Granice

Terytorium państwa polskiego zmieniało się wielokrotnie w ciągu dziejów, zawsze jednak
obejmowało obszary położone w dorzeczu warty i Wisły, pomiędzy Karpatami a Morzem
Bałtyckim. W XVI-XVIII wieku powierzchnia Polski sięgała nawet 1 mln km2. Przed
rozbiorami (XVII w.) zajmowała 733 tys. km2. Zaanektowana przez Rosję, Prusy i Austrię w
1795 r. Polska zniknęła z mapy Europy na 123 lata. Obszar odrodzonego w 1918 r. państwa
polskiego liczył 388 tys. km2.
Współczesne terytorium Polski zostało wyznaczone po II wojnie światowej przez zwycięskie
mocarstwa - Wielką Brytanię, USA i ZSRR - w wyniku ustaleń konferencyji pokojowych w
Jałcie i Poczdamie. Na mocy postanowień Polska utraciła 20% obszaru. Granice zostały
przesunięte na północ i na zachód - północna po Bałtyk, Warmię i Mazury, zachodnia aż po
Odrę i Nysę Łużycką, wschodnia na linię Bugu. Do Polski przyłączono Ziemie Zachodnie i
Północne o powierzchni ok. 100 tys. km2 (Warmia, Pojezierze Pomorskie, Ziemia Lubuska,
Dolny Śląsk i część Górnego Śląska), jednocześnie zabierając część wschodniego obszaru,
który został przyłączony do ZSRR. Poza granicami państwa polskiego znalazło się ok. 78. tys
km2 przedwojennego terytorium (Wileńszczyzna, Polesie, Wołyń, Podole). W wyniku tych
zmian obecne terytorium Polski jest zbliżone do tego sprzed tysiąca lat.