Το 1862 αποτελεί ορόσημο όχι μόνο για τη νεότερη ελληνική ιστορία, αλλά και για τη νεοελληνική Τέχνη.

Με
την έξωση του Όθωνα τελειώνει η περίοδος της Βαυαροκρατίας στην Ελλάδα, ενώ στην τέχνη αρχίζει μία νέα
“Βαυαροκρατία” με τη Θριαμβευτική είσοδο στο παρασκήνιο της ελληνικής καλλιτεχνικής ζωής των μεγάλων
εκπροσώπων της ώριμης Σχολής του Μονάχου:

Νικηφόρος Λύτρας Νικολάος Γύζης Γεώργιος Ιακωβίδης Κωνσταντίνος Βολανάκης

 Μια μορφή μεγαλοαστικής προσωπογραφίας γνωρίζει μεγάλη επιτυχία

Νικηφόρος Λύτρας (1832 – 1904) Νικηφόρος Λύτρας (1832 – 1904) Νικηφόρος Λύτρας (1832 – 1904)
Λύσανδρος Καυταντζόγλου, 1886 Κλεμάνς Σερπιέρη, 1869 Μαριάνθη Λ. Χαριλάου, 1895-1900
Η Ηθογραφία, είδος κατεξοχήν αστικό από τότε που αναπτύχθηκε στην Ολλανδία του 17ο αιώνα, κατέχει περίοπτη
θέση στις προτιμήσεις της νέας αστικής τάξης της εποχής του Χαρίλαου Τρικούπη.

Νικόλαος Γύζης (1842 -1901)

Παιδικοί αρραβώνες, 1877
Νικηφόρος Λύτρας (1832 – 1904)
Το ψαριανό μοιρολόι, πριν το 1888
Λάδι σε μουσαμά, 97 x 140 εκ.
Νικηφόρος Λύτρας (1832 – 1904) Γεώργιος Ιακωβίδης
Το φίλημα, πριν το 1878 Τα πρώτα βήματα, 1892
Η Ηθογραφία έχει εντούτοις μια βασική ποιοτική διαφορά από τον Ρεαλισμό. Μας δίνει και εκείνη εικόνες ηθών,
εικόνες καθημερινές, αλλά τις ανάγει σε πρότυπα μίας ζωής εξιδανικευμένης και αρμονικής, ανώδυνης και παθητικής.

Γεώργιος Ιακωβίδης
Παιδική συναυλία, 1900
Τα όρια ανάμεσα στην Ηθογραφία και τον Οριενταλισμό είναι δυσδιάκριτα, καθώς οι σκηνές καθημερινής ζωής έχουν ως
φυσικό διάκοσμο το πλαίσιο ζωής της υπαίθρου, που είχε ακόμα έντονο ανατολίτικο χαρακτήρα.

Θεόδωρος Ράλλης (1852 – 1909) Συμεών Σαββίδης (1859 – 1927)

Η λεία, πριν το 1906 Το άναμμα του τσιμπουκιού, 1899
Η νεκρή φύση και το γυμνό συμπληρώνουν το θεματικό ρεπερτόριο της ώριμης φάσης του ελληνικού ακαδημαϊσμού.

Νικόλαος Γύζης (1842 – 1901)

Περικλής Πανταζής (1849 – 1884) Επιτραπέζιο ή Ψωμιά, π. 1880
Νεκρή φύση με λουλούδια, π. 1875-1877
Λύτρας Νικηφόρος (1832 - 1904)
Γυμνό, π. 1867-1870

Λεμπέσης Πολυχρόνης (1848 - 1913)

Γυμνό, π. 1877

Diego Velazquez
1647
Στην τοπιογραφία επικρατεί η θαλασσογραφία, με κυριότερο εκπρόσωπο τον Κωνσταντίνο Βολανάκη.

Βολανάκης Κωνσταντίνος (1837 - 1907)

Έξω από το λιμάνι, π. 1872
Παράλληλα, μια αληθινή ζωγραφική υπαίθρου, με ελεύθερη πινελιά, χρώμα και φως μεταδίδει την εικόνα ενός κόσμου
ρευστού και μεταβαλλόμενου.

Αλταμούρας Ιωάννης (1852 - 1878)

Το λιμάνι της Κοπεγχάγης, 1874
Βολανάκης Κωνσταντίνος (1837 - 1907)
Μαζεύοντας τα δίχτυα, 1871
Πανταζής Περικλής (1849 - 1884)
Άρειος Πάγος, 1880

Σαββίδης Συμεών (1859 - 1927)

Σπουδή για το χρώμα, 1910