Πριν τη μονομαχία, Αίαντας και Έκτορας ανταλλάσσουν λόγους.

Από τη μία, ο Αίαντας επαινεί

την ικανότητά του στον πόλεμο και προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον Έκτορα. Από την άλλη, ο
Τρώας στρατιωτικός ηγέτης επαινεί τόσο τον αντίπαλο, όσο και τον εαυτό του, προσπαθώντας να
είναι δίκαιος και ανώτερος απέναντι στον Αίαντα (στ.225). Για τον ίδιο, λέει πως έχει τεράστια
πολεμική εμπειρία και δεν φοβάται μπροστά σε άλλη μια μονομαχία, καθώς είναι συνηθισμένος σε
αυτές. Ωστόσο, σε αντίθεση με τον αντίπαλό του, που επαινεί μόνο τον εαυτό του, αποδίδει
κοσμητικούς χαρακτηρισμούς και στον Αίαντα, εμφανίζοντας ηθική ανωτερότητα.
Ανακεφαλαιώνοντας, ο Έκτορας, αν και εξαίρει την πολεμική του ικανότητα και εμπειρία, δείχνει
τον σεβασμό που τρέφει για τον αντίπαλό του, χωρίς να ενδιαφέρεται για την εικόνα του. Σε όλη
αυτή του τη συμπεριφορά καταδεικνύεται η πολυεπίπεδη, αλλά κυρίως ηθική, ανωτερότητα που
τον διέπει σε σχέση με τους Αχαιούς.

Κατά την περιγραφή της μονομαχίας του Έκτορα με τον Αίαντα, ο Όμηρος παρεμβάλλει κάποια
προσωπικά σχόλια. Από αυτά τα σχόλια, ο ακροατής μπορεί να αντιληφθεί τι μέλλει γενέσθαι με τη
μονομαχία και υπέρ ποιου γέρνει η πλάστιγγα, τόσο στην πλοκή, όσο και μέσα του. Στο κείμενο,
αυτά τα σχόλια φαίνονται στην αρχή, όταν περιγράφεται με διθυραμβικό τρόπο ο Αίαντας. Επίσης,
ο τρόπος με τον οποίο περιγράφονται τα χτυπήματα του Έκτορα ως άστοχα, αδύναμα ή ανεπαρκή
δείχνουν πως ο Αίαντας χαίρει εύνοιας από τον ποιητή. Τέλος, αφήνεται να εννοηθεί πως η παύση
της μονομαχίας ήταν ένα δώρο των θεών προς τον Έκτορα, καθώς τον έσωσαν από βέβαιο θάνατο.
Γενικά, καθ'όλη τη διάρκεια της αφήγησης, ο Όμηρος μοιάζει να μεροληπτεί υπέρ του Αίαντα, είτε
προοικονομώντας τη συνέχεια, είτε εκφράζοντας προσωπικές προτιμήσεις.