Czy czas leczy rany i zaciera wspomnienia?

Czy człowiek może zapomnieć o przykrych

wydarzeniach jakie go dotknęły? Czas nie leczy ran i nie zaciera wspomnień. Upływ czasu
pomaga jedynie otrząsnąć się zmniejszyć odczuwany ból i wrócić do ,,normalnego’’
życia. Im większa rana tym dłużej się goi i większa pozostaje blizna. Nie można wymazać
wspomnień zwłaszcza tych, które były szczególnie bolesne. Ten stan kreowany był przez
twórców literackich na przestrzeni różnych epok. Potwierdzenie tego można znaleźć zarówno
w wybitnych epopejach narodowych, jak Pan Tadeusz, czy też w utworach XX-wiecznych –
dramacie Zofii Nałkowskiej pt. Dom kobiet czy też w odwołującym się do tematyki wojennej
wierszu Tadeusza Różewicza pt. Ocalony.
Fragment utworu Zofii Nałkowskiej „Dom Kobiet” opowiada historię kilku pokoleń
kobiet zamieszkujących pod jednym dachem. Przedstawione w utworze są ich codzienne
troski i problemy. Każda z tych kobiet żyje przeszłością swoich mężczyzn, którzy już odeszli.
Szczególnym przykładem na to, iż czas nie jest w stanie zatrzeć wspomnień i uleczyć
rany, jest postawa Joanny. Kobieta nie może pogodzić się z tym, że jej mąż umarł.
Dręczące myśli o nim objawiają się szczególnie w nocy, gdy ta wymawia jego imię, jakby
wzywała go do życia. Rodzina Joanny staje w obliczu bezradności – najbliżsi nie są w
stanie zapewnić młodej wdowie nic poza spokojem, który – mimo upływu czasu – nadal
nie umniejsza bólu wspomnień.
Jako drugi argument tego, Kolejne potwierdzenie na to, że czas nie zaciera
wspomnień, można odnaleźć w poemacie epickim Adama Mickiewicza – Panu Tadeuszu.
opisuje Adam Mickiewicz w swojej powieści pt. „Pan Tadeusz”. Autor mówi o sytuacji
gdzie zawarte są wspomnienia o świecie do, którego emigranci mieli już nigdy nie powrócić.
Autor wypowiada się w niej z perspektywy emigranta, który opuścił swoją ojczyznę.
Osamotnienie i nostalgia bezpośrednio związane z życiem na emigracji sprawiają,
Mickiewicz cierpi i zaczyna odczuwać to, co utracił: ,,Ile cię trzeba cenić, ten tylko się
dowie, kto cię stracił’’. Inwokacja przemawia do czytelnika tęsknymi słowami pragnienia
powrotu do ojczystego kraju, co ukazuje też prawdę, iż pomimo długiego czasu spędzonego
na emigracji, nie jest on w stanie zatrzeć wspomnień i uleczyć ran. , które mogłoby się
zrealizować po powrocie do ojczystych stron.
Tematyka dziecinnych lat i połączone z tą kwestią cierpienie pomimo upływu czasu
widoczne jest nie tylko wśród romantycznych Mickiewiczowskich dzieł, ale również w
renesansowym dorobku kultury, do których należy zaliczyć m.in. Kolejnym przykładem, że
czas nie leczy ran są napisane przez Jana Kochanowskiego Treny, które dedykowane swojej
córce Orszuli. Pisarz nie mógł pogodzić się ze śmiercią swojego ukochanego dziecka, a co
więcej, w tamtym czasie Kochanowski przeżywał również kryzys wiary. Tren XIX albo sen
ukazuje boleść czarnoleskiego poety – mężczyznę dręczą za dnia myśli o zmarłej córce,
aż ta w końcu ukazuje mu się we śnie. W tym przypadku można zauważyć analogię
wobec postawy Joanny z przywoływanego fragmentu dramatu Zofii Nałkowskiej, która
również miewa wizje senne związane z mężem. Dla niej była to jedna z najbliższych
osób, podobnie jak dla Kochanowskiego Orszulka. Cierpienie po stracie dziecka przez
długi czas nie było w stanie przywrócić Kochanowskiego do dawnego, stoickiego sposobu
myślenia. Nieustannie powracające wspomnienia zaowocowały wreszcie zbiorem trenów,
poświęconych dziecku. Kochanowski wyszedł w ten sposób poza przyjęte zasady
ówczesnego dedykowania utworów – wówczas, jeśli dedykowano utwory, to głównie
wybitnym, zasłużonym jednostkom. Miłość i ojcowskie cierpienie nie było w stanie
zatrzeć wspomnień o córce, zatem postanowił je wyrazić i utrwalić w formie pisanej.
Jeszcze jeden przykład znajdujemy w wierszu Tadeusza Różewicza pt. „Ocalony”.
Podmiotem lirycznym jest młody człowiek, który przeżył drugą wojnę światową . Wszystkie
doświadczenie wojenne powracają w jego myślach. Jest to jeden z wielu utworów Różewicza,
który pokazuje jak wydarzenia wojenne utrwalały się w pamięci, a tym samym
uniemożliwiały funkcjonowanie w społeczeństwie.

Czas nie leczy ran i nie zaciera wspomnień. Na zakończenie posłuże się cytatem z
książki brytyjskiego pisarza Marka Lewrenc’a pt. „Cesarz Cierni”.
„Czas leczy rany, ale często dopiero nad grobem, a kiedy wciąż żyjesz rany żyją z
tobą,pieką ,owijają się wokół ciebie, aż stajesz się innym człowiekiem”.