உலகில் மிக ததொன்மம வொய்ந்த தமொழிகள் என்று கொணும் த ொழுது நம் தொய்

தமொழியொன தமிழ் தமொழி அந்தப் ட்டியலில் முதன்மம வகிக்கிறது என் து

உள்ளங்மக தநல்லிக் கனிப் ப ொல நொம் அமனவரும் அறிந்த ஒன்பற. அவ்வமகயில்
தினொறு சிறப்புகமளயும் தகொண்டு தசம்தமொழி எனும் தகுதிமயப் த ற்று இன்று
உலகம் முழுவதும் டு
ீ நமை ப ொடும் அழகிமன என்னதவன்று தசொல்வது? தமிழ்
தமொழி தகொண்ை சிறப்புகளில் மிகவும் ரவலொக ப சப் டும் சிறப்பு இலக்கியம்
என்றொல் அது மிமகயொகொது. இதற்கு முக்கிய கொரணம் தமிழ் இலக்கியத்தின்
ததொன்மமபய. இதன் ததொன்மமமயப் மறச் சொற்றும் அடிப் மையில் விளங்குவது
சங்க கொல இலக்கியங்கள் என் து தவள்ளிமைமமல. இச்சங்க கொல இலக்கியங்கள்
ண்மைய தமிழரின் ண் ிமன மிக அழகொன முமறயில் அகப்த ொருள் மற்றும்
புறப்த ொருள் எனும் அடிப் மையில் ிரித்து ததள்ளத்ததளிவொக கொட்டுகின்றன. அகம்
என் து குடும் ம், இல்லறவியல், கொதல் ப ொன்றவற்மறக் கூறும் வமகயில்
அமமந்துள்ளது. புறபமொ, தமிழரின், வரம்,
ீ தகொமை, புகழ், மொண்பு ப ொன்ற்றவற்மற
எடுத்துயியம்புகின்றது. அவ்வமகயில், புறப்த ொருளில் தமலயொயக் கூறொன வரச்
ீ
சிறப்ம ப் புறநொநூறுப் ொைமலத் துமணக்தகொண்டு கண்ைறிந்திடுபவொம்.

வரம்
ீ என் து வலிமம என்றும் வரச்
ீ சுமவ என்றும் கருதப் டுகிறது. வலிமம
வரபநொய்
ீ தவகுளி என்று சீ வகசிந்தொமணியும் கூறுகிறது. விரம் என்றல் மனத்தின்மம
எனவும் தசொல்லப் டுகிறது. ண்மைய தமிழரின் விரச் சிறப்புகள் தவரும்
கற் மனயன்று. நம் தமிழ் மன்னர்களின் சிறப்புகமளக் கல்தவட்டுகளிலும்
ஓலச்சுவடிகளிலும் குறிக்கப் ட்டுள்ள்து. அவ்வமகயில் வரம்
ீ என்றொபல அக்கொலத்து
ப ொர் முறபய நமது சிந்தமனயில் பதொன்றும். அதற்கொக, கொரணமும் இல்லொமல்
பதமவயும் இல்லொமல் தமிழ் மன்னர்கள் ப ொர் ததொடுப் தில்மல. த ொது மக்களின்
நலனுக்கொகவும் நொட்டு வளங்களின் ொதுகொப்புக்கொகவும் தமொழி இனத்தின்
தனித்தன்மமமயப் ொதுக்கொக்கவும் ப ொர் தசய்யப் டுகிறது. த ருமமக்கொகபவொ
த ொருளுக்கொகபவொ ப ொர் தசய்யும் ப ொர்தவறியர் அல்லர் நம் தமிழ் வரர்கள்.
ீ

ப ொர் நிகழ்ச்சிகள் அல்லது புறத்திமணகமள எழொக குத்துள்ளொர்

ததொல்கொப் ியர். அமவ, தவட்சித் திமண, வஞ்சித் திமண, உழிமைத் திமண, தும்ம த்
திமண, வொமகத் திமண கொஞ்சித் திமண, மற்றும் ொைொண் திமணயொகும். தவட்சித்
திமண என் து ஒரு நொட்டு மன்னன் மற்தறொரு நொட்டின் மீ து ப ொர்ததொடுக்க எண்ணி
அந்நொட்டு சுக்கமளக் களவொடுதலொகும். அதன் கொரணமொக ப ொர் ததொடுப் து வஞ்சித்
திமண. மகவரின் நொட்மை முற்றுமகயிடுதல் உழிமைத் திமணமயக் குறிக்கிறது.
அபதொடு, தும்ம த் திமண ப ொரின் தவற்றிமய உமரக்கிறது. வொமகத் திமண
மன்னனின் தவற்றிப் ற்றி தசய்திகமளக் கூறுவதொகும். உலகத்தின் நிமலயொமமமய
விளக்குவது கொஞ்சித் திமணயொகும். இறுதியொக, ொைொன் திமண ொைல் தமலவனின்
நல்ல இயல்புகமள ற்றியொகும்.

ப ொர் தசய்வதற்கு முன் இரு தரப் ினரும் ின் ற்ற பவண்டிய ப ொர்
தகொள்மககள் அல்லது விதிகள் உண்டு. இமதப் ின் ற்று வமரபய உலகம் ப ொற்றும்.
ப ொர் ஆரம் ிப் தற்கு முன்பனொ, ப ொரின் ப ொபதொ அல்லது ப ொர் முடிந்த ிறகும்
த ரியவர்கமளபயொ, த ண்கமளபயொ, குழந்மதகமளபயொ, சுக்கமளபயொ தொக்கக்
கூைொது.
இதமனபய

'' ஆவும் ஆனியற் ொர்ப் ன மொக்களும்

த ண்டிரும் ிணியுமை யீரும் ப ணித்
த ன்புலம் வொழ்நர்க்கு அருங்கைன் இறுக்கும்''

எனும் புறப் ொைல்களின் மூலம் விளக்குகின்றனர் சங்க கொல புலவர்கள்.பமலும்,

புறமுதுகுகொட்ைொமமபய தமிழரின் மொண்பு. இம்மொண் ிமன ''தவல்ப ொர் எற் மைக்கு
ஓைொ ஆண்மம'' எனும் ொைல் வரி மூலம் கொணலொம். அபதொடு, மகவமரக் கண்டு
அஞ்சுவதில்மல. அமனத்து ப ொர் உத்திகமளயும் கற்று அறிந்து யொமனப் மை,
கொலற் மை, பதர்ப் மை, குதிமரப் மை என்று த ரும் மைகமளக் தகொண்ைவர்கள்
நம் தமிழ் மன்னர்கள். அபதொடு, ிற நொட்டு மக்கமளயும் தன் மக்களக கருதி கொப் து
தமிழரின் வரீ மொண்ப .

அப் டிப் ட்ை வரச்

ீ சிறப்புகமளக் தகொண்டு வரத்திற்பக
ீ இலக்கணம் வகுத்தவர்கள்
நம் ண்ைய தமிழர்கள். அவ்வமகயில், இச்சிறப்புகமள நிமனத்து ப ர் தகொள்ள நொம்
த ருமமப் ை பவண்டும்.