Professional Documents
Culture Documents
45
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
Astebrasalumeadas.EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
UniversidadedeSantiagodeCompostela,2005;pp.45-68
Ointeresedosestudiosospoloagromardaslinguasromancesveuaumentando
nasúltimasdécadas,tantodunhaperspectivarománica(véxanse,porexemplo,os
estudos de conxunto publicados por Selig / Frank / Hartmann 1993), hispánica
(coa controversia producida polas teorías de Wright), coma desde o noso ámbito
lingüístico(Lorenzo1996,Martins1999,2001,2004,Emiliano2001,2003).Un
dospuntosquetensuscitadointereseéadatacióndosprimeirosdocumentosnos
distintosromances(coaaproximaciónsistemáticadeFrank/Hartmann19971),o
que leva consigo a pescuda nos arquivos ou nas obras editadas.
Sabido é que o ritmo do paso da oralidade á escritura foi diferente nas
diversasáreasdaRomania,enaIberorromaniadeuseconmaiorretrasocanaGa-
lorromania. En todas se parte de dificultades semellantes, xa que en xeral se trata
daadaptacióndosistemagráficolatinoásnovasrealidadesfonéticasdosromances
1 Onde lamentablemente figura un texto galego mal datado en 1230 en vez de 1260: véxase Tato Plaza
2005.
ASTEBRASALUMEADAS
46
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
edaestabilizacióndossistemamorfosintácticotrasunhaetapadevariabilidadeoral.
Asmotivaciónsforonparalelas,enboamedida,eresultantesdunhaconfluenciade
factores diversos, de orde diplomática e sociopolítica, fundamentalmente. A espe-
cificidadedogalegovéndadapolasúavinculaciónlingüísticacunreino,Portugal,
doqueestabaseparadopoliticamente,easúaadscriciónóreinodeCastela-León,
deondeemanaríantódalasdisposiciónlegaisquelleatinxirían.Nestetraballo,que
quereformarpartedahomenaxequedesdeaFacultadedeFiloloxíallerendemosó
profesorRamónLorenzo,mestreeexemploderigorcientíficoedeamorálingua,
pretendo facer unhas reflexións ó socairo dos datos obtidos trala recompilación
dos documentos notariais producidos en galego antes de 1260.
A razón da escolla deste ano como baliza cronolóxica non é descoñecida:
tamén a tomara Tato Plaza (1997: 299) por ser este o ano en que Afonso X
decreta a introdución do vulgar nas escrituras, aínda que con este acto o que se
facíaeraconsolidarunhatendenciaqueseiniciaraentemposdeseupai,Fernando
III. Unha data moi parecida se ten establecido para o portugués, o ano de 1255
(Castro 1991: 183).
A idea inicial implicaba a revisión das fontes éditas (catalogadas por Tato
/ Boullón 2004) e maila reprodución dos textos menos accesibles (por estaren
editados en publicacións antigas de acceso non demasiado doado, por exemplo)
ou a reedición dos textos que o cumprisen. Pero a gran cantidade de textos loca-
lizados (máis de cen) impiden levar a cabo ese proxecto. De maneira que, dadas
as limitacións de espazo, me limitarei a comentar algunhas das características
xerais destes textos. A ficha catalográfica de cada documento dáse íntegra noutra
publicación(Boullón2004),áqueremitimosparaosdatosconcretos(localización,
data expresa, nome do notario, etc.).
varios dos textos vistos aquí foron editados por dous autores distintos, e en máis
dunha ocasión o segundo editor ignoraba a edición do primeiro.
Dosdocumentoslocalizados,2correspondenádécadade1220,5áde1230,
10 á de 1240 e a maior parte, 95, á de 1250. Dos máis antigos, un deles está
publicado desde principios do XX (López 1916), e os tres seguintes, procedentes
do mosteiro de Melón, desde 1957 (Cambón). A progresión numérica obsérvase
no gráfico que segue.
65
30
5 10
2
1.2. Estas datas son semellantes ás dos outros romances peninsulares, que
teñen no primeiro cuarto do XIII os primeiros trazos da súa aparición escrita. En
asturiano,asprimeirasmostrasromancesencolecciónsdocumentaissonde1222,
1227,1235,1239,“Sinembargoyaanteriormente,1213,seescribíaasturiano(y
no gallego como improcedentemente interpreta Floriano Cumbreño 1960, 242)
de modo suficientemente fluído como para sospechar que no se trata del primer
ensayo en el occidente de Asturias” (García Arias 1995: 622).
Para o catalán cítase adoito como o texto máis antigo o das Homilies
d’Organyà, de entre finais do XI e principios do XII. Os textos xurídicos (Usatges
de Barcelona, Commemoracions de Pere Albert, Furs de València) foron traducidos
de maneira máis ou menos sistemática a partir da segunda metade do XIII (Na-
dal/Prats 1982: 259-260).
1.3. No que se refire ó castelán, o primeiro documento real redactado
integramente nesta variedade romance é de 1206, o tratado de Cabreros entre
Afonso VIII de Castela e Afonso IX de León (Wright 2000); tamén está en
romance a documentación das Cortes de Toledo do ano 1207, ano en que, no
ASTEBRASALUMEADAS
48
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
tocante á produción literaria, está datado o Poema de mio Cid. De todas formas,
estasdatasnonindicanocomezoininterrompidodunhatradicióntextual:noseu
estudo sobre o uso do latín e o romance na Chancelería de Castela, Macdonald
(1997)demostraquetódolosdocumentosauténticosexpedidospolachanceleríade
Afonso VIII (1158-1214) e Enrique I (1214-1217), agás o de Cabreros, estaban
en latín; tódolos expedidos pola de Afonso X (1255-1285) estaban en romance.
A transición deuse no reinado de Fernando III (1217-1252):
El año 1241 [en que Fernando III deu o foral de Córdoba cunha disposición de-
clarando que o Fuerum Iudicum debía traducirse ó castelán] sirve no solamente del
terminus ad quem más avanzado del reconocimiento real y cancilleresco de lenguas
diferentes,sinotambiéncomounterminusaquodelusogeneraldelromanceenla
cancillería (Macdonald 1997: 412).
1.4. Na banda máis occidental da Península, os documentos máis antigos
coñecidosatahaipoucoeranaNoticiadeTortoeoTestamentodeAfonsoII,os
dousde1214.Sondenaturezamoidistinta,poisseoprimeiropertenceácategoría
de textos moi próximos á oralidade, dos primeiros que foron agromando a partir
dolatín,otestamentorealéundocumentodeimportancia,consoluciónsgráficas
moito máis estables (ata o punto de ser indicio de “que no ambiente da corte já
se escrevia em português há algum tempo [Castro 2001]). Nos últimos tempos,
Ana Mª Martins (1999, 2001) exhumou do Arquivo da Torre do Tombo unha
serie de documentos que retrotraen esta data aínda máis. Os máis antigos deles
(de 1175, a Noticia de fiadores de Pelagio Romeu e a anotación das despesas de
PedroParada),amaisdepertenceróxacitadotipodetextosdefortecompoñente
oral, foron obxecto de discusión en torno á súa consideración plena de romance
ou de latín arromanzado2.
Nesta cuestión difícil de elucidar, resulta en certa maneira emblemática
da dificultade da súa adscrición lingüística a fasquía que presentan os patroními-
cos,queparecenservirparademostrartantoalatinidadedotexto(Emiliano2001)
coma o seu romanceamento (Martins 2004). Efectivamente, estas terminacións
en -ici (Menendici, Anriquici, Suarici), independentemente de cál sexa a súa orixe
última, teñen un aparencia latina, o que é habitual na Alta Idade Media (véxase
Boullón 1995, 1999: 40-54), pois foron asimilados na súa maior parte ós subs-
tantivos da segunda terminación. Sen embargo, e pese a isto, non deixan de ser
2 Emiliano 2001 considérao latino-romance, por razóns morfolóxicas e sintácticas; a resposta de Martins en
2004.
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
49
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
3 Establecidasegundoomosteiroondeseconservan.Outrocriterioposibleparaalocalizacióndosdocumentos
é a procedencia do escriba (como fai Maia 1986: 34), pero en moitos documentos esta información non
ASTEBRASALUMEADAS
50
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
figura. Por tanto, decidín prima-lo lugar de onde procede a colección documental; así, ademais, entra en
xogo outro factor: o lugar de onde son as testemuñas (criterio utilizado por Menéndez Pidal, apud Maia
1986:34),queadoitacoincidirconesta,porserennegociospropiosdaconformaciónterritorialdomosteiro
respectivo.
4 “A datación desta cantiga de maldizer … foi e aínda é controvertida: as alusións ós saqueos realizados polas
tropas do rei Sancho de Navarra en territorios do rei de Aragón mentres este se atopaba en Provenza foron
datadasporCarolinaMichäelisen1213eporLópezAydilloen1196.Estaúltimaécertamenteadatamáis
plausibleparaoseventosósqueserefireopoeta,poisestáconfirmadapolamaioríadosdatoshistóricosde
que dispoñemos” (Tavani 1986: 11-12).
5 Aínda que esta identificación foi posta en cuestión por Beltrán 1989: vid. Vieira 1999: 139.
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
51
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
Tavaniexplicaba,ópreguntarsecomounhalíricamedievaldetalimportancia
tivoasúaorixeenGalicia,queaquísecontabacuncentrodeimportanciasocio-
económicaeculturalabondocomoparasosteresahexemoníapeninsular;loxicamente,
refírese a Santiago de Compostela, “único centro cultural de relevo internacional
existente en todo o reino galego-asturiano-leonés, e mesmo o máis prestixioso de
toda a península ibérica, superior por poder demográfico e económico á mesma
cidade de León, sede da corte” (Tavani 1986: 27).
2.2.Efectivamente,enSantiagoexistíaunhaescolaepiscopalinstitucionali-
zada,alomenosdesdeoséc.XI.Xelmírez,educadonela,presentáraseanteoconde
Raimundo de Borgoña como publicus notarius (Díaz 1975: 185), o que implica
que tivo que estudar gramática, escritura e rudimentos de dereito. Ademais, a
propia Catedral fomentaba as viaxes de estudos ó estranxeiro, de maneira que
tiveronaccesodirectoásnovascorrentesdodereitoque,desdeBoloña,reformaron
a institución do notariado6.
Con todo, non está demostrado que a sé episcopal fomentase a literatura
enromance,aíndaquesiqueerauncentroculturaldeprimeiraorde,queestaba
ó corrente das correntes renovadoras do pensamento occidental. Pero o grao de
culturaestabaasociadoindisolublementeólatín,e,defeito,dos112documentos
en galego anteriores a 1260, non hai nin un só que fose emanado por esta ins-
titución7. No seu estudo sobre o notariado en Galicia ata o 1300, Lucas (1989:
372) constata tamén que a aparición do galego é máis tardía nas sés episcopais
de Santiago, Lugo e Ourense, mentres que se anticipa nos mosteiros rurais, por
razónspuramentepragmáticas:substitúenasúalinguadeformación(quetaméné
eclesial)polamáispróximaóscontratantes.Asímesmo,osnotariosdosconcellos
e os de nomeamento real, que teñen que exerce-las súas funcións en centros ou
áreas rurais ou cidadás, tenden a usar máis o romance.
Demaneiraqueavíadeformaciónusualdosescribasenotariosdebeuser
outra, probablemente as escolas monásticas8. Algunhas delas cobraron tanta im-
6 Hai indicios do comezo da institución do notariado en Santiago desde 1113, cando Xelmírez estipula a
obrigatoriedade do título para redacta-las sentenzas (Lucas 1989:345), en Lugo desde 1193 (Lucas 1989:
348) e en Ourense desde 1201 (Lucas 1989: 352).
7 E o único que procede de Santiago (1253-1254) é un preito entre o abade do mosteiro de Antealtares e
uns particulares (vid. Boullón 2004: 23-24).
8 As outras vías era a pupilaxe, isto é, a formación particular por parte dun profesional a un alumno, a
quen instrúe comunicándolle os seus coñecementos, a súa experiencia e as súas técnicas. Xa hai constancia
ASTEBRASALUMEADAS
52
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
portancia que ás veces determinados cenobios acababan por facerse coa exclusiva
da preparación intelectual dos cregos; no que se refire ós notarios, ían máis dos
mosteiros ca das curias episcopais á curia real; xa no séc. VII “sólo Samos ante
Lugo, y los grupos anacoréticos del Bierzo frente a Astorga parecen actuar como
centros de formación literaria” (Díaz 1975: 184). Será casualidade, pois é moita
a diferenza cronolóxica, pero de Samos e do Bierzo son algúns dos documentos
máis antigos en galego.
2.3. Tense aducido como unha das principais causas para o agromar dos
romances castelán e portugués a necesidade político-administrativa dunha lingua
única.NocasodacoroadeCastela,remataríacoasúaheteroxeneidadelingüística:
vasco,galego,astur-leonés,casteláneárabe,eportantoexplicaríasepola“urxencia
de impor un idioma común ‘cristián’ nos inmensos e densamente poboados te-
rritoriosrecénconquistadosnaAndalucía,onde o árabe era a lingua amplamente
maioritaria” (Monteagudo 1999: 116-7). En Portugal pesaba tamén a necesidade
deafirmaciónnacionalistafronteóreinodeCastela-León:“Depoisdeafirmadaa
independência de Portugal no século XII e de estabelecidas as fronteiras do reino
em meados do século XIII, estavam reunidas condições para que aquele romance
galego-portuguêsfossepromovidoalínguanacional”(Castro2001).E,efectivamen-
te,foidesdeacuriarealdestascoroasdesdeondeseemanaronasdisposiciónsde
substituí-lo latín polos romances respectivos. Pero para o caso do galego ningun-
ha destas razóns eran pertinentes: carece xa de independencia política e non hai
corte que fomente o paso á escrita do seu romance propio. E, pese a iso, vemos
que,demaneiracasesimultánea,comezanaaparecerdocumentosenromanceen
diversos puntos de Galicia, case sempre en mosteiros e asinados por monxes das
súas comunidades ou por notarios dos concellos.
Foiavontadepolíticaexpresaporpartedasmonarquíasdeestende-larefor-
madainstitucióndonotariadooquesupuxotaménparaGaliciaaxeneralización
do romance. Efectivamente, é trala unificación xurídica feita por Afonso X, que
implicou, no que aquí atinxe, a transformación do scriptor en notarius publicus e
a do documento en instrumentum publicum, establecido mediante o Fuero Real
(1255),oEspéculoeasPartidas.Esteordenamentoxurídicoestivotaménvixente
disto nun documento de Celanova de 982: o conde OrdoñoVásquez entregara o seu fillo Guterre ó bispo
Hermenexildo de Santiago ad nutriendum (Díaz 1975: 184). Finalmente, as escolas dos concellos son
posteriores a esta época.
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
53
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
en Portugal, onde a institución do tabelionado se xeneralizou durante o reinado
de Afonso III (1248-1278). É por iso polo que é coincidente máis ou menos a
implantación lexislativa coa xeneralización do romance polos reinos peninsulares.
Esta reforma levou consigo mudanzas diplomáticas, constatadas no noso
corpus: a simplificación das fórmulas (sobre todo en invocacións, exordios e san-
cións), a redución do número das testemuñas ou o cambio da data (o sistema
romano de kalendas, nonas e idus pola división do mes en dúas partes, e despois
polo cómputo directo dos días: vid. Lucas 1989: 371). E o que nos resulta máis
significativo, a xeneralización da forma notario, que, fronte ás anteriores scripsit,
quinotuiteoutras,aparecenonosocorpusen1240,e,máisespecificamente,ade
notariojurado(en1250-xuño-11),notariopúblico(1257-agosto-3)enotario(público)
del Rey (desde 1257-setembro-5). O cambio institucional e diplomático incluía o
paso ó romance, que, en Galicia, significaba galego, aínda que non recibira este
nome9.Istoexplicataménamaiorconcentracióndosprimeirostextospolafronteira
oriental, pois de Castela procedía a onda expansiva do cambio xurídico.
9 NoTMILG(TesouroMedievalInformatizadodaLinguaGalega,doInstitutodaLinguaGalega
[http://corpus.cirp.es/tmilg/]),sóconstaunhavezoadxectivogalegodesignandoalingua(“«Osana
fili[o] Dauidi», que quer dizeren lingoajen galego:señorfaysnossaluos”MiragresdeSantiago,p.
27;oms.dátaseentreosss.xivexv).Aformaxeneralizadaéromanceouromanço,mesmoata
o xvi: “cartas sygnadas de escripuanos públicos, unas en latín e outras en romançe” (a.1505, A
vida e a fala dos devanceiros).
ASTEBRASALUMEADAS
54
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
do castelán, cando en realidade os seus trazos lingüísticos son aragoneses, ou,
máisconcretamente,“característicosdeldominioaragonés-navarro-riojano”(Hilty
1995: 513), o mesmo cá “nodicia de kesos” (ca. 980) ten características asturianas
(García Arias 1995: 622).
Por outro lado, reflicte mellor a situación (socio)lingüística da época.
Tense definido como unha sucesión de feixes de isoglosas con escasos puntos de
inflexión, puntos de inflexións que se foron fixando despois do establecemento
das fronteiras políticas:
os distintos espacios lingüísticos da Romania non aparecen predeterminados desde
unsupostomomentode‘xénese’dasvariedadesneolatinas,senónqueseforoncon-
figurando arredor de modalidades lingüísticas de referencia, que viñeron actuando
decentrodearticulacióndesistemaslingüísticos(linguashistóricas)enqueseforon
integrando variedades «satelizadas» (Monteagudo 1999: 123, seguindo a Muljacic!
‹ ).
Daquela, a intercompresión entre unhas formas de falar e outras era tal
que permitía, por exemplo, que a lingua lírica de toda a Península fose o galego.
A oposición que se percibía dábase entre o latín e os romances, ou con respecto
ó árabe ou o grego. Iso explica, por exemplo, a ausencia de denominacións para
eses distintos romances ata datas relativamente tardías: como dixemos antes, em-
pregábase a palabra romance (ou linguagem en Portugal: vid. Monteagudo 1999:
118-119). Ou que na Escola deTradutores deToledo as linguas que se verquían,
normalmenteparaolatín,eranogrego,oárabeeohebreo.Nonexistíaconsciencia
claradadiferenciacióndosromancespeninsulares,alomenosataaexplicitaciónda
necesidade da estandarización realizada por Afonso X ó falar da necesidade dun
castellano drecho10 e cristalizada nas súas obras lexislativas, historiográficas e docu-
mentaisenromance.Aautoidentificaciónlingüísticaprodúcesesobretodocandose
tenaoutrofalantedistintofronteaun:deaíainfluenciadoCamiñodeSantiago
nesta cuestión (véxanse ó respecto as reflexións de Monteagudo 2004).
Dáse,logo,naquelesmomentos,unhasituaciónsociolingüísticadifusa11que
explica ben o que desde unha perspectiva de hoxe poderiamos denominar como
“hibridismo”decertostextos.Estamesturadetrazoslingüísticospodedarsededi-
10 No prólogo ó Libro de la ochava esfera: “tolló las razones que entendió eran sobejas et dobladas et que no
eran en castellano drecho, et puso las otras que entendió que complían; et cuando en el lenguaje, endreçolo
él por sise”.
11 Entendida tal no sentido expresado por Le Page e Tabouret-Keller, na que “existe un rango de variación
lingüística extraordinariamente amplo e relativamente desorganizado, [e] o grupo correspondente ten unha
consciencia nebulosa de si mesmo en canto tal grupo” (Monteagudo 1999: 35).
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
55
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
versas formas. Hai, por un lado, unha situación común ó longo do século XIII:
DesdeprincipiosdelsigloXIIIcomienzalaescrituraciónenromanceque,inicialmente,
en algunos scriptores, sólo se extiende al ‘relleno’ del formulario latino, es decir, a
la reseña de los intervinientes, a la descripción de la cosa vendida, a la reseña de
lasestipulaciones,etc.,demostrandoasílaexistenciade‘formulariosdetrabajo’que
tendrían a la vista en la labor escrituradora, y cuyas fórmulas perpetúa el scriptor
durante años (Bono 1989: 493).
Non se trata nestes casos estritamente de mestura de linguas, pois está cla-
ramente delimitado onde comeza unha e onde comeza outra variedade, e, se ben
os rexistramos no período cronolóxico que tratamos12, podemos constatar este
tipodepervivenciasformulariasdurantetodaaIdadeMedia,enmaioroumenor
medida. Aquí refírome máis ben a esoutros dos que resulta difícil desde unha
perspectiva actual adscribi-la súa lingua por presentaren moitos trazos latinos ou
de romances hoxe identificados como linguas distintas. Habería que preguntarse
ata que punto estes documentos son textos definitivos ou se trata de borradores,
dada a existencia deses “formularios de traballo” ós que alude Bono, e dos que
temos constancia: Martins (2001: 35) tirou á luz un “estilo de escribir” datado
en torno a 1276 e que, se ben aínda ten as fórmulas en latín, dá as instrucións
en romance: “Quando enuiardes karta a outro abbade … dezede: …”. Estes stilii
notariae axudan a explica-lo mantemento do ton arcaizante de moitas fórmulas,
a presenza do latín nalgunhas das partes do documento e tamén poderían incidir
nauniformidadegráficaquenalgunhamedida(emaliaunlóxicoheterografismo)
presentan os primeiros documentos galegos, a pesar da distancia xeográfica entre
eleseasúaaparentedesconexión.Poroutrolado,habíadobresversiónsdunmes-
modocumento,comoasdotestamentodePedroFáfez,unhamáisromanceadae
outra máis alatinada, de 1210, que foron editadas por Martins (1999: 522, 523,
2001: 54, 55) e obxecto dun estudio máis pormenorizado por Emiliano (2003).
Aexistenciadestestextosbotaluzsobreoprocesodeelaboracióndosdocumento
e a súa relación coa lingua empregada:
um tipo de escrita romanceado, não condicionado por um formulário rígido, per-
mitiria ao escriba anotar mais rapidamente e mais fielmente os designios do autor
moral que um tipo de escrita mais alatinado …, [o que] implica a existência de
uma tradição de romanceamento gráfico bem enraizada e transmitida ao longo de
gerações de notários e escribas (Emiliano 2003: 232).
12 Tal coma os textos de 1233-febreiro-4, 1239-xuño-22, 1240-decembro-3, 1244-xaneiro, 1255-agosto-23
(vid. Boullón 2004).
ASTEBRASALUMEADAS
56
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
Despois da data figura outro anaco en romance con características latinas:
Ego Marina Martis, uxor Cipriaes supra dicto, quito uos ipsa hereditate que me
destes in Uilaleo pola que me destes in Carualedo per istos omes presentes de suso
dictos.
13 Foi datado polo seu primeiro editor en 1229, pero, segundo a data (“era mª. ccª. lª. xª. vª., octo días por
andarenFebrario”),pareceterrazónaemendadeFernándezVillamil(1943:115),queositúaen1227.Xa
AtanasioLópez(1916:89-90)oconsiderabaomáisantigoquesecoñeceengalegoe,desdelogo,atahoxe
non se localizou ningún anterior.
14 Sintaxeromance,usodegrafemasexclusivosdoromancecomoo<z>enuizino,faziam,léxicolatinoxunto
con palabras plenamente romances –homes, inuiaron, alcahaide, pron. át. u, patronímico Diat, topónimo
Surdíis-,outerminaciónsverbaislatinasfronteásromances:uenissent,fuerunt(2),respondere,dixerunt,scilicet,
dixit, possuerunt, aplacere / inuiaron, rogar, responder, fazia¤, faziam, era.
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
57
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
degallegoylatín”),ode1253-xuño-2,ouode1255[Edetod’estoqueledadarle
quinta Melendo Roderici uel uxori sue e a tod’ome que ficar en sua uoz].
15 Refírome á fronteira do leste; no sur, a fronteira gráfica marcada pola representación das palatais polos
dígrafos <lh> e <nh> non se xeneralizaríase ata a década 1265-1275, pola chancelería de Afonso III.
16 CorrespondentesóLibroII,títulos5ºe6º,LibroIV,título1ºeLibroVII,título1º,2ºe5º.Foipublicado
por López Ferreiro (1895: 699-710). Lorenzo (2000: 401) considera que é romance leonés.
17 Da versión do Foro Real só se conserva un folio, no Arquivo Provincial de León, da III Partida: tít. 18,
leis 94, 95, 96. As Flores é unha tradución da castelá Flores de Derecho, feita por Jacobo de las Leyes entre
1235 e 1252; consérvase unha parte do libro I. Estes textos foron publicado por Pensado (1974-75).
18 Así Cambón 1957: nº 224, e Gallego 1986: 160; trátase do período do reinado de Afonso IX, o rei
mencionado no texto (véxanse máis datos en Boullón 2004: 24-25).
19 AlecturaédeLuzMéndezFernández,queestáautilizarestetextocomobasedasúatesededoutoramento,
e que me permitiu amablemente reproducir estas liñas.
* Leva trazo.
ASTEBRASALUMEADAS
58
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
Don Alfonso Pérez, jurado e preguntado dixo: da rrúa de San Martino de alende
a ponte / Antaltares á una casa, asta morte de Martín Suáriz et de su muyer et de
sos fios …/ (…).
SueyroMartiz*etSteuanMartiztenenquatroleirasdeMelón./SueroMartiztentres
leiras del Sepulcro; Pedro Payán ten tres ley/ras de Cellanoua e tres de Aziueyro.
3.2.3.MenciónápartemerecenosdocumentostranscritosnoTumboViejo
de San Pedro de Montes (Quintana Prieto 1971). Foi confeccionado nos séculos
XIII e XIV; recolle documentación da zona do Bierzo, e xa Sarmiento reparara nel,
deixando esta nota: “Es del siglo XIII, pero tiene escrituras añadidas. Contiene
muchas escrituras en lengua vulgar, casi todo gallego del siglo XIII” (Viaje a Galicia
(1745), ed. de Pensado, Univ. de Salamanca 1975, pp. 170-173, apud Pensado
1999: 249). Sen embargo, o comentario de Pensado parece implicar que non
concorda co monxe bieito, e, aínda que non o explicita, parece asumir que se
trata da variedade occidental do asturiano:
Porentoncesnosehabíanisiquieraideadounadistinciónlingüísticaentreelleonés
occidental y el gallego; y eso que el monje benedictino es el primero en tener una
conciencia lingüística del leonés como unidad dialectal (Pensado 1999: 249).
O mesmo parecen asumir os autores do Repertorio bibliográfico de fuentes
documentales del dominio lingüístico asturiano-leonés, cando din que están “escritos
en latín, en asturiano y en castellano” (Cano 1996: 223). Sen embargo, a lingua
dos documentos presenta características fronteirizas: sucédense os textos en latín
con outros con base lingüística astur-leonesa, castelá ou galega.
O mosteiro localízase entre Vilafranca do Bierzo e Ponferrada, en plena
fronteiralingüísticadoquehoxeseconsideragalegoasturianoeleonésoccidental.
A colección é un tumbo elaborado posteriormente por un copista que redacta as
rexestas nun romance con trazos asturianos, algúns propios da súa variante occi-
dental(ComoElviraGonzalezconsoosfiyosvendieronquantoavíanenVilacideiraal
monesterio, nº 298, Como donna Marina con sou marido don Alfonso vendirun sou
heredamento en san Pedro de Trones a sant Pedro de Montes nº 316) ou casteláns
(División de términos que hizo el abad don Juan Fernández con el de Peñalba, nº
308). O autor da copia, segundo informa Quintana Prieto, foi o abade Marcos
Pérez, que comezou o seu mandato en 1286; aínda que era bo calígrafo, non
tiña coñecementos de paleografía nin de latín, de maneira que “a la destacada
decadencia del latín, se unieron aquí la ignorancia y la impericia del copista,
resultando de todo ello unos textos lamentablemente defectuosos y deficientes”
(Quintana Prieto 1971: 78). De maneira que hai que ter en conta isto tamén á
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
59
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
hora de analizar estes documentos. Os que nós seleccionamos teñen unha base
claramente galega:
Saban todos omes que eu Elvira Gonzalez con meos fillos, don Laurenzo e don
Gutierre, vendemos quanta herdade nos avemos alende el rio de Sil en Vila cidera,
con quanta outra que nos pertenece eno Faveyro assi de nosso padrimonio, como
de avolorio… (a. 1243, doc. 298).
Sen embargo, neste texto en concreto hai tamén trazos lingüísticos non
galegos (ditongación: quisier, palatalización do grupo -ct-: peche, e outros), locali-
zadosondaascláusulaspenaisemaisnaindicacióndadata(oslugaresondemáis
resistente é o latín, curiosamente), o que podería indicar que se deben á man do
copistadotombo.Vexamosoutroexemploondeconvivenformasgalegascoasdo
asturiano occidental:
SabantodosommesqueeudonJohan,abbadedeSantPedrodeMontes,contodo
elconventodelmonesterio,facemoscartaatiPelayEstevanezeatuamullerMarina
PerezdessesoloquefudeMigaelFrancoedasuamullerdonnaMaria,edamovoslla
aforodedossoldoscadaannoalsantMartinu,eestesolodamovoslocontodosou
direyto asi como lo tovieron aquellos que lo tovieron ante. … e nullo omme non
vollocontrariarevosprobarelsolo,eseernososvassallosefacernosservicio,enon
vos buscaren de mays erga amor de vos (a. 1247, doc. 301)20.
20 Comentámo-lasformasencursiva,quecoidamossonmáissignificativas:fuéformacastelá,poisasformas
medievaisdooccidenteasturleonéssonfoe,foy,eatafue(Lapesa1998:68).Oposesivosou,conservadoaínda
hoxe no ast. occidental, tamén se documenta nos textos medievais galegos. A partícula erga, do lat. e‹RGA,
CO SIGNIfiCADO M ED. ‘SENÓN, A NON SER, EXCEP TO’, ERA CONSIDERADA P ROP IA DO GALEGO E DO P ORTUGUÉS M EDIEVAL,
AÍNDA QUE ULTIM AM ENTE PENSADO, DADO QUE SE DOCUM ENTAB A EN TEXTOS DE OVIEDO, XA NON O CONSIDERAB A UN
GALEGUISM O, P OR A SÚA ÁREA P ENETRAR TAM ÉN NO ASTURLEONÉS OCCIDENTAL; A NON DITONGACIÓN, ESTRAÑA Ó ASTURIANO,
EXP LICARÍASE P OR SER P ARTÍCULA SUSCEP TIB LE DE SER TÓNICA OU ÁTONA, CON XENERALIZACIÓN P OSTERIOR DO RESULTADO
ÁTONO (PENSADO 1999: 259).
21 EN AST. M ED. O GRUP O KT P RESENTA VOCALIZACIÓNitduranteoxiiieprincipiosdoxiv,perooresultadoch,que
xaabundanoxiii,xeneralizousepronto,oque“norevelainfluenciacastellana,yaquelachpareceautóctona
en León” (Lapesa 1998: 50).
ASTEBRASALUMEADAS
60
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
mia vida e non vender, nen no dar, nen no sopenar, e post de mia morte, ficar a
Johan Crimente todo livre (a. 1245, nº 300).
E isto ocorre incluso en textos con trazos máis claramente asturianos:
Saban todos ommes que eu, Rodrigo Rodriguez, de Pumares, vendo a vos don
Fernando, abade de Sant Pedro de Montes, e todo vestro convento quanto ey en
Pumares, … el solo de Maria Martinez de la Lama entregamientre, assi como ella
tien e la terra del solo de Pelay Rodriguez. … e, a vosa morte, ficar al monesterio
livre e desembargada e qualla axarmos recebir con fruchos ou sin fruchos (a. 1255,
nº 322).
Pensado,noseucomentarioléxicoaesteTumbo(1999:249-250),laiábase
de que a súa publicación non suscitase o interese que merecía por parte dos lin-
güísticas.Seríanecesariofacerunestudoenprofundidadeparadetermina-loestado
doromancenesaáreafronteiriza,ecomprobarataquepuntoesestrazoslingüísticos
corresponden á realidade lingüística, ós hábitos escriturarios do copista, a dispo-
sicións dos abades que encargaban as cartas, ós protagonistas dos actos xurídicos,
ou a outras variables. A partir dunha análise máis somera, incluímos dentro do
noso corpus 12 documentos desteTumbo, pero non deixamos de ter en conta as
reservas anteditas sobre a dificultade de adscribir lingüísticamente uns textos que
presentan tanta complexidade desde a nosa perspectiva moderna.
3.2.4.Destazonafronteirizacodominioasturleonéshaioutrosdousmosteiros
que tamén produciron documentación en galego. Trátase do de santa María de
Carracedo (Martínez Martínez 1997), situado un pouco ó noroeste deVilafranca
doBierzo,edesanMartíndeCastañeda.Aíndaquesondeépocasmoisimilares,
presentan menos hibridación lingüística.
Eu Garcia Gonzalvez, escudeyro de Cubelos, jacendo en as Torres de Leon, envie
pa don Fernando, abade de Carracedo e outorgue a el, e al convento toda quanta
herdade eu hay en Fon Basaylaa, e en Cella, e en Parada, e en Villaboa, e en Cu-
bellos, e enVao, e en Feoylledo, e en todos los outros lugares u quier en o mundo
que eu herdade haya. Quantas heu hey dou, e otorgo a o monesteyro de Carracedo
por mia alma; se heu fiar antes que saya desta prision, e poys que ellos souberen
que heu soy fiado, andenviar por mi, e levarme para sepultarme a o monesteyro de
Carracedo (a.1251, nº 466).
Asformassubliñadaspodenconsiderarsecastelanismosouasturleonesismos22.
Habería que determinar se se trata de interferencias do copista do cartulario
22 Operfectoalternanoast.occidentalentreeyee,aíndaquenafalaoresultado,aíndahoxe,éei:“debióde
ser considerado como dialectalismo excesivamente vulgar, y a ello hemos de atribuir su desaparición en el
lenguajeescrito”(Lapesa1998:13).Algosemellanteocorrecoditongoou<au:asformasconousubsisten
nos documentos ata principios do XIV (Lapesa 1998: 17).
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
61
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
(Fernando Juárez, un monxe do propio mosteiro, que fixo a copia en 1792), ou
se constaban tamén nos documentos orixinais, asinados por “Johan Rodriguiz,
notario e jurado do conceylo de León”, responsable doutro documento en galego
onde aparecen as voces castelás fijo, castiello23.
3.2.5.OsdocumentosdesanMartíndeCastañeda(RodríguezGonzález1970),
situadomáisósur,naterradeSeabra(actualSanabria)sonpergamiñosorixinais,
polo que en principio non deberían presentar este tipo de interferencias:
eu domna Eluira de Prada fazo oferta & dou por mia alma & de meus irmanos al
monesteiro de san Martino de Castaneira dous casales que ey en san Lourenzo &
con quanto me hi pertenesçe parti do igrisiario & una cabana que ey en Iiares &
… Esta mando fazo en mia uida & con salude estando que la aia el monesteiro
deuan dito a iuro & a mano para sempre & nunca seia esta manda deffeita &
per tal preito que la tengamus eu & meu marido don Pedro en nossa uida de sua
mano de monasterio & darmoles cad’anno en concenciade cada casal un quarteiro
de centeno & a nossa morte seer todo liure peral monesteiro pois nossa daren ha
encomendadestaerdadeaundestosmeusfilosqueeydedonPedroalquelamelor
parar se per auentura nosso filo ou algun ome de nossa parte este meu feito britar
quiser seia maldito & escomungado & peite CCC mrs al rei & todauia estia este
meu feito (a. 1251, nº 197).
Asformasconconservaciónde-n-(irmanos,mano,centeno)podenexplicarse
porarcaísmográfico;haberíaquecomprobarquenonsetratadedesenvolvementos
do editor moderno (pois en ocasións desenvolven o trazo superior como un -n-
intervocálico). O g do presente de subx. tengamos é un trazo asturiano.
4.Tipoloxía documental
Outra perspectiva que hai que atender é o que contempla as condicións
pragmáticas da produción e da recepción dos textos. Segundo elas, Koch (1993)
estableceunhaclasificaciónque,recoñecendoacomunidadedastradiciónsdiscur-
sivasqueentodaaRomaniaacompañanopasoáescrita(omesmotipodetextos,
os mesmos xéneros literarios e non literarios), se basea na distancia comunicativa
que os textos presentan en cada situación.
4.1. Entre os grupos que establece, considera en primeiro lugar os enun-
ciadosdetipoinmediato,quesoamentesufrironunhatranscodificacióndoplano
fónico ó gráfico: sería testemuños de oralidade posta por escrito. Neste grupo, o
pasodalinguavulgarócódigográficononimplicacambiodeconcepciónesencial.
Koch cita tipos de textos moi específicos (probas de pluma, graffitti, declaracións
de testemuñas…), de má perdurabilidade.Tamén son mostras do afloramento da
oralidade as pegadas romances que se comezan a transparentar nos textos galegos
desde o século VIII: no seu pormenorizado traballo sobre a presenza do galego
nos documentos medievais escritos en latín, Lorenzo (2003) testemuña desde o
ano 785 o uso do futuro de subxuntivo, forma romance inexistente en latín:
“siquistamen…contrahancscripturamadirrumpendumveneritvelvenirecona-
verit … quecumque persona fuerit, nec vocem habeat nec licentiam” (785 Samos:
Lucas, 1986, 298)” (Lorenzo 2003: 164)
Demaneiraregularvanaparecendononsóvocesromances(tantonoléxico
comúncomo,emoiespecialmente,entopónimoseantropónimos),senóntamén
característicassintácticas(usodaspreposicións,faltadeconcordanciacasual),grá-
fico-fonéticas(queatestanaaparicióndasnovasconsoantes,palataiseafricadas,a
lenición do /b/ latino, a sonorización das oclusivas xordas intervocálicas, a caída
do –n- intervocálico e moitos outros) e morfolóxicas. Entre moitas destas cabe
destaca-la aparición dos sufixos patronímicos, que aparecen regularmente desde
o séc. IX en copias, e desde o X en documentos orixinais (vid. Boullón 1995:
452,1999:49).Estaera,comoviamos,unhadascaracterísticasdotextode1175
publicado por Martins, xunto con algunhas das anteditas.
4.2.OsegundogrupodosestablecidosporKochrefíresealistasdeobxectos
nunhadoazón,nuntestamento,inventarios,etc.Estáenestreitarelacióncogrupo
anterior,peroconstitúenuntipoparticulardedocumentos,mentresqueascarac-
terísticas anteriores podían aparecer en calquera tipo de textos. Aquí situaríanse
unha boa parte dos textos publicados por Martins, chamados noticias, fintos, e
taménasrelaciónsdebensestipuladasnasmandasoutestamentos24,mailaNoticia
deTorto. No noso corpus atopamos tamén algúns documentos encadrables aquí:
dúas enquisas (o xa mencionado Tumbo das viñas de Ribadavia e unha Probanza
24 A noticia de fiadores de Pelagio Romeu, a. 1175 (Martins 2001: 51), a anotación das despesas de Pedro
Parada, a.1175 (Martins 2001: 51-52), a noticia de haber do abade Petro, 2ª metade do s. XII (Martins
2001: 53-54), o borrador do testamento de Petrus Fáfiz, a.1210 (Martins 2001: 54), o finto dos casais de
Lixó propiedade do mosteiro de Pedroso, a.[1224-1226] (Martins 2001: 55-56), a noticia de débedas de
Pedro Fafiaz e maila nota do pagamento destas débedas, a.1234 (Martins 2001: 56-58), noticia de manda
deMargaridaGarcía,1ªmetadedoXIII(Martins2001:59).TaménestaríanestegrupoamandadePedro
Viegas, a.1184, que publica Souto Cabo (2003: 378-9).
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
63
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
de 1255-setembro-23, do mosteiro de Melón) e unha lista de gastos na festa de
san Xoán, procedente do mosteiro de Caaveiro, datada entre 1242-1252.
4.3.Peroamaiorpartedosnosostextoscorrespondenóterceirodosgrupos
de Koch, que supoñen un cambio conceptual con respecto ós tipos anteriores, e
que se refire á escrituralidade con destino oral: son enunciados postos por escrito
só para ser pronunciados publicamente en voz alta. Aquí estarían os documentos
privadosformaisenteiramenteredactadosenromance,xuntocosxénerosliterarios
que non resultan da transcodificación a partir do latín, senón que foron conci-
bidos en romance (como a nosa lírica profana ou as Cantigas de santa María).
Paralelamente, a súa adscrición lingüística xa non resulta confusa.
Os que temos no noso corpus son todos de carácter privado, e a maioría
fanreferenciaadiferentesactosxurídicosquemostranaformacióndopatrimonio
dos mosteiros25. Así, as doazóns, compravendas, permutas e foros constitúen o
73,5% do total. Hai outros de carácter variado: preitos, sentenzas, testamentos,
acordos, quitacións (renuncia a reclamar determinados dereitos), peñores, as xa
citadasenquisas,unpactodebenfeitoría,aconfirmacióndunpactodeprioridade
para a compra de propiedades, a concesión dun aniversario, unha acta notarial e
unha lista.
Tipo de documentos
outros 5
enquisa 2
peñor 2
quitación 3
acordo 3
testamento 4
sentenza 4
preito 6
permuta 9
foro 15
compravenda
doazón 21
37
25 Igualmente se situaría aquí a carta de venda feita por Giraldo Mendez a Martin Michaelez e a sua muller
Mariña Suarez, do a.1236, editada por Martins 1999: 525-6.
ASTEBRASALUMEADAS
64
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
Cabo
A xeneralización dos romances na documentación non literaria deuse na
Península a partir da segunda metade do século XIII. Desde principios do século,
nonobstante,vanaparecendotestemuñosesporádicosquemostranaforzacrecente
dos romances. Ademais, para o caso do galego, estas mostras, xurdidas en luga-
res e datas diferentes, mostran unha certa uniformidade na scripta que permiten
supoñe-lo coñecemento dunha tradición que puido proceder non só de estilos de
escribir, senón tamén da literatura, dado que o cultivo da poesía, que se difun-
día por escrito, data de finais do XII. A reforma do notariado, que comezou en
Boloña e se estendeu por toda Europa, testemúñase nas escolas episcopais galegas
desde o XII, pero sería a reforma lexislativa do rei Afonso X, pese á presumible
resistencia por parte do estamento máis culto, afeito ó latín, a que acabaría por
preteri-lo latín e darlle a preeminencia definitiva ós romances en todo tipo de
documentación. A eclosión do romance partiu de mosteiros situados por toda a
xeografía galega, maiormente na metade oriental, e acabaríase de consumar no
último terzo do século XIII.
Bibliografía
Bono, José (1989): “La práctica notarial del reino de Castilla en el siglo XIII.
Continuidadeinnovación”,enNotariadopúblicoydocumentoprivado,delos
orígenesalsigloXIV:actasdelVIICongresoInternacionaldeDiplomacía,Valencia
1986. Valencia: Conselleria de Cultura, Educació i Ciència, 481-506.
Boullón Agrelo, Ana Isabel (1995): “Cronoloxía e variación das fórmulas patro-
nímicas na Galicia altomedieval”, Verba 22, 455-481.
BoullónAgrelo,AnaIsabel(1999):Antroponimiamedievalgalega(séculosVIII-XII).
Tübingen: Niemeyer.
Boullón Agrelo, Ana Isabel (2004): “Catálogo dos documentos éditos en galego
anteriores a 1260”, Cadernos de lingua 26, 5-46.
Cano, Ana Mª et alii (1996): Repertorio bibliográfico de fuentes documentales del
dominiolingüísticoasturiano-leonésenlaEdadMedia.[Oviedo]:Serviciude
Publicaciones del Principáu d’Asturies.
Castro, Ivo (1991): Curso de história da Língua Portuguesa. Lisboa: Universidade
aberta.
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
65
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
Castro, Ivo (2001): “Breve Sumário da História da Língua Portuguesa”, História
daLínguaPortuguesa.Inhttp://www.instituto-camoes.pt/cvc/hlp/brevesum/
portantigo.html).
Díaz y Díaz, Manuel C. (1975): “La Escuela Episcopal de Santiago en los siglos
XI-XIII”, Liceo Franciscano 28, 183-188.
Emiliano,António(2001):“Sobreaquestãod’«osmaisantigostextosescritosem
português»”,enIvoCastro/InêsDuarte(eds.):Razõeseemoção:Miscelânea
deestudosoferecidaaMariaHelenaMateuspelasuajubilação.Lisboa:FLUL
(http://www.fl.ul.pt/dlgr/mateus/mateus.htm).Publicaciónenpapel:Razõese
emoção: miscelânea de estudos em homenagem a Maria Helena Mira Mateus.
2 vols. Lisboa: Imprensa Nacional-Casa da Moeda, 2003.
Emiliano,António(2003):“Observaçõessobrea«produçãoprimitivaportuguesa»
a propósito de dois testemunhos doTestamento de Pedro Fafes de 1210”,
Verba 30, 203-236.
Frank,Barbara/JörgHartmann(1997):Inventairesystématiquedespremiersdocu-
ments des langues romanes.Tübingen: Gunter Narr Verlag, vol. I.
GarcíaArias,XoséLluis(1995):“Las«scriptae»asturianasyleonesas”,enLexikonder
Romanistischen Linguistik, vol. II,2,Tübingen: Max Niemeyer, 649-678.
Koch, Peter (1993): “Pour une typologie conceptionnelle et mediale des plus
anciensdocuments/monumentsdeslanguesromanes”,enMaríaSelig/Bar-
bara Frank / Jörg Hartmann (eds.): Le passage à l’écrit des langues romanes.
Tübingen: Gunter Narr.
Hilty, Gerold (1995): “Las «scriptae» aragonesas y navarras”, en Lexikon der Ro-
manistischen Linguistik, vol. II,2,Tübingen: Max Niemeyer, 512-527.
Lapesa, Rafael (1998): El dialecto asturiano occidental en la Edad Media. Sevilla:
Universidad de Sevilla.
Lorenzo, Ramón (2000): “Prosa medieval”, en Galicia. Tomo XXX. Literatura. A
Coruña: Hércules, 364-429.
Lorenzo, Ramón (2003): “El gallego en los documentos medievales escritos en
latín”, en Hermógenes PerdigueroVillarreal (ed.): Lengua romance en textos
latinos de la Edad Media. Sobre los orígenes del castellano escrito. Burgos:
Universidad / Instituto de la Lengua Castellano y Leonés, 161-192.
ASTEBRASALUMEADAS
66
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo
Lorenzo, Ramón (2005): “Emerxencia e decacencia do galego escrito”, en R. Ál-
varez/F.FernándezRei/A.Santamarina(eds.):ALinguaGalega:Historia
e Actualidade. Actas do I Congreso Internacional. Santiago de Coompostela,
16-20 setembro 1996. Santiago de Compostela: Instituto de Lingua Galega
/ Consello da Cultura Galega, vol. III, 27-154.
Lucas Álvarez, Manuel (1989): “El notariado en Galicia hasta el año 1300 (una
aproximación)”,enNotariadopúblicoydocumentoprivado,delosorígenesal
siglo XIV: actas delVII Congreso Internacional de Diplomacía, Valencia 1986.
Valencia: Conselleria de Cultura, Educació i Ciència, 331-480.
Macdonald, Robert A. (1997): “El cambio del latín al romance en la cancillería
Real de Castilla”, Anuario de Estudios Medievales 27/1, 381-414.
Martins,AnaMaria(1999):“Ainda«osmaisantigostextosescritosemportuguês»“,
enIsabelHubFaria(org.):LindleyCintra.HomenagemaoHomem,aoMestre
e ao Cidadão. Lisboa: Ed. Cosmos / Faculdade de Letras da Universidade
de Lisboa, 491-534.
Martins, Ana Maria (2001): “Emergência e generalização do português escrito.
De D. Afonso Henriques a D. Dinis”, en M. Helena Mira Mateus (org.):
Caminhosdoportuguês.ExposiçãoComemorativadoAnoEuropeudasLínguas.
Catálogo. Lisboa: Biblioteca Nacional, 23-71.
Martins,AnaMaria(2004):“Aemergênciadoportuguêsescritonasegundametade
doséculo XII”,enRosarioÁlvarez/AntónSantamarina(eds.):(Dis)cursosda
escrita. Estudos de filoloxía galega ofrecidos en memoria de Fernando R. Tato
Plaza. A Coruña: Fundación Pedro Barrié de la Maza, 491-526.
Monteagudo, Henrique (1999): Historia social da lingua galega. Vigo: Galaxia.
Monteagudo,Henrique(2004):“OCamiño,aslinguaseaemerxenciadogalego”,
Grial 161, 52-61.
Nadal,JosepM./ModestPrats(1982):Històriadelallenguacatalana.Barcelona:
Edicions 62.
Pensado Tomé, José Luis (1999): “El léxico hispánico occidental en el “Tumbo
Viejo” de San Pedro de Montes”, Estudios asturianos. Uviéu: Academida
de la Llingua Asturiana, pp. 249-279. Publicado previamente enVerba 10
(1983), 43-77.
ConsideraciónssobreosprimeirostextosescritosengalegonaIdadeMedia
67
ANAISABELBOULLÓNAGRELO
Selig, Maria / Barbara Frank / Jörg Hartmann (eds.) (1993): Le passage à l’écrit
des langues romanesTübingen: Gunter Narr.
Souto Cabo, José Antonio (2003): “Nas origens da expressão escrita galego-por-
tuguesa. Documentos do século XII”, Diacrítica 17/1, 329-385
Tato Plaza, Fernando R. (1997): “¿Dous documentos en galego de 1229?”, en
Ivo Castro (ed.): Actas do XII Encontro Nacional da Associação Portuguesa de
Lingüística (Braga – Guimarães, 30 de setembro a 2 de outubro de 1996),
Lisboa: APL, vol. II, pp. 297-302.
Tato Plaza, Fernando R. (2005): “Sobre o testamento de Estevo Pérez. Lectura
crítica e nova proposta de datación”, en R. Álvarez / F. Fernández Rei /
A. Santamarina (eds.): A Lingua Galega: Historia e Actualidade. Actas do I
CongresoInternacional.SantiagodeCompostela,16-20setembro1996.Santiago
de Compostela: Instituto da Lingua Galega / Consello da Cultura Galega,
vol. III, 765-784.
TatoPlaza,FernandoR./AnaI.BoullónAgrelo(2004):“Fontesparaoestudoda
linguamedieval”,enRosarioÁlvarezeAntónSantamarina(eds.):(Dis)cursos
daescrita.EstudosdefiloloxíagalegaofrecidosenmemoriadeFernandoR.Tato
Plaza. Instituto da Lingua Galega. A Coruña: Fundación Pedro Barrié de
la Maza, 709-770.
Tavani, Giuseppe (1986): A lírica medieval galego-portuguesa. Trad. de Rosario
Álvarez e Henrique Monteagudo. Vigo: Galaxia.
Vieira, Yara Frateschi (1999): En cas dona Maior: os trovadores e a corte senhorial
galega no século XIII. Santiago de Compostela: Laiovento.
Wright, Roger (2000): El tratado de Cabreros (1206): estudio sociofilológico de una
reformaortográfica.London:QueenMaryandWestfieldCollege.
Fontes citadas
Cambón Suárez, Segundo (1957): El monasterio de Melón (ss. XII y XIII). Tese de
Doutoramento (inédita). Universidade de Santiago de Compostela
Cintra, Luis F. Lindley (1959): A linguagem dos foros de Castelo Rodrigo: seu con-
frontocomadosforosdeAlfaiates,CasteloBom,CasteloMelhor,Coria,Cáceres
eUsagre.Contribuiçãoparaoestudodoleonêsedogalego-portuguêsdoséculo
XIII. Lisboa: Publicações do Centro de Estudos Filológicos.
ASTEBRASALUMEADAS
68
EstudosfilolóxicosofrecidosenhomenaxeaRamónLorenzo