cinnderella

Isla Verde #5: All Sweet Nothings

43 Parts

WARNING (!) THIS STORY CONTAINS MANY ERRORS, TYPOS AND LOOPHOLES. DO NOT READ IF
YOU ARE A PERFECTIONIST. YOU ARE WARNED.

👠👠👠
All Sweet Nothings
(Isla Verde Series #5)

All the characters, places and events in this work are not existing and not related
to anyone having the same name or names. This is a product of writer's imagination
and invention.

credits to the cover owners

WARNING (!) THIS STORY CONTAINS MANY ERRORS, TYPOS AND LOOPHOLES. DO NOT READ IF
YOU ARE A PERFECTIONIST. YOU ARE WARNED.

To be edited.

Preface

Bakit?

The first question flashed in my mind. Pinagmasdan ko ang mga taong dumalo sa
pinakaimportanteng okasayon ng buhay ko, the most important and special day of my
life.

Hagikgikan ng matatanda, usapan na hindi matapos-tapos, tawanan ng mga grupo ng

lalaki, ismiran ng kababaihan at kwentuhan, my head hurts hearing those people
talking about my special day.

Bakit?

Again, that question came.

Lahat ng espesyal ay dapat espesyal, lahat ng normal ay normal dapat, lahat ng

gusto ay sang-ayon at lahat ng 'di sang-ayon ay dapat sumang-ayon.

Special day that I didn't expect to happen this early...

"Hija, nasaan ang asawa mo?" tanong ng ginang mula sa grupo ni Lola.

It's giving me a feeling that I am in the reality right now, this is not a dream
nor nightmare. This is my reality, the reality I want to escape even for just an
hour.

Ngumiti ako nang makitang nakatingin si Lola sa akin na may ngiti sa labi, hindi ko
sigurado kung totoo o kailangan lang.

Gray curly hair suits her age, some wrinkles in her forehead, diamond earrings and
accessories wearing told she loves expensive things. Lalo ang mga ginto at
diyamante.

Well, most of her age really loved those kind of things. Makikitang lumaki na
silang may kagamitang ganoon sa katawan, parang hindi pwedeng kunin o angkinin ng
iba dahil kanila lang iyon at sila ang naghirap magkaroon ng ganoong mamahaling mga
bagay.

"Uh, pinuntahan lang, po, ang mga kaibigan-"

A huge hand carefully wrapped around my waist made me feel nervous for God knows
why, a low chuckle filled my ears.

Huminga ako ng malalim, hindi na kailangan lingunin pa dahil isa lang naman ang may
kakayahang gumawa noon sa oras na ito.

Siya lang...

"I'm just here, Lola..." hawak pa rin ang baywang ko ay marahan siyang yumuko para
gawaran ng halik sa pisngi ang matandang nagtanong sa akin.

Humagikgik ang matatanda, napataas ang kilay ni Attorney Evangelina sa kamay ng

kanyang apo sa aking baywang.

She looks satisfied and happy.

Ngumiti lamang ako ng peke. Hindi ko alam kung kailan ako nag-umpisang ngumiti ng
peke, o maging peke sa harapan ng nakararami.

"Minther, ipakilala mo ang iyong asawa sa mga kamag-anak. This is the first time
they've met her, dahil wala sila noong engagement ninyo ni Cadence." ngumiti ang
matanda.

Sumulyap ako kay Lola, tipid ang naging pagtango niya. Minther then walked to her
and kissed her cheek, too.

"Attorney Soledad," bumati siya roon gamit ang matigas na tono.

Ngumiti si Lola at nailing habang tinitingnan siya. Nagtawanan sila sa pagtawag ng

binata sa Lola ko.

"You should start calling me, Lola, hijo. Mag-asawa na kayo ng apo ko, dapat mo ng
sanayin ang sarili mo."

Minther chuckled in a low tone and nodded a bit. "I will, Lola Soledad."

Hindi ko alam kung paanong hindi sasang-ayon sa kanyang sinabi, dahil wala naman
akong ibang magagawa kundi ang sumang-ayon lamang. Hindi lang sa kanyang sinasabi
kundi sa kabilang pamilya na rin.

"Naku! Eto nga ding si Cadence, sana ay masanay na sa akin dahil iisa nalang ang
pamilya natin ngayon," si Attorney Evangelina.

Oh that!

"Pasensya na ho, pero gagawin ko na ang masanay..." I chuckled a bit.

Tumawa naman sila. I don't know what's so funny but they all looks so happy with
this, kasama sa kanilang grupo ang iilan pang abogadang matanda.

"Si Kienzo ba ay ilang taon na?" tanong ng isa pang ginang.

Probably my brother would suffer fixed marriage, also. Ang galing nila riyan.
"Magdidise-siyete pa lang," halakhak ni Lola.

Sige, La, pagnuknukan mo pa kami sa ganitong kasalan. Naiintindihan ko naman na

para sa amin ito, pero hindi ko pa rin maintindihan kung bakit kailangan pang
ikasal ng maaga.

Fixed marriage, diyan nagkakilala ang parents ko. Destiny did its magic, because my
mother and father learned to love each other very unlikely to other arrangements.
Sa annulment nauwi. Uso iyon sa aming pamilya, lalo sa pamilyang Andrada.

Tumingin sila sa amin.

"Iyong apo mong si Feather, may balak ka bang ipagkasundo rin?" the other attorney
asked Attorney Evangelina.

Kumunot ang noo niya at naging problemado ang itsura. Minther chuckled beside me.
Nauna na siyang sumagot sa matanda, kung titingnan ay napaka disrespectful noon.

"That won't happen, attorney..." his cold voice sent shivers down my spine, his
hand on my waist tightened. Parang may paru-parong naglipana.

So, he doesn't want his sister to suffer this kind of arrangement, huh? Sana hindi
rin siya pumayag sa aming dalawa, para wala kaming problema o siya.

Tumahimik ang matatanda na parang gulat pa sa nasabi ni Minther sa kanila. His Lola
smiled and inhaled deeply.

"Mauuna na, ho, kami. I'll just introduce my wife to Aunties and Uncles, enjoy Lola
Soledad..." he said in a very respectful way.

Kumalas ako mula sa kanyang hawak para gawaran ng halik si Lola at Attorney
Evangelina sa pisngi at saka nagpaalam. Ngumiti lamang sila at muli akong
kinongratualate sa espesyal na araw.

In his bored expression, nag-abang siya sa paglapit kong muli. Huminga ako ng
malalim at hinayaan siya sa gagawin, sumulyap siya sa aking mukha na ikinaiwas ko
namam bago ako muling hapitin sa baywang para umalis sa grupong iyon.

I mentally flinched.

Damn, this is really bad. I'm not used to be in this place and I will never be.
Hindi ko nakita ang sarili ko na magkakaroon ng asawa sa ganitong edad ko at mas
lalong hindi ko pinangarap na magkaroon ng asawang katulad niya.

He's damn ruthless, cold and... a playboy fucker. Who wouldn't know him? Almost
girls of my age likes him, drooling and ogling at him. He was once my schoolmate in
grade school, basagulero siya at takaw gulo dahil sa kaangasan noon.

Hindi ko lang sigurado ngayon. Mukhang ganoon pa rin siya, mas mukhang naging
mapanganib nga lang. He looks like he would just punch you straight in the face if
you said something he doesn't like.

Bumati sa amin ang iilang nakakasalubong, pinakilala niya ako sa kanyang mga
tiyahin at tiyuhin na mukhang nagustuhan naman ang nangyaring ito, I'm sure they
suffered fixed marriage, also.

Kung natuturuan lang ang pusong magmahal, malamang maraming masaya sa ganitong
arrangement. Pero hindi naman 'di ba? Hindi ito matuturuan kung sino ang gusto mong
mahalin dahil kusa iyong mararamdaman.

I realize one thing right now, and that is...

"Oh! Husband and wife!"

Naputol ang paglipad ng isip ko sa tawanan ng kanyang mga kaibigan na dinaluhan

namin ngayon sa isang mahabang lamesang gawa sa marmol.

Dito sa mansyon ng mga Legaspi idinaos ang aming reception, the back yard is wide
open and looked peaceful because of the trees around that makes fresh air. Malaki
ang lupain ng mga Legaspi. Our engagement party was being celebrated here, also.

"Congratulations, Cadence!" some of his guy friends greeted us, me.

Pamilyar sa akin ang iba sa kanila dahil naging kahalo rin sa mga kaibigan nila
Deshawn at Kienzo na nakakasama namin kapag may tugtog sila sa La Verde.

Nasaan nga ba ang dalawang iyon? Kanina ay nakita ko pa sila sa simbahan, ngayon ay
wala na akong anino nilang matanaw rito. Mum and Dad left after the wedding because
of some important business meeting in Manila.

Dapat malungkot ako dahil hindi ko sila kasama hanggang dito, but I didn't mind.
Ayos lang naman dahil hindi ito espesyal para sa akin, hindi ko gusto ito kaya
bakit ko itituring na espesyal?

Ang pinsan kong si Lavern ay kahalo sa mga pinsan namin sa malayong pwesto kaya
hindi ko na rib napuntahan. Ang mga tiyuhin at tiyahin ko naman ay bumati na sa
akin kanina bago kami mapunta rito sa mga kaibigan niya.

Namilog ang mata ko. "Johnson! Wow! You're here!"

Lumapit sa akin ang isang kaibigan, abala naman si Minther sa mga bumabati sa
kanyang kaibigan sa kabilang banda at bahagyang nakikipagtawanan sa mga sinasabi
noon.

"Yup! You didn't invite me, ikakasal ka na pala." he pouted a bit. "Kasal na pala,
very married. Hmm."

Ngumisi ako sa pagkahiya.

"Pasensya na, biglaan lang rin kasi at hindi talaga ako nag-imbita ng mga kaibigan.
Anyway, kahalo ka sa kanyang kaibigan?" patungkol ko kay Minther.

Sa totoo lang ay wala talaga akong imbitadong kaibigan kahit na kalat ang
pagpapakasal ko ay hindi ko ginawa ang pag iimbita, this is not important and for
the future only. I don't need to be proud, anyway, too.

He nodded and smiled.

Johnson is a friend, manliligaw siya noon ni Lavern during our highschool in La

Riva. But they didn't work out, but they're still friends. Nagtetext pa rin sila sa
isa't isa at nagkakausap hanggang ngayon.

"Of course, ilang taon na rin. Uh, well... you look good! Masaya bang makasal,
huh?" tudyo niya habang pinasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa.

Hinampas ko ang braso niya.

"Naku! Bolero! Sayang at hindi mo nakuha si Lavern sa ganyan mo!" pagbibiro ko.

Tumawa siya at hinawakan ang kanyang braso bago madramang ngumiwi.

"Ang sakit manghampas, kawawa ang asawa mo kapag nagkataong nanloko, 'no?" he
laughed.

Ngumuso ako at napailing ng ulo.

"Baliw, hindi naman."

Bumigat ang pakiramdam ko, hindi ko alam kung bakit biglang ganoon ang naramdaman
dahilan para lingunin ko ang paligid. Namataan ko ang iilang babaeng umiismid at
nagbubulungan sa isang tabi.

Kumalabog ang dibdib ko sa kaba nang muli kong maramdaman ang kamay sa aking
baywang, pinapakitang teritoryo niya.

He chuckled in a low tone. Tuwing ganoon ang gagawin niya ay nararamdaman ko ang
pagpapawis ng aking noo, nanlalamig ako sa 'di maipaliwanag na dahilan.

"My wife looks tired, we'll talk some other time..." he said. "Salamat sa pagdalo,
maiwan na muna namin kayo. Enjoy the yourselves here,"

Huminga ako ng malalim, ngumiti ako sa kanyang mga kaibigan. Hindi ko na muling
sinulyapan ang mga babaeng matatalim ang tingin sa akin, kung titingnan ko sila'y
baka mainis lamang ako kapag umirap sila. Masisira ang araw ko kung ganoo.

My day is not actually that good, siguro'y baka masira lalo ang araw ko. Iyon pala
dapat ang tamang sabihin ko, hindi naman ako makikipagkaibigan sa kanila, they
doesn't need to make me feel that I am an outcast here.

I can't blame them, hindi naman nila ako lubusang nakilala bago magpakasal kay
Minther. Hindi siguro nila inasahan ang ganitong pangyayari lalo na kay Minther.

Abala ang mga housemaid na nakakasalubong namin habang tinatahak ang pathway
patungo sa naturang mansyon, may dala-dala silang bucket ng beer sa tray para
ihatid sa mga kaibigan roon. Pati na rin sa aming mga tiyuhin.

"Magandang hapon, Ma'am Cadence, Sir Minther!" bumabati sila sa amin kapag
nakakasalubong, I smiled at them.

Minther remained cold and straight face while heading, hindi ko alam ang problema
niya pero naramdaman ko ang mahigpit niyang paghawak sa aking baywang na parang
sinasadyang saktan ako.

Nang marating ang loob ng mansyon, hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. I

immediately removed his hand on my waist, hindi ko pa agad natanggal iyon dahil sa
higpit pero siya na ang kusang bumitiw.

Napalunok ako habang bahagyang lumayo mula sa kanya.

"U-uh, I'll be fine here. Pwede ka ng bumalik sa mga kaibigan mo, salamat." I said.

Biglang nagbago ang kanyang aura lalo pagkatapos akong ipakilala sa mga grupo ng
kaibigan niya. Pwes, hindi lang siya ang iritado doon! His called girl friends keep
on rolling their eyes on me, huh? Inaano ko ba sila?

His jaw clenched. Sa simpleng pag-igting noon ay nagbibigay ng kakaibang takot sa

akin.

"You seem to enjoy knowing the boys, hmm?"

Namilog ang mga mata ko, umawang ang aking labi habang tinititigan siya. Wala akong
mabasang ekspresyon kundi iritado at galit.

"What?"

He mockingly laughed.

"Don't fool me, alam mo kung ano ang sinasbi ko, Cadence. Nag-enjoy ka bang makipag
harutan sa kaibigan ko?"

What is he talking about?

Kumunot ang noo ko, I breathed in and looked away. Ang mga kasambahay na lumalabas
sa double doors ay napapasulyap sa aming banda.

"Ano bang sinasabi mo? Kanino ako nakipagharutan? At ano naman iyon sa'yo?" diretsa
kong tanong.

His angled jaw clenched again, he looked at me with his dark eyes. Kinabahan agad
ako sa galit na pinakita niya.

"You're flirting in front of my relatives!" he spat. "Hindi mo ba kayang itago ang

ugali mong iyan kahit ngayong araw lang?"

My jaw dropped, my chest is pounding like a wild animal because of anger.

What the hell?

I glared at him, pinakita ko ang galit at disgusto ko sa kanyang nasabing hindi

naman talaga nakakaganda sa pandinig.

"What the hell are you saying? I'm not flirting! Hindi ako ganoong klase ng babae!"
sigaw ko sa inis.

"Ngayon lang, kung ganoon?" he smirked. "Maraming nanonuod sa'yo rito, ang pamilya
ko, mga kaibigan at ako. Don't you fucking try to flirt with someone in front of
us!"

Tumiim bagang ako, napasinghap ako at iniwas ang tingin sa kanya.

Wala akong masabi, merong parte sa akin ang nanlulumo sa sakit ng mga salita niya,
merong parte na dapat ko iyong sagutin pero may nagpipigil rin para hindi na humaba
pa ang argumento.

Sumulyap ako sa kanya at tumango. "Okay... maharot ako at hindi ko na gagawin iyon
ulit sa harapan mo at ng pamilya mo. Okay na? Tapos ka na? Iyon lang ba?"

Umigting ang panga niya habang mariing nakatitig sa akin, he titled his head a bit
and his lips curved in irritation.

Ano na naman!?

"I am your damn husband now, kahit pa hindi ako kaharap o ang sino ay hindi ka
dapat humarot sa ibang lalaki!" mariing sinabi niya. "Anong gusto mong palabasin sa
ginagawa mong iyon, huh? That you don't like this arrangement?"
Oo! I wanted to shout that fucking fact, hindi lang naman ako, ah? Alam kong hindi
niya rin gusto ang lahat pero umaakto siya para dito. Damn it.

Suminghap ako, my face heated up in so much anger. Hindi ko na iyon pinansin dahil
alam kong masisigawan ko lang siya at hindi tamang gawin ko iyon sa kanilang
pamamahay, mabilis at mabigat ang paang umakyat ako sa grand staircase.

Ang sama ng ugali niya! Paano ko matatagalan ang ganoong pag-uugali niya? Paano ako
mabubuhay kasama siya? This is so frustrating, to be honest. Nakakasakit ng ulo
kapag maiisip ko ang magiging buhay ko simula ngayon.

I gasped when he quickly gripped on my wrist, hindi ko namalayang nakasunod na pala

siya sa akin. Napangiwi ako nang sapilitan niya akong iharap sa kanya.

Masakit iyon. Damn. He's really violent, too.

"Nasasaktan ako!" I hissed. Pakiramdam ko'y magpapasa ang braso ko sa kanyang

mahigpit na hawak.

Bakas ang takot sa akin ngayon, hindi ko na mapigilan ang matakot at kabahan dahil
sa kanyang asal na nadidinig ko lang dati at ngayon ay napapatunyan ko ng totoo
talaga.

"I don't fucking care, masasaktan ka talaga sa inaasal mo!" his jaw was clenching,
mas lalo niyang hinapit ang braso ko para ilapit sa kanya.

I winced in pain. Kinawag ko ang aking braso para makawala pero hindi iyon
nagtagumpay.

Nananahimik naman ako, ah? Hindi ko na nga pinansin ang pagsasalita niya ng hindi
maganda, tapos ngayon sasaktan niya ako?

Namuo ang luha sa aking mga mata. Hindi lang dahil sa sakit ng kanyang hawak kundi
sa kabang nararamdaman. Ngayon palang ay nagsisisi na ako sa lahat-lahat.

"Beast!" I hissed. "You're a beast! Ang sama ng ugali mo! Hinayaan na kitang
magsalita sa akin kanina, isn't that enough? Do you really need to hurt me!?"
mapait kong sigaw.

Umigting ang panga niya, his red and wet lips parted while looking at me. Pumikit
siya ng mariin at marahas na binitiwan ang aking braso.

"Cry, it won't work on me..." hamon niya sa malamig na tinig. "Hindi mo ako
madadala sa pag-iyak mo, try to flirt again, Cadence. Pati ang nilalandi mo ay
mababasag ang mukha."

He left me behind after he said that, nakaigting ang pangang bumaba muli ng grand
staircase at madilim ang mukha.

Huminga ako ng malalim at sinapo ang aking dibdib na sobra ang pagtalon sa takot,
kaba at sakit. All the feelings I don't want to feel is invading me now.

Ano bang pinasok ko? Bakit ganito?

Walang lakas na pumasok ako sa aking silid, pagkapasok ko ay siyang pagbuhos ng mga
luha ko. Nasasaktan ako, sa lahat-lahat. Hindi ko na nga gusto ito, sana naman
kahit maayos na napangasawa lang.
Suminghap ako at pinalis ang luha sa pisngi.

I want to escape this nightmare. I want to escape this reality...

👠👠👠
Phase 1

Pinagmasdan ko ang mga serbidora na nag-aayos ng aming pagkain sa lamesang mahaba,

napili ni Lola Evangelina na mag-agahan ngayon sa malawak na back yard. My feet
were touching the bermuda ground. It tickles a bit as I started swinging my
barefoot in a soft and slow motion.

Naghanda ng iba't-ibang klase ng pagkain sa aming hapagkainan si Linda, pero kahit

gaano pa kasasarap ang nakikita ko ay bahagyang nawalan ako ng gana dahil sa
pagdating ni Minther.

I thought he could not join us every breakfast?

Kakarating niya lang kahapon galing ng Maynila dahil doon siya nag-aaral. He have
three classes every weekdays in Brentdale, Monday to Wednesday ang pinakuha ng
kanyang Lola na maging schedule sa semester na ito para hindi hassle sa pag-uwi
rito.

I cannot believe that he's actually a Lola's boy who would obey everything she
wants for him.

Hindi ko alam, sa dumaang buwan ay ganoon ang kanyang trabaho. Every Monday to
Wednesday ay nasa Manila siya para mag-aral at uuwi ng Huwebes o kaya'y Biyernes
dito sa Isla Verde.

Kung tutuusin ay mas ayos na sa akin ang huwag siyang umuwi ng isang linggo, mas
maganda pa sana kung tuwing Sabado at Linggo lamang siya umuwi rito para hindi ako
makaramdam mailang habang narito.

Isa pa, he can take the whole week for free! He can do anything in Manila, mas
mapapasaya siya noon para naman hindi parating mainit ang ulo niya kapag nauuwi
rito.

"Lola..." his deep and cold voice echoed my ear, he leaned a bit to kissed his
Lola's cheek.

"Good morning, Lyle!" maaliwalas ang mukha ng matandang bumati at sumulyap sa akin.

"Good morning, La." he greeted back using his lazy voice.

Nagkatinginan kami nang humarap, nakaramdam agad ako ng tensyon sa aking dibdib at
tiyan na nagpaiwas sa akin sa pagtingin mula sa kanya. Humawak siya sa sandalan ng
aking upuan bago yumuko upang gawaran ako ng halik sa pisngi.

"Morning..." he whispered lazily on my cheek, so low that I shivered easily. His

minty breath almost took my breath away as he stood up.

Huminga ako ng malalim at tumango. Halu-halong pakiramdam ang aking nararamdaman sa

oras na ito, lamang parati ang kainisan.

"Good morning..." kahit hindi maganda ang umaga dahil sayo.

And oh, yeah, you're a good actor in front of your Lola, huh? Why don't you join in
acting workshop? Siguradong tanggap ka agad sa pag-aartista.
Lola chuckled sophisticatedly.

"Natutuwa ako tuwing makikita kayong maayos sa isa't isa at walang nagiging
problema sa nagdaang buwan ng pagiging mag-asawa."

Gusto kong samidin dahil doon pero ngumiti na lamang ako at tumango para sumang-
ayon. Ilang beses kaya akong sasang-ayon sa 'di ko naman talaga kagustuhan? Whole
life maybe, if this work out... but I don't think it will.

Ngayon pa nga lang ay umaayaw na ako sa ugali ng apo niya, hindi masama ang kanyang
ugali, actually. Sobrang sama lang. Everytime I asked permission to join my cousins
outing or whatever he won't just let me.

Sa tatlong buwan na iyon ay isang beses lamang ako muling nakasama sa aking mga
pinsan, mayroon pang driver na kasama. I can't understand my situation here, if I
am a wife or a prison. Ang hirap mamili, but I feel like a prisoner.

"Hija, I noticed your weight loss. Hindi ka ba kumakain ng maayos kapag wala kami
rito? You should start eating healthier, hindi magandang makita kang pumayat sa
aming puder..."

Napatigil ako saglit sa aking pagkain upang sulyapan si Lola Evangelina, simple
akong tumingin sa aking braso para tiyakin ang kanyang napuna na hindi ko naman
napapansin.

Ngumiti ako.

"Ayos lang naman po ako rito, nakakakain ako ng maayos parati. Mabilis lang ho,
talaga akong pumayat."

"You're having diet?" malamig na tanong ni Minther. Sumulyap ako sa kanya pero
hindi sumagot. "For what? Bakit kailangan mong magbawas ng timbang?"

Malamig man ang kanyang boses ay bakas roon ang pagsususpetsa at iritasyon. Hindi
ko alam kung bakit laging mainit ang kanyang ulo pagdating sa akin, kahit wala
naman akong ginagawa kundi ang manahimik.

"Hindi ako nagda-diet." kalmado kong sagot.

Siya nga hindi ko pinapakealaman sa mga gawain niya, kung nasa Maynila siya'y hindi
ko rin naman minomonitor ang kanyang mga gawain roon, ah? Sa totoo lang ay wala
akong pake sa lahat ng kanyang gawin, sana nga ay ganoon rin siya.

Humalakhak ang matanda, tinapos ang kanyang pagkain at nagpunas ng table napkin sa
labi.

"Lyle, alagaan mo ang iyong asawa para hindi magbawas ng timbang. Mabuti na iyong
malaman siya kapag magbuntis."

Nasamid ako, I immediately sipped on my glass of water and apologetically looked at

Lola Evangelina. Hindi naman nawala ang ngiti sa kanyang labi.

What the hell? Magbuntis? Wala sa usapan ang maaga kong pagbubuntis! Hindi ako
papayag, I still treasure my innocence and sacredness.

Hindi ako magpapaubaya sa ganitong kasunduan lamang lalo na kung si Minther pa ang
magiging ama ng dadalhin ko. That's a damn bluff!
"Ayos ka lang, Cadence?" she asked. Tumango lamang ako at ngumiti, pinigilan muli
ang maubo.

"Ayos lang, po."

"Nabigla ka ata sa nasabi ko, hija." she said. "Sa tingin ko ay hindi ka pa handa,
kung ganoon?"

Kumurap-kurap ako, my cheeks were burning in embarassment. Sobrang init ng pisngi

ko sa napiling pag-usapan ng matanda.

"Hindi pa po ako handa sa mga ganoong bagay. Gusto ko pang matapos ang aking
natitirang taon sa kolehiyo. Kung pupwede."

Her face brightened. "That's a good decision, Cadence. Importante talaga ang iyong
pag-aaral bago maging isang ina, hindi ba, Lyle?" tumawa siya at bumaling kay
Minther.

I caught Minther's eyes on fire, umigting ang kanyang panga. Mabilis ang naging
epekto noon sa dibdib ko, iniwas ko ang aking mata kasabay ng kanyang pagsagot.

"No,"

Kumunot ang noo ko, nawala rin ang ngiti sa labi ng matanda ng sabihin niya iyon.
She looked surprised. Miski ako ay ganoon ang reaksyon.

"Bakit naman?" hindi ko napigilan ang magtanong na may halong iritasyon.

Binaba niya ang kanyang kubyertos, huminga siya ng malalim habang nagpupunas ng
labi. Mula sa kanyang pinggan ay umangat ang tingin muli sa akin, nagbabaga at
iritado.

Kumurap-kurap ako.

Seriously? May problema ba siya sa mundo? Parang ayaw niyang nag exist ako sa
mundong ibabaw, e. Probably, he was born to hate me and I was, too. Pero hindi
naman kagaya ng kanya na bawat galaw ko'y ikinagagalit na.

"I said, no." he answered with finality.

Suminghap ako.

"Hindi naman yata pwede iyon, Minther. May sarili rin akong pangarap sa buhay at
gusto kong makapagtapos ng kolehiyo!" may inis ngunit mahinahon kong sinabi.

Bakit kailangan niya akong pigilan? Bakit kailangan niyang pakealaman ang mga
kagustuhan ko? Maiintindihan ko pa kung humiling ako para sa hindi mabuting gawain,
but I'm asking for my goal!

Masama ba iyon? Hindi ko siya maintindihan pero nasasaktan ako sa lahat, nawalan
ako bigla ng freedom. Nawalan ako ng kalayaang magdesisyon para sa aking sarili.

His dark eyebrows were almost close to each other, hindi ko halos makita ang
kanyang mga mata dahil sa sobrang salubong noon ngunit hindi na kailangang tiyakin
pa dahil alam mo nang nagbabaga iyon.

He licked his lower lip that turned redder this time and clenched his jaw.

"Kaya nga ako nag-aaral 'di ba? I can provide everything you need, everything we'll
be needed in the future! I'll graduate for my future family, I will work for us..."
he said marked with finality.

Nalaglag ang panga ko habang nakatitig sa kanya.

Everything he just said is damn unreasonable and... all lies! Oo nga't

makakapagtapos siya, pero hindi naman sigurado na kami na hanggang huli! Walang
makakapagsabi kung mananatili siya o ako sa isa't isa.

Because this world is full of temporary people! There's no forever exist, we will
all die!

Ngayon pa nga lang ay umaayaw na ako, paano pa sa mga susunod na araw, linggo,
buwan o taon kung aabutin man? Paano? Hindi ako naniniwalang kami hanggang huli.

I just can't believe that, because there's no love involved between us, there will
never be involved such thing!

If there's involved? That thing is hate, our hate for each other! He hates me, I
hate him! I loathe him! We hate each other being married, being trapped in this
arrangement.

"Hindi ganoon iyon, Minther! Alam kong makakapagtapos ka, pero paano ako-"

His brow shot up making me shut my mouth.

"Bakit, nasa plano mo ba ang makipaghiwalay?" hamon niya.

Namilog ang mga mata ko, pakiramdam ko'y wala na akong maisagot roon. Hindi ko alam
ang tamang isagot, mahirap magsalita ng tapos lalo na sa ganitong kasunduan lamang.

But I want to study and graduate, that's my goal since I was a kid. Pinangako kong
magtatapos ako pagtapos ay hahadlangan niya iyon?

Paano ako kung ganoon? Ako ang kawawa dahil hindi ako nakapagtapos at walang alam
sa buhay, samantalang siya'y nagtapos?

Huminga ako ng malalim, ramdam ko ang pag-iinit ng paligid ng aking mga mata dahil
sa kawalan ng pag-asa. Dahil sa kalungkutan na wala akong sariling desisyon.

I looked at Lola Evangelina for some help, hindi mabasa ang nasa ekspresyon pero
nakikita ko ang hindi pagsang-ayon sa kagustuhan ng apo ngunit wala lang magawa.

"But I want to study, sabi ni Daddy ay mag-aaral ako pagkatapos nating maikasal.
Huwag mo namang hadlangan iyon!" I said hopelessly.

Umigting ang kanyang panga.

"Then, I'll tell Uncle Kevin that I don't want it. That I can provide for her
daughter's future." he sighed. "Bakit ba? May plano ka bang makipaghiwalay, huh?
I'm asking you..."

Pigil ang emosyong nagyuko ako ng ulo.

"Hindi ko alam," iling ko.

His lips parted and eyebrows furrowed.

He smirked. "If you have that plan, better file an annulment now. There's so many
women with decent family would want to marry me. Hindi lang ikaw. Iyong susundin
ang gusto ko pa."

Suminghap ang matanda roon. Bumagsak naman ang aking mga luha, lumunok ako at
agarang pinalis ang mga luha sa pisngi.

"Minther Lyle!" nananaway na tining ng matanda.

Umigting ang panga ni Minther habang mariing nakatitig sa akin. I sniffed and wiped
off the tears using my fingers.

"Lyle, hindi naman pwede na narito lang siya at nakakulong. She's young and she has
goal in life, huwag mong masyadong sakalin at ikulong ang asawa mo." si Lola
Evangelina.

Panibagong luha ang naglandas, hindi ako nagsalitang muli dahil alam kong hindi
naman ako mapagbibigyan. He looked decided and no one could make him change that.

"Stop spoiling her, Lola. We're married, and I'm the man. Gusto kong manahimik siya
rito habang naghihintay sa akin, pwede naman siyang gumawa ng pagkakaabalahan."

Suminghap ako at humikbi. Nakita ko ang simpatya ng mga sebidora na narito sa aming
paligid, I felt my heart ripped. Ang sakit, hindi ko gusto ito.

Naghihintay sa kanya? Ano ako, kung ganoon?

Hindi asawa iyon, hindi ganoon ang asawa! Ang sabihin niya ay makulong ako rito at
walang magawa sa buhay ko! Maging mang-mang sa lahat!

Sa sumunod na mga araw ay nawalan na ako ng pag-asa na magbabago pa ang kanyang

desisyon. Lola Evangelina left for US, business again. Ano pa nga ba ang pupuntahan
niya roon?

Kung hindi ang Lola ko ay ang mga iba pang kaibigan roon, hindi na ako magtataka
kung pati iyong kapatid ni Minther na si Feather ay maikasal na rin sa isang apo ng
mga kaibigan.

My life is full of problem, noon parati lang akong nagsasaya kasama ang aking mga
pinsan. Nagagawa ang lahat ng gustuhin, mahigpit si Daddy sa akin pero nagagawa ko
pa rin ang lahat.

Pinagbigyan niya ako sa lahat ng kagustuhan ko, he even bought me a property in La

Verde beach. Pinatayuan ko iyon ng isang cafe, iyon ang hilig ko noon at doon ako
nakatutok.

Ngayon, naiwan ko iyon sa pinsan kong si Lavern. She promised to take care of it
for me, parati niya akong binabalitaan tungkol roon at natutuwa akong malaman na
malakas ang kinikita.

Dinedeposito iyon sa aking bank account, ang kalahati ay binibigay ko sa charity

para makatulong. Si Lavern at Alzhera ang magkatulong para mapalago iyon.

And I haven't visited the cafe yet for the past months of being married... no,
being a prisoner is the right term for me.

Bumukas ang pintuan ng aking silid at si Cora ang pumasok na nakangiti. Walang
nagbago, malungkot at may simpatya pa rin sa mga mata. It feels so good to see
someone here with care about me.

"Gusto mo bang sumama sa bayan para mamili?"

Huminga ako ng malalim.

"Nakaalis na po, ba si Minther?" I asked quietly.

Bumuntong hininga siya at bahagyang nagyuko ng ulo. Siya ang parating pumapanik
rito sa aking kwarto para makipag-usap. Siya ang nakatokang mag-alaga sa akin,
kahit hindi ko naman kailangan. 

"Hindi siya tumungo pa-Maynila, baka sa susunod na araw pa."

I sighed.

"I can't go with you, then?" mapait kong tanong. "Nariyan pala siya,"

Damn, every day I am hearing his name is hurting me big time. Sumisikip ang aking
dibdib sa sobrang sama ng aking kalooban.

"Ipinaalam ka ni Aling Linda na isasama sa bayan para makalabas,"

Tumango ako.

"Salamat, anong oras ba aalis? I'll just take a quick shower, is it okay?"

She smiled and nodded.

"Babalikan kita para suklayan, Cadence. Pagtapos ay aalis na tayo! Huwag ka ng

malungkot,"

I forced to smile and nodded. Nakakagaan sa puso ang ganoong pakikitungo sa akin
dito sa loob ng mansyon ng mga Legaspi.

As I've told her, I took a quick shower. Sakto rin naman ang kanyang naging
pagdating. She brushed my hair, I looked myself in the mirror.

I'm wearing a beige simple dress above my knees and also a pair of beige flat
sandals, may ribbon iyon sa likuran na nagpaganda sa itsura. Sabay kaming bumaba ni
Cora nang matapos.

"Mint, may gig sa La Verde sila Lay!"

"What time?" attentive na tanong ni Minther ang nadinig ko.

Meron siyang kausap na isa pang lalaki roon na hindi ko makilala ang boses, tumawa
iyon. Batid kong nasa dining area sila ng mansyon dahil dinig pa rin iyon dito sa
sala.

"Nagtatanong ka, sasama ka ibig sabihin?" pagtitiyak noong isa.

Minther chuckled in a low tone. Kumunot ang noo ko, mukhang napansin ni Cora ang
pagtataka ko.

"Nariyan ang pinsan ni Minther, si Kurt. Hindi mo siguro siya nakilala dahil wala
siya noong engagement at kasal ninyo..."

I nodded.

Hindi naman ako nagtataka sa taong kasama niya, nagtataka ako sa biglaang pagbabago
ni Minther. Nakuha niya pang matawa ngayon? Good mood ba siya?
"Dito ka muna, ipapahanda ko na kay Kaloy ang sasakyan para sa pag-alis." umalis si
Cora pagtapos sabihin iyon.

Huminga ako ng malalim at nanatiling nakatayo sa gilid ng hagdanang malawak, ngayon

lang ako nagkaroon ng pagkakataong masulyapan ang bawat sulok ng mansyong ito.

Pero ang ikalawang palapag kung nasaan ang silid ko'y kabisado ko na. Hindi ako
madalas bumaba at magpalipas ng oras kung saan rito, parati lamang akong nasa itaas
o balkonahe.

Papanhik lang kapag tatawagin na ni Cora para kumain ng umagahan, tanghalian at

hapunan. Ang meryenda nama'y hinahatid sa aking silid.

The walls were all white, sa itaas na bahagi ay may istanteng gawa sa salamin at
doon nakadisplay ang mga medalya, tropeyo at kung anu-ano pang mga achievements ng
mga Legaspi.

Minther Lyle Cojuangco Legaspi, Valedictorian of South Brentdale Higschool.

Kurt Clayne Legaspi, first honorable mention of La Riva Agriculture Elementary.

Napahinto ako sa pagtingin roon sa kanilang diploma nang madinig ang halakhak ng
isang lalaki, nadinig ko na rin ang kanilang papalapit na yabag. Huli na para
makatyempo pa akong magtago o umalis sa aking pwesto.

"Pakilala mo muna ang asawa mo! Stop caging her here! O kaya isama mo sa La Verde
mamaya, this mansion is boring, Mint! Ano ang pinagkakaabalahan niya rito?"

Minther laughed a bit. Napangiti ako ng bahagya dahil doon.

"You didn't even attend the wedding, ass! Sinayang mo lang ang invitation!"

Oh, he knows how to laugh? Really? I suddenly can't believe that Minther is here.

"You said it's not that important and special, why would-"

Huminto sa pagsasalita iyong Kurt nang makalabas sila mula sa dining area, I saw a
tall and lean man beside Minther. Mukhang gulat sa aking presensya at wala pa man
ay may pagsisisi na sa kanyang mga mata dahil sa nasabi.

He has this sharp features like Minther, thick eyebrows, narrow nose, angled jaw
and a red thin lips. Ang kaibahan lang ay hindi siya nakakaintimidate katulad kay
Minther, he looked gentle despite of his sharp features.

"Oh!" he looked apologetic.

Nawala ang ngisi sa labi ni Minther nang magtama ang aming tingin, lumunok ako at
umiwas na agad. Hindi ko alam kung bakit parati akong talo pagdating sa ganoong
interaksyon.

"Magandang umaga." pormal kong pagbati para hindi makabastos sa kanyang pinsan.

He flinched a bit but quickly smile.

"Magandang umaga, Cadence? Am I right?" marahan niyang tanong habang may ngiti sa
labing mapula.

I smiled and nodded a bit.

"Cadence, nakahanda na ang sasakyan!" bahagyang napahinto pa si Cora nang mamataan
ang dalawang binata at bumati sa mga ito.

Nakita ko agad ang pagkunot ng noo ni Minther, he looked at me from head to toe
while wearing his cold expression.

"Where do you think you're going?"

Halos manlamig ako sa biglaang tanong niya sa malalim na boses, pinagkunutan agad
siya ng noo ng kanyang pinsan pero hindi nagsalita. My heart is racing in many
emotions, ayaw kong mapahiya kahit ngayon lang.

I thought...

"Sasama namin siya sa bayan, Sir Minther. Kasama si Aling Linda at Kaloy." sabi ni
Cora.

Umigting ang panga niya.

"Wearing that?" he looked at me. "Change your clothes, Cadence, or stay here..."
malamig niyang sambit bago tumalikod ng walang paalam.

Huminga ako ng malalim at napapikit ng mariin. Walang masama sa suot ko! Bakit ba
parating may mali sa akin pagdating sa kanya?

Damn.

Kurt smiled apologetically at me and followed Minther after.

Fuck.

👠👠👠
Phase 2

Huminga ako ng napakalalim at lumabas ng aking kwarto. Nagulat ako nang makita ko
si Minther na nakatayo sa aking harapan, his presence feels like summer and cold
collide.

Hindi ko malaman kung nilalamig ako dahil nagbubutil ang pawis sa aking noo sa
kaba, he was looking at me intently. He scanned me from head to toe, I shivered.

"W-What are you doing here?" I asked softly.

Tumaas ang isang kilay niya.

"To check what you're wearing, look, Cadence..." he sighed. "Hindi na kita
kailangan parating paalalahanan tungkol sa lahat ng bagay, you're such a pain in
the ass. Kung 'di ko pa nakita ay lalabas kang ganoon ang suot?" he said
irritatingly.

Nagtiim bagang ako. Hindi na napigilan ang pagtalim ng tingin ko sa kanya, lahat ng
sinabi niya ay nakakainsulto at talagang kinaawaan ko ang sarili kong maging asawa
niya.

"Ano bang pake mo? Look, Minther Legaspi, hindi ko obligasyong sundin ka sa totoo
lang at lalong wala rin namang mali sa suot ko kanina o sakin! I can't understand
why you're always mad at me when I'm not doing anything!" iritadong sambit ko.
Walang mali sa suot ko, ganoon ako manamit noon pa man. Anong problema niya sa
akin? Hindi ko alam kung bakit lahat pinapansin niya, he could just ignore me so
that he won't get mad!

And yes, it is not my obligation! Hindi ko obligasyong magpaalam o ano pa man sa

kanya, dapat nga ay wala siyang pakealam sa akin at ganoon din ako. Hindi ko pa nga
naalala na nangialam ako sa kanyang pinaggagawa!

Noong nakaraan lang ay nagtext sa akin si Lavern na nakita nila si Minther sa La

Verde kasama ang kanyang mga kaibigan at nakikipag inuman doon na may kasamang mga
babae!

Binaliwala ko iyon dahil wala naman akong pake at hindi ko siya dapat pakealaman,
tapos siya ay gaganituhin ako?

His jaw clamped. Kinabahan agad ako sa galit na ipinakita niya, nagulat ako ng
mabilis niyang sakupin ang aming pagitan at malakas na kalabog ng pader ang nadinig
ko dahil sa pagtuko niya ng kamay doon.

I closed my eyes in fear. Halos sapuin ko ang aking dibdib sa sobrang kaba na
masuntok ako sa aking mukha. He's fucking unbelievable! Kung pwede lang tumakbo ay
tumakbo na ako kanina pa dahil sa takot na masaktan.

"What did you just say, huh?" mataman niyang tanong. "Ano ang hindi mo obligasyon?"

Huminga ako ng malalim at nagmulat ng mga mata, sa sobrang lapit ng mukha namin ay
naamoy ko na ang kanyang hiningang tumatama sa aking pisngi.

"T-Totoo naman, ah? Ano ang kinagagalit mo?" I stammered. "Asawa lang kita sa papel
pero huwag na tayong magplastikan dito, Minther! Huwag kang umastang may pake
sakin! You can ignore me in this house! Isipin mong wala ako para hindi ako ang
parati mong nakikita!"

Umigting ang panga niya, naramdaman ko ang pagkuyom ng kanyang kamao sa gilid ng
aking ulo. Huwag naman sana mabasag ang bunganga ko dahil sa pagsagot ko.

I just couldn't take it, sobra na siya. Parehas naman namin itong hindi ginusto
pero kung umasta siya'y parang binibigyan niya ako ng rason na mag give up sa
kasunduang ito.

"Ikaw ang lagi kong nakikita dahil lahat ng ginagawa mo ay nagpapainis sa akin! Are
you testing me, huh? You're fucking testing my patience! Bakit 'di mo sabihin ang
gusto mong mangyari?"

Suminghap ako. Ako pa talaga? Baka siya ang sinusubukan ang pasensya ko! Lahat ng
pang-iinsulto niya sa akin ay tinatanggap ko at hindi na kinokontra pa para lang
hindi na kami magtalo.

Pero anong ginagawa niya sa akin? Patuloy pa rin akong iniinsulto at nasasaktan ako
roon dahil wala naman akong masamang ginagawa.

"Bakit ikaw, hindi mo sabihin? Sinusubukan mo akong umayaw, 'di ba? E, 'di dapat
sabihin mo sa Lola mo! Hindi ako iyong sinasaktan mo!" I spat angrily. "Lahat
nalang ba ng gagawin kong simpleng bagay ay mamasamain mo?"

He's being unreasonable! Masyado naman yata niyang kinareer ang kasunduang ito?
Kung alam ko lang ay hindi naman talaga niya gusto! Pwes, hindi ko rin gusto ang
lahat. He took my freedom! He took my happiness!
He chortled sneeringly. Bahagyang nagyuko ng kanyang ulo, hindi inaalis ang
pagkakalulong sa akin. Todo ang kaba na nararamdaman ko sa sobrang lapit ng aming
mukha. Amoy ko ang mabango niyang hininga.

His thick eyebrows were furrowed in irritation, he licked his lower lip before
glancing at me with his dark eyes.

Kumurap-kurap ako, umawang ang labi ko nang masulyapan ang kanyang labing mapula.
Umiwas agad ako at tumingin sa gilid. He looked so furious and boiling in anger.

"Simpleng pang-iinis mo, ganoon ba? Lahat ng gusto ko ay kinokontra mo!" he leaned
closer to my ear. "Akala mo natutuwa ako, huh? You think it is funny? Anong gusto
mo, pabayaan kitang magsuot ng nakakabastos? Kanino ang balik noon? Sa akin dahil
asawa kita!" he whispered coldly.

Tumindig ang mga balahibo ko, nahigit ko ang aking paghinga dahil sa kabang dala
noon. I could almost feel a tingling sensation when his lips slowly touched my ear.

Damn. Ayaw ko ng ganito siya kalapit, nanghihina ako. Hindi ko alam ang gagawin pa,
kung mananatili siyang malapit sa akin!

"Lumayo ka na, ayaw ko na makipagtalo, please..." I said softly. Hindi ko na kaya

ang pagwawala ng puso ko sa takot.

I pushed his chest, hindi ko akalaing nanginginig na ako at hindi ko na siya

maitulak palayo dahil sa panghihina.

Oo na... hindi na ako makikipagtalo, lumayo lang siya.

He smirked, marahan niyang hinawakan ang aking kamay sa kanyang dibdib at ibinaba
iyon. Napahinga ako ng malalim at suminghap, he lifted my chin up to meet his
burning eyes.

"Fucking taste my anger, Areial Cadence..."

Nanlaki ang mga mata ko nang bahagyang tumagilid ang kanyang ulo at naramdaman ko
na lamang ang pagdampi ng labi namin. My lips parted a bit, keeping my breath calm.

What the hell is he doing!? This is not our first kiss! Nagkiss na kami noong
ikasal kami pero hindi ganito ang pakiramdam noon!

Damn it!

I gasped sharply.

"Mint-"

Hindi ko naituloy ang pagtawag sa kanya nang dumiin ang kanyang paghalik, I felt
his hand on my lower back. Walang hirap na inangat ako, I was gasping for air. My
chest hurts while jumping like an animal.

Nanghina ang aking tuhod, he held my left thigh and wrapped it around his waist.
Suminghap ako habang nanginginig. Mas lalo niya akong sinandal sa malamig na pader
at dumiin sa akin, walang espasyong pinalampas.

Hindi ko napansin ang marahang pagganti ko sa kanyang paghalik. Hindi ako

makapaniwala sa nangyayaring ito, kung panaginip man ay sana magising na ako dahil
ayaw ko nito.
Damn it!

I pushed him again but I'm too weak to even stop the kiss. His jaw clamped, he
gently suckled my lower lip as he flicked his tongue inside that made me close my
eyes tight. I groaned, muli ko siyang tinulak para tigilan na ang kahibangang ito.

"Minther!" I hissed, iniwas ko ang aking mukha, napunta ang labi niya sa aking
panga.

Napapikit ako ng mariin dahil sa panghihina, nawala ang lahat ng lakas ko sa

simpleng pagdampi ng kanyang malambot na labi kung saan. His lips tracing my jaw,
nanginig ang aking balikat sa kiliti.

I pushed him again but he didn't budge a bit, bumaba pa ang kanyang halik sa ilalim
ng aking panga at napasinghap ako nang maramdaman ko ang pagkagat niya roon.

"What the hell!" I flinched. "Stop it!" gusto kong maiyak sa kaba.

What is this for?

I shivered when he sucked a soft skin under my jaw, humawak ako sa kanyang pisngi
para pigilan ang kanyang balak gawin doon.

"Minther! My God!" I hissed. "Stop this! Tumigil ka na!"

Hindi siya tumigil, tila walang nadidinig na kahit ano. Napangiwi ako nang
maramdaman ang sakit ng ginagawa niya roon, pagkatapos ay muling binalik sa akin
ang labi.

"Fucking stop!" I hissed angrily.

"Ako ang galit, hindi ikaw..." he chuckled sneeringly, he bit my lower lip. A groan
escaped me when I tasted like an iron liquid.

I sniffed, emotions lashed out. Tears rolled down my cheeks. Hindi ako ganitong
babae, hindi ko siya mahal para magpahalik ako ng ganito.

Hindi niya dapat ginagawa ito sa akin para lang saktan ako, alam ko namang ganoon
lang ang gusto niya. Ang saktan ako sa kahit anong paraan na alam niyang
makakasakit sa akin.

Bakit ganito siya manakit? Hindi ako kaladkaring babae na magpapahalik sa taong
hindi ko naman mahal! Kung siya ay ganoon, huwag niya akong idamay!

His jaw clamped as he stopped kissing me, nangungusap ang mga matang tumingin siya
sa aking labi. I sobbed and looked away, marahan niya akong binitiwan at lumayo sa
akin.

"Tss, stay inside your room. Hindi ka lalabas ng mansyon ngayon." malamig niyang
sambit bago buksan ang pintuan ng aking kwarto.

"Don't you dare do that again, Minther. Hindi natin mahal ang isa't isa. You have
no right to kiss me," I said morosely. "And touch me..." halos pumiyok ako sa
pagpigil ng emosyon.

Ramdam ko ang hapdi ng aking labi, uminit ang paligid ng aking mga mata dahil sa
bigat ng puso ko.

He smirked and moved his jaw. Tumitig lamang ako sa kanya at hindi nawawala ang
galit sa aking puso.

Bastos siya, hindi porke pinagkasundo kami ng aming pamilya ay meron na siyang
karapatan sa lahat! Kung tutuusiin ay wala talaga dahil hindi namin mahal ang isa't
isa, bakit hindi siya humanap ng ibang babae na mahahalikan niya?

"You think I care? I have all the right to do anything. You are my wife, I can
fucking kiss you anytime-"

Dumapo ang palad ko sa kanyang pisngi, hindi ko magawa iyon kanina dahil sa aking
panghihina at ngayong nabuhay ulit ang galit ko sa kanya ay hindi ko na napigilan.

Sobra na siya, talagang pinapasakit niya ang puso ko. Sobrang sama at bigat na ng
kalooban ko sa lahat. How dare he said that he owns me? Hindi niya ba naiintindihan
ang kasunduan?

His eyes were now flaming in anger as he looked at me. Pakiramdam ko'y masasaktan
na talaga ako ngayon dahil sa ginawa ko, kumuyom ang kanyang kamao.

"Wala kang karapatan dahil nasa isang kasunduan lamang tayo! At huwag na huwag mo
akong hahalikan gamit ang marumi mong labi na kung sino-sinong babae na ang
nahalikan!" sigaw ko sa sobrang panggigigil.

Damn him! He's evil!

Hindi ko siya kayang pakisamahan! Gusto kong tumakbo sa Mommy ko at magsumbong

tungkol sa ugali ng naging asawa ko, gusto kong umiyak sa galit dahil napakamalas
ko para magkaroon ng ganitong asawa.

Everybody said I am so lucky to have Minther as my husband, but that was wrong!
Hindi sila ang nasa katayuan ko ngayon kaya hindi nila alam ang hirap pakisamahan
ng lalaking ito, ang hirap niyang basahin, ang hirap niyang kausapin.

He's always hurting me, minsan ay sa pisikal pa. Katulad ng ginawa niya kanina
lang. Binastos niya ako sa pamamagitan ng paghalik sa akin.

Madalas emosyonal naman, mas gugustuhin ko pang saktan niya ako ng pisikal kesa
madinig ang mga pang-iinsulto niyang nanatili sa aking puso.

I fucking loathe him!

His chest heaved, his jaw clamped tightly. Pumikit siya ng mariin na parang
nagpapakalma ng kanyang sarili. Wala na akong pakealam kung saktan o masaktan niya
man ako ngayon, gawain naman niya iyon.

"Fuck the arrangement!" he hissed angrily. "Fuck all the bullshits you're ranting!
Wala kang magagawa kundi ang makisama dahil akin ka na simula nang makasal tayo!
Heard that, Areial? You are under my name!"

Bumulalas ako ng iyak, mabilis akong pumasok sa aking silid at binagsak ang
pintuan. Nadinig ko ang ilang ulit na pagkalabog ng pader, he probably punched the
wall in anger.

Hindi ko siya gugustuhin maging asawa kahit kailan pero asawa ko na siya ngayon,
iyon ang katotohanan na ayaw kong tanggapin kahit kailan. Hindi ako kanya, hindi
siya sa akin.

Parehas lang naman kami, pero bakit mas nasasaktan ako sa lahat ng ginagawa niya sa
akin? Bakit kailangan niya akong bastusin? Wala siyang karapatang angkinin ako!
"Hey, Cade! Napasyal ka!" sigaw ni Lavern sa gulat.

Bumuntong hininga ako at tinanggal ang suot kong sumbrero bago umupo sa isang
couch. Worry filled her eyes as she saw my face, tipid na ngumiti ako at ginala na
lamang ang aking paningin sa cafe.

Masaya ako na mabisita muli ang cafe namin, it feels forever. Pakiramdam ko sobrang
hirap ng buhay ko sa puder ng mga Legaspi, sa nagdaang mga araw ay walang nagbago
sa amin ni Minther.

Mas lalo siyang naging malamig pero hindi na niya ako pinapansin, ni hindi ako
tinapunan ng tingin pagkatapos ng argumentong iyon noong nakaraang linggo.

Ngayon ay wala siya dahil nasa Maynila para sa kanyang klase, kaya ngayon ako
nagkaroon ng pagkakataong makabisita rito since Lola Evangeline is not home yet.
Nasa ibang bansa pa rin siya para asikasuhin ang kumpanya roon.

Bukas ang uwi ni Minther, mabilis dumaan ang mga araw sa mansyon. Pero
nagpapasalamat ako na hindi na niya ako pinapansin at umaaktong walang Cadence na
nage-exist sa mansyon.

"What happened? How are you? You looked thin!" suminghap si Lavern.

Nagtiim bagang ako, I smiled at her.

"Diet!" I smoothly lied.

"What? Oh! No, you're not, Cade! Tell me the truth or I'll fucking call your so-
called-husband right now!" she said angrily.

Huminga ako ng malalim at sinserong nagpakita ng ngiti sa kanya kahit gusto ko ng

maiyak at maglabas ng sama ng loob.

"I really am! Ano ka ba? Gusto ko lang maranasan iyong model body!" I chuckled, it
hurts that I need to tell lies.

Suminghap siya at umupo sa aking tabi, nagulat ako nang yakapin niya ako. Tears
pooled my eyes, I don't know how to react but I remained smiling while caressing
her back.

She sobbed. "Cadence naman, e! You can always tell me the truth, kung nasasaktan ka
o nahihirapan sa buhay may asawa. Lahat naman tayo ay dadaan diyan!"

Lavern is my cousin, she's also my best friend. Sa kanya ako sumasandal kapag
malungkot ako sa buhay simula pa noong mga bata kami. Wala akong kapatid na babae,
si Lavern lang ang kalapit ko at si Santi na ngayon ay malayo na sa akin.

I smiled weakly.

"Ayos nga lang ako! Ayaw mo ba ng model body? Tsss..." I joked.

She looked at me, her eyes were teary.

"Maganda ka naman kahit payat o mataba, syempre magpinsan tayo! Pero alam kong ayaw
mong pumayat, bata palang tayo! Meron ka pa ngang schedule sa pagkain para lang
mapanatili ang katawan mo 'di ba?" she sighed.

"Huwag mo naman akong lokohin, ang payat mo! Pumapayat ka lang naman kapag
depressed ka, Cade!"

Kilalang kilala niya talaga ako, alam niya ang lahat. Kung pumayat man ako ay
depressed ang lagay ko, kapag tumaba naman ay normal. I hate being thin, kaya kahit
kailan ay hindi ako nangarap na pumayat o maging modelo.

And now... I'm thin! Hindi naman pangit tingnan dahil aakalaing nag diet lang, pero
kung sa nakakakilala sa akin ay malamang maawa sila dahil alam nilang depressed
ako.

Ngumisi ako.

"Call Alzhera! Inom tayo hanggang alas diyez lang ako ng gabi!" maligayang sambit
ko.

Her jaw dropped, her eyes twinkled. Tumalon pa siya at mabilis nagtipa sa kanyang
cellphone.

"Oh gosh! Yes! Titikim ka na ngayon ng alak, huh!" she said.

Ngumuso ako, isang waiter ang naglagay ng inumin sa aming lamesa. Bumati pa siya sa
akin nang nakilala ako, tinusok ko ang straw sa frappé ko at sumimsim roon.

"Really? Oh wow! Okay, I'm gonna skip the next class! Saan tayo?"

I grinned as I heard Alzhera's voice on the other line, nakaloud speaker ang
cellphone ni Lavern. Nilingon ako ni Lavern para magtanong sa aking kung saan kami
iinom.

"Open bar? Anywhere!" I said.

"God! I miss you, Cadence! Mabuti at nakalabas ka!" masayang sinabi ni Alzhera.

"I miss you, too!"

Pagkatapos nilang mag-usap ay binaba na rin ang tawag doon, I'm not really a party
goer. Naisipan ko lang iyon ngayon dahil sabi nila'y nakakabawas iyon sa mga
iniisip na problema.

Just want to try it, hindi ko pa rin naman nasubukang tumikim noon. Ngayon lang ako
naging libre kaya susulitin ko ang araw ngayon. Bukas ay makikita ko na naman si
Minther sa mansyon at hindi ako makakalabas doon.

Halos makabisado ko na ang lahat ng sulok doon, miski ang daily routine na ginagawa
ng housemaids ay alam ko na. Pati kung paanong magdilig ng halaman, kung paano
magpaligo ng kanilang mga siberian huskies na aso.

It was enjoying to watch those things, anyway. Kesa naman wala akong nagagawa roon,
noon puro pagtulog lang ako at gigisingin pag nakahain na ang pagkain.

Nang mag alas siyete ay nagkita-kita na kami sa open bar, kaming tatlo lang ay may
usapan kaya wala kaming ibang kasama kahit sila Kienzo at Deshawn ay hindi alam
ito.

First time ko itong mapuntahan, maingay at marami ng tao kahit magdidilim pa lamang
ang kalangitan.

I need to feel free...

I want to be free... again.

👠👠👠
I just published this again, pero mas nauna ang kwento na 'to sa Villareal series.
Kaya asahan ang maraming pagkakamali. Haha.

Phase 3

If only I could bring back time of being free, I will. Kung noon pa lang ay naisip
ko na ang kahahantungan kong ito ay 'di na sana dumating pa, sobrang bigat sa
pakiramdam.

Nasasaktan ako, naiinis, nagagalit sa aking kalagayan. Sa aking sitwasyong ito,

bakit sa lahat lahat ng tao ay ako pa? Kami pa ang nagkaroon ng ganitong pamilya,
sa pamilyang ito pa ako naipit.

I drank another shot, the hotness of tequila filled my throat. I flinched. Mabilis
kong ininom ang isang baso ng juice para matanggal ang guhit at init na dala noon
sa akin. I should be sipping lemon and salt pero hindi ako sanay roon kaya juice na
lang, at least matamis.

Alzhera and Lavern are talking, I could not understand because of my pre-occupied
mind.

There's so much in my mind.

My mind is full of everything I never said. I couldn't voice out even if I want to
scream the pain I'm feeling.

Sa ilang buwan kong nakakulong sa arrangement na ito ay ngayon ko lang ulit

naramdaman ang makawala kahit papaano. Ang magawa ang kahit kailan ay hindi ko pa
nagawa noon, ngayon lang may tumulak sa akin na gawin iyon.

They're right, ang alak ay nakakapagpagaan ng kalooban kahit sa sandaling oras

lang. Para sa akin iyon ang epekto, sa iba naman ay pag-iyak. I'm crying, too,
inside.

"Kung hindi mo lang sinaktan si Clayven, malamang ay ipaglalaban ka noon hanggang

ngayon." Lavern soft voice suddenly came.

Ramdam ko na ang pamumungay ng aking mga mata pero wala pa naman akong initial sign
na lasing ako, hindi pa naman ako makulit o maingay.

Huminga ako ng malalim.

"I hurt him because I knew this would be my end, masaktan ko man siya ng maaga o
hindi ay heto pa rin ang mangyayari. Masasaktan pa rin kaming dalawa sa huli."

This would happen, this is my end. I'll just have to take everything slowly, I hope
this work out. Hindi man ngayon pero sana ay sa mga susunod na taong magkakasama
kami ni Minther.

He's too hard to be with, to be honest. I don't know how to talk without him
getting annoyed, he's not talking to me without insults and I'd just take
everything he'd throw at me.

Wala naman akong magagawa kundi ang ganoon lang, magpasensya at umasa na maaayos
din ito kapag tumagal. Naiintindihan ko naman na nag aadjust siya dahil hindi siya
sanay. I know he didn't really like this arrangement.

Alzhera gasped and shook her head while looking at me with sad eyes, I smiled.

Smile even it's fake. Ayaw ko namang mag-alala sila sa kalagayan ko.

"He's in love with you, Cade. Gagawa ng paraan iyon para sa inyo."

Kumunot ang noo ko. "Alam kong aalis din siya, iiwanan niya rin akong mag-isa dahil
kailangan niyang mag-aral sa ibang bansa."

Clayven Carlos, he was my first love but we did not had a thing. Hindi ko siya
naging nobyo o anuman, I can call us best friends who loved each other. Hindi ako
pwedeng mag nobyo dahil masyado pa rin kaming bata noon. Puro lang pag-aaral ang
dapat na gawin pero may pangako kaming hihintayin ang isa't isa.

But then, I need to obey everything my parents want. Hindi ako aangal doon, I still
love my parents and family despite of this situation I am in. Alam ko naman na para
sa akin itong ginagawa nila, to secure my future with a decent and rich family.

Kung sana lang ay magkaibigan ang mga Carlos at Andrada ay baka si Clayven nalang
ang ipagkasundo sa akin. Sana nga siya na lang, hindi pa ako mahihirapan ng ganito
at madaling mahalin dahil sanay na ako roon.

"Hindi, Cade. Mali ka. Ang totoo ay hindi na siya aalis para sa'yo! Noong araw ng
kasal mo ay naroon siya. Doon din siya nag desisyon na umalis na lang ulit."

Napahugot ako ng malalim na hininga sa sinabi ni Lavern.

He was there? The fuck! Hindi ko iyon inaasahan dahil alam kong mas maaga pa lang
ay umalis na siya bago ako maikasal sa araw na iyon. Hindi niya rin alam na
ikakasal ako, pinili kong hindi sabihin para hindi na siya masaktan.

I shook my head in disbelief.

"I... I don't know." I mumbled. Huminga ako ng napakalalim. "Pero ayos na iyon,
wala na. Nangyari na rin ang lahat kaya rito ako magfofocus sa sitwasyon kong
mayroon ngayon."

Sobrang sakit, kung alam ko lang na naroon siya ay umatras na ako para sumama sa
kanya. We could runaway together, we could've escaped. Pero siguro tadhana na namin
iyon, hindi kami para sa isa't isa.

And we won't be happy doing that, if ever. My family will despise me, and his
family? I'm not sure, Clarine was supporting everything Clayven want and also Tita
Claire. I've known them for years of being friends with Clayven.

Hindi na nagsalita sila Alzhera at Lavern. Napabuntong hininga ako at nagbaba na

lamang ng tingin sa alak na nasa aking harapan. Panay ang gala ng tingin ni Lavern
sa paligid, si Alzhera naman ay nangingiti pa habang nagtetext.

I guess she's texting with Reidjan Cordóva. Mabuti pa siya ay masaya sa buhay at
kuntento, hindi namomroblema sa kanyang mamahalin na tao dahil nagagawa ang mga
bagay na kagustuhan.

"Panay ang ngiti mo!" panunuya ni Lavern nang mapansin ito. "Nagpaalam ka ba?"

Sumulyap si Alzhera sa kanya at tumango.

"Oo naman," she said, nilapag ang phone sa lamesa at ininom ang kanyang shot bago
nagsalita ulit. "Hindi ako umaalis ng walang paalam sa kanya, no!"

Lavern rolled her eyes.

"May ganoon pa? Tss, kami naman ang kasama mo kaya kahit hindi ka magpaalam."

"Oo nga, pero iba pa rin 'yong nagpapaalam. Wala namang masama kung iupdate ko siya
sa mga ginagawa o gagawin ko. Doon din kasi tumitibay ang tiwala." Alzhera said the
matter of fact.

Huminga ako ng malalim. Why does this topic brings me pain? Gusto ko ring
maramdaman ang ganoong klase ng relasyon, I've never had a boyfriend and now I'm
married to someone who hates me.

Hindi ko pa naranasan ang lahat tungkol sa relasyon pero alam ko ang mga bagay na
masarap sa pakiramdam kapag nasa isang relasyon, like Alzhera and Reidjan's.
They're so faithful to their relationship, walang iba kundi silang dalawa lang.
Masaya sila sa ganoong lagay.

Sana pala noong una palang ay ginawa ko na ang mga bagay na makakapagpasaya sa
akin, sana naging masaya na lang ako noon kay Clay kahit na sa huli ay masasaktan
din kami, at least I experienced to be happy with someone I loved but I'm not
selfish to do that.

Mabilis ang oras, hindi ko namalayan iyon. Alzhera is with Reidjan now, kasama rin
niya ang kanyang pinsan na dumating dito. Si Theonoah de Menezes, panay ang asaran
nila ni Lavern na ikinakatawa namin.

It feels good to be with these people around, iyong pakiramdam ko'y walang
problemang kakaharapin bukas. Iyong pakiramdam na walang magagalit sa akin na kahit
sino. Well! Wala naman talaga dahil wala si Minther kaya nakalaya ako ngayong araw!

"Kayo na lang kasi!" tudyo ni Alzhera sa kanilang dalawa, Reidjan was hugging her
while laughing in a low tone. He's damn decent looking.

Lavern flashed a disgusted expression.

"Ew! Huwag na lang, magiging single ako habang buhay o kaya talagang magpapakasal
na lang ako sa hindi ko mahal kesa mapunta sa kanya. Tatanggapin ko nalang ang
fixed marriage!"

Theonoah blanched. Katulad ni Reidjan ay sumisigaw siya ng karangyaan at awtoridad

na makapangyarihan, formal play boy ang kanyang image.

"What do you mean?" patawang tanong niya. "A fixed what?"

I smiled mentally, hindi ko alam kung matatawa ako dahil sa kanyang tanong o
malulungkot dahil katotohanan iyon. Engage na si Lavern sa isang anak ng business
partner ng aming pamilya.

Ang kaibahan lang ay sa mabait siya napunta at hindi nagmamadali ang kanilang
pamilya na maikasal ang dalawa. How unfortunate of me to be married with a beast
this early. Hindi man lang ako pinagbigyan na makibagay muna sa lalaking
pakakasalan ko.

Umirap si Lavern, bakas sa kanyang mga mata ang kalungkutan at pagsisisi na

nabanggit pa ang bagay na iyon.
"Fixed marriage, Theo." si Zhera ang sumagot. "She's engaged to someone,"

Theonoah looked surprised. Kumunot agad ang noo at tumingin kay Lavern, hindi naman
makatingin pabalik si Lavern at pinaglaruan na lamang ang baso sa lamesa habang
nangunguso.

"Mas mayaman ba sa pamilya namin?"

Nagulat kami sa biglaang pagseseryoso ng boses ni Theonoah nang tanungin iyon,

Lavern was stunned but never looked back or even glance at him.

"I... I don't know." malamyang sagot ni Alzhera. "Hindi ko kilala, pero business
partner ng mga Andrada."

Thenoah smirked. "Andrada, huh? So it must be, Tiu? Zhang? Legaspi?"

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat, how the heck did he know about Andrada's business
partners? Lavern looked shocked, too. Napatingin na siya kay Theonoah.

Theonoah drank his shot and raised a brow at Lavern.

"So, who among them?" he asked again.

Reidjan chuckled. "I guess it's the Zhang? Since Legaspi is married to Cadence. And
the Tiu doesn't have a son."

Suminghap ako, what are they? Seriously? Paano nila nalaman ang mga iyon? At
paanong mukha silang sigurado sa lahat ng kanilang mga nalaman?

Laglag ang panga nila Alzhera at Lavern na nagpalit ang tingin sa magpinsan.
Tumango si Theonoah at ngumuso.

"Zhang pala?" humalakhak siya. "Sino naman doon? Bibigyan ko muna ng suntok sa
mukha para matauhan."

I can't understand! Paano iyon? Paanong alam nila? Nakakamangha, mukhang nabubuhay
talaga ang kanilang pamilya sa business world. Alam nila ang mga ganoong bagay sa
paligid ng mundong ginagalawan nila.

Nawala ang pakikinig ko sa kanila nang tumunog ang cellphone ko. I quickly took it
on the table and read the text. Kumunot agad ang noo ko sa text na nabasa.

Unknown:

Where on earth are you?

My chest grappled. Kaba agad ang bumalot sa akin, kahit hindi nakasave ang kanyang
number ay alam ko na agad kung sino ang nagtext.

Damn it!

Sinumbong ako ni Cora? I doubt it! Damn, I don't know. I guess I shouldn't really
trust her or anyone there, hindi talaga ako sigurado kanina kung aalis ako dahil
alam kong nakita ako ng mayordoma nilang nakabihis kanina.

Shit.

Nagtagal pa ako ng ilang minuto ng pag-iisip kung ano ang isasagot sa kanya pero
kalaunan ay hindi ko na lang sinagot, namaalam ako kila Alzhera na magbabanyo lang
upang hindi na sila mag-abala pa na ihatid ako sa amin.

Habang naglalakad patungo sa banyo ay nagtext na ako kay Cora na magpapasundo ako
kay Karding dito sa La Verde at maghihintay. Naramdaman ko ang pag-ikot ng aking
paningin habang nasa banyo.

I washed my face to at least lessen the giddiness I am feeling pero lalo pang
lumala ang pag-ikot ng paningin ko nang mag-angat ng ulo. Pikit matang binuksan ang
pintuan para makalabas ng banyo.

Fuck! Oh my God!

Sobrang nahihilo ako na parang malalantang gulay ako sa lupa kapag naglakad pa ako,
napahawak agad ako sa pintuan. Tinuko ko ang aking noo sa malamig na pader,
pinapakalma ang aking pagkahilong ngayon lang naramdaman ng labis.

Sobrang hirap pala kapag ganito ang pakiramdam, hindi ko lang naramdaman kanina
dahil nakaupo lang naman ako at tahimik sa aming pwesto. I didn't expect this!
Akala ko hindi umeepekto sa akin ang alak kanina.

Damn it!

Nanghihinang pinalo ko ang pader at nagdadasal na makita ako nila Alzhera rito para
maalalayan. Shit, I can't go home like this! Hindi rin naman ako pupuntahan ng
driver dito dahil hindi alam.

Abruptly, an arm snaked around my waist, napasinghap agad ako sa kaba. Hindi ko
maidilat ang aking mga mata dahil sa sobrang panghihina at kaantukan. But damn
whoever it is! I fucking want to slap him!

"Hey! Get off me!" miski boses ko ay nanghihina, hindi ko man lang masigawan.

Kumapit ako sa braso noon nang buhatin ako, gusto kong magwala, umiyak at sumigaw
dahil doon. Hindi ko kilala ang mga tao rito! Pero alam kong maraming nangyayaring
ganito sa isang lugar na inuman.

"Get off me! Please! Let me go!" naiyak ako sa panghihina. "Uuwi na ako! Please..."

Muli akong nanghihinang nagpumiglas mula sa braso nito, pati ang paa ko ay pinadyak
ko para lang malaman niyang hindi ko gustong sumama sa kanya.

"I'll take you home..." a cold baritone voice out. He hugged my waist tightly,
hininto niya ang mga paa ko na magpumiglas.

I fret.

"No! Please! Hindi pwede! May bahay ako! I can go home alone!"

Hindi siya nakinig. Abot tahip ang kalabog ng dibdib ko sa sobrang kaba, the hell!
Sana naman maligaw sila Lavern at makita ang lalaking ito na kinukuha ako!

Fuck. I can't believe this! I don't want this!

"Stop crying!" mariing aniya.

Paulit ulit akong umiling at nagpumiglas, marahang hinawakan niya ang aking ulo
para magtigil sa kakagalaw.

"Ayoko! I'm married! Hindi na ako pwedeng sumama sa iba! Fuck it, just please let
me go! Kaya kong umuwi mag-isa!"

Takot na takot ako, hindi ko na alam kung paano pang manlaban. Pagmamakaawa na lang
talaga ang kailangan kong gawin baka sakaling maawa siya sa akin.

"Wala kang makukuha sa akin, please! Kasal na ako, you can get everything but
please let me go! Magagalit ang asawa ko!" I grieved in so much fear.

Minther will be furious! Lalo na at ganito ang lagay ko at nagpapahawak pa sa ibang

lalaki, alam kong ego niya ang matatamaan kapag ganito ang nangyayari.

He doesn't really care about me, kung ano man ang gawin ko o ano basta ba walang
makakakita na mga kakilala niya na magdadala ng kahihiyan sa kanilang pamilya.

I'm not this kind of girl, I'm drunk, yes! But because I have problems in life,
pero hindi ako kaladkaring babae. I was raised decently with manners!

Damn!

He chuckled.

"Really, huh? Ba't ka nasa bar kung may asawa ka na? Why are you drunk if you're
married?"

I felt his heavy breathing on my neck, tumaas iyon sa aking tainga at doon
nagpakawala ng mabibigat na paghinga.

Oh God! Mas lalong kumalabog ang dibdib ko sa sobrang kabang hindi na maipaliwanag
ngayon.

"Hindi ito pwede! I can give you everything, but not like this! God!"

Pumiglas akong muli. Kahit hinang hina na ako ay kailangan kong labanan ang
lalaking ito! I can't just go with him, I am married and it's a shame if people saw
me with this man! Hindi lang kahihiyan sa akin kung hindi pati sa mga Legaspi!

"Let me fucking go! Please! Babayaran kita! I will give you my phone and money!
Huwag lang ganito, ayoko. Magagalit sila!"

He laughed raspily.

"Sino?"

I whimpered. "My husband! May asawa na ako! Maawa ka naman, please." pagmamakaawa
ko.

He chuckled again.

"Who's your husband? I'll call him."

Lalo akong napaiyak dahil sa takot. Umiling ako.

"Don't! Wala siya rito! Kaya parang awa mo na, pakawalan mo na lang ako."

"But you're drunk, I'll take you home."

Suminghap ako at nagpumiglas muli. Pilit ko mang idilat ang mga mata ay wala na
talaga akong lakas dahil konting dilat lang ay umiikot na.
"I can handle myself! Damn it! Just let me fucking go!" I wailed.

I am so hopeless! Natatakot ako, hindi ko siya kayang labanan. Natatakot ako sa

lahat ng maaaring mangyari ngayon, wala akong mukhang maihaharap kung sakali.

Nagsisisi tuloy ako na umalis pa ako sa mansyon nila Minther, wala sanang
mangyayaring ganito kung hindi ako lumabas!

Patuloy niya akong dinala kung saan, walang hirap sa kanya iyon dahil para lamang
akong isang batang kaya niyang buhatin kung kailan gugustuhin.

I could feel his prodigious frame, his broad shoulders, his huge hand, firm and
long masculine arms snaking on my waist like I was so tiny for him.

"I am married! Magagalit si Minther kapag nalaman ito!" I'm so hopeless to even
tell that, wala namang pakealam sa akin iyon.

He chuckled raspily. I shuddered.

"Sleep now..." he whispered on my ear.

My heart galloped, hindi ko napigilan ang mapahinga ng malalim. Unti unting

nanghina ang aking katawan, nawala rin ang aking paghikbi at lumiit na lamang
ngayon.

He carefully carried me up like a newly wed. Naramdaman ko ang pagbuntong hininga

niya sa aking pisngi at nagpatak doon ng magaan na tila kay lambing na halik.

I sobbed, I don't know why I feel so comfortable in his arms. Sa isang tao ko lang
naramdaman ang ganitong kakumportablehan.

Is this Clayven?

"C-Clay..." I murmured drowsily.

Hinang-hina akong nagmulat ng mga mata, my vision is blurry as I looked up to who

was carrying me. Bahagyang suminghap ako nang makita ang isang taong hindi ko
kailanman inasahan ngayon.

My heart scampered.

His jaw clamped repeatedly, eyes on our way and outrage is very noticeable.
Naramdaman ko ang panibagong paninikip ng dibdib.

"It's fucking Minther." he stated motionlessly like he's holding his near burst,
naramdaman ko ang kuyom ng kanyang kamao sa aking gilid.

Pumikit ako ng mariin at wala sa sariling bumuhos ang mga luha sa pisngi.

I missed this comfortable place, in the arms of someone... but never thought I'd be
this comfortable in his arms, Minther Legaspi's arms.

I sobbed my heart out and I feel guilty.

"T-Thank you..."

👠👠👠
Phase 4
I woke up when I felt a hand on my cheek, slightly slapping to wake me up. Nagmulat
ako at nadatnan ko si Cora, she smiled as she saw me open my eyes.

"Magandang umaga, Miss Cadence."

Nalingunan ko ang nakabukas na kurtina ng malawak na bintana, nasilaw ako sa sikat

ng batang araw roon. Batid kong nasa alas otso pa lamang ng umaga. Mabigat man ang
ulo ay umahon na ako mula sa kama.

"Magandang umaga, Cora." I greeted.

Nakakahiya dahil ginising pa talaga ako, ngayon lang ito nangyari dahil kusa akong
gumigising ng umaga sa ilang buwan ko rito.

My head hurt while adjusting from the light. Mukhang hindi dapat napaparami ang
inom ko ng alak, hindi pala ako sanay sa mga ganoong inumin at pakiramdam ko'y may
amnesia ako.

Tumango siya at ngumiti.

"Kumusta ang iyong pakiramdam?"

"Uh. Maayos naman," iwas kong sagot.

Dumiretso ako sa banyo pero nanatiling nakasilip kay Cora roon. Inayos niya ang
aking kama at niligpit ang mga kalat na sandals sa lapag.

She's my maiden for the past months, ganyan lang parati ang nakikita kong ginagawa
niya at minsan naiisip ko kung hindi ba siya nahihirapan?

In our house, I don't have one. Meron lang isang maid roon na nag aasikaso pero
hindi katulad nito na parating nakasunod at animo'y prinsesa akong mababasag.

"Mabuti kung ganoon. Alas otso y media ay kailangan mo ng bumaba para makasbay sa
umagahan ni Sir Minther."

"Huh? Andito na siya?" taka kong tanong habang hinuhubad ang aking spaghetti strap.

Madalas ay hindi ko sinasara ang pintuan ng banyo kapag narito si Cora para
makapag-usap kami at magkarinigan pa rin, nang mahubad ang saplot ay binuksan ko
ang cold shower para mahimasmasan at maging maayos ang pakiramdam.

So ganito pala ang epekto ng alak? I wonder why they are addicted, hindi pala
maganda sa pakiramdam kapag kinabukasan. Iyong lasang alak pa rin ang laway kahit
ilang ulit ng magsipilyo o mag mouthwash.

Plus, the headache and body pain I don't even know where I got. Have I involved in
a fight?

And now, I'm doomed. Minther is here...

"Oo, Miss, kagabi pa lang ng alas nuwebe ay nakauwi na siya at hinanap ka. Hindi mo
ba matandaan ang nangyari kagabi?" nadinigan ko iyon ng panunukso.

Napahinto ako sa pagkuskos sa aking buhok na may shampoo, huminga ako ng malalim at
kumunot ang noo.

"What happened? Hindi ko alam na uuwi siya ng ganoong oras at napasarap kasi ang
kwentuhan namin ng mga pinsan ko. Napagalitan ba kayo dahil wala ako?" mahinahon
kong tanong.

I can't remember what happened clearly but I guess Lavern took care of me and sent
me home last night. Plus, Alzhera was there and they probably brought me here kaya
maayos akong nakauwi.

Nakakahiya kung napagalitan sila Cora ng dahil sa akin na naman, hindi ko na kayang
maatim ang ganoon kaya lang ay hindi ko naman inasahan na makakauwi si Minther
kagabi. I thought he'd be home today.

Damn, akala ko ngayon lang siya nakauwi. Kagabi pa pala? Shit. I'm really doomed,
paniguradong makakatanggap na naman ako ng insulto mula sa kanya.

Nadinig ko ang mahinang halakhak ni Cora.

"Panay ang yakap mo kay Sir Minther at ayaw mong palabasin ng silid. Mukhang
nalasing ka ng husto, Miss."

"What!?" my eyes widened. Biglang uminit ang pakiramdam ko sa kahihiyan.

Fuck! What the hell? Why did I fucking do that? Oh no, please! Hindi totoo, hindi
totoo iyon. Alam kong kahit lasing ako ay hindi ko gagawin iyon.

I loathe that man, how could I hug him?

Humalakhak siyang muli.

"Totoo, Miss. Galit pa nga siya dahil nahanap ka niyang mag-isa sa La Verde at
lasing. Baka kung ano ang nangyari sa'yong masama kung hindi ka niya nahanap roon."

I suddenly felt guilty, hindi ko alam kung anong mukhang ihaharap ko pagkababa
ngayon. Kung pwede lang na huwag bumaba ay hindi talaga ako bababa, hindi ko alam
kung baka nagbibiro lang si Cora o kung totoo nga.

Nakasunod si Cora sa akin habang pababa ng hagdanan, I'm wearing a pair of bikini
under my white and gray striped fitted dress and a fliplops. Balak kong tumungo
mamaya sa beachfront para magswimming. Hindi ko pa iyon nasubukan sa ilang buwan ko
ritong naninirahan.

Iniisip ko pa rin ang kagabi, kung totoo man iyon ay babalewalain ko na lang dahil
alam naman naming lahat dito na lasing lang ako noon at ganoon ang epekto ng
kalasingan. Wala namang masama, besides he's my husband.

But damn! I can't think straight! Kahit asawa ko siya sa papel ay hindi ko dapat
niyakap. And what I don't want him to leave my room? Oh wow, Cadence. Kung ibang
tao pala ang nasamahan mo ay baka iba na ang nangyari?

Humagikgik si Cora nang makapasok ng dining area, naabutan kong nag-aayos na ng mga
pagkain ang dalawang serbidora sa hapagkainan. Minther was sitting quietly with his
usual firm expression. Naghila ako ng upuan sa kanyang harapan.

Todo ang kabang nadarama ko habang narito, nakita ko ang pagtaas ng isang kilay
niya nang pasadahan ako ng tingin. Mukhang hindi naman niya ibibring up iyong
yakapang nangyari o baka joke lang talaga ni Cora iyon.

Sana...

"Good morning," bumati ako sa mga serbidora na nagtugon ng ngiti sa akin.

Sumulyap ako kay Minther, hindi pa rin inaalis ang tingin sa akin. I mentally
flinched. Ngumiti na lamang ako at tipid na nagtango bilang pagbati. Nang matapos
maglagay ng pagkain sa hapag ay umalis na rin ang dalawa at si Cora na lamang ang
natira.

Gustuhin ko man na ayain siyang kumain ay hindi ko magawa dahil alam ko naman na
tatanggihan niya ako at nauuna talaga silang kumain kesa sa amin. Sa kalagitnaan ng
umagahan ay naramdaman ko ang paghilab ng aking tiyan.

Kumurap kurap ako at mabilisang ininom ang baso ng tubig doon. May aftershock
talaga ang alak, damn.

"Hangover?" Minther's deep voice asked.

"Huh?"

Umismid siya. "Masakit ulo mo?"

Marahang tumango ako.

I guess I should take a dip, doon mawawala na ito. Hindi naman masyadong masakit
pero hindi pa rin ako makuntento dahil mas gusto ko iyong walang pakiramdam na
ganito.

"You should sleep more, hindi ka na dapat bumaba kung ganyan ang pakiramdam mo at
nagpahinga na lang muna." malamig niyang sambit.

I pouted a bit. "Ayos lang,"

Kailangan ko pa ring bumaba para sabayan siya sa pagkain, ang pangit naman kung
tanghali akong magigising at siya na lalaki ay maaga.

"Aalis ka? Bring Cora with you, anywhere." aniya nang tapusin ang pagkain.

"Ayos lang ako, hindi na kailangan." muli akong sumubo ng pagkain, hindi ako
makatingin sa kanya dahil sa kakaibang pakiramdam.

Halu-halo na iyon.

He groaned softly.

"Bring her anywhere with you, Areial. Haven't you remember what happened last
night, huh?" sumungit ang kanyang tono pero kalmado naman.

Damn! Hindi na pala dapat ako tumanggi kung dito mabubunyag ang kahihiyan ko
kagabi.

Huminga ako ng malalim, halos mahulog ang puso ko nang makita ang talim ng kanyang
aura ngayon. It looks like he would burst out again and will lose his patience.

Nagtiim bagang ako at tumango lamang. Cora was just half smile behind.

"What? You haven't remember or you'd bring Cora with you?" nagtaas siya ng kilay at
nagmulto ang ngisi sa labi.

My chest pummeled. Fuck, so he's seriously asking? Malamang iyong isasama si Cora
sa beachfront!

"Isasama ko si Cora." mariin kong sambit.

"And where are you going? Sa La Verde? Iinom hanggang sa hindi na makaya ang
sarili?"

Tinig pa lang niya ay insulto na kung madidinig. Kung siya ang nakakita sa akin,
saan ba? Hindi ko ba kasama sila Lavern?

Umiling ako.

"Hindi na ako iinom, I'm sorry." I said. "Maliligo lang ako sa dagat at mananatili
rito sa loob ng mansyon."

Alam ko ang kamalian kong nagawa, hindi ko na rin uulitin iyon dahil ayaw ko rin
naman talaga. Nacurious lang ako sa hatid noon sa isang tao dahil kung may epekto
ay may umiiyak at naglalabas ng sama ng loob.

Naalala ko si Alzhera noon na ganoon ang epekto sa kanya, minsan ay hindi siya
nalalasing at minsan ko na rin siyang nakitang umiiyak nang malasing siya. Marahil
ay talagang may kinikimkim siya noon.

He chuckled mockingly.

Bahagyang nanlaki ang mga mata ko dahil doon, parang biglang bumalik ang mga
nangyari kagabi.

I remember him carrying me! I remember I was caling his name countless times, and I
thought he was a rapist or something in the bar! Shit! That chuckle made me
remember what happened, but the last hours that Cora said I was hugging him, I
can't.

"Good idea," he said. "You can't drink outside anymore now, I don't want to find
you sulking drunk in the restroom area. What do you think will happen if it's not
me?"

Ngumuso ako at nagbaba ng tingin.

"Ikaw naman 'yon." mahinang sambit ko. "You found me..."

Tumalim ang tingin niya.

"Tss, if you can't handle yourself anymore, just stay where you are. Alam mo naman
siguro kapag nahihilo ka na."

"Uuwi na ako, hindi ko alam na hindi ko na kaya..." giit ko.

His brow shot up. "You should have texted... or stay where your cousins are.
Ihahatid ka naman nila."

Nakatuon lamang ako sa pagkaing nasa harap at tumango sa kanya. Tama naman siya,
dapat pala naisip kong tumawag o magtext kay Cora. Ayaw ko naman kasing maging
abala sa mga pinsan ko lalo na't mukhang wala pa naman silang epekto ng alak.
Magsasaya pa sila roon.

He's concern because I am his wife and I can't be seen in a bar or somewhere that
could bring shame on their family. Ayaw ko rin naman na mapahiya sila, pero ang
hirap lang na kulong ako rito sa mansyon.

I could study!
Alas diyez nang matapos ang umagahan, nauna akong nagpaalam na maliligo sa dagat.
Hindi naman siya umalma o tumutol kaya dumiretso na ako sa beachfront ng kanilang
mansyon.

Pamilya nila Minther ang karamihang may private resorts dito sa Isla Verde, meron
din sa Laguna. Kilala talaga sila sa ganoong business, malago at talagang milyon o
higit pa ang kinikita.

Hindi ko alam kung kailan ang alis niya pero sana ay umalis na siya para makakilos
ako ng maayos sa mansyon, I feel so uneasy with him around. It's like I can't be
really with him all the time because of that.

Kung magkakasama kami sa isang lugar ay hindi ako makakatagal at lalayo na lang...

Hinubad ko ang aking dress at nilapag sa sun lounger, may limang sun lounger na
talaga ang nakahilera kahit wala naman naliligo sa dagat. Ngayon ko pa lang
masusubukan dito dahil wala talaga akong lakas noong mga nakaraan.

It's a good thing that I'm adjusting here in their household. Si Minther lang naman
talaga ang mahirap pakisamahan sa kanyang pamilya.

Huminto ako nang hanggang sa ibaba na ng aking dibdib ang tubig, natanaw ko si Cora
na lumabas na ng mansyon para tumungo rin sa dalampasigan, may dala siyang robe at
isang tuwalyang puti na nilapag niya sa maliit na table roon.

Kumuway pa siya sa akin, ngumisi na lang ako at nagfloating. Hindi pa masakit sa

balat ang araw dahil maaga pa naman. Naisip kong magbilad para maging tan kahit
papaano.

I wonder if Minther's going out today? With his friends? Or girls... I don't really
care anyway, bahala siya kung makita siyang may kasamang babae sa bar o kung saan
basta malinis ang aking konsensya bilang asawa.

Hindi ako gagawa ng ganoong bagay kahit pa ayaw ko sa kanya. Naalala ko pa noong
makita ko siya sa malapit sa school namin na nakikipagbunuan sa mas malaki at
matangkad kesa sa kanya dahil lang napikon siya.

Ayun nabugbog niya, may mga pasa rin siyang nakuha noon pero hindi naman malala. Na
guidance silang dalawa.

Ganoon pa rin ba siya hanggang ngayon? Well, people change. Baka hindi na siguro?
Pero natatakot ako na kung sakaling mag away na naman kami ay masaktan na niya ako
ng pisikal.

Mga fifteen minutes nang magpasya akong umahon na.

Tinanaw ko ang dalampasigan, my forehead creased when I saw Kurt with three men
there. Ang dalawa ay agad naghubad ng kanilang t-shirt at tinapon lang iyon sa
buhangin bago lumusong sa tubig.

Shit! May ibang tao!

Si Kurt at iyong isa ay naupo sa sun lounger habang nag-uusap. Sa pagkakatanda ko

sa mga bisita namin noong kasal ay hindi sila pamilyar. So maybe they are just
Kurt's friends? Hindi siguro kasali si Minther roon.

Gusto ko sanang kawayan si Cora para salubungin ako ng tuwalya, pero mukhang
inutusan siya ni Kurt dahil patango-tango siya at tumalikod na para bumalik ng
mansyon.
Napangiwi ako. Agad akong lumakad pabalik ng dalampasigan, iyong dalawang kaibigan
ni Kurt ay hindi naman malapit sa kinaroroonan ko kaya hindi na hassle.

Umahon na ako at nakatapak sa malambot na buhangin, nalingunan agad ako ni Kurt.

"Hey, Cadence!" kumaway siya. Ngumiti ako at tumango.

"Good morning." I greeted him, bahagyang tumigil sa paglalakad.

Kumunot ang noo ng kasama niya at pumasada ng tingin sa kabuuan ko. Damn it, my
face heated.

He looked so stiffed like Minther, iyong makikitaan mong walang interes pero
kakaiba ang tingin. Even his built with firm biceps, veins in his arms, wide and
broad shoulders, he looks manly!

Bigla akong nakaramdam ng hiya doon.

Humalakhak si Kurt.

"Minther's wife, Zarjiel. Cadence, our friend, Zarjiel. Iyong dalawa ay si Bronson
at Lay."

Tumango ako at sumulyap sa dalawa pa. Namataan ko si Minther na lumalapit na rin,

hindi ko alam kung bakit bigla akong nanigas sa kinatatayuan ko nang magbaling siya
sa akin.

His eyes turned darker, as usual. Sumulyap sa dalawang nakaupo bago muling tumingin
sa akin. Ano pang aasahan sa kanya? Maitim naman lagi ang kanyang aura, at may mas
iitim pa roon.

He's now wearing a white t-shirt and black boardshorts, his hair is disheveled but
so fine and perfect for him. Hindi kaputian si Minther pero mapula ang kanyang
balat gaya ng sa mga mestizong naarawan.

His jaw clenched, bago pa ako makagawa ng kilos na lumapit sa sun lounger kung
nasaan ang aking gamit ay lumakad na siya roon at kinuha ang tuwalya. I was stunned
when he walked towards me and covered the towel around me.

Kumurap kurap ako at agad hinawakan ang magkabilang dulo ng tuwalya sa aking
dibdib. His chest heaved a bit and looked at me with nothing but darkness.

"Tapos ka na ba?" malamig niyang tanong.

My heart raced, mabuti na lang at nabilad ako sa araw. Hindi mahahalata kung
namumula ang pisngi ko o hindi. I don't know where did I get this effect on him.

Sa abot ng makakaya ay kumaswal ako, I breathed and nodded. Gusto ko pa sanang

manatili para sa pagbibilad, pero ngayong narito sila ay hindi ko na magagawa iyon.

His dark eyes remained on me like he never did that before. It sent shivers down my
spine, huminga ako ng malalim para mapansin niya sana pero wala sa kanya iyon.

I bit my lower lip and looked away. Gusto kong tumakbo pero kabastusan iyon kaya
nanatili na lamang ako kahit sobra ang kalampag sa dibdib ko.

"Miss! Dinalhan kita ng fruit shake at sandwich!"

Napabuga ako ng hangin nang dumating si Cora. Bakit ngayon lang? Kanina pa dapat
dahil kabadong kabado na ako.

Ngumiti ako at nilagpasan na si Minther para lumapit kay Cora na nilapag ang tray
sa table. Ang iilang serbidora pa ay nakasunod para naman sa pagkain ng
magkakaibigan.

Abot tahip pa rin ang kalabog ng dibdib ko sa hindi malamang dahilan.

"S-Salamat, Cora." I said.

"Maliligo ka pa ba o magbibilad na lang?"

Wala sa sariling kumibit ang balikat ko habang sumisimsim sa fruit shake. Minther
is now with his friends, naupo siya sa tabi ni Kurt. His expression is grim and
unreadable.

"Sasabay ba kayong mananghalian ng iyong mga kaibigan, Sir Kurt?" tanong ng isang
kasambahay habang nilalapag ng mga pagkain.

Ngumuso at tumango lamang si Kurt, he sipped on the fruitshake he took.

Sinuot ko ang roba sa akin at ang tuwalya'y pinunas ko sa aking buhok. I sighed and
glanced at them again, tumatawa si Kurt habang nakatingin sa dalawang naliligong
kaibigan.

"Uuwi ka ng Maynila, Mint? May klase kayo, 'di ba?" Kurt asked, umangat ang
dalawang kilay at sumulyap kay Minther.

"No, final's done."

Tapos na ang finals? Pero may klase pa rin sila kung ganoon, nakaramdam ako ng
paninikip ng dibdib dahil doon. Magkakasama pala kami ngayon sa isang mansyon at
nasisiguro kong hindi na naman matatahimik ang kaluluwa ko.

"How's Feather? Nag-aaral na bang mabuti?" halakhak ni Kurt.

Minther shrugged, tumaas ang kilay niya at sumulyap sa akin. Naubo ako sa iniinom
na shake, agad namang hinagod ni Cora ang likuran ko habang umuubo.

Shit!

"Ayos lang, she's studying Martial Arts." si Minther.

Pumikit ako ng mariin at nagmulat rin, sobrang kati ng lalamunan ko dahil sa pag
ubong pinipigilan na.

"Ayos ka lang, Miss? Hindi ka kasi nagdadahan-dahan." wika ni Cora, hinahagod pa

rin ang likuran ko.

Tumango ako at sumulyap muli kay Minther, nakakurba ang gilid ng labi at nakatingin
sa akin. Halos sumabog ako sa kahihiyan, mabilis na pinahiran ko ang bibig at
tumayo na.

Hindi ko na hinintay si Cora at dumiretso pabalik ng mansyon, isang beses kong

narinig ang pagtawag niya habang humahagos rin sa pagsunod sa akin.

Damn it!
"Miss, ano ba ang nararamdaman mo?"

"Cora, wala! Ano namang mararamdaman ko sa kanya?" inis na tanong ko habang paakyat
ng grand staircase.

"Huh? Bigla ka kasing naubo, baka may lagnat ka o anong karamdaman ang ibig kong
sabihin." lito ang kanyang tanong.

Hell, Cadence. Ano ba ang iniisip mo?

Pinihit ko ang door handle ng aking silid, sobrang init ng pisngi ko.

"Uh, wala naman. Nasamid lang ako." I said. "I'll just take a shower, salamat..."

Tumango siya at ngumiti bago siya mismo ang nagsara ng aking pintuan. Nasapo ko ang
aking noo at napabuga ng hangin.

Ginugol ko ang oras sa pagligo, isang oras akong nagtagal sa bathtub para lang
magpakalma ng aking kaba. Pagkatapos noon ay nagbihis ako ng spaghetti strap na
itim at white shorts.

Huminga ako ng malalim at tumungo sa balkonahe kung saan nakikita pa rin ang
beachfront, naroon pa rin sila Kurt na nakaupo sa sun lounger at mga kapwang basa
at walang pang itaas na damit.

I sighed while brushing my hair, mukhang nakaligo na sila at manananghalian kami ng

sabay-sabay pagkatapos. Well, it's not yet time.

Nagpasya akong lumabas ng kwarto, nasanay na akong bumaba at manuod sa pagluluto ng

tanghalian sa kusina. Para matuto na rin.

👠👠👠
Phase 5

"Miss, bakit kaya hindi ninyo ituloy ang pag-aaral niyo para hindi kayo maburyo?"

Hinalo ko ang sabaw ng sinigang na niluluto ko, I just learned how to cook this
last week. Housemaids taught me, kung minsan ay iba-iba ang nagtuturo sa akin sa
bawat araw dahil ang iba'y may nakatokang gawin.

Huminga ako ng malalim.

"Hindi naman payag si Minther, he just want me to stay here and sulked." pabiro ko
pa sa huling sinabi.

Which is true, ang sabi niya ay manatili lang ako at ayaw niyang mag-aral ako ulit
dahil kaya naman niya akong buhayin habang buhay. Pero naisip ko na lahat naman ng
tao ay mawawala sa mundo.

Paano kung ako ang unang mawala? Paano kung siya? Sino ang bubuhay sa akin kung
wala akong alam na trabaho at walang tinapos? Maganda pa rin iyong may pinag-aralan
at may tinapos.

I should talk to him again, hindi ko lang alam kung kaya ko ngayon? Mamaya o bukas?
Nahihirapan pa rin akong makihalo sa presensya niya. Sobrang hirap at bigat sa
pakiramdam.

"Ba't kaya ayaw ni Sir, Miss? Ano sa tingin mo? Syempre, Miss, maganda iyong tapos
ka rin sa pag-aaral. Alam naman nating mayaman talaga ang kanilang pamilya at buhay
reyna ka kung sakali pero mas maganda kung may tinapos rin dahil iyon ang patunay
na meron kang nagawa."

She's on point! Hindi naman porke mayaman ang kanilang pamilya ay hindi ko na
kailangan pang matuto sa ibang aspeto ng buhay. The world is unfair and we can get
things fair by pursuing our dreams and have a goal in life.

I sighed and smiled at Cora.

"Hayaan mo na, Cora. I will talk to him again about that. I want to pursue
everything for myself. Sana maintindihan niya ako..."

Kumilos na ako para ihain ang aming tanghalian sa hapagkainan, hindi lang sinigang
ang naroon at meron pang ibang putahe na mas masarap. But at least I tried to help.

Nasabi ni Cora sa akin na paborito ni Minther ang sinigang kaya iyon ang pinag
aralan kong lutuin sa isang linggo para maperpekto ang lasa kahit papaano. He likes
sinigang with much vegetables.

Iyong mga nauna kong niluto ay hindi ko pa hinahain sa hapag dahil alam kong hindi
ko pa kuha masyado ang pasok sa panlasa ni Minther. It's been two weeks since that
swimming day.

Simula noon ay natatagpuan ko na lang ang sarili kong nagluluto para sa kanya,
nagsasanay para sa amin. Wala rin naman akong magawa dito kaya ganoon ang ginagawa
ko.

Si Minther ay umaalis sa umaga at bumabalik ng tanghali para mananghalian kasabay

ko. Hindi ko nga alam kung bakit ganoon pa ang ginagawa niya kung pwede naman
siyang kumain sa kanyang hotel and resort na inaasikaso sa La Verde.

Sa dalawang linggo na iyon bilang lang ang pananatili niya buong araw dito sa
mansyon at pag ganoon ay rest day niya kaya tuwing kakain lang siya lumalabas ng
kwarto.

I think I am used to his presence now, nakakasanay din pala ang ganoon since he was
not that harsh on me now. Pinapansin niya naman ako kapag mag uusap kami sa
tanghalian at tungkol sa kung ano ang pinagkakaabalahan ko lang ang tinatanong
niya.

I hope he will let me continue my remaining years in college or at least let me

work my cafe in La Verde para naman hindi ako mabaliw dito sa mansyon.

"Wow! You look like a perfect wife, Cadence."

Nagulat ako nang madinig ang boses ni Kurt, ngumiti ako sa kanya nang makita kong
pinapasadahan niya ng tingin ang mga nasa lamesa.

"Did you cook these all?" he asked, amusement was evident.

Uminit ang pisngi ko, Minther came in after Kurt. He's still wearing his white
longsleeves messy rolled up till his forearm, sumunod din ang kanyang tatlo pang
kaibigan. Ang dalawang maingay ay si Bronson at Lay na halos maglaway sa gutom.

"Hindi, iyong sinigang lang."

"Wow! Mint's fave!" halakhak ni Bronson. "How I wish to have a wife who can cook my
faves like this."
Minther walked towards me and kissed my cheek, halos mangamatis ako sa hiya dahil
pawis ako at hindi sigurado sa amoy ko.

Nakasanayan ko na rin iyon. Ganoon naman siya parati, pero isang beses niyang hindi
nagawa iyon noong umaga na mapulot niya akong lasing sa La Verde. Malamang ay galit
na galit siya noon kaya ganoon.

"You look tired." he said in a low tone.

My heart is pounding. I smiled at him awkwardly. Nakatitig siya sa akin at sa aking

noo na pawisan dahil sa init ng kusina kanina, mabilis ko namang pinahiran iyon
gamit ang palad.

"Ayos lang ako, kumain na kayo." I said and shifted to his friends just to avoid
his gaze.

Bakit kaya ang aga ni Minther ngayon? Kadalasan kasi ang oras ng uwi niya ay
saktong 12 PM or minutes later. Nakakaligo na ako bago siya dumating pero ngayon ay
hindi ko na nagawa dahil narito na siya.

Nagsiupuan na sila Kurt at ang mga kaibigan nila, the maids served them glasses of
juice and water. Uminom si Lay agad ng tubig, mukhang mga pagod sila. Saan ba sila
nanggaling? Sinundo si Minther?

Minther looked at me and tapped the back rest of chair beside him, nakatayo siya sa
likuran noon. Hilaw na ngumiti ako at umiling.

"Mamaya na ako, I'll take shower first." mahinang sambit ko.

Kahit kailan sa ilang buwan ay hindi pa kaming nagkatabing dalawa sa pagkain,

madalas ay magkatapat kami kaya naman talaga kinakabahan ako sa senyas niyang iyon.

Nakita kong nagsasandok na sila Kurt ng pagkain nila roon. Kapwa sila mukhang gutom
sa tanghalian ngayon, ah? Iyong Zarjiel at Bronson ay mukhang kagagaling lang sa
eskwelahan dahil naka uniporme pa.

Kumunot ang noo ni Minther, ilang saglit pang nakatitig sa akin pero bumuntong
hininga na lamang at tumango bilang pagpayag.

"Aren't you hungry?" he asked. "Did you eat breakfast this morning?"

Parang may kung anong nagliparan sa aking tiyan dahil doon, malamig man ang tanong
ay malaking bagay na sa akin iyon. It looks like he's trying to be nice!

I smiled and nodded. "Ayos lang, busog pa ako."

His lips puckered.

"Mm, alright..."

Pagkatapos noon ay umakyat na ako sa kwarto para maligo, hindi na ako nagkaroon ng
time para magbabad dahil gusto ko silang maabutang kumakain. Gusto kong makita ang
kanilang reaksyon sa luto ko.

I tasted it before prepared it to the dining table, and I can tell that it's the
best sinigang I've made for the week. Practice makes perfect, really.

Natutuwa naman ako na madali kong natutunan ang ganoon lutuin agad, I don't even
how to fried hotdog and egg. And sinigang is my first ever cook! I'm so glad.
I was thinking about Minther being nice these days we're together, hindi ko alam
kung bakit biglaan ang pagbabagong iyon Samantalang halos puro insulto ang
natatanggap ko sa kanya.

I consider it, really so I'll do my part here. I will try everything to be a

material wife for him. Gusto ko rin kasi siyang makausap ng maayos tungkol sa pag-
aaral ko. Sana lang talaga ay payagan niya ako kahit sa malapit na school lang.

Bumaba na ako para tumungo ng dining area, wala na ang maingay roon kaya baka tapos
na silang kumain. Ngayon ako na lang mag-isa ang kakain, sayang at hindi ko pa
naabutan.

"Miss!" nakirinigan ko ng pagmamadali si Cora pero nakangisi na ang labi.

"Oh? Tapos na sila kumain?"

She nodded and smiled. "Oo, Miss. Pero si-"

Namilog ang mga mata ko nang makita si Minther na naroon pa rin sa dining table at
abala sa kanyang cellphone. May table napkin pa rin sa kanyang plato at nakasinop
ang kubyertos na tila hindi man lang nagalaw.

"Hindi pa siya kumain?" pabulong kong tanong.

"Sabay raw kayo, Miss, e." nanunuya ang boses ni Cora at nanliliit ang mga mata sa
akin.

Napailing ako.

Bakit naman kaya hinintay pa ako nito? Hindi na ba siya sanay na hindi ako kasabay
ngayon? I mentally smirked. Huminga ako ng malalim at tumungo na, he looked at me
as he put his phone down.

Napanguso ako at umupo na sa harapan niya, meron na ring nakahandang pinggan at

kubyertos para sa akin. Ngayon pa lang naglagay ng baso sa para sa amin at inumin.

"Bakit ngayon ka lang kakain?" I asked.

Kumuha ako ng isang bowl para maglagay ng sabaw ng sinigang doon. His lips
protruding while looking at my move.

"Para may kasabay ka." simpleng sinabi niya.

Ngumuso ako para hindi matablan sa sinabi niya.

"Hm, okay... what do you want?" I asked again.

"What did you cook? Iyon na lang."

My heart is beating like a mad man. I bit my lower lip and put the bowl in front of
him, sa abot ng makakaya ko ay sinandukan ko pa ng kanin ang kanyang pinggan.

He chuckled. Bahagyang napasinghap ako at nagpatuloy lang sa paghahain sa kanya ng

pagkain.

"So this is how it feels to have a wife..."

Uminit ang pisngi ko, I sat down after and didn't mind what he just said. Ang akin
naman ang nilagyan ko ng pagkain. Hindi na naman ako mapakali sa aking sitwasyon,
pakiramdam ko'y sinisikatan ako ng araw dahil sa init.

It feels weird, actually. Hindi kasi ako sanay na ganyan siya, iyong walang halong
pang iinsulto gaya noong mga naunang buwan. Ngayon ako nagkakaroon ng pag-asa na
magwowork ito sa amin kahit papaano.

Siya rin naman talaga ang makakasama ko, hindi ko lang sigurado kung ilang taon pa
ang bibilangin dahil wala ngang permanente sa mundo.

Kung papalarin naman ay gagawin ko talaga ang lahat para magwork ang arrangement na
ito, if only I could find love in this arrangement... but I bet we're just both
trying to be friends so we could live in one roof.

"I heard you have a cafe in La Verde?" he asked coldly nang patapos na ang
tanghalian.

Napangiti ako at tumango.

"Oo, sa amin ni Lavern iyon. Hindi ko na nakukumusta masyado dahil hindi pa kami
nakakapag-usap but I think it's getting famous there."

He nodded.

"Do you want to visit it?"

Kumurap-kurap ako, nakatitig lamang siya sa akin ng seryoso at hindi ko alam kung
dapat ba akong kabahan o maging chill lang.

"Kung pwede..." sagot ko.

Tumaas ang kilay niya. Abot tahip ang kalabog ng dibdib ko dahil doon.

Minther really has all the appeal, it's like he's one of the perfect creature of
Him. He did Minther for girls around to have their ideal man, he's a walking greek
god with perfect built and face. He looked so manly everytime I see him.

"You can visit there anytime, why aren't you visiting? I just don't like you being
drunk with your cousins..."

Nagtiim bagang ako sa kahihiyan.

"About that, I'm really sorry, Minther. Hindi na iyon mauulit, but can I work in
there?"

Kumunot ang noo niya, sumimsim sa kanyang tubig bago muling magsalita.

"Why would you? You can manage but not the working..."

Bahagya pa akong gulat sa kanyang sinabi. I can manage our cafe? God, hindi ko
akalain na pwede ko palang gawin ang dati kong gawain doon. I should have asked him
weeks ago.

"Talaga? Salamat," I smiled widely, I couldn't contain my happiness.

At least I can help Lavern there and I won't get bored here inside. May magagawa na
ako, iyong pag-aaral ko ay baka next ko na lang banggitin sa kanya dahil baka
magbago pa ang kanyang isip pag sunod-sunod.
Iisipin niyang sumobra naman ako porke napagbigyan sa isang bagay. I sincerly thank
him for letting me do things, hindi na katulad noon na kulong ako at ayaw niyang
palabasin.

So this is Minther's good side, at least he has! I thought I'll be a prisoner here
for a long time and I am not expecting anything like this. Sana tuloy tuloy lang
muna.

Minther roamed his eyes around the cafe while his hands in his pockets. Puro
painting ang nasa haligi ng cafe na lalong nagpaganda rito. May apat na shelves rin
sa bawat sulok na maraming librong mababasa.

Since wala namang cafe dito sa La Verde ay ito ang naisipan namin ni Lavern na
itayo rito para kakaiba, and we know what people wants now. Iyong magbasa and
relaxing place. The cafe is soundproof so that customers inside won't be bothered
by the bars with loud music outside.

Mas lalo itong gumanda ngayon kumpara noong maiwan ko kay Lavern, puno ang bawat
tables. Hindi naman ito quiet people's place, kaya hindi bawal mag ingay but this
is a relaxing place if they don't want loud bars and restaurants around here in La
Verde.

Humahagos si Lavern na tumungo sa akin nang nakita ako, she immediately hugged me
tight like we never see each other for a long time.

"My God! How are you? Hindi ka na ulit nabisita dito simula noong tumakas ka sa
mansyon ng Legaspi, ah? Bakit? What happened? Did your husband cage you like a
prison again? Did he hurt you? Did he made you cry?"

Halos mamula ako sa kahihiyan sa walang tigil na pagtatanong ni Lavern, didn't she
see Minther's just behind me? Tumingin agad ako kay Minther na nagpapaumanhin.

Lavern's jaw dropped like she was so shocked to see him here with me, namimilog ang
mga mata niya nang balingan akong muli.

Minther chuckled.

"I'm not caging her, I did hurt her and made her cry once but it's part of our
lives... I'm sorry for that." pormal ang bawat bigkas niya roon.

Lalong nalaglag ang panga ni Lavern habang nakatingin sa kanya. Mukhang hindi siya
makapaniwala sa sinabi nito, ako rin naman ay ganoon ang reaskyon.

Well, his point is right. Pain is part of the life, we could hurt someone. Hindi
dahil gusto mo lang kundi dahil sa bugso lang ng damdamin. Naiintidihan ko naman
iyon, he doesn't like the arrangement.

Who would want this, anyway? Marry someone you don't love? Come to think of it and
imagine yourself in our situation.

Ganoon rin naman ako noon, it's just that he's a man and I'm a woman. I must admit
that I am weak and has no fight against this arrangement so I can't do anything to
turn down.

Sa cafe kami nag merienda ni Minther kasama si Lavern, mukhang wala naman siyang
pakealam sa aming usapan at nakatingin lang sa labas ng glass wall sa mga turistang
nadadaan.

I wonder what's in his mind? Does he drool on those tourists wearing bikinis and
showing their souls?

"Aren't you going to continue your remaining years in college, Cade?" Lavern asked
as she sipped on her frappe.

Minther doesn't seem to hear that, pumangalumbaba siya habang abala pa rin sa
pagtingin sa mga tao na parang interesante lahat ng galaw sa kanya.

I shrugged my shoulders and smiled. Gustuhin ko man sabihin na oo ay hindi ko na

ginawa dahil baka madinig pa ni Minther.

"Let the wind decide." halakhak ko. "But I can go here anytime now, Lav. We will be
partners again."

She pouted.

"That's great, Cade. And please, bake again. They're missing your cakes and
cookies! Mas maganda siguro kung ikaw ulit ang magbebake."

Ngumiti ako at tumango.

"I will. Sana ay marunong pa ako at hindi iyon nakalimutan. Gusto ko rin sanang
magdagdag sa menu ng mango float, sansrival and milkshakes na veggie flavors..."

Ngayon ko lang naisip iyon dahil kanina ay naghanap si Minther ng carrot shake,
kung meron daw. Iyon siguro ang paborito niyang flavor, hindi naman ako kumakain ng
gulay pero natetempt ako dahil gustong gusto ni Minther ng gulay.

Kumunot ang noo ni Lavern.

"Kailan ka pa natutong kumilala ng gulay? Hindi ka naman palakain ng veggies, huh?"

My face heated in embarassment.

"Wala!" I defended. "Syempre, 'yon ang gusto ng mga tao! We should add anything
what customers wants and likes." umirap ako.

"Oh? Ba't sumisigaw ka? Inaano kita? Nang aaway ka na rin, ah?" naghahamon na wika
niya pa.

Uminit ang pisngi ko at napasulyap kay Minther na ngayon ay nakatingin na pala sa

akin habang nakasandal ang likuran sa backrest at nakahalukipkip.

Pasimpleng inirapan ko si Lavern. Humagalpak siya sa tawa, Minther chuckled but

quickly cleared his throat.

"You should start eating vegetables, Areial. It won't kill you." he said.

Lavern looks teasing, nanliliit ang mga mata habang nakatitig sa akin at sumusulyap
kay Minther.

"Hindi niya type ang mga 'yon." singit ni Lavern.

Namilog ang mga mata ko at kinurot siya.

"Natutunan ko nang gustuhin iyon, Lavern. Puro gulay kasi ang niluluto sa mansyon."
depensa ko. "And I think it's healthy,"

Umirap si Lavern.
"Weh? Kaya pala hinihiwalay mo ultimo bawang sa garlic rice, pepperoni sa pizza,
tomato at lettuce sa burger, kangkong, talong sa sinigang at sibuyas sa corned
beef!"

Napapikit ako ng mariin sa sobrang kahihiyan.

What the hell, Lavern? Pinsan ba talaga kita?

Minther chuckled as I felt his arm on my tiny waist like it's his territory. Mas
lalo pang uminit ang pisngi ko at kumalabog ang dibdib sa kaba.

Fuck, I don't want this new feeling when he's around.

"You cannot do that again, now." he whispered in my ear and I shivered.

Kinagat ko ang aking labi at marahang tumango sa kanya.

"I won't..."

Humalakhak siya.

"You won't what? Eat veggies?"

Napanguso ako.

"I won't part them."

Tumango siya ng marahan at bahagyang nakanguso.

"Good, then. I'll cook food with more veggies everyday for you..." he said.

For me? Just for me? Hmm.

I am so glad we're getting along well...

👠👠👠
Phase 6

Minther Legaspi:

Don't overwork, eat on time.

Napanguso ako nang mabasa ang text ni Minther.

Damn, it feels good to read his texts. Simula last week ay naging maayos na kami,
maayos ang turing niya sa akin. Hindi katulad noong mga unang buwan sa amin na
napaka harsh niyang magsalita.

I typed a reply.

Ako:

I will.

Napangiti ako.

Gusto ko sanang makipagtext lang muna sa kanya pero mukhang abala siya. He went out
eight in the morning, pupunta raw siya sa opisina sa hotel and resorts nila sa La
Cerde kaya malamang ay abala siya roon at ayaw ko naman maging istorbo.

Minther:

Good. By the way, I'll be home late. I told Cora to cook pakbet for your dinner.

Suminghap agad ako nang magreply siya at sa laman ng reply niya. Shit! I hate
pakbet so much!

Ako:

I'm not eating it, Minther. I'll be having dinner with my cousins later.

Sumimangot ako at bumuntong hininga. Wala siyang alam sa mga gusto ko, I want to
tell that I hate pakbet. Hindi talaga ako kumakain noon ever since!

"Hoy! Text ka ng text! Baka masunog ang bake mac!" halakhak ni Lavern. "Sino ba
'yan? Asawa mo na naman? Magsawa ka naman, uy!"

Uminit ang pisngi ko, sininghalan ko agad siya at hinampas sa braso. Nakita ko si
Alzhera na ngingisi-ngisi sa akin, nakaupo siya sa lap ni Reid ngayon habang abala
naman si Reid sa paglalaptop para sa kanyang project.

Umirap na lamang ako sa kanya. Humalakhak sila ni Lavern.

"Iba na yata 'yan, Areial Cadence, huh? Naku! Naku! Mukhang babaero pa naman iyong
si Minther, mag iingat ka." panunuya ni Lavern.

"He's not!" giit ko. "He's cold and bad boy, but not a playboy. Kung playboy siya
ay baka nagdala na siya ng mga babae noon pa man. Hindi naman seryoso ang aming
kasal. For convenient only!"

Hindi naman talaga seryoso ang aming kasal, kung hindi lang kami pinagkasundo ng
aming pamilya. But even so, I don't think Minther is a playboy. Oo alam kong
basagulero siya at masama ang ugali, pero hindi naman siguro ako mamomroblema sa
pambabae niya.

Isa pa kung, playboy man nga ay wala na akong pake roon. Hindi naman seryoso ang
lahat, magagalit ako kung seryoso at may feelings. Syempre masakit iyon, pero
hetong ganito lang ay bahala siya kung gagawa siya ng ganoon.

Pamilya na niya ang sasaway sa kanya, kung sakali.

Everyone knows he's married, we're married. Kung may makakakita sa kanyang
nambababae sa ibang lugar ay malalaman nila iyon.

Malalaman ng pamilya ko at pamilya niya. Come on, Minther is the Legaspi's heir!
Sikat siya, ang kanyang pamilya dahil may-ari ng malalaking hotel and resorts.
Meron sa Laguna, karamihan ay dito sa Isla Verde. Hindi ko sure iyong iba.

After few minutes, my phone rang.

Panay ang kwentuhan nila Lavern tungkol sa kanilang mga ginawa ni Alzhera last
week. Minsan nalang kasi si Alzhera dito dahil parating nasa Manila, ano pa nga ba?
Sumusunod kay Reid! Ito namang si Reid ay nakasunod rin kung dito siya sa Isla
Verde.

"Sun bathing tayo ulit!" sabi ni Lavern.

"No bikinis for Alzhera." biglang singit ni Reid.

Napangisi ako at sinagot ang tawag ni Minther habang nakatingin pa rin sa kanila. I
heard Minther's talking with some girl over the line. My forehead creased.

"So we'll have dinner?" girl's sweet voice echoed.

"Yes, later 8 PM, Nadia. Wait." tipid ang bawat bigkas niya roon.

Who is Nadia? Bakit ganoon silang mag-usap? Kliyente ba iyon o guest sa hotel?

"Areial..." malamig na sambit ni Minther, batid kong lumabas ng pintuan.

Huminga ako ng malalim.

"Yes?"

"Saan kayo magdidinner mamaya?"

"Hindi ko pa alam."

"Hmm, so, you don't like pakbet?" he asked playfully.

I frowned. "Hindi ako kumakain noon, Minther."

Hindi ko talaga gusto ang lasa noon, pero sabi nila ay isa iyon sa masustansyang
ulam na sinabawan. Paano ba naman hindi magiging masustansya, e, halos lahat ng
gulay naroon.

"But you said you'd eat veggies now..."

Suminghap ako.

"Hindi naman agad agad 'yon. Syempre, paunti-unti. You know I'm never a vegetarian
but I'm trying to start eating them because you said it's healthy." I reasoned.

Hanggang ngayon nga ay hindi ko matutunan, tanging kamatis at lettuce palang ang
nakakain ko ng walang reklamo dahil nasa burger naman. Pero tuwing mararamdaman ko
ang pagkagat ko roon ay para akong masusuka.

He chuckled softly.

"Yeah, it really is. I want you to be healthy with me..."

Napanguso ako para pigilan ang pagngiti. Mamaya ay mapuna na naman ako nito nila
Lavern. Mahilig pa naman 'yan silang mang-asar tungkol sa amin ni Minther,
palibhasa ay ngayon lang kasi naging maayos.

Noon, umiiyak pa ako dahil sa pagiging masama ni Minther at alam nila Lavern iyon
kaya ngayon na naging maayos ay talagang kapuna-puna.

"So you'll be having dinner with... a client?" nakangusong tanong ko.

Client ba iyon? Business partners ba sila o ano? Bakit ganoon? Magdidinner pa sila?
Kaya ba hindi makakauwi by dinner si Minther dahil doon?

"Ayaw ko noon, gusto ko parehas kaming nakabikini ni Zhera. Ang boring mo, Reid!"
halakhak ni Lavern. "Cade, too, syempre para sa picture taking magkakapareha kami."
Reidjan groaned. Matalim na tumingin kay Alzhera, ngumuso lang si Zhera at nagkibit
ng balikat.

"I don't like sharing, ako lang ang dapat nakakakita. Hindi pwede sa iba. La Verde
is a crowded beach, Lavern." Reidjan said, shaking his head in disapproval.

Nagtawanan si Alzhera at Lavern. I chuckled lowly and shook my head, sobrang strict
ni Reidjan pagdating sa mga suot ni Alzhera. Akala ko'y may sariling stylist si
Zhera, iyon pala si Reid lang ang namimili ng susuotin niya.

Usually, shirts and jeans. Kung naka sleevless naman ay may flannel o jacket pa
rin.

"You'll go swimming with them?" pambabalewala ni Minther sa tanong ko.

Kumunot ang noo ko.

"Oo, mamaya yata. Nagyaya si Lavern, we'll close the cafe early."

"You didn't tell me." mariin niyang sambit.

"Huh? Hindi ko rin naman alam, kanina lang noong makarating ako rito siya nagyaya."

"Tss, we were texting but you didn't mention about it!"

Shit.

I chuckled mockingly.

"Dito lang naman sa La Verde."

I don't think it is needed, also! Hindi naman kami ganoong dalawa, hindi rin naman
siya nagsasabi sa akin ng mga gagawin niya kaya bakit ko sasabihin pa ang akin?
'Tsaka dito lang naman sa La Verde at kasama ko pa ang mga pinsan ko.

Theonoah is also with us, kasama siya ni Deshawn ngayon at nagpunta sa tambayan
nila rito sa La Verde saglit. Panigurado ay marami kami mamaya dahil kasama ang mga
kaibigan nila.

He gasped. "Ano naman? Hindi ka pa rin nagsabi. Is it that hard to tell, Areial?"

Seriously?

"H-Hindi naman." kabado kong sabi. "Hindi ko lang talaga nabanggit dahil hindi ko
naman alam na importante pa pala iyon."

"Why not? You are my wife. I have to know your whereabouts and doings,"

I bit my lower lip, my heart is pounding. Wife, damn that word he's using!
Pakiramdam ko ay may kasalanan ako parati tuwing magbabanggit siya noon.

Para bang ang iresponsable ko bilang asawa, but he's not telling me his! Bakit pa
ako magsasabi kung ganoon?

"O-Okay..." I stuttered. "I'll tell you, next time."

He let out a sighed.

"You should. You'll be wearing what? Sa crowded kayo? Why don't just rent a private
part there?" he said coldly.

Damn it. Should I tell?

"Lavern brought us matchy bikinis..." I said lowly. "Sa public lang kami, hindi
naman magtatagal."

"Tss, just swim. No need to wear something exposed while swimming."

Suminghap ako.

"H-Hindi pwede, e. Magpipicture kami." nabubulol kong sinabi.

He chuckled mockingly.

"Hindi pwede? Hindi rin pwede sakin 'yan, Areial. Picture with your casual clothes
on. Kailangan nakabikini pa?" sarkastikong aniya.

Kinabahan agad ako. Hindi ko malaman kung ano ang sasabihin pero meron sa akin na
gusto kong makuha ang ganyang ginagawa niya sa akin, I want to know his whereabouts
and doings, too.

"Minther, minsan lang naman." tumayo ako at tumungo sa labas ng cafe. "Isa pa,
matagal na akong nagsusuot ng ganoon. Hindi na bago 'yon."

Alam kong madaling uminit ang ulo ni Minther, pero gusto ko talagang makuha ang
gusto kong mangyari. We should be fair! Hindi naman pwede na siya lang ang may
kakayahan sa amin, at ako ay parang tangang susunod lang.

Hindi dapat ganoon, in a relationship, kahit walang kami pero kasal kami. Kailangan
parehas kami, dapat pantay at hindi ang isa lang lagi ang nag-uutos at susunod lang
ang isa sa mga gusto niya.

That's unfair!

Ngayon pa nga lang ay hindi niya masabi kung nasaan siya at bakit late siya uuwi,
ayaw ko pa namang sumama mamaya kila Lavern dahil magsasabay kaming magdinner, pero
ngayong nalaman kong hindi siya makakauwi sa dinner ay nagpasya nalang akong
sumama.

"Areial..." he said warningly. "You can do that when you're not married to me. You
can always do or wear what you wanted, pero ngayong akin ka ay hindi iyon pupwede."

Napataas ang kilay ko at agad natawa.

Tawang pilit dahil hindi ako makapaniwala na kanya pala ako? Kasal lang kami pero
hindi ako kanya, baka nalakalimutan niya ang mga nagawa niya sa akin noon?

"Come on, Minther. Alam naman nating hindi lang ako ang ganito sa atin. Well, you
are, too. You can do anything you want kahit hindi ka magsabi sakin ay ayos lang.
Sana ganoon ka rin." buong tapang kong nasabi.

Hindi ko alam kung saan ko nakapa ang tapang na iyon para sagutin siya, marahil ay
dahil wala siya sa harapan ko? Damn, I can almost imagine his clenching jaw in
anger and burning eyes.

Napakadali pa namang uminit ng ulo nito. Kung nasa harapan ko lang siya ay baka
nanginig na ako sa takot sa kanya. Ayaw ko naman talagang magalit siya, lalo na at
hindi imposibleng manakit siya ng pisikal.
Knowing Minther Lyle Legaspi, malamang oras na uminit ang ulo niyan ay makikipag
basag ulo na siya. Kilala na talaga siyang basagulero, hindi nakakataka kaya
nakakatakot rin talaga.

"What are you poiting out?" mariin niyang sambit. Halatang nagpipigil.

"Wala! Sinasabi ko lang na wala naman tayong karapatan-"

"Fuck the rights!" he hissed. "Tell me what you want, Areial! Tell me fucking
straight! I have all the rights! You are my wife!"

Halos masamid ako sa galit ng kanyang mariin na boses, bawat bigkas ay parang
mananakit na o sumusuntok sa pader. Shit! Did I just pushed his beast button? Oh my
God, Cadence! You are so dead.

But here we are! Wala ng atrasan, bahala na si Batman sa akin mamaya pag-uwi ko.
Magkukunwari nalang akong tulog.

"We are married in just a damn paper! Ano ang karapatan doon, Minther? Sinusunod ko
ang mga gusto mo, pero nahihirapan ako. Hindi naman pwede na ganito na lang ako,
susunod na parang alipin sa mga ayaw at gusto mo."

"Your point is?" he asked sarcastically. "I'm not a fucking fortune teller, Areial!
Tell it straight!"

Kinabahan agad ako sa pagmumura niya sa huling sinabi.

"You want me to follow, too? You want me to update, you want me to be fair?" aniya.

"Yes." I breathed. "Yes! Ganoon naman talaga dapat! Kung hindi ay huwag tayong
magpakialaman. That's it! You can't even tell me where you are, or who are you
with! Ayos lang! Basta, stop monitoring me!"

"Bull fucking shit!" he hissed.

Nangilid ang luha ko sa frustration at hiya dahil sa nasabi ko, alam kong sumobra
na ako at halatado na sa pagiging tanga roon. Damn it! Nakakainis, dapat ba
hinayaan ko nalang?

"Ayos lang." sambit ko.

Ayaw niya ba? Kung ayaw niya ay ayos lang sa akin. Hindi naman ako namimilit sa
kanya, gusto ko lang na magwork ang kasal na ito kahit papaano. Kung hindi ay
maghihiwalay kami sa huli, hindi kami magkakaintindihan sa lahat.

I don't want that kind of marriage. I want to make this work between us.

He sighed heavily like it's really pissing him.

"You are not asking! What do you expect me to do? Hindi ako manghuhula, you can
fucking ask me everything! Hindi 'yang ganyan, I have my fucking rights! You have
yours, you have a right to me!" he said sternly.

My heart went wild. Pakiramdam ko ay sasabog ako sa sobrang mangha at gulat roon, I
don't even know how to react. He's making me damn speechless! Fuck.

Meron akong karapatan? Pero bakit hindi niya sabihin ang lahat sa akin? Dinidate
niya ba ang Nadia na iyon? Bakit kailangan nilang magdinner? Tapos ako hahayaan
niyang magdinner mag-isa sa mansyon?

Bwisit. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam. Mabuti pa yata siguro iyong wala kaming
pakealam sa isa't isa, e. Hindi ako nakakaramdam ng pait sa mga makakausap niya o
kung hindi siya makauwi.

Ang daming nagbago simula noong maging maayos kami. Pakiramdam ko ay masyado ko ng
kinacareer ang pagiging mag-asawa namin simula noon na hindi naman dapat.

"Get that, Areial? Akin ka," he breathed. "Sa'yo ako, kahit sa papel lang. We have
to make this work for our better future." he sighed. "So now, be a good girl and do
what I want. No bikinis, no other boys can touch you."

Nagtiim bagang ako. I gasped softly and nodded slowly, I want that, too. I'm happy
to know that he's trying to make this work, also. Hindi lang ako ang may
kagustuhan.

"But you're not telling who's that Nadia you'll be having dinner with..." I
whispered.

Nadinig ko ang pagmumura niya nang matanto ang sinabi ko.

"Damn." he whsipered. "Is that your problem? Nadia is a business partner,

Cadence..."

"And?"

Nothing more? Bakit sila magdidinner na dalawa lang? Bakit hindi sila magdinner sa
mansyon kung ganoon?

"And?" he said confusingly. "That's it."

Huminga ako ng malalim at hindi nagsalita. Hindi masagot ang gusto ko.

He sighed heavily.

"It's a dinner meeting with her family..."

"Family!" I exclaimed. "Why! Are they arranging you two?" hindi ko napigilan ang
mainis.

He cursed softly and gasped.

"Of course, not. They know I'm married to Areial Andrada-Legaspi." he chuckled.
"Why would they arrange a married man to their daughter, mmm?"

"But she was sweet! Ganoon ba talaga kayong mag usap?"

Humalakhak siya bigla, namangha naman ako pero napasimangot din. Tss.

"She's a nice woman." he said. "What's wrong?"

I gasped.

"Nothing." malamig kong sambit.

Nice woman! Dapat doon siya nagpakasal kung ganoon!

"Tss, where are you?"

"Cafe."

"Do you want to join the dinner?" he asked softly.

Namilog ang mga mata ko.

"H-Hindi, ah."

Damn it! Nakakahiya iyon. Ayaw ko rin makita kung sino man ang Nadia na iyon.

He chuckled.

"You sure? I can fetch you before eight,"

"H-Hindi na. Sasama ako kila La-"

"Uh-hmm, no bikinis..."

Ugh!

"But..."

"No more buts. What time will you go home?" seryosong aniya.

Ngumuso ako. "Mamaya, till eight maybe. I-Ikaw?"

"After dinner, I'll be home." he said softly. "Be sure, you'll be home at eight.
And, no drinking for you."

I scowled. Napapangiti ako sa 'di malamang dahilan.

"Okay..."

"Be sure, Areial. At sino ba ang mga kasama n'yo?"

"Hindi ko pa alam, Minther."

"Hindi alam!" he mocked. "I thought you're just five? Lavern, Zhera, Reidjan and
Theo? May madadagdag pa?"

Umawang ang labi ko.

"Paano mo nalaman?"

"I would know." halakhak niya. "I haven't met them, though. Only Lavern. Text me
the names, later."

I can't help but laugh.

"You're creepy!"

"I can be creepier, trust me." he chuckled.

👠👠👠
Phase 7

Weeks ran so fast. Tuwing masaya ay mabilis ang mga araw na dumaraan, tuwing
malungkot ay siyang pagbagal nito na tila sadyang pinaparamdam ang sakit na dulot
noon.

Sa kabutihang palad, mabilis ang bawat araw ko. Meaning, happy days and weeks.
Siguro nga ay ganoon talaga, mas maganda nga namang mabilis ang araw para lalong
tumibay ang bawat pagsasama habang tumatagal ang araw na magkasama.

Friday to Sunday, magkasama kami ni Minther kung saan maisipan. Every morning of
those days, he was in the office located at La Cerde. Doon ang kanyang inaaral na
lugar para sa kanilang Resort and Hotel. He's just a worker there, ayon sa kanya.
Ganoong pinalaki ang mga Legaspi'ng lalaki.

Magsisimula sa mababa at aaralin ang tungkol sa negosyo, Minther is the heir of

their clan together with Kurt Legaspi pero sa pamilyang nahahati. Kung sakaling sa
Legaspi, sa mismong kay Lola Evangeline at Lolo Krus ay pwede silang dalawa na
maghawak ng negosyo. Kukulangin pa silang dalawa dahil sa dami ng Hotel and Resorts
noon kung sakali.

"Engaged na rin si Kurt at sa susunod ay siya na ang ikakasal." sabi ni Zarjiel

Alarcon, kaibigan nila Minther.

Kausap ko si Minther sa kabilang linya at panunuya kay Kurt ang aking naririnig
ngayon.

Batid kong uso talaga sa kanilang pamilya ang arrangement. Hindi ko alam kung
bakit, pero hindi naman nila kailangan ng pakikipagsunduan sa ibang pamilya para
magsanib ng negosyo dahil sobra sobra pa ang kanila. Maybe, I should ask Minther
about it.

"Tss, I won't marry the girl. Hanggang engagement lang sabi ni Mama." iritadong
agap ni Kurt.

Nagtawanan sila.

"Ba't naman? Wala namang mawawala sa'yo." halakhak ni Bronson.

"May iba akong gusto..." si Kurt.

"Bakit? Ilang taon na, ah? Hindi ka pa rin nakakaalis kay Crayon Carlos?"

Nakuha noon ang aking atensyon. Carlos? Kapatid ni Clay si Crayon, sa pagkakaalam
ko. Clay was my first crush, first love and first heartbreak. He was my best friend
way back in Grade School to High School but he left me.

"Hala ka, seryoso, pre?" ani Lay nang hindi nakasagot si Kurt. "Marami pala ang
nabihag ni Color. Si Cyprian din, hindi pa."

"Huh? Cyprian Segovia? How come? Nagkakilala sila?" buong atensyong tanong ni Kurt.

They laughed.

"Oo, dude. Sa hacienda ng Roscoe. Damn, he's crazy for the girl. He introduced
Crayon to us years ago. Tell you, he was a coward. He was too stunned when Crayon
held his arm." humagalpak si Bronson sa tawa. "And... then boom, pinagbigyan
uminom. In the end of the month, nasawi."

"Tsismis pa." Minther butted. "Hey..." tawag niya sa atensyon ko.

I smiled.
"Mmm?"

"Mmm?" he chuckled huskily. "What are you doing?"

"I'm browsing..."

"Facebook? Nasa cafe ka pa ba?"

"Yup." tipid kong sagot.

I was stalking his profile but I won't tell him that, mamaya ay iba pa ang maisip.
I saw his tagged photos with some of his friends in Brentdale, so technically I
don't know them. Unfamiliar good faces, marami palang gwapo sa eskwelahan niya.

Napatango-tango ako. Hindi ako triggered na marami ang mababaliw sa kanya roon
dahil marami ding kababaliwan.

"Have you eaten lunch? I thought you'll be out at lunch? Uuwi ka sa mansyon?"

Madalas kaming magkausap tuwing tanghalian at walang ginagawa sa trabaho. Ngayon ay

wala naman siyang trabaho pero may usapan silang magkakaibigan sa araw na ito.

I sighed.

"Oo, uuwi ako maya-maya. Hinihintay ko lang si Lavern."

"Uh-mm. Ingat."

Napabuntong hininga ako nang ibaba ang tawag. Gusto ko pa sanang makausap siya at
magtanong kung anong oras siya uuwi mamaya para makapaghanda ng hapunan pero
naunahan ako ng kaba at hiya. That would be very unusual of me, if I did.

Kauuwi niya galing Maynila ay doon dumiretso kila Kurt, kahapon dinaos ang
engagement party ni Kurt sa kanilang mansyon. Katulad sa amin ay magarbo iyon pero
pormal ang tema, Minther didn't had a time to go because of his defense yesterday.
Ako man ay nakadalo kasama ang parents ni Minther, My parents were invited also.

We had some talks and kumustahan. I told them I was fine with Minther, inasahan
naman nila iyon. Lingid sa kaalaman ang unang trato sa akin pero hindi ko na
kailangang banggitin pa.

Ang nakaraan ay hindi na dapat ibinabalik pa. Ang nakaraan ay mananatiling nakaraan
kahit ano pang pag-alala ang iyong gawin ay walang saysay. Better focus on the days
and happenings ahead of you. Learn to let the bad things go and keep the good ones.

"Ano sa tingin mo ang bagay sa akin ngayon?" nakanguso ako sa harapan ng salamin
habang nakatingin sa aking repleksyon.

Cora giggled.

"Lahat naman ay bumabagay sa iyo, anuman ang piliin mo ay walang problema."

I flinched a bit.

"Baka lumaki na ang ulo ko sa kakapuri mo sa araw-araw."

"Ayos lang, katotohanan naman." she smirked. "Hindi ka naman magugustuhan ni Sir
kung hindi ganyan ang itsura mo."
Bumaling ako sa kanya.

"What do you mean? He's up for display girls? Ibig sabihin kung hindi ako ganito ay
baka hindi siya umayon sa kasal?"

Kung ganoon, maswerte pa ako na kahit papaano ay may sinasabi naman ang mukha ko?
Ilan na ba ang naging nobya ni Minther? Nakilala din ba ni Cora ang lahat at nakita
ang itsura ng mga iyon? What must be his type? How was it?

Does he like these curvy, tall and fair girls?

Tila nag-isip siya at naguluhan sa nasabi.

"E, hindi naman kayo nagkakilala man lang noong bago kayo ikasal. Sa tingin ko ay
ganoon na nga." tumango siya at ngumisi.

Napanguso ako at tamad na naupo sa upuan ng tukador.

"Um..." I bit my lower lip shyly. "Sa tingin mo ba ay nagugustuhan na niya ako
ngayon o nakikisama lang siya dahil wala naman siyang magagawa?"

Hindi naman masamang umasa... na kahit katiting lamang ay ganoon nga... hindi
masamang umasa, huwag lang sosobra dahil sa huli ay ikaw ang iiyak.

Kumunot ang noo niya. Lumungkot ang mga mata pero agad winala iyon kaya hindi ka na
pinuna pa.

"Ikaw ang makakaramdam, hindi ang ibang tao. Ano ba ang nararamdaman mo?
Nagugustuhan mo na ba siya? O nararamdaman mo ba na nagugustuhan ka na niya?"

What if he's in denial? Ayan ka na naman sa asa, Cadence! Stupid! He's not in
denial, he's really like that!

Namilog ang mga mata ko at agad nagprotesta.

"Hindi naman sa ganoon!" I defended. "Gusto ko lang malaman kung... kung..." I

sighed heavily.

"Kung?" she asked.

"Kung ganito lang ba kami. Magpapakisamahan lang..."

She smiled.

"Hindi ka mahirap gustuhin, Miss."

I smiled, content of what she said.

Sana nga... kasi kung ako lang ay may balak akong gustuhin siya, katulad ng sinabi
ni Cora ay hindi rin mahirap gustuhin si Minther.

The past weeks with him, masasabi kong sa sandaling oras ay pupwede siyang
magustuhan ng kahit na sino. He's caring, sweet and happy to be with.

"Hoy, babae. Dadaan si Minther ngayon o hindi?" si Lavern.

Tumingin si Alzhera sa akin habang sumisimsim sa kanyang fruitshake, Reidjan was

busy talking with Theonoah about some thing they do in Manila every weekend.
Maingay si Theonoah at Kienzo, Deshawn is just laughing.

I shrugged.

"Hindi ako sigurado, may trabaho at baka abala lang kung dadaan pa rito."

Hindi ko na nahintay ang pag-uwi niya kagabi dahil sa pagod ay nakatulog ako sa
sofa at sa silid nagising kinabukasan, Cora told me Minther carried me to my room
that night. Nakakahiya nga at hindi man lang kami nagkasabay sa hapunan.

Kumain na siguro siya kila Kurt?

Kaninang umaga ay hindi ko inabala ang kanyang pagtulog, maybe he was tired and
tipsy last night. Maaga ako sa cafe ngayon dahil kila Zhera na sumadya ngayong
linggo para manatili ng ilang araw.

Ngumuso si Lavern.

"Eh, ganoon? He should drive you everyday here, kung narito siya sa Isla Verde.
Iyon lang ang araw na magkasama kayo at may oras ay nasasayang pa."

I chuckled.

"Ayos lang, nagkakaoras naman kami kung minsan at nagkakasabay sa hapunan."

It's really okay, I don't want to make him feel caged about our marriage. He can do
anything he wants, hindi naman porke nagpakasal kami ay magsasakalan na kami.
Ganoon rin naman siya, mas mabuti nga ngayon at malaya na ako sa pagpunta sa amin o
pag-alis kasama si Lavern basta daw ay magsasabi sa kanya.

Ngumiwi si Lavern.

"Hindi ayos iyon. Mag-asawa na nga kayo pero parang hindi naman-"

"Why do you care so much about them? Mag-asawa sila, hindi kayo." Theonoah cut her
off, laughing.

Natawa kami. Lavern's lips parted in annoyance, she glared at Theo.

"Why do you care that I care? Hoy! Para sabihin ko sa'yo, gusto kong maging maayos
ang pagsasama nilang dalawa at tinutulungan ko si Cade."

"I care because I'm human, Lav. And you care because you like her husband? Yie!"
Theo teased her. "You should have told them earlier, para kayo ang inarrange."

Halos umusok si Lavern sa galit. Napangiwi na lamang ako, alam kong mapang-asar at
palabiro si Theo pero hindi rin pumasok na maganda ang ideya na iyon sa akin.

Paano nga kaya kung ganoon ang nangyari? Napakahirap isipin noon ngayon lalo na at
magaan ang loob ko kay Minther. Paano nga kaya kung kay Lavern siya naipakasal? Mas
maayos kaya ang trato niya rito? Ganoon din ba siya kalambing at kaalaga? Mas
magiging masaya kaya siya?

Huminga ako ng malalim nang mas dumami pa ang dumating sa isip kong senaryo. Ang
hirap.

"Will you shut your mouth kung wala kang magandang sasabihin? Asawa ng pinsan ko
iyon, pinsan!" pagdidiin ni Lavern, pagalit. "Wala ka talagang kwenta mag-isip!"
Humagalpak sila sa tawa. Reidjan tapped Theo's shoulder.

"He's just jealous, Lavern. Don't mind-"

Theonoah punched his arm and growled.

"Why would I? Hindi naman kagandahan si Lavern para magustuhan." he smirked.

Lalo silang nagtawanan.

"Dude, sabi ko selos. Hindi, gusto. You're slipping..." Reidjan chuckled, he put
his arms around Alzhera's waist and kissed her temple sweetly.

Theonoah made a face, Lavern blushed in irritation.

"Mas lalong hindi kita magugustuhan, ang pangit mo! Pangit pa ang ugali at fuck
boy! Duh? Who would like such animal?"

Nagtawanan kami. My phone vibrated, natatawang sinagot ko ang tawag. Panay ang asar
nila kay Theo dahil sa sinabi ni Lavern.

"I'm outside..."

Namilog ang mga mata ko nang makilala ang boses ni Minther, I quickly rose from my
seat. Iniwan ko silang nagtatawanan, nakita ko agad si Minther na nakatayo tabi ng
kanyang sasakyan. Cellphone on his ear and our eyes immediately met.

"Bakit hindi ka pa pumasok?" nagtaas ako ng kilay.

Hindi ko man inaasahan ang kanyang pagpunta ngayon ay pinili kong huwag magpahalata
na masaya at nasorpresa ako sa kanyang pagpunta. Tinitigan ko siya habang
naglalakad ako palabas. Wearing a casual navy blue polo shirt, black pants and a
pair of sneakers, he looks dashingly fresh.

Girls are giggling while ogling at him, napanguso ako dahil doon. Umangat ang sulok
ng kanyang labi nang mabuksan ko na ang glass door. He put his phone down and
walked towards me, my heart is wildly beating.

"Good morning," I smiled shyly.

I think he went straight here, his hair is a bit damp and messy. Medyo mahaba na
iyon, hindi katulad noon na shaved sides.

His puffy eyes are so cute in the morning, nakasanayan ko iyon tuwing bagong gising
siya sa mansyon.

Humilig siya ng bahagya para abutin ang aking pisngi, I felt his soft lips on my
cheek. Tumindig ang balahibo ko at lalong kinabahan. He held on my small back and
sniff on my cheek a bit.

"Morning..." he said gently.

Pakiramdam ko ay guguho ang dibdib ko sa sobrang pintig ng puso. Mainit ang pisngi
na ngumiti ako ng hilaw nang kumalas siya.

He looked at me for a second and glanced behind me where my cousins and the others
are.

"Am I welcome?" he chuckled huskily.

"Bakit naman hindi?" natatawa kong sabi.

He shrugged.

"Let's go. Kumain ka na ba?" tumalikod na ako para unahan siya.

"Not yet. You left me," he said coldly.

He opened the door for me, pagkatapos ay agad humawak sa aking baywang habang
naglalakad. Some customers were greeting him, mga kakilala niya. Tango lang ang
kanyang tugon.

"Pagod ka kagabi, siyempre. Ayaw kong istorbohin ang pahinga mo." I said carefully.

Ngayon nga ay mukhang aantok-antok pa siya at puyat, sana ay namahinga muna siya sa
kanyang silid.

"You can wake me up anytime." he slightly caressed my bare waist. I shivered. "And
what are you wearing, mm?"

Uminit ang pisngi ko at bumaba ang tingin sa kanyang kamay na nasa aking tagiliran,
I'm wearing ay beige sweetheart dress. Butas ang magkabilang tagiliran at hanggang
itaas ng tuhod ang ikli o mas maikli pa ng bahagya. Sakop ng kanyang malaking kamay
ang aking kanang tagiliran.

"I bet Cora chose this," he whispered when I did not respond. "Should I get your
own stylist or just throw these kind of dresses?"

Napangiwi ako at inangatan siya ng tingin.

"Nagustuhan ko lang naman..." I said in a tiny voice.

"Hindi na mauulit, mm?" he asked gently but sounds more a command. I bit my lower
lip and nodded. "Good,"

Nakakapanghina ang kanyang mga kilos pati na rin ang malambing ngunit mapag-utos na
boses. I think I should just do what he wants, wala namang mawawala at para na rin
maging mas maayos. Kung tutuusin ay wala namang masama sa kanyang mga demand, ayaw
niya lang na nababastos o ano pa man dahil sa kasuotan.

Bumati sa kanya ang mga pinsan ko at iba pa nang makarating kami, Lavern looks
content. Nakikita kong nagugustuhan ni Lavern si Minther para sa akin, I told her
everything about our everyday interaction in home. She seems fine and proud.

"I saw you once in a party." sabi ni Alzhera kay Minther.

Matapos kumain ni Minther ay nakikinig na siya sa usapan namin. Si Minther kasi

iyong tipo ng tao na walang pakealam sa paligid kapag kumakain siya, madalas ay
tahimik sa harap ng hapagkainan.

Minther's lips pursed.

"Party, where?"

"You're a friend of Spiral Roscoe, sa party noon sa La Riva." Alzhera said, Reidjan
is clinging onto her waist.

I wanted to laugh, mukhang ayaw niyang may kinakausap na iba ang nobya. Naiilang
ako sa braso ni Minther na nasa aking hita, he'd gently caressed my thighs and
stayed for awhile then caressed again, tila gawain na iyon.

Minther nodded.

"Yeah, I remember. I didn't see you that time."

"Sinundo ko agad." Reid said.

Sumimangot si Alzhera. Nagtaas ng kilay si Minther, he shifted a bit and his arm
flew on my back. Pumulupot iyon at namahinga muli sa aking hita. Lavern was smiling
like a dog while watching us.

"Hmm." Minther nodded. "I'll surely do the same, if ever. Most of the visitors were
boys. Kung maari ay hindi ko papayagan."

Reidjan chuckled.

"We fought that night, that was her revenge."

Nagtawanan kami. Umirap si Alzhera pero nangingiti agad. Ngumisi lang si Minther at
hindi na tumugon pa, he busied himself playing with my fingers. I felt tickles on
my tummy.

Naging abala muli sa pag-aasaran si Lavern at Theo. My brother, Kienzo was watching
me like we're some kind of puzzle in front of him. Inasahan ko na iyon dahil alam
niya noong hindi kami magkasundo ni Minther.

Hindi man ako nagkukwento tungkol roon ay alam kong nagsasabi si Lavern sa kanila.
Naalala ko pa noong tumawag si Kienzo para kumustahin ako, alam ko na may nasabi si
Lavern. Hindi kasi ganoon ang ugali ni Kienzo, he wouldn't just call me out of the
blue and asked my condition.

Magkakaibigan rin silang tatlo nila Deshawn pero hindi na gaanong nagkakasama
ngayon dahil may kanya-kanyang kaibigan at grupo.

"So, up for the night?" Deshawn asked.

Nagsitanguan sila Kienzo at Theo sa tuwa. Ngumuso ako at nilingon si Minther, his
mysterious dark eyes were on me already. It looks like he's waiting for me to
answer. Kiliti sa aking tiyan ang muling nanaig.

Inangat ko ang dalawang kilay para magtanong, he inhaled deeply. I think I know the
answer, I smiled and looked at them.

"Hindi kami pwede, may pasok si Minther bukas." I shook my head and smiled.

I felt his chin on my blades, arms slowly snaking my waist. He chuckled lowly, para
akong sinisilaban ng apoy sa sobrang kaba at hiya. They're all eyes on us, pero
parang ako ang pinakailang dahil normal lamang ang tingin nila.

"We're in."

Natuwa agad sila Theo sa kanyang sinabi. Nanigas lamang ako sa kinauupuan, his nose
touched my blades and sniffed. Halos magsitayuan ang mga balahibo ko. I breathed
sharply, bahagya akong naurong sa pagkailang pero muli niya lamang akong pinirmi.

Nakita ko agad ang mapanuya at kinikilig na ekspresyon ni Lavern. I smiled

awkwardly.
"May pasok ka bukas, Minther." I said in a tiny voice, nilingon ko siya para mawala
ang kaba.

Nakapikit ang mga matang tumango siya at hinapit ang baywang ko para ituko muli ang
kanyang baba sa aking balikat.

I inhaled harshly.

"I know..." he murmured softly.

"Why did you tell, we're in?" I scowled.

"I want to be with you."

"Huh? Magkasama naman tayo sa bahay." natatawang sabi ko.

"Tss, not like this..." he said. "I can always skip classes, may ibang araw pa
naman."

Napangiwi ako at muli siyang hinarap, walang pakealam sa amin ang mga kasama dahil
may kanya-kanyang pinag-uusapan rin at topic.

He slowly opened his eyes, gusto ko tuloy biglang mag-iwas dahil sa kanyang
pagmulat. His eyes are damn captivating and always serious that turns me into
jellies everytime he looked at me.

"P-Pero baka malaman ni Lola Evangeline. Magiging bad influence pa ako, kung
ganoon." I pouted.

He looked down on my lips, I pursed my lips and looked away.

What the hell? Hindi ako sanay ng ganoon, naalala ko iyong unant halik niya sa
akin. Iyong siya'y bayolente pa at ayaw sa akin.

Bakit gusto niya na ba ngayon? Tss.

He sighed heavily.

"She'll be happy about it." he chuckled. "You're my bad influence..."

A smile crept my lips, lalo pa nang marahan niyang pagsiklupin ang aming mga
daliri.

This is my complete day of the week.

👠👠👠
Phase 8

My stomach flutter as Minther leaned closer, halos madikit ang aking ilong sa
kanyang pisngi nang kinuha niya ang panibagong shot sa lamesang nasa harapan.
Langhap ko ang pinaghalong amoy ng whiskey at chewing gum. His thighs were apart,
sinasakop ang buong sofa na tila ito ang teritoryo.

"Hindi pa ako nakakapunta sa La Cerde, puro hotel and resorts ang naroon?" Alzhera
asked. 

"Yeah, somehow. Puro gusali na ang bandang iyon ng Isla Verde." sagot ni Lavern.
"Maraming resort doon ang mga Legaspi." Kienzo said, smirking at Minther.

Nagtinginan sila Alzhera sa gawi namin. Ngumisi lang ako. Lahat yata ng negosyo
roon ay sa mga Legaspi, mayroon din sila sa Laguna na hawak naman ng ama niya.

Minther downed his shot and nodded a bit.

"We can set an outing if you want."

Ngumuso ako, bumalik ang kamay ni Minther sa aking hita at hinagilap ang aking
kamay. I let him do that, it gives me a comforting feeling everytime he does that.
Iyon nga lang ay hindi maiwasan ang kabahan. Sumandal siya sa back rest at tumingin
kila Zhera. Tuwa ang reaksyon ni Zhera.

"Talaga? Mas magaganda ba ang tanawin kesa rito sa La Verde?"

Tumawa sila Kienzo.

"Of course, Zhera. La Verde is the simplest place in Isla Verde. La Cerde has the
view of the mountains near, La Santa has the falls and forests to camp..." imporma
niya na tila minomodelo ang lugar.

La Verde ang pinaka simpleng beach sa Isla Verde kung tutuusin pero ito ang
pinupuntahan dahil mas malapit at mayroong libre, hindi katulad sa ibang beach
katulad ng La Cerde na talagang pinaganda na ngayon at tinayuan ng friendly
buildings. Madalas roon ang mga artista o ang event, madalas malaki ang kinikita ng
kung sinong may negosyo roon.

La Santa naman ang puntahin ng mahilig mag exoplore, maraming kagubatan at maaakyat
na bundok kung gugustuhing mag mountain hiking o kaya naman ay camping. Doon
makikita ang karamihan ng falls, walang bayad at libre lamang na mapupuntahan kahit
na kailan.

"Talaga? So we can set anytime? I want to go swimming and camping, too. Habang
bakasyon ni Reidjan,"

Ang alam ko ay malapit ng makatapos ng Law si Reidjan, so he's probably practicing

now? Bakit parang hindi naman siya abala at nakakapag bakasyon pa ngayon ng ilang
linggo?

"Wow! I thought he was practicing now? Mayroon palang bakasyon ang gaya niya?" si
Lavern, kumurot ng laman sa baboy at kinain iyon.

"I took a leave." Reidjan said.

"Uncle niya kasi ang may-ari ng firm." umirap si Alzhera. Ngumisi si Reidjan.

Oh! That's why... kaya naman pala. Hindi na nakakataka. Besides, Reidjan is just a
student. Marami pa siyang oras para roon at ngayon ay pwede muna siyang mamuhay ng
normal. God, everybody know how hard to be a Lawyer.

Marami pang pagdaraanang mga bagay bago sumabak agad sa isang kaso. A Lawyer must
have the guts and brain to win their case, hindi ka aabot sa paglaya kung ang
Lawyer mo ay walang alam at baguhan sa larangan.

As for Reidjan, I know he's brainy. Dean's lister din sa unibersidad sa Maynila.
Nawala lang iyon noong mga araw na lumiliban siya para mapuntahan si Alzhera sa
Isla Verde. Nakwento ni Alzhera sa amin iyon kaya nagpasya na rin siyang bumalik ng
Maynila at doon magpatuloy.
Lavern nodded, amused.

"Whoah, that's great. He always have time for you."

Alzhera blanched. "I wanted to come here alone, girls week dapat. Kaso nag-inarte
siya kaya wala akong magawa."

Reidjan sneered and pulled her waist. Naghiyawan sila Lavern sa panunukso, Alzhera
blushed.

"I'll always have, of course." 

"Cheesy!" hagikgik ni Lavern.

"Corny!" ganti ni Theonoah.

Nag ismiran silang dalawa na ikinatawa namin.

"I can now smell their forever..." halakhak ni Kienzo.

"What the fuck, man? Deshawn, excuse me. Alam kong kapatid mo si Lavern. Do not be
offended but I don't like her, smell forever my ass, ass." hagalpak ni Theo.

Humagalpak sila ng tawa. Deshawn just shook his head. Bumalatay ang galit sa mukha
ni Lavern.

"Wow! Just wow, Theonoah asshole de Menezes. So can you tell me why are you
messaging me on Facebook?"

Naghiyawan sila Kienzo. Theonoah's amused grin escaped his naughty lips.

"Just wow, too! What did you assume, Lavern Andrada? I'm beeping you because I like
your cousin!"

Lavern howled and rolled her eyes.

"Suzy will never like someone like you! Stop dreaming!"

"Tss, you don't know me. Sinisiraan mo kasi ako kaya hindi nagrereply, e."

Nagatawanan sila.

"I'll give you her number, later." tapik ni Kienzo sa balikat ni Theo.

Hindi talaga magkasundo, minsan naman ay nakikita kong magkachat sila ni Lavern
lalo na kapag wala ang mga de Menezes dito sa Isla Verde.

Madalas kong mabasa ang pangalan ni Theonoah sa screen ng cellphone niya na nagchat
sa messenger, hindi ko nga lang alam kung tungkol saan. Baka sa asaran pa rin at
iyong tungkol kay Suzy.

Ngumuso ako at nag-isip kung paano magpapapaalam kay Minther. I want to come with
them, si Minther ay paniguradong hindi pupwede dahil may klase sa Laguna. Hindi
siya makakasama sa ilang araw na iyon.

"Let's set this week." anunsyo ni Alzhera. "Mag camping muna tayo sa La Santa at
huli ang sa La Cerde, island hopping like the old times."
Huminga ako ng malalim nang sumang-ayon ang lahat maliban sa amin ni Minther,
malungkot din na hindi makakasama si Minther sa amin kung magpapaalam ako. Kaso mas
malungkot kung nasa mansyon lang ako at walang magawa buong linggo kundi ang
hintayin siya sa pag-uwi.

"Oo nga pala, may klase si Minther sa Brent. He can't come with us." sabi ni
Lavern, she blanched. "But Cadence can come with us, right?" namamaalam niyang
baling kay Minther.

Tumingin ako sa kanya para makita ang reaksyon, my shoulders fell when I read
nothing but stone cold. He just nodded and took another shot, one glance and our
eyes met.

Kinagat ko ang labi at huminga ng malalim. I feel damn nervous, kung hindi pupwede
ay ayos lang. Huwag lang siyang magalit.

"Sure ka?" I whispered.

Gulat pa ako sa pagpayag niya sa aking sumama sa kanila. I silently thank this
perfect time that he just agreed.

His forehead wrinkled. "Why not?"

"Mukha kasing hindi, baka magalit ka..." nahihiyang sabi ko, pabulong para sa aming
dalawa lang.

He shifted a bit to pull me closer to him, my arm was on his lap. Lalong pumulupot
ang braso sa aking baywang at naglaro sa aking hita ang kamay. Tumindig ang
balahibo ko.

"It's fine..." he said. "I'll be on your outing in La Cerde,"

Napatango-tango ako, kabado pa rin. Umiinit ang aking pisngi bawat hagod ng kanyang
kamay sa aking hita at paglalaro sa aking daliri. Nakakakiliti at tila mas lalo
akong nilalasing.

Darn, I should get use to this. Mukhang sanay siya sa ganito at parang miski ako ay
hahanapin ang gawain niya.

Kuntento na ako sa kanyang pagpayag kahit hindi siya kasama dahil mas maganda nga
iyon para hindi ko siya masyadong hanap-hanapin sa mansyon. Hindi bale ay
makakasama naman siya sa susunod na outing sa La Cerde.

There's always nexts. Hindi mahihinto ang oras ngayon.

I did not drink that night, Minther just gave me an orange juice and food to eat
while listening to their conversation the whole night. Hindi kami nagtagal noon
dahil may pasok siya at maagang aalis kinabukasan patungong Maynila.

I wake up early the next day to prepare him a breakfast, hindi naman marami ang
nainom ko at nasa dalawang baso lang yata pagtapos ay binigyan na lamang ako ng
juice ni Minther.

Maghahanda rin ako ng umagahan para kila Alzhera na magpupunta ngayong umaga para
pumasyal, we'll talk about the camping later.

Nangingiti ako habang hinahanda ang mga pritong ulam sa hapagkainan, tumulong si
Cora sa akin at ang ilang serbidora. I didn't cook them all, I only cooked
Minther's favorite omelette and hot hazelnut coffee.
"Mukha na talaga kayong ganap na mag-asawa habang tumatagal." nangingiting sambit
ni Cora.

Uminit ang pisngi ko sa sinabi ni Cora. Sumang-ayon ang mga nakarinig at

humagikgik.

"Maganda pala talaga ang nadudulot ng magkasama sa iisang bubong bawat araw,
ano..." sabi noong isa.

Ngumiti lang ako.

"Blooming nga si Miss Cadence. Halos araw-araw din silang magkasama kung lalabas.
Date ba iyon, Miss?"

Namilog ang mga mata ko habang inaayos ang kubyertos sa gilid ng plato para kay
Minther.

"Hindi, ah. Lumalabas lang kami at hinahatid niya ako sa La Verde pero umaalis rin
siya para magtungo sa La Cerde." agap ko habang pinag-iinitan ng pisngi.

That's the truth. Hindi naman nagtatagal si Minther sa cafe kapag naghahatid sa
akin, minsan ay sabay kaming kumakain doon pero hindi naman kami lumalabas ng solo.
Kasama namin si Lavern at minsan ay sina Suzy kung namamasyal sa ibang lugar, he'd
leave after lunch for work and I was left with my cousins.

That's it, totally not a date!

Tumango sila.

"Pero talagang nagkasundo na kayo. Ayie!" panunukso ni Cora.

Ngumuso ako at tumango.

"Sa kabutihang palad, oo."

"Sabi sa'yo, Miss, e. Mabait po talaga si Sir. Hindi lang kayo gaanong nagkakilala
dahil minadali ng Mommy n'ya ang kasalan."

Kumunot ang noo ko at tiningnan siya.

"Bakit kaya minadali nila? I mean, may naging problema ba ang kanilang negosyo?"

Iyon lang ang naiisip kong dahilan kung bakit minadali ang lahat. Wala na akong
maisip pa dahil ang kasal na ito ay kasunduan lamang. Hindi ko sigurado kung sa
negosyo o sa iba pang bagay.

Umiling siya. "Naku! Hindi sila magkakaproblema sa bagay na iyan!"

"Oo nga, po. Pero bakit minadali kaya?"

Nagkibit siya ng balikat habang pinupunasan ang labi ng mga baso.

"Ang nadinig ko lang po ay gustong-gusto ng inyong magulang na kayo ang

magkatuluyan. Matalik na magkaibigan si Ma'am Loraine at Ma'am Ara."

Our moms, I could not believe it. Parang napakadali sa kanilang bitiwan kami sa
isa't isa ni Minther na hindi naman siguradong magkakasundo. Lalo sa kaugalian ni
Minther, but then, now we're fine like this. I'm fine with the arrangement they
made.

Napapatanong lang talaga ako kung bakit mabilis at maaga ang pangyayari,
nababanggit na sa akin ni Mama ang tungkol sa arranged marriage pero dumaan ang mga
taon na hindi na niya iyon nabanggit pa pagkatapos ngayong taon ay binigla naman
ako sa pagpapakasal.

That was suspicious to think.

Umakyat ako para gisingin si Minther, he needs to wake up seven in the morning.
Aabutin ng ilang oras ang kanyang biyahe patungong Laguna, at dahil pang gabi naman
ang kinuhang schedule ay maabutan niya pa rin ang klase.

Nagpakawala ako ng hangin at kinatok ang pintuan ng silid. Ngayon ko lang siya
mismong gigisingin, madalas kasi ay naghihintay lamang ako o kaya naman ay siya ang
nauunang magising.

Ngayon kasi ay hindi pa siya bumababa, may balak ba siyang pumasok? Hindi siya nag
alarm kaya hindi nagising o talagang natablan ng alak kagabi? Sabi ko na nga ba ay
hindi magandang ideya ang pag-inom gayong may pasok siya.

Kahit pa sabihing kaya niyang lumiban sa klase ay hindi ako pumayag dahil ako ang
masisira sa kay Lola, baka sabihin pa ay sinasama sama ko sa inuman kaya hindi
nakapasok.

Pang-ilang katok na ang aking nagawa ngunit walang saysay, huminga ako ng malalim
at pinihit ang door handle. Namilog ang mga mata ko nang bumukas iyon.

Agaran kong nadama ang lamig mula roon, gumala ang tingin ko sa makulimlim na loob.
Siwang ng araw mula sa nakaawang na kurtina ang nagbigay liwanag pati na rin ang
pagbukas ko sa pintuan.

His room is a typical style for a man, sa pader malapit sa kama ay bookshelf na
napupuno ng iba't ibang libro. Humakbang ako papasok habang mangha sa loob ng
kanyang silid.

Kulay abo at kahoy ang nagsasama, the wall looked wood but I know it was a
wallpaper or something like that. Ganoon din ang sahig nito, sa aking paghinga ay
nangingibabaw ang amoy ni Minther tuwing bagong ligo.

Tiningala ko ang kisame na may simpleng chandelier, sa kanang bahagi ay may

pintuang nakabukas at iyon ang batid kong walk-in closet sa tabi ay ang banyo.
Kumpleto na, kaya pala noong mga unang linggo na narito ako ay hindi niya na
kinailangang lumalabas ng kwarto dahil sa iritasyon sa akin.

Bumaba ang tingin ko sa malawak na kama, Minther is still asleep. He's topless,
tumatabon lamang sa kanyang puwitan ang makapal na kulay abong comforter at
nakalantad ang kanyang mga hitang mahaba at masculine. Nakadapa siya at nakayakap
ang brasong matigas sa isang unan.

Napalunok ako at lumapit para hindi na magsayang pa ng oras na manatili dahil para
akong inaantok at inaaakit ng kanyang kama na manatili.

Damn it, Cadence. Hold on.

Malinaw ko ng nakita ang kanyang himbing na mukha, his eyelashes are proudly curl
and long. Mas maganda pa ata sa aking pilik-mata, red lips are apart. I could
almost hear the butterflies flying around. I sighed and decided to call his name,
ayaw ko ng titigan pa siya at baka maliyo na ako.
"Minther..." I called softly. "Minther."

Walang saysay. He did not even respond a bit. Ngumiwi ako pero ang totoo ay
nangingibabaw ang kaba at katuwaan sa akin. I slightly tapped his arm on the
pillow, sinasakop niya ang kamang malawak na tila siya ang naghahari roon.

"Minther!" marahan ngunit mas malakas kong tawag, I gently slapped his cheek.

Malambot at mainit iyon. Ngumuso ako at kinurot kurot ang pisngi niya, I was
shocked when he growled a bit. Umayos ako ng pagkakatayo para layuan ang kanyang
mukha.

"Minther..." I called gently.

"Mmm..." he hummed unconsciously, tumihaya na siya at pinakawalan ang unan kaya

nahulog sa aking paanan.

Yumuko ako habang patuloy na tinatawag ang pangalan niya, pinulot ko ang unan at
marahang nilapag sa kama iyon.

"Minther!" impit kong tawag.

Nanlaki ang mga mata ko at napatili nang mabilis niyang hinila ang aking pulsuhan.
His eyes are half open now, inaantok at nag aadjust sa pagmulat.

"Minther!" tili ko nang mahulog ako sa kanyang tabi.

Mabilis ang paghinga ko. His firm arms are quick, he snaked them around my waist
and buried his face on the side of my neck. Mas lalong naghurumentado ang puso ko,
I started wriggling but Minther is too strong and massive.

"Minther! Alas siyete na!" muli kong paalala.

"What... Mmm..." I shivered as he nuzzled my neck.

I wriggled again because it is tickling the hell out of me!

Hindi pa nakunteto sa pagkulong sa akin, pati ang mabigat na hita ay idinantay at

mas lalong sumiksik sa aking leeg. Panay ang pagsinghap ko sa sobrang kaba.

"Minther!" pagalit kong tawag.

He chortled huskily and kissed my neck. Nanlaki ang mga mata ko, lalo pa nang
marahan siyang kumagat doon. Bayolente akong pumiglas. Humalakhak siya.

"Minther! Tumayo ka na at mag-umagahan!" singhal ko at tinulak siya, hindi man lang

natinag.

"Did you cook?" aniya habang nagpapatak ng magagaang halik sa balikat ko.

I fucking shiver everytime his lips touches my skin. Damn it.

"O-Oo." I stammered, I pushed his arm again, I was too weak when he suckled a soft
skin on my neck. "M-Minther, please..." a moan escaped me.

Halos takpan ko ang aking mukha dahil sa hiya. Hindi ko magawa dahil sa nakakulong
ako kaya pumikit na lamang ako ng mariin.
He cursed morosely, nagulat ako at nagmulat. Akala ko ay hihinto na siya pero mas
lalo akong pinag initan ng pisngi nang marahas siyang lumipat sa aking ibabaw.

My eyes widened, lumipad agad ang palad ko sa kanyang hubad na dibdib. His hard
chest is intimidating and making me curse in mind too many times, napaso akong
hawakan iyon pero tinulak ko siya.

"Minther! Bumaba na tayo!" I said shyly, suppressing something isn't comfortable

with me now.

A smirk played on his lips while looking at me. His messy hair looks so fucking
good, I suddenly felt the butterflies in my tummy. I watched him lean closer, he
tilted his head and our lips touched.

Nawalan agad ako ng hangin, I closed my eyes. His kisses are thirsty and almost
aggressive sa umpisa pa lamang ay alam ng wala siyang planong mag-ingat. My heart
was pounding so hard, pakiramdam ko ay mawawalan bigla ng malay.

I felt his hand caressing my waist gently up and down, I gasped, inangat ng bahagya
ang aking sando at pumasok ang kanyang kamay. Natagpuan agad ang aking dibdib,
uminit ang pisngi ko pero wala akong kamalay-malay na nagpaparaya.

I moaned as he started caressing my bosom, kumapit ako sa kanyang batok na parang

iyon ang kapitan ng lakas. Suminghap ako sa kakaibang pakiramdam ng kanyang hawak,
bawat dampi ng palad at pisil sa akin ay siyang pagdaing ko.

Lalo siyang gigil bawat oras tuwing ganoon ang nailalabas ng aking boses.

"Minther..." I was running our of breath.

He bite my lower lip and kissed my jaw, tumingala ako sa kiliti. Lalong dinikit sa
akin ang katawang matigas. I was panting and he doesn't care, I felt fire gushing
out of me. Para akong nasa tapat ng chimineya at naapuyan.

His other hand flew on my cotton shorts, walang habas na sumingit iyon sa
waistband. Napapiglas ako ng buong lakas at agad ring nanghina nang matagpuan ang
aking iniingatan doon, he parted my thighs using his other hand. Malakas siya,
sobrang nakakapanghina naman para sa akin.

Pumikit ako ng mariin at tila nakaramdam ng antok, his kisses went down on my
collar bones and I was helpless.

Fuck, I can't do this. No, not this early! Please!

"Minther, ah..." I moaned as he started rubbing my clothed sensitive part, my back

arched. Sobrang init.

Mariin akong napailing, sinarado ang aking mga hitang nanginginig at nanghihinang
tinulak ang kanyang dibdib ng paulit-ulit. I was shaking my head repeatedly, I felt
him nodded and he quickly stopped touching me but still kissing my neck.

Panay ang paghinga ko ng malalim habang hinahayaan siyang humalik, I'm content of
what he did. He stopped touching me, I'm glad and relieved.

Napalunok ako, he breathed harshly and kissed my lips again before he rose up.

My lips were felt swollen, I bit my lower lip and looked away. Huminga ako ng
malalim at mabilis tumayo, hindi makatingin sa kanya. Inayos ko ang damit na tumaas
at sinulyapan siya, nahuli ko agad ang intensidad sa kanyang mga mata. Namumula at
basa ang labi, my face heated.

I'm fucking embarrassed. Umiwas ako ng tingin at suminghap.

"Uh... m-mauuna na ako sa ibaba." matindi ang pagkautal ko roon.

I heard him sigh deeply.

Kagat ang aking labi na tumalikod at nilisan ang kanyang silid.

Fuck, Cadence. That was close! Nakakainis!

👠👠👠
Phase 9

Kabado ako nang makababa, sinalubong ako ni Cora sa paanan ng hangdanan. Nagtataka
ang kanyang mga mata habang nakatingin sa akin, I guiltily smiled at her.

"Nasaan na siya? Hindi ba tutulak pa Laguna?"

Inayos ko ang aking buhok at huminga ng malalim. Hindi ako makatingin ng maayos at
diretso sa kanya dahil sa kahihiyan.

Pakiramdam ko ay may kababalaghan akong nagawa ngayong araw at nahihiya akong

makiharap sa kanila. Lalo na kay Minther kaya naman nagsabi na ako kay Cora.

"Sa kwarto muna ako, Cora. Paki asikaso si Minther, may kailangan pa kasi akong
gawin."

Nagkunot siya ng noo pero agad ding napatango sa akin pakiusap. Mabilis akong
umakyat pabalik, kabado ako nang makaakyat na. Natanaw kong naiwan pa rin nakabukas
ang silid ni Minther, huminga ako ng malalim at agad pumasok sa aking kwarto.

Nasapo ko ang dibdib, I immediately walked towards the mirror. I touched my lips
and exhaled heavily, hindi ko alam kung ano ang mukha kong ihaharap sa kanya.

Nahihiya ako, marahil ay naisip niyang pakawalang babae ako na mahalikan lang ay
nanghihina at bumibigay na. His touch was smooth and simple but I reacted too much
like I wanted him so much, I even moaned his name while he was touching me.

Iyon ang nagpapainit sa aking balat. Para akong sinisilaban ng apoy sa sobrang
pagkahiya, wala na akong maipagmamalaki. Wala akong lakas sa kanya, mahina ako sa
kanyang hawak.

I don't even know why I felt weak, I know it wasn't right but realization hits
me... we are married, he's my husband and I'm his wife. Naisip ko lang na may
pangangailangan sila pero bakit pakiramdam ko ay may mali pa?

Nanatili ako sa silid nang oras na iyon, umaasa na magpapaalam siya patulak ng
Laguna pero bakit aasahan ko pa. Malamang ay napahiya siya sa nangyari, baka hindi
kami ulit magkasundo sa susunod na pagsasama.

Damn it, Cadence.

Should I let him do that? Dapat ba ay pumayag ako? Iyon ba'y tama o mali? Kung
iisiping kami ay mag-asawa ay walang mali dahil normal iyong gawin. But I can't, I
can't just give myself this early lalo na at wala namang pagmamahal sa aming
dalawa.
Maaring, oo. Gusto ko siya at nagugustuhan sa bawat araw na magkasama kami pero
sapat ba iyong rason para magbigay? Naging mahina ako kanina, naging padalos-dalos
siya at mapusok.

He did not take advantage of my weakness, I'll give him that. I'm thankful he isn't
that kind of prick, I should still talk to him like nothing happened because it
should be just normal for us.

Pero kahit ganoon ay hindi ko dapat ibigay basta ang aking iningatan ng kay tagal
na panahon. Doing that thing should have love in between, partners should have love
for each other before everything. Sa amin ni Minther ay naiintindihan kong hindi
basta-basta, we are just married for convenience.

And until now, I ain't sure if he will fall, if we will fall in love. If someday,
would love come over us? That's a question.

It's frustrating to think about love, especially when Minther's name is in. Come
on, ni hindi ko nga alam kung may nararamdaman ba siya kahit pagkakagusto lang.
Biglaan ko na lang naramdaman na maayos kami ngunit wala ang aking hinahanap.

Nagulat ako nang may kumatok sa pintuan. Napaayos agad ako ng upo, I quickly walked
to open the door. I smelled the familiar manly scent of Minther. My heart jumped a
bit as our eyes met, the smug look on his face softened.

Marahan kong nilakihan ang pagbukas ng pintuan, he's now wearing a casual dark polo
shirt and a faded jeans matched with his Adidas sneakers. Handa na sa pag-alis.
Nakaramdam ako ng kabigatan sa dibdib. Nanatili ang naninimbang niyang mga mata sa
akin.

I inhaled deeply and smiled.

"A-Aalis ka na?" mabigat damdamin kong tanong, pero pinilit maging panatag.

He nodded. Napatango rin ako at suminghap.

"Ganoon ba? Um... sige, mag-ingat ka sa pagbiyahe. Drive safely..."

Ang buong akala ko ay hindi na siya mag aabala pang tumungo rito at magpaalam o
katukin ako, nasanay kasi ako noon na hindi kami nagpapansinan at wala siyang
paalam na umaalis. Iyon nga lang ay nasanay na rin ako sa bago niyang pakikitungo
kaya nakakalungkot kung sakaling hindi na siya nagpaalam pa.

Tinuko niya ang kamay sa pintuan, hinuli naman ng isang kamay ang aking braso.
Napasinghap ako sa kaba, his touch feels fire just lit me. Parating mainit, hindi
ko alam kung kailan pa dahil nakakapanibago.

"Are we okay?" he asked softly and quietly.

Kabado na natawa ako, tila wala lang.

"O-Of course, Minther."

Damn, mahirap pala ang umaktong tila walang nangyaring ganoon sa amin. Mas
nakakakaba at nakakabagabag.

He sighed heavily.

"You sure?" he mumbled. "Did I scare you?"

Mas lalong namuhay ang kaba ko. Umiling ako bilang pag agap, nanghihina ang aking
tuhod. Hindi niya binitiwan o niluwagan man lang ang pagkakahawak sa akin.

"N-No. Uh... I think it is n-normal, we are married, anyway." I chortled nervously,

forcing myself to act normal.

I wasn't scared, I was nervous. Kinabahan ako pero kasama na rin siguro ang takot
doon. Takot na baka pagtapos ng lahat...

Umigting ang panga niya.

"No, it's not for you." pumikit siya ng mariin. "I-I'm sorry... forgive me, hindi
ako nanahimik." tila hirap at frustrated niyang sinabi sa tahimik na tinig.

Namilog ang mga mata ko, I immediately held his arm and stopped him.

"No, Minther. Ayos lang ako," kumbinsi ko sa kanya. "Ayos lang talaga, parehas
tayong nagkamali-"

He cut me off.

"You're not at fault. I could wait but I lost control, I'm sorry, Areial."
miserableng aniya, humaplos sa kanyang batok.

Suminghap ako at tumango na lamang, I smiled and cupped his cheek. The intensity in
his eyes made me shiver, lumunok ako at tinitigan siya kagaya ng kanyang pagtitig
sa akin.

"It's really okay, Minther. Hindi ako natakot o ano, huwag ka na sanang mag-isip
pa."

Wala na iyon. Hindi na rin maibabalik ang nangyari at maitatama ang mali, we should
forget about what happened and be happy for the next day. Oo, malaking bagay para
sa akin na siya ang unang nakahawak pero tama lang naman iyon dahil mag-asawa na
kami. Ayaw ko man aminin pero may karapatan siya.

Sabay kaming bumaba, para maihatid siya. He was holding my hand hanggang sa
makalabas ng mansyon. Nakaabang ang unipormadong driver doon para kay Minther,
inabot lamang ang susi ng sasakyan sa kanya at umalis na para iwanan kami.

Nanatili si Cora sa hamba ng double doors sa aming likuran. Masaya ako na maayos
kami ni Minther ngayong aalis siya patulak ng Laguna. Akala ko kasi ay babalik siya
sa dating ugali at hindi kami magpapansinan.

Ngumuso ako nang harapin siya, he gently swayed our hands and a smirk flashed on
his red lips. Uminit ang aking pisngi nang maalala ang kanyang halik na mapusok.

"Ingat ka." I smiled, throwing my thoughts about the kiss.

"Thank you." he said. "Your cousins we'll be here, right? Update me everything...
about the camping, kung saan kayo at anong oras aalis. Clear?"

It was like a deal, I nodded with wide smile on my lips while looking at him.

"Sure. Kung pwede r-rin ay magtext ka kung maayos kang nakarating ng Laguna." nag
aalangan kong sinabi.

Nilinga ko ang kanyang sasakyan na gagamitin. Iyong parati niya na ring gamit,
nagsawa na yata sa kakapalit ng sasakyan sa bawat linggo.
His lips looped and nodded.

"I will."

Nang makaalis na siya ay pumasok na rin ako ng mansyon. Hindi mapigilang sumilay ng
ngiti sa aking labi, para akong lumilipad ngunit nakatapak naman sa lupa.

It feels surreal.

I felt like dreaming, bakit ganoon? Hindi ko naman miski kailan pinangarap na
magkaayos kami pero ngayong nagkaayos kami ay nasasayangan akong sana pala noon pa.

My cousins arrived ten in the morning the same day, kami ang magkakasabay na kumain
dahil hindi ako nakasabay kay Minther kanina. Hindi pa namin napag-usapan ang
tungkol sa camping sa La Santa. Mukhang nag-iisip pa sila ng gagawing iba ngayon.

"Ayos lang ako, Mommy." inipit ko sa aking tainga at balikat ang telepono habang
kausap si Mommy, inayos ko ang maaring gamitin na kasuotan.

Nang magtanghalian ay tumawag siya upang mangumusta. Hindi ko inasahan na tatawag

siya para lang kumustahin ako pero nakakagaan sa pakiramdam. Before I married
Minther, she told me things to be independent and she can't be with me all the
time.

Noong unang mga linggo ay panay pa ang pagtawag ko sa kanya dahil nahihirapan akong
makisama kay Minther at nagtatanong kung paano ba pakitunguhan ang ganoong ugali.

"I'm glad nagkakasundo kayong dalawa. Keep it up, anak. Kayo ang magsasama sa
tatagal pang mga taon,"

Napangiti ako. Thinking about years ahead makes my tummy flutter with unknown
insects that's giving me electrifying feeling.

"Opo, My. Nakakatuwa nga po kasi naging mabait siya..." at malambing. Gusto ko sana
idagdag pero nahihiya na ako.

What if I'm just assuming things between us? Paano kung ako lang pala ang masaya sa
aming pag-aayos at siya ay napipilitan lamang. I can't help but think negatively.

Mom chuckled.

"I'm happy for you. Well, malambing ba siya sa'yo?"

Nakagat ko ang aking pang-ibabang labi at pinigilan ang mapahagikgik.

"Um-mm, a-ayos lang, My. Hindi naman gaano. He's just caring... like... like what
husband's really do."

He's caring and sweet. Masarap sa pakiramdam, nakakatuwa at nakagagaan ng buong

araw. Sana nga ay magtuloy-tuloy lang para maging maayos ang aming buhay kasal.

Humalakhak siya.

"Really? So, how was it? Nagkakamabutihan na pala kayo, wala pa bang balak magbigay
ng apo?"

Namilog ang mga mata ko at napansinghap. Uminit ang aking pisngi.

"Mommy!" agap ko. "Wala pa po! 'Tsaka nag-aaral si Minther, masyado pang maaga para
riyan!"

Halos sigawan ko siya sa kabilang linya dahil sa hiya ko, paano ba niya naisip
iyon? Nagkamabutihan lang ay sa pagkakaroon na ng apo napunta? Gosh!

Hindi ko pa nga naisip na ibigay ang sarili ko, pinigilan ko siya sa muntikang
mangyari dahil ayaw ko na purong lust lamang at walang pagmamahal naming gagawin
ang sagradong bagay na iyon.

Yes, I like Minther... very much that I'm willing to fall eventually. Handa akong
magmahal muli, handa akong kalimutan ang nakaraang matagal ko nang ibinabaon sa
limot.

"Bakit naman? Normal lang iyon, Cadence, anak. Huwag mong sabihin na hindi pa ninyo
nagagawa iyon? Honeymoon?"

Nanlaki ng tuluyan ang mga mata ko.

Damn it! Is she seriously asking me this? Bakit umaasa siya na magagawa namin agad
ang bagay na iyon ganoong pinagkanulo lang naman nila ako sa pamilyang ito? Ganoon
din si Minther!

"Mom, hindi madaling gawin iyon. Kahit mag-asawa at kasal kami. We do not love each
other yet to do that so early. Huwag naman po kayong magmadali sa apo, hindi po
madali iyon.

Besides, I'm only eighteen and he's only nineteen!"

I couldn't believe it, apo agad ang hinahanap? Haaay. Kung sakaling nagawa namin ni
Minther iyon ay sigurado akong wala siyang balak lagyan ako ng laman! Masyado pa
kaming bata para roon.

She sighed.

"Okay, okay, anak. I'm just excited to have a grandchild. Hindi kita minamadali,
you can take your time loving your husband." she said. "Basta, anak. Don't give too
much, love yourself more than anything..."

I smiled and inhaled deeply. I appreciate that more.

"Thank you, Mommy. Pakikumusta ako kay Dad, hindi na kasi kami nakakapag-usap sa
Skype."

"Naku! Don't worry about him, he's fine and he doesn't want to disturb your life
with Minther. He knows you're adjusting being independent and married." she
chuckled sweetly. "So, take care, okay? I'm gonna hang up, enjoy with your cousins.
Love you."

Huminga ako ng malalim nang magpaalam na.

Mom is right, I should love myself more than anything... I should learn how to love
myself first before loving someone again. I got hurt because of love, I was in pain
for years because of Clay. I loved him too much, secretly and purely.

Though, I wasn't sure if he knew it, pero noong mga panahong iyon ay alam kong wala
akong maitatago. Sa tingin pa lamang ay alam kong halatado ako, but why didn't he
notice? He did not feel my love for him. He treated me like a little sister he
dearly loved, a best friend. Just like that.
"Hindi pala maganda ang masyadong malalim, baka malunod." humalakhak si Lavern.
"Hindi pa naman tayo marunong lumangoy. Si Alzhera rin."

Natawa kami.

"May Reid ako, wala akong kinatatakutan." she clung onto Reid's arm and giggled.

He chuckled and encircled his arm around her. Ngumuso siya at parang batang
nagtango kay Alzhera.

Napangisi lamang ako, Si Lavern ay nandidiring ngumiwi.

"Aish! Stop it! Hustisya sa mga nakakakita!"

"Nariyan naman si Theonoah, Vern!" tuya ni Alzhera.

Naghiyawan sila. Thenoah smirked disgustingly.

"Shut it, Zhera. Huwag mong ipilit sa akin ang pinsan mo, we won't happen just
because of teasing!"

Humagalpak sila. Napanguso ako at chineck ang aking cellphone, may isang mensahe si
Minther doon.

Minther:

How is it? Any plan?

"Oo nga, huwag ipilit sa akin ang fuck boy dahil hindi mangyayaring papatol ako sa
may HIV. That's too gross!" si Lavern sa nanunuyang tinig.

Napailing ako habang nagrereply kay Minther at napapangisi na lamang sa asaran ng

dalawa.

Ako:

Yes, aalis kami mamayang alas dos. Sa La Santa, magka-camping.

Suminghap ako nang maalalang nagmamaneho nga pala siya.

Ako:

Hindi ba't nagdadrive ka? Stop texting and focus driving.

Nagtatawanan sila.

"HIV, huh? I have a lot of doctor friends, siguro naman malalaman nila kung mayroon
akong sakit o wala. And I'm not screwing dirty girls in Manila-"

"Ugh! Stop your brute mouth, prick!" Lavern snorted. "Wala kaming pake sa mga babae
mo, marumi o hindi! That's just too much information and I'm sure your doctor
friends knew you're a psychotic animal maniac! Wala kang sakit pero siraulo ka at
manyakis!"

We all laughed, miski si Theonoah ay natawa at nailing. Sumimangot din kalaunan.

"Lavern, to tell you honestly ako lang ang nagbibigay buhay sa aming magkakaibigan.
I was just informing you, I'm clean as green, pure as white. Hindi rin ako manyak,
pinagbibigyan ko lang iyong mga lumalapit."

Lavern gasped and rolled her eyes.

"Oh, shut up! You're fucking them, iyon ang punto. Kung may lumalapit pala ay dapat
lumayo ka-"

Napahinto siya nang sumipol si Kienzo.

"Whoah! Easy! You're acting like a jealous girlfriend!" halakhak ni Theo. "Ba't ako
lalayo, e, wala naman akong girlfriend? It's normal!"

Lavern closed her eyes tight and cursed Theo. Ngumisi ako at natawa, nakakatawa ang
dalawang ito. Hindi ako magtataka kung iyan ang magliligawan sa huli or it won't
really happen.

Knowing Lavern, she doesn't like Theo's kind. Hindi siya mahilig sa gwapo at
ganyang itsura. Hindi niya rin hilig ang malalakas mang-asar at lalo ang babaero.

Actually, she doesn't like city boys. Naalala ko pang ayaw niya noon kay Reidjan
dahil city boy ito at nasa itsura ang pagiging babaero. Kalaunan ay natanggap niya
dahil iba pala, hindi pala babaero at maloko. And now, she hates city boys again
because of Theonoah.

"Oo na! Just shut the hell up! You are damn annoying!" pagalit niyang sinabi at
saka nagsalpak ng earphones.

Pikon na iyan.

My phone rang, I pouted and answered Minther's call. Kumalabog ang dibdib ko, I
leaned my back on the back rest while watching them.

I caught Theonoah glanced at Lavern and immediately shifted to Kienzo, he smirked.

Nagkwentuhan sila tungkol sa eskwela. Abala rin sila Reidjan at Alzhera na nag-
uusap ng tahimik. Deshawn was busy on his phone.

"Hello." I greeted.

Napatingin ako kay Cora na kakapasok lamang, may sinabi agad. 

"Miss, nariyan na ang mga kaibigan ng bisita mo." sa akin niya agad binaling iyon
para sabihin.

Kumunot ang noo ko at napatingin kay Alzhera na agad tumayo, Reidjan, too. Si Theo
ang naunang lumabas ng double doors para salubungin ang mga dumating.

Iyan ba ang sinabi ni Alzhera kanina? Na may hihintayin pa kami bago umalis
patungong La Santa?

Natahimik ang linya ni Minther kaya agad akong napabaling sa cellphone. I smiled
unconsciously.

"Minther..." tawag ko habang nakangiti.

"Yeah." he uttered.

"Dumating na ang hinihintay, baka umalis na kami maya-maya..." imporma ko.

"I heard." he said steely. "Mga kaibigan ni Kienzo?"

Ngumuso ako at tumingin sa apat na nagpapasukang lalaki at dalawang babae roon,
nakangiti ang dalawang babae habang nakatingin at kinakausap ni Theo. Mukhang mga
kaibigan nila ito.

The four boys are unfamiliar faces, too, but I kind of remember them with Reidjan's
group of friends. Nakita ko na yata noon sa litrato na nagpunta rin ng La Verde
para sa outing. They all looked Manileños.

Ang apat na lalaki ay nagsusumigaw ng aura na mayroon sila Reidjan at Theo.

Confirmed, Manileños! Sa pananamit pa lamang ay halatado na, miski ang dalawang
babae na naka mini skirt at crop top.

"Alzhera's friends." sabi ko kay Minther.

Alzhera went to them, hinila niya sa kamay iyong dalawang babae at nagbeso sila.
Nahuli ko ang sulyap sa akin ng isang lalaki roon na may pagkakahawig kay Reidjan,
mukhang may dugong banyaga. Brazilian to be exact just like Theo and Reid.

"Dev, hindi mo sinama si Zien?" kunot noong tanong ni Alzhera.

Umiling iyong lalaking matangkad at may pangangatawang makisig, he has a pair of

chinky expressive eyes and a fluffy cheeks. Magulo ang buhok at maputi ang balat.

"Galit." iyon lang ang sinabi niya.

Humalakhak si Theo.

"I guess she caught you looking at other girls! Knowing her, naku, Devyll." he
shook his head. "At least we have these single ladies Giselle and Ashley." he
chuckled.

"Uh-huh..." Minther murmured on the other line. "How many boys are new? They're
probably from Manila,"

Napatango ako at lumipat ang tingin sa tatlo pa. Pinakilala ni Alzhera kila Kienzo
ang bawat isa, Evander the one who kind of has Brazilian blood, Devyll the chinito,
Spyder, of course. I knew him and Brix has green eyes.

"Where's Ten?" malamig na sambit ni Reidjan.

"Susunod yata sila ni Matrix sa outing na, may duty sa EGH, e..." Evander guy
shrugged.

"Yeah, they're from Manila." sabi ko kay Minther.

He sighed heavily.

"I know that Matrix..."

Ngumuso ako. Hindi nakakagulat.

"Wala naman dito, susunod lang daw."

Malamang ay magkakakilala lang din sila o may mga mutual friends dahil sa Maynila
lang naman sila at nagkakakitaan din doon. Hindi nakapagtataka, si Minther ay
maraming kaibigan doon.

"Saan mo nakilala? Kaibigan mo rin?"

"That's my cousin's ex-boyfriend."

My mouth parted.

"Who's cousin? The actress?"

Siya lang naman ang babaeng pinsan ni Minther, iyong artista at modelo sa Maynila!
Ex-boyfriend niya ang isa sa kaibigan nila Reidjan? Ang liit ng Maynila, huh!

"Mm," he quietly murmured. "Tell me the names... at... huwag mo akong pagselosin.
'Kay?"

Nalaglag ang panga ko. My heart scampered wildly. Para akong nalulunod sa tibok ng
puso ko, nanlamig ang aking batok at mga kamay. I gasped harshly.

"W-What?" tila nananaginip kong tanong.

"You heard it right, Areial... don't make me jealous."

👠👠👠
Phase 10

Kagaya ng gusto ni Minther, I sent him the names. I don't know why did I even do
that. Basta ang alam ko na lang ay naitipa ko na ang mga pangalan, pakiramdam ko'y
nakalutang ako buong oras dahil sa aming pag-uusap.

After I ended our call, wala na akong ibang nagawa kung hindi ang suminghap at
humingang malalim, paulit-ulit dahil sa walang pagkalma kong puso. If this is for
happiness, okay... but if this is because of something... I'm not fine. That
something pure, I won't be fine.

No, it's early. Too early to feel something. Maybe, like? Matatanggap ko, pero kung
tungkol sa ibang bagay. Hindi maaari, hindi ganito kaaga.

No way in hell I'm gonna fall first. I trust my feelings, hindi ako magkakamali.
Hindi iyon maaari at hindi ko hahayaang ganoon ang mangyari.

Fall first, and you're lost.

"Wala namang ganitong kagandang tanawin sa Manila." si Brix ang nagsalita.

"Yeah, we should bring our girlfriends here next time."

"Ulol, Evan. Huwag kami, wala ka nun!"

Nagtawanan sila sa sinabi ni Theo. Evander sneered lazily.

"That's why I said next time, stupid. Ikaw din naman ay wala. It's a tie, prick!"

And I can't believe they have none. Si Theo ay alam ko nang hindi nagseseryoso kaya
walang nobya sa ngayon, o maaring mayroon pero hindi seryoso at papalit-palit. And
the remaining friends, I guess they have in Manila but hearing them now. Wala pala.

"Asus! Excuses, alam naman nating lahat na walang papatol, Evan." panunuya ni Theo.

He smirked.

"Kanino, sayo? Oo naman, wala talagang papatol sa'yo." halakhak ni Evander.

Puro asaran, si Theo ang pasimuno parati. Nangunguna sa tuksuhan. Minsan pa ay
mabibigat na panunuya. Ganoon na ang kanilang kinagawin, siguro.

Huminga ako ng malalim at ngumuso, tanaw ang falls sa aming harapan.

It is mesmerizing as always, I've been here many times and yet I can't get over
this view. It always feels like first time to see such amazing view of La Santa
falls and forest.

Iginala ko ang tingin. Lagaslas ng talon ang malakas na naririnig, masayang huni ng
mga ibon sa bawat puno ng niyog sa paligid. I saw some bird's nest when I looked
up, nakita ko ang ibong lumipad. May dalang damo patungo sa kanyang pugad.

Isang kuweba sa kanang bahagi ng talon ang aking napansin. Maybe we can shelter
there, pwedeng magtayo roon ng tent o anupaman or we could just put a blanket and
sleep, malinis ang kuweba at hindi mapanganib tingnan. Kung ingay ang aming
poproblemahin, lagaslas lamang ng tubig talon.

I sighed sluggishly. Lumapit ako sa batuhan at naupo, I dipped my feet on the

water. Naramdam ko agad ang malamig na tubig sa aking balat paakyat. I shuddered a
bit because of coldness.

Patuloy ang usapan ng magkakaibigan patungkol sa kung gaano kaganda ang talon at
lugar na ito. Hindi pa pala nila ito napuntahan sapagkat sa La Verde lamang sila
nahihinto parati.

Ilang minuto nang umpisang mag-ayos sila Theo ng gagamiting pang-ihaw sa aming
pagkaing dinala. We brought some fresh meats and fish to grill, umabiso na ako
kaninang maari kaming magdala na lamang ng lutong pagkain para hindi hassle pero
mas gusto nilang dito na mismong magluto.

They're enjoying everything here.

"Mas masaya pala ang camping kesa sa paulit-ulit na island hopping." sabi ni Theo.

"Baka bar hopping, kamo." pasaring ni Lavern, naglagay ng sarong sa tabi ng isang
puno at doon naupo.

Nailing ako at napangisi.

I know this...

Nagtawanan sila, Theo smirked and gave a lazy shrug.

"Huwag mo sabihing selos ka na naman, beshie Lavern?"

Dumilim ang mukha ni Lavern. "Dickhead, of course fucking not! Bilisan mo nalang
diyan magluto, dumadaldal ka pa! Pangit!"

Humagalpak sila ng tawa.

"Yes, Madame." tawa ni Theo. "Seriously, Lav-"

"Theo! Stop calling me that! It's annoying!" Lavern snorted angrily.

"Lav naman pala!" tudyo nila Evander.

Nakita kong hila ni Zhera si Reidjan patungo sa isang batuhan, Reidjan sat on the
rock. Panay ang pagsasalita ni Zhera habang natatawa sa kanyang harapan, nakatitig
lamang si Reidjan at nakaangat ang gilid ng labi habang nakikinig sa kinukwento ng
nobya.

I smiled and took my phone out to check. May isang mensahe na si Minther.

Minther:

Okay, keep updating me.

I exhaled heavily, marahan kong inilapat ang palad sa aking dibdib. Kalmado ako
ngunit ang nasa loob ay hindi. Sa pag-aalala sa aking sarili ay pinili kong hindi
na siya sagutin.

Unang tanong sa isip ko ay kung bakit?

Pangalawa ay paano?

Pangatlo ay kailan?

Naguguluhan ako, sariling tanong ay walang maisagot. Walang makapang kahit na anong
kasagutan o kadahilanan. Questions left unanswered, I should take it that way.
Bahala na sa susunod na araw kung madadagdagan pa ang katanungang walang kasagutan.

Hindi lahat ng tanong ay kailangan ng agarang kasagutan dahil lahat ng sagot ay

kailangang pag-isipang maigi bago sabihin. O mas maganda kung masagot ito hangga't
maaga upang hindi na madagdagan pa ng panibagong sagutin. Iyan ang pagpipilian.

It's either you think about everything before answering or find out immediately and
avoid it while you can.

Tanghalian ay sabay-sabay kaming kakain, while grilling, Evander and Brix went
swimming. Nakahubad ng pang-itaas at tanging board shorts lamang ang natira.
Reidjan is now topless, kausap ang tatlong kaibigang kapwa basa.

Puro ang reklamo ni Alzhera.

"Naku, ang OA mo, Alzhera. Kaibigan naman iyang mga kasama natin." iritadong sinabi
ni Lavern habang kumakain ng naihaw na barbecue.

"Hindi naman 'yon, e. Ang inaalala ko lang ay baka sipunin siya kung mananatiling
ganyan. Kagagaling niya lang sa lagnat last week, it's not possible to get back."
she pouted, looked worried.

Matalim ang tingin niya kay Reidjan habang kausap nito si Theonoah na nag-iihaw sa
'di kalayuan.

Theonoah was smirking habang pinapaypayan ang kanyang iniihaw, nagpaypay siya sa
sarili pagtapos ay naghubad din ng pang-itaas. He's sweating because of heat.
Namumula ang leeg pati ang parte ng dibdib, halatang hindi sanay sa init.

These group of friends are really pretty good looking plus their well-toned body,
ganoon din ang dalawang naliligo sa talon. Hindi aakalain na may tinatagong
magandang katawan sapagkat magaganda na ang mukhang mayroon, masyado nang sosobra
kung pati katawan. But they have it, anyway.

"Hindi iyan, mukhang matibay naman si Reidjan." halakhak ni Lexa, iyong kaibigan ni
Alzhera galing Maynila.
Kapansin-pansin ang katahimikan ng isa pang babaeng kaibigan, hindi ko malaman kung
nahihiya o nag-aadjust pa sa aming paligid dahil hindi sanay.

"Wala sa tibay kung kumapit ang sakit. Nakakainis 'yan, pero bahala siya. Hindi na
ako magpapaka nurse ulit." umirap si Alzhera.

Nagtawanan kami.

"Kunwari pa, ngayon pa nga lang worried ka na. Ano pa kung makapitan?" sabi ko,
nagtaas ng kilay sa kanya.

I sipped on the buko juice in front of me.

Si Devyll at Lander ang naglakad-lakad kanina sa kagubatan at may dalang ilang buko
nang makabalik. Hindi mapanganib ang gubat dahil sa mas malayong banda ang mga
mababangis na hayop, iyong mas matatas ang talahib at mapuno.

"Hindi na. Ang hirap maging personal nurse, lahat gagawin. Puyat sa gabi, kailangan
magising sa umaga para magluto ng kanyang soup tapos ganyan ang gagawin. Hindi man
lang ingatan ang sarli. Tsss." suminghap siya.

Natawa ako.

"Hindi iyan, huwag kang mag-alala."

Magsasalita sana siya pero biglang umingay ang aking cellphone sa lamesa,
napatingin agad si Zhera doon at nanunuyang ngumisi.

"Wow, didn't know he's that sweet. Akala ko ay..." ngumiwi siya nang patuloy
umiingay ang tunog ng cellphone. "Sagutin mo na, maingay."

Huminga ako ng malalim, lumapit na si Reidjan sa aming lamesa at naupo sa tabi ni

Alzhera na nakairap sa kanya. He encircled his arm around her and kissed her cheek.
Nagkukwentuhan ng tahimik si Lexa at Ashley, si Lavern naman ay abala sa kanyang
cellphone.

Sinagot ko ang tawag.

"Hello..."

"You're not texting, I'm waiting."

I gasped softly. "Baka kasi nasa klase ka,"

Ayaw ko lang talagang magtext o makaistorbo pa. Hindi ko gusto ang aking pakiramdam
kapag siya ang kausap, sa personal man o hindi. I can't just take this feeling now
that ain't sure if he is even ready.

I can't just swim in the water without knowing how to swim. Deep or not, water is
water. It can drown you.

"Tapos na ang klase, you can text me anytime. Hindi naman abala iyong pag a-update
mo sakin." malamig niyang sambit.

Naririnig ko ang tawanan sa kabilang linya, nag-uusap patungkol sa kung ano.

Marahil ay mga kaibigan. Tapos na pala ang klase, kung ganoon may susunod pa, hindi
ba?

"Hindi ko alam, akala ko'y may susunod pa."

"Don't give those reasons, Cadence. What are you doing there, were you too busy
that you can't even update me?"

Suminghap ako, Lavern looked at me. Umiwas ako ng tingin.

"Hindi naman. Kumakain kasi ako at tumulong din sa pag-aayos."

Damn, Cadence. Masyadong halata ang mga rason mo. Hindi acceptable, asawa ko siya.
I should do my duties even we're apart but I can't just... this is a problem.

"Uh-huh... Keep trying, baka maniwala ako." he chuckled sneeringly.

My heart scampered. Ngumiwi ako at tumingin sa tubig, sana ay mapakalma ako noon.

"I-I'm sorry..." I stammered. "K-Kumain ka na?"

Sandaling natahimik siya. He sighed morosely.

"Kakain pa lang." he said quietly. "Alam mong hindi ako madadala sa ganyan, hindi
ba?"

Natahimik ako, agad kinabahan at nahiya. Siyempre ay alam ko, sa pag-iyak nga ay
hindi siya madadala. Sa paglalambing pa kayang peke pakinggan? Inaamo ko lang naman
siya para hindi na roon mapunta ang aming usapan dahil wala talaga akong magandang
maidahilan na katanggap-tanggap.

"You're changing the topic. Why aren't you updating me, mmm? Ayaw mo? Abala ka sa
mga nariyan o... sinasadya mo?"

Fuck. He's... Oh my gosh. I cannot believe this.

"What's wrong?" banayad ang kanyang boses ngayon na lalo lamang nagpakaba sa akin.

I gasped nervously.

"Hindi naman sa g-ganoon. Hindi ko sinasadya, totoong tumutulong ako kaya hindi
makapagtext." pinatapang ko ang pagrarason.

"I'll let you slide now." he said softly. "Do that again, you'll go home."

Suminghap ako. "Minther! T-That's t-too—"

"Tss, fine..." he breathed. "Bahala ka, update me or not I'll keep texting. Kakain
muna kami, enjoy there."

Napabuntong hininga ako nang mawala ang kabilang linya. Hindi ako sanay pero gusto
kong masanay na ganito kami, gusto ko pero mahirap masanay, mahirap masanay dahil
alam kong hindi permanente ang lahat ng bagay.

I don't trust things around, nothing's permanent. Even the love... it's not a
permanent feeling nowadays. Maybe there is permanent, but it's just Him from above.
Pero sa tunay na mundo ay wala, sa mundong mayroon tayo rito sa ibaba.

Love... it is something you want to feel every time because it feels beautiful. In
our lives, love is important matter. Nasisira lamang ng isang taong nagiging
kasangkapan, hindi na mahanap ang totoo ngayon. Kung tunay o peke.

"Let's swim, Cade!" anyaya nila Lavern sabay hila ni Alzhera sa aking braso.
Ngumiti ako at tumayo. I removed my top, iniwan lamang ang pang-ibabang maong na
short. I'm wearing a gray bikini top like Lavern's. Magkakapareha ang aming bikini
sa tuwing namimili kasi ay magkasama kami, nagkakaiba lang sa kulay.

Ngumisi siya at pinasadahan ako ng tingin, ganoon din ni Zhera na namamangha.

"Wow! Nagkalaman ka nang talaga, hindi na katulad noon." si Lavern, halatang

namamangha rin.

"Wala ka na bang food eating schedule ngayon?" halakhak ni Alzhera.

Ang kanyang mga kaibigan ay tumalon na rin sa tubig upang makaligo, ang mga lalaki
ay abala sa pag-uusap habang nasa batuhan at ang iba'y nasa tubig lamang.

I gave her a little shrug and pouted. Hinubad ko ang tsinelas at itinabi lamang sa
isang gilid kung saan ang kanila, napansin ko agad si Evander na nasa lamesa at
kumakain. Nagkatinginan kami, his lips curled then looked away. Ang pagpula ng
kanyang tainga ay biglaan lamang napansin.

Napangisi ako at bumaling kila Alzhera.

"Wala na, hindi ko na nasusunod dahil si Cora mismo ay may listahan kung anong oras
at ano ang ipauulam sakin sa araw-araw."

Kumunot ang noo ni Alzhera habang si Lavern ay humagalpak. Nanliit ang mga mata ko.

"Minther's order, for sure!"

Nangingiti ako kaya pinilit kong pumormal, nagsimula kaming maglakad sa batuhan
kung saan may magandang maupuan kung nasa tubig na.

"Huh? Talaga? Ganoon si Minther?" natatawa si Zhera.

"Bakit naman? Hindi siguro kumakain ng tama si Cade!"

Tumawa si Lavern at tumango.

"Oo nga, he wanna make sure she'll eat properly even he's not around. Alam mo na,
nasa Laguna kasi parati."

Humagikgik si Alzhera.

Gumala ang aking tingin sa mga kaibigan nila Alzhera, ang dalawang babae ay malapit
sa amin at nag-uusap pa rin ng seryoso. Simula pa kanina ay pansin ko iyon. Pero
hindi naman pinupuna nila Alzhera kaya hindi ko na rin inintindi.

Huminga ako ng malalim at naupo sa bato, ganoon rin sila Alzhera. Pinagitnaan nila
ako na tila ako ang kanilang iha-hot seat ngayon. Ngumuso ako at nilubog ang mga
paa sa tubig.

"Ganoon? Sweet naman pala ang napangasawa mo, Cade!" she giggled.

I smiled.

"Ayos lang naman. Sakto lang."

"Oo, sweet si Minther, Zhera. Kaso ay hindi halata katulad ng kay Reidjan na
talagang ipapakita kahit kanino ang kalambingan!" si Lavern.
"Asus! Believe me, when the time comes magiging ganyan din iyan! Si Reid ay hindi
naman ganyan noong una, he was very cold and stiff."

I snickered.

"Hindi naman ako umaasa sa ganyan, una pa lang ay alam ko na ang aking lugar. I
don't engage any feelings for us. Alam kong for convenience lang ang aming kasal at
kung bakit kami nasa sitwasyong ito."

Iyon ang tama, iyon ang dapat na gawin. Alam kong hindi ko dapat pangunahan ang
lahat, ang mangyayari o ano man sa amin sa daraang mga araw o buwan pa iyan.

Things will work out the way it should be. Not the way I want or we want... to wait
is the best thing to do, wait for what will happen next. Kung para sa akin, ay sa
akin. Kung hindi, ayos lang. Ganoon ang tadhanang ibinigay, iyon ang dapat na
kakuntentuhan.

👠👠👠
Phase 11

Camping went very well. Morning the next day,  we mountain hiked, doon nagpalipas
ng buong maghapon. Umaga nang umalis kami mula sa falls, we brought our tents, own
bags for supplies of extra clothes, foods and drinks until sunset.

Tuwing mapapagod ay humihinto at magpapahinga, hindi kataasan ang aming bundok na

inaakyat pero ibang klase pala ang pagod sa pag-akyat. Muscle pain, body pain,
thirst at marami pa akong na experience sa aktibidad na ito.

I feel lifeless when we reached the top. Agad akong humiga sa nailatag na blanket
at pumikit. Kapwa kaming humihingal at pawisan, sila Theo ay hyper pa rin nang
makaakyat. Kaming mga babae lang yata ang nahirapan at tila mamatay sa pagod nang
makaakyat, samantalang ang mga lalaki ay normal na nag-uusap lang at parang walang
inakyat na kabundukan.

Nagmulat ako, I smiled when I saw Alzhera and Reidjan taking pictures. Sa huli ay
si Reidjan ang nagmistulang photographer nito, he looks enjoying while doing it.

Alzhera jumped and hugged him, they took a selfie together. Pansin kong mas ramdam
namin nila Lavern, Ashley at Lexa ang pagod. Alzhera looked so hyper and still
smiling even sweating, tiningnan niya ang camera. Reidjan sat on the rock and he
gently pulled her waist, isang tuwalya ang kanyang ipinunas sa leeg nito at pisngi
na nadungisan habang abala parin si Zhera sa pagtingin ng kanilang litrato.

"Seriously?" Lavern blurted, gasping. "Kapag single, mapapagod, kapag in a

relationship, ganyan? Enjoy?"

Nagtawanan kami.

Naisip ko bigla ang isang tao, what if he joined us here? Mahirap talagang mag-isip
ng what if's, medyo malungkot.

I took my phone out. I captured the foggy view and sent it to Minther. The clouds
looked so fluffy and mesmerizing to stare at.

"Theo's there, Lavern." panunukso ni Reidjan habang abala sa paglalagay ng sapi sa

likuran ni Alzhera na nasa camera lang ang tuon.

Napailing ako roon, he looks like a father of Zhera and a boyfriend. Well, he looks
too good for a father but the way he take care of her. It is magical and unreal.

Umirap si Lavern.

"Stop pushing us, Reid!"

Nagtawanan sila.

"E, 'di si Lander na lang. Bagay na bagay, pangalan pa lang!" halakhak ni Brix.
"LaLa couple!"

"Duh? Papatulan ba ni Lander?" Theo grinned evilly. "Lander's type is a girl with
coke bottle body, long mermaid hair, fair skin and angel face. Lavern's opposite!"

Humagalpak sila ng tawa, napangisi ako at nilingon si Lavern na naka-indian sit sa

isang blanket habang matalim ang tingin kay Theo.

"Magtigil ka, pangit!" sigaw niya sa iritasyon.

Lander chuckled.

"Why not? Lavern is gorgeous." anito.

Nakita ko ang napawing ngisi ni Theo, tumawa siya at nilingon si Lander.

"Weh? Malandi!"

"Naku! Nag-asaran pa, pare-parehas lang naman kayong magkakaibigan! You are all
flirt, chic dicks!" Lexa rolled her eyes, uminom siya ng tubig.

"Ten and Matrix are the only anti-bitches ones, I think!" she added after drinking.
"Reidjan, too! And the rest, wala nang matino sa inyong grupo!"

Nagtawanan kami. Malakas ang pagtawa ni Lavern, halatang nanunuya. I inhaled deeply
and checked my phone. Sumimsim ako sa bote ng tubig.

Minther:

Beautiful, it would be more beautiful if it's you.

Uminit ang aking pisngi. Sumunod pa ang isang text.

Minther:

Wanna see you, baby.

Umawang ang labi ko, my heart is scampering wildly. Huminga ako ng malalim at
tinapat ang front camera sa akin, I zipped my jacket up till my chin, nag peace
sign ako at kinuhanan iyon.

Ilang sandali ko pang pinagpilian ang tatlong kinuha roon, I decided to send the
cute one. I'm wearing a ash colored bonnet and a jacket covered my chin.

My thick brows looks fine in the picture, my eyes were puffy and a bit tired, I
don't have anything on my face except some freckles below my eyes, nakuha ko iyon
sa side ng Felipe. Mayroon din si Alzhera pero hindi gaanong nakikita. Mas kita ang
sa akin dahil sa kaputlaan ng aking balat. Masyadong malinaw ang pagkakakuha na
miski butil ng pawi ay nakita.
Nagreply agad siya sa aking litrato.

Minther:

I miss you. I wish I was there. :(

Natawa ako, may sad emoticon pa sa dulo noon. I bit my lower lip and reply.

Ako:

Sayang. But I won't do this again, it's tiring.

Ayaw ko nang mag hiking ulit, masama kapag napupwersa ang katawan sa biglaang
gawain. Katulad nito, I don't even do exercises or work out. Si Alzhera ay
naiintindihan ko pang sanay sa ganito sapagkat siya'y nag wowork out at sanay, they
were always hiking kapag nakikita ko sa kanyang social media account. She's an
active adventurer.

Well, if Minther would want to go... Sasama ako.

Minther:

Where's my Imy, too? We'll do that again, next time. Drink a lot of water. 

I smiled unconsciously.

This feels good.

Kahit na nahihiya pa rin ako sa aming pag-uusap na ganito. Masarap sa pakiramdam na

naaabot pa rin namin ang isa't isa kahit na hindi magkasama. I want to do this
often everytime we'll part place. Nakakamiss ang kanyang presenya.

Tama nga na dapat ay hindi masasanay masyado sa presensya ng isang tao dahil
mahirap kapag kayo'y magkalayo. Mauulila.

Ako:

Okay. I'll do that, thank you.

Thinking about hiking with him is thrilling me. It excites me, gusto ko talaga na
magkaroon kami ng oras na makilala pa ang isa't isa at magkasama upang magkalapit.
Mas magiging maayos ang lahat. I should start listing what-to-do list.

Minther:

Don't you miss me?

I breathed. Narinig ko ang tawanan nila Theo habang nagtutuksuhan, si Lavern ang
kanyang target. Pinagtutulungan naman sila ni Lexa, malakas na hinampas ni Lavern
si Theo sa braso. Tawa ng tawa ito at hinawakan ang kamay ni Lavern para pigilan.

Muli kong pinagtuonan ang cellphone para magtipa.

Ako:

I do, pero isang araw pa lang naman.

Ngumuso ako at natawa sa paghaharutan ng mga kasama. Lavern looked furious while
pulling Theo's hair, humagalpak ito habang tinatanggal ang kamay sa buhok niya.
Minther:

How many days needed to miss a person? Walang araw iyon, mararamdaman lang. I feel
like missing your presence so I told that.

Ngumuso ako lalo, pinigil ang mangiti.

Gosh, I'm not wishing for this but... I want this Minther always.

Nakakamiss siya, sa totoo lang. Hindi ko rin akalain na hahanapin ko ang presensya
niya, kay daling mangulila sa kanya. Pakiramdam ko ay masyado na kaming matagal
nagkakasama at kung aalis siya'y mangungulila ako.

I sighed morosely.

Dumaan ang oras na puro tawanan ang aming grupo. Sabay sabay din kaming nag
meryenda, pagtapos ay kwentuhan na tungkol sa iba't ibang usapin. Sa pag-aaral, sa
siyudad, sa kurso, sa eskwelahan at sa kanilang madalas na puntahan o pagtambayan
sa Maynila.

It looks like Manila really owns the party people type, the night life and parties.
Reidjan and his friends were always in the bar called Nightlite, ayon sa kanila ay
iyon ang madalas puntahan lalo kapag may gaganaping foam party at anupamang
selebrasyon sa kanila. 

Si Reidjan ang madalang nang makasama dahil may nobya, naiinis si Alzhera at puro
rant na.

"Ikaw nga ay madalas din sa SD noon!" panunuya ni Theo.

She rolled her eyes irritably.

"Past is past, Theo. Present is important, may girlfriend na, huwag na dapat
anyayahan sa mga ganyan. Akala n'yo hindi ko nababasa ang mga texts, huh!" she
ranted.

Tama naman, kung may nobya na, makuntento na. Hindi iyong lalabas pa para pumarty
kasama ang mga kaibigan. That's unacceptable, hindi mo malalaman kung ano ang
nagaganap. If your boyfriend cheats, his friends, too. They will conceal everything
just to cover each other. That's what are friends for, tss.

Nagtawanan sila, tahimik lang na nakikinig si Reidjan. He was playing Alzhera's

fingers on her lap while smirking.

"Hoy, hindi ako 'yon! Baka si Rocket!" hagalpak ni Theo. "Masyado kang pikon, nang-
iinis lang 'yon! Alam mong mapang-asar."

Alzhera rolled her eyes. Natawa na lang ako.

Masyado pa lang selosa, matindi.

"I already told her, tss." sabi ni Reidjan.

Iniwasan na ang usaping iyon at napunta naman sa eskwelahan doon. Masyado nang
nagbabago ang mood ni Alzhera kaya umiling na si Reidjan sa mga kaibigan upang
mahinto ang usapin.

"Vern, 'di ba gusto mong mag-aral sa Manila?" tanong ni Alzhera.

Tumingin kami sa kanya. She nodded.

"Balak ko pa lang."

"Anong kurso?"

"Tourism, kung papayagan ako ay doon." Lavern said.

Sana ganoon kadali. Sana ay payagan din siya, knowing her father. Mayroon na kasing
nakatakda para kay Lavern. Sana rin ay hindi katulad ni Minther noong una. All I
wish for her is to have a happiness in the marriage she would have.

Sumipol si Brix.

"Harvard, Vern. Mas maganda, mas masarap buhay!"

"Eh! Huwag! Mag Elite ka, para makikita kita." Ngumisi si Lander.

Nadinig ko na ang mga unibersidad na iyon. Harvard University has the most amazing
feedbacks about the facilities while Elite University is the most influential
because of the students from wealthy families. Anak ng politicians, modelo, artista
at iba pa.

Lavern blushed, she chuckled shyly.

"Oo, sa Elite na lang. Para kung sakali ay magkaklase tayo!" sambit ni Lexa.
"Tourism kami nila Ashley."

"Kapag nagkataon pala, si Lavern ang kauna-unahang pangit na Tourism student sa

Elite." Theo laughed.

Humagalpak sila sa tawa. Binatukan siya ni Lander, natatawa rin. Umirap lang si
Lavern.

My heart hurt. Sobrang naiinggit ako sa lahat ng kanilang pinag-uusapan.

"Maganda si Lavern. Baka maging candidate pa ng pageants!" si Lander. "Gaya ni

Beauty!"

Kumunot ang noo ko.

"Beauty Cojuagco?" I asked curiously.

They nodded.

"Yup, she's Elite's face and Miss Tourism last year until now."

Suminghap ako.

Hindi lang pala artista, mukha pa ng buong eskwelahan. No wonder, maganda talaga.
Hindi ako magtataka pa roon. She has sharp features that makes her look a bad girl.
Mukhang manika sa telebisyon, I wonder how she looks like in person?

"May kaklase nga kaming bago!" nanlalaking mga matang sambit ni Lexa, namamangha.

"Oh? Sino?" kuryosong tanong ni Theo. "Babae ba? Hindi pa ako nakapagbasa sa
bulletin but I heard Beauty, is in your class, too."
Sumimangot agad si Alzhera kay Reidjan. Tumawa lamang si Reidjan at bumulong.

"Oo, kaklase rin namin siya. Including Tania, Grethalia and Georgette mga seniors
na bumabalik." si Ashley.

"Wow! Too much in your class!" Suminghap si Theonoah.

The names mentioned are actresses and famous models. Hindi ako makapaniwala na
ganoon karami ang mga maimpluwensiyang tao sa eskwelahang iyon.

Tumango si Lexa.

"Yup! That excites the fuckers out there!"

Huminga ako ng malalim. Nagtawanan sila dahil sa sinabi ni Lexa.

"Si Cloudnine?" tanong ni Lander.

Umiling si Lexa. "Hindi ko nakita, basta iyong magagandang Tourism ang nasa unahan
ng list."

Binatukan ni Theo si Lander.

"Bobo, HUnians si Nine."

Nagtawanan sila.

Nakakainggit. I want that program, too. Gusto kong mag-aral. Gusto kong ituloy sa
kolehiyo, nasasayangan ako sa mga buwan na nagdaang hindi ako nakatungtong sa
college.

I should talk to Minther about it. Sana ay hindi na niya ako pigilan sa ganoong
kagustuhan dahil hindi naman masama, mag-aaral lang ako para sa sarili. I know he
can provide everything for our future family, of course. Pero iba pa rin ang may
diploma at tapos ng kolehiyo.

Araw din na iyon ay bumaba kami ng bundok. Kulay kahel ang kalangitan nang marating
ang hotel and resort ng mga Legaspi sa La Cerde, I just texted Minther that we were
heading. He made some calls and we're freely in. Sumalubong sa amin ang sekretarya
para magbigay impormasyon.

We have three VIP suites, for us girls, for Reidjan's friends and for Alzhera and
Reidjan.

Pagod kaming lahat, diretso sa aming mga suite. This is not the first I went here,
noong unang punta ko rito ay hindi ko nagustuhan dahil ayaw ko kay Minther at
kinamumuhian ko siya.

"Sobrang ganda ng La Cerde, pala! Did you see those mountains outside kanina, Ash?
Sobrang ganda mag picture taking!" Lexa said excitedly.

Tumango si Ashley at ngumiti, nagtama ang tingin namin. I smiled at her, she just
pursed her lips and looked away.

Kumunot ang noo ko pero hindi na pinansin nang kalabitin ako ni Lavern.

"I smell something fishy, nakita mo ang sekretarya ng asawa mo?" she whispered
suspiciously.
Ngumuso ako. "Oh, bakit? Anong meron sa kanya?"

Umirap siya at napailing, she whispered something I didn't get. I shrugged.

Of course, it bothers me. Pero wala naman akong magagawa kung iyon ang napili
niyang sekretarya. Sexy, maganda at mukhang mas sopistikada pa sa akin. He has a
great taste for girls, as his secretary, hmm.

Bumuntong hininga ako.

I did not appreciate the elegance of this hotel. Suminghap ako nang makapasok,
malawak na kwarto ang sumalubong sa amin. The chandelier above caught my attention,
it's letter "L" and bright. Medyo manilaw-nilaw ngunit hindi masakit sa mga mata.

"Wow!"

Gumagala ang aming tingin sa buong kagandahan ng suite. Lavern pushed the button
beside the door and the curtains automatically opened. Mas lalong gumanda ang
liwanag ng kulay kahel na kalangitan.

I smiled, the sun is setting. Kung titingnan mula rito ay lulubog siya sa pagitan
ng dalawang bundok. Panibagong araw, bukas.

I took a shower immediately and changed comfortable clothes. Wala akong balak na
sumama sa kanila kung lalabas mamaya, I'm so tired and sleepy. I want at least a
short sleep for now. Apat na kama ang magkakalayong hilera, pabagsak na humiga ako
sa kamang malapit sa bintana.

Nagsiligo rin sila pagkatapos ko. Hindi ko na nahintay pa at hinila na ako ng

kaantukan.

Alas otso ng gabi ay nagising ako, I heard low curses from someone.

"I can do something about it, ako na ang bahala." the voice said. "Fuck you,
Primiel. Pumunta ka kung gusto mo. Shit! I will fucking break your neck!"

Kumunot ang noo ko sa pamilyar na boses. I slowly opened my eyes, I saw a familiar
body. Nakatalikod siya at nakatingin sa labas ng malawak na bintana. Hand on his
pocket, other was holding a phone. Wearing a white button down shirt, faded ripped
jeans and a pair of topsiders.

Kinusot ko ang mga mata habang umuupo. I scanned the whole room, walang ibang tao.
Wala sila Lavern at ang ibang kasama.

"Minther?" I said sleepily.

Agad siyang humarap nang madinig ako. Hindi ako nananaginip? Bakit narito siya? Sa
pagkakaalam ko ay nasa Laguna siya nang makausap ko kanina.

His brow shot up, he smiled a bit. Ibinulsa niya ang cellphone at lumapit sa akin.
Namilog ang mga mata ko at suminghap.

"W-What are you doing here?"

Ngumuso siya at nanatili sa akin ang tingin. He shrugged his shoulders and walked
closer until he reached my bed, my heart pounded. Naupo siya at agad inabot ang
aking ilong ng malambing na halik. Nanigas ako sa kinauupuan.

"I told you, I miss you." he said, his dark eyes grazed my face down my neck.
Bumalik rin sa aking mukha, he smiled.

I gasped and looked away.

"May klase ka pa, hindi ba? Dalawang araw?" kabadong sinabi ko.

I missed him. I wanted to hug him but I won't. Wala naman kami sa ganoong stage
para gawin iyon. Ngumuso ako nang marahan niya akong hilahin sa siko. Inayos niya
ang hibla ng aking kalat na buhok.

He sighed.

"I miss you very much, baby." he whispered so low, I shuddered.

Huminga ako ng malalim, my heart is pounding so fast. Akala ko'y aatakihin ako. A
smile escaped my lips while looking at his tamed face. He looked so gentle now,
malayo sa madalas kong makita noon.

"Hug me, baby..." he commanded sweetly.

Uminit ang pisngi ko, mas lalo siyang sumampa sa kama para mahila ako at ikulong sa
kanyang mainit na bisig. I smiled unconsciously. I felt home.

Freak, Cadence.

👠👠👠
Hello, sorry for some updates you cannot open now. I'm currently editing the
remaining parts of this story. Thank you.

Phase 12

"Do you wanna have dinner here or somewhere?" he asked while watching me intently.

Sinuklay ko ang aking buhok gamit ang mga daliri, lumapit siya lalo. Ngumuso ako at
huminga ng malalim.

"Saan mo ba gusto?"

He gently pulled my waist, kumalabog ang dibdib ko. Hinawakan niya ang kamay kong
nagsusuklay at siya mismo ang nagsuklay doon gamit ang kanyang mga daliri. Halos
mapapikit ako dahil sa pangheheleng pakiramdam noon. He caressed my cheek softly,
his tender eyes sent shivers down my spine.

Suminghap ako at tinitigan lamang siya, hindi siya nakatingin sa aking mga mata. He
was scanning every bit of my face while combing my hair, he smirked as he finally
looked in my eyes.

I feel like drenching. My heart is immersing in too much delight I don't even know
where came from. Tila gustong gusto lamang siyang nakikita rito ngayon na parang
panaginip para sa akin.

"I want us alone... but it's you who decide," aniya.

Suminghap ako at nangiti nang hindi napigilan, nagkatinginan kami. His lips
extruded in a playful way, dumausdos pababa ang kanyang kamay sa aking braso
patungo sa kamay para pagsiklupin ang aming mga daliri. My heart is drubbing so
fast and clear like unclouded sky.
"Pagtapos, lalabas tayo?" I asked, hinayaan siya sa ginagawa.

He looked so tired and exhausted, hindi ko alam pero mukhang noong magkatext pa
lang kami ay nasa byahe na siya pa Isla Verde. It was hours of driving, malamang ay
napagod siya.

His lips cockled. Napalunok ako at agad umagap sa kanyang sasabihin, mukhang alam
ko na ang dapat gawin.

"Alright, let's eat here. Huwag na ring lumabas, mukhang pagod na pagod ka." I
squeezed his hand slightly and smiled.

He gasped softly, hinila niya ang aking kamay. Nagulat ako nang binaon ang kanyang
mukha sa aking leeg at doon mabigat na huminga para mamahinga. Nagtindigan ang
balihibo ko sa batok.

"Very much, baby..." he whispered dully, napakislot ako sa bahagyang kiliti.

Ngumiti ako at humawak sa kanyang batok, marahan siyang hinaplos doon pababa sa
kanyang malapad na likuran sa malambing na paghagod. Huminga siya nang malalim.

"Bakit kasi bumyahe ka agad pabalik? Hindi mo pa ata napasukan ang lahat ng klase."
malamyos kong sinabi.

"I couldn't help it, I am missing you and I know..." he sighed tediously. "Manila
boys..."

Missing me? Seryoso ba siya sa sinasabi? Oo, sinabi niya iyon sa text at hindi ko
akalain na kaya niyang sabihin pa ng harapan ngayon. He's missing me... my heart is
clamping in too much excitement.

Napasinghap ako. Umahon siya mula sa aking leeg at hinalikan ang aking pisngi
biglaan. Pumikit ako ng mariin at suminghap muli.

"Tsansing!" puna ko. "What Manila boys are you talking about?"

Humalakhak siya at umiling lamang, muntikan na akong matulala dahil doon. Hindi ko
maalala kung kailan ko nakitang ganito siya nang harapan, ang nanaig lang sa aking
isip ay ang kanyang supladong mga kilos at tingin.

Ito ang matatawag kong biglaang saya. I never asked for this to happen ever, I was
just dreaming for a happy life, I was just praying for that. Hindi ko naman
inasahan na ganito kabilis ang dating noon. Sa sobrang bilis ay nakakabigla.

"Saan ka pala matutulog?" tanong ko nang maalala.

Kasalukuyan kaming kumakain, tumawag siya sa sekretarya at agad naman itong

pinaunlakan ng ilang minuto lamang. Habang wala ang pagkain ay nagkwento siya
patungkol sa mga ginawa sa Laguna at eskwela, hindi raw madalas ang kanilang
propesor sapagkat malapit na ang summer break.

Naisipan niya na lang umuwi, he was with his friends.

Naiwan sa La Santa dahil doon ang tirahan pero mukhang may balak silang makisali sa
outing sa susunod na araw.

He sipped on his juice before answering.

"I have a room in my office,"

"Oh!" I nodded gawkily.

Bakit pa nga ba ako nagtanong? Malamang ay may sarili siyang silid dito, he owns
this hotel! Imposible naman kung wala, minsan talaga ang tanga kong magtanong!
Napapahiya lang!

His brow arched up. "You wanna move there?"

Namilog ang mga mata ko at natatarantang binalingan siya, he doesn't look bluffing
at all. Seryoso lamang na nakatuon sa pagkaing kinakain. He sliced the steak in a
formal mien, ganoon ang kanyang pagkilos pagdating sa pagkain.

Sa lahat ng aking nakasabay at nakitang kumain, si Minther ang may pinakapormal na

respeto sa pagkain. Hindi siya madalas makipag-usap kapag kumakain at tahimik
lamang.

"You look surprised," he averred. "Wala namang masama, we're married. I'm your
husband. What's surprising?"

Napainom ako ng tubig, inalis ang tingin sa kanya. Akala ko ay iyon na ang
pinakaginulatan ko sa kanyang mga sinasabi. Meron pa pala. He licked his bottom
lip, pinunasan iyon ng table napkin habang nakatitig sa akin. Hindi na muling
kumalma ang aking dibdib.

"Unless you got scared the last time..." he faltered. He arched his brow up. "Kung
inaalala-"

Umagap ako. "Minther, hindi iyon!"

Sa sobrang init ng pisngi ko ay hindi ko na maituloy pa ang pagkain, sumimsim ako

sa baso ng tubig nang hindi makatingin. Sa huli ay kinailangan na talagang tingnan
siya.

Hindi ako roon natatakot, nahihiya ako sa lahat. Hindi ako sinanay na mag-isa
kaming silid kahit na kasal at mag-asawa na. Lola Evangeline was really pushing me
to move in his room on the mansion, ayaw ko lang muna dahil nga hindi kami
magkasundo noong una.

Mas lalong naglaro ang kanyang kilay, his lips curled a bit.

"That's it! Hindi pala 'yon... And I won't touch you again, so what's wrong?"

Normal lamang siya at walang pagsisising ipinakita, he was talking about it

normally unlike me. It's really awkward. And maybe he's thinking, I'm overreacting.

Uminit ang pisngi ko lalo, pakiramdam ko ay may apoy kahit na malamig naman ang
buong lugar. I inhaled deeply.

"A-Ah, nahihiya kasi a-ako. It's not about what happened last time, Mint." mainit
pisngi na sinabi ko, pinilit sumaayos.

Maayos na binaba niya ang kubyertos, pagtatapos sa kanyang pagkain. Suminghap ako
at umiwas ng tingin, pakiramdam ko'y malulunod ako kahit walang tubig.

His eyes were like shaded water, it could drown you. Malalim o mababaw man na
tingin ang gawin.

"Iyon lang?"
Kabado akong natawa at nagkibit ng balikat.

"W-Wala, uh... 'tsaka sapat na kasi para sa apat ang aming kama... Eh, s-sayang
naman." nauutal kong rason, parang tanga lang.

Ano nalang ang iisipin niya? Nasasayangan ako sa mismong hotel na siya ang may-ari
at mismong nagbigay sa amin nito ng libre?

He gave a jeering smirk, he looked amused.

"You're kidding me," he shook his head and sighed. "Fine, stay here with your
friends. We'll meet in the morning, anyway."

Ganoon natapos ang aming gabi, I let him stay for an hour. Wala pa namang bumabalik
ni isa sa aking mga kasama, hindi ko alam na ganoon pa sila ka-hyper sa pamamasyal
gayong ako'y pagod na pagod sa hiking.

Umalis din si Minther upang tumungo sa kanyang silid sa opisina. Mayroon sa akin na
gustong makita ang opisina niya pero kaba at hiya ang nangunguna sa akin. Hindi
dapat ako mag assume sa ganoong bagay, katulad nang hindi dapat mag assume sa
kanyang kilos.

He's really sweet and caring, I know this is our good start, not the first one we
had introduced to each other as wife and husband. Pero bakit hindi ko makuhang
magtiwala kapag siya'y nasa paligid?

Hindi sa kanya kung hindi sa aking sarili. Of course, I trust him. Just not myself.

I've always known I would never love someone how the way I loved my first love,
hindi ako mahuhulog sa isang balon muli kagaya ng pagkahulog ko sa unang minahal,
but this one is another way around that even myself cannot understand what the
feeling.

"Uy!" tukso sa akin nila Alzhera at Lavern nang makababa kami ni Minther nang
umaga, sumunod na araw.

Minther was holding my hand the whole time, simula pa lang pagkalabas ng suite.
Pagkagising ko kanina ay wala na rin akong kasama roon, nauna na silang mag-
umagahan sa cottage sa beach.

Nakakahiya at hindi man lang ako nakatulong sa kanilang pag-aayos, nakaayos na ang
lahat nang makababa kami. Nag-iihaw si Lander, abala si Reidjan at Alzhera na
naglalagay ng palaman sa bangus, si Lavern ay nakaligo na at basa ng tubig alat.
Ang iba ay nasa dalampasigan at naglalaro ng bola.

"Good morning!" bumati ako.

Binitawan ni Minther ang aking kamay at sa aking baywang lumipat ang brasong
mapang-angkin, tinanguan niya ang mga kasama bilang pagbati.

"Good morning, ang good ng morning mo! Ano?" halakhak ni Lavern sabay tingin sa
kamay ni Minther. "Lambingan mode ang mag-asawa-"

Pinandilatan ko siya. "Lavern,"

Minther chuckled. "Good morning, Lavern."

Humalakhak si Lavern at nagkibit ng balikat, kumagat sa pakwan na hawak bago bumati

pabalik kay Minther. Umupo kami ni Minther sa kawayang upuan, sa harapan ang
lamesang mahaba kung saan ang mga pagkain at sila Alzhera.

"Mag-umagahan na kayo, bago maligo." sabi ni Alzhera. Tumango lamang ako.

Tumingin ako kay Minther at tinaasan niya ako ng kilay. Kinuha niya ang aking
kamay, ngumisi ako at bumitiw para kumuha ng paper plates at kubyertos, hindi na
siya muling tiningnan dahil ramdam ko ang protesta.

"Is it okay to have my friends here?" tanong ni Minther diretso kila Alzhera at
Reidjan.

Tumawa si Alzhera.

"Aba! Sa'yo ang resort, Minther. Hindi sa amin,"

He chuckled. "They're friendly, though, I want to ask permission because this is

for you guys."

"Ayos lang," sambit ni Reidjan. "I have friends to follow, anyway."

Ngumisi si Minther at tumango, nilagyan ko ng tubig ang kanyang baso. Nagkatinginan

kami pero iniwasan ko agad at naupo.

"Great!" Alzhera chirped. "Well, his friends aren't really friendly. Pero
magkakasundo naman sila ng iba."

"Paninirang puri!" halakhak ni Lander nang mailagay ang mga barbecue sa lamesa.

"Totoo naman!" nanlalaki ang mga mata ni Alzhera. "Hindi sila friendly, hindi pa
maasahan!"

Humagalpak sa tawa si Lander. Reidjan chuckled and pulled her waist a carefully.

"Sabihin mo kay Ten at Matrix 'yan mamaya, huh?" sabi ni Lander at bumalik sa
iniihaw.

"Ayaw ko nga! Hindi kami close, 'no!"

Humalakhak si Lavern.

"Totoo pa lang susunod sila?" manghang aniya.

"Hindi, biro lang 'yon!" Lander said sarcastically.

Inirapan siya ni Lavern. "Tse! Mag-ihaw ka riyan!"

Nagtawanan sila, nangisi lamang ako.

Kung ganoon, magkikita si Minther at ang ex ng kanyang pinsan. Isn't it awkward?

Pero sa paraan iyon ng paghihiwalay.

Bakit nga ba naghiwalay? Awkward kung niloko ng lalaki ang pinsan niya, pero kung
pagkakasundo naman ang dahilan. Maayos naman siguro ang tratuhan nila.

Nag-umpisang manahimik na nakikinig lamang si Minther nang kumakain na kami,

napangiti ako dahil nasasanay na ako sa ganoong gawain niya. Nilagyan ko siya ng
barbecue sa plato, he smiled a bit and continued eating silently.
"Luto na pala!" hagikgik ni Lexa nang makabalik sa cottage.

She's wearing a pair of red bikini, maganda si Lexa pati ang kasama na si Ashley.
Pero si Ashley ay naka crop top lamang at shorts ang pang ibaba, hila-hila siya ni
Lexa. Naupo silang dalawa para kumain.

Nagkatinginan kami, ngumiti si Lexa sa akin at tumango. Ashley glanced at Minther

beside me, pumula ang kanyang pisngi at nagkunot ng noo bago umiwas.

My forehead wrinkled, sinulyapan ko si Minther na abala pa rin sa kanyang pagkain

at tila hindi napansin ang dalawang dumating. Nagdagda siya ng kanin sa aking
pinggan, I pouted lalo nang lagyan niya ng sinabawang gulay iyon.

"Ayaw ko niyan." bulong ko.

Tumaas ang kilay niya at nagulat ako nang punasan niya ang gilid ng aking labi. He
looked at my plate.

"Just try it, sabaw lang naman. It's healthy." he said.

Napatingin ako kila Lexa na tahimik, she awkwardly looked away when I glanced at
them. Ganoon din si Ashley.

Hindi ko talaga alam kung bakit parang hindi nila ako feel kasama, hindi nila ako
masyadong pinapansin pero si Lavern ay close na nila. Is there's something wrong
with me?

Wala akong nagawa kundi ang ubusin ang pagkaing nilagay ni Minther, alam kong hindi
dapat maging maarte sa pagkain pero hindi ako nasanay doon at unti-unti naman niya
akong sinasanay.

"I'll have a cottage for my friends," Minther said while we're walking the
seashore.

Kunot-noo ko siyang binalingan.

"Bakit? Ayos lang naman sa kila Reidjan."

Umiling siya. "Para sa kanila iyon. Besides, my friends won't stay long. Maliligo
lamang, konting inuman at uuwi na rin siguro..."

"Iyon naman pala, I'm sure mag-iinuman din sila Reid. Bakit hindi na lang doon?"

I saw how his jaw clamped as he glanced away.

"Ayos na ang hiwalay, hindi rin magkakasya."

Tumango na lamang ako, ayaw ko nang dagdagan pa ang pamimilit dahil mukhang pinal
na ang kanyang desisyon at hindi ko na kailangan pang mamilit.

Kinahapunan nang dumating ang mga iyon, mga kaibigan ni Minther. He reserved a
cottage near us, pinakilala niya ako sa mga iyon. Kurt Legaspi is included, naroon
din si Zarjiel at Bronson na noon ko pa nakilala. Dalawa ang nadagdag na bagong
mukha.

"Primo and Cyprian..." iyon ang pangalan nila. "A friend from Brentdale, and Prian
is from La Santa, also."

Minther encircled his arm around my waist.

"This is Cadence Andrada-Legaspi, my wife..."

Ngumiti ako at bumati sa kanyang mga kaibigan.

"Wow! Hindi na best friend ang pakilala kay Primo," Bronson laughed.

"Shut it." malamig na wika noong Primo bago bumaling sa akin. "Pleasure to meet
you, Cadence."

Iyon lang ang kanyang sinabi bago maupo, Cyprian greeted me after with the same
formality. Huminga ako ng malalim.

Napaisip kung totoong friendly ang kanyang mga kaibigan, bakit lahat ay mukhang
basagulero? Kaya siguro ayaw niyang makiisa sa cottage nila Reidjan dahil maloloko
ang Manileño roon at baka magkabunuan pa.

Mmm...

Bronson and Kurt are the one who looked approachable and friendly, si Cyprian ay
nasa pagitan ng basagulero at approachable while Zarjiel and Primo looks like were
going to strangle anyone who would dare block their way o kung may kumausap na
walang respeto.

Seriously? They are all good looking but the air is screaming danger and darkness.
Pakiramdam ko ay bawal magsalita o makihalubilo rito si Theonoah, parang hindi
tumatanggap ng biro ang mga ito.

Kulay kahel ang kalangitan at nanatili ako na sila ang kasama, panay ang sulyap ko
sa kabilang cottage. I breathed when I saw they're having fun there, nagtatawanan.

Ngumiti ako at sumulyap kay Minther na nakatingin na pala sa akin. Kumalabog ang
puso ko.

"Wanna go back?"

Umiling ako. "Ayos lang, dito muna."

He smiled a bit and leaned closer, tinuko ang kanyang baba sa aking balikat. Uminit
ang pisngi ko nang mapansin ang tingin ni Bronson at Kurt, tinaasan pa ng kilay si
Minther sa nanunuyang paraan.

Humalakhak si Kurt at umiling. Bronson, too. Sobrang init ng pisngi ko, pumulupot
ang kanyang mga braso sa aking baywang habang ganoon ang posisyon.

"Don't mind them," he whispered. "Inggit lang, NGSB kasi sila."

Ngumuso ako para pigilan ang pagtawa. He kissed my lobe and chuckled.

"Tell me if you wanna go back, 'kay?"

I nodded. "Pwede namang ako na lang mag-isa, narito ang mga kaibigan mo, e."

He gasped softly. "I won't let you."

Hindi na ako umangal, natatameme na ako kapag naririnigan ng iritasyon ang kanyang
boses. Ibig sabihin lang noon ay ayaw niya, at masusunod pa rin siya.

I sighed heavily, nahihiya lang naman ako na baka kinukuha ko pa siya sa mga
kaibigan gayong minsan lang ang mga ito narito.

"I thought you'd manage VREAL II?" Bronson asked Primo.

Primo's dark eyes darted on him, sumimsim ito sa baso ng juice bago sumagot. His
face reaction was too hard to find, hindi mo alam kung may galit lagi sa paligid o
ano.

There's no shadow of kindness even a bit, he lookes ruthless and violent like
Minther. Napatingin ako sa kanyang malaking mga kamay, no wonder. Magkaibigan nga
sila, mga basagulero. Mabibigat ang kamay.

Muli akong umangat sa kanyang mukha. His eyes were beautiful, tantalizing almond
shaped animo'y parating mapungay at inaantok. Nose is high prominent, jaw is in a
very good angle, his hair is jet black. Sa kalambutan ay sumusunod sa kahit anong
galaw.

I breathed.

"Who told that?" his forehead wrinkled. "I won't handle anything from them..."

Tumawa si Minther, natutuwa ako kahit nakikinig lamang. Ang saya sa pakiramdam na
nakakasama ko si Minther sa ganito, akala ko ay hindi kami kailanman magkakasundo.
Hindi ko rin akalain na ipakikilala niya ako sa mga kaibigan.

Kurt whistled.

"The legend Primiel Villareal, schmuck! Marry me, oppa!"

Nagtawanan sila ni Bronson.

"Gago, ayaw ni Primo niyan! He's a half French, half fries, not Korean oppa!"
halakhak ni Bronson. "Kyah nalang, Kyah Prim!"

Natawa ako, Minther was just smirking everytime they told jokes. Kung wala si
Bronson o Kurt, malamang ay walang magsasalita.

Primo smirked. "Suits you, badjao."

Nahinto sa tawa si Bronson at umismid.

"Yabang! Badjao ka rin naman!"

Nagtawanan lamang sila. Minther arm around me loosened, he caressed my thigh and
caught my hand. Ngumuso ako at tiningnan ang kanyang braso at kamay na halos
sakupin ang aking mga hita.

"Anyway, Prian. Lilipat ka talaga ng Brentdale?" pag iiba ni Kurt.

Cyprian looks like an angel but mysterious, lahat sila ay may ganoong
pagkamisteryoso o talagang seryoso lamang sila.

Kung susumahin ay kay Primo ang pinaka misteryoso, he doesn't react. Wala ring
emosyon, kung may mang-aasar naman ay babalikan niya ng mas matindi.

Cyprian shook his head.

"Villareal invaded the school, ayaw ko roon."

Humagalpak sila.

"What the fuck? Kaibigan ka naman!" si Bronson.

"Elexius and Elos were doing good on their side, mabuti kung kay sa Brentdale ka na
lang kung lilipat ka." suhestiyon ni Kurt.

"There's Primiel." umiling si Cyprian. "I don't wanna be with the V's."

Kumunot ang noo ko. Sa Brentdale si Minther nag-aaral, kung ganoon ay baka kaklase
niya itong si Primo na roon din pala. Siya rin ang matalik na kaibigan ni Minther
ayon kay Bronson.

Mas lalo silang nagtawanan.

"Hope you ask if we wanted you with us, mmm?" Primo butted coldly.

"You're a Villeareal, too." Minther said, chuckling.

Cyrprian smirked. "Not one of those..."

"It runs in you, kahit na anong tanggi mo." Primo averred.

Nagpaalam kami ni Minther sa kanila, Lavern texted me. Pinapabalik ako, hindi ko
alam kung bakit pero malamang ay dahil na naman sa asaran nila ni Theo.

"Anong plano n'yo bukas?" Minther asked, naglalakad kami pabalik.

Magdidilim pa lamang, hindi na namin nakuhang makaligo pa sa dagat dahil abala sa

kanyang mga kaibigan na hindi na rin naligo, baka sa hotel na raw mag swimming ang
mga iyon.

I wrenched my shoulders. Tumingin ako sa malayong karagatan, kulay kahel na rin at

manilaw-nilaw ang repleksyon sa tubig. The birds above were chirping, iilang babae
at lalaking magkakaibigan pa ang nagtatakbuhan sa buhanginan. Some in the water,
nag-aabang sa pagdilim ng tuluyan.

"Wala pa, hindi ko alam sa kanila."

He nodded, sinikop niya ang aking buhok palikod.

"We can do swimming in the morning or afternoon, then suggest Island hopping..."

Ngumiti ako.

"Magandang ideya. Pero paano ang mga kaibigan mo?"

"They won't stay long. Sawa na sa Island hopping..." he said. "Baka sa hotel lang
sila magstay."

I nodded.

"Mm, sige. Swimming tayo sa umaga," I said excitedly.

He chuckled and nodded.

"We will, but you're not allowed to wear something exposed..."

"What?" I gasped, nilingon ko siya.

He smirked. "Why? You want to be exposed?"

"Hindi naman! Pero iyon ang tamang suot sa swimming, hindi ba? At kasama k-ka
naman..." I stammered the last sentence.

He sighed tediously, hinapit lalo ang aking baywang palapit. Kinabahan ako, pero
hindi pinahalata. Para akong sasabog sa sobrang kalabog ng puso.

"Fine, reine." he whispered on my ear and chuckled raspily.

👠👠👠
Phase 13

Naging mahaba ang aming gabi nang bumalik kila Alzhera, they are now complete set
of friends. Naroon na ang dalawang bagong mukha, we were introduced to each other.
Matrix Estrevillo and Xythen Saavedra from Manila.

Minther was just casual the whole time, hindi ko rin naman nakitaan ng bahagyang
pagkailang ang nakilala kong si Matrix. He's too cold and stiff towards anyone,
kahit sa kanyang mga kaibigan.

Hindi na ako magsasalita pa patungkol sa kanya, ang alam ko lang ay hindi lugi ang
kung sino mang diyosa na makakarelasyon noon. Ang pinsan ni Minther ay lumalapit na
sa kaperpektuhan para sa isang itsura ng babae, and her ex-boyfriend is beyond
perfect, too.

I suddenly wondered why they broke up? Mabigat kaya na problema? O simple lamang at
walang nakuntento ng matagal?

It is true, no matter how good looking you are. No matter how beyond perfect you
are, everything is temporary. No one stays just because you're both perfect, heart
dictates, not the eyes.

Swerte na lang kung manatili ang iyong puso sa ganoong tibok para sa isang tao. But
how about if your special someone fell out? Hindi nga ikaw ang nagmahal ng iba,
pero siya. Paano kung ganoon?

I sighed tediously.

"That's her ex, not sure, though. But I have seen them together on some family
event."

Ngumuso ako at tumango. He sat behind me, kinukulong ako sa pagitan ng mga hita.
Marahan niyang pinalupot sa akin ang tuwalyang puti.

This morning, we did swimming like the way we talked about last night. Maaga akong
gumising dahil alas otso ang aming usapan, we see each other in the lobby. We had
breakfast first on their hotel restaurant.

"Baka naman magkaibigan lang!" I chuckled.

"I think so, that man doesn't really seem to like my cousin. But whoever I would
see with her, I assumed her boyfriend."

Kumunot ang noo ko.

"Kung ganoon, paano pala iyong ibang nababalita sa kanya? She's a celebrity,
maraming nababalita. Hindi rin ako sang-ayon na wala siyang gusto sa pinsan mo,
come on, napakaganda kaya nun!"

He chuckled on my ear, he wrapped his arms around my waist. Kumalas din agad upang
tuyuin ng tuwalya ang aking buhok. I smiled and looked at the rising bright sun in
front, ang maberdeng-asul na karagatan ay siyang liwanag dahil doon at tila
nangingintab.

"Not really sure, siguro nga matalik na magkaibigan. I'll ask her about it."

Tumango na lamang ako at ngumisi, inabala ang sarili sa panunuod ng mga naliligong
kabataan.

Some are enjoying building sand castle, kulay puti ang buhangin. Kung aapakan ay
napakalambot at masarap sa pakiramdam, sa kaliwang bahagi makikita ang kabundukang
tila malapit sa aming lugar.

Sa kanan naman ang mga gusaling matutuluyan, kung mamasyal pa sa ibang bahagi ay
may mga tiangge at souvenir stores. Maybe we'd visit some stores later, ngayon lang
din ako nagawi sa La Cerde kaya aayain ko sila mamaya upang makabili ng souvenirs.

"How about you?"

Kunot-noo akong sumulyap. He smirked.

"How many ex-boyfriends did you have?"

Suminghap ako at umiling agad.

"Wala, ah! Wala akong first boyfriend, hindi ako maaring magkaroon sa edad hanggang
seventeen."

And I wish I had. Kung alam ko lang na rito na ako tutungo sa aking unang relasyon
ay hindi na sana ako nagpatumpik-tumpik noon at sinubukan ang lahat.

"Too lucky..." he mumbled. "Mmm, but who was this guy Clay?"

Namilog ang mga mata ko, agad kong pinanatili ang tingin sa harapan. I was too
stunned, hindi makagalaw sa aking kinauupuan. Sigurado akong ramdam niya iyon. My
heart is pummeling nervously.

"H-He was my b-best friend." sagot ko nang nakabawi.

Marahil ay naalala niya iyong...

He hummed.

"Uh-hmm, since I'm assuming. I assumed, he was your puppy love..."

Puppy love? Was that just a puppy love? Ang naramdaman ko ba noon ay puppy love
lamang para kay Clay? Hindi ako sigurado, alam ko lang ay malapit ako roon sa
pagkalunod.

Kung hindi lang nangyari ito ay nakikita ko ang sarili na siya ang mamahalin, hindi
ang iba.

But then, he left me half way. He left for New York, doon siya nanirahan ng ilang
linggo bago ang aking kasal na ayon kay Lavern ay bumalik din upang malaman kung
totoo ba ang balita na ako'y ikakasal.
My heart hurt a bit. Lumunok ako at marahang tumango, hindi na dinugtungan pa.

Clay will always have special place in my heart, as a best friend. Hanggang doon na
lang ang binigay sa amin ng tadhana. All in all, I would never regret meeting and
loving him first. Siya ang nakasama ko noon sa kasiyahan at dinamayan ako.

"Hindi naman lahat, Vern!" halakhak ni Lander. "Andito pa ako..."

"Asa ka! Mga babaero kayo, mga Manileño! Hindi trustworthy sa isang relasyon. I
would never trust anyone!" pagak na tawa ni Lavern.

Nagtawanan sila.

"Wow! Huwag kang magsalita ng tapos, hindi ka pa nakakatikim ng loyal!" si Theo.

"Loyal, mukha mo! May mga loyal, pero faithful ay wala na! Don't me, boys. Makakita
lang kayo ng iba, malamang ay tikman n'yo na!" Lavern said vulgarly.

Faithfulness is really hard to find now. Everything is a choice, may kakayahan ka

pa ring mamili kahit na kontrolado ka ng puso mo. Iyon nga lang, dapat pairalin ang
utak.

"Grabe talaga mag judge." iling ni Brix. "Bakit hindi mo kasi subukan nang malaman
mo ang tunay na relasyon? Hindi mo naman malalaman, kung hindi susubukan."

Nagtama ang tingin namin ni Evander nang mapalingon ako sa kanila, suminghap ako at
agad umiwas ng tingin. I caught Ashley's eyes on us, kunot noo akong sumulyap kay
Minther na malayo ang tingin sa karagatan.

What really is her problem? I noticed everything, Lexa and Ashley kept on looking
at us. Hindi ko alam kung saang dahilan o ano.

"No way, mabubuhay na lang akong single!" si Lavern. "I don't want heartaches..."

Sumipol si Theo, nagkatinginan sila ni Lander at nagtawanan.

"E, you're gonna marry someone you don't know, right?" Theo asked innocently.

Natahimik si Lavern at tila napapahiya na.

Dinig kong usapan nila habang nasa bangka kami para sa susunod na isla. Pinagmasdan
ko ang tubig alat, sobrang ganda. Nakikita ang kailaliman, ang mga isda, mga bato
at halamang dagat mula roon. Nalapit kami sa isang bundok, animo'y chocolate hills
iyon dahil sa pagkakasunod-sunod.

May ilang bangkang nahinto para kumuha ng litrato, some are diving and swimming.
May mga life vest naman na suot at ang marami sa kanila ay marunong lumangoy.

Mas maganda ang linaw ng tubig sa bandang gawi rito kesa sa dalampasigan, iyon lang
ay mas kita ang buhanging puti kung sa mababaw na banda at dito ay hindi.

Tumindig ang balahibo ko habang pinagmamasdan ang kailaliman, masyado nang malalim
sa bandang ito.

It looks like anything heavy you drop off will be drown and cannot be seen again
kahit pa languyin, but who am I kidding? Hindi kayang lusungin pa ang kailaliman,
palagay ko ay walang kasing lalim iyon.

Maisip ko pa lang ay para na akong hihimatayin sa kaba at takot. I love swimming,

we always does this before. Minsan ay sa malalim pero hindi ibig sabihin ay hindi
ako takot.

Nakakatakot ang kalaliman, sa kahit anong aspeto sa ating buhay. Madalas ay sa pag-
ibig, that's why "don't love too much," invented. We should apply it to ourselves,
but how can we if we're not the one controls it?

Ilang oras ay narating namin ang sunod na isla, hawak ni Minther ang aking kamay.
Kinailangan naming bumaba at maglakad patungo sa dalampasigan, Theo and the others
started swimming. Naghubad lamang ng kanilang mga pang-itaas at nagharutan na roon.

Napangiti ako.

They're really childish for their age, pero hindi naman pangit tingnan dahil sa
kanilang mga itsura ay mas lalo pa silang pansinin. Ang mga babae at lalaki na nasa
isla ay sa amin napatuon, we reached the shore.

"This is Pinamuntugan Island," Minther informed.

I smiled and scanned the place. I couldn't help but gasp by the view.

"Pinamuntugan Island!" sigaw ni Lavern para maimporma ang lahat.

I guess she knows this, madalas silang mag Island hopping nila Deshawn kasama ang
mga pinsan. Minsan ay nakakasama rin ako ngunit hindi na madalas nitong nakaraang
mga buwan.

Kanina habang nasa bangka, akala ko'y isa lamang maliit na kabundukan dahil
napapaligiran ng berdeng kapunuan. It was covered by the fine healthy gree trees at
the middle, hindi ko akalain na white sand beach din ito kagaya sa La Cerde.

It has a long mesmerizing of pristine white sand beach, bumaba ang aking tingin sa
mga paa. Turquoise water is very clear, nakikita ko ang mga maliliit na bato at ang
mga paa namin ni Minther habang naglalakad sa maputing buhangin.

Hindi kami nagbaba ng aming gamit mula sa bangka, there's no cottages around.
Iilang tao lang din ang aking nakikitang narito. I think this was a private island
but now is public for tourist visitors.

Napili kong maupo sa malapit na puno para sumilong, nanatili si Minther sa

pagpasada ng tingin sa kabuuan. Ngumuso ako at napatingin sa aming kamay na
magkahawak pa rin, marahan kong hinila ang akin para bumitiw.

Kunot ang noo nang lingunin ako, the wind blows his hair that turned a bit messy.
Agad niyang pinasadahan iyon pataas upang mawala ang kalat sa kanyang noo at mata.

His lips extruded while looking at me, hindi binitiwan ang aking kamay ay naupo rin
siya sa aking tabi.

Tiningnan niya ang aking hubad na hita, humawak siya roon at lumapit pa. Napanguso
ako at bumaling sa mga kasama.

"Namumula ka na..." puna niya sa akin, gamit ang kamay ay nilingon niya pabalik ang
aking ulo sa kanya.

Nakakunot ang noo niya habang pinapasadahan ang pisngi ko.

"Medyo mahapdi na nga sa balat..." I pouted.

Miski siya ay mapula na, his chest was red and burning hot in my eyes. What the
heck, Cadence? Ikaw na ang... ewan. Umiwas ako ng tingin. Pati kanyang leeg at
pisngi ay mapula na.

He has some freckles, hindi mahahalata kung hindi pakatititigan. Mestizo ang mga
Legaspi kaya hindi na ako magtataka na nakuha niya iyon.

"Hindi ka na maliligo?" tanong ko at nilingon siya.

"Ikaw?" he cocked his brow up.

"Mamaya siguro o sa susunod na isla, mahapdi pa kasi..."

He snaked his arms around me, mas lalo akong niyakap sa tuwalya. Humalik siya sa
aking tainga at tumuon sa mga naliligo sa harapan.

I wish we could always be like this, parang nakakasanay kahit na ilang beses pa
lamang itong nagawa sa ilang buwan naming kasal.

Dumaan ang oras na naroon lang kami at nag-uusap kung minsan at natatawa sa mga
kaibigan ni Reidjan. Wala sila Alzhera sa aming paningin, marahil ay nag ikot-ikot
pa.

Theo, Lander and Brix are playing in the shore, nagbabatuhan pa ng buhangin.

Iyong apat pa na sina Devyll, Evander Matrix at Xythen ang nakaupo sa batuhan at
hindi ko alam ang pinag-uusapan. Some are taking pictures of the alluring view.

"Kailan pala ang pasok mo? Babalik ka ng Laguna pagkatapos ng araw?" nilingon ko
siya nang maalala iyon.

"Bukas pa, I'll be with you here the whole day. Baka sa gabi na rin ako tumulak pa
Laguna kinabukasan."

"Bakit?" I asked, forehead wrinkled.

Kung ganoon ay hindi na naman siya papasok sa klase bukas? Pwede naman siyang
tumulak sa umaga para maabutan iyon.

Bumusangot siya at matalim ang tingin sa akin. Napanguso ako.

"Syempre, I want to be with you at least the whole day. Hindi naman natin nagagawa
noon, I want to spend time with you from now on." he said roughly.

My heart is thumping mad. Sinubukan kong pumormal pero hindi napipigilan ang ngiti
na lumabas sa akin. Nakabusangot pa rin siya.

"Ganoon?" pabiro kong tanong.

"Oo, ganoon." he mocked.

"Kung ganoon, pwede rin akong bumisita sa Laguna para sa'yo tutal ay wala naman
akong-"

"Definitely not, Areial..." he drawled with finality. "I won't let you in Laguna,
ako ang babalik sa'yo. Hindi ikaw ang pupunta sa akin..."

I sighed wearily and looked away. He looked decided, mukhang hindi na mapipilit pa.
I want to see Manila, I want to be with him. Kung nasaan siya ay gusto ko ring
makita at maramdaman.

Bakit ayaw niya?

Tumitig siya ng mariin, napaiwas na ako at huminga ng malalim. Tiningnan ko ang

mapayapang karagatan. It somehow comfort me.

He sighed heavily and uttered some curses. Pumikit ako ng mariin, binawi ko ang
kamay mula sa kanya at tipid na ngumiti lamang. Umamba akong tatayo ngunit mariin
na siyang humawak sa aking pulsuhan.

"Understand, please, baby..." he looked at me with dark but soft eyes, suminghap
ako at umiwas.

"A-Ayos lang..."

Heto na naman siya... iyong mahirap intindihin pero isang lambing lamang ay
nawawala ako sa totoong nararamdaman sa oras na ito.

"I can't just let you see someone better than me, we can't be together everytime. I
can't accept that fact and... you'll see another man."

My chest is nearly breaking. Kumunot ang aking noo at nagbaba ng tingin sa aming
kamay. He intertwined our fingers and kissed the back of my palm gently.

Fuck. Hindi na normal, Cadence. Iba na...

👠👠👠
Phase 14

"Whew! Thank you, Lord, we're safe!" maligayang sambit ni Lavern nang marating ang
mansyon.

Dumiretso siya sa sofa at ipinikit ang kanyang mga mata nang ibagsak ang sarili
roon, huminga ako ng malalim at sinundan ng tingin si Minther na kinakausap ngayon
ang mga kasambahay para sa hapunan ng lahat.

"Upo po kayo..." inasakaso ni Cora ang mga bisita sa aming tanggapan.

Kanya-kanyang lagay ng baso at juice ang dalawang serbidora sa center table para sa
kanila, dito iniwan ang lahat ng kanilang sasakyan kaya kailangang dumito talaga
ang kanilang tuloy para sa gabing ito.

Cora smiled at me, ang mga bag ay kanyang itinabi para hindi maging sagabal sa
tanggapan. Nagsiupuan sila Alzhera roon, Reidjan was talking with Ten and Matrix
habang papasok ng tanggapan.

"Nakakapagod pero worth it!" si Lexa, kausap si Zhera at Ashley.

"Sobra! Ang ganda ng mga isla, sayang at may trauma ako sa black sand beach, hindi
na tuloy tayo nakapunta..." Alzhera said, scowling.

Ngumiti ang dalawa. Hindi na namin iyon napuntahan dahil natatakot si Alzhera,
dalawang isla ang aming nahintuan at hindi ako magsisisi roon dahil sa sobrang
ganda. Iyon nga lang ay hindi na ako masyadong nakihalubilo sa sumunod.

Nawalan ako ng gana, kahit na mahapdi na ang balat ay naligo na lamang ako upang
makaiwas lamang. Sumama na lang ako kay Lavern sa nagdaang mga oras namin sa isang
isla. I enjoyed it though, I felt heaviness on my chest.
Hindi naman namilit si Minther sa akin at mukhang nag-aalala lamang pero hinayaan
ako. Hindi ko na siya muling kinausap noon, hindi naman siya umalis sa aking tabi.
We just did not talk, pakiramdaman lang kaya lalong mabigat ang mga nagdaang oras
sa aming pagitan.

I'm thankful for that, ayaw ko lang talaga ng kausap muna. Lalo na kung may ganoong
pangyayari, napahiya ako sa kanya. Hindi naman kasi dapat ako namimilit, hindi man
ako namilit ay ganoon na rin ang kinalabasan.

I feel so clingy and possessive over him when in fact, I should not! That's the
thing I really hate, we're not even in a relationship. We were just catching up
together as wife and husband. Nothing more, nothing less. That's just it!

"Ayos lang, hindi naman kami nabitin sa iba. Vanishing Island is my most fave!"
hagikgik ni Lexa.

Nang makitang ayos naman silang maiwan ay tumalikod na ako, nahuli ko agad ang
tingin ni Minther sa akin. Huminga ako ng malalim, tipid ko siyang nginitian upang
hindi magkailangan pagtapos ay dumiretso na paakyat ng hagdanan.

I want to take a cold shower for now, naiinis ako sa hindi malamang dahilan sanhi
ng pag-init ng ulo ko. My heart hurt.

"Ako ang babalik sa'yo, hindi ikaw ang pupunta sakin..."

Minther's voice suddenly echoed my mind.

Should I be happy and content? Bakit hindi ako makaramdam ng kakuntentuhan doon? I
should be happy that he'll always come back here for me, kahit na alam kong
nahihirapan at napapagod siya sa pabalik-balik.

But why can't I be content? Why can't I be happy with what he just said? Kung
tutuusin ay masarap iyong pakinggan ngunit nawawalan ako ng gana.

Pagkatapos ng pagligo ay nagbihis na ako at bumaba, nakakahiya kung mauna pa akong

magkulong sa silid dahil lang sa ayaw ako ni Minther sa Maynila o Laguna at
pabayaan ang mga bisita rito.

"Hoy, nag-away kayo? Tampuhan?" bulong ni Lavern nang matapos kami sa hapunan.

I was helping the maids, nagliligpit ng mga pinagkainan. Dala ang mga baso ay
tumungo ako sa kitchen. Akmang kukunin ng isang kasambahay iyon.

"Ma'am, ako na riyan."

Nginitian ko lang siya at inilag ang mga dala, napakamot siya sa ulo at bumalik sa
hapag kainan. I walked straight to the kitchen. Nakasunod si Lavern, nakikitsismis.

"So, nag-away nga kayo?" ulit niya sa mahinang boses.

Huminga ako ng malalim at nilapag ang mga basong dala sa lababo. Tambak doon ang
mga pinggan, ang isang kasambahay ay siyang naghugas sa mga iyon.

"Hindi, Lavern." Umiling ako.

She extruded her lips in a jeering way, sabay iling ng ulo. Humalukipkip siya sa
aking gilid at tinitigan ako na tila isang palaisipan sa kanya ang aking pakiramdam
sa oras na ito.
"You lie good, you know... but I know better!" she said. "Pwede ba? Sasabihin mo
lang ang totoo, hindi pa magawa? Sabi ko sa'yo, pwede mo akong kausapin pagdating
sa ganyan. Hindi 'yang sinasarili mo parati."

Sumikip ang aking dibdib, I sighed wearily and gazed away. Tumitig ako sa mga
basong nasa harapan, I bit my bottom lip and another gasp escaped my lips.

Should I tell her? Hindi naman siya iyong tipo ng tao na magpapabigat lalo sa aking
nararamdaman. I trust her, noon pa man ay suportado siya sa akin sa kahit anong
bagay.

"Alam mo nakakatampo ka na, e. Baka mamaya makita na naman kita na sobra sa payat
dahil sa tampuhang iyan..."

My forehead knitted, nakita ko ang kanyang paninimbang at mabigat na pagtingin sa

akin. Ang ilang kasambahay ay bumalik para sa natitira pang mga kagamitang nasa
hapagkainan.

"Hindi naman sa ganoon, Lavern." I sighed tediously. "Nagtataka lang kasi ako kung
bakit ayaw niya ako sa Laguna,"

"That's it? Maybe he want you to stay here, waiting for him. Malay mo ayaw kang
mapagod pa sa byahe." she wrenched her shoulders casually.

She thinks of positive side when I could not. Hindi ko kaya, hindi sa wala akong
tiwala dahil meron talaga akong tiwala pagdating kay Minther. He will never break a
trust, I know.

Sa ilang buwan naming magkasama at mga nakukwento patungkol sa kanya ng mga

kasambahay ay nakakuha ako ng impormasyon sa tunay niyang ugali na kailanman ay
hindi ko pa nakita noon.

"Kahit bisita lang!" giit ko. "I won't disturb him, I just want to be with him
there. Uuwi rin naman ako. It's not like I'd force him to take me there or stay
with him there. It's not it-" napapailing kong sinabi.

Hindi ako nag-iisip ng ibang bagay bukod sa nais kong alagaan siya, makita siya,
pagkagaling sa eskwelahan ay paghandaan siya ng pagkain. Mga bagay na ganoon ang
gusto kong gawin kung sakaling mapunta roon. Besides, I've nothing to do here
without him! Mababaliw ako sa mga bagay na hindi ko magawa rito dahil nakakulong!

He's possessing me even without the presence! I feel so chained and obliged to be
here the whole time just because he told me so.

Umiling siya at tila nag-isip, she sighed deeply and tapped my shoulder.

"Just wait for him to bring you there with him, mas maganda iyon." she leaned
closer to my ear. "Huwag kang masyadong magpahalata, Cade. Don't trust too much,
let him be- let him go, do not expect anything. Just live your life like the old
times."

Pumarte ang aking mga labi, my forehead wrinkled slightly.

"A-Ano?" I gazed at her back.

Trust is included in a relationship! But are we even in a relationship? Oh shoot!

That's the bullshit point, Cadence! You just answered yourself!
She sighed again and shook her head. Malungkot ang kanyang mga mata na ngumiti.

"Just don't trust too much, stop falling deeper now. Know your limits, kahit kasal
kayo..."

"P-Pero, Lavern..." nahihirapang sabi ko.

I can't understand, stop falling? Am I? When? Oh suck all my questions that's not
even worth answering cause I know the truth myself. I'm just making everything so
stupid.

Umiling siya at marahang hinagod ang aking balikat.

"No, Cade. Hindi masama ang magtiwala, pero ang sobra ay hindi healthy. Iyon lang
ang gusto ko, hindi ako makikialam but you're my cousin. I know how you act,
napapansin ko ang lahat. Stop it now. Hanggang diyan na lang muna."

I gasped for the nth time, nagdidilig ng halaman si Cora sa sumunod na umaga. I did
not wake up early just so we wouldn't see each other in breakfast, alam kong aalis
siya para pumunta sa mga magulang niya ngayong umaga. Of course, he wouldn't take
me there, also!

Bumuntong hininga ako.

Alzhera and her friends left the same night, kahit anong sabihin namin ni Lavern na
manatili sila ay pinili pa ring tumulak pabalik ng Manila.

Importante yata ang mga klase kinabukasan, hindi na nga sumama sa hapunan si Matrix
at Ten upang mauna silang tumulak pabalik. Masyadong importante ang kanilang oras,
hindi ko alam kung bakit.

Pinagmasdan ko ang mga bulaklak na namumukadkad, kulay dilaw, kulay rosas at lila
ang madalas doon. Ang mga masiglang berdeng nakapalibot ay lalong nagpaganda. Cora
was always watering them in the morning, I used to do that in my first months here.

Minsan ay nauunahan na lamang ako dahil mas maaga silang nagigising kaysa sa akin,
huminga ako ng malalim at marahang naglakad-lakad sa gilid ng mga halaman.

"May problema ka ba?" Cora asked.

Nilingon ko siya, tipid siyang nakangiti at aliw na nakatingin sa mga halamang

dinidiligan. Lumunok ako at marahang lumapit sa kanya, hinawakan ko ang iilang
bulaklak doon.

"Pwede mong ibahagi ang bagabag na iyan, Miss Cadence..." bahagya siyang sumulyap
bago lipatan ang susunod na hilera ng halaman.

I bit my bottom lip. Silang dalawa ni Lavern ang talagang pansin kong nakikilala
ako sa simpleng mga kilos. Marahil ay sa araw-araw kaming magkasama, pagbabago ang
madalas mapansin. Katulad na lamang ng mga napapansin kong pagbabago sa aking
paligid, kay Minther at sa aking sarili.

"Sa tingin mo ba ay may nobya si Minther sa Maynila o Laguna?" mahinang tinig kong
tanong.

Nangunot ang kanyang noo, nilingon ako agaran. Tuyo na natawa ako habang naiilang
na sa kanyang reaksyong hindi ko inaasahan.

"I mean, bago kami ikinasal. Wala ba siyang ibang naging nobya? O mayroon pero
hiniwalayan o wala pero sikreto?" this is what I want to really know for the past
months of being married to him.

Naisip ko lang ulit ngayon, hindi kasi ako pinatulog ng mga sinabi ni Lavern
kagabi.

Cora was serving the Legaspi family for about thirteen years, sa puder ng mga
Legaspi na siya lumaki kasama ang kanyang ina na naninilbihan naman sa magulang ni
Minther ngayon. Noon din siyang nag-aalaga kay Feather, kapatid ni Minther. Ayon sa
imporma ni Lola Evangeline sa akin.

Marami na siyang nalaman sa mga Legaspi, sa magkapatid kung ganoon. I just want to
ask possible or even impossible things that might true, hindi lang ako nagkaroon ng
lakas na itanong kahapon kay Minther dahil sa hiya.

Umiwas siya ng tingin para magpatuloy sa pagdidilig.

"Mayroon siyang naging nobya, pero hindi ako sigurado kung seryoso dahil hindi
naman iyon pinakilala sa kanyang mga magulang..."

Lumukot ang noo ko at sumunod sa kanyang tabi. Buo na ang aking atensyon sa aming
napiling usapan.

"Anong ibig sabihin? Nakikita silang magkasama pero hindi nakilala ng kanyang
magulang?"

She sighed wearily.

"Hindi sila nakitang magkasama, pero si Miss Feather ang nagbabanggit tungkol doon
kapag nasa hapag silang pamilya. Naiinis siya dahil hindi niya raw gusto ang
babaeng nakikitang kasama ng kapatid."

Tumitig ako sa kanya, she was just busy with the plants. She won't lie, right?
About this?

"Kung ganoon, ano iyon? Ayaw ni Feather sa babae?" naguguluhan kong tanong.

Ayaw ni Feather sa babaeng nakakasama ni Minther, bakit at sino ang babae? Kung
naging karelasyon niya nga iyon, bakit hindi kilala ng mga magulang? Does he
expecting his end? This end? Or he just really wanted a secret relationship?

"Hindi naman nagsasalita si Sir Minther, kaya inaasahan kong walang kaseryosohan
ang usaping iyon. Bukod doon, wala nang balita pang iba. Ang madalas na lamang ay
iyong mga babaeng, hindi talaga sinwerte."

Suminghap ako.

"May iilang babae na akong nakita noon, pero walang seryoso at alam mo na siguro
kung ano ang pangangailangan, hindi ba?" ngumising aso siya.

Napasinghap ako ulit at agad umiwas dahil sa pag-iinit ng aking pisngi.

Wala siyang sineryoso? Wala siyang seryosong relasyon, alam kong hindi iyon
imposible dahil mapaglaro na siya noon pa man. Hindi ko man nakikita sa eskwela ay
alam kong sa ibang lugar siya gumagawa ng ganoong gawain.

Sumunod na araw ay nagulat akong makita si Minther sa hapagkainan, kasama ang aking
mga magulang. Si Mommy ay naghahanda ng pagkain kasama ang ilang serbidora na
inaayos ang lamesa.
Nakaupo si Daddy sa kabisera habang nakikipag-usap kay Minther, may kape sa gilid
ng kanilang mga nakaayos na pinggan sa harapan.

Hindi na naman siya tumulak pa Laguna? At himalang nadalaw ang mga magulang ko
ngayon! Madalas kasi ay hindi na sila nakakapasyal, kung may ipapadala para sa akin
ay si Cora ang nakakatanggap at siyang magdidirekta nito sa akin. Though, we were
always calling each other at night.

"It's fine, Tito. Wala namang naging problema sa dumaang buwan, magsa-summer na
kasi kaya lalong marami ang turista sa mga isla."

Kunot ang aking noo nang tuluyang makapasok, bumaling agad ang tingin ni Minther sa
akin kahit na kausap si Daddy. My heart is grappling, sa parehong dahilan madalas
ay hindi ko naman maintindihan.

Dad chuckled, napalingon na rin sa akin.

"That's great, hijo. You do well in your hand, mas lalong lalago ang inyong negosyo
sa oras na makatapos ka. Malapit na iyon."

Minther nodded, hindi naalis ang tingin sa akin kaya ako na ang umiwas dahil sa
paghihilab na nakakakiliti sa aking tiyan. Tila nababaliw sa lahat ng nararamdaman.

"Thank you, Tito." aniya.

I kissed Mom's cheek, she smiled at me and caressed my cheek. Ngumiti ako at
lumapit na kay Daddy na nagtaas ng kilay, I kissed him, too.

"Anak, mabuti at bumaba ka na. Ipatatawag na sana kita..." si Mommy habang malawak
ang ngiti.

"Good morning, po..." I greeted.

Daddy smiled. "Good morning, hija."

Nagkatinginan kami ni Minther, tumayo siya upang maglahad ng upuan sa kanyang tabi,
uminit ang aking pisngi.

Sino namang may sabing dapat magkatabi kami?

Paiwas pa lang ako ay nahawakan na niya ang aking baywang sa napakalinis na paraan,
tila walang nangyaring hindi pagkikibuan kahapon o tampuhan. He's very good at
this, what's surprising?

He chuckled lowly, he held on my small back and kissed my cheek. "Good morning..."

Suminghap ako at naupo na lamang sa gusto niyang pwesto. Nakaupo na rin si Mommy sa
aming tapat na may nanunuksong tingin na agad.

"You look good, baby! And..." pinasadahan niya ako ng tingin, bahagya pang nagtagal
sa aking tiyan. "Healthy unlike the last time, mmm."

Uminit ang pisngi ko nang matanto ang kanyang nais iparating. I blanched.

"Mom," nanaway na sambit ko.

Ngumising aso siya.

Dad chuckled. "How is it going, Minther? Mayroon na ba?"

Nanlaki ang mga mata ko, agad napasinghap sa hindi makapaniwalang ekspresyon. Nag-
umpisa nang maglagay si Mommy ng pagkain sa pinggan ni Daddy at sumunod sa kanya.
Matalim ang aking tingin sa sobrang kahihiyan.

"Dad, wala po!" agap ko.

Minther chuckled, mas lalong nag-init ang mukha ko.

"Wala pa po, Tito..."

Ngumiwi ako at sinulyapan siya. He started putting rice on my plate, madalas na

gawin ko sa kanya kapag kami ay sabay. Sinunod niya ang magulay na luto ni Mommy,
hindi ako nagprotesta kaya agad napansin nila Mommy.

Tinaasan ako ng kilay. Umiwas na lamang ako ng tingin.

"Bakit naman wala pa, hijo?" halakhak ni Mommy. "We're getting old, we want a
grandchild... I want two or three, you should start family planning. Huwag naman
sanang dumami ang aming apo. Ayos na iyong babae at lalaki-"

"Mom!" pinandilatan ko siya at mariing pinutol.

Halos magtago ako sa ilalim ng lamesa, sinikap kong maging kaswal sa lahat.
Mahigpit akong humawak sa laylayan ng aking dress sa ilalim ng lamesa, doon
nagbuhos ng kahihiyan at gigil sa lahat ng naririnig sa mga magulang.

God!

She just pouted and looked at Minther, naghihintay pa talaga ng sagot. Minther
chuckled again when he noticed that, nagtama ang aming tingin nang bahagya siyang
sumulyap. He licked his lips that made me gazed away.

"Soon, Tita. Areial is not yet ready for that, I think." magalang niyang sinabi.

Mom gasped in awe, sadness was still clear.

"I thought mayroon na, ilang buwan na rin kasi." natawa si Mommy. "Pasensya na,
Minther. I just really wanna have a grandchild. I'm just too excited."

"No worries, Tita." sambit lamang ni Minther.

I sighed and held the utensils, marahan kong nilaro ang paghahalo roon habang
nakikinig. I should not be bothered. Natural naman na usapan pero kapag naalala na
muntikang may mangyari noon sa amin ay naguguilty ako bigla sa aking pagtanggi sa
harapan nila tungkol doon.

Kung sakaling natuloy nga ba iyon ay magkakaroon agad kami ng anak? Mabubuntis ba
agad ako?

All my life, I have only want my Mom's happiness and giving her a grandchild will
make her happy... but this time, I think I shouldn't be greedy to give her what she
wants cause I know where would I be at the end if ever this won't work out the way
they're expecting this to be. Ayaw ko namang maging kaawa-awa sa masyadong
pagbibigay.

Nag-umpisa kaming kumain, tumahimik ang hapag at kung minsan ay hindi

nakakapagpigil si Mommy na magkwento sa mga bagay na nagpapahiya sa akin.
"Cade doesn't really have fetish for veggies, paanong ngayon ay marunong nang
tumanggap ang tiyan ng ganyang pagkain?"

Masaya ako na kasama sila Mommy sa araw na ito at kasabay silang kumain muli
pagkatapos ng ilang buwan na hindi ko sila madalas makita at makasama, I guess they
really want me to be independent and get used to this arrangement with Minther.

Si Lola Evangeline ay madalas tumawag sa telepono sa mayordoma upang mangumusta sa

aming pagsasama ni Minther. She's still in U.S. with my grandmother, I heard they
opened a business there.

"Hindi naman masamang matuto, Mom." nakasimangot kong sinabi.

"Mm, si Minther ba ang humikayat sa'yo?" she teased.

Napainom ako ng tubig at tumango lamang ng tipid.

I won't deny the fact, siya naman talaga ang nagpakilala ng gulay sa akin. He loves
to eat veggies, naisipan kong gustuhin ang kanyang mga hilig dahil wala namang
masama.

She laughed a bit.

"Wow! That's why you're healthy looking, mabuti talaga at si Minther ang
napangasawa mo. Hindi na ako mag-aalala na baka hindi ka hiyang. By just looking at
you now, mas healthy ka pa kaysa noong nasa atin..." she said.

Huminga ako ng malalim, napailing sa isip-isip.

Nagpatuloy sila sa usapin, naiba ang usapan at napunta iyon sa resort na

pinanghahawakan ni Minther sa La Cerde at nadinig kong may plano muli silang bumili
private island sa La Santa, magbabahagi sila sa mga Andrada. The conversation went
on with business topic, hindi na ako makasali sa ganoon kaya nakikinig na lamang.

"I'm happy to see you are both happy living in one roof," si Daddy nang ihatid sila
sa bulwagan.

Minther nodded.

"Thank you, Tito..." he said. "Hopefully we could have some time again."

Tumango si Daddy, ngumiti ako nang magkatinginan kami. Lumapit ako sa kanya para
yumakap, he hugged me back and caressed my hair gently.

"Sa susunod ay sa bahay naman, maghahanda ako." Mommy said excitedly.

"Sure, Tita."

I hugged Mom, too. After we bid goodbyes, sumakay na sila sa kanilang sasakyan.
Nakaabang na ang driver, kumaway pa ako hanggang sa mawala sila sa paningin.

My heart started pounding very fast nang mapag-isa na lamang kami roon. Hindi ko
malaman kung mananatili ang tingin sa dinaanan ng sasakyan o tatakbo na papasok ng
mansyon.

Sa huli ay bumuntong hininga ako at tumalikod na para makapasok, pagharap ko pa

lamang ay nasa akin na ang kanyang mataman na titig. His dark eyes with frustration
is drowning me. Kahit kailan talaga...
Kinagat ko ang aking labi.

"Thank you," mahina at sinsero kong sinabi.

"You're so difficult..." he said, a bit frustrated tone.

My heart constricted, nagtiim bagang ako. Namuo ang luha sa aking mga mata dahil sa
pagbigat muli ng dibdib, nagyuko lamang ako at nilampasan na siya.

Tears rolled down my cheeks, pinalis ko agad at mabilis na umakyat sa silid.

Bakit sobrang apektado ko? Bakit sobrang guilty ko?

I appreciate his effort, alam ko naman na siya ang nag imbita sa aking mga magulang
para bumisita rito. Hindi ko na kailangan pang itanong, I'm fucking guilty but I
can't accept. Ganito ako ka selfish para maguilty. Sobrang bigat ng aking puso,
parang pinipiga.

I cried hard.

👠👠👠
Phase 15

I woke up with swollen eyes, nakatulugan ko ang pag-iyak at dala na rin ng pagod sa
kaiisip. Tanghalian nang kumatok si Cora sa akin upang sabihin na handa na ang
pananghalian.

I opened the door, only to see Minther behind her. My heart leaped at the sight of
him. Tumingin agad ako kay Cora, she smiled and bowed her head a bit pagtapos ay
umalis na.

Umawang ang labi ko habang sinundan siya ng tingin na naglalakad na sa kahabaan ng

pasilyo, napalunok ako at suminghap. Minther was holding a tray of food, standing
in the front door of my room.

I'm not expecting anything like this, akala ko ay mawawalan na siya ng pasensya sa
pagiging mahirap ko amuin gaya ng sinabi niya kaninang umaga.

I wasn't difficult because I hate him, I'm just guilty because of what I did. Hindi
dapat ako nakaramdam ng inis dahil sa kanyang desisyon, and now he's doing effort
just to please me!

Sumulyap ako sa kanya, hindi na ako nagsalita at bumalik na sa loob. I let the door
open for him, talagang nag-abala pa siyang akyatan ako ng pagkain.

Hindi ko rin inasahan na narito pa rin siya dahil alam kong tutulak siyang pa
Laguna ngayon, he stayed for days just because we did not talk after the outing.
Inimbita rin ang mga magulang ko, I feel happy and rueful at the same time.

Nadinig ko ang paglapag niya ng tray sa bed table, huminga ako ng malalim at
hinarap siya. Nanatili akong nakatayo, ganoon din siya ngayon habang mataman akong
tinitingnan.

"You cried..." he averred sedately.

Napaiwas ako ng tingin, hindi ko naalala ang aking mga matang mugto dahil sa pag-
iyak. Nakakahiya!
Nang hindi ako tumanggi o magsalita ay bumuntong hininga siya at lumapit, ang hirap
pigilan ng emosyon kapag magkalapit kami. Para akong nalulunod parati sa tibok ng
puso ko para sa kanyang simpleng presensya.

"I'm sorry..." he said delicately as he reached my cheek, he tenderly traced my

puffy eyes with his thumb.

It's damn comforting.

I nodded a bit. "I-I'm sorry din..."

Kinagat ko ang labi ko at nagbaba ng tingin.

Tama lang na mag-sorry ako dahil hindi rin tama ang aking inasal. I shouldn't force
things around us, wala siyang pinoproblema noong hindi kami kasal at nasa iisang
bubong. Tama si Lavern, hindi ko dapat pilitin ang dapat na kusang mangyari. Kung
gusto niya ay gagawin niya, kung ayaw ay hindi. Ganoon lamang ang mga bagay sa
paligid.

Kung gusto niya ako sa Laguna, e, 'di sana ay noon pang nagkakaayos kami pero bakit
hindi? Isa lang iyon, ayaw niya at hindi ako dapat magpumilit doon.

He inclined his head, our eyes met. Ngumuso ako at umiwas.

"Are we cool now? Am I forgiven?"

Bumaba ang kamay niya sa aking kamay, mas lalo akong napanguso at sinundan iyon ng
tingin. I nodded gradually, he's forgiven. Wala naman talaga siyang kasalanan.

He exhaled wearily and hugged me tightly, namilog ang mga mata ko at napasinghap.
My heart turned irrational. He kissed my temple and whispered.

"Thank you, baby..." he whispered nimbly.

Unconsciously, a small smile escaped.

As of now, I don't really know what this feeling is. My heart is getting wilder and
overrun everytime he's around and I was lifeless when he's not. I feel too much
severity with him.

Kung ano ang iritasyon ko sa kanya noong una ay walang tinira ngayon, I don't have
any hate for him like we've met in a good way. Samantalang noon ay halos isumpa ko
ang aming kasal. Halos ipanalangin ko araw-araw na maghiwalay kami dahil hindi ko
kinakaya ang kanyang ugaling masama.

Now, I can call it, the judgement is guilty. I should not judge him, but he was
worth to judge from our first meeting. He was possessive, porque kasal kami ay
bawal na akong makipag-usap sa lalaki kahit pa na kaibigan.

Naintindihan ko naman siya ngunit hindi maiwasan na talagang mainis sa kanya noon,
pero naintindihan ko siya na ayaw niya akong makipag-usap sa mga lalaki dahil
masyado pang sariwa ang balita na ikinasal kami.

Nakakahiya sa kanyang pamilya kung may mabalita agad sa akin.

We spent time watching movie after lunch, nasa sofa lang at nakabalot sa ilalim ng
puting comforter. Siya pala ang nagluto ng pagkaing dala para sa akin, hindi ko
inakala na marunong siya sa gawaing ganoon.
Sa tingin ko ay nag-aral siya ng culinary kaya mahusay at masarap ang luto, kung
hindi ko pa naitanong ay hindi ko malalaman. Nagtaka kasi ako sa lasa noon,
samantalang tuwing ganoon ang ulam ay iba rin ang lasa kapag ang kasambahay ang
nagluto.

Ngumuya ako ng popcorn habang nasa palabas ang atensyon, his arms were around my
waist. Nakahilig ang kanyang sentido sa aking balikat at abala rin sa pinapanuod.

Napangiti ako, he sighed tediously as he craned his neck. Bahagyang umangat siya
para patakan ng halik ang aking pisngi. Nailing na lamang ako, he does that
everytime he feels bored tapos ay babalik din sa pagkakahiga sa aking balikat.

Masaya ako, nakakatuwa na kahit hindi kami nagsasalita ay nararamdaman ko ang

kanyang presensya sa bawat kilos.

He'd play with my fingers, caress my waist, biglang manggigigil, ganoon ang kanyang
gawain sa dumaan na oras para bang tamad na tamad sa aming ginagawang panunuod pero
hindi nagrereklamo.

Napangisi ako.

"Finally!" he chirped when the movie ended.

"Ayaw mo na bang manuod?" kunot noong tanong ko.

"I don't really like fantasy," he droned lazily, nag-unat siya ng mga braso sabay
akbay sa akin.

Tumaas ang kilay ko at tiningnan ang mga palabas na nakatambak sa lamesita. Isa-isa
kong binasa ang mga titles doon. Kung ganoon, ano ang tipo niyang palabas? Wala
naman kaming magagawa kundi ito.

"Bakit? Maganda naman Harry Potter!" giit ko.

"Did I say it's ugly?" he derided. "I just don't like movies that impossible to
happen in real world."

Ngumuso ako at tumango.

I get it, I've always known him as manly that wouldn't like such childish things.
Baka nga ang pinapanuod niya ay mga bakbakan, karate o action. Ganyan ang mga tipo
niya panigurado.

"What about horror?" sambit ko nang hindi nakatingin dahil abala sa pagpili ng
sunod na panunuorin.

Lalo siyang pumulupot sa aking baywang at hinilig ang kanyang ulo sa aking tiyan,
pinatong na niya ang mga binti sa armrest dahil hindi magkasya ang kanyang haba sa
sofa. Butterflies fluttered in my tummy.

I inhaled deeply, napapasulyap ako sa kanyang mukha kahit na dapat ay sa pagpili ng

movies ang aking atensyon. He closed his eyes and smirked.

"Ghost aren't real, too... zombies or whatsoever."

"Love story?" nanghuhulang tanong ko. "Action... I'm sure!" I chanted surely.

Mabuti na manghula na lang at magtanong kess mangapa buong oras sa gusto niya,
gusto kong manatili lang kaming ganito muna. Panatag sa isa't isa at maayos.
His lips extruded playfully, he licked his lips.

"Romance, baby..." he chuckled.

Uminit ang pisngi ko.

"Ang bastos mo!" I snorted. "Manuod kang mag-isa!"

Mangha siyang nagmulat ng mga mata, umahon siya at tumawa ng malakas habang
nakatingin sa akin. Halos mag-apoy ako sa sobrang hiya.

"What kind of romace are you thinking?" natatawang tanong niya.

Ano ba kasi ang pagkakaintindi ko?

Uminit ang pisngi ko at agad umiwas ng tingin.

"Are you thinking romance as porn?" humalakhak siya.

Napasinghap ako at pumikit ng mariin.

That's what I thought! Kay Lavern kasi ay ganoon ang ibig sabihin noon, tuwing
nakikipag usap si Kienzo sa amin tungkol sa romance movies ay alam na ni Lavern na
porn iyon. Ganoon din ang aking kinasanayan tuloy!

He reached my waist and squished me while laughing. Sobrang init ng mukha ko sa

hiya, baka kung ano pa ang isipin niya!

"That's not it! Well, some has that content pero hindi umiikot sa porn o sex ang
palabas! Romance is a mature genre, not teen agers kind of love story."

Nagbaba ako ng tingin, tumawa siya ulit.

"Ibig sabihin ay hindi puro kilig, may kasamang kilig at pagsubok. That's what real
life goes, we'll learn from it. Those are my kind of movies..." he explained
clearly this time.

Huminga ako ng malalim at nahihiyang tumango. He chuckled, inabot ang aking pisngi
para iharap sa kanya. Seryoso ang kanyang tingin sa akin, I bit my bottom lip para
pigilan ang panginginig.

May seryoso ba siyang sasabihin?

"Who told you romance is a porn?" he then laughed suddenly.

What the heck? Akala ko ay may sasabihing seryoso sabay ganoon ang itatanong? At
tumatawa pa!

Iritado ko siyang tiningnan, I dislodged his hand on my face and pushed his chest
away in shyness and irritation. Tawa siya ng tawa, hindi ko tuloy mapanatili ang
aking inis dahil doon.

"You watch porn, e?" he teased with curled up lips.

"What the hell, Minther! Tumigil ka nga!" I pushed him and hit his hard chest.

His perfect set of white teett showed while laughing, may maliit na pangil iyon sa
kaliwang bahagi. Iyon ang dahilan kung bakit mas lalong gumanda, this is the first
time I saw him laughing like that.

Sana lagi...

Sumimangot lamang ako habang pinapanuod siya sa pagtawa, hindi mawala-wala ang init
sa aking mukha.

Nanatili siyang nakahawak sa aking baywang.

"Oh, God, baby! You look funny!"

Umirap ako. "Stop it! Hindi naman nakakatawa na kung makatawa ka ay parang walang
bukas!"

Pigil ang ngiti ko na lumabas, I actually want him being like this around. Sana ay
parati kaming ganito sa isa't isa. Sana ay walang away o tampuhan.

"I was just kidding," he laughed. "But seriously, nanunuod ka, 'no-"

I slapped his mouth in too much discomfiture, lalo lang siyang tumawa. Sa sobrang
inis ko ay tumayo ako para umalis, mabilis niya naman akong nahila at binagsak sa
kanyang kandungan.

Mas lalong humambalos ang tibok ng puso ko, I gasped sharply.

"Joke lang! Napakapikon naman!" he mocked like a kid.

I squirmed awkwardly, naiilang ako sa aking pwesto. I shuddered as he hugged me

from the back, he slowly kissed my nape in a very gentle way that I had goosebumps
easily. Mas lalong nagtindigan ang balahibo ko.

"Minther!" I blurted roughly and uneasily.

"Mmm?" he droned lowly.

Sobrang init na ng aking buong mukha hanggang sa batok na ginagawaran niya ng

marahan at maliliit na halik. Shit, I can't take this!

"I... I'm-" I couldn't continue with words, I was gasping as his lips brushed my
jaw line indifferently.

Isang hawak at kabig sa aking isang binti ay naiharap ako sa kanya nang walang
hirap, tila kay gaan kong nilalang sa kanyang bawat kabig. He's now in between my
thighs. Kumalabog ang dibdib ko, sobrang kaba at pag-iinit na hindi ko alam kung
saan nagmula.

He gasped softly, then started sealing my lips with his. Sa unang patak ay magaan
at maikling tila nanunuya, hindi ako mapakali. I feel so hot even when it's
airconditioned.

I tangled my arms around his nape and I couldn't help but kiss him with my own
pace. I felt him smile teasingly as he kissed back.

Hindi ko malaman kung anong mayroon sa kanya para magawa ang mga bagay na kahit
kailan ay hindi ko nagawa sa iba. Kahit pa kay Clay, Minther was my first in almost
everything.

Hindi nga lang sa unang tibok ng puso, but he was my first kiss, he was the first
who touched me in my most sensitive parts. I should be awkward doing this with him
but I don't, it feels like I'd get used to it.

I stopped kissing to breathe, hingal na ako. Our nose touched, he was panting
mildly while staring at my swollen wet lips. Muli siyang nagpatak doon bago ako
tingnan sa mga mata.

I shut my eyes tight, bahagya akong tumingala para makahinga ng mas maayos. He
pulled me closer from my lower back, iyong wala nang espasyo. He started kissing my
neck while I was still catching my breath.

Mas lalo akong kumapit sa kanyang batok dahil sa panghihina.

"You're not yet ready..." he averred huskily while kissing, he suckled some soft
skin on my neck. "For this... tell me, baby..."

Now, I was gasping sharply. He gripped on my butt and pulled it harshly. Ramdam ko
ang gigil ng kanyang hawak doon, ramdam ko ang kanyang mainit na mga kamay at
katawan.

Mas lalo akong nag-init nang naramdaman ang kanya. He's so turned on! Damn it!

Am I not? Why do I feel always ready? But I won't tell that, I want it his way.
Kung kukunin ang pagkakataong ito o mananatiling kontrolado. Oh goodness! I don't
know, I just know that I'm damned!

I moaned when he did it again, I can feel him clearly. He's damn alive. His oher
hand flew on my breast and squeezed it gently at first, kalaunan ay naging gigil
kaya panay ang aking singhap sa kanyang pagpisil doon.

He chuckled raspily and bit my lobe gently. I shuddered for the nth time, inaantok
na ako ngunit lamang ang paghahanap sa ibang bagay pa... mas malalim na hindi ko
kayang iparating pero ang kilos ko ang mismong gumagawa ng paraan para roon.

"Tell me to stop, baby..."

What?

Mapungay ang aking mga matang nagmulat para tingnan siya, he's looking at me
intently. Napasinghap ako at biglaang napapikit nang ulitin ang pagdiin sa akin. I
moaned again, this time louder than the first cause I felt it more. Nawawala ako sa
sarili, mainit ang aking pakiramdam.

Nang magmulat ay hindi naalis ang kanyang madilim na tingin sa akin, kumalabog ang
puso ko. His lips arched while watching me gasping like it was his pleasure to see
my face feeling the pleasure he's giving.

"M-Minther..."

He howled violently.

"Fuck, I'm fucking hard, baby! Stop moaning even more... masakit na." gigil at
nakaigting ang kanyang panga nang sinabi iyon.

Namilog ang mga mata ko, I shut my eyes and chewed my bottom lip. He stopped
pulling and grinding me against him and rest his forehead on mine. Humihingal pa
rin ako at hindi na nagprotesta pa pero ramdam na ramdam ang kagustuhang kinakahiya
ko sa aking sarili!

Nakakahiya! Darn!
That was close again! I'm sure he wouldn't take advantage that's why he stopped.
Huminga siya ng malalim at madiing humalik sa aking labi. Naghahabol ako ng
hininga.

"You made me fucking hard, but I won't do it... Unless..." he faltered, tumitig
siya sa aking mga mata. "You love me..."

Kahit pagod at nanghihina ay nanlaki ng tuluyan ang aking mga mata, hindi
makapaniwalang tumingin sa kanya.

Did I hear, right?

"W-What?" hindi yata klaro sa aking pandinig dahil sa mga bagay na kinaantukan
kanina lamang.

My heart beating is not normal anymore, baka atakihin ako sa kahit anong oras
ngayon dahil dito.

He sighed tediously.

"Unless, you're ready..." he cleared roughly, inabot ang aking pisngi.

Nanatili akong hingal, he looked at me with too much intensity. Nang umiwas ako ay
siyang baon ng kanyang mukha sa aking leeg, he nuzzled my neck. Marahan niyang
tinulak ang aking balakang para maiiwas ng bahagya.

I gasped heavily and nodded my head a bit.

"T-Thank you..."

Unless, I'm not ready... nagkamali lang talaga ako. Napakalabong mangyaring masabi
niya iyon, masyado akong nadala sa mga perfect teenage love stories. Kung anu-ano
ang naririnig.

Huminga ako ng malalim at tipid na ngumiti. Para akong pinipiga dahil sa

nararamdamang pait, para saan?

Bakit?

👠👠👠
Phase 16

"Hindi naman, madali lang din iyan kung aaraw-arawin..." Cora said.

Ngumuso ako at tumango.

"Oo nga, heto na ang gagawin ko simula ngayong araw para matuto pa ako at
makapagluto kung andito si Minther..."

Nagluluto ako ng umagahan para kay Minther, ngayon ang kanyang tungo pabalik ng
Laguna. He was absent for a week, hindi na talaga siya pumasok at tila tinamad para
sa linggong iyon.

Hahabulin daw niya ang niliban sa klase ngayong linggo pagbalik ng Laguna. His
friends were calling him about their classes and asking about him. May mga kagrupo
yata siya sa klase na kailangan siya ngunit dahil sa pagliban ay nagkaproblema,
iyong iba ay nagtatanong pa kung bakit hindi siya pumapasok. Sinasagot niya lang
naman iyon ng puro pabiro at walang ibang masabing dahilan.
Our week went very well for me, wala kaming ibang ginawa kundi ang lumabas para
mamasyal at kumain bagay na hindi ko kinasanayan noon pero agad hinahanap-hanap
miski hindi pa siya nakakaalis muli.

Wala lang, I just feel like doing those kind of things with him everytime. Iyong
kaming dalawa lamang at walang ibang inaasahan. It actually helped me knowing him
more and more, marami akong mga nakitang kakaiba sa kanya na hindi ko noon
napagtutuonan.

"Magaling ka na, Miss. Hindi biro ang pagluluto para sa mga baguhang gaya mo."
pamumuri ni Cora.

Ngumiti ako at nagpatuloy sa hinahalong ulam, hininaan ko ang kalan nang kumulo na
iyon. I nodded at her, nakangiti siya habang nakatunghay sa akin.

Cora is very supportive, sa umaga kapag naiisipan kong magluto ay siya ang kasama
ko sa kusina. She was guiding me everytime I get confused, hindi ko gamay ang mga
lutuin at pagluluto. Ngayon lamang ako natuto ng ibang putahe bukod sa sinigang na
paulit-ulit at nakakahiya na kay Minther na parang pinupurga ko siya roon.

He did not mind, though.

Sobrang ayos, sobrang saya ko sa dumaang araw na magkasama lamang kami. Hindi rin
siya pumupunta ng opisina, kung pumupunta man ay sa tanghali at babalik din agad
para magkasabay pa rin kami sa pagkain.

Mahirap isipin na sa araw na ito ang kanyang alis ulit, nakakalungkot. Hindi naman
ako pwedeng magsabi ng aking nararamdaman, pag-aaral ang importante. Malungkot man
ako ay hindi naman noon pwedeng pigilan ang pagpasok sa eskwela.

Nailipat ko ang nilutong ulam sa babasaging mangkok, habang ginagawa iyon ay

naramdaman ko ang pagpulupot ng mga braso ni Minther mula sa aking likuran. He gave
three quick kisses on my cheek. My heart leaped in surprise.

"Good morning, beautiful..." he whispered raspily on my ear.

Nakita ko ang pagkaaligaga ni Cora, hiyang-hiya sa natutunghayan. Mabilis siyang

nagpaalam at umalis ng kusina, nakayuko ang ulo at namumula.

Uminit ang aking pisngi.

"Minther!" suminghap ako.

He chuckled and glanced at Cora walking out of the kitchen. "She'll get used to it,
don't worry..."

Huminga ako ng malalim at napairap sa hangin. Bakit kasi kailangan pang ganoon ang
ibungad, nahiya tuloy si Cora. Mula sa aking balikat ay dinungaw niya ang niluto
ko, he sniffed on my hair.

"Aga mong maligo," he sneered. "I want your just woke up smell..."

Hindi mapigilang mangiti, I rolled my eyes. Hinila niya ang kaliwang braso ko para
maiharap sa kanya, tumukod agad siya sa counter table para maikulong ako sa mga
bisig niya. My heart is beating erratically.

"Hindi ako lumalabas ng silid nang hindi naliligo, 'no!" halakhak ko, habang hindi
maiayos ang titig sa kanyang mga mata.
Nagkatinginan kami, he licked his bottom lip while checking on my face. He towered
over me, hanggang sa dibdib lang ang aking mukha kahit bahagya na siyang nakayuko.

His face looked so gentle and fresh, hair is a bit damp and untidy. He's wearing a
black v-neck t-shirt with white longsleeves open polo, hinulma lalo ang katawan
doon. Faded jeans ang pang-ibaba at mamahaling rubber shoes, I suddenly wanted to
hug him tight.

Mamimiss ko na naman siya.

"I know..." he said.

Ngumuso ako at tipid na tumango, umamba akong tatalikod para ayusin ulit ang
hinandang pagkain ngunit hindi niya ako hinayaan. Ngumiwi ako habang nakatingin sa
kanya, seryoso ang kanyang ekspresyon kaya nakaramdam ako ng kaba.

I chuckled awkwardly and raised my brow.

"W-Why?"

Umiling siya at ngumisi ng tipid, he crouched down to kiss my lips slowly,

suminghap ako bago siya gantihan doon. Pinutol ko agad pagkatapos ng ilang minuto
dahil sa pagkahingal, bumusangot naman siya sa aking pag-iwas. Natawa ako at
kinagat ang aking labi habang tinititigan siya at ang kanyang labi.

"Minther, kumain ka na. Baka maabutan ka ng traffic kapag tinanghali." natatawang

sambit ko at marahan siyang tinulak sa dibdib.

Umiling siya habang kagat ang ibabang labi, he planted kisses on my nose and
forehead like he would miss doing that. Tipid na ngumiti ako. His eyes were so
shadowed while staring at my face.

"I'll miss you very much..." narinigan ko iyon ng kalungkutan at frustration.

My lips pouted, humawak ako sa kwelyo ng kanyang polo upang ayusin iyon kahit hindi
naman magulo.

"I will miss you, more." I smiled sweetly.

I cupped his small face on my palms, I traced his cheekbones with my thumb
languidly. Huminga ako ng malalim, bumibigat ang puso ko sapagkat aalis na naman
siya at ilang araw na mawawala.

Goodness, Cadence. Sinanay mo ba talaga ang sarili mo sa kanyang presensya? You're

doomed!

He leaned closer and heaved a sigh after awhile, he buried his face on my neck.
Ramdam ko ang mabigat niyang paghinga, mas lalong humigpit ang kanyang yakap sa
aking baywang. My heart ached, I just hugged him back.

"We'll text everytime, I'll call after my classes..." he declared lowly. "And
FaceTime when I get home, clear?"

I nodded, hindi ako makapagsalita sa takot na marinigan ako ng kalungkutan at

panginginig ng boses.

He sighed tediously.
Nanatili kaming ganoon sa ilang minuto bago naisipang kumain, habang tumatagal ay
siyang pag-ikli ng oras. Pakiramdam ko ay mawawalan na naman ako ng gana sa isang
linggong wala siya, ang mga niliban niyang araw ay dagdag naman sa araw ng kanyang
pasok.

He cannot go home after three days or more, baka abutin siya ng isang linggo o
higit pa sa Laguna sa linggong ito. Iyon na ang aking inaasahan. 

On the first day, we did what he told me. Sa umaga bago siya pumasok ay magkausap
kami, the minor classes he didn't attend last week have special classes in the
morning, kaya whole day ang magiging pasok sa isang linggo.

Sa hapon ang kanyang mga normal na klase, mabuti at kahit minor ay makakahabol pa
siya sa nilibang klase. Iyon nga lang ang mga major ay hindi niya mababawi, sa
mataas na exam score lang siya pwedeng makabawi kahit papaano.

Sa umaga lang kami nakakapag-usap sa FaceTime, sa maghapon ay wala na akong magawa

kundi ang magpaturo ng gawain sa mga kasambahay, madalas ay sa pagluluto at
paglilinis. Hindi ako nabuhay na mayroong ginagawa sa amin dahil ginawa akong
prinsesa ng mga magulang ko, kahit na anong pilit kong sabihing gustong matuto ay
hindi nila pinagbigyan kaya natutok ako sa pag-aaral at pakikisama sa mga pinsan at
ilang kaibigan sa eskwela.

"How are you, hija?"

Tanghali nang tumawag si Lola Evangeline gaya ng nakasanayan ay kinakausap ko siya

tungkol sa mga nangyayari sa mansyon, she was happy to hear about us. Maligaya pa
akong nagkwento tungkol sa mga pagbabago sa aming pagsasama sa isang bahay ni
Minther.

"Ayos naman po kami, Lola." nakangiting sambit ko.

"Mabuti kung ganoon, sana ay magpatuloy iyan. Nabalitaan ko kay Cora na nagsasanay
kang magluto? Kumusta naman? Gusto mo bang mag culinary lesson kahit nasa bahay
lang?"

Lumukot ang noo ko, hindi nakapagsalita agad. She chuckled lightly.

"I know Minther won't let you go out for that, but we can hire a cook for you. Mas
marami kang matututunan at malilibang pa bawat araw."

"P-Po?" I stammered then sighed. "May balak po sana akong kumbinsihin siya para
ipagpatuloy ang aking pag-aaral, malapit na rin pong matapos ang sem..."

She sighed wearily, mukhang may bumabagabag na hindi masabi ng diretso. Ilang
sandali pa ay tumikhim siya.

"About that, Cadence, hija. I told my grandson about how you wanted it, I convinced
him to let you study kahit sa Laguna para magkasama kayo. May condo siya roon para
sa tutuluyan ninyong dalawa..." she said. "Pero mukhang hindi siya kumbinsido,
instead he wants to transfer in Lo Santa Colleges na hindi ko naman nagustuhan
dahil malaking kabawasan iyon sa kanyang programang kinukuha. Kaya mo ba siyang
kumbinsihin para sa iyo?"

Pumikit ako ng mariin sa nalaman.

He wants to transfer here? Bakit? Hindi pupwede iyon dahil wala naman ang kursong
kinuha niya sa mga eskwelahang narito. Tama si Lola Evangeline, malaking kabawasan
at problema pa kung lilipat siya rito para magpatuloy.
Natapos kami sa pag-uusap, nauwi iyon sa pagkuha ng culinary lesson sa mansyon.
Hindi ko pinaunlakan dahil gastos pa kung iisipin kahit na wala lang sa kanila iyon
ay ayaw kong makadagdag, marunong naman si Cora at ang ibang narito.

Maybe, I should really stay here. Ayaw kong makagulo pa dahil sa desisyon ni
Minther na alam kong hindi mamamanduhan pagdating sa pagdedesisyon sa kanyang
kagustuhan.

"Cade, nakita ko pala si Yuria!"

Tumungo ako sa cafe sa La Verde para malibang sa hapon pagkatapos naming mag-usap
ni Minther sa pangatlong araw na wala siya. Sa kawalan ng magagawa ay naisipan kong
bumisita na lamang kay Lavern sa La Verde. I am very bored at the mansion lalo pa
at wala ring Minther na makakausap.

He wants us to keep texting but I decided to not reply back because he's studying,
I don't wanna be a burden. Mas magandang tumuon siya sa kanyang pag-aaral dahil
humahabol pa siya sa kanyang mga klaseng nilibanan.

Kumunot ang noo ko, I wiped my lips with tissue and gazed at her. Marahan kong
nilock ang aking cellphone at nilapag sa lamesa. I informed Minther about my day
today.

"Yuria?" lukot noong tanong ko nang balingan si Lavern.

Paano?

Ngumuso siya at tumango, she looked amused.

"She's now a model in Canada, malaki ang pinagbago. Hindi ba't kayong tatlo nila
Clayven ang parating magkakasama noon kahit saan?" she blurted excitedly.

Yuria was my childhood 'till highschool best friend, with Clay. Ang dinig ko ay
nagkakasama pa rin sila ni Clay, sa iisang kumpanya yata sila nagtatrabaho sa ibang
bansa. Hindi ako sigurado sa parteng ito dahil wala naman akong nalalaman na. She's
a model and a business woman. Mas matanda sila ni Clay sa akin ng ilang taon.

I pouted and nodded, sinulyapan ko ang cellphone at marahan iyong pinaglaruan sa

aking kamay.

"Nakausap ko siya, nagkasalubong lang kami kahapon. She looked so gorgeous!

Hinahanap ka nga, I gave her your address. Akala ko naman ay pupuntahan ka,"
nangungusong aniya.

Huminga ako ng malalim at tipid na ngumiti.

"Kumusta naman daw si Clay? Siya, kumusta? May asawa na ba sila?" tanong ko sa
magaang tinig.

Nanliit ang kanyang mga mata sa akin, she gritted her teeth and pinched my arm.
Napangiwi ako at inilag ang aking braso dahil sa hapdi ng kanyang mahabang kuko.

"Hindi ka pa ba nakakamove on kay Clayven, ha? Gosh! It's been ages, Cade! May
Minther ka na, gwapo rin naman at mayaman!"

Kunot-noo ko siyang tiningnan, I gasped in disbelief.

"Lavern, nagtatanong lang ako. Wala kasing masyadong balita sa kanila. Hindi naman
masamang mangumusta, ah? Lahat ay binigyan mo ng issue!" nakairap kong sinabi.

Umiling siya at dismayado sa aking sinabi.

"Bakit kailangan mong kumustahin? Naku! Kung marinig 'yan ng asawa mo,"
pinandilatan niya ako at bumuga ng hangin. "Well, ayos naman sila. Si Clay ay nasa
Maynila raw para sa business meeting."

Lalong nalukot ang noo ko roon.

"M-Magkasama sila, kung ganoon?" marahan at kuryoso kong tanong.

Nasa Manila si Clay? Kailan pa? Hindi siya nagagawi sa Isla Verde?

She nodded and grinned widely.

"Akalain mo iyon, magkasabay sila parati kung mauwi ng Pinas! Mag-iisang buwan na
raw si Clay sa Manila sa taong ito. Pero kada buwan ay talagang umuuwi rin para
bumisita sa Isla Verde." she sighed heavily while looking at me.

Napasinghap ako at tumango sa kanya. Hindi ko naisip na maaring mangyari iyon at

nangyari na nga ngayon, sa palagay ko ay sila na at tinatago lamang. Yuria doesn't
really like publicity, ganoon ko siyang nakilala noon.

"Duda ako roon,"

My forehead wrinkled.

"Huh?"

She gasped while shaking her head in irritation.

"She keeps on talking about Clayven, palagay ko ay gusto niyang iparating sa'yo na
sila talaga ang magkasama ngayon. I wasn't sure, though, if they're together. Wala
naman siyang nasabi tungkol sa relasyon... sa makalawa ay susunod siya sa Manila
para raw makipagkita kay Clay. Tsss."

I sighed and nodded.

She likes Clay way back.

I liked Clay. 

Clay liked me.

Kinakabahan ako sa oras na magkita kami, lalo na at maliit ang mundo. Hindi
imposible na magkrus ang aming landas, may kasalanan ako sa kanya.

Iyon ay ang magustuhan ang kanyang gustong lalaki. Hindi ko itatanggi ang aking
kasalanang iyon, masyado akong gumaya sa kanya noon. Kung ano ang gustuhin niya ay
akin ring nagugustuhan.

Noong una ay sa kagamitan, sa mga bagay. We almost had the same things and taste,
sa bags, mga damit, miski ang kulay ng aming silid noon ay magkapareha.

We almost have the same things, but she didn't have Clay's attention. I did not
expect everything happened, hindi ko akalain na may gusto si Clay sa akin noon. I
liked him very much, Yuria doesn't notice that we have the same feelings for him.
Sa huli ay ako ang nagustuhan, sanhi ng aming paglalayong loob. She cried for Clay,
hiniling niyang pabayaan ko. Wala naman sa aking isip noon ang makipagrelasyon sa
lalaking nagugustuhan, so I decided to let my feelings for Clay go.

Hanggang doon lang ang aking naalala, pagkatapos noon ay hindi ko na muling nakita
si Yuria sa Isla Verde. Nalaman ko na lang na siya'y umalis para tumira sa Canada,
kasama ang mga magulang.

On Clay's part, wala akong alam kung ano ang naging pag-uusap nilang dalawa. Truth
to be told, I did not have any interest in relationships even I like Clay back
then.

I was just happy seeing him, I was happy liking him... sila ni Yuria ang talagang
nababagay kaya gulat ako sa nalaman na umuwi pa si Clay para kumpirmahin ang aking
kasal noon kay Minther.

Hindi pa rin talaga ako pinatatahimik ng mga nakaraaan, hindi ko malaman kung sa
anong dahilan.

Dahil ba sa nasa iisang lugar kami ni Clay at Yuria o dahil sa pagsisisi na hindi
ko ginawa ang totoong kagustuhan noon na ngayon ay bagabag sa akin? Hindi ko
pinanindigan ang nararamdaman para sa isang taong handa akong hintayin kahit gaano
katagal?

It was hard. Very.

I sighed heavily, pinagbuksan ako ng pintuan ng driver. Lumabas ako at

nagpasalamat, wala sa sarili akong pumasok ng mansyon.

Sa double doors pa lang ay nakasalubong na si Cora sa akin, she was smiling. I

smiled at her.

"Kumusta ang lakad mo?"

"Ayos naman, tumulong ako sa cafe pero hindi naman mabigat. Nag-usap din kami ni
Lavern, she told me that my best friend is here in Isla Verde."

She smiled widely.

"Wow! Masaya akong marinig iyan, magkikita ba kayo noon? Siya ba ang naikwento mo
sakin na kahawig mo at halos kapatid ang inyong turingan?"

Maligayang tumango ako at tipid na ngumiti.

"Oo, siya iyon... Pero ayon kay Lavern ay mas lalo siyang gumanda at modelo sa
ibang bansa, baka hindi na kami magkahawig." I chuckled.

Pumasok kami ni Cora sa bulwagan, napabuntong hininga ako.

I'm being affected knowing they're both here... and happy.

Hindi ko ikakaila, apektado pa rin ako. I should be happy for them but why sadness
came through me?

All these time, Cadence? Damn it.

My phone beeped.

Unknown number:
Hi, Dence.

My chest heaved. Again... It's still hurting me...

👠👠👠
Phase 17

My hands were trembling while holding my phone, paulit-ulit na binasa ang mensahe
roon. I don't know how to react but my heart is aching in so much frustration and
dysphoria.

It's him... I know.

Siya lang ang tumatawag sa akin ng ganito, siya lang. Naalala ko ang mga taon na
siya ang aking kaibigan, siya lang ang aking nakikita at siya ang nagpapasaya sa
akin.

He was the best boy for me. He was the best friend. He was the best person I had.

Bakit biglang balik? Bakit kung kailang ayos na ako? Bakit ngayon naman siya
nagparamdam? I thought I forgot everything about him.

Just I thought...

Pati sakit ay sumariwa. Parang kahapon lang siya nawala, parang kahapon lang ako
naiwang mag-isa. Parang kahapon lang kami magkasama at parang kahapon ko lang siya
pinaubaya.

I was fine, so fine with Minther. Masaya akong kasama si Minther, lalo na at
magkasundo kami pero bakit biglang may ganito? Bakit biglang may darating na hindi
inaasahan?

Is this another heartbreak?

Ang mga araw na sumunod ay tila kaybagal ng takbo, kahit na magkasama kami ulit ni
Minther nang mag weekends ay hindi ko makapa ang kasiyahan kapag kasama siya.

I'm pre-occupied by something... by someone. And I know who can do that to me

without him knowing. I replied his text after three days, ngayon ko lang naisipan
na sagutin ang kanyang mensahe. Hindi ko alam kung ano pa ang sasabihin sa una
dahil masyado akong nag aalangan lalo pa at kasama ko lamang si Minther sa Isla
Verde nitong linggo.

I was texting with Lavern, she kept on telling me about Clay. She added him on
Facebook and they chatted, knowing that thrilled me... marami raw iyong naitanong
tungkol sa akin at wala siyang kasiguruhan kung sila nga ba ni Yuria.

I'm bothered by it. Hindi ko malaman ang iba pang iisipin doon, all these time I
thought they were together. Bakit base sa kwento ni Lavern ay hindi kailanman?

Lavern:

He told me they are together in Manila for work. Partner sila sa project.

Lavern:

Sa tingin mo ba ay sila talaga?

Kinagat ko ang labi habang nagtitipa ng reply.

Ako:

Hindi ko alam, Lav. Kung sila man o hindi, wala na dapat akong pakealam dahil kasal
na ako. Hangga't maaari ay iniiwasan ko na ang makakuha pa ng impormasyon tungkol
sa kanila. Tungkol sa nangyari, at na wala talagang naging sila. I just don't care
anymore.

Bumuntong hininga ako.

Lavern:

Pero, Cade... he waited you! Kayo na ang kinasanayan ko noon, at malay mo ay may
pag-asa na ngayon dahil may sinasabi na siya. He's not a playboy now and
successful.

I sighed wearily. May mangyayari ba kung hindi na siya playboy? Past will remain
past! Hindi na maibabalik kahit gaano pa gustuhin.

Ako:

Wala na ako roon, Lavern. I'm married now. I'll stay in my stand. Please, stop
mentioning about him. Whatever happened between us will remain that way. I'm sorry.

My heart hurt. Iyon din ang kinasanayan ko, bata palang ako ay si Clay na ang nasa
isip kong magiging kapareha ko sa aking paglaki.

Ngunit ang kasal ay nasira iyon. The arrangement ruined it very well. Iyong kay
Yuria ay madaling sulusyonan pero ang kasal na para sa akin talaga tinakda ng
pamilya ay mahirap labanan. Yuria was my best friend, too. Hindi ko sigurado kung
natanggap niya bang ako talaga ang gusto ni Clay noon o hindi.

But I know they talked about it, and Clay decided to go abroad. Ang akala ko ay
sila na noon dahil si Yuria ay lumipad din paalis ng bansa, akala ko ay susundan si
Clay. And I think she did? Kaya nga sila magkasama sa trabaho ngayon.

Sa katayuan ko ngayon ay mahirap mag-isip. Mahirap dahil wala na akong pwedeng

hakbang pang gawin kundi ang manatili na lamang sa aking lugar, wala na akong
magagawa kung si Clay man ay narito at libre para sa akin.

Tanghalian nang makauwi si Minther galing sa kanilang hotel sa La Cerde, I did not
have much time to cook for him. Nanatili ako ng ilang oras sa silid dahil sa
pagiging balisa.

Ni hindi ako nakatulong sa mga kasambahay sa paghahanda ng pananghalian, ang

nakagawian ko noon na pagdidilig sa umaga ay hindi ko na rin nagagawa madalas. I
was busy thinking about what would happen now.

Kahit anong pilit na huwag isipin ay akin pa ring naiisip. Masakit at hindi ko
matanggap. May mga tanong na namumuo pero isa lamang ang aking naisasagot sa huli,
iyon ay ang wala nang pag-asa kailanman. Wala na kaming pag-asa.

Minther looked at me with dark eyes, hindi ko alam kung natural na iyon o
binibigyan ko lamang ng kahulugan ngayon kaya ako kinakabahan.

Bumaba ako nang tawagin para sa tanghalian, ayaw ko na nga sanang kumain dahil
busog ako at nakakaramdam ng guilt kapag kaharap si Minther. Pakiramdam ko ay may
kasalanan na ako, I feel like cheating kahit hindi naman talaga.
Parang hindi lang talaga tama na makaramdam pa ako ng excitement sa pagbabalik ni
Clay. Hindi tama dahil may Minther, sana ay maisip ko iyon bawat segundo para
mawala ang pakiramdam at kagustuhang makita si Clay.

Hinila niya ang upuan sa tabi, wala akong balak na maupo roon pero ngayong siya na
mismo ang nagpapahiwatig ay nawawalan ako ng lakas. Marahan akong naglakad para
lumapit at maupo na roon.

"What's wrong, Arieal?" he whispered sternly as he glanced at me.

Hinainan niya ako ng pagkain sa plato, napansin ko ang pag-aalala sa kanyang mga
mata na agad din namang nawala nang aking lingunin. He sighed tediously when I just
smiled and shook my head.

"Wala, Minther."

Hindi na siya nagsalita, lalo kaming natahimik nang mag-umpisa nang kumain. Sobrang
balisa ako, hindi ako makakilos ng naaayon sa dating nakagawian.

Noon ay ako ang nag-aasikaso sa kanya. Hindi ko nakakaligtaang ipagluto siya pero
nitong nakaraang magkasunod na araw ay wala na akong oras para magawa iyon.

Kung galing siya sa hotel nila ay naabutan niya akong nasa silid lamang at siya pa
ang tumatawag o nag-uutos para sa akin. Nakakahiya pero hindi ko talaga malaman ang
tamang kilos ngayon.

Parang kailangan kong ingatan ang lahat, parang bawal akong magpahalata na merong
ibang gustong gawin.

I wanted to at least talk to Clay and clear everything, gusto kong sabihin sa kanya
na magiging masaya ako para sa kanya. Gusto kong maging malaya na talaga ang
pakiramdam ko at ang paglilinaw ng aming nakaraan ang magpapakawala noon sa akin.

Kahit simpleng usapan lang basta malilinaw ko at magpapaalam na rin na hindi na

kami pwede. Hanggang ngayon ay nagtitext siya sa akin pero isang beses ko lang na
sinagot at hindi na nasundan pa.

Huminga ako ng malalim at pinihit ang door knob para pumasok na ng silid pero
laking gulat ko nang hilahin ako ni Minther sa pulsuhan para hindi iyon matuloy.

I gasped.

Pagkatapos kumain ay umiwas na ako at tumulong sa pagliligpit ng lamesa. He was

just watching me the whole time, wala man siyang sinasabi kanina ay alam ko nang
nakakahalata siya sa aking kilos at pag-iwas.

Nakahanap lamang ako ng tiyempo kanina noong may tumawag sa kanya at lumabas siya
para roon, mabilis kong tinungo ang silid pero naabutan niya pa rin ako ngayon.

I smiled a bit when I faced him. Kunot ang kanyang noo, ang makapal na kilay ay
halos magsalubong dahil sa kanyang iritadong ekspresyon.

He's really hot headed, iyong tipong konting kibot na hind niya magugustuhan ay
maiirita na siya at magagalit.

"Don't fool me, something's wrong. I feel it, Areial..." he said sternly. "What's
wrong?"
Napabuga ako ng hangin at inilingan siya, nanatiling nakahawak ang kanyang kamay sa
aking pulsuhan. Hindi ko pansin ang higpit noon na may pag-iingat.

"Wala naman, kulang lang sa tulog at gusto kong magpahinga." I reasoned smoothly
but I he won't just buy it so he did not let go.

"No, we'll talk, first..." he sighed.

Marahan niyang pinakawalan ang aking pulsuhan ay lumipat iyon sa aking baywang, his
eyes looks pleading while looking at me. Madilim man ay halata ang frustration
roon.

I couldn't help but feel very guilty. Bakit ba bigla na lang din akong magbabago ng
ganito? I know he's really frustrated because of me now, balisa ako at hindi
makakilos ng tama nitong nakaraan.

"Tell me what's wrong... Did I do something you don't like?" naging malambot at
banayad na ang kanyang boses ngayon.

Ang kamay niya sa aking baywang ay marahan akong hinapit para malapit lalo sa
kanyang katawan, huminga ako ng malalim. My heart is aching. Hindi ko gusto ang
nangyayari pero andito na ako.

"I'm sorry..." I said sincerely and lowly. "Wala lang talaga ako sa mood ngayon."

"Noong isang araw pa. I wonder what's bothering you these past days? May nakita ka
bang hindi mo nagustuhan o narinig?" he asked a bit worried.

I sighed heavily and looked at his face, bahagyang nakatulis ang kanyang nguso
habang kunot ang noo. Nagkatinginan kami, ganoon na lang ang kaba ko. My lips
quivered as I looked away. I shook my head.

"Wala talaga, I'm sorry..."

Kabado ako tuwing malapit si Minther, hindi ko alam kung para saan ang kaba pero
kakaiba iyon sa aking pakiramdam.

Pumikit siya ng marahan at kinagat ang ibabang labi, parang nagpapasensya na lang.
He exhaled slowly and smiled a bit.

"Alright, I get it." he nodded. "Can you promise to tell me everything next time,
mm?"

Ngumiti ako at tumango. He pulled me closer and kissed my cheek, huminga siya ng
malalim habang nakayakap sa akin ng ilang segundo. My heart is beating fast,
napangiti ako dahil sa comfort na ibinibigay noon sa aking pakiramdam.

"I'll take you somewhere tomorrow. Baka naboboring ka na rito," he said.

Ngumuso ako at tumango sa kanya. Mukhang kailangan ko talaga iyon, kailangan ko ng

pagkakaabalahan at si Minther ang gusto kong makasama. He's my husband, siya ang
makakasama ko.

Nakakatuwa na kahit hindi kami magkasundo noon ay nagkakasundo naman ngayon. And I
won't deny the fact that he's the comfortable person to be with. I felt home in his
arms, I feel comfortable with him.

Kung meron mang nagpapalungkot sa akin ay iyon ang mga bagay na naalala, mga bagay
na alam kong hindi na pupwede ngayon. I should just buried them in the past. Sa
ngayon ako mag focus.

I should focus on what's in front of me.

Kagaya ng sinabi ni Minther ay umalis kami kinabukasan, hindi ko alam kung saan
kami tutungo pero masaya ako sa buong oras ng aming biyahe. The road we're heading
is still a part of Isla Verde, everything is green and I couldn't help but admire
the view here.

Ang simoy ng hanging umaga ay malamig sa balat, iilan lamang ang nadaraang
sasakyang papasalubong at nakakasabay namin. This is why I love Isla Verde, always.
Kung papipiliin ako kung Maynila o Isla Verde, I will surely choose here over and
over again.

"I guess you haven't been here..." malamig na sinabi ni Minther.

I nodded. I was smiling the whole time while enjoying the fresh air and the view.
Sobrang ganda na parang palagi ka nalang nakangiti habang mamamasyal rito.

"This is La Guanza, malayo na ito sa atin..."

Suminghap ako.

"E? Bakit hindi mo ako ginising? Ilang oras na tayong biyahe?"

He chuckled, tumaas ang isang kilay niya at bahagyang ngumuso.

"You look so cute when sleeping. Hindi ko kayang gisingin."

Nangiti ako pero agad siyang inirapan.

"Hindi ko alam na ganyang level pala ang pang-uuto mo..."

Humalakhak siya at sumulyap sa akin. His dark eyes were really beautiful like
stars. Tuwing tinitingnan ko iyon ay hindi maiwasang magtagal.

"Hindi kita inuuto." he shook his head while smirking. "You're really beautiful,
always."

Umawang ang labi ko. Sa sobrang pagkatuwa ng puso ko ay hindi naiwasang hampasin
siya sa braso. Tumawa din siya.

"You know what, baby, I deserve a thank you kiss..." he pouted his lips a bit.

"Tumigil! Nagdadrive ka!" pinandilatan ko siya.

Nagulat ako nang ihinto niya sa isang tabi ang sasakyan. Namilog ang mga mata ko
habang pinapanuod ang mga naunang sasakyan sa amin. Ngumiwi ako nang makita ang
ngisi niya.

"Come on, kiss me..." he pouted and leaned his face closer to mine.

Ngumuso ako sa pag iinit ng pisngi. Akmang hahalik ako roon pero hindi siya
nakapaghintay at nauna, hinapit niya ang batok ko at madiing hinalikan. Napasinghap
ako sa panggigigil niya, he tilted his head to fully claimed my lips in right
angle.

Kumalabog ang dibdib ko at sapilitan ng kumalas pagkatapos ng ilang minuto, he just

chuckled while licking his lower lip. Napailing ako sa kanyang kaharutan. Napangiti
na ako kalaunan.

He was talking about what he's been doing in Laguna, tungkol sa eskwelahan at mga
kaibigang maloloko. I suddenly wondered if he ever had a girlfriend there, noong
bago kami ikasal?

Kung meron man ay pakiramdaman ko hindi seryoso? Ano kaya? Minther doesn't look
serious about relationships, ni hindi ko nga alam kung mag-asawa ba talaga kaming
matatawag dahil nahihiya pa rin ako sa ganitong set up kahit na dapat kong
kasanayan.

Nilingon ko siya, seryoso ang kanyang mukha habang nagmamaneho. He's just wearing a
simple blue shirt and a black jeans, nakadepina ang kanyang mga braso roon na tila
galit parati.

Ang buhok na magulo at hindi kahabaan ang lalong nagbigay angas sa kanyang kabuuan.
His eyebrows were a bit furrowed as always, his pinkish lips is just in a thin line
and his eyes are hazel color but dark that makes him look like dangerous.

I glanced at his hand, bigla akong napakunot ng noo nang hindi ko makita ang
singsing namin doon.

Bakit wala? At kailan pa wala iyon, bakit ngayon ko lang napansin?

Tumingin ako sa sariling singsing. Kahit kailan ay hindi ko tinanggal iyon sa akin
dahil alam kong nagagalit siya, katulad noong minsang makita niyang hindi ko iyon
suot. He asked me so many questions why.

Tapos ngayon, siya ang walang suot na singsing? Aba, ang unfair naman yata. Why did
he even forgot to wear it? Imposible namang naiwan! Saan niya naiwan? Bakit ba kasi
kampante ako na suot niya iyon parati?

Suminghap ako at umiwas ng tingin roon dahil sa pait na naramdaman, habang hindi
siya nakatingin at abala sa pagmamaneho ay marahan kong tinanggal ang akin. Maingat
kong itinabi iyon sa bulsa ng aking bag.

I just don't like this feeling. Ang pait sa pakiramdam, hindi ko maintindihan kung
bakit big deal sa akin iyon.

"Do you want to join me in Manila?" he asked out of the blue.

Huminga ako ng malalim at diretso lamang ang tingin sa daang tinatahak. Hindi
maikakaila sa akin ang excitement sa loob-loob pero hindi ko dapat ipakita at
naiinis parin ako sa nararamdaman.

"Ikaw bahala..." simpleng sinabi ko.

Sumulyap siya sa akin, inosente iyon.

"Be my date. We have a company event this Saturday. Mga board at iba pang partners
ang dadalo..."

I nodded.

"Okay."

"Do you want anything? Nagugutom ka ba? I brought you snacks, nasa likuran." he
said politely.
Tumango lamang ako at hinilig ang aking ulo sa head rest, kunot ang noo ko habang
nakatitig sa kanya. Bago pa siya makalingon sa akin ay pumikit na ako para hindi
mapansin ang aking iritasyon.

"Inaantok ka na naman?"

I sighed. "Yes, matutulog muna ako."

Natahimik siya saglit pagtapos ay buntong hininga niya ang narinig ko.

"Alright..."

Napabuntong hininga ako. Mahirap pala lalo ang nakapikit, pakiramdam ko ay naiisip
ko ang lahat kapag ganito. Masyado akong ginugulo ng mga naiisip ko at gusto kong
isaboses para mawala.

Damn. Bakit ganoon? Simpleng bagay lang naman. He's not even required to wear our
wedding ring all the time. Tama nga naman, we're not really married because we want
this. We're only married for convenience.

Huminga ako ng malalim at nagpahila na lamang sa kaantukan.

👠👠👠
Phase 18

Naalimpungatan ako sa marahang patapik sa aking binti, isang marahang kanta rin
mula sa speaker ang aking dinig. Masarap sa pandinig iyon at tila sinasabayan ng
paghahum ni Minther, unti-unti akong nagmulat.

Halos mangamatis ako sa hiya nang makitang nakapatong ang aking mga binti sa
kanyang kandungan doon, my back was rested on the car door behind. Ngumuso ako at
tiningnan siyang nakamasid lamang sa labas ng kanyang bintana na parang hindi
napansin ang aking paggising.

Bumaba ang tingin kong muli sa kanyang dalawang kamay na nasa aking binti, he was
drumming softly while humming. Disheveled shaved sides soft hair, black ear
piercing on the right ear and a few tiny stubbles on his defined jaw line and chin.
He looked so damn perfect.

Maingat kong ginala ang tingin sa kanyang tinitingnan, we are exactly at the side
road. May mga sasakyang nadadaan rin papalampas at papasalubong ng daan.

"Where are we?" I asked in a tiny voice.

Napatigil siya agad sa marahang pagdadrums sa aking binti at nakangusong nilingon

ako gamit ang madilim na mga mata, I know it wouldn't change. Ganoon na ang mga
mata niya, parating madilim at seryoso kahit na iba naman ang ekspresyong
ipinapakita.

My heart raced like I was being caged in his mesmerizing dark shadowed eyes and
can't find my way out. Huminga ako ng malalim.

"You're up..." he smirked, hinila niya ang aking kamay ng marahan.

His other hand reached my cheek and caressed it gently, inayos niya ang mga hibla
ng aking buhok na nakakalat sa noo. He then kissed my burning cheek.

"Let's go, we cannot use this car in. Maglalakad lang tayo..." imporma niya at
binitiwan na ako.
Ngumuso ako at ibinaba na ang aking mga hita mula sa kanya, my heart is beating
wildly inappropriate. Nakakainis dahil parang hindi man lang ako nakaramdam ng
tampo sa kamay niyang walang singsing.

Nag-unat ako ng mga braso at sumunod na sa pagbaba niya, nasa likuran siya ng
sasakyan para kuhanin ang aming mga bag. He clung my red sling bag on his broad
shoulder, hinawakan niya lang ang kanyang duffel bag sa kabila.

He closed the door and it locked. Lumapit na siya sa akin para kunin ang kamay ko,
I sighed a little as he intertwined our fingers. Isang kalsada ang aming tatawirin
patungo sa kabilang tila kagubatan at may makitid na pathway papunta pa sa looban.

Nag-aabang kami na mawalan ng sasakyan para makatawid, isang grupo ng iba't ibang
kulay ng Strada ang dumaan sa aming harapan. It looks like they have an outing,
naghintuan din iyon sa likuran ng aming pinaradahan ni Minther.

Ang nahuling pick up ay puro babae ang laman sa likuran na kapwang naka two piece
lahat at shorts ang pang ibaba lamang. Nagsibabaan sila at nagtatawanan pa. Maingay
at naghaharutan ang iba.

"Oh my gosh, I'm so excited to see the blue sea!"

"Me, too!"

Nilingon ko sila ng pasimple, ang ilan ay may dala pang mga salbabida at goggles
doon. They looked cute and excited while giggling. Mukhang may mga lahing banyaga
rin ang iba sa kanila, sa isang sasakyan pa ang mga lalaki rin.

Hinila na ako ni Minther para sa aming pagtawid, hindi naman naalis ang tingin ko
sa mga iyon lalo pa nang habulin nila kami ng tingin, o si Minther.

"Is that..." manghang sambit ng isang babae.

Hindi ko na nasundan pa nang narating namin ang kabilang kalsada at nagdaanan na

ang ilang mga sasakyan. Suminghap ako at napailing dahil sa naging epekto niya agad
sa mga iyon.

Hawak ang kamay ni Minther ay naglakad kaming dalawa sa batuhang daanan patungo sa
loob ng kagubatan, sa dulo ay isang mahabang gawa sa kahoy na tulay pa ang aming
tatahakin.

Umawang ang aking labi habang nakatitig sa tulay at pinasadahan ko ng tingin ang
kagubatan. Trees were very green and healthy, matikas silang nakatanim sa gubat na
ito. Medyo mataas din ang talahib na nakapalibot at mabuti na ang may pathway ng sa
ganoon ay hindi matuklaw ng anumang ahas o insekto.

Nakaramdam ako ng kaba nang makatapak na sa kahoy na tulay, nakakatakot dahil

umuuga pa iyon kung lalakaran. To think that Minther was very massive and heavy,
baka naman magiba ito? Hindi kaya?

Binabaan ko ng tingin ang nasa ilalim nito, bangin na malalim at sa pinakadulo ang
mangasul-ngasul na daloy ng tubig. I heard the birds chirping above as Minther
stepped on the bridge, namilog ang mga mata ko sa kaba.

Hindi ako nagpatianod sa kanyang hila roon, nanatili ako sa hamba ng tulay na
kahoy. He looked at me, forehead creased.

"W-Wala bang ibang daan?" nauutal kong tanong.

I saw his red lips curled sexily, tila natutuwa pa.

"This is the only way..."

I flinched. "Magigiba na yata 'yan, e. Baka delikado!"

He chuckled and licked his bottom lip. Muli niyang hinila ang aking kamay dahilan
ng aking impit na pagtili. Mas lalo siyang natawa.

"Baby, I won't let you fall."

Suminghap agad ako. "H-Hindi mo masasabi 'yan, Minther! Hindi mo naman hawak ang
tulay."

My heart is racing like a madman. I held on his hand tightly. Napatingala siya ng
bahagya at bumuga ng hangin, nang balikan ako ng tingin ay nakangisi na.

"Akong bahala sayo, Areial." he said like he can control everything.

Napapikit ako ng mariin at muling huminga ng malalim. Sinubukan ko ng umapak roon

at nanginig agad ang aking mga tuhod sa takot. I'm not really fond of heights.
Mabuti sana kung patag na mataas at aakyatin lamang, hindi iyong mahuhulog sa
kailalilaman.

"Come on, baby..." malambing na aniya habang marahan akong hinihila na.

"Oh my God, Minther. I can't do this." napapailing habang nakapikit kong sinabi.

My knees were really trembling, pakiramdam ko ay mapapaupo na lamang ako ng biglaan

dahil doon. I bit my bottom lip and started shaking my head repeatedly. Nakakaiyak
dahil umuurong ako sa ganitong kasiyahan.

Naramdaman ko ang mainit niyang kamay sa aking tiyan bago ang aking pag-angat na
walang hirap. Suminghap ako lalo at kumapit sa kanyang leeg. He carried me in a
bridal style.

"Just close your eyes, you're shaking..." he whispered as I felt him moving already
towards the long bridge.

Sinunod ko iyon, nanatili akong nakapikit upang hindi na maisip pa ang kataasan ng
aming binabaybay na tulay. I gasped softly, calming my heart down.

"I'm sorry, not really fond of heights." I said shyly.

Nakakahiya lang na ang KJ ng dating nitong pagkatakot ko sa matataas na bangin. But

at least I tried, hindi na masama.

He chuckled a bit. "It's okay, I can be your carrier all the time."

Sumimangot ako at binaon ang mukha sa kanyang leeg. Mas naramdaman ko ang kanyang
init roon, muli siyang tumawa ng mahina dahil sa aking ginawa.

"This is one of those free resorts here in Isla Verde. Isang beses palang akong
napunta rito pero namangha na ako." he told. "So I guess you'll like it here, also.
Mahilig kang magswimming, hindi ba?"

Tumango ako. Wala na ang pag-ugang nararamdaman ko dala ng tulay kaya batid kong
nasa dulo na kami, I opened my eyes slowly. Nahuli ko ang titig niya sa aking
mukha, pero agad ding binawi nang mahuli ko.

Suminghap ako at bumaba na mula sa kanya. I smiled and thanked him.

"Mahilig nga kaming mag outing noon," sambit ko habang naglalakad na.

Isang gubat muli pero naaamoy ko na ang maalat-alat at lagkit na simoy ng hangin
galing sa tubig dagat sa dulo nito.

"Yeah, I saw you always wearing a two piece without minding the people watching.
Mmm." he said sarcastically.

Napangisi ako. "Because that was the proper attire?"

He sighed heavily.

"You can swim with jacket on, pinipili mo lang talaga iyong swimsuit."

I just chuckled.

Mahilig akong magsuot ng bikini kapag sa swimming dahil iyon ang tamang kasuotan sa
ganoong outing, hindi ko alam kung bakit ang conservative ni Minther pagdating sa
mga damit na isusuot.

Naalala ko pa noong nakadress akong puti at sasama sana ako sa pamamalengke ngunit
hindi niya nagustuhan ang damit ko na nauwi naman sa paghalik niya. I didn't really
like what he did, masyado akong nabastos doon pero kapag naiisip na siya'y asawa ko
at kami ay mag asawa ay hindi ko na alam kung kabastusan nga ba iyon.

Naririnig ko na ang hampas ng alon ng karagatan, isang hakbang pa ay talagang

bumungad na sa amin ang mangasul-ngasul at berde na tubig dagat mula sa dulo ng
kagubanatang aming tinahak. Kapansin-pansin ang makukurbang tulay na gawa sa kahoy
ang nasa gitna ng dagat, it has nipa cottages in a row every curve of the bridge.

Mangha kong nilingon si Minther na humawak na sa aking baywang, he snaked his arm
around my tiny waist and pulled me. Mangha lamang akong nagpatianod sa kanya
patungo sa malambot na puting buhangin ng beach resort.

This is not so crowded but there are tourists around, swimming and running, the
other were playing ball. Ang mga batang puti ay nagtatakbuhan sa dalampasigan.
Karamihan ay mga lahing banyaga.

"Wow! Ang ganda!" maligayang sambit ko habang kumakapit sa kanyang braso.

"We have a bungalow here, we'll stay there..."

Tumango ako at kumawala na sa kanyang braso, tinanggal ko agad ang aking sandals na
suot para makalakad ng maayos.

"Can I swim now?" I asked like a kid for his permission.

Kumunot ang noo niya at alam kong hindi siya sang-ayon dahil sa kasabay noon ang
kanyang makapal na kilay na nagsalubong.

I pouted. "Please..."

He flinched while looking at me, hindi pa nakuntento at suminghap dahil sa ginawa

ko. His ear blushed a bit.
"Fine, baby, you don't have to be pacute." he said and cursed at last.

I grinned triumphantly and giggled. Ang conyo, ah?

"Tss, just stay on this place and no bikini yet. I'll just change and put our
things on our room. Alright?" masungit niyang paalala habang inaayos ang aking suot
na blouse.

Uminit ang pisngi ko at mabilis ang pagtango, his lips protruded sexily and waved
his hand a bit. Napangiti agad ako at tinalikuran na siya para tumungo sa
dalampasigan, muli ko siyang nilingon na tumatakbo na kung saan dala ang aming mga
gamit.

I smiled unconsciously and sighed. Lumakad na ako sa tubig para magbabad.

Nababagabag parin ako kung bakit wala sa kanya ang aming singsing, pero hindi ko na
muna siguro iisipin ngayon dahil baka masira lamang ang bakasyon? 

Minsan lang namin ito nagagawa dahil abala parin siya sa pag-aaral sa huling
semester, I feel so proud of him, he will graduate sooner and will handle his own
company. I'm just not sure if where company, marami kasi silang negosyo sa iba't
ibang parte ng bansa at mayroon din sa ibang bansa. Our family is actually partners
because of us, merged na kumbaga.

If ever we decided to break the wedding, we can but I don't think our company will
continue as merged. Baka pati iyon ay masira na kung sakali, nasa isip ko parin ang
disappointment ng aking mga magulang.

I don't want to disappoint them so I will still hold on this set up, kasal na kami,
wala na akong magagawa kundi panghawakan ang papel na mayroon na akong asawa. Si
Minther man ito o hindi.

Umahon ako pagkatapos ng ilang minuto, I sat down on the soft white sand. Basa na
ang aking blouse at maong, though, my upper part isn't fully wet. Kumuha ako ng
malambot na buhangin, upang ilibing ang aking mga paa roon.

I lifted my head slowly and watched the kids playing happily in front, gumagawa
sila ng kastilyong buhangin samantalang ang iba naman ay nililibing ang kalahating
katawan ng kanilang kaibigan.

I smiled.

"I want Daddy to see this castle! He will like this!" the little boy chanted.

"My Mom, too!" sabi naman noong isa pang batang babae habang nililinga ang paligid
na tila hinahanap ang dapat hanapin.

Napasinghap ako nang tumakbo ang isang batang lalaki at biglaang tinapakan ang
kastilyong buhangin na iniingatan ng dalawa roon. The little boy got shocked while
looking at the ruined castle they made.

Iyong batang babae ay malakas na humagulgol habang nakaluhod sa kastilyong sira na,
namumula ang mukha at halos ayaw huminto sa kaiiyak. Mabilis akong umalis sa aking
inuupuan upang lapitan iyon, sinuntok noong gulat na bata 'yong sumira ng kastilyo
kaya umiyak din.

Lumapit ako at hinawakan ang batang babaeng umiiyak sa kastilyo, pero agad din
akong napatayo nang magsuntukan na ang dalawa. Mataba ang batang nanira kaya nang
itulak niya iyong isa ay nadapa agad sa buhangin, pero hindi umiyak at sinugod ulit
ito.
"Baby boys, stop it!" marahan kong sigaw sabay hila sa kamay noong susugod.

"Let me go! He ruined our castle!" naiiyak na sambit niya.

Nasapo ko ang aking noo, lumuhod na ako habang hawak parin siya sa braso. Malaki
ako sa kanya kaya hindi siya makawala.

"We will build another one, don't worry. Just stop fighting, that's bad." marahan
ko paring pagpapaintindi.

"Really? You'll help us?" tumayo ang batang babae sabay punas ng kanyang mga pisngi
at lumapit na sa akin.

She looked so cute wearing an off shoulder baby pink two piece, namumula ang
kanyang pisngi at mga mata dahil sa pag-iyak. The boy looked at me in awe,
suminghot siya at hindi na tinuloy ang dapat na pag-iyak kanina.

Slowly, he nodded at me. Huminga ako ng malalim at nginitian sila, nilingon ko ang
batang mataba. Sumimangot siya at tumakbo na paalis roon, I sighed heavily.

Habang tinutulungan sila sa paggawa ng kastilyo ay nagdarasal ako na sana ay

dumating na si Minther dahil wala naman akong alam sa paggawa nito, baka siya
mayroon. Nakakahiya na nag offer pa ako sa mga bata gayong mas maalam pa sila.

Humagikgik ang batang babae sa aking harapan habang pinapanuod akong sumusubok
bumuo roon. Napakamot ako at hindi nagpahalatang walang kaalaman, I smiled
awkwardly.

"What are your names, babies?" I asked gently.

"My name is Sofia and this is my friend Ash..." she introduced cheerfully.

Tumango ako at ngumiti.

"Mom got my name from some resort where I was delivered early. They were having fun
that time and she screamed for my Dad when her tummy hurts." she told a story while
mimicking what happened in a shock face.

"And Ash is a shortcut of Asher, as you can see he got a pair of ash gray eyes. So
that were the stories of our names, just sharing even you don't care." she rolled
her eyes in a girly way.

Natawa agad ako dahil sa kanyang pagkukwento. I nodded while laughing cutely at
them, natawa rin si Ash at napapailing habang pinapagpag ang buhangin sa kamay.

"So talkative, Sofi." si Ash.

"Oh, shut up, Ash. Just sharing the history."

Mas lalo akong natawa. Parang matured na ito kung magsalita pati ang bawat reaksyon
ng mukha ay talagang cute na cute. She has this short blonde hair, kulay brown ang
mga mata at may iilang bahid ng pekas sa mukha gayunpaman ay mukhang pinoy pa rin
na nahaluan lamang ng american blood.

"Have you eaten your lunch, huh?"

Tumingin sila sa akin at sabay nailing.

"We had breakfast," ani Sofia tila hindi sang ayon sa aking sasabihin agad.

"Why don't you just come back here after eating lunch? I will make this castle safe
while waiting, I promise." tinaas ko ang aking palad para mangako sa kanila.

Masama kasi ang malipasan sila ng gutom lalo na at mga bata pa. Ash nodded at me
and smiled a bit, hinawakan na niya si Sofia para itayo roon.

"Let's go, Fia."

"Huh? But, Ash..."

"Mom told me not to skip lunch time, you know." sambit niya. "We'll be back here
after,"

Ngumuso si Sofia at mabilis akong nilingon, hinila na siya ni Ash. Nginitian ko

lang sila at kinawayan habang papalayo na.

I sighed and looked at the sand in front of me, kinagat ko ang aking labi at
sinubukan muling magtayo ng buhangin nang biglaan kong maramdaman ang pag-upo at
kulong sa akin mula sa likuran. Uminit ang pisngi ko kahit hindi lingunin ay naamoy
ko ang kanyang sariling amoy, I gasped a bit.

His arms immediately enveloped my waist, chin rested on my shoulder blades.

"What is this? Building castle?" he laughed like he find it funny.

Ngumuso ako at nilingon siya, bahagya kong nilayo ang sarili para matingnan siya ng
maayos. He's now wearing a gray sleeveless shirt and a black board shorts. His hair
is naturally messy and red lips in a curve line.

I pouted more and leaned my back on his chest again, butterflies fluttered in my
tummy.

"Help me with this, please." sambit ko. "I promised to help them out, nasira kasi
ito kanina. Nagsuntukan at nag-iyakan iyong mga bata."

Nilingon ko ang mukha niya muli, his forehead creased a bit while looking at me.
Sinulyapan niya ang kastilyong hindi mabuo-buo at ngumuso bago magbaling ulit sa
akin.

"Mmm, in one condition." he smirked.

"Lahat ba may kundisyon?" sinimangutan ko siya. 

He chuckled and hugged my waist, mas lalo niyang tinuko ang baba sa aking balikat
at humalik sa pisngi ko.

"That's just it, a kiss! Huwag madamot!" aniya na akala mo'y hindi nakakahalik.

Napailing ako at natawa.

"Tss, iyan lang pala. You're kissing me even without asking!"

Humalakhak siya at tinanguan lang ako bago lumipat na ng pwesto sa aking gilid para
makapag-umpisang bumuo ng kastilyong buhangin.

"Who were these kids, by the way?"

Naupo lamang ako roon habang pinapanuod siya, his thighs were apart. Ang isa ay
bahagyang nakatupi upang hindi matamaan ang castle na ginagawa.

"Fia and Ash," nagkibit ako ng balikat habang nangingiti. "The lil girl was very
talkative and cute. Nagkwento pa kung saan kinuha ang pangalan niya."

He chuckled lowly.

"I want to know them, but they left you? How 'bout this castle?"

"Hinayaan ko munang kumain ng tanghalian,"

He flinched and stopped building, pinagpag niya ang mga kamay at tumitig sa akin.
Kumunot ang noo ko.

"We should eat first, too..." he said.

Sinulyapan ko ang buhangin.

"Baka magulo iyan? Iiyak na naman sila. And I promise them that I'll wait here."

Suminghap siya at tumayo, I watched him draw a box and wrote something on the sand.
Naglagay pa siya ng mga batong maliliit doon. 

Please, respect our castle. We'll be back here. Thank you.

Halos matawa ako sa sinulat niya.

"Sigurado ka bang hindi 'yan sisirain, ha?" paniniguro ko.

Tumayo siya at naglahad ng kamay sa akin, I held his hand. He quickly filled the
spaces in between my fingers and nodded. 

"Of course," he chuckled. "And if ever, ako na ang bahala. I'm expert at building
sand castle."

I laughed with him, binitiwan niya ang kamay ko at pinulupot na lamang ang braso sa
aking baywang habang sabay kaming naglalakad. Nagugutom na rin ako at pwede namang
mabilisan lamang ang pagkain namin.

We went to the bungalow they owned. It was not a simple bungalow like I imagined
when he told me, iisang palapag nga lang ngunit malaki naman at may ilang silid sa
loob. Walang dibisyon ang tanggapan at hapagkainan pero maluwag parin ang mga
espasyo. The fourth open door is for the kitchen.

Nagpalit ako ng panibagong damit bago kumain dahil malagkit ang pagkakatuyo ng suot
ko kanina. Kaya pala siya matagal kanina ay dahil sa pagluluto ng tanghalian namin,
he just forgot telling me because of what I've told him earlier about the kids.

Hindi na ako nagulat na may supplies dahil mukhang napaghandaan naman niya ang
bakasyon naming ito kaya mayroon nang mga grocery sa loob. Maybe he just asked for
some help for this, marami naman siyang nauutusan.

"You can bring the kids here later, may pool sa likod."

Ngumisi ako.

"Gusto ko sa dagat, may pool na sa inyo, e."

He puckered his lips and nodded, inayos niya ang takas na mga buhok ko.

"Nabusog ka ba?" he asked.

"Yup, maybe we should go back to the castle." nakangusong sinabi ko.

Pinasadahan ko ng mga daliri ang aking buhok para isikop pataas, his forehead
creased while looking at me. Tumaas ang kanyang mga mata sa aking kamay. Kumunot
rin ang noo ko nang makitaan siya ng bahagyang iritasyon.

He grabbed my wrist and checked my hand quickly.

"Where's your ring?" he asked in a baritone.

Namilog ang mga mata ko.

"I-I..."

Simple kong sinulyapan ang kamay niyang nakahawak sa akin, mas lalo akong
napasinghap dahil naroon na ang singsing na kanina ko pang hinahanap sa daliri
niya.

Ngumiwi ako.

"Kailan mo pa hindi sinusuot?"

"N-Ngayon lang, t-tinabi ko lang sa bulsa d-dahil maliligo baka mawala." I lied
smoothly but my fucking voice was stammering guiltily.

He gasped heavily while looking at me seriously like he knew I'm lying. Hindi siya
nagsalita, nanatili lamang seryoso at nakatitig sa akin. Ngayon palang ay kabado na
ako, isang buntong hininga ang pinakawalan ko sabay baba ng tingin.

"Fine," I sighed again. "I thought you were not wearing yours and you forgot that
I'm you're with now. Sinusuot mo lang kapag magkasama tayo... pero nakalimutan mo
ngayon."

I'm very guilty. Hindi ko alam kung bakit parang ako ang may kasalanan, gayong
totoo naman na parang ganoon nga ang naiisip kong talaga.

His jaw clamped tightly.

"This is always with me, kahit hindi suot ay nakakwintas kaya hindi mo nakikita.
May ginawa ako kahapon kaya tinanggal ko, pero hindi sadya, Cadence. And you did
that on purpose, I just saw it this morning. Tapos wala na ngayon? Gantihan?"

My heart clasped in guilt. Lumunok ako at marahang napatango para sa pag-amin ng

aking kasalanan.

"I'm sorry..." I bit my lower lip and sighed.

"Tsss," he took my hand again.

Nagulat ako nang makita ang singsing ko sa kanyang kamay, he slowly put it on my
ring finger. Para akong pinakakasalan sa oras na ito dahil doon, I gasped slowly
and looked at him. My heart is racing wildly.

"Huwag na huwag mo na itong aalisin, Areial." he said like a warning. 

👠👠👠
Phase 19

Tipid na napangiti ako habang nakatitig sa pababang araw sa aking harapan. Kumurap-
kurap ako at marahang binabaan ng tingin ang aking kamay. Ang gintong singsing na
may kumikinang na diyamante sa sentro ay nanatili ang ganda roon, hinaplos ko iyon
at muling napangiti.

Huminga ako ng malalim at nilabas ang cellphone, I dialled Lavern's number.

"Hey, Cade..." pagkasagot niya sa pang-anim na ring ng aking tawag.

I inhaled calmly. The sun in front is nearly drowning from the smokey clouds, tila
humihingi ng tulong upang manatili pa kahit ilang sandali o minuto na maghari roon
para panuorin ang mga kabundukang maiiwan ng kanyang liwanag oras na siya'y
tuluyang mapalitan ng buwan.

"How was it?" I asked in a calm tone.

Hindi siya agad nakapagsalita sa aking katanungan, I sighed morosely and my

shoulders fell.

"Is it s-still—"

"Yes, Cade. Your annulment paper is still being denied." she said in a tiny voice.

Suminghap ako at pumikit ng mariin.

"Bakit ba hindi parin niya pirmahan? I am so tired sending him those damn papers! I
want to be free, Lavern." naiirita kong sambit, pinipilit ang kalmadong pakiramdam.

Damn it. I don't know how to
drama! Ano pa bang kailangan
ng saysay ang aming kasal sa
real! Nasa papel lamang kaya
nalang pirmahan nang matapos
convince him to sign the papers without these all
kong gawin para sumang-ayon na lamang siya na mawalan
papel? It was just in a fucking paper! Marriage is not
anong importansya ng pagpapakasal namin at hindi niya
na?

"Cade, don't you think it would be better if you come back here and convince him
personally? Napapagod na rin akong kumbinsihin siyang pumirma nang walang halong
pagbabasag ng pader o telepono o mga baso, e. He's always at his usual beast mode."
she said frustratedly.

Pumikit ako at huminga ng napakalalim.

"Hindi parin ba siya nakaka move on?" kagat labing tanong ko, pigil ang tumonong
interes sa aking boses.

Bahaw na humalakhak siya.

"Oh yeah, Cadence Andrada-Legas—"

"We already broke up, Lavern!" singhap ko.

"Hell sure, girl... but you are still under his name! Tatlong taon na, hindi ba?
Hindi mo maaalis na kanya ka parin dahil dala mo ang kanyang pangalan kahit saan ka
magpunta. At akala mo ba wala siyang alam kung nasaan ka sa oras na ito?"

Lumukot ang noo ko, mabilis akong luminga sa aking paligid. Ramdam ko ang
magkakahalong kaba sa oras na ito.
"S-Shit, don't tell me I'm still being watched?"

"That's for sure! Ngayon ka pa natakot? Tatlong taon ka nang wala at patuloy na
nagpapadala ng annulment papers kay Minther!"

Suminghap siya at nagpatuloy sa pagsasalita.

"Minther Lyle Cojuangco Legaspi, Cadence. Nilayasan mo at gaganituhin? Nasaan ang

logic mo? You should fight him face to face or you'll both end up frustrating each
other! Magsawa ka naman sa ganyang galawan! Ilang taon na!"

Napasabunot ako sa aking buhok habang nakikinig at nag-iisip. Seriously?

"Iyon na nga, Lavern, e! Tatlong taon na pero pinahihirapan niya parin ako sa
simpleng pagpirma ng mga papel? At pinasusundan niya parin ako, huh? Iyon ang hindi
ko mapaniwalaan, I told him to stay away—"

"Saan? Sa text? Sa chat? Sa call?" tumawa siya. "Walang magagawa ang pagtatago mo
kasi may nakasunod parin sayo kaya bakit hindi nalang ikaw ang personal na magsabi
nang sa ganoon ay may magbago naman kahit papaano."

"Hindi mo ako naiintindihan, ako ang may kasalanan—"

"Iyon ang alam niya, ikaw lang ang may kasalanan. Diyan siya nabuhay at naniwala sa
ilang taon..." pagputol niya sa aking sinabi.

I sighed tediously.

"Yes! Naniwala siya roon at ngayon ay ayaw kong magpakita dahil baka mabasag ang
mukha ko ng ' di oras! I still love my face, Lavern. May kasalanan ako at alam kong
hindi niya ako napapatawad kaya pinahihirapan niya akong makawala. Damn." I gasped.
"I don't know how to make this work now, I want an annulment."

"So he does, sa tingin mo ba kahit hindi ka niya pinapalaya ay gusto ka parin niya?
Of course not, you cheated on him and broke up with him the next day you saw your
so called "puppy childhood first love" right? Kung ako ang lalaki, hindi na
katanggap-tanggap, Cade."

Of course, when it comes to women everything is a fucking big deal and a big
mistake even we all know that some men are cheating on with their girlfriends or
wives, they are still forgiven and accepted because that's their natural wind, and
for women it would be so fucking bad like we created a crime and killed someone in
one mistake!

This world is unfair to the point I want to do what a man can do in all facets to
feel better.

Ang mga rason kung bakit hindi na katanggap-tanggap ang isang babae oras na may
kamaliang nagawa o nagtaksil ay sobrang walang kwenta kung ihahambing sa mga rasong
panglalaki. It's just so fucking bullcrap.

Bakit tayo ay hindi pwedeng magkamali kahit isang beses? Bakit wala tayong second
chance? Bakit pili lang ang lalaking kayang magbigay ng tyansa? Bakit ang babae
kapag nagtaksil ay kagagalitan ng buong mundo? Bakit ganoon?

Bakit kapag lalaki ang gumawa ng kataksilan ay ayos lang? Bakit kaya silang
pagbigyan at tanggaping muli kahit sobrang sakit ng naidulot? Bakit ang dali
tumanggap ng mga babae sa ganoong gawain?
It is all wrong! How we see this world is so unfair, how we live in this world is
fucking unfair that shitting the hell out of me!

Ngumiti ako nang makita si Clay na lumalakad patungo sa aking lamesa, he was all
smiles as he reached my table.

"Hi," I greeted gleefully.

Nagtaas siya ng kilay at yumuko upang bigyan ako ng halik sa tuktok ng ulo bago
siya naupo sa aking harapan. He looked so fresh and casual today, bagay na madalang
kong nakikitang porma niya dahil parati lamang siyang pormal.

"I missed you." he said and held my hand on the table.

I pouted to suppress my lips from smiling. Tinitigan ko siya. His eyes were always
gentle and kind, mahahaba ang mga pinlantik ng pilikmata, mapula ang labi, matayog
ang ilong na tila pangbanyaga, he has some freckles under his eyes, mestizo at
makisig ang pangangatawan.

His eyes remained on me like this is the first time we saw each other again, his
eyes were like the brightest star in the blue yonder that I actually feel better
everytime I look at them. Hindi ko alam kung anong mayroon doon na hindi ko kayang
hindi pansinin tuwing matititigan.

"I missed you, too."

"Sorry for making you wait here," he said gently while looking at me.

I smiled. "Ayos lang, Clay. I want to see you today so... this is just fine with
me."

Huminga siya ng malalim at marahang hinaplos ang aking kamay bago siya tumayo na
dala ang kamay ko, tumayo na rin ako habang nakangiti.

"I think we should get going now, I want you alone..." he whispered and kissed my
cheek.

Napanguso ako at tumango habang nag-iinit ang pisngi, sinulyapan niya ang aking bag
sa lamesa at siya na ang kumuha noon para dalhin. He entwined our fingers while
exiting the restaurant, my heart fluttered easily.

Panay ang tingin sa amin ng ilang taong nakakasalubong na batid kong katrabaho ni
Clay sa kanilang kumpanya rito. Ilan ang bumati sa kanya na binabati niya rin sa
pormal na pamamaraan, tuwing may magagawing tingin sa akin ay ngumingiti na lamang
ako.

"How is it going?" he asked while driving.

Nagkibit ako ng mga balikat dahil walang makuhang isagot.

"I-I..."

He smirked a bit and shrugged.

"So I can't still have you single, huh." pabiro niyang sinabi.

Huminga ako ng malalim at tumingin sa labas ng bintana.

"Hiwalay na kami, Clay." tahimik kong sinabi.

Hindi ko alam kung anong sasabihin pang excuse ngayon para rito lalo na at hindi na
naman naaprubahan ang aking annulment papers, ganoon pa rin ang desisyon ni Minther
na talaga namang patuloy akong binabagabag.

I don't get it, I cheated on him years ago and yet we're at this point until now.
Nahihirapan na ako, gusto ko nang makawala ng tuluyan at kumpleto. I want to live
as new individual again, I want to start my life without him... without his name on
mine. Gusto ko na ulit maging maayos.

"Though, this is still cheating 'cause you're married." he averred.

Suminghap ako.

"H-Hindi ganoon iyon, alam naming hiwalay na kami. Alam ko at alam niyang kahit
kasal kami ay sa papel lamang iyon at arrangement lang ang nangyari."

He did not even love me. Maraming nabubuhay sa arrangemet ngunit wala ang
kasiyahan, maswerte nalang kung gumana ang pagsasama. Kung hindi ay walang magagawa
kundi ang mabuhay sa kalokohang iyon. Kagaya ng amin.

Years ago, I decided to break everything. Almost a year of being married to him and
living in one roof with him, my heart didn't work like the way I wanted to. My
heart did not work for him, our relationship didn't work out the way we wanted it
to be. That was the breaking part of our relationship...

"You are still Cadence Andrada-Legaspi. It's just really frustrating, Cade. I'm
sorry for being random this time, but..." he sighed tediously. "I can help you with
this if you'll let me."

Pumikit ako at mabigat na bumuntong hininga.

"Uuwi ako ng Isla Verde, I will talk to him personally this time, Clay. Ako ang
aayos nito... ayaw kong madamay ka pa." naiiling kong sinabi nang sulyapan siya.

He smiled a bit. Hindi na tumingin o sumulyap pa, nanatili ang kanyang tingin sa
aming dinaraanan.

"Damay na ako, Cadence, dahil talaga namang kasali ako sa nangyaring iyon. Hindi
pwedeng hindi. It's just you... you're pulling me away from your problems and I
cannot do anything to help you if you're always like this." he sighed heavily.

Alam kong pati siya ay nahihirapan na sa aking sitwasyong ito. Wala lamang magawa
dahil ayaw ko talaga siyang isali sa ganitong mga usapin, I want him to stay at
peace and beside me. Ganoon lang.

Huminga ako ng napakalalim at hindi nagsalita, hindi ako sang-ayon doon. I won't
drag him with me... this is my own problem.

"Can you take me with you? Umuwi tayong dalawa ng Isla Verde."

Doon na ako napasinghap at mabilis lumingon sa kanya, he gazed at me straightly.

"Pero, Clayven. Hindi ganoon kadali! Ayaw kong magkaharap-harap tayong lahat! I
want to do this alone, kaming dalawa lang ang may problema." mariin kong sinabi,
medyo frustrated.

"Why?" he asked in a deep flat tone.

"What, why? I just... I want to solve it alone because that is my problem."

"Ano ba ako? Am I not your partner? Come on, we cheat—"

"No, you did not. Ako ang nagtaksil, Clay. Hindi ikaw, that is my choice!
Please..." pagod kong pakiusap.

My heart is ripping too bad. I cheated on Minther and used Clay for that. I cheated
with him but the fact that I had choices to choose, I know my fault. Ako lang ang
nagkamali sa desisyong iyon pero hindi ko pagsisisihan dahil mas sasaya kaming
dalawa.

I just chose what was good for the both of us... this is the better way around to
escape from the reality we've had together. I chose to let him go even... it hurts
me.

We had lunch with his family that afternoon, hindi na kami muling nagkausap ng
maayos pagtapos noong pag-uusap sa kanyang sasakyan habang nasa biyahe. He was just
taking care of me without talking, kung magsasalita man ay tipid at malamig. Kahit
ganoon ay wala akong magagawa, hindi ko siya hahayaang madamay pa.

Tahimik din ang aking condo unit nang maihatid niya. Pabagsak na naupo ako sa
sofang malambot at sinandal ang aking batok sa back rest, tumulala ako sa kisame.

My heart crumpled rigidly while staring blankly at the ceiling, thinking about how
we will meet again... after years of being separated is scaring me like hell. Hindi
naman ako nagtago mula sa kanya o kaninuman, basta ay namuhay akong normal na tila
walang naging buhay kasama siya.

He let me do that for years, his family was furious about the news that I cheated
on their unico hijo... akala ko iyon na ang tuluyang susunog sa aming kasalang
papel pero hindi iyon dumating sa punto dahil si Minther ang siyang mismong pumigil
noon kahit na anong sinabi ng kanyang pamilya.

I created a fire between our families because of that but being Minther Lyle
Legaspi, he knows how to hold everything in his hand. I don't know what's in his
mind, why did he even protect me from them, ang alam ko lang ay naging malaya ako
mula sa mga Legaspi kahit na ganoon ang aking pagkakamali.

They did not touch me...

Sa aking pamilya naman ay hindi na naging maayos gaya ng dati. They just let me
live my life with Mom's support but never the support of my grandmother again, kung
pwede niya lang akong itakwil ay kanyang ginawa na ngunit dahil kay Daddy ay hindi
niya magawa.

I was so hurt, it was painful but I know it's included in our lives... to get hurt,
to suffer in pain and anger, to be weak and heart broken... hindi na ako nagtaka
pang makakuha ng kaukulang sakit dahil kasama na iyon sa ating buhay, nasa sa atin
nalang kung paano ito maingat na hahawakan upang hindi masyadong makasugat.

Tomorrow, I'll fucking see him again... after years of not hearing anything about
him. Kinaya kong pakawalan siya at hindi kumustahin, kakayanin ko ngayong harapin
siya upang tapusin ang lahat ng kasinungalingang nasa pagitan namin.

I will start a new life without chaining myself under his name I loathed.

👠👠👠
Phase 20

I wake up early the next day, panay ang aking buntong hininga habang namimili ng
susuotin para sa araw na ito. Pinasadahan ko ng tingin ang hilerang pulos itim na
mga dress sa walk in closet, kinuha ko ang isang itim na deep v-neck at backless na
dress.

Huminga ako ng malalim at kinalas na ang tali ng aking roba, hinayaan kong mahulog
iyon sa lapag. Marahan kong sinuot ang aking napiling kasuotan. Pagtapos maisuot
iyon ay lumabas ako ng walk in closet, sumampa ako sa kama at kinuha ang telepeno
sa bedside table.

"Hello, good morning. This is Geraldine Santos, secretary of Mister Minther

Legaspi... what can I do for you?"

Huminga ako ng malalim at tumikhim.

"Good morning, this is Cadence Andrada. May I speak to Minther Legaspi? Is this a
busy day for him?" I asked formally.

"Do you have an appointment with Mister Legaspi today, Ma'am?"

Kinagat ko ang labi ko. "Wala, I just need to talk to him. Can you please tell him
my name?"

"O-Okay, Ma'am. He's not busy at the moment, I'll just call him. Wait a minute,
Ma'am Andrada."

Napatango lamang ako kahit hindi nakikita. Sumisikip ang aking dibdib, tila hindi
makahinga habang nag-aabang. Marahan kong tinapik-tapik ang aking hita.

"Hello, Sir Minther... good morning, I just got a call from Miss Andrada. She's on
the line now, Sir..."

I heard a low sigh on the other line, no questions needed I know who it was. Walang
ibang salitang nabanggit ay narinig ko na ang pagputol ng isa pang linya roon. My
heart crumpled firmly. Bahagya kong nilayo ang telepono bago huminga ng
napakalalim.

"Minther's speaking, Mrs. Legaspi." a cold and rough voice like steel, voiced out
formally with a bit playful tone.

Lumunok ako at pilit pinakalma ang sariling pakiramdam nang madinig ang kanyang
malamig at pormal na boses sa kabilang linya.

The hell with Mrs. Legaspi!

"Minther..." I called formally. "Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa pero gusto kong

magkalinawan tayo tungkol sa annulment papers na hindi mo binibigyang importansya."

"Uh-mm, what about it?"

Suminghap ako sa pag-iinit ng aking mga mata at bahagyang pagkagulat sa kanyang

kaswal na pagkakasabi.

"We've talked about this, don't make it hard anymore. I want you to sign the papers
and free ourselves from this arrangement. Please, Minther—"

"Are you fucking kidding me, huh?" he asked vigorously.

Halos mapatalon ang puso ko sa gulat doon. Tila hirap siyang magsalita at pigil sa
sariling makapagsalita ng totoong gustong sabihin. Maiintindihan ko kung mumurahin
niya ako at pagsasalitaan ng kung anong masama.

"I'm not kidding you, I want to break the arrangement! I want it years ago but you
really are heartless to even cage me under your name until now I don't want you in
my life! Ano pa bang humahatak sayo na huwag pumirma, ha? Talaga bang gusto mo
akong pahirapan pa?" nag-iinit puso kong sinabi habang naluluha na.

Alam ko naman na ganito ang kanyang gusto, na ipamukha sa akin ang lahat ng
kamalian hanggang ngayon na kami ay kasal pa sa isa't isa. Ang sakit isipin, ang
sakit ipamukha sa aking sarili na mali talaga ang nagawa sa kanya pero lahat ng
bagay ay may dahilan.

He chuckled icily. Ngayon pa lamang ay naiisip ko na ang kanyang bawat reaksyon ng

mukha, tila nasa harapan ko lamang siya at personal na nakakausap. I bet he's
raising his brow with a sarcastic smirk on his lips.

"Cheater Andrada." he averred steely. "Do you really think something's pulling me
back from granting the annulment you want, mm?" halos natatawa ang kanyang
sarkastikong tinig.

"Bakit hindi mo ako pakawalan, kung ganoon?" nanginig ang aking boses.

I'm so afraid. I don't know how to talk to him longer, naiiyak na ako sa lahat ng
aking nararamdaman habang naririnig ang kanyang pagkamuhing tila asido sa aking
dibdib.

"I want you to face the fucking marriage while fucking cheating with someone
else... iyan ang sagot kung bakit." malamig niyang sinabi.

My heart crumpled painfully. Kumurap-kurap ako, I heaved a quiet sigh and lifted my
head up to suppress my tears.

"Whatever you do now, you are still cheating, still a cheater and a fucking bitch
who cheated suddenly." he averred slowly and clearly. "Gusto mong kumawala? Go fuck
with your boy and bear his child, I'll give you the approved annulment if that
happens."

Nagtiim bagang ako, my tears burst out immediately. Sobrang sakit ng pakiramdam ko,
ang puso ko ay parang kakainin ako ng buo dahil sa masakit na mga salitang
kahihiyan para sa akin. I can't take this, I don't want this talk now. His voice
was giving me heart burn.

I feel so insulted in so many ways.

Huminga ako ng malalim.

"Is that what you really want, Minther? Ang magpabuntis ako kay Clayven? Ibibigay
mo na ba talaga ang kagustuhan ko kapag nangyari iyon?" mahina kong tanong habang
nakatiim ang bagang sa pagpipigil ng panghihina.

It's insulting but I deserve that. I deserved his anger. Nakakainsulto man ay mas
nakakainsulto sa kanya ang aking ginawa lalo pa at wala siyang alam sa aking
dahilan. He will just judge me for cheating like a cheap woman who's not content.

It is true, though, not all truth is truer than what we see in front of our own
faces... every truth has its own faces behind the mask. Hindi lahat ng katotohanan
ay nakikitang lubos, may katotohanang nagtatago lamang at nagpapakita ng
katotohanang peke.

He chuckled roughly.

"Don't make me say it again, or you'll end up bleeding after this talk." he said
rigidly.

Suminghap ako, patuloy na bumuhos na ang aking mga luhang walang patid ang sakit na
pinararamdam.

"Fuck you! Fucking let me go now from your fucking cage! I want to live freely
without your fucking name!" I said angrily while pulling myself back at least.

Kung ganoon ang gusto niya, bakit ang sakit sakit sa akin? Akala ko ba tanggap ko
na ang bawat masakit na sasabihin niya bago pa gawin ang pagtawag na ito? Bakit
ngayon ay tila isa akong babaeng puta na sinayang ang katulad niya?

"Oh, that's a total shame for my family by the way. Hindi mo ba alam na gustong-
gusto ko nang mawala ka sa tanginang buhay na 'to? You're such a shameless bitch
who fucking cheated after everything... you don't deserve my name." mariin niyang
sinabi sa sobrang blangkong na tinig.

Kumunot ang noo ko sa emosyon, I gasped sharply and stopped my whimpers to lash
out. It's damn painful!

"Then, let the fuck go! Ayaw ko na sayo, ang tagal ko na 'tong sinasabi, 'di ba! We
didn't work out! This marriage did not work out years ago! I didn't even love—"

"The fucking bitch cheater I couldn't forget even after all... the bitch who left
me suddenly for her first love, the bitch who made me feel so many fucking storms
in just a snap." he said so low but clear to my ear.

I shut my eyes tight. Kinagat ko ang naginginig na mga labi, nangatog ang aking mga
tuhod at kamay dahil doon. My heart is crumpling badly. Bumuhos ng tahimik ang
aking mga luha.

I'm a bitch... a total bitch.

"P-Pakawalan mo na ako... let's stop fooling each other now. Hindi na ito gagana,
hindi ko na kayang balikan ka pa kahit anong mangyari." matapang kong sinabi.

Nanghina ang aking katawan, my shoulders fell as I sobbed silently. Humawak ako sa
aking hita at niyuko ang ulo ko upang itago ang emosyong lumulukob ng lubusan sa
akin.

"Do I want you back?" he asked cynically. "I'm just telling how bitch you are in
this life... in my life."

Mas lalong bumigat at kumirot ang puso ko. Hindi niya naman kasi alam ang dahilan
sa pinakalikod nito.

I just tried to wake myself up and continue with my own life. I need to study and
he didn't let me have my right, I need to get out but he caged me inside his dark
possession, I need to stop everything I'm feeling for him because I was drowning
and yet I can't just stop so easy so I did the safest and unreasonable way.

I whimpered a bit.
"We have our own lives now for fuck's sake!" I hissed painfully. "Bitch na kung
bitch, Minther, pero sana ay pakawalan mo na ako. I want a new start."

Ang sakit. Tangina.

He chuckled morosely. I could almost feel the sadness and anger in his sound.
Lamang ang sobrang galit doon na hindi ko naman pagtatakahan.

"All right, then. Give me the papers personally, Andrada.

May mukha ka noong manloko, kaya hindi ako maniniwalang nahihiya kang harapin kung
sino ang niloko mo ngayon."

My lips trembled as my heart clobbered painfully.

"You will just hurt me." I said.

Kayang kaya niya akong saktan pisikal man o emosyonal. Kung mamimili man ako roon
ay doon na ako sa pisikal pero hindi siya maglalabas ng mga salitang mas malala pa
ang sakit na maidudulot sa akin.

He chuckled flatly.

"Kailan ba kita sinadyang saktan?"

My heart broke completely.

Ngayon... noon... noong una... maraming beses na, pero hindi mo napapansin at
napansin kahit kailan.

"O-Okay, I have the papers with me. S-Saan ba tayo magkikita?" nauutal ang aking
boses dahil sa pigil na paghikbi.

Pinasadahan ko ng mga daliri ang aking buhok pataas, my face is heating in too much
emotions I couldn't let out this moment.

"Do you want it now?" he asked blankly that I shuddered.

Tahimik na humikbi ako, I gasped softly and nodded.

"I want it to be done today..."

Hindi siya nakapagsalita agad sa aking sinabi, isang kalabog lamang ang aking
narinig doon na nagpapikit sa aking mga mata. I bit my bottom lip and cried
silently. Muli akong nakarinig ng kalabog bago ko marinig ang kanyang kalmadong
pagsasalita sa linya.

"All right." malamig niyang sinabi.

Magsasalita at magtatanong pa sana ako kung saan nang biglang naputol na ang
kanyang linya, agad akong napapikit ng marahan at saka humagulgol. Pain lashed out
so easy. I cried in vain and hit my thighs violently.

"I hate you! I hate you! I hate everything!" I said while crying so bad and hitting
myself.

I received a text from him after a few minutes.

Minther:
Office.

Mas lalo akong napaiyak dahil doon. I fucking hate myself for doing this. I fucking
hate the arrangement and all the things happened from the past... to us, to the
marriage I have felt so good but suddenly became clouded and rayless as the things
went down to us like a waterfall in the nightfall without anything could hold on to
but let go.

I cheated to save myself. I cheated to get out of the wrong marriage I'm in. I
cheated to calm my burning pain. I cheated for my own good. I cheated to let him
go... to give his freedom. I cheated for the both of us.

Huli na para humingi ng tawad sa ginawang intensyonal at pagkakamali ko pero bakit

ako ay hindi nakatanggap ng kahit pampalubag loob sa tatlong taong iyon? Wala akong
ibang natanggap kundi insulto sa nagdaang taong iyon.

Alam kong hindi dapat umaasa pa na may matutuwa sa aking ginawa pero ang sakit sa
aking kalagayan ay malala sapagkat ako lamang ang nakakaalam ng sariling dahilan,
walang iba. Iyon ang masakit.

Isang mahabang pasilyo ang aking tinatahak pagkatapos ng ilang oras na pagpapakalma
sa aking sarili kanina ay naisip kong huwag nang sayangin ang aking oras at
puntahan na si Minther.

Ilang empleyado ang napapatingin sa akin habang naglalakad doon, tipid ko lamang
silang nginingitian kahit hindi kilala. Hindi ako pamilyar sa mukha ng mga
empleyado rito dahil hindi naman ako napunta rito na mayroong mga taong ganito
noon, I was once here when Minther brought me back then... pinasyal niya ako rito
noong mga araw na maayos pa kami at walang problema.

Nakilala ko ang kumpanyang ito ng solo noon, this is one of my favorite company of
Legaspis way back, higit na mas maganda ito kaysa sa nasa La Cerde. Ang bawat
detalye ng lugar ay kulay ginto, ang mga haligi at kisame ay napupuno ng
magagarbong palamuti.

Huminga ako ng malalim at pumasok na sa elevator, walang ibang tao roon nang
makasakay ako. I sighed tediously and looked at my gold reflection in the elevator
door.

Bahagyang mugto ang aking mga mata, my cheeks were red and my lips are pale
looking. Hindi ko alam kung dahil sa aking lipstick o talagang kabado lamang ako sa
aming paghaharap muli ngayon.

After three years of just looking at his pictures on web, I will finally get to see
him face to face today again. Totoong kahit kailan ay hindi ko siya kinumusta kahit
kanino, kahit kay Lavern o kaninuman dahil wala akong karapatang gawin iyon.

Instead of asking about him, mas minabuti kong tumitig na lamang sa kanyang mga
litrato upang maibsan ang aking pangungulila tuwing siya'y mamimiss. Sa tatlong
taong iyon ay hindi niya ako pinakealaman kahit kailan, he just let me have my
freedom even I knew I was being watched everyday. I lived in Bicol and study
Culinary arts for years. Magtatapos na ako sa susunod na mga buwan sa programang
iyon.

He let me go, but not in the marriage we're in. Sa ilang taon ay ilang beses kong
sinubok na magpadala ng annulment papers na bumabalik din sa aking punit at lukot
na tila hindi na maaayos iyon kahit buuin ko pang muli.
That's the thing I can't understand for years, noong una ay talagang pagpirma na
niya ang aking nasisiguro ngunit hindi pala iyon madaling kunin. He's making it
hard for me, also for the arrangement. Ang kanyang ina ang tumulak sa aking
makipaghiwalay na sa kanya noon dahil sa nagawa kong kataksilan ay kinamuhian ako
ng mga Legaspi at ilang sariling pamilya.

I felt so outlander in home when I came back crying because Minther hurt me,
physically. Siya ang mismong nakahuli sa aking kataksilan na sinadya ko naman, I
deserved to be hurt that time I know. Ang kaibahan lang namin ay hindi ako marunong
manakit ng pisikal at hindi ko sigurado kung nasaktan ko nga ba siyang emosyonal o
ego na lamang niya ang nagtulak na masaktan ako noong araw na iyon.

He doesn't love me. He did not love me, that's the only reason why I did that. I
won't settle for anything temporary in this arrangement, hindi niya ako kayang
mahalin. Kung mayroon man siyang mahal ay hindi ako kundi ang kaisipan lamang na
ako na ang makakasama niya sa buhay na ito.

It was hard, painful and sad. Kung kailang akala ko ay totoo na ang lahat, hindi
pala. I thought we would work out, I thought it was like my parents situation that
they eventually fell in love with each other but no. What Minther and I had will
never be like that.

Isang babaeng naka corporate attire ang sumalubong sa akin na agad akong kilala na
bisita ni Minther Legaspi sa araw na ito, she greeted me politely with a big smile
on her face but I couldn't give back the same mood so I just smiled a bit and
nodded. Napansin ko ang kanyang mga matang gumala sa akin mula ulo hanggang paa.

"You can come in, Miss Andrada." she said formally.

She looks like somewhat super model, kulay blonde ang buhok na nakatali sa malinis
na paraan. Her eyes were green that's very alluring, matangkad din at
balingkinitan. Muntikan nang mapataas ang aking kilay dahil sa kanyang itsurang
hindi pang sekretarya lamang and datingan, huh. Bakit hindi siya nagmodel kaysa ang
maging sekretarya?

"Thank you, this will be a short talk only." I said.

Tumango lamang siya habang nakangiti, marahan niyang pinihit ang door handle noon
para magbukas. I nodded and smiled again before going inside his office, wala pa
man sa loob ang aking mga paa ay halos mangatog na ang mga binti ko.

Humugot ako ng malalim na hininga at inayos ang aking sarili upang maging kalmado,
nang makapasok sa loob ay naramdaman ko na ang pagsara ng pintuan sa aking likuran.

Pasimple kong iginala ang aking tingin sa opisina, walang naging pagbabago sa ayos
nito. Kung mayroon man ay sobrang liit lamang na detalye iyon siguro dahil wala
akong makitang pagbabago sa kabuuan.

There are bookshelves on the right side, naroon din ang isang nakadikit sa pader na
telebisyon, mga sofang itim at lamesita sa gitna noon. Ang mga magazines doon ay
nakabuklat at nakakalat ang ilang papel na nalukot.

Napabuga ako ng marahang hangin nang balingan ang nasa sentro ng opisinang ito, my
heart clobbered so fast as my chest hammered like a wild animal running in the
middle of the burning forest.

Minther was sitting on his swivel chair, nakasandal lamang ang likuran sa back rest
noon habang ang isang siko ay nakatuko sa arm rest at nakalapat ang kamao sa
kanyang sentido habang pikit ang mga mata. Hindi mukhang natutulog kundi tila
nagpapakalma lamang.

Ilang oras ba siyang narito? Simula nang mag-usap kami ay narito lang siya?

Ang isang kamay niya sa ibabaw ng lamesa ay pinaglalaruan ang itim na mamahaling
ballpen doon, his forehead was knitted and thick eyebrows furrowed.

Mas lalong nagwala ang aking puso habang nakatitig sa kanyang mukhang kalmado,
malamig at blangko. Gusto kong humugot ng hininga ngunit natatakot ako na marinig
iyon sa sobrang katahimikan ng lugar.

Sa mga litrato pa lamang ay hindi na siya nagkulang ng pagpaparamdam sa akin ng

ganito at ngayong harapan ay gusto ko nang mapaatras upang umalis ulit at iwasan
siya.

My knees weakened suddenly, I stumbled a bit, tumunog ang aking takong dahil doon.
Napapikit ako ng mariin at kinagat ang aking labi dahil sa naging bahagyang ingay
noon.

Nang mapatingin ako muli sa kanya ay wala siyang naging pagbabago, he looked so
matured now that's very intimidating and demonic looking in his new clean cut hair,
hindi gaya ng dati na tila parating bad boy tingnan, ngayon ay nagmukhang sobrang
aliwalas ngunit hindi mawawala ang mas nakakatakot na aura ng kanyang kabuuan sa
kapormalan ng itsura.

Mas lalong nanghina ang aking mga tuhod pero hindi ko hinayaang lumabas ito, I
straightened up and breathed calmly.

"Too shamefaced, mmm?" his lips smirked acrimoniously, still closed eyes.

My heart cracked as I heard his steel voice, tila tumatambay at hindi na makakawala
pa sa aking tainga ang boses na akin ding pinangulilaan. Nagtiim bagang ako, my
eyes nictated and I slightly bowed my head. I want to cry my heart out and kill
this pain.

Okay lang ito, Cadence. Please, help yourself up. Mamaya na tayo umiyak, kapag
hindi na tayo makikita.

"I-I'm s-sorry—"

Napapitlag ako nang malakas na humampas ang kanyang kamay na may hawak na ballpen
sa office table, ang mga mata niyang nakasara ay mas dumiin ngayon at mas
sumalubong ang makapal na kilay. His lips puckered firmly.

He can't even look at me...

"You can't fucking say that in my face!" he hissed angrily.

Nanginig ang aking labi at mga tuhod. Suminghap ako sa takot.

"I-I'm—"

Halos mapapikit ako ng mariin nang mabilis siyang tumayo mula sa swivel chair na
nagbabaga sa galit at disgusto ang mga matang minsan ko nang kinabaliwan, inilang
hakbang niya lamang ang aming pagitan at naabot na ang aking braso sa sobrang gigil
na paraan.

I cried in fear and wriggled my arm shakily, he pulled me like he would break my
bones in too much anger and disgust. Kung nakakatakot ang kanyang pananakit ay mas
natatakot akong magtama ang aming mga mata dahil hindi ko kakayanin.

Nagyuko ako ng ulo upang hindi siya matitigan habang umiiyak at nagpupumiglas. I
gasped heavily.

"Nasasaktan ako!" nanginginig boses kong sigaw.

"Putangina! Nasasaktan ka, ha?" halos manggalaiti niyang sambit, lalong humigpit
ang paghawak sa akin.

"You are fucking hurting me, Minther! Hindi ako nagpunta rito para lang saktan mo
ng ganito!" sigaw ko at muling nagpumiglas.

"You deserve that!" he hissed, pabalya niyang binitiwan ang aking braso na halos
bumagsak ako pero pinigilan kong manghina ng tuluyan.

He ran his fingers through his hair angrily, nakita ko ang pagsulyap niya sa aking
brasong mapula bago nagmura. Humikbi ako at nagyuko ng ulo, humawak ako sa aking
brasong masakit at tila napilayan pa.

"Putangina, ang bobo ko para mabaliw sayo." malamig niyang sambit.

Lumukot ang mukha ko at inangat ang tingin sa kanya. Nakaramdam ako ng iritasyon at
galit sa kanyang sinabing kasinungalingan. My heart crumpled rigidly while looking
at him, his eyes were so cold like rainy day, tila may napigtas na bagyo sa loob
noon ngunit hindi pinapakita sa labas. Sa sobrang kadiliman ay hindi ko na makayang
tagalan pa.

"Putangina rin, ang tanga ko para maniwala sayo."

He chuckled roughly like I just told a big joke, umiwas siya ng tingin at walang
habas na kinalas ang kanyang necktie na parang iyon ang magpapaluwag ng kanyang
paghinga.

"And you're so fucking stupid to think that way. Ikaw ang nanloko rito sa ating
dalawa, hindi ako kaya tangina ng mga rason mo at ng kabit mo, huwag mo akong
gaguhin sa harapan ko ngayon, Cadence." umiling siya at pigil ang galit na
kumawala.

Hot tears are freely giving out, suminghap ako habang lukot ang noo. I smiled
bitterly and nodded at him, marahan kong inangat ang sobreng naglalaman ng
annulment papers para maiabot sa kanya.

"Tapusin na lang natin ang kasal na ito nang matapos na tayo ng tuluyan." I said
casually. "Tama ka, niloko kita at wala akong karapatang magreklamo sa lahat ng
sasabihin mong nakakabasag, Minther. Let's just end this, sign the papers now and
we're free from this damn marriage... ganoon lang."

He bit his bottom lip while looking at me like I'm a total stranger he disgusts too
much, kusang bumuhos ng tahimik ang aking mga luha sa pamamaraan ng kanyang
paninitig na kailanman ay hindi ko ninais makita. I pursed my quivering lips and
gazed away.

"Ganoon lang." he whispered raspily while nodding. "I will only give what you want
if you promise to never show up... again."

My heart hurt so fucking bad. Kinagat ko ang aking labi habang patuloy na lumuluha,
I smiled a bit and nodded at him. Mariin siyang nakatitig sa aking mga mata, wala
akong ibang makita sa kadilimang iyon.
"I-I promise..." sambit ko, hindi sang-ayon sa aking pusong nauupos na.

Ako lang naman ang hindi magpapakita, 'di ba? Hindi naman ibig sabihin noon ay
bawal ko na siyang makita.

He smirked humorlessly, huminga siya ng malalim at tumalikod na sa akin. My

shoulders fell weakly while looking at his wide back.

"Then, die, Areial. Die or kill me..." he said icily.

👠👠👠
Phase 21

Almost a year of being married with Minther was otherworldly mirthful. After our
solo outing everything turned promising and euphoric as the season traveled
throughout our way of life.

It was pure blissfulness as white sand beaches, soft and very trustworthy to hold
onto. Wala akong ibang naramdaman kundi kasiyahang makasama siya sa bawat araw na
lumilipas sa aming pagitan.

"Ma'am Cadence, nasa telepono ho si Donya Evangeline. Gusto raw po kayong

makausap." sambit ng isang bagong kasambahay sa mansyon.

Lumukot ang noo ko at ngumiti sa kanya, I nodded. Pinagpag ko ang mga palad, tumayo
na ako mula sa ginagawang pagpapatag sa lupa ng aking tataniman sana. Nakatitig
siya sa akin habang papalapit ako sa kanyang gawi, nang abutin ko ang telepono ay
umalis na siya at pumasok muli ng mansyon.

I inhaled deeply and put the phone on my ear.

"Hello, Lola... si Cadence na po ito." sambit ko.

"Cadence, hija. Kumusta kayo ni Lyle?"

Napangiti ako.

"Ayos naman po, Lola. Umuuwi siya kada walang klase sa Laguna. Siya na rin po ang
nagtuturo sa aking magluto." nangingiti kong sinabi.

Every Saturday to Monday, Minther was going home to be with me. Mukhang naiba ang
kanyang iskedyul nang magbalik ang kanilang klase. Hindi ko naitanong iyon sa kanya
dahil alam ko namang umuuwi lamang siya kapag walang klase sa Laguna, kaya
awtomatiko na iyon tuwing narito siya.

He's helping me to learn how to do some household chores, ang mga araw na narito
siya ay nagmistulang day-off ng lahat pwera sa aming dalawa. Kadalasan din siya ang
gumagawa kapag hindi ko talaga makuha ang mga tinuturo niya.

Hinarap ko ang lupang pinapatag ko kanina at doon nagtuon habang naghihintay sa

pagsasalita ni Lola Evangeline.

"That's good." she said quietly, sighing. "Nasabi mo na ba sa kanyang magpapatuloy

ka ng pag-aaral?"

I sighed morosely.

"T-Tungkol po roon, wala pa po akong lakas ng loob na banggitin sa kanya pero plano
kong sabihin bukas pag-uwi niya, Lola."

"Yes, please, hija." she was sighing tiredly. "Akala ko'y nasabi mo na sa kanya..."

Nalukot ang noo ko, I breathed in deeply.

"M-May problema po ba?"

"He's pushing himself off Brentdale University, Cadence. Kaya akala ko ay sinabi mo
na ang tungkol sa pag-aaral. Nasabi sa akin ni Marla na tumawag ang kanyang
propesor at inimporma ang mga gawain ni Lyle sa eskwelahan."

Napasinghap ako at nalukot lalo ang noo habang nakikinig.

"He failed some subjects last semester until now, maaring hindi siya makasabay sa
martsa ng mga magtatapos sa taong ito dahil kailangan niyang kumuha ng summer
classes upang makapasa."

"Hindi niya ba nasabi ito?" she sighed heavily. "Nasabi rin ni Cora na umuuwi si
Lyle at nagtatagal ng tatlong araw diyan, hindi ba?"

"O-Opo," kabado kong sambit.

Narinig ko ang kanyang pagsinghap sa kabilang linya na sobrang problemado.

"He doesn't have a free day, hija. He's a graduating student this year so the
schedule isn't that simple, he can't skip classes anytime just to be with you three
times a week."

Hindi ako makapagsalita, puro mabibigat na paghinga lamang ang aking nagagawa dahil
sa nalaman.

Wala siyang vacant times! Tatlong araw siyang nagtatagal dito at ito ang malalaman
ko? Ilang klase ang kanyang nilibanan noon? Oh darn! Hindi ko maintindihan ang
nalalaman dahil masyado akong nagpaniwala na ganoon lamang kasimple ang kanyang
pag-aaral sa Laguna. Ni hindi ko man lang naisip na may mali na sa lahat!

How irresponsible of me!

"He failed two majors last sem and now he's pushing to transfer to Isla Verde and
study with you. I can't let that happen, hija. Please, talk to your husband about
this. Para sa inyo ito. Ang gawain niya'y makakasama sa kinabukasan."

I gasped nervously.

"S-Sure, Lola. I'm sorry for the trouble. H-Hindi po niya nababanggit ang tungkol
sa kanyang pag-aaral. Sisikapin ko pong kausapin siya ng maayos tungkol dito." I
was stammering like a kitten at fault.

Shit. I can't believe he's lying all this time! Wala siyang nababanggit pero kapag
tinatanong ko ay nasasagot niya ng sobrang ayos na tila walang kahit katiting na
problema sa eskwelahan.

He's the future holder of the Legaspi companies and of course Andradas, how could
he failed his degree that easy!? Minther is a graduating Business Administration
student, ilang buwan na lamang ang hihintayin ay alam kong aakyat na siya ng
entablado habang nakatitim na toga upang kunin ang kanyang diplomasya ng
pagtatapos.
Hindi ko inaasahan ang balitang ito, masyadong nakakahiya sa kanyang pamilya dahil
alam kong ako ang dahilan kung bakit ganoon ang nangyayari sa kanyang pag-aaral
nitong mga nakaraan.

Alam kong kagustuhan ni Minther iyong lumiban para makauwi pero hindi ko mapigilang
sisihin ang sarili, kasalanan niya'y kumakahulugang kasalanan ko rin. Kagustuhan
niya pero gustong-gusto ko rin, napaka iresponsableng isipin na hindi ko man lang
naisip na kumustahing lubos ang mga gawain niya sa pag-aaral.

"You're too silent, baby..." he whispered on my ear while caressing my waist

tenderly.

Napapikit ako ng marahan. Inipit niya ang hibla ng aking buhok sa likuran ng tainga
ko para makitang lubos ang aking mukha, he then kissed my temple.

"What did I do this time? Why my baby look so upset with me, mm?" he asked as he
moved slightly, hugging my waist more.

Kinuha niya ang isang kamay ko para ikapit sa kanyang balikat at maiharap ako sa
kanya, my heart clobbered immensely. Nakaramdam ako ng bahagyang kaantukan, I
hiccuped and covered my mouth.

He chuckled lazily and buried his nose on my jaw, nuzzling on my skin. I gasped
lightly.

"Talk to me, come on..." he said sweetly.

Ngumuso ako.

"Minther..." I called seriously.

"Po?" he asked adorably.

I rolled my eyes and gasped again. Oh my goodness, how can I scold this man now?
How can I spoil this moment of time with him? I surely missed my husband but...
damn, he's failing because of me!

"Minther, umayos ka muna. May pag-uusapan tayo." nagpipilit seryoso ko paring

sambit.

"I'm all well, po. Ano po ba 'yon, baby ko?" malambing niyang sabi sabay halakhak
sa aking leeg.

I felt a bit of his tickling stubble on my delicate skin that sent shivers down my
body, marahan kong tinulak ang kanyang dibdib upang umalis doon ngunit hindi siya
natinag. He pulled my waist more and rested his face on my chest while chuckling
like an adorable manly kid.

Shit! He's using this side again!

Suminghap ako at bumusangot, pigil na pigil ang aking sariling matuwa sa kanyang
pakikipag usap at kalambingan ngayon. I rested my arm on his shoulder and let him
in that position on my chest, hugging my waist like a baby beast.

"Kasi, Mint... tumawag si Lola Evangeline-"

He gasped riotously and tsked.

"I'll talk to her some other time, don't worry about it."
"Pero, baby..." nawawalang pag-asa kong sabi. "Bakit ka nagsinungaling sa akin? Ang
sabi mo ay mayroon kang mga bakanteng oras kaya nakakauwi sakin, pero bumabagsak ka
pala sa mga klase dahil sa kakaabsent."

Humalakhak siya. Kumunot ang noo ko dahil wala namang nakakatawa sa aking nasabi,
problemado na nga ako at nakukuha niya pang matawa? Nasaan ang logic ng asawa ko?

"I'll pass, I will graduate this year. Huwag mo nang alalahanin iyon."

I scoffed. "Hah?! E, major ang mga binagsak mo! Hindi ka raw makakagraduate kasabay
ang batch mo dahil kukuha ka ng summer classes! Paano ngayon iyon, huh?"

Huminga siya ng malalim at kumalas na sa aking dibdib para harapin ako, his lips
were extruding adorably while looking at me. Sinimangutan ko siya at hinampas sa
dibdib, I crossed my arms on my chest. Natawa lamang siya at walang hirap na hinila
ako sa kanyang kandungan.

I gasped sharply.

"Paano iyon? Gusto kitang makitang umakyat sa stage para kunin ang diploma mo, I
want to see you wearing your black toga while smiling because you already graduated
after long years of studying hard! Paano ko na makikita iyon kung bagsak ka?"

Nanggigigil niyang kinulong ang aking pisngi sa kanyang mga palad at binigyan ako
ng madiing halik sa labi, gilid ng labi, ilong at noo pagtapos ay niyakap ako sa
baywang mula sa likuran.

"That's too hard..." he chuckled. "How 'bout we'll study again and graduate
together on the same year? Relationship goals," humalakhak siya.

Suminghap ako at tumawa, kinurot ko ang braso niya sa aking baywang. May nalalaman
pa siyang ganoon? Wow.

"Matagal pa iyon! Ikaw gagraduate na ngayong taon, ako ay mag-aaral pa ng ilang

taon bago makatapos."

"I'll study another degree, then. Like what you want to take so we'll be
classmates. Ayaw mo ba iyon?"

Tempting! I want to be his classmate, too, but I can't just tolerate my mind and
heart wants because this not a simple thing. Maraming masasayang, maraming
mababasurang taon para sa kanya kung ganoon ang gagawin.

"Tss, sayang ang pag-aaral mo ng ilang taon kung hindi mo tatapusin ang nasimulang
kurso." bumuntong hininga ako. "Minther, namomroblema ang Lola at Mommy mo sa pag-
aaral mo."

He sighed tediously.

"Tatapusin ko ang pag-aaral ko ngayon kung iyon ang problema mo, at mag-aaral ulit
kasama ka sa susunod na taon ng gugustuhin mong kurso."

Muli akong napasinghap at napailing sa kanyang naiisip na hindi dapat dahil siya na
ang mamamahala ng kanilang kumpanya ay magsasayang pa siya ng ilang taon ulit para
lang masabayan ako?

"Minther, hindi iyon. Ikaw na ang mamamahala sa kumpanya. Masyadong masasayang ang
mga taon kung ganyan ang mangyayari. Pwede naman akong mag-aral habang ikaw ay
namamahala na."

He sighed morosely.

"I don't want that. I want what I told you. I want to be with you while pursuing
what you want. Please, don't make me say this twice. Kung ano ang gusto ko ay iyon
lang." may iritasyon niyang sinabi.

Mabigat na napabuntong hininga na lamang ako at hindi na nagsalita pa. Following

days, I was still convincing him about it and he's just walking out of my sight.

Ang katapusan parati ng usapang iyon ay hindi namin pagpapansinan ng ilang oras. Sa
gabi ay nadadatnan ko na lamang siyang natutulog sa aking tabi at nakayakap, ganoon
ang parating tagpo sa ilang araw na nauuwi siya sa mansyon. Ang tatlong araw noon
na pag-uwi niya'y naging isang araw at dalawang gabi.

Gabi dumarating ng Isla Verde galing Laguna, isang araw na maghapong magkasama kami
at muling tutulak sa gabi pabalik ng Laguna. It was sad and lonely, isang araw na
maghapon ko lang siyang nakakasama. Kapag dumarating ng Isla Verde ay tulog na ako
at sa umaga ko na lamang malalamang nakauwi siya, sobrang bilis ng oras na parang
maghapon lang kaming magkasama ay tutulak na naman siya pabalik ng Laguna.

Hindi ko na binanggit muli ang tungkol sa
akong malaman na inaayos niya ang kanyang
kahit na hindi na kami halos nagkakasama.
ko ay makakatapos na siya at maglalagi sa
kumpanya rito.
kagustuhan kong mag-aral, mas ayos na
pag-aaral sa unibersidad na pinapasukan
Ilang buwan na lang naman ang hihintayin
Isla Verde upang pamahalaan ang kanilang

It's rainy day here in La Verde, ang mga tao sa dalampasigan ay kasalukuyang
sumasabay ang kasiyahan sa pagbuhos ng malakas na ulan. Napanguso ako habang
pinapanuod ang mga nagba-volleyball sa kalayuang dalampasigan, they are all wearing
their bikinis while playing delightfully.

"Oh, that's the famous star player of La Riva back then." si Lavern habang
sumisimsim sa kanyang fruitshake.

Napatango ako.

"I see... saan na nag-aaral ngayon? O tapos na?"

Kung ganoon ay schoolmate din ni Lavern at Alzhera ito noon sa La Riva, hindi ko
lang sigurado kung mas ahead ba ito o kasabayan lang nila.

"She's currently studying in Manila, Harvard University. Kabatch lang ni Alzhera

iyan sa La Riva noon. Ex siya ni Spiral Roscoe."

Pumarte ang mga labi ko habang pinapanuod ang kanyang paglalaro roon, simula kanina
pa lamang ay siya na ang nakikita kong may puntos sa bawat balik ng bola. No
wonder, she was a star player of La Riva.

"Nagbreak sila?" tanong ko, lukot ang noo.

Humalakhak siya na parang nakakatawa talaga ang katanungan ko.

"Kaya nga ex, Cade, e. Nasaan na naman ang logic mo? Sumama sa asawa mo?"

Napasimangot ako, I gazed at her and rolled my eyes.

"Nagtatanong lang, e. Kasi bakit ex na? Bakit sila nagbreak? Nasaan ang logic mo,
Vern?" umirap ako. "Dapat may explanation ka nang nakahanda dahil tsismis ang
sinabi mong 'yan."

She laughed.

"Oh my gosh!" she blurted. "Anyway, she cheated on Spiral while in Manila. I don't
really know, just overheard it from some students earlier here and I stalked her,
mukhang sikat ang pinalit kay Spiral. Nakita ko sa mga litrato at minsan ko na ring
nakita sa mga magazines."

Nalaglag ang panga ko at mabilis siyang binalingan.

"What!?" I blurted. "Seriously? Why did she cheat? May dahilan naman siguro, hindi
ba?"

I can't believe that. She looks so fine and decent, hindi ako makapaniwala na
cheating ang dahilan ng kanilang hiwalayan kahit na hindi ko naman sila parehong
kilala ng lubos ay kilala si Spiral sa probinsyang ito kaya hindi na bago sa akin
ang pangalang iyon. And this girl, I haven't heard anything about her yet. Just
now.

She pouted and shrugged.

"I don't really know and I don't care as long as she's not my friend. Basta narinig
ko kanina ang tsismis na iyan sa mga estudyanteng narito. That's all, she cheated
and she's very wrong! Iyon ang fact."

I sighed morosely.

"Maybe, she had a changed of heart. Hindi rin masisisi dahil hindi naman kuntento
ang puso natin. That's a fact about hearts, too, Vern."

She chuckled.

"Oh, I didn't know that fact since I haven't met anyone who's worth the beat of
this heart." she said jokingly. "How 'bout you, my cousin?"

"What about me?" nagtaas ako ng kilay dahil sa kanyang mapanuksong tingin at ngisi
sa labi.

"What if-"

"Oh, shut it!" I snorted. "I'm not into what if's question."

Humagalpak siya. "This is just normal, Cade. There are what ifs in this world, in
love, in situations we have and in all facets. Hindi mo dapat ito inaayawan dahil
may importansya."

Bumuntong hininga ako at sumimsim sa aking baso ng juice, napangiwi ako sa lasa
noong maasim na lemon.

"What if you found out Minther was cheating?"

Halos mailuwa ko ang likidong iniinom dahil sa kanyang katanungang naisip. Bumuga
ako ng hangin pagkalunok ng juice. Namimilog ang mga mata ko habang nakatingin sa
kanya. Humagikgik lamang siya at tinaas-baba ang kilay.

"That's too funny." I said. "I mean, of course he's a married man. How can he do
that?"
I don't know, I just don't really find it coming our way. Kilala si Minther, hindi
niya magagawa iyon dahil may makakahuli at makakakita parin ng ganoong gawain. Alam
ng mga tao na kasal siya, hindi nga lang alam kung kanino dahil hindi naman ako
naipakilala sa buong mundo... and he's wearing our wedding ring always!

Napailing si Lavern.

"You trust him too much, don't you?" she shook her head again and gasped. "Ang sabi
ko sayo ay huwag kang basta-bastang nagtitiwala ng sobra. Ang kulit mo. And that's
just a what if question, anyway, so tell your own thoughts about cheating. About
how you'd feel if your husband cheated."

Napangiwi ako at napaisip sa tanong na iyon. Wala naman masamang mag-isip ng hindi
totoo, hindi ba? I can answer this, isipin ko lang kunwari na mangyayari iyon sa
amin at gagawin niya iyon.

How would I feel?

Huminga ako ng napakalalim.

"Hindi ko alam, Vern. Hindi ko maisip na mangyayari iyan pero kung ganoon nga ay
malamang pakawalan ko siya."

"And why?" she asked doubtfully.

"Because he cheated?" natatawang sambit ko. "Cheating is another way of telling

he's not happy anymore, in our relationship or whatever we're in now."

"That's deep... but why cheat when you can break the relationship in a decent way?"
she asked curiously.

I blanched a bit, my mind turned out lightless for reasons. Huminga ako ng malalim.

"Ang tanong mo ay kung si Minther ang nagcheat, 'di ba? Bakit sa akin mo tinatanong
'yan?" natatawa kong sinabi.

"Vice versa, then." she nodded sneeringly. "Like this, what if you still have
feelings for someone else you loved first? Mmm, let's say it, Clay?"

My chest hammered at her question I couldn't even think of!

"Lavern, stop-"

"Huh?" she laughed. "Oh, oh, don't tell me..."

I gasped harshly and avoided her gaze. Muling natuko ang tingin ko sa mga babaeng
naglalaro sa ulanan.

"Wala na, Lavern. Hindi iyan mangyayari dahil matagal ko nang nakalimutan ang
pakiramdam na iyon para sa kanya. I am now happy with Minther and we'll make this
arrangement work."

"Okay, ibahin ko na ang tanong. Hindi na sayo at kay Clay. Kung hindi sa asawa mo
na." aniya. "What if it did not work the way you're hoping because he still loves
someone?"

Tumawa ako at suminghap.

"Wala naman siguro, wala naman daw siyang sineryosong relasyon noon ayon kay Cora."

Umirap siya sa iritasyon.

"Nasaan ba talaga ang logic mo? What if nga lang, 'di ba? Ano ka ba? Bulag ka na ba
sa pagtitiwala masyado? Come on, Cade, get your logic back to Earth!" halakhak niya
sa mapanuyang tono.

Napahugot ako ng malalim na hininga, mabagal at nag-alinlangan akong nagkibit ng

aking mga balikat dahil ayaw kong maisip iyon sa totoo lang at nahihiya na agad
akong pag-isipan si Minther ng ganoong sitwasyon.

"I will give his freedom, that's his true happiness... I can't do anything about
that." I said gradually and calmly even my heart is crumpling like thorns of roses
just stabbed my heart.

"So you'll choose a martyr way, huh." she laughed a bit.

Kumunot ang noo ko at tinitigan siya ng mataman.

"Bakit ikaw, anong gagawin mo kung ang magiging asawa mo ay may ganoong sitwasyon?"
seryoso kong tanong.

She looked at me blankly and shrugged.

"Depende kung mamahalin ko ba ang magiging asawa ko o talagang para sa kumpanya

lamang ang aming samahan..."

Huminga ako ng malalim. "What if you already have feelings for him?"

Kumurap-kurap siya at napanguso.

"I'll choose to be strong woman, of course. Hindi ako martyr para magpakitang
nasasaktan dahil lang pinagpalit niya ako sa unang minahal."

Napahugot ako ng malalim na hininga, umiwas na ako ng tingin at tipid na napangiti

lamang sa kanyang sinabi. I sipped on my juice and sighed quietly.

👠👠👠
Phase 22

Minther:
Wanna see your face before bed.

Sumilay ang ngiti sa aking labi nang mabasa ang kanyang text. Huminga ako ng
malalim at tumakbo patungo sa salamin, inayos ko ang aking buhok na magulo at basa.
Nagpalit agad ako ng isang kumportableng t-shirt bago bumalik sa aking kama.

Pagkatapos maligo kanina ay wala na akong ginawa kundi ang makipagtext sa kanya,
mukhang tinamad na magtext kaya ngayon ay gustong video call na lamang.

I grinned when my phone rang after a few minutes, suminghap ako at inayos muli ang
buhok na basa bago iyon sagutin ng tuluyan. Sumandal ako sa headboard habang
nakatitig sa screen, tanging dibdib niya lamang ang nasa screen na tila may inaabot
sa kanyang gilid.

My heart clobbered excitedly as he finally faced the screen, isang buhol na

headseat ang kanyang bastang ipinasak sa kanyang tainga habang nangunguso ang
labing mapula. I pouted while waiting for his attention.
Magulo ang buhok niyang medyo mahaba na ngayon simula pa noong huli naming
pagkikita last week, he was topless at may ballpen pa sa likuran ng kanyang tainga.
Manilaw-nilaw ang ilaw sa kanyang background at pulos itim ang bedsheet ng kamang
kinalalagyan, he looked so tired and exhausted tonight.

Ganito ang aming kinasanayan sa buwang nagdaan, mag-usap sa screen tuwing gabi
pagkatapos ng kanyang abalang buong araw. Naging madalas ako sa La Verde para
magpalipas ng oras at magtrabaho katulong si Lavern sa cafe. Nagbebake lamang ako
ng mga cake roon at kung minsan ay nagseserve sa customers. Iyon ang ginawa kong
gawain upang maging abala habang namimiss si Minther.

Ilang sandali pa nang mag-angat na siya ng tingin, tumaas ang gilid ng kanyang labi
nang makita ako. Huminga ako ng malalim at malapad na ngumiti sa kanya kahit na
ramdam ko ang kalungkutan para sa kanyang kalagayan.

He was taking back subjects every after his classes a day, para mahabol ang mga
klaseng naibagsak niya noong second semester.

"Good evening," I greeted.

He just stared at me for minutes with tired but full of delight eyes. I sighed
simply and smiled at him again, I waved my hand a bit. Nasanay na akong ganyan siya
tuwing kausap, hindi palasalita pero nakatitig at nasa akin ang buong atensyon kaya
ako parati ang nagsasalita para magkwento tungkol sa araw ko.

"Nagpunta ako kila Lavern kanina, doon kami dumiretso pagkatapos magsara ng cafe.
We had dinner with her parents and brothers." I wrenched my shoulders slightly,
pinasadahan ko ng mga daliri ang aking basa-basang buhok.

Parati ko siyang iniimporma sa aking mga gawain, kung saan ako napupunta at kung
ano ang minsan naming napag-uusapan ni Lavern basta lang may maikwento ako at
mabuhay ang aming pag-uusap. I understand he's tired of school and all he's doing
there, heto nalang ang magagawa ko para mapagaan iyon kahit papaano.

He nodded quietly.

"Mm, did you enjoy your day today?"

I nodded delightfully.

"Of course, and I baked my newest doughnut recipe. Nasa menu na rin siya!" maligaya
kong balita. "Though, it wasn't that perfect like what I've seen on YouTube."

Nakaramdam ako ng bahagyang pagkailang sa kanyang paninitig na ginawa. Kahit kailan

ay hindi ako masasanay doon, alam ko dahil bawat araw ay iba-iba ang pinararamdam
noon sa aking sistema. Every talking time with him is an every day torment for me
that feels amazing but very intense inside this chest.

"... you are already perfect, don't wish for something else because everything you
do is always perfect for me." he mumbled so low and deep.

Mabilis akong suminghap at ngumuso upang pigilin ang naglalaban na pakiramdam sa

aking kalooban dahil sa kanyang salitang nakakabaliw. Boses pa lamang niya ay
binabaliw na ako, paano pa ang kagandahan ng bawat letra niya?

That is the most perfect for me... hearing his voice like a favorite rhythm of
music and his every word that's completing the perfect lyrics every soothing beat.
"Tsh, masyado kang cheesy! I'm serious..." I sighed tediously. "I couldn't make it
perfect! I'm sucked at dressing. Nakakasama ng loob."

Nakakasama ng loob na mas perpekto pa ni Minther ang ganoong gawain kaysa sa akin
na talagang pinag-aralan pa iyon ng lubos, samantalang siya ay isang beses lang
yatang nakita iyon pero naperpekto na! This jerk is very talented in everything.

"It's okay. Kakainin din naman at masisira, hindi kailangan perpektuhin iyon. Mas
importante ang magiging lasa." ngumisi siya. "Did you taste it?"

"Opo, masarap naman siya pero mas maganda parin kung nakadisplay iyon na magandang-
maganda sa paningin sa cafe, 'di ba?"

"That's okay, baby. Nakadisplay ka naman doon, every place you're in will look
perfectly amazing." he raised his brow and chuckled raspily.

Napapikit ako ng mariin, halos mapunit ang labi ko sa kakapigil at hindi na iyon
napigilan dahil napahagikgik na ako. My face heated up like a teenager girl who got
her crush' attention.

"Minther, malandi!" natatawa kong sinabi.

Oh my goodness, my heart is bursting into tears of delight!

He sighed tediously. "I am missing you so bad. Just laugh, baby. That's what I want
to see right now..."

Napahinto ako sa pagtawa, I just smiled and looked at his face in the screen while
my heart is walloping immensely. I wanted to cup his cheek in my both palms, I want
to feel his presence here right now and kiss him until I fall asleep... but I can't
do that on the screen for my embarrassment's sake!

"I'm missing you, too." I said sincerely.

His lips curled as he closed his eyes lazily. Damn it, real torture! Gustong gusto
ko na siyang makasama ulit, gusto ko na ulit siyang makita ng personal at mayakap!

Our night ended like that. Sa sumunod na umaga ay ganoon ulit ang aking naging
routine, malaya akong nakakapunta ng cafe at magtetext lang kay Minther na
nakarating na ako gaya ng aming kasunduan. He wants me to update him every day and
I'm happily doing that!

Maiingay ang ilang estudyanteng napasukan sa cafe, nakaupo lamang ako sa tabi ng
glass wall habang pinagmamasdan ang mga customers. Si Lavern ay papunta palang at
hindi ko alam kung nasaang parte na ngayon.

Huminga ako ng malalim habang nakangiti at nanunuod sa mga tao.

Ilang crew ang may kanya-kanyang ginagawa, ilang nagseserba at ang dalawa ay nasa
counter upang magtulungan sa gawain doon. Isa ang nakatoka sa pagkakahera at ang
isa'y taga lista ng mga orders na sasabihin.

My lips twirled when my phone vibrated.

Minther:

Just out for lunch. What you doin?

I grinned, kinagat ko ang aking ibabang labi para hindi magmukhang tangang
ngumingiting mag-isa dahil sa katext.

Cadence:

Bakit ngayon ka lang maglalunch? Hindi ba't lunch break mo kanina? You're eating
late!

Minther:

I waited for my professor to pass my papers on time. This gay is kinda mad at me, I
can't even be late for 1 minute. Masasapak ko na talaga 'to, baby. Pigilan mo ako.
Haha.

Napahagikgik ako at nilukot ang noo habang natatawa na sa kanyang sinabi.

Cadence:

My poor baby. It's okay. Sa susunod magbaon ka nalang ng pagkain para hindi ka
malilipasan ng gutom at huwag kang manununtok ng prof, huh!

Minther:

I'm so poor without you.

Pigil na tumawa ako.

Cadence:

I'm a beggar without you.

Minther:

I'm fucking dead without you.

Shit naman. Nakakainis. Nawawalan ako ng pick up line, hindi ko kaya ang marami
dahil wala akong maisip masyado basta sa ganitong usapan. And yet he's very
natural!

Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Minther ay nagpasya akong pumwesto sa pagkakahera

upang may magawa. Hanggang ngayon ay wala parin si Lavern, I texted her and asked
where she is but no reply. Sa kaburyohan ay tumulong na lamang ako.

Napapangiti parin ako kapag naalala ang mga kacorny-han ni Minther, I smiled a bit
and shook my head while looking at the screen on the counter.

"Two strawberries and jelly..."

Nakangiting inangatan ko ng tingin ang customer, my eyes widened as I saw who it

was in front of me. His lips twirled while looking at me, brow arched up slightly.

My chest pummeled, I gasped forcibly and smiled awkwardly.

"C-Clayven..." I stammered out of the blue.

Nakita ko ang ilang estudyanteng nasa kanyang likuran at nakapila roon pero walang
reklamo na medyo nagtagal ang paghihintay, naghahagikgikan pa sila habang
nakatingin kay Clay.

"Hi, Dence..." he greeted with a genuine smile on his red lips.

He's wearing a simple black polo shirt and a faded fitted jeans, his natural brown
hair is messy in a fashionable way like the old times. He looked so matured now and
tall, ang kanyang bulto ay mas dumepina ang pagkakisig kaysa noong huling pagkikita
namin.

Kumurap-kurap ako at suminghap bago pilit na ngumiti, nilingon ko ang isang crew at
sinenyasan siyang pumalit sa akin sa pagkakahera roon. I excused myself and went
out of the counter, sumunod si Clay sa aking paglabas ng counter na nakangiti
habang pinapasadahan na ako ng tingin at para na rin makaorder ang mga susunod na
customers.

I smiled at him.

"L-Long time no see, C-Clay." until now I was stammering like stupid.

Hindi nagbago ang kanyang mukhang maamo parin kung titingnan, ang mga mata ay
parang laging nanghihingi ng atensyon na hindi kailanman mababalewala ng kahit
sino. Gaya ko noon...

He nodded and smiled, nagpamulsa siya sa kanyang pantalon bago bahagyang ginala ang
tingin sa buong lugar.

"I see you're doing so well, Dence." aniya sabay baling muli sa akin ng magaang
ngisi.

I gasped softly, suppressing the tension I'm feeling in my chest. Kaba at hiya ang
lamang sa aking pakiramdam habang nakatingin sa kanya.

"U-Uhm..." napapatango kong tugon.

Inanyayahan ko siyang maupo sa malapit na pwesto roon upang hindi kami makasagabal
sa daanan. Ilang minuto kong naramdaman ang kanyang paninitig sa akin habang
nakaupo roon at ako naman ay parang tangang naiilang kaya piniling manuod sa mga
estudyanteng nagtatawanan sa hindi kalayuan.

I don't know how to feel... I just couldn't find the right way to feel now that
he's in front of me. I didn't expect our sudden meeting here. Hindi talaga.

"How's the married life?" he asked all of the sudden.

Medyo tarantang napalingon ako sa kanya para sumagot, huminga ako ng malalim.

"A-All fine..." tipid kong naging sagot.

Nagtaas siya ng kilay at tumitig sa akin.

"How fine?" he chortled a bit.

My heart trembled, I smiled slightly.

"We're doing g-good. Maayos naman ang pagsasama namin."

"That's good to hear..." he nodded.

Muling natahimik ang aming pagitan, dumating ang kanyang inorder. Pinanuod ko
siyang pinunasan ng tissue ang straw bago ilagay sa isang frappe at tinulak patungo
sa aking harapan. I gasped simply.
What the hell is this? Bakit ba andito siya? Pakiramdam ko ay hindi tamang
magpakita pa siya ngayon. I don't know why. I just don't feel like seeing him now
that I'm very fine with my life.

"Why did you come back?" I murmured mindlessly.

His eyes widened a bit while looking at me.

"What do you mean?"

Agad akong napasinghap nang matantong naisaboses ko ang katanungan ng isip. Namilog
ang mga mata ko at mabilis umiling.

"N-No, I m-mean—"

He chuckled roughly.

"Nothing's change, ikaw parin iyan na tahimik at nagtatanong sa isip na nasasabi

nang hindi namamalayan. Your mind is still talking inside, mm."

Uminit ang pisngi ko.

"I-I'm sorry..."

Gumuhit ang lukot sa kanyang noo habang nakangiting tipid.

"For what? For the wedding I had watched?" pabiro niyang sinabi.

Hindi ako nakapagsalita. Wala akong masabi. Words can't explain how I feel right
now. I feel sad? I don't know... basta ang alam ko lang ay naninikip ang aking
dibdib sa hindi malamang dahilan.

"I don't know what to think now but I want to say, I missed you..." napaailing
niyang sambit habang nakatingin sa labas ng glass wall sa aming gilid.

Suminghap ako at nilingon din ang labas ng glass wall, hindi ako makapagsalita
parin. Nanatili na lamang ang tingin ko sa mga turistang nakakalat at namamasyal sa
labas.

"I wanted to take you away from the arrangement you're in..." he then averred
gently.

Nangunot ang noo ko at agad siyang binalingan, gusto kong matawa na ewan. I don't
know why it sounds funny now for me, funny and sad at the same time. Funny because
I know I'm not regretting what I have now, sad because Clay is in front of me now
when I don't need him anymore.

"I-I'm fine in this arrangement now, Clay. Wala naman akong pinagsisihan, masaya
ako sa aking naging asawa..."

napangiti ako nang maalala si Minther.

Ang Minther na hindi ko kailanman nagustuhan sa pinakauna dahil sa kagaspangan

ngunit kalaunan ay unti-unti kong nagugustuhan ang kagaspangan habang tumatagal.
Magaspang pero makinis sa pakiramdam.

Umangat ang isa niyang kilay, nagbaba siya ng tingin at tumama iyon sa kamay kong
nasa lamesa. He looked at my wedding ring for seconds with forehead wrinkled. I
could almost feel his pain while looking at it. Para akong pinipiga sa aking
kinauupuan.

Marahan kong kinuyom ang aking kamao bago iyon ibaba na lamang para itago sa ilalim
ng lamesa. I caressed my ring slightly and sighed.

"Kumusta ka naman, Clay?" nakangiti kong tanong.

He gasped mildly and gazed at my face. How I miss this gentle face and his genuine
smile, I'm happy to see him but... I don't think meeting him will do me any good.

"I'm fine." he sighed. "So you worked out with the one you married, huh?"

My heart tightened a little, I nodded and smiled.

"We're doing fine to work this out. Naikwento ko iyong kwento nila Mommy, hindi
ba?" marahan akong natawa. "I want to work our marriage that way good and have a
fine family with him."

Naalala ko noong naikwento ko kay Clay ang tungkol sa kasunduang pagkakasal kay
Mommy at Daddy na ngayon ay masaya na tila walang arrangement sa pagitan nila. I am
dreaming to have that fine life with Minther like the arrangement we're in will be
going happy and content as the years passes by. Iyon lang naman ang gusto kong
maging maayos ngayon at sa mga susunod pa.

"Wow, you've met!"

Napalingon agad ako kay Lavern na nasa aming gilid na at may malawak na ngiti sa
labi habang nakatingin sa amin ni Clay. Hindi naman nagulat si Clay sa presensya
niya at nanatili lamang ang tahimik na pagtitig sa akin.

I smiled at Lavern, humila siya ng upuan upang daluhan kami sa lamesa. Humawak siya
sa braso ni Clay at tila excited na makita ito ngayon dito.

"Oh my gosh, how's life, Clay the playboy?" halos napapahagikgik niyang sambit.

Napangiti lamang ako. Malapit talaga sila noon pa dahil naging magka eskwela,
ganoon din si Alzhera. Madalas silang magkabiruan at nagkakausap noon.

Clay sighed calmly and finally looked at Lavern, he smiled lightly.

"I'm good, Lavern." ngumisi siya na may halong panunuya. "How about you? Dating a
Villareal?"

Nakita ko ang pamumula ng pisngi ni Lavern pero agad hinampas si Clay.

"Tss, I'm not dating anyone. Nakakausap ko lang iyon online! Issue ka, ah..."

Clay chuckled.

"Oh, didn't know you're into online dating."

"Gago!" singhap ni Lavern sabay tawa. "That guy liked someone and that's not me."

Nakinig na lamang ako sa usapan kahit ramdam ko na ang pagkailang ni Lavern tungkol
sa kanyang nakakausap online na hindi ko alam pero parang nadinig ko na noon, hindi
ko lang talaga pinansin. Alam ko namang alam ni Lavern ang mga ganyang limitasyon
sa sarili kapag may nagugustuhan.

Nang maghapunan ay lumabas kaming tatlo para kumain sa isang paboritong resto sa La
Verde lang din. Nakikita ang dagat na madilim na ngayon, nasa tabing dagat ang
resto na aming kinainan kaya ang hampas ng hangin sa balat ay nakakatindig balahibo
sa lamig.

My phone beeped, nawala ang pagtulala ko sa karagatan. Binasa ko agad ang mensahe
roon.

Minther:

I'm home now. Nakauwi ka na ba?

I replied.

Cadence:

Hindi pa. Nasa labas kami ni Lavern, sa paborito naming resto at maghahapunan.
Ikaw? Kumain ka na ba?

Minther:

I had dinner with my friends before going home. It's almost eight, magpasundo ka
kay Mang Berto.

Napanguso ako habang nagtitipa. Naramdaman ko ang pagsiko ni Lavern sa aking braso.

Cadence:

Alright. Wait lang, Mint.

Nilingon ko na si Lavern. Wala si Clay ngayon dahil siya mismo ang nagdesisyong
tumungo sa counter para sa pagkain namin. Lavern was pouting her lips while
wiggling her eyebrows.

"How does it feel?"

"Feel, what?" natatawa kong tanong habang nilalapag ang cellphone sa lamesa.

"To see Clayven Carlos, your first love..." she whispered like a gossip girl.

Kumunot ang noo ko at sinulyapan si Clay sa counter na kausap ang kaherang

nakangiti ng wagas sa kanya. I sighed tediously and looked at Lavern.

"It feels normal." kaswal kong sagot.

She shook her head doubtfully.

"Nothing? Normal? Bakit wala?"

"Bakit magkakaroon? Dapat ba ay mayroon akong maramdaman, Lavern?" hindi

makapaniwalang tanong ko.

She shrugged. "How does it feel to be with him and whenever you were with Minther?
May pagkakaiba ba? May mas lamang ba?"

Nanliit ang mga mata ko sa kanya.

"Are you experimenting?" pasinghap ko siyang tinawanan. "Wala, Lavern. Walang

espesyal kundi ang katotohanang first love ko lang siya."
Maaaring may kakaibang kaba at hiya akong naramdaman pero hindi noon matatabunan
ang kasiyahan at katotohanan ng aking kasalukuyan ngayon. I am now happy with
Minther, my husband... seeing Clay is just unexpected today and... yeah, it's just
normal to miss someone you have been with way back. Hanggang doon nalang iyon.

👠👠👠
Phase 23

I felt a gentle and tender stroke on my cheek, his finger was huge and rough but
giving me a feeling I want to feel every morning from now on.

"I said no, Feather." a deep and stern voice echoed. "Mm-hm, don't you fucking try
me. You stay there and study for your own damn."

Marahan kong iminulat ang mga mata, tahimik upang hindi niya mahalata. Nabungaran
ko ang kanyang mukha, salubong ang makapal na kilay at tila problemado sa kanyang
kausap mula sa kabilang linya. Kahit ganoon ay hindi nahinto ang paghaplos niya sa
aking pisngi, he gave a light kiss on my temple.

"Step on my line and you'll fucking see..." sa mahina at nagbabantang boses niyang
sinabi.

I couldn't hear anything from the other line, nagkunwari ulit akong tulog at
siniksik ang aking mukha sa kanyang leeg. His addictive scent filled my nostrils
that I am easily addicted for just seconds of nuzzling him.

I tangled my arms around his waist, oh good morning, I fucking want this kind of
morning wake up. He gasped a bit and moved, mas inurong ang sarili para mayakap ako
pabalik. I suddenly felt like a baby inside his arm now.

"I'll hang up now—"

"Oh no, Kuya. Please, let me have my freedom!" I heard his sister's voice.

Napanguso ako, lumapat iyon sa leeg ni Minther. Narinig ko agad ang marahan niyang
pagmumura. I grinned wickedly, my heart clobbered delightfully. Umahon ako upang
tingnan ang kanyang mukha, bahagya siyang nagulat sa aking paggising bigla.

Oh I love to see his face like this. Nagkatinginan kami, hindi ko mapigilan ang
mangiti habang nakatitig sa kanya. His eyes were too much for me, I felt like a
prison inside them and I don't know how to bail out because suffering from him is
my real happiness.

So why would I flee?

I winked at him and buried my face on his neck again, I gave light kisses on his
neck and hugged him even more. He cursed lowly.

"You're cursing me too much! Kanina ka pa, Kuya! Mabuti nga at nagpapaalam ako
sayo! I want to have our summer break with my friends in Isla Verde! Ano bang
mahirap intindihin doon?"

Minther gasped violently, humawak siya sa aking likuran habang abala ako sa
paghalik sa  kanyang leeg.

"Feath, let's just talk about this later—"

"No! I want your sagot now! You are so unpredictable talaga, Kuya Lyle! Kung hindi
mo ma-answer ngayon, I'll go diyan with my friends and you can't do kahit ano to
stop me!"

Natawa ako sa sobrang conyo ni Feather magsalita, I stopped kissing his neck and
just rested my face there while listening to their funny talk. Tuwing naririnig ko
na si Feather ang kausap niya ay nakikita ko na agad ang iritasyon ni Minther at si
Feather naman ay puro pagsigaw sa kabilang linya.

Feather is very stubborn and a real bad spoiled brat, hindi nga lang kay Minther
dahil kahit kailan ay hindi ko natandaan na kinunsinti niya si Feather sa mga
gawain nito sa Laguna.

Minther howled and shook his head, I felt his hand glided inside my shirt, namilog
ang mga mata ko at agad pumiglas. Humalakhak siya nang matagumpay niyang kalasin
ang aking bra.  Mas lalo akong pumiglas at hinawakan ang aking bra upang hindi
makalas ng tuluyan.

"And now you're making katawa-tawa my rants, huh? Sumagot ka na now, dahil
napipikon na ako already!" iritableng sigaw ni Feather.

I pulled myself up, pinandilatan ko siya ng mga mata at hinampas sa dibdib. Ngumuso
siya at hinalikan ako sa labi. I gasped sharply. Muli ko siyang tinulak, I covered
my mouth with palm and glared at him. I wanted to laugh so hard but knowing he's
talking with his sister is a big no. Baka kung ano pang isipin ni Feather.

Umismid siya na tila naalalang may kausap nga pala sa kabilang linya.

"Oh fuck, Feather Larayn. Gonna talk to you when I get back."

"No—"

Hindi ko na narinig pa ang sinabi roon dahil pinatay na ni Minther ang tawag,
napatili rin ako nang mabilis niya akong hilahin muli para sa kanyang ibabaw. I
shuddered immediately as I felt his hard stomach in between my thighs, pumasok ang
kanyang kamay sa aking maluwag na t-shirt at marahas na inalis ang aking bra,
tinapon kung saan.

"Minther!" sigaw ko sa kanya.

"Po, baby?" he laughed loudly and kissed me torridly.

He then supported me on my lower back while kissing me like a hungry monster, he

exchanged our position so easy. Siya na ang nasa ibabaw ko at likuran ko ang nasa
malambot na kama. I gasped harshly, running out of breath while looking at him. His
sharp and shadowed eyes were very fierce and terrifying to stare at, my heart is
walloping so much that hurts my chest part.

Pumarte ang labi ko nang ibaba ang tingin sa kanyang labing mapula at nakaguhit
lamang, mas lalong tumalim ang kanyang mga mata dahil sa aking reaksyon. He cursed
again, mabilis sa alas quatro niya akong inatake ng halik na sobrang gigil at
mariin.

I closed my eyes and kissed back, I tangled my arms around his nape. I could not
find my good normal senses now while we're kissing like thirsty for each other's
kisses. A moan slipped my mouth as I felt his hand on my bosom, ramdam ko ang
kanyang pananabik sa ginawang pagpisil sa aking dibdib.

I arched my back and kissed him more, I could almost bite him in my own way. How I
miss this lips interlocking mine, suminghap ako para sa hangin. Lumipat ang halik
niya sa aking leeg at panga, he left a hickey just near my collarbone.
Pumikit lamang ako habang dinarama ang kanyang bawat ginagawang pagpapaadik sa
aking sistema, it feels so perfect and surreal that he's here again with me after
three weeks.

Three weeks without him was fucking unfair.

Huminga ako ng malalim at suminghot dahil sa emosyon, he stopped kissing my

cleavage and looked at me with forehead wrinkled.

"Shit. Why are you crying?" he asked in disbelief while staring back at me.

Ngumuso ako at agad pinunasan ang aking pisngi habang natatawa sa sariling emosyon,
muli kong inangkla ang aking mga braso sa kanyang batok. I kissed him again but he
held my hip to stop me.

"Don't you want this now?" he asked quietly.

Nagulat ako sa kanyang tanong. Want what?

"I want your kisses..." I said.

I want him. I want the kisses, I want his touch and lips... everything. I want him
today until the next days but I can't just have him that way, right? Marami pa
siyang kailangang pagtuonan ng oras ngayon at mas importante iyon kaysa sa aming
pagsasama... sa ngayon.

He sighed slightly and kissed my lips, halos mauhaw ako roon ngunit agad niya ring
kinalas bago tumabi na lamang sa akin at siniksik ang mukha sa akin dibdib.

"Minther!" I called.

"Don't start with me, Areial."

"What!? What did I do? I said I want your kisses because I missed you bad!"

"Tss, I want more than that."

Napaahon ako para lingunin siya sa aking pagkagulantang.

"What d'you mean? You want sex?"

Matalim ang mga matang nagmulat siya, agad niyang tinakpan ang aking labi. Hinawi
ko ang kamay niya at mabigat na suminghap ako habang napapailing. He howled
hopelessly and kissed my cheek three times, he intertwined our fingers and gave me
a light kiss on lips again before closing his eyes.

"I don't want sex." taimtim niyang sambit.

"Sabi mo "more than kisses" hindi ba? E, 'di sex 'yon!" natatawa kong sambit kahit
kabado.

Of course... I want him but, there's something in me I need to stop myself from
wanting him this early. I don't know what or why... I just don't feel like doing it
even my libido is burning all the anticipation and excitement to do that.

"Ewan ko sayo." suplado niyang asik.

Humalakhak ako at niyakap siya, I buried my face on his neck. He just howled,
suminghap ako at muli siyang hinalikan doon. I copied the way he was kissing my
neck, I felt him stiffen a bit as I suckled slightly.

"Oh, shit, baby..." he hissed. "Leaving mark, huh?"

I giggled and stopped, inangat ko ang mukha para matingnan ang ginawa ko roon. Wala
naman akong nakitang gaya ng nangyayari sa aking leeg kapag siya ang gumagawa.
Napakunot ang noo ko.

"Bakit wala naman?" inosente at iritable kong sambit.

His adams apple moved a bit when he laughed.

"Try it again."

Ngumuso ako at napailing.

"Ayoko nga, hindi naman ako manyak."

Suminghap siya at nalukot ang noo habang nakatitig sa akin.

"Manyak agad 'yon?" halakhak niya, hinila niya ang pulsuhan ko at sumakto ang
kanyang mukha sa aking leeg.

Humagikgik ako sa kiliting hatid noon, he nuzzled my neck and chuckled.

"I missed you." he mumbled while kissing my neck.

Yumakap ako sa kanya at hinalikan siya sa ilong.

"I missed you, more!" I giggled.

Our whole morning went like that, nasa silid lamang kami at naghaharutan. Hindi rin
namalayang nakaidlip kaming dalawa at nagising na lamang kami nang tanghalian na
dahil sa katok ni Cora. Pagtapos mananghalian ay tumungo kami sa La Verde, ang
akala ko'y ihahatid niya lang ako at pupunta na rin sa La Cerde para icheck ang
kanilang resort doon pero nagtagal siya sa cafe sa araw na iyon.

Ang ending ay buong araw akong hindi makakilos ng maigi dahil sa kanyang panunuod
doon.

"Blooming over the bakod ka na naman, ah." halakhak ni Lavern.

Naputol ang pagtingin ko kay Minther na abalang kausap ang isang matandang babae na
batid ko'y kakilala ng kanilang pamilya, o baka amiga rin nila Lola na hindi ko
lang natatandaan. Nasa isang lamesa silang dalawa, bigla ko na lamang nakitang
lumapit iyon kay Minther kanina.

Umismid ako kay Lavern habang pinupunasan ang aking mga kamay, mukhang hindi ako
makakalapit ngayon kay Minther dahil may kausap siya.

"Huwag kang mainggit, Vern."

She rolled her eyes. "Why would I? Tss, hindi ko kailangan niyan. I'm happy with my
life now..."

"... For now." I averred firmly while grinning.

Binatukan niya ako.

"Oo na, okay? Hindi mo na kailangan ipaalala pa."

Huminga ako ng malalim at natawa.

"Sana lang katulad ni Minther ang mapunta sayo." natatawa kong bulalas.

Not like the first Minther I have encountered but the Minther who's making our
marriage work just like now. Iyong paninindigan parin ang aming pagpapakasal kahit
na arrangement lang. Iyong sumusubok parin na gumana ang lahat sa pagitan namin
gaya ng ginagawa ngayon. I want my cousin to be happy, too.

Suminghap siya at pinandilatan ako ng mga mata.

"Wycliffe Zhang isn't like Minther, Cade." tila hirap niyang sambit.

Nalukot ang noo ko at tinitigan siya.

"You've met him already, Lavern?" mariin kong tanong.

Napapikit siya ng marahan at bumuga ng hangin.

Fuck. I did not expect that. Kaya ba wala siya ng dalawang linggo noong nakaraan?
Bakit hindi man lang niya nabanggit iyon sa akin?

"You didn't tell me! Kaya ba wala ka noong nakaraang mga linggo, ha?" iritado kong
tanong habang nakatingin sa kanya.

She gasped softly and nodded. She looks so problematic and stressed out.

"We talked about how our marriage will go between us." she closed her eyes tightly
and sighed. "H-He's... just...—"

"What did he say?" I asked curiously, humawak ako sa kanyang kamay.

"He doesn't want the arrangement, Cade. Naiintindihan ko iyon pero parang ang
unfair naman kung ako ang gagawa ng ikakasira ng aming kasal." aniya. "I mean, ayaw
kong masira kila Lola. Ayaw kong suwayin sila."

"What!? Ganoon ang gusto niyang mangyari kapag nakasal na kayo?" gulat kong singhap
dahil sa naramdamang iritasyon.

She nodded. "He gave me one year for that. Magsasama kami ng ganoon katagal at
gusto niya'y ako ang magsasawa sa aming dalawa at makikipag hiwalay."

Napasinghap ako sa narinig.

"So he's a total jerk and a douchebag, huh." I averred irritably.

Does he think it's that easy to handle? The arrangement we're in? Sa tingin niya ba
ay madali para sa aming mga babae na magpakasal sa hindi namin gaanong nakilala at
basta na lamang ipinagkasundo para sa ikabubuti pero hindi naisip kung magiging
masaya ba kami?

And it's not that easy to break for hell's sake! Bukod sa simbahan kami kinasal ay
base sa aking experience, mahirap sirain ang sagradong pagpapakasal dahil sa Dios
nangako. Marami nang nakasira noon pero nasa tao iyon kung ano ang mararamdaman
niya kapag sinira ang pangako sa simbahan.
Ganoon din sa aming pamilya. If we'd want to break the arrangement, we must have so
many reasons to do that. Hindi isa lang, hindi dalawa kundi marami. Hindi madaling
makulong pwera nalang kung eenjoyin ang pagkakakulong...

And as far as I can feel, I want what I have with Minther now. I want our today,
the present we're walking to. The air we're sharing with, the sun and the moon
we're looking at... the blank but colorful page we're in with memories.

She smiled sadly and chortled. 

"Yeah, and it fucking suits him wholly. He's so gorgeous, Cade. Shit. I couldn't
describe how much pero ipapakita ko sayo." humalakhak siya at agad nilabas ang
cellphone.

Napasinghap ako at binatukan siya. Humalakhak lamang siya habang kinakalkal ang
cellphone, gumu-gorgeous pa siya? Aanhin ang kaguwapuhan kung ganoon ang ugali?
Pero naisip ko rin si Minther, kung gaano niya kaayaw sa aming kasal noon.

Masakit pang isipin na kahit isa sa mga malapit niyang kaibigan ay wala siyang
inimbita, even his cousin was asking why he did not invite them to that special
event of his life? He answered, it's not that important. Masakit marinig iyon dahil
para sa akin ay importante, kung sa loob-loob ko lang pero dahil hindi ko rin naman
gusto ito noon ay hindi ko nalang pinansin ang kanyang dahilan.

"Here... here." she said excitedly.

Dinungaw ko ang kanyang pinapakita roon, the name says Kees Wycliffe Zhang, he's
wearing a formal white longsleeves but untidy. Nakalukot ang kuwelyo noon at ang
mga manggas na nakataas hanggang siko. It's a candid shot, he was smiling while
looking at the kid in front of him. Napansin ko ang nakasukbit na gitara sa kanyang
leeg.

He's really gorgeous even sweating. I bet he's somewhat band vocalist or a member.
Mukha siyang pormal para maging isang miyembro ng banda. Hindi ko inaasahan dahil
base kay Lavern at mga dinig ko kung anong klaseng lalaki ang Zhang na ito ay
malayo sa nakikita ko sa litrato.

"And guess what?"

"What?" I asked while still looking at the picture.

"He's a friend of your husband." she said.

Nalukot ang noo ko at mabilis siyang nilingon.

"Magkaklase sila elementarya hanggang highschool."

"How come we haven't met him?" gulantang kong tanong.

Madalas na naming nakikita si Minther noon at ang ilang mga kaibigan niyang gaya ng
mga Alarcon at mga Villareal sa paligid pero hindi ko napansin itong si Wycliffe
kahit kailan.

She shrugged and pouted.

"He was just a study-go-home type, I guess. Hindi rin naman tayo parating nasa
paligid ng mga iyan. Malay natin..."
Napatango-tango na lamang ako, sumulyap ako sa kinaroroonan ni Minther at nagulat
pa ako nang makitang nakatingin siya sa akin. Ganoon din ang kanyang kausap na
matanda, marahan siyang tumango sa akin upang sumeyas na lumapit ako.

Namilog ang mga mata ko, nagkatinginan kami ni Lavern at ngumising aso lamang siya
sa akin. Huminga ako ng malalim at lumabas ng counter para lumapit na sa kanila.

Minther stood up calmly and placed his hand on my waist, hinila niya ang isang
upuan para sa akin. Nakatitig ang matanda sa aming dalawa, ngumiti ako habang
nauupo na sa tabi ni Minther. Namahinga agad ang kanyang kamay sa aking hita.

"Magandang hapon, Ma'am." nakangiting pagbati ko.

"Magandang hapon, hija."

"This is my wife, Cadence Legaspi, Lola Tod... and Lola Teodora, a family friend."
pormal na pakilala ni Minther sa aming dalawa.

Tumango ang matanda ang ngumiti sa aming dalawa. Gaya ni Lola ay mukha siyang
matapobre kung titingnan sa una, sa ngayon ay hindi ko alam ang kanyang pag-uugali.

"I am inviting you to come over to my grandson's birthday party this Saturday. I
just saw Minther while walking around, and that's it..." she smiled gently.

Bahagya akong gulat doon, napatingin ako kay Minther na tahimik lamang.

"S-Sure, po." nag-aalangan kong sagot pero sa itsura ni Minther ay ako na ang
bahalang sumagot sa anyaya ng matanda.

"Ang kaso ay uuwi pala ng Laguna ang asawa mo kaya nireject ang aking imbitasyon."

"Lola Tod..." natatawang sambit ni Minther. "It's just that I have so many projects
to process this week."

Nagtaas ito ng kilay.

"So... can I just invite your wife instead? Para naroon parin ang iyong presensya."
nakangiti nitong sinabi.

Minther sighed calmly. My heart skipped a beat, hindi ko akalain na ako ay

iimbitahin parin kahit na hindi kasama si Minther.

"She's not—"

"Oh, your whole family is invited. Inaasahan ko ang kanilang pagdalo sa okasyong
iyon. And I guess, she's not an intruder to your family. She's a Legaspi now..."

My forehead wrinkled slightly. Sumikip ang aking dibdib pero ngumiti na lamang ako
sa kanya. Hindi ko man lubos na maintindihan ang kanyang pinararating ay iba iyon
sa aking pandinig.

"Of course not." mariing sambit ni Minther.

Ngumisi ang matanda at tumango, she sipped on her tea. Banayad akong huminga ng
malalim at hinawakan ang kamay ni Minther sa aking hita, he immediately filled the
gaps of our fingers. Nanguso ako sa pagpipigil ng ngiti.

"She must be there, then. Evangeline will also come there, hindi naman siya
mapababayaan doon, hijo. Huwag kang mag-alala."
Tiningala ko si Minther, he was looking at me with a bit worried eyes. Huminga ako
ng malalim at ngumiti sa kanya, his lips puckered slightly and sighed calmly.

Iyon ang naging signo ng pagpayag ni Minther para sa matanda, tila kilalang-kilala
niya ang bawat isasagot ng magiging ekspresyon ni Minther kaya natawa na lamang
siya at tumango-tango sa amin. Pagtapos ng kanyang tsaa ay nagpasya na rin siyang
magpaalam, isang bodyguard ang nakaabang sa kanya sa labas ng aming cafe.

"Sino iyon?" tanong ni Lavern habang nakahabol ng tingin sa matandang naglalakad na

palayo.

Naglapag siya ng inumin para sa amin ni Minther, sumandal si Minther sa back rest
ng sofang inuupuan namin bago ilagay ang kanyang ulo sa aking balikat.

"Teodora Carlos," he said icily.

Nangunot ang noo ko ng sobra dahil doon, agad kaming nagkatinginan ni Lavern. Halos
manigas ang aking katawan doon, mata ko lamang ang napatingin kay Lavern dahil sa
pagkagulantang sa pangalan ng matanda.

Lavern blinked and chortled awkwardly.

"Oh. Clarine Carlos' grandmother?" aniya sa awkward na tono pero hindi

pinahahalata.

Shit.

Minther shrugged and hugged my waist more.

"Kinda. Kapatid ng Lolo nila." malamig na sambit ni Minther.

Suminghap ako ng pasimple, Lavern chuckled again. This time, calmly.

"Inviting you?" she asked, kunwaring walang interes pero nagtatanong upang may
mapag-usapan lang.

Darn it, Lavern.

Muling nagkibit balikat si Minther, batid kong nakapikit ang kanyang mga mata kaya
ang mukha ni Lavern ay nakakagawa ng mga ekspresyon.

"Yeah. Bryce's birthday celebration this Saturday."

Bryce? What the hell? Iyon ang pinakamalapit na pinsan ni Clayven na aking nakilala
noon! How come I haven't met that grandma? Miski kailan ay hindi ko nakilala iyon
noon! At hindi ko alam na malapit din ang mga Carlos at Legaspi.

It's damnshit.

👠👠👠
Been busy with some important stuff. Sorry for updating late.

Phase 24

Lumunok ako nang maramdaman ang malumanay ngunit malamig na hampas ng hangin sa
aking balat nang makalabas ng sasakyan.

Ngayong gabi ang kaarawan ni Bryce Guibar idadaos sa mansyon ng mga Guibar sa La
Santa, hindi ako umasa na talagang sasadyain ako ng mga Legaspi sa aming mansyon
upang maisama. Hindi ko na iyon binigyang pansin dahil wala akong balak magpunta
kahit may approval ni Minther, hindi pa ako sanay na makasama ang pamilya niya kaya
bago ito sa akin.

Noong kasal namin ay hindi ko pa sigurado ang ibinibigay na ekspresyon sa akin ng

kanyang ina. I even heard them talking about the marriage, but I forgot because I
did not care. Nasa isang kasunduan din naman ako na gaya nila ay inayawan ko noon,
hindi ko rin ito inasahan. Na magtatagal ang aming pagsasama ng maghahalos isang
taon na, ilang buwan na lamang.

"Hi! Good evening, Legaspis!" magarbong pagbati sa amin ng matanda, iyong kausap ni
Minther sa cafe na siyang nag imbitang pilit sa akin.

Ginala ko ang paningin sa buong resepsyong nakaayos, marami ang nakakalat ng

lamesang may kulay champagne na clothing, mga upuan at may banda sa sentro kung
saan ang spotlight nakatutok. Ilang tao ang naroon at nag-aayos ng kani-kanilang
instrumento.

It was a simple party, a typical one for a man. Ang mga lamesa ay okupado na ng
ilang grupo ng magkakaibigan at ilan pang pamilya. Marahil ay mga kaibigan ni Bryce
at family friends. Nakilala ko na si Bryce noong elementarya pa lamang. Nabalitaan
kong umalis din siya ng bansa upang mag-aral sa ibang bansa, madalas siyang kasama
ni Clay noon pero nang mag high school ay nawala na siya at ilang okasyon lamang
ang inuuwian.

Bukas ang buong back yard ng mga Guibar, kitang-kita sa itaas ng madilim na
kalangitan ang nagliliwanag na haring buwan at mga bituing anghel na nagkikinangan
para sa kani-kanilang pwesto.

"We arrived on time." halakhak ni Lola Evangeline.

"Oh, yup! Nag-aayos na ang mga kaibigan ni Bryce para sa presentation nila."

"Oh, and is this a surprise party for him?" sambit ng mama ni Minther.

"Actually, yes. Kaya wala kaming imbitasyon at kami mismo ni Beatrice ang
nagtiyagang tumawag o sadyain ang mga aanyayahan ngayon." tawa ni Teodora Carlos
Guibar.

Nagtanguan sila.

"Where's Bryce, by the way?"

Inanyayahan na kaming maglakad patungo sa aming lamesa, habang naglalakad ay nag-

uusap sila patungkol sa taong may kaarawan hanggang sa makaupo na sa lamesang para
sa amin. Tumayo lamang si Teodora habang nakikipagkwentuhan sa mga Legaspi.

"He's on the way here with Clayven. Iyon lang ang kanyang plano ngayon, ang
makasama ang mga kaibigan." aniya. "Hindi niya alam ay may naghihintay pa sa kanya
ritong selebrasyon."

Halos mapangiwi ako sa pagkakarinig sa pangalan na iyon. Sana lang ay huwag na

kaming magkasalubong pa ng landas dito at kausapin niya ako. I don't think it would
seem cool with Minther's mom tonight. Tama ako na inayawan ang pagsama rito dahil
alam ko namang hindi gusto ng ina ni Minther ang pagpapakasal niya sa akin at ang
pagsasama namin kaya hindi rin ako nito pakikisamahan ng matiwasay.

Sumulyap siya sa akin, tipid na ngumiti lamang ako bilang pagbati na rin. Napansin
iyon ni Lola Evangeline kaya ako ang tinuonan ng pagpapakilala.

"And here's Lyle's wife, Todd." she was smiling as she held on my shoulder.

"Mm. Minther already introduced her..." Todd nodded and smiled.

I smiled back, medyo nahihiya pa ako.

Napatingin sa kanya sila Marla Legaspi, ang mama ni Minther at si Lerio Legaspi,
ang ama ni Minther. Ngumiti si Teodora.

"Nagkita kami neto lang sa La Verde. I saw him inside this cafe, I forgot the
name..." she smiled at me. "Doon pala nagtatrabaho ang kanyang naging asawa."

Tumawa si Lola Evangeline.

"Oh no, she's not working there, Todd. She owns the cafe. Business nila ng kanyang
pinsan. Besides, my grandson is very stubborn to let her work. Gusto niya ay parati
lamang nasa kanya hetong si Cadence."

"He's very selfish." tawa rin ni Mr. Legaspi sabay sulyap sa akin.

Ngumiti lamang ako.

My selfish husband, mmm? It's a fact about him. Hindi ko rin alam ang dahilan noon
pero nakakaramdam ako na may iba siyang dahilan upang manipulahin ako ng ganito.
Although, I don't want to get out of it cause he'll be my husband in this life,
siya parin naman ang masusunod kahit anong gawin ko. Siya parin ang hahayaan ko
para sa akin.

Tumaas ang kilay ni Teodora at inangat ang sulok ng labi.

"Hindi rin ako makapaniwalang gumana ang pagpapakasal nilang dalawa. Nakakatuwa nga
noong maabutan ko si Minther na tila bantay ni Cadence doon."

"Dios ko, Todd." umiiling na sambit ni Lola Evangeline. "Kung makakausap mo lang si
Minther tungkol dito, malamang ay magsawa ka sa kakapangaral para lang payagan ang
kanyang asawa sa mga bagay na dapat."

She smiled at me and caressed my shoulder tenderly. She's comforting me.

Alam ko namang ayaw din ni Lola Evangeline sa mga desisyon ni Minther. Gaya na lang
sa aking pag-aaral na hindi sinang-ayunan ni Minther, wala ring magawa si Lola
Evangeline dahil tila ginagawang kapalit ni Minther ang pagdalo sa akin sa isang
eskwelahan sa Isla Verde na hindi talaga magandang ideya sa kanyang pagtatapos.

"Mabuti na lamang at maintindihin itong si Cadence pagdating sa ugali ni Lyle."

I smiled and nodded slightly at Lola Evangeline.

"Maybe, my son's just a lil bit doubtful, Ma." nakangiting singit ni Mrs. Legaspi.

Pinilit kong huwag mangunot ang noo nang sulyapan siya, peke ang kanyang ngiti nang
magtama ang aming tingin. Nangunot ang noo ni Lola Evangeline at Teodora nang
magbaling sa kanya.

"What?" halos matawa pa si Lola Evangeline. "I doubt that, Marla. Hindi natin
mapipilit si Minther kung hindi niya nagustuhan ang pagpapakasal."
Sumimsim sa baso ng tubig si Marla at huminga ng malalim pagtapos ay tumango na
lamang, nakaangat parin ang sulok ng labi pero halata ang iritasyon sa usapan. Mr.
Legaspi was all cool with whatever they're talking about. Si Mrs. Legaspi lamang
ang nagbubuhay sa aking hiya at kaba ngayon.

Ayaw kong ganito ang pakikitungo niya sa akin dahil apektado noon ang pagsasama
namin ng kanyang anak, hindi ko siya mapipilit na magustuhan ako ngunit pipilitin
kong maging maayos ako at mabuti para kay Minther nang sa gayon ay hindi niya ako
pag-initan ng ganito.

"Oh by the way..." pagbabago sa usapan ni Teodora. "Where's Feather?"

Tumikhim si Lola Evangeline. "Drop it, Todd. Hindi na siya pwede kay Bryce ngayon."

"Why is that?" halakhak ni Todd. "I'll ask my grandson to court her for real... not
arranging."

Napailing si Lola Evangeline.

"You know, Feather is very free to choose whatever she would want for her future."

"And that's because of her loving brother." tawa muli ni Todd. "Alam mo, hindi ko
rin talaga masabing selfish ang apo mong lalaki, Eva. He's just protecting—"

"Oh, please. Enough about that." natatawang sinabi ni Lola Evangeline.

Nagtaas ng dalawang kamay si Todd at ngumisi habang tumatango.

Natapos din ang kanilang usapan nang tawagin si Todd ng isang kasambahay. Dumating
na si Bryce Guibar, pagkarating pa lamang at paglabas ng backyard ay umingay na ang
musikang dala ng banda sa sentro nito. Agad akong namangha dahil sa kanilang
pagtugtog doon. Bryce looked amused while watching the surprise band for him. Isang
spotlight din ang nasa kanya habang madilim ang buong lugar.

The lyrics of the song was all for Bryce, pati ang kanyang mga gawain sa eskwela at
kung anong klase siyang kaibigan. Maganda ang komposisyong iyon na halos natatawa
ang lahat habang nakikinig at nagpapalakpakan pasabay sa musikang tinutugtog.

Pagtapos ng banda ay umakyat si Bryce sa stage nila upang makipag high five sa mga
naroon, habang tinititigan sila at pinapanuod doon na nagkukulitan ay napansin ko
ang isang lalaking nasa drumset. Tumatawa siyang tumayo nang lapitan ni Bryce para
mag bro hug. Sila ang naging sentro ng atraksyon.

Kumunot ang noo ko sa pagkagulantang nang makilala iyong drummer na lalaki, it is

Kees Wycliffe Zhang! Lavern's fiance! He was smiling cooly while talking with
Bryce, sinapak siya ni Bryce sa dibdib.

He's really gorgeous, especially in person. Naka itim siyang longsleeves na

bahagyang magulo at walang pakialam sa magiging itsura ngunit nagmukhang pormal
parin. Tama si Lavern, ganito ang hilig na itsura niya kaya hindi ako magtataka na
hindi niya inayawan ang kanyang mapapangasawa. I just don't know how they will
work, based on what she told about this Wycliffe.

The party went like that, pagtapos ng ilang programa ay kainan gaya ng sa tipikal
na selebrasyon. Ayaw ko man tumayo upang kumuha ng aking makakain ay sumunod ako sa
anyaya ni Lola Evangeline. Magkakasabay kaming tumayo para tumungo sa buffet table,
ako ang huli sa kanila kaya nauna na ring bumalik ng lamesa ang mga Legaspi.

Pinili ko ang hindi mabigat sa tiyang pagkain dahil hindi naman ako masyadong gutom
at wala akong gana sa gabing ito, bumalik na rin ako ng lamesa at hindi ko
inasahang naroon na si Bryce at Clay. Nakikipag-usap kila Lola Evangeline,
nagtatawanan sila.

Humugot ako ng malalim na hininga at nagtuloy sa paglakad pabalik, wala pa man ako
sa pag-upo ay nagtama na ang mga tingin namin ni Clay. My chest tightened a bit.
Tipid ko siyang nginitian bago maupo ng tuluyan.

"Kumusta ang pag-aaral, Bryce?" tanong ni Mrs. Legaspi.

"All good, Tita. Lilipat ako ng Manila sa taong ito." Bryce said.

Napatingin na rin siya sa akin, namilog ang mga mata at agad sumulyap kay Clay.
Ngumisi si Clay at siniko lamang ang pinsan kaya napatawa si Bryce.

Shit, not now. Narito ang mama ni Minther, ayaw kong mahusgahan dahil lang sa
tinginan ng dalawa na tila may tinatago.

"That's good, Bryce. Maganda rin ang mag-aral sa Manila para masanay ka."

Tumango si Bryce na hindi inalis ang paningin sa akin habang nakangiti. Tumingin na
sa akin sila Lola Evangeline at Mrs. Legaspi. Lumunok ako at umiwas ng tingin.

"Cadence Andrada..."

Halos hindi ko maituloy ang pagkain nang punahin na niya ako, simpleng buntong
hininga ang ginawa ko nang angatan siya ng tingin. Nakita ko ang paniningkit ng mga
mata ni Mrs. Legaspi.

Ngumiti ako kay Bryce at tumango.

"Happy birthday, Bryce." I greeted lightheartedly.

"I'm not dreaming you're here?" humalakhak siya.

I just chuckled lowly.

"She's my grandson's wife, Bryce." nangingiting sambit ni Lola Evangeline.

"Magkakilala kayo?"

Namilog ang bibig ni Bryce habang napapatango sa pagkakaintindi, sumulyap siya kay
Clay na ngayon ay nakatitig lamang sa akin.

"Y-Yeah, we were schoolmates." natatawang sambit ni Bryce, inakbayan na si Clay.

"So, I'll leave you here, Tita, Tito, Lola... and Cadence, enjoy the rest."

Iyon lamang ay namaalam na sila, inakay niya si Clay paalis ng aming lamesa. Hindi
ko na sinundan pa ng tingin sa kabang nararamdaman para sa sarili. Hindi ako
tinanong ng kahit sino, wala rin silang nasabi sa akin. Nang matapos ang pagkain ay
namaalam ako upang magbanyo, nakaramdam ako ng paghilab ng tiyan sa hindi malamang
dahilan.

I need to throw up, mukhang may nakain akong hindi pasok sa aking panlasa ngayon.
Sa bandang gilid na parte ng back yard ay may common bathroom na itinuro sa akin ni
Lola Evangeline kanina, malawak at may dalawang cubicle sa loob. Pumasok ako agad
sa isang cubicle para isuka ang mga nakaing hindi maganda sa aking tiyan.

My throat hurts while throwing up, pinunasan ko ng tissue ang bibig at flinush ang
toilet. Humihingal ako dahil sa pagsuka, sinara ko ang bowl at doon naupo sandali
para magpakalma. Huminga ako ng malalim at paulit-ulit na pinunasan ng tissue ang
labi.

Shit. Ano bang nakain ko? Hindi naman ako allergic sa mga pagkaing nakuha ko kanina
o talagang wala lang akong gana kumain? Madalas lang naman akong nakakaramdam ng
paghilab kapag nalipasan ng gutom. Damn it.

My phone suddenly rang, napasinghap ako sa gulat bago iyon hinalughog sa aking
purse para masagot. It's Minther, nakalimutan ko yatang magreply kanina.

"Hello. Oh my gosh, I'm sorry!" medyo taranta kong salubong sa kanya para lang
hindi siya mairita.

"You weren't answering my calls." aniya sa malamig at inaantok na tinig.

My heart clobbered delightfully. Nangingislap na agad ang mga mata kahit hindi ko
naman siya nakikita at tanging boses lamang ang naririnig. He's totally giving me
too much unexpected feelings I want to feel every time of the day.

"I'm sorry, maingay kasi kanina hindi ko narinig." sambit ko.

"Uh-hm, it's okay. Where are you right now?"

Suminghap ako at sinapo ang aking noo. "I'm in a restroom, Minth. I threw up...
uh..."

"Threw up? What did you eat? Are you okay?" he asked, a bit attentive now.

Ngumiti ako. "Yup. Naisuka ko naman na. Hindi naman ako allergic sa mga pagkaing
kinuha ko, e. I don't know..."

"Mm, are you still using pills?"

Kumunot ang noo ko. "What!? Why would I? Wala namang—"

Humalakhak siya. The hell? Wala namang nangyayari sa amin, bakit ako gagamit noon?
At wala akong ganoon! Nababaliw na naman talaga siya.

"I'm just kidding, babe." he chuckled. "Anyway, shall I call Manong now? You're not
feeling well, huwag ka nang magtagal diyan. Hayaan mo na sila Lola."

Ngumuso ako. "Sasabay na ako kila Lola. Tapos na rin naman ang programme, siguro ay
pauwi na kami. What are you doing? Kumain ka na ba, hm?"

He howled like a baby beast, sad and lonely lion. Humagikgik ako.

"Still reviewing... I had dinner, and it wasn't good as my babe's sinigang."

I could almost imagine him pouting right now. Muli akong napahagikgik. Mukhang mas
malala pa ang dalang paghilab ng kung anong insekto sa aking tiyan kapag kausap
siya.

"I miss you..." he said raspily.

"I miss you, more. Uwi na, baby..." I said sweetly.

Natahimik ang kabilang linya at puro mabigat na hininga niya lamang ang nanaig.

"Say the words again, babe. I'll come home right now." aniya na tila nasa ilalim ng
isang mahika.

Pinigilan ko ang tumawa ng malakas, tinakpan ko ang aking bibig at humagikgik na

lamang. Umiling ako sa kawalan.

"No, Minther... I just miss you, pero mas importante iyang pag-aaral mo. Makakauwi
ka rin naman dito." natatawang sambit ko.

"Tss. All right." he howled.

Pagtapos magpaalam ay binaba ko na rin ang tawag, tumayo ako at inayos ang aking
damit. Nilagay ko sa purse ulit ang cellphone bago hawakan ang door handle ngunit
bago pa makalabas ay may ilang boses na akong narinig na pumasok.

"Call that Legaspi!" impit na sambit ng isang boses ng babae. "Naku talaga, Iya!
Call him or I will!"

Gumuhit ang malalim na kunot ng aking noo, unti-unti kong ibinaba ang aking kamay
at inatras ang aking mga paa kasabay ng hindi maipaliwanag na kalabog sa aking
dibdib.

"It's just a rumor, Chi." malambing na anang isa pang boses.

"What!? Didn't you see? She's with the whole family! And you heard it from Bryce!
The hell!" pagalit na sambit noong isa ulit. "He's married?!"

Buntong hininga lamang ang narinig ko mula sa isa.

"He's now married, hah!" she said. "I can't believe he cheated on you!"

"It's another way around, Chi."

Suminghap siya. "Oh fuck, right! Pero nauna ka, hindi ba? Paano niya nagawa iyon ng
ganoon lang? Nakasal siya gayong ikaw ang pinangakuan niya ng kasal? How the fuck
hell!"

"Calm down,"

"No! Call that fucking Minther now or I'll fucking post it on social media—"

Suminghap iyong isa. Halos mapasinghap din ako sa narinig na pangalan, kung
kaninang ayaw kong paniwalaan na isang Legaspi lamang ang asawa ko at ang tinutukoy
niya ay nabigyang pangalan na ngayon, na iisa nga lang.

Mas lalong nanlabo ang mga mata ko. May pinangakuan siya ng kasal? Kailan pa? Kasal
na kami, paano pa siya mangangako sa iba? Is this some kind of joke? Well, it's not
really funny cause it's fucking dreadful.

"All right, I will call him now. No need to be scandalous. Calm down, please."

"Go!" inis muli na singhal noong isa.

Ilang minutong tahimik lamang ang paligid, tinakpan ko ang aking bibig habang nag-
iinit ang paligid ng mga mata. I don't know what to think, I just don't know...

Ang alam ko lang ay para akong nasa kadiliman ngayon na walang ilaw at tanging
pagpiga lamang sa aking puso ang ramdam na ramdam kong nananaig sa aking pakiramdam
at kabuuan.
"Hey, uh..." sambit noong Iya sa banayad na pagbati. "Minth..."

My mind goes blank but many frustrating things are asking inside. Huminga ako ng
malalim at napailing-iling ng tahimik.

She chuckled softly.

"I'm at Bryce's party right now... and uhm..." she sighed calmly.

"Fucking tell him, you saw his damn stupid wife!" halos mawalan ng pagkalma iyong
Chi na panay ang impit na pagbulong.

Gusto kong matawa dahil sa pangalang ibinigay sa akin, hindi ko magawa. I just want
to cry this time because of frustration and pain. Joke pa ba ito? Hindi na.

"And I heard something about you being married..." Iya said in a soft voice. "To
Cadence Andrada." mahina nitong dagdag na tila maiiyak.

Tahimik ang pagsinghap na aking ginawa, I couldn't move. I couldn't breathe

properly and my heart is just tearing me down. Mariin kong tinikom ang aking bibig
at maingat na naupo sa bowl na sarado sa aking likuran dahil pakiramdam ko ay bigla
na lamang akong babagsak sa aking kinatatayuan. I bowed my head as my tears started
streaming down my cheeks.

"I-Is it true?" she stammered like she wouldn't believe everything even if it's
true.

Fuck.

"No! You fucking ask him if what the hell is that stupid girl doing with his
family! Kung hindi totoo!" singhal noong Chi.

"Uh... okay. Sorry, nagrereview ka nga pala... just talk to you later, I love you."
Bumuntong hininga siya.

"What the fuck, Iya! Bakit ka pa nag I love you?! He's obviously making excuses!
And you stupid, too, like that woman with his family is really nutheaded! Maraming
guwapo, maraming single—"

"It's not true, okay?" Iya clarified. "Now let's go, cause he told me to go home
now."

My heart pummeled painfully against my chest.

Not true? Really?

Kinagat ko ang aking labi at patuloy na naglalandas ng tahimik ang aking mga luha
habang nakikinig sa mga salitang ayaw ko nang marinig pa.

"Oh my goodness, Iya. Naniwala ka naman ng ganoon ganoon lang? Nasaan ang patunay
na wala iyong katotohanan? You are so blind!"

Narinig ko ang pabagsak na pagsara ng pintuan, hinila na palabas ang kaibigan.

Tumingala ako at napahikbi, nanginginig ang aking mga tuhod habang palabas na ng
cubicle. Agad kong nakita ang aking repleksyon, I look so weak and ruined.
Bumubuhos ang mga luha ng tahimik at walang humpay.

Suminghap ako at tumungo sa sink, I washed my face to calm the tears from my eyes
also my burning dreadful heart. Ang sakit ng dibdib ko at hindi ko alam kung saan
maniniwala, hindi ko mapaniwalaan ang narinig mismo at hindi ko rin mapaniwalaaan
ang sakit na dulot noon. Sobra-sobra na hindi ko kailanman naramdaman kahit kanino.
Dito lamang, sa sitwasyong ito lamang.

Pumikit ako ng mariin at huminga ng napakalalim, sinapo ko ang aking dibdib at

suminghap. Nagmulat akong muli para tingnan ang aking repleksyon, ilang minuto
akong natulala sa aking sarili bago naisipang lumabas ng banyo.

👠👠👠
Phase 25

Hinilamos ko ang mga palad sa aking mukha, doon na tahimik na bumuhos ang mga luha.
Lavern was caressing my back, hushing me.

"I can't understand him." I cried in frustration.

Bumuntong hininga siya habang inaalo parin ako, tinulak niya ang box ng tissue sa
aking harapan pero hindi ko iyon pinansin at nagpatuloy lang sa paghikbi.

"I can't really understand, Lavern. I want to get over him now. Paano ko iyon
magagawa kung patuloy kaming nakatali sa walang kwentang papel?" I'm really
frustrated that I want to just cry all out.

I hate him. I hate him for doing this to me, I hate him so much. Kasalanan niya ang
lahat kung bakit ako nasasaktan at ngayon ay pinahihirapan niya pa akong makawala?

Halos magtatatlong taon na simula nang gumawa ako ng eskandalo at kataksilan sa

kanilang pamilya, sa kanya. Can't he just let go? Sa mga taong iyon ay pinilit kong
ipamukha sa kanyang kaya ko parin mag-isa at kaya kong panindigan ang pagtataksil
na ginawa para lang pakawalan niya ako at hindi na ikulong pa. I want him to know
I'm not regretting what I did.

But at the end of the day... I'm still in love with him. I still love him despite
of the reason why I'm here, in this state of pain.

"Kasi naman, Cade. Bakit hindi mo banggitin sa kanya ang mga dahilan mo? That you
were over caged under him, that you didn't want it o nagsawa ka na sa kanyang
pagmamanipula at posesyon. You can just tell that easy and you'll be free."

Tumahimik ang aking paghikbi habang nakatakip parin ang mga palad sa mukha.

Sana madaling sabihin iyon at makakawala na ako... sana reasonable na iyon para kay
Minther, pero ilang libong beses ko na bang sinubukan iyon? Ilang beses ko na bang
sinabi iyon? I even told him so many hurtful words but he pretended it was all
nothing!

Mahirap pa sa mahirap kausap si Minther at mahirap pa sa dagang intindihin si

Minther, mahirap siyang kausap at mahirap siyang mahalin...

Umiling ako at huminga ng malalim. Kinagat ko ang aking labi bago mabilis na kinuha
ang cellphone para itipa ang kanyang numero.

Ilang ring pa iyon bago niya nasagot, napatiim bagang ako nang sumalubong sa aking
tainga ang ingay ng background. Mix voices, mas malala ang hagikgikan ng mga
ingleserang babae at ang ilan doon ay boses ng nagtatawanang mga kaibigan niya.

So this is all he's doing, huh? Hindi na dapat ako nagugulat, dahil nasasabi naman
nila Lavern pero hindi ko talaga pinakikinggan dahil abala ako sa pag-ahon at pag-
alis mula sa kanyang itim na mahika.
"M-Minther..." malamig ngunit nanginginig boses kong sinabi.

Narinig ko ang mahinang hagikgik sa malapit, mukhang may katabi siyang higad. My
heart crumpled rigidly.

"Mmm?" he hummed calmly, I shuddered so easy.

Suminghap ako at humikbi pero huminto na ang mga luha ng bahagya.

"I cheated on you. I kissed Clayven and you saw it—"

"And?"

Putangina ka, kalmado ka parin samantalang gusto na kitang patayin sa salita!

I sobbed. "What do you still want from me? Why can't you fucking just sign the
annulment, huh?" my voice is shaking. "Niloko na kita at pinagpalit! Kinamumuhian
na ako ng pamilya mo at ng lahat pero bakit pinahihirapan mo pa ito?"

Panay ang yugyog ni Lavern sa aking braso dahil hindi na mapigilan ng mga salitang
lumalabas sa aking bibig. Humikbi ulit ako at huminga ng malalim, hindi nagpaapekto
sa takot na nararamdaman at warning ni Lavern.

Ang usapan namin kahapon sa kanyang opisina ay tila nabasura sa nabubulok, pagtapos
ng kanyang litanyang nakapagpatindig ng balahibo ko ay nawalan ako ng sasabihin at
siya ay nagwalk out na. Iniwan akong tulala roon na walang naibalik man lang. 

"Actually, I want an annulment because I want another surname—"

"Uh-mmm... tumawag ka ba para galitin ako?" kalmadong aniya. Alam kong nagpipigil.
"I know where you are this fucking moment, Areial. Do you want me to strangle all
your shit talks, mm?"

Nanindig ang balahibo ko, napatayo ako sa aking inuupuan at sinapo ang noo at
muling napaiyak. This time, soundly that's really embarrassing. Hindi na mapigilan
ng aking mga hikbi ang lumabas, para akong batang sabik at nagpupumilit makawala
mula sa kanya.

"Oh, please, Minther. Give me the freedom now—"

He chuckled roughly. "You are free, what more? Malaya nga kayo ng kabit mo kung
saan magpunta."

My heart grappled painfully. Insulto pero hindi ko magawang mainsulto dahil alam ko
sa aking sarili kung ano ang totoo at hindi. Alam ko kung sino ang nagtaksil at
dapat makatanggap ng insulto ngunit hindi ko ginawa dahil ayaw kong mas lalo pang
gumulo ang pagitan namin.

"Tangina mo!" gitil kong sambit. "Lalapitan ko ang mga magulang mo at lola mo para
rito! Iyon ba ang gusto mo, ha? I'm sure your mom will force you to sign that
fucking paper instead to be in a court with our lawyers!" sigaw ko sa panggagalaiti
at sakit.

Humihingal ako sa sobrang galit at pighati ng aking puso. I don't want this talk
but I should. Ayaw ko mang harapin ang kanyang mga magulang ay kakayanin ko sa
huling pagkakataon para lang maibigay sa akin ang kagustuhang annulment.

"Brave." humalakhak siya. "That's the Cadence I want to hear so fucking much."
I don't understand why I'm always having this fucking goosebumps while talking to
him when he's just very normal and calm as jerks!

"Sabihin mo, kahit lumuhod ka pa sa mga iyon ay wala silang magagawa sa ayaw ko.
Get that?"

"Fuck you, Minther Legaspi! Ano pa bang gusto mo? Ano pa ba? I fucking gave you all
my shits and damn everything! Sabihin mo nga, ano pa ba? Ano pa bang hindi ko
naibibigay? Pwede mo na akong pakawalan dahil nakuha mo na ang lahat sa akin, 'di
ba?"

Wala na akong pakialam kahit marinig ni Lavern ang mga nakakahiyang bagay na ito. I
just really want to lash everything out just to fucking provoke this man. Ayaw ko
na, ayaw ko na sa aming kasal. Gusto ko na maging malaya mula sa mga nakakasakit.

Hindi lang ako ang taksil...

"You didn't give me a child." he said calmly.

My heart clobbered painfully, sandali akong natulala habang mabilis ang mabibigat
na paghinga bago napapikit ng mariin at tahimik na bumuhos muli ang luha. Umiling
ako at kinagat ang aking labi habang sobrang nasasaktan ang dibdib, my hand is
shaking as I ended the call.

How dare he opened that up?! God! He's hurting me so bad!

Simpatya ang nakita ko sa mukha ni Lavern nang harapin ko siya. I bit my trembling
lips and shook my head weakly, her eyes glistened with tears. I just smiled sadly
and went out of her room, tumungo ako sa guestroom at naglock ng pinto. Pag-iyak na
ang aking kinatulugan nang gabing iyon.

Kinaumagahan ay maaga akong nagising, naligo ako bago lumabas ng silid. Sarado pa
ang pinto ni Lavern kaya sigurado akong natutulog pa siya, mag-isa akong nag-
almusal kahit na walang gana. I still need to eat to live, naalala kong hindi na
ako kumakain ng tatlong beses sa isang araw, ilang linggo na dahil sa problema.

Tuwing mauuwi ng Isla Verde ay sa apartment ako ni Lavern tumutuloy dahil hindi
parin ako gaanong maayos sa aking pamilya. Naiintindihan ko naman sila kaya hindi
ako magrereklamo roon, isa pa ay ayaw nila ako sa Isla Verde dahil sa kahihiyang
nagawa.

Iyon din ang dahilan kung bakit napalitan si Lavern na magrenta ng apartment para
may matutuluyan ako, kahit ganoon ang nagawa ko ay alam kong naiintindihan niya
ako. Siya lang ang nakakaintindi sa akin.

Sa Bicol ako namalagi sa halos tatlong taong lumipas, doon ako pinatapon ni Mommy
para makapag-aral na lamang at makalimutan ng mga taga Isla Verde ang aking ginawa
kay Minther Legaspi, kahit na hindi ako sanay na mag-isa ay hindi na ako nagreklamo
para rin naman sa akin iyon. At least I had the chance to study and live
independently.

Hindi sang-ayon si Daddy na bigyan ako ng allowance at ang gusto niyang mangyari ay
magtrabaho ako para sa sarili, that's my punishment.

Mabuti na lamang at tinulungan parin ako nila Tito Arthur, Alzhera's father. My
mom's older brother. He gave me full scholarship for the course I wanted, may
koneksyon siya sa Bicol kaya hindi ko pinaghirapan ang matrikula roon at tanging
panggastos lamang sa bawat araw ang aking pinagtatrabahuhan, hindi na mabigat.
Alzhera wanted to help me by sending money but I refused, kaya ko namang magtrabaho
at nakatulong na sa akin ang daddy niya.

That was my life for years. It was also my escape from my reality in Isla Verde
that time, gusto ko rin talagang makaalis at lumayo kay Minther pero hindi iyon
nangyari dahil kahit na nakalayo ako ay napag-alaman kong pinasundan parin ako.
Nalaman ko lang iyon kay Lavern noong nakaraang taon dahil hindi sadyang narinig
niya ang usapan ng aming mga ama.

I just couldn't believe it, paano nila nagawa iyon? Kahit na nakagawa ako ng
kasalanan kay Minther ay gusto parin nilang magpatuloy ang aming pagiging mag-
asawa. That's sick!

Kaya ngayon ay ako lang mismo ang makakatulong sa sarili ko para buwagin ang kasal
dahil pati pamilya ko ay tutol na magkahiwalay kami kaya lalong mainit sa mga
Andrada ang ilang Legaspi ngunit hindi ko naisip na wala rin silang nagawa dahil si
Minther mismo ay siyang hindi sang-ayon sa annulment.

He's also sick! Damn him!

Napigtal ang pag-iisip ko nang tumunog ang doorbell. Suminghap ako, dala ang aking
tasa ng maligamgam na kape ay tumungo ako sa pintuan para buksan iyon. Bumungad sa
akin ang lalaking matangkad, medyo mahaba ang buhok na bahagyang magulo, mapula ang
labi at maamo ang mga mata.

Agad nangulubot ang noo ko habang kinikilala ang mukhang iyon, oh damn. I did not
expect to see him here knocking Lavern's door. He looked at me, his forehead
wrinkled a bit as he tilted his head.

"Good morning..." he said in a deep voice.

"Good morning. Um..." bahagya akong tumuro sa aking likuran. "Lavern's still
asleep..."

Sumulyap siya sa aking tinuturo at muli akong binalingan, he smirked a bit and
nodded.

"I know... can I come in?"

What the hell, Cadence? Of course! He's Lavern's fucking fiance, Wycliffe Zhang.

Ngumiti ako at niluwagan ang pintuan, he smiled at me and excused himself in.
Bumuntong hininga na lamang ako nang makita ko siyang dumiretso sa pinto ng silid
ni Lavern na tila kabisado na niya ang apartment.

Miski kailan ay hindi ko siya nakitang dumalaw tuwing ako'y narito o baka hindi
lang talaga nagkakakrus ng landas dahil madalang naman akong umuwi ng Isla Verde
pero alam kong siya parin ang fiance ni Lavern, tatlong taon na. Hindi minamadali
ang kanilang kasal, hindi gaya ng nangyari sa akin. Marahil ay iyon ang gusto ng
mga Zhang, ang magkakilala muna ng lubos ang dalawa.

Isang katok ang kanyang ginawa bago iyon kusang binuksan na gamit ang sariling
paraan, pumasok siya at hinayaang nakaawang lamang ang pintuan. Nakikinita ko pa
ang himbing na si Lavern doon, napailing si Wycliffe at marahang naupo sa kama
nito.

He kissed Lavern's temple and murmured something.

Umiwas na ako ng tingin, sinara ko ang pinto at bumalik na sa guestroom para

magkulong.

Mukhang magkasundo naman pala si Lavern at Wycliffe, kaya malaya rin si Lavern na
gawin ang kanyang mga gusto dahil hindi niya sinuway ang pagkakasundo sa kanilang
dalawa kahit hindi naman niya gusto... noon. Hindi ko alam ngayon, walang nasasabi
si Lavern patungkol sa kanila pero alam kong may iba siyang gusto at sigurado akong
hindi Wycliffe ang pangalan.

I sighed and texted Minther, naupo ako sa kama at tumulala lamang sa aking
cellphone.

Ako:

Minther, let's talk.

He replied. I didn't expect him to reply back this time cause he's probably
sleeping till now.

Minther:

About shits?

Ako:

About annulment papers. Please, don't make this hard for us. Just think 'bout your
ego, and how I cheated while signing the contract. Easy, right?

Hindi ko talaga siya titigilan hangga't narito ako sa Isla Verde, hindi ko
titigilan ang pangungulit para makawala sa mga papel kasama ang pangalan niya. I
want to end things between us so we could both have better lives, that easy to
think but hard to let go.

I loved Minther, I loved him and still loving him. Wala namang masamang
makipaghiwalay sa taong mahal ko dahil para sa aming parehas naman. I don't wanna
be selfish that's why I'm choosing this, to let him go.

Minther:

Umuwi ka.

Uminit ang mga mata ko, agad nalukot ang aking puso habang binabasa ang dalawang
salitang hindi ko mawari ang dating sa aking pakiramdam. It's a mixture of hatred
and... missing him. Hindi ko maramdaman ang sarili, masyadong masakit at mabigat sa
pakiramdam.

Umuwi ka lang naman iyon pero bakit ang sarap sa pakiramdam?

Ako:

I can't understand you. Pinapauwi mo ang babaeng nagtaksil sayo?

Minther:

You read it right. Go home and let's talk.

Ako:

I won't believe you. Hindi talaga. You think I will? After you hurt me last time?
Minther:

I'm so mad, frustrated and desperate, Areial. What do you want me to do?

Tumulo ang mga luha ko. I'm sorry... sorry for frustrating you, sorry for breaking
you... sorry for everything I never wanted to do. I just need to.

Ako:

Sign the papers and we're done. Hindi ka na mafufrustrate at magagalit.

Damn it. It hurts. Suminghap ako at madiing sinapo ang aking dibdib, nagdadasal na
sana ay mabawasan ang sakit ng bawat pagtibok ng puso kong nadudurog sa lahat...
hanggang ngayon ay walang pagbabago. Masakit parin.

Minther:

I don't think I can do that. I'm sorry.

Pumikit ako ng mariin, hindi na ako sumagot pa sa kanyang text. Clay texted me,
asking about me. Hindi ko sinabi sa kanya na wala parin akong pag-asang mapapayag
si Minther, alam kong mag-aalala na naman siya kapag nalaman iyon at baka sumadya
na rito para sunduin ako.

I don't want to stress him with my own problems, I will do this alone. Wala naman
siyang kasalanan o resposibilidad sa akin dahil ako lang talaga ang gumawa ng
lahat. He was even shocked when I kissed him that time I just wanted someone to
take place, the reasonable one of course and that is Clayven Carlos. Alam ni
Minther na siya ang una kong minahal kaya hindi siya magtataka na halikan ko ito at
isiping may natitira pa akong pagmamahal.

That's it. He believed it.

Nakatulog na lang ulit dahil sa pag-iyak, tanghalian nang katukin ako ni Lavern
para mananghalian. Pagkabukas ng pinto ay diretso ang kanyang tingin sa aking mukha
at pag-aalala agad ang nasa mga mata.

"Cade..." she sighed. "I'm worried. It's not healthy anymore. Parati ka nalang
umiiyak."

Kinagat ko ang labi at huminga ng malalim, mabigat ang damdaming tumango ako at
hinaplos ang kanyang balikat.

"I'm sorry, Vern. Pati ikaw ay namomroblema sa akin. I-I'm just..." napailing ako.
"Hurt, real bad."

"I don't know why are you still pushing it, Cade. Napakatagal na pero wala parin
namang nagbabago sa desisyon niya."

Muli akong tumango, suminghap ako at nagbaba ng tingin.

"Hindi ko rin maintindihan. I thought cheating will end our marriage."

"Innocent cheating." she clarified. "We both know you don't want Clay anymore,
you're in love with your husband, Cade."

I licked my lips and sighed tediously, hindi na ako nagsalita. Alam kong alam niya
na ang sagot doon, hindi rin naman tanong iyon pero alam na niya ang ibig sabihin
noon.
I'm really in love with Minther but I know our marriage is just a wall to protect
someone important to him... he doesn't really love me and he can't.

He's in love with with someone... not me.

👠👠👠
Sorry. Shifting sucks. Try writing this again. Thank you for reading. :)

Phase 26

Nang maihatid ako sa mansyon ng driver ni Lola Evangeline ay hindi na ako mapakali,
kahit anong pigil ko sa sariling huwag isipin ang narinig sa banyo ay hindi ko
magawa. My mind was too occupied by it. I want to take it positively without
hurting myself but still it ends up stabbing me right inside my chest that hurts
bad.

We cannot avoid pain even accepting it open arms, even how much we think it will
end eventually. Nasa reyalidad ako, I don't wanna conclude anything hurtful but I
know it's nonsense now. I'm badly hurt.

Nakatulog akong nasa kamay ang aking cellphone, paulit-ulit kong binabasa ang
palitan ng mensahe namin at wala akong makitang katiting na mayroon siyang iba o
anuman. I mean, he was very sweet and caring... and pure that I don't want to
mention about what I heard that night so I let it passed for days.

Nakauwi si Minther na hindi ko binabanggit iyon at maniwala man sa hindi ay halos

makalimutan ko na iyon noong oras na muli akong makatanggap ng halik at yakap mula
sa kanya. I know, I'm this crazy over him. He has a power to rule my heart and
mind, he's a damn perfect deep well I couldn't get off.

Huminga ako ng malalim, tahimik at maingat. Ang mga kamay ko ay nasa kanyang batok,
he was sleeping soundly in between my arms. Our faces were too closed that I can't
do anything but watch him in front of me as I opened my eyes, how great my 12
midnight to wake up cuddling with him. We fell asleep while watching a movie in his
room.

I had a dream, he left me alone in a hiemal dark place I don't know where and I
cried silently while looking at his wide back, walking away from me until murkiness
devoured him on that frigid place. I was so scared, frozen and hurt, I closed my
eyes with tears pouring down, wishing it wasn't real... then reality waved me up,
and become concious of entity.

That was a dream. This is the truth.

I was greeted by my husband's face, maingat kong inilapat ang aking palad sa
kanyang pisngi at hinaplos iyon. Walang pagbabago ang kalabog ng puso ko pero
kalmado na ito, hindi gaya sa aking panaginip na ramdam ko ang pag-iisa at
kalungkutan.

Noong una, hindi ko pinangarap na magkaroon ng asawa sa aking maagang edad. Hindi
ko kailanman iyon nagustuhan dahil marami pa akong pangarap. I want to go to
places, travel with my cousins, make friends and study more.

Ayaw kong mag-asawa noon at kahit magnobyo ay hindi ko naisip, lalo na noong 
pakawalan ko sa aking isip na si Clay ay para sa pagkakaibigan lamang.

And now, I'm here, married to this Legaspi man I never expected to be my husband. I
had only seen him at school, kahit noon kapag may family gatherings ay hindi siya
sumasama. Tanging kapatid niya lamang ang nakikita ko sa ganoong gathering, kung
madalas ko man siyang nakikita ay tuwing lumalabas lang ng counseling office.

He was a bad boy, bad student with many bullying and street fights record inside
and outside the school, that's why I never liked him even he has countless of
admirers and etcetera. Nang malaman kong siya ang magiging asawa ay mas lalo akong
nawalan ng amor sa pagpapakasal.

Kailan ko nga ba nalaman na sa kanya ako ipinagkasundo noon? Matagal na ngunit

hindi ko inaasahan na iyon ay biglaang mauuwi sa kasalan sa taong iyon din. I was
so shocked, confused and hurt because of the sudden marriage I've been at this age.

Marami kaming hindi pagkakasundo, marami kaming issues sa isa't isa noong una at
hindi ko ito kailanman nakita na makakatabi ko siya at makakasundo sa mga simpleng
bagay habang dumaraan ang mga araw sa pagitan namin. I don't know, I'm not sure how
did he make me feel this comfortable and very addicted to him.

Shit, I'm in a deep well. 

Pumikit ako at dinikit ang aking ilong sa kanyang ilong, tipid kong hinalikan ang
labi niyang malambot bago napangiti sa sarili ginawa.

"I love you..." I whispered so low that I didn't even clearly hear too.

Walang ibang naging reaksyon ang kanyang mukha kaya alam kong himbing ang kanyang
pagtulog, iyon naman talaga ang gawain ko kapag mahimbing siyang natutulog. Doon
lang kasi ako nagkakaroon ng tapang na sabihin ang totoong nararamdaman para sa
kanya.

"Mm-loveyou..." he hummed like a cute kid in the middle of sleep talking.

Kumurap-kurap ako, my mouth parted while staring at him for seconds after hearing
the words I badly want to hear from his wintry but mild voice.

Naputol lamang ang pagtitig ko sa kanya nang sumiksik ang mukha niya sa aking
dibdib na tila iyon ang kumportableng unan para sa kanya, his territorial arms
enveloped my waist. Oh God, I swear I'd love this every fucking morning. I inhaled
deeply and smiled widely as I closed my eyes to sleep, hugging him.

I was awoken by his kisses, I'm not sure what time it is but I still feel so sleepy
and heavy eyed. Lukot ang noo at aantok-antok na nagmulat ako ng mga mata, he was
kissing the side of my neck then to my jaw up to my lobe, I shuddered literally.
Suminghap ako nang maramdaman ang pagsipsip niya sa aking balat, sa ilalim ng aking
panga.

"What time is it?" aantok-antok parin ang aking boses.

He chuckled lowly and bit my lobe gently.

"4 AM, good morning, mi amor." he greeted raspily and my heart walloped.

I howled hopelessly and closed my eyes again to sleep even he's tickling my neck
with tender kisses, antok na antok pa talaga ako. Nagising ako ng alas dose kanina
at ginising ng mga halik niya ngayon? Seriously? Why is he even awake this hour?

Hinahatak na ako muli ng antok ngunit naramdaman ko ang kanyang kamay na pumasok sa
aking sando at walang pasubaling pinisil ang dibdib ko. My heart clobbered
shockingly, I opened my eyes and glared at him but he just claimed my lips
hungrily.

Napasinghap ako habang tinatanggap at binabalik ang kanyang paghalik sa akin.

"Minther!" hingal kong tawag halos hindi makapagsalita dahil sa labi niyang
humaharang.

"Ummm." he chuckled roughly.

His huge hand caressed my bosom preferably, I moaned softly. Uminit ang aking
pakiramdam dahil sa kanyang ginagawa, I don't want this feeling might lead us to
wherever I will regret the next day but shit really happened when he parted my
thighs easily and positioned himself in between.

He was on top of me, kissing me fiercely in any parts where his lips just landed. I
could almost feel warm sweat in between my thighs, tumingala ako at pumikit ng
marahan habang dinarama ang bawat halik at haplos niyang lumalapat sa aking
sensitibong balat sa oras na ito.

I tangled my arms around his nape and he placed my legs around his waist,
nangangatog na ang aking mga binti sa hindi malamang pakiramdam pero lamang ang
pag-iinit na tila nilalagnat na ako. My eyes went wide as he pushed himself above
my sex with clothes on, he did that more than two times and I found myself grinding
to welcome him.

I shuddered in anticipation. "Ah, Minther! Oh, gosh!"

"Oh, shit." he howled like a wild beast and his kisses went savage. 

"Minther, I need—"

"What the hell, need?" gigil niyang asik at kinagat ang aking pang-ibabang labi.

Antok ang mga matang nagmulat ako at natagpuan ko ang mga mata niyang galit na
nakatitig sa akin.

"You don't need me." he shook his head and kissed my jaw again. "You want me as
much as I fucking want you." he whispered rigidly as he grinded again.

My eyes shut, I bit my lips to suppress my moans but he did that again until I
became unconsciously arouse. I was arching my back and never left him out of my
legs, panay ang pag-ungol ko habang ginagawa niya iyon ng madiin at may gigil.

"Say you want me. Come on, love..." he whispered desirably.

Tumindig ang balahibo ko at hindi ko na siya marinig dahil sa dala ng kanyang

paggalaw sa pagitan ng aking mga hita. Hindi ko alam na ganito pala ang pakiramdam
nito, it's fucking tickling and shivery. Nawawala ako sa sarili lalo pa nang sumuot
ang kanyang kamay sa aking cotton shorts, he plamed my panties. I felt so exposed
yet not enough.

"Oh, fuck, you are fucking alive and goddamn ready... say that you want me or I'll
do nothing." he commanded beastly and stopped moving in between.

Humihingal akong napadaing dahil sa pagkadismaya. I tried to move my hips up and

down against him shamelessly, never minding my so pleased face. Basta nakasara ang
mga mata ko at hindi ko siya nakikitang nakatitig ay wala akong pake, I want this.
Oh my gosh. I need him now, this is the very first time I felt so please and
wanting.
Hinapit ko ang kanyang batok para mahalikan siya habang dinidiin ang aking sarili
sa kanya, he howled in between our kisses as I felt him pulling my underwear down.
Suminghap ako para makapaghabol ng hangin, tinanggal niya ang mga braso ko sa
kanyang leeg kaya napamulat ako. He was kneeling in between me, staring at me
blackly.

My heart clobbered intensely while looking at him with my sleepy eyes, tinanggal
niya ang kanyang t-shirt. My eyes shimmered at the sight, libo-libong mura ang
aking naisip habang pinapanuod siya sa ganoong posisyon.

May butil ng pawis ang kanyang noo na tila init na init, his neck was blushing like
fire ignited the whole place we're in, or just the bed. Yeah, I think so. Bumaba
ang tingin ko sa kanyang katawan, this isn't the first time I saw his six pack cuts
on his hard stomach but it fucking turned me on more than those days I've got a
glimpse of it.

Suminghap ako at mabilis pinikit ang mga mata ko nang tuluyan niyang maalis ang t-
shirt at muntikan nang magtama ang mga mata namin na talagang kinatatakutan kong
mangyari dahil sa kaba at hiya, maybe I don't want to admit how much I want him now
but my mind and soul is fucking ready to take him in.

We're married, anyway. And... I'm in love with him.

Agad kong naramdaman ang muli niyang pag-ibabaw sa akin upang halikan ang labi ko,
I kissed him back with my eyes still closed. Huminga ako ng napakalalim, he held my
left thigh off his waist to take my underwear completely down and left me naked. I
could clearly feel how needy I am now, I'm fucking wet down there.

Muli niyang pinulupot ang mga hita ko sa kanyang baywang bago tuluyang hinubad na
rin ang aking pang-itaas, hindi ko kinaya ang kanyang ginagawa kaya nagmulat ako
pero dinirekta ang tingin sa kanyang labi at iniwasan ang mga mata. I wish I never
did because of the feeling of his eyes, watching me blackly like a shadow of my
whole heaven.

His thumb caressed my bottom lip tenderly, I parted my lips to feel it clearly. I
gasped harshly and looked at his eyes when I couldn't avoid it longer, his lips
pressed together while watching me breathless. Kumalabog ang puso ko nang unti-
unting tumaas ang gilid ng labi niya at marahang yumukod upang bigyan ako ng halik
kahit hinihingal parin.

"Bullshit! Tell me you want me, too. Kahit hindi na kasing sabik ng kagustuhan ko
sayo, basta alam kong gusto mo rin... gusto kong marinig." banayad niyang sambit.

My tummy swirled up with too much beautiful insects flying around, kinagat ko ang
aking labi at marahang napatango. I kissed his lips and smiled.

"I want this..."

"Me, Areial." mariin niyang sambit. "Not this, not anything but me. Oh fuck, I'm
desperate."

Suminghap ako sa pagkatuwang hindi alam kung saan nakuha.

"I want Minther Lyle Legaspi, I want my husband, I want you..." I whispered that
even me shuddered on my own want.

His lips puckered boyishly, nagulat ako nang mabilis niya akong pupugin ng mainit
at sabik na halik. His hand immediately found my sensitivity, he palmed me and I
was in shock of wetness. I was about to close my thighs but I couldn't because he's
in between them, my back arched as I felt him inserting his finger inside slowly
with care like I'd break into pieces of pain.

Napasinghap ako at muling binaon ang aking sarili sa kamang malambot dahil sa
bahagyang pagkirot noon, he gradually shoved his finger in and out of my wet and
tight hole. Mabagal at nag-iingat pero alam kong lamang ang panggigigil.

Humugot ako ng malalim na hininga at napatingala upang maiwasan ang kanyang halik
dahil nawawalan na ako ng hangin, I was gasping for air to breathe. He put his
other hand on the back of my head but my head was damn heavy, nanatili akong
nakatingala at naghahabol ng hangin at pagkalma dahil sa daliri niya sa aking loob.

Oh fuck! I can't believe this!

Inuna pa talaga niya ang daliri kaysa sa... oh my goodness! Bakit iyon?

Marahang bumilis ang kanyang daliri, I was breathlessly moaning some curses and
praises for that.

"Ah! I can't—"

"I can handle this..." he chuckled roughly as he fastened his fingers in and out.

"Ah! Minther, oh my gosh! I'm going out!" I moaned loudly when I felt something
wanna go out.

Humawak ako sa kanyang braso, sa sobrang diin ay alam kong nasusugatan na siya. I
was moaning loudly, wishing I could reach that out now. Hinihingal na inangat ko
ang aking mukha para mahalikan siya at mapigilan ang aking mga ungol dahil hindi ko
sigurado kung soundproof ang kanyang silid.

"Ah!" singhap ko sa kanyang bibig.

Humalakhak naman siya habang hinahalikan ko, I could almost feel my near climax
when he immediately pulled it out. I was about to protest in too much irritation
but I stiffened up as I felt him getting in, he was so hard as steel, puncturing
inside me slowly in a very gentle yet painful way I could not take.

Humawak ako sa kanyang dibdib para itulak siya, sa sobrang panghihina at

panginginig ng aking kalamnan ay wala iyong nagawa. He stopped for a bit and kissed
my forehead, nahinto siya dahil sa aking mahinang pagtulak sa dibdib niya para
pahintuin siya.

"Ouch!" I blanched as I felt it pulsating inside me. My eyes shut tightly. "You're
not welcome really, M-Minther. I-I m-mean, ah shit! Ang sakit. Will you get out?
I'm so hurt!" naiiyak kong sambit.

Kung kaninang aantok-antok ako at wala sa sarili, ngayon ay nawala ang lahat ng
inhibisyon at antisipasyong dala ng kalangitan kanina. I'm damn hurt and it's so
bullshit to feel, like just awhile ago I was in heaven and now I'm hurt like hell.
He made me feel the heaven and hell at  the same time of just loving him...

Why it hurts?

"Good heaven, love. You still welcomed me and I don't think I can stop taking you
now. Hush..." he hushed me with his tender kisses on neck. "I'll move in, take me,
alright?"
Napalunok ako at wala sa sariling napatango na lamang kahit natatakot na gumalaw
siya dahil sa sakit noon, I feel so tight around his thing. I don't know why it
feels like that, is that because I'm a virgin or he's just really fucking massive?
Or maybe both.

He put my right thigh above his arm, holding me widely. Bumuga ako ng hangin para
magpakalma habang hindi pa siya gumagalaw, after seconds of making me comfortable
he gradually punctured in... and out. Paulit-ulit niyang ginawa iyon na may pag-
iingat sa una.

And it's right, some things were just gentle at first but eventually will get hard
and hurt us without knowing. But this is another thing, Cadence, for damn's sake!
Stop comparing things aren't really compatible to each other!

"Ah, Minther!" I moaned loudly.

I started feeling so good as he continued thrusting harder and faster inside me.
Binaon niya ang mukha sa aking leeg habang naglalabas-masok sa akin, I scratched my
nails on his back in too much pleasure. Hingal na hingal ako at panay ang daing sa
kanyang balikat na halos kagatin ko na rin.

It was heaven. It was extremely ecstatic and shit fucking pleasuring!

I hugged him so tight, arms around his body and thighs around his waist as he
punctured me so hard and fast. Tumindig ang balahibo ko nang maramdaman ang aking
unti-unting paninigas at maya-maya pa'y mas lalong bumilis si Minther.

"Ah! Minther! Shit! I can feel it!" I moaned so loud.

He howled and chuckled while panting, too.

"Yup, my love. You're doing good. Come out, it's okay..." he said roughly but very
sweet on my ear.

Another harder and deeper thrust, I convulsed like earthquake strucked me. I was
breathing heavily while feeling the convulsion of my body, agad akong nawala sa
pagkakakapit sa kanya. I felt I just lashed out all my energy and I'm damn frazzled
and lifeless, walang tigil sa pag-angat baba ang aking dibdib dahil sa paghahabol
ng hininga.

"Oh, hell, lovey. You made me want you so bad." Minther's raspy voice echoed in my
ear.

Pumikit lamang ako habang hirap parin sa pagbabawi ng aking lakas at kalmadong
paghinga, wala pa man sa katinuan ay hindi ako makapaniwalang sumisigaw na naman
ako sa panibagong paggalaw ni Minther na walang pagkpagod. I was breathless under
him the whole time until he's completely satiated.

👠👠👠
Phase 27

It happened... not just twice nor thrice, I actually lost count. We were doing it
like normal husband and wife.

Kumurap-kurap ako habang nakahilig sa kanyang dibdib, he was caressing my hair

tenderly. He just got home from Laguna, tapos na ang kanyang finals kaya mas
mahaba-haba ang pananatili niya ngayon dito. And that is what I call happiness.

Pumikit ako at mas lalong yumakap sa kanya, the warmth of his body is giving me
goose flesh everytime. Kahit ilang beses ko na itong nayakap ng ganito ay hindi ako
masanay-sanay sa hatid noon kapag magdidikit na ang aming mga balat.

"I missed you..." I pouted and looked up to his face, the tip of my nose touched
his jaw.

He moved to embrace me even more tighter, he cupped my cheek and kissed my lips
fervidly.

"I'm still missing you." he chuckled roughly.

Bumusangot ako pero agad ding natawa at umiling sa kanya, kinurot ko ang dibdib
niya.

"I'm... still sore, Minther."

"Wait, what? Is that my way of telling I want you more?" he laughed.

Uminit ang pisngi ko.

"Hindi naman ako nag-aaya." dagdag niya. "Talagang namimiss lang kita, I don't even
know how we ended up naked."

Oh right! Darn it, Cadence. Ano bang iniisip mo?

But it's partly true! Hindi siya nag-aaya pero ang mga halik niya at haplos ay
kabisado ko na, wala akong laban doon kahit kailan. He was making me so damn horn—
oh, no. I mean, making me want him over and over again. His kisses and touch was
like a spell I am addicted to. Kumbaga gayuma... pero hindi na rin kailangan ng
gayuma, e.

Bumungisngis ako.

"But the way you kiss, Minther!" pang-iinis ko. "Alam mo na kung saan mapupunta."

He can't deny that fact of the way he kisses me everytime and we will end up naked,
hugging each other! Well, I don't think that was just hugging...

"That's the right way to do you." he shrugged and chuckled. "But I never said
anything like I want to do it or something. I'll just let you heat."

"And you're saying?" nagtaas ako ng kilay, bahagya akong dumapa para mas lalo
siyang maharap.

Napunta ang kamay niya sa aking likuran, ngumisi siya at bahagyang umangat para
halikan ulit ako. Napapikit ako at nang naramdaman kong lumalalim iyon ay tinulak
ko na ang mukha niya para mailayo.

He laughed loudly.

"I'm saying, you're always horny for me." brutal niyang sambit.

Gulat pa ako roon kahit na alam ko naman sa sarili na medyo totoo nga, inamin ko
naman kanina sa isip pero hinding-hindi sa kanya! Gosh, I still have shame for my
own face! Pero ngayong siya mismo ang nagsabi ay nakakagulat talaga at mas
nakakahiya pala.

"I'm not!" umiling ako at ngumuso sa kahihiyan.

Am I that obvious? Talaga bang sabik ako sa kanya tuwing gaganti ng halik? Then,
maybe I should take it easy. Nakakahiya talaga.

His eyes landed on my lips gradually, he bit his bottom lip and nodded slightly.

"Yup, you are, my love." mahinang halakhak niya habang titig sa aking labi.

Shit! Nang-aakit ba siya? O tingin ko lang iyon? Ang lala ko na talaga, I'm not
liking this self now. I feel always alive and active, ramdam ko sa aking sarili
iyon at hindi na ako magkakaila pa dahil talagang hinahanap ko siya.

I shook my head slowly and kissed him. Habang hinahalikan ako ay humalakhak siya at
agad nang pinagpalit ang aming mga pwesto... and again, I felt him and moaned his
name continuously until heaven reached us. That were the mornings, nights and
midnights I felt so tired, weak and enervated yet heavenlike beneath of all his
sweet biddings.

For the past seven months, I've never felt enough with him right after he made me
feel heaven just under him or sometimes, under me. I am wanting him so bad and
always as he is, I don't know how I ended up like this! It's just... damn. He's
very welcome and I'm very thirsty for his sweetness.

I can't believe I gave myself up at nineteen and learned doing that thing with him,
sa ilang beses naming nagawa iyon ay hindi lang siya ang parating gumagalaw sa
amin. I'm too embarrassed to even detail what we're doing under the dark hours in
bed, I don't know... I'm just really happy that I gave myself to the right one, and
love.

I feel every inch of him, I feel every beat of my heart every second with him. He's
my real heaven of everything... happiness, sadness without him and emptiness
without feeling his touch and kisses.

Hindi ko kailanman ito naramdaman kahit kanino, tanging sa kanya lang na hindi ko
rin inasahang kababaliwan ko... at kinababaliwan bawat araw.

"I'm in shit, Cade!" himutok ni Lavern habang sinasabunutan ang sarili. "He's
cruel! His face is just a cover for that evil attitude!"

"Hindi ka naman pumapayat." biro ko.

She gazed at me with amusement and irritation at the same time.

"I mean, I think he's not that cruel like Minther." natawa ako.

She texted me to come to cafe early today, so here I am and she was ranting too
much. She's officially engaged to Wycliffe Zhang and now living in one roof like
Tom and Jerry, panay daw ang away nila ni Wycliffe dahil masyadong masungit iyon at
napupuna ang lahat ng kanyang kilos.

Hindi na ako nagtaka roon, hindi ko alam pero sa tingin ko ay magkakasundo rin sila
kalaunan. Ang pagtira sa iisang lugar ay alam kong nakakaayos ng pagsasama. Hindi
man madali ay iyon lang din ang choice. Go with what time will give us and we'll
feel better eventually like how strong trees under the storm, still standing no
matter how heavy the storm was.

Lumukot ang mukha niya sa sobrang iritasyon para sa akin.

"What!? Minther again? Hell, Cadence! Mas nasa shit ka yata kesa sa akin, naku! And
believe me, I'm just not stressing out because I don't like that Wycliffe asshole
of everything!" nanggagalaiting aniya. "Kung sino man ang mas masama sa kanila ng
asawa mo, wala akong pake! Mga demonyo sila!"

Tumawa ako.

"So you would just like the devil with too much humor instead of this cold devil,
huh?"

Umikot ang mga mata niya na tila problemadong-problemado sa buhay.

"My God, no, not Theonoah!" umiling-iling pa siya. "If that cold devil is a fucking
asshole? Then, Theonoah is a fucking liar ass of a cockroach!"

Mas lalo akong tumawa. "I know you're attracted to him, Lavern. Stop denying, he's
a hot mess."

"Goodness, Cadence!"

"Don't try!" I rolled my eyes.

"Shit! All right, I was but... not now! Just fuck him! May girlfriend na siya
pagtapos niya akong gamitin para makilala si Suzy!? Gago talaga siya!"

My eyes narrowed in confusion.

"What!? Who? Si Suzy? Akala ko nagkakamabutihan na kayo? You're like best friends
last time they went here and your change of texts and calls!" gulat kong sambit,
suminghap ako.

I've always known Theonoah is an ass, but I never thought he'd get too much like
this! Nakikita ko ang palitan nila ng texts at hindi ko alam na matindi pala.

"Tss, that's another reason why I don't trust people with handsome covers now. They
will all get me disappointed! Sabi ni Alzhera ay may nobyang modelo sa Maynila.
Tangina niya. Mas masaya pa sana ako kung si Suzy, 'di ba? Kaso, pinafall niya lang
din!" halos namumula na siya sa galit na pigil.

Namilog ang mga mata ko habang nakatingin sa kanya.

"W-What? Wait... wait... you fell?"

Kumurap-kurap siya at hindi ko na kailangan pa ng kasagutan doon. Suminghap na

lamang ako at umiling, hindi na nagsalita pa gaya ng hindi niya pagtugon sa aking
katanungan.

Pagod na umuwi ako ng mansyon pagkagaling sa cafe, hindi raw kasi ako masusundo ni
Minther dahil may naging problema sa kanilang hotel at nagpatawag ng urgent meeting
ang kanyang ama. He won't be home by dinner, also. So I just decided to lock myself
in the room and slept. Kumain na kami ni Lavern bago pa ako makauwi.

Nagising ako sa ilang kaluskos na nadinig, dumilat ako sa excitement dahil alam
kong narito na si Minther at nakauwi. Nagtagilid ako ng katawan upang malingon ang
kinaroroonan ng kaluskos, nakita ko siyang nakaupo sa single couch. Nakapikit ang
mga mata at ang isang kamao ay nakasalo sa kanyang sentido na tila nasa malalim na
pag-iisip.

He look so good in his black formal untidy longsleeves and slacks, nakakalas na ang
cuffs at ilang butones noon sa kanyang dibdib, even his messy hair looked so hot.
Napansin ko agad sa kanyang paanan ang aking shoulder bag at magulo na iyon, ang
ilang gamit ko ay nakalabas na at nakakalat sa lapag. Unti-unting namilog ang mga
mata ko nang makita ko ang pinaglalaruan niya sa kanyang kamay na gumagawa ng
marahang ingay, that's my contraceptive pills!

Pumarte ang labi ko at agad napaupo sa kama sa sobrang gulat at kaba na hindi ko
alam kung para saan dahil wala namang masama sa pag-inom ko noon. But while looking
at him like that, holding that rectangular silver thing I felt like I did something
wrong I do not know what.

Mas lalong kumalabog ang puso ko nang magmulat siya ng madilim na mga mata at
direkta sa akin iyon na tila karayom na nakakatusok.

"Since when are you taking this shit?"

Sa sobrang lamig at kalmado ng kanyang pagtatanong ay mas lalo akong nababaliw sa

paghampas ng aking dibdib. Kumurap-kurap ako at suminghap, nasa gitna ng pag-iling
at pagbukas ng labi ngunit wala akong maisaboses. Hindi ko alam kung may tama bang
lalabas sa aking bibig o wala, lalo sa pamamaraan ng kanyang kalmadong galit.

"Since fucking when, Areial?" muli niyang kalmadong ngunit may diing tanong.

"A week after the first night." kinagat ko ang aking nanginginig na labi.

I decided to take pills because I still don't want to be pregnant and I know what
we're doing! Hindi iyon biro lamang at bata pa ako o kami para magkaroon ng
obligasyon. Ni hindi pa siya tapos sa pag-aaral at alam kong ayaw pa ng Mama niya
na magkaroon si Minther ng anak! I knew that, we talked about it. 

"What?" almost a whisper, he asked in disbelief.

"I-I'm not ready for that. Look, that's not a joke, Minth—"

"Who told it is? Damn it." iritadong aniya. "Do you think I care about getting you
pregnant? Of course not, that's why I wasn't fucking withdrawing everytime!"

"Hindi mo ako naiintindihan, hindi pa ako handa." umiling-iling ako.

His forehead wrinkled more, he tilted his head while looking at me quietly.

"Then, why are you doing it with me, huh?" hindi nawala ang iritasyon niya. "Kung
hindi ka pala handa, bakit natin ginagawa ang bagay na iyon?"

"Magkaanak, Minther! Mabuntis! Hindi ako handa sa ganoong obligasyon, masyado pa

tayong bata!" nafufrustrate kong sambit.

I don't really want this hurtful talk. I don't wanna hurt him or myself even more
to think that I was really ready but the fact of entity that we are still not on
the right stand to be ready is freaking painful.

Tumayo siya at pinasadahan ng mga daliri ang kanyang buhok sa sobrang galit na
pinipigilan para sa akin, kinuyom niya ang kamaong may hawak sa pills. Mabilis
niyang binulsa iyon at yumuko pa para halungkatin ang bag ko, napatayo ako para
lapitan siya at itulak.

"Give me that!" matapang kong sigaw. "I need that, Minther!"

He chuckled roughly.
"Who says we'll do it again? Hindi mo na kailangan ang mga ito dahil wala nang
mangyayari ulit, Cadence!"

Suminghap ako at pumikit ng mariin, I can feel my heart squising in pain and
frustration. Tinulak ko ulit siya at malakas na hinampas sa dibdib bago ako padabog
na tumalikod para makalabas ng silid niya. Napaiyak ako sa frustration at inis sa
kanya, agad siyang sumunod at hinila ang braso ko para ibalik sa loob. Pumiglas ako
sa galit at sama ng loob.

I gasped sharply and punched his arm while wriggling.

"Let me go!" sigaw ko, wala na akong pakialam sa dalawang kasambahay na naroon sa
pasilyo at naglilinis ng picture frames.

"Hindi mo talaga maiintindihan iyon dahil wala ka sa sitwasyon ng mga babae! Sa

tingin mo ba madali lang, ha?" umiiyak kong sinabi habang inaalis pilit ang kamay
niya.

Lumukot ang noo niya at mas lalong nagsalubong ang mga kilay na makapal.

"Hindi! Hindi madali 'yon! I'm still young and you are, too! Hindi ka pa nga
nakakapagtapos ng pag-aaral!"

Pumikit siya ng mariin, kahit nakahawak siya ay nagpumilit akong buksan ang katapat
na silid kung saan ang akin.

Marahas niya akong hinila pabalik, umiyak ako lalo at nagpumiglas. Halos manginig
ang dalawang kasambahay na nakatunghay at pilit iniiwas ang tingin, kinalabit ng
mas matanda iyong isa bago nila nilisan ang palapag.

"I can't really understand why you have to be afraid of the responsibility when you
always fucking welcoming me like you are ready for everything! At anong pinalalabas
mo sa mga pinagsasabi mo? We're both in this age and fucking married! Even so I'm
not yet done studying I can provide!"

"You can?" sarkastikong sambit ko. "Tell me that when you're not taking money from
your parents' pocket!" my heart is crumpling badly, I so wanted to cry it all out.

We cannot build a family this early! Pareho pa kaming wala, pareho pa kaming wala
sa katayuan at tamang edad para roon at alam ko na ang mga suliranin kapag nangyari
iyon ng ganito kaaga! We need more, we need to be at the right stand and time
before that. Now? I knew that we can't. We don't even have our own savings to
secure our coming obligations!

Suminghap siya at binitiwan ako nang maipasok na sa kanyang silid. Mabilis niyang
sinarado ang pinto sa likuran niya at muling suminghap. Bumilis ang paghinga ko sa
sobrang asar at sakit na nararamdaman kapag naiisip ang lahat.

"You have the guts to insult me now, huh? I can fucking work for us, tangina! Ayoko
rin sa pera ng mga magulang ko at kaya kong magtrabaho para sa atin!"

"Talaga? E, nagpakasal lang naman tayo para—"

"No!" tumaas ang boses niya. "I will not marry just because of fucking company or
goddamn money!"

Natahimik ako sa galit niyang pinapakita ngayon. Mabilis ang paghinga niya at
matalim ang mga matang nakatitig sa akin, tahimik na umiyak ako. Kinagat ko ang
aking labi at humikbi.
Mas lalo akong nasasaktan sa katotohanang hindi talaga para sa kumpanya siya
nagpakasal, kung hindi para sa iba pang bagay na alam kong mas importante sa kanya
kesa sa kanilang kumpanya. He was forced only! He was forced to be married for some
reason!

"Akin na ang pills." tahimik kong sambit.

Nagtagis ang bagang niya, umigting ang kanyang panga at umiwas ng tingin.

"I'll leave for now, sleep well." he said steely, never minding what I said and
left me inside his room alone.

Umiyak ako at walang nagawa.

"Cora told me you're sleeping in one room now..." Tita Marla averred, sumimsim siya
sa kanyang tasa ng kape habang nasa akin ang mga mata.

Uminit ang pisngi ko.

"O-Opo..." I can't deny it, Cora told her! There's no way I could lie.

Tumango siya at nilapag ang tasa sa lamesa, huminga siya ng malalim.

"And I assumed you both know what you're doing inside when alone."

Hiyang-hiya ako na wala man lang maging pag agap doon sa mas magandang salita. Of
course, I know that. The possibilities and everything else, Minther is ready for a
family, and I am, too. Wala namang masama sa ginagawa namin dahil normal para sa
mag-asawa at nakatira sa iisang bubong. Though, we're still young but I'm sure he
knows the consequences of what we're actually doing, right?

I heard his dream of family with me... as I hear myself nodding with it. I'm in
love with him, and I feel him, too. Hindi man sa salita ay nararamdaman naman.
Hindi ko parin naman nasasabi ang nararamdaman ko ngunit pinararamdam ko naman sa
kanya tuwing magkasama kami.

"Opo, Tita." sagot ko.

"There's a possibility of getting you pregnant at that young age..." aniya.

Hindi ako nakapagsalita, tumango lang ako nang sa ganoon ay malaman na niyang hindi
ako nagsisisi sa lahat at kung ano mang posibilidad na mangyari iyon. Bakit ba kami
nagpakasal ni Minther? Bakit kami nagkakasundo para sa kasunduang kasal lamang?
Kasi tanggap na namin kung saan ang hantungan nito, we'll both end up with this
marriage and we have no choice but to get used to this life.

"Sa tingin mo ba ay handa na si Minther sa ganyang pasanin?"

Shit.

I inhaled deeply. "M-Magtatapos po siya ng pag-aaral, Tita."

Walang nababanggit si Minther tungkol sa mga posibilidad ng aming mga kilos. He

never mentioned anything about getting me pregnant, and damn knows how many times
he did not withdraw after the first night. A week after that, his mom knew and now
we're here. She wanted to talk to me, pinapunta niya ako sa isang malapit na
restaurant para sa pag-uusap na ito.
Napailing siya.

"Marami pa siyang hakbang na gagawin para marating ang tuktok at mag-isang mamuhay
gamit ang sariling paghihirap, hindi galing sa amin."

Parang dinudurog ang puso ko sa posibleng kahantungan ng topic na ito. I was too
excited to have a talk with her, I thought this would be at least a catch up since
I really want to be close to her for Minther. Parati rin kasi siyang nakukwento ni
Minther kapag kaming dalawa lang, he wants me get close to her mom, who would not?
Si Minther ay close naman sa mga magulang ko kaya wala akong problema at masaya
iyon sa pakiramdam.

"I can get support from my family, po." matatag kong sinabi.

"You don't get it, do you, hija?" she chuckled humorlessly. "Sa tingin mo ba ay
hayayaan ka ng anak ko na ganoon ang gawin?"

Natahimik ako at nagtiim bagang, umiwas ako ng tingin sa kanya. I played with my
fingers on my lap under the table, kinakabahan ako at hindi mapalagay sa usapang
ito.

"To be honest, Lyle was just forced to your marriage. He got a high goal, he still
wants to study more abroad and reach everything to be a perfect handler of the
Legaspi companies. How can he reach that goal if he gets you pregnant?"

"T-Tita—"

"Alam mo bang hindi rin ako sang-ayon na ipakasal siya? Hindi sayo, hindi kahit
kanino dahil marami pa siyang pangarap. But then, he was forced because of his
sister's freedom. As a mother of them, I am just forced to also like it, to like
you since you were a decent girl I did not expect to be a block of his way up."

What the hell?

Nalaglag ang panga ko, pati ang puso kong hindi kinakaya ang kanyang pinagsasabi.
At some point, I know she's just protecting the future of her son but I wish I
never heard like this. Ang sakit kasi.

Kumurap-kurap ako, nagtuluan ang mga luha sa aking pisngi. Pinalis ko iyon at
humugot ng malalim na hininga. Wala akong nakitang pagsisisi sa kanyang mukha,
nakatingin lamang siya na tila lalong umuusig sa aking sundin na lamang ang kanyang
sasabihin na makabubuti naman para kay Minther.

"I hope you won't take this bad, if ever you both really end up in the future after
his goal, then... you can call yourself ready for coming obligations  in building a
family. Just reminding you to secure your future, it's a good advice, hija." tipid
siyang ngumiti.

Mas lalo akong napaiyak nang maalala ang usapan namin ng mommy niya, pitong buwan
ang nakalipas. I took that advice, and it left me here, hurting because of
Minther's anger and frustration.

👠👠👠
Phase 28

Akala ko kapag handa na ay handa na talaga kahit ano pang dumating na obligasyon o
responsibilidad dahil ganoon ang naisip ko, akala ko kapag sinabing handa na ay
makakaya na ang lahat dahil handa na pero may mga bagay pala na hindi kahit handa
na tayo ay hindi pa handa para sa atin.
Tita Marla is right, there are things we can't just do this early because we still
have nothing to provide for what we want. Building family is not a "just", marami
pa kaming kailangang gawin, kailangan ng pagpaplano at kasiguruhan na hindi kami
magugutom lalo na ang magiging anak namin. Kung ganito palang kami ni Minther ay
mahirap pa iyon sa ngayon.

Magiging anak... ang daling sabihin pero mahirap gawin. Niloloko ko lang din ang
sarili ko.

"Minther, I want to study! I want to continue my remaining years! Please..."

"Is this the reason why you're taking contraceptives, huh?" he asked steely.

"No!" I yelled in frustration. "I just want it, okay!?"

Hinawi niya ang comforter at bumaba na siya ng kama, suminghap ako at napaupo na
rin habang hawak ang kumot sa aking dibdib at pinapanuod siya. He was topless with
only boxer briefs on. Uminit ang pisngi ko kahit ilang beses ko na siyang
nakikitang nakahubad sa aking harapan ay hindi nagbabago ang pagkamangha ko roon.

Matalim ang tinging ginawad niya bago pinulot ang kanyang boardshort sa lapag at
sinuot iyon. His butt is damn proud and firm, ngumuso ako at bumusangot ng isa-isa
na niyang pulutin ang aking bra at panty, muli siyang matalim na tumingin sa akin.

"You want, what? Contraceptives?" aniya.

Tumungo siya sa walk-in closet at ilang saglit lamang ay lumabas na ulit na may
dalang panibagong underwear para sa akin.

Shit!

"Gusto kong mag-aral ulit! I want to help you, kapag nakagraduate na ako. Ganoon
naman talaga dapat ang mag-asawa!" giit ko.

Napailing siya at naupo sa aking tabi, hinila niya ako patalikod kasabay ng pag-
alis sa kumot na tumatakip sa akin para maikabit ang aking bra. Ngumuso ako lalo at
kinuha na ang panty sa kanya para ako na ang magsuot noon.

"I don't want it." he said.

Suminghap ako at tumayo na sa kama, tumayo rin siya sa ibaba at kinuha ang t-shirt
niyang navy green sa lapag bago ako harapin. Kahit nasa ibaba siya ng kama ay
naabot niya parin ang aking taas na nasa ibabaw ng kama naman. Sumimangot ako nang
itaas niya ang braso ko para bihisan ng kanyang shirt.

"Please naman, oh? After that, we can completely build a family! At least, we're
done studying and both graduate!" I said while pouting in front of him.

Inangkla ko ang mga braso sa kanyang batok, he watched my face blackly. Huminga
siya ng malalim at muling umiling bago ako buhatin na parang bata, walang kahirap-
hirap niya iyong ginagawi parati. Tinitigan ko lamang siya gamit ang nagpapaawang
mga mata.

He sighed.

"We'll talk about this after lunch, all right?" he said and kissed my lips sweetly.

Lumabas kami ng silid para mananghalian sa balkonahe. Ilang araw ko na siyang

kinukulit tungkol sa pagbabalik eskwela ko dahil sobrang nabuburyo ako kapag wala
siya sa mansyon at naiiwan akong kasama lamang sila Cora. Kauuwi niya lang ulit
kagabi, ilang linggo na magmula noong nag-away kami ay nagkabati rin na tila
nakalimutan niyang galit siya sa akin at niyakap ako agad nang pumasok sa silid.

I was really shocked that time, at the same time happy. I thought we'd hate each
other again at hindi na niya ako papansinin. Alam kong galit talaga siya dahil sa
contraceptive pills na nakita sa aking bag. Tama rin naman siya, bakit kami
gumagawa ng mga ganoong bagay gayong hindi pala ako handa?

I sighed heavily.

Well, I'm ready but time is not and I— I don't know if it will be ready anymore
now... we are both ready, right? But... I just lied about it, about everything. It
was all a lie. The lie I want to believe everytime that we'll have a perfect family
after everything, after reaching his goal,  on the right stand and time... and the
truth I don't wanna tell now because I can't even believe myself... All I know is,
I'm fucked up. Real fucked up, worthless.

Hindi ko alam kung ilang gabi sa pitong buwan at sumunod pa ang aking naging pag-
iyak, bawat gabi bago matulog ay naiisip ko ang lahat. Lahat ng bagay na hindi
pwede at hindi ko magagawa, and it fucking hurts like my head will just burst out
as my chest. It's killing me.

Suminghap ako at pinalis ang mga luha sa pisngi. Naramdaman ko ang pagyakap ng
matigas na braso sa aking baywang, I felt his lips behind my ear.

"Hey, why are you crying?" he asked.

Huminga ako ng malalim at tipid na ngumiti, umayos ako ng pagkakahiga para matuon
ang paningin sa kisame. Minther was kissing my cheek gradually and tenderly while
waiting for my response.

"Um, just had a bad dream." sagot ko, suminghot ako habang pinapalis niya ang luha
sa aking pisngi.

"Mm-hm, what was it?"

Natawa ako ng mahina at tipid na napailing.

"I lost a baby..." suminghap ako.

I felt him frozen a bit beside me, lumuwag ang pagkakayakap niya sa aking baywang
at marahang umahon para matitigan ang aking mukha. His forehead was wrinkled while
looking at me, his lips were just in a thin line.

"I won't let that happen. Stop taking pills." he whispered roughly. "I'm serious,
love."

My heart clobbered hastily. Tumitig ako sa kanyang mga mata, marahan kong nilipat
ang mga kamay sa kanyang buhok at hinaplos iyon.

Ang mga mata niyang madilim pa sa kalangitan sa labas ng silid na ito ay hindi
natatapos ang kamisteryohan hanggang ngayon. He's still a veiled night sky above
the deepest ocean, and it will never be unveiled even thunderstorm struck him.

Huminga ako ng malalim.

"Pagtapos kong mag-aral, Minther. Sa ngayon..." umiling ako. "H-Hindi pa talaga

pwede, wala pa tayo sa tamang estado."

"Graduate na ako sa susunod na buwan. Kaya ko na ang lahat, Areial. Wala na tayong
magiging problema, pangako." banayad niyang sambit habang nakatitig lamang sa aking
mga mata.

Kaya ko ba? Fuck.

My heart squeezed, ramdam na ramdam ko ang kanyang kasiguraduhan pero ako mismo ang
hindi sigurado sa aking sarili.

Nagbaba ako ng tingin sa kanyang dibdib, umiinit ang paligid ng aking mga mata
ngunit bawal akong umiyak na lamang bigla sa harapan niya.

"I understand you want to continue studying..." he said. "But please, give us a
family now. Pagtapos noon, papayagan kitang mag-aral ulit. I really want a family
with you." he said, a bit frustrated.

Hindi ako nakapagsalita, hinalikan niya ang noo ko at napapikit na lamang ako. I
don't wanna talk about this, just not now. I can't tell it. Maybe, I still have
chance, right? I need assurance.

Kinabukasan ay muling bumalik ng Laguna si Minther para sa pag-aayos pa ng kanyang

ibang subject. Magtatapos na siya sa susunod na buwan, ang pinakahihintay ng lahat.
He's probably handling their companies by that time. Wala na talagang magiging
problema lalo pa at tiwala sila masyado kay Minther, marahil ay mangingibang bansa
pa siya para sa kanyang MBA.

Nakahinga ako ng maluwag dahil doon, sana talaga ay mangibang bansa muna siya para
magkaroon ako ng oras para sa aking sarili. I have so many problems inside my head
that's really breaking me apart from time to time with him. I can't really give him
a family now.

Hindi lang iyon ang huling beses na nangulit si Minther sa akin tungkol sa
pagkakaroon ng anak at pamilya kasama ako, hindi ko pa rin siya pinagbigyan doon sa
kadahilanan kong gusto ko talagang magtapos. I am always fucking frustrated how
things will work between us as the days passed.

"Kuya is really good at pagluluto, too." Feather said while watching me mixing
ingredients on the bowl.

Three weeks before Minther's graduation, kasama ni Lola Evangeline si Feather na

umuwi rito para magbakasyon. Though, Lola Evangeline was always at my grandmother's
house in La Guanza. Si Feather at ako ang naiiwan parati sa loob ng apat na araw
nilang pamamalagi rito. Kahit anong tulak ni Minther na umuwi si Feather sa mansyon
ng kanilang mga magulang ay hindi ito sumusunod kaya sa huli ay wala nang nagawa si
Minther kundi ang payagan siyang mag-stay.

Parati silang nagbabangayan sa tawag, hindi ko alam kung ano ba talaga ang problema
nila sa isa't isa pero batid kong mapang-inis lang talaga si Feather sa kanyang
kapatid at si Minther naman ay siyang pikon, nakakatuwa nga na nakikita ko ang
childish side ni Minther kapag si Feather ang nakakausap. Feather is a frustration
of Minther.

I nodded and smiled, pinagpatuloy ko ang paghahalo hanggang sa maging malagkit ang
tsokolate roon.

"Pinagluto ka na ba niya? Like your favorite ulam or whatsoever?" taas kilay niyang
tanong na tila naaliw sa mga katanungan niya kanina pa.
"Oo, madalas siyang magluto kapag umuuwi rito."

"Oh yas! He's still the old boyfriend slash chef, huh?"

Bahagyang lumukot ang noo ko habang sa bowl parin ang aking mga mata. Hindi
pinahalata ang aking pagkakuryoso sa sinabi. Mukhang hindi ko na kailangan pang
magtanong dahil nagpatuloy siya sa pagkukwento tungkol kay Minther.

"I have a kaibigan, her pangalan is Crishia. Everybody tinatawag siyang, Iya. She's
studying in Manila now, I don't have a balita from her pero dati siyang girlfriend
ni Kuya Minth." she chortled adorably.

Napatiim bagang ako, lumukot lalo ang aking noo. I immediately looked up to see
her, she was smiling while looking at the recipe book on the table. She looks so
innocent and beautiful, sitting there.

Iya? Tama ba ang narinig ko? Pamilyar iyon sa akin at kung hindi ako nagkakamali ay
talagang nakalimutan ko nga ang pangalang iyon at ngayon ay iniisip kung saan ba
narinig.

"Mayroon pala siyang ex." ngumisi ako.

That, I haven't heard anything about his past relationships. Hindi niya nababanggit
kaya bago sa akin itong naririnig kay Feather, kung kilala ni Feather ang babae.
She must be the ex-serious-relationship. Si Cora ay walang alam doon, kaya
nakakapagtaka na si Feather ay alam ang mga ganoong bagay kay Minther. And they're
also friends, huh.

"Of course, Ate Cade. She's so maganda like you. Though, my Mom did not like her.
Doon sila nag-break."

"Huh? Bakit?"

Ngumuso siya at tumingin na sa akin na malungkot ang mga mata.

"Ever since, Mommy doesn't want kuya to have girlfriend until magtapos siya ng
college at MBA niya. You know, Kuya is very matalino and inaasahan na hahawak ng
all business ng Legaspi. I don't know, Mommy is really a big hindrance when it
comes to kuya's relationship but being kuya the bad boy and hard headed, he still
have his own way to get a girlfriend."

Napatango ako, bumagal na ako sa aking pagkilos habang pinakikinggan siya. Masakit
ang katotohanang iyon tungkol sa kanilang mommy, alam ko iyon pero mukhang mas
malala ang sinapit noong relasyon nila noon dahil ako ay kasal at sila ay hindi.

"And he met Iya, my friend. Same school kami, sa Brentdale High. Iya is older than
me, nagcollege siya sa Brentdale Academy at doon na sila nagkakilala ni kuya. Three
years ago, they had on and off relationship for almost four months because Kuya was
really babaero and flirt!"

Bumuntong hininga siya at parang kay bigat ng kanyang damdamin habang nagkukwento.
Ganoon din ang aking nararamdaman ngayon, para akong may pasan na batong malaki sa
aking dibdib at hindi makakuha ng tamang paghinga dahil sa kabigatan ng pakiramdam.

"Anyway, I lied about I haven't heard anything from her. I'm sorry." she said. "I
still have communication with her till now, we were so best friends but because of
kuya..." nagkibit siya ng balikat. "Nawala rin ang pagkakaibigan namin. Sinisi niya
kasi ako kung bakit sila naghiwalay."
Kumunot ang noo ko, suminghap ako. Hindi ako makapaniwala sa kababawan noon, I mean
bakit siya ang sinisisi kung bakit sila naghiwalay? Wala naman siyang kinalaman
dahil sabi nga ni Feather ay Mama ni Minther ang dahilan ng paghihiwalayan nila.

"Bakit ikaw? I thought your Mom stopped them?" I asked in confusion.

So she's still friends with Minther's ex? I felt a bit sad but I can't hate it.
Hindi ko hawak ang nakaraang iyon o kung sino ang mga naging kaibigan ni Feather na
ex ni Minther.

She nodded and smiled morosely.

"Kuya broke up with her after their three long years relationship because of me,
Ate Cade..." she said in a tiny and shaky voice. "Kasi kinasal si kuya sa'yo. I
don't wanna tell this to you pero nagiguilty talaga ako dahil sa akin talaga kung
bakit napilitang magpakasal ng maaga si kuya at makipag break kay Iya. He protected
freedom."

My heart crumpled rigidly, I blinked and gasped.

"W-What?"

Hindi ako nagugulat dahil sa nasabi niyang napilitan si Minther dahil may
pinoprotektahan na kapatid, nagulat ako dahil sa napagtanto at naalala ko. That
name... Iya. Iyon ang narinig kong pangalan sa banyo, ilang buwan ang nakalipas.
She was talking to Minther and about being married... oh fuck, dear goodness. I
can't believe this.

Three fucking long years? Kailan pa sila naghiwalay kung ganoon? Tatlong taon
silang magkarelasyon? Hindi ako makapaniwala na ganoon sila katagal naging
magkarelasyon! And fuck, I even heard it my own. They were talking! Hanggang ngayon
ba? Ang sakit namang malaman nito.

Tumango si Feather.

"It's true, Ate Cade. I'm sorry. I'm just very guilty, it was like I took his space
and freedom. Pati ang relasyon nila ni Iya ay nasira dahil doon. I don't really
wanna marry yet, I cried to kuya about it and I don't know what did he tell to
Lola. Nagulat na lang ako nang sabihing pinagkasundo na siya sa Andrada and he
married you. That time, sila parin ni Iya at hindi sinasabi ni kuya na kasal na
siya. He wanted it private to hide from Iya."

Napapikit ako ng marahan, oh God, I don't wanna hear more. It fucking hurts, so
bad. Ang sakit sakit. He technically cheated on her, right? Mas nauna siya at alam
kong minahal niya iyon, hindi ko na kailangan pang magtanong. He protected his
sister and broke the girl... to marry me... for fucking convenience and he didn't
tell her to protect her feelings and still to be with her even married to me.

My heart is crumpling painfully. Sa sobrang dami ng naiisip ko ay wala akong

malaman kung saan magpapatuloy at saan magtutuon ng aking mga mata. It feels hell
to be in this situation like demons are flying around my hurting heart and soul. I
can't just accept everything, I could not accept the utopia he gave me is now
throbbing me severly and drowning me in agony. Every happiness and bliss I felt
with him, is fleeting like sun and moon left my place without saying goodbye.

I just want to clarify this...

"M-May relasyon pa ba sila hanggang ngayon?" nanginginig ang boses na tanong ko,
pinilit kong maging kaswal at normal sa nalaman upang hindi niya mahalatang
apektado ako.

This is just a forced marriage. Hindi na dapat ako naaapektuhan na malaman ang mga
ganitong bagay.

Hindi siya nakapagsalita, kumunot lamang ang kanyang noo at nangislap ang mga mata
habang kinakagat ang labi. I blinked my tears away and smiled at her.

"Oh, it's okay, Feather. Huwag mo nalang sagutin." ngumisi ako at suminghap nang
tumalikod na sa kanya.

Inayos ko ang ibang kalat sa counter table para maabala ang aking sarili at pigilan
ang luhang gustong kumawala. 

"Um... t-they are still in touch."

Suminghap ako, halos matawa ako sa sariling pagpipigil ng emosyon. I chuckled

slightly and nodded, my phone suddenly rang and I thanked Lavern for calling me.
Mabilis kong sinagot ang tawag at hindi na nagpaalam kay Feather, umakyat ako ng
grand staircase para magkulong sa kwarto.

"Hey, Cade! I can't really believe Wycliffe! He's damn asshole! Nakakainis siya!
May girlfriend siya at iyong babae ay sinugod ako rito sa cafe! Would you believe
that? Tangina talaga ng mga lalaki ngayon, pahirap sa buhay! Ang sakit ng anit ko,
sinabunutan ba naman ako!" suminghap siya.

Mabilis bumuhos ang mga luha ko ng tahimik. Naupo ako sa kama at pumikit ng mariin.
My God, hindi na pala dapat ako nagtataka na may mangyaring ganito dahil nasa
kasunduan kami at hindi maiiwasan na may mas nauna kaysa sa aming mga naipit lamang
at pinilit para sa isang kasal na hindi naman namin mahal.

"Ang gago rin ng babaeng iyon, e. Hindi niya ba alam na sa akin engaged ang
boyfriend niya? She's one damn stupid fool girl! Siya pa ang may ganang sumugod!
What the hell? This is my property!"

"Vernice, let me check your bruises." I heard Theonoah's familiar voice on the
other line.

"No! Stay away, cockroach!" sigaw ni Lavern. Humalakhak lamang si Theonoah.

"Nakakainis talaga, Cadence. I feel so embarrassed! She called me a wrecker and a
fucking hoe. I can't believe it. Nakakahiya sa mga customers. My gosh!"

"Sapakin ko na ba, Lavern? Just tell me and I'll fucking find that Wy—"

"You shut the fuck up!" si Lavern.

Kinagat ko ang aking labi at hindi na napigilan ang mumunting hikbi na lumabas.
Suminghap ako at pinalis ang mga luha.

"V-Vern, can I stay in your house for tonight?" I cried like a kid just found my
companion.

Narinig ko ang kanyang pagsinghap at pagmumura.

"All right, coming... stop crying now." she hushed me.

I cried silently and nodded.

👠👠👠
Phase 29

Basically, he cheated on her to be with me and he married me to protect his

sister's freedom and happiness that supposed to be in this state of life and the
unfortunate event was he broke the girl he was with for years and that is all for
Feather Legaspi. For his sister.

I still can't believe three years... really? I thought he never had any serious
relationship from the past. At sa aking pagkakaintindi ay magkarelasyon parin sila
habang kami ay kasal na at nakipaghiwalay ngunit hindi nawalan ng koneksyon
hanggang ngayon.

Kahit na ganoon ang naiisip ko ay gusto ko paring magtanong, gusto kong masiguro
ang lahat. Kung sa aling mga buwan siya tuluyang nakipaghiwalay sa babae habang
kami ay kasal, kasi sa una naman ay hindi rin ako naniniwalang wala siyang ibang
babae at wala akong pakialam doon dahil pareha naming ayaw sa isa't isa.

I gave him that space of freedom while we're in that term of marriage, hindi ko
naman inasahan ang aking biglaang pagkahulog sa kalahating taon bilang mag-asawa
namin. I hated him on firsts months, we actually hated each other. Kung sa mga
buwang iyon ay may karelasyon pa siya ay naiintindihan ko. Ang hindi ko lang
matanggap ay ang malamang mayroon parin silang koneksyon hanggang ngayon.

Ako lang ba talaga ang nahulog at nauwi sa kailaliman ng kanyang kapangyarihan?

My heart ached.

Dumadagdag pa ang problema ko, dumagdag pa ang sakit ng nararamdaman ko. Hindi ko
alam kung saan ako dadalhin ng puot at sama ng loob kong ito sa lahat ngayon, ayaw
ko lang ng kausap. Ayaw ko munang makita si Minther.

Huminga ako ng malalim at hinawakan ang PT, kumurap-kurap ako at mapait na ngumiti
sa nag-iisang linyang pula roon. I stopped taking pills when Minther learned about
it but still, the red tiny lines won't just double even how much he tried... or we.

My heart ached more.

"Let me fucking in!"

Lumukot ang noo ko nang marinig ang malakas at pamilyar na boses sa labas, agad
akong tumakbo para sumilip sa kurtina. Sa tatlong araw ay hindi niya tinigilan ang
bahay ni Wycliffe na aking tinutuluyan ngayon kasama si Lavern.

Hindi alam ni Wycliffe na narito ako dahil madalang pa sa isang beses ang kanyang
pagbisita rito at kapag malalaman ko ay tumutungo na ako sa quarters para roon
magpalipas ng oras habang narito siya. Gaya ngayon, alam kong darating siya maya-
maya lamang.

Kumalabog ang dibdib ko, nasa loob ng gate ang isang kasambahay na umaawat sa
pagsigaw ni Minther na nasa labas naman at sinisipa ang gate.

"Sir, wala talaga rito ang hinahanap ninyo!"

"I know she's there! You can't just hide my wife there!"

My heart tightened, malapit lamang ang kinatatayuan ng quarters sa gate dahil may
nakahiwalay itong sariling gusali sa bakuran ng mansyon kaya kitang-kita at rinig
ko siya. Simula noong nagpasundo ako kay Lavern ay hindi ako umuwi sa kanya, maybe
someone told him about it kaya umuwi agad siya noon at hindi niya tinigilan ang
paghahanap sa akin kay Lavern.

Nakita ko ang paglabas na rin ni Lavern sa mansyon, nanatili siyang nasa loob ng
gate. Kahit hindi ko nakikita ang kanyang mukha ay alam kong kinakabahan siya dahil
nakatago ang kanyang mga kamay sa bulsa ng hoodie.

"Minther, wala nga si Cadence rito! Mabuti pa ay puntahan mo sa kanila para alamin
kung nasaan siya!" si Lavern.

Kumunot ang noo ni Minther at sumabunot sa kanyang buhok, umigting ang panga niya
at pagalit na lumapit sa gate.

"I already fucking did! Mas nauna pa ako roon kaysa rito! Ilabas mo si Cadence,
Lavern. Alam kong sayo lang siya magtatago." madilim niyang sambit.

Suminghap ako.

Alam ni Mommy na umalis ako kila Minther at hinayaan niya akong manatili rito, I
told her about some things but not the whole story. Hindi niya sinabi kay Daddy ito
dahil na rin sa pakiusap ko kaya ngayon ay hindi ko alam kung anong nangyayari kila
Mommy dahil pinuntahan na pala sila ni Minther. I really should call her after
this.

"And what did they tell you, huh? Nasa akin ang pinsan ko? Wala siya rito! Umalis
ka na, Minther!" natatarantang sinabi ni Lavern sabay lingon sa kalsada.

Namilog ang mga mata ko nang makita ang paparating na sasakyan ni Wycliffe, my
chest hammered in nervous. Mas lalong nalukot ang noo ni Minther nang aligagang
tumingin si Lavern sa pagbaba ni Wycliffe doon.

Prenteng lumabas ng Range Rover si Wycliffe na bahagyang nagtataka sa ayos ni

Minther sa labas ng gate.

"Legaspi..." ani Wycliffe nang makilala ang dating kaibigan, nirolyo niya ang
manggas ng kanyang longsleeves bago nagpamaywang na tumayo sa harapan ng gate.

Ngumiwi si Lavern at agad nagyuko ng ulo nang sulyapan siya ni Wycliffe bago muling
harapin si Minther. Kita ko ang pagtataka rin sa mukha ni Minther nang makilala si
Wycliffe.

"What are you doing here?" he asked icily and I can't believe him! Siya pa ang may
ganang magtanong!

Wycliffe chuckled.

"What are you doing here?" pagbabalik niya ng mas klaro.

Pumikit ng mariin si Minther at bahagyang pinilig ang kanyang leeg na tila

iritadong-iritado na sa lahat. Bawat maging reaksyon ng kanyang mukha ay
pinapamangha ako kahit na dapat ay kinatatakutan ko na iyon dahil kilala ko ang
ugali niyang basag-ulo at pikon.

"Ilabas niyo ang asawa ko," prangkang sambit ni Minther sa matigas na boses at may
pagbabanta.

Nagkandabuhol-buhol ang pagtibok ng puso ko dahil sa pinaghalo-halong kaba at hiya

para kay Wycliffe at sa pagbabanta ni Minther. Hindi rin pasensyoso si Wycliffe
kaya hindi ko alam kung saan mauuwi ang usapan na ito kapag hindi pa umalis si
Minther.

"Asawa mo? Paano mapupunta sa pamamahay ko ang asawa mo?" sarkastikong sambit ni
Wycliffe.

I suddenly felt guilty. Wala siyang alam sa pagtatago ko rito dahil iyon ang gusto
kong mangyari at pakiusap kay Lavern, isa siya sa koneksyon ni Minther na maaaring
makapagsabi kung nasaan ako at kung magkaibigan nga sila ay malamang matagal na
akong nahuli ulit ni Minther.

"Why are you hiding my wife?"

Natawa si Wycliffe at mukhang napipikon na, nilingon niya si Lavern na halos

mapatalon pa sa kanyang ginawa.

"W-Wala! Wala nga rito ang asawa mo, Minther! Pwede ba? Mahiya ka naman!" biglang
sambit ni Lavern sa pagkakataranta sa baling ng dalawa.

Minther glared a bit.

"Bakit ako mahihiya? Kinukuha ko lang ang akin." gitil na sambit ni Minther.
"Tangina, ilabas mo na ang pinsan mo, Lavern. Hindi na ako natutuwa."

Tinulak ni Minther muli ang gate sa iritasyon at kawalan ng pasensya, nagulat ako.
Tumili si Lavern sa takot. Suminghap si Wycliffe at tinulak naman si Minther palayo
para tigilan ang pagpipilit sa gate.

My heart raced down, I gasped in frustration. Pinagsiklop ko ang mga daliri ko at

nilapit sa aking labi, tahimik na nagdasal na sana ay umalis na lang siya ng
tahimik.

Give up, Minther! I still need some time! Hindi pa ako handa at wala pa akong
masasabi sa kanyang harapan oras na magharap kami. Kailangan ko pa ng malinaw na
pag-iisip sa mga bagay sa pagitan namin. Iyong makabubuti.

"Stop making a scene here! We're not hiding your wife." iritadong sigaw ni
Wycliffe. "Kung ayaw mong layasan ka dapat inalagaan mo. Asawa mo 'di ba?"

Nanlaki ang mga mata ko nang mabilis siyang kinuwelyuhan ni Minther. Nagtilian sila
Lavern at iyong kasambahay na nakatunghay. Panay ang pagtatambol ng dibdib ko sa
sobrang kaba.

"Don't fucking tell me what to do! Just shut your mouth if you don't have anything
else to say!" Minther said angrily like a beast just got out of his forest.

"Gago ka pala, e. Bakit dito ka nanggugulo?" tinulak siya ni Wycliffe.

And I fucking thought they were somewhat friends!? Mukhang hindi talaga sila naging
magkaibigan kung magturingan ngayon!

Mabilis siyang hinila ni Minther ulit at sinapak na, halos mapatalon ako sa aking
kinatatayuan. Nangangati ang mga paa kong tumakbo at umawat ngunit lamang sa akin
ang pagkatakot na hindi na makatakas pa.

Lavern immediately opened the gate, dumalo agad siya sa dalawang nagsusuntukan na
sa gitna ng daanang tahimik. Nagpapasalamat ako na hindi matao ang village at
walang naeeskandalo ngayon.

"Sir, Kees!" sigaw ng isang kasambahay sa takot.

Nagdugo ang labi nilang dalawa, ganoon din ang kilay ni Wycliffe na mukhang
napuruhan ng kamao ni Minther. They are both tall and lean but Minther's forceful
movement is really something could not stop easily. Dinambahan niya si Wycliffe
doon at muling sinuntok sa panga, hindi nagpapatalo si Wycliffe at panay din ang
pagganti ng pwersang pagsuntok.

My goodness! What the hell!? May naidamay na naman ang init ng ulo ni Minther! I'm
so sorry!

"Oh my God! Stop it! Tumigil na kayo! Mga gago ba kayo!" nagsisisigaw na sambit ni
Lavern, hindi makalapit dahil takot ding madamay doon.

Sinubukan niyang lumapit para hilahin si Wycliffe pero sumigaw na ito.

"Just stay away, Vernice!"

"Yeah, just lock yourself inside that gate before I kill this fucker-"

"Ano ba, Minther?! Kaya hindi nagtagal sayo si Cadence dahil sa ganyang pag-uugali
mo! Hindi na ako magtataka na nilayasan ka niya! You are so selfish hole of an ass!
Wala kang pinagkaiba sa ibang lalaki! You hurt her! You're caging her like you just
fucking bought a pet! Just fuck you!" Lavern shouted in frustration and out of
reasons.

Mas lalong nagngalit ang panga ni Minther sa sobrang galit, bahagya siyang
natigilan ngunit bumilis ang pagtaas-baba ng dibdib sa pagpipigil ng galit. Halos
matakot ako at mapalabas ng quarters nang akmang hahakbangin ni Minther ang
distansya ni Lavern.

"Shut the hell up!" si Minther. "Wala kang alam!"

Namilog ang mga mata ni Lavern at napaatras pa sa kanyang kinatatayuan, agad hinila
ni Wycliffe si Minther palayo at tinulak para hindi malapitan si Lavern. I know, he
can't hurt her!

"What, huh?" Wycliffe asked venomously. "Just got your mind fucked, right? Give it
up, Legaspi! You're trespassing on my property!"

Dumura ng dugo si Minther at pinunasan ng braso ang kanyang labi, nagtiim bagang
siya. My heart crumpled rigidly while looking at his defeated expression. Sumikip
ang dibdib ko sa sakit.

"I won't stop until I get her." he said steely.

His eyes were inflamed in frustration while looking at Wycliffe and Lavern, he then
looked at the mansion. Napailing siya at huminga ng malalim bago walang paalam na
sumakay sa kanyang sasakyan at lisanin ang lugar.

Bumuga ako ng mabigat na hininga, pumikit ako ng mariin at humugot ng malalim na

hininga, I guiltily went out of the quarters I'm in. Iritado ang mukha ni Wycliffe
habang nagtatalo na sila ni Lavern.

"Okay! Okay! I hide my cousin here because she needs to!" sigaw ni Lavern,
nagpapaliwanag at halatang natataranta na.

"You should have told me!" sigaw din ni Wycliffe.

"Hindi mo naiintindiha—"
"Naintindihan ko nga na may bumibisita ritong manliligaw mo—"

"Gago ka ba! Hindi ko manliligaw si Theo! Ang bobo mo rin mag-isip! Theonoah is
another version of you! You think I will let that cockroach court me! Iw!"

"So you think I'm a cockroach?" nagtaas ng kilay si Wycliffe at huminto sa

paglalakad papasok ng mansyon para harapin si Lavern.

Agad napahinto si Lavern sa gulat at nagmura. Nahulog ang panga ko habang

pinapanuod silang nagtatalo dahil sa kung anu-anong topic na ngayon.

"Ano pala? Butterfly? Huwag kang mangarap! Butterflies are harmless and you are a
cheater just like that married Legaspi! You get it? He cheated on Cadence, kaya
siya lumayas doon! Intindihin mo!"

"Bakit ikaw hindi lumayas kung cheater ako?" inis na sambit ni Wycliffe.

Natahimik si Lavern saglit bago muling tumapang ang mga mata.

"Kasi hindi naman kita mahal! Tanga ka pala at engaged lang tayo! Hindi pa kasal
kaya pwede mo pa 'yang gawin! Makapal na talaga ang mukha mo, wala na akong say
diyan!"

Oh darn it, Lavern. That's too much!

Wycliffe's face distorted in irritation while looking at her, his jaw clamped
irritably. Wala akong makitang apeksyon sa kanyang mga mata para kay Lavern.
Napangiwi ako dahil sa pinagsasabi ni Lavern.

"Then, we'll get married sooner!" asik ni Wycliffe.

Lavern's eyes widened in shock, she immediately shook her head in disapproval.

"No! I don't wanna be married to someone commited! Pareho kayo ni Minther, you are
both hole of an ass!"

Umirap si Wycliffe. "And your Theonoah is not? You're un-fucking-fair! And I'm not
committed for your dirty mind's sake!"

"Not committed mo, ulol mo! Sinugod ako ng girlfriend mo, remember sa cafe? You're
in a relationship with her for months and you just decided like an ass to be
engaged to me!"

"What? I have explained it to you! Are you really this dumb not to understand,
huh?"

Suminghap si Lavern at tinulak sa dibdib si Wycliffe. Humakbang na ako para

makalapit pa sa kanilang gawi. I want to stop Lavern. Hindi natinag ang tigas ni
Wycliffe doon, galit na galit si Lavern at alam kong ayaw na ayaw niya talagang
nasasabihan ng mg foul words.

"Hindi ako bobo! Ikaw 'yon! Just get the engagement off and we'll both free!
Ayokong mastress, Kees. Baka ang lumabas ay ako rin ang maging kabit!"

"Shut up, Vernice. Let me talk to your cousin now." seryosong sambit ni Wycliffe.

"At bakit mo siya kakausapin, ha?" asik ni Lavern.

Humalakhak si Wycliffe at napailing. "Wala pa, Vernice. Huwag ka munang magselos."

Napalunok ako nang maramdaman na nila ang aking presensya roon, nagbaba ako ng
tingin at tipid na ngumiti sa kanila. Nahihiya talaga ako na ginamit ko pa ang
bahay niya para pagtaguan at ngayon ay naabala na sila ni Minther.

Wycliffe looked at me and tilted his head, agad akong hinila ni Lavern para pumasok
na sa mansyon at iwanan si Wycliffe. Sumunod din siya sa amin para umpisahan ang
usapan. Ngayong nasiguro ko nang hindi talaga sila magkaibigan ni Minther ay kaya
ko nang magsabi sa kanya ng totoo.

So just like that, we talked about my reasons why and he let me stay here until I
have my decision. Hindi ko na kailangan magtago pa sa quarters kapag narito siya at
darating. He also decided to stay for some reason, but maybe because of Lavern's
problem with him. Marami silang pinag-aawayan sa bawat araw na inilalagi ko. Minsan
ay nakakapag-usap sila ng maayos pero nauuwi rin sa iritasyon ni Lavern dahil medyo
mapang-inis si Wycliffe.

Ganoon parin si Minther at hindi tumitigil sa pag-abala rito, kung hindi lang
mapagpasensya si Wycliffe ay baka nauwi na naman sila sa suntukan. Pero si Lavern
na ang umaagap na mangyari iyon, hindi niya pinalalabas si Wycliffe para makipag-
usap at siya na mismo ang nagtataboy.

Clay was always around with Wycliffe and Bryce, kaya hindi ako nabuburyo na walang
nakakausap sa ilang araw pa na dumating. Nakakalabas kami ni Lavern kapag si
Wycliffe o isa sa mga kaibigan nito ang nag ooffer na magdrive sa araw ng pago-
grocery.

"Wala ka parin bang balak umuwi sa inyo?" Clay asked while driving.

Huminga ako ng malalim.

"Wala, Clay. Hindi pa ako handang kausapin si Minther pero uuwi rin ako..."

I will go home to him and we'll talk, that's what I'm planning to do but not now
when I'm still in this pain. Marami pa akong kailangang isipin, iyong malalim at
alam kong hindi ako magsisisi sa huli ng aking pagdedesisyon. I need my space and
time for all of this. Hindi naman nawawala sa akin ang kagustuhang malinis ni
Minther ang pangalan niya sa akin, hindi ko iyon aalisin sa kanya at pagbibigyan ko
pa rin siya.

Tumango siya.

"And I heard he cheated on you,"

Malamang ay nasabi ni Wycliffe sa kanya. Hindi ako nakapagsalita, ngumiti lang ako.
Tuwing makakausap si Clay ng ganito ay hindi ko maiwasan ang kagustuhan na
magsumbong sa kanya at sabihin ang lahat ng saloobin ko gaya noon ngunit mayroon na
akong iniingatan ngayon. Iniingatan ko parin ang imahe ng asawa ko sa ibang tao.

"It's just a simple misunderstanding." I said simply.

"You know it wasn't, Cade." he shook his head. "I don't have anything to say 'bout
that, but you can at least let yourself relax from everything... talk to him, and
you'll be fine." he advised.

Bumuntong hininga ako at sinulyapan siya. He looked so matured now that's very
intimidating unlike the old him. His hazel eyes were calm and understanding
everytime. Tuwing titingnan siya ay mapapalagay na ang loob ng isang tao dahil
parang iintindihin ka lang lagi.

"Pero, Clay, hindi lang naman iyon ang problema ko. Marami pa, kaya hindi ako
makapagdesisyon kung dapat pa nga bang ayusin o hindi na lang." hirap kong sambit,
halos pabulong.

I can't take this anymore.

"Things that are broken needs to be fixed, Cade. And you're married to him, your
problem is also his."

Hindi ko siya maintindihan. Nakaramdam ako ng kurot sa aking puso at binalingan na

siya, huminto ang sasakyan sa tapat ng mansyon nila Wycliffe.

"I don't get you, Clay. He cheated, okay? Kinakampihan mo ba siya? Ganoon kasi ang
tingin ko, pareho kayong lalaki!" nagtaas ako ng kamay at napatango ng sarkastiko.
"All right, I get it now."

Pansin ko iyon, kahit noon kay Wycliffe nang malaman niya ang rason ko ay umabiso
rin siyang mag-usap kami ni Minther na para bang lahat nalang ng gagawin ng mga
lalaki ay malinis at hindi naging marumi kahit na may maling nagawa. Alam ko namang
kailangan talaga naming mag-usap, pero nakakainis lang na wala akong makuhang
pampalubag loob na kahit sa side ko man lang pero syempre wala akong mairereklamo
dahil mga lalaki nga naman sila.

Magmamalinis sila, papalinisin nila ang pangalan ng mga lalaki dahil sila-sila rin
naman ang magkakapareho. Shit.

Akmang bubuksan ko na ang pintuan pero hinila na niya iyon pasara ulit, hinawakan
niya ako sa balikat at tinitigan ako sa mga mata. My chest pummeled, kumurap-kurap
ako at napailing.

"Let's just talk some other time, Clay."

Pumikit siya ng mariin at marahan akong pinakawalan, bumaba na rin siya pagkababa
ko ng sasakyan. Naramdaman ko ang kanyang palad sa aking likuran at marahan
humaplos doon.

"I'm just here when need someone to talk with, all right?" banayad niyang sambit.

Tipid na ngumiti at tumango na lamang ako, huminga siya ng malalim at inakbayan

ako.

"So how was your talk with Tita?"

My heart ached, remembering what she told me earlier. Doon ako hinatid ni Lavern
kaninang umaga para makipag-usap kay Mommy, Dad was out of town so today's the only
free time we could talk. Talagang hinahanap ako ni Daddy at nagagalit sa aking
ginawa, pero hindi raw iyon alam ng mga Legaspi hanggang ngayon. Nakakapagtaka pero
alam kong hindi naman makwento si Minther at ayaw niyang may nakikialam sa buhay
namin.

"I-It's just fine..." lie, of course it was not.

Yumuko si Clay para dungawin ang aking mukha, ngumisi siya sa akin at napabuntong
hininga na tila alam niyang nagsisinungaling ako. My face hardened, huminga ako ng
malalim at hindi na napigilan ng aking mga luha ang magtago pa. His eyes were so
tender and caring while looking at me that I couldn't help but find my way out of
this bad feeling I'm hiding for seven long months or more.
His eyes widened as he saw my tears rolling down, agad niyang kinulong ang aking
pisngi para palisin ang mga luhang nagwawala na ngayon. I closed my eyes and
sobbed, my heart is breaking into something I couldn't fix easily.

"My weakness." he whispered. "Damn, Dence, we really should talk. Can we, mm?"

Umiling ako at hindi nakapagsalita sa takot na manginig lamang ang aking boses. I
am so much in pain right now. Damn it.

"I'm f-fine, Clay. Just a little bit stressed." mahinang natawa ako.

Napasigaw ako nang may marahas na humila sa aking braso dahilan nang bahagyang
pagkatapilok ko, hindi pa ako nakakabawi ay nakita ko nang sinuntok ni Minther si
Clayven sa panga. My heart clobbered intensely as my chest pounded rigidly in
nervous. Hinawakan ko ang aking paa na tila naipitan ng ugat.

"What the fuck, dude?" singhap ni Clay, hindi pinansin ang kanyang dumudugong labi
at mabilis akong sinulyapan.

He immediately pushed Minther away when he saw me on the ground, lumapit agad siya
para alalayan akong tumayo pero agad din siyang hinila ni Minther para muling
sapakin. Sumigaw na ako dahil sa nag-aalab na galit ni Minther, alam kong nasa apoy
na naman siya ng kanyang sariling kagaguhan ngayon.

"Minther! What the hell!?" sigaw ko, pinilit kong tumayo kahit ramdam ko ang sakit
ng aking paa.

"What the hell are you flirting with your ex!?" sigaw niya pabalik sa akin.

"Minther, please! Stop it!" I screamed again when he punched Clay.

Hindi gumaganti si Clay na parang may pumipigil sa kanyang gawin iyon kahit na alam
ko namang kayang-kaya niya ring gumanti. Tumayo na ako at lumapit kay Minther para
hilahin ang kanyang t-shirt habang nasa ibabaw ni Clay at sinusuntok iyon. Panay
lang ang tulak ni Clay sa kanya.

Buong pwersa kong hinila-hila at inaawat si Minther, mabilis na rin ang aking
paghinga dahil sa kalampag ng puso kong kabado at takot sa kanya.

"Minther, tumigil ka na! Please!"

"You're cheating with him, huh." asik ni Minther at isang suntok pa ay nagpahila na
sa aking pag-awat.

He quickly gripped on my wrist, naramdaman ko agad ang pag-iinit ng aking pulsuhan

sa sobrang diin noon at mapanakit. Napakislot ako habang hinihila ang sarili,
hinila niya ako pabalik. Nang tingnan ko siya sa mga mata ay nakita ko ang pamumula
noon at pinakalamang ang galit at disgusto. After a week of not seeing him this
close, I felt so scared now.

"Loosen up, fucker." sambit ni Clay habang pinupunasan ang kanyang labi. "You don't
need to hurt her!"

"You are disgusting!" Minther said steely.

My heart burned easily. I feel bad and tired of everything today and my mind and
heart just burst like volcano erupts around us. My heart is really fragile today
and breakable that I don't think I can stop it from tearing apart. Ayaw ko nang
makatanggap pa ng salitang mas lalo akong dudurugin.

"Please..." I whispered and closed my eyes while crying.

"Heto ba ang dahilan kung bakit ka tumakas sa akin, huh, Areial? Tangina naman!"

There are things doesn't really matter now, I'm already done here. I'm empty and
worthless... hindi lang para sa kanya kung hindi pati na rin sa aking sarili.

"Minther, maghiwalay na tayo..." halos pabulong kong sambit.

Here's my decision now... I can use this reason to get away from him. This is my
chance.

Agad siyang napalingon sa akin, ganoon din ang gulat ni Clay nang balingan ako sa
aking biglaang nasabi. Miski siya ay naguluhan sa pagkakatanong kinuha ko para lang
sabihin ito.

Huminga ako ng malalim at pinatatag pa ang aking sarili kahit sandali. Diretso ko
siyang inangatan ng tingin, hindi inaalintana ang halos nadudurog kong braso sa
kanyang hawak.

"I want an annulment..." I said again.

His eyes slowly turned out to be perfect despite of anger, hatred, frustrations,
confusion, pain and everything that's hurtful inside him. Gumuhit ang kunot sa
kanyang noo habang pinoproseso ang aking sinabi, pumilig ang kanyang ulo at
tinitigan lamang ako. Tahimik at walang paalam na bumagsak ang mga luha ko pero
nanatili akong matapang na nakatitig din sa kanyang mga mata para sabihing seryoso
ako sa aking desisyon.

He licked his bottom lips and slowly loosened his grip on my wrist, he avoided my
gaze like he couldn't take it any longer. He gasped and chuckled lowly while
nodding his head a bit. Napalunok ako.

"Fine," he whispered. "Fine, baby... I'll let this go, I didn't see anything—"

"No, I want an annulment, Minther. Nakita mo! Nakita mo, 'di ba? I cheated on you!"
I said bravely. "This is the reason why I'm hiding here."

Pumikit siya ng mariin at kinuyom ang kamao, nagtagis ang bagang niya at nagyuko
siya ng ulo habang tumatango ng marahan.

"All right, fine. That's hell." he whispered. "Let's just go home, please, I need a
talk..."

He's now calm but not really, I just know. Hindi siya makatingin sa akin, nanatili
siyang nakatingin sa lupa at marahang hinilot ang kanyang ilong bago ako hawakan sa
kamay. I shuddered at his gentle hold, I could almost feel his hand trembling.

My heart crumpled painfully as I bolted out of his hold. Agad iyong napabitiw sa
akin na miski ako ay nagulat sa kanyang panghihina.

"Hindi ako sasama sa'yo." malamig kong sinabi.

Kinagat niya ang labi at tumingin sa akin, his eyes were almost pleading for
something I can't get. Umiling siya at bumuntong hininga bago sinulyapan si Clay.

"Can you drive her home?" he asked lowly to Clay.

Mas lalo kong naramdaman ang pananakit ng aking dibdib, suminghap ako at umiwas ng
tingin sa kanya. Shit this pain. Just go away with my decisions, please.

Lumukot ang noo ni Clay, he looked so out of place that he don't know what to tell
or even show. He just nodded a bit and sighed tediously.

Tipid na tumango si Minther, muli siyang tumingin sa akin ngunit hindi na nagtagal
iyon bago kami talikuran at sumakay na sa kanyang sasakyan para makaalis. Nang
masiguro kong wala na siya at saka ako nanghina sa sariling kagagawan. I cried
silently while looking at the long way he left. Humikbi ako at nagyuko ng ulo, 
lumakad na ako papasok ng gate habang si Clay ay nakasunod lamang sa akin at
nakaalalay.

"I can't give him a family..." I mumbled weakly while crying my heart out.

Damn it! I really can't! This the best for him, he can find someone else to build a
complete family... as their own.

👠👠👠
Phase 30

I did everything to make him hate me for the past three years. Kahit na ganoon ang
ginawa ko ay hindi ko pa rin makuha ang kanyang pirma sa annulment papers, kahit
ilang ulit kong gawin ay hindi niya iyon maibigay sa akin.

So I just decided to go on, cheating on him, partying, kahit nakikita niya ay wala
akong pakialam, I've been in my worst side for a year just to make him believe
everything and let me go truly. Sa huli ay ako rin ang nagsawa at umalis ng lugar
kahit na hindi pa kami legal na hiwalay sa papel.

I am just too tired to explain and tell things, that's for him, actually. Kung
gusto niyang magkapamilya, hindi ako ang kailangan niya at hindi ko pa rin lubos
maisip na mayroon siyang nobya habang kami ay kasal na. So in my most right mind, I
don't have any choice but to let go of that issue and fix my own illness that's
really fucked up.

Isang gabi ay hinatid ako nila Clayven, I am too dizzy and weak, natawa ako sa
sarili at bumaba ng kanyang sasakyan. Hindi na ako nakapagpaalam kay Lavern na
bagsak sa passenger's seat.

"Bye, Clay! T-Thank you sa paghatid and take care of—" hindi ko naituloy ang
sasabihin dahil nasuka na ako at nagpapasalamat ako na nakalabas na ako ng kotse ni
Clay.

"Oh, damn. Cadence..." si Clay, natataranta na at nagmamadaling bumaba ng sasakyan.

I heard footsteps coming behind me, bumaba na rin si Clay para umalalay sa akin
pero nahinto dahil sa bagong dumating. Hindi ko na kailangan lingunin pa dahil
sigurado ako kung kaninong amoy at hangin ang aking naramdaman.

He carefully supported my waist while caressing my back gently, pumikit ako at

pilit hinahawi ang kanyang braso sa akin ngunit hindi ko magawa.

"Are you okay?" he whispered in a raspy voice.

"No, because you're near!" sigaw ko kahit masakit ang lalamunan, pinunasan ko ang
aking labi at tumayo na pero napabalik din sa kanyang dibdib dahil sa pagkawala ng
balanse.
He tangled his arm around my waist, suminghap ako at pumikit ulit ng mariin bago
iniling ang aking ulo upang makuha ang tamang paningin pagmulat. Tinulak ko siya sa
dibdib para makalayo ng bahagya.

He sighed tiredly and let me do that, nagtaas siya ng isang kamay at pinanatili ang
pag-alalay sa aking siko.

Mukhang kararating niya lang dahil sa kanyang kasuotan, pormal na white longsleeves
at slacks. Magulo ang kanyang necktie at wala na sa ilang pagkakabutones ang polo.
Ang buhok niya ay nasa pormal parin na pagkakaayos pero magulo ang tuktok noon.

"What did she drink?" Minther asked Clayven icily.

"I don't really know what exactly." Iling ni Clay.

Lumukot ang noo ni Minther at nagtagis ang bagang.

"Are you nuts? Kayo ang magkasama, hindi mo alam?" pagalit niyang sambit.

"I just got a call to fetch them, man. Galing akong trabaho." Clay clarified.

"Sure," Minther nodded sneeringly and pulled me. "Thank you and get lost now."

Hindi na ako nakapiglas nang hilahin ako ni Minther papasok ng gate, nilingon ko si
Clayven na nakapamulsa lang at nang makita akong lumingon ay tipid na ngumiti siya
at sumenyas ng pag-inom, nagets ko naman iyon.

Nang makapasok ng mansyon ay binitiwan niya ako sa sofa, pumikit lamang ako at
sinandal ang batok sa armrest dahil sa sobrang pagkasilaw sa liwanag ng ilaw sa
mansyon. Pakiramdam ko ay tuyong-tuyo ang lalamunan ko at may mga batong maliliit
na hindi ko malunok ng lubusan. I felt his hand on my feet, marahan niyang kinalas
ang aking heels para alisin.

"You're really stupid." I chuckled weakly.

That's for myself, I'm really stupid to feel this way even he's hurting me. I want
his touch, I want his care and love.

He sighed, hinila niya ang braso ko para iupo ng maayos. Nagmulat ako ng isang mata
at tiningnan siya, he looked so serious and obscured that my heart fluttered
easily. Kinuha niya ang isang baso sa lamesa at tinapat iyon sa aking labi.
Sinimsiman ko iyon pero agad ding tinigilan at tumayo na.

"Matutulog na ako, salamat." malamig kong sambit at tumalikod na para sa hagdanan.

"You didn't attend my graduation." he averred steely.

Napahinto ako nang maalala iyon, namilog ang mga mata ko at agad nanlabo ang
paningin. Hell! I did not? Mabilis kong inalala ang date ngayon at gusto kong
sumabog sa sobrang inis sa sarili dahil nakalimutan ko talaga iyon. Hindi ko
sinadya, I really forgot about that.

Oh my God, Cadence! That explains why he's in that formal attire until now, umuwi
siya pagtapos ng graduation? Or... did he even attend his own graduation? Oh shit.
No, please. Tell me, he did! That was damn special day!

Suminghap ako at tipid na ngumiti kahit na naiiyak na, humarap ulit ako sa kanya.
He was just standing near the sofa with pair of sad eyes but covered in stone cold
as the season won't be tamed to be another climate again. His eyes can't just hide
everything like frustrations, sadness and sorrow running inside.

My heart squeezed rigidly.

"C-Congrats, then?" I said in a bit trembling voice.

Damn it.

He closed his eyes and sighed heavily.

"Did you forget it on purpose, mm?" he asked tiredly while massaging his nose
bridge.

Mukha siyang pagod sa mga bagay na hindi ko mapangalanan dahil malabo. Hindi siya
madalas magpakita ng apeksyon at kakaiba sa akin na makita siyang ganito sa ilang
beses niyang naging pagsuyo sa akin ngunit hindi pa rin ako masanay-sanay na
nakakaapekto rin pala ako sa kanya.

Napakurap-kurap ako. "I think so?"

I was with Lavern and Alzhera the whole time, we went to another island and stayed
there for hours. Nakabalik kami ng maghahapon na at sa La Verde tumuloy para sa
party, naroon din ang iba pang kaibigan nila. My whole day since yesterday was very
fun that I fucking forgot his graduation!

His adams apple moved as he swallowed, suminghap siya habang nakatitig sa akin
gamit ang malamlam na mga mata at hindi maipaliwanag ang matinding pagpipigil doon
sa kanyang sariling nararamdaman sa oras na ito.

"And... I thought you didn't want me in Laguna, right?" I chuckled. "So I really
forgot to go, 'cause you won't let me..." I wrenched my shoulders.

Darn hell. That was fucking bitch, Cade!

Kumunot ang noo niya, he inhaled deeply and scrunched his nose a bit. Marahan
siyang tumango na lamang.

"You're drunk, let's just talk when you're sober. Take a rest now..." he said
icily.

"I'm not." I shook my head. "How was it? Pumunta naman yata ang mga kaibigan mo,
hindi ba? Or probably your other girl friends?"

Nag-igting ang panga niya.

"Friends..." he cleared.

I pouted and nodded. "Edi, masaya na 'yon. Pero bakit andito ka agad?"

Kung tutuusin ay hindi pa dapat tapos iyon, I mean, he should've been to a party
with his batchmates till now. Alas diyez palang ng gabi at kung hindi ako
nagkakamali ay baka nga inaabot pa ng umaga ang mga ganoong after graduation party
gaya ng kila Deshawn noon.

"I didn't attend it, Cadence." balewala niyang sambit.

Agad akong napatiim bagang at nalukot ang mukha.

"What!?" I blurted angrily.

No, he can't do that!

He sighed and shrugged. "I did not see you with my family."

"Just because of that? My goodness!" para akong nawala sa aking kalasingan dahil sa
nalaman, lalo na sa kanyang rasong walang kwenta.

Sino ang masisisi na wala siya roon? Ako! Sino ang dahilan, ako! Nakakahiya lang na
ganoon ang maiisip ng pamilya niya, hindi ba siya nag iisip sa kahihinatnan ko?
That's too unreasonable and disrespectful! At hindi siya umattend sa sariling
graduation? Ang gago lang talaga.

"Just because of that?" pag-uulit niya.

"Yes! Bakit hindi ka nalang nanatili roon? Graduation mo iyon, Minther!" sigaw ko
sa kainisan.

"Hell, just! Hindi ka pumunta kahit na alam mong graduation ko sa araw na ito?
Hindi ka mahanap kung saan ng driver o kahit nila Papa! That's my graduation,
Cadence, and I don't know where you are."

He exhaled and chuckled sarcastically.

"I'm not even sure if you ran away with fucking who or fucking whatever because
your phone's off. It fucking frustrates me. Damn graduation, I'll just go home and
find you. Yeah, "just" because of that." he burst out like frustrations ate him
fully.

Bumuhos ang luha ko. I can feel my own heart squeezing painfully inside my chest.
Naiinis ako sa sarili ko dahil hindi ko iyon naalala. I should've texted or called
him to say congratulations but I forgot!

Nang makita niya akong lumuluha ay humakbang siya agad para malapitan ako, his eyes
widened a bit while watching my tears.

"But it's just fine, makukuha ko pa rin naman ang diploma kahit hindi nakita roon."
aniya na tila pampalubag ng loob ko at hinawakan ako sa siko.

Iniwas ko ang sarili at pinalis ang mga luha sa pisngi.

"Hindi mo dapat ginawa iyon, Minther." sambit ko. "Nakakahiya sa pamilya mo. Anong
sasabihin nila ngayon sa akin? Ako ang sisisihin nila kung bakit wala ka roon! That
was your most special day! You should be there!"

"Not without you." he said. "Can we just forget it and talk about your problem
now?"

Umiwas ako ng tingin at bumuntong hininga. Mabibigat na ang aking paghinga dahil sa
paninikip ng dibdib ko. Talagang mas inaalala niya pa ako kesa sa graduation, I
don't wanna believe him.

"Wala akong problema, Minther. Baka ikaw mayroon." mapait kong sinabi.

Huminga siya ng malalim, hindi inaalis sa akin ang mga matang seryoso at
nakakapanindig ng aking kaba sa kahit saang anggulo.

"Look, I know my sister told you something and she doesn't tell me what's that all
about. Can you tell me now?" tila nauubusang pasensya pero banayad ang pagtatanong
sa akin.

Muling nanlabo ang mga mata ko nang maalala ang mga nasabi ni Feather sa akin,
hindi ko pa rin alam kung paano sasabihin iyon sa kanya na hindi ako makakaramdam
ng kakaibang sakit at mapapaiyak.

I shook my head.

"Wala."

He sighed tediously and pulled my elbow, agad akong pumiglas doon at nanatili sa
aking kinatatayuan. Pumarte ang labi niya sa gulat sa aking naging kilos, marahan
niya akong binitiwan at inilingan.

"Kasi, baby, hindi na talaga kita maintindihan. Bakit mo ako nilalayasan at

ginaganito? Bakit gusto mong makipaghiwalay sakin? Bakit..." napahinto siya saglit.
"Bakit may iba ka?"

Namuo ang luha sa aking mga mata, matalim ko siyang tiningnan.

He can't just tell his mistakes, huh? Hindi niya ba talaga alam na alam ni Feather
ang kwento nila ng nobya niya? O nagtatanga-tangahan siya rito sa harapan ko para
hindi sa kanya ang sisi ng aking mga maling ginagawa? When in fact, he's one of the
reasons why I'm like this! But that's not the main reason, anyway, so what's the
matter? Importante pa ba na ipaalam ko sa kanya na isa siya roon?

Suminghot ako at umiling.

"I just..." I stopped and sobbed. "Nagsasawa na ako, Minther. Ayaw ko na... sa
atin. Ayoko na rito."

Fuck it. I feel my crumpling heart inside, it is so painful and serious. Nalaglag
ang panga niya sa aking sinabi, hindi siya makapaniwala na nasabi ko iyon at parang
ayaw paniwalaan.

"No fucking way, Cadence." he shook his head. "You just want freedom, right?" he
asked hopefully.

Umiling ako muli. "I want my freedom away from you, Minther. Una palang naman ay
ayaw na natin sa kasal na ito, 'di ba?"

I bit my lips and sobbed. Panay ang pigil ko sa sariling umiyak ng sobra, hindi ko
naman ginagawa ito para saktan siya dahil heto talaga ang gusto ko. Gusto ko para
sa sarili at para na rin sa kanya. Tama lang din na nalaman ko kay Feather na
mayroon siyang ibang mahal, para hindi ako guilty sa gagawin.

Suminghap siya at kinagat ang labi.

"Am I caging you so bad? Am I possessing you? Am I clingy and you don't want me
like that? Tell me... I'll loosen up and let you have what you want, just stay with
me." he said tenderly as he stepped closer to reach my arm.

Nagtiim bagang ako at nagbaba ng tingin para lang maiwasan ang kanyang mga matang
tila nangungusap na sumang-ayon na lamang sa kanyang mga sinabi.

But still, there are things I can't risk for us. For him... I have fallen deeply in
love with him but not with the entity ahead of this life with him.
"You are in a relationship with someone even we're married, right?" I averred
icily, never minding the storm inside my chest that hurts.

Unti-unting nanigas ang kanyang ekspresyon habang nakatitig sa akin, his expression
turned eventide like thunder strucked the drowning shadows inside him.

Napalunok ako sa pagkakaintindi, ngumisi ako ng mapait at hilaw na napatango-tango

sa kanya. That startled him, maybe I know the answer now.

"I know, Minther, and you're in love with the girl you're with for years. Ayos lang
naman, kasi nauna iyon at alam kong ayaw mo naman talaga sa kasal nating dalawa.
Naiintindihan ko at wala akong masasabi roon." napapatango kong sinabi.

Umigting ang panga niya, nakita ko ang bahagyang pamumula ng kanyang mga mata bago
umiwas ng tingin.

Oh fuck, mas masakit pala ang makita siyang ganito at apektado parin. Hindi ko
inaasahan, dahil ang inaasahan ko ay ang malamig at bakal na Minther. Umasa parin
ako sa ilang linggo na oras na magkaharap kami at sabihin ko ito ay wala na siyang
magiging apeksyon. Nagkamali ako.

"I was in a relationship with someone before you." he clarified steely. "Past
tense, Cadence. I broke up with her after marrying you because cheating isn't my
thing."

Suminghap ako at bagsak ang pusong napailing sa kanya. Hindi ko alam kung magagalit
ako o ano pa man, ayaw ko lang makaramdam ng sobrang sakit ngayon kaya pinili kong
maging matibay kahit papaano.

"But loving someone and marry me is cheating, Minther. You are still committed to
someone you're in love with, that's cheating!" iritado kong sigaw.

And he did not deny his feelings for that girl! Ibig sabihin mahal niya parin? Oo,
sige, nakipaghiwalay siya nang magpakasal kami. Tanggap ko na ang rason niyang iyon
kahit walang kasiguruhan dahil sa mga pinagsasabi ni Feather sa akin. She told me
he's still with Iya even married to me and now I'm stating he's still in love with
the girl but he didn't assure that it was also past tense, huh! Ang past tense lang
ay may karelasyon siya, ganoon? Pero ang pagmamahal doon, hindi?

What the hell? He must love her really!

I chuckled and nodded with tears pouring. I feel my bad world shattering into
pieces that will turn ashes as the season will pass through me. Iyon nga lang ay
wala akong kasiguraduhan kung makakalampas ako sa abong maiiwan ng sakit.

"Well, guess what, Minther? We're on the same page but different book, I'm still in
love with my first love! I will never deny that like what you're doing right now!"
I chortled sadly.

Gago siya, pero mabuti na rin. Hindi rin naman talaga ako capable sa kanyang
kagustuhan sa buhay na ito. Baka iyong Iya ang pwede sa kanya, iyon ang
makakapagbigay ng kumpletong pamilya sa kanya gaya ng kanyang kagustuhan sa edad na
ito.

His jaw dropped while looking at me, ilang saglit pa ay gumuhit ang kunot sa
kanyang noo at halos hindi makapagsalita sa aking sinabi. I wanted to laugh and cry
at the same time because of pain his affection is giving.

Nagtagis ang kanyang bagang bago ako hilahin sa siko ng sobrang higpit, nanginginig
ang kanyang kamay sa galit na hindi ko malaman. Maybe, it's his ego tells him to do
so.

"You're lying!" his voice thundered.

Pagod na umiling ako at tipid na ngumiti.

"No, Minther. I'm not. Totoo iyon, mahal ko pa rin siya... at hindi nakalimutan."

Lie. Of course, I never loved anyone as much as I love Minther now. Kung ano ang
naramdaman ko kay Clay noon ay wala sa kalingkingan ng pagmamahal ko kay Minther
ngayon, pero hindi talaga siya sasaya sa akin kaya ayos na ako sa desisyon kong
ito. He can find someone else now, or it will be perfect if it's Iya again. Now,
they can continue the relationship they broke for convenience only.

He gasped riotously and pulled me again, but this time I can feel his weakness.
Miski ako tuloy ay nanlalambot dahil doon.

"Take that back," matigas niyang bulong.

Nagmatigas din ako at hindi nagsalita. Nanatili akong nasasaktan ng tahimik, I

pulled away, hindi niya inasahan iyon o talagang nanghihina lang siya sa oras na
ito dahil nakawala agad ako roon. Isang tingin pa sa kanya ang aking ginawa,
nakayuko lamang ang kanyang ulo at hindi pa nakakabawi ay tumakbo na ako paakyat ng
silid.

👠👠👠
Phase 31

"Hindi ka man lang ba nagdalawang isip?" tanong ni Alzhera.

Ngayon ko lamang naikwento sa kanya ang aking problema, si Lavern lang at Mommy ang
nakakaalam ng lahat. My main reason why I left Minther three years ago and why I
want to be away from him. I want him to move on from this marriage but he just
can't give me because he wants me to suffer under his chain and who knows how much
he's loathing me? Baka nga pinagdarasal na noong mamatay ako o mawala na lamang.

Ngumiti ako at umiling.

"No, I wanted it that way. Na malaman niyang may iba nalang akong mahal, kaysa ang
mabuhay sa kanyang awa dahil..." huminto ako at lumunok. "I will just frustrate the
hell out of him, to think that he really wanted a family. And of course, he's still
in love with his long time girlfriend before me."

Pinaniwala ko na lang ang aking sarili na may mahal talaga siyang iba pa at hindi
ako iyon, gusto kong paniwalain nalang ang sarili na ganoon nga ang aming problema
at para na rin makawala. It was double kill in one, it killed me twice that I
couldn't remember how to stand up after breaking my heart. His heart, his ego and
everything... most especially my soul that is only for him, my own soul that he
dawned on his dark possesion.

Love isn't all about assorted cloudnine colors above our heads, it is something...
extraordinary, over and above feelings beyond everything we want every time on our
way of entity. I don't wanna drag him down with me, I was down. I still am. I can't
feel myself to be the perfect woman he needs in this life because of something I
cannot give him but someone else can. Completely.

"Paano kung tanggap naman niya?" kuryosong tanong ni Alzhera ulit.

"Already asked the same question for gazillion times!" tawa ni Lavern. "Wanna know
her answer?"

Nagtaas ng kilay si Zhera. "What?"

"Smile, Zhera. That was her answer. Hindi niya kasi tanggap ang sarili kaya paano
niya ipatatanggap kay Minther ang katotohanang iyon kung mismong siya ay dinadown
ang sarili niya? She's a total some of a bitch ass sassy out there but I still love
because blood related!" she rolled her eyes.

Nagtawanan kami. Kinuha ko ang isang beer pero agad tinabig ni Lavern ang aking
kamay kaya nabitiwan ko iyon sa lamesa at dumulas patungo kay Alzhera.

"You're still under therapy, Cadence. FYI."

Suminghap ako at nagpakawala ng buntong hininga.

"Wala namang pagbabago, Lavern. I'm still worthless piece of sassy ass you said.
I'm under this therapy for years but it's still low and weak!"

Three years ago, after our first night, a week after his Mom told me about things
should not rush between me and Minther in married life, exactly I learned about
this. That was from an OB. Her mom told me to take pills that I gladly considered,
wala namang masama na ganoon ang gawin ko para safe at hindi kami makabuo ng maaga.
I decided to consult to an OB, but it turned out into my biggest nightmare! I was
aware of my mom's same thing but I didn't expect that storm really destroyed the
heaven out of hell.

"It's a good thing you consult after your first intercourse, Mrs. Legaspi. But..."
she trailed and looked for someone with me. "Where's your husband?"

Kumunot ang noo ko kay Dra. Alarcon dahil sa kanyang biglaang paghahanap. Huminga
ako ng malalim at natawa.

"He wants a child, Doc. I don't think I can bring him here because I want to take
contraceptives. Sigurado akong nasa labas palang kami ay hihilahin na ako noon
pauwi." I chuckled.

Remembering how much he wants it makes me want it more. But then, I should really
consider his Mom's advice. We cannot put our probable child at this stand. Not when
we're just like this and young. Magkakaroon din kami ng sariling pamilya sa tamang
oras at panahon. Sa pagkakataong kaya na talaga namin sa aming sarili. Hindi sa
ganito.

She stared at me for seconds and it shuddered me in nervous of coldness I felt by

the way she looks. Ngumiti lamang ako at handa ng makinig. Hindi naman siguro
kailangan si Minther dito  para roon.

She sighed calmly and read the papers on the table which seems to be my result.

"Do you want a family now?" she asked while still eyes on the paper.

"May oras po para roon, sa ngayon ay malabo pa dahil wala pa kami sa aming tamang
estado para sa pagbuo ng pamilya. Pero gusto ko ho, sa tamang panahon." sinsersong
sambit ko.

Nag-angat siya ng mga mata sa ganoong posisyon, ilang saglit pa ay bumuntong

hininga siya at malamyos ang ibinigay na ngiti sa akin.
"Were you taking pills before? For... regular menstruation?"

Umiling ako pero alam kong irregular ang aking regla, kinasanayan ko iyon dahil
normal ang ganoon kay Mommy noon sabi niya. I was young when I had my first
menstruation, I didn't even know how to handle myself when my month comes every
after two months. Nasa lahi na yata na ganoon ang aming cycle. Though, I don't
always tell mom about my irregular periods. Dumadaan ako sa normal na stage,
sobrang sakit ng puson at hindi lumalabas ng kuwarto dahil sa sobrang kawalan ng
lakas. Tuwing dadaan ang dalawang buwan ay aasahan ko na iyon ng isang linggo.

"Your ovary is very weak and low to risk for a pregnancy, Mrs. Legaspi." she said,
I couldn't process so I just wrinkled my forehead. "Hindi mo kakayanin ang
magbuntis dahil hindi kakayanin ng matres mong mababa. Masyadong mahina para
magdalang tao..."

I cannot process clearly, I cannot provide words to come out from my lips to voice
my thoughts out. I don't wanna believe that. No. I can still have a complete family
with healthy kids, with my Minther.

"W-What?" I finally found my voice, trembling and weak.

Huminga siya ng malalim.

"If you're ready for a child, pwede mo iyong ipadala sa ibang may kakayahang
magbuntis para sa'yo. Sa inyo parin iyon ng asawa mo."

"I want to bear my own baby." I stammered.

"You cannot just bear pregnancy, Mrs. Legaspi. It can risk your lives, pati narin
ang dadalhin mo. Hindi kakayanin ng matres mo dahil mahina at mababa."

"But, doc. Wala po ba talagang pag-asa?" halos pabulong at naiiyak kong tanong. "At
p-paano po nangyari?"

I don't know what to ask, how to ask or how to believe. Is it really possible?
Bakit si Mommy ay nagkaroon ng dalawang anak? Ako at si Kienzo? Paanong nangyari?
Parang gumuguho ang mundo ko sa itsura ng doktor na ayaw kong paniwalaan ngunit
kapani-paniwala dahil hindi naman siguro siya magjojoke sa pasyente niya, 'di ba?

She sighed heavily and shook her head while looking at me.

"Maybe you could take it for months, but not completely. So it's really a high risk
for you. Kung mabubuhay siya, maaaring hindi mo rin kakayanin. Or worse, you can't
take it both. You should ask your mom about this... baka pareho kayo ng kalagayan."

That was the most heartbreaking part of my life that left me crying every time no
one's around, hindi ko alam kung paano naitago iyon ng ilang buwan habang nasa
kalagitnaan kami ng masasayang araw ni Minther. It took me seven and more months to
mourn for myself, for my weakness, as a woman I can call myself worthless piece who
don't deserve a husband I cannot give the family he wants. Kung magsasama man kami
ng patuloy ay hindi rin sasaya dahil wala ang magpapasayang kumpletong pamilya.

Maybe I can just be alone in this life, not him. I want him to have the family he
deserves. And I would just believe we're not meant for each other as he meant for
the girl he was with for years.

Huminga ako ng malalim at ginala ang tingin sa buong La Verde, bahagyang nanlalabo
na ang mga mata dala ng alak o dahilan ng iba't ibang kulay ng neon lights na
tumatama sa kung saan-saang mukha ng mga tao. Nakita kong nagtaas ng bote ng beer
si Lavern at tumayo bago humampas sa lamesa para makipag-toss sa aming lahat.

Umayon kaming lahat sa kanya. Kasama namin ang ilang kaibigan noon, hindi ko
kalapit pero mga kaclose ni Lavern ngayon. Si Alzhera ay kasama ang tahimik niyang
kaibigan na si Radjine, her boyfriend's sister. Wala si Reidjan dahil nasa ibang
bansa upang kumuha ng Masters. Si Theonoah ang nagmistula nilang driver paroo't
parito ng Maynila at Isla Verde.

"Deshawn! I need you!"

"Kienzo! I can be your playmate!"

"Kees! Oh my gosh! Pakiss naman!"

Naghahagikgikan at tilian ang mga babaeng hantad ang nais sa mga lalaking nasa
gitna. Namataan ko sila Deshawn, Kees, Kienzo at Clay, doon sila tutugtog ngayong
gabi. Mukkang kanina pa narito sa paligid pero nasa kani-kanilang mga barkada kaya
hindi namin kasama sa lamesa.

Humalakhak si Lavern at pinilantik ang mga mata sa hangin bago muling humampas sa
lamesa namin, halos magsihulog ang mga bote at baso.

"Soon to be husband ko 'yan! Huwag kayong tumili-tili sa pangalan niyan! Engaged na

kami!" sigaw ni Lavern dahil sa dami ng nagsisigawan sa pangalan nila Kees.

"Tss, soon, my butt." bubulong-bulong na sambit ni Theo at lumagok sa kanyang bote

ng beer. "Engaged, flying ass of horses."

Halos malunok ko ang kinakaing candy dahil sa pigil na pagtawa, walang nakakapansin
sa mga pasaring na bulong ni Theo dahil abala ang iba sa panunuod. Lavern's
cheering her so called soon-to-be-husband. Panay ang ihip sa hangin ni Theo na tila
nagpapakalma sa kanyang sarili. Humagikgik ako nang hindi napigilan, nalukot ang
noo niya at napansin iyon.

"Jealousy is eating you." pabulong-bulong ko ring pasaring.

Naku! Obviously, he's really jealous or somewhat insecure. Hindi ko nga alam kung
bakit ngayon ay hindi niya kasama ang modelong nobya, noon kasing nakaraan ay
kasama niya iyon at sobrang PDA pa nila.

He puffed the tip of his cigarette stick and exhaled it after seconds, he sneered.

"I'm not."

Guwapo si Theonoah, despite of his bad boy and playboy look. Mas nagbibigay sa
kanya iyon ng atraksyon na talagang babalikan mo ng tingin kahit sino ka pa. He was
tall as Mint— Reidjan, I mean. Tall, sun-kissed skin with thick eyebrows and manly
built. Sila iyong masasabi kong mga Brazilian talaga ang kahalong dugo. He's just
wearing a sleeveless black shirt with playboy printed on it and a Billabong
boardshorts.

"Deny pa more, Theo."

"Wala namang kadeny-deny, bakit ako magseselos? Naiingayan lang ako, paulit-ulit
lang naman ang mga pinagsasabi."

I wrenchred my shoulders and pouted sneeringly.

"If you say so... sa susunod, Laodia Vernice Zhang na 'yan. Huwag kang babagal-
bagal at puro deny diyan."

"I guess, I don't give-a-swimming-fuck." he shrugged cockily.

"And I don't give a running fuck, too! Ulol!" naupo si Lavern at galit na inasik
iyon pasaring kay Theo.

"Well, guess who's asking? Kami kaya ni Cade ang magkausap." pang-iinis ni Theo at
sinabayan ng magaspang na halakhak.

Pacute na ngumisi si Lavern at napapungay ng mga mata sa akin.

"Well, guess who am I talking? Si Cade kaya ang pinaringgan ko." ganti ni Lavern.

My gosh! Can they get more obvious? They hate but they also like each other, that's
a fact I can perfectly tell while seeing and hearing them arguing like some corny
flying couple unicorns. Wala namang mahirap sa pagsasabi na gusto nila ang isa't
isa pero pinahihirapan pa nila ang mga sarili sa pag-aasaran at pagtatalo.

Though, I can see Lavern's a bit attracted to Kees now. Hindi ko rin siya masisisi
roon dahil iyon na dapat talaga ang ginugusto niya, hindi si Theonoah na may nobya
na sa Manila.

"Goodness! Hindi ba talaga matatapos ang pagtatalo ninyo?" ani Alzhera na tila
stress na sa dalawang kanina pa nagbabarahan.

Humalakhak ako at umiling, kinuha ni Theonoah ang isang judge bubble gum sa lamesa
at binuksan iyon para nguyain. Nagkibit ng balikat si Lavern at napairap sa hangin
bago sumimsim sa kanyang cocktail.

"Hindi naman siya pinapansin ng soon to be fucked up husband niya. Puro lang
pagpapapogi sa mga babae, wala namang balls." ani Theonoah habang ngumunguya ng
bubble gum at pinalobo pa iyon.

Agad siyang nilingon ni Lavern. "Well, that's just what you know! We're living in
one roof, for your info."

Nag-igting ang panga ni Theo. "I know, and I'm always there—"

"Shut the fuck up! Huwag mong ibalik ang kahapon!"

Ngumisi si Theo. "Like how you kissed me when you were dru—"

"Putangina mo po." parang crispy chicharon na pagmumura ni Lavern ang ikinatawa ko.

"Salamat po, sa halik po. Ang lambot po ng legs mo." ganting halakhak ni Theo.

Nanlaki ang mga mata namin ni Alzhera, kuryoso ang mga mata ni Radjine na nagtaas
ng kilay kay Theo bago umiling at sumipsip sa straw ng kanyang strawberry shake.
Mukhang interesante sa kanya ang dalawa.

Did I hear, right? Aren't they cheating on their own lives? May nobya at engaged,
wow. I can see black and gray relationship between them all.

"Nagsex na kayo? Isusumbong talaga kita kay Reid!" gitil ang pagkakatanong ni
Alzhera sa dalawa. "Tangina naman, Theo. Wala akong nakikitang box ng condom sa
dashboard mo. Ilang beses na, ha? Ang sabi ko layuan mo na si Lavern dahil cheating
iyan!" nanggigigil na sambit niya pa.
Lavern gasped harshly. "What the hell are you talking shitting about, Zhera? No way
in hell I will give into him! Sex pa? Shit lang, kailan pa nagsex ang ipis at tao?"

Humalakhak si Theo.

"Ows, really? I could clearly remember you on top of my abs—"

Piningot siya ni Lavern at pinaghahampas sa dibdib nang mabilis itong nakaikot sa

kanyang upuan. Tatawa-tawa akong tumayo sa aking upuan para maglakad patungo sa mga
gawi ng mga restroom cubicle. Ramdam ko ang marahang paglubog ng aking mga paa sa
malambot na buhangin ng La Verde, madalas ang mga nakatsinelas at bikini lamang na
bisita rito. Mga foreigners, lokal man o Manileño. Puro summer get up at walang
makikitang pormal manamit. Kung mayroon man ay baka naligaw lang.

Ang ilang maberde at mapulang string lights sa mga puno ay makulay sa paningin at
nagbibigay pa ng kaunting liwanag ang posteng bilog para sa restroom side, pipikit-
pikit akong naglakad papabalik na pagtapos kong magbanyo. Dumighay ako at
nakaramdam sa lalamunan na tila may lalabas doong mapait-pait at nakakadiring lasa
ng kung ano.

Sa kagustuhan kong hindi sayangin ang mga alak na naimom ay nilunok ko iyon. It's
been three years since I decided to pull myself out of his chain, or I never did
but he just let me do whatever I wanted for years. The chain around my neck was a
bit loosen, reason why I'm breathing even chained up until now. Although, it
suffocates while realizing everything.

Hindi ko alam kung ano pang mayroon sa akin para itali niya parin hanggang ngayon
sa lumipas na taon, hindi ko na siya tinuring na asawa sa lumipas na taon. Ewan ko
kung ganoon din sa kanya, kung gusto niya akong magdusa sa aking kataksilan ay
araw-araw na iyon sa aking buhay. Kung masasabi ko lang sa kanya na parati ko iyong
pinagdudusahan kasabay ng aking mga sariling issues ay baka posibleng pakawalan
niya ako.

Hindi ako tumuloy sa aming lamesa sa halip ay naglakad ako malapit sa dalampasigan
ng La Verde kung saan ramdam ang malamyos at nanunuot sa balat na lamig ng hangin,
habang lumalapit sa dagat ay tiningala ko ang buwang maliwanag na nagbibigay
kapayapaan sa karagatang nasa ilalim. It feels like a heaven view, a dark vault who
has so many good things inside that's pulling every lonely people to go in and see
how positve happiness is.

"Ganito na lang ba ang balak mo?" isang malamig ngunit malagim na boses ang aking
narinig mula sa likuran.

Kahit hindi na lingunin ay kabisado ko ang boses noon, unang letra, libo-libong
tambol ng puso ang kalakip sa aking dibdib. Huminga ako ng napakalalim upang
langhapin ang kalamigan ng hanging nanuot na rin sa aking baga.

I can still remember how much he frustrates me last week. Pagtapos ng aming pag-
uusap sa cellphone ay hindi ko na siya ulit sinubok tawagan, mas madalas ang
pagtitext ko sa kanya ng mga salitang may halong mura.

"May pake ka pa ba sa balak ko..." walang buhay at walang lasa kong bulong.

"Magtatanong ba ako kung wala?" he said steely that it hurts my chest more.

So, mayroon?

Kumalabog ang kaunting pag-asa sa aking dibdib ngunit hindi ako kayang buhayin
noon, pag-asa pero hindi liwanag sa buhay na ito. Ganoon siguro.
"Maybe you're asking to know if I'm suffering very well."

"I'm better than that."

"You're better off without me, Minther." humampas ang malamig na hangin habang
sinasabi ko iyon.

Marahan kong inayos ang hibla ng aking buhok na sumabog sa hangin at nalingunan
siyang pumantay sa aking kinatatayuan. Medyo gulat pa akong makita siyang pormal na
nakaputing button down, nakakalas ang cuffs noon at nakarolyo paitaas hanggang siko
habang nakapamulsa ang kanyang isang kamay sa slacks at ang isang kamay ay may
hawak na isang kaha ng Marlboro black.

Tinaktak niya iyon at kumuha ng isang stick bago nagsindi, binulsa niya ang kaha.
His hair was messy fashionably, medyo humaba na iyon kay bahagyang tumakip sa
kanyang noo. Ang ilang butones sa itaas ng button down ay nakakalas na at nakikita
ang dibdib. Humithit siya at bumuga sa hangin ng usok na agad kinain ng simoy kaya
hindi ko na naamoy pa.

"How do you say so?" he asked casually.

Medyo natawa ako, hindi ko alam kung saan pero baka sa hindi ko na yata kayang
alisin pa ang tingin ko sa kanya ngayon. Unlike those days I was bugging him, he's
so natural and calm tonight. Maybe because of the sound of the calm waves in front
of us, ang hampas noon ay tila hampas din sa aking dibdib kahit na kalmado. Masarap
ngunit masakit sa pakiramdam.

"It's been three years, Minther. We're both better without each other."

Huminga siya ng malalim, patagilid ang mga matang sumulyap sa akin ang seryosong
kadiliman na naglalaban doon.

"Tinanong mo ba ako kung naging maayos sa mga taong iyon habang wala ka?" umiling
siya. My heart heated. "Hindi. Kaya huwag mong sabihin na maayos tayo pareho dahil
hindi ako kailanman naging maayos, Cadence."

My heart crumpled dreadfully, suminghap ako at sinabay iyon sa hangin upang mapawi
ang aking mga luhang nagbabadya na. Hangin talaga ang nakakatulong sa mga ganitong
senaryo para hindi masyadong halatado.

"Thinking about what I did wrong every night was never fun. If why it happened, how
we ended up like a disaster? Kung bakit ka humalik sa iba, saan ba ako nagkulang,
things like that... was a nice fucker of my brain."

"You're in love with someone else! And I am, too! Ano pa ang hindi mo maintindihan?
Doon palang dapat ay alam mo na kung saan ang mga lugar natin!" mabilis ang litanya
kong nagpipigil ng iritasyon at asido sa aking kalooban.

Hindi ko kayang paringgan pa siya dahil baka maawa na naman ako sa sarili ko na
hindi ko talaga siya mapagbibigyan sa lahat ng kanyang kagustuhan sa buhay naming
mag-asawa. Kaya ayaw ko na magpatuloy pa, he wanted a family! I'm not fucking
capable, okay? Can I just shout it to his face and walk out of his life completely?
No, I don't wanna be woeful!

Pumikit siya at mukhang kalmdo ang galit na pinipigil mapigtas ngayong oras, he
sighed calmly and opened his eyes to meet mine. Tinapon niya ang sigarilyo sa
buhangin at saka nagpamulsa para harapin na ako. Nagimbal na naman ang puso kong
naghuhurumentado. Gusto kong maiyak at yakapin siya pero natatakot na ako.
"You graduated college, right?" he asked suddenly in a cold stone voice.

Kinagat ko ang labi at tumango, he chuckled roughly. A bit repulsive.

"Sure you learned some English words differences. Do I need to explain the
difference of past and present?" he asked impulsively. "Bakit ba pabalik-balik ka
sa kahapon ko? Iyo ba iyon?"

Lumunok ako at hindi nagsalita sa takot na manginig ang aking boses. Nagyuko ako ng
ulo at kinagat lalo ang labi para pigilan ang paghikbi.

"Ako ang iyo ngayon, pero hindi mo iniintindi." halos pabulong niyang sambit.
"Bakit hindi nalang ako? Bakit hindi nalang tayo ang intindihin mo?"

My heart clobbered intensely, I couldn't take it. Nang maramdaman ko ang kanyang
marahang paghila sa aking siko palapit ay napatalon ako sa pagkagulat. Mabilis ko
siyang tinulak sa dibdib at umatras ako.

"Let me go, Minther. Pakawalan mo na ako..." mahinang paghikbi ko.

"Why?" he asked raspily. "Why, Cadence?" tumaas ang kanyang tono sa iritasyon nang
hindi ako sumagot.

Tanging pag-iyak ko lang ang naisagot. Humakbang ulit siya para abutin ako.

"Ayusin na natin 'to. I gave you years of freedom, let's make up, please... let's
fix our marriage." he said tenderly like he's breaking himself.

My mouth dropped while crying, shock was written on my face. Mas lalong napunit ang
aking puso nang makita ang pagsusumamo sa kanyang mga mata habang nakatingin sa
akin. He ran his fingers through his hair up and breathed out.

"I can't give you the family you want, Minther! Tigilan mo na ako! Hindi ako pwede
para sa pamilyang gusto mo, hindi tayo makakabuo ng pamilya! Ayaw ko na sayo!"
sigaw ko sa kanya habang umiiyak, mabilis akong tumakbo pabalik sa open bar sa
mabigat at nadudurog na puso. Miski isang tingin ay hindi ko na siya ginawaran pa.

I am so worthless!

👠👠👠
Phase 32

Sa sobrang sama ng kalooban ay hindi na ako napigilan nila Lavern na uminom, kapwa
nagkakasiyahan din sila nang matapos na sila Kees sa performance nila. Madalas ay
hindi inaasahan ang pagtugtog nila kung saan, hindi naman sila nagseset up ng
kanilang gig basta kung kailan lang matripan kapag magkakasama sa inuman.

Si Kees at Clay lamang ang nagtagal sa aming mesa, sila Deshawn at Kienzo ay
lumipat din sa kanilang totoong mesa kasama ang mga kaibigan. Clay was my watcher
everytime we're together in this kind of night, hindi siya gaanong umiinom kapag
may mga babaeng kasama lalo na ako. Hindi rin siya madaling nalalasing kahit
nakakainom ng marami.

Nagtatawanan sila Lavern habang magkakausap. Napangiti ako ng tipid at sinimsiman

ang nilipat ko sa basong beer. Nahuli ko ang mga mata ni Clay sa akin sa hindi ko
mabilang na pagkakataon, napailing siya at may sinabi gamit lamang ang mga labi.

"What's wrong?" he mouthed.

I pouted and shook my head. Ilang beses niya pang tinanong kung sigurado ako,
tanging tango ang aking pagsagot dahil wala ako balak sabihin sa kanya ang totoo
ngayon. Clay is my most trusted friend, noon pa man hanggang ngayon. Siya ang
naasahan ko, sa kanya ako nakakahanap ng kakamping walang halong panghuhusga.

I diverted my attention to Lavern, abala siya sa pagkausap kay Alzhera sa kanyang

tabi habang ang kamay ni Kees ay nasa kanyang baywang at tuwing tatayo si Lavern na
tila hilo ay hinihila na niya paupo ulit. Gumulong pa ang tingin ko sa aming mesa,
sa dulo ay naroon si Theo na seryoso lang at nakatingin sa bote ng alak sa harapan,
akala ko lang iyon dahil nang maaninag ko kung saan siya talaga nakatingin ay
napabalik ang tingin ko kay Lavern at Kees.

Tumayo si Lavern at humalakhak, muling inangat ang kanyang baso para makipag cheers
sa aming lahat. Nakaalalay ang kamay ni Kees na tila matutumba ito parati. Natawa
ako at nailing nang sa akin na tumapat ang baso ni Lavern para sa toss, tinanggap
ko iyon.

"Cheers! I really love you, Cade! You should love yourself, more than anything!"
she said while chuckling, halos nasisinok pa ang bulol na boses.

"Yes! Self love first!" pagsali ni Alzhera.

Ang kaibigan ni Alzhera na si Radjine ay nakapikit na ang mga mata at nakasandal sa

back rest, kalmado lamang.

"Really, Zhera?" halakhak ni Lavern.

"Really, Vern! Hindi lang dapat sa mahal natin umiikot ang buhay!" ganti ni
Alzhera.

Ngumuso si Lavern.

"Buti mahal ko sarili ko at tanggap ko." makahulugang sambit niya.

My heart stung.

That... I can't. I can't accept my fate, I can't accept the fact that I will be
alone in this life because of the family I cannot give. Ever. Dadaan ang buhay sa
aking mag-isa dahil hindi naman ako magkakapamilya, kahit na kasama ko pa ang mahal
ko ay walang magbabago sa problemang iyon.

Hindi kami sasaya dahil hindi ko siya mabibigyan ng pamilyang buo. Hindi kami
pwedeng magkaanak. Kung magkakaanak man ay malabo dahil maari ko ring ikawala, at
malala pa ay pati ang dadalhin ko. There's a possibility I can bear, but zero
possibility of we could make it whole.

I can't accept myself. I don't wanna accept this.

Nagpatuloy ang aming gabing malaya, hindi ko pa rin malimutan ang mga matang
nagsusumamo ni Minther kanina. I'm still shock and awe, I couldn't believe he'd
actually tell that in front of me after of all the talk we had these past weeks I
came back.

I'm not expecting him to still accept everything I did, the fake cheating, fake
reasons, especially the reason I still love Clay. It's like he just turned it to
all sweet nothings, he still fucking accept it like nothing and he's the one who
would step down just to get me back. Para bang lahat ng sinabi ko ay tatanggapin
niya parin, lahat ng rason ko at lahat ng mga ginawa sa kanyang kataksilan.
I can't understand him, I did everything to make him loathe me and hate me. Maybe,
he's just really understanding in this kind of relationship. Sigurado ako na kaya
niyang maghandle ng isang mature na relasyon gaya ng kanila ni Iya noon, o ng iba
pa niyang naging girlfriend kaya tumatagal ng ilang taon.

My heart hurt. Kung hindi ko lang alam ang problema ko ay malamang nasa kanya parin
ako hanggang ngayon. O baka hindi rin, dahil doon sa issue niya sa kanyang ex.
Until now, I don't know how to believe him because I clearly heard he promised a
marriage to someone. Hindi ko na nga iyon binanggit sa mga rason kong iwanan siya
dahil hindi na talaga iyon ang problema ko sa nagdaang mga taon.

All I was thinking of, is how worthless I am for a woman. I won't be a mother, I
can't be. Hindi ko mararanasan na magkaroon ng anak at mag-alaga ng pamilya. How
poor...

"Cade, let me drive you home now."

Halos magising ang diwa ko nang nakayukod si Clay sa likuran ng aking upuan para
bumulong. Mukhang kanina pa niya ako tinatawag at tumayo na lamang para marinig ko
siya ng tuluyan. Nag-angat ako ng ulo para tinangalain siya roon, his face was a
bit near. He smiled and nodded simply, para mag-aya na sa pag-uwi.

Nalukot ang noo ko.

"May pasok ka?"

He nodded again. "Yup, and I'll drive Mama to airport at three."

Ngumuso ako at napatango na lang, tiningnan ko si Lavern na nasa kanyang sarili

parin pero mapungay na ang mga mata habang nakatitig kay Radjine na nagsasalita
ngayon sa kanila ni Alzhera. Nakikinig lang sila.

"Ayain ko na si Lavern."

"You can use my unit, malayo pa ang apartment ninyo." tumuwid na siya at
nagpamulsa.

Malapit ang unit ni Clay sa La Verde, ang apartment kasi ni Lavern ay sa kabilang
bayan pa at ilang minuto ang layo. Kung doon kami magpapahatid ay abala pa kay
Clay, si Lavern naman ay hindi umuuwi sa mansyon ni Kees dahil narito pa raw ako at
sasamahan niya.

Tumango ulit ako at kinalabit na ang braso ni Lavern sa lamesa, nilingon niya agad
ako.

"Vern, uwi na tayo. May lakad si Clay ng alas tres." sambit ko, wala si Kees sa
tabi niya ngayon dahil may tumawag sa kanya kanina at nagpaalam na sasagutin iyon.

"Kay Kees ako sasabay! At anong uuwi, Cadence? We'll follow my time." aniya at
tumingin sa oras ng kanyang cellphone. "Alas dose palang!"

"You're drunk, go home." malamig na sambit ni Theo.

"Ako? Lasing? Asa ka, fuckroach!" singhal ni Lavern.

Napasinghap ako dahil malamang ay sa pagtatalo na naman sila mauuwi nito.

"Go home and sober up!" si Theo.

"Why don't you? Kasi mambababae ka pa rito-"

"Tss, may girlfriend na ako. I'm a one woman man." Theo said without thinking.

Nahinto si Lavern sa pagsasalita at parang ako mismo ang nakaramdam ng pakla sa

ekspresyong iyon, umiwas ng tingin si Theonoah para lumagok ng inumin. Sandaling
nagparte ang labi ni Lavern bago ako ang balingan.

"Please, stay, Cade. I need you here. Magpapahatid tayo kay Kees kapag okay na
ako." she whispered. "I wanna be wasted tonight."

Clay howled behind me, muli siyang yumuko para bumulong sa akin. Hinawakan niya ang
ibabaw ng aking buhok sa batok at marahan akong pinisil doon. Napakislot ako sa
kiliti, I chuckled softly. Nangisi rin siya.

"All right," he sighed. "I'll just tell Wycliffe to watch you here, I really need
to go home for mom. I'm sorry."

Kumurap-kurap ako at nilingon siya, I smiled at him and nodded.

"Thank you, Clay. Ayos lang iyon. Pakisabi kay Tita ingat."

"Do you wanna come with me?" taas kilay niyang tanong sabay masahe ulit sa aking
batok.

Ngumuso ako kay Lavern na matalim ang tingin sa aming dalawa ngayon, nakabusangot
ang mukha pero alam ko namang hindi para sa amin ni Clay iyon. Natawa kami ni Clay.

"Huwag kang magpapakalasing, huh. Aalagaan mo si Lavern pag-uwi. Susuka 'yan at

kailangan ng maraming tubig. You, too. I know you can handle your own." he said.

Napanguso ako at tumango-tango sa mga paalala niya.

He smiled and kissed my temple before leaving our table, nagpaalam muna siya sa
lahat bago umalis at tumungo na sa malayong parte ng open bar para siguro hanapin
si Kees. Hindi sadyang napunta ang tingin ko sa pamilyar na mga mukha ng kaibigan
ni Minther, hindi kalayuan pero hindi rin malapit.

Isang babae ang nakakandong kay Zarjiel Alarcon habang tumatawa, naroon din ang
ilang hindi pamilyar na mukha ngayon. Parang may nagturo na sa akin na ilibot ang
paningin sa lamesang iyon, kumpara sa amin ay pinagdikit ang kanilang lamesa para
mas maging mahaba at magkasaya sila.

Kumalabog ang puso ko nang makita roon si Minther na kahalo, he was sitting on the
corner side, nakapikit ang mga mata at iniinat ang kanyang leeg habang nag-iigting
ang panga. He has a perfect prominent jaw that's very easy to see the movement,
tinapik siya sa balikat ng isang lalaki na hindi ko nakilala noon, madilim din ang
dating ng mukha at parang may panganib lagi kapag sila ang magkasama.

Nang magmulat siya ng mga mata ay agad akong napatalon ng tingin at nagyuko ng ulo
kahit na hindi naman magtatagpo ang aming mga tingin. Humikab ako at tamad na
ininom ang natirang inumin sa baso dahil sa kalampag ng aking dibdib. My chest is
pummeling because of missing him, iyon lang iyon.

It's funny how we're in one place but he's out of my reach, very far and well
fortressed. Parang nasa isa siyang matayog at matibay na dingding, hindi ko
matitibag dahil hindi ko susubukan kahit gustuhin. I will just be happy he's around
and I can have a glimpse of happiness.
Habang lumalalim ang kadiliman ay sumasabay sa pag-agos ng mga tao at paglakas ng
tugtugin ang open bar, nakikisabay lamang ako sa kwentuhan na mapuntahan ng mga
kasama.

"I wanna dance!" sigaw ni Lavern na mukhang tinamaan na.

"Lavern, nariyan lang si Kees sa paligid." paalala ko sa kanya.

She combed her amber hair up, agad niya iyong binalunbon pataas upang itali sa
magulong paraan. She's now a bit exposed, ang cleavage niya ay nakikinita na lalo
pa nang hubarin niya ang kanyang flannel na itim. Nilapag niya iyon sa upuan at
ngumisi sa akin.

"Come on, Cade! Where's the fun of being single?"

"Kasal na siya." sambit ni Zhera.

Tumawa si Lavern. "Oh yes? I know that but not exclusive! And heck, it's just a
dance! It's not like Minther will sign the annulment papers if she dance!"

"Just sit down, Vern." buntong hininga ni Zhera.

Tumayo si Lavern habang tumatawa.

"No, you sit down 'cause you're in a relationship! Ang single, pwede pang magsayaw
na walang magbabawal. So... we're free!"

Nagkatinginan kami ni Alzhera, umiling siya sa akin.

"Pagbabawal lang ba ang kailangan mo para manahimik?" malamig na boses ni Theo,

halatang iritado na rin.

Nagtaas ng kilay si Lavern. "You don't get my point! I want to dance. What's the
problem?"

"Tss, you're drunk! Gulo lang ang hanap mo, umupo ka nalang at manahimik, Vernice."
striktong sabi ni Theo.

Kinagat ko ang labi dahil sa kanyang itsurang halatang ayaw sa damit ni Lavern
ngayon, para siyang naiirita na nakatingin kay Lavern at biglang umiiwas. Alzhera
chuckled, hinila niya ang braso ni Lavern para paupuin pero hinawi na ni Lavern.
Umirap siya kay Theo bago ako sapilitang hinila.

She raised her middle finger up and laughed. "Fuckroach!"

Narinig ko ang malutong na pagmumura ni Theo, sumigaw si Alzhera at tumayo rin.

"Hey, Lavern! Please, baka mahilo ka lang!" akmang lalapit na si Zhera pero hinila
siya ni Theo paupo.

"Hayaan mo siya, let her have her feeling single night!" pasaring ni Theo. "Ikaw,
engaged ka na kay Reid."

Lumingon pa si Lavern.

"Vern, huwag na. Baka mahilo ka lang, e." bulong ko.

Sa aming dalawa ay mas marami siyang nainom magmula pa kanina, ako naman ay
nahihinto at tikim-tikim lang. Hindi naman ako sabik sa alak at nawala ang epekto
sa akin pagtapos umiyak kanina nang makausap si Minther. Nakatulong pa pala ang
pag-iyak sa pagbawas ng alak sa katawan.

"Wala akong pake sa sasabihin mo, ulol ka!" sigaw ni Lavern kay Theo.

"Okay, ulol ako." pagsuko ni Theo. "Sige na, sayaw ka na roon!" pagtataboy niya
sabay ngisi.

Hinampas siya ni Alzhera, agad kong naramdaman ang higpit ng hawak ni Lavern sa
akin at hinila na ako patungo sa kumpulan ng mga taong nagsasayawan. Tiningnan ko
si Lavern na binabati ang ilang nakilala roon, karamihan ang ilang lalaking
kaibigan yata nila Deshawn.

"Uy! Si Cadence, kasama mo." sambit ng isa niyang kakilala na bahagyang umiindak sa
musika.

He's tall and mascular, hindi ko gaanong maaninag ngunit nang natapatan siya ng
ilaw sa mukha ay nakilala ko na.

Ngumiti ako, humalakhak si Lavern at inakbayan si Caleb.

"Sino kasama mo, Leb?" magiliw na tanong ni Lavern habang napapatalon na rin sa
tugtog na malakas.

Humalukipkip lang ako roon.

"I'm with Johnson and Nic."

"Oh! Niccolo? Kailan pa nakauwi iyon?"

"Kanina lang, dito na nga diretso. Namiss daw ang open bar."

"Himala at wala pang nabubuntis?" hagalpak ni Lavern, nang muntikan siyang matumba
ay inalalayan na lamang ni Caleb sa baywang.

Ngumiwi ako at napailing, Lavern was so hyped and alive while jumping. Masay at
pang indakan ang tugtog na malakas kaya hindi naiiwasan ng mga naapektuhan ng alak
ang magsayaw at sumabay doon.

"Lasing na 'to?"

"Medyo! Nagyaya pang sumayaw, e." tawa ko.

Samahan ko nalang si Lavern, mukhang inis na inis kay Theo o sabihin ko na lang na
nasasaktan kay Theo.

Nakaalalay lang si Caleb sa kanyang baywang, kapit bahay namin sila dati sa aming
village at kababata na rin. Si Niccolo ay naging kaklase ko noong elementarya, at
si Johnson ay dating crush ni Lavern na crush din siya. Pero pangbatang crush lang
iyon kaya hindi rin nagtagal.

"Yeah, so where's your table-"

Bumitiw si Lavern kay Caleb. "Caleb! Samahan mo lang si Cadence diyan, nakita ko si
Minnie! Puntahan ko!" aniya at sumiksik na sa maraming nagsasayawan para makisama
roon.

Napangiwi ako at agad sumunod pero wala pa sa kalahati ay natutulak na ako dahil
mas marami ang nagsasayawan.

"Lavern!" sigaw ko.

"Cade, ako na." hila ni Caleb sa akin.

Isang akbay ng mabigat na braso ang lumapat sa balikat ko. Nang lingunin ko ay
nakilala ko agad si Niccolo na nakangisi at may hawak na bote sa kabilang kamay.

"I knew it! Likod mo palang kilala ko na! Hey, Cadence Andrada!" maligalig niyang
sambit at nakangisi, nakalabas ang dimple sa pisngi.

"Nic! Bro!" sambit ni Caleb sabay lingon sa pinasukang butas ng karayom ni Lavern,
ngumuso siya roon. "Ikaw muna bahala kay Cadence, kukunin ko lang si Vernice."

Ngumuso si Niccolo. "Reunion?"

"Sort of! Bring her out of here!"

"What!?" sigaw pabalik ni Niccolo nang hindi marinig ang sinabi ni Caleb.

Suminghap ako at napailing, marahan kong tinanggal ang braso ni Niccolo. Lumakad
siya sa harapan ko kaya natulak ako ng isa sa likuran at agad tumama sa kanyang
dibdib, he laughed roughly as he supported my back.

"You still look angelic! I miss you, mah classmate!" aniya sabay dausdos ng kanyang
kamay sa aking likuran patungo sa lower back ko.

My chest pummeled, bahaw na tumawa ako.

"Niccolo! Playboy ka parin hanggang ngayon!" pagbati ko rin.

Bukod sa pambata niyang kaguwapuhan noon ay nagmature lang siya at mas kumisig
ngayon, halos ilang taon ko siyang hindi nakita simula noong magtapos ng
elementary. He was my classmate in Highschool, too, but just a half of the first
year they migrated to Canada. Doon na siya nag-aral at ngayon lang muling bumalik,
batid kong tapos na rin ng kolehiyo.

He laughed and looked at me straightly, kahit anong pagpipigil niyang dumiretso ang
tingin ay talagang namumungay na iyon at papikit-pikit. Hinabol ko ng tingin sa
kanyang likuran ang pinasukang kumpulan nila Lavern. Maraming tao talaga rito, may
ilang banyaga na mga turista. Panay nakahubad pang itaas at ang ilang babae ay
nakabikini.

"Hindi na kaya." giit niya.

I saw Theonoah, tumungo siya sa pinasukan ni Lavern na walang hirap dahil bawat
hawak niya sa baywang ng mga babaeng nakakumpol at nagsasayawan ay napapanganga sa
kanya at ang iba ay yumayakap sa kanyang leeg. Iyon yata ang paraan ni Theo para
makasiksik, ilang segundong pagpapakilala at indak sa mga babae ay lumalakad na
siya paabante.

Napabuntong hininga ako.

"I heard you're married now. Nasaan ang asawa mo?" tanong ni Nic.

"Arrangement lang, Nic." buntong hininga ko.

Masakit sabihin iyon pero ayaw ko rin namang sabihing oo, kasal ako dahil hiwalay
na kami ni Minther pero hindi pa sa papel kaya hindi ko rin maitatanggi.

Tumaas ang kilay niya at kinagat ang labi, namula agad at nabasa iyon.

"Really? Pwede bang..." huminto siya at kumamot sa batok bago sumulyap sa aming
paligid na maingay. "Sa table nalang tayo mag-usap? Ang ingay dito."

"Hihintayin ko si Lavern." sambit ko, medyo ilang talaga ako kapag may kausap na
iba bukod sa mga nakakasama ko ng lubos.

"Well, I'm sure dadalhin naman siya ni Caleb doon ng ligtas. Crowded ngayon, ayaw
kong matulak-tulak ka pa." halakhak niya.

Oh, please!

Tumawa ako at tumango. Naroon din naman si Theonoah para sundan si Lavern, hinila
na niya ako sa baywang.

Habang naglalakad ay naramdaman ko ang marahang pagbangga sa aking likuran ng mga

nadadaanan, my eyes widened as I felt a huge hand grabbed my butt and squeezed it
like I allowed him to do that freely. Halos manigas ako sa aking paglakad, huminto
agad ako at tinulak si Nic sa pag-aakalang kamay niya iyon. My chest was pummeling
too fast in anger and embarrassment. Suminghap ako at naiiyak na dahil doon.

"Woah! What did I do!" natatawang sambit ni Nic.

Halos umakyat ang lahat ng dugo ko sa mukha sa galit at iba pang emosyong gusto
kong isigaw. What the hell? Dayo lang siya sa bansa at ganyan kabastos umasta?
Anong tingin niya lahat ng tao liberated gaya niya?

Nakita ko ang isang matangkad at may lahing amerkanong lalaking lumalakad habang
nagsasayaw na nakangisi palayo. Alam kong siya iyon! Nalaglag ang panga ko at
napasinghap sa galit at panibugho, namuo ang luha sa aking mga mata dahil sa
sobrang inis, kumindat pa sa akin ang gago.

Akmang tatalikod na lamang ako at lilisanin ang lugar nang bigla kong makitang
humambalang na ang lalaking nanghipo sa akin, halos magtabihan ang mga nagsasayaw
doon. My eyes widened.

Nilingon ko ang pinanggalingan niya, Minther was standing in front of him while
massaging his hand, tila ngayon lang ulit nakasuntok ang kamao. Nagdugo ang ilong
ng lalaki. Agad niyang hinila sa neck line ang lalaki para itayo, nagtilian ang mga
nakakita at halos magtakbuhan paalis sa malapit na kumosyon, muling sinapak ni
Minther iyon.

Walang habas na nagtambol ang puso ko sa kaba. I wanted to stop him because one
punch was enough! Hindi na niya kailangan pang mag-apoy sa galit at baka mapatay
niya ang lalaki. Gumanti ang lalaki at tinulak siya, malakas at matangkad iyon ng
konti sa height ni Minther na 6'2. Sumuntok din sa kanya pero naunahan na ni
Minther ng isa pang sapak kaya muling humambalang sa buhanginan.

"Oh my gosh! That's Joe!" sigaw ng isang may accent na babae, agad naalarma ang
ilang may lahing banyagang nakita ko at nagtigil sa pagsasayaw.

Namilog ang mga mata ko nang mabilis lumapit doon ang tatlong lalaki, nagmumura pa
dahil sa sinasapit ng kaibigan nila.

"What the hell is your problem?" sigaw noong bastos.

Agad sumapak kay Minther ang isang sumugod, natamaan siya sa pisngi. Oh my God! My
mind immediately worked to run towards him, hindi ko na inalantana ang kumpulan ng
mga taong nagkakagulo roon. Kahit maitulak sila.

"Minther!" sigaw ko. "Umalis ka na riyan!"

"Hindi ako runner. Bumalik ka sa table niyo." umismid siya habang hinihimas ang
kanyang pangang nasuntok, isang pwersang suntok na naman ang ginawa niya roon sa
nambastos sa akin, hindi pinansin ang isang nanuntok sa kanya.

Bago pa ako makasigaw ulit nang suntukin siya at haklitin ng mga kasama nito ay may
humila na sa braso ko mula sa likuran, suminghap ako habang lumuluha.

"Found yah." halakhak ng humila sa akin.

Natagpuan ko agad si Theonoah na nakausli ang ulo para tingnan ang iniiyakan ko,
bitbit niya si Lavern sa isang braso at tila lantang gulay na si Lavern na
nakasiksik ang mukha sa kanyang leeg habang pabulong-bulong na nagmumura.

"Ayoko na." she murmured. "I don't wanna m-marry you."

Tumawa si Theonoah, mukhang nawalan ng pakialam sa iniiyakan ko.

"We're not engaged,"

"I don't wanna m-marry Kees."

"There you go, spill it, baby whale." halakhak ulit ni Theo na akala mo'y normal
ang kausap niyang halos matulog na.

"B-But, no. I don't like fuckroach, also!" ani Lavern. "H-He's very booty face!"

"Ouch,"

Hinila niya ako palabas sa mga tao, nagpumiglas ako. Kanina pa ako nagpupumiglas
pero hindi talaga ako makawala mula sa kamay niya at paghila niya, I cried
silently. Baka kung anong mangyari kay Minther! Wala naman siyang katulong doon!
Sana naman awatin na, iyong iba kasi nauna pang kumuha ng video! Tangina lang.

"Theo, si Minther pinagtutulungan doon!" impit kong sigaw sa kanya sabay kurot sa
braso niya.

"Care mo po? Sure ako pipirma na siya sa annulment kasi nabugbog." he smirked.

My heart twisted, inis ko siyang tiningnan at piniglas ang braso ngunit mas
mahigpit ang kanyang hawak. Mas lalo akong nawawalan ng pag-asa na mapigilan ang
pakikipag-away ni Minther.

"Bitiwan mo ako!" sigaw ko. "Binastos ako ng lalaking iyon kaya siya
nakikipagsuntukan-"

Kunwaring nagulat siya sa nalaman, gusto ko rin siyang masapak dahil sa mukhang
joke lang sa kanya ang lahat. Nakakainis!

"Ay, talaga? Sige, wait hatid ko lang kayo sa table. Hindi mo naman kayang buhatin
tong butanding, so..." he chuckled like it's just nothing.

My mouth parted, suminghap ako at agad nilingon ang pinanggalingan naming kumosyon.
Hindi ko na makita ang mga naroon, o kahit si Minther. Sumikip ang dibdib ko,
suminghot ako at mabilis kinuha ang braso ni Lavern para iakbay sa akin.
Nagmamakaawa akong tumingin kay Theo, he pouted a bit at my expression.

"Uh, kitten." he said sadly and chuckled. "Ingatan mo, ah. Baka mapilay... ka."
halakhak niya at hinayaan na si Lavern sa akin, binaba niya pa ang sando ni Lavern
sa likuran bago siya tumakbo na sa pinanggalingan namin.

"Walk straight to the table, Cade!" he shouted.

Suminghot ako at tumalikod na dala si Lavern, binaybay ko ang aming table na pinag-
iwanan kila Alzhera. Malapit ang table namin sa semento ng La Verde, tumayo na si
Alzhera para tulungan akong ilipat si Lavern sa upuan.

"What's happening? Nasaan si Theo? May nag-aaway yata sa dancing area? Naku, baka
kasali si Theo roon!" nag-aalalang sambit ni Alzhera.

I sobbed and fixed my shirt, pumarte ang labi niya nang makita ako. Radjine was
looking at me like she knows what's going on. Suminghap siya at tumingala.

"Kasali si Theo." pormal niyang mungkahi.

"What!? My goodness! Baka pinagtutulu-"

"I asked for help, naroon si Minther at nakikipagsuntukan." nangatog ang labi ko at
nagmamadaling lumakad na para bumalik.

Sumigaw si Alzhera. "You can't help, Cadence! Just stay here! May mag-aawat diyan!"

Umiling ako at suminghot lamang, tumakbo na ako papunta doon. Ilang sandali pa ay
nakasalubong ko na ang galit na mukha ni Minther, nagmamadali at may bangas sa
pisngi at labi. Agad niya akong hinila sa braso, my eye widened in shock. Suminghap
ako at hindi agad nakabawi sa kanyang paghila.

Nakita kong tumakbo ang kanyang kaibigan para sumunod sa amin. May bangas din iyon
pero hindi naman malala at namumula lang ang pisgi habang tumatawa.

"Woah, is this your wife?" tawa noon habang iniinat ang leeg niya at sumusunod sa
mabilis na pagkaladkad sakin ni Minther.

"Shut up, Elexius." malamig na sambit ni Minther, may iritasyon.

Ngumuso iyon at napatango na lamang, nadaanan pa namin ang table nila Alzhera na
laglag ang panga at pinanuod akong kaladkad ni Minther. Tipid na tumango lang ako
bilang pagpapaalam, wala naman akong kawala ngayon at kasalanan ko kung bakit siya
nakipagsuntukan doon. Well, that was not my fault but the reason why he punched
that asshole...

Tumungo agad sa driver's seat ng isang sasakyan sa parking area ang tinawag niyang
Elexius, hinila ako ni Minther at pinasok doon sa back seat. Suminghap ako sa sakit
ng aking braso nang pakawalan na niya at sumakay na rin siya sa tabi ko.

Hindi pa ako nakakabawi sa mga nangyayari ay halos mawalan na ako ng kaluluwa dahil
sa pagharurot ng aming sinasakyan, napatili ako ng sobra at kumapit kau Minther
nang wala sa sariling huwisyo dahil sa takot. I gripped on his button down and
screamed. Narinig ko ang hagalpak ni Elexius.

"What the fuck, El!" iritado at pagalit na sigaw ni Minther sabay hapit sa aking
baywang.
"May pulis, may pulis!" tawa ni Elexius, hindi parin pinakalma ang pag-andar!

"Oh my God!!!!" I screamed in too much fear. Baka mauna pa akong mamatay dito!
"Stop the car!"

Hindi huminto, tila walang naririnig. Nasusuka na ako dahil doon, tinakpan ko ang
bibig ko at umamba na ang lalamuna ko kaya napahiwalay ako kay Minther.

"Nasusuka ako!" muli kong sambit habang takip ang bibig.

"Minther's free there! Suka na."

"Stop the car, Elexius." striktong sambit ni Minther.

I could almost feel my soul flying as he stomped on the break, nauntog ako sa head
rest ng inuupuan niya. Panay ang mura ni Minther. Hindi ko pinansin ang pagmumura
niya at mabilis binuksan ang pinto. Hindi na ako umapak sa lupa at dinungaw nalang
ang ulo para sumuka.

I heard El's low chuckle. "There you go, sober up."

Nakaalalay lang si Minther sa aking baywang habang sumusuka ako roon, kung hindi ay
baka nahulog na ako sa lupa. Nang mahinto ang pagsusuka ko ay inabutan ako ng isang
bote ng beer ni Elexius mula sa harapan. Wala pa man ay hinagis na ni Minther iyon
at nabasag sa sementong pinagtamaan. Humagalpak si El.

"Higpit naman," pasaring niya.

Sinara na ni Minther ang pinto nang maupo ako at pumikit na.

"Just slow down!" iritado kong sambit. "We're not on the racetrack."

"Bossy." komento ni El.

"Just do what she said." inis na sambit ni Minther.

"Boring ng mabagal, hindi maabot ang climax."

My cheeks burned at his brutal mouth.

"Tangina mo." asik ni Minther.

Ngumuso ako at nanatiling nakapikit, naramdaman ko ang dampi ng panyo sa aking labi
para punasan iyon. Huminga ako ng malalim, kinusot ko ang mga mata kong halos
natuyuan ng luha na. Nagmulat ako para makita siya, he was just looking at my face
while wiping my lips down to my chin. Namumula ang kanang cheek bone niya at may
sugat ang gilid ng labi.

Uminit ang pisngi ko nang makita ang mga mata ng kaibigan niya sa rearview mirror,
ngumuso iyon at umiwas ng tingin na parang hindi naninilp. Suminghap ako at umiwas
ng tingin kay Minther, halos gusto kong takpan ang bibig ko dahil baka amoy
mabahong suka.

"Hindi ka na dapat nakipag-away." sambit ko, mahina.

"Tss, he fucking-"

"Isang suntok lang, pwede na. Paano kung wala kang katulong doon? E, 'di nabugbog
ka lalo!"
Dinilaan niya ang labi at suminghap, naamoy ko ang magkahalong mint at alak sa
kanyang hininga. Pinasadahan niya ng mga daliri ang kanyang buhok bago humigpit ang
kanyang braso sa gilid ng aking baywang na hindi ko namalayang nandoon pala kanina
pa. Kumalabog ang dibdib ko, tiniklop ko ang aking labi nang makaramdam ng
iritasyon sa kanyang ekspresyon.

"Tss, balikan ko pa iyong isang humahawak-hawak sayo, e. I don't need anyone's

help." he said irritably.

Namilog ang mga mata ko nang maalala si Theo.

"Si Theo? Hindi mo ba siya nakita?" tila normal ang usapan naming ito pero sa loob-
loob ko ay naiilang na ako.

Shit, I don't know how to face him really but I think I should just let this night
pass like this. Kahit na kanina lang ay kung anu-anong nasabi ko sa kanya at ngayon
ay siya pa ang nagtanggol sa akin dahil sa pambabastos ng lalaking iyon.

His brows furrowed a bit.

"Are you okay?" he asked lowly. "What do you feel?"

Huminga ako ng malalim.

"Maayos na ako. Hindi naman ako sinaktan. Medyo natakot lang at nainis dahil sa
kabastusan noon." mahina kong sambit.

He nodded a bit and sighed. Alam kong hindi parin nawawala ang nag-aalab niyang
galit hanggang ngayon, nakikita iyon sa kanyang mga matang halos magpula na at
patayin sa isip ang lalaki. He rested his hand on my left thigh and closed his eyes
while stretching his neck. Panay ang kalampag ng dibdib ko at nahihiya na ako na
baka naririnig niya iyon.

"Sa bahay, El." he said steely, pikit parin ang mga mata.

"One o two?" takang tanong ni Elexius.

My heart hardened, agad akong umiwas ng tingin at sa bintana nalang bumaling. One
or two? Dalawa na pala ang bahay niya ngayon, sa tagal ng tatlong taon ay hindi ko
nabalitaan. Marahil ay taga rito na rin si Iya? O baka iba na?

"Joke," pahabol na sambit ni El. "Isa lang pala bahay mo."

Suminghap ako at pumikit ng mariin, Minther gasped in annoyance but didn't talk
back. I felt so outlander! What the hell? Bakit ganito? Hindi ko alam kung
importante pa ba kung totoo iyon o hindi. Basta, ayos lang ako. Kahit ano namang
mangyari ay mananatili kami ni Minther na hindi maayos. It's just that, acceptance
is really hard to find.

How can I accept the days when I couldn't even accept my own imperfection? Damn,
really. Well, this isn't just a simple imperfection, this is beyond. Kaya hindi ko
talaga matanggap sa sarili iyon.

👠👠👠
Don't make me update so fast, ang hirap magtype at mag-isip. Hahaha. Thank you.
Enjoy.
Phase 33

Walang nagsalita sa amin nang marating ang mansyon, ibinaba lang kami ni Elexius at
umalis na rin iyon ng village. Binalik ko ang tingin kay Minther na nagpamulsa sa
kanyang slacks, binawi niya agad ang pagtitig sa akin habang ginagala ang tingin sa
buong mansyon.

Walang pagbabago rito bukod sa nawalan ng mga kasambahay at si Cora, nanibago pa

ako dahil hindi ito gaya noon na kahit walang tao ay bukas ang mga ilaw na
maliwanag. Ngayon ay si Minther lamang ang nagbukas pagkapasok, dito ba siya
nakatira o ngayon lang din umuwi?

I licked my lips and sighed heavily, nakita ko ang paglapat ng palad ni Minther sa
kanyang panga na tila minamasahe niya iyon. Naglakad siya patungo sa kusina at
hindi ko na nasundan pa. Huminga ako ng malalim, marahan kong pinasada ang kamay sa
sandala ng sofang malambot.

I smiled a bit and inhaled the familiar scent of this mansion, hindi kagaya ng amoy
noon pero naging pamilyar dahil pabango ni Minther ang namalagi sa hangin.

I missed all the places of my home, our home... damn. My heart is beating so fast,
excitement of the first time to step in here again is very obvious. Namiss ko ang
lahat, sa tatlong taon na lumipas ay heto lamang ang kinasanayan kong itsura ng
totoong tirahan para sa akin.

Tuwing magigising sa umaga ay naghihintay na ako ng katok sa pintuan at tatawag si

Cora para sa agahan, pero hindi iyon dumating sa loob ng mga araw na iyon dahil
dito lang nangyayari ang mga bagay na ganoon.

Suminghap ako nang maramdaman ko ang kamay ni Minther sa aking siko, nilingon ko
siya. He arched his brow a bit and handed me a glass of water, hindi ko napansin
ang kanyang pagbalik dahil sa dami ng aking inaalala.

Tinanggap ko iyon. "Thank you."

Tumango lang siya, his chest heaved as he walk around while looking at some of the
things in this mansion. Isang ballpen ang pinaglalaruan niya sa kanyang kamay
habang ginagawa iyon, he licked his lips and sighed tediously. Walang balak
magsalita, alam ko.

Tipid na ngumiti ako pagtapos sumimsim sa baso ng tubig.

"H-Hindi ka rito namamalagi?" isip ko na ang sumubok magbukas ng usapan.

Imbes na gamutin ko ang sugat niya ay naduduwag na ako kaya ayos na ako sa
pagbubukas ng usapan nalang kesa ang madikit pa ang balat sa kanya. It feels weird,
I don't want to touch him even a bit because of fear that I might lose what I've
been hiding for years. Hanggang ngayon ay kinahihiya ko parin ang sarili.

I don't wanna feel rejected by him but I am rejecting myself always. Hindi ko na
alam ang iisipin sa dalawa, kung tatanggapin niya ay ayaw ko parin sa sarili ko at
kung hindi niya tatanggapin ay para akong pinatay ng ilang beses at patuloy kong
aayawan ang aking sarili.

That's how I feel, this isn't a simple problem for me. Ako lang ang makakapagbigay
ng pamilya, ako lang ang may kakayahang magbuntis dahil ako ang babae sa amin. It's
useless, it's pointless now that I cannot give that to us. O kahit pa may mahalin
akong iba ay hindi ko maibibigay iyon.
He shrugged his shoulders slightly and inhaled.

"Dito ako natutulog pero hindi ako rito naglalagi."

Nalukot ang noo ko, ayaw ko man ay nakita na niya ang pagtataka ko. Ngumisi siya ng
tipid pero walang humor doon. Napalunok ako.

"And this is my only home. I was just busy working all day. Wala akong panahon
manatili rito ng buong araw."

I nodded. "Nasaan sila Cora?"

"Lola took them all. Don't worry." he said.

"Bakit ikaw lang mag-isa?"

"Kasi wala ka?" patanong at may sarkasmo niyang sambit.

Suminghap ako at umiwas ng tingin. "Tatlong taon, Minther. H-Hindi mo ba naisip na

pirmahan nalang ang papel para maging malaya na rin?"

His jaw clamped. Oh, so easy to be annoyed! Nothing's changed.

May masama ba sa naitanong ko? Tanong lang naman at alam kong gustong-gusto niya
nang magkapamilya, bakit niya pa pinatagal ng ilang taon iyon. Pwede na siyang
bumuo ng pamilya dahil nakatapos na siya at kaya na niyang isecure ang pamilyang
bubuuin. Masakit man iyong isipin ay magiging masaya ako kung ganoon ang nangyari.

"I'm not a bird. It's okay to be chained as long as to you, I'm not thinking about
freedom... isang beses lang akong ikakasal at paninindigan ko iyon." matigas niyang
sambit.

"But you don't like this arrangement, right? Paanong paninindigan kung noon ay
hinahamon mo akong kumawala? And now I'm giving that, pero ikaw naman ang ganyan."
hindi ko napigilan ang sariling dila para sabihin iyon.

Kumunot ang noo niya habang nakatitig sa akin, mukhang kailangan kong iwasan iyon
dahil sa sobrang talim ay natutusok ang puso ko. Masakit.

"Really..." he sneered. "I don't understand if you're stupid or something

brainless, Cadence. Or... fucking dense."

Nagkibit siya ng balikat.

Halos mahiya ako dahil sa kanyang sinabi, masyadong harsh at hindi ko matanggap
pero narinig ko na kaya uulit-ulit na lang iyon sa aking tainga. Can't he be a
fucking gentle talker? Kailangan may brainless at stupid pa? Doble!

But yeah, maybe I'm all of that!

"I did not like the arrangement, yes, and that's because I was committed to someone
before you-"

"Oo! You still are! Kahit na kasal na tayo, kayo parin! At gago ka dahil doon! Kung
hindi pa sinabi ng kapatid mo ay hindi ko pa malalaman na cheater ka sa girlfriend
mo! Ako pa ang naging kabit, walanghiya." napailing ako at sarkastikong natawa.

My eyes are heating, my chest feels heavy that I couldn't find my calm breathing.
Suminghap ako at sumimsim ulit sa baso ng tubig. Nangangatog ang aking kamay dahil
sa galit at sakit na pinaghalo, ayaw ko pang pag-usapan ito pero andito na kaming
dalawa at hindi na maiiwasan pa.

"Iyan ang sinabi niya sayo?" madilim niyang tanong.

"Ano pa ba? Marami pa ba dapat? Sapat na iyon, Minther! You cheated! That's it,
aminin mo!" mataas boses kong sinabi.

Gusto ko ring marinig na aminin niya ang lahat kasama iyong pinangakuan niya ng
kasal ngunit nabali dahil sa pagdating ko! Pwede naman niyang baliin ang kasal
namin upang makapagpakasal sa totoong pinangakuan niya, e! Pirma niya lang ang
kailangan at tapos na kami!

"Okay, I cheated." pagsuko niya, sarkastiko. "Kapatid ko parin naman ang

paniniwalaan mo kahit anong sabihin ko. Pero tangina kung 'yan ang dahilan ng
pakikipaghiwalay mo sa akin!"

Nagulat ako sa matigas niyang pagtataas ng boses, tila gigil sa galit pero
kontrolado. Kung iisiping mabuti ang ugali niya ay malamang kanina pa ako nasaktan
dito at humambalang dahil sa mga pinagsasabi ko.

He clenched his jaw.

"I broke the three years relationship with Iya just for this fucking arrangement
and you know what? I don't know if I could break this arrangement anymore because I
love you!"

Nalaglag ang panga ko habang nanlalaki ang mga mata sa kanyang sinabi. Halos
magbuhol ang lalamunan at ugat ng puso ko at hindi ako makabawi. Sumabunot siya sa
kanyang buhok na malambot at humampas ang kamay sa sandalan ng sofang tinatayuan
niya bago magsalita ulit. He looked so frustrated and angry for all the reasons.

"Tangina pati pirma kong sarili ay nakalimutan kong isulat at ayaw kong alalahanin,
kaya hindi ko mapirmahan ang mga putanginang papel na pinipilit mo sa akin!"

My heart stopped beating. Hindi ako makahuma sa lahat. Nakatingin lang ako sa kanya
habang walang habas na naglalandas ang mga patak ng aking luha. Wala akong
maramdaman, hindi ko alam. Nakakamanhid sa pandinig at hindi ko malaman kung nasa
totoong mundo parin ba ako.

"And fuck, I saw you kissing your first fucking love while I'm miserably thinking
how to make things right between us kahit na hindi ko alam kung ano nga bang
aayusin dahil wala naman akong nagawang mali! Baliw na nga ako sayo, nakakabaliw
pang hindi tayo maayos! Then, there you cheated." nagtaas siya ng kamay at kinagat
ang kanyang labi.

I sobbed all my heart aches. Suminghap ako at umiwas ng tingin.

"I let you, I loosened up just to give your freedom. Naisip kong baka ayaw mo rin
sa kasal na ito, o baka nagsawa ka... o baka ayaw mo pa talaga ng pamilya kasama
ako. Wala akong magawa, e. Ikaw 'yan, pagbibigyan lang kita pero hindi pakakawalan.
I can bear anything except losing you, Areial." his voice was deep and low that
melts me into pain.

Suminghot ako at humikbi, marahan kong nilapag ang baso ng tubig sa center table
gamit ang nanginginig kong mga kamay. Tumitig lang siya sa akin at pinanuod ang
bawat kilos ko. Hindi nawawala ang galit at poot sa kanyang mga matang malungkot na
hindi ko kayang tagalan ng tingin.
Pagtapos mailapag ang baso ay agad kong tinapal ang mga palad sa aking mukha at
umiyak doon.

"Stop crying, fuck it!" singhal niya.

"This won't work on you, huwag mo akong pigilan." pabulong at nanginginig boses
kong sambit.

Naalala ko lang iyong sinabi niya noong unang beses akong umiyak dahil sa kanya,
hindi kami magkasundo at pinaratangan niya akong naglalandi sa kaibigan niya. Totoo
namang hindi gumagana sa kanya ang pag-iyak lang. Matigas pa siya sa bato! His
heart is a perfect example of dark cold rock, it can't be broken down easily, you
need a very strong power to break it just like his personality and all facets of
Minther Legaspi. His name itself is a strength.

"It's working, bullshit!" aniya. "Ayokong umamo agad. I don't want to end this talk
right now, I still want you here. So please, stop crying."

"But I want to end this! Ang sakit, e! You are just making me feel bad for hurting
you! I am guilty, okay?" sigaw ko habang umiiyak na tunog bata.

He chuckled roughly.

"At least you're guilty, kulong ka parin." he said lowly. "And you don't have to
feel bad for hurting me, I love every fucking thing you're giving me. The
happiness, pain, sadness and loneliness you gave, that's my everything, Cadence."

Mas lalong bumuhos ang luha ko, parang batang umiiyak nalang ako habang nakatakip
ang mukha sa aking mga palad.

"I... I don't fucking k-know what to say!" I cried like a kid.

I don't really know! I wanted to shout all my feelings, all my heart and everything
what my mind says but I'm too weak to even utter even that three words I really
feel for him. I love him so deep and yet I can't feel my strength to fight for it.

He chuckled. "Okay, just answer all my questions with a nod."

Suminghap ako at tumango. Hindi ko inaalis ang mga kamay sa mukha, pero ramdam ko
na ang kanyang paglapit sa akin na mas lalong nagbigay kaba sa akin. Nagbato ako ng
husto sa aking kinatatayuan, kahit nanghihina ang mga tuhod.

Damn, everything... everything he said is for a better living of my heart! It feels

heaven on my feet, it was light and white as the pureness of every good words of an
angel above my dark head, it gave me too much delight in this reality I never
thought I'd feel in his voice.

"Is that your only reason?" he asked, his voice is just near beside me.

Kahit hindi ako sigurado ay tumango ako. Iyon lang muna.

"Do you really still love that Clay?" mahina niyang tanong sa makapal na tinig at
madilim.

Marahang iling ang aking ginawa. No, because I'm in love with you!

"Are you together?"

Umiling ako ulit. No, because you're the only one I want!
"Did you really cheat, mm?"

Hindi ako nakasagot agad. Yes, but not really? Sinong maniniwala? Of course, even
fake, it's cheating. I kissed Clayven for fuck's sake! That's fucking cheating!
Kahit na ang rason ay para lang kay Minther din. Wala na akong ibang maisip. Pero
saan ako dinala? Andito parin ako sa harapan ng totoong mahal ko at dahilan ng
lahat ng kalungkutan ko!

Huminga siya ng malalim.

"Minahal mo ba ako?"

That, I did not expect. Damnshit, of course fucking yes! Even without asking, it
was perfectly obvious! My eyes were marvelous just for him. Hindi mangingislap ang
mga mata ko kung hindi siya ang kaharap, hindi ako makakita ng higit sa kanya dahil
siya na ang pinakahigit sa lahat at lampas pa.

He's the heaven of my life, he's the first rhythm of the song I listened just in my
head with pure love song lyrics of my heart beating inside my chest. He's all over
my head and it hurts perfectly. I'm out of breath.

Suminghap ako at napahikbi. Imbes na tumango ay nagkibit ako ng balikat. Hindi siya
nagsalita, mabigat na buntong hininga lamang ang narinig ko.

"Do you really want me to sign the annulment papers, Cadence?" he asked like a weak
whisper after minutes of silence.

It broke me. Kinagat ko ang aking labi at humikbi. Para naman siyang nagtanong kung
aalisin na ba ang buhay ko gamit ang kanyang pirma lamang. Pero iyon naman talaga
ang gusto ko, hindi ba? Bakit umaarte ako rito! Minsan talaga ginagago rin ako ng
sarili ko, e.

"Answer me... if you really want me to sign it tonight, I will, just for your
happiness." mahina niyang sambit at marahang tinanggal ang mga kamay kong
nagtatakip sa aking luhaang mukha.

Kunot na kunot ang noo ko at hindi makakilos, nagyuko ako ng ulo at tiningnan ang
kanyang kamay na nanatili sa aking pulsuhan. Mainit ang bawat paglalandas ng luha
sa aking pisngi.

Parang kanina lang ay gustong-gusto ko siyang walain sa paningin ko at makuha ang

pirma niya pero ngayon ay tila nag abo ang mga papel sa aking isip. Iniisip ko
tuloy kung talaga bang nagbigay ako ng annulment papers sa kanya ng ilang taon.
He's my happiness, until now even I am pushing the papers, he will still stay as my
happiness and love.

"Gusto mo na ba talagang mawalan ng koneksyon sa akin, huh?" banayad niyang tanong.

Bumuga ako ng hangin at muling nabuhay ang aking paghikbi. Tinikom ko ang aking
bibig at huminga ng napakalalim.

"I want to..." I sobbed again. "I want to give you a family, Minther, but I just
can't give you that. Kung hindi tayo maghihiwalay sa papel ay hindi ka pwedeng
makahanap ng ibang magbibigay sayo noon." I whimpered painfully.

I need to do this. I need to try... kahit masakit naman ay matatanggap ko,

siguro... dahil wala naman akong choice, tanggap lang. Maybe, this can help me
accept my reality. At least now... I just really hope, he would. Damn, I'm scared.
My heart is trembling. Ayaw ko nito.

"You're not yet ready? Kaya ba bigla mo akong iniwasan dahil gustong-gusto ko
iyon?" banayad parin ang kanyang tono na pinanghihina ako lalo.

Umiling ako. Hindi niya maintindihan. Oo nga naman, paano niya maiintindihan kung
wala naman siyang alam sa sakit ko! And that slapped me, he really wanted it so bad
but I couldn't give him. Ang sakit lang isipin na kahit anong repleksyon ng kanyang
kagustuhan sa aking kagustuhan din ay hindi ko magagawang punan. I cannot complete
him in my state...

I bit my trembling lips and sighed heavily. My heart is twisting so much.

"No, Minther. I meant, literally... Hindi kita mabibigyan ng pamilya dahil hindi ko
kaya."

There you go, please... accept me. Still. Oh my God, I feel the sudden coldness of
my place. I shuddered.

Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak niya sa aking pulsuhan, unti-unti iyong

lumambot pero hindi bumitiw. My heart hurt dreadfully, I could almost feel my world
shattering because of his action. Ngayon palang ay ayaw ko nang marinig ang kanyang
sasabihin. I just wanted to run away and hide myself!

Rejection is the most painful thing for me now because I want to be accepted
despite of my imperfection! Hindi ko kayang hindi ako matanggap lalo na ni Minther!
Heto ang kinatatakutan ko at dumating na nga ngayon!

Sana ay hindi ko nalang pala sinabi, sana ay nanatili nalang siyang walang alam.
Ayaw ko ng awa! Damn it!

Agad kong binawi ang aking braso at tinulak siya, nangunot ang noo niya sa ginawa
ko pero nanatili siyang nakatitig at tila nanghihina sa kanyang nalaman. Kumurap-
kurap siya at pumarte ang labi, mukhang walang masabi.

My heart crumpled as my forehead wrinkled because of the emotions.

"I am a worthless wife! I can't be a mother of your children! Hindi ako magkakaroon
ng anak o tayo! O kahit kanino pa! I'm fucking sick, Minther! You hear that?!"
umiiyak kong sigaw. "Kaya gusto kong makipaghiwalay sayo ay dahil hindi kita
mabibigyan ng kumpletong pamilya!"

It fucking hurts! I can't take this! Kung ganoon, wala na akong magagawa kundi ang
aminin nalang ang aking mga hindi maibibigay sa kanya at tuluyan na siyang
makipaghiwalay! But damn, I love him so much that I still want him to change his
mind and accept me! Bakit ganoon?

"Now that you heard my fucking illness, you can fucking sign the papers and!"
suminghap ako at humagulgol. "And you can build your family with someone can give
you that! Maghiwalay na tayo! Wala namang kwenta kung magsasama pa tayo dahil wala
rin akong kwenta!"

His eyes blinked, nangunot ang kanyang noo habang nakatitig sa aking pag-iyak na
tila desperada na.

"Wala, Minther. Wala kang makukuha sa akin! O kung mayroon man ay nakuha mo na pero
ang gusto natin ay hindi, ang pamilya! Hindi rin tayo magkakapamilya kasi nga
mahina ako!"
Pumikit ako ng mariin at nagyuko ng ulo habang umaalog ang balikat sa labi na pag-
iyak. Pinalis ko ang mga luha sa pisngi at suminghap.

"P-Please, sign up the papers..." halos magmakaawa kong bulong.

Thinking about the future ahead is haunting me every night, bukod dito sa aking
magiging pag-amin ay iyon ang mga problemang bumabangungot sa akin tuwing gabi.
Bago matulog o kahit nasa kalagitnaan ng pagtulog, nagigising ako dahil sa aking
panaginip ay pinagtatabuyan ako ni Minther o kaya naman ay nakikita ko siyang
masaya at may buhat na baby... na hindi ako ang ina. Masakit iyon.

Nagulat ako nang lumapit siya sa akin at ikulong ako sa kanyang mga bisig ng
sobrang higpit, his chest heaved while hugging me like embracing everything I have
now. Suminghap siya at binaon ang mukha sa aking buhok.

My weak heart trembled.

"It's okay..." he hushed me. "It's okay, baby. I can live with only you."

I cried badly.

"I'm sorry. I'm worthless." I whispered my heart out.

Fuck! What just happened? It's okay? How come? He wanted a family! Ano ba,
nakakaiyak ng sobra. I can't believe it's just okay with him!

"No!" agad niyang agap na tila nasasaktan. "You are worth more than everything,
damn. Please... baby, you are over and above enough in my life, we don't need what
I want. It's just you, I can live completely with you."

Napaiyak ako ng husto, mahigpit akong kumapit sa kanyang damit at binaon ang aking
mukha sa kanyang dibdib. He hugged me even more, he nuzzled my hair and gasped
heavily.

"P-Pero, hindi natin mararanasang maging magulang. Hindi mo mararanasan maging

daddy." hikbi ko.

He chuckled, I can feel his trembling voice.

"Pwede namang ako nalang baby mo..." he whispered. "Tapos baby din kita, that's
perfect."

Ngumuso ako at hindi na humihinto sa pag-iyak.

"Look, love... that's not enough reason to feel bad, you are my kind of perfection
and completeness, just your fucking smile can even kill me but I'd still continue
living to see that every single second of my life. You're my whole world, Cadence."

My chest tightened. It was wow! My heart can't just take it. Kumunot ang noo ko at
napapikit ng marahan dahil sa kaluwagan ng aking kalooban. Shit! Oh my God, thank
you.

"I-I love you, Minther. I still do, I love you."

He stopped breathing and squeezed me in his arms tightly. Mariin niyang hinalikan
ang aking buhok at saka ko narinig ang mahina niyang pagtawa na parang hindi pa
siya makapaniwala.

Heck?
"Talaga?" he asked lightly.

Tumango lang ako habang lumuluha.

"Tangina pala." singhap niya. "I'm fucking dying to hear that, pwede na akong
mamatay." halakhak niya. "Joke, mabubuhay pa ako para makasama ka ng matagal at
marinig 'yan ng maraming beses."

I laughed while crying. Nababaliw na ako.

Huminga siya ng malalim.

"Life is what I only need, love. And that is you..." he whispered seriously. "Just
stay, and I'll live completely."

👠👠👠
Phase 34

Wala akong masabi, ni hindi ko maibuka ang aking labi. Paminsan-minsa'y pumaparte
ang labi ko upang kumuha ng salita ngunit sa huli ay nagtitikom na lamang ako dahil
wala talaga akong makuhang mga letra.

I couldn't even look at him! I'm so fucking flattered for some reason, my heart is
still at shock while walloping so loud.

"U-Um..." iyon lamang ang naihuni ko at muli akong napatikom ng labi.

"Umm?" he mimicked like he's making fun of my hum! The hell!

He was playing with my thumb then my index finger and pinky, paulit-ulit iyon na
lumilipat sa mga daliri ko sa malamyos na pagpisil-pisil. Para naman akong tuod na
nakaupo lang sa sofa katabi siya, bahagyang nakapatong ang kanyang tuhod sa sofa at
nakadikit iyon sa aking kaliwang hita habang ang kamay niya ay nasa ibabaw ng aking
kandungan hawak ang kamay ko.

Ang dami kong nararamdaman, sa lahat ng kanyang kilos. Miski katahimikan ay

pinagbubuti ang talon ng aking puso na hindi kumakalma kanina pa. Hindi ko alam
kung ilang minuto o umabot na ba ng oras na ganito lang kaming dalawa pero
kaginhawaan at kakuntentuhan ang aking labis na nararamdaman.

"Say something, Areial..." he whispered smoothly, I shuddered.

Huminga ako ng malalim at binaba lalo ang tingin sa aking kamay na sinasakop ng
kanya. Umiling ako sa kawalan ng masabi. Marahan niyang pinisil ang hinlalaki ko at
saka siya mahinang natawa.

Walanghiya naman, Minther... pakalmahin mo naman ang puso ko kahit ilang segundo
lang.

"You are the most perfect woman for me," he whispered lowly. "Don't ever feel bad
of yourself, cause you're the best wife. We don't need a big family, anyway..."

Am I? For him? Paano na ang kagustuhan niyang magkapamilya kami? Paano ko iyon
mapupunan kung hindi ko alam kung may pag-asa pa nga ba akong magkaroon ng anak?
Ang hirap lang isipin, hindi lang naman si Minther ang iniisip ko kundi pati na rin
ang aking sarili na gusto ring maranasan na magkaroon ng pamilya.

I'm always dreaming about having two kids, one boy and a girl. Sinusulat ko pa noon
ang mga gusto kong pangalan para sa kanila ngunit hindi ko pala mararanasan na
magbigay ng pangalan para sa sariling anak.

Suminghap ako, mabilis pumalibot ang init sa aking mga mata. Marahan ko siyang
inangatan ng tingin, he was watching me and didn't expect my sudden look at him,
napakurap-kurap siya at tinikom ang kanyang nakaparteng labi, gumuhit ang tipid na
ngiti roon. Iyong nagpapalubag ng loob at normal.

Lumunok ako. Gusto kong pigilan ang pagtibok ng puso ko dahil ayaw kong mabulol
kapag nagsalita na, masyado itong naghuhurumentado sa maraming bagay pero lamang
ang kaisipang nasa iisang bahay ulit kami ni Minther at nahahawakan siya.

"I also want to be a mother..." huminga ako.

I badly want, I want to be a mother of our children. Nananalangin parin ako na sana
ay may himala na mangyari at makuha ito sa therapy. Kahit mahirapan ako ay hindi
ako magrereklamo basta ba magkaroon ng anak. Simula palang noong malaman ko na
hindi ako pwedeng magbuntis dahil hindi kakayanin ay nawalan ako ng pag-asa, gumuho
ang mundo ko sa nalamang iyon.

I felt so out and everything around me was reminding me how worthless I am for a
woman, having a family is the greatest gift to us, sa aking pamilya ay ramdam ko
ang kasiyahan kapag kasama sila, paano pa kaya kung sarili ko nang pamilya? Hay. I
felt really bad about this condition. I just hope God send a miracle for me, that
would be my last promise wish if ever. I won't ask for more.

He raised the corner of his lips and nodded.

"We can adopt, Areial..." malambing niyang giit. "Hindi problema iyan. Gusto mo
maraming-marami pa. You'll be a good mother."

Pumatak ang luha ko, nalukot ang noo niya pero hindi inalis ang maamong mukha roon.
Huminga siya ng malalim at pinailalim ang palad niya sa aking panga, he kissed my
tears gently.

"I love you, I'm in love with everything about you..." he whispered softly. "Pero
hindi ko talaga nagugustuhan ang pag-iyak mo."

I bit my lips and sighed tediously, my heart just pounded everything so hard.
Hearing those words is making me feel better and sad at the same time, I don't know
how it happened. Pero lumulubag ang kalooban ko sa malungkot na paraan dahil kahit
anong sabihin niya ay hindi ko na talaga maaalis sa sarili ang kahinaan at kawalan
sa bagay na iyon.

"Alam kong gusto mong magkapamilya, Minther. You want to have kids, na iyo talaga.
Even we adopt kids to be our children, iba parin iyong sa atin."

Fuck it. I'm seeing him as a perfect father! He was dreaming of that, too, noong
kami pa at maayos pa ang pagsasama. Iyon ang kanyang pinapaulit-ulit sa akin. I
have told him some lies about it, but it doesn't matter now that he knew it.

"Of course, baby. I want to have a minnie you but I won't ask for that anymore,
kasi nga sapat na tayong dalawa nalang. Kung wala, edi, wala. Ganoon lang iyon.
Huwag lang ikaw ang wala."

My chest pummeled, I closed my eyes and cried silently. He rested his nose on my
nose, and his forehead on mine. Huminga siya ng malalim, tumama agad iyon sa aking
mukha. Hindi parin naalis doon ang amoy pinaghalong Whiskey at sigarilyo pero
namamalagi ang mint.
Hindi na ako nagsalita, gulat pa ako nang buhatin niya ako para umakyat na sa
kanyang silid pero hindi na ako nagreklamo dahil sa pangangatog din ng aking mga
tuhod. I feel every inch of my heart beat, it was marvelous as the sunlight in the
morning that keeps me up from everything, good or even bad.

Kahit na nakainom ako ay hindi ako makaramdam ng kaantukan, nang ihiga niya ako sa
kamang malambot ay pumikit lamang ako para habulin ang kaantukan pero hindi iyon
naging sapat para makuha dahil buhay ang aking diwa sa kadiliman. Kahit wala akong
nakikitang imahe at purong dilim lang sa pagkakapikit ng aking mga mata ay
naglalakbay ang isip ko sa ibang dimensyon.

"I'll just take a dip," he whispered.

I just nodded at him. Naging tahimik lalo ang silid, tanging mahinang pagbuhos
lamang ng tunog ng shower ang aking narinig sa minutong iyon. Minulat ko ang mga
mata, mabagal kong ginala ang paningin sa buong silid. Isang madilaw na kulay ng
lampshade lang ang nagbibigay liwanag sa silid. Hindi ko tuloy gaanong maaninag ang
ilang parte na madilim, batid ko ma'y walang nagbago sa ayos nito simula pa noong
lisanin ko.

Nakita kong umilaw ang screen ng cellphone niya sa bedside table, huminga ako ng
malalim at marahang naupo upang tingnan iyon. Sumulyap ako sa pintuan ng ng banyo
na nakaawang ng maliit, nang masigurong hindi pa siya tapos doon ay pinindot ko ang
cellphone para umilaw ulit. May ilang nakapilang mensahe roon mula sa mga kaibigan.

Elexius:

I forgot my home key, can I shelter?

Linus:

Minth, need some rest house around Isla Verde.

Feather:

Hi, kuya. I have a friend, want ka raw niyang makilala.

Napabuntong hininga ako at binaba na ang cellphone, muli akong nahiga at pumikit.
Ano kayang balita kay Iya? Hindi ba talaga sila nagkaroon ng tsansang magkabalikan
sa ilang taon na iyon? Bakit mukhang may nirereto nang iba si Feather kay Minther?

My heart crumpled at the thought.

Ilang sandali siyang nawala dahil sa pagligo at nang lumabas ay agad din akong
nagpanggap na himbing.

Medyo kabado pa at nahihiya. Tila gustong tumalikod ng katawan ko pero mas nanaig
ang isip ko na huwag ipahiya ang sarili.

I felt him lay beside me carefully, iniingatan na ako'y maalog o ano man. Mula sa
ibang dimensyon ay nanumbalik ang diwa ko ngunit nanatili akong nakapekeng
pagtulog, naramdaman ko ang kanyang pag-urong palapit sa akin. Maingat niyang
inangat ang aking ulo para ipatong sa kanyang braso, his lips landed on the top of
my head.

He sighed calmly and a low chuckle just slipped out of his lips unexpectedly, he
immediately stopped it.
Alam niya bang nagtutulug-tulugan lang ako? Hindi siguro.

I pretended so smooth, medyo naantok na rin ako dahil sa kakuntentuhan sa kanyang

presensya. He tangled his other arm around my waist and kissed my cheek lightly.

"I missed you bad... I'm still missing you even beside me right now." he murmured
so low and careful. "Welcome back, love."

Kumalabog ang dibdib ko, sa sobrang kaba ko na mahuli niya akong nagkukunwari ay
pinili kong ibaon ang aking mukha sa kanyang leeg. I felt his warmth that gives me
comfort, the scent of his shower gel filled my nostrils. Lumapat ang palad niya sa
aking pisngi, hinaplos niya iyon ng malambing.

I still can't believe I'm here beside him, I could hug him, I could be with him and
cuddle with him. This is so comfortable, his arms around me is undeniably dream
come true for the past years of not being able to do this. Here with him, feels
like clouds are hugging me so light and gentle.

"Oh. Fuck, three years without you in my arms was fucking torment." he howled a bit
and yawned. He sounds so sleepy and tired. "I love you... good night, my love.
Though, I'm not sure if I could sleep."

Mas hinapit niya ang aking baywang para lalong mayakap, siya mismo ang naglipat ng
aking braso sa kanyang leeg at parang bata na akong niyakap.

This isn't a dream. This is real, I'll be sleeping beside the man I have missed for
long years. At this moment, stars of my lightless every night without a moonlight
finally settled up comfortably, just this hour, only with shimmering bright stars
above our ceiling and us below them.

Naging kumportable ang aking pagtulog, agad akong hinila ng mahimbing na pagtulog
habang dinarama ang kanyang marahang paghaplos sa aking buhok na kinatulugan ko
rin.

It's weird, tila ngayon lang ulit ako nakatulog ng ganoon kahimbing sa lumipas na
ilang taon o talagang pagod na pagod lang ako sa kakaiyak kaya ganoon nalang ang
pagkahimbing ko. Kung tutuusin ay mas mahaba pa ang mga taon na nagkahiwalay kami
kesa sa aming pagsasama noon pero parang heto ang tulog na aking kinasanayan, sa
kanyang tabi at bisig.

I was awoken by his minty breath that's touching my face the next day, his arms
were wrapped around my waist that felt heavy. His sleeping face welcomed my first
morning view, nakadikit ang kanyang ilong sa aking pisngi at sobrang lapit noon ay
halos maduling na ako.

Maingat kong tinikom ang aking labi, I watched his face, looking at those details I
have memorized back then for a memory and now I'm here again to see every perfect
art on his face, I wasn't expecting or hoping for a comeback so nice like this
because of what I've done. Hindi ko rin inaasahan na matamis niya iyong
babalewalain lamang gaya ng ginagawa ngayon.

I blinked and gasped mildly, marahan kong hinaplos ang tulay ng kanyang matayog na
ilong. This is my most favorite part of his face when sleeping, but not when opened
eyes because his eyes were the most perfect for me. Kahit hindi ko makita ay nasa
isip ko na iyon at nakatambay kung paano ako pinapakaba tuwing tinititigan.

Napangiti ako nang magawi ang tingin sa kanyang labi, isa pa ito... hindi madalas
na nakikita ko sa tulog kong kapatid o pinsan, si Minther kasi ay nakaparte ang
labi parati tuwing mahimbing ang tulog. It just feels so flattering to see him like
this, sa dami ng babaeng natutunganga sa kanya tuwing makikita siya ay heto ang
aking nilamang. Hindi nila nakikita si Minther na tulog at ganito ang ayos!

Oh my, please spare me... I don't wanna be addicted so bad again. Daig ko pa ang
nagbawal na gamot kapag eto ang kaharap.

Pumikit ako at taimtim na pinakalma ang puso kong walang humpay ang tibok para sa
kanya, huminga ako ng malalim at nagbilang ng tatlo bago muling dumilat. I wanted
to laugh at myself, ang baliw ko lang talaga sa mukha niya. Paano pa kung
magsasalita? Even though he's always mean and disrespectful, the words of his mouth
were always sweet for my ears.

In this life, I felt my eighteen years without this and felt my eighteenth year
with this, I married him that young, not the first felt love for someone but my
heart beat real good and madly for Minther and I knew that it was the realest thing
I've felt for someone. That was just almost a year but it feels forever inside my
damn chest that I suddenly don't know what limitations are in our arrangement. I
gave in gladly and take him without thinking.

Hindi ko namalayan ang aking muling pagtulog, nagising lamang ako ng maliliit
niyang halik sa aking pisngi at panga habang hinahaplos ang aking tiyan na
niyayakap niya.

"Good morning..." he whispered raspily on my cheek while giving soft kisses.

Fuck. What nice did I do to deserve a morning greet like this?

I scrunched my nose and yawned sleepily, I covered my mouth but he immediately held
my hand down and he fucking smell my breath while I'm yawning. Naitulak ko agad
siya sa sobrang hiya ko, hinila ko ang kumot para itakip sa aking bibig.

"Minther!" I gasped.

Nakakahiya, bakit ba nakalimutan ko na gawain niya iyon noon? Pero nakakahiya

ngayon dahil sa mga alaala ko kagabi! Damn! Sumuka lang naman ako at hindi
nagtoothbrush bago matulog!

Ngumuso siya. "Amoy alak ka parin."

Suminghap ako.

"Hindi pa ako nagtoothbrush!" agap ko, sobrang init ng mukha.

He arched his left brow like I told nonsense, umiling siya at binaon ang mukha sa
aking leeg. Napakislot agad ako sa kiliti roon, tinulak ko ang kanyang pisngi at
mahinang kumawala ang maliit kong pagtawa.

"I missed this." he chuckled while nuzzling my neck like his addiction just came
back again.

I shuddered and gasped lightly. "I missed you..." I whispered.

He sighed calmly and moved up to face me, tinukod niya ang braso sa gilid ng ulo ko
at humaplos ang kamay niya sa aking buhok. He looked at me intently with his usual
serious misty eyes, I pouted a bit and shrugged my shoulders slightly.

"I just think I owe you big time, I'm still guilty... but I really missed you."
sobrang hina ng aking pagkakasabi noon na parang miski siya ay hindi narinig ng
malinaw.
His lips curled up and turned into pout, he nodded gradually.

"You owe me your whole life,"

"Whole life!?" singhap ko. "Grabe naman 'yon."

He laughed and leaned closer, my lips parted as he slowly kissed my lips. My heart
clobbered shamelessly, napapigil ako ng hininga sa pag aakalang tatagal iyon pero
parang matamis na halik niya lang iyon ng pagtanggap sa aking mga kasalanan.

"You owe me another marriage..."

My mouth gaped.

"The real one, I meant." he said.

"H-Huh?" I said, almost a gasp.

Damn it! Is he bluffing? Kidding? Joking? Shit, shut up!

"You're doubting me for reasons, I just want to clear things up and marry you again
for that reason. I'll invite everyone even Iya, if you want." humalakhak siya sa
huling sinabi.

Bumusangot ako sa naisip, hindi ko namalayan ang sariling kilos. Kami nga ay hindi
pa nagkakalinawan, e. Ang mga bagay na iyon pa kaya?

Kinurot niya ang labi ko at muling hinalikan ng mabilis lang.

"For now, you have to eat breakfast first and we'll talk, 'kay?"

Tumayo na siya at hinila ako, I screamed a bit when he quickly carried me up like a
kid. Wala akong nagawa kundi ang ipalupot na lamang ang mga binti sa kanyang
baywang. Magaspang ang boses niyang tumawa at pinanggigilan ng halik ang aking
pisngi habang naglalakad na palabas.

"Wala ka bang trabaho ngayon?"

He howled and rolled his eyes. "Kung mayroon man, isasama kita."

"Eh? Uuwi ako kila Lavern ngayon. Hindi ako nakapagpaalam sa kanya..." I bit my
lips. "At lowbat iyong phone ko."

"I charged it." he informed. "Itetext ko sana si Lavern na narito ka kaso may
passcode."

Naningkit ang mga mata ko. "Wala ka bang load? Alam mo naman siguro ang numero ni
Lavern?"

"I already called her."

Oh, iyon pala, e! Bakit kailangan pang gamitin ang cellphone ko? Tss.

I just nodded.

"Pero anong passcode mo?" he asked curiously but pretended like he's just asking
normally.
Ah! Hmmm...

"Bakit mo inaalam? Hindi naman kailangan."

He kissed my cheek for the last time and looked at me with knotted brows.

"Just asking," kunwaring walang gana niyang sambit.

"Are you doubting me?" I asked like a cat.

His eyes widened a bit and shook his head quickly.

"Of course not, you, but those who you're talking with."

"Ayun, inamin din! May gusto kang basahin!" singhap at akusa ko sa kanya.

Umiwas siya ng tingin. Bumaba na ako mula sa kanyang bisig, hinila niya ang isang
upuan para sa akin. Naghila rin siya at tinabi iyon sa akin.

"Let's have a talk with your parents." he said in the middle of our breakfast.

"Si Mommy lang ang kumakausap sakin,"

"Kaya nga natin aayusin ngayon." he shrugged. "Did you tell them about our
problem?"

"Si mommy lang ang nakakaalam—"

"Not that," iling niya. "About that Clay."

The cheating... he meant.

I nodded.

He gasped slightly. "That's why they asking me..."

Kunot noo ko siyang nilingon.

"Bakit? Hindi ba't alam naman iyon ng lahat? Pati ng parents mo?"

Tumahimik siya, pumarte ang labi sandali bago kinagat iyon at nagkibit ng balikat.

"Let's not talk about that, it doesn't matter." balewala niyang sambit.

"Hindi ka ba galit sakin?"

Corner of his lips curled slightly.

"Nagalit pero hindi nagtagal." he sighed tediously. "And now I'm still sorry for
hurting you,"

Sumulyap siya sa parte ng aking mga braso, partikular sa mga natatandaan kong
hinawakan niya ako ng mahigpit noon. Ngumiti ako at bumuntong hininga.

"I deserved that." I said.  "Nagkamali ako, Minther, kaya hindi ko iyon nireklamo."

Maybe it's really a part of loving, we could love and cause pain at the same time
as what I've felt while running away from him.
He sighed heavily and held my hand.

"Thank you for telling me the whole truth, love." he whispered. "You can burn the
annulment papers now," he chuckled.

A smile crept on my lips. "I will. And... thank you for accepting me even—"

"You are above perfect." he hushed me.

My heart melted into water. He kissed my lobe and whispers. "I love you..."

Losing him gradually was my baddest nightmare, it feels leaving without a heart,
air and soul to live forward for another pair of sunrise and sunset to moonlight.
He's my stepping stone in the middle of the ruthless ocean to escape and evade the
waves that's drowning me deeply and leaving without stepping on my strongest stone
was real hard that left me so weak and breathless. My heart just left me like it
wasn't mine but for Minther.

👠👠👠
Phase 35

Marahang sinasayaw ni Minther ang magkahawak naming mga kamay habang naglalakad,
sumulyap ako sa kanya at nakita siyang abala sa paglibot ng tingin sa aming
nadadaanang mga unit.

Batid kong hindi na sakop ito ng kanyang pagpapasunod sa akin noon, bago palang ako
makabalik ng Isla Verde ay tinigilan na ako ng kanyang tauhan. Hindi ko alam kung
hanggang saan o kailan iyon nag-umpisa noon, naramdaman ko nalang isang araw na
paulit-ulit kong nakikita sa paligid ang taong iyon.

Kahit sa ilang taon kong nag-aaral sa kolehiyo ay bumabalik-balik iyon ng Bicol, o

baka naman ay doon talaga nakabase ang tauhang iyon. He was just a simple man
hanging around many people, hindi ko nalaman iyon ng maaga dahil akala ko ay
kaeskwela ko lamang pero nang malaman ni Lavern iyon ay awtomatiko niyang inimporma
sa akin.

At first she asked if I noticed someone around me or at least trying to be friends

with me, she told me to stay away and there I learned about it. Kahit nasa Bicol
ako ay pinasundan niya pala ako, habang nag-aaral at doon naninirahan. Though, it
wasn't 24/7 around me. Madalas ay tuwing school days lang, kapag Sabado at Linggo
ay ramdam ko ang kalayaan. I was bothered but I never stopped it.

Kumbaga, wala na talaga akong pag-asa noon kaya inabala ko lang ang sarili sa pag-
aaral. Hindi ko pinansin ang sumusunod at nanunuod sa akin, wala naman siyang
makukuha. And then I thought what I made him believe, that I cheated. Paano siya
maniniwala kung wala akong nakakasama noong mga araw na nasa Bicol ako?

Swerte nalang talaga noong dumalaw si Lavern sa akin, kasama niya si Kees at Clay.
Madalas na kaming lumabas ni Clay simula noon, he always visits me even far,
bumabiyahe siya para sa akin. Nakatulong din siya sa mga taong iyon para sa pag-
iiwas ng aking isip sa ibang mga pangyayari sa buhay ko.

"So here's where you live for the past week." he averred while nodding a bit, that
got my mind back.

"Yup."

Lumukot ang noo niya. "Kung ganoon, bakit kailangan pang makituloy kay Clayven
Carlos?"
Ako naman ang naguluhan, ilang segundo lang bago ko nakuha ang tanong niya. I
parted my lips and sighed a little.

"Kapag gabing-gabi lang naman iyon. Hassle kasi kung babiyahe pa kami pauwi rito."

"Pero hindi mo siya naging boyfriend?" tinaas niya ang kanang kilay, dumulas ang
kamay niya at naiwan ang pagkapit niya sa aking hintuturo.

It tickles my system. Every single move he does was damn tickling, bigla nalang
akong nakakaramdam ng kiliti sa aking batok pababa sa aking katawan.

Umiling ako. "Hindi, Minther."

I'm actually waiting for this, I want him to ask me things could make him feel
better. Sasagutin ko siya ng totoo, bawi ko na rin sa kayang malambing na
pagtanggap sa aking kakayahan at hindi kaya bilang babae. Kung sinabi ko kaya agad
sa kanya iyon ay ganito rin ang kalalabasan?

Pinangunahan ako ng takot, my mind was advanced when I learned about my illness
because I knew how much he wanted it, then suddenly I couldn't give. Alam mo iyon,
sobrang handa ko rin para sa pagbuo ng pamilya sa ganoon naming edad dahil para sa
akin ay sa kanya ko lang naman gustong ibigay ang pamilya kasama ako pero hindi ko
pala magagawa dahil hindi ko kaya.

That was the blackest day as the cave with so many bats in, the bats were those
thoughts destroying my heart and mind in pain of losing my everything. Sa dami ng
naisip ko noong oras na malaman iyon, ang huli parin ay talagang mawawala si
Minther sa akin kaya hindi ako nagdalawang isip na kainin na lang ng aking sariling
takot na baka mangyari nga iyon.

I don't wanna lose him... may plano akong sabihin pero hindi ko talaga nakakaya sa
huli kapag yakap ko na siya. It was like hugging my life I can't just lose right
there, I rather lie than lose him. Fear.

But then, this issue about his ex finally
I was in pain for long months after I got
Tapos dumating pa sa akin ang nakakasakit
ni Iya, hindi ko na naisipan pang linawin
panibagong sakit sa puso ko.
made it way... I thought for the better,
the baddest news that I can't bear child.
na balitang may komunikasyon parin sila
dahil masyado na akong pagod mag-isip ng

It led me where we are right now... it was decided without my right mind, basta
gusto ko nalang biglang umalis kung nasaan siya. I've been a bitch to him, I won't
deny that. I pretended to be a cheater, I kissed someone else while my lips should
be for him only.

Though, Clay didn't take advantage of that. Pero alam niya ang ginagawa ko noon.
Alam niyang dahil kay Minther, he actually asked me why I'm doing that fool trick.
Pinangaralan niya ako pero sa ilang buwan na ganoon ang aming naging kalagayan ay
hindi ko inaasahan na may masasaktan na naman ako... dalawa na sila.

"Ako lang?" he asked like a cute tall man.

I threw a little confused look at him, I swear I'm gonna laugh at his question! I
gasped into a low chortle.

"Seriously?" I asked what my mind said, I just can't believe he'd ask like that! 
Napakacomical kapag siya ang ganito!
He's... so cute!  Pwede ko bang sabihing, hindi bagay pero napapangiti ako? Hindi
bagay dahil hindi ko inasahan, hindi bagay dahil hindi ko kinasanayan, hindi bagay
dahil... Ah, basta! Bagay parin!

He extruded his lips, mas nauna siyang maglakad hawak ang ilan sa aking daliri
pagtapos ay humarap sa akin, patalikod siyang naglalakad habang ako naman ay
sumusunod lamang at natatawa sa kanyang itsura.

His brows were a bit down like a tamed hot beast, he puckered his lips and licked
it before asking again.

"Ako lang love mo?"

My lips gaped and my eyes pointed at him in too much delight and fun. I scrunched
my nose, he mirrored my action and smirked a little. Oh God! Thank you for letting
me see your perfect masterpiece right in front of me!

"Ikaw lang..." I chortled.

He swayed my hand a bit and tilted his head while looking at me, he pouted and
glared. Nagtaka agad ako sa talim ng tingin niya pero ang puso ko ay walang
pagtataka, masaya lang at kuntento sa lahat. I'm so fucking happy that I just want
to stay here and stare at his face all day long!

"Ako lang? Ang ano?"

Shit! Baliw, baliw ka... hindi pala, baliw ako.

Kinagat ko ang aking labi para sa pagpigil ng ngisi at hagikgik, umiwas ako ng
tingin. Malapit na kami sa unit ni Lavern, nakita ko sa kanyang likuran banda.

"Ikaw lang love ko." parang batang sambit ko, hiyang-hiya na ang pisngi ko sa pag-
iinit.

He bit his bottom lip and his eyes gazed sideway, ngumuso siya at sumipol na tila
iyon ang kanyang paraan sa paglalabas ng totoong nararamdaman. He chortled and
pulled me, inakbayan na lamang niya ako.

Napangiti ako at tiningala siya na ngayon ay tahimik at nakatingin sa mga pintuang

nadadaanan namin sa gilid. Nahuli ko ang tipid niyang ngisi sabay iling, mas lalo
akong napangiti dahil doon.

It's just nothing because I really do love him, no questions needed, but the way he
react like this is fucking enjoying and amusing! Nakakainis, ang sarap kurutin!

Nagdoorbell ako nang makarating na sa tapat ng pintuan ni Lavern, Minther

intertwined our fingers while I'm busy waiting for Lavern. Nilingon ko siya, he was
looking at our hands, inangat niya iyon para halikan ang kamay ko.

Ngumuso ako at hindi na iyon pinansin nang marinig ang pagtunog ng doorknob,
bumungad sa amin ang magulong buhok at aantok-antok na si Kees. Nakabukas ang ilang
butones ng kanyang polo na suot pa kagabi sa La Verde, tumango siya kay Minther
bago buksan ang pinto ng maluwag at tumalikod na.

Nagkatinginan kami ni Minther, kunot ang noo niya.

"Live-in?" tanong niya. 

"Kami lang ni Lavern ang nakatira rito." pabulong kong balik.

Nilingon ko ulit si Kees na tamad ang paglalakad pabalik sa silid ni Lavern na
nakabukas lang ang pinto, Lavern was sitting on the edge of the bed while yawning
like she just woke up. Tumayo si Kees sa harapan niya at hinila ang isang strap ng
kanyang sando para itaas bago bumagsak na sa kama para humiga ulit.

Lavern said something I didn't hear, nakapikit na tumango si Kees habang nakahiga.
Seriously? Ngayon lang talaga sila nagising? They look so wasted till now! May mga
hang over!

Tumayo si Lavern at nagkatinginan kami nang mapalingon na siya sa amin, umiwas na

siya ng tingin na tila walang pakialam pero nanlaki rin agad ang mga mata nang
makita ang nasa tabi ko, napabalik agad ang lingon niya.

Sinulyapan ko si Minther na nakatingin sa mga kagamitan ng unit, nahiya pa ako nang

mapasadahan ng tingin ang sala na magulo. May nakakalat na damit, necktie at pares
ng sapatos sa lapag. Napapitlag ako nang marinig ang malakas na pagsara ng pinto ni
Lavern.

Nilingon ni Minther ang pinto sabay baling sa akin, nagkibit lang ako ng balikat at
suminghap. Kinalas ko ang mga kamay namin para pulutin ang mga kalat sa lapag.
Hinagis ko iyon sa single sofa, tinabi ko naman ang sapatos sa shoe rack. Tumulong
din si Minther na ayusin ang mga kalat na magazines sa lamesita.

"Sit, Minther." sabi ko sa kanya.

Tumaas ang kilay niya. "So I'm your dog now, huh."

Nalaglag ang panga ko nang matanto. Humalakhak ako at tinulak siya sa braso para
paupuin sa sofa.

"Gwapong aso." biro ko.

"And now you're a joker," he chortled as he held my hand down and pulled me to
stand in front of him.

Nakaupo na siya sa sofa at tinitingala akong nakatayo sa kanyang harapan, I pouted

and put my palms on his soft hair.

"Araw araw bang andito 'yong lalaking 'yon?" tanong niya habang sinusuklay ko ng
mga daliri ang kanyang buhok.

Hinawak niya sa magkabilang balakang ko ang mga kamay niya, I shuddered immediately
and shook my head.

"Hindi naman araw-araw, sa isang linggo ko rito mga tatlong beses siyang nagpupunta
rito."

Kilala niya si Kees, ika nga ni Lavern ay dati silang magkaeskwela at magkaibigan.
Hindi parin ako naniniwala kung naging magkaibigan nga ba sila dahil sa kanilang
tratuhan, naalala ko pang nagsuntukan sila noon sa mansyon nila Kees. Tapos ngayon
kung matawag niya lang si Kees ay walang kagana-gana, simpleng "lalaking 'yon"
that's it!

He nodded. "Lagi ba talagang ganoon ang ayos niya? Hindi ba 'yan nahihiya na babae
ang mga kasama rito?"

Nalaglag ang panga ko.

"Ha? Bakit naman? Hindi naman siya nakahubad, and he's a very decent man. Hindi rin
naman siya bastos at tahimik lang kapag andito."

Umismid siya at tumikhim.

"I don't believe that. Hindi naman mukhang disente, mukhang basahan." aniya sa
blangkong tinig.

Mas lalong pumarte ang labi ko, napasinghap ako at hinampas siya sa balikat.

"Ano ka ba? Ang sama mo!" singhal ko. "Magulo lang ang ayos niya dahil bagong
gising at mukhang may hang over! Ayos naman si Kees, bagay pa sila ni Lavern."

Ayos talaga si Kees, noon pa man noong nagtatago ako sa mansyon nila. Masyado
siyang tahimik pero friendly naman, hindi ko nga malaman kay Lavern kung gusto niya
ba ito o nagugustuhan palang. Hindi malabong magustuhan dahil gustuhin naman ang
kaugalian, bonus nalang ang kanyang looks. Kung noon ay hindi talaga sila
nagkakasundo ngayon ay parang matalik na magkaibigan naman, o kung relasyon mang
matatawag iyon. Pwede rin.

"Nagagwapuhan ka riyan?" he asked with a disgust look on his face. "I experienced
hang over, but I didn't look like a rag."

"What the hell? You're so mean!" nagugulat at natatawa kong sambit, kahit kailan ay
hindi ko narinig na namintas siya kaya nakakapanibago ngayon.

Ngumisi siya at hinapit ako palapit lalo, he hugged my waist and leaned his cheek
on my tummy. Hell, ano bang ginagawa sa akin ng lalaking ito? Kapag nagpatuloy ito
baka hindi na ako makahinga at makaahon ng tuluyan. I'll be drowned happily and in
love, much better.

"Your monster here is so hungry." he said and kissed my tummy. "Bilisan mo lang
makipag-usap, ah? Kunin mo na rin ang mga gamit mo."

Napairap ako at ngumisi rin, pinanggigilan ko ang kanyang ulo at niyakap iyon. He
chuckled roughly, inabot niya ang batok ko para hilahin payuko at mahalikan. I
smiled widely while he's kissing me, he smiled slightly and bit my bottom lip
softly.

My heart clobbered too fast, I cupped his jaw sweetly and kissed him back. May kung
anong humampas sa aking puso upang tumibok ng sobrang bilis. I so miss him, very
much. Tatlong taong walang nayayakap at nakakausap na Minther ay patay din ang
aking buhay na nagpapatuloy sa araw-araw na ginawa.

It was unfair that I'm the one who left but felt betrayed at the end because my
heart and soul did not leave Minther even a bit, ang isip ko ay nasa kanya parin
ganoon din ang puso at debosyon na hindi ako sinamahan sa pag-alis.

Ang totoo ay hindi siya iniwan dahil ako ang iniwan ng aking sarili para manatili
sa kanya. My heart betrayed me!

My eyes shut drowsily, his hand traveled down to my hips again and pulled me. Sa
pangangatog ng aking tuhod ay gusto ko nang magpahatak sa kanyang malambing at
magaan na paghila at paghawak, but I was surprised when I heard Lavern's clearing
her throat.

Kumalas agad ako sa halikan, nakita ko ang naiwan na si Minther, bahagyang

nakanguso parin ang labing mapula at basa bago siya napatango ng tipid at kinagat
ang kanyang labi. He looked at me intently without minding my blushing face right
now. He smirked.

Pumikit ako ng mariin sa sobrang pagkahiya, ilang segundo lang at hinarap na si

Lavern. Marahan kong pinapakalma ang aking paghinga upang hindi mahalatang apektado
ako sa nasaksihan niya, nagkatinginan kami.

Her eyes like a curious cat pointed at me, hindi kagaya kanina ay maayos na ang
kanyang itsura ngayon. Nakatali ang kulay amber na buhok pataas at nakamaluwang na
t-shirt na mukhang kay Kees pa yata. Hindi ako nagkamali nang makita ang maliit na
pangalan ni Kees sa dulo ng shirt na puti.

"So... maayos na maayos na pala kayo." she averred frankly while walking towards
the couch, sa aming tapat. Naupo siya roon at pinakatitigan ako.

Bahaw na ngumiti ako at tipid na tumango.

"Um, we... we talked about, you know... my illness."

Matagal na rin akong sinabihan ni Lavern na subukan kong sabihin kay Minther iyon
pero hindi ko sinunod dahil ayaw ko talagang kaawaan ako at hindi matanggap o kung
matanggap man ay baka dahil sa awa lang.

Namilog ang mga mata niya sa aking sinabi, halata ang gulat sa nalaman. Napangiti
ako at marahang naupo sa tabi ni Minther, I rested my hand on his left thigh and
smiled widely at Lavern. Kinuha ni Minther ang kamay ko upang pagsiklupin, tahimik
lang siyang nakikinig.

"O-Oh..." Lavern gasped shockingly with a hint of delight. "Oh my God, I'm so happy
and proud of you." she then looked at Minther. "And thank you, Minther. I guess you
accepted her even after everything, my gosh. Naiiyak ako." tumawa siya at nagpaypay
ng sariling kamay.

Lalo akong napangiti habang pinagmamasdan siya. She smiled even teary eyed.

"Hayaan mo kapag nagkaanak ako, ipapaampon ko sayo." she joked.

"Siraulo." tawa ko.

Ngumisi siya at tumayo, napatayo rin ako para bigyan siya ng yakap. She chortled
delightfully while hugging and shaking me.

"You are so loved!" she whispered. "Ang tagal ko nang sinasabi sayo na sabihin
dahil ramdam ko namang tanggap ka niya kahit ano pa! See now? He accepted you! I'm
so fucking happy!"

I nodded at her, stopping my emotions from lashing out. My heart heaved, I just
feel so light now. My world suddenly became cloud nine... if it's not because of
Minther, this wouldn't feel like heaven on our side.

"Thank you, Lavern. Thank you for supporting me through everything!" halakhak ko,
bumibigat ang dibdib sa tuwa at hindi malamang emosyon.

"Asus! Pinsan lang kita kaya kita sinusuportahan. Doon ka nalang magpasalamat dahil
kung hindi, kokotongan kita sa pagpapahirap mo sa asawa mo." natatawang sambit
niya.

Our day ended like that. Talking some things while laughing at it. Tinanong niya pa
ang mga plano ni Minther, bukas ang naging usapan tungkol sa aking kahinaan.
Minther said he would just support what I want to do, Lavern even suggested us a
hospital where we could adopt babies.

Wala pa naman akong balak sa ganoon ngayon, I'm still under therapy. Iyon nga lang
ay sa Bicol iyon. Si Mommy ang nagsabi sa akin na subukan ko ang bagay na iyon,
they called it hilot in that province. My mom tried when she learned about it and
now Kienzo and I came to their world healthily though it was a long process of
therapy. Halos taon na rin simula noong subukan ko. Wala pa ring pagbabago.

Days came like a headlong, tuluyan akong nakabalik kay Minther at sa aming bahay.
Si Lavern ay hindi na rin naninirahan sa apartment dahil wala na raw ako, madalas
siyang pumunta sa mansyon dahil sa pagkaburyo niya.

"Kumusta pala kayo ni Kees?" tawa ko habang nilalapag ang juice sa lamesita.

Bumusangot siya at kinuha agad ang isang muffin sa tray at kinagatan.

"Ayos lang."

"What do you mean? Ayos sa anong paraan?" naupo ako sa tabi niya, pinatong ko ang
kaliwang binti sa sofa para harapin siya sa aking tabi.

Nag indian sit naman siya roon at sumandal sa armrest habang ngumunguya.
Pinagkunutan niya ako ng noo.

"Bakit ba curious ka? Anong mayroon?"

Huminga ako ng malalim at kumuha na rin ng muffin para kagatan.

"Wala pa ba siyang balak magpakasal... o ikaw?"

Hindi pa namin napag-uusapan iyong nangyari sa La Verde isang linggo na ang

nakaraan. Hindi iyong tungkol sa dayuhan na nanghipo sa akin kundi iyong
pagkalasing niya at pagsasabi ng totoo kay Theo na ayaw niyang pakasalan si Kees.

Nahinto siya sa pagnguya na parang may naisip pero agad ding ngumisi sa akin.

"Wala pa naman siyang balak which is really good kasi wala parin naman akong balak
sa ganyan. Lalo na sa experience mo bilang kasal sa papel, I don't think marriage
is just like that, na pwedeng makipaghiwalay kahit kailan gustuhin."

Ako naman ang nakaramdam ng hiya sa kanyang sinabi. May punto siya pero hindi niya
pa ba nagugustuhan si Kees? Sa tagal nilang magkasama o nagkakasalumuha sa isang
lugar? Nagtatabi pa sila sa kama! Paanong wala man lang silang nararamdaman sa
isa't isa? I mean, it's not impossible to like each other while staying together in
one roof. Hindi rin imposible na may mahulog kahit isa sa kanila.

"E, hindi mo ba talaga siya nagugustuhan? Si..." I sighed. "Theonoah ba talaga ang
gusto mo, Lavern?"

Noon ko nang nakitang nahulog si Lavern sa isang playboy na lalaki, hindi ko lang
matandaan kung sino dahil matagal na rin iyon pero ang alam ko ay umasa siya sa
lalaking iyon at hindi nagtagal ay siya ang nasaktan sa huli. Gosh, they were just
talking online! Kaya hindi rin ako makapaniwala!

Akmang magsasalita na siya nang biglang bumukas ang double doors, narinig ko agad
ang pamilyar na pagtawa ng kaibigan ni Minther. Pumasok si Minther na nakangisi
lamang ang labi habang napapailing sa sinasabi ng kasama.

"Kailan ka ba babalik ng Laguna?"

Minther chortled lowly.

The man howled hopelessly. "Okay, kasama ang asawa mo. Bumalik ka na, sa birthday
ni Elos."

"Birthday mo ba? Elos should be the one inviting me, not you." tawa ni Minther.

"Aba! Gusto pala may invitation pa. Elos is a sucker when it comes to party, ako na
ang nag iinvite dahil kawawa naman at hindi marunong mag imbita."

My heart drubbed as my lips flashed a smile when I met Minther's dusky eyes,
nakapamulsa siya sa kanyang sweatshorts at napangisi ng malawak sa akin.

Napatingin sa akin pagtapos ay kay Lavern, kumunot ang noo niya at agad tumalikod
na parang may nakalimutan pero nakabunggo na niya si Elexius na tatawa-tawa parin.
Kasunod pa ang pinsan na si Kurt Legaspi.

"Hi, Cade!" si Kurt ang unang bumati.

Tumango ako at ngumiti, dumiretso na si Kurt pupuntang kusina. Inosente ang

mapaglarong tingin ni Elexius, sumulyap siya kay Lavern sa aking tabi. Gumuhit ang
lukot sa kanyang noo. Tumayo na ako para salubungin si Minther na papalapit.

Napailing si Minther at lumapit na sa akin, pumulupot agad ang kamay sa aking

maliit na baywang at humalik sa noo at pisngi ko.

"Some friends wants to go swimming here..." he whispered. "Sorry hindi nasabi,

biglaan kasi."

I chortled and nodded. "Baliw, ayos lang! Hindi naman kailangan!"

"And... I didn't expect Lavern today." he whispered so low.

Kumunot ang noo ko at sinulyapan si Lavern, gulat ang kanyang ekspresyon habang
nakatingin kay Elexius pero agad niya ring binawi iyon at mabilis tumayo.

"U-Uh, restroom lang, Cade." nauutal niyang sinabi. Tumango na lamang ako kahit
naguguluhan sa kanya, she immediately excused herself and exited.

Ngumiti ako kay Minther, sumipol si Elexius habang nakapamulsa at sinundan ng

tingin si Lavern. Nalukot ang noo ni Minther sa akin, pinisil niya ang baywang ko
kaya napatingin ako sa kanya.

He gasped. "You don't remember him, do you?" sabay turo gamit ang kanyang pag-iling
kay Elexius.

"Huh? Siya iyong naghatid sa atin pauwi noong nakaraan, 'di ba?"

He sighed tediously and pinched my nose, niyakap niya lalo ang mga braso sa baywang
ko at yumukod para abutin ng kanyang ilong ang pisngi ko.

"Karsen Villareal," he announced. "Ring a bell?"

Nanlaki ang mga mata ko at agad suminghap para balikan ng tingin si Elexius,
nakangiwi na siya ngayon sa ayos ni Minther na nakayakap at nakahilig ang ilong sa
pisngi ko. Parang nandidiri pa siya. I gasped and pointed him using my index
finger.
"Karsen? Oh my gosh!" gulantang kong sambit.

Minther chuckled. "Yes, love. Siya iyong paasa na nagpaiyak sa pinsan mo,"

Nalaglag ang panga ko, Elexius bowed his head and put his arm on his stomach like a
prince.

"Ako nga po iyon, Mahal ni Minther na reyna." he laughed a bit. "And now, I'm sorry
for being such an asshole that year."

Humalakhak si Minther at binaon ang kanyang baba sa aking balikat bago sulyapan si
Elexius, agad ngumiwi si Elexius at kinaway ang kamay niya. Napapailing siyang
suminghap at umalis ng tanggapan, sumunod na sa kusina kay Kurt.

Ngumuso ako at napasinghap ulit.

"Hindi ko siya kilala masyado na Elexius, Karsen ang madalas na tawag ni Lavern sa
kanya noon, e." napapailing kong sinabi.

"Um-hmm, he's an asshole..." halakhak niya habang pinanggigigilan ako.

Bumuntong hininga ako. Kaya pala ganoon nalang ang reaksyon ni Lavern! Iyon yata
ang unang lalaking iniyakan niya three years ago! Isang beses lang naman siyang
umiyak sa akin at sa tawag pa, hindi ko lang talaga natandaan na Elexius ang
pangalan noon!

My God! Ang liit talaga ng mundo! Sana naman ayos lang si Lavern.

👠👠👠
Phase 36

Days became white as the sand of Isla Verde, and I never thought white could be
colorful as the rainbow after the heavy rain. Colorful in ways of the days have
become so pure and gentle around us, sometimes white color is a mirror of purity
and perfection because of its cleanliness whenever we look at it, but for my view
it turned out so colorful because of the days I'm having with Minther. It was very
colorful, it was pure blissfulness.

"Hi, love."

Napasimangot ako nang lingunin si Lavern na ginagaya ang pagtawag sa akin ni

Minther, nasalubong agad ng mga mata ko ang kanyang porcelang kutis. She's wearing
a pair of yellow polka-dots bikini, we're wearing the same bikini top. Ang kaibahan
ay naka maong akong shorts at siya'y talagang nakapanty. Nakita kong tumatakbo na
rin si Zhera patungo sa amin.

Nanatili ako sa dalampasigan at tinatamaan ng pag-alon ang mga paa kong halos
lumulubog sa kalambutan ng buhangin ng La Cerde. Ngumuso ako sa kanilang dalawa at
hinarap na ang karagatan.

"Sungit naman ni love."

"Shut up, Lavern! Si Kees ang tawagin mo ng ganyan!" tawa ko.

"O si Theo, mas okay!" batid kong nakairap na sambit ni Zhera nang makalapit.

Zhera is an ultimate shipper of Theo and Lavern! Tuwing nagkukwentuhan kami ay

parati niyang binibida si Theo kay Lavern na panay naman ang kwento kay Kees,
minsan ay napapailing nalang ako sa kanilang pagyayabangan sa ganoong bagay.
Parehas namang maayos si Theo at Kees para kay Lavern pero hindi ko makitaan ng
effort si Theo, hindi ko alam kung may gusto nga ba talaga siya kay Lavern o
talagang protective lang sa mga kaibigang babae.

He still have a girlfriend until now! Kung gusto niya si Lavern ay matagal na dapat
niyang hiniwalayan iyon, 'di ba?

"Ay, si baby!" halakhak ni Lavern, ginaya naman ang tawagan nila Reijdan at
Alzhera.

Kasama namin sila ngayon, kauuwi lang ni Reidjan last week at dito na raw niyaya ni
Zhera na magbakasyon agad dahil namiss ang outing. Kasama nila ang mga kaibigan na
abala sa cottage namin para magluto at mag-ihaw. Naging baliktad ang gawain at mga
gumagawa ngayon, imbes na kaming mga babae iyon ay sila na ang nagpresinta. Ang iba
naman ay abala na sa paggala sa isla.

"Asus, Lavern. Don't worry, endearment niyo na rin ni Theo 'yan pag naging kayo!"
pang-aasar ni Alzhera. "That's their thing, lahat silang magkakaibigan ay puro
ganyan ang tawag sa girlfriends nila."

"Oh, shut up, Zhera! I don't really like fuckroach! Huwag ka nang umasa sa ship mo,
pwede ba?" natatawang sambit ni Lavern. "Kumbaga sa movie, iyan 'yung titanic!
Gaano man ka strong ay lumulubog parin!"

Natawa ako.

Nagpunta silang dalawa sa harapan at nilubog na ang kanilang katawan sa tubig,

humalakhak si Alzhera. She's wearing a black and white zebra bikini top and also a
denim shorts for her bottom. Hindi siya pinayagan ni Reidjan kahit anong pilit
kanina habang pababa kami ng hotel.

"Hay nako, Lavern. Huwag nga ako!" tawa ko rin.

"You two can shut up now! Shit, mamaya ay marinig pa kayo nun! Sa sobrang
kayabangan niya ay baka akalain pang hindi ako magpapakasal kay Kees dahil sa
kanya! Ew!" nandidiring sambit ni Lavern.

Nagtawanan kami. Alzhera shook her head, naupo na ako sa buhangin habang pinapanuod
silang nakalublob ang katawan sa tubig. Alzhera is very fair like Lavern, pero mas
mapula si Lavern ngayon dahil madalas siyang magswimming kahit mag-isa lang. She
really loves swimming kahit malamig ay sige lang.

"E, baka 'yon naman kasi talaga ang dahilan?" tuya ni Zhera habang naniningkit ang
mga mata.

Suminghap si Lavern. "Gosh, kailan niyo ba ako titigilan kay Theo? I don't even
think we'll be fine one day! Ayos na ako kay Kees, nakakasundo at nakakasama ko pa
nang wala kaming away!"

"Masyado kasi kayong seloso't selosa!" Alzhera laughed.

Tumawa rin ako. "Ikaw, Lavern, kung gusto mo si Theo, huwag mong paasahin si Kees
sa ganoong bagay!"

Masyado kasing malambing si Lavern kay Kees na aakalain mo talagang gusto na nila
ang arrangement na mayroon sila. As well as Kees, they are sweet to each other.
Kulang na lang na makita ko ay maghalikan sila at maniniwala na talaga akong sila
na at baka magpakasal na sila dahil sa pagkakasundo.
"What? Who told you? Walang gusto si Kees sa akin at hindi siya magkakagusto sa
akin! Duh?"

"Hindi mo lang ramdam dahil sa iba ka tumutuon!" giit ni Alzhera. "Kees is really
gentleman, he's a living example of chivalry! Alam mo, Vern. Hindi masama kung
subukan mo siyang gustuhin."

Napapikit si Lavern nang marahang tumama ang ilang butil ng tubig sa kanyang mga
mata, agad siyang napailing sa amin.

"I'm not stopping myself, though! Kaso malabo talaga dahil kami ni Kees ay talagang
magkaibigan lang at nagkakasundo sa lahat."

"And Theo?" I asked curiously.

Umismid si Lavern at suminghap. "Isa ka pa, Cade, e! Nalilito na ako sa inyo lalo,
wala naman akong gusto sa kanilang dalawa pero pinipilit niyo."

"Hala? 'Wag kami, please! You're so obvious! The way you look at Theo?" si Alzhera.
"Iba, e! Pero, Lavern. Heto, walang halong biro... I know Reid's friends, parang
kabisado ko na sila sa lahat ng gawain. And I must tell you, Theo is really
changing."

"Huh?" natawa si Lavern at umiwas ng tingin. "So? What if he is? Anong koneksyon ko
sa pagbabago niya? Malay mo natakot kay Digong! O kaya naman ay talagang inlababo
siya sa nobya niya."

Napasapo sa noo si Alzhera, binasa niya ang mahabang buhok at malinis na itinali
pataas. Napailing siya kay Lavern.

"So dense!"

Umiling na lang ako para sang-ayunan si Zhera. Lavern wrinkled her forehead,
sinikop niya ang basang buhok patungo sa likuran lahat kaya mas lalo siyang
umaliwalas. Her cleavage is showing proudly, kumpara sa amin ni Zhera ay mas malaki
ang hinaharap ni Lavern. Marahil ay dala na rin na may lahi siyang banyaga kaya
malaking bulas talaga. Marami rin siyang freckles sa balikat at ilang parte ng
katawan na natural sa mga amerikana.

"I'm not!" she dismissed.

Hindi na kami nakapagsalita ni Alzhera nang magfloating na si Lavern palayo sa

amin. Nagkatinginan kami at sabay ding sinundan ng tingin si Lavern.

"May gusto ba siya kay Theo?" usisa sa akin ni Alzhera, lumipat na rin siya sa
buhangin katabi ko.

I wrenched my shoulders. "I'm not sure, Zhera. Magulo ang isang 'yan."

"How 'bout Kees?"

Napatango ako sa pagkakaalala sa kanilang mga gawain kapag magkasama, sa apartment

noon o kaya kapag namamasyal kami nitong nakaraang araw.

"They are sweet... sweet si Lavern at sweet din naman si Kees sa kanya."

Alzhera eyed Lavern suspiciously. "I see... as long as she's happy."

Ngumiti lang ako. She looks concerned about Lavern for sure, madalas kasi ay hindi
na rin maintindihan si Lavern. Kahit na dapat ay wala naman kaming pakealam sa
buhay niya o sa lovelife niya ay hindi maiwasan. She's like a happy pill in our
group, pero nagbabago iyon paunti-unti dahil sa kanyang pagiging mailap sa ilang
usapan.

Bumalik kami sa cottage nang tawagin na ni Reidjan para sa pananghalian, nakaabang

agad si Minther at sumalubong na sa akin. In his white sleeveless shirt, black
boardshorts and barefooted, he hugged me with his blue towel, pumikit ako at
ngumisi habang nakayakap sa baywang niya. I tiptoed and kissed his cheek.

"Kanina ka pa?" tanong ko.

Wala kasi siya kanina, sinamahan niya si Beauty at Matrix na tumungo kila Lola
Evangeline dahil gusto raw nitong makilala ang nobyo ni Beauty. He tried to bring
me but I rquickly refused, I'm not ready to face her. Masyado siyang naging
mabuting lola sa akin noon kaya nahihiya ako ngayon na humarap pagtapos ng ginawa
ko kay Minther.

He shook his head. "Nope, just got back."

Pinihit niya ako patalikod para ayusin ang aking basang buhok. Marahan niyang
tinutuyo iyon sa tuwalya bago siya mismo ang magtali noon. Humagikgik ako, ilang
beses na niyang nagagawa ito pero pakiramdam ko ay hindi parin siya sanay doon.

Napasulyap tuloy ako sa cottage para tingnan si Beauty, hanggang ngayon ay

nakakamangha parin ang kanyang mukha sa personal kapag tinitingnan. She's just so
pretty, her name suits her very perfect! She made a face at Matrix who's busy
talking to her quietly, mukhang iniinis siya noon dahil naglalaban ang ngisi at
pagseseryoso ng peke sa labi niya.

Napangiti ako. Matrix looks so good but real cold and stiff, iyon ang talagang
pinagdadalawang isip ko kung paano sila nagkasundo ni Beauty. Paano siya niligawan
ni Matrix kung parang wala naman sa pag-uugali niya iyon?

Matrix held her hip, nakatayo si Beauty sa harapan niya habang siya'y nakaupo naman
sa upuang kawayan at nakatitig sa mukha ni Beauty na tila nagmamaktol sa kanya.
Umakto si Beauty ng pagturo sa kanyang kasuotan at sa dagat, Matrix smiled a bit
and shook his head. Suminghap si Beauty at sinuntok ang dibdib niya, tumawa si
Matrix at hinuli ang kamay niya.

Nawaglit ang pagtingin ko sa kanila nang takpan ni Minther ang mga mata ko.

"I'm not sure who you're looking at..." he whispered, bumaba na ang kamay niya sa
akin at pinagsiklop ang mga daliri namin.

I smiled. His hand is so huge holding mine. Marahan kong pinisil-pisil ang kanyang
kamay, nagmumukhang pambata ang kamay ko kapag hawak niya.

"Ang ganda kasi ng pinsan mo!" natatawa kong sambit.

"You looked so curious..." he smirked at me.

"Mm, medyo... kasi mukhang sobrang sungit noong boyfriend niya." nakanguso kong
sinabi. "Paano kaya sila nagkasundo?"

He chortled. "I'm not sure 'bout this but I heard my cousin did the move, and
that's it... he melted."
I blinked and pouted in awe.

"Wow. Sino ba namang pakakawalan pa ang ganyang babae? I'm sure, she's not just
pretty but also kind."

"She is." tumango siya.

Binitiwan niya ang kamay ko para ilipat ang braso niya sa aking balikat, niyakap ko
naman ang aking braso sa baywang niya habang nakatingala sa kanyang mukha. He
gently caressed my shoulder and kissed the side of my head.

"I want to bring you on our dinner tonight," he said.

Kumunot ang noo ko. "Huh? Hindi ba sa hotel na tayo magdidinner after ng swimming?"

He sighed calmly and shook his head.

"Lola set a dinner for the family while Beauty and her boyfriend are here."

Napatahimik ako, I pulled a deep breath and avoided his gaze.

"K-Kasama ang parents mo?" pilit kaswal kong tanong.

He nodded. "Uh-mm..."

Lumunok ako.

"Uh, pwede namang kayo nalang. Maiiwan ako kila Lavern at sabay kaming magdidinner
sa hotel—"

"Love..." he called lowly with gentleness. "I'll be with you the whole time. Don't
think too much."

"P-Pero pwede naman talagang maiwan muna ako." giit ko.

Hindi talaga ideyal para sa akin ang kaisipang iyon, kasama sa dinner ang buong
pamilya niya. Pagtapos ng tatlong taong wala kaming pagkakaintindihan ni Minther ay
ngayon lang ulit ako makakaharap sa pamilya niya, that idea is too scary! Ngayon
palang ay kumakalabog na ang dibdib ko sa sobrabg nerbyos.

"Edi, maiiwan na rin ako?" tinaas niya ang isang kilay at ngumisi sa akin.

Napabuntong hininga nalang ako. Alam kong gagawin niya iyon kung ipipilit kong
hindi na lang sumama sa kanilang family dinner ngayon, natatakot ako at kinakabahan
sa mga maaring mangyari. Wala akong kasiguruhan o pinanghahawakan kung tanggap pa
nga rin ba ako ng buo ng kanilang pamilya, mommy ko lang ang alam kong nakatanggap
sa aking ginawa pero ang daddy ko ay hindi kaya sa pamilya ni Minther ay mas
malabong matanggap agad ako ulit.

Bumaba na ang araw at natabunan, umahon na rin kami pagtapos lumubog ng araw. My
skin hurt a bit, masyado kaming nagbabad sa araw at naaliw sa dagat. We did
jetskie, banana boat and etc. Sobrang saya ng araw na ito dahil doon, tawanan at
purong kulitan lang.

"Sige, Vern." halakhak ko habang nagpapaalam na kay Lavern.

Umirap siya at pumasok na sa kanyang silid na aming kinuha, si Lavern lang mag-isa
roon dahil kami ni Zhera ay may kasama na. Ang ibang lalaki ay may kanya-kanya rinh
suite pero ang ilan sa kanila ay mas masaya na magkakasama sa isa para magharutan.
"You're so KJ!" narinig ko ang pagtawa ni Beauty, nilingon ko sila sa pasilyo.

Nakakapit siya sa braso ni Matrix habang sinasayaw iyon para iyugyog, Matrix was
just half smirking while looking at her with full adoration. Binuksan ni Matrix ang
kanilang suite, napatingin si Beauty sa akin at ngumiti nang mapansin ako.

"Uy! Asawa mo?" she asked while smiling, sumulyap na rin si Matrix dahil doon.

I was kinda mesmerized for few seconds.

"Ah, may kinuha sa sasakyan."

Bumaba si Minther sa parking dahil naroon ang bag namin na hindi pa inakyat kanina,
nakalimutan din.

Ngumuso si Beauty at kumaway bago ituro ang kanilang suite, hinawakan na siya ni
Matrix sa baywang para igiya papasok. Nang makapasok na sila ay saka ko palang
nakuhang buksan ang aming sariling suite, sa sobrang pag-iinit ng aking balat ay
dumiretso na ako sa banyo dala ang roba at tuwalya para sa pagligo.

Ilang minuto pa ay narinig ko ang pagtunog ng doorknob na para may chineck lang
kung may tao. Napangiti ako dahil sure akong si Minther iyon.

"Minth?" tawag ko.

"Yup." he said back. "I got your bag,"

"Thanks!" sigaw ko pabalik habang kinukuskos na ang aking buhok na may conditioner
para banlawan.

It was just a quick shower, pagtapos magpunas ng aking katawan ay nagbalot ako sa
robe at binalunbon sa aking buhok ang tuwalyang nagamit. Lumabas na ako para kumuha
ng underwear at susuotin, nakita ko na ang pares ng underwear sa aming kama para sa
akin. Nilinga ko ang silid at narealize na wala si Minther, sinuot ko agad ang
pares na iyon.

Kumunot ang noo ko sa balkonaheng nakaawang ang sliding door, batid kong naroon
siya at nagyoyosi o ano. Pasaway! He told me he'd stop that! Maingat akong tumakbo
patungo roon para sumilip at hulihin siya sa krimen ng pagyoyosi. Naabutan ko
siyang dumura sa isang trashbin bago tumalikod para pumasok na. Halos mapatalon ako
dahil doon, bahagyang namilog ang mga mata niya sa aking presensya.

Naningkit ang mga mata ko. His lips were red and wet. he's now topless with just
his gray Calvin Clein boxer shorts, his booty was proud and firm in that short as
always. I was intimidated by his chest and guns, most especially those deep cuts on
his hard stomach because of his packs. Hindi ko na ibinaba pa ang aking pagtingin
sa kanyang mga hita o bago ang kanyang hita dahil uminit na ang pisngi ko sa pag-
iisip palang noon.

Suminghap ako.

"Did you smoke again?" may pang-aakusang tanong ko.

His hand found my hip, he pulled me a bit. Sinara niya ang sliding door sa kanyang
likuran at saka ngumuso sa akin. He breathed out on my nose and chuckled.

"Hindi, po." he said like a kid to his boss.

Hindi ko nga naamoy ang sigarilyo roon dahil purong kalamigan lamang ang nalanghap
ko at ang natural na bango ng kanyang hininga.

"Bakit ka naroon?" suspetsa ko.

He laughed at me. "Wala, nagpahangin lang."

Umismid ako at kumawala na sa kanya para humanap ng susuotin, sumampa ako sa kama
kung nasaan ang bag namin. Ngumisi siya nang mapasulyap ako sa kanya, napanguso
naman ako at umiwas ulit ng tingin para magtuon sa aking bag.

I haven't forgotten our last night till now! He was damn addictive! Oh, that's an
understatement! Shit, bakit ba iniisip ko parin iyon?

Sinundan ko ng tingin ang likuran niya nang pumasok na siya sa banyo para makaligo,
he left the door open. Huminga ako ng malalim at naghanap ng pwedeng isuot na
presentable para sa dinner, I sighed tediously while staring at the beige dress I
brought in my baggage.

Sinuot ko na iyon bago pa ako maabutan ni Minther na nagbibihis, matagal maligo si

Minther at kung bibilangin ay alam kong mas matagal pa siya kesa sa akin. I don't
know what's his routine when it comes to shower!

Tumayo ako sa harapan ng full length mirror sa tapat ng kama, pinasadahan ko ng

tingin ang sarili. Tinanggal ko na rin ang tuwalya sa akin buhok at hinayaan iyong
basa. Nakikita kong nagbago ang pangangatawan ko simula noong bumalik kay Minther,
I was thin but now I could feel my dress so fitted around my body.

Napasinghap ako nang lumabas na si Minther sa banyo, nagpupunas ng kanyang buhok.

Nagtama ang tingin namin, bumusangot ako nang tingnan niya ang katawan ko.

"I feel so fat!" himutok ko.

He smirked. "Nice... I don't know what to call you now."

"Call me?" tawa ko.

"I already said you are beyond perfect, and now what? You are the most perfect of
the perfect?" he chuckled as he embraced me from behind.

He placed his hands on my tummy, I shuddered.

"I want you to have bilbil." tawa niya. "Wala pa, o!" sabay pisil sa aking tiyan.

Humalakhak ako at siniko siya, he kissed my nape. Mas nanindig ang aking balahibo
at nakaramdam ng kiliti kaya bahagya akong napapailag.

"E, ayoko nun! Hindi ko na masusuot ang mga dress na sizes ko noon! Sayang damit!"

Hindi ko alam kung bakit nagkakalaman ako kapag si Minther ang kasama, napansin ko
rin iyon noong simula nang magkasundo kami bago palang ang aming pagsasama. At
ngayon mas nasiguro ko iyon dahil sa pangangatawan ko na naman ngayon, kung noon ay
may halata ang collar bones ko, ngayon ay halos mawala na iyon!

Paano ba naman, wala siyang ginawa kung hindi ang pakainin ako. Kasama rin ako
parati sa kanyang opisina pero hindi naman kami nagtatagal doon at hanggang
tanghalian lang parati pagtapos ay pinapasyal na niya ako kung saan. Madalas ay sa
mga kainan sa paligid lang ng Isla Verde.
"Tsss, I'll buy you new sizes, then." he said while still kissing and nuzzling my
nape.

"Ayaw mo ba ng payat?"

He stopped nuzzling me for a bit and shrugged, he continued kissing there.

"Nope, you are perfectly fit in every word. Thin, chubby or fat!" aniya.

"Tss, ang cheesy!"

Hinayaan ko siya roon at pinagpatuloy ang pagsusuklay sa aking buhok ngayon gamit
ang mga daliri ko habang nasa salamin parin, I felt him inserting his hand on my
behind. He cupped my butt cheek. Suminghap ako at napaitlag doon, my heart
thundered. Muntikan na akong mapapikit.

Darn it.

"Minther!" saway ko.

Humalakhak siya at hinila ako paharap habang nakangisi ang labi pero nanatili ang
pagdidilim ng mga mata, ang kamay niya ay gumapang na rin sa aking hita. Halos
mapunit na ang dress ko dahil sa kanyang kamay doon, sa sobrang fit ng dress ko ay
nakapasok parin ang kamay niya!

Hell!

"May dinner tayo!" saway ko ulit nang lumapat na ang labi niya sa aking leeg at
panga nang iharap ako.

"This won't take long." he said raspily while kissing my neck.

Suminghap na lamang ako dahil sa sariling temptasyon, he chuckled on my submission.

His other hand on my back pulled the zipper down, tinanggal ko ang strap ng aking
dress para tulungan siya roon. Pumikit ako at panay lamang ang tahimik na
pagsinghap sa kanyang paghaplos kung saan na lalong nagpapainit ng aking
kagustuhan.

Ang akala ko ay huhubarin niya sa akin ang dress pero tinaas niya lang iyon patungo
sa aking tiyan at ibinaba ang itaas na parte. Naiwan iyong nakapulupot lamang sa
aking baywang, he pulled me closer against him. Agad niyang pinulupot ang isang
binti ko sa kanyang baywang bago tumaas ang halik sa aking labi.

My body heated bodly as his other hand found its way to my panty, he just sided it
on my right butt cheek. I kissed him back with the same intensity, I tangled my
arms around his nape while kissing him. Iniwas niya ang labi sa akin, I seek for
it. Imbes na sa labi ay hinalikan ko na lamang siya sa panga at leeg dahil sa
antisipasyong lubos kong nararamdaman.

"Shit." he whispered.

Napatili ako nang igiya niya ako patalikod, he immediately pulled my right leg and
put my foot on the edge of the bed. Kumalabog ang dibdib ko sa kanyang posisyong
pinagawa sa akin ngayon, we never did this position! Naging mabilis ang aking
paghinga dahil sa pagmamadali ng kanyang kilos, every part where his hot hand
landed is trembling me!

He snaked his arm around my waist from behind, there I felt his palm on my most
sensitive part. He pulled my panty again for access, napaungol ako nang marahan
niyang haplusin ang aking pribadong parte.

My knees weakened, kung hindi lang siya nakasuporta sa aking binting nakaangat sa
kama ay baka nabuwal na ako sa sobrang pangangatog.

"Minther..." I moaned his name as he grinded his hard up thing on my butt!

I shuddered.

He just hummed a sweet nothing and chuckled lowly, mainit na huminga siya sa aking
batok bago niya hinila ang aking balakang paatras sa kanya. I closed my eyes tight
and moaned softly as I felt him inserting inch by inch, mabagal iyon at tila
pinaparamdam ang bawat pagpasok sa akin.

Tumingala ako para makapaghabol ng mas malalim na hininga, he reached my neck.

Marahan ang pagpulupot ng kanyang kamay na malaki sa aking leeg habang ang isang
kamay niya naman ay nasa aking balakang, kung titingnan ako ay parang hirap na
hirap na ako sa aking posisyon pero sa akin ay paghahabol lang ng hininga ang
mahirap at ang pagpipigil na kumawala ng ungol sa oras na ito.

I gasped satisfactorily again as my wall welcomed his monstrous pecker behind me,
pumikit ako ng mariin dahil sa kirot noon habang kinakagat ang aking labi. He
grumbled under his hefty breath while puncturing me haltingly like he should be
careful in every push, I moaned and called his name with my quavering sound.

His gradual thrusts seconds ago turned tremulous unlike the first rhythm he was
doing, I could not stay silent anymore. I arched my waist as my toes curled in pain
and pleasure at the same time, hindi ko nakayanan ang manatiling nakatayo roon
gamit ang aking sariling mga binti.

He howled roughly when he felt my sudden weakness, he immediately pulled my upper

part up for support. Pinalupot niya ang kamay sa aking baywang, ang isang kamay
niya ay hawak naman ang aking binti sa kama. Nanatili ang aking nangangatog na
binti sa dulo ng kama.

He continued plunging inside me in his own careful pace, I don't have anything to
do but babble the pleasure he's giving me. Pumarte ang labi ko habang nakapikit ang
mga matang tila hindi ko maimumulat, hinawak niya ang mainit na palad sa aking
pisngi para ilingon sa kanya ang mukha ko.

He kiss my separated lips while puncturing me, as the seconds passed, his patience
is slowly losing him, his breathing became blatant while his pace turned bold and
vulgar now, I could clearly feel how thirsty he is for this, the warmth of his
touches were like moment burst into flames of pleasure.

"Minther!" I screamed a soft grouse when I felt my near burning outbreak.

"That's fucking nice, love." he howled on my ear and bit my lobe.

Mas lalo akong hinihingal sa bawat segundong lumilipas sa pagitan ng aming pag-
iisa, I wanted to open my eyes but I just couldn't have my strength back. I feel
our body movements because of his faster and harder shove this time, I can say this
is much harder and deeper than the first one we did this thing. Heto ang unang
pagkakataon na ginawa niya ito sa ganitong posisyon.

He was potent and forceful while doing me in this position, he could even carry me
in his arms alone! Kahit manghina yata ako o malanta ngayon ay kaya niya paring
pagbigyan ang sarili sa akin. Humawak ako sa kanyang braso ng sobrang higpit na
halos masugatan na siya ng aking kuko.
I closed my eyes tighter as I felt my wall tightened around his monstrous shaft, I
was just moaning and whimpering the whole time for my own air. Ilang saglit pa ay
naramdaman ko ang pagbagsak sa kama, suminghap ako at napatili. Magaspang siyang
humalakhak. He immediately pulled my my hips up as he thrusted so deep and fast.

"Ah! Minther." I screamed shakily in pleasure when my body shuddered adequately. I

felt my complete outburst the moment he thrusted his last straw.

Ramdam ko ang kanyang masisikip na paghinga sa aking likuran, he did not withdraw
until he filled out inside me. Napadaing ako nang matapos iyon at hugutin na niya
ang sarili, he covered us with soft and cold comforter and he chuckled gravelly
while panting.

He's grinning naughtily as he faced me, inalalayan niya akong itihaya sa paghiga
habang natatawa ang labing mapula. I gasped harshly and closed my eyes for awhile,
I'm still trembling! Damn shit and he's back to normal? Seriously? Bakit ganoon?
Siya lang naman ang gumagalaw pero ako hetong parang pagod na pagod kesa sa kanya!

He made a "hehe" chuckle and whispers. "Hehe, I love you..."

Suminghap ako at nanatiling hingal kasabay ng humahagos na pagkalampag ng aking

puso, inabot ko siya para yumakap.

"I love you, too." I whispered softly.

He howled sweetly and embraced me back, binaon ko ang mukha sa kanyang leeg na
pawisan pa at mainit. He still smells fresh! I wonder how about me? Baka amoy
Minther? That would be better!

Ilang minuto lang ay nagring na ang kanyang cellphone at mas lalo akong napasinghap
nang matanto iyon, inabot niya ang cellphone sa bedside table nang hindi inaalis
ang yakap niya sa akin. Sinilip ko ang screen noon at nakita ang pangalan ng pinsan
niyang si Speed Cojuangco. He gazed at me and pouted before answering it.

Tiniklop ko lamang ang aking labi, he kissed my temple gently while listening over
the line.

"Yup, almost there."

"Almost there? Wala akong naririnig na makina ng sasakyan!" sambit noong Speed.

Humalakhak si Minther. "Traffic pa."

"Dude, seriously? Walang traffic dito."

Nagkatinginan kami at ngumisi siya, I bit a soft skin on his chest. Mas lalo siyang
tumawa.

"We'll be there in a few, Speed." aniya habang natatawa. "And is your sister even
there now?"

"Yes, with her freezer boyfriend." batid kong napapaismid na sambit ni Speed.

Humagikgik ako, tumawa lang si Minther at nagpaalam na sa kausap.

Shit. Pagtapos ng pagod ay kaba naman ang haharapin ko ngayong gabi. I smiled at
the thought of what happened awhile ago... my smile turned into cheeky grin. Muli
kong hinalikan si Minther bago umupo na sa kama. Tumayo na rin siya at bumaba ng
kama, I just watched his actions. Humanap ulit siya ng panibagong underwear para sa
akin at lumapit na may dalang wipes. Napairap lang ako at natawa.

I giggled while looking at him after cleaning and fixing my dress.

"Mahal na mahal mo na ako niyan?" nagtaas siya ng kilay.

"Bwisit!" singhal ko.

"That's  okay, you're not too obvious. Just obvious, and I love you more than much,
too." halakhak niya sabay lapat ng halik sa labi ko. "Now, we should really go.
Baka kung ano pang maulit ko."

My heart clobbered. Hell, he is my favorite addiction!

👠👠👠
Phase 37

My chest is killing me every beat of my heart inside. Suminghap ako at pinagsiklop

ang aking mga daliri, bumaba na si Minther mula sa driver's seat pinanuod ko siya
sa labas na naglalakad na paikot sa aking pintuan. Medyo lumukot pa ang noo niya
habang tinitingnan ang sasakyan sa unahan ng aming sasakyan, saglit lang iyon na
tila kinikilala iyon.

Umiling siya bago binuksan na ang aking pinto, hindi ako makagalaw sa aking
kinauupuan. His grin suddenly changed into a small understanding smile while
looking at me, I guess nervousness really invaded my expression. Suminghap ako at
napanguso.

"Love..." he grumbled lowly while smiling, he held my hand on my lap.

Huminga ako ng malalim. "Love, kinakabahan ako."

His eyes widened slightly, pumilig ang kanyang ulo habang titig na titig sa akin.
His lips separated like he's kind of shock.

"Oh, shit. Wish you're always nervous," he cackled. "I want to hear that fucking
call."

Nangunot ang noo ko nang hugutin niya ang cellphone sa bulsa niya at may tinipa
roon, nagtaas siya ng kilay habang ngumingisi at nagtitipa.

"Ano 'yan?" tanong ko sabay dungaw sa ginagawa niya, nasa kalendaryo iyon kaya lalo
akong nagtaka.

"Just making this date a holiday for me." he babbled.

Nahulog ang panga ko, I looked at him in disbelief.

"Huh? Holiday, what?"

Anong holiday? This date? Bakit? Kasi ngayon lang ulit kami magkakaharap ng pamilya
niya ng kumpleto? Wow, didn't expect he's this keeper of special days, mm.

He smirked, muli niyang binulsa ang kanyang cellphone at binigyan ako ng halik sa
noo at pisngi. Hinaplos niya ang buhok ko at ngumiti, he even winked at me.

"Basta, po." halakhak niya sabay patak naman ng gigil na halik sa aking labi.
"Let's go in, or I'll drive all the way home for us to be alone again. Choose."
pananakot niya.

Hindi naman ako natatakot, mas gugustuhin ko pa nga iyon kesa ang makaharap ulit sa
pamilya niya pagtapos ng ilang taon na ang tingin nila sa akin ay nanloko talaga. I
can't blame them for that, it was all my fault and misktake. I fooled Minther,
people around me and of course, myself. Niloko ko lang ang sarili ko sa ilang taon
na hindi ko matanggap ang sitwasyon na kinabibilangan ko.

I bit my bottom lip and licked it nervously. Huminga ako ng malalim, he chortled
and pulled me out of his car. Niyakap niya ako gamit ang isang braso bago sinara na
ang pinto ng sasakyan sa aking likuran, I felt his hand cupped my butt tightly.
Suminghap ako at hinampas siya.

"Manyakis ka na talaga, ano!" napapailing kong sambit.

He laughed and shifted his hand on my curves now, doon na siya nanatili ng hawak sa
akin.

"Yuh, nahawa ako sa asawa ko." he said while chortling.

Umirap ako at natawa habang nagpapahila na sa kanya patungong mansyon. Hindi ko

alam kung ano ang iisipin para lang pawalain ang kabang ito, kahit na anong pang-
aaliw ni Minther sa akin habang naglalakad kami ay hindi ako makakuha ng motibasyon
na humarap ng maayos sa pamilya niya ngayon.

Maswerte pa nga ako dahil kahit kailan ay hindi ko nabalitaang nagkagulo ang
pagitan ng aming pamilya dahil sa aking kagagawan, minsan ay naririnig ko pa rin
kay Lavern na nagkakasama sila Lola at ang Lola ni Minther kung saan na tila hindi
nakita ang ginawa kong panloloko sa apo niya.

Doon lamang ako nagpapasalamat sa lahat ng nangyari, maybe Lola Evangeline is just
really understanding that's why. Hindi niya rin ako kinompronta, except Minther's
mom who called me after she learned the news. She threw me some clammy words but I
couldn't remember now because I didn't really mind it that time I was stressing
myself for my own dilemma.

Mas inaalala ko kung paano ko nga ba masosolusyunan ang aking kahinaan na kalaunang
naging kawalan. Kawalan ng kakayahan sa pagbuo ng pamilyang maibibigay ko sa aking
asawa, family will give us the completeness and delightfulness for life and yet I
could not produce even one. Too bad, too sad and lonely to think, right?

Though, thinking about how Minther accepted everything, I felt I am the luckiest
woman to have a husband like him. Bukod pa roon ang mga mali kong nagawa at
naidulot sa kanya, hanggang ngayon ay palaisipan at guilt parin sa akin ang dala ng
kanyang madaliang pagtanggap.

I'm very guilty and flattered at the same time because of the second chance he gave
me, or is this even just a second chance? Ang daming beses na niya akong
pinagbibigyan nang hindi man lang ako nahihirapan o pinahihirapan ng sobra except
sa pagpapapirma ko ng annulment. Iyon lang, pero sa lahat ng kamalian? Wala akong
naging paghihirap para kuhanin ulit ang pantanggap niya.

Ano bang magagawa ko para maibalik sa kanya ang lahat? Kasi hindi ko alam kung
paano pagagaanin ang loob niya sa lahat, kahit na alam kong tanggap niya ang lahat
ng mga nagawa ko ay nagiguilty parin ako.

Sa isang mahabang lamesa sa kanilang hardin namin natagpuan ang kanilang buong
pamilya ngayong gabi, ilan pang lalaking Legaspi at batid kong Cojuangco ang
nakatayo roon habang nagtatawanan at nag-uusap.
Mas lalo akong nakaramdam ng hiya dahil pamilya niya ang mga ito sa mother's side.
Alam kong mas lalo akong hindi mapapanatag sa kaalamang iyon. Knowing how much his
mom hates me, kahit pa noong hindi pa ako nakakagawa ng kamalian ay mas lalo na
akong nanliliit ngayon dahil sa nagawa.

Humawak ako sa kamay niya nang mahigpit, hindi ko pansin iyon. Nangunot ang noo
niya dahil doon, his lips was curled as he turned to me. His face looks so modest
while looking at me, he nodded and caressed my cheek mildly.

"It's okay... they're nice." bulong niya sa akin sabay halik sa sentido ko.

My heart drubbed when I saw Marla Legaspi rose up from her seat, she's looking at
our side now. Ang ilang uncle ni Minther naman ay kausap ang daddy niya sa lamesa.
Marahan akong napaiwas sa halik ni Minther nang nalukot ang noo ni Tita Marla
habang nakatingin at hinihintay ang aming paglapit.

The cold breeze caressed my skin, I felt shivers down my nape to my spine,
bahagyang hinangin ang aking buhok. Kahit na wala akong balak ayusin iyon ay nagawa
na ni Minther habang hapit parin ako ng isa niyang braso sa baywang, tila hindi
niya man lang pinansin ang tinginan sa amin ng mga magulang niya ngayon. Lalo na ni
Tita Marla.

Iniwas ko ulit ang sarili kay Minther dahil sa pagkahilaw na nararamdaman ngayon
mismo, his forehead was wrinkled as he reached the long table with complete set of
his family. Bumati agad sa kanya ang mga pinsan, mapababae man o lalaki. Inalis
niya muna ang kamay sa akin para makipag bro hug sa mga pinsang matagal yatang
hindi nakasama. Nagatatawanan sila at masaya sa muling pagkikita.

"Long time no see, Minth." sambit ng isa sa kambal niyang pinsan, si Speed.

Tumango si Minther at ngumisi. "This is my wife, everyone... Cade Legaspi." Umakbay

siya sa akin para sa anunsyong iyon.

Nginitian ko ang mga pinsan niyang nagsibatian din sa akin. Kurt laughed a bit and
raised his brow at me.

"You're looking good, Cade! Kahit noong nakaraan lang tayo nagkita sa inyo!" puri
niya sabay pasada ng tingin. "Tumataba..."

Napanguso agad ako dahil sa sinabi niya. "Oo nga, e. Hindi raw pwedeng hindi kumain
ng gulay..." nginuso ko si Minther.

Totoong naging magulay ang pagkain ko simula nang matira ulit ako sa mansyon kasama
siya, ilang linggo pa lamang kung tutuusin pero parang ilang buwan na ang lumipas
dahil sa bilis ng pagbabago sa akin.

Humalakhak sila nang marinig ang sinabi ko.

"Oh, hindi lang pala ako ang mahigpit sa pagkain pagdating sa girlfriend, huh."
sambit ni Speed.

"Wala ka namang girlfriend, Speed." narinig ko ang pagtawa ni Sachzna mula sa

lamesa.

Speed made a face. "Akala mo lang wala."

"Pero invisible talaga." tawa ni Kurt.

"Ulol, Kurt." iling ni Speed. "Pero hindi naman ako mukhang tanga na magrarasong
traffic at on the way na sa parehong oras pero walang car engine sounds." halakhak
ni Speed sabay baling kay Minther.

Minther laughed with them, panay lang ang tipid kong ngisi tuwing nakakatawa ang
nababanggit nila. Tumayo lamang ako roon.

"Traffic talaga," giit ni Minther habang tumatawa.

"Traffic saan? Wala nga akong sasakyan na naririnig sa paligid mo!" ismid ni Speed.

My face inflamed, shit. Guilty by unreasonable doubt! I'm caught! Naiisip ko parin
ang nangyari kanina kaya kami nahuli ng pagdating dito. I could still almost feel
my knees wobbling, masyado iyong nakakapanghina at kung pwede nga lang ay ginusto
ko na lang munang magpahinga sa hotel para makabawi ng lakas pero hindi pwede dahil
sa dinner ng pamilya nila.

Sumulyap si Minther sa akin na may anino ng ngisi, umiwas ako ng tingin at patago
siyang kinurot sa baywang. He blanched facetiously and laughed. Mas lalo akong
ngumuso upang itago ang pagtatagis ng bagang sa hiya.

"Sa La Cerde kami galing, traffic sa hotel. Maraming guests." paliwanag ni Minther,
sinungaling parin.

Tumaas ang kilay ni Speed at hindi naniwala.

"Oh yeah. As if B and Matrix got late, maniniwala siguro ako sayo. Dude, sabay lang
kayong nainform kanina tungkol sa oras ng dinner."

"Very nosy." tawa ni Minther. "Just be thankful I'm here!"

Nagtawanan sila.

Napangiti ako habang nakikinig sa kanila, nagpatuloy sa panunuya kay Minther sila
Speed at Kurt. Tahimik lang iyong isa sa kambal na Spade naman ang pangalan,
nakikinig lang din at paminsan-minsang nakikingisi sa mga usapan. Ngayon ko lang
sila nakasalamuhang magkakasama, noong kasal namin ay hindi ko talaga sila
napagtuonan ng pansing pamilya. Si Beauty naman ay wala noon dahil nangibang bansa
yata.

Minther smiled at me and extruded his lips like he's asking permission for a bit.
He dragged me. Umikot kami para sa kanyang Lola at Mama, kabadong-kabado ako sa
oras na iyon. Parang lalabas na ang puso ko sa sobrang pagtalon nito.

I'm not ready for that! Bakit ba pabigla-bigla siya?

Humalik siya sa pisngi ng dalawang babae habang nakangisi. Nagmano naman ako kay
Lola Evangeline na ngumiti lamang sa akin, ngiting magaan. Nang harapin ko na ang
Mama niya ay alam kong hindi na dapat ako magtangka dahil tiyak na hindi niya
tatanggapin ang pagbati ko. Sa itsura palang niya ay mukhang disgusto na.

May ilang pabulong na usapan sila ng Mama niya na hindi ko na narinig pero panay
tango at iling ang sagot ni Minther doon habang kinakausap siya ng tahimik ng mama
niya sa gawing iyon. Natapos din naman iyon at nakaramdam ako ng kaluwagan nang
walang nagbago sa pakikitungo ni Minther.

Paranoid lang ako sa maaring sabihin ni Tita Marla. Iyon lang 'yon kaya siguro
naiilang akong kumilos o magsalita man lang kahit kanino.
He was grinning as he reached my side again, iginiya na niya ako sa isang upuang
hinila niya katabi si Beauty. Isang kapatid ng mama niya at tiyahin niya ang
narito, pati na rin ang Daddy ni Kurt. I suddenly wonder about Feather, bakit wala
siya ngayon dito?

"There you go, I'll make you sit beside my pretty cousin. Sure, matatabunan 'yan ng
asawa ko." tawa niya sa nang-iinis na tono.

Napasinghap ako at umiling sa kabaliwan niya, humalakhak si Beauty at nagtaas ng

dalawang kamay habang napapatango at nakatingin sa amin. Bigla siyang malambing na
kumapit sa braso ng katabi niyang nobyo habang nakanguso.

"Bebe, inaaway ako. Totoo ba 'yon?" natatawa niyang paglalambing kay Matrix.

Matrix gazed at us and back to Beauty promptly. Minther laughed.

"Oo, totoo 'yon, payatot ka. Hindi ka mataba at masarap yakapin gaya nito." pang-
iinis ni Minther sabay yakap sa akin na tila nanggigigil.

Uminit ang mukha ko. Nakakakiliti pa ang kanyang kilos dahil sa kaharutan kaya
natatawa rin ako habang tinatanggap ang mga ginagawa niya. Tiningnan ko si Beauty,
hindi naman siya payat na payat at hindi gaya sa TV na talagang payat siya at
mabutong tingnan. Natural na iyon sa modelo, e. Hindi rin naman kabawasan sa
kanyang kabuuan.

Nawaglit ang ngisi ko nang madako ang tingin sa Mommy ni Minther na tahimik ang
panunuod sa amin habang kausap ang ilang ilang tiyahin ni Minther na noon ko ring
nakilala sa kasal namin. Some of them were taking glances at me, my chest pummeled.
Sumikip ang paghinga ko pero hindi ko pinahalata kay Minther iyon.

Matrix chuckled when Beauty howled like she's hurt, she pouted charmingly and
embraced Matrix' arm.

"Okay lang, mas guwapo rin naman sayo ang fiance ko! Ikaw? Wala ka rito, booo!"
Beauty scorned.

Natawa ako sa pag-aasaran ng magpinsan, Matrix was just chuckling while watching
them also. Nakahilig si Beauty sa kanyang braso habang yakap din ang braso nito, he
nuzzled her hair. Umismid si Minther at mas lalo akong inakbayan, bumaba ang braso
niya sa aking baywang.

"Okay lang, payatot ka parin. Hindi ka mapataba ng fiance mo, ibig sabihin kulang
pa." Minther grinned unkindly.

Siraulo talaga 'to!

"Kulang pa?" singhap ni Beauty, hindi makapaniwala. "Kulang ang ano? Hoy, Lyle.
Bunganga—"

Mabilis tinakpan ni Matrix ang bibig ng nobya habang natatawa.

"It's not that, bebe." bulong ni Matrix sa kanyang buhok.

Humagalpak si Minther. "What are you thinking, green woman? You're so crackpot!"

Namula ang mukha ni Beauty at tinago agad ang sarili sa dibdib ni Matrix, tumawa pa
siya sa sariling pagkakakamali. I chuckled.

Our dinner went out typically. Tahimik pero nang nasa bandang hulihan na ay si
Beauty at Matrix na ang naging usapan, they talked about the coming wedding plan.

Pamilya lamang at ilang respetadong katrabaho ni Beauty sa showbiz ang imbitado

dahil na rin sa kagustuhan nitong tahimik ang maging kasal, though, Matrix wanted a
grand wedding for all her showbiz friends and he even wanted it broadcast but he
still followed what Beauty wants in the end. Seems like Matrix wanted to show the
world that Beauty is completely taken by him only!

"I'll also plan another wedding this year," Minther divulged modestly.

My heart walloped, agad akong napahawak sa kanyang hita sa ilalim ng lamesa para
kurutin siya sa sobrang unexpected ng sinabi niya. Nilingon niya ako at ngumisi
lamang bago hawakan ang kamay ko roon, muli siyang bumaling sa kanyang mga kamag-
anak. Hindi pinansin ang pagpipigil ko, hinaplos niya ang mga daliri ko.

They all looked shocked, dismayed and appalled, medyo napahinto pa sa kanilang
pagkain at ang iba sa pag-inom ng tubig. Wala namang naging reaksyon sila Beauty at
mga kapatid nito, probably they are not aware of what I did kaya tila normal lang
sa kanila ang sinabi ni Minther. Ang mga matatanda lamang ang mukhang umaapila na
agad sa anunsyong iyon.

My heart wrenched achingly. Huminga ako ng malalim at kinurot ulit ang kamay ni
Minther, he didn't look back. Nasasaktan ako, my hands are trembling in anguish
while holding his.

Hindi ko kayang makarinig ng kahit anong mabigat ngayon. He just held my hand
securely, marahan niyang pinagsiklop ang mga daliri namin upang hindi ko na siya
masaktan doon o makurot.

Damn it! Ano ba kasing pinagsasabi niya? Hindi pa namin napag-usapan ang tungkol
dito, kung napag-usapan man namin ay sigurado akong hindi niya ganito kaaga
iaanunsyo! This is so impulsive! Kailan lang ako nakabalik at tiyak kong hindi pa
nakaahon ang mga ito sa nalaman nilang kamalian ko!

"Minther..." Tita Marla pegged.

Minther's brow embowed up and smiled gloomily at his mother.

"I want the real one this time," he told modestly.

Natawa ang isa niyang uncle sa gitna ng katahimikan.

"Are you sure, Lyle?" he grilled then gazed at me like he disgusts me.

My heart twinged more. Huminga ako pasimple at hindi iyon pinansin, the corner of
my eyes are scalding sorely.

Nagbaling si Minther sa kanya, nawala ang ngiti sa labi niya at patanong na tumaas
ang kaliwang kilay. Mas lalo kong naramdaman na kailangan kong higpitan ang hawak
sa kanyang kamay kaya iyon ang aking ginawa. Ngayon pa lang ay ramdam ko na ang
tensyong namumuo sa kanyang madilim na ekspresyon.

"Do I look not, uncle?" he asked promptly.

Kaswal na nagkibit ng balikat iyon na tila wala naman siyang nainsulto sa mga tao
rito. I think I deserve to be insulted but not Minther's decision. Nakakainis lang
na nadadamay ko pa si Minther sa mga ganitong insulto.

"Well, we all knew what she did. I just didn't expect you to marry her for real,
'cause I know you're better than a man who have been cheated on."

"Dad!" magkapanabay na tawag ni Beauty at Speed.

Naramdaman ko ang kamay ni Minther na halos bitiwan na ang aking kamay, nanlalabo
na ang mga mata ko dahil sa kanyang galit na reaksyon. Hinihila niya ang kamay mula
sa akin pero pilit ko iyong pinipirmi. He peeked at me tempestuously but I just
looked at him with my pleading eyes. Umiling ako sa kanya.

I know he's not really that long tempered but this isn't the right time to get
berserk! I know my fault, I always do! Tatanggapin ko nalang ito kahit masakit,
huwag lang ang si Minther pa ang mapasama at ayaw kong magkaroon sila ng gulo sa
pamilya.

"Lyle, you're in a place that you have everything now." muling sinabi ng uncle
niya, hindi pinansin ang mga anak na nananaway. "And you're thinking of this real
marriage when you don't even know if she's valuable for you—"

"Uncle," matigas na sambit ni Minther. "Don't put me in a box of fucking fire right
now. Stop insulting my decision, especially my wife."

My heart crumpled enduringly. Tipid ang pumatak na luha sa akin, mukhang hindi na
kinaya. Mabilis ko iyong pinahid at tahimik na suminghot.

"Minther! Your mouth!" sigaw ni Tita Marla. "That's my brother!"

Minther peeked at me again hastily before back to his mom with impatience.

"And I'm your son, this is my wife here, Mom. I won't let you insult this woman in
or fucking out of my discernment!" he hissed infuriatedly.

Bawat salitang marinig ko ay parang batong malalaki na tumatama sa akin kasama ang
lahat ng insulto, galit, inis, disgusto at iba pa na nararamdaman ko base sa
kanilang pagtingin sa akin. Ang sakit.

"We are just forewarning you about what you want to do, son—"

Minther gasped, chuckling scornfully.

"Fore-fucking-warning, huh?" his words were full of cynicism.

"Lyle, calm down!" saway ni Lola Evangeline. "You don't need to curse in front of
us!"

I gasped in fidgety. Hindi ko magawang pigilan si Minther dahil mismong hawak ko sa

kanya ay nasasaktan na ako dahil sa kanyang pagtitimping galit.

"You know what?" Minther asked scornfully while looking at them. "Better leave me
alone with the life I want to have, hindi kayo ang dedependehan ko sa lahat ng
oras. Kung ayaw niyo sa anunsyo ko, hindi ko kayo pinilit. Just stop the cheap
shot, lalo na kay Areial dahil hindi ko na kayo mapagbibigyan sa oras na umulit sa
pang-iinsulto."

His exemplary was telling to take that subjectively. Miski ako ay natakot sa
kanyang tono ng pananalita na kahit kailan ay hindi ko kayang gawin sa aking
pamilya, hindi ko kayang bantaan sila ng ganoon dahil ayaw kong masaktan sila.

Nagulat ako nang hilahin na niya ang upuan ko, he bolstered me to stand after him.
He held my hand steadily, na parang iyon lamang ang nakakapagpakalma sa kanyang
galit ngayong oras. Nang sulyapan ko siya ay nakita ko na ang hindi maipaliwanag
niyang iritasyon at pait sa mga mata habang nakatingin sa kanyang pamilya.

Mariin ang tingin sa amin ni Tita Marla at kanyang tiyuhin na ama nila Beauty, si
Lola Evangeline lamang ang mukhang kalmado. Ang ina nila Beauty ay hinahawakan
naman sa braso ang asawa niya na mukhang naoffend sa pakikitungo ni Minther sa
kanilang lahat.

"Lola, I'm sorry for ruining the moment." Minther smiled idly. "Sachz, Matrix,
enjoy the rest of the night... mauuna na kami." nagpaalam na rin siya sa iba pang
pinsan na tinanguan naman siyang may concern sa mga mata.

"We will talk tomorrow morning, Lyle." kalmadong sambit ni Lola Evangeline at
tumango, she smiled at me plainly. "With you, hija."

Ngumiti lang ako ng tipid sa kanya at nagtango ng ulo sa iba bilang pagpapaalam
kahit na dinadarag na ako ni Minther paalis, hindi siya nakikinig sa tawag ni Tita
Marla. Nagdiretso kami sa paglabas ng kanilang mansyon.

"I'm sorry, love..." he mumbled without looking at me. "We shouldn't have really
went here, mapipikon lang pala ako."

"I-It's okay, baby." mahina kong sambit, narating namin ang kanyang sasakyan.

He instantly opened the door for me, he gasped as he faced me. Huminga siya ng
malalim habang tinititigan ako, hindi ko mapigilan ang maging emosyonal dahil sa
kanyang pinapakitang pag-aalala para sa akin. My eyes parched in bordering tears.
Binaba ko na ang aking ulo para iwasan siya ng tingin.

I heard him gasp ponderously, he promptly caged my face in his warm palms. He hiked
up my head to see my eyes, he then kissed my forehead and cheeks warmly. I bit my
shaky lips and respired deeply.

I don't know what to tell him, I'm just really guilty but damn in love with him...
in his every way and move, I'm loving him like how I cherish every second of this
entity with him. I don't want to end this, I will never end this again. This is my
last chance, I will keep him.

👠👠👠
Phase 38

Hindi na namin pinag-usapan ni Minther iyong nangyari, ayaw ko ng banggitin pa sa

kanya ang mga iyon dahil alam kong hindi magandang ideya. I don't want to piss him
off just because of the truth they told. Totoo naman, I cheated on him and yet he
still accepted... still wanna marry me for real I never expected.

Hindi ko na iniisip pa ang bagay na iyon, mas ayos na ako na hindi kami
nagkahiwalay ng tuluyan kahit na ako ang may kagustuhan noong una. I don't know
what have gotten to me to think he wouldn't accept my condition. Maybe because I
completely knew what he wanted, and that is a family. A big one. With us. With
children that we'll be taking care of everyday, will bring to school, play with
them... some things like that would become a perfect picture.

We'll be good parents for our kids... if only I could, I'm sure we have a family by
now. Bakit kasi ako pa iyong may ganitong kalagayan? Bakit ako pa na gustong
magkaroon ng anak? Bakit iyong iba na sinasayang ang kanilang anghel ay
napagbibigyan pa?

I can't judge easily but it's just really unacceptable, how could they kill a
blessing?

Kinabukasan noon ay hindi pinagbigyan ni Minther ang Lola niya sa gusto nitong pag-
uusap, marahil ay hindi parin limot ni Minther ang init ng ulo sa nangyari. Hindi
ko na rin siya pinilit tungkol doon, alam kong may sarili siyang desisyon na hindi
kailangan pakialaman pa. He know what he's doing.

Ang mabilis na mga araw at linggo ay sumasabay sa ihip ng hangin, pagpapalit ng

araw at buwan, kalangitang nagliliwanag patungo sa pagdidilim at paghampas ng alon
sa karagatan ng Isla Verde.

Nakapangalumbaba ako habang pinagmamasdan ang mga turistang nadadaan mula sa labas
ng cafe, some group of people are laughing while walking and taking pictures.
Mukhang nasisiyahan sa La Verde, hindi na bago ang mga ganitong senaryo sa aking
paningin dahil halos araw-araw ay may mga bagong mukha naman akong nakikita rito.

Karamihan pa sa kanila ay purong naka swimsuit lang kahit nagpapakalat-kalat sa

buong resort, naalala ko iyong mga araw na libre pa kami nila Lavern at Alzhera na
nagpapagala-gala sa mga beaches ng Isla Verde.

We used to do island hopping and swimming. Bukod pa roon iyong mga taon na wala si
Alzhera sa Isla Verde, kami na nila Lavern ang magkakasama sa ganoong mga gawain,
kasama sila Deshawn at Kienzo na ngayon ay abala na sa kanilang mga sariling buhay
sa banda kaya hindi madalas ang pagpapakita sa amin.

Nangunot ang noo ko habang nakatingin sa labas. Lukot na lukot ang mukha ni Lavern
habang padabog na naglalakad patungo sa cafe, she's wearing a red bikini top paired
with her ripped denim shorts. Pumasok siya sa cafe, nakita ko agad ang pagsunod ni
Theonoah na seryoso ang mukha. Magulo ang basa niyang buhok, his sun-kissed skin
turned him more appealing.

"Laodia, that's not right!" he said in a frustrated tone as he pulled Lavern's

elbow.

Nagkuwag ng kamay si Lavern at agad matalim na tiningnan si Theonoah, mayroon

siyang nais iparating sa kanilang tinginan pero umiling si Theonoah at inigting ang
panga. Nanatili ako sa aking pwesto na tila hindi nila napansin, this is not a new
scenery but what's new to me was Theo's serious face.

Wala pang tao sa cafe ngayon dahil hindi ko pa ito binuksan, close parin ang nasa
karatula ng glass door kaya walang pumapasok na customers. Wala rin naman yatang
balak magbukas si Lavern dahil alam kong kanina pa siya nasa dagat para
magswimming. Ilang staff lang ang naabutan ko rito na nagpaalam naman na may
bibilhin lang kaya ako mag-isa ang naiwan.

"Hindi mo naiintindihan, tanga ka!" singhap ni Lavern. "That's an obvious lie!"

aniya sabay turo sa labas kung saan sila galing.

"Hindi mo naman kinausap ng matino, paano mo malalaman kung nagsisinungaling nga?

Dinadala mo kasi ang lahat sa init ng ulo." sambit ni Theo.

"At anong gusto mo? Kausapin ko ng matino kung halata namang gusto lang niyang
makagulo? Iyon ang hindi ko kaya!" sigaw ni Lavern. "Alam mo, umalis ka nalang kung
ayaw mong masigawan! Nakakainis!"

Theonoah chuckled sluggishly, maamo niyang hinila muli ang siko ni Lavern. Umiwas
si Lavern at tinulak siya, pero hindi naman nalayo kahit konti.

"Come on, Lavern. You can calm down while talking to her, walang mawawala kung
kakalma ka." banayad na sinabi ni Theo, lumipat ang kamay niya sa baywang ni
Lavern.

Umismid si Lavern. "Manggugulo lang 'yon! Estupidang babae siya! Bakit kung kailang
ayos na ang lahat ay bigla siyang magsasabi ng ganoon? Ugok ba siya!"

Humalakhak si Theonoah. "Okay po, ugok po siya."

Hinampas siya ni Lavern at muling tinulak, naasiwa siya nang mapansin na ang kamay
ni Theo sa baywang niya agad siyang lumayo at hinawi ang kamay ni Theo doon.

"Ang kapal mo rin 'no? Nanghihipo ka!"

Tumawa si Theo. "Anong hipo? Ang hipo sa pwet, hindi naman pwet ang hinawakan ko
sayo."

"Ulol! Manyak!"

"Bunganga mo talaga, ikaw lang ang ganyan dito sa Isla Verde." natatawang sambit ni
Theo. "Let's go out now and talk to the girl," muling hapit sa baywang ni Lavern.

"Hoy! Hands off, pwede ba? Baka nakakalimutan mong may nobya kang tanga sa Manila?
Umayos-ayos ka baka masuntok kita!" tulak ni Lavern sa kanyang kamay. "Hindi mo ako
hoe!"

"I broke up with her, I can hold you now." he smirked.

"Oh, talaga?" kunwaring gulat na sambit ni Lavern. "Utot mo black! Huwag ako,
Theonoah Given de Menezes!"

"Uh-mm, so shall I call her and you ask?" halakhak ni Theo.

"Kahit naman magbreak kayo o hindi, wala akong care! Gusto mo magsyota ka ulit
ngayon diyan, kuha ka hipon o dugong! Go!"

"Atta girl I really like, pushing me away and I'll pull myself in again..."

Nagtiim bagang si Lavern. "You know what, Theo? You're just hurting me... just get
away with my push and let me go."

Nangunot ang noo ni Theo, natahimik saglit bago hinila ang siko ni Lavern. Pumikit
ng mariin si Lavern at kinagat ang labi niya, Theo pulled her elbow and held on her
curves again as he crouched down slightly to see her face. Lavern shook her head
and pushed Theo weakly.

Napangiwi ako at tumayo na sa aking pwesto, alam ko na ang itsurang iyan ni Lavern.

"Vern!" I called gleefully like I did not see anything.

Lavern's face filled with shock when she turned to me. Agad siyang napaiwas kay
Theo, nanatili naman si Theo na kalmadong nakatayo roon.

"Cade! W-What... what are you doing h-here?" she asked.

I grinned. "Wala akong magawa sa bahay, e."

Hindi na siya makatingin kay Theo ngayon, humakbang agad siya patungo sa akin at
hinila ako. Mukha siyang kabado na hindi ko alam kung para kay Theo ba o sa ibang
bagay pa.
"Where's your husband, Cade?" she asked.

Nasulyapan ko si Theo na naupo na lamang sa isang upuan doon at nanatili ang tingin
kay Lavern, I pouted and looked at Lavern.

"Anong mayroon sa inyo ni Theo?" pabulong kong tanong, hindi pinansin ang tanong
niyang nauna.

She waved her hand to dismiss. "Nasaan si Minther, Cade? Ba't hindi mo kasama?"

Huminga ako ng malalim. "May meeting, Vern. So... sagutin mo na ang tanong ko
ngayon. Anong mayroon sa inyo ni Theo?"

Minther was out for a meeting in La Cerde, hinatid niya rin ako rito pero hindi
nagtagal dahil malelate na raw siya. Naintindihan ko naman, kaysa maiwan akong mag-
isa sa bahay ay dito ako nagpapalipas ng oras kasama si Lavern nitong mga nakaraang
linggo pero ngayon ko lang ulit nakita si Theo pagtapos noong nakaraang outing
namin.

And I'm really curious what's between the line, masyado ng masikreto si Lavern sa
akin. Ni hindi niya nababanggit si Theo kahit kailan, si Kees lang ang naikukwento
niya.

She sighed idly. "Wala, Cade. Ganito naman talaga kami." natawa pa siya.

I shook my head. "Hindi, Vern. May hindi ka sinasabi sa akin. Narinig ko ang usapan
niyo."

Her forehead cockled while looking at me.

"W-Wala iyon, Cade. N-Nakausap ko lang si Yuria..."

Ako naman ang nagulat doon, lumihis yata siya sa usapan. Si Theo ang tinatanong ko,
e.

"Oh, nandito pala siya ngayon?"

Nakakataka rin kasi nabanggit ni Clay sa akin na sabay ulit sila ni Yuria na aalis
patungong New York para sa isang proyekto na silang dalawa muli ang magkasama.
Hindi ko lang sigurado, pero alam kong wala na si Clay sa Pinas ngayon o baka
nandito pa kasi narito pa si Yuria. Busy siguro.

"O-Oo,"

Ngumuso ako at napatango. "Mm, ano napag-usapan niyo?"

Sumulyap siya kay Theo, tipid na nagtaas ng kilay si Theo at nagkibit ng balikat na
tila hinahayaan si Lavern sa gusto. She sighed tediously.

"'Yong pinsan niya raw ex ni M-Minther."

My heart clobbered.

So? I'm not affected, ex na naman pala, e. Wala ng bigdeal doon dahil nakaraan na
gaya ng sabi ni Minther ay hindi na iyon nag e-exist.

"Ex na pala." I chuckled. "Ano namang mayroon sa kanya?"

Nakakagulat lang doon ay may pinsan pala si Yuria na ex ni Minther. Though, it
wasn't impossible since they were local of Isla Verde. Hindi malabo na malalapit
lang din ang may kinalaman sa nakaraan ni Minther dahil taga rito naman siya.

"The one he's in a relationship for years? May alam ka ba roon, Cade? Before you?"

My heart tightened. That's Crishia or Iya for sure? Kung iyong pinakamatagal ay
nasisiguro kong si Iya nga, pero kung mga fling ay hindi ko na alam. Baka iba pa,
na hindi na naabot ng aking radar.

I nodded gradually. "Naikwento na niya,"

She gasped in disbelief while nodding. Lumukot ang noo ko, nakaramdam ako ng
sariling pagtitimpi na huwag nang pahabain ang usapan na tungkol doon dahil mas
masakit lamang sa dibdib. Instead of asking about her reaction, I smoothly changed
our topic. Ayoko talaga ang usapang iyon dahil marami akong insecurities pagdating
sa mga iyon.

Naging maganda ang araw namin habang nasa cafe, si Theo ang inuutusan ni Lavern na
tumulong sa pagseserve sa mga customers dahil puro pagtambay lang daw ang ginagawa
rito. Wala namang naging reklamo si Theo at tatamad-tamad lang na naglalakad
pabalik-balik na may dalang tray para mag serve.

"Si Theo lang ba mag-isa?" tanong ko kay Lavern.

Hindi kasi madalas na magtungo si Theo mag-isa, kung hindi kasama sila Reidjan at
Alzhera ay may mga kaibigan siyang sumasama rito para mag unwind. Madalas silang
magpunta sa La Verde o 'di kaya'y mamasyal kung saan lang nila matipuhan.

And now this is strange... mmm.

Ngumuso si Lavern habang nakapangalumbaba sa lamesa at pinapanuod si Theonoah na

nakikipagngitian ngayon sa grupo ng babaeng customer. Sumingkit lalo ang mga mata
ni Lavern.

"Huy!" agaw pansin ko sa kanya. "Si Theo lang ba?"

She gasped in irritation.

"Ah, oo. Siya lang mag-isa pero ang alam ko ay nasa tabi-tabi lang ang mga kaibigan
niya, baka nasa La Cerde o La Guanza." aniya sabay iwas ng tingin, pinagpatuloy
niya ang pagtingin sa cellphone niya.

Kumurap-kurap ako. "Ganoon? Kaya pala, pero ikaw ang sadya niya?"

Hindi ko talaga siya makausap ng matino nyayon dahil kung hindi siya abala sa
pagcecellphone ay abala naman siya sa panunuod sa mga babaeng dumadagsa na
customers na tila may binabantayan sa mga iyon.

"Cade, stop being nosy." natatawang aniya, winala ang iritasyon. "Hindi ako ang
sadya niya, kung hindi iyang mga babaeng nakabikini rito sa Isla Verde. Baka tigang
kasi break na sila ng girltoy niya."

Napatingin ulit ako kay Theo, unti-unting nawala ang ngisi noon sa labi habang
nakatuon sa cellphone niya. Suminghap siya at nagpaalam sa grupong iyon bago
matalim na bumaling ng tingin sa gawi ni Lavern na mukhang inosente naman.

Sumipol ako. "Wow, hindi halatang textmate kayo. Feeling ko ikaw ang sadya niya,
masyado kayong denial sa isa't isa. Hindi nalang maging kayo."

"We are not." tamad na sambit ni Lavern.

I winced in fake disgust. "Lavern, masyado kang denial. Kung nagseselos ka ipakita
mo, kung hindi, huwag kang bumusangot diyan na parang kaylaki ng problema mo."

I knew it. She likes him, not how she likes Kees. Pareho niyang gusto pero hindi sa
parehong paraan. Well, we can like someone else while liking some. It's not love,
anyway. Magkakaiba ang pamamaraan noon, ganoon din sa pag-ibig, may pag-ibig na
para sa kaibigan at para sa romantikong paraan. The real kind of love where we can
live delightfully while looking for another days, weeks and years ahead with him.
Kung saan handa na sa lahat ng susubok sa ating buhay.

Suminghap siya at masamang tumingin sa akin.

"Hindi ako nagseselos!"

"You fucking fuckroach do your job! You're not serving their needs here, hindi ito
motel-cafe. Huwag kayong mag stare-fucking-each-other. From: Laodia Vernice
Andrada." madidiing bigkas ni Theonoah ang umihip nang makalapit.

I gasped instantly. Inangatan ko siya ng tingin, he smirked and winked at me.

"Tell me, your cousin isn't jealous, Cade." he chuckled roughly.

Muli akong napasinghap at papalit-palit silang tiningnang dalawa.

"Seriously? Kayo nalang kaya?" humalakhak ako. "Bagay na bagay talaga kayo, isang
pikon at isang pang-asar! Perfect match!"

Lavern gasped in disgust and hit my arm, matalim niyang tiningnan si Theo. He
chuckled and waved his hand at her boyishly.

"Hi, babeby!" he greeted like this is their first meeting. "What makes you frown in
the beautiful afternoon, mm?"

Humagikgik ako sa kanilang dalawa. Umungot si Lavern at bwisit na nagtago ng mukha

sa lamesa, mariin niyang sinabunutan ang sarili.

"Get the fuck out of here!"

"You can't make me. I'm a crew here, babeby." humalakhak siya at hinawi ang buhok
ni Lavern, sinikop niya iyon sa likuran.

Agad nagmura si Lavern at tinulak siya. She howled. "Theooo! Ang clingy mo na, ang
landi mo pa! At ang manyak mo pa!"

Theo looked amused. "Really? Cling to me, then, so we'll be on the same shade of
Grey."

"Oh, I'm outta here. This is kinda awkward now." umamba akong tatayo habang
tumatawa at nagtatas ng kamay.

Our day went like that, hindi parin nawala ang galit ni Lavern kaya nauna siyang
umuwi at sinamahan naman agad ni Theo. Naiwan ako sa cafe kahit close na para
hintayin si Minther dahil iyon ang usapan namin kanina, huwag daw akong uuwi
hangga't hindi niya nasusundo dahil wala akong kasama sa mansyon kapag wala siya.
Huminga ako ng malalim, ang kahel na kalangitan sa labas ay dahan-dahang tumutungo
sa mangasul-lilang kulay doon. Mas nakita ko ang kaputian ng mga ulap dahil sa pag-
aasul, the smokey clouds looked so gentle that's fitting the color of the sky right
now. Probably because it wasn't too bright now like sunlight hurts the whole place
lately.

Brightest star could really hurt eyes and skin because of its own light we only
treat dazzling in the middle afternoon that we actually love to suffer under it
just to feel the lovely heat of the day as we always have to feel the warmth of our
lives together with our own brightest man at home.

Ilang oras akong naghintay doon hanggang sa umingay na ang paligid lalo ng La Verde
para sa pagbubukas ng open bar, kahit text niya ay wala namang dumating. It makes
me worried, I tried to call him but he wasn't answering. Nagpasya akong lumabas ng
cafe at isara iyon nang tuluyan. Dahil wala namang taxi sa La Verde ay tricycle ang
aking sinakyan para makauwi.

Baka nakauwi na si Minther, nawalan ng load? Baka pagod kaya hindi ako naalalang
sunduin. Naiintindihan ko naman at hindi ko dapat gawing big deal ang ganoong
dahilan.

Pero hindi siya umuwi nang gabing iyon, wala akong naabutan sa mansyon kaya inisip
kong malelate lang siya ng uwi sa araw na iyon pero hindi rin siya dumating para
umuwi. Wala akong maisip na maitext tungkol sa kanya kundi si Kurt lang, dahil siya
lang naman ang may numero sa akin na malapit kay Minther.

I texted Kurt early in the morning when I woke up without Minther.

Me:

Kurt, kasama mo si Minther? Sabi niya kasi kahapon ay kayong dalawa ang nasa
meeting.

My heart is grappling in frustration and hopelessness, I want to know where he is.

Hindi naman niya gawain ito, at hindi niya ugaling hindi magsabi kung malelate siya
ng uwi kahit ilang minuto lang.

Me:

Minther, where are you?

Me:

Sa office ka ba natulog? May emergency bang nangyari?

Kabado ako sa hindi malamang dahilan. Kahit sana reply lang ay makatanggap ako mula
sa kanya para malaman kung ayos lang siya at walang problema.

Hindi ako nakatanggap ng mabilis na reply kay Kurt, marahil ay himbing pa siya sa
oras na ito kaya hindi ko tinigilan ang pagtawag kay Minther. Noong mga unang tawag
ko ay nagriring pero kalaunan ay naging diretsong linya na lamang iyon, ibig
sabihin ay nakapatay na ang cellphone.

My heart twinged in frustration, ano bang nangyari? May naging problema ba? Bakit
hindi niya man lang sinagot at pinatay pa ang cellphone? So, he is surely aware I'm
looking for him since last night!

Madali akong naligo at nagbihis para sa pag-alis, kahit na hindi ko alam kung saan
ko ba siya hahanapin.
Kurt replied.

Kurt Legaspi:

Hindi ba umuwi?

Habang nagmamaneho ay huminto na muna ako para sagutin iyon.

Me:

Hindi siya umuwi, Kurt. Anong oras ba natapos ang meeting?

Kurt:

5 PM, Cade, but he went out early. Akala ko nga ay tinext mo kaya nagmamadaling
umalis.

Kumunot ang noo ko at tinawagan na siya para sa mas malinaw na usapan. Sinagot niya
iyon gamit ang magaspang at inaantok na boses.

"Cade... I don't know where he is." he murmured.

Suminghap ako at hilaw na napatango sa sarili, pinagpatuloy ko ang pagmamaneho.

"W-Wala bang nabanggit kahit anong detalye?"

"Wala, Cade. I swear. Don't worry, I'll call him right away."

Huminga ako ng malalim. "Pinatay niya ang cellphone, Kurt. Hindi ko na siya
matawagan."

He cursed lowly.

"Don't worry, I will ask our friends now. Okay? Where are you, anyway?"

My mouth separated, napailing ako habang sumisinghap.

"Hindi ko alam, Kurt. Pupunta sana ako kila Lola Evangeline para tingnan kung
naroon siya." wala akong ibang alam na pwede niyang paglipasan ng oras pero sa pag-
aalala ko kahit na alam kong hindi ako welcome ay gusto kong alamin kung naroon si
Minther.

I am hopeless and frustrated, alright? I don't know who to ask and where to find
him, I just know that he needs me... at least. Alam ko namang hindi magiging ganito
si Minther kung wala siyang naging problema kahapon.

"No, Cadence." sambit ni Kurt. "Go back home now, ako na ang maghahanap. Hindi
pupunta si Minther diyan, sigurado ako." aniya na tila sigurado sa sinabi.

"I'll just try, Kurt."

He sighed. "Minther will be furious, Cadence. Alam mo naman iyong nangyari noong
nakaraan, 'di ba? Sige na, umuwi ka na muna."

Pumikit ako ng mariin saglit at inikot na ang aking daan upang sundin ang sinabi
niya. Tears jammed my eyes while driving back, I just feel so bad right now. Baka
dahil doon sa nangyari rin noong nakaraan ito. May koneksyon, o kung wala naman ay
nakakasama parin ng loob na wala akong kaalam-alam sa nararamdaman niya.
I called Lavern when I got home, bumabagabag din ang kanyang mga nabanggit kahapon
na may kinalaman kay Minther at ngayon ay bigla itong nangyari.

"Vern," I termed, my voice was trembling a bit.

"Hey, Cade. What's up?" she asked daintily.

I breathe.  "Tell me about what Yuria told you..."

She went clammed up. Mas lalo lamang tumibay ang kagustuhan kong malaman iyon,
hindi gaya kahapon na ayaw ko dahil alam kong hindi na iyon malaking problema pero
ngayon ay iba na. Pagtapos noon ay biglang nagkaganito.

What really happened? Umuwi ba iyong ex niya at ngayon ay kinita niya? Hell, I
can't take that!

My heart crumpled painfully, pinahiran ko agad ang mga luhang naglandas sa aking
pisngi.

"Please... kahapon pa kasi siya nawawala, Lavern. Hindi rin siya sumasagot sa mga
tawag ko at nakapatay ang cellphone niya."

"Yuria's cousin is missing, Cade." seryoso niyang sambit, bumuntong hininga.

My lips trembled, it's a bit shocking but... "And? What does it have to do with
Minther?"

"With Minther's child..." she said so low and careful.

My heart clobbered dumbly, I was muddled, startled at the same time I couldn't get
my words back from my voice. I was voicelss, I couldn't breathe as I felt the
strain of total darkness in my own zone. Tears teeming down spontaneously in the
process of thinking about how... it happened.

Child?

👠👠👠
Dedicated to Quenie. Hi!

Phase 39

My heart is crumpling terribly, as well my mind. I feel so exhausted from some

frustrating things, thoughts and answered questions I don't know how to believe, I
don't wanna believe this. Masakit sa puso, masakit sa isip, masakit sa dibdib,
masakit sa lahat ng pakiramdam.

The only feeling I want now is to get numb from the slap of what I learned. It was
a big terrible and painful revelation to know that he has a child with his ex,
probably Iya? I don't know, what I know is how wounded I am right now.

I sobbed mildly while wiping tears off my cheeks, nasa linya parin si Lavern pero
hindi ko na maisatinig ang aking pakiramdam pero naihihikbi ko ang sakit nito kahit
papaano.

"L-Listen, Cade... w-we are not sure about it." her voice was little fretful and
very shrewd. "Noong sinabi ni Yuria sa akin iyon ay hindi ako naniwala dahil alam
kong... m-mahal ka ni Minther. He won't lie to you."
Humikbi ako, nanginginig ang labi pati ang mga kamay.

"If he did, does that mean he never l-loved me?" I said sorely.

Sa pagsisinungaling ba malalaman kung mahal ka o hindi? Kung nagsinungaling, walang

tiwala... kung mahal, dapat may tiwala. It's funny how I gave this judgement to him
easily but myself can't even answer that. Kasi mahal ko siya, pero iba ito.

I love him, God knows how much. Pero ang sakit naman ng suntok na ito, gusto kong
magtiwala lang at maniwala na wala siyang anak sa iba hangga't hindi ko naririnig
sa kanya pero dapat bang magpakabingi ako gayong narinig ko ang "posibilidad" na
iyon nga ang dahilan kung bakit kahit text ay wala siyang naibigay sa akin?

I was worried sick, he could've just texted me "Hey, I have a child and they're
missing, I can't fetch you so don't wait for me 'cause I'll look for them."
tangina, oo, ang sakit pero at least walang gugulo sa aking isip dahil sa kanya
mismo nanggaling.

Hindi siya nakasagot, narinig ko lang ang kanyang pagsinghot at paghinga ng malalim
na tila pinalalakas din ang loob niya. I feel lousy and very unsuitable, this is so
dreadful to feel.

"H-Huh, Lavern?" I sobbed.

"N-No, Cade. M-Malay mo ay hindi niya rin alam iyon at nabibigla rin siya gaya mo."

"P-Pero ang sakit, Lavern. Kasi kahit text ay hindi niya nagawa! I'm fucking
worried about him, pwede naman niyang sabihin—"

"Maybe he's afraid to hurt your feelings."

My mouth separated when I heard Kees' sleepy voice on the background, I compressed
my lips and gasped hopelessly.

"Mas masakit na malaman sa iba!"

Sabi ko nga, puwede niyang sabihin sa akin iyon nang hindi ako nag-aalala katulad
kahapon kung nasaan na siya at kung ayos ba siya. Himala pa nga na nakatulog ako sa
kahihintay sa kanya. At hetong kaganapan ngayon ay tila isang bangungot na ayaw ko
nang maramdaman pa dahil baka hindi na ako magising na peke ang lahat.

But that's just what I want to think because this is not a nightmare but a truth
slap of my awful flaws. Sa tingin niya ba hindi ako masasaktan na nalamang
nagsinungaling siya? Sa tingin niya ba matatanggap ko ang lahat ng ito? Ang sagot
ay dalawang katanungan din.

Paano kung oo, at paano kung hindi?

Kung, oo, dahil mahal ko siya siguro ay kakayanin kong tanggapin ang kahit ano...
pero kung hindi? Sigurado akong lalo kong hindi matatanggap ang aking kahinaan
bilang babae. It's sweetness or nothing. Matatanggap ko dahil mahal ko, o hindi ko
matatanggap iyon kasama ang aking sarili. Isang napakalaking dagok noon sa akin!
Sobra, sobrang sakit.

"Mas masakit sa kanya na masaktan ka." he bounced back. "Wait for him to tell you,
Cade. Malay mo naman ay sinisigurado niya pa bago sabihin sayo. You know, we can't
just hurt the girl we love, without knowing if it's rain or shine."
Pumikit ako ng madiin.

I don't want to hear a man's perspective! Kasi palagi nalang nagkakampihan, parati
nalang nagtatanggulan... hindi naman nila nararamdaman ang sakit na dinudulot nila
sa mga babae kapag sa ganitong sitwasyon na, mabuti pang sarili ko nalang na
pakiramdam ang iligtas.

"Minther's child."  Ilang salitang kay daling bigkasin at isiwalat ngunit sobrang
hirap paniwalaan at tanggapin ng nakarinig. Pagkasabi palang sa mga salitaang iyon
ay gusto ko na agad patayin ang sakit na dadapo sa akin, para akong nakatayo sa
dulo ng isang bangin upang kumuha ng kalmadong pag-iisip na biglang tinangay ng
malakas na hangin at nahulog sa pinakamadilim na parteng hindi ko sigurado kung may
katapusan nga ba.

I was confused inside this unknown lightless place I couldn't find anything but
pain and suffering.

But then, my love for Minther never minded my own feelings and decisions. I stayed
even how much I badly want to go to my mom and cry my pain out, kahit may sarili na
akong pag-iisip at desisyon ay hindi parin nawawala sa akin na kailangan ko ang
Mama ko sa mga ganitong kalungkutan at pag-iisa. My mind is fucking my brain like
hell and my heart in heaven fell deeper into the cliff of pain, I need my Mom's
voice.

"Mom," I termed modestly in a whisper.

"Areial, how are you? I was about to check on you today, wala lang. Gusto ko lang
bumisita dahil namimiss na kita. Where are you? Nasa La Verde ka ba o sa bahay
ninyo?" medyo gulat pa ang kanyang boses nang sagutin ang tawag ko.

My heart crumpled. Kumurap-kurap ako at tipid na napangiti, my eyes hurt. Huminga

ako ng malalim at pinakalma ang masakit na kalabog ng dibdib. Kahit na wala naman
siyang alam sa pakiramdam ko ay parang pampagaan na iyon sa aking nararamdaman
ngayon. She would visit me out of the blue...

"Hi, Mommy. I'm fine here." I feel bad, Mom. "N-Nasa bahay lang, po. Kumusta kayo
ni Dad?"

"Your dad was out for Manila." she chuckled modestly. "Nagluluto palang ako para sa
inyo ni Minther, I wanna have lunch with you both. And, hah!" she scoffed
gleefully.

"Mama Sol told me you are getting fat, how is it, baby?"

Napangiti ako. Marahil ay si Lola Evangeline ang nagkuwento noon kay Lola kaya
nasabi rin kay Mommy, hindi na talaga ako madalas magpakita sa kanila at hindi rin
ako pala upload ng pictures sa social media pero nagtitext at tumatawag naman ako
kay Mommy bago matulog, Dad was getting casual to me and it gave me delight.

My heart constricted rigidly, I sobbed when I could not take it anymore.

"W-Wala naman akong pag-asa, Mommy. Hindi na ako umaasa." natatawa kong sinabi sa
mahinang boses.

Narito na naman ako sa hamba ng banging malalim at may tinik. Masakit paring isipin
na wala akong nararamdamang kakaiba o kung may umayos ba sa aking sitwasyon bilang
babae. Basta ang alam ko ay hindi ko parin mabibigyan si Minther ng kumpletong
pamilya.
Ngayong may anak siya at nalaman niya iyon... anong silbi ko?

Natawa ako sa isip. Dapat ba na sumaya ako kasi may instant child? Hindi na kulang
si Minther, paniguradong masaya pa siyang malaman iyon dahil matagal na niyang
gustong magkaroon ng anak. So maybe, I should feel happy for him... yes, I'm happy
for him. What makes him happy, will also make me happy.

She went clammed up for minutes.

"Ano ka ba? Kung anu-anong iniisip mo. Bakit mayroong Cadence at Kienzo, kung
walang pag-asa? Anak... I was there, I was also hopeless but I didn't lose hope to
have our complete family! Tiwala lang! Maybe we could have it checked today or the
next day?" humagikgik siya pero halata ang pag-aalangan.

Hindi ako nagsalita, tahimik lang na lumuha.

"Kasi, nak. Iyong mga ganyan, blessing 'yan. We are unique and that isn't
imperfection! Patunay lang din na walang perpekto, pero may kakaiba." she joked.
"'Tsaka tumaba rin ako nun, akala ko dahil malakas lang akong kumain dahil gusto
kong maramdaman na malaki ang tiyan ko, kunwari may baby! And news shocking flash,
I learned I was two months preggy! Can you believe that?"

Humikbi ako ng tahimik, ngumuso ako at pinigilan ang ilan pang hikbing kumawala
habang nakikinig sa kanyang pagkukwento. Narinig ko ang ilang tunog ng kubyertos
doon na tila may inaayos siya at ang kanyang mga hagikgik.

"May baby girl na pala ako, I wasn't aware kasi wala akong signs. Wala kahit
cravings, kahit pagsusuka at hilo. Medyo malakas nga lang kumain, tapos, baby. Mas
mabuti na mas maaga kang magpacheck up..."

I compressed my lips to calm my rocky voice. "B-Bakit po?"

Gusto ko lang talaga marinig ang boses ni Mommy ngayon, pero hindi ang usapan
tungkol dito dahil nakakasakit din at mas lalong nakakalungkot. Mas lalo kong
nararamdaman ngayon ang pait ng aking kalagayan. Buti pa iyong ex ni Minther ay
nabigyan siya ng anak, pero ako? Ako na asawa ay hindi kaya iyon!

Fuck that.

She sighed tediously.

"Kasi mas delikado pala tayong magdala ng baby kaysa sa mga normal pregnancy.
Nasabi naman ng therapist sayo, 'di ba? We couldn't bear child fully and very
healthy, mahina ang kapit mo noon sakin dahil nga masyado akong naging kampante na
hindi na talaga ako mabubuntis. Kaya salamat talaga sa dad mo at nahalata 'yong
pagiging hyper at matakaw ko."

My eyes blinked, kumunot ang noo ko at wala sa sariling napahawak sa aking tiyan. I
couldn't feel anything, so it can't be. Huminga ako ng malalim.

"Tumaba lang naman po ako dahil magulay si Minther magluto," my voice trembled.

He's the only reason why I'm getting fat! Masarap siyang magluto, lalo na mag-
alaga. Mararamdaman ko ba ulit iyon ngayong mayroon na siyang ibang obligasyon at
priority? Of course, it's his child!

Humagikgik siya at pabulong na nagsalita. "Makulay din ba 'yong ano niyo... I mean,
ikaw ba, anak?"
Uminit ang batok at dibdib ko sa sobrang pagkagulat sa kanyang tanong. "Mom!"

Tumawa siya.

"Kasi, sa akin 'yon ang sign, okay? Don't be too embarrassed. May phase talaga na
ganyan ang mga babae, kaya naitanong ko. I was so active back then, little did I
know I was keeping so many seeds inside that got me pregnant."

"Mommy, too much information!" singhap ko.

Oh my gosh. My mom is very open! I am actually active, and so as Minther but I

won't tell that information, nakakahiya iyon at hindi ko kayang ipamahagi lalo na
sa aking mommy!

Mas lalo siyang tumawa. "I'm not kidding! Mas active ang may ganitong kalagayan,
Cade, baby. Just answer me with honesty! I'm your mother! You should do that often!
At least, four times a week! Or everyday! Mas mainam."

"I will just have this checked, Mom!" nag-iinit leeg kong sinabi habang
napapasinghap sa kahihiyan sa sariling isip.

"Tsk, you are active! Hindi ako magkakamali! Sabihin mo na, anak. Para maturuan din
kita ng mga pwedeng gawin kapag nagbubuntis!"

Suminghap ako at napailing, kahit naiiyak ako ay natatawa parin ako sa mga
kabaliwan ni mommy ngayon. It somehow secours me.

"I am not pregnant, Mom. I can't feel anything. Mararamdaman ko naman kung
mayroon." napapailing kong sinabi.

"Hay nako, anak. Please be healthy and aware, huh. Magpapacheck ka na, bukas na
bukas. You can take Minther with you, I'm sure he'll be happy! Para narin malaman
niya ang mga bawal sayo at kung ano talaga ang kalagayan mo."

I bowed my head dismally, I cried gravely after seconds passed. Agad natahimik si
Mommy sa kabilang linya, I leaned my head on my knees while crying. I could clearly
feel my heart impairing in plain sight.

"What happened?" she asked daintily.

I just whimpered in low tones.

Thinking about this makes me hate myself more, thinking about how happy he was
dreaming of a complete set of family with me is hurting me because I'm not capable
to do so. Here's where I question this fucked up uniqueness they call, I have a big
question mark inside my head that's ruining every piece of my reality with Minther
then and ahead.

Hanggang kailan niya ako matatanggap na hanggang ganito lang? Walang kasiguraduhan,
dahil hindi ito mananatiling masaya kung may kulang parin. Damn, ang sakit.

Huminga siya ng malalim. "Nag-away ba kayo ng asawa mo? May hindi

pagkakaintindihan?" nag-aalala niyang sambit.

Can I say that he has what I couldn't give him now? How can I tell that without
damaging myself in this frame of mind?

Umiling ako habang humihikbi, I sighed morosely and deeply. "W-Wala, Mommy. Tatawag
po ulit ako, I love you, Mom. Thank you."
"I love you, anak. Stop crying, I'll text when I'm on the way. Bye." she bid her
goodbye and ended the call. 

Binaba ko ang cellphone at mas lalong binaon ang aking mukha sa tuhod habang
umiiyak.

I can't make him stay with only me now, I'm sure. He would not stay mine alone, he
will leave my side whenever his child needs him. Ilang taon na ba iyon?
Nagkabalikan ba sila ng ex niya noong umalis ako? At heto ang bunga?

So it was my fault to sum up... I left him with nothing. Magdudusa ako ngayon at
magtitiis na mayroon siyang naging iba, hindi ko dapat siya sisihin doon.

I realized now that I would still accept everything, kahit wala pa siya at wala pa
siyang nasasabi sa akin. Tanggap ko parin siya, o ang anak niya man. Tanggap ko
dahil kay Minther siya, tanggap ko dahil mula parin siya sa lalaking mahal ko.

I just wish Minther to stay with me, will stay my husband and stay married to me.
Please... I can't lose him, I don't wanna lose him again. I don't wanna lose the
man I cherish very much more than myself now, I will probably lose my own sunshine
and sky. They will leave me, also.

I texted him.

Me:

I love you, Minther. I will always do.

Iyon lang ang aking sinabi at hindi na sinundan pa.

I just want to tell him that he's not alone in this. I will still accept him like
how he accepted my mistakes, flaws and imperfections. No one's perfect in this
certainty all the same, but we can make it perfect for ourselves in the name of
flawless love and acceptance. Love isn't always untarnished but the fate that we
feel it, that's the fruition beneath us. We fathom things perfect because of love
that's fulfilling every missing morsel in this journey.

We love the sweetness of passion to another and embrace all the giving tendencies
like nothing matters but the unrivaled devotion.

Lenient caresses of warm fingers on my cheek to my jaw and nose stirred me out of
the seventh heaven I was in. I snored drowsily, I kind of thought I was still in my
own lotus land when my nares traced the well-known fragrance.

My eyes compressed while sniffing. I heard a low tone chuckle, also frequent to my
ears. Mabilis sa alas kuwatro akong nagmulat ng mga mata para makita kung hindi ako
kinukumbulsyon ng lagnat at nananaginip.

It's just that I didn't figure him to be here this day then, in view of I don't
know how many years it was unknown to him. I gave him time for that before I fell
asleep, I told myself I'd just wait.

There, his face greeted my vision so well and splendid. My lips separated while
trembling, suminghot ako na parang batang nagsusumbong. He smiled at me with a
trace of weariness, walang pasubaling lumandas ng tahimik ang mga luha ko at agad
siyang dinamba ng yakap na mahigpit.

He grumbled under his hefty breath and hugged me back securely with a clue of
missing this. Binaon ko ang mukha sa kanyang leeg at doon humikbi.

"You're back..." I murmured delicately while hugging him so tight.

Huminga siya ng malalim sa aking buhok at ilang beses akong hinagod sa likuran.

"Always..." he bounced back softly. "I'm sorry for being insensitive and
unconscious last time. Fuck, I'm really fucking sorry."

Panay lamang ang pagtango ko, naiintindihan at tinatanggap ang lahat ng kanyang
sinasabi at pagpapaumanhin. At least, he's sorry... even without it, he's forgiven.
Oh my God, I love this man so much.

"I know, I know, Minther..." I whispered knowingly. "That's your child, I won't
stop you doing that. Kahit kailan. I understand you."

I felt him stiffen briefly. He gasped idly.

My heart crumpled rigidly but this time, it wasn't painful for the truth. I
accepted it, truly and completely. It'd make him happy, having his own child will
give him delight and completeness. And his completeness is my happiness, so I
accepted the happiness.

Mas lalong humigpit ang kanyang pagyakap sa akin.

"I love you, very much." he whispered.

Lumunok ako at humikbi, I nodded and a smile completed my lips purely. My heart
clobbered intensely in excitement and happiness for him.

"I love you, too." I said back. "U-Uh, how w-was it? Nakita mo na ba s-sila?"
banayad kong tanong, hindi parin siya kumakalas sa aking yakap kaya hindi ako
makatingin sa kanya.

Suminghap siya at hindi nagsalita, bawat galaw ko kahit konti ay biglaan niya akong
hinahapit upang hindi makawala mula sa kanya. He buried his face on my neck, I felt
his hefty breathing.

"Oh heaven," he said in a whisper. "Mahal na mahal talaga kita, Cadence."

Napangiti ako at hindi mapigilan ang marahang pagtawa, I tangled my arms around his
nape. I breathe deeply and closed my eyes in contentment.

"Ako rin..." I giggled.

Wala talaga, kahit anong gawin niya ay alam kong tatanggapin ko ng buo basta sa
ikasasaya niya. Pakiramdam ko ako na ang pinakamasaya sa lahat kapag napapasaya
siya ng mga simpleng pagtanggap ko.

"Nahanap mo ba sila?" muli kong pagbabalik ng tanong. "Siguro, maganda, 'no? O

guwapong gwapo kasi ikaw ang ama..." I smiled at the thought of his own small
version.

I am excited to meet him or her, if a girl.

He nodded slightly, he planted three soft kisses on the side of my neck and nuzzled
there.

"Yes..."
I smiled. "U-Uh, papayagan ba iyong makita ko?"

"Why not?" he chuckled.

Damn, I feel so happy! "When can I meet, then? What's the name?"

He's still hugging me while nuzzling my neck. Sa palagay ko ay masayang-masaya siya

na nakita na niya iyon, marahil ay malaki na rin ang bata at kamukha niya kaya
ngayon palang ay natutuwa na ako.

"Amariyah..." he termed slowly.

I giggled at the beautiful name. It's a girl, for sure very beautiful. Though, I
haven't seen her Mom. I just know, she would be a beautiful daughter.

"I'm so happy for you, love..." I said sincerely while smiling. "I'm sure she's a
very adorable and beautiful daughter as her Mom, and a mixed of you."

"She is..." he chuckled roughly.

"Talaga? Sana makita ko rin siya." I pouted.

"Why do you wanna meet my daughter from another Mom? Don't you feel upset about
it?" he asked in a deep whisper.

"I was..." I guiltily admitted. "But now, I realized that I can't do anything but
accept my happiness."

"Your happiness? Masaya ka na may anak ako sa iba? I thought it'd make you angry
and sad, maiintindihan ko iyon kung ganoon. I'm a total shmuck." he said seriously.

Suminghap ako at ngumuso sa kanyang balikat. I inhaled his scent and grinned.

"Yes, you are. Pero kasiyahan ko ang kasiyahan mo, Minther. I know how much you
wanted a child, and now that you have your own daughter, I'm happy for you, as you
gave me happiness by being happy as well!"

"Is this how much you love me, love? It makes me feel the blues." he whispered,
sighing.

I just smiled and embraced him tighter like how I would embrace his everything...
flaws and imperfections, he's the kind words of my acceptance itself.

👠👠👠
Phase 40

Kinalas niya ang mga braso ko sa kanyang leeg, nakita ko agad ang kalungkutan at
pait sa kanyang mga mata habang nakatitig na sa akin. My heart went a bit wild and
crazy while staring back with confusion. He arched his brow and then sighed
gradually.

"But I don't want you to accept me, Cadence." he said in a serious tone. "That is
unfair..."

Kumunot ang noo ko sa sobrang kaguluhan, my heart became wildfire this time. Hindi
ko alam kung bakit ako nasasaktan sa kanyang sinabi, kung hindi ko siya
tatanggapin? Anong gusto niyang gawin? Maghiwalay kami? Kung hindi ko tatanggapin
iyon, anong mangyayari sa amin?
"Pero, M-Minther..." bumuntong hininga ako pero hindi ko maituloy ang gusto kong
sabihin sa takot na ayaw kong mabigla sa kanyang magiging sagot.

Baka... baka ayaw niyang tanggapin ko dahil mas obligasyon niya ang anak kaysa sa
akin, baka iniisip niya na masasaktan ang bata kung magpapatuloy ang relasyon
namin. It sounds stupid but damn, this isn't my fault but my heart's... my love for
him is beyond heaven, the only love I want to feel in this life I have.

Acceptance isn't easy for some, but this is my nature. No one can judge or blame or
even feel disappointed because they are not in my shoes. This is my place, this is
what I want, not anyone's. Ako 'to, hindi si Minther o kahit sino.

Kahit anong sabihin niya na ayaw niya ang pagtanggap ko ay wala siyang magagawa
dahil natanggap ko na iyon, at hindi ko pinagsisisihan.

People doesn't have the same perceptions. May kanya-kanya tayong desisyon na hindi
maiintindihan ng iba gaya ng hindi ko pagkakaintindi sa ilang desisyong aking
narinig at nasaksihan sa buhay na ito. Hindi lang sa araw na ito kung hindi sa mga
lumipas pa na pangyayari. The time I decided to leave Minther, that was my own
decision, I did, even it means hurting myself because no one can understand me but
myself only.

He caged my cheeks in his palms, I felt the warmth traveled down my spine and heart
promptly. Suminghap ako at nanatili ang pagtingin sa kanyang ekspresyong hindi ko
mahinuha kung ano ang mas lamang, kaseryosohan ba o inis.

He tilted his head and caressed my cheek using his thumb, pumasada ang tingin niya
sa aking mga matang namumugto. Napailing siya na tila problemado at saka mabigat na
bumuntong hininga, marahan niyang dinikit ang noo sa aking noo bago pumikit.

My heart crumpled. Ngayon palang ay naiisip ko na ang bawat posibleng mangyayari sa

amin. If he doesn't want me to accept it, what should I do? Let him go and suffer
from losing him? No. I will be selfish for the sake of my happiness and own
decisions.

"I'm fucking in love with you that I wanted to kill myself after knowing I had a
child with someone..." he whispered morosely.

I wanted to kill the pain of truth slap he gave, but not him. Pwede ko siyang
iwanan pero ang mamatay siya ay ibang usapan na iyon.

He looked so calm and collected but I know the tone of his sad voice, he's sad...
and annoyed for some reason.

Hindi ako nakapagsalita dahil nagpatuloy siya. Knowing what he feels after he
learned about it, is thrilling me but I still want to hear from him. Tinanggap ko
na ang sakit na dulot noon kaya wala akong magagawa ngayon kundi ang tumanggap pa
ng ilang posibilidad na makatusok sa aking dibdib.

Sa buhay na ito, hindi na bago ang makaramdam ng sakit at sama ng loob, galit o
poot, pagmamahal na wala sa kundisyon at pagmamahal na bulag. I felt everything
even fear of losing the blindness, I just want to be blinded by the love I'm
feeling for him. That's my shitty happiness I would never regret.

"I don't know but I feel bad when I found that out, I only thought of how you'd
feel knowing that I bed a woman that isn't you. I'm fucking sorry and worried sick
for your feelings,"
Gulat ako roon, I can't believe he feels bad for having a daughter when in fact he
really wanted it with me! Anong problema ngayon? Galing din naman sa kanya ang bata
kaya walang problema roon.

And about my feelings, I felt bad really because I couldn't give him that but for
the kid? I'm not! Walang kasalanan ang bata sa nangyari, inosente iyon at bunga
lang din ng mga magulang niya.

Huminga siya ng malalim at tila kabadong bumuga ng banayad na hininga. Wala pa man
ay nanlalambot na ang puso ko sa sobrang takot at sakit na nararamdaman para sa mga
posibilidad, nag-iinit na rin ang mga mata ko para sa panibagong paglalabas ng mga
luhang nagpipigil lamang na kumawala.

"Amariyah's turning six years old, Iya's cousin told me about her and I was
shocked. Hindi ako naniwala roon, dahil alam kong sasabihin ni Iya iyon kung totoo
man, dapat ay matagal na. Bakit ngayong limang taon na ang bata?"

Huh? Turning six? So it did not happen between the years I left him? Kung mag aanim
na taon na ang bata, ibig sabihin ay hindi pa kami kasal noong nangyari iyon o baka
hindi ko pa nga alam na siya ang pakakasalan ko at hindi kami magkakilala pa!

What was that? How in the world that happened? Itinago ng ganoon katagal ang bata
sa kanya? Sa anong dahilan? And I still remember the day I heard Iya and her friend
in the restroom, nasa kalahating taon o mag iisang taon na kaming kasal noon ni
Minther at may koneksyon pa sila, iyon ang pagkakaintindi ko.

Kumalas siya sa akin para titigan ako, he licked his lips and his eyes turned
tender that melts my heart so easy. He sighed wearily.

"Excuse this, baby... I just need to explain detail by detail. I want to fix this
issue." he asked for a permission.

I bit my lips and nodded, I want to hear
to tell his side because it's his right,
I'm not sure if this judgement will stay
posibilidad parin na mayroon akong hindi
kakailanganin ko ng oras para roon.
everything even painful. I will allow him
I'll set aside my positive judgement and
like this after hearing his side. May
makayanan sa mga sasabihin niya at

Nagyuko siya ng ulo at hinawakan ang aking kamay na nakapatong sa hita ko, doon
lamang siya tumingin bago magsalita ulit.

"We were in an on and off relationship back in college, sa tatlong taong relasyon
namin ay walang maayos na taon doon. I don't need to deny this, and I won't tell
you lies."

umiling siya na tila miserable. "So... that continues, she left half of our second
year. Her parents were strict and it was hard for us to make things handled, lalo
na noong mag migrate siya sa Canada. Bumalik siya pagtapos ng isang taon, I don't
know how we started again but I know our relationship isn't over yet."

Lumandas ang mga luha ko habang nakikinig. I don't know what to feel, baka masaya
lang ako na naririnig ko ang mga detalyeng ito na hindi ko inaasahang sasabihin
niya sa akin ngayon.

So Feather was right, on and off relationship but the other reason they broke up
was because of their mother. Iyon ang sabi ni Feather. Hindi ko akalain na iniwanan
pala si Minther dahil nangibang bansa, at istrikto rin ang mga magulang.

"I accepted her like we were like some couples experiencing long distance even we
didn't have any communication that time she was out. Just like that, we got back
being in complicated term for months before knowing Feath will marry someone she
doesn't like, Kienzo." he told so gentle and modest.

My eyes widened in surprise of hearing my brother's name, he lifted my hand up to

his lips and sighed while kissing my hand warmly like it could calm him even a
little.

Hindi ko inasahan na may ganoon pang kwento. So probably they were in a

relationship for three years but she left on their second year and resumed their
relationship till third year, it was really complicated, huh. Pagtapos siyang
iwanan ng isang taon sa pagitan ng tatalong taon nila ay nagpatuloy parin.

"I love my sister dearly, and that I found myself pulling her out of something she
dislike and placed myself instead." he smiled with a clue of frustration and a bit
delight. "I married Cadence Andrada and turned her into my Legaspi, I don't have
any idea how to handle married life especially when I know I'm still committed to
Iya."

I can't believe this. He gave up his freedom just for Feather's sake. Alam kong
ayaw ni Minther noon sa aming kasal kaya siya naging malupit sa akin noong mga
naunang buwan. I actually didn't care about his other relationship outside our
home, iyon naman talaga ang aming usapan. Ang huwag makialam sa buhay ng isa't isa,
although, he's the one who became possessive first.

He sighed miserably. "And God knows how much I loathed myself for hurting you as my
wife. I just hated the fact that your affection is more than anything else. It was
something. I couldn't even have peaceful every night while thinking of the days
ahead. I was fucking guilty to be in a relationship while married to you, I broke
up with Iya after months of our marriage."

Napasinghap ako sa pagguhit ng gulat at katanungan sa aking isip, katanungang alam

kong nasasagot ko rin naman at pagkagulat sa lahat ng nalalaman. Minther isn't very
vocal about his feelings for me and now this surprise me. Hindi ko alam na sa halip
ay malungkot ako sa lahat ay mas nananaig parin ang kagustuhan kong marinig siyang
nagbubukas ng usapan tungkol sa nakaraan niya upang malinawan ako.

I blinked and gasped mildly. "B-But I heard Iya's still talking to you almost a
year of our marriage. Noong birthday ni Bryce."

I just wanna mention that to clear things, too. Kung sinasabi niyang nakipag break
na siya kay Iya noong makasal kami, anong ibig sabihin at nakakausap niya pa si Iya
noong birthday ni Bryce? I don't know, it's just so blurred for me. Gusto ko nang
malinawan pa sa lahat lahat ng naiisip ko.

I trust Minther, though, he slightly damaged that but still I accept his
everything. Masakit man ay tanggap ko, hindi iyon magbabago kahit siya pa ang
pumigil.

His forehead cockled while looking at me, tila hindi niya iyon malala. Baka nga
nakalimutan na niya dahil sa daming nangyari sa ilang taon, that was years ago.
Naiintidihan ko kung hindi na niya maalala pa.

I smiled slightly and nodded. "It's okay, matagal na rin naman iyon kaya baka
hindi-"

"Iya was there?" medyo may gulat at pagtataka pa sa kanyang boses.

I nodded again. "Oo,"

Bakit parang hindi niya alam, e nagkausap pa nga sila noon?

"What did she tell? And fuck, I cut connection with her after we broke up, love."
he said in a frustrated tone. "Wala na kaming koneksyon noong birthday ni Bryce.
Why didn't you tell me this? All this time you're hiding that crap?" inis niyang
tanong sa akin sabay bahagyang hila sa aking kamay.

I gasped sharply and gazed away.

"H-Her friend told you promised a marriage to Iya. I-Is it true?" medyo kabado at
natatakot kong tanong.

This is also painful to remember. Gustong-gusto kong burahin iyon sa aking isip,
matagal na ngunit hindi ko magawa dahil nakatatak na ang dinulot na sakit noon.
Hindi ko na ipinaalam sa kanya iyon noon dahil maayos ang pagsasama namin sa loob
ng mga buwang iyon, ayaw kong magulo o masira pa dahil lang sa narinig ko.

Pumikit siya ng mariin at suminghap, he cursed harshly while calming himself down.
Humigpit ang pagkakuyom ng isa niyang kamao bago niya frustrated na pinasadahan ang
kanyang buhok. Ngumuso ako para pigilan ang panginginig ng labi ko.

I feel emotional.

"How will I marry her when I'm chained to you, huh?" he asked scornfully, almost
scolding me.

Umiling ako sa kaba at hindi nagsalita. I don't know. How would I know if he's not
really into me that time? Malay ko ba kung totoo nga na pinangakuan niya iyon ng
kasal at umasa na akong hindi magtatagal ang kasunduang kasal sa papel? I shrugged
that pain but it stayed in my mind.

Tama talaga, kahit na anong pagtanggap ay nananatili ang sakit. Pain will stay
pain, unlike happiness that could turn into pain and sadness. It wouldn't stay in
that state of happiness because it's a temporary feeling in this certainty of life.

Huminga siya ng malalim at hinila ang aking batok, he immediately pressed a kiss on
my temple and breathe out heftily. Muli niya akong tinitigan sa mga mata na ngayon
ko lamang nakita pati ang kanyang kaluluwang ipinamamahagi sa akin ng sinsero.

My heart crumpled rigidly.

"I didn't, I swear. Hindi ko na siya nakakausap at lilinawin ko iyan sayo bukas na
bukas, we'll go to her house and clear everything up." he said firmly. "Fuck, hindi
ko man lang alam na sinaktan ka niya. Tangina. And I didn't promise her a marriage,
damn, I wasn't even sure of her. Sa ilang taon naming committed, bilang lang ang
mga araw na maayos kami."

Suminghap ako. "Hindi nila alam na naroon ako, Minther.

Aksidente ko lang iyong narinig nang gabing iyon."

Which is true, I just overheard them talking by accident. Ni hindi ko nga alam ang
itsura noong Iya at kaibigan niya dahil marami ring babae noon sa party ni Bryce.
At hindi ko inaasahan na pupuntahan namin iyon para linawin ang lahat? What the
hell?

Nagtaas siya ng kilay at mapanganib na ngumisi, his eyes look so exhausted from
everything. He looked so pissed and unpleasant. I shuddered.
"And you believed that? Namumuro na talaga si Iya sa akin," inis niyang bulong.

I sighed mildly. "Hindi na iyon importante. Ang importante ngayon ay nakilala mo na

ang anak mo. Be happy-"

"She's not my daughter, Areial." he cut me off gloomily.

My eyes widened as my lips separated in shock. My chest walloped so fast that I

feel the twist and I couldn't breathe calmly, sa sobrang dahas ng bawat hampas ng
aking puso sa dibdib ay nagmistula iyong alon sa gitna ng pagbagyo. Tumitig siya sa
aking mga mata na lubos ang kaseryosohan at kadiliman na hindi ko na makita ang
kahit anong letra ng kanyang madilim na ekspresyon.

I was so nervous for some reason I don't know, nervous and delight from the news!
Is it bad to feel better that it was not his daughter? Fuck, I'm so delighted!

"W-What?" magaspang na tinig kong mahina pero hindi naitago ang gulat at bahagyang
pagkataranta.

"I would know if she's really mine, but no, baby..." he shook his head. "She's not
mine, Iya's family just assumed everything without knowing the truth."

Huh? I can't believe this!

"Huh?" namamaang kong tanong. "I-I mean how? The baby is five years old. It wasn't
impossible if you're the father-"

He hastily squished my hand.

"Crap it, Cadence. The child isn't mine. Iya was missing on our second year. She
had Amariyah the time she left me in between those years," he explained fixedly and
clearly like he's making me understand the color white.

Pumikit ako ng mariin sa sobrang nakakasakit na mga rebelasyon niya. Damn, my mind
is shadowed by so many things about everything's happening in just a day.

"R-Really? Paano ka nakasiguro na hindi?" nabubulol kong sambit. "And what was
that? Are you telling that she cheated while committed to you?"

I don't wanna judge but that's the most probable reason! Did she cheat on Minther
and got pregnant, the reason why she left for a year? Tapos bumalik siya para
ipagpatuloy pa ang kanilang naudlot na relasyon? Ibig sabihin, mayroon na siyang
anak pero pinili paring balikan si Minther? Why didn't she tell? Oh my brain, this
is draining my head!

He licked his lips like he's frustrated now, he nodded gradually.

"Totally, love..." he said raspily. "She cheated and left pregnant, I'm sure
because she told me the truth when we had a talk. I'm sorry again for not telling
you because I want it sure, her father was furious while talking to me that Iya
went home with a daughter pero walang ama. They assumed it was mine because of her
age. Hindi sinasabi ni Iya, and that dragged me all the way to her crap." he said
idly.

Nanginig ang labi ko, my tears cried silently for my unstoppable emotion of
happiness. I closed my eyes while biting my trembling lips in delight and joy,
learning his truths.
Parang bata na napahikbi ako at agad siyang niyakap ng mahigpit. He didn't budge,
he just sighed heftily while caressing my back.

"I went to Davao after hearing that, in help of Feather. Iya explained her fucked
up side, I was so fucking pissed at her. Hindi niya man lang nilinaw na hindi akin
ang anak niya sa pamilya niya. She let them assumed that it was mine all along and
she suddenly took her away, iyon ang gumalit sa pamilya niya kaya ako ang ginulo."

I just whimpered like a kid on his chest.

"P-Pero hindi mo ba naisip na baka anak mo nga iyon noon?"

He sighed calmly.

"Naisip pero malabo kasi alam ko kung kanino ako hindi nag-iingat. Noong una ayaw
ko talagang puntahan dahil natatakot ako na baka manggulo pa at masasaktan kita
dahil doon, na baka... iwanan mo ulit ako." he gasped while shaking his head
painfully. "No, I can't take that. I don't wanna be alone again, I wanted to tell
lies but I know it's unfair to you."

Humikbi ako. My heart is squeezing. Nasasaktan ako sa lahat ng salita niya sa

maraming paraan na hindi naman masama, it was just really heart twisting and
draining! Ang sarap sa pakiramdam na naiiyak na lamang ako.

"I thought it'd be better to hide it, but then I know it will hurt you more so I
decided to just clear that issue first and foremost. It was a sudden decision that
day. I just needed to, before you find out. I was fucking scared and panicking as
hell that it might reach you."

Suminghot ako at pumikit habang lumuluha parin sa galak.

"You turned off your phone..." nangunguso kong sinabi.

He panicked! He was scared! Damn it.

"Oh, that crap." he hissed. "I left my phone on the office table, my brain and fear
was shitting me. I'm really sorry, hindi pa kita nasundo. Did you wait?"

I sniffed and nodded. "It's nothing. I'm so happy to know the truth, I don't know.
I'm just really happy, kahit na alam kong sasaya ka sana kung sakaling nagkaroon ka
nga ng anak."

Even though it's a part of my insecurities, I would let my nature accept it. Kung
sakaling may anak nga siya at naging totoo iyon ay wala naman akong magagawa kundi
ang tanggapin ang mga bagay at pagsubok na ibinigay ng Diyos at iyon ang aming
nakatadhanang pagsubok sa buhay na ito, hindi iyon gawaing duwag dahil pagtanggap
naman ang aking ibinigay sa bawat pangyayaring hindi ko inaasahan kahit pa masakit.

Just like how I accepted my standpoint, I once questioned why I got this feebleness
of all people? Why me? There's no answer but to accept the fate has given me and
continue living for another sunrise, sunset and moonlight, continue walking to the
longest path in front and continue embracing happiness or even sadness and pain. We
should welcome them in because life isn't about happiness all the way long but a
daily survival lecture.

Pwedeng sabayan ang hangin, malagkit, malinis, mahapdi, mainit man o malamig at
tayo nalang ang mamimili kung sa paanong paraan natin ito sasabayan. Kung sa mapait
o malambing...
Challenges are like wind, we cannot predict and avoid how it will blow us. We can't
even see that coming, it will just surprise us to the brim that we could not do
anything but embraced it.

"Tangina." he cursed tightly. "Nanggigigil po ako sayo kanina, mahal."

Natawa ako sa kanyang gitil na pagsasalita, nagngangalit pa ang panga nang angatan
ko ng tingin. He's looking at me furiously and almost violent. His thumb brushed my
tears away and breathe tediously.

"I couldn't even accept myself after hearing that and you accepted me that fucking
easy? How could you be that selfless? Mmm?" he whispered painfully. "I hate you for
doing that, it hurts me more."

My heart clobbered dumbly. Kung ganoon, ako nalang ang tatanggap sa kanya. I smiled
at him.

"Pero tanggap talaga kita kahit ano pa man, Minther."

Umiling siya at mas lalong nainis ang ekspresyon.

"Pero hindi ko tanggap iyon, mahal. I don't want you to accept my mistakes and sins
too easy, I want to feel the pain I've given you, I want to suffer from everything
I've caused you. Ayaw kong tanggapin mo ako ng ganoon lang dahil hindi tama. You're
only thinking of me, how about your feelings, mmm?"

My heart is burning me smoothly and happily. Hindi ko alam kung bakit ganito nalang
ang pagtanggap ko sa lahat, noong malaman ko na hindi iyon totoo ay mas lalo lamang
akong sumaya.

"I am happy when you're happy, anong masama doon? I would accept you because you
are my everything." I said simply because it's truer than white.

His face distorted in pain with a clue of happiness as his eyes shimmered like
crystal in the middle of lotus land, he scrunched his narrow nose and poured me
with sweet kisses on my face.

"I'm fucking flattered." he hissed while kissing my cheek harshly, halos manulis na
ang nguso ko sa sobrang pag-ipit at paghalik niya roon. "Mahal na mahal kita,"
gigil niyang sambit.

Humagikgik ako at pumulupot ang mga braso sa kanyang leeg.

"Your Mom was here, she brought lunch but you were so beautiful while sleeping, I
couldn't wake you up." he informed modestly.

Suminghap ako at napahinto sa paghagikgik, tumitig ako sa kanyang mukha na maamo

ngayon na hindi ko madalas makita sa kanya. He flashed a smile and planted a kiss
on my nose and lips quickly, tumayo siya kaya napatingala na ako.

Oh my gosh, I fell asleep! Imbes na hintayin si Mommy kanina ay nakatulog ako!

"Come on, I'll feed you." aniya sabay sulyap sa kanyang wristwatch. "Magdidinner
na, napahaba ang tulog mo. Hindi ka kumain ng lunch. Why are you always sleeping
like that?" nakakunot noo niyang tanong.

Hinila na niya ang kamay ko para makatayo sa ibabaw ng kama, ngumisi ako sa kanya
nang buhatin na niya ako na parang bata lang sa kanyang bisig.
I pouted while staring at his face, his deep eyes were always at work of art, his
thick eyelashes were curled naturally, lips were fine red and tender, he has a not-
so-deep cleft chin and sharp jaw with tiny fresh shaved hair. Kumurap-kurap ako at
suminghap ng kalmado.

"Sa tingin mo ba may pag-asang magkaanak tayo?" direkta kong naitanong habang
nakatitig lang sa kanyang mukhang.

Sana... sana. My mom didn't lose her hope, dapat ako rin.

Naglalakad na siya sa pasilyo habang buhat ako, his lips pressed and his eyes
rolled up a bit like he's thinking.

"How can I see that?" he chuckled. "Umm, I think I'm content with my only baby now.
Nothing more, nothing less, but beyond!"

Huminga ako ng malalim at malapad na napangiti.

"I will visit OB, and... if it's still the same result, I would take monthly
therapy again."

He smiled at me. "Don't try too much, all right?"

Tumango ako at tila malulusaw na sa kanyang ngiti.

This is my flawed self, I have so many imperfections and insecurities in this life
but here's my Minther who's making me feel so perfect and accepted despite of all
flaws I've got. He is the only assurance of everything, he's my heaven and earth. A
total sky fall of perfection that completes me in any way of beautiful said words,
actions, things, colors and sweet nothings...

---

This is the last chapter of All Sweet Nothings last Isla Verde book, thank you for
staying until here. Hope you enjoy reading this not so deep piece, thank you for
all the comments that motivated me to do well. God bless, Cinnders.

I haven't read comments on previous chapter yet because I know your initial
reaction regarding the issue. I will read it and laugh. Joke.

Next in line, Embracing Fire.

👠👠👠
Afterword

I married her.

I sighed idly and closed my eyes tight.

Being married with her isn't really fit for me, she's not some random girl I know.

"Happy married birthday, 'ya Minth!" halakhak ni Phallius.

"Gago!" tawa ni Kurt.

"Hindi pa siya nag-imbita, mind you. So plastik!" Zarjiel rolled his eyes
sluggishly as he drank his beer in can.
"Hindi naman daw espesyal," si Kurt sabay hagis ng isang popcorn at salo sa kanyang
bibig.

Nagkibit ako ng balikat at ngumisi ng tipid. "Yeah, nothing's special, really.

That's not a real wedding, so..."

Why would I invite them? Mm, I somehow did that on purpose. Bukod sa ayaw kong
naroon si Bronson ay kasama na rin doon na hindi ko ramdam ang kasal na iyon dahil
hindi naman tunay at kasunduan lamang. If it wasn't just for my sister, I wouldn't
have to marry her. Marrying someone is not a simple thing, but in this family... I
doubt what's simple for them.

My father just decided for Feather's life and that's to marry someone she doesn't
like but could provide her future. It got me real frustrated and upset, so here I
am, placing myself in her supposed to be situation. I treasure my sister so much, I
want her to do things she would want in this life and being married is a big cage,
pero ayos lang namang makulong ako, hindi ako lugi dahil ako ang lalaki.

"Well, Cade Andrada is a good catch." ani Bronson. "She's like wild wind, in
innocent disguise."

Shit, good shit. This friend don't just forget, huh.

"She's somewhat hot innocent!" sambit ni Kurt. "I once saw her in their home,
Minther was a fucking shmuck to her but she just followed his want."

"What? Seriously, man? Dapat ikaw ang nagpapaalipin sa ganoong asawa, hindi ikaw
ang masusunod!" ani Bronson.

"Bading nga 'yan!" si Phallius. "Dapat sa'yo nalang, Son, 'no? Edi sana, baby tawag
sayo ni Andrada."

Nagtawanan sila. I blanched a bit.

"Ulol, ayoko baby! Queen ang itatawag ko sa kanya, bagay sa kanya o kaya Prinsesa
ko." halakhak ni Bronson.

This assface. Who does he think he's talking about, huh? Sa naririnig ko pa talaga
niya pinagpapantasyahan ang asawa ko?

Napaismid ako. "And you're fantasizing about someone's wife, huh?"

Can't believe they're actually having crush on Areial. We were schoolmates back in
grade school, and all I know was Bronson's admiration for her. Not these three,
even my cousin.

I didn't invite Bronson on my wedding, that's the reason.

Hindi ko na rin ininvite ang iba para lang hindi makahalata si Bronson doon. But
they all knew, I'd be married in this age. Hindi nga lang sila interesado noon sa
kasal ko kaya hindi sila nagtanong kung sino ang magiging asawa ko, ngayon alam na
nila at ganitong mga komento ang maririnig ko? Heck.

"Booo! Fantasizing, my foot! Parang hindi mo naman pinagpapantasyahan?" mapanuyang

ani Kurt.

"Lul," ismid ko lang.

Of course, not... yes, no I don't fancy her.

She's pretty but not completely. Mayroon pa akong hindi makita sa kanya na
makakapagpahanga sa akin ng lubusan. Or maybe, she's just so plain white that's why
I can't see anything special. Kahit na nasa iisang bubong kami ay para siyang patay
at lantang bulaklak.

She don't like me.

I got her first kiss, by the way. Hindi ko sigurado kung ako nga, pero inaasahan ko
na ako dahil hindi naman siya marunong humalik o baka hindi lang naturuan ng
mabuti. It was weird, I just didn't expect a Maria Clara in this generation.

Though, her kind of fashion is distasteful. Parang liberated manamit dahil parating
kulang sa tela o kaya ay bikini, pero hindi naman marunong humalik pabalik! That
was funny. She doesn't know how to kiss back for fuck's sake, she even cried
because of my kisses. Ibang-iba sa mga babaeng nakasalamuha ko kaya hindi ko
malaman kung saang planeta ba siya nagmula.

Or it's just because of their nature here in Isla Verde, dito siya lumaki at
nagdalaga kaya hindi maligalig sa mga lalaki na mas mabuti naman talaga dahil ayaw
ko ng asawang malandi. Elementarya palang ay nakikita ko na siya, but I went to
Laguna to continue my college there, doon na ako nalayo sa Isla Verde and here I am
again after almost four years, fucking married the girl I have just seen a little,
last time.

Noong unang dinig ko sa pangalan ng mapapangasawa ko ay hindi ko agad naisip na

siya nga dahil hindi ko pinagtuonan iyon, kahit sino nalang. Andrada man o hindi,
wala naman akong choice kundi ang magpakasal. Isa lang sa kanila noong pinsan niya
ang inasahan ko, at dahil mukhang malabo kay Cadence ay inisip kong si Laodia
Andrada ang makikita ko sa aming engagement party.

I was wrong 'cause it's no other than Cadence Andrada. The crowd's favorite back in
our elementary days, noong maghighschool ay mas naging mailap siya sa eskwelahan at
may piling mga kaibigan lang na hindi ko naman kilala. She's still the most angelic
face until highschool.

We never had any interaction wayback pero madalas ko siyang makita. Kung hindi
pupunta ng cafeteria ay sasakay sa kanilang sasakyan, iyon ang mga senaryong
nakikita ko noon na gawain niya.

She was tiny and straight, now she's busty and curvy as fuck! Who would have
thought she's my wife now...

But I don't like her. I don't want her like how I wanted my past girlfriends, it's
something weird that I don't understand why. Napapatanong na lang ako kung bakit
hindi ko siya magustuhan at naiinis ako kapag nakikita siya. Oh, that was harsh but
I really don't want her in my vision.

She looked so stupid in a way I would be just fucking startled by her angelic face.
That's the feeling I'm hating for months.

I became possessively asshole to her, I told her bad words, I hurt her, hindi ko
akalain na magiging malupit ako sa isang babae at sa asawa ko pa. Naging malupit
ako sa kanya sa ilang buwan ng aming kasal, hindi ko alam. Magulo ang isip ko sa
lahat sa nagdaang mga buwan. She wanted to go study again but I totally objected
because I don't want her to meet new people, new things to do and new environment
that she might forget she's chained to me.

"Bakit ba kasi hindi mo ako hayaang gawin ang gusto ko?" she asked in frustration
and anger, her eyes were inflamed with tears.

Nagtaas ako ng kilay habang umiinom sa baso ng tubig.

"Paulit-ulit na 'yang tanong mo." malamig kong sinabi.

"Look, Minther Legaspi, alam mo naman siguro kung ano ang sitwasyon nating dalawa,
'di ba? Kasal tayo, oo, pero wala kang karapatang maging possessive sa akin dahil
may mga gusto rin akong gawin!"

She looks so weak and stressed for many reasons frustrating her since she married
me. Nainis ako roon dahil wala man lang naging kabawasan sa kanyang itsura, I badly
want to give into her and let her do what she wants but her face is telling me, I
shouldn't let her go alone. Her journey to step in should includes me!

"No, I already said no. That's still the answer." mariin kong sinabi.

Huminga siya ng malalim, nakita ko na ang paghalik ng mga luha sa kanyang pisngi
habang galit na nakatingin sa akin. I'm really trying not to be worried about her,
and now I don't know how to avoid seeing her weight loss while living with me.

It hurt my vision everytime. I just don't know how to tell her to eat more, it
would be awkward to think. Matagal na niya akong kinukulit sa pag-aaral, minsan ay
parang nagsasawa na siya pero muling nanunumbalik ang kanyang kagustuhan.

"I hate you! Ang sama ng ugali mo! You're manipulating my life, hindi porque mag-
asawa tayo sa papel ay gaganituhin mo na ako."

Umiling ako ulit. Pride ate me completely.

Mag-asawa, ayos na, e. May sa papel pa talaga siyang binanggit. Bakit ba laging may
kasunod na ganoon? Punitin ko kaya sa harapan niya ang marriage contract na iyon
para mag-asawa na lang, sa punit na papel. Tsss.

I sighed idly. Naiinis talaga ako kapag kinakausap niya ako, parang insulto lahat
ng kagustuhan niya para sa akin. Alam ko namang wala siyang masamang pinararating
pero ganoon ang pamiramdam ko.

Am I not ideal for a husband?

"I will be the provider in this family, you don't need to continue studying..." o
kaya pag nakatapos na ako, kukuha ulit ako ng panibagong kurso para magkasabay
kami? Pwede rin.

Ngayon malabo, paano iyon mangyayari kung magtatapos na ako sa taong ito at siya ay
mag-aaral palang? No, I can't risk that. This is fucking unreasonable, I know. But
my mind was pushing me like mad for attention as fuck. I should pull her closer to
me, not push her away while married to me.

"Bakit ba kasi ayaw mong pag-aralin, tol?" natatawang tanong ni Elos sa akin nang
magkita kami sa football training.

"For sure, possessing her." halakhak ni Elexius.

Umismid ako. "Course not."

Ngumisi si Elos at nagtaas ng kilay, pinaglaruan niya ang bola ng football sa

kanyang braso.
"So, what's your deal?"

"Wala na kayo roon." masungit kong sinabi.

I told them about Cadence, na gusto nitong mag-aral. Iyon lang naman ang sinabi ko
pero ang dami na nilang binabatong mga panunukso ngayon. Mukhang mga gago. I just
wanna hear their sides about this talk, kung para sa akin ay ayaw ko iyon. Ano
naman kaya ang kanila? Pero hindi ko sinabing magtanong din sila pabalik sa akin.

Nagtawanan ang magkapatid.

"Dahil parin ba 'yan kay Feath o... another thing." panunuya ni Elexius.

"Crap it, El." inis kong sambit.

Hindi na ito dahil kay Feather, pero hindi ko sasabihin sa kanila iyon. No fucking
way. 

Humagalpak siya at ngumisi si Elos.

"For me, you should let her." kibit balikat niya sabay lagok sa bote ng gatorade.

Naalarma ako roon. "And why would I?"

Elos shrugged blankly. "To let her get her goal? Of course, who doesn't want to
study? Besides, she's a girl. They need freedom, not cage."

"But she's already married to me." giit ko.

Oh, fuck. This is so immature! Oo naroon na ako sa kasal kami at ayaw ko talaga
siyang pag-aralin hangga't hindi pa ako nakakatapos, I want to monitor her doings
at school if ever and I cannot do that while I'm still studying. Ilang buwan nalang
naman, sana ay huwag muna siyang mangulit dahil napipikon ako sa usapang iyon.
Nakakafrustrate isipin na marami siyang makikilala sa eskwelahan.

"Will she file an annulment while studying?" natawa siya.

Napaisip ako roon. Huminga ako ng malalim, why do I look so immature here? Damn it.

"And I thought you wanted annulment." ani Elexius. "Hindi ba maganda ang
napangasawa mo at parang sabik na sabik kang makipaghiwalay?"

Napaismid ako at umiling. "Kung hindi niya kaya makisama sa akin, she better
file..."

Hindi naman ako naiintindihan ni Elos, wala naman siyang alam sa mga ganitong bagay
dahil hindi ko siya katulad o ni Elexius na bukal at parating bukas na nakikita ang
apeksyon. He's very plain and masked, or he was not really made for serious thing.
He's the perfect example of plain and simple man in any way. Alipin lang siya ng
pag-agos.

"Gayahin mo raw siya, bantayan nalang 'yong babae at hintayin ding makapagtapos."
halakhak ni Elexius.

Umirap si Elos at nawala ang ngisi sa labi. "Stop cleaning yourself, El. Sino kaya
ang nag extend sa pag-aaral at kumuha pa ng culinary, e, marunong namang
magluto..." pasaring niya.

Nagtawanan kami ni Elos, Elexius made a face and cursed.

"Fuck you, Thelonius. Hindi babae ang dahilan ko." giit ni El.

Elos raised his middle finger up and laughed. Tumawa na rin ako dahil alam namin
ang dahilan ni Elexius kung bakit kumuha pa ng kursong pandalawang taon dito sa
Brentdale.

"Kaibigan ng fling mo 'yon, 'di ba, Minther?" muling pagbabalik ni El.

Kumunot ang noo ko sa tanong niya at sumulyap sa tinitingnan niya sa malayo.

"'Yong fine arts student din, kaibigan nila Iya. Hindi ba?" ngumisi siya sabay
sulyap kay Elos.

Elos' forehead wrinkled. "What about her?"

Si Met siguro ang tinutukoy ni El. Iyong babaeng walang pakialam sa paligid kapag
nakahawak na ng lapis.

"Why did you ask?" tanong ko rin.

"Wala lang, I wanna talk to her about some stuff." he smirked.

"Oh, really? Papa-paint ka?" halakhak ni Elos.

Elexius shrugged. "Just a flower piece... tingnan ko kung magaling ba mag pinta.
Palagay ko kasi ay tinatangkilik lang dahil may itsura, e."

"Gago." tawa ko. "She's fine in her field. Kaso masungit. Mahirap hingan ng pabor
iyon."

"Oh? Edi bayaran ko ang pagpapapinta ko."

Umiling ako. "'Tsaka hindi iyon namamansin. May boyfriend na. Don't try." tawa ko.

"E, ano namang pake ko sa nobyo niya? Iyong star player na 'yon? Walang binatbat
sakin 'yon."

Nagtawanan kami.

"Puta, bigat." halakhak ni Elos.

At the end of the day, I found myself thinking about what she wants again. Iyon ang
mga naiisip ko sa loob ng mga linggong nagdadaan.

Damn, I'm being fucking immature when it comes to her! Ang gago ko! I couldn't get
to like her decisions and wants because she's not including me with it! I'm fucking
insecure!

But I don't like her, still! I only want her to face this marriage, gusto ko siyang
pasukuin ng kusa para kumalas sa kasal namin. I want her to file an annulment
because I'm no good in this stand, I can't handle a family or even married life.
Kaya mas ayos na iyong sumuko siya, hindi ba?

Ang tanging iniisip ko nalang ay ang kapatid ko, baka siya ulit ang ipagkanulo sa
iba o baka ako parin pero ibang babae na kung sakaling mapapatid ang pasensya ni
Areial sa akin. Hindi ko malaman kung mananatili nalang ako sa kanya, sa kasal
namin o pasukuin siya at iba namang babae ang pakakasalan ko.
O... ako nalang ang sumuko, sumuko sa kanya at magtaas ng banderang puti na siya na
talaga ang makakasama ko habang buhay.

And when that time she called me another man's name? Fuck that. How dare she
mistook me to her fucking first love! Wala na, hindi ko na talaga siya pinayagan
pang makawala. Puta, daig ko pa ang sinampal sa pangalan ng ibang lalaki! It made
me feel so bad and really not enough for her!

It's a warning and a threat for me.

"Hindi mo naman talaga gusto ang kasal, right?" Iya's kissing my jaw while
caressing my cheeks leniently.

I pushed her slightly to get off my lap. "Iya, this isn't a place for this." I said
icily, I took my binder on the wooden table and stood up.

Hindi ko alam kung paano iiwasan ang daan ni Iya, our school isn't a big place that
we could not get to see each other if we wanted. Ilang beses ko nang sinabing tapos
na kami pero heto parin siya at sumusunod. Nakakapagod. Nakakatamad mabuhay sa
Laguna dahil dito.

I can't kiss her. I can't let her. I don't know. She's my girlfriend, or shall I
say just the girl I am committed to? Ewan ko kung anong pagkakaiba noon, simula
nang maikasal ako ay naging magkaiba iyon sa aking persepsyon. Girlfriend, is a
serious term for me while "commitment" is another word for me that I couldn't term
a girlfriend to introduce. Yeah, damn weird. I know.

"Tama, gurl. School ito, hindi motel." halakhak ni Chi, iyong bestfriend niya.

Ngumuso si Iya. Her chinky eyes were a bit puffy today, kung umiyak man siya ay
hindi ko alam ang dahilan.

"Punta ka sa condo mamaya?" she asked.

She thinks this so easy. I don't know if she's dumb or what, I don't care now.

Huminga ako ng malalim at tiningnan ang cellphone ko, para malaman ang araw ngayon.
Umiling ako sa kanya. "Sorry, I can't. Uuwi ako ng Isla Verde."

I need to go home and check on Areial. Hindi ako masyadong naitetext ni Cora
ngayon, kaya napapaisip ako kung ano kaya ang pinagkakaabalahan niya? Cora's not
texting, ibig sabihin noon ay nasa mansyon lang si Cadence. I told her to text me
when Cadence will go out, kahit sa malapit lang magpunta ay gusto kong malaman at
maimporma.

Simula noong malasing siya at tawagin ako sa ibang pangalan ay hindi na ako
mapakali sa aking pag-aaral at buhay sa Laguna, I'm even thinking about
transferring to Isla Verde so I can reach her always. Na malalaman at makikita ko
parin ang mga ginagawa niya... at makakasama ko siya. Mas mapapadali pa ang
pagluwag ng isip ko sa araw-araw.

Suminghap siya, alam ko na agad ang kanyang mga lintanyang sasabihin.

"Uuwi ka na naman sa asawa mo? Hindi ka nga pinapansin at hindi kayo magkasundo!
Stop being so friendly to her! Hindi na kita nakakasama nitong mga buwan, come on!
Ako ang nauna, ako pa ang dehado dahil lang sa kasunduang kasal?"

Pumikit ako ng mariin. "I told you, I want a break up, Iya..." I said in a low and
tight tone.

Sumulyap ako sa kanyang mga kaibigan, humahagikgik si Chi habang pinapanuod ang
dinodrawing ni Metry. I guess they didn't hear, paniguradong magbubunganga na naman
si Cheena kung marinig ito.

"No!" she hissed. "I don't wanna break up, Minther. Hindi mo pwedeng gawin sakin
'to, porque naikasal ka na!"

"Crishia, just let me have what I want. This won't work, anymore and you know that,
matagal na."

I'm very sure, this won't... there are so many things changed my life and how I see
everything around me now. Even this place I've loved, is no longer my favorite.
This became so plain and white, totally boring.

Her eyes shimmered with tears. Oh, damn.

"I love you, how 'bout the years we went through? Ganoon na lang iyon, huh? Dahil
lang kinasal ka? Iiwan mo ako sa ere?"

Hell. "No, you don't. Stop using that to make me stay, I'm married now and you
can't do anything but accept that."

She shed tears and I'm out, lumakad na ako paalis doon upang hindi na magkagulo pa
kapag nakita ni Cheena na umiiyak ang matalik na kaibigan. I can't understand
what's with her, after she left, she became worse!

I am four months married now and I was asking for this break up two weeks after my
wedding but she denied it. For me, I'm already done with this but she's not. She's
frustrating me! I don't want this, it's a shame for Cadence and unfair. Ilang beses
ko itong pinag-isipan bago gawin dahil si Iya ang karelasyon ko sa nagdaang mga
taon na madaling putulin para sa akin ngayon dahil alam kong hindi na mabuti.

Even so I'm committed to her, I can't feel anything for her anymore and that's
sick. Ayaw ko na dahil hindi tama, ayaw ko na dahil baka makarating kay Cadence o
sa pamilya niya. Ayaw ko na dahil wala na akong nararamdaman kay Iya, matagal na.
The time she left me to study abroad, I just let her go because I don't love her.
The relationship we had was nothing but just a phase of my life. It ended just like
those phases passed me.

It's just a normal thing, anyway. May mga naging babae ako, habang siya rin ay
ganoon. Hindi ko alam kung paano kami naging committed na ganoong kahabang taon
when in fact it seemed just like a fling. Though, I wouldn't deny she's happy to be
with, I know she loved me but not completely as well as how I admired her back
then. The serious thing wasn't included.

May mga matagal na pagsasama, pero hindi iyon ang basehan ng pagmamahal o baka may
humigit... I chose the rhythm of peaceful wind around, I let myself fly with it
until I found the right place for me.

"Parati naming ginagawa iyon, mahilig kasi kami magswimming. Lalo na si Lavern."
Areial chuckled adorably.

"High school days? Elementary?" I asked.

Noong una wala akong pakialam sa naging gawain niya noong mga lumipas na taon pero
ngayon ay gusto kong malaman kung paano siya napasaya ng mga nangyari sa kanya
noong high school at elementary, I'm just so curious about her everything now.
Cadence was affecting me so bad as the time goes by. I don't know how or when, pero
isang beses na ngumiti siya sa akin ay alam kong hahanapin na iyon ng aking isip at
mga mata. I want her smile, every fucking day. I even listed the days with her that
she smiled, damn. How I wished I had taken every moment like that. I fucking
cherish her perfect smile.

I never knew simple smile of her could melt everything down like my world just
stopped working for me but for her smile only.

Sabi ko noon, I still don't like her because she wasn't enough. She's incomplete,
something in her was missing that I hardly get what, she's plain and boring, I told
myself... every day with her is a realization of every single thing, seconds,
minutes, days, weeks and months, between those times I finally found what was the
missing piece of her, it's her precious smile. That was the most perfect smile I
had encountered my whole life.

I want to treasure that inside my head and chest until I  just get addicted to it.
I feel so completely different from the old self I've been, I felt stranger in my
own body, heart, mind and soul. Her single smile can complete me and turn me into
obsessed fucker for her.

She's my only obsession.

"Elementary and High school," she laughed adorably. "Ikaw?"

She's asking about my hobbies back then.

Nagkibit ako ng balikat. Tumawa siya at mas humilig sa aking dibdib, I hugged her
waist and planted soft kisses behind her ear down to her jaw. She smells like a
baby lotion everytime, kahit hindi naligo o naligo o pawisan ay amoy baby parin
siya. Kaya adik na adik ako sa pag-amoy sa kanya, e. I can't just waste a minute
without nuzzling my lovely baby.

"Paano puro ka yata pakikipag basag ulo noon!" she chuckled softly.

I stopped kissing her for a bit and smirked, I continue nuzzling her neck now.

"I wasn't." gigil kong iling sabay baon lalo ng aking ilong at nguso sa kanyang
leeg.

Saan kaya ako dadalhin ng kaadikang ito?

Dinala ko siya ngayong araw sa La Cerde para malibang, pagtapos ng ilang linggo ay
ngayon lang ulit ako nakauwi dahil hindi madali ang maging graduating student. Plus
the fact that I have failed subjects before, I needed to cope up with everything
and put things fixed before graduation. Ayaw ko nang magkaproblema pa sa clearance,
ayos lang naman sana sa akin na may bagsak ako dahil kaya ko namang balikan
pagtapos ng graduation, ang kaso ay mukhang gusto ni Cade na makita ako sa
entablado para sa aking diploma.

Nakatingin siya sa malayo kung saang nililibing ng mga bata ang isa pang batang
kalaro sa buhangin. The white sand looked so tender at their hands, mabilis na
dumudulas iyon sa mga pagitan ng mga daliri ng bata habang naghuhukay at kumukuha
ng sapat na buhangin para idagdag sa ginagawang paglilibing sa katawan ng kalaro.

"Mmm, bakit hindi mo na ba hilig ang outing ngayon? O dahil lang sa akin?" I asked
cleverly.
Don't say, yes. Baka mabading ako rito at kiligin.

"Oo," she answered gleefully. "Sapat na sa akin na tayong dalawa ang nag bibeach."

I supressed my growing smile. What the hell, Minther? May nakakatawa ba sa sinabi
niya? May nakakangiti? May nakakabaliw ba roon? Oh, damnshit. Her words are my
challenges and survival itself.

"Great. Malapit na ang graduation," I pouted a bit while nuzzling on her blades.

"Mmm?" she hummed sweetly.

I smiled mindlessly while watching the kids from afar, napahagikgik si Cadence
habang tinitingnan sila.

"They look so cute!" she giggled.

We can make our own!

"We can make a family by that time." I whispered softly.

I can't wait for that! I can't wait to build a family with this angel. Ngayon
palang ay naeexcite na ako sa kaisipang iyon, I'm sure she'd be the most beautiful
mother of our child! Planning to have a family is easy for me because I know I'd
work hard for everything just to provide the needs and all, I could clearly see my
future with Cadence. Only her.

Napatahimik siya saglit.

"T-Tapusin mo muna ang graduation..." nauutal niyang sambit.

Is she shy? Or did my question embarrass her? Oh, I think I should be careful
asking things. I need to comfort her with my questions, not embarrassed her or
something. I'm sorry.

I remember last time she scolded me about it, she told me to study well until
graduation without failing grades. Hindi kasi ako makakaakyat ng stage kung may
bagsak ako, which is very unusual for me. Miski kailan ay hindi pa ako bumagsak at
parating may honor sa bawat pagtatapos ng taon, nitong fourth year lang ako naging
banban sa pag-aaral.

I was inactive in school, parati akong nakakatulog at hindi nakakapasok sa oras

dahil madalas akong puyat. Dahilan? Si Cadence, I couldn't sleep well without her
beside me. She's my favorite cuddle buddy more than a pillow, I want her always...

Ilang buwan nalang at hindi na ako makatiis na umikot na lamang ang oras ko kay
Cadence pagtapos noon. I want to fulfill every day I've been missing her.

I have plans in mind after graduation, to do... hinanda ko na rin ang condo na
tutuluyan namin sa Laguna dahil balak ko na siyang sunduin para hanggang sa
magraduation ay nasa Laguna na kami.

"Wala ka bang napapansing kakaiba kay Cade?" I asked Cora, one afternoon I came
home.

It's been months... I can't see anything changes. Why is that?

"Wala naman, Sir." iling ni Cora.

Ngumuso ako at tumango nalang, pagtapos noon ay tinawagan ko si Zarjiel para
magtanong. Naglakad ako sa veranda habang kausap siya.

"Gago, bakit may balak ka na?" natatawa niyang tanong.

I sighed idly. "I want a family now, so tell me the signs of pregnancy."

His mom is a doctor, sinabi ko na sa kanya sa text na itanong iyon sa nanay niya
para malaman ko at mapaghandaan. Of course, I should be ready for that since we
were doing it most of the time. Lalo na kapag umuuwi ako, I'm making sure to get
her pregnant by now.

He laughed. "Puta, pakipot ka pa nung una. Balak mo rin palang anakan."

"Tss, your fucking brute mouth." I said in irritation.

"In love na in love ka siguro 'no? I wonder where I would be after years. Ganyan
din kaya? Nag-iisip siguro ako ng posisyon para babae at lalaking kambal ang maging
anak ko." halakhak niya.

"Tangina mo talaga," naiiling kong sinabi.

He's not really ready for something serious. Hindi ko pa nakikita kay Zarjiel ang
itsura ko sa bawat araw na iniisip kung paano pa aalagaan si Cadence hanggang sa
siya'y malunod na sa aking pagmamahal.

"Nagtanong ako kay Mama kanina tungkol sa mga buntis pero tangina nasampal ako,
akala niya nakabuntis na ako." humagalpak siya.

Napangisi ako. "Malay mo nakabuntis ka na talaga, hindi lang pinaalam sayo kasi
wala ka namang kwentang ama. Advance mag-isip 'yong nabuntis mo."

He cursed me.

"Ulol, walang ganoon. Maingat ako at parating may shield."

"Nabubutas 'yon," ngisi ko.

"Gago, expensive condoms 'to! Si Mama ang nagsusupply pati kay Zafkiel at Raiel."
aniya at tila nag-isip. "Pero, hindi kaya? Kasi, pre, naalala ko nalasing ako at
nakalimutan kong magshield. Hindi ko sigurado kung umihi agad si Luanne pagtapos,
e. Baka nabuntis ko 'yon, sa tingin mo?"

Napaubo ako at nagmura.

"Fuck you, Zarjiel." malutong kong sinabi.

I can't believe he don't know the possibilities! He's just a pure fuck boy, huh.
Luanne is his fling since last week, I wasn't sure. Pero L din ang initial noong
fling niya last month kaya hindi ko alam kung si Luanne din ba iyon.

Humagalpak siya. "Biro lang, feel ko baog naman si Luanne kaya kahit hindi
magcondom."

"Baog?" I wrinkled my forehead in confusion.

Gago talaga 'to. Hindi na nahiya sa pinagsasabi niya at pati ba naman baog ay
binanggit sa akin.
He laughed. "I'm not sure, though, but I spilled most of the time. Syempre, dapat
mabubuntis na iyon kung ilang beses kong nagawa 'yon."

"Ulol, sampal ka ulit sa Mama mo." halakhak ko.

"Pero, Minth, wala pang signs asawa mo? Kahit mood swings? Cravings or
aggressiveness?" he asked suddenly. "Ilang buwan na ba?"

Kumunot ang noo ko. "Wala, kasama ba 'yan sa pagbubuntis?" nakuryoso ako bigla.

"Of course, moron. So, maybe you should check her things first. Baka nagpipills
din, e. Sabi kasi ni Mama, madalas daw gawin ng mga babae 'yon kaya hindi
nabubuntis."

Oh. "Pills?"

Is she taking pills?

I remember Iya wayback taking pills pero hindi ko pinakialaman dahil siya naman ang
may kakayahang mag control noon sa sarili niya. Pagtapos kong kausapin si Zarjiel
ay tumungo na ako sa aming kwarto. A smile gradually crept on my lips as I saw her
on my bed, sleeping innocently.

Huminga ako ng malalim at sinunod ang sinabi ni Zarjiel sa akin, hinalughog ko ang
bag niya at hindi nga nagkamali si Zarjiel dahil natagpuan ko roon ang lalagyan ng
kanyang pills.

"Since when are you taking this shit?" I asked icily while holding the
contraceptive pills tightly when she woke up.

My head heated when she didn't talk. Gusto ko na agad sumuko dahil sa takot na
nakita ko sa kanyang mukha, I want to calm myself and be a puppy again to make her
feel comfortable.

No, love, I'm not angry but I'm hurt.

"Since fucking when, Areial?" mariin kong tanong.

Fuck this!

"A week after the first night." kinagat niya ang kanyang nanginginig na labi.

"What?" I asked in disbelief.

That long? Hindi niya ba alam na hindi ito maganda para sa kanya? She should've
told me! Kung ayaw niya pa pala, pwede naman akong mag-adjust! But taking this?
Hell! This isn't fucking ideal!

"I-I'm not ready for that. Look, that's not a joke, Minth—"

"Who told it is? Damn it." iritadong sabi ko. "Do you think I care about getting
you pregnant? Of course not, that's why I wasn't fucking withdrawing everytime!"

Sana sinabi niya nalang na hindi siya handa!

"Hindi mo ako naiintindihan, hindi pa ako handa." umiling-iling siya.

My forehead wrinkled while looking at her. I can't believe her! Kung hindi pala
siya handa, bakit namin kailangan gawin ang ganoong bagay? Damn! I could've stopped
myself taking her if she refused! I won't force her but this thing isn't healthy
for her! This has so many side effects!

"Then, why are you doing it with me, huh?" hindi nawala ang iritasyon kong tanong.
"Kung hindi ka pala handa, bakit natin ginagawa ang bagay na iyon?"

Hindi ko naman siya pipilitin sa ganoong bagay kung sinabi niya, e.

"Magkaanak, Minther! Mabuntis! Hindi ako handa sa ganoong obligasyon, masyado pa

tayong bata!" she said in frustration.

But damn, I want her in so many ways, I want to spill everything inside her just so
I can make sure she'll be mine for the rest! Hindi ko maintindihan kung bakit ayaw
niya pa ng pamilya, I want it with her. I want to have a minnie version of her and
take care of them while working!

My chest tightened real mad and painful. I wanted to ask why but I'm a coward. Ayaw
kong marinig kung bakit ayaw niya pa ng pamilya. Natatakot ako na baka isagot niya
ay hindi pa siya sigurado sa akin, hindi pa siya sigurado na mananatili sa akin
habang buhay. That would be painful to hear so I prefer not to.

Huminga ako ng malalim at mabigat ang dibdib na binulsa na lamang ang mga gamot na
pangontra. I feel my weakness now, I don't wanna hear her say things could make me
go off.

"Give me that!" matapang niyang sigaw. "I need that, Minther!"

My heart crumpled. I just chuckle the pain I'm feeling.

"Who says we'll do it again? Hindi mo na kailangan ang mga ito dahil wala nang
mangyayari ulit, Cadence!"

Suminghap siya at pumikit ng mariin, dismaya at galit ang nakita ko sa kanyang

ekspresyon. Mabilis niya akong tinulak sa dibdib, kung hindi lang ako nakapaghanda
roon ay baka nabuwal na ako. I switfly grip on her tiny arm when she went out of my
room.

She gasped sharply and punched my arm while wriggling.

"Let me go!" sigaw niya.

My chest hurt.

"Hindi mo talaga maiintindihan iyon dahil wala ka sa sitwasyon ng mga babae! Sa

tingin mo ba madali lang, ha?" she's now crying.   

I gasped sharply and closed my eyes for awhile to lessen the pain. I know, baby. I
know... you're not yet ready but stop taking something might put you in peril.

"I can't really understand why you have to be afraid of the responsibility when you
always fucking welcoming me like you are ready for everything! At anong pinalalabas
mo sa mga pinagsasabi mo? We're both in this age and fucking married! Even so I'm
not yet done studying I can provide!" giit ko sa frustration.

I just want her to hear how ready I am for her! Pero hindi ko siya pipilitin sa
pamilya, alright. Gusto ko lang malaman niya na sigurado ako sa lahat at kaya kong
panindigan siya hanggang sa huli.

"Talaga? E, nagpakasal lang naman tayo para—"

"No!" I yelled. "I will not marry just because of fucking company or goddamn
money!"

And why are we getting here? Iba ang usapan namin at walang kwenta ang pinupunto
niya ngayon dahil alam kong hindi na iyon ang dahilan ko ngayon. Hindi ko rin
kailanman naging dahilan ang kumpanya o para sa pera dahil para lang iyon sa
kalayaan ng kapatid ko! And now I fucking love that idea! Ayoko nang kumawala at
magpupursigi pa akong makatapos para sa pamilyang bubuuin namin!

We became okay again after that talk. Hindi naman talaga ako nakakatagal, sa huli
ay pagsuko lang ang magagawa ko... pagtanggap sa pakiramdam at mga ayaw niya kahit
na gusto ko pa. I will accept everything she'd give me, completely and very
welcome. Basta ba, hindi siya aalis sa akin.

But things happen without further warning, really sucks.

I was calling her nonstop, nasa Laguna ako pero hindi ako mapakali dahil hindi siya
sumasagot sa mga tawag ko tatlong araw na. I immediately drove back to Isla Verde
when Cora told Cadence was missing for days. I thought she's just busy in their
cafe. Wala ring sinasabi si Feather sa akin na wala si Cade sa bahay.

Damn it! What really happened, love?

"What did you tell her, Feather?" nagtatagis bagang na tanong ko nang makauwi sa
mansyon matapos manggaling kila Wycliffe.

I know she's hiding there but I don't know my fault! What did I do? Bakit kailangan
niyang magtago sa akin? Ilang araw lang akong nawala! And damn, I have an exam
today, I didn't take because of the news!

"N-Nothing, Kuya!" aniya.

Pumikit ako ng mariin. "Fucking what, Feather? Anong huling napag-usapan niyo?
Maayos kaming dalawa pag-alis ko at biglang nagkaganito nang magbakasyon ka rito!
Anong ginawa mo?"

She cried like a kid.

"W-Wala! I just told her stories! Anong bad doon? Sisisihin mo ako sa pag-alis
niya! Am I not welcome dito? Simula nang magbakasyon ako? You're so mean! I'm not
ruining your life!"

Oh, I should be thankful that I married Cadence because of her. Yes. But this
fucking thing! What did she really tell her 'cause she's ruining my mind!

"Stop crying! I'm just asking you, Feather. Anong nakakaiyak doon?" banayad kong
pagtatanong ngayon.

Umiyak siya ulit at tinalikuran na ako, nagmartsa siya paakyat. Pumikit ako ng
mariin at ginulo ang aking buhok sa kainisan.

"Lyle, you better go back in Laguna. Malapit na ang graduation, nagpapractice na

rin sila." sabi ni Mama sa akin nang sadyain ako.

Malapit na pala?

Huminga ako ng malalim. "Hindi ako pupunta, Ma."

She gasped. "Why are you getting worse, anak? Ano bang problema mo? May problema ka
ba sa grades mo? O sa mga professors?"

Umiling ako at bumuntong hininga, pinasadahan ko ng mga daliri ang aking buhok
dahil sa frustration.

"It's nothing, Ma." tumayo na ako at lumabas ng mansyon, kahit na tinawag niya ako
ay hindi na ako lumingon pa dahil alam kong malungkot na mga mata na naman niya ang
makikita ko.

Hindi ko tinigilan ang bahay ni Wycliffe simula noon. Palagi akong nagpupunta at
nanggugulo para lang magpakita na siya, nagsuntukan pa kami ni Wycliffe pero hindi
parin siya lumalabas so I guess she's really mad at me. Pero tangina bakit ang
tagal naman. I'm fucking frustrated, I'm missing her and I'm fucking mad at myself
for being a complete ass! Hindi ko alam ang dahilan dahil hindi parin nagsasalita
si Feather tungkol doon.

"Please..." she whispered and closed her eyes while crying.

"Heto ba ang dahilan kung bakit ka tumakas sa akin, huh, Areial? Tangina naman!"
frustrated kong sinabi.

I caught her with Clayven Carlos, her fucking first love. Hindi na ako nakapag-isip
pa at naging gago ang pag-iisip ko. My mind immediately concluded that I didn't
expect my choice of words to tell them. Is she cheating? I'm not sure but fucking
hurting the hell out of me. So bad. Ilang linggo ko siyang hindi nakita at
desperadong hinahanap, bakit ganito pa ang madadatnan ko?

The man was almost kissing her, hugging her! Nakikipagharutan sa kanya! May asawa
siya pero nakakangiti pa siya sa lalaking ito?

"I want an annulment..." she said.

My mind was startled at her words again, napasinghap ako at parang hinampas ang
dibdib ko sa sobrang takot at kaba sa kanyang piniling salita.

I licked my lips, I'm fucking enervated suddenly. Just minutes with her words, this
is the effect. Kumurap ako at huminga ng malalim bago nagtango ng ulo upang
tanggapin ang lahat. Lahat ng nagawa niya at nakita ko, pero hindi ang sinabi niya.
I pushed her patience off, I need to pull it again and just let go of everything I
saw.

Wala akong nakita, wala akong galit na naramdaman, wala akong narinig... tangina,
ang sakit.

"Fine," I whispered while nodding slowly. "Fine, baby... I'll let this go, I didn't
see anything—"

"No, I want an annulment, Minther. Nakita mo! Nakita mo, 'di ba? I cheated on you!"
she said bravely. "This is the reason why I'm hiding here."

Pumikit ako ng mariin at nagtiim bagang. Okay, this isn't just a simple pain now
but I need to be alright. Kung hindi ko ito kakayanin ngayon, paano pa sa mga
susunod? At wala akong hindi kakayanin, dahil siya ito... si Cadence ang nagbibigay
ng sakit sa akin, kaya wala akong ibang gagawin kundi ang tanggapin at magpasensya.

I told myself, I'd be willing to accept her everything... even the pain, torment
and all. The happiness to sadness, she's always accepted. She's the word itself.
"All right, fine. That's hell." I whispered weakly. "Let's just go home, please, I
need a talk..."

Is this a hell now? What kind of hell I'm in? Why am I feeling this torment right
now? Is this the day of judgement? This is freaking hurts.

Please, Cadence, let me fix this. Just not the annulment you're asking. I can't do
that, ever.

I let her go, I let her do what she wants. I freed her, but not from our marriage.
Iyon na lang ang pinanghahawakan ko, e. I still want a hold on her, I still want
her despite of all she gave me. Sa mga linggong iyon ay mas lumala siya, bawat araw
ay wala sa bahay para lang makipag-inuman sa kanyang mga pinsan.

That was my real hell, every day without my old Cadence was torture but I still let
her do what could please her. Iyon lang ang magagawa ko, ang tanggapin. I saw her
kissed Clayven when she was drunk, I let it passed and pretended I haven't seen
anything like that. Alam ko namang lasing lang siya kaya niya nagawa, hindi niya
sinasadya iyon at wala siya sa tamang pag-iisip.

My graduation also passed, I did not attend it. Nawalan ako ng gana nang sabihin
nilang hindi nila makita si Cade at hindi na nila naisama dahil baka mahuli sila sa
programa ng aming graduation. Wala rin namang kwenta dahil wala ang babaeng dahilan
nito. Hindi ko na rin nahintay iyon dahil umuwi ako ng Isla Verde para ako na mismo
ang mag-abang sa kanyang pag-uwi.

I'm sure she's going home drunk again, I need to take care of her. Madalas kasi
siyang nagsusuka sa gitna ng pagtulog sa kalasingan, hindi niya iyon nararamdaman
kaya kailangan ko siyang linisin para maayos parin paggising kinabukasan.

One time, bomb just burst out. I can't do this anymore, my mind is in a deep crap
for weeks... I watched her kissed Clayven again, hindi ko na kinaya ang pangalawang
beses na iyon. Sumabog na ako at wala sa sariling pag-iisip na nasaktan siya sa
pamamagitan ng aking pagdarag.

I gripped on her wrist tightly, I could almost break her bone but she already broke
me completely and painfully with her words. Fuck it! 

"Nasasaktan ako!" she yelled in pain while bolting. "Matagal ko nang sinasabi na
maghiwalay na tayo, hindi ba? I don't love you! Everything didn't work out the way
you wanted it! We didn't fucking work and we'll never be!" she shouted in anger.

I don't know how to calm myself anymore but I'm forcing myself to. Kaso malala na
ang sakit ng dibdib ko, ang tagal ko nang kinikimkim ang lahat para lang pagbigyan
siya dahil akala ko ay magsasawa na siya. I hurt her without in my right mind, I
was in pure rage and I couldn't see anything but red world.

Again, I was startled by her words. It stung my heart severely. I am damaged,

broken and hurt.

Galit lang siya... iyon ulit ang pumasok sa isip ko. Galit lang siya at nadala lang
siya ng lahat ng emosyon. Maybe I went overboard, am I choking her freedom badly?
Am I possessing her so much that she couldn't handle this anymore? She couldn't be
with me anymore? Ayaw na niya sa akin at wala na akong magawa... pero lamang parin
ang kagustuhan kong manatili siya.

I'll still keep her... I'll still love her with my all.

Huminga ako ng malalim, my heart is crumpling terribly and very painful to bear.
Hindi ko na kaya, pero kakayanin pa. Minahal ko siya, mahal ko siya kaya magtitiis
ako sa ganito. This is the change of loving her, this is the counterpart I would
just accept.

"Okay... alright, Areial. Alright, I'm sorry..." napapatango kong sinabi sa

pagsusuko ng usapan, nanghihina na ang aking kalamnan.

My mind is already off, as so my heart.

"I'm sorry for hurting you, I'll loosen up. Don't worry." I whispered.

Hindi siya nagsalita at umiwas lang ng tingin habang lumuluha, mabilis niyang
hinawi ang kamay ko at tuluyan ko siyang nabitiwan mula sa masakit na pagkakakapit.

"I can't understand her." I whispered gravelly.

"No one can really understand women," halakhak ni Elos. "They are the complicated
word, itself."

"I'm not okay..." I sighed idly, I drank my seventh shot.

He arched his left brow and smirked.

"I know, man." he said. "Do you wanna talk about it?"

Pumikit ako ng mariin at sinandal ang batok sa backrest ng sofa. Suminghap ako at
pinakalma ang sarili sa lahat ng naiisip na malalim. Nagpunta ako ng Laguna para
magpaluwag ng lugar ko, masyadong masikip ang Isla Verde para sa akin pagtapos ng
pag-uusap namin ni Cadence.

I wanna know her reasons why, why she kissed another man, her first love. Why she's
not going okay and becoming worse? Why is she doing everything to hurt me... why.

"She cheated, Los." I sighed wearily.

"Uh-huh, were there reasons?" he asked while chewing bubble gum.

"She kissed another man, her first love. Maybe that's the reason, she still loves
him." I howled in frustration. "Damn fucking it, I can't do this anymore. She
kissed him twice. Noong una, ayos lang. Alam kong lasing siya, pero hetong huli.
Tangina, normal naman siya."

Nakakatangina lang talaga na normal siya pero nagawa niya iyon. Lasing siya noong
una, pero alam kong hindi rin tama dahil kahit lasing siya ay hindi niya iyon
magagawa kung mahal niya ako. Pinagbigyan ko iyon at pinalampas dahil hindi naman
kami parehas, ako kahit lasing, hindi ko na magagawang humalik ng iba. Siguro, siya
ay wala talaga sa pag-iisip kaya ganoon.

Pero, iyong normal siya? Puta, ang hirap na paniwalaan ng pagbubulag-bulagan at

pagtatanga-tangahan ko, hindi ko na magawang maniwala ulit. Hindi ko alam kung
sadya ba iyon dahil alam niyang pinapanuod ko siya sa gawain o hindi, hindi ko rin
masisi ang gagong lalaki niya dahil nakikita ko namang umiiwas at pinipigilan siya.

"You are in that situation for a reason, Minth. If you can't do that anymore, how
would you know the reason?"

Nagmulat ako ng mga mata at madilim siyang tiningnan.

"Are you telling me to continue being this fucking worthless stupid piece of a
husband?" I asked scornfully, pain invaded me like acid.

He chuckled roughly, he shrugged his shoulders slightly.

"Nandiyan ka na, bakit hindi mo pa ipagpatuloy hanggang sa maubos?"

Is he seriously saying that? Fuck! Hindi pa ba ako ubos? Tangina, nag-uupos na nga
ako! Nakakapagod!

"You don't know..." iling ko. "I'm burnt out!"

He looked at me for awhile. "Hindi pa..."

Nalaglag ang panga ko, agad akong tumuwid sa pagkakaupo para harapin siya lalo. I
wanted to get pissed! How could he tell I'm still not? Wala naman siya sa katayuan
ko! Wala siyang asawa na katulad ng sa akin! Gago ba 'to?

"Bobo, hindi mo alam ang nararamdaman ko."

He laughed. "Hindi nga, that's why I'm motivating you to do well, more for her.
Hindi naman tayo mauubos, kung mahal talaga. Maybe, our ego, but not the hope and
will."

"Tanginang pagmamahal 'yan, hindi ko siya mahal!" inis kong sinabi.

Fuck the love! I don't love her! I'm tired! I can't do this anymore!

Humalakhak lang siya at napailing, naglahad siya ng kamay bilang pagsuko habang
nakangisi.

"Mahal na mahal lang." bulong ko sa huli ng aking frustrations.

The fuck! I think I'm going worse than the first time, this love I have for her is
beyond my entity because I couldn't even believe I would love a woman this much. So
fucking much that's unbelievable and unreasonable to feel, why do I love her this
much? Sobrang unfair, mahal na mahal ko siya kahit nagtataksil at nakakahalik ng
ibang tao samantalang ako ay hindi makakita ng kahit pagkakaabalahang ibang bagay
dahil nasa kanya na pati ang pag-iisip ko!

Hell damned me!

Mas lalo siyang tumawa at napatango-tango.

"Well, not too obvious. Come on, fucker, she cheated and you're still there." he
laughed.

"I can't lose her." I said in a whisper again.

He chuckled roughly. "Oh, that's not you but I'll support. Good fucking luck, man!"

That time, I realized, I should really let her go... but still, not from my chain.
Hahabaan ko nalang ang kadenang nakadikit sa amin para malaya parin siya kahit saan
niya gustuhin, pero hindi mawawala ang pangalan kong binahagi sa kanya. I can't
fucking let her go, I can't just let her go completely because it will hurt more.

She left me for years... one... two years... until three years and counting. I'm
just waiting for her submission and face me, she filed annulment papers many times
but I didn't mind it. Masakit isipin na nagmumukha na akong tanga sa lahat ng ito
pero hindi ko pa rin magawang sumuko dahil tinatanggap ko parin ang lahat ng nagawa
niya at nagagawa niya pang pananakit.

Wala, e. She's my greatest thunderstruck, I love every struck she's giving like a
thunder in my own world. The pain is acceptable and accepted, anytime.

"How is it?" I asked a friend from where she's currently living in Bicol.

He chuckled. "Ganoon parin, Lyle. Nothing's wrong with her. She's just busy
studying..."

"Is... she okay? Hindi mo ba nakikitang..." I sighed hopelessly.

Humalakhak siya. "Namumugto ang mga mata? No, I haven't seen her like that.
Sasabihin ko naman sayo, kung sakali."

Iyon ang gawain ko sa lumipas na mga taon, I was watching her without using my own
eyes. Hindi ko na pinangarap dahil alam kong kukuhanin ko lang siya ulit oras na
ako ang manuod sa kanya. I don't wanna hurt her more by just seeing me. Kung
makikita niya ako at pipilitin ko siyang pabalikin sa akin ay hindi magandang ideya
dahil alam kong ayaw naman niyang bumalik. Kung gusto niya, hindi na dapat tumagal
ng ilang taon, 'di ba?

I was mad, angry, furious... sad, hurt and alone for years without her but I
accepted that fact. Akin parin naman siya, hindi pa ako susuko. Hindi pa ako
mapapagod... I am always determined to have her until the end.

"Minth..."

Mula sa aking laptop ay mabilis kong binalingan ang pagtawag ni Areial sa aking
pangalan, she pouted while looking at me. Nag-angat ako ng kilay at agad tumayo
upang magtungo sa kanya. She's wearing a large cotton baby blue dress, nakahiga
lamang siya sa hospital bed.

"Ano pong kailangan ng mahal ko?" I chuckled while stepping closer.

"Naiihi ako." aniya sa mahinang boses.

"Then, I'll carry you now." I smiled, inabot ko ang kamay niya at nilapat iyon sa
aking labi. "Come on, love..."

I bent a bit to lift her but she refused, kumunot ang noo ko dahil doon.

"Pero ayoko." umiling siya. "Natatakot ako,"

My heart quenched severely, sandali akong nag-iwas ng tingin upang pigilan ang
matinding kirot sa dibdib dahil sa kanyang kalagayan. Muli ko siyang tiningnan,
this time I smiled softly to make her feel better, at least.

Damn it, it hurts to see her like this. She looks weak and pale, hindi gaya ng
inaasahan ko na magiging mataba pa siya sa oras ng pagbubuntis ay pumayat siya ulit
ngayon at mas mukhang naging mahina dahil sa mga nararamdamang sakit sa katawan.

"H-Hindi ko alam kung kailan lalabas ang baby natin, h-hindi ko rin alam kung
makapit siya. Sabi ng doktor ay mag-ingat pa ako lalo na sa pag-ihi dahil... b-baka
—" she sobbed quietly.

Oh, my love... fuck, I feel bad.

I clamped my jaw and closed my eyes tight, gusto ko mang yakapin siya ng sobrang
higpit ay hindi ko magawa dahil natatakot ako na baka masaktan siya. She's eight
months pregnant now, pero dito na kami tumutuloy simula pa noong magdalawang buwan
siyang buntis dahil dinugo siya sa hindi malamang dahilan.

Ang sabi ng doktor ay stressed siya, hindi ko naman iyon maintindihan dahil masaya
naman kami sa nagdaang buwan at wala nang naging problema simula noong maayos ang
sa amin ni Iya at sa anak nito. Maayos na rin kami sa aking pamilya kaya palaisipan
parin sa akin ang pamomroblema niya.

Maybe she's thinking too much about her pregnancy. This is my fault, I know. Hindi
ko naman makukuha ang masasakit sa kanya, hindi ko makukuha ang mga gumugulo sa
isip niya kaya sobrang nahihirapan akong makita siyang ganito ng ilang buwan dahil
sa pagbubuntis. Walong buwan ang paghihirap niya para rito at natatakot siya na
baka mawala iyon.

I'm fucking scared, too. Very scared that I might lose her... or them. It's a high
risk, I don't know what to do. It's fucking stressing me every single second, wala
akong maisip kung hindi ang kanyang kalagayan at mga mangyayari oras na manganganak
na siya.

Ang sakit sa dibdib, sobrang nakakakaba at nakakatakot na hindi na ako halos

natutulog sa gabi para bantayan siya habang tulog. Her pregnancy is in a very
sensitive state, kahit tulog siya ay maririnig ko nalang na naiiyak siya sa sakit
ng tiyan niya. Ang sabi naman ng doktor ay ganoon talaga kapag malapit na ang
kabuwanan, maswerte pa nga raw na umabot ng eight months at hindi premature.

I want to keep them both... but if Cade really couldn't take this, then I must just
keep her. I'm fine with the blessing God gave us even not seeing it yet. Kung hindi
kaya ng baby, sana kaya ni Cadence. Kung hindi kaya ni Cadence, I can let go of
the... shit, please guide my angels.

Hindi ko kayang mawala si Cadence, hindi. Huwag siya.

"Calm down, Kuya Lyle." singhap ni Feather habang naiiyak sa isang tabi.

Pumikit ako ng mariin. Cadence doesn't want me inside the delivery room, she let me
promised that to her before she went in for her delivery. Hindi ako mapakali ngayon
habang naghihintay, I want to get inside but I can't fucking break my promise!

"I can't fucking calm down!" sigaw ko sa frustration habang palakad-lakad sa tapat
ng pintuan.

Nakita ko si Mama at Papa na naglalakad na sa pasilyo patungo sa gawi namin,

tumakbo agad si Feather para yumakap kay Mama. I closed my eyes tight and exhaled
my frustration and fear, but it couldn't just go out!

Fuck it! Bakit kasi nangako pa ako? That was the first time I promised to her,
kahit kailan ay hindi ako nangako sa kanya dahil alam ayaw kong mangako gayong wala
akong kasiguruhan sa mga bagay na maaaring mangyari. Kahit mahal na mahal ko siya
ay hindi ako nangako dahil alam kong sa huli ay maari itong mabigo at hindi
mapatunayan.

"This is the first and last time you'll promise to me, Minther..." she said with a
weak smile on her pale lips.

Hindi ako nagsalita dahil ayaw ko, I want to be with her while giving birth! And
her words are all fucked up! First and last, huh? Walang last!

I gasped and shook my head. "Please, love. Not this..."

She pouted sadly. "Please, love... I don't want you to see me in pain. Promise me
this..."

"I can't! Huwag 'yon, Areial. I want to see you giving birth and I wanna hold you
while doing that." frustrations was eating me.

Ano bang pinagsasabi niya?

"I'll die—"

"Putangina, oo na!" sigaw ko. "Oo na, hindi na. Tangina naman, why do you always
have to think of death? Do you really wanna leave me, huh?" I suppressed my tears,
puta nakakabakla naman 'to.

She chuckled softly, she held my hand and put it on her cheek.

"I will give you happiness, Minther."

"With you." mariin kong sinabi.

Happiness is only with her. I can't be happy without her, that's for sure. Life
would be so worthless without her.

She smiled and nodded slightly. My tears can't take that, I immediately buried my
face on her neck to hide my tears.

Putangina talaga. Dito pala ako maiiyak nang tuluyan, hindi sa mga napagdaanan.
Dito pala. Damn, I can't fucking lose her forever! Kung noon nakaya ko siyang
pakawalan, ayos lang dahil nakikita ko parin naman siya. Hetong ngayon ay ibang
usapan na, I can't lose her for life! I might lose myself, too! Tangina, mamamatay
na rin ako kapag nangyari iyon.

"Promise me you'll come back to me," I whispered while hugging her.

She didn't say anything. She just nodded and it made  me feel helpless.

I sobbed. "Please, love... promise me."

My heart is aching severely, I don't know how to stop it.

"Promise me first, Minther. Hindi ka papasok ng delivery room." aniya.

Putangina naman. I wanna be with her!

I bit my lips and inhaled deeply. I nodded only. I can't say the word.

"Promise me..." aniya ulit.

"Would it make you happy?" pabulong kong tanong, my voice was trembling.

"Yes, I want you to calm down and wait for me..."

I pressed my lips together and closed my eyes tight, tears fell down silently.
Huminga ako ng napakalalim at mas lalong binaon ang mukha sa kanyang leeg.

"I promise," there I fucking said the most hated word.

If that would make her happy, why fucking not? Her happiness is the biggest deal in
my life. Pero parang ang unfair niya rito.

She chuckled and kissed my cheek. "Okay, I'll do well inside that room. I
promise... I'll be back with our baby."

I could still precisely remember how she accepted my mistakes that aren't true, but
the fact that she would still accept me even with those mistakes, I hated her and
loving her more. I hated her because I don't want her to accept mistakes just like
that without minding herself. Her feelings was more important for me, I don't wanna
make her feel bad for having her imperfections that she couldn't give me a complete
family and someone can, I know it hurts her. She has so many insecurities about
that kind of talk, and it fucking frustrates me everytime.

I'm in love with her, the first time I saw her smile, it addicted me to the point I
couldn't get her off my mind. She became my addiction, obsession and possession in
just one smile of her lips. That time, I've been only loving her, planning for our
future family and how days will work ahead of us, I want every second perfect for
us and special.

And the news strucked me, she told me she couldn't give me a family as what I
wanted. I was hurting, not for what she couldn't give me but for what she feels
about it. She was scared that I might reject her because of that, but heck that
won't gonna happen! It was painful for me that she thought how worthless she is for
having her weakness as a woman, as a wife... but heaven, she's still the most
perfect paradise for me. She will be the same perfect wife despite of her
weaknesses, I'll still love her the same or much even more.

I looked at the bright sky outside the window and a smile completed my lips as I
saw Areial when I turned around.

I walked towards her bed. She just woke up today from her delivery three days ago,
she yawned while rubbing her eyes sleepily. I carefully sat down beside her,
inangat ko ang kanyang ulo para ilagay sa aking braso. Inayos ko rin ang suwero
niya nang yumakap na siya sa aking baywang.

"Is she still asleep? I wanna see her again." she murmured softly.

Oh God, thank you for giving her strength all the way long and came back to me with
our angel! I'm very happy, if there's a word beyond happiness, give me that.

I grinned and kissed her forehead.

"Wala pa siyang pangalan, baka nakakalimutan mo." I chuckled. "You can't see her
now, she's under observation in the nursery. Mamaya pa puwede."

She pouted and yawned again, I rested my nose on her hair and nuzzled her.

"I can't believe you let her like that," nakasimangot na aniya.

"What?" natatawa kong tanong.

"Without a name! Dapat nag-isip ka na, e! Hinayaan mo lang siyang walang pangalan,
three days, Minther!" inis niyang sambit.

Hindi pa siya masyadong bawi sa dating lakas niya, medyo mahina parin siya at hindi
pa pwedeng umuwi.

"I want you to name her, you brought her to us, you're the one who should name our
baby." I whispered.
"Merrigan Legaspi..." she whispered modestly.

Agad akong napangiti, marahang tumango sa kanya habang nasa sentido niya parin ang
aking labi at ilong.

"Merrigan Andrada Legaspi, mm..." I said in a whisper of happiness.

Everything transpire for a reason. Deficiency gave us the touchstone that nothing's
impeccable in this certainty. We all have weaknesses and imperfections that some
people can't go along with, although, we're living in this journey not to gratify
everything or everyone around and we don't have a choice but accept each other, 
with or without reasons but only love because love is the only faultless and
flawless feeling where we could feel the conciliation and prosperity in life. Love
is a sign of accession and clemency, without it, we cannot give and get what we
want to have in this actuality.

Areial Cadence Andrada is my paramour nothing whirled into the sweetest

relinquishment, she's the only faultless thing I see the fulfillment of my misty
dreams that turned out benign and promising without exception phases. She's the
kind of accession I would never regret and reject but be in love with whatever
she'd give me, always until my last breath.

Minther Lyle Legaspi

———

Sighs. 10K+ words for Afterword again.

You're on the very last phase of All Sweet Nothings, thank you for reading this
piece even not enough. This is the last series of Isla Verde that I will completely
close now.

This story isn't perfectly written, there are many errors and all if you'd notice.
I'll just edit and add some chapters when I have time.

Thank you and God bless, Cinnders. Hope this helps you at least to open something
else again in the reality we're living...

7-15-18

📖📖📖