1.Jakie elementy logistyki wojskowej mają Pani/Pana zdaniem, zastosowanie w LSK?

Wspólnymi elementami dla logistyki wojskowej a logistyk sytuacji kryzysowych są ujęcia

przedmiotowe. Obie te grupy zajmują się zaopatrywaniem jednostek oraz świadczeniem usług.
Poza tym LSK wyewoluowała z logistyki wojskowej.
2.Jakie elementy logistyki cywilnej mają Pana/Pani zdaniem, zastosowanie w LSK?
Logistyka cywilna wywodzi się z logistyki wojskowej, obie zajmują się dostarczaniem dóbr i usług,
z tym że logistyka cywilna dotyczy bardziej działalności gospodarczych. Cechą wspólną może być
konieczność skutecznego obeznania w ekonomii.
3.Omów aspekty funkcjonalny pojmowania LSK
Logistyka to ogólny proces zarządzania który obejmuje tworzenie strategii, planowanie,
organizowanie, motywowanie i kontrolowanie.
4.Omów aspekt przedmiotowy LSK
Logistyka przedstawiana jest jako dziedzina wiedzy o fizycznych przepływach materiałów (czytaj -
środków zaopatrzenia), usług logistycznych i informacji między dostawcami i odbiorcami
5.Omów aspekt ocenowy LSK
Logistyka traktowana jest jako dyscyplinanaukowa dostarczająca rozwiązań zapewniających
wysoką efektywność procesów gospodarczych zorientowanych na zaspokojenia potrzeb klienta
(czytaj – odbiorcy).
6.Co to jest potencjał logstyczny LSK
Potencjał logistyczny w sytuacjach kryzysowych postrzegany jest jako określony zasób możliwości
(zdolności) zaopatrzeniowych i usługowych (wytwórczych), który można użyć do zabezpieczenia
logistycznego ludności poszkodowanej. Potencjał ten stanowią zasoby ludzkie, zasoby
zaopatrzeniowe oraz zasoby usługowe (w zakresie usług logistycznych i medycznych).
7.Omów zasoby osobowe potencjału logistycznego LSK.
Zasoby (potencjał) ludzkie uczestniczące w organizacji i realizacji zadań logistycznych na rzecz
ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych to przede wszystkim organy logistyczne (grupy
robocze ZZK - grupa zabezpieczenia logistycznego oraz grupa opieki zdrowotnej i pomocy
socjalno-bytowej) oraz stany osobowe podmiotów (jednostek, przedsiębiorstw) dowożących
zaopatrzenie oraz świadczących usługi logistyczne i medyczne. W zależności od sytuacji, skali i
rodzaju realizowanych zadań logistycznych mogą to być: jednostki ochrony przeciwpożarowej,
jednostki służby zdrowia, jednostki (zespoły) pogotowia komunalnego, jednostki policji, jednostki
straży miejskich i gminnych, jednostki wojskowe, jednostki Straży Granicznej, organizacje
pozarządowe, ludność miejscowa oraz formacje obrony cywilnej, a także inne jednostki.
8.Omów potencjał zaopatrzeniowy potencjału logistycznego LSK
W sytuacjach kryzysowych potencjał zaopatrzeniowy należy postrzegać jako tzw. gwarantowane
źródła środków materiałowych, z których będzie można pozyskiwać produkty (środki
zaopatrzenia), organizując ich dostawy dla ludności poszkodowanej. Ludności tej niezbędne są
przede wszystkim podstawowe produkty niezbędne do przetrwania danej sytuacji kryzysowej. W
związku z tym organizowane są: źródła (ujęcia) wody pitnej, magazyny (składy, hurtownie, sklepy)
z żywnością, artykułami powszechnego użytku oraz innymi rodzajami zaopatrzenia, sprzęt i nośniki
energii, paliwa płynne, sprzęt przeciwpożarowy, środki i sprzęt przeciwpowodziowy, środki (worki)
do gromadzenia i wywozu śmieci (odpadów), sprzęt i środki do dezynfekcji itp., a także sprzęt i
materiały medyczne (środki opatrunkowe, leki).
9.Omów potencjał usługowy potencjału logistycznego LSK
W sytuacjach kryzysowych potencjał usługowy, który może być użyty do realizacji zadań
logistycznych na rzecz ludności poszkodowanej, to infrastruktura terenowa, wszelkie
nieruchomości i rzeczy ruchome (zwykle wraz z ich etatową obsługą) służące do świadczenia usług
logistycznych (specjalistycznych i gospodarczo- bytowych) i medycznych.
10.Co to jest urzutowanie potencjału logistycznego LSK
Urzutowanie potencjału logistycznego polega na umiejętnym (racjonalnym)podziale sił i środków
logistycznych między poszczególne szczeble administracjipublicznej (powoływane na tych
szczeblach ZZK). Przyjmuje się, że wielkość potencjału logistycznego przydzielonego
poszczególnym organom administracji publicznej powinna odpowiadać średnim potrzebom
logistycznym skalkulowanym na podstawie występujących potencjalnych zagrożeń. W sytuacji
kiedy potrzeby logistyczne będą wyższe od możliwości (wydolności) przygotowanego, według
średnich potrzeb potencjału logistycznego danego szczebla administracji publicznej, wówczas
przełożony (wyższy szczebel administracji publicznej) wydziela (bądź przydziela na wzmocnienie)
dodatkowe siły i środki logistyczne.
11. Podaj typy norm zaopatrzeniowych stosowanych w LSK
W kalkulacjach zapotrzebowania na artykuły żywnościowe i wodę pitną osób poszkodowanych w
sytuacjach kryzysowych należy przyjmować trzy wielkości:
normę normalną -odpowiadającą potrzebom fizjologicznym;
normę zmniejszoną - ustaloną w wysokości 50% potrzeb normalnych
normę krytyczną - zapewniającą minimalne potrzeby wynikające ze względów życiowych.

12.Co to jest populacja szacunkowa stosowana w LSK

Szacunkowa ilość osób objętych danym zdarzeniem. Wymóg ten spełnia liczba nie mniejsza niż
100 osób. W odniesieniu do tej dużej skali powinny być oparte wszelkie kalkulacje (prognozy)
dotyczące potrzeb logistycznych i medycznych ludności poszkodowanej w sytuacjach
kryzysowych.
13.Omów pojęcie presji czasu ( czynnik determinujący realizację zabiezpieczenia
logistycznego LSK)
Presja czasu w sytuacjach kryzysowych jest zjawiskiem stale towarzyszącym organizacji i realizacji
zadań logistycznych na rzecz ludności poszkodowanej. Powodują ją realnie występujące zagrożenia
i wynikające z nich ryzyko utraty życia i zdrowia, zarówno przez osoby poszkodowane, jak też
osoby realizujące zadania logistyczne. Jednak szczególnie jest ona widoczna, jeżeli uwzględni się
fakt, że skuteczność realizacji wielu zadań logistycznych (np. dostawy wody pitnej dla osób
poszkodowanych) i zadań medycznych (np. udzielenie pomocy medycznej ze wskazań życiowych",
tzn. ratujących życie) jest „funkcją czasu". Funkcję tę należy przy tym postrzegać jako warunek, że
jeżeli pomoc logistyczna lub medyczna przyjdzie za późno, to osoby oczekujące na tę pomoc mogą
nie tylko utracić zdrowie, ale często również życie.
14.Omów zjawisko dychotomii ( czynnik determinujący realizację zabiezpieczenia
logistycznego LSK)
Zjawisko dychotomii w zabezpieczeniu logistycznym ludności poszkodowanejw sytuacjach
kryzysowych pojawia się przy „zderzeniu", z jednej strony – strategii działania logistycznego w
tych sytuacjach, która nakazuje dotarcie z dostawami zaopatrzenia oraz usługami logistycznymi i
usługami medycznymi do wszystkich poszkodowanych, oraz z drugiej strony - z mnogością
zjawisk, tzn. najczęściej z bardzo dużą liczbą poszkodowanych. Powoduje to, że z jednej strony,
dążąc do zapewnienia osobom poszkodowanym warunków przetrwania, możemy (dopuszcza się)
stosować minimalne normy należności, a z drugiej strony, skala zjawiska wymaga zmasowanego
użycia dostępnego (posiadanego) potencjału logistycznego i medycznego, aby zaspokoić nawet
minimalne potrzeby osób poszkodowanych.
15. Omów różnorodność oraz zmienność zjawisk i sytuacji kryzysowych (czynniki
determinujące realizacje zabezpieczenia logistycznego LSK).
Duża różnorodność oraz zmienność zjawisk towarzyszących sytuacjom kryzysowym wynika z
szerokiego spektrum różnorodnych czynników, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia i
życia osób poszkodowanych.
Podczas katastrof naturalnych mogą to być, np.: intensywne opady atmosferyczne (deszczu,
śniegu, gradu), wysokie lub bardzo niskie temperatury, silne wiatry, susze, powodzie, po żary,
masowe wystąpienie szkodników lub chorób roślin, choroby zwierząt, epidemie chorób, w tym
chorób zakaźnych.
Awariom technicznym może towarzyszyć, np.: powszechny brak dostępu do mediów komunalnych
(wody, energii elektrycznej, gazu, ciepła), skażenie chemiczne bądź radioaktywne terenu, rozległe
uszkodzenia obiektów infrastruktury krytycznej, rozległe zniszczenia infrastruktury drogowej itp.
Podczas niepokojów społecznych mogą mieć miejsce, np.: masowe strajki, demonstracje, rozruchy
uliczne, blokady ulic, dróg lub innych obiektów użyteczności publicznej; podczas zdarzeń
terrorystycznych możemy z kolei mieć do czynienia z bardzo dużą liczbą zabitych i rannych,
rozległymi zniszczeniami i stratami w infrastrukturze miejskiej itp.
Wobec powyższego, każdorazowo, w zależności od rodzaju zdarzenia (zagrożenia) powodującego
sytuację kryzysową, zadania logistyczne mogą mieć inną treść, skalę i priorytet. Ich
organizacja i realizacja wymagać może za każdym razem użycia innych środków, w różnym
czasie, w różnej kolejności oraz w różnym wymiarze.

16. Omów ekstremalne warunki (czynnik determinujący realizację zabezpieczenia

logistycznego LSK).
Ekstremalne warunki towarzyszące sytuacjom kryzysowym, w których realizowane są zadania
logistyczne i medyczne na rzecz ludności poszkodowanej, powodują stałe zagrożenie zdrowia i
życia nie tylko tej ludności, ale również zespołom logistycznym realizującym te zadania.
Zaliczane są do nich przede wszystkim: wysokie i niskie temperatury (upały i mrozy); pożary;
skażenia chemiczne i radio aktywne; epidemie chorób, w tym chorób zakaźnych; rozległe

powodzie; masowe zniszczenia infrastruktury technicznej i środowiska; działalność grup terrory

stycznych i przestępczych. Ponadto ekstremalne warunki mogą być powodowane tzw.
„wyścigiem z czasem", działaniem pod presją oczekiwań ludności poszkodowanej itp.

17 .Omów procedurę blokady (izolacji) rejonów (obszarów) objętych sytuacją kryzysową

(czynnik determinujący realizację zabezpieczenia logistycznego w LSK).
Blokada (izolacja) rejonów (obszarów) objętych sytuacją kryzysową zwykle ma miejsce, kiedy
zachodzi potrzeba: zapobiegania grabieży mienia; izolacji rejo nu, w którym wystąpiła
epidemia choroby zakaźnej bądź nastąpiło skażenie środkami chemicznymi lub
promieniotwórczymi. Kontroli nad przemieszczaniem się (migracją) ludzi, w tym szczególnie,
kiedy prowadzone są działania antyterrorystyczne, lub przeciwko przestępczości pospolitej i
zorganizowanej. W tym celu na drogach dojazdowych do blokowanego rejonu organizowane są
posterunki kontrolno-ochronne. Ich zadaniem może być kontrola osób i pojazdów wjeżdżających
do danego rejonu oraz wyjeżdżających bądź też zapobieganie wszelkim wjazdom i wyjazdom (np.
w przypadku wystąpienia epidemii chorób zakaźnych), nadzór nad odkażeniem (dezaktywacją,
dezynfekcją) osób i pojazdów opuszczających skażony rejon, kontrola sanitarna, sprawdzenie
przepustek upoważniających do wjazdu lub wyjazdu z blokowanego rejonu itp. Podczas blokady
rejonów objętych sytuacją kryzysową, oprócz posterunków kontrolno-ochronnych,
organizowane mogą być patrole (piesze, na pojazdach, na śmigłowcach itp.) i konwoje.

18. Omów trudności z dotarciem z pomocą logistyczną i medyczną do osób poszkodowanych

(czynnik determinujący realizację zabezpieczenia logistycznego w LSK).
Trudności z dotarciem z pomocą logistyczną i medyczną do osób poszkodowanych w sytuacjach
kryzysowych mogą wynikać głównie z powodu zniszczenia infrastruktury komunikacyjnej
(odcinków dróg i linii kolejowych, mostów, wiaduktów, przepustów), powodzi, zawał na drogach
samochodowych i liniach kolejowych, obfitych opadów śniegu, gołoledzi, roztopów itp.
W takich sytuacjach zasadniczym problemem będzie pozyskanie odpowiedniej liczby środków
transportu adekwatnych do zaistniałej sytuacji oraz stosowanie właściwych (skutecznych) procedur
zapewniających pomoc medyczną, dostawy zaopatrzenia oraz inne niezbędne usługi logi styczne i
usługi medyczne wszystkim osobom poszkodowanym. W związku z tym, pomoc logistyczna i
medyczna może docierać bezpośrednio do osób poszkodowanych drogą lądową (wodną) lub
też mogą być organizowane zrzuty zaopatrzenia, a nawet skoki (lądowanie) ratowników na
spadochronach.

19. Omów limitowanie dostaw zaopatrzenia oraz świadczenia usług logistycznych i

medycznych (czynnik determinujący realizację zabezpieczenia logistycznego w LSK).
Limitowanie dostaw zaopatrzenia oraz świadczenia usług logistycznych i medycznych w
sytuacjach kryzysowych ma miejsce wówczas, gdy potrzeby logistyczne i medyczne ludności
poszkodowanej są większe od posiadanych zapasów za opatrzenia oraz potencjału
wykonawczego podmiotów realizujących usługi logistyczne i medyczne, tzn. występuje „brak
bilansowania się potrzeb i możliwości. Najczęstszą przyczyną powodującą potrzebę
wprowadzania limitów na deficytowe (występujące w małych ilościach) środki zaopatrzenia i
usługi jest większa, niż prognozowano, liczba osób poszkodowanych, straty w zapasach
zaopatrzenia, trudności z dotarciem (z dostawami zaopatrzenia i usługami) do poszkodowanych,
trudności transportowe itp. Należy jednak mieć na uwadze, że wprowadzone limity nie mogą (nie
powinny) ograniczać dostaw zaopatrzenia poniżej tzw. norm kry tycznych oraz zakresu usług
ratujących życie i zdrowie osób poszkodowanych.

Limitowanie oznacza ustalanie granicy czegoś lub pewną liczbę czegoś, której nie można
pzekraczać. Wprowadzane jest zwykle w sytuacji wystąpienia niedoboru określonych dóbr lub
usług.

20. Omów ewakuację ludności poszkodowanej z rejonów (obszarów) dotkniętych sytuacją

kryzysową (czynnik determinujący realizację zabezpieczenia logistycznego w LSK).
Ewakuacja ludności poszkodowanej z rejonów (obszarów) dotkniętych sytuacją kryzysową ma
zwykle miejsce, gdy jej przebywanie w tych rejonach jest niebezpieczne dla zdrowia i życia lub
gdy organizacja dostaw zaopatrzenia oraz świadczenia usług logistycznych i usług
medycznych w tych rejonach jest bardzo trudna pod względem organizacyjnym i
technicznym (np. bardzo trudny i drogi dojazd). Ludność poszkodowana ewakuowana jest
przeważnie do tymczasowych miejsc zakwaterowania. Zwykle z uwagi na bardzo dużą skalę tego
przedsięwzięcia (może zachodzić potrzeba ewakuacji setek a nawet tysięcy osób), wprowadzane są
priorytety ewakuacji. W pierwszej kolejności ewakuowane powinny być osoby przewlekle chore,
ludzie w podeszłym wieku, matki z małymi dziećmi oraz inne osoby nie uczestniczące w
reagowaniu kryzysowym (akcji ratunkowej). Ewakuacja ludzi powinna być prowadzona przy
kompleksowym wykorzystaniu wszystkich dostępnych na miejscu środków transportowych
(transportu samochodowego, transportu kolejowego, transportu powietrznego) przez całą dobę. W
zasadzie ludzie ewakuowani są tylko z tzw. „bagażem podręcznym". Pozostawione przez nich
mienie podlega ochronie. Ważne jest by, proces ewakuacji ludzi połączony był z dostawami
zaopatrzenia organizowanymi do rejonu dotkniętego sytuacją kryzysową, tzn. z wykorzystaniem
rejsów powrotnych środków transportowych.

21. Przedstaw rozpoznanie logistyczne i prognozowanie jako zasady organizacji i realizacji

zabezpieczenia logistycznego w LSK.
Zasada rozpoznania logistycznego i prognozowania wskazuje na konieczność -ustalenia położenia",
które jest pierwszą czynnością zorganizowanego działania. Poprzez rozpoznanie logistyczne
(nazywane również rekonesansem logistycznym) na miejscu zdarzenia, bądź poprzez prognozę,
prowadzoną na podstawie obowiązujących metodyk prognozowania logistycznego, określa się
potrzeby logistyczne ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych. Z kolei ustalone
potrzeby logistyczne stanowią podstawę do planowania i organizowania zadań logistycznych.
Omawiając zasadę rozpoznania logistycznego należy dodać, że obowiązuje ona również w
odniesieniu do zasobów logistycznych (potencjału logistycznego) będących w dyspozycji
określonego szczebla administracji publicznej, jak też zasobów wydzielonych
(przydzielonych) przez organy nadrzędne.
22. Przedstaw odpowiedzialnośc i gospodarność jako zasady organizacji i realizacji
zabezpieczenia logistycznego w LSK.
Zasada odpowiedzialności i gospodarności (czasami wymieniane są oddzielnie) postrzegana jest, po
pierwsze, jako wymóg ścisłego określenia podmiotu (osoby) odpowiedzialnego za realizację
określonych zadań logistycznych (czasami mówi się, że konieczny jest gospodarz odpowiedzialny
za poszczególne zadania logistyczne), a po drugie, jako konieczność wynikająca z obiektywnych
ograniczeń zasobów logistycznych, relacji koszt-efekt oraz unikania nadmiernego zużycia zasobów
logistycznych. Jednocześnie nie wolno zasady gospodarności błędnie utożsamiać z racjonowaniem,
czy wręcz skąpstwem. Redukcja (ograniczenie) zasobów logistycznych nie może zagrażać, np.
żywotności systemu logistycznego i m.in. ciągłości funkcjonowania logistycznych łańcuchów
dostaw).
23. Terminowość i skuteczność jako zasady organizacji i realizacji zabezpieczenia
logistycznego w LSK.
Zasada terminowości jest wiodącą wytyczną w formułowaniu logistycznej strategii działania w
sytuacjach kryzysowych. Udzielenie szybkiej (jak to tylko możliwe) pomocy medycznej rannym i
chorym jest podstawowym warunkiem pomyślności w ratowaniu im życia oraz podstawą do
rokowania pomyślności ich dalszego leczenia. Z kolei tworzenie pomyślnych warunków
przetrwania sytuacji kryzysowej przez ludność poszkodowaną wymaga zapewnienia jej
terminowych dostaw podstawowych środków zaopatrzenia. Ekstremalne warunki, jakie towarzyszą
zwykle realizacji zadań logistycznych w sytuacjach kryzysowych powodują, że „czynnik czasu"
(czytaj zapewnienie terminowości realizacji zadań) jest dominują cym warunkiem skuteczności
działania.
Zasada skuteczności59 działań logistycznych w sytuacjach kryzysowych wskazuje na preferencje
sposobów i zakresu użycia zasobów logistycznych (sił i środków), gwarantujących pomyślne
(pełne) wykonanie zadań logistycznych na rzecz ludności poszkodowanej. Ponadto dodaje się, że w
uzasadnionych przypadkach nie weryfikuje się podejmowanych decyzji logistycznych pod
względem ekonomicznym (np. rozpatrując racjonalność postępowania według ekonomizacji
działań, tzn. oszczędności i wydajności). Dopuszcza się stosowanie rozwiązań droższych,
porównując je, np. z rozwiązaniami stosowanymi w działalności gospodarczej, pod warunkiem, że
służą one ratowaniu zdrowia i życia, większej niż w innych wypadkach liczbie osób.
24. Przedstaw współdziałanie logistyczne jako zasadę organizacji i realizacji zabezpieczenia
logistycznego w LSK
Zasada współdziałania logistycznego - przede wszystkim z najbliższymi sąsiadami, jest stałą i
typową procedurą postępowania obowiązującą w zarządzaniu logistycznym zasobami. Sąsiedzi są
zawsze najbliższymi partnerami, którzy szybko i skutecznie (według reguły wzajemności) mogą
udzielić różnorodnej pomocy w zakresie dostaw zaopatrzenia oraz świadczenia usług logistycznych
i usług medycznych
25. Przedstaw normowanie i limitowanie jako zasady realizacji i organizacji zabezpieczenia
logistycznego w LSK
Zasada normowania i limitowania jest komplementarna w stosunku do zasady prognozowania.
Wskazuje przede wszystkim obowiązujące jednostkowe wielkości zaopatrzenia oraz zakres (skalę)
usług, jakie powinny być świadczone ludności poszkodowanej. Wielkości te wynikają z fizjologii
człowieka oraz przepisów kwaterunkowych, transportowych, sanitarnohigienicznych,
przeciwepidemicznych, socjalnych itp. Jednak w sytuacjach kryzysowych często mamy do
czynienia z niedoborem sił i środków logistycznych w stosunku do wielkości potrzeb logistycznych
i medycznych ludności poszkodowanej. Wówczas wprowadza się, w stosunku do deficytowych
(występujących w zbyt małych ilościach) rodzajów środków zaopatrzenia oraz rodzajów
świadczonych usług logistycznych (czasami również usług medycznych) limity. Ważne przy tym
jest, by skala obniżki norm nie przekraczała tzw. poziomu krytycznego, tj. wynikającego ze
wskazań zdrowotnych i życiowych

26. Przedstaw reglamentacje jako zasadę organizacji i realizacji zabezpieczenia logistycznego

w LSK
Zasada reglamentacji60 środków zaopatrzenia oraz usług logistycznych i usług medycznych
nakazuje prowadzenie stałego nadzoru nad sposobami gospodarowania posiadanymi zasobami
logistycznymi. Występuje w formie ewidencjonowanej regulacji dystrybucji artykułów zaopatrzenia
oraz zakresu (skali) świadczonych usług logistycznych i usług medycznych. Zapobiega
(przeciwdziała) dublowaniu dostaw zaopatrzenia i ich marnotrawstwu. Służy łagodzeniu niedoboru
określonych środków zaopatrzenia oraz niektórych usług logistycznych i usług medycznych.
27. Przedstaw zasadę priorytetów w organizacji i realizacji zabezpieczenia logistycznego w
LSK
Zasada priorytetów wskazuje na konieczność ustalania w sytuacjach kryzysowych kolejności
realizacji dostaw niektórych środków zaopatrzenia oraz świadczenia pewnych usług logistycznych i
usług medycznych osobom poszkodowanym. Konieczność ta wynika z faktu, że zwykle nie ma
możliwości jednoczesnego dotarcia z dostawami zaopatrzenia oraz usługami logistycznymi i
usługami medycznymi do wszystkich osób poszkodowanych (potrzebujących). Ponadto pilność
realizacji wymienionych zadań logistycznych również bywa różna. W procesie organizacji dostaw
zaopatrzenia priorytet mają zwykle woda do picia oraz materia ły medyczne (leki); podczas
świadczenia usług medycznych priorytet mają zabiegi ratujące życie i zdrowie; podczas ewakuacji
ludności poszkodowanej z rejonów objętych sytuacją kryzysową priorytet (pierwszeństwo) mają
osoby obłożnie chore, w podeszłym wieku, matki z małymi dziećmi oraz osoby nie uczestniczące w
reagowaniu kryzysowym. Jednak w ustalaniu priorytetów obowiązuje zdrowy rozsą-dek (umiar),
bowiem zbyt duża ich liczba może doprowadzić do tzw. „kryzysu priorytetów".
28.Przedstaw specyfikę „produktu logistycznego” jako zasadę organizacji i realizacji
zabezpieczenia logistycznego w LSK
Zasada specyfiki „produktu logistycznego "61 w sytuacjach kryzysowych wskazuje na potrzebę
dostosowania postaci i jakości, dostarczonych ludności poszkodowanej, środków zaopatrzenia oraz
zakresu świadczonych usług logistycznych i usług medycznych do istniejących warunków
organizacyjnych, pogodowych, transportowych itp. Występuje on jako pewna „wartość dodana" do
dostarczonych środków zaopatrzenia bądź świadczonych usług. Wartością tą mogą być, np.:
wodoszczelne opakowania produktów wrażliwych na wilgoć; gotowość produktów spożywczych
do jedzenia (gotowy gorący posiłek lub produkty do sporządzenia posiłku); wielkość (ciężar)
jednostki ładunkowej - przy przeładunku ręcznym nie powinna być większa niż 25-35 kg; gabaryty
ładunku - szczególnie podczas jego przewozu środkami transportu powietrznego; dostosowanie
ładunków do zrzutu na spadochronach itp.
29.Przedstaw zasadę prostoty w organizacji i realizacji zabezpieczenia logistycznego w LSK
Zasada prostoty- nakazuje w sytuacjach kryzysowych uproszczenie wszelkich procedur
związanych z realizacją zadań logistycznych na rzecz ludności poszkodowanej. Najprostsze
alternatywy są najskuteczniejsze i najłatwiej nimi kierować.
Z względu na różnorodność oraz zmienność zjawisk towarzyszącym sytuacjom kryzysowym,
każdorazowo w zależności od zdarzenia zadania logistyczne mogą mieć inną skale, treść i priorytet.
Ich realizacja i organizacja wymagać może za każdym razem użycia innych środków, w różnym
czasie, różnej kolejności i w różnym wymiarze. Wśród zasad zabezpieczenia logistycznego ludności
poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych można wymienić trzy podstawowe grupy. Do trzeciej ,
określanej kryterium wykonalności, należy zasada prostoty i zasada żywotności. Hierarchiczna
struktura systemu logistycznego powoduje że odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne
rozkłada się na cztery szczeble administracji publicznej (gminę, powiat, województwo oraz
szczebel centralny rządowy. Potencjał logistyczny przygotowywany jest na wszystkich szczeblach
administracji, z tym że bezpośrednim realizatorem jest gmina. Wyższe szczeble w zależności od
potrzeb i sytuacji, służą swoim potencjałem logistycznym niższemu szczeblowi administracji
publicznej na zasadzie wsparcia lub wzmocnienia. Nie przygotowuje się więc potencjału
logistycznego zaspokające wszystkie potrzeby na każdym szczeblu.
30.Przedstaw zasadę żywotności w organizacji i realizacji zabezpieczenia logistycznego w LKS
Zasada żywotności- nakazuje posiadanie znacznego stopnia samowystarczalności przez systemy
logistyczne organizowane w sytuacji kryzysowej. Pod uwagę bierze się trzy wskaźniki: wielkość
potrzeb logistycznych ludności poszkodowanej w danym okresie, obowiązujące normy zaopatrzenia
i zakres świadczeń usług logistycznych i medycznych oraz wydajność potencjału usługowego.
Samowystarczalność zapewnia systemowi logistycznemu elastyczność i zabezpiecza przed
niespodziewanymi przerwami w dostawach zaopatrzenia i świadczenia usług. Stpień żywotności
systemu logistycznego charakteryzują trzy jego podstawowe cechy: trwałość, odporność i
przywracalność. Trwałość jest rozumiana jako zdolność do zapewnienia ciągłości realizacji dostaw
zaopatrzenia i świadczenia usług logistycznych i medycznych wszystkim poszkodowanym.
Odporność jako brak wrażliwości systemu logistycznego na ekstremalne warunki sytuacji
kryzysowej, które mogłyby obniżyć jego wydajność (wydolność); przywracalność ( odtwarzanie) to
zdolność systemu logistycznego do szybkiej odbudowy (rekonstrukcji) swojego potencjału w
przypadku poniesienia strat.
Zwykle systemy przygotowane potencjały logistyczne odpowiadają około 75% prognozowanych
potrzeb logistycznych, a brakujące zasoby pozyskuje się z szczebla nadrzędnego w ramach
wsparcia bądź wzmocnienia.
31.Przedstaw zasadę manewru środkami zaopatrzenia w organizacji i realizacji
zabezpieczenia logistycznego w LSK
Zasada manewru środkami zaopatrzenia-wskazuje na możliwość "przerzutu" środków z rejonów,
gdzie występują ich duże ilości ( w nadmiarze), do rejonów w których występuje ich deficyt.
Manewr ma taki miejsce wtedy gdy "przerzucane" środki zaopatrzenia pochodzą od ich
potencjalnych konsumentów lub dokonywane są pomiędzy równorzędnymi szczeblami
administracji publicznej.
32.Przedstaw zasadę wykorzystania zasobów materiałowych terenowej infrastruktury
logistycznej w organizacji i realizacji zabezpieczenia logistycznego w LSK.
Zasada wykorzystania zasobów materiałowych terenowej infrastruktury logistycznej- w sytuacjach
kryzysowych ma pierwszorzędne znaczenie. Zasoby takie powinny być pozyskiwane z
wykorzystywane w pierwszej kolejności w procesie zaopatrywania ludności poszkodowanej. Za
takimi rozwiązaniem przemawia fakt że nie trzeba ich dowozić z zewnątrz z odległych rejonów
oraz to, że zasoby nie wykorzystane mogą ulec zniszczeniu. Z zasobów miejscowych zwykle
pozyskuje się: żywność, paliwa płynne, materiały medyczne, środki czystości, opał, wodę itp.
Podczas świadczenia usług logistycznych podstawowymi zadaniami są: gotowość, zaradność,
wrażliwość, wykorzystanie świadczeń osobistych i rzeczowych oraz kompleksowe wykorzystanie
różnych rodzajów transportu.
33.Przedstwa zasadę zaradności w organizacji i realizacji zabezpieczenia logistycznego w LSK
Zasada zaradności jest komplementarna w stosunku do zasady wrażliwości. Każdego logistyka
powinna cechować zaradność. Powinna ona być cechą wrodzoną ale częściej nabywa się jej
poprzez doświadczenie. W sytuacjach kryzysowych, logistyk w swojej działalności musi się liczyć
z nieprzewidzialnym ich przebiegiem i bardzo dużą zmiennością. Rozwiązania konwencjonalne
zawodzą i wówczas na pomoc przychodzi twórcza improwizacja. Na przykład dla zapewnienia
pełnej realizacji logistycznej strategii działania( misji i celu działania) w sytuacjach ekstremalnych
usprawiedliwione jest zastosowanie rozwiązań droższych ( niż zwykle); dopuszczalny jest tzw.
Kanibalizm techniczny w przypadku braku części zamiennych do remontu sprzętu technicznego,
możliwe jest korzystanie z zasobów logistycznych pozyskiwanych w ramach świadczeń osobistych
i rzeczowych itp. Pomysłowość jest tu wysoce pożadana.
34.Przedstaw zasadę wykorzystania świadczeń osobistych i rzeczowych w organizacji i
realizacji zabezpieczenia logistycznego w LSK.
Zasada wykorzystania świadczeń osobistych i rzeczowych w procesie świadczenia usług
logistycznych dla ludności poszkodowanej w sytuacji kryzysowej ma znaczenie fundamentalne.
Wynika ona przede wszystkim z szerokiej dostępności tych świadczeń oraz z faktu że ich
powszechne wyzyskanie w sposób zasadniczy ogranicza wielkość, przygotowanego na czas sytuacji
kryzysowej potencjału logistycznego. W ramach świadczeń osobistych i rzeczowych mogą być
realizowane m.in. takie usługi logistyczne: wykonywanie określonych prac (przygotowanie i
wydawanie posiłków, dostarczenie wody, prace ładunkowe);oddanie do użytkowania posiadanych
nieruchomości lub rzeczy ruchomych( pomieszczeń, pojazdów oraz innego sprzętu technicznego);
przyjęcie na przechowanie i pilnowanie mienia poszkodowanych lub ewakuowanych,
zabezpieczenie zagrożonych zwierząt i dostarczenie im paszy i schronienia, zabezpieczenie
zagrożonych roślin lub nasion; udostępnienie dla osób poszkodowanych lub ewakuowanych źródeł
pitnej wody oraz środków spożywczych
35.Przedstaw zasadę kompleksowego wykorzystania różnych środków transportu w
organizacji i realizacji zabezpieczenia logistycznego w LSK.
Zasada kompleksowego wykorzystania różnych środków transportu wskazuje przede wszystkim. Że
w sytuacjach kryzysowych wszystkie rodzaje transportu mogą i powinny być wykorzystywane do
ewakuacji ludności, mienia i zasobów kultury, a także do dowozu środków zaopatrzenia.
Kompleksowość ta wyraża się nie tylko w wykorzystywaniu np. Dwóch rodzajów transportu do
realizacji jednego zadania transportowego, ale również w powszechnym wykorzystaniu wszystkich
dostępnych środków transportu, w celu przyspieszenia realizacji zadań przewozowych. Należy przy
tym nadmienić że nie zwalnia to organizatorów przewozów od racjonalnego wykorzystania
właściwości technicznych (Technologicznych) poszczególnych rodzajów transportu. Na przykład
transport powietrzny ( śmigłowce) powinien być wykorzystywany przede wszystkim do przewozu
pilnych ładunków, transport kolejowy- podczas przewozów masowych oraz ładunków o dużych
gabarytach, transport samochodowy- w systemie pracy dwuzmianowej ( wymaga ona tzw. "
podwójnej obsady" pojazdów kierowcami). Ponadto wszystkie środki transportu powinny być w
pełni wykorzystywane (załadowane) podczas rejsów dowozowych ( dostarczając środki
zaopatrzenia) i powrotnych ( realizując zadani ewakuacyjne).
36. Przedstaw pojęcie zintegrowanego dowozu zaopatrzenia.
Zintegrowany (kompleksowy) dowóz zaopatrzenia- osobom poszkodowanym dostarczane są
jednocześnie wszystkie niezbędne środki zaopatrzenia. Czasami obok tego dowozu organizowane
są także dodatkowe (doraźne) dostawy, które zwykle dotyczą deficytowych środków zaopatrzenia,
których brakowało podczas dowozu zintegrowanego. Stałym rozwiązaniem jest również to, że
środki transportu po dowozie zaopatrzenia, w drodze powrotnej sa wykorzystywane do ewakuacji.
Pojęcie zintegrowanego dowozu zaopatrzenia jest głównym sposobem realizacji „zasady
dostarczania środków zaopatrzenia”, która jest jedną z zasad organizacji zabezpieczenia
logistycznego i pomocy medycznej dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych.
37.Podaj wady i zalety samochodowej kolumny transportowej w porównaniu do transportu
pojedynczym pojazdem.
Kolumny, Zalety:
-umożliwia dostarczenie w jednym rejsie znacznie większej ilości ładunków
-ułatwia ochronę przewożonych ładunków (na przykład przez konwój)
-znacząco ogranicza błądzenie kolumny, która zazwyczaj jest pilotowana
Kolumny, Wady:
-niska prędkość jazdy kolumny
-znaczna straty czasu na organizowanie kolumny
-duża ilość przewożonych ładunków
-trudność pełnego wykorzystania pojazdów w rejsie powrotnym

Pojedyncze przejazdy, zalety:

- przyspieszają czas dostawy bo pojedynczo mogą osiągać znacznie większą prędkość
-zwiększają elastyczność wykorzystania posiadanych środków transportowych
Pojedyncze przejazdy, wady:
-zagrożenie błądzeniem pojazdów (konieczna jest organziacja regulacji ruchu)
-zmniejszenie bezpieczeństwa przewożonych ładunków
38. Przedstaw zadania organów logistycznych wykonywanych na rzecz ewakuacji ludności w
sytuacjach kryzysowych.
Słowem wstępu:
Ewakuacja ludności jest jedną z usług transportowych. Jest to nie tylko przedsięwzięcie logistyczne.
Należy ono przede wszystkim do zaadań grupy operacji i organizacji działań ZZK, natomiast grupy
logistyczne (grupa zabezpieczenia logistycznego oraz grupa opieki zdrowotnej i pomocy socjalno-
bytowej) tylko to przedsięwzięcie wspierają (zabezpieczają). Wsparcie to (a tym samym-zadania
organów logistycznych, jakw pytaniu) polega na:
-dostarczeniu środków transportu
-zabezpieczeniu materiałowym (w wodę do picia i żywność) i medycznym ludności podzas
przewozu
-odbiorze ludności w tymczasowych miejscach (rejonach) zakwaterowania
39. Omów etap wstępny ewakuacji planowanej.
Ewakuacja planowana- ma miejsce w czasie, kiedy jeszcze nie ma sytuacji kryzysowej, która jest
dopiero tylko prognozowana i prawdopodobna. Może być ona podzielona na etapy.
Etap wstępny- prowadzone jest rozpoznanie potrzeb przewozowych, ustalane są środki ewakuacji i
ich liczba, priorytety ewakuacji, wyznaczane i oznakowywane są miejsca zbiórki osób
ewakuowanych, organizowane są kolumny transportowe , rozpoznawane są drogi ewakuacji
(powinny to być drogi z możliwie jak najmniejszą liczbą tzw. wąskich gardeł), organizowana jest
regulacja ruchu oraz pilotowanie kolumn ewakuacyjnych, ustalane są miejsca (rejony) odbioru osób
ewakuowanych itp.
40. Omów etap zasadniczy ewakuacji planowanej.
Ewakuacja planowana- ma miejsce w czasie, kiedy jeszcze nie ma sytuacji kryzysowej, która jest
dopiero tylko prognozowana i prawdopodobna. Może być ona podzielona na etapy.
Etap zasadniczy polega na sprawowaniu nadzoru nad realizacją procesu przemieszczenia ludności
do wyznaczonych tymczasowych rejonów (miejsc) zakwaterowania. Istotną sprawą jest
zapewnienie ciągłości i intensywności ewauacji. W razie potrzeby prowadzona jest ona w sposób
ciągły-przez całą dobę.
41. Omów etap końcowy ewakuacji planowanej.
Ewakuacja planowana- ma miejsce w czasie, kiedy jeszcze nie ma sytuacji kryzysowej, która jest
dopiero tylko prognozowana i prawdopodobna. Może być ona podzielona na etapy.
Etap końcowy ewakuacji ludności polega głównie na zapewnieniu (zorganizowaniu) dobrych
warunków bytowania ewakuowaneych osób w tymczasowych miejscach zakwaterowania oraz
ochrony pozostawionego przez nie (w miejscu stałego zamieszkania) mienia.
42. Co to jest ewakuacja doraźna?
Ewakuacja doraźna jest trudniejsza od planowanej. Towarzyszą jej często dodatkowo ekstremalne
warunki (np. powódź, pożary, skażenia, wysokie bądź niskie temperatury)- ma miejsce
nagromadzenie się w jednym wielu różnorodnych przedsięwzięć oraz często występuje
improwizacja wielu przedsięwzięć. Mimo tego powinna (musi) być realizowana według wcześniej
przygotowanych (na tę ewentualność) planów. Szczególny wysiłek organizatorów ewakuacji oraz
wspierających ich organów logistyznych powinien być skierowany na zapewnienie bezpieczeństwa
podczs przewozu, w tym zapobieganie nieszczęśliwym wypadkom.
mały bonusik, asekuracyjnie:
Niezależnie czy dochodzi do ewakuacji doraźnej czy planowanej, podczas kalkulacji liczby
środków transportowych należy uwzględnić możliwość zabrania przez ewakuowanych bagażu
podręcznego. Organizująć ewakuację ludności poszkodowanej do tymczasowych miejsc (rejonów)
zakwterowania nie można wykluczyć sytuacji, w których może zajść konieczność (z różnych
powodów) zarządzenia ewakuacji pieszej. W takich przypadkach należy (konieczne jest) zapewnić
transport (przewóz) osobom chorym, w podeszłym wieku, matkom z małymi dziećmi, osobom
niepełnosprawnych ruchowo itp. Ponadto w miarę możliwości powinien być zapewniony przewóż
bagażu podręcznego. W czasie takiego przemieszczenia organizowane są postoje i odpoczynki.
Wykorzystuje się je do wydawania wody (napojów), żywności, udzielania pomocy medycznej itp.
(jak na pielgrzymce,w sumie, tyle że tam można podlecieć do medycznych albo dostać wodę
również na trasie).
43.Scharakteryzuj zakres usług remontowych
Usługi remontowe w sytuacjach kryzysowych mają charakter doraźny i raczej mają formę naprawy
instalacji i urządzeń dostarczających media komunalne (wodę, energię elektryczną, gaz) i sieci
łączności oraz różnego rodzaju sprzętu technicznego gospodarstw domowego.
Do usług remontowych realizowanych na rzecz ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych
należy zaliczyć również odbudowę (odtworzenie) obiektów infrastruktury krytycznej, obiektów
inżynierskich na sieci komunikacyjnej (drogowej, kolejowej, wodnej, na lotniskach i lądowiskach),
w tym zniszczonych jej odcinków.
Specyfiką usług remontowych wykonywanych w sytuacjach kryzysowych jest to, że
ukierunkowane są przede wszystkim na odtworzenie zdatności technicznej naprawianych urządzeń
i sprzętu technicznego
44,Scharakteryzuj zakres usług gospodarczo-bytowych
Usługi gospodarczo-bytowe realizowane w sytuacjach kryzysowych obejmu szeroki wachlarz
świadczeń sprzyjających przetrwaniu ludności poszkodowane Są to głównie usługi:
gastronomiczne, kwaterunkowe, kąpielowe i pralnicze, szewsko-krawieckie, fryzjerskie oraz
handlowe.
Gastronomiczne : należy postrzegać głównie jako przygotowanie i dostarczanie gotowanych
(gorących) posiłków. Zwykle organizowane są na bazie istniejących stołówek, jadłodajni,
restauracji, barów gastronomicznych, a czasami kuchni polowych
Kąpielowo-pralnicze : dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych zwykle
organizowane są łącznie, tj. po kąpieli wydawana jest czysta bieli zna (czasami również pościel), a
bielizna brudna przekazywana jest do prani* Głównie ma to miejsce w stosunku do osób
ewakuowanych do tymczasowych miejsc zakwaterowania. Organizując kąpiele, urządza się albo
oddzielne łaźnie dla mężczyzn i oddzielne dla kobiet, bądź też ustala się różne godziny kąpieli dla
mężczyzn i dla kobie Pranie bielizny osobistej powinno być organizowane w trybie
indywidualnym.
Szewsko-krawieckie : dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych mają charakter
doraźny. Wykonywane są zwykle podczas wydawania nowych ubrań, obuwia i odzieży ochronnej,
kiedy zachodzi potrzeba dokonywani poprawek (dopasowywania) wydawanych przedmiotów, a
także jako napraw użytkowanej odzieży i obuwia.
Fryzjerskie : dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych mogą być zlecane
profesjonalnym fryzjerom, np. przyjeżdżają oni do tymczasowych miejsc (rejonów)
zakwaterowania i wykonują je w doraźnie urządzonych punktach fryzjerskich, bądź też mogą być
wykonywane na zasadzie usług wzajemnych (przez osoby przyuczone). Jednak rannym i chorym
leczonym w szpitalach wykonywane są tylko profesjonalne usługi fryzjerskie.
Handlowe : dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych organizowane są jako
uzupełnienie dostaw zaopatrzenia organizowanego w naturze. Świadczone są zwykle w
stacjonarnych punktach handlowych, urządzanych m.in. w tymczasowych miejscach
zakwaterowania lub w kantynach urządzonych na samochodach. W drugim przypadku kantyna
może obsługiwać klientów w systemie objazdowym, obsługując kilka tymczasowych rejonów
(miejsc) zakwaterowania.
45.Scharakteryzuj zasady organizacji dostaw wody ludności poszkodowanej
Mają one miejsce w wypadku zniszczenia, zanieczyszczenia bądź skażenia eksploatowanych
(istniejących) ujęć wodnych i studni.
W początkowym okresie sytuacji kryzysowej zwykle uruchamiana jest dystrybucja wody
butelkowanej (woda tylko do picia) oraz organizowane są dostawy wody w cysternach
(autocysternach) samochodowych (zazwyczaj o pojemności 3000-3500 litrów) oraz w przewoźnych
zbiornikach na wodę (zazwyczaj o pojemności 500-1000 litrów) w systemie obwoźnym
całodobowym. Realizatorami tych dostaw są przede wszystkim przedsiębiorstwa wodociągów i
kanalizacji dysponujące środkami do przewozu wody pitnej
Pożądanym rozwiązaniem jest także zgromadzenie niezbędnych zapasów wody butelkowanej (w
ramach tworzenia bazy magazynowej) na początkowy okres sytuacji kryzysowej. Jest to jednak
rozwiązanie kosztowne, bowiem wymaga użycia dużej liczby, zwykle deficytowych, środków do
przewozu wody oraz zatrudnienia znacznej liczby kierowców samochodowych w systemie pracy
całodobowej.
Rozwiązaniem znacznie skuteczniejszym jest wcześniejsze przygotowanie, a następnie możliwie
szybkie uruchomienie awaryjnych ujęć wody, w tym szczególnie wód podziemnych. Ujęcia takie
powinny być wyposażone w autonomiczne źródła energii elektrycznej (agregaty prądotwórcze) oraz
mieć zorganizowaną ochronę.
Niezależnie od powyższych przedsięwzięć rozwiązaniem najbardziej skutecznym, a przez to
docelowym, zapewniającym stałe dostawy wody (pitnej i do celów gospodarczych) dla ludności
poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych jest odbudowa (rekonstrukcja) zniszczonych ujęć wody.
Prowadzą ją pogotowia wodno-kanalizacyjne, przedsiębiorstwa wodociągów i kanalizacji, a także
w razie potrzeby oddziały wydobycia wody.
Jeżeli w sytuacjach kryzysowych zachodzi potrzeba ewakuacji ludności poszkodowanej do
tymczasowych miejsc zakwaterowania, wówczas trzeba przewidzieć zaopatrzenie jej w wodę pitną
na czas tego przemieszczenia (transportu) oraz organizację dostaw wody pitnej i do celów
gospodarczych podczas pobytu ewakuowanej ludności w tych miejscach.
Problem organizacji dostaw wody dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych
poważnie komplikuje się w przypadku wystąpienia epidemii chorób zakaźnych, skażeń
promieniotwórczych, a także skażeń chemicznych. W takich sytuacjach organizowana jest blokada
rejonów (obszarów) zakażonych i skażonych, a ponadto w przypadku epidemii organizowana jest
kwarantanna. Dojazd do takich rejonów możliwy jest tylko poprzez posterunki kontrolne. W rejonie
tych posterunków następuje przekazywanie (przeładunek) dostarczanego zaopatrzenia, w tym
wody, na tzw. wewnętrzne („skażone") środki transportów. Procedura ta wymaga posiadania dwóch
zestawów środków transportu wody jeden dowozi wodę do posterunków kontrolnych, a drugi
rozwozi ją wewnątrz zakażonego bądź skażonego rejonu (obszaru).
W procesie dostaw wody dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych bardzo ważną
rolę pełni służba zdrowia, która organizuje nadzór sanitarny. Obejmuje on przede wszystkim:
współudział w wyborze źródeł wody; nadzór sanitarny eksploatacji urządzeń (sprzętu) do
wydobywania, oczyszczania (filtrowania) oraz przechowywania wody, a także kontrolę dezynfekcji
tych urządzeń; nadzór nad zaopatrywaniem ludności w środki do indywidualnego odkażania wody i
jej przeszkoleniem (zapoznaniem) ze sposobami ich stosowania
46.Scharakteryzuj zasady organizacji dostaw żywności ludności poszkodowanej.
Dostawy żywności dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych organizowane są w
przypadku zerwania bądź poważnego zakłócenia dostaw artykułów żywnościowych do rejonu
zdarzenia (zagrożenia). Mogą być one realizowane dla ludności (osób), która znajduje się w rejonie
dotkniętym sytuacją kryzysową oraz/lub dla ludności ewakuowanej do tymczasowych miejsc
zakwaterowania. Podstawowym produktem żywnościowym dostarczanym ludności poszkodowanej
w rejonach zdarzenia (w pierwszych dniach klęski żywiołowej) był chleb oraz dodatki do niego -
głównie konserwy mięsne.
Stan (postać) przygotowania produktów żywnościowych (żywności) do spożycia dostarczanych
ludności poszkodowanej zależeć będzie od warunków (sytuacji) panujących w rejonie zdarzenia, w
tym szczególnie od sprawności mediów komunalnych (głównie dostaw energii). Jeżeli ludność
będzie miała możliwość przyrządzania sobie posiłków samodzielnie, wówczas zaopatrywanie w
żywność ograniczy się do dostaw podstawowych produktów (półproduktów) żywnościowych. W
tym wypadku główny wysiłek pionu (służby) żywnościowego skoncentrowany będzie na
przygotowaniu i dystrybucji tzw. paczek żywnościowych. Ponadto, w zależności od panujących
warunków, konieczne będzie stosowanie odpowiednich sposobów pakowania produktów i ich
dostarczenia odbiorcom. Natomiast w przypadku gdy samodzielne przygotowanie posiłków przez
ludność poszkodowaną będzie niemożliwe, organizowane będą punkty żywienia zbiorowego. Z
reguły bazują one na istniejących stołówkach (szkolnych, zakładowych), barach gastronomicznych,
restauracjach itp., a w szczególnie trudnej sytuacji uruchamiane są kuchnie polowe.
Jeżeli w sytuacjach kryzysowych prowadzona będzie ewakuacja ludności poszkodowanej do
tymczasowych miejsc zakwaterowania znacznie oddalonych od rejonów zdarzenia (zagrożenia), a
czas przemieszczenia będzie wynosił więcej niż 4-5 godzin, wówczas zachodzić będzie potrzeba
dodatkowej organizacji żywienia w czasie podróży. Problem ten może być rozwiązany przez:
wydanie ewakuowanym osobom prowiantu (np. kanapek) na czas przemieszczenia (transportu),
zorganizowanie postoju (odpoczynku) w czasie przemieszczenia i wydanie gotowego posiłku (np.
zupy z tzw. wkładką mięsną), bądź też zorganizowanie wydania gorącego posiłku zaraz po
przybyciu do tymczasowych miejsc zakwaterowania.
Problem dostaw żywności (organizacji żywienia) dla ludności poszkodowanej w sytuacjach
kryzysowych poważnie komplikuje się w przypadku wystąpienia epidemii chorób zakaźnych,
skażeń chemicznych itp., kiedy wprowadzana jest izolacja (blokada, kwarantanna) zagrożonych
rejonów. Wówczas dostawy żywności do takich rejonów docierają wyłącznie poprzez posterunki
kontrolne (blokady), a w przypadku epidemii chorób zakaźnych konieczny jest ich przeładunek (w
rejonie tych posterunków) na środki transportu wewnętrznego obsługującego blokowany rejon.
Innym, trudnym problemem, który rzadko jest poruszany w piśmiennictwie traktującym o
sytuacjach kryzysowych, jest organizacja żywienia rannych i chorych na poszczególnych etapach
leczenia (realizacji przedsięwzięć leczniczoewakuacyjnych). Nietrudno się domyśleć, że chodzi
m.in. o stosowanie żywienia dietetycznego. Na „szczęście" problem ten pojawia się z reguły na
wyższych etapach ewakuacji medycznej, które raczej mają miejsce poza rejonem dotkniętym
sytuacją kryzysową.
47.Scharakteryzuj zasady organizacji dostaw artykułów powszechnego użytku ludności
poszkodowanej.
Bardzo szeroki asortyment artykułów powszechnego użytku, które mogą być potrzebne (niezbędne)
ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych, a ponadto ścisłe uwarunkowanie tego
asortymentu od rodzaju zagrożenia oraz panujących (występujących) warunków w rejonie
zdarzenia (zagrożenia) powodują, że problem ich dostaw musi być rozwiązywany każdorazowo
indywidualnie. Artykuły te mogą pochodzić z zapasów wyposażenia zgromadzonych np. w
magazynach przeciwpowodziowych; zasobów miejscowych; staw organizowanych przez nadrzędne
organy administracji; darów organizacji humanitarnych, a także zakupów dokonywanych przez
administrację lokalną przy wykorzystaniu funduszy (rezerw finansowych) przewidzianych na czas
sytuacji kryzysowej.
Z logistycznego punktu widzenia szczególnie istotnym problemem będzie racjonalna dystrybucja
(reglamentacja) artykułów dla osób poszkodowanych (właściwe artykuły, właściwym osobom, we
właściwych ilościach, właściwej jakości).
Bezcennej pomocy w tym zakresie mogą udzielić miejscowe organizacje pozarządowe, w tym
szczególnie organizacje religijne i charytatywne.
48.Przedstaw zasadę etapowości stosowaną podczas świadczenia usług medycznych w LSK.
Podczas świadczenia usług medycznych dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych
podstawowymi zasadami jest między innymi etapowość. Zasada etapowości leczenia wyraża się w
rozdzieleniu (podzieleniu) procesu leczniczego (pomocy medycznej) na etapy, stosownie do
wskazań lekarskich (zależą one od stanu zdrowia pacjenta), z jednoczesnym zapewnieniem jak
najszybszego skierowania rannego bądź chorego do tego ogniwa służby zdrowia, w którym otrzyma
ostateczną wymaganą pomoc medyczną.
49.Przedstaw zasadę wykorzystania kolejnych szczebli (etapów) leczenia stosowaną podczas
świadczenia usług medycznych w LSK.
Zasada wykorzystania kolejnych szczebli (etapów) leczenia określa zakres zabiegów
diagnostycznych i leczniczych wykonywanych na poszczególnych (kolejnych) szczeblach
organizacyjnych służby zdrowia, oraz wskazuje, że jest on coraz szerszy (większy), ale zawsze
dostosowany do konkretnych potrzeb (stanu zdrowia) rannego (chorego).
50. Zasada jedności procesu leczniczo-ewakuacyjnego nakazuje kontynuowanie leczenia także
podczas transportu rannego bądź chorego do kolejnego szczebla (etapu) leczenia.

51. Zasada synchronizacji (stosownej pory) wskazuje na konieczność zgrania w czasie różnych
przedsięwzięć, szczególnie przedsięwzięć procesu leczniczo-ewakuacyjnego, realizowanych na
poszczególnych etapach (szczeblach) pomocy medycznej. Pożądane jest to przede wszystkim
podczas ewakuacji medycznej pacjentów do kolejnych placówek służby zdrowia, na których to
powinny być zapewnione (zwolnione) wolne miejsca (łóżka szpitalne) oraz zdolności (potencjał)
wykonawcze pod względem liczby wykonywanych zabiegów oraz ich specjalizacji. Ponadto proces
ewakuacji medycznej powinien być łączony z dostarczeniem materiałów medycznych. Zgranie w
czasie jest też potrzebne w przypadku „centralizacji" zabiegów specjalistycznych oraz podczas
zwalniania („wypisywania do domu") wyleczonych („zaopatrzonych") pacjentów na
poszczególnych etapach leczenia itp.

52. Zasada względności stosowana jest podczas ustalania zakresu zabiegów leczniczych
wykonywanych na poszczególnych szczeblach (etapach) opieki medycznej. Względność ta zależy
od takich czynników jak: czas udzielenia niezbędnej pomocy medycznej, liczba rannych i chorych
oczekujących na udzielenie pomocy medycznej oraz stan zdrowia pacjentów. Czas udzielenia
niezbędnej pomocy medycznej rannym i chorym wynika z norm warunkujących ratowanie im życia
i zdrowia oraz pomyślność całego procesu leczniczego. W tym zakresie obowiązują m.in. „Reguła
złotej godziny", „Reguła sześciu godzin" i inne. Natomiast, gdy liczba pacjentów oczekujących na
pomoc medyczną, na pierwszym poziomie opieki medycznej (w sytuacjach kryzysowych jest to
zwykle szczebel gminy), jest bardzo duża i przekracza możliwości wykonawcze personelu
medycznego, wówczas, zabiegi medyczne ograniczane są „do wskazań życiowych", czyli
przedsięwzięć ratujących życie. Z kolei, gdy stan zdrowia pacjentów wskazuje na pilną potrzebę
udzielenia pomocy kwalifikowanej lub specjalistycznej, są oni ewakuowani bezpośrednio (z
pominięciem po- ś^dnich etapów ewakuacji medycznej) do odpowiednich szpitali, w których
pomoc 75 ta będzie im niezwłocznie udzielona. Zasada względności obowiązuje również przy
wyborze środków transportu do ewakuacji medycznej. Rodzaj środka transportu sanitarnego, zależy
od stanu zdrowia pacjentów, np. bardzo ciężko ranni i chorzy powinni być ewakuowani transportem
powietrznym.

53. a) pierwszy poziom opieki medycznej - zorganizowany na szczeblu gminy, na którym

realizowane są następujące przedsięwzięcia:
- pełny zakres pomocy przedlekarskiej - w ramach ratownictwa medycznego, która obejmuje:
pierwszą pomoc, kwalifikowaną pierwszą pomoc i medyczne czynności ratunkowe,
- zbieranie ofiar (rannych i chorych) z miejsc, w których zostali poszkodowani, i ich ewakuacja do
przychodni (punktów medycznych), gdzie udzielana jest im pierwsza pomoc lekarska,
- segregacja (nazywana również terminem pochodzenia francuskiego „triage" - czytaj „triaż")
rannych i chorych i wykonanie zabiegów ratujących życie,
- rutynowe badania pacjentów i kierowanie procesem leczenia lekko rannych i chorych (w zakresie
umożliwiającym ich zwolnienie w krótkim czasie do domu),
- udzielenie pomocy dentystycznej (stomatologicznej) - jeżeli w tym zakresie nie obowiązuje
centralizacja zasobów medycznych, np. na szczeblu powiatu,
- przygotowanie ciężko rannych i poważnie chorych do ewakuacji na wyższy poziom opieki
medycznej,
- obserwacja lekarska leczonych pacjentów;

54. b) drugi poziom opieki medycznej - zorganizowany na szczeblu powiatu, na którym

realizowane są następujące przedsięwzięcia:
- ewakuacja pacjentów z pierwszego poziomu opieki medycznej i jego wsparcie, - segregacja
rannych i reanimacja poważnie chorych pacjentów,
 - leczenie (tzw. podtrzymujące) tych pacjentów, którzy wymagają dłuższego okresu leczenia lub
ewakuacji na wyższy poziom opieki medycznej,
- rozporządzenie lub leczenie pacjentów, którzy mogą być w ciągu 2-3 dni wypisani do domu,
- dostarczanie zaopatrzenia medycznego i wzmacnianie (uzupełnianie) zespo łów medycznych na
pierwszym poziomie opieki medycznej (tj. w gminach),
- centralizacja (w razie potrzeby) zasobów medycznych na poziomie powiatu; może to dotyczyć
pomocy dentystycznej (stomatologicznej) oraz niektórych przedsięwzięć przeciwepidemicznych i
innych,
-wykonywanie pilnych operacji chirurgicznych ratujących życie pacjentów i ich kończyny,
szczególnie w sytuacji, gdy ewakuacja na wyższy poziom opieki medycznej może być zakłócona,
- przedsięwzięcia zmniejszające (obniżające) skutki zaburzeń stresu pourazowego,
- przygotowanie pacjentów do ewakuacji na wyższy poziom opieki medycznej,
- obserwacja lekarska leczonych pacjentów;

55. c) trzeci poziom opieki medycznej - zorganizowany na szczeblu województwa, na którym

realizowane są następujące przedsięwzięcia:
- ewakuacja pacjentów z pierwszego i drugiego poziomu opieki medycznej,
- segregacja rannych oraz reanimacja i stabilizacja poważnie chorych pacjentów,
- wykonywanie wszystkich operacji chirurgicznych ratujących życie pacjentów i ich kończyny,
- przygotowanie do ewakuacji pacjentów, którzy wymagają leczenia na wyż szym, tj. czwartym
poziomie opieki medycznej,
- leczenie tych pacjentów, którzy mogą powrócić do domu po hospitalizacji na trzecim poziomie
opieki medycznej,
- obserwacja lekarska leczonych pacjentów,
-dostarczanie zaopatrzenia medycznego dla pierwszego i drugiego poziomu opieki medycznej, z
dostawami krwi włącznie,
- centralizacja (w razie potrzeby) wybranych zasobów medycznych na poziomie województwa;

56. d) czwarty poziom opieki medycznej - zorganizowany na bazie szpitali specjalistycznych, na

którym realizowane są następujące przedsięwzięcia:
-odbiór rannych i chorych z trzeciego poziomu opieki medycznej i innych placówek służby
zdrowia,
-pełny zakres lecznictwa specjalistycznego, a także opieki pielęgniarskiej nad pacjentami.
 57. Czynniki kształtujące priorytety ewakuacji medycznej w sytuacjach kryzysowych:

 Priorytety wynikają z „pilności ewakuacji" oraz „podatności" pacjentów do ewakuacji

danym rodzajem transportu. Sposób ewakuacji musi być dostosowany do stanu zdrowia pacjenta -
ciężkości odniesionych ran lub zaawansowania choroby. Czyli w ciężkich przypadkach, szczególnie
gdy czas ewakuacji pacjenta do odpowiedniego poziomu opieki medycznej będzie decydować o
uratowaniu jego życia i zdrowia, powinny być stosowane adekwatne środki ewakuacji, np. zamiast
samochodu ogólnego przeznaczenia - samochód sanitarny, lub zamiast samochodu sanitarnego -
śmigłowiec sanitarny. Ponadto czasami ciężki stan chorego (rannego) powoduje, że może być on
ewakuowany tylko środkami transportu sanitarnego, w których może być kontynuowany proces
leczenia (udzielana skuteczna pomoc medyczna). Natomiast lekko ranni i chorzy mogą być
ewakuowani środkami transportu ogólnego przeznaczenia. Podczas niskich temperatur, w okresie
jesienno – zimowym trzeba przewidzieć, by zaopatrzyć się w koce, śpiwory, ciepłą odzież dla
poszkodowanych.

58. Procedury ewakuacji „na siebie” i „w sposób mieszany” w procesie leczniczo –

ewakuacyjnym.:

„Na siebie” – polega na że wyższy szczebel opieki medycznej ewakuuje rannych i chorych z
niższych poziomów opieki do swoich placówek medycznych przy użyciu własnych środków
transportu. Ogromnym plusem jest fakt, że wszystkim ewakuowanym gwarantuje się miejsca (czyt.
Łóżka szpitalne) w docelowych placówkach medycznych. Sposób ten jest wspaniały, jednak
praktyka pokazuje, że częściej stosuje się „sposób mieszany” – charakteryzujący się tym, że
uczestniczy jednocześnie „wyższy" i „niższy" poziom opieki medycznej.

59. Omów zasadę pomijania pośrednich etapów w ewakuacji medycznej w sytuacjach

kryzysowych:

Stosuje się tę zasadę w przypadku wystąpienia potrzeby szczególnie pilnej ewakuacji medycznej
pacjenta do określonego poziomu opieki medycznej. Obowiązuje również w przypadku
wykorzystywania śmigłowców sanitarnych do ewakuacji medycznej. Wówczas niezależnie, z
jakiego poziomu pomocy medycznej ewakuowany jest pacjent, dowożony jest on do poziomu
(placówki medycznej) docelowego.

60. Normy czasowe udzielania pomocy medycznej:

- pomoc lekarska powinna być udzielana pacjentowi w czasie do 1 godziny od chwili zranienia; jest
to tzw. reguła złotej godziny;
- pomoc lekarska z elementami pomocy kwalifikowanej (zwykle chirurgicznej i internistycznej)
oraz kwalifikowana pomoc medyczna powinny być udzielane w czasie do 2-3 godzin od chwili
zranienia (zachorowania);
- zabiegi medyczne ratujące życie pacjenta lub części ciała (chodzi tu o kończyny) powinny być
wykonane tak szybko, jak to tylko możliwe, jednak nie później niż do 6 godzin od chwili zranienia
(zachorowania); jest to tzw. reguła sześciu godzin

61. Podaj skład personelu medycznego i inne osoby w systemie ratownictwa medycznego

W skład zespołów ratownictwa medycznego wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do

wykonywania medycznych czynności ratunkowych – pielęgniarka systemu i/lub ratownik
medyczny (w podstawowym ZRM) lub trzy osoby – lekarz systemu, pielęgniarka systemu i/lub
ratownik medyczny (w specjalistycznym ZRM)
Lekarz systemu to lekarz posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny ratunkowej albo
lekarz, który ukończył co najmniej drugi rok specjalizacji w tej dziedzinie. Lekarzem systemu może
być także lekarz posiadający doświadczenie w wymiarze 3000 godzin w wykonywaniu zawodu
lekarza na szpitalnym oddziale ratunkowym, w zespole ratownictwa medycznego, lotniczym
zespole ratownictwa medycznego lub izbie przyjęć w szpitalu. W takim przypadku lekarz ma
obowiązek rozpocząć szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny ratunkowej do 1 stycznia
2018 r., w przeciwnym razie utraci status lekarza systemu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami
do końca 2020 r. lekarzem systemu może być również lekarz, który posiadają specjalizację lub tytuł
specjalisty albo ukończył co najmniej drugi rok specjalizacji w dziedzinie: anestezjologii i
intensywnej terapii, chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, ortopedii i
traumatologii narządu ruchu, ortopedii i traumatologii lub pediatrii.

Pielęgniarka systemu to pielęgniarka, która posiada tytuł specjalisty lub specjalizuje się w
dziedzinie pielęgniarstwa ratunkowego, anestezjologii i intensywnej opieki, chirurgii, kardiologii,
pediatrii. Jest to także pielęgniarka posiadająca ukończony kurs kwalifikacyjny w dziedzinie
pielęgniarstwa ratunkowego, anestezjologii i intensywnej opieki, chirurgii, kardiologii, pediatrii
oraz co najmniej 3-letni staż pracy na oddziałach tych specjalności, oddziałach pomocy doraźnej, w
izbach przyjęć lub pogotowiu ratunkowym.

Ratownik medyczny to osoba, która ukończyła 3-letnie studia wyższe I stopnia na kierunku
ratownictwo medyczne albo dwuletnią szkołę policealną i uzyskała tytuł ratownika medycznego.
Minister edukacji narodowej zamknął kształcenie ratowników medycznych na poziomie szkół
policealnych. Ostatnim rokiem naboru do szkół policealnych był 2012/2013, a kształcenie będzie
trwało do zakończenia cyklu kształcenia.
Wykonywanie zawodu ratownika medycznego to m.in: zabezpieczanie osób znajdujących się w
miejscu zdarzenia;podejmowanie działań zapobiegających zwiększeniu liczby ofiar i degradacji
środowiska;ocena stanu zdrowia osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;podejmowanie
medycznych czynności ratunkowych;transportowanie osób w stanie nagłego zagrożenia
zdrowotnego;komunikowanie się z osobą w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;udzielenie
wsparcia psychicznego w sytuacji powodującej stan nagłego zagrożenia zdrowotnego. Zadaniem
ratowników medycznych jest także organizowanie i prowadzenie zajęć z zakresu pierwszej pomocy,
kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz medycznych czynności ratunkowych

Inne osoby:
- dyspozytorzy medyczni- Dyspozytorem medycznym może być osoba, która posiada
wykształcenie wymagane dla lekarza systemu, pielęgniarki systemu lub ratownika medycznego
oraz ma co najmniej 5-letnie doświadczeni. Do zadań dyspozytorów medycznych należą w
szczególności:
 przyjmowanie powiadomień o zdarzeniach, ustalanie priorytetów i niezwłoczne
dysponowanie zespołów ratownictwa medycznego na miejsce zdarzenia;
 przekazywanie niezbędnych informacji osobom udzielającym pierwszej pomocy;
 przekazywanie osobie kierującej akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych
niezbędnych informacji, ułatwiających prowadzenie tych czynności na miejscu zdarzenia;

- Lekarz koordynator ratownictwa medycznego to lekarz systemu, który posiada co najmniej 3-

letnie doświadczenie zawodowe w pracy na szpitalnym oddziale ratunkowym lub w zespole
ratownictwa medycznego. Lekarza koordynatora powołuje wojewoda.
- obsługa SOR- np. ordynator działu (lekarz kierujący oddziałem), zy pielęgniarka oddziału

Z systemem Państwowego Ratownictwa Medycznego współdziałają służby ustawowo powołane do

niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. W szczególności są to:
Straż Pożarna;
Policja, Górskie, Tatrzańskie i Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe;
stowarzyszenia i organizacje, które wykonują działania ratownicze w ramach swoich zadań
statutowych.
Wojewoda prowadzi rejestr jednostek współpracujących z systemem. Ratownicy z tych jednostek są
uprawnieni do wykonywania tzw. kwalifikowanej pierwszej pomocy. Tytuł ratownika uzyskuje się
po ukończeniu minimum 66-godzinnego kursu z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy
dającego najwyższe uprawnienia dla osób, które nie mają wykształcenia medycznego.

62. Scharakteryzuj zasady realizacji przedsięwzięcia sanitarnohigienicznego:

W sytuacjach kryzysowych przedsięwzięcia sanitarnohigieniczne obejmują przede wszystkim

nadzór sanitarny nad warunkami zakwaterowania ludności poszkodowanej, dostawami wody pitnej,
organizacją żywienia i żywnością oraz inne działania. Nadzór sanitarny nad warunkowami
zakwaterowania ludności poszkodowanej – systematyczna kontrola przestrzegania reguł higieny
bytowania poszkodowanych (ogólne BHP) prowadzone przez przede wszystkich lekarzy (personel
medyczny ładniej mówiąc). Nadzór dotyczy pomieszczeń mieszkalnych, jak i pomocniczych czyli
suszarnie, szatnie. Węzłów sanitarnych (łazienki, ustępy), oraz organizacji wywożenia i zbierania
odpadów stałych i śmieci. W przypadku stwierdzenia zaniedbań, należy tak działać, by usunąć
wszystkie te niedociągnięcia aby wszystko grało i było cacy. Nadzór sanitarny nad organizacją
żywienia - polega na kontroli przestrzegania przepisów sanitarnohigienicznych dotyczących
przygotowania posiłków i ich przechowywania oraz stanu sanitarnego pomieszczeń kuchennych,
magazynków przykuchennych oraz stołówek i ich wyposażenia. Nadzór nad żywnością polega na
kontroli przestrzegania warunków jej transportu i magazynowania.
Na przykład przewóz produktów spożywczych może odbywać się:
-trwałych artykułów spożywczych (nieulegających szybkiemu zepsuciu) - zwykłymi środkami
transportu, pod warunkiem że produkty spożywcze będą odpowiednio opakowane;
- produktów spożywczych łatwo ulegających zepsuciu lub zanieczyszczeniu - w specjalnych
chłodniach lub pojemnikach chroniących przed zanieczyszczeniem;
- pieczywa - w specjalnie do tego przygotowanych środkach transportowych (w tzw.
„chlebowozach").
Osoby z obsługi środków transportowych przewożących żywność oraz magazynów żywnościowych
muszą być ubrane w czystą odzież ochronną i ściśle przestrzegać zasad higieny osobistej.
Inne przedsięwzięcia sanitarnohigieniczne - dotyczą nadzoru nad przestrzeganiem czystości odzieży
i ubrań ochronnych, sprzętu (naczyń) do przenoszenia i spożywania posiłków, sposobów
(technologii) mycia naczyń kuchennych i sprzętu gospodarstwa domowego, zbierania odpadków
poprodukcyjnych.
63. Scharakteryzuj zasady realizacji przedsięwzięcia przeciwepidemicznego:

W sytuacjach kryzysowych przedsięwzięcia przeciwepidemiczne obejmują najczęściej:

rozpoznanie sanitarno-epidemiologiczne, postępowanie z osobami chorymi zakaźnie, szczepienia
ochronne, wykonywanie dezynfekcji.
Rozpoznanie sanitarno-epidemiologiczne - to systematyczny monitoring środowiska na obszarze
objętym sytuacją kryzysową, prowadzony pod względem higienicznym i przeciwepidemicznym.
Informacje w tym zakresie uzyskiwane są przede wszystkim od: lekarzy przyjmujących na wizytach
osoby chore (dotyczy to także lekarzy weterynarii leczących chore zwierzęta), myśliwych,
wędkarzy i miejscowych mieszkańców, którzy znaleźli np. martwe zwierzęta. Uzyskane informacje
poddawane są sprawdzeniu przez specjalistów, a pobrane próbki badane są w laboratoriach. W
przypadku wykrycia chorób zakaźnych, w tym szczególnie wystąpienia epidemii tych chorób,
wprowadzane są specjalne procedury postępowania. Przewidują one: wprowadzenie stałego
monitoringu sytuacji epidemicznej oraz systematyczne badanie wody i żywności; ogłoszenie stanu
zagrożenia epidemicznego; wprowadzenie izolacji obszaru objętego epidemią; wprowadzenie (w
razie potrzeby) zakazu spożywania niezbadanej wody i żywności; organizację dostaw wody i
żywności spoza rejonu dotkniętego epidemią; zarządzenie kwarantanny z jednoczesną obserwacją
osób podejrzanych o zarażenie się chorobą zakaźną. Organizację szczepień ochronnych, w tym
m.in. przy wykorzystaniu autoszczepionki; organizację ośrodków izolacyjno-terapeutycznych do
leczenia osób, które zachorowały na chorobę zakaźną; wprowadzenie zakazu polowań, połowu ryb
oraz zbioru owoców, warzyw i pracy na zakażonym obszarze, a także obrotu (sprzedaży) tymi
produktami; organizację utylizacji martwych zwierząt oraz zakażonej żywności, ubrań,
medykamentów itp.; wprowadzenie specjalnych procedur pochówku ludzi zmarłych na chorobę
zakaźną; wprowadzenie dezynfekcji środków transportu, pomieszczeń, sprzętu itp.; możliwość
czasowego ograniczenia funkcjonowania instytucji i zakładów pracy na zakażonym obszarze. Jak
się kogoś znajdzie chorego to kieruje się go do izolatorów czyli oddzielnych pomieszczeń,
oddalonych od zespołów żywnościowych i źródeł wody. Dotyczy to chorych na grypę, ospę
wietrzną, świerzb i zatrucia pokarmowe. Ciężkie przypadki tych chorób, tzn. kiedy występują
powikłania, hospitalizuje się. Natomiast osób chorych na inne rodzaje chorób zakaźnych nie wolno
przetrzymywać w izolatorze dłużej niż 24 godziny, ponieważ podlegają leczeniu w szpitalach z
oddziałami zakaźnymi. Ewakuacja osób chorych zakaźnie do odpowiednich szpitali prowadzona
jest specjalnie przygotowanym (wydzielonym) transportem sanitarnym. Takowe posiadają szpitale
prowadzące oddziały zakaźne. Nie można kilka chorych osób przewozić jednym środkiem
transportu. Po przewozie osoby chorej zakaźnie środek transportu oraz towarzyszący jej personel
medyczny i kierowca podlegają dezynfekcji – tą, podobnie jak dezynsekcje i deratyzacje zleca się
najlepiej firmom wyspecjalizowanym w takowych działaniach pod nadzorem lekarzy
epidemiologów.