„Antygona” Sofoklesa jest wzorcowym modelem antycznego

tragizmu, który wynika z potrzeby wyboru między racjami

równorzędnymi, a konflikt między nimi nieuchronnie prowadzi
do katastrofy. Antygona jest postacią tragiczną, ponieważ
umieszczona pomiędzy państwem, władzą a odwiecznymi
boskimi prawami, nakazującymi grzebanie zmarłych, nie miała
praktycznie żadnego wyboru. Niezależnie od jej decyzji,
wszystko skończy się źle. W sztuce Sofoklesa każda postać
jest tragiczna ponieważ Jokasta, matka Antygony, która
popełniła samobójstwo, jej brat uznany za zdrajcę i zginął w
bratobójstwie, a jej ojciec zmarł na wygnaniu. Dziewczyna
wyrzeka się też wspaniałego, obfitego życia u boku Hajmona.
W następstwie po tych zdarzeń Antygona wiesza się na
chuście, chcąc uniknąć cierpienia. Na wieść o samobójstwie
kobiety Hajmon i żona Kreona, Eurydyka popełniają
samobójstwo.