"Świtezianka" i

"Stepy akermańskie"
Adam Mickiewicz
Koval Sofia
Lebedieva Karyna VIII k
 Adam Mickiewicz urodził się 24
grudnia 1798 roku w Nowogródku na
Litwie, w rodzinie wywodzącej się z
drobnej szlachty. Jego ojcem był
Mikołaj Mickiewicz herbu Poraj,
nowogrodzki adwokat, a matką -
Barbara Mickiewicz z domu
Majewska. Wczesne dzieciństwo Adam
spędził na wsi w Zaosiu, niedaleko
Nowogródka. To właśnie tam miał
okazję poznać bogatą twórczość
ludową: baśnie, podania oraz ludowe
pieśni, które wywarły trwały ślad i
ukształtowały jego estetykę.
 W 1832 roku Mickiewicz
opublikował Księgi narodu
polskiego i pielgrzymstwa
polskiego oraz III część Dziadów,
a w 1834 roku Pana Tadeusza. W
1839 roku powstały ostatnie
utwory Mickiewicza - Liryki
lozańskie. Od tej pory Mickiewicz
walczył nie rymami, a żywym
słowem, nieustannie próbując
ugrać coś dla sprawy polskiej.
 "Świtezianka"

Mickiewicz wielokrotnie słyszał ludowe

opowieści o nimfach wodnych ,
zamieszkującuch jezioro Świteź.
Wierzyli w nie mieszkańcy tamtejszych
okolic, a tajemnicze mieszkanki jeziora
nazywali świetezianki. Świtezianka jest
podobna do syreny. Na podstawie tych
opowieści poeta stworzył główną postać
w balladzie.
Świtezianka - to ballada, gatunek
mieszany, synkretyczny. Utwór
posiada cechy trzech gatunków literackich
:
➢ elementy liryczne;
➢ Elementy epickie;
➢ Elementy dramatu;
Nad brzegiem jeziora Świteź młody strzelec
spotykał się wieczorami z piękną
dziewczyną. Prosił ją, by zamieszkała w
jego chatce i wyznał jej miłość. Dziewczyna
zażądała, aby młodzieniec złożył przysięgę
wierności. Przestrzegła go przed jej
złamaniem i zniknęła.
Strzelec wracając do domu, zauważył
niepokój w przyrodzie. Na środku jeziora
pojawiła się piękna nimfa, która zaczęła
kusić strzelca. Młodzieniec uległ pokusie i
poszedł do niej, łamiąc przysięgę
wierności. Rozpoznał swoją dziewczynę,
która poddała go próbie. Młodego strzelca
za niedotrzymanie przysięgi pochłonęło
jezioro, a jego dusza została uwięziona w
modrzewiu.

Od tej pory nad jeziorem Świteź nocą

ukazują się cienie zakochanych.
• Bohaterowie
• Chłopiec – młody strzelec z
boru.
• Dziewczyna – tajemnicza
piękność, w której zakochuje się
strzelec.
• Rusałka – boginka wodna,
uwodzi młodzieńca, okazuje się
dziewczyną spod lasu.
 Motywy :
Krótko mówiąc, można w nim
znaleźć następujące motywy:
miłość między bohaterami,
śmierć kochanka, fantastyczne
tło scenerii, niezwykłą rolę
przyrody.

Znaczenie tytułu :

Świteziankami nazywano
legendarne nimfy wodne,
żyjące jakoby w wodach
jeziora Świteź.
 "Stepy akermańskie"

"Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,

Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu.

Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;

Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi;
Tam z dala błyszczy obłok - tam jutrzenka wschodzi;
To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu.

Stójmy! - jak cicho! - słyszę ciągnące żurawie, W pierwszym czterowierszu pielgrzym

Których by nie dościgły źrenice sokoła;
Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie,
Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła.
W takiej ciszy - tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy. - Jedźmy, nikt nie woła."
podróżuje w ciągu dnia i podziwia
stepowe krajobrazy. Kolejny czterowiersz
ukazuje zapadający zmrok, który u
podróżnika wywołuje uczucie samotności i
zagubienia. Gdy zapada ciemność i słychać
nocne odgłosy, podróżny myśli o ojczyźnie.
Oczekuje jakiegokolwiek głosu z niej,
jednak ten nie nadchodzi. Wówczas
Pielgrzym postanawia kontynuować
wędrówkę.
Bohater literacki jest typowym
romantykiem, interesują go zjawiska
tajemnicze, niedostępne miejsca:
szczyty górskie, niezbadane, ruiny,
nachodzi go zaduma i refleksja. "Step
akermańskie", to cykl sonetów, które
opisują okolice Akermanu.
Podmiot liryczny jest tożsamy z
bohaterem, który przedstawia się jako
wędrowiec,podróżny, pielgrzym.
W pierwszej części podmiot liryczny
opowiada o swej podróży przez step.
 Motywy :

Motywami jest: samotność, wędrówka

pielgrzyma, przemijanie. Autor podkreśla
nicość człowieka wobec potęgi natury i
żywiołu. Człowiek nie decyduje o własnym
życiu i śmierci – jest nad nim Bóg.

Znaczenie tytułu :

Zachwyt nad piękną przyrodą, jak i

głębokim wyrazem tęsknoty za ojczyzną. W
rolę podmiotu lirycznego wciela się poeta-
wędrowiec, który wędruje po tytułowych
stepach akermańskich.
Dziękujemy za uwagę!