Professional Documents
Culture Documents
ΑΝΤΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΦΑΣΟΗΣ
ΑΝΤΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΦΑΣΟΗΣ
__________________________________________________________
alexfassois@gmail.com
__________________________________________________________
Αλέξανδρος Ευάγγελος Φασόης
Αντί Ποιητικής
_________________________________
Αθήνα 2023
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Μέρος Α’
Η θεωρητική προσέγγιση
…………………………………………………………………………………….. σ. 9
Μέρος Β’
Η πραγματολογική προσέγγιση
.…………………………………………………………………….…...………... σ. 19
Επίλογος
.…………………………………………………………………….…...………... σ. 33
.…………………………………………………………………….…...………... σ. 37
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
.…………………………………………………………………….…...………... σ. 55
Μέρος Α’
Η θεωρητική προσέγγιση
_________________________________________________________
Αυτή η επιτελική πρόταση, όσο και εάν ακούγεται αυστηρή και απόλυτη,
καθολικής έκτασης.
λόγου, στο βαθμό που επίσης είναι εκφραστής του γενικού γλωσσικού
ισχύει, ταυτόχρονα, άλλοτε εφαρμόζεται και άλλοτε όχι, είναι και δεν είναι,
(2). Αυτό που κυρίως εκφράζεται εδώ, δεν είναι παρά η διάθεση να
αναφερθεί στην ποιητική τέχνη και τα έργα της, ονομάζει την πραγματεία-
10
Θυμόμαστε πάντοτε τα ποιήματα που μας έχουν συγκινήσει, μας έχουν
στην πορεία του βίου μας. Τα ποιήματα! Αυτά είναι που μας ενδιαφέρουν,
λες και είναι αληθινές υπάρξεις ανθρώπων που έχουμε την ευκαιρία
κάθε αφηγηματικό γεγονός σε ένα συμβάν μιας εσαεί παρουσίας και ενός
ιδιάζοντα «τρόπο του λέγειν», ενός λόγου δηλαδή που διαθέτει μεν
επικέντρωση προς μια καθορισμένη τοποθέτηση των λέξεων και προς ένα
σημασία μιας άμεσης εποπτείας, μιας θέασης αυτού του ίδιου του
11
εάν το σκεφτούμε, είναι αυτό που συνήθως, και κυρίως, περιγράφει μια
Χρόνου, ακριβώς διότι συλλαμβάνουν την ιδεατή κίνηση του χρονικού και
αυτό που δεν συλλαμβάνεται ποτέ στην ολότητά του και δεν περιορίζεται
ποτέ στη ρευστότητά του. Κάθε ποίημα είναι ένα στιγμιαίο απόλυτο.
(4). Πώς όμως είναι δυνατή η ποιητικότητα του λόγου, δηλαδή η ποιητική
σύνθεση;
Και αυτό αποτελεί ένα δεύτερο και καθοριστικό ερώτημα στο εγχείρημα
12
αποκαλύπτει τη διαδικασία μιας αλλογενούς εκφραστικής ποιητικότητας
καταδεικνύεται είναι ότι στο βαθμό που κάθε ποιητικός λόγος συντελείται
σχετικά με αυτή την έννοια και τους λόγους για τους οποίους την εισήγαγε
γίγνεσθαι. Καθόσον ένα γεγονός αποτελεί τον ορισμό της συνείδησης που
συμβάντος. Εξ ου, γεγονός και συμβάν δεν συμπίπτουν, ούτε χρονικά, ούτε
αναφέρονται στο ίδιο, ή περίπου στο ίδιο, «πράγμα» του κόσμου, αλλά δεν
13
μία «κατ’ αίσθηση αντίληψη» και όχι μια «κατ’ αίσθηση εποπτεία»,
συμβαινόμενου.
διαυγέστερα, στην απόσταση και στο ρήγμα που διαχωρίζει το ενύπνιο από
από την εσωτερίκευση του λέγειν, και αφετέρου από τον διαχωρισμό, ήτοι
Μόνο με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατή μια συνάντηση ανόμοιων και
πραγματώνεται, υλοποιείται δηλαδή στο σημείο τομής του εφικτού και του
ανέφικτου, του υποστασιακού και του περιστασιακού λόγου. Τότε είναι που
14
(5). Και τέλος, ας έρθουμε στο τρίτο ερώτημα με το οποίο ίσως μπορέσουμε
περίκλειστο πεδίο ενός εκάστου, αλλά και του συνόλου των ποιημάτων.
συμβολισμό, ακόμα και την απαγγελία του. Όμως δεν μπορεί ποτέ να
αλλοιωθεί, τόσο στη δομή, αλλά ούτε και στη μορφή ή το περιεχόμενο που
μεταφέρει. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί ποτέ να διερμηνευθεί. Ένα ποίημα,
– κάθε ποίημα, είναι μια ολότητα που τελικά ποτέ δεν αποσυντίθεται στα
εντέλει να το αποσιωπήσεις από τα ίχνη και τις αντηχήσεις των φωνών που
τροπικότητα του ιδιάζοντος λόγου-του είναι που ολοκληρώνει τον ίδιο τον
κόσμο. Ο Λόγος και ο Κόσμος είναι που δεν συναντώνται. Και τότε
που αντιστρέφει τον Λόγο, που αντιστρέφει τον Κόσμο. Και ο άνθρωπος –
ίσως, αλλά πάντοτε στο επίκεντρο μιας Κατάστασης που υπερβαίνει και
15
Το ποίημα είναι υπαρκτό, όχι λόγω της ουσίας που φέρει, όχι λόγω των
ιδιοτήτων που κατέχει, αυτών δηλαδή που εγκλωβίζονται εντός του και του
μορφικής του επάρκειας, της φυσικής του αναγκαιότητας ή ακόμα και της
μοναδικότητα της απαρχής του λόγου που προσκαλεί στο φως. Το ποίημα
είναι πάντοτε ολόκληρο και μοναδικό. Είναι όλος ο κόσμος σε μία και μόνη
16
Μέρος Β’
Η πραγματολογική προσέγγιση
_________________________________________________________
Θεσσαλονίκη, 2022.
ιστορική αναφορά, ίσως μια κοινή σημασιολογική βάση ή έστω μια κάποια
έναν κοινό άξονα μιας ενιαίας ποιητικής σύνθεσης; Αξιώνουν ένα πλαίσιο
αναστοχασμού;
Θεωρώ ότι όλες αυτές οι συντεταγμένες που συνήθως δικαιολογούν και
καθεκάστων μερών, όπου και συναρμόζουν την απαρτία του όλου; Γιατί
μόνο ποιήματα και όχι ποίηση, ή ακόμα σκληρότερα, ούτε καν ποιητές».
ότι υπάρχει μία καθοριστική έννοια εδώ, και μάλιστα με ιδιαίτερη σημασία.
Μία σημασία που δεν παρακάμπτεται και δεν λησμονείται, άπαξ και
διότι είναι η έννοια που μας προσφέρει και το κλειδί της αρχικής μας
20
(7). «Υπάρχουν μόνο ποιήματα», έστω ότι είναι η αρχική μας υπόθεση. Και,
την ισχύ της είτε την απόρριψή της. Μέση οδός, σε αυτή τη λογική
τυποποίηση, δεν υπάρχει. Και ποια είναι αυτή η έσχατη εννοιολόγηση της
Υπάρχει άραγε διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δυο έννοιες, δηλαδή την
έννοια της υπόστασης και την έννοια της οντότητας; Και εάν υπάρχει, τότε
αυθυπαρξία ενός όντος – ή του «καθόλου» όντος. Και ό,τι αναφέρεται εδώ,
της, την αυθυπαρξία της και την αυτάρκειά της. Το μέγιστο πρότυπο σε
άρα στο πεδίο της μεταφυσικής και υπερβατικής σύλληψης. Το ον, μόνο ως
21
ή δεν υπάρχει, δεν μπορεί να τεθεί σε έλεγχο, καθώς δεν είναι κάτι που
με τον αυτό-καθορισμό της οντότητας) είτε ένας όρος είτε μία σημασία, που
22
καθαυτό υπαρκτικό ον, ήτοι τον ποιητή και δημιουργό. Στην προκειμένη
την αντίθετη φορά του χρόνου, μέσα από τον αναστοχασμό, είμαι σε θέση
μετουσιώνεται σε σκέψη. Είναι η σκέψη που γεννάει την ιδέα και η ιδέα που
23
σπαραγμάτων της ενσυναίσθησης και του διανοήματος. Διότι το σώμα
μοναδικά εκείνη την οριακή σχέση του ανθρώπου με τον λόγο, όπως
συγγραφή, τη γραφή της γλώσσας. Και είναι η γραφή της γλώσσας που
διαρκώς παραμένει μετέωρη ανάμεσα στο σήμα του σώματος και το νόημα
Υπάρχει ένα και μόνο στάδιο ανάλυσης που δεν διατρέξαμε ακόμα, και
τον παρατηρητή ή και τον κριτή ίσως. Πρόκειται για το καταληκτικό στάδιο
Αφορά στον αποδέκτη της και μόνο. Ισχύει αυτό, άραγε; Θεωρώ ότι ο
αναγνώστης δεν έχει και τόσα πολλά περιθώρια επιλογών, ούτε και
των δεδομένων που κάθε ποίημα φέρει, και άρα προσφέρει, εγγενώς. Ο
δεν σου αφήνει πολλαπλές χρήσεις αυτής της μιας και μοναδικής
24
καταλυτικό σε όλα και παντού σώμα. Όχι όμως πλέον ως σώμα γραφής,
σώμα λόγου ή σώμα νοήματος, αλλά κυριότατα ως σώμα επί του οποίου
αναγράφεται ο λόγος.
ή και στα ταφικά σήματα, στα ίχνη των οδών προς τις παρυφές των
πόλεων, ακόμα και στα περάσματα που οδηγούν στους τόπους των νεκρών.
άλλοτε ιερό. Και αυτό το σώμα είναι που στρέφεται προς το ποίημα. Δεν
αναγραφή εκείνης της πρωταρχικής αίσθησης και του νοήματος, που τον
τοξεύουν ως άλλα βέλη, ενός άλλου σπαρακτικού πάθους, επί του ιδίου
και διαφυγή από τον τρόπο αυτόν, δεν υπάρχει. Το ποίημα είναι ανεξίτηλο.
του πλήρους φάσματος μιας και μόνης ιδέας, τόσο κοινής όσο και
απόμακρης από τον καθημερινό μας λόγο. Την ιδέα της (ηθικής;)
25
αξιοπρέπειας και της καταστατικής της εγκαθίδρυσης. Η αξιολόγηση μιας
και αφορά στη συνέχεια των επιφαινόμενων ενδείξεων. Στη σκέψη έρχεται,
δεικνυμένων».
του ήθους. Πρόκειται για έναν «χάρτη των δικαιωμάτων» μιας συνύπαρξης
του ιδεατού και του αισθητού, του στοχαστικού και του εμπειρικού, του
ιδιαιτεροτήτων του.
26
δυναμικής επόπτευσης που αποβλέπει στον παρελθόντα χρόνο. Το
γύρω από την εσωτερική θέαση, το «βλέμμα» αποτελεί μια εξίσου δραστική
εννοιολογικού ορίζοντα.
27
μελλοντικό γίγνεσθαι, με τη σημασία της φαινομενολογικής
καθώς το καινό, με άλφα και ιώτα, διαστέλλει το εκτατό, και το λέγειν έχει
(9). Σε όλα τα παραπάνω, παραθέτω τρία σημεία αναφοράς από τον τόμο
28
ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ: ΠΡΩΤΟ – το επικό χαρακτηριστικό της
ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ
ο Ετεοκλής κι ο Πολυνείκης
29
ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ: ΔΕΥΤΕΡΟ – το λυρικό χαρακτηριστικό της
Κι όταν βραδιάζει
30
ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ: ΤΡΙΤΟ – το πραγματολογικό χαρακτηριστικό
ματαιοδοξίας.
Η ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ
αρχίνησε να βρέχει
πλημμύρισε κι η κολυμπήθρα
31
Επίλογος
ποιητοῦ ἔργον ἐστίν, ἀλλ᾽ οἷα ἂν γένοιτο καὶ τὰ δυνατὰ κατὰ τὸ εἰκὸς
συγκεφαλαιώσω:
Η πρόταση που επιχειρώ αφορά στην κύρια έννοια που θεωρώ ότι
ανιχνεύεται στο επίτομο έργο του Τάσου Φάλκου, ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1958 – 2022,
και αυτή η έννοια δεν είναι άλλη από αυτή της «αξιοπρέπειας». Σε αυτήν
διαχωρίσουμε: την αξιοπρέπεια του λόγου, την αξιοπρέπεια του ύφους και
την αξιοπρέπεια του ήθους. Η αξιοπρέπεια του λόγου είναι αυτή που μας
Αυτές είναι οι διακριτές περιοχές της αξιολογικής κρίσης, μέσω των οποίων
από την επαφή μου με τον ανεκτίμητο χώρο του Πολιτιστικού Ιδρύματος
ιδιαίτερα, ίσως δεν είναι τα πλέον «ποιητικά» στοιχεία που διακρίνει και
ουσιαστικά κινητοποιούν τη ζωή μας, την αίσθηση και τη σκέψη μας. Αυτά
τα υλικά της ποίησης είναι διαχρονικά και είναι ακριβώς τα «υλικά» που
Μίλησα για αξίες και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να επιμείνει κανείς σε αυτό,
πρωτίστως, έχουν αναζητηθεί στην περιοχή της σκέψης και των ιδεών,
παράδοση γύρω από την αναγκαιότητα, την ικανότητα και την επάρκεια
34
Αυτός ο «ορίζοντας» συγκροτεί την προσωπική, τη διαπροσωπική και την
σοβαρό και τολμηρό το εγχείρημα, είναι όμως και άκρως απαραίτητο: κάθε
πραγμάτωση.
τόπος της ζωής και της ποίησης, το πέρασμα από το «εγώ» στο «εσύ». Και
αυτό είναι που υπηρετεί με συνέπεια, με αγάπη και τόλμη η ποίηση του
Τάσου Φάλκου.
35
Χάρτης εννοιολογικών όρων και εκφράσεων
Αλήθεια: (α-λήθη) Λέξη, ιδέα και έννοια που εκφράζει ένα ευρύτατο πεδίο
προσανατολισμό όσο και τους άξονες των επιστημών που αφορούν στη
και του νου. (Βλ. ενδεικτικά, Williams, B., Η ηθική και τα όρια της
αυτοκαθορισμό ενός υποκειμένου και αυτό είναι που ορίζεται μέσω των
38
θέαση της πραγματικότητας, όπου ο κόσμος πλέον «συνομολογείται» τόσο
από την αντιληπτικά υποκειμενική και αφηγηματική άποψη όσο και από
πλέον ανήκει στο χώρο των λόγων και όχι στη φύση των πραγμάτων. Με
Εκκρεμές, 2016, επίσης, Merlin, D., Η Καταγωγή του Σύγχρονου Νου, Τρία
Μ.Ι.Ε.Τ., 2018 και επίσης, Quine, W.V. – Ullian, J.S., Ο Ιστός της Πεποίθησης,
Ελευσίνιων μυστηρίων της αρχαίας Αθήνας, προς τιμή της θεάς Δήμητρας
και της Κόρης, και βάσει του οποίου τελούνταν η μύηση όσων συμμετείχαν.
39
Η ολοκλήρωση της τελετής ονομαζόταν «εποπτεία». Υποστηρίζεται ότι σε
και της θεατρικής τέχνης. (Βλ. ενδεικτικά, Λεκατσάς, Π., Το Θείον Δράμα,
Ήτοι, δεν επιμερίζει τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων που επισκοπεί,
Παπαζήσης, 1979)
της διάστασης του λόγου ορίζεται ως λεκτόν. Άρα, λεκτόν, λέγειν και
λεχθέν ανήκουν στην ίδια λογική κατηγορία (έκταση) του νοήματος, αλλά
2012).
40
γλωσσικής δόμησης του ασύνειδου. Η γλωσσοκεντρική στροφή της
Ζ., Λειτουργία και Πεδίο της Ομιλίας και της Γλώσσας στην Ψυχανάλυση,
Εκκρεμές, 2005).
Μέση και Νέα Στοά), αλλά εντοπίζεται κυρίως στο έργο του στωικού
φιλόσοφου Ιεροκλή, του 1ου αιώνα μ.Χ. Ο ορισμός αυτής της έννοιας δεν
41
αποσπάσματα των έργων των Στωικών όσο και των αντιπάλων τους. Με
εννοιολογικοί άξονες του τοπικού, του υλικού και του εποπτικού στοιχείου
42
Οντότητα και υπόσταση: Διάκριση ανάμεσα στην ύπαρξη του όντος και τις
υποστασιακές του εκφάνσεις. (Βλ. παραπάνω, στο ίδιο κείμενο, σσ. 21-23)
εικόνων του κόσμου των φαινομένων, στο ίδιο πλατωνικό έργο. (Βλ.
43
τριγωνικότητα που αναπτύσσεται μεταξύ ενός ζωτικού παρατηρητή και
των καθολικών ιδιοτήτων της ουσίας ή του είναι των πραγμάτων και το
πρόκειται για μία διεπιφάνεια της εμπειρίας επί της οποίας εγγράφεται
παντὸς ἔστω μειζόνως τῆς πρόσθεν διῃρημένη: τότε μὲν γὰρ δύο εἴδη
διειλόμεθα, νῦν δὲ τρίτον ἄλλο γένος ἡμῖν δηλωτέον. τὰ μὲν γὰρ δύο ἱκανὰ ἦν
νοητὸν καὶ ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ὄν, μίμημα δὲ παραδείγματος δεύτερον, γένεσιν
ἔχον καὶ ὁρατόν. τρίτον δὲ τότε μὲν οὐ διειλόμεθα, νομίσαντες τὰ δύο ἕξειν
ἐπιχειρεῖν λόγοις ἐμφανίσαι. τίν' οὖν ἔχον δύναμιν καὶ φύσιν αὐτὸ
τιθήνην. εἴρηται μὲν οὖν τἀληθές, δεῖ δὲ ἐναργέστερον εἰπεῖν περὶ αὐτοῦ,
χαλεπὸν…» (48e-49b)
44
«…ταὐτὸν οὖν καὶ τῷ τὰ τῶν πάντων ἀεί τε ὄντων κατὰ πᾶν ἑαυτοῦ πολλάκις
πεφυκέναι τῶν εἰδῶν. διὸ δὴ τὴν τοῦ γεγονότος ὁρατοῦ καὶ πάντως αἰσθητοῦ
μητέρα καὶ ὑποδοχὴν μήτε γῆν μήτε ἀέρα μήτε πῦρ μήτε ὕδωρ λέγωμεν, μήτε
ἔχον, ἀγέννητον καὶ ἀνώλεθρον, οὔτε εἰς ἑαυτὸ εἰσδεχόμενον ἄλλο ἄλλοθεν
οὔτε αὐτὸ εἰς ἄλλο ποι ἰόν, ἀόρατον δὲ καὶ ἄλλως ἀναίσθητον, τοῦτο ὃ δὴ
γένεσιν πᾶσιν, αὐτὸ δὲ μετ' ἀναισθησίας ἁπτὸν λογισμῷ τινι νόθῳ, μόγις
που τὸ ὂν ἅπαν ἔν τινι τόπῳ καὶ κατέχον χώραν τινά, τὸ δὲ μήτ' ἐν γῇ μήτε
που κατ' οὐρανὸν οὐδὲν εἶναι. ταῦτα δὴ πάντα καὶ τούτων ἄλλα ἀδελφὰ καὶ
περὶ τὴν ἄυπνον καὶ ἀληθῶς φύσιν ὑπάρχουσαν ὑπὸ ταύτης τῆς ὀνειρώξεως
μέν, ἐπείπερ οὐδ' αὐτὸ τοῦτο ἐφ' ᾧ γέγονεν ἑαυτῆς ἐστιν, ἑτέρου δέ τινος ἀεὶ
οὗτος μὲν οὖν δὴ παρὰ τῆς ἐμῆς ψήφου λογισθεὶς ἐν κεφαλαίῳ δεδόσθω
λόγος, ὄν τε καὶ χώραν καὶ γένεσιν εἶναι, τρία τριχῇ, καὶ πρὶν οὐρανὸν
45
Πράγμα – πραγμοποίηση: Οριοθέτηση, διάταξη και εναλλαγή είναι οι τρείς
κλάδου που διερευνά τις σχέσεις μέρους-όλου (mereology)», τότε: «Η αξία ενός
όλου (πράγματος) δεν πρέπει να θεωρείται εκ των προτέρων ότι είναι η ίδια
46
να υπερκεραστεί η πραγμοποίηση της καθημερινής ζωής (ό,τι δηλαδή
2006)
τύπου ονομαζόμενο. Τόσο η μελέτη των σημείων και των συμβόλων, όσο
όπως είναι ένας ήχος ή μία εικόνα, αλλά εκπροσωπεί επίσης και μία σκέψη
47
συμπτώσεων των πραγμάτων, το σημαινόμενο διαφαίνεται ως το ιδιαίτερο
ως προς την κρίση, την πεποίθηση και την επιθυμία του δρώντος
φιλοσοφικής σκέψης.
σήματος και η εκάστοτε γλωσσική του επικράτεια (βλ. εδώ, την αντιστοιχία
48
ενδεχομενική κινητικότητα ή τροχιά του καθορισμένου γλωσσικού όρου
τις δυναμικές μορφές των υποκαταστάσεων δια του φυσικού λόγου, (β).
Των αντικαταστάσεων δια της έλλογης παρουσίας και (γ). Των μετα-
ιδέες και οι έννοιες, και αυτό διενεργείται, κατ’ αντιστοιχία, μέσω των
των ειδών και των γενών της ουσιακότητας και όχι της οντολογίας του
είναι. (Βλ. ενδεικτικά, Deleuze, G., Διαφορά και επανάληψη, Εκκρεμές, 2019)
49
Σώμα (ενσώματος–διασώματος– παρασώματος): Σώμα είναι το υλικό
σήμανση, μέσω των οποίων ένα εμπράγματο σώμα αναδύεται στον κόσμο
δημιουργεί την αλήθεια στον κόσμο και όχι το αντίθετο, τουλάχιστον για
50
Υλική συνεπαγωγή: Τεχνικός όρος της τυποποιημένης λογικής σύνταξης
δε διαθέτουν κοινό νοηματικό πεδίο, και αυτό σημαίνει ότι όταν η επαγωγή
Αυτό που διευρύνεται είναι το εύρος των υποθέσεων και όχι ο υλικός
άπειρο πλήθος υποθέσεων. Αλλά αυτό δεν επηρεάζει την υλική υπόσταση
σημαίνει ταυτόχρονα ότι και κάθε (υποθετικά) αληθές οφείλει να είναι και
51
θεμελίωσης του πραγματικού). Ουσιαστικά, αυτό που αξιώνεται εδώ είναι
ενδεικτικά, Rorty, R., Η φιλοσοφία και ο καθρέφτης της φύσης, Κριτική, 2001)
λοιπόν, νοείται κάθε μορφική εμφάνιση, δια της οποίας διακρίνεται και
ανάδειξη του άλλου, ήτοι ενός ετέρου λόγου και μιας οριακής εαυτότητας.
τρόπος της ιεραρχικής δομής του περιβάλλοντος και (γ). Ο στόχος της
52
προσφέρει το γενεαλογικό σημείο του «ίδιου», ως πιστοποίηση ή
Και τέλος, η κατάσταση είναι που μας εμφανίζει την κανονικοποίηση ενός
προσέγγισης όλων, αλλά και ενός εκάστου, των υπό φιλοσοφική εξέταση
έρχεται από το ώριμο φιλοσοφικό έργο του Πλάτωνα. Μέσα από αυτό το
αποβλεπτικότητα της ουσίας ή του είναι (ψυχολογία του βάθους), και (γ).
2018)
53
Ολοκληρώνοντας αυτόν τον κύκλο των εννοιολογικών αρμολογήσεων,
Υποσημείωση:
54
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
Καντ, Ιμμ., Κριτική του Καθαρού Λόγου – Α’ & Β’ Μέρος, Παπαζήσης, 1979
Λακάν, Ζ., Λειτουργία και Πεδίο της Ομιλίας και της Γλώσσας στην
Μ.Ι.Ε.Τ., 2012
2006
Maturana, H.R., Varela, F., Το Δέντρο της Γνώσης, Οι βιολογικές ρίζες της
Merlin, D., Η Καταγωγή του Σύγχρονου Νου, Τρία στάδια στην εξέλιξη της
Quine, W.V. – Ullian, J.S., Ο Ιστός της Πεποίθησης, Leader Books, 2002
ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ AMARGI
___________________________________________________
____________________________________________________
«Δεν υπάρχει ποίηση, υπάρχουν μόνο ποιήματα. Ο ποιητής είναι, κατά
περίσταση, δημιουργός του ποιητικού λόγου, στο βαθμό που επίσης είναι
_________________________________
_________________________________