PAUMANHIN MAHAL
Ito ay tulang umaapaw sa pagibig,
na kahit ang mambabasa ay
mapapaibig.
Ito'y pagmamahal na tumatagaktak,
pagmamahalan na puno ng halakhak.
Oh aking sinta,
Ikaw ang tanging ligaya,
sa mundo ay wala nang iba pa,
ang makakatumbas sayong
napadama.
Tandaan mo na puso ko'y uhaw,
kung sakaling walang ikaw,
Hangad kung kaligayahan mo,
Yan ang bisyo kung maluho,
at sayo'y Nais nang tumama,
kaya'y nabibighaning tumaya.
Oo ninais kung tumaya
Sa mga mata mong mahiwaga.
Ang aking puso ay umaapaw sa
pagmamahal,
Udyok sana para akoy biyayahan ng
may kapal.
Hiling ko na akoy bigyang pansin,
at wag na sanang limutin.
Akoy nananalangin,
Ako sanay dinggin.
Ang tulang itoy nagawa,
dahil sayo'y nanghihingi ng awa.
Ang aking paghingi ng tawad,
sana'y maging mapalad.
Ako ay natatakot,
sa magiging sagot.
Kung tatanggapin mo ang aking
paumanhin,
dito sa puso't isip ay alalahanin,
iyong awa kailanman gagawing ginto,
at papahalagahan ng taus puso.
Kaya ito ang wika ng aking pagibig,
dito sa aking mga bisig,
ikaw ang tanging himig,
na saking pusong sabik,
na di makaimik,
sa taglay mong halik,
pagmamahal ko'y hitik.
kaya pakakatandaan mo,
masaktan man tayo ng sandaang libo,
sa buhay  ay mananatiling ikaw,
ang kulay sa langit kung bughaw,
kaya paumanhin mahal,
akoy naging hangal.