Ćwiczenia = kredyt (amortyzacja pożyczki), wycena akcji, wykorzystanie renty

Menadżer finansowy a księgowa?

Podstawowa różnica pomiędzy zadaniami przedstawicieli tych profesji sprowadza się do tego, że księgowy
patrzy w przeszłość, a dyrektor finansowy kreuje przyszłość.

Główny księgowy Menadżer finansowy

Główny księgowy odpowiada za wszystkie działania
księgowo-ewidencyjne.
• Księgowość finansowa – zajmuje się przygotowaniem
sprawozdań finansowych firmy: bilansu, rachunku
wyników, sprawozdań z przepływów finansowych.
• Księgowość kosztów.
• Rozliczanie podatków – ta jednostka przygotowuje
zapisy dla potrzeb podatkowych (VAT, dochodowy,
inne).
• Przetwarzanie danych – ta jednostka zajmuje się
głównie techniczną, informatyczną stroną księgowości
spółki i płac oraz współpracuje w odpowiednim
zakresie ze wszystkimi jednostkami.
Funkcje menadżera finansowego:
• Zarządzanie płynnością finansową, zarządzanie
gotówką i krótkoterminowym inwestowaniem w
papiery wartościowe,
• Analiza budżetowania kapitałowego,
• Planowanie i prognozowanie finansowe,
• Planowanie i ocena efektywności inwestycji oraz
pozyskiwanie środków finansowych na ich
realizację, analiza kredytów,
• Działania na rynkach finansowych,
• Współpraca z inwestorami.

Księgowa patrzy w przeszłość, zajmuje się tymi zdarzeniami finansowymi które miały już miejsce, pilnuje
dokumentacji z tym związanej, menedżer finansowy patrzy w przyszłość (kreuje ją), określa wygląd przyszłej sytuacji
finansowej i prognozuje oraz planuje płynność, monitoruje rynek i podejmuje główne decyzję inwestycyjne

Rynki finansowe – kapitałowy, pieniężny, walutowy.

Rynek pieniężny:

 Rynek obrotu krótkookresowych instrumentów finansowych, przede wszystkim zobowiązań (o żywotności

max 1 rok)
 Przepływ pieniężny przede wszystkim w postaci udzielania kredytów lub sprzedaż papierów wartościowych
 Przekazanie środków pieniężnych z miejsca gdzie jest ich nadmiar, do miejsca zapotrzebowania

Rynek kapitałowy:

 Rynek obrotu średnio- i długo-okresowych instrumentów finansowych (np. kredyty na okres większy niż rok)
 Kapitał pozyskiwany poprzez emisje instrumentów finansowych (np. akcje, obligacje)
 Dzieli się na:
— rynek nieruchomości
— rynek czynników produkcji
— rynek kredytowy
— rynek terminowy
— rynek papierów wartościowych
• giełdy
• rynek pozagiełdowy

Rynek walutowy:

 Rynek transakcji kupna/sprzedaży instrumentów finansowych w walucie innej niż krajowa

 Wartość instrumentów finansowych jest uzależniona od kursu danej waluty
Źródła finansowania, podział finansowania.
Źródłem finansowania inwestycji może być kapitał własny lub/i obcy. W zależności od wartości i kosztu
poszczególnych kapitałów, zarządzający finansami decydują, w jakich proporcjach przedsiębiorstwa powinny
uzyskiwać kapitał, aby zmaksymalizować wartość firmy, jak najmniejszym kosztem.

Podstawowym podziałem finansowania jest rozróżnienie finansowania wewnętrznego i zewnętrznego, które często
stanowi punkt wyjścia do dokonywania bardziej szczegółowych podziałów.
- leasing – droższa od kredytu forma finansowania, operacyjny – umowa podobna do dzierżawy, przekazanie do
użytkowania przedmiotu umowy na czas oznaczony bez gwarancji zakupu po upływie leasingu, finansowy – zbliżony
do kredytu (przekazanie dobór inwestycyjnych do użytkowania na czas zbliżony do okresu jego gospodarczej
używalności, z gwarancją zakupu po zakończeniu leasingu,
- forfaiting - Forfaiting to instrument finansowy wykorzystywany przede wszystkim w handlu międzynarodowym i
przy długich terminach płatności. Eksporter sprzedaje wierzytelność o odroczonym terminie płatności instytucji
finansowej. Należności te najczęściej przyjmują formę weksli.

- faktoring – przeniesienie fakturą należności korzystającej z faktoringu firmy na rzecz banku

Pełny – faktor przejmuje pełne ryzyko związane z odzyskaniem wierzytelności

Niepełny – faktorowi przysługuje prawo do regresu w stosunku do faktoranta

- cesje wierzytelności - Cesja wierzytelności to umowa cywilnoprawna regulowana przez Kodeks postępowania
cywilnego i Kodeks cywilny. Polega ona na przeniesieniu wierzytelności przez dotychczasowego wierzyciela na osobę
trzecią. Zamiennie nazywana jest ona przelewem wierzytelności.

- emisja obligacji i innych papierów dłużnych

Leasing finansowy -polega na przekazaniu przez leasingodawcę leasingobiorcy dóbr inwestycyjnych do użytkowania
na czas zbliżony do okresu jego gospodarczej używalności, z jednoznacznym zagwarantowaniem prawa zakupu tego
dobra po okresie trwania umowy (opcja kupna). Płatności leasingowe ustalane są z góry na cały czas użytkowania
przedmiotu umowy i obejmują:

•wartość środka trwałego (raty kapitałowe)

•oprocentowanie udzielonego kredytu

Leasing operacyjny -polega na przekazaniu przez leasingodawcę leasingobiorcy do użytkowania przedmiotu umowy
na czas oznaczony (znacznie krótszy niż w leasingu finansowym) bez udzielenia gwarancji zakupu tego środka po
upływie okresu leasingu

Do niekonwencjonalnych źródeł finansowania zaliczamy kontrakty forward, opcje i kontrakty futures.

Metody oceny przedsięwzięć,

Metody klasy I
- metody statyczne
 Okres zwrotu

Stosowana w przypadku jednorazowego wydatku inwestycyjnego na początku rozważanego

okresu. Może być stosowana tylko dla szacowania opłacalności projektów konwencjonalnych. Polega
na obliczeniu okresu, po którym nakłady inwestycyjne zostaną zrekompensowane przez wpływy netto z
przedsięwzięcia. Określa czas niezbędny do odzyskania początkowych nakładów inwestycyjnych.
Spośród możliwych rozwiązań inwestycyjnych wybiera się projekt o najkrótszym okresie zwrotu
nakładów, natomiast w przypadku pojedynczego rozwiązania długość okresu zwrotu musi być krótsza
od granicznej długości założonej przez inwestora.

 Rachunek porównawczy kosztów

 Rachunek porównawczy zysku
 Rachunek porównawczy rentowności
 Przeciętna stopa zwrotu nakładów inwestycyjnych (ARR)

Księgowa stopa zwrotu z inwestycji jest wskaźnikiem prezentującym średni księgowy zysk w
stosunku do poniesionej inwestycji. Jest więc to średnioroczny zysk netto (suma zysków netto
podzielona przez liczbę lat funkcjonowania projektu) generowany przez projekt podzielony przez
średnioroczną inwestycję rozumianą jako suma wartości początkowej i końcowej księgowej wartości
netto inwestycji (czyli po uwzględnieniu amortyzacji) podzielonej przez dwa.
  Test pierwszego roku

- metody dynamiczne
 Wartość bieżąca netto (NPV). 
NPV jest to suma zdyskontowanych oddzielnie dla każdego Roku funkcjonowania projektu, kwot różnicy
między wpływami A wydatkami na moment rozpoczęcia projektu. NPV określa więc korzyści z realizacji
przedsięwzięć Inwestycyjnych w formie nadwyżki pieniężnej.

 Wskaźnik opłacalności inwestycji (wskaźnik rentowności, PI).

Metoda PI, która jest miernikiem oceny względnej efektywności rozpatrywanych przedsięwzięć
inwestycyjnych wyrażonej stosunkiem teraźniejszej wartości nadwyżek finansowych do wartości bieżącej nakładów
niezbędnych do realizacji tego przedsięwzięcia.

 Wewnętrzna stopa zwrotu (IRR)

Wskaźnik irr wyznaczany jest metodą prób i błędów przez podstawianie do wzoru na npv spodziewanej
wysokości stopy dyskontowej z uwzględnieniem kolejnych zmian, aż do zrównania zaktualizowanych wpływów z
nakładami. Projekt inwestycyjny może być przyjęty, gdy irr jest wyższa od minimalnej stopy oprocentowania kapitału
na rynku. Irr oznacza maksymalną stopę procentową, którą inwestor może zapłacić za wykorzystywane środki
pieniężne z zewnątrz. Stąd irr stanowi podstawę do ustalania warunków finansowania inwestycji.

 Zmodyfikowana wewnętrzna stopa zwrotu (MIRR) 

Modyfikacja polega na:

• Sprowadzeniu wszystkich dodatnich przepływów pieniężnych netto do wartości przyszłych (na koniec
okresu życia inwestycji) przez skapitalizowanie ich za pomocą przewidywanej stopy reinwestycji

• sprowadzeniu wszystkich przepływów ujemnych do momentu zerowego przez zdyskontowanie ich za

pomocą właściwej dla projektu stopy dyskontowej

• znalezieniu stopy dyskontowej, która użyta do zdyskontowania sumy skapitalizowanych przepływów

dodatnich spowoduje równość ich wartości obecnej ze zdyskontowanymi przepływami ujemnymi.

Mirr wprowadza dodatkową stopę reinwestycji (r).

 Oprocentowanie z rabatem (DPP) 

Metody klasy II
- analiza wrażliwości to analiza, która opiera się na przewidywaniu wyniku, przy zastosowaniu zmiennych układów
mających wpływ na wyniki. Dotyczy ona głównie ustalania wrażliwości opłacalności danego przedsięwzięcia na
zmiany parametrów wejściowych danego modelu ekonomicznego. 

- metoda drzewa decyzyjnego metoda pozwalająca na graficzny zapis procesu podejmowania decyzji. Stosując ją
znajduje się różne rozwiązania danego problemu i zauważa związki między tymi rozwiązaniami. Pozwala to również
dostrzec skutki przyjętego rozwiązania.

- Analiza ryzyka to uporządkowany proces, będący częścią planowania projektów, oraz zarządzania ryzykiem w
projekcie, który umożliwia kierownikowi projektu identyfikować, planować i zarządzać ryzykami w celu
wyeliminowania ich bądź obniżenia do akceptowalnego poziomu.
Kontrakty, przedstaw i scharakteryzuj wybrany,
- kontrakt futures i forward – umowa zawarta między dwoma stronami, z których jedna zobowiązuje się do
dostarczenia określonych dóbr w określonej ilości w uzgodnionym czasie w przyszłości po cenach wynegocjowanych
w momencie zawierania transakcji, druga strona odbiera przedmiot kontraktu

Kontrakty forward – nie są znormalizowane i nie występują na giełdzie

Kontrakty futures – kontrakty zawierane na giełdach

- opcja – wystawca zobowiązuje się za określoną opłatą do kupna bądź sprzedaży określonych aktywów po cenach
ustalonych w momencie zawierania kontraktu

- kontrakty swapowe

Po co zarządzamy finansami
Żeby uzyskać zysk ale też po to by rozwijać firmę i być gotowym na ciągłe zmiany mające miejsce na rynku,
by zapewnić płynność finansową

Zarządzanie finansami polega na stałym podejmowaniu decyzji z zakresu finansowania działalności przedsiębiorstwa
zarówno operacyjnej, jak i perspektywicznej.

Przedsiębiorstwo jest podmiotem Gospodarczym prowadzącym działalność w Celach zarobkowych i na

własny rachunek, Mającym na celu przynoszenie zysku, czyli Osiąganie nadwyżki przychodów nad Kosztami.

Ponieważ zagadnienia dotyczące mierzenia i oceny efektywności funkcjonowania przedsiębiorstw należą do

najważniejszych problemów analizy i diagnozowania stanu i perspektyw firm działających w otoczeniu rynkowym.
Badanie ekonomicznej efektywności jest niezbędną procedurą poprzedzającą podjęcie każdej decyzji inwestycyjnej,
która ma na celu zapewnić rozwój firmy. Dzięki zarządzaniu finansami możemy ocenić np. Strefę finansową
działalności firmy.

Czy warto zarządzać finansami

Tak, ponieważ:

• Podejmowanie decyzji finansowych i inwestycyjnych zapewnia rozwój firmy – podejmowanie decyzji związanych z
pozyskaniem funduszy (finansowanie) i optymalnym wykorzystaniu funduszy (inwestowanie),

• przyczynia się do podjęcia decyzji dotyczących określenia, które aktywa kupić i w jakiej ilości oraz działań
związanych z pozyskaniem środków finansowych

• można ocenić sferę finansową działalności firmy

• zarządzający finansami decydują o tym z jakich źródeł i w jakich proporcjach firmy powinny pozyskiwać kapitał, aby
jego koszt był jak najniższy i by mógł być realizowany cel w postaci maksymalizacji wartości firmy

Jak uwzględnić ryzyko w ocenie efektywności przedsięwzięcia inwestycyjnego?

Ocena efektywności przedsięwzięć finansowych. 
Przy ocenie efektywności przedsięwzięć finansowych przyjmuje się strumienie pieniężne, a nie dochód w postaci
wyniku finansowego.
- Metoda oceny przedsięwzięć klasy II, należąca do metod analizy ryzyka
- Metoda RADAR przy wyznaczaniu NPV uwzględnia ryzyko przedsięwzięcia i wyznacza premię (cenę ryzyka) w
zależności od jego stopnia
- Im większe ryzyko tym większa stopa dyskontowa k*,(który uwzględnia premię za ponoszone ryzyko) którą
dyskontujemy CFt(prognozowane przepływy pieniężne).
- Głównym problemem tej metody jest subiektywna ocena ryzyka
Przy stosowaniu modeli PB, NPV, IRR, PI i ich modyfikacjach zakłada się, że ryzyko rozważanych projektów jest takie
samo oraz że ryzyko związane z projektem inwestycyjnym jest identyczne jak ryzyko dla całej firmy. Ryzyko projektu
może być większe, mniejsze lub równe ryzyku globalnemu przedsiębiorstwa, dlatego istotnym problemem staje się
rozważenie ryzyka projektu w kontekście ryzyka firmy.

Menedżer w metodzie subiektywnej ocenia ryzyko subiektywnie. Na podstawie tej subiektywnej oceny dokonuje
wyboru projektu inwestycyjnego. Oczywiście, jeśli dwa projekty są tak samo ⁷ryzykowne, wybiera ten, który oferuje
wyższą stopę zwrotu. Jeśli dwa projekty mają takie samo NPV, ale różny stopień ryzyka – wybiera projekt o
mniejszym ryzyku. Gorzej, gdy zgodnie z regułą rynkową im wyższe NPV, tym większe ryzyko. I wówczas, albo
doświadczenie menedżera podpowie, który projekt wybrać, albo należy się jednak odwołać do innych technik
wspierania decyzji.

Zarządzamy finansami w firmie importującej, która podpisała kontrakt na

dostawę produktów w swoim kraju, co miesiąc partia o wartości 1 mln jednostek
pieniężnych danego kraju – jakie działania podejmiesz?

Jaką należy zastosować stopę dyskontową przy ocenie efektywności

przedsięwzięcia inwestycyjnego metodą dyskontową
W praktyce często stopę dyskontową przyjmuje się na poziomie stopy procentowej dla kredytów długoterminowych
lub stopy oprocentowania obligacji powiększonej o adekwatny dla danej inwestycji poziom ryzyka. Stopa ta powinna
odzwierciedlać marginalną produkcyjność kapitału (w tym sensie równa stopie zwrotu) jaką przyniosłaby dana jego
suma zainwestowana w najmniej rentowne, ale jednocześnie najbardziej bezpieczne aktywa. Do nich zalicza się
krótkoterminowe obligacje państwowe.

Zarządzasz finansami w firmie eksportującej, która podpisała kontrakt na

dostawę produktów, co miesiąc partia o wartości 1 mln euro – jakie działania
podejmujesz?
N