Sa mga parang ginto, kung saan kumikinang ang sikat ng araw, Sumasayaw ang kaligayahan sa makulay na batis.

Isang symphony ng pagtawa ang pumupuno sa hangin, Pabulong na saya, walang kapantay. Ang kaligayahan ay
gamot sa puso.

Sa ating mga mahal sa buhay, mga pusong nagkakabuklod, Nagniningning na mga sandali, walang hanggang
tinukoy. Sa banayad na simoy ng hangin at mga talulot na umuuga, Hinahabi ng kaligayahan ang mystical display
nito.

Ang yakap ng kalikasan, isang maligayang pag-urong, Kung saan nagtatagpo ang katahimikan at kasiyahan. Mula sa
maliliit na gawa ng kabaitan, ang pag-ibig ay lumaganap, Kaligayahan, isang regalong nakakaangat at umiikot.

Sa pagbibigay at pagtanggap, ang ating mga kaluluwa ay nagkakaisa, Isang tapiserya ng kaligayahan banal. Ang
kaligayahan ay parang sikat ng araw sa maulap na araw, na nagdudulot ng init at liwanag sa ating buhay. Ang mga
simpleng sandali ng tawanan at kagalakan ang pumupuno sa ating mga puso ng kasiyahan.