[นิยายแปล] Legendary Moonlight Sculptor - เล่ม11

ตอนที่โดยสารอยู่บนหลังค้ างคาวแวมไพร์ ระหว่างเดินทางไปยังโทเดียม

อาณาจักรแห่งแวมไพร์ วีดคาดหวังไว้ สงู ลิบ
“ที่ เมืองโทเดียมนี่มนั จะต้ องมีแต่เงินแล้ วก็สมบัติเต็มไปหมดแน่ๆ พวกชนชันสู
้ ง
นัน่ ... เราจะได้ รางวัลตอบแทนวันเวลาที่เสียไปกับการเลี ้ยงดูโทริ มยนะ”
ั้
มองโลกในแง่ดีเวอร์
ตอน ที่วีดไปถึงเมืองลอยฟ้าลาเวียส จัดการเดธไนท์และชิงจอกศักดิ์สิทธิ์ของ
วิหารแห่งเฟรย่าคืนมาได้ นนั ้ แทนที่จะได้ รางวัลเขากลับได้ ภารกิจอีกภารกิจจาก
วิหารแห่งเฟรย่าแทน!
มัน เป็ นภารกิจที่ให้ ไปการาบฝูงแวมไพร์ ภายใต้ นามของวิหารแห่งเฟรย่าและนา
มงกุฏแห่งฟาร์ โก้ ซงึ่ เป็ นโบราณวัตถุที่สญ
ู หายไปกลับคืนมา ตอนนันโทริ
้ เป็ น
หัวหน้ าของเผ่าแวมไพร์ เป็ นมอนสเตอร์ บอสระดับ 400 และเป็ นลูกน้ องของ
ลอร์ ดบัลข่านที่เป็ นอันเดด
ใน ขณะที่ตอนนันวี ้ ดยังมีระดับไม่ถงึ 200 ด้ วยซ ้า มีเพียงเขาและอัลเวรอนสอง
คนช่วยกันปลดปล่อยบรรดานักบวชและพาลาดินที่ถกู สาป ให้ เป็ นหิน ต้ อง
ขอบคุณความกล้ าหาญของพวกเขาที่ในที่สดุ โทริ และฝูงแวมไพร์ ก็ถกู ทาลายลง
ได้ แต่นนั่ ก็ยงั ไม่ใช่จดุ จบ ไม่ใช่เลย
ตอน ที่กาหนดทาสงครามกับกองทัพอมตะใกล้ เข้ ามาวีดออกผจญภัยหลายครัง้
เพื่อให้ ตน เองเก่งขึ ้น เก่งจนสามารถเรี ยกโทริ ออกมาท้ าสู้และชนะจนได้ เป็ น
เจ้ านายของมันในที่สดุ
ตอนนี ้โทริ เชิญวีดไปที่อาณาจักรแวมไพร์ ราวกับว่ายอมรับวีดเป็ นเจ้ านายอย่าง
แท้ จริ งแล้ ว
รางวัลที่ได้ รับจะต้ องหอมหวานราวน ้าผึ ้งแน่!
แวม ไพร์ รักความหรู หรา สมบัติ ศิลปวัตถุชิ ้นงาม ปราสาทอลังการ ฯลฯ ดังนันโท
้
เดียมจะต้ องเต็มไปด้ วยของพวกนันแน่
้ ๆ การที่พวกเขาได้ รับเชิญให้ ไปในสถานที่
แบบนันจะต้
้ องเป็ นเพราะความหวังดีของ โทริ อย่างแน่นอน
ตอนที่ กาลังหลงอยู่ในจินตนาการอันสวยงามของตนอยู่นนั่ เองวีดและทุกคนใน
ปาร์ ตี ้ก็ ต้ องตกใจเพราะค้ างคาวแวมไพร์ ที่โดยสารมากลับมุดลงใต้ ดินกะทันหัน
พวกเขาถูกพามุดผ่านรูลงไปใต้ ดิน และถูกทิ ้งลงไปในแม่น ้าสกปรก ปล่อยให้ ไหล
ไปตามกระแสน ้า
“แหวะ! ถุยๆๆ”
พวก เขาว่ายทวนกระแสน ้า อ้ าปากสูดเอาอากาศเข้ าปอดและตะเกียกตะกายขึ ้น
ฝั่ งจนได้ รถลากถูกนาขึ ้นบนฝั่ งแม่น ้าได้ โดยไม่ได้ รับความเสียหายด้ วยความ
ช่วยเหลือจาก เหล่านักดาบ
เมลอนพูดขึ ้น
“ว่าแต่เราอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย”
“ไม่ร้ ูสิ ก็ถกู ค้ างคาวพามาพร้ อมกัน”
เพลส่ายหัวตอบ เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะไม่น่าจะเคยมีใครมาที่นี่มาก่อน
เช่นเดียวกับวีดที่ไม่ร้ ู เหมือนกันว่าตนอยู่ที่ไหน
‘แต่เราน่าจะอยู่ในโทเดียมอย่างแน่นอน’
โท ริ สญ
ั ญาแล้ วว่าจะพามาโทเดียม และคาเชิญก็บอกชัดเจนว่าจุดหมาย
ปลายทางคืออาณาจักรแห่งแวมไพร์ โทเดียม อาณาจักรของเหล่าชนชันสู ้ งแห่ง
รัตติกาลผู้เป็ นเจ้ าของงานศิลปะเก่าแก่และ อัญมณีกองเท่าภูเขา และหญิงสาว
สวยๆ อย่างที่ยากจะพบเจอบนโลกมนุษย์
ดิน แดนแห่งพันธะสัญญานี ้สามเดือนจึงจะเปิ ดให้ เข้ าครัง้ หนึ่ง และยังเป็ นบ้ าน
ของค้ างคาวและหนูหลายร้ อยล้ านตัวซึง่ เป็ นข้ ารับใช้ ของเหล่า แวมไพร์ ที่โอบ
ล้ อมไปด้ วยความมืดมิดอันเป็ นนิรันดร์
สวรรค์ของผู้ถกู สาป
หลัง จากที่การเดินทางด้ วยค้ างคาวแวมไพร์ จบลงอย่างกะทันหัน สมาชิกปาร์ ตี ้ก็
พากันเดินเลียบแม่น ้าเน่าน่าขยะแขยงสายนัน้ พวกเขาเดินตามกระแสน ้าขุ่นๆ ที่
ไหลอยู่ใต้ พื ้นโลก
เพลที่เดินอยู่หน้ าทุกคนเพื่อระแวดระวังภัยพูดขึ ้นว่า
“ถ้ าเราเดินทวนกระแสน ้าขึ ้นไปจะกลับไปโมราต้ าได้ รึเปล่า”
“คงกลับโมราต้ าทางนันไม่
้ ได้ หรอก” วีดตอบหลังจากครุ่ นคิดจนได้ ข้อสรุป
“โมราต้ าไม่ได้ เฉียดใกล้ ที่นี่เลยด้ วยซ ้า”
แม่ น ้าของดินแดนแห่งนี ้เต็มไปด้ วยน ้าเน่าเสียจนแม้ แต่ริมแม่น ้าก็ถกู ปนเปื อ้ นจน
มองไม่ออกว่าเคยมีพืชอะไรขึ ้นบริ เวณนันมาก่
้ อน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้
แห้ งตายกับทรายสีเทาแทนที่จะเป็ นสีเขียวของความ อุดมสมบูรณ์ที่พวกเขามัก
เห็นเป็ นปกติ ต้ นกกที่เน่าเปื่ อยส่ายไหวไปมาเมื่อถูกสายลมพัดผ่าน ความเย็นยะ
เยือกราวกับถูกส่งมาจากท้ องฟ้าสีข่นุ ของโทเดียม ทิวทัศน์เทียบกับที่โมราต้ า
ไม่ได้ เลย
“แปลว่าเรามาถึงอาณาจักรแวมไพร์ แล้ ว ถูกมัย”
้ เพลถาม
“อืม...เช็คดูเพื่อความชัวร์ แล้ วกัน จงมาแวมไพร์ ลอร์ ดโทริ !”
วีดพยายามเรี ยกโทริ ออกมาเพื่อสอบถามแต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ตอบจากโทริ
วิ ้ววว!!
ลมพัดแรงขึ ้น
ไม่มีใครรู้สถานการณ์ปัจจุบนั ว่าทาไมถึงเรี ยกโทริ ออกมาไม่ได้ เพลพูดขึ ้นอย่าง
ลังเล
“คุณวีด เป็ นไปได้ มยครั
ั ้ บว่าเราถูกหลอกซะแล้ ว”
“ไม่มีทาง”
วีดเลือกที่จะเชื่อโทริ ไม่อย่างนันคงรู
้ ้ สกึ เหมือนถูกแทงข้ างหลัง แต่ทกุ คนก็กาลัง
สงสัยในสิ่งเดียวกัน
“แต่คณ
ุ วีดครับ นี่ดไู ม่เหมือนที่พวกเราคิดไว้ เลย โทเดียมน่าจะเป็ นที่ดีๆ แล้ วก็ไม่
น่าอยู่ใกล้ แม่น ้าเน่าแบบนี ้”
“...”
เพลพยายามชี ้ให้ เห็น
โท เดียมในความฝั นของพวกเขา ความเป็ นจริ งกลับตรงกันข้ ามกัน อาณาจักร
แห่งแวมไพร์ สมควรจะเต็มไปด้ วยความหรูหราสง่างามมองไปทางไหนก็เห็น แต่
ทองสูงท่วมหัวแต่ที่นี่กลับเป็ นเพียงพื ้นที่ห่างไกลที่ไม่มีอะไรเลยนอก จากแม่น ้า
เน่ากับท้ องฟ้าสีข่นุ
“เป็ นไปไม่ได้ มันไม่ได้ ตงใจที
ั ้ ่จะให้ เป็ นแบบนีห้ รอกน่า!”
วีดยังคงโต้ กลับ ปฏิเสธที่จะยอมรับ
นึกไปถึงตอนที่โทริ พดู ชวน มันพูดเหมือนเป็ นรางวัลตอบแทน แต่สิ่งที่เจอนี่ฝืน
เรี ยกว่าของขวัญได้ ยากจริ งๆ
ไม่ มีแม้ แต่พระอาทิตย์หรื อดวงดาว สายลมที่พดั ผ่านก็เจือกลิ่นท่อขึ ้นสนิม
อาณาจักรแห่งแวมไพร์ แตกต่างจากที่พวกเขาจินตนาการไว้ ในที่สดุ เซเฟอร์ ก็
กล่าวขึ ้น
“เจอตัวแสบอีกตัวแล้ ว”
“...”
“ก็ถกู รังแกประจา นี่คงจะเป็ นการแก้ แค้ นน่ะแหละ”
“...”
คาพูดของโรมูนะราวกับคมเขี ้ยวของหมาป่ าที่กดั ทึ ้งหัวใจวีด แต่ที่เจ็บที่สดุ กลับ
เป็ นคาถามดูไร้ พิษสงที่มาจากเซอร์ กะ
“อุตสาห์มาถึงนี่แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจให้ ดหู รอกเหรอเนี่ย”
เขา นึกว่าการเดินทางครัง้ นี ้จะเป็ นการเดินทางที่ดีเพราะมันเป็ นเหมือนการตอบ
แทน ที่ดแู ลโทริ มาตลอด วีดจึงไม่ได้ คิดถึงความเสี่ยงเลยแม้ แต่น้อยและยังมา
โดยปราศจากไกด์นาทางด้ วย วีดพยายามเรี ยกกาลังใจที่ต่าติดดินของตัวเอง
ขึ ้นมาใหม่
‘แล้ วอาณาจักรแห่งทองของเราล่ะ’
จนถึงเดี๋ยวนี ้โชคไม่เคยเข้ าข้ างพอให้ เขาได้ ผ่อนคลาย ไม่เลยสักครัง้ เขาต้ อง
เอาชนะความขมขื่นตลอดการผจญภัย!
พอ มาค่อยๆ พิจารณาสถานการณ์ตรงหน้ าอย่างใจเย็นแล้ วดูเหมือนว่าการ
เดินทางมาโทเดียม ครัง้ นี ้จะไม่ใช่การเดินทางที่น่ารื่ นรมณ์อย่างที่คิดไว้ เมื่อ
คิดถึงระดับของโทริ กบั ระยะเวลาที่มนั ติดตามรับใช้ บลั ข่าน การจะสร้ าง
“ความสัมพันธ์อนั ดี” กับบอสมอนสเตอร์ ระดับ 400 ภายในหนึ่งปี ดูไม่น่าจะ
เป็ นไปได้
‘ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด ที่นี่อนั ตรายมาก แล้ วพวกเราก็ไม่พร้ อมเลย
ด้ วย’
ถ้ า มอนสเตอร์ ที่นี่ระดับใกล้ เคียงกับโทริ การผจญภัยครัง้ นี ้คงไม่เหมือนครัง้
ไหนๆ ที่ผ่านมา ความคิดนี ้ทาลายจินตนาการและความคาดหวังของวีดลง ตังแต่ ้
นี ้ไปสิ่งที่สาคัญเป็ นอันดับหนึ่งคือการเอาตัวให้ รอด
กฎของโทเดียมอาณาจักรแห่งแวมไพร์ ขอเพียงตายแค่ครัง้ เดียวก็จะถูกโยนกลับ
ขึ ้นไปที่โลกด้ านบนทันที
นี่ คือบทลงโทษที่ถือว่าโหดเหี ้ยม เพราะแม้ แต่บนทวีปเวอร์ เซลล์ก็ไม่มีบทลงโทษ
แบบนี ้ คุณจะตายกี่ครัง้ ก็ได้ โดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกแบน แต่ที่อาณาจักรแห่ง
แวมไพร์ แห่งนี ้คุณมีโอกาสเพียงครัง้ เดียวเท่านัน้
เมื่อ คุณไม่ใช่แวมไพร์ ความตายในโทเดียมจึงหมายถึงการกลับไปเกิดนอก
อาณาจักรทันที ถูกเนรเทศอย่างรวบรัดเด็ดขาด โอกาสที่ได้ มายากอย่างนี ้ไม่ควร
เสียเปล่าเพราะคุณไม่ร้ ูเลยว่าจะต้ องทา ภารกิจอะไรบนทวีปเวอร์ เซลล์จงึ จะ
ได้ มาเยือนที่นี่
แล้ วสายตาของวีดก็เยือกเย็นลง
‘ไม่ว่าจะเป็ นโทเดียมหรื อที่ไหนเราก็จะไม่ยอมแพ้ เด็ดขาด เงิน! ต้ องกอบโกยเงิน
ให้ ได้ เยอะๆ!’
ลอง คิดถึงเงินพนันก้ อนใหญ่ในคาสิโน เหรี ยญกองสูงที่กระตุ้นความกระหายที่
ลึกที่สดุ ในจิตใจของมนุษย์ ความหลงใหลในเงินทอง เหมือนผีเสื ้อกลางคืนที่
เสี่ยงตายบินเข้ าใส่กองไฟ การมีเงินเป็ นเป้าหมายก็เหมือนป้อนอาหารให้ กบั
ความกระหายอยาก
‘เสี่ยงเกินไป ถ้ ามีฝงู มอนสเตอร์ ผ่านมาละก็เกิดวิกฤติแน่ๆ’
ความ หวังที่ผดุ ขึ ้นราไรเมื่อนึกถึงเงินพังทลายลงเมื่อความกลัววาบขึ ้นในใจวีด
ในโทเดียม วิกฤตินี ้อาจจะสามารถหลีกเลี่ยงได้ ถ้าวีดตัวคนเดียว แต่นี่เขามีเพื่อน
มาด้ วยกันหลายคน
“นี่เราอยู่ที่ไหน แล้ วจะไปไหนดี”
“แล้ วจะกลับยังไงด้ วย”
เสียงแหบห้ าวสมชายของนักดาบ475 กับนักดาบ503 ดูจะสัน่ อยู่นิดๆ
ถูก พามาถึงที่นี่พร้ อมความหวังว่าจะได้ เห็นแวมไพร์ แต่สถานที่ที่มาถึงกลับเป็ น
ที่ไหนก็ไม่ร้ ูแถมยังแปลกถิ่นไม่ค้ นุ เคย ตอนนี ้ถ้ ามีมอนสเตอร์ โผล่มาพวกเขาคง
ไม่มีแรงใจจะต่อสู้ อยู่ในภารกิจหรื อการผจญภัยอะไรก็ไม่ร้ ูแล้ วยังเป็ นสถานที่ที่
ไม่ค้ นุ เคยอีก รู้ สกึ เหมือนตัวเองเป็ นคนตาบอดที่ถกู ผลักลงแม่น ้า!
ไม่ใช่เพียงหวาดกลัวเท่านัน้ ความสับสนที่มาพร้ อมกันด้ วยทาให้ ทกุ คนตกอยู่ใน
วิกฤติใหญ่
แต่วีดกลับมีหนทางแก้ ไขที่แสนเรี ยบง่าย
“พักกินข้ าวกันเถอะ!”
“เย้ ๆๆ!”
ความอยากอาหาร!
ทุกคนอยากกินกิมจิ
“ขออะไรอร่อยๆ!”
“มีอะไรหวานๆ มัย้ แบบช็อคโกแลตไรงี ้”
“โปะวิปครี มด้ วย”
“ใครบ้ างไม่อยากกินเนื ้อ”
“ถ้ ามีเหล้ าด้ วยก็ไม่เลวเลย...”
เมฆ หมอกแห่งความกังวลที่ปกคลุมปาร์ ตี ้อยู่ในตอนแรกสลายหายไปใน
ทันทีทนั ใดนัน้ เอง สีหน้ าดีอกดีใจของพวกเขาดูไปก็คล้ ายใบหน้ าอวบอ้ วนของ
หมู ทุกคนทาหน้ าแบบนี ้เหมือนกันหมด
พอกลายเป็ นหมู อาหารก็เลยกลายเป็ นจุดมุง่ หมายหลัก
แม้ ว่าเหล่าผู้ฝึกสอนจะไม่แสดงความต้ องการของตัวเองออกมาให้ เห็นแต่ก็ดู
เหมือน ว่าจะคิดไม่ต่างกัน นักดาบ3 นักดาบ4 และ นักดาบ5 ดูพงึ พอใจด้ วยซ ้า
“จะทาอะไรให้ กินเหรอ”
“ตอนรอต้ องเบื่อแน่เลย แต่...อยากกินของอร่อยก็ต้องอดทนเนาะ”
“ข้ าวเหล้ าๆ!”
“วู้ววว!!!”
ซีชวิครางด้ วยความเซ็ง
“จะบ้ าตาย ถ้ าทุกคนเป็ นเหมือนพวกนี ้ฉันคงตกงาน”
งาน วิจยั ทางจิตวิทยาเกี่ยวกับความซับซ้ อนของจิตใจมนุษย์ที่เธอทาขึ ้นทุกชิ น้ คง
ต้ องถูกทิ ้งลงถังขยะถ้ ามนุษย์ทกุ คนเรี ยบง่ายเหมือนพวกที่อยู่ตอ่ หน้ าเธอตอน นี !้
ตกลงมาในขุมนรกแล้ วมานัง่ กินข้ าวนี่มนั ไม่ใช่ธรรมชาติของมนุษย์ทวั่ ไปเลยนะ
เฮ้ ย!
แต่ ในหมูค่ นพวกนันก็
้ ยงั พอมีคนที่ยงั พอมีหวังอยู่บ้างทาให้ ซีชวิยงั ไม่เป็ นบ้ า ไป
เสียก่อน เพล เซเฟอร์ และเมลอนเป็ นสมาชิกหลักของกลุ่มคนแห่งความหวังกลุ่ม
นัน้ พวกเขากาลังกลัดกลุ้มกับสถานการณ์
เพลถามเซเฟอร์ ด้วยสีหน้ าจริ งจังมาก
“นายว่าเมนูวนั นี ้จะเป็ นอะไร”
“ไอเทมที่เราได้ จากโทเดียมจะเอามาเป็ นวัตถุดิบได้ รึเปล่า”
“ได้ สิ คิดว่านะ”
ฮวารองตบมือด้ วยท่าทางดีใจสุดๆ
“คุณวีดทาอาหารอร่ อยสุดๆ ไปเลย พวกเราไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
“…”
ซีชวิกลับมากลุ้มอีกครัง้
‘นี่พวกเขาก็ไม่ปกติเหมือนกันเหรอเนี่ย’
ตาม ที่เขียนไว้ ในเนื ้อเรื่ องก่อนเข้ าเกม หากอยากจะได้ รับการบันทึกไว้ ใน
ประวัติศาสตร์ ในฐานะฮีโร่ ที่เสี่ยงอันตราย เพื่อสารวจดินแดนใหม่ที่ไม่มีใครรู้จกั
จาเป็ นจะต้ องมีความเป็ นผู้นาสูง
ไม่ยอมแพ้ เมื่อเผชิญวิกฤติ แสดงให้ เห็นถึงความมุ่งมัน่ ในจิตใจ
สปิ ริ ตที่ไม่มีใครเทียบได้
มิตรภาพที่ไม่แพ้ ใคร
ปฏิภานเฉียบไวและการตัดสินใจที่เด็ดขาด
สิ่ง เหล่านี ้ยิ่งจาเป็ นขึ ้นไปอีกเมื่อต้ องเข้ าไปสารวจอาณาจักรแห่งแวมไพร์ แต่
บทสรุปที่เธอได้ หลังจากมองดูวีดตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาคือเขาช่างไม่ สามารถ
นาไปเทียบเคียงกับฮีโร่ได้ เลย ซีชวิยอมแพ้ ในที่สดุ แล้ วพูดขึ ้นว่า
“เขาอาจจะได้ เป็ นหัวหน้ าเพราะเลเวล แต่นกั ดาบพวกนันกั
้ บฉันก็น่าจะพอวัด
ฝี มือกับเขาได้ นะ!”
ซีชวิ จะว่าไป ก็เป็ นเพียงมนุษย์คนหนึ่งเท่านัน้
ผ่านไปพักหนึ่งวีดก็ทาอาหารเสร็จ
ซุปเนื ้อเต่า!
ตอนออกจากโมราต้ าพวกเขาขนวัตถุดิบมาพอจึงไม่ต้องหาเพิ่มอีก ที่วีดต้ องทาก็
แค่เอามันมาทาอาหารเท่านัน้
“วัตถุดิบที่อยู่ในซุปนี ้ก็คือเนื ้อเต่า และอาหารจานนี ้ก็สื่อถึงการเจริ ญเติบโต ยาม
ค่าคืนเมื่อคุณหมอบคลานบนพื ้นขอร้ องให้ มนั ‘ตื่น’ ขึ ้นมา แต่เมื่อก้ มหน้ ามองลง
ไปมันกลับยังคงมุดหัวอยู่เหมือนเต่า อาหารจานนี ้จะช่วย ‘ฟื น้ คืนความแข็งแกร่ง’
ให้ ท่านชาย... หึหึ ฮ่าๆๆๆ!”
วีดเริ่ มกระบวนการเคลือบน ้าตาลให้ กบั อาหารตรงหน้ า เมื่อจบการบรรยายก็มี
เสียงหัวเราะดังขึ ้นครื น้ เครง!
ยึดอาชีพช่างแกะสลักมาได้ หนึง่ ปี วีดก็เรี ยนรู้ที่จะสร้ างบรรยากาศให้ น่าตื่นเต้ น
ขึ ้น และการแสดงความมัน่ ใจก็เป็ นสิ่งจาเป็ น
‘การเป็ นพ่อครัวก็เหมือนกัน กฎคือ อาหารที่อร่อยอยู่แล้ วจะอร่อยขึ ้นอีกถ้ าเรา
บรรยายรสชาติให้ ฟังก่อนกิน’
อาหารจะอร่อยขึ ้นอีกเมื่อพ่อครัวแสดงให้ เห็นถึงความมัน่ ใจ
“โอ้ ววว เยสส!”
เหล่า นักดาบกรู กนั เข้ าไปตักซุปเนื ้อเต่ากิน ขณะที่พวกเขาควรจะคานึงถึง
อนาคตว่าวัตถุดิบอาจจะหมดลง พวกเขากลับกินซุปจนเกลี ้ยงไม่เหลือสักหยด
“อึก!”
“รสชาติเยี่ยม!”
พวก เขากินซุปอย่างเอร็ดอร่ อย คนหนึง่ กินถึงสามชาม แม้ แต่อาณาจักรแวมไพร์
อันน่ากลัวก็ทาอะไรความอยากอาหารของพวกเขาไม่ได้ ยิ่งเจอคาว่า ‘ฟื น้ คืน
ความแข็งแกร่ง’ เข้ าไป! แม้ ว่าเพลและเซเฟอร์ จะไม่ได้ พดู อะไรถึงเรื่ องนันแต่
้ ก็ก้ม
หน้ าก้ มตากินซุปอย่างขยันขันแข็ง
“Bon appetite… รับรองว่าไม่เหลือสักหยด”
คนที่ถกู เชิญชวนให้ กินซุปคนถัดมาคือเมลอน เมื่อคิดถึงทางฝั่ งผู้หญิงบ้ างคาพูด
ของวีดก็เปลี่ยนไป
“ก็เหมือนอายุที่ยืนยาวของเต่า ซุปเนื ้อเต่านี ้สามารถหยุดกระบวนการแก่ตวั ลง
ของผิวได้ ถงึ 20 วัน...”
“โอ๊ ยอยากกิน! รี บทาเลยค่ะ”
“ขอเยอะๆ เลยนะพี่วีด!”
พูด ยังไม่ทนั จบไอรี นและโรมูนะก็รีบพูดขัดขึ ้นมา ขณะที่เซอร์ กะอายุยงั น้ อยจึง
ไม่คอ่ ยสนใจเรื่ องดูแลผิวนัก แน่นอนว่าไม่มีใครรู้ ว่ากินเข้ าไปแล้ วจะช่วยหยุด
กระบวนการแก่ตวั ลงของผิวได้ ถึง 20 วันจริ งหรื อไม่ เพราะคงไม่มีใครสามารถ
พิสจู น์ได้ แต่การดูแลผิวไม่วา่ จะทาตอนไหนก็จะต้ องได้ รับรางวัลตอบแทนอย่าง
แน่นอน!
ต่อ ให้ ถกู หลอกก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ยินดีกบั สถานการณ์ตอนนี ้ เพราะพวกเธอใช้
เวลาอยู่ในรอยัลโรดเยอะมาก การใช้ ผลิตภัณฑ์บารุงผิวจึงกลายเป็ นความสาคัญ
อันดับสองไปแล้ ว แต่อย่างไรก็ยงั มีความลังเลหลงเหลืออยู่บ้าง
ราวกับว่ารับรู้ถึงความคลางแคลงใจของพวกเธอ วีดจึงพูดสาทับเพื่อปิ ดจ็อบ
“รี บกินตอนทาเสร็จใหม่ๆ ต้ องตอนนี ้เท่านันถึ
้ งจะได้ ผล...”
ได้ ยินแค่นนสาวๆ
ั้ ก็รีบกินซุปกันอย่างตะกละตะกลาม
มีเพียงเมแพนเท่านันที
้ ่ร้ ูถึงเบื ้องลึกเบื ้องหลังอันร้ ายกาจของซุปหม้ อนี ้
ช่วงที่กาลังหาซื ้อวัตถุดิบมาทาอาหาร
แม้ ว่ามันจะเป็ นหน้ าที่เมแพนซึง่ เป็ นพ่อค้ าในการหาซื ้ออาหารและจัดการ
เกี่ยวกับ การขนส่งระหว่างการเดินทาง แต่วีดกลับเป็ นคนตัดสินใจเรื่ องวัตถุดิบ
เพราะส่วนใหญ่เขาจะทาหน้ าที่พ่อครัว และรู้ว่าควรจะเลือกซื ้ออะไรบ้ างเพื่อให้
เพียงพอสาหรับทุกคน
“เต่าแค่ 17 ตัวจะพอเหรอ”
วีดพยักหน้ า
“พอ มันเป็ นวัตถุดิบขันสู
้ งก็เลยขายอยู่ตวั ละตัง้ 3 เหรี ยญทอง เราคงกินเท่าที่ใจ
อยากไม่ได้ หรอก”
“แต่กลุม่ ของพวกเรามีตงั ้ 500 กว่าคนนะ”
“ก็อาจจะ”
“ต่อให้ มีสกิลทาอาหารของคุณวีดก็เถอะ ผมยังกลัวว่าเต่าแค่ 17 ตัวจะไม่พอให้
กลุม่ เรากับพวกนักดาบกิน”
วีดหัวเราะขึ ้นเบาๆ
“เอาเต่าไปทังที
้ ่ยงั เป็ นๆ อยู่ก็ลาบากเหมือนกัน จานวนแค่นี ้ก็น่าจะพอแล้ ว
แหละ”
“จะไม่เป็ นไรใช่มย”
ั้
“วัน แรกที่ไปถึงอาณาจักรแวมไพร์ พวกเราน่าจะโอเค เราค่อยเอาออกมากินวันที่
สอง ขึ ้นอยู่กบั ว่าพวกเราจะเจออันตรายอะไรระหว่างทางรึเปล่าด้ วย แต่เก็บ
เอาไว้ นานๆ ก็ทาให้ เนื ้อเต่าลดประสิทธิภาพลง”
“งันพวกเราซื
้ ้อเต่าไปเยอะๆ ก็ดีกว่าสินะ...”
“ไม่ด”ี
“อ้ าว”
“ซื ้อไปเยอะๆ ถ้ าเหลือจะทายังไง”
“...”
วีดเริ่ มเทศนาราวกับเป็ นพ่อครัวมืออาชีพ
“อัตราผลกาไรที่จะได้ จากอาหารไฮคลาสนี่คิดแล้ วเจ็บจี๊ดเลยล่ะ! ทาเกินกว่าที่
จาเป็ นก็ไม่ดี แล้ วก็ไม่แนะนาให้ ลงทุนกับวัตถุดิบมากเกินไปด้ วย แล้ วอะไรแย่
กว่ากันล่ะ ระหว่างปล่อยให้ พวกอาจารย์ตายเพราะอดอาหาร กับบังคับให้ พวก
เขาจ่ายมื ้อละ 5 เหรี ยญทอง”
“ไม่ครับ ไม่ดีทงสองชอยส์
ั้ ”
กลุม่ นักดาบส่วนใหญ่ยากจนมาก เนื่องจากเงินที่ได้ มาส่วนใหญ่ใช้ ไปกับการซื ้อ
หาอาวุธมาเปลี่ยนหรื อไม่ก็ไป ลงที่เครื่ องสวมใส่หมด แล้ วแทนที่จะล่าฝูงมอน
สเตอร์ เพื่อไอเทม พวกเขากลับกาจัดพวกมันแล้ วพุ่งไปที่ฝงู ต่อไปทันทีเพื่อให้
ตัวเองเก่งขึ ้น เร็วๆ โดยไม่เก็บของดรอป พวกเขาตื่นเต้ นไปกับการล่า ยิ่งท้ าทาย
เท่าไรก็ยิ่งเล่นเกมสนุกเท่านัน้
ดังนันการจะให้
้ พวกเขามีเงินพอจ่ายค่าอาหารก็เหมือนบททดสอบอันทารุณชนิด
หนึ่ง
“จะปล่อยให้ พวกอาจารย์ตายไม่ได้ ยังไงก็ต้องให้ พวกเขากิน ดังนันเราควรหาซื
้ ้อ
วัตถุดิบถูกๆ มาให้ เยอะที่สดุ เท่าที่จะทาได้ ”
“แต่เรามีเต่าแค่ 17 ตัว หมายความว่าเราต้ องปล่อยให้ คนอื่นๆ อดกินไปเหรอ”
“ก็ยงั พอมีทางอยู่ ช่วงนี ้ปลาพอลล็อคราคาตกไม่ใช่เหรอ”
“หือ ก็ตกฮวบเลยล่ะ จากราคาเดิม”
“หาซื ้อมาสัก 2,000 ตัว ฉันจะทาซุปเนื ้อเต่าด้ วยเนื ้อปลาพอลล็อค”
“รสชาติมนั จะไม่ต่างกันเหรอครับ”
“ซื ้อพวกเครื่ องเทศ ผงปรุงรส แล้ วก็สีผสมอาหารมาให้ มากเท่าที่จะซื ้อได้ ก็แล้ ว
กัน”
ซุปเนื ้อเต่าลวงโลก!
แล้ ววัตถุดิบหลักของมันยังเป็ นเนื ้อปลา เมแพนหน้ ามืดตาลายขณะที่จิตสานึก
ของตนถูกโจมตีอย่างรุนแรง
“ผมคงไม่ได้ เป็ นคนซื ้อใช่มย”
ั ้ (ความหมายแฝง: กุไม่เกี่ยวกับเรื่ องชัว่ ๆ นี่ใช่มย)
ั้
วีดตอบเพื่อกาจัดความกังวลของเมแพน
“หือ มีสขุ ร่ วมเสพมีทกุ ข์ร่วมต้ านไง” (ความหมายแฝง: ตังแต่
้ ที่มงึ กับกุเริ่ มถกกัน
เรื่ องนี ้ มึงก็กลายเป็ นผู้สมรู้ร่วมคิดแล้ วละจ้ ะ)
“…”
***************
เมื่อ จบมื ้ออาหารระดับพลังของปาร์ ตี ้ก็เพิ่มขึ ้น เริ่ มจากความแข็งแกร่งและพลัง
ชีวิตที่เพิ่มขึ ้นจากอาหารและยังแสดงผลมากขึ ้น จากค่าความแม่นยาขันสู ้ งของ
วีด แม้ ว่าคุณจะสามารถปรุงอาหารด้ วยสูตรที่ได้ มาแต่อาหารที่ทาขึ ้นมาจะไม่ให้
ความรู้ สกึ ว่าเป็ นโฮมเมด และการใช้ เครื่ องมือในการทาอาหารก็เทียบไม่ได้ กบั
การใช้ ‘มือ’ ซึง่ เป็ นพื ้นฐานของทุกๆ เครื่ องมือ วีดใช้ มือในทุกๆ ขันตอนของการ
้
เตรี ยมอาหารเริ่ มตังแต่้ การเตรี ยมวัตถุดิบเลยทีเดียว และทุกคนในปาร์ ตี ้ก็คิดว่า
ผลที่ได้ นนคุ
ั ้ ้ มค่ามาก
ไอรี นเดินมาหาวีด
“พี่วีด อาหารอร่อยมากเลย พี่ทาอาหารด้ วยมือแบบนี ้ไม่ลาบากเหรอ”
“ทาแบบนี ้อร่อยกว่านี่”
แม้ แต่เครื่ องปรุ งวีดก็ใช้ มือคนให้ เข้ ากัน และก็ดเู หมือนว่าพอทาแบบนันแล้
้ วจะ
ให้ ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมยิ่งขึ ้นไปอีก
ถึงไอรี นจะเห็นด้ วย แต่ก็อดพูดขึ ้นแบบแหยงๆ ไม่ได้ ว่า
“พี่ล้างมือครัง้ สุดท้ ายเมื่อไรเหรอ”
แน่นอนว่าคาถามนี ้ถามเล่นๆ เท่านัน้ แต่วีดกลับตอบอย่างจริ งจัง
“เดือนที่แล้ ว หรื อสองเดือนที่แล้ วละมัง้ พี่ก็จาไม่คอ่ ยได้ ...”
“...”
ไอรี นพูดอะไรไม่ออก เริ่ มปาดน ้าตาเงียบๆ
“อึกๆๆ”
“ซุปเต่านี่อร่อยจริ งๆ เหมือนที่เคยกินเลย”
“อยากกินอีกจัง”
“เอ้ าพวกเรา เพื่อการผจญภัย!”
เหล่านักดาบผู้ออ่ นต่อโลกกินซุปเนื ้อเต่ากันอย่างร่ าเริ งขณะที่เมแพนและไอรี น
หลบออกมายืนคุยกันเบาๆ อยู่ด้านข้ าง
“คุณเมแพน ซุปนี่ใส่วตั ถุดิบอะไรลงไปอีกบ้ างนอกจากเนื ้อเต่า”
“เอ่อ...ที่จริ งแล้ ว ผมขายของที่เราสะสมไว้ ไปจนหมดแต่ก็ยงั มีเงินไม่พอ”
“เราก็เอาเงินให้ แล้ วนี่ครับ”
เพลแย้ ง ทังเขา
้ ไอรี น และเซอร์ กะต่างเอาทองที่รวบรวมมาได้ ให้ เมแพน
“มันเป็ นมุมมองของคุณวีดเกี่ยวกับสินค้ าน่ะครับ เขาบอกให้ ซื ้อไว้ เยอะๆ แล้ ว
เปลี่ยนมันให้ เป็ นกาไรทีหลัง”
“หมายความว่าเอาเงินไปซื ้อวัตถุดิบหมดเลยเหรอ นัน่ จะไม่มากไปเหรอสาหรับ
วัตถุดิบ”
“ครับ มันราคาถูกแหละ แต่...”
“ซื ้อมาจากไหน”
“ในตรอก”
“ตรอก?”
เมแพนเงียบไปนิดหนึง่ เมื่อสลัดความลังเลทิ ้งไปได้ ก็พดู ขึ ้นว่า
“คิดซะว่ามันมาจากจีนก็แล้ วกัน...”
“ฮึก!”
ไอรี นน ้าตาท่วม
แม้ ว่าอาหารจะหน้ าตาน่ากินแต่พอได้ ร้ ู ว่าวัตถุดิบจริ งๆ คืออะไรก็อาจจะทาให้
ความอยากอาหารลดลงแบบถาวรได้ วัตถุดิบที่พวกเขาได้ มาเป็ นพวกที่ใกล้
หมดอายุแล้ ว! ของที่ถกู โยนเข้ ารถแล้ วขนมาในการเดินทางครัง้ นี ้ส่วนใหญ่เป็ น
ของคุณภาพระดับ 3 หรื อ 4 ที่ราคาถูกสุดๆ เท่านัน้
แต่อย่างน้ อยเนื ้อเต่าที่ผสมลงไปกับขยะพวกนันก็
้ ทาให้ อาหารที่ทาออกมาให้
รสชาติดี ราวกับว่ามันช่วยล้ างรสชาติขยะอื่นๆ ออกไป
“ในที่สดุ หลังจากกินกันเสร็จแล้ วเราก็จะได้ เริ่ มผจญภัยกันซะที”
วีดเรี ยกทุกคนมารวมกัน
แคร้ ง
นักดาบ409 ชักดาบออกมา
“หึหหึ !ึ ในที่สดุ ก็ถงึ เวลา”
นักดาบ15 หัวเราะเสียงดัง
“ไอ้ พวกแวมไพร์ สกปรก พ่อจะเชือดให้ ดิ ้นเลย”
แวว ตาของนักดาบทุกคนเปลี่ยนไป พวกเขาแกว่งดาบอย่างไร้ ความกังวล ไร้
วี่แววของความว้ าวุ่นใจ สภาพจิตเปลี่ยนเป็ นพร้ อมสาหรับทุกสถานการณ์ที่จะ
เกิดขึ ้น
ไฟแห่งการต่อสู้ลกุ โชน!
พวก เขาไม่กลัวคูต่ อ่ สู้ที่แข็งแกร่งกว่าอีกต่อไป ถ้ ามีโผล่มาตัวหนึ่งพวกเขาก็
พร้ อมที่จะพุ่งเข้ าต่อสู้ทนั ที นัน่ ก็คือวิถีดาบของพวกเขาเหล่านักดาบ
เซเฟอร์ พยักหน้ าเงียบๆ
‘วีดคิ ดถูกจริ งๆ ทีเ่ ชื อ่ ใจคนพวกนี’้
อาณาจักรแวมไพร์ เป็ นสถานที่ที่อนั ตรายอย่างยิ่ง แล้ วนี่ก็เป็ นการมาที่นี่ครัง้ แรก
ของทุกคน ไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ ้นได้ ทงนั
ั ้ น้
อุปสรรคใหญ่อปุ สรรคหนึง่ ในดินแดนแห่งนี!้
พวก เขาไม่มีข้อมูลล่วงหน้ าก่อนที่จะมาที่นี่ แล้ วยังต้ องแก้ ไขทุกเรื่ องโดยไม่
สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้ ถูกบังคับให้ ผจญทุกสิ่งโดยลาพัง และยัง
ไม่มีทางเลือกอื่น แม้ ว่าพวกเขาจะเคยเผชิญเรื่ องทานองนี ้มาก่อนแล้ วในทวีป
เวอร์ เซลส์ที่พวกเขา ต้ องผ่านการทดสอบ ผ่านการทาผิดพลาด และการ
ปรับเปลี่ยนเพื่อให้ เติบโตขึ ้น แต่ความตายในอาณาจักรแวมไพร์ หมายถึงการถูก
ขับออกจากสถานที่นี ้ ห้ ามพลาด ต้ องตื่นตัวอยู่ตลอด เผชิญกับความเสี่ยง และ
ยังต้ องรับมือกับความลาบาก
สิ่ง เหล่านี ้คือนโยบายการใช้ ชีวิตของพวกนักดาบอยู่แล้ ว พวกเขาผ่านความ
ยากลาบากมาหลายอย่าง และยังมีประสบการณ์กบั สถานการณ์แบบนี ้มาก่อน
เหล่าผู้เชี่ยวชาญในการพุ่งเข้ าใส่ก่อนคิดทีหลัง
ราวกับว่าพวกเขาสัมผัสได้ ถงึ อันตรายบรรยากาศจึงเปลี่ยนไปทันที ทีละคน ทีละ
คน ออร่ าของทุกคนหนุนส่งกันและกัน
ดินแดนที่ไม่เป็ นที่ร้ ูจกั
เหล่านักดาบไร้ ซงึ่ ความเกรงกลัว!
เพลยิ ้ม
“ผมก็พร้ อมแล้ ว!”
เซอร์ กะเองก็กาหมัดแน่น
“จัดไป ฉันพร้ อมแล้ ว!”
สถานที่อนั ตรายแต่ได้ เพื่อนร่ วมทางที่พร้ อมเสี่ยงตายไปด้ วยกันช่วยให้ เกิดความ
มัน่ ใจในการฝ่ าฟั นอุปสรรค! เหมือนการผจญภัยในลาเวียส พวกเขาเชื่อมันในกัน
และกันอย่างไร้ ข้อกังขา
วีดเดินเข้ าหานักดาบ
“พวกเราอาจจะอยู่ในเขตแดนของแวมไพร์ แล้ ว ผมไม่ร้ ูว่าจากนี ้ไปจะเกิดอะไรขึ ้น
หวังว่าอาจารย์จะช่วยเป็ นผู้นาให้ พวกเราได้ ”
นักดาบส่ายหน้ าเบาๆ
“อาจารย์ ไม่ร้ ูจกั สถานที่นี ้ก็เลยไม่ร้ ู ว่าฝูงมอนสเตอร์ จะมีลกั ษณะหรื อพฤติกรรม
ยังไง อาจารย์คิดว่าให้ เจ้ านาน่าจะดีที่สดุ เจ้ ามีสกิลสายสร้ างหลายอย่างที่
จาเป็ นมาก อาจารย์ว่าเจ้ าคอยแนะนาพวกเราอยู่ด้านหลังดีกว่า”
“แต่ผมไม่อยากให้ ทกุ คนเสี่ยงถูกขับออกจากที่นี่...”
“ไม่หรอก จะไม่มีใครโทษเจ้ า คนที่ร้ ู มากกว่าคนอื่นควรเป็ นคนคอยดูแลรักษา
ชีวิตของทุกคน แม้ ว่าคนๆ นันจะรู
้ ้ มากกว่าเพียงนิดหน่อยก็ตาม”
นักดาบ2 เองก็ช่วยเกลี ้ยกล่อม
“ให้ เจ้ านาน่ะแหละ ข้ าว่าดีกว่าให้ พวกเราคนใดคนหนึง่ นา”
วีดมองไปที่นกั ดาบ3 นักดาบ4 และนักดาบ5
“พวกผู้ฝึกสอนก็เห็นด้ วยกับอาจารย์เหรอครับ”
“อือ”
“แล้ วแต่เจ้ า”
นักดาบ5 ตบไหล่วีดและพูดให้ กาลังใจ
“พวกเรามาที่นี่ก็เพราะเจ้ าเป็ นคนชวน อย่าไปคิดว่ามันเป็ นภาระรับผิดชอบหรื อ
อะไร ทาใจให้ สบายเถอะ เจ้ าหนุ่ม”
คาปลอบโยนอย่างจริ งใจภายใต้ ความเสี่ยงที่จะได้ รับโทษเมื่อตาย
วี ดสังเกตสีหน้ าของนักดาบ6 ไปจนถึงนักดาบ505 ใบหน้ าที่ดเู ข้ มงวดของทุกคน
ประดับไว้ ด้วยรอยยิ ้ม พวกเขาพยักหน้ าให้ แทนที่จะกระหายอยากได้ อานาจ ทุก
คนกลับเคารพเชื่อฟั งอาจารย์อย่างที่สดุ
ในความคิดของเซอร์ กะ ไอรี น และโรมูนะ นี่คือฉากอันยิ่งใหญ่ที่แสดงให้ เห็น
น ้าใจลูกผู้ชาย
“อย่างเท่”
“เริ่ มชอบพวกเขามากขึ ้นแล้ วสิ”
“มีพวกพี่ๆ นักดาบมาด้ วยเนี่ยดีจริ งๆ เลย”
ขณะเดียวกัน ซีชวิกลับมองพวกเขาในอีกแง่มมุ หนึง่
‘อืม สามารถใช้อาหารอร่ อยทาให้ผฝู้ ึ กสอนทัง้ ห้าคนยอมตกลง และรู้ว่าพวก
นักเรี ยนจะต้องยอมตามอาจารย์ ไม่มีใครหัวใสเท่าวีดอี กแล้ว’
นัก ดาบคนอื่นๆ คิดต่างไปเล็กน้ อย วีดนันไม่
้ เท่าไร ที่พวกเขาหวาดกลัวที่สดุ คือ
อาจารย์และผู้ฝึกสอนต่างหาก ช่วงที่ฝึกฝนพวกเขาถูกบังคับให้ ผลักดันตนเองจน
ข้ ามขีดจากัดของมนุษย์ทกุ ครัง้ ใช้ ชีวิตคาบเกี่ยวอยู่บนความเป็ นความตายทุก
วัน กลัวว่าถ้ าพวกเขาพูดอะไรออกไปจะได้ ตายด่วนตายรวบรัดกันเดี๋ยวนัน้
‘เมือ่ ก่อน หลังจากนักดาบ3 ตาย พวกเราก็ถูกบังคับให้ฝึกเช้าทุกวัน สามวันรวด
เราแทบไม่ได้นอน...’
‘ตอนทีน่ กั ดาบ5 ถูกหนอนฆ่าตาย เขากลับมาแล้วต่อยมันจนแยกไม่ออกว่าที ่
เปื ้ อนหมัดจนชุ่มเป็ นเลือดใคร... แล้วยังลากซากมันไปมา...’
‘ท่านอาจารย์ !! ตัง้ แต่อาจารย์ เข้ามาเล่นเกมนีก้ ็อารมณ์ดีขึ้นเรื ่อยๆ...’
นักดาบคนอื่นๆ คิดว่าให้ วีดนาปาร์ ตี ้นี ้จะโชคดีกว่า
วีดหันไปหาเพล
“คุณเพล”
“ครับ”
“รบกวนคุณกับคุณเมลอนช่วยขึ ้นไปบนเนินนันเพื ้ ่อดูบริ เวณรอบๆ ให้ ทีครับ ถ้ า
เจอฝูงมอนก็อย่าเพิ่งสู้ให้ รีบกลับมาหาพวกเรา”
“แค่ดใู ช่มยั ้ ได้ ไปกันเลย”
เพล กับเมลอนมุง่ หน้ าขึ ้นเนินไปด้ วยกัน เนื่องจากขอบเขตสายตาของนักธนูที่
กว้ างไกลกว่าคนอื่นๆ ทาให้ พวกเขาสามารถตรวจสอบพื ้นที่กว้ างได้ ในเวลาสันๆ
้
เพลกับเมลอนกลับมาแล้ ว
“ไม่เห็นตัวอะไรนะ แต่พวกมันอาจจะซ่อนอยู่ก็ได้ ...”
“สภาพพื ้นที่ละ่ ครับ”
“พื ้นที่รอบๆ แม่น ้าถูกบล็อกด้ วยหน้ าผาทาให้ พวกเราไปได้ แค่ทิศทางเดียว
เหมือนจะมีทางให้ ม้าวิ่งอยู่ คงต้ องไปทางนัน”
้
“งันไปกั
้ นเถอะ”
ภายหลังการตัดสินใจของวีดทุกคนในปาร์ ตี ้ก็เคลื่อนที่ไปตามถนนอย่าง
ระแวดระวัง เมื่อผ่านป่ านักดาบก็หนั มาถามวีด
“วีด เจ้ าเคยจัดการแวมไพร์ จานวนมากมาก่อนใช่มย”
ั้
“ครับอาจารย์”
“ถ้ าโดนกัดจะเกิดอะไรขึ ้น”
“แวมไพร์ ที่นี่ไม่เหมือนกับที่เราเคยได้ ยินมาครับ ส่วนใหญ่จะแค่ดดู เอาพลังชีวิต
กับมานาของเราไปเติมให้ ตวั เอง เราจึงต้ องระวัง”
“พวกมันมีจดุ อ่อนมัย”
้
“พวก มันมีพลังชีวิตและความอึดสูง พลังโจมตีทางเวทมนต์ก็รุนแรง พวกมันไม่
ใช้ อาวุธ รวดเร็ วเหมือนหนูหรื อแมลง แล้ วยังโจมตีด้วยร่างค้ างคาวได้ ด้วย” (t/n:
ได้ ข่าวว่าถามถึงจุดอ่อน...)
“ท่าจะจัดการยากนะนัน่ ”
“พลัง ป้องกันก็สงู ครับ ยิ่งพวกที่เลเวลสูงนี่ใช้ เวทย์คาสาปหรื อมนต์ที่รุนแรงขึ ้นได้
อีก พวกเรามีปัญหาแน่ถ้าเจอเข้ ากับพวกนันสั ้ กตัวตอนที่ไม่พร้ อม”
“ลักษณะเฉพาะอย่างอื่นล่ะ”
“พวก มันต่างจากฝูงมอนทัว่ ไปอย่างสัตว์ป่า โทรล หรื อออร์ ค แวมไพร์ ฉลาดกว่า
มาก พวกมันดูแลตัวเองได้ ดีและรวมกลุ่มกันเพื่อตังแคลนได้
้ ด้วย”
“เฮ่ย! ทาอย่างงันก็
้ ได้ เหรอ งันเราอยู
้ ่ห่างๆ ไว้ ดีกว่า”
“ครับ”
พวกเขาเดินต่อไปอีกประมาณสิบนาทีท้องฟ้าสีแดงเหนือหัวพวกเขาขึ ้นไปก็ถกู
ปกคลุมด้ วยค้ างคาวจานวนนับไม่ถ้วน
“พวกแวมไพร์ ! ทุกคนอย่าประมาท อย่าลืมว่าแวมไพร์ เปลี่ยนร่างเป็ นค้ างคาวได้ ”
คา พูดของวีดเพิ่มความกดดันให้ กบั ทุกคนในปาร์ ตี ้ เขากาด้ ามดาบแน่นขึน้ พวก
เขานัง่ มาบนค้ างคาวตอนที่มาโทเดียมก็จริ งแต่ค้างคาวที่เห็นอยู่ตรงหน้ ามี
จานวนเยอะกว่าตอนนันมาก้
แต่ว่าพวกค้ างคาวไม่ได้ โจมตี
“ต่อไปถ้ าเห็นค้ างคาวอย่าเพิ่งโจมตี ให้ ยกมือขึ ้นแล้ วดูว่าพวกมันจะเข้ ามาหารึ
เปล่า”
ท้ องฟ้าเหนือพวกเขาเปลี่ยนไปอีกครัง้ เมื่อเหล่าค้ างคาวบินผ่านไปตามทางของ
มัน แล้ วกระจายออกไป
“คิกๆๆ”
เม แพนหัวเราะคิกคัก แต่เบื ้องหลังรอยยิ ้มนัน่ เหงื่อเม็ดเป้งกาลังไหลลงมาตาม
แผ่นหลัง เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าจะเป็ นอย่างไรถ้ าค้ างคาวฝูงนันโจมตี ้ เข้ าใส่
ความรู้ สกึ ตอนที่พวกมันเข้ ามาใกล้ เรื่ อยๆ เรื่ อยๆ แล้ วสุดท้ ายก็ดดู เลือดจนหมด
ตัว จินตนาการชัดเจนเป็ นฉากๆ!
‘ก็เป็ นรสชาติ ของการผจญภัยละนะ’
ไม่ มีใครรู้ ว่าจะเกิดอะไรขึ ้น ทุกย่างก้ าวกาลังนาพวกเขาเข้ าใกล้ การเผชิญหน้ า
เข้ าไปทุกที หัวใจของเขาเต้ นแรงไปกับความตื่นเต้ นของการผจญภัย เพราะเขา
คือพ่อค้ าคนแรกที่เดินทางออกจากทวีปมายังดินแดนที่ไม่มีใครรู้จกั !
พ่อค้ าก็สนุกไปกับเกมเช่นกัน
“ฮู่ววว”
กล้ าม เนื ้อของนักดาบ9 หดเกร็ง เขาเป็ นคนที่ตวั โตที่สดุ ในหมู่นกั ดาบ การฝึ กฝน
อย่างเข้ มข้ นเปลี่ยนไขมันในร่ างกายเขาให้ กลายเป็ นกล้ ามเนื ้อได้ รูป เขากระหาย
ที่จะได้ ตอ่ สู้ อยากให้ ค้างคาวพวกนันลงมาใกล้
้ ๆ จะได้ ทดสอบความสามารถของ
ตัวเอง!
“เข้ ามาสิวะ!”
เขากาด้ ามดาบ พร้ อมโจมตี! ถ้ าสถานการณ์เปลี่ยนไปเขาก็พร้ อมจะราดาบฝ่ า
เข้ าไปในฝูงค้ างคาว และนักดาบคนอื่นๆ ก็อาจจะมีความคิดคล้ ายๆ กัน เสียแต่
ว่าพวกค้ างคาวไม่ได้ โฉบลงมา
แต่คนแรกที่โจมตีอาจจะเป็ นโรมูนะ เพราะเธอเตรี ยมร่ายเวทย์ใส่มนั แล้ วถ้ า
ค้ างคาวเข้ ามาในระยะโจมตี แต่พวกมันกลับบินจากไป
ปาร์ ตี ้ ของวีดจึงเดินทางต่อไปตามทางผ่านเทือกเขาและมาถึงยังเมืองหนึ่งซึง่
ประกอบไป ด้ วยบ้ านเรื อนที่ประดับตกแต่งอย่งาหรู หราหลายร้ อยหลัง บ้ านพวก
นันมี
้ ทงสวนขนาดใหญ่
ั้ บางหลังยังมีน ้าพุเป็ นของตัวเอง บ้ านพวกนันดู
้ เหมือน
เป็ นวิลล่า ถนนหนทางถูกปูลาดอย่างดีและได้ รับการดูแลให้ สะอาด แต่ที่ล้อม
เมืองเอาไว้ กลับเป็ นกาแพงหนาที่ดเู หมือนว่าไม่สามารถเจาะผ่านไป ได้ เลย
แม้ ว่าพวกนักดาบจะไม่มีอะไรไปเสนอเลย แต่แวมไพร์ เฝ้าประตูก็ใจอ่อนเมื่อเห็น
ความสิ ้นหวังของพวกเขา จึงให้ ภารกิจง่าย ๆ มา
“โอ้ พวกมนุษย์ที่แข็งแรงพวกนี ้
; น่า เสียดายน่าจะเป็ นผู้หญิงนะ แต่ยงั ไงนี่ก็เป็ นถุงเลือดกลุ่มใหญ่ที่น่ากินเลย
ทีเดียว แวมไพร์ ที่ออ่ นล้ าอย่างพวกเรารู้สกึ หิวเลือดจริ ง ๆ”
ติ๊ง
!
ดับความกระหายของแวมไพร์
ตับ ของแวมไพร์ เฝ้ าประตูร้องจ๊ อก ๆ เพราะว่าพวกเขาทางานอย่าง
หนักเพือ่ ปกป้ องเมือง และสะสมความเหน็ดเหนือ่ ยไว้เป็ นอย่าง
มาก เสียงร้องครื น ๆ ในตับหมายถึงความต้องการเลือดที ่ สด
ใหม่ จากมนุษย์ทีแ่ ข็งแรง
ความยาก : E
ข้ อจากัดของภารกิจ : สามารถทาได้ จนกว่าพลังชีวิตของแวมไพร์ จะ
ได้ รับการเติมเต็ม

ไม่จาเป็ นต้ องบอก พวกเขาทังหมดยอมรั

้ บภารกิจโดยไม่มีใครปฏิเสธสักคน
เดียว ยามเฝ้าประตูฝังคมเขี ้ยวเข้ าไปที่ซอกคอของพวกนักดาบ
ซ๊ วบบบ!
 ถูกกัดโดยแวมไพร์
พละกาลังลดลง
พลังชี วิตค่อย ๆ
ถดถอย
ซอกคอพวกเขาแสบไปหมด!
พวกนักดาบต่อแถวอย่างเป็ นระเบียบเพื่อจ่ายเลือดสาหรับเป็ นค่าผ่านทางเข้ า
เมือง และไม่มีใครอาฆาตแวมไพร์ เลย
“ไอ๊ หยา มันก็แค่เลือด...”
“โหย เรื่ องแค่นี ้ ข้ าทาได้ อีกเป็ นร้ อยครัง้ เลยเพื่อสาว ๆ”

เพลและเซเฟอร์ ร้ ูสกึ เหมือนบรรลุสจั ธรรม

‘ถ้าทาบ้าง เราน่าจะดูดีขึ้นในสายตาเมลอนหรื อเปล่านะ’
‘เราไม่เห็นจะอยากเป็ นผูช้ ายทีเ่ อาแต่อยากได้ผูห้ ญิ งแบบโจ่งแจ้งอย่างนีส้ กั
หน่อย’
เพลย์บอย ตัวพ่ออย่างเซเฟอร์ ร้ ูสกึ ตระหนักบางอย่างขึ ้นมาอย่าง
ฉับพลัน สาหรับเขาซึง่ สามารถกิ๊กสาว ๆ ได้ ง่าย ๆ เพียงแค่นงั่ ตกปลาเฉย ๆ เขา
ตระหนักขึ ้นมาว่าหนทางที่เขากาลังเดินอยู่ นาไปสู่ความว่างเปล่า
‘และเราก็ยงั เดิ นทางร่ วมกับสาว ๆ ทีน่ ่ารักหลายคนอยู่แล้วนี ’่
เซ เฟอร์ ชาเลืองมองเพื่อนร่ วมตี ้ของเขา ไอรี นเป็ นคนที่ออ่ นโยนโดย
ธรรมชาติ หล่อนแทบจะไม่เคยพูดสบถใส่ใครเลย โรมุเนะที่บางครัง้ จะโผง
ผาง แต่ก็เป็ นคนง่าย ๆ แล้ วก็สนุกสนาน เซอร์ กะอายุน้อยแล้ วก็ชอบทาตัวเป็ น
เด็ก ๆ ก็น่ารักไปอีกแบบ ส่วนฮวารยองนันออกจะตรงกั
้ นข้ าม เสน่ห์ของเธอที่
สามารถเห็นได้ เป็ นอย่างแรกคือการเต้ น และในบางครัง้ เมื่อเธออารมณ์ดี เธอก็
จะนัง่ เอนบนโขดหินแล้ วร้ องเพลงด้ วยเสียงเจื ้อยแจ้ ว ซึง่ นัน่ เป็ นหนึ่งในปั จจัย
สาคัญเลยที่ทาให้ การผจญภัยของพวกเขาน่าสาราญมาก ขึ ้น
ฮวารยองนันดี้ งามไร้ ที่ติ แต่เซเฟอร์ ร้ ูสกึ ปวดใจ ก็เมื่อสายตาของเจ้ าหล่อนมีไว้
เพื่อวีดเพียงคนเดียว
‘แต่ไอ้หมอนัน่ ไม่รู้เรื ่องรู้ราวอะไรเลย’
แม้ ว่าฮวารยองจะไม่แสดงมันออกมาอย่างเปิ ดเผย แต่ใคร ๆ ก็สามารถเดา
ได้ อาหารอะไรก็ตามที่วีดทามันช่างเลิศรสไปหมดสาหรับหล่อน แม้ ว่าเขาจะ
เสิร์ฟเมนูง่าย ๆ อย่างขนมปั งก้ อนกับน ้าซุป หล่อนก็ไม่เอ่ยปากติเตียนแม้ แต่
น้ อย
ทุก ๆ ครัง้ ฮวารยองไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ และกินอาหารจนหมด แม้ กระทัง่
ในวินาทีนี ้ หล่อนก็แอบมองวีดจากข้ าง ๆ การกระทาทุกอย่างที่เห็นคือผู้หญิงที่
กาลังตกหลุมรักอย่างไม่ต้องสงสัย
แม้ ว่าจิตใจของวีดจะคิดแต่เรื่ องเงิน ๆ ทอง ๆ และใบหน้ าที่ความกังวลของเขา
สะท้ อนข้ อเท็จจริ งนี ้ บรรยากาศระหว่างวีดและฮารยองก็ยงั คงเรี ยกความสนใจ
จากคนอื่น ๆ
เม ลอนเป็ นแฟนสาวของเพล และยูรินก็เป็ นน้ องสาวของวีด ยูรินเป็ นผู้หญิงที่
เย้ ายวนมาก เซเฟอร์ ลอบมองเธอหวังว่าจะได้ เห็นรอยยิ ้มสักแวบ แต่ทนั ใดเขาก็
สัน่ หัว‘ไม่ ไม่ ต้องไม่ใช่เธอ’
ห้ ามเข้ าใกล้ ยรู ิ นเป็ นอันขาด เว้ นแต่ว่าคุณเบื่อหน่ายชีวิตแล้ ว!
‘ขนาดในเรื ่องโรมิ โอกับจูเลียตยังไม่แย่ขนาดนีเ้ ลย’
บางที แม้ แต่พวกนักดาบเองก็หวัน่ เกรงเงาแค้ นของวีดหากว่าพวกเขาจะไปชอบ
ยูรินเข้ า
ในเวลาไม่นาน ‘การบริ จาคเลื อด’ ของ พวกนักดาบก็ใกล้ จะเสร็จสิ ้น ก็ดสู ิว่า
พวกนักดาบที่ยืนโซเซเยอะแค่ไหน เนื่องจากพวกเขาเสียพลังชีวิตไปเยอะ และ
แวมไพร์ เฝ้าประตูก็ดแู จ่มจ้ าร่ าเริ งอย่างสุด ๆ แม้ กระทัง่ ใบหน้ าที่ขาวซีดของพวก
เขาก็ยงั ระเรื่ อไปด้ วยเลือดที่ฉีดพล่าน ไหนจะยังเขี ้ยวคูท่ ี่เยิ ้มแดงนันอี
้ ก
เป็ น ธรรมชาติของพวกแวมไพร์ ที่พวกเขาจะคึกคักเป็ นพิเศษหลังจากดื่ม
เลือด แต่กระนันพวกเขาก็
้ ไม่แสดงอาการกระฉับกระเฉงเลยเมื่อออร์ ค ซีชวิ ก้ าว
มาข้ างหน้ า
“ข้ าไม่อยากชิมเลือดออร์ ค”
“....”
“เจ้ าจะไม่ได้ เข้ าเมือง”
คาพวกนันท ้ าร้ ายความรู้ สกึ ของซีชวิ แต่ทนั ใด นักดาบ 2 ก็ก้าวเข้ ามา
“ช่วยดูดเลือดข้ าแทนซีชวิได้ มย”
ั้
“ว้ าว เลือดมนุษย์เพิ่มอีกเรอะ ดี...ขอสักอึกล่ะกัน”
เป็ นการถูกดูดเลือดครัง้ ที่สองของนักดาบ2
ซีชวิร้องออกมา
“ชวิ คุณนักดาบ2”
ดวง ตาของซีชวิเอ่อท้ นด้ วยน ้าตา หลังจากที่แวมไพร์ ดดู เลือดของนักดาบ2
เสร็จ ซีชวิก็ได้ เข้ ามาประคองเขาจากความอ่อนเพลียเต็มเหยียด ออร์ คอ้ วนฉุ
ช่วยพยุงชายหุ่นล่า!

หลังจากนัน้ สมาชิกปาร์ ตี ้ทุกคนได้ รับอนุญาตให้ เข้ าหมูบ่ ้ านเซรันได้

กลุ่มแรกทีค่ น้ พบหมู่บา้ นซี รัน
รางวัล: +180 ชื อ่ เสียง
สาหรับการค้นพบหมู่บา้ นนีใ้ นดิ นแดนทีไ่ ม่เคยถูก
สารวจ รางวัลจากภารกิ จทัง้ หมดในหมู่บ้านนีจ้ ะคูณ 2
เป็ นเวลา 1 สัปดาห์
ผลประโยชน์ของการเป็ นผู้ค้นพบ!
วีดฉีกยิ ้มกว้ างอย่างพึงพอใจ
“2X….”
รางวัลสองเท่าจากภารกิจ ยิ่งไปกว่านันมั
้ นยังมีผลประโยชน์อื่น ๆ ที่ยงั ไม่ได้ ถกู
เปิ ดเผย นอกจากเป็ นพวกแรกที่ค้นพบที่นี่ มันเป็ นที่แน่นอนว่าพวกเขาจะต้ อง
เป็ นพวกแรกที่ค้นพบอาณาจักรแวมไพร์ โทเดียม อีกด้ วย ซึง่ นัน่ หมายความ
ว่า อัตราการตกของไอเท็มและ EXP จากการล่าจะคูณสองด้ วยเช่นกัน เพล
และไอรี นรู้สกึ ปลาบปลื ้มเหมือนกับวีด
“ได้ คา่ ชื่อเสียงด้ วย”
“ดีงามมาก”
วีดเร่ งฝี เท้ าเข้ าไปในหมูบ่ ้ าน
“ไปกันเถอะ”
แต่ คนอื่น ๆ ลังเล ในที่สดุ พวกเขาก็ได้ เป็ นพวกแรกที่เข้ าสู่หมู่บ้านอันเต็มไปด้ วย
แวมไพร์ นี่เป็ นดินแดนใหม่จริ ง ๆ ซึง่ ไม่ใช่ทวีปเวอร์ เซลล์ พวกเขาประทับใจและ
ตื่นเต้ นจนแข็งทื่ออยู่ที่ทางเข้ าหมูบ่ ้ าน โดยเฉพาะเมลอนเมื่อเธอกวาดตามอง
รอบ ๆ หมูบ่ ้ านแวมไพร์ บ้ านเรื อนที่ถกู สร้ างอย่างงดงามในรู ปแบบของวิล
ล่า และพวกแวมไพร์ ใส่ผ้าคลุมเดินไปเดินมาในเมืองช่างชวนให้ ตะลึงจนน่า
เวียนหัว
‘โอ้ ความพิ สดารก็เป็ นส่วนหนึ่งของการผจญภัยเหมือนกัน’
หล่อนไม่ร้ ู ว่าจะเริ่ มจากตรงไหนยังไง ทันใดเมแพนก็ขยับ
“เฮ้ มาสิพวก”
ยู ริ นก็เช่นกัน คิดว่านี่เป็ นโอกาสที่ดี จิตรกรอย่างเธอเดินทางเพื่อที่จะเยี่ยมชม
บ้ านเมืองและวิวทิวทัศน์ แล้ วก็วาดมันออกมาเพื่อเพิ่มระดับความเชี่ยวชาญ
ทักษะ ดังนันการค้
้ นพบหมูบ่ ้ านซีรันได้ ให้ โอกาสที่เธอจะวาดรู ปใหม่ ๆ สักโหล
วี ดและเมแพนเข้ าเมืองไปด้ วยกัน จากนันตรงดิ
้ ่งไปที่ร้านค้ า พวกเขา
จาเป็ นต้ องขจัดสินค้ าหลายอย่างที่นาเข้ ามาจากโมราต้ า ยังไม่นบั เรื่ องที่จะ
สารวจเครื่ องสวมใส่ใหม่ ๆ และมองหาแผนที่ของหมูบ่ ้ าน เมแพนสอบถามราคา
รับซื ้อไอเท็มขยะจากเจ้ าของร้ านหลายร้ าน กรี ดร้ องด้ วยความหฤหรรษ์ สดุ ๆ
“พวกเขาขายทับทิมและไพลิน และอัญมณีอื่น ๆ ในราคาสูงลิ่ว ขนสัตว์และเศษ
ผ้ าก็เหมือนกัน”
“เยสสสส!”
วีดดูจะปลื ้มปริ่ มกว่าปกติ
“โชคดีอะไรอย่างนี ้ คุณเมแพน”
“หวังว่านายจะทากาไรหนัก ๆ เหมือนกันนะ”
เพลและเซอร์ กะแสดงความยินดี แม้ ว่าเมแพนจะยังไม่ได้ ขายสินค้ า เมแพนซึง่
กาลังจะเก็บเกี่ยวผลกาไรขนาดมหึมา เหลือบตามองวีดอย่างลังเล
‘ทัง้ หมดนีต่ อ้ งขอบคุณคุณวีดทีพ่ าเรามาทีน่ ี ่’
ตอน ที่อยู่ทวีปหลัก เมแพนก็ขายของเช่นกัน แต่เขาไม่เคยได้ กาไรส่วนต่าง
มหึมาขนาดนี ้ ทังก็้ ไม่แน่ว่าจะขายสินค้ าออก แต่ที่นี่ ดินแดนที่ยงั ไม่มีเคยมีใคร
มาถึงกับเมืองซึง่ เต็มไปด้ วยพวกแวมไพร์ !
การเป็ นคนแรก ๆ ที่ขายสินค้ าในหมูบ่ ้ าน หมายความว่าเขาสามารถได้ รับสิทธิ
พิเศษในการฟั นกาไรมากขึ ้นอีก 20-30% ของราคาขาย ไม่คอ่ ยมีพ่อค้ าคนไหนที่
มีโอกาสแบบนี ้ แต่ใบหน้ าของวีดไม่แสดงสัญญาณของความอิจฉาเลยเมื่อเขา
ยื่นโอกาสนี ้ให้ กบั เมแพน; อันที่จริ ง รอยยิ ้มที่ประดับบนใบหน้ าวีดนันดู
้ เหมือน
เด็กทารกที่กาลังมีความสุข
เพลผงกหัวเล็กน้ อย
‘ฉันว่าแล้ว! คุณวีดเป็ นคนดีจริ ง ๆ’
เซอร์ กะรู้สกึ ละอายจนกระทัง่ อยากไปซ่อนตัวที่ไหนสักที่
“ฉันว่า ฉันเข้าใจคุณวีดผิ ดมาตลอด ฉันควรจะมีใจเปิ ดกว้างดัง่ ท้องทะเล ไม่
ด่วนตัดสิ นอะไรง่าย ๆ อีกแล้ว”
วีดซึง่ ยังคงฉีกยิ ้มจนแทบเปล่งแสงโดยไม่มีริว้ รอยย่นยู่สกั นิด กล่าวกับเมแพน
“เมแพน ไปขายสินค้ าของนายเถอะ”
“คุณวีดคิดว่างันหรื
้ อ”
“ใช่แล้ ว ควรรี บคว้ าโอกาสที่จะได้ ขายสินค้ าเกินราคานี ้เอาไว้ ”
เมแพนจึงไปที่จดุ ซื ้อขายและเริ่ มต้ นต่อรอง เจ้ าของร้ านก็แน่นอนแหละว่าเป็ น
แวมไพร์
“ผม ซื ้ออัญมณีสวย ๆ มา โอ้ ..คุณพ่อค้ า และผมอยากจะขายมันน่ะ” เมแพน
ดึงเอาขนสัตว์มาสิบม้ วน ผ้ าผวยห้ าทบ และอัญมณีอีกสามเม็ด “คุณพ่อค้ าจะ
ให้ ราคาเท่าไหร่ ”
“250,000 G โอ้ ไม่ ของพวกนี ้น่าจะสัก 270,000 G”
“อ่า..โทษทีนะ ราคานี ้ต่ากว่าที่ผมคาดหวังไว้ น่ะ”
“ให้ ตายเถอะ! อย่าเพิ่งไป! คิดอีกทีแล้ ว ข้ าว่าข้ าจ่ายให้ ได้ 303,000 G เลยนะ”
 การต่อรองขัน้ แรกสาเร็ จ!
หากคุณตัดสิ นใจทีจ่ ะขายสิ นค้า ความชานาญ
ทักษะพ่อค้าทุกทักษะจะเพิ่ ม 2.3%
เมแพนกลืนน ้าลาย ราคาทุนของสินค้ าพวกนี ้มันแค่ 110,000G! ข้ อเสนอที่เขา
ได้ รับนี่มนั ไม่ตา่ งอะไรกับแจ๊ คพ็อต ทากาไรให้ เขามากกว่าสองเท่าของราคา
ทุน แต่ความโลภของเมแพนตัดสินใจแทนเจ้ าตัว
“ก็ดเู หมือนว่าจะเป็ นราคาที่ดีนะ แต่ผมว่าผมไปที่อื่นดีกว่า...”
พ่อค้ าแวมไพร์ ทาหน้ าบึ ้ง เมแพนผู้ซงึ่ เชี่ยวชาญเกมโกหกเช่นกัน แกล้ งทาท่าจะ
ไป แวมไพร์ ตนนันจึ
้ งเสนอขึ ้นมาอีก
“นี่คือความเมตตาที่กรี ดออกมาจากหัวใจของข้ า 368,000G ข้ า มัน่ ใจว่าเจ้ าจะ
แสดงความเมตตาเดียวกันเมื่อออกไปซื ้อหาสินค้ า ข้ าไม่สนใจว่าเจ้ าจะไปซื ้อมัน
มาเท่าไหร่ แต่ข้าให้ ราคาสูงไปกว่านี ้ไม่ได้ แล้ ว”
การต่อรองขัน้ ทีส่ อง สาเร็ จ!
หากคุณตัดสิ นใจทีจ่ ะขายสิ นค้า ความชานาญทักษะ
พ่อค้าทุกทักษะจะเพิ่ ม 6.2%
เมแพนอ้ าปากหวอ และยังอ้ าค้ างอยู่อีกพัก เขาแทบจะไม่เชื่อตัวเองสาหรับ
แจ๊ คพ็อตที่เขาตีแตก
“เจ้ าไม่ขายที่ราคานี ้หรอ”
“โอ้ ไม่ ๆ ผมจะขาย”
เมแพนส่งมอบสินค้ าที่เขาซื ้อมาจากโมราต้ า
ติ๊ง!
ได้รบั ผลประโยชน์มหาศาลจากการค้าขาย +630 ค่า
ชื อ่ เสียง
ทักษะบัญชี ได้ขึ้นเป็ นระดับกลาง เลเวล 6
เพิ่ มโอกาสในการต่อรองราคาสิ นค้าให้เป็ นไปตามทีค่ ณ
ุ
ต้องการ สามารถตักตวงผลประโยชน์จากผูเ้ ล่นทีห่ ลอกง่าย
ได้ 7 คน
วินาทีแห่งชัยชนะของพ่อค้ า!
เขายังเหลือสินค้ าไว้ ขายอีก 70% ซึง่ เมแพนกลัวว่าราคาจะตกหากว่าเขาขาย
เสียทีเดียวเป็ นชุดใหญ่ ๆ ดังนัน้ เขาจึงวางแผนที่จะขายอะไรเพิ่มอีกเล็ก ๆ น้ อย
ๆ และเก็บที่เหลือเอาไว้ ขายที่อาณาจักรแวมไพร์ -โทเดียม แวมไพร์ บางตนพูด
ซุบซิบกันอยู่ห่าง ๆ
“มนุษย์ที่ชื่อเมแพนเพิ่งได้ ความร่ ารวยมหาศาลมา; มันเป็ นเรื่ องที่พวกมนุษย์ลือ
กันอยู่”
“คน ไหนที่ชื่อเมแพน ฉันหวังว่าเขาจะผ่านมาแถว ๆ นี ้ ฉันจะทาอะไรน่ะ
หรอ ฉันจะลากเขาเข้ าไปในตรอกสักแห่งแล้ วกดเขี ้ยวลงบนซอกคอเขาสักหน่อย
...”
แจ๊ คพ็อตในการค้ า!
เมแพนกวาดรวบผลประโยชน์มหาศาล และวีดก็แสดงความยินดี
“เยี่ยมจริ ง ๆ”
“ทังหมดต้
้ องขอบคุณคุณวีด”
“น่า...ฉันแค่ร้ ูสกึ ดีใจที่เห็นนายไปได้ ดี”
วีดโคตรมีความสุข; ความ สุขของเขามาจากการตาแหน่งเจ้ าเมืองโมราต้ า ไม่
นานมานี ้เมแพนได้ จดทะเบียนเป็ นชาวเมืองโมราต้ า และจดทะเบียนกิจกรรม
ค้ าขายในเขตเหนือ ซึง่ ทาให้ เขาเป็ นเหยื่อของภาษี โมราต้ า สิ่งที่น่าพรั่นพรึงยิ่ง
กว่ามังกรกระหายเลือด! (t/n วิธีคิดของวีด -.-*) พ่อค้ าจะต้ องจ่าย 3% ของ
รายได้ ในรูปภาษี และการที่เมแพนได้ รายได้ ราว ๆ 360,000G เขาจะต้ องจ่าย
ภาษี ให้ โมราต้ ามากกว่า 10,000G
นี่แหละเหตุผลของการมีภาษี !
‘ภาษี สามารถเป็ นสิ่ งทีด่ ีได้เหมื อนกันนะ’
เหตุผลที่วีดรู้สกึ ยินดียิ่งกว่าปกติ
เป้าหมายถัดไปของพวกเขาคือร้ านค้ าอาวุธ! แน่นอน...วีดและเมแพนมีแผนที่จะ
ฝั งเขี ้ยวอสรพิษของพวกเขาที่ร้านอาวุธเช่น กัน พวกเขาเดินอาด ๆ เข้ าไป
ประกาศเจตนารมณ์กบั แวมไพร์ ชายเขี ้ยวหนาเจ้ าของร้ าน
“เฮ้ พวก ขอพวกเราดูอาวุธที่นายมีขายหน่อยได้ มยั ้ โชคร้ ายไปนิดที่พวกเราใช้
อาวุธของแวมไพร์ ไม่ได้ แต่พอจะมีอะไรที่พวกเราใช้ ได้ ให้ ดหู รื อเปล่า ของสวม
ใส่อลัง ๆ นิดหน่อย อย่างจาพวกแหวน หรื อเกราะหรู ๆ อะไรงี ้”
พวก แวมไพร์ ไม่ได้ ใช้ อาวุธประเภทดาบ ขวาน ฯลฯ ดังนันในร้ ้ านจึงไม่คอ่ ยมี
ยุทธภัณฑ์โลหะ แต่พวกเขามีถงุ มือที่สามารถดูดซึมเลือดได้ เข็มขัดที่สามารถ
อัญเชิญสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดได้ และผ้ าคลุมซึง่ สร้ างความสับสนและบังคับผี
สางได้ อาวุธเหล่านันคื้ อธรรมชาติที่แท้ จริ งของแวมไพร์ และในบรรดาสิ่ง
เหล่านันฮวารยองค้
้ นเจอชุดเดรสชุดหนึง่
“เดี๋ยวสิ ดูชดุ นี่ก่อนค่ะ”
ลวด ลายสีทองบนชุดสีแดงก่า ช่างจับสายตา มองจากด้ านข้ างใครก็ตาม
สามารถบอกได้ ว่าตังแต่
้ หน้ าท้ องไปจนถึงหน้ าอกนัน้ ชะเวิกชะวากแทบไม่มีอะไร
ปกปิ ด เป็ นชุดที่ยากจะใส่หากว่าทรวดทรวงไม่โค้ งเว้ าพอ อย่างไรก็ตามฮวาร
ยองมีประสบการณ์กบั ชุดที่ใส่ยากยิ่งกว่านี ้ตอนที่เธอต้ อง แสดงคอนเสิร์ต
“คุณคิดว่าไงคะ”
หล่อนถามความเห็นของวีด ดูเหมือนว่าการที่เขาบรรลุทกั ษะการตัดเย็บขัน้
กลางจะทาให้ หล่อนอยากได้ ความ เห็นที่สอง แต่แน่ละ่ นัน่ ไม่ใช่เจตนาที่แท้ จริ ง
ของเจ้ าหล่อน
“มันมหัศจรรย์มาก”
“น่ารักด้ วยมัย?”
้
“ใช่ ผ้ าที่ใช้ ตดั เย็บถูกใช้ อย่างเกินจาเป็ นมากไปหน่อย จากวัตถุดิบ ผมว่า
ผู้สร้ างสามารถตัดได้ ถงึ สองชุด ผมก็น่าจะทาได้ เพื่อทาเงินให้ มากขึ ้น แต่น่า
เสียดายที่ระดับทักษะของผมยังไม่สงู พอที่จะจัดการกับวัตถุดิบประเภท นี”้
วีดตกอยู่ในห้ วงความคิดระหว่างที่จ้องมองชุดดังกล่าว ทาไมผู้คนจะไม่ใช้
ความคิดล่ะเมื่อเห็นอะไรแบบนี ้! โดย ทัว่ ไปแล้ ว ตามลักษณะเสื ้อผ้ าแบบนี ้มัน
จะขายค่อนข้ างยาก ยิ่งเปิ ดเผยเนื ้อตัวมากเท่าไหร่ ยิ่งหมดประสิทธิภาพในการ
ป้องกัน แต่เขาไม่สามารถหยัง่ ถึงความต้ องการของแดนเซอร์ ตอ่ รูปลักษณ์และ
เสน่ห์ที่จะ ได้ จากชุด
“ถ้ าฉันใส่ชดุ นี ้ จะดูดีมยคะ”
ั้
“อ่า..ราคาก็เป็ นเรื่ องสาคัญนะ”
“ฉันจะน่ารักขึ ้นหรื อเปล่า ถ้ าใส่มนั ”
วีดคิดอยู่สกั แปบแล้ วจึงพยักหน้ า
“ผมว่าคุณก็คงจะสวยแหละ”
“ขอบคุณค่ะ คุณเมแพน..ได้ โปรดซื ้อชุดนี ้แทนฉันด้ วยค่ะ”
พ่อค้ าเมแพนใช้ ทกั ษะของเขาในการต่อรองราคา ยังไงมันก็ราคาสูงถึง
148,000G แต่ฮวารยองไม่ได้ คิดว่ามันแพงเลย
“ถูกจัง”
ที่จดุ นี ้ บางคนอาจจะคิดว่านี่แค่หลุดปาก แต่ไม่ใช่แน่ ๆ สาหรับฮวารยอง
อัน ที่จริ งแล้ วความแพงของชุดไม่ใช่ปัญหาสาหรับเลเวลและอาชีพของหล่อนใน
ฐานะแดน เซอร์ แต่ยงั มีอีกปั จจัยหลักที่ทาให้ หล่อนมองข้ ามจานวนเงินเกือบ
แสนสี่หมื่นเหรี ยญ ทอง
‘วีดไม่ได้ตรวจดูสถานะชุดเลยด้วยซ้ า และฉันก็คว้าชุดนีม้ าเพียงเพราะเขาบอก
ว่าฉันจะสวยเมือ่ สวมใส่มนั ’
มันไม่สมเหตุสมผลเลย ที่ตดั สินใจจะซื ้อชุดก่อนที่จะตรวจสอบคุณสมบัติ!
โชค ดีที่ว่า ชุดสีแดงเลือดได้ เสริ มทักษะของแดนเซอร์ โดยช่วยเพิ่มความเร็ วและ
ความสง่างาม ฮวารยองในชุดนี ้สามารถที่จะเผยแสดงเสน่ห์ของตนมาก
ยิ่งขึ ้น แม้ ว่าจะชะเวิกชะวากมากกว่าชุดก่อน แต่เธอก็ไม่ได้ ดตู ่าช้ ายัว่
ราคะ การเปิ ดเผยเนื ้อหนังของหล่อนไม่ได้ ริดรอดเสน่ห์ที่ดสู งู ส่งของหล่อนลงไป
เปรี ยบ เทียบกับชุดที่สีสนั ฉูดฉาด ฮวารยองดูน่ารักยิ่งขึ ้น ใบหน้ าเปี่ ยมด้ วย
ความมัน่ ใจ และดวงตาเต็มไปด้ วยความเย้ ายวน สามารถขโมยสายตาจากใคร
ก็ได้ ช่างสมกับเป็ นแฟรี่ แห่งเวที (*เป็ นสิ่งที่แฟน ๆ ของหล่อนเรี ยก*)
“พี่สาวสวยมาก ๆ ค่ะ!”
เซอร์ กะออกความเห็นเป็ นคนแรก เนื่องจากวัยของเธอ เธอจึงมองผู้หญิงสวย ๆ
เป็ นแบบอย่าง ความวุ่นวายยังคงดาเนินต่อไปสักพัก และพวกเขาก็ออกจาก
ร้ านไปเมื่อสิ ้นสุดการสารวจสินค้ ายุทธภัณฑ์
ถัด ไป พวกเขาแวะไปที่ร้านขายของจิปาถะซึง่ ขายของจาเป็ นพื ้นฐานสาหรับ
การเดินทาง แม้ กระทัง่ ของเล็ก ๆ น้ อย ๆ ที่พวกเขามองว่ามันค่อนข้ างจะไร้
ประโยชน์ แต่ยงั ไงวีดไม่มีความตังใจที
้ ่จะซื ้ออะไร ในฐานะท่านลอร์ ดแห่ง
โมราต้ า เขาลงทุนทุกบาททุกสตางค์ไปในการพัฒนาเมืองเพื่อส่งเสริ มการขูดรี ด
ที่จะมีตอ่ ประชาชนในอนาคต
‘ใช้เงิ นเพือ่ ผลิ ตเงิ นให้เยอะ ๆ ขึ้นอี ก’
วี ดนันห่
้ างไกลจากการใช้ เงินโดยไม่ยงคิ
ั ้ ด เว้ นก็แต่ว่าเขาตังใจมองหาอะไรสั
้ ก
อย่างจริ ง ๆ ระหว่างที่กาลังขบคิด แวมไพร์ เจ้ าของร้ านก็แยกเขี ้ยวแล้ วเดินเข้ า
มาใกล้ วีดหมุนตัวหันไปเผชิญหน้ าทันที
“หวาาาา”
เจ้ าของร้ านหุบเขี ้ยวตัวเอง เมื่อปฏิกิริยาของวีดว่องไวดุจสายลม เจ้ าของร้ าน
เม้ มริ มฝี ปากราวกับว่าเขาต้ องการอะไรสักอย่างที่เย้ ายวนเป็ น อย่างยิ่ง
“ฮืมฮืมม น่าอายจริ ง ๆ ที่เจ้ ารู้ตวั ข้ าไม่ได้ ลิ ้มรสเลือดมนุษย์มานานแล้ ว จะว่า
ไปเจ้ าต้ องการอะไรหรื อเปล่า”
เหตุผลที่เขาเข้ ามาในร้ านนัน่ ไม่ใช่เพื่อซื ้อสิ่งใด วีดต้ องการข้ อมูล
“ผมเป็ นประติมากรซึง่ กาลังมองหาวัตถุดิบแกะสลัก”
“ประติ มากร? เจ้ าได้ ไปที่โทเดียมหรื อยัง ที่นี่คอ่ นข้ างจะเป็ นหมูบ่ ้ านเล็ก ๆ
น่ะ มันมีข่าวลือว่าที่โทเดียมมีบางอย่างซึง่ สามารถให้ แรงบันดาลใจแก่ประติมา
กร ได้ แต่ก็ไม่ยืนยันนะ”
“เมืองนี ้กับโทเดียมมีความสัมพันธ์กนั อย่างไรล่ะ”
“ที่ นี่เป็ นเมืองเล็ก ๆ เป็ นสถานที่เงียบสงบสาหรับแวมไพร์ ที่ต้องการหลีกหนี
ความสับสนวุน่ วายในเมือง ใหญ่ โทเดียมอยู่ห่างออกไปทางตะวันออก ถ้ าเดิน
เท้ าก็สกั ราว ๆ สองวัน ถ้ าเจ้ าต้ องการจะไปแต่ข้าก็ไม่แนะนาให้ ไปหรอกนะ มัน
มีข่าวลือว่าโทเดียมกลายเป็ นสถานที่ที่อนั ตรายมากขึ ้นเรื่ อย ๆ”
จากปากคาของเจ้ าของร้ าน ซีรันดูเหมือนเป็ นเมืองที่พวกโนวิชจะเริ่ มต้ น
‘ดูท่าโทเดียมจะไม่ใช่สถานทีส่ าหรับคนอ่อนแอแฮะ’
.
.
.
หลังจากนัน้ พวกเขาได้ รวบรวมและยืนยันข้ อมูลต่าง ๆ ที่ได้ จากพวกแวมไพร์
“ซีรัน? เจ้ าถามว่าชื่อเมืองนี ้ได้ จากไหนน่ะรึ มันเป็ นชื่อของดวงจันทร์ หนึง่ ในสาม
ของอาณาจักรนี ้: พัล ลัน โกรัน และซีรัน ราชินีแวมไพร์ แห่งพวกชนชันสู ้ งแห่ง
ราตรี ซงึ่ พานักอยู่ที่โทเดียมก็มีชื่อ เดียวกัน ท่านราชินียงั งดงามมาก ๆ ด้ วย หาก
ว่านางเรี ยกข้ า ข้ าจะยอมควักหัวใจมนุษย์ของข้ าไปให้ นางเลย ถ้ าข้ าเป็ นมนุษย์
นะ”
“คา แนะนาสาหรับนักท่องเที่ยวมนุษย์ หลีกเลี่ยงตรอกซอกซอยในตอน
กลางคืน มนุษย์หลายคนถูกสูบเลือดจนแห้ งที่นนั่ ดังนันอย่
้ าได้ ตามใครไป
เด็ดขาด”
“คุณ อยากจะรู้เกี่ยวกับโทเดียมหรื อ โดยดังเดิ ้ มมันเป็ นสถานที่ที่คนตายจะถูก
นาไปฝั ง สุสานจะว่างันก็ ้ ได้ แต่ด้วยเหตุบางประการ พวกเขาตื่นขึ ้นมาจากการ
หลับไหลและเริ่ มต้ นเสาะหาเลือดสด ๆ และในตอนนี ้มันก็กลายเป็ นนครของ
เหล่าผู้สงู ส่งแห่งราตรี ให้ เข้ าร่ วมกับพวกที่มีชีวิต? ทาไมพวกชนชันสู
้ งจะต้ องทา
อะไรที่ลดอานาจของพวกเขาด้ วยล่ะ”
“ดิน แดนของแวมไพร์ แตกต่างจากของมนุษย์ พวกที่ตายถูกส่งขึ ้นไปบนพื ้นผิว
ดิน แล้ วทรัพย์สินของพวกเขาน่ะหรื อ? พวกเราแวมไพร์ ก็แค่ทิ ้งมันไว้ อย่างงันก็
้
ในเมื่อพวกเราไม่มีความจาเป็ นในการ ใช้ ข้าวของของมนุษย์ แม้ ว่าพวกของ
โบราณล ้าค่าและอัญมณีบางครัง้ ก็จะถูกเอาไปวาง ‘ผิ ดที’่ น่ะ”
“เฮอะ! ไอ้ พวกแวมไพร์ เด็กสมัยนี ้ พวกมันรับปากข้ าแล้ วว่าจะไม่ตามหา
ค้ างคาวแวมไพร์ สีทองนัน่ ....”
“ข้ า ไม่เคยทาแบบนันตอนที
้ ่ข้ายังเยาว์ บางครัง้ พวกเขาก็ไม่สามารถกลับมาได้
ก่อนรุ่ งอรุ ณถัดไป ข้ าหวังว่าจะไม่มีอะไรเลวร้ ายเกิดขึ ้นกับพวกเขา”
“ศักดิ์ศรี ของเมืองของพวกเราน่ะหรื อ? เรามีแวมไพร์ สาวเซ็กซี่มากมา..อะ
แฮ่ม! ไปที่อื่นเถอะอย่ามายุ่งกะข้ าเลย”
แวมไพร์ ผ้ ใู หญ่บนถนน!
มันมีความแตกต่างสูงระหว่างรุ่น พวกแวมไพร์ อายุน้อยเป็ นขยะโดยแท้ จริ ง วีด
พบปะแล้ วก็พดู คุยกับพวกเขาจานวนหนึ่ง
“เจ้ า เป็ นมนุษย์รึ? อยากไปขี่อะไรที่ทาให้ เลือดสูบฉีดไหมล่ะ โอเค นัน่ เยี่ยม
มาก เจ้ าเคยเห็นทิวทัศน์แถวตรอกมืด ๆ มัย้ แถวนันเหมื ้ อนจะมีอะไรที่มนั เจ๋ง
เอามาก ๆ หากว่าเจ้ าอยากจะไป ข้ าสามารถพาเจ้ าไปดู แล้ วก็...”
“แวม ไพร์ ผ้ หู ญิง..พวกนางพูดมากอย่างไม่น่าเชื่อ พวกตระกูลจาคุแมนดูเหมือน
จะหายตัวไป แต่ไม่ว่าจะจริ งหรื อเท็จก็ไม่เกี่ยวไรกะข้ าอยู่ดี”
“ลือกันในซีรันว่ามีราชินีแวมไพร์ ที่มีชื่อเดียวกันงามหยดย้ อย แต่ว่าข้ าไม่เคยเห็น
นางเลย น่าสงสัยเหมือนกันว่านางอยู่ที่ไหน”
พวก นักดาบแยกตัวออกไปจากกลุ่มเนื่องจากว่าสิ่งที่พวกเขาสนใจก็คือแวมไพร์
สาวขาย แอปเปิ ล้ ตอนนี ้กาลังกัดแอปเปิ ล้ ที่พวกเขาซื ้อมา นาน ๆ ทีพวกเขาก็
จะชูกาปั น้ ขึ ้นหรื อยกหัวแม่มือพลางโห่ร้องด้ วยเสียงอันดัง
“อาณาจักรแวมไพร์ ฮูเร่..!!”
“ขอให้ แวมไพร์ จงเจริ ญ!”
“วาฮา ๆ ดีจริ ง ๆ ที่พวกเราได้ มาที่นี่ ต้ องขอบใจวีด”
พวกนักดาบกลายเป็ นจุดสนใจ!
นัก ดาบ2 นักดาบ3 นักดาบ4 ล้ วนแต่ร้ ู สกึ อิ่มเอม ขณะที่ท่านอาจารย์ และนัก
ดาบ5 กาลังยัดท้ องตนเองด้ วยแอปเปิ ล้ สาหรับหนุ่มโสดทึนทึกอย่างพวกเขาซี
รันนี่ก็สวรรค์ดี ๆ นี่เอง พวกเขาสามารถเบ่งกล้ ามหรื อฉีกยิ ้มเมื่อใดก็ตามที่ซื ้อ
แอปเปิ ล้ จากแวมไพร์ สาว
“ขอให้ อร่อยนะคะ ขอบคุณที่อดุ หนุนค่ะ”
“ไม่มีปัญหาจ้ ะ หนูมีแบบนี ้อีกมัย...”
้
“ขอบคุณค่า”
แวมไพร์ สาว ๆ ควงแขนพวกเขาทังสองข้
้ างแทนรางวัล
“โอ๊ ยโย๋ ๆๆ”
เหมือนกับพวกเด็กนักเรี ยนชายได้ สมั ผัสกับสาว ๆ เป็ นครัง้ แรก
“คุ้มค่าทุกสตางค์!”
นักดาบ3 สังเกตเห็นอาจารย์ของพวกเขา
“ท่านอาจารย์! ใช้ เงินที่พวกเราเก็บสะสมมาเถอะ!”
“รับทราบ, ไอ้ ลกู ศิษย์! กินอีกสิ! ซื ้อมาอีก!”
เงินของพวกนักดาบร่ อยหรอลงอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาไม่สนเพราะรู้ว่าเงิน
เหล่านันจะไหลไปหาแวมไพร์
้ คนงามประจาตาบลเหล่านัน้ พวกเขาสามารถ
ออกล่าเพื่อสะสมเงินใหม่อีกครัง้ ไม่มีความลังเลใจเพราะว่าชีวิตแบบอดอยาก
สักสองสามวันไม่ได้ มีปัญหาสาหรับพวกนักดาบ
และด้ วยเหตุอนั ใด พฤติกรรมของพวกเขาดูเหมือนว่าจะเพิ่มความชอบพอของ
พวกแวมไพร์ สาว เมื่อหนึง่ ในพวกนันกระตุ
้ กแขนของนักดาบ3
“ช่วยพวกเราด้ วย”
“เอ๋ ให้ ช่วยอะไรรึ อยากให้ ช่วยซื ้อแอปเปิ ล้ อีกมัย”
้
“มีผ้ คู นที่พยายามจับพวกเราและฆ่าพวกเรา ช่วยสังหารพวกเขาให้ ที”
ถ้ อยคาที่เปี่ ยมไปด้ วยความหวาดกังวลจากแวมไพร์ สาวที่ดวงตาเต็มไปด้ วย
น ้าตา สิ่งที่เห็นแผดเผาดวงใจของนักดาบ3
“โอ้ ไม่ ไอ้ พวกริ ยานัน่ พวกมันอยู่ที่ไหน พาฉันไปกระทืบมันเดี๋ยวนี ้เลยสิ...”
“เราจะพาพวกท่านไป ไปกับพวกเราสิ”
ระหว่างที่วีดและพลพรรคกาลังรวบรวมข้ อมูลข่าวสาร และค้ นหาว่าจะมีภารกิจ
ไหนที่น่าสนใจบ้ าง นักดาบ3 ก็เข้ ามาหาอย่างรี บร้ อน
“วีด!”
“ว่าไง?”
“ฉันว่าฉันเจอภารกิจว่ะ”
“ช่วยบอกหน่อยว่าเมื่อไหร่ และยังไง”
“พวกเรากาลังซื ้อแอปเปิ ล้ จากเด็กสาว และพวกเขาก็บอกฉัน”
พวกเขาคือแวมไพร์ !
แม้ ว่าจะถูกจัดประเภทเป็ นมอนสเตอร์ มากกว่ามนุษย์ แต่ในสายตาของพวกนัก
ดาบ พวกแวมไพร์ เหล่านันไม่
้ ตา่ งอะไรจากผู้หญิงธรรมดา
“ค่าตอบแทนคืออะไร ระดับความยากเท่าไหร่ ”
“ฉันไม่ร้ ู มันเป็ นบางอย่างที่เกี่ยวข้ องกับจาคุแมนอะไรนี่แหละ ฉันคิดว่านาย
อาจจะมีไอเดีย”
“พาผมไปสิ”
วีด พร้ อมกับปาร์ ตี ้ เร่งรุดไปหาแวมไพร์ สาวคนนัน้ และพบว่าพวกนักดาบคน
อื่น ๆ ยืนล้ อมรอบเธออยู่
“วีด เร็วเข้ า คุณผู้หญิงคนนี ้บอกว่าเธอจะนาพวกเราไป พวกเรากาลังจะไป
ช่วยเหลือเพื่อนของเธอให้ เร็วที่สดุ เท่าที่จะเป็ นไปได้ ”
นักดาบ2พูดด้ วยความใจร้ อน และเตรี ยมพร้ อมที่จะไปเต็มที่ อย่างไรก็ตาม วีด
คนฉลาดก็หนั ไปหาแวมไพร์ สาว
“บอกพวกเราซิ ว่าอยากให้ เราตามไปที่ไหน”
“ข้ าจะแสดงให้ ท่านเห็นเดี๋ยวนี ้แหละค่ะ”
แวมไพร์ ตนนันตอบทั
้ นใด วีดไม่เชื่อเธอและชนเผ่าแวมไพร์ ก็เพราะพวกนี ้มักจะ
ชอบโกหก! เต็ม ไปด้ วยความโลภและความอิจฉา แวมไพร์ จอมริ ษยามักจะชื่น
ชอบสร้ างวิกฤตด้ วยคาโกหกของเขา สิ่งที่เชื่อถือได้ น้อยที่สดุ ในโลกก็คือแวม
ไพร์ วีดจึงเรี ยกร้ อง
“ถ้ าหากว่าจริ งที่เพื่อนของพวกเธออยู่ในอันตราย คุณจะกล้ าสาบานต่อ
สัตยาบันโลหิตหรื อไม่”
สัตยาบันโลหิต
เนื่อง จากเลือดเป็ นแหล่งชีวิตของเหล่าแวมไพร์ และพวกมันไม่สามารถโกหกได้
เมื่อสาบานต่อสิ่งนัน้ วีดค้ นพบข้ อเท็จจริ งนี ้เมื่อเขาจัดการกับแวมไพร์ เผ่าจินฮี
ยอล
‘หากว่าหล่อนโกหก หล่อนก็จะเพิ กเฉยและทาเป็ นไม่รู้จกั สัตยาบันโลหิ ต
ตรงกันข้ ามกับที่เขาคาดเดา แวมไพร์ สาวพยักหน้ า
“ตกลง! ข้ า..แวมไพร์ มิโนรู ภายใต้ โลหิตอันศักดิ์สิทธิ์ ข้ าขอสาบานว่าข้ ามิได้
ล่อหลอกมนุษย์เข้ าสู่กบั ดัก”
“ไปกันเถอะ”
วีดและปาร์ ตี ้ตามแวมไพร์ มิโนรู ผ่านที่ราบข้ างหลังหมูบ่ ้ าน จากการสารวจผ่าน
ท้ องทุง่ ราบ พวกเขาพบกับพื ้นที่ที่แบ่งเป็ นส่วน ๆ ด้ วยเส้ นทางแยกหลาย ๆ
เส้ น หลังจากที่พวกเขาผ่านพ้ นเขตทุง่ หญ้ าอันกว้ างใหญ่ หมูบ่ ้ านแห่งหนึ่งก็เข้ า
มาในเขตสายตา
น่าประหลาดใจ หมู่บ้านแห่งนี ้มีมนุษย์อาศัยอยู่!
รัว้ กันเหยี
้ ยดยาวล้ อมรอบหมูบ่ ้ านทาหน้ าที่ป้องกันการบุกรุก ขณะที่เหล่าอัศวิน
และนักบวชคอยเฝ้าระวังตามแนวรัว้
มิโนรูกล่าวอย่างเศร้ าสร้ อย

“นี่คือที่ที่พวกมนุษย์คลัง่ ศาสนามารวมตัวเพื่อประทุษร้ ายพวกเรา”

“และพวกเขาเกี่ยวข้ องกับการหายตัวของโรสลินอย่างงันหรื
้ อ”
“ใช่ ค่ะ พวกเขาเชื่อพระเจ้ าของตนอย่างมืดบอด พวกเขาคอยจับสมาชิกอายุ
น้ อยของเผ่าเราไปในทุก ๆ คืน และเผาเด็ก ๆ พวกนันบนแท่
้ น ลองดูตรงนันใกล้
้
ๆ สิคะ”
มิ โนรูชี ้ไปยังที่ที่ใกล้ กบั ทางเข้ าหมูบ่ ้ าน ซึง่ มีเสาและแท่นเผาตังอยู
้ ่ พวกแวม
ไพร์ ถกู มัดตรึงไว้ กบั กางเขนด้ วยเชือก ขณะที่เบื ้องล่างของพวกนันมี ้
ทัง้ ไม้ น ้ามัน และวัตถุอื่น ๆ ถูกรวบรวมเอาไว้
“เพื่อนของข้ าโรสลิน จะถูกเผาในคืนนี ้ โปรดช่วยขับไล่พวกคลัง่ ที่รวมตัวกัน
ที่นี่ และช่วยชีวิตเพื่อนของฉันด้ วย”
ติ๊ง!
ช่วยเหลือแวมไพร์
 การคุกคามจากลัทธิ ศาสนา นักบวชและพาลาดิ นอยู่ใน
กลุ่มพวกนัน้ ด้วย! เรา ไม่สามารถดืม่ เลื อดพวกเขาเพราะ
พวกเขามีพลังศักดิ์ สิทธิ์ คมุ้ กัน พวกเขาเสกดิ นแดนทาให้
พวกเราไม่สามารถเข้าใกล้ได้ พวกเรากาลังเล่นกันอยู่
ขณะทีเ่ ขาเขาโจมตีพวกเรา และนามของความยุติธรรม
และหน้าทีใ่ นการจับตัวโรสลิ น อย่างไรก็ตาม พวกเขา
จะต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างสาสมในการทีเ่ ข้ามาแตะ
ต้องราชิ นีของพวกเรา
ความยาก: B
รางวัล:
น ้ายาแวมไพร์
ตุ๊กตาต้ องคาสาปของโรสลิน
ข้ อจากัดภารกิจ:
3 เดือนระหว่างที่โรสลินถูกจับจนกระทัง่ วันที่เธอจะถูกเผา
บนแท่น ภารกิจจะล้ มเหลวเหลวทันทีที่เธอตาย
ภารกิจพิเศษมาก!
ภารกิจที่ได้ รับจากแวมไพร์ วีดค่อนข้ างลังเลกับความคิดที่ว่าจะต้ องต่อสู้กบั
มนุษย์ แต่พวกนักดาบได้ ตดั สินใจเรี ยบร้ อยแล้ ว
“นัน่ ผู้หญิงที่ชื่อว่าโรสลินถูกมัดไว้ รึ?”
“ฉันจะช่วยสาวสวยอย่างงันแน่ ้ ๆ”
“แน่นอน ลูกผู้ชายอย่างพวกเราจะไม่ทาได้ ไง!”
“ไม่ต้องห่วง พวกเราช่วยแน่”
เมื่อเห็นใบหน้ าของโรสลินราชินีแวมไพร์ พวกนักดาบก็ตอบรับภารกิจอย่างถล่ม
ทลาย ขณะที่วีดรับภารกิจอย่างไม่คอ่ ยแน่ใจนัก
“โรสลินจะต้ องได้ รับการช่วยเหลือ”
คุณตอบรับภารกิ จ
-15 ศรัทธา
-200 ค่าชื่อเสียง
-3 โชค
+15 เสน่ห์
มีแนวโน้ มเล็กน้ อยที่จะเข้ าฝั่ งชัว่ ร้ าย
การรับภารกิจว่าจ้ าง ช่างทาได้ ง่ายดายถ้ าไม่พดู ถึงค่าสถานะหลายอย่างที่ลดลง
แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนักเพราะนี่คือภารกิจจากแวมไพร์
“เหวอ! ค่าชื่อเสียงลดลงอะ”
หลัง จากที่วีดรับภารกิจเซอร์ กะก็โวยวายขึ ้นมา ขณะที่คนอื่นๆ ที่เหลือแสดงสี
หน้ ายุ่งยากใจ การเพิ่มค่าชื่อเสียงเป็ นหนทางที่ยากลาบาก คุณอาจจะต้ องล่า
มอนหลายต่อหลายฝูงหรื อทาภารกิจเดิมๆ ซ ้าไปซ ้ามาหลายสัปดาห์หรื ออะไร
ประมาณนันเพื้ ่อแลกกับค่าชื่อเสียงแค่ 200
นอก จากนันค่ ้ าความศรัทธาและโชคยังลดลงด้ วย แต่ลดลงน้ อยจนกลายเป็ น
เรื่ องจิ๊บๆ เมื่อเทียบกับค่าชื่อเสียง และเมื่อค่าชื่อเสียงแปรผันโดยตรงกับภารกิจที่
จะได้ รับตอนจะเปลี่ยนอาชีพ ขันสอง ้ และเมื่อจะเปลี่ยนอาชีพขันสามยั
้ งต้ องใช้
ค่าชื่อเสียงจานวนหนึง่ การถูกลดค่าชื่อเสียงจึงเป็ นเรื่ องค่อนข้ างใหญ่
นักดาบถามขึ ้นด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด
“วีด”
“ครับ”
“ถ้ าค่าชื่อเสียงลดลงเรื่ อยๆ จนเหลือศูนย์จะเป็ นยังไง”
แม้ ว่าค่าชื่อเสียงของพวกนักดาบจะไม่ได้ มีเยอะมากแต่แรก แต่การเสียค่า
ชื่อเสียงไปในครัง้ นี ้ก็ไม่ได้ สง่ ผลร้ ายแรงนัก
ที่จริ งวีดกะไว้ แล้ วว่าจะต้ องมีบทลงโทษอะไรสักอย่างแน่ๆ ถ้ ารับภารกิจนี ้
‘เควสต์เลเวลB ทีร่ บั ได้เลยโดยไม่ตอ้ งมีเควสต์ก่อนหน้า งัน้ เสียค่าชื อ่ เสียงใน
ดิ นแดนแวมไพร์ นีก่ ็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสิ นะ’
ตอน แรกวีดกะจะบอกพวกนักดาบว่านี่ไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไร แต่ในที่สดุ ก็ตดั สินใจ
อ้ างอะไรมัว่ ๆ ออกไปแทนเพื่อป้องกันพวกเขาจากการถูกหลอกให้ รับภารกิจไม่ดี
“ร้ านขายอาวุธก็จะไม่ยอมขายอาวุธดีๆ ให้ ครับ”
“ทาไมล่ะ”
“พวกเขาจะอ้ างว่าพวกไม่มีชื่อเสียงไม่เป็ นที่ร้ ู จกั ไม่คคู่ วรที่จะใช้ อาวุธดีๆ”
“...”
นัก ดาบไม่เคยแพ้ ใครในเรื่ องความคลัง่ ไคล้ อาวุธดีๆ ดังนัน้ เมื่อพบว่าตนจะไม่
สามารถซื ้ออาวุธดีๆ มาเพิ่มในคลังแสงของตัวเองได้ ก็ร้ ูสกึ หดหู่ นักดาบ3 ถามขึ ้น
ว่า
“แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าเราจะต้ องซื ้ออาวุธจากร้ านขายอาวุธเท่านันนี
้ ่ สัง่ ให้
พวกช่างตีดาบตีขึ ้นมาให้ ก็ได้ เหมือนกัน”
“พวก แบล็คสมิธนี่แหละยิ่งยากใหญ่เลย พวกนี ้หยิ่งกว่าพ่อค้ าอีกครับ พอตีอาวุธ
ขึ ้นมาเองก็เลยอยากจะให้ พวกคนเด่นคนดังเอาไปใช้ แล้ วถ้ าค่าชื่อเสียงของเรา
ลดลงในขณะที่ราคาเพิ่มขึ ้น ก็จะยิ่งลาบากขึ ้นไปอีก”
นักดาบ3 ยิ ้ม
“พวกเราน่าจะพอทนได้ นะ”
พวกเขายังสามารถซื ้ออาวุธผ่านทางวีดหรื อเมแพนได้
การ จ้ างแบล็คสมิธให้ ตีอาวุธเฉพาะที่เหมาะกับตัวเองได้ เป็ นเรื่ องยอดเยี่ยมก็
จริ ง แต่ก็ไม่ใช่เรื่ องที่ถงึ กับต้ องกลัดกลุ้มอะไร แล้ วถ้ าอยากจะสร้ างอาวุธของ
ตัวเองขึ ้นมาจริ งๆ ก็ยงั สามารถจ่ายเงินจานวนมากเพื่อจ้ างแบล็คสมิธได้
แต่วีดยังคงพยายามทาให้ มนั ดูเป็ นเรื่ องใหญ่
“ขนาดเข้ าร้ านอาหารก็ยงั ยากเลยนะครับ”
“หะ หา! ทาไมล่ะ”
“ร้ านอาหารที่มีชื่อเสียงไม่ใช่ว่าจะยอมให้ ใครเข้ าไปก็ได้ ”
“ฮึ ฮึกกก”
นักดาบ3 เริ่ มร่ าครวญ
การ ต้ องต่อสู้กบั ความอยากอาหารของตนเองนันเป็
้ นหนทางอันยาวนานและ
เจ็บปวด อาหารในรอยัลโรดจึงเป็ นสิ่งมาช่วยลดทอนความอยากที่เกิดจากการ
ควบคุมอาหาร อย่างเข้ มงวดในชีวิตจริ ง
“ไม่เอาน่า ชื่อเสียงสาคัญขนาดนันเลยเหรอเนี
้ ่ย ”
“โธ่ ทาไมไม่มีใครบอกเลยว่าจะมีปัญหาแบบนี ้”
ศิษย์คนอื่นๆ ก็ร่วมบ่นขึ ้นมาบ้ างแล้ ว
ความหวังความฝั นพังทลาย!
วีดหันมาใช้ วิธีการที่เรี ยบง่ายที่สดุ
“พี่ๆ!”
“...?”
“ลุยครับ! ถึงเวลาช่วยแวมไพร์ สาวแสนสวยแล้ ว แล้ วก็...เพื่อเป็ นสิ่งตอบแทน...”
“สิ่งตอบแทน...”
โอ้ ววว!
ทุกคนน ้าลายไหลยืด บนใบหน้ าของศิษย์ทกุ คนคือสีหน้ าที่อา่ นง่ายสุดๆ
‘นีไ่ ม่ใช่เวลามานัง่ กังวลเรื ่องพวกนัน้ !’
‘เราจะต้องเป็ นคนแรกทีไ่ ด้...’
‘ต้องรี บแล้ว! สาวงามกาลังลาบาก’
วีดไม่จาเป็ นต้ องพูดให้ จบ แค่หยอดคาใบ้ ตรงนู้นนิดตรงนี ้หน่อยก็ได้ ผลแล้ ว!
“ย้ ากกกกก!!”
เหล่า ลูกศิษย์พากันโห่ร้องขณะพุ่งตัวข้ ามทุง่ หญ้ ามุ่งหน้ าสู่หมู่บ้านโดยมีบรรดา
ผู้ฝึกสอนตามไปติดๆ เหล่าอาจารย์เองก็ตะโกนด้ วยเหมือนกันเพื่อไม่ให้ น้อยหน้ า
“หลีกไป! ข้ าจะช่วยโรสลินเอง”
“เอ็งลาดับต่ากว่าข้ า! ตามมาข้ างหลังแล้ วคอยระแวดระวังเหอะ!”
“พี่น้องครับ เราจะไปแคร์ เรื่ องลาดับทาไม!? ผู้หญิงกาลังอยู่ในอันตรายนะครับ
พี่!!”
ทังอาจารย์
้ ทงศิ
ั ้ ษย์วิ่งแข่งกัน!
“อย่ามาขวางทางข้ า! นี่โคตรด่วนเลย!”
นักดาบก็วิ่งเร็ วเป็ นลมพัดเหมือนกัน
แวมไพร์ เพศหญิงเป็ นมอนสเตอร์ ที่รูปร่ างหน้ าตาใกล้ เคียงกับมนุษย์มาก และ
หน้ าตาสะสวย
ไม่เหมือนไฮเอลฟ์หรื อวู้ดเอลฟ์ที่ดมู ีเสน่ห์แบบใสบริ สทุ ธิ์ แวมไพร์ เพศหญิงมี
รูปร่างงดงามเย้ ายวน
ราชินีแวมไพร์ โรสลินที่ถกู จับไปและกาลังรอให้ ไปช่วยก็มีรูปร่างที่งดงามไม่แพ้
ใคร
เซอร์ กะถอนหายใจแรง
“หน้ ามืดตามัวมากค่ะ”
คิ ้วของโรมูนะก็ขยับเข้ าชิดกัน
“ผู้ชายก็เหมือนกันหมด”
กระนัน้ ภาพเหล่านักดาบที่ดบู กึ บึนแข็งแรงกระโจนเข้ าตะครุบโอกาสที่จะได้
ช่วยเหลือราชินีแวมไพร์ ก็ยงั น่าผิดหวังกว่าที่คิด
ขณะเดียวกัน นักดาบ2 และนักดาบ 16 ยังคงเดินไปข้ างหน้ าด้ วยความเร็วเท่า
เดิม
“พี่นกั ดาบ 16 ทาไมไม่รีบไปช่วยสาวเหมือนพวกพี่ๆ เค้ าล่ะคะ”
ความ รู้สกึ ที่เธอมีตอ่ นักดาบ 16 ในกลุ่มนักดาบคนอื่นๆ เปรี ยบไปก็เหมือน
เส้ นลายมือ เขาเป็ นเพียงเส้ นลายมือเส้ นหนึ่งท่ามกลางเส้ นจานวนนับไม่ถ้วน
เส้ นลายมือบนมือของหลานที่กาลังร้ องไห้ เสียงดังอยู่ท่ามกลางหลานคนอื่นๆ ที่ก็
กาลังแบมือขอเงินแต๊ ะเอียในวันแรกของปี ใหม่ (t/n: อย่าถามว่าสื่อถึงอะไรค่ะ
คนแปลก็งง ผู้เขียนอาจจะต้ องการระบายความขมขื่นส่วนตัวที่เผชิญตอน
ตรุษจีน - -*)
นักดาบ6 ยิ ้มกว้ างตอบเธอ
“พี่กาลังกระซิบคุยกับแฟนน่ะ”
“แฟนเหรอ”
ทุกคนตาโตด้ วยความประหลาดใจ
นักดาบ 16 มีแฟน!
ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็ นไปได้
นี่เป็ นครัง้ แรกในหมู่นกั ดาบที่มีใครพูดเรื่ องมีแฟนขึ ้นมามันก็เลยฟั งดูเหลือเชื่อ
สุดๆ
“ไม่อยากจะเชื่อ”
“อาจจะเป็ นอาการของโรคสมองเสื่อมรึเปล่า”
“ถึงขันคุ
้ ยกับคนในจินตนาการ เป็ นไปได้ มยว่
ั ้ า...”
“อย่าทาเหมือนพี่มโนว่าโดนUFO จับไปได้ มย!”
ั้
พวก เขาพากันคาดการณ์ไปต่างๆ นาๆ จนเมื่อเมลอนเสนอทฤษฎีของเธอขึ ้นมา
เสียงตะโกนของเขาก็ทาให้ เธอสาลักคาพูดตัวเอง เมลอนถามขึ ้นอย่างเจ็บปวด
ว่า
“เล่าให้ ฟังหน่อยได้ มยคะว่
ั ้ าพี่เจอเธอได้ ยงั ไง”
“พี่เจอเธอตังแต่
้ ตอนที่เราสู้กบั มังกร เธอชื่อลิบบี ้ ชื่อเพราะใช่มยล่
ั ้ า ฮ่าๆๆๆ!”
มีเรื่ องดีๆ เกิดขึ ้นกับนักดาบ 16 โดยไม่มีใครรู้
เขา สละพลังชีวิตเฮือกสุดท้ ายดิ ้นรนให้ ได้ แลกรายชื่อเพื่อน แล้ วเธอก็ทาให้ ฝัน
ของเขาเป็ นจริ ง หลังจากที่ทงคู
ั ้ แ่ ยกกันเธอก็กระซิบมาหา เขาเซ่อๆ ซ่าๆ แต่
ลิเบียนกลับรู้สกึ สบายใจเมื่อพบว่านักดาบ 16 ซื่อสัตย์ ไว้ ใจได้ และทาให้ เธอ
สนุกมาก
เขาจึงกลายเป็ นไอดอลของเหล่านักดาบ ช่างเป็ นการกระทาที่สมควรเลียนแบบ
อย่างยิ่ง!
ดังนัน้ ทุกคนจึงรี บวิ่งราวกับว่าเป็ นบ้ าไปแล้ วเพื่อไปช่วยแวมไพร์ สาว
เมลอนกะพริ บตาปริ บๆ ด้ วยความชื่นชม
“อย่างนี ้นี่เอง! พึง่ พาได้ แบบนี ้สาวกรี๊ ดชัวร์ อยู่แล้ ว อ้ อ แล้ วพี่นกั ดาบ2 ล่ะคะ
ทาไมถึงไม่รีบไปสู้”
“พี่อยู่เป็ นเพื่อนเธอน่ะ”
นักดาบ2 ชักดาบขึ ้นมา แล้ วยืนข้ างซีชวิเพื่อคอยระวัง
ออร์ คเพศเมียตัวอ้ วนใหญ่กบั มนุษย์!
ร่าง บึกบึนของนักดาบ2 ที่สงู 2 เมตรดูแล้ วยังเล็กกว่านิดหนึง่ เมื่อเทียบกับซีชวิ
ดังนัน้ พอเขาพูดว่าจะดูแลเธอก็เลยฟั งดูแปลกไปหน่อย แต่เขาก็ยงั ยืนยันว่าจะ
ดูแลซีชวิ
“พี่นกั ดาบ2! ชวิค ชวิชวิต!”
ซีชวิไม่เคยรู้ ว่าความใจดีคืออะไรเมื่ออยู่ในร่างที่สองนี ้
ปาร์ ตี ้ที่เธออยู่ก่อนหน้ านี ้ก็เต็มไปด้ วยความขมขื่น!
การ มีคนดีๆ ไม่ได้ หมายความว่าจะถูกแบ่งสถานะอย่างเท่าเทียมกัน ความเป็ น
จริ งคือถ้ าของดรอปและค่าประสบการณ์ทงหมดเที
ั้ ยบเท่ากับที่นอน เธอก็ได้ รับ
การแบ่งค่าประสบการณ์และของดรอปขนาดเท่าไรฝุ่ นบนที่นอนเท่านัน้ พวกนัน้
ไม่ยอมให้ เธอเข้ าร่วมการต่อสู้ และยัดเยียดให้ เธอรับหน้ าที่แบกของไปมา
เธอทังรู้ ้ สกึ เหงา รู้สกึ ถูกทอดทิ ้ง และแม้ กระทัง่ อับอาย
แต่ว่ากลับมีคนแบบนี ้อยู่เบื ้องหน้ าเธอ
‘นีไ่ ม่ใช่ครั้งแรกทีม่ ี ผูช้ ายมาพูดอะไรแบบนีก้ บั เรา แต่...’
ในโลกจริ ง นักจิตวิทยาคนสวยเคยไปนัดบอดหรื ออะไรทานองนี ้มาหลายครัง้ มี
ผู้ชายแต่งตัวดีมากมายแสดงความสนใจในตัวเธอ
เธอ เลือกเผ่าพันธุ์ออร์ คหน้ าตาน่าเกลียดที่ขดั ต่อความชอบพอของผู้ชายใน
รอยัลโรด จะได้ ไม่ต้องกังวลกับรูปกายภายนอก หรื อกังวลว่าจะมีผ้ ชู ายมาแสร้ ง
ทาเป็ นสนใจโดยมีจดุ ประสงค์แอบแฝง
นักดาบ2 เป็ นพี่ใหญ่อายุมากที่สดุ ในหมูผ่ ้ ฝู ึ กสอนเขาจึงค่อนข้ างอ่อนไหวต่อ
ความรู้ สกึ ของผู้คนที่อยู่รอบๆ ตัวโดยธรรมชาติ
วีดก้ าวมาข้ างหน้ า
“งันพวกเราก็
้ ไปด้ วยเถอะ”
“พี่วีดฉันจะใส่พรให้ คะ่ พรศักดิ์สิทธิ์จงสถิตย์แก่กายเจ้ าเพื่อปกป้องจากอันตราย
ออริ จิ ้นออฟอิเทอร์ นิตี ้!”
ไอรี นร่ ายบทสวด
ขณะร่ายพื ้นที่รอบๆ ก็ปกคลุมไปด้ วยแสงสีขาว
ไอรี นได้ ทกั ษะให้ พรทักษะใหม่!
พรนี ้ช่วยเพิ่มการป้องกันทางกายภาพและการป้องกันเวทย์มนต์ ทังยั
้ งเสริ ม
ความสามารถฟื น้ ฟูของร่างกาย
“โปรดให้ พลังแก่เขาเพื่อเอาชนะความชัว่ ร้ ายทุกรูปแบบ เบลส!”
เธอ ยังคงให้ พรวีดต่อจนเสร็จ และหันไปร่ายพรให้ คนอื่นๆ ที่เหลือในปาร์ ตี ้ แม้ ว่า
ความสามารถของเธอตอนนี ้จะยังเทียบกับว่าที่โป๊ ปอย่างอัลเวรอนไม่ได้ แต่พลัง
ศักดิ์สิทธิ์จากไอรี นก็ยงั ค่อนข้ างมีประสิทธิภาพ
ถึงตอนนี ้พวกเขาก็พร้ อมรบแล้ ว
วีดหันไปหายูริน
“ยูริน”
“หือ”
“รออยู่แถวนี ้นะ ซ่อนดีๆ คุณเมแพนก็จะอยู่ที่นี่ด้วย”
“โอเค”
“ถ้ ามีมอนโผล่มาก็ให้ พวกพี่ๆ เค้ าจัดการ แต่ถ้าไม่ได้ ก็วิ่งหนีนะ”
“ไม่ต้องห่วง หนูจะวิ่งเร็วๆ เลย”
“ถ้ าหิวก็กินเจอร์ กี ้ในรถนะ”
“จะกินให้ อิ่มเลย”
“แต่ถ้าพี่ไม่กลับมา...”
“เดี๋ยวเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้ ”
“โธ่ววว...”
“ล้ อเล่นน่า อย่าเชื่อสิ”
แล้ ววีดก็สงั่ เสียต่อ
เริ่ ม ตังแต่
้ สว่ นใหญ่จะเป็ นแวมไพร์ สาวที่ออกมายัว่ ยวน แต่ถึงจะเป็ นแวมไพร์
หนุ่มมาจีบก็ห้ามหลงเชื่อ ไปจนถึงเรื่ องที่ว่าถ้ าเหนื่อยก็ให้ หยุดพัก ค่าความอึดต่า
หมายถึงจะเหนื่อยเร็ ว ดังนันอย่
้ าทาอะไรเกินตัว ระวังโรคเพลียเรื อ้ รัง(CFS) กับ
โรคหวัด แล้ วจะต้ อง...
เมแพนมีสีหน้ าแข็งค้ าง
“คุณวีดนี่ยิ่งพูดก็ยิ่งไร้ สติ”
เพลเห็นด้ วย
“ยูรินเก่งมากที่ยืนฟั งเงียบๆ ได้ ”
เซเฟอร์ ดเู หมือนจะรู้เหตุผล
“ผมพอจะเข้ าใจความสัมพันธ์ระหว่างน้ องสาวกับพี่ชายนะ เวลาที่เธอใส่
กระโปรงสันๆ
้ ออกจากบ้ านผมไม่ร้ ูจะพูดยังไง”
หลังจากบ่นไปสักพักวีดก็มองไปที่การต่อสู้
“สถานการณ์ทางนันเร่
้ งด่วนพี่พดู แค่สนๆ
ั ้ ก็แล้ วกัน”
“ค่ะพี่”
“ยังมีเวลาอีกมาก”
“พี่คอ่ ยบอกที่เหลือคราวหน้ าก็ได้ ยังมีหวั ข้ อที่ยงั พูดไม่จบตังหลายเรื
้ ่ อง”
“แน่นอน!”
คนที่อยู่รอบๆ ทาหน้ าสยดสยอง
วีดมุง่ หน้ าสูป่ ระตูหมู่บ้านที่เปิ ดอ้ าอยู่
“พวกเจ้ าถูกแวมไพร์ หลอกแล้ ว”
“จงสานึก สานึก!”
“นี่คือสถานที่ที่เราส่งพวกมันไปสานึกผิดในนรก! และเราได้ รับบัญชาจากพระ
เจ้ า!”
“หมู่หนึ่ง พาลาดิน ไป!”
พวกคลัง่ ศาสนา
ชาโดว์พาลาดินและชาโดว์พรี สตังท่
้ าจู่โจม
ที่คาดว่าจะเจอหมูบ่ ้ านตังรอให้
้ เข้ าไปยึดแบบน่าเบื่อๆ นันห่
้ างไปโข เพราะ NPC
พวกนี ้ค่อนข้ างก้ าวร้ าวเลยทีเดียว
“พวกเจ้ าเดินอยู่บนเส้ นทางที่พระผู้เป็ นเจ้ าไม่ยินยอม!”
ความเร็ วในการย่าเท้ าของพวกนักดาบลดลงอย่างเห็นได้ ชดั ย่างก้ าวอันหนัก
หน่วงของพวกเขาถูกจากัดด้ วยกระแสลมแรงที่พดั สวนมา
ชาโดว์พรี สยังร่ ายเวทย์อย่างต่อเนื่อง
“เจ้ าผู้ถกู ปี ศาจล่อลวง ผู้ที่พระเป็ นเจ้ าทรงทอดทิ ้ง! พวกเจ้ าจะต้ องผะอืดผะอม
กับกลิ่นเหม็นจากตัวเจ้ าเอง!”
ร่างกายของเหล่านักดาบเริ่ มเปลี่ยนเป็ นสีเขียว กลิ่นไม่พงึ ประสงค์โชยเข้ าจมูก
เมื่อสูดเอาโรคระบาดเข้ าไป
โดยทัว่ ไปแล้ วนี่ควรจะเป็ นสถานการณ์ที่ทาให้ ลาบากใจ! ผู้คนปกติจะสูญเสีย
สปิ ริ ตในการต่อสู้และเอาแต่กลันหายใจวิ
้ ่งหนีไปเมื่อมีโอกาส
แต่ไม่ว่าจะด้ วยโชคดีหรื อโชคร้ ายก็ตามเหล่านักดาบไม่ใช่คนปกติ
นักดาบ3 ยิ ้มอ่อน
“แค่นี ้เองเหรอ!? นี่แทบจะเทียบไม่ได้ กบั กลิ่นตีนข้ าตอนไม่ได้ ล้างแค่ 10 วัน!”
นักดาบ4 ก็ยิ ้มชัว่ ร้ ายตอนนึกย้ อนไปถึงอดีตช่วงหนึ่งของตน
“ข้ าเคยลุยอยู่ในป่ าฝน 2 ปี ก่อนจะกลับมาที่เกาหลี ตอนที่ข้าเริ่ มอาบน ้าทุกคนก็
วิ่งหนีออกจากห้ องอาบ หึหึ!”
“ไม่เคยมีกลิ่นอะไรทาให้ ข้าขนลุกได้ !”
เขาเคยผ่านการฝึ กนรกเพื่อควบคุมตัวเองให้ อยู่เหนือกลิ่นเหม็นทุกชนิด
นักดาบหัวเราะเบาๆ
นาน เป็ นชาติแล้ ว ตอนที่เขายังเด็ก กาลังเรี ยนศิลปะการใช้ ดาบ บ้ านของเขามี
ฐานะยากจนและไม่มีอะไรจะกิน บางครัง้ เขาจะหาอาหารมากินในห้ องน ้า
ระหว่างกลับบ้ าน
นี่เป็ นหนึ่งในสถานที่ที่ทาให้ เขาสบายใจ!
ตอน นันห้้ องน ้ายังเป็ นแบบที่เรี ยกว่าส้ วมหลุม(เป็ นแค่รูบนพื ้นให้ นงั่ ยองๆ ขี ้ลง
ไป) ไม่มีน ้า เป็ นแค่กระท่อมเก่าๆ ล้ าสมัยที่ต้องคอยตักเศษปฏิกลู ออก ไม่เหมือน
ห้ องน ้าสมัยปั จจุบนั !
อาหารที่เอามากินในส้ วมหลุมตอนนันอร่
้ อยมาก
“นัง่ ยองๆ กินมาม่านี่อร่อยที่สดุ แล้ ว” (t/n: แหม่ ดิฉนั นี่ขมคอเลยค่ะ)
อดีตของนักดาบแต่ละคนช่างน่าเศร้ า!
แม้ ร่างกายจะถูกโรคระบาดรุ มเร้ าทาให้ ข้อต่อต่างๆ บนร่ างกายติดขัดแต่พวกเขา
ก็ยงั รุ กเข้ าหา
“วอริ เออร์ สแอสเซาท์!”
“เอนด์เลสซอว์ด”
ร่างกายของเหล่านักดาบเปล่งแสงเรื องๆ
ความเร็ วในการวิ่งและการโจมตีเพิ่มขึ ้น
วอริ เออร์ สแอสเซาท์ คือทักษะเสริ มสถานะที่ช่วยให้ วิ่งได้ เร็ วขึ ้นถึง 25%!
การพุ่งเข้ าโจมตีอย่างรวดเร็วรุนแรงใช้ ได้ ผลดีมากกับพวกอัศวิน
แม้ จะต้ องเสียค่าความอึดไปเยอะแต่ก็ค้ มุ กับการแลกเปลี่ยน
ช่วงเวลาที่ทกั ษะนี ้แสดงผล ไม่ว่าอะไรที่ขวางทางอยู่ก็ไม่สามารถรอดไปได้
เชือด แทง และทุบทุกอย่าง!
ใบดาบถูกบังคับให้ เลื่อนไหลตลอดเวลาราวน ้าในลาธาร
ท่าเสริ มค่าสถานะนี ้จะไม่แสดงผลหากผู้ใช้ ไม่ค้ นุ เคยกับวิถีดาบ หากชะงักดาบ
เมื่อเจอมอนเสตอร์ อาจจะมีโอกาสที่ดาบจะหลุดจากการควบคุม
ผู้ใช้ จะต้ องอยู่ห่างจากมอนสเตอร์ สามถึงสี่ก้าวและปรับเปลี่ยนรู ปแบบการโจมตี
อย่างเหมาะสม
และ สามารถพยายามฝึ กเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของทักษะได้ แต่จะใช้
ความสามารถของ ทักษะนี ้ได้ อย่างเต็มที่หรื อไม่นนขึ
ั ้ ้นอยู่กบั ความสามารถใน
การต่อสู้ของแต่ ละคนด้ วย
“ฆ่ามัน!”
“อะไรก็หยุดเราไม่ได้ !”
เหล่านักดาบชักดาบและพุ่งไปข้ างหน้ าอย่างบ้ าคลัง่
ดาบตัดเฉือนสายลม!
พวกเขาพุ่งเข้ าใส่เหล่าพรี สที่สร้ างกระแสลม
พาลาดินจานวนมากขึ ้นเข้ ามาขวางทางไว้
“โจมตี!”
“จงสัมผัสความพิโรธของพระเจ้ าซะเถอะ ไอ้ พวกนอกรี ต!”
พวกคลัง่ ศาสนากับเหล่านักดาบเข้ าปะทะกัน
“แฮมเมอร์ ออฟก็อด!”
“กราวด์รีเวอร์ ซลั !”
โล่และดาบที่เสริ มเวทมนต์ทงคู
ั ้ เ่ ข้ าปะทะกัน
“ผู้เกลียดชัง ชังประสงค์ของพระเจ้ า!”
ไม่ใช่ทกั ษะ แค่ตะโกนด่ากัน
“โอ้ พลังแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ได้ โปรดมอบพลังให้ ข้าปลดเปลื ้องความเจ็บปวด
เธราพิวติกส์ ทัช!”
ทุกครัง้ ที่เลือดลดลงพาลาดินก็จะได้ รับพรจากพรี ส
พรี ส นักบวช และอาชีพที่คล้ ายคลึงกันนันโจมตี
้ ทางเวทมนต์ได้ ไม่รุนแรงนักแต่
เวทย์ป้องกันและรักษานันไม่
้ มีใครเทียบได้
กลุม่ นักดาบโจมตีเข้ าใส่อย่างดุเดือดแต่เลือดของพาลาดินที่ถกู ลดลงก็ได้ รับการ
เติมในทันทีเช่นกัน นอกจากนันเครื
้ ่ องสวมใส่ราคาแพงที่เหล่าพาลาดินสวมใส่ก็
ช่วยเพิ่มพลัง ป้องกันได้ อย่างเหลือเชื่อ
แล้ วพรี สที่อยู่ด้านหลังยังคงช่วยเสริ มพลังโจมตีของพาลาดินอย่างต่อเนื่อง
ยิ่งไปกว่านันพาลาดิ
้ นยังสวมใส่ชดุ เกราะที่สดุ ยอดมากๆ ด้ วย
วีดเล็งพวกพาลาดินจากจุดที่ยืนอยู่
“เซ็ทชุดเกราะ! ของพาลาดินด้ วย!”
พาลาดินเป็ นหนึ่งในอาชีพที่ฮิตที่สดุ
ใช้ อาวุธได้ หลากหลายทังดาบและกระบอง
้ แถมยังใช้ เวทมนต์และมีพลังป้องการ
สูงเพื่อเอาชีวิตรอด หลายคนจึงหลงรักอาชีพนี ้
“ถ้ าเป็ นเซ็ทเกราะพาลาดินคงขายได้ โคตรแพง”
หลายคนไม่ชอบเข้ าไปหาประมูลมาทีละชิ ้น ส่วนใหญ่จะซื ้อแบบครบเซ็ทแม้ ว่า
จะแพงกว่า
“มาที่ดินแดนแห่งแวมไพร์ นี่สดุ ยอดไปเลย”
แต่ก็ต้องเอาชนะให้ ได้ เสียก่อน
พรี สที่อยู่ด้านหลังทาให้ พวกเขาลาบากด้ วยการประโคมเวทย์เสริ มสถานะและ
เวทย์รักษา
“ทาไมไอ้ งงั่ พวกนี ้ไม่ตายซะทีวะ!”
“แมร่งมีพรี สคอยฮีลอยู่ไง”
“ไอ้ พวกขี ้ขลาด...”
พวกนักดาบโวยวาย
แม้ จะไม่มีพลังชีวิตมากเท่าพวกนักดาบ แต่เหล่าอัศวินก็ได้ เวทย์รักษา
จากพรี สจนเต็มตลอดเวลา แม้ แต่พวกที่แทบจะล้ มลงไปตายอยู่แล้ วพรี สยังรักษา
จนเลือดกลับมาเต็ม
พวกพาลาดินเข้ าต่อสู้อย่างดุเดือดต่อ กลายเป็ นกาแพงที่ทะลวงไม่ผ่าน
พวกเขายืนหยัดอย่างมัน่ คงท่ามกลางการต่อสู้ ยกโล่ขึ ้นป้องกันขณะที่คอ่ ยๆ ดัน
พวกนักดาบให้ ถอยหลัง
“เมจิคแอโร่ว!”
“ไอซ์โบลท์!”
ในขณะเดียวกับที่รักษาแนวป้องกันพวกพรี สก็ใช้ เวทย์โจมตี
พอเสียหายสะสมไปเรื่ อยๆ ก็เริ่ มกลายเป็ นเสียหายหนัก
เหล่านักดาบนาอยู่ข้างหน้ าเขาไกลเกินกว่าที่จะเข้ าไปแทรกได้ แต่เพลก็เริ่ มกังวล
จนยืนไม่ติดที่แล้ ว
“ถ้ ายังเป็ นอย่างนี ้ไปเรื่ อยๆ พวกเราจะทาเควสต์ไม่สาเร็จรึเปล่า”
วีดส่ายหน้ า
“เรายังโอเค”
ภารกิจนี ้รับมาจากหมูบ่ ้ านแวมไพร์ !
คล้ ายกันกับภารกิจที่รับมาก่อนหน้ านี ้ที่ส้ กู บั เผ่าของโทริ ที่ก็ระดับ B เช่นกัน
ตอนนันเพื
้ ่อให้ ทาภารกิจสาเร็จเขาดิ ้นรนเพื่อเพิ่มทุกทักษะและใช้ มนั ภายใต้ การ
สนับสนุนจากอัลเวรอน
อย่างไรก็ตามสถานการณ์ได้ เปลี่ยนไปแล้ ว พวกนักดาบระดับสูงกว่าวีดตอนนัน้
และชานาญในศิลปะการต่อสู้ของตน
แต่การมองโลกในแง่ดีของวีดก็ยงั ดูฝืนไปสักหน่อย
“เควสต์น่ะสาเร็จแน่ แต่คงจะต้ องเสียสละบ้ าง”
“ครับ?”
“ที่นี่ตายทีเดียวจบเลยนะ”
“อ่า นัน่ สิโคตรจากัดเลย!”
เพลและเซเฟอร์ ตกใจ
ถ้ าทาภารกิจไม่สาเร็ จหรื อตายก็จะถูกไล่ออกจากโลกแวมไพร์ อย่างถาวร
กรณีที่ตาย ก็ชบุ ชีวิตไม่ได้ ด้วย
การ มีพลังโจมตีสงู เป็ นจุดเด่นของพวกนักดาบแต่นนั่ ก็หมายถึงว่าพวกเขามีพลัง
ป้องกันไม่มากนักจึงค่อนข้ างเปราะบาง ยิ่งไปกว่านันพวกเขายั
้ งไม่สามารถใช้ ได้
แม้ แต่เวทย์รักษาตัวเองอย่างง่ายๆ แบบพาลาดิน
ถ้ า รูปการยังเป็ นแบบนี ้ต่อไปความเสียหายสะสมก็จะกลายเป็ นความตายใน
ที่สดุ และจานวนคนที่ตายก็จะส่งผลต่อความแข็งแกร่งโดยรวมของกองกาลัง
ฝ่ ายเขา
เพลนึกขึ ้นได้
“ถ้ าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเราแย่แน่!”
ไอ รี นไม่มีพลังพอที่จะหมุนเวียนร่ ายเวทย์รักษาให้ คนกลุม่ ใหญ่ได้ ดังนันจึ
้ งต้ อง
เผชิญกับความจริ งที่วา่ ไม่ว่าใครก็มีสิทธิ์ตายทังนั
้ น้ โดยเฉพาะพวกที่พลังป้องกัน
ต่าอย่างพวกนักดาบที่อาจจะตายได้ ทกุ เมื่อ
ถ้ าสถานการณ์ยงั คงเป็ นเช่นนี ้ต่อไปกาลังรบฝ่ ายเขาจะต้ องลดลงเป็ นจานวน
มาก
วิธีทางานของวีดคือการเตรี ยมการอย่างละเอียดรอบคอบ
รวบรวมพันธมิตร ทดสอบความแข็งแกร่ งของศัตรู ขณะเดียวกันก็ใช้ งาน
สภาพแวดล้ อมให้ ได้ ประโยชน์สงู สุด
แต่สถานการณ์ตอนนี ้ไม่ใช่แบบนัน้
พวกเขาได้ รับอนุญาตให้ อยู่ในพื ้นที่นี ้ได้ เพียงแค่สามเดือนเท่านัน้
สถานการณ์ปัจจุบนั : บททดสอบของแม่มดแวมไพร์
เหลือเวลาไม่มากแล้ วที่จะช่วยโรสลินออกจากกองไฟ และพาลาดินกับพรี สก็ยงั
รักษาแนวป้องกันไว้ ได้ อย่างเหนียวแน่นด้ วยกาแพงที่ทะลวงไม่ผ่าน
‘ต้องเดิ มพันด้วยทุกอย่างแล้ว’
หัวใจของวีดแทบแหลกสลายด้ วยความเจ็บปวดที่คืบคลานมาอย่างช้ าๆ
‘เซ็ทเกราะของพาลาดิ น มัวแต่กกั๊ พลังทาลายแบบนีไ้ ม่ได้แล้ว’ (t/n: ที่ถ่วง
เวลานานขนาดนี ้เพราะกลัวว่าเกราะจะเสียหายเหรอ T^T)
การ จัดระเบียบในการต่อสู้ทวั่ ไปสามารถลดจานวนคนบาดเจ็บล้ มตายได้
ขณะที่การควบคุมทหารหลายร้ อยนายเป็ นงานหนัก ขณะเดียวกันการต่อสู้ที่มี
การจัดระเบียบก็อาจหมายถึงการละทิ ้งชัยชนะ และความเสียหายก็หนักหนา
กว่า
จะ ควบคุมการต่อสู้ขนาดเล็กที่มวั่ ซัว่ แบบนี ้ไม่ใช่เรื่ องซับซ้ อนเลย ยิ่งไปกว่านัน้
จุดประสงค์ของพวกนักดาบที่กาลังอยู่ในอารมณ์ไม่รับฟั งใครนันก็ ้ เห็นได้ ชัดเจน
มาก
วีดตะโกน
“โรสลิน อดทนอีกนิดนะ! คุณเซเฟอร์ กาลังไปช่วยแล้ ว!”
ย้ ากกกกก!
เสียงคารามน่ากลัวดังขึ ้นจากในสนามรบ
ทักษะราชสีห์คารามของวีดส่งผลกระทบใหญ่หลวง
ก่อนหน้ านี ้การพยายามเคลื่อนไปข้ างหน้ าเข้ าหาโรสลินแบบตัวใครตัวมันไม่
ร่วมมือกันของพวกนักดาบส่งผลให้ กาลังใจของพวกเขาลดลง
“ว่าไงนะ ไอ้ เจ้ าชู้นนั่ จะไปช่วยโรสลินเรอะ”
“ไม่ยอมเว้ ย! ไม่มีทาง!”
“ให้ พวกเราคนใดคนนึงได้ ไปยังดีกว่า”
“ไอ้ พวกหน้ าตาดีทงหลายจงไปตายให้
ั้ หนอนแดกซะเหอะ!”
การเคลื่อนไหวของพวกนักดาบเปลี่ยนไป
แทนที่จะหลับหูหลับตาฝ่ าไปให้ ถึงตัวโรสลินอย่างเดิมก็เปลี่ยนเป็ นพุ่งเข้ าใส่
พาลาดินและสู้ประชิดตัวอย่างขยันขันแข็ง
“โรเททติ ้งลันจ์!” (lunge แทง เสียบ พุ่งไปข้ างหน้ า)
“คริ สครอสคัท!”
“เซเว่นสโตรคส์!”
พวกนักดาบใช้ ประโยชน์จากทักษะของตนเข้ าโจมตีอย่างดุเดือด
ฟั นตรงๆ ด้ วยดาบ
ก่อนหน้ านี ้พวกเขาใช้ ดาบโจมตีจากระยะไกล ทาความเสียหายได้ เพียงเล็กน้ อย
แต่กลับใช้ มานาจานวนมาก แต่ตอนนี ้พวกเขาใช้ วิธีโจมตีโดยตรง
ใช้ ทกั ษะที่ตรงไปตรงมาและได้ ผลกว่า
บาง คนกลิ ้งตัวไปมาบนพื ้นเพื่อหลบลูกศรที่ยิงเข้ าใส่แล้ วหลังจากนันก็
้ กระโดด
ขึ ้นทันที หมุนตัวฟั นเข้ าใส่ศตั รูขณะที่ยงั ลอยตัวอยู่กลางอากาศ
นี่คือผลจากค่าการหลบหลีก ความว่องไว การตัดสินใจ และประสบการณ์ !
ภาพเหตุการณ์ตรงหน้ าประหลาดจนไม่เคยเห็นมาก่อนไม่ว่าจะเป็ นในหนังเรื่ อง
ไหนก็ตาม
ไม่ ว่าจะเป็ นวิ่ง มุดหลบ ไปจนถึงเขวี ้ยงดาบเข้ าใส่... จู่โจมเข้ าใส่โดยไม่มี
ความคิดว่าท่าจะต้ องสวยหรื อจะต้ องป้องกันอย่างไรเข้ า มาให้ รกสมอง
พาลาดินลุกลนหลบการโจมตีแบบถวายหัวของพวกนักดาบพร้ อมกับร่ ายเวทย์
ไปด้ วย
“กูไม่ให้ มงึ ได้ กนั หรอก!”
“โลกไม่ยตุ ิธรรมแล้ วไงวะ ยังไงกูก็ไม่ให้ เซเฟอร์ ได้ ไปเด็ดขาด!”
การต่อสู้ตวั ต่อตัวอันมีเกียรติในสมรภูมิ... แต่นี่มนั สงคราม ช่างแมร่ง!
พวกนักดาบใช้ ยทุ ธวิธีเดิมๆ อย่างการเข้ าโจมตีแล้ วถอยหนี ขณะเดียวกันก็ใช้ คน
3-4 คนรุ มพาลาดินคนเดียว
พวก เขาทาแบบนันไปเรื
้ ่ อยๆ แยกพวกพาลาดินออกจากกันแล้ วกาจัดทิ ้งทีละ
คนๆ พรี สยังคงดื ้อด้ านใช้ มนต์รักษาและเวทย์โรคระบาด แต่เหล่านักดาบก็ยงั
สามารถผลักดันพาลาดินไปจนถึงจุดแตกหัก
พวกนักดาบมีประสบการณ์ตอ่ สู้กบั ศัตรู กลุม่ ใหญ่มาหลายต่อหลายครัง้ ดังนัน้
พวกพรี สจึงไม่มีโอกาสได้ หยุดพัก
ฝ่ ายพาลาดินก็ไม่มีเวลาได้ พกั หายใจหายคอเมื่อต้ องเผชิญเข้ ากับการสังหารโหด
ราวฝูงหมูป่ ่ าคลัง่ จากพวกนักดาบ
ในการต่อสู้จะอยู่หรื อตายตัดสินกันในเสี ้ยววินาทีเท่านัน!
้
พาลาดินที่ถกู ล้ อมไว้ คนหนึ่งเพียงผ่อนคลายการป้องกันชัว่ ครู่ ก็ถกู แทงถึงห้ าหก
ครัง้
รอย ยิ ้มรื่ นเริ งหายไปจากใบหน้ าวีดตอนที่เขาเริ่ มย่นระยะเข้ าใกล้ พวกพรี สจาก
อีก เส้ นทางหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป วีดตังใจจะโจมตี
้ ใส่พวกพรี สและนักบวชที่อยู่
ด้ านหลังพาลาดิน
ตึกๆๆๆ!
จู่ๆ ก็มีเสียงฝี เท้ าเข้ ามาใกล้ โดยไม่มีสาเหตุ
วีดไม่ให้ ความสนใจเสียงฝี เท้ านัน้ แล้ วเร่ งฝี เท้ าย่าไปบนทุง่ หญ้ าให้ เร็ วขึ ้น แต่เซ
เฟอร์ กลับเร่งตาม
ตอนแรกวีดตังใจเพี
้ ยงเร่งฝี เท้ าขึ ้นเพื่อให้ ความเร็ วใกล้ เคียงกับการพุ่งตัว
แต่จ่ๆู ทังสองคนก็
้ วิ่งเร็วขึ ้นเรื่ อยๆ จนเหมือนกับว่ากาลังวิ่งแข่งกัน
ศักดิ์ศรี ลกู ผู้ชาย
ด้ วยเหตุผลบ้ าๆ บอๆ ทาให้ พวกเขาวิ่งแข่งกันแม้ ค่าความอึดจะลดลงก็ไม่มีใคร
ยอมแพ้ ใคร
ถ้ าพวกเขาอยู่ภายใต้ เงื่อนไขเดียวกันวีดจะเร็วกว่า แต่ตอนนี ้เขาใส่เกราะหนัก เซ
เฟอร์ จงึ ไล่ทนั ได้
วีดเป็ นฝ่ ายพูดขึ ้นก่อน แม้ จะเหนื่อยจนหายใจไม่คอ่ ยจะทันก็ยงั พูดออกมาด้ วย
เสียงสงบนิ่ง
“ทุง่ หญ้ าสวยนะ”
“ก็ดีครับ”
เซเฟอร์ เองก็ยงั ไม่แสดงทีท่าว่าเหนื่อยออกมาให้ เห็น
“อยากจะลดความเร็ วลงหน่อยมัย้ ใช้ ความเร็วขนาดนี ้นายคงจะลาบากสินะ...”
“พี่กลัวว่าเด็กอย่างผมจะเหนื่อยเหรอครับ ตัวผมเบามากนะ”
“หึๆ ลมสงบมากเลย พี่ใช้ แรงแค่ 1% เอง”
“ผมใช้ แค่ 0.2%”
ผู้ชายสองคนแข่งกันเป็ นเด็กๆ อย่างไม่มีทีท่าจะจบง่ายๆ
วีดยกมือขึ ้น
ยังมีระยะห่างอีกมากก่อนจะถึงตัวพรี ส แต่เขามีอาวุธลับที่ซอ่ นเอาไว้
ธนูไฮเอลฟ์ ของยูริกะ
ธนูในฝั นของนักธนูทกุ คน
วีดหยิบลูกธนูขึ ้นพาดสาย แล้ วยิงไปทางพรี ส
ฟุ่ บ!
ธนูคนั นี ้มีพลังของภูติน ้าสถิตอยู่ ลูกธนูพ่งุ ไปข้ างหน้ าทิ ้งหยดน ้าเป็ นสายไปตาม
ทางที่พ่งุ ผ่าน
ลูกธนูพ่งุ ไปถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ ว
ปั ก้ !
มันซัดเข้ าใส่พรี สเหมือนคลื่น
ธนูไฮโซที่มีพลังของภูติน ้า!
ฝี มือ ยิงธนูของวีดไม่ดีเด่อะไรนัก ส่วนใหญ่วีดจะพึง่ พาเพียงดาบเท่านัน้ ธนูที่เคย
ยิงมาก่อนหน้ านี ้ก็เพียงลอยเข้ าหามอนสเตอร์ จากระยะไกล นอกจากนัน้ ทักษะ
ยิงธนูนี ้ยังไม่ใช่ทกั ษะที่เข้ ากับอาชีพของเขาพลังทาลายของมันจึงลดลง เหลือ
เพียงเล็กน้ อย
แต่ธนูไฮเอลฟ์ กลับพุ่งไกลไปถึงพวกพรี สและแสดงพลังทาลายระดับมาตรฐาน
ออกมาได้
‘ธนูคนั นีใ้ ช้ได้เลย’
วีดใช้ ธนูของยูริกะยิงไปทางพรี สอีกหลายดอก มานาลดลงอย่างรวดเร็ วแต่เขาไม่
สนใจ
“ไอ้ ขี ้ขลาด!”
“พวกเราคือข้ ารับใช้ ของพระเจ้ า!”
“จงสัมผัสความพิโรธของพระองค์!”
เสียงตะโกนของพวกคลัง่ ศาสนา!
วีดกับเซเฟอร์ วิ่งเข้ ามาใกล้ พวกพรี สแล้ ว
สายตาของวีดกลายเป็ นสายตาเยือกเย็น
‘เราจะต้องชนะแล้วขนเซ็ทเกราะกลับไปให้ได้’
มีคนเล่นอาชีพพรี สเยอะก็จริ ง แต่เสื ้อคลุมมีราคาถูกกว่ามากเมื่อเทียบกันกับชุด
เกราะ
ที่เป็ นแบบนี ้ก็เพราะพวกเขาไม่จาเป็ นต้ องอยู่แนวหน้ าเมื่อต่อสู้ ชุดที่สวมใส่จงึ ไม่
ต้ องการค่าป้องกันสูงนัก
‘เซ็ทเกราะ!’ (t/n: ช่างเป็ นเสียงกู่ร้องยามสู้รบที่ฟังแล้ วฮึกเหิมยิ่งนัก... ถุย!)
อยากได้ ไอเทมจนตัวสัน่ !
“ดาบสลักแสงจันทร์ !”
เป้าหมายคือพรี ส!
วีดชักดาบออกแล้ วตีฝ่าเข้ าไปกลางวงพรี ส
ระดับของวีดตอนนี ้สูงกว่าระดับของภารกิจที่ได้ รับทาให้ พรี สหลายคนตาย
ภายในสองสามดาบเท่านัน้
‘สร้อยข้อมื อ แหวน ต่างหู คฑาเวทย์ ! เสร็ จเรา!’
วีดเก็บทุกอย่างตอนที่กวาดผ่านพวกพรี ส
เซ เฟอร์ ก็เหมือนกัน เขาใช้ เบ็ดตกปลาโจมตีเป็ นวงกว้ าง ขณะที่เซอร์ กะก็เหวี่ยง
หมัดในระยะประชิด ในเวลาเดียวกันนัน้ เมลอนและเพลกาลังยืนอยู่บนเนินเขา
“ทริ ปเปิ ล้ ช็อต!”
“ฟาทัลโบลว!”
เพื่อสนับสนุนทังสองคน
้ โรมูนะก็ใช้ เวทย์ที่หน่วงเอาไว้
“ไฟเออร์ ทอร์ เนโด!”
เกิดเพลิงพายุหมุนขนาดใหญ่ขึ ้น
เทียบ กับการโจมตีเข้ าใส่โดยตรง เวทย์นี ้มีขอบเขตการทาลายล้ างกว้ างกว่าและ
โจมตีโดนศัตรู หลายคน ยิ่งไปกว่านันยั
้ งขัดขวางการร่ ายเวทย์ของพรี สด้ วย
ครื นนน!
“อ๊ ากกกก!”
เหล่าพรี สกรี ดร้ อง
วีดยังคงจู่โจมเข้ าใส่พรี สต่อไปโดยไม่สนใจไฟที่ลกุ ไหม้ อยู่รอบตัว
เมื่อไม่ได้ รับมนต์ปกป้องและมนต์รักษาจากพรี สเหมือนตอนแรก พวกพาลาดินก็
ตายลงทีละคนอย่างรวดเร็ ว
นักดาบ2 และนักดาบ3 เข้ าร่วมกับวีดท่ามกลางเปลวเพลิง
“ข้ าช่วย”
“พวกเราต้ องแยกกาลังรบพวกมันออกจากกัน”
พวกเขาอ่านกระแสการต่อสู้และพบว่าพวกพาลาดินพากันเกาะเป็ นกลุม่
หนาแน่นกลุม่ หนึง่
แม้ จะดูเหมือนว่าพวกมันถูกผลักดันจนเกินขีดจากัดแล้ วแต่กลับยังไม่ยอมให้ ตี
แตกง่ายๆ
พวกเรายอมทรมานเพือ่ แสดงความศรัทธา
ขอพระผูเ้ ป็ นเจ้าจงประทานความเจ็บปวดเป็ นร้อยเท่าแก่ผไู้ ม่เชื อ่ ถือในพระองค์
เหล่าพาลาดิน
รวมกันเป็ นกลุ่มเพื่อสวดขอพร พวกมันทาพฤติกรรมที่แปลกประหลาดอย่างการ
โยนโล่ทิ ้งไปข้ างๆ ตัว
พวกเราจะคงความศรัทธาตลอดไป แม้จะสิ้ นชี พลง
แด่พระผูเ้ ป็ นเจ้า พวกเราขอถวายชี วิต
เหล่าพาลาดินยังคงสวดขอพรต่อไป มือก็เหวี่ยงดาบอย่างดุดนั พวกมันเลิก
ป้องกันแล้ วหันมาสู้ตาย
พวกนักดาบเองก็รับมือโดยมีชีวิตตัวเองเป็ นเดิมพัน
“แมร่งเอ๊ ย!”
“พวกมันไปเอาแรงมาจากไหนวะ...”
พลังใจที่จะมีชีวิตรอดของเหล่าพาลาดินสูงกว่าพวกนักดาบสองเท่า
พวก เขาโดนพาลาดินล้ อมบีบเอาไว้ จนถึงจุดที่ระหว่างนักดาบแต่ละคนเหลือ
ช่องว่าง เพียงเล็กน้ อยเท่านัน้ แล้ วพวกพาลาดินก็ละทิ ้งการป้องกันทังหมดหั
้ นมา
เน้ นการโจมตีเพียงอย่างเดียว แต่ค่าความเสียหายที่พวกมันทาได้ กลับเล็กน้ อย
มากจนค่อยๆ ทยอยล้ มตายไปทีละคนสองคน
พวกเขายังคงต่อสู้กนั อย่างดุเดือดต่อไปอีกถึง 40 นาที!
ในที่สดุ เมื่อชาโดว์พรี สถูกกาจัดไปก่อน ชาโดว์พาลาดินจึงค่อยๆ ตายตามไปด้ วย
พวกนักดาบทรุ ดลงนัง่
“แฮ่กๆๆ”
“โคตรลุ้นเลย”
ค่าความอึดของทุกคนหมดเกลี ้ยงหลังการต่อสู้อนั ยาวนาน
ต่อ ให้ เป็ นตอนที่ส้ กู บั ฝูงมอนที่เก่งกว่านี ้พวกเขาก็ยงั มีเวลาได้ พกั เป็ นระยะๆ
ระหว่างการต่อสู้ แต่การถูกภารกิจบังคับให้ ตอ่ สู้กบั พาลาดินแบบนี ้บีบให้ พวก
เขาหยุดพักไม่ได้ ต้ องชนะอย่างเดียวเท่านัน้
นักดาบ13 ยิ ้ม
“โชคดีที่พวกเด็กๆ ไม่เป็ นอะไร”
นักดาบ19 ส่งเสียงเห็นด้ วย
“พวกเรานี่เท่ไปเลยเนาะ ถ้ าปกป้องพวกเด็กๆ ไว้ ไม่ได้ ต้องแย่แน่ๆ ”
พวกเขาทนรับการโจมตีจากชาโดว์พรี สและพาลาดินเพื่อให้ มนั่ ใจว่าซีชวิและยูริน
ที่อยู่เบื ้องหลังจะปลอดภัย
ความภาคภูมิใจของผู้ชาย
แม้ พวกเขาจะรู้สกึ เหมือนจะตายซะให้ ได้ แต่ก็ยงั กัดฟั นเข้ าสู้ประชิดเพื่อปกป้อง
พวกผู้หญิงที่รออยู่ข้างหลัง
พวก เขาทาการตรวจสอบอย่างจริ งจังหลังชนะการต่อสู้และพบว่ามีลกู ศิษย์ตาย
ไป 34 คน พวกเขาตายไปในการต่อสู้อนั ดุเดือด พวกที่ตายเป็ นพวกแรกๆ คือ
พวกที่ยงั อ่อนประสบการณ์
“แค่กๆ”
นักดาบส่งเสียงไอออกมาด้ วยความกระอักกระอ่วน นักดาบ2 และนักดาบ3 ก็ไม่
กล้ าเงยหน้ าขึ ้นเช่นเดียวกับผู้ฝึกสอนคนอื่นๆ
“พวกเราจะฝึ กเด็กพวกนันยั
้ งไงดี... น่าผิดหวังจริ งๆ”
“...”
“คืนนี ้ ให้ เจ้ าพวกนันท
้ าให้ ครบทุกเซ็ท”
“ครับ”
“ลิสต์รายชื่อพวกที่ตายมาให้ ดดู ้ วย”
“ครับอาจารย์!”
บทลงโทษเมื่อเสียชีวิตในเกมคือการเสียค่าประสบการณ์ซงึ่ เทียบไม่ได้ เลยกับ
บทลงโทษในชีวิตจริ ง
การฝึ กนรก!
งานนี ้ฝึ กยาวหนึง่ เดือน โหดเสียจนส่งพวกเขาไปยืนหน้ าประตูนรกเลยทีเดียว
“ว้ าว”
“ฮุฮุ ถ้ าไม่อยากตายก็อย่าชิลเกินไป”
“คราวหน้ าจะให้ ครูฝึกรับผิดชอบความผิดพลาดของศิษย์ตวั เองด้ วย”
ผู้ฝึกสอนห่อไหล่ไปตามๆ กัน
แต่นี่ก็ถือเป็ นการฝึ กรูปแบบหนึง่
แทน ที่จะเลือกเอาความรู้ ที่มีอยู่มาสอนบรรดาลูกศิษย์ เทียบกันแล้ วรอยัลโรดให้
ทางเลือกแก่การเรี ยนศิลปะการต่อสู้อย่างเรี ยกได้ ว่า ไร้ ขีดจากัด
รอยัลโรดเหนือกว่าในด้ านการฝึ กฝนสัมผัสทังห้
้ าและผู้ฝึกสามารถใช้ ประโยชน์
จากดาบได้ อย่างแท้ จริ ง
แม้ ไม่พงึ่ พาทักษะใดๆ ผู้ที่ใช้ ดาบก็ยงั สามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้ ได้ รับอันตรายใดๆ
ได้ หากคาดเดาพฤติกรรมของมอนสเตอร์ ได้
อย่างน้ อยเหล่าผู้เข้ ารับการฝึ กฝนก็ยงั มีความเสี่ยงสูงกว่าดังนันผู
้ ้ ฝึกสอนจึงควร
ควบคุมดูแลกลุ่มศิษย์ของตน
หลังจากนันเหล่
้ านักดาบทังผู
้ ้ ฝึกสอนและศิษย์ก็เดินไปหาโรสลินที่ยงั คงถูกตรึง
อยู่บนไม้ กางเขน
เอื๊อก!
พวกนักดาบทุกคนกลืนน ้าลาย
สิ่งมีชีวิตที่อยู่บนไม้ กางเขนนันมี
้ สรี ระที่ยวั่ ยวนยิ่ง
“ให้ ขะ ข้ า ช่วยเจ้ าลงมาเถอะ”
“ขอบคุณ”
นักดาบแก้ เชือกที่มดั โรสลินเอาไว้ เธอโอบกอดเขาเพื่อเป็ นการขอบคุณ
“เพราะท่านนักรบผู้กล้ าหาญแท้ ๆ ข้ าจึงได้ รับการปลดปล่อย”
“เอื๊อก!”
ตริ๊ งง!
ภารกิจช่วยแวมไพร์ เสร็จสิ ้น
โรสลิ นได้รบั การช่วยเหลือจากเงือ้ มมือของลัทธิ ทารอนโดยไม่ได้รบั อันตราย
ชะตาชี วิตของเธอถูกกาหนดมาให้เป็ นราชิ นีผยู้ ิ่ งใหญ่ ยิ่ งได้ดืม่ เลือดมากเท่าไร
เธอก็ยิ่งสวยงามขึ้นเท่านัน้
รางวัลภารกิ จ: ติ ดต่อมิ โนรู
“โอ ผู้กล้ าเผ่าพันธุ์มนุษย์ ข้ าขอบคุณจากใจจริ งที่ท่านยื่นมือเข้ าช่วยเหลือ”
เหล่านักดาบถูกชมจนลอย
“โอ้ !”
“เยี่ยมเลย!”
“คิดถูกแล้ วที่มาดินแดนของแวมไพร์ ”
เมื่อทาภารกิจเสร็จสิ ้นความรู้สกึ ประสบความสาเร็จก็ฟ้ งอยู
ุ ่ในบรรยากาศ!
โรสลินยังคงกอดเพื่อขอบคุณทุกคนอย่างต่อเนื่องตังแต่
้ อาจารย์ยนั ลูกศิษย์
ภารกิจเสร็จสิ ้นแล้ ว เพลเช็คข้ อความที่ระบบแจ้ งเกี่ยวกับภารกิจ
“คุณเมลอน ถ้ าไม่วา่ อะไร รางวัลที่เราจะได้ จากภารกิจนี ้...”
“อื ้อ!”
รางวัลภารกิจที่จะได้ จากมิโนรูคือตุ๊กตาต้ องสาปคนละคน 10 ตัว
ไอเทมประเภทนี ้สามารถเอาไปให้ วิหารเพื่อเพิ่มค่าชื่อเสียงจานวนมากได้
นอกจากนี ้พวกเขายังได้ ค่าประสบการณ์มากมาย เหล่านักดาบที่ระดับต่าหน่อย
จึงได้ ระดับเพิ่มขึ ้น 2-3 ระดับเลยทีเดียว
“รางวัลใช้ ได้ เลย”
วีดพอใจ
หลังจากได้ รับการขอบคุณจากแวมไพร์ สาวแสนสวย พวกนักดาบก็ยิ่งกว่าดีใจ
เสียอีก
“อยากให้ เควสต์นี ้ทาซ ้าได้ ชะมัดเลย...”
“การช่วยเธอนับว่าเป็ นเรื่ องถูกต้ อง นี่เป็ นการแสดงความเป็ นลูกผู้ชายแบบนึง”
ตังแต่
้ นนมาพวกเขาก็
ั้ เริ่ มรับภารกิจจากแวมไพร์ !
ระดับของภารกิจมีทงระดั
ั ้ บ B และ C และยังสามารถรับได้ ถงึ ครัง้ ละ 4 ภารกิจ
แม้ ว่าพวกเขาจะได้ รับความเสียหายจากการต่อสู้ครัง้ แรกพอสมควร แต่เมื่อต่อสู้
ตามการแนะนาของวีดก็ทาให้ ตอนนี ้พวกเขาเสียหายน้ อยลงมาก
เลยกาแพงเมืองสีแดงออกไปมีตวั จามรี ป่าอยู่มากมาย มันคือเหยื่อที่พวกเขา
โปรดปราน
เหตุผลก็คือพวกเขาจะได้ กินเนื ้อจามรี หลังยึดเมืองได้ !
นักดาบ 19 คนถูกฆ่าตาย
พวกเขาจึงล่าบีสท์ออฟเคออส(Beast of Chaos)กัน อย่างระมัดระวังมากขึ ้น
เนื่องจากมอนสเตอร์ ประเภทนี ้ใช้ มนต์ดาได้ และยังมีกล้ ามเนื ้อที่แข็งแกร่ ง เป็ น
อันดับต้ นๆ การเข้ าโจมตีซงึ่ หน้ าจึงอันตรายมากกว่าจะเป็ นเรื่ องดี
วีดและศิษย์100อันดับแรกตัดสินใจเข้ าโจมตี
“มีแผนมัย้ หรื อจะให้ เราทุกคนเข้ าไปรุ มตีมนั ข้ าว่าแบบนันเราน่
้ าจะลดเลือดมัน
ได้ สกั ครึ่งนึงมัง”้
นักดาบ12พูดขึ ้นขณะยืนกาหมัดแน่น
เทียบ กันแล้ วเห็นได้ ชดั ว่ามอนสเตอร์ พวกนันแข็
้ งแกร่ งกว่าเหล่านักดาบมาก แต่
ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้ ตวั เองแสดงความอ่อนแอออกมาอย่างเด็ดขาด
“แค่ยนั ไว้ ให้ ได้ นานที่สดุ ก็พอครับ”
“เราไม่ได้ กะจะเอาชนะหรอกเหรอ”
“แน่นอนครับ! พวกมันจะสู้กบั เราอย่างเต็มที่แต่เราจะยันไว้ เพื่อให้ เห็นว่าเราสู้มนั
ได้ คงจะยากหน่อยแต่อย่าสู้จนตาย ถ้ าไม่ไหวก็ถอยออกมา”
“โอ้ ฟั งดูดี งันเอาตามนั
้ นแหละ”
้
วีดกับนักดาบที่มีระดับสูงกว่านักดาบอื่นๆ เข้ าโจมตี และพวกมันก็ต้อนรับอย่าง
ยินดีด้วยมนต์หลากหลายชนิดรวมไปถึงการโจมตีทางกายภาพด้ วย
และเมื่อเลือดลดจนถึงขีดอันตราย พวกเขาก็เผ่นแน่บกลับมา
“พันแผล!”
วีดใช้ ทกั ษะทาแผลให้ พวกเขาอยู่นาน
เขาขนอุปกรณ์ปฐมพยาบาลขึ ้นรถลากมามากมายเพื่อเอามาใช้ ในสถานการณ์
แบบนี ้
ระหว่างนันการนั
้ กดาบ2 ก็นานักดาบอีก 100 คนเข้ าโจมตีเป็ นระลอกสอง
“ไอ้ พวกสัตว์หน้ าขน!”
“เข้ ามาสิวะ!”
พวกเขาโดนทังค
้ าสาปจากศาสตร์ มืดและการโจมตีทางกายภาพแล้ วก็ถอยทัพ
ราวกับรถถัง!
พวกเขาไม่ยอมแพ้ และค่อยๆ กรุยทางไปสูช่ ยั ชนะ!
พลังและเลือดของบีสท์ออฟเคออสค่อยๆ ลดลงเมื่อเวลาผ่านไป พวกมันมีค่า
ความฉลาดต่าจึงเริ่ มคุ้มคลัง่
การต่อสู้รุนแรงขึ ้นโดยไม่มีการหยุดพักทาให้ ต้องล่าถอยบ่อยขึ ้น
นี่คือวิธีการต่อสู้ที่วีดคิดขึ ้นมาเมื่อตอนที่ต่อสู้ร่วมกันกับว่าที่โป๊ ปอัลเวรอนหลาย
ครัง้ ก่อนหน้ านี ้
คน 100 คนผลัดกันเข้ าโจมตีเพื่อลดพลังของมอนสเตอร์ และเมื่อลดลงเรื่ อยๆ จน
หมดพวกมันก็จะตายในที่สดุ
ผลที่ออกมามีนกั ดาบตายไปเพียง 13 คนเท่านัน!
้
พวกเขาเร็วไม่พอที่จะหลบการโจมตีของมอนสเตอร์ ได้
เพลพึมพา
“เควสต์นี ้ก็ยากเหมือนกัน”
เซเฟอร์ เห็นด้ วย
“เหนื่อยจนจะดีใจยังไม่มีแรงเลย”
บางภารกิจให้ ทกั ษะใหม่เป็ นผลตอบแทนความพยายามอย่างหนัก
ทันใดนัน้ พวกที่ชอบพูดว่าพยายามไปก็ไม่ได้ อะไรก็รับรู้ถึงความทุม่ เทของวีด
เพราะอย่างนันเพลกั
้ บไอรี นก็เลยได้ ทกั ษะใหม่ แม้ ว่าเงื่อนไขให้ ได้ มาซึง่ ทักษะจะ
ประหลาดจนต้ องกรี ดร้ องด้ วยความสยดสยอง
“ทุกๆ 1,000 ก้ าวจะต้ องยิงธนูทีนงึ ถ้ าทาไม่ได้ จะยิงธนูไม่ออกจนกว่าจะเดินครบ
10,000 ก้ าว”
“จะเพิ่มประสิทธิภาพของพรศักดิ์สิทธิ์ต้องทาขนาดนี ้เลยเหรอ มันให้ ฉนั ฝึ กทุกวัน
วันละ 10 ชัว่ โมง...”
เมือ่ รับภารกิจไปเรื่ อยๆ จานวนคนที่ตายก็ค่อยๆ ลดลง แต่ใช้ เวลามากขึ ้นในแต่
ละครัง้ แต่อย่างน้ อยก็ไม่มีใครบ่น
หลัง จากนันไม่
้ นานพวกเขาก็เข้ าสูด่ ินแดนของแวมไพร์ ตอนนี ้ปาร์ ตี ้ของเพลที่ร้ ู
ว่าพวกตนไม่ได้ เตรี ยมพร้ อมมาสาหรับภารกิจแบบนี ้ เริ่ มเน้ นไปที่ความปลอดภัย
ก่อนเป็ นอย่างแรก
จากมุมมองของเหล่าลูกศิษย์ ถ้ าตายเมื่อไรประตูนรกก็เปิ ดรับทันที
พวก ผู้ฝึกสอนที่ต้องรับผิดชอบหากมีศิษย์ตายแล้ วต้ องรับการลงโทษแบบ
เดียวกันก็ กังวลเรื่ องความปลอดภัยของตัวเองเช่นกัน ต่อให้ ต้องทาภารกิจช้ า
เป็ นเต่าคลานก็ยงั คงให้ ความสาคัญกับความปลอดภัยมาเป็ น ที่หนึ่ง!
ส่วนนักดาบก็กาลังโดนของอร่อยและฮวารยองทาให้ เสียสมาธิ
มีเพียงวีดที่แยกออกมาคนเดียว
เขาต้ องการใช้ ประโยชน์จากช่วงค่าประสบการณ์คณ
ู สองที่ได้ รับมา
วีดพยายามรับภารกิจสู้กบั มอนสเตอร์ ที่จะไม่กระทบกับภารกิจอื่นของเพื่อนๆ
‘พวก เราเสียคนไป 66 คนแล้ว จานวนต้องเพิ่ มขึ้นแน่ แล้วจะเพิ่ มขึ้นมากกว่านี ้
อีกตอนทีร่ บั เควสต์ทีย่ ากขึ้น จะให้ดีคือต้องรอดให้ได้นานทีส่ ดุ ยังมีอะไรให้ทา
หลังจากนีอ้ ีก’
ความ รู้สกึ ถูกโดดเดี่ยวซึมเข้ าสูจ่ ิตใจของทุกคนในดินแดนแวมไพร์ แห่งนี ้ ขณะที่
มีคนตายเพิ่มขึ ้นเรื่ อยๆ ความสามารถในการร่ วมมือกันก็เพิ่มสูงขึ ้น
วิธี ที่วีดใช้ เพื่อให้ แน่ใจว่าจานวนคนที่ตายจะไม่เพิ่มขึ ้นอย่างกระทันหันก็คือ การ
กาจัดมอนสเตอร์ ที่แข็งแกร่งกว่าเป็ นจานวนมากๆ ตอนที่เขาออกล่า
ดัง นันในการล่
้ าบางครัง้ วีดจึงกาจัดมอนสเตอร์ เกินจานวนที่ภารกิจกาหนด เช่น
การทานอกเหนือคาสัง่ ด้ วยการกาจัดวิสาร์ ดและเคลริ คของกองทัพคิลเลอร์ เบลด
พอทาแบบนี ้วีดก็เลยยุ่งกว่าคนอื่นๆ
เมื่อ ทุกคนค่อยๆ ทาภารกิจอย่างระมัดระวังก็เลยต้ องลดเวลาพักกินอาหาร
กลางวันกันให้ สนที
ั ้ ่สดุ เท่าที่จะทาได้ ขณะที่วีดและเมแพนกาลังตรวจเช็ค
วัตถุดิบที่เหลือเพื่อเตรี ยมทาอาหาร คนอื่นๆ ก็ทาภารกิจของตัวเองต่อ
พวก นักดาบเคยชินกับการทาอาหารกินเอง ขณะที่ยรู ิ นกับไอรี นและสาวๆ คนอื่น
พยายามทาตัวให้ เป็ นประโยชน์ด้วยการช่วยซาวข้ าวไปจนถึงล้ างจานและก่อไฟ
ตังแคมป
้ ์
เมื่อสาวๆ แบ่งงานไปทามากขึ ้นวีดก็เหลือแค่หน้ าที่เลือกวัตถุดิบและปรุงอาหาร
เมื่อตอนที่วีดคนเดียวทาอาหารให้ คนทังกลุ
้ ม่ แต่ละครัง้ ต้ องใช้ เวลาถึง 5 ชัว่ โมง
และนัน่ ทาให้ ทกั ษะทาอาหารของวีดเพิ่มขึ ้นเยอะมาก
ฮวารยองกล่าวขึ ้นยิ ้มๆ หลังจากที่ได้ ชิมกิมจิ
“กิมจิอร่อยมากเลย”
ไอรี นพึมพาขึ ้นมาอย่างเศร้ าสลดว่า
“ยังไงก็มาจากจีนอยู่ดี”
“...?”
เธอยังคงไม่สามารถสลัดความรู้ สกึ ว่ามันทามาจากวัตถุดิบที่หมดอายุแล้ วได้
อย่าง น้ อยฮวารยองและคนอื่นๆ ที่เหลือก็กินกันอย่างเอร็ ดอร่ อย ความรู้ สกึ ตอน
ที่นงั่ ลงกับพื ้นกินอาหารที่ทาเสร็จใหม่ๆ ทาให้ เธอหลงใหล ยูรินและเซอร์ กะที่อายุ
เท่ากันเองก็อยากทาอาหารเหมือนกัน
แน่ นอนว่าลูกผู้ชายอย่างเซเฟอร์ และเพลเองก็ไม่อยากทาตัวไร้ ประโยชน์ พวก
เขาจึงเป็ นคนหากิ่งไม้ มาทาฟื นและเตรี ยมวัตถุดิบ ซึง่ รวมไปถึงการแยกเอาส่วนที่
เป็ นพิษออกจากมอนสเตอร์ ที่พวกเขาล่ามาได้ เพลล่านกด้ วยธนู ส่วนเซเฟอร์ ก็
ไปตกปลาที่แม่น ้า
พวกเขาหาวัตถุดิบอย่างขยันขันแข็ง
“เร็วๆ สิ! นี่รอปลานายอยู่คนเดียวเลยนะ”
“รู้แล้ วๆ อีกแป๊ บเดียว”
ตอนตกปลาเซเฟอร์ ไม่เคยรี บเลยสักครัง้ พอหย่อนเบ็ดลงแม่น ้าไปได้ ก็ทาเพียงนัง่
ผ่อนคลายมองกระแสน ้าไหลไปเรื่ อย
แต่ ตังแต่
้ เข้ าร่วมกลุ่มกับวีดเขาก็ถกู คาดหวังให้ หาอาหาร ตอนนี ้ก็เลยต้ องตก
ปลาโดยใช้ คนั เบ็ดพร้ อมกันถึง 10 คัน ไม่เหลือเวลาให้ นงั่ ทอดหุย่ อีกต่อไป
เรื่ องแปลกๆ ที่เกิดกับการถูกกดดันก็คือแม้ ว่าปลาที่เขาตกได้ จะไม่ใช่ปลาหายาก
อะไรแต่คา่ ความชานาญกลับขึ ้นเอาๆ
‘ทีค่ วามชานาญขัน้ สูงของเราหยุดนิ่ งมานานนีเ่ พราะเราชิ ลไปเหรอเนีย่ ’
ทังที
้ ่เคยมัน่ ใจมาตลอดว่าทักษะจะเพิ่มขึ ้นได้ ด้วยการตกได้ ปลาหายาก
ระบบถึงขันมี
้ บนั ทึกรายการปลาที่เคยตกได้ แต่กลายเป็ นว่าแค่ตกให้ ได้ เยอะๆ
ความชานาญก็ขึ ้นแล้ ว
‘สงสัย อาชี พนีจ้ ะไม่ได้มีไว้ให้เป็ นงานอดิ เรกเพือ่ ผ่อนคลายซะแล้วละมัง้ นีม่ นั
การต่อสูเ้ พือ่ ความอยู่รอดชัดๆ หรื อว่าเราตกปลาเพือ่ เอาชี วิตรอด ก็สมเหตุสมผล
อยู่นะ...’
เซ เฟอร์ เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและตังใจเพื
้ ่อพยายามเพิ่มความชานาญด้ วย
การตก ปลา อาชีพนักตกปลาของเขาทาให้ โจมตีได้ รุนแรงกว่าปกติและพลังชีวิต
ก็เยอะ ความสามารถในการเอาตัวรอดของเขาจึงสูงมาก
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ ้น แม้ จะแทบทรุดเขาก็ยงั ไม่ยอมถูกโค่นลงได้ เด็ดขาด
ความดื ้อด้ านก็คือความได้ เปรี ยบที่ยอดเยี่ยมที่สดุ ของนักตกปลา!
ยวบเป็ นฟองน ้าเหมือนซอมบี ้แต่ก็ยงั รอดอยู่ได้
กระนัน้ คนที่หมกมุ่นกับรูปลักษณ์ภายนอกอย่างเขาก็จะไม่ยอมให้ ตวั เองตกอยู่
ในสภาพแบบคนอื่นๆ เด็ดขาด
ดังนันทุ
้ กวันจึงผ่านไปพร้ อมกับการดิ ้นรนกระเสือกกระสนครัง้ แล้ วครัง้ เล่า
ตังแต่
้ ทาภารกิจไปจนถึงหาอาหารจนในที่สดุ ก็พบว่ามันยากขนาดไหน
เขา นึกถึงตอนที่ออกล่าในดันเจี ้ยนบัสเราะห์โดยไม่หยุดพักและคิดว่านัน่ จะเป็ น
ครัง้ สุดท้ ายที่เขาจะทาแบบนัน้ แต่ตอนนี ้เขากลับพบว่าตัวเองคิดผิดถนัด
พอ เข้ าไปช่วยหาวัตถุดิบก็กลายเป็ นว่าต้ องทางานหนักขึ ้น ราวกับว่าตัวเขานัน้
ได้ คอ่ ยๆ เติบโตขึ ้นทีละขัน้ และหน้ าที่ที่ต้องรับผิดชอบก็เพิ่มขึ ้นตามการเติบโต
นัน้
เหมือนม้ าเลี ้ยงที่หนีงานหนักในฟาร์ มเพื่อหวังออกไปผจญภัยอย่างมีความสุขแต่
กลับพบว่าตนยังต้ องลาบากเหมือนเดิม
ยังกับว่าตังใจท
้ าให้ ตวั เองลาบากอย่างไรอย่างนัน้
ตอนที่กาลังกินข้ าวเซเฟอร์ ก็พมึ พาอะไรแปลกๆ ออกมา
“แต่นี่เป็ นครัง้ แรกที่ร้ ู สกึ ว่าตัวเองคูค่ วรกับอาหาร”
เมแพนเงยหน้ าขึ ้นจากชามข้ าว
“หือ?”
“ไม่ร้ ูทาไม ผมรู้สกึ ว่าข้ าวคุณภาพต่าลง”
“...”
ตอนนี ้พวกเขากาลังกินไก่ เส้ นหมี่ เนื ้อ และอะไรสักอย่างผสมกันโดยไม่มี
เครื่ องปรุ ง
ก่อน หน้ านี ้อาหารยังมีกลิ่นของเครื่ องเทศที่ทาจากผลไม้ แต่ตอนนี ้กลับเป็ น
รสชาติที่แท้ จริ งซึง่ ปราศจากการการปรุ งแต่งด้ วยเครื่ องเทศ ทาให้ คิดถึงความ
อร่อยของอาหารเมื่อวาน
ร่างกายของทุกคนเคยชินกับอาหารของวีดจนสัมผัสได้ ถงึ รสชาติที่เปลี่ยนไปแม้
เพียงเล็กน้ อย!
แต่อาหารกลับราคาเท่าเดิม
เมแพนเรี ยกวีดทันที
“คุณวีด!”
แต่วีดกลับพรวดพราดลุกขึ ้นแล้ วเดินหนีไป
“เพิ่งนึกขึ ้นได้ ว่ามีธุระ ไปก่อนนะ!”
“...”
ไม่ว่าที่ไหนก็มีการคอรัปชัน่ ไม่เว้ นแม้ แต่ในครัว!
อาหาร ในร้ านอาหารที่เพิ่งเปิ ดใหม่มกั จะคุณภาพดี แต่แล้ วคุณภาพก็จะค่อยๆ
ลดลงจนกลายเป็ นกลางๆ จนในที่สดุ ก็ต่าลงจนถึงจุดที่กินไม่ลงอีกต่อไป
อาหารของวีดก็เป็ นไปในทิศทางเดียวกัน
แทนที่จะทาอาหารอร่อยๆ ที่ทกุ คนมักจะชื่นชมอยู่เสมอ อาหารตอนนี ้กลับไม่
อร่อยแบบนันแล้
้ ว
แล้ วตอนนี ้ทุกคนก็จบั ได้ แล้ ว!
วีดโพล่งขึ ้นแบบไม่มีปี่มีขลุย่ ว่า
“ถ้ างันถึ
้ งหิวก็ไม่ต้องกินนะ!”
วีดโยนคาขู่ใส่หน้ าพวกเขา!
แล้ วเสียงบ่นอย่างไม่พอใจก็ดงั ระงมในกลุ่ม
แต่ปาร์ ตี ้ก็ยงั คงทาภารกิจต่อไป
วัน แล้ ววันเล่า ค่าประสบการณ์และทักษะพุ่งขึ ้นพรวดๆ พวกที่ระดับต่ากว่า 100
และไต่ระดับอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าต้ องเป็ นพวกนักดาบ เพราะผลจากช่วงค่า
ประสบการณ์คณ ู สองในอาทิตย์แรกๆ
แต่พวกเขาก็ยงั ไม่ประสบผลสาเร็จเท่าวีด
เขาค้ นหาตาแหน่งของศัตรูได้ อย่างมีประสิทธิภาพและต่อสู้ชนะพวกมันอย่าง
สวยงาม
เขาผจญกับความกดดันและความท้ าทายจนแทบไม่มีเวลาให้ กบั ตัวเอง
ความเร็ วในการล่าของวีดจะเพิ่มขึ ้นอีกเมื่อเรี ยนรู้รูปแบบการโจมตีของมอน
สเตอร์ และก็จะเอาข้ อมูลมาแชร์ กบั ปาร์ ตี ้อื่นๆ
วีดไม่เข้ าร่ วมกับปาร์ ตี ้อื่นอย่างปาร์ ตี ้ของเพล สาเหตุหนึง่ เป็ นเพราะเขาเก่งเกินไป
ถ้ าให้ วีดนาปาร์ ตี ้ ก็คงจะกลายเป็ นการล่าที่น่าเบื่อ
กระนัน้ แม้ แต่พวกลูกศิษย์ที่ระดับต่าลงไปก็ยงั ระดับขึ ้นพรวดๆ จนแทบจะเมาค่า
ประสบการณ์เพราะข้ อมูลที่วีดให้
ทุกครัง้ ที่พวกเขาทาภารกิจสาเร็จ ก็จะต้ องประเมินวีดใหม่อีกครัง้
“อย่างที่วีดบอกเด๊ ะเลย”
“ก็ยงั พอเป็ นคนดีอยู่บ้างนะ”
“หัวฉัน...”
ทุกคนจดจาวีดในฐานะกาลังสาคัญ
เมื่อผ่านไปได้ ประมาณสัปดาห์หนึ่ง พวกเขาก็ทาภารกิจในหมู่บ้านซีรันเกือบครบ
หมดแล้ ว
พวกเขาได้ รับรองเท้ าบูทโอลเดริ นที่ให้ คา่ ความว่องไว +45 และรัดเกล้ าของเบลน
ที่เพิ่มมานาสูงสุดกับการฟื น้ ฟูมานา
ส่วนภารกิจที่ให้ ผลตอบแทนสูงสุดคือภารกิจบีสท์ออฟเคออสที่พวกเขาได้ รับหิน
เสริ มพลังอาวุธและชุดเกราะ
ขณะทีว่ ีดระดับเพิ่มขึ ้น 2 ระดับ และคนอื่นๆ ก็เพิ่มขึ ้นตังแต่
้ 5 – 10 ระดับ
ตอนนี ้ช่วงค่าประสบการณ์คณ
ู สองจากภารกิจหมดเวลาแล้ ว
พวกนักดาบตายไปทังหมด
้ 92 คน ส่วนโรมูนะและเซอร์ กะก็หวิดตายไปถึงสอง
ครัง้
ตอนนี ้พวกเขาก็ได้ ข้อมูลเกี่ยวกับโทเดียมมากขึ ้นแล้ ว
“ปกติแล้ วไม่ควรมีใครเข้ าไปใกล้ โทเดียม แวมไพร์ ที่ไปที่นนั่ ก็ไม่เคยกลับมา
เพราะอะไรน่ะเหรอ เราก็ไม่ร้ ูเหมือนกัน ถ้ าจะมีใครละก็...”
“คุณจะไปที่โทเดียมเพื่อตรวจดูเหรอ แต่นี่อาจจะเป็ นบทลงโทษที่พวกเราต้ อง
เผชิญเพราะบาปที่ก่อไว้ ”
“บาง ทีมนุษย์อย่างเจ้ าอาจจะช่วยพวกเชื ้อพระวงศ์กลับมาได้ ข้ าก็ไม่ร้ ู ว่าทาไม
พวกเราจึงต้ องเป็ นศัตรูกบั พวกมนุษย์อย่างเจ้ าด้ วย พวกเราไม่เคยคิดอย่างนัน้
เลย” (t/n: จ้ ะ เชื่อ...)
ลี ฮุนก้ าวขึ ้นไปบนรถบัส
‘ฮูว้ ในทีส่ ดุ ก็ถึงเวลาไปมหาลัยซักที ฮึม’
สาหรับ คนอื่นแล้ ว ในอกคงระเบิดไปด้ วยความสุขเมื่อพวกเขาได้ ไป
มหาวิทยาลัย ชีวิตมหา'ลัยเป็ นชีวิตที่มีสิ่งดีๆ เกิดขึ ้นหลายอย่าง เช่น กิจกรรม
นอกหลักสูตร, MT(เข้ าค่ายฝึ ก), และเป็ นส่วนหนึง่ ของชมรมต่างๆ มันยังเป็ นที่
รวบรวมของความรู้และการศึกษาหลากหลายแขนง เป็ นที่ๆ ดีในการสร้ างเสริ ม
ประสบการณ์
แต่ถงึ อย่างนัน้ ในสายตาของลี ฮุน นี่มนั ช่างห่วยเหลือเกิน
ไร้ จดุ สิ ้นสุด ความมืดมิด ความสิ ้นหวัง!
เขาควรจะได้ อทุ ิศเวลาให้ กบั โรยัลโรดเต็มเวลาเพื่อหาเงินแทนที่จะต้ องไปเรี ยน
ระหว่างที่ลี ฮุนถอนหายใจ บทสนทนาของสาวนักศึกษาก็ไหลมาเข้ าหูเขาพอดี
“เธอลงเรี ยนคอร์ สอะไรตอนวันจันทร์ เหรอ?”
“ฉันลงแอดวานซ์ โปรเซส ออฟ เรเจเนอร์ เรทีฟ เมดิซีน(การสังเคราะห์ยาขันสู
้ ง)
เพราะฉันอยากรู้เรื่ องการรักษาข้ อต่อมากขึ ้นน่ะ”
“จริ งดิ? เยี่ยมเลย ฉันก็เรี ยนเหมือนกัน เห็นเค้ าว่าศาสตราจารย์ ฮาน มินซู สอน
ดีมาก เธอละโซยุน”
“วิชาเอกชีวโมเลกุลน่ะ”
“หูย! นัน่ ยากมากเลยนะ ฉันพนันว่าข้ อสอบต้ องฆ่าฉันตายแน่เลย”
นักศึกษาสาวสามคนคุยกันอย่างมีชีวิตชีวา

มีนกั ศึกษาหญิงหลายคนที่มามหาลัยด้ วยรถประจาทางมันจึงไม่ใช่เรื่ องแปลก

อะไรนัก
‘พวกเขาต้องเป็ นนักศึกษาสายแพทย์แน่เลย’
‘สาวน้อยน่ารัก…’
‘เรี ยนก็เก่งด้วย’
ผู้โดยสารบางคนบนรถเมล์มองนักศึกษาสาวกลุ่มนี ้ด้ วยความอิจฉา
ถึงอย่างนัน้ ลี ฮุนกลับคิดในทางตรงกันข้ าม
‘สงสารพวกเขาจัง’
พวกนันต้
้ องเรี ยนมหาลัยถึงหกปี !
พวกที่เรี ยนสายแพทย์มกั จะมีค่าเล่าเรี ยนที่แพงกว่าสาขาอื่นอย่างเห็นได้
ชัด กระทัง่ สาหรับคนที่มาจากบ้ านที่มีฐานะดี
ซึง่ ส่วนใหญ่แล้ ว พวกเขาก็จะมีระบบที่มีการร่ วมมือกันระหว่าง
กระทรวงศึกษาธิการและธนาคารมารองรับ
กองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษา
จากการที่ต้องกู้เงินเรี ยนมหาลัยเกือบ 6 ปี พอคุณจบออกแบบแล้ ว คุณก็จะมี
หนี ้ กองหนี ้สูงท่วมตัว!
‘ชิ ’
ลิ ้นของลี ฮุนเย็นจัดขึ ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
สาวๆมหาลัยตีความไปอีกทางเมื่อพวกเธอเห็นมัน แม้ จะไม่ตรงกับสิ่งที่เกิดขึ ้น
จริ ง
“ว้ าย โซยุน ผู้ชายตรงนันมองแบบหลงเธอมากเลยอะ!”
้
“ชันว่
้ าเขาดูหล่อสุดในรถบัสนี่เลย”
“เดินไปทักเลยเธอ”
เด็กสาวสองคนเชียร์ ให้ เด็กสาวที่ชื่อโซยุนเดินไปหาเขา
โซยุนเดินไปหาลี ฮุนแล้ วก็เริ่ มพูด
“ขอโทษนะ ชันไม่
้ มีคิดจะมีแฟนเพราะชันอยากโฟกั
้ สแค่เรื่ องเรี ยนก่อน”
เธอกล่าวอย่างระมัดระวังและนุ่มนวล โดยพยายามไม่ทาให้ เขารู้สกึ โดนดูถกู
ลี ฮุนถอนหายใจอย่างแรงและตอบกลับแทนที่จะแค่ก้มหัวให้ ง่ายๆ
“ผม ขอโทษละกันถ้ าพฤติกรรมของผมทาให้ คณ ุ เข้ าใจผิด นี่ ในสายตาของผม
ซึง่ ก็ไม่ได้ สาคัญอะไรอะนะ พวกคุณนักศึกษามหาลัยดื่มกาแฟที่ราคาแพงแทนที่
จะดื่มกาแฟธรรมดา........ ”
อคติตอ่ ผู้หญิงอย่างรุ นแรง!
เขาอธิบายด้ วยคาพูดอย่างจริ งจังและติดจะราคาญ จากนันเขาก็
้ เอียงหัวลงซบ
กับเบาะ
การ หลับในรถประจาทางช่วยได้ เป็ นอย่างมากหากคุณพักผ่อนไม่เพียงพอและ
ยังฟื น้ คืน กาลังวังชาเป็ นอย่างดี! (เช่นเดียวกับการเลิกดื่มกาแฟแล้ วนอนให้ มาก
ขึ ้น)
โซยุนเห็นอย่างนันแล้
้ วเธอก็ไม่ร้ ูว่าต้ องทายังไงต่อ
‘เธอโอเคมัย้ อะ? นัน่ มันช็อคมากไปรึ เปล่า?’
จนกว่าจะถึงป้ายมหาวิทยาลัยเกาหลี ลี ฮุนก็วางหัวเขาไว้ อย่างนัน้
“ฮึม่ ฮัม่ ฮืมม แค่กๆ” (กรน)
ความข่มขื่นของสาวน้ อยเพิ่มมากขึ ้นเรื่ อยๆขณะที่เขาแกล้ งหลับ
‘แบบนีเ้ ราก็ยิ่งดูเป็ นคนเลวมากขึ้นอะดิ ’
‘แต่ยงั ไงเขาก็พูดกับโซยุนแรงไปอยู่ดี’
‘ชัน้ อยากขอเบอร์ เขาจังเลย...’
.
.
.
ความเข้ าใจผิดเหล่านี ้ยิ่งเพิ่มมากขึ ้นเมื่อลี ฮุนถึงมหาลัยและเข้ าคลาสเรี ยน
ห้ องเลคเชอร์ ทงกว้
ั ้ างทังสง่
้ างาม เต็มไปด้ วยผลงานศิลปะหลายหลายแขนง
ประดับประดาอยู่
ลี ฮุน รู้สกึ ตัวเองตกเป็ นเหยื่อ
‘นีค่ ่าเทอมทีเ่ ราจ่ายกลายเป็ นอะไรแบบนีเ้ หรอเนีย่ ?!!!’
เพราะจ่ายค่าเทอมให้ กบั มหาลัยอย่างเป็ นทางการไปเรี ยบร้ อยแล้ ว บาดแผลจึง
ยิ่งบาดลึกเข้ าไปอีก!
ไหนๆ เงินก็จากไปแล้ ว ความขุ่นเคืองของเขาจึงสงบลงอย่างรวดเร็ ว
‘ฮายันก็มีเรี ยนเหมือนกัน’
ลี ฮายันเรี ยนคนละคณะกับเขา ดังนันเธอจึ
้ งไม่มีเรี ยนวันจันทร์ มีเพียงวันศุกร์
วันเดียวที่พวกเขามีเรี ยนศิลปศาสตร์ ร่วมกัน
‘ยังไงก็เถอะ เข้าห้องเรี ยนเลยดีกว่า’
เขาไม่ร้ ูจกั ใครในห้ องเรี ยนนี ้เลย
พวก นักศึกษารุ่นพี่จดั งานเลี ้ยงต้ อนรับและเชิญเขาไปอยู่สองสาม
ครัง้ จุดประสงค์ของงานคือการให้ นกั ศึกษาได้ ร้ ูจกั กันและกัน สร้ างมิตรภาพใน
ชันเรี
้ ยน แต่ลี ฮุนไม่เคยเข้ าร่วมเลย
ค่าเข้ าร่วมงานคือ 20,000 วอน (623 บาท)
ไม่มีอะไรบนโลกได้ มาฟรี ๆ
เขายังโดดงานเปิ ดภาคเรี ยนเมื่ออาทิตย์ก่อนด้ วย
ปกติแล้ ว ส่วนใหญ่ใครก็ไม่มาสายในวันแรกๆของการเปิ ดภาคเรี ยนหรอก
พูดอีกอย่างก็คือ การเดินเข้ าไปในคลาสเรี ยนของเขาครัง้ นี ้ เป็ นครัง้ แรกเลยจริ งๆ
(ที่เขาทากิจกรรมในมหาลัย)
“เขาเป็ นใครน่ะ จาไม่ได้ ว่าเคยเห็นเขามาก่อน”
“เขาเป็ นรุ่ นพี่ที่มาลงเรี ยนใหม่มง?”
ั้
“ฉันว่าเขาน่าจะอยู่ในรายชื่อสารองมัง้ รหัสนักศึกษาเขาคืออะไรอะ?”
นักศึกษาที่เข้ าเรี ยนคลาสนี ้สังเกตเห็นเขาและกระซิบกระซาบกันเอง
ลี ฮุนยังคงตังมั
้ น่ ที่จะไม่สนใจพวกนันและนั
้ ง่ ลงบนเก้ าอี ้ จากนันก็
้ เปิ ดแล็ปท็อป
(โน้ ตบุ้ค)ของเขาขึ ้นมา
แล็ปท็อปที่ทงเก่
ั ้ า และตกรุ่น
มัน เป็ นของราคาถูกที่ได้ มาจากบอร์ ดขายของในอินเตอร์ เน็ต มันทังหนั
้ กทัง้
หนา แต่ประสิทธิภาพก็ไม่ได้ ด้อยไปกว่าเครื่ องอื่นๆเท่าไหร่ นกั
แต่ถงึ อย่างนัน้ ใบหน้ าของลี ฮุนก็แดงขึ ้นด้ วยความอับอาย
‘เราไม่มีหนังสือซักเล่ม’
มันเป็ นเลคเชอร์ วิชา “การดารงอยู่ของโลกเสมือนจริ ง(Existence of Virtual
Reality)”
เขาไม่ร้ ู ว่าต้ องใช้ หนังสือชนิดไหน เขาเลยลืมมันไปเลย
ลี ฮุนนัง่ อยู่ด้วยความอับอายอย่างนันเมื
้ ่อหนังสือเล่มหนึง่ เลื่อนมาตรงหน้ าเขา
จากเด็กผู้หญิงที่นงั่ ข้ างๆ
“ใช้ ด้วยกันกับหนูก็ได้ คะ่ ”
“ขอบคุณนะ”
“ไม่มีปัญหาค่ะ ขอบคุณเหมือนกันค่ะ รุ่นพี่ ”
“……”
ลี ฮุนชะงักเล็กน้ อยก่อนจะอธิบาย
“ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้ ผมไม่ใช่รุ่นพี่”
เด็กสาวยังคงยืนยันหนักแน่น
“รุ่นพี่ละก็ อย่าล้ อเล่นอย่างนันสิ
้ คะ”
เด็ก ผู้หญิงปี หนึง่ ส่วนใหญ่ปฏิบตั ิกบั พวกผู้ชายเหมือนเป็ นมลพิษ และใน
ขณะเดียวกันพวกเธอก็ดจู ะสนใจแค่พวกรุ่นพี่ผ้ ชู ายเท่านัน้ ดังนันเธอจึ
้ งคิดว่า
เขาพูดเล่น
“ผมไม่ใช่รุ่นพี่จริ งๆนะ…...”
จู่ๆ ความเข้ าใจผิดเล็กๆก็เริ่ มไม่สนุกซะแล้ ว
เนื่องจากเขาไม่ได้ โผล่หน้ าไปงานปฐมนิเทศ เขาเลยไม่ร้ ูจกั กับใครซักคน และ
แน่นอนว่าคนในคลาสนี ้คงไม่อยากฟั งคาแก้ ตวั นี ้
เราไม่มีทางเลือกละ’
ลี ฮุนตัดสินใจยอมแพ้
ปล่อยให้ ความเข้ าใจผิดค่อยๆคลายไปเองดูจะเป็ นทางเลือกที่ดีที่สดุ
หลังจากนันไม่
้ นาน เขาก็จมไปกับบทเรี ยนที่ศาสตราจารย์สอนอยู่ เนื่องจาก
หัวข้ อที่กาลังสอนอยู่เป็ นสิ่งที่ลี ฮุนสนใจ
“หลากหลายองค์กร โดยเฉพาะกองทัพ ต่างเริ่ มการวิจยั ประโยชน์อนั มหาศาล
ของโลกเสมือนจริ ง สาหรับพวกเขาแล้ ว หากกองกาลังพิเศษ (Special Force)
เข้ าไปปฏิบตั ิการในภารกิจที่มีความอันตรายสูง อัตราการอยู่รอดย่อมจะมีไม่
มากนัก ดังนันการฝึ
้ กฝนในโลกเสมือนจริ งที่มีสภาพภูมิประเทศใกล้ เคียงกัน
ย่อมจะช่วยเพิ่มพูนประสบการณ์ และทาให้ อนั ตราการรอดของพวกเขาสูงขึ ้น
และ…….. อย่างไรก็ตาม แนวคิดนี ้ก็ยงั ไม่สมบูรณ์เท่าไรนัก ”
ลี ฮุนผงกหัว เขาเห็นด้ วยไม่มากก็น้อย
มันยังขาดปั จจัยในอี กหลายๆด้าน การพัฒนาในระยะแรกๆ นัน้ จะให้
ความสาคัญกับความรู้และการฝึ กฝน แต่ในโลกแห่งความจริ งนัน้ มันยังต้องใช้
เวลาอีกนานพอดู’
ศาสตราจารย์กล่าวต่อ
“เมื่อแรกเริ่ มนัน้ โลกเสมือนจริ งยังพัฒนาได้ ไม่สมบูรณ์แบบ แต่ทว่ากลับมี
กระแสตอบรับในเรื่ องของความเป็ นไปได้ ที่จะใช้ มนั เพื่อสร้ างความสุขให้ กบั
ผู้คน ด้ วยหลักการที่ว่านี ้ บริ ษัทหลายบริ ษัทจึงทุม่ วิจยั ในโลกเสมือน
จริ ง จุดมุง่ หมายของพวกเขานันธรรมดามาก”
้
'เงิ นชัวร์ ๆ’
ตรรกะเรี ยบง่ายของลี ฮุนไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เงินคือสิ่งที่สามารถทาให้ คนร้ องไห้ หรื อหัวเราะได้ ทงนั
ั ้ น!
้
“บริ ษัทเหล่านี ้มีส่วนสาคัญในการให้ กาเนิดสังคมใหม่ในโลกเสมือนจริ งขึ ้นมา
และทาให้ มนั มีชีวิตขึ ้นมาด้ วยการขายมันให้ กบั ผู้บริ โภค ด้ วยเทคโนโลยีที่
พัฒนาขึ ้น การแข่งขันก็ยิ่งมีสงู ในจุดนี ้นี่เองที่บริ ษัทยูนิคอร์ นโผล่ขึ ้นมา ด้ วย
เกมส์ที่ยิ่งใหญ่ที่สดุ ตอนนี ้ เกมโรยัลโรด ซึง่ ในความเห็นของอาจารย์นนมั ั ้ นเป็ น
ขวัญใจของเหล่ามนุษยชาติไปเสียแล้ ว”
ศาสตราจารย์ยงั คงสอนเลคเชอร์ ตอ่ ไปว่าด้ วยเรื่ องของประวัติศาสตร์ ของ VR
(virtual reality-โลกเสมือนจริ ง) ซึง่ เขาไม่ได้ สนใจมากนัก
ลี ฮุนเริ่ มรู้ สกึ เบื่อขึ ้นมาอย่างฉับพลัน ตังแต่
้ เขาตังใจจะเข้
้ าเล่นเกมโรยัลโรด เขา
หาบทความเหล่านี ้มาอ่านนับไม่ถ้วนก่อนที่เขาจะเข้ าเล่นเกมจริ งๆ ดังนันเขาจึ ้ งรู้
เรื่ องพื ้นฐานที่ศาสตราจารย์กาลังสอนพวกนี ้หมดแล้ ว
“ฮ้ าวววว!”
ลี ฮุนปล่อยเสียงหาวอ้ าปากกว้ างเป็ นนินจาออกมาโดยไม่ร้ ู ตวั (-_-”) เราเหนื่อย
ตังแต่
้ ตอนที่เขานัง่ อยู่บนรถโดยสารแล้ ว แล้ วตอนนี ้เขายังนัง่ บนเก้ าอี ้และฟั ง
เสียงบรรยายอีก คลื่นความง่วงเข้ ามาปกคลุมเขา และเขาก็ได้ รับสายตา
ตาหนิมาจากทุกทิศทางรอบตัว
‘ดูมนั ยังจะมีหน้า....... มาก็เกื อบไม่ทนั เริ่ มเรี ยน แล้วยังทาหน้าดูไม่มีอารมณ์จะ
เรี ยนอี ก’
เขายังเป็ นนักเรี ยนอยู่หรื อเขาโดนไล่ออกไปแล้วเนีย่ ? เอ๊ะ งัน้ เขาจะเข้ามาใน
คณะเราได้ยงั ไง?’
‘ดูพีป่ ี เปอร์ คนนัน้ สิ … แสดงว่าเขาต้องได้ F แล้วก็ตอ้ งมาลงเรี ยนซ้ าแน่เลย ชัน้
ไม่อยากเป็ นเหมื อนเขาเลย เราต้องพยายามแล้วก็ตงั้ ใจเรี ยน จึกจึกจึกจึก’
(เสียงดินสอจิ ้มลงบนกระดาษ)
นักศึกษาที่ลงคลาสนี ้เกือบทังหมดเป็
้ นเด็กปี หนึง่ ซึง่ แม้ ไม่ได้ ตาหนิเขาอย่าง
เปิ ดเผยแต่ก็มีสีหน้ าไม่พอใจ
ลี ฮุนขยับตัวขึ ้นและแกล้ งทาเป็ นตังใจเรี
้ ยน แต่หนังสือที่วางระหว่างเขากับเด็ก
สาวที่นงั่ ข้ างๆเมื่อกี ้ดูจะห่างจากเขาออกไปมากขึ ้นจากจุดเดิมสามเซนติเมตร!
ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่พอใจเขาเหมือนกัน
ศาสตราจารย์หวั เราะขึ ้นมา
“เรายังมีโอกาสที่จะพูดถึงต้ นกาเนิดและพัฒนาการในอนาคตของ VR จน
กระจ่างอีกหลายครัง้ ดังนันตอนนี
้ ้เรามาว่ากันถึงสิ่งพี่พวกเธอชอบที่สดุ ในโรยัล
โรดกันดีกว่ามัย?”
้
“คร้ าบบ!”
“ดีเลยค่ะ ศาสตราจารย์”
โรยัลโรดได้ รับความนิยมอย่างสูงในหมูน่ กั เรี ยนนักศึกษา มีคนเพียงสองสามคน
ในคณะ VR ที่ไม่เล่นเกมนี ้
“VRนันสนุ
้ กมาก อีกทังมั้ นยังถูกใช้ เป็ นเครื่ องมือในการศึกษาได้ ด้วย ว่า
แต่ พวกเธอคิดยังไงกับคนที่ใช้ สกิลทักษะสายอาชีพศิลปะ?”
ศาสตราจารย์ถามคาถามขึ ้นมาลอยๆ แต่ถงึ ยังนันนั ้ กศึกษาที่มีความคิดหลาย
คนก็ร้ ูได้ ว่าคาถามนี ้มีจดุ ประสงค์แอบแฝงอยู่
อาชีพสายศิลปะในรอยัลโรดตอนนี ้ถูกตีค่าต่ากว่าที่ควรเมื่อเทียบกับสายอาชีพ
อื่น
กวี (Troubadour-ทรู บาดูร) ซึง่ ก็คืออาชีพบาร์ ด ขับกล่อมเพลงรักและการผจญ
ภัยไปพร้ อมๆกัน
แม้ ว่าคุณจะทาเควสอย่างเดียวกันกับที่คนมากมายทา แต่ถ้าคุณมีบาร์ ดร่วม
ผจญภัยไปกับทีมและร้ องเพลงสรรเสริ ญ ข่าวลือเรื่ องความสาเร็จของคุณจะ
แพร่หลายไปไกลกว่า และคุณจะได้ ค่าชื่อเสียง(Fame)มากกว่าปกติ
และถ้ าคุณร่ วมมือในเควสพิเศษของบาร์ ดในการสร้ างสรรค์บทเพลง คุณจะได้
โบนัสพิเศษในค่ากิตติศพั ท์
ด้ วยเหตุผลเหล่านี ้ เหล่าบาร์ ดเลยได้ รับการต้ อนรับเข้ าสูป่ าร์ ตี ้เมื่อผู้เล่นทาเควส
ที่ยากขึ ้นเรื่ อยๆ
จิตรกรเลเวลสูง
เบรานีโอ ‘นักวาดแห่งทวีป’ เป็ นที่ต้องการเป็ นอย่างยิ่งในหมูข่ นุ นางชนชันสู
้ ง
เมื่อพวกชนชันสู
้ งทนพวกผู้เล่นไม่ไหวขึ ้นมา พวกเขาจะติดต่อ เครื อข่ายนักวาด
แล้ วจากนันใบหน้
้ าของผู้เล่นคนนันก็
้ จะถูกแปะไปทัว่ เมือง และเมื่อเกิด
เหตุการณ์แบบนี ้ทีไรผู้เล่นคนนันก็
้ มกั จะไม่สามารถได้ เควสพิเศษอะไรได้ อีก ซึง่
มีเพียงบางกรณี ที่หากผู้เล่นคน นันมี
้ ความสนิทสนมชิดเชื ้อระดับสูงกับพวก
ข้ าหลวงเขาก็อาจจะได้ รับเควสอยู่ หรื อไม่ก็เลเวลของผู้เล่นคนนันเป็
้ นที่ยอมรับ
ได้ ซึง่ ก็ล้วนแล้ วแต่อารมณ์ของคนให้ ภารกิจ
ซึง่ อาจจะกล่าวได้ ว่า คุณจะได้ รับเควสหรื อไม่นนบางที
ั้ อาจจะขึ ้นกับเหล่าจิตรกร
ก็เป็ นได้ ดังนันคุ
้ ณค่าของพวกเขาเหล่าจิตรกรจึงได้ รับการประเมินใหม่
“ศิลปะเนี่ยจะว่าไปแล้ ว มันก็เหมือนมีออร์ คที่เตรี ยมพร้ อมรอต่อยคุณอยู่ที่สวน
หน้ าบ้ าน เพราะคุณมันไร้ ประโยชน์นนั่ แหละ แต่ตอนนี ้คลาสศิลปะในโรยัลโรด
กาลังกลับมารุ่ งเรื องอีกครัง้ ถึงแม้ มนั จะเป็ นหนทางที่ยากลาบาก แต่การเลือก
เดินทางสายนี ้เพื่อเป็ นศิลปิ นตัวจริ งนันย่
้ อมได้ รับความนับถือเป็ นอย่างมาก”
เหล่านักศึกษาคล้ อยตามคาพูดของศาสตราจารย์
“การได้ เป็ นศิลปิ นแล้ วท่องเที่ยวไปทัว่ ทวีปเวอร์ เซลล์ช่างเป็ นสิ่งที่วิเศษจริ งๆ”
“ได้ กลายเป็ นจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่และเผยแพร่ศิลปะออกไปในดินแดนที่ไม่มี
ใครรู้จกั ที่เต็มไปด้ วยความวุ่นวายฟั งดูเจ๋งโคตร!”
นักศึกษาบางคนดูจะอินไปกับจิตนาการของพวกเขามาก
พูดกันตรงๆ แล้ ว แม้ ว่าคุณจะไม่ได้ เลือกอาชีพอย่างวอริ เออร์ หรื อพาลาดิน ก็ไม่
มีอะไรรับประกันว่าคุณจะปลอดภัยจากมอนสเตอร์
อาชีพด้ านศิลปะนันไม่
้ ใช่แค่พลังโจมตีต่าเท่านัน้ ความเสี่ยงชีวิตในการออก
เดินทางในทวีปเวอร์ เซลล์นนก็
ั ้ เหมือนไฟบนไม้ ขีด
มันดับลงได้ ง่ายดาย
ดังนันอาชี
้ พนี ้ไม่ได้ น่าประทับใจอย่างที่เขาว่ามาเลย
“ช่วงนี ้นะ ชันก็
้ คิดอยู่เหมือนกันว่าจะเลือกอาชีพเป็ นศิลปิ นดีรึเปล่า”
“เผยแพร่ศิลปะสู่ผ้ คู นแล้ วก็เป็ นที่นบั หน้ าถือตาไปด้ วย ฟั งดูน่าสนใจสุดๆเลย”
เหล่านักศึกษาต่างพูดคุยกันงึมงัม
ลี ฮุน แทบจะสบถออกมา
‘พวกนายถูกหลอกแล้ว’
ถ้ าพวกเขาได้ ไปเมืองศิลปะ โรเดียม พวกเขาจะได้ รับรู้ความจริ งอันโหดร้ ายอย่าง
แรง!
ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองนันคื
้ อพวกที่เอาเป็ นเอาตายในด้ านศิลปะ ดังนันเมื
้ ่อพวก
เขาไม่ได้ รับเสียงตอบรับที่ดี พวกเขาก็จะทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดและ
ความหิวโหย!
ลี ฮุนก็เช่นเดียวกัน เขาเคยเจอกับประสบการณ์เมื่อรูปสลักที่เขาทาขึ ้นขายไม่ดี
และต้ องขายไปในราคาที่ต่ากว่าสองเหรี ยญทองแดง และเมื่อมีคนหาว่ารูปสลัก
ของเขาเป็ นเพียงแค่เครื่ องประดับไร้ สาระ เขาต้ องรัง้ ตัวเองไว้ ไม่ให้ ไปตัน๊ หน้ า
พวกนันซั
้ กหมัดสองหมัด
เมื่อได้ ผ่านเหตุการณ์พวกนี ้มาแล้ วเขาก็ไม่สามารถเถียงแทนมันได้ จริ งๆ
แน่นอนว่าในกรณีของลีฮนุ แล้ ว เขาผ่านมันมาได้ ด้วยการยกยอป้อปั นคนไป
จานวนหนึง่
เขาทาการหลอกล่อคนให้ มาซื ้อรูปสลักของเขาแม้ ว่ามันจะทาให้ เขาได้ เงินเพิ่ม
ขึ ้นมาแค่เหรี ยญเดียวก็ตาม
นักประติมากรผู้ชวั่ ร้ ายทาทุกอย่างได้ ตราบใดที่มนั ทาให้ เขามีโอกาสได้ เงินไป
จากกระเป๋ าคุณ!
ซักพักหลังจากเสียงคุยของเหล่านักศึกษาเบาลงแล้ ว ศาสตราจารย์ก็กล่าวต่อ
“ศิลปิ นนันจ
้ าต้ องสร้ างผลงานออกมาตลอด ซึง่ ค่าศิลปะของชิ ้นงานที่สร้ างขึ ้น
ค่าชื่อเสียงของพวกเขาจะเพิ่มขึ ้น เช่นเดียวกับสกิลอาชีพ งานชันดี
้ , มาสเตอร์
พีช และผลงานอันยิ่งใหญ่เป็ นตัววัดความสาเร็จของชิ ้นงานศิลปะนัน้ ถ้ าอย่าง
นันมี
้ ใครบอกอาจารย์ได้ มยว่ ั ้ าอะไรคือพื ้นฐานในการวัดค่าศิลปะ และระดับขัน้
ของชิ ้นงานนัน้ ”
มีนกั ศึกษายกมือขึ ้น
“ผม คิม ฮยุนจุงครับ อาจารย์ครับ มันขึ ้นอยู่กบั ระดับของสกิลกับระดับของ
ความชานาญใช่มยครั
ั ้ บ?”
เห็นได้ ชดั ว่าคาตอบนี ้เป็ นคอมมอนเซนส์ปกติที่คิดกัน
เช่นว่า สาหรับการฟั นดาบและยิงธนูแล้ ว ค่าความเสียหายที่ทาได้ จากเทคนิค
การโจมตีจะขึ ้นอยู่กบั ระดับสกิล
ลี ฮุนส่ายหัว
‘มันไม่ได้ขึ้นอยู่กบั สกิ ลเลเวลอย่างเดียว’
เมื่อตอนที่ทกั ษะอาชีพประติมากรเขายังอยู่ในขันต้ ้ นเขาก็แกะได้ มาสเตอร์ พีชมา
แล้ ว และแม้ เขาจะผ่านมาถึงระดับขันกลางแล้
้ ว แต่งานสลักชิ ้นอื่นบางชิ ้นก็ยงั มี
ค่าศิลปะที่น้อยกว่างานชิ ้นนัน้ ถ้ าจะพูดว่าระดับสกิลมีบทบาทโดยตรงในการ
กาหนดค่าศิลปะแล้ ว ถ้ าอย่างนันเมื ้ ่อสกิลของคุณสูงมากๆคุณก็จะสร้ างงาน
ระดับผลงานอันยิ่งใหญ่ได้ เมื่อเป็ นแบบนันแล้้ ว
งานศิลปะก็จะไม่ได้ เรี ยกงานศิลปะอีกต่อไป งานศิลปะนันอาจจะมาจาก
้
ระดับสกิล จากการใช้ เครื่ องมือ หรื อสิ่งที่ลงทุนไปกับวัสดุ แต่การพูดว่ามันขันอยู
้ ่
กับระดับสกิลอย่างเดียวนันไม่
้ เป็ นความจริ ง
“ไม่ใช่ครับ ถ้ ามีนกั ศึกษาคนไหนอยากเสริ มก็เชิญยกมือเลยครับ”
“หนูปาร์ ค ซูมินค่ะ งันค่
้ าศิลปะขึ ้นอยู่กบั รายละเอียดของชิ ้นงานรึเปล่าคะ?”
คราวนี ้เด็กสาวที่สวมแว่นตาเงาวับเป็ นคนตอบ
เธอนัง่ อยู่ห่างจากลี ฮุนไปสองแถว
‘นัน่ ไม่เรี ยกว่าตอบด้วยซ้ า’
ถ้ าเป็ นอย่างที่เธอว่าล่ะก็ งันปิ
้ งหลงคงไม่มีทางได้ มาสเตอร์ พีชด้ วยซ ้า
การลงรายละเอียดบนชิ ้นงาน
มันมีประโยชน์แต่เห็นได้ ชดั ว่ามันมีข้อจากัด
ศิลปะนันไม่
้ เคยขึ ้นอยู่กบั เทคนิคที่ใช้ แม้ จะแค่เล็กน้ อย แต่เมื่อพยายาม
เลียนแบบให้ เหมือนๆ กัน มันก็ไม่สามารถเรี ยกได้ ว่าเป็ นงานศิลปะอีก
ลี ฮุนรู้อยู่แล้ วว่าระบบของโรยัลโรดมันเส็งเคร็ง
‘เราไม่สามารถทาให้มนั เลิ กแรนดอมผลออกมาสุ่มๆได้อยู่แล้ว และในเมือ่ บอลก็
กลิ้ งไปแล้ว คงเสียเวลาเปล่าทีจ่ ะไปหยุดมัน ไม่สนแม่งเลยจะดีกว่า’
มีนกั ศึกษาหลายคนที่ตอบคาถาม แต่ศาสตราจารย์ก็ปฏิเสธความเห็นเหล่านัน้
ในที่สดุ เมื่อศาสตราจารย์เห็นว่าไม่มีใครที่จะตอบอะไรอีก เขาจึงพูดขึ ้น
“งันมาเปลี
้ ่ยนคาถามกัน ถ้ าไม่นบั โรยัลโรดและโอกาสพิเศษของมันออกไป ใน
ชีวิตจริ งแล้ ว พวกเธอเข้ าถึงงานศิลปะกันได้ ยงั ไง?”
ก่อนที่นกั ศึกษาจะมีคาตอบ ศาสตราจารย์ก็ว่าต่อ
“ในชีวิตจริ งนัน้ มีหลายคนที่ฝันถึงความรุ่งโรจน์นี ้ แต่ในจานวนผู้คนมากมายนี ้
มีเพียงคนเพียงหยิบมือที่ทาได้ และใช้ ชีวิตอย่างดีด้วยงานศิลปะ แต่ถงึ อย่างนัน้
พวกเขาก็ไม่เข้ าใจความหมายของศิลปะอย่างแท้ จริ ง”
มีหลายคนที่ฝันจะประสบความสาเร็จในชีวิตด้ วยศิลปะ แต่โชคร้ ายหากไม่มี
ความนิยมที่จากผู้คนแล้ ว มีคนไม่มากนักที่จะทาฝั นนี ้สาเร็จ
“ศิลปิ นระดับโลกและผลงานของเขาต่างได้ รับการยอมรับ นัน่ หมายถึงมีคน
มากมายที่ร้ ูจกั ชื่อของพวกเขาและพวกเขาก็ได้ รับคาชมมากมาย พวกเขา
สร้ างสรรค์ผลงานที่มกั มีราคาเกินจริ ง แต่เมื่อมองที่งานของพวกเขา
แล้ ว แม้ กระทัง่ ผู้เชี่ยวชาญทางด้ านนันบางครั
้ ง้ ยังกล่าวว่าไม่ร้ ูสกึ ถึงแรงบันดาล
ใจในชิ ้นงาน แต่ก็มีคนมากมายที่รักในงานศิลปะแต่ก็ไม่สามารถก้ าวไปใน
เส้ นทางนี ้ได้ ด้วยเหตุผลส่วนตัวหรื อการต้ องทาเพื่อครอบครัวก่อนตัวเอง”
“…..”
“การทางานศิลปะนันไม่้ ยาก ภาพวาดรู ปแม่ครัง้ แรกของเด็กก็เป็ นงาน
ศิลปะ หรื อกระทัง่ ภาพบนฝาผนังยุคหิน เพื่อหวังให้ เหล่านักล่าของครอบครัว
กลับบ้ านมาอย่างปลอดภัยก็นบั ว่าใช่เช่นกัน คุณค่าศิลปะนันขึ้ ้นอยู่กบั ตัวของ
ผู้ชม อะไรคือศิลปะ นอกจากความงามที่แสดงออกมาแล้ ว มันคือสิ่งที่หวั ใจ
ของผู้คนที่แสดงออกมาผ่านภาพวาดหรื อรูปปั น้ และมันเป็ นสิ่งที่ไร้ ขอบเขต ”
นักศึกษาทังหลายนิ
้ ่งเงียบฟั งศาสตราจารย์บรรยาย พวกเขากาลังถกกันเรื่ อง
ระบบของโรยัลโรด แล้ วตอนนี ้เรื่ องที่เหมือนจะไม่เกี่ยวก็ไหลออกมาเรื่ อยจนพวก
เขาตามไม่ทนั
“เอาล่ะ ตอนนี ้เรากลับมาพูดถึงโรยัลโรดกันมัย? ้ ผล งานของศิลปิ นนันถู
้ กแบ่ง
ลาดับขันเป็
้ น งานชันดี้ , มาสเตอร์ พีช และ ผลงานอันยิ่งใหญ่ ด้ วยค่าศิลปะของ
ชิ ้นงาน แต่การคานวณนี ้ก็ยงั เป็ นปริ ศนาในเรื่ องความสมบูรณ์ของชิ ้นงาน ยก
ตัวอย่างเช่น ความผิดพลาดระหว่างสร้ างผลงาน หรื อหากคุณสามารถสร้ าง
ชิ ้นงานโดยไม่มีจดุ ผิดพลาดเลยแม้ แต่นิดเดียวและทาอีก ชิน้ ขึ ้นมาแบบ
เหมือนกันเป๊ ะ ระบบก็จะยังลดค่าศิลปะของชิ ้นที่สองอยู่ดี ”
ลี ฮุนผงกหัวตาม
เขาแกะสลักรูปสลักมากมายในโรยัลโรด และแม้ เขาจะแกะได้ ไม่ผิดพลาดแม้ แต่
ครัง้ เดียวผลงานชิ ้นนันก็
้ ยงั ไม่ออกมาเป็ นงานชันดี้ อยู่ดี ขณะที่บางชิ ้นได้ ค่า
ศิลปะที่มากกว่าชิ ้นก่อนหน้ า หรื อบางชิ ้นก็ไม่ได้ เลย
“ในโลกของเรา ตังแต่
้ ยคุ โบราณ มีอจั ฉริ ยะปรากฏออกมามากมาย ดังนันลอง
้
จินตนาการนะว่าถ้ าเราถูกประเมินเทียบกับมาตรฐานของพวกเขาล่ะ? หรื อนัน่
หมายความว่าระบบของโรยัลโรดประเมินระดับสกิลของเราด้ วยการสามารถเอา
ไปเปรี ยบเทียบกับศิลปิ นในอดีตได้ แล้ วมันมีตรรกะอะไรเฉพาะเจาะจงหรื อมี
ระบบแบ่งแยกหรื ออะไรอย่างอื่น?”
พวกนักศึกษาแสดงความเห็นออกมาคล้ ายๆกันว่า เก็บข้ อมูลของงานที่เคยมี
ทังหมดและจั
้ ดระดับมาตรฐานไว้ อย่างไรก็ตาม ศาสตราจารย์ปฏิเสธความคิดนี ้
“ถ้ าคุณไม่ทาสิ่งที่ใหม่ๆ แต่ยอมรับและเปรี ยบเทียบกับผลลัพธ์ของงานเก่าๆอยู่
อย่างนัน้ มันอาจจะทาให้ คณ ุ ยืนอยู่ที่เดิมได้ เช่นเดียวกัน คนอื่นก็จาต้ องทา
เหมือนกันและไม่สามารถก้ าวข้ ามมันได้ การที่สามารถเห็นและสร้ างผลงานที่
นาไปเปรี ยบเทียบกับอัจฉริ ยะในอดีตแต่ไม่สามารถก้ ามข้ ามและไปถึงสิ่งที่
ยิ่งใหญ่กว่าได้ มันอึดอัดมากนะ”
ความเงียบเข้ าปกคลุมพวกนักศึกษา
พอฟั งศาสตราจารย์ว่าแล้ วก็ร้ ูสกึ ว่ามันซับซ้ อนเกินไป
คุณค่าของงานศิลปะควรจะได้ รับการประเมินอย่างยุติธรรม ปั ญหาคือมันยากที่
จะทาได้
“มีผ้ เู ชี่ยวชาญการชมชิ ้นงานเยอะๆ เหรอ? งานชิ ้นนันจะถู
้ กตัดสินด้ วยความรู้สกึ
ส่วนตัว มีความแตกต่างระหว่างงานงานแมสกับงานเฉพาะกลุม่ อยู่ ผลงาน
ศิลปะหลายชิ ้นต้ องเจอการปฏิเสธจากมุมมองของกระแสหลัก”
“……”
“อย่างไรก็ตาม ถ้ าจะว่าไปแล้ วระบบของโรยัลโรดนันถู ้ กปกปิ ดอย่างสิ ้นเชิง การ
ประเมินคุณค่าชิ ้นงานยังไงนัน้ มันเป็ นข้ อมูลปกปิ ด”
“อาจารย์ก็ไม่ร้ ูเหรอครับ?”
ศาสตราจารย์สง่ รอยยิ ้มอายๆออกมาเพื่อตอบคาถามของนักศึกษาคนนัน้
“จริ งๆ แล้ ว อาจารย์ก็ไม่ร้ ูว่าระบบในการให้ คะแนนค่าศิลปะทางานอย่างไง ไม่
แน่ว่ามันอาจจะเป็ นเปอร์ เซ็นต์ ระดับของสกิลอาจมีผล แต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะมี
เป็ นร้ อยตัวแปรที่ใช้ คานวณคะแนน หรื ออาจจะเป็ นพันอย่างเลยก็ได้ ? ”
“ถ้ ามันมีมากขนาดนัน้ มันคงยากมากที่จะได้ คะแนนดีๆ”
หลังจากได้ ยินดังนัน้ นักศึกษาหลายคนที่แอบฝั นหวานในใจที่จะกลายเป็ น
ศิลปิ นก็หมดหวังอย่างรวดเร็ ว ถ้ าหากมันมีข้อมูลแน่ชดั ว่ามีหลักเกณฑ์ยงั ไงใน
การให้ คะแนน มันก็จะง่ายมากขึ ้นที่จะได้ คะแนนดีๆ แต่หลักเกณฑ์ที่ไม่มีใครรู้
และมีตวั เป็ นเป็ นร้ อยอย่างยากเกินกว่าจะทาได้
ศาสตราจารย์ส่ายหัว
“อาจารย์บอกพวกเธอแล้ วศิลปะนันไม่ ้ ยาก สิ่งที่เห็น ความรู้สกึ ที่ได้ และให้
ความบันเทิงต่อเธอ แค่นนก็ ั ้ เพียงพอแล้ ว แค่ทาตามที่พวกเธอคิดว่าดีและสร้ าง
มันขึ ้นมาดีกว่าพยายามทาตามหลักเกณฑ์เป็ นร้ อยๆ ข้ อเพราะรอยัลโรดก็เป็ น
เพียงแค่พื ้นที่ในโลกเสมือนจริ งเท่านัน”
้
“……”
 “โรยัลโรดไม่ใช้ เกมธรรมดา มันจะยิ่งใหญ่ขนาดนี ้ได้ เหรอหากสกิลเป็ นเพียงแค่
ระดับเลเวล? โรยัลโรดนันเป็
้ นอีกโลกหนึ่งที่มีประวัติศาสตร์ ตงแต่ั ้ เริ่ มต้ นจุด
กาเนิดเป็ นของตนเอง ในชีวิตจริ ง มันมีความเป็ นไปได้ รึเปล่าที่จะแปลงค่าสิ่งที่
อยู่ในจิตใจของเราออกมา? โลกสมมุตินี ้แสดงภาพของโลกออกมาจริ งๆ และมัน
มีความหมายมากกว่านัน้ ไม่เพียงแค่เธอจะทาตามความฝั นได้ แต่เธอยัง
สามารถมีความสุขไปกับมัน เป็ นพื ้นที่ที่เพิ่มขึ ้นมาและท้ าทายให้ เธอพิชิตมัน ”
ศาสตราจารย์มีอาชีพในรอยัลโรด
อาชีพของเขาคือแลนสเคปเตอร์ (Landscaper - ภูมิสถาปนิก/นักออกแบบ
ทัศนียภาพ)
งานของเขาคือการดูแลและเพาะปลูกต้ นไม้ และดอกไม้ ที่สวยงาม
สาเหตุที่เขาได้ รับอาชีพนี ้มานัน้ ต้ องดูตอนที่เขาได้ เควสมาตังแต่
้ แรก
ต้ องขอบคุณเด็กน้ อยที่นงั่ มองดอกไม้ ที่เหี่ยวเฉาอยู่ ซึง่ จากนันศาสตราจารย์
้ ก็
เขาไปเสนอคาแนะนาในการทาให้ ดอกไม้ กลับมาเบ่งบานอีกครัง้ ให้ กบั หนูน้อย
ตอนนันเองที
้ ่เขาได้ เควสมา!
ศาสตราจารย์ให้ ป๋ ยและให้
ุ น ้าดอกไม้ จนมันฟื น้ ขึ ้นมาอีกครัง้ เขาคิดว่ามันเป็ น
สัญญาณในการกลายเป็ นแลนด์สเคปเตอร์ เพื่อปลูกต้ นไม้ ดอกไม้ และทาให้ พวก
มันเจริ ญเติบโต
บางครัง้ เขาได้ รับงานดูแลสวนที่อลังการ แต่น่าเศร้ าที่งานแบบนี ้มีไม่มากนัก แน่
ล่ะ เขาจนกว่าคนอื่นๆ แต่เขาภูมิใจกับมันแม้ มนั ไม่ใช้ อะไรที่เขาจะคุยโวได้ ก็ตาม
ถึงอย่างนัน้ มีครัง้ หนึง่ ที่เหล่าดอกไม้ ดงึ ดูดผีเสื ้อด้ วยกลิ่นหอมใต้ คืนที่สว่างไสว
ไปด้ วยแสงดาว
ภาพของดอกไม้ ที่เบ่งบานไปทัว่ ช่างงดงาม
มันเบ่งบานแล้ วก็จางหายไป เพียงชัว่ เวลาหนึ่งมันได้ มอบความประทับใจอย่าง
ล้ นเหลือ
โรยัลโรดเต็มไปด้ วยทิวทัศน์ที่หาได้ ยากยิ่ง นัน่ เป็ นจุดประสงค์ของมัน
ศาสตราจารย์เค้ นเสียงพูดออกมา
“พื ้นที่ที่ผ้ คู นสามารถทาตามฝั นของพวกเขาได้ …..
คาบเรี ยนหน้ า จะเป็ นการเรี ยนรู้ ทงในชี
ั ้ วิตจริ งและโลกเสมือนจริ งผสมผสานกัน
นะครับ”
หลังจบคาบ นักศึกษาต่างทยอยออกจากห้ อง
“โอ้ ย หิวจริ งๆ”
“รี บๆ ไปหาข้ าวกินกันเถอะ ไม่อยากจะไปต่อคิวนาน กินเสร็ จแล้ วพวกนายจะ
ทาอะไรต่อ?”
“ห้ องสมุดเปล่า?”
“มีไปชมรมว่ะ”
นักศึกษาคนอื่นๆ ต่างเข้ ามาในห้ องเรี ยนเมื่อเปลี่ยนคาบ ซึง่ ลีฮนุ รู้ ดีว่าเป็ นเวลา
เหมาะที่จะออกไป
แม้ ว่าพวกเขาจะอยู่คณะเดียวกัน แต่ก็ไม่มีใครมาคุยกับลี ฮุน เขาถูกตราหน้ า
ว่าเป็ นพวกซ ้าชัน้ สวมเสื ้อผ้ าเก่าๆ กับใบหน้ าที่ไม่มีใครจดจา เขาถูกเมินเฉยได้
ง่ายๆ
‘ต้องไปกิ นข้าวเทีย่ งหน่อยละ’
ลี ฮุนค่อยๆ เดินออกไปเพียงลาพัง
พร้ อมกับแบกข้ าวกล่องทาเองไปกินที่สนามหญ้ าในมหา’ลัย! แทนที่เขาจะทา
เหมือนคนอื่นที่ไปกินข้ าวเที่ยงที่โรงอาหาร
พวกนักศึกษาปิ กนิกกันด้ วยบรรยากาศสบายๆ บางคนกินข้ าวชิวๆ ในขณะที่อีก
หลายๆ คนนอนพักบนสนามหญ้ า
บรรยากาศอันแสนโรแมนติกของนักศึกษามหาวิทยาลัย!
นักศึกษาที่นงั่ อยู่ใต้ ร่มเงาไม้ ต่างมีรอยยิ ้มบนใบหน้ า
ลี ฮุน ก็เช่นกัน เขาหยิบกล่องข้ าวออกมา
กรวม กรวม (เสียงกินข้ าว)
กิมจิกบั ข้ าวสวย!
มื ้ออาหารรสชาติดีที่เรี ยบง่าย
‘กิ มจิ หมักไม่ค่อยดีนะ’
ทุกวันนี ้ การรับประทานกิมจิที่ขายจากตลาดนันเป็
้ นที่นิยม
‘แต่อย่างน้อยวัตถุดิบก็เป็ นของแท้ล่ะนะ’ (ใครจะเหมือนเอ็งล่ะ วัตถุดิบยัดไส้!-
t/nnote)
ลี ฮุน พอใจกับราคา เพราะมันไม่แพงเท่าไรหากเทียบกับการที่เขาต้ องมาหมัก
กิมจิเอง
ขณะนันเอง
้ สายลมปราดเปรี ยวก็พดั ผ่านมา
นักศึกษาคนอื่นๆ ต่างก็พดู คุยและหัวเราะคิกคักกันอยู่รอบๆ
ฤดูใบไม้ ผลิกาลังมาเยี่ยมเยือน
‘ง่วงจัง’
หลังจากมื ้ออาหาร เขาก็เหยียดแขนขาและหาวออกมา
เหลือเวลาอีกสองชัว่ โมงกว่าจะถึงคาบเรี ยนต่อไป!
เขาจะไปที่ห้องสมุดก็ได้ แต่ที่นนั่ ไม่มีหนังสืออะไรที่เขาต้ องการเป็ นพิเศษ
‘เวลาแบบนีค้ งไม่มีอินเทอร์ เน็ตให้ใช้หรอกมัง้ ’
ตอนนี ้เขาอยู่ระหว่างกาลังผจญภัยในอาณาจักรแวมไพร์ ดังนันเร็
้ วๆนี ้ เขาคง
จะต้ องตรวจสอบราคาไอเท็มสักหน่อย
‘บางทีมนั อาจจะกาลังบอกเราว่าให้พกั ซะหน่อย?’
ลี ฮุนนอนลงไปบนพื ้นหญ้ าพร้ อมกับปิ ดตาลง
แม้ สายลมจะเย็นไปหน่อย แต่มนั ก็เป็ นวันที่มีแสงอาทิตย์สวยงาม และอากาศก็
เหมาะมากกับการพักผ่อน
เขาหลับตาลง และจากนันแป๊
้ ปเดียวเขาก็สะดุ้งขึ ้นมา
ในระหว่างนัน้ นักศึกษาคณะ VR ที่กินข้ าวเที่ยงเสร็จแล้ วก็ผ่านมาพอดี
“หือ นันใช่
้ รุ่นพี่รึเปล่า?”
“อืม น่าจะใช่นะ ดูเหมือนพี่เขามากินที่นี่”
“อ่าฮะ แต่ดนู นั่ ดิ”
“กิน แล้ วก็นอน....”
“โอ๊ ยย น่าอายชิบ!”
พวกนักศึกษารี บเร่ งก้ าวเดินเพื่อให้ พ้นจากลีฮนุ ไปไวๆ
เขาเป็ นตัวอย่างของพวกเกียจคร้ านและเฉื่อยชาชัดๆ
ลี ฮุน ถูกหลบเลี่ยงจากพวกนักศึกษามากขึ ้นกว่าเดิม
.
.
.
คาบเรี ยนช่วงบ่ายของเขาเกี่ยวกับเทคโนโลยีของโลกเหมือนจริ ง และเขาก็เห็น
ใบหน้ าที่ค้ นุ ตา
ซอย ซัง จุน , มิน ซูระ และ ลี ยู จง ที่เข้ าเรี ยนคาบเดียวกัน
“เฮ้ ”
เมื่อลี ฮุน เข้ าไปหาพวกเขา ใบหน้ าของพวกนันก็
้ สลดลง
“อ๊ ะ สวัสดีครับ!”
“……”
“พี่จะนัง่ ตรงนี ้ไหม?”
“ได้ รึเปล่าล่ะ?”
“เดี๋ยวพวกผมจะไปนัง่ ข้ างหลังครับ”
“ไม่ต้องหรอก ผมจะไปนัง่ ตรงนันเอง”
้
“ไม่ ไม่เป็ นไรครับ เดี๋ยวพวกผมไปเอง”
พวกเขาดูจงใจลุกจากที่นงั่ แถวหน้ าไปนัง่ ข้ างหลังอย่างเห็นได้ ชดั
เช่นเดียวกับนักศึกษาอีกสองคนที่เข้ ามาทีหลังซึง่ เป็ นนักศึกษาจากคณะศิลปะ
การต่อสู้ ดังนันจึ
้ งตกใจยิ่งกว่าเดิม
ตอนแรกพวกเขาก็คยุ กันแบบไม่มีหางเสียงอะไรนัก จนกระทัง่ ลีฮนุ เงยหน้ ามอง
จากนันก็
้ กลายเป็ นว่าพวกเขาไม่สามารถมองตา ลีฮนุ ได้ ตรงๆ เลย
ในห้ องเรี ยนมีคนมากมาย แต่ลี ฮุนนัง่ โดดเดี่ยวเดียวดาย~~
เมื่อใกล้ ถงึ เวลาเข้ าเรี ยน นักศึกษาต่างทยอยเข้ ามา แต่ไม่มีใครมานัง่ ข้ างลี
ฮุน สาเหตุก็คงเป็ นเพราะสองคนที่เขาเจอก่อนหน้ านี ้ คนอื่นๆ จึงหลีกเลี่ยงเขา
โดยเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจหยัง่ รู้ได้
ติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ด
4 นาที ก่อนจะถึงเวลาเริ่ มเรี ยน ลี ฮุน ก็ได้ ยินเสียงมือถือดังขัน้
เขาซื ้อโทรศัพท์มือสองเก่าๆ นี ้มาเพื่อติดต่อกับน้ องสาวในมหาวิทยาลัยนี ้
ภาพสามมิติที่มกั จะโชว์ขึ ้นมาเสมอๆ เมื่อมีการโทรศัพท์หากันไม่ปรากฏขึ ้น
แม้ โทรศัพท์นี ้จะเก่าแก่ตกรุ่ นแต่มนั ก็ยงั สามารถใช้ โทรเข้ าออกได้ อยู่
มีเสียงร่าเริ งแจ่มใสของ ชิน เฮ มิน ดังผ่านโทรศัพท์นี ้
***
ในระหว่างการประชุมคณะกรรมการวางแผนของ KMC มีเดีย
ทุก คนที่เกี่ยวข้ องกับการออกอากาศเกมรอยัลโรดต่างต้ องหาหัวข้ อใหม่ๆ เพราะ
หากผ่านพ้ นสัปดาห์หนึ่งไป ความนิยมนันย่
้ อมลดลงไปเสมอไม่ว่าเรื่ องราวนันมั
้ น
จะสดใหม่แค่ไหนก็ตาม ดังนันในการประชุ
้ มจึงจะไม่พดู ถึงเริ่ มเดิมๆ
“การวิเคราะห์อตั ราเร่งของพวกโพรโบสซิเดียนเมื่อวันก่อนเป็ นยังไงบ้ าง?”
“จะเสร็จเที่ยงพรุ่งนี ้ครับ”
“ช้ าไป! นายทาโอทีเลย แล้ วไม่วา่ ยังไงก็ตามต้ องให้ เสร็จภายในวันนี ้ อย่าแม้ แต่
จะคิดออกไปจากออฟฟิ ซถ้ ายังทาไม่เสร็จ!”
“คร็อกกกกกก!”
ผู้อานวยการคัง ฮัน ซู กาลังเร่งรัดเหล่าพนักงาน
การออกอากาศทางทีวีนนดู
ั ้ เหมือนไม่มีอะไร แต่มนั ก็ย่งุ อยู่ทกุ วี่ทกุ วัน
KMC เติบโตในฐานะเป็ นสื่อรายการทีวี ดังนันจึ
้ งเดาได้ ไม่ยากถึงการที่ต้อง
ทางานตลอดทังวั
้ นโดยไม่ได้ นอน
“ตอนนี ้ มีผ้ เู ล่นใหม่ๆ มาเล่นเกมเพิ่มขึ ้น จะวางแผนรายการเกี่ยวกับพวกเขา
ยังไงดี?”
“ก็ไม่เลวนะ กลุ่มอายุสงู ไหม?”
“สูงอยู่ ส่วนใหญ่แล้ วจะเป็ นพวกคนมีอายุ”
“ถ้ า งันก็
้ เนื ้อหารายการก็ไม่ยาก ผมคิดว่าคงไม่เป็ นไรถ้ าให้ ความสาคัญกับการ
ผจญภัยเป็ นหลัก ส่วนเวลาออกอากาศ....เอาเป็ นซักสี่ท่มุ ละกัน”
“เอาให้ เหลื่อมๆ กับละครหลังข่าวไป”
“เหมาะกับช่วงเวลาของครอบครัวที่รวมตัวกันดูทีวีสินะ”
จานวนของคนสูงอายุที่เล่นเกมรอยัลโรดนันอยู
้ ่ในระดับปานกลาง แต่ก็ไม่ควร
จะมองข้ าม เพราะเมื่อแต่ละเดือนผ่านไปจานวนนี ้ต่างก็เพิ่มขึ ้นตาม
สัดส่วน พวกเขาเหล่านันช้
้ าต่อการเปลี่ยนแปลงใหม่ๆ แต่กาลังซื ้อของคนพวกนี ้
นันน่
้ ากลัวนัก หากพวกเขาสนใจขึ ้นมาล่ะก็นะ
“พวก เราต้ องจับพวกเขาให้ อยู่หมัดตังแต่
้ แรกเลย ถ้ ารายการของเราจับความ
สนใจของ พวกเขาได้ ตงแต่
ั ้ ตอนเป็ นมือใหม่ คนพวกนี ้ก็จะกลายมาเป็ นเกมเมอร์
ที่ภกั ดีกบั เรา”
“ใช่แล้ ว!”
“ใส่โฆษณาที่ดแู ล้ วน่าจะดึงความสนใจของคนสูงอายุลงไปไหม”
“ถ้ าคุณต้ องการยอดคนดูแล้ วจะให้ คณะกรรมการใส่โฆษณาลงไป แบบนันผม
้
คิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีนะ”
การเติบโตอันรวดเร็วของ KMC มีเดีย
เนื่องจากจานวนผู้เล่นที่เพิ่มมากขึ ้นของเกมรอยัลโรด ค่าโฆษณาที่รายการได้ ก็
เพิ่มขึ ้นตามไปด้ วย
แต่ก็ด้วยจานวนช่องรายการเกมที่เพิ่มขึ ้นจานวนมาก การแข่งขันจึงสูงมากขึ ้น
ไปอีก ขนาดช่องที่ฉายแต่เกมรอยัลโรดยังหวาดกลัวกับความนิยมที่เพิ่มขึ ้นนี ้ไป
เลยทีเดียว
“ว่าแต่ท่านผู้อานวยการ แล้ วจะเอาอะไรมาฉายในรายการพิเศษของเดือนนี ้ล่ะ?”
สมาชิกคนหนึ่งถามขึ ้นอย่างเงียบๆ
เขาไม่อยากจะพูดว่าให้ รีรัน(ออกอากาศซ ้า) แต่มนั เหลือเวลาไม่กี่วนั ก็จะถึง
กาหนดแล้ ว
รายการ พิเศษ ไม่เหมือนไม่เหมือนการออกอากาศทัว่ ไป มันฉายครัง้ เดียวต่อ
เดือนและเป็ นสารคดีเรื่ องราวพิเศษบนทวีปเวอร์ เซลล์ เส้ นตายเหลืออีก
ประมาณ 5 วัน
“ความสัมพันธ์ระหว่างสองกิลด์ที่ทาสงครามกันเป็ นไง กิลด์ลีเจ้ นซ์ออฟเดอร์
แฮมเมอร์ กับ กิลด์ซิลเวอร์ วิงอะ?”
“เราถ่ายทาพวกเขาไปสองครัง้ แล้ ว”
“แล้ วพวกนักผจญภัยที่ท่องเที่ยวทางแดนเหนือล่ะ?”
“ตอนปลายเดือนก่อน ผมไม่คิดว่าเขาจะสาเร็จนะ” (คงหมายถึงพวกอื่นที่ไม่ใช่
คณะสารวจ)
“งันมี
้ อะไรใหม่ไหม?”
ผู้อานวยการคังและสมาชิกคนอื่นตึงเครี ยดขึ ้น
เหตุการณ์ใหม่ๆ ในรอยัลโรดมีน้อยลง ขณะที่ KMC มีเดีย พยายามออกอากาศ
อย่างตรงเวลาและถูกต้ อง
การค้ นพบดินแดนแห่งใหม่
ภารกิจ
กองกาลังที่ทาสงครามกัน!
สิ่งเหล่านี ้เป็ นเหตุการณ์ที่บอกเล่าเรื่ องราวประวัติศาสตร์ ของทวีปเวอร์ เซลล์
อย่างไรก็ตาม รายการพิเศษนันเป็
้ นไปได้ สวยสาหรับ KMC มีเดีย
ผู้อานวยการคัง และคนอื่นๆ ต่างเอามือกุมขมับและครวญคราง
ออกมา จนกระทัง่ คาแนะนาใหม่ๆ เข้ ามาสูก่ ารสนทนา
“ลองเอาไปรวมกับรายการของสถานีบางรายการไหม?”
“ยังไงก็ตาม การออกอากาศพวกผู้เล่นที่แห่กนั ไปแดนเหนือก็ไม่เลวนะว่าไหม?”
“Ok แดนเหนือ แม้ มนั จะยังเป็ นการออกอากาศต่อเนื่องอยู่ แต่อาจจะมี
บางอย่างที่รายการทัว่ ไปไม่ได้ ฉายออกมา”
“ก็จริ งนะ”
ความเห็นได้ รับการยอมรับอย่างง่ายๆ และดูเหมือนจะหมดท่ากันแล้ ว แต่ทนั ใด
นัน้ สายตาของผู้อานวยการคังก็มองไปที่เก้ าอี ้ซึง่ ว่างเปล่าตัวหนึ่ง
“คุณชิน เฮ มิน ไปไหนเหรอ?”
“คุณไม่ร้ ูเหรอครับ? เธอผจญภัยอยู่ในรอยัลโรด ดังนันจึ
้ งไม่ได้ มาร่วมประชุมครัง้
นี ้”
“งันเหรอ?”
้
“เธอโชคดีจงั เนอะ”
ผู้อานวยการคังและสมาชิกคนอื่น ไม่คอ่ ยได้ สนใจกับสถานการณ์ของชิน เฮ มิน
เท่าใดนัก เพราะพวกเขาก็กาลังยุ่งกับเรื่ องของตนเองอยู่
อย่างไรก็ตามในที่สดุ ชิน เฮ มิน ก็ปรากฏตัวออกมา
“สวัสดีคะ่ ”
เธอมาถึงก่อนเวลาออกอากาศ 2 ชัว่ โมง ดังนันจึ
้ งเข้ ามาร่วมประชุมด้ วย
ผู้อานวยการคัง ไถ่ถามขึ ้น
“คุณ ชิน เฮ มิน ยุ่งกับอะไรอยู่รึเปล่าครับ?”
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ค่อยมีเวลาเพราะติดเควสอยู่ พอดีเหลือเวลานิดหน่อยก็เลย
มาหาพวกคุณ”
“เควสอะไรเหรอครับ?”
ผู้อานวยการคัง ถามไปโดยไม่ได้ คาดหวังอะไรมากนักจากคาตอบของเธอ
“ฉันกาลังทาเควสร่ วมกับคุณวีดค่ะ”
“วีดเหรอ? นัน่ สินะ แล้ ว วีดคนไหนล่ะ?”
“ผอ. ก็น่าจะรู้นะคะ”
“คุณมัน่ ใจได้ ยงั ไงว่าผมรู้ฮึ?”
“ไม่มีทางน่า ผอ.จะไม่ร้ ูจกั คุณวีดได้ ยงั ไงกันคะ?”
“ผมรู้จกั คนชื่อวีดแค่สองคน คุณพูดถึงเทพเจ้ าสงครามวีดรึเปล่า?”
“ใช่คะ่ ”
ผู้อานวยการคังเด้ งขึ ้นจากเก้ าอี ้
“คุณกาลังทาเควสกับวีด?”
วีด
ชื่อธรรมดาสามัญสาหรับหญ้ าธรรมดาๆ
ผู้เล่นจานวนมากในรอยัลโรดรู้จกั ชื่อนี ้
และสาหรับนักจัดรายการอย่างเขาแล้ ว(ผอ.คัง) เขาก็เป็ นผู้รับประโยชน์จากวีด
คนหนึ่ง
ออร์ คคาริ ชวิ ผู้ดดุ นั
การต่อสู้ระหว่างมันกับกองทัพอมตะ ได้ รับการกล่าวขานจากผู้ชมเป็ นอย่างมาก
การที่มนั นาดาร์ กเอลฟ์และพวกออร์ คเข้ าต่อสู้กบั ลิชไชร์ นนท
ั ้ าให้ เกิดความ
เปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่ตามมา!
ซึง่ ในตอนนัน้ ผอ.คังผู้ตกอยู่ในสถานะการณ์หน้ าสิ่วหน้ าขวาน ก็กลายเป็ นที่
รู้จกั ในฐานะนักจัดรายการ และก็ได้ พบกับความสงบสุขทางจิตใจเสียที
และจู่ๆ หลังจากนัน้ ในระหว่างที่คณะสารวจแดนเหนือต่อสู้กบั มังกรโครง
กระดูก จู่ๆ เขาก็โผล่ขึ ้นมาและโชว์ลีลาต่อสู้อนั น่ามหัศจรรย์ซงึ่ ไม่มีใครคาดคิด
มาก่อนและพิสจู น์ให้ เห็นได้ อย่างชัดเจนว่าเขาคือ
เทพเจ้ าสงครามวีด
“คุณกาลังทาเควสกับวีดงันเหรอ....”
้
“พูดให้ ชดั เจนก็คือ เรายังไปไม่ถึงค่ะ แต่พวกเราก็ผจญภัยไปตลอดทางเลย”
“เควสอะไรเหรอครับ?”
“ไปอาณาจักรแวมไพร์ โทเดียมค่ะ”
สายตาของผู้อานวยการคังและคนอื่นๆ เต็มไปด้ วยความสงสัย
“อาณาจักรแวมไพร์ อยู่ที่ไหนเหรอครับ? อยู่ในทวีปเวอร์ เซลล์ตลอดเลยรึ
เปล่า หรื อว่าเป็ นดินแดนใหม่ที่เพิ่งค้ นพบในแดนเหนือ?”
“ไม่ใช่คะ่ จริ งๆ แล้ ว มันเป็ นที่ที่แวมไพร์ ชื่อโทริ เติบโต........”
ผู้อานวยการและคนอื่นๆ ตังใจฟั
้ งเรื่ องราวที่ชิน เฮ มิน บอกเล่าออกมา
ประตูสอู่ าณาจักรแวมไพร์ เปิ ดเพียงครัง้ เดียว ถ้ าคุณตาย ทุกอย่างก็จบ
การสารวจโลกที่ไม่มีใครรู้จกั
การผจญภัยของพวกเขา!
ราวกับผอ. ได้ ยินเสียงผู้ชมกาลังกู่ร้อง
ผู้อานวยการคังตะโกนออกมา
“นี่ไงล่ะ รายการพิเศษ ไม่สิ ยกเลิกเรื่ องนัน!้ พวกเขายังมีเวลาเหลือเป็ นเดือน ถ้ า
เราจัดตารางเรื่ องนี ้เป็ นรายการทัว่ ไปล่ะจะเป็ นยังไง? โทรหาเขา! โทรหาวีดแล้ ว
ชวนเขาให้ ออกอากาศเควสนี ้!”
***
ลี ฮุน คุยโทรศัพท์อย่างระมัดระวังในขณะที่นงั่ อยู่ในห้ องเรี ยน
“โทรหาผมมีอะไรรึเปล่าครับ?”
-ค่ะ จริ งๆ แล้ว ฉันอยากจะคุยกับคุณเกี ่ยวกับการ
ออกอากาศรายการ
“รายการโชว์เหรอครับ? เกี่ยวกับอะไรเหรอ? คุณพูดว่า KMC มีเดียอยากจะ
ออกอากาศการผจญภัยของผมเหรอ?”
ทันทีที่ประโยคดังกล่าวหลุดออกไปจากปากของเขา ทุกคนในห้ องที่กาลัง
ขวักไขว่ ก็นิ่งอึ ้งกันไปชัว่ ขณะ
“……”
พวกนักศึกษาหยุดสิ่งที่กาลังทา และเพ่งความสนใจมาที่ลี ฮุน
เหล่านักศึกษาคณะ V R (Virtual Reality)
หลังจากจบการศึกษา พวกเขาสามารถทางานได้ หลากหลายอาชีพขึ ้นอยู่กบั
เนื ้อหาทีเ่ รี ยน
แม้ แต่พวกทีไม่ได้ เล่นเกมรอยัลโรดก็ตาม
ที่พวกเขาอยากจะเรี ยนเกี่ยวกับ VR ก็เป็ นเพราะแรงบันดาลใจจากรอยัลโรด
และแหล่งที่พวกเขาส่วนใหญ่ได้ รับข่าวสารเกี่ยวกับเกมรอยัลโรดนันก็
้ คือสถานี
KMC มีเดีย!
‘ไม่มีทางน่า เป็ นไปไม่ได้’
พวกเขายังไม่แน่ใจ แต่ยงั คงฟั งการสนทนาของลี ฮุน
-ใช่ค่ะ ฉันอยากจะออกอากาศการผจญภัยของพวกเราใน
อาณาจักรแวมไพร์ โทเดียม แต่เห็นว่าควรได้รบั อนุญาต
จากคุณก่อน
“คุณ เฮ มิน ต้ องการคาอนุญาตจากผมเหรอ?”
-ค่ะ เพราะคุณเป็ นผูน้ าของปาร์ ตีใ้ นฐานะวีด ฉันบันทึก
วิ ดีโอการผจญภัยของทุกคน ไว้ แต่มนั จะผิ ดจริ ยธรรมถ้า
ฉันออกอากาศคลิ ปวิ ดีโอโดยไม่ขออนุญาตจากพวก
คุณ ถ้า คุณขอคาตกลงจากคนอื น่ ๆ ได้ แต่ละคนจะได้รบั
เงิ นเดือน แล้วคุณก็ยงั จะได้ค่าทีป่ รึ กษาด้วยค่ะ
เหล่านักศึกษากาลังบ้ าคลัง่
คุณเฮ มิ น? หรื อว่าจะเป็ นชิ น เฮ มิ น ?’
‘ทาไมคนซ้ าชัน้ แบบนัน้ ถึงได้รบั โทรศัพท์ จากชิ น เฮ มิ น กัน?’
‘กับพิ ธีกรชื อ่ ดังคนนัน้ เหรอ?’
พวกเขารู้จกั เจ้ าของชื่อที่ออกมาจากปากของลี ฮุนดี พีธีกรชื่อดังของทวีปเวอร์
เซลล์ ชิน เฮ มิน
“อืม ผมเข้ าใจล่ะ ไว้ คยุ รายละเอียดกันวันหลังละกันครับ”
 -ค่ะ ฉันหวังว่าจะได้รับคาตอบโดยเร็ วนะคะ พอดีสต๊า
ฟของสถานีกาลังโกลาหลกันใหญ่เลย อ๊ ะ จริ งๆ แล้ว ลื ม
บอกไปเลยว่าพวกเขาตืน่ เต้นกับการผจญภัยของคุณวีดใน
อาณาจักรแวมไพ ร์ มาก แต่พวกเขาคิ ดเรื ่องตารางการ
ออกอากาศอยู่ พวกเขาอยากจะฉายการผจญภัยนี ้ 1 เอพิ
โซดทุกๆ 2 วัน
เลยค่ะ ไม่รบกวนแล้วค่ะ ไว้คยุ รายละเอี ยดเพิ่ มกันวัน
หลังนะคะ
“แน่นอนครับ”
ลี ฮุน วางสาย
จากนันเขาก็
้ หนั มาเห็นพวกนักศึกษาหลายคนที่แกล้ งเขามาใกล้ ๆ
มีการแข่งขันแย่งชิงกันว่าใครจะได้ นงั่ ที่ว่างสองที่ข้างๆ ลี ฮุน!
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
เสียงโทรศัพท์ของลี ฮุน ดังขึ ้นอีกครัง้
พวกนักศึกษาตัวแข็งทื่อ
‘ชิ น เฮ มิ น โทรมาอี กรึ เปล่า’
‘ไม่มีทาง…’
‘ขอโอกาสแค่ครัง้ เดียว’
พวกเขารอฟั งอย่างเงียบๆ ด้ วยความลุกลน
แต่ก็ยงั สามารถปิ ดปากเงียบกันได้ อยู่
ลี ฮุน ยกมือถือขึ ้นเพื่อรับสาย แต่มีเสียงอื่นดังออกมา

- เบื อ่ มากเลยค่ะ ก็เลยโทรหาคุณ ตอนนีท้ าอะไรอยู่เหรอ

คะ?
เสียงใสไพเราะราวกับเครื่ องดนตรี ที่ปรับจูนมาอย่างดี
นัน่ คือเสียงของ จอง เฮียว ลิน (ฮวารยอง)
“อ๊ ะ คุณ จอง เฮียว ลิน เองเหรอครับผมกาลังรอคาบเรี ยนเริ่ มอยู่”
-ขอโทษด้วยค่ะ ฉันรบกวนรึ เปล่า?
“ไม่เป็ นไรครับ ศาสตราจารย์ยงั ไม่มาเลย”
“ครับ อ๊ ะ ได้ ยินว่าคุณออกเพลงใหม่ใช่ไหม?”
“ในอินเทอร์ เน็ตมีข่าวว่าจอง เฮียว ลิน ใกล้ จะปล่อยซิงเกิลใหม่น่ะครับ”

-ใช่ ค่ะ แค่ซิงเกิ้ ลเดียว

พวกนักศึกษาต่างเย้ ยหยัน ลี ฮุน
สายแรกพวกเขายังสงสัยอยู่ แต่พอได้ รับสายที่สองจากนักร้ องดัง จอง เฮียว ลิน
แล้ ว...
‘กะแล้วเชี ยว’
‘มโน สัสส’
‘กรัก๊ ๆ ทายังไงถึงจะได้โทรคุยกับลิ นวะ?’
‘อ้าปากก็เห็นลิ้ นไก่หมดแล้ว’
พวกนักศึกษาหัวเราะเยาะลี ฮุนไม่หยุด
กล่าวได้ ว่า นับจากนันเอง
้ ตัวตนของลี ฮุน ก็ถกู มองข้ ามอย่างสิ ้นเชิง
ผู้คนหลัง่ ไหลกันมาที่โมราต้ า พวกเขาแห่กนั มายังดินแดนทางเหนือเพราะกลิ่น
อันเย้ ายวนของการผจญภัยและภารกิจใหม่ ๆ
“นักเวทเวล 310 คร้ าบ สกิลสายควบคุมภูมิอากาศ กาลังหาตี ้จ้ า”
“มาทางนี ้ ท่านนักเวท”
“ฉันอยู่นี่แล้ ว!”
“นักจาแนกไอเท็ม (identifier) เวล 296 ฉันเน้ นสายกับดัก แต่ก็สามารถจาแนก
ไอเท็มให้ พวกนายได้ ”
“ท่านนักจาแนกไอเท็ม ฉันจะให้ ท่านดูแลเรื่ องไอเท็ม มาเข้ าตี ้พวกเราเถอะ”
“ในเมื่อเราได้ นกั จาแนกไอเท็มที่ไม่ใช่สายตี เราจะทาภารกิจอะไรกันดี”
จัตรุ ัสเมืองคับคัง่ ไปไปด้ วยผู้คนที่กาลังหาปาร์ ตี ้
ในทุก ๆ ที่ของแดนเหนือ ภารกิจและเนื ้อเรื่ องใหม่เกิดขึ ้นมาเรื่ อย ๆ
ดังนันนั
้ กผจญภัยทุกคนจึงอยากจะลุยให้ สดุ ๆ!
เมื่อ พวกเขาออกล่ามอนสเตอร์ ในดันเจี ้ยนทัว่ ๆ ไป อัตราการตกของดีคอ่ นข้ าง
ต่า แต่ที่นี่ภารกิจที่พวกเขาได้ รับจะนาไปสูก่ ารค้ นพบดันเจี ้ยนใหม่ ๆ ซึง่ พวกเขา
จะได้ คา่ ประสบการณ์สองเท่าและอัตราตกของไอเท็มก็เพิ่มขึ ้น
นักผจญภัยหลายคนที่มารวมกันที่โมราต้ าเพื่อแสวงหาทีมลุยแบบถึงไหนถึง
กัน และเพราะเช่นนี ้ โมราต้ าจึงคึกคักเป็ นอย่างยิ่ง
“ขายทวนคร้ าบ! ถ้ า คุณกาลังมองหาอาวุธ ไม่มีอะไรเยี่ยมไปกว่าทวน
แล้ ว มันเจ๋งทังโจมตี
้ และป้องกัน รี บซื ้อรี บหาช้ าอดนะคร้ าบ เช็คคุณสมบัติได้ ค
ร้ าบ”
“มีดคาดาลิน่าจ้ า อาวุธเพียงหนึง่ เดียวของคาดาลิน่า แรงมากนะจ๊ ะ เลือกดู
เลือกหยิบชมได้ ไม่ซื ้อไม่ว่ากันจ้ า”
ผู้ เล่นทังหลายนั
้ ง่ ตังแผงขายของที
้ ่ได้ จากการล่าในบริ เวณจัตรุ ัสเมือง ด้ วยหวัง
ว่าจะมีคนซื ้อกระเป๋ าหนัก พวกเขาเลือกขายไอเท็มมีค่าเหล่านันให้ ้ กบั ผู้เล่น
ด้ วยกันแทนที่จะไปขายร้ าน ค้ า NPC เพราะมักจะได้ ราคาดีกว่า
“เหล็กดาจ้ า! และไอเท็มที่ทาจากเหล็กดาทุกชนิด! หลอมผลิตโดยนักตีดาบ
เกียม ใช้ ทกั ษะตีดาบระดับกลางเลยนะ ความแรงรับประกันเป่ าหัวกระจุย
แน่นอน แต่ซื ้อไปแล้ วไม่รับคืนเด้ อ ไม่ประกันความสึกหรอด้ วย”
“ผลิตภัณฑ์โล่ระดับปรมาจารย์! เสริ มกาลังของท่านด้ วยชิ ้นงานเอกอุของพาเบ
รู สุดยอดนักผลิตผู้ซงึ่ มีทกั ษะตีดาบถึงระดับกลาง”
“ไอเท็มเติมพลังเวทมนตร์ มีแบบใช้ วนั นึงหมด สามวันหมด และหนึ่งอาทิตย์”
ที่นี่มีตงแต่
ั ้ นกั ตีดาบยันช่างเย็บผ้ า นักผูกมนตรา (enchanter) และนักฝึ ก
สัตว์ แดนเหนือเต็มไปด้ วยมวลมหามอนสเตอร์ และกับดัก วินาทีเป็ นตาย
เกิดขึ ้นได้ ตลอดเวลา ดังนันนั
้ กผจญภัยจาเป็ นต้ องมองหายุทธภัณฑ์
พิเศษ ตลาดยุทธภัณฑ์และธุรกิจการเงินพัฒนาไปอย่างเร็วจี๋ ซึง่ ทาให้
ตลาดแรงงานขยายตัวเป็ นอย่างมาก นามของเมืองโมราต้ าได้ ถกู รู้จกั อย่าง
กว้ างขวางในฐานะสถานที่ซงึ่ ผู้เล่น สามารถแลกเปลี่ยนและมองหาสิ่งต่าง ๆ
ร้ อยแปดพันเก้ า รวมทังการผจญภั
้ ยก็ไร้ ขีดจากัดเช่นกัน
“ดินแดนนี ้อุดมสมบูรณ์และกว้ างขวาง สิ่งที่ฉนั ต้ องการตอนนี ้ก็คือเมล็ดพันธุ์ดี
ๆ”
“มันจะต้ องมีที่สกั แห่งแหละน่าที่ฉนั จะจับจองได้ ”
พวก ชาวนา นักทาเหมือง ปศุสตั ว์ ก็มาไขว่คว้ าโอกาสที่โมราต้ า พื ้นที่ว่างถูก
หักร้ างถางไถ และจากการหักไร่ไถพงพวกเขาก็พบเหมืองแร่ต่าง ๆ สาหรับคนที่
ค้ นพบเหมืองแร่ สิ่งที่พวกเขาต้ องทาก็มีเพียงแค่จ่ายภาษี ที่ดินจานวน
หนึ่ง ดังนันนั
้ กทาเหมืองจึงมาค้ นหาดินแดนใหม่ ๆ ทังเพื้ ่อการผจญภัยและเพื่อ
ฉวยความมัง่ คัง่ ทางลัดจากเหมืองทอง
โมราต้ ากลายเป็ นเมืองศูนย์กลางของแดนเหนือ!
ถ้ าจะว่ากันตามตรง มันอาจจะดูเกินไปนิดหน่อย ที่จะกล่าวเช่นนัน้ จานวนของ
ผู้คนแออัดเกินค่ามาตรฐานประชากรเพราะว่าตัวเมืองยังไม่ใหญ่มากพอ และยัง
ขาดสิ่งก่อสร้ างอีกจานวนมาก แต่อย่างไรก็ตาม หมูบ่ ้ านแห่งนี ้ได้ เติบโตขึ ้นทุก
วันเมื่อผู้คนต่างแวะเวียนเข้ ามาและผ่านไป ส่วนอื่น ๆ ของโมราต้ าเองก็ว่นุ วาย
ไม่แพ้ ย่านนักผจญภัยที่จตั รุ ัสกลางเมือง เพราะการพัฒนาของเมืองทาให้ มี
แรงงานทาการผลิตในพื ้นที่ต่าง ๆ ตลอดเวลา
และสีสนั ราตรี ก็จะปะทุหลังตะวันตกดิน!
เมื่อ นันผู
้ ้ คนก็จะละทิ ้งถนนหลักอันสับสนวุ่นวายในยามกลางวัน เหตุผลหลักก็
คือพวกเขาพากันไปกระจุกตัวกันอยู่ที่ “หอคอยแห่งแสง” ใกล้ เขตภูเขาหิน
“เป็ นไปได้ ไงที่มีประติมากรรมจับใจขนาดนี ้อยู่บนโลก?”
“มันทาให้ ฉนั อยากรู้ จกั ประติมากรที่สร้ างมาก ๆ เลยล่ะ”
ในอีกทางหนึ่ง นักรบและนักเวทรี บเร่ งออกไปล่ามอนสเตอร์ ทนั ทีที่ได้ เห็นแสง
จากประติมากรรม
“ไปกันเถอะ!”
“ล่าเลยพวก”
พวกเขาต้ องการใช้ ประโยชน์จากระยะเวลาที่ได้ รับบัพจากประติมากรรมให้ มาก
ที่สดุ เท่าที่จะเป็ นไปได้ ในการล่ามอนสเตอร์
คล้ าย ๆ กับหอคอยไอเฟลในฝรั่งเศส และเทพีเสรี ภาพในนิวยอร์ ค สัญลักษณ์
มหึมาเหล่านี ้แสดงอัตลักษณ์ของมหานคร
โมราต้ ามีชื่อเสียงและมีชีวิตชีวาก็เพราะหอคอยแห่งแสง ข้ อมูลเกี่ยวกับมัน
แพร่กระจายไปยังเมืองและนครต่าง ๆ และในการนี ้นามของโมราต้ าก็กระเดื่อง
ดังไปด้ วย แม้ ว่าเมืองต่าง ๆ ในเขตเหนือล้ วนแต่ประจักษ์ ถึงความสาเร็จอันน่า
ประทับใจของโมราต้ าอยู่แล้ ว แต่การที่มนั มีหอคอยแห่งแสงทาให้ ผ้ คู นสามารถ
จดจาและระลึกถึงเมื่อพวกเขาคิดหรื อพูดถึงแดนเหนือ
อีก เหตุผลหนึง่ ที่จานวนของนักท่องเที่ยวไม่เคยจะลดลงเลย ก็เพราะอัตราการ
พัฒนาของเมือง ดังนันหอคอยแห่
้ งแสงจึงยิ่งใหญ่มากขึ ้นตามไปด้ วยในฐานะ
สถานที่สาคัญของโมรา ต้ า
สาหรับผู้ที่เพิ่งเดินทางจากอาณาจักรโรเซ็นไฮม์มาถึงโมราต้ า นี่คือสิ่งที่พวกเขา
พูดออกมาหลังจากระบายลมหายใจเหนื่อยล้ าหอบแรก
“นี่คือโมราต้ าหรอ?”
“ท่านปฏิมากรวีดเป็ นผู้ปกครองเมืองนี ้จริ ง ๆ น่ะหรื อ?”
“ฉันได้ ข่าวว่าที่นี่มีแจกโจ๊ กฟรี ด้วยแหละ!”
ผู้อาวุโสของหมูบ่ ้ านทาหน้ าที่ปกครองดินแดนโมราต้ าแทนวีด
“ผู้คนในเมืองจะต้ องไม่อดอยากอีกต่อไป”
ดัง นันเขาจึ
้ งผลักดันการพัฒนาของเมืองอย่างมหึมา เมืองได้ เพาะปลูกที่ดินต่าง
ๆด้ วยข้ าวโพดและธัญพืชเพื่อตอบสนองความต้ องการอาหาร ในเมื่อพืชพรรณ
เติบโตได้ ดีในแดนเหนือ ประชากรของโมราต้ าซึง่ เคยอดอยากมานมนานก็ได้ ลืม
ตาอ้ าปาก และอัตราการเพิ่มของประชากรก็สงู ขึ ้น
การลงทุนเพื่อหยุดยังวงจรอุ
้ บาทว์ของความอดอยากขาดแคลน!
 โม ราต้าได้ปฏิ รูปพืน้ ทีร่ กร้าง ทีด่ ิ นทีถ่ ูกปฏิ รูปสามารถ
เพาะปลูกธัญพืช พืชผัก และพืชไร่ การเก็บเกี ย่ วครั้ง
แรกจะเกิ ดขึ้นในอีกสีเ่ ดือนนับจากนี ้
พืน้ ทีท่ ีไ่ ด้รบั การปฏิ รูป: 140,000 ไพน์ (ประมาณ 460,000
ตารางเมตร)
การเติ บโตทางเศรษฐกิ จ: 7
ภาษี ทีเ่ ก็บได้: 800 เหรี ยญทอง ต่อเดือน
พืน้ ทีเ่ พาะปลูก: เพิ่ มขึ้น 830%
ใน แง่ของการลงทุน ผลตอบแทนในรูปภาษี ที่เก็บได้ ถือว่าน้ อยไปหน่อย แต่
อย่างไรก็ดีเนื่องจากประชากรของโมราต้ าได้ เพิ่มสูงขึ ้น การลงทุนในเรื่ องนี ้จึง
เป็ นสิ่งที่จาเป็ น สาหรับการปฏิรูปที่ดิน ผู้อาวุโสหมูบ่ ้ านใช้ จ่ายเงินทองไปถึง
30,000 เหรี ยญทอง
“สิ่งปลูกสร้ างในเมืองยังคงดูซ่อมซ่อไป ฉันคงต้ องเพิ่มความภูมิใจให้ กบั คนใน
หมูบ่ ้ านด้ วยการทาความสะอาดสักหน่อย”
เงิน 2,000 เหรี ยญทอง ถูกใช้ จ่ายในการทาความสะอาดถนน และอีก 260,000
เหรี ยญทอง ถูกใช้ จ่ายไปกับการจัดสรรบ้ านเรื อนและสิ่งปลูกสร้ างทางธุรกิจ มี
การปฏิสงั ขรณ์ส่วนต่าง ๆ ในหมูบ่ ้ าน และแม้ กระทัง่ ซุ้มประตูหินอ่อนก็ถกู ปลูก
สร้ างไว้ ที่ทางเข้ าหมู่บ้าน เพื่อความภาคภูมิใจของผู้คน!
ขวัญกาลังใจของชาวเมืองโมราต้าเพิ่ มขึ้น 89
 ระดับสุขอนามัยและสาธารณสุขกลายเป็ นระดับดีมาก
และเมื่อใดก็ตามที่เหล่านักผจญภัยเข้ าไปแวะเยี่ยมบ้ านของผู้อาวุโสประจา
เมือง อย่างเช่นในกรณีนี ้ที่ แบนเท็ม กับโฮรูแกน (tl note: ชื่อผู้เล่น) นาสิ่งของที่
ได้ มาจากการล่ามอนสเตอร์ อาทิ ฝูงคนเถื่อนที่พวกเขาล่าในรังปี ศาจโยเด็ม ใน
เมืองอื่น ๆ พวกเขาอาจจะได้ รับเพียง 200 เหรี ยญทอง และค่าชื่อเสียงอีกสัก 30
จากการรายงานภารกิจด้ วยของเหล่านัน้ แต่ในกรณีของผู้อาวุโสแห่ง
โมราต้ า มันกลับแตกต่างไปเป็ นอย่างมาก
“โอ้ พวกท่านทาได้ เยี่ยมมาก ผู้คนแห่งโมราต้ าจะไม่ลืมความช่วยเหลือของพวก
ท่าน”
การแสดงความซาบซึ ้งแบบนี ้ของผู้อาวุโสหมูบ่ ้ านไม่ใช่เรื่ องหนักหนาอะไร แบน
เท็มตอบอย่างรวดเร็ ว
“ในฐานะนักรบ พวกเราเพียงแต่ทาสิ่งที่จาเป็ นต้ องทาน่ะครับ”
“ไม่ ๆ สิ่งที่พวกท่านทามันยิ่งใหญ่มาก พวกท่านช่วยปลดปล่อยพวกเราจาก
ความหวาดกลัวในอดีต”
สาหรับ ผู้อาวุโสแห่งโมราต้ าและประดาลูกบ้ าน ความหวาดกลัวมอนสเตอร์ ของ
พวกเขาค่อนข้ างสูงผิดธรรมดา ก็ด้วยการที่เคยถูกกระทาย่ายีโดยเหล่าแวมไพร์
ในอดีต เป็ นเหตุให้ ผ้ อู าวุโสชอบพอเหล่านักรบเป็ นพิเศษ
“พวก ท่านได้ รับภารกิจในการจัดการกับมอนสเตอร์ เหล่านันเพื
้ ่อถนอมชีวิตอันมี
ค่า ของประชากรเรา และฉันขอใช้ อานาจในฐานะตัวแทนของเจ้ าเมืองของ
เรา มอบของเล็ก ๆ น้ อย ๆ เหล่านี ้ หวังว่ามันพอจะชดเชยความตรากตราของ
พวกท่านได้ ”
ติ๊ง!
ค่าตอบแทนภารกิ จ 360G
ค่าชื อ่ เสียงเพิ่ มขึ้น 464
“ว้ าว ได้ เงินเยอะมาก....”
“ถ้ าท่านจะกรุณาไปล่ามอนสเตอร์ เพิ่มอีก ฉันจะจ่ายให้ มากกว่านี ้อีกนะ”
ผู้อาวุโสหมูบ่ ้ านให้ รางวัลสูงจนน่าระทึก!
ด้ วยการอ้ างอานาจของเจ้ าเมือง เงิน 130,000 เหรี ยญทอง ที่วีดทิ ้งไว้ ให้ ถกู
แจกจ่ายไปอย่างรวดเร็ว และนับจากนัน้ เมืองโมราต้ าก็จาเป็ นต้ องพึง่ พิงแต่
รายได้ จากภาษี ถ่ายเดียว
ผู้ คนในโมราต้ าชื่นชมนักรบที่กาจัดมอนสเตอร์ ให้ และเหล่านักรบก็ได้ คา่
ชื่อเสียงก้ อนใหญ่เป็ นการตอบแทน ผู้อาวุโสหมูบ่ ้ านจึงต้ องใช้ จ่ายเงินเพื่อการณ์
นี ้มากขึ ้น ๆ ทาให้ เขาต้ องเรี ยกเก็บภาษี สงู ขึ ้น ดังนันในส่
้ วนของนักผจญ
ภัย พวกเขาจึงต้ องจ่ายเงินในการจัดหายุทธภัณฑ์ อาหาร และที่พกั ด้ วยตนเอง
และ สาหรับวัตถุดิบที่ได้ จากการล่า พวกมันสามารถผ่านกระบวนการผลิตให้
กลายเป็ นเครื่ องหนัง และผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ซึง่ ทาให้ ราคาของวัตถุดิบเหล่านัน้
ทะยานสูงขึ ้นจนน่าเวียนหัว
ในอีกด้ านหนึ่ง เทคโนโลยี การเกษตร และอุตสาหกรรมด้ านอื่น ๆ ยังคงล้ า
หลังอยู่มาก แต่นนั่ ไม่ใช่สาหรับด้ านสิ่งทอ!
พวก เขาเก็บเกี่ยวและผลิตเครื่ องหนังกับเครื่ องนุ่งห่มคุณภาพเยี่ยม ซึง่ พ่อค้ า
และนักผจญภัยกระหายที่จะซื ้อมันอย่างทันทีด้วยราคาสูงลิ่ว และนี่ก็เป็ นแหล่ง
รายได้ หลักของโมราต้ า
อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสหมูบ่ ้ านก็ไม่สามารถให้ อภัยรายได้ ภาษี ที่สงู ขึ ้นได้ (tl
note: เป็ นสานวนประมาณว่า มีเงินเพิ่มขึ ้นก็ทนไม่ได้ ต้ องใช้ แม่มให้ หมด)
“แทนคาขอบคุณที่เทพีเฟรย่าได้ ปกปั กษ์ รักษาพวกเราตลอดมา ฉันขอบริ จาคสิ่ง
นี ้ให้ แก่เหล่ากัลยาณมิตร”
“โอออออ ขอให้ พรประเสริ ฐจงมาสู่ท่าน”
เงินจานวนถึง 5,000 เหรี ยญทอง ได้ ถกู บริ จาค
อนึ่ง โครงการทางวัฒนธรรมต่าง ๆ ได้ ดาเนินไปเป็ นอย่างดี ถึงแม้ ว่าสมาคม
อาชีพสายต่อสู้ต่าง ๆ จะยังไม่ถกู ก่อตัง้ แต่สมาคมอาชีพสายศิลปิ นกลับไม่ต้อง
ใช้ ความพยายามในการริ เริ่ มเลย ก็ในเมื่อเมืองโมราต้ านันรุ ้ ่ มรวยไปด้ วยการ
ประชุมเสวนา การจัดแสดงศิลป์ และอื่น ๆ เงินตราหลัง่ ไหลถ่ายเทจากกิจกรรม
เหล่านี ้ราวกับน ้าหลาก ไม่ว่าจะเป็ นวันนี ้หรื อวันไหน ๆ โมราต้ าก็เต็มไปด้ วยการ
เพิ่มขึ ้นของตู้โชว์สินค้ าและงานศิลป์ ประติมากรรม จิตรกรรมเป็ นพัน ๆ ชิ ้น ทัว่
ทุกหัวมุมถนน
.
.
.
“คิก ๆๆๆๆ”
“เจ้ านายไม่อยู่”
“ไปร่อนกัน พวกเราเป็ นอิสระแล้ ว”
ไววัน ไวทู ไวทรี ไวไฟว์ ไวซิก ไวเซเว่น!
พวกมันกาลังมีความสุข เจ้ านายจอมกดขี่ระเห็จร่างไปอยู่ที่โลกของพวกแวม
ไพร์ แม้ ว่าจะเพียงชัว่ คราว แต่มนั ก็คือเสรี ภาพ! มันไม่ใช่สวรรค์หรอกรึ
อะแฮ่ม! ตัวแรกที่กล่าววาจาคือไววัน
“พวกเราต้ องตามใจตัวเองกันซักหน่อย แต่จะทาไรกันดีละ่ ”
“เออ นัน่ สิ”
“ฉันรู้สกึ กระสับกระส่ายไงไม่ร้ ู ”
พวกไวเวิร์นตอบอย่างกระตือรื อร้ น
“โกลโกล มันช่างยากจะทานทนจริ ง ๆ ที่มีเจ้ านายแบบนี ้ ดูสิวา่ เกิดอะไรขึ ้นกับ
เปลือกสีทองอันเปราะบางของฉัน โกลโกล!”
โกลมินิเคาะหัวตัวเอง
“หนาวเหน็บและหิวโหย…อิสรภาพ อันหอมหวานหลังจากความทุกข์ทรมาน
ทังหมดนั
้ น่ พวกเรามีสิทธิที่จะบันเทิงกับเสรี ภาพ เพราะว่าตอนนี ้ และ ณ ที่
แห่งนี ้ ไม่มีเจ้ านายเฟร้ ย!”
พวกมันเกิดองอาจขึ ้นมาด้ วยเหตุผลแค่ว่าวีดไม่อยู่เท่านัน้ แต่อย่างไรก็ดีมนั ก็
ยังคงอยู่ภายใต้ พนั ธะคาสัง่ ของวีด
ก่อนที่วีดจะไปยังโลกแห่งแวมไพร์ เขาเรี ยกพวกไวเวิร์นและโกลมินิมาประทับ
โอวาทด้ วยความเข้ มงวด
“เจ้ าต้ องคอยมองหามอนสเตอร์ จากท้ องฟ้านะไวทรี !”
“เจ้ านาย โปรดตอบข้ า!”
“สาหรับเจ้ านาย ไวเวิร์นหมายความว่าอย่างไรหรื อ”
“อ้ อ ก็คือจ้ าวแห่งท้ องฟ้า ไวเวิร์นที่รวดเร็ วและแข็งแกร่ ง เจ้ าว่าใช่หรื อไม่” วีด
ตอบ
“ใช่แล้ ว เจ้ านาย”
ใน ตอนนัน้ ไวทรี กาลังยัดปี กไก่เข้ าท้ องอย่างขะมักเขม้ น และแน่นอนว่า คา
ชมเชยที่หาได้ ยากจากวีดทาให้ มนั รู้สกึ ดีมาก ๆ แต่คาชมเชยและคาปลุกใจก็มี
ความหมายอื่นเช่นกัน
“แล้ วเพราะอะไรกันฟะ ไวเวิร์นของฉันถึงได้ ออ่ นแอนัก สู้มอนสเตอร์ เดินดินก็
ไม่ได้ !? แหม! ไวเวิร์นเจ้ าแห่งท้ องฟ้า ตกใจแล้ วก็กระพือปี กหนี ปี กของพวก
แกน่ะมีดีก็แค่เป็ นข้ ออ้ างว่าบินได้ เลยไม่อยากเกลือกกลัวกั
้ บมอน สเตอร์ บนพื ้น
เท่านันแหละ!!”
้
วีดวิจารณ์จดุ อ่อนของพวกไวเวิร์นอย่างเผ็ดร้ อน
“เจ้ านาย ข้ าขอโทษ”
พวก มันรู้สกึ ละอายและไม่ร้ ูว่าควรจะทาตัวยังไง แต่ในความเป็ นจริ งแล้ ว ที่
พวกมันอ่อนแอก็เพราะวีดยังไม่เชี่ยวชาญมากพอในการแกะสลักพวกมัน
ขึ ้นมา แต่ไวเวิร์นทังหมดหลงเชื
้ ่อวีดเพราะสติปัญญาอันต่าเตี ้ยเรี่ ยดินของพวก
มัน
“เข้ มแข็งหน่อย! อาณาจักร ดารงอยู่ไม่ได้ หรอกนะถ้ าพวกแกยอมให้ พวกมอน
สเตอร์ สวะ ๆ พวกนันมาเอาชี
้ วิตแกได้ ในนามของเจ้ าแห่งท้ องฟ้า พวกแก
จะต้ องไม่ตายเลยสักตัวเดียวระหว่างที่ฉนั ไม่อยู่ เข้ าใจมัย!”
้
“คู้ววววว!”
“เจ้ านายเป็ นห่วงเราเรื่ องนี ้หรอกหรื อเนี่ย”
ปลาย จมูกและปากแหลม ๆ ของพวกมันสัน่ ระริ กด้ วยความรู้ สกึ ที่เอิบ
ซ่าน ก่อนที่จะจากไปวีดได้ กาหนดเป้าหมายให้ กบั ไวเวิร์นพวกนี ้ด้ วยการกาชับ
ของเขา
“พวกเจ้ าต้ องพยายามแข็งแกร่ งขึ ้นอีกนะ”
พวก มันจึงโบยบินออกล่าไปทัว่ อย่างเสรี ขณะที่เติบโตขึ ้นเรื่ อย ๆ แม้ ว่าเจ้ านาย
ของมันจะไม่ได้ อยู่คอยกวดขัน พวกมันก็ยงั คงทาตามคาสัง่ ของเขา และ
ในตอนนี ้พวกมันถึงได้ ร้ ูว่าทาไมพวกมันจึงยึดถือคาสัง่ ของวีดอย่างหนัก แน่นนัก
ความเป็ นผู้นา และบารมี! (Charisma)
สถานะ ที่มีอิทธิพลมากที่สดุ ต่อพวกไวเวิร์นก็เพราะว่าพวกมันถูกสร้ างขึ ้นมาโดย
วีด พวกมันทุกตนเติบโตขึ ้นเรื่ อย ๆ ระหว่างที่ปฏิบตั ิตามคาสัง่ ของวีด
.
.
“วันนี ้ข้ าอยากไปสูดอากาศสักหน่อย”
แต่ ถึงยังไงไววันก็ใช้ เวลาในการอู้มากกว่าการออกล่าอยู่ดี มันยืนอยู่บนหน้ าผา
สูง ปี กสองข้ างหุบข้ างตัว รู้สกึ ห้ าวหาญแม้ ว่าที่มนั ทาอยู่ก็แค่หิ ้วกระต่ายที่น่า
สงสารต่างเหยื่อล่า ไว้ ในมือ ไวเวิร์นตัวอื่น ๆ ที่อยู่ข้างหลังก็ขี ้เกียจตัวเป็ นขนไม่
แพ้ กนั
“คิฮิฮิ ๆ”
“ของพรรค์นี ้มันเจ๋งซะจริ ง”
“กินอีก มาเร็ ว กินอีกเยอะ ๆ”
ไว เวิร์นใช้ เวลาในการออกล่าสันลงทุ
้ กวัน พวกมันตามใจตัวเองอย่างหนัก ผ่าน
วันเวลาอันแสนสุขด้ วยความอิ่มหมีพีมนั และการแอบงีบใต้ ร่มไม้ !
“พวกเราก็มาออกล่าแล้ วไง แล้ วก็ทาอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะแล้ วด้ วย”
“พักกันสักหน่อยเนาะ”
“เจ้ านายไม่อยู่พวกเราควรพักผ่อนกันให้ เต็มที่ เพราะเวลาที่เขากลับมา เราคง
ไม่ได้ พกั กันแน่ ๆ”
“มาเล่นกันเถอะ ๆ”
พวก มันก็ยงั ออกล่าอยู่บ้าง แต่ก็นาน ๆ ทีน่ะนะ ไม่ว่าวีดจะมีค่าความเป็ นผู้นา
และค่าบารมีสงู แค่ไหน แต่การที่เขาไม่อยู่ใกล้ ๆ อิทธิพลของค่าสถานะเหล่านัน้
ก็ลดต่าลง ทาให้ การควบคุมที่วีดมีตอ่ พวกมันลดลงด้ วยเป็ นเงาตามตัว
“คุคคุ คุ ”ุ
“ความสุขสาราญ..ช่างแสนสบายอะไรอย่างนี ้”
พวก ไวเวิร์นเกลือกกลิ ้งกับพื ้น ระหว่างที่พวกมันใช้ ชีวิตอย่างเกียจคร้ าน หา
ตะกรามแต่ของอร่ อย ทาให้ พวกมันอ้ วนปลิ ้นอย่างรวดเร็ว เหนียงของพวกมัน
ซ้ อนกันเป็ นชัน้ ๆ และหน้ าท้ องของมันก็กลมป๊ อกจนมองไม่เห็นกล้ ามเนื ้ออีก
ต่อไป สาหรับส่วนอื่น ๆ เช่นปี กนันก็
้ ออ่ นแรงอย่างหนัก ถึงแม้ ว่าจะไม่ใช่เรื่ อง
ใหญ่เพราะพวกมันถูกสร้ างมาในทรวดทรงที่แบบบาง การบวมขึ ้นตามน ้าหนัก
ตัวของไวเวิร์นจึงมีผลต่อความเร็ วการบินอย่างมีนยั สาคัญ
บางทีถ้าพวกมันยังเป็ นอย่างงี ้อยู่ต่อไป อาจจะบินไม่ได้ เลยก็ได้ !
“จะว่าไป การอยู่บนพื ้นดินก็ดีเหมือนกันนะ”
“ช่ายแล้ ว เหนื่อยจะตายกระพือปี กขึ ้นไปบนฟ้าเนี่ย”
พวกไวเวิร์นรวมกลุม่ กันบนพื ้นดิน
ขามีประโยชน์ละ่ !
และในตอนนี ้ เมื่อพวกมันออกล่า บางทีมนั ก็วิ่งไล่มอนสเตอร์ บนพื ้น
ทีละก้ าว ทีละก้ าว!
***
เมื่อวีดเชื่อมต่อกลับมา เมลอนก็พร้ อมที่จะบอกปาร์ ตี ้เกี่ยวกับการออกอากาศ
“KMC Media สนใจการผจญภัยของพวกเราจนแทบคลัง่ เลยค่ะ”
เพลค่อนข้ างจะประหลาดใจ เขาสนใจหลาย ๆ รายการที่ถกู เอาไป
ออกอากาศ แต่ไม่นึกไม่ฝันว่าการผจญภัยของพวกเขาจะได้ ขึ ้นจอด้ วย
เมลอนกล่าวต่อพร้ อมรอยยิ ้ม
“ก็พวกเราน่ะเป็ นพวกแรกที่ได้ มายังดินแดนแห่งแวมไพร์ นี่นา งันพวกเธอคิ
้ ดว่า
ไงล่ะ ถ้ า KMC Media จะขอเผยแพร่ภาพ?”
ฮวารยองไม่เห็นว่าจะเสียหายอะไร ก็เลยผงกศีรษะตกลง
“ฉันโอเคนะ”
เพลติดจะลังเล แต่ด้วยเห็นว่าเรื่ องนี ้จะช่วยเหลือหน้ าที่การงานของเมลอน เขา
จึงสนับสนุนอีกเสียง
“ผมก็เอาด้ วยเหมือนกัน”

โรมูนะ ไอรี น และเซอร์ กะ พยายามข่มความตื่นเต้ นของตน

“ฉันไม่ปฏิเสธหรอก การผจญภัยในอาณาจักรแวมไพร์ ไม่ใช่เรื่ องที่จาเป็ นต้ อง
เก็บเป็ นความลับนี่”
“แม้ จะน่าอายนิด ๆ ที่ต้องออกทีวี..แต่มนั คงไม่เป็ นไรมัง?”
้
“เรากาลังจะได้ ออกทีวีหรอ เย้ !”
ไม่มีความจาเป็ นต้ องไต่ถามพวกนักดาบ
ทันทีที่พวกเขาได้ ยินคาว่า ออกอากาศ ท่าทีของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที
พวกที่นงั่ อยู่กบั พื ้นลุกขึ ้นและหันไปแอ๊ คท่าเผชิญหน้ ากับสายลม และค้ างนิ่งอยู่
อย่างงัน้
มีกระแสลมพัดผ่านใบหูช่างเป็ นฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจ!
แต่เพราะว่าพวกเขาตัดผมรองทรงไม่ก็รองสัน้ เส้ นผมของพวกเขาก็เลยไม่
กระดิกตามสายลมไปเสียฉิบ
พวกครู ฝึกรวมตัวประชุมกัน
“พวกนายได้ เห็นวิดีโอล่าสุดของวีดมัย”
้
“ได้ ดขู อรับ ศิษย์พี่นกั ดาบ2”
“ฉันไม่อยากจะยอมรับเลยว่ะ แต่ต้องยอมใจว่ามันเท่โคตร ๆ”
“เรตติ ้งก็ดีอีก”
“เรายอมแพ้ ไอ้ วีดมันไม่ได้ นะ”
“แน่นอน ฮีโร่จอเงินต้ องเป็ นพวกเราสิฟะ”
นักดาบ3 กล่าวอย่างมัน่ ใจ
“ศิษย์พี่ทงหลาย
ั้ เอาตามแผนนี ้มัย?”
้
“แน่ใจนะว่ามันจะได้ ผล”
“แน่นอน พวกเราจะต้ องมีเพลงประจากลุ่ม”
“เพลงงันรึ
้ ?”
“พวกพี่ ๆ ไม่เห็นวีดร้ องเพลงเรอะ”
เสียงเพลงของออร์ คคาริ ชวินบั ว่าเลวร้ ายที่สดุ !
แต่เมื่อเพลงแบบนันกลายเป็
้ นส่วนประกอบของเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้ น มันก็
กลายเป็ นเพลงฮิต
“แต่ว่า พวกเราจะต้ องแต่งเพลงให้ ดีกว่านัน”
้
“ไอเดียดี ผมคิดว่ามันน่าจะโอเคถ้ าพวกเราร้ องประสานเสียงกัน แต่ว่าใครจะ
เป็ นคนแต่งเพลงล่ะ”
“วีดน่าจะแต่งให้ พวกเราได้ วีดมันเคยทามาก่อน น่าจะเชี่ยว”
“เออนัน่ สินะ ให้ วีดทาเหอะ”
เหล่าครูฝึกกาลังใคร่ ครวญความเห็นของทุกคน
พวกลูกศิษย์ยงั คงเสนอเสนอความเห็นเพิ่มอีก
“มันจะต้ องเป็ นเพลงที่แสดงให้ เห็นจิตวิญญาณลูกผู้ชาย”
“ต้ องดัง ๆ เอาให้ ศตั รูหแู ตกกันไปเลย”
“โอ๊ ะ มันต้ องแสดงให้ เห็นกล้ ามเนื ้ออันแข็งแกร่งของพวกเราด้ วย..ดังนัน..”
้
“ใช่แล้ ว! ต้ องถอดเสื ้อโชว์ล่าด้ วยไง”
ผู้เล่นตามมาตรฐานปกติทวั่ ไปไม่มีทางคิดอะไรที่งี่เง่าอย่างสุดยอดแบบนี ้ได้ แน่ ๆ
ถอดเกราะหรื อเสื ้อออกระหว่างที่ส้ กู บั มอนสเตอร์ ? หาที่ตายชัด ๆ หรื อไม่ก็ทงั ้
บ้ าทังเมา
้
ไม่ว่าเสื ้อผ้ าจะผืนเล็กผืนน้ อยแค่ไหน มันก็ยงั คงสาคัญเป็ นอย่างยิ่งเพราะว่ามัน
เป็ นที่มาหลักของพลังป้องกัน
แม้ ว่าจะเป็ นยุทธภัณฑ์ส่วนเสื ้อโหล ๆ ดาษดื่น ถ้ าสวมใส่เกราะที่เหมาะสม
กับเลเวล สามารถลดความเสียหายจากการโจมตีของมอนสเตอร์ ได้ ครึ่งต่อครึ่ง
แม้ ว่าจะมีจงั หวะที่เหมาะสมในการถอดเกราะและเสื ้อ อย่างเช่นเมื่อจะพบการ
โจมตีที่รุนแรงมาก ๆ หรื อต้ องการป้องกันไม่ให้ ชดุ เกราะแตกเสียหาย นัน่ จึงจะ
เรี ยกว่าเหตุผลที่ดีในการถอดมันออกน่ะ
แต่ความเห็นที่เหลวไหลของนักดาบ38 ดันไปถูกอกถูกใจนักดาบ3
“ไอเดียแจ่มมาก เจ้ านักดาบ38”
“ขอบคุณขอรับพี่นกั ดาบ3 ที่รับฟั งความคิดเห็นของผม ”
“แต่ว่า! มันไม่อนั ตรายไปหน่อยหรอที่จะถอดเกราะออกน่ะ?”
“อืม ผมก็คิดเรื่ องนี ้อยู่เหมือนกันขอรับ งันถ้
้ าเราเจอศัตรูโหด ๆ เราจะไม่ทา
ตามนี ้ก็ได้ แต่ถ้าเจอตัวง่อย ๆ เห็นทีต้องโชว์พาวด้ วยกล้ ามเนื ้อเปลือย ๆ ของ
พวกเราสักหน่อยล่ะ”
“ว้ าว ฟั งดูเยี่ยมมาก แผนดี...แผนดี”
“นักดาบ38 ไม่นึกเลยว่าแกจะฉลาดขนาดนี ้”
“ผมไม่ตงใจจะโอ้
ั้ อวดนะขอรับ แต่สมัยเด็ก ๆ ครูของผมชมตลอดเลย”
นักดาบ38 ราลึกถึงความหลังด้ วยความรู้ สกึ พึงพอใจ
นักดาบ3 ถามอย่างอิจฉานิด ๆ
“หล่อนชมแกว่าอะไรหรอ”
“ครูบอกว่าผมหัวดี แต่ไม่ตงใจเรี
ั ้ ยน”
“โอ้ เป็ นคาชมที่ดีมาก”
ครูในโรงเรี ยนมักจะโกหกอยู่เสมอ!
พวกเขาพูดแบบนี ้ทุกครัง้ แหละที่มีการพบปะผู้ปกครอง
ทาเช่นนี ้ เด็กจึงจะถูกส่งเข้ าโรงเรี ยน และจ่ายค่าเล่าเรี ยน
“ผมมักจะผัดวันประกันพรุ่งจนกระทัง่ นาทีสดุ ท้ าย ผมจึงจะใช้ หวั คิด”
“งันหรื
้ อ ก็แปลว่าการพยายามทาอะไรช่วงใกล้ เส้ นตายเป็ นเรื่ องที่ดีสาหรับแก
สินะ”
“ผมสามารถจดจ่อกับการเรี ยนได้ แค่สามสิบนาทีเท่านันน่
้ ะ”
“แต่ว่าตอนนี ้ พวกศิษย์พี่และอาจารย์พาทาแต่เรื่ องเจ๋ง ๆ กันทังนั
้ น”้
ทันใด ท่านอาจารย์ที่ไม่ค่อยจะพูดจาก็ขดั จังหวะการพูดคุย
“อะแฮ่ม”
“ครูฝึกทังหลาย
้ พวกเจ้ ามีอะไรจะเพิ่มเติมอีกมัย”
้
นักดาบ2 และครูฝึกคนอื่น ๆ รวมทังบรรดาศิ
้ ษย์ แย่งกันตอบคาถามของ
อาจารย์
เมื่อการแสดงความเห็นอันยืดยาวและวุ่นวายจบลงแล้ ว อาจารย์ก็กล่าวด้ วย
น ้าเสียงหนักอึ ้ง
“ข้ าคิดว่า เราต้ องการอะไรสักอย่างที่เป็ นสัญลักษณ์แทนการสอนของสานักเรา
ได้ ”
“ฮืม! พวกเรามีการฝึ กปรื อหลายแบบ วลีวลีเดียวจะแทนอัตลักษณ์ของสานัก
เราได้ งนหรื
ั ้ อครับ หรื อท่านอาจารย์มีอะไรในใจอยู่แล้ ว”
“ถ้ าอย่างงัน้ จงฟั งให้ ดี...”
ท่านอาจารย์ครุ่นคิดอยู่พกั หนึง่ แล้ วจึงแย้ มยิ ้มออกมา
“ดาบของพวกเราไร้ พ่าย”
“.......”
ข้ อความนี ้ช่างเรี ยบง่ายและชัดเจน!
แต่มนั ถูกกล่าวในที่ประชุมเหล่านักดาบ
เจตจานงในการต่อกรกับศัตรู !
สาหรับ ดาบ มาตรว่าถูกกดดันเจียนจะแตกร้ าว แต่ก็ไม่มีวนั แตกหัก เมื่อเปลว
ดาบถูกข่มประกาย นัน่ ก็เพราะความอ่อนหัดของผู้ใช้ ซงึ่ มิอาจสาแดงอานุภาพที่
แท้ จริ งของมันได้
พวกนักดาบร่ าเรี ยนวิถีดาบมาแทบจะทังชี
้ วิต
และพวกเขาก็วางใจในดาบ
สาหรับท่านอาจารย์ ท่านได้ เรี ยนรู้คณ
ุ ค่าของชีวิตผ่านการเรี ยนดาบ
สาหรับ คนอื่น ๆ แม้ ว่าจะยังคงอยู่ใต้ ปีกเงาของท่านอาจารย์บนทางแห่ง
ดาบ แต่พวกเขาก็ได้ เรี ยนรู้ โลกกว้ างผ่านเปลวเงินที่เจิดจ้ าจากอาวุธโลหะนัน้
พวกเขาผจญความผันผวนแห่งฤดูกาลภายใต้ เงาดาบของตน
เมื่อพวกเขาลับดาบ ทักษะของพวกเขาก็คมกริ บขึ ้นในทุกย่างก้ าวที่บกุ ตะลุย
ไป มันแสดงให้ เห็นความมุง่ มัน่ และเจตจานงหนักแน่น!
นักดาบ2 ทวนคาท่านอาจารย์
“ดาบของพวกเราไร้ พ่าย!”
“ดาบของพวกเราไร้ พ่าย!”
“ดาบของพวกเราไร้ พ่าย!”
เหล่านักดาบตะโกนแสดงความมุง่ มัน่ เป็ นเสียงเดียว
ปาร์ ตี ้ของวีดซึง่ อยู่ห่างออกไปหน่อยก็กาลังอยู่ในขันปรึ
้ กษาหารื อ
เพลหรี่ ตาด้ วยความรู้ สกึ ลาบากใจ
“แผนการของพวกเขามีแต่ความห้ าวเป้ง”
ฮวารยองและเซเฟอร์ เห็นด้ วยกับข้ อวิจารณ์นี ้
“ฉันคิดว่ามันเป็ นแผนที่น่าพรั่นพรึง”
“พวกนายนึกออกมัย้ ถึงภาพพวกนักดาบเป็ นร้ อย ๆ ถอดเสื ้อออกแล้ วตะโกนว่า
‘ดาบของพวกเราไร้พ่าย’ อย่างสุดเสียง”
แทบจะพูดไม่ออกเลยล่ะ แค่นึกภาพก็ขนหัวลุกแล้ ว
และความขายหน้ าประชาชีก็จะยิ่งเลวร้ ายกว่านัน!
้
ในเวลานี ้ พวกเขาผวาความห่ามของพวกนักดาบยิ่งกว่าฝูงมอนสเตอร์
ความอับอายระดับนี ้จะต้ องตามหลอกหลอนอย่างไม่มีที่สิ ้นสุดเป็ นแน่
ไอรี นวิงวอนวีด
“คุณวีด พอจะแก้ ไขอะไรเรื่ องนี ้ได้ มย”
ั้
วีดส่ายหัว
“ผมจะไปห้ ามพวกศิษย์พี่ได้ ยงั ไง มันจะยิ่งทาให้ พวกเขาห้ าวเป้งเข้ าไปใหญ่และ
อาจจะทาลายกาลังขวัญของพวกเขาด้ วย”
“โอยยย!”
ทุกคนครางอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อรู้ว่าพวกเขาไม่มีวิธีทาให้ นกั ดาบเพลา ๆ ความ
ห่ามลง
ในที่สดุ ซีชวิก็ยอมจานน
‘ฉันไม่คิดว่าฉันจะเข้าใจพวกเขาได้ถึงแม้ว่าจะใช้กระบวนการทางจิ ตวิ ทยาใด ๆ’
ก่อน หน้ านี ้เธอได้ สงั เกตการณ์ชดุ ความคิดของพวกนักดาบ แต่มนั เป็ นงานที่
ค่อนข้ างยาก เธอเพียรพยายามกับเรื่ องนี ้เสียยิ่งกว่าที่เธอทากับวิทยานิพนธ์
ปริ ญญาเอก เสียอีก
พวกเขาดูน่าตื่นเต้ นเหมือนชายเต็มชาย แต่บางทีพวกเขาก็ทาตัวเหมือนเด็กเล็ก
ๆ ที่น่าขบขัน
ดูราวกับว่าสิ่งที่พวกเขารู้มีเพียงอย่างเดียวคือดาบและการต่อสู้ แต่กลับเดียงสา
มากในการเข้ าหาเพศตรงข้ าม
ความซับซ้ อนที่แฝงเร้ นอยู่ของพวกนักดาบก็เหมือนกับคลื่นทะเลที่ไม่สามารถเดา
กระแสทิศได้
วีดกล่าวว่า
“แต่ว่าความบ้ าพวกนี ้เป็ นเรื่ องที่จาเป็ นนะ”
เซอร์ กะคร่ าครวญ
“เราจาเป็ นต้ องทาอย่างนี ้จริ ง ๆ น่ะหรอ”
โรมูนะตอบสัน้ ๆ
“ความบ้ าแบบนี ้บางทีก็น่าปวดหัว”
เมแพนขัดขึ ้นมา
“ฉันคิดว่า...ทางที่ดีที่สดุ ในการหลีกเลี่ยงความอับอาย ก็คือการพยายามอยู่ห่าง
พวกนักดาบให้ มากที่สดุ เท่าที่จะมากได้ ”
วีดเห็นด้ วยกับเมแพนหลังจากคิดอยู่ครู่ หนึง่
“ผมว่าเมแพนพูดถูก พวกนายคิดว่าไง”
เมลอน ไอรี น เพล และซีชวิตอบจนแทบจะพร้ อมกัน
“ไกลที่สดุ เท่าที่จะไกลได้ !”
“อย่าแม้ แต่จะหันไปมอง แกล้ งทาเป็ นไม่ร้ ูจกั !”
“เราสามารถวิ่งไปที่ยอดเขาแล้ วเพิ่มความเร็วเมื่อพุ่งลงมาตามทางลาด”
“ชวิ! เราต้ องไปกันแล้ ว”
การตอบสนองอย่างทันทีทนั ใดของพวกเขา แสดงให้ เห็นว่าพวกเขาสิ ้นหวังมาก
แค่ไหน
มาด้ วยกันไปด้ วยกัน!
เหตุการณ์ น่าอับอายเป็ นเรื่ องที่พบได้ ทวั่ ไปในชีวิตประจาวัน แต่เมื่อเหตุการณ์
น่าอับอายดังกล่าวคือการไปไหนมาไหนกับกลุม่ นักดาบ การเผ่นหางจุกตูด
อาจจะเป็ นวิธีที่ดีที่สดุ
ตาราว่าหนีคือสุดยอดกลยุทธ วีดและพวกชักจะเห็นด้ วย
.
.
.
“ฟื ด ๆ” (เสียงปาดแปรงทาสี)
ยูรินวาดภาพอยู่ตลอดเวลาตังแต่
้ ก่อนหน้ านี ้โดยไม่หยุดพัก เพื่อเพิ่มระดับความ
เชี่ยวชาญทักษะ
เซเฟอร์ แอบหลบออกมาจากกลุ่มที่กาลังถกเรื่ องนักดาบ แล้ วลอบมองยูรินด้ วย
สายตาครุ่ นคิด
‘ทีผ่ ่านมาเธอใช้ชีวิตยังไง ทาไมเธอถึงเชื ่อใจพีช่ ายมากขนาดนี ’้
เมื่อสักครู่ก่อน วีดพูดกับยูรินเพียงไม่กี่คา แต่ดเู หมือนว่าทังคู
้ จ่ ะเข้ าใจกันดีโดย
ไม่ต้องมากความ
พ่อแม่ของเธอตายตังแต่
้ เธอยังเด็ก ดังนันคงจะยากมากที
้ ่จะมีบ้านที่มนั่ คงและ
อบอุน่
‘ฉันไม่รู้เลยว่าใครจะมีชีวิตอยู่ได้ยงั ไงโดยไม่มีเงิ น แม้แต่ต๊กุ ตุ่นทีฉ่ นั เคยมีก็ยงั
เป็ นของนาเข้า’
เซเฟอร์ ไม่เคยสัมผัสชีวิตที่ยากจนด้ วยตนเองเลยสักครัง้
เมื่อ เขายังเด็ก แทนที่เขาจะได้ ของเล่นธรรมดาแบบเด็กทัว่ ไป เขากลับได้ เพชร
นิลจินดาและข้ าวของราคาแพงต่าง ๆ ซึง่ ปกติไม่ค่อยมีใครให้ กบั เด็ก ๆ
จะมีก็ตอนที่เขาไม่ได้ ทาความสะอาดห้ องเขาถึงถูกริ บเงินประจาอาทิตย์ หรื อถูก
ริ บบัตรเครดิตแพลตินมั่ เมื่อเกรดของเขาตก
หนึ่งในประสบการณ์เลวร้ ายที่สดุ ของเขาคือการไม่มีเงินไปเที่ยวไนต์คลับกับ
เพื่อนในหนึง่ สัปดาห์ตอ่ จากนัน้
‘เธอช่างเป็ นเด็กสาวทีน่ ่ารักและจิ ตใจดีทีส่ ามารถดารงชี วิตในภาวะบี บคัน้ ขนาด
นัน้ ’
เซเฟอร์ ไม่สามารถเพียงแค่มองดูเธอเฉย ๆ ได้
แต่เขาไม่ร้ ูเรื่ องอะไรเกี่ยวกับยูรินพอที่จะไปปลอบประโลมเธออย่างไร
เขา คิดว่าเธอควรจะยิ ้มให้ มากขึ ้นแม้ สกั นิดก็ยงั ดีระหว่างที่สนุกสนานไปกับ
รอยัล โรด แต่ในตอนนี ้เธอกลับต้ องมาพบเจอกับเหตุการณ์อนั น่าอับอายจาก
พวกนักดาบ
เซเฟอร์ กล่าวกับยูรินด้ วยน ้าเสียงนุ่มนวล
“มันจะไม่เป็ นไรนะ ต้ องมีวิธีแก้ ไขแน่ ๆ”
“หืม?”
ยูรินดูงนุ งง เพราะเธอไม่เข้ าใจว่าเซเฟอร์ กาลังบอกอะไรเธอ
เธอกาลังเพลิดเพลินกับการวาดภาพ ซึมซับวิธีที่สีสนั ผสมผสานเข้ าด้ วยกันจน
กลายเป็ นภาพวาดอันละเมียด
เธอกาลังมีความสุขเมื่อวาดรูปเสร็จไปอีกหนึ่ง!
เรื่ องดี ๆ แบบนี ้ทาให้ เธอไม่ได้ สนใจเรื่ องที่ผ้ คู นพูดคุยกันใกล้ ๆ
จากปฏิกิริยาที่แปลกประหลาดของยูริน เซเฟอร์ จงึ พูดต่ออย่างระมัดระวัง
“หืม..เธอไม่ได้ ยินหรอกหรื อ? ก็ที่พวกนักดาบมีแผนประหลาด ๆ น่าอาย พวก
เราเลยกาลังคิดแผนการแก้ ไขน่ะ”
สายตาของยูรินเป็ นประกายวิ๊งวัง๊
“ทาไมล่ะ พวกเขาก็ดเู ท่ออกนี่คะ”
“......”
เซเฟอร์ ถงึ กับอ้ าปากค้ าง
“หนูวาดภาพพวกเขาไว้ ด้วย เผื่อจะได้ เก็บไว้ ดนู าน ๆ แถมยังเอาไปขายให้ พวก
เด็กสาวได้ อีกต่างหาก ฮี่ ๆๆ”
“…...”
เซเฟอร์ ร้ ูสกึ ถึงเหงื่อเย็นเยียบที่วิ่งตามกลางหลังของเขา
เมื่อกี ้เขาเผลอตกหลุมความแบ๊ ว ๆ ใส ๆ ของยูริน
แต่ถงึ ยังไงเธอก็คือน้ องสาวของวีด นัน่ คือเรื่ องที่ไม่อาจมองข้ ามได้ ง่าย ๆ
***
วีดและปาร์ ตี ้ออกเดินทางมุง่ หน้ าต่อไปยังโทเดียม
จากข้ อมูลที่พวกเขารวบรวมในซีรัน การเดินทางอาจจะต้ องใช้ เวลาถึงสิบวัน!
“ยากฝั ด ๆ”
เซเฟอร์ สดู ลมหายใจหนักหน่วง
ภายในสภาวการณ์ปกติ พวกเขาอาจจะใช้ ม้าหรื อรถสาหรับการเดินทางที่ยาว
ไกลแบบนี ้ แต่ว่านี่มนั โลกแวมไพร์ นะ
มันไม่มีของอย่างงันหรอก
้
แม้ ว่าเมแพนจะเอาเกวียนสินค้ ามาด้ วย แต่ผ้ คู นขึ ้นไปนัง่ ได้ จากัด มีเพียงแค่ไอ
รี น ฮวารยอง โรมุนะ และยูรินที่ขึ ้นไปนัง่ เนื่องจากพวกเธอมีความอึดต่า
“แฮ่ก ๆ”
“ให้ ตายเถอะ ต้ องไปแบบนี ้จริ งหรอ”
พวกเขาเดินทางไปอย่างเชื่องช้ าตามถนน และเมื่อใดก็ตามที่คา่ ความอึดของ
ใครหมดลง ไอรี นก็จะใช้ เวทมนตร์ ฟืน้ ฟูพลังกายภาพให้
หลังจากหนึ่งวันเต็ม ๆ ของการเดินจากเช้ าจรดเย็น ปาร์ ตี ้ก็จะหยุดพักเพื่อ
รับประทานอาหาร แน่นอนวีดเป็ นคนจัดการเรื่ องอาหาร
“ผมจะทาอาหารที่ช่วยเพิ่มความอึดและลดความเหนื่อยล้ าเป็ นระยะเวลาสักสิบ
วัน”
วีดยัดสมุนไพรเข้ าไปในท้ องไก่
ไก่พองดูอ้วนตุ๊ต๊ะ
แน่ละ่ ในสมุนไพรมีสว่ นผสมของขิงและรากดอกระฆังแห้ ง (tl note สมุนไพร
ชนิดหนึ่งสาหรับประกอบอาหารของเกาหลี) จานวนเพียงเล็กน้ อย เพื่อมิให้ กลิ่น
ของมันทาลายรสชาติไก่
“เพิ่งลงกระทะ ฉันก็เริ่ มหิวแล้ วว่ะ”
ทุก คนรวมทังวี
้ ดเดินทางมาเป็ นระยะเวลาเท่า ๆ กัน ทังหมดล้
้ วนแต่เหนื่อย
กาย และแม้ แต่จิตใจของพวกเขาก็ร่ าร้ องหาการพักผ่อน แต่อย่างไรก็ตามวีดก็
ยังคงตระเตรี ยมอาหารเป็ นจานวนมหาศาลให้ พอเลี ้ยงกองทัพ นักดาบ
ตระหนักถึงข้ อเท็จจริ งนี ้ ฮวารยองกับยูรินกระตุกแขนเสื ้อของวีดเป็ นเชิงเสนอ
ความช่วยเหลือ แต่ก็ถกู ปฏิเสธ
“โดยปกติพวกเธอจะช่วยผมก็ได้ แต่อาหารรอบนี ้มันเป็ นมื ้อพิเศษที่เสริ ม
คุณสมบัติมากกว่าครัง้ อื่น ๆ ดังนันผมควรจะท
้ าทังหมดเอง”
้
สาหรับคนที่มีทกั ษะการทาอาหารต่า การปล่อยให้ พวกเขายุ่งกับวัตถุดิบจะมีแต่
เสียของ
“โอเค แต่ถ้ามันเริ่ มยากล่ะก็เรี ยกฉันนะคะ”
“พี่ชาย ฉันพร้ อมช่วยเสมอนะ”
ฮวารยองกับยูรินถอยออกไปอย่างไม่เต็มใจ
หลังจากสิ ้นสุดมื ้อไก่ต้มสมุนไพรอันแสนจับใจ วีดก็ทาในสิ่งที่เขาทาอยู่เสมอ
“แซก ๆๆ” (เสียงมีดปาดในเนื ้อไม้ )
วีดกาลังแกะสลักประติมากรรมระหว่างที่เขาเดินไปด้ วย ใช้ วิธีทวั่ ไปในการ
แกะสลักแทนที่จะใช้ ทกั ษะพิเศษของเขากับชิ ้นไม้
“เรื่ องต่าง ๆ ไม่ว่าจะเล็กน้ อยแค่ไหน เมื่อสัง่ สมอย่างอุตสาหะก็จะออกดอกออก
ผลงดงาม”
เมื่อ เขาสร้ างชิ ้นงานระดับผลงานอันยิ่งใหญ่ ความเชี่ยวชาญทักษะของเขา
เพิ่มขึ ้นอย่างเห็นได้ ชดั แต่จนกระทัง่ บัดนี ้ แม้ ว่าเขาจะแกะสลักชิ ้นงานเกือบโหล
ต่อวัน ส่วนใหญ่ที่ได้ ก็ถงึ เพียงแค่ระดับชันดี
้ แทนที่จะเป็ นผลงานอันยิ่งใหญ่
ในช่วงที่เขาว่างเว้ นจากการต่อสู้ ถ้ าวีดไม่แกะสลัก เขาก็จะเย็บปั ก หรื อหลอม
ตีอะไรสักอย่าง ไม่ก็ตกปลาในระหว่างที่เขาแกะสลัก
เมื่อเทียบกับชัว่ โมงอันยาวนานในการจัดทาและเตรี ยมอาหาร การแกะสลักนันก็
้
ดูช่างง่ายดายเพียงแค่หยิบชิ ้นไม้ ออกมาและเริ่ มลงมือ
ในเมื่อเป้าหมายของเขานันช่
้ างห่างไกล เขาจึงรู้ ว่ามันต้ องใช้ เวลาอย่างอดทน
ก่อนที่จะบรรลุเป้าหมาย
และเขาก็อทุ ิศตนอย่างไม่ร้ ูเหน็ดเหนื่อยให้ กบั การเดินทาง เพราะรู้ว่านัน่ คือ
หนทางที่เร็วที่สดุ แล้ วในการทาให้ ฝันเป็ นจริ ง
แรงผลักของเขาคือการไขว่คว้ าความฝั นผ่านประติมากรรมและทักษะการผลิต
อื่น ๆ
หนทางไร้ สิ ้นสุดของการใช้ แรงงาน!
มันไม่ใช่แค่ความแข็งแกร่งและพรสวรรค์ในการเรี ยนรู้ แต่ยงั ต้ องอาศัยเจตจานง
อุทิศตนโดยสมบูรณ์
ถึงแม้ ว่าการหวังพึง่ ความอุตสาหะในระดับนี ้จะน่าหงุดหงิดในหลาย ๆ แง่ก็ตาม
มีเหตุผลที่ผ้ คู นอยากจะแข็งแกร่งมากยิ่งขึ ้น
ใน ทวีปเวอร์ เซลล์มีดนั เจี ้ยนและสนามล่า รวมทังภารกิ
้ จรูปแบบต่าง ๆ จานวน
นับไม่ถ้วน เพื่อที่จะเผชิญหน้ าต่อสู้กบั มอนสเตอร์ ที่เก่งกว่าตนและเอาชนะ
ภยันตรายทัง้ หลาย วีดจึงอยากที่จะแข็งแกร่งขึ ้น
เมื่อมีเป้าหมายแน่ชดั ในใจ ความซ ้าซากของงานที่ทาจึงไม่น่าเบื่อเสมอไป
พวกเขาเดินทางมาแล้ วสามวัน
จากบนเกวียนสินค้ า ฮวารยองถามวีดอย่างรู้สกึ ผิด
“คุณวีดคะ เดินมาตังนานรู
้ ้ สกึ ลาบากไหมคะ”
“ไม่เลย ผมแค่กงั วลกับเรื่ องที่จะไปออกอากาศเท่านันแหละ!”
้
“.....”
วีดเกิดตระหนักในเรื่ องการออกอากาศเกี่ยวกับภารกิจของเขา
การกินแล้ วก็เดินดุม่ อย่างไม่ร้ ูจดุ หมายไม่มีทางเป็ นเนื ้อหาในการออกอากาศที่ดี
หากว่าเหตุการณ์ยงั เป็ นอย่างนี ้ต่อไป ผู้ชมอาจจะเลิกติดตาม
ด้ วยจิตใจใฝ่ เงินที่จะได้ จากการออกรายการของวีด เขาจึงเร่ งฝี เท้ าเพื่อไปถึงโท
เดียมให้ เร็ วยิ่งขึ ้น
ฮวารยองหันไปถามนักดาบ9
“คุณนักดาบล่ะเหนื่อยมัย”
้
“ไม่เลย”
นักดาบ9 ตอบอย่างห้ าวหาญ
“หากว่าไม่ไหว คุณนักดาบมานัง่ เกวียนแทนได้ นะคะ”
“โอ๊ ย นี่เพิ่งใช้ แรงแค่ติ๊ดเดียวเอง จะเหนื่อยอะไร”
“.....”
เมื่อเห็นว่าทังวี
้ ดและเหล่านักดาบคุ้นชินกับการใช้ แรงงานและการฝึ ก
ร่างกาย หล่อนจึงไม่มีความคิดอื่น
ในกรณีของเซเฟอร์ เมลอน เพล และเซอร์ กะ พวกเขาผลัดกันขึ ้นเกวียน
แน่นอน พ่อค้ าเมแพนทาหน้ าที่สารถีตลอดนัน่ ล่ะ
มื ้อเที่ยงของวันนัน!
้
คณะเดินทางและเกวียนสินค้ าข้ ามภูเขามาในที่สดุ
ทุง่ ดอกไม้ ป่า และต้ นไม้ ที่ออกดอกตระการคลี่คลุมเทือกทิวทัศน์อนั กว้ างใหญ่
เมื่อ ใดก็ตามที่กระแสลมโชยมา ดอกไม้ ก็ระบากลีบของมันตามกระแส วินาที
ที่กลีบดอกไม้ นบั หมื่นโบยบินไปกับสายลมนัน่ น่าตื่นตาจนพูดไม่ออก
“ว้ าาว!”
อาจจะมีโอกาสเห็นครัง้ เดียวในชีวิต!
กลีบดอกไม้ จานวนมากแกว่งไกวไปตามกระแสอากาศแล้ วแต่ลมจะเพจะ
พัด เช่นเดียวกับกลิ่นหอมยวนใจที่โชยมาแล้ วก็โชยไป
ใน ดินแดนทางเหนือ ธรรมชาติโหดร้ ายทารุณบีบให้ พวกเขาต้ องดิ ้นรนเอาชีวิต
รอด แต่ทิวทัศน์ที่ปรากฏตรงหน้ าในโลกแวมไพร์ นนั่ ช่างทาให้ ผ้ คู นลืมหายใจ
ความงดงามแห่งผืนโลก!
ยูรินเอ่ยปากถาม
“พี่คะ พวกเราพักกันที่นี่สกั เดี๋ยวได้ มยคะ”
ั้
ไอรี นและโรมูนะจะปฏิเสธความคิดแบบนี ้ได้ ยงั ไง
“ใช่แล้ วค่ะคุณวีด! ได้ โปรดให้ พวกเราหยุดพักกันที่นี่ด้วย น่าเสียดายถ้ าจะ
ปล่อยโอกาสนี ้ไปนะคะ”
“แค่ชวั่ โมงเดียว นะ..นะ เดินทางตังนานมั
้ นเหนื่อยน่า”
นัน่ ไม่ใช่เพียงความเห็นของพวกเธอ แต่ฮวารยอง เมลอน และเซอร์ กะเองก็พงึ
ใจในสถานที่แห่งนี ้ ทุง่ ดอกไม้ ที่สวยงามเหมาะแก่การพักผ่อนเพื่อคลายความ
เมื่อยล้ าที่สะสมมาตลอดทาง
อันที่จริ งแล้ วความเหน็ดเหนื่อยทางกายสามารถคลายได้ ด้วยเวทมนตร์ และ
อาหาร แต่ความเหน็ดเหนื่อยทางจิตนันแตกต่
้ างออกไป
การฝื นลากสังขารไปต่อทังที้ ่ยงั อ่อนล้ านัน่ ช่างเจ็บปวด และเมื่อเห็นทุ่งดอกไม้
เบ่งบานอยู่เบื ้องหน้ า พวกเขาทุกคนก็อยากพักผ่อน
แต่บางคนก็ระแวงไม่กล้ าหวังมากเกินไป
‘ไม่มีทางเสียหรอกทีค่ ณ
ุ วีดจะหยุดพักทีน่ ีโ่ ดยไม่มีเหตุผล’
‘เลิ กหวังจะพักและเดิ นทางต่อเหอะ’
ถ่องแท้ ในวิถีแห่งวีด!
โดยปกติแล้ ว พักผ่อนน่ะไม่ใช่แนววีดเลย
แต่ด้วยเหตุผลบางประการ วีดกลับเห็นด้ วยกับเรื่ องนี ้อย่างเร็ วรี่
“เออ ที่นี่ก็ดีนะ แต่ผมว่าหนึ่งชัว่ โมงมันจะสันไปมั
้ ยนะ ้ เราจะอยู่ที่นี่กนั สักเจ็ด
ชัว่ โมงดีกว่ามัย”
้
“กรี๊ ดดด จริ งอ่ะ!”
เซอกะกรี ดร้ องด้ วยความดีใจ สาว ๆ คนอื่นก็ปลาบปลื ้มเช่นกัน
ทิวทัศน์เหลือเชื่อของดอกไม้ ป่าในหุบเขาให้ บรรยากาศแสนวิเศษ
อย่างไรก็ตาม แววตาของเมแพนและเซเฟอร์ เต็มไปด้ วยความระแวงสงสัย
‘มันไม่ปกติ เลยนะ ทีค่ ณ
ุ วีดจะตัดสิ นใจแบบนี ’้
‘ไม่มีทางน่า หรื อว่าจะมีมอนสเตอร์ อยู่แถว ๆ นี’้
พวกเขามองไปรอบ ๆ เพื่อสารวจทุง่ ดอกไม้ ให้ เต็มตา
ภาพ เช่นนี ้ไม่อาจจะเห็นได้ ที่อื่นใดไม่ว่าสวรรค์หรื อโลกมนุษย์ ทังดอกไม้
้ ป่าเบ่ง
บานและต้ นไม้ สะพรั่งอวดโฉมบุปผางามของมันเย้ ยเหล่าแมลงปอ และผีเสื ้อซึง่
ไต่ตอมตามกิ่งก้ านอย่างเกียจคร้ าน ภาพที่เห็นนาความสงบศานติมาสูใ่ จของ
ผู้คน
ไม่ ปรากฏว่ามีทางเข้ าดันเจี ้ยน หรื อพบเห็นมอนสเตอร์ อนั ตรายในบริ เวณแห่ง
นัน้ ในกรณีของพวกมอนสเตอร์ นักธนูสามารถระบุมอนสเตอร์ ในบริ เวณได้
ทันทีด้วยการเสริ มความสามารถประจา อาชีพ
‘แล้วอะไรคือเหตุผลทีแ่ ท้จริ งล่ะเนีย่ ’
เมแพนและเซเฟอร์ ร้ ู สกึ หดหูแ่ ทนที่จะผ่อนคลาย
ฮวารยอง ไอรี น และโรมุนะ ขบคิดอยู่ในใจ
‘คุณวีดคงต้องการการพักผ่อนบ้างแน่ ๆ เลย หลังจากเห็นต้นไม้ใบหญ้าที ่
สวยงามพวกนี ้ บางทีเขาอาจจะอยากเดิ นเล่นกับฉันหรื อเปล่านะ’
‘ดู ท่าคุณวีดก็ยงั คงเป็ นพีช่ ายใจอ่อนทีป่ ฏิ เสธคาขอร้องของน้องสาวหัวแก้วหัว
แหวนไม่ลง ไม่ว่าเขาจะเคยทาอะไรมา ลึก ๆ แล้วเขาก็ยงั เป็ นคนรักครอบครัว
ทีม่ ีจิตใจอ่อนโยนคนหนึ่งแหละนะ’
‘ที ่ นีม่ นั สวยเหลือเกิ น แน่นอนว่าศิ ลปิ นระดับครู อย่างเขาคงไม่สามารถมองผ่าน
สถานทีน่ ีไ้ ปได้ หรื อว่าคุณวีดจะใช้ทิวทัศน์แห่งนีเ้ ป็ นแรงบันดาลใจในการ
สร้างสรรค์งานศิ ลปะ เขาจะต้องแกะสลักงานประติ มากรรมระดับสุดยอดแน่ๆ!’
โรมุนะเชื่อว่าเธอมีความเห็นที่ตรงไปตรงมาและเป็ นไปได้ สงู เธอจึงบอกเพื่อน ๆ
ทุกคนถึงไอเดียนัน้
เป็ นธรรมดาที่ปฏิกิริยาของพวกเขาจะตระหนกตกใจ
“อะไรนะ จริ งหรื อเนี่ย”
“เขาจะแกะสลักอะไรสักอย่างจริ ง ๆ น่ะหรอ แปลว่าพวกเราจะได้ เห็นขันตอน
้
การทาตังแต่
้ ต้นจนจบเลยใช่มย”ั้
ฮวารยองมีประกายตาระยิบระยับ
เมลอนไม่ปิดบังความคาดหวังของเธอเลย
“ใช่แน่ ๆ! ไม่งนเขาคงไม่
ั้ บอกให้ เราหยุดพักถึงเจ็ดชัว่ โมงหรอก”
“หวา ฉันเข้ าใจที่เธอพูด ต้ องเป็ นเรื่ องนี ้แน่นอน!”
ปกติแล้ ววีดก็ผลิตงานประติมากรรมออกมาทุก ๆ วัน
หนทางแห่งการพัฒนาความเชี่ยวชาญทักษะต้ องแผ้ วถางด้ วยหยาดเหงื่อ
แต่อย่างไรก็ตาม มีหลายสิ่งเกิดขึ ้นที่ทาให้ เขามีความปรารถนาพิเศษ
แม้ ว่าวีดจะรังสรรค์ผลงานที่แตกต่างกันออกไปตามแต่จดุ ประสงค์ใช้ สอย แต่
น้ อยคนนักที่จะรู้เรื่ องนี ้ คนส่วนใหญ่มองว่าเขาเป็ นประติมากรมือฉมังผู้มี
ชื่อเสียงลือกระฉ่อนระดับทวีป!
ประติมากรรมที่ไต่ขึ ้นไปถึงระดับผลงานอันยิ่งใหญ่และมาสเตอร์ พีชอย่าง
หอคอยแห่งแสงและปิ งหลงแสดงถึงวิสยั ทัศน์ของวีด
แม้ กระทัง่ เพลผู้เยือกเย็นก็ยงั อดใจไม่ไหวร่วมลุ้นไปด้ วยเมื่อฟั งการคาดเดาของโร
มุนะ
พวกนักดาบก็เช่นกัน ตังตาคอยดู
้ อยู่
‘สร้างสรรค์ผลงานจากการแกะสลัก บางทีฉนั อาจจะสามารถมองเห็นว่าหัวใจ
ของเขาถูกขัดเกลาจนกระจ่างแค่ไหนจากชิ้ นงาน’
ทุก ๆ คนเฝ้าสังเกตอิริยาบถของวีด
ไม่มีใครที่จะเปิ ดปากพูดหรื อเข้ าใกล้ วีดโดยปราศจากความระมัดระวัง พวกเขา
พยายามทาตัวให้ เป็ นอุปสรรคให้ น้อยที่สดุ เท่าที่จะเป็ นไปได้
ต่อหน้ าต่อตาของทุกคน วีดได้ ขยับตัว
วีดกาลังเคลื่อนที่
ตามที่โรมุนะคาดการณ์ วีดชักมีดของซาฮับออกมา
ด้ วยวิธีเดิมเช่นที่เคย
เขาหลอมรวมชีวิตและจิตวิญญาณของตนลงไปในมีดเหมือนกับทุก ๆ ครัง้ ที่เขา
แกะสลัก
“มีดสลัก...”
เขาตะโกนชื่อท่าไม้ ตายตรงหน้ าต้ นไม้
“...แสงจันทร์ !”
แทนที่จะเป็ นการสลักแสงจันทร์ เขาใช้ มีดสลักแสงจันทร์
มีดของวีดฟาดฟั นต้ นไม้ และส่งเสียงวู๊ชชชทุกครัง้ ที่คมมีดกรี ดฟาดลงไป
ปากเล็ก ๆ ของไอรี นอ้ าหวอ
“ห๊ ะ?”
เซเฟอร์ ก็ส่ายหัวอย่างไม่เชื่อสายตา
“เชี่ยไรเนี่ย?”
ดูเผิน ๆ เหมือนวีดจะเริ่ มโค่นตังแต่
้ โคนยันปลาย แต่กิ่งไม้ ทกุ ๆ กิ่งถูกจัดการตัด
ออกมาอย่างเรี ยบร้ อยไร้ ที่ติ
ฮวารยองกระซิบกระซาบด้ วยเสียงอันเบา
“ฉันต้ องรอดูมากกว่านี ้อีกหน่อย ในเมื่อมีวิธีแกะสลักตังหลายวิ
้ ธี ฉันแน่ใจว่านี่
ต้ องเป็ นวิธีหนึ่งแน่ ๆ”
ก็มนั มีแม้ กระทัง่ วิธีแกะสลักแสง
ดังนันพวกเขาจึ
้ งคาดเดาว่าวีดอาจจะใช้ ต้นไม้ ต้นนันในการแกะสลั
้ กด้ วยวิธี
พิเศษใดสักวิธี
พวกเขารออย่างอดทนด้ วยความคาดหวัง
“ฟิ ว้ ว”
ทันใดนัน้ วีดก็ก้มลงเก็บชิ ้นที่เขาฟั นลงมาจากต้ นไม้
กลายเป็ นหอบกิ่งไม้ ช่อใหญ่!
“อะฮ้ า ของพวกนี ้ต้ องประหยัดเงินฉันได้ เยอะแน่ ๆ!”
วีดมีความสุขล้ นเกินบรรยาย
เพื่อเพิ่มพูนทักษะการแกะสลัก เขาต้ องการวัตถุดิบชันเยี
้ ่ยม
วัตถุดิบดี ๆ อย่างไม้ เอลฟ์วู้ดมีราคาแพงจนน่าตระหนก
กฎแห่งการจัดซื ้อสินค้ า!
ในกรณีวีด เขาจาต้ องซื ้อหาวัตถุดิบ แต่ราคาประติมากรรมที่เขาขายได้ จาก
วัตถุดิบราคาแพงแบบนี ้กลับไม่ค้ มุ ทุนเลยสักนิด
แต่แล้ วในพริ บตาที่เขาเห็นทุง่ ดอกไม้ และแมกไม้ เขาก็จบั จองทุกกิ่งและทุกก้ าน
ของต้ นไม้ ที่โชคร้ ายเหล่านันไว้
้ ในใจหมดสิ ้น
พื ้นผิวภายนอกของเนื ้อไม้ คอ่ นข้ างสวยงาม ขณะที่ใบก็ดเู รื องรองเปล่งประกาย
ต้ นไม้ ที่เปี่ ยมไปด้ วยชีวิตชีวาและสีสนั !
ดังนันจุ
้ ดประสงค์ที่แท้ จริ งของการหยุดพักจึงไม่ใช่อย่างอื่นใดนอกเสียจากการ
ประหยัดสตางค์ด้วยการตัดไม้ ทาลายป่ า
“สุดยอดเป็ นบ้ า นี่จะต้ องทาเงินให้ ฉนั เป็ นกอบเป็ นกา”
หลังจากเก็บกิ่งไม้ ทงหมดแล้
ั้ ว วีดก็เริ่ มลงมือกับลาต้ น
เมแพนรี บรี่ เข้ าไป
“ท่านวีด ผมจะยินดีมากถ้ าท่านยอมให้ ผมช่วย!”
เมแพนกวาดรวบเอากิ่งไม้ ทงหลายหอบไปเทใส่
ั้ เกวียนสินค้ า
ความยากลาบากสมัยที่เขายังเป็ นผู้เล่นใหม่สอนให้ เขารู้วิธีใช้ และหาเงิน!
เขาเคยดารงชีวิตวันต่อวันด้ วยการเก็บกิ่งไม้ เชื ้อไฟจากเขตภูเขา
ตอนนี ้เมแพนก็กาลังเก็บเกี่ยวฟื นและไม้ ด้วยหวังจะขายหาเงิน
ความโหดเหี ้ยมจากจิตใจที่แน่วแน่ในเงิน!
หลังจากวีดโค่นป่ าไปหลายต้ น สมาชิกปาร์ ตี ้ถึงเริ่ มตื่นจากฝั นกลางวัน
“ที่แท้ ก็เรื่ องเงินอีกแล้ ว”
“ไม่ว่าจะยังไง การกระทาของคุณวีดก็จะนามาสูเ่ รื่ องแบบนี ้...”
พวกเขาประสบความผิดหวังอย่างรุนแรง
อย่างไรก็ตาม มีอยู่คนหนึ่งที่ยงั ไม่สญ
ู สิ ้นความหวัง
เซเฟอร์ พมึ พากับตนเอง
“น้ องสาวของวีดต้ องรักดอกไม้ แน่ ๆ”
เพลพยักหน้ าเห็นด้ วย
“ความโลภระดับนี ้ไม่น่าถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ นะ”
ยูรินผู้แสนหวานและอ่อนเยาว์คงอยู่ที่ไหนสักแห่งในท้ องทุง่ และคงเพริ ดไปกับ
ความงามของมวลบุปผชาติ
เหมือนเด็กสาวทัว่ ๆ ไป
แต่เมื่อพวกเขาตามไปเจอยูริน
ภาพตรงหน้ าทาเอาหนุ่ม ๆ แทบช็อค
ไม่ ผิดหรอกที่จะกล่าวว่ายูรินกาลังนัง่ อยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้ แต่ปัญหาน่ะคือ
เธอกาลังก้ ม ๆ เงย ๆ บนพื ้นตะกุยเข้ าไปในดงดอกเพื่อริ ดกลีบสวย ๆ ของมัน
ออกมาใส่ตะกร้ าอันสะพายอยู่ข้างเอว
“เออะ, นี่มนั อะไร...”
เซเฟอร์ ถามเมื่อเขาเข้ าใกล้ เธอ ยูรินตอบอย่างเยือกเย็น
“มันเป็ นสีย้อมธรรมชาติ”
“สีย้อม?”
“กลีบดอกไม้ พวกนี ้สามารถเอาไปใช้ ผลิตสีย้อม ซึง่ สามารถใช้ วาดภาพได้ โดย
ไม่ต้องจ่ายอะไรเลย”
“....”
ช่างถอดแบบมาไม่ผิด!
ยูรินไม่แตกต่างอะไรจากวีด
“ช่วยหนูหน่อยสิคะ”
เซเฟอร์ ไม่สามารถปฏิเสธคาขอร้ องของยูรินได้ จึงนัง่ ลงบ้ าง และเริ่ มเก็บเกี่ยว
กลีบดอกไม้ อย่างขะมักเขม้ น
“พี่ต้องแยกมันเป็ นสี ๆ นะ”
“เอ้ อ..ได้ ..”
ดังนันเขาจึ
้ งไปนัง่ ที่ขอนไม้ และเริ่ มเก็บกลีบดอกไม้ ที่ร่วงหล่น
ในเวลานี ้เหล่าผู้ฝึกดาบเริ่ มเบื่อหน่ายกับการดูชมทุง่ ดอกไม้
“การอยู่เฉย ๆ ไม่ทาอะไรเลยมันช่างน่าเหนื่อยเสียจริ ง”
“ที่นี่ไม่มีอะไรให้ ทาเลย”
วีดไม่สามารถปล่อยโอกาสให้ หลุดลอยไปได้ !
เขาส่งข้ อความไปยังพวกนักดาบ
“หากว่าพวกพี่ช่วยผมตัดไม้ เดี๋ยวผมเลี ้ยงเนื ้อเลยนะ”
“เนื ้อ!”
พวก นักดาบวิ่งรี่ เข้ าใส่ต้นไม้ พร้ อมกับดาบของพวกเขาทันที ด้ วยวงฟาดฟั นของ
พวกเขา ป่ าที่เคยเขียวชอุ่มก็เหลือแต่ท่อนซุงและตอไม้ ในเวลาไม่นาน
แม้ ว่าอัตราความทนทานของดาบจะลดลงอย่างรวดเร็ วจากงานหนัก พวกเขาก็
ยังคงสวดภาวนาตามแบบฉบับ
“ดาบหรื อเนื ้อ เนื ้อสิ!”
“เนื ้อย่างจงมา!”
เมแพนก็จะใช้ กิ่งไม้ ที่เก็บได้ มาแลกเปลี่ยนกับเนื ้อเช่นเดียวกัน
เพลรู้สกึ สิ ้นหวังสุด ๆ
“ไม่อยากจะเชื่อเลย!”
ภาพที่เห็นมันเกินกว่าคาว่าช็อค
ทุก ๆ ที่ที่วีดและเหล่านักดาบเข้ าไปถึง ต้ นไม้ ที่ยืนต้ น อยู่ดี ๆ ก็วบู เหลือแต่ตอ
เฉย
ท่านอาจารย์และบรรดาครูฝึกก็ไม่ยอมอยู่นิ่ง
“ทางนี ้ยังมีต้นไม้ อยู่อีกเยอะ”
“ชิ ้นนันยั
้ งหนาเกินไปสาหรับการแกะสลัก!”
เสียง ตะโกนสัง่ การของพวกครูฝึกในการคุมเหล่าลูกศิษย์เก็บเกี่ยวไม้ พวกเขา
จงใจตะโกนให้ ดงั เพื่อที่จะได้ ส่วนความดีความชอบจากวีด สาหรับพวกนักดาบ
รุ่นศิษย์ พวกเขาไม่ได้ ตดั ไม้ อย่างระมัดระวังด้ วยเพียงเพราะอยากให้ งานออกมา
ดี การได้ ค่าตอบแทนเป็ นเนื ้อต่างหากล่ะที่พวกเขาหมายมาดปรารถนา
ทางฝั่ งพวกครูฝึกจอมย้ อนแย้ งก็ไม่ได้ ดีเด่กว่ากันมาก พวกเขาก็อยากได้ เนื ้อ
เช่นกัน
ในตอนนันเอง
้ ฮวารยองก็เดินหน้ าเครี ยดไปหาวีด
‘โอ๊ยโย๋ สงสัยคุณฮวารยองจะทนไม่ได้แล้ว’
‘เธอจะต้องสัง่ สอนเขาแน่ ๆ’
ทังปาร์
้ ตี ้ตังความหวั
้ ง
ถ้ าจะมีใครที่สามารถหยุดยังวี
้ ดกับเหล่านักดาบได้ ละ่ ก็ คนนันก็
้ คือฮวารยอง
สาหรับท่านอาจารย์ผ้ เู ป็ นจอมดาบ ท่าทีแข็งกร้ าวและหนักแน่นของฮวารยอง
อาจจะทาให้ ดาบของท่านทื่อไปได้ เลยทีเดียว
และวีดก็อาจจะเปลี่ยนทัศนคติ
อย่างไรก็ตาม ฮวารยองไม่ได้ พยายามหยุดยังวี
้ ด
วีดยังคงฟาดฟั นต้ นไม้ ไม่หยุดหย่อน ขณะที่ฮวารยองเริ่ มร่ายราอย่างเงียบ ๆ
เบื ้องหลัง
ภาษาของการร่ายรานันตรงไปตรงมา
้
หล่อน ทาเช่นนันเพื ้ ่อบรรเทาความเหน็ดเหนื่อยของเขา และในขณะเดียวกัน
หล่อนก็พยายามจู่โจมเขาด้ วยคาสารภาพอันไร้ ส้ มุ เสียง เหมือนกับผีเสื ้อที่ระบา
ปี กเพื่อเรี ยกให้ ครู่ ักของมันหันมาแล
ปลายเท้ าของหล่อนเหยียบย่าลงไปบนฟอนดอกไม้ ทกุ จังหวะการเต้ น
ธรรมชาติถกู ทาลายล้ างอย่างสมบูรณ์แบบ
สถานที่ที่พวกเขาร่ายราและตัดไม้ ไม่นานก็ย่อยยับโดยสิ ้นเชิง
.
.
.
ผู้อานวยการคังและทีมวางแผนใจเต้ นตึกตัก
‘ในทีส่ ดุ ฉันก็จะได้เห็นเทพเจ้าสงครามวีดตัวเป็ นๆ ‘
‘เรื ่องนีจ้ ะช่วยเรตติ้ งสถานีสดุ ๆ’
เพียงแค่พะยี่ห้อ ‘วีด’ มันก็การันตียอดผู้ชมแล้ ว
ไม่ว่าที่นี่หรื อที่ไหน ๆ ไม่มีใครไม่ร้ ูจกั เทพเจ้ าสงครามวีด!
ผู้รุกรานปริ ศนา
นักล่าไร้ เงา
อัศวินราตรี
วีดได้ รับฉายาต่าง ๆ มากมาย แต่หนึง่ ในฉายาที่ไม่อวยเกินเหตุและไม่ยาว
เกินไปก็คือ ‘เทพเจ้ าสงคราม’
บุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถต่อกรกับมอนสเตอร์ ทกุ ตนในโลกหล้ า และประสบ
ชัยชนะโดยลาพังทุกครัง้
ตานานที่เล่าลือสืบแต่เกมคอนติเนนท์ออฟเมจิก
CTS Media มีผ้ ตู ิดตามเพิ่มขึ ้นจานวนมากเพียงแค่การเป็ นผู้ซื ้อตัวละครของวีด
‘ฉันหวังว่าคราวนีค้ งอลังการเทียบเท่าภารกิ จกองทัพอมตะ’
ผู้อานายการคังเต็มเปี่ ยมไปด้ วยห้ วงกระแสแห่งความตื่นเต้ น
“พวกเขาบุกอาณาจักรแวมไพร์ ยิ่งไปกว่านันวี ้ ดยังเป็ นผู้นาคณะสารวจ นี่
จะต้ องเป็ นอะไรที่สโุ ก้ ยกว่ากองทัพอมตะแน่ ๆ”
“พวกเราจะอยู่ดทู งคื
ั ้ นกันมัย”
้
“ใช่แล้ ว!”
เจ้ าหน้ าที่ในสถานีมีความเห็นเดียวกัน
การได้ ออกอากาศการผจญภัยของวีดคือแจ๊ คพอตที่จะดึงดูดผู้ชมจานวนมาก!
และส่วนที่พวกเขาต้ องทา คืองานสนับสนุนเบื ้องหลัง
“ทีมเสียง ทีมซีจี! เริ่ มตังแต่
้ วนั นี ้คุณจะต้ องอยู่โยง 24 ชัว่ โมง พวกคุณจะต้ อง
คอยจัดการตัดต่อวีดีโอของวีด”
“ได้ ครับ ทุกคนพร้ อมแล้ ว”
“ทีมบท เตรี ยมคาบรรยายและป้ายข้ อความต่าง ๆ”
“ผม ไม่คิดว่าว่ามันจาเป็ นนะครับท่านผอ. ต่อให้ เราก็อปปี ว้ ิดีโอของวีดมา
ออกอากาศทังดุ้ ้ น มันก็ยงั ทาให้ ผ้ ชู มแทบนัง่ ไม่ติดเก้ าอี ้อยู่ดี”
“ก็ จริ ง แต่มนั เป็ นคาสัง่ ของคณะกรรมาธิการ เราเคยเจอเรื่ องแบบนี ้แล้ ว
นี่ ยังไงก็ต้องเตรี ยมตัวให้ พร้ อมสาหรับการตัดต่อแก้ ไขทันท่วงที สิ่งที่สาคัญ
ที่สดุ คือต้ องออกอากาศให้ เร็ วที่สดุ เท่าที่จะเป็ นไปได้ ”
มีแต่ทีมงานที่มีประสบการณ์สงู ที่ได้ เข้ าร่วมงานเร่ งด่วนนี ้
โดยปกติแล้ ว รายการพิเศษมักจะถ่ายทาเรื่ องการยาตรากาลังพลของกิลด์ระดับ
เทพ หรื อการล่าบอสที่ต้องใช้ คนทังเมื
้ อง แต่ว่าในตอนนี ้มันถูกจัดเป็ นพิเศษ
เพื่อบุคคลเพียงคนเดียว ซึง่ ก็คือวีด
วีดได้ พิสจู น์ตนมานานแล้ วว่าควรค่าแก่ความศรัทธาของสถานีโทรทัศน์
ทีมวางแผนอุทานทันทีที่ภาพของการผจญภัยปรากฏขึ ้นบนจอ
“ท่านผอ.! วีดีโอเข้ ามาแล้ ว”
“เฮ้ สัญญาณเข้ าที่ใคร เอาขึ ้นจอใหญ่ซิ”
“ได้ ครับ กาลังทาอยู่”
ทังสถานี
้ พุ่งความสนใจไปที่จอหลัก
จากการสัง่ งานเมื่อครู่ สิ่งที่พวกเขาจะต้ องทาก็คือการตัดต่อ
แต่ความพิศวงว่าการผจญภัยของวีดจะเป็ นเช่นไร ทาให้ พวกเขาลืมการงานไป
ชัว่ คราว
วีดและปาร์ ตี ้ เหยียบย่างเข้ าไปในพื ้นที่หบุ เขา
ที่เหนือโตรกผา กลุ่มเมฆลอยอ้ อยอิ่ง
พวกเขาแผ้ วถางเส้ นทาง ลัดเลาะตามลาธารจนกระทัง่ มาถึงสถานที่อนั เต็มไป
ด้ วยต้ นไม้ และทุ่งดอกไม้
“อึก”
ผู้อานวยการคังกลืนน ้าลาย
บนจอใหญ่ ทิวทัศน์ที่ไม่มีใครคาดฝั นปรากฏตระการจนแทบจะพรากลมหายใจ!
วีดและพรรคพวกหยุดเดินทาง แล้ วลุยเข้ าไปในทุ่งดอกไม้ หลังจากที่พวกเขา
พูดคุยกันสักพัก ก็แยกย้ ายกันเป็ นกลุม่ ๆ
“สงสัยพวกเขาคงกาลังจะพักผ่อน”
“ฉันก็คิดว่างันเหมื
้ อนกัน”
แต่แล้ วพวกเขาก็เริ่ มเก็บเกี่ยวไม้ ทงกิ
ั ้ ่งและซุง รวมทังกลี
้ บดอกไม้ ในท้ องทุง่
เมื่อคนนับร้ อย ๆ บุกไปตรงไหน ไม่นานมันก็เลี่ยนเตียน
จาก ที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง ทุ่งดอกไม้ และป่ าละเมาะกลายเป็ นเศษซาก ทุก ๆ
ย่างท้ าวที่พวกเขาก้ าวย่า มันถูกทาลายล้ างจนดูเหมือนแม้ กระทัง่ กลิ่นหอมของ
ดอกไม้ ก็ไม่อาจหลงเหลืออยู่ ได้
มหันตภัย!
การทาลายล้ าง!
ผู้คนยากจะฝื นทนดูสิ่งที่เกิดขึ ้น
“.....”
ผู้อานวยการคังและคนอื่น ๆ พูดอะไรไม่ออก
แทนที่พวกเขาจะชื่นชมความงามของสถานที่เร้ นลับอันพบพานราว
ปาฏิหาริ ย์ วีดและพวกกลับพรากทุกสิ่งจากผืนดินจนไม่เหลืออะไรไว้ โดยสิ ้นเชิง
พวกเขารู้สกึ ราวกับว่า ดอกไม้ หลากชนิดบนท้ องทุ่ง หายวับไปภายในสองวินาที
และท่ามกลางความวินาศสันตะโรซึง่ ไม่เหลืออะไรให้ ชื่นชมนัน้ พวกเขาก็มีปาร์ ตี ้
เนื ้อย่างกันราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ ้น
“ไอ้ นี่เอาออกอากาศได้ ด้วยหรอ”
“ไม่มีทางครับท่าน”
“โอเค งันวั
้ นนี ้ถือว่าเสียเที่ยวล่ะกัน การผจญภัยที่แท้ จริ งน่าจะเริ่ มวันพรุ่งนี”้
“แน่นอน ก็นนั่ วีดเชียวนะ”
ผู้อานวยการคังยังไม่สญ
ู สิ ้นความหวัง
เทพเจ้ าสงครามวีด
ช่างเป็ นเกียรติที่จะได้ เฝ้าดูการต่อสู้ของเขา
ใน คอนติเนนท์ออฟเมจิก เขาคือบุรุษหนึ่งเดียวที่ทาให้ ทกุ ๆ ภยันตรายสยบยอม
แทบเท้ า และขยี ้ศัตรูจนกว่ามันจะไร้ เขี ้ยวเล็บ การทาสัญญาออกอากาศการ
ผจญภัยของวีดจึงเป็ นเรื่ องที่ยอดเยี่ยม
อันที่จริ ง มีข้อโต้ แย้ งเรื่ องรายการพิเศษนี ้เหมือนกัน แต่ทกุ คนก็ได้ ข้อสรุป
ร่วมกันแล้ วเพราะความคาดหวังที่มีตอ่ วีดนันสู ้ งมาก
อย่างไรก็ตาม วีดเดินทางมานานถึงเก้ าวันแล้ ว และไม่ว่าพวกเขาจะไปที่
ใด ความชัว่ ร้ ายของวีดก็แผ่ขยายไปถึงหมด
ทุก ๆ ครัง้ ที่สิ่งนี ้เกิดขึ ้น ผู้อานวยการคังก็อกขมหมกไหม้ ไปเรื่ อย ๆ จนแทบจะกัด
กร่อนถึงกระดูก
อาณาจักรแวมไพร์ -โทเดียม
วีดและปาร์ ตี ้มาถึงจุดหมายในที่สดุ
สิ่งแรกที่พวกเขามองเห็นคือหอคอยสูงเสียดฟ้าอันเป็ นส่วนหนึ่งของปราสาทเก่า
คร่ าคร่ าจานวนมากซึง่ ถูกล้ อมรอบด้ วยขุนเขา
หินป้ายหลุมศพที่หกั พังและกองเนินดินกลบฝั งผู้หลับใหล
สุสานน่าขนลุกในเขตป่ ารกชัฏ
“อาฮะ ที่นี่คือโทเดียม”
“ปราสาทเยอะแยะเลย”
“หลุมศพก็เยอะแฮะ”
พลังงานที่แผ่กระจายจากโทเดียมทาให้ พวกเขาตัวสัน่
มันเป็ นความเย็นเยียบจากสถานที่อนั ไร้ ชื่อ ความสัน่ เทาคืบคลานเข้ ามาในเนื ้อ
หนัง!
เนื่องจากหมอกหนาในบริ เวณ พวกเขาจึงไม่สามารถมองเห็นอะไรอื่นนอกจากนี ้
ได้
เป็ นกลุ่มแรกทีค่ น้ พบอาณาจักรแวมไพร์ -โทเดียม
รางวัล: +820 ค่าชื อ่ เสียง
หากรายงานเรื ่องนีใ้ ห้กบั ชนชัน้ สูงหรื อราชวงศ์ในทวีปเวอร์
เซลล์ จะได้รบั รางวัลเพิ่ มอีก
สาหรับการค้นพบอาณาจักรในดิ นแดนทีย่ งั ไม่ถูก
สารวจ รางวัลจากภารกิ จใด ๆ ในดิ นแดนนีจ้ ะคูณ 2 เป็ น
เวลา 1 สัปดาห์
โทเดียม!
สถานที่ที่โทริ สญ
ั ญาเอาไว้
วีดก้ าวไปข้ างหน้ าช้ า ๆ เขาทาท่าเหมือนปราศจากความหวัน่ กลัว แต่ลกึ ๆ เขา
รู้สกึ ตึงเครี ยดทีเดียว
‘เรายังคลายใจไม่ได้ ถ้าไม่ระวังให้ดีตอ้ งเจอเคราะห์ซ้ ากรรมซัดแน่ ๆ’
การได้ มาถึงอาณาจักรโทเดียม ควรจะรู้ สกึ น่าสบายใจกว่านี ้ แต่นี่มนั รู้สกึ
เหมือนกับว่า มีบางสิ่งบางอย่างกาลังจ้ องมองพวกเขาอยู่
 ‘คลืน่ ลมสงบเสมอแหละก่อนทีจ่ ะมีพายุ เราจะต้องระมัดระวังให้หนักก่อนทีจ่ ะ
รับภารกิ จไหน’
เขา กาลังคิดว่าจะต้ องชัง่ น ้าหนักอัตราค่าตอบแทนเมื่อเทียบกับความยากของ
ภารกิจ ก่อนที่จะลงทุนลงแรงไปทามัน ถ้ าทุกอย่างถูกตรวจสอบอย่างระมัดระวัง
แล้ ว ผลลัพธ์ที่ได้ ก็คงเป็ นไปตามที่คาดหวัง
วีดไม่ต้องการภารกิจแบบสุม่ สี่สมุ่ ห้ าที่เหมือนกับการถูกเขวี ้ยงด้ วยลูกแตงโมจาก
เบื ้องหลัง โดยที่จบั มือใครดมไม่ได้ !
และไม่สามารถหนีไปที่ไหน
ภารกิจเหล่านันมั
้ นดูยวั่ ยวนใจในเบื ้องแรกแต่มีความตายเป็ นเบื ้องปลาย
ภารกิจแรกที่พวกเขาได้ จากซีรันก็มีความยากระดับ B แล้ ว นัน่ คือสถานที่ซงึ่ ดู
เหมือนเมืองเริ่ มต้ นของโนวิชนะ ดังนันเขาคาดได้
้ เลา ๆ ว่าภารกิจที่จะได้ รับจาก
โทเดียมจะต้ องยากมหากาฬขึ ้นไปอีก
‘จากข้อมูลทีไ่ ด้ ทีน่ ีต่ อ้ งมีภารกิ จ แต่ตอนนีย้ งั ไม่มีอะไรผิ ดสังเกตเลย’
ปราสาทโบราณอันใหญ่โตน่าเกรงขามถูกสร้ างให้ เชื่อมต่อกันและกันกลายเป็ น
มหานครขนาดยักษ์ แต่มนั ไม่ให้ ความรู้สกึ แบบที่อยู่อาศัยมนุษย์เลย
เมื่อมองสารวจไปทัว่ ป้อมปราการขนาดมหึมา ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตแม้ แต่
น้ อย แม้ กระทัง่ ค้ างคาวสักตัว
อัครนครโทเดียมดูอนั ตรายจนน่าขนลุก
ใกล้ กบั ประตูเมือง วีดพบเศษแผ่นไม้ ที่ถกู เขียนด้ วยลายมือหวัด ๆ โดยใครสักคน
 << เพื่อรักษา...สายเลือดอันสูงส่งของพวกเรา >>
“…”
วีดคิดว่ามันดูไร้ สาระ แต่เขาก็ยงั คงอ่านมันต่อ
<< ดื่มเลือดวันละสามเวลา แวมไพร์ ที่ดีไม่ควรอดนอนในตอน
เช้ า
สาหรับพวกเรา โทเดียมเป็ นบ้ านที่อบอุ่น
ข้ ามีงานอดิเรกในทุก ๆ กลางดึก คือตื่นขึ ้นมา เหยียดแข้ งเหยียด
ขา แล้ วก็แปลงร่ างเป็ นค้ างคาวโบยบินไปทัว่ โทเดียม
ห้ องจัดเลี ้ยงในราชวังโลหิตเป็ นตัวอย่างที่ดีของชีวิตอันหรู หราของ
แวมไพร์ เรา
เหล่ามนุษย์ซงึ่ อาศัยอยู่รอบ ๆ กลายมาเป็ นทาสของพวกเราเมื่อ
นานนมมาแล้ ว
งานของพวกมนุษย์คือการเป็ นแหล่งอาหาร พวกมันสังเวยเลือด
ให้ กบั พวกเราต่างปศุสตั ว์
มันไม่ยอดเยี่ยมหรอกหรื อ? ขอบคุณการสังเวยของมนุษย์ พวก
เราจึงมีชีวิตอยู่ได้
 ความมืดหม่นของโทเดียมเพิ่มพูนขึ ้นตามกาลเวลา พลังแห่ง
ความมืดก็ช่วยเพิ่มพูนพละกาลังของพวกเรามากขึ ้นเรื่ อย ๆ
เช่นกัน
แต่ด้วยมหิทธิอานาจแห่งความมืดที่แกร่ งกล้ าขึ ้น ศัตรูของพวก
เราก็ฟืน้ จากการหลับใหล
เปกาซัสซึง่ โบยบินบนท้ องฟ้า
ยูนิคอร์ นผู้รักความไร้ เดียงสา
พวกมันพากันมาโจมตีโทเดียมที่รักของเราอย่างไม่หยุดหย่อน
พลังมืดอันเป็ นตานานของพวกเราทาอะไรพวกมันไม่ได้
ด้ วยธรรมชาติรักสันติของพวกเรา ดังนันถึ ้ งแม้ จะหวาดกลัว เราก็
ยังต้ องไปต่อสู้
โอ้ ..และทาไมแวมไพร์ ถงึ เกลียดยูนิคอร์ นน่ะหรื อ?
มันมีเหตุผลทางประวัติศาสตร์ ที่ลกึ ซึ ้งบางประการ >>
หลังจากจุดนี ้ วีดกวาดสายตาอย่างเร็ ว ๆ อ่านป้ายไม้ สว่ นล่าง ๆ
ใน การพรรณนาอันยืดยาวถึงสาเหตุที่แวมไพร์ และยูนิคอร์ นเพาะความเกลียดชัง
ซึง่ กันและกันนันยาวเหยี
้ ยดถึงเจ็ดชิ ้นป้ายไม้ มันเป็ นเรื่ องที่ซ ้าซากจาเจอย่าง
พวกยูนิคอร์ นชอบลักพาตัวแวมไพร์ สาวพรหมจรรย์ หรื อไม่ก็ขโมยเครื่ องเพชร
และเครื่ องทอง ฯลฯ
 << อย่าง ไรก็ตาม แวมไพร์ อย่างพวกเราไม่สามารถป้องกันการ
โจมตีของเปกาซัสและยูนิคอร์ นได้ ไม่เหมือนกับพวกมนุษย์ พวกเรา
ไม่มีจานวนมากพอ
ดังนันโทเดี
้ ยมจึงถูกยึดครองทังทิ
้ วาราตรี และมหานครก็ลม่ สลาย
แต่นี่ยงั ไม่ใช่สาปเคราะห์ทงหมดที
ั้ ่โหมกระหน่าครอบครัวร่วมโลหิต
ของพวกเรา
หลังจากที่พลังแห่งความมืดได้ ถดถอยลง
พวกมนุษย์ที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ครัง้ โบราณกาลได้ หวนกลับมา
ด้ วยเหตุผลบางประการ พวกเขาสร้ างหอคอยขึ ้นในมหานครโทเดียม
หอคอยแห่งวีรบุรุษ
เราอยากให้ พวกท่านทาลายสถานที่แห่งนัน้ เพื่อกอบกู้ศกั ดิ์ศรี แห่ง
เหล่าแวมไพร์
หากว่าท่านไม่อาจทาสิ่งนี ้ได้ อย่างน้ อยช่วยการาบพวกยูนิคอร์ น
และเปกาซัสก็ยงั ดี
หมายเหตุ: ครอบครัวแวมไพร์ ของพวกเราไม่มีเงินตราของอาณาจักร
อื่น ๆ
แต่ถ้าท่านทาภารกิจสาเร็จ เราจะยอมให้ พวกท่านเข้ าไปในห้ อง
สมบัติของพวกเรา >>
ติ๊ง!
 คาขอร้ องจากแวมไพร์ นิรนาม
สิ่ งทีห่ ลงเหลืออยู่ของโทเดียมมีแค่บนั ทึกของแวมไพร์
ภาย ใต้การรบกวนของเปกาซัสและยูนิคอร์ น เหล่าแวมไพร์ ได้ซ่อน
ตัวไปจนหมดสิ้ น ธรรมชาติ ของแวมไพร์ นนั้ ยังคงเป็ นเรื ่องลึกลับ แต่
ดูเหมือนว่าการตอบรับภารกิ จนีจ้ ะไม่มีปัญหาอะไร ภายในห้อง
สมบัติของแวมไพร์ วิ ญญาณของโคลเดอริ มถูกกักขังไว้ใน
ลูกแก้ว และในวิ นาทีทีล่ ูกแก้วถูกทาลาย วิ ญญาณของเขาจะถูก
ปลดปล่อย หากว่าคุณต้องการเห็นธรรมชาติ ทีแ่ ท้จริ งของอาณาจักร
แวมไพร์ -โทเดียม จงสลักชื ่อของคุณลงบนกระดานไม้นี้
ความยาก: A
รางวัล:
-สามารถได้ รับอาวุธยูนีคเลเวล 400 ขึ ้นไป สามารถเลือกอาวุธได้
โดยตรงจากคลังอาวุธ (t/n อาวุธยูนีคหมายถึงอาวุธที่แต่ละอันมี
เพียงชิ ้นเดียวในเกม และมีคณุ สมบัติสงู )
-โคลเดอริ มถูกปลดปล่อย
ข้ อจากัดภารกิจ: การตายจะทาให้ ถกู ส่งกลับไปยังทวีปเวอร์ เซลล์โดย
อัตโนมัติ ภารกิจจะล้ มเหลว
ในที่สดุ ภารกิจยากระดับ A ก็เผยตัวออกมา!
ข้ อมูลเพิ่มเติม: การปลดปล่อยโคลเดอริ ม
โคลเดอริ ม อัศวิ นแห่งอาณาจักรคาลลามอร์ (Kallamore
Kingdom) เมือ่ 30 ปี ก่อน
วีรบุรุษผูก้ อบกูอ้ าณาจักร ผูซ้ ึ่งนาทัพให้ได้ชยั ชนะจากอาณาจักรฮา
เวน (Kingdom of Haven)นับ ครัง้ ไม่ถว้ น อยู่มาวันหนึ่ง ทหารผู้
ซื ่อสัตย์พบร่ างไร้วิญญาณของเขาระหว่างทีพ่ าม้าไปดืม่ น้าทีล่ า
ธาร จากแผนร้ายของอาณาจักรฮาเวน ว่ากันว่าเขาสิ้ นชี พในปี
2013
แต่ ในความเป็ นจริ ง อาณาจักรฮาเวนพยายามลักพาตัวเขาด้วย
ความช่วยเหลือของพวกแวมไพร์ แต่ไม่ สาเร็ จ ดังนัน้ สภาแวมไพร์ จึง
ตัดสิ นใจทีจ่ ะวางกับดักน้าผึ้ง พวกเขาใช้ความงามของราชิ นีแวม
ไพร์ ล่อลวงให้อศั วิ นหนุ่มลดความระมัดระวัง
มีเพียงวิ ญญาณของโคลเดอริ มทีห่ ายสาบสูญไปและถูกผนึกไว้ใน
ลูกแก้ว
หากว่า โคลเดอริ มถูกปลดปล่อย เขาจะฟื ้ นคืนชี พในทวีปเวอร์
เซลล์ และสงครามยืดเยือ้ ระหว่างอาณาจักรฮาเวนและคาลลามอร์
ก็จะเปิ ดม่านใหม่อีก ครัง้
หากว่าวิ ญญาณของโคลเดอริ มถูกปลดปล่อย
คุณจะได้รบั ค่าคุณูปการของอาณาจักรคาลลามอร์ 23,000 แต้ม
สงครามเต็มรู ปแบบระหว่างอาณาจักรคาลลามอร์ และอาณาจักร
ฮาเวนจะปะทุขึ้น
“อะหว๋าาาาาาา”
“ไม่อยากจะเชื่อ! งานนี ้ยากโคตร”
“เปกาซัส! เวลตัง้ 420 เชียวนะ ยูนิคอร์ นยังโหดกว่านันอี
้ ก”
“แถมพวกมันยังบินได้ ด้วย พวกเรารับภารกิจนี ้ไม่ได้ หรอก”
นี่เป็ นครัง้ แรกที่สมาชิกปาร์ ตี ้ประสบกับภารกิจที่มีความยากระดับ A ทุกคนตื่น
ตระหนก
อย่างไรก็ตาม ท่านอาจารย์และเหล่าครูฝึกมีความคิดที่แตกต่างออกไป
“นักดาบ2”
“ครับ ท่านอาจารย์”
“ไอ้ พวกเปกาซัสกับยูนิคอร์ นเวรตะไลนี่คืออะไรรึ ”
“เขาว่าพลังอานาจของมันอยู่ในระดับตานานขอรับ”
“เก่งกว่าข้ างันรึ
้ ?”
“นัน่ เป็ นไปได้ ด้วยหรื อขอรับ ในเมื่อท่านอาจารย์ไร้ เทียมทานขนาดนี”้
การประจบประแจงคือวิธีที่ดีที่สดุ ในการตอบคาถามนี ้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแหล่งแห่งภยันตรายที่อาจจะทะลวงร่ างของเขาเป็ นรูใหญ่
ก็ยืนอยู่ตรงนี ้นี่เอง
นักดาบ3 ตะโกนขึ ้นมาทันใด
“ขนาดเด็กทารกยังรู้เลย ว่าท่านอาจารย์คือดาวบู๊จตุ ิ!”
ในกรณีปกติ ความกระเหี ้ยนกระหืออยากต่อสู้ของท่านอาจารย์และครูฝึกออก
จะน่าอี๋หน่อย ๆ
แต่พวกเขาได้ ผ่านวันเวลาที่ผ่อนคลายไร้ การต่อสู้มากว่าสิบวันระหว่างที่
เดินทาง ดังนันทุ
้ กคนจึงคันไม้ คนั มือ
พวกลูกศิษย์ก็ร้ ูสกึ แบบเดียวกัน
“ไม่เห็นต้ องมัวคิดอยู่เลย มันไม่เจ๋งหรอที่จะได้ ฆา่ พวกเก่ง ๆ น่ะ”
“ใช่เลยลูกพี่! โอกาสที่จะได้ เห็นเปกาซัสตกตายต่อหน้ า ไม่ใช่จะหาได้ ง่าย ๆ
นะเฟ้ย”
“ฉันว่าพวกเราควรไปดูกระดานสนทนารอยัลโรดสักหน่อย เพื่อเช็คว่าเราจะล้ าง
โคตรพวกมันยังไง”
“ยังไงวีดก็ต้องคิดอะไรออกสักอย่างแหละ!”
พวกเขาไม่มีแผนอะไรเลย
แต่พวกเขาไม่ค่อยกังวลเพราะเชื่อว่าสถานการณ์จะคลี่คลายได้ ด้วยตัวเอง
‘แน่นอน วีดเคยทาแบบนีม้ าแล้ว’
‘นีม่ นั คุณวีดเชี ยวนะ เราเชื อ่ การตัดสิ นใจของเขาได้’
ทุกคนหันไปสนใจวีด จนกระทัง่ ถึงบัดนี ้พวกเขาศรัทธาการตัดสินใจของวี
ดอย่างเต็มที่
โดยข้ อเท็จจริ ง ภารกิจนี ้มันโหดจนไร้ เหตุผลแต่แรกอยู่แล้ ว
เปกาซัสและยูนิคอร์ น สามารถใช้ เวทมนตร์ สายธรรมชาติ อีกทังยั
้ งเคลื่อนได้
อย่างรวดเร็ วและสามารถบินขึ ้นไปบนฟ้า
ต่อให้ เลเวลของพวกมันไม่สงู ลิบอย่างที่เป็ น มันก็ยากที่จะต่อกรกับมอนสเตอร์
แบบนี ้
‘ลืมได้เลย เรื ่องนี ’้
‘ฆ่าตัวตายยังง่ายกว่า’
หลังจากปะทะกับสายตาวิงวอนของสมาชิกปาร์ ตี ้ วีดเสไปมองรางวัลจาก
ภารกิจ
“ห้ องสมบัติของแวมไพร์ และการปลดปล่อยโคลเดอริ ม”
ห้ องสมบัติจะต้ องมีไอเท็มลึกลับจานวนมาก ในฐานะรางวัลของภารกิจระดับ
A สมบัติ เหล่านันจะต้
้ องไม่กระจอกแน่นอน ที่เคยผ่านมา ธนูยรู ิ กะ ปลอก
แขนบาฮารัน และการได้ เป็ นเจ้ าผู้ปกครองโมราต้ า เป็ นรางวัลของภารกิจระดับ
นี ้
รางวัลของการปลดปล่อยโคลเดอริ มก็สงู จนน่าตกใจ
“23,000 ค่าคุณปู การของคาลลามอร์ ก็โหดสัส”
แต้ ม ดังกล่าวสามารถใช้ แลกเปลี่ยนกับไอเท็ม และสามารถใช้ ในการยืมกาลัง
ทหาร และยังคงมีประโยชน์ในการซื ้อสินค้ า และสาหรับกรณีของวีด มัน
สามารถใช้ ในการเพิ่มค่าชื่อเสียงหรื อแม้ กระทัง่ การได้ รับยศตาแหน่ง (t/n ซึง่ มี
อานาจปกครองพื ้นที่ เช่น lord of morata)
“โคตรโชคดีเลยที่เจอภารกิจระดับ A กับรางวัลแบบนี ้”
เมื่อเผชิญกับรางวัลภารกิจสุดแจ่ม วีดก็หน้ ามืดตามัว
วีดกล่าวทันใด
“ผมจะรับภารกิจนี ้”
จากนันเขาหยิ
้ บมีดแกะสลักออกมา และสลักชื่อของตนเองลงไปบนป้ายไม้
“อัก่ !”
“คุณวีด!”
ทุกคนสาลักอากาศด้ วยความตกใจ ไม่ว่าภารกิจจะดูโหดหินบรรลัยแค่ไหน วีด
ก็ตกลงรับมันเสมอ
วีดไม่ลงั เลใจเลยแม้ แต่น้อยที่จะสลักชื่อของคนอื่น ๆ ลงไปบนกระดานไม้ นนั่ ด้ วย
เพล, เมลอน, เซอกะ, ไอรี น, โรมุนะ ...
ทุกครัง้ ที่วีดสลักชื่อ หน้ าต่างภารกิจก็จะเด้ งตามมาทุกครัง้ ในฐานะหัวหน้ า
ปาร์ ตี ้ ทุก ๆ ทีที่เขาจารึกชื่อของใครลงไปบนกระดาน คนนันก็ ้ จะต้ องรับภารกิจ
โดยอัตโนมัติ
“หุหหุ หุ ”ุ
“จะได้ ส้ แู ล้ ว”
พวกนักดาบซึง่ จนบัดนี ้ก็ยงั ไม่มีแผนการอะไรกลับยินดีกบั เรื่ องนี ้
เพลเอ่ยปากถามอย่างช่วยไม่ได้
“คุณวีดต้ องมีแผนในการต่อสู้กบั พวกเปกาซัสและยูนิคอร์ นแล้ วใช่มย?”
ั้
“อ๋อ ยังหรอก แต่จะค่อย ๆ คิดแหละนะ”
“งันเราไม่
้ รอคิดก่อนหรอ ค่อยตกลงรับภารกิจ”
“พวกเรามาตังไกลขนาดนี
้ ้แล้ ว ไม่ลองดูหน่อยหรอว่าจะไหวแค่ไหนกับบท
ทดสอบของโทเดียม”
หากว่าพวกเขาไม่ตกลงรับภารกิจเดี๋ยวนี ้ พวกเขาก็จะต้ องย้ อนกลับไปเริ่ มต้ น
ใหม่ที่ซีรัน
จากที่นี่ และย้ อนกลับมาใหม่จะใช้ เวลาอย่างน้ อยก็ 20 วัน!
และค่ารายเดือนของรอยัลโรดก็แพงมาก ซึง่ วีดปล่อยให้ สญ
ู เปล่าไม่ได้
“เราเคารพการตัดสินใจของคุณวีดนะ แต่ทาไมต้ องเขียนชื่อพวกเราลงไปด้ วย”
“ผมไม่อยากตายคนเดียวน่ะ...”
“.......”
วีดคิดคานวณอยู่ในหัว
‘หนัง ยูนิคอร์ นและเปกาซัส วัตถุดิบตัดเย็บระดับสุดยอด หากว่าฉันตัดเย็บ
ด้วยวัตถุดิบแบบนีล้ ่ะก็ ระดับความเชี ่ยวชาญทักษะต้องพุ่งกระฉูดแน่ แถม
สิ นค้าทีไ่ ด้ยงั ขายได้แพงอีกตะหาก’
และมันก็ไม่ได้ มีแค่หนัง
ด้ วยคุณสมบัติทางเวทมนตร์ ของเขายูนิคอร์ นสามารถใช้ ในการผลิตไม้ เท้ า
กายสิทธิ์ชนสู
ั้ ง
ไม้ เท้ ากายสิทธิ์เป็ นหนึง่ ในอาวุธที่มีราคาแพงที่สดุ !
ไม่เพียงแต่ทกั ษะในการหลอมสร้ างและการตัดเย็บจะเพิ่มขึ ้น ผลิตภัณฑ์ที่ได้ ยงั
มีแนวโน้ มว่าจะฮิตติดตลาด ใครจะพลาดกับการซื ้อหายุทธภัณฑ์ที่ใช้ วตั ถุดิบหา
ยากกันล่ะ
การ ปลดปล่อยโคลเดอริ ม และห้ องสมบัติของแวมไพร์ ก็สาคัญเช่นกัน แต่เมื่อ
เทียบกับว่าอะไรจะถูกเอากลับไปขายง่ายกว่ากันระหว่างของขวัญแวมไพร์ และ
ม้ วนหนังสัตว์ ม้ วนหนังสัตว์ชนะแบบไม่ต้องสงสัย
ทันใดนัน้ หน้ าต่างข้ อความใหม่ก็เด้ งขึ ้นมา
ติ๊ง!
หอคอยแห่งวีรบุรุษ
หอคอยทีถ่ ูกสร้างโดยชนเผ่าโบราณ
เนือ่ งจากสงคราม ชนเผ่าเฮเรี ยมได้สร้างหอคอยแห่งวีรบุรุษ
หลังจากทีพ่ วกเขากระจัดกระจายกันไปทัว่ ทวีปเวอร์ เซลล์
หอคอย 12 แห่งถูกสร้างขึ้นในพรมแดนห่างไกลและทวีปลี ้
ลับต่าง ๆ
ด้วยเหตุใดชาวเฮเรี ยมจึงสร้างหอคอยเหล่านีไ้ ม่มีผใู้ ดล่วงรู้
หอคอยแห่งวีรบุรุษมี ทงั้ หมดห้าชัน้
มันถูกรู้จกั ในอี กชื อ่ ว่า ศูนย์ฝึกฝี มือระดับกลาง
 หากว่าขึ้นไปถึงชัน้ ทีส่ ามหรื อสูงกว่านัน้ สามารถได้รบั พลัง
หรื อทักษะของเฮเรี ยม
ความยาก: ไม่ปรากฎ
รางวัล: ในทุก ๆ ชัน้ ผู้คนแห่งเฮเรี ยมได้ ตระเตรี ยมรางวัล
พิเศษไว้ ให้
เงื่อนไขภารกิจ:
-ต้ องรับภารกิจจากแวมไพร์ แห่งโทเดียมมาก่อน
-ผู้ซงึ่ สามารถขึ ้นหอคอยแห่งวีรบุรุษได้ จะต้ องผ่านศูนย์ฝึก
ฝี มือระดับพื ้นฐานและศูนย์ฝึกฝี มือระดับเริ่ มต้ นมาก่อน
เป็ นอีกเหตุผลสาหรับวีดที่ทาให้ เขาจะต้ องผ่านภารกิจเปกาซัสให้ ได้ ไม่ว่าอะไรจะ
เกิดขึ ้น
ภารกิจที่สอง
ผู้คนจานวนมากเสาะแสวงอย่างสิ ้นหวังเพื่อตามหาศูนย์ฝึกระดับกลาง เพื่อที่จะ
พบว่ามันคือหอคอยแห่งวีรบุรุษในทวีปเวอร์ เซลล์นนั่ เอง
ศูนย์ฝึกฝี มือระดับกลางปรากฏตัวในรูปของภารกิจ
‘อย่างน้อยทีส่ ดุ เราต้องไปถึงชัน้ สาม’
ความยากที่ไม่อาจหยัง่ ถึง!
ศูนย์ ฝึ กระดับพื ้นฐานและศูนย์ฝึกระดับเริ่ มต้ นก็ว่ายากแล้ ว สาหรับศูนย์ฝึก
ระดับพื ้นฐานจาเป็ นต้ องใช้ ความอดทนอย่างมหากาฬ ขณะที่ศนู ย์ฝึกระดับ
เริ่ มต้ นผู้ฝึกจะต้ องผจญกับการทดสอบที่โหมกระหน่าโดยไม่ หยุดหย่อนระหว่าง
ที่เคลื่อนที่ผ่านช่องทางมืด ๆ
สาหรับผู้ที่ไม่มีประสาทสัมผัสการต่อสู้อนั เฉียบคม คงไม่สามารถผ่านเส้ นทาง
นันได้
้
ตอนที่วีดได้ ผ่านการทดสอบของศูนย์ฝึกระดับเริ่ มต้ น ยังมีเพียง 400 คนที่
สามารถผ่านการทดสอบนันได้้
“ตัวเลขที่ว่าเพิ่มขึ ้นหลายเท่าแล้ ว”
พวกนักดาบทังหมดผ่
้ านการทดสอบดังกล่าวด้ วยการใช้ ศิลปะการต่อสู้
และในบัดนี ้ สถานที่ตงของศู
ั้ นย์ฝึกระดับเริ่ มต้ นก็ไม่ได้ เป็ นความลับอีกต่อไป
ดัง นันผู
้ ้ ที่ผ่านศูนย์ฝึกระดับพื ้นฐานก็มกั จะขึ ้นไปท้ าทายศูนย์ฝึกระดับเริ่ ม ต้ น
ด้ วย ก็มีบ้างที่คนจะล้ มเหลว แต่ด้วยความพยายามซ ้าแล้ วซ ้าเล่า คนส่วนใหญ่
ประสบความสาเร็จ
ณ เวลานี ้ มีผ้ คู นกว่า 3,000 คนที่ผ่านศูนย์ฝึกระดับเริ่ มต้ น แต่ผ้ ทู ี่ผ่านศูนย์ฝึก
ระดับกลางมีไม่ถงึ 150 คน
จากการผ่านศูนย์ฝึกระดับพื ้นฐานและระดับเริ่ มต้ น ผู้ฝึกสามารถได้ รับทักษะที่
แข็งแกร่ง หรื อความสามารถใหม่ ๆ
วีดได้ ตกลงใจแล้ ว
“ผมจะเข้ าไปสอดแนมในโทเดียม ทาแผนที่ระบุที่อยู่ของพวกยูนิคอร์ นกับเปกา
ซัส และพยายามมองหาจุดอ่อนของพวกมัน”
“ไม่ ไม่ ไม่!”
“นัน่ มันฆ่าตัวตายชัดๆ!”
สมาชิกปาร์ ตี ้พยายามทาลายกาลังขวัญ แต่วีดยังคงหัวแข็ง
“พวกเราต้ องการข้ อมูลหากว่าจะต้ องบุกโทเดียม เพราะไม่ว่าจะยังไง เราก็ต้อง
โจมตีอยู่ดี”
“หากเป็ นเพราะเหตุผลนัน้ ให้ ฉนั ไปด้ วยได้ มยคะ”
ั้
“คุณฮวารยอง พวกผมไม่ปล่อยให้ คณ
ุ ไปคนเดียวหรอก”
เพลและเซเฟอร์ พยายามเสนอความช่วยเหลือในเรื่ องสอดแนม
วีดส่ายหน้ า
“คุณเพลเป็ นกาลังสาคัญที่จะคอยดูแลสมาชิกปาร์ ตี ้นะ”
“หืม?”
“ทักษะของนักธนูสาคัญมากในการตรวจจับยูนิคอร์ นและเปกาซัสที่เพ่นพ่านไป
มาแถวนี ้”
เพลไม่สามารถปฏิเสธ
มันเป็ นลักษณะเฉพาะของอาชีพนักธนู ปาร์ ตี ้จะปลอดภัยหรื อไม่ขึ ้นกับทักษะ
ของเขา
แม้ ว่าจะมีพลังป้องกันอ่อนแอ และมีพลังชีวิตต่าเกินกว่าที่จะรับการโจมตีของ
ศัตรู ทังยั
้ งอ่อนแอต่อทักษะสร้ างสถานะผิดปกติอย่างเช่นการยัว่ ยวนของมอน
สเตอร์ แต่ในกรณีของมอนสเตอร์ ที่บินได้ คือความเชี่ยวชาญเฉพาะของนักธนู
ฮวารยองยิ ้มน้ อย ๆ
“งันฉั
้ นไปกับคุณได้ ใช่มยคะ”
ั้
“คุณฮวารยองก็ไปไม่ได้ เหมือนกันครับ มันอันตรายมาก และผมไม่สามารถ
คอมคุ้มกันคุณได้ ตลอดเวลา”
“หากว่าวีดและฉันไปด้ วยกัน เราอาจจะระวังหลังให้ กนั และกันได้ เพื่อป้องกัน
การโจมตีที่ไม่คาดฝั น คุณไม่คิดงันหรื
้ อคะ?”
“หากว่าไปกันหลายคน จะยิ่งเสี่ยงที่จะถูกสังเกตเห็นน่ะครับ ดังนันให้
้ ผมไปคน
เดียวดีกว่านะ”
“คุณจะปลอดภัยกลับมามัยคะ”
้
“งานสอดแนมฝูงมอนสเตอร์ นี่ ไม่ใช่ครัง้ แรกของผมนะครับ”
ฮวารยองไม่ซอ่ นความรักและความกังวลอันลึกซึ ้งของหล่อนเลยแม้ แต่น้อย
“คุณจะกลับมาตอนไหนคะ”
“ถ้ าไม่ติดขัดอะไร คงใช้ เวลาหนึ่งวัน อย่างนานที่สดุ ก็สองวัน”
“หืม? ทาไมนานนักล่ะคะ?”
“เพราะว่าโทเดียมเป็ นปราสาทขนาดมหึมา ในการตรวจตราทุก ๆ อย่าง ผม
ต้ องใช้ เวลาประมาณนันล่
้ ะ”
“ทาไมไม่แค่มอง ๆ ดูจากทางเข้ าก็พอล่ะคะ”
“ผมกะจะเริ่ มต้ นอย่างงันอยู
้ ่แล้ วล่ะ แต่ในการที่จะระบุสถานที่อยู่ของมอน
สเตอร์ คงจะต้ องเข้ าไปดูข้างในโทเดียม”
เป้าหมายของวีดคือการตรวจตราอย่างละเอียดถี่ถ้วน
การ ระบุภมู ิประเทศของโทเดียมทังในแง่
้ ที่ตงและจ
ั้ านวนของศัตรูเป็ น
สิ่งจาเป็ น ไม่เพียงเท่านัน้ เขายังจาเป็ นต้ องมองหาเส้ นทางที่ปลอดภัยที่สดุ ที่
สามารถใช้ เข้ าไปหายูนิ คอร์ นและเปกาซัสในแต่ละตาแหน่ง
หากว่า พวกเขาไม่ได้ รับภารกิจก็แล้ วกันไป แต่ในเมื่อรับภารกิจมาแล้ ว พวกเขา
จะต้ องสาเร็จภารกิจเพื่อรางวัลตอบแทนเหล่านัน้ แทนที่จะดุ่ม ๆ ทาไปอย่างหู
หนวกตาบอด
ยูรินยืนสมุดวาดภาพให้ แก่วีด
“พี่คะ ใช้ สมุดวาดภาพของหนูมยคะ”
ั้
“หือ?”
“ไม่ว่าจะเป็ นตาแหน่งของกับดักหรื อมอนสเตอร์ ถ้ าวาดลงไปในสมุดน่าจะง่าย
กว่านะคะพี่”
“โอ้ !”
นัน่ น่ะถูกต้ องเลย!
นัก ผจญภัยและจิตรกรมีความคล้ ายคลึงกันในแง่ที่ว่า พวกเขามีทกั ษะในการ
สร้ างแผนที่ตงแต่
ั ้ แรกโดยอาชีพ นักผจญภัยสามารถสร้ างแผนที่โดยการระบุ
พิกดั ที่แน่นอนของมอนสเตอร์ และกับดัก รวมทังข้
้ อมูลอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับ
ดันเจี ้ยน แต่ทงหมดนั
ั้ นดู
้ จืดไปเลยเมื่อเทียบกับความแม่นยาในการถ่ายทอด
ออกมาเป็ นภาพ ของจิตรกร
“พี่ไม่เคยเรี ยนวาดรู ปเลย”
“หนูจะสาธิตให้ ดคู ะ่ พี่จะต้ องเรี ยนรู้ได้ เร็ วแน่ ๆ”
การ เรี ยนทักษะวาดรูปนันง่ ้ ายดายมากเพียงแค่วาดลูกแอปเปิ ล้ ในเมื่อค่า
ปั ญญากับความแม่นยาของวีดสูงลิ่ว จนสามารถเรี ยนมันเมื่อไหร่ก็ได้ เขาจึง
ไม่ได้ รีบร้ อนที่จะเรี ยนมัน
ระหว่างนัน้ ฮวารยองกับไอรี นไม่สามารถซ่อนความคาดหวังของพวกเธอได้
“ในเมื่อเขามีฝีมือแกะสลักสูงขนาดนัน้ เขาน่าจะเรี ยนวาดรูปได้ ภายในไม่กี่นาที”
“เขาคงทางานศิลป์ได้ ทกุ แบบเลยใช่มยเนี
ั ้ ่ย ”
ตรงข้ ามกับความคาดหวังของพวกเธอ ภาพวาดของวีดบิดเบี ้ยวเสียจนทนดู
ไม่ได้
ลูกแอปเปิ ล้ ดูเหมือนโดนหนูแทะ!
แทนที่จะเป็ นแอปเปิ ล้ ลูกกลม ๆ มันดูราวกับเมลอนที่ถกู ยืดจนย้ วย!
เขาวาดแอปเปิ ล้ ธรรมดาลูกนันซ
้ ้า ๆ อีกหลายรอบ แต่ก็ยงั คงมีข้อผิดพลาด
เพราะว่าศิลปะต้ องใช้ เวลาและความอดทน
ในการที่จะวาดรูปนัน้ ขันต
้ ่าคุณต้ องมีสมุดวาดรูปและดินสอ
สีชอล์คและสีอื่น ๆ ก็จาเป็ นเช่นกันหากว่าคุณต้ องการจะระบายสีภาพ
สาหรับวีด การที่เขาไม่มีอปุ กรณ์เหล่านันเลย
้ แสดงว่าเขาไม่เคยทามาก่อน
ดังนันจะกล่
้ าวว่าเขาไม่มีเซนส์ในการวาดภาพก็คงไม่เกินเลยไปนัก
ตังแต่
้ ตอนแรก ‘พรสวรรค์’ ในการแกะสลักของเขาถูกสร้ างขึ ้นมาจากจากความ
อุตสาหะที่ตอ่ เนื่องยาวนาน หาใช่พรที่ติดตัวมาแต่กาเนิดจริ ง ๆ
เขาแกะสลักต่อเนื่องซ ้าแล้ วซ ้าอีกเพื่อเพิ่มความเชี่ยวชาญในทักษะ
และนัน่ ก็ทาให้ งานของเขาดีขึ ้นดีขึ ้น พร้ อม ๆ กับที่เขาสามารถขายมันได้ ใน
ราคาแพงขึ ้น!
และแล้ ว วีดก็วาดภาพได้ ง่ายขึ ้น แต่ก็ยงั คงมีข้อผิดพลาดอย่างฉกาจ
ที่เขาไม่ได้ เรี ยนรู้การวาดภาพ และก็ไม่อยากเรี ยนด้ วย ก็เพราะมีเหตุผล
บางอย่างอยู่
ติ๊ง!
ภาพ ทีเ่ สร็ จสมบูรณ์ คือความอัปลักษณ์ โดยแท้จริ ง อย่างไรก็
ตามด้วยความแม่นยาทีเ่ ยีย่ มยอดและคุณค่าทางศิ ลปะของ
มัน เงือ่ นไขของการได้รบั ทักษะครบสมบูรณ์
ทักษะจาเป็ นสองชนิดสาหรับจิตรกรได้ ถกู ถ่ายทอด
อัน ที่จริ งแล้ ว จิตรกรรมเป็ นทักษะที่มีประโยชน์สาหรับประติมากร ไม่เพียงแต่
จะช่วยให้ สามารถผลิตสีจากวัตถุดิบที่ได้ มา ยังสามารถเคลือบชิ ้นงาน
ประติมากรรมที่เสร็จสมบูรณ์ด้วยสีสนั ต่าง ๆ ได้
วีดรู้ ดีว่าเขาสามารถเรี ยนรู้ ทกั ษะแบบนันจากสมาคมอาชี
้ พประติมากร แต่เขา
ไม่ต้องการมันจนกระทัง่ บัดนี ้
เหตุผลน่ะหรื อ
‘เราไม่มีทางจ่ายเงิ นซื ้ออุปกรณ์พวกนีห้ รอกเฟ้ ย!’
จิตวิญญาณแห่งความขี ้ตืดซึง่ ไม่ยอมจ่ายเงินเพื่อทักษะ
และ อีกอย่าง ภาพวาดอาจจะดีหรื อร้ ายมันยากที่จะบอกได้ บางทีมนั อาจจะ
เพิ่มคุณค่าทางศิลป์ให้ กบั ประติมากรรม หรื อในทางตรงกันข้ าม มันอาจจะ
ลดทอนก็ได้
ซึง่ ก็ด้วยพื ้นผิวหรื อสีสนั ไม่เข้ ากัน หรื อทักษะจิตรกรรมยังมีระดับที่ต่าเกินไป
ดังนันมั
้ นจะเป็ นการดีที่สดุ หากว่าจะไม่แต่งเสริ มเติมประติมากรรมเพิ่มอีก
หลังจากที่สิ ้นสุดกระบวนการแกะสลัก
วีดคืนสมุดและดินสอให้ กบั ยูรินแล้ วกล่าวว่า
“หากว่า ผมเกิดตายขึ ้นมา ผมจะบอกพวกคุณผ่านยูรินว่าผมไปถึงไหนแล้ วและ
เจออะไรบ้ าง หากว่าเลเวลของพวกเรายังสูงไม่พอ คุณคงต้ องปั่ นเลเวลเพิ่ม
ที่นี่ ไปล่ะ”
วีดยืดอก แล้ วมองไปข้ างหน้ า จากนันก้
้ าวเท้ าเข้ าสูป่ ระตูเมืองโทเดียม
ฝี เท้ าของวีดที่ลบั หายไปจากสายตานัน้ บอกไม่ถกู ว่ามันหนักอึ ้งหรื อเดียวดายกัน
แน่
ฮวารยองถอนหายใจ
“เฮ้ อ! หวังว่าเขาจะทาสาเร็จนะ”
จิตใจของเธอเต็มไปด้ วยความว้ าวุ่นและวิตกกังวล
การสอดแนมเปกาซัสและยูนิคอร์ นโดยลาพังนันแสนอั
้ นตราย
อย่างไรก็ตามวีดเต็มใจที่จะเผชิญมันเพราะมันเป็ นสิ่งที่เขาคิดว่าจาเป็ นต้ องทา
“ไอ้ ลกู ศิษย์คนนี ้ไม่เลวเลยทีเดียว”
ท่านอาจารย์หวั ร่ ออย่างภาคภูมิใจ
นักดาบ2 รี บชักดาบออกมา
เป้าหมายของวีดคือการสอดแนม และไม่มีใครรู้ ว่าเขาจะใช้ เวลานานเท่าใด
แทนที่จะอยู่เปล่า ๆ ปลี ้ ๆ นักดาบ2 เริ่ มฝึ กปรื อฝี มือในระหว่างเวลานัน้
เซเฟอร์ พาดคันเบ็ดที่ไหล่ไปที่แม่น ้าใกล้ ๆ ขณะที่เพลและเมลอนแยกตัวออกไป
หาจับกระต่ายและนก
หากว่าพวกเขาจะต้ องบุกโทเดียม อาหารเป็ นสิ่งจาเป็ น
.
.
.
วีดก้ าวอาด ๆ อย่างไม่กริ่ งเกรงมุง่ ตรงไปยังโทเดียม แต่ในทันทีที่พ้นเขตประตู
เมือง ทัศนคติของเขาก็เปลี่ยนไป
ฉึบ ฉึบ! (เสียงฝี เท้ า)
ทุก ๆ ย่างก้ าวเขาพยายามย่องให้ เบาที่สดุ
เมื่อเห็นว่าพรรคพวกของเขาพ้ นสายตาไปแล้ ว การเปลี่ยนมาย่องเบาเป็ นวิธีที่
ดีกว่า
‘เราจะต้องเล็ดรอดไปให้ได้’
หากว่าเขาเห็นเปกาซัสหรื อยูนิคอร์ นที่อยู่เดี่ยว ๆ ตามลาพัง เขาอาจจะสู้
ไหว แต่มนั จะแตกต่างไปอย่างมากถ้ าศัตรูปรากฏตัวขึ ้นมาพร้ อมกันเป็ นกลุม่
วีดนาบร่ างรวมทังแขนและขาแนบผนั
้ งและค่อย ๆ กระดื๊บ กระดื ้บ ไปโดยไม่
สนใจว่าเขาจะดูน่าตลกมากแค่ไหน
‘ชี วิต สาคัญทีส่ ดุ ขงจื ่อกล่าวว่าถ้ามี คนอยู่สามคน สองคนในนัน้ สามารถเป็ น
ครู แก่คนทีส่ าม มันมีเหตุผลอยู่ว่าทาไมหนูและแมลงสาบถึงตายยากนัก’
(ex t/n ข้อความเต็มจากคัมภี ร์หลุนอีว่ ์มีใจความว่า ‘อาจารย์กล่าวว่า หากเรา
เดิ นทางร่ วมกับบุคคลอีกสองคน เราสามารถเรี ยนรู้จากทัง้ สองคนนัน้ ได้ เราจะ
เลียนแบบสิ่ งทีด่ ีจากคนหนึ่ง และดูสิ่งทีเ่ ลวของอี กคนหนึ่ง เพือ่ ทาตัวเราให้
ถูกต้อง)
ดังนันแทนที
้ ่วีดจะใช้ คากล่าวนี ้ในการเลียนแบบมนุษย์คนอื่น วีดตัดสินใจที่จะ
เรี ยนรู้จากหนูและแมลงสาบ
ซึง่ ยังไงก็ดีกว่าซี ้แหงแก๋ละ่ วะ!
ติ๊ง!
คุณสามารถใช้ทกั ษะเคลือ่ นทีส่ ีข่ าได้ใน
ขณะนี ้
คุณต้องการใช้ทกั ษะนีห้ รื อไม่?
วีดจึงหมอบคว่าลงกับพื ้นในท่วงท่าที่เหมาะแก่การใช้ ทกั ษะ
“ฉันจะใช้ มนั ”
(ex t/n ถ้ ายังจากันได้ วีดเคยฝึ กเลียนแบบการเคลื่อนไหวของสัตว์ ซึง่ ฮวารยอง
และเมแพนมาเห็นเข้ าและแกล้ งทาเป็ นไม่ร้ ูจกั เขา)
วีดใช้ ทกั ษะเคลื่อนที่สี่ขาอย่างเงียบเชียบ
ในตอนนันเลย!
้
วีดเคลื่อนที่ได้ เร็วมาก
แซกแซกแซกแซก (เขากาลังเคลื่อนที่)
เขาคลานพล่านไปกับพื ้นด้ วยความเร็ วสูงเหมือนแมลงสาบตัวหนึ่ง
วีดรู้ สกึ ระทึกใจ
การเคลื่อนไหวแบบนี ้สนุกมาก
ไม่มีใครคลานท่าแมลงสาบได้ เร็วเท่าวีดแล้ ว!
‘โอ๊ย นีม่ นั เจ๋งมาก’
แม้ ว่าจะเป็ นเรื่ องเล็กน้ อย แต่เขาก็ภมู ิใจ
.
.
.
โทเดียมเป็ นอัครนครที่กว้ างใหญ่ไพศาล มันเหมือนกับป้อมเซราบอร์ กแห่ง
อาณาจักรโรสเซ็นไฮล์มสักสิบสองหลังมาเชื่อมต่อกัน
การสอดแนมขันต้
้ นเสร็จสิ ้น!
ในที่สดุ วีดซึง่ คืบคลานเรี่ ยพื ้นและคอยแอบซ่อนตามคูน ้า ก็พบกับเป้าหมายของ
เขา
ใกล้ ๆ กับเสาหอคอยที่สงู ที่สดุ ในโทเดียม ยูนิคอร์ นสีเงินกับเปกาซัสสีแดงกาลัง
ต่อสู้กนั อยู่
สถานการณ์นี ้คล้ ายคลึงกับตอนที่เผ่าแวมไพร์ สายเลือดบริ สทุ ธิ์เข้ าครอบครอง
โมราต้ า แต่มนั จะเริ่ มแตกต่างออกไปนับจากนี ้แหละน่า
พวกแวมไพร์ นนจะเดิ
ั้ นไปมาช้ า ๆ บนพื ้นดิน พวกมันส่วนใหญ่อยู่ในรูปลักษณ์
มนุษย์เพื่อสามารถหลบเลี่ยงสายตาของหน่วยสอดแนม แต่ถ้ามีเลือดสด ๆ หยด
ลงไปแค่หยดเดียว แวมไพร์ ทงฝู
ั ้ งก็โผล่จะมาสุมรวมกันเลยทีเดียว
อย่างไรก็ตาม ยูนิคอร์ นสีเงินและเปกาซัสสีแดงก็มีความเร็วสูงกว่านันมาก
้
หางและแผงคอของมันโบกสะบัดเป็ นคลื่นเมื่อพวกมันห้ อตะลุยไปรอบ ๆ โท
เดียม
และบางตัวก็สยายปี กขึ ้นไปร่อนบนท้ องฟ้า
วีดพยายามซ่อนตัวในซอกแคบให้ แนบเนียนที่สดุ เท่าที่จะทาได้
ใกล้ ๆ กับที่เขาซ่อนตัวอยู่ เปกาซัสมากกว่าสิบตัวควบผ่านมาอย่างแออัด
วุน่ วาย
กุบกับ ๆ ๆ!
วีดตัวแข็งทื่อ
เปกาซัสอยู่ห่างจากเขาไปแค่สามเมตร และพวกมันก็ตวั มหึมาเหมือนโทรลล์
‘โคตรยาก ภารกิ จนีไ้ ม่ง่ายเลย’
แม้ ว่าจะรู้อยู่แล้ วว่านี่คือภารรกิจระดับ A ก็เถอะ
เป กาซัสและยูนิคอร์ นไม่เพียงแต่เป็ นสัตว์เทพที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ พวกมันยังมี
ความสามารถในการบินอีกด้ วย และเมื่อพวกมันอยู่รวมกันเป็ นกลุ่ม ความเร็ ว
อันน่าสยองนันท
้ าให้ การต่อกรกับพวกมันยากขึ ้นไปอีกหลายเท่าตัว
แม้ แต่ขีดความสามารถของวีดในปั จจุบนั ทุม่ เทพลังทังหมดกั
้ บการหนี ก็อาจจะ
หนีพวกมันไม่พ้นด้ วยซ ้า
ในบางครัง้ เมื่อวีดซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็ก ๆ ยูนิคอร์ นกับเปกาซัสก็จะยื่นจมูกมา
ทางเขาและสูดหายใจฟื ดฟาด ซึง่ ทาให้ วีดไม่กล้ าแม้ แต่จะหายใจ
‘ขัน้ แรกเราจะต้องได้ขอ้ มูลเกี ่ยวกับโทเดียมให้มากกว่านี ้ และรู้จานวนของพวก
เวรนี’่
วีดแวบเข้ าไปในปราสาทสีขาวซึง่ เล็กที่สดุ
ภายในปราสาทตกแต่งไว้ ด้วยงานฝี มือของแวมไพร์ จานวนมาก เชิงเทียนที่ทา
จากเงิน เกราะที่แซมด้ วยทองคา ประติมากรรมรวมทังจิ
้ ตรกรรมฝาผนัง
คุณได้เห็นผลงานของอาจารย์เอลแวร์ “สิ งโตขดตัว”
ค่าศิ ลปะเพิ่ มขึ้น 1
ได้ชืน่ ชมงานชัน้ เยีย่ มด้วยสายตาตนเอง ทักษะวาด
ภาพประกอบเพิ่ มขึ้น 28%
เพียง แค่มองภาพวาดด้ วยสายตา ความเชี่ยวชาญทักษะก็เพิ่มขึ ้น มันก็
เหมือนกับประติมากรรมนัน่ แหละ เพียงแต่ว่าการเพิ่มพูนทักษะได้ เพียงแค่จ้อง
มองชิ ้นงานดี ๆ นัน่ เป็ นตัวช่วยที่เยอะมาก
ก็เพราะว่าทักษะวาดภาพประกอบของเขาเพิ่งอยู่ที่เริ่ มต้ นระดับ 1 การเพิ่มพูน
จึงรวดเร็ วยิ่ง เกือบจะ 1-2% ต่อครัง้ เลยทีเดียว!
ยาก ยิ่งนักที่จะมีโอกาสได้ เห็นชิ ้นงานที่มีระดับสูงกว่าระดับมาสเตอร์ วีดได้ รับ
ค่าศิลปะสูงถึง 650 แต้ ม และได้ ระดับความเชี่ยวชาญมากยิ่งกว่านันอี ้ ก เขาจึง
เดินเอ้ อระเหยไปรอบ ๆ ปราสาทเพื่อชมดูงานศิลปะทุก ๆ ชิ ้น
แม้ ว่าประติมากรรมที่นี่จะยังถูกสร้ างด้ วยฝี มือต่าต้ อยอยู่มาก ดังนันจึ
้ งไม่ค่อย
ช่วยเขาในแง่ความเชี่ยวชาญทักษะหลัก แต่ทกั ษะวาดภาพประกอบระดับ
เริ่ มต้ นของเขาได้ ประโยชน์จากเรื่ องนี ้อย่างสุด ๆ
ทักษะวาดภาพประกอบระดับเริ่ มต้นขึ้นสู่เลเวล
2 สามารถใช้ถ่านและเครื ่องมืออื น่ ๆ ในการวาดรู ปได้

ทักษะวาดภาพประกอบระดับเริ่ มต้นขึ้นสู่เลเวล 2 งาน

ศิ ลป์ สามารถแสดงรายละเอี ยดได้มากขึ้น
ทักษะวาดภาพของเขาขึ ้นไวปรี๊ ด ๆ
อย่างไรก็ตาม วีดไม่มีความปรารถนาหรื อความพึงพอใจจากการเติบโตนี ้ ก็ใน
เมื่อเขารู้ข้อจากัดของทักษะเหล่านี ้ดี
“ตังแต่
้ เรี ยนอนุบาลยันประถม เราพยายามเท่าไหร่ ก็ไม่เห็นจะวาดภาพได้ ดีเลย”
เมื่อครัง้ ที่วีดยังเยาว์ เขาเคยใฝ่ ฝั นอยากจะเป็ นนักวาดการ์ ตนู
เขาพยายามลากเส้ นและลงสีให้ ดีที่สดุ เท่าที่จะดีได้ แต่ผลลัพธ์ไม่ตา่ งอะไรจาก
ขยะ
การพยายามแสดงภาพของสิ่งต่าง ๆ ในรู ปเป็ นเรื่ องที่ยากสาหรับเขา
มันมีความแตกต่างกันมากระหว่างการวาดรูปและการสร้ างสรรค์ประติมากรรม
ผ่านความรู้สกึ ของมือและการแกะสลัก
และนัน่ คือสิ่งที่วีดเป็ น
เหมือนกับศิลปิ นชันครู
้ คนอื่น ๆ ในประวัติศาสตร์
ประติมากรอัจฉริ ยะก็ต้องการรากฐานที่แข็งแรงในศาสตร์ อื่น ๆ เช่นกัน
คณิตศาสตร์ ฟิ สิกส์ กายวิภาค สถาปั ตยกรรม และนวัตกรรม ล้ วนแต่เป็ น
รากฐานของอัจฉริ ยะ!
ไม่ว่าจะเป็ นจิตรกรรมหรื อประติมากรรม ล้ วนแต่ต้องการความเชี่ยวชาญในองค์
ความรู้ อื่น ๆ
และไม่ว่าจิตรกรหรื อปฏิมากร ความแตกต่างระหว่างพวกเขาไม่ได้ มากมาย
ขนาดนัน้
เหตุนนง่
ั ้ ายมาก
ความถนัด!
ตังแต่
้ บดั นันวี
้ ดก็ละทิ ้งทักษะการวาดรูป
ใน ตอนแรก เลเวลของทักษะจะเติบโตขึ ้นอย่างรวดเร็ว ด้ วยค่าศิลปะและความ
แม่นยาสูงลิบของวีดสามารถช่วยเขาได้ ในการวาดภาพ และเขาสามารถไปถึง
ทักษะวาดภาพประกอบระดับเริ่ มต้ นเลเวล 6 หรื อ 7 เป็ นอย่างมาก
แต่หลังจากนันเขาก็
้ จะตัน
ก็ ด้ วยเขามีลายมือห่วยแตกเป็ นพื ้นฐาน ข้ อเท็จจริ งที่ว่าเขาจะต้ องฝึ กทักษะวาด
เขียนตังแต่
้ ขนโนวิั ้ ชนันชวนเหงื
้ ่อ ตก แน่นอนว่าทักษะนี ้อาจจะช่วยเขาได้ ใน
ระดับหนึ่ง แต่หลังจากนี ้เขาจาเป็ นจะต้ องสร้ างงานวาดเขียนใหม่ ๆ ด้ วย
ตนเอง! (t/n เหมือนกับที่วีดต้ องออกแบบประติมากรรมใหม่ ๆ เพิ่มเพิ่มทักษะใน
ระดับที่สงู ขึ ้น)
เขาจึงเห็นว่า ลงแรงและเวลาไปกับทักษะด้ านอื่น ๆ เสียจะดีกว่า
.
.
.
หลังจากสิ ้นสุดทัวร์ ชมงานศิลปะในปราสาท
เขายังคงคืบคลานไปในห้ องโถงช้ า ๆ เพื่อหลบเลี่ยงเปกาซัสและยูนิคอร์ น!
และในกลางโถงใหญ่ ดูเหมือนว่าจะมีโลงศพสีแดงตังอยู
้ ่
“โลงแวมไพร์ งนรึ
ั้ ”
ต๊ อก ๆ!
วีดเคาะลงไปบนโลง
“มีใครอยู่ข้างในนันมั
้ ย”้
“.....”
ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรี ยก..
วีดผลักโลงให้ เอียงไปมา
“ไม่มีใครอยู่จริ ง ๆ หรอ”
ทันใดนันก็
้ มีเสียงคารามจากในโลง
“โฮกกกก!”
แวมไพร์ ร้องคารามอย่างดุร้าย แต่ฝาโลงก็ไม่เปิ ดออกมาอยู่ดี
เสียงของมันฟั งดูเหมือนไม่คอ่ ยเป็ นสุขด้ วยเช่นกัน!
คงไม่มีคนดี ๆ ที่ไหนที่ชอบถูกกวนตอนนอนหรอก จริ งไหม
วีดปล่อยโลงนันไว้
้ แล้ วไปตรวจดูส่วนที่เหลือในปราสาท ปรากฏว่ามียนู ิคอร์ นอ
ยู่ในปราสาทแห่งนี ้ราว ๆ 30 ตัว
“30 ตัวเลยเรอะ ยากเป็ นบ้ า หรื อต้ องพูดว่าเป็ นไปไม่ได้ เลยดีกว่า”
วีดส่ายหน้ า
ต่อให้ ใช้ นกั ดาบทังหมดที
้ ่มีก็ใช่ว่าจะสู้กบั มอนสเตอร์ เลเวล 400+ ได้
พลังโจมตีของพวกนักดาบนันใช้้ ได้ อยู่ แต่การรับความเสียหายต่อเนื่องของพวก
เขานี่สิที่เป็ นปั ญหาใหญ่
ที่เปรี ย้ วกว่านันคื
้ อพวกนี ้ไม่ใส่เกราะกันด้ วยอ้ ะ!
ถ้ าถูกเขายูนิคอร์ นกระซวกเข้ า รับรองว่าบินกันทุกคนแน่ ๆ
วี ดครุ่ นคิดว่าหากเขาใช้ ประติมากรรมวินาศ อย่างมากก็สามารถรับมือกับยูนิ
คอร์ นได้ เพียงสองตัว ส่วนตัวที่เหลือในฝูงคงไล่ขวิดนักดาบจนกระทัง่ ความ
เสียหายที่เกิดขึ ้นนัน้ หนักหนาเกินกว่าพลังโจมตีที่พวกเขาทาได้
‘ตอนนีก้ ็ตายกันไปตัง้ 92 คนล่ะ จะรอดกันมัย้ วะเนีย่ แบบนี ’้
วีดเคี ้ยวขนมปั งที่พกห่อมาด้ วยระหว่างที่เขาหลบอยู่ในปราสาททังวั
้ น เพื่อ
หลีกเลี่ยงการถูกยูนิคอร์ นจิ ้มไส้ ไหลข้ างนอกนัน่
“สถานการณ์ของโทเดียมตอนนี ้แย่จริ ง ๆ ทาให้ เราเสียเปรี ยบสุด ๆ แถมยังต้ อง
ออกไปสู้กบั ยูนิคอร์ นเปกาซัสข้ างนอกอีก”
วีดออกจากปราสาทกลับไปยังถนน
เบื ้องหน้ าของเขาคือประชากรแวมไพร์ และยูนิคอร์ นกับเปกาซัสซึง่ บินไปมาบน
อากาศ
มองแวบเดียวก็เห็นได้ ว่ามีมอนสเตอร์ เหล่านันมากกว่
้ าร้ อยกลุ่ม!
ถ้ ารวมกับพวกที่อยู่บนดินและในปราสาทแล้ ว จานวนรวมทังหมดน่
้ าจะมากกว่า
2000 ตัว
ใน ปราสาทที่เล็กที่สดุ ก็มียนู ิคอร์ นอยู่ตงั ้ 30 ตัวแล้ ว ซึง่ โทเดียมน่ะมีปราสาท
ตัง้ 40 กว่าหลัง ไม่ต้องคานวณอย่างละเอียดก็สามารถรู้สกึ ตระหนกกับจานวน
ของพวกมันได้
“ไปตบกับมังกรน่าจะง่ายกว่าอีก”
ในที่สดุ วีดก็เริ่ มบ่นงึมงา
ก่อนหน้ านี ้เขาเงียบมาตลอด
ไม่ว่าจะเป็ นตอนที่เขาทาภารกิจต่าง ๆ สร้ างสรรค์ประติมากรรม หรื อรับฟั งเรื่ อง
เล่าของผู้คน เขามักจะสงวนถ้ อยคา
แต่ว่าตอนนี ้เขาเข้ าตาจนแล้ วจริ ง ๆ
แม้ ว่าจะรวมพลังของวีด เหล่านักดาบ และเพื่อนร่ วมทีมคนอื่น ๆ ความหวังใน
การสาเร็จภารกิจก็ยงั คงริ บหรี่
แม้ ว่าระดับความยากของมังกรอาจจะแตกต่างจากยูนิคอร์ นและเปกาซัสไม่
มาก แต่มนั ก็ยงั มีความหวังอยู่บ้าง เพราะแพ้ หรื อชนะ ศัตรูก็มีแค่ตวั เดียว!
แม้ ว่าลมหายใจมังกรจะน่าพรั่นพรึง แต่หากว่าวีดสามารถโจมตีจดุ เดียวซ ้า
ๆ บวกกับการเสียสละอีกหน่อย มันก็ยงั มีโอกาสชนะได้
ทว่า ในกรณีของยูนิคอร์ นและเปกาซัส พวกมันอยู่กนั เป็ นฝูง ไม่ว่าผู้เล่นจะมี
ยุทธภัณฑ์ดีแค่ไหน แต่เมื่อเจอม้ าหมูร่ ุ มยาก็คงจะเละเป็ นโจ๊ ก
“ถ้ าใช้ ประติมากรรมประทานชีพ ก็คงจะเพิ่มโอกาสชนะได้ ”
แต่ว่า วีดไม่อยากทาแบบนัน้
ทุก ๆ ครัง้ ที่เขาให้ ชีพแก่ประติมากรรม เขา จะต้ องสูญเสีย 2 เลเวล และ 10 ค่า
ศิลปะ วีดลองคานวณคร่ าว ๆ และพบว่าเขาจะต้ องให้ ชีพแก่ประติมากรรมอย่าง
น้ อยก็ 50 ตัวเพื่อเสริ มกาลังรบให้ พอสูสี ทังความเสี
้ ยหายจากสงครามก็คงจะ
หนักหนาสาหัส
“ต้ อง เป็ นประติมากรรมระดับมาสเตอร์ พีชหรื อผลงานอันยิ่งใหญ่เท่านันถึ
้ งจะ
บวกไหว อีกอย่างเราไม่คิดว่าจะสามารถสร้ างประติมากรรมระดับนันและ ้
จานวนนันได้ ้ ใน ระยะเวลาอันสัน้ แถมยังเอาพวกมันกลับไปไม่ได้ อีกด้ วย”
ที่นี่คือโลกของแวมไพร์
แม้ ว่าประติมากรรมมีชีวิตทังหลายจะสามารถเอาชี
้ วิตรอดผ่านการศึกได้ แต่มนั
ก็ยงั ไม่สามารถกลับไปยังทวีปเวอร์ เซลล์ได้ อยู่ดี
“ภารกิจเฮงซวย!”
วีดระเบิดโทสะ
ภารกิจระดับ A ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน มันก็ไม่ควรจะทารุณขนาดนี ้
ต่อให้ โอเบรอนผู้นาทีมสารวจดินแดนเหนือมาเองทังก๊
้ ก แค่ครึ่งวันในโทเดียมก็
คงโดนกวาดล้ างเกลี ้ยง
ดูจากความยากแล้ วรางวัลก็ไม่ได้ ค้ มุ ค่าอะไรเลย
ภารกิจนี ้ควรแปะป้ายว่ายากระดับ A พรี เมี่ยมสิถงึ จะถูก!
แม้ ว่าภารกิจนี ้จะยังไม่อาจเทียบเท่าภารกิจระดับ S ซึง่ สามารถพลิกฟ้าคว่าดิน
ได้ ทงทวี
ั ้ ป แต่ในแง่ความยากแล้ วมันอาจจะพอ ๆ กัน
คนทัว่ ไปอาจจะยอมแพ้ แล้ วและจากไปเงียบ ๆ
แต่วีดไม่ใช่
“ยังไงเราก็ต้องหาวิธีพลิกเกมให้ ได้ มันต้ องมีสกั หนทางสิ”
วีดออกสารวจภายในโทเดียมต่อ
หนึ่ง วันผ่านไป จนกระทัง่ มาอีกวันหนึ่ง แต่วีดก็ยงั ไม่ถอดใจ เขาค้ นหาทุกซอก
ทุกมุมของโทเดียมไม่ว่าจะยอดหอคอยหรื อในคูน ้า แม้ กระทัง่ สถานที่ที่คนทัว่ ไป
คงไม่สนใจ และในที่สดุ เขาก็ค้นพบสถานที่แห่งหนึ่ง
ใน ใจกลางของอัครนครซึง่ มีลาธารไหลผ่าน สถานที่ซงึ่ เหล่ามอนสเตอร์ ในโท
เดียมมันยืนออกันดื่มน ้า โดยมากแต่ละครัง้ ก็จะมีราว ๆ 10-12 ตัวอยู่
ด้ วยกัน ซึง่ ถือว่าน้ อยกว่าที่อื่น ๆ (เทียบกับ 30 กว่าตัวในปราสาท และ 2000
ตัวในเมือง)
อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ ไปมาตามเวลาที่แน่นอน ขณะที่กลุ่มหนึง่ ลงมาดื่มน ้า ก็
ยังมีอีกเป็ นร้ อยกลุม่ ที่รอต่อคิว
“โอ๊ ย ที่นี่ก็ส้ ไู ม่ได้ อีกเหมือนกัน!”
วีดขุ่นเคืองจนแทบทึ ้งหัวตัวเอง!
แต่ วีดก็ยงั ไม่ละความพยายามเพราะในปราสาทจานวนมหาศาลของโท
เดียม ยังมีปราสาทอีกหลายหลังที่เขายังไม่ได้ สารวจ เขาจะต้ องพยายามค้ นหา
จนกว่าจะเจอที่ที่เหมาะสมสาหรับการเปิ ดศึก
ไม่นานหลังจากนัน้ วีดก็ค้นพบปราสาทสีดาทะมึน
ตัวปราสาทเป็ นสีดาดุจน ้ามันดิบผิดแผกจากปราสาทอื่นโดยรอบอันมีสีสนั สดใส
ทังแดง
้ เหลือง และแม้ กระทัง่ สีเขียวแน่ะ!
และบัดนี ้ หลังจากที่เขาเข้ านอกออกในมาหลายปราสาท เขาก็สะสมความรู้
เกี่ยวกับพวกมันมาได้ ประมาณหนึ่ง
โดยปกติแล้ ว ตรงทางเข้ าหลักของปราสาท มันมักจะมีแผ่นจารึก
ปราสาทของเคานท์คริ สโตเฟอร์
ปราสาทของวิสเคานท์บรู ัคชยา
เพื่อว่าคนอื่น ๆ จะสามารถรู้ได้ ว่าใครเป็ นเจ้ าของปราสาทหลังนัน้ แต่ทว่า
ปราสาทดาหลังนี ้กลับไม่มีแผ่นจารึกชื่อ
วีดค่อยๆ แอบเข้ าไปในปราสาทดานี ้
เขาพบเส้ นทางที่สามารถลอบลงไปในชันใต้ ้ ดิน หลังจากลดเลี ้ยวไปตาม
เส้ นทาง เขาก็พบห้ องเก็บห้ องที่เต็มไปด้ วยโลงศพ
‘ไม่รู้สึกว่ามีใครอยู่ทีน่ ีเ่ ลยแฮะ’
วีดจึงเปลี่ยนไปสารวจชันบน
้ ๆ ขึ ้นไปของปราสาท
ห้ องที่ใหญ่ที่สดุ ของปราสาท สถานที่ที่เจ้ าของมันอยู่!
ขนาดที่นี่ก็ยงั มียนู ิคอร์ นและเปกาซัสร่ อนเร่ไปมาตามทางเดิน
อดทนและเฝ้ารอ!
ทุก ๆ ครัง้ ที่หนึง่ ในพวกมันเดินมาตามโถงทางเดิน เสียงฝี เท้ าของมันกระทืบพื ้น
ดังสนัน่
วีดรอเนิ่นนานจนกระทัง่ ได้ ยินเสียงพวกมันเดินจากไป จากนันจึ
้ งแอบแวบเข้ าไป
ในห้ องเจ้ าของปราสาท
ณ ใจกลางของห้ องอันโอ่โถงนัน่ เอง ตังไว้
้ ด้วยโลงศพสีดาขนาดใหญ่โต
‘นีจ่ ะต้องเป็ นเจ้าของปราสาทแน่’
วีดไม่ได้ คาดหวังมาก เมื่อเขาเดินไปข้ างหน้ าและสัมผัสกับโลงนัน้ ทันใดเขาได้
ยินเสียงแหบพร่าจากในโลง
“ข้ าชอบสาวน้ อยโลลิแสนอ่อนหวาน ถ้ าเจ้ าไม่ใช่เด็กสาวจอแบน ไสตูดไปตาย
ห่าไกล ๆ”
สุ้มเสียงมืดหม่นสบถออกมาจากในโลงโดยมีเรื่ องเด็กสาวโลลิเป็ นหัวข้ อหลัก
แม้ ว่าการถูกแวมไพร์ ตะคอกใส่ด้วยเสียงอันดังจะเป็ นเรื่ องที่คาดไม่ถงึ
แต่วีดก็ร้ ูสกึ คุ้น ๆ กับเสียงนี ้อย่างบอกไม่ถกู
วีดจึงถาม
“แกเป็ นใคร”
“โอ้ ข้ าน่ะรึ? เจ้ าช่างถามคาถามที่ไร้ สาระกับท่านแวมไพร์ ผ้ แู สนงดงามและ
อ่อนเยาว์ แต่ในเมื่อข้ าเพิ่งจะเข้ านอน และยังข่มตาหลับไม่ลง ดังนันข้ ้ าจะบอก
เจ้ าให้ เป็ นบุญหู ตัวข้ าก็คือท่านเคานท์คนใหม่ของโทเดียม และนายเหนือหัว
ของเผ่าแวมไพร์ อนั แข็งแกร่ง”
ไม่ว่าคาพูดจะดูโอหังมากแค่ไหน เสียงนันก็
้ ยงั ฟั งคุ้นหูอยู่ดี
วีดยื่นหน้ าเข้ าไปใกล้ โลงแล้ วพูดด้ วยเสียงทุ้มลึก
“ฉันชื่อวีด”
“.....”
“แกล่ะชื่ออะไร?”
หลังจากอึ ้งไปเนิ่นนาน แวมไพร์ ที่อยู่ในโลงก็ให้ คาตอบ
“ข้ า..คือใครก็ได้ ...ที่ไม่ใช่..โทริ ”
วีดถามอีกครัง้
“แกไม่ใช่โทริ หรอกหรอ เมื่อกี ้ได้ ยินว่าชอบเด็กสาวตัวเล็ก ๆ น่ารักนี่”
แวมไพร์ ในโลงใช้ ความพยายามอย่างน่าเวทนาในการโน้ มน้ าววีด
“แวมไพร์ ทกุ ตนก็ชอบเด็กสาวทังนั ้ น้ มันคืออัตลักษณ์ของอาณาจักร
นี ้! ฮึม่ ! แถมเจ้ ายังไม่มีหลักฐานอีกด้ วยว่าข้ าคือโทริ ”
“แต่ฉนั คิดว่าแกคือโทริ นะ ฉันคือวีดไง ไม่ร้ ูจกั ฉันจริ ง ๆ น่ะหรื อ?”
“ข้ าจะไปรู้จกั เจ้ าได้ ยงั ไง”
วีดรู้ ดีว่าพวกแวมไพร์ นนชอบโกหกตลบตะแลง
ั้ ดังนันเขาไม่
้ เชื่อที่ได้ ยินแม้ แต่
น้ อย
คาพูดของพ่อค้ าเขี ้ยวลากดินที่งดั กลเม็ดเด็ดพรายมาขายสินค้ ายังเชื่อถือได้ กว่า
อีก
“ฉันมัน่ ใจว่าเสียงของแกนี่คือโทริ ไม่ผิดเพี ้ยน นี่แกงีบยาวตลอดตังแต่
้ กลับมาที่
โทเดียมอย่างงันรึ้ ?”
“.....”
ญาณหยัง่ รู้ของวีดเห็นทีจะร้ ายกาจกว่าหมอดูเสียอีก
แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีกต่อไปจากในโลงนัน้ อีกฝ่ ายก็แค่เงียบไปดื ้อ ๆ
ไม่ตอบวีดก็ไม่สนใจ
เขาแกล้ งพูดลอย ๆ
“หืม ดูสิพรี น่าก็อยากจะเจอแก”
“โอ้ ว..จริ งรึ? พรี น่าและร่างเล็ก ๆ ที่ข้าเฝ้าใฝ่ ฝั น”
“ช่าย! เธอมีดอกไม้ แสนหวานดอกเล็ก ๆ ในมือ เธอบอกว่าเธออยากจะมอบ
ให้ กบั แก ดูเหมือนมันจะเป็ นกุหลาบสีแดงเชียวนะ”
“โฮะๆๆๆ ข้ านึกแล้ วว่าเจ้ าหลงรักข้ า..พรี น่า ความงามของข้ าช่างเป็ นบาป ไม่มี
เด็กสาวคนไหนที่จะทนเสน่ห์เกินห้ ามใจของข้ าได้ ”

วีดโพล่งขึ ้นทันที
“เฮ้ งันแกก็
้ คือโทริ จริ ง ๆ สินะ!”
“เออะ!”
“เลือก เอาเองนะ แกจะออกมาดี ๆ หรื อจะโดนตื๊บตอนที่แกออกมา หรื อ
โดนตื๊บซ ้าอีก หรื อโดนตื๊บหนักกว่านี ้ หรื อฉันจะตื๊บแกซ ้าแล้ วซ ้าเล่าจนกว่าแก
จะไสหัวออกมา แกรู้ใช่มยว่ ั ้ าฉันเป็ นนักแกะสลัก ถ้ ายังขืนชักช้ ายืดยาด ชันจะ
้
แกะสลักโลงของแกว่า “ไอ้ โง่โทริ โง่บรรลัยจักรที่สดุ ในสามโลก” เป็ นไง?”

ศักดิ์ศรี ของแวมไพร์ ผ้ ยู ิ่งยโสถูกฉีกทึ ้งด้ วยการข่มขู่!

วีดใช้ วิชาชีพประติมากรของตนในการขู่กรรโชกโดยไม่ลงั เลแม้ แต่น้อย
ดู ทีแรก อาชีพประติมากรนันทั
้ งไส้
้ แห้ งและต้ องปากกัดตีนถีบให้ อยู่รอดไปในแต่
ละวัน แต่แง่ดีของมันก็คือการที่เขาสามารถพลิกแพลงใช้ ทกั ษะของตนได้ ใน
หลาย ๆ สถานการณ์
อันที่จริ งแล้ ว การข่มขู่นี ้ช่วยรักษาความพันธ์อนั แนบแน่นระหว่างวีดกับโทริ ได้ ดี
ทีเดียว
เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาอัดโทริ จนน่วม ความสนิทสนมระหว่างเขากับโทริ ก็จะ
ลดลง
และในที่สดุ โทริ ก็อาจจะไม่ยอมติดตามวีดอีกต่อไป
แต่อย่างไรก็ดี การอัดจนน่วมก็เป็ นวิธีฝึกให้ เชื่องแบบหนึ่ง เหมือนกับสัตว์เลี ้ยง
ที่ฉลาดพอฝึ กได้ อย่างหมาและม้ า ให้ ยอมศิโรราบต่อเจ้ านาย กระทาตามทุก
คาสัง่ โดยไม่บิดพลิ ้ว
แน่นอนว่าต้ องอาศัยเรื่ องอื่นส่งเสริ มด้ วย ค่าบารมีและค่าความเป็ นผู้นาต้ อง
แน่น อนึง่ การมีอาชีพเป็ นผู้ฝึกสัตว์โดยเฉพาะ (tamer) ก็จะช่วยได้ มาก
ใน กรณีของวีด อาชีพของเขาไม่ได้ ช่วยเลยสักนิด แต่เคราะห์ดีที่คา่ ความเป็ น
ผู้นาและค่าบารมีสงู เลยเทียว ทว่าก็ไม่ได้ สงู ถึงขันที
้ ่จะเป็ นผู้นากิลด์ใหญ่ ๆ ได้
หรอกนะ
แต่ทงหมดที
ั้ ่กล่าวมาก็ยงั มีอีกเรื่ องหนึ่ง คือการที่วีดแบ่งปั นค่าประสบการณ์ให้
โทริ ระหว่างที่พวกเขาออกล่า และทาให้ โทริ เติบโต
พูดอีกอย่าง โทริ ..มีวนั นี ้เพราะวีดให้ บุญคุณล้ นพ้ นหัวจึงทาให้ โทริ ต้องยอมตาม
คาสัง่ อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
และฉะนัน้ ถึงแม้ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ านายกับสัตว์เลี ้ยงจะสิ ้นสุดลง
แล้ ว แต่วีดกับโทริ ก็ยงั ตัดกันไม่ขาดอยู่ดี
“แคร้ ง” (เสียงแง้ ม)
ฝาไม้ ที่ปิดโลงอยู่ถกู เปิ ดอ่อนอย่างระโหยโรยแรง และแวมไพร์ ที่นอนแหมะอยู่ใน
นันครางฮื
้ อด้ วยน ้าเสียงสุดป่ วย
แสงสว่างที่ส่องทาบทับลงไป เปิ ดม่านรับการปรากฏตัวของโทริ
.
.
.
.
วีดลากโทริ กลับไปหาปาร์ ตี ้ที่กาลังรอเขาอยู่
ในระหว่างที่วีดสอดแนม พวกนันได้
้ ค้นพบสนามล่ามอนสเตอร์ เจ๋ง ๆ สองสาม
แห่งในบริ เวณนัน้
ป่ าพรุทางตะวันออกที่เต็มไปด้ วยไอ้ เขี ้ยม!
แมงป่ องในสันทรายทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ !
เผ่าคนเถื่อนในที่ราบทางตะวันตกเฉียงเหนือ!
ถึงแม้ ว่าจะมีสนามล่าที่อื่น ๆ อีก แต่มอนสเตอร์ ในนันเลเวลสู
้ งกว่า 300 ซึง่ ยังคง
โหดไปสาหรับปาร์ ตี ้นี ้
“คุณวีด ทากระเป๋ าจระเข้ ให้ หน่อยสิคะ”
“ฉันอยากกินแมงป่ องย่างปรุงรส ทาให้ กินหน่อยได้ มะได้ มะ”
ฮวารยองและเซอร์ กะพากันอ้ อนวอนราวกับลูกนกที่อ้าปากรอแม่นกป้อนเหยื่อ
เซเฟอร์ คนขยันก็มีปลาเป็ นกองรอให้ วีดปรุงเช่นกัน
แน่ ล่ะ แม้ ว่าวีดจะไม่อยู่ พวกเขาก็ยงั ต้ องทานข้ าวปลาตามมื ้อ แต่เพราะ
ทักษะปรุงอาหารของแต่ละคนเข้ าขันห่ ้ วยบรม ดังนันจึ ้ งไม่มีใครอยากจะเข้ าครัว
ให้ เป็ นเป้ารุมประณามจากการปรุงอาหารที่ เป็ นพิษต่อระบบขับถ่าย
เซเฟอร์ ชาวประมง สามารถปรุงอาหารจากปลาได้ ตามวิชาชีพ แต่เขาก็ไม่เคย
แตะงานครัวมาก่อน
และเพราะสีหน้ าอันหิวโหยของบรรดาลูกนก วีดจึงเริ่ มต้ มน ้าซุปแสนอร่อย
“ตลอดทังล้ าธารนี ้ มีสนามล่าเพียบ จะเรี ยกว่าสวรรค์ที่เต็มไปด้ วยมอนสเตอร์ ก็
ว่าได้ ”
และยังมีมอนสเตอร์ อีกมากมายในโทเดียม
ไม่มีที่ไหนเลยที่ว่างเว้ นจากมอนสเตอร์ !
วีดยังคงรู้สกึ กดดันจากยูนิคอร์ นและเปกาซัสซึง่ เขาเพิ่งถอยหนีมาตังหลั
้ ก
แต่ดวงตาของวีดก็ยงั คงลุกโชนเหมือนมอนสเตอร์ พวกนัน้
“เลเวลระดับพวกเรา พอชนะมันได้ มยคุ
ั ้ ณวีด”
“พูดยาก ผมเจอสนามล่าระดับกลางที่มีวิญญาณธาตุน ้า (water elemental)
อยู่เป็ นโขลงด้ วยล่ะ”
สนามล่าที่เขาพูดถึง เต็มไปด้ วยมอนสเตอร์ เลเวล 320!
มวล มหามอนสเตอร์ อนั ล้ มหลามซึง่ น่าจะเพียงพอต่อความต้ องการของทุก
คน ด้ วยปาร์ ตี ้ที่โดดเด่นด้ านพลังโจมตี และการทางานเป็ นทีม สนามล่าแห่ง
นันก็
้ เหมือนกับเป็ นรางวัลจากสวรรค์
เลเวลของวีดอยู่ที่ 339 ซึง่ ทาให้ ค่าประสบการณ์ที่เขาจะได้ รับนันก็
้ ไม่เลวเลยล่ะ
“เอ๊ ะ นี่มนั แวมไพร์ โทริ นี่นา?”
ความสนใจของทังปาร์
้ ตี ้เปลี่ยนจากวีดไปยังโทริ
“อ๋อ ใช่ เราเกิดจ๊ ะเอ๋กนั ในโทเดียมน่ะ”
“.....”
สายตาของพวกเขาทอแววสงสารเวทนา
ไม่ ว่าจะแง่ไหน ทุกคนก็จาได้ ถงึ ภาพของโทริ ที่ถกู ต่อยเข้ าทังสองเบ้
้ าตา ภาพที่
นึกและเสียงกรี ดร้ องด้ วยความเจ็บปวดนันช่
้ างแจ่มชัดในความทรงจาของทุก คน
โทริ ทรมานทรกรรมมามากพอแล้ ว สิ่งเดียวที่เขาต้ องการก็คืออิสรภาพ...
ขนาดอยู่ไกลถึงที่นี่ เคราะห์ยงั หามดันมาเจอวีดอีกรอบ นับว่าเปิ ดประตูรอรับ
ชีวิตอันเจ็บปวดต่อได้ เลย
‘พวกเราเคยลองหนีมาแล้วเหมื อนกับนายนัน่ แหละนะ แต่เชื ่อเหอะเดีย๋ วนายก็
ชิ น’
‘น่าสงสารจริ ง ๆ’
‘เขาคงอยากตายมากกว่า’
‘สงสัยปี ชงของหมอนีแ่ น่ ๆ’
พวกเขารู้สกึ เวทนาจ้ าวแห่งแวมไพร์ ผ้ ยู ิ่งยง
วีดซึง่ บัดนี ้พ้ นช่วงระแวดระวังยูนิคอร์ นและเปกาซัสแล้ ว มีท่าทีผ่อนคลายขึ ้น
“โทริ บอกฉันซิ เกิดอะไรกับโทเดียมกันแน่วะ”
“นัน่ ...”
โทริ เปิ ดเผยทุกอย่างที่เขารู้
เห ล่าแวมไพร์ อยู่ในสภาวะโกลาหลเมื่อถูกรุกรานโดยยูนิคอร์ นและเปกา
ซัส อย่างไรก็ตามบางกลุ่มได้ พยายามรวบรวมกองกาลังเพื่อต่อต้ าน ลอร์ ดผู้
กล้ าหาญและครอบครัวของเขาออกไปสู้รบกับศัตรู แต่แค่พวกยูนิคอร์ นเปกาซัส
ฟาดปี กดีดขาไปทีสองที เหล่าแวมไพร์ ใจกล้ าก็สลายกลายเป็ นผุยผง
เพราะธรรมชาติอนั หยิ่งทระนงและโดดเดี่ยวของเหล่าแวมไพร์ ทาให้ แต่ละ
ตระกูลไม่ยอมร่วมมือกันต่อสู้
และตลอดเวลาเหล่านัน้ พวกแวมไพร์ เอาแต่ดื ้อแพ่งไม่ยอมกระทาตามความคิด
ของเผ่าอื่นเด็ดขาด!
และ ในเมื่อพวกเขาป๊ อดจนเกินกว่าที่จะสละชีพเพื่อนคร พวกเขาจึงเข้ าไปหลบ
นอนอยู่ในโลงแทน แผนการอันบรรเจิดของพวกเขาก็คือนอนหลับไปเสียสักเจ็ด
ร้ อยปี เดี๋ยวศัตรูก็คงหายไปเอง
วีดเอ่ยถาม
“นัน่ คือแผนเรอะ”
“ใช่แล้ ว ทาไมจะไม่เรี ยกว่าแผนล่ะ? เขาเรี ยกกลยุทธ์อหิงสาไง”
“......”
โทริ เองก็กาลังทาตามแผนนี ้ แต่เนื่องจากเพิ่งเดินทางมาถึงโทเดียม เขาจึงยัง
ไม่ได้ เข้ าสูส่ ภาวะหลับลึก และเกิดซวยมาเจอวีดเสียก่อน
“แต่แวมไพร์ อย่างพวกเราไม่ได้ ยอมแพ้ ง่ายขนาดนันหรอกนะ
้ ในเมื่อท่านวีดอยู่
ที่นี่ด้วย เราต้ องสู้มนั ได้ ”
“ยังไง?”
“ปลุกแวมไพร์ ให้ ตื่นจากนิทรารมย์! หากว่าท่านฆ่าศัตรู ที่เฝ้าอยู่ในแต่ละ
ปราสาท พวกแวมไพร์ เหล่านันก็ ้ จะออกมาจากโลงอย่างสมัครใจ”
ติ๊ง!
ได้ รับข้ อมูลสาคัญของภารกิจ
ร่ วมมือกับแวมไพร์ แห่งโทเดียม
ช่วยเหลือเหล่าแวมไพร์ และรวมกาลังกันเพือ่ เตรี ยมการโต้
กลับต่อยูนิคอร์ นและเปกาซัส
จน กว่าวันและคืนอันรุ่งเรื องของโทเดียมจะกลับมา ในทุก
ๆ คืนวันเพ็ญ เหล่าค้างคาวจะให้ความช่วยเหลือแก่คณ ุ
ด้วยการโบยบิ นแห่งปี กคู่ของพวกมัน (t/n หมายถึงช่วยสู)้
 การศึกอันยิ่ งใหญ่จะปะทุขึ้นเมื อ่ กลองรบถูกลัน่
คาขอร้ องของแวมไพร์ นิรนาม
ในสถานการณ์ปกติการเอาชนะเหล่ายูนิคอร์ นและเปกาซัสนัน้ ต่อให้ หวั เด็ดตีน
ขาด ยังไงก็เป็ นไปไม่ได้
แต่ ทว่า ด้ วยความอุตสาหะในการสารวจสืบค้ นทุกซอกมุมของโทเดียมอย่างไม่
ยอมลดละ เขาได้ รับเบาะแสชิ ้นที่สองสาหรับวิธีการต่อกรกับยูนิคอร์ นและเปกา
ซัส
แม้ ว่านี่จะยังห่างจากคาว่าชัยชนะ แต่มนั ก็ได้ ทอแสงแห่งความหวังให้ กบั
สถานการณ์อนั มืดมนนี ้
“งัน..ขั
้ นแรก้ ท่านอาจารย์และลูกพี่ทกุ คน จะต้ องออกไปปั่ นเวลเพิ่ม
อีก ระยะเวลานับไปสิบวันในโลกจริ ง”
เมื่อวีดพูดจบ พวกนักดาบตอบรับอย่างเต็มใจ
“ได้ เลย”
“เอาโทริ ไปด้ วยน่าจะช่วยพวกลูกพี่ได้ มาก คุณไอรี นด้ วยเช่นกัน”
“ฉันหรอ?”
“หากว่าคุณไอรี นไปด้ วย ท่านอาจารย์กบั พวกลูกพี่น่าจะแสดงศักยภาพได้ มาก
ขึ ้นนะครับ”
ไอรี นพยักหน้ า
“เข้ าใจล่ะ ฉันจะรับหน้ าที่เยียวยาคนบาดเจ็บเอง ฉันจะไม่ยอมให้ มีใครตาย
ค่ะ แต่คณ ุ วีดไม่มาด้ วยกันหรื อคะ”
“ผมมีเรื่ องอื่นที่ต้องตระเตรี ยมสาหรับการต่อสู้น่ะ โอ้ ..จะว่าไป ท่านอาจารย์
เลเวลเท่าไหร่แล้ วครับ”
“236”
“แล้ วพวกลูกพี่คนอื่น ๆ ล่ะครับ”
“229, 227, 224 นักดาบ5 เลเวลสูงหน่อย 235”
วีดยังถามเลเวลของพวกนักดาบระดับลูกศิษย์ทกุ คน
ใน บรรดาผู้ฝึกปรื อเหล่านัน้ มีทงพวกที
ั้ ่ขดั เกลาฝี มือของตนด้ วยการจาริ ก
ระหว่างขุนเขาทะเลภู และพวกที่รื่นรมย์กบั การสังหารมอนสเตอร์ และกระทา
ภารกิจ เลเวลต่าสุดในบรรดาพวกเขาอยู่ที่ประมาณ 230 ขณะที่สงู สุดก็
ประมาณ 290 ความเหลื่อมล ้าของเลเวลนันไม่ ้ อาจมองข้ ามไปได้
“สาหรับ คนที่มีเลเวลต่า พวกคุณต้ องได้ เป้าอย่างน้ อยเลเวล 270 และสาหรับ
พวกเลเวลสูง ให้ เน้ นเพิ่มความเชี่ยวชาญทักษะมากกว่าเลเวล ทุกคนครับ..เชื่อ
ผมเถอะ แม้ ว่าการต่อสู้ในครัง้ นี ้จุดสาคัญคือการตามเลเวลของศัตรูให้ ทนั แต่
ถ้ าพวกคุณเลเวลสูงไปแล้ วความเชี่ยวชาญทักษะต่า จะลาบากมากในภายหลัง”
ใน กรณีของท่านอาจารย์และครูฝึก ทักษะสายโจมตีของพวกเขาสูงลิ่ว และ
จนกระทัง่ บัดนี ้พวกเขาเอาแทบทุกแต้ มสถานะไปอัดเพิ่มความแข็งแกร่ งและ
ความ ว่องไวกันรัว ๆ ก็เนื่องจากว่าพวกเขาไม่สนใจการป้องกันเลย
ค่าความเสียหายที่พวกเขาสามารถทาได้ สามารถทัดเทียมกับผู้เล่นคนอื่น ๆ ที่มี
เลเวล 300 หรื อสูงกว่าได้ เลยล่ะ
ดู เหมือนว่าการมีพลังป้องกันต่านันเสี
้ ยเปรี ยบเป็ นอย่างยิ่ง แต่ถ้าพิจารณา
อย่างจริ งจังแล้ ว แบบนี ้แหละที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในการล่ามอนสเตอร์ หาก
ว่าพวกเขาเอาชีวิตรอดได้ จนจบการล่า
“แน่นอน”
“ไม่มีปัญหา”
โดยปราศจากความลังเลท่านอาจารย์และครูฝึกรับคาด้ วยใบหน้ าเปื อ้ นยิ ้ม
หากว่าเทียบกันแล้ ว การล่ามอนสเตอร์ น่าสนุกกว่าฝึ กเหวี่ยงดาบพันหนตาม
ลาพังเยอะ
แต่ ว่าทาไมผู้คนถึงจะต้ องเสี่ยงชีวิตในการต่อสู้กบั มอนสเตอร์ เลเวลใกล้ ๆ กับ
ตนเองด้ วยล่ะ? การที่ฝงู มอนสเตอร์ ในสนามล่าสามารถโจมตีใส่ตนได้ อย่าง
รุนแรง เป็ นเรื่ องที่ใคร ๆ ก็ไม่พึงปรารถนา
ดังนันในทางหนึ
้ ่ง การมีพลังป้องกันต่าจึงไม่ใช่ทางเลือกของคนทัว่ ไป
แต่สาหรับพวกที่ชื่นชอบความสาหัสของชีวิต รายละเอียดเล็กน้ อยเหล่านี ้ไม่ใช่
เรื่ องที่พึงใส่ใจ
ไม่ใช่เพื่อเลเวล ไม่ใช่เพื่อทามันให้ จบ ๆ ไป ทุก ๆ อย่างได้ ถกู ตระเตรี ยมสาหรับ
ภารกิจ!
“ต้ อง 270 ภายในสองอาทิตย์เลยหรอ”
เพลและเซเฟอร์ แสดงความกังวลใจแทนพวกนักดาบ
นี่มนั ไม่ใช่เป้าหมายของมนุษย์ปกติ ที่จะเพิ่มเลเวลด้ วยอัตราเร็วสูงขนาดนี ้
พวกเขายังศรัทธากับแผนการของวีดไม่พอด้ วย ก็แผนนี ้มันไร้ เหตุผลสิ ้นดี!
แต่ยงั ไงนัน่ ก็คือวีด..และเหล่านักดาบ
“ผมว่าพวกเขาต้ องทาได้ ”
“พวกสมองมีแต่กล้ ามพวกนี ้น่ะเรอะ ผมก็ว่างัน”
้
ทังคู
้ ่มองวีดและเหล่านักดาบด้ วยสายตาอิจฉาริ ษยานิด ๆ
สาหรับเหล่านักดาบ แผนการอันโหดสัสนี ้อาจจะเป็ นแผนเดียวที่สาเร็จก็
เป็ นได้ ก็ในเมื่อในหัวของพวกเขารู้จกั แต่เรื่ องการต่อสู้
ถ้ าไม่ใช่เหล่านักดาบ ก็ไม่มีใครในปาร์ ตี ้ที่ทาเช่นนี ้ได้ อีกแล้ ว
การเป็ นพวกแรกค้ นพบโทเดียมก็ช่วยเพิ่มโอกาสสาเร็จของแผนการให้ มากขึ ้น ก็
เพราะว่าพวกเขาได้ รับค่าประสบการณ์คณ ู 2 ยังไงล่ะ
บัดนัน้ วีดก็หนั มาทางปาร์ ตี ้ของเขา
“คุณเพลและคนอื่น ๆ ช่วยไปรวบรวมวัตถุดิบประกอบอาหารที”
“ได้ เลย!”
เพลตอบอย่างเต็มใจ
เรื่ องนี ้ก็มีเหตุผล เพราะว่าพวกนักดาบจาเป็ นต้ องทุม่ เทเวลาในการปั่ น
เลเวล พวกเพลจึงต้ องเป็ นฝ่ ายเตรี ยมอาหารให้
มัน ช่วยไม่ได้ เพราะหลังจากที่อยู่ในโลกของแวมไพร์ มาเนิ่นนาน เกวียนบรรทุก
อาหารก็เกลี ้ยงเกลาไม่เหลือหลอ ดังนันถ้
้ าจะมีกินมื ้อต่อไป ทางเดียวก็คือต้ อง
ออกไปหาเพิ่ม
“อาจจะยุ่งยากหน่อยนะ แต่ผมอยากให้ พวกคุณรวบรวมวัตถุดิบระดับกลางขึ ้น
ไป ยิ่งถ้ าได้ ระดับสูงก็ยิ่งวิเศษ”
“วัตดุ ิบระดับกลางกับระดับสูงงันหรอ?”
้
เพลถาม
แต่ไหนแต่ไร วีดไม่เห็นจะสนระดับของวัตถุดิบทาอาหารมาก่อนเลย
หากว่า ใครก็ตามล่ากวางสัก 10 ตัวและแล่เนื ้อเพื่อรวบรวมวัตถุดิบ วัตถุดิบที่ได้
จะมีระดับคละเคล้ ากันไป และการที่จะคัดแต่วตั ถุดิบระดับดีนนพู
ั ้ ดง่ายกว่าลง
มือทาน่ะ
“ผม ต้ องการใช้ ทกั ษะทาอาหารของผมให้ ถงึ ขีดสุดกับวัตถุดิบดี ๆ ให้ ได้ อาหาร
ชันเยี
้ ่ยม เพื่อช่วยเพิ่มแต้ มต่อด้ านกาลังรบให้ พวกเราในภารกิจสาคัญนี ”้
คาตอบของวีดกระจ่างแจ้ ง
การได้ พบกับโทริ จุดประกายแห่งความหวัง แต่เขาก็ยงั คงกังวล
“แวม ไพร์ ที่เราสามารถช่วยเหลือออกมาจากปราสาทได้ มีจานวนจากัด และยิ่ง
ไปกว่านัน้ กาลังรบของเราแทบเทียบกับเปกาซัสและยูนิคอร์ นไม่ติดเลย”
เซอร์ กะถามอย่างไม่เดียงสา
“งันเราต้
้ องทาไงล่ะคะ”
คาตอบของวีดเด็ดขาด
“ในสถานการณ์แบบนี ้ ยิ่งเราต่อสู้มากเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งสูญเสียกาลังพลมาก
เท่านัน”
้
เมื่อการศึกดาเนินไป มิตรสหายก็คงตกตายราวใบไม้ หล่น
ความ แตกต่างของขนาดร่ างกายและเลเวลของพวกเขาและศัตรูทาให้ พวกมัน
เป็ นสิ่งที่ยาก จะรับมือ และสาหรับพวกนักดาบ โรมุนะ หรื อไอรี น หากว่าโดน
โจมตีอย่างจัง ๆ วิญญาณคงแทบหลุดลอยจากร่าง
เสียสมาธิอีกแค่แวบเดียว และเจอกระหน่าซ ้าสอง จะตายคาที่ก็ไม่แปลก!
ยูนิคอร์ นและเปกาซัสแข็งแกร่งมาก
มอนสเตอร์ ที่แข็งแกร่ งระดับนี ้ เพลและปาร์ ตี ้ไม่เคยล่ามาก่อน
วีดเพิ่มความกดดันเข้ าไปอีกเล็กน้ อยด้ วยคาพูดของเขา
“ก็ คงตายกันเป็ นเบือน่ะ ต่อให้ เราโชคดีสาเร็จภารกิจได้ แต่พวกเราส่วนใหญ่
คงซี ้แหง ดังนันที
้ ่เตรี ยมตัวอยู่นี่ เพื่อเพิ่มหัวที่รอดชีวิตไว้ นบั ตอนจบเพิ่มอีกสัก
คนสองคนก็ยงั ดี”
“....”
คา พูดเหล่านันไม่ ้ ได้ ปลุกขวัญกาลังใจให้ กบั ปาร์ ตี ้ แม้ ว่าภารกิจอาจจะประสบ
ความสาเร็จ แต่การที่ร้ ูว่าตนอาจจะตายดับไปในตอนไหนก็ได้ มีแต่จะทิ ้ง
ความรู้ สกึ สิ ้นหวังไว้ ลกึ ๆ ในใจ
“ดังนัน้ พวกคุณทุกคนจาเป็ นจะต้ องแบ่งเบาภาระของทีม และทาอาหาร
สาหรับตนเอง มื ้อของวันนี ้ก็คือ...”
วีดหยุดไปครู่หนึง่
การผลักดันให้ พวกเขาทาอะไรเองบ้ างย่อมดีกว่าคอยป้อนข้ าวน ้าตลอด
ความตื่นเต้ น และการมีสว่ นร่ วม!
การเล่นกับความหิวของพวกเขาอย่างถูกวิธี เป็ นเครื่ องปรุงหนึง่ ที่สาคัญซึ่งช่วยชู
รสอาหาร
“บิบิมบับดอกไม้ !” (t/n bibimbap = ข้ าวยาเกาหลี)
“ว้ าวววว!”
วีดเริ่ มลงมือทา
อาหาร ชนิดนี ้ปรุ งขึ ้นมาด้ วยกลีบดอกไม้ เห็ดหลายชนิด สมุนไพร และ
คลุกเคล้ าข้ าวร้ อน ๆ ตบท้ ายด้ วยการหยอดน ้าผึ ้งและโรยผงพริ กแดงเพื่อเพิ่ม
รสชาติอนั พิถีพิถนั
แม้ ว่าเขาจะประกอบอาหารไม่กี่อย่าง แต่ของเหล่านันก็
้ เพียงพอที่จะให้ ทกุ คน
เลือกปรุงบิบิมบับแบบที่ตนเองชอบได้
ได้ ปรุงบิบิมบับดอกไม้
อาหารปรุงง่าย
มีผลเล็กน้อย แต่ว่าเพียงหนึ่งชามไม่สามารถทาให้อิ่มได้
ในแต่ละจาน วีดตกแต่งหน้ าของมันด้ วยกลีบดอกไม้ เป็ นรูปต่าง ๆ ที่ไม่ซ ้า
กัน อย่างเช่นดาบหรื อโล่
ด้ วยวิธีนี ้ มันช่วยเสริ มคุณค่าของทักษะการประกอบอาหาร
รูปลักษณ์อนั สุนทรี ของอาหารก็สาคัญพอ ๆ กับรสชาติ
วีดเข้ าใจอย่างถ่องแท้ ถงึ วิธีเพิ่มมูลค่าอาหารราคาถูก
แน่นอนว่า อาหารมื ้อนี ้ก็มีเบื ้องหลังอยู่
กาล ครัง้ หนึง่ นานมาแล้ ว เมื่อวีดไม่มีเงินแม้ กระทัง่ จะใช้ ซื ้อขนมปั ง อะไรก็
ตามที่กินได้ รอบ ๆ ตัวของเขาจึงถูกนามาแปรรูปเป็ นอาหาร และเขาไปไกลถึง
ขันเอากลี
้ บดอกไม้ มาคลุกข้ าว หลังจากทดลองหลายครัง้ ผสมผสานกับ
จินตนาการ เมนูนี ้ก็ถือกาเนิดขึ ้น
และบัดนี ้ เมื่อพวกเขาอยู่ท่ามกลางทะเลกลีบดอกไม้ วีดก็สามารถเปิ ดตัว
อาหารชนิดนี ้อย่างอลังการงานสร้ าง
“งัม่ ๆ!”
“อร่อยง่ะ”
ท่านอาจารย์และบรรดาครูฝึก เช่นเดียวกับเหล่าลูกศิษย์ซดั เข้ าไปคนละเจ็ดชาม
ก่อนที่จะออกไปปั่ นเลเวล
เพลและปาร์ ตี ้เองก็แยกย้ ายไปทาหน้ าที่ของตน วีดก็เช่นกัน เขามีงานบางอย่าง
ต้ องทา
***
คณะกรรมการวางแผน KMC Media
ผู้อานวยการคังและทีมงานกาลังเฝ้าดูวิดีโอที่ได้ รับมา แม้ ว่ามันจะมาจาก
มุมมองของชินเฮมิน ซึง่ ใช้ ตวั ละครชื่อเมลอน
“ที่นี่คือโทเดียม พวกเขามาถึงจนได้ ”
ผู้อานวยการคังหัวเราะอย่างสมใจ
หลังจากที่เป็ นประจักษ์ พยานความป่ าเถื่อนของปาร์ ตี ้มาตลอดทังการ
้
เดินทาง เขารู้สกึ ปวดท้ องจนแทบจะเป็ นบิด
ไม่ว่าจะมุมไหน วีดีโอเหล่านันก็
้ ไม่สามารถใช้ ออกอากาศได้ !
ผู้อานวยการพึมพาภาวนาอย่างคาดหวัง
“จากนี ้ไปขอให้ พวกเขาได้ ภารกิจดี ๆ ด้ วยเถอะ”
“ต้ องได้ แน่ ๆ เลยครับ บอส!”
สถานีโทรทัศน์ก็คือบริ ษัทแบบหนึ่ง
ดังนันลู
้ กน้ องของเขาจึงรี บประจบประแจงเจ้ านายไม่ว่าด้ วยวิธีใด
บนจอภาพ ภารกิจยากระดับ A เด้ งขึ ้นมาที่หน้ าทางเข้ าโทเดียม
“อ๊ า!”
“โห อย่างยาก!”
ใคร ๆ ในห้ องส่งเห็นแล้ วต่างก็ครางฮือ!
“แต่นี่คือเทพสงครามวีด”
“เขาเอาชนะกองทัพอมตะได้ คราวนี ้ก็น่าจะไหวนะ”
สายตาของผู้อานวยการคังจับจ้ องอยู่ที่จอ แต่เขาก็ยงั คงเต็มไปด้ วยความหวัน่
ระแวง
และในตอนนันเอง
้ วีดดูเหมือนว่ากาลังจะลอบเข้ าไปสอดแนมภายในโทเดียม
ตามลาพัง
ผู้อานวยการกระโดดผลุง
“เปลี่ยนเป็ นมุมมองวีดเร็วเข้ า!”
“ครับท่าน! เรี ยบร้ อยแล้ วครับ”
ฝ่ ายเทคนิคเปลี่ยนมุมมองภาพที่ฉายเป็ นมุมมองสายตาของวีด
ก่อนหน้ านี ้ เมลอนได้ จดั การแคปซูลของเธอและวีดให้ สามารถส่งภาพวีดีโอได้
ตลอดตามเวลาจริ ง
“นัน่ ใช่หรอ?”
“ใช่ จริ ง ๆ นัน่ คือวีด”
“อืมม! ฉันว่าวีดคงแอบเข้ าไปในโทเดียมได้ สบาย”
ถ้ าวีดเกิดเดี ้ยงขึ ้นมา ความผิดหวังของพวกเขาคงเกินบรรยาย
ผู้อานวยการคังและทีมงานพากันเงียบกริ บระหว่างที่จ้องมองจอภาพ ความ
เงียบนี ้ไม่ตา่ งอะไรกับความสงบหลังความตาย
ใน ระหว่างนัน้ ผู้คนในสถานี เปิ ดประตูเข้ ามาจับจองเก้ าอี ้กันเงียบ
ๆ จนกระทัง่ ที่นงั่ ชมจอภาพแน่นขนัด บางคนก็เข้ ามายืนพิงผนัง และบางคนก็
นัง่ กับพื ้น
กลุม่ ผู้คนเข้ ามารวมตัวกันเมื่อพวกเขาได้ ยินคาบอกเล่าว่าวีดกาลังทาภารกิจ
ลึกลับ พวกเขาล้ วนแต่เป็ นแฟนเดนตายของวีดหลังจากได้ รับชมสงครามกองทัพ
อมตะ
ไม่ ว่าจะเป็ นพนักงานต้ อนรับ แม่บ้าน ช่างศิลป์ หรื อแม้ กระทัง่ รปภ. ทังหมด
้
ละทิ ้งหน้ าที่ของตนเพื่อเข้ ามาชมดูโมงยามอันน่าตื่นเต้ นนี ้
พวกเขากระซิบกระซาบกันอย่างแผ่วเบา
“ฉันได้ ยินว่าพวกเขาไปถึงโทเดียมกันแล้ ว”
“วีดเข้ าไปข้ างในเมืองคนเดียว!”
ความตื่นเต้ นและลุ้นระทึก!
วีดหลอมรวมพวกเขาทุกคนเข้ าด้ วยกัน
มหานครของแวมไพร์ กอปรไปด้ วยปราสาทจานวนนับไม่ถ้วน
วีดลอบเร้ นเข้ าไปสอดแนมมอนสเตอร์ ซงึ่ บุกยึดครองมหานครนันตามล
้ าพัง
และหลังจากนัน!
้
วีดก็คลานปรู๊ ดเหมือนแมลงสาบ
“อะไรวะเนี่ย?”
“ฉันคิดว่าเขาจะเข้ ามาดูลาดเลา แต่นี่...”
“ก็ดลู าดเลาโดยการคลานไปมาไง”
“.....”
พูดกันไม่ออก!
ทุกปากอ้ าหวอ แต่กลับไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้
แต่อย่างไรก็มีบางคนที่ยงั ไม่หมดสิ ้นความหวัง
‘มัน ไม่เหมือนฮี โร่ สดุ เท่ห์ทีจ่ ะปรากฏตัวทุกครัง้ ทีม่ ีคนตะโกนเรี ยก ฮี โร่ ผซู้ ึ่ ง
สามารถประสบความสาเร็ จอันน่ามหัศจรรย์บางทีก็อาจจะต้องผ่านอะไร ทีท่ นดู
ไม่ได้แบบนี ’้
‘เหมือน กับหงส์ทีว่ ่ายเหิ นชูคอสง่าอยู่ในทะเลสาบ หารู้ไม่ว่าภาพลักษณ์ อนั
สวยงามบนผิ วน้าต้องอาศัยสองขาตะกุยอย่างไม่หยุดยัง้ เพือ่ พยุงร่ าง คุณวีดก็
คงเป็ นอย่างงัน้ แหละ’
พวกเขามองเรื่ องนี ้ในทางบวก ความคาดหวังที่พวกเขามีตอ่ วีดไม่ได้ จางหายไป
วี ดแอบเข้ าไปในปราสาทแต่ละปราสาทในโทเดียมและมองหาเบาะแสอย่างไม่
ท้ อถอย มีหลายครัง้ ที่เขาเกือบจ๊ ะเอ๋กบั ยูนิคอร์ นและเปกาซัส แต่วีดก็ซอ่ นตัว
และคลานปรู๊ดหนีไปได้ ทกุ ครัง้ (t/n แมลงสาบของแท้ เลยคุณวีด #ยืนปรบมือ
ด้ วยความปลาบปลื ้ม)
แต่เมื่อเวลาผ่านไป หนึ่งวัน สองวัน และเขาก็ยงั คงทาแบบเดิม ๆ
ในเมื่อรอยัลโรดกับเวลาจริ งอัตราเร็วของเวลาแตกต่างกัน พวกเขาจึงไม่มีทางได้
เห็นจุดจบของเรื่ องนี ้โดยที่ไม่เร่ งความภาพสักสี่เท่า
และในตอนนี ้ พวกเขาก็ตกอยู่ในความสิ ้นหวัง
ความพ่ายแพ้ คือสิ่งเดียวที่พวกเขามองเห็น เมื่อพบว่าฝูงยูนิคอร์ นและเปกาซัส
ยึดครองโทเดียมไว้ อย่างไร!
ผู้อานวยการคังและทีมจาเป็ นต้ องอยู่โยงข้ ามคืน
“ผู้อานวยการครับ เราจะรี รันมัย”
้
หนึ่งในทีมงาน พูดออกไปอย่างตรง ๆ บังคับให้ ผ้ อู านวยการต้ องพิจารณา
ข้ อเสนอนี ้อย่างจริ งจัง
“รี รันงันหรื
้ อ? เราจะทาอย่างงันได้
้ ยงั ไงในเมื่อเรายังไม่ได้ ลงโฆษณาอะไรเลย”
ใน การแจ้ งยกเลิกรายการปกติ แล้ วรี รันรายการเหล่านันใหม่ ้ อีกครัง้ เป็ นเรื่ องที่
เกิดขึ ้นได้ เสมอ แต่ในการทาเช่นนัน้ จะสัน่ คลอนเก้ าอี ้ผู้อานวยการสถานีเป็ นแน่
“ท่านก็ร้ ู นี่ครับว่า อันที่จริ งแล้ ว...”
“หืม?”
“หากว่าเราจะลองฉายภาพโลกแวมไพร์ บางส่วน แล้ วกล่าวว่าข่าวที่ออกมาก่อน
หน้ านันเป็
้ นความผิดพลาด”
“.....”
สถานการณ์หนักหนาเกินกว่าจะแก้ ไข!
“ไม่ ฉันจะไม่ทาอย่างนัน!”
้
ผู้อานวยการคังคาดไม่ถงึ ว่าเรื่ องรายการพิเศษจะชวนปวดตับขนาดนี ้ แต่มนั ก็
แค่นนแหละ
ั้
“คาสัง่ ของผู้อานวยการก็คือ ไม่ว่าจะอย่างไร รายการของวีดก็จะต้ องถูกถือว่ามี
ความสาคัญเป็ นอันดับแรก! ก็เห็นกันอยู่แล้ วว่าสิ่งสุดท้ ายที่เราจะทาก็คือการขัด
คาสัง่ นี ้ ดังนันมี
้ ใครมีไอเดียอื่นอีกไหมนอกจากการยกเลิกรายการ?”
ผู้อานวยการคัง ระลึกได้ ถงึ คาพูดที่เขาเคยกล่าวไว้
“อะแฮ่ม! หรื อมีรายการสารองอื่นไหม?”
“ไม่มีครับ”
“จริ งรึ? ทาไมเราถึงไม่มีโปรแกรมอื่นที่เตรี ยมไว้ ละ่ ? ไม่ใช่ว่าทีม B กับทีม C จะ
คอยดูแลเรื่ องนี ้หรื อ?”
“เพราะ ว่าทุกคนหวังกับรายการนี ้มาก และอยากทามันให้ ดีที่สดุ ทังที
้ ม
เสียง ทีมภาพ และทีมบทต่างก็จดจ่ออยู่กบั รายการนี ้ เราเลยไม่ได้ จดั ทีมสารอง
ไว้ เลยครับ”
“งันก็
้ แปลว่าไม่มีรายการสารอง”
“ถ้ าเราจะรี รันรายการปกติละ่ ครับ”
ถ้ าพวกเขาทาเช่นนัน้ ยอดคนดูของ KMC Media จะต้ องตกวูบแน่ ๆ นี่มนั ไม่ใช่
ทางเลือกด้ วยซ ้า
“ถ้ าฉันทาเช่นนัน้ ความอับอายที่พวกเราจะได้ รับคงเกินจะแบกไหว ฉันควรทา
อย่างไรดีนะ”
เวลาเดินหน้ าไปอย่างไม่หยุดยัง้
ผู้อานวยการคังหันไปสนใจจอภาพ
‘ทาไมเขาถึงเปลีย่ นท่าทีล่ะ’
วีดกลับมาหาพรรคพวกและเริ่ มต้ นเตรี ยมตัวสาหรับภารกิจ
"ุุ ห๊ ะ! เขาไม่ยอมแพ้ หรอเนี่ย?”
“ฉันว่าแล้ ว เขาไม่ยอมง่าย ๆ หรอก”
“เอ๊ ะเดี๋ยวก่อน นัน่ ไม่ใช่จ้าวแห่งแวมไพร์ โทริ หรอกเรอะ ที่อยู่กบั พวกเขาน่ะ”
“อะไรนะ?”
ทังสถานี
้ ตกอยู่ในความอลม่านอีกครัง้
ผู้อานวยการคังก็ได้ พบกับความหวังเพียงน้ อยนิดท่ามกลางความมืดเช่นกัน
“ตอนนี ้เขามีโอกาสสาเร็จมากแค่ไหน?”
“ก็ยงั น้ อยมาก ๆ อยู่ครับ!”
“แล้ วพวกเพื่อนนักกล้ ามของเขาล่ะ?”
“พวก เขาเลเวลต่าไปครับ ผมไม่แน่ใจว่าพวกนันจะช่ ้ วยอะไรได้ สกั เท่าไหร่ และ
อีกอย่าง มอนสเตอร์ ก็ยงั เยอะเกินไปอีกด้ วย ภารกิจนี ้โหดมากโดยตัวมันเองอยู่
แล้ ว ยิ่งถ้ านับเลเวลที่แตกต่างกันขนาดนี ้ ยิ่งทาให้ ภารกิจครัง้ นี ้ยากเกินกว่าที่จะ
จินตนาการได้ ครับ”
“อะแฮ่ม!”
ผู้อานวยการคังคิ ้วลู่ตาตกเหมือนกับกาลังประสบความพ่ายแพ้
บัดนี ้เป็ นเวลาที่เขาจะต้ องตัดสินใจอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะยกเลิกรายการ
และยืนกุมมือสานึกผิด หรื อยอมเสี่ยงลุยต่อ
“ถ้ าวีดไม่ยอมแพ้ พวกเราก็ไม่ควรยอมแพ้ เช่นกัน ฉันจะลองเสี่ยงดูสกั ตังและ
้
ออกอากาศต่อไป”
ผู้อานวยการคังและทีมงานกลับมาเร่งมืออีกครัง้
พวกเขายอมพนันกับความเป็ นไปได้ ครัง้ นี ้
***
วีดลงมือเตรี ยมการรบตามลาพัง
ตึบ! ตึบ! (เสียงวางของกองทับกัน)
กระเป๋ าสัมภาระเต็มไปด้ วยวัตถุดิบหลากชนิด
วีดเอาเสื่อออกมาปูรองแล้ วโกยของเหล่านันออกมา
้
ไอเท็มที่ได้ มาจากหลายโอกาสถูกจาแนกเป็ นกอง ๆ ตามชนิด เขี ้ยวหมาป่ า
บ้ าง เศษกระดูกบ้ าง และส่วนใหญ่ก็เป็ นไอเท็มขยะคละ ๆ กันไป
แต่ถงึ ยังไง วีดก็งกแม้ กระทัง่ ขยะ
"เดี๋ยวค่อยเช็คดูว่าจะใช้ ทาอะไรได้ บ้าง"
หากว่าใครก็ตามเก็บด้ ายกับเข็มได้ พวกเขาอาจจะใช้ มนั ในการเย็บผ้ า
หากว่าวีดเก็บเสื ้อขาด ๆ หรื อเศษหนังได้ เขาก็จะซ่อมแซมอย่างพิถีพิถนั แล้ ว
เอาไปเร่ขายด้ วยราคาที่ทากาไร
อยู่ในมือวีด แม้ แต่ถ่านฟื นก็สามารถทากาไรได้ !
โดย ปกติแล้ ว เขาสามารถเผาถ่านขาย และใช้ มนั ทาคบไฟหรื อใช้ ในการผนึก
เวทย์ธาตุแสง ดังนันไม่ ้ มีเหตุผลอะไรที่ผ้ คู นจะทิ ้งขว้ างถ่านฟื น และยิ่งถ้ าเป็ น
เชฟล่ะก็ สิ่งนี ้ถือเป็ นเครื่ องมือสาคัญเลยล่ะ
"เนื ้อย่างถ่านอร่อยฟิ นค่อด ๆ"
วัสดุทแี่ สนสะดวกสาหรับการทาอาหาร หากว่ามันมีขายที่ร้าน คงราคาสักชิ ้น
ละ 1 เหรี ยญ ทองแดง ขณะที่ของอย่างเศษกระดูกอาจจะไม่มีราคาค่างอดเลย
ด้ วยซ ้า แต่หากว่าคุณเติมกระดูกลงไปตอนต้ มน ้าซุป และให้ ไฟด้ วย
ถ่าน อาหารนันจะเปี
้ ่ ยมคุณค่าต่อสุขภาพมาก ๆ
วีดคุ้ยตะกุยของในกระเป๋ าสัมภาระ เพื่อค้ นดูวสั ดุบางอย่าง
เขากาลังมองหากิ่งไม้ และเส้ นเอ็นมอนสเตอร์
"สงสัยฉันจะซ่อนมันไว้ ดีไปนะ..อ่ะ เจอแระ"
กิ่งไม้ ที่ยืดหยุ่นและแข็งแรง
ความคงทน 39/40
พลังโจมตี 3 - 7
ส่วนหนึ่งของต้นยาง
มีน้าหนักเบาและความยืดหยุ่นดีเยี ย่ ม
 ไม่เหมาะสาหรับใช้ขีดเขี ยน แต่สามารถใช้เป็ นไม้เฆี ย่ นได้
ดีพอใช้
ไม่เพียงแต่จะสามารถขายเป็ นฟื นให้กบั ร้านค้า แต่ยงั
สามารถใช้ผลิ ตเป็ นอุปกรณ์อืน่ ถ้าผูผ้ ลิ ตมี ทกั ษะเพียงพอ
วัตถุดิบ: ระดับ 4
อื่น ๆ: -30 ค่าศรัทธา เมื่อถูกใช้ ตา่ งอาวุธ
พลังโจมตีเทียบอาวุธโนวิชไม่ได้ ด้วยซ ้า!
มันไม่มีประโยชน์ในฐานะอาวุธเลย จึงถูกจัดเป็ นประเภทไอเท็มขยะ
เอ็นวัว
ความคงทน: 50/50
เส้นเอ็นของวัวเชื อ่ ง ๆ
เหนียวทนและยืดหยุ่น เหมาะสาหรับใช้ขึงสายธนู
วัตถุดิบ: ระดับ 3
วีดลองสร้ างธนูด้วยความรู้พื ้นฐาน
ติ๊ง!
สร้างธนูสาหรับมือใหม่สาเร็ จ
ความเชี ่ยวชาญในทักษะหลอมสร้างเพิ่ มขึ้นเล็กน้อย
"ตรวจสอบ!”
ธนูสาหรับมือใหม่
ความคงทน: 70/70
พลังโจมตี: 9 - 13
ระยะโจมตี 4
ธนูทีส่ ร้างจากวัสดุพืน้ ๆ
สัน้ และตึงเปรี ๊ยะ ทนต่อการใช้งานในการล่าได้หลายรอบ
เมือ่ เทียบกับระดับของวัสดุ ธนูนีถ้ ูกสร้างขึ้นมาด้วยความ
ยืดหยุ่นสูง ดังนัน้ จึงมีโอกาสทีจ่ ะหักพังน้อย
ข้ อจากัดการใช้ งาน: เลเวล 3
ใช้ ได้ ทกุ อาชีพ
อื่น ๆ: ไม่สามารถตีบวกได้
โดย ปกติแล้ ว ธนูถือเป็ นอาวุธพิเศษในวงการหลอมสร้ าง การผลิตจะต้ องใช้ ค่า
ความแม่นยาสูงมากและความเชี่ยวชาญทักษะแบล็กสมิทระดับ กลางขึ ้น
ไป และไม่เพียงเท่านัน้ ยังไม่สามารถหาอ่านคาแนะนาวิธีการผลิตธนูได้ จากที่
ไหนอีกด้ วย
จากไอเท็มขยะทังหมดของวี
้ ด เขาสามารถผลิตธนูได้ มากกว่า 100 คัน
ธนูไม้เน่าถูกผลิ ต
 ธนูทีไ่ ม่รู้จะใช้ทาอะไรดีถูกผลิ ต
ธนูก็อบลิ นแย่ ๆ ถูกผลิ ต
ระดับ ของธนูที่เขาสามารถผลิตได้ เพิ่มขึ ้นอย่างช้ า ๆ เหตุก็เพราะเขามี
ประสบการณ์เพิ่มมากขึ ้นทุก ๆครัง้ ที่สิ ้นสุดกระบวนการของแต่ละคัน แม้ ว่ามัน
จะยังคงไม่คืบหน้ าเป็ นที่น่าพอใจ
วีดเดินหน้ าลุยสร้ างธนูอย่างต่อเนื่อง เมื่อหิวก็กินขนมปั ง
ธนูนกั ล่าถูกผลิ ต
ธนูล่ากวางถูกผลิ ต
ธนูสนั้ พฤกษาถูกผลิ ต
ธนูพรานธนูมือใหม่ถูกผลิ ต
ณ จุดนี ้ ธนูที่ผลิตได้ มีระดับสูงขึ ้น แต่ถงึ เขาจะเอาไปขายที่ร้าน มันก็ยงั คงได้
ราคาต่าอยู่ดี!
วัตถุดิบที่ใช้ ในการสร้ างธนูมีคณ
ุ ภาพต่าลง แต่ผลิตภัณฑ์ดี ๆ ก็ยงั ถูกผลิต
ออกมาเรื่ อย ๆ
ัี ้
"จากนีไป ้ ฉันเอาจริ งล่ะ"
วีดไม่นึกย้ อนเสียใจเลยเมื่อเขาเริ่ มสร้ างธนูจนถึงเดี๋ยวนี ้
มันเป็ นการผลิตด้ วยความเร็ วสูง แต่จากนี ้เขาจะเพิ่มความพยายามและพิถีพิถนั
มากขึ ้น
ด้ วยความระมัดระวัง เขาสร้ างธนูเพิ่มอีก 200 คัน
ธนูไม้คนั งามถูกผลิ ต
ธนูเหยี ย่ วนักล่าถูกผลิ ต
ธนูเจาะเกราะถูกผลิ ต
ติ๊ง!
สามารถใช้กระดูกสัตว์ในการผลิ ตธนูเขาสัตว์ ได้
หลากหลายขนาด:
สามารถเพิ่ มความแม่นยา ความเร็ วการยิ ง และพลัง
โจมตี
จากการผลิตธนูจานวนมหาศาลหามรุ่ งหามค่า วีดได้ ความสามารถในการสร้ าง
ธนูแบบใหม่
ผู้คนมักจะใช้ ธนูไม้ กนั ในระยะเริ่ มแรก แต่ด้วยความตึงที่สงู กว่าของกระดูกและ
เขาสัตว์ ทาให้ ธนูเขาสัตว์มีข้อเด่นกว่าอย่างเห็นได้ ชดั
"ฉันสร้ างธนูจากกระดูกสัตว์ได้ แล้ วงันหรื
้ อเนี่ย?"
สาหรับคนอื่น ๆ หลังจากที่ตรากตราขนาดนี ้แล้ วผลตอบแทนนันมี ้ แค่การค้ นพบ
วิธีการผลิตธนูที่ระดับดีขึ ้นอีกหน่อยคงทาให้ พวกเขาท้ อแท้ ใจ
แต่วีดนันแตกต่
้ างออกไป
"เริ่ มทาเลยดีกว่า!"
ใช้ แรงงานกันอีกรอบ!
ไม่ใช้ ไม้ อีกต่อไป เนื่องจากวีดเก็บกระดูกสัตว์ไว้ มากมาย การเปลี่ยนไปฝึ กทา
ธนูเขาสัตว์จึงไม่ใช่เรื่ องยาก
ทังเก็
้ บเกี่ยวกระดูกจากการล่ามอนสเตอร์ หรื อจากการแล่เนื ้อแยกกระดูกเพื่อ
ประกอบอาหาร แต่ว่ากระดูกที่จะได้ จากการแล่จะมีจานวนมากหรื อน้ อยขึ ้นกับ
ระดับความเชี่ยวชาญทักษะ
และวีด ด้ วยทักษะทาอาหารระดับกลางของเขา กระดูกที่เขาได้ มาจากการแล่
จึงเยอะมาก ๆ
“กระดูก! ฉันคิดว่ากระดูกธรรมดา ๆ คงไม่ดีพอหรอก”
ขนาด ของธนูที่สามารถผลิตได้ จะขึ ้นกับขนาดของกระดูกที่ใช้ และความ
ยืดหยุ่นของกระดูกก็มีผลต่อประสิทธิภาพ แม้ ว่าธนูเขาสัตว์อย่างดีจะต้ องใช้
ส่วนกระดูกเขาของสัตว์มาผลิต แต่ในเมื่อมันมีคา่ ในฐานะยาสมุนไพร ราคาซื ้อ
ขายของมันจึงสูงลิ่ว
และเพราะแบบนันเอง
้ เขาสัตว์มีเท่าไหร่ ก็ขายเกลี ้ยง
“ถ้ างัน้ ฉันจะใช้ กระดูกของมอนสเตอร์ ขนาดยักษ์ มาทาล่ะกัน”
วีดดึงกระดูกขนาดใหญ่ออกมาและเริ่ มต้ นผลิตธนู
จัดการกับกระดูกมอนสเตอร์ ขนาดมหึมา ต้ องใช้ พลังกาลังมหาศาล
หักวัตถุดิบด้ วยเข่า!
“ความคล่องตัวของธนูสนไม่
ั ้ ค่อยดีเท่าไหร่ ขณะที่มนั บรรจุลกู ศรได้ ไว แต่ยิงไม่
ค่อยแรง”
เขาเหลากระดูกสัตว์เพื่อทาคันธนู ตรงส่วนไหนของคันที่อาจจะแตกหักได้ เขาก็
เสริ มมันด้ วยเหล็ก หลังจากนันจึ
้ งขึงขึ ้นสายธนู
ถือ ว่าขันตอนส
้ าเร็จในระดับหนึ่ง จากนันเขาจึ
้ งปรับสมดุลสายอย่าง
ระมัดระวัง และด้ วยทักษะอาชีพของตน เขาแกะสลักลายจิตวิญญาณแห่งลม
ลงบนคันธนู
ดีที่สดุ เท่าที่เขาจะทาได้
ติ๊ง!
สร้างธนูล่าวายุสาเร็ จ
ความเชี ่ยวชาญทักษะแบล็กสมิ ทเพิ่ มขึ้น 0.2%
“ตรวจสอบ!”
ธนูลา่ วายุ
ความทนทาน: 85/85
พลังโจมตี : 49-62
ระยะโจมตี: 7
ธนูนีถ้ ูกสร้างขึ้นกระดูกต้นขาของโอเกอร์
 มีพลังทาลายสูงจนยากจะจิ นตนาการ
แต่เพราะว่ามันถูกสร้างขึ้นจากวัตถุดิบทีแ่ ข็งแกร่ ง มีไม่กี่
คนเท่านัน้ ทีส่ ามารถใช้งานมันได้
ความแม่นยาลดลงอย่างมากเมื อ่ ใช้งาน
ข้ อจากัดการใช้ :
- เลเวล 200
- พละกาลัง 530
- อาชีพพรานธนูเท่านัน้
อื่น ๆ:
- ลดโอกาสในการโจมตีถกู เป้าหมายลง 35%
- ลดค่าความเร็ว 80
- เพิ่มโอกาส 45% ในการยิงทะลุเกราะศัตรู
สามารถทาลายเกราะอ่อนและโล่
หากว่ามีพละกาลังสูงกว่า 700 ลูกศรสามารถพุ่งได้ เร็วขึ ้น
เป็ น 3 เท่า
ลูกศรสามารถร่อนตามลมและยิงได้ ไกลขึ ้น

ด้ วยกระบวนการผลิต สิ่งที่ได้ ไม่ใช่แค่พลังโจมตี!

แม้ ว่ามันจะเทียบไม่ได้ กบั ธนูไฮเอลฟ์ ยูริกะ แต่เนื่องจากว่ามันถูกผลิตจาก
วัตถุดิบสามัญ ผลลัพธ์นี ้ถือว่าน่ามหัศจรรย์มาก
อย่างไรก็ตาม ก็ต้องแลกมาด้ วยการสูญเสียความแม่นยาและความว่องไว
เทียบกับชุดเกราะทัว่ ไป ธนูนี ้หนักกว่าเยอะมาก
“ดี เราต้ องการธนูแรง ๆ แบบนี ้แหละ!”
วีดท่วมท้ นไปด้ วยความรู้ สกึ ภาคภูมิใจ จากนันลงมื
้ อผลิตธนูคนั ต่อไปทันที
เขากระทากระบวนการเดิมซ ้าเพื่อที่จะสร้ างธนูในแบบที่คล้ ายคลึงกัน
เป้าหมายคือ ต้ องผลิตให้ ได้ 413 คัน
แต่ละอันสาหรับพวกนักดาบแต่ละคนที่ยงั ไม่โดนเด้ งออกไปทวีปเวอร์ เซลล์
“เวลาไม่คอ่ ยมีแล้ ว คงต้ องรี บหน่อยล่ะ”
ก่อนหน้ านี ้ เขาทาธนูแบบลองผิดลองถูก แต่ตอนนี ้มือของเขาเคลื่อนไหวอย่าง
คล่องแคล่ว
เขาสร้ างธนูเพิ่มอีก 17 คัน เพลกับปาร์ ตี ้ก็กลับมาพอดี พวกเขามาพร้ อมกับ
วัตถุดิบอาหารจานวนมาก
“คุณวีด คราวนี ้พวกเราได้ เนื ้อกับผลไม้ มาเพียบ”
“พวกคุณคงเหนื่อยน่าดู ขอบใจนะ”
ซีชวิและเซเฟอร์ รับหน้ าที่ดแู ลเกวียนบรรทุกวัตถุดิบอาหาร
และในเวลานันเอง
้ เมลอนก็เร่เข้ ามาหาวีดเพื่อดูว่าเขาทาอะไรอยู่
“อันนี ้อะไรคะเนี่ย! อาวุธทลายป้อม?”
เธอถามระหว่างที่นงั่ จ้ องมองวีดขัดและเกลากระดูกขนาดยักษ์
“เปล่า ผมกาลังสร้ างธนูให้ กบั ท่านอาจารย์และพวกนักดาบ”
“ธนู? เบ้ อเริ ม้ ขนาดนี ้เนี่ยนะ?”
เมลอนทาหน้ าช็อค
ก็มนั ไม่น่าเชื่อนี่ ธนูที่วีดกาลังสร้ าง ถ้ าเอาตังขึ
้ ้นก็สงู กว่า 140 เซนติเมตร
“ใช่แล้ ว จ๊ าบใช่มยล่
ั ้ ะ หืม?”
“เอ่อ..ก็ใช่นะ แต่แบบว่า ถ้ าฉันจะต้ องใช้ มนั คงออกจะถือยากอยู่สกั
หน่อย เอ๊ ะ ฉันลองได้ หรื อเปล่านะ”
“เอาเลย แล้ วก็ถ้าคุณเจอวัสดุราคาถูกอะไรที่น่าจะใช้ สร้ างของแบบนี ้ได้ บอก
ผมด้ วยล่ะ”
“ได้ เลยค่า ไหนลองดูหน่อยซิ”
เม ลอนประหลาดใจมากเมื่อเธอลองยกมันดู น ้าหนักของมันหนักยิ่งกว่าเกราะที่
เธอกาลังสวมใส่อยู่เสียอีก ซึง่ ผิดความคาดหมายของคนทัว่ ไปเมื่อนึกถึงคันธนู
เพล ซีชวิ และเซเฟอร์ ละทิ ้งงานจัดการเกวียนอาหารที่กาลังทาอยู่ และเดิน
ตรงเข้ ามา
“เธอกาลังทาอะไรน่ะ?”
“อ๋า..คุณเพล ฉันกาลังลองธนูที่คณ
ุ วีดสร้ างขึ ้นไงคะ”
“โอ้ จ๊ อด...ธนู ห๊ ะ!”
สายตาของเพลระคนทึง่
สิ่งที่เขาเห็นคือความแตกต่างทางความสูงเพียง 30 เซนติเมตร ระหว่างเมลอน
กับวัตถุที่เธอถืออยู่ ทาให้ เขาไม่ได้ สงั เกตว่าเธอคร่ าครวญราพันอย่างไรกับธนูใน
มือ
“อาวุธแบบนี ้มันบ้ าจริ ง ๆ ...มันไม่หนักหรอ?”
“หนักสิ มาก ๆ”
วี ดเหมือนช่างฝี มือมืออาชีพ เขารับฟั งคาวิจารณ์ผลงานอย่างเงียบ ๆ ระหว่างที่
เหลาและขึงธนูจากกระดูกสัตว์อย่างไม่หยุดยัง้ รอบ ๆ ตัวเขาเต็มไปด้ วยธนูที่
สร้ างเสร็จแล้ ว ก่ายกองกันระเทินระทึกราวกับภูเขาย่อม ๆ ลูกหนึง่ และเมื่อ
วัตถุดิบกระดูกสัตว์หมดสิ ้นไป เขาก็หนั กลับมาทางานธนูไม้ ขนาดกาลังเหมาะ
คันหนึ่ง
“ทาเยอะขนาดนี ้ในเวลาแค่นี ้....”
“สร้ างธนูติด ๆ กันหลายวันโดยไม่หยุดพักเลยสักครัง้ ”
เพลและเมลอนไม่ร้ ู ว่าจะพูดอะไรดี เพราะพวกเขาไม่มีความสามารถเพียง
พอที่จะใช้ ธนูแบบนี ้ได้
มันต้ องใช้ พลังกาลังมหาศาลในการน้ าว และน ้าหนักของมันก็จะทาให้ ผ้ ยู ิง
เคลื่อนไหวได้ ช้าลง
“อุ...”
เพลกาลังจะอ้ าปากติงข้ อบกพร่องที่เขาเห็นในธนู
แต่ในตอนนันเอง
้ นักดาบ5 กับนักดาบ10 ก็เดินมาแต่ไกล
“วีด พวกเรากลับมาเอาอาหาร แล้ วท่านอาจารย์ให้ เอานี่ให้ นายด้ วย แร่อะไร
สักอย่างกับหนังสัตว์”
“ครับ”
วี ดเอาขนมปั งจานวนมหาศาลที่เขาอบไว้ รอท่าให้ กบั พวกเขาไป แต่แทนที่จะ
กลับไปยังสนามล่าทันทีที่ได้ อาหาร นักดาบ5 กลับเดินเตร่ไปทัว่ ในบริ เวณนัน้
‘ฉันว่าแล้ว’
‘นีก่ ็คงยากไป แม้แต่กบั พวกนายสิ นะ’
เซ เฟอร์ และคนอื่น ๆ คิดว่า การไปให้ ถึงเลเวล 270 ตามที่วีดกาหนดเป้าหมาย
ให้ นนยากเย็
ั้ นเข็ญใจมาก หรื อเพราะว่าที่นกั ดาบ5 เดินชมนกชมไม้ แบบ
นัน้ เป็ นเพราะเขาเลเวลไม่ถึงตามที่กาหนดและก็กลัวเสียหน้ าเกินกว่าที่จะ
สารภาพ กับวีดตรง ๆ
“น่าเห็นใจ ฉันต้ องไปปลอบใจเขาหน่อย”
เซเฟอร์ เห็นโอกาส จึงเดินเข้ าไปหา
“พี่นกั ดาบ5ครับ”
“หืม?”
“ล่ามอนยากมัยครั
้ บ? ผมก็ว่าเก็บเวลไม่เคยง่ายเลยนะ ตอนที่ผมเวลเท่าพี่ มัน
ยากขิง ๆ เลย”
(t/n when I was like you อาจจะมีนยั ว่า “ตอนที่เคยโดนวีดบังคับ
เหมือนกัน” ก็ได้ )
นักดาบ5 หาวทีนึงแล้ วตอบ
“อ้ อ ก็เจอมอนสเตอร์ เก่ง ๆ เยอะแยะเลยน่ะ บางทีมนั ก็มีตวั โหด ๆ ที่แม้ แต่พี่ยงั
สู้ไม่ได้ มันโผล่มาหลังจากที่พวกเขาเก็บไอเท็มที่ตกจากมอนสเตอร์ อื่น ๆ พี่ได้
ยินมันร้ องตะโกนสัง่ มอนสเตอร์ ตวั อื่นด้ วย”
จาก ประสบการของเซเฟอร์ เขารู้ ทนั ทีว่านัน่ คือมอนสเตอร์ ระดับหัวหน้ า หรื อ
มอนสเตอร์ มีชื่อ ซึง่ หมายความว่าพื ้นที่ที่พวกนักดาบไปปั่ นเลเวลนันอั
้ นตรายผุด
ๆ
“นัน่ มันเสี่ยงมากเลยนะครับ”
“โอ๊ ย ไม่เลย พวกเราทุกคนก็แค่ไล่เตะตูดมันให้ กลับไปที่ชอบ ๆ”
“เอ๋?”
“อ้ าว ก็มอนแบบนี ้จะให้ คา่ ประสบการณ์มากกว่าปกติไม่ใช่หรอ? แถมยังให้
ของเยอะอีกด้ วย ดังนันเมื ้ ่อไหร่ก็ตามที่ใครเจอมันเข้ า พวกพี่ก็จะเข้ าไปรุมสกรัม
ให้ ถงึ ที่ ถ้ ายังเหลือรอดให้ ตื๊บสัก 10 ตัวก็นบั ว่าบุญโข”
“มันคงไม่ง่ายเท่าไหร่ ใช่มยครั
ั ้ บ ผมว่า”
“ฮ่า ๆ นี่พี่ลยุ มือเปล่านะ พวกมันยังไม่รอดเลย”
“......”
“นาน ๆ ที ดาบพี่ถงึ ได้ ลิ ้มรสเลือด หากว่าใช้ ไม่ระวังก็ต้องมานัง่ ซ่อมดาบกัน
อีก ดังนันส่
้ วนใหญ่แล้ ว พี่จะคว้ าอะไรที่พอคว้ าได้ เอามาหวดมอนน่ะ”
หากว่า เจอบอส พวกเขาก็จะฮือกันไปรุ มเหมือนผึ ้งแตกรัง พวกเขาไม่
จาเป็ นต้ องใช้ ทกั ษะที่ซบั ซ้ อนอะไร ก็ในเมื่อการเหวี่ยงดาบสาหรับพวกนักดาบ
นันไม่
้ ต่างจากการวาดปากกา
“เออ วีด พี่ลืมถามว่ะ ตอนนี ้พี่ได้ เวลเกือบ 270 ล่ะ แต่มีบางคนทะลุ 270
แล้ ว จะโอเคป่ ะ?”
“ดีเลยครับพี่”
“ค่อยยังชัว่ ”
ตอนนันเอง
้ นักดาบ5 ก็สงั เกตเห็นว่าวีดกาลังสร้ างธนูอยู่
“อันนี ้อะไรวะ วีด”
“อ๋อ พวกนี ้คือธนูครับ ผมว่าจะทาให้ พวกพี่ ๆ น่ะ”
พวกนักดาบเลือกอาชีพนักศิลปะการต่อสู้ ดังนันพวกเขาจึ
้ งสามารถซื ้อหาและ
ใช้ อาวุธของอาชีพอื่น ๆ ได้ โดยไม่มีข้อจากัด
“จริ งดิ มาลองมือหน่อยซิ”
นักดาบ5 หยิบคันธนูขึ ้นมาเฉย ๆ
ธนูหนาหนักที่เมลอนแค่จะถือไว้ ยงั ลาบากถูกหยิบขึ ้นมาจากพื ้นอย่างง่าย ๆ
“ไม่จริ งน่ะ!”
“ค่าพละกาลังของพี่เท่าไหร่คะนี่....”
เม ลอนเป็ นพรานธนู ดังนันเธอจึ
้ งไม่ได้ เพิ่มค่าพละกาลังเกินกว่าที่จาเป็ น
เลย ดังนันเธอเลยไม่
้ เข้ าใจว่าทาไมนักดาบ5ถึงมีกาลังช้ างสารขนาดนัน้
“ค่าพละกาลังรึ ? ก็ 1000 เศษ ๆ”
ใบหน้ าของเมลอนเกลื่อนด้ วยความอัศจรรย์ใจ
“อึก่ ...1000 เลยหรอคะ?”
แม้ ว่าจะนับค่าสถานะแถมที่ได้ จากศูนย์ฝึกขันพื
้ ้นฐานแล้ วก็ตาม การมีคา่
สถานะพละกาลังสูงกว่า 1000 แต้ มก็ยงั เป็ นอะไรที่เกินเหตุไปมาก
แต่นกั ดาบ5พูดเหมือนกับเป็ นเรื่ องธรรมดา
“พอเวลพี่ขึ ้น พี่ก็อดั ทุกอย่างลงค่าพละกาลังหมด ถ้ าจะไปสายนี ้ต้ องไปให้ สดุ !
อ้ อ แล้ วก็เพิ่มค่าความว่องไวอีกหน่อย หากว่าความว่องไวต่า ตอนที่ส้ กู บั มอน
สเตอร์ อาจจะต้ องรับความเสียหายตอบโต้ มาหนัก และนัน่ จะเพิ่มโอกาสที่พี่จะ
โดนตบตู้มเข้ าจุดตาย”
เป็ นเรื่ องที่เกินจินตนาการสาหรับเมลอน
“งัน้ พี่กาลังบอกว่า จนกระทัง่ บัดนี ้ ทุกแต้ มค่าสถานะของพี่ ถูกเอาไปลงค่า
พละกาลังหมดเลย งันหรื้ อคะ”
“ช่าย จะมีคา่ อะไรอื่นที่ควรลงไปมากกว่านี ้ล่ะ?”
“.....”
ไม่ ว่ามันจะเป็ นความเขลาหรื อความกล้ าหาญ การเติบโตของพวกนักดาบ
พัวพันอยู่แต่กบั ค่าพละกาลัง อาจจะมีค่าความว่องไวเข้ ามาเกี่ยวข้ างเล็กน้ อย
ผลข้ างเคียงก็คือ พวกเขาจะไม่มีมานาที่เพียงพอใช้ การใช้ เวทมนตร์ และ
ทักษะ และด้ วยค่าการป้องกันที่ต่าหมายความว่าเพียงหวดเดียวจากมอนสเตอร์
อาจจะทาให้ วิญญาณหลุดจากร่ างได้ ทนั ที!
ซึง่ ถ้ าตาย ไม่เพียงแต่จะเสียเลเวล ค่าความเชี่ยวชาญทักษะอื่น ๆ ก็จะลดลง
ด้ วย รวมทังค่้ าสถานะที่ลงไปกับพละกาลังด้ วย
“นักดาบ9 พละกาลังสูงกว่าพี่ 2 แต้ มแน่ะ!”
มันกลายเป็ นเรื่ องการแข่งขันกันตังแต่
้ เมื่อไหร่ก็ไม่ร้ ู !
แต่ว่าพวกเขาก็จะชิงดีกนั เทียบกันว่าใครมีค่าพละกาลังสูงกว่าใคร
พวก เขาเพิ่มค่าความว่องไวให้ พอแค่หลบการโจมตีของมอนสเตอร์ ได้ ค่าความ
ว่องไวทาให้ พวกเขาผสมผสานการโจมตีและป้องกันได้ ดงั่ ใจ และแม้ ว่าพวกเขา
จะขาดค่าความแม่นยา แต่ไม่น่ากังวลเพราะการเคลื่อนไหวของพวกเขานัน้
เฉียบคม ดังนันนี
้ ่จงึ เป็ นวิธีการต่อสู้ที่ไม่จาเป็ นต้ องเน้ นค่าอื่นใดนอกจากพละ
กาลัง
การต่อสู้ของยอดฝี มือ!
ใครก็ตามที่คิดเยอะสักหน่อยคงไม่กล้ าใช้ วิธีนี ้แน่
“มอนสเตอร์ ชดั ๆ!”
“มอนสเตอร์ คลัง่ งาน และมอนสเตอร์ ตวั จริ ง” (t/n มีนยั แบบคาว่า monstrous:
น่าหวาดสยอง, โหดสัส)
ความถึกงานของวีดก็เป็ นสิ่งที่พวกเขาไม่กล้ าแม้ แต่จะคิดเลียนแบบ
ใน สายตาของพวกเขา พวกนักดาบก็เป็ นเช่นเดียวกัน ความปรารถนาอันแรง
กล้ าของพวกนักดาบที่ต้องการจะแข็งแกร่ งขึ ้นและดิ ้นรนเพื่อ การนันอย่
้ างสุด
ความสามารถ ทาให้ ทกุ คนต้ องยอมใจ
เมลอนและเพลสบตากัน
“หรื อว่า...”
“เราอาจจะทาภารกิจนี ้สาเร็จก็ได้ มง?”
ั้
วี ดมีแผนการที่มนั่ คงในใจ แต่ทกุ ๆ คนดูจะยังคงเต็มไปด้ วยความสงสัย พวก
เขาเพียงแต่กล ้ากลืนความลังเลสงสัยดังกล่าว แล้ วร่ วมมือกับวีดแม้ ว่าจะมองไม่
เห็นหนทางสาเร็จ
ก็ในเมื่อพวกเขาล้ มเลิกไปเฉย ๆ ไม่ได้ หลังจากที่อตุ ส่าห์ฝ่าฟั นอะไรต่อมิอะไร
จนมาถึงโทเดียม ดังนันพวกเขาจึ
้ งทาตามแผนการของวีดโดยไม่ประท้ วง
และในบัดนี ้ ความหวังราไรก็เริ่ มฉายแสงขึ ้นมา
เซเฟอร์ ข่มความสงสัยของตนได้ ยากยิ่ง มันเรื่ องมหัศจรรย์พนั ลึกอะไรทาไมพวก
นักดาบถึงปั่ นเลเวลได้ ไวขนาดนี ้
เขาส่งข้ อความกระซิบไปหาไอรี น
- -คุณไอรี น ผมถามอะไรหน่อยสิ พวกคุณนักดาบเขาล่ามอนยังไงและที ่
ไหนหรอ
อึดใจหนึง่ กว่าไอรี นจะตอบกลับมา
- -ตอนนี ้ พวกเราอยู่ทีท่ ่งุ ราบ
- -มีมอนสเตอร์ เยอะหรอครับ ทีน่ นั่ ?
- -มอน สเตอร์ งนั้ หรื อคะ? ตอนแรกทีพ่ วกเรามาถึง มันเป็ นสวรรค์ของ
มอนสเตอร์ เลยค่ะ มีหมู่บา้ นเยอะแยะไปหมด สิ่ งปลูกสร้างก็เยอะ แล้วมอน
สเตอร์ ทีเ่ พ่นพ่านอยู่ก็เพียบ
ไอรี นเป็ นคนเงียบ ๆ ไม่คอ่ ยพูดจา ตอนนี ้เธอดูจะเขินอายกับคาพูดที่พรั่งพรู
เหล่านัน้ แต่เธอก็ยงั มีเรื่ องที่จะพูดต่อ
- -ในตอนแรก ๆ ทีพ่ วกเรามาถึงทุ่งราบ มีมอนสเตอร์ เป็ นพัน ๆ ตัว! ฉัน
เลยคิ ดว่าบางทีพวกเราอาจจะล้มเลิ กแล้วกลับไปล่าจระเข้ แต่ก่อนทีฉ่ นั จะได้
พูดอะไร นักดาบ3 ก็วิ่งตะลุยเข้าไปกลางดงมอนสเตอร์ ในทุ่งราบแล้วหวดพวก
มัน
- -โอ..งัน้ คุณก็ยงั คงอยู่ทีท่ ่งุ ราบสิ นะ?
- -ใช่แล้วค่ะ แทนทีจ่ ะล่าถอยกลับมา นักดาบ3กลับเสนอแผนการ
- -แผนแบบไหนหรอครับ?
- -เขาจะออกไปล่อมอนสเตอร์ ไปยัว่ ยุพวกมันถึงที ่ แล้วลากมันมา
ทีน่ ี ่ แล้วหลังจากนัน้ ...
- -เอือ้ ก! แล้วอะไรต่อครับ?
เซเฟอร์ ไม่สามารถเห็นด้ วยสายตาตนเองได้ เขาจึงได้ แต่จินตนาการ
การไปท้ าทายมอนสเตอร์ ซงึ่ หน้ า ไม่ใช่เรื่ องฉลาดเลย
- -ก็มีมอนสเตอร์ เป็ นร้อยไล่กวดเขามา
- -ไอ๊หยา! ทาไมเยอะอย่างงัน้
- -แต่ ว่าฉันนับถือคุณนักดาบมากเลยค่ะ พวกเรายังอุตส่าห์เอาชนะมอน
เตอร์ จนได้ และหลังจากนัน้ พวกเราก็เคลือ่ นกาลังไปต่อสูใ้ นทุ่งทีม่ อนสเตอร์
เยอะกว่านี ้ ไม่ใช่แค่นนั้ นะคะ เมือ่ วานนีเ้ อง พวกเราไปเจอรังมอนสเตอร์
เข้า และเหมื อนกับหมาบ้า พวกเราก็...
ไอรี นเหมือนจะพร่ าบ่นเกี่ยวกับเรื่ องนี ้ได้ ไม่ร้ ูจบ
.
.
.
“ย๊ ากกก! ย๊ ากก!”
“เหยื่อข้ าใครอย่าแตะเฟ้ ย”
“ลุยเว้ ยพวก! ลุยสิวะ! เจี๋ยนแม่มให้ หมด!”
เสียงตะโกนดังอื ้ออึงไปทังสนามรบ
้
ในเวลาเดียวกันไอรี นก็ต้องคอยรักษาผู้บาดเจ็บที่ตอ่ แถวกันมายาว
เฟื อ้ ย จานวนก็สิริรวมเกือบ 35 คน
เวทศักดิ์สิทธิ์ของไอรี นเป็ นที่ต้องการตลอดเวลาจนเธอไม่ได้ หยุดพัก
“ด้ วยอานาจแห่งดวงวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ โปรดเยียวยาผู้ทกุ ข์เทวษ แฮนด์ออฟท
รี ตเม้ นท์! คุณนักดาบ395 ต่อไปนี ้ก็ระวังดี ๆ ด้ วยนะคะ”
“ได้ เลย ขอบใจมาก”
“ฉันคือนักดาบ44”
“ว้ าย!”
ไอรี นหลุดอุทาน
นักดาบ44ชุ่มโชกไปด้ วยเลือดจากบาดแผลทัว่ ร่ าง
เขาอยู่ห่างจากความตายไปเพียงเส้ นยาแดงผ่าแปด
เหลือเชื่อว่าทาไมบัดนี ้เขาถึงยังยืนหายใจอยู่ได้
และยิ่งไปกว่านัน้ เขาหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆ ทาไมต้ องตกใจด้ วย ผมเข้ าใจว่าถ้ าได้ รับบาดเจ็บต้ องมารักษาที่นี่ไม่ใช่
หรอ อ่า..แต่ถ้าเธอยังไม่ว่าง ผมค่อยมาใหม่ทีหลังก็ได้ ”
“นี่ไม่ใช่เวลาจะมาพูดอย่างงันนะคะ!
้ มานี่เดี๋ยวนี ้เลย งานนี ้ต้ องรักษาด่วนแล้ ว
ค่ะ”
“ไม่เห็นจะเป็ นไร ผมเหลือพลังชีวิตตัง้ 200 แน่ะ แค่นี ้อ่ะจิ๊บ ๆ พูดเลย”
“เสริ มความอึดของเรื อนกายที่ออ่ นล้ านี ้ รี โคเวอรี ! ด้ วยอานาจแห่งดวงวิญญาณ
ศักดิ์สิทธิ์ โปรดเยียวยาผู้ทกุ ข์เทวษ แฮนด์ออฟทรี ตเม้ นท์!”
ไอรี นร่ ายมนตร์ ด่วนจี๋
ขันแรก
้ ้ อไปฟื น้ ฟูพลังชีวิต เป็ นวิธีการใช้ เวทศักดิ์สิทธิ์ที่มี
เพิ่มค่าความอึด ขันต่
ประสิทธิภาพที่สดุ
แต่ก่อนที่เธอจะสามารถรักษาเขาได้ อย่างสมบูรณ์ตามกระบวนการ มานาของ
ไอรี นก็หมดเกลี ้ยง
“รอสักครู่ นะคะ เดี๋ยวมานาฉันขึ ้นมาแล้ วจะรักษาต่อ”
“ไม่เป็ นไรหรอก แค่พนั ๆ ผ้ าให้ ก็พอ เพราะเห็นพวกนันออกไปสู
้ ้ กบั มอนอีก
แล้ ว”
“ว่าไงนะคะ?”
“การรักษาที่ยงั เหลืออีกนิดหน่อย เธอพันผ้ าบนแผลให้ แทนก็ได้ ผมก็คงหายดี
พอดี”
“.....”
เลือดยังคงไหลหลัง่ จากร่ างของนักดาบ44 เมื่อเขากลับเข้ าสู่สนามรบ
และไม่เพียงเท่านัน้ ผู้ได้ รับบาดเจ็บคนอื่นก็ยงั เข้ าคิวยาวเป็ นหางว่าว!
ใน ทานองเดียวกัน นักดาบที่ได้ รับบาดเจ็บไม่สาหัส ก็จะรับการทาแผลด้ วย
ผ้ าพันแผล ส่วนรายที่สาหัสจริ ง ๆ ก็จะได้ รับการเยียวยาด้ วยเวทมนตร์
เวลา 10 วันที่กาหนดไว้ ได้ ล่วงเลย และเลเวลของนักดาบทุกคนก็ทะลุ 270 ไป
เรี ยบร้ อย พวกเขาไม่ได้ รับทักษะใดเพิ่มก็ในเมื่อเป้าหมายสาคัญของการปั่ น
เลเวลนัน้ เพื่อภารกิจ เลเวลที่ต่าที่สดุ ในกลุม่ คือ 274
เลเวลเฉลี่ยคือ 279 ซึง่ ท่านอาจารย์และนักดาบ2 ก็อยู่ประมาณนี ้แหละ
พละกาลังของพวกเขายังถือว่าด้ อยอยู่มากเมื่อเทียบกับยูนิคอร์ นและเปกาซัส !
ด้ วย กาลังทังหมดที
้ ่พวกเขาใส่ลงไปในการปั่ นเลเวลให้ ทะลุอย่างไม่หยุดยัง้ ใน
ที่สดุ มันก็ดจู ะออกดอกออกผลตามเป้าหมายที่พวกเขาตังเอาไว้
้ ในใจ แต่ว่าใน
ระหว่างนัน้ จานวนของนักดาบก็ลดลงไปอีก 60 ราย
ณ เวลานี ้ มีคนตายเพิ่มในสนามรบอีกคนสองคน จนกระทัง่ เหลือนักดาบที่หลง
รอดอยู่เพียง 353 คน
ใบหน้ าของพวกนักดาบเต็มไปด้ วยความละอาย
“ขอโทษด้ วยนะ พวกเราอาจจะทาให้ แผนของนายเสีย”
นักดาบ2 กล่าวขอโทษอย่างลูกผู้ชาย
“ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ ไม่เป็ นไรใช่ไหมคะคุณวีด?”
“ผมว่าคงไม่เป็ นไรหรอก”
ไอ รี นเดินเข้ าไปข้ าง ๆ ฮวารยอง แล้ วสิงสถิตอยู่ตรงนัน้ และใคร ๆ ก็สามารถ
เห็นได้ จากไหล่ที่ลตู่ กว่าเธอรู้สกึ โศกรันทดมากแค่ไหน คงไม่เป็ นการกล่าวเกิน
จริ งถ้ าจะบอกว่าเมื่อเทียบระดับความนับถือตนเอง ระหว่างเธอกับพวกนักดาบ
ไอรี นชนะใส!
อย่างไรก็ดี ด้ วยจานวนที่ลดน้ อยถอยลงของพวกพ้ อง ความหวัน่ เกรงว่าจะไม่
สาเร็จภารกิจก็ขยายตัวคลี่คลุมความคิดของพวกเขาทังหมด
้
“พี่ครับ”
“อ่า...วีด เชิญดุด่าพวกเราได้ เลย พวกเราสมควรโดนแล้ ว”
“ไม่หรอกครับ นัน่ ออกจะเกินไปหน่อย ถึงยังไงงานนี ้ก็เป็ นเรื่ องที่ยากมาก และ
พี่ ๆ ทุกคนก็ทาดีที่สดุ แล้ ว”
“พูดตามตรงเลยนะ พี่ว่าการสูญเสียนี ้ค่อนข้ างจะเยอะ นายแน่ใจหรอว่าจะไม่มี
ผลลัพธ์ร้ายแรงตามมา?”
“พี่ไม่ต้องห่วงเรื่ องภารกิจหรอกครับ”
“แน่ใจนะ?”
“มันช่วยไม่ได้ ที่พวกเรามีกาลังรบต่ามาก ๆ อยู่แล้ วตังแต่
้ ต้น แต่เราก็จะมีโอกาส
ได้ กองทัพแวมไพร์ เพิ่มนะครับ”
“ใจมากนะที่ช่วยพูดให้ หายเครี ยด ถ้ ามีเรื่ องอะไรอยากให้ ทา บอกได้ ทกุ เมื่อ พี่
จะทาแน่นอน”
นักดาบ2 ให้ วาจาเป็ นมัน่ เหมาะ
หากว่าอยู่ในขอบข่ายความสามารถของเขา ไม่เกินกาลัง เขาก็จะทาแน่ ๆ
วีดคิด
‘ช่วงนี ้ คงต้องขุนพวกเขาด้วยอาหารดี ๆ หน่อยล่ะ’
พวกนักดาบเป็ นยอดฝี มือในด้ านการต่อสู้ หากว่ามีทางใดที่จะเพิ่มขวัญกาลังใจ
ให้ พวกเขา ก็จะเป็ นประโยชน์ตอ่ สถานการณ์มาก
กับ คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน หากว่าพวกเขาเผชิญหน้ ากับฝูงมอนสเตอร์ ไปสักระยะ
หนึ่ง พวกเขาจะเริ่ มมีความมัน่ ใจและความกล้ าสูงขึ ้นเรื่ อย ๆ ทุกครัง้ เอาชนะ
พวกมันได้ และเมื่อถึงตอนนัน้ คนเหล่านันก็ ้ จะทาตามคาบัญชาการของวีดโดย
ไม่บิดพลิ ้ว ทว่าหลังจากฝ่ าสมรภูมิกนั มายาวนานขนาดนี ้ ใคร ๆ ก็ต้องเผยธาตุ
แท้ ออกมาทังนั
้ น้ แต่ว่าวีดก็ยงั คิดในแง่บวกอยู่ดี
‘จะว่าไป ตายแค่ 60 ก็เฟี ้ ยวเงาะแล้วล่ะ’
วี ดคาดหมายตัวเลขที่หนักกว่านี ้ ก็ในเมื่อพวกเขาถูกบีบให้ ออกล่าอย่างหนัก
หน่วงโดยมีนกั บวชเพียงคนเดียวซึง่ ก็คือไอลีนคอยเยียวยาพวกเขา
“ขอบคุณพระเจ้ า เรายังเหลือกาลังรบอีกตังเยอะ”
้
เขา คาดว่าน่าจะมีคนตายสัก 100-170 คน หากว่าสูญเสียมากไปกว่าตัวเลขที่
เขาคาดไว้ นี ้ แม้ จะนับเลเวลที่เพิ่มขึ ้นมาของพวกเขา ก็คงไม่อาจชดเชยได้ และ
ส่งผลร้ ายต่อสถานการณ์โดยภาพรวม
การ ไปต่อสู้กบั มอนสเตอร์ ในสนามล่าโดยปราศจากข้ อมูลเบาะแสใด ๆ นันเป็ ้ น
เรื่ องที่ยากเข็ญโดยตัวมันเองอยู่แล้ ว ดังนันการที
้ ่พวกเขาสูญเสียกาลังไปเพียง
แค่ 60 นาย ถือได้ ว่าเป็ นความสาเร็จที่น่าอัศจรรย์
- -โย่ ผลงานของพวกศิ ษย์พีข่ องเจ้าเป็ นยังไงบ้างล่ะ?
ท่านอาจารย์ได้ เรี ยนรู้วิธีสง่ ข้ อความส่วนตัวอย่างชานิชานาญแล้ ว
ก่อนหน้ านันเขากลั
้ วเหลือเกินว่าถ้ าเกิดมีแฟนสาวส่งข้ อความส่วนตัวมาให้ แล้ ว
จะไม่ร้ ูวิธีตอบกลับไป
แต่จริ ง ๆ แล้ วประโยชน์เดียวที่เขาใช้ สอยจากมันก็มีแค่สง่ ข้ อความหาวีดเพื่อขอ
อาหาร
- -ยอมใจเลยครับ ผมรู้ว่าพวกพี ่ ๆ เค้าจะต้องทาได้ แต่ไม่นึกว่าจะทาได้
ดีขนาดนี ้
- -อะแฮ่ม เรื ่องนีก้ ็เกิ นความคาดหมายของฉันเหมือนกัน
ท่านอาจารย์พงึ พอใจเป็ นอย่างยิ่งและไม่ปิดบังความยินดีเลยแม้ แต่น้อย
พวก ครูฝึกลงสนามล่าเคียงบ่าเคียงไหล่กบั เหล่านักดาบชันศิ้ ษย์ เป้าหมายหลัก
คือการบรรลุภารกิจตรงหน้ า แต่ผลพลอยได้ ก็คือความไว้ เนื ้อเชื่อใจและภารดร
ภาพระหว่างเหล่านักดาบแข็ง แกร่งขึ ้นเรื่ อย ๆ ตามเวลาที่ผ่านไป
‘นักดาบ2 เป็ นพวกทีช่ อบคอยดูแลพวกลูกศิ ษย์ เหมือนกับพีช่ ายแสนดีทีร่ ู้ว่า
ควรจะจัดการน้อง ๆ ยังไง นักดาบ3 ต่างออกไป มันฉลาดเรื ่องต่อสูแ้ ละอ่าน
เกมขาด’
ท่านอาจารย์ครุ่นคิดประเมินเหล่าครูฝึกและลูกศิษย์
‘นัก ดาบ4 เป็ นพวกชอบแข่งขัน มันก้าวหน้าเร็ วจนยากทีใ่ ครจะตามติ ด แม้ว่า
จะดีในแง่หนึ่ง แต่อีกแง่หนึ่งลักษณะนีก้ ็จะกลายเป็ นความใจร้อนและความเอา
แต่ใจ
วิ ชาดาบของนักดาบ5 พึ่งพิ งพละกาลังล้วน ๆ มากไป จนไม่พลิ กแพลง นัก
ดาบ18? ไอ้ศิษย์คนนีน้ ีม่ นั เก๋า มีแววกว่าเด็กคนอืน่ ๆ มันใช้เวลาในโรงฝึ กถึง
17 ปี ถึงแม้ว่าทักษะฟั นดาบจะด้อยไปบ้าง แต่ก็วางใจใช้งานได้อยู่’
ใน รอยัลโรด ท่านอาจารย์นาศิษย์นบั ร้ อยลงสูส่ มรภูมิ ไม่ว่าเมื่อใดและที่ใดที่
พวกเขาออกสนาม ท่านอาจารย์มกั จะคอยจับตาดูบรรดาศิษย์เพื่อประเมิน
ความสามารถและลักษณะนิสยั
บุคคลเดียวที่เขายังไม่สามารถเข้ าใจได้ อย่างถ่องแท้ ก็คือวีด
‘แม้ว่าการได้รบั ชื อ่ เสียงเป็ นเรื ่องของโชควาสนา แต่การรักษามันไว้นนั้ ยากยิ่ ง’
ท่านอาจารย์ก็ได้ ยินเสียงเล่าลือถึงวีรกรรมอันระบือของวีดทังในอดี
้ ตและใน
ปั จจุบนั
แม้ กระทัง่ ในคอนติเนนท์ออฟเมจิก วีดก็ยงั บุกตะลุยเข้ าไปในดันเจี ้ยนที่ไม่มีใคร
กล้ าเข้ าใกล้ ด้ วยลาพังตนและเอาชัยชนะกลับมาได้ เขาไม่ใส่ใจการสายตาของ
ผู้คนที่คอยจับจ้ องและยังคงเดินหน้ าลุยดันเจี ้ยนและ ภารกิจต่าง ๆ อย่างเงียบ
เชียบ
และแบบนัน้ วีดก็เปล่งประกายอย่างสมบูรณ์แบบ!
ทะลวงปราสาทไร้ พ่าย
ที่ซงึ่ ทังกิ
้ ลด์รวมพลังปกป้อง แต่กลับไม่ทาให้ วีดกระพริ บตาเลยแม้ แต่นิดเดียว
วีด แม้ ว่าจะอยู่ลาพัง แต่ก็แข็งแกร่งขึ ้นอย่างรวดเร็ว
เขา ทลายดันเจี ้ยนที่ใคร ๆ ต่างก็บอกว่าเป็ นไปไม่ได้ และน่าพรั่นพรึง
เกินไป กวาดล้ างมันจนเกลี ้ยง สาเร็จภารกิจ และได้ รับวัตถุรางวัลซึง่ ไม่เคยมี
ดวงตาคูไ่ หนเคยเห็นมาก่อน
สถิติก่อนหน้ าทังหมดถู
้ กลบล้ าง
ไม่มีดนั เจี ้ยนไหนที่สามารถหยุดยังวี
้ ดได้
สาหรับ คนอื่น ๆ หากว่าพวกเขาไม่หวัน่ เกรงความตาย ย่อมโหมรุ กไปโดยไม่
ระวังตน แต่เมื่อพวกเขาแข็งแกร่ งและเติบโตขึ ้น ความกลัวตายและความหวัน่
เกรงการสูญเสียชื่อเสียงก็จะเพิ่มขึ ้นเป็ นเงาตาม ตัว ทาให้ ความท้ าทายต่าง ๆ ดู
ยากขึ ้นทุกที
ในคอนติเนนท์ออฟเมจิก วีดมีชื่อเสียงเป็ นอันดับหนึ่ง
ทุก ๆ คนที่ร้ ูจกั วีดต่างพูดเป็ นเสียงเดียวกัน
“เทพเจ้ าสงครามวีด โคตรระห่าแห่งคอนติเนนท์ออฟเมจิก!”
ตัวอย่าง ที่ดีของคาเรี ยกหานี ้ก็คือตอนที่เขาควบม้ าผาดโจนผ่านทุง่ ราบ ต่อหน้ า
ผู้คนนับหมื่นซึง่ กาลังจะระเบิดสงครามแย่งชิงอาณาจักรระหว่างกิลด์ แต่เพียง
แค่เห็นวีดบนหลังม้ าควบพุ่งเข้ าใส่ ทุกคนก็ยอมแพ้ โดยดุษณี
ก็เพราะพวกเขาไม่ต้องการที่จะเป็ นสิ่งกีดขวางในสายตาของวีด พวกเขาจึงทา
ตัวลีบเล็กและหลบให้ วีดไปตามทางของเขา
เหตุการณ์ทานองนี ้เกิดขึ ้นเสมอ นี่แค่ตวั อย่างหนึง่
วีดเทพเจ้ าสงครามผู้โดดเดี่ยว
เขาเขย่าขวัญของผู้คนให้ สญ
ู เสียความคิดที่จะต่อสู้
แต่ไม่ใช่เพียงแค่ในคอนติเนนท์ออฟเมจิก วีดเติบโตอย่างรวดเร็วในรอยัลโรด
เช่นกัน
‘ศิ ลปะ แห่งดาบ ในโรงฝึ กมันเรี ยนพืน้ ฐานแห่งดาบได้ภายในหนึ่งปี งัน้ ก็ไม่น่า
แปลกใจทีม่ นั จะร้ายกาจขนาดนีท้ ีน่ ี ่ ก็เพราะว่าในนีม้ ีทกั ษะและค่าสถานะทีท่ า
ให้ให้ใครก็ตามสามารถใช้ร่างกายได้ ดังใจหากว่าเข้าใจพืน้ ฐานแห่งดาบ ทัง้
ปฏิ ภาณไหวพริ บและความปรับตัวเก่ง มันสามารถระบุจดุ อ่อนของคู่ต่อสูแ้ ละใช้
มันในการเพิ่ มความได้เปรี ยบในการ ต่อสู้ จากสิ่ งทีฉ่ นั เห็นในโรงฝึ ก ไม่น่า
แปลกใจเลยว่าวีดจะเติ บโตได้เร็ วขนาดนีด้ ว้ ยเขี ้ยวคม ๆ แบบนัน้ สมัยนีเ้ รา
ไม่ได้เห็นความแข็งแกร่ งแบบนีก้ นั บ่อย ๆ ไม่เพียงแค่เจตจานงอันแข็งกล้าทีจ่ ะ
แข็งแกร่ ง แต่ยงั มีเจตจานงทีจ่ ะต้องเอาชี วิตรอดในทุก ๆ สถานการณ์ ’
หากว่า ท่านอาจารย์ใช้ ศกั ยภาพของตนอย่างเต็มกาลังในการต่อสู้ของรอยัล
โรด มันจะทาให้ ทกุ อย่างง่ายจนเกินไป ดังนันเขาจึ
้ งไม่มีความจาเป็ นต้ องทา
เช่นนัน้
เขาเพียงแค่เข้ าไปประชิดตัวมอนสเตอร์ พวกมันก็จะร่ วงตายทันที!
เหมือนกับมังกรเทพยดาซึง่ เห็นหางไม่เห็นหัว วิถีดาบของท่านอาจารย์นนสุ
ั ้ ดที่
สายตาของมนุษย์จะไล่ตามทัน
มอนสเตอร์ ร้ายกาจที่ถืออาวุธหนัก
ในการที่จะล่ามอนสเตอร์ แบบนี ้ จะต้ องใช้ ประสบการณ์และความสามารถสูง
มาก ซึง่ เป็ นข้ อเด่นของวีดแต่แรกอยู่แล้ ว
พลังซ่อนเร้ นซึง่ คนที่ร้ ูจกั วีดเพียงผิวเผินไม่สามารถมองเห็นได้ ก็คือจิตวิญญาณ
การต่อสู้และจิตวิญญาณแห่งการขันแข่ง
เขา ไม่เกรงกลัวมอนสเตอร์ ใด ๆ วีดมองพวกมันไม่เพียงในแง่ที่มนั เป็ นมอน
สเตอร์ แต่ยงั รวมถึงแง่ของค่า ประสบการณ์และไอเท็มที่จะได้ จากการกาจัด
วีดธารงตนได้ สมฉายาของเขา ที่แปลว่าวัชพืช แผ่ขยายลุกลาม เติบโตอย่าง
รวดเร็ วและแข็งแกร่ง ทังยั
้ งสามารถอยู่รอดได้ ในทุกหนแห่ง
วีดตอนนี ้จะเรี ยกว่าเป็ นเซเลปแล้ วก็ว่าได้ ดูจากการที่รายการเกี่ยวกับเขาทาให้
ผู้คนแทบคลัง่
รายการปกติทวั่ ไป ไม่ได้ สมุ ไฟในอกให้ ผ้ คู นระทึกได้ ขนาดนี ้
ความหวัง ความกล้ าหาญ การดิ ้นรนต่อสู้ และความถึกทนทายาด
ทุก ๆ การเคลื่อนไหวของวีดทาให้ ผ้ คู นสัน่ สะท้ านด้ วยความตื่นเต้ น
ท่านอาจารย์จงึ อยากเห็นเนื ้อแท้ ใจจริ งของวีด
****
ที่ KMC Media ทีมถ่ายทอดสดอยู่ประจาหน้ าที่ถึงสามทีม
“ทีมเสียงเสร็จหรื อยัง?”
“เกือบแล้ ว!”
“เตรี ยมเพลงประกอบให้ เน้ นบุคลิกที่แตกต่างของแต่ละตัวละครด้ วย ใครเป็ น
พิธีกรหลักนะ?”
“ไม่ใช่ชิน-เฮมินหรอครับ?”
“ฝั นไปเถอะ! หล่อนอยู่ในคณะเดินทางโน่นน่ะ”
“แบ ชอน-ฮุย ตารางว่างอยู่ครับ”
“งันจั
้ ดเลยสิ!”
ทีมถ่ายทอดสดร่วมมือกันตระเตรี ยมอย่างเร่ งด่วน
พวกเขาเตรี ยมงานพื ้นฐานทังหมดอย่
้ างสมบูรณ์ เป้าหมายก็คือการสร้ าง
ภาพยนตร์ ที่มีเรื่ องราวของตนเองซึง่ เหนือกว่าวิดีโอภาพธรรมดา
เรื่ องเล่าการผจญภัยอลังการงานสร้ างที่ยาวนานถึงหกชัว่ โมงติดกัน!
พวกเขาตัดส่วนที่ไม่จาเป็ นออกไปมากที่สดุ เท่าที่จะเป็ นไปได้ เพื่อลดความยาว
ของวีดีโอให้ เหลือหกชัว่ โมงตามเวลาถ่ายทอดที่กาหนดไว้
แต่ว่านี่ยงั เป็ นเพียงฟุตเตจที่ได้ มา ณ เวลาปั จจุบนั ขณะที่ภารกิจยังคงดาเนินไป
อย่างต่อเนื่อง ฟุตเตจก็จะยิ่งยาวอีกยาวอีก
ทีมตัดต่อแสดงความลาบากใจ
“เราตัดออกไปอีกไม่ได้ แล้ ว”
รอบนี ้เพื่อให้ ผ้ ชู มได้ รับรู้ข้อมูลพื ้นฐานเกี่ยวกับโทเดียม
ภาพทิวทัศน์ และบางภารกิจที่ได้ รับมาในตอนแรก ๆ ซึง่ ไม่ได้ สาคัญมากต่อผู้ชม
ถูกตัดออกเหี ้ยน
ผู้อานวยการคังตัดสินใจ
“หากว่าเราทาได้ แค่นี ้ ผมจะลองติดต่อผู้จดั การฝ่ ายปฏิบตั ิการ”
เขาตรงไปที่ผ้ จู ดั การฝ่ ายปฏิบตั ิการ
ผู้จดั การฯทราบดีถงึ สถานการณ์ที่เกิดขึ ้น เขาจึงเสนอทางออกที่เรี ยบง่าย
“ใน เมื่อมีฟุตเตจเยอะขนาดนี ้ เราอาจจะจัดการมันเหมือนกับที่ทากับรายการ
ประจา บางทีคณ ุ อาจจะนาเนื ้อหาเหล่านันไปออกอากาศประจ
้ าทุกสัปดาห์ วัน
เสาร์ เป็ นไง?”
“ทาแบบนันได้
้ จริ ง ๆ น่ะหรื อครับ?”
“เราสามารถโยกย้ ายฟุตเตจของการผจญภัยของวีดส่วนที่คณ
ุ มีตอนนี ้ไปยัง
ตารางออกอากาศประจา ฟั งดูดีมยครั
ั ้ บ?”
“ที่คณ
ุ พูดมันดูดีมากเลยครับ แต่ว่า...”
การ ผจญภัยในโทเดียมและภารกิจเหล่านันมั ้ นมากมายเกินกว่าที่จะจินตนาการ
ได้ และก็ยากที่จะจัดให้ ลงตัวภายในรายการพิเศษเพียงอย่างเดียว ดังนันเขาก็
้
เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าถ้ าได้ เวลาของรายการประจามาด้ วยก็คงดี แต่ว่าเพราะ
ภารกิจนี ้มีระดับความยากสูงลิบจนไม่อาจทานายผลลัพธ์ได้
ผู้จดั การกล่าวต่อไป
“ผู้อานวยการคังครับ คุณได้ ไตร่ ตรองในประเด็นเรื่ องความสาเร็จของภารกิจ
บ้ างไหม?”
“หืม?”
“การ ผจญภัยซึง่ คุณไม่มีทางรู้ว่ามันจะไปในทิศทางไหนจะน่าสนใจกว่า มันจะ
ทิ ้งให้ คณ
ุ จมอยู่ในความตื่นเต้ นและความอยากรู้อดั อก ในการออกล่าและการ
สารวจของรอยัลโรด มันไม่ได้ ทาให้ คณ ุ กระหายใคร่ร้ ู มากกว่าเดิมหรอกหรื อ
ครับ?”
ผู้อานายการคังผงกศีรษะ
จัดตังปาร์
้ ตี ้กับสหายแปลกหน้ าเพื่อออกล่าและสารวจมักจะทาให้ คณ
ุ มี
ความรู้ สกึ เช่นนัน!
้
อารมณ์ทานองนี ้จะเพิ่มพูนขึ ้นทุกครัง้ ที่ปาร์ ตี ้ได้ ต้อนรับสมาชิกใหม่เข้ าร่ วมทีม
ระหว่างการล่า
ด้ วย การสาแดงพลังอานาจและทักษะความสามารถเพื่อช่วยเหลือยื่นมือแก่ผ้ ทู ี่
อ่อนแอกว่า สายสัมพันธ์อนั เกิดขึ ้นแบบนี ้มักจะก่อเกิดมิตรภาพที่แน่นแฟ้ น
“มันคือการผจญภัย แต่ในเมื่อเราตังใจน
้ าเสนอการผจญภัยนี ้ในแบบ
ภาพยนตร์ เราต้ องซื่อสัตย์ตอ่ แนวทางของเรา”
ไม่ ได้ หมายความว่าพวกเขาไม่สามารถออกอากาศเหตุการณ์ของวีดได้ แต่
การปรับเปลี่ยนจากแนวทางบทภาพยนตร์ ที่คิดเสร็จแล้ วให้ กลายเป็ นรายการนา
เสนอการผจญภัยธรรมดาดูไม่คอ่ ยดีเท่าไหร่
ไม่ว่าภารกิจนี ้จะสาเร็จหรื อล้ มเหลว การที่มนั เป็ นความภารกิจท้ ามหากาฬที่
ต้ องพิชิตน่าจะทาให้ ผ้ ชู มพึงพอใจ
ผู้อานวยการคังครุ่ นคิดอีกที
‘แต่ว่าฉันกลัวจะเป็ นแบบครัง้ กิ ลด์คริ มสันวิ งเสียจริ ง’
หลาย ๆ คนต้ องประสบภัยจากคาสาปราชาแมงป่ อง
จากสิ่งที่เกิดขึ ้น กิลด์คริ มสันวิงก็จาต้ องสลายตัวและคณะผู้ทาภารกิจก็สญ
ู เสีย
ชื่อเสียง
จากตัวอย่างของความล้ มเหลวครัง้ ใหญ่ เขาเริ่ มกังวลเอามาก ๆ และไม่กล้ าที่จะ
ทาอะไรแหกคอก
‘ปล่อย ให้การผจญภัยนีเ้ ป็ นรายการธรรมดาอาจจะคุม้ ค่า หากว่าเป้ าหมายของ
เรานัน้ เพียงแค่อยากจะเสนอการผจญภัยทีน่ ่าตืน่ เต้นกว่า ปกติ สกั หน่อย สถานี
ก็คงยอมให้ถ่ายทอดการผจญภัยครัง้ นีใ้ นแบบรายการประจาได้’
เขากาลังคิดว่าจะทาตามคาแนะนาของผู้จดั การฝ่ ายปฏิบตั ิการ
ซึง่ เขารู้สกึ ว่าในคาแนะนาเหล่านันไม่
้ ได้ มีเซนส์ของการให้ กาลังใจอะไรเลย
ผู้อานวยการคังออกคาสัง่ ทีมงาน
“ทีมถ่ายทอดสด! ทิ ้งบทภาพยนตร์ ที่เตรี ยมไว้ ทงหมด!
ั้ แล้ วก็ ช่วยติดต่อคุณแบ
ชอน-ฮุยด้ วย!”
“เข้ าใจแล้ วครับ ว่าแต่ในติดต่อเขาว่าไงครับ?”
“บอกเขาว่า เราไม่ต้องการพิธีกรแล้ ว”
“อะไรนะครับ?”
“เราได้ ตดั สินใจที่จะเปลี่ยนรายการพิเศษนี ้ให้ เป็ นรายการแนวผจญภัยที่จะเสนอ
เป็ นประจาทุกสัปดาห์”
ขยา บทที่เขียนไว้ ลงตะกร้ า แล้ วนาเสนอการผจญภัยอย่างที่มนั เป็ นแบบไม่ตบ
แต่ง โดยไม่จาเป็ นต้ องนาเสนอข้ อมูลปูมหลังมากมาย เพียงแต่แสดงวีดิทศั น์ที่
ได้ รับมาให้ ผ้ ชู มดูไปเรื่ อย ๆ นัน่ คือการตัดสินใจของเขา
“ทุกอย่างจะเป็ นความลับ! ทุก ๆ อย่างที่เราเห็นและได้ ยินจะถูกนาเสนอให้ ผ้ ชู ม
ได้ รับชมและปล่อยให้ พวกเขาตัดสินใจเอาเอง! ภาพฟุตเตจและเสียงจะต้ องดีไร้
ที่ติ และจะไม่มีการเปิ ดเผยเนื ้อหาใด ๆ ทังสิ
้ ้นเกี่ยวกับการผจญภัยนี !้ ”
แนวทางนาเสนอรายการใหม่คือการเก็บงาทุกอย่างเอาไว้ แม้ กระทัง่ ข้ อเท็จจริ ง
ที่ว่านี่คือการผจญภัยของ ‘วีด’
“แล้ วท่านครับ ชื่อรายการว่าไงดีครับ?”
“หือ?”
“ก็เราปรับแผนรายการใหม่ เราควรจะคิดชื่อใหม่ให้ กบั มันนะครับ”
“อย่างงัน..’การผจญภั
้ ยในโทเดียม’ ฟั งดูเป็ นไง”
“ผมคิดว่ามันค่อนข้ างบรรยายเนื ้อหามากไปหน่อยครับ”
“งันก็
้ ‘การผจญภัยนองเลือด’”
“นัน่ ก็ดีนะครับในเมื่อเลือดสามารถเป็ นสัญลักษณ์ที่สื่อถึงแวมไพร์ ได้ แต่ว่ามัน
ฟั งดูโหดร้ ายทารุณไปหน่อยหรื อเปล่า...อีกอย่าง มันทาให้ เรื่ องที่ว่านี่เป็ นการ
ผจญภัยของวีด กลายเป็ นหัวข้ อรองไปได้ ”
“อ่า...ประเด็นนันล่
้ ะก็นะ”
ไม่ใช่คากล่าวเกินจริ งที่ว่าชื่อนันส
้ าคัญพอที่จะทาให้ รายการดังหรื อดับได้
ผู้อานวยการคังและผู้ใต้ บงั คับบัญชาของเขาถกเถียงกันเกี่ยวกับชื่อต่างๆ กว่า
ร้ อยแบบที่มีผ้ เู สนอมา
หลังจากที่ไตร่ ตรองอย่างถี่ถ้วน ผู้อานวยการคังก็เกิดความคิดวาบขึ ้นมา
“วีด”
“ฮุ?”
“ลองใช้ ชื่อรายการว่า ‘วีด’ ไปเลยดีมยั ้ และต่อให้ เราเรี ยกรายการนี ้ว่าวีด คน
ส่วนใหญ่ก็จะเข้ าใจว่ามันเป็ นเพียงชื่อรายการและอาจจะคาดเดาไปต่าง ๆ
นานา”
“แล้ ว..นัน่ จะไม่ใช่การเปิ ดเผยว่านี่คือการผจญภัยของเทพเจ้ าสงครามวีดหรอก
หรื อครับ?”
“อาห์..นัน่ คงจะเป็ นแจ๊ คพอต”
“เราแค่ทิ ้งชื่อไว้ ให้ พวกเขาสงสัยแทนที่จะเขียนบอกโต้ ง ๆ ในคาอธิบายรายการ”
ผู้อานวยการคังและคณะทางานเผยอยิ ้มมีเลศนัยระหว่างกัน
รายการประจาใหม่เอี่ยมของ KMC Media ซึง่ แอบใบ้ ว่าตัวเอกของรายการคือ
เทพเจ้ าสงครามวีด!
ไม่จาเป็ นต้ องบอกเลยว่า ผู้ชมจะช็อคแค่ไหนที่พบว่ามันเป็ นเช่นที่พวกเขาแอบ
สงสัยจริ ง ๆ
ดังนัน้ รายการ ‘วีด’ จะออกอากาศครัง้ แรกในวันเสาร์ นี ้
มันจะเริ่ มตังแต่
้ ตอนที่พวกเขาเหยียบเท้ าลงบนอาณาจักรแวมไพร์ จนกระทัง่ ถึง
ฉากการช่วยเหลือราชินีแวมไพร์
เรตติ ้งของตอนแรกอยู่ที่ 0.6%
เมื่อเทียบกับเรตติ ้งเฉลี่ย 12.8% ของรายการเกี่ยวกับเกมอื่น ๆ นี่ถือว่าเป็ นการ
ออกตัวที่ย่าแย่น่าดู
จิตแพทย์ชา อึนฮี กาลังให้ คาปรึกษากับคนไข้
“คุณหมอคะ ฉันไม่ร้ ู ว่าจะแต่งงานดีรึเปล่า แฟนคนนี ้ก็ดีทกุ อย่างนะคะแต่ฐานะ
ทางบ้ านของเขาไม่ค่อยดีคะ่ ”
“เขาไม่ทาการทางานงันหรอ
้ ?”
“เขาทางานออฟฟิ ชค่ะ แต่เขาต้ องผ่อนจานองบ้ านจนไม่มีเงินเก็บเหลือเลย …
และ ที่จริ งเมื่อไม่นานนี ้ ฉันก็เพิ่งเจอชายอีกคนผ่านทางการนัดเดต เขาแก่กว่า
และฉันไม่คอ่ ยชอบเขาเท่าไรแต่เขาฐานะมัน่ คงทีเดียว มันก็น่าจะดีกบั ฉันนะคะ”
ตอนนี ้ เธอกาลังเจอกับคนไข้ หญิงในวัยที่เหมาะกับการแต่งงาน
“แล้ วคุณจะเลิกกับแฟน แล้ วไปคบกับคนฐานะดีกว่าคนนันหรอ
้ ?”
“ฉัน ก็ยงั ไม่ร้ ูคะ่ ยังตัดสินใจไม่ได้ จริ งๆ นี่ทาให้ ฉนั เกลียดตัวเองจริ งๆ ด้ วย
เหตุผลนี ้ตอนกลางคืนฉันถึงกับนอนไม่หลับและยังปวดหัวอีกด้ วยค่ะหมอ”
เป็ นอาการทัว่ ไปของความเครี ยด
ชา อึนฮีไม่ได้ ตาหนิในตัวหญิงคนนี ้
‘ในความเป็ นจริ ง เรื ่องแบบนีเ้ กิ ดขึ้นได้กบั ทุกคน’
ชาอึนฮีเป็ นหมอที่รักษาโรคทางจิตใจ และบาบัดความทรมาณที่เกิดขึ ้น และเธอ
ตัดสินใจที่จะช่วยเหลือ
“คุณคะ”
“คะ?”
ชาอึนฮีจ้องไปที่แผ่นชาร์ ตประวัติคนไข้
“คุณอายุ 30 ปี แล้ วสินะคะ”
“ใช่คะ่ ”
“คนเราเฉลี่ยจะมีชีวิตได้ ถงึ 90 ปี นัน่ หมายความว่าเวลาในชีวิตของคุณผ่านไป
แล้ ว 1 ใน 3”
“ฉันก็ผ่านอะไรมาพอควร…”
“แล้ วคุณกาลังจะถึงวัย 40 ในอีก 10 ปี ใช่ไหม ? และในวัย50 ในอีก 20 ปี …”
“……”
“ชีวิต มันก็แบบนี ้ล่ะ มันเร่ งรี บเสียเหลือเกินและเมื่อลองมองย้ อนกลับไปถึงจะ
รู้สกึ ว่ามันผ่านอะไร มาก คุณมีแค่โอกาสเดียวที่จะเลือกชายคนที่รักคุณไปตลอด
ชีวิตหรื อคุณอาจได้ บ้าน หลังโตและรถคันงามที่คณ ุ ปรารถนา มันขึ ้นอยู่กบั ใจ
ของคุณเองว่าจะให้ ความสาคัญกับสิ่งใดมาเป็ นอันดับแรก”
ชา อึนฮีพดู อย่างอ่อนโยนแล้ วเธอก็เสร็จธุระกับคนไข้
ในกรณีผ้ ปู ่ วยที่มีความเครี ยดเล็กน้ อย เธอแค่ต้องการการพูดคุยกันบางครัง้ และ
อาการเครี ยดจะหายไปเองในไม่กี่วนั
“ฟู่ นัดเช้ าหมดแล้ วสินะ ?”
พยาบาลที่อยู่ด้วยฟั งด้ วยความประทับใจ
“มหัศจรรย์มากเลยค่ะหมอ!”
การพูดเกี่ยวกับชีวิตมันช่างง่ายดาย แต่อย่างไรก็ตาม มันยากที่จะเปลี่ยนสภาพ
จิตของคนไข้ ด้วยคาพูดเพียงไม่กี่คา
ชาอึนฮีเบ้ ปาก
“มันไม่ใช่เรื่ องน่าชื่นชมอะไรหรอก ความจริ งก่อนหน้ านี ้หมอก็เคยพูดคุยกับคนไข้
ในหัวข้ อเดียวกันนี ้มาแล้ วนะ”
“แล้ วคนไข้ คนนันเป็
้ นยังไงคะ ?”
“นักประพันธ์น่ะ”
“หรอคะ ? พวกเขาก็คงมีปัญหาหมือนกัน”
“แน่ อยู่แล้ ว นักเขียนก็เป็ นมนุษย์ปุถชุ น เขาเป็ นชายโสดที่อายุมากและเศร้ าจน
เกือบตาย แต่ถ้าเค้ าจะต้ มมาม่ากินที่บ้านอย่างน้ อยก็ควรจะแง้ มฝาหม้ อไว้ สกั นิด
แทนที่จะต้ มโดยปิ ดฝาหม้ อแล้ วปล่อยให้ น ้าเดือดจนฝาก็กระเด็นจนหกเลอะ
เทอะบน พื ้น!”
(t/n:เปรี ยบ การต้มมาม่าถ้าปิ ดฝาไว้แน่นหม้อก็จะเดือดรุนแรงก็คือเก็ บกด
ความเครี ยดไว้กบั ตัวจนมันระเบิ ดออกมา แต่ถา้ แง้มฝาหม้อไว้สกั นิ ดไอร้อนก็ได้
ระบายออกได้บา้ งไม่ตอ้ งเครี ยดจัดจน ระเบิ ดออกมา)
“……”
.
.
.
เธอ ทราบดีว่าเครื่ องแต่งกายของออร์ คนันหายากและทั
้ งไม่
้ สามารถใช้ เครื่ องแต่ง
กายและชุดเกราะของมนุษย์ได้ เนื่องจากออร์ คไม่สามารถผลิตเครื่ องแต่งกายดีๆ
ได้ เพราะมีคา่ สถานะความแม่นยา (Dexterity)ต่า แต่ตลอดช่วงที่ผ่านมาอัตรา
การเพิ่มจานวนประชากรออร์ คเพิ่มขึ ้นอย่างน่ากลัว ปั ญหาเหล่านี ้อาจถูกแก้ ไขก็
เป็ นได้
‘ช่วงพักเทีย่ งเราน่าจะเข้ารอยัลโรดซักหน่อย’
หลายวันมานี ้ เมื่อชาอึนฮีคิดถึงรอยัลโรดทีไรเธอจะกระสับส่ายทุกครัง้
ซึง่ เป็ นเพราะชายหนุ่มผู้กายาล่าสันและพึง่ พาได้ ชายผู้นนคื
ั ้ อนักดาบ 2!
แม้ รูปลักษณ์ในรอยัลโรดของเธอจะปรากฏเป็ นออร์ คซีชวิ แต่เขาก็เป็ นคนที่เธอ
สนิทด้ วยมากที่สดุ ที่อยู่เคียงข้ างเธอ
พวก เขาไม่ค่อยได้ พดู คุยกันมากนักแต่เป็ นเพราะความระมัดระวังการพูดจาและ
ท่าทาง ของเขา ซึง่ เธอรู้สกึ ได้ ถึงความห่วงใยและความเอาใจใส่ บางคราวที่เขา
เขินอายก็ดงึ ดูดความสนใจของเธอได้
มีบางคราวยามที่เขาพยายามปกป้องเธอ ยิ่งทาให้ เธอประทับใจยิ่งขึ ้น
“ฮืมมม”
รอยยิ ้มน้ อยๆปรากฎขึ ้นที่ริมฝี ปากชาอึนฮี
ครัง้ ใดที่เธอได้ พดู คุยกับนักดาบ 2 ล่ะ ก็ ถึงแม้ ปลาที่ย่างจะไหม้ เกรี ยมจาก
ทักษะทาอาหารอันน้ อยนิด แต่รสชาติกลับอร่อยดีมากทังที ้ ่มนั ไม่ควรเป็ นเช่นนัน้
(ขนาดปลาไหม้ ยงั อร่ อย)
ถึงอย่างไรชาอึนฮีก็ตระหนักว่าเธอไม่ควรมีความสุขอยู่คนเดียว
“ซอยูนต้ องพูดได้ เร็วๆนี”้
การรักษาซอยูนด้ วยรอยัลโรดเพื่อละลายน ้าแข็งในใจเธอก้ าวหน้ าขึ ้น!
แต่ตอนนี ้เธอไม่ได้ พดู มาเป็ นเวลานานและหากปล่อยไว้ อีกไม่นานเธอจะกลับไป
ไม่พดู อีกครัง้ เป็ นแน่
“ไม่เป็ นไร ที่เธออาจจะลืมวิธีการพูดไปบ้ าง แต่มนั จะต้ องกลับมาเป็ น
เหมือนเดิม”
มันไม่จาเป็ นต้ องเร่งรี บเสียจนเป็ นการบังคับ
ชาอึนฮีไม่ได้ บงั คับให้ ซอยูนพูด
ถ้ าพวกเขารักษาด้ วยการบีบบังคับ เธอก็อาจซ่อนตัวลึกขึ ้นไปอีกกว่าเดิม
มากกว่าสิบปี แล้ วที่พวกเขาอดทนรอให้ เธอกลับมาเป็ นคนเดิมอย่างเป็ น
ธรรมชาติ
ชาอึนฮีเห็นว่าซอยูนมีโอกาสกลับมาเป็ นคนเดิมได้
“แต่ช่างเถอะ ไม่ร้ ู ว่าการเรี ยนของเธอเป็ นยังไงบ้ างนะ?”
ชาอึนฮีเป็ นกังวลเล็กน้ อย
ซอยูนก็ไปโรงเรี ยนเช่นกัน
ถ้ า คุณให้ พวกเขาอยู่แต่ในโรงพยาบาลตังแต่
้ เล็กๆ พวกเขาจะไม่สามารถเข้ า
สังคมปกติได้ ยามที่หายเป็ นปกติ ดังนันเธอจึ
้ งถูกฝึ กให้ ไปโรงเรี ยนประถมและ
โรงเรี ยนมัถยมเหมือนคนปกติ
แน่นอนว่าต้ องเป็ นโรงเรี ยนที่เปิ ดโอกาสให้ กบั เด็กพิเศษด้ วย
และเมื่อปี ที่แล้ วเธอก็ได้ เข้ าเรี ยนมหาวิทยาลัย
ด้ วย สถานภาพของเธอทาให้ ไม่สามารถไปเรี ยนได้ ทกุ วันและบางครัง้ เธอได้ แต่
เข้ าไป เดินรอบๆมหาลัย นี่เป็ นครัง้ แรกของปี ที่เธอได้ เข้ าชันเรี
้ ยน
“หวัง ว่าเธอจะโอเคนะ ขอให้ ไม่เจออุบตั ิเหตุอะไรทีเถ้ อ, ที่มหาวิทยาลัยก็ไม่ร้ ู ว่า
จะเกิดอะไรขึ ้นบ้ าง แล้ วเธอจะรู้เรื่ องที่พวกเขาคุยกันไหมนะ?”
ชาอึนฮีคิดเหตุร้ายมากมาย ซี่งส่วนใหญ่ก็ไม่น่าจะเกิดขึ ้นจริ ง
***
ลีฮนุ จ่ายค่าเทอมแสนแพงไปเรี ยบร้ อยแล้ ว เขาจึงไม่อยากพลาดการเข้ าเรี ยน
แต่มีไม่กี่คนที่ร้ ูเหตุผลนี ้
ขณะที่คนอื่นๆมีกิจกรรมนอกเวลา กิจกรรมทางสังคม กิจกรรมที่โรงเรี ยน แต่เขา
โผล่มาแค่เวลาเข้ าเรี ยนเท่านัน้
“เกรดเฉลี่ยที่ได้ ต้อง C สินะถึงจะไม่ถกู ให้ เรี ยนซ ้าชัน”
้
ถ้ า คุณได้ รับการเตือนเรื่ องผลการเรี ยนหรื อสอบไม่ผ่านเกณฑ์ขนต
ั ้ ่า คุณจะไม่
สามารถจบการศึกษาได้ และด้ วยเหตุนี ้เขาจึงไม่อยากจ่ายค่าเทอมซ ้าอีก เขาจึงมี
แรงบันดาลใจอย่างมากในการเข้ าเรี ยน
โชคยังดีสาหรับผู้ที่เข้ าเรี ยนอย่างสม่าเสมอสามารถการันตีเกรดที่ได้ ว่าเป็ นเกรด
C อย่างแน่นอน
ลีฮนุ มักจะนัง่ แถวหน้ าชันเรี
้ ยนเสมอและจดเลคเชอร์ ที่อาจารย์สอนอย่างแม่นยา
“เธอเคยได้ ยินเกี่ยวกับอาจารย์จองดงมิน (Jeong Dongmin)กันบ้ างไหม ?”
“เคยนะ อาจารย์สอนดีทีเดียว”
“เทอมหน้ าเธอน่าจะลงเรี ยนกับอาจารย์เขานะ”
บทสนทนาของนักศึกษาระหว่างพักเบรคมักแว่วมาเข้ าหูของเขาเสมอ
ครึ่งนึงของนักเรี ยนจะพูดคุยกันเกี่ยวกับการเรี ยน ขณะอีกครึ่งที่เหลือก็จะจับ
กลุม่ พูดคุยกันเรื่ องรอยัลโรด
“งันวั
้ นนี ้เราไปออกล่าที่มีเดียมดีไหม?”
“ฉันต้ องเอาเกราะไปซ่อมก่อนน่ะ”
“…พลังป้องกันสายฟ้าเป็ นคุณสมบัติของชุดเซ็ตซีบอน”
“แล้ วนายเอาตังที่ไหนไปซื ้อเนี่ย?”
“ฉันเก็บเงินมาเป็ นเดือนแล้ ว วันนี ้ฉันจะซื ้อชุดซีบอนทังเซ็
้ ทเลย แจ่มแมวจริ ง”
“หูว ไม่ร้ ูฉนั จะได้ ใส่มนั เมื่อไหร่ …อิจฉาจัง”
ลีฮนุ เผยรอยยิ ้มโฉดๆออกมา
‘พวกนักศึกษากลุ่มนีก้ ็เล่นรด้วยแหะ’
ราคาของชุดเซ็ตซีบอนทังเซ็
้ ทอยู่ที่ 420,000 วอน
เป็ นชุดที่สมบูรณ์แบบสาหรับพวกระดับกลางเลเวล 200
‘มาคิ ดๆดูแล้ว พวกทีเ่ พิ่ งจบมัธยมปลายก็มีจานวนมากทีเดียว ระดับของพวกนีก้ ็
ยังต่าอยู่’
เทียบกับกลุ่มดาร์ คเกมเมอร์ เช่นเขา พวกนักศึกษาพวกนี ้ก็เหมือนเด็กไร้ เดียงสา
ลีฮนุ ยิ ้มอย่างชัว่ ร้ าย
แต่หลังจากนันเขาก็
้ ได้ ยินเสียงกระซิบกระซาบกัน
“รุ่นพี่คนนันก
้ าลังหัวเราะเยาะพวกเราอีกแล้ วหว่ะ!”
“เป็ นรอยยิ ้มที่ชวั่ จริ งๆ”
“ชัว่ ตัวพ่อ”
ชื่อเสียงของลีฮนุ ในคณะได้ ต่าเตี ้ยเรี่ ยดินเป็ นที่เรี ยบร้ อย
เมื่อ จบชัว่ โมงเรี ยนเขาจะเก็บของและตรงกลับบ้ านทันที เขาไม่ย่งุ เกี่ยวกับ
กิจกรรมใดๆหรื อไปเที่ยวสุงสิงกับใครทังสิ
้ ้น ดังนันพวกนั
้ กษาจึงเรี ยกเขาว่าพวก
สิบแปดมงกุฎ
‘เรามี ทางเลือกอะไรเหลือล่ะ’
ระหว่างพักเบรกลีฮนุ จะจมอยู่กบั การอ่านหนังสือ แต่ปฏิกิริยาจาก
บุคคลภายนอกกลับคิดต่างจากที่เห็นไปอย่างสิ ้นเชิง
“ดูเขาสิแกล้ งทาเป็ นตังใจเรี
้ ยนนะ…”
“ถ้ าเขาตังใจเรี
้ ยนจริ งคงไม่หาววอดๆระหว่างเรี ยนหรื อหลับอุตใุ นช่วงพักเบรก
หรอก”
Lee Hyun figured he shouldn’t rebuke the accusations. Since they have
already set a prejudice against him, it was to do more harm than good.
ลีฮนุ คิดว่าเขาคงไม่ต้องแก้ ตวั ใดๆ เพราะเมื่อพวกนันมี
้ อคติตอ่ เขา การแก้ ตวั ไปก็
รังแต่จะทาให้ แย่ไปอีก
และคิดๆดูแล้ ว บางเรื่ องที่พวกเขาเข้ าใจผิดก็ดเู หมาะสมแล้ ว
ลีฮนุ ตังเป
้ ้ าเกรดเฉลี่ยไว้ ที่ 2.0!
‘ต้องไม่ติดWหรื อได้เกรดF’
เขาเรี ยนเพื่อไม่ให้ ถกู ไล่ออกหรื อสอบตกเพียงเท่านัน้
แม้ จะมีประวัติการเข้ าเรี ยนที่ดีเยี่ยม แต่เขาก็ไม่ต้องการการประเมินรายสัปดาห์
ที่ย่าแย่จากอาจารย์
‘แต่ละวันของเราเป็ นแบบนีล้ ่ะนะ’
เมื่อตอนที่ลีฮนุ ลาออกจากโรงเรี ยน เขาก็ยอมแพ้ เรื่ องการหาเพื่อนแล้ ว
แต่วนั นี ้มีอะไรพิเศษเกิดขึ ้น ทาให้ เหล่านักศึกษาฮือฮากับบางสิ่ง
“ปี นี ้จะไปที่ไหนกันนะ?”
“ไม่ร้ ูเหมือนกัน ยังไม่ประกาศเลย”
“ปี ที่แล้ วสนุกมากเลยล่ะ!”
ลีฮนุ ไม่เข้ าใจว่าคุยอะไรกัน
‘พวกเขาวางแผนกันไปเทีย่ วสุดสัปดาห์กนั หรื อไง?'
แต่ลีฮนุ ก็คิดว่ามันคงไม่เกี่ยวกับเขา จึงเลิกคิดถึงเรื่ องนี ้
เมื่อจบคาบสุดท้ ายของวัน อาจารย์ก็ประกาศว่า
“เนื ้อหาในวันนี ้จบแล้ วแต่เรายังเหลือเวลากันนิดหน่อย เรามาพูดถึงการเข้ าค่าย
MTกันดีกว่า”
การเข้ าค่ายMTของมหาวิทยาลัย!
หลายๆคนอาจทราบมาบ้ างจากเพื่อนหรื อรุ่นพี่ แต่สาหรับลีฮนุ ความรู้ชดุ นี ้ไม่เคย
เข้ าสูส่ มองเขาเลย
‘มันไม่เกี ย่ วกับเราแน่นอน!’
แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งว่าลีฮนุ ต้ องไม่ไป ถ้ าคุณมีเวลาว่างไปเที่ยวก็น่าจะเอาเวลาไป
ล่ามอนสเตอร์ หรื อสลักรูปสลักซะดีกว่า!
แต่อาจารย์ที่หน้ าชันเรี
้ ยนเหมือนกับอ่านใจของลีฮุนได้ อย่างทะลุปรุโปร่งและเริ่ ม
พูดเสริ มในประเด็นที่เกี่ยวข้ อง
“พวกเธอไม่คิดว่าการผจญภัยในชีวิตจริ งจะช่วยให้ เข้ าใจโลกเสมือนจริ งได้ มาก
ขึ ้นงันหรอ
้ ? พวกเธอต้ องตังใจในการเข้
้ าค่ายMTและ ต้ องไม่โดดการเข้ าค่ายครัง้
นี ้ พวกเธอจะถูกประเมินโดยอาจารย์ที่ไปด้ วยตลอดการเข้ าค่ายและมันจะมีผล
ถึงเกรด ที่พวกเธอจะได้ ด้วย และสาหรับนักศึกษาที่ไม่ได้ ร่วมการเข้ าค่ายMTจะ
ไม่ผ่านในการเรี ยนวิชานี ้”
เหล่านักศึกษาถึงกับฮือฮา
เข้ าค่ายMTมีผลถึงเกรดในวิชาหลัก!
สาหรับลีฮนุ ก็เช่นกัน มันกลายเป็ นสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้ ว
“อาจารย์คะ อะไรคือเป้าหมายการไปเข้ าค่ายMTครัง้ นี ้คะ?”
“มันมีหวั ข้ ออะไรที่พวกเราต้ องรู้เกี่ยวกับเข้ าค่ายMTไหมครับ?”
การไปเข้ าค่ายMTของ คณะ VR (Visual Reality) ค่อนข้ างไม่เหมือนใคร ไม่ใช่
แค่ไปดื่มกาแฟหรื อการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม แต่มนั เป็ นประสบการณ์ดงั่ เทพ
นิยายอย่างแท้ จริ ง
การไปเข้ าค่ายMTในแต่ละครัง้ จะมีหวั ข้ อเฉพาะตัว และมันถูกเปลี่ยนไปทุกปี
แน่นอนว่าอาจารย์ไม่ได้ พดู อะไรเกี่ยวกับเรื่ องนี ้เลย
“มีเรื่ องหนึ่งที่พวกเธอรู้คือต้ องสร้ างกลุ่มขึ ้นมา เอาล่ะแล้ วพบกันช่วงบ่ายใน
หอประชุม โอ้ ! มีคนนึงที่พวกเธอรู้จกั ดี คุณซอยูนก็มามหาลัยด้ วย ดังนันเธอ ้
อาจจะเข้ าร่วมเข้ าค่ายMTนี ้ด้ วยก็ได้ แต่หนุ่มๆอย่าหวังสูงล่ะ โอเค้ ?”
ทันใดนันเองแววตาของเหล่
้ าหนุ่มๆก็เปลี่ยนไป
หลังจากเรี ยนวิชาอื่นๆจบลง ลีฮนุ ก็เดินช้ าๆไปที่หอประชุม
‘นีม่ นั แปลกๆนะ’
ที่ หอสมุดไม่มีคนเลยสักคน ปกติแล้ วพวกนักศึกษาจะอยู่กนั แถวสนามหญ้ าหรื อ
อยู่ในศูนย์ฝึกภาษา หรื อที่โรงอาหารหรื อตู้ขายอาหารก็หาคนแทบไม่เจอเลย
‘เดาว่าพวกเขาต้องเลิ กเรี ยนเร็ วแน่เลย’
ลีฮนุ ก็คอ่ ยๆเดินไป
โดยหลักแล้ วเขาถูกบังคับให้ สนใจการเข้ าค่ายMTครัง้ นี ้ เขาจึงเซ็งที่ต้องไปโดยไม่
เต็มใจ
‘เกรดเราต้องร่ วงกราวรู ดแน่ถา้ ไม่ยอมไป’
ในที่สดุ ลีฮนุ ก็เดินถึงหอประชุม
เขาสายไปพอควร แต่ที่นนั่ ก็คราคร่ าไปด้ วยคลื่นมนุษย์ชายหนุ่มเต็มไปหมด
“อย่าดันเซ่!”
“อยู่ไหน เธออยู่ไหนกัน?”
“ข้ างหน้ าไง!”
หลายคนกระเหี ้ยนกระหือรื อที่จะดูบางอย่าง
“ผมอยู่คณะวิศวะ พวกเราทุกข์เหลือเกิน โปรดให้ เราดูสกั หน่อยเหอะค้ าบ”
“โปรดให้ พวกเราวิศวะเข้ าหน่อยนะค้ าบ!”
“ใช่แล้ ว ถ้ าผมได้ เห็นเธอสักครัง้ กาลังใจในการใช้ ชีวิตของผมต้ องเพิ่มมากขึ ้น
แน่ๆ”
“ฮึกฮึก! นี่มนั อาจจะไม่คอ่ ยดีเพราะพวกเรามีแฟนแล้ ว ....แต่ว่า.…”
เหล่าชายหนุ่มที่อยู่แถวหลังต่างตะโกนเสียงดังด้ วยความจริ งใจ
ลีฮนุ ค่อยๆขยับเข้ าหอประชุมได้ โดยแหวกฝูงชน ที่หน้ าประตูจะมีรุ่นพี่คณะ VR
ยืนเฝ้าและตรวจสอบคนที่สามารถเข้ าไปได้
“พวกเราต้ องขอโทษด้ วย แต่นกั ศึกษาของคณะอื่นไม่ได้ รับอนุญาตให้ เข้ าไปได้
นะครับ”
พวกรุ่ นพี่พวกนี ้ก็ยงั กันลีฮนุ ไม่ให้ เข้ า
“ผมก็เป็ นนักศึกษาคณะ VR นะครับ”
“หือ?”
“ปี 1ครับ”
ลีฮนุ ตอบกลับอย่างเยือกเย็น รุ่นพี่ที่เฝ้าประตูมองหน้ ากันแล้ วยิ ้มเยาะ
“ปี 1 จริ งดิ ?”
“ก็อาจเป็ นได้ นา ?”
พวกเขาคิดว่าลีฮนุ เป็ นรุ่นเดียวกัน
เหตุการณ์ลกั ษณะนี ้เกิดขึ ้นบ่อยมาก
มันสร้ างความงงงวยจนทาให้ นกั เรี ยนหญิงรุ่นพี่ถึงกับต้ องทาสิ่งนี ้
“ขอโทษนะ แต่นายแสดงบัตรนักศึกษาให้ ดหู น่อยได้ ไหม?”
“ได้ เชิญดูเลยครับ”
ลีฮนุ เอาบัตรนักศึกษาออกมา
“ใช่จริ งด้ วย งันนายเข้
้ าไปได้ ”
“โอเค”
หลังจากแสดงบัตรประจาตัวลีฮนุ ก็เข้ าไปในหอประชุมได้ อย่างปลอดภัย
มีนกั ศึกษาปี 1 คณะโลกเสมือนจริ งมากันเยอะแล้ ว
สายตาทุกคูไ่ ม่ว่าหญิงหรื อชายจับจ้ องไปที่จดุ ๆเดียว
“น่ารักจริ งๆ”
“อย่างกับนางฟ้าเลย ให้ ตายเหอะ”
“จะหาใครสวยกว่าเธอมีอีกไหมนี่?”
“ถ้ าฉันได้ ยินเสียงเธอสักครัง้ และยิ่งเธอเรี ยกชื่อฉันด้ วยล่ะก็ สวรรค์ชดั ๆ”
“ฉันยอมไปเกณฑ์ทหาร 2 รอบเลยเอ่า”
ขณะที่หนุ่มๆกาลังตะลึงและพูดคุยกันยกใหญ่ เหล่าหญิงสาวก็มีอาการเดียวกัน
พวก เธอก็ชอบหญิงงามเช่นเดียวกัน แต่มีหลายคนที่ตาลุกเป็ นไฟเรี ยบร้ อย แต่ก็
รู้ๆกันอยู่ว่าการอิจฉาของพวกเธอก็เปรี ยบดัง่ หิงห้ อยคิดแข่งแสงกับดวง จันทร์
ลีฮนุ ก็เพ่งมองไปทิศทางเดียวกับคนอื่นๆ
‘พวกเขามองอะไรกันฟร่ ะ?”
แล้ วลีฮนุ ก็ร้ ู คาตอบ
ซอยูน !
ผิวของเธอขาวใสราวกับทารก ดวงตาของเธอก็เหมือนดัง่ กวางน้ อย ซึง่ ดวงตา
ของมนุษย์เทียบไม่ได้ เลยแม้ แต่น้อย
คิ ้วก็เข้ ารูปเหมาะกับหน้ าผาก จมูกก็สวยงามอย่างไม่มีใครเปรี ยบ
ใครก็ตามที่ได้ เชยชมใบหน้ าของเธอแม้ ครู่ เดียว ก็ไม่อาจเบือนหน้ าหนีความ
งดงามไปได้
แม้ แต่มือ เท้ า และร่ างกายส่วนอื่นๆยังเปล่งความงามออกมาเช่นกัน
ชุดที่เธอสวมใส่ก็สวยงามราวกับว่าดีไซน์มาเพื่อเธอโดยเฉพาะ
ทังร่้ างของเธอช่างเปี่ ยมไปด้ วยความงดงาม
ลีฮนุ ถึงกับตะลึง
“เฮ้ ย!”
ที่ซอยูนคนนันมี
้ ตวั ตนอยู่ในโลกแห่งความจริ ง
‘นึกว่าเธอปรับแต่งหน้าตาให้สวยสุดๆแค่ในเกมซะอีก’
แต่เมื่อเทียบกับตัวจริ งแล้ ว ในรอยัลโรดก็ยงั ด้ อยกว่าพอควร
‘แต่คิดๆ ดูแล้ว ในรอยัลโรดเธอมักจะมาพร้อมเกราะหนาเทอะทะ’
ลีฮนุ มองไปที่ซอยูนอย่างเงียบๆ
แต่ราวกับว่าเธอรู้ ถงึ ความสนใจของเขา ทันใดนันเองเธอก็
้ หนั ไปด้ านข้ างและ
มองกลับมาที่ลีฮนุ
“อึก!”
ลีฮนุ รี บหลบตาโดยหลบหลังหญิงสาวคนหนึ่ง
สัญชาตญาณการเอาตัวรอด!
เขาทาบาปกับซอยูนในรอยัลโรดไว้ มาก
เขายังแอบใช้ เธอเป็ นแบบสร้ างรูปสลักอีกเพียบ!
และด้ วยเหตุนี ้เขาจึงต้ องหลีกเลี่ยงที่จะพบปะเธอในเกม และมันก็สง่ ผลถึงชีวิต
จริ งไปเสียแล้ ว
ซอยูนก็ยงั มองไปที่ที่ลีฮนุ ซ่อนตัวอยู่ ก่อนจะกลับมามองที่เดิม
ลีฮนุ กลมกลืนไปท่ามกลางสาวๆและเดินหนีซอยูนไปอย่างช้ าๆ
พวกสาวๆซุบซิบหลังเขา
“เธอเห็นกันไหม? เขาหลบตาเธอด้ วยหละ”
“ว้ าว น่าเกลียดจัง!”
“โง่จริ มๆ”
เขาถูกเข้ าใจผิดอีกครัง้ แล้ ว
เมล็ดพันธุ์แห่งความเข้ าใจผิดยิ่งหยัง่ รากลึกลงไปเรื่ อยๆ
มันไม่มีทางที่จะเปลี่ยนได้ ซะแล้ ว
.
.
.
การเข้ าค่ายMTจะถูกจัดโดยคณะและพวกรุ่ นพี่
“การเข้ าค่ายMTปี นี ้จะถูกจัดขึ ้นที่เกาะแห่งหนึ่ง เราจะไปพักริ มชายหาดและอยู่
อาศัยเลียนแบบยุคหินใหม่…”
พวกรุ่ นพี่อธิบายเกี่ยวกับเป้าหมายของการเดินทางครัง้ นี ้ แต่พวกปี 1 กลับมอง
ไปที่ซอยูนอย่างเดียว พวกเขามองดวงตาใสๆและรอให้ เธอขยับริ มฝี ปากตาม
สาหรับการฟั งบรรยาย
พวกปี 1 กาลังพูดถึงเธอกันเบาๆ
“นัน่ คงเป็ นรุ่นพี่ซอยูน ฉันก็เคยคิดว่าข่าวลือนัน่ คงเวอร์ เกินจริ งแหง เพราะไม่มี
ทางที่คนจะสวยขนาดนันได้ ้ หรอก”
“ฉันว่าเธอสวยกว่าพวกดาราอีกนะเนี่ย”
“แต่ทาไมเธอไม่มีเพื่อนสักคนเลยล่ะ?”
“เธอไม่ร้ ูหรอกหรอ ? ตอนเด็กๆ รุ่นพี่ซอยูนได้ การกระทบกระเทือนทางจิตใจ
อย่างรุนแรงและทาให้ เธอไม่พดู อีกเลย”
“จริ งอ่ะ ? ถึงว่าเธอดูไร้ อารมณ์อยู่นะ”
“เธอมามหา'ลัยไม่บ่อยนักหรอก อย่างปี นี ้เธอมามหา'ลัยครัง้ นี ้ครัง้ แรกเลยนะ”
“ดูเธอเหมือนคุณหนูผ้ ใู สซื่อนะ”
ลีฮนุ อยากจะกรี๊ ดแตก
‘พวกมะรึ งถูกหลอกกันแล้วเฟ้ ย!’
ซอยูนจะเป็ นคุณหนูผ้ ใู สซื่อได้ ไง!
ลีฮนุ รู้จกั ธรรมชาติของซอยูนมากกว่าใคร
ถ้ าคุณเห็นเธอฟาดฟั นมอนสเตอร์ เหมือนที่ลีฮนุ เห็นตลอด 4 วันกับอีก 3 คืนคุณ
จะไม่คิดว่าเธอเป็ นคุณหนูผ้ ใู สซื่อ
เธอไม่สนใจว่าผู้เล่นคนอื่นจะเลเวลเท่าไร เธอแค่จดั การพวกเขาเหมือนกับตบ
แมงหวี่แมงวัน นี่เป็ นเส้ นทางของอาชีพนักรบคลัง่ (Berserker)! (t/n:ลีฮนุ เข้าใจ
ผิ ดตัง้ แต่เล่ม 1ว่าเธอเป็ นพวกล่าหัวผูเ้ ล่นเพราะเธอติ ดชื อ่ แดง)
ยามใดที่เธอกวัดแกว่งดาบ แม้ แต่ลีฮนุ ก็ยงั ขยาด
‘เป็ นหญิ งแกร่ งในรู ปลักษณ์สาวน้อยชัดๆ’
อีกอย่างที่คนอื่นๆยังเข้ าใจผิดอีกคือ
เธอพูดได้
ลีฮนุ รู้เหตุผลที่สองว่าทาไมเขาถึงถูกหลอกกัน
ก่อนที่เธอจะถูกมังกรฆ่าตาย เห็นได้ ชดั ว่าเธอพูดออกมาว่า “เพื่อน”
‘เธอคงกลัวทีจ่ ะเสียไอเท็ม(ทีห่ ล่นจากการตาย)และบันทึกเราเป็ นเพือ่ นด้วย
คาพูดนัน้ สิ นะ’
เธอเป็ นพวกหลอกลวงไม่หยุดจริ งๆ
ลีฮนุ พยายามคืนไอเทมให้ เธอเมื่อเธอเล่นเกมอีกครัง้ แต่ก็ไม่มีการตอบกลับมา
‘พวกเนือ้ หมู หนังสัตว์และเสือ้ ผ้าคงไม่จาเป็ นสิ นะ เธอจึงเมิ นทีจ่ ะตอบกลับ เธอ
คงได้เควสดีๆหรื อยุ่งอยู่กบั การล่าจึงไม่ตอบกลับมา’
ธรรมชาติอนั ชัว่ ร้ ายของซอยูน !
ลีฮนุ สงสารพวกที่ถกู เธอหลอกแล้ วยิ่งนัก
รุ่นพี่พดู ต่อไป
“ก่อนอื่น สิ่งที่สาคัญที่สดุ ในวันนื ้คือข้ อมูลของกลุ่ม มันต่างจากเข้ าค่ายMTครัง้
อื่นๆพอควร ปี นี ้มีหวั ข้ อคือป่ า”
“ป่ างันหรอ?”
้
ปี 1 บางคนร้ องถามเพราะพวกเขาไม่ร้ ู ว่าคาที่รุ่นพี่บอกมีความหมายว่าอย่างไร
“ใช่ 'ป่ า' ตามตัวอักษรเลย ไม่มีที่พกั เตรี ยมให้ และห้ ามเอาอย่างอื่นไป
นอกจากสิ่งจาเป็ นที่อนุญาตให้ เอาไป”
“แล้ วสิ่งจาเป็ นที่ว่าคืออะไรครับ?”
“พวกเธอต้ องตัดสินใจกันเอาเอง”
“หืม?”
“แต่ละกลุม่ ต้ องเตรี ยมสิ่งจาเป็ นของตนเองไป แต่งบประมาณจากัดอยู่ที่
50,000 วอน (1,566 บาท) ต่อคนเท่านัน้ วัตถุดิบต่างๆเครื่ องมือเครื่ องไม้ ที่เอาไป
ได้ ต้องจากัดตามงบประมาณเท่านัน” ้
พวกปี หนึง่ ตกใจหลังจากรุ่ นพี่พดู จบ
“กล้ วยทอด ! แค่ 50,000 วอนนี่นะ!”
“แค่50,000วอนจะทาอะไรได้ เนี่ย?”
รุ่นพี่พดู ต่อโดยไม่สนพวกปี หนึ่งที่แตกตื่น
"แน่นอน ดูเหมือนจะเป็ นไปไม่ได้ ที่เงินแค่ 50,000 วอนจะใช้ ค้างแรม 3 วัน 2 คืน
แต่ถ้าวางแผนให้ ดีภายในกลุ่มของตัวเองและสร้ างความผูกพันธ์กนั อย่างแน่น
แฟ้ น พวกเธอไม่คิดหรอว่ามันจะเยี่ยมมาก ? นอกจากนี ้อาจารย์จะประเมินพวก
เธอจากวิธีการที่เธอปรับตัวให้ เข้ ากับป่ าได้ ดังนันทุ
้ กคนพยายามเข้ านะ. "
อาหารมื ้อนึงที่ร้านดีๆก็ปาไป 10,000 วอนแล้ ว การที่จากัดงบไว้ ที่ 50,000 วอน
ต่อคนค่อนข้ างโหดทีเดียว
แต่ลีฮนุ คิดต่างออกไป
‘เข้าค่ายMTนีห้ รู ดีแฮะ เทีย่ วป่ าแบบไหนกันให้งบตัง้ 50,000วอน ?’
เพราะด้ วยงบนี ้เขาอยู่ได้ 1 อาทิตย์เต็มๆ
แม้ อากาศจะหนาวเหน็บในเวลากลางคืนแต่ถ้าคุณมีหนังสือพิมพ์สกั ปึ ก คุณก็
ผ่านค่าคืนนัน่ ไปได้
ลีฮนุ ใช้ หนังสือพิมพ์มากสุด 5-6แผ่น แต่เขาก็ไม่กงั วลถ้ าต้ องไปโดยไม่มี
หนังสือพิมพ์
ถ้ าจาเป็ น เขาสามารถใช้ หินขุดดินเพื่อหาที่นอนหลับตอนกลางคืน ขุดต้ นไม้ หา
รากมากิน เพื่อความอยู่รอดให้ ใน 2 วัน!
“ให้ แต่ละกลุ่มมี 8 คน ในการเข้ าค่ายMTครัง้ นี ้พวกปี สูงไม่จาเป็ นต้ องแยกกลุม่
กันก็ได้ นะ สามารถรวมกลุม่ กันได้ ตัดสินใจให้ ดี แต่ในแต่ละกลุม่ อย่างน้ อยต้ อง
ประกอบไปด้ วย ชายและหญิงอย่างละ 3คน เอาล่ะเลือกกลุม่ กันได้ เลย”
พวกปี หนึง่ แตกฮือพยายามจับกลุม่ กับเพื่อนของตน
“ซอนะ มาทางนี ้”
“แจจินา ทางนี ้!”
แต่ละคนพยายามมองหารุ่ นพี่ที่ร้ ูจกั คุ้นเคยเพื่อจับกลุ่มด้ วย !
เพราะพวกเขาต้ องสนิทสนมกันตลอดช่วงการทดสอบนี ้ พวกเขาจึงหาคนที่ร้ ูจกั
คุ้นเคยกันดีอยู่แล้ ว
ลีฮนุ ทาแค่ยืนอยู่เฉยๆ
‘เราไม่รู้จกั ใครสักคน เดีย๋ วรอให้จบั กลุ่มกันเสร็ จก่อน แล้วค่อยเข้าไปหากลุ่มทีย่ งั
ว่างอยู่ละกัน’
เพราะสิ่งที่เขาต้ องการเพียงสิ่งเดียวคือเกรด เขาจึงไม่สนใจว่าต้ องไปอยู่กลุม่ กับ
ใคร
“ดองยอน ทางนี ้!”
“พี่แซงโฮ อยู่กลุ่มผมเหอะพี่”
ลีฮนุ ยืนคิดอะไรเพลินๆ ในระหว่างที่คนอื่นกาลังจับกลุ่มกัน
แล้ วคนที่เหลือว่างก็ลดลง จนกระทัง่ เหลืออยู่เพียง 3 คน
3 คนที่เหลืออยู่ เป็ นคนที่ลีฮนุ รู้จกั พาร์ คซุนโจ ลียชู อง และมินซูราที่ยงั ไม่
ตัดสินใจว่าจะเข้ ากลุ่มไหน
พวกปี 1 รี บเข้ ากลุ่มกับรุ่นพี่อย่างรวดเร็วและทาให้ พวกเขาไม่ร้ ูจะเข้ ากลุ่มไหนดี
เหลือพวกปี 1 อีก 20 คน
พาร์ คซุนโจเห็นลีฮนุ
“พี่ลีฮนุ มาทางนี ้ครับ ยังเหลือที่วา่ งอีก 2ที่”
ในสถานการณ์นี ้ลีฮนุ คิดว่าเขายอมให้ คนอื่นคิดว่าเขาเป็ นรุ่ นพี่น่าจะดีกว่า
ลีฮนุ เกาหัวอย่างอายๆ
“ไม่รบกวนหรอก ผมคิดว่าจะไม่ไปเข้ าค่ายMTน่ะ”
“มาเถอะ! ไปด้ วยกันนะรุ่นพี่”
“ก็ได้ ถ้ านายต้ องการ ”
ลีฮนุ ตอบกลับด้ วยมารยาทและเข้ าร่ วมกลุม่ พาร์ คซุนโจ
เขาเคยเจอกับพวกนี ้สันๆมาบ้
้ าง มันจึงดีที่สดุ แล้ วสาหรับเขา
ไม่นานนักกลุม่ เขาก็มีหญิงสาวเพิ่มขึ ้นมาอีก 2 คน
“หวัดดี ฉันฮองโซเย”
“ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั ฉันจูอนึ ฮี”
“ลีฮนุ ครับ ยินดีที่ได้ พบทุกคน”
ผู้หญิง 2 คนดู กระอักกระอ่วนกับลีฮนุ เพราะด้ วยชื่อเสียงที่ไม่ดีในคณะ
แต่พวกเธอก็ไม่ถึงกับเกลียดอะไรเขา
‘เอาเถอะ อย่างน้อยเราก็ได้ไปเข้าค่ายMTล่ะนะ’
ลีฮนุ รู้สกึ สบายใจขึ ้น
ความจริ งเขาค่อนข้ างคาดหวังกับการไปเข้ าค่ายMTของมหาวิทยาลัยครัง้ แรกอยู่
เล็กน้ อย!
ทันใดนัน้ ก็มีใครคนมายืนอยู่ข้างหลังลีฮนุ
ความสนใจทังหอประชุ
้ มหันมาที่เธอ
เป็ นซอยูนนันเองที
้ ่เข้ ามาหาลีฮนุ
***
ซอยูนไม่เคยเข้ าร่ วมค่ายMTเลยสักครัง้
‘ทุกคนคงไม่ชอบเราหรอก’
เธอกลัวการพบปะผู้คน เธอกลัวความเจ็บปวด ดังนันเธอจึ
้ งขังตัวไว้ ให้ เย็นชา
แต่แล้ วเธอก็ได้ พบกับลีฮนุ
‘เขานี’่
ถ้ าตัวจริ งของเขาไม่เหมือนในรอยัลโรดอย่างเป๊ ะๆ เธอคงจาเขาไม่ได้ เป็ นแน่
ขณะที่เธอมีโอกาสอยู่ร่วมกับเขา เขาทาอาหารและสร้ างรูปสลัก
‘รู ปสลักคู่รกั อบอุ่น ชายคนนัน้ ’
ซอยูนยื่นมืออกไปหาลีฮนุ โดยไม่ตงใจ
ั้
ลีฮนุ จึงหันกลับไปดู และเห็นว่าเป็ นซอยูน
ดวงตาของเขาเบิกกว้ าง สัญชาตญาณบอกว่าซวยแล้ ว
“ไม่มีทาง…เธอ..เธอจะไปเข้ าค่ายMTด้ วยเหรอ…?”
ซอยูนพยักหน้ ารับอย่างเงียบๆ
เธอคิดว่าคงไม่เป็ นอะไรถ้ าจะไปเข้ าค่ายMTกับลีฮนุ ในกรณีนี ้เขาต้ องไม่ทอดทิ ้ง
เธอแน่
เพราะพวกเขาเป็ นเพื่อนกัน
สาหรับซอยูนแล้ ว ตอนที่พวกเขาบันทึกรายชื่อเพื่อนกันในเกม เธอก็คิดกับลีฮนุ
ในฐานะเพื่อนที่แท้ จริ งแล้ ว