॥ अथ शन्यष्टक ॥

नमो सूर्यसूता तुझी धन्य कीती॥

न चाले मती वर्णयता स्तब्ध होती॥
र्ललानाटकी अंत ना पार मार्ा॥
अहा धन्य तुझी शनीदे वरार्ा॥ १॥

आर्ल स्वारर ती गोचररं दृर्ष्टठार्ी ं॥

सखेसोर्रे इच्छिती दुष्टताही ॥
धना हार्न होई नसे कार्हं मार्ा॥
अहा धन्य०॥ २॥

जगी ं मान्यते लौर्कर्कं द्वे श वाढे ॥

कुडें पावडें र्ेर्त अंगी र्लगाडें ॥
न मीटे कधी ं र्त्‍न जातार्त वार्ां॥
अहा धन्य०॥ ३॥

नंसे कांही कोठें मना जो सुवारा॥

अंतरी र्ेऊनी दु:खभारा॥
कर ं इच्छितां गोष्ट जाते अपार्ा॥
अहा धन्य०॥ ४॥
 कुटुं बात जी र्िर् होती ं र्जवाची ं॥
र्तही ं र्िरली ं दुष्ट झाली ं मनाची ं॥
नसे तोर्च घेती मनामार्ज थार्ा॥
अहा धन्य०॥ ५॥

नसे चैन कांही उदासी मनातें‍‍अहा धन्य०॥ ४॥

तुझ्यावांचुर्न कोण दे शांर्त त्याते ॥

नको क्लेश दावूं करी ं पूणय छार्ाअहा धन्य०॥ ६॥

उठे र्चर्तं र्चंता र्जवा रोग लागे ॥
झटे झोंबटें लागती पार्ठमागें ॥

अहोरात्र तो त्रास वाटे र्जवा र्ा ॥अहा धन्य०॥ ७॥

अबाधीत लीला तुझी कोण वाणी ॥
चमत्कार तो दार्वला शूळपाणी ॥
र्गरीकंदरी लार्वलासी र्िरार्ा ॥
अहा धन्य०॥ ८॥
 कथा ऎर्कली सवयही र्वक्रमाची ॥
आली त्यापरी संर्ध वाटे अतांची ।
महासंकटे र्ेर्त कंठी र्भडार्ा ॥
अहा धन्य०॥ ९॥

िुटे छार्त ते ऎकतां साडे साती ॥

आतं ती आली मार्झर्ा कमयपाती ं ॥
कृपावंत तूं हांत दे गा तरार्ा ॥
अहा धन्य०॥ १० ॥

र्कती दु:ख सांगू नसे पार र्ाला ॥

नसे थार कोठे म बसार्ा मनाला ॥
कृपाळू पणें पार्हं तूं होर् वाली ॥
र्ितीनें पदी ं र
ं र्ज रखमार्जं घाली ॥ ११ ॥

इर्त शन्यष्टक समाप्त ॥