William Dwight Whitney, Gaston Paris + Ferdinand de

Saussure (strukturalizm)
Prawo fonetyczne Grimma i jego zastosowanie nie tylko w językoznawstwie historycznym, ale też w tym
porównawczym. Coraz częstsze badanie aspektu fonologicznego języka.
Coraz większe zainteresowanie zapożyczeniami języka. Nie tylko prawo językowe jest istotne, bardzo często
są wyjątki – prawo językowe nie stosuje się zawsze, te wyjątki trzeba zapisać nowym słownictwem.
To wszystko powodowało, że późniejsi badacze zaczęli się zastanawiać nad coraz większym oderwaniem
badań o języku od innych badań ścisłych (póki co, było zaliczane do nauk przyrodniczych z racji pojmowania
języka jako organizmu w tamtych czasach).
William Dwight Whitney
Amerykanin, wykształcony w Niemczech
Zajmował się sanskrytem, językami europejskimi i gramatyką porównawczą. W USA zajmował się badaniami
języków Indian i stał się leksykologiem.
William Dwight Whitney, Jezyk i nauka o języku
Postulował o włączenie dydaktyki do nauk o języku.
William Dwight Whitney, Życie i wzrost języka
Widział język jako żywy organizm, który się rodzi, rozwija, starzeje, zamiera, lub umiera całkowicie.
Zbliża się częściowo do nauk społecznych, określa język jako środek komunikowania się pomiędzy
poszczególnymi członkami danego społeczeństwa. Język jako środek do wyrażenia myśli i ich komunikowania
(zjawisko społeczne).
Proponuje rozróżnienie pomiędzy zdolnością wrodzoną a specyficzną czynnością dokonywania aktów
językowych, wyrażania swoich myśli –zdolność nabyta, która jest efektem/skutkiem zdolności wrodzonej,
ponieważ aktualizujemy naszą zdolność komunikacyjną.
Gaston Paris
Promował naukową koncepcję nauki o języku w oparciu o metody językoznawstwa
Powrót do badania dialektów, porównywanie języków łaciny z pozostałymi językami romańskimi a potem z
tymi indoeuropejskimi.
Kurs językoznawstwa ogólnego, Ferdinand de S. (1916)
Napisany na podstawie notatek studentów z wykładów wygłaszanych przez Ferdynanda.
Twórca strukturalizmu, pisał o systemie językowym, a nie o strukturze. Jego myśli zinterpretowane przez
studentów. Pokazuje, że człowiek nie jest panem swojego języka, gdyż stosujemy się do norm językowych.
Język jako zjawisko społeczne, niezależne od ludzkiego psychiki.
Krytykuje badania dialektologiczne, też te, które dotyczą relacji między językiem a jego psychiką, krytykuje
badania fonetyczne, gdyż fonetyka zależy od konkretnego człowieka. Proponuje badania fonologiczne, gdyż
jest to model dla wszystkich.
Zauważa, że przedmiot językoznawstwa zależy zawsze od punktu widzenia jaki przyjmiemy. Trzeba zebrać
takie fakty, które wynikają bezpośrednio z punktu widzenia (najpierw należy go określić). Przedmiotem
językoznawstwa powinien być język.
Mowa jako podstawowy nośnik informacji, nie pismo.
Ferdinand de Saussure czynił rozróżnienie między językoznawstwem wewnętrznym, badającym
wewnętrzną strukturę języka, a językoznawstwem zewnętrznym, zajmującym się związkami języka z innymi
obszarami i realiami.
rozróżnienie między językiem a mówieniem (langue/parole, lengua/habla), mówienie to konkretna realizacja.
Mówienie to indywidualne odniesienie się do systemu, którym jest język.