TAJEMNICE PĘTLI
Tajemnice Pętli to gra fabularna. Zabawa polega na RZUTY KOSTKAMI
pewnym rodzaju rozmowy, w której wraz z  grupą
przyjaciół tworzysz opowieść z początkiem, rozwinię-
ciem i końcem. Czas gry wynosi zwykle od trzech do
sześciu godzin. Do zabawy przydadzą się także kartki,
ołówki i co najmniej dziesięć kości sześciościennych.
Poniżej opisano podstawowe terminy mechani-
ki gry, wystarczające, aby rozegrać przygodę Gra
Muzyka. Pełne zasady gry znajdują się w podręczni-
ku do Tajemnic Pętli, który można kupić w przed-
sprzedaży na stronie www.blackmonk.pl.
W tej grze rozgrywana opowieść nazywana jest
Tajemnicą. Każda Tajemnica jest historią grupy
przyjaciół, którzy próbują wspólnie rozwiązywać
zagadki świata Pętli. Ci przyjaciele to Dzieciaki
w wieku 10-15 lat, przeżywające przygody pod ko-
niec lat 80. XX wieku.
Gracze wcielają się w postacie Dzieciaków.
W trakcie gry decydują o tym, co ich Dzieciaki robią
i mówią, ponadto opisują wygląd postaci i opowiada-
ją, co myślą i co czują. Najlepiej udawać, że są tymi
Dzieciakami, niczym aktorzy w filmie czy sztuce.
Jeden z uczestników gry pełni funkcję Mistrza
lub Mistrzyni Gry. Nie odgrywa on żadnego Dzie-
ciaka, tylko wciela się we wszystkie pozostałe role,
a także kontroluje stworzenia i maszyny. Niczym
reżyserka filmowa, popycha akcję przygody do
przodu oraz ustala, kiedy kończą poszczególne wy-
darzenia (sceny) w grze.
Jednak Mistrzyni Gry nie decyduje o tym, co
dzieje się w opowieści, a jedynie przedstawia ko-
lejne sytuacje i wpędza Dzieciaki w Tarapaty. To
gracze szukają sposobów na wykaraskanie się z Ta-
rapatów – tak właśnie tworzy się opowieść.
Gracze i Mistrzyni Gry na zmianę deklarują, co
robią ich postacie, opisują scenerie oraz wydarzenia.
Razem uczestniczą w zabawie – każdy powinien
mieć możliwość się wypowiedzieć. Grupa wzajem-
nie się słucha i rozważa poszczególne pomysły. Opo-
wieść tworzy się wspólnie, ważne jest, by sobie po-
magać, a nie rywalizować.
Przykładową rozgrywkę w  Tajemnice Pętli mo-
żesz obejrzeć na YouTube na kanale Klimaty RPG.
1
Czasem pojawiają się sytuacje, gdy Dzieciaki pró-
bują zrobić coś trudnego. Należy wtedy wykonać
rzut kośćmi i pozwolić, by to los zdecydował o po-
wodzeniu lub porażce danej czynności.
Wartość Cechy lub umiejętności pokazuje, jak
dobrze Dzieciak sobie z czymś radzi (im wyższa war-
tość tym lepiej). Gracz wybiera Cechę i umiejętność
najbardziej pasującą do tego, co chce zrobić. Następ-
nie dodaje liczbę wpisaną przy umiejętności oraz
wartość odpowiadającej jej Cechy i rzuca tyloma
kostkami. Szóstka na kości oznacza sukces. Jeden
sukces wystarczy, chyba że Tarapaty są poważne.
W scenariuszu Gra Muzyka Dzieciaki muszą w pew-
nej chwili zlokalizować źródło dziwnego zapachu. Po-
dejmuje się tego Mól Książkowy i wykorzystuje Cechę
umysł (5) i umiejętność śledztwo (3). Rzuca 8 kostkami.
Jeden sukces wystarczy, aby odnaleźć źródło swądu.
Jeżeli gracz osiągnie dodatkowe sukcesy może
ich użyć do wykupienia różnych dodatkowych efek-
tów. W scenariuszu Gra Muzyka dla poszczegól-
nych Cech i umiejętności mogą to być np.
■ CIAŁO – skradanie się: Przekazanie sukcesu inne-
mu Dzieciakowi lub znalezienie czegoś niespo-
dziewanego.
■ CIAŁO – ruch: Przekazanie sukcesu innemu
Dzieciakowi lub to, że nikt go nie zauważa.
■ TECHNIKA – analiza: Dowiedzenie się, jakie jest
zastosowanie badanej rzeczy lub jakie może
sprawiać problemy.
■ SERCE – znajomości: Kontakt wie o czymś waż-
nym lub przyprowadza więcej ludzi, którzy tak-
że chcą pomóc.
■ SERCE – urok: Postać podejmie ryzyko, by po-
móc Dzieciakowi lub nie domyśli się prawdy.
■ UMYS Ł – śledztwo: Dowiedzenie się, co jest tu
ukryte i gdzie dokładnie się znajduje lub co tu
się stało?
■ UMYS Ł – pojmowanie: Dzieciak otrzymuje dodat-
kowe informacje i dodatkową kostkę do jednego
rzutu, które je wykorzystują (do maksimum +3).
■ UMYS Ł – empatia: Dzieciak wie, czy dana postać
kłamie lub jak może ją skłonić do współpracy.
Uwaga! Mistrzyni Gry nigdy nie rzuca kośćmi. Gdy po-
staci przez nią kierowane próbują poradzić sobie z Ta-
rapatami, decyduje, czy odniosły sukces, czy porażkę.
 SKRÓT ZASAD
NIEUDANE RZUTY
Jeśli na kościach nie wypadnie żaden sukces lub będzie
ich za mało, nie udaje się wykonać planowanej akcji.
Porażka nigdy nie oznacza, że nic się nie dzieje. Sytu-
acja w jakiś sposób się zmienia, zapewne na gorszą.
Mistrzyni Gry decyduje o tym, jak rozwija się akcja.

SZCZĘŚCIE
Po nieudanym rzucie kośćmi można wydać Punkt
Szczęścia, aby jeszcze raz rzucić kośćmi, na których
nie wypadł sukces. Gracz musi uznać wynik dru-
giego rzutu. W jednym rzucie kośćmi można wydać
tylko jeden Punkt Szczęścia.

WYJĄTKOWY PRZEDMIOT
W rzucie kośćmi gracz może też wykorzystać pre-
mie z Wyjątkowego Przedmiotu, o ile pasuje to do
sytuacji (ostateczną decyzję podejmuje Mistrzyni
Gry). Wyjątkowy Przedmiot dodaje dwie dodatko-
we kości do rzutu.

DUMA
Każdy dzieciak jest z czegoś Dumny. To coś, co do-
daje mu sił i sprawia, że czuje się ważny i warto-
ściowy. Raz w trakcie Tajemnicy gracz ma prawo
użyć Dumy (zaznacza to na karcie postaci), by uzy-
skać automatyczny sukces w jednym rzucie kośćmi.
Może to zrobić także po nieudanym rzucie, a nawet
po udanym, by uzyskać dodatkowy sukces. Gracz
musi w przekonujący sposób wyjaśnić, w jaki spo-
sób użycie Dumy pasuje i pomaga w danej sytuacji.

STANY
Dzieciaki nie mogą umrzeć, ale mogą cierpieć z po-
wodu Stanów. Gdy próbują poradzić sobie z Tara-
patami, ale im się nie udaje, może się to skończyć
otrzymaniem Stanu. Stanów jest pięć. Pierwsze
cztery nie są zbyt poważne: Zdenerwowanie, Prze-
rażenie, Zmęczenie i Zranienie. Piątym jest Wy-
cieńczenie, które powoduje, że wszystkie testy koń-
czą się automatyczną porażką.
Każdy stan sprawia, że gracz rzuca jedną kością
mniej (stany się kumulują). Zaznaczenie ostatniego
stanu sprawia, że każdy rzut zakończy się niepowo-
dzeniem. Jeśli Dzieciak cierpi z powodu jednego lub
większej liczby Stanów, może spędzić scenę ze swo-
im Oparciem, by zneutralizować wszystkie Stany.
Oparciem jest osoba, która wspiera, pociesza i ota-
cza opieką Dzieciaka.