grad nating dalawa. Sana pala lagi na lang nakokonsensya si Mama, e! Ang galante!

"
sabi niya na natatawa pa. Hindi kasi naka-rating si Tita dahil hindi na-approve
iyong vacation leave niya. Na-curious tuloy ako dahil hindi naman talaga mahilig
magbigay si Tita ng regalo. Kuripot kaya 'yun kahit na head nurse na sa hospital sa
Canada.

Madali kong binuksan iyong box. Itinaas ko iyong susi na naka-lagay sa loob.

"Ano 'to?"

Ngumisi lang si Benny.

"Ubusin mo muna 'yan tapos punta tayo after," he said at saka inagaw sa kamay ko
iyong susi at saka binalik sa box. Napatungo na lang ako at saka pinagpatuloy iyong
pagkain. Pero nawalan

na ako ng gana sa pizza ko.

After a few minutes, natapos na rin kami sa pagkain. Hindi ko masyadong nagalaw
iyong pagkain. Weird talaga e paborito ko naman 'yun.

"May mali ba? Iba ba 'yung sauce ng pizza mo?" Benny asked habang kinuha iyong
tinidor ko at saka tinikman iyong deepdish ko.

"Okay naman..." I answered.

"Bakit 'di mo naubos? Masarap naman."

I shrugged. Hindi ko rin alam, e. Baka isa ito sa mga unanswerable questions sa
buhay ko. Ewan.

Lumabas na kami mula sa resto at saka sumakay sa sasakyan niya. Sobrang excited ni
Benny. I kinda felt bad because I couldn't share his excitement. Ang weird ko naman
kasi ngayon! Cum Laude naman ako sa Interior Design tapos si Benny, Magna Cum Laude
pa sa Civil Eng! Dapat nga masaya ako ngayon, e.

Benny was humming to his favorite song. Iyong Pangarap Lang Kita ng Parokya ni
Edgar. Sugo talaga ni Chito Miranda si Benny.

"Ang saya mo ngayon, no?"

He beamed.

"Syempre naman. After four years, tapos na tayo. Sino ba naman ang hindi magiging
masaya? E halos igapang na natin 'yung last year natin sa UP."

"Tss. Ako lang 'yung gumapang, Benny. Lumipad ka kaya," I said and then he laughed.
Dapat kaya five years ang degree niya pero dahil matalino talaga si Benny at suki
ng summer class at overload, nasabayan niya akong grumaduate.

"Sinamahan kitang magpuyat, grabe 'to!"

"Clingy ka kasi," I rebutted. "Kahit tapos ka na sa plates mo, nagpupuyat ka pa rin

para bantayan ako."

"E baka kasi bigla kang magutom. Sino magluluto ng pagkain mo? Wala ka pa namang
kwenta sa kusina," he

said and I snarked at him. He just laughed heartily and then kissed my knuckle.
Halos matapos namin iyong album ng PNE nung makarating kami sa isang subdivision.
Nagsimulang kumabog iyong puso ko.

"Hi, boss! Siya ba?" tanong nung guard.

"Oo, boss. Ganda, no?" sabi naman ni Benny. Nagthumbs up iyong guard at saka pina-
tuloy kami papasok sa subdivision.

Ewan ko pero napa-kapit ako sa seatbelt ng inuupuan ko. Mayamaya, huminto kami sa
tapat ng isang bahay. Wala pang pintura. Wala pang masyadong naka-lagay. Halos
skeleton pa nga lang, e.

"Benny..."

Tinignan ko siya. Naka-tingin siya sa akin. Naka-ngiti siya.

"Skeleton pa lang naman 'to kaya kung may gusto ka pang ipa-bago, pwede pang
baguhin. Ibibigay ko 'yung blue print sa 'yo bukas para makapag-isip ka na rin kung
ano ang design na gusto mo para sa bahay. Ideally, siguro five rooms ang kasya
dito. Master's bedroom para sa ating dalawa tapos dalawang room naman para sa anak
natin. Isang guest room kasi sigurado ako palaging makiki-sleep over dito iyong
best friend mo, e mas clingy pa sa akin iyon pagdating sa 'yo. Tapos iyong isa
naman, maid's quarter," mahabang paliwanag niya.

"Don't worry, si Mama naman ang magbabayad ng lahat ng gagastusin. Gustung-gusto ka

talaga nun, e! Iyon kaya ang pinaka-natuwa nung sinabi ko na magpo-propose ako sa
'yo! Kaya nga sa akin ibinigay iyong family heirloom imbes na kay Ate, e," sabi
niya na natatawa pa.

"Kung hindi rin daw ikaw ang papakasalan ko, 'di daw siya aattend. Tignan mo? Mahal
na mahal ka talaga ni Mama."

Parang natuyo bigla iyong labi ko. It felt like my whole

life flashed in front of me.

I was 21. I just got out of college. I wanted to explore the world. I wanted to go
to the US and maligaw sa Europe. And maybe live in Thailand for a year or two.
Tapos kumain ng mga exotic food. I wanted to work three jobs at a time. I wanted to
live in a crappy apartment. I wanted to adopt a dog and complain because I couldn't
take care of it.

I wanted to do so many things in my life. Ang dami pa.

"Benny..."

Tinignan niya ako. Parang hindi ko masabi iyong mga gusto kong sabihin. Paano ko
sasaktan ang lalaki na 'to? He had done nothing but to love me.

"Hmm? Ayaw mo ba sa bahay? Plan pa lang naman 'to. Pwede mo pang baguhin, promise.
Ako naman ang engineer dito. Alam mo naman na ikaw palagi ang sinusunod ko," sabi
niya tapos kinurot niya iyong pisngi ko.

Kinagat ko iyong ibabang labi ko. I sighed. Napansin niya na seryoso ako.

"Babe..."

I looked at him. My insides were churning.

"Benny..."

Paulit-ulit ko lang sinasabi iyong pangalan niya. Iyon lang kasi iyong kaya kong
sabihin. I couldn't verbalize the thoughts in my head. I didn't want to verbalize
those. Ayaw ko kasing saktan siya...

I knew he felt it, too. Ramdam niya na may mali. But instead of shouting at me, he
held my hand.

"Iyong kanina, alam ko na 'yung mali."

"Iyong alin?"

"Iyong sa pizza... Alam ko na 'yung mali."

Tinignan niya ako na parang naguguluhan sa mga sinasabi ko.

"Iyong pizza, iyon pa rin naman 'yung kinakain ko. Nasanay na ako doon. Masarap
naman. Pero Benny... Nakaka-sawa din pala. Na kahit paborito ko

siya, dadating iyong araw na magsasawa din ako. Gusto ko ng bagong flavor. Baka
hindi ko na pala gusto iyong Italian... Baka maanghang na pala iyong gusto ko pero
hindi ko lang alam dahil nasanay na ako na iyon lang ang palaging order ko."

Humigpit iyong hawak niya sa kamay ko.

"Gusto mo ng ibang flavor?" sabi niya at saka binuksan iyong makina ng sasakyan.
"Tara, balik tayo sa resto."

Hinawakan ko iyong kamay niya.

"Benny naman..."

Sumikip iyong dibdib ko nung makita ko na nangingilid iyong luha sa mga mata niya.

"Ikakasal na tayo. 'Di ba iyon 'yung plano? Pagkatapos ng graduation, magpapagawa

muna tayo ng bahay tapos magpapakasal na tayo? Tapos sabay tayong magtatrabaho
hanggang makaipon kasi gusto nating financially stable tayo bago magka-pamilya? 'Di
ba iyon ang plano?"

I nodded.

"Bakit mo ginagawa 'to?" he asked.

Tumulo na rin 'yung luha ko.

"Hindi naman sa ganon, Benny... Gusto ko rin naman iyong iniisip mo. I want that
big house, too. Gusto ko rin iyong dalawang anak natin sa future. Gusto ko rin
naman... pero hindi pa sa ngayon. Ang dami ko pang gustong gawin..."

"Hindi naman kita pinipigilan, 'di ba? Supportive naman ako sa lahat ng gusto mong
gawin."

I nodded.

"E bakit ganito? Bakit mo tayo ginaganito?"

I smiled at him.
"Hindi pa ako ready, Benny..."

That was all I said. Because that was the only answer I could offer.

Hinubad ko iyong singsing ko. Inabot ko sa kanya iyon. And then I hugged him as he
cried. I cried for us, too. I cried because I wasn't ready yet...

Still, I asked him to wait. That maybe after a year or two, we could talk about it
again. It was selfish of me, alam ko... Pero baka kasi sa panahon na 'yun, nagawa
ko na lahat ng gusto kong gawin. Tapos pwede na kami.

But two years, seven days, three hours, five minutes, and thirty seconds later, I
was in a church.

I watched him get married to someone else.

=================

I Dislike Changes

#IWHFFSE1 || I Dislike Changes

"Nari, gising na..."

Biling.

Ikot sa kama.

Talukbong ng kumot.

"Five minutes pa..."

Ikot ulit.

"Mag-aapply ka pa ng passport, 'di ba? Gising na at baka 'di ka pa umabot sa

appointment mo."

Hinatak ko pabalik iyong kumot.

"Five minutes pa, Benny... Wait lang..."

Ayan. Sa wakas, tumigil na rin siya sa pangungulit. Akala ko matatahimik na rin ako
pero may narinig akong bulungan sa paligid ko. I tried to tune it out but my ears
wouldn't let me.

"Ate-"

"Sshh. Natutulog pa ang Ate mo."

"Pero-"

"Mamaya na. Puyat 'yan. Bayaan mong matulog muna."

"Umiyak na naman si Ate? Ilang buwan na 'yan, Ma..."

"E ewan ko ba d'yan sa Ate mo... Ang ayos-ayos ng Kuya Benny mo tapos iiwan. Tapos
ngayon, iiyak-iyak. Nako e napagod na akong subukang intindihin kaya pabayaan na
natin ang Ate mo."

Kung pwede lang talagang i-shut off ang tenga, ginawa ko na. Hindi naman kasi 'to
tulad ng mga mata na kapag pinikit mo, hindi mo na makikita. Ang tenga, kahit
pilitin mo na 'wag marinig, maririnig mo pa rin. Kahit takpan mo ng kamay mo, alam
mo na nariirinig mo pa rin. Niloloko mo lang ang sarili mo kung sasabihin mo na
wala ka talagang naririnig.

Kung sabagay... Forte naman yata ng mga tao na lokohin ang sarili nila. To make
them feel better.

Pero bakit ako...

Hay nako, Nari. Tama na. Stop na.

Dahil wala na rin naman ako sa mood na matulog, gumising na ako. Naghilamos at
toothbrush muna ako bago ako dumiretso sa baba. Habang naka-tingin ako sa salamin,
hindi

ko maiwasan na kausapin ang sarili ko. Routine ko na yata 'to kada buwan. Na i-
remind ang sarili ko na panindigan ang desisyon ko.

"Okay lang 'yan, Nari. Two months pa lang naman. 'Di ba nga sabi ni Popoy, three
months rule? Malay mo pagkatapos ng isang buwan pa, hindi ka na iiyak kada gabi
kasi alam mo 'yun? Stressful. Isa ka ng eyebags na tinubuan ng tao. Paano ka
tatanggapin sa trabaho kung mukha kang adik? Paano ka ipapasa ng DFA sa interview
kung mukha kang pusher? Kaya stop na, ha? Tama na muna... Kahit one week lang. 'Wag
munang umiyak."

Dalawang buwan ko na rin 'tong sinasabi sa sarili ko. Kabisado ko na nga, e. Kulang
na lang isulat ko para script na talaga. Pero sino nga naman ba ang niloloko ko? I
miss him. I fucking miss him. Every second of the day, na-mimiss ko siya.

Sobrang lala ko na talaga.

Pagbaba ko, kitang-kita ko na naka-tingin na agad sa akin si Mama at Sari. Hindi ko

na lang pinansin iyong tingin nila dahil ayoko talaga na kinaaawaan ako. Sawa na
ako. Nung nagbreak kami ni Benny, lahat sila, sa akin awang-awa. Wala man lang
naawa kay Benny! Ako talaga iyong nawalan! Hindi raw ako kawalan! Mga shet talaga
mga kaibigan ko!

...pero tama naman sila.

'Di ba? Kasi ang ipokrita ko naman kung sasabihin ko na mali sila.

Kasi tama, e. Sapul na sapol. Miss na miss ko na si Benny.

"Bilisan mo dyan at baka ma-late ka sa pupuntahan mo," sabi ni Mama habang

nilalagyan ng fried rice iyong plato ko.

"Mamaya pa namang 2 'yung appointment ko, Ma," sagot ko tapos naglagay naman ako ng
itlog at bacon. "At saka malapit lang naman."

"Nako, ang daming

dahilan ng bata na 'to. Basta't bilisan mo dyan at tumungo ka na 'ron. Mas maigi na
na maaga ka kaysa late."
At nagsimula na si Mama na magsermon. Pinakinggan ko na lang dahil simula nung
mawala si Papa, naging hobby niya na talaga na pakielamanan ang buhay ko. Nakaka-
asar, oo, pero mas okay na kaysa naman ma-depress si Mama.

"Ate, pano kapag na-approve iyong passport mo? Pupunta ka nga sa ibang bansa?"

"Malamang."

Ilang taon kaya akong gutom para lang makapunta sa ibang bansa.

"Daya naman! Sama mo naman ako!"

"Mag-ipon ka."

"Bakit dati sinasama niyo naman-"

Hindi niya natapos iyong sasabihin niya dahil hinampas siya ni Mama. Kasi dati,
sinasama namin siya. Close kasi siya kay Benny kaya spoiled. Ngayong wala na si
Benny, wala na rin siyang out of town trips. Kaya hindi lang talaga sa akin
humiwalay si Benny, pati sa pamilya ko, nakipagbreak siya.

"Aray naman, Ma! Bakit mo ko hinampas?!" sabi ni Sari.

"Kung anu-ano kasi ang sinasabi. Kumain ka na nga lang d'yan."

"Tss. Kaya hindi nakaka-move on 'yang si Ate kasi palaging iniiwasan na topic si
Kuya Benny. Ano? Taboo na ba pati pangalan ni Kuya Benny? Siya na ba ang pumalit
kay Lord Voldy bilang he who must not be named?"

Inangilan siya ni Mama.

"Okay na nga ako."

"Paano'ng okay, Ate? Umiiyak ka gabi-gabi. At 'wag mong i-deny dahil naririnig ko.
Manipis lang ang dingding, for your info."

"Masama bang umiyak? Ano'ng gusto mo? Kimkimin ko hanggang sa sumabog ako?"

Hindi ko na alam kung san ako lulugar. Kapag tahimik ako, pinipilit ako na
magsalita para sabihin

ang problema ko... Kapag naman umiiyak ako, may masasabi pa rin sila. Ano bang
dapat kong gawin? Sabihin nila sa akin para naman may clue ako kasi hanggang
ngayon, hindi ko pa rin alam... Para akong baby na dinala sa gitna ng gubat. I was
forced to fend for myself. I was forced to become independent.

Siguro nga kasalanan ni Benny 'to. Sinanay niya ako na lahat ng kailangan ko, siya
ang gagawa.

Tapos...

Biglang wala.

Poof.

Sige, tama 'yan, Nari. Isisi natin lahat kay Benny. Baka mabawasan 'yang kirot sa
puso mo. Hindi naman niya malalaman na siya ang sinisisi mo, e.
"Ay, kayong dalawa naman talaga, oo! Siya na. Ikaw, Nari, ay maligo na at umalis
na. Ikaw naman, Sari, 'wag mo ngang pakielaman ang Ate mo at mag-aral ka ng bata
ka! Kapag ako'y nakakita na naman ng palakol sa card mo e malilintikan ka talagang
bata ka!"

* * *

Kapag nga naman minamalas ka, oo! Bakit ba traffic sa Pinas?! Bakit?! At bakit
hindi ako nakinig kay Mama kanina?! E 'di sana hindi ako stressed ngayon! Hindi ako
pwedeng ma-late kasi kapag hindi ko napuntahan iyong appointment ko, after 6 months
pa ulit iyong available na appointment sa DFA!

"Taxi!"

Kanina pa ako sigaw ng sigaw pero walang humihinto na taxi.

"Magdadagdag ako ng 50, isakay niyo lang ako, please!"

Siguro mukha na akong tanga. Kung nandito si Benny, malamang sinundo pa ako nun sa
bahay tapos dadaan muna kami sa drive thru para may pagkain ako. Thoughtful kasi
'yun. Ayaw na nagugutom ako kaya nga palaging backpack ang bag nun nung college.
Aakalain mo na gamit sa school ang laman pero sa totoo lang, puro pagkain para sa

akin.

'Sige, reminisce pa, Nari. Kaya 'di maka-usad, e,' sabi ng isip ko.

Tss. Paano mo nga ba kakalimutan iyong tao na ang daming binigay na ala-ala sa 'yo?
E ultimo sidewalk nga e naaalala ko si Benny. Kahit fishball e may memories kami.
Ultimo tissue, kaya ko siyang i-connect. Kaya paano?!

Paano ba magmove on?! Wala akong clue!

"Miss, san kayo?"

Oh, my golly!

"Mama, sa may ano-"

"Asian Hospital."

Aba't!

"Excuse me?" taas-kilay na tanong ko doon sa lalaki na biglang humarang at kinausap

iyong driver. "Nauna po ako, Kuya!" sabi ko. Magalang ako kahit na naiinis na ako.
Halos one hour na akong nasa ilalim ng initan kaka-intay ng sasakyan tapos bigla
akong aagawan ng pontio pilato na 'to?!

"Emergency lang, Miss," sabi niya.

"Emergency din ako, Kuya," sabi ko at saka inagaw sa kanya iyong pinto ng taxi.
"Kuya, sa Galle po."

"I'll add 500. Just please take me to St. Luke's," sabi ni Kuya.

"Hala siya! Don't use money to influence Manong, Kuya! Fight fair and square
naman!" Bente na lang pera ko, e! Hindi ko kayang lumaban sa 500 niya!

"My friend got in an accident," masungit niyang sabi at saka pumasok. Napaka-
antipatiko! Kung sinabi niyang naaksidente, papayag naman ako! May puso naman ako!
Bakit lang kasi ang sungit niya?!

Ano ba, Lord? Alam ko naman na super tanga ko nung pinaka-walan ko iyong perfect
guy pero kailangan pa ba ng extra na parusa? Hindi ba pwede na matiwasay na
makarating ako sa DFA? Na ma-approve iyong application ko for passport at baka nasa
ibang bansa talaga ang peace of mind na iniisip ko?

"Miss, pasensya na, hano?" sabi ni Manong. "Medyo gipit lang din."

At saka pumasok na iyong lalaki sa loob ng taxi. 'Wag lang talaga tayong magkikita
ulit dahil sinasabi ko. Lintik lang ang walang ganti kapag hindi ako naka-attend sa
appointment ko dahil sa kanya! 'Wag na talaga siyang magpakita! Ugh!

=================

Same Old, Same Old

#IWHFFSE2 || Same Old, Same Old

Naniniwala talaga ako sa chain of events. Simula nung maghiwalay kami ni Benny,
naging malungkot ako, oo... Umiyak ako, sobra. Namaga ang mata ko, grabe... Pero
hindi ako minalas. Pero simula nung makasalubong ko iyong antipatikong lalaki na
'yun, nagsimula na rin ang kamalasan sa buhay ko! It was as if he activated the
chain of unfortunate events in my life! Sobrang nakaka-shit siya!

Six months na akong minamalas. Six months! Hindi ko alam kung hanggang saan ang
aabutin ng pasensya ko.

"Nari, 'yung revisions daw."

Napa-buntong hininga ako.

"Hala, 'di pa tapos."

Umakto pa siya na parang puputulan ako ng ulo.

"Bahala ka. VIP client pa naman 'yun. Yari ka kay boss 'pag 'di umabot sa deadline
'yan," sabi sa akin ni Troy, ka-work ko.

Sabi ko nga, nagsimula na ang mga kamalasan sa buhay ko. Kasi, dapat one year akong
magta-travel. Marami akong ipon dahil pinanganak yata akong nagtitipid. Pati si
Benny, never akong pinagbayad ng kahit ano nung kami pa... Tapos naman, bago
mamatay si Papa ay may insurance siya kaya okay na si Mama. Si Sari naman, may
educational plan naman 'yung batang 'yun kaya 'di ko na kailangang alalahanin pa.

Ako na lang talaga. Sabi nga ni Mama, kung saan ako masaya, doon ako... Kaso nga
ayun, iniwan ko.

Haaay, Nari. Paano makaka-move on kung tuwi na lang, kay Benny at Benny ka babalik?

Dahil hindi natupad iyong travel plans ko, napilitan ako na magwork na. Hindi naman
kasi ako makapagtravel dito sa Pilipinas dahil lahat na ng sulok ng Pilipinas ay
napuntahan namin ni Benny. Alam mo 'yun? Kahit
saan ka lumingon, may memories. Kaya minsan na-te-tempt ako na mag-abroad na, e.
Doon ko yata makakamit ang clean slate na pinapangarap ko.

Kasi dito? Hindi. Malabo. Natatakan na ni Benny lahat... Walang-wala na akong pag-
asang makabangon... Pero kasalanan ko rin naman.

Hindi natupad iyong one year break ko. Hindi pa available iyong gusto ko position
sa kumpanya na gusto ko. Nag-apply ako sa lugar na hindi ko gusto. May two-years
contract ako kaya hindi ako maka-alis...

At ang pinaka-masakit, parang nauwi lang sa lahat iyong ginive-up ko.

"Uy, girl! Tulaley ka na naman!" sabi ni Venice, iyong workmate ko na hanggang

ngayon, hindi pa rin ako sure kung babae ba siya o bakla. "Ano, jinijisip na naman
si ex? Nako, girl! Wit tayo aabante pag laging hashtag throwback Thursday ang peg!"

"Tss. Hindi, no. Iniisip ko lang kung paano ko aayusin 'yung project."

"Truly?"

Tumango ako.

"Truly."

She nodded, finally naniwala na rin siya sa akin dahil wala na talaga akong energy
na makipagkulitan sa kanya. Naubos na ng work iyong energy ko. The only thing that
kept me going was the fact that after a hard day's work, I get to go home and have
a good night's sleep.

Nung nakaalis na si Venice, agad ko nang sinimulan iyong revisions. Hindi ko na

mabilang kung pang-ilang revision na 'to. Pamangkin kasi nung pinaka-boss iyong
nagpapa-gawa ng bahay kaya sobrang big deal. Hindi ko rin naman kasi alam kung
bakit nakita niya iyong portfolio ko tapos sa akin agad binigay iyong project...
Kaso nga lang ang daming revisions. Sobrang hassle tuloy.

Bandang alas-nueve

na nung natapos ako.

"Sir," sabi ko pagka-tapos kong kumatok. "I'm done with the revisions."

"Miss Miranda," sabi niya. "Mr. de Marco wants to meet with you tomorrow. Is it
alright with you?"

Napa-awang iyong labi ko. Bukas na iyong re-sched ko ng passport appointment ko, e!

"P-po?"

"As you know, he's the nephew of the president of the firm. Bukas lang kasi ang
free time niya at minamadali iyong project. Okay lang naman sa 'yo, 'di ba?"

Nagpaalam ko. Two months prior, nagsabi na ako na magli-leave ako bukas. Kasi nga
'di ba kailangan nagpapaalam ng maaga? Ginawa ko naman lahat. Sinunod ko lahat ng
protocol pero bakit nangyayari sa akin 'to? Ang hirap naman talagang maging
ordinaryong empleyado. Wala kang magawa. Kapag sinabi ng boss na OT, OT ka agad.
Kapag sinabi na pumunta, punta agad kesahodang may appointment ka na kailangan mo
ring puntahan.
I felt so abused! Wala ba 'to sa labor's code?!

"Ah... sige po."

Shit talaga. Ibig sabihin ba nito, mabubulok na talaga ako sa Pilipinas?

* * *

Agad kong tinawagan si Venice pagka-labas ko ng building. Gusto kong uminom. Gusto
kong maglasing-iyon bang tipo na gagapang ako at ang tanging problema na
aalalahanin ko na lang ay kung paano ako uuwi?

"San kayo?" I asked.

"Timog, girl."

"Ha? Ang layo naman!"

Tinawanan pa ako.

"Girl, sawang-sawa na kami sa BGC. New environment naman para pak pak pak para sa
ekonomiya!"

Tinignan ko iyong relo ko. 10 pm na.

"Anyway highway, bakit ka nga pala tumawag? G ka na rin ba? Daming alak here!
Nanlibre si Joshy baby at iniwan pala ng

jowa niya! So hurt hurt for him but fun fun for me and my liver!"

Habang nagsasalita pa si Venice, medyo bumalik ako sa building namin para maka-
sagap ulit ng wi-fi. Nasa Makati ako nagta-trabaho at masyadong malayo ang Timog.
Masyadong delikado magtaxi kaya magbu-book na lang ang ng Uber. Hindi naman na
masyadong mahal dahil lagpas na sa rush hour at hindi naman Friday ngayon.

A few minutes later, sabi sa app, anumang oras ay nandito na ang SUV. Kaya naman
nung may huminto na itom na sasakyan ay lumapit agad ako at binuksan. Sandali lang
iyong byahe dahil wala ngang masyadong traffic. Pagdating ko sa Timog, bumaba na
agad ako sa bar na sinabi ni Venice. And true enough, ang dami ngang alak!

"Giiiiirl! I missed you!" sabi ni Venice habang yakap-yakap ako.

"Lasing ka na," I pointed out.

Ngumiti siya. Pulang-pula na iyong mukha niya.

"Hehehehe. Daming alak! Tara, inom!" sabi niya at saka hinatak ako papasok.
Pagdating namin sa loob, lasing na iyong karamihan sa mga ka-trabaho namin. Some
were just drinking moderately, iyong iba, lasing talaga... Couldn't blame them,
though. Sa sobrang stressful ng trabaho namin dahil sa dami ng revisions ng
clients, minsan talaga, kailangan naming magrelax. Dahil kung hindi? Paano kami
tatagal?

"Beer or hard drinks?"

"Hard."

And a few minutes later, I was bawling myself out but no tears were coming. Ubos na
yata. Finally, after months of crying, tuluyan nang natuyo ang tear ducts ko.
"Hindi ko naman ginusto, e! Hindi naman sa hindi ko na siya mahal... Hindi pa lang
talaga ako ready magpakasal. 21 lang ako nun! 21

tapos ikakasal na ako?! 'Di ba legit naman na natakot ako?!"

Tumango si Venice.

"Oo, okay lang 'yan," sabi niya at niyakap ako. "Hindi ka na maka-iyak kaya iiyak
ako para sa 'yo, Ate Girl. Dead inside ka na yata dahil sa sobrang tindi ng pain!"
sabi niya bago siya nagsimulang umiyak ng malakas.

Diretso lang kami. Hindi ko na nga sure kung ano ang iniinom ko. Basta kapag inabot
sa akin, iniinom ko agad.

"Gusto kong tawagan si Benny..."

"Go, Ate Girl. Cheer kita," sabi ni Venice. "Go, Nari! Go, Nari!" At literal na
chineer niya ako.

Kinuha ko iyong cellphone ko. Pinindot ko iyong 1. Siya pa rin naman kasi iyong
nasa speed dial ko... Wala namang nagbago kahit mahigit one year na ang naka-
lipas... Para ngang mas lumala lang.

Ringing...

Ringing...

Ringing...

The person you are calling is currently unavailable. Please try your call later.

Tumulo iyong luha. Kaya ko pa palang umiyak. Akala ko namanhid na ako. Kasi dati...
dati isang tawag ko lang sa kanya, sumasagot agad siya. Sobrang nasaktan ba kita,
Benny? Galit ka ba sa 'kin?

"Akin na nga!" sabi ni Venice at saka siya ang tumawag. "Ay, pinatayan ako! Ang
sungit naman ni Ex!"

Mapakla akong ngumiti.

Baka ako na lang pala 'yung umaasa... Kasi hindi naman niya sinabi na hihintayin
niya ako. At saka... kasi ako naman 'yung nang-iwan. Iniwan ko siya kahit hindi
naman kailangan. Iniwan ko siya kahit binigay niya naman lahat ng kailangan ko.

Kaya bakit ako nasasaktan? Wala akong karapatan na masaktan.

"Alis na ko, ha?" sabi ko at saka kinuha iyong mga gamit ko.

"Pano ka

uuwi? Lasing ka na rin kaya."

"Uber," I said. "Paki-sabi sa kanila umuwi na ako," I continued though I doubted if

they'd notice that I left already. Lasing na rin silang lahat.

Paglabas ko, naupo muna ako sa gutter habang hinihintay iyong sasakyan. My head was
pounding and I wanted to vomit and cry and love Benny all at once. Miss na miss ko
na siya. Shit siya. Bakit kailangan niya akong mahalin ng sobra? Iyong tipo na
hindi ko na kayang magmahal ng iba kasi sobra na iyong pinakita niya sa akin?

Why did he destroy me in such a beautiful way?

I couldn't love anyone but him... Sobra siya. Ang sama niya.

I whipped my phone out and texted him. I would regret this the day after, but I
needed this for my sanity. I wanted to tell him what I was feeling... kung gaano
kasakit. Kasi sabi niya, kahit maghiwalay kami, friends daw... Hindi siya
maghihintay pero friends daw... Tanginang friendship 'yan. Posible ba? Posible ba
na bumalik lang kami sa pagiging friends? Kasi minahal ko siya. Mahal na mahal ko
pa nga siya, e... Kaya paanong friends? Paano iyong tanginang friendship na
sinasabi niya sa akin?! Pwede bang pakibigyan ako ng instruction kung paano ko
gagawing kaibigan iyong tao na mahal ko?! Kasing litung-lito na ako!

Parang tanga lang ako na umiiyak habang ginagawa iyong message para kay Benny.
Hindi ko na makita nang maayos iyong screen dahil sa patak ng luha ko. Tapos
biglang dumating na iyong Uber.

"Good evening po," bati ko sa driver nung naka-pasok na ako.

"Sino ka?!"

Napa-tingin agad ako.

"Hala, manong, bakit mo ako sinisigawan? Ibabagsak

ko 'yung rating mo!"

Wala na ba talagang manners ang drivers ng Uber? Totoo ba ang mga nababasa ko sa
facebook tungkol sa kanila? Tsk. Wala na yata talagang mapagkakatiwalaan sa mundo.
Lahat na lang talaga ng lalaki, wala nang matino! Kahit si Benny, hindi na siya
matino!

"What are you talking about? Bakit ka ba sumakay sa sasakyan ko?"

"Ay bakit ka huminto? 'Di ba Uber ka?"

Biglang bumukas iyong ilaw. Nanlaki iyong mata ko. S-siya iyong-

"Ikaw?!"

"What?!" sigaw niya pabalik sa akin. "Jesus! Bakit ka ba sigaw nang sigaw?!"

At siya pa! Siya pa talaga ang may ganang magalit sa akin pagkatapos niyang sirain
ang buhay ko! Nang dahil sa kanya, hindi ako agad nakarating sa appointment ko.
Hindi natuloy iyong one year break ko to heal myself. Napilitan akong magtrabaho sa
lugar na hindi ko gusto. Tapos hindi na naman ako makakapunta sa appointment dahil
sa lintik na pamangkin ng boss ko.

Tapos makikita ko na naman siya?! Ano ba, universe?! Ano ba ang gusto mong
ipahiwatig?! Lasing na nga ako, umiiyak, tapos mukha pa nung shit na 'yun ang
makikita ko?! Hindi ba pwedeng mukha na lang ni Benny para naman makapagheart to
heart kami?!

"Shit! Why are you hitting me!" sabi ko sa kanya nung hinampas ko siya ng bag.

"Shit ka! Isa ka ring malaking shit! Kung hindi mo ako inagawan ng taxi nung araw
na 'yun, hindi ako mamalasin ng ganito! Pinangako ko sa sarili ko na kapag nakita
ko 'yang pagmumukha mong shit ka, sasaktan talaga kita!" sabi ko habang patuloy ko
pa rin siyang hinahampas ng bag. May nakalagay yata na measuring device sa bag ko
kaya sigurado ako

na masakit ang bawat palo. Mabuti nga sa kanya!

Pero dahil lalaki siya at biologically superior, napigilan niya rin ako... but not
after inflicting damage. Sana kailanganin niya ng MRI dahil hinampas ko talaga
iyang bungo niya!

"What the fuck are you talking about! Hindi kita kilala!"

"Puro ka fuck! Hindi ka ba tinuruan ng manners ng nanay mo?!"

Pero hindi na siya sumagot at saka niya binuksan iyong pintuan sa side ko at saka
tinulak ako palabas. Aba't! Wala talagang manners 'tong shit na 'to!

"Walangya ka! Bakit 'di mo na lang ako pababain ng maayos?! Kailangan bang itulak
ako?!"

Pakiramdam ko nabalian ako ng buto dahil tumama iyong pwet ko sa pavement.

Huhubarin ko na sana iyong sapatos ko at ibabato ko doon sa shit nung biglang may
magsalita sa likod.

"Kuya? What's happening?"

Napalingon ako sa nagsalita. Hindi ko sigurado kung dahil ba lasing ako o talagang
sobrang ganda niya at mukha na siyang anghel sa paningin ko.

"Nothing, Imo. Let's go," sabi nung shit na tao na 'yun.

"Are you sure?" sabi nung anghel. "Miss, are you alright?" tanong niya sa akin.
Gosh. Bakit mukhang anghel 'to? Literal!

Umiling ako. "Tinulak ako nung kasama mo!"

"Kuya! Why did you push her! Susumbong kita kay Papa," sabi nung babae. Tinulungan
niya naman akong tumayo. Ang bango niya. Ang perfect naman ng babae na 'to masyado.
"Are you hurt? Do you want us to bring you to the hospital?"

Umiling ako. Marami pa akong kailangang tapusin. Kahit lasing ako, trabaho pa rin
ang nasa utak ko.

"Uuwi na ako," sabi ko.

"Oh. Okay... How about we drive you home?"

"Imo!"

"As a way of saying sorry, Kuya. Why did you push her? She's a girl."

"She attacked me first!"

"Kahit na, Kuya. Anyway, Miss, saan ka po namin ihahatid?"

Sinasabi ko iyong address ko pero pakiramdam ko, hindi ko siya natapos sabihin kasi
antok na antok na talaga ako... at nasusuka.
=================

Judgmental Bunch

#IWHFFSE3 || Judgmental Bunch

'Gosh! I'm never going to drink again! Hindi na talaga!' I thought to myself habang
kumikirot ang ulo ko. Pakiramdam ko ay pinupukpok ako ng sampung martilyo nang
sabay-sabay at wala akong magawa. I reached for the blanket dahil sobrang lamig.
Pero bakit- Napa-mulat ako ng mga mata ko at nakita ko na wala ako sa sarili kong
kwarto. Agad kong tinignan kung may damit ba ako at mas lalong nanlaki ang mga mata
ko nang mapansin ko na iba na ang suot ko. Oh, my God! Bakit nasa ibang lugar ako?!

I was wearing an oversized white shirt at hindi na ako nagbalak na tignan pa kung
may underwear ako. Gosh! Agad akong tumayo at hinanap ang mga damit ko. Paikot-ikot
ako pero wala akong makita. Lumabas ako sa pinto at laking gulat ko nung may
makasalubong akong lalaki.

"Good mor-"

"Sino ka?!" I asked. Why was I in another guy's room?! At bakit hindi naman ito
iyong pesteng lalaki?! Did he leave me with some stranger?! OTalaga bang sagad ang
kasamaan nung lalaki na 'yun?! I mean, yes, we're strangers to one another pero
hindi naman yata tama na iwanan niya ako sa lalaki na literal na ngayon ko lang
nakilala!

O baka naman panaginip ko lang na nakita ko siya kagabi? Hindi ko na alam! Wala
akong masyadong maalala!

Pero imbes na sagutin ang tanong ko, he raised a mug and handed it to me. "Preston
told me you're probably hung-over. Drink up," sabi niya sa akin. I eyed him
carefully. He looked decent-actually, mukha siyang mabait. But I didn't trust
anyone dahil lang mukha silang mabait! I never judge a book by its cover! Mamaya
kasi maganda lang ang

cover pero panget naman ang plot.

"Sino ka muna?" I asked again.

"I'm Benj."

"At bakit ako napunta dito?"

"Preston brought you here," sabi niya.

"Sino si Preston?"

"You don't know him?" he asked. I shook my head. Sino ba iyong Preston na 'yun? "Is
he picking up random strangers now?" he murmured pero narinig ko naman. He looked
at me and then smiled a little. "Uhh... mamaya ko na sasabihin kung sino si
Preston. Want to eat first?"

I was about to say no nung biglang tumunog ang tiyan ko. This guy in front of me
was smiling. Mukha naman talaga siyang harmless. At isa pa, sigurado naman ako na
papagalitan na ako ni Mama dahil sa ibang bahay ako natulog ng walang paalam. E 'di
sagarin ko na rin.
After I finished the mug he gave me, umupo na ako sa upuan. He began to serve food
and I was quite mesmerized. Bihira lang kasi ang lalaki na sanay magluto. Si Benny,
hindi naman talaga sanay 'yun. Nasanay lang 'yun dahil matakaw ako. Siya naman
talaga nag-aadjust sa aming dalawa. Haaaay. Another day, another regret.

"I hope you're not vegetarian?" he said as he served a plateful of bacon, fried
rice, and eggs. Gosh. Mas lalo kong naramdaman ang gutom. Inabot ko iyong plato at
nagsalin. I began to eat nang mapansin ko na naka-tingin lang sa akin iyong lalaki.

"Uh... ano nga ulit pangalan mo?" I asked, wincing a little. Mabilis kasi akong
makalimot ng pangalan. Nahihirapan kasi akong tandaan lalo na kung alam ko na once
ko lang naman makikita. Kaya bakit pa ako mag-eeffort na tandaan, 'di ba?

"Benj-short for Benjamin," he said. "Ikaw?"

Nilunok

ko muna iyong pagkain. "Nari," I replied. "At saka... sino nga ulit iyong Preston
na sinasabi mo?"

Habang nagsasalita siya, kumuha ako ng baso ng tubig. Hindi na ako nahiya kasi
pinapakain niya na rin naman ako so sulitin ko na. At saka ang kapal ko naman kung
siya pa ang kukuha ng tubig para sa akin.

"Si Preston?" he asked and I nodded. According sa kanya ay si Preston daw kasi ang
nagdala sa akin. Wala naman akong maalala na Preston. Wala akong kilala na ganoon
ang pangalan. Pero parang nagkaroon ako ng panaginip kagabi na may nakita raw akong
angel. "He brought you here last night. Sabi niya, nakita ka raw niya sa labas ng
bar tapos pinilit siya ni Imo na ihatid ka pero hindi mo naman nasabi kung san ka
nakatira."

At sino naman iyong Imo? Bakit ang dami kong pangalan na naririnig ngayon?

"At bakit niya ako dito dinala?" I asked. Not to offend him pero hindi ko naman
kasi siya kilala! Mukhang may sira sa ulo iyong Preston na 'yun!

"You didn't tell him where you live."

"He could've looked for my ID. May address naman ako 'dun," I said.

He wrinkled his nose. "He really doesn't like touching other people's things."

"Ang arte!" I said and then Benj laughed a little. "E bakit sa condo mo niya ako
dinala?"

"He said that if he brought you to a hotel, you might drown in your barf. Ayaw
niyang makonsensya kapag namatay ka. And bringing you at his house wasn't an
option. Mahigpit kasi si Tita," he explained.

"At talagang dito niya ako dinala?! Wala ba siyang friend na babae? Nakakaloka
'yang Preston na 'yan!"

Benj shook his head. "Preston's friends

are mostly guys. And he brought you here because I don't live with my parents."

"Nasan parents mo?" I asked. Tutal marami na rin akong tinatanong, itodo ko na.

"Cebu," he replied. "I'm just here to study." He continued, "Anyway, we didn't do

anything to you, I swear. We called the cleaning lady and asked her to change your
clothes dahil nasuka ka kagabi."

Nanlaki ang mga mata ko. Nasuka ako? Gosh! Nakakahiya! Bakit naman kasi ang dami
kong nainom kagabi? Akala ko e medyo umaabante na ako pero dahil sa mga kaganapan
kagabi, sure ako na stuck pa rin ako sa nakaraan. Hindi na yata talaga ako
makakausad.

Tumayo si Benj at may kinuha. Maya-maya, bumalik siya at may inabot sa akin na
paper bag. "I had your clothes washed. You can use the bathroom tapos hatid na lang
kita," he said with a smile. Ang bait niya naman! In fairness, good choice naman
iyong Preston na 'yun na dalhin ako dito kay Benj. Pero grabe pa rin iyong mga
rason niya para dito ako dalhin! Kahit 'di ko pa siya kilala feeling ko masamang
nilalang iyong Preston na 'yun, e.

I excused myself and took a really quick bath. Sobrang gumaan iyong pakiramdam ko
pagkatapos kong maligo. Good thing I had my makeup kit with me dahil hindi talaga
ako disente tignan kapag bare face. My lips were chapped, sobrang laki ng eyebags
ko, may blemishes din ako. Normal na tao ba. I mean, hindi naman ako sobrang ganda.
Sakto lang. Hindi rin ako panget. Sakto lang. Pero matalino naman ako! Cum Laude
akong grumaduate!

Upon making sure that I looked presentable enough, I went outside. Benj was sitting
on his couch and watching TV.

Nang makita niya ako, he smiled and asked kung ready na ba ako. See? Nothing
special sa reaction ni Benj. Hindi naman kasi ako artistahin talaga. At saka
masyadong gwapo 'tong Benj na 'to para pag-isipan pa ako ng masama. Mga ganyang
mukha, madaling makakuha ng babae. Naniniwala kasi ako na maraming babae ang
desperado magkaroon ng boyfriend. Sa dami ba naman ng mga nagpaparinig sa fb
newsfeed ko na mga babae na gusto na magkaroon ng lovelife? Parang 1:5 ang ratio ng
lalaking available sa babaeng gusto ng lovelife. Ganoon kalala.

Habang pababa kami, I thanked him. Ang bait niya naman kasi kahit na strangers
naman talaga kami.

"Where will I drop you off?" he asked.

"Ah, sa Makati na lang. May work pa kasi ako," I said.

"You're working na? I thought we're of the same age."

"Ha? Ilang taon ka na ba?"

"19," he replied. Nanlaki ang mga mata ko. What the hell?! 19 lang siya?! Gods!
Bakit biglang ang dirty ng pakiramdam ko?! His forehead creased upon seeing my
reaction. "Is there something wrong?" he asked.

"Wala..." Pakiramdam ko lang ang cradle snatcher ko kahit wala naman akong ginawa
talaga.

"Ilang taon ka na ba?"

"22..." I almost whispered. Gosh. I felt so old. He just nodded. Wala na bang
ibibilis pa 'tong elevator na 'to? Pagdating namin sa basement, he clicked his
keyfob at tumunog iyong isang sasakyan. I stopped myself from gaping. Ang ganda ng
sasakyan niya! Iyan 'yung dream car ni Benny, e! Palagi niyang tinitignan sa mga
magazines tapos palagi niyang sinasabi na kapag successful na kaming dalawa, at
saka siya bibili. Ang priority niya kasi
ay bahay muna namin. Syempre bago kami maghiwalay. Baka iba na rin ang priorities
niya...

Pumasok kami sa loob. He revved the engine to life and then began to drive. Since
Benj lived in BGC, sandali lang naman iyong drive pabalik sa Makati. At isa pa,
Saturday morning naman. Walang awa lang talaga iyong boss ko kaya pinagta-trabaho
ako kahit Saturday!

"Thank you!" I said when we arrived.

"No prob," he replied with a smile. "Work hard, Nari," patuloy pa niya at saka
nagroger sign.

I smiled awkwardly and went inside the building. Gosh. Bakit ba napasama ako sa mga
bata?

* * *

Pag-uwi ko sa bahay, nakataas agad ang kilay ni Sari sa akin. Akala ko e si Mama
ang maaabutan ko. Nagprepare na kaya ako ng mahabang paliwanag! Alam ko naman kasi
na sermon ang abot ko, e. Bigla na lang akong 'di umuuwi! Syempre gets ko naman
kung sasabunin ako ni Mama.

"At saan ka galing?" she asked, her brows still arched. "Uwi ba 'to ng matinong
babae?"

"Kuha mo nga akong tubig," sabi ko sa kanya pagka-upo ko sa sofa.

Pagbalik ni Sari, may dala na siyang tubig. Agad kong inubos iyon. Ang dami naman
kasing revisions na pinagawa nung Mr. de Marco na 'yun! Daming alam! Hindi lang ako
makaangal dahil pamangkin ng may-ari ng pinagta-trabahuhan ko kaya ang lakas maka-
powertrip.

"San ka nga galing, Ate?"

"Hindi ba ako hinahanap ni Mama?"

She shook her head. "Nung maramdaman ko na 'di ka uuwi, nagsinungaling ako kay
Mama. Sabi ko sa kanya, nagtext ka sa akin na 'dun ka matutulog kina Ate Venice.
Muntik na ngang atakihin si Mama kasi ang rinig niya sa Venice at Benny! Alam mo

naman si Mama, fangirl ni Kuya Benny!" sabi ni Sari na mas lalo lang nagpasakit sa
ulo ko.

Gosh. Everyday na lang ba, may role si Benny sa buhay ko? Fair ba na sa araw-araw
na ginawa ng Diyos, lagi ko siyang naaalala tapos siya, mukhang tuluyan na akong
kinalimutan?

"Kaya dahil pinagtakpan kita, Ate, maging honest ka naman! San ka nga galing?" I
eyed Sari. Alam ko na hindi niya ako titigilan. Makulit na bata 'to, e. Lahat,
gustong malaman.

"Uminom lang kami kagabi..."

"Tapos?" she asked. "Gosh, Ate! Don't tell me magkakaroon na ako ng pamangkin after
9 months?!"

Binatukan ko siya. "Kung anu-ano ang naiisip mong bata ka! Magsimba ka mamaya, ha!"
"E kasi naman, Ate! Ganoon ang uso ngayon. One night stand, ganon! Malay ko ba kung
sa sobrang pagka-depressed mo kay Kuya Benny, doon ka mapunta? At saka sobrang weak
mo kaya uminom! Bilis mong malasing kaya."

Alam ko naman na sobrang bilis akong malasing at usually, wala talaga akong
naaalala. Kaya nga si Benny, hindi ako pinapayagan na uminom dahil sobrang lala ko
daw talaga. Or if iinom ako, kailangan kasama ko siya para safe ako.

"Pero kung makikipag-one night stand ka, Ate, dapat sa mayaman at saka gwapo para
naman hindi ka lugi!"

"Ikaw, masasakal na talaga kita, ha! Ano'ng tingin mo sa akin? Malandi? 'Tong
batang 'to!"

Imbes na makapagpahinga ako, ginulo lang ako ni Sari. Bandang gabi, nakapagpahinga
na ako, finally. May pasok na naman bukas dahil sa boss ko. Walang awa kahit
Sunday. Ang malas ko talaga. Kasalanan talaga 'to nung shit na nilalang na nang-
agaw ng taxi sa akin. Naku! Makita ko lang talaga 'yun!

I woke up around 2am dahil nakaramdam ako ng gutom. While eating, binuksan ko iyong
wifi ng phone ko dahil nagtext iyong isang orgmate ko nung college na nasa
groupchat daw iyong details para sa kasal niya. Invited kasi ako.

Cristine: Guys! RSVP na kayo, okay? Para may headcount na!

Maricris: Okay, madam! Anyway, pwede ba magdala ng date?

Cristine: Sure but pakisabi maaga para maayos yung seatplan

Maricris: Yay! Paki-reserve ako ng isa.

Angge: Ako rin! May lovelife na ako sa wakas! Pakilala ko kayo pero wag niyo
aagawin!

Maricris: Asa ka naman! Nakita ko na si forever ko!

Cristine: Ay, may chika pala ako!

Angge: Ano? Spill!

Cristine: Nag RSVP na kasi kanina si Benny! Tapos may date daw siya!

Maricris: Weh?! Sila na ba ulit ni Nari?!

Angge: Pagkatapos siyang iwan ni Nari, tanga ba si Benny na babalik? Benny can do
better, no.

Cristine: Malay niyo naman... We knew them naman, 'di ba? They were great together.

Angge: Agreed. Pero nag-expire na 'yung greatness nila. We all saw Benny nung
iniwan siya ni Nari. Kita mo kung paano na-depress si Benny, 'di ba? Masisisi mo ba
ako if I'm rooting for Benny to find someone else? Iyong hindi siya bigla na lang
bibitawan sa ere. Di niya kasi deserve yun.

Sobrang sumakit iyong puso ko sa mga nabasa ko. Naglasang maalat na iyong sandwich
ko dahil sa mga patak ng luha. Ganito ba ang tingin nilang lahat sa akin? Na
deserve ko lahat ng sakit na nararamdaman ko? Hindi ba pwede na natakot lang din
ako? Na nabigla? Na nalito? Hindi ba pwede na magbago? Hindi ba pwede na magsisi?

Bakit ganito sila? Why did they keep on judging me as if they knew my pain?

Nari Miranda left the group chat

=================

Worst Mistake

IWHFFSE4 || Worst Mistake

If not for Ate Jenny, the head of our org, nagging me, hindi naman talaga ako
aattend sa kasal ni Cristine. After what happened to the group chat? No, thanks,
noh! Alam ko naman na kasalanan ko... but I thought they were my friends. Tatlong
taon kaming magkakasama sa isang organization. I expected better from them. Kung
gusto man sana nila akong sisihin at ipamukha na sobrang tanga ko dahil sa ginawa
kong pang-iiwan kay Benny, sana gawin nila sa harap ko mismo. I'd rather them do it
straight to my face kaysa iyong pinagchichismisan nila ako. Parang hindi kami
naging magkakaibigan.

"Sigurado ka, 'te? As in sure na sure na? 100%? Walang atrasan na itechibells?"
tanong sa akin ni Venice. Tinawagan ko kasi siya para manghiram ng isusuot ko sana
sa kasal ni Cristine. May color requirement kasi, e, unfortunately, wala akong
dress na ganoon ang kulay.

"Nakapagsabi na ako na pupunta ako..."

"Pwede naman na bigla kang nagkasakit sa araw ng kasal!"

"Tss. Halata naman na umiiwas ako," I replied. Nasabi ko na rin kasi kay Venice
iyong nangyari. I felt good pouring out my problems. Kahit naman on a daily basis
yatang pinapaaalala ni Venice na tanga ako para iwan si Benny, at least open minded
naman siya. She listened to my reasons and told me I had a reason to be scared.
Hindi naman kasi lahat ng tao, magtatatalon sa tuwa kapag inalok ng kasal.

"E umiiwas ka naman talaga! Ewan ko ba sa 'yo. Kung sa akin ginawa 'yun? Nako, FO
na! Tegi na sila sa akin for life!"

Hindi pala kasi nila alam na member ako nung group chat

kaya ganoon sila makapag-usap about sa amin ni Benny. But that wasn't the point
naman. Ang point, they were backstabbing me. Kaya kahit na nagsorry sila sa akin,
ewan ko... Parang may nag-iba na sa relasyon namin ng mga orgmates ko.

Words. How powerful. Kahit magsorry, kapag nasabi na, wala ka ng magagawa.

"Sige, ha. Daanan ko na lang bukas 'yung damit. Salamat talaga," I said and then
ended the call. Goodness. I didn't even know why I was doing this to myself. Tama
naman si Venice. I could've said no. Madali lang naman sabihin na may gagawin
ako... o kung anumang walang kwentang dahilan para hindi ako umattend sa kasal ni
Cristine. But why was I doing this?

'Kasi gusto mong makita si Benny,' a voice inside me whispered.