LEGENDA O ŚW.

ALEKSYM
Rękopia Diblioteki Jagiellońskiej w Krakowio nr 2347. Jest to obszerny kodeka formatu 4”, liczący 380 kart.
Zawiera łachiskie traktaty, kazania i inne teksty o charakterze teologicznym, pinane w większości w drugiej ćwier-
ci XV w. przez kilku kopistów. Polska legenda o św. Aleksym znajduje się na k. 53 — 60v, dulej następujo pusta
karta, którą przypuszczalnie nicznany pisarz pozostawił dla dopisaniu dalszego ciągu, bowiem legenda nie posiada
zakończenia (brakuje relacji o lamentach rodziców i żony oraz opinu pogrzebu świętego). Tekst został zapisany
około połowy XV w. (może w 1464 r.) i stanowi kopię dawniejszego wzoru. Legenda jest wierszowaną opowieścią
o życiu św. Alekaego, którego kult był w średniowieczu bardzo szeroko rozpowszechniony (na Zachodzie od X w.).
O popularności tego hagiograficznego żywota zadecydowały wartości idcowe, jakie zawierał — apologię bezwzglę-
dnego ubóstwa i ascezy. Legenda o Alcksym, oparta być może na dalekich motywach indyjskich, powstała w Syrii
w ciągu V i VI w. i stąd rozpowszechniła się szybko na inne kraje. W X w. żywot i kult Alckscgo przedostały się
do Europy zachodniej. Powstały liczne — zarówno wierszowane, jak i prozaiczne — redakcje żywota, i to nio,tylko
łacińskie, ale również w językach narodowych. Połska legenda jest przekładem jednej z wersji, nazywanej „mał-
żeńską" ze względu na przykładaną w niej wagę do motywów związanych z małżeństwem świętego. Wzorzec, z
którego korzystał nicznany autor polski, pochodził najprawdopodobniej z Włoch lub Francji. Polski utwór posiada
duże walory artystyczne, budowę wiersza cechuje asylabizm (457, to ośiniozgloskowce). Język zabytku zawiera
liczne dinlektyzmy mazowieckie.
Wyd.: 8. Wierczyrński, W. Kuraszkicwicz, Polskie wierszowane legendy średniowieczne, Wrocław 1962, Biblio-
teka Pisaurzów Polskich, seria A, nr 2, a. 16—10, 253—151, tabl. ["XII (transtit., transkryp., fot.); C. Verdiani,
Problemy wzorców polskiej „łegendy” o świętym Aleksym, [w:] Średniowiecze. Studia o kulturze, t. 4, Wrocław 1069,
a. 50—195 (transkryp., próba rekonstrukcji tekstu).
Oprac.: NK I 253 255;
— C. Verdiani, II Ritmo połacco su Sant' Alessio (1454), Ricerche Slavistiche, Vol. XV
(1967), s. 41—112, Vol. XVI (1968 —1969), s. 3—100; E. Ostrowska, Nieznane fakty dialektyczne w polazczyżnie
średniowiecznej. 1. Fonetyka śródwyrazowa przed spółgłoskami spółotwartymi, Język Polski, R. 48 (1968), 8. 334 —
347; E. Ostrowska, © nowe odczytanie wiersza o świętym Aleksym, Język Polski, R. 49 (1909), s. 30—37; E. Ostrow-
ska, Metoda wzajemnych uwarunkowań (na przykładzie odczytania fragmeuliu s „Legendy o św. Aleksym”), Język
Polski, R. 50 (1970), a. 326
— 333; FE. Ostrowska, Cztę w jednych księgach o nim, Język Polski, R. 50 (1970), s. 21 —
26; J. Reczek, Nowy okres w badaniach nad Legendą o św. Aleksym (Z powodu prac Ewy Ostrowskiej i Carlo Ver-
dianiego), Język Polski, R. 50 (1970), s. 15—21; M. Kucala, W sprawie odczytania inwokacji „Legendy o świętym
Aleksym", Język Polski, R. 50 (1970), 8. 323—326; A. Gieysztor, Dobrowolne ubóstwo, ucieczka od świała i średnio
wieczny kult św. Aleksego, (w:] Polska w świecie. Szkice s dziejów Kullury polskiej, Warszawa 1972, R. 21—40;
E. Ostrowska, Samogłoski nosowe w staropolskich tekstach z Mazowsza, 1. Średniowierze, Język Polski, R. 52
(1972), 8. 265—267; M. Karać, Staropolska rzadkość składniowa, Poradnik Językowy 1976, s. 266—271.

(k. 55) Vita saneti Allexy Rikmice | Vita sancti Allerii rikmice
Ach krołu wyeliki nafch Ach, krolu wieliki nasz,
czo =|fzczjj dzcyą mafchyafz Coż ci dzieją Męszy jasz,
przi==|day rofvmv kmej rzeczi Przydaj rozumu k mej rzeczy;
me | [zercze bofzthewm* obleczy Me sierce bosttceni obleczy,
Ra=|czy mą mych grzechow pofba =|vfez Raczy mię mych grzechow pozbawić,

bych mogl othwych [z==|wathych prawfjcz
Szywoth | gyednego fzwjathego
czofeh mi =|lowal bogą [wego
Czthą w=|jednich kfzagach onym
ktho | chcze fzluchacz ją powjem |
Wrzymjye gyedno panfją bi =|lo
czojch bogy rado fzluzilo |
Amjąl burfzo wjolky dwor |
procz panofz trzifztha riczerzo =|w
Qzo f[zą mv zawjzdi fzlu=|fzyli
zuwJzdi kjego ftolu bilż ||
(k. 55v) Cchownl gye nawyelebnofczy
fSmjql kofzdjł fzwe | [zlothe pafzy
Ochowal [zyro =|thj> iwdowj;
dal gjm ofzoe=|bno trzi ftoly
Zaczwarthim | pyclgrrymi* gycdly
czy do=|bogą przywycdly
Evlamfjan gyemv dzano
wyelkyc==|mv themy pany
Azonje | [gjego] dzano aglins
fha by =|la wbojzthw wczafz
Byl | wyfzokyego rody
n$żemjal | pofjzobyje zadnyego plody |
Wyąnezczi jąły bogą profchi =|cz
aby gje thim darowal
aby | gym gydno* płomyą dal
Bog | thjch profzby w$fluchal
ag=|dj jzyą mv jz$n narodzyl
then | [zyą wlepfze przyęgodzyjł
Wy =|ancz mv [zdząno Allexi. -
then | byl oczeza barfzo lepfzy
Then || (k. 56) wyącz fzlufzy! bogv rad.
$/ze | byl ftar dwadzefzcza kthemy | czthirzj;
latha
Wyucz knje =|mv rzeck* oczyfejcz [zlowa tha
Mi=lly [zjuv kafzą thobjje
pogym | zagyegocz f[zoną fzobye
Kthorey | gyedno bandzefjz chczjjecz
Jzlv =|byą thobyc thą mafz miecz
Syn odpowjje oczczy fzwemy |
«
wjzeko fzlufzą ftarfzemv
Oczcze | wfzekom $ą thwojje dzeczą
w =|$erne dulbych fzwoj fzywoth | przeczą
Czo kole mj chczefz ka =|[zacz
pothwejj woly mafzą tho | ftacz
Awjacz my czefzarz dze==|wka dal
apapjejz gy [znżą | oddal
Awthen czajz papjefjza | mjąno
Innocercins mv dząno |
Tho then byl czejzarz pyrwy
Archodonius nyfzly
khoroj* kro=|lewnfje famfjana dzano
czo fa | (k. 56v) Allexemv dano
Azenje dzano a=|glyas
tha byla wboftw wczajz | Ta była ubostwu w czas.]*
261
Bych mogł o twych świętych prawić.
Żywot jednego świętego,
Coż miłował Boga swego,
Qztę w jednych księguch o nim.
Kto chco słuchać, ja powiem.
W Rzymie jedno panię było,
Coż Bogu rado służyło.
A miał barzo wielki dwor,
Procz panosz trzysta rycerzow,
Co są mu zawżdy służyli,
Zawżdy k jego stołu byli.
| yna- Ohował je na wiclebności i na krasie
krafze
I miał kożdy swo złote pasy.
Ohował siroty i wdowy,
Dał jim osobne trzy stoły,
Za czwartym pielgrzymi jedli,
Oi (ji) do Boga przywicdli.
Eufamijan jomu dziano
Wielkiemu temu panu,
A żenie fjegoj dziano Aglijns;
Ta była ubostwu w czas.
Był wysokiego rodu,
Nio miał po sobie żadniego płodu.
Więc-ci jęli Boga prosić,
Aby je tym darował,
Aby jim jedno plemię duł —
Bog tych prośby wysłucha.
A gdy się mu syn narodził,
Ton się w lepsze przygodził:
Więc mu zdziano Aleksy,
Ten był oćca barzo lepszy.
Ten więc służył Bogu rad.
Iże był star dwadzieścia k tomu cztyrzy lata,
Więc k niemu rzekł ociec słowa ta:
„Miły synu, każę tobie,
Pojim zajogoć żonę sobie;
Ktorej jedno będziesz chcieć,
| Ślubię tobie, tę masz mieć”.
Syn odpowie oćcu swemu,
Wszeko słusza starszemu:
„Oćcze, wszekom ja twoje dziecię,
Wiernie dałbych swoj żywot prze cię.
Ookole mi chcesz kazać,
Po twej woli ma się to Cz)stać”.
A więc mu ecsarz dziewkę dał —
A papież ji s nią oddał.
A w ten czas papieża miano,
Innocencyjusz mu dziano;
| To ten był cesarz pirwy,
Archodonijusz niżli! —
K<t)orej krolewnie Famijana dziano,
Co ją Aleksemu dano.
[A żenie dziano Aglijas,
 Agdy [zą fznfą pocladal
the$ no-|czy f[znya gadal
Wroczil fzafzya | pyrfjzczen głey.
arecik* thako do=|ntfef
Oftawyamczą przithim* | dzewjtwje
wroczmi gy gdy bą=|dzowa oba wnitebyefkim
kro =|lewftwie
Ivthrocz [za b$erzą | odczebje.
fzłuz$ę* themy czofz | czę gyeft wnyebye
Agd$ycz | wjzythky [toly ojządą
thedj/|cz 9a ivjch wdrodze bandą
Mie=|la zono kafzą thobye
jzlufzę | bogy wkajzdey dobfe
Wbo =|gyo karm$ fodzewą*
fzw$ch | ftarfzych nykdy* [nfegd$y] nfem|-
gnjewą*
Ohowąjzą* wczezj | iwkafzn$
6
n$etraczy nfjedne =|y przyafzn$ |
Krolowna odpo =|wffe femv
mąm thefch do=|j(k. 57)brą volą kthemy
Namyleyfzy mą =|fzvy mog
thego fzą pomn$e nicz n=jyebo$
kafzdi czlonek wmjym zi==|wocze
chczą chowacz wkafzny $ | wcznocze
Gynako pomfn)ye nycea|w/zwjejz
dogąth thy ziw $ą | thejz.
Ażeko zaiwtra wftal
od | obyąda fzą precz bral
Othyjm | nykth nyewyedzał
gyedno zo=|na gźłego
tha wyedzala od =|nyego
Nabral fzobfe fzrobra | fzlotha dofzicz
czogo mogl pyo=|chothą nofzycz
Wzjancz fzą | namorze wejzbrał
u oczecz w/fza=|lofjcz* oftał
Tmacz myala dofzycz | zalofczy
zona ponym gyeko [pi =|ta
Wyącz tho [zwyathe ple=jmfą
przifzlo wgyedna fzemya | Przyszło w jednę ziemię.
Rofzdal fzwe rucho fzebrakom |
jzrzebro fzlotho popom fzakom |
Wyącz jząm pothkofczolem fze==|dzał
aogyego kfząthwye* n$ykth j (k. 570) n$owye-
dzal
Wyącz tho fzawfz==|d$ wftawal reno
ano kofzczol | zamknfjono
Wyąncz thu lefzal | pothle proga
phalą profzą [jzwo=|go boga
ano f[zwfrzchu [zla przył ««|goda.
nyegdi mrofz n$egdi woda |
Ez [zą jtalo wgjyeden czafz
wjtal | [zobrajza mathkybofzey obrafz |
fzethl dothego czlowjcka
gyen=|fzą cluczem opycka .
A gdy się s nią pokładał,
Toj nocy s nią gadał.
Wrocił zasię pirścień jej,
A r(zjyekł tako do niej:
„Ostawiam cię przy tćw>ym dziewstwie,
Wroóć mi ji, gdy będziewa oba w niebieskim
krolewstwie.
Jutroć się bierzę od ciebie
Służy(ó) temu, coż ci jest w niebie,
A gdyóć wszytki stoły osiędą,
Tedyć ja już w drodze będę.
Miła żono, każę tobie:
Służy Bogu w każdej dobie,
Ubogie karmi i odziewacj),
Swych starszych nigdy [niegdy] nie gniewacj),
Ohowacj) się w(e) czci i w kaźni,
Nie traci nijednej przyjaźni”,
Krolewna odpowie jemu:
„Mam też dobrą wolą k temu,
Namilejszy mężu moj,
Tego się po mnie nie nie boj.
Każdy członek w mym żywocie
Ohcę chować w kaźni i w cnocie;
Jinako po mnie nie wzwiesz,
Dojąd ty żyw, ja też”.
A jeko zajutra wstał,
Od obiada się precz brał;
O tym nikt nie wiedział,
Jedno żona jego,
Ta wiedziała od niego.
Nabrał sobie śrebra, złota dosyć,
0o go mogł piechotą nosió;
Więc się na morze wezbrał,
A ociec w żałoścći) ostał.
I mać miała dosyć żałości,
(Przypuszczalnie w rkpe.
brak dwóch wierszy)
Żonę po nim jeko spyta.
Więc to święte plemię
Rozdał swe rucho żebrakom,
Śrzebro, złoto popom, żakom.
Więc sam pod kościołem siedział,
A o jego księ(sytwie nikt nie wiedział,
Więc to zawżdy wstawał reno,
Ano kościoł zamkniono,
Więc tu leżał podle proga
Falę, proszę swego Boga.
Ano z wirzchu szła przygoda:
Niegdy mroz, niegdy woda,
Eż się (z)stało w jedon czas,
Wstał z obraza Matki Bożej obraz.
Szedł do tego człowieka,
Jen się kluczem opioka,
 Trzeci głejt | thako donfego
wftany pujezi | czlowyeka thego
Othemkn$ =|mv kofzczol bofzy.
acz nathim | mrofze nielejz$
Zak fza theko* | barfzo lanknąl
wjtawjzy ko =|fzczol othemknął
fho jza no=jwthno* dzegyalo
alefza cząfto | dzegynlo
Wyącz fzak powfjem=|dal kafzdemy
$/taremv ymlo =|demv
Agdyfz tho ponym vjz =|nalg
wyelika mv phalą da =|l$
Sząjzwyąthego gy trzima=|no
$wżelemvy przebog dawano | I wiele mu prze Bog dawano.
(k. 68) Swftawfzy* fzobie oczecz głego
przejz =|wego fyna gfedinego
Rojzlal pow =|fzim zemyąm lud
yzadal gym ws=|$elky trud
Strawyli wyeliki py =|enfącz
fzwego kządza fzukącz* |
Tv gy nadgyeli
wgyednym mfe=|f[cze w$elidoczny
nfefznal go | głeden g$eko drvgy.
aon pofz=|nal wjzythky fzwe fzlugy
Br=|al odnych g$elmvfzny g$ych |
wyącz wzejzol był
fjch gy | thim bog naw$edzył
Tv jzą | gyechali odniyego
an$fepofznal | ządny gyego
Aoczczy fzą po =|w$edzeli
nykdzej* fzm$go ny =|ewydzely
Agdy tho oczecz ws==|/zlifzal tha fzlowa
thedy gfe=|go fzalofcz byla nowa
Thu | y4l plakacz narzekacz
macz | nf$emogla placzy przeftacz |
(k. 580) Aw$acz fzwyąthemy allexemyv |
themy kfzadzy wżłelebnemy |
n$felybamy phala bfla
czofzą | my ondze wodzyłła
Thvjzą | wjzbral* gyłeko mogą
wizja =|tbl namorze wkoga
Bral[zą | dofzemje dogydney*
domfafta | fzyreg*
tham byl czyl fzwyją ==|thego pawia
Thv byla gye=|go myfzl padła
>
Wyącz [za | w$edr obroczyl
then czy fzą=|/zą nawroczył
m. u-- >
Agdy dorzy =|mą prz$al bogy dząkowal |
$ich gy do (jzwey) fzemfje przygnal |
Arzekacz yvjz thv chcza cz$ =|rzpfecz
mąką $wjzthky fzle=|phyle $m$yecz
vmego oczcza | nadworze
gdym nyeprzebil | zamorze
Pothkał nafjzoraw* | = ==przedgrodem
= Potkał na żoraw(iu) przed grodem
oczcza [wego! i$ąl | go profzycz
wgymyą fzyna | (k. 59) bofzego
I rzekł jest tako do niego:
„Wstań, puści człowieka tego,
Otemkni mu kościoł Boży,
Ać na tym mrozie nie leży”.
Żak się tego barzo lęknął,
Wstawszy, kościoł otemknął.
To się nie jedno dziejało,
Ale się często dziejało.
Więc żak powiedał każdemu,
I staremu, i młodemu.
A gdyż to po nim uznali,
Wieliką mu fałę dali.
Za świętego ji trzymano
Steskszy sobie ociec jego,
Prze swego syna jedynego,
Rozsłał po wszym ziemiam lud
I zadał jim wielki trud;
Strawili wieliki pieniądz,
Bwego księdza szuk(aj)ąc.
od nich jełmużny jich,
zgi
wiesioł był,
tym Bog nawiedził,
jechali od niego,
poznał żadni jego,
sz>y>>3
są powiedzieli:
igdziejsmy go nie widzieli”.
to ociec usłyszał ta słowa,
ego żałość była nowa.
ŁOT
płakać, narzekać,
nie mogła płaczu przestać.
A więc świętemu Aleksemu,
Temu księdzu wielebnemu,
Do miasta CTarsa wy SyrCyjvej.
Tam był czuł świętego Pawła,
Tu była jego myśl padła.
Więc się wietr obrocił,
Ten ci (ji) zasię nawrocił.
A gdy do Rzyma przyjał, Bogu dziękował,
Iż ji do swej ziemie przygnał.
A rzekąc: „Już tu chcę cirzpieć
Mękę i wsztki* złe file jimieć
Oóca swego i jął go prosić:
„W jimię Syna Bożego
 264

ydla [zyna thewego* | allexego I dla syna t[ejwego, Aleksego,

Aracz my [zwą gy =|elmvfzna dacz A racz mi swą jełmużnę dać,
bjych mogl | thy odrobynjy bracz Bych mogł ty odrobiny brać,
170 czo [bą] | bądą fzthwego [tola padacz | Co będą z twego stoła padać”,
Gjego oczecz tłw wjzlifzal | Jego ociec to usłyszał,
jjch gyemy fzjnowo gymja | wfzpomyonal Iż jemu synowo jimię wspomionął:
thv fzylno | rzewno zaplakal Tu silno rzewno zapłakał,
wyucz gy | boga dla chowal Więc ji Boga dla chował.
176 Agdj wfze=llyfzuł thaką mową A gdy usłyszał taką mowę,
zawj =|nql fzobyo plafzczem glowa | Zawinął sobie płaszczem głowę;
Thv fzja byl weny f[zamą=|th wkrathl Tu się był weń zamęt wkradł,
mało cze [zmo:=|fzthv nyjefzpadl Mało cże z mostu nie spadł.
Podal my | fzaphutrza f[zwego Podał mu szufurza swego,
then mv | czyny! wyele fzlego Teu mu czynił wielo złego.
Thv | podwfzchodem lefzul Tu pod wschodem leżał,
kafzdi | nanj pomjygje fzlą wodą | lal Każdy nań pomyje [złą wodę]* lał.
Alefzal thv fzejzcznaczeze | lath A lożał tu sześćnaćcie lat,
wfzthko czyrpjal prze=||(k. 59v)bog rad Wsztko cirpiał prze Bog rad;
Szfyothmegonaczeze | lathn zamorzem byl Siodmegonaćcie Juta za morzem bylt,
czo [zos=|bfo nycz czynił Co sobie nie <nie) czynił.
Awjacz gdi | ivfch vmrzecz mjal A więc gdy już umrzeć miał,
jzam [zo =|bje lyft napy fzal Sam sobie list napisał
Ifzczijz =|nalgy [d3 thwardo wrącze | I ścisnął ji twardo w ręce,
popyjzawfzy f[awopje wjzth =a|kj) mąky Popisawszy swojo wsztki męki
iwfzthky fzthvky* | czogyje plodzyl I wsztki s(k)włki, co ja płodził,
Yąko fzą na=|fzwyath narodzył Jako się na świat narodził,
Agdy | bogv dvjza [dząlj dal A gdy Bogu duszę dał,
thvfzą | wyelky dzyw fftal Tu się wielki dziw zstał:
106 Szumy | f[zwon$ fzwonyli Samy zwony zwoniły,
wfzthki | czo wrzim$o byli Wsztki, co w Rzymie były.
Wyącz | [zą ponjm pythano Więc się po nim pytano,
pow =|fztltkych domjech fzykano | Po wsztkich domiech szukano;
Niemogligo nfgdzej najcz | Nio mogli go nigdziej najć,
awfzdy nyechczely przeftacz | A wżdy nie chcieli przestać,
Gydno* mlode dzeczą bylo | Jedno młode dziecię było,
tho gjm wjucz wfzyawiło | To jim więc wzjawiło,
Arzekacz uza wy nycwyecze || (k. 60) othym A rzekąc: „Azu wy nie wiecie o tym,
kthotho wmarl Ilącz | wam powjem Kto to umarł? Jać wam powiem.
vewfamjącz* | lefzy U Eufumija(na)ć leży,
ogym]ze tha phala by ==|efzy Q jimże ta fała bieży;
Poth wfzehodem gj naj) =|dzecz*, Pod wschodem ji najdziec(ic),
aczgo gyedno fzvkacz | chczecze Acz go jedno szukuć chcecie”,
Wyacz thv papyefz | fakardynaly Więc tu papież z kardynały,
cejzarz jzwimy | kaplany. Cesarz Cz) swymi kapłany
fzly fza knjemv [z =|chorąkwamy Szli są k niemu z chorągwiami,
ajzwonjy wfz=|dy [zwonyli fzamy A zwony wżdy zwoniły samy;
Thv | w$acz była lIvdzy [zyla. Tu więc była ludzi siła,
fzyljno wyelka czj'[zczba byla | | Silno wielka ciszczba była.
215
Kogokole para [zaleczala Kogokole para zaleciała
oth =|thego fzwjathego czala Od tego świętego ciała,
kto =|rfle chorobą myal Ktory le chorobę miał,
uathe =|mjefez* [zdrow oftal Natemieśc(ie> zdrow ostał.
Thv | [zą krajzne czthyrzy [zw =|jyecze ftaly Tu są krasne cztyrzy świece stały,
czofzą wyacz | wfzobye [zwyathi ogyeny | mjali Co są więc w sobie święty ogień miały.
Chczely my lyft [z=jrąky wfzącz Chcieli mu list z ręki wziąć,
njemogligo || (x. 600) mv wjfzącz. Nie mogli go mu wziąć.
 an$ cefzarz any | papfefz Ani cesarz, ani papież,
any wfzthko kupla =|nffzthwo takyefz Ani wsztko kapłaństwo takież,
$ w[zthek | lnd Ikthemv I wsztek lud (i) k temu,
nyemogl rofzd =|rzecz ((n>ycht) ranky gyemy Nie mogl rozdrzeć nicht ręki jemu.
Wyącz | wfzthczy profzyli boga zatho. | Więc wsztey prosili Boga za to,
aby gym bog pomokl na =|tho Aby jim Beg pomogł na ta,
bęymvy mogly lyft oth =jyącz By mu mogli list otjąć,
Awfzdy my go nje=|mogli othfącz A wżdy mu go nie mogli otjąć,
Ejzb$ ale | pofznali malo Eżby ałe poznali mało,
czo by nath =lim l$[cze ftalo Co by na tym liście stało.
G$edno | przyfzłla zoną gycgo Jedno przyszła żona jego,
ajcz=|glą* rąka donyego A (wościćąygła rękę do niego,
efz gy =|ey wrąka wpathl Iyft Eż jej w rękę upadł list,
prz=[etho $fz byl gyeden dodry=|gfego czyft Przeto, iż był jeden do drugiego czyst.
Agdy then lyft | oglądano A gdy ten list oglądano,
nathemkyefczfe) w =|[znano Natemieście uznano,
$fz byl f[zęn evfum =|yanow Iż był syn Eufamijanow,
110 akzadza rzimfzkego | cefzarzow A księdza rzymskiego cesarzow.
Agd$ tho oczecz || A gdy to ociec
(dalszego ciągu w rkpa. brak) (dalszego ciągu w rkps. brak)

1 JV rkpe. szyk następujący: Pothkal nafzoraw* | ocz-
cza [wcgo przedgrodem, lecz kopista kreskami gaznaccył
przeniesienie wyrażenia oczcza [wego na miejsce po
wyrażeniu przedgrodem.
1 Niewykluczone, że kolejność wierczy $2—53 oraz
54—6530 powinna być odwrócona.
* Zapewne pomyłkowo powtórzone wiersze 25 —26.
3 W rkpe. łu i w ośmiu jeczcze innych miejscach
występuje forma waztki, co nasuwa przypuszczenie, że
pisarz tak ją wymawiał.
* Niewykluczone, że wiersz len powinien następować
po w. 178.
* Jest to wtrącona przes kopistę glosa do wyrasu po-
myje.
* Lub: Siodmegonaćcie lata zamorzon był.