Κελεσίδης Παντελής, Λήμνος 6/11/2022,

ΔΠΜΣ, Άσκηση , Συστοιχία.

Τα χρώματα

Ο δάσκαλος μιλούσε με ενθουσιασμό στο μάθημα της γλώσσας. Μας είπε πως όλα τα πράγματα
τα σκεφτόμαστε με λέξεις, κάτι που μου φάνηκε πολύ λογικό. Αλλά μετά μας είπε πως μπορούμε,
αν θέλουμε, αυτές τις λέξεις να τις μπλέξουμε. Μα έτσι δε θα μπλέξουνε και τα πράγματα; Όσα
βλέπουμε γύρω μας θα γίνουνε μαλλιά κουβάρια. Δεν τον καταλαβαίνω τον δάσκαλο. Τέλος
πάντων. Μας ζήτησε να γράψουμε στο κίτρινο τετράδιο, λίγες σειρές για την οικογένεια μας και να
μπλέξουμε στο μυαλό μας και τα χρώματα.
Αν δε γράψω τίποτα και αυτή τη φορά, αύριο το μεσημέρι ο δάσκαλος θα το πει πάλι στην
μαμά μου. Η μαμά μου θα χάσει το πορτοκαλί της χρώμα για λίγη ώρα και θα με κοιτάει θυμωμένη.
Όταν θυμώνει γίνεται πιο κίτρινη. Το φοβάμαι το κίτρινο. Κίτρινο είναι και το δωμάτιο που
κοιμάμαι. Αν είχα αδερφό ή αδερφή ίσως να έβαφαν τον άλλο τοίχο πράσινο. Μου αρέσει το
πράσινο. Η γειτονιά μας έχει τόσο λίγο πράσινο και τόσο πολύ γκρί. Δεν μπορώ να βρω το τετράδιο
μου. Αν το βρω, θα πρέπει να σκεφτώ και ένα χρώμα για τον πατέρα μου. Αλλά δεν είμαι σίγουρος
αν ο πατέρας μου έχει χρώμα.
Τις Κυριακές πάω στην άλλη γιαγιά και τον άλλο παππού, όχι στους ολόλευκους που μένουν
από πάνω μας, στους άλλους, τους καφετί με τις πολύχρωμες βούλες, όπως τα κεκάκια τους. Ο
πατέρας μου μερικές φορές έρχεται, αλλά συνήθως παίρνει τηλέφωνο. Είμαι σίγουρος πως το
τηλέφωνο είναι μόνο για να ταξιδεύει η φωνή, όχι τα χρώματα. Ο πατέρας μου είναι μάλλον
διάφανος.
Δεν μπορώ με τίποτα να βρω το τετράδιο μου. Ποιος την ακούει την μαμά αύριο.