UHAW ANG TIGANG NA LUPA

Isinulat ni: Liwayway Arceo

Naging kapansin pansin sa dalagita ang ilang bagay sa kaniyang ina nang hindi ito makatulog,
palaging malungkot kung tumitig, malalim ang paghinga at paminsan minsan ay may impit na
hikbi.Ang kanyang ina ay hindi palakibo at matipid kung makipagusap. Bihira lamang siyang magalit.
Parang patak ng ulan kung tag-araw ang kaniyang mga ngiti. Ang batang puso ng anak ay maitutulad
sa lupangtigang na uhaw na uhaw.Palagi niyang namamalas ang pagsasalita ng ama habang
nagmamakinilya, ang pagbabasa nito,pinagmamasdan niya ang pagbuga ng usok ng sigarilyo, ang
pag-iisip at ang pagpatuloy sa pagsulat.Ilang taon ang nakalipas ay may isinauling maliit na
talaarawan ang kanilang labandera sa kanyang ina at kinabukasan ay may mga bakas na ng mga
luha sa mga mata ng kanyang ina. Lalo itong naging malungkot at tahimik.Isang gabi’y umuwing
lasing ang kanyang ama at dumaing na masakit ang dibdib at ulo. Naratay ng ilang araw ang ama at
hindi ito hiniwalayan ng kanyang ina. Hindi ipinagtapat sa anak ang tunay na karamdaman ng
ama.Nakita ng anak sa hapag ng ama ang isang kahitang pelus ng ipaayos sa kanya ng ama ang
hapag nito. Ang larawan sa kahita ay hindi ang kaniyang ina. Walang lagda ang larawan at ang
tanging nakasaad ay“Sapagkat ako’y nakalimot”. May nakita rin ang anak na isang salansan ng
liham. Nakasulat sa mga sobre ang pangalan ng kanyang ama at tanggapan nito. Hiningi ng ama ang
mga sulat ngunit tumutol ang anak. Sinabi ng kaniyang ama na nasa kalamigan ng lupa ang kanyang
kaluwalhatian. Ayon sa ama ang unang tibok ng puso ay hindi pagibig tuwina.Lumubha ang
kalagayan ng ama at malimit na mawalan ng malay samantalang ang ina ay patuloy sa pagbabantay,
walang imik, hindi kumakain, hindi umiidlip at patuloy na lumuluha kung walang makakita sa
kanya.Nagsalita ang maysakit at sinabing magaling na siya at sila ng kanyang mahal ay maaari nang
magtungo….na nag moog na kinabibilangguan niya ay kanyang wawasakin sa anumang
paraan.Napaluha ang ina at pumatak ito sa bibig ng asawa. Nagmulat ng mga mata ang maysakit at
nagkatitigan sila ng ina.Hawak ng ina ang kamay ng ama nang muli itong nagsalita ata ang sabi ay
“Sabihin mo, mahal ko na maangkin ko na ang kaligayahan ko”.Mariing kinagat ng ina ang labi at
sinabing maaangkin na iyon ng kanyang mahal.Hinagkan ng ina ang asawa at kasabay noon ay
lumisan ang kaniyang kaluluwa. Wala nang mga luhangdumaloy sa mga mata ng ina. Tiyak na
liligaya ang kaluluwa ng lumisan.