Aking Puso ng Kapayapaan

Isang boses mula sa dilim ang tumawag, ‘Dapat bigyan tayo ng mga makata

Ang imahinasyon ng kapayapaan, upang patalsikin ang matindi, pamilyar

ang imahinasyon ng kalamidad.

Kapayapaan, hindi lamang ang kawalan ng digmaan.'

Ngunit kapayapaan, tulad ng isang tula, ay wala doon sa unahan sa pamilya

hindi maisip bago ito ginawa, hindi malalaman maliban sa mga salita ng paggawa nito, gramatika
ng hustisya.

Isang pakiramdam para dito, mahinang pakiramdam ng isang ritmo,

ay ang lahat ng mayroon kami hanggang sa simulan nating bigkasin ang mga metapora nito,

pag-aaral sa kanila habang nagsasalita tayo.

Maaaring lumitaw ang isang linya ng kapayapaan

kung binago natin ang pangungusap na ginagawa ng ating buhay,

binawi ang muling pagpapatibay nito ng tubo at kapangyarihan

tinanong ang aming mga pangangailangan, pinahihintulutan mahabang paghinto ng pagsasalakay.

Maaaring balansehin ng isang ritmo ng kapayapaan ang bigat nito

sa kakaibang kapayapaang iyon, isang presensya, isang larangan ng enerhiya na mas matindi
kaysa sa digmaan

maaaring pulso pagkatapos, saknong ng saknong sa mundo, bawat kilos ng pamumuhay

isa sa mga salita nito, bawat salita isang vibration ng liwanag ng bumubuo ng kristal.

Salamat at siguraduhing mahalin at suportahan ang iba at gawin ang araw na ito ang
pinakamagandang araw hindi lang para sa akin kundi pati na rin sa iba pa. Gracias at maayong
buhay sa inyo!!!

Julle Lester S. Pama

Fil 13