Örnek Vaka:John

John terapiye depresif semptomlarla gelmişti. Antidepresan ilaçlar

kullanıyordu. Depresif semptomlarını tetikleyen birincil olay, ikinci çocuğunun
ölü doğmasıydı. Ölü doğumdan yaklaşık beş ay sonra terapisti görmeye
geldi.

John, çocuğunun ölümündeki büyük üzüntüsünden ve kaybından bahsetti.

Alanı, sessizlikleri paylaşarak ve onun acısını anladığımı sunarak dikkatle
dinlerken, benim için somut hissettiren şey, insandan insana olan
bağlantımızdı. Bu türden bir kaybı hiç yaşamamış olsam da, insanın acı ve
ıstırap durumuna yabancı değilim. Belki de John onun acısını paylaştığımı
hissetti. (Terapist)

Bölüm-1
John: Sana benzer sorunlarla gelen başka insanlar olmalı. Tecrübelerine göre
ne yapmalıyız sizce bir bebek daha denesek mi?
Terapist: Sen ve eşin başka bir bebek için deneme yapıp yapmayacağınıza
sizin yerinize karar vermemi mi istiyorsunuz?
John: Ne düşünüyorsun?
Terapist: Bunun zor bir durum olduğunu görebiliyorum ve öyle ya da böyle
seçim yapmak gerçekten zor. Bu gerçek bir ikilem. Senin için doğru seçimin
ne olduğunu gerçekten bilmiyorum John. Sen ve karın ne istiyorsunuz?
John: Bu pek yardımcı olmadı. Bilseydim sana sormazdım.
Terapist: Benden bir cevap bekliyorsun ve ben sana ne yapman gerektiğini
söylemiyorum! Bana karşı belki hayal kırıklığına uğramanı ve belki de kızmanı
anlayabiliyorum. Ama senin için doğru seçimin ne olduğunu bilmem
gerektiğini düşünüyorsun. Senin için neyin gerçekten önemli olduğuna dair
daha fazla netlik buldukça, belki de cevap kendiliğinden ortaya çıkacaktır.

Terapinin devamında John, ikinci bir çocuğa sahip olmamakla ilgili güçlü
olumsuz duyguların genellikle iki çocuklu diğer çiftleri görmenin tetiklediğini
bildirdi. Bu duygular aynı zamanda kişisel bir başarısızlık duygusuyla da
bağlantılıydı.
Bölüm-2
Terapist: Bu tabi ki bir hatırlatıcı oluyor ve tabii ki acı verici. Ama bunu neden
kişisel başarısızlık olarak gördüğünü anladığımdan emin değilim.
John: Bebeğimizi kurtarmak için yeterince şey yapmadım.
Terapist: (bir sessizlikten sonra, ardından yavaşça söyleyerek) Bebeğini
kurtarmak için yeterince şey yapmadın mı?
John: Bir şekilde bebeğimizi kurtarmalıydım.
Terapist: Elbette, bebeğinizi kurtarabilmeyi dilerdin. Ben de öyle. Ama bunu
neden kişisel başarısızlık olarak gördüğünü anladığımdan hâlâ emin değilim.
John: Bu çok üzücü, bir baba olarak bebeğimizi bir şekilde kurtaramadığım
için kendimi çaresiz hissediyorum.
Terapist: Elbette çaresiz hissettiriyor. İkimiz de farklı olmasını dilerdik. Ancak
doğum ve ölüm gibi kontrolümüz dışında olan konularda sonuçları kontrol
edebilir miyiz? Sevdiklerimizin ne zaman ve nasıl öleceğini bilebilir miyiz?