ako ang isama mo sa party na
yan?" inis kong tanong kay Dad. Kaya pala ako pinapauwi ng bahay. Ako na naman pala
ang gustong isama sa mga company parties na naimbitahan siya. Kainis.

Dad just glared at me. "Come on hija, the Legazpis are family
friends. At saka, Tita ng kaibigan mong si Ria ang isa sa may-ari," sabi na Dad.
How could I forget? Ano bang pakialam ko if Tita ni Ria ang may-ari? It's not as
if she'll be there. Besides, it's not as if may makakausap ako dun. The people who
are my age that are present in that party can only be counted by one hand. And
since talking business only bores me to death, ayokong sumama. "I'm warning you
Althea, magbibihis ka diyan at sasama ka sa party or else," pagbabanta niya.

"Or else what? You'll cut off my allowance?" sagot ko. Di naman ako
maghihirap kung hindi niya ako bibigyan ng allowance. Makakakain pa naman ako. "And
how many times do I have to tell you not to call me Althea?"

Dad just sighed. He was clearly tired. Ano naman kaya ang
pinoproblema nito? "Please Thea, kahit ngayon lang, sundin mo na lang ako." The
word "please" did it for him. Minsan lang makiusap ang tatay ko.

"Fine," I said grudgingly. "Formal ba yan or casual?"

Binigyan lang ako ni Dad ng tipid na ngiti. "Semi formal. Any of

your cocktail dresses will do."
 I was right. Wala akong matinong makakausap dito. I can talk
business with any of them, may it be CEOs or company Presidents, too bad I don't
want to. Ang ikinagugulat ko lang, ba't ang raming kaedad ko dito? Karamihan rin ay
babae. They were all murmuring excitedly. It's as if may hinihintay silang
dumating.

Inilibot ko ang tingin ko sa reception hall ng hotel. It was

decorated conservatively. As if the organizers didn't want to put attention to the
design and didn't want to take away the attention of the event. I laid my eyes on
something, or more particularly, someone familiar. Those eyes, it's almost the same
as someone I know. Nasa may terrace siya ng hall, madilim kaya di ko siya masyadong
makita. Anyways, the person I know who has those eyes is abroad. Malabo naman
nandito siya.

Biglang umakyat sa stage si Tita Claire at inabot ang mic. Tita rin
tawag ko sa kanya. Minsan na kasing siyang ipinakilala sa akin ng anak niya. Ang
anak niyang kinamumuhian ko. "I just want to thank everyone for being here. It
means a lot to me and my husband, especially to the company. Also, I just want to
welcome back my son, who just finished his graduate studies abroad," masigla niyang
sabi sa mga bisita. WTF?! His son? Last I heard, isa lang ang anak niya. Isa lang
ang anak niyang nag-aaral abroad. So this means, nakabalik na siya. Fvck?! So siya
talaga nakita ko kanina?

Agad umakyat sa stage si Tristan Legazpi. He was wearing a suit but

no tie while holding a drink. He looked better than before he left the country.
Life in USA must be good to him. The muscles were obvious and so was the tan. He
grabbed the mic while his mother stepped aside. "Sorry to disappoint some of you
guys but what Mom said isn't exactly true. I'm not back for good coz I'm still not
finished with my studies," sabi niya ng nakangiti. Halos maglupasay naman sa kilig
tong mga babae dito. For goodness sake! Ngayon lang ba sila nakakita ng gwapo? "I'm
just back here for a short break and for my cousin Ria Villafuerte and my friend
Chris Lee's wedding who is unfortunately, not able to attend tonight because of
some last minute preparations for their wedding," paliwanag niya sabay lingon sa
Daddy ni Ria at parents ni Chris.

Well that explains the many debutantes here. And that also explains
the disappointed looks on their faces. Kahit na bad boy ang reputasyon na iniwan ng
gagong to dito, di pa rin maikakaila na gwapo at matalino siya. Kaya nga hindi ako
sigurado kung bakit siya pinadala sa States. Dahil ba talino niya o dahil sa ugali
niya. A week didn't go by that he wasn't sent to the principal's office because of
beating someone up. At kahit nakaugalian niyang magcutting class, he still gets
almost perfect grades. Walang magulang na aayaw sa kanya bilag son-in-law. He's
smart, handsome, and rich.

Ibinalik niya ang mic sa Mommmy niya pero di pa siya bumaba ng

stage. "Well, I'm sorry if I got my info wrong. Anyways, my son forgot to mention
his upcoming engagement to a certain young lady here," I gasped along with the
other people around here. He's engaged? And who's the unlucky bitch? I saw him look
for someone in the crowd. His fiancé probably. Unfortunately for him, ako ang
nakita niya. nakipagtitigan ako sa kanya pero blanko pa rin ang mukha ko habang
siya naman ay nakangisi."But since it's early days yet, di ko muna sasabihin kung
sino yun."

Sabay silang mag-ina bumaba ng stage. Inalalayan pa niya si Tita

Claire pababa. Agad kong binawi ang pagtitig ko sa kanyang likod. I grabbed a drink
from a passing waiter and went out to the terrace. Mabuti na lang at marami rami
nun dito sa hotel na to. Wala akong kasama dito.

"Hiding again?" sabi ng isang baritonong boses malapit sa tenga ko.

Shit! Paano ko di napansin na may tao nap ala sa likod ko.

"No. Just catching some air," I said quietly. Damn it. Ano bang
ginagawa ng lalaking to dito?! Hinarap ko siya habang iniikot ang laman ng baso ko.
"So, you're back for good?"

"Sorry but, as I said earlier, I'm only here for the wedding. Then
back to the States. Then back here for good," nakangisi pa rin niyang sabi. He's
playing with me again damn him. "Disappointed?" he asked.

Umiiling lang ako. "Why should I be disappointed? It's not as if

I'm seeing much of you even if you're here for good. Anyaway, who's the unlucky
girl?" I asked sarcastically. I hate myself for asking the question. I shouldn't
let him see that what he does matters to me. Kaya sana naman, isipin na lang niya
na curious lang ako.

"Malalaman mo rin sa tamang oras. And, sorry to tell you this, but
you'll see more than you think," he said vaguely. Ano naman kayang ibig sabihin
niya dun? Agad siyang tumalikod at pumasok ulit.

What the hell did he mean when he said I'll see him more than I
think? Na magkikita kami palagi? If he thinks that things are going back to the way
they were before, his wrong. Anong akala niya? Na all these years hinintay ko siya?
Na babalik kami sa dati? Matapos niya akong iwan ng walang pasabi, babalik lang
siya sa buhay ko na tila ba walang nangyari. Kunsabagay, wala naman akong
karapatang mag0inarte. Di naman naging kami. Ewan ko nga ano ba talaga kami dati.

Chapter 2

After more or less five months...

Thea's POV

Kainis naman tong si Dad eh. Alam na alam niyang wala akong
pakialam sa negosyo niya kahit yun pa ang nagpakainin at nagbibigay ng lahat ng
luho ko. Pero dinadamay niya naman ako ngayon. Pasamahin ba naman ako sa isang
business dinner kasama sa taong pagbebentahan niya ng kumpanya. Mabuti na lang at
natanggap niya na talaga na hanggang sa pagtatrabaho na lang sa kumpanya ang kaya
kong gawin at hindi ko talaga magagawang patakbuhin yun. Malas niya lang at
nilayasan kami ng nanay ko kaya din a siya nagka-anak ng lalaki na maaaring
pagmanhan niya. Si Dad kasi may-ari ng isang newspaper and magazine empire, ang DC
Media. Isang newspaper at tatlong magazine. I'm a journalist for one of his
magazines. Kaya ko nasabing magtatrabaho na lang ako para sa kumpanya niya.

Finally, nakarating na rin ako sa sinasabing restaurant ni Dad.

Ba't kasi di na lang ako nagtaxi? Nang makapasok ako ay dinala ako ng isang waiter
sa isang private room kung saan daw naghihintay ang Daddy ko. Upon entering the
room, I immediately saw my father with a wide grin on his face. Kaharap niya ang
isang lalaking medyo pamilyar at bata pa yata. Ito na ba ang bagong may-ari ng DC
Media o anak ng bagong may-ari?

"Thea, hija," nakangiting sambit ni Dad sa pangalan ko. Is he

really happy to see me or is this for show? Lumapit naman ako sa kanya at hinalikan
siya sa pisngi. Nang lingunin ko ang kasama ni Dad ay halos lumuwa ang mga mata ko.
Tumayo rin siya at nginisihan ako. "Thea, I know you probably know Tristan
Legazpi," sabi niya. Tumango ako at saka ngumiti, pero alam naming dalawa ni
Tristan na hindi ako masaya.

Nang makaupo na kami ay agad namang dumating ang isang waiter at

nilagay sa harap namin ang pagkain. Tahimik lang akong kumakain habang nag-uusap
silang dalawa tungkol sa negosyo. "By the way Thei," sabi sa akin ni Tristan sabay
baling sa akin ng tingin niya. "Did your Dad tell you the good news?" he said while
smiling innocently. Base sa mukha niya, mukhang di ko yata magugustohan ang susunod
niyang sabihin. Dahan dahan akong umiling at alam kong halata sa mukha ko ang
pagdadalawang isip. "We're getting married," masaya niyang sabi.

We're getting married...

We're getting married...

We're getting married...

Nabitawan ko ang hawak kong kutsara at naiubo ko ang pagkain ko.

Did I hear it right? We're getting married? I'm marrying Tristan? What the fuck is
going on? "What's the meaning of this Dad? Is this some kind of joke?" galit kong
tanong kay Daddy. Nanlilisik ang mata ko sa galit. At kahit hindi ko nakikita ay
alam kong nagpipigil ng tawa si Tristan.

Mukha namang nahiya si Dad sa inasal ko pero di niya ako mapigilan.

He looked apologetic as he looked me in the eyes. "I'm sorry for suddenly bringing
you into this Thei, pero wala na akong ibang makitang paraan para mapanatili sa
pamilya ang kumpanya. The company has been in the family for years and I don't want
to give it up to some stranger," nahihiya niyang paliwanag. "Besides, Tristan here
is the heir of a production company and the biggest TV network in the country.
Along with our company, he will surely dominate the multimedia world."

Si Tristan na naman ngayon ang tahimik na kumakain. "But Dad,

tinanong mo naman lang sana ako diba? I don't give a damn if his filthy rich
because of their TV network or whatever. I don't want to marry him," halos isigaw
ko. Wala akong pakialam kung marinig ako ng mga tao sa labas.

Narinig kong nahulog ang kutsara o tinidor ni Tristan sa plato

niya. Tiningnan ko siya at tila natigilan siya sa sinabi ko. His right hand was
still in mid air as if still holding his spoon. He smiled bitterly. "I'm sorry for
my daughter's behavior tonight Tristan. I'm sure she doesn't mean it the way it
sounded," paghingi ni Dad ng paumanhin.

"Don't worry about it Mr. del Castillo. I'm sure once Thea and I
get married, sooner or later, magkakasundo rin kami, nabibigla lang yan ngayon"
sabi niya. Nakita kong ubos na rin ang pagkain niya. Ganun ba kami katagal nag-usap
ni Dad. "If you'll excuse me," sabi niya sabay tayo, "kailangan ko na pong umalis.
I promised my Mom sa bahay ako uuwi ngayon. Excuse me." Yun lang sinabi niya at
tumalikod agad at lumabas.

The nerve. He actually though that I'll marry him. Tinapos muna
namin ni Dad ang pagkain namin bago pinagpatuloy ang pag-uusap. "You shouldn't have
said those things Thei. Mabuti na lang at di nagbago ang isip ni Tristan," sabi ni
Dad.

I just glared at him. "Paano naman naging mabuti yun? Kung

makapagsalita ka diyan Dad, para namang kailangang kailangan mo siya," inis kong
sabi.

"Dahil kailangan ko talaga siya," galit na sabi ni Dad. "If you

remember, napabayaan ko ang kumpanya ng iwan tayo ng Mommy mo, mabuti na lang at
naibangon ko ulit matapos ang ilang taon. Pero ang rami ko ng pinagkakautangan.
Nakalimutan ko na nga ang iba. Ngayon sinisingil na nila ako. When I looked for
someone to take over, si Tristan ang nagpresenta. He offered to pay for the
company's debts and still pay me a substantial amount. He was the only one who
realized the value of the company. Ayaw bilhin ng iba ang kumpanya dahil lubog daw
ito sa utang pero di nila nakita na ito pa rin ang nangungunang provider ng
newspaper at magazines," mahinahon ng paliwanag ni Dad. So that's it. Kaya pala
ibinibenta ni Dad ang kumpanya dahil libog ito sa utang. "But I can't just give it
up. That's why I suggested offhandedly he marry you. At least it will still stay in
the family. Don't get me wrong, I was also shocked nung pumayag siya. But I was too
happy to question his decision"

"That's it Dad? You're using me as collateral?" tanong ko.

"I'm sorry Thei," mahinang sambit ni Dad. "Don't worry, if it

really doesn't work out, you can always get an annulment."

I sighed. Sana lang ganun kadali yun. Kung sa ibang lalaki pa lang
ako ipapakasal ni Dad, di siguro ganito reaksyon ko. Pero wala eh, kay Tristan
talaga. Ano na lang kahahantungan ko nito.

Tristan's POV

I lied to Thea and her Dad. Di ako pinapauwi ni Mommy. Instead of

going home, pumunta ako sa isang bar. Just for tonight I want to forget. Ang sakit
lang eh. "I don't want to marry him." Hearing those words from Thea just hurts too
much. Alam kong ang laki ng kasalanan ko sa kanya pero ganun na pa siya kagalit sa
akin na halos sabihin ng harap harapan na ayaw niyang makasal sa akin?

Pinagmasdan ko ang mga tao sa dance floor. It's a Friday night and
the bar is crowded. Marami rami na ring babae ang lumapit sa akin pero bago pa sila
makapagsalita, sinamaan ko na ng tingin. I don't want anyone tonight. If I were to
be honest with myself, I'd admit that I never wanted any other woman the moment I
laid eyes on Thea.
 Ang laking gago ko lang at umalis ako ng hindi nagpapaalam sa
kanya. I left her without saying a word. Maybe that's why she hates me so much. Ang
nangyari kasi, parang pinaasa ko lang siya. My parents didn't know about her. Kung
alam lang nila, baka di nila ako pinadala sa America. They would've liked Thea for
me.

Pero sige lang. Kahit anong mangyari, ikakasal si Thea sa akin. Sa

akin pa rin ang punta niya.

Thea's POV

Tonight is our engagement party. Shit lang. Di ko talaga sila

napigilan. That's right. I'm really getting married. To none other than Tristan
Legazpi. I just can't say no to my Dad right now. Nag-aalala talaga siya sa
kahahantungan ng kumpanya. He doesn't want it to leave the family. So here I am,
sacrificing my future for my father's peace of mind. People never thought of me as
a good daughter, may be now they'll change their minds. Not that I care.

"Congratulations on your upcoming wedding hija," sabi ng isang

ninang ni Tristan na isang matandang ginang. She's some titled lady or something.
Doña Juliana yata pangalan niya. "It's three months from now right?" excited niyang
tanong.
 Tumango naman ako saka ngumiti. It wouldn't do well for me or even
Tristan if people don't like me. Ayaw ko namang sabihin nila na ang malas ni
Tristan dahil ako mapapangasawa niya. Speaking of the devil, bigla na lang siyang
dumating at hinalikan ako sa pisngi. Agad ko naman siyang binigyan ng pekeng ngiti
at humawak sandali sa dibdib niya.

"Oh hijo, nandito ko na pala. Ikaw ha, wag na wag mo ng pakawalan

to si Thea, minsan ka lang makahanap ng tulad niya," sabi ng matanda. Gustong gusto
ko ng sumagot na sana wag matuloy ang sinabi ng matanda. Na sana pakawalan na ako
ni Tristan.

Ngumiti naman ng nakakaloko si Tristan. "Of course ninang. Ako pa.

Of course I won't ever let her go," sabi pa niya. Masaya naman ang matanda sa
narinig kaya tinanguan na lang niya kami at umalis na. Sa wakas. I couldn't stand
gushing about Tristan and the wedding any longer. Nakakasura rin ang ngiti ng ngiti
na para bang masaya akong ikasal sa gagong to.

Nakahawak pa rin sa baywang ko ang isang braso ni Tristan. Naglakad

kami papunta sa balkonahe nila. Sa bahay kasi nila idinaraos ang party. "Pwede ba
Tris, pakitanggal na niyang braso mo," I said under my breath. But instead of doing
as I said, he tightened his hold on my waist. "Pupunta akong CR, pati ba dun
bubuntot ka?" pilosopo kong tanong.

"Gusto mo?" nakangisi niya tanong. Inirapan ko lang siya at ako na

mismo nagtanggal ng kamay niya mula sa pagkakahawa sa akin. Agad ko siyang
tinalikuran at nagpunta sa CR nila.

Pagkalabas ko ng CR ay agad tumambad sa akin ang pagmumukha nina

Ria at Elaiza. Agad akong hinila ni Ria palabas at dinala sa garden habang
nakasunod naman sa amin si Elaiza. How could a pregnant woman be so strong?
Tumalikod ako sandali at nakita kong kinausap ni Jenny si Tristan at para bang
hinaharang ni Jenny si Tristan mula sa pagsunod sa akin. She must be the diversion
or something.

Nang makarating kami sa garden ay agad akong tinulak paupo ni Ria

sa gilid ng fountain. Lumingon lingon siya sa paligid at nang makita niyang walang
ibang tao sa paligid ay hinarap na niya ako. "Thei, wag mo sanang mamasamain ha,
pero," huminga muna siya ng malalim bago nagpatuloy. "Are you out of your freaking
mind?!" sigaw niya sa akin.
 "Hey Ri, calm down, pag may masamang mangyari sa yo, patay kami ni
Thea kay Chris," awat ni Elaiza. Mukhang nandito lang yata si ELaiza para bantayan
kami. "Tsaka ano ba. Ano bang malay natin kung parehas din ang love story ni Thea
at Tristan sa love story niyo ni Chris. Malay natin, baka gusto niya talagang
makasal kay Tristan."

Napangiti naman ako sa inaasta ni Ria at sa sinabi ni Elaiza.

Parang déjà vu. Kaso lang, ako na naman ngayon ang ikakasal at siya ang parang ayaw
maniwala sa kung kanino ako ikakasal. It seems we've had this conversation before.
Tinaasan ko siya ng kilay bago sinagot. "Seriously Ri? You dragged me out of my own
engagement party just to ask me if I lost my mind?"

"Yes, considering the fact that you just announced your engagement
to my cousin, Tristan Legazpi, who, if memory serves me right, you hate so much,"
kalmado na niyang sabi habang hinihimas ang medyo malaki ng tiyan.

Napatawa naman ako. I really can't find any fault with Ria's
memory. Naaalala talaga niyang galit ako sa pinsan niya. Siya naman ang nagtaas ng
kilay sa akin. "Credit me with having at least half a brain Ri. Di porke't
papakasal ako sa gagong mong pinsan, nasisiraan na ako ng bait. Do you honestly
believe I'd marry that guy without seriously considering it?"
 Napaisip naman siya sa sinabi ko at umupo siya sa tabi ko. "Well,
you decided to marry him anyway, so naisip ko talagang nasisiraan ka na. Tell me
Thei, why did you agree to marry him. Alam kong hindi dahil mahal o gusto mo siya,"
tanong niya.

Napabuntong hininga naman ako. As much as I want to lie to them, di

ko kaya. "Pinakiusapan ako ni Dad. Ayaw niyang mapunta sa iba ang kumpanya namin.
So he decided to sell, and offhandedly suggested to Tristan that I marry him. Ang
gago naman, sineryoso, kaya eto kami ngayon," paliwanag ko. "Besides, sabi ni Dad,
kung di ko talaga kaya, pwede ko naman siyang hiwalayan,"dagdag ko.

Si Elaiza na naman ang nabigla ngayon. "Hiwalay agad? Di pa nga

kayo ikinakasal, napag-usapan na ang paghihiwalay," komento niya. Umupo naman siya
sa kabilang tabi ko. "But honestly Thei, can you really marry him and forget about
all that happened in the past?"

I smiled bitterly thinking about Lai's question. "I really don't

know Lai. I'll just burn that bridge when I get there. The wedding's still three
months away anyway. Besides, it's not as if Tristan and I really have a past I
should forget. Di naging kami kaya wala akong dapat problemahin," paliwanag ko.

Hinarap ako ni Elaiza. "Di nga naging kayo, pero di mo rin

maitatanggi na halos may namagitan sa inyo dati. Kung tutuusin, mas mukha pa nga
kayong may relasyon kumpara kina Chris at Ria sa kasweetan niyo. Hatid sundo ka
niya kung wala siyang binubugbog at ikaw pa mismo ang gumagamot sa kanya kung may
nakaka-away siya."

Thinking about what she said, I can't help but feel a little regret
about how things went between me and Tristan. Totoo naman kasi eh. Sobrang close
namin dati, at kahit di ko inamin kay Elaiza at Ria, muntik maging kami. Yun nga
lang, kung kelan sasagutin ko na siya, bigla siyang pumunta ng America ng walang
pasabi.

"Don't worry about me guys. Kaya ko to. We're not going to live as
husband and wife in the true sense of the word anyway," sabi ko sabay ngiti. Tumayo
ako at hinarap sila. "Let's go, hinahanap na siguro nila tayo."
Author's note:

Next two chapters is probably a flashback of Thea and Tristan's

past, more specifically, their high school days.

Tristan's POV

(Play the music on the side)

Thea was slowly walking towards me in her off shoulder wedding

gown. I still can't believe this is happening. She is really walking towards me in
a wedding gown holding a small bouquet of flowers. We didn't use the traditional
wedding march for her entrance. Di tulad nung sa kasal ng pinsan at kaibigan ko,
ang ginamit namin ay sa isang kantang di gaano kilala, pero pamilyar sa aming
dalawa.

When a day is said and done,

In the middle of the night and you're fast asleep, my love.
Stay awake looking at your beauty,
Telling myself I'm the luckiest man alive.
Cause so many times I was certain you was gonna walk out of my life (life).
Why you take such a hold of me girl,
When I'm still trying to get my act right.
 Naaalala ko pa nung simula ko siyang makilala ng lubusan. We've
known each other all our lives pero nung third year high school lang kami
nagsimulang mag-usap at nung fourth year ko siya niligawan. Walang nakakaalam nun
na nililigawan ko talaga siya. Sa dalas ba naman naming mag-away, walang mag-aakala
na higit pala run ang namamagitan sa amin. Di ko talaga alam ba't di niya ako
binitawan o tinaboy nun. Sa lahat ba naman kagaguhang ginawa ko, di niya ako
pinakawalan. Walang matinong babaeng lumapit sa akin nun kundi siya. Siya pa nga
gumagamot sa mga sugat ko dati kung napapa-away ako.

What is the reason, when you really could have any man you want,
I don't see, what I have to offer.
I should've been a [season], guess you could see I had potential.
Do you know you're my Miracle?

Ilang beses kong inakala na aayawan niya ako. Sa rami ba namang

nagkagusto at nanligaw talaga sa kanya dati. I never expect she'd hold on to me. I
guess she was the only person who saw the person behind the behavioral problems.

I'm like a statue, stuck staring right at you,

Got me frozen in my tracks.
So amazed how you take me back,
Each and everytime our love collapsed.
Statue, stuck staring right at you,
So when I'm lost for words,
 Everytime I disappoint you,
It's just cause I can't believe,
That you're so beautiful. (Stuck like a statue)
Don't wanna lose you, no. (Stuck like a statue)

I never realized how beautiful she is until now. Sa halos araw

araw na napapalibutan ako ng magagandang babae dahil sa trabaho ko, ngayon ko lang
nakita ang ganda ni Thea. I always knew she was beautiful, but not like this.
Bihira lang kasi siyang mag-ayos.

Alam kong sinabi niyang ayaw niyang makasal sa akin pero heto pa rin siya.
Naglalakad palapit sa akin. Pinapangako ko, di ko na talaga siya pakakawalan.

Ask myself why are you even with me,

After all the shit I put you through,
Why did you make your heart sing with me,
It's like you're living in an igloo,
But babe your love is so warm It makes my shield melt down (down),
And everytime were both at war,
You make me come around.

Every single day of my life I thank my lucky stars,

God really had to spend extra time, when he sculptured your heart.
Cause there's no explanation, can't solve the equation.
It's like you love me more than I love myself.
I'm the luckiest man alive.

Thea's POV

Mabuti na lang at di masyadong matagal yung kasal namin ni Tristan.

Kanina pa ako ngiti ng ngiti dito. Nangangalalay na ang bunganga ko. I never
expected this much guests. I knew we were expected to invite many people but I
never expected we'd have near five hundred guests. Di ko alam na may ninong at tito
rin pala to si Tristan na politiko.

"Congratulations hija," sabi ng isang asawa ng congressman ng kung

saang distrito. "I'm sure you're aware of your husband's bad boy reputation in the
past, but I'm sure he's going to make a great husband," sabi niya habang nakangiti.

Biglang dumating si Tristan sa tabi ko at hinapit ako palapit sa

kanya. Hindi niya binitawan ang beywang ko at hinalikan pa ako sa noo sa harap ng
kausap ko. Gustong gusto ko na siya kurutin sa tagiliran para bitawan ako pero baka
mapansin ng kausap ko. Ninang pa naman to kanina sa kasal.
 Ngumiti na man ako sa matanda. "Of course, it's obvious he'll make
a good husband. Siya pa," pagsang-ayon ko.

Nang tumalikod na siya ay painaharap naman ako ni Tristan sa kanya.

Tinaasan niya ako ng kilay at ngumisi. "I can't believe you just said that. May
sakit ka ba?" natatawa niyang tanong. Alam ko naman anong ibig niyang sabihin.

"Don't let it get to your head asshole. Yun ang gusto niyang
marinig kaya yun ang sinabi ko," naiinis kong sabi. Mabuti na lang at patapos na
rin ang reception. Malapit nang matapos ang paghihirap ko dito. I never realized
smiling for about three hours could also be so tiring.

Tumalikod ako sa kanya at nilapitan ang iba naming bisita. Mabuti

na lang at di na niya ako sinundan. Walang ibang sinabi ang mga bisita namin kundi
gaano kami kaswerte sa isa't isa. Kung alam ang nila ba't kami nagpakasal.
God! How can I survive being married to him?

Author's Note:

next chapter is in private XD alam nyo na gagawin nyo. pero di pa po siya na post

Tristan's POV

Tulog na tulog si Thea ng makarating kami sa resort. Ba't parang

mas pagod pa siya sa akin. If I knew any better, I'd say she didn't sleep a wink
last night. Ganun ba siya katakot na dumating ang araw na to? Kinarga ko na lang
siya galing sa helipad papunta sa suite namin. Mabuti na lang at di siya gaanong
mabigat.

Nang makapasok na kami sa suite ay medyo namangha ako sa

arrangements. Honeymoon suite pala tong nabook nila. Di kasi ako pumupunta nung
pinagplanuhan ang kasal namin ni Thea at Mommy. Malamang, kundi parents ko may
pakana nito, ang mga kaibigan ko. Nang-aasar ba sila o ano? The floor was covered
in rose petals and so was the bed. And I'm betting my shares in the company that
the bathroom was filled with roses as well. May mga nakasinding ring kandila kung
saan saan. There was chilled champagne on the nearby table by the bed.
 Dahan dahan kong ibinaba si Thea sa kama. I might as well take a
shower. Mabuti na lang at kanina pa nahatid ang mga damit namin dito. Kumuha ako ng
sando at boxers at isang complimentary towel mula sa hotel.

Di naman ako nagtagal. Never naman akong nagtagal maligo. When I

went out of the bathroom, naabutan ko si Thea na mag-isang iniinom ang champagne.
Ginawa na yata niyang tubig. Nakakalahati na nga siya. She was just leaning back in
her chair staring at the bubbles in her glass. Nahubad na niya nag heels niya at
naibaba na niya ang zipper ng dress niya. She changed into that dress from her
wedding gown.

Damn. I should've taken a longer and colder shower. "Thei," mahina

kong sambit sa pangalan niya. Napalingon naman siya sa akin at tila nabigla. Di na
niya inayos pagkakaupo niya, kaya mas lalo akong nahihirapan. Her long legs were
bathed in the candlelight. Di na rin maayos ang pagkakasuot niya ng damit. Nakababa
masyado ang harapan kay kitang kita ko ang malulusog niyang dibdib. The is going to
be one hell of a long night.

Thea's POV

Nakatitig lang sa akin si Tristan ng makita ko siya. "Thei," mahina

niyang sambit sa pangalan ko. Ano bang tinutungatunganga niya diya? He was staring
at me weirdly. Na para bang may gusto siyang sabihin o gawin na di niya pwedeng
gawin.

I'm pretty sure I'm not drunk though I'll admit to being tipsy.
Kanina ko pa tinutungga tong wine mag-isa. "Oh. Hey. Gusto mo pa ba? Sorry kung di
na kita nahintay nang sinimulan kong inumin to," wala sa sarili kong sabi.
Nakatitig lang parin siya sa akin. Ba't naestatwa yata to ngayon? "Hey, are you
just going to stand there all night at watch me drink this?" I asked. Wala paring
emosyon sa mga mata niya. Ano bang problema nitong lalaking to? "Suit yourself.
More for me," maikli kong sabi. Bahala siya sa buhay niya.

I poured myself more wine as Tristan kept doing who knows what.
Ilalapit ko na sana sa bibig ko ang baso ng maramdaman kong may humawak sa kamay ko
at pilit ibinaba yun. Nang mabitawan ko na ang baso ay di pa rin inaalis ni Tristan
ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Bigla bigla na lang niya akong hinila patayo at
pinaayos ng tayo. Nakahawak pa siya sa isang kamay ko habang ang isang kamay naman
niya ay nasa isa kong pisngi. Tinitigan niya muna ako sandali bago nalipat yung
kamay niya mula sa isang kong kamay sa kabila kong pisngi.

Nagtitigan kami ng ilang sandali. And before I knew it, his lips
were on mine. He pulled me closer to him and wrapped his arms around me. Ramdam na
ramdam ko ang matigaw niyang katawan. Since tube to suot ko at nakabukas pa anng
zipper, madali na lang niya itong naihubad sa akin. Di ko alam anong nakain ko at
pumasok ang kamay ko sa sanong suot niya iniangat yun para mahubad yun. I was left
in my underwear and he was left in his boxers.
 Tumigil siya ng halik sa akin sandali para maghabol ng hininga. We
were both gasping for air. Pero nang makahabol na kami ng hininga ay bigla na lang
niya akong binuhat. He carried me to the bed and just dropped me. Babangon na sana
ako pero pinigilan niya ako. Ano bang problema ng lalaking to? Kanikanina lang at
halos di na umiimik tapos ngayon, eto gagawin niya?

He pinned both my hands on top of my head. He stared at me for a

moment. Then I saw the expression in his eyes. He was looking at me with hunger.
With desire. Am I imagining things? Totoo ba tong nakikita ko? Pinagnanasaan ako ni
Tristan?

Before I knew what he was about to do, he kissed me again. Pero di

nagtagal, bumaba ang mga halik niya papunta sa leeg ko. He was kissing my neck and
biting it lightly as if wanting to leave marks. Bumaba pa rin ang mga labi niya
hanggang sa marating nun ang dibdib ko. Agad niyang tinanggal ang lock ng bra ko sa
harap. Nang maialis niya yun ay natigilan siya sandali. What is wrong with him?
Ngayon lang ba siya nakita ng ganyan? Imposible naman yata. Tiningngan niya muna
ako sandali at itinuon balik ang atensyon niya sa hinaharap ko.

I'd be lying if I said I didn't know what he was about to do.

Hinahalik halikan niya ang isa habang nilalamas naman ang kabila. He was doing
alternately so my breast had his equal attention. Di ko mapigilang mapaungol sa
ginagawa niya. "Damn Tris," mahina kong ungol at napasabunot na ako sa buhok niya.
Idiniin ko pa lalo ang ulo niya sa dibdib ko.

Kung saan saan na rin umaabot ang mga kamay niya. Bumaba ng bumaba
pa ang mga kamay niya hanggang sa maabot ni ang pagkababae ko. He inserted put two
fingers inside. Nakaramdam ako ng konting kirot. Bwiset na lalaki. He started
moving his fingers inside and out. Di nagtagal ay sinabayan na ng mga labi niya ang
mga daliri niya. He was kissing me there and while his fingers were trying to
loosen me up. "Faster Tris," utos ko. Nanginginig na ang mga hita ko sa ginagawa
niya. I was trying to reach something but I don't know what.

"With pleasure," sagot naman niya. Kahit di ko nakikita, alam kong

nakangisi siya ng sinabi niya yun. He was still moving his fingers and kissing me
kaya di di ko natigilan kaya nailabas ko sa mukha niya ang kung ano mang ilalabas.
Dinilaan naman niya ako na tila ba nililinisan ako dun. Iniangat niya ang katawan
niya at pinagpantay ang mga mukha namin. "Ready?" tanong niya. May pag-aalala sa
mukha niya.

Tumango lang ako. He lowered himself inside me and I can't help but
flinch at his invasion. Damn it! Ang sakit pala talaga pag first time. He looked at
me worriedly and stopped moving half way.
 "Are you okay?" nag-aalala niyang tanong. Tumango lang ako at
sinubukan salubungin siya.

"Oo na. Ipasok mo na lang ng mawala na ang sakit," utos ko na

naman. He kissed away the tears on my face. He wrapped both my legs around his
waist, kissed me and started moving slowly. Unti-unting nawawala ang sakit. I was
about to come again. "Bilisan mo pa nga," sabi ko. Sinunod naman niya nag sabi ko
at lalo pang binilisan.

Naramdaman ko na lang na may inilabas siya sa loob ko kaya

nilabasan na rin ako. Nagtitigan lang kami habang dahan dahan niyang inilabas ang
alaga niya. He kissed me before lying beside me in the bed.

We were quiet for a while kaya akala ko nakatulog na siya pero mali
ako. He grabbed my waist at pulled me closer to him. Pinatalikod niya ako sa kanya
pero nakayakap pa rin sa akin ang isa niyang braso. "Good night baby," bulong niya.
It didn't take long for me to feel him breathing softly behind me which meant he
was asleep.
 Author's Note:

I know it's lame. Sorry. Yan lang nakaya ko ngayon. Di kasi ako marunong gumawa ng
BS XD

Thea's POV

I woke up with a slightly hairy leg thrown over mine and an arm
wrapped around my waist. Di ako ganun kalasing kagabi para makalimutan sino ang
nakasama ko. Di ako sigurado kung magsisisi ba ako o hindi. Di ko nga alam kung
ginusto ko ba ang nangyari o hindi. I guess I'll just make myself believe I wanted
it to happen. I don't remember trying to resist him so maybe I did want it to
happen.
 Tristan was snoring softly behind me. Sinipa ko paalis ang hita
niyang nakadantay sa akin. Inalis ko rin braso niya mula sa baywang ko kaya
napaungol siya ng mahina. Ayaw na ayaw pa naman niya ang naiistorbo ang tulog niya.

Bumangon ako at kinuha ang kumot na nakabalot sa amin kanina at

binalot sa sarili ko. Bahala na siya siyang lamigin. Madaling araw pa kaya pumunta
muna ako sa terrace ng suite namin. Wala pa masyadong tao sa dagat, mga staff pa
lang siguro yan. Di ko masyado makita kasi medyo malayo ang suite namin sa dagat.

I savored the fresh air. Wala kasing ganito sa Manila. I was

watching the sun rise at hindi ko na namalayan na may tao na pala sa likod ko.
"Thei..." mahinang sambit ni Tristan. Napalingon ako sa kanya. Kinukusot niya pa
ang isang mata niya. Ba't ba siya bumangon kung inaantok pa siya? Mabuti na lang at
may suot na siyang boxer shorts.

"Maaga pa ah. Ba't gising ka na?" pagalit kong tanong. I was

expecting him to wake up at noon. Kahit ako nga nabigla at naggising ako ng ganito
kaaga. Sanay lang siguro ako maggising ng maaga. Di ko talaga magawang gumisng ng
tanghali na.
 Kumunot ang noo niya na tila ba di rin niya alam ba't siya maagang
nakagising. "Dahil wala ka na sa tabi ko," maikli niyang sagot. Seryoso ba siya?
Nagising siya dahil wala na ako sa tabi niya?

Inirapan ko lang siya. "Eh ano na man kung wala na ako sa tabi mo?"
nagtataka kong tanong. Ano bang nakain ng gagong to at biglang naging clingy?

"Wala lang. Baka tinakasan mo na ako." He grabbed the chair

opposite mine and seated himself. Parehas kaming nakatitig sa araw na unti unting
lumalabas.
 Kanina pa kami lakad ng lakad ni Tristan dito. Ngayon ko lang rin
nalaman na sa Boracay niya pala ako dinala. We're staying at a very exclusive
resort. Kinailangan pa nga naming magpahatid sa isang van marating lang namin tong
station 1. Alam niya kasing ayaw ko sa masyadong maraming tao kaya dun kami
nagstay.

Kakatapos lang naming magpahena. I had a butterfly design on my

ankle while he had my name tattooed on his back. Ewan ko lang anong pinapalabas
niya sa pagpapalagay ng tattoo sa pangalan ko sa katawan niya. Sabay na rin kaming
bumili ng mga pasalubong para sa mga kaibigan naming. Para nga kaming bumili ng
couple shirts eh. Sinalihan ko na lang rin ng ilang accessories na made from
shells.
 "Gutom ka ba?" bigla niyang tanong. Bigla akong napabaling ng
tingin sa kanya. Nalakad na namin ang mula station 1 hanggang station 2. Di ko na
kaya hanggang station 3 pa ay lalakarin pa namin. Mag aalas tres na kasi kaya baka
gusto na mageryenda ng mokong na to.

Umiling lang ako. Marami kasing akong nakain kaninang tanghalian

dahil sa buffet ng isang restaurant dito lang rin sa may tabing dagat kami kumain.
"Ikaw? Marami naman tayong makakainan dito," sabi ko.

Lumingon lingon siya sa paligid at tiningnan tingnan kung saan kami

pwedeng kumain. Di ko talaga maintindihan tong lalaking to. Mas marami pa siyang
nakain kay sa sa akin kanina pero gutom na naman siya. Hinila niya ako papunta sa
isang coffee shop sa may mall banda. Gusto lang siguro niyang magpalamig.

I found a place in the corner and decided to play on my phone while

Tristan is still ordering. Siya na siguro bahala sa iinumin ko. Di nagtagal ay
nakarating na siya sa lamesa namin dala ang pagkain. He got me a triple espresso
coffee frappe, mocha nut freeze and a slice of chocolate marbles cheesecake for
himself.
 Kumuha siya ng isang clice nung cake niya at isinubo. Di ko
mapigilan ang pagsunod ng mga mata ko sa mga galaw niya. How can such a guy move
with such ease and confidence, not to mention sensuality? Ngayon di na ako
nagtataka kung bakit ko naisuko sarili ko sa kanya kagabi. How can I resist such
temptation? In fact, sinong matinong babae ba ang hihindi kay Tristan? Anyone sane
woman would kill me to be in my shoes. Those eyes, that jaw, not to mention those
sinful lips and that rock hard body.

Matagal ko namalayan na hindi nap ala mukha niya ang kaharap ko

kundi ang tinidor niya na may lamang slice ng cake. Nakangisi rin siyang nakatitig
sa akin. "Are you done checking me out?" di ko mapigilang mamula sa tanong niya.
Shit. Ipapahiya ko na lang nga sarili ko, sa kanya pa talaga. "Here, try this. It's
good," alok niya sabay palapit sa akin ng hawak niyang tinidor.

The food look delicious but his face looks way better. Wait, ano
yung sinabi ko? Damn it, nahahawa na ako sa pagiging pervert ng lalaking to. I took
the bite he offered. "Jerk," I murmured. Lalo lang lumapad ang ngisi niya.
 We finished our food in silence. Tahimik lang rin kami hanggang sa
makabalik kami sa resort namin.

Isa lang talaga masasabi ko. Nagbago na siya. I guess life in the
States mellowed him. He seems to be calmer now than before. But the underlying
danger in his aura stayed. He's like a leashed panther. Tahimik at graceful kumilos
basta wag lang gagalitin.

Thea's POV

Nandito ako ngayon sa company building ng pamilya ni Tristan. The

place is familiar because he already showed me around before. As much as I want to
forget the real reason why I'm here, I just can't. He was promoted to company
president just last week but decided to do away with the ceremony.
 Kasama ko ngayon si Jessica. She's a photographer and journalist
from the magazine company. Kasama ko siya sa trabaho. She's going to cover the more
personal aspect of my husband's life while I'll cover the business aspect. Sa
women's magazine kasi siya nagtatrabaho habang ako naman ay sa business magazine.
I'm talking about the magazine company my father just about gifted to Tristan
because he married me. That's right, hindi na pinabayad ng malaki ni Dad si Tristan
for acquiring the company.

When we arrived at the twenty fifth floor, agad kaming sinalubong

ng secretary ni Tristan. "Do you have an appointment miss?" mataray na tanong ng
isa. Bago pa lang siguro siya dito. To think hindi niya ako kilala.

"No," mataray ko ring sagot. She actually had the gall to raise a
brow at me. Sino ba siya sa inaakala niya?

She smirked but I kept my face blank. "Then I'm sorry but I can't
let you see him. Mr. Legazpi doesn't entertain visitors unless there's no scheduled
meeting or appointment," nakangisi niyang paliwanag.
 It's my turn to smirk. "Tell him his wife is here," maikli kong
sabi. Napasinghap siya ng konti sa sagot ko. She looked at me from head to foot as
if me being Tristan's wife is unbelievable. Ang kapal ng mukha.

"Can I please have some sort of identification Miss?" tanong na

naman niya. Napabuntong hininga na lang ako habang kinakalkal ang bag ko. Kinuha ko
wallet ko at kinuha ang driver's license ko. "Do you have anything with your
married name?" she asked sweetly. Too sweetly to be sincere. Kinuha ko ulit ang
wallet ko. I don't have anything with my married name damn it. I had no choice but
to get our wedding picture. If she still doesn't believe I'm her boss' wife, I am
so getting her fired from her job. I bet she just thought that I photoshopped the
picture I showed her. She looked at me in shock. So all this time di talaga siya
naniniwala na asawa ko si Tristan. She grabbed the phone sa tabi ng computer niya.
"Hello sir, a Miss Althea del Castillo is here to see you... yes sir. Okay sir,"
sagot niya sa kabilang linya.

I turned around and saw Tristan go out of his private office. I

looked at his secretary and realized why she's so hostile to me. The bitch was
actually infatuated with my husband. The sparkle in her eyes is unmistakable. I
used to look like that before whenever I see Tristan.

I was silently laughing to myself as she was still trying to get my

husband's attention. Agad kong nilapitan si Tristan at hinawakan siya sa balikat.
He was about to kiss my cheek pero lumingon ako sa secretary niya sandali bago ko
harapin ulit si Tristan para hindi ang pisngi ko ang mahalikan niya kundi ang mga
labi ko. Call me a bitch but I still would do what I did. I made the kiss longer
than necessary and we were on the verge of being indecent. Nakahawak na kasi si
Tristan sa baywang ko habang hawak ko naman ang kwelyo niya. He pulled me closer
until I felt that he was so affected with the kiss that maybe he was starting to
get hard down there.

Tristan looked a little dazed as the kiss ended. I'm pretty sure
that was not the greeting he expected from me. I wiped off a little excess lipstick
that got stuck on his lips habang nakahawak pa rin siya sa baywang ko.

Nginitian ko siya ng matamis at yun ang dahilan kung bakit

nakabalik siya sa katinuan. "Do you want anything to drink, to eat?" he asked
politely.

I pretended to think for a while. "I want a chocolate marble

cheesecake and a chocolate chip frappe," I said, still smiling sweetly at him.
Binalingan ko naman ng tingin si Jessica. "Ikaw Jess?" she was looking at me still
stunned by my lack inhibitions when I kissed my husband. Para lang syang nakatanga
na nakatitig sa ain. I just hope di niya isali sa article ang pinaggagagawa ko.
 "Black coffee lang, thanks," tipid niyang sabi. Tumango lang ako at
ibinalik ang tingin k okay Tristan.

Tristan just grabbed my hand and led me to his office but before
entering, he gave a bored look to his secretary. "You heard what they said Dana,
ano pang tinatanga tanga mo diyan? Ano? Ako pa bibili nung kakainin nila?"

So the bitch's name is Dana. She looks surprised at the tone

Tristan used on her. Dali dali naman siya tumayo at lumabas.

Thea's POV

I was silently eating my chocolate marble cheesecake while Jessica

interviewed Tristan. Pinauna ko na kasi siya kasi may lakad pa siya. She has to
interview another businessman today. Her article is about hot and young businessmen
kasi eh. It's no wonder it included my husband.
 I pretended to do something in my phone while the interview is
going on but the truth is, I was listening to every word. When I said that Jessica
was going to cover the personal life of Tristan, I really meant personal. She a

"Were your really a bad boy back in your high school years?" Jess
asked curiously. If only she knew. Walang araw na di napapaaway tong si Tristan.

Even if I couldn't see him, I know he was smirking at the question.

"Well, all things considered, I guess I was. He was uncontrollable back then. Isang
tao lang nakakapigil sa akin dati pag napapaaway ako."

Jess made the appropriate agreeing sound. "Sino ba siya? What was
he to you and he was the only one who could stop you?" dagdag pa ni Jess.

"She actually. Babae ang nakakapigil sa akin. What she thought of

me mattered to me that's why when she wanted me to stop, I stopped. Siya lang rin
kasi ang may lakas ng loob na awatin ako" sagot ni Tristan. I wonder who he meant.
 "So, how many girlfriends have you had?" tanong niya. walang kaabog
abog ang pagtatanong ni Jess sa asawa ko. She doesn't think twice about the
questions she asks and she's always so straightforward. In fact, she's very
professional despite my moment ago with Dana and Tristan.

Napatawa ng mahina si Tristan. He paused before answering and I can

feel him staring at me as if asking for my permission to answer Jess' current
question. "Serious or including flings?" arogante niyang sagot. My God! Did I marry
a manwhore?

Nagpigil rin ng tawa si Jess. "Sa maalala mo na lang."

"If that's the case then none. I never considered anyone of the
women said to be my girlfriend as my girlfriend. Maraming babaeng nagsabi na
girlfriend ko sila pero para lang sa kanila yata yun. There was this one girl who I
was serious about but then, di niya ako sinagot. Technically, di niya ako nasagot.
I was sent to America before she could answer," paliwanag niya. Ako ba ang ibig
sabihin niya?

I could see Jess nodding as she taking down notes from the corner
of my eye. Si Tristan naman ay nakatingin sa akin pero di ko magawang ibalik ang
kanyang tingin. "Do you consider yourself a chick magnet? And do women really do
throw themselves at you?"

"I'm not really sure what's the definition of a chick magnet but
there are sometimes when women do come on to me and contrary to common
misconception, I usually refuse their offers," sagot naman ni Tristan. Sigurado ba
siya sa mga pinagsasabi niya? Tumatanggi siya sa mga babae?

Nagsulat na naman si Jess ng notes. "There's rumors going around

that you married your wife for business, is this true?" what the fuck? Si Jess ba
gumawa ng mga tanong na yan? Nahirapan di ipahalata na nabulunan ako. I quickly
grabbed my drink and took a sip. Napaharap ako kay Jess na mukha ring nahihiya sa
tanong niya. "I'm sorry, some of this questions are not mine. Iba kasi sana ang
gagawa ng article na to. The supposed person who's doing this already compiled some
questions and she gave them to me," nahihiya niyang paliwanag. Napahinga naman ako
ng maluwag. Even if we're not that close, kilala ko naman si Jess. She's not that
tactless.

"That's okay," mahinahon na sabi ni Tristan. "I'm also aware of

that rumor. But the fact is, the reason my wife and I got married is nobody's
business but ours. But for the record, I married my wife because I wanted to and
not for business, the company was just a bonus," dagdag niya pa. All things
considered, it was the right answer. Ginusto niya to. Makukuha naman niya ang
kumpanya namin kahit di niya ako pakasalan. Di ko nga lang talaga alam ano ang
dahilan niya ba't siya pumayag na pakasal. Mabuti na lang at di niya sinabi na kaya
kami nagpakasal ay dahil mahal namin ang isa't isa dahil masyado na yung malaking
kasinungalingan.

Jess asked a lot of questions pertaining to his hobbies and a few

about business and also about his work out. Kumuha na rin siya ng ilang candid
shots, like Tristan answering the phone when someone important called. Jess also
took some pictures of him as she asked him to pose. Kung di lang siguro tagapagmana
tong gagong to, pwede na yata siyang magmodel. He looked natural on camera.

Nagpaalam na sa amin si Jess. She looked happy sa kalabasan ng

interview. Sabay naming siyang hinatid sa pinto. Nang makalabas na siya ng opisina
ni Tristan ay agad akong tinulak pasandal ni Tristan sa pinto.

Kinulong niya ako sa kanyang mga braso kaya di ako makaalis.

Tinitigan niya pa ako sandali at para siyang naiinis. "Are you also going to
interview me?" tanong niya.

Umiling na lang ako. Nakatira kami sa iisang bahay kaya pwede kong
ipagpaliban. Tinatamad na rin kasi ako. "Well, it doesn't have to be now, pwedeng
mamaya na sa bahay. Why are you so pissed off anyway?" nagtataka kong tanong.

Bigla siyang umalis sa pagkakaharap sa akin at tumalikod. "Do you

know how hard it is to be interviewed and entertain someone when all I could think
of was how turned on I was about that kiss?" he demanded. "What's up with that kiss
anyway? Sa bahay nga ni halos di mo ako kausapin pero kanina, parang nag iba?"

So he really was turned on by that kiss. Bahala siya, di rin naman

niya malalaman na parehas lang yun ng epekto sa akin. "To be honest. Binwisit ako
ng secretary mo kaya ko yun nagawa. Hindi mo ba napapansin ang lagkit ng mga titig
niya sayo? Can you please fire her or at least have her transferred?"

Napatitig lang siya sa akin. His eyes were all but bulging from its
sockets. "You're jealous?" halos di niya makapaniwala na tanong. What the?! Di ako
nagseselos. Naiinis lang ako kay Dana.

I sighed in exasperation. "Look, I'm not jealous. Your bitch of a

secretary really just pissed me off," maikli kong sabi.

Before I knew what he was about to do, he grabbed my face and

kissed me on the lips. Tinulak niya ako papunta sa desk niya. "You're so hot when
you're jealous," he said huskily. Ilang beses ko bang sasabihin na di ako
nagseselos? I didn't bother correcting him because it's pointless.

He swept all of the papers on his desk and lifted and seated me on
the desk. He grabbed my face again and kissed me. His lips went from my lips to my
neck. Kinakagat kagat niya ang leeg ko na tila ba minamarkahan ako. Nakapasok na
rin ng kamay niya ang loob ng blouse ko. "Tris, may kumakatok," nahihirapan kong
sabi. Di nga ako sigurado kong sinabi ko bay un o inungol.

"Hayaan mo na, si Dana lang siguro yan." Pinagpatuloy niya lang ang
ginagawa niya. Ano ba naman to. Bibinyagan ba namin opisina niya?

"Sir ex... cuse me," mahinang sabi ni Dana sa may pinto. Shit!
Can't she take a hint? Napaiwas siya ng tingin ng makita kami ni Tristan pero
pinagpatuloy niya ang pagsasalita. "Your four o'clock appointment is here,"
nahihiya niyang sabi. Mabuti na lang at marunong siyang mahiya.

"Tell him to wait another ten minutes," iritableng sabi ni Tristan.

I jumped off his desk and fixed my clothing. Same goes for my husband. Inayos niya
rin ang necktie niya dahil dun ako nakahawak kanina. "We'll continue this later,"
he said and kissed me hard before letting go. I walked out of his office with as
much dignity as I could muster.

Thea's POV

Gabi na ng makauwi si Tristan. I really don't give a damn what time

he comes home but tonight is an exception. Ano bang kasalanan ang nagawa ko at
paulit ulit akong sinasampal ng karma? I've never intentionally hurt anyone and try
to be nice even if I am a bitch by nature.
 I was glaring at him as he walked through the door. If he was some
other guy, he would've cowered under my stare. But Tristan being his usual arrogant
self only smirked. "What did I do this time?" he asked and the smirk on his face
turned to a full blown grin.

"Nothing, yet. But I want to know, how many tv networks are there
in the country?" I asked innocently.

Tinitigan niya ako na nagtataka. "Three I guess," sagot niya.

"Ilan doon ang pinapatakbo ng, hmmm, bata pa, bagong kasal, at
nakapagmaster's sa America?" pagmamaang-maangan ko.

He sighed and put his briefcase on the nearby table. "If there's a
point in this Thei, I'm missing it," naiinis na niyang sabi.

"The point Tris?" inabot ko sa kanya ang tab na hawak ko. "Read
this, then you'll see the point.

"Former bad boy but now young and married tv network executive seen locking lips
with one of the countries primetime princesses. Just married two months ago, is he
bored with his society wife already?" he read aloud. Those were only the first two
sentences of the blind item from a well known blogger. I honestly don't know why
people consider his investigative reporting when all he does is tarnish the names
of some people by making it known to the public some try hard to hide.

"You honestly believe this article is talking about me Thei?" nagtataka niyang
tanong. Kung di man lang siya isa't kalahating gago, makikita niyang siya nga
tinutukoy nun. I mean, he is the only considerably young and newly married in the
tv network executive.

Tinaasan ko lang siya ng kilay. "Tanga ko ba o ano? Ikaw lang naman ang pwedeng
tinutukoy niyan. Besides, it's pretty obvious you're the guy on that picture.
That's your favorite grey suit you wore some time last week and your wedding ring
right?" turo ko sa picture kasama ng article. Tinitigan niyang mabuti ang larawan
at napagtanto niyang siya nga yun. "Look Tris, ours is a marriage of convenience so
I really have no right to make demands on you and I pretty don't much care who you
play around with. Pero utang na loob naman, kung mangangabit ka ng artista,
magkaroon naman kayo kahit na katiting na delikadesa. Wag naman kayong masyadong
lantaran. Alam mo ba anong pakiramdam na kaya lang hindi ako nadadamay sa kawalang
hiyaan niyo ay dahil sa respeto ng mga boss ko sa tatay ko at sa kumpanya? If they
had their way, I'd be painted as a martyr wife which is worse."

Matapos kong maglitanya ay tinalikuran ko na siya. Pero bago pa ako makalayo ay

madiin niyang hinawakan ang braso ko. "Are you jealous again Thei?" mangha niyang
tanong.

Madiin kong hinawakan ang kamay niya at dahil medyo mahaba ang kuko, natanggal niya
ang hawak sa braso ko. "Don't let your own publicity get to you head Tristan. Why
would I be jealous of some loose-moraled whore? I am Althea del Castillo-Legazpi.
Women would gladly kill to be me kaya bakit ako magseselos? It's not as if I'm in
love with you. Ang akin lang, if you're going to have an affair, the least you
could do is do it behind my back. At least have the decency to be discreet about
it, dahil kung hindi, mas mabuti pang tigilan na natin to. Di naman ganun kahirap
magfile ng annulment."

"I am not having an affair we are not having an annulment," galit na niyang sabi.
His eyes were burning with rage showing how hard it is to stop himself from lashing
out on me. "We're in this for better or for worse Althea. And won't you even let me
explain what caused this picture? Don't you believe in innocent before proven
guilty?"
Natawa ako sa sinabi niya. Gaano ba ako katanga sa iniisip niya? Innocent until
proven guilty? Eh naghahalikan na nga sila? "Seriously Tris? Yang kasabihang yan
ang isusumbat mo sa akin? Naghahalikan na nga kayo diba? How can you get any
guiltier than that?"

"I was drunk, okay?!" sigaw na niya sa akin. "I had a lot on my mind that day kaya
dumeretso muna ako sa bar bago umuwi dito. One thing led to another and that
happened. Malay ko bang may makakita sa amin at magkakagulo," galit niyang
paliwanag.

"Oh please," I said sarcastically. "You guys always blame the alcohol."

Tinalikuran ko na siya dahil pagod na akong makipagtalo sa kanya. I honestly don't

know why he tries to keep this marriage together. Why can't he just marry his
actresses and leave me alone? I never wanted to marry him in the first place so why
should I have to suffer the consequences of being the wife of someone like him? Ang
rami na ngang galit sa akin dahil inagaw ko raw si Tristan sa kanila, gaganituhin
pa niya ako.

Tristan's POV

It's not as if I love you

It's not as if I love you

It's not as if I love you

 It's not as if I love you

It's not as if I love you

Kanina pang pumunta sa kwarto si Thea pero paulit ulit pa ring

naglalaro sa utak ko ang mga salitang binitawan niya kanina. Alam ko naman nasaktan
ko siya dati. Pero kailangan bang ipamukha sa akin na di niya ako mahal? Malapit na
akong masagad sa kakapamukha niya na wala siyang pakialam sa akin eh.

I am damn tired of trying to hold on to her but she keeps pushing

me away. She is always so cold towards me. Even if we sleep together, it's like
it's not me she's with. She always turns her back on me after I pull out or after
she comes. Gusto ko lang naman siya mayakap kahit sa gabi pero wala pa rin.

Umalis ako ng bahay. I can't see her right now. Baka ano pang
masabi ko na siguradong pagsisisihan ko. I grabbed my keys and drove straight to
the bar. Agad akong sinalubong ng amoy ng alak at sigarilyo.

Sa counter na lang ako tumambay since ako lang mag-isa. Ayaw ko

naman abalahin yung mga gago kong kaibigan. I ordered whiskey wishing the alcohol
can drown out my misery.

Tristan's POV
 I already fixed everything in the office. Everything is ready to
go. Si Thea na lang kulang. I have yet to tell her we're going away for the weekend
or longer. "Dana, get my wife on the phone please," utos ko sa secretary ko.

Is it me or did Dana really just rolled her eyes on me. Kakabilin

ko lang sa kanya ng instructions sa gagawin niya next week na wala ako. "Yes Sir,"
maikli at malamig niyang sagot. Tumalikod na rin at lumabas kahit di ko pa
sinasabing tapos na kami.

It's just ten am and if get Thea by twelve, we won't be behind

schedule. Nagring ang telepono sa lamesa ko at agad ko namang sinagot. "Miss Thea
is on line two sir," sabi ni Dana.

Agad naman siyang nagdisconnect ng tawag. "What do you want now

Tristan?" Thea demanded. Ano bang meron sa mga babae ngayon? Ba't parang lahat sila
galit sa akin. Ang susungit.

"You didn't go to your office right?" I asked and I heard her grunt
in agreement. "Pack your things, we're going away for a few days," utos ko.

"What?!" gulat niyang sigaw sa telepono. I could almost see her

glaring at something seeing my image in it. Bumuntong hininga siya. Mabuti na lang
at natanggap niyang walang silbi ang pag-angal niya. "Ilang araw ba tayong
mawawala? I have a job and a life aside from being your wife you know."

Kahit di kami magkaharap ngayon, alam kong

nanggagalaiti na siya sa inis. Sa lahat kasi ng ayaw niya, yun ay ang inuutos
utusan siya. "Just make sure it'll be enough for at least a week. Pero kung ayaw
mo, pwede naman nating bilhin and di mo nadala."

Narinig kong may nahulog na kung ano mula sa kabilang linya. "Ano?
Isang linggo? Nababaliw ka na ba? Kakasabi ko lang di ba na may trabaho ako?"

"Don't worry about it. Naipagpaalam na kita sa EIC mo. Besides, she
told me that you earned a long vacation. At ibang tao na lang daw ang gagawa ng
articles na di mo pa napapasa," I said patiently.

"And who are you to play God with my life? Tinanong mo man lang ba
kung gusto ko bang magbakasyon kasama ka? Just so you know, if I want to go on
vacation, you'd be the last person I'd take with me!" galit niyang sabi.

I just sighed I frustration. "Just pack your things Thei, susunduin

na kita." Di ko na hinayaang makasagot pa siya. Binaba ko na ang telepono bago pa
siya makaangal dhail baka magkasagutan na naman kami at di na matuloy ang plano ko.
Minadali ko pa naman ang lahat ng trabaho ko at may tinanggihan na rin akong mga
projects at kung ano para lang dito.

Thea's POV

I had no idea where Tristan is taking me. Binabaan niya lang ako
kanina kaya di na ako nakareklamo. Natulog na lang ako sa jet papunta sa kung saan
man ang destinasyon namin. Nakagising ako sandali na nasa sasakyan na kami. Di ko
na namalayan na naglanding na pala. Binuhat ba ako ni Tristan kaya ako nakaabot sa
sasakyan? He was doing something in his phone kaya tumingin na lang ako sa labas ng
bintana ng sasakyan. Or should I say limo? Where the heck are we anyway? Madilim na
kaya wala masyado akong maaninag.

"Nasaan na ba tayo?" nagtataka kong tanong. He just continued

typing on his phone.
 "Matulog ka na muna diyan. Halata ka naman masyadong walang
pahinga. I'll just wake you up when we get there," sabi niya nang di tumitingin sa
akin. I just shrugged at his indifference. I'm used to his ever changing moods
anyway. Talo pa niya ang buntis sa pagpalit niya ng nararamdaman.

Di ko namalayan at nakatulog na naman ako. When I woke up for the

second time, I was in bed inside a beautiful room. Bukas ang pinto papunta sa
veranda at nakikita kong nandun ang asawa ko na naninigarilyo. Since when did he
start smoking? I used to be disgusted with most guys who smoke pero parang iba kay
Tristan. Aminin ko man o hindi, he looked hot while holding a cigarette and leaning
against the balustrade. He looked stressed for some reason but it doesn't change
the fact that he gorgeous as ever.

Bumangon ako at nagalakad papunta sa kanya. "Hey, what's the

matter?" I asked worriedly. Mukha kasing ang bigat ng problema niya. I think this
is the first time I've seen him like this.

"Gising ka na pala," he smiled at me sheepishly. Nilagay niya ang

sigarilyo sa ashtray at humarap ulit sa akin. "Mukha kang pagod masyado kaya di na
kita ginising." He grabbed a few strands of my hair and put it behind my ear.
"There's nothing wrong, why?"

"Well..." I trailed off. Paano ko ba sasabihin na nag-aalala rin

ako sa kanya ng di pinapalaki ang ulo niya? "You just seem worried that's all. You
always seem so carefree so nagtaka ako kung anong iniisip mo," paliwanag ko.

He gave me a genuine smile. The smile that used to weaken my knees

and melt my insides. The smile that used to make me do just about anything for him.
The smile that had once made me fall for him. "Ikaw ah. Nag-aalala ka na sa akin,"
panunukso niya.
 I just pouted my lips in frustration. Kailan ko kaya to siya
makakausap ng matino? "Old habits die hard Tris," I denied but somehow, it was the
perfect excuse. "Kung naaalala mo, parang ginawa ko ng bisyo dati ang pag-aalala
sayo."

Napalitan ng malungkot na ngiti ang ngiti sa mga labi niya. "I

know, if only I could just bring back those days," mahina niyang sabi.

"Hey, there's nothing wrong with the present, right?" tanong ko.
Ano ba kasi tong pinoproblema niya?

Tumango lang siya at nawala na ang malungkot na tingin sa mga mata

niya. I grabbed his hand and put it in my cheek. I used to do this so often. Pag
may inaaalala o pinoproblema siya dati, hinahawakan ko ang kamay niya at inilalagay
sa mukha ko.

Di niya pa inaalis ang kamay niya at di ko rin naman tinatanggal.

"So, pwede mo na bang sabihin kung nasaan tayo?"

Bumalik ang masayang ngiti niya. "We're in Verona, Italy," he said

happily. Halos mahulog ang panga ko sa gulat. He took me to Italy? Damn, why didn't
he say so? I remember I used to tell him that this is one of the few places I
wanted to visit. Kaya niya ba ako dinala dito?

Di nagtagal ay dalawang kamay na niya ang nasa mukha ko at dahan

dahang lumalapit ang mukha niya sa akin. I felt his lips on mine and everything
just felt perfect. No, perfect would be an understatement. The way he kissed me
made me feel like a princess and he was my prince charming. Ingat na ingat siya sa
paghalik at paghawak sa akin na tila ba gawa ako sa salamin at baka mabasag ako.
 Masyado akong nadala sa halik niya at naramdaman ko na lang na
nakakapit na ako sa shirt niya sa may dibdib niya. He deepened the kiss when he
felt me surrender and moan. Inalis niya bigla ang kamay niya sa mukha ko at tinigil
ang halik.

Nagtitigan kami sandali at alam kong kitang kita sa mukha ko ang

pagtataka at ang pagtanong ng bakit. Hinaplos niya sandali ang mukha ko at binuhat
ako pabalik sa kama.

He laid me gently on the bed and took his place beside me. He
kissed me again until I felt him on top of me.

Author's Note:

I'm not sure if this chapter is good enough for some of you pero,
masyado akong maraming iniisip ngayon kaya di ko masyado naayos. Finals na naming
next week and marami pa akong projects na ipapasa. Sino ba magaling sa Philo diyan?
Pwede patulong? Haha at sa kasamaang palad, ginawa rin pala akong maria clara ng
groupmates ko sa Rizal kaya baka hindi talaga ako makakaUD next week. Magsosorry
na lang ako ngayon pa.
Thea's POV

We could've been in our room in his condo for all we've seen of
Verona. Halos wala akong maalala kahit panahon man dun, kung umuulan ba o masyadong
mainit ang sikat ng araw. Halos di kami lumabas ng kwarto. Alam na kung anong
ginawa namin. We could've stayed in a cheap motel for all we cared. Wala kaming
ibang nakita kundi ang apat na sulok ng aming kwarto at iilang kalye dun. Gusto ko
pa sanang mamasyal per halos di na ako palabasin ni Tristan ng kwarto. Sa isang
linggo namin dun, tatlong araw lang kami nakalabas ng villa.

And now were on our flight on our way back home. I can say nothing
has changed since we got on the jet. We didn't go back to our life before Verona.
To be honest, may nagbago sa aming dalawa sa isang linggo naming bakasyon. We're
more open now with each other. We tell things to each other that we weren't
comfortable telling each other before.
 I almost jumped in surprise as a very strong, very male arm wrapped
around my waist. Mabuti na lang at di ako nakasigaw sa gulat. Di na ako nagtanong
kung sino yun. Amoy pa lang niya, kilala ko na. he had his favorite perfume on.
Ako pa mismo pumili nun.

"Bored with the party already?" Tristan asked, amused. Alam na niya
dati pa na ayaw ko sa mga ganitong party. Nasa veranda lang ako ngayon ng mansyon
kung saan ginaganap ang wedding anniversary ng isa sa mga kakilala niya. Ayaw ko
kasi makihalubilo sa mga tao sa loob. Either they want to talk about business or
something equally boring.

"You got that right," I answered. Sumandal ako sa bilakt niya at

naramdaman ko naman ang pghigpit ng braso niya sa katawan ko.

I could feel him bury his face in my hair and take the scent in.
Ewan ko lang sa lalaking to at ang hilig niyang amuyin ang buhok ko. "Then let's
go. We've done our duties and socialized," he said with his face still in my hair.

Natigilan naman ako sa sinabi niya. Pero wala pa kami halos isang
oras dito. Niluwagan ko ang hawak niya sa katawan ko para maharap ko siya. "Pero
sandali pa lang tayo dito," angal ko.

"So? Ayaw mo na dito diba?" nagtataka niyang tanong. Napatango na

lang ako. "Eh ayaw mo naman pala. Kaya aalis na tayo."

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Porke't ayaw ko ay aalis na

kami. "Ganun na lang yun?"
 Napangiti na man siya sa halatang pagkalito ko. "Yes. Ayaw mo na
kaya aalis tayo. Diba sabi ko sa'yo last week na kahit anong gusto mo ibibigay ko?"

I just nodded in a daze. I didn't really think that he'd keep that
certain promise. Or maybe, I was only thinking of it in material terms. Na kung may
ipapabili ako, ibibigay niya. I wasn't expecting this kind of treatment. Hinila
niya ako pabalik sa loob ng mansyon para makapagpaalam.

We were stopped by a few people along the way but that was to be
expected. But one woman had not only the gall to stop us but the guts to kiss my
husband on the lips. Hello?! Jealous wife here!

I was still reeling in shock when I felt Tristan's hands trying

hard to hold on to me. Pilit siyang hinahatak palayo ng walanghiyang babaeng yun
palayo sa akin. Tristan also didn't know what to do to get the girl off his arm
without causing a scene. Nagsimula na kasi kaming pagtinginan ng mga tao.

"Excuse me miss?" malambing kong tanong sa babae. Napatingin naman

sa akin ang babae na tila naiirita. Wow. Siya pa may ganang mairita. "Can you
please let go of him?" kalmado kong pakiusap.

"Do you have any idea who you're talking to?" maarte niyang tanong
sa akin.

Napangisi ako sa ikinikilos niya. She seriously doesn't know what

she's doing. "No. Though you are vaguely familiar," nakangiti ko pa ring sabi. "Now
it's my turn to ask. Do you know who I am?"
 She pouted her pretty pink lips at my answer. Hindi siguro siya
sanay na hindi siya kilala ng tao. "No. At wala akong pakialam kung sino ka. I
don't bother getting to know unimportant people."

Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. I don't care if she doesn't

know me or doesn't care who I am. She is going to remember who I am before the
evening is over. "Either way, you're going to know who I am missy. Althea del
Castillo-Legazpi. Tristan's wife, and you are?" I asked sarcastically. Napanganga
siya sa sinabi ko. Halatang di siya makapaniwala.

"Nice try bitch," sabi niya. My God! How did a woman of her kind
gen into this kind of event. A woman of no breeding or at least poise. Di na man
ako snob. Di rin ipokrita. I also use the language not in places like this. Kaya
nga niyang makipagsabayan sa panlabas na anyo sa mga tao dito pero ang pananalita
niya ay di nababagay dito. "For your information, I'm Crystal Cruz. And the man
you're holding is my boyfriend."

What the hell?! Bigla akong napatingin kay Tristan na hindi

makapaniwala sa sinasabi ng babaeng to. We were both in shock and so was the other
guests who heard her. Halatang di alam ni Tristan ang pinagsasabi niya. "Look miss,
if you're the woman who kissed me around two weeks ago when I was drunk, you must
have the wrong impression. Kung may nasabi man akong girlfriend kita or kung ano,
dala lang yun ng kalasingan ko..."

Di ko na pinatapos si Tristan sa sasabihin pa niya. "Look here Miss

Cruz or whoever you are, if you value your career and your job, you are going to
retract that statement by going to the press and you are going to issue a public
apology for that slanderous statement."
 Matapos kong sabihin yun ay hindi ko na hinintay na makasagot pa
siya dahil agad ko ng hinila palabas si Tristan kahit na di pa kami nakakapagpaalam
sa hosts.
Thea's POV

I'm currently on my way to Tristan's office. Wala na kasi akong

magawa sa opisina. There are no pending scandals to right about and the magazine
has already interviewed just about anyone worth writing about. You might be
wondering I didn't bother calling my husband to let him know I'm coming. Di kasi
kaugalian na sabihin sa kanya mga pinaggagawa ko. Even before, it usually
frustrated him that he couldn't see me when he wants because he never knew where I
was.

I was about to push the door open towards his outer office when I
heard Dana's voice talkig on the phone I think. Mukhang hindi siya masaya sa
balitang natanggap niya base sa boses at pananalita niya.

"What?! Hindi mo dapat hinayaang mangyari yun. Hindi mo dapat

hinayaang yung babaeng yung ipahiya ka. You are Crystal Cruz for goodness'
sake!..." sigaw niya sa kabilang linya. Crystal Cruz? The pathetic actress after my
husband? "You are the most sought after actress in the country. There was even
article about you being the most beautiful woman in the country and one of the
sexiest. A man would have to be dead not to notice you. Ba't di mo siya nilabanan?"
she demanded.

"Look, alam kong asawa ni Tristan ang kinalaban mo. Pero alam naman
nating dalawa na para lang sa negosyo ang kasal na yun... ang dali dali na nga lang
ng pinapagawa ko di mo pa kaya... ang laki laki na ng naibayad ko sayo... ayus
ayusin mo ang trabaho mo!" pagkatapos niyang sigawan si Crystal ay ibinagsak na
niya ang telepono.

So it was her all along. From what I gathered from their

conversation, binayaran nya ang artistang yun para landiin ang asawa ko. But for
what purpose? Is she really in love with my husband?
 Tuluyan ko nang tinulak pabukas ang pinto. Hawak pa niya ang
telepono at halos mabitawan niya ito ng makita ako. It's as if she's seen a ghost.
"Althea," sambit niya sa pangalan ko. Dahan dahan niyang ibinaba ang telepono.
"Anong ginagwa mo dito?" tanong niya na para bang wala akong karapatan sa lugar na
to. Pero bilib ako sa kanya ah. Kung makapagsalita siya parang close kami. How dare
she call me by my first name?

"Bawal ko na bang bisitahin ang asawa ko?" tanong ko na nakataas

ang isang kilay. Bumalik siya sa pagkakaupo niya.

"Nasa meeting pa siya ngayon. Hintayin mo na lang siya diyan kung

gusto mo," inis niyang sabi. Is she for real? Gusto niya bang masisante sa trabaho?
Ni hindi niya na nga ako inalok ng maiinom, gagamitan niya ako ng ganyang tono.
Well what do I expect? She's trying her best to take my husband.

Umupo ako sa couch na kaharap niya lang. "Di mo ba ako tatanungin

kong narinig ko ba ang pag-uusap niyo ni Crystal sa telepono?" nakangiti kong
tanong.

Napatigil siya sa pagtatype niya sa computer na kaharap niya at

napalingon sa akin. "So narinig mo pala. Well, wala ka ng magagawa. Nasimulan ko na
ang plano ko at di magtatagal, mapapasaakin rin ang asawa mo."

I got to hand it to her. She has guts. I don't know any mistress or
mistress wannabe can dare say those things to the wife. She didn't even consider
who I am. Kahit na para lang sa negosyo ang kasal namin ni Tristan, di na man ako
ang may gusto nun. Si Tristan ang may gusto ng kasal. "Really Dana? Ano na man ang
plano mo? Pagselosin ako? I know my husband you know. He has very high standards
not to mention very varied tastes. An actress wouldn't make him leave me let alone
a lowly secretary no matter how accomplished," I taunted.

"Sige. Sabihin nating mas angat ka nga saakin. You have the name
and the family background. Pero mas matagal kaming nagkasama. Five years Thea. Five
years of working closely together," she said proudly. She actually boasted of the
fact that they worked together for five years. Too bad for her, I know Tristan. He
wouldn't look at someone like her. Maganda nga siya pero yun lang. di lang
magaganda ang mmga naging babae ng asawa ko. They had beauty, brains and breeding.
Di papatulan ni Tristan kung kulang ng isa. Kahit sabihin niyang may pag-asa siyang
maagawa ang asawa ko, di ako natatakot.

She was smirking at me. Sa tingin ba talaga niya uubra yang plano
niya sa akin? "I suggest you start typing your resignation Dana. You have no room
in my husband's life," I said quietly. Kahit medyo galit ako sa kanya dahil sa
gusto niyang agawin ang asawa ko, babae pa rin ako. And I know how it is to try and
hope to have someone's affection.

Timing rin an pagbukas ng pinto at dumating si Tristan. He looked

confused as his gaze bounced from Dana to me and vice versa. "Thea," sabi habang
naglalakad palapit sa akin. "Well this is a pleasant surprise," he added. Mabilis
siyang humalik sa mga labi ko at di ako umangal. "What brought you here?" he asked.

"I just wanted to grab a late lunch, that is if you haven't eaten
yet," I explained.

Tumango lang siya at binitawan ang pisngi ko. "Okay. Good thing I
haven't eaten yet. May kukunin lang ako sa opisina sandali," pamamaalam niya.
 Di ko na pinagtuunan ng pansin si Dana. Kahit kasi ko siya makita,
alam kong inis na inis na siya dahil ni hindi siya pinansin ni Tristan. Nang
makalabas na siya, agad rin naman kaming umalis. Tinapunan ko ng tingin si Dana and
she was staring at Tristan's back with longing and maybe pain.
Thea's POV

"Hello?" sagot ko sa telepono sa pagkatapos ng ilang ring.

Nandito kasi ako ngayon sa opisina para magpasa ng isang article. Di kasi ako dito
namamalagi. I usually do my work at home. I just hope this isn't some manager
asking me a favor to write about the some starlet their handling.

May narinig akong huminga ng malalim sa kabilang linya.

"Hello anak?" agad kong nakilala ang boses. It's none other than my father. What
could he possible want this time? By the sound on his voice, it seems ominous. The
last time he called, it was to say he already picked out my husband for me. "Libre
ba kayo ni Tristan mamayang gabi?" tila kinakabahan niyang tanong. Napakunot ang
noo ko sa pagtataka. Ano kayang meron?

"I think so, yes. Bakit dad?" tanong ko naman. I don't think
I want to hear what he wants to say next.

Naghintay pa ako ng ilang sandali bago siya nagsalita ulit.

"I have someone coming over tonight. Why don't Tristan and you have dinner with
us?" kinakabahan pa rin niyang tanong. I wonder who this person that he wants us
to see.

"O...kay," nagdadalawang isip kong sagot. "We'll be there by

seven," sabi ko na lang.
Tristan's POV

"Anong bang pinag-aalala ko diyan? What could be so wrong in

your father wanting us to join him for dinner with his guest?" medyo iritadong
tanong ni Tristan. Nasa kotse na kami papunta sa bahay ni Dad. I don't know why but
have a bad feeling about this. Nararamdaman kong may masamang mangyayari. Kakatapos
ko lang sabihin kay Tristan ang tungkol sa imbitasyon ni Dad. I was also about to
call my father to tell him we weren't coming when Tristan stopped me.

Tumingin na lang ako sa bintana. Ayaw kong makita ang

naiinis na mukha ni Tristan. "I don't know. I just don't feel so good about this,"
I lied. Paano ko ba ipapaliwanag sa kanya na ayaw ko lang. "Besides, the last time
my father asked me out to dinner using that tone of voice, that was the time he
told me we were getting married."

I saw in the mirror that he raised a brow upon hearing what

I said. "I doubt he wants to see us to tell you you're going to get married," he
said still irritated.

I didn't bother giving a reply. Bahala siya buhay niya.

Thea's POV
 Nginitian ko lang ang maid na nagbukas ng pinto para sa amin
ni Tristan. Ang laki laki pa ng ngiti niya. Ano ba talagang meron?

Nang makapasok na kami sa dining room ay halos lumuwa ang

mga mata ko sa nakita ko. Am I hallucinating now? I didn't bother hiding my shock.
Naramdaman kong nagsimulang manginig ang mga kamay ko. I even had to grab Tristan's
arm for support just to stop myself from falling. Nakaupo na sila at halatang kami
na lang ang hinihintay para makakain na.

"Tristan..." nahihiyang bati ni Dad sa asawa ko. "It's good

of you to come here. I'm sorry kung biglaan," sabi pa niya. "I don't think you've
met before. This is Cynthia, Thea's mother."

Tristan's POV

What the fuck?! Thea's mother? Meaning my mother in law? I

didn't even know she had a mother. This woman doesn't even look like she's old
enough to be Thea's mother. She could even pass for Thea's older sister.

Ngayon ko lang rin napansin na magkamukha talaga sila. I

always wondered where Thea got her looks. Ang mga mata lang kasi niya ang nakuha
niya sa Daddy niya. This woman looks like a model. If I were into older women, I'd
surely hit on this woman.
 No one dared break the atmosphere. Halos wala talagang
nagsasalita sa amin habang kumakain. From what is pitifully obvious, Thea and her
mother at not on good terms. I can see her mother trying her hardest to reach out
to Thea. Pero si Thea ay parang wala lang. Alam ko na ang tumatakbo sa utak niya
ngayon. If she could be in any place right now, she'd be anywhere but here.

Natapos na lang kaming kumain ay halos di pa rin umiimik si

Thea. We followed her parents to the library for drinks. Tinanggap ko ang inabot na
whiskey ng Daddy niya. Halatang di kumportable sa presensya ng isa't isa ang mag-
ina.

"So Althea, kamusta na man ang trabaho mo? I heard from your
Dad that you were just promoted to feature editor last month," nakangiti ng pilit
ang mommy ni Thea habang sinasabi yun. And wait, what did she say? Thea was
promoted? Trust her not to make a big deal out of it.

I can see Thea rolling her eyes as if the answer was pretty
obvious. "Kakasabi mo lang di na bago lang ako napromote? So malamang, maganda ang
takbo ng trabaho ko ngayon," iritado niyang sagot. Gusto ko sanang pigilan sa
pagmamaldita si Thea pero di ko magawa. Alam kong ako ang pagbubuntunan niya ng
galit pag pinigilan ko siya. Nakakaawa na kasi ang Mommy niya. Binalingan na man
niya ng tingin ang Daddy niya. "Dad? What brought this on? What is this woman doing
in your house?" she asked angrily. As much as I want to know why she's so hostile
right now, I know it's not a good time to ask.

Nakita kong nahihiripang magpigil ng luha si Tita Cynthia.

Pero di sa kinakampihan ko siya. She must've done something terrible for Thea to
hate her so much. "Nagkabalikan na kami ng Mommy mo," tahimik na sabi ni Dad.
 Thea laughed humorlessly. "Nakabalikan? Why after all these
years? At nakalimutan mo na ba ang ginawa sayo ng babaeng yan? Ang ginawa niya sa
atin? Muntik mawala sayo ang kumpanya dahil sa kanya. Ba't ang dali para sayo na
tanggapin ulit sa buhay mo ang babaeng yan. She left us and married some guy old
enough to be her father just to further her career and this is what she gets?"
galit at dirediretsong sabi ni Thea.

"Thea, tama na yan. That's no way to talk to your parents,"

pigil ko sa kanya sabay hatak paupo. Pinanlisikan lang niya ako ng mata na
nagpatahimik sa akin. Tila sinasabi niya sa akin na manahimik ako dahil wala akong
alam.

Napatingin ako kay Tita Cynthia at nakita kong nahihirapan

siyang pigilan ang paghikbi. "No, it's okay Tristan," nakangiting niyang sabi.

"No! Tristan's right. She shouldn't be talking to you like

this," galit na na sabi ni Dad. It seems to be he's pretty besotted over his wife.
"If you just let her explain Thea," nagpigigil ng galit na sa sabi ni Dad sa anak.
"You'll understand why she did what she did to us."

Thea laughed humorlessly with what her father said. "There's

no need Dad. What she did may be forgivable for you but I'm sorry because I can't
forgive what she did that easily. There's no justifiable reason for what she did.
The least she could've done is send me a birthday card, pero kahit yun man lang
wala," walang emosyon na sabi ni Thea. "If you'll excuse us, I think it's best for
us to leave."
 Di ko namalayan na nahatak na pala ako ni Thea patayo at
palabas ng bahay. Tahimik lang kami habang bumabyahe pauwi. Napansin kong
nakatingin lang sa bintana si Thea at nagpipigil ng luha. I don't think I've ever
seen her cry before. Seeing her mother like must've been hard for her. I don't know
what the story between then but I swear I'm going to find out before this night
ends.

Thea's POV

Padabog kong sinara ang pinto. I can't believe my own father

could do this to me. Kung gusto niyang makipagbalikan sa babaeng yun, wala na ako
dun. It's his life anyway.

Halos itapon ko ang bag ko sa upuan sa harap ko.

Napahilamos ako sa mukha ko at umupo. I honestly thought I'm over it. If anyone's
wondering why I'm so cold and such a bitch, it's because of her. Sinong bata ang
lalaking matino kung iwan ng sariling ina, sa edaad na pito pa lang? She didn't
even give an explanation for God's sake. Basta na lang siyang umalis. She just
packed her bags and left. And my father actually wants me to go on as before? As if
nothing has happened? Am I supposed to just forget those years growing up without a
mother or at least a mother figure?

"Thei..." rinig kong sabi ni Tristan. Pag-angat ko ng tingin

ay nakita kong inaabutan ako ng baso ni Tristan. I didn't bother asking what it is.
Agad kong tinungga ang laman nun. Di ko na nga namalayan ang lasa.

"I'm guessing you want to know why I acted that way?" I

asked blankly. Bata pa lang ako, I already mastered the art of having a poker face.
Tumano lang si Tristan at tumabi sa akin. "I was seven when she left. Okay pa kami
nung umagang yun. Or at least that was what I thought. Bata pa lang ako, how was I
supposed to know any better? Pagdating ko sa hapon galing school, wala na siya. No
explanations whatsoever. Inabutan ko si Dad tinutungga ang isang bote ng whiskey. I
never saw my father that broken. Kahit nung namomroblema siya dahil lubog na sa
utang ang kumpanya, he wasn't that broken. For the first few days after she left,
Dad walked through his own house as if he didn't know where he was. Nagkataon na
nanonood ako ng TV nun, linilipat ko kung saan saang channels hanggang sa nakita ko
ang mukha ni Mommy. Naibalita ang pagpapakasal niya sa isang lalaking may-ari ng
isang modeling agency. As I said earlier, he was old enough to be her father.
Before seeing that, I always thought she'd come back." Di ko namalayang tumutulo na
pala ang luha ko. Pinahid ko agad yun gamit ang isang kamay. "I grew up quickly
after that. It's sad that for a child, I was far too cynical. Maybe that was also
the reason masyado akong naapektuhan sa pang-iiwan mo. It was like history was
repeating itself. Someone leaving again without so much as a reason. Kaibahan lang,
nalaman ko ang dahilan ng pag-alis mo, kahit sa ibang tao pa nanggaling yung
eksplanasyon," humihikbi kong sabi.

Inilapit ako ni Tristan sa gilid niya at inakbayan. Pinahid

niya rin ang walang tigil na tumutulong luha ko. "You said you don't know reason
why she left, but you said earlier that she married someone far too old but could
further her career. Di ba yun ang dahilan?" tanong niya habang hinahagod ang likod
ko.

"I guess so but, I'm not so sure. Dad owned a fashion

magazine for God's sake. Kaya niya ring tulungan si Mom sa career niya. She had
another reason for leaving us," paliwanag ko.

Patuloy lang ako sa pag-iyak hanggang sa pinaharap na ako ni

Tristan paharap sa kanya at sa dibdib na niya ako umiyak. Patuloy lang siya sa
paghagod sa likod ko at hinahalikan ang ulo ko. It's nice to know that I don't have
to cry alone anymore. Ang sarap pa lang sa pakiramdam na may nag-aalala sa yo kung
umiiyak ka. Di ko magawang umiyak dati kay Dad. He was already mourning the loss of
his wife, I didn't need to bother him with my tears.
Thea's POV

I was busy typing on my laptop when Tristan suddenly burst open the
door to our bedroom. Mukhang pagod na pagod siya at nag-aalala. He looks so
stressed and haggard. "May problema ba?" nag-aalala kong tanong.

Umiling lang siya. "Kumain ka na?" nakangiti niyang tanong. Ako

naman ang umiling. "Nagluto ka na? If not, sa labas na lang tayo kumain," sabi
niya. I just smiled the nodded. Di ko na rin namalayan ang oras kasi busy ako sa
ginagawa. Miminsan ko na lang rin kasi siya makita. He was so busy these past few
days, I don't know why. Late na siya palagi umuwi at ang aga pa niyang umalis.

Tumayo ako at nag-inat sandali. "Okay. Magbibihis lang ako

sandali."

I honestly don't what's wrong with him right now. I could feel the
tension as he drives towards the restaurant. Ano kayang problema nito ngayon. Di
talaga nagsasalita. I tried making small talk pero sinasagot langa ko ng tango and
the making appropriate noises. Nagkaorder na lang kami at nagsimulang kumain ay di
pa rin siya nagsasalita. "Tris, may problema ba tayo?" tanong ko. Umiling lang siya
at nagpatuloy kumain. "Kung wala, ba't kanina mo pa ako di kinakausap. Anyone would
think you were hiding something from me."

Napatingin siya sa akin na tila ba tinamaan sa sinabi ko. So that's

it. He's hiding something from me. Napansin kong ubos na ang pagkain niya. Uminom
siya ng tubig at huminga ng malalim. "My grandfather wants me to go to the States.
He seems to think that malapit na ang oras niya at gusto niyang nandun kami
magpipinsan," mahina niyang sabi. "It may take some time there. Kailangan kong dun
muna magtrabaho along with Dana."

Nabitawan ko ang hawak kong kutsara. Say what? Tama ba ang narinig
ko? He needs to go to the States for an indefinite period of time so he has to do
his work there? Over my dead body. Kung gusto niyang dun magtrabaho, hindi ako
makakapayag na isama niya si Dana. "At ako? Where do I fit in your plans?" I asked
quietly.

Pinaglaruan niya ang pagkaing natira sa plato niya. "I know you
love your job so I can't really ask you to go with me. Nasa sa'yo na lang yun kung
gusto mong sumama," nakayuko niyang sagot.

So that's it? Di man lang niya akong pipiliting sumama? I would've left my job if
he'd ask me. He doesn't even mind being away from me. Sasama naman ako sa kanya
kung tatanungin niya ako. Mas gusto niya yatang makasama ang malandi niyang
sekretarya eh.

What am I bitching about anyway? I didn't exactly present myself as

the supportive wife who would leave everything I heartbeat if my husband wants me
to. Pero ang sakit lang eh. Matapos ng lahat ng mangyari sa amin, ang baba pala ng
tingin niya sa akin. It seems as if he doesn't even want to be with me. Nasa akin
lang daw kung sasama ako? Ba't pa ako sasama kung paranga ayaw naman din niyang
samahan ko siya.

Tristan's POV
 Kung kanina ako yung tahimik, ngayon na man si Thea na. Kanina niya
pa ako di sinasagot ng maayos. Ito ba ang paraan niya ng paghihiganti sa pagtrato
ko sa kanya kanina? Di ko naman g sinsadya na mawala sa kanya atensyon ko.

Nang makauwi na kami ay bumalik lang siya sa pagtatype niya sa

laptop niya. Hindi na niya ako kinikibo. Tumabi na lang ako sa kanya sa couch.
"Ayaw mo bang umalis ako?" tanong ko.

Hindi niya ako linilingon pero alam kong narinig niya ang tanong
ko. "Aalis ka na diba? Anong magagawa ko?" tanong naman niya. Kahit nagsalita na
siya ay di pa rin niya ako nililingon.

"Is there something wrong about me leaving? Sabihiin mo lang. Aalis

naman pa rin ako pero di ako magtatagal dun," I offered. Ayaw ko naman ring kasing
umalis pero di ko matitiis lolo ko.

Sa wakas, tiningnan na rin ako ni Thea. Ang hirap kayang makipag-

usap ng di kaharap ang kausap mo. "Look, you have to be there for you grandfather.
Wala na nga akong sinabi diba? Wala akong reklamo. Kaya ano pa ba yang pinagsasabi
mo diyan?" nanlilisik na ang mata niya sa galit. Ano bang problema niya?
 Napatayo na ako sa galit. Kung di ako lalayo ng konti sa kanya,
baka ano pang magawa ko. "Wala ka ngang sinasabi pero galit ka naman? What the hell
is your problem?" halos isigaw ko na.

"You want the truth? Fine! Ayaw kong umalis. Lalo na kung kasama mo
yung secretary mo. Sinabi ko na sayo diba? Sisantehin mo na siya! I want her out of
our lives!" she all but screamed at me. How did Dana get into the conversation
anyway?

"What? Ano bang kasalanan niya sayo? I can't just fire her without
even a reason," I explained. I know she already has issues with Dana but I didn't
know her animosity towards her ran that deep.

Nakatayo na rin siya at pinapantayan ang galit ko. "Argggg...."

Halos matanggal na siguro ang buhok niya sa higpit pagkakahawak niya na tila
tatangggalin niya. "You know what? Do what you want. Magsama kayo sa America. The
hell I care," sabi niya. Kinuha niya ang laptop niya at akala ko itatapon o
ibabagsak na niya yun.

I was just standing there staring at her. The hell she cares? Wala
ba talaga siyang pakialam sa akin o kinakain na siya ng selos niya. She doesn't
even have anything to be jealous about. I don't have any feelings towards Dana.
Siya lang naman laman ng puso ko eh. Problema nga lang, di niya alam. At wala
siyang pakialam.
Thea's POV

I was driving to my father's house. Gusto ko siyang makausap.

Hanggang ngayon di k pa rin maintindihan ba't ang dali para sa kanya tanggapin ulit
si Mom. She left us for another man and her career for God's sake. She had her
marriage annulled para lang magpakasal sa isang matanda na major stockholder sa
isang modeling agency. Maiintindihan ko sana kung hindi niya mahal si Dad o
napilitan lang siya pakasal kay Dad. Pero, sa naaalala ko, mahal naman nila ang
isa't isa. My father actually revolved his world around her. She only had to ask
for the moon and he'd give to her in a platter.

Nang makarating ako sa bahay ni Dad agad akong pinagbuksan. Pero sa

kasamaan palad, si Mom ang nagbukas. She smiled at me reluctantly as she opened the
door wider. Pinagtaasan ko lang siya ng kilay. Anong bang akala niya ang pinunta ko
dito? Ang makipagbati sa kanya? She could think again because the last thing on my
mind is to make peace with her.

"Nandito ba si Dad? I want to talk to him," I asked, feigning

boredom. Binawi niya ang ngiti niya kanina nang mapansin siguro niya na wala akong
pakialam sa kanya.

Lumayo siya nang konti sa akin. "Puntahan mo na lang siya sa

opisina niya," tila nahihiya niyang saad. Mabuti na lang may kaunting kahihiyan pa
siyang natira sa katawan niya. After what she put me and my father through, she has
no right to even talk to us. "May gusto ka bang kainin o inumin? Ikukuha kita."

Naglakad ako papunta sa opisina ni Dad habang nakasunod siya na

parang kasambahay na naghihintay na utusan. "I'd appreciate some coffee. Thanks."
Matapos kong sabihin yun ay agad naman siyang nagtungo sa kusina. Mabuti naman at
alam pa niya ang pasikot sikot sa bahay nato. At least di niya iniutos sa ibang
maid ang ipagtimpla ako ng kape. She has no right to act as the mistress of the
house here. She gave up that right the moment she walked out the front door without
looking back.
 Diretso lang akong pumasok, wala ng katok. Sanay naman si Dad si
akin. Agad naman siyang napaangant ng tingin mula sa papeles na binabasa niya.
"Thea? May problema ba? Nag-away ba kayo ni Tristan?" nag-aalala niyang tanong.

That took me by surprise. Paano niya nalaman agad na may problema

at nag-away kami ni Tristan? "How did you know?" nagtataka kong tanong.

"The fact that you're here says it all. Di ka naman lalapit sa akin
kung wala kang problema. Besides, work couldn't be your problem since no one would
give you problems in the magazine since you're the daughter of the former owner and
wife of the current owner," he explained indulgently. "Besides, I raised you to be
independent. Or maybe, you raised yourself. You only come to me as last resort. So
kung ano man yang problema mo, malamang ay mabigat yan," nakangiti na niyang sabi.
He seemed to like the fact that I need him to fix my problems. "Well? Anong pinag-
awayan niyo mag-asawa?" dagdag pa niya.

"Tristan's leaving me," I said bluntly as if I couldn't care less.

"What?!" sigaw niya. Napatayo siya mula sa pagkakaupo niya at halos

matapon niya ang mga papeles na hawak niya. "Is he out of his mind? Please tell me
hindi ka papayag."

I just rolled my eyes at his reaction. Grabe naman to si Dad.

"Relax Dad. It's not as if history is repeating itself," I said calmly. Ano bang
akala niya? Na gagawin sa akin ni Tristan ang ginawa sa kanya ni Mom? "He has a
valid reason. Gusto ng lolo niya na pumunta siya sa America. I wouldn't have made a
big deal out of it if he was going alone. But the fact is, isasama niya ang
secretary niya. And his secretary is in love with him. But that's not my problem.
May iba akong gustong malaman mula sa yo."

Napatingin naman si Dad sa akin na parang di maintindihan ang

sinasabi ko. "At ano naman yun?"

"Ba't ang dali para sa inyo na tanggapin ulit si Mom?" tanong ko.
Halata naman sa mukha niya na nabigla siya. Doesn't he know me enough to know that
I always go straight to the point? That I never circle around an issue?

Bago pa siya makapagsalita ay may kumatok. Agad naman binuksan ng

isang maid ang pinto at pumasok si Mom. She was holding a tray with two cups and
the pot from the coffee maker. Please tell me the other cup is for Dad and not her.
Inilagay niya ang tray sa lamesa ni Dad. She smiled somewhat shyly at Dad and
exited the room.

Hinintay muna ni Dad na tuluyan siyang makalabas bago magsimulang

magsalita. "I love your mother. It's no hardship to have her back in my life," he
said quietly as he poured coffee in the cups and handed me one.

Tinanggap ko ang iniabot niyang baso at tinitigan sandali ang laman

nito na parang laman nun ang mga sagot sa mga katanungan ko. "That's it? Just
because you love it's that easy? Nakalimutan mo na ba ang ginawa niyang pang-iiwan
sa atin dati? You almost lost the company because of her," I pointed out.
 Tumayo siya at pumunta sa may bintana "It wasn't really easy to
take her back. Wag mong isipin na di ko kinonsidera ang nangyari noon. To be
honest, I almost didn't take her back. When I saw her again after her second
husband died, I wanted to get back with her only to leave her afterwards. Gusto ko
ring maranasan niya ang sakit ng maiwan," sabi niya nang di nakatingin sa akin.

It came as a surprise to me that he actually contemplated such a

thing. I always thought that my father was weak for not trying to get her back or
trying to make her suffer for what she did. He could've ruined her career if he
chose. "If that's the case, ba't di mo siya iniwan? If you considered revenge, what
is she still doing here? It's pretty obvious wala na sa plano mo ang paghigantihan
siya."

"Kasi wala naman talaga akong planong iwan na siya. When we

started putting our relationship back together, I realized nothing has changed. She
was still the same woman I married and impregnated at twenty and I still felt the
same," nakangisi niyang sabi. Please don't tell me my Dad is only blinded with my
Mom's looks. Even I have to admit she looks ten years younger than her actual age,
even if she's already in her mid forties. "You have to understand my dear. Your
mother was an ambitious woman when we were married. Malayo na sana ang mararating
niya kung di ako dumating sa buhay niya. Pinilit ko siyang magpakasal. I even got
her pregnant intentionally para tumigil siya sa pagmomodelo. I told her that she
could go back to her career after she had you but I never really encouraged her
with it. I gave her everything a woman could as for in terms of material things so
that she won't want her career back. Ipinagdamot ko siya sa ibang tao. I was being
far too possessive. Di nagtagal nasakal siya sa akin. And that was the reason she
left us."

"Kung nasasakal siya, ba't din a lang siya lumayo sayo. She married
another man for goodness' sake. Don't tell that didn't hurt you or at least wounded
your pride," galit kong sabi. Ayaw ko ng idagdag na di man lang niya ako isinama.
This conversation just proved to me that my mother didn't really want me and I have
too much pride to admit that her not wanting me hurt too.
 "Marrying that man made getting her career back easier. I won't
tell you it didn't hurt because it did hurt. It still does. But having her back
with me made everything easier to accept," he said as he defended her. "You have to
understand Thea, strange as it may seem to you but I still love your mother. Nung
iniisip kong iwan siya para makapaghiganti, parang di ko kinaya. I had her back.
After so many years, I finally had her back. Ba't ko sasayangin ang pagkakataon na
makasama siya? I asked myself, saan ang mas masakit? Ang galit na naramdaman ko
nung iwan niya tayo o ang mabuhay ng wala siya. It didn't take me long to figure
out that it hurt more to not have her with me. Besides, it's easy to forgive her
when she also suffered when she left us."

I laughed sarcastically when I heard what he said. Talaga lang ha.

Nahirapan siya? Ba't di niya kami binalikan? "Suffered? Really? Mas ginusto niya
ang trabaho niya kay sa sa pamilya niya at nakuha niya yun. So tell me, paano siya
nagdusa?"

"Believe it or not, mahal tayo ng nanay mo Thea. Pinagsisihan niya

ang ginawa niya," tila pagod na na sabi ni Dad. "Why can't you just forgive and
forget?"

"I may forgive her dad but I don't think I could forget that
easily. If only my forgetting that she left us is as easy as her forgetting that
she had a daughter, maybe I could do it. Pero hindi eh. Kinalimutan niyang may anak
siya. Baka yun ang dahilan ba't ang dali para sa akin na kalimutan na may nanay rin
ako," galit kong sabi.

Nakikita kong galit na rin si Dad. I just can't believe that he's
still hung up on that woman who dared call herself my mother. "Nahihiya siya sayo!
Di ka niya kayang harapin!" galit na niyang sabi. Minsan lang ako gamitan ni Dad ng
ganoong tono. "She couldn't bring herself to face you because she felt as if she
didn't deserve you. She felt as if she didn't deserve to be called anyone's mother.
That's why she stayed away."

"Well she was wrong!" sigaw ko na rink ay Dad. This isn't really
the first time I screamed at him. I always shouted at him to get himself together
so that Mommy would come back to us. How wrong I was. "I waited for her to come
back for years. Tumigil lang ako sa pag-iilusyon ko na babalik na siya nung
eighteen na ako. I told myself that maybe she didn't want me after all. It was
easier to make myself believe that she didn't want me period, than to kept hoping
that someday she'd be back in my life!"

Medyo humihingal pa ako ng biglang bumukas ang pinto at pumasok si

Mom. She looked as if she'd been holding back tears. "Thea, it's your husband's
mother," she said as she handed me the phone. "Di ka daw nila macontact sa
cellphone mo kaya dito sila tumawag," dagdag pa niya.

Inilagay ko sa tenga ko ang telepono. "Hello Tita?" sabi ko sa

telepono.

"Thea, there's been an accident. Si Tristan," rinig kong sabi niya

mula sa kabilang linya. It sounded as if she was crying. Nagsimula na akong mag-
alala nang dumaan ang ilang sandali ng katahimikan. Di ko rin magawang magtanong
dahil sa tako na baka kung ano ang isasagot niya. "His car has been hit by a truck.
He's critical right now." Halata na sa boses niya na umiiyak pala talaga siya.
 "Nasaan siya ngayon?" naiiyak kong tanong. Damn it! I'd rather have
him got to America and work with his bitch of a secretary than have him be in a
critical condition.

Huminga ng malalim si Tita para pakalmahin ang sarili niya. "He's

in *** hospital right now. Room 138."

Matapos putulin ni Tita ang tawag, di ko na namalayan ang

pinaggagagawa ko. Di ko na alam kong nahulog ko na lang ba ang telepono o ibinalik
yun kay Mommy.

Di ko rin namalayan na nakapagmaneho na ako at dumating sa ospital.

I looked for his room and stood outside the door staring at it. Paano kung malala
talaga ang lagay niya?
Thea's POV

Nanginginig ang kamay ko pagbukas ko ng pinto. God. Ba't ngayon ko

pa nakalimutan sa kwarto namin ang cellphone ko? Nauna kongnakita ang mga bandage
sa iba't ibang parte ng katawan niya. There were also various things attached to
his body. Di ko namalayan kung kelan nagsimulang tumulo ang mga luha ko.

Di ko rin namalayan na bumukas na ang pinto. "Anong ginagawa mo

dito?"
 Pagtalikod ko ay nakita ko ang makapal ma pagmumukha ni Dana.
Nabigla man ako, di ko pa rin pinalampas ang pananalita niya. "Ako pa tinatanong mo
niyan? Ikaw? Ba't ka nandito?"

Napangisi na lang siya sa tanong ko. "Kanina pa ako nandito. Ako

ang nasa tabi niya kanina nang maaksidente siya. Ako ang nandito kung saan ikaw
dapat nasa tabi niya."

I don't what worse. The fact that my husband is in a critical

condition or the fact that I wasn't there when he needed me. At ba't sa lahat ng
kaibigan at kakilala ni Tristan, si Dana pa tinawagan nila? Kahit gaano ko pa
kagustong paalisin siya, di ko magawa. Kahit anong gawin ko, may utang na loob pa
rin ako sa kanya.

"Di ka pa ba aalis?" maarte niyang tanong. Is she fucking serious?

Pinapaalis niya ako?

"Ipapaalala ko lang sa iyo Dana. Asawa ko ang nakaratay dito. Wala

kang karapatan paalisin ako," galit ko ng sabi. Just because I'm grateful, doesn't
mean she can talk to me anyway she wants and make me leave my own husband's side.

Tinaasan niya lang ako ng kilay. "Talaga lang ah. Bakit? Ang asawa
ba niya nasa tabi niya kanina ng nasa bingit siya ng kamatayan? Why don't you just
leave? Magpahinga ka na lang. Umuwi ka tulad ng mga magulang niya."
 "You can't make me leave Dana. I have more right to be here than
you. Look, I'm grateful to you for being here but words are about the only form of
thanks you're going to get from me," galit ko nang sabi.

"Just leave Thea. He doesn't need you. I'm here anyway," she said
tauntingly. "Para di ka makonsensya, ito na lang isipin mo. No one really needs you
here. Not Tristan and his family don't really expect you to stay with him after how
you've been ignoring their calls."

I can see there was no point in explaining that it because of plain

stupidity that I didn't answer their calls. Kasalanan ko bang makalimutan dalhin
cellphone ko?

I don't know where I found the strength to have made my feet and
the rest of my body go out of the room. Masakit man aminin pero may punto si Dana.
Tristan doesn't need me. Nandun na siya eh. Siya ang nasa tabi ni Tristan kung saan
ako dapat ang nandun.

Di ako umalis agad ng makalabas ako ng kwarto. I saw a man looking

like a doctor walking towards Tristan's room. Papasok na sana siya nang pigilan ko
siya. "Excuse me. Are you my husband's doctor?" Tiningnan niya ako at binigyan ng
nagtatakang tingin. "I mean, are you Tristan Legazpi's doctor?" tumango naman siya
pero di pa rin naaalis ang pagtataka mula sa mukha niya. "Kailan po ba siya
gigising?"
 "I'm sorry Mrs. Legazpi but I have to be have to be honest. It's
anyone's guess when your husband is going to wake up. Or rather, it's anyone's
guess if he will still wake up. I'm sorry." Matapos niyang sabihin yun pumasok na
siya agad. Probably to check on Tristan's vitals or something. Bahala na siyang
magtaka bakit di ako ang nasa silid na yun.

How ironic. I told myself that it history wasn't repeating itself. Pero parang
ginawa ko rin naman ang ginawa ng nanay ko na ikinagagalit ko. I chose work over my
husband somehow, in the same way she did. Difference is, my father needed my
mother. Tristan doesn't need me.

Di ko na alam anong gagawin ko. Pinarurusahan ba ako sa mga

kasalanan ko. Ganun ba ako kasamang tao para masaktan ng ganito? God. Why did I
have to fall in love with a guy who left me but I ended up marrying him anyway. And
falling harder for him. I never figured myself for a glutton for punishment. I also
never figured myself for a masochist. Ano bang nakain ko at minahal ko ang isang
lalaki na imposibleng mahalin rin ako.

Thea's POV

I was driving from my dad's house to the hospital at half past six
in the mornings. Sa bahay muna niya ako umuuwi. Mahirap na. I doubt even my own
state of mind right now. Baka mapahamak pa anak ko. That's right. I'm pregnant.
Besides, the day I found out that I was pregnant was the day was the day I made
peace with my mom. Having a baby inside me gave me a different view on things.

FLASHBACK

Ria was visiting me in the condo, trying to help me whatever I

needed to do. Baka pati rin siya natatakot na baka masiraan ako. Turns out it was
because of hormones or something. "So? Ano na? Buntis ka ba?" nag-aalala niyang
tanong. Mabuti na lang at may dala siyang PT na extra sa bag niya. Funny how things
worked out. Nung unang beses siyang nabuntis, ako pa ang nagbigay ng PT sa kanya.
Now it seems she's returning the favor. I just nodded mutely at her question. Di ko
nga alam paano ko nadala palabas ng banyo ang katawan ko. I'm just numb. I mean,
the world just seemed to stop revolving on its axis or something. "Oh, ano ng plano
mo ngayon? Di mo pa ba ipapaalam kay Tristan?"

"Paano ko ipapaalam sa kanya na hindi pa nga siya nakakagising?"

iritado kong tanong. Mabuti na lang at di na niya pinatulan ang pagmamaldita ko.

Bumuntong hininga na lang siya. Thank God she seems to understand

me to some extent not to nag me. "Well? Ano ngang plano mo?" tanong ulit niya.

"Pwede mo ba akong ihatid sa bahay ni Dad?" tanong ko na lang.

Napatango lang si. Dali dali naman akong kumuha ng iilang damit sa kwarto.

Pagdating namin sa bahay ni Dad ay di na rin siya pumasok at agad

ring umalis. Ang bumukas naman ng pinto ay si Mom. Was it obvious that I've been
crying? Mukha kasi siyang nag-aalala ng makita ako. Sinabi niyang wala si Dad kahit
di pa ako nakakapagtanong.

And before I could stop myself or know what the hell I was doing, I
ran straight into my mother's arms and cried my eyes out.

END OF FLASHBACK
 Magkikita kami ngayon ni Ria sa ospital. Ewan ko ba ba't alalang
alala ang babaeng yun sa akin. It's not as if I was in the same situation as her
when she had their first baby. Nasa labas na siya ng kwart ni Tristan ng dumating
ako. Nginitian niya lang ako habang naglalakad ako palapit.

Bubuksan ko na sana ang pinto ng maunahan ako ng nurse na

papalabas. "I'm sorry ma'am, pero wala pa pong visiting hours," nahihiya niyang
sabi.

Tinaasan ko lang siya ng kilay at pilit tinatakot gamit mata ko.

"Maybe, pero asawa ko ang pasyente sa kwartong yan. Surely that entitles me to
visit him anytime I want," galit ko ng sabi. Damn it, I'm not used to explaining
anything to anyone.

Halata naman na naguguluhan ang nurse sa sinabi ko. "But ma'am,

sinabi nung nagbabantay na babae kay Mr. Legazpi na wag magpapasok kung hindi
parents or sister ni Mr. Legazpi ang bibisita," nagtatakang sabi nung nurse.

Bigla naman akong tinulak papunta sa gilid ni Ria. "Nurse, kilala

mo ba kung sino ang pasyenteng nasa kwartong yan maliban sa pangalan niya?" sabat
niya at umiling naman ang nurse. Tumango tango naman si Ria. "Pwes, para sabihin ko
sayo, may-ari yan ng isang tv network at itong asawa naman niya ay tagapagmana ng
isang magazine company. Ngayon naman siguro alam mo gaano sila kayaman diba?"
nakangiting tanong ni Ria. Pero mas gugustuhin ko pang hindi siya ngumingiti ng
ganya. Nakakatakot siya pag ganyan ngiti niya. Tumango ang nurse na at parang
natakot. "Kayang kaya nitong kasama kong bilhin ang buong hospital na to para lang
sisantihin ka kaya kung ayaw mong mawalan ng trabaho, wag kang haharang harang
diyan sa daan para makapasok na kami."
 Wala nang nagawa ang nurse at naglakad na lang palayo. "Di mo naman
siya kailangang takutin ng ganun Ri. Besides, si Tristan na may-ari ng magazine
ngayon," sabi ko pa.

Umiling iling na lang siya. "Hayaan mo na," natatawa niyang sabi.

Minsan talaga napakahirap intindihin ng babaeng to. Kanina lang nakakatakot siya,
ngayon, ewan ko na lang. "Sige ah. Maiwan ko na muna kayo. Balik lang ako mamaya,"
dagdag pa niya bago lumabas.

Nang marinig kong sumara ang pinto ay agad kong kinha ang isang
upuan at dinala yun sa gilid ng kama ni Tristan at umupo. Di ko mapigilan ang mga
mata ko. Kusa ng tumulo mga luha ko. Inabot ko ang isang kamay niya at dinala yun
sa mukha ko. Di ko man lang siyang magawang yakapin dahil sa mga nakakapit sa
katawan niya.

"Huy. Gumising ka na diyan," utos ko. Sana lang naririnig niya ako.
"Hindi mo naman kailangan gawin to sa sarili mo eh. Kahit gaano ka pa kabilis
mamaneho, di ka naman naaaksidente dati ah. Kaya anong nangyari ngayon? Mas mabuti
pang nagpunta ka na lang ng America kasama si Dana. At least di ka nakaratay dito
ng walang malay," sabi ko habang umiiyak. "Naman Tristan, ngayon ka pa
magkakaganito. Ngayon pang nabuntis mo ako. Nakakatawa no? Nung iwan mo ako noon,
pinangako sa sarili ko na hindi na ako magmamahal ulit para di ako masaktan ulit.
Alam mo ba gaano kasakit sa akin noon ng iwan mo na lang ako ng walang pasabi?
Hulog na hulog na ako sayo nun eh. Kung kelan mahal na kita, dun ka pa biglang
mawawala. And now when I broke the promise I made myself you do this to me? Wala
eh. You made me fall in love with you all over again. Tapos magkakaganyan ka pa.
Utang na loob Tristan, gumising ka na. Di mo pa nga nakikita anak mo. Sige ka, di
ko to ilalabas pag di ka pa gumising diyan."

Patuloy lang ako sa pag-iyak ng maramdaman kong gumalaw ng konti

ang kamay niya na hawak ko. Napahigpit ang hawak ko sa kamay na yun. Bigla naman
bumukas ang pinto at ngingiti na sana ako sa pag-aakala kong si Ria ang pumasok
pero nagkakamali ako.

"Anong na namang ginagawa mo dito?" galit at nagtatakang tanong ni

Dana. Hinayaan ko na nga siyang siya magbantay dito, di pa siya nakuntento. Kung
makaasta siya, parang dalawang buwan na siyang buwan nagbabantay, eh dalawang gabi
pa lang nga siya dito.

I just rolled my eyes at her reaction. "Di mo ako pwedeng bawalan

makita ang sarili kong asawa Dana," sagot ko. Halatang di niya nagustuhan ang
sinabi ko.

Bigla namang bumukas ulit ang pinto at iniluwa nun si Ria. "Oh.
Sino to?" tukoy niya kay Dana.

Napangisi ako sa reaksyon na naman ni Dana. Kulang na lang

kamlmutin niya ang mata ni Ria dahil di siya nito kilala. "Ri, meet Dana, Tristan's
secretary," pagpapakilala ko.

"Anong ginagawa mo dito? Diba mamaya pa visiting hours?" tanong

ulit ni Ria. Gusto ko nang matawa sa mukha ni Dana. Mula sa ekspresyon sa mukha
niya, nahihirapan na siyang pigilan ang galit niya.

"Ako lang naman ang nagbabantay kay Tristan mula ng maaksidente

siya," pagmamayabang ni Dana. "Ikaw? Sino ka?"

"Ako lang naman ang pinsan ng amo mo. And if I'm not mistaken,
you're also the reason why Thea can't even visit her own husband, am I right?"
tanong ni Ri.

"Ngayon pa siya bibisita," di makapaniwalang sabi ni Dana. "She

wasn't even there when they rushed Tristan to the hospital, and now she acts as the
devoted wife?" she pointed out.

Di ko na napigilan. Alam ko naman na may kasalanan rin ako eh. But

does that give her the right to stop me from seeing my own husband? "Let's go Ri,"
aya ko kay Ria. I have to get out of here before I break down into tears and have
this bitch see me being weak.

"This is so not over bitch," dagdag pa na sabi ni Ria kay Dana.

Author's note:

Sorry of Thea's speech is pathetic. It's just a situation I can't

imagine myself being in. You see, I always try to put myself in my character's
shoes and see what I would do and say in the situation. Kaya pangit kinalabasan ang
dialogue niThea is because di ko maimagine sarili ko sa sitwasyon niya.

Tristan's POV

Di ko mo pa nakikita anak mo.

Di ko mo pa nakikita anak mo.

Di ko mo pa nakikita anak mo.

Thea's words kept ringing in my head. Kahit anong gawin ko di ko

magawang ibukas ang mga mata ko. Everything she said seemed to be a pale comparison
after saying she was pregnant. I thought I was dreaming until I felt her tears on
my hand.

Narinig kong biglang bumukas ang pinto at kasabay nun ang pagbukas
ng mga mata ko. I was disappointed when I saw a nurse and not my wife. "Mr.
Legazpi, mabuti na lang at nagising ka na," nakangiti niyang sabi.

"Ahhh... Umuwi na ba asawa ko?" nahihiya kong tanong. It's pretty

embarrassing to even have to ask where one's wife is.

Binigyan ako ng nakakaawang tingin ng nurse. "I'm sorry sir pero

hindi po ang asawa mo ang nagbabantay sayo dito simula ng maospital ka. Nandito po
siya kaninang umaga pero lumabas po siya ng umiiyak kasama ang pinsan niyo po.
Isang babaeng nagngangalang Dana po ang nagbabantay minsan sa inyo dito," paliwanag
pa niya.
 Tumango na lang ako at di na umimik. May ginawa lang sandali ang
nurse sa mga gamit na nakatusok sa akin at may sinulat sandali. Lalabas na sana
siya ng pigilan ko. "Nurse, pakiabot nga sandali ng cellphone ko at pakibukas nga
ng tv," sabi ko. Tahimik lang niyang sinunod pinapagawa ko at lumabas rin agad.

Nakapatay ang phone ko pero mukhang wala namang damage. Mabuti pa

to, nakaligtas sa aksidente ng ni wala man lang gasgas. Agad kong tinawagan si
Chris para papuntahin siya dito. Wala kasi masyado akong maalala sa nangyari
maliban sa naaksidente ako. "Chris," sabi ko. Pero bago ko pa madugtungan ang
sinabi ko, inunahan na niya ako.

"Shit! Gising ka na?" halos isigaw niya sa kabilang linya. Ano bang
akala niya? makakatwag ako sa kanya kung nasa coma pa ako?

"Anong akala mo? May signal sa kabilang buhay? Puntahan niyo nga
ako dito!" utos ko. "Dalhin mo na rin si Jake at Gelo!" dagdag ko pa.

"Sige, sige. We'll be there in about half an hour," sabi pa niya.

Palipat lipat lang ako ng channel ng may makita akong isang balita
na di dapat tinatawag na balita. I thought news was supposed to be trustworthy and
true? It was on some society channel or something. Sinabi pa ng so called reporter,
"society's favorite former bachelor, Tristan Legazpi, to file for an annulment once
he gets out of the hospital. This was just sent to us from his office."

Say what? Anong sinasabi nitong annulment? At nanggaling pa talaga

sa opisina ko? Then it dawned on me. Dana. Damn that woman to hell. Totoo pala
talaga ang sinabi ni Thea. Nagawa pa talaga niyang gawin to. She is so going to pay
for this.

Inilipat ko na ang chanel bago ko pa matapon sa TV ang remote.

Bigla naman bumukas ang pinto at iniluwa nun si Chris, Ria, Jake, Gelo at Elaiza.
Anong ginagawa nitong Ria at Elaiza dito? May sinabi ba akong kasama sila?

"Hoy lalaki!" sigaw ni Ria. Kung wala lang sigurong benda ang ulo
ko, babatukan na niya ako. "Ano yung inilabas sa balita na hihiwalayan mo si Thea?"
galit niyang tanong.

"Ri, hinay hinay naman. Kakagising lang nung tao oh," awat sa kanya
ni Chris.

I just grit my teeth together to stop myself from lashing back at

her. Naniniwala ba talaga siyang gustong hiwalayan kaibigan niya? Maalala ko nga
lang ang ginawa ni Dana, kumukulo na dugo ko sa galit. "Kakagising ko lang Ri. Kayo
ang una kong tinawagan nang magkamalay ako. Tingin mo, may oras ako na utusan ang
walanghiyang sekretarya ko na ipaanunsyo sa mundo na hihiwalayan ko asawa ko?"
galit kong tanong.
 Natigilan naman silang lahat sa sinabi ko. I think this is the
first time they've seen me this pissed off. Pero di nagtagal ang pananahimik nila
lalo na si Elaiza. It didn't escape my notice that Gelo's arm isa around her waist
possessively. Since when did this happen? "So wala kang planong hiwalayan si Thea?"
excited niyang tanong.

"Wala. I don't have any reasons for filing for an annulment

anyway," I said, exasperated. "Nasan nga pala si Thea. Isinama niyo na nga lang si
Ria at Elaiza, hindi niyo na lang sinali asawa ko."

"Isasama naman sana namin siya," tila nahihirapang sabi ni Jake.

"Pero ayaw niya eh."

Natigilan ako sa sinabi ni Jake. Ba't ayaw niya akong makita?

"Nakita niya balita tungkol sa annulment niyo daw. I called her not too long ago.
It was pretty obvious she's been crying," galit na sab ni Ria. Pero ngayon sigurado
na ako na di siya sa akin galit kundi kay Dana. "Nasaan nga pala si Dana?" tanong
pa niya. Ngumiti pa siya ng nakakaloko. "Nang maturuan ng leksyon."

Natawa ako ng mahina sa sinabi ni Ria. "Chris, ano bang ginawa mo

sa pinsan ko at naging bayolente na to?" tanong ko sa kaibigan ko. Napailing nna
lang to.

"Oo nga pala, tinawagan ko na sina Tita. Mamayang gabi na lang daw
sila pupunta," sabi ni Ria. Mabuti naman at naisipan pa nilangg bumisita. Knowing
my parents, they weren't really that worried. Naniniwala kasi sila sa kasabihang
matagal mamatay ang masamang damo.

Bumukas na naman ang pinto at kulang na lang ipagdasal ko na si

Thea na ang pumasok. I guess I'm doomed to disappointment. Di ko alam kong maawa ba
ako sa dumating o maaawa. She got it coming anyway.

"I can't believe you have the guts to show your face around here.
Kapal talaga ng mukha mo no?" tahimik na tanong ni Ria kay Dana.

Napasinghap naman si Dana ng makitang kumpleto kami. Poor girl. She

doesn't have a chance. Bago pa siya makasagot ay inunahan ko na. "Ri, pwede bang
maiwan niyo muna kami?" pakiusap ko. Nabigla silang lahat sa sinabi ko pero agad
naman nakabawi ng makita ang ngisi sa mga labi ko.

I'm going to enjoy this. Isa isa naman silang lumabas mula kwarto
at naiwan si Dana. Mukha pa siyang natutuwa dahil sa pinalabas ko mga kaibigan ko.
Pasalamat nga siya may kaunting bait pa akong natitira sa katawan ko para di ko
siya ipahiya sa ibang tao.

"I want your resignation letter on my desk by the time I get back
to the office and don't you dare show your face to me ever again," I said quietly.
Di niya naitago ang pagkabigla niya.

"Pero Tristan," naiiyak niyang sabi. "Ano bang nagawa ko? Ako na
nga nagbantay sa iyo dito, ito pa isusukli mo sa akin?" pangongonsensya niya.
 "Bakit? May nagsabi ba sayo na magbantay ka dito?" tanong ko naman.
"Ikaw ang dahilan ba't di ako magawang bisitahin ng asawa ko ngayon. Anong gusto
mo, na magpasalamat pa ako sayo? You drove the two of us apart!" sigaw ko pa.

"Dahil mahal kita! Ako ang kasama mo simula ng dumating ka sa

kumpanya. Ako ang tumulong sayo na mas lalo pang mapalago ang kumpanya. Tristan ako
na lang!" this bitch is so pathetic. "Ako na lang mahalin mo. Di ka naman mahal ni
Thea eh." That's where she's wrong. Thea does love me. Pinanghahawakan ko pa rin
yung sinabi niya nung di pa ako gising.

"You did nothing but answer my calls and set meetings for me. So
don't you dare tell me na tinulungan mo akong palaguin ang kumpanya. Madali ka lang
palitan." I felt tired all of a sudden. Her hysterics are getting on my nerves.
"Ito ang tandaan mo Dana, kapag di bumalik sa akin ang asawa ko, pagbabayarin kita.
At kapag may nangyaring di maganda sa mag-ina ko, patawarin ako ng Diyos pero
mapapatay talaga kita."

Tristan's POV

Its a few days since I've been allowed to get out of the hospital.
Sa condo na ako umuwi since wala naman akong kasama sa family house namin. Nasa
states ang parents ko dahil na rin sa kondisyon ng lolo ko. Dito ko na rin ginagawa
trabaho ko. Di pa rin kasi daw talaga ako gumagaling kaya kailangan ko pang
magpahinga ng mas madalas.

Palagi akong binibisita nina Chris, Jake, at Gelo para daw maaliw
ako. Well that's their excuse. I know the truth anyway. Their worried about my
sanity because I haven't seen my wife since being discharged from the hospital.
 I was admiring the view from up here when I heard the doorknob
turning. Sino bang pupunta dito ng ganito kaaga. It's only seven am for God's sake
and I'm not even fully awake yet. Nang hinarap ko ang pinto para tingnan sinong
dumating, di ko napigilan ang pagkabigla ko. "Thea.."

Thea's POV

"Tristan?" gulat kong sabi sa pangalan niya. What the hell is he

doing here? Shouldn't he be in his family home? "What are you doing here?" I asked
awkwardly.

"I live here last I remember," he said sarcastically. Di man lang

niya itinago ang galit sa mga mata niya. Di ko naman siya masisisi. Ako siguro ang
huling taong gusto niyang makita ngayon. "Mabuti naman at naalala mo ring dito ka
rin nakatira," pilosopo niyang sabi habang nakatingin sa maleta ko.

"Pinaalis na ako ni Dad sa amin. Wala naman daw akong dapat gawin
dun dahil may sariling bahay na naman daw ako," nakayuko kong paliwanag. Di ko
naman minasama sinabi ni Dad. I just didn't think he'd throw me out considering I'm
pregnant. Makes me wonder if he knew that Tristan's staying here. "Don't worry.
Kukuha lang ako ng ilang damit sa kwarto at aalis na rin ako."
 Pupunta na sana ako sa kwarto namin ng bigla niyang hinigit ang isa
kong braso at pinilit akong humarap sa kanya. How could he be so strong when he
just came from an accident? Shouldn't he be weak or something? "Ganun na lang Thei?
Nandito ako kaya aalis ka? Sabihin mo nga sa akin, anong kelangan kong gawin para
maayos tayo?" galit niya sabi. He looked mad and miserable at the same time.

Di ko mapigilan mapaluha sa tono niya. God, I can't stand these

raging hormones. I can't help but cry at the pettiest reasons. "I'm sorry. I'm
sorry. Di ko naman sinasadyang maiwan phone ko eh. Di ko sinasadyang di malaman
agad na naaksidente ka na pala. Di ko sinasadyang maging wala sa tabi mo nung
kelangan mo ako. Dana's right. I don't deserve you. You're better off with her," I
said between sobs.

"How could I be better off without her when being away from, when
not seeing you, drives me insane. I've been miserable since I got out from the
hospital and finding out from everyone else that you've been hurting because of me
and because of Dana's misplaced feelings for me and what she said to you," he said
angrily. Ngayon ko lang siya nahihirapan ng ganito. "Tangina Thea! Paano mo
nasabing mas mabuti pang si Dana kasama ko?"

"Kasi di mo ako kailangan!" pasigaw kong sagot. "Dana was with you.
She's been with you for five years, working for you. She was there when you needed
someone looking after you when you got into the accident. Eh ako?! Nasaan ako? Nasa
bahay namin at pinapahirapan mga magulang ko."

"Thea, wala akong pakialam kung siya man nasa tabi ko nung mga oras
na yun!" sigaw niya sa akin. "Wala akong sinabi sa kanya na bantayan niya ako.
Ikaw! Ikaw ang kailangan ko ng mga oras na yun, pero wala ka," nagtatampo niyang
sabi.
 "Kaya nga eh. Wala ko nung kailangan mo ako. Kaya ba't pa natin
aayusin to kung di mo naman talaga ako kailangan at nandun siya kung may kailangan
ka?" sigaw ko naman sa kanya. Good thing I'm only a few weeks pregnant or all this
screaming would really affect the baby.

"Kailangan kita kasi mahal kita," tahimik niyang sabi. My head was
reeling from what he said. Tama ba yun narinig ko? Mahal niya ako? "Thea, what do I
need to do for you to need me the way I need you?" pagod na niyang tanong. "Mahal
mo nga ako pero natiis mong di ako makita."

"You love me?" I asked, not quite believing what he said.

Nasabunot siya sa sarili. He's exasperation was showing. "Of course

I love you! Why else did I marry you? Why did I let myself be maneuvered into
marriage under the pretense of a business arrangement? Why did I save your family's
company if I didn't love you? Thea, ginawa ko ang lahat ng yun dahil mahal kita.
Ano pa bang kelangan kong gawin para maniwala ka?"

"Wala," mahina kong sabi. "All you had to was tell me," I
muttered.
 "Tell you? You expect me to tell you when you barely stood the
sight of me?" sigaw na naman niya. "Kinalaingan ko pang maaiksidente para sabihin
mo sa akin na mahal mo ako."

Bigla akong namutla sa sinabi niya. "Narinig mo yun?" Napangisi

siya ng makita ang ekspresyon sa mukha ko.

The smirk on his face turned into a grin when my shock still hasn't
worn off. "Yep. Binagbantaan mo pa nga ako na di mo ipapakita sa akin ang anak
natin pag di ako gumising." Bigla namang nawala ang ngiti sa labi niya at
sumeryoso. "Halika nga rito," sabi niya. Lumapit naman ako sa kanya. Pinaupo niya
ako sa couch at tumabi siya. "You know what. Your threat woke me up. That and the
way Dana talked to you. Pinilit kung gumising nung mga sandaling yun pero di ko
kinaya. Gusto kitang protektahan mula sa mga masasakit na salita na sinabi niya
pero di ko nagawa," paliwanag niya. Bago ko siya mapigilan ay niyakap niya na ako
ng sobrang higpit. "I love you Thei. And I'm going to find a way to make this
marriage work."

"You don't have to do anything. Just be with me and we'll get

through anything together."
Author's note:

epilogue na sunod
After six years...

Thea's POV

"Pwede ba Tristan. Nasa bakasyon tayo. Tigil tigilan mo yang

kakacheck sa phone mo. Hindi mawawala ang kumpanya mo at walang mangyayaring masama
sa anak mo," inis kong sabi. Kanina pa kami lakad ng lakad dito sa Boracay at
kanina pa siya tingin ng tingin sa phone niya. Buong hapon na kami naglalakad.
Nalakad na nga namin mula station one hanggang station three.

"I'm sorry okay. Di ko lang talaga mapigilan. You know how much I
worry about Anthony," tukoy niya sa anak namin. I know how he is with the kid.
Masyado siyang mahigpit dito. Laking tuwa nga nung bata na aalis kami ng isang
linggo.

"You don't really worry about him. You worry about what he's going
to do when we're not there. Masyado kasi siyang nagmana sayo," komento ko. In
Anthony's five years of existence, kung anu anong gulo na napasukan nito. He has a
very short temper, but even at his age, we already know that he is like his father,
masyadong matalino para sa ikabubuti nito. Good thing his teachers see the brain
behind the behavioral problems. Iilang classmate na rin kasi niya ang nabugbog niya
at ilang beses na rin kasi kaming napatawag sa principal's office.

"Kaya nga nag-aalala ako diba? Kasi masyado siyang nagmana sa

akin," nag-aalala niyang sabi. "Ayaw ko rin naman siyang ipadala sa America at mas
lalong ayaw kong tayong tatlo ang pumunta run," dagdag pa niya.

I just sighed in exasperation. Di ko naman siya masisisi kasi yun

din pinagdaanan niya dati. "Look, you're parents didn't know how you were when we
were kids kaya ka nagkaganun. Pero iba na sitwasyon ngayon. We know how to handle
Anthony's behavior so we'll know better."

"Fine. Fine," he said giving up. Napailing na lang ako sa pagiging

overprotective nitong si Tristan.

Habang naglalakad ay kinuha ko ang phone ko sa bag. Agad kong

hinanap ang number ng yaya ni Anthony at tinawagan. Mabuti na lang at sinagot niya
agad. "Hello yaya? Pwede pakiabot ng phone kay Anthony?" pakiusap ko.

Di nagtagal ay narinig ko na ang boses ng anak ko sa kabilang

linya. "Yes mommy?" bored na sagot ng anak ko. Tama nga ako. Nagmana talaga siya sa
tatay niya. "May kailangan ka?"

"I just want to talk to my baby," I teased. He really hates it when

I call him baby. Agad namang napatigil sa paglalakad si Tristan at napatingin sa
akin. Alam niya agad ni si Anthony kausap ko. "Someone else here also wants to talk
to you," sabi ko pa sabay pindot sa loudspeaker at abot kay Tristan ang cellphone.
 "Hey man," nakangiting sabi ni Tristan sa anak.

"Daddy!" rinig kong sigaw niya mula sa kabilang linya. "Pasalubong

ko po ah," tugon niya pa niya. Tong bata talaga to. Nagiging spoiled na dahil sa
ama.

"Ano bang gusto mo?" tanong naman ni Tristan. I can't believe him.
He really spoils the kid to death. Kahit anong gusto, binibigay agad.

"I want sand po," sabi naman ng anak. Nagakatinginan kami parehos
at halatang naguguluhan. What does the kid want with sand?

"Sand anak? As in buhangin?" naguguluhan pa ring tanong ni Tristan

sa anak.

"Yes Dad. Marami po ah kasi gusto ko po ng white sand para sa

sandbox ko," paliwanag niya.
 Tumango tango naman si Tristan. "Okay anak. Basta pakabait ka diyan
ah. Wag pasasakitin ulo no Yaya," bilin niya.

Ibinalik niya sa akin ang phone. "Tristan, seryoso ka ba? Mag-uuwi

ka ng buhangin?" di makapaniwala kong tanong.

"Well, kung pupwede, why not?" natatawa niyang sagot. "Come on

Thea. The kid wants some sand. Give me one good reason why he can't have it."

"Kaya nagiging spoiled ang bata eh," maktol ko. "Bahala ka na nga
diyan. Basta pag lumaki yung suwail, ikaw magdisiplina," banta ko at naglakad
palayo.

Naglakad ako papunta sa hotel namin sa station two. We chose a

beach front hotel this time. Binalibag ko ang pinto ng kwarto pasira. I was
expecting to hear a crash but it didn't come. Napigilan pala to ng magaling kong
asawa. I should've known he would follow me back here.

"Oh. Nagtatampo ko naman," naaaliw niyang sabi. "Halika nga dito,"

sabi niiya sabay hila sa akin palapit.
 "Hindi naman ako nagtatampo eh. Nag-aalala lang ako dahil sa
pagkunsinti mo sa kahit anong gusto ng bata," sabi ko.

Natawa lang siya sa sinabi ko. May nakakatawa ba dun? "That's why I
love you, you know. Di mo talaga magawang magtampo sa akin. Bumibigay ka agad kahit
niyayakap pa lang kita" nang-aasar niyang sabi. "Ano na lang kaya kung higit pa dun
gawin ko."

Pinaghahampas ko naman siya sa dibdib. Kapal talaga ng mukha nitong

gagong to. Bago ko pa maialis ang pagkakayakap niya sa akin ay aga dna niyang
hinuli ang mga kamay ko. Hinalikan niya na rin ako and before I knew what was
coming, he already pushed me to the bed and took of his shirt.

**********************************
CONVERTED BY WATTPAD2ANY VERSION 1
----------------------------------

ALL RIGHTS RESERVED TO THE OWNER

OF WATTPAD.COM AND ALSO
ALL RIGHTS RESERVED TO THE AUTHOR
OF THIS BOOK

BY CONVERTING THE BOOK, YOU HAVE

ACCEPTED TO THE TOS OF WATTPAD
AND ALSO
WOULDN'T POST ANY OF THE CONTENTS
CONTAINED IN THIS FILE BY ANY MEANS
ELECTRONIC OR PRINTED, WITHOUT
THE CONSENT OF THE AUTHOR.
COPYRIGHT 2013
**********************************