Professional Documents
Culture Documents
ანეტა
ანეტა
aneta
2021
შესავალი
თავი 1
ნიკო პაპა, მაგრამ როგორც ერთ დროს ეძახდნენ ბატონი ნიკოლოზი, მკაცრი, ყაირათიანი
კაცია. წარსულში პოლიციის უმცროს ლეიტენანტს ისევ დიდ პატივს სცემენ მთელს სოფელში
და ხშირად სტუმრობენ-ხოლმე ყოფილი თანამშრომლები. მთავარი მიზეზი კი ის არის რომ -
ეცოდებათ. ეცოდებათ, როგორც შვილებისგან დავიწყებული მოხუცი, როგორც მიტოვებული,
მარტოსული ადამიანი, რომელსაც შვილები თავისთან ქალაქში არ ეპატიჯებიან და წელიწადის
თორმეტი თვიდან, ერთი ან ორი კვირით ჩადიან მასთან შვილიშვილები.
წმინდანია ჩვენი ნიკო პაპა. უფრო სწორად ყველა ცოდვა მოინანია პენსიაზე გასვლის
შემდეგ, ერთის გარდა და ეკლესიიდან გამოსულმა შვება იგრძნო, მაგრამ ღამღამობით
კოშმარები არ ასვენებს. ის ერთი არ აძლევს მოსვენებას, იმ ერთის აღიარებას არ ცდილობს
საკუთრ თავთან,რაც სინანულით აღსავსე მოხუცს სამარადისო ჯვარივით ზურგზე აწევს.
- მამა, ბევრი დრო არ მაქვს, ისევ ქალაქში უნდა დავბრუნდე. შეატანინე გიორგის ბარგი და
მერე მოეფერე მაგათ - მანქანიდან გადმოუსვლელად მიაძახა ნიკო პაპას შვილმა.
- ამ ღამე სად მიდიხარ? ნამგზავრი ხარ, დაღლილი. ერთი დღე დარჩი, ჩვენებურ სუფრას
გაგიშლი, იმ საწოლში დაიძინე შენ რომ გიყვარდა ბავშვობაში, გახსოვს?! - ნოსტალგიური
ღიმილი დაეტყო მოხუცს სახეზე. ისე შეხედა შვილს, უნდოდა მთელი ემოციები შვილზე
გადასულიყო და მასაც ის ბავშვური, ერთ დროს დიდი და აწ უკვე დავიწყებული სიყვარული
გამოეღვიძებინა მის უფუნქციო გულში.
- მამა, უნდა ვიმუშაო.
- კი შვილო მოდის.
- საჭმელი გვაქვს?
- კი შვილო გვაქვს.
- გათბობა? ტელევიზია?
- კი შვილო.
- გვაქვს, იმიტომ რომ მე ვიხდი გადასახადს და გიგზავნი საჭმლის ფულს. წელებზე ფეხს
ვიდგავ რომ არაფერი მოგაკლდეს, ჩემს დას საერთოდ არც ახსოვხარ! ახლა კი მეუბნები
რომ არ წავიდე და დავრჩე? მერე ვინ გამოგიგზავნის ფულს? ჩემი ერთი დღის გაცდენაც კი,
ფულის დაკარგვას ნიშნავს, მამა.
- კარგი სამსახური?
- რაღაც მსგავსი გინდა მითხრა, რაც მე გითხარი? კარგი პირდაპირ თქვი, გისმენ.
- ჯერ კიდევ პატარა იყავი, როდესაც შენთვის სახლი რომ მეყიდა დღეს და ღამეს ვასწორებდი
და სახლი გაქვს, არც ერთი წამით დავფიქრებულვარ როდესაც შენს განათლებაში და
სხვათაშორის ხშირად გაცდენილ ლექციებში ათი ათასი ლარი გადაგიხადე და არც ერთი
წამით დავფიქრებულვარ როდესაც ამ მანქანის საყიდლად, რომლითაც ახლა ჩამოხვედი
პენსია წინსწრებით ავიღე. ახლა, შენ ყოველ თვე გამოგზავნილ 300 ლარს მაყვედრი? არ
ვიმსახურებ მამი შენგან....
გიორგი, რომელიც ოდნავ მოშორებით იდგა, ისმენდა ამ ყველაფერს, ხოლო მისი ბავშვური
გული სევდითა და დიდი სიყვარულით ივსებოდა ბაბუის მიმართ.
- კარგი, ერთი დღე არაფერს მიწყვეტს, ხვალ წავალ.
ნიკომ უპასუხოდ დატოვა შვილის ნათქვამი და გიორგისთან მივიდა.
- ბაბუა არ მოგენატრა? შე მაიმუნო შენა, რამხელა გაზრდილხარ! შეყვარებული არ გყავს?
მოდი, ჩამეხუტე!
გიორგი გადაეხვია ბაბუას, მაგრამ სცხვენოდა, სცხვენოდა რომ რამდენიმე წუთის წინ
მისგან გაქცევაზე ფიქრობდა, სცხვენოდა რომ მთელი გზა მამას ეხვეწებოდა უკან მალე
დაებრუნებინა, სცხვენოდა რომ ბაბუისგან ყოველთვის შორს იჭერდა თავს და სცხვენოდა,
რომ სცხვენოდა ბაბუასთან ურთიერთობა.
როგორც კი ნიკომ ბარგი დააბინავა, მაშინვე გავიდა მეზობლებთან და აუწყა მათ შვილისა და
შვილიშვების ჩამოსვლა. არ დაიზარა, შემოეარა მთელი სოფელი, სადაც კი ხმა მიუწვდებოდა
და დაეპატიჟებინა ისინი თავისთან, სახლში, შვილის პატივსაცემად გამართულ ვახშამზე.
ნიკო პაპას, როგორც უკვე აღვნიშნე დიდ პატივს სცემდნენ, ყველგან და ყოველთვის, მაგრამ
პატივისცემა ვერ გადაფარავდა მისი შვილისადმი თანასოფლელების ზიზღს. მოხუცი
ყოველთვის ცდილობდა რომ შვილის გათელილი რეპუტაცია აღედგინა. ხშირად მოჰყავდა
ხოლმე, საკუთარი მამის მაგალითი;
-მამა ამბობდა ხოლმე, ჩემ ცუდ შვილს, სხივის კარგი მირჩევნიაო. სიმართლე გითხრა მისი
კარგად მესმოდა, რა თქმა უნდა, ერჩივნა სხვისი შვილი, რადგან ის, მისი მოსავლელი არ
იყო, ერჩივნა რადგან სხვები ზრდიდნენ, სხვები ასწავლიდნენ, სხვები აცმევდნენ, სხვები
აძლევდნენ განათლებას და როცა მზა პროდუქტი მასთან მიდიოდა, რა თქმა უნდა,
მოსწონდა. მოსწონდა, რადგან თავად არასდროს უყიდია ჩვენთვის ჩასაცმელი, არასდროს
მოუცია სასურველი განათლება, არ იყო ჩვენს გვერდით განვითარების პროცესში. ახლა კი
ამბობს ჩემს ცუდს, სხვისი კარგი მირჩევნიაო... მე ჩემი მირჩევნია. მირჩევნია, იმის
მიუხედავად რომ პატივს არ მცემს, მირჩევნია იმის მიუხედავად რომ არ ვახსოვარ და დიახ,
მირჩევნია როგორიც არ უნდა იყოს . თუ რაიმე პრობლემა აქვს ეს მხოლოდ ჩემი
ბრალია და ჩემი დაშვებული შეცდომის შედეგია. - ამ სიტყვების თქმის შემდეგ,
დადარდიანებული ხრიდა თავს მიწისკენ და ელოდებოდა ხალხისგან შებრალებას.
რთულია აღიარო, რომ საღიარებელი გაქვს, მაგრამ აღიარება ყოველთვის როდი კლავს
გულში ჩამხშვალ გრძნობებს.
ყვავილები უყვარდა ნიკოს უკანასკნელ სიყვარულს, ამიტომ იყო მისი სახლი მუდმივად
ყვავილებით დამშვენებული. ნიკო ხშირად ამბობდა, ყვავილები ჩემს გარდაცვლილ
მეუღლეს მახსენებსო და ყოველდღე რწყავდა მათ. უვლიდა ისე, როგორც უვლიდა მის
უკანასკნელ ბედნიერებას სიცოცხლის უკანასკნელ დღეებში. მოხუცის სუფრიდან ადგომა,
ქეიფით გართულმა სტუმრებმა ვერც კი შეამჩნიეს. მხოლოდ გიორგიმ დაინახა როგორ
გადიოდა ბაბუა ოთახიდან.
ლეგენდის თანახმად, ტყე იზიდავდა ყველა წმინდა სულის ადამიანს, რომელიც მას
სიმშვიდეს შესთხოვდა,მაგრამ იქ შესულს უკან აღარავის უშვებდა. ალბათ წმინდანების
ადგილი,თქვენს გვერდით არ არისო ფიქრობდა ტყე და ჩვენგან განაშორებდა ხოლმე. დედები
ტყის სულზე, ისტორიებით შვილებს აშინებდნენ, იმისთვის რომ ბავშვები ტყეში არ
შესულიყვნენ, იქ მართლაც ჯადოსნური და ამოუხსნელი საიდუმლო იმალებოდა. ხშირად,
დედებს, რომელთა შვილებიც ამავე ტყეში დაიკარგნენ, მათი შვილების ხმა გაუგიათ,მაგრამ
სოფლის მცხოვრებებს ბევრჯერ გადაუჩხრიკავთ ტყე და ვერავის კვალი ვერ უპოვნიათ.
ნიკომ გახედა ქუჩის ბოლოს, ტყეს და პატარძალი დაინახა. იგი ხებს შორის დაძვრებოდა, ხან
ერთ ხეს მოეფარებოდა და ხან მეორეს. ნიკო, ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა ტყეს და შესძახა:
კითხვას ისევ დუმილი და კალიების ჭრიჭინი მოყჰვა. უცებ, თეთრ კაბაში აქეთ-იქით ლაღად
მორბენილი ახალგაზრდა გოგონა ნიკოს წინ გაჩერდა და მისკენ დაიძრა.
- მე ვარ, ნიკო
- ანეტა? შენ ხარ? - სახეზე ხელები აიფარა ნიკომ და ბავშვივით ქვითინი მორთო.
გესმის?
დაინახა!
- წამიყვანე! როდემდე ვიყო უშენოდ?.. დავიღალე, მენატრები, ღამე სულ შენ მესიზმრები!
- დროა, ჩემო სიყვარულო, წამომყევი - მშვიდი ტონით უთხრა ანეტამ და ხელი გაუწოდა.
ნიკომ მშვიდად მოჰკიდა ხელი, ანეტა წინ მიდიოდა და ნიკო უკან მშვიდად მიჰყვებოდა.
ჭიშკართან დამალულმა გიორგიმ დაინახა, რომ ბაბუა ტყისკენ მიდიოდა. ბაბუს ქცევებზე აღარ
ეცინებოდა, ყველა ის ქმედება რაც იხილა, სიმთვრალეს მიაწერა, მაგრამ მაგ ტყეზე ლეგენდა
ყველა ბავშვმა იცოდა და არც გიორგიც იყო გამონაკლისი. შეეშინდა ბაბუ ტყეში არ
დაიკარგოსო და ყვირილით აედევნა
რამდენიმე წამის განმავლობაში გაუნძრევლად იწვა მოხუცი მიწაზე, შემდეგ თვალი გაახილა,
აქეთ-იქით გაიხედა და სინანულით გაამოძრავა ტუჩები
- ეჰ...სიზმარი ყოფილა
- რა ყოფილა სიზმარი ბაბუ?
- ანეტა ყოფილა სიზმარი ბაბუ
გიორგი, ტყეში შესვლის პირველი წამიდან, აედევნა ბაბუას. მირბოდა ნიკო და უკან
მისდევდა გიორგი. სინათლე ნელ-ნელა იკლებდა, ნიკო კი მისდევდა იმის იმედით რომ
ჩაქრობამდე მისწვდებოდა. 20 წუთის განმავლობაში მისდევდა ნიკო სინათლეს, 20 წუთის
განმავლობაში... როდესაც იღლებოდა ჩერდებოდა რამდენიმე წამით, ჩაისუნთქვადა ჰაერს
და აგრძელებდა სირბილს.
გიორგი მიხვდა, რომ ნიკოსთვის ეს შუქი, რომელსაც მხოლოდ თავად ხედავდა მხოლოდ
მისი წარმოსახვის ნაყოფი იყო, მაგრამ პაპა ასეთი ბედნიერი არასდროს ენახა. მიხვდა,
რომ ბაბუსთვის ეს შუქი მნიშვნელოვანი იყო და ამიტომაც დაეთანხმა.
- რისთვის ბაბუ?
- მამას შენთან კარგი ურთიერთობა რომ არ ჰქონდა, მეგონა რომ პრობლემა შენში იყო.
შენსა და მამას შორის რა მოხდა?
- შემდეგ რა დაემართა?
- შემდეგ ცუდ წრეში მოხვდა. მამის რჩევებზე წინ, მეგობრების რჩევები დააყენა და
კისერიც წაიმტვრია.
- ძალიან მრცხვენია რომ არ გიცნობ. ერთხელ, ჩემი მეგობრი მიყვებოდა ბაბუამისი ომის
დროს როგორ ხტებოდა პარაშუტით თვითმფრინავიდან, როგორ შევარდა მტრის
ბანაკში ხელყუმბარის იმედად და გაანადგურა მათი ჯარი, როგორ შეაჩერა ატომური
იარაღის აფეთქება და მსოფლიო გადაარჩინა. მე კი არაფერი მქონდა მოსაყოლი და
მხოლოდ მას ვუსმენდი. ბაბუ, როდესმე ომში ყოფილხარ?
- ყველაფერი რასაც გეტყვიან, კი არ უნდა დაიჯერო გიორგი. ომში ვყოფილვარ, მაგრამ
არა როგორც ჯარისკაცი.
- ეგ როგორ?
- როგორც ბავშვი, რომლის გადარჩენასაც ცდილობდნენ მშობლები და სხვათაშორის
ჩემი და ანეტას ურთიერთობაც მანდედან იწყება.
- მომიყვები ბაბუ?
- მოგიყვები ბაბუ!
გიორგიმ ბაბუას ჩაჰკიდა ხელი და გაფართოებული თვალებით უმზერდა მას.
- კარგი… ყველაფერი დაიწყო, ასე - თქვა ნიკომ და ამოიოხრა.
მოგონებები
თავი 2
უბანში კარგი სამეზობლო გვყავდა. ჩემს წინ ჩემი ტოლი გოგონა ანეტა, არდადეგებზე
ჩადიოდა ხოლმე ბებია-ბაბუასთან. ძალიან უყვარდა დაბადების დღის ცხინვალში აღნიშვნა და
მეც ყოველთვის მპატიჟებდა-ხოლმე. რა თქმა უნდა, ერთად ვთამაშობდით, ვსწავლობდით და
ვერთობოდით, ისე როგორც ბავშვები ერთობოდნენ, ჩვენს ასაკში.
რაიონს, სოფელს და პატარა ქალაქს მრავალი დადებითი თვისება აქვს, მაგრამ მე ყველაზე
მეტად მაინც იმიტომ მომწონს რომ ყველა, ყველას იცნობს, ყველა, ყველას ნათესავი ან
მეგობარია და უფრო მჭირდრო კავშირი აქვს ხალხს ერთმანეთთან ვიდრე ეს ხდება ქალაქში.
ყოველ ღამე, მე და ანეტა სკვერში გადავდიოდით, სადაც ჩვენი ასაკის ბავშვები იყრიდნენ
თავს და თამაშობდნენ ხოლმე.
შუქი ჩავაქრეთ.
მახსოვს როგორი მშვიდი ტონით უთხრა ანეტას, დედამ : დედი, სურვილი ჩაიფიქრე?
და ზუსტად მახსოვს ანეტას ბედნიერი გამოხედვა.
არც კი ვიცით, როგორ გადავრჩით იმ დღეს. ბნელ სარდაფში ჩამოიტანეს დედებმა ლეიბები
და პატარები გაგვახვიეს.
იმ ღამით მამამ დარეკა და გვეხვეწებოდა რომ გაგვეძლო, ამბობდა ვერ შევეგუები თქვენს
დაკარგვას, თქვენზე ძვირფასი არავინ მყავსო.
ბებო ცოცხალი თავით არ მოგვყვებოდა თბილისში, იძახდა ჩემი ფესვები აქ არის და მე აბა
სად წავიდეო.
წამოვედით...
1 თვე გავჩერდით მამიდასთან. შემდეგ დევნილები ზოგი სად შეგვასახლეს დროებით და ზოგი
სად. ჩვენ საბურთალოზე ვიყავით, რომელიღაც სკოლაში. არ ფუნქციონირებდა მაგ დროს და
ჩვენ შეგვიშვეს. შეერთებულ მაგიდებზე გვეძინა და დღეში ძალიან მცირე დახმარებას
ვიღებდით. ძალიან გარიყულად ვგრძნობდი თავს, ჩემზე იძახდნენ დევნილიაო. არ ვიცოდი ამ
სიტყვის მნიშვნელობა,მაგრამ არ მომწონდა.
მამაჩემი ვერ იტანდა, უფრო მეტიც, ეზიზღებოდა თავისი თავი. იძახდა რა კაცი ვარ ახლა მე,
ჩემს შვილებს ლუკმა პური ენატრებათ და მე ვერაფერს ვაკეთებო. მამიდასგან ითხოვა მანქანა
და თბილისში წავიდა. დღეს და ღამეს ასწორებდა თურმე, უამრავი შეურაცხყოფის ატანა
მოუწია, უარმავი მთვრალი და შარიანი ადამიანის მომსახურება და ერთი თვის შემდეგ
გახარებულმა მოგვაკითხა.
სახლი იქირავა და თბილისში წამოგვიყვანა. პატარა სახლი იყო, მაგრამ არავინ გვემუქრებოდა
გამოგდებით, მცირედს ვჭამდით,მაგრამ არ გვეშინოდა რომ საჭმელი გამოგველეოდა.
ყველა შვილს ჰყავს თავისი სუპერ გმირი. ჩემი სუპერ გმირები, ოჯახისთვის თავის შეწირვის
მხრივ ჩემი მშობლები იყვნენ, მაგრამ ვერც ერთი ვერ ქმნიდა ჩემს ქვეცნობიერში, იდეალის
პროტოტიპს, ვისი მიბაძვაც ცხოვრებაში მენდომებოდა. იცით რატომ?
მამა იყო ადამიანი, რომელიც მთელს სკოლაში საუკეთესოდ სწავლობდა. დედა ხშირად
ამბობდა ხოლმე, მამას უსწავლელი მეგობრები დღეს მაღალ თანამდებობებს იკავებენ და
მამაშენი, რომელსაც სკოლა ფრიადებზე აქვს დამთავრებული სამსახურს დღემდე ეძებსო. აბა
გამოიცანით, ვის მივბაძავდი მე? მამას თუ მამის გაუნათლებელ მეგობრებს? გულის სიღრმეში
მყოფმა მე-მ იცოდა რომ სწავლა, ყველაზე დიდი იარაღი იქნებოდა, რომლის მოცემაც ვინმეს
შეეძლო, მაგრამ ის ბავშვური დროსტარება ცალკე ეზოდან მეძახდა სიტყვებით - რა აზრი აქვს
სწავლას, თუ ამ ქვეყნის გადამკიდე მაინც პატრონი გჭირდება კარგი სამსახურის დასაწყებადო.
12 წელი.
რაში დავკარგე და კლასის მასხრების ყურებაში დავკარგე - შუა გაკვეთილზე რომ უეცრად
ახტებოდნენ სკამიდან და ყველაფერს აკეთებდნენ, ოღონდ კლასში ხმაური აეტეხათ.
ვხედავდი როგორ ამოიჩემებდნენ ხოლმე, ერთ მოსწავლეს და დასცინოდნენ. სულ ფეხზე არ
ეკიდათ, რას გრძნობდა?! მთავარია ისინი თავის ეგოისტ მეს ახარებდნენ.
რა თაობა მოდისო მშობლები იძახდნენ, სულ მკვლელობები ხდებაო, შვილის მარტო გაშვების
გვეშინიაო.
მაგ მშობლებს, მშობლობა მარტო ბავშვის გაჩენა რომ ჰგონია, შეურცხვათ ნამუსი. გაზრდას და
აღზრდას შორის განსხვავება ვერ უპოვნიათ. შვილის უზრდელ ქმედებებს ჰიპერაქტიულობას
რომ აბრალებენ და საკუთარი შვილები ანგელოზები რომ ჰგონიათ. ანგელოზი კი არა, შენს
შვილში უნდა ეძებო, პირველი დამნაშავე. უვარგისო...
ეჰ ანეტა....
ანეტა აიყო მზის სხივი, რომელმაც კლასში შესვლისას უმალვე მომჭრა თვალი.
ოღონდ იცინონ
შევეჩვიე იმ ფაქტრს რომ დედა ჩემთან აღარ იყო და მამა გვიწევდა ორივე მშობლის ფუნქციას.
მაგრამ სიმკაცრე, აი როგორ გვზრდიდა. როდესაც ჩვენი ტოლი გოგო-ბიჭები გარეთ,
სათამაშოდ გადიოდნენ, მამა არ გვიშვებდა ხოლმე - გვსვავდა მაგიდასთან, პატარა ხის
სკამზე,თავზე გვედგა და სწავლაში გვეხმარებოდა. ხშირად უთქვამს: - არ მინდა ჩემს შვილს
ისეთი მომავალი ჰქონდეს, როგორი წარსულიც მე მქონდაო.
ანეტა კი..
იყო დრო როდესაც მის მიმართ, მხოლოდ მეგობრული დამოკიდებულება გამაჩნდა და ისიც
ჩემს მიმართ იგივე გრძნობით იყო განწყობილი.
მე-10 კლასის ბოლოს, როცა მე და ჩემი ძამიკო წამოვიზარდეთ, ქვეყანაში ეკონომიკური ფონი
კიდევ უფრო დამძიმებული იყო. ლარის დოლართან გაუფასურებამ, საკვებზე, ბინის ქირაზე და
სხვა მოთხოვინებებზე თუ საჭიროებებზე ფასები გაზარდა. მთელი ქვეყანა ხელფასს ლარში
იღებდა, მათ შორის მამაჩემიც, პროდუქცია კი დოლარში შემოდიოდა. ოჯახში კი საკითხი
ჩამოვარდა იმასთან დაკავშირებით რომ, ვიღაც უცხოეთში უნდა წასულიყო და უფრო მტკიცე
ვალუტა - დოლარი ან ევრო უნდა გამოეგზავნა. აი ეს ის დროა, რომ მოგიყევი რამდენიმე
წამის წინ, დედა წასული იყო უცხოეთში და ყურადღებას ვერ მაქცევდათქო. დიდხანს ბჭობდნენ
მშობლები, ვინ იქნებოდა ის ვიღაც. ბოლოს დედამ გადაწყვიტა ეს დიდი უღელი თავის თავზე
აეღო და იტალიის ქალაქ რეჯო-დი-კალაბრიასკენ გაემართა.
მე და ანეტა
თავი 4
ხშირად მესაუბრებოდა სხვადასხვა ბიჭებზე, რომლებიც მის აღტაცებას იწვევდნენ. მაგრამ ვერც
ერთხელ, ვერ გავბედე რომ საკუთარი თავი,სხვა კუთხით წარმედგინა მისთვის.
მეშინოდა.
როდესაც გაიგებდა რომ ის მეგობარზე მეტი იყო ჩემთვის, ვფიქრობდი რომ ჩამომშორდებოდა
და გვერდით აღარ მეყოლებოდა.
ღმერთო, რა ერქვა?!
გენადი.
ხო, გენადი.
შემდეგ გადიოდა რამდენიმე დღე, ბავშვივით ივიწყებდა წყნეას და ისევ მასთან ბრუნდებოდა.
მამა, შემოვიდა ოთახში, ხელში კომპიუტერი ეჭირა, საწოლზე წამოწვა და ლეპტოპი ფეხებთან
დამიდო.
***
დილის რვას რომ ხუთი წუთი აკლდა უკვე სკოლასთან ვიყავი.
ასვლისას მასწავლებელმა, მძღოლის გვერდით დაიკავა ადგილი მე კი, ანეტას ძებნა დავიწყე.
რას გაიგებ...
მოიცა
მოიცადე
სალი, ჩვენი მასწავლებლის შვილი იყო, რომელსაც სიგიჟემდე ვუყვარდი. ხშირად, დედას,
მხოლოდ იმიტომ მოჰყვებოდა ხოლმე ჩვენს სკოლაში რომ უკან, ჩემს გვერდით, დამჯდარიყო.
ამას კი, მხოლოდ მაშინ ახერხებდა, როცა ანეტა სკოლას აცდენდა. სხვა შემთხვევაში
უბრალოდ, მასწავლებლისთვის განკუთვნილ სკამზე იჯდა და შორიდან შემომციცინებდა
ხოლმე, მწვანე თვალებით.
***
ნასვამი იყო.
დავბლოკე.
ერთხელ, ორჯერ...
კისერი ინსტიქტურად გავწიე, როდესაც წინა სავარძელზე წითელი თმის სამაგრი დავინახე.
დილით კი დამხვდა შეტყობინება: ბოდიში, ვიცი ბოდიში ვერ განკურნავს შენს გულს, მაგრამ ეს
სიტყვა გულიდან მოდის და კლდეზე ძლიერიაო.
***
- აუ, მოდის. - ორივე ხელი თავზე ნელა გადაისვლა ანეტამ და ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი.
- მოვიდეს მერე, რა პრობლემაა?
- ისევ ჩხუბს დავიწყებთ.
- დაშორდი!
- არ გამახარებს.
- დაშორდი და მე დაგიცავ.
- გაგიჟდი?
- არ გავგიჟებულვარ! გულის ხმას მოუსმინე.
- ვუსმენ და აღარ მინდა მასთან ყოფნა.
ზოგმა ტელეფონი აიღო და გადაღება დაიწყო. ზოგმა კლდეზე ამოსვლა, ზოგი უბრალოდ
გვიყურებდა.
ხელები დავუჭირე.
ოდნავ ხელიც რომ მომედუნებინა, სულ ოდნავ რომ დამღლოდა, დანა კანს გამიჭრიდა.
ანეტა მოვარდა და გაშველება სცადა.
გაითიშა.
მამას არ მოვწონდი.
რატომ?
ერთხელ წამოსცდა: მაგის ასაკის რომ ვიყავი, ერთი გოგო მიყვარდა მეორეს ვეფლირტავებოდი
და მესამეს ერთი ღამის ურთიერთობაზე ვკერავდიო.
- შენი ბებია, დიდი ბებია ექიმები იყვნენ და შენც თუ ექიმი გახდები, ამით გაახარებ მათო.
ანეტას სამხატვროზე უნდოდა სწავლა, რაზეც მამას ერთი ცინიკური პასუხი ჰქონდა: -
ფიროსმანივით სიღატაკეში ამოგძვრება სულიო.
ვფიქრობდი, რომ უნივერსიტეტი დროის ფუჭი კარგვა იქნებოდა და მერჩივნა, ის პერიოდი რაც
სწავლისთვის უნდა დამეთმო მემუშავა, წიგნები ისე მეკითხა და საკუთარი ბიზნესი წამომეწყო.
მაგრამ...
როგორ იტყვიან მშობლები ძალით მტენიდნენ უნივერსიტეტში. მხოლოდ ერთი პასუხი ჰქონდათ
მშობლებს, ჩემს, ამ ახირებაზე: -გარშემო ყველას აქვს დიპლომი, შენ რა წითელი კვერცხი ხარ?
და რადგან არ ვიცოდი, რა მინდოდა გამოვსულიყავი და სად ჩამებარებინა, სიმბოლურად
სამართალმცოდნეობა ავირჩიე.
ერთ-ერთი ტურისტული კომპანია გეგმავდა ტურს ბატეთის ტბაზე. შემოდგომაზე, ბატეთის ტბა
ძალიან ლამაზი სანახავია. ყვითელი ფოთლები, აქეთ-იქით რომ არის მიმოფანტული და
შემოდგომის ნიავი ნაზად უბერავს.
ჩვენს წინ მჯდომმა ცოლ-ქმარმა, რომელთაც ჩვენი საუბარი ესმოდათ, ჩვენსკენ გამოიხედეს.
- აი, თქვენი ასაკის რომ ვიყავი ორი შვილი მყავდა - თქვა ქალმა.
- ახლა სხვა დროა ქალბატონო, ჯერ ცხოვრებით უნდა დატკბნენ.
- მოიცა რა. ქალის მოვალეობაა შვილი გააჩინოს და გაზარდოს, კაცმა ფული უნდა
მოიტანოს სახლში, ესაა ცხოვრება და ამას ვერავინ გავექცევით.
- რაზე მეცინება იცი? აი თუ დაკვირვებულხართ ყოველი შემდეგი თაობა წინა თაობას ჭკუას
ასწავლის - ვთქვი მე.
- ანუ? - შემომიტრიალდა ანეტა.
- ანუ, ჩვენი მშობლების თაობა, ჩვენ გვეჩხუბება ხოლმე იმიტომ რომ არ ვართ მათნაირები,
ხოლო ჩვენ შემდეგ თაობას ვეჩხუბებით რადგან ისინი არ გვემსგავსებიან ჩვენ.
- აი, გეთანხმები. ჩვენ გვეჩხუბებიან ტელეფონები რატომ გიჭირავთ 24 საათი, ჩვენ წიგნებს
ვკითხულობდითო და ჩვენ, შვილებს ვეჩხუბებით რომ იგივეზე, ოღონდ იმ მხრივ რომ
ბავშვობის წლებს ტელეფონის ჭერაში ფლანგავენ - თქვა ვაჟამ.
- ხოდა ანუ ეგ არის რა. თქვენი თაობა ახალგაზრდა ქორწინდებოდა, ამ თაობას ჯერ
ცხოვრებით დატკბობა ურჩევნია. აქ არც ერთია არასწორი და და არც მეორე, უბრალოდ
ყველამ თავისი ცხოვრება უნდა გადაწყვიტოს - თქვა ნათიამ.
ჩავედით ავტობუსიდან.
გზაში ყველას ერთი კითხვა უტრიალებდა მხოლოდ - ვიყავით თუარა ცოლ-ქმარი. რადგან
მოგეხსენებათ ოჯახური ექსკურსია იყო და ჩვენ მურმანის ეკლის ფუნქცია მოგვენიჭა.
ორგანიზატორებისთვის დაუპატიჟებელ წევრთა სიაში ვიყავით მოხვედრილი.
თორმეტზე ავტობუსიდან ჩამოვედით, დაახლოებით სამი საათი ვიარეთ ფეხით ბატეთის ტბამდე
მისასვლელად.
მერე რა, რომ ქვეყანა წინ ვერ მიდიოდა, მერე რა რომ არც მთავრობა გვივარგოდა და არც
ოპოზიცია, მერე რა რომ ახალგაზრდებს ქვეყნიდან გაქცევა უნდოდათ,მის აშენებაზე მეტად მერე
რა რომ ამ ქვეყანაში, მშობლები ბავშვებს არ აჩენდნე, რადგან ბავშვის რჩენის ფული არ
ჰქონდათ, მერე რა რომ ქუჩაში მცხოვრებ გაჭირვებულებს უჭირდათ, მერე რა რომ ამ უძველეს
ქვეყანას, მუდმივად სხვა ქვეყნებისკენ აქვს ხელი გაწვდილი და დახმარებას ითხოვს, მერე რა
დავფიქრდი,შევხედე და ვუპასუხე:
მიუხედავად იმისა, რომ ვაჟას და ნათიას სახით მეგობრები შევიძინეთ, ბოლოს, პოლიტიკაზე
მოსაუბრე კაცმა მაინც ნერვები მომიშალა.
მაგრამ ძველი ვერ იქნება. ნიკოს და სალის არ ჰქონდათ ასეთი ურთიერთობა. უეჭველად
ახალია მგონი კარგი იქნება თუ ცოტახნით შევწყვიტავთ კონტაქტს. იქნებ სალომე შეუყვარდა
და ვერ მეუბნება. არ ვიცი... სჯობს დრო მივცე მასაც და საკუთარ თავსაც, გრძნობებში
გასარკვევად. გავბრაზდი.
რაო, რა აწერია?!
დავხედე ლეპტოპს
სანდრო ბაგრატიონი
მოიცა მის შესახებ რა წერია?! - თითქოს მე და ჩემმა შინაგანმა სამყარომ ერთმანეთს გავუბით
საუაბრი.
- გამარჯობა
ახლა ნამდვილად არ მქონდა მისი გაცნობის თავი უბრალოდ იმდენად გამაბრაზა ნიკომ,
რომ ყურადღება ვინმეზე უნდა გადამეტანა. ვიფიქრე რომ სწორად არ ვიქცეოდი, მართლა
ვიფიქრე და შემდეგ იმაზე დავფიქრდი იქნებ ნიკოს ძალიან ვბოჭავდი. ის ტყუილი კი
რომელიც მან მითხრა, იმიტომ თქვა რომ სიმართლის თქმის შემთხვევაში ჩემი რეაქციაც
არანაკლებ სახარბიელო იქნებოდა.
როგორ გაბედა?! ამ ყველაფრის შემდეგ ისევ იმ კრეტინს როგორ შეხვდა?! კრეტინი, ძროხა,
იდიოტი, ნაბიჭვარი. - ანეტ დაწყნარდი, ნერვები არ მოიშალო.
და აი მეც მთლიანად გავიხსენი. მოვუყევი ყველაფერი, შემდეგ მან მომიყვა მასზე უფრო
დეტალურად, მერე მე მოვუყევი ჩემზე და ასე საუბარში გადამავიწყდა ნიკო და სალომე, მეტიც,
გავუგეთ ერთმანეთს. ერთი ზოდიაქო აღმოვჩნდით, საერთო ინტერესები გამოიკვეთა და რაც
მთავარია არ მაძლევდა მოწყენის ნებას.
დავფიქრდი რა მეპასუხა. დღეს გავიცანი, საინტერესო მოსაუბრე ჩანდა, იქნებ დღე კარგადაც
კი გამეტარებინა და თან ჩემი პრობლემები ცოტახნით დამევიწყებინა კიდევაც.
მივწერე ჩემი მობილურის ნომერი მივეცი მისამართი მე კი გაპრანჭვა დავიწყე. ღია წითელი
პომადა წავისვი, წარბები შევისწორე, ლაინერი გადავისვი თვალზე, წინა კვირას ნაყიდი, შავი,
მოკლე კაბა, ჩავიცვი და ტყავის ქურთუკი მოვიცვი ტანზე.
ნელი ნაბიჯით წავედი სკამისკენ, უხმაუროდ გამოვწიე, საკმაოდ მძიმე სკამი და დაჯვექი.
სანდრო მომიახლოვდა და ჯელტმენურად სკამის მიწევაში დამეხმარა.
სანდრო გადმოიწია ჩემსკენ და ჭიქა შემივსო. შემდეგ თავად დაისხა და ღვინის ბოთლი
მაგიდის ქვეშ დადგა. ფრთხილად აიღო ცერა და საჩვენებელი თითებით ღვინის ჭიქა,
დაატრიალა, არომატი შეიგრძნო, პირში გამოივლო, ყელში გამოივლო - გადასცდა და
ხველება ატეხა. მე სიცილი ამიტყდა.
რა საშინელი ადგილია. ნეტა აქ რამ წამომიყვანა. ეჰ ჩემო თავო ნეტავ თავში ტვინი გქონოდა.
შევედი საპირფარეშოში, წყალი შევისხი სახეზე და თმაზე სველი ხელები გადავისვი. რას გავს
აქაურობა, რამ წამომიყვანა ასე შორს. ციმციმი გაუდიოიდა ნათურას. „მეტლახი“ აქა-იქ
განადგურებული იყო, ხოლო კაფელი, კედლებზე სულ ჩამოვარდნილი. აბაზანის „რაკოინა“
მთლიადა ჩაბინძურებული და ჟანგ მოკიდებული იყო, სარკე კი ალბათ საუკუნის წინ
გაწმენდილი.
ჩამობნელდა.
რამდენნი არიან?
თვალი გავახილე.
წამში შევათვალიერე გარემო და მივხვდი რომ ისევ იმ შენობაში ვიყავი, სადაც გუშინ სანდრომ
მიმიყვანა.
ვტიროდი...
რესტორანი არ ყოფილა.
დავიწყე ტელეფონის მოძებნა. არსად არ იყო არც ტყავის კურტკის ჯიბეში და არც სადმე ეგდო.
წაიღეს ალბათ... ჯიბეში, მხოლოდ პატარა, დაკუჭული ქაღალდი დამხვდა დარწერით
- კარგად ხარ შვილო?! - უკნიდან გავიგე უცნობის ხმა და წარმიერად წამოვხტი ფეხზე.
უდიდესი სითბო ვიგრძენი. თითქოს სადღაც უკვე მყავდა ნანახი ეს მოხუცი,მაგრამ არ ვიცოდი
ვინ იყო.
- ვიცი რომ გტკივა გული,რას ვიზამთ, ასე არის ადამიანის ბუნება შექმნილი.
- როგორ ასე? - იმედგაცრუებულმა შევაწყვეტინე საუბარი.
- ღმერთმა ადამიანს მისცა თავისუფალი ნება,ზოგი ამას კარგად იყენებს ზოგი ცუდად.
- რატომ მისცა ღმერთმა ადამიანებს თავისუფალი ნება? ვერ ხედავს, რომ ამდენი
ადამიანი იტანჯება სხვების ბოროტებით?
- არ ვიცი, ალბათ არ ეგონა თუ მის ხატად შექმნილი ადამიანები, როდესმე ამ სახეს
მიიღებდნენ. - თქვა მოხუცმა და ცრემლები წასკდა.
შემეცოდა.
სხეულით გავშეშდი.
ძალიან შემამცივნა.
უეცრად წამოვხტი.
ჩემი შინაგანი ხმაც ისეთ დიდ გულზე ვეღარ იყო, ჩამცხრალიყო, დადუმებულიყო...
ირგვლივ მიმოვიხედე და ლამაზი ვარდი დავინახე იმ ადგილას , სადაც რამდენიმე წამის წინ
მოხუცი იჯდა. ამდენ ბალახში ერთადერთი, რაც ყველაზე მეტად ასხივებდა სილამაზეს, ეს
ვარდი იყო. გვერდით შემოვუწყვე ქვები, იქნებ ადამინმა, ბოროტმა ადამიანმა, გამოიაროს და
ისე დააბიჯოს ფეხი, როგორც მე დამაბიჯა-თქო - ვიფიქრე.
სასამართლო
თავი 9
***
ვუჩივლე.
იმ დღეს, სახლში ძვლივს მივაღწიე. დავაკაკუნე თუ არა კარზე, მაშინვე დედამ გამიღო
აცრემლებული თვალებით.
დედა აწყნარებდა, ოღონდ მშვიდობით მოვიდა და რას დაეძბო, რაზეც მამა პასუხობდა: -შენი
გათავხედებულია ეს ბავშვიო.
ასე მარტივად.
მაგრამ მისი გასამართლება როდი აღმოჩნდა მარტივი საქმე.
***
ჟურნალისტები აქეთ-იქიდან მოაწყდნენ ბრალდებულს.
- ეს ის გოგოა? საწყალი.
- ასეთი შვილი რომ მყავდეს ალბათ სახლიდან გავაგდებდი.
- რას გავხარ, შე საცოდაო, მოგიკვდეს მამიდა.
- შენს გამო ჩემი ძმაკაცი ციხეში მიდის, მეძავო!
- ფუ, ნახე რა აცვია.
- ვერ იქნება აგი პატიოსანი გოგო.
- რა ოჯახი ჰყავს, ეს ვის დაემსგავსა?!
- როგორღა გათხოვდები, ახლა შვილო?!
- ნწ,ნწ,ნწ,ნწ საწყალი.
ულევი სითბო მომცა მარიამის გაწვდილმა ხელმა. აკანკალებული ხელი, რამდენიმე წამში
დამიწყნარდა და მთელი სხეულით მოვდუნდი.
ვახტანგი, ხის პატარა „ბუტკის“ მსგავს ოთახში იყო გამოკეტილი. გარეთ პოლიცია იდგა,
მაგრამ თავს დაცულად მაინც ვერ ვგრძნობდი. მარჯვენა მხარეს 12 ნაფიცი მსაჯული იჯდა.
დედაჩემმა ტირილით აიკლო სასამართლოს დარბაზი, მამა კი, ყოველ წამს ვახტანგისკენ
იყურებოდა.
- რატომ იტყუები? ამ სურათში ნათლად ჩანს რომ 18 წელი გიწერია. ფოტო კი იმდენად
ავთენტურია რომ მასში ეჭვის შეტანის საფუძლევს არაფერი მაძლევს.
დასკვნითი სიტყვის დრო მოვიდა. ჯერ პროკურორს, შემდეგ კი დაცვის მხარეს უნდა
მიემართათ ნაფიცი მსაჯულებისთვის.
როგორი გრძნობაა?
მე გეტყვით, საშინელი!
როგორც გინდათ, ისე მონათლეთ ანეტა. გინდ დეპრესიულ თინეიჯერად, გინდა სულელ,
პატარა გოგოდ , რომელიც არ დაფიქრდა იქამდე,სანამ გადაწვეტილებას მიიღებდა.
პირველი მიზეზი: ექსპერტიზიდან მოვიდა დასკვნა, რომ მას სხეულზე ჰქონდა ძალადობის
კვალი.
მადლობა.
ვიცი, ვიცი, ამაზე ხმამაღლა ვერავფერს ვერ იტყვით, რადგან შესაძლოა თქვენი ცოლები
სასამართლო დარბაზში ისხდნენ, მაგრამ მე გიპასუხებთ - ჩაიცინა არისხანმა.
ის ფაქტი, რომ ვახტანგი, ანეტას, სხვა სახელით გაეცნო, მხოლოდ იმას ამტკიცებს რომ ერთი
ღამის ურთიერთობა უნდოდა მასთან. რა ეს დანაშაულია? ვახტანგი ანეტას ცოლად მოყვანას
არ შეპირებია, არც ილუზიას უქმნიდა რომ ერთად იქნებოდნენ.
ანეტა გაჰყვა მცხეთაში. რატომ გაჰყვა მცხეთაში უცნობს? იქნებ იმიტომ რომ თბილისში
ეშინოდა ვინმეს არ დაენახა.
ნებისმიერ თქვენგანი შეიძლება ხვალ იგივე სიტუაციაში ჩავარდეს. მამაკაცებო იფიქრეთ
თქვენს მომავალზე და ქალბატონებო, წარმოიდგინე რომ თქვენი შვილები მსგავს სიტუაციაში
ჩავარდნენ- ხომ უსამართლობა იქნება.
მადლობა.
შვილმა ახედა დედას. სევდიანი მზერა, ჩემსკენ მკაცრად შემოაბრუნა და აკანკალებული ხმით
გამომძახა.
მამა იმ დღის შემდეგ, სახლში აღარ მისულა. იმიტომ რომ ანეტაზე იყო გაბრაზებული? არა.
მამამისი ერთი, თავის იმიჯზე დარდით აღვსილი ნაბიჭვარი იყო, რომელსაც ანეტას,
ამჟამინდელ მდგომარეობაზე მეტად, მეზობლების ჭორაობა „უტყდებოდა“. როგორც თუ
შვილმა ჩემი გვარი შეარცხვინაო და მეზობლების დადუმებას, გაქცევა და ცოლ-შვილის
პრობლემებთან დატოვება ამჯობინა.
*****
სასამართლოს შემდეგ, მე და დედა სახლში ავტობუსით ვბრუნდებოდით. ძალიან მეშინოდა,
ყველა კაცში ვახტანგს, ვახტანგის მეგობრებს ან პოტენციურ მოძალადეს ვხედავდი.
დედასთან ახლოს დავჯექი და მკერდზე მივეკარი. თან ცალი თვალით ფანჯარაში ყურება
დავიწყე.
მამამ სახლში არ წაგვიყვანა. სასამართლოს შემდეგ გვითხრა, რაღაც საქმე მაქვს და უნდა
გავიქცეო. სახლში მიმავალს კი დაგვირეკა და დაგვაწია - მე თქვენთან ერთად აღარ
ვიცხოვრებ, თქვენ ჩემი სახელი შეარცხვინეთო.
- შენ, თუ გინდა რომ ოდესმე მე, როგორც ჩემი შვილი ისე მოგიხსენიო, შენი არ
შემრცხვეს და სიამაყით წარმოვთქვა შენი სახელი , დანაშაული უნდა გამოისყიდო.
- როგორ მამა?
- მონაზვნად გახდომით, ან...
- ან რა მამა?
- სისხლით.
დედამ როგორც კი ეს გაიგო, მიხვდა როგორ ავადმყოფთან ჰქონდა საქმე და ისიც კი მითხრა,
მის დაბრუნებას , ისევ მის გარეშე ცხოვრების სწავლა სჯობსო..
პოლიციის ორი ეკიპაჟი მოვიდა. ერთმა დედა გაიყვანა გვერდით, მეორე მეზობლებთან
დარჩა. სანამ ისინი საუბრობდნენ , მე გავლა გადავწყვიტე. ახლა ალბათ სახლში უნდა
ვყოფილიყავი და ტირილით მოვმკვადრიყავი,მაგრამ რადგან ჩემი ძვირფასი მეზობლები
საკუთარ სახლში არ მიშვებდნენ, შევიკავე ცრემლები და ფიქრს მივუძღვენი დრო.
საღამოს 8 საათი იყო. კორპუსის გვერდით გავედი. ხალხი, ერთმანეთში ირეოდა, ამ დროს,
ახალგაზრდა გოგო მოვიდა ჩემთან და აკანკალებული ხმით მითხრა:
ძვირფასო ანეტა
- არა, არა ჩუმად უნდა წაიკითხო. მე არ უნდა გავიგო რა წერია თორე, პრობლემა
შემექმნება. - მთხოვა უცნობმა.
- კარგი.
- ნათელას გადასვლის შემდეგ, უბნის ბოზი არა გვყოლია და შენც გამოჩნდი ანეტ! -
შემომძახა დალის ქმარმა.
- ასეთი ახალგაზრდა ხარ და უკვე გათახსირებული?! - მომაძახა დალიმ.
- სულ დედას ჰგავს - დაიყვირა თამილამ.
თამილამ რომელსაც, დღეში 3 ჯერ ვეპატიჟებოდით ხოლმე მე და დედა საჭმელად.
როცა რაღაც დააკლდებოდა საჭმლის გაკეთების დროს სულ ჩვენ გვთხოვდა და როცა
ფული სჭირდებოდა მის ნარკომან შვილს, ჩვენ ამოგვაკითხავდა ხოლმე.
ნიკო მირეკავდა, მაკითხავდა, მაგრამ ჩემი სიცოცხლე გავიმწარე, ნიკოს ცხოვრებას ვერ
დავუნგრევდი.
დედას მხოლოდ ერთი რამ ვთხოვე, მხოლოდ ერთი რამ, რომ ნიკო ჩემთვის ჩამოეშორებინა
და ასეც იქცეოდა.
მამამ მაშინ მიგვატოვა, როცა ყველაზე მეტად გვჭირდებოდა. იმის მაგივრად რომ გვერდში
დაგვდგომოდა გაიქცა, რადგან ჩვენს კარგად ყოფნაზე მეტად, შელახული სახელი
ადარდებდა.
რაც არ უნდა გვიკვირდეს, ფაქტი ფაქტად რჩება, როცორც არ უნდა გვჭირდეს, ჩვენს გვერდით
, ყოველთვის იქნება დედა და არავინ სხვა დანარჩენი.
*****
„ აქ, ნაბიჭვრების ოჯახი ცხოვრობს. დაარტყი წიხლი, რომ ეს არ დაივიწყონ!“ - უდიდესი ბრაზი
დამეუფლა.
დიდხანს ვაკაკუნე კარზე - პასუხი არავინ გამცა.
ავბრუნდი უკან და ეს-ესაა, ანეტას კარს უნდა მივდგარიყავი რომ მამის ტოლა მუტრუკი, კარს
წიხლებს ურტყავდა.
უცნობს შერცხვა. მიტრიალდა და სიტყის უთმელად შევიდა სახლში. მე კი, ანეტას კარის
შეღებვა დავიწყე.
ანეტამ აღარ მიპასუხა. მხოლოდ ტირილის ხმა მესმოდა და ამის გაგონებაზე გული ცოცხლად
დამეწვა.
- ანეტ, აქ ხარ?
- კი, კი, აქ ვარ - სლუკუნით წარმოთქვა ანეტამ.
- ხომ ყოველთვის ერთად ვიქნებით?
- კი ნიკო. შენ კარგი ბიჭი ხარ, როგორ შემიძლია შენი დავიწყება.
- აბა ასეთი კითხვა რატომ დამისვი?
- ისე... უბრალოდ. რაღაც უნდა გითხრა, არ ვიცი როგორ მიიღებ.
- რა ხდება. მაშინებ უკვე.
- გუშინ,სტრიპ ტესტი გავიკეთე და...
- და, რა?
- დადებითი აჩვენა - მორცხვად მიპასუხა ანეტამ.
- ანუ კარგია ეგ თუ ცუდი?
- არ იცი ხომ რა არის ეგ?
- არა.
- ორსულობის ტესტი გავიკეთე.
- ანუ?
- ანუ, ორსულად ვარ.
- მერე?
- არაფერი რაღა მერე. მამაჩემმა ჯერ არ იცის. დედას მოძღვარი ჰყავდა მოყვანილი და
არ მოიშალოს მუცელი, უდიდესი ცოდვაა აბორტიო.
- შენ, რას ფიქრობ. დაიტოვებ?
- ცოდოა ბავშვი, არაფერი დაუშავებია.
- მერე გეყვარება?
- არ ვიცი, ნიკო. არაფერი არ ვიცი. კარგი უნდა წავიდე... ბოდიში და შენგან არაფერს არ
ველი ახლა. უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდა, იქნებ ეს მაინც დაგეხმაროს ჩემს
დავიწყებაში.
- ანეტ..
- არაფერი მიპასუხო- გამაწყვეტინა საუბარი ანეტამ.
- სანამ წახვალ, ერთხელ არ გამომხედავ აივნიდან?
გამითიშა.
ანეტამ არ გამომხედა.
- ნიკო! არ წახვიდე .
გული ამიჩქარდა.
სისხლი გამეყინა.
და გავითიშე.
- კარგად ხარ?
- კი, კარგად ვარ - ვუთხარი და ლოყაზე ნაზად მოვეფერე.
- კარგად არის? - წამოიძახა უცნობმა.
- კი კარგად არის - სიცილით უპასუხა ჩემს თავთან მჯდომმა გოგონამ.
ანეტა არ ყოფილა.
მოიცა.
წამის მეასედში წამოვხტი, უცნობი გოგონას კალთიდან და როდესაც ჩემს გარშემო, ხალხი
დავინახე, საოცრად შემრცხვა.
არავისთვის პასუხი აღარ გამიცია. უბრალოდ გავედით, ხალხის მასიდან და სახლში წავედი.
ორი წამის წინ რომ მეგონა, რაიმე შეიგნოთქო არც აცივა, არც აცხელა ჩემსკენ გამოუწვდია
ხელი და ფეხზე მეფერებოდა.
მე ჩუმად ვიჯექი და წიგნს, სიგანეზე, ხან აქეთ ხან იქით ვატრიალებდი რომ ნერვები მომეთოკა.
მგზავრებმა გადაიხარხარეს.
ამ დროს, უკან მჯდომმა უცნობმა ბიჭმა, ორი წამის წინ ჩემს გაცნობას რომ ცდილობდა,
მაისურში ხელი ჩამავლო და კარებამდე მიმათრია.
ალბათ ფეხი ვიღრძე, არა მხოლოდ სიარული, არამედ ფეხის გაშლაც კი მტკენდა ფეხს.
თამარი ცოტახანს დაფიქრდა და ვივარაუდე რომ არასწორად გაიგო ჩემი კითხვა, ამიტოამც
დავამატე:
- არა, ანუ... იმას არ ვგულისხმობ რომ რატომ ჩამეხუტეთ, უბრალოდ უცხო ვარ
თქვენთვის და თქვენ ასეთ სითბოს იჩენთ ჩემს მიმართ.
- ვიცი ანეტ, სწორად გაგიგე. უბრალოდ, რაც შენ გადაიტანე, მეც მაქვს გადატანილი. არა
ისე როგორც შენ, მაგრამ ვიცი რასაც გრძნობ.
- გამარჯობა.
- გამარჯობა, სწრაფად მითხარი, საჭესთან ვზივარ.
- ვაჟა ხართ?
- კი კაცო, ვინ ხარ, არ მეტყვი?!
- მე პოლიციის უფროსი ლეიტენანტი სანდრო ჭკადუა ვარ. სასწრაფოდ გააჩერე
ავტომანქანა.
- რითი შემიძლია დაგეხმაროთ ბატონო სანდრო?
- იმ ადგილას მოდი, სადაც ახალგაზრდა გოგო გადმოაგდე.
- თუ ძმა ხარ, ახლა მანდ ვერ მოვალ. ცოტა დამრჩა მივიყვან მგზავრებს წალენჯიხაში და
მოვბრუნდები - ბუზღუნით ჩაილაპარაკა მძღოლმა.
- მიხვალ და მობრუნდები კი არა, 10 წუთში აქ არ იქნები და ღმერთს ვფიცვარ, შენს
მანქანას ძებნაში გავუშვებ. ახლა შეტრიალდი და დაითვალე, რამდენი მგზავრი გიზის
მანქანაში.
- ცხრამეტი - კანკალით აღმოხვდა მძღოლს.
- ერთი არ გაკლდეს აქ რომ მოხვალ, დროს ვინიშნავ - თქვა სანდრომ და გათიშა
ყურმილი.
ძვლივს მარტო დავრჩი, მაგრამ აღარ მეტირებოდა. მხოლოდ იმას ვგრძნობდი რომ
სულიერად გავნადგურდი. სასამართლოს შემდეგ, პირველად შევედი სოციალურ ქსელში და
აჭრელებული დამხვდა ჩემი პირადი გვერდი.
უამრავი მეგობრობის თხოვნა, მესიჯი და შეტყობინება დამხვდა.
„ ოჯახის შემარცხვენელი.“
რა აზრი აქვს ჩემს ცხოვრებას?! დედამიწა, უჩემობას, ვერ გადაიტანს?! გადაიტანს. ისეთები
გადაუტანია მე ვინ ვარ, მათთან შედარებით.
გავაკეთო? თუ არ გავაკეთო.
- არა, ასე სწრაფად, ვერ ვიზამ - ვთქვი და მივიხედ-მოვიხედე - მარანში არაყი იქნება,
ჯერ დავლევ რომ არ მეტკინოს.
ჩამოვხტი სკამიდან, ოთახიდან ჩაქუჩი ავიღე და მარნისკენ გავეშურე. პატარა ბოქლომით
იყო ჩაკეტილი, როგორც ოთახის კარი. რამდენიმე დარტყმაში, გავტეხე ბოქლომი და
შიგნით შევედი.
ღვინო..
ღვინო..
ღვინო...
აუ არ არის არაყი?!
ღვინო...
ერთი მაგრად ჩავისუნთქე და ჯერ ერთი ყლუპი დავლიე. სხეული ჩამწვა. შემდეგ მეორე,
მისი გარდაცვალების შემდეგ, ისე გადიის დღეები, რომ მართლა არ მახსენდება. სინანული
და იმედგაცრუების გრძნობა მეუფლება. რადგან... დავივიწყე და ახლა მგონია, კი არ
მგონია ვიცი, რომ ჩემი სიკვდილის შემდეგაც, ისე დამივიწყებენ, როგორც მე დავივიწყე
ბებო.
პირველი ერთი თვე იქნება ძალიან მძიმე იქნება სოციალური ქსელისთვის. ყოფილი
მეგობრებიც კი გამიხსენებენ და მტრები ჩემთან ერთად გადაღებულ სურათებს დადებენ,
თუ ჩემი სიკვდილი გატრენდდება.
ერთი წელი რთული იქნება ახალო მეგობრებისთვის. ნიკო ყველაზე მეტი, ორ წელში
დამივიწყებს.
დავლიე მეშვიდე ყლუპიც და ბოთლი ძირს დავაგდე. ფრთხილად ავედი საკამზე და თოკს
ხელებით დავეყრდენი. სხეული ხან მარჯვნივ მექაჩებოდა ხან მარცხნივ.
თავი შევყავი ბაწარში და თვალები დავხუჭე. ღამის სიო, ნაზად მეკვროდა სხეულზე.
ერთი...
ორი...
ორ ნახევარი...
ერთხელ ძლიერად ამოვისუნთქე, ფილტვებში ჩავუშვი ღამის ნიავი.
სამი...
მონასტერში შესვლისას, მამა ანტონი დაგვხვდა, ხის მორზე ჩამომჯდარიყო და პატარა ლეკვს
ეთამაშებოდა.
ერთი პატარა ოთახი იყო სახლში. პატარა, ხით აშენებულ სახლში, უდიდესი სიმყუდროვე
იგრძნობოდა. კუთხეში პატარა ღუმელი იდგა და ცეცხლი გიზგიზებდა. ღუმელთან, აქეთ-იქით
ორი საწოლი იდგა, ჩვენთვის გაუმზადებია მასპინძელს.
ჩვენც უსიტყვოდ დავდეთ ჩანთა საწოლზე და მაგიდას მივუჯექით. მოძღვარი გავიდა ოთახიდან
და რამდენიმე წუთში სუპი და თითოს თითო პური შემოგვიტანა.
მამა ანტონი წამოდგა ფეხზე, პატარა ხის სკამი მაგიდის ქვეშ შეაცურა და გავიდა ოთახიდან.
ოთხი ადამიანი დააკავეს, სამი ბიჭი და ერთი გოგო. ორი გაუპატიურებაზე და ორი დანაშაულში
თანამონაწილეობაზე.
კარი გაიღო და 15-16 წლის ბიჭი შემოვიდა, უკან კი ტელევიზორის ეკრანი მოჰქონდათ
მანდატურებს .
ოცი წუთი დარბაზში, სრული სიწყნარე ჩამოვარდა. უკვე, აღარც ვახტანგის ცოლის წყევლა-
კრულვა ისმოდა, არც მეზობლების სიბრალულის გამომხატველი კომენტარები, არც დედის
ქვითინი, მხოლოდ ერთი ხმა ესმოდა ანეტას და ეს ხმა იყო, გამარჯვების ჰანგები.
მოსამართლე დაბრუნდა სასამართლო დარბაზში. სასამართლომ მოისმინა მოწმის ჩვენება,
მხარეთა აღიარებები, გადახედა პირველი სასამართლოს ინსტანციაში და ახლა, საქმეში
გამოყენებულ მასალებს, მტკიცებულებებს და მიიღო გადაწყვეტილება.
გოჩას, საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსის 376-ე 2-ე ნაწილის მიხედვით, რაც
გულისხმობს დანაშაულის შეუტყობინებლობას იმ პიროვნების მიერ, ვინც ნამდვილად იცის,
რომ რომ მზადდება ან ჩადენილია მძიმე დანაშაული და მიესაჯოს თავისუფლების აღკვეთა 5
წლის ვადით, საერთო რეჟიმის სასჯელაღსრულების დაწესებულებაში.
თვალის დახამხამებაში გავიდა 9 თვე. ყოველ წამს ველოდებოდით რომ ანეტას მშობიარობა
დაეწყებოდა. მე და ანეტას დედა, მორიგეობით ვრჩებოდით საავადმყოფოში, ანეტასთან.
გავიქეცი ანეტასკენ და სწრაფად შევაღე კარი მედდამ ჩემი შეკავება სცადა - აზრი არ აქვს.
გაუშვი - უთხრა მედდას ექიმმა.
- ინიშნება ღვთის მონა ნიკო ღვთის მონაზე ანეტა. დიდება მამასა და ძესა და წმიდასა
სულისა - წარმოთქვა მოძღვარმა და მიმანიშნა ბეჭედი გამეკეთებინა ანეტასთვის -
ახლა ანეტამ უნდა გადაიწეროს სამჯერ პირჯვარი და გაგიკეთოს ბეჭედი.
ხმა ვერ გავეცი მხოლოდ თავი გავაქნიე და სკამისკენ გავემართე. ანეტას ცხოვრება
მთლიანად ტანჯვით და მრავალი განსაცდელით იყო სავსე, მე კი ამ ყველაფეის შემყურეს
მხოლოდ ერთი ფრაზა დამტრიალებდა გონებაში: ჩემმა მეუღლემ თვალები
უკანასკნელად დახუჭა. აი მე კი, მე პირველად ამეხილა.
ალბათ ასე იყო საჭირო
თავი 14
ტყეს დაჟინებით შესცქეროდა ნიკო პაპა და ვიღაცას ეძახდა, ვიღაცას არა რეალურს. ქუჩაში
კაცი-შვილის ჭაჭანება არ იყო, ნიკო კი ისე იქცეოდა თითქოს ძველი, მონატრებული, ნაცნობი
დაინახა და ერთი სული აქვს როდის ჩაიკრავს გულშიო. როდესაც ნიკომ საუბარი დაიწყო,
გიორის შეეშინდა და ოთახში მამის დასაძახებლად შებრუნდა
ჭამა-სმით გართულმა სებასტიანმა, შვილს შეხედა და ისე გააგრძელა ქეიფი თითქოს არც
არაფერი გაუგიაო.
- მამა, წამოდი მიხედე ნიკოს - შიშისგან, ატირებული გიორგი, მამას მუხლებში ჩაუვარდა.
- რა გატირებს, კაცი არ ხარ?! მე არ გასწავლე რომ კაცები არ ტირიან?
- მამა წამოდი, მეშინია ნიკო ისე იქცევა.
- არაფერი მოუვა.
- მამა, წამოდი!
- გადი, შემეშვი! და მოიწმინდე ეგ ცრემლები. გადი და უთხარი შემოვიდეს, ამ ყინვაში რას
გადის გარეთ. მერე წამლები იქნება საყიდი და ფული მე უნდა მომთხოვნოს -
მკვეხარედ გაიცინა და გადახედა მის გვერდით მჯდომს, რომლისგანაც მხარდაჭერას
ელოდებოდა.
- წამლის ფულს ამადლი,სებასტიან, მამას? - იმედგაცრუებით უპასუხა მეზობელმა.
- ერთმა კაცმა, რამდენი ვარჩინო? - მკაცრი ტონით დაუბრუნა პასუხი.
- მამაშენი მასე არ ფიქრობდა. მამაშენს არც კი იცი შენ როგორ უყვარდი, შენზე მზე და
მთვარე ამოსდიოდა. არ გამუშავებდა და თუ გახსოვს მთელი უნივერსიტეტში სწავლის
მანძილზე ყველაფრის ფულს გაძლევდა დაწყებული უნივერსიტეტის გადასახადან და
დამთავრებული მეგობრების დასაპატიჟებელი ფულის ჩათვლით. ერთხელ მახსოვს
შენ დაურეკე, ვიღაც გოგო მოგწონდა და ფული გჭირდებოდა 24 წლის მუტრუკი მის
დასაპატიჟებლად ფულს მამას სთხოვდი. ნიკოს იმ თვეში შენთვის ფული
გამოგზავნილი ჰქონდა და რაც დარჩა გადაინაწილა თვის ბოლომდე საჭმელზე.
შენკიდე დაიჟინე თუ არ დავპატიჟებ იმ გოგოს დავკარგავო, ნიკომ საჭმლისთვის
გადადებული ბოლო თეთრები გამოგიგზავნა.
- ეგ მართლა არ ვიცოდი თორემ არ გამოვაგზავნინებდი.
- როგორ არ იცოდი, ჩემს გასაგონად გითხრა საჭმლის ფული მაქვს მარტოო, შენ კიდევ
ბავშვივით ჭირვეულობა დაიწყე.
- ბოდიში.
- მე რას მიხდი ბოდიშს?
- შენ არ გიხდი, ჩემს თავს ვუხდი, კიარადა მამაჩემს უნდა მოვუხადო - დამწუხრებით
წარმოცდა ბაგეებიდან ეს სიტყვები.
***
და ამ წუთებში გავრცელდა ინფორმაცია რომ განზრახ მკვლელობის
ბრალდებით დაიჭირეს წარსულში გაუპატირუებაზე ნასამართლევი ორი პირი -
გენადი ახვლედიანი და ვახტანგ ნოზაძე. შეგახსენებთ რომ ორივე მათგანი
პრეზიდენტმა შეიწყალა რამდენიმე თვის წინ. ბრალის დამტკიცების
შემთხვევაში, მათ სამუდამო პატიმრობა ელით.
დასასრული
თავი 15