SOUTHERN MINDANAO COLLEGES

College Of Engineering
Pagadian City

NAME: Lady Mhae Dianne M. Malon SUBJECT: GE ELEC 3

COURSE & YR.: BSCE 2 SCHEDULE: MWF 9:30am-10:30am

May Buhay sa Lawa

May isang binatilyo na nagpupunta sa iba’t ibang lugar upang humanap ng

trabaho, ng isang araw sumakay siya sa jeep ng bigla itong nasiraan sa isang liblib
na lugar. Kulimlim na ang langit at malapit ng maggabi, hindi pa rin naayos ang
kaniyang sinasakyan, ng bigla siyang naihi, kaya agad ito pumunta sa isang
madamong lugar kung saan don siya maka-ihi ng maayos dahil marami-rami, at
dahil sa rami rin ng pasahero ng jeep ay di na alam ng drayber na naiwan nila ang
isang binatilyong umihi. Pagkabalik ng binatilyo ay nagulat nalang siya at siya
nalang ang narron, at siya’y iniwanan ng jeep, nag-alala ang binatilyo dahil, gabi
na at walang sasakyang dumadaan sa oras na iyon, napaisip siya kung saan na siya
paparoon, kaya’t sinundan niya nalang ang daan, habang naglalakad sa daan ay
nagahahanap siya ng bahay na kaniyang pasisilungan kahit isang gabi lamang, ng
paglingon niya sa kaliwa ay may nakita siyang konting liwanag, “Salamat o aking
Panginoon, at ngayo’y nakakita ako ng isang liwanag”. Agad niyang pinuntahan
ang isang liwanag, habang papalapit ito ay may na amoy itong isang napakasarap
na ulaam. “Mhh, napakasarap naman ng amoy na ito, tamang-tama ako’y
nagugutom na”. hgNagmadali siya at ng nakarating na siya ay nakakita siya ng
isang napakagandang munting bahay, nagdadalawang isip ito na pumasok, kaya’t
tiningnan niya muna ang paligid, at di na niya natiis ay kinatok na niya ang
pintuan, at ng pagbukas nito’y isang napakagandang dalaga ang sumalubong sa
kaniya. Bigla itong napatulala at nakatingin lamang. “Ano po iyon?” Sabi ng
dalaga. “Aaa-a- ano kasi, nakita ko sa may daanan doon sa may kanto na may
liwanag dito, kaya agad akong pumarito”, nauutal na sagot ng binata. “At bakit
ika’y napadpad dito ginoo?”.”Umihi lang ako, at pagbalik koy wala na ang aking
kinasasakyan. Paumanhin at nakadisturbo ako, ngunit kailangan ko lamang ng
pagsisilungan kahit isang gabi lamang.” “Paumanhin ginoo ngunit.., biglang
lumabas sa kusina ang ina ng dalaga “sige iho pumarito ka muna at gabi na rin
wala ng sasakyan ang dadaan sa mga oras na ito, tuloy ka ditto iho at ihanda ko
muna ang pagkain upang tayoy makapaghaponan na rin”. Tuwang tuwa ang binata
at pumasok agad ito. Habang naghahapunan ay panay tanong ang ina ng dalaga sa
binata bakit napunta siya roon at saan ito galling at saan siya papunta. Kinwento
lahat ng lalaki ang mga pangyayari. Ng malaman ng ina ng dalaga na naghahanap
pala ng trabaho ang binata ay bigla itong naawa, agad niyang kinausap ang
kaniyang dalagang anak “Kung ditto nalang natin siya patutuluyin? Bibigyan
nalang natin siya ng trabaho” sabi ng ina. “Ngunit inay ano ang ating mabibigay na
trabaho sa kaniya? Ehh…”, “Wala ng ehh-ehh, ako na ang bahala anak, naalala mo
pa ba yong kinwento ko sayong lawa? Maraming mabibigay na maikakabuhay
doon” . “Inay naman di ako nakikipagbiruan”. “Napakagandang lawa na iyon anak
“. “Ewan ko saiyo inay”. At umalis ang dalaga at pumunta sa balkonahe at nag-
iisip kung anong lawa ang naroon at bakit lagi ito na kukwento ng kaniyang ina,
nagtataka rin ito dahil ni minsan ay di siya sinama doon. Biglang dumating ang
binata “Bat ang lalim ng iniisip mooo..?”, “Ahhh Magdalena pala, di mo pa din
napakilala sarili mo”. “Ako pala si Godwin, ano bang iniisip mo at napakalalim
naman, mas malalim pa sa balon”. “Ahh naisip ko lang yong sinabi ng ina sakin”,
“Ang ano?” sagot ng binata. “May lawa kasi na napakaganda daw, lagi niya iyon
na kukwento sa akin, ngunit di ko pa iyon nakikita, nagtataka ako kung ano ba
talaga ang nandoon, lagi niya kasing binabanggit sa akin na doon niya kinukuha
ang pangkabuhayan niya. “. Napatingin si Godwin kay Magdalena. “Ano Godwin?
Anong meron sa tingin na iyan? May binabalak kaba?” tanong ni Magdalena kay
Godwin. “ Ahh wala, inilarawan ko lamang ang lawa sa aking isipan base saiyong
mga sinasabi.” Sagot ni Godwin. At pagkatapos nilang mag-usap ay pumaroon na
sila sa loob ng bahay upang matulog na rin.

Kinaumagahan, nagising na si Godwin at nakita niya ang ina ni Magdalena

na si Ginang Maris na naghahanda ng almusal at naghahanda rin para umalis.
“magandang umaga ginang Maris, ang sasarap naman ng mga ulam na ito”,
“Halikana iho, gigisingin ko lamang si Magdalena upang tayoy mag-almusal na”.
At pumaroon si si ginang Maris sa silid ni Magdalena at ginising. Pagkatapos ay
kumain na silang tatlo. Agad na sinabi ni Ginang Maris na maari na manatili si
Godwin sa kanila, at siya nalang ang magpapa sweldo nito, ang trabaho lamang
niya ay bantayan ang kaniyang dalagang anak na si Magdalena. Nagtataka ang
binata kung bakit pinababantayan ng ginang si Magdalena. Kaya’t nong nakaalis
na si Ginang Maris ay agad niyang tinanong kay Magdalena kung bakit
pinababantayan pa ito. Agad naming sumagot ang dalaga “Ewan ko sa aking inay,
parang may tinatago ata na ayaw kong malaman”, napaisip ang dalaga “Halika’t
puntahan natin ang sinasabi ng aking inay na isang lawa, baka siyay na roon at
gusto ko na rin makita ang lawang iyon”, “Ngunit tayo’y mapagalitan ng iyong ina
kapag nalaman niyang tayoy lumabas”. Ngunit nagpumilit ang dalaga, at walang
nagawa ang binata at napagtanto niya rin na parang gusto niya rin mapuntahan ang
sinasabing lawa na kung saan doon pinagkukunan ng kabuhayan ng mag-ina, at
baka tyansa na rin niya na magkaroon ng malaking kita at may maipadala siya sa
kaniyang pamilya. Kaya agad sila pumaroon, ngunit di nila alam ang eksaktong
daanan papunta sa lawa na iyon, maghapon silang naghahanap ng lawa , ng
napagod na sila sa kakahanap ay umiwi na sila ng pagkauwi nila’y nakita nila si
Ginang Maris sa loob ng bahay. “Ina, ika’y nakauwi na pala” sabi ni Magdalena.
Galit na galit ang pagmumukha ni Ginang Maris “Sinabi ko naman sainyo na
huwag na huwag kayong lumabas ng bahay”. “Paa-paa-pasesnya nap o Ginang
Maris, di po naming sinasadya” sabi ni Godwin. “Patawarin mop o ako inay,
walang kasalanan si Godwin, sapagkat ako ang nagpupumilit sa kaniya na
lumabas, ibig ko po lamang Makita ang lawa na iyong pinagsasabi”, sagot ni
Magdalena. “At akala ko ba’y hindi ka naniniwala sa aking mga sinasabi sa iyo, at
bakit, ikaw bay nagdadalawang isip, at ano ibig mo bang sabihin ay
nagsisinungaling ako?” sagot naman ni Ginang Maris. “ahh hindi po inay, sadyang
ako lang po ay natutuwa at gusto-gustong makita ang lawa na iyong pinagsasabi
dahil sabi niyo po ay doon ka kumukuha ng pangkabuhayan sa ilog” sabi ni
Magdalena. “Hindi iyan rason upang kayoy lumabas ng bahay, at ikaw naman
Godwin, sinabihan naman kita” sagot ng ina, “Paumanhin po” sagot ng dalawa.
 Lumipas ang araw ay napag-isip isip si Godwin kung kamusta na kaya ang
kaniyang pamilya, kaya napag-isipan niyang umuwi sa kanila. Agad itong pumunta
kay Ginang Maris upang magpaalam, ngunit si ginang Maris ay abala sa
paghahanda patungong lawa, sumilip si Godwin sa may pintuan, at ngpalabas na si
Ginang Maris ay sinundan niya ito kung saan nga ba talaga ito tutungo. Malayo at
napakaliblib ng lugar, ngunit pursigido ang binata dahil gusto niya rin malaman
kung totoo nga ba na may lawa at gusto niya rin doon magkabuhayan, ngunit
nabigo sundan ni Godwin ang ginang, kaya umuwi nalang ito agad sa kaniyang
pamilya, at doon kinwento niya ang tungkol sa lawa na kung saan doon kinukuha
ang pangkabuhayan ng kaniyang tinitirhan, sinabi niya rin kung gaano ito ka ganda
base sa mga kwento ni Magdalena sa kaniya. Kitang kita sa mga mata ng kaniyang
pamilya ang labis na pagkatuwa, napagtanto nila na samahan si Godwin.

Pakalipas ang araw ay naghanda ang dalawang kapatid na lalaki ni Godwin

upang siya’y samahan. Habang bumabyahe nag-isip isip si Godwin kung ano ang
gagawin pagdating don. Nang makaratibg sila ay pinuntahan nila agad ang bahay
at hinanap si Magdalena upang isama sa lawa. At sakto naman kakaalis lang ni
Ginang Maris. Sa pagbukas ng pinto ay nahalina agad sa ganda ang dalwang
kapatid ni Godwin sa ganda ni Magdalena,”Ahhh- ah-ah, magandnag araw sayo
napakagandang binibini” sabi ng isang kapatis ni Godwin habang sisnisiko ni
Godwin ang kaniyang kapatid ngumiti lang si Magdalena at pinapasok sila. Nag-
usap usap sila tungkol sa plano na papunta sa lawa. At nang matapos sila ay agad
silang pumunta sa lawang iyon. Habang naglalakad, sila ay nagtataka bakit kakaiba
ang lugar na iyon, napakaliblib, lampas tao ang mga damo-damo, hanggang sila ay
napatigil dahil nakita nila si Ginang Maris, lumapit si Magdalena at paglingon ni
Ginang Maris ay gulat na gulat ito “Bakit kayo naparito? Ano ba ang nais niyo? At
bakit nakarating kayo rito?” sabi ni Ginang Maris, sumagot naman si Magdalena
“Habang ikaw ay abala sa pagluluto kaninang umaga, binalak ko lagyan ng harina
ang iyong sapanan sa sapatos at ito’y nagging gabay namin sa pagpunta ditto, at
nais laman namin Makita ang lawa ina, at bakit parang ayaw mo ipakita sa amin, at
ika’y nagsinungaling, ba’t ganito ang itsura ng lawa? Akala koy parang nasa langit
tayo pag ito’y makikita.” “Hindi mob a nakikita Magdalena?Itong lawa na ito
nagbibigay satin ng kabuhayan, nagpapaligaya ito sa akin araw-araw.” Sagot ni
Ginang Maris. “Ano bang andito inay?Parang ika’y umiibig sa isang lawa na
ganito ang itsura.” Sabi ni Magdalena sa kaniyang ina. Nagulat silang lahat na
biglang may tumutulong luha sa mga mata ni Ginang Maris, “Ito nalang ang
nagpapaalal sakin ng iyong ama Magdalena. Dito kami unang nagkakilala, ito’y
isang napakagandang lawa noon, lagi kaming nangingisda dito.Ngunit isang araw
nalaman ko nalang na siya ay binaril at may nakakita na itinapon siya ditto sa lawa
na ito, ngunit hindi pa rin natatagpuan ang kaniyang katawan, kaya simula non
araw-araw na ako puupunta dito, nagbabakasakaling makita ko ang iyong ama, sa
paglipas ng panahon kailangan ko ng hanapbuhay dahil kailangan natin ng pera
upang mabuhay, ng pumunta ako dito sa lawa upang mamaalam muna dahil
maghahanap ako ng trabaho, ay biglang may mga isda ang nagsitalunan at sinabi
ko sa sarili ko na baka isa itong simbolo na dito ako makakuha ng ikabubuhay sa
atin at ayaw akong paalisin ng iyong ama. Ngayon alam mo na Magdalena.”
Humahagolgol na sabi ni Ginang Maris. “Pasensya nap o inay, di ko po alam” sabi
ni Magdalena. “Nangingisda ako araw-araw ditto at binebenta ko sa bayan upang
magkapera, nagpapsalamat talaga ako na may lawa na ganito”. Nagyayakapan ang
mag-ina. Pagkatapos non ay sinamahan nila si Ginang Maris sa bayan upang ibenta
ang mga nahuling isda.

Lumipas ang ilang buwan, lagi na nila sinasamahan si Ginang Maris sa

pangingisda sa lawa. Hanggang sa si Godwin at Magdalena ay nagkaroon na ng
malalim na ugnayan sa isa’t isa. Sinabihan ni Godwin si Aling Maris na siya ay
nahulog na kay Magdalena at balak niya itong pakakasalan. Sumang-ayon naman
si Ginang Maris dahi mabuti din ang kalooban ni Godwin at malinis ang intension
nit okay Magdalena. Naghanda si Godwin upang yayain si Mgadalena na
magpakasal. Nilinisan niya ang lawa, pinganda ito niya lalo at don niya balak
yayain na magpakasal kay Magdalena. Lumipas ang ilang araw, ay nagulat nalang
sila sa ganda ng lawa. “Tama nga ang sabi mo inay ito palay isang napakagandang
lawa, at bakiitt…” sabi ni Magdalena, biglang lumuhod si Godwin at inilabas ang
singsing at inaya niya si Magdalena na magpakasal. Maiyak-iyak sa tuwa si
Magdalena, at umoo agad ito. Lumpias ang ilang buwan ay nagpaksal ang dalawa
at nagtayo ito ng bahay kalapit sa lawa, at doon na din sila nagkukuha ng kanilang
kikitain o panghanapbuhay.