Το Χειμωνιάτικο Παραμύθι .Μια δραματική κωμωδία ή ένα κωμικό δράμα..

Η τρελή ζήλεια, η άδολη αγάπη , η μετάνοια ,η συγχώρεση, τα στοιχεία του

παραλόγου και ο «κινηματογραφικός χρόνος» του έργου καθιστούν
«Το χειμωνιάτικο παραμύθι» τουλάχιστον ενδιαφέρον και ιδιαίτερο.

Πιο συγκεκριμένα, επέλεξα να ασχοληθώ με το χαρακτήρα του Λεοντίου όπως

αυτός εμφανίζεται στην αρχή έως και την πρώτη σκηνή, της τρίτης πράξη του
έργου. (στη Σικελία)

Κάθε φορά ,σε κάθε έργο του Σαίξπηρ, μου γεννιέται η ίδια ακριβώς απορία.
«Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, περά από τη μοναδική του ικανότητα να
γραφεί, να έχει νοιώσει, να έχει βιώσει με τέτοια ένταση, όλα σχεδόν τα ανθρωπινά
συναισθήματα;» .

Τον έρωτα, την αγάπη ,την αφοσίωση, τη ζήλια κτλ. Και είμαι σίγουρη πως τα έχει
ζήσει , αφού θα ήταν αδύνατο να γράψει κανείς για αυτά, με τρόπο που αγγίζει
εκατομμύρια ανθρώπους αιώνες τώρα , χωρίς να τα ΄χει νοιώσει στην ψυχή του.

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως στο πρόσωπο του Λεοντίου, ενός βασιλιά του
16 αιώνα , βλέπουμε έναν άνθρωπο του 21ου αιώνα . Τον άνθρωπο, όσο τετριμμένο
κι αν ακούγετε, της διπλανής πόρτας. Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για
ιστορίες , δράματα , ακόμα και εγκλήματα που έχουν ως βάση την παράλογη, την
παράφορη, την έμμονη ζήλεια. Τη ζήλεια που ξεφεύγει από τα όρια του
φυσιολογικού , τη ζήλεια που οδηγεί στην έμμονη ιδέα της απιστίας .
Ιδέα πολλών ανδρών και γυναικών που οδηγεί , όποιον έχει προσβληθεί απ το
«μικρόβιο» αυτό, στο να μη κάνει τίποτα άλλο πάρα να παρατηρεί , να στήνει
«παγίδες» και να ψάχνει ενδείξεις και αποδείξεις για την , υποτιθέμενη τις
περισσότερες φορές, απιστία. «Μικρόβιο», εντος εισαγωγικών ,άλλα με τα ίδια
χαρακτηριστικά των βλαβερών μικροοργανισμών, αφού σε μια στιγμή, μια ευγενική
φράση ένα « χερόπιασμα» ,αρκεί για να «νοσήσει» ο Λεόντιος και αμέσως να
στρέψει τη μανία του όχι μονό εναντίον της συντρόφου του , αλλά και ενάντια στο
παιδί του ή μάλλον ενάντια στο παιδί της γυναίκας του (όπως του λέει το άρρωστο
μυαλό του). «Μαμίλλιε είσαι γιος μου;» Παράφρων πια ,φαντάζεται πράγματα
απίθανα και η σχέση του με τη λογική έχει διακοπεί. «Και στο πετσί μου και παντού
στα αυτιά και στο κεφάλι , ζώο νοιώθω , ζώο που του φυτρώνουν κέρατα» . Μέσα
σε μια στιγμή αποφασίζει να σκοτώσει τον ο «αδελφό του», όπως τον αποκαλεί
στις πρώτες γραμμές του έργου . « Εσύ λοιπόν αν ήθελες θα του φτιάχνε μια κούπα
ειδική να δώσεις στον εχθρό μου ύπνο αιώνιο». (απευθυνόμενος στον Κάμιλο)

Τυφλός από το πάθος του υποψιάζεται τους πάντες . Απορεί που δε βλέπουν αυτό
που αυτός βλέπει, δεν ακούει κανένα και εμπιστεύεται μόνο το «δυνατό ένστικτο
του». Φτάνει ακόμη και στο έγκλημα αφού διατάσει τον Αντίγονο , το βρέφος που
έφερε στον κόσμο η Ερμιόνη (παιδί δικό του στην πραγματικότητα) να το παρατήσει
σε μέρος απομονωμένο κι έρημο χωρίς λύπη καμιά …. Αμφισβητεί το χρησμό του
μαντείου των Δελφών και δεν βγαίνει από το παραλήρημα του πάρα μονό όταν
πεθαίνει ο γιος του και εξαιτίας του γεγονότος αυτού και η Βασίλισσα Ερμιόνη .
Άλλα όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές είναι πλέον αργά . Αν και στο
χειμωνιάτικο παραμύθι τελικά όλα ανατρέπονται…