Aira Cyl G.

Oliverio
G11- Pythagoras

Pagsulat ng Artikulo

Ang Ilocos ay isa sa mga sikat na lugar sa Pilipinas, na matatagpuan sa hilagang-kanluran ng Luzon.
Ang administratibong rehiyon ng Cordillera at Lambak ng Cagayan ay hangganan nito sa silangan, Gitnang
Luzon sa timog, at ang South China Sea sa kanluran.
Ang mga pananim na pang-agrikultura na matatagpuan sa Ilocos ay palay, mais, bawang, ugat na gulay,
tabako at iba pang prutas at gulay. Maaari mo ring makita ang mga alagang hayop at alagang hayop tulad ng
baboy, kambing at baka. Gumagawa din ang mga residente ng Ilocos ng asin, bagoong, suka, karne, chicharon
at bukayo. Ang Ilokano ay ang pangatlo sa pinakamalaking pangkat etnolinggwistiko sa Pilipinas. Ang
terminong "Ilocano" ay nagmula sa mga salitang "i-" (de) at "looc" (bay o gulf), na kapag pinagsama ay
nangangahulugang "Man of the Bay." Tinatawag din silang Samtoy, na isang pagdadaglat ng pariralang sao mi
ditoy (ito ang ating wika). Ang mga Ilokano ang ikatlong pinakamalaking pangkat etniko sa Pilipinas. Ang
buhay ng mga Ilokano ay nakasalalay sa pagbubungkal ng lupa. Ang pagtulong sa kapwa nang walang bataris
(bayad) ay isang lumang kaugalian na nananatili hanggang ngayon. Marami silang paniniwala – paniniwala sa
kasamaan, pamahiin, atbp. Kasama sa buhay ng mga Ilokano ang pag-aani at pagtatanim ng mga pananim sa
bukid, at sikat sila sa pagiging masipag. Ang pagtatanim ng tabako ay isa ring pangunahing pinagkukunan ng
kabuhayan ng mga lokal na tao.

Ang diyalektong Ilocano ay nauugnay sa Indonesian, Malay, Fijian, Maori, Hawaiian, Malagasy,
Samoan, Tahitian, Chamorro, Tetum at Paiwan. Sa ngayon, ang diyalektong Ilokano ang pangatlo sa
pinakamaraming ginagamit na wika sa Pilipinas. Ang Iloko o Ilokano ay isa sa mga pangunahing wika ng
Pilipinas. Ito ang wikang ginagamit ng karamihan sa mga taga-Hilagang Luzon, lalo na sa rehiyon ng Ilocos,
Lambak ng Cagayan, at maraming lugar sa Abra at Pangasinan. Marami ring nagsasalita ng Iloko sa Nueva
Ecija, Tarlac, Mindoro at ilang probinsya

Ang Ilokano ngayon, bukod sa ginagamit bilang lingua franca o lingua franca ng Northern Luzon, ay
kinikilala rin bilang isang heritage language ng State of Hawaii. Bilang karagdagan, ang wikang ito ay itinuturo
sa Unibersidad ng Hawaii sa anyo ng isang kurso. Ito ay dahil ang karamihan sa mga Pilipinong Amerikano ay
may lahing Ilokano at dahil din sa marami sa mga unang sakada (mga Pilipinong dumating sa Amerika noong
panahon ng kolonyal) ay may lahing Ilokano at hindi nagsasalita ng Tagalog. Karamihan sa mga Ilokano ay
mga Romaniano. tulad ng mga ordinaryong Pilipino, naniniwala sa mga santo. Pinaghahalo ang mga
paniniwalang Kristiyano at ang mga “supernatural” na kababalaghan, espirituwalidad, at tradisyon, ang mga
Ilokano ay nagsasagawa rin ng mga lokal na fiesta o mga araw ng pagdiriwang ng lokal na Pilipino. Ang
kanilang pananamit ay napakasimple - dapat ay angkop ito sa kanilang edad, katayuan at lokasyon, ngunit ito ay
nagdudulot ng mga alingawngaw - espesyal na opambahaytagulan - nakasuot sila ng "sombrero" na gawa sa
"labig" na dahon " na umaabot hanggang leeg. Ang buhok ng mga babae ay nakatali o nakalugay, habang ang
buhok ng mga lalaki ay pinananatiling maikli at kinukulayan sa mga espesyal na okasyon.

Ilan sa kanilang mga kultura at tradisyon dito ay iba sa ating mga Katagalugan. Kung paanong ang Araw
ng mga Patay ay isinama sa kultura ng mga Ilokano, ang pagtitipon ng mga pagkaing ihahandog sa mga
yumaong miyembro ng pamilya ay tinatawag na “atang” sa Ilokano. Ang sabay-sabay na pagdarasal ay
tinatawag na “luwalo” bilang isang paraan ng pag-alala sa mga yumaong mahal sa buhay, ito ay makatutulong
sa mga kaluluwa na maging ligtas at makahanap ng mapayapang kapahingahan sa mga kamay ng Diyos. Upang
ipahayag ang pagkamatay ng isang miyembro ng pamilya, ang isang piraso ng "aming" kahoy ay sinunog sa
labas ng bahay ng namatay. Nagpatuloy ang pag-aapoy namin hanggang sa matapos ang libing. Naapula ang
apoy gamit ang white wine. Inilagay ang bangkay sa loob ng bahay. Nakabihis siya at may belo sa kanyang
panga. Ang isang palanggana ng tubig ng suka ay inilalagay sa ilalim ng kama upang maalis ang mga amoy.
Inilagay ang pera sa kabaong. Ito ay bayad sa “smuggler” na magdadala sa kaluluwa ng tao sa kabilang buhay.
Para sa mga bisitang inilibing sa sementeryo, kailangan nilang makarating sa bahay ng namatay sa ibang ruta.
Pag-uwi nila, dapat silang maghugas ng kamay at mukha para maiwasan ang kamatayan.
Ang isa pang tradisyon ay pagkatapos ng kasal, mayroong isang seremonya na tinatawag na saka, kung
saan sila ay nagpapasalamat sa mga sponsor. Ang huling seremonya ay ang mangik-ikamen, kung saan ang
isang matandang babae at isang lalaki ay aawit ng dal-lot. Ang kantang ito ay nagsasabi tungkol sa mga saya at
kalungkutan ng mag-asawa pati na rin ang mga dapat at hindi dapat gawin ng mag-asawa.
 Bagama't marami tayong pagkakaiba sa wika at kultura sa mga Ilokano, marami rin tayong pagkakatulad
dahil lahat tayo ay Pilipino.