-
ΘΕΛΩ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ 5% ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ
Larry Hannigan, Aυστραλία, www.relfe.com
Μια Mυθιστορηματική Εξιστόρηση της Προοδευτικής
Κυριαρχίας του Φρήματος και των Σραπεζών
O Υαβιανός ήταν συγκινημένos. Είχε προετοιμάσει την
ομιλία που θα έδινε αύριο σε ένα κατάμεστο
ακροατήριο. Ήταν χρυσοχόος. Έφτιαχνε κοσμήματα
και διακοσμήσεις από ασήμι και χρυσάφι . Αλλά αυτό
δεν τον ικανοποιούσε. Ανέκαθεν αναζητούσε φήμη και
δύναμη και τώρα τα όνειρά του γινόντουσαν
πραγματικότητα. Σο σχέδιό του έμπαινε σε εφαρμογή.
Μέχρι τότε η διακίνηση των αγαθών γινόταν με το
σύστημα της ανταλλαγής. ΢την αρχή οι ημέρες που
γινόταν η ανταλλαγή των αγαθών ήταν πολύ
ιδιαίτερες και αγαπητές. Τπήρχε ζωντάνια κουβεντολόϊ
και συντροφικότητα. Γενικά, οι άνθρωποι ήταν
ευτυχείς, και απολάμβαναν τους καρπούς της
εργασίας τους. Με τον καιρό όμως, οι άνθρωποι είχαν
πληθύνει και γινόταν πολύς σαματάς. Δεν υπήρχε
χρόνος για κουβέντα και η κατάσταση δεν ήταν πολύ
ευχάριστη.
΢ε κάθε κοινότητα σχηματίστηκε μια κυβέρνηση. Ο
μοναδικός σκοπός της κυβέρνησης ήταν να
διασφαλίζει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα κάθε
ατόμου και ότι κανείς δεν θα εξαναγκάζεται από άλλο
άτομο ή ομάδα ατόμων να κάνει κάτι ενάντια στη
θέλησή του. Αυτός και μόνον ήταν ο ρόλος του
κυβερνήτη ο οποίος υποστηριζόταν εθελοντικά από
την τοπική κοινότητα που τον εξέλεγε.
Παρέμενε, όμως, η δυσκολία την ημέρα της αγοράς
να προσδιοριστεί το μέτρο της ανταλλαγής.
Ήταν ένα μαχαίρι αξίας ενός ή δύο καλαθιών;
Ο Υαβιανός είχε αναγγείλει: "έχω τη λύση στα
προβλήματα ανταλλαγής και σας προσκαλώ σε
δημόσια συνεδρίαση αύριο." Σην επόμενη ημέρα σε
μια μεγάλη συνέλευση στην πλατεία της πόλης ο
Υαβιανός τους εξήγησε το νέο σύστημα. Σο ονόμασε
"χρήματα". Με το χρυσό που είχε θα έφτιαχνε
νομίσματα, τα δολάρια, τα οποία θα ήταν το μέσον
για την ανταλλαγή.
Όταν ο κυβερνήτης τον ρώτησε αν μπορούν όσοι
έχουν χρυσό να φτιάξουν νομίσματα για τον εαυτό
τους ο Υαβιανός είχε έτοιμη την απάντηση: "Αυτό θα
είναι παράνομο. Μόνο εκείνα τα νομίσματα που
εγκρίνονται από την κυβέρνηση θα μπορούν να
χρησιμοποιηθούν. Θα έχουν χαραγμένα διακριτικά για
να αναγνωρίζονται.»
Η ρύθμιση αυτή φάνηκε λογική και προτάθηκε να
δοθεί σε κάθε άτομο ίσος αριθμός νομισμάτων. Αλλά
τότε άρχισε ο καβγάς. "Εγώ αξίζω πιο πολλά « έλεγε
αυτός που έφτιαχνε τα κεριά. "Ο καθένας χρησιμοποιεί
τα κεριά μου." "Ναι , αλλά κανένας δε ζει χωρίς
τρόφιμα, σίγουρα πρέπει να πάρουμε περισσότερα
νομίσματα." ισχυριζόταν ο αγρότης.
Ο Υαβιανός είχε έτοιμη τη λύση. Τους άφησε να
καυγαδίζουν για κάμποση ώρα και μετά τους είπε:
"Αφού δεν μπορείτε να συμφωνήσετε, προτείνω να
πάρετε από μένα τον αριθμό των νομισμάτων που
θέλετε. Δεν θα υπάρξει κανένας περιορισμός. Αρκεί να
μπορείτε να τα ξεπληρώσετε σε ένα έτος. Αφού θα
κάνω και εγώ μια δουλειά, τον ανεφοδιασμό
χρημάτων, έχω δικαίωμα να πληρώνομαι για τη
δουλειά μου. Για κάθε 100 κομμάτια που θα παίρνετε
θα μου δίνετε κάθε χρόνο 105. Σα 5 θα είναι η αμοιβή
μου, ο τόκος»
Η πρόταση δε φάνηκε άσχημη. Σο 5% φαινόταν
αρκετά μικρό κόστος. Ο Υαβιανός δεν έχασε χρόνο.
Ξημεροβραδιαζόταν να φτιάχνει νομίσματα και σε μια
βδομάδα τα είχε έτοιμα. ΢υνωστήθηκαν όλοι στο
μαγαζί του. Άλλος πήρε λίγα, άλλος περισσότερα.
Εκτίμησαν τα προϊόντα τους σε δολάρια, τους έδωσαν
«τιμή» ανάλογα με τον κόπο που χρειαζόντουσαν να
παραχθούν ………………
΢το τέλος του έτους, ο Υαβιανός επισκέφτηκε όσους
του χρωστούσαν χρήματα. Μερικοί είχαν περισσότερα
απ' ό,τι δανείστηκαν, αλλά αυτό σήμαινε ότι άλλοι
είχαν λιγότερα, δεδομένου ότι υπήρξαν μόνο ορισμένα
νομίσματα που εκδόθηκαν αρχικά. Εκείνοι που είχαν
περισσότερα απ' ό,τι δανείστηκαν πλήρωναν πίσω
κάθε 100 νομίσματα συν τα πρόσθετα 5, αλλά ακόμα
έπρεπε να δανειστούν πάλι για να συνεχίσουν.
Άλλοι ανακάλυψαν για πρώτη φορά ότι είχαν χρέος.
Ο Υαβιανός αφού υποθήκευσε κάποια από τα
υπάρχοντά τους έδωσε περισσότερα χρήματα για να
προσπαθήσουν να βγάλουν αυτά τα 5% που
φαινόταν τόσο δύσκολο να κερδηθεί. Κανένας δεν
συνειδητοποίησε ότι συνολικά η χώρα δεν θα
μπορούσε ποτέ να ξεπληρώσει το χρέος. Γιατί ακόμα
και αν ξεπληρωνόντουσαν όλα τα χρήματα θα
παρέμενε πάντα χρέος αυτά τα επί πλέον 5 για κάθε
100 νομίσματα τα οποία δεν υπήρχαν, δεν είχαν
«κοπεί». Έτσι πάντα κάποιος θα είχε χρέος στο
Φαβιανό.
΢το πίσω μέρος του καταστήματός του ο Υαβιανός
είχε έναν ευρύχωρο χώρο και πρότεινε στους
ανθρώπους να αφήνουν εκεί μερικά από τα χρήματά
τους για να μην τα κουβαλάνε. Θα τους έδινε μια
απόδειξη παραλαβής για τα χρήματα που θα άφηναν
για φύλαξη, μια επιταγή. Ανάλογα με το ποσόν που
άφηναν για φύλαξη και το χρόνο που το άφηναν θα
πλήρωναν ένα μικρό τίμημα Έτσι μπορούσε κανείς
αντί να κουβαλάει μαζί του πολλά χρυσά νομίσματα
να δίνει μια από τις επιταγές στον πωλητή ο οποίος θα
μπορούσε να τις προσκομίσει στο Υαβιανό και να
πάρει να χρυσά νομίσματα που αντιπροσώπευε. Με
τον τρόπο αυτό αντί για το χρυσό διακινούνταν οι
 -

επιταγές. Οι άνθρωποι είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στις χρήματά τους. Για να προσελκύσει περισσότερα
επιταγές. Σις θεωρούσαν το ίδιο καλές με τα χρήματα ο Υαβιανός πρόσφερε 3% τόκο για τις
νομίσματα. καταθέσεις. Πολλοί πίστεψαν ότι απλά δάνειζε τα
χρήματα τους με τόκο 5% και έτσι. είχε κέρδος 2%. Και
΢ύντομα ο Υαβιανός παρατήρησε ότι ήταν πολύ
φυσικά 3% ήταν καλύτερα από το να πληρώνουν για
σπάνιο να του ζητάει κανείς πίσω τα χρυσά
να φυλάει τα χρήματά τους.
νομίσματά του. ΢κέφτηκε: Έχω όλο αυτό το χρυσό και
ακόμη εργάζομαι σκληρά. Δεν έχει νόημα. Ο χρυσός Η ποσότητα των χρημάτων στο θησαυροφυλάκιό του
δεν είναι δικός μου, αλλά είναι στην κατοχή μου. Δεν συνεχώς μεγάλωνε και έτσι μπορούσε να δανείζει
βλέπω κανέναν να έρχεται να τον ζητάει πίσω. Γιατί να $200, $300, $400 μερικές φορές μέχρι και $900 για κάθε
συνεχίζω να φτιάχνω άλλα νομίσματα. Θα μπορούσα $100 σε χαρτονομίσματα και νομίσματα που φύλαγε.
να χρησιμοποιώ μερικά από αυτά που έχουν Έπρεπε να είναι προσεκτικός να μην ξεπεράσει αυτό το
καταθέσει. λόγο 1 προς 9 γιατί ένας στους δέκα ζήταγε τα
χρήματά του για να τα χρησιμοποιήσει. Με τα $900
΢την αρχή ξεκίνησε να δανείζει μερικά μόνον από αυτά
που δάνειζε, δηλαδή που έγραφε στην επιταγή κέρδιζε
που είχαν κατατεθεί. Αργότερα ξανοίχθηκε σε
$45 τόκο, δηλ.5% επί $900 . Γι αυτό ήταν ευτυχής να
μεγαλύτερα ποσά. Και όταν κάποιος του ζήτησε ένα
πληρώνει $3 τόκο για τα αρχικά $100 τα οποία δεν
μεγάλο δάνειο ο Υαβιανός πρότεινε αντί να του δώσει
φεύγανε ποτέ από το θησαυροφυλάκιο του. Αυτό
νομίσματα, να κάνει μια κατάθεση στο όνομά του και
σήμαινε ότι για κάθε $100 απόθεμα που είχε ήταν
να του δώσει τις αποδείξεις κατάθεσης, τις επιταγές.
δυνατόν να έχει κέρδος 42%, ενώ οι περισσότεροι
Έτσι ο δανειζόμενος πήρε ένα μπλοκ επιταγών αλλά ο
πίστευαν ότι είχε κέρδος μόνο 2%.
χρυσός παρέμενε στο Υαβιανό.
Σο ίδιο έκαναν και οι άλλοι χρυσοχόοι. Δημιουργούσαν
Ο Υαβιανός με τον τρόπο αυτό δάνειζε αβέρτα
χρήμα από το τίποτα . Δεν έφτιαχναν χρήμα οι ίδιοι, Η
φίλους, γνωστούς αλλά και εχθρούς. Γράφοντας
κυβέρνηση τύπωνε τα νομίσματα και τα έδινε στους
απλά επιταγές ήταν σε θέση να «δανείζει» χρήματα
χρυσοχόους να τα διακινήσουν. Οι περισσότεροι
πολλαπλάσια απ αυτά που είχε στα ντουλάπια του κι
άνθρωποι πίστευαν ότι η προμήθεια των χρημάτων
αυτά δεν ήταν καν δικά του. Μια πραγματικά πολύ
ήταν λειτουργία της κυβέρνησης. Πίστευαν ότι ο
προσοδοφόρα επιχείρηση. Η κοινωνική του υπόληψη
Υαβιανός τους δάνειζε τα χρήματα που κάποιος
αυξανόταν το ίδιο γρήγορα με τον πλούτο του.
άλλος είχε καταθέσει αλλά ήταν παράξενο που δεν
«Γινόταν σπουδαίος άνδρας και απαιτούσε σεβασμό.
μειωνόταν η κατάθεσή του όταν δινόταν ένα δάνειο.
Ήταν τραπεζίτης. ΢τα οικονομικά θέματα κάθε του
Αν αποφάσιζαν να αποσύρουν όλοι μαζί ταυτόχρονα
λόγος ήταν ιερή προσταγή.
τις καταθέσεις τους, η απάτη θα αποκαλυπτόταν.
Φρυσοχόοι από άλλες πόλεις ήταν περίεργοι με τις
Όταν ζητούσε κανείς δάνειο σε χαρτονομίσματα ή
επιχειρήσεις του. Σον προσκάλεσαν και τους εξήγησε
νομίσματα δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Απλά ο
τι έκανε. ΢ημείωσε όμως ότι απαιτείται πλήρης
Υαβιανός εξηγούσε στην κυβέρνηση ότι η αύξηση του
μυστικότητα, γιατί αν μαθευόταν το σχέδιό του, θα
πληθυσμού και των εισοδημάτων απαιτούσε περισ-
αποτύγχανε. ΢υμφώνησαν λοιπόν μια μυστική
σότερα χαρτονομίσματα και τα έπαιρνε πληρώνοντας
συμμαχία. Γύρισαν στις πόλεις τους και έκαναν αυτό
ένα μικρό ποσόν για την εκτύπωση.
που έκανε ο Υαβιανός.
Μια μέρα ένας σκεπτόμενος άνθρωπος πήγε και είδε
Αργότερα οι χρυσοχόοι είχαν μια μυστική συνάντηση
τον Υαβιανό. "Ο τόκος που ζητάς είναι λάθος.» του
και ο Υαβιανός τους εξήγησε ένα νέο σχέδιο. Σην
είπε. «Για κάθε 100 $ που καταβάλλεις ζητάς να σου
επόμενη μέρα κάλεσαν όλους τους κυβερνήτες και ο
επιστρέφουμε 105 $. Σα επιπλέον 5 $ δεν μπορούν να
Υαβιανός τους είπε: «Οι επιταγές που κόβουμε έχουν
πληρωθούν ποτέ αφού δεν υπάρχουν. Οι αγρότες
γίνει πολύ δημοφιλείς. Αλλά μερικές
παράγουν τρόφιμα, η βιομηχανία φτιάχνει αγαθά και
παραχαράσσονται, Αυτή η πρακτική πρέπει να
ούτω καθ εξής, αλλά μόνον εσύ παράγεις χρήμα. Ας
σταματήσει. Η πρότασή μου είναι η εξής: κατ΄ αρχήν
υποθέσουμε ότι υπάρχουν μόνο δύο επιχειρηματίες σε
να αναλάβει η κυβέρνηση να φτιάχνει
ολόκληρη τη χώρα. Δανειζόμαστε $100 ο καθένας και
χαρτονομίσματα σε ειδικό χαρτί με πολλά και ειδικά
πληρώνουμε $90 για μισθούς και δαπάνες και έχουμε
σχέδια και κάθε τέτοιο χαρτί να είναι υπογεγραμμένο
κέρδος $10 (η αμοιβή μας). Αυτό σημαίνει ότι η
από τον πρωθυπουργό. Εμείς ευχαρίστως θα
συνολική αγοραστική δύναμη είναι $90 + $10 δύο
πληρώσουμε το κόστος της παραγωγής τους αφού
φορές, δηλ. $200, Για να σε πληρώσουμε όμως πρέπει
θα μας απαλλάξει από το να γράφουμε κάθε φορά
να πουλήσουμε όλα τα προϊόντα μας για $210. Εάν
επιταγές». Οι κυβερνήτες αποδέχθηκαν την πρόταση.
ένας από μας καταφέρει και τα πουλήσει όλα για $105,
"Δεύτερον," είπε ο Υαβιανός, "μερικοί έχουν αρχίσει να ο άλλος μπορεί μόνο να ελπίζει να πάρει $95. Ύστερα,
φτιάχνουν τα δικά τους χρυσά νομίσματα Προτείνουμε μέρος των προϊόντων του δεν θα μπορεί να πουληθεί,
να κάνετε νόμο ότι όποιος βρίσκει ψήγματα χρυσού αφού δεν θα υπάρχει άλλο χρήμα. Θα συνεχίζει να
πρέπει να τα καταθέτει και θα παίρνει χαρτονομίσματα σου χρωστάει $10 και μπορεί να σου τα αποπληρώσει
και κέρματα». Η όλη ιδέα φάνηκε καλή και χωρίς πολλή μόνο αν δανειστεί ξανά. Το σύστημα είναι αδύνατο."
σκέψη τύπωσαν μεγάλο αριθμό χαρτονομισμάτων.
Ο άνθρωπος συνέχισε «Άρα, πρέπει να δώσεις 105 $,
Μετά ξεκίνησε το δεύτερο μέρος του σχεδίου του. δηλ. 100 σε μένα και 5 σε σένα για να ξοδευτούν. Μ’
Μέχρι τώρα πλήρωναν τον Υαβιανό για να φυλάει τα
 -

αυτόν τον τρόπο θα υπάρχουν 105 $ στην εργαζόμενοί ήταν πάρα πολύ οκνηροί και ο καθένας
κυκλοφορία, και το χρέος μπορεί να αποπληρωθεί." κατηγορούσε κάποιον άλλο. Οι κυβερνήτες δεν
μπορούσαν να βρουν απάντηση και, εκτός αυτού, το
Ο άνθρωπος συνέχιζε την ανάλυση, ο Υαβιανός τον
άμεσο πρόβλημα φαινόταν να είναι να αντιμετωπιστεί
άκουγε προσεκτικά και όταν τέλειωσε του είπε: «Σα
η φτώχεια που είχε ενσκύψει.
οικονομικά θέματα, παιδί μου είναι δύσκολα, απαιτούν
πολλά χρόνια μελέτης. Άφησε εμένα να αγχώνομαι με Ξεκίνησαν σχέδια ευημερίας και έφτιαξαν νόμους που
αυτά τα θέματα και κοίταξε τη δουλειά σου. Πρέπει να επέβαλλαν στους πολίτες να συνεισφέρουν σ αυτά.
γίνεις πιο αποδοτικός, να αυξήσεις την παραγωγή Αυτό προκάλεσε οργή σε πολλούς - πίστευαν στην
σου, να περικόψεις τις δαπάνες σου και να γίνεις ντεμοντέ ιδέα να βοηθάς το γείτονά σου εθελοντικά.
καλύτερος επιχειρηματίας. Θα είμαι πάντα πρόθυμος "Αυτοί οι νόμοι δεν είναι παρά θεσμοθετημένη
να σε βοηθήσω στα θέματα αυτά.» ληστεία. Να παίρνεις κάτι από κάποιον ενάντια στη
θέλησή του, ανεξάρτητα από το σκοπό για τον οποίο
Ο άνθρωπος έφυγε χωρίς να έχει πειστεί. Τπήρξε κάτι
πρόκειται να χρησιμοποιηθεί αυτό, δεν είναι παρά
λάθος με τις δραστηριότητες του Υαβιανού και
κλοπή. Αλλά όλοι αισθανόντουσαν ανίσχυροι και
καταλάβαινε ότι απλά απέφυγε να απαντήσει στις
φοβόντουσαν την ποινή φυλάκισης αν δεν
ερωτήσεις του.
πλήρωναν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως, άκουγαν με
Αυτά τα σχέδια ευημερίας έδωσαν κάποια
σεβασμό τον Υαβιανό. «Είναι ο ειδήμονας, οι άλλοι
ανακούφιση, αλλά σύντομα το πρόβλημα
πρέπει να είναι λάθος. Κοίτα πώς έχει προοδεύσει η
εμφανιζόταν ξανά και χρειάζονταν περισσότερα
χώρα, πώς έχει αυξηθεί η παραγωγή μας - πρέπει να
χρήματα για να το αντιμετωπίσουν. Το κόστος αυτών
προοδεύσουμε».
των σχεδίων αυξανόταν όλο και πιο πολύ και η
Για να καλύψουν τον τόκο για τα χρήματα που είχαν κυβέρνηση αποκτούσε συνεχώς και μεγαλύτερο
δανειστεί, οι έμποροι αναγκάστηκαν να αυξήσουν τις μέγεθος.
τιμές στα προϊόντα τους. Οι εργαζόμενοι
Οι περισσότεροι από τους κυβερνήτες ήταν ειλικρινή
παραπονέθηκαν ότι οι αμοιβές ήταν πάρα πολύ
άτομα που προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο.
χαμηλές. Οι εργοδότες αρνήθηκαν να πληρώσουν
Δεν τους άρεσε να ζητούν συνεχώς περισσότερα
υψηλότερες αμοιβές, υποστηρίζοντας ότι θα
χρήματα από τους πολίτες και τελικά, δεν είχαν άλλη
καταστρέφονταν. Οι αγρότες δεν μπορούσαν να
επιλογή από το να δανειστούν χρήματα από το
πετύχουν δίκαιες τιμές για τα προϊόντα τους. Οι
Υαβιανό και τους φίλους του. Δεν είχαν ιδέα πώς θα
νοικοκυρές παραπονιόντουσαν ότι τα τρόφιμα
μπορούσαν να τα ξεπληρώσουν. Οι γονείς δεν
γίνονταν απλησίαστα. Και τελικά κάποιοι κατέβηκαν σε
μπορούσαν πλέον να τα καταφέρουν να πληρώσουν
απεργία, κάτι πρωτόγνωρο. Άλλοι χτυπήθηκαν από τη
δασκάλους για τα παιδιά τους. Δεν μπορούσαν να
φτώχεια και οι φίλοι και οι συγγενείς τους δεν τα
πληρώσουν γιατρούς. Και αυτοί που έκαναν τις
κατάφερναν να τους βοηθήσουν οικονομικά.
μεταφορές αποσύρονταν. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε
Οι περισσότεροι είχαν ξεχάσει τον πραγματικό πλούτο να αναλάβει αυτές τις επιχειρήσεις. Δάσκαλοι, γιατροί
γύρω τους- τα εύφορα εδάφη, τα μεγάλα δάση, τα και πολλοί άλλοι έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι.
μεταλλεύματα και τα βοοειδή. Μπορούσαν να
Λϊγοι έβρισκαν ικανοποίηση στη δουλειά τους.
σκεφτούν μόνο τα χρήματα τα οποία φαίνονταν
Έπαιρναν καλό μισθό αλλά έχασαν την ταυτότητά
συνεχώς τόσο σπάνια. Ποτέ δεν αμφισβήτησαν το
τους. Έγιναν γρανάζια σε μια γιγάντια μηχανή. Δεν
σύστημα.. Πίστευαν ότι το ήλεγχε η κυβέρνηση.
υπήρχε χώρος για πρωτοβουλία, ούτε αναγνώριση
Κάποιοι είχαν μαζέψει τα χρήματα που τους για την προσπάθεια, το εισόδημά τους ήταν σταθερό
περίσσευαν και έφτιαξαν επιχειρήσεις «δανεισμού» και και προχωρούσαν στην ιεραρχία μόνον όταν
«χρηματοδότησης». Μπορούσαν με τον τρόπο αυτό κάποιος ανώτερος έβγαινε στη σύνταξη ή πέθανε.
να παίρνουν τόκο 6% ή και παραπάνω έναντι του 3%
Απογοητευμένοι οι κυβερνήτες αποφάσισαν να
που πλήρωναν στον Υαβιανό, αλλά μπορούσαν να
ζητήσουν τη συμβουλή του Υαβιανού. Σον
δανείσουν μόνον τα χρήματα που κατείχαν - δεν είχαν
θεωρούσαν σοφό και φαινόταν να γνωρίζει να λύνει
αυτήν την παράξενη δύναμη να δημιουργούν
τα οικονομικά θέματα.
χρήματα από το τίποτα γράφοντας απλά αριθμούς
στα βιβλία. Αφού άκουσε να του εξηγούν τα προβλήματα τους
απάντησε: "Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να λύσουν
Αυτές οι επιχειρήσεις ανησύχησαν τον Υαβιανό και
τα προβλήματά τους - χρειάζονται κάποιον άλλον να
τους φίλους του και έσπευσαν να ιδρύσουν δικές τους
το κάνει γι αυτούς. ΢ίγουρα συμφωνείτε ότι οι
εταιρίες. Ως επί το πλείστον εξαγόραζαν τις
περισσότεροι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι
επιχειρήσεις των άλλων πριν αρχίσουν να
ευτυχείς και να τους παρέχονται τα προϊόντα πρώτης
λειτουργούν. Έτσι αμέσως όλες οι επιχειρήσεις
ανάγκης. Ένα από τα μεγάλα ρητά μας είναι "όλοι οι
χρηματοδότησης τους ανήκαν ή ήταν υπό τον έλεγχό
άνθρωποι είναι ίσοι - ‘ετσι δεν είναι:»
τους.
" Λοιπόν, ο μόνος τρόπος να ισορροπηθούν τα
Η οικονομική κατάσταση χειροτέρευε συνεχώς. Οι
πράγματα είναι να παρθεί ο επί πλέον πλούτος από
υπάλληλοι ήταν πεπεισμένοι ότι τα αφεντικά είχαν
τους πλούσιους και να δοθεί στους φτωχούς. Εισάγετε
πάρα πολύ κέρδος. Σα αφεντικά έλεγαν ότι οι
σύστημα φορολογίας. Όσο περισσότερα έχει
 -
κάποιος, τόσο περισσότερα πρέπει να πληρώνει.
΢υλλέξτε φόρους από καθένα σύμφωνα με τη
δυνατότητά του, και δώστε στον καθένα ανάλογα με
τις ανάγκες του. Σα σχολεία και τα νοσοκομεία πρέπει
να είναι ελεύθερα για εκείνους που δεν μπορούν να τα
αντέξουν οικονομικά... "
Σους έβγαλε ένα λόγο για υψηλά ιδεώδη και κατέληξε:
«Επί τη ευκαιρία μην ξεχάσετε ότι μου οφείλετε
χρήματα. Έχετε δανειστεί εδώ και αρκετό καιρό. Σο
λιγότερο που μπορώ να κάνω για να βοηθήσω, είναι
να μου πληρώσετε μόνον τον τόκο. Θα μου
χρωστάτε το κεφάλαιο, να μου πληρώσετε μόνον τον
τόκο».
.Έφυγαν και χωρίς να εξετάσουν τις Υαβιανές
φιλοσοφίες, εισήγαγαν τον κλιμακωτό φόρο
εισοδήματος – όσο περισσότερο κέρδιζε κανείς τόσο
υψηλότερη ήταν η φορολογική κλίμακα. ΢ε κανέναν
δεν άρεσε αυτό αλλά ή πλήρωναν τους φόρους ή
πήγαιναν φυλακή.
ΟΙ έμποροι αναγκάστηκαν για μια ακόμη φορά να
αυξήσουν τις τιμές. Οι μισθωτοί απαίτησαν
μεγαλύτερους μισθούς αναγκάζοντας πολλούς
εργοδότες να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους ή να
αντικαταστήσουν τους ανθρώπους με μηχανές. Αυτό
προκάλεσε πρόσθετη ανεργία και ανάγκασε την
κυβέρνηση να υιοθετήσει κι άλλα σχέδια ευημερίας
Εισήχθησαν δασμολόγια και άλλες διατάξεις
προστασίας για να στηρίξουν μερικές βιομηχανίες
ώστε να εξακολουθούν να υπάρχουν μόνον και
μόνον για να παρέχουν απασχόληση. Λίγοι μόνον
αναρωτήθηκαν αν ο σκοπός της παραγωγής ήταν να
παράγονται αγαθά ή απλά για να υπάρχει δουλειά.
Καθώς τα πράγματα χειροτέρευαν δοκίμασαν να
ελέγξουν τις αμοιβές, να ελέγξουν τις τιμές και
άσκησαν κάθε είδους έλεγχο.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να εισπράξει περισσότερα
χρήματα επιβάλλοντας φόρους στις πωλήσεις και
κάθε είδους φόρους. Σε μια φραντζόλα ψωμιού
επιβλήθηκαν πάνω από 50 φόροι.
Εμφανίστηκαν "ειδήμονες" και κάποιοι εκλέχτηκαν
στην κυβέρνηση, αλλά μετά από κάθε ετήσια
συνεδρίαση επέστρεψαν χωρίς να έχει επιτευχθεί κάτι,
εκτός από τις ειδήσεις για αναθεώρηση των φόρων,
αλλά συνολικά ο συνολικός φόρος πάντα
αυξανόταν.
Ο Υαβιανός άρχισε να απαιτεί να πληρωθούν οι τόκοι
και για την πληρωμή τους απαιτείτο ένα συνεχώς και
μεγαλύτερο μέρος των φορολογικών εσόδων.
Κατόπιν εμφανίστηκε η πολιτική των κομμάτων - οι
άνθρωποι άρχισαν να ασχολούνται και να
επιχειρηματολογούν για το ποια ομάδα κυβερνητών
μπορούσε να λύσει καλύτερα τα προβλήματα.
Ασχολιόντουσαν με προσωπικότητες, ιδεαλισμούς,
ονομασίες κομμάτων, με όλα εκτός από το
πραγματικό πρόβλημα.
Σα συμβούλια είχαν σκοτούρες. ΢ε μια πόλη ο τόκος
του χρέους ήταν μεγαλύτερος από το σύνολο των
εσόδων. ΢ε όλη τη χώρα ο απλήρωτος τόκος
αυξανόταν συνεχώς- υπολογιζόταν τόκος στον
απλήρωτο τόκο.
Προοδευτικά ο περισσότερος πλούτος της χώρας
κατέληξε να κατέχεται ή να ελέγχεται από το Φαβιανό
και τους φίλους του και αυτό επέφερε μεγαλύτερο
έλεγχο των ανθρώπων. Ήξεραν ότι δεν θα ήταν
ασφαλείς αν δεν ελεγχόταν και ο τελευταίος
άνθρωπος. Οι περισσότεροι που εναντιώνονταν στο
σύστημα μπορούσαν να σιγήσουν μέσω οικονομικής
πίεσης ή να εκτεθούν σε δημόσιο περίγελω.
Για να το κάνουν αυτό ο Υαβιανός και οι φίλοι του
εξαγόρασαν τις περισσότερες εφημερίδες, τους
ραδιοσταθμούς, τις TV και επέλεξαν προσεκτικά τους
ανθρώπους που θα τα λειτουργούσαν. Πολλοί από
αυτούς τους ανθρώπους είχαν ειλικρινή επιθυμία να
βελτιώσουν τον κόσμο, αλλά δεν συνειδητοποιούσαν
ότι τους χρησιμοποιούσαν. Οι λύσεις τους
αναφέρονταν πάντα στα αποτελέσματα των
προβλημάτων και ποτέ στις αιτίες. Τπήρχαν κάμποσες
διαφορετικές εφημερίδες - μια για τη δεξιά, μια για την
αριστερά, μια για τους εργαζομένους, μια για τους
εργοδότες και ούτω καθεξής. Δεν είχε σημασία σε
ποια πίστευε κανείς, αρκεί να μην ασχολιόταν με το
πραγματικό πρόβλημα.
Σο σχέδιο του Υαβιανού είχε σχεδόν ολοκληρωθεί -
ολόκληρη η χώρα ήταν χρεωμένη σ΄ αυτόν. Μέσω
της εκπαίδευσης και των μέσων ενημέρωσης εξουσί-
αζε τον νου των ανθρώπων. Ήταν σε θέση να
σκεφτούν και να πιστέψουν μόνο ό,τι ήθελε αυτός.
Από τη στιγμή που κάποιος έχει περισσότερα χρήματα
από αυτά που μπορεί να ξοδέψει για ευχαρίστηση, τι
απομένει για να τον διεγείρει;
Γι΄ αυτούς με τη νοοτροπία της άρχουσας τάξης, η
απάντηση είναι εξουσία - ωμή εξουσία πάνω σε άλλα
ανθρώπινα όντα. Οι ιδεαλιστές χρησιμοποιήθηκαν
στα μέσα ενημέρωσης και στην κυβέρνηση, αλλά οι
πραγματικοί εξουσιαστές που ζητούσε ο Υαβιανός
ήταν αυτοί με την νοοτροπία της άρχουσας τάξης.
Οι περισσότεροι από τους χρυσοχόους είχαν
διαμορφωθεί με αυτό τον τρόπο. Γνώριζαν το
συναίσθημα του μεγάλου πλούτου, αλλά δεν τους
ικανοποιούσε πλέον. Φρειάζονταν προκλήσεις, και η
εξουσία πάνω στους ανθρώπους, τις «μάζες», ήταν το
απώτερο παιχνίδι.
Πίστευαν ότι ήταν ανώτεροι από όλους τους άλλους.
"Είναι δικαίωμα και καθήκον μας να εξουσιάζουμε. Οι
μάζες δεν ξέρουν τί είναι καλό γι΄ αυτές. Πρέπει να
συναθροιστούν και να οργανωθούν. Να κυβερνούμε
είναι το προγονικό δικαίωμά μας».
΢ε όλη τη χώρα ο Υαβιανός και οι φίλοι του ήταν
ιδιοκτήτες πολλών γραφείων δανεισμού. Θεωρητικά
ήταν σε ανταγωνισμό ο ένας με τον άλλον, αλλά στην
πραγματικότητα δούλευαν μαζί πολύ στενά. ΢τη
συνέχεια αφού έπεισαν κάμποσους από τους
κυβερνήτες, εγκαθίδρυσαν ένα ίδρυμα που το
ονόμασαν Κέντρο Υύλαξης Φρημάτων. Ούτε καν που
διέθεσαν δικά τους χρήματα για να το κάνουν αυτό-
χρησιμοποίησαν τις καταθέσεις των πολιτών.
 -
Αυτό το ίδρυμα έδινε την εξωτερική εμφάνιση ότι
ρύθμιζε τη χορήγηση χρημάτων και ότι ήταν
κυβερνητική λειτουργία, αλλά εντελώς παράξενα,
κανένας κυβερνήτης ή δημόσιος υπάλληλος δεν
επιτρεπόταν να είναι στο διοικητικό συμβούλιο.
Η κυβέρνηση δεν δανειζόταν πια άμεσα από τον
Υαβιανό, αλλά άρχισε να χρησιμοποιεί ένα σύστημα
I.O.U.'S στο Κέντρο Φορήγησης Φρημάτων. Η εγγύηση
που προσφερόταν ήταν τα εκτιμώμενα έσοδα από
τους φόρους του επόμενου έτους. Αυτό ήταν σε
συμφωνία με το σχέδιο του Υαβιανού – να
απομακρύνεται η υποψία από τον ίδιο και να
μεταφέρεται σε έναν φαινομενικά κυβερνητικό
οργανισμό. Αλλά πίσω από το προσκήνιο, αυτός
εξακολουθούσε να κινεί τα νήματα.
Έμμεσα, ο Υαβιανός είχε τέτοιο έλεγχο της
κυβέρνησης που οι κυβερνήτες ήταν αναγκασμένοι να
υιοθετήσουν τιην πρότασή του. Καυχιόταν: "Αφήστε με
να ελέγχω τα χρήματα του έθνους και δεν με νοιάζει
ποιος κάνει τους νόμους του." Δεν είχε σημασία ποια
ομάδα κυβερνητών εκλεγόταν. Ο Φαβιανός ήλεγχε το
χρήμα, τη ζωτική δύναμη του έθνους.
Η κυβέρνηση έπαιρνε τα χρήματα, αλλά χρεωνόταν
πάντα τόκος σε κάθε δάνειο. Όλο και πιο πολλοί
εντάσσονταν στα σχέδια πρόνοιας και παροχών, και
η κυβέρνηση δυσκολευόταν να ξεπληρώσει ακόμη και
τον τόκο, πόσο μάλλον το κεφάλαιο.
Τπήρχαν ακόμη άνθρωποι που εξακολουθούσαν να
θέτουν την ερώτηση, " Το χρήμα είναι ένα σύστημα
που έφτιαξε ο άνθρωπος. Άρα μπορεί να ρυθμιστεί
ώστε να χρησιμεύει και όχι να καταδυναστεύει." Αλλά
αυτοί οι άνθρωποι λιγόστευαν συνεχώς και οι φωνές
τους χανόντουσαν στην ανόητη σκοτούρα για τον
τόκο που δεν υπήρχε.
Οι υπηρεσίες άλλαζαν, άλλαζαν οι ετικέτες των
κομμάτων αλλά οι καθοριστικές πολιτικές
συνεχίζονταν. Ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση
ήταν "στην εξουσία", ο απώτερος σκοπός του
Φαβιανού πλησίαζε χρόνο με τον χρόνο. Σο 10% των
χορηγούμενων χρημάτων ήταν ακόμα με τη μορφή
χαρτονομισμάτων και νομισμάτων. Αυτό έπρεπε να
καταργηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κινήσει
υποψίες. Ενόσω οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν
ακόμη μετρητά, ήταν ελεύθεροι να αγοράζουν και να
πουλάνε όπως ήθελαν - είχαν ακόμα κάποιο έλεγχο
πάνω στη ζωή τους.
Αλλά δεν ήταν πάντα ασφαλές να μεταφέρουν
χαρτονομίσματα και νομίσματα. Επιταγές δεν
γινόντουσαν δεκτές έξω από την τοπική κοινωνία και γι
αυτό υπήρχε ενδιαφέρον για ένα πιο εύκολο σύστημα.
Για μια ακόμη φορά ο Υαβιανός είχε την απάντηση. Ο
οργανισμός του θα εξέδιδε μια πλαστική κάρτα με το
όνομα και τη φωτογραφία του κατόχου και έναν
αναγνωριστικό αριθμό. Όταν επιδεικνυόταν κάπου
αυτή η κάρτα, ο υπάλληλος επικοινωνούσε με τον
κεντρικό υπολογιστή για να ελέγξει την πιστωτική
διαθεσιμότητα. Αν ήταν εντάξει μπορούσε κανείς να
αγοράσει ό,τι ήθελε μέχρι κάποιο ποσόν.
΢την αρχή επιτρεπόταν να ξοδέψει κανείς ένα μικρό
ποσόν με πίστωση και αν αυτό αποπληρωνόταν μέσα
σε ένα μήνα, δεν επιβαρύνονταν με τόκο. Αυτό ήταν
καλό για τον μισθωτό, αλλά τί γινόταν με τον
επιχειρηματία; Αυτός έπρεπε να εγκαταστήσει
μηχανήματα, να παράγει αγαθά, να πληρώσει
μισθούς κ.λπ. και να πουλήσει όλα τα αγαθά και να
αποπληρώσει τα χρήματα. Εάν η αποπληρωμή
ξεπερνούσε το μήνα, χρεωνόταν με 1,5% για κάθε
μήνα που όφειλε το χρέος, δηλ. πάνω από 18%
ετησίως.
Οι επιχειρηματίες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να
προσθέσουν το 18% στην τιμή πώλησης. Αλλά αυτά
τα πρόσθετα χρήματα ή πίστωση (το 18%) δεν είχαν
δανειστεί ΢ε όλη τη χώρα, οι επιχειρηματίες
υποχρεώθηκαν να καταβάλλουν $118 για κάθε $100
που δανειζόντουσαν, πράγμα αδύνατο – αυτά τα
πρόσθετα $18 δεν είχαν ποτέ δημιουργηθεί.
Παρόλα αυτά ο Υαβιανός και οι φίλοι του αύξαναν
συνεχώς το κύρος τους στην κοινωνία. Εθεωρούντο
στυλοβάτες της κοινωνίας και έχαιραν ιδιαίτερου
σεβασμού. Οι δηλώσεις τους σχετικά με τη
χρηματοδότηση και την οικονομία γινόντουσαν
αποδεκτές με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια.
Κάτω από το φορτίο των συνεχώς αυξανόμενων
φόρων, πολλές μικρές επιχειρήσεις κατέρρευσαν.
Απαιτήθηκαν ειδικές άδειες για την λειτουργία των
υπόλοιπων με συνέπεια να δυσκολεύονται να
λειτουργήσουν. Ο Υαβιανός κατείχε ή ήλεγχε όλες τις
μεγάλες επιχειρήσεις που είχαν εκατοντάδες
θυγατρικές. Αν και εμφανίζονταν να ανταγωνίζονται
η μία την άλλη, αυτός τις ήλεγχε όλες. Τελικά όλοι οι
ανταγωνιστές εξοντώθηκαν. Οι υδραυλικοί, οι
ηλεκτρολόγοι και οι περισσότερες άλλες μικρές
βιομηχανίες υπέστησαν την ίδια μοίρα – τις κατάπιαν
οι γιγάντιες επιχειρήσεις του Φαβιανού που όλες ήταν
υπό κυβερνητική προστασία.
Ο Υαβιανός ήθελε τις πλαστικές κάρτες για να
εξαφανίσει τα χαρτονομίσματα και τα νομίσματα. Το
σχέδιό του ήταν όταν θα αποσύρονταν όλα τα
χαρτονομίσματα, θα ήταν σε θέση να λειτουργήσουν
μόνον οι επιχειρήσεις που θα χρησιμοποιούσαν το
σύστημα καρτών μέσω υπολογιστών.
΢κεφτόταν ότι κατά καιρούς κάποιοι άνθρωποι θα
τοποθετούσαν σε λάθος μέρος τις κάρτες τους και
δεν θα μπορούσαν να αγοράσουν ή να πουλήσουν
έως ότου γινόταν επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους.
Επεδίωκε να περάσει ένας νόμος που θα του έδινε τον
απόλυτο έλεγχο - ένας νόμος που θα ανάγκαζε τον
καθένα να χαράξει τον αριθμό αναγνώρισής του
επάνω στο χέρι του. Ο αριθμός θα ήταν ορατός μόνο
κάτω από ειδικό φως το οποίο θα ήταν συνδεδεμένο
με έναν υπολογιστή. Κάθε υπολογιστής θα συνδεόταν
με έναν γιγαντιαίο κεντρικό υπολογιστή έτσι ώστε ο
Φαβιανός να μπορεί να ξέρει τα πάντα για τον
καθένα.
Η ιστορία που διαβάσατε είναι φυσικά φανταστική.
Αλλά εάν την βρήκατε ανησυχητικά κοντά στην
αλήθεια και επιθυμούσατε να μάθετε ποιος είναι ο
 -
Υαβιανός στην πραγματική ζωή, μια καλή αφετηρία
είναι να μελετήσετε τις δραστηριότητες των άγγλων
χρυσοχόων τον 16ο και 17ο αιώνα.
Για παράδειγμα, η τράπεζα της Αγγλίας η οποία
ιδρυθηκε το 1694. Ο βασιλιάς William of Orange είχε
οικονομικές δυσκολίες σαν αποτέλεσμα ενός πολέμου
με τη Γαλλία. Οι χρυσοχόοι "του δάνεισαν" 1,2
εκατομμύριο λίβρες (ένα μεγάλο ποσό εκείνες τις
ημέρες) με ορισμένους όρους:
1. Σο επιτόκιο ώφειλε να είναι 8%. Έπρεπε να
παραγραφεί από τη Magna Carta ότι η χρέωση ή η
συλλογή τόκων επέφερε την ποινή του θανάτου.
2. Ο βασιλιάς θα χορηγούσε στους χρυσοχόους μια
χάρτα για την τράπεζα που θα της έδινε το δικαίωμα
να παρέχει πίστωση.
Πριν, το να εκδίδουν επιταγές για περισσότερα
χρήματα από αυτά που είχαν στο απόθεμά τους ήταν
εντελώς παράνομο. Η χάρτα θα το έκανε αυτό νόμιμο.
Σο 1694 ο William Patterson έλαβε τη χάρτα για την
τράπεζα της Αγγλίας.
ΠΗΓΕ΢ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΣΕΡΩ ΕΝΗΜΕΡΩ΢Η
NESARA: The National Economic Stabilization and
Recovery Act, www.nesara.us
A Practical Solution to America’s Problems Money
Game - The Greatest Scam Ever:
Excerpt from the book "Knowledge without Wisdom"
by Paul Bond.
Billions for the Bankers
Liberty Australia: Banks & Money
The Money Masters, www.themoneymasters.com
FAME-Foundation for the Advancement of Monetary
Education, www.FAME.org
www.prolognet.qc.ca/clyde/money.htm