Ισλανδία

Η Ισλανδία (Ισλανδικά: Ísland), επίσημα αποκαλούμενη Δημοκρατία της

Ισλανδίας, είναι ένα νησιωτικό έθνος που βρίσκεται στον Βόρειο Ατλαντικό
Ωκεανό ακριβώς νότια του Αρκτικού Κύκλου και ανάμεσα στη Γροιλανδία,
τη Σκωτία, τις Νήσους Φερόες και
τη Νορβηγία. Ο πληθυσμός της
ανέρχεται σε 371.580
κάτοικους, σύμφωνα με επίσημη
εκτίμηση για το 2021, και πρωτεύουσά
της είναι το Ρέικιαβικ. Κατά μια
ερμηνεία, ταυτίζεται με το
νησί Θούλη που επισκέφτηκε ο Πυθέας
ο Μασσαλιώτης στο ταξίδι που έκανε
τον 4ο αιώνα π.Χ., περί τα 332 - 310
π.Χ. Η Εθνική εορτή στη χώρα είναι ανήμερα της 17ης Ιουνίου. . Ένα μεγάλο
μέρος της Ισλανδίας καλύπτεται από παγετώνες και πεδία χιονιού και οι
περισσότεροι κάτοικοι της χώρας ζουν στις παράκτιες περιοχές, επειδή αυτές είναι
οι πιο εύφορες περιοχές του νησιού. Έχουν επίσης ήπιο κλίμα από άλλες περιοχές.
Η Ισλανδία είναι ιδιαίτερα ενεργή ηφαιστειακά.

Σημαία
Η σημαία της Ισλανδίας καθιερώθηκε επίσημα με ειδικό άρθρο, στις 17
Ιουνίου 1944, ημέρα κατά την οποία η χώρα έγινε δημοκρατία.
Η πολιτική σημαία είναι χρώματος μπλε του ουρανού με έναν άσπρο σταυρό και
εντός αυτού έναν ακόμη σταυρό, χρώματος κόκκινου της φωτιάς.
Η πολιτική σημαία χρησιμοποιείται ανεπίσημα από το 1913 και καθιερώθηκε
επίσημα στις 19 Ιουνίου 1915, όταν ακόμη η Ισλανδία ήταν δανικό έδαφος.
Καθιερώθηκε οριστικά με την ανεξαρτησία της χώρας, στις 17 Ιουνίου 1944.
Κρατική σημαία
Η κρατική Σημαία της Ισλανδίας (Tjúgufáni) διαφέρει από την πολιτική σημαία
στο ότι τα εξωτερικά τετράγωνα είναι
τρεις φορές μεγαλύτερα σε μήκος
από τις τετράγωνες πλευρές και
διαλύονται στην άκρη, με το να
διαχωρίζονται άμεσα από τις εξωτερικές
γωνίες σε μια γραμμή στο κέντρο.
Η χώρα έχει Σύνταγμα από τις 17
Ιουνίου 1944.

Ισλανδική Γλώσσα
Η ισλανδική γλώσσα είναι γερμανική γλώσσα που ομιλείται στην Ισλανδία, της
οποίας αποτελεί την επίσημη γλώσσα. Είναι στενά συνδεδεμένη ιστορικά με τις
άλλες γλώσσες των Βορείων Χωρών, δηλαδή
των φεροϊκών, νορβηγικών, δανέζικων και σουηδικών.
Είναι μία γλώσσα συντηρητική στην εξέλιξή της αφού έχει αλλάξει σχετικά λίγο
από τον 13ο αιώνα λόγω της γεωγραφικής της απομόνωσης. Τα μοντέρνα
ισλανδικά (σε σύγκριση με τα παλαιότερα υψηλά ισλανδικά) έχουν περισσότερες
ομοιότητες με τα φεροϊκά παρά με τις άλλες γλώσσες της ίδιας οικογένειας. [1]
Η ισλανδική είναι μία από τις λίγες ευρωπαϊκές γλώσσες (όπως και
η ελληνική, αγγλική, ισπανική, αλβανική, ουαλική, ιρλανδική, σκωτς
 και σκωτική γαελική), που χρησιμοποιούν τους φθόγγους "θ" (þ) και "δ" (ð).

Λεξιλόγιο
Τα ισλανδικά είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του ισλανδικού
πολιτισμού, λόγω της κληρονομιάς τους. Από τον 18ο αιώνα, όταν η Ισλανδική
κινδύνευε λόγω της Δανικής επιρροής, ένα κίνημα γλωσσικής καθαρότητας
εμφανίστηκε και από τότε έγινε η κύρια γλωσσική πολιτική της Ισλανδίας. Τα
ισλανδικά δεν δανείζονται συνήθως στοιχεία από άλλες γλώσσες. 
Αξιοσημείωτο στα ισλανδικά είναι το σύστημα ονομάτων τους.
Τα ονόματα είναι συνήθως πατρωνυμικά, και
είναι σχετικά όχι και τόσο ασυνήθιστο να
είναι και μητρωνυμικά και αναφέρονται στο
άμεσο πατέρα ή μητέρα και όχι στο όνομα της
οικογένειας.
Αυτό το σύστημα
χρησιμοποιούνταν παλιά
στη Σκανδιναβία και είναι
συγκρίσιμο με
το ρωσικό πατρωνυμικό σύστημα μόνο που στα ρωσικά χρησιμοποιείται ως
μεσαίο όνομα.

Γεωγραφία της Ισλανδίας

Η Ισλανδία βρίσκεται στο Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό, λίγο νοτιότερα από τον
Αρκτικό κύκλο. Ο Αρκτικός κύκλος διέρχεται από το νησί Γκρίμσεϊ βόρεια των
ακτών της Ισλανδίας, αλλά όχι από την ίδια την ηπειρωτική χώρα. Σε αντίθεση με
τη γειτονική Γροιλανδία, η Ισλανδία θεωρείται ότι ανήκει στην Ευρώπη και όχι
τη Βόρειο Αμερική, αν και γεωλογικά το νησί δεν ανήκει σε καμία από τις δύο
αυτές ηπειρωτικές πλάκες.
Επίσης, λόγω πολιτιστικών, οικονομικών και γλωσσικών ομοιοτήτων, η Ισλανδία
ομαδοποιείται με τις Σκανδιναβικές χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Η πιο κοντινή γη
είναι η Γροιλανδία που απέχει 287 χλμ και τα νησιά Φερόε (420 χλμ.). Η
κοντινότερη απόσταση από την ηπειρωτική Ευρώπη είναι 970 χλμ. από
τη Νορβηγία.
Η Ισλανδία είναι το 18ο νησί σε έκταση στον κόσμο, και το δεύτερο μεγαλύτερο
στην Ευρώπη μετά τη Μεγάλη Βρετανία. Το κύριο νησί της Ισλανδίας
καταλαμβάνει έκταση 101.826 τετρ. χλμ., ενώ η συνολική έκταση του Ισλανδικού
κράτους είναι 103.000 τετρ. χλμ. 
Από τη συνολική έκταση της χώρας, το 62,7% καταλαμβάνει η τούνδρα, το 14,3%
αποτελείται από παγετώνες και λίμνες, ενώ μόνο το 23% έχει βλάστηση. Οι
μεγαλύτερες λίμνες είναι η Θόρισβατν (Þórisvatn) με έκταση 83 ως 88 τετρ. χλμ.
και η Θινγκβαλαβάτν (Þingvallavatn) με 82 τετρ. χλμ., ενώ επίσης μεγάλες είναι η
Μυβάτν (Mývatn) και η Λογκουρίν (Lögurinn). Η λίμνη Οσκιουβάτν (Öskjuvatn)
είναι η βαθύτερη της Ισλανδίας με βάθος 220 μ.
Η ακτογραμμή της Ισλανδίας με συνολικό μήκος 4.970 χλμ. έχει έντονο
διαμελισμό με πάρα πολλά φιόρδ.
Στις ακτές βρίσκονται και οι περισσότεροι οικισμοί, καθώς τα υψίπεδα του
εσωτερικού της χώρας είναι ψυχρά, ορεινά και ακατοίκητα. 
Γεωλογική Δραστηριότητα
Η Ισλανδία είναι μία νεαρή γεωλογικά περιοχή, η οποία βρίσκεται πάνω στη
μεσοωκεάνια ράχη του Ατλαντικού. Η θέση αυτή σημαίνει έντονη γεωλογική
δραστηριότητα και μεγάλο αριθμό ηφαιστείων, όπως
τα Χέκλα (Hekla), Ελντγκιάου (Eldgjá), Χερδουμπρέιδ (Herðubreið)
και Έλντφετλ (Eldfell).
Το νησί είναι ένα από τα δύο μέρη παγκόσμια, στα οποία η μεσοωκεάνια ράχη
ανέρχεται πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, παρέχοντας τη δυνατότητα
άμεσης έρευνας των σχηματισμών της.
Στην Ισλανδία υπάρχει επίσης πληθώρα από γκέιζερ (θερμοπίδακες, ισλ.
Γκεϊσίρ, Geysir), με πιο γνωστά το Γκέιζερ (από το οποίο προέρχεται η διεθνής
ονομασία του θερμοπίδακα) και το Στρόκουρ (Strokkur). Μετά από μία περίοδο
αδράνειας, το Γκέιζερ επανήλθε ενεργά μετά από τους σεισμούς του 2000. Με το
δυναμικό της γεωθερμίας να υφίσταται έντονη εκμετάλλευση, αλλά και επειδή
πολλοί ποταμοί και καταρράκτες είναι κατάλληλοι για υδροηλεκτρικά έργα, οι
περισσότεροι κάτοικοι έχουν πρόσβαση σε θερμό νερό και θέρμανση από φυσικές
πηγές.

Κλίμα
Το κλίμα της Ισλανδίας είναι υποαρκτικό. Το θερμό Ρεύμα του Βόρειου
Ατλαντικού σιγουροποιεί τις γενικά υψηλότερες ετήσεις θερμοκρασίες απ'ότι σε
άλλα μέρη με παρόμοιο γεωγραφικό πλάτος.
Περιοχές με παρόμοια κλίματα περιλαμβάνουν τις Αλεούτιες νήσους, την
χερσόνησο της Αλάσκας και την Γη του Πυρός, αν και αυτές οι περιοχές είναι πιο
κοντά στον ισημερινό. Λόγω της
εγγύτητας με την Αρκτική, οι ακτές
του νησιού παραμένουν ελεύθερες
απο πάγο κατά την διάρκεια του
χειμώνα. Οι εισβολές πάγου είναι σπάνιες, και η τελευταία συνέβη στην βόρεια
ακτή το 1969.[14]
Το κλίμα ποικίλλει μεταξύ των διαφόρων περιοχών του νησιού. Σε γενικές
γραμμές, η νότια ακτή είναι πιο ζεστή, υγρότερη και πιο ανεμώδης από τη βόρεια.
Τα Κεντρικά Υψίπεδα είναι το πιο κρύο τμήμα της χώρας. Οι πεδινές εσωτερικές
περιοχές στο βορρά είναι οι ξηρότερες. Η χειμερινή χιονόπτωση είναι πιο συχνή
στο βορρά από το νότο.
Η υψηλότερη θερμοκρασία αέρα που καταγράφηκε ήταν στους 30.5 °C στις 22
Ιουνίου 1939 στο Τεϊγκαρχόρν στη νοτιοανατολική ακτή. Η χαμηλότερη ήταν
στους −38 °C και καταγράφηκε στις 22 Ιανουαρίου 1918 στο Γκρίμσταδιρ και το
Μοδρουνταλούρ στη βορειοανατολική ενδοχώρα. Τα ρεκόρ θερμοκρασίας για το
Ρέικιαβικ είναι 26.2 °C στις 30 Ιουλίου 2008 και −24.5 °C στις 21 Ιανουαρίου
1918.

Πρωτεύουσα της Ισλανδίας

Το Ρέικιαβικ είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ισλανδίας. Βρίσκεται
στη νοτιοδυτική Ισλανδία, στη νότια ακτή του κόλπου Faxaflói.
Το γεωγραφικό πλάτος του είναι 64°08' Β,
καθιστώντας το τη βορειότερη πρωτεύουσα
ενός κυρίαρχου κράτους στον κόσμο. Με
έναν πληθυσμό περίπου 131.136 (και
233.034 στην περιοχή πρωτευουσών), είναι το
κέντρο της πολιτιστικής, οικονομικής και
κυβερνητικής δραστηριότητας της
Ισλανδίας, και είναι ένας δημοφιλής
τουριστικός προορισμός.
Το Ρέικιαβικ πιστεύεται ότι είναι η
τοποθεσία του πρώτου μόνιμου οικισμού
στην Ισλανδία, ο οποίος, σύμφωνα με το Landnamabok, ιδρύθηκε από τον Ingólfr
Arnarson το 874 μ.Χ.
Μέχρι τον 19ο αιώνα, δεν υπήρχε πολεοδομικός σχεδιασμός στη θέση της πόλης.
Η πόλη ιδρύθηκε το 1785 ως επίσημη εμπορική πόλη και αναπτύχθηκε σταθερά
τις επόμενες δεκαετίες, καθώς μετατράπηκε σε περιφερειακό και μεταγενέστερο
εθνικό κέντρο εμπορίου, πληθυσμού και κυβερνητικών δραστηριοτήτων.

Διακυβέρνηση στην Ισλανδία

Το Ισλανδικό κοινοβούλιο (Αλθίνγκι) έχει 63 μέλη και ιδρύθηκε στα μέσα
του 19ου αιώνα σαν συμβουλευτικό σώμα υπό τον Δανό βασιλιά. Θεωρείται δε
επανίδρυση της ομώνυμης σύναξης που είχε ιδρυθεί το 930 και έπαψε τις
λειτουργίες της το 1799.
Αρχηγός της χώρας θεωρείται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος έχει
περισσότερο εθιμοτυπικό ρόλο, όπως και στην Ελλάδα.
Η εκτελεστική εξουσία ανήκει στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό της
χώρας.
Η κυβέρνηση διορίζεται από τον πρόεδρο της δημοκρατίας και έχει σύνθεση που
καθορίζεται από το κόμμα που κατέχει την πλειοψηφία των βουλευτών ή, σε
περίπτωση που δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία, από συνασπισμό κομμάτων.
Στην πράξη, σχεδόν πάντα οι κυβερνήσεις της Ισλανδίας ήταν κυβερνήσεις
συνασπισμού.
Το κοινοβούλιο, ο πρόεδρος, η κυβέρνηση, καθώς και τα δημοτικά συμβούλια,
εκλέγονται κάθε 4 χρόνια.
Το 2007 σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στο δεξιό Κόμμα
Ανεξαρτησίας και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Συμμαχία υπό την πρωθυπουργία
του Γκέιρ Χάαρντε του Κόμματος Ανεξαρτησίας. Το Κόμμα Ανεξαρτησίας
κυβερνούσε συνεχώς την Ισλανδία από το 1991 ως το 2007 σε συμμαχία με το
Προοδευτικό Κόμμα. Ο Χάαρντε ήταν επίσης ο πρωθυπουργός της τελευταίας
συμμαχικής κυβέρνησης με το Προοδευτικό Κόμμα που κράτησε από τον Ιούνιο
του 2006 ως το Μάιο του 2007.
Δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι και όσες στη χώρα είναι ηλικίας άνω των 18 ετών.

Δοιηκητική διαίρεση της Ισλανδίας

Η Ισλανδία διαιρείται σε 8 περιφέρειες και επιπλέον σε 23 επαρχίες και 25
ανεξάρτητες πόλεις και 76 δήμους. Οι περιφέρειες:

1. Πρωτεύουσα
2. Νότια Χερσόνησος
3. Δυτική
4. Δυτικά Φιόρδ
5. Βορειοδυτική
6. Βορειοανατολική
7. Ανατολική
8. Νότια

Οι οχτώ περιφέρειες χρησιμοποιούνται κυρίως για στατιστικούς σκοπούς. Οι

δικαιοδοσίες επαρχιακών δικαστηρίων χρησιμοποιούν μια παλαιότερη έκδοση της
διαίρεσης. Μέχρι το 2003, οι εκλογικές περιφέρειες για τις κοινοβουλευτικές
εκλογές ήταν οι ίδιες με τις περιφέρειες, αλλά με μια τροποποίηση του
συντάγματος, άλλαξαν στις τρέχουσες έξι εκλογικές περιφέρειες:

 Βόρειο Ρέικιαβικ και Νότιο Ρέικιαβικ (περιφέρειες πόλης),

 Νοτιοδυτική (τέσσερις μη συνεχείς προαστιακές περιοχές γύρω
από το Ρέικιαβικ);
 Βορειοδυτική και Βορειοανατολική (βόρειο μισό της Ισλανδίας,
χωρισμένο). και,
 Νότια (νότιο μισό της Ισλανδίας, εξαιρώντας το Ρέικιαβικ και τα
προάστια).
Η ανακατανεμητική αλλαγή έγινε για να εξισορροπηθεί το βάρος των
διαφόρων περιφερειών της χώρας, δεδομένου ότι προηγουμένως μια ψήφος
στις αραιοκατοικημένες περιοχές της χώρας θα μετρούσε πολύ περισσότερο
από μια ψήφο στην περιοχή του Ρέικιαβικ.
Η ανισορροπία μεταξύ των επαρχιών μειώθηκε από το νέο σύστημα, αλλά
εξακολουθεί να υφίσταται.
Οι 74 δήμοι στην Ισλανδία κυβερνούν τοπικά ζητήματα, όπως τα σχολεία, τις
μεταφορές και τη ζωνοποίηση.[17] Αυτές είναι οι πραγματικές υποδιαιρέσεις
δεύτερου επιπέδου στη Ισλανδία, καθώς οι εκλογικές περιφέρειες δεν έχουν
αρμοδιότητα εκτός από τις εκλογές και για στατιστικούς λόγους.
 Το Ρέικιαβικ είναι μακράν ο πολυπληθέστερος δήμος, περίπου τέσσερις φορές
πολυπληθέστερο από το Κοπαβόγκουρ, τον δεύτερο μεγαλύτερο δήμο της
χώρας.

Οικονομία στην Ισλανδία

Η Ισλανδία διαθέτει οικονομία αγοράς με σχετικά χαμηλή φορολογία, σε
σύγκριση με άλλες χώρες του ΟΟΣΑ.
Διατηρεί ένα σκανδιναβικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που παρέχει
καθολική υγειονομική περίθαλψη και τριτοβάθμια εκπαίδευση στους πολίτες
του.
 Η Ισλανδία κατέχει υψηλή οικονομική, πολιτική και κοινωνική σταθερότητα
και ισότητα. Το 2016, κατατάχθηκε ως η 9η πιο ανεπτυγμένη χώρα στον κόσμο
από τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών και
κατατάσσεται στην πρώτη θέση στον Παγκόσμιο Δείκτη Ειρήνης.
Η οικονομία της χώρας βασίζεται στην αλιεία, που αποφέρει το 60% των εσόδων
από εξαγωγές και απασχολεί το 8% του εργατικού δυναμικού.
Η Ισλανδία δεν έχει κάποιο άλλο φυσικό πόρο πέρα από ψάρια και
άφθονη υδροηλεκτρική και γεωθερμική ενέργεια. Για αυτόν τον λόγο η οικονομία
της είναι ευάλωτη στις μεταβολές των διεθνών τιμών των ψαριών και των
προϊόντων επεξεργασίας τους. Η μόνη επεξεργασία πρώτων υλών που γίνεται στη
χώρα είναι αυτή του τσιμέντου. Τα περισσότερα κτήρια είναι από αυτό το υλικό
και το (ακριβό) ξύλο χρησιμοποιείται σπάνια. Η εξάρτηση της οικονομίας από την
αλιεία είναι ο βασικός λόγος αποθάρρυνσης των Ισλανδών από το ενδεχόμενο
εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχει ανησυχία ότι με τις ρυθμίσεις που θα
επιβληθούν από την Ε.Ε. η χώρα θα χάσει τον έλεγχο στη διαχείριση των
αλιευτικών πρώτων υλών της. Αν και η Ισλανδική οικονομία βασίζεται στην
αλιεία, ο κλάδος αυτός γίνεται λιγότερο σημαντικός καθώς αναπτύσσονται
ο τουρισμός (κυρίως η οικοτουριστική προσέγγισή του), οι βιομηχανίες σύγχρονης
τεχνολογίας (κυρίως παραγωγή λογισμικού και Βιοτεχνολογία). Η ανάπτυξη της
χώρας ήταν 4,3% το 2003 και 5,2% το 2004. Η ανεργία το 4ο τρίμηνο
του 2004 (2,5%) ήταν η 2η χαμηλότερη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ζώνη μετά
από αυτή του Λίχτενσταϊν.

Ιστορία της Ισλανδίας

Η Ισλανδία κατοικήθηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 9ου και 10ου αιώνα.

 Οι Νορβηγικοί ήταν οι κύριοι μετανάστες που μετακόμισαν στο νησί και το 930
μ.Χ., το κυβερνών σώμα της Ισλανδίας δημιούργησε ένα σύνταγμα και μια
συνέλευση. Η συνέλευση ονομάστηκε Althingi. Μετά τη δημιουργία του
συντάγματός της, η Ισλανδία ήταν ανεξάρτητη έως το 1262. Εκείνη τη χρονιά
υπέγραψε μια συνθήκη που δημιούργησε μια ένωση μεταξύ της και της
Νορβηγίας. Όταν η Νορβηγία και η Δανία δημιούργησαν μια ένωση τον 14ο
αιώνα, η Ισλανδία έγινε μέρος της Δανίας.

Το 1874, η Δανία έδωσε στην Ισλανδία κάποιες περιορισμένες ανεξάρτητες

κυβερνητικές εξουσίες και το 1904 μετά από μια συνταγματική αναθεώρηση το
1903, αυτή η ανεξαρτησία επεκτάθηκε. 

Το 1918, η Πράξη της Ένωσης υπογράφηκε με τη Δανία, η οποία έκανε επίσημα

την Ισλανδία ένα αυτόνομο έθνος που ενώθηκε με τη Δανία υπό τον ίδιο βασιλιά.

Στη συνέχεια, η Γερμανία κατέλαβε τη Δανία κατά τη διάρκεια του Β

'Παγκοσμίου Πολέμου και το 1940, οι επικοινωνίες μεταξύ Ισλανδίας και Δανίας
έληξαν και η Ισλανδία προσπάθησε να ελέγξει ανεξάρτητα όλα τα εδάφη της.

 Ωστόσο, τον Μάιο του 1940, οι βρετανικές δυνάμεις εισήλθαν στην Ισλανδία και
το 1941, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στο νησί και ανέλαβαν αμυντικές
δυνάμεις. Λίγο αργότερα, πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία και η Ισλανδία έγινε
ανεξάρτητη δημοκρατία στις 17 Ιουνίου 1944.

Το 1946, η Ισλανδία και οι ΗΠΑ αποφάσισαν να τερματίσουν την ευθύνη των

ΗΠΑ για τη διατήρηση της άμυνας της Ισλανδίας, αλλά οι ΗΠΑ κράτησαν
ορισμένες στρατιωτικές βάσεις στο νησί. Το 1949, η Ισλανδία προσχώρησε
στον Οργανισμό Συνθήκης του Βόρειου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ) και με την έναρξη
του Πολέμου της Κορέας το 1950, οι ΗΠΑ έγιναν και πάλι υπεύθυνες για την
στρατιωτική υπεράσπιση της Ισλανδίας. Σήμερα, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι
ο κύριος αμυντικός εταίρος της Ισλανδίας, αλλά δεν υπάρχει στρατιωτικό
προσωπικό στο νησί. Σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, η
Ισλανδία είναι το μόνο μέλος του ΝΑΤΟ χωρίς μόνιμο στρατιωτικό.

Θρησκεία
cms Σε αυτή την
περίοδο, η κύρια
θρησκεία της
Ισλανδίας -
Ευαγγελικός
Λουθηρανισμός.

Οι υποστηρικτές της
λουθηραϊκής
εκκλησίας αποτελούν
περίπου το 85% του
πληθυσμού.

Το καθολικό τμήμα
του πληθυσμού αποτελείται από πολωνούς ειδικούς (περίπου 3%). Μπορείτε να
συναντήσετε στην Ισλανδία Βαπτιστές, Βουδιστές, Μουσουλμάνους, Ορθόδοξους
- αυτές είναι μικρές κοινότητες οικογενειών, η βούληση της μοίρας που ρίχνεται
σε αυτή τη γη.

Ο Λουθηρανικός καθεδρικός ναός Hatlgrimskirka, ο οποίοςβρίσκεται στην

πρωτεύουσα της Ισλανδίας Ρέικιαβικ, είναι από τα δέκα πιο ακριβά θρησκευτικά
κτίρια στον κόσμο.

Το μνημειώδες κτήριο με καμπαναριό ύψους 75 μέτρων χτίστηκε 38 χρόνια και το

κόστος της ανέγερσής του ανήλθε σε 25 εκατομμύρια δολάρια.