Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym

===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 MAYBE NOT

===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 Kendall Smith, jednej z moich najlepszych przyjaciółek.
Trwałaś przy mnie, odkąd byłyśmy dziećmi.
Bez Ciebie nie dokonałabym tego wszystkiego.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 1

Założę się, że w piekle zainstalowano głośniki i wszyscy grzesznicy muszą

codziennie wysłuchiwać dzwonienia mojego budzika.
To właśnie dlatego nigdy nikogo nie zamorduję – po prostu nie
wytrzymałbym słuchania tego dźwięku przez wieczność. Ledwo jestem w stanie
go znieść przez pięć sekund.
Sięgam po budzik i wyłączam go, myśląc z przerażeniem o kolejnym dniu
w pracy. Muszę pracować jako barista, żeby opłacić studia. Całe szczęście, że
Ridge przymyka oko na to, że tylko sporadycznie dokładam się do czynszu –
w zamian jestem menadżerem zespołu jego brata. Na razie się to sprawdza, ale
i tak n ien awidzę p orank ów.
Przeciągam się, a potem przykładam ręce do oczu, by je przetrzeć. W tej
samej chwili odnoszę wrażenie, że spełnią się moje najgorsze obawy i będę
smażyć się w piekle, bo… KURDE! Sukinsyn! Zabiję go!
– Ridge! – wrzeszczę.
Jezu, ale piecze!
Zrywam się na równe nogi, równocześnie próbując otworzyć oczy, ale tak
bardzo pieką, że nie nadają się do użytku. To najbardziej oklepany numer ze
wszystkich. Nie do wiary, że padłem jego ofiarą. I to po raz kolejny.
Jezu, ale piecze! Nie mogę znaleźć spodenek, więc idę na oślep w kierunku
łazienki, żeby zmyć z oczu i rąk sok z papryki. Udaje mi się znaleźć klamkę
i otworzyć drzwi, po czym dobiegam do umywalki. Wydaje mi się, że słyszę
krzyk jakiejś dziewczyny, ale równie dobrze może to być mój krzyk.
Podstawiam dłonie pod strumień wody i przykładam je do oczu. Płuczę je do
chwili, gdy przestają piec. Ledwo zaczynam czuć ulgę, kiedy ktoś zaczyna mnie
tłuc po plecach.
– Spadaj stąd, zboku!
Jestem już na tyle przytomny, by zorientować się, że to jednak były krzyki
dziewczyny, a nie moje, i że teraz ta dziewczyna okłada mnie pięściami.
W mojej łazience.
Przyciskam ręcznik do oczu, jednocześnie zasłaniając się łokciem przed
ciosami.
– Właśnie sikałam, popaprańcu! Wynoś się stąd!
Ja pierniczę, silna jest. Dalej jej nie widzę, ale umiem rozpoznać ciosy, kiedy
lądują na moim ciele. Łapię ją za nadgarstki, żeby ją powstrzymać.
– Przestań mnie bić! – krzyczę.
Drzwi łazienki prowadzące do salonu otwierają się. Moje lewe oko już na
tyle wydobrzało, że rozpoznaję Brennana.
– Co tu się dzieje?
Podchodzi do nas, odciąga moje ręce od jej nadgarstków, po czym staje
między nami. Znów przykładam ręcznik do oczu i zaciskam powieki.
– Wlazł tutaj, kiedy robiłam siku! – krzyczy dziewczyna. – I to nagi!
Otwieram jedno oko i patrzę w dół. Rzeczywiście, nic na sobie nie mam.
– Jezu, Warren. Włóż coś na siebie – wzdycha Brennan.
– Skąd miałem wiedzieć, że zostanę zaatakowany we własnej łazience? –
odpowiadam, pokazując na dziewczynę. – Skąd ona w ogóle się tutaj wzięła?
Twoi goście mają korzystać z twojej łazienki.
Brennan podnosi ręce w obronnym geście.
– Ona nie spędziła tej nocy ze mną.
– Fuj… – mamrocze dziewczyna.
Nie mam zielonego pojęcia, dlaczego Ridge’owi wydawało się, że wynajęcie
mieszkania z czterema sypialniami będzie dobrym pomysłem. Chociaż jedna
z nich stoi pusta, i tak jest o dwie osoby za dużo. Zwłaszcza gdy goście zostają
na noc i nie mają pojęcia o przydziale łazienek.
– Słuchajcie – mówię, popychając ich w kierunku drzwi prowadzących do
salonu. – To moja łazienka i chciałbym z niej skorzystać. Nic mnie nie obchodzi,
gdzie i z kim ta laska spała. Wiem jedno: powinna sikać w twojej łazience. Ta
jest moja.
Brennan unosi palec i odwraca się do mnie.
– Właściwie – mówi – to jest wspólna łazienka. Dzielisz ją z mieszkańcem
tego pokoju. – Pokazuje na drzwi, za którymi znajduje się druga sypialnia. –
A ten pokój zajmuje w tej chwili… – kiwa na dziewczynę – Bridgette. Twoja
nowa współlokatorka.
Nieruchomieję.
Dlaczego nazwał ją moją współlokatorką?
– Co masz na myśli, mówiąc: współlokatorka? Nikt mnie nie pytał, czy chcę
mieć współlokatorkę.
Brennan wzrusza ramionami.
– Rzadko dokładasz się do czynszu, Warren. Naprawdę nie masz nic do
gadania w tej sprawie.
Doskonale wie, że w zamian za to, że nie płacę czynszu, jestem menadżerem
jego zespołu. Nic jednak nie mówię, bo niestety ma rację. Prawda jest taka, że to
głównie Ridge bierze na siebie ciężar wydatków.
Niedobrze. Nie mogę dzielić łazienki z dziewczyną. Zwłaszcza z dziewczyną
obdarzoną tak silnym ciosem. I tak idealnie opaloną skórą.
Z trudem odrywam od niej wzrok. Wkurza mnie to, że jest taka seksowna.
A także to, że jest brunetką. Naprawdę podobają mi się jej potargane długie
włosy.
Kurde!
– To było naprawdę zabawne – mówi Bridgette, po czym podchodzi do
mnie, kładzie ręce na moich ramionach i wypycha mnie z łazienki. – Teraz twoja
kolej, współlokatorze.
 Drzwi zamykają się tuż przed moim nosem. Stoję w swoim pokoju,
w dalszym ciągu nagi. I może też odrobinę mniej męski.
– Ty też możesz wyjść – mówi Bridgette do Brennana i słyszę trzask drzwi
do salonu. Chwilę później rozlega się szum wody.
Ona jest pod prysznicem.
M oim prysznicem.
Pewnie zdążyła już zdjąć koszulkę, rzucić ją na podłogę i wyskoczyć
z majteczek.
M am przejeb an e.
To mieszkanie jest moją świątynią. Jaskinią. Jedynym miejscem, w którym
moim życiem nie rządzą kobiety. Moja szefowa jest kobietą, tak samo wszystkie
wykładowczynie, siostra i matka. Od chwili, gdy Bridgette wejdzie pod mój
prysznic i oznaczy terytorium tymi wszystkimi dziewczyńskimi szamponami,
maszynkami do golenia i innym badziewiem, będę miał przechlapane. To mój
prysznic.
Podchodzę pod drzwi pokoju Ridge’a i kilka razy wciskam włącznik światła,
żeby wiedział, że wchodzę, bo jest głuchy i nie usłyszy pukania ani kroków.
Przypominam dziecko chcące się poskarżyć na młodszego brata.
Wciskam włącznik jeszcze dwa razy i otwieram drzwi. Ridge podpiera się na
łokciach, patrząc na mnie zaspanym wzrokiem. Widząc moją gniewną minę,
zaczyna się śmiać, błędnie zakładając, że sprowadził mnie tutaj jego dowcip.
Nie mogę sobie darować, że dałem się tak zrobić. Nic nie poradzę na to, że
głęboko śpię – za każdym razem mu się udaje.
– Głupi kawał – migam do niego. – Ale nie z tego powodu tutaj jestem.
Musimy pogadać.
Siada na łóżku i sięga po budzik, żeby sprawdzić, która godzina. Potem
patrzy na mnie ze zdziwieniem.
– Dopiero wpół do siódmej – miga. – O czym chcesz, do jasnej cholery,
rozmawiać o wpół do siódmej rano?
 Pokazuję w kierunku sypialni nowej współlokatorki.
Bridgette.
Nie cierpię tego imienia.
– Pozwoliłeś się tutaj wprowadzić dziewczynie? – Migam znak
„współlokatorka”. – Dlaczego zgodziłeś się, żeby zamieszkała z nami laska?
Ridge w odpowiedzi miga imię „Brennan”.
– To przez niego. Strasznie mu zależało.
Śmieję się.
– Od kiedy to dziewczyny są dla niego takie ważne?
– Wszystko słyszałem – mówi Brennan, stając za mną. – I widziałem.
Odwracam się do niego.
– Dobrze się składa. Odpowiedz na pytanie.
Mierzy mnie gniewnym spojrzeniem, po czym przenosi wzrok na Ridge’a.
– Śpij dalej. Poradzę sobie z tym dzieciuchem.
Gestem zaprasza mnie do salonu. Wychodząc, gasi światło w sypialni
Ridge’a.
Lubię Brennana, ale znamy się od tak dawna, że czasami mam wrażenie,
jakby był moim młodszym bratem. Strasznie wku rwiający m młodszym
bratem. Młodszym bratem, któremu wydaje się, że ściąganie lasek do naszego
mieszkania jest dobrym pomysłem.
– Tylko na kilka miesięcy – tłumaczy, przechodząc do kuchni. – Przeżywa
trudny okres i musi się gdzieś zatrzymać.
Idę za nim.
– Odkąd to prowadzisz schronisko dla bezdomnych? Nie pozwalasz
dziewczynom zostać nawet na noc, a co dopiero zamieszkać z tobą. Zakochałeś
się czy co? Bo jeśli tak, to najgłupsza decyzja w twoim życiu. Znudzisz się nią
po tygodniu. I co wtedy?
Brennan patrzy na mnie ze spokojem i unosi palec.
 – Mówiłem ci już, że to nie tak. Nie jesteśmy ze sobą i nigdy nie będziemy.
Ale jest dla mnie ważna i akurat przechodzi trudny okres. Chyba możemy jej
pomóc, nie? – Wyjmuje z lodówki butelkę wody i otwiera ją. – Zobaczysz, nie
będzie źle. Studiuje i pracuje na cały etat, więc prawie jej tu nie będzie. Nawet
jej nie zauważysz.
Jęczę i przesuwam dłońmi po twarzy.
– Świetnie – mamroczę. – Ostatnia rzecz, jakiej mi trzeba, to laska
panosząca się w mojej łazience.
Brennan przewraca oczami i rusza z powrotem do swojej sypialni.
– To tylko łazienka, Warren. Nie zachowuj się jak dupek.
– Ona mnie pobiła!
Odwraca się i unosi brwi.
– Właśnie to miałem na myśli.
Wchodzi do pokoju i zamyka za sobą drzwi.
Woda przestaje lecieć i słyszę przesuwanie zasłonki prysznicowej. Gdy tylko
rozlega się trzask drzwi jej sypialni, ruszam do łazienki. M ojej łazienki.
Próbuję dostać się do niej z salonu, lecz drzwi są zamknięte od środka. Wchodzę
do swojego pokoju i usiłuję wejść do niej stamtąd. Również bezskutecznie.
Wracam do salonu i bez zastanowienia wchodzę do jej sypialni. Przez chwilę
widzę jej nagie ciało, zanim z krzykiem przyciąga do siebie ręcznik.
– Co ty wyprawiasz, do jasnej cholery?
Rzuca we mnie butem. Uderza mnie w ramię, ale ani drgnę. Ostentacyjnie
nie zwracając na nią uwagi, wchodzę do łazienki i trzaskam drzwiami. Opieram
się o nie, przesuwam zasuwkę, po czym zamykam oczy.
Kurde, ale laska.
Dlaczego musi być aż taką laską?
Widziałem ją tylko przez chwilę, ale zdążyłem dostrzec, że… jest wygolona.
Ws zęd zie.
Jakby nie wystarczało, że będę dzielił łazienkę z dziewczyną, to jeszcze
muszę ją dzielić z naprawdę niezłą laską. Laską, która przy okazji jest ostatnią
cholerą. Laską z opalenizną i tak długimi i gęstymi włosami, że zasłaniają jej
piersi nawet wtedy, gdy są mokre. Niech to szlag!
Nienawidzę Brennana. Nienawidzę Ridge’a. A jednocześnie uwielbiam ich
za to, że mi to zrobili.
Może jednak będzie fajnie.
– Hej, dupku! – krzyczy do mnie zza drzwi. – Zużyłam całą gorącą wodę.
Miłej zabawy.
A może nie.
Idę do pokoju Brennana. Właśnie pakuje walizkę. Nawet nie podnosi
wzroku, kiedy do niego podchodzę.
– Co tym razem? – pyta zirytowanym głosem.
– Muszę cię o coś zapytać, ale chciałbym, żebyś był ze mną całkowicie
szczery.
Wzdycha i odwraca się do mnie.
– O co chodzi?
– Spałeś z nią?
Patrzy na mnie jak na idiotę.
– Już ci mówiłem, że nie.
Nie cierpię tego, że zachowuje się tak dojrzale, bo moje zachowanie w tej
chwili wcale takie nie jest. A przecież to Brennan zawsze był dziecinny. Od
chwili, gdy poznałem Ridge’a… Jezu, kiedy to było? Dziesięć lat temu? Mam
dwadzieścia cztery lata, a Brennan dwadzieścia jeden… Tak, dziesięć lat temu.
Kumpluję się z nimi od dekady, a po raz pierwszy czuję się młodszy od
Brennana.
Nie podoba mi się to. To ja jestem ten odpowiedzialny. Oczywiście nie tak
odpowiedzialny jak Ridge, ale nikt taki nie jest. Jestem menadżerem zespołu
Brennana i świetnie sobie radzę, więc dlaczego w tej chwili zupełnie nad sobą
nie panuję?
 Oto dlaczego. Znam siebie na tyle dobrze, by wiedzieć, że jeśli natychmiast
nie pozbędę się nowej współlokatorki, na sto procent się w niej zakocham.
A jeśli istnieje takie ryzyko, najpierw powinienem się upewnić, że Brennan nic
do niej nie czuje.
– Musisz być ze mną szczery. Podejrzewam, że się w niej zakochałeś. Chcę,
żebyś zapewnił mnie, że tak nie jest, bo wydaje mi się, że w najbliższym czasie
mogę chcieć ją całować. I dotykać… Dużo dotykać… Wszędzie.
Brennan przykłada ręce do czoła i patrzy na mnie, jakbym postradał rozum.
A potem się cofa.
– Czy ty w ogóle siebie słyszysz, Warren? Kurwa, człowieku! Jeszcze trzy
minuty temu nawrzeszczałeś na mnie, bo jej szczerze nienawidziłeś i nie
chciałeś, żeby tu była, a teraz twierdzisz, że się w niej kochasz? Cierpisz na
dwubiegunówkę?
Ma rację.
Co s ię ze mną d zieje?
Przemierzam pokój, usiłując pozbierać myśli. Ona nie może tutaj zostać. Ale
chcę, żeby została. Nie mogę dzielić z nią łazienki, ale nie chcę też, żeby ktoś
inny dzielił z nią łazienkę. Chyba jestem trochę samolubny.
Przystaję i spoglądam na Brennana.
– Dlaczego ona jest taka wredna?
Brennan podchodzi do mnie i kładzie ręce na moich ramionach.
– Warrenie Russellu, musisz się uspokoić. Zaczynasz mnie wkurzać.
Kręcę głową.
– Wiem, sorki. Po prostu nie chcę kręcić z laską, do której coś czujesz.
Muszę wiedzieć, na czym stoję, bo za długo się znamy, żebyśmy mieli przez to
jakieś kwasy. Ale musisz też wiedzieć, że nie możesz rzucać mi w ramiona
dziewczyny, która tak wygląda, i spodziewać się, że się w niej nie zakocham.
Właśnie widziałem ją nagą i już po mnie. Masakra. Po prostu ideał… – Patrzę
mu w oczy. – Chcę mieć pewność, że się nie wkurzysz, jeśli tej nocy trochę
o niej pofantazjuję.
Brennan wpatruje się we mnie, zastanawiając się nad właśnie usłyszanym
wyznaniem. A potem klepie mnie dwa razy po ramieniu i wraca do pakowania.
– Jest wredna, to prawda. To chyba najwredniejsza laska, jaką znam. Więc
jeśli zabije cię we śnie, nie mów, że cię nie ostrzegałem. – Zamyka walizkę
i zaczyna ją zasuwać. – Szukała miejscówki, a my akurat mieliśmy wolny pokój.
Przy tym, co przeszła, życie moje i Ridge’a wydaje się dziecinnie łatwe, więc
bądź dla niej miły.
Siadam na brzegu łóżka. Próbuję zdobyć się na współczucie, jednak odzywa
się we mnie cyniczny menadżer. Coś mi w tym wszystkim nie gra.
– Po prostu pojawiła się znikąd i zapytała, czy nie może się do ciebie
wprowadzić? Nie sądzisz, że to trochę podejrzane, Brennan? Nie wydaje ci się,
że może to mieć związek z tym, że twój zespół wreszcie stał się znany?
Brennan przeszywa mnie gniewnym wzrokiem.
– Ona nie jest taka, uwierz mi. I możesz się w niej zakochać po uszy, nic
mnie to nie obchodzi.
Rusza do drzwi, po drodze wyjmując kluczyki z komody.
– Wracam w przyszłym tygodniu po ostatnim koncercie. Zarezerwowałeś
nam pokoje?
Kiwam głową.
– Wysłałem ci e-mail ze szczegółami rezerwacji.
– Dzięki – odpowiada, po czym wychodzi z pokoju.
Opadam na łóżko, żałując, że Brennan nie jest w niej zakochany. To
oznacza, że bez przeszkód mogę do niej zarywać.
Miałem cichą nadzieję, że będzie inaczej.
W następnej chwili uśmiecham się do siebie, bo jednak mam szansę.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 2

– Co robisz? – miga Ridge.

Wchodzę do sypialni Bridgette z kolejnym kubkiem wody. Stawiam go
ostrożnie na podłodze obok pozostałych, po czym wracam do salonu.
– Mieszka tu już od dwóch tygodni – odpowiadam. – Jeśli ma być naszą
współlokatorką, trzeba jej zrobić jakiś numer. Takie są zasady.
Ridge kręci głową z dezaprobatą.
– Co jest? – pytam.
Wzdycha ciężko.
– Nie wydaje mi się osobą, która zna się na żartach. Zobaczysz, że to się na
tobie zemści. Ona nawet się do nas nie odzywa.
– Nie odzywa się do ciebie, bo nie zna języka migowego. A do mnie dlatego,
że ją onieśmielam.
– Raczej wkurzasz – miga Ridge. – Nie sądzę, żeby coś było w stanie
onieśmielić tę dziewczynę.
Kręcę głową.
– Wcale jej nie wkurzam. Leci na mnie i dlatego mnie unika. Uważa, że
współlokatorzy nie powinni ze sobą kręcić.
Ridge pokazuje na drzwi jej sypialni.
– To dlaczego zawracasz sobie głowę robieniem jej kawałów? Nie chcesz
w ten sposób zwrócić na siebie uwagi? Jeśli uważasz, że współlokatorzy nie
powinni ze sobą kręcić, to chyba nie powinieneś…
– Nie powiedziałem, że współlokatorzy nie powinni ze sobą kręcić –
przerywam mu. – Powiedziałem, że to dlatego mnie unika.
– Więc chcesz z nią kręcić?
 Przewracam oczami.
– Nic nie rozumiesz. Nie chcę z nią kręcić. Po prostu lubię się gapić na jej
tyłek. A robię jej kawał, bo jeśli ma tu mieszkać, musi się do nich przyzwyczaić.
Jeśli wejdziesz między wrony…
Ridge unosi ręce w obronnym geście i rusza do swojego pokoju. W tej samej
chwili otwierają się drzwi naszego mieszkania. Wbiegam do swojej sypialni
i zamykam się, zanim zdążyła mnie zauważyć.
Siadam na łóżku i zaczynam czekać.
Czekam.
I czekam.
Kładę się. I dalej czekam.
Z jej pokoju nie dobiega żaden dźwięk. Nie słyszę, by wpadła w złość, że
wypełniłem ponad pięćdziesiąt naczyń wodą i poustawiałem je w strategicznych
punktach w całej sypialni. Nie słyszę, by szła z nimi do kuchni. Nie słyszę, by
pukała do moich drzwi, chcąc w odwecie chlusnąć mi wodą w twarz.
Mam mętlik w głowie.
Wstaję i wychodzę z sypialni, ale nie znajduję jej ani w kuchni, ani
w salonie. Przy drzwiach stoją jej buty, więc wiem, że wróciła do domu. I poszła
do siebie.
Co za rozczarowanie. Przez jej brak reakcji zaczynam myśleć, że kawał się
nie udał, chociaż wiem, że był świetny. Nie ma mowy, żeby zrobiła choć jeden
krok w swoim pokoju bez wpadnięcia na jakieś naczynie z wodą.
Wracam do sypialni i kładę się na łóżku. Chcę być na nią zły. Chcę
nienawidzić jej za to, że nie przyszła się zemścić.
Tyle że nie mogę. Nie mogę przestać się uśmiechać, bo jej reakcja
całkowicie mnie zaskoczyła. Podoba mi się, że człowiek nie wie, czego
spodziewać się po tej dziewczynie.

*
 – Warren.
Jej głosik jest taki słodki… Chyba mi się to śni.
– Warren, obudź się.
Przesłodki. Wręcz anielski.
Przez kilka chwil przyzwyczajam się do jej głosu, do tego, że mnie budzi i że
jest w mojej sypialni, wołając mnie po imieniu. Następnie powoli otwieram
oczy, przewracam się na plecy, po czym opieram się na łokciach i patrzę na nią.
Stoi w drzwiach naszej wspólnej łazienki. Włożyła za dużą koszulkę z logo
Sounds of Cedar i wygląda na to, że nic pod nią nie ma.
– Co się dzieje? – pytam.
Pragnie mnie. Po prostu mnie pragnie.
Krzyżuje ramiona na piersiach, przekrzywia głowę i mruży oczy. Patrzę, jak
zmieniają się w malutkie wściekłe szparki.
– Nie waż się wchodzić do mnie pod moją nieobecność, dupku.
Prostuje się, wraca do łazienki i trzaska drzwiami.
Patrzę na budzik. Jest druga w nocy. Trochę to trwało, ale doczekałem się
reakcji na swój dowcip. Ciekawe, czy czekała, aż zasnę, żeby tu wpaść, obudzić
mnie i na mnie nawrzeszczeć? Czy tak właśnie wyobraża sobie zemstę?
Co za amatorszczyzna.
Uśmiecham się do siebie i obracam na łóżku. I wtedy zaczyna się na mnie
lać woda.
Co jes t, kurwa?
Unoszę wzrok w chwili, gdy pusty kubek spada z wezgłowia i wali mnie
centralnie między oczy.
Zaciskam powieki, zawstydzony, że tego nie przewidziałem. Wstyd mi za
siebie. Będę musiał spać na ręcznikach, bo cały materac jest przemoczony.
Kiedy odrzucam kołdrę i zwieszam nogi, moje stopy trafiają na kolejne
naczynia z wodą. Próbując wstać, wywracam kilka z nich, co wywołuje efekt
domina. Pochylam się, usiłując powstrzymać kubki przed przewracaniem się, ale
tylko wszystko pogarszam. Poustawiała je tak blisko siebie, na całej podłodze,
że nie mogę znaleźć wolnego miejsca, żeby w nim stanąć.
Próbuję sięgnąć do szafki nocnej, równocześnie podnosząc prawą nogę, żeby
nie wywrócić kolejnych kubków, ale tracę równowagę i w rezultacie… tak.
Przewracam się. Prosto na stertę kubków pełnych wody. Po chwili mam już
zalany cały dywan.
Brawo, Bridgette.

Robię kilka kursów z kubkami ze swojego pokoju do kuchni. Ridge siedzi

przy stole, przyglądając mi się z zaciekawieniem. Domyślam się, że ma ochotę
zapytać, jakim cudem wszystkie te naczynia znalazły się w mojej sypialni, ale
woli mnie nie drażnić. Pewnie moja mina przekonała go, że bezpieczniej będzie
powstrzymać się przed „a nie mówiłem”.
Drzwi pokoju Bridgette otwierają się i dziewczyna wychodzi z plecakiem
przewieszonym przez ramię. Zastygam w bezruchu i gapię się na nią przez
dłuższą chwilę. Włosy zebrała w koński ogon. Ma na sobie dżinsy i błękitną
bluzkę na ramiączkach. Zwykle nosi skąpy strój kelnerki restauracji Hooters.
Nie zrozumcie mnie źle, super w nim wygląda. Ale to? Kiedy patrzę na nią w tej
bluzeczce, w japonkach na nogach i bez makijażu… Przestań się na nią gapić,
upominam siebie w myślach.
– Dzieńdoberek, Warren – wita się, przeszywając mnie gniewnym
wzrokiem. Spogląda na kubki w moich rękach. – Jak się spało?
Uśmiecham się do niej ponuro.
– Wal się, Bridgette.
Marszczy nos i kręci głową.
– Dzięki, ale nie – odpowiada, ruszając do drzwi mieszkania. – Aha,
zapomniałabym. Skończył się papier toaletowy. I nie mogłam znaleźć swojej
maszynki do golenia, więc skorzystałam z twojej. Mam nadzieję, że nie masz nic
przeciwko temu. – W progu odwraca się do mnie. – I… – znów marszczy nos –
niechcący wrzuciłam twoją szczoteczkę do zębów do sedesu. Przepraszam. Ale
nie martw się, wypłukałam ją.
Rzucam w nią kubkiem, ale zdążyła uciec na korytarz i naczynie uderza
o drzwi.
To dopiero suka.
Ridge mija mnie jak gdyby nigdy nic, kierując się do swojego pokoju. Nawet
na mnie nie patrzy, bo zna mnie lepiej niż ktokolwiek inny i wie, że nie
powinien się teraz odzywać.
Szkoda, że Brennan nie zna mnie lepiej, bo wybucha śmiechem, wchodząc
do kuchni. Za każdym razem, gdy na mnie zerka, śmieje się coraz głośniej.
– Wiedziałem, że jest wredna, ale to już przesada. Jezu, Warren, ona cię
nienawidzi. – Nie przestając się śmiać, otwiera zmywarkę, żeby włożyć do niej
naczynia. – Naprawdę cię nienawidzi.
Przechodzę przez salon i stawiam puste kubki na blacie obok zlewu.
– Nie dam rady dłużej – mówię. – Nie mogę mieszkać z tą dziewczyną.
Brennan patrzy na mnie z rozbawieniem. Nie bierze na serio moich słów.
– Dzisiaj wieczorem. Dzisiaj wieczorem ma stąd zniknąć. Może zamieszkać
z przyjaciółką albo ze swoją siostrunią, z którą ciągle gada przez telefon. Nie
chcę jej tutaj, Brennan.
Wie już, że nie żartuję. Prostuje się i opiera dłonie na blacie za sobą, po
czym kręci głową.
– Ona się nie wyprowadzi.
Zamyka zmywarkę i wciska guzik. Rusza w kierunku swojego pokoju, więc
idę za nim.
– To nie ty decydujesz o tym, kto tu mieszka. Przez dwa tygodnie
próbowałem się z nią dogadać, ale to, kurwa, niemożliwe.
Brennan odwraca się i patrzy na kubki piętrzące się na blacie kuchennym
 – Myślisz, że robienie jej głupich dowcipów to próba dogadania się? –
Przenosi wzrok na mnie. – Musisz się jeszcze wiele nauczyć o kobietach,
Warren. – Odwraca się z powrotem i idzie do swojej sypialni. – Ona zostaje. Jest
twoją współlokatorką, pogódź się z tym.
Trzaska drzwiami, czym wkurza mnie jeszcze bardziej, bo naprawdę mam
już dosyć tego ciągłego trzaskania. Przechodzę przez salon i zamaszyście
otwieram drzwi jego pokoju.
– Ona albo ja! – krzyczę.
I momentalnie żałuję tych słów. Chociaż nie. Nie zamierzam się stąd
wynieść, ale może ta pogróżka sprawi, że zmieni zdanie. On jednak tylko
wzrusza ramionami.
– To na razie – mówi beztrosko.
Walę pięścią we framugę.
– Poważnie? Wolisz, żebym to ja się wyprowadził?
Wstaje i podchodzi do mnie.
– Tak. Właśnie tak. Więc przemyśl to, a potem daj mi znać, kiedy się stąd
wyniesiesz.
Próbuje zamknąć mi drzwi przed nosem, ale udaje mi się je odepchnąć.
– Posuwasz ją – stwierdzam.
– Przestań wreszcie! Wcale jej nie posuwam.
Zaciskam szczęki i kiwam powoli głową. To jedyne wytłumaczenie,
dlaczego bez przerwy jej broni.
– Nie wiem, czemu tego po prostu nie przyznasz, Brennan. To nic takiego.
Kochasz Bridgette i nie chcesz, żeby się wyprowadziła. Jeśli to przyznasz,
przestanę.
Brennan również zaciska szczęki, po czym jęczy z frustracją. Sunie dłońmi
po włosach i nagle to dostrzegam. Ma to wypisane na twarzy.
On ją kocha.
 Trochę nieswojo się z tym czuję, co nie ma sensu, bo przecież nic mi ta laska
nie robi i usiłuję się jej stąd pozbyć.
– Warren – mówi Brennan spokojnym głosem.
Cofa się i pokazuje mi, żebym wszedł. Nie wiem, dlaczego tak bardzo
pragnie prywatności, skoro jedyną poza nami osobą w mieszkaniu jest Ridge.
Zamyka za mną drzwi, opiera dłonie na biodrach i przez dłuższą chwilę wpatruje
się w podłogę. Kiedy w końcu przenosi wzrok na mnie, w jego oczach
dostrzegam rozpacz.
Wiedziałem.
– Nie kocham Bridgette – tłumaczy spokojnie. – A przynajmniej nie tak, jak
myślisz. Ona jest moją siostrą.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 3

Chodzę po pokoju, trzymając się za głowę i przystając co kilka kroków, żeby

popatrzeć na Brennana.
Wolałbym już, żeby ją posuwał.
– Jak to? – pytam. – Jak to w ogóle możliwe? – Odwracam się do niego. –
I dlaczego nic mi nie powiedzieliście?
Czuję się trochę urażony tym, że Ridge i Brennan próbowali utrzymać to
w tajemnicy przede mną. To nie fair, przecież jestem dla nich jak rodzina. To u
mnie zamieszkali, gdy wynieśli się z domu. Moi rodzice ich przygarnęli.
– Ridge o niczym nie wie – odpowiada Brennan. – Nie chcę mu mówić,
dopóki nie będziemy na sto procent pewni. Niedługo zrobimy test DNA. Na
razie nie mieliśmy czasu, a poza tym to trochę kosztuje.
Świetnie. Nie mogę mieć tajemnic przed Ridge’em. To mój najlepszy
kumpel od dziesiątego roku życia. Nigdy niczego przed nim nie ukrywałem,
zwłaszcza czegoś tak poważnego.
– Warren, przyrzeknij, że mu nie powiesz. Ostatnie, czego mu w tej chwili
trzeba, to jeszcze więcej stresów. Poza tym jeśli dowie się, że kontaktowałem się
z naszym ojcem, potraktuje to bardzo osobiście.
Unoszę dłonie.
– Z waszym ojcem? Co ci strzeliło do łba, żeby spotykać się z tym
bydlakiem?
Kręci głową.
– To nie była moja inicjatywa. Kiedy Bridgette odkryła, że jej matka miała
romans z naszym ojcem, odnalazła mnie i poprosiła o pomoc. – Krzyżuje ręce na
piersiach i wbija wzrok w podłogę. – Ostrzegałem ją, ale uparła się, żeby się
z nim zobaczyć. Nie chciałem go widzieć, ale wiem, że jeśli Ridge dowie się, że
ją do niego zabrałem, będzie miał mi za złe, że zrobiłem to za jego plecami.
– Co wasz ojciec powiedział, kiedy zjawiłeś się po latach?
Ridge i Brennan zamieszkali ze mną i moimi rodzicami, kiedy mieli
odpowiednio siedemnaście i czternaście lat. Minęło jakieś siedem lat, odkąd
kontaktowali się z ojcem.
Brennan kręci głową.
– Jest dokładnie taki sam jak kiedyś. Zamienił z nami ze dwa zdania, zanim
odesłał nas w cholerę. Wydaje mi się, że rozczarowało ją to tak bardzo, że myśli
o teście DNA tylko ze względu na mnie i Ridge’a. Chce się przekonać, czy
jesteśmy jej braćmi. Chyba po prostu chciałaby mieć jakąś rodzinę. To dlatego
jej pomagam. Strasznie mi jej żal.
Nie mieści mi się to wszystko w głowie. Nigdy bym na to nie wpadł.
– Nawet nie jest do was podobna.
Brennan i Ridge wyglądają niemal identycznie i obaj pod względem
wyglądu wdali się w ojca. Jeśli Bridgette rzeczywiście jest ich siostrą, powinno
coś ją z nimi łączyć. Tymczasem wszelkie podobieństwa kończą się na
ciemnych włosach. Nawet oczy mają inne (oni brązowe, ona zielone), więc
musiała wdać się w matkę. Inna sprawa, że nie chciałbym, aby byli do siebie
podobni. Trochę dziwnie bym się z tym czuł.
Brennan wzrusza ramionami.
– Ciągle nie mamy pewności. Jeśli okaże się, że jednak nie jest jego córką,
Ridge nigdy się nie dowie o całej tej sprawie.
Kiwam głową, przyznając Brennanowi rację. Ridge i tak ma już na głowie
kłopoty z Maggie. Dopóki nie mają stuprocentowej pewności, lepiej nie
dodawać mu stresów.
– Co stanie się z Bridgette, jeśli okaże się, że jednak nie jest waszą siostrą? –
pytam.
Brennan wzrusza ramionami.
 – Wtedy pozostanie po prostu naszą współlokatorką.
Siadam na łóżku, próbując to jakoś ogarnąć. To wszystko zmienia. Jeśli
Bridgette okaże się siostrą Ridge’a i Brennana, przestanie być tylko moją
współlokatorką. Ona, jej wredny charakter i skąpe stroje kelnerki staną się na
zawsze częścią naszego życia.
Nie wiem, co o tym wszystkim sądzić.
– Jesteś pewien, że nie próbuje cię oszukać?
Brennan przewraca oczami.
– Ta dziewczyna po prostu usiłuje jakoś przetrwać. Miała naprawdę
pojebane życie. Nawet jeśli się okaże, że nie jest z nami spokrewniona,
zasługuje na szansę. Nie wymagam od ciebie, żebyś ją polubił. Proszę cię tylko
o jedno: pozwól jej tu zostać.
Kiwam głową i opadam na łóżko. Sio s tra?
– No dobra – odzywam się w końcu. – Chyba rzeczywiście nie kochasz się
w niej. A to znaczy, że ja mogę.
Brennan rzuca we mnie poduszką.
– Jesteś obrzydliwy.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 4

Brennan ma rację. Jestem obrzydliwy. W życiu nie byłem tak zdegustowany

swoim zachowaniem jak przez ostatnie dwa tygodnie. Od chwili, gdy
dowiedziałem się, że Bridgette może być siostrą Ridge’a i Brennana, nie mogę
przestać się na nią gapić. Wciąż usiłuję dostrzec jakieś podobieństwo między
nimi, ale jedyne, co dostrzegam, to że niesamowicie seksownie wygląda
w swoim mundurku kelnerki.
Napawa mnie to obrzydzeniem do siebie, co z kolei wywołuje naprawdę
dziwne sny. Ostatniej nocy na przykład śniło mi się, że wszedłem do
mieszkania, a ona stała w kuchni w tych swoich kusych pomarańczowych
spodenkach i z odsłoniętym brzuchem. Kiedy jednak przeniosłem wzrok na jej
twarz, okazało się, że to nie ona, tylko Brennan. Uśmiechnął się do mnie
głupkowato, a kiedy się zakrztusiłem, ze swojego pokoju wyszedł Ridge. On
również miał na sobie strój kelnerki.
Kiedy się obudziłem, natychmiast pobiegłem do łazienki i umyłem zęby,
choć nie mam pojęcia, dlaczego myślałem, że akurat mycie zębów w czymś
pomoże. Cała ta sprawa mąci mi w głowie bardziej, niż powinna. Z jednej strony
fajnie by było, gdyby Ridge i Brennan mieli siostrę. Z drugiej nie chcę, żeby tą
siostrą była właśnie Bridgette. Głównie dlatego, że mam pewne wątpliwości co
do powodu, z jakiego zjawiła się tutaj akurat w chwili, gdy Brennan zaczął
odnosić sukcesy. Czy nie kierują nią żadne ukryte motywy? Może myśli, że jest
bogaty?
Jako menadżer zespołu mogę ją zapewnić, że nie jest. Na razie całą kasę
zarobioną przez zespół zżera promocja i koszty tras. Chłopaki wkładają w granie
mnóstwo czasu i wysiłku, ale jeśli nie zaczną zarabiać podczas następnej trasy,
może okazać się ona ich ostatnią. To dlatego jestem trochę cięty na Bridgette –
Brennan powinien teraz w pełni skoncentrować się na Sounds of Cedar, a Ridge
na tworzeniu piosenek. Nie chcę, żeby pochłonął ich rodzinny dramat.
Tylko… kurde. Te spodenki…
Stoję w drzwiach swojej sypialni i nie mogę oderwać od niej wzroku. Jest
w kuchni, rozmawia przez telefon, jednocześnie robiąc sobie coś do jedzenia.
Telefon leży na blacie, dziewczyna włączyła głośnik.
Na razie mnie nie zauważyła, więc korzystam z okazji i się gapię. Jeszcze
nigdy nie byłem świadkiem tego, jak prowadzi normalną rozmowę. Dziwne,
biorąc pod uwagę, że dosyć często widzi się ludzi rozmawiających ze sobą. To
dużo mówi o Bridgette. Bez wątpienia stanowi ciekawy przypadek z punktu
widzenia antropologii – najwyraźniej nie przystosowała się do norm zachowania
typowych dla młodych kobiet.
– Nie wytrzymam dłużej w tym akademiku – rozlega się głos w komórce. –
Moja współlokatorka ma inteligencję pantofelka.
Bridgette spogląda w kierunku telefonu. Ciągle jeszcze mnie nie zauważyła.
– Wytrzymasz do końca szkoły.
– I co wtedy? Zamieszkamy razem?
Wytężam słuch, licząc na pozbycie się Bridgette.
– Nie stać nas na własne mieszkanie – odpowiada dziewczyna.
– Byłoby nas stać, gdybyś wróciła do grania w pornosach.
– To był tylko jeden pornos – prostuje Bridgette. – Potrzebowałyśmy kasy.
A poza tym mój występ trwał zaledwie trzy minuty, więc przestań mi o tym
ciągle przypominać.
Jasna cholera. Proszę, podaj tytuł. Muszę znać tytuł tego filmu.
– Dobra, już dobra – odpowiada jej rozmówczyni ze śmiechem. – Nie będę
ci o tym przypominać, jeśli obiecasz, że za trzy miesiące nie będę już mieszkała
w akademiku.
Bridgette kręci głową.
– Wiesz, że nie składam obietnic bez pokrycia. A poza tym przypomnij sobie
te trzy miesiące, kiedy mieszkałyśmy razem. Dotąd jestem w szoku, że się nie
pozabijałyśmy. Zachowajmy może zdrowy dystans. Wierz mi, lepiej ci będzie
w akademiku.
– Wiem, wiem… – wzdycha dziewczyna. – Muszę po prostu ruszyć dupsko
i znaleźć pracę. Jak tam ci się układa w Hooters?
Bridgette prycha.
– To najgorsza robota, jaką miałam. – Odwraca się, by wziąć komórkę,
i wtedy mnie dostrzega.
Nawet nie próbuję ukrywać, że słyszałem tę rozmowę. Przeszywając mnie
wściekłym wzrokiem, podnosi telefon do ucha i rzuca:
– Zadzwonię później, Brandi. – Rozłącza się i rzuca komórkę na blat. – O co
ci chodzi?
Wzruszam ramionami.
– O nic – odpowiadam, po czym ruszam w kierunku kuchni.
Nie gap się na jej spodenki, nie gap się na jej spodenki…
– Po prostu nie wiedziałem, że umiesz normalnie rozmawiać.
Bridgette przewraca oczami i unosi talerz z jedzeniem, które właśnie
skończyła przygotowywać. Idzie do swojego pokoju.
– Jestem miła dla osób, które na to zasługują.
W drzwiach odwraca się do mnie.
– Podwieź mnie za godzinę do pracy. Oddałam samochód do warsztatu.
Po chwili znika w sypialni.
Krzywię się, bo z jakiegoś niejasnego powodu myśl o podrzuceniu jej do
pracy podnieca mnie, a to z kolei sprawia, że jestem sobą rozczarowany. Czuję
się tak, jakbym cierpiał na rozdwojenie jaźni. Z jednej strony uważam swoją
nową współlokatorkę za szalenie atrakcyjną, z drugiej natomiast nie mogę znieść
obecności tej suki.
Z kolei trzecia strona mojej osobowości każe mi przeszukać wszelkie
możliwe strony pornograficzne. Muszę znaleźć film, w którym grała. Po prostu
mus zę. Dopóki go nie zobaczę na własne oczy, nie będę w stanie myśleć
o niczym innym.

– Jak się nazywa Bridgette? – pytam Brennana. Przez ostatnie pół godziny
wysłałem do niego pięć esemesów z tym pytaniem, ale nie odpisał, więc
ostatecznie do niego dzwonię. Jestem pewien, że znając jej nazwisko, bez
problemu wyguglam tytuł.
– Cox. A co?
Wybucham śmiechem.
– Bridgette Cox? Naprawdę?
Na linii przez chwilę panuje cisza.
– Co w tym śmiesznego? – pyta w końcu. – I do czego potrzebne ci jej
nazwisko?
– Bez powodu – odpowiadam. – Dzięki.
Rozłączam się bez wyjaśnień. Ostatnia rzecz, o jakiej powinien się
dowiedzieć, to że jego hipotetyczna siostra grała w pornosie.
Ale Co x? To rasowe nazwisko gwiazdki porno; brzmi jak cocks, czyli
kutasy! Zbyt piękne, żeby było prawdziwe.
Następny kwadrans spędzam, szukając jej powiązań z seksbiznesem. Bez
skutku. Najwyraźniej występowała pod pseudonimem.
Drzwi mojej sypialni otwierają się raptownie. Zamykam pospiesznie laptop.
– Jedziemy – mówi Bridgette.
Wstaję i wkładam buty.
– Nie umiesz pukać? – pytam, idąc za nią przez salon.
– Serio, Warren? Mówi to facet, który przez ostatnie dwa tygodnie co
najmniej trzy razy zaskoczył mnie w łazience?
– Trzeba było zamykać drzwi – odgryzam się.
 Bez słowa wychodzi z mieszkania. Zgarniam klucze z barku i ruszam za nią.
Ciekaw jestem, dlaczego nigdy się nie zamyka, kiedy idzie pod prysznic.
Pierwsze, co przychodzi mi do głowy: robi to specjalnie. Chyba się jej podoba
to, że na nią wpadam. Dlaczego w innym wypadku by się nie zamykała?
No i nosi ten cholerny mundurek kelnerki o wiele dłużej, niż powinna.
Wkłada go jakieś dwie godziny przed wyjściem do pracy i nie zdejmuje długo
po powrocie. Większość ludzi chodzi jak najkrócej w ciuchach roboczych,
jednak Bridgette najwyraźniej lubi świecić mi przed oczami gołym tyłkiem.
Zatrzymuję się na dole schodów i wpatruję w jej tyłek, gdy dziewczyna idzie
w kierunku mojego samochodu.
Ja cię kręcę. Ona mnie podrywa.
Kiedy nie udaje się jej otworzyć drzwi auta, odwraca się do mnie. Patrzy
wyczekująco, ja tymczasem dalej stoję, gapiąc się na nią z otwartymi ustami.
Podobam się jej.
– Otwieraj, Warren. Jezu…
Unoszę kluczyk, celuję w samochód i odblokowuję drzwi. Bridgette wsiada,
opuszcza osłonę przeciwsłoneczną i przegląda się w lusterku, poprawiając
włosy. Kiedy zajmuję miejsce za kierownicą, na moich ustach pojawia się
uśmiech.
Bridgette na mnie leci.
Nieźle się zapowiada.
Wycofuję auto z parkingu i wyjeżdżam na ulicę. Usiłuję się skupić na
jeździe, ale ciągle zerkam na jej nogi. Kładzie jedną z nich na desce rozdzielczej
i gładzi się po udzie. Trudno zgadnąć, czy mnie uwodzi, czy po prostu lubi
odgłos paznokci skrobiących o rajstopy.
Poprawiam się w fotelu i przełykam głośno ślinę. Nigdy jeszcze nie
znajdowaliśmy się tak blisko siebie przez tak długi czas. Napięcie między nami
jest ewidentne. Ciekawe, czy tylko ja je wyczuwam, czy ona też. Chrząkam
i staram się z godnością przejechać drogę do jej pracy. To najbardziej niezręczne
szesnaście kilometrów, jakie w życiu pokonywałem.
– Hm… – Usiłuję jakoś przełamać pierwsze lody. – Lubisz swoją pracę?
Bridgette śmieje się półgębkiem.
– Jasne, Warren. Uwielb iam ją. Uwielbiam, gdy stare oblechy łapią mnie
za tyłek, a pijaczki traktują moje cycki jak swoje zabaweczki.
Kręcę głową. Nie wiem, dlaczego przyszło mi do głowy, że rozmowa z nią
to dobry pomysł. Wypuszczam powietrze z płuc i rezygnuję z dalszych pytań.
Z nią po prostu nie da się gadać.
Przez kolejne trzy kilometry w samochodzie panuje milczenie. W końcu
słyszę, jak ciężko wzdycha. Zerkam na nią, ale nie odrywa wzroku od szyby.
– Dają niezłe napiwki – szepcze.
Uśmiecham się i z powrotem koncentruję na drodze przed sobą. Wiem, że
w ustach Bridgette to przeprosiny.
– Fajnie – mówię. To z kolei mój sposób na powiedzenie: „przeprosiny
przyjęte”.
Przez resztę drogi już się nie odzywamy. Kiedy zatrzymuję się przed
restauracją, wysiada z auta, po czym pochyla się i patrzy na mnie.
– Przyjedź po mnie o jedenastej w nocy.
Trzaska drzwiami, nie mówiąc „proszę”, „dziękuję” czy choćby „cześć”.
A jednak, chociaż jest najbardziej niegrzeczną osobą, jaką znam, nie mogę
przestać się uśmiechać.
Chyba jesteśmy sobie przeznaczeni.

*
Po powrocie do domu zabieram się do przeglądania pornosów dostępnych
w usłudze pay-per-view w naszej kablówce. Przez kilka godzin oglądam je
wszystkie w przyspieszeniu, wciskając pauzę za każdym razem, gdy widzę
dziewczynę choć trochę przypominającą Bridgette. Zakładam, że mogła nosić
perukę, więc nie ograniczam się tylko do kobiet o jej kolorze włosów.
 Kiedy na kanapie obok mnie siada Ridge, zastanawiam się przez chwilę, czy
nie włączyć napisów, ale w końcu tego nie robię. Bądźmy szczerzy, filmów dla
dorosłych nie ogląda się dla dialogów.
Ridge szturcha mnie, żeby przyciągnąć moją uwagę.
– Skąd to nagłe zainteresowanie? – pyta, nawiązując do tego, że przez cały
dzień oglądam pornosa za pornosem.
Uznaję, że nie mogę sobie pozwolić na szczerość.
– Po prostu lubię porno – odpowiadam, wzruszając ramionami.
Kiwa głową, po czym wstaje.
– Nie będę kłamał – miga. – Robi się trochę niezręcznie. Gdybyś mnie
potrzebował, jestem na balkonie.
Włączam pauzę.
– Napisałeś jakąś nową piosenkę? – pytam.
Ridge sprawia wrażenie przygnębionego.
– Jeszcze nie – odpowiada, kręcąc głową.
Kiedy odchodzi, ogarniają mnie wyrzuty sumienia, że zapytałem. Nie wiem,
co się zmieniło przez ostatnie miesiące, ale nie jest już taki jak dawniej. Wydaje
się bardziej zestresowany niż zwykle i zaczynam się zastanawiać, czy nie
pokłócił się z Maggie. Twierdzi, że nie, ale nie miał jeszcze nigdy aż tak dużych
problemów z pisaniem muzyki dla zespołu, a wszyscy wiedzą, że muzycy
czerpią inspirację głównie z miłości.
Zawsze trochę zazdrościłem Ridge’owi i Brennanowi talentu. Właściwie to
zazdroszczę Ridge’owi wielu rzeczy. Na przykład tego, że wydaje się taki
dojrzały. Nie jest tak porywczy jak ja i chyba też bardziej ode mnie zwraca
uwagę na uczucia innych. Wiem, że Brennan też zawsze go podziwiał, więc
ciężko nam patrzeć, jak się z czymś boryka. Wiedział, w co się pakuje, gdy
zaczął chodzić z Maggie. Nie jestem pewien, czy jest coraz bardziej
nieszczęśliwy w tym związku, czy po prostu martwi się, że ona jest coraz
bardziej nieszczęśliwa z nim. Niezależnie od tego, o co chodzi, nie wiem, jak mu
pomóc.
Właściwie nie sądzę, żebym był w stanie to zrobić.
Przenoszę uwagę z powrotem na telewizor i przewijam na podglądzie
kolejne sceny. Trzy filmy dalej uświadamiam sobie, że już jedenasta i spóźniłem
się z odebraniem Bridgette.
Ch olera. Przy pornosach czas szybko mija.
Następne kilka minut to jakby ciąg dalszy przewijania na podglądzie.
Pokonuję piętnaście kilometrów do Hooters w rekordowym tempie. Widzę
Bridgette stojącą przed wejściem do restauracji z rękami skrzyżowanymi na
piersiach i przeszywającą gniewnym wzrokiem mój samochód. Otwiera drzwi
i wsiada.
– Spóźniłeś się.
Czekam, aż zamknie drzwi, i dopiero wtedy ruszam.
– Nie ma za co, Bridgette.
Czuję, że jest wściekła. Zżera mnie ciekawość, czy to z powodu mojego
spóźnienia, czy miała beznadziejną zmianę w pracy, jednak nie pytam. Ledwo
zajeżdżamy na osiedle, wyskakuje z samochodu, zanim jeszcze się zatrzymałem.
Wbiega po schodach i trzaska drzwiami.
Kiedy wchodzę do mieszkania, jest już w sypialni. Staram się być
wyrozumiały, ale to po prostu… cholernie chamskie z jej strony. Zafundowałem
jej przejażdżkę do pracy i z powrotem, a co otrzymałem w zamian? Nie trzeba
być ekspertem od savoir-vivre’u, by wiedzieć, że ta dziewczyna zachowuje się
po prostu niegrzecznie. Do diabła, jestem jednym z najbardziej niegrzecznych
ludzi, jakich znam, ale nawet ja nie potraktowałbym kogoś tak jak ona mnie.
Wchodzę do swojej sypialni, a stamtąd wprost do łazienki. Już tam jest, stoi
przy umywalce i myje twarz.
– Znowu problem z pukaniem? – pyta, przewracając oczami.
Nie zwracając na nią uwagi, podchodzę do sedesu. Podnoszę klapę,
rozpinam rozporek i zaczynam sikać. Słysząc, jak zaskoczona wciąga
gwałtownie powietrze, z ledwością powstrzymuję uśmiech.
– Serio? – pyta.
Dalej ją ignorując, kończę, po czym spuszczam wodę. Specjalnie zostawiam
podniesioną deskę i podchodzę do umywalki. Zobaczymy, kto jest większym
dupkiem, Bridgette.
Wyciskam pastę na szczoteczkę i zaczynam myć zęby. Szturcha mnie,
próbując mnie odepchnąć od kranu. Odpowiadam jej tym samym i dalej
szczotkuję zęby. Kiedy zerkam w lustro na nasze odbicia, podoba mi się to, co
widzę. Jestem kilkanaście centymetrów wyższy od niej, mam ciemniejsze włosy
i brązowe oczy, a nie tak jak ona zielone. Mimo to pasujemy do siebie. Stojąc
przy niej, widzę, że tworzylibyśmy ładną parę. Pewnie dorobilibyśmy się
słodkich dzieciaków.
Cholera.
Nie powinienem pozwalać sobie na takie myśli.
Bridgette kończy ścierać makijaż z twarzy, a potem też chwyta za
szczoteczkę. Przepychamy się, walcząc o miejsce przy kranie, prawdopodobnie
szorując zęby z większą zapalczywością niż kiedykolwiek przedtem.
Z wściekłością spluwamy do umywalki, szturchając się przy tym.
W końcu płuczę szczoteczkę i wkładam ją do uchwytu. Ona robi to samo.
Kiedy podstawiam dłonie pod wodę i pochylam się, żeby wypłukać usta,
Bridgette odpycha mnie, sprawiając, że zalewam wodą cały blat. Odczekuję
chwilę i gdy podstawia ręce pod kran, robię to samo. Woda jest wszędzie.
Zaciska palce na blacie i oddycha głęboko, próbując się uspokoić.
Najwyraźniej nie udaje jej się to, bo nagle podstawia dłoń pod kran i pryska mi
w twarz.
Zamykam oczy, próbując wczuć się w jej sytuację. Może miała dzisiaj
kiepski dzień. Może nie cierpi swojej pracy. Może nie cierpi swojego życia.
Wszystko to nie usprawiedliwia tego, że dotąd nie podziękowała mi za
podwózkę. Traktuje mnie, jakbym zniszczył jej życie, tymczasem próbuję jej we
wszystkim pójść na rękę.
Otwieram oczy i omijając ją wzrokiem, zakręcam kran, po czym biorę
ręcznik i wycieram twarz. Przygląda mi się uważnie, czekając na odwet.
Podchodzę do niej, a ona się cofa, dopóki nie dotyka pośladkami blatu. Cały
czas się we mnie wpatruje, kiedy się nad nią pochylam.
Niemal dotykamy się piersiami. Czuję jej gorący oddech, kiedy otwiera usta.
Już mnie nie odpycha. Sprawia wrażenie, jakby zachęcała mnie, bym posunął się
dalej, nie przerywał.
Opieram się dłońmi o blat po obu stronach, zamykając jej drogę ucieczki.
Wciąż nie protestuje i wiem, że gdybym spróbował ją pocałować, nie opierałaby
się. W innych okolicznościach już bym ją całował. Rozdzieliłbym językiem jej
usta, bo, kurwa, są przepiękne. Nie wiem, jakim cudem tyle jadu może
wypływać z tak delikatnych usteczek.
– Bridgette – mówię spokojnie.
Przełyka głośno ślinę, nie odrywając ode mnie wzroku.
– Warren – odpowiada głosem tyleż zdecydowanym, co pełnym desperacji.
Uśmiecham się ledwie kilka centymetrów od jej twarzy. To, że dopuściła
mnie tak blisko siebie, dowodzi tylko słuszności mojej teorii. Ona mnie pragnie.
Pragnie, bym ją pieścił, całował i zabrał do łóżka. Zastanawiam się, czy
w sypialni jest równie dzika jak poza nią.
Pochylam się jeszcze niżej, a z jej ust wydobywa się cichutki jęk. Przenosi
spojrzenie z moich oczu na usta. Powoli zagryzam dolną wargę. Wpatruje się
w nią z wyraźną fascynacją. Serce podchodzi mi do gardła i czuję, że pocą mi
się dłonie. Nie jestem pewien, czy mogę to zrobić. Nie jestem pewien, czy dam
radę się jej oprzeć.
Sięgam za nią prawą ręką i biorę z blatu płyn do płukania ust. Gdy już nasze
wargi mają się zetknąć, odsuwam się i odkręcam nakrętkę z buteleczki. Nie
odrywając wzroku od Bridgette, nabieram płynu do ust, po czym zakręcam
flakonik i odstawiam na blat.
 Widzę, jak pożądanie w jej oczach ustępuje miejsca wściekłości. Jest zła
zarówno na mnie, jak i na siebie. Może też zawstydzona. Kiedy dociera do niej,
że się zabawiłem jej kosztem, mruży oczy i wpatruje się we mnie z furią.
Podchodzę do umywalki, wypluwam płyn i wycieram usta ręcznikiem. A potem
ruszam do swojej sypialni.
– Dobranoc, Bridgette – rzucam na odchodnym.
Zamykam drzwi, opieram się o nie i przymykam powieki. Kiedy dobiega
mnie trzaśnięcie drzwi jej sypialni, oddycham z ulgą. Nigdy jeszcze nie czułem
równie wielkiego podniecenia. Nigdy też nie byłem tak dumny z siebie.
Wyrzeczenie się jej ust i tęsknego spojrzenia było najtrudniejszą rzeczą pod
słońcem. A także najważniejszą. Musiałem mieć wszystko pod kontrolą, bo ta
dziewczyna miała nade mną zbyt dużą władzę i nawet o tym nie wiedziała.
Gaszę światło i idę spać, próbując nie myśleć o tym, do czego o mało nie
doszło. Po kilku minutach kapituluję. Postanawiam wykorzystać obrazy, które
mam w głowie. Wkładam rękę w bokserki i myślę o jej pomarańczowych
spodenkach. I o jej ustach. A także o jej oddechu, gdy pochyliłem się nad nią.
Zamykam oczy i fantazjuję, co by się mogło stać, gdybym nie był aż tak
uparty. Nie skończyłoby się tylko na pocałunkach. Myślę też o tym, że znajduje
się zaledwie kilka metrów ode mnie. Mam nadzieję, że również ją trawi
frustracja.
Dlaczego ona jest taka wredna? W następnej chwili dociera do mnie, że nie
powinienem się dziwić. Przecież mam słabość do wrednych lasek.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 5

Od naszej niedoszłej przygody w łazience minęły trzy dni. Zauważyłem, że

od tego czasu zawsze się zamyka, gdy tam jest. No i dobrze. Założę się, że nie
może sobie darować tej chwili słabości. Nie wydaje się łatwa, a w tym wypadku
bardzo szybko skapitulowała.
Tak czy owak, nie mam pojęcia, czy wykonałem właściwy ruch. Do
pewnego stopnia cieszę się, że udało mi się opanować, jednak nie mogę też
odżałować, że straciłem taką szansę. Mogłem ją mieć, a najprawdopodobniej
nigdy mi się to już nie przydarzy. Co wyjdzie mi tylko na dobre, bo ostatnia
rzecz, jakiej potrzebuję, to pójść do łóżka ze współlokatorką, która może być
siostrą moich najlepszych kumpli.
Oczywiście niczego mi nie ułatwia, kiedy wchodzi do salonu, wyglądając tak
jak teraz. Nie ma na sobie swojego mundurka, ale nic to nie daje. Ubrana
w bluzkę na ramiączkach i króciutkie spodenki od piżamy pokonuje drogę
między mną a telewizorem więcej razy, niż mogę zliczyć.
O w mordę.
A teraz idzie w moim kierunku z książkami w rękach.
Niech to szlag.
Siada obok mnie na kanapie. W tej bluzeczce na ramiączkach. I bez stanika.
Muszę to jakoś wytrzymać. Nie odrywam wzroku od telewizora, wciąż
pochłonięty szukaniem filmu porno, w którym grała. Mógłbym ją zapytać
o tytuł, ale to nie jest dobry pomysł. Jeśli się dowie, że o nim wiem, pewnie
zrobi wszystko, co w jej mocy, żebym go nigdy nie znalazł.
Pochyla się i sięga po pilota, po czym ścisza telewizor. Nie wiem, za kogo
ona się ma, ale jeśli przeszkadza jej hałas, może iść do swojego pokoju.
Chwytam pilota i znów pogłaśniam. Wzdycha, otwiera jeden z podręczników,
które przytargała, i zaczyna czytać.
Udaję, że jestem całkowicie pochłonięty oglądaniem, ale nie mogę się
powstrzymać przed zerkaniem na nią. Jasna cholera, nie wierzę, że ją
odtrąciłem. Ciężki idiota ze mnie.
Ponownie ścisza telewizor, pewnie dlatego, że jedna z dziewczyn na ekranie
drze się, ile sił w płucach. Ciekawe, czy Bridgette jest głośna w łóżku. Pewnie
nie. Założę się, że uparcie odmawia wydawania jakichkolwiek dźwięków.
Kiedy ponownie włączam głos w telewizorze, nie wytrzymuje i mówi:
– Usiłuję się uczyć, Warren. Kurwa, przecież osiągniesz ten sam rezultat bez
dźwięku.
Patrzę na nią z zaciekawieniem.
– Skąd wiesz? Jesteś ekspertką od porno?
Przeszywa mnie gniewnym spojrzeniem. W jej oczach dostrzegam również
cień podejrzenia.
– Proszę, czy chociaż na jeden wieczór mógłbyś powstrzymać swoje
uzależnienie, tak żebym mogła się w spokoju pouczyć?
Coś takiego! Bridgette powiedziała „proszę”.
– Możesz się uczyć u siebie – odpowiadam.
Zaciska usta, po czym odkłada książkę i wstaje. Podchodzi do telewizora
i wyciąga wtyczkę z gniazdka. Następnie wraca na kanapę, kładzie podręcznik
na kolanach i znów bierze się do nauki.
Nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek zdołam zapomnieć o jej wrednym
charakterze na tyle, by coś do niej poczuć. Ona jest paskudna. Chociaż bosko
wygląda, nigdy nie znajdzie sobie faceta, który z nią dłużej wytrzyma.
– Czasami niezła z ciebie suka, wiesz?
Wypuszcza powietrze z płuc.
– Jasne. A ty jesteś uzależniony od pornografii.
 Śmieję się pod nosem.
– Przynajmniej nie g rałem w żadnym pornosie.
Rzuca mi gniewne spojrzenie.
– Wiedziałam, że podsłuchiwałeś.
Wzruszam ramionami.
– Nie mogłem się powstrzymać. Prowadziłaś normalną rozmowę. To było
fascynujące.
Przenosi uwagę z powrotem na książkę.
– Dupek z ciebie.
– A z ciebie niezła cwaniara.
Zamyka z trzaskiem podręcznik i odwraca się do mnie.
– Cwaniara? Jaja sobie robisz?
Odwracam się do niej.
– Nie sądzisz, że to trochę podejrzane? Pojawiasz się znikąd i oświadczasz,
że jesteś nieznaną siostrą lidera najpopularniejszego zespołu w Austin.
Wygląda tak, jakby miała zamiar mnie zabić.
– Warren, proponuję, żebyś przestał oskarżać ludzi, o których nic nie wiesz.
Uśmiecham się, bo wiem, że ją dopadłem. Znów mogę obwieścić
zwycięstwo.
– Wiem na tyle dużo, żeby ci nie ufać.
Podnoszę książkę, kładę ją z powrotem na jej kolanach, po czym pokazuję na
drzwi jej sypialni.
– A teraz zabieraj swoją pracę domową i wracaj do swojego wyłudzonego
podstępem pokoju.
– Wyłudzonego podstępem pokoju? Jakoś nie dorzucasz się do czynszu,
Warren.
– Ty też nie, Bridgette.
– Wszystko, co robisz, to oglądasz pornosy i gapisz się na mój tyłek. Jesteś
leniwym zbokiem.
– Wszystko, co ty robisz, to świecisz gołym tyłkiem i marzysz o tym, żebym
cię pocałował.
– Jesteś obrzydliwy – stwierdza. – Wiesz co? Oglądaj sobie te pornosy.
Może się czegoś w końcu nauczysz.
To było słabe. Może zarzucać mi lenistwo, brak pieniędzy, uzależnienie od
pornografii, ale nie pozwolę, żeby wątpiła w moje umiejętności. Zwłaszcza że
nie miała okazji ich poznać.
– Nie muszę się niczego uczyć, Bridgette. Mam wrodzony talent.
Patrzy na mnie tak, jakby miała ochotę mi przyłożyć. Nie mogę oderwać
oczu od jej ust, mając nadzieję, że znów mnie zwyzywa. Jakoś między
nazwaniem mnie dupkiem a tą chwilą stałem się tak podniecony jak jeszcze
nigdy w życiu. Liczę na to, że wybiegnie do swojego pokoju, bo już
wyczerpałem całe zapasy powściągliwości.
Kiedy oblizuje dolną wargę, muszę się złapać poduszki, żeby powstrzymać
się przed przywarciem do jej ust. Pożera mnie wzrokiem i oboje tak ciężko
dyszymy, że czuję jej oddech na swoich ustach.
– Nienawidzę cię – rzuca przez zaciśnięte zęby.
– Ja znienawidziłem cię pierwszy – odpowiadam.
Koncentruje się na moich wargach i gdy widzę błysk pożądania w jej
oczach, nie wytrzymuję. Chwytam jej twarz w dłonie, przyciskam usta do jej ust
i popycham ją na kanapę. Odpycha mnie kolanami, jednocześnie przyciągając do
siebie rękami. Mój język przedziera się przez barierę jej ust, ona odpowiada tym
samym. Całuję ją mocno, ona mnie jeszcze mocniej. Zanurzam palce w jej
włosach, a ona przejeżdża paznokciami po mojej szyi. Kurwa, to boli. Ta
dziewczyna sprawia mi ból.
Chcę więcej.
Przytulam się do niej i podnoszę jej nogę, żeby otoczyła mnie nią w pasie.
Kiedy zanurza palce w moich włosach, nie chcę już, żeby się wyprowadziła.
Chcę, żeby została. Chcę, żeby na zawsze była moją współlokatorką. Jest
najlepszą pieprzoną współlokatorką, jaką można sobie wyobrazić. I jest taka
miła. Jak mogłem w ogóle mieć ją za wredną? Jest słodka, jej wargi są słodkie
i jej imię jest słodkie. Kocham je.
– Bridgette – szepczę, pragnąc wypowiedzieć je na głos. Nie wiem, jak
mogłem nie cierpieć tego imienia, bo to najpiękniejsze imię, jakie kiedykolwiek
wypowiedziałem na głos.
Odrywam się od jej ust i wyznaczam szlak w dół słodkiej szyi. Kiedy
docieram do ramienia, zaczyna mnie od siebie odsuwać.
Momentalnie powracam do rzeczywistości.
Przesuwam się na drugą stronę kanapy. Potrzebuję przestrzeni, żeby
pomyśleć nad tym, co się właśnie stało.
Bridgette szybko się prostuje i wyciera usta, a ja przeczesuję dłońmi włosy,
starając się to wszystko przyswoić.
Ta dziewczyna to prawdziwa jędza. Zamykam oczy i trę palcami czoło,
próbując ustalić, jak doszło do tego, że całkowicie utraciłem kontrolę nad sobą
tylko z powodu pocałunku. Myślę o wszystkich kłamstwach, które dopiero co
przeleciały mi przez głowę, podczas gdy mój fiut próbował przekonać mnie, że
ta dziewczyna jest tak naprawdę dobra.
Jestem słaby. Strasznie słaby, a ona znów zdobyła przewagę.
– Nie rób tego więcej – dyszy z wściekłością.
Krzywię się.
– Sama zaczęłaś – odpowiadam.
Naprawdę? Nie pamiętam. W sumie chyba oboje to zaczęliśmy.
– Całujesz tak, jakbyś reanimował zdechłego kota – mówi ze wstrętem.
– A ty tak, jakbyś była tym kotem.
Zbliża kolana do piersi i otacza je ramionami. Sprawia wrażenie, jakby czuła
się strasznie nieswojo, siedząc w milczeniu. Wcale się więc nie dziwię, gdy
rzuca kolejną obelgę:
 – Pewnie pieprzysz się jak ostatnia ciota.
– Pieprzę się jak Thor.
Nie patrzę na nią, ale wiem, że ten komentarz musiał wywołać uśmiech na
jej twarzy. O ile w ogóle potrafi się uśmiechać. Cisza robi się coraz cięższa,
żadne z nas się nie rusza, coraz bardziej podkreślając, że to, co się przed chwilą
stało, było pomyłką.
– Dlaczego śmierdzisz cebulą? – pyta.
Wzruszam ramionami.
– Dopiero co jadłem pizzę.
Zerka w kierunku kuchni.
– Zostało coś?
Kiwam głową.
– W lodówce.
Wstaje, zamierzając iść do kuchni. Nic nie poradzę na to, że gapię się na jej
bluzkę, pod którą wyraźnie prężą się sutki. Mam ochotę pokazać na nie
i wypalić: „Ja to sprawiłem! To dzięki mnie!”.
Zamiast tego zamykam oczy i staram się myśleć o czymś, co sprawi, że
przestanę fantazjować o przechyleniu jej nad kuchennym blatem. Na szczęście
otwierają się drzwi i z sypialni wychodzi Ridge, więc mogę przenieść uwagę na
niego. Kiedy widzi, że siedzę na kanapie, zatrzymuje się w salonie i zerka na
wyłączony telewizor.
– Dlaczego masz taką skruszoną minę? – miga.
– Właśnie całowałem się z Bridgette – odpowiadam.
Ridge patrzy na dziewczynę, która stoi w kuchni odwrócona do nas plecami.
Kręci głową z rozczarowaniem. Albo z konsternacją.
– Jak to? – miga zdumiony – Czyżbyś ją do tego zmusił?
Rzucam w niego jedną z poduszek.
– Do niczego jej nie zmuszałem, dupku. Ona na mnie leci.
 – A ty na nią? – Sprawia wrażenie zszokowanego, jakby w ogóle się tego nie
spodziewał.
Kręcę głową.
– Nie, nie lecę na nią – migam. – Ale czuję, że jej potrzebuję. I to bardzo.
Jest taka… – Waham się kilka sekund, po czym dodaję: – To zarazem najgorsze
i najlepsze, co mi się kiedykolwiek przytrafiło.
Ridge dochodzi do drzwi frontowych.
– Idę dziś na noc do Maggie – miga. – Będziemy się za ciebie modlić.
Kiedy wychodzi, pokazuję mu środkowy palec. Tymczasem Bridgette wraca
do swojego pokoju. Mija telewizor, w ogóle nie zawracając sobie głowy jego
ponownym włączeniem do gniazdka.
Ja jednak to robię, bo nie mam ani cienia wątpliwości. Muszę znaleźć ten
film pornograficzny, w którym grała. Po tym pocałunku jestem uzależniony.
Uzależniony od niej.

Prawie nie spałem tej nocy. Nie dawała mi spokoju świadomość, że jestem
z nią pod jednym dachem i że nie ma ani Ridge’a, ani Brennana. Tylko
ostatkiem sił powstrzymałem się przed zapukaniem do niej pod jakimś
pretekstem. Znam ją już jednak na tyle, by wiedzieć, że momentalnie by mnie
odrzuciła, tylko po to, by kontrolować sytuację.
Ridge’a i Brennana dalej nie ma, ona jest w pracy, a ja mam już dosyć tego
przeszukiwania pornosów. Trudno zliczyć, ile filmów dla dorosłych obejrzałem
przez dwa tygodnie. To śmieszne. Ile ich wszystkich nakręcono? Zawęziłem
obszar poszukiwań do tych wyprodukowanych w ostatnich kilku latach, bo
musiała mieć ponad osiemnastkę, kiedy w jednym z nich zagrała. Teraz ma
dwadzieścia dwa lata, co oznacza, że mam do przejrzenia filmy z ostatnich
czterech lat.
O rany… Mam obsesję.
 Jestem jak stalker.
Właściwie to jes tem stalkerem.
Drzwi się otwierają i do mieszkania wchodzi Bridgette. Trzaska nimi tak
mocno, że aż się wzdrygam. Wchodzi do kuchni i zaczyna przeszukiwać szafki,
strasznie przy tym hałasując. W końcu opiera dłonie o barek i patrzy mi w oczy.
– Gdzie, do cholery, trzymacie alkohol?
Zgaduję, że ma zły dzień.
Wstaję i podchodzę do zlewu. Otwieram szafkę pod nim i wyjmuję butelkę
po płynie czyszczącym Pine-Sol. Nie zawracam sobie głowy szukaniem
kieliszka. Wygląda na osobę, która nie ma problemu z piciem z gwinta.
– Chcesz mnie zabić? – pyta, wpatrując się w butelkę.
Wciskam ją do jej rąk.
– Ridge’owi wydaje się, że wymyślił sposób, żebym nie wypijał mu całego
alkoholu. Przechowuje go w butelkach po płynach do czyszczenia.
Przystawia butelkę do nosa i krzywi się.
– Macie tylko whiskey?
Gdy kiwam głową, wzrusza ramionami, przystawia butelkę do ust, odchyla
głowę i pije potężny łyk.
Wyciera usta wierzchem dłoni, po czym oddaje mi butelkę. Piję i przekazuję
ją z powrotem. Wymieniamy się tak kilka razy, aż wreszcie jej gniew topnieje na
tyle, na ile to możliwe w świecie Bridgette. Zamykam butelkę i odstawiam ją do
szafki.
– Zły dzień? – pytam.
Opiera się o blat i ciągnie za gumkę przy swoich pomarańczowych
spodenkach.
– Najgorszy.
– Chcesz o tym pogadać?
Patrzy na mnie przez długie rzęsy, a potem przewraca oczami.
 – Nie – odpowiada kategorycznym tonem.
Nie naciskam. Nawet nie wiem, czy naprawdę chciałbym słuchać jej
zwierzeń. Wszystko potrafi wyprowadzić ją z równowagi, więc pewnie
wkurzyła się z powodu jakiejś drobnostki, jak na przykład czerwone światło,
gdy jechała do domu. Reagowanie z taką złością na każdy aspekt życia musi być
naprawdę wyczerpujące.
– Co cię tak ciągle wkurza?
Śmieje się pod nosem.
– To proste – odpowiada. – Palanty, głupi klienci, gówniana robota,
beznadziejni rodzice, fałszywe przyjaciółki, kiepska pogoda i denerwujący
współlokatorzy, którzy nie umieją całować.
Śmieję się, słysząc tę ostatnią uwagę, która zapewne miała być przytykiem,
lecz zabrzmiała bardziej jak zachęta do flirtu.
– A ciebie co tak ciągle cieszy? – pyta. – Wszystko jest dla ciebie zabawą.
– To proste – odpowiadam. – Świetni rodzice, fakt, że w ogóle mam pracę,
oddani przyjaciele, słoneczne dni i współlokatorki, które grały w pornosach.
Odwraca pospiesznie wzrok, skrywając uśmiech, który na chwilę zagościł na
jej ustach. Jezu, wiele bym dał za to, żeby pozwoliła sobie na ten uśmiech.
Zrobiłbym wszystko, żeby go zobaczyć w pełni. Chyba jeszcze ani razu nie
widziałem, żeby się uśmiechała.
– To dlatego oglądasz tyle pornosów? Bo masz nadzieję, że znajdziesz ten,
w którym grałam?
Nie kiwam głową, ale też nią nie kręcę. Opieram się o blat kuchenny
i krzyżuję ręce na piersiach.
– Podaj mi jego tytuł – proszę.
– Nie – odpowiada pospiesznie. – Poza tym ja tam tylko statystowałam. Nie
robiłam niczego specjalnego.
Statystowała. To pomoże zawęzić obszar poszukiwań.
– To, że nie robiłaś niczego specjalnego, nie oznacza jeszcze, że w ogóle
niczego nie robiłaś.
Przewraca oczami, ale nie odchodzi, więc kontynuuję przesłuchanie:
– Byłaś naga?
– To był pornos, Warren. Nie grałam w swetrze.
To oznacza „tak”.
– Uprawiałaś seks przed kamerą?
Kręci głową.
– Nie.
– Ale obściskiwałaś się z jakimś gościem?
Ponownie kręci głową.
– To nie był gość.
A niech mnie…
Odwracam się i chwytam jedną ręką blatu, a drugą zaciskam w pięść
i unoszę w geście triumfu. Kiedy odwracam się z powrotem, okazuje się, że
Bridgette stoi w tym samym miejscu, ale wygląda na odprężoną. Powinienem
codziennie poić ją whiskey.
– Chcesz powiedzieć, że miziałaś się z dziewczyną? I to zostało utrwalone?
W filmie?
Uśmiecha się samymi kącikami ust.
– Uśmiechnęłaś się.
Momentalnie poważnieje.
– Nie.
Podchodzę do niej i kiwam głową.
– Tak, zrobiłaś to. Widziałem twój uśmiech.
Zaczyna kręcić głową, więc kładę rękę na jej karku. Otwiera szerzej oczy.
Wiem, że prawie na pewno zaraz mnie odepchnie od siebie, ale nie mogę się
powstrzymać. Ten uśmiech…
– Uśmiechnęłaś się, Bridgette – szepczę. – Musisz to przyznać, bo było to
kurewsko piękne.
Wciąga gwałtownie powietrze tuż przed tym, jak moje usta przywierają do
jej ust. Chyba nie spodziewała się tego pocałunku, ale nie protestuje. Jej wargi są
ciepłe i żywo reagują. Kiedy rozdzielam je językiem, pozwala mi na to.
Nie wiem, czy to dzięki whiskey, czy dzięki niej, ale serce bije mi jak
szalone. Sunę dłońmi w dół jej pleców, chwytam za pośladki i sadzam ją na
barku.
Nasze usta się rozdzielają i wpatrujemy się w siebie w milczeniu, nie
dowierzając, że żadne z nas tego nie przerwie. Kiedy uświadamiam sobie, że tak
się nie stanie, przykładam ręce do jej policzków, pochylam się i znów ją całuję.
Ten pocałunek różni się zdecydowanie od pierwszego. Tamten był
pospieszny i żarliwy, bo wiedzieliśmy, czym się skończy.
Ten jest nieśpieszny, głęboki i wydaje się wstępem do tego, co czeka nas
później. Tym razem, kiedy odrywam się od jej ust, by przenieść się na szyję, nie
odpycha mnie, wręcz przeciwnie, przyciska do siebie, pragnąc jeszcze bardziej.
– Warren – szepcze, przechylając głowę i dając mi pełniejszy dostęp do
siebie. – Jeśli chcesz uprawiać ze mną seks, musisz obiecać, że po wszystkim nie
staniesz się słodko pierdzącą przylepą.
Śmieję się, nie odrywając ust od jej szyi.
– Jeśli będziesz ze mną uprawiać seks, Bridgette, to ty staniesz się słodko
pierdzącą przylepą. Będziesz chciała więcej i więcej. Przylgniesz do mnie jak
folia spożywcza.
Kiedy wybucha śmiechem, odsuwam się od niej i spoglądam na jej usta,
a potem wpatruję się w oczy.
– Jezu…
Kręci głową, nic nie rozumiejąc.
– Co?
– Twój śmiech – wyjaśniam i całuję ją w usta. – Jest zajebisty – szepczę, po
czym unoszę ją z blatu i przechodzę z nią przez salon.
 Gdy jesteśmy już w mojej sypialni, zamykam drzwi i przyciskam ją do nich.
Nie odrywając się od jej ciała, zdejmuję koszulkę, a potem chwytam jej bluzkę
i próbuję ściągnąć ją przez jej głowę.
– Nie masz pojęcia, ile razy marzyłem o tej chwili, Bridgette.
Pomaga mi pozbyć się swojej bluzki.
– A ja w ogóle o tym nie marzyłam – odpowiada.
– Pieprzysz – mówię z uśmiechem.
Biorę ją na ręce i zanoszę do łóżka. Ledwo ją na nim kładę i pojawiam się
nad nią, chwyta mnie za ramiona i przewraca na plecy, po czym rozpina moje
dżinsy. Próbuję odzyskać kontrolę i znaleźć się na górze, ale mi na to nie
pozwala. Siada na mnie okrakiem i kładzie ręce na moich ramionach,
przygważdżając je do łóżka.
– Ja tu rządzę – oświadcza.
Nie protestuję. Jeśli chce mieć władzę, proszę bardzo.
Prostuje się i sięga do tyłu, by rozpiąć stanik. Unoszę się, chcąc jej pomóc,
ale znów wciska moje ramiona w materac.
– Co ci mówiłam?
Ja cię kręcę. Ona nie żartuje.
Kiwam głową i skupiam uwagę na jej staniku. Powoli opuszcza ramiączka.
Nie mogę oderwać od niej wzroku. Chcę jej dotknąć, pomóc, ale nie pozwala mi
nic robić.
Kiedy w końcu go zdejmuje, oddech więźnie mi w płucach.
Ona jest doskonała. Jej piersi mają idealny rozmiar, są jakby dopasowane do
moich dłoni. Nie mogę się jednak o tym przekonać, bo nie wolno mi ich
dotknąć.
Czy może jednak wolno?
Z wahaniem unoszę ręce, chcąc poczuć miękkość jej skóry, ale natychmiast
je odpycha.
 Co za tortury: mieć jej piersi przed sobą, lecz nie móc ich pieścić.
– Gdzie trzymasz gumki?
Pokazuję szafkę nocną przy łóżku. Schodzi ze mnie, otwiera szufladę
i przegląda jej zawartość, aż wreszcie znajduje to, czego szuka. Wracając,
wsuwa prezerwatywę między zęby. Tym razem na mnie nie siada. Wkłada
kciuki za pasek spodenek i zaczyna je zdejmować.
Jestem tak twardy jak jeszcze nigdy i czuję gwałtowne pulsowanie. Musi się
pospieszyć i znów na mnie usiąść.
Zostawia na sobie majteczki, po czym schyla się, zsuwa moje dżinsy,
a potem robi to samo ze slipkami. Prezerwatywę wciąż trzyma w zębach. Jej
włosy mają idealną długość, łaskocze mnie nimi jak piórkami za każdym razem,
gdy się nade mną pochyla.
Kiedy już jestem rozebrany, przenosi wzrok na najsztywniejszą część
mojego ciała. Uśmiecha się, patrzy mi w oczy i wyjmuje prezerwatywę z ust.
– Robi wrażenie – komentuje. – Nic dziwnego, że jesteś taki pewny siebie.
Traktuję ten przytyk jako komplement, bo znam już Bridgette na tyle, by
wiedzieć, że nie rozdaje tych ostatnich na prawo i lewo.
Ponownie mnie dosiada, cały czas mając na sobie majteczki. Pochyla się
i przyciska dłonie do moich przedramion. Kiedy nasze wargi i piersi się stykają,
z moich ust wydobywa się jęk. Jest niesamowita. Fantastyczna. Trochę się
martwię, bo właściwie jeszcze do niczego nie doszło, a ja już o mało nie
doszedłem.
Pocieram wilgotny materiał jej majtek, kiedy przesuwa się w górę i w dół,
zapewne najwolniej, jak może. Wsuwa mi język do ust, a ja wciąż usiłuję
chwycić ją za kark albo za biodra, ale za każdym razem mnie powstrzymuje.
Wyobrażałem sobie, że będzie próbowała rządzić w łóżku, jednak nie
spodziewałem się, że aż do tego stopnia. Nawet nie pozwala, bym jej dotknął.
To mnie, kurwa, doprowadza do szału.
– Otwórz usta – szepcze mi na ucho. Kiedy to robię, wsuwa mi między zęby
prezerwatywę. Przygryzam opakowanie, a dziewczyna gryzie jego drugi koniec,
a potem odsuwa się i je rozdziera.
Dobra, to było podniecające.
Bardzo p od niecające.
Powinniśmy zrezygnować z pracy i robić to na pełny etat.
Wyjmuje prezerwatywę z opakowania i wyprostowuje się. Patrzy w dół
i oblizuje usta, naciągając na mnie gumkę, a ja jęczę, bo dotyk jej rąk jest
zajebisty. To dla mnie za dużo. Chcę, żeby dotykała mnie po prostu wszędzie.
Wreszcie rozumiem, dlaczego goście pod wpływem podniecenia gadają
straszne głupoty, bo sam mam ochotę je bez przerwy powtarzać. Chcę jej
powiedzieć, że ją kocham i jesteśmy bratnimi duszami, i że musi za mnie wyjść.
Pod wpływem jej dotyku te bzdury same cisną mi się na usta.
Klęka i odsuwa na bok majteczki, a potem zaczyna się obniżać.
To już pewne. Bridgette jest najlepszą współlokatorką w moim życiu.
Krzywi się nieco, kiedy wprowadza mnie w siebie, a mnie od razu robi się
przykro, że sprawiam jej ból. Jednak nie na tyle przykro, bym powstrzymał się
przed uniesieniem bioder i wejściem w nią na całą długość.
Gdy tylko to następuje, jęczymy razem.
Nigdy jeszcze tak się nie czułem.
Mam wrażenie, jakby jej ciało pasowało idealnie do mojego. Żadne z nas nie
rusza się choćby na centymetr. W pokoju słychać jedynie nasze ciężkie oddechy,
gdy dajemy sobie chwilę na przyzwyczajenie się do nowej pozycji. Do tej
doskonałej chwili, która jest naszym udziałem.
– Ja pierdolę – szepczę.
– Mam nadzieję – odpowiada.
Kiedy zaczyna się poruszać, nie wiem, co robić. Chcę ją trzymać w talii, ale
wiem, że nie wolno mi tego robić. Patrzę jej w oczy, podczas gdy dalej się
porusza płynnymi, metodycznymi ruchami, mając zamknięte oczy i otwarte usta.
Po kilku minutach kapituluję. Nie mogę jej nie dotykać. Gdy chwytam ją za
biodra, próbuje odtrącić moje ręce, ale zaciskam palce mocniej, unosząc ją
i opuszczając na siebie. Kiedy okazuje się, że dzięki mojej pomocy doznania są
bardziej intensywne, przestaje się sprzeciwiać.
Chcę słyszeć jej jęki, lecz je wstrzymuje, tak jak się tego spodziewałem.
Przenoszę dłonie na jej plecy i przyciągam ją do siebie, aż nasze usta się
spotykają. Kładę jedną rękę z tyłu jej głowy, a drugą na biodrze, podczas gdy
ona dalej porusza się rytmicznie.
Powoli przenoszę dłoń z jej biodra na brzuch, a potem jeszcze niżej.
Wsuwam w nią palec i czuję ciepło oraz wilgoć. Jęczy prosto w moje usta, a ja
zaczynam ją pieścić. I wtedy nieruchomieje. Chwyta mnie za nadgarstek,
odsuwa moją dłoń i wciska ją znów w materac.
Otwiera oczy i patrzy na mnie, ponownie zaczynając się poruszać.
– Ręce przy sobie, Warren – ostrzega.
Kurczę, wszystko utrudnia. Pragnę znowu ją poczuć. Kiedy przestanę ją
dotykać, chcę jej posmakować. Chcę poczuć wilgoć i ciepło na języku.
Najpierw jednak pozwolę jej zrobić to tak, jak chce. Zamykam oczy
i przestaję starać się przejąć kontrolę. Skupiam się na jej mięśniach
zaciskających się na mnie. A także na tym, że za każdym razem, gdy jej ciało
spotyka moje, znajduję się w niej tak głęboko, jak tylko mogę.
Pochyla się i jej piersi kołyszą się nade mną, kiedy się porusza.
Tak właśnie wygląda raj.
Moje nogi się naprężają, a ręce szukają czegoś, czego mogą się chwycić.
Chyba wyczuwa, że zaczynam dochodzić, bo zaciska się jeszcze bardziej wokół
mnie, a jej ruchy stają się szybsze i gwałtowniejsze. Dalej mam zamknięte oczy,
gdy zaczynam się trząść.
Mam ochotę zakląć i krzyknąć, żeby dać jej znać, jak bardzo mi dobrze, ale
nie wydaję żadnego odgłosu. Jeśli nie pozwoliła mi siebie dotykać, na pewno nie
chce też słyszeć, jak wyrażam głośno swój zachwyt.
W dalszym ciągu się porusza, podczas gdy ja w milczeniu poddaję się
rozkoszy. Kiedy jest już po wszystkim, nieruchomieje. Otwieram oczy i widzę,
że się do mnie uśmiecha. Widząc, że na nią patrzę, poważnieje.
Mam ochotę przytulić ją do piersi. Mam ochotę przewrócić ją na plecy
i pieścić językiem do chwili, gdy zacznie wykrzykiwać moje imię z rozkoszy,
a nie z gniewu.
Tymczasem ona schodzi ze mnie, wstaje i rusza w kierunku łazienki.
– Dobranoc, Warren – rzuca na pożegnanie.
Drzwi łazienki się zamykają. Leżę na łóżku, mając mętlik w głowie.
Powinienem pobiec za nią, ale jestem zbyt wyczerpany, żeby się ruszyć.
W końcu udaje mi się dojść do siebie, a wtedy zdejmuję prezerwatywę,
wrzucam ją do kosza na śmieci w łazience i wchodzę do jej pokoju. Właśnie
kładzie się do łóżka. W chwili, gdy jej głowa dotyka poduszki, kładę się na niej
i ją całuję. Tak, jak się spodziewałem, odpycha mnie.
– Co ci mówiłam o byciu przylepą? – pyta, odwracając ode mnie twarz.
– Wcale nie jestem przylepą – protestuję i całuję ją w szyję. – Po prostu
jeszcze nie skończyliśmy.
Odpycha mnie.
– Jestem pewna, że skończyliśmy, Warren. Jakieś trzy minuty temu.
– J a skończyłem – podkreślam, patrząc jej w oczy. – Ty nie.
Próbuje się przewrócić na bok.
– Przestań – mówi, znów mnie odpychając.
Ja jednak nie rezygnuję. Obejmuję ją i powoli sunę ręką po jej brzuchu.
I wtedy jej dłoń ląduje na mojej twarzy.
Momentalnie się odsuwam i patrzę na nią w szoku.
Odsuwa się ode mnie i opiera plecami o zagłówek.
– Powiedziałam: przestań – mówi, jakby tłumacząc się z tego, że mnie
spoliczkowała.
Poruszam szczęką, nie do końca wiedząc, co robić. Lata doświadczeń
z dziewczynami, a nawet pornosy, które ostatnio obejrzałem, mówią mi, że coś
tu jest nie tak. Ludzie są z natury samolubni i to, że Bridgette nie chce rewanżu,
strasznie mnie dziwi.
– Czy… – Przerywam i patrzę jej w oczy. – Czy może coś błędnie
odczytałem? Bo…
– Rżnęliśmy się, Warren. Ale już skończyliśmy, pora spać.
Kręcę głową.
– Nie, Bridgette. To ty zerżnęłaś mnie. Odwaliłaś całą robotę i nawet nie
dałaś mi szansy, żebym zrobił ci dobrze. Nie rozumiem, dlaczego nie pozwoliłaś
się dotknąć.
Jęczy z frustracji.
– Nie ma sprawy, naprawdę. Było miło. – Odwraca wzrok. – Nie przepadam
za drugą częścią, więc wracaj spać.
Nie przepada za drugą częścią? Tą, w której osiąga niesamowity, wspaniały
orgazm?
– Dobra – odpowiadam. – Pójdę spać.
– Dziękuję – mamrocze.
– Ale najpierw – kontynuuję, unosząc palec – musisz mi odpowiedzieć na
jedno pytanie.
Przewraca oczami.
– Co takiego?
Nachylam się do niej i przyglądam się jej zafascynowany.
– Czy właśnie tak zawsze wygląda seks z tobą? Musisz mieć całkowitą
kontrolę nad sytuacją? Do tego stopnia, że nawet nie pozwalasz nikomu się
zaspokoić?
Kopie mnie, usiłując zwalić z łóżka.
– Nie będę rozmawiać z tobą na temat swojego życia seksualnego. Wracaj
do siebie.
 Przesuwa się do tyłu, aż wreszcie jej głowa znajduje się na poduszce.
A wtedy odwraca się do mnie plecami i naciąga kołdrę na głowę.
Jasna cholera. To… Nawet nie wiem, co myśleć. Pierwszy raz kogoś takiego
spotykam. Ma poważny problem z kontrolą.
– Bridgette – szepczę, chcąc, żeby odwróciła się i zaczęła rozmawiać.
Ignoruje mnie, ja jednak nie daję za wygraną, ponieważ ta rozmowa musi się
odbyć.
– Chcesz powiedzieć, że gdy się z kimś kochasz, nigdy nie osiągasz
orgazmu?
Odrzuca kołdrę i przewraca się na plecy.
– Do tej pory to dla nikogo nie był problem – mówi gniewnym głosem.
Wybucham śmiechem i kręcę głową, bo z jakiegoś powodu niezmiernie
mnie to cieszy. To oznacza, że do tej pory była z samymi egoistycznymi
dupkami. Cóż, pokażę jej, co straciła.
Znów naciąga kołdrę na głowę i się ode mnie odwraca. Nie wstaję i nie
wychodzę, chociaż wiem, że tego ode mnie oczekuje. Unoszę kołdrę i kładę się
za nią, po czym obejmuję ją, przyciskam dłoń do jej brzucha i przyciągam do
siebie.
– Przestań, Warren – warczy. – Możesz mi wierzyć, jestem zadowolona ze
swojego życia seksualnego i nie potrzebuję żadnych dodatkowych okrzyków
rozkoszy… O Boże.
Przerywa, kiedy czuje mój dotyk między nogami.
Przytulam się do niej policzkiem.
– Zamknij się, Bridgette.
Ponieważ się nie rusza, przewracam ją na brzuch i kładę się na niej.
Unieruchamiam jej ramiona swoimi rękami, tak samo jak ona przedtem robiła to
mnie.
– Nie opieraj się – szepczę jej na ucho. – Przejmuję kontrolę. Masz robić, co
ci mówię. – Kiedy sunę językiem po jej uchu, na jej ramionach pojawia się gęsia
skórka. – Zrozumiano?
Jej oddech staje się płytki. Zaciska powieki i kiwa głową.
– Dziękuję – mówię.
Całuję jej kark i ramiona, a potem przenoszę usta na plecy. Całe jej ciało się
napina. Na myśl, że nigdy nie zaznała orgazmu, będąc z mężczyzną, znów mi
staje.
Chwytam ją za uda i rozszerzam jej nogi. Kiedy widzę, że zatapia twarz
w poduszce, na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Nigdy nie była tak bezbronna
i nie chce, żebym widział, jak dużą rozkosz jej daję.
I tak nie odrywam od niej wzroku, powoli wkładając w nią dwa palce
i czekając na pierwsze jęki.
Ponieważ nic nie słyszę, dodaję trzeci palec.
Wciskam czoło w poduszkę tuż obok jej twarzy i czekam na jej głos.
Cisza. Śmieję się cicho, bo wygląda na to, że mam przed sobą naprawdę
kawał roboty.
Wycofuję palce i przewracam ją na plecy. Wciąż ma zaciśnięte powieki,
więc chwytam ją za brodę i przyciskam usta do jej ust. Całuję ją mocno, aż
wreszcie zaczyna odwzajemniać pocałunek z taką samą zawziętością. Zanurza
palce w moich włosach i rozszerza nogi, czekając, aż w nią wejdę.
Więc wchodzę. Odsuwam na bok jej majtki i zanurzam się w niej tak szybko
i gwałtownie, że z jej ust wydobywa się jęk. O rany, myślę, chcę tego więcej.
O wiele więcej. Tyle że nie mam drugiej prezerwatywy i tym razem nie chodzi
o mnie, więc wysuwam się z niej, chwytam rękami jedną z jej piersi
i przystawiam ją do ust.
Wyznaczam szlak pocałunków w dół brzucha, a im niżej jestem, tym
bardziej naprężone staje się jej ciało. Wyczuwam wahanie i mam ochotę jak
najszybciej jej posmakować, lecz wiem również, że nie powinienem się za
bardzo spieszyć. Ponieważ znieruchomiała, dochodzę do wniosku, że się
zdenerwowała. Kładę ręce na jej biodrach i patrzę jej w oczy. Zagryza nerwowo
dolną wargę, wzrok ma przerażony.
– Nigdy nie pozwoliłaś nikomu tego robić, co? – pytam domyślnie.
Kręci głową.
– Nie lubię tego.
– Skąd wiesz?
Wzrusza ramionami.
– Wiem, i tyle.
Unoszę jej biodra i przesuwam w dół łóżka.
– Szkodzisz sobie przez ten upór.
Zaczynam zniżać usta, ale odpycha mnie i siada.
– Nie. Nie chcę.
Chwytam ją za biodra i ponownie kładę na plecach.
– Leż spokojnie i zamknij oczy, Bridgette.
Dalej patrzy z przerażeniem, odmawiając spokojnego leżenia, więc unoszę
się na rękach.
– Mogłabyś przestać być taka uparta i trochę się rozluźnić? Kurwa, kobieto.
Zamierzam zafundować ci najlepsze dziesięć minut życia. Nie utrudniaj mi tego.
Zagryza wargę z wahaniem, ale w końcu słucha moich słów i powoli kładzie
się na łóżku, z głową na poduszce.
Uśmiecham się z triumfem i ponownie przyciskam usta do jej brzucha.
Rozpoczynam tuż pod pępkiem, następnie wędruję w dół, aż do chwili, gdy
docieram do majtek. Chwytam za nie palcami i opuszczam na jej biodra i uda,
a potem zupełnie je ściągam. Rzucam je na podłogę, po czym unoszę jej nogę
i całuję delikatnie kostkę, potem łydkę, a następnie tylną stronę kolana,
przenoszę się na udo, aż w końcu dzielą mnie zaledwie centymetry od zbiegu jej
nóg. Czuję bijące od niej ciepło.
– Warren, proszę… – zaczyna protestować.
Dokładnie w tej samej chwili zanurzam w niej język, rozdzielając wargi.
Z krzykiem unosi biodra o kilka centymetrów, więc chwytam ją w pasie i kładę
z powrotem na łóżku.
Jest słodko-słona i gdy tylko znów moje usta spoczywają na niej, nabieram
przekonania, że zaspokoi w zupełności głód, jakiego kiedykolwiek zaznam przez
resztę życia.
Znów krzyczy, wciąż usiłując się ode mnie odsunąć.
– Och… Warren…
Dalej ją liżę, pochłaniam ustami, sunę językiem po każdej fałdce, tak że
w końcu nie pozostaje ani jeden centymetr jej ciała, którego bym nie
posmakował. Gdy zanurzam w niej palce, zaciska dłonie na moich włosach.
Wypełniam ją, pochłaniając językiem, a ona już mnie nie odpycha. Teraz wciska
moją twarz w siebie, błagając, bym przyspieszył.
Puszcza moje włosy i chwyta się kurczowo wezgłowia, równocześnie
otaczając nogami moje ramiona. W dalszym ciągu trzymam w niej palce,
podczas gdy ona wykrzykuje moje imię z każdym dreszczem, jaki przeszywa jej
ciało. Pieszczę ją, aż w końcu drżenie ustaje, a jęki milkną.
Całując wnętrze jej ud, wyjmuję z niej palce. Wędruję ustami do jej brzucha,
a potem kładę się na niej, pragnąc w nią wejść i zostać tam całą noc.
Chcę ją pocałować, lecz nie wiem, czy ona też tego chce. Niektóre
dziewczyny nie lubią się całować po wszystkim, jednak nie mogę powstrzymać
pragnienia ponownego posmakowania jej ust.
Ona chyba również tego pragnie, bo bez wahania przyciąga moją twarz
i całuje mnie z jękiem. Całe ciało mam napięte, znowu jej pragnę. Jedyne, co
może zaspokoić to pragnienie, to wejście w nią. I właśnie to robię.
Rozszerza uda, odpowiadając na moje ruchy. Wiem, że powinienem się
zatrzymać. Muszę się zatrzymać.
Tyle że nie wiem jak.
Nigdy jeszcze nie uprawiałem seksu bez prezerwatywy, jednak ta
dziewczyna sprawia, że nie umiem trzeźwo myśleć. Przez nią mogę tylko
oddawać się temu wspaniałemu uczuciu.
Muszę jednak przestać.
Przestań, Warren, przes tań, upominam siebie w myślach.
Jakimś cudem wychodzę z niej i przyciskam twarz do jej piersi, ciężko
dysząc.
Boże, to wręcz boli. W sąsiednim pokoju mam szufladę pełną prezerwatyw,
ale nie jestem pewien, czy tak daleko zajdę.
Przyciąga moją twarz do swojej i znów mnie całuje. Sunie dłońmi w dół
moich pleców i przyciska mnie do swojego ciepłego ciała, zmuszając do
poruszania się wraz z nią.
Co za niesamowite uczucie. To nie to samo co być w niej, ale dzięki jej
ruchom czuję się niemal równie wspaniale. Zamykam oczy i wtulam twarz w jej
szyję, przyspieszając.
Zanurzam palce w jej włosach i unoszę jej głowę. Patrzę Bridgette w oczy,
gdy razem dochodzimy. Krzywi się i czuję, jak znów zaczynają przechodzić ją
dreszcze.
– Warren – szepcze. – Pocałuj mnie.
Robię to.
Nasze usta się spotykają i wydobywają się z nich jęki. W następnej chwili
czuję ciepło rozlewające się między naszymi ciałami. Przytulam ją ze
wszystkich sił i całuję najmocniej, jak tylko mogę.
Przygniatam ją całym swoim ciężarem, nie mogąc już dłużej wytrzymać. Jej
dłonie zsuwają się z mojej szyi i opadają na łóżko. Chciałbym jej powiedzieć,
jaka jest cudowna i jak wspaniale się czuję. Jak fantastyczne ma ciało i że
właśnie zdobyła nade mną przewagę. Na zawsze.
Chciałbym jej to wszystko powiedzieć, nie udaje mi się jednak wykrztusić
ani słowa. Zamykam oczy z wyczerpania.
Rozkosznego wyczerpania.
 *

– Warren.
Usiłuję otworzyć oczy, ale nie mogę. A może po prostu nie chcę. Chyba po
raz pierwszy w życiu zaznałem tak głębokiego snu. I oto nagle zostaję z niego
wyrwany.
Bridgette potrząsa moim ramieniem. Unoszę głowę i odwracam się do niej,
licząc na to, że ma ochotę na jeszcze jeden numerek. Uśmiecham się, patrząc na
nią zaspanymi oczami.
– Wracaj do siebie – mówi, kopiąc mnie. – Chrapiesz.
Zamykam z powrotem oczy, ale otwieram je raptownie, gdy czuję jej zimną
stopę na brzuchu. Z całych sił usiłuje mnie wypchnąć z łóżka.
– No już, jazda – jęczy. – Nie mogę zasnąć.
Udaje mi się jakoś wstać. Patrzę, jak przewraca się na brzuch, przykrywa
głowę poduszką i rozciąga się na materacu.
Powłócząc nogami, wychodzę z jej pokoju i przechodzę przez łazienkę do
siebie. Opadam na łóżko i zamykam oczy. Trzy sekundy później już śpię.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 6

Założę się, że jeszcze nigdy tak dobrze mi się nie spało. Chociaż dosłownie
wykopała mnie z łóżka, wciąż uważam się za zwycięzcę. Czuję się po prostu po
królewsku.
Biorę prysznic, ubieram się i dołączam do Ridge’a w kuchni. Właśnie
zmywa po śniadaniu, co jest o tyle dziwne, że żaden z nas nie jada śniadań.
Wszystko wyjaśnia wynurzająca się z jego pokoju Maggie.
– Dzieńdoberek, Maggie – witam ją z uśmiechem.
Wpatruje się we mnie ze zdziwieniem.
– A tobie co? – bąka.
W tej samej chwili otwierają się drzwi sypialni Bridgette. Patrzymy, jak
wchodzi do salonu. Kiedy czuje na sobie nasz wzrok, zatrzymuje się.
– Dzieńdoberek, Bridgette – mówię z triumfalnym uśmiechem. – Jak się
spało?
Na widok mojej miny przewraca oczami.
– Wal się, Warren – odpowiada, po czym wchodzi do kuchni i zaczyna
szperać w lodówce, szukając czegoś do jedzenia.
Odrywam od niej wzrok dopiero wtedy, gdy Ridge klepie mnie po ramieniu.
– Spaliście ze sobą? – miga.
Odruchowo kręcę głową.
– Nie – odpowiadam w języku migowym. – Może. Sam nie wiem. Tak jakoś
wyszło.
Maggie i Ridge wybuchają śmiechem. Mój przyjaciel chwyta swoją
dziewczynę za rękę i ciągnie ją w kierunku sypialni.
– Chodź – miga. – Nie chcę być tutaj w chwili, gdy Bridgette zrozumie swój
błąd.
Patrzę, jak znikają w pokoju Ridge’a, a potem odwracam się do Bridgette,
która piorunuje mnie wzrokiem.
– Powiedziałeś mu, że spaliśmy ze sobą?
Znów odruchowo kręcę głową.
– Nie musiałem, wiedział. Powiedziałem mu o tym już przedtem.
Bridgette przekrzywia głowę.
– Spaliśmy ze sobą dopiero tej nocy. Powiedziałeś mu o tym, zanim do tego
doszło?
Szczerzę zęby w uśmiechu.
– Miałem przeczucie.
Zadziera głowę i wpatruje się w sufit.
– Wiedziałam, że to był kiepski pomysł.
– To był ś wietny pomysł – protestuję.
Patrzy na mnie z tak wielką powagą, na jaką tylko może się zdobyć.
– To była jednorazowa sprawa.
Unoszę dwa palce.
– Właściwie zrobiliśmy to dwa razy.
Krzywi się z irytacją.
– Mówię serio, Warren. To się nie powtórzy.
– I bardzo dobrze – odpowiadam, podchodząc do niej. – Bo to było coś
okropnego, prawda? W ogóle nie sprawiało ci przyjemności. – Dalej się do niej
zbliżam, aż wreszcie staję tak blisko, że mógłbym jej dotknąć. – Zwłaszcza te
chwile, kiedy leżałaś na plecach, a mój język…
Przykłada rękę do moich ust, uciszając mnie, i patrzy na mnie zmrużonymi
oczami.
– Nie żartuję, Warren. To nic nie zmienia. Nie jesteśmy parą. Przygotuj się
na to, że będę przyprowadzać do domu innych facetów.
 Kiedy cofa rękę, zaprzeczam:
– Nie będziesz.
Patrzy na mnie wyzywająco.
– Będę. To dlatego ostrzegałam cię, żebyś nie był przylepą.
Ha! Ona myśli, że to wszystko, na co mnie stać? Jeśli będzie się uśmiechać
i śmiać tak jak tej nocy, przekona się, jak wielkim przylepą potrafię być.
– Jeśli nie chcesz, żebym się do ciebie kleił, nic prostszego – mówię. – Po
prostu musisz przestać się do mnie uśmiechać. – Pochylam się i przybliżam usta
do jej ucha. – Jeśli się do mnie nie będziesz uśmiechała, nie będę chciał robić
z tobą tych wszystkich brzydkich rzeczy. Bo twój uśmiech jest niesamowity,
Bridgette.
Odsuwam się powoli i patrzę na nią. Próbuje uspokoić oddech, ale mnie nie
oszuka. Uśmiecham się i na jej ustach również pojawia się cień uśmiechu.
Dotykam palcem kącika jej warg.
– Ale z ciebie flirciara.
Spokojnie odsuwa mnie od siebie, bierze picie i bez słowa idzie do swojego
pokoju.
Przyciskam głowę do drzwi szafki i wzdycham ciężko. Co ja narobiłem? Co
ja takiego zrobiłem samemu sobie?

*
Dzisiaj Bridgette i ja mamy wolne. Cieszyłem się, że po naszym porannym
spotkaniu i przede wszystkim po ostatniej nocy znów będziemy się miziać. Ona
jednak mnie kompletnie ignoruje. Przez większość dnia nie ruszała się z pokoju
i traktowała mnie jak powietrze. Teraz jest już po jedenastej w nocy. Jutro rano
muszę być w pracy, a Bridgette ma poranne zajęcia na uczelni, więc moja
nadzieja na trzeci numerek pryska.
Nawet zamknęła się, biorąc prysznic.
Siedzę na brzegu łóżka i wspominam zeszłą noc, zastanawiając się, co
zrobiłem nie tak. Ostatecznie dochodzę do wniosku, że nic. Byłem tak dobry, że
się wystraszyła, bo nie przywykła do gości, którzy mają nad nią władzę. Przy
mnie poczuła się słaba.
Nie podoba się jej to. Wyraźnie jest zafiksowana na punkcie władzy, a ja
namieszałem jej w głowie. Powinienem czuć się winny, jednak napełnia mnie to
dumą. Cieszę się, że jej to zrobiłem. Cieszę się, że powoli ją rozszyfrowuję.
A najlepsze jest to, że na pewno wróci po więcej. Może jeszcze nie tej nocy, ale
wróci, bo jest człowiekiem. Każdy człowiek ma słabości, a ja właśnie odkryłem,
co jest jej słabością.
To ja.
Wchodzę pod kołdrę i zamykam oczy, ale wiem już, że nie zasnę. Zupełnie
jakby ostatnia noc rozbudziła we mnie głód. Jeśli nie będę go zaspokajał każdej
nocy, nie zasnę. Liczę owce, gwiazdy, powtarzam cytaty biblijne, których
nauczyłem się jako pięciolatek. Wszystko na nic. Godzinę później nadal jestem
w pełni rozbudzony.
Zastanawiam się, czy ona również nie śpi.
Zastanawiam się, czy mi otworzy, jeśli do niej zapukam.
Odrzucam kołdrę i ruszam do drzwi, ale zaraz zawracam do szafki nocnej po
prezerwatywę. Mam na sobie tylko bokserki, więc wkładam ją za gumkę od
majtek i otwieram drzwi łazienki.
Cycki.
Jej cycki.
Mam je tuż przed sobą.
Stoi z ręką uniesioną do pukania. Wygląda na równie zaskoczoną jak ja. Ma
na sobie czarny koronkowy stanik i najbardziej skąpe majteczki, jakie widziałem
w życiu. Opuszcza rękę i patrzymy na siebie przez jakieś pięć sekund, a potem
wciągam ją do pokoju, zatrzaskuję drzwi i popycham ją na nie. Jej język
znajduje się w moich ustach szybciej niż moja ręka pod jej stanikiem.
– W tym właśnie śpisz? – pytam, obniżając jego ramiączka.
 – Tak – odpowiada zdyszanym głosem, po czym przechyla głowę i przyciąga
moją twarz do szyi. – Czasami śpię też nago.
Jęczę i przywieram do jej ciała, gotów natychmiast w nią wejść.
– Podoba mi się to.
Odwracam ją, tak że przywiera piersiami do drzwi. Obejmuję ją i chwytam
za jedną z piersi, podczas gdy drugą ręką sunę w dół po jej pośladku. Ma na
sobie stringi. Maciupkie, cieniutkie, czarne, koronkowe, piękne stringi. Wsuwam
palce pod materiał, po czym ściągam je do kolan. Kiedy opadają do jej kostek,
odkopuje je na bok.
Stoję tuż za nią i sunę rękami po jej pośladkach.
– Oprzyj się dłońmi o drzwi – komenderuję.
Nie od razu wypełnia to polecenie. Wyczuwam jej wahanie. Wiem, że nie
chce znów oddać mi władzy, ale musi sobie uświadomić, że straciła ją w chwili,
gdy stanęła przed moimi drzwiami.
W końcu opiera dłonie na drzwiach. Pochylam się, odgarniam jej włosy
z szyi i przerzucam je przez ramię.
– Dziękuję – szepczę z ustami przy jej karku. Przyciągam ją do siebie, tak że
uderza o mnie pośladkami, po czym zdejmuję bokserki i otwieram
prezerwatywę.
– Pochyl się trochę niżej – rozkazuję.
Tym razem natychmiast wykonuje polecenie. Szybko się uczy.
Zaciskam palce w jej włosach i ciągnę na tyle mocno, żeby unieść jej twarz.
Z jej ust wydobywa się jęk, który sprawia, że nie mogę się powstrzymać przed
wejściem w nią, i to do samego końca.
– Jęknij jeszcze raz – szepczę.
Nie reaguje, więc znów ciągnę ją za włosy. Odgłos, jaki tym razem wydaje,
jest piękny i pełen żądzy. Kiedy wychodzę z niej na chwilę, a potem znów się
zagłębiam, ponownie odpowiada jękiem. Nie wytrzymam tak długo. Jej głos
doprowadza mnie do szaleństwa.
 Przykrywam jedną z jej dłoni własną i ściskam ją, zapewniając sobie oparcie
potrzebne do swobodnego wchodzenia i wychodzenia z niej. Za każdym razem,
gdy jęczy, wchodzę nieco gwałtowniej. W końcu zaczyna jęczeć bez przerwy, co
jakiś czas wypowiadając moje imię, i już wiem, że tej nocy będę spał jak zabity.
Ponieważ czuję, że nie wytrzymam i zaraz dojdę, wysuwam się z niej
i odwracam ją twarzą do siebie. Unoszę jej nogę, zarzucam sobie na biodro i
z łatwością ponownie w nią wchodzę. Cały czas obejmuję ją w pasie, a drugą
ręką opieram się o drzwi. Wsuwam jej język w usta i pochłaniam każdy dźwięk,
jaki wydaje.
Trzyma mnie za kark. Sięgam za siebie i odtrącam jej ręce. Przyciskam jej
dłoń do jej piersi i przesuwam ją powoli w dół brzucha. Dotykamy się czołami
i patrzymy sobie w oczy.
– Zacznij się pieścić.
Otwiera szeroko oczy i kręci głową. Kładę dłoń na jej ręce i przyglądam się
temu miejscu, w którym stykają się nasze ciała. Przesuwam jej dłoń kilkanaście
centymetrów niżej, aż jej palce znajdują się tam, gdzie chcę.
– Proszę – dyszę, rozpaczliwie tego pragnąc.
Muszę pomóc sobie ręką, więc cofam ją i przyciskam do drzwi nad jej
głową. Wciąż obejmuję ją w pasie drugim ramieniem i powoli poruszam się
w niej. Nadal stykamy się czołami, jednak teraz patrzę na jej dłoń i palce, które
nieśmiało wprawia w niespieszne, okrężne ruchy.
– O kurwa – dyszę.
Patrzę na to dłuższą chwilę, aż wreszcie zaczyna się odprężać pod swoją
ręką i wtedy przenoszę wzrok z powrotem na jej twarz. Wychodzę z niej
i wpatruję się w nią, gdy odchyla głowę, zamyka oczy i otwiera usta. Wszystko,
co teraz myślę, to: całuj ją, całuj.
Kiedy nasze usta łączą się w delikatnym pocałunku, jęczy cicho. Smakuję jej
wargi językiem, przejeżdżając nim najpierw po górnej, potem po dolnej. Jęczy
coraz częściej i im mocniej przyciskam ją do drzwi, tym lepiej czuję jej rękę
poruszającą się między nami.
Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Nie wierzę, że mieszka tuż obok mnie
i zgodziła się ze mną podzielić tą cząstką siebie. Jestem najszczęśliwszym
facetem na tej planecie.
Znów zaczyna jęczeć, tyle że tym razem nie odrywam od niej ust,
pochłaniając wszystkie jęki. Napiera na mnie coraz bardziej, pragnąc, bym
całował ją mocniej, ja jednak nie chcę, bo czerpię z tego delikatnego pocałunku
zbyt wielką przyjemność. Uwielbiam na nią patrzeć, na jej zamknięte oczy,
otwarte usta, odkryte serce. Nie chcę jej całować. Chcę mieć otwarte oczy
i kontemplować każdą sekundę tego, co się dzieje.
Przestaję się w niej poruszać i czekam, aż dojdzie, bo jeśli dalej się będę
ruszał, nie wytrzymam dłużej. Otwiera oczy, zastanawiając się, dlaczego
przestałem, więc nachylam się do jej ucha.
– Już prawie doszłaś – szepczę. – Chcę na ciebie patrzeć.
Rozluźnia się, a ja dalej na nią spoglądam, pochłaniając każdy jej jęk i każdy
ruch, zupełnie jakbym był gąbką, a ona wodą.
Kiedy zaciska wokół mnie nogi, chwytam ją za biodra i znów zaczynam się
w niej poruszać. Jej jęki przechodzą w krzyki – wykrzykuje moje imię. Jakieś
dziesięć sekund później oboje drżymy, dyszymy, całujemy się i wreszcie
wzdychamy z ulgą.
Osuwa się w moich objęciach i kładzie głowę na mojej piersi. Przykładam
rękę do jej szyi i całuję delikatnie w czubek głowy.
Dopiero po dłuższej chwili udaje mi się uspokoić oddech i na tyle odzyskać
zdolność ruchu, żeby się powoli z niej wysunąć. Staje na podłodze i patrzy na
mnie. Nie uśmiecha się, jednak widzę spokój w jej oczach. To było dokładnie to,
czego potrzebowała. Dokładnie to, czego potrzebowałem ja.
– Dziękuję – mówi po prostu.
– Proszę bardzo – odpowiadam z szerokim uśmiechem.
Kiedy uświadamia sobie, że również zaczyna się uśmiechać, pochyla głowę
i nurkuje pod moim ramieniem. Wchodzi do łazienki i zamyka za sobą drzwi.
Opieram się o ścianę i osuwam na podłogę, nie mogąc zmusić nóg do powrotu
do łóżka. Gdybym nie musiał czekać, aż Bridgette skorzysta z łazienki,
usnąłbym tutaj, na podłodze.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 7

Bite trzy tygodnie.

Dwadzieścia jeden nocy.
Ponad trzydzieści numerków.
Zero kontaktów w ciągu dnia.
Naprawdę jej nie rozumiem. Nie znam jej na tyle dobrze, by wiedzieć, co ją
wkurza, a co uspokaja. Nie mam pojęcia, dlaczego nie chce uznać tego, co nas
łączy, za coś ważnego, ale nie skarżę się. Bo i trudno się skarżyć. Uprawiamy
seks każdej nocy i nie muszę zabiegać o nią w trakcie dnia. Byłby to układ
idealny, gdyby nie to, że chcę czegoś więcej. Jednak dopóki nasz związek nie
przejdzie na wyższy poziom, lepiej, żeby nic innego nie stanęło nam na
przeszkodzie. Zwłaszcza że może się wprowadzić nowy współlokator. Brennan
wyjechał w trasę, a to oznacza, że mamy jeden pokój wolny. Nie podoba mi się
pomysł, żeby wprowadziła się tutaj siostra Bridgette, który padł podczas
podsłuchanej przeze mnie rozmowy telefonicznej. Nie mam pojęcia, kto chodzi
po głowie Ridge’owi, ale na pewno nie pozwolę, żeby to był jeszcze jeden facet.
Udaję, że niby pasuje mi taki układ z Bridgette, ale jeśli inny facet choćby
spojrzy na jej tyłek w tych kusych spodenkach, chyba się nie powstrzymam
przed skopaniem mu dupska. Nie jestem skory do bójek, ale Bridgette sprawia,
że mam ochotę bić wszystkich wokół. Nawet nerdów. Pobiłbym wszystkich
ludzi na świecie, gdybym dzięki temu mógł dalej ciągnąć nasz układ.
To dlatego w tej chwili nie mogę oderwać wzroku od kanapy. Ktoś na niej
leży. Wydaje mi się, że to dziewczyna, bo widzę blond włosy wystające spod
poduszki, którą ma na twarzy, ale równie dobrze może to być długowłosy facet.
A ja przecież nie chcę, żeby naszym nowym współlokatorem był facet. Ciągle
gapię się w kanapę, czekając, aż ten ktoś się ocknie. Hałasuję w kuchni tak
bardzo, że zbudziłbym z martwych truposza, jednak tajemnicza osoba na
kanapie śpi jak zabita.
Biorę miskę z płatkami i zanoszę ją do salonu. Ponieważ ten ktoś postanowił
zająć moje miejsce, siadam na podłodze tuż przed kanapą. Zaczynam jeść,
chrupiąc tak głośno, jak tylko mogę.
Zastanawiam się, czy to przyjaciel albo przyjaciółka Bridgette.
Nie, Bridgette nie przyprowadziła nikogo ostatniej nocy. Wiem, bo
przywiozłem ją po pracy i poszliśmy prosto do łóżka. Nie włączaliśmy światła
w salonie, więc nawet nie mielibyśmy szansy zobaczyć tego kogoś, jeśli już tu
leżał.
O rany. Ciekawe, czy zachowywaliśmy się głośno. Nigdy nie musimy się
przejmować tym, że jesteśmy głośno, kiedy oprócz nas tylko Ridge jest w domu.
Spod poduszki wydobywa się jęk i intruz przewraca się na bok, dzięki czemu
widzę, że to dziewczyna. Dalej siedzę na podłodze, zajadając się płatkami.
Obserwuję, jak próbuje otworzyć oczy.
– Kim jesteś i dlaczego śpisz na mojej kanapie? – pytam w końcu.
Słysząc mój głos, podskakuje wystraszona. Unosi poduszkę i odsuwa się,
chyba po to, żeby lepiej mi się przyjrzeć. Ledwo powstrzymuję śmiech, bo ktoś
napisał jej na czole: „Ktoś pisał po twoim czole”.
To najprawdopodobniej kawał Ridge’a, więc robię, co mogę, żeby nie gapić
się na jej czoło, i zamiast tego patrzę jej w oczy.
– Jesteś naszą nową współlokatorką? – pytam z ustami pełnymi płatków.
Kręci głową.
– Nie – mamrocze. – Jestem przyjaciółką Ridge’a.
Hm… Tego się nie spodziewałem.
– Ridge ma tylko jednego przyjaciela – stwierdzam. – Ja nim jestem.
Przewraca oczami i siada na kanapie. Nawet ładna. Dobra robota, Ridge.
– Czyżbyś był zazdrosny? – pyta, ziewając.
 – Jak się nazywa?
– Kto jak się nazywa?
– Twój przyjaciel Ridge.
Wzdycha i kładzie głowę na oparciu kanapy.
– Nie wiem, jak się nazywa. Nie wiem też, jak ma na drugie imię. Wiem
tylko, że ma niezły prawy sierpowy. A śpię na tej kanapie tylko dlatego, że mój
chłopak postanowił dla zabawy zacząć bzykać moją współlokatorkę, a ja nie
miałam ochoty na to patrzeć.
Podoba mi się ta laska. Wygląda na to, że Bridgette będzie miała
konkurencję. Nie chodzi o mnie, po prostu Bridgette jest wredna i nie ma zbyt
wielu dziewczyn, które mogłyby jej w tym dorównać. Może być zabawnie.
– Nazywa się Lawson – mówię. – I nie ma drugiego imienia.
Słysząc, jak otwierają się drzwi sypialni, odwracam głowę. Do salonu
wchodzi Bridgette. Nadal ma na sobie moje bokserki z ostatniej nocy, ale na
górę narzuciła swoją koszulkę. Super wygląda.
– Dzieńdoberek, Bridgette – mówię. – Jak się spało?
Patrzy na mnie przelotnie i przewraca oczami.
– Wal się, Warren – warczy w odpowiedzi.
W języku Bridgette oznacza to: „Cześć, Warren. Spałam jak dziecko,
dziękuję”.
– To Bridgette – szepczę. – W ciągu dnia udaje, że mnie nienawidzi, za to
w nocy mnie kocha.
Dziewczyna wybucha śmiechem, po czym patrzy na mnie
z niedowierzaniem.
– Cholera jasna! – krzyczy Bridgette.
Kiedy się odwracam, okazuje się, że się potknęła i musiała chwycić się blatu,
żeby nie upaść.
– Jezu Chryste! – Kopie walizkę stojącą obok barku. – Powiedz swojej
przyjaciółeczce, że jeśli chce tutaj zostać, musi przenieść klamoty do swojego
pokoju!
Mojej przyjaciółeczce? Spoglądam szeroko otwartymi oczami na
dziewczynę na kanapie. Coś mi się wydaje, że Bridgette już ma z nią na pieńku.
Kolejny powód, żeby została naszą nową współlokatorką – lubię wściekłą
Bridgette. Założę się też, że zazdrosna Bridgette będzie w o wiele większym
stopniu przylepą, co tylko podziała na moją korzyść. Odwracam się
i przeszywam ją gniewnym wzrokiem.
– Co ja jestem, twój służący? Sama jej powiedz.
Bridgette piorunuje wzrokiem dziewczynę na kanapie i pokazuje na walizkę,
o którą się potknęła.
– ZABIERAJ... SWOJE... MANATKI... Z KUCHNI! – krzyczy, a potem
wybiega do swojego pokoju.
Odwracam się z powrotem do dziewczyny.
– Dlaczego ona myśli, że jesteś głucha? – pytam ze śmiechem.
Wzrusza ramionami.
– Nie mam pojęcia. Doszła do takiego wniosku wczoraj wieczorem. Jakoś
nie chciało mi się wyprowadzać jej z błędu.
Śmieję się jeszcze głośniej. Co za świetny pomysł. Że też sam na niego nie
wpadłem.
– Typowe – stwierdzam. – Masz jakieś zwierzęta?
Kręci głową.
– A masz coś przeciwko pornosom?
– Ogólnie rzecz biorąc nie, natomiast nigdy bym w żadnym nie wystąpiła.
Kiwam głową. To chyba dobrze. Przynajmniej nie będę musiał jej
wypatrywać w każdym filmie dla dorosłych, jaki wpadnie mi w ręce.
– Masz jakichś wkurzających znajomych?
– Moja najlepsza przyjaciółka okazała się zdradziecką suką. Zerwałam z nią.
 – Jak często bierzesz prysznic?
Wybucha śmiechem.
– Raz dziennie, ale co jakiś czas zdarza mi się odpuszczać. W każdym razie
nigdy nie trwa on dłużej niż piętnaście minut.
– Gotujesz?
– Tylko wtedy, gdy jestem głodna.
– Sprzątasz po sobie?
– Pewnie częściej niż ty – odpowiada, patrząc na moją koszulkę, która
podczas naszej rozmowy kilka razy posłużyła mi jako serwetka.
– Słuchasz disco?
– Wolałabym jeść drut kolczasty.
Jest idealną kandydatką na naszą współlokatorkę.
– No dobra. Chyba możesz zostać.
Prostuje się i siada po turecku.
– Nie wiedziałam, że to rozmowa kwalifikacyjna.
Patrzę na jej walizki, a potem znów na nią. Na ogół ludzie nie podróżują
z całym swoim dobytkiem. Jeśli ta dziewczyna szuka mieszkania, chcę się
upewnić, że je dostanie. Tylko to gwarantuje mi, że nasz nowy współlokator nie
będzie miał kutasa.
– Ty potrzebujesz mieszkania, a my mamy wolny pokój. Jeśli go nie
weźmiesz, Bridgette w przyszłym miesiącu umieści w nim swoją siostrę, a to
ostatnia rzecz, jakiej Ridge i ja chcemy.
– Nie mogę tutaj zostać – odpowiada, kręcąc głową.
– Dlaczego? Przecież i tak będziesz musiała znaleźć sobie jakiś kąt. Co jest
nie tak z tym? Przynajmniej nie będziesz już musiała się błąkać.
Do salonu wchodzi Ridge. Dziewczyna otwiera szerzej oczy, jakby się
denerwowała. To pewnie nie jest dobry znak dla Ridge’a, ale ma takiego bzika
na punkcie Maggie, że uczynienie z tej laski naszej nowej współlokatorki nie
powinno być problemem dla żadnego z nas. Mrugam do niej porozumiewawczo,
a potem wstaję i podchodzę z miską do zlewu.
– Poznałeś już naszą nową współlokatorkę? – mówię, jednocześnie migając.
Ridge patrzy na nią, a potem przenosi wzrok na mnie.
– Tak – miga. – Nie ma gdzie się podziać, więc pozwolę jej korzystać
z pokoju Brennana. Albo, jeśli chcesz, wprowadzi się do twojego pokoju, a ty do
pokoju Brennana, dzięki czemu obaj nie będziemy musieli dzielić łazienek
z dziewczynami.
Kręcę głową.
– Nie ma mowy, żebyś rozdzielił mnie z Bridgette. Za bardzo lubię nasz
łazienkowy seks.
– Jesteś żałosny – stwierdza Ridge, po czym wraca do swojej sypialni, a ja
znów patrzę na naszą nową współlokatorkę.
– Co takiego powiedział? – pyta dziewczyna nerwowo.
– Dokładnie to, czego się spodziewałem – odpowiadam, po czym idę do
swojego pokoju i zgarniam klucze z komody.
Zaglądam do łazienki i widzę Bridgette stojącą przy umywalce. Wchodzę
i całuję ją w policzek. Próbuje mnie odepchnąć, ale się uśmiecha.
Mój wzrok pada na czarny flamaster leżący przy umywalce. Unoszę go
i patrzę podejrzliwie na Bridgette. Kiedy wzrusza ramionami, wybucham
śmiechem.
Nie spodziewałem się, że taka z niej dowcipnisia, ale po numerze z kubkami
wody i po tym teraz boję się, że znalazłem godnego siebie przeciwnika.
W sumie nawet się cieszę, że nasza nowa współlokatorka padła ofiarą kawału
już na tak wczesnym etapie.
Zamykam za sobą drzwi łazienki i wracam do salonu.
– Powiedział, że wy dwoje już się dogadaliście. Idę do pracy. – Pokazuję na
drzwi starej sypialni Brennana. – Tam jest twój pokój. Możesz zanieść do niego
walizki. Rzeczy Brennana rzuć po prostu w kąt. – Otwieram drzwi i wychodzę
na korytarz, po chwili jednak wracam. – Aha, jeszcze jedno. Jak masz na imię?
– Sydney.
– No dobrze, Sydney. Witaj w najdziwniejszym miejscu, w jakim
kiedykolwiek mieszkałaś.
Zamykam za sobą drzwi, dręczony nieznacznym poczuciem winy, że
załatwiłem tę sprawę tak, żeby mi pasowało. A mówiąc poważnie: to nie tylko
gwarantuje, że nowy współlokator nie zakocha się w Bridgette, lecz oprócz tego
może nadać ciekawą dynamikę naszemu życiu. Dwie laski toczące wojnę na
kawały to może być najlepsze, co się kiedykolwiek przydarzyło mnie
i Ridge’owi.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 8

– O co chodzi z tą naszą nową współlokatorką? – migam do Ridge’a, stojąc

w drzwiach.
– Mieszkała na naszym osiedlu. Zdradził ją chłopak i musiała gdzieś się
zatrzymać.
Podchodzę do stołu, przy którym siedzi, i wysuwam krzesło.
– Długo tu będzie?
Odrywa wzrok od laptopa i kiwa głową.
– Tak, zostanie tutaj co najmniej kilka tygodni. Pasuje ci?
Coś jest z nim nie tak. Kiedy się zna kogoś przez większość życia,
momentalnie wyczuwa się jego niepokój. Sydney wprawia go
w zdenerwowanie, a ja nie wiem dlaczego.
– Maggie nie ma nic przeciwko temu?
Natychmiast przenosi całą uwagę na laptop. Kiwa głową i przestaje migać.
Wstaję i patrzę w kierunku drzwi, żeby sprawdzić, czy buty Bridgette są tam,
gdzie zawsze je zostawia. Nie ma ich. Klepię Ridge’a po ramieniu.
– Gdzie Bridgette? – migam.
Poprawia się na krześle.
– Wyszła.
– Dokąd?
Wzrusza ramionami.
– Naprawdę chcesz wiedzieć? Odpowiedź może ci się nie spodobać.
Siadam z powrotem na krześle.
– Kurde, pewnie, że chcę. Gdzie ona jest?
Odchyla się na krześle i wzdycha.
 – Jakieś trzy godziny temu zajechał po nią jakiś facet. Wyglądało to tak,
jakby się umówili.
– Umówili… W sensie: umówili na randkę?
Kiwa głową.
Mam ochotę mu przywalić, chociaż wiem, że nie ma z tym nic wspólnego.
Wstaję i wsuwam krzesło pod stół.
Poszła na randkę. Bridgette poszła na jebaną randkę.
Co za syf. Dlaczego nie wytyczyłem granic? Dlaczego nie powiedziałem jej,
żeby się z nikim nie spotykała?
A jeśli sprowadzi go tutaj? Jasne, że to zrobi. Z czystej podłości.
Chwytam kluczyki i migam do Ridge’a, że za chwilę wrócę.
Załatwię to.
J akoś.

Dwie godziny później siedzę na kanapie, kiedy drzwi się otwierają. Tak jak
się spodziewałem, nie wraca sama. Tuż za nią wchodzi facet. Kładzie dłoń na
dole jej pleców, gdy Bridgette zdejmuje buty i patrzy na mnie.
– O, cześć, Warren – mówi, po czym pokazując na mnie, dodaje: – Guy, to
Warren. Warren, to Guy.
Przyglądam się mu. Mierzący ponad metr osiemdziesiąt metroseksualny
dupek. Do tego o imieniu Guy, czyli facet.
– Naprawdę masz na imię Guy?
Nie odpowiada. Patrzy na Bridgette, zupełnie jakby czuł się nieco nieswojo
z powodu tego, że w jej mieszkaniu zastał jakiegoś gościa. Założę się, że czułby
się o wiele bardziej nieswojo, gdyby wiedział, co na tej kanapie wyprawiałem
z Bridgette zaledwie dobę temu.
– Warren – zaczyna Bridgette fałszywie słodkim głosikiem – czy mógłbyś
zostawić nas samych?
 Zerka przy tym wymownie na drzwi mojej sypialni, wyraźnie prosząc, bym
się wyniósł, żeby mogła w spokoju flirtować w salonie z Guyem. Mrużę oczy,
przypatrując się jej. Robi to celowo. Testuje mnie. Nie wie, że jestem bliski
wygranej.
– Jasne, Bridgette – odpowiadam z uśmiechem. Wstaję, podchodzę do Guya
i wyciągam do niego rękę. – Miło było poznać – mówię. Chłopak uśmiecha się
i oddycha z ulgą, myśląc, że już mu nie zagrażam. – Bawcie się dobrze.
Zostawię otwarte drzwi łazienki, na wypadek, gdyby któreś z was chciało z niej
skorzystać. – Pokazuję w kierunku łazienki, mając nadzieję, że rybka połknie
haczyk.
Proszę, niech ten facet o imieniu Guy zechce skorzystać z łazienki... Proszę...
Bridgette uświadamia sobie, że ten ostatni komentarz był nie w moim stylu.
Mruży oczy i wpatruje się we mnie. Idę do swojego pokoju, zamykam drzwi
i staję tuż za nimi. Nie zamierzam uronić ani sekundy z ich rozmowy. Jeśli
wymyśliła sobie, że mnie podda testowi albo poznęca się nade mną, zapraszając
do domu innego faceta, musiała się spodziewać, że będę podsłuchiwał.
Stoję z uchem przyciśniętym do drzwi co najmniej kwadrans. W ciągu tych
piętnastu minut facet chwali, jaki to jest świetny w:
– baseballu,
– futbolu,
– tenisie,
– różnych ciekawostkach (zmusza ją, żeby go z nich przepytała),
– pracy (jest handlowcem – oczywiście najlepszym z najlepszych.
W ostatnich czterech kwartałach miał najwyższe wyniki sprzedaży).
Okazuje się też, że dużo podróżuje po świecie (no jasne) i zna francuski
(oczywiście).
W trakcie tej wyliczanki Bridgette ziewa cztery razy. Mam wrażenie, że ta
rozmowa wyczerpuje ją bardziej niż mnie.
– Mogę skorzystać z łazienki? – pyta w pewnej chwili Guy.
 Nareszcie.
Kiedy kilka chwil później słyszę trzaśnięcie drzwi do łazienki, przechodzę
z sypialni do salonu. Bridgette siedzi na kanapie z nogami opartymi na stoliku.
– Wyglądasz na totalnie znudzoną – zauważam.
– Fascynujący człowiek – odpowiada z fałszywym uśmiechem. – Tak dobrze
się bawię, że poproszę go, żeby został na noc.
Odwzajemniam uśmiech, wiedząc, że tak się nie stanie.
– W życiu się na to nie zgodzi, Bridgette – mówię. – Właściwie to jestem
pewien, że gdy tylko wyjdzie z łazienki, pożegna się i ucieknie.
Prostuje się na kanapie, a potem szybko wstaje. Podchodzi i dźgając mnie
palcem w pierś, pyta:
– Coś ty zrobił, Warren?
Drzwi do łazienki się otwierają i wychodzi z niej Guy. Bridgette odwraca się
do niego z tym swoim okropnym fałszywym uśmiechem na twarzy.
– Chcesz iść do mojego pokoju? – pyta, podchodząc do niego.
Chłopak zerka na mnie, ale ja kręcę głową. W ten sposób ostrzegam go, jak
facet faceta, żeby lepiej stąd zwiewał.
Podejrzewam, że nieźle wystraszył się tym, co zostawiłem w łazience. Patrzy
na drzwi, a potem przenosi wzrok na Bridgette.
– Właściwie to zaraz miałem wychodzić – mówi. – Zadzwonię.
Kolejne kilka sekund to najbardziej żenujące kilka sekund, jakich
kiedykolwiek byłem świadkiem. On chce uścisnąć jej dłoń, a Bridgette chce go
przytulić na pożegnanie, jednak ten się cofa, bojąc się, że będzie chciała go
pocałować, i otwiera szeroko oczy z przerażenia. Omija ją i kieruje się do drzwi.
– Miło było poznać, Warren. Zadzwonię, Bridgette – obiecuje i wychodzi.
Dziewczyna powoli odwraca się do mnie. Jej oczy są jak dwa diamenty – tak
ostre, że boję się, że poderżnie mi nimi gardło. Przestaję się uśmiechać i ruszam
do swojej sypialni.
 – Dobranoc, Bridgette.
Prawie ci się udało.
Prawie.

– Ty sukinsynu!
Drzwi otwierają się na oścież i do mojego pokoju wpada Bridgette. Akurat
się uczyłem, ale na jej widok odkładam książki na bok. Wskakuje na łóżko
i zbliża się do mnie. Kiedy unosi ręce, okazuje się, że coś w nich trzyma.
Zauważam to dopiero w chwili, gdy wyciśnięta z tubki breja ląduje na mojej
głowie.
– M aś ć na hemoroidy?! – krzyczy, ciskając ją na podłogę, po czym
odkręca drugą tubkę, którą trzymała pod pachą. – Śro dek do u s uwania
k urzajek?! – Wyciska go na poduszkę.
Próbuję schować głowę pod kołdrą, ale wszystko już się klei. Łapię
Bridgette za nogi i przewracam na łóżko. Zaczyna mnie kopać i opróżniać
kolejne tubki.
– Lek na op rys zczkę?! – Zawartość tej tubki wyciska prosto na moją
twarz. – W głowie mi się nie mieści, że zostawiłeś to wszystko w naszej
łazience! Zachowujesz się jak mały chłopczyk. Zazdrosny mały chłopczyk!
Wyszarpuję tubkę z jej rąk, przewracam ją na plecy i przygniatam jej
ramiona do materaca.
– Ale z ciebie dupek! – krzyczy.
Usiłuję ją unieruchomić.
– Jeśli ja jestem dupkiem, to ty jesteś zimną, wyrachowaną i bezwzględną
suką!
Stękając, próbuje wyswobodzić się z mojego uścisku. Nie ustępuję,
równocześnie starając się ze wszystkich sił mówić do niej spokojnym głosem.
– O co ci chodzi, Bridgette? Co? Dlaczego przyprowadziłaś tutaj tego
faceta?
Przestaje walczyć i uśmiecha się. Wiedząc, że to reakcja na moją zazdrość,
wkurzam się jeszcze bardziej. Trzymam jej nadgarstki jedną ręką, a drugą
sięgam po kolejną tubkę z maścią. Otwieram ją i opróżniam na jej włosy.
Zaczyna się pode mną rzucać. Kurczę, ale jestem na nią wściekły.
Dlaczego ona to zrobiła?
Chwytam ją za brodę i unoszę jej głowę tak, żeby na mnie patrzyła.
W chwili, gdy uświadamia sobie, że nie pokona mnie fizycznie, kapituluje.
Dyszy, próbując złapać powietrze. Patrzy na mnie z wściekłością. Nie mam
pojęcia, dlaczego się złości, skoro to ona zaczęła i to ona wciąż miesza mi we
łbie.
Przybliżam czoło do jej czoła i zamykam oczy.
– Dlaczego? – dyszę. W pokoju zalega cisza. – Dlaczego go tutaj
przyprowadziłaś?
Wzdycha i odwraca głowę. Kiedy się odsuwam i spoglądam na nią,
dochodzę do wniosku, że na jej twarzy widać więcej bólu niż gniewu.
– A dlaczego ty pozwoliłeś się wprowadzić tej lasce? – pyta cichym głosem.
Domyślam się, że ta odpowiedź nie przyszła jej łatwo, bo udowadnia, że jej
na mnie zależy. Że nie tylko ja bałem się, że nowy współlokator stanie nam na
drodze. Wystraszyła się, że z nią skończę, a zacznę kręcić z Sydney. I dlatego
postanowiła zranić mnie pierwsza.
– Twoim zdaniem ta dziewczyna może zmienić to, co jest między nami? –
pytam. Unika mojego wzroku. Unoszę jej głowę i zmuszam do spojrzenia na
mnie. – To dlatego go tutaj ściągnęłaś?
Mruży oczy i przygryza wargi, nie chcąc przyznać, że poczuła się zraniona.
– Po prostu to powiedz – proszę. Chcę, żeby przyznała to na głos. Chcę, żeby
przyznała, że przyprowadziła go tutaj, bo była zraniona i przestraszona. Chcę,
żeby przyznała, że jednak ma serce. I że zajmuję w nim ważne miejsce.
Ponieważ milczy, mówię to za nią:
 – Nigdy nie dopuściłaś nikogo na tyle blisko do siebie, żeby rozstanie z nim
mogło cię zranić, prawda? Jednak moje odejście by cię zraniło, dlatego
postanowiłaś zranić mnie pierwsza. – Przybliżam usta do jej ucha. – Udało ci się
– szepczę. – Kiedy zobaczyłem, jak wchodzisz z nim do mieszkania, poczułem
się potwornie zraniony. Nie zamierzam odchodzić, Bridgette, i nie jestem
zainteresowany żadną inną dziewczyną. Twoje gierki odniosły skutek odwrotny
do zamierzonego. Od tej chwili jedynymi facetami mającymi wstęp do tego
domu będą jego mieszkańcy. – Powoli odsuwam się od niej i patrzę jej w oczy. –
Rozumiesz?
Swoim zwyczajem Bridgette nie odpowiada. Jednak wiem również, że ten
brak odpowiedzi to jej sposób na przyznanie mi racji.
Oddycha o wiele ciężej niż kilka minut temu. Jestem prawie pewien, że ja
również, bo towarzyszy mi uczucie, jakby płuca przestały mi działać. Nie mogę
wciągać powietrza, chociaż bardzo się staram, zupełnie jakby zawładnęła mną
potrzeba jej całowania. Potrzebuję jej oddechu.
Przywieram do jej ust i całuję ją z taką zaborczością, o jaką się nie
podejrzewałem. Całuję ją tak rozpaczliwie, że zapominam o swojej złości.
Zanurzam język w jej ustach, a ona nie dość, że nie protestuje, to jeszcze
odpowiada równie rozpaczliwym pocałunkiem, chwyta moją twarz i przyciąga
do siebie. Czuję ją w tym pocałunku jak jeszcze nigdy przedtem. To
prawdopodobnie nasz najlepszy pocałunek, bo to pierwszy pocałunek, w który
wkładamy całych siebie.
Okazuje się również naszym najkrótszym pocałunkiem. Bridgette odsuwa
mnie od siebie, wyskakuje z łóżka, wypada z sypialni i trzaska drzwiami
łazienki. Przewracam się na plecy i wpatruję w sufit.
Co za trudna dziewczyna. A do tego frustrująca i totalnie nieprzewidywalna.
Reprezentuje wszystko to, czego nigdy nie chciałem. I wszystko, czego
potrzebuję.
Słysząc szum prysznica, wstaję i idę do łazienki. Kiedy okazuje się, że drzwi
są otwarte, serce zaczyna mi mocniej bić. Bo to sygnał, że chciała, żebym za nią
poszedł. Pozostaje jednak zagadką, co mam robić, skoro już tutaj jestem. Czy
chce, żebym ją wziął pod prysznicem? Czy oczekuje przeprosin? Mam coś
powiedzieć?
Trudno za nią nadążyć. Nigdy mi się to nie udaje. Dlatego robię to, co
zawsze – czekam, aż pokaże mi, czego potrzebuje. Wchodzę do łazienki
i sięgam po ręcznik, żeby zetrzeć z włosów tę cholerną maść. Potem opuszczam
deskę i siadam na niej, słuchając w milczeniu szumu wody. Bridgette na pewno
wie, że tu jestem, ale się nie odzywa. Wolałbym już, żeby się na mnie
wydzierała, niż zachowywała milczenie.
Pochylam się i wsuwam ręce między kolana.
– Czy ty się boisz, Bridgette?
Wiem, że mnie słyszy, lecz nie odpowiada. W jej języku to znaczy: tak.
Zwieszam głowę, obiecując sobie, że zachowam spokój. Ona właśnie tak
funkcjonuje. Nie potrafi inaczej. Przez dwadzieścia dwa lata swojego życia nie
zdołała się nauczyć kochać ani nawet porozumiewać z innymi. To nie jej wina.
– Czy kiedykolwiek byłaś zakochana?
To dosyć ogólne pytanie. Nie pytam o to, czy zakochała się akurat we mnie,
więc może się nie wkurzy.
Zza zasłony prysznicowej dobiega westchnienie.
– Żeby nauczyć się kochać, trzeba najpierw być kochaną – mówi cicho. –
Więc odpowiedź na to pytanie brzmi: nie.
Krzywię się. Co za smutne słowa. Nie spodziewałem się ich.
– Sama nie wierzysz w to, co mówisz.
Nie odpowiada. Milczy.
– Przecież musiała cię kochać mama – dodaję.
– Moja matka oddała mnie na wychowanie babce, kiedy miałam pół roku.
– Na pewno babcia cię kochała.
 Za zasłonką rozlega się cichy, gorzki śmiech.
– Może i tak, ale nigdy się o tym nie przekonałam, bo rok później umarła. Po
jej śmierci zamieszkałam u ciotki, która nie szczędziła mi dowodów na to, że
mnie zupełnie nie kocha. Kochał mnie za to wujek. W najgorszym sensie tego
słowa.
Zaciskam powieki, pozwalając, by jej słowa wybrzmiały. Brennan nie
żartował, kiedy mówił, że miała ciężkie życie. Podchodzi do tego tak spokojnie,
jakby pogodziła się z tym, co ją spotkało, i że nie da się już nic zrobić. Zżera
mnie mieszanka gniewu i smutku.
– Bridgette…
– Nie przejmuj się, Warren. Pogodziłam się ze swoim życiem w jedyny
sposób, jaki znam. Udało się i nie ma potrzeby, żebyś ty albo ktoś inny próbował
mnie zrozumieć lub zmienić na lepsze. Nie mam problemu z tym, jaka jestem.
Zamykam usta i nie proponuję jej żadnych rad, tym bardziej że i tak nie
wiem, co powiedzieć. Okropnie się z tym czuję, ale mam ochotę zachęcić ją do
dalszych zwierzeń. Po prostu nie wiem, kiedy znów nadarzy się podobna okazja.
Bridgette niełatwo się otwiera i teraz już rozumiem dlaczego. Być może to
w ogóle pierwszy raz, kiedy udało się jej to zrobić.
– A twoja siostra? – pytam.
Wzdycha.
– To nawet nie jest moja rodzona siostra, tylko przyrodnia. Nigdy nie
mieszkałyśmy razem.
Powinienem skończyć już z pytaniami. Wiem, że powinienem, jednak nie
mogę. To, że prawdopodobnie nigdy nie wypowiedziała ani nie usłyszała słów
„kocham cię”, poruszyło mnie bardziej, niż się spodziewałem.
– Na pewno miałaś jakichś chłopaków, którzy cię kochali.
Śmieje się niewesoło, a potem wzdycha ze smutkiem.
– Jeśli zamierzasz przez całą noc zadawać mi takie pytania, to już lepiej,
żebyś mnie zerżnął.
 Zakrywam usta dłonią. Jej słowa przeszywają bólem moje serce. To nie
może być prawda. Nikt nie może być aż tak samotny, prawda?
– Czy kiedykolwiek kogoś kochałaś, Bridgette?
Cisza. Kompletna cisza. W końcu jej głos rozbija ją niczym szkło.
– Trudno zakochiwać się w dupkach, Warren.
To słowa dziewczyny, którą w przeszłości stanowczo zbyt często raniono.
Wstaję i odsuwam zasłonkę. Stoi pod strumieniem wody. Makijaż spływa jej po
policzkach.
– Może po prostu jeszcze nie spotkałaś na swojej drodze tego właściwego
dupka.
Śmieje się przez łzy. Chociaż oczy ma smutne, uśmiecha się z wdzięcznością
i po raz pierwszy wydaje się całkowicie odkryta. Odnoszę wrażenie, jakby
wyciągała do mnie swoje serce, błagając, żebym go nie złamał. Jestem niemal
pewien, że jeszcze nigdy nie pokazywała nikomu, jaka jest bezbronna.
W każdym razie żadnemu mężczyźnie.
Wchodzę pod prysznic. Patrzy na mnie zszokowana, podczas gdy moje
ubranie szybko przemaka. Ujmuję jej twarz w dłonie i ją całuję.
Nie całuję jej szybko.
Nie całuję jej brutalnie.
Nie całuję jej mocno.
Delikatnie przyciskam usta do jej ust. Chcę, żeby poczuła to wszystko, na co
zawsze zasługiwała, a czego nigdy nie otrzymała. Zasługuje na to, aby poczuć
się piękna. A także ważna. Zasługuje na to, aby poczuć, że ktoś się o nią
troszczy. I ją szanuje. Zasługuje na to, aby wiedzieć, że co najmniej jedna osoba
na świecie akceptuje ją taką, jaka jest.
Zasługuje na to, aby to wszystko wiedzieć. I wiedzieć, że ja to wszystko
czuję. A może nawet ciut więcej.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 9

Od tego dnia wszystko wygląda inaczej.

Nie żeby nagle zmienił się jej charakter albo zaczęła być dla mnie miła
w ciągu dnia. W sumie przez większość czasu dalej jest dla mnie strasznie
wredna. Cały czas też myśli, że Sydney jest głucha. Nie do wiary, że dalej się na
to nabiera! Nie mogę też powiedzieć, że nabieranie jej nie sprawia mi
przyjemności. Co się więc zmieniło?
Przede wszystkim nasze wspólne noce.
Seks.
Jest teraz inny. Wolniejszy. O wiele częściej patrzymy sobie w oczy. O wiele
więcej się pieścimy. I całujemy. I to nie tylko w usta. Obsypuje pocałunkami
całe moje ciało i w ogóle się nie spieszy. Widać, że sprawia jej to przyjemność.
Nadal po wszystkim nie chce się przytulać i wykopuje mnie z łóżka przed
wschodem słońca.
Ale i tak jest inaczej. Ten wieczór pod prysznicem zburzył mur między
nami. Odtąd wiem, że każdej nocy, kiedy ze mną jest, ofiarowuje mi tę cząstkę
siebie, której nikt oprócz mnie nie widział. Dzięki temu mogę być cholernie
długo szczęśliwy.
Liczę na to, że ten dzień tego nie zniszczy.
Oboje mamy dzisiaj wolne, a to nie zdarza się zbyt często, bo przecież oboje
pracujemy i studiujemy. Mam kilka spraw do załatwienia i poprosiłem, żeby mi
towarzyszyła, co mogło się wydać nieco dziwne. Sypiamy ze sobą od kilku
miesięcy, ale po raz pierwszy zrobimy razem coś, co nie będzie związane
z seksem.
Przy okazji zastanawiam się, czy nie powinienem w końcu zaprosić ją na
randkę. Wiem, że nie jest typową dziewczyną, jednak na pewno istnieje kilka
rzeczy, które lubi robić tak jak inne dziewczyny, w tym randkowanie. Co
prawda nigdy nie zająknęła się o tym ani słowem i szczerze mówiąc, trochę się
boję. Mam wrażenie, że nasz układ jest idealny i jeśli włączymy w to randki,
wszystko się spieprzy.
A to, co zrobimy dzisiaj, to właśnie będzie randka.
Cholera.
– No dobra – wzdycha Sydney.
Siada obok mnie na kanapie. Oczywiście oglądam pornosa, bo Bridgette
nadal nie zdradziła mi tytułu filmu, w którym zagrała. Sydney to nie
przeszkadza. Skupiła się na nauce, nieświadoma faktu, że jestem trochę
zdenerwowany, bo pod pozorem załatwiania spraw zabieram Bridgette na
randkę.
– Co z nią nie tak?
Zerkam na Sydney, która nie odrywa wzroku od podręcznika.
– To znaczy?
Wzrusza ramionami.
– Jest… strasznie wredna.
Śmieję się, bo trafiła w sedno. Bridgette potrafi zaleźć za skórę.
– To nie jej wina – tłumaczę. – Miała ciężkie życie.
– Tak samo jak Ridge – zauważa Sydney – ale on jakoś nie rzuca się do
gardła każdemu, kto próbuje do niego zagadać.
– Pewnie dlatego, że jest głuchy. Nie może na nikogo nawrzeszczeć, to po
prostu niemożliwe.
Sydney ze śmiechem przewraca oczami, po czym daje mi kuksańca w żebra
dokładnie w chwili, gdy do salonu wchodzi Bridgette. Piorunuje Sydney
wzrokiem, a ja się wściekam, bo najwyraźniej ciągle myśli, że coś nas łączy.
Lubię Sydney, moim zdaniem jest całkiem spoko, ale mam wrażenie, że gdybym
coś z nią zaczął, momentalnie miałbym na karku Ridge’a.
 Co jest o tyle niefajne, że przecież Ridge chodzi z Maggie. To jednak nie
moja sprawa, zwłaszcza że mój problem stoi przede mną i przeszywa mnie
gniewnym spojrzeniem.
– Proszę, tylko mi nie mów, że zaprosiłeś też swoją przyjaciółeczkę – mówi
Bridgette, przenosząc wzrok na Sydney.
Sydney jest naprawdę niezła we wkręcaniu innych. Nawet nie mrugnęła
okiem, kiedy Bridgette o niej mówiła. Po prostu udaje, że nie słyszy ani jednego
słowa. Jestem pewien, że nie wyprowadza Bridgette z błędu, bo tak jest jej
o wiele łatwiej, niż gdyby miała z nią rozmawiać.
– Nie może iść – odpowiadam, wstając. – Ma już własne plany.
Bridgette odwraca się, udając, że koncentruje się na torebce, którą właśnie
przewiesiła przez ramię. Podchodzę do niej i obejmuję ją od tyłu.
– Żartowałem – szepczę jej na ucho. – Zaprosiłem tylko ciebie.
Przykłada rękę do mojego czoła i odpycha mnie od siebie.
– Nigdzie nie jadę, jeśli przez cały dzień zamierzasz się tak zachowywać.
Odsuwam się o krok.
– To znaczy jak?
Celuje we mnie palcem.
– Dotykać mnie, całować i w ogóle publicznie wyrażać uczucia.
Obrzydlistwo.
Podchodzi do drzwi, a ja przykładam rękę do serca i mrugam
porozumiewawczo do Sydney.
– Powodzenia – mówi bezgłośnie.
Kiedy jesteśmy już w samochodzie i ruszamy sprzed domu, Bridgette
niespodziewanie staje się rozmowna.
– Dokąd najpierw? Muszę zahaczyć o aptekę.
– Najpierw zajedziemy do mojej siostry, potem do banku, później do apteki,
wstąpimy gdzieś na lunch i wrócimy do domu.
 Unosi palec.
– Coś ty powiedział?
– Najpierw pojedziemy do mojej siostry, potem do…
– Po kiego zabierasz mnie do swojej siostry? Nie chcę jej poznawać, Warren.
Nie jesteśmy parą.
Przewracam oczami i chwytam ją za uniesioną w proteście rękę.
– Nie zabieram cię tam jako mojej dziewczyny. Możesz nawet zostać
w samochodzie. Po prostu muszę coś jej podrzucić.
To wyjaśnienie zmniejsza jej obawy. Odpręża się i opuszcza dłoń, a ja ją
ściskam. Patrzę na nasze splecione palce i dochodzę do wniosku, że w tej chwili
zaszliśmy dalej niż pierwszej wspólnej nocy.
Wtedy nie pozwalała się trzymać za rękę. Do diabła, nie pozwalała się
trzymać za rękę przez cały miesiąc. A teraz mi na to pozwala.
Może jednak ta randka to nie taki zły pomysł.
W tej chwili wyswobadza dłoń z mojego uścisku, a kiedy na nią patrzę,
odwzajemnia spojrzenie i wyjaśnia:
– Za bardzo się uśmiechałeś.
Co takiego?
Ponownie chwytam ją za dłoń i przyciągam do siebie.
– Uśmiechałem się, bo lubię trzymać cię za rękę
Znów się wyrywa.
– Wiem. Właśnie dlatego mi się to nie podoba.
Kurde. Nie pozwolę jej wygrać.
Ponownie wyciągam do niej rękę, przez co samochód gwałtownie skręca.
Wsuwa dłoń między nogi. Nie mogę jej chwycić, więc łapię ją za nadgarstek.
Następnie puszczam kierownicę i ciągnę jej rękę obiema dłońmi, kierując
kolanem.
– Daj mi rękę – mówię przez zęby. – Kurczę, chcę cię trzymać za rękę.
 Muszę chwycić kierownicę, żeby wrócić na właściwy tor jazdy. Gdy już nie
grozi nam niebezpieczeństwo, wciskam hamulec i zjeżdżam na pobocze.
Zatrzymuję auto i blokuję drzwi, żeby nie mogła uciec. Znam ją już na tyle, by
wiedzieć, że jest do tego zdolna.
Przechylam się i ciągnę za dłoń, którą trzyma przy piersi. Obiema rękami
chwytam ją za nadgarstek i przyciągam do siebie. Wciąż ze mną walczy, więc
zrezygnowany puszczam, po czym patrzę jej w oczy.
– Podaj. Mi. Swoją. Rękę – mówię.
Nie wiem, czy ją trochę przestraszyłem, ale odpręża się i pozwala mi
chwycić za nadgarstek. Zaciskam na nim palce lewej ręki, po czym wyciągam
do niej prawą.
– Rozszerz palce.
W odpowiedzi zaciska pięść.
Udaje mi się ją otworzyć, a potem spleść razem nasze palce. Że też musi być
taka uparta! Strasznie mnie to wkurza. Chcę tylko potrzymać ją trochę za rękę,
a ona robi z tego wielkie halo. Wszystko w naszym związku jest na opak.
Większość par zaczyna od trzymania się za rączki i chodzenia na randki. My
zaczęliśmy od kłótni, przeszliśmy płynnie do pieprzenia się, a najwyraźniej
pominęliśmy etap trzymania się za ręce. Jak tak dalej pójdzie, zamieszkamy
razem jeszcze przed pierwszą randką.
Ściskam jej dłoń do chwili, gdy nabieram pewności, że nie będzie w stanie
się wyrwać. Poprawiam się na fotelu i prowadząc lewą ręką, wyjeżdżam
z powrotem na drogę.
Kolejne kilka kilometrów pokonujemy w milczeniu. Od czasu do czasu
usiłuje wyrwać rękę z mojego uścisku, jednak za każdym razem ściskam ją
trochę mocniej, coraz bardziej na nią zły. Będziemy się trzymać za ręce, czy jej
się to podoba czy nie.
Stajemy na czerwonym świetle. Brak ruchu na ulicy i cisza w samochodzie
sprawiają, że atmosfera jeszcze bardziej gęstnieje, a napięcie staje się nie do
wytrzymania. I nagle rozlega się śmiech.
Ona się ze mnie nabija.
No tak.
Przechylam głowę i zerkam na nią kątem oka. Wolną ręką zasłania usta,
usiłując powstrzymać rozbawienie, jednak jej się nie udaje. Trzęsie się ze
śmiechu.
Nie mam pojęcia, co ją tak rozśmieszyło, ale nie przyłączam się do niej.
I chociaż mam ochotę odwrócić się i walnąć pięścią w kierownicę, nie robię
tego, bo nie mogę oderwać od niej wzroku. Patrzę na łzy napływające jej do
oczu i to, jak jej piersi falują, gdy próbuje złapać oddech. Patrzę, jak oblizuje
usta, usiłując powstrzymać się od śmiechu. Patrzę, jak przeczesuje palcami
włosy i wzdycha, dochodząc do siebie.
W końcu patrzy na mnie. Już się nie śmieje, ale uśmiech wciąż błąka się na
jej ustach, policzki ma bardziej zaróżowione niż zwykle i rozmazał się jej tusz
do rzęs. Kręci głową, wciąż mi się przyglądając.
– Wariat z ciebie.
Parska śmiechem. Fakt, że zachowuję powagę, trochę ją peszy.
– Dlaczego?
– Kto przywiązuje aż tak duże znaczenie do trzymania się za ręce?
Ani drgnę.
– Ty – odpowiadam.
Uśmiech znika z jej twarzy. Wie, że mam rację. To ona zrobiła wielkie
przedstawienie z trzymania się za ręce. Ja chciałem jej tylko pokazać, jakie to
proste.
Oboje spoglądamy na nasze dłonie i powoli ją puszczam. Kiedy światło
zmienia się na zielone, chwytam kierownicę i naciskam pedał gazu.
– Dobrze wiesz, jak sprawić, żeby facet poczuł się jak zero – stwierdzam
z goryczą.
Przenoszę uwagę na drogę i wystawiam lewy łokieć za okno. Zasłaniam usta
dłonią, próbując się rozluźnić.
Przejeżdżamy trzy przecznice.
Trzy przecznice zajmuje jej zebranie się w sobie. Ale gdy w końcu jej się to
udaje, robi najmilszą rzecz, jaką zrobiła, odkąd się znamy.
Przechyla się i odrywa moją rękę od kierownicy. Kładzie ją sobie na
kolanach, po czym splata ze mną palce. To nie wszystko. Prawą dłonią gładzi
moją rękę. Potem to samo robi z palcami i nadgarstkiem, po czym wraca do
palców. Nie odrywa wzroku od bocznej szyby, ale wiem, co chce powiedzieć.
Wyczuwam to. Wszystkie jej uczucia zaklęte są w tym dotyku.
Uśmiecham się przez całą drogę do domu siostry.

– Jest starsza czy młodsza od ciebie? – pyta Bridgette, gdy gaszę silnik.
– Dziesięć lat starsza.
Wysiadamy z auta i ruszamy do domu. Nie prosiłem jej, żeby tam ze mną
poszła. To, że nie chciała zaczekać w samochodzie, stanowi dowód, że runął
kolejny mur między nami.
Wbiegam po schodkach, po czym odwracam się do niej.
– Jako kogo mam cię przedstawić? – pytam. – Współlokatorkę? Znajomą?
Dziewczynę?
Wzrusza ramionami, nie patrząc mi w oczy.
– Wszystko mi jedno. Tylko się nie wydurniaj.
Uśmiecham się i pukam do drzwi. Słyszę cichutkie kroki, pisk i jakąś rzecz
spadającą na podłogę. Cholera, zapomniałem, jaki to dom wariatów. Chyba
powinienem był ją ostrzec.
Drzwi otwierają się i wita nas mój siostrzeniec Brody. Podskakuje z radości.
– Wujek Warren! – krzyczy, klaszcząc w dłonie.
Stawiam na podłodze paczkę, którą przysłała siostrze nasza mama, i biorę go
na ręce.
 – Gdzie mama? – pytam.
Pokazuje za siebie.
– W kuchni – odpowiada. Ciągnie mnie za policzek, zmuszając, bym na
niego spojrzał. – Chcesz pobawić się w udawanie trupa?
Kiwam głową i stawiam go na dywanie. Pokazuję Bridgette, żeby weszła za
mną do środka, a potem dźgam Brody’ego palcem. Pada na podłogę, udając
śmiertelnie zranionego.
Stajemy nad nim z Bridgette, patrząc, jak wije się z bólu. Jego ciałem przez
chwilę wstrząsają konwulsje, po czym głowa opada bezwładnie na dywan.
– Jeszcze nigdy nie widziałem czterolatka, który by tak dobrze udawał trupa
– mówię do Bridgette.
Kiwa głową, spoglądając na mojego siostrzeńca.
– Jestem pod wrażeniem – twierdzi.
– Brody! – woła moja siostra z kuchni. – Czy to Warren?
Idę do kuchni, a Bridgette podąża za mną. Kiedy skręcam za róg, widzę, że
Whitney trzyma na jednej ręce Connera, drugą mieszając coś w garnku.
– Brody nie żyje, ale to faktycznie ja – mówię.
W tej samej chwili z elektronicznej niani stojącej obok kuchenki zaczyna
dobiegać płacz dziecka. Moja siostra wzdycha z irytacją i przywołuje mnie
ruchem ręki. Podchodzę i biorę od niej łyżkę.
– Mieszaj jeszcze co najmniej przez minutę, a potem zgaś garnek pod
ogniem.
– Chciałaś powiedzieć: ogień pod garnkiem?
– Wszystko jedno – odpowiada, podchodząc do Bridgette. – Potrzymaj
Connera. Zaraz wracam.
Bridgette odruchowo wyciąga ręce i moja siostra przekazuje jej dziecko.
Dziewczyna trzyma je tak daleko od swojego tułowia, jak tylko może, i patrzy
na mnie szeroko otwartymi z przerażenia oczami.
 – Co mam z nim zrobić? – szepcze.
– Nigdy nie trzymałaś dziecka? – pytam z niedowierzaniem.
Bridgette kręci głową.
– Nie znam żadnych dzieci.
– To ja dziecko – odzywa się Conner.
Bridgette wciąga gwałtownie powietrze i patrzy na mojego siostrzeńca, który
wpatruje się w nią z mieszanką strachu i fascynacji.
– On mówi! – krzyczy. – Boże, ty mówisz!
Conner tylko się uśmiecha.
– Powiedz: kot – prosi Bridgette.
– Kot – powtarza.
Dziewczyna śmieje się nerwowo, ale wciąż trzyma go tak, jakby był
brudnym ręcznikiem. Gaszę ogień pod garnkiem, po czym podchodzę do niej.
– Conner nie sprawia problemów – uspokajam ją. – Popatrz, trzymaj go tak.
Przystawiam dziecko do jej biodra i zabezpieczam je z tyłu jej ręką. Zerka
nerwowo to na mnie, to na mojego siostrzeńca.
– Nie zesra się na mnie?
Śmieję się, a Conner chichocze. Klepie ją po piersiach i kopie nóżkami.
– Zeslasienamnie – powtarza ze śmiechem.
Zaskoczona Bridgette przykłada rękę do ust.
– On jest jak papuga – stwierdza.
– Warren! – woła Whitney ze szczytu schodów.
– Zaraz wracam – mówię.
Bridgette kręci głową i pokazuje na dziecko.
– Ale… ale… on… – jąka się.
Klepię ją po głowie.
– Nic ci nie będzie. Po prostu postaraj się go nie zabić przez najbliższe dwie
minuty.
 Wbiegam po schodach i widzę Whitney stojącą w drzwiach pokoju
dziecinnego. Wyciera ścierką szyję.
– Nasiusiał mi na twarz – tłumaczy. Wygląda na wykończoną. Mam ochotę
ją uściskać i na pewno bym to zrobił, gdyby nie była cała w niemowlęcych
siuśkach. Podaje mi dziecko. – Zanieś go na dół, to wskoczę pod prysznic.
– Nie ma sprawy – odpowiadam.
Rusza do swojego pokoju, ale zatrzymuje się, zanim jeszcze zniknąłem na
schodach.
– Hej – mówi. Odwracam się do niej. – Kim jest ta dziewczyna? – miga.
Cieszę się, że użyła języka migowego, dzięki czemu Bridgette nie słyszała
pytania. Posiadanie rodziny, w której wszyscy znają ten język, zdecydowanie się
przydaje.
– To tylko moja współlokatorka – migam.
Uśmiecha się i znika w pokoju. Schodzę po schodach, tuląc dziecko do
piersi. Na dole przechodzę nad Brodym, który wciąż leży na podłodze, udając
trupa. Gdy docieram do kuchni, zatrzymuję się. Bridgette posadziła Connera na
wyspie kuchennej. Stoi przed nim, dzięki czemu dziecko nie może spaść, i unosi
palce, licząc razem z nim.
– Trzy. Policzysz do trzech?
Conner dotyka palcem koniuszków jej palców.
– Laz, dwa, czy – liczy. Oboje klaszczą, po czym mały dodaje: – Teraz ja.
Tym razem to Bridgette liczy na jego palcach. Opieram głowę o framugę
i przypatruję się ich zabawie.
Nie mam pojęcia, dlaczego dotąd praktycznie nie wychodziliśmy z sypialni.
W życiu nie zamieniłbym tego dnia na żadną z naszych nocy.
To właśnie taką Bridgette lubię. Tę część siebie mi ofiarowuje. Kiedy tak na
nią patrzę, dociera do mnie, że dzieli się sobą tylko z tymi, którzy jej zdaniem na
to zasługują.
– Na wszystkich swoich współlokatorów tak się gapisz? – szepcze mi
Whitney do ucha.
Stoi tuż za mną i badawczo mi się przygląda. Kręcę głową i przenoszę wzrok
z powrotem na Bridgitte.
– Nie, nie na wszystkich.
W chwili, gdy wypowiadam te słowa, już ich żałuję. Whitney w ciągu
najbliższej godziny zasypie mnie esemesami, w których domagać się będzie
szczegółów. Od jak dawna się znamy, skąd pochodzi, czy naprawdę ją
kocham…
Czas się zbierać.
– Gotowa? – pytam Bridgette i oddaję dziecko siostrze.
Bridgette zerka na mnie, po czym przenosi wzrok na Connera. Wydaje się
zasmucona faktem, że już wyjeżdżamy.
– Cieść, Blidzit – mówi Conner, robiąc jej „pa, pa”.
Dziewczyna wciąga gwałtownie powietrze i odwraca się do mnie.
– Jezu! Warren, on wypowiedział moje imię!
Conner dalej do niej macha. Po chwili dodaje:
– Zeslasienamnie.
Bridgette momentalnie ściąga go z wyspy kuchennej i stawia na podłodze.
– Gotowa – mówi pospiesznie, ruszając do drzwi.
Whitney pokazuje na Connera i patrzy na mnie.
– Czy on właśnie powiedział…
Kiwam głową.
– Też tak mi się wydaje, Whit. Chyba nie powinnaś używać brzydkich słów
przy dzieciach.
Całuję ją w policzek, po czym dołączam do Bridgette, która stoi nad leżącym
na podłodze Brodym.
– Naprawdę robi wrażenie.
Chłopiec leży dokładnie w takiej samej pozycji, w jakiej go zostawiliśmy.
 – Mówiłem ci, że nie znam nikogo, kto lepiej udawałby trupa.
Przechodzę nad Brodym i otwieram przed nią drzwi. Kiedy wychodzimy na
dwór, biorę ją za rękę. Nie protestuje ani się nie wyrywa. Prowadzę ją do
samochodu, po czym odwracam ją i przyciskam do drzwi wozu. Dotykam jej
czoła i odgarniam z niego zabłąkany kosmyk.
– Nigdy nie sądziłam, że będę chciała mieć dzieci – mówi, spoglądając na
dom.
– Zmieniłaś zdanie?
Kręci głową.
– Nie bardzo. Ale nie miałabym nic przeciwko posiadaniu takiego Connera.
W takim wieku i na rok albo dwa. Potem pewnie by mi się znudził, ale przez rok
lub dwa lata mogłabym się nim zajmować. Mogłoby być fajnie.
– Może więc go porwiesz i odstawisz z powrotem do domu, kiedy będzie
miał pięć lat? – proponuję ze śmiechem.
Patrzy mi w oczy.
– Ale przecież wiedziałbyś, że to ja.
Uśmiecham się do niej.
– Nigdy bym cię nie wydał. Lubię cię bardziej niż jego.
Kręci głową.
– Za bardzo kochasz swoją siostrę, żeby jej to zrobić. To by się nie udało.
Musielibyśmy porwać jakieś inne dziecko.
Wzdycham.
– Chyba masz rację. Najlepiej dziecko celebryty. Zgarnęlibyśmy okup i już
nigdy nie wrócili do pracy. Oddalibyśmy bachora, zgarnęli kasę i do końca życia
całymi dniami uprawiali seks.
Bridgette uśmiecha się do mnie.
– Urodzony z ciebie romantyk. Jeszcze żaden chłopak nie proponował mi
porwania dla okupu.
 Unoszę jej brodę, zbliżając jej usta do swoich.
– Jak już mówiłem, po prostu dotąd nie spotkałaś na swojej drodze tego
właściwego dupka.
Całuję ją pospiesznie na wypadek, gdyby Brody nagle ożył i nas podglądał.
Otwieram przed nią drzwi. Staje na palcach i całuje mnie w policzek, po
czym wsiada do auta.
Dla Brody’ego czy jakichkolwiek innych postronnych osób to zwykłe
cmoknięcie w policzek. Jednak dla kogoś, kto zna Bridgette tak dobrze jak ja, to
coś o wiele więcej. To deklaracja, że nie chce nikogo innego.
Ten pocałunek oznacza, że jesteśmy parą.
Ten pocałunek oznacza, że mam dziewczynę.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 10

– Serio myślisz, że jesteście parą, bo cmoknęła cię w policzek? – pyta

zdziwiona Sydney.
W ogóle tego nie rozumie. Jest jak wszyscy inni, którzy sądzą Bridgette po
pozorach i uważają ją za wredną. No i spoko, ma prawo prezentować im tylko
taką twarz.
Przestaję próbować cokolwiek wytłumaczyć Sydney. W sumie odpowiada
mi to, że nikt tego nie rozumie. Poza tym, chociaż zaznaliśmy tego niemającego
nic wspólnego z seksem doświadczenia, polegającego na trzymaniu się za rączki
i całowaniu w policzek, nie wpłynęło to nijak na to, co robimy w łóżku. Na
przykład ostatniej nocy daliśmy sobie spokój z niespiesznym seksem
i odegraliśmy moją fantazję, w której ważną rolę odgrywał mundurek kelnerki
z Hooters.
– Powinnaś spróbować się załapać do Hooters – mówię teraz Sydney, bo
wiem, że rozgląda się za pracą. Mimo że ta restauracja nie do końca wydaje się
w jej stylu, goście dają naprawdę przyzwoite napiwki.
– Nie, dzięki – odpowiada. – Spaliłabym się ze wstydu, paradując w tych
spodenkach.
– To bardzo ładne spodenki. Miękkie w dotyku. Rozciągliwe. Zdziwiłabyś
się, jak bardzo. Ostatniej nocy, kiedy Bridgette udawała, że podaje mi talerz
pikantnych skrzydełek, sięgnąłem w dół i…
– Warren – przerywa mi Sydney. – Przestań. Guzik mnie to obchodzi. Ile
jeszcze razy mam ci powtarzać, że nie interesuje mnie twoje życie seksualne?
Marszczę brwi. Ridge też nie lubi, gdy mu o tym opowiadam, a Bridgette
oczywiście nie mogę się zwierzyć, bo jest bohaterką tych opowieści. Brakuje mi
Brennana. On zawsze mnie słuchał.
Otwierają się drzwi pokoju Bridgette. Rozgląda się po salonie, szukając
mnie. Na mój widok na jej twarzy pojawia się lekki uśmiech, przeznaczony
tylko dla moich oczu.
– Dzieńdoberek, Bridgette – witam się z nią. – Jak się spało?
Patrzy na Sydney siedzącą przy mnie na kanapie. Odwraca wzrok, ale widzę,
że ten widok ją zabolał.
– Wal się, Warren – odpowiada, otwierając lodówkę.
Czy ona naprawdę sądzi, że po tym wszystkim, co między nami zaszło,
całym tym trzymaniu się za rączki i jej całusie w mój policzek, zawracałbym
sobie głowę innymi laskami?
Patrzę, jak chodzi gniewnie po kuchni, szczękając naczyniami.
– Nie podoba mi się, że ta laska ciągle się przy tobie kręci – mówi.
Odwracam się do Sydney i wybucham śmiechem, bo po pierwsze, wiem, że
Bridgette ciągle myśli, że Sydney jest głucha, a po drugie, nie mieści mi się
w głowie, że coś takiego powiedziała. Jeśli nie było to wyznanie miłości, to nie
wiem, co to było.
W każdym razie podoba mi się to.
– Śmieszy cię to? – Bridgette odwraca się do mnie, a ja pospiesznie kręcę
głową i poważnieję. – Ta dziewczyna na ciebie leci – stwierdza, pokazując na
Sydney. – Nie masz nawet na tyle przyzwoitości, żeby poczekać, aż wyjdę
z domu?
Ponownie odwraca się do nas plecami.
– Najpierw wciska Ridge’owi ckliwą historyjkę, żeby pozwolił jej tu zostać,
a teraz wykorzystuje to, że znasz język migowy, żeby z tobą flirtować.
Sam nie wiem, kogo mi bardziej żal, Bridgette czy Sydney. A może siebie?
– Przestań, Bridgette – mówię.
– To ty przestań, Warren. – odpowiada, znów odwracając się do mnie. –
Przestań ładować mi się do łóżka w nocy albo przestań przesiadywać z tą szmatą
na kanapie w dzień.
Wiedziałem, że to nastąpi, chociaż miałem nadzieję, że mnie przy tym nie
będzie.
W tej chwili pokłady cierpliwości Sydney się wyczerpują. Uderza książką
o kolana.
– Zamknij się, Bridgette! – krzyczy. – Stul wreszcie dziób! Nie mam pojęcia,
dlaczego myślisz, że jestem głucha. Wcale nie jestem. Podobnie jak nie jestem
szmatą i nie używam języka migowego do flirtowania z Warrenem. Nawet nie
znam języka migowego! Przestań się wreszcie wydzierać, kiedy coś do mnie
mówisz!
Boję się spojrzeć na Bridgette. Czuję się rozdarty, bo mam ochotę przybić
piątkę Sydney, która wreszcie się jej postawiła, ale równocześnie pragnę
przytulić swoją dziewczynę, ponieważ wiem, że jej ciężko. Nagle ten żart
wydaje mi się najgorszym ze wszystkich żartów świata.
Kiedy w końcu unoszę wzrok, widzę ból malujący się na twarzy Bridgette.
Wybiega do swojego pokoju i trzaska drzwiami.
Prawdopodobnie Sydney właśnie udało się zniszczyć mój związek. Nie
wiem, czy to zdołam naprawić.
No, dobra. Może to nie tylko jej wina. Ja też się do tego przyczyniłem, i to
w niemałym stopniu.
Boli mnie serce. Nie podoba mi się to. Tak samo jak nie podoba mi się cisza,
która zapadła po wyjściu Bridgette, a także to, że będę to musiał wyprostować.
Opieram ręce na kolanach.
– I w ten sposób straciłem wszelkie szanse na odgrywanie jakichkolwiek ról
– mówię. – Wielkie dzięki, Sydney.
Dziewczyna odkłada na bok książkę i również wstaje.
– Wal się, Warren – odpowiada.
Au! Podwójny cios.
Sydney podchodzi do drzwi pokoju Bridgette i puka. Kilka sekund później
wślizguje się tam ostrożnie i zamyka za sobą drzwi.
Jeśli uda się jej to naprawić, nie wypłacę się jej do końca życia.
Wzdycham i przeczesuję palcami włosy, wiedząc, że to moja wina. Kiedy
zerkam na Ridge’a, okazuje się, że na mnie patrzy.
– Co przegapiłem? – miga.
Kręcę głową ze wstydem.
– Bridgette odkryła, że Sydney nie jest głucha, i teraz mnie nienawidzi.
Sydney poszła do niej, żeby wszystko wyprostować, bo czuje się winna.
Ridge robi zdziwioną minę.
– Sydney? A co ona takiego zrobiła, że teraz czuje się winna?
Wzruszam ramionami.
– Pewnie z powodu tego dowcipu. Ma wyrzuty sumienia, że upokorzyła
Bridgette.
Ridge kręci głową.
– Bridgette jest sama sobie winna. Jeśli ktoś tu powinien przepraszać, to ona,
a nie Sydney.
To trochę podejrzane, że Ridge broni Sydney niczym nadopiekuńczy
chłopak. Zerkam na drzwi sypialni Bridgette, dziwiąc się, że nie dochodzą zza
nich odgłosy dzikiej awantury, tylko normalnej rozmowy. Ridge macha ręką,
żeby przyciągnąć moją uwagę.
– Mam nadzieję, że Bridgette na nią nie krzyczy? – miga.
Sprawia wrażenie przejętego. Mówiąc szczerze, trochę mnie to niepokoi.
– A co ty się tak o nią troszczysz? – pytam.
Kiedy zaciska szczęki, dociera do mnie, że nie powinienem już nic więcej
mówić. Chociaż trudno będzie się powstrzymać. Od dawna kibicuję Ridge’owi
i Maggie i nie chcę, żeby mój kumpel spieprzył wszystko tylko dlatego, że
wpadła mu w oko jakaś laska.
Widzę, że nie chce o tym gadać, więc kieruję rozmowę z powrotem na
siebie.
– Żadna z nich nie krzyczy – migam. – Ale Bridgette na pewno zacznie, gdy
tylko wyjdzie ze swojego pokoju. Prawdopodobnie zaraz się stąd wyprowadzi
i już do końca życia nie będę w stanie wyleźć z wyrka, bo… – przykładam dłoń
do piersi – zabierze ze sobą moje serce.
Wiedząc, że dramatyzuję, przewraca oczami i śmieje się, po czym przenosi
uwagę na laptop. Tymczasem drzwi sypialni się otwierają i do salonu wchodzi
Bridgette.
Nie jestem na to przygotowany. Wiem, że jest wściekła i diabli wiedzą, czy
się przed nią obronię, jeśli rzuci się na mnie z pięściami.
Prostuję się i patrzę ze strachem, jak się zbliża. Podchodzi do kanapy
i niespodziewanie siada mi na kolanach.
Mam mętlik w głowie.
Bridgette ujmuje moją twarz w dłonie i wzdycha.
– Nie wierzę, że mogłam się zakochać w takim głupim dupku jak ty – mówi.
Moje serce pragnie się cieszyć, ale powstrzymuje je przed tym umysł.
Zakochać.
W takim dupku.
Głupim dupku.
O kurde. To o mnie!
Przyciągam ją do swoich ust i całuję, po czym biorę ją na ręce i idę do
swojej sypialni. Zamykam kopniakiem drzwi i kładę ją na łóżku, a potem
zdejmuję koszulkę i rzucam ją na podłogę.
– Powiedz to jeszcze raz – proszę, kładąc się na niej.
Z uśmiechem dotyka dłońmi mojej twarzy.
– Tak jak mówiłam, chyba jestem w tobie zakochana, Warren. A nawet
jestem tego pewna.
Całuję ją jak wariat. To najpiękniejsze słowa, jakie usłyszałem w życiu.
Odrywam się od niej i znów na nią patrzę.
– Jeszcze pięć minut temu chciałaś mnie zabić. Skąd ta zmiana? – Podpieram
się na rękach. – Sydney zapłaciła ci, żebyś to powiedziała? To jakiś dowcip? –
pytam, a serce podchodzi mi do gardła.
Bridgette kręci głową.
Chyba padłbym trupem. Dosłownie padłbym trupem, gdyby wycofała się
z tych słów. Byłby ze mnie o wiele lepszy trup niż Brody, bo w przeciwieństwie
do niego byłbym prawdziwy.
– Ja po prostu… – Bridgette zawiesza głos, szukając właściwych słów. –
Przez cały ten czas myślałam, że kręcisz z Sydney. Ale po rozmowie z nią już
wiem, że to nieprawda. Wspomniała też, że którejś nocy po pijaku wygadałeś
się, że się we mnie kochasz. I to jakoś… sama nie wiem.
Jezu, uwielbiam to. Uwielbiam jej nerwowość. Uwielbiam jej wahanie.
Uwielbiam to, że rozmawia ze mną tak otwarcie.
– Mów dalej, Bridgette – szepczę, zachęcając ją, by skończyła. Przewracam
się na bok, podpieram na łokciu, po czym zgarniam z jej czoła kosmyk i go
całuję.
– Kiedy to powiedziała, poczułam się… szczęśliwa. I zrozumiałam, że
jeszcze nigdy się tak nie czułam. Byłam nieszczęśliwa jako dziecko
i nieszczęśliwa jako dorosła i nic nigdy nie sprawiło, że poczułam się tak, jak
teraz czuję się dzięki tobie. Dlatego… uważam, że to właśnie to. Myślę, że
jestem w tobie zakochana.
Z kącika jej oka wypływa łza. Chciałbym ją zgarnąć do jakiegoś flakonika
i zachować na zawsze, ale udaję, że jej nie dostrzegam, bo coś mi mówi, że
Bridgette wolałaby, żebym tak zrobił. Całuję ją w usta, po czym patrzę jej
w oczy.
– Ja też jestem w tobie zakochany.
Uśmiecha się i przyciąga mnie z powrotem do swoich ust. Całuje mnie
delikatnie, po czym przewraca na plecy. Kładzie się na mnie i przyciska ręce do
mojej piersi.
– Chyba jedno powinniśmy sobie wyjaśnić. Nie powiedziałam, że cię
kocham. Stwierdziłam tylko, że jestem w tobie zakochana. A to różnica.
Chwytam ją za biodra i przyciągam do siebie.
– Jedyna różnica między byciem w kimś zakochanym a miłością do kogoś
polega na tym, że w tym pierwszym wypadku twoje serce wie już to, czego
umysł jeszcze nie przyznał – stwierdzam, po czym szepczę jej na ucho: – Dam ci
tyle czasu, ile potrzebujesz. Uzbroję się w cierpliwość.
– To dobrze, bo nie mogę jeszcze powiedzieć, że cię kocham. Bo nie
kocham. Co prawda jestem na dobrej drodze, ale jeszcze wszystko może się
zmienić.
Po tym wyjaśnieniu nie pozostaje mi nic innego, jak się uśmiechnąć i zacząć
ją całować.
Kilka minut później odwraca głowę i unosi palec, prosząc mnie w milczeniu,
żebym przestał. Siada na łóżku, otacza ramionami kolana, a potem kładzie na
nich głowę i zaciska powieki. Milczy przez dłuższą chwilę, tak jakby miała coś
na sumieniu. Ta reakcja mi do niej nie pasuje. Zwykle reaguje gniewem, nie
poczuciem winy.
– Co się dzieje? – pytam.
Kręci głową.
– Jestem najgorszą osobą na świecie – szepcze.
Powoli odwraca się do mnie. Nie podoba mi się jej mina.
Kiedy wstaje z łóżka, serce zaczyna mi szybciej bić.
– To był tylko dowcip, Warren – mówi cicho.
Podpieram się na łokciu.
– To znaczy?
Robi skruszoną minę, a w jej oczach kryje się wstyd.
– Próbowałam się odegrać na tobie za to, że nie powiedziałeś mi, że Sydney
słyszy. – Otwiera drzwi łazienki i wbija wzrok w podłogę. – Powiedziałam to
wszystko, bo byłam na ciebie wściekła, a nie dlatego, że naprawdę coś do ciebie
czuję. Wcale się w tobie nie zakochałam.
Mam wrażenie, jakby podeptała moje serce.
Zerka za siebie do łazienki, po czym przenosi wzrok na mnie.
– Nie wiedziałam, że to zajdzie tak daleko. Zrobiło się naprawdę niezręcznie.
Lepiej już sobie pójdę.
Wychodzi i zamyka za sobą drzwi.
Jestem zbyt odrętwiały, żeby coś czuć. Zbyt odrętwiały, żeby się ruszyć.
Zbyt odrętwiały, żeby w pełni zrozumieć słowa, które popłynęły z jej ust. Boli
mnie gardło, boli mnie brzuch, boli mnie serce, nawet pieprzone płuca mnie
bolą, i to strasznie.
Opadam plecami na łóżko, przystawiając pięści do czoła. I wtedy słyszę jej
głos.
– Hej, Warren – mówi, stając w drzwiach.
Patrzę na nią. Ciągle ma tę skruszoną minę. Macha do mnie ręką.
– To, co przed chwilą się stało, to był… – Na jej twarzy pojawia się szeroki
uśmiech. – To był tylko dowcip!
Wskakuje na łóżko i zaczyna tańczyć.
– Szkoda, że nie możesz zobaczyć swojej miny!
Śmieje się i podskakuje na łóżku, a moje obolałe ciało podskakuje wraz
z nią.
Chyba ją zabiję.
Klęka i pochyla się nade mną, całując mnie w usta. Kiedy się odsuwa, już
nie chcę jej zabić. Całe moje ciało zostało cudownie uleczone przez jej uśmiech.
Czuję się lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Silniejszy, żywszy, szczęśliwszy
i jeszcze bardziej zakochany w niej niż pięć minut temu. Przyciągam ją do
siebie.
– To był naprawdę dobry dowcip – chwalę ją.
 – Wiem – odpowiada ze śmiechem. – Najlepszy.
Kiwam głową.
– Naprawdę najlepszy.
Obejmuję ją w milczeniu przez dłuższą chwilę, odtwarzając w pamięci tę
scenę.
– Kurde, ale z ciebie suka – mówię wreszcie.
Znów się śmieje.
– Wiem. Suka, która wreszcie spotkała na swojej drodze tego właściwego
dupka.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 11

Zgadnijcie, kto obudził się tego ranka w łóżku Bridgette?

J a.
A kto zaśnie w nim tej nocy?
Zgadza się, ja.
Jedno i drugie jest super, ale nie tak super jak ta chwila. Właśnie ta, teraz.
Oboje leżymy na kanapie, ona z głową na mojej piersi, i oglądamy film,
w którym wszyscy aktorzy są cały czas ubrani. Nie to jest jednak najważniejsze,
ale to, że Bridgette się do mnie tuli.
To nasz pierwszy raz. Wspaniale się czuję! Dzięki niej doceniam najprostsze
życiowe przyjemności.
Kiedy słyszymy chrobot klucza w zamku, oboje spoglądamy na drzwi. Po
chwili do mieszkania wchodzi Brennan. Momentalnie wyprostowuję się na
kanapie. Musiało się coś stać, bo powinien być dzisiaj w Dallas. Jutro gra tam
koncert. Jestem pewien, że zarezerwowałem mu hotel na tę noc.
Bridgette również poprawia się na kanapie i patrzy na niego. Na jego twarzy
pojawia się wymuszony uśmiech. Sięga do tylnej kieszeni i wyjmuje z niej
kartkę.
– Przyszedł dzisiaj – mówi.
Dopiero gdy Bridgette ściska mnie za rękę, uświadamiam sobie, że chodzi
o wynik badania DNA. Znam Brennana na tyle długo, by wiedzieć, że nie jest
z niego zadowolony. Nie wiem tylko, co to oznacza dla Bridgette.
– Po prostu mi powiedz – szepcze dziewczyna.
Brennan wbija wzrok w podłogę, a potem patrzy na mnie. To spojrzenie
wystarcza, by Bridgette zdała sobie sprawę, że ani odrobinę nie zbliżyła się do
odkrycia, kim jest jej ojciec.
Wciąga gwałtownie powietrze, po czym wstaje.
– Dziękuję – mamrocze pod nosem i rusza w kierunku sypialni, jednak
Brennan chwyta ją za rękę i przyciąga do siebie.
Bierze ją w ramiona i mocno przytula, lecz Bridgette nie byłaby sobą, gdyby
pozwoliła, aby ten uścisk trwał dłużej niż dwie sekundy. Wybucha płaczem,
a wiem, że to ostatnia rzecz, jaką chce, żebyśmy widzieli. Pochyla głowę
i biegnie do swojego pokoju.
Brennan rzuca kartkę na blat kuchenny i przeczesuje palcami włosy.
– Kijowo wyszło, stary – mówi. – Ona naprawdę chciała, żeby to była
prawda. Tymczasem zwiększyła się tylko kupa gówna, z którą musi sobie radzić
przez całe życie.
Wzdycham i zwieszam głowę.
– Jesteś pewien, że się nie pomylili?
Kręci głową.
– Nie jest jego córką. W sumie to nawet się cieszę, bo kto by chciał takiego
fiuta za ojca? Tyle że miała nadzieję na ostateczne wyjaśnienie tej sprawy.
Wstaję i ściskam dłonią kark.
– Nie wydaje mi się, żeby chodziło jej tylko o to. – Pokazuję na drzwi
sypialni. – Sprawdzę, jak to przyjęła. Dzięki, że przyjechałeś specjalnie, żeby jej
o tym powiedzieć.
Brennan kiwa głową, a ja idę do pokoju Bridgette. Leży zwinięta w kłębek
na łóżku, twarzą do ściany.
Nie jestem dobry w pocieszaniu i nie do końca wiem, co powiedzieć, żeby
poczuła się lepiej. Dlatego po prostu kładę się za nią, obejmuję ją i ściskam za
rękę.
Leżymy tak kilka minut. Po prostu pozwalam jej się wypłakać. Kiedy
w końcu cichnie, całuję ją w głowę.
– Byłby okropnym ojcem.
 Kiwa głową.
– Wiem. Po prostu… – Wzdycha. – Lubię mieszkać z wami. Czuję, że
akceptujecie mnie taką, jaka jestem. Po raz pierwszy mi się to zdarza. Ale co
stanie się teraz, kiedy już wiadomo, że nie jestem siostrą Brennana i Ridge’a?
Będę musiała się wyprowadzić?
Przytulam ją mocniej, wkurzony, że w ogóle bierze to pod uwagę.
– Po moim i Brody’ego trupie. Nie pozwolimy na to.
Śmieje się, ocierając łzy.
– Nie chcę, żebyście się nade mną litowali.
Przewracam ją na plecy i kręcę głową.
– To nie jest litość, Bridgette. To znaczy, oczywiście jest mi cię żal. Fajnie
by było, gdybyś okazała się ich siostrą. Ale to nic nie zmienia. Gdyby wynik
tego testu był inny, zmieniłoby się tylko to, że wiedziałabyś już, że masz
jednego z najgorszych ojców na świecie. – Całuję ją w czoło. – Nic mnie nie
obchodzi, czyją siostrą jesteś, i tak cię kocham.
Otwiera szeroko oczy i czuję, że sztywnieje w moich ramionach. Tym razem
nie powiedziałem, że jestem w niej zakochany.
Tym razem powiedziałem, że ją kocham.
Tak, właśnie tak. To słowo prawdopodobnie wstrząsnęło nią bardziej niż
jakiekolwiek inne, jakie ktoś kiedykolwiek do niej powiedział, ale nie mogę go
cofnąć. Nie chcę. Kocham ją, i to od miesięcy. Jestem już zmęczony tym, że
wciąż boję się, jak zareaguje na to wyznanie.
Kręci głową.
– Warren…
– Wiem – przerywam jej. – Powiedziałem to. Pogódź się z tym. Kocham cię,
Bridgette.
Jej twarz nie wyraża żadnych emocji. Przyswaja to, co usłyszała. Pewnie
sama nie wie, co czuje. Nie sądzę, by ktoś kiedyś wypowiedział do niej te słowa.
 Zaciska szczęki i kładzie ręce na mojej piersi.
– Kłamiesz – stwierdza, próbując wysunąć się spode mnie.
Znowu to samo.
Nic sobie nie robiąc z jej prób uwolnienia się, przygniatam ją do materaca.
– Jesteś męcząca, wiesz?
Kiwa głową.
– Zgadza się. Jestem męcząca i wredna. Zawsze widzę szklankę w połowie
pustą. Jeśli sobie wyobrażasz, że gdy wyznasz mi miłość, stanę się milsza
i mniej męcząca, to się mylisz. Nie zmienisz mnie. Wszyscy chcą mnie
zmieniać, ale ja jestem, jaka jestem. Mówiąc, że mnie kochasz, nie sprawisz, że
nagle zacznę kochać jednorożce srające tęczą. Nie cierpię jednorożców i tęcz.
Wtulam twarz w jej szyję i zaczynam się śmiać.
– Jezu, nie mogę uwierzyć, że jesteś moja.
Całuję ją w policzek, po czym w czoło, nos, podbródek i drugi policzek.
A potem patrzę jej w oczy. Wyraźnie nie wie, co myśleć.
– Nie chcę cię zmieniać, Bridgette. Nie kocham osoby, którą mogłabyś być,
którą kiedyś byłaś, ani tej, którą powinnaś być. Kocham cieb ie. Tu i teraz.
Właśnie tak.
Wciąż wydaje się nieprzekonana, więc przyciągam ją do siebie, obejmuję
i delikatnie ściskam.
– Przestań – szepczę jej do ucha. – Przestań wmawiać sobie, że nie jesteś
warta miłości, bo mnie wkurzasz. Możesz sobie nie być gotowa, żeby przyznać,
co do mnie naprawdę czujesz, ale nie pozwolę ci lekceważyć tego, co ja czuję do
ciebie. Bo cię kocham.
Całuję ją w skroń i mówię to raz jeszcze. Wspaniale się czuję, wreszcie
mogąc to wypowiedzieć na głos.
– Kocham cię, Bridgette.
Odsuwa się na tyle, bym mógł zobaczyć jej twarz. W oczach ma łzy.
 – Kocham cię, Bridgette – powtarzam, tym razem patrząc jej w oczy.
Mam wrażenie, że prowadzi ze sobą wewnętrzną walkę. Z jednej strony
pragnie cieszyć się tą chwilą, z drugiej – próbuje podtrzymać ostatni mur
wznoszący się między nami.
– Kocham cię – szepczę raz jeszcze.
Z jej oka płynie łza. Boję się, że zaraz się załamie i odepchnie mnie tak jak
zawsze. Przyciskam usta do jej ust i wciągam powietrze. Dotykam jej policzka
i ocieram łzę kciukiem.
– Jesteś najbardziej autentyczną osobą, jaką znam, Bridgette. To, czy
uważasz, że zasługujesz na miłość, czy nie, nie ma znaczenia, bo i tak nic na to
nie poradzę. Zakochałem się w tobie i nie zamierzam za to przepraszać.
Kolejna łza spływa po jej policzku.
Na jej ustach pojawia się uśmiech.
Nagle zaczyna się śmiać. Jej piersi trzęsą się, gdy jednocześnie śmieje się,
płacze i mnie całuje. Odwzajemniam te pocałunki, skutecznie rozkruszając
resztki muru, który nas dzielił.
Nie odrywając ust od moich ust, wplata palce w moje włosy i przewraca
mnie na plecy. Kiedy otwieram oczy, odsuwa się ode mnie i z uśmiechem kręci
głową.
– Nie wierzę, że mogłam się zakochać w takim głupim dupku jak ty.
Nie ma chyba na świecie faceta, dla którego te słowa miałyby równie wielkie
znaczenie jak dla mnie.
– Kocham cię, Warren.
Nie udaje mi się nawet jej zapewnić, że odwzajemniam to uczucie, bo
zaniemówiłem z wrażenia. Chyba jednak nie czeka na odpowiedź, bo tak szybko
mnie całuje, że i tak nie zdążyłbym nic wydukać.
Kocham Bridgette.
A ona mnie.
Wreszcie wszystko gra.
 Całujemy się i wzajemnie rozbieramy. Tym razem żadne z nas nie kontroluje
sytuacji. Ona kocha się ze mną, a ja z nią, a w tym czasie żadne z nas nie
dowodzi drugim. Żadne nie dyktuje warunków. Jesteśmy całkowicie równi, ona
czuje do mnie to samo co ja do niej. Po wszystkim ona szepcze:
– Kocham cię, Warren.
A ja odpowiadam:
– A ja ciebie, Bridgette.
I nikt nie protestuje.
Leży spokojnie w moich ramionach i nie próbuje mnie wykopać z łóżka.
Sama myśl, że miałbym wrócić do siebie, wydaje mi się śmieszna. Nie chcę już
nigdy spać sam.
Trącam ją w ramię.
– Mam pomysł – szepczę z ustami przy jej włosach.
Kręci głową.
– Nie ma mowy o analu – odpowiada.
Śmieję się i odsuwam od niej.
– Co takiego? Nie o to mi chodzi. Przynajmniej na razie.
Siadam i podciągam również ją do pozycji siedzącej. Biorę jej ręce w swoje
i patrzę jej poważnie w oczy.
– Chyba powinniśmy zamieszkać razem.
Otwiera szeroko oczy ze zdziwieniem, patrząc na mnie, jakbym postradał
rozum. Może rzeczywiście postradałem.
– Przecież już mieszkamy razem, kretynie. I prawie nie dokładamy się do
czynszu. Jeśli się przeprowadzimy do innego mieszkania, wyleją nas po
miesiącu.
Kręcę głową, ignorując jej obawy.
– Nie chodziło mi o przeprowadzkę do innego mieszkania. Chcę, żebyś się
przeniosła do mojego pokoju. I tak spędzamy razem każdą noc.
 Tym razem to ona kręci głową.
– Niby dlaczego miałabym to zrobić?
– Dlatego że tak będzie romantycznie – odpowiadam, zakładając jej włosy za
ucho.
– Raczej głupio.
Wkurzony opadam na łóżko. Kładzie się obok i przeszywa mnie
spojrzeniem.
– Jak mam zmieścić swoje ciuchy w twojej szafie? To bez sensu. Mam ich
za dużo.
– No dobra – kapituluję. – Możesz trzymać ciuchy w swojej szafie, ale
wszystko inne przenieś do mnie.
Kładzie głowę na mojej piersi.
– Nie mam żadnych innych rzeczy. Tylko łóżko. To wszystko.
Wsuwam palec pod jej brodę i unoszę jej głowę.
– Super. Przenieśmy więc twoje łóżko do mojego pokoju. Zsuniemy je
z moim i powstanie łoże małżeńskie. Będziemy mieli więcej miejsca na seks,
a kiedy już skończymy, będziesz mogła wrócić na swoją połowę, a ja będę
patrzył, jak śpisz.
Przez kilka minut zastanawia się w milczeniu nad moją propozycją. W końcu
się uśmiecha.
– To takie głupie…
Siadam i ciągnę ją za rękę.
– I romantyczne. Ubierz się. Pomogę ci.
Oboje ubieramy się, ściągamy pościel i podnosimy materac. Następnie
wysuwamy materac z pokoju do salonu. Ridge i Brennan siedzą na kanapie,
gapiąc się na nas.
– Co wy wyprawiacie, do jasnej cholery? – pyta Brennan.
Opieram materac na biodrze, żeby móc migać.
 – Bridgette i ja zamieszkamy razem.
Ridge i Brennan wymieniają się spojrzeniami.
– Ale… przecież wy już mieszkacie razem… – bąka Brennan.
Macham tylko ręką. Przenosimy materac i łóżko Bridgette do mojego pokoju
i stawiamy przy moim. Po wszystkim kładziemy się i zwracamy twarzami do
siebie. Dziewczyna podpiera głowę ręką i wzdycha.
– Mieszkamy razem od dwóch minut, a już mam cię serdecznie dosyć.
– Chyba powinnaś się wyprowadzić – odpowiadam ze śmiechem. – Przed
wspólnym zamieszkaniem lepiej nam się układało.
Pokazuje mi środkowy palec, a ja biorę ją za rękę i splatam nasze palce.
– Muszę cię jeszcze o coś zapytać.
Opada na plecy.
– Słowo daję, jeśli chcesz mi się oświadczyć, utnę ci jaja.
– Nie chcę się oświadczyć – odpowiadam. – Przynajmniej na razie. Ale…
Przesuwam się do jej części naszego domu.
– Pójdziesz ze mną na randkę? – pytam, leżąc obok niej.
Odrywa ode mnie wzrok i wgapia się w sufit.
– Jezu… – szepcze. – Nie byliśmy na randce?
– Nie na prawdziwej.
Chwyta się za głowę.
– Ale ze mnie dziwka. Wprowadziłam się do ciebie, a nawet nie byliśmy na
randce?
– Nie jesteś dziwką – odpowiadam, udając oburzenie. – Przecież nawet nie
uprawialiśmy seksu… A nie… – Krzywię się. – Jednak jesteś dziwką. Wielką,
zdzirowatą dziwką, która tej nocy spróbuje ze mną analu.
Wybucha śmiechem i uderza mnie w pierś.
Oddaję.
Popycha mnie mocniej.
 Popycham ją tak mocno, że ląduje na krawędzi łóżka.
Unosi nogi i mnie kopie.
Skopuję ją z łóżka na podłogę. Na dłuższą chwilę zapada cisza. W końcu
przesuwam się na krawędź łóżka i patrzę na nią. Leży nieruchomo na podłodze.
– Mogłabyś być konkurencją dla Brody’ego – mówię.
Unosi rękę, chcąc mnie uderzyć, ale łapię ją i przykładam do ust. Całuję jej
dłoń, patrząc jej prosto w oczy.
W tej chwili wydaje się tak zgodna, że zaczynam wierzyć, że mo że się
uda… może tak…
– Mam jeszcze jedno pytanie, Bridgette.
Unosi brwi i powoli kręci głową.
– Nie podam ci tytułu tego pornosa.
Puszczam jej rękę i kładę się na plecach.
– Kurwa.
A może n ie.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 PODZIĘKOWANIA

Chciałabym podziękować wielu osobom. Przede wszystkim swojej rodzinie.

Bez was nie skończyłabym żadnej książki. Mojemu wydawnictwu Atria Books
i Judith Curr za to, że nie odmówili, kiedy powiedziałam: „Chcę napisać
opowiadanie o Warrenie. I chcę, żeby to była niespodzianka!”. Na specjalne
podziękowania zasługuje moja redaktorka Johanna Castillo, która jest po prostu
najlepsza! Powtarzam to przy każdej książce, ale naprawdę stanowimy świetny
zespół. Wdzięczna jestem również mojej nowej specjalistce od reklamy Ariele
za pierwszorzędną robotę. Wymiatasz, Ariele! A także mojej agentce Jane
Dystel i jej ekipie złożonej z samych fantastycznych osób. Na podziękowania
zasługują też Murphy i Stephanie, dzięki którym ciągle utrzymuję się na
powierzchni. I wreszcie – dziękuję moim czytelniczkom i czytelnikom. Bez was
żadna z wymienionych przeze mnie osób (nie wyłączając mnie samej) nie
miałaby pracy. Dzięki waszej pasji do czytania nasza pasja mogła stać się
naszym życiem. Za to WSZYSCY wam dziękujemy!
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 MAYBE NOW

===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 Książkę tę dedykuję wszystkim członkiniom grupy Colleen
Hoover’s CoHorts.
Z wyjątkiem morderczyń. Tym dwóm jej nie poświęcam.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 PROLOG

Maggie

Odkładam długopis na podkładkę. Za bardzo drży mi ręka, bym mogła

dokończyć to, co zaczęłam. Robię kilka głębokich wdechów, by się uspokoić.
Uda ci się, Maggie.
Unoszę długopis, ale ręka drży mi jeszcze bardziej.
– Może ci pomóc?
Podnoszę wzrok i patrzę na uśmiechniętą twarz instruktora. Chwyta długopis
i podkładkę, po czym siada na krześle z prawej.
– Nowi często się denerwują. Prościej będzie, jeśli ja za ciebie wypełnię te
papiery. Twoje pismo może być nieczytelne – tłumaczy. – Zachowujesz się
zupełnie tak, jakbyś za chwilę miała po raz pierwszy skoczyć na spadochronie.
Jego uśmiech mnie uspokaja, jednak chwilę później znów się denerwuję, gdy
przypominam sobie, jaka ze mnie okropna kłamczucha. O wiele łatwiej byłoby
mi kłamać na temat swojego stanu zdrowia, gdybym wypełniała ten formularz
własnoręcznie. Nie jestem pewna, czy dam radę oszukiwać twarzą w twarz.
– Dzięki, ale poradzę sobie.
Próbuję odzyskać podkładkę z formularzem, ale trzyma ją z dala ode mnie.
– Nie tak szybko… – zerka na pierwszą stronę – Maggie Carson. – Wyciąga
do mnie dłoń, cały czas trzymając formularz poza moim zasięgiem. – Mów mi
Jake. Skoro już zamierzasz wyskoczyć z samolotu lecącego na wysokości trzech
tysięcy metrów, zdana na moją łaskę i niełaskę, przynajmniej pozwól mi
dokończyć wypełnianie tych dokumentów.
Potrząsam jego ręką, zaskoczona, jak mocny ma uścisk. To, że właśnie w te
ręce oddaję swoje życie, trochę mnie uspokaja.
 – Ile takich skoków masz za sobą? – pytam.
Uśmiecha się do mnie, po czym przenosi uwagę na dokumenty. Przewraca
kilka kartek.
– Będziesz moją pięćsetną podopieczną.
– Serio? To naprawdę coś. Nie powinieneś tego jakoś uczcić?
Spogląda mi w oczy i nagle poważnieje.
– Tyle skoków się udało. Nie chciałbym świętować przedwcześnie.
Przełykam głośno ślinę.
Wybucha śmiechem i trąca mnie w ramię.
– Żartuję, Maggie. Wyluzuj, jesteś w dobrych rękach.
Uśmiecham się i robię kolejny głęboki wdech. Jake zaczyna wypełniać
formularz.
– Jakieś przeciwwskazania natury medycznej? – pyta, przyciskając
końcówkę długopisu do okienka przy słowie „nie”.
Nie odpowiadam.
Moje milczenie sprawia, że podnosi wzrok i powtarza pytanie:
– Przeciwskazania? Ostatnio przebyte choroby? Jakiś szalony były chłopak,
którego powinienem się bać?
Uśmiecham się i kręcę głową.
– Żadnych szalonych byłych chłopaków. Tylko jeden – fajny.
Kiwa głową.
– A jeśli chodzi o przeciwskazania natury medycznej? – nie ustępuje.
Czeka na odpowiedź, jednak nie jestem w stanie mu jej udzielić. Robi się
nerwowo. Mruży oczy, po czym pochyla się odrobinę, przyglądając mi się
z uwagą. Mam wrażenie, że moje odpowiedzi interesują go nie tylko ze względu
na formularz.
– Chyba nie jesteś umierająca?
Usiłuję zachować spokój.
 – Na razie jeszcze nie.
Przysuwa się i wpatruje we mnie.
– Więc o co chodzi?
Nie znam go, a jednak ma w sobie coś uspokajającego, co sprawia, że chcę
mu powiedzieć. Ale nie robię tego. Patrzę na ręce, które splotłam na kolanach.
– Gdybym ci powiedziała, mógłbyś nie pozwolić mi skoczyć.
Pochyla się tak bardzo, że jego ucho znajduje się tuż przy moich ustach.
– Jeśli powiesz mi o tym bardzo cicho, niewykluczone, że nie usłyszę –
szepcze.
Jego oddech pieści mój obojczyk i moje ciało momentalnie pokrywa się
gęsią skórką. Odsuwa się nieco i patrzy mi w oczy, czekając na odpowiedź.
– Mukowiscydoza – mówię. Nie wiem, czy w ogóle wie, co to znaczy,
dochodzę jednak do wniosku, że jeśli odpowiem wprost, nie będzie prosił
o więcej.
– Jak saturacja?
Chyba jednak wie.
– Na razie dobrze.
– Masz pozwolenie od lekarza?
Kręcę głową.
– Zdecydowałam się w ostatniej chwili. Czasami działam pod wpływem
impulsu.
Uśmiecha się, zaznacza w formularzu okienko przy słowie „nie”, po czym
patrzy na mnie.
– Masz fart. Tak się składa, że jestem lekarzem. Ale jeśli dzisiaj umrzesz,
powiem wszystkim, że skłamałaś w formularzu.
Śmieję się i kiwam głową. Jestem mu wdzięczna, że usiłuje podchodzić do
tego tak lekko. Wiem, jaka to poważna sprawa.
– Dziękuję.
 Wpatruje się w formularz.
– Niby za co? Przecież nic nie zrobiłem.
Znów się uśmiecham, a on przechodzi do dalszych pytań. Odpowiadam
szczerze, aż wreszcie dochodzimy do końca.
– No dobra, ostatnie pytanie – mówi. – Dlaczego chcesz skakać na
spadochronie?
Pochylam się i wpatruję w formularz.
– Naprawdę jest tam takie pytanie?
Stuka palcem w kartkę.
– Tak, tutaj.
Czytam je, po czym odpowiadam szczerze:
– Chyba dlatego, że umieram. Mam długą listę rzeczy, które chciałabym
zrobić przed śmiercią.
Jego twarz tężeje, zupełnie jakby moja odpowiedź była dla niego szokiem.
Przenosi uwagę z powrotem na dokument, a ja patrzę mu przez ramię
i przekonuję się, że zapisuje zupełnie inną odpowiedź.
„Chcę skakać na spadochronie, bo mam ochotę zaznać pełni życia”.
Podaje mi kartki i długopis.
– Podpisz tutaj – mówi, pokazując dół strony.
Kiedy oddaję mu formularz, wstaje i wyciąga do mnie rękę.
– Chodźmy przygotować nasze spadochrony, Pięćsetko.

– Serio jesteś lekarzem? – przekrzykuję ryk silników.

Siedzimy naprzeciwko siebie w niewielkim samolociku. Kiedy Jake się
uśmiecha, odsłaniając równe białe zęby, dochodzę do wniosku, że musi być
dentystą.
– Tak, kardiologiem! – krzyczy, wskazując gestem wnętrze samolotu. –
Skaczę dla relaksu!
Kardiolog, który w wolnym czasie skacze na spadochronie? Jestem pod
wrażeniem.
– Żona nie ma pretensji, że rzadko bywasz w domu? – pytam. Jezu, to takie
banalne, głupie pytanie. A ja je wykrzyczałam. Nigdy nie byłam dobra we
flirtowaniu.
Nachyla się do mnie i wrzeszczy:
– Co?!
Naprawdę mam powtórzyć?
– Pytałam, czy żona się nie wkurza, że ciągle cię nie ma w domu!
Kręci głową, odpina pas i przesiada się na moją stronę.
– Tu jest za głośno! – krzyczy. – Powiedz to jeszcze raz!
Przewracam oczami i zaczynam raz jeszcze.
– Czy… twoja… żona…
Wybucha śmiechem i na chwilę przystawia palec do moich ust. Kiedy
przysuwa się do mnie, odkrywam, że serce bije mi przy nim o wiele szybciej niż
dlatego, że za chwilę mam wyskoczyć z samolotu.
– Żartowałem – wyjaśnia. – Kiedy to powiedziałaś, wyglądałaś na tak
zawstydzoną, że musiałem coś zrobić, żebyś to powtórzyła.
Klepię go po ramieniu.
– Palant!
Wstaje ze śmiechem, po czym odpina mój pas i podciąga mnie na nogi.
– Gotowa?
Kiwam głową, chociaż w rzeczywistości wcale nie jestem gotowa, tylko
śmiertelnie przerażona, i gdyby nie to, że ten facet jest lekarzem i robi takie
rzeczy dla relaksu (a poza tym jest nieziemsko przystojny), pewnie bym się
właśnie teraz wycofała.
Odwraca mnie do siebie plecami i łączy nasze uprzęże, tak że jestem teraz
przymocowana do niego. Zamykam oczy, kiedy czuję, że zakłada mi gogle. Po
kilku minutach przygotowań popycha mnie w kierunku otworu drzwiowego, po
czym kładzie dłonie po obu jego stronach. Pod sobą mam chmury.
Znów zaciskam powieki, a on przybliża usta do mojego ucha.
– Nie mam żony, Maggie. Jedyne, co kocham, to życie.
Te słowa sprawiają, że w tej najbardziej przerażającej chwili życia na mojej
twarzy pojawia się uśmiech. Ta odpowiedź warta jest tego, by o nią trzykrotnie
zapytać. Zaciskam palce na uprzęży. Chwyta mnie za ręce i opuszcza je wzdłuż
moich boków.
– Jeszcze minuta – mówi. – Możesz coś dla mnie zrobić?
Kiwam głową, zbyt przerażona, by się nie zgodzić, bo przecież w tej chwili
mój los w całości zależy od niego.
– Jeśli szczęśliwie wylądujemy, dasz się zaprosić na kolację? Trzeba jakoś
uczcić pięćsetny numerek.
Śmieję się, wyczuwając w tych słowach podtekst seksualny, a potem
odwracam do niego głowę.
– Czy instruktorzy mogą się umawiać z kursantami?
– Nie mam pojęcia – przyznaje ze śmiechem. – Większość moich kursantów
to mężczyźni. Nigdy nie miałem ochoty zaprosić żadnego z nich.
Odwracam głowę i spoglądam przed siebie.
– Odpowiem ci na to pytanie, kiedy już bezpiecznie wylądujemy.
– Niech będzie. – Popycha mnie do przodu, a potem splata palce z moimi
i wyciąga przed siebie ramiona. – Już czas, Pięćsetko. Gotowa?
Kiwam głową. Puls zaczyna mi bić mocniej niż do tej pory. Na myśl o tym,
co zaraz nastąpi, serce podchodzi mi do gardła. Na szyi czuję podmuchy wiatru
i oddech Jake’a. Przesuwa mnie na sam próg.
– Mówiłaś, że chcesz skoczyć na spadochronie, bo umierasz! – krzyczy,
ściskając mnie za ręce. – Ale to nie jest umieranie, Maggie! To życie!
Po tych słowach, popycha mnie… i lecimy.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 1

Sydney

Zaraz po przebudzeniu przewracam się na drugą stronę łóżka i odkrywam, że

jest pusta. Przyciągam do siebie poduszkę Ridge’a. Wciąż nim pachnie.
A więc to nie był sen. Dzięki Bogu.
Ciągle nie mogę się pozbierać po ostatniej nocy. Koncert przygotowany
przez Ridge’a z Brennanem i Warrenem. Piosenki, które dla mnie napisał. To, że
w końcu bez poczucia winy wyznaliśmy sobie, co do siebie czujemy.
Może to właśnie stąd wziął się ten spokój – z tego, że nie mam wyrzutów
sumienia, które dotąd czułam w jego obecności. Trudno kochać kogoś, kto jest
związany z kimś innym. Jeszcze trudniej wyleczyć się z takiej miłości.
Wstaję z łóżka i rozglądam się po pokoju. Koszulka Ridge’a leży tuż przy
mojej na podłodze. To znaczy, że wciąż tutaj jest. Trochę się boję wyjść
z pokoju i go zobaczyć. Sama nie wiem czemu. Może dlatego, że teraz jest
moim chłopakiem, a miałam zaledwie dwanaście godzin na to, żeby się oswoić
z tą myślą. To takie… oficjalne. Nie mam pojęcia, jak to będzie. Jak będzie
wyglądało nasze wspólne życie. Jednak jestem tym podekscytowana.
Podnoszę jego koszulkę i wciągam ją przez głowę. A potem idę do łazienki,
żeby umyć zęby i twarz. Przez chwilę zastanawiam się, czy się nie uczesać, ale
ostatecznie dochodzę do wniosku, że Ridge widywał mnie już w gorszej formie.
W końcu byliśmy współlokatorami. Widywał mnie w zdecydowanie gorszej
formie.
Kiedy otwieram drzwi salonu, widzę go, jak siedzi przy stole, mając przed
sobą notes i mój laptop. Opieram się o framugę i przyglądam mu się przez
chwilę. Nie jestem pewna, czy mu się to podoba, ale uwielbiam patrzeć na
niego, gdy o tym nie wie.
Wzdycha z irytacją i przeczesuje palcami włosy. Sądząc z napięcia jego
ramion, coś go stresuje. Pewnie chodzi o pracę.
W końcu mnie zauważa i mój widok sprawia, że całe napięcie z niego
schodzi. Ja też się uspokajam. Patrzy na mnie przez chwilę, a potem odkłada
długopis. Uśmiecha się, odsuwa krzesło i przechodzi przez salon. Bierze mnie
w ramiona i przytula, a potem całuje w skroń.
– Dzień dobry – mówi, odsuwając się.
Nigdy nie mam dosyć słuchania jego głosu. Uśmiecham się i migam
w odpowiedzi:
– Dzień dobry.
Patrzy na moje ręce, a potem wpatruje się w moje oczy.
– To cholernie seksowne – stwierdza.
Uśmiecham się jeszcze szerzej.
– To twój głos jest cholernie seksowny.
Całuje mnie, po czym wraca do stołu. Bierze komórkę i pisze mi esemesa.

Ridge: Mam dzisiaj strasznie dużo roboty. Potrzebny mi będzie mój

laptop. Zaraz wracam do siebie, więc możesz się szykować do pracy.
Chcesz, żebym wpadł wieczorem?
Sydney: Mijam twoje mieszkanie po drodze z pracy. Mogę do ciebie
zajechać.

Ridge kiwa głową i sięga po notes. Zamyka laptop i podchodzi do mnie.

Obejmuje mnie w pasie i przyciąga do siebie, po czym całuje. Odwzajemniam
pocałunek. Słyszę, jak rzuca notes na barek. Bierze mnie na ręce i kilka sekund
później przemierza ze mną salon, po czym kładzie mnie na kanapie. Kiedy
widzę go nad sobą, dochodzę do wniosku, że w tym tygodniu wyleją mnie
z pracy. Nie ma mowy, bym mu powiedziała, że się spóźnię. Wolę stracić robotę
niż przestać go całować.
No dobra, trochę przesadzam, wcale nie chcę, żeby mnie wyrzucili. Jednak
tak długo na to czekałam, że nie chcę go puszczać już w tej chwili. Zaczynam
liczyć do dziesięciu, obiecując sobie, że po dziesięciu przerwę to i zacznę się
szykować, ale dopiero po dwudziestu pięciu mi się to udaje. Wtulam się w jego
pierś, a on odsuwa się i uśmiecha się do mnie.
– Wiem – mówi. – Praca.
Kiwam głową, starając się ze wszystkich sił oddać miganiem to, co chcę
powiedzieć. Wiem, że nie do końca mi wychodzi, bo niektórych słów jeszcze nie
znam.
– Wolałabym, żebyś spróbował mnie odzyskać w weekend, a nie w wieczór
w środku tygodnia.
– Nie mogłem tyle czekać – odpowiada Ridge z uśmiechem.
Całuje mnie w szyję, po czym zaczyna się odsuwać, żebym mogła wstać,
jednak nagle zamiera i przez chwilę wpatruje się we mnie z zachwytem.
– Syd – mówi. – Czy ty… – Przerywa i wyjmuje z kieszeni komórkę.
Wciąż dzieli nas bariera komunikacyjna: on nie może całkowicie swobodnie
rozmawiać ze mną na głos, ja z kolei nie znam wystarczająco dobrze języka
migowego. Jestem pewna, że dopóki tego nie zmienimy, naszą główną formą
porozumiewania się pozostanie esemesowanie. Przez chwilę patrzę, jak pisze,
potem słyszę sygnał swojego telefonu.

Ridge: Jak się czujesz teraz, gdy wreszcie jesteśmy razem?

Sydney: Cudownie. A ty?
Ridge: Też. A oprócz tego czuję się… wolny. Nie wiem, czy to
właściwe słowo…

Wciąż jeszcze czytam, gdy zaczyna pisać kolejnego esemesa. Kręci głową,
jakby nie chciał, żebym źle zrozumiała poprzednią wiadomość.
 Ridge: Nie chodzi mi o to, że do wczoraj nie byłem wolny. Ani o to, że
nie czułem się wolny z powodu Maggie. Po prostu…

Waha się przez chwilę. Wykorzystuję to, żeby mu odpowiedzieć, bo wydaje

mi się, że wiem, o co mu chodzi.

Sydney: Od dziecka żyłeś głównie dla innych. Wybór mnie był

wyrazem egoizmu z twojej strony. Nigdy nie robiłeś nic dla siebie.
Czasami postawienie swoich potrzeb na pierwszym miejscu daje
poczucie wolności.

Czyta moją wiadomość, a potem patrzy mi w oczy. Widzę, że nadajemy na

tych samych falach.

Ridge: Właśnie! Decyzja o tym, by być z Tobą, jest pierwszą, jaką

podjąłem tylko dla siebie. Mam wrażenie, że nie powinienem czuć się
tak dobrze w związku z tym. Ale się czuję. I dobrze mi z tym.

Chociaż mówi o tym wszystkim tak, jakby ulżyło mu, że w końcu dokonał
samolubnego wyboru, marszczy brwi, co sugeruje, że towarzyszy mu również
poczucie winy. Wyciągam rękę i wygładzam tę zmarszczkę, a potem obejmuję
dłońmi jego twarz.
– Nie czuj się winny. Wszyscy pragną twojego szczęścia. Zwłaszcza
Maggie.
Kiwa głową, a potem całuje wnętrze mojej dłoni.
– Kocham cię.
Wypowiadał te słowa wiele razy ostatniej nocy, ale słysząc je ponownie
rano, czuję się, jakbym słyszała je po raz pierwszy. Uśmiecham się i cofam rękę,
dzięki czemu mogę zamigać:
– Ja też cię kocham.
Wszystko to wydaje się takie nierealne – przede wszystkim to, że jest teraz
ze mną po tylu miesiącach marzeń. Ma rację. Życie bez niego było jak życie bez
powietrza. Wreszcie czuję, że mogę odetchnąć pełną piersią. I wiem, że nie
mówi tego, bo poczuł, że jego życie z Maggie nie było tym, czego pragnął.
Kochał ją. Wciąż kocha. To, co czuje, wynika z tego, że przez całe życie
podejmował decyzje, które miały być najlepsze dla innych, nie dla niego. Nie
sądzę, żeby żałował choć jednej z nich. Taki właśnie jest. I chociaż decydując
o byciu ze mną, zrobił wreszcie coś dla siebie, wiem, że nadal jest równie
wspaniałomyślny i bezinteresowny jak zawsze, dlatego dręczy go szczątkowe
poczucie winy. Tyle że wszyscy musimy od czasu do czasu postawić siebie na
pierwszym miejscu. Jeśli nie żyjesz dla siebie, nie możesz też żyć dla innych.
– O czym myślisz? – pyta, odgarniając moje włosy.
Kręcę głową.
– O niczym. Ja tylko… – Nie wiem, jak to wyrazić w języku migowym, więc
sięgam po telefon.

Sydney: To wszystko jest takie nierzeczywiste. Ciągle jeszcze się do

tego nie przyzwyczaiłam. Zupełnie nie spodziewałam się tego, co
nastąpiło wczorajszej nocy. Zaczynałam już myśleć, że sobie mnie
całkiem odpuściłeś.

Ridge patrzy na mnie i śmieje się cicho, jakby to, co napisałam, było
kompletnie niedorzeczne. Pochyla się i całuje mnie delikatnie, po czym
odpisuje.

Ridge: Nie mogłem spać przez trzy miesiące. Warren wmuszał we

mnie jedzenie, bo cały czas byłem w dołku. Nie było chwili, żebym
o tobie nie myślał, ale trzymałem się z dala, bo mówiłaś, że musisz
pobyć sama. Chociaż nie mogłem tego wytrzymać, wiedziałem, że
masz rację. Nie mogąc być z tobą, przynajmniej pisałem piosenki
o tobie.
 Sydney: Są jeszcze jakieś, których nie słyszałam?
Ridge: Wczoraj zagrałem wszystkie nowe. Ale pracuję nad jeszcze
jedną. Miałem problem z tekstem. Dopiero ostatniej nocy, gdy
zasnęłaś, zaczęły ze mnie wypływać właściwe słowa. Gdy tylko je
zapisałem, wysłałem Brennanowi.

Napisał całą piosenkę, kiedy spałam? Patrzę na niego, mrużąc powieki, po

czym odpisuję.

Sydney: Spałeś w ogóle tej nocy?

Wzrusza ramionami.
– Zdrzemnę się później – odpowiada i muska kciukiem moją wargę. –
Sprawdzaj dzisiaj co jakiś czas pocztę – dodaje, schylając się, by znowu mnie
pocałować.
Uwielbiam, gdy Brennan przesyła wersje demo piosenek napisanych przez
Ridge’a. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek znudziło mi się chodzenie z muzykiem.
Ridge wstaje z kanapy i ciągnie mnie za sobą.
– Wychodzę, więc możesz się przygotować do pracy.
Kiwam głową i całuję go na pożegnanie, ale nie mogę wrócić do sypialni, bo
dalej trzyma mnie za rękę. Kiedy się do niego odwracam, okazuje się, że patrzy
na mnie wyczekująco.
– O co chodzi?
Pokazuje na koszulkę, którą mam na sobie. J ego koszulkę.
– Musisz mi ją oddać.
Zerkam na nią i wybucham śmiechem. A potem zdejmuję ją powoli i mu ją
podaję. Przez chwilę pożera mnie wzrokiem, a potem wciąga koszulkę przez
głowę.
– To o której do mnie dzisiaj wpadniesz? – pyta, nie patrząc mi w oczy, ale
gapiąc się na piersi.
 Ze śmiechem popycham go w kierunku drzwi. Otwiera je, kradnąc mi
ostatniego całusa, po czym wychodzi. Zamykam za nim i uświadamiam sobie po
raz pierwszy od dnia, kiedy się wyniosłam ze swojego starego mieszkania, że nie
mam już żalu do Huntera i Tori.
Przeciwnie, jestem im niewymownie wdzięczna. Ridge jest wart cierpienia,
jakie swego czasu spowodowali.

*
Kilka godzin później znajduję w skrzynce e-mailowej wiadomość do
Brennana. Wchodzę do toalety w pracy, zaszywam się w kabinie, nakładam
słuchawki na uszy i klikam w plik zatytułowany Set Me Free. Następnie opieram
się o ścianę, wciskam „play” i zamykam oczy.

Set Me Free

I’ve been running ‘round

I’ve been laying down
I’ve been underground with the devil
You’ve been saving me like a ship at sea
Saying follow me to the light now

So here we go
A little more
Something I’ve been waiting for
Here we go
A little more

You set me free

Shook the dust right off me
Locked up tight you found the key
And now I see
Ain’t no place I’d rather be
I got you and you got me
You set me free

Hard to know the cost of it

But when you’ve lost something
 Then you know there’s a price tag
Think you might have been born to
Be my come through when
I can’t keep it all together

So here we go
A little more
Something I’ve been waiting for
Here we go
A little more

You set me free

Shook the dust right off me
Locked up tight you found the key
And now I see
Ain’t no place I’d rather be
I got you and you got me
You set me free

I was sitting low

I didn’t know where I could go
Thought the bottom was the ceiling
No remedy to heal it
A Hail Mary to a sin
A new start to an end

You set me free

Shook the dust right off me
Locked up tight you found the key
And now I see
Ain’t no place I’d rather be
I got you and you got me
You set me free*

Kiedy piosenka dobiega końca, stoję jeszcze w milczeniu przez jakiś czas,
pozwalając, by łzy spływały mi po policzkach. To nie jest smutna piosenka,
jednak słowa, które Ridge napisał po nocy spędzonej ze mną, znaczą dla mnie
więcej niż jego poprzednie teksty. I chociaż rozumiałam, co miał na myśli tego
ranka, kiedy mówił, że po raz pierwszy czuje się wolny, nie wiedziałam dotąd,
jak bardzo się z tym identyfikuję.
Ty też mnie uwolniłeś, Ridge.
Wyjmuję słuchawki z uszu, chociaż mam ochotę ponownie nastawić tę
piosenkę i słuchać jej przez resztę dnia. Wracając z toalety, przyłapuję się na
tym, że nucę ją w pustym korytarzu z głupawym uśmiechem na twarzy.
– Ain’t no place I’d rather be, I got you and you got me…

* Tłumaczenia wszystkich tekstów piosenek na język polski znajdują się w Dodatku na końcu książki.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 2

Maggie

Nie ma ani jednej minuty, godziny i dnia mojego życia, żebym nie myślała
o śmierci. Jestem prawie pewna, że myślę o niej więcej niż przeciętna osoba.
Trudno tego nie robić, gdy się wie, że otrzymało się na tej ziemi zaledwie
wycinek czasu, jaki dano większości innych ludzi.
W wieku dwunastu lat zaczęłam szukać informacji na temat swojej choroby.
Nikt nigdy nie wyjaśnił mi, że mukowiscydoza ma określoną datę ważności. Ta
data nie dotyczyła samej choroby, ona dotyczyła życia.
Odtąd postrzegam życie zupełnie inaczej niż przedtem. Kiedy na przykład
jestem w dziale kosmetycznym jakiegoś sklepu i patrzę na krem na zmarszczki,
wiem, że nigdy nie będzie mi potrzebny. Raczej nie dożyję dnia, gdy moja skóra
zacznie się marszczyć.
Przechodzę do działu spożywczego i spoglądając na datę ważności jakiegoś
produktu, zastanawiam się, które z nas przetrwa dłużej. Ja czy musztarda?
Zdarza mi się dostawać zaproszenia na ślub, do którego został jeszcze rok.
Zakreślam datę w kalendarzu i głowię się nad tym, czy moje życie potrwa dłużej
niż to narzeczeństwo.
Myślę o śmierci nawet wtedy, gdy patrzę na noworodki. Świadomość, że nie
dożyłabym dorosłości swojego dziecka, skutecznie pozbawiła mnie ochoty na
posiadanie potomstwa.
Nie jestem w depresji. Nawet nie smuci mnie mój los. Pogodziłam się z nim
dawno temu.
Większość ludzi podchodzi do życia tak, jakby miało ono trwać sto lat.
Planują kariery, założenie rodziny, wakacje i w ogóle przyszłość, zupełnie jakby
mogli być pewni czegokolwiek. Ja działam zupełnie inaczej niż oni, wiedząc, że
nie mam najmniejszych szans na dożycie setki. Nie, i już. Biorąc pod uwagę mój
obecny stan zdrowia, będę mogła mówić o szczęściu, jeśli uda mi się przeżyć
jeszcze dziesięć lat. To właśnie dlatego myślę o śmierci w każdej minucie,
godzinie i dniu swojego życia.
A w każdym razie myślałam. Do dzis iaj.
Do chwili, gdy wyskakuję z samolotu i patrzę na ziemię, a ta wydaje mi się
tak odległa, że nie mogę powstrzymać śmiechu. I nie przestaję. Przez cały lot
śmieję się histerycznie, aż w końcu zaczynam płakać, bo to doświadczenie jest
tak piękne, tak upajające i tak dalece przekraczające moje oczekiwania. Przez
cały czas, gdy spadam z prędkością ponad stu sześćdziesięciu kilometrów na
godzinę, w ogóle nie myślę o śmierci. Myślę tylko o tym, jaką farciarą jestem, że
mogę to przeżyć.
Walcząc z wiatrem, ciągle powtarzam w myślach słowa Jake’a: „To życie!”.
Święta prawda. To najmocniejsze doświadczenie, jakiego zaznałam, i mam
ochotę je powtórzyć.
Minutę później jesteśmy już na ziemi. Lądowanie w wykonaniu Jake’a jest
nienaganne. Wciąż łączy nas uprząż, więc siadamy razem, ja z nogami
wyciągniętymi przed siebie, próbując złapać oddech. Dziękuję mu w duchu za
to, że daje mi chwilę, żebym się pozbierała.
Jake zaczyna rozpinać uprząż i wstaje. Wciąż siedzę, kiedy staje przede mną,
zasłaniając mi słońce. Patrzę na niego, odrobinę zawstydzona tym, że ciągle
jeszcze płaczę, ale nie na tyle, by próbować to ukryć.
– No i? – pyta, wyciągając do mnie rękę. – Jak było?
Chwytam jego dłoń, pozwalając podciągnąć się na nogi. Drugą ręką ocieram
z policzków łzy. Pociągam nosem.
– Ja chcę jeszcze raz.
Zanosi się śmiechem.
– Już teraz?
 Potakuję.
– Tak. To było coś niesamowitego. Możemy skoczyć jeszcze raz?
Kręci głową.
– Samolot jest już wynajęty na resztę popołudnia. Ale mogę cię wpisać na
mój najbliższy wolny termin.
Uśmiecham się.
– Byłoby super.
Jake pomaga mi pozbyć się uprzęży, po czym podaję mu kask i gogle.
Wchodzimy do budynku. Idę zdjąć kombinezon. Kiedy wracam do kontuaru,
Jake właśnie drukuje zdjęcia i przegrywa filmik z mojego lotu.
– Wyślę ci go na e-mail – mówi, podając mi kopertę z wydrukowanymi
zdjęciami. – Mieszkasz pod tym adresem, który podałaś w formularzu?
Kiwam głową.
– Tak. Mam się spodziewać jakiejś przesyłki?
Odrywa wzrok od ekranu komputera i uśmiecha się do mnie.
– Nie, ale możesz spodziewać się mnie. Dzisiaj o siódmej.
O… Czyli nie żartował z tym świętowaniem. No dobra. Nagle strasznie się
denerwuję, jednak nic po sobie nie pokazuję. Uśmiecham się i pytam:
– Mam się jakoś specjalnie wystroić?
Wybucha śmiechem.
– Mógłbym zarezerwować stolik w eleganckiej restauracji, ale szczerze
mówiąc, jestem z tych, co wolą pizzę i piwo. Albo burgery czy tacos. W każdym
razie lokale, w których nie wymaga się noszenia krawata.
Uśmiecham się z ulgą.
– Świetnie – mówię, odsuwając się od kontuaru. – To do siódmej. Postaraj
się nie spóźnić.
Odwracam się i ruszam do drzwi. Tuż przed wyjściem słyszę, jak
odpowiada:
 – Nie spóźnię się. W sumie możesz się mnie spodziewać nawet ciut
wcześniej.

*
Chodziłam z Ridge’em tyle czasu, że nie pamiętam, kiedy ostatni raz
stresowałam się, co włożyć na randkę. Jeśli nie liczyć jego zachwytu stanikami
z zapięciem z przodu, nie pamiętam, żeby zwracał uwagę na to, co noszę pod
ubraniem. I oto grzebię w komodzie, próbując znaleźć bieliznę, która nie będzie
miała dziur i nie będzie kojarzyć się z babcinymi pantalonami.
Nie do wiary, że nie mam żadnych fajnych majtek.
Otwieram dolną szufladę pełną rzeczy, których z jakiegoś powodu obiecałam
sobie nigdy nie włożyć. Kiedy jednak odsuwam skarpetki nie do pary
i majteczki z dziurką, moim oczom ukazuje się coś, co każe mi zapomnieć
o poszukiwaniach.
To złożona na pół kartka. Nie muszę jej rozprostowywać, żeby wiedzieć, co
na niej się znajduje. Mimo to siadam na łóżku i patrzę. To lista, którą
sporządziłam ponad dziesięć lat temu, kiedy miałam zaledwie czternaście lat.
Lista rzeczy, które chcę zrobić przed śmiercią, Nie wiedziałam jeszcze wtedy,
jak ją zatytułować, dlatego napisałam: „Rzeczy, które chcę zrobić przed
osiemnastką”. Słowa „przed osiemnastką” skreśliłam, bo osiemnaste urodziny
spędziłam w szpitalu. Po powrocie do domu byłam tak rozżalona na cały świat
i na to, że nie udało mi się odhaczyć niczego z tej listy, że dodatkowo
zamazałam tę część nagłówka i całość zmieniłam na: „Rzeczy, które chcę zrobić.
Może któregoś dnia…”.
Na liście znajduje się zaledwie dziewięć pozycji.

1. Przejechać się wyścigówką.

2. Skoczyć na spadochronie.
3. Zobaczyć zorzę polarną.
4. Zjeść spaghetti we Włoszech.
5. Przepuścić 5000 dolców w Vegas.
6. Zwiedzić jaskinie w Parku Narodowym Carlsbad Caverns.
7. Skoczyć na bungee.
8. Przeżyć przygodę na jedną noc.
9. Wjechać na wieżę Eiffla.

Spoglądam na listę i nagle uświadamiam sobie, że z dziewięciu rzeczy, jakie

chciałam zrobić jako nastolatka, zrobiłam tylko jedną. Skok na spadochronie.
I to dopiero dzisiaj. A okazała się ona najlepszą chwilą w moim życiu.
Sięgam na stolik nocny po długopis. Odhaczam drugą pozycję na swojej
liście.
Zostało jeszcze osiem. Szczerze mówiąc, wszystkie są do zrobienia. Chyba.
Jeśli uda mi się nie zachorować podczas podróży, każda z tych rzeczy jest do
zrealizowania. Niewykluczone, że z numerem osiem uda mi się rozprawić już
tego wieczoru.
Nie wiem, co powiedziałby Jake na to, że jest jedną z pozycji na mojej liście
rzeczy do zrobienia przed śmiercią, ale nie sądzę, żeby za bardzo się skarżył.
Tak czy owak, nie pozwolę, żeby przerodziło się to w coś poważniejszego.
Ostatnia rzecz, jakiej pragnę, to znów stać się dla kogoś ciężarem. Myśl o tym,
że zostanę uwodzicielską dziewczyną na jedną noc, pociąga mnie o wiele
bardziej niż perspektywa bycia czyjąś śmiertelnie chorą dziewczyną.
Składam kartkę i wkładam ją do szuflady. Następnie podchodzę do komody
i wyciągam z niej pierwsze lepsze majtki. Nic mnie nie obchodzi ich wygląd.
Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, nie będę ich miała na sobie na tyle
długo, żeby Jake zwrócił na nie uwagę. Kiedy wkładam dżinsy, dostaję esemesa.

Ridge: Udało się.

Uśmiecham się, czytając te słowa. Chociaż rozstaliśmy się kilka miesięcy

temu, od czasu do czasu do siebie piszemy. Wystarczająco ciężko było się
pogodzić z tym, że nasz związek niespodziewanie dobiegł końca. Nie chcę
jeszcze do tego stracić jego przyjaźni. On i Warren są jedynymi przyjaciółmi,
jakich miałam przez ostatnie sześć lat. Cieszę się, że chociaż nasz związek się
wypalił, przyjaźń przetrwała. Przyznaję, dziwnie rozmawiać z nim o Sydney, ale
Warren informuje mnie na bieżąco o wszystkim, co dotyczy Ridge’a, nawet
o tym, o czym nie za bardzo chcę wiedzieć. Z ręką na sercu muszę wyznać, że
pragnę, by Ridge był szczęśliwy. I chociaż wściekłam się, kiedy się
dowiedziałam, że całował się z Sydney, ciągle ją lubię. To nie jest tak, że miała
złe zamiary i próbowała mi go odbić. Naprawdę się dogadywałyśmy i wiem, że
ona i Ridge starali się właściwie zachować. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek
zostaniemy przyjaciółkami. To byłoby zbyt dziwne. Ale cieszę się, że Ridge jest
szczęśliwy. Odkąd Warren wtajemniczył mnie w plan zwabienia Sydney do baru
ostatniej nocy, żeby Ridge mógł przekonać ją, by z nim była, zżerała mnie
ciekawość, jak mu pójdzie. Poprosiłam więc byłego chłopaka, żeby
zaesemesował do mnie, jeśli plan się powiedzie, chociaż nie chciałam, żeby
wtajemniczał mnie w szczegóły. Mogę pogodzić się z tym, że Sydney stała się
częścią jego życia, i cieszę się z jego szczęścia. Po prostu nie sądzę, żebym
kiedykolwiek chciała poznać szczegóły.

Maggie: To świetnie, Ridge!

Ridge: Tak, ale więcej już o tym nie mówmy, bo zrobi się niezręcznie.
Wiesz już coś o swojej magisterce?

Cieszę się, że nadajemy na tych samych falach. Z tego wszystkiego

zapomniałam mu się pochwalić.

Ja: Tak! Dowiedziałam się wczoraj. Dostałam piątkę!

Zanim udaje mu się odpisać, rozlega się pukanie do drzwi. Patrzę na

komórkę, ale jest dopiero wpół do siódmej. Rzucam telefon na łóżko, idę do
salonu i wyglądam przez wizjer. Jake nie żartował, kiedy mówił, że może być
ciut wcześniej. Nie skończyłam jeszcze się przygotowywać.
– Chwileczkę! – krzyczę i podbiegam do lustra w korytarzu, żeby
skontrolować wygląd.
Potem wracam do drzwi i znów zerkam przez wizjer. Jake stoi z rękami
w kieszeniach dżinsów, przyglądając się podwórku. Szczerze mówiąc, nie chce
mi się wierzyć, że idę na randkę z tym gościem. Przecież to cholerny
kardiochirurg! Dlaczego jest sam? Jest naprawdę przystojny. I taki wysoki. A do
tego to człowiek sukcesu. I… czy to…
Otwieram gwałtownie drzwi i wychodzę na dwór.
– A niech mnie, Jake. Czy to tesla?
Nie chcę być niegrzeczna, ale mijam go i podchodzę do auta. Słyszę, jak
śmieje się, idąc za mną podjazdem.
Nie jestem maniaczką motoryzacji, ale jedna z moich sąsiadek chodzi
z chłopakiem będącym dumnym właścicielem tesli, a ja, szczerze mówiąc, mam
lekkiego bzika na punkcie tych samochodów. Nie znam jednak sąsiadki na tyle,
by zapytać, czy nie mogłabym się przejechać autem jej chłopaka.
Sunę dłonią po lśniącej czarnej masce.
– Czy to prawda, że nie ma silnika? – Obracam się dookoła, a Jake nie może
ukryć rozbawienia, że patrzę z pożądaniem na jego samochód zamiast na niego.
Kiwa głową.
– Spalinowego nie. Chcesz zajrzeć pod maskę?
– Pewnie, że tak.
Odblokowuje maskę przez naciśnięcie guzika na pilocie, a potem podchodzi
do wozu i ją unosi. Moim oczom ukazuje się pusta komora z chodniczkiem.
Żadnego silnika. Żadnej skrzyni biegów. Po prostu… nic.
– Czyli to prawda. Nigdy nie tankujesz?
Kręci głową.
– Nie. Nie wymaga nawet wymiany oleju. Trzeba tylko dbać o hamulce
i opony.
 – Jak go ładujesz?
– Mam stację ładowania w garażu.
– Po prostu podłączasz go w nocy, tak jak telefon do ładowarki?
– Mniej więcej.
Odwracam się do samochodu i wpatruję się w niego z zachwytem. Nie
wierzę, że przejadę się dzisiaj teslą. Czekałam na to jakieś dwa lata. Gdybym
kiedykolwiek aktualizowała swoją listę rzeczy do zrobienia przed śmiercią, ta
przejażdżka z pewnością by się na niej znalazła.
– Jest naprawdę przyjazna dla środowiska – mówi, opuszczając maskę
i opierając się o nią. – Zero emisji.
Przewracam oczami.
– Jasne, jasne. Lepiej powiedz, jak szybko się rozpędza do setki.
Śmieje się i krzyżuje nogi. Unosi brwi, a jego głos staje się niski i seksowny:
– Od zera do setki… w dwie i pół sekundy.
– O Jezuniu…
Kiwa na samochód.
– Chcesz poprowadzić?
Zerkam na wóz, a potem na niego.
– Mówisz serio?
Jego uśmiech jest słodki.
– Właściwie to… poczekaj, tylko zadzwonię – mówi, wyciągając telefon. –
Może uda mi się umówić nas w Harris Hill.
– Co to jest Harris Hill?
Przykłada komórkę do ucha.
– Tor wyścigowy w San Marcos.
Przykładam dłoń do ust, usiłując ukryć podekscytowanie. Czy to możliwe,
że zaliczę dzisiaj trzy punkty na swojej liście? Skok na spadochronie, jazda
wyścigówką i – być może – chłopaka na jedną noc?
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 3

Ridge

Otwieram oczy i gapię się w sufit. Najpierw myślę o Sydney. A potem

zastanawiam się, jak to się stało, że zasnąłem na kanapie w środku dnia.
Prawda jest taka, że w nocy prawie nie zmrużyłem oka. Właściwie ledwo
spałem przez cały ostatni tydzień. Strasznie się denerwowałem nadchodzącym
koncertem dla Sydney. Nie miałem pojęcia, jak zareaguje. A potem, gdy
zareagowała lepiej, niż sobie wyobrażałem, i wylądowaliśmy w jej mieszkaniu,
dalej nie spałem, bo wysyłałem Brennanowi teksty piosenek. Moim zdaniem
materiału z tej nocy starczy na jakieś trzy kawałki.
Po wyjściu z mieszkania Sydney zamierzałem wrócić do domu i wziąć się do
roboty, jednak nie mogłem się skoncentrować – tak bardzo byłem zmęczony.
W końcu zaległem na kanapie i włączyłem Grę o tron. Jestem pewnie ostatnią
osobą, która zaczęła oglądać ten serial. Warren próbował mnie do tego namówić
od miesięcy. On właśnie ogląda trzeci sezon, ja zdążyłem obejrzeć dzisiaj trzy
odcinki pierwszego, zanim odpłynąłem.
Ciekawe, czy Sydney zna ten serial. Jeśli nie, muszę zacząć oglądać go z nią.
Podnoszę komórkę. Okazuje się, że mam dwa esemesy od Warrena, jeden od
Maggie, jeden od Brennana i jeden od Sydney. Zaczynam od wiadomości
Sydney.

Sydney: Posłuchałam piosenki i się poryczałam. Jest świetna, Ridge.

Ridge: Pewnie to dlatego że się we mnie kochasz.

Natychmiast mi odpisuje.
 Sydney: Nie. Ta piosenka podobałaby mi się, nawet gdybym cię nie
znała.
Ridge: Przez ciebie popadnę w samozachwyt. O której będziesz?
Sydney: Już jadę. Będą Warren i Bridgette?
Ridge: Zdaje się, że oboje pracują dziś na drugą zmianę.
Sydney: Super. Na razie.

Otwieram wiadomość od Warrena.

Warren: Brennan przysłał mi ten nowy numer. Podoba mi się.

Ridge: Dzięki. Zacząłem oglądać Grę o tron. Też mi się podoba.
Warren: NARESZCIE! Doszedłeś już do odcinka, w którym ścinają
Starka w obecności jego córek?

Przyciskam telefon do piersi i zamykam oczy. Czasami go nienawidzę.

Naprawdę go nienawidzę.

Ridge: Ale z ciebie dupek.

Warren: Stary, to najlepszy odcinek!

Rzucam komórkę na stolik. Idę do kuchni i otwieram lodówkę, szukając

sposobu, żeby się na nim zemścić. Mam nadzieję, że żartował. Ned Stark? Serio,
George?
W szufladzie znajduję kawałek jednego z tych śmierdzących serów,
w których gustuje Bridgette. Wyjmuję go. Zdaje się, że jest ze szpinakiem czy
czymś takim. Cuchnie jak cholera, ale z wyglądu przypomina mydło. Zanoszę
go do łazienki Warrena i umieszczam na półeczce przy prysznicu.
Ned zostanie ścięty? Jeśli rzeczywiście tak się stanie, przysięgam, że
wyrzucę telewizor przez okno.
Po powrocie do salonu widzę, że jarzy się wyświetlacz komórki leżącej na
stoliku. To esemes od Sydney z wiadomością, że jest już pod domem. Otwieram
drzwi i wychodzę na schody. Właśnie się po nich pnie. Gdy tylko dostrzegam
uśmiech na jej twarzy, zapominam o tym, że być może twórcy serialu skrócili
o głowę mojego ulubionego bohatera. Mam nadzieję, że to tylko głupi dowcip
Warrena.
Spotykamy się na schodach w połowie drogi. Śmieje się z mojej tęsknoty,
kiedy przyciskam ją do poręczy i całuję.
Boże, kocham ją. Słowo daję, nie wiem, co bym zrobił, gdyby ostatniej nocy
nie odezwała się do mnie w języku migowym. Pewnie dalej bym siedział na
scenie, grając wszystkie smutne piosenki, jakie tylko przychodziłyby mi do
głowy, i wypiłbym cały alkohol, jaki był w barze.
Jednak najgorszy scenariuszy się nie ziścił. Mało tego, ziścił się ten
najlepszy. Zachwyciła się tym, co zrobiłem, okazało się, że mnie kocha, i oto
jesteśmy razem i spędzimy ze sobą idealnie banalny wieczór w moim
mieszkaniu, nic nie robiąc, tylko jedząc żarcie na wynos i gapiąc się w telewizor.
Kiedy odsuwam się od niej, ściera swoją szminkę z moich ust.
– Oglądasz Grę o tron? – pytam.
Kręci głową.
– A chcesz?
Potakuje. Chwytam ją za rękę i ciągnę do mieszkania. W środku ona idzie do
łazienki, a ja sięgam po komórkę i czytam wiadomość od Maggie.

Maggie: Tak! Dowiedziałam się wczoraj. Dostałam piątkę!

Ridge: Czemu mnie to nie dziwi? Gratki! Mam nadzieję, że świętujesz.
Maggie: Tak. Skoczyłam dzisiaj na spadochronie.

Skoczyła na spadochronie? Chyba żartuje. To ostatnie, co powinna była

zrobić. Taki skok mógł niekorzystnie wpłynąć na jej płuca. Zaczynam pisać
odpowiedź, ale przerywam w połowie. Właśnie tego we mnie nie lubiła: mojej
ciągłej troski. Muszę przestać się martwić tym, że robi rzeczy, które mogą jej
zaszkodzić. To jej życie i ma prawo przeżyć je tak, jak chce.
 Kasuję swoją niedokończoną wiadomość. Kiedy podnoszę wzrok, widzę, że
Sydney stoi przy lodówce i się we mnie wpatruje.
– Wszystko gra?
Prostuję się i wsuwam telefon do kieszeni. Nie chcę teraz gadać o Maggie,
dlatego uśmiecham się i postanawiam opowiedzieć o tym Sydney kiedy indziej.
– Chodź tutaj – mówię.
Uśmiecha się i podchodzi do mnie. Obejmuje mnie w pasie, a ja ją
przytulam.
– Jak ci minął dzień?
– Świetnie. Chłopak napisał dla mnie piosenkę.
Całuję ją w czoło, po czym wsuwam kciuk pod jej brodę i unoszę głowę.
Gdy ją całuję, chwyta mnie za koszulkę i zaczyna iść tyłem do mojego pokoju.
Odrywamy od siebie usta dopiero w chwili, gdy opada na łóżko, a ja kładę się na
niej.
Całujemy się przez kilka minut, pozostając w ubraniach, co mógłbym
zmienić, ale tak jest fajnie. Nasza miłość na pewno nie należy do typowych,
rozpoczęliśmy od pocałunku, który napełnił nas trwającym tygodniami
poczuciem winy, potem nadeszły trzy miesiące, przez które w ogóle nie
utrzymywaliśmy ze sobą kontaktu, aż wreszcie nastąpiła noc, podczas której
nadrobiliśmy wszystko i wylądowaliśmy w łóżku. Jednej nocy nie mieliśmy
jeszcze nic, a następnej wszystko. Fajnie by było teraz trochę zwolnić. Chcę
spędzić resztę tego wieczoru, całując się z nią, bo marzyłem o tym od trzech
miesięcy.
Przewraca mnie na plecy, a potem odrywa usta od moich i na mnie siada.
Włosy opadają jej na twarz, dlatego odgarnia je do tyłu. Całuje mnie delikatnie
w usta, po czym się prostuje, żeby móc migać.
– Ostatnia noc wydaje się… – Waha się przez chwilę, szukając właściwych
znaków. W końcu mówi: – Bardzo odległa.
Kiwam głową, a potem unoszę ręce, żeby nauczyć ją migania słowa
„odległa”. Wypowiadam je na głos, podczas gdy próbuje właściwie ułożyć
palce. Kiedy w końcu jej się udaje, kiwam głową i migam:
– Dobra robota.
Kładzie się przy mnie, opierając się na łokciu.
– Jak zrobić znak oznaczający słowo „głuchy”?
Przesuwam dłonią po szczęce i sięgam do ust.
Odrywa kciuk od ucha i przystawia do brody.
– Tak?
Kręcę głową. Podobnie jak ona opieram się na łokciu, po czym chwytam ją
za dłoń, zaciskam ją w pięść i wysuwam palec wskazujący. Przyciskam go do jej
ucha i przesuwam po szczęce do ust.
– Tak.
Powtarza, tym razem idealnie.
– Świetnie – chwalę ją z uśmiechem.
Opada na poduszkę i odwzajemnia uśmiech. Jestem pod wielkim wrażeniem
tego, że uczyła się języka migowego przez te trzy miesiące, kiedy nie byliśmy
razem. I chociaż wściekam się, że Warren zaspoilerował mi Grę o tron, do
końca życia mu się nie wypłacę za wszystko to, co zrobił, aby pomóc Sydney
i mnie porozumiewać się bez ograniczeń. To naprawdę świetny kumpel… co nie
przeszkadza mu być kompletnym dupkiem.
Sydney niesamowicie szybko uczy się języka migowego. Za każdym razem,
gdy pokazuje jakieś nowe słowo, jestem pod ogromnym wrażeniem. Od teraz
chcę, żeby zawsze migała każde słowo, i chcę wypowiadać do niej na głos
wszystkie słowa, jakie tylko przyjdą mi do głowy.
– Moja kolej – mówię. – Jak zrobić dźwięk, który wydają koty?
Nadal nie rozumiem wielu słów. Wśród nich jest dużo tych naśladujących
dźwięki wydawane przez zwierzęta. Pewnie trudno mi je oddać, bo nie sposób
czytać z ruchu warg kota czy psa.
– Chodzi ci o miauczenie? – upewnia się Sydney.
 Kiwam głową i naciskam palcami na jej gardło, by poczuć jej głos, gdy
będzie wypowiadać słowo. Robi to, a ja staram się powtórzyć.
– Mie…o?
Kręci głową.
– Pierwsza część brzmi jak słowo „mi”.
– Mi?
– Tak – potwierdza. – Druga część… – Unosi rękę, by pokazać litery A oraz
U, wypowiadając je przy tym na głos. Znów przykładam dłoń do jej gardła.
– Jeszcze raz – proszę.
– Miau… – wypowiada głośno.
Uwielbiam patrzeć, jak jej usta formują się w poszczególne litery. Pochylam
się i całuję ją, po czym znów próbuję wypowiedzieć to słowo.
– Mi… au.
– Lepiej – chwali mnie z uśmiechem.
– Miau – powtarzam, tym razem szybciej.
– Brawo!
Zaczynam pytać, dlaczego słowa „miau” używa się w pewnych określonych
okolicznościach, ale przerywam, bo nagle zdaję sobie sprawę, że język migowy
jest dla niej zbyt dużą nowością, by zrozumiała to pytanie, i patrzę tylko, jak jej
oczy robią się coraz większe, gdy próbuje nadążyć za ruchem moich rąk. Biorę
komórkę i wpisuję swoje pytanie.

Ridge: Dlaczego słowa MIAU używa się czasami dla podkreślenia, że

coś jest seksowne? Czy to słowo tak brzmi?

Wybucha śmiechem i nieco zarumieniona odpowiada:

– Brzmi niesamowicie seksownie.
Uznaję to za bardzo ciekawe.
 Ridge: A czy szczekanie psa też brzmi seksownie?

Kręci głową.
– Ani trochę.
Język angielski w swojej mówionej postaci jest zadziwiający. Jednak
uwielbiam się go od niej uczyć. Poza jej fizyczną atrakcyjnością chyba
najbardziej mnie w niej kręci cierpliwość, z jaką podchodzi do mojej
niemożności usłyszenia czegokolwiek, a także jej pragnienie poznania
wszystkiego na ten temat. Na tym świecie nie ma wielu takich ludzi jak ona. Za
każdym razem, gdy miga coś do mnie, uświadamiam sobie, jakim jestem
szczęściarzem.
Przyciągam ją do siebie i szepczę jej na ucho:
– Miau…
Gdy ją odsuwam, już się nie śmieje. Patrzy na mnie tak, jakby właśnie
usłyszała najseksowniejszą rzecz pod słońcem. Potwierdza moje podejrzenia,
gdy zaczyna sunąć palcami po moich włosach i przyciąga do siebie moje usta.
Przewracam się na nią i rozdzielam jej wargi językiem. Kiedy zaczynam ją
całować, czuję wibracje jej jęku. I nagle jest już po mnie. Nie ma mnie.
Podobnie jak naszych ubrań. To tyle, jeśli chodzi o robienie tego pomału.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 4

Sydney

Śledzę wzrokiem palce, którymi Ridge sunie po moim brzuchu. Leżymy tak
obok siebie od jakichś pięciu minut. Kreśli koła na mojej skórze, nie odrywając
ode mnie wzroku. Co jakiś czas mnie całuje, lecz oboje jesteśmy zbyt
wyczerpani na kolejny raz.
Nie mam pojęcia, jakim cudem wciąż jest na chodzie. Ostatniej nocy prawie
nie spał, bo pisał piosenkę dla mnie. Mimo to, kiedy pojawiłam się tutaj półtorej
godziny temu, poszliśmy prosto do sypialni i naprawdę się nie oszczędzaliśmy.
Już prawie ósma i jeśli zaraz nie dostanę kolacji, zasnę, leżąc na tym łóżku.
Kiedy burczy mi w brzuchu, Ridge przyciska do niego dłoń i zaczyna się
śmiać.
– Głodna? – pyta.
– Poczułeś to pod palcami?
Kiwa głową.
– Wezmę prysznic, a potem coś przygotuję.
Całuje mnie, po czym wstaje i rusza do łazienki. Znajduję jego koszulkę,
wciągam ją przez głowę, a potem idę do kuchni, żeby się czegoś napić.
W chwili, gdy otwieram lodówkę, słyszę, jak ktoś za mną mówi:
– Cześć.
Krzyczę i otwieram na oścież drzwi lodówki, żeby ukryć za nimi goły tyłek.
Brennan siedzi na kanapie i się do mnie szczerzy.
Podobnie jak jego dwaj koledzy z zespołu, którym jeszcze nie zostałam
przedstawiona.
 Brennan przechyla głowę.
– Tego wieczoru, kiedy cię poznałem, nie miałaś na sobie koszulki. A teraz
nie masz na sobie nic oprócz koszulki.
Nie pamiętam, żebym w całym swoim życiu czuła równie wielki wstyd. Nie
mam na sobie majtek i chociaż koszulka Ridge’a zasłania moje pośladki, nie
wiem, jak wrócić do jego sypialni, nie tracąc przy tym resztek godności.
– Cześć – bąkam, po czym macham ręką zza drzwi. – Moglibyście się
odwrócić, dopóki nie pójdę po dżinsy?
Śmieją się wszyscy trzej, ale uprzejmie wbijają wzrok w ścianę, dzięki
czemu będę mogła pobiec do pokoju Ridge’a. Jednak gdy zaczynam zamykać
lodówkę, otwierają się drzwi frontowe i do mieszkania wpada Warren.
Ponownie chowam się za drzwiami lodówki.
Za Warrenem pojawia się Bridgette. Warren trzaska drzwiami.
– Śmiało! – mówi, podczas gdy ona z zagniewaną miną przechodzi przez
salon do swojej sypialni. – Strzel focha i schowaj się w swoim pokoju, jak
zwykle!
Bridgette trzaska drzwiami. Patrzę na Warrena, który gapi się na Brennana
i jego kolegów siedzących na kanapie.
– Hej – wita się, ciągle mnie nie dostrzegając. – Co jest?
Żaden z nich nie patrzy na niego, bo przecież prosiłam, żeby się odwrócili.
– Hej, Warren – odpowiada Brennan, nie odrywając wzroku od ściany.
– Dlaczego gapicie się w ścianę?
Brennan pokazuje ręką w kierunku lodówki.
– Czekamy, aż pobiegnie do pokoju, żeby się ubrać.
Warren przenosi na mnie wzrok i jego oczy momentalnie nabierają blasku.
– Toż to balsam dla moich zbolałych oczu – mówi, rzucając klucze na barek.
– Wprawdzie ciągle się widujemy, ale to miło zobaczyć cię ponownie w tym
mieszkaniu.
 Przełykam ślinę, usiłując z całych sił zachować spokój.
– Fajnie… znów tutaj być, Warren.
Pokazuje na lodówkę.
– Powinnaś już zamknąć te drzwi. W ten sposób marnuje się strasznie dużo
prądu. Jestem na to wyczulony, odkąd Ridge każe mi się dokładać do
rachunków.
Kiwam głową.
– Jasne, przepraszam, ale tak się składa, że nie mam na sobie majtek. Jeśli
dołączysz do chłopaków i zaczniesz się gapić w ścianę, zamknę te drzwi i wrócę
do pokoju Ridge’a.
Warren przechyla głowę, a potem robi dwa kroki w moim kierunku i staje na
palcach, zupełnie jakby chciał zajrzeć za drzwi lodówki.
– Widzisz?! – krzyczy Bridgette, stojąc w drzwiach sypialni swojego
chłopaka. – Właśnie o tym mówiłam, Warren! Flirtujesz, z kim popadnie!
Znów trzaska drzwiami.
Warren wzdycha ciężko, po czym rusza do swojego pokoju. Korzystając
z zamieszania, biegnę truchtem do sypialni Ridge’a. Zamykam za sobą drzwi
i opieram się o nie, zakrywając dłońmi twarz.
Za nic tam nie wrócę.
Ruszam w kierunku łazienki dokładnie w chwili, gdy Ridge otwiera drzwi.
Jest przepasany ręcznikiem, drugim osusza włosy. Otaczam go ramionami,
przytulam twarz do jego piersi i zaciskam powieki, kręcąc przy tym głową.
Odsuwa mnie od siebie i uważnie mi się przypatruje. Wolę nie myśleć, co widzi
– jestem tak zażenowana, że na przemian to jęczę, to się śmieję.
– Co się stało?
Kiwam głową na drzwi prowadzące do salonu i migam:
– Twój brat. Warren. Chłopaki z zespołu. Tam.
Potem pokazuję na swoje półnagie ciało i daję do zrozumienia, że jego
koszulka praktycznie nie zakrywa mi pośladków. Wpatruje się we mnie,
następnie przenosi wzrok na drzwi, a potem znów spogląda na mnie, mrużąc
oczy, jakby sobie coś przypominał.
– Kiedy poznałaś Brennana… nie miałaś na sobie bluzki, tylko stanik.
A teraz…
– Wiem – jęczę w odpowiedzi, opadając na łóżko.
Ridge ze śmiechem wkłada dżinsy, a potem nachyla się do mnie. Wydaje mi
się, że chce mnie pocałować, ale on tylko ściąga ze mnie swoją koszulkę. Po
chwili jest całkowicie ubrany, podczas gdy ja – całkowicie naga. Kiedy podaje
mi moje ciuchy, domyślam się, że chciałby oficjalnie mnie przedstawić
członkom zespołu. Tyle że ja mam ochotę zwinąć się w kulkę i ukryć, dopóki
wszyscy sobie nie pójdą.
Jakoś biorę się w garść i ubieram. Ridge uśmiecha się do mnie, jakby
wszystko to niezmiernie go śmieszyło. Dzięki temu uśmiechowi udaje mi się
pokonać wstyd. Jeszcze bardziej ośmiela mnie pocałunek, którym mnie obdarza,
popychając w kierunku drzwi.
Brennan siedzi na barku, machając nogami. Kiedy się uśmiecha na mój
widok, uderza mnie, jak bardzo Ridge i on są do siebie podobni, a jednocześnie
różni. Ridge podchodzi ze mną do kanapy, a dwaj członkowie Sounds of Cedar
wstają, żeby mi się przedstawić.
– Spencer – mówi wysoki brunet. To perkusista. Wiem, bo widziałam, jak
grają. Jednak dopiero teraz mam okazję poznać ich osobiście.
– Price – przedstawia się drugi, podając mi rękę. Gra na gitarze i śpiewa
w chórkach, i chociaż frontmanem w zespole jest Brennan, myślę, że Price
stanowi dla niego groźną konkurencję. Ma sposób bycia gwiazdy rocka, mimo
że ich muzyka nie jest do końca rockowa. To bardziej alternatywny pop. Jednak
z jego charyzmą mógłby grać wszystko. Brennan czasami skrywa się w cień
i pozwala mu błyszczeć.
– Sydney – przedstawiam się z wymuszoną pewnością siebie. – Miło was
w końcu poznać, chłopaki. Jestem wielką fanką waszego zespołu. – Macham
ręką w kierunku Brennana. – Niesamowite, jak szybko nagrywacie swoje
utwory.
– To my jesteśmy twoimi fanami – odpowiada Price ze śmiechem. – Ridge
miał długi okres bezpłodności, zanim wreszcie się pojawiłaś.
Otwieram szeroko oczy i spoglądam na Ridge’a, który z kolei patrzy na
Brennana tłumaczącego mu na język migowy wszystko, co mówimy.
– Bezpłodności? – powtarza Ridge na głos, patrząc na mnie, a potem na
Price’a.
– Mówię o artystycznej płodności – tłumaczy zakłopotany Price. – O tym, że
nie mogłeś pisać tekstów.
Jezu, ale zrobiło się niezręcznie.
– Zgłodniałem. – Brennan uderza dłońmi o blat. – Co jemy?
– Może chińszczyznę? – proponuję.
Podnosi komórkę i wpatruje się w nią.
– Oto dziewczyna, która wie, czego chce. Podoba mi się. – Przykłada telefon
do ucha. – Niech będzie chińszczyzna. Zaraz zamówię wielką górę żarcia.
Próbuję się na niego nie gapić. Nie potrafię pojąć, jakim cudem może być
tak bardzo podobny do Ridge’a fizycznie, a zarazem tak się od niego różnić
charakterem. Ridge jest dojrzały i odpowiedzialny, natomiast Brennan sprawia
wrażenie, jakby miał wszystko w dupie. Zupełnie jakby się niczym nie
przejmował, bo wie, że jego starszy brat zajmie się wszystkim, nawet
najmniejszą pierdołą.
– Na wypadek gdybyście nie zauważyli: pożarłem się z Bridgette –
informuje Warren, po czym siada na kanapie i zaczyna przeglądać wiadomości
w telefonie. Patrzy na mnie. – Twierdzi, że za dużo flirtuję.
– Taka jest prawda – odpowiadam ze śmiechem.
Warren przewraca oczami i mruczy pod nosem:
– Zdrajczyni. Po czyjej stronie jesteś?
– Nie ma żadnych stron, gdy w grę wchodzą fakty – stwierdzam. – Flirtujesz
ze mną. I z Bridgette. I ze staruszką, która mieszka w moim bloku. Kurczę,
flirtujesz nawet z jej psem. Flirciarz z ciebie, Warren.
– Ze mną też flirtuje – włącza się Spencer.
Warren wciąż przegląda esemesy. Jego uwagę przyciąga jeden z nich.
Śmieje się cicho, a potem spogląda na Ridge’a i Brennana.
– Maggie skoczyła dzisiaj na spadochronie.
Słysząc to imię, wstrzymuję oddech. Oczywiście patrzę od razu na Ridge’a,
który stoi obok Brennana, opierając się o barek. Brennan zakrywa dłonią
komórkę i mówi:
– No i bardzo dobrze.
Na Ridge’u ta wiadomość też nie robi wrażenia. Tylko kiwa głową.
– Wiem – przyznaje. – Pisała mi o tym. – Zerka na mnie przelotnie, po czym
przenosi wzrok na swój telefon.
Czuję suchość w ustach. Zaciskam wargi. Przypominam sobie tę chwilę, gdy
wyszłam z łazienki i zobaczyłam, jak wpatruje się w komórkę z zatroskaną
miną. Nie miałam pojęcia, co wywołało w nim taką reakcję, myślałam, że może
coś w pracy.
Tyle że to nie była praca. To była Maggie. Martwił się o Maggie.
Nie podoba mi się to, co czuję. Wyjmuję z kieszeni telefon i próbuję się
czymś zająć, ale stoję tylko jak ta głupia na środku pokoju. Brennan kończy
składać zamówienie w chińskiej restauracji, a Warren i Ridge nie odrywają się
od swoich komórek. Czuję się nie na swoim miejscu. Jakbym nie miała nic
wspólnego z tymi ludźmi. Brennan miga coś do Ridge’a i po chwili oni dwaj
oraz Warren rozpoczynają rozmowę w języku migowym. Robią znaki zbyt
szybko, żebym za nimi nadążyła, przez co odnoszę wrażenie, że nie chcą, bym
wiedziała, o czym mówią. Staram się ich ignorować, lecz nic nie poradzę na to,
że widzę miganie Warrena:
– Za bardzo się przejmujesz.
Na co Brennan odpowiada:
 – Typowy Ridge.
W następnej chwili spogląda na mnie, przenosi wzrok na brata i sztywnieje.
– Sorki. Czy to nie dziwne? Nie powinniśmy gadać o Maggie. To naprawdę
dziwne. – Patrzy na Warrena, który rozpoczął rozmowę. – Stul dziób.
Warren w odpowiedzi nonszalancko macha ręką w moim kierunku.
– Sydney jest spoko – stwierdza, po czym odwraca się do drzwi sypialni
i krzyczy: – Nie jest WALNIĘTĄ ZAZDROSNĄ DZIEWCZYNĄ, JAK
NIEKTÓRE!
Chwilę później drzwi otwierają się na oścież.
– Nie jestem już twoją dziewczyną – oświadcza Bridgette. – Zerwałam
z tobą.
Warren sprawia wrażenie urażonego. A także zmieszanego. Unosi ręce.
– Niby kiedy?
– Niby przed chwilą. Właśnie przed chwilą z tobą zerwałam, dupku.
Trzaska drzwiami, lecz nikt nie zwraca na to specjalnej uwagi. Niektóre
rzeczy się nie zmieniają. Warren nawet nie wstaje z kanapy, żeby pobiec za nią
do pokoju.
Czuję wibracje komórki i zerkam na ekran.

Ridge: Cześć.

Patrzę na niego. Siedzi na barku obok Brennana. Obaj dyndają nogami

i siedzą dokładnie w taki sam sposób. Ridge wygląda uroczo, kiedy się do mnie
uśmiecha, a do tego wpatruje się we mnie z taką intensywnością, że z wrażenia
zaczyna mi się kręcić w głowie. Przywołuje mnie gestem ręki, więc podchodzę.
Rozszerza nogi, po czym odwraca mnie i przyciąga do siebie, tak że plecami
opieram się o jego tors. Całuje mnie w skroń i otacza rękami moje ramiona.
– Hej, Sydney – rzuca Brennan. – Ridge puszczał ci ten kawałek, który
napisał Price?
 Patrzę najpierw na Price’a, później na Brennana.
– Nie, który to?
Brennan miga Ridge’owi, żeby puścił piosenkę. Ridge, trzymając swoją
komórkę tuż przede mną, szuka odpowiedniego pliku.
– Even If Your Back Was Turned – podaje mi tytuł Price.
– Nagraliśmy ten numer w zeszłym tygodniu – dodaje Brennan. – Podoba mi
się. Nieźle wyszedł. Price napisał go dla swojej mamy.
Gitarzysta rzuca w niego poduszką.
– Pierdol się – mówi, po czym spogląda na mnie i wzrusza ramionami. –
Taki już ze mnie maminsynek.
Śmieję się, bo wcale nie wygląda na maminsynka.
Ridge znajduje piosenkę i klika „play”. Kładzie telefon na swoim udzie,
a potem znów otacza mnie ramionami. W następnej chwili na wyświetlaczu jego
komórki pojawia się tekst esemesa. Czytam.

Maggie: Nie uwierzysz! W końcu jadę teslą!!!

Ridge musiał zobaczyć tę wiadomość w tej samej chwili co ja, bo nagle

przestaje kiwać nogą i sztywnieje. Oboje wpatrujemy się w komórkę. Wiem, że
czeka na moją reakcję, jednak nie mam pojęcia, jak zareagować. Nie wiem
nawet, co w tej chwili czuję. To wszystko jest strasznie dziwne. Przesuwam
palcem po ekranie i wiadomość znika. Potem zatrzymuję piosenkę i mówię
Price’owi:
– Później posłucham. Tu jest za głośno.
Ridge otacza mnie ręką w pasie, drugą zaś unosi telefon i zaczyna coś pisać.
Nie wiem, czy właśnie odpowiada na jej wiadomość, ale to chyba nie moja
sprawa. Nie wiem nawet, czy mam prawo być zła. Nie sądzę, żebym była.
Lepszym słowem byłoby „zmieszana”. A może najlepszym słowem na opisanie
mojego stanu byłoby „skrępowanie”?
 Ridge szarpie mnie za dłoń. Odwracam się i spoglądam na niego. Ciągle
stoję między jego nogami, lecz tym razem twarzą do niego. Patrzę mu w oczy,
usiłując nie dopuścić do tego, by odgadł moje myśli. Wkłada mi komórkę do
ręki, a kiedy pochylam się, żeby przeczytać, co napisał, przysuwa czoło do
mojego.

Ridge: Ona jest moją przyjaciółką, Sydney. Czasami do siebie

piszemy.

Kiedy czytam, sunie delikatnie dłońmi w dół moich ramion, w geście otuchy.
Niesamowite, o ile więcej potrafi wyrazić bez słów. Kiedy przystawił czoło do
mojego, odniosłam wrażenie, że mówi: „Jesteśmy jedną drużyną, Sydney. Ty
i ja”.
Z kolei dotyk jego dłoni stanowi odpowiednik tysiąca słownych zapewnień.
Spodziewałam się tego, że wciąż utrzymuje kontakt z Maggie. Nie
spodziewałam się natomiast, że będzie mi to aż tak bardzo przeszkadzać. To nie
tak, że moim zdaniem Ridge i Maggie robią coś złego. Po prostu czuję, że
zawsze będę dziewczyną, która stanęła między nimi, nieważne, jak bardzo się
będą przyjaźnić. Mogę przyjaźnić się z każdym przyjacielem Ridge’a, ale nie
sądzę, bym kiedykolwiek zaprzyjaźniła się z Maggie, więc przez to, że on się
z nią przyjaźni, czuję się jak piąte koło u wozu.
Dziwne uczucie. Nie podoba mi się ono, więc nic dziwnego, że moja reakcja
jest wyczuwalna. Zwłaszcza dla Ridge’a. Dostrzega każdą moją niewerbalną
wiadomość, bo to podstawa jego komunikowania się ze światem.
Oddaję mu telefon i próbuję się uśmiechnąć, lecz wiem, że uczucia mam
wypisane na twarzy. Obejmuje mnie i całuje w skroń. Wtulam twarz w jego
szyję i wzdycham.
– Rany, ale z was słodziaki – komentuje Brennan. – Przez was nabieram
ochoty na to, żeby z kimś chodzić. Na przykład przez tydzień.
Wybucham śmiechem i znów odwracam się plecami do Ridge’a.
 – Niedługo będziesz miał pewną dziewczynę przez ponad tydzień –
przypomina mu Spencer. – Sadie ma być naszym supportem przez dwa
miesiące.
– Nawet mi nie przypominaj – jęczy Brennan.
Cieszę się, że się oderwę od ponurych myśli.
– Kto to jest Sadie? – pytam.
– Diablica – odpowiada Brennan, patrząc na mnie znacząco.
– Nazywa się Sadie Brennan – wyjaśnia Warren, wstając. – Nie mylić
z Brennanem Lawsonem. Przypadek sprawił, że jej nazwisko jest jego imieniem.
Przypadkiem było również to, że Brennan początkowo wziął ją za groupie.
Brennan chwyta rolkę papierowych ręczników i rzuca nią w Warrena.
– To była zwykła pomyłka.
– Chyba chcę poznać tę historię – stwierdzam.
– Nie ma mowy – protestuje Brennan.
W tej samej chwili, gdy wypowiada te słowa, Warren rzuca:
– Ja opowiem.
Wysuwa spod stołu jedno z krzeseł, odwraca je i siada twarzą do nas.
– Brennan ma pewne zwyczaje – mówi. – Sounds of Cedar nie są
powszechnie znanym zespołem, ale na scenie lokalnej mają grupę oddanych
fanów, a zwłaszcza fanek, które przychodzą po koncercie do garderoby.
Warren na użytek Ridge’a od razu tłumaczy swoje słowa na język migowy.
Wybucham śmiechem, gdy Brennan unosi głowę i wydaje z siebie jęk, po czym
miga: „Zamknij się”, równocześnie wypowiadając te słowa na głos. Nigdy mi
się nie znudzi patrzenie na to, jak tłumaczą na język migowy dosłownie
wszystko, co mówią. Dawno temu stało się to ich drugą naturą i nawet nie zdają
sobie sprawy, że to robią. Właśnie o to mi chodzi. Chcę nauczyć się
porozumiewać z Ridge’em z taką biegłością, żeby nie było między nami
żadnych barier. Taki mam cel.
– Czasami po koncercie, jeśli Brennan uzna jakąś laskę za niezłą, zostawia
jej karteczkę z adresem hotelu, pytając, czy chce pogadać na osobności.
W pięciu przypadkach na dziesięć pół godziny później laska puka do drzwi jego
pokoju.
– Raczej w dziesięciu przypadkach na dziesięć – prostuje Brennan.
Boże, ależ on i Ridge się różnią.
Warren przewraca oczami i kontynuuje:
– Tak się złożyło, że Sadie była jedną z tych dziewczyn, którym Brennan
wsunął karteczkę. Nie wiedział jednak, że wcale nie jest jego fanką. Ona z kolei
nie wiedziała, że jeśli Brennan zostawia dziewczynie karteczkę z adresem, to
znaczy, że chce ją przelecieć. Myślała, że chce się spotkać, żeby pogadać
o najbliższej trasie koncertowej zespołu, w której chciała wziąć udział jako
support. Jak się można domyślić, kiedy pojawiła się w jego hotelowym pokoju,
śmiechom i zabawom nie było końca.
Gdy patrzę na Brennana, zasłania dłońmi twarz, zupełnie jakby się wstydził.
– Nie cierpię tej historii.
Może sobie jej nienawidzić, mnie sprawia ona mnóstwo radości.
– Co się stało? – pytam.
Brennan jęczy.
– Nie możemy na tym skończyć?
– Nie – stwierdza Warren. – Zaraz będzie najlepsze.
Mimo że Brennan wygląda na zawstydzonego, postanawia sam dokończyć
opowieść.
– Powiedzmy, że ona już po kilku sekundach zrozumiała, po co ją tam
sprowadziłem. Z kolei mnie zrozumienie, że nie przyszła po to, żebym zdjął jej
bluzkę, zajęło trochę dłużej.
– O nie, biedna dziewczyna.
– Akurat! – odpowiada Brennan, krzywiąc się. – Mówiłem już, że to
diablica. Przy niej Bridgette to anioł.
 – Słyszałam! – krzyczy Bridgette zza drzwi swojego pokoju.
Brennan wzrusza ramionami.
– Kiedy to prawda.
– Nie jest aż taka zła – włącza się Price. – Po prostu cię nienawidzi.
– Ale… jak rozumiem, jednak będzie waszym supportem? – upewniam się. –
A skoro tak, to chyba jednak aż tak bardzo cię nie nienawidzi.
Brennan kręci głową.
– Na bank mnie nienawidzi. Ale ma też wielki talent. Tylko dlatego jest
naszym supportem.
– Masz jakieś jej piosenki? – pytam. – Chętnie posłucham.
Brennan wchodzi na YouTube’a, przysuwa się do nas i podaje mi swoją
komórkę. Ridge odsuwa mnie i zeskakuje z barku, żeby wyjąć talerze na
chińszczyznę. Nic nie poradzę na to, że wpatruję się w filmik włączony przez
Brennana ze szczerym podziwem. Dziewczyna jest naprawdę ładna. A na
dodatek niezwykle utalentowana. Oglądam pierwsze wideo, później drugie, a
w końcu trzecie, zanim uświadamiam sobie, że Brennan w tym czasie w ogóle
się nie poruszył. Może sobie udawać, że w ogóle nie jest nią zainteresowany, ale
ogląda jej filmiki z zapartym tchem, ani na chwilę nie odrywając od nich
wzroku.
Kiedy włączamy czwarte wideo, przychodzi dostawca. Zapełniamy talerze
jedzeniem i siadamy przy stole. To pierwszy posiłek, jaki jemy z Ridge’em jako
para. Siedzi obok mnie z lewą ręką na moim udzie. Zjedliśmy przy tym stole
razem mnóstwo posiłków, próbując ze wszystkich sił siedzieć jak najdalej od
siebie. Cieszę się, że wreszcie mogę go dotykać, siedzieć przy nim i nie walczyć
zawzięcie z rodzącym się uczuciem.
Podoba mi się to.
Nagle drzwi łazienki między pokojami Warrena i Bridgette otwierają się na
oścież. Staje w nich Bridgette zawinięta w ręcznik, z mokrymi włosami, jakby
dopiero co wyszła spod prysznica. Wpatruje się w towarzystwo przy stole, a gdy
dostrzega Warrena, rzuca czymś w niego, uderzając go w pierś. Przedmiot
odbija się i ląduje na jego talerzu. W następnej chwili drzwi się za nią zamykają.
Wszyscy gapią się na Warrena. Unosi zagadkowy przedmiot i wpatruje się
w niego przez chwilę. Potem pociąga nosem i powoli odwraca głowę do
Ridge’a.
– Ser? Podłożyłeś mi kawałek s era?
Ridge usiłuje ukryć uśmiech.
Warren ponownie wącha ser, a potem gryzie kawałek. Zakrywam dłonią
usta, powstrzymując mdłości. Czy on naprawdę nie zdaje sobie sprawy z tego,
że Bridgette zapewne zdążyła tym serem wyszorować pewne części swojego
ciała, zanim się zorientowała, że to nie jest mydło?
Warren odkłada ser na talerz, zupełnie jakby właśnie dostał dokładkę.
Chociaż jestem odrobinę zdegustowana, muszę przyznać, że brakowało mi
ich kawałów. Ściskam nogę Ridge’a w wyrazie uznania.
Po kolacji wysyłam Ridge’owi esemesa, w którym piszę, że będę już lecieć.
Jutro muszę wcześniej wstać, a nie ma szans, żebym dojechała do domu przed
dziesiątą. Żegnam się z chłopakami, a Ridge odprowadza mnie na dół. Kiedy
dochodzimy do samochodu, otwiera przede mną drzwi, ale nie całuje mnie na
dobranoc. Czeka, aż usiądę za kierownicą, po czym obchodzi auto i zajmuje
miejsce dla pasażera.
Chwyta telefon, który właśnie położyłam na desce rozdzielczej, i mi go
podaje.

Ridge: Wszystko gra?

Kiwam głową, ale nie wydaje się przekonany. Nie wiem, jak mu powiedzieć:
„Przestań się z nią przyjaźnić!”, żeby przy tym nie wyjść na taką zazdrośnicę jak
Bridgette.

Ridge: Martwisz się tym?

 Nie musi nawet tłumaczyć, o co chodzi. Oboje wiemy. Nie mam pojęcia, co
mu odpowiedzieć. Nie chcę być osobą, która robi problem z każdej drobnostki,
ale jak mam nie być zazdrosna o Maggie?

Ridge: Proszę, bądź ze mną szczera. Chcę wiedzieć, co myślisz.

Wzdycham, zadowolona, że wyraźnie zależy mu na mnie i chce o tym

pogadać, ale równocześnie żałując, że nie zamiótł sprawy pod dywan.

Sydney: Źle się z tym czuję. Trudno mi się pogodzić z tym, że się o nią
martwisz. Chociaż przejmowałabym się też, gdybyś zupełnie się od
niej odciął. Dziwne to wszystko. Chyba potrzebuję trochę czasu, żeby
do tego się przyzwyczaić.
Ridge: Fakt, martwię się o nią. I się o nią troszczę. Ale nie kocham jej,
Sydney. Kocham ciebie.

Kiedy kończę czytać, pochyla się do mnie, bierze moją twarz w dłonie
i powtarza:
– Kocham ciebie.
Jego szczera mina sprawia, że na mojej twarzy pojawia się uśmiech.
– Wiem. Ja ciebie też kocham.
Wpatruje się we mnie przez chwilę, jakby myślał, że dojrzy choć cień
wątpliwości na mojej twarzy. Potem całuje mnie na pożegnanie, wysiada
z samochodu i wbiega po schodach, pokonując po dwa stopnie naraz. Kiedy
dociera na górę, wysyła mi kolejnego esemesa.

Ridge: Daj mi znać, gdy dojedziesz do domu. I dziękuję.

Ridge: Za to, że taka jesteś.

Kiedy podnoszę wzrok, uśmiecha się, po czym znika w swoim mieszkaniu.

Przez chwilę patrzę na jego drzwi, a potem wrzucam komórkę do torebki. Nagle
ktoś puka w szybę. Podskakuję wystraszona i przykładam dłoń do piersi. Kiedy
spoglądam za okno, przewracam oczami.
No bez jaj.
Za szybą stoi Hunter, patrząc na mnie z wyczekiwaniem. Zapomniałam, że
może być częstym gościem na tym osiedlu. To chyba znaczy, że ciągle kręci
z Tori. Spoglądam na niego przez chwilę, zupełnie nic nie czując. Nawet
gniewu.
Cofam samochód, a potem wyjeżdżam z osiedla, ani razu nie oglądając się
za siebie. Jedyna droga to droga naprzód.

Ridge: Śpisz?

Wpatruję się w wiadomość. Wysłał ją zaledwie dwie minuty temu. Zdejmuję

ręcznik z głowy i przeczesuję palcami włosy. A potem odpowiadam.

Sydney: Nie. Właśnie wyszłam spod prysznica.

Ridge: Serio? Jesteś naga?
Sydney: Mam na sobie ręcznik. Nie licz na żadne fotki.
Ridge: Nie chcę fotek. Chcę, żebyś mnie wpuściła.

Zerkam w kierunku salonu, potem przenoszę wzrok z powrotem na telefon.

On tutaj jest? Przecież wyszłam od niego zaledwie godzinę temu. Ruszam do
salonu targana niepokojem. Mam nadzieję, że nie stało się nic złego. I że Hunter
nie zrobił nic głupiego.
Patrzę przez wizjer i widzę, że stoi na klatce schodowej, gapiąc się w drzwi.
Przed otwarciem drzwi gaszę światło w salonie. W końcu mam na sobie tylko
ręcznik. Po chwili Ridge jest już w środku. W ciemności zamykam drzwi i nagle
nie mam już na sobie ręcznika, a Ridge całuje mnie i przyciska plecami do
ściany.
 To mi do niego nie pasuje. Nie jest człowiekiem, który zjawiłby się tutaj bez
uprzedzenia. Jednak w ogóle mnie to nie obchodzi.
Nic a nic.
Obchodzi mnie tylko to, że on jest ubrany, a ja nie.
Zdejmuję z niego koszulkę, a potem rozpinam mu dżinsy. Jego usta są
wszędzie, w odróżnieniu od rąk, którymi przytrzymuje mnie przy ścianie. Zsuwa
spodnie, a potem podnosi mnie i zarzuca sobie moje nogi na biodra. Rusza ze
mną do sypialni, ale uświadamia sobie nagle, że bliżej ma kanapę, więc skręca
i kładzie mnie na niej.
Wciąż się całujemy, kiedy we mnie wchodzi. Jest niesamowicie. Tak bardzo
go kocham...
Na chwilę odrywa usta od moich ust. Opuszczam głowę na poduszkę
i odprężam się, gdy pokrywa pocałunkami moją szyję. Ponownie sięga do ust,
po czym odsuwa się, patrzy na mnie i odgarnia mi włosy. Przez okno wpada na
tyle dużo światła, że widzę w jego oczach każdą emocję.
– Kocham cię, Sydney – mówi, wpatrując się we mnie z miłością. Zastyga
w bezruchu, dzięki czemu mogę w pełni skoncentrować się na jego słowach. –
Nikogo nie kochałem tak mocno jak ciebie.
Waga tych słów sprawia, że zamykam oczy. Nie miałam dotąd pojęcia, jak
bardzo ich pragnęłam. Jak bardzo p otrzeb o wałam. Wie, że nigdy nie
poprosiłabym go, żeby porównał nasz związek do poprzedniego, ale
najwyraźniej chce rozwiać wszelkie wątpliwości, jakie mogły pojawić się
w moim umyśle po tym wieczorze w jego mieszkaniu. Powtarzam po cichu jego
słowa, nie chcąc zapomnieć tej chwili i tego uczucia: „Nikogo nie kochałem tak
mocno jak ciebie”.
Delikatnie przyciska ciepłe usta do moich warg i szuka językiem mojego
języka. Odwzajemniając pocałunek, wplatam palce w jego włosy i przyciągam
go najbliżej, jak się da. Przez następne kilka minut Ridge udowadnia, ile dla
niego znaczę, nie mówiąc ani nie migając ani słowa.
 Jeszcze kilka minut po wszystkim nie odrywamy od siebie ust. Za każdym
razem, gdy próbuje przestać mnie całować, kapituluje. Jeden pocałunek
przechodzi w drugi, a ten w następny. W końcu wtula twarz w moją szyję
i wzdycha.
– Mogę zostać na noc?
Śmieszy mnie to pytanie. Nie wiem czemu. Kiedy kiwam głową, bierze mnie
na ręce i zanosi do sypialni. Kładzie mnie na łóżku, a potem wślizguje się wraz
ze mną pod kołdrę i oplata mnie nogami. To cudowne, że oboje jesteśmy nadzy.
Po raz pierwszy.
Cmokam go w nos i chcę mu coś powiedzieć, ale jest już za ciemno, żeby
widział znaki w języku migowym czy czytał z ruchu warg. Chwytam więc
telefon.

Sydney: To było totalne zaskoczenie.

Ridge: Wolałabyś, żeby twój chłopak był bardziej przewidywalny?
Sydney: Wystarczy mi, że to ty jesteś tym chłopakiem. Naprawdę,
liczy się tylko to. Po prostu bądź Ridge’em Lawsonem, a będziesz
mógł ze mną chodzić.
Ridge: No to masz fart, bo jestem świetny w byciu Ridge’em
Lawsonem.

Ale żałosne te nasze rozmowy. Uwielbiam nas za nie, a zarazem nienawidzę.

Sydney: Niezależnie od tego, czy jesteś przewidywalny czy nie,

podobają mi się wszystkie wersje ciebie.
Ridge: A mnie wszystkie wersje ciebie. Nawet jeśli reszta naszego
życia będzie przewidywalna, nigdy się tobą nie zmęczę. Wszystkie
nasze wspólne dni mogłyby być takie same, a i tak prosiłbym o więcej.
Sydney: Jak w Dniu świstaka. Mam tak samo.
Ridge: Dzięki tobie rutyna to coś, na co naprawdę czekam. Gdybyś
 powiedziała mi, że chciałabyś, byśmy razem pozmywali, ucieszyłbym
się.
Sydney: A gdybym poprosiła cię, żebyś zrobił ze mną pranie? Też byś
się ucieszył?

Dzięki światłu bijącemu z wyświetlaczy naszych komórek widzę jego twarz,

kiedy patrzy na mnie. Kiwa powoli głową, jakby o niczym innym nie marzył.
Uśmiecham się i przenoszę wzrok na komórkę.

Sydney: A co powiesz na to, że codziennie będziesz jadł to samo?

Ridge: Nie przeszkadzałoby mi to, gdybym jadł z tobą.
Sydney: A mógłbyś codziennie to samo pić?
Ridge: Gdybyś tylko piła ze mną, chciałbym to pić nawet na łożu
śmierci.
Sydney: Nieźle. Mów dalej.
Ridge: Gdybym mógł słyszeć muzykę, słuchałbym ciągle tej samej
piosenki i nie znudziłbym się nią tak długo, jak długo słuchałbym jej
z tobą.

Śmieję się.

Sydney: Widzę, że wciąż z autoironią podchodzisz do swojej głuchoty.

Ridge dotyka moich ust.

– A ty wciąż masz ten sam piękny uśmiech. – Sunie kciukiem po mojej
dolnej wardze, wpatrując się w moje usta. – Ten sam uśmiech… i ten sam
śmiech.
Odrywa dłoń od moich ust.
– To jak piosenka – stwierdza. Wstaje i włącza lampkę. – Gdzie trzymasz
jakieś kartki?
Wysuwa górną szufladę szafki nocnej. Nie znajduje tam papieru, za to
znajduje długopis. Patrzy na mnie ze zniecierpliwieniem.
– Muszę mieć jakąś kartkę.
Podnoszę się z łóżka i podchodzę do biurka. Wyjmuję z niego blok kartek
i książkę, żeby miał jakąś podkładkę. Wyjmuje mi je z ręki, zanim jeszcze udaje
mi się z powrotem usiąść na łóżku, po czym zaczyna pisać. Strasznie brakowało
mi tego widoku. Zapisuje pierwsze wersy, a ja zaglądam mu przez ramię,
obserwując efekty jego pracy.

Same seats on the couch

Same drinks when we go out
Same smile, same laugh
You know I’ll never get enough of that

Przerywa na chwilę i patrzy na mnie. Z uśmiechem podaje mi długopis.

– Twoja kolej.
Jak za starych dobrych czasów. Biorę od niego długopis i kartki i przez
chwilę się zastanawiam. W końcu dodaję swoją zwrotkę:

Same clothes on the floor

Same dog at our door
Same room, same bed
I wouldn’t wish for anything instead

Wpatruje się w tekst, a potem zrywa się z łóżka i zaczyna się rozglądać.
– Dżinsy? – pyta.
Pokazuję w kierunku salonu. Kiwa głową, jakby zapomniał, że przyszliśmy
tu nadzy. Pokazuje za siebie.
– Gitara. Mój samochód.
Wybiega z sypialni i chwilę później słyszę, jak wychodzi z mieszkania.
Patrzę na kartkę i jeszcze raz czytam tekst. Kiedy Ridge wraca z gitarą, mam już
kolejne dwa wersy:
When everything is changing
 Baby you’re written in stone

Odkłada gitarę na łóżko, spogląda na tekst, po czym pokazuje, bym podała

mu długopis. Wyrywa kartkę z tekstem i na kolejnej kartce zaczyna zapisywać
akordy i nuty. To moja ulubiona część procesu twórczego – patrzę, jak zapisuje
melodię, którą słyszy tylko on. Długopis skacze pospiesznie po papierze.
Kładzie kartkę z tekstem przed sobą i dopisuje kolejne wersy. To magia.

Feels like we made it

Got something of our own
Maybe it’s predictable
But I can’t complain
With you and me
All I need
Is more of the same
More of the same

Podaje mi blok i długopis, a potem sięga po gitarę. Zaczyna grać, a ja

czytam, zastanawiając się, jak mu się udaje tworzyć z taką łatwością. Ot tak
napisał nowy utwór. Wyczarował całą piosenkę, mając zaledwie kilka zdań
i nieco inspiracji.
Podczas gdy gra, zapisuję następne linijki:
Same songs in the car
We never need to go too far and
I won’t leave you alone
Just stay the same baby
I’ve always known that
When everything is changing
Baby you’re written in stone
Feels like we made it
Got something of our own
Maybe it’s predictable
But I can’t complain
With you and me
All I need is more of the same
 More of the same

Gdy kończę zapisywać refren, czyta całość. Potem podaje mi tekst i opiera
się o zagłówek. Pokazuje, żebym usiadła między jego nogami, więc przesuwam
się i odwracam do niego plecami. Przyciąga mnie do siebie, po czym chwyta
gitarę, tak że znajduje się tuż przede mną. Nie musi nawet prosić, bym wykonała
tę piosenkę. Zaczyna grać, opierając głowę o moją, a ja śpiewam, dzięki czemu
może poprawić utwór tam, gdzie jest taka potrzeba.
Kiedy pierwszy raz coś dla mnie grał, siedzieliśmy właśnie tak jak teraz.
Podobnie jak wtedy jestem pełna podziwu. Na myśl, że tworzy tak piękne
utwory, choć nawet ich nie może usłyszeć, trudno mi się skoncentrować na
tekście. Mam ochotę się odwrócić i patrzeć, jak gra. Jednak podoba mi się też to,
że siedzimy razem na łóżku, zagradza mi drogę swoją gitarą i co jakiś czas
całuje mnie w skroń.
Mogłabym to robić każdego wieczoru i wciąż nie miałabym dosyć.
Śpiewam, a on gra piosenkę trzy razy. Zawsze gdy dochodzimy do końca,
dokonuje poprawek. Po czwartym razie rzuca długopis na podłogę, po czym
odkłada gitarę na drugą połowę łóżka. Odwraca mnie, a ja siadam mu na
kolanach. Oboje się uśmiechamy.
Znaleźć coś, co się kocha, to jedno. Zupełnie czymś innym jest dzielenie się
tą miłością z kimś, kogo się kocha.
To coś niesamowitego i chyba po raz pierwszy zdajemy sobie sprawę z tego,
że możemy robić to razem przez cały czas. Pisać piosenki, całować się, kochać
i inspirować do pisania kolejnych piosenek.
Ridge mnie całuje.
– To mój nowy ulubiony kawałek.
– Mój też.
Przykłada ręce do moich policzków. Przygryza wargę i odchrząkuje.
– With you and me… all I need… is more of the same.
 Boże. On ś piewa. Ridge Lawson śpiewa mi serenadę. Strasznie fałszuje,
ale łza spływa mi po policzku, bo to najpiękniejsze, czego byłam świadkiem, co
słyszałam i czułam.
Ociera mi łzę kciukiem i uśmiecha się do mnie.
– Aż tak koszmarnie?
Śmieję się i kręcę głową, a potem całuję go mocniej niż kiedykolwiek
przedtem, bo nie ma mowy, żeby udało mi się słowami wyrazić moją miłość.
Dlatego właśnie kocham go bez słów. Nie przerywając pocałunku, sięga za
siebie i wyłącza lampkę. Naciąga na nas kołdrę, a potem wsuwa moją głowę pod
swoją brodę i mnie obejmuje.
Żadne z nas nie mówi „kocham cię”. Zasypiamy.
Czasami dwoje ludzi łączy cisza tak głęboka i mocna, że wypowiedzenie
prostego „kocham cię” może wszystko zniszczyć.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 5

Maggie

Odsuwam talerz, mimo że ugryzłam zaledwie trzy kęsy burgera.

– Nie dam rady skończyć – mamroczę, odchylając się na ławce w boksie
restauracji. – Sorki.
Jake wybucha śmiechem.
– Po raz pierwszy w życiu skoczyłaś na spadochronie, a potem przez bitą
godzinę krążyłaś po torze wyścigowym. Dziwi mnie, że w ogóle coś zjadłaś.
Wypowiada te słowa, choć jego talerz jest pusty i właśnie kończy pić
shake’a. Wygląda na to, że gdy człowiek przyzwyczai się do skoków na
spadochronie i prowadzenia szybkich samochodów, przez zastrzyk adrenaliny
nie czuje się tak, jakby cały świat kręcił mu się w żołądku.
– Fajnie było – komentuję. – Nie każdego dnia udaje się odhaczyć aż dwa
punkty na liście rzeczy do zrobienia przed śmiercią.
Przesuwa nasze talerze na krawędź stołu i pochyla się do mnie.
– Co jeszcze masz na tej swojej liście?
– Vegas. Zorza polarna. Paryż. Takie tam banalne rzeczy.
Nie mówię mu, że liczę na to, że będzie numerem ósmym na liście. Tak
dobrze się dzisiaj bawiliśmy, że mam ochotę to powtórzyć. A zarazem nie chcę
– z tego samego powodu. Całą swoją dorosłość przeżyłam, będąc w związku.
Nie chcę powtórki z rozrywki. Nawet jeśli gość jest super.
– Dlaczego jesteś sam? – pytam.
Przewraca oczami, jakby to pytanie go zawstydzało. Stawia przed sobą
szklankę wody i zaczyna pić przez słomkę, żeby jak najdłużej nie musieć
odpowiadać. W końcu pozwala słomce wypaść z ust i wzrusza ramionami.
– Zwykle nie jestem.
Śmieję się. No tak, mogłam się spodziewać. Skaczący na spadochronie,
jeżdżący teslą przystojny kardiolog raczej nie siedzi w domu w każdy piątkowy
wieczór.
– Jesteś seryjnym randkowiczem?
Kręci głową.
– Właściwie wręcz przeciwnie. Właśnie zakończyłem związek. Bardzo długi
związek.
Tego się nie spodziewałam.
– Jak długo byliście razem?
– Dwanaście lat.
Krztuszę się.
– Dwanaście? Ile ty masz lat?
– Dwadzieścia dziewięć. Zaczęliśmy ze sobą chodzić w ogólniaku.
– Mogę zapytać, co się stało? Czy wolisz zmienić temat?
Jake kręci głową.
– Możemy o tym pogadać, czemu nie. Wyprowadziłem się jakieś pół roku
temu. Byliśmy zaręczeni. Oświadczyłem się cztery lata temu. Ze ślubem
czekaliśmy do skończenia stażu.
– Jest lekarką?
– Onkolożką.
Jezu… Nagle czuję się… taka młoda. Dopiero co skończyłam pisać
magisterkę, tymczasem on i jego była narzeczona zdążyli skończyć studia
i ratują ludzkie życie. Piję łyk drinka, próbując nabrać pewności siebie.
– Czy decyzja o rozstaniu była wspólna? – pytam.
Zerka w dół na swoje ręce. Wydaje mi się, że ma minę winowajcy.
– Nie do końca. Po prostu o jakieś dwanaście lat za późno zorientowałem
się, że nie chcę z nią spędzić całego życia. Wiem, że to słabo brzmi. Ale przez
cały ten czas łatwiej mi było z nią żyć niż zerwać.
Skąd ja to znam? Mogłabym unieść ręce i wykrzyknąć: „Amen!”, zupełnie
jakbym była w kościele.
– Doskonale rozumiem, jak trudna to była decyzja.
Jake pochyla się i kładzie dłonie na stole. Przechyla głowę w zamyśleniu.
– Zanim się z nią rozstałem, miałem chwilę zawahania – kontynuuje. –
Pamiętam, że zastanawiałem się, czego będę żałował bardziej. Czy zakończenia
całkiem udanego związku, czy pozostania w nim do końca życia tylko dlatego,
że zabrakło mi odwagi, by go zakończyć? Ponieważ każdy wybór wiązał się
z żalem, postanowiłem wybrać odejście. Było ciężko. Ale wolę żałować, że
zakończyłem coś dobrego, niż uniemożliwić jej znalezienie prawdziwej miłości.
Odrywam od niego wzrok, bo znów mam to uczucie. Uczucie, że chcę, by
był kimś więcej niż facetem na jedną noc.
– Ile lat chodziłaś ze swoim chłopakiem? – pyta.
– Prawie sześć.
– Ty to skończyłaś?
Przez chwilę zastanawiam się nad odpowiedzią. Z pozoru wydaje się, że tak.
Jednak przy bliższym spojrzeniu… wcale nie jestem tego taka pewna.
– Nie wiem – przyznaję. – Zakochał się w innej. To nie był jakiś namiętny,
skandalizujący romans. Jest dobrym człowiekiem i ostatecznie wybrałby mnie.
Sęk w tym, że zrobiłby to z niewłaściwych pobudek.
Jake sprawia wrażenie zaskoczonego.
– Zdradził cię?
Nienawidzę tego słowa. Kręcę głową, choć przecież taka jest prawda.
Zdradził mnie. Jednak to oznaczałoby, że miał złe zamiary. A nie miał.
– Zdrada to zbyt okropne słowo na to, co naprawdę zaszło. – Zamyślam się
na chwilę, mieszając słomką w szklance. W końcu patrzę na Jake’a. – Jego…
połączyło z tą dziewczyną coś głębszego. Nie zasługuje na to, żeby go potępiać.
Po prostu przekroczyli granicę. Pozostańmy przy tym.
Jake wpatruje się we mnie badawczo.
– Nie musisz o tym mówić, jeśli nie chcesz. Po prostu dziwię się, że go nie
nienawidzisz.
Uśmiecham się.
– Jest jednym z moich najlepszych przyjaciół. Próbował postępować
właściwie. Tyle że czasami lepiej jest postępować źle.
Jake tłumi uśmiech. Mam wrażenie, że jest pod wrażeniem naszej rozmowy,
ale nie chce tego po sobie pokazać. Podoba mi się to. Podoba mi się, że jest taki
zaciekawiony. I podoba mi się, że jest zaciekawiony mną.
Nie odrywa ode mnie wzroku, jakby liczył na więcej, więc kontynuuję.
– Ridge pisze teksty dla pewnego zespołu. Jakieś dwa lata temu nagrali nową
piosenkę. Nigdy nie zapomnę chwili, gdy jej pierwszy raz posłuchałam. Ridge
zawsze wysyłał mi najpierw wersję demo. Dziwnym zbiegiem okoliczności tym
razem tego nie zrobił. Kiedy ściągnęłam ten kawałek i go posłuchałam, od razu
domyśliłam się dlaczego. Dlatego że pisał o nas.
– To była piosenka miłosna?
Kręcę głową.
– Nie. Wręcz przeciwnie. Raczej antymiłosna. O dwojgu ludziach, którzy
chcą od siebie odejść, ale nie wiedzą, jak to zrobić. Dopiero gdy usłyszałam ten
utwór, zrozumiałam, że czuje to samo co ja. Tyle że żadne z nas nie
przyznawało się do tego przed tym drugim.
– Czy kiedykolwiek zapytałaś go o tę piosenkę?
– Nie. Nie musiałam. Od pierwszych słów wiedziałam, że to o mnie.
– Jak one brzmiały?
– „Wciąż nie wiem, dlaczego nie możemy się rozstać”.
– O kurczę – mówi Jake, odchylając się do tyłu. – Nie owijał w bawełnę.
Kiwam głową.
 – Nie mam pojęcia, dlaczego czekaliśmy tak długo z tym rozstaniem. Chyba
z tego samego powodu co ty. Dobrze nam było ze sobą, ale wiedziałam, że to dla
tej drugiej stracił głowę. Zasługiwał na coś lepszego.
Jake wpatruje się we mnie ze spokojem przez kilka sekund. Potem uśmiecha
się i kręci głową.
– Ile masz lat?
– Dwadzieścia cztery.
Chyba jest pod wrażeniem.
– Jesteś taka młoda, a już tyle wiesz o życiu.
Jego komplement sprawia, że się uśmiecham.
– No cóż, nie mam za dużo czasu. Muszę w swoim krótkim życiu zmieścić
jak najwięcej.
Zaczynam żałować, że robię sobie żarty ze swojej śmiertelnej choroby, ale
on nie sprawia wrażenia zaniepokojonego. Nawet się uśmiecha. Kurczę,
strasznie już go zdążyłam polubić.
– To twoja pierwsza randka od zerwania? – pyta. Kiedy kiwam głową,
dodaje: – Moja też.
Zastanawiam się nad tym przez chwilę. Jeśli z nikim się nie umawiał od
rozstania z narzeczoną, to znaczy, że od szkoły średniej nie miał innej
dziewczyny. Pewnie powinnam trzymać buzię na kłódkę, ale nie wytrzymuję:
– Jeśli chodziłeś ze swoją byłą przez dwanaście lat, to znaczy, że byłeś tylko
z…
– Nią – kończy za mnie. – Zgadza się.
Tak jakoś wyszło, że podczas pierwszej randki rozmawiamy o naszych
partnerach seksualnych. A mimo to nie jest niezręcznie. Wręcz świetnie nam się
gada. Ani na chwilę nie zapadło milczenie. Nawet wtedy, gdy pędziłam
z prędkością stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę po torze wyścigowym.
Cały czas czuję chemię między nami. Kilka razy myślałam już, że mnie
pocałuje (nie miałabym nic przeciwko temu), ale w ostatniej chwili się
uśmiechał i odsuwał, jakby sprawiało mu przyjemność dręczenie mnie i siebie.
To chyba ma sens. Jest uzależniony od adrenaliny. A adrenalina i wzajemne
przyciąganie są ze sobą blisko związane.
Właśnie wpatruje się we mnie, a ja w niego. Nie mam zielonego pojęcia, co
w tej chwili czuję. Na pewno uderzenie adrenaliny. Przyciąganie. Może nawet
zauroczenie. Niezależnie od tego, co to jest, mam złe przeczucia. Nie znam za
dobrze Jake’a, ale wszystko wskazuje na to, że czuje to samo co ja.
Odrywam od niego wzrok i chrząkam.
– Jake… – Znów patrzę mu w oczy. – Nie chcę się wiązać. W ogóle. Ani
trochę.
Nic nie wskazuje na to, by przejął się moimi słowami. Zaciska tylko na
chwilę usta, po czym pyta:
– A czego chcesz?
Wzruszam ramionami.
– Nie wiem. Chcę się dobrze z tobą bawić. I tak jest. Ale nie jestem pewna,
czy powinniśmy się spotykać.
Chciałabym mu wyjaśnić, dlaczego nie chcę kolejnej randki. Jest dużo
powodów przemawiających za tym, żeby do niej nie doszło, a tylko jeden,
żebyśmy się znów spotkali.
Jake ściska kark, a potem pochyla się do mnie, kładąc ręce na stole.
– Maggie… – zaczyna. – Wyszedłem z wprawy, jeśli chodzi o randki. Ale…
czuję, że ci się podobam. Powiedz: podobam ci się? Czy może mi się wydaje, bo
zaślepiło mnie to, że ty tak bardzo podobasz się mnie?
Ech… Nic na to nie poradzę, nie mogę powstrzymać uśmiechu. Pewnie też
lekko się rumienię.
– Podobasz mi się. I… – Trudno mi to wydusić. Nie umiem flirtować. – I to
bardzo. Ale nie chcę drugiej randki. To nic osobistego. Chcę żyć chwilą i nie
interesuje mnie kolejny poważny związek. Ten etap już za mną. Mam inne plany
na życie.
 Jake sprawia wrażenie w równej mierze zaintrygowanego, co
rozczarowanego (jeśli w ogóle można to połączyć). Kiwa głową.
– Serio to już koniec? Zostawię na stole napiwek, odwiozę cię do domu i już
nigdy więcej się nie spotkamy?
Przygryzam wargę ze zdenerwowania. Teraz albo nigdy. Albo wykorzystam
tę chwilę, żeby odhaczyć kolejną pozycję na liście, albo obudzę się jutro,
żałując, że za bardzo się bałam.
Nie boję się. Uda mi się. W końcu jestem pieprzoną Maggie Carson –
dziewczyną, która tego samego dnia skoczyła na spadochronie i jeździła po torze
wyścigowym.
Wyzbywam się resztek nieśmiałości i patrzę mu w oczy.
– Ta randka wcale nie musi się zakończyć w chwili, gdy wysadzisz mnie na
podjeździe.
Odnotowuję natychmiastową zmianę jego nastawienia. Zaciekawienie,
podniecenie i nadzieję. Widzę to wszystko w jego oczach. Oczach, których nie
odrywa od moich ust.
– A kiedy dokładnie się skończy? – pyta zmysłowym głosem.
Jasna cholera. To właśnie się dzieje. Numer ósmy na mojej liście zostanie
odhaczony jeszcze dzisiaj.
– Co powiesz na to, żebyśmy po prostu żyli chwilą? – proponuję. – A kiedy
ta chwila minie, ty wrócisz do domu, a ja zasnę.
Uśmiecha się kącikiem ust. A potem wyjmuje portfel, zostawia napiwek,
wstaje i wyciąga do mnie rękę. Podaję mu dłoń i wychodzimy z restauracji,
żyjąc chwilą i ani sekundy dłużej.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 6

Maggie

Otwieram oczy i przewracam się na drugi bok, żeby sprawdzić, czy sobie
poszedł.
Pos zedł.
Sunę dłonią po jego poduszce, zastanawiając się, czy można czuć większą
pustkę.
Ta noc była… no cóż… na pewno warta pozycji na mojej liście rzeczy do
zrobienia przed śmiercią. Prosto z restauracji pojechaliśmy do mnie. Dał mi
prowadzić. Gadaliśmy o samochodach, mojej pracy magisterskiej, o tym, że
chcę skoczyć na bungee. Zaproponował, że zawiezie mnie w miejsce, które
poleca, ale po chwili zorientował się, że byłaby to druga randka, więc poprawił
się i tylko podał mi adres. Weszliśmy do mieszkania, zanosząc się śmiechem, bo
kiedy wysiedliśmy z auta, akurat włączyły się zraszacze i strumienie wody
uderzyły nas prosto w twarze. Weszłam do kuchni i wzięłam ręcznik do rąk,
żeby się wytrzeć. Kiedy podałam go Jake’owi, rzucił go na podłogę i zaczął
mnie namiętnie całować, jakby nie mógł się tego doczekać od chwili, gdy mnie
po raz pierwszy zobaczył.
Nie spodziewałam się tego, ale jednocześnie pragnęłam, i chociaż dałam się
ponieść chwili, byłam również strasznie niepewna. W całym swoim życiu
miałam zaledwie dwóch partnerów seksualnych. Na dodatek obu kochałam
i byłam z nimi w związkach. Po raz pierwszy miałam uprawiać seks z kimś, do
kogo nic nie czułam. Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Sprawę trochę
ułatwiała świadomość, że on również ma w tym względzie niewielkie
doświadczenie. Starałam się o tym pamiętać, podczas gdy pokrywał
pocałunkami moją szyję.
Po jakimś kwadransie pieszczot coś się we mnie odmieniło. Nie wiem, jak
on tego dokonał, lecz nagle wszystkie troski i obawy zniknęły. Podobnie jak
moje ubranie. Kiedy dotarliśmy do sypialni, zdecydowałam się w to wejść. Jake
również – i to na więcej sposobów niż jeden.
Było niesamowicie. Po wszystkim przeturlaliśmy się na plecy. Dokładnie
w chwili, gdy pomyślałam, że czas na niego, odwrócił się do mnie i zapytał:
– Czy istnieją jakieś zasady dotyczące randek na jedną noc, o których nie
wiem? Czy dopuszcza się na przykład tylko jeden numerek?
Wybuchnęłam śmiechem, a on znowu położył się na mnie. I o ile pierwszy
raz był całkiem niezły, ten drugi okazał się jeszcze lepszy. Bardziej intensywny.
Wolniejszy. Po prostu idealny.
Tym razem po wszystkim nie położył się na plecach. Położył się na boku,
objął mnie i wyszeptał: „dobranoc”. A potem mnie pocałował. Spodobało mi się
to, że nie powiedział „żegnaj”, bo dzięki temu nie musieliśmy myśleć o tym, że
wyjdzie, zanim się obudzę.
Zakładałam, że obudzę się dzisiaj szczęśliwa, a nie smutna.
Chociaż lekki smuteczek, że coś się skończyło, nie jest niczym złym. To
oznaka, że nie mogłam dokonać lepszego wyboru faceta na niezobowiązujący
seks. Gdyby to był ktoś inny, pewnie nie sprawiłoby mi to aż takiej
przyjemności. A wtedy nie czułabym się dobrze, odhaczając numer osiem na
swojej liście.
W sumie szkoda, że nie znalazłam w nim ani jednej wady. Ale jeszcze
większa szkoda by była, gdybym wdała się w coś, czego nie chciałam. Nie
chciałam znów znaleźć się w sytuacji, w której ktoś czułby się zobowiązany do
opieki nade mną.
Nie czułabym się dobrze z myślą, że ktoś wmawia sobie, że mnie kocha,
tylko dlatego, że jestem od niego zależna. Wolę być smutna niż żałosna.
Chwytam poduszkę, na której spał Jake (tę samą, którą jeszcze przed chwilą
gładziłam z tęsknoty), i zwalam ją z łóżka. Później wyrzucę ją do śmieci. Nie
chcę więcej czuć jego zapachu.
Podchodzę do komody i wyciągam z niej swoją listę. Odhaczam numer
osiem, a potem się jej przyglądam. Nagle polepsza mi się nastrój, bo
uświadamiam sobie, że numer osiem to chyba jedyna pozycja na tej liście, co do
której miałam pewność, że nigdy jej nie odhaczę, bo nie odważę się zrealizować
tego pomysłu.
Pieprzona Maggie Carson. Rządzisz.
Składam kartkę i wrzucam ją do górnej szuflady. Otwieram niższą i wyjmuję
z niej majtki i koszulkę bez rękawów. Po chwili jestem już ubrana.
Zaplanowałam na dzisiaj odwiedziny u dziadka, ale przedtem gofry i prysznic.
Najpierw gofry. Cieszę się na nie, bo prawie nic nie zjadłam na kolację.
Może nawet zrobię sobie dzisiaj pazurki. Wpatrując się w paznokcie, idę do
salonu. A tam zatrzymuję się, czując zapach bekonu. Wolno unoszę głowę
i widzę Jake’a stojącego przy kuchence.
I robiącego śniadanie.
Odwraca się i na mój widok się uśmiecha.
– Dzień dobry.
Nie odwzajemniam uśmiechu. Nic nie mówię. Nawet nie kiwam głową na
powitanie. Stoję nieruchomo, wpatruję się w niego i zastanawiam, jakim cudem
dwudziestodziewięcioletni facet może nie rozumieć znaczenia słów „noc bez
zobowiązań”. Kluczowe jest tu słowo „noc”. Zdecydowanie nie ma tu mowy
o poranku.
Przenoszę wzrok na koszulkę i majtki i nagle ogarnia mnie wstyd, chociaż
ostatniej nocy wystarczająco się na mnie napatrzył, aby znać każdy skrawek
mojego ciała. Splatam ramiona na piersiach.
– Co ty robisz? – pytam.
Jake patrzy na mnie. Widząc moją reakcję, nagle traci pewność siebie. Zerka
na kuchenkę, potem znów na mnie i jakby uchodzi z niego powietrze.
 – Och… – bąka. – Myślałaś, że… No dobrze. – Kiwa głową, po czym
wyłącza kuchenkę. – Mój błąd – stwierdza, unikając mojego wzroku. Chwyta
szklankę stojącą obok kuchenki i pije łyk. Ciągle na mnie nie patrzy. – Głupio
wyszło. Chyba już pójdę. Ja tylko… – W końcu spogląda mi w oczy.
Obejmuję się ramionami jeszcze ciaśniej, bo źle się czuję z tym, że
doprowadziłam do takiej niezręcznej sytuacji, podczas gdy on wyraźnie
próbował zrobić coś miłego.
– Przykro mi z powodu mojej reakcji – mówię. – Po prostu nie
spodziewałam się, że jeszcze cię tu zastanę.
Jake kiwa głową, rusza w moim kierunku i sięga po buty, które w nocy
zostawił obok kanapy.
– Nie ma sprawy. Najwidoczniej błędnie odczytałem pewne sygnały. Wiem,
że wczoraj jasno przedstawiłaś swoje oczekiwania. Ale potem my… dwa razy…
i to było…
Zaciskam wargi.
Wkłada buty i staje przede mną, patrząc mi w oczy.
– To były tylko pobożne życzenia. – Pokazuje na drzwi. – Pójdę już.
Kiwam głową. Tak chyba będzie najlepiej. Właśnie zniszczyłam
wspomnienie tej nocy.
Hm… Właściwie to on je zniszczył. Weszłam do swojego salonu, pogodzona
z tym, że już nigdy go nie zobaczę, a on wszystko zniszczył, zakładając, że nie
marzę o niczym innym, tylko o tym, żeby mi rano zrobił śniadanie.
Dochodzi do drzwi, ale zwleka z ich otwarciem. Odwraca się i podchodzi.
Staje jakieś pół metra ode mnie i przechyla głowę.
– Jesteś pewna, że nie chcesz już się ze mną zobaczyć? Nie ma sposobu,
bym cię przekonał, żebyś dała mi jeszcze jedną szansę?
Wzdycham.
– Za kilka lat umrę, Jake.
Cofa się o pół kroku, nie odrywając ode mnie spojrzenia.
 – O rany. – Przykłada dłoń do ust, po czym przesuwa nią po szczęce. – Serio
chwytasz się takiej wymówki?
– To nie wymówka, to prawda.
– Prawda, z której zdaję sobie sprawę – stwierdza ze złością.
Widzicie? Gdyby wyszedł, zanim się obudziłam, wszystko skończyłoby się
idealnie! A tak oboje będziemy sfrustrowani i pełni żalu.
Robię krok w jego kierunku.
– Umieram, Jake. Umieram. Co nam z tego przyjdzie? Nie chcę wychodzić
za mąż. Nie chcę mieć dzieci. Nie mam ochoty na kolejny związek, który
w końcu stanie się dla kogoś ciężarem. To prawda, lubię cię, a ta noc była
niesamowita. Ale właśnie dlatego nie powinno cię tu już być. Mam listę rzeczy
do zrobienia. Nie ma na niej zakochiwania się i kłótni z kimś o to, w jaki sposób
powinnam przeżyć ostatnie lata swojego życia. Dziękuję ci za tę noc. I za to, że
chciałeś mi zrobić śniadanie. Ale musisz wyjść.
Wzdycham ciężko i wgapiam się w podłogę, bo nie zniosłabym teraz jego
spojrzenia. Milczy przez dłuższą chwilę. Tak jakby przyswajał sobie wszystko
to, co powiedziałam. W końcu robi krok do tyłu, potem kolejny. Kiedy podnoszę
wzrok, idzie do drzwi. Otwiera je i wychodzi. Za progiem odwraca się, patrzy
mi prosto w oczy i rzuca:
– Tak między nami, Maggie. Ja tylko robiłem ci śniadanie. To nie były
oświadczyny.
Kiedy zamyka za sobą drzwi, wydaje mi się, że moje mieszkanie nie było
nigdy tak puste jak w tej chwili.
Nie cierpię tego. Nie cierpię wszystkiego, co mu powiedziałam. Nie cierpię
tego, jak bardzo żałuję, że to prawda.
Nie cierpię tej głupiej, pieprzonej choroby.
I nie cierpię tego, że powiedziałam mu to wszystko i zmusiłam go do
wyjścia, zanim skończył smażyć ten cholerny bekon. Wpatruję się w patelnię,
a potem wyrzucam całą jej zawartość do kosza.
 Opieram się o blat i robię smutną minę. Czy Jake kończący swój związek
o dwanaście lat za późno jest lepszy, czy gorszy ode mnie, która zakończyłam
związek, zanim się jeszcze na dobre zaczął? Mogłabym go pokochać. Gdybym
miała wystarczająco dużo życia.
Kładę dłonie z tyłu głowy i się schylam. Próbuję zmniejszyć rozczarowanie.
Jednak to, że jestem rozczarowana facetem poznanym dwadzieścia cztery
godziny temu, jeszcze bardziej mnie rozczarowuje. Dojście do siebie zajmuje mi
kilka dobrych minut.
Wyjmuję z zamrażarki opakowanie gofrów, które zamierzałam zjeść na
śniadanie. Szkopuł w tym, że jakoś przeszła mi na nie ochota.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 7

Ridge

Sydney otwiera drzwi i wpada do pokoju. Siedzę przy biurku, kończąc stronę
internetową dla klienta. Podchodzi do łóżka i pada na nie, twarzą w dół.
Chyba miała ciężki dzień.
To pewnie moja wina, bo zostałem u niej na kolejną noc. Może powinienem
dać jej się wyspać. Od wtorku praktycznie się nie rozstajemy (z wyjątkiem
czasu, gdy jest w pracy). Wiem, że dopiero piątek, ale ciągłe przebywanie razem
nas wyczerpuje. W najlepszym sensie tego słowa.
Chciałbym, żeby ten wieczór był nieco spokojniejszy. Możemy zrelaksować
się przy telewizji i cały wieczór oglądać seriale. Potem pozwolę jej spać tak
długo, jak zechce. Pewnie zresztą do niej dołączę.
Podchodzę do łóżka, kładę się obok niej i odgarniam włosy z jej twarzy.
Otwiera oczy i uśmiecha się do mnie, chociaż sprawia wrażenie wykończonej.
– Miałaś zły dzień? – pytam.
Kręci głową i przewraca się na plecy. Unosi rękę, żeby powiedzieć coś
w języku migowym, ale najwyraźniej nie zna jakiegoś słowa, bo po chwili
kapituluje.
– Egzaminy – mówi w końcu.
Przekrzywiam głowę.
– Egzaminy?
Potakuje.
– Miałaś w tym tygodniu egzaminy?
Raz jeszcze potakuje.
 Czuję się jak ostatni dupek. Wyjmuję telefon i piszę do niej.

Ridge: Dlaczego mi nie powiedziałaś? Nie zostawałbym na noc.

Sydney: Spokojnie, zdawałam w poniedziałek i wtorek. Idealnie
trafiłeś z tą wtorkową nocą. Chodzi o to, że pracuję w bibliotece
i podczas sesji mam urwanie głowy. Studenci wariują, wykładowcy
wariują... Cieszę się, że już piątek.
Ridge: Ja też. Nie musimy dzisiaj nic robić poza oglądaniem telewizji.
Muszę się dowiedzieć, czy Ned naprawdę został ścięty.
Sydney: Kto?

Kurczę, wszystko przez Warrena. Niechcący zaspoilerowałem jej pierwszy

sezon Gry o tron. Nie chcę, żeby się o tym dowiedziała.

Ridge: Nikt taki. To postać z The Walking Dead.

Sydney wpatruje się przez chwilę w telefon, wyraźnie zmieszana.

Sydney: Nie przypominam sobie nikogo takiego.

A więc ogląda The Walking Dead. Super. Nagle nabieram ochoty na seks.
Szkoda, że już jej powiedziałem, że będziemy dziś leniuchować.
Sydney spogląda na drzwi sypialni.
– Ktoś puka – miga.
Wstaję, przechodzę przez salon i przystaję przy drzwiach mieszkania. Przez
wizjer widzę dziewczynę w uniformie FedExu. Kiedy otwieram, wręcza mi
paczkę. Kwituję odbiór i kładę przesyłkę na barku. Jest zaadresowana do mnie,
nie ma jednak adresu nadawcy.
– Dostałeś prezent? – miga Sydney, wchodząc do kuchni.
Wzruszam ramionami. Nie czekam na żadną paczkę. Kiedy ją otwieram,
w środku znajduję kolejny pakunek. Rulon. Znając Warrena, podejrzewam, że
przysłał mi rolkę papieru toaletowego ze swoją podobizną. Kiedy zaczynam
zrywać opakowanie, Sydney okrąża mnie, przechodząc do salonu. W jej ręce
dostrzegam telefon – celuje nim w moim kierunku.
– Nagrywasz mnie?
Kiwa głową i słodko się do mnie uśmiecha.
– To prezent ode mnie.
– Coś mi kupiłaś?
Jej nieśmiały uśmiech jest uroczy. Za każdym razem, gdy jestem zbyt
zmęczony, by choćby pomyśleć o tym, żeby ją rzucić na łóżko, robi coś, dzięki
czemu wstępują we mnie nowe siły i co każe mi wierzyć, że mógłbym przebiec
maraton.
Spoglądam na rulon, czując się cokolwiek nieswojo z powodu tego prezentu.
Jestem beznadziejny w wyborze prezentów. A jeśli ona jest jedną z tych, co
kupują najlepsze? Ja kiedyś dałem na święta swojemu dziewięcioletniemu bratu
chomika. Nie zdawałem sobie sprawy, że zdechł w pudełku. Brennan je
otworzył i przepłakał cały dzień.
Pomyśleć tylko, że ta piękna dziewczyna ma za chłopaka kogoś takiego jak
ja.
Inna sprawa, że strasznie trudno otwiera się ten rulon. Stawiam go na barku
i szarpię za wieczko.
Nagle ze środka bucha prosto w moją twarz chmura pyłu. Dzieje się to tak
szybko, że nawet nie udaje mi się na czas zamknąć ust. Odsuwam się od tego
cholernego rulonu i zaczynam pluć. Co się dzieje?
Podchodzę do zlewu i myję ręce i twarz. Kiedy przyglądam się dłoniom,
świecą się jak pieprzony jednorożec.
Brokat. Wszędzie brokat.
Na rękach, koszulce, blacie. W ustach. Patrzę na Sydney – turla się po
podłodze, wyjąc ze śmiechu. Śmieje się tak bardzo, że w oczach ma łzy.
Przysłała mi brokatową bombę.
 Ja cię kręcę!
To chyba oznacza wznowienie wojny na kawały.
Przemywam usta, a potem spokojnie podchodzę do barku, miejsca, gdzie
przed chwilą doszło do eksplozji. Nabieram pełną garść brokatu. To może być
zabawa dla dwojga. Jej śmiech wcale nie ucichł. Śmieje się wręcz głośniej, gdy
widzi, że się zbliżam. Założę się, że do twarzy mi w brokacie.
Znałem słowo „pisk”, zanim dowiedziałem się, że może wiązać się ze
śmiechem, ale nie miałem pojęcia, jak brzmi. Kiedy jednak obrzucam ją
brokatem, jestem niemal pewien, że właśnie to robi. Piszczy.
Chwyta się za brzuch i przewraca na plecy. Łzy spływają jej po policzkach.
Boże. Oddałbym wszystko, by ją teraz słyszeć. Mnóstwo czasu spędzam,
wyobrażając sobie, jak brzmi jej głos, śmiech czy oddech, ale nie wystarcza mi
wyobraźni, żeby choć zbliżyć się do rozwiązania tej zagadki.
Widząc wyraz mojej twarzy, nagle przestaje się śmiać. Marszczy brwi
i miga:
– Jesteś zły?
Uśmiecham się i kręcę głową.
– Nie. Po prostu żałuję, że nie mogę cię teraz usłyszeć.
Poważnieje. Może nawet trochę smutnieje. Patrząc na mnie, przez chwilę
skubie dolną wargę. Potem przyciąga do niej moją rękę. Kucam na podłodze, po
czym wsuwam kolano między jej uda.
Może i nie słyszę jej tak, jak bym pragnął, ale czuję jej zapach, smak
i kocham ją. Sunę nosem po jej szczęce, aż nasze usta się stykają. A wtedy ona
wsuwa swój miękki język między moje wargi. To jak zaproszenie. Odpowiadam
tym samym, szukając w niej pozostałości śmiechu.
Zadziwiające, ile potrafi wyrazić pocałunkiem. Czasami mówi on więcej niż
jej znaki, esemesy czy głos. Dlatego momentalnie wyczuwam, że coś ją
rozprasza. Nie muszę tego słyszeć. Ona słyszy to za mnie. Wyczuwam jej
reakcję i już wiem. Odsuwam się i spoglądam na nią. Patrzy na drzwi łazienki
Bridgette i Warrena. Właśnie wychodzi z niej ta pierwsza. Na nasz widok staje
jak wryta. Spogląda na nas pokrytych brokatem i leżących razem na podłodze.
I wtedy następuje coś, zdawałoby się, nie do pomyślenia.
Bridg ette s ię u ś miecha.
A potem bez słowa robi krok nad nami i wychodzi z mieszkania. Patrzę na
Sydney, ciekaw, czy jest tak samo zszokowana jak ja. Gapi się na mnie szeroko
otwartymi oczami. Znów zaczyna się śmiać. Szybko przykładam ucho do jej
piersi, chcąc to poczuć, lecz jej śmiech zbyt szybko cichnie. Zaczynam ją więc
łaskotać. Czuję, że znów się śmieje, więc nadal ją łaskoczę, bo dzięki temu
mogę prawie usłyszeć jej śmiech.
Jej komórka leży obok mnie na podłodze, więc gdy nagle się rozjarza,
odruchowo na nią zerkam. Kiedy widzę imię nadawcy esemesa, przestaję ją
łaskotać.

Hunter: Dzięki, Syd. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił.

Niczego nie zauważyła. Wciąż się śmieje, próbując mi się wyrwać. Klękam
i unoszę jej telefon. Podaję go jej, wstaję i odchodzę. Próbuję powściągnąć
gniew, kiedy chwytam ścierkę i zaczynam ścierać brokat z blatu. Po chwili
zerkam w jej kierunku, ciekaw reakcji. Okazuje się, że siedzi ze skrzyżowanymi
nogami, odpowiadając temu fiutowi.
Dlaczego w ogóle z nim gada?
Jakim cudem znów są w dobrych stosunkach?
„Dzięki, Syd”? Dlaczego nazywa ją Syd, zupełnie jakby miał prawo do
używania zdrobnień po tym, co jej zrobił? I dlaczego ona zachowuje się jakby
nigdy nic? Sięgam po swój telefon.

Ridge: Daj znać, jak już skończysz gadać ze swoim eks. Idę pod
prysznic.
 Nie patrząc na nią, wychodzę z salonu do swojego pokoju, a potem kieruję
się do łazienki. Odsuwam zasłonę prysznicową, odkręcam wodę i zdejmuję
koszulkę. Mam ochotę wrzeszczeć. To pragnienie nie towarzyszy mi zbyt
często, ale wiem, że w takich sytuacjach jak ta dobrze by było móc sobie
wrzasnąć, dać upust frustracji. Zamiast tego ciskam koszulką o ścianę
i rozpinam dżinsy.
Kiedy drzwi łazienki się otwierają, żałuję, że ich nie zamknąłem na zamek,
bo naprawdę potrzebuję jeszcze minutki. Może dwóch albo trzech. Sydney
opiera się o framugę i unosi brwi.
– Serio?
Patrzę na nią wyczekująco. Co mam jej powiedzieć? Naprawdę myślała, że
się z tym pogodzę? Spodziewała się, że z uśmiechem zapytam, co u Huntera?
Podaje mi komórkę ze swoją rozmową z nim. Nie mam ochoty jej czytać, ale
zaciska moje palce na telefonie i pokazuje, żebym to zrobił. Kapituluję.

Hunter: Wiem, że nie chcesz ze mną gadać. Nie mam pretensji, że

odjechałaś na mój widok. Wierz mi, nie zawracałbym ci głowy, ale
w zeszłym roku dałem twojemu tacie do przejrzenia swoje rachunki.
Już prawie kwiecień i potrzebuję ich do rozliczenia ze skarbówką.
Dzwoniłem do jego biura, ale powiedzieli mi, że kilka miesięcy temu
odesłali je tobie.
Sydney: Są w mieszkaniu Tori w mojej dawnej sypialni. Zajrzyj do
czerwonej teczki w górnej szufladzie.
Hunter: Znalazłem!
Hunter: Dzięki, Syd. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił.
Sydney: Czy teraz możesz skasować mój numer?
Hunter: Zrobione.

Opieram się o umywalkę i przecieram dłonią twarz. Kiedy oddaję jej

komórkę, natychmiast zaczyna coś pisać. Po chwili sprawdzam swój telefon.
 Sydney: Zdaję sobie sprawę, że moje układy z Hunterem są zupełnie
inne niż twoje z Maggie, ale byłam bardzo przychylnie nastawiona do
przyjaźni, którą zdecydowałeś się utrzymywać. BARDZO
PRZYCHYLNIE! A ty co wyprawiasz? Straszny hipokryta z ciebie,
wiesz? Strasznie niefajnie się zachowałeś.

Wzdycham ciężko, przepełniony zarówno ulgą, jak i żalem. To prawda.

Hipokryta ze mnie.

Ridge: Masz rację. Przepraszam.

Sydney: Wiem, że mam rację. I te skromne przeprosiny wcale nie
uśmierzą mojego gniewu.

Patrzę na nią i przełykam ślinę, bo od bardzo dawna nie widziałem jej tak
wściekłej. Widziałem ją złą i sfrustrowaną, ale tak wściekłej nie widziałem jej
chyba od tego ranka, kiedy się obudziła w moim łóżku i dowiedziała się, że mam
dziewczynę.
Dlaczego tak zareagowałem? Ma rację. Okazywała mi ogromne zaufanie
i cierpliwość, a ja przy pierwszej okazji, gdy mogłem zrewanżować się tym
samym, wpadłem w złość i wybiegłem z pokoju.

Ridge: Byłem zazdrosny, i to niesłusznie. W 100% niesłusznie. Tak

niesłusznie, że to chyba wykracza poza 100%. W 101% niesłusznie.

Patrzę na nią, ciesząc się, że tak dobrze radzę sobie z odczytywaniem jej
komunikatów niewerbalnych. Chociaż próbuje to ukryć, widzę, że ten esemes
trochę ją uspokoił. Dlatego wysyłam jeszcze jedną wiadomość. Mogę ją
przepraszać całą noc, jeśli to tylko ukoi jej gniew.

Ridge: Pamiętasz, jak opowiadaliśmy sobie o swoich wadach, żeby się

do siebie zniechęcić?
 Kiwa głową.

Ridge: Jedną z moich jest to, że nie zdawałem sobie sprawy, że

jestem zazdrośnikiem, dopóki nie zacząłem chodzić z tobą.

Nie uśmiecha się, ale opiera o blat łazienkowy tuż przy mnie. Dotykamy się
ramionami. To bardzo delikatny dotyk, jednak w tej chwili wiele dla mnie
znaczy.

Sydney: Moją wadą jest to, że za szybko wybaczam i przestaję się

wściekać.

Może uważać to za wadę, ja jednak cieszę się z tej jej cechy. Zwłaszcza
teraz. Podnosi wzrok i wzrusza ramionami, jakby naprawdę już było po
wszystkim. Całuję ją pospiesznie w czoło.

Ridge: Moją wadą jest to, że jestem cały w brokacie. Mam go nawet…

Rozchylam dżinsy.
– Tam – mówię.
Zaczyna się śmiać, a ja się uśmiecham. Walić Huntera. Mam zdecydowanie
najlepszą dziewczynę, jaka kiedykolwiek chodziła po tej planecie.

Sydney: Moją wadą jest to, że już zapomniałam, o co się pokłóciliśmy,

bo jesteś taki przystojny, kiedy się błyszczysz.
Ridge: Pokłóciliśmy się, bo ty jesteś idealna, a ja na ciebie nie
zasługuję.

Przewraca oczami i odkłada telefon. Kładę na nim swoją komórkę

i odsuwam do tyłu. Staję przed nią, a ona chwyta się blatu, spoglądając na mnie
z brokatem na rzęsach i we włosach. Jest piękna. Zewnętrznie i wewnętrznie.
Przybliżam usta do jej warg, równocześnie rozpinając jej dżinsy. Rozbieram ją,
nie przestając całować.
Potem zaciągam ją pod prysznic i przez pół godziny przepraszam za pomocą
ust.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 8

Maggie

W samym zeszłym roku spędziłam w szpitalu siedemnaście nocy.

Znacznie częściej odwiedzałam mojego lekarza. Przez całe życie częściej
chodzę na badania kontrolne niż na zakupy do spożywczaka.
Mam tego dość.
Czasami podjeżdżam pod budynek kliniki i siedzę w aucie, gapiąc się na
niego i myśląc, co by się stało, gdybym odjechała i nigdy już nie wróciła.
Gdybym przestała się badać. Co by się stało, gdybym przestała się leczyć
z każdego przeziębienia?
Zapalenie płuc. To by się właśnie stało. A potem bym umarła.
Przynajmniej nie musiałabym więcej chodzić po lekarzach.
Pielęgniarka odwija z mojego ramienia rękaw do pomiaru ciśnienia.
– Trochę za wysokie.
– Zjadłam sporo soli na śniadanie – odpowiadam, opuszczając rękaw. Mam
podwyższone ciśnienie, bo musiałam tu przyjść. Bo siedzę u lekarza. Nazywa się
to „efektem białego fartucha”. Ciśnienie skacze mi ze stresu przed badaniem, ale
gdy tylko wyjdę, wraca do normy.
Oblizuję wargi, bo zaschło mi w ustach z niepokoju wywołanego pobytem
w tym miejscu. Nie chcę tutaj być, ale muszę. Nie mogę się teraz wycofać.
Pielęgniarka podaje mi fartuch i mówi, że wychodzi, abym mogła się
przebrać. Krzywię się.
– Czy to konieczne? – pytam.
– Takie mamy wymogi – odpowiada, kiwając głową. – Zrobimy dziś pewnie
kilka badań, musimy mieć łatwy dostęp.
Również kiwam głową, patrząc, jak wsuwa moją kartę pacjenta w ramkę na
drzwiach i zaczyna je zamykać za sobą.
– Pan doktor za chwilę się zjawi. – Uśmiecha się, próbując dodać mi otuchy.
Patrzy na mnie ze współczuciem, jakby chciała mnie przytulić.
Często mi się to zdarza, zwłaszcza z tymi najmilszymi pielęgniarkami.
Przypominam im, jakie same były w tym wieku, młode, energiczne i pełne
życia. Kiedy wyobrażają sobie, że mogłyby znaleźć się w mojej sytuacji, w ich
oczach pojawia się współczucie. Przywykłam. Czasami nawet sama sobie
współczuję, ale raczej bez związku z chorobą. Myślę, że każdy człowiek ma
skłonność do użalania się nad sobą.
Oddycham głośno, bardziej nerwowa niż kiedykolwiek wcześniej podczas
wizyty u lekarza. Drżącymi rękami zdejmuję bluzkę i pospiesznie wkładam
fartuch, a potem siadam na kozetce lekarskiej. W gabinecie jest zimno, więc
próbuję się rozgrzać, masując ramiona. Zaciskam kolana i wpycham dłonie
między uda, próbując nie myśleć, dlaczego się tu znalazłam. Pocę się, gdy
jestem zaniepokojona. Nie chcę się spocić.
Czuję skurcz w piersi i drapanie w gardle. Zaczynam kaszleć. Kaszel jest tak
mocny, że muszę wstać i złapać się umywalki, by utrzymać równowagę.
W połowie tego ataku słyszę pukanie do drzwi, a kiedy spoglądam w tym
kierunku, dostrzegam znajomą pielęgniarkę.
– Wszystko w porządku?
Kiwam głową, ale nie przestaję kaszleć. Pielęgniarka podchodzi do kranu
i nalewa wody do kubka. Wcale jej teraz nie potrzebuję, mam wystarczająco
dużo płynu w gardle. Odbieram kubek z podziękowaniem, ale czekam, aż kaszel
całkiem mi przejdzie, nim upiję pierwszy łyk. Pielęgniarka znów mnie zostawia.
Wracam na kozetkę. Ledwo na niej siadam, a słyszę pukanie do drzwi.
To już.
Drzwi się uchylają, a moje serce wali jak szalone; tyle dobrze, że nikt nie
bada mi teraz ciśnienia. Lekarz patrzy na moją kartę, a potem na mnie, zapewne
zaskoczony moim nazwiskiem.
Spodziewałam się zaskoczenia. Kurde, właściwie to sama jestem
zaskoczona, że wreszcie zebrałam się na odwagę, żeby tu przyjść.
Jake nie odrywa ode mnie spojrzenia. Wiem, że istniały lepsze sposoby na
ponowne nawiązanie kontaktu, ale miałam poczucie, że moje niezaprzeczalne
zainteresowanie Jakiem zasługiwało na równie dramatyczną oprawę jak chwila,
w której go odtrąciłam. Wciąż czułam się odrobinę winna tej sytuacji sprzed
paru dni i od chwili, gdy wyszedł z mojego mieszkania, ciągle tylko
rozpaczałam, wspominając, jak dobrze nam było razem. Fajnie.
Bezproblemowo. Nie mogłam przestać o nim myśleć, zwłaszcza o tym, co
powiedział na odchodnym:
„Ja tylko robiłem ci śniadanie. To nie były oświadczyny”.
Cały tydzień mnie to dręczyło. Pewnie, że to było tylko śniadanie. Ale kiedy
podaje ci śniadanie doktor przystojniak, istnieje niebezpieczeństwo, że to
śniadanie przejdzie w obiad, następnie w kolację i kolejne śniadanie, potem
zaczną się wspólne wypady na weekend i spacery do sklepu, aż dojdziecie do
etapu, kiedy doktorek będzie figurował w twoich szpitalnych dokumentach jako
twój bliski.
Więc tak, oczywiście, to było tylko śniadanie. Jednak lubię go tak bardzo, że
na tym by się nie skończyło. A myśl, że byłby zmuszony się mną opiekować,
budzi we mnie dogłębny smutek.
Tyle że nie umiem przestać o nim myśleć. Kiedy to robię, czuję w brzuchu
ogromną pustkę, która mnie rozprasza. Na dodatek w porównaniu z chwilami,
które z nim spędziłam, wszystko inne w moim życiu wydaje się dziwnie
wyblakłe. Przygnębia mnie jednak myśl o tym zaangażowaniu uczuciowym, bo
wiem, że to się nie może dobrze skończyć. Co mam zrobić? Co wybrać? Unikać
go i rozpaczać? Czy rozpaczać, mając go przy sobie?
Tak czy owak będę zrozpaczona.
 No i… stąd się tutaj wzięłam. Umówiłam się do kardiologa tylko po to, by
pokazać mu, że przesadziłam. I powiedzieć, że samotne skakanie na bungee
wydaje mi się raczej nudne.
Widzę, że jest zaskoczony, ale starannie to ukrywa. Ponownie wbija wzrok
w moją kartę.
– Zgodnie z tym, co tu napisano, zgłosiłaś się z powodu palpitacji.
Próbuje ukryć uśmiech, ale i tak go zauważam. Kiwam głową.
– Coś w tym stylu.
Przez chwilę mierzy mnie wzrokiem, a potem odkłada moją kartę i zakłada
stetoskop. Siada na taborecie, odwracając się do mnie.
– Posłuchajmy.
Jezu. Przecież wcale nie mam żadnych palpitacji. Wie, że to tylko
wymówka, ale będzie mnie osłuchiwał, z przekory, bo wie, jak bardzo się
stresuję. A moje serce wali jeszcze szybciej, bo Jake w kitlu i ze stetoskopem,
siedzący okrakiem na taborecie, wygląda jeszcze przystojniej niż zwykle. Jeśli
faktycznie przyłoży mi słuchawkę do piersi, może być potrzebny defibrylator.
Podjeżdża na taborecie do kozetki. Do mnie. Patrzymy sobie w oczy, gdy
przykłada stetoskop do mojego serca. Przymyka oczy i pochyla głowę, jakby
faktycznie koncentrował się na moim pulsie.
Ja również zamykam oczy, bo muszę się jakoś uspokoić. Kiedy słucha
mojego serca, czuję się całkowicie obnażona. Nie podnoszę powiek nawet
wtedy, gdy przestaje mnie badać.
– Po co tu przyszłaś, Maggie? – pyta cicho po chwili milczenia.
Podnoszę wzrok i widzę jego badawcze spojrzenie. Oddycham głęboko
i wypuszczam powietrze.
– Próbuję żyć chwilą – mówię w końcu.
Wzdycha. Zachowuje się tak stoicko, że sama nie wiem, czy to dobry znak.
Potem jednak czuję jego dłoń na kolanie i kciuk muskający moją skórę. Dotyka
mojej twarzy, odgarniając mi kosmyk włosów za ucho.
 – Tylko tego chcę – stwierdza. – Paru chwil. Nie chcę ci zająć całego czasu.
Gapię się na niego całkowicie oszołomiona krojem jego ust, błękitem oczu
i słowami, jakie właśnie wypowiedział. Kiwam głową, bo właściwie nie mam
nic do powiedzenia, chcę tylko, żeby mnie pocałował. I to właśnie robi.
Bierze moją twarz w swoje wielkie, ciepłe dłonie i całuje mnie, odsuwając
nogą taboret. Wzdycham. Czując jego język w ustach, łapię go za kołnierz
białego kitla, a on wślizguje się między moje kolana. Jak dobrze, że mam na
sobie ten fartuch. Obejmuję Jake’a nogami w pasie, a on opuszcza mnie na
kozetkę, całując coraz namiętniej. Jednak chwilę później gwałtownie przerywa
pocałunek i patrzy na mnie rozpalonym wzrokiem, próbując złapać oddech.
– Nie tutaj – mówi, kręcąc głową.
Potwierdzam skinieniem. Nie spodziewałam się, że zrobimy to tutaj. Widzę,
że jest gotów się wycofać, ale nagle spogląda na mnie z takim pożądaniem, że
niemal czuję, jak jego etyka zawodowa rozwiewa się w powietrzu. Znów mnie
całuje, a kiedy jego dłoń muska moje uda, całkowicie zapominam, że jest
lekarzem, a ja jestem tu w roli pacjentki. Nie ma to teraz najmniejszego
znaczenia, bo jego dotyk jest przyjemny, jego usta smakują doskonale i jeszcze
nigdy nie było mi tak bosko w czasie wizyty u lekarza.
Czuję jego usta na swojej szyi, ale nagle przerywa i spogląda na drzwi.
Natychmiast sadza mnie z powrotem na kozetce i pospiesznie poprawia mój
fartuch. Potem podchodzi do umywalki i odkręca wodę.
Kiedy drzwi się otwierają, odwracam głowę i widzę pielęgniarkę. Jake myje
ręce, zupełnie jakby jeszcze chwilę temu nie spoczywały na moich udach i nie
wpychał mi języka po samo gardło. Próbuję oddychać normalnie, ale jego dotyk
i pocałunek całkowicie pozbawiły mnie tchu. Dyszę.
Pielęgniarka ponownie obrzuca mnie współczującym spojrzeniem.
– Na pewno wszystko dobrze?
Wcześniejszy atak kaszlu i mój aktualny stan musiały sprawić, że
wyobrażała sobie mnie już na łożu śmierci.
 – Nic, nic… – Kiwam energicznie głową. – To tylko… moje słabe płuca.
Skutki uboczne mukowiscydozy.
Słyszę chrząknięcie Jake’a, który próbuje stłumić chichot. W końcu skupia
uwagę na pielęgniarce.
– Potrzebują pana na trójce – mówi kobieta. – Coś pilnego.
Jake kiwa głową.
– Dzięki, Vicky. Zaraz tam przyjdę.
Kiedy tylko zamykają się za nią drzwi, Jake zakrywa twarz dłońmi. Widzę
jego uśmiech, gdy w końcu ją odsłania. Rusza w stronę drzwi, ale odwraca się
w moją stronę.
– Ubierz się, Maggie – mówi. – Wpadnę wieczorem, żeby cię rozebrać.
Gdy zostawia mnie samą, nie potrafię się pozbyć głupiego uśmiechu.
Zeskakuję z kozetki i sięgam po ubranie wiszące na krześle. Muszę zakryć usta,
bo czuję, że nadciąga kolejny atak kaszlu, mimo to nie przestaję się uśmiechać.
Tak bardzo się cieszę, że tu dziś przyszłam.
Próbuję odchrząknąć, ale to nie pomaga. Opieranie się o blat również jest
bezcelowe, bo to znowu to samo. Witaj, stary druhu. Wiem, co się stanie, zanim
jeszcze się to dzieje. Zawsze wiem.
Gabinet zaczyna wirować mi przed oczami, więc zginam kolana, żeby
osłabić siłę upadku.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 9

Jake

Gdy miałem dziesięć lat, tata zabrał mnie do Puerto Vallarta, żebym mógł
skoczyć na spadochronie.
Błagałem go, by zabrał mnie ze sobą, odkąd tylko nauczyłem się mówić,
jednak w Teksasie niełatwo uzyskać pozwolenie na skoki dla dziecka.
Był uzależniony od adrenaliny, tak samo jak jego syn. Z tego właśnie
powodu przez prawie całe moje dzieciństwo mieszkaliśmy w pobliżu aeroklubu
– to tam właśnie spędzał cały wolny czas. Większość ojców grała w niedzielę
w golfa. Mój skakał na spadochronie.
Zanim skończyłem liceum, miałem za sobą czterysta pięćdziesiąt skoków
z pięciuset wymaganych do uzyskania licencji instruktora. W ostatnim roku
nauki moje życie zmieniło się tak gwałtownie, że wykonanie ostatnich
pięćdziesięciu skoków zajęło mi kolejnych parę lat. Instruktorem zostałem
dopiero tuż po ukończeniu studiów medycznych. I choć Maggie towarzyszyła mi
w moim pięćsetnym skoku, to od dziesiątego roku życia co najmniej trzy razy
tyle skoków wykonałem solo.
Mimo tak dużego doświadczenia ten pięćsetny skok w duecie był
najstraszniejszym skokiem w mojej karierze. Jeszcze nigdy się tak nie bałem
w samolocie. Nigdy nie obawiałem się, że spadochron może się nie otworzyć.
Aż do tej pory nie martwiłem się o swoje życie. Po prostu gdyby ten skok się nie
udał, skreśliłoby to moje szanse na kolację z Maggie. A chciałem się z nią
umówić, odkąd ją zobaczyłem.
Sam byłem zaskoczony tym, jak na nią zareagowałem. Nie pamiętam, by
ktoś tak bardzo mnie urzekł. Wystarczyło jedno spojrzenie na nią, by coś się we
mnie przebudziło. Wiedziałem, że mam to w sobie, ale jeszcze nigdy się nie
ocknęło. Od tak dawna nie patrzyłem w taki sposób na dziewczynę, że
zapomniałem, w jakie osłupienie może wpaść wtedy człowiek.
Stała przy kontuarze, biorąc formularz od Coreya, który miał skakać z nią
w tandemie. Gdy tylko dotarło do mnie, że przyszła sama, odczekałem, aż
weźmie się do wypełniania dokumentów, i zacząłem błagać Coreya, by odstąpił
mi ten skok.
– Jake, jesteś tu raz w miesiącu. Masz inną pracę – bronił się. – Ja tu
przychodzę codziennie, bo potrzebuję kasy.
– Możesz zatrzymać kasę – zaproponowałem. – Wszystko ci oddam. Tylko
daj mi skoczyć.
Kiedy tylko usłyszał, że rezygnuję z pieniędzy, spojrzał na mnie jak na
durnia i machnął ręką w stronę Maggie.
– Cała twoja – stwierdził i poszedł sobie.
Przez chwilę nie potrafiłem opanować poczucia triumfu, ale potem znów na
nią spojrzałem, jak siedzi tam całkiem sama. Skok na spadochronie to dla
większości ludzi monumentalne przeżycie. Większość debiutantów nie
przychodzi samotnie. Prawie zawsze mają przy sobie kogoś, kto przeżywa tę
chwilę wraz z nimi, czy to również skacząc, czy czekając na ziemi na szczęśliwe
lądowanie.
Szczerze mówiąc, po raz pierwszy widziałem nowicjuszkę, która przyszła
bez nikogo. Jej niezależność mnie intrygowała, budząc jednocześnie odrobinę
lęku. I od chwili, kiedy podszedłem do niej, żeby zapytać, czy potrzebuje
pomocy w wypełnieniu papierów, w głębi mojego serca nic się nie zmieniło.
Bywają dni, kiedy nadal jestem zestresowany. Ciągle mnie intryguje. Nadal się
trochę boję.
I nie mam pojęcia, jak z tego wybrnąć.
Dlatego właśnie sterczę teraz w szpitalnym korytarzu, przed salą, do której
trafiła dwie godziny temu.
 Gdy Vickie znalazła Maggie, byłem u innej pacjentki i o niczym nie
wiedziałem, bo pielęgniarka poradziła sobie sama. Powiedziała mi dopiero po
spotkaniu z dwoma kolejnymi pacjentami, kiedy Maggie leżała w szpitalu już od
godziny.
Z relacji Vickie wynikało, że zaniepokoiła się, gdy Maggie przez dłuższą
chwilę nie wychodziła z gabinetu, więc poszła sprawdzić, co się dzieje.
Dziewczyna leżała na podłodze, powoli odzyskując świadomość. Vickie
natychmiast zbadała jej cukier, a potem odesłała pod opieką do szpitala. Klinika,
w której pracuję, przylega do jego budynków, więc nasi pacjenci często tu
trafiają. Nie byłem jednak przygotowany na to, że nagły przypadek może okazać
się os obis tym.
Odkąd dowiedziałem się, co zaszło, nie mogłem się na niczym skupić.
Znalazłem w końcu kogoś na zastępstwo i poszedłem sprawdzić, co u Maggie.
I oto sterczę w korytarzu przed salą, w której leży, i sam nie wiem, co czuję i jak
rozwiązać tę sytuację. Byliśmy na randce, nagle pojawiła się możliwość drugiej.
Tyle że trafiła do szpitala i znajduje się dokładnie w takiej sytuacji, jakiej się
obawiała w związku z nami.
Choroba narzuca jej ograniczenia. Mam tego właśnie doświadczyć.
Drzwi się otwierają, a ja odsuwam się na bok, przepuszczając pielęgniarkę,
która kieruje się do gabinetu. Ruszam za nią.
– Przepraszam… – Dotykam delikatnie jej ramienia. Kiedy się zatrzymuje,
wskazuję na salę Maggie. – Poinformowaliście już jej rodzinę?
Pielęgniarka spogląda na moją służbową plakietkę.
– Tak – potwierdza. – Nagrałam się na sekretarce, gdy tylko do nas trafiła.
Myślałam, że to pacjentka doktora Kastnera – dodaje, spoglądając w dokumenty.
– Tak. Jestem jej kardiologiem. Była u nas w klinice, kiedy jej się
pogorszyło, więc wpadłem sprawdzić, co u niej.
– Kardiologiem? – dziwi się pielęgniarka, nie odrywając wzroku od karty
pacjenta. – Wiemy, że ma mukowiscydozę, ale nic o problemach z sercem.
 – Badanie profilaktyczne – wyjaśniam, żeby ukrócić jej wścibstwo, które
przeszkadza w moim wścibstwie. – Chciałem wiedzieć, czy powiadomiono
rodzinę. Pacjentka jest przytomna?
Pielęgniarka kiwa głowa, ale dostrzegam na jej twarzy wyraz poirytowania,
jakby miała dość tego, że podważam jej kwalifikacje. Odchodzę, po czym
zatrzymuję się ponownie przed drzwiami sali, w której leży Maggie. Wciąż nie
potrafię się przełamać i wejść, bo nie znam jej na tyle, by wiedzieć, jakiej reakcji
ode mnie oczekuje. Jeśli zachowam się tak, jakby omdlenie w moim gabinecie
nie było niczym wielkim, może poczuć się dotknięta moją obojętnością. Jeśli
pokażę, że się martwię, może to wykorzystać jako argument przeciwko naszym
spotkaniom.
Gdyby łączyło nas coś więcej niż jednorazowa randka, następne parę minut
nie miałoby może aż tak wielkiego znaczenia. Ale skoro spotkaliśmy się tylko
raz, to jestem niemal pewien, że musi teraz żałować dzisiejszej wizyty, tego, że
mogę zobaczyć ją w takim stanie, a może nawet i tego, że poznała mnie we
wtorek. Wydaje mi się, że moje następne posunięcia będą mieć kluczowe
znaczenie dla tego, jak rozwinie się cała sytuacja.
Chyba nigdy tak bardzo nie przejmowałem się tym, jak wypadnę. Nie
przykładam znaczenia do tego, czy ktoś mnie lubi, zawsze robię i mówię to, co
chcę. Jednak teraz, przy Maggie, przydałby mi się jakiś podręcznik.
Muszę wiedzieć, czego ode mnie oczekuje, żeby znów mnie nie odepchnęła.
Naciskam klamkę, ale dosłownie w tej samej chwili dzwoni mój telefon.
Cofam się, nie chcąc, by Maggie zorientowała się, że sterczę pod drzwiami.
Odchodzę kilka kroków i spoglądam na ekran.
Uśmiecham się, widząc, że to Justice dobija się do mnie na FaceTimie.
Cieszę się, że zyskałem chwilę zwłoki przed spotkaniem z Maggie.
Przyjmuję połączenie i odczekuję parę sekund, bo tyle zwykle mija, zanim
aplikacja zadziała. Kiedy jednak wyświetla się okienko, nie widzę w nim twarzy
Justice’a. Zakrył ekran jakąś kartką. Mrużę oczy, próbując cokolwiek odczytać,
ale rozdzielczość nie pozwala.
– Za blisko aparatu – mówię.
Odsuwa kartkę o kilka centymetrów i widzę w prawym górnym rogu
zakreśloną liczbę 85.
– Całkiem niezły wynik, biorąc pod uwagę, że prawie całą noc oglądałeś
horrory – stwierdzam.
Justice patrzy na mnie z ekranu tak, jakbym to ja był dzieckiem, a on
rodzicem.
– Tato, dostałem czwórę. To moja pierwsza czwóra w tym roku. Powinieneś
mnie objechać, żebym już nigdy nie przynosił takich ocen.
Słysząc mój śmiech, patrzy na mnie z taką powagą, jakby bardziej był
rozczarowany brakiem mojego gniewu niż niższą oceną.
– Słuchaj – odpowiadam, opierając się o ścianę. – Obaj wiemy, że się
uczyłeś. Wściekałbym się, gdyby było inaczej. Ale dostałeś czwórkę, bo
poszedłeś za późno spać. A za to już cię ochrzaniłem.
Dziś w nocy obudziłem się o trzeciej i usłyszałem telewizor w salonie. Kiedy
poszedłem go wyłączyć, Justice siedział na kanapie z miską popcornu i oglądał
Wizytę. Ma obsesję na punkcie Shyamalana. Głównie z mojego powodu. Zaczęło
się od tego, że pozwoliłem mu obejrzeć Szósty zmysł. Miał wtedy pięć lat. Teraz
ma jedenaście, a obsesja sięgnęła apogeum.
Co mogę z tym zrobić? Ma to przecież po ojcu. Ale tyle samo co po mnie ma
też po swojej matce. Stresowała się każdym wypracowaniem i zadaniem
domowym przez całe liceum i studia. Musiałem ją kiedyś pocieszać, bo dostała
tylko dziewięćdziesiąt dziewięć punktów zamiast stu.
Justice również cierpi na nadmiar ambicji, ale walczy to w nim z ochotą
przesiedzenia całej nocy i oglądania strasznych filmów, kiedy nie powinien.
Rano, gdy go odwoziłem, musiałem go budzić przed szkołą.
Wiedziałem, że nie ma co się spodziewać cudów na teście z matematyki,
kiedy wysiadł, ocierając ślinę z ust, i powiedział:
 – Dobranoc, tato.
Wydawało mu się, że odwiozłem go do matki. Nie mogłem przestać się
śmiać, widząc jego minę, gdy zrozumiał, że jest przed szkołą. Próbował wrócić
do samochodu, ale zamknąłem drzwi, zanim zaczął mnie błagać, żebym wypisał
mu zwolnienie.
Opuściłem szybę tylko na tyle, by mógł wcisnąć palce do środka.
– Błagam, tato. Nic nie powiem mamie. Daj mi się tylko wyspać.
– Wszystko ma swoje konsekwencje, Justice. Kocham cię, powodzenia i nie
śpij.
Odsunął dłoń i wycofał się przygnębiony, a ja pojechałem dalej.
Widzę na swoim ekranie, jak gniecie kartkę i rzuca ją za siebie. Przeciera
oczy.
– Zapytam pana Banksa, czy pozwoli mi to poprawić.
– Albo pogódź się z tymi osiemdziesięcioma pięcioma punktami – mówię ze
śmiechem. – To nie jest zła ocena.
Wzrusza ramionami i drapie się po policzku.
– Mama znowu wczoraj gdzieś była z tym facetem. – Mówi o tym takim
tonem, jakby nie przejmował się, że wkrótce może mieć ojczyma. To chyba
dobrze.
– Tak? Znowu nazwał cię gnojkiem i zmierzwił ci włosy?
Justice przewraca oczami.
– Nie. Tym razem nie było aż tak źle. On chyba nie ma dzieci. Mama
musiała mu wyjaśnić, że tak się nie mówi do jedenastolatków. A tak w ogóle to
kazała zapytać, czy jesteś dziś zajęty, bo znowu gdzieś się wybierają.
Wciąż dziwnie się czuję, słysząc o randkach Chrissy od naszego dziecka. To
dla mnie zupełnie nowe doświadczenie i nie wiem, jak sobie z tym radzić,
staram się tylko, żeby nie wyglądało jakoś dziwnie. To przecież ja to
skończyłem i nie było to łatwe. Zwłaszcza ze względu na dziecko. Jednak
świadomość, że Justice pozostał ostatnim, co nas łączyło, nie była dobra dla
żadnego z nas. Chrissy z początku ciężko to znosiła, ale tylko dlatego, że
wiedliśmy wygodne życie. Wiedziała, że pod tym jest pustka.
Jeśli chodzi o miłość, zawsze uważałem, że powinien w niej być jakiś
pierwiastek szaleństwa. Takiego, które sprawia, że chcesz z tym kimś spędzić
każdą chwilę swojego życia. A nasza miłość opierała się na odpowiedzialności
i wzajemnym szacunku. Nie było w niej szaleństwa, od którego zamiera serce.
Po narodzinach Justice’a oboje oszaleliśmy z miłości do niego i to
wystarczyło, aby utrzymać nas razem przez całe liceum, studia i większą część
rezydentury. Nasza miłość była jednak zbyt słaba, by przetrwać całe życie.
Rozstaliśmy się ponad rok temu, ale wyprowadziłem się dopiero przed
sześcioma miesiącami. Kupiłem dom dwie ulice od tego, w którym
wychowywaliśmy syna. Sąd przydzielił nam wspólną opiekę wraz
z wytycznymi, kto i kiedy się nim zajmuje, ale w ogóle się ich nie trzymamy.
Justice mieszka mniej więcej po równo u każdego z nas, lecz to on najczęściej
o tym decyduje, nie my. Przy tak bliskim sąsiedztwie wychodzi i wraca, kiedy
ma ochotę. Mnie to również pasuje. Bez trudu pogodził się z tą sytuacją i myślę,
że kontrola nad wizytami ułatwiła mu przetrwanie naszego rozstania.
Może nawet za bardzo.
Bo teraz, z jakichś niewyjaśnionych powodów, wydaje mu się, że interesują
mnie randki jego matki, choć raczej wolałbym pozostać nieświadomy. Tyle że
Justice ma dopiero jedenaście lat. Nadal jest niewinny w niemal każdym
znaczeniu tego słowa, więc cieszy mnie to, że opowiada mi o tej części swojego
życia, do której już nie należę.
– Słyszysz mnie, tato? – pyta. – Mogę dziś u ciebie zostać?
– Tak – odpowiadam, kiwając głową. – Jasne.
Obiecałem Maggie, że wpadnę dziś wieczorem, ale to było, zanim… Jestem
prawie pewien, że zostawią ją tutaj na noc, więc mam wolny piątkowy wieczór.
Zresztą dla Justice’a zawsze mam czas. Ciężko pracuję i mam liczne
zainteresowania, ale on zawsze ma pierwszeństwo. Przed wszystkim innym.
 – Gdzie ty w ogóle jesteś? – Justice mruży oczy, wpatrując się w ekran. – To
nie jest twój gabinet.
Odwracam telefon, pokazując mu pusty korytarz i drzwi, za którymi leży
Maggie.
– W szpitalu. Odwiedzam chorą znajomą – wyjaśniam i znów kieruję kamerę
na siebie. – O ile ma ochotę na tę wizytę.
– A czemu miałaby nie mieć?
Patrzę na niego przez chwilę i kręcę głową. Nie chciałem wypowiedzieć tej
ostatniej części na głos.
– Nieważne.
– Pogniewała się na ciebie?
To strasznie dziwne rozmawiać z nim o kobiecie, z którą poszedłem na
randkę, a która nie jest jego matką. To, że mój syn zdaje się podchodzić do tego
dość swobodnie, nie oznacza jeszcze, że ja czuję się komfortowo, rozmawiając
z nim o swoich podbojach. Przysuwam telefon do twarzy i marszczę brwi.
– Nie rozmawiam o moim życiu uczuciowym.
– Przypomnę ci o tym, gdy sam zacznę chodzić na randki – odpowiada
Justice, naśladując moją minę.
Parskam śmiechem. Ma jedenaście lat, a jest bardziej wygadany niż
większość dorosłych.
– Dobra. Jeśli ci o niej opowiem, obiecasz, że powiesz mi, gdy pierwszy raz
pocałujesz dziewczynę?
Justice kiwa głową.
– Ale nic nie powiesz mamie.
– Stoi.
– Stoi.
– Ma na imię Maggie – wyjaśniam. – Byliśmy na randce we wtorek i wydaje
mi się, że mnie lubi, ale nie chce się ze mną spotykać, bo jej życie jest
w rozsypce. A teraz trafiła do szpitala i chcę ją odwiedzić, tylko nie wiem, co
zrobić, gdy już przejdę przez te drzwi.
– Jak to nie wiesz, co zrobić? – dziwi się Justice. – Przecież zawsze mi
powtarzasz, że trzeba być sobą, nie można udawać przed innymi.
Cieszę się, że zapadają mu w pamięć moje ojcowskie rady. Szkoda, że nie
trafiają do mnie.
– Masz rację. Wejdę tam i będę sobą.
– Prawdziwym sobą. A nie sobą lekarzem.
– Co to znaczy? – pytam ze śmiechem.
Justice przechyla głowę i robi minę, którą zapewne u mnie podejrzał.
– Jesteś fajnym tatą, ale kiedy wyłazi z ciebie lekarz, robisz się strasznie
nudny. Jeśli ją lubisz, nie gadaj z nią o pracy ani o medycynie.
Wyłazi ze mnie lekarz? Znów się śmieję.
– Masz jeszcze jakieś rady?
– Kup jej twixa.
– Twixa?
– Tak. – Justice kiwa głową. – Ja bym polubił kogoś, kto przychodzi
z twixem.
– Dobra rada. Powiem ci wieczorem, jak mi poszło.
Macha na pożegnanie, po czym kończy połączenie.
Wsuwam telefon do kieszeni i podchodzę do drzwi sali Maggie. Bądź sobą.
Biorę głęboki, uspokajający wdech i pukam. Czekam, aż się odezwie, dopiero
potem wchodzę. Kiedy już jestem w środku, widzę, że leży zwinięta w kłębek.
Na mój widok uśmiecha się i opiera głowę na łokciu.
Potrzebowałem tego uśmiechu.
Podchodzę do łóżka, a ona podnosi nieco wyżej zagłówek. Siadam na
krześle, patrząc, jak Maggie przewraca się na bok i kładzie głowę na poduszce.
Gładzę ją delikatnie po policzku, a potem całuję w usta. Zupełnie nie wiem, co
powiedzieć. Opieram brodę na ramie łóżka i muskam jej włosy.
Kocham to uczucie, które mi towarzyszy, gdy jestem przy niej. Zastrzyk
adrenaliny, jak w trakcie nocnego skoku. Jednak mimo adrenaliny i tego, że
głaszczę jej włosy, mimo jej powitalnego uśmiechu widzę w jej oczach, że mój
spadochron się nie otworzy i runę w otchłań, gdzie czeka mnie bolesne
zderzenie z ziemią.
Maggie na chwilę odwraca wzrok i nakłada maskę tlenową. Kiedy ją
zdejmuje, zmusza się do kolejnego uśmiechu.
– Ile lat ma twój syn?
Mrużę powieki, zastanawiając się, skąd o tym wie. Ale cisza panująca w sali
stanowi wystarczającą odpowiedź. Doskonale słychać wszystko, co dzieje się za
drzwiami.
Przestaję gładzić ją po włosach i dotykam jej dłoni, która spoczywa na
poduszce. Sunę palcem wokół wenflonu.
– Jedenaście.
– Wcale nie chciałam podsłuchiwać – tłumaczy się z uśmiechem.
– Nie ma sprawy. Nie chciałem ukrywać, że mam dziecko, tylko nie
wiedziałem, jak o tym wspomnieć na pierwszej randce. Jestem trochę
nadopiekuńczy wobec niego i miałem poczucie, że muszę go chronić przed tym
aspektem swojego życia, póki nie będę pewien, że chcę się tym dzielić.
Maggie kiwa głową, odwracając dłoń. Pozwala mi przez chwilę wodzić
palcem po swojej skórze, przyglądając się, jak sunie po dłoni, w dół nadgarstka,
aż do wenflonu. Potem znów patrzy mi w oczy.
– Jak ma na imię?
– Justice.
– Świetne imię.
Uśmiecham się.
– I świetny dzieciak.
Nie przestaję muskać jej dłoni, ale przez chwilę milczymy. Nie chcę się
angażować głębiej w rozmowę, bo wiem, czym to się skończy. Z drugiej strony,
jeśli się nie odezwę, ona może przejąć pałeczkę i znów zacząć mi wyjaśniać,
dlaczego nie możemy być razem.
– Jego matka ma na imię Chrissy – próbuję jakoś wypełnić ciszę. –
Chodziliśmy ze sobą, bo wiele nas łączyło. Oboje chcieliśmy studiować
medycynę. Oboje zostaliśmy przyjęci na ten sam uniwersytet. Tyle że na
początku ostatniej klasy liceum zrobiłem jej dziecko. Urodziła Justice’a tydzień
przed końcem szkoły.
Splatam jej palce ze swoimi. Kocham ją za to, że mi na to pozwala, podobnie
jak kocham trzymać ją za rękę.
– Nie do wiary, że mieliście dziecko w tak młodym wieku, a i tak zostaliście
lekarzami.
Cieszy mnie, że rozumie, jakie było to dla nas trudne.
– W czasie jej ciąży były takie chwile, kiedy myślałem o innym zawodzie.
Czymś łatwiejszym. Ale kiedy tylko go zobaczyłem, zrozumiałem, że nie chcę,
by kiedykolwiek pomyślał, że był dla nas przeszkodą tylko dlatego, że byliśmy
tacy młodzi. Zrobiliśmy wszystko, by osiągnąć cele, które sobie wyznaczyliśmy.
Studiowanie medycyny na pewno było wyzwaniem dla dwojga nastolatków
z maluchem. Ale mama Chrissy była, i jest, prawdziwym skarbem. Nie
dalibyśmy bez niej rady.
Kiedy kończę opowiadać, Maggie delikatnie ściska moją dłoń, jakby
gratulując dobrej roboty.
– A jakim jesteś ojcem?
Jeszcze nikt mnie nie pytał, jak się oceniam jako rodzic. Zastanawiam się
nad tym przez chwilę.
– Niepewnym – odpowiadam w końcu z całkowitą szczerością. –
W większości przypadków z góry wiadomo, czy będziesz w czymś dobry czy
nie. W rodzicielstwie nigdy nie wiesz, aż do chwili, gdy twoje dziecko dorośnie.
Ciągle się martwię, że wszystko robię źle, ale nie zorientuję się, dopóki nie
będzie za późno.
– Moim zdaniem to, że się tym zamartwiasz, jest wystarczającym dowodem,
że nie powinieneś się o to martwić.
Wzruszam ramionami.
– Może i tak. Ale dalej się martwię. Zawsze tak będzie.
Widzę lekkie wahanie na jej twarzy, gdy wspominam o swoich niepokojach.
Chciałbym to cofnąć. Nie chcę, by myślała, że mam nadmiar problemów. Ma się
skupić tylko na tu i teraz. Nie myśleć, co będzie jutro, za tydzień czy
w przyszłym roku. Ale o tym właśnie myśli. Widzę to w jej spojrzeniu – martwi
ją to, jak miałaby się wpasować w moje życie i czuć się z tym dobrze. Patrząc,
jak odwraca wzrok i skupia się na wszystkim, tylko nie na mnie, domyślam się,
że nie potrafi sobie tego wyobrazić.
Już wcześniej się wahała, a przecież wtedy myślała, że moim największym
zmartwieniem oprócz pracy jest pogoda w czasie skoków. Nawet jeśli
przychodząc dziś do mojego gabinetu, była gotowa dać mi szansę, pojawienie
się Justice’a nie tylko wszystko zmieniło, ale też wzmocniło postanowienie,
przez które wykopała mnie ze swojego domu.
Puszczam jej dłoń i głaszczę ją po policzku, chcąc, by znów na mnie
spojrzała. Kiedy w końcu to robi, wiem, że podjęła decyzję. Widzę, jak resztki
nadziei gasną w jej oczach. To zdumiewające, ile można przekazać jednym
spojrzeniem.
Muskam kciukiem jej usta.
– Tylko nie proś, żebym odszedł.
Ze zmarszczonymi brwiami wygląda na kompletnie rozdartą między tym,
czego pragnie, a tym, co jest jej potrzebne.
– Jake…
Milknie, nie mówiąc nic więcej. Moje imię zawisa ciężko w powietrzu.
Wiem, że nie zmienię jej postanowienia, i nie jestem nawet pewien, czy
powinienem próbować. Pragnę się z nią widywać, marzę, żeby ją lepiej poznać,
ale to by było nieuczciwe. To ona najlepiej zna swoją sytuację. Wie, co może
i jak powinno wyglądać jej życie. Nie mogę się spierać z jej argumentami, bo
jestem niemal pewien, że widziałbym to tak samo, gdyby nasze role się
odwróciły.
Może stąd to milczenie. Bo ją rozumiem.
Atmosfera w sali wyraźnie gęstnieje od napięcia, podniecenia
i rozczarowania. Próbuję sobie wyobrazić, jak mogłaby wyglądać nasza miłość.
Skoro spędzenie z nią jednej nocy napełniło mnie taką tęsknotą, mogę sobie
tylko wyobrażać, jak obłąkańczej miłości mógł to być początek.
W końcu trafiłem na kogoś, kto mógłby wypełnić pustkę w moim życiu.
Tyle że ona uważa, że jej śmierć tylko zwiększy tę pustkę. Cóż za ironia losu.
Nie do wytrzymania.
– Widziałaś się już z doktorem Kastnerem?
Kiwa głową, ale się nie odzywa.
– Coś się zmieniło z twoim zdrowiem?
– Wszystko dobrze. Muszę chyba tylko trochę odpocząć.
Nie potrafię stwierdzić, czy mówi prawdę, ale odpowiada trochę za szybko.
Prosi, żebym ją zostawił, lecz ja chcę jej tylko powiedzieć, że choć ledwie
się znamy, chcę być tu przy niej. Pomóc jej w odhaczeniu paru kolejnych rzeczy
z listy. Upewnić się, że będzie żyła, nie skupiając się ciągle na tym, że być może
ma mniej czasu niż inni.
Nic nie mówię, bo kim jestem, by zakładać, że jej życie będzie niepełne, jeśli
nie stanę się jego częścią? Tylko narcyz mógłby tak myśleć. Dziewczyna, którą
mam przed sobą, jest tą samą dziewczyną, która ledwie w tym tygodniu przyszła
sama do aeroklubu, żeby skoczyć na spadochronie. Muszę uszanować jej wybór
i odejść z tych samych powodów, dla których mnie tak pociągała od pierwszej
chwili: bo była niezależną twardzielką i nie potrzebowała, abym wypełnił pustkę
w jej życiu. W jej życiu po prostu nie ma na nią miejsca.
A ja chciałbym ją samolubnie błagać, by wypełniła moją.
 – Nieźle ci szło to odhaczanie pozycji na liście. Obiecaj mi, że odhaczysz
jeszcze parę.
Kiwa głową, a po jej policzku spływa łza. Przewraca oczami, jakby była tym
faktem zażenowana.
– Sama nie wierzę, że płaczę. Ledwie cię znam. – Śmieje się, zaciskając
powieki, a potem znów na mnie patrzy. – Zachowuję się jak głupia.
– Nie – odpowiadam z uśmiechem. – Płaczesz, bo wiesz, że w innej sytuacji
byś się we mnie zakochała.
– W innej sytuacji zrobiłabym to już we wtorek – mówi, śmiejąc się ze
smutkiem.
Nie ma na to odpowiedzi. Pochylam się, żeby ją pocałować. Odwzajemnia
pocałunek, biorąc moją twarz w dłonie. Gdy nasze usta się rozdzielają,
przyciskam czoło do jej czoła i zamykam oczy.
– Prawie żałuję, że cię spotkałem.
– Ja nie. – Maggie kręci głową. – Jestem wdzięczna, że cię spotkałam.
Wypełniłeś jedną trzecią mojej listy.
Pochylam się z uśmiechem, marząc o tym, by być tak samolubnym, żeby
spróbować ją przekonać. Jednak musi mi wystarczyć świadomość, że to jedno
spotkanie miało dla niej znaczenie. Musi.
Całuję ją po raz ostatni.
– Mogę z tobą poczekać, aż przyjdzie ktoś z rodziny.
Wyraz jej twarzy nagle się zmienia. Potrząsa głową i odsuwa się ode mnie.
– Nic mi nie będzie. Możesz mnie zostawić.
Kiwam głową i wstaję. W końcu nic nie wiem o jej rodzinie, rodzicach ani
o tym, czy ma jakieś rodzeństwo. I właściwie nie chcę tu być, gdy się pojawią.
Po co mi spotkanie z najważniejszymi ludźmi w jej życiu, skoro sam nigdy nie
stanę się jednym z nich?
Raz jeszcze ściskam jej dłoń i patrzę na nią, starając się ukryć
rozczarowanie.
 – Szkoda, że nie przyniosłem ci twixa.
Jej mina wyraża zaskoczenie, ale niczego nie tłumaczę. Cofam się, a Maggie
macha mi na pożegnanie. Odpowiadam tym samym i wychodzę bez słowa,
najszybciej, jak tylko się da.
Jako człowiek, który przez całe życie szukał adrenaliny, nie zawsze
podejmowałem najrozsądniejsze decyzje. Adrenalina prowokuje do robienia
głupot bez większego zastanowienia.
Bo głupotą było wywalić się na crossowym rowerze w wieku trzynastu lat
tylko dlatego, że chciałem wiedzieć, jak boli złamana kość.
Bo głupotą było kochać się z Chrissy, gdy mieliśmy po osiemnaście lat, bez
gumki tylko dlatego, że było to podniecające i bezmyślnie założyliśmy, że nie
poniesiemy żadnych konsekwencji.
Bo głupotą było skakanie tyłem z nieznanego klifu w Cancun tylko dlatego,
że miałem dwadzieścia trzy lata i rozkoszowałem się niewiedzą, czy pod wodą
czyhają na mnie jakieś skały.
A w wieku dwudziestu dziewięciu lat głupotą by było błaganie dziewczyny,
by rzuciła się na oślep w coś, z czego mogła zrodzić się szaleńcza miłość, za
którą tęskniłem całe życie. Kiedy ktoś zakochuje się tak mocno, to już nie ma
powrotu, nawet jeśli miłość się skończy. To wciąga jak bagno. Zostajesz w tym
na zawsze.
Myślę, że Maggie o tym wie. Mam nadzieję, że to dlatego mnie odpycha.
Nie broniłaby się przed tym tak gwałtownie, gdyby nie była przerażona, że
jej śmierć będzie też śmiercią drugiej osoby. Przynajmniej tyle mi zostanie na
odchodnym. Założenie, że dostrzegła łączący nas potencjał i musiała to
przerwać, nim oboje całkowicie się pogrążyliśmy.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 10

Ridge

Stoję przy zlewie, płucząc makaron i patrząc, jak Sydney kręci się po kuchni
i salonie, i wskazując różne przedmioty, miga do mnie ich nazwy. Poprawiam ją,
gdy się myli, ale zwykle dobrze sobie radzi. Pokazuje na lampę i miga „lampa”.
Potem czas na poduszkę, stół i okno. Pokazuje na ręcznik, którym owinęła
głowę, i miga „ręcznik”.
Potakuję, a ona odwdzięcza się uśmiechem i uwalnia włosy. Wilgotne
kosmyki opadają na ramiona, a ja wstydzę się przyznać przed samym sobą, ile
razy wyobrażałem sobie, jak pachną po wyjściu spod prysznica. Podchodzę
bliżej i obejmuję ją od tyłu, wtulając w nie twarz, by w końcu poczuć ten
zapach.
Potem wracam do kuchenki, zostawiając ją na środku salonu, skąd patrzy na
mnie, jakbym zwariował. Wzruszam ramionami, dodając sos do makaronu.
Nagle ktoś chwyta mnie za ramię. Od razu wiem, że to Warren. Odwracam się
do niego.
– Dla mnie i Bridgette też wystarczy?
Nie wiem, czemu nie zrobiliśmy tego u Sydney. Miałbym tam znacznie
większy spokój, a przecież nawet nie słyszę, więc tylko mogę się domyślać, o ile
spokojniej było tam dla niej.
– Nie zabraknie – migam, uświadamiając sobie, że muszę zaprosić Sydney
na prawdziwą randkę. Zabrać ją z tego mieszkania. Jutro to zrobię.
Dwunastogodzinna randka. Możemy pójść na lunch, a potem do kina i na
kolację i w ogóle nie przejmować się Warrenem i Bridgette.
Gdy wyjmuję z piekarnika chleb czosnkowy, Sydney rusza do łazienki.
Czuję lekkie zaniepokojenie, ale przypominam sobie, że na blacie wciąż leżą
nasze telefony. Pewnie musiała odebrać.
Wraca chwilę później, przykładając aparat do ucha. Śmieje się. Mam
wrażenie, że rozmawia ze swoją matką.
Chcę poznać jej rodziców. Nie opowiadała mi o nich zbyt wiele, wiem tylko,
że ojciec jest prawnikiem, a matka całe życie zajmowała się domem. Jednak
wygląda na to, że dobrze się z nimi dogaduje. Jedynymi jej znajomymi, jakich
poznałem, byli Hunter i Tori – i wolałbym o tym zapomnieć. Co innego jej
rodzice. Chcę ich poznać choćby tylko po to, by powiedzieć im, że wychowali
wyjątkową kobietę, którą pokochałem całym sercem.
Sydney uśmiecha się do mnie i pokazuje na telefon.
– Mama – miga, po czym podaje mi moją komórkę.
Odblokowuję ekran i widzę nieodebrane połączenie oraz nagranie w poczcie
głosowej. Ludzie rzadko do mnie dzwonią, bo wszyscy, którzy mnie znają,
wiedzą, że nie mogę odpowiedzieć. Zazwyczaj dostaję esemesy.
Uruchamiam aplikację do odczytywania wiadomości, ale otrzymuję
komunikat: „transkrypcja jest niemożliwa”. Wsuwam telefon do kieszeni,
czekając, aż Sydney skończy rozmowę. Puszczę jej nagranie ze skrzynki
i dowiem się, o co chodzi.
Wyłączam kuchenkę oraz piekarnik i biorę się do rozkładania talerzy na
stole, gdy Warren i Bridgette wyrastają jak spod ziemi i pytają, czy już gotowe.
Działają jak w zegarku. Znikają natychmiast, gdy przychodzi do sprzątania lub
płacenia rachunków, a wracają, gdy tylko pojawi się jedzenie. Umrą z głodu,
jeśli kiedykolwiek się wyprowadzą.
A może to ja powinienem się wyprowadzić? Niech sobie zatrzymają to
mieszkanie i nacieszą punktualnym płaceniem rachunków. Któregoś dnia tak
zrobię. Zamieszkam z Sydney. Ale jeszcze nie teraz. Najpierw muszę poznać
całą jej rodzinę, a ona musi mieć szansę pomieszkać samodzielnie, tak jak
zawsze chciała.
 Sydney kończy rozmowę i siada obok mnie przy stole. Podsuwam jej telefon
i pokazuję na wiadomość w skrzynce.
– Możesz ją dla mnie odsłuchać?
Wcześniej prosiła mnie, żebym migał wszystko, co do niej mówię, więc tak
też robię. To pomoże jej w szybszej nauce. Podczas gdy odsłuchuje wiadomość,
nakładam makaron na jej talerz. Dorzucam kromkę chleba czosnkowego
i stawiam danie przed nią dokładnie w chwili, gdy odkłada komórkę.
Przez chwilę gapi się w ekran, a potem patrzy na Warrena zamiast na mnie.
Jeszcze nigdy nie widziałem u niej takiego spojrzenia. Nie jestem pewien, jak to
odczytać. Wygląda, jakby się wahała, a zarazem martwiła. Zupełnie mi się to nie
podoba.
– Co się stało?
Przysuwa do mnie telefon i sięga po szklankę z wodą.
– Maggie – wydusza w końcu z siebie, a moje serce zatrzymuje się na
chwilę.
Mówi coś jeszcze, ale nie miga, a ja nie mogę nic odczytać z ruchu jej warg.
Spoglądam na Warrena, który przekazuje mi jej słowa.
– Dzwonili ze szpitala. Maggie dziś do nich trafiła.
Nagle prawie wszystko zamiera. Prawie, bo Bridgette wciąż nakłada sobie
makaron. Przenoszę wzrok na Sydney, ale pije wodę i unika mojego spojrzenia.
Znów patrzę na Warrena. Spogląda na mnie, jakbym to ja miał wiedzieć, co
robić.
Nie mam pojęcia, dlaczego zachowuje się tak, jakby wszystko ode mnie
zależało. Maggie to także jego przyjaciółka. Patrzę na niego wymownie
i mówię:
– Zadzwoń do niej.
Patrzymy po sobie z Sydney, ale za cholerę nie wiem, jak sobie poradzić z tą
sytuacją. Nie chcę wyglądać na zbyt przejętego, lecz jak mam się nie
przejmować, skoro Maggie jest w szpitalu? Tyle że martwi mnie, jak to odbierze
Sydney. Wzdycham i ściskam jej dłoń pod stołem, czekając, aż Warren
dodzwoni się do Maggie. Sydney splata palce z moimi, ale drugą dłonią zakrywa
usta. Nie spuszcza wzroku z Warrena, który podnosi się z krzesła i rozmawia
przez telefon. Ja również siedzę i czekam. Tymczasem Bridgette pochłania
kolejną porcję makaronu, zagryzając chlebem.
Sydney nerwowo podskakuje noga, mój puls jest szybszy nawet niż jej
podrygiwanie. Rozmowa Warrena ciągnie się w nieskończoność. Nie mam
pojęcia, co mówi, ale jakoś w połowie Sydney krzywi się, puszcza moją rękę
i odchodzi od stołu. Ruszam za nią, ale zatrzymuję się, bo Warren kończy
rozmowę.
Stoję pośrodku salonu, gotów gonić Sydney, gdy Warren zaczyna do mnie
migać:
– Zasłabła u lekarza. Zatrzymali ją na badania.
Oddycham z ulgą. Pobyt w szpitalu z powodu hipoglikemii. To chyba
najlepszy z możliwych scenariuszy. Hospitalizacja, gdy złapała jakiegoś wirusa
czy przeziębienie, zwykle ciągnęła się tygodniami.
Wyraz twarzy Warrena sugeruje mi, że to nie wszystko. Czegoś mi jeszcze
nie przekazał. Musiał coś powiedzieć Maggie, skoro Sydney zdenerwowała się
na tyle, by wyjść.
– Coś jeszcze? – pytam.
– Płakała – wyjaśnia. – Wydawała się… przestraszona. Ale nie chciała nic
więcej powiedzieć. Obiecałem, że zaraz do niej zajrzymy.
Maggie nas tam potrzebuje.
Nie, to nieprawda. Maggie n ig dy nas nie potrzebuje. Za każdym razem
wydaje się jej, że sprawia niepotrzebny kłopot.
Musiało się stać coś poważnego.
Zasłaniam usta dłonią, czując, jak zamierają mi myśli.
Ruszam do swojej sypialni, ale przed drzwiami frontowymi widzę Sydney,
która włożyła buty i przewiesiła przez ramię torebkę. Wychodzi.
 – Wybacz – mówi. – Nie wychodzę dlatego, że jestem zła. Po prostu muszę
to wszystko przemyśleć. – Macha niezdecydowanie ręką, a potem ją opuszcza.
Jednak nie wychodzi. Po prostu stoi, zupełnie zagubiona.
Podchodzę i ujmuję jej twarz w dłonie, ponieważ też jestem zagubiony.
Zamyka oczy, kiedy przyciskam czoło do jej czoła. Nie mam pojęcia, co zrobić
z tą sytuacją. Mam jej mnóstwo do powiedzenia, ale pisanie byłoby zbyt
powolne i nie jestem pewien, czy potrafię wyrazić na głos wszystko, co
chciałbym, i czy to w ogóle będzie dla niej zrozumiałe. Odsuwam się i biorąc ją
za rękę, ciągnę za sobą z powrotem do stołu.
Pokazuję Warrenowi, żeby pomógł nam się dogadać, gdyby zaistniała taka
potrzeba. Sydney siada na krześle, ja zajmuję miejsce naprzeciwko niej.
– Wszystko gra?
Wydaje się nie znać odpowiedzi na to pytanie. Kiedy jednak wreszcie ją
znajduje, nie rozumiem, co do mnie mówi, więc Warren musi mi to
przetłumaczyć.
– Próbuję, Ridge. Naprawdę się staram.
Ból, jaki wywołuje w niej ta rozmowa, przekonuje mnie, że muszę się skupić
na niej. Nie mogę jej zostawić w takim stanie. Patrzę na Warrena.
– Możesz sam do niej pojechać?
Wygląda na zawiedzionego moim pytaniem.
– Myślisz, że wiem, co robić? – Podnosi obie dłonie w wyrazie frustracji. –
Nie możesz jej tak zostawić tylko dlatego, że masz nową dziewczynę. Wiesz
przecież, że Maggie nikogo oprócz nas nie ma.
Jestem równie wkurzony swoim pytaniem, jak odpowiedzią Warrena.
Oczywiście, że nie zostawiam Maggie. Ale nie wiem, jak mam być jednocześnie
z nią i z Sydney. W ogóle o tym nie myślałem, gdy zrywaliśmy, ona pewnie też
nie. Jednak Warren ma rację. Co byłby ze mnie za człowiek, gdybym zostawił
dziewczynę, która przez ostatnie sześć lat była pod moją całkowitą opieką?
Wciąż jestem jej osobą pierwszego kontaktu. To dowodzi, na jak wiele wsparcia
może liczyć. Tyle że nie mogę tam posłać Warrena. Ledwie potrafi ogarnąć
samego siebie, a co dopiero Maggie. Tylko ja wiem, czego potrzebuje. Tylko ja
znam jej całą historię chorób, nazwy leków, które brała, nazwiska lekarzy,
wiem, co robić w nagłych przypadkach i jak używać jej domowej aparatury
tlenowej. Warren całkiem by się w tym pogubił.
Sydney myśli chyba podobnie, bo mówi coś do niego.
– Co zwykle robicie w takich sytuacjach? – tłumaczy mi jej pytanie.
– Zwykle Ridge jedzie wtedy do szpitala. Czasami jedziemy obaj. Ale Ridge
jeździ zawsze. Pomagamy jej wrócić do domu, odbieramy recepty, upewniamy
się, że niczego jej nie brakuje, ona się wścieka, bo twierdzi, że poradzi sobie bez
pomocy, i dzień albo dwa później zmusza nas, żebyśmy wrócili do domu.
Robimy tak, odkąd okazało się, że dziadek nie może się już dłużej nią
zajmować.
– Nie ma nikogo innego? – pyta Sydney. – Rodziców? Rodzeństwa?
Kuzynów? Wujków, ciotek, przyjaciół? Zaprzyjaźnionego listonosza?
– Ma jakichś dalekich krewnych, ale mieszkają w innym stanie. Nikt jej nie
odbierze ze szpitala. I nie ma nikogo, kto lepiej znałby jej stan od Ridge’a.
Sydney wygląda na zmęczoną.
– Naprawdę nikogo nie ma?
Kręcę głową.
– Przez sześć lat skupiała się tylko na nauce, swoich dziadkach i chłopaku.
Byliśmy dosłownie całym jej światem.
Sydney przyswaja przez jakiś czas moją odpowiedź. W końcu kiwa wolno
głową, jakby próbowała zrozumieć. Wiem, że jest tego dużo. Pewnie przez
ostatnie miesiące przekonywała samą siebie, że nie zejdę się już z Maggie. Nie
wiem, czy mogła przewidzieć, że nawet gdy nie będziemy razem, wciąż będę się
nią opiekował, kiedy nie będzie mogła sobie radzić sama.
Nie przeszkadzają jej sporadyczne esemesy, jakie wymieniamy, ale
ponieważ Maggie od miesięcy nie miała żadnych ataków, Sydney nie musiała
sobie jeszcze radzić z tym aspektem naszej przyjaźni. Tak bardzo skupiałem się
na tym, by mieć u Sydney jakiekolwiek szanse, że nawet mi nie przyszło do
głowy, że mogłaby mieć problem z taką sytuacją jak ta.
Kiedy to sobie uświadamiam, czuję się tak, jakby właśnie przygniotło mnie
tysiąc cegieł. Skoro Sydney nie potrafi się z tym pogodzić, co dalej? Czy będę
w stanie zostawić Maggie, wiedząc, że nie ma nikogo innego? Czy zostałem
właśnie zmuszony przez Sydney do wyboru między jej szczęściem a zdrowiem
Maggie?
Trzęsą mi się ręce i czuję coraz większe napięcie. Chwytam Sydney za rękę
i ciągnę ją do swojego pokoju. Zamykam za nami drzwi i opieram się o nie
plecami, a potem przyciągam ją do swojej piersi, przerażony, że postawiła mnie
w takiej sytuacji. I nie mogę jej o to winić. Gdybym prosił ją o wyrozumiałość
wobec dziwnego układu łączącego mnie z dziewczyną, w której przez lata się
kochałem, wymagałbym od niej wyjątkowego heroizmu.
– Kocham cię.
To jedyne, co jestem w stanie powiedzieć. Miga do mnie te same słowa.
Przywieramy do siebie i czuję, że Sydney płacze w moich ramionach. Opieram
policzek o jej głowę i przytulam ją, pragnąc rozproszyć wszelki smutek, jaki
może czuć. Mogę to zresztą zrobić. Wystarczy napisać do Maggie, że Sydney
sobie z tym nie radzi, więc nie możemy się już dłużej widywać.
Ale to by było nieludzkie. Czy Sydney mogłaby pokochać kogoś, kto potrafi
się tak kompletnie odciąć od innej osoby?
A gdyby poprosiła mnie, żebym to zrobił – już nigdy nie odezwał się do
Maggie – co z niej byłby za człowiek, skoro postawiłaby zazdrość nad zwykłą
ludzką przyzwoitość?
Sydney taka nie jest. Ja też nie. To dlatego sterczymy w ciemnościach, a ona
płacze w moich ramionach. Bo wiemy, co się dziś stanie. Pojadę w końcu do
Maggie. I to nie po raz ostatni, bo będzie mnie potrzebowała do momentu, aż
przestanę być jej potrzebny. Ale o tym w ogóle nie chcę teraz myśleć.
 Wiem, że próbowałem postępować właściwie, ale nie zawsze mi się to
udawało. Mam wrażenie, że to moja karma. Muszę skrzywdzić Sydney, bo
skrzywdziłem Maggie. I sprawiam tym ból samemu sobie.
Podnoszę jej głowę i całuję ją w usta, obejmując jej twarz dłońmi. Łzy wciąż
spływają po jej policzkach i patrzy we mnie ze smutkiem. Ponownie ją całuje
i proszę:
– Pojedź ze mną.
Wzdycha i kręci głową.
– Za wcześnie. Maggie nie chce mnie tam.
Odgarniam jej włosy i całuję dwukrotnie w czoło. Cofa się i sięga do
kieszeni po telefon. Wpisuje wiadomość, ale moja komórka wciąż leży na stole,
więc podaje mi swoją, żebym przeczytał.

Sydney: Jeśli pojedziesz, pewnie sobie popłaczę i w końcu zasnę. Ale

ona leży w szpitalu, Ridge, i jest tam zupełnie sama. Więc jeśli nie
pojedziesz, pewnie ona sobie popłacze i w końcu zaśnie.

Piszę odpowiedź.

Ridge: Twój płacz jest dla mnie ważniejszy, Sydney.

Sydney: Wiem. I chociaż to okropna sytuacja i bardzo bolesna, to sam
fakt, że jesteś tak mocno rozdarty myślą, że musiałbyś ją porzucić,
sprawia, że sporo zyskałeś w moich oczach. Jedź, Ridge. Proszę.
Tylko wróć do mnie. Jeśli wrócisz, nic mi nie będzie.

Oddaję jej telefon i odgarniam włosy. Odwracam się twarzą do drzwi,

masując kark. Próbuję się jakoś trzymać, ale w całym swoim
dwudziestoczteroletnim życiu nie czułem jeszcze aż tak głębokiej miłości. Ani
tego, że mnie ktoś tak mocno kocha. Nie Maggie. Na pewno nie moi rodzice.
Kocham Brennana, ale nie jestem pewien, czy mój brat odwzajemnił się
kiedykolwiek aż tak głębokim uczuciem.
Sydney Blake najwyraźniej kocha mnie mocniej, niż ktokolwiek mnie
kochał. Bardziej, niż na to zasługuję, i bardziej, niż jestem w stanie wytrzymać.
Żałuję, że nie ma w języku migowym znaku, który przekazałby, jak bardzo
chcę ją przytulić. Dlatego po prostu odwracam się i ją przytulam, kryjąc twarz
w jej włosach.
– Nie zasługuję na twoje współczucie. Ani na twoją miłość.

Pomaga mi się spakować.

Staram się zapamiętać tę chwilę i docenić jej znaczenie. Oto moja nowa
dziewczyna pomaga mi się spakować, żeby moja była dziewczyna nie musiała
spędzić samotnej nocy w szpitalu.
Sydney wciąż dorzuca kolejne rzeczy do torby, a ja ciągle jej przeszkadzam,
biorąc ją w ramiona i całując. Nie wydaje mi się, bym kiedykolwiek czuł
większą miłość do niej. I chociaż nie spędzę tutaj nocy, chcę, żeby spała
w moim łóżku. Biorę jej telefon i piszę.

Ridge: Zostań tu dziś na noc. Chcę poczuć rano twój zapach na

poduszce.
Sydney: Taki miałam plan. I tak muszę jeszcze zjeść i posprzątać
w kuchni.
Ridge: Jutro posprzątam. Zjedz, ale niczego nie sprzątaj. Może
Bridgette w końcu się do czegoś przyda.

Sydney parska śmiechem, odczytując tę wiadomość. Oboje wiemy, że to

niemożliwe. Kiedy wracamy do salonu, Warren i Bridgette wciąż siedzą przy
stole. On kończy jeść z plecakiem wiszącym na oparciu krzesła, ona siedzi
naprzeciwko i gapi się w telefon. Kiedy podnosi wzrok, wydaje się lekko
zaskoczona tym, że razem wychodzimy z mojego pokoju. Pewnie nie
spodziewała się szczęśliwego zakończenia.
– Gotowy? – miga do mnie Warren.
Kiwam głową i zgarniam ze stołu swoją komórkę. Warren podchodzi do
Bridgette, aby ją pocałować na pożegnanie, ale ona nadstawia mu jedynie
policzek. Prostuje się z westchnieniem i bierze plecak.
– Wścieka się na ciebie? – migam.
Wygląda na zdziwionego. Patrzy na Bridgette, a potem na mnie.
– Nie. Czemu pytasz?
– Nie dostałeś buzi na pożegnanie.
Śmieje się.
– Bo właśnie dostałem dupci na pożegnanie.
Spoglądam na Bridgette, która wciąż nie odrywa wzroku od telefonu. Potem
odwracam się do Warrena.
Uśmiecha się, wzruszając ramionami.
– Szybcy z nas zawodnicy.
Bridgette odrywa wzrok od ekranu i gromi go spojrzeniem. Warren
przewraca oczami i mija mnie, idąc do drzwi.
– Muszę przestać mówić na głos, kiedy do ciebie migam – stwierdza
i spogląda na Sydney. – Poradzisz sobie z tym wszystkim?
Sydney kiwa głową, ale w tej samej chwili oboje patrzą na Bridgette.
Zaczyna coś mówić – już samo to jest zaskakujące – więc patrzę na Warrena,
który powtarza mi każde jej słowo.
– Daj sobie coś powiedzieć, Sydney – mówi. – Niektórzy faceci mają sporo
na głowie, na przykład piątkę dzieci z trzema różnymi mamuśkami. Jedynym
problemem Warrena i Ridge’a jest była dziewczyna tego ostatniego, przy której
cały czas skaczą. Zostaw im ich lalkę Barbie. My się nawalimy i obeżremy pizzą
zamówioną na kartę debetową Warrena. Makaron i tak był do niczego.
O rany.
 Była to chyba najdłuższa przemowa, jaką widziałem w wykonaniu Bridgette.
Sydney patrzy na mnie, wyraźnie zaskoczona. Nie wiem, czy tym, że Bridgette
się odezwała, czy tym, że zaprosiła ją na wspólny wieczór. Obie rzeczy są
zdumiewające.
– Pewnie dzisiaj pełnia – stwierdza Warren.
Podchodzi do drzwi i je otwiera. Patrzę na Sydney, obejmuję ją w pasie
i przyciągam do siebie. Pochylam głowę i całuję ją w usta.
Oddaje pocałunek, popychając mnie w kierunku drzwi. Zanim je zamknę,
trzy razy mówię, że ją kocham. Wsiadamy do auta, a ja wyjmuję telefon i piszę
do niej, gdy ruszamy.

Ridge: Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham
cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię.
Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. KURWA, ALEŻ JA
CIĘ KOCHAM, SYDNEY.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 11

Maggie

Mam wielką ochotę na twixa. Niech cię diabli, Jake.

Nie słyszałam większej części jego rozmowy z synem. Docierały do mnie
jedynie strzępki zdań. Wiedziałam tylko, że rozmawia z dzieckiem. Dopiero,
gdy padło słowo „tata”, wszystko nabrało sensu.
Nagle zrozumiałam, dlaczego, chociaż wydaje się samcem alfa, ma również
cudowną romantyczną stronę. Wiedziałam, że uwielbia szybkie samochody
i sporty ekstremalne, jednak podczas naszej randki zastanawiałam się cały czas,
co zmusiło go do ustatkowania się i tak poważnego podejścia do pracy.
Okazało się, że Justice.
Ciągle nie wiem, dlaczego Jake wspomniał o twixach, jednak w tej chwili
mogę myśleć tylko o szybkości, z jaką wybiegł ze szpitalnej sali… i o twixach
właśnie.
Sięgam po komórkę leżącą na stoliku nocnym. Nie mam pojęcia, który
z nich prowadzi, więc zaczynam rozmowę grupową.

Maggie: Mam ochotę na twixa.

Warren: Na twixa? Chodzi ci o batonik?
Maggie: Tak. Poproszę też dr. peppera.
Ridge: Warren, nie esemesuj, gdy prowadzisz.
Warren: Spoko, jestem niezniszczalny.
Ridge: Ale ja nie.
Maggie: Jesteście gdzieś niedaleko?
Ridge: Pięć minut drogi od ciebie. Wstąpimy do jakiegoś sklepu, ale
 możesz liczyć tylko na dietetycznego dr. Ppeppera. Musisz uważać na
poziom cukru we krwi. Chcesz coś jeszcze?
Maggie: Chyba mam ochotę na samowolkę.
Ridge: To chyba nie jest dobry pomysł.
Warren: Ktoś tu mówił o samowolce? (Kupię ci tego twixa, Maggie).
Ridge: Nie.
Warren: Zrób to!!! Czekaj za pięć minut przed szpitalem!
Ridge: Nie rób tego, Maggie. Będziemy w twojej sali za pięć minut.
Warren: Nie, będziemy przed szpitalem.

Ignoruję obiekcje Ridge’a i obieram stronę Warrena. Odrzucam kołdrę,

czując radość po raz pierwszy, odkąd Jake wszedł do tej sali. Boże, tak bardzo
mi ich brakowało. Rozglądam się dookoła, żeby się upewnić, że niczego nie
zapomniałam. Moja lekarka wyszła ode mnie jakieś pół godziny przed
pojawieniem się Jake’a, następnej wizyty spodziewam się dopiero jutro rano.
Idealny moment na ucieczkę. Pozbywam się wenflonu, wiedząc doskonale, co
w tej chwili myśli sobie Ridge.
Samowolką nazywamy samowolne wyjście ze szpitala wbrew zaleceniom
lekarzy. W całym moim życiu zdarzyło mi się to tylko dwa razy. Tak się składa,
że w obu ucieczkach uczestniczyli Warren i Ridge. Nie jest to wcale takie
nieodpowiedzialne, jak uważa ten ostatni. Jestem specjalistką od kroplówek
i igieł. I wiem, że trzymają mnie tutaj tylko na obserwacji, a nie dlatego że
mojemu życiu coś zagraża. Miałam dzisiaj za dużo wrażeń, ale cukier wrócił już
do normy – i to na tyle, bym mogła pozwolić sobie co najmniej na jeden kęs
twixa. Ostatnie, na czym mi zależy, to tkwienie w szpitalnym łóżku przez całą
noc, gdy zupełnie nie da się tu zasnąć.
Rano zadzwonię do szpitala i przeproszę, tłumacząc, że musiałam to zrobić
ze względu na pilne sprawy rodzinne. Moja lekarka się wkurzy, ale tak często ją
wkurzam, że już się do tego przyzwyczaiła.
 Kiedy u mnie była, zaczęła się rozwodzić nad moim „systemem wsparcia”,
ponieważ w tym roku miałam więcej problemów zdrowotnych niż zazwyczaj.
Jest moim lekarzem prowadzącym od dziesięciu lat, więc doskonale zna moją
sytuację. Wychowali mnie dziadkowie, którzy już nie mogą się mną zajmować.
Babcia umarła, a dziadek niedawno trafił do domu opieki. Moja lekarka wie
o zerwaniu z Ridge’em, bo prawie zawsze towarzyszył mi podczas wizyt u niej
i za każdym razem, gdy trafiałam do szpitala. Zwróciła uwagę na jego
nieobecność i zapytała o to podczas mojej ostatniej wizyty. Dzisiaj również o to
spytała, bo nikogo ze mną nie ma.
Kiedy słuchałam jej jojczenia, przez ułamek sekundy żałowałam tego
rozstania. Już go nie kocham, ale zachowałam do niego ciepłe uczucia.
I czasami, kiedy ogarnia mnie lęk przed samotnością, myślę sobie, że może
popełniłam błąd. Może powinnam trzymać się jego miłości i lojalności. Jednak
w gruncie rzeczy wiem, że dobrze się stało. Gdybym nie zmusiła go, by
przyjrzał się naszemu związkowi przez szkło powiększające, zamiast patrzeć na
niego przez różowe okulary, tkwiłby w nim do końca mojego życia.
Nasz związek nie był zdrowy. Ridge mnie tłamsił, zmuszał do bycia taką,
jaka nie chciałam być. Jego troska coraz bardziej mi ciążyła. I ciągle czułam się
winna. Za każdym razem, gdy rzucał wszystko, by się mną zająć, miałam
wyrzuty sumienia, że odciągam go od jego własnego życia.
Jak widać, wróciliśmy do punktu wyjścia.
Będąc z nim, chyba nie zdawałam sobie sprawy ze swojej samotności.
Dopiero po naszym rozstaniu zrozumiałam, że on i Warren są wszystkim, co
mam. Po części dlatego zgodziłam się, żeby tu przyjechali. Wydaje mi się, że
musimy usiąść we troje i szczerze pogadać o tym wszystkim. Nie chcę, żeby
Ridge czuł, że w razie czego jestem zdana tylko na niego. Taka jest jednak
prawda. Tyle że nie chcę w jakikolwiek sposób zagrażać jego związkowi
z Sydney. To znaczy wiem, że mam też Warrena. Ale on sam wymaga opieki.
Czuję się tak, jakby moje życie było karuzelą, a ja jedyną osobą, która na
niej jeździ. Czasami jest fajnie i podniecająco, ale bywa też tak, że chce mi się
rzygać i mam ochotę tę karuzelę zatrzymać. Wiem, że za bardzo skupiam się na
negatywnych stronach życia, jednak pewnie wynika to z nietypowej sytuacji,
w jakiej się znajduję. Większość ludzi ma bardzo rozbudowany system wsparcia,
więc mimo choroby mogą normalnie żyć. Kiedyś moim systemem wsparcia była
rodzina, ale jej już właściwie nie mam. Dlatego został nim Ridge. A teraz?
Wciąż Ridge, tyle że na innych zasadach. Ostatnie miesiące otworzyły mi oczy
na wiele spraw. I sprawiły, że się wystraszyłam. Przywykłam do bycia
tłamszoną, nie samotną.
Chciałabym odzyskać równowagę psychiczną. Chcę robić różne rzeczy,
wieść normalne życie. Bywa, że mi się to udaje – wtedy jestem szczęśliwa.
Jednak potem przychodzą takie dni lub tygodnie, gdy choroba przypomina mi,
że nie mam pełnej kontroli nad swoim życiem.
Czasami wydaje mi się, że jestem dwiema różnymi osobami. Jedna z nich to
Maggie, która z prędkością stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę goni za
kolejnymi pozycjami z listy rzeczy do zrobienia przed śmiercią, dziewczyna,
która spławia przystojnego lekarza, bo chce być sama, która ucieka ze szpitala,
bo goni za dreszczykiem emocji, i która zerwała z chłopakiem będącym z nią od
sześciu lat, bo chciała żyć własnym życiem i nie być przez niego ograniczana.
Dziewczyna, która mimo choroby czuje pełnię życia.
Istnieje jednak również cichsza wersja Maggie, która spogląda na mnie
z lustra przez ostatnie kilka dni. Maggie pozwalająca na to, by pochłaniały ją
zmartwienia. Maggie, która uważa, że jest zbyt wielkim ciężarem, by umawiać
się z facetem, w którym się zakochała. Maggie, która czasami żałuje, że
zakończyła swój sześcioletni związek, chociaż trzeba to było zrobić. Maggie,
która pozwala, by choroba sprawiła, że czuje się, jakby umierała, mimo że jest
pełna życia. Maggie, której stanem psychicznym lekarka tak bardzo się
zmartwiła, że przepisała jej antydepresanty.
Nie przepadam za tą wersją siebie. To o wiele smutniejsza i bardziej samotna
ja. Na szczęście dochodzi do głosu tylko od wielkiego dzwonu. Dążę do tego, by
cały czas być tą pierwszą Maggie. I przez większość czasu nią jestem. Jednak
w tym tygodniu… nie bardzo. Zwłaszcza po dzisiejszej wizycie mojej lekarki.
Nigdy nie była tak bardzo zmartwiona moim stanem jak dzisiaj. Co tylko
pogłębiło moją depresję. Dlatego właśnie pozbyłam się wenflonu, a teraz
przebieram się i zamierzam wymknąć się ze szpitala.
Chcę przez kilka godzin czuć się jak pierwsza Maggie. Druga ja strasznie
mnie męczy.
Droga do końca korytarza okazuje się zaskakująco bezproblemowa. Mijam
nawet jedną z pielęgniarek, z którymi miałam dzisiaj do czynienia. Uśmiecha się
do mnie, zupełnie jakby jeszcze godzinę temu nie wymieniała mi kroplówki.
Kiedy wysiadam z windy i wchodzę do holu wejściowego, widzę stojący
przed szpitalem samochód Warrena. Czując nagły przypływ adrenaliny,
wybiegam z budynku. Ridge wysiada i otwiera przede mną drzwi. Zmusza się do
uśmiechu, ale widzę, że jest wściekły. Wściekły na mnie, że wychodzę ze
szpitala przed wypisem, i wściekły na Warrena, że to popiera. Jednak nic nie
mówi – nie tak jak jeszcze wtedy, gdy byliśmy parą. Przytrzymuje drzwi, a ja
szybko wsiadam do auta. Gdy zapinam pasy, Warren nachyla się do mnie
i całuje mnie w policzek.
– Tęskniłem.
Uśmiecham się, czując ulgę, że jestem już w samochodzie. A także że ich
widzę. I że wyrwałam się z tego cholernego szpitala. Warren schyla się i unosi
twixa i dietetycznego dr. peppera.
– Przynieśliśmy ci kolację. W wersji XL.
Natychmiast rozrywam opakowanie i wyciągam batonik.
– Dzięki – rzucam z ustami pełnymi czekolady.
Podaję Warrenowi jeden z czterech batoników, a on wciska pedał gazu
i odjeżdża spod szpitala. Odwracam się i patrzę na Ridge’a. Siedzi pośrodku
tylnej kanapy, wyglądając przez okno.
 Kiedy na mnie zerka, również jego częstuję batonikiem. Przyjmuje go
z uśmiechem.
– Dziękuję – mówi.
Otwieram usta tak szeroko, że o mało nie wypada mi z nich czekolada.
Śmieję się, zakrywając je dłonią.
– Ty… – patrzę na Warrena – on gada. – Przenoszę wzrok z powrotem na
Ridge’a. – Ty mówisz?
– Nieźle, co? – komentuje Warren.
Jestem w szoku. W życiu nie słyszałam, żeby Ridge wypowiedział choć
jedno słowo.
– Od kiedy? – migam.
Ridge wzrusza ramionami, jakby to nie było nic takiego.
– Od kilku miesięcy.
Kręcę głową, nie mogąc dojść do siebie. Jego głos brzmi dokładnie tak, jak
sobie wyobrażałam. To właśnie związki ze światem niesłyszących wszystkich
nas do siebie zbliżyły. Rodzice Warrena byli głusi. Ja i Ridge mamy ubytki
słuchu. Jednak o ile Ridge w ogóle nie słyszy, mój ubytek jest tak niewielki, że
w żaden sposób nie wpływa na moje życie. To dlatego przez wszystkie te lata,
gdy byliśmy razem, mówiłam za niego. I chociaż mogliśmy się komunikować za
pomocą języka migowego, wciąż pragnęłam, by nauczył się mówić. Nigdy
jednak nie naciskałam. Nie miałam pojęcia, jak to jest w ogóle nie słyszeć, nie
wiedziałam więc, czy go to nie blokuje.
Chyba jednak jakoś się z tym uporał. Chcę poznać każdy szczegół, strasznie
mnie to jara. Coś niesamowitego!
– Jak? Dlaczego? Kiedy? Jakie było pierwsze słowo, które wypowiedziałeś?
– zasypuję go pytaniami.
Jego wyraz twarzy nagle się zmienia. Usztywnia się, mam wrażenie, że nie
chce o tym ze mną rozmawiać. Zerkam na Warrena, który nie odrywa wzroku od
drogi, zupełnie jakby udawał, że mnie nie słyszy. Przenoszę wzrok z powrotem
na Ridge’a, ale on znów wygląda przez okno.
Nagle zaczynam rozumieć.
Sydney.
To z jej powodu zaczął mówić.
Ogarnia mnie zazdrość. O nich. O nią. Zastanawiam się, co takiego ona
w sobie ma, że Ridge pokonał wszelkie przeszkody w nauce języka. Dlaczego ja
nigdy nie stałam się dla niego na tyle ważna?
I wtedy znów pojawia się Maggie numer dwa: niepewna siebie, pogrążona
w depresji wersja mnie.
Chwytam butelkę dr. peppera i piję łyk, próbując zwalczyć ten nagły atak
zazdrości. Cieszę się jego szczęściem. I jestem z niego dumna. Nie powinno
mieć dla mnie znaczenia, z jakiego powodu nauczył się nowego sposobu
komunikowania się ze światem. Liczy się tylko to, że mu się udało. I chociaż
kłuje mnie w sercu, zmuszam się do uśmiechu. Patrzę na niego, chcąc, by
zobaczył, że jestem z niego dumna.
– Umiesz już przeklinać na głos? – migam.
Śmieje się, trąc palcem kącik ust.
– Pierwsze przekleństwo, jakie poznałem, to „cholera”.
Również się śmieję. Mogłam się tego domyślić. Uwielbiał na mnie patrzeć,
gdy w chwilach złości rzucałam cholerami. Podejrzewam, że w przypadku
głuchych wypowiadanie słów na głos nie jest tak satysfakcjonujące jak wtedy,
gdy słyszy się swój głos, jednak i tak można poczuć się lepiej, zwłaszcza gdy się
przeklina.
– Powiedz Warrenowi, że jest dupkiem – podpuszczam go.
Ridge wbija wzrok w tył głowy przyjaciela.
– Jesteś dupkiem – mówi.
Zakrywam usta dłonią. Po prostu szok. Ridge wydaje się całkiem nową
osobą.
Warren patrzy na mnie i otacza kierownicę kolanami, dzięki czemu ma
wolne ręce i może migać na użytek Ridge’a.
– On nie jest małym dzieckiem – upomina mnie. – Ani papugą.
Daję mu kuksańca.
– Cicho. Daj mi się pobawić. – Spoglądam na Ridge’a, opierając brodę na
zagłówku. – Powiedz „kurwa”.
– Kurwa – powtarza, śmiejąc się z mojej niedojrzałości. – Coś jeszcze?
Kurde. Niech to szlag. Skurwysyn. Jebać. Fiut. Bridgette.
Kiedy słyszę imię, które dodał na końcu swojej litanii wyzwisk
i przekleństw, pękam ze śmiechu. Warren pokazuje mu środkowy palec. Wciąż
się śmiejąc, odwracam się twarzą do przedniej szyby, piję łyk dr. peppera,
a potem się uspokajam.
– Brakowało mi was, chłopaki – mówię.
Tylko Warren wie, że to powiedziałam.
– Nam ciebie też, Maggot.
Przewracam oczami, słysząc, jak przekręca moje imię. „Maggot” to przecież
znaczy „robak”. Patrzę na niego, upewniam się, że zagłówek mnie zasłania
i Ridge nie będzie mógł czytać z ruchu warg, po czym pytam:
– Sydney się wściekła, że do mnie przyjechał?
Warren zerka na mnie przelotnie, po czym przenosi wzrok na drogę.
– Wściekła to nie jest odpowiednie słowo. Owszem, zareagowała, ale inaczej
niż większość osób zareagowałaby na coś takiego. – Przerywa na chwilę, po
czym dodaje: – Ona jest dla niego dobra, Maggie. W ogóle to dobra dziewczyna.
Gdyby cała sytuacja nie była taka dziwna, założę się, że byś ją polubiła.
– Wcale nie twierdzę, że jej nie lubię.
Warren zerka na mnie kątem oka, uśmiechając się kpiąco.
– Tak, ale o wspólnych wizytach u kosmetyczki i zakupach na razie nie ma
mowy.
– O, to byłaby przesada – zgadzam się z nim ze śmiechem.
 Ridge pochyla się do nas, zaciskając palce na zagłówkach. Patrzy na mnie,
a potem na Warrena.
– Lusterko wsteczne – wyjaśnia. – Dla głuchych jest jak wzmacniacz. –
Opada z powrotem na tylną kanapę. – Przestańcie gadać o nas, jakby mnie tu nie
było.
Warren parska śmiechem. Ja kulę się w fotelu, w myślach rozkładając to
zdanie na czynniki pierwsze.
„Przestańcie gadać o nas, jakby mnie tu nie było”.
„Przestańcie gadać o nas…”
„Nas…”
Dla niego on i Sydney to teraz „my”. Nauczył się mówić i… Piję kolejny
łyk, bo niełatwo mi przełknąć tę gorzką pigułkę.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 12

Sydney

Nie wiem, co jest bardziej niezręczne: przyglądanie się temu, jak Ridge
wychodzi, żeby spędzić noc ze swoją byłą, czy to, że zostałam tu z Bridgette.
Zaraz po wyjściu Warrena i Ridge’a zadzwonił jej telefon. Odebrała i bez
słowa wyjaśnienia poszła do swojej sypialni. Wydawało mi się, że to jej siostra
dzwoni. Gadała z nią jakąś godzinę. A potem usłyszałam szum prysznica.
Teraz sprzątam i zmywam. Wiem, że Ridge mówił, żebym się tym nie
przejmowała, ale nie zasnęłabym, wiedząc, że resztki jedzenia walają się po
całej kuchni.
Właśnie wkładam ostatni widelec do szuflady, gdy Bridgette wynurza się
łaskawie z sypialni. Ma na sobie piżamę. Znów trzyma telefon przy uchu, jednak
tym razem zaszczyca mnie spojrzeniem.
– Nie masz nietolerancji glutenu ani nie jesteś wegetarianką, nie?
O rany. Naprawdę to zrobimy. Czuję dreszczyk emocji.
– Nie ma takiej pizzy, która by mi nie smakowała. – Kręcę głową.
Bridgette kładzie komórkę na blacie, włącza głośnik, po czym otwiera
lodówkę i wyjmuje z niej butelkę wina. Podaje mi ją, najwyraźniej licząc na to,
że ją otworzę. Szukam korkociągu.
– Pizza Shack – rozlega się męski głos. – Na wynos czy dostawa?
– Dostawa.
– Czym mogę służyć?
– Dwie duże ze wszystkimi dodatkami. Jedna na grubym, druga na cienkim.
Odkorkowuję butelkę, podczas gdy ona kontynuuje rozmowę.
 – Ze wszystkimi dodatkami? – powtarza mężczyzna.
– Tak – odpowiada. – Ze wszystkim, co macie.
– Z serem feta też?
– Powiedziałam, że ze wszystkim.
Rozlega się stukanie paznokci o klawiaturę. Facet najwyraźniej wpisuje
zamówienie.
– Z ananasem?
Bridgette przewraca oczami.
– Jakieś trzy razy już mówiłam, że ze wszystkim. Z każdym rodzajem mięsa,
ze wszystkimi warzywami i owocami. Dajcie tam wszystko, co macie,
i przywieźcie nam tę cholerną pizzę!
Zastygam w bezruchu i wpatruję się w nią. Robi do mnie taką minę, jakby
miała do czynienia z największym durniem świata. Biedaczysko. Nie zadaje jej
już żadnych dodatkowych pytań. Prosi ją tylko o adres, a ona podaje numer
karty Warrena, po czym się rozłącza.
Zżera mnie ciekawość, co dostaniemy. Modlę się, żeby w tej restauracji nie
mieli sardynek ani anchois. Wlewam wino do kieliszków i podaję jeden
Bridgette. Pije łyk, a potem składa ręce na piersi, po czym podnosi kieliszek do
ust i uważnie mi się przygląda.
Jest naprawdę ładna, a do tego seksowna. Nie dziwię się, że Warren na nią
poleciał. Stanowią razem najciekawszą parę, jaką znam. To niekoniecznie
komplement.
Bridgette opiera się o barek i pije kolejny łyk.
– Nienawidziłam cię – stwierdza.
Mówi to takim zwyczajnym tonem, jakim ludzie zwykle prowadzą
niezobowiązującą pogawędkę. Przypomina mi koleżankę z dzieciństwa, Tasarę,
która miała niewyparzony język. Słowo daję, więcej czasu spędziła w kozie niż
na lekcjach. Chyba jednak właśnie dlatego mnie do niej ciągnęło. Była złośliwa,
ale przynajmniej szczera.
 Co innego, jeśli jest się złośliwym i fałszywym. Jednak gdy jest się brutalnie
szczerym, można zjednać sobie sympatię innych.
Bridgette nie wygląda na kogoś, kto marnowałby czas na kłamstwa, i dlatego
się nie obrażam. Poza tym użyła czasu przeszłego. To pewnie największy
komplement, jakiego się od niej kiedykolwiek doczekam.
– Ja też zaczynam się do ciebie przekonywać, Bridgette – odpowiadam.
Przewraca oczami, a potem mija mnie i sięga do szafki pod zlewem.
Wyciąga z niej butelkę płynu do czyszczenia, a potem z innej szafki dwa
kieliszki. To wino nie wystarczy?
Nalewa trunek do kieliszków, po czym podaje mi jeden.
– Wino jest za słabe – wyjaśnia. – Czuję się naprawdę niezręcznie, kiedy
ludzie są dla mnie mili. Na to trzeba coś mocniejszego.
Śmieję się i biorę od niej kieliszek. Unosimy je jednocześnie, a ja wygłaszam
toast.
– Za kobiety, które nie potrzebują chłopaków, żeby się dobrze bawić. –
Stukamy się kieliszkami, a potem pijemy. Nie wiem nawet, co to jest. Może
whiskey? Nieważne. Liczy się tylko to, że nieźle kopie.
Znów napełnia kieliszki.
– Trochę za wesoły ten toast, Sydney – twierdzi.
Kiedy znów unosimy kieliszki, chrząka i mówi:
– Za zdrowie Maggie i jej zdolność przyjaźnienia się z byłymi chłopakami,
tak że są ciągle na jej zawołanie, mniejsza o to, że nie chodzi o seks.
Jestem zszokowana tym toastem. Trącamy się kieliszkami, po czym ona
osusza swój. Ja nie piję. Widząc, że jej słowa wprawiły mnie w osłupienie,
przystawia mi kieliszek do ust i przechyla. Kapituluję.
– Grzeczna dziewczynka – mówi.
Bierze mój kieliszek i w zamian wręcza mi wino, a potem siada na barku ze
skrzyżowanymi nogami.
– No dobra – wzdycha. – Co właściwie robią laski, kiedy się spotykają?
 Nie przypomina mi nikogo, z kim spędzałam czas jako dorosła. Jest niczym
nieznane zwierzę. Mamy płazy, gady, ssaki, ptaki… i Bridgette. Wzruszam
ramionami i śmieję się cicho, a potem siadam na blacie kuchennym naprzeciwko
niej.
– Minęło sporo czasu, odkąd byłam na jakimś babskim wieczorze, ale myślę,
że powinnyśmy obrabiać dupy naszym chłopakom i zachwycać się Jasonem
Momoą.
Przekrzywia głowę.
– A kto to jest Jason Momoa?
Śmieję się, ale patrzy na mnie tak, jakby naprawdę nie wiedziała. Jezu.
Serio? Jak można nie mieć pojęcia, kim jest Jason Momoa?!
– Och, Bridgette – szepczę ze współczuciem. – Naprawdę nie wiesz?
Wciąż sprawia wrażenie bezradnej. Wyjmuję telefon, ale nie chce mi się
zeskakiwać z blatu.
– Wyślę ci jego zdjęcie.
Znajduję w necie fotografię i przesyłam ją. Odkąd się znamy, wysłałam jej
zaledwie jedną wiadomość. Wysłanie drugiej czyni nas chyba najlepszymi
przyjaciółkami.
Po wszystkim wracam do wiadomości i widzę, że przegapiłam esemes od
Ridge’a. Wysłał go pięć minut temu.

Ridge: Piszę, żeby ci powiedzieć, że Maggie nie chciała zostać

w szpitalu, więc namówiła Warrena, żeby pomógł jej uciec. Wieziemy
ją do domu. Pewnie zostaniemy tam na wszelki wypadek. Nie masz
nic przeciwko? Jak się bawisz z Bridgette?

Czytam tę wiadomość dwukrotnie. Próbuję podejść do tego spokojnie, mimo

że targają mną sprzeczne emocje. Boję się, że jeśli będę za spokojna, będzie
biegał do niej na każde zawołanie. Jeśli jednak zareaguję zbyt gwałtownie,
rozczaruję samą siebie tym, że nie mam w sobie dość empatii, by wczuć się
w sytuację Maggie. Ponieważ nie wiem, co odpisać, robię coś, co jeszcze do
niedawna byłoby dla mnie nie do pomyślenia: proszę o radę Bridgette.
– Ridge pisze, że jadą z Maggie do jej domu. Uciekła ze szpitala. On
i Warren prawdopodobnie zostaną u niej na noc.
Bridgette patrzy na swoją komórkę.
– Kijowo – stwierdza.
Zgadzam się z nią. Tyle że nie wiem, co konkretnie ma na myśli. To, że
Maggie ściągnęła ich do szpitala, chociaż najwyraźniej jej życiu nie zagrażało
niebezpieczeństwo? To, że prawdopodobnie zostaną u niej na noc? Czy w ogóle
wszystko?
– Przejmujesz się w ogóle tym, że ona i Warren są tak blisko?
Bridgette unosi głowę.
– Kurwa, pewnie, że tak. Warren bajerował ją za każdym razem, kiedy tu
była. Tyle że on bajeruje każdą. Więc sama nie wiem. Przez większość czasu mu
ufam. Poza tym mój mundurek Hooters wisiałby na niej jak na wieszaku. Na
mnie jest opięty i to we mnie właśnie najbardziej lubi Warren.
To wyjaśnienie na nic mi się nie zda. Sama nie wiem, dlaczego ją o to
zapytałam, przecież jesteśmy w całkiem odmiennej sytuacji. Warren chodził
z Maggie przez kilka tygodni, kiedy miała siedemnaście lat. Trudno to porównać
do sześciu lat, które spędził z nią Ridge. Na dodatek zerwali zaledwie kilka
miesięcy temu.
Bridgette najwyraźniej zauważa moją smutną minę.
– Nie sądzę, żebyś miała powody do niepokoju – pociesza mnie. –
Widziałam, jak Ridge zachowywał się przy Maggie, i widzę, jak zachowuje się
przy tobie. To jak porównać chińskie pałeczki z komputerem.
Spoglądam na nią ze zdziwieniem.
– Chińskie pałeczki z komputerem? Jak to można…
– No właśnie – przerywa mi. – Nie można tego porównać, bo to
nieporównywalne.
 Jakimś cudem wszystko nagle nabiera sensu i zaczynam się czuć
zdecydowanie lepiej. Przypominam sobie brokatową bombę i uśmiech, który
pojawił się na twarzy Bridgette, gdy zobaczyła mnie i Ridge’a leżących na
podłodze. Nie mieści mi się w głowie, że dopiero teraz spotykamy się na
babskim wieczorze. Nie jest wcale taka wredna, kiedy już obierze się ją ze
wszystkich warstw… wred noś ci.
– Ja pierdzielę. – Bridgette gapi się w komórkę. Jej słowa mogą znaczyć
tylko jedno. Otworzyła zdjęcie, które jej wysłałam. – Jak to się stało, że
przeżyłam tyle lat, nie zdając sobie sprawy z istnienia takiego ciacha?
– To właśnie Jason Momoa – odpowiadam ze śmiechem.
Bridgette zbliża komórkę do ust i liże wyświetlacz.
Jestem w równej mierze rozbawiona, co zażenowana.
– Pasujecie do siebie z Warrenem.
Unosi dłonie.
– Proszę, nie wymawiaj jego imienia, kiedy patrzę na tego gościa. Nie psuj
mi tej chwili.
W czasie gdy szuka kolejnych zdjęć, dopijam wino i ponownie otwieram
wiadomość od Ridge’a. Odpowiadam, usiłując nie wspominać o trupie w szafie.
A może ten trup jest w telefonie? Przecież Ridge i ja jesteśmy w dwóch różnych
miejscach z dwiema różnymi szafami?
Dobra, chyba mam trochę w czubie.

Sydney: Cieszę się, że Maggie dobrze się czuje. Bridgette właściwie

nie jest taka zła. Jest po prostu dziwna. To kosmitka.
Ridge: O kurczę. Czyżby udało ci się z nią pogadać jak z normalnym
człowiekiem?
Sydney: Z normalnym to przesada, ale tak, pogadałyśmy sobie. Dała
mi nawet radę dotyczącą ciebie ;)
Ridge: Nie strasz.
 Sydney: Bój się, bój. Chcę, żebyś się bał, dopóki nie zobaczymy się
jutro.
Ridge: Spoko, cały czas czuję strach. Właściwie to czuję wiele rzeczy.
Wyrzuty sumienia, że cię zostawiłem samą. Niepokój, że jesteś
smutna. Samotność, bo jestem tutaj, a nie z tobą. Jednak głównie
wdzięczność, bo uczyniłaś tę trudną sytuację znośniejszą dla
wszystkich.

Wodzę palcem po swoich uśmiechniętych ustach. To wspaniale, że pisze

dokładnie to, co chciałam przeczytać.

Sydney: Kocham cię.

Bridgette: Pożegnaj się ze swoim kochasiem. To czas dla mnie.

Zerkam na nią, a ona spogląda na mnie z tak wielkim znudzeniem, że

wybucham śmiechem.

Sydney: Bridgette chce, żebym przestała z tobą gadać.

Ridge: Lepiej rób, co mówi. Strach pomyśleć, co się stanie, jeśli jej
nie posłuchasz. Kocham się. Dobranoc. Kocham cię. Dobranoc.
Sydney: Powtarzasz się.
Ridge: Żeby oddać całą siłę swojej miłości, musiałbym powtarzać się
bez końca.

Wychodzę z wiadomości i wciąż się uśmiechając, kładę komórkę na blacie

wyświetlaczem do dołu. Bridgette nalewa sobie kolejny kieliszek wina.
– Mogę zadać ci osobiste pytanie?
– Jasne. – Zeskakuję z blatu, biorę od niej butelkę i napełniam swój
kieliszek.
– Czy on… jęczy?
Odwracam się do niej.
 – Słucham?
Widząc moją zszokowaną minę, Bridgette macha lekceważąco ręką.
– No powiedz, to przecież nic takiego. Po prostu zawsze się zastanawiałam,
czy podczas seksu wydaje jakieś odgłosy, skoro nic nie słyszy.
Krztuszę się ze śmiechu.
– Zastanawiasz się, jakie odgłosy wydaje mój chłopak, kiedy się kochamy?
Przekrzywia głowę i posyła mi gniewne spojrzenie.
– Przestań. Mnóstwo ludzi się nad tym zastanawia.
Kręcę głową.
– Nieprawda. Jestem pewna, że większość ludzi w ogóle o tym nie myśli.
– Mniejsza o to. Po prostu odpowiedz na pytanie.
Nie zamierza odpuścić. Czuję, że się rumienię, chociaż nie wiem, czy to
z powodu wina, czy tak intymnego pytania. Piję łyk, a potem kiwam głową.
– Tak. Jęczy, stęka, wzdycha... Najciekawsze jest to, że przez to, że nie
słyszy, te wszystkie odgłosy strasznie mnie podniecają.
Bridgette szczerzy zęby w uśmiechu.
– To bardzo sexy.
– Uważaj, mówisz o moim chłopaku.
Wzrusza ramionami.
– Trzeba było tak seksownie o tym nie opowiadać.
Kolejne kilka minut spędza przy telefonie, szukając zdjęć Jasona Momoi.
I chociaż wszystkie je już znam, unosi telefon, żeby mi je pokazać, jakby robiła
mi Bóg wie jaką przysługę.
W końcu rozlega się dźwięk dzwonka. Nigdy jeszcze nie widziałam
Bridgette równie szczęśliwej. Biegnie do drzwi, zupełnie jakby zaledwie dwie
godziny temu nie spałaszowała całego talerza makaronu.
– Wyskakuj z kasy na napiwek, Syd. Jestem spłukana.
Ona i Warren idealnie się dobrali. Po prostu idealnie.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 13

Ridge

Jestem u Maggie po raz pierwszy od naszego rozstania. Czuję się trochę

dziwnie, choć mogło być gorzej. Warren zawsze miał cudowny dar polegający
na tym, że swoją dziwnością przysłaniał nawet najdziwniejsze sytuacje. Tak jest
i tym razem. Przed chwilą zaatakował lodówkę i zamrażarkę Maggie. Stoi teraz
na środku kuchni, maczając podgrzane w mikrofali paluszki rybne w deserze
czekoladowym.
– Wyjadasz moje największe obrzydlistwa – komentuje Maggie, otwierając
zmywarkę.
Siedzę na kanapie, przyglądając się im. Śmieją się razem, żartują… Maggie
sprząta, podczas gdy Warren bałagani. Wpatruję się w szpitalną opaskę, którą
moja była dziewczyna wciąż ma na nadgarstku, i próbuję się nie denerwować
tym, że tutaj jestem. Tyle że się denerwuję. Wkurzam. Jeśli czuje się na tyle
dobrze, żeby uciec ze szpitala i sprzątać w kuchni, co ja w ogóle tutaj robię?
Właśnie odrywa kawałek papierowego ręcznika i przykłada do ust. Warren
kilka razy uderza ją w plecy. Zauważyłem już w samochodzie, że strasznie
kaszle. Kiedy jeszcze ze sobą chodziliśmy, za każdym razem, gdy się
rozkaszlała, przykładałem rękę do jej pleców lub klatki piersiowej, żeby wyczuć
siłę tego kaszlu. Teraz już nie mogę tego robić. Mogę jedynie zapytać, czy
wszystko gra, wierząc, że nie bagatelizuje swojego stanu zdrowia.
Ten atak kaszlu trwa co najmniej minutę. Prawdopodobnie przez cały dzień
nie używała swojej kamizelki. Wstaję i idę do sypialni. Leży na krześle przy
łóżku. Podnoszę ją oraz połączony z nią rurkami generator impulsów powietrza
i zanoszę do salonu.
 Powinna używać jej dwa–trzy razy dziennie, żeby oczyścić drogi oddechowe
ze śluzu. U chorych na mukowiscydozę śluz gęstnieje i zalega wszędzie tam,
gdzie występują gruczoły śluzowe. Przed wynalezieniem tej kamizelki pacjenci
zdani byli na innych ludzi, którzy kilka razy dziennie musieli oklepywać ich
plecy i klatkę piersiową.
Ta kamizelka to prawdziwe wybawienie. Zwłaszcza dla Maggie, która
mieszka sama i nie ma nikogo do pomocy. Jednak nie używa jej tak często, jak
powinna, co zawsze stanowiło jeden z głównych powodów kłótni między nami.
Podejrzewam, że i tym razem się pokłócimy, skoro przyniosłem tę kamizelkę
tutaj i zamierzam ją jej nałożyć.
Maggie klepie mnie w ramię.
– Zepsuła się – mówi.
Patrzę na generator i włączam go. Bez skutku.
– Co się stało?
Wzrusza ramionami.
– Przestała działać kilka dni temu. W poniedziałek ją wymienię.
W poniedziałek?
Nie może nie korzystać z niej przez weekend. Zwłaszcza przy takim kaszlu.
Siadam na kanapie, próbując ustalić, co się zepsuło. Maggie wraca do kuchni
i mówi coś do Warrena. Sądząc z gestów, coś o mnie.
– Co ci powiedziała?
Warren zerka na Maggie.
– Ridge chce wiedzieć, co mi powiedziałaś.
Dziewczyna patrzy na mnie przez ramię i śmieje się, po czym staje twarzą do
mnie.
– Powiedziałam, że nic się nie zmieniłeś.
– Ty też nie.
Sprawia wrażenie urażonej, ale szczerze mówiąc, niewiele mnie to obchodzi.
Zawsze próbowała wpędzić mnie w poczucie winy z powodu tego, że się o nią
martwię. Widocznie nic się nie zmieniło, a moja troska nadal ją denerwuje.
– To prawda, raczej trudno nagle przestać chorować na mukowiscydozę –
odpowiada wyraźnie poirytowana.
Wpatruję się w nią, zastanawiając się, dlaczego jest w takim gównianym
nastroju. Pewnie z tego samego powodu co ja. W gruncie rzeczy wciąż toczymy
ten sam spór co zawsze, tyle że tym razem możemy iść po bandzie, bo nie
jesteśmy już razem i nie mamy nic do stracenia.
Wkurzyło mnie już to, że opuściła samowolnie szpital, ale dopiero teraz, gdy
podchodzi do nas z taką niechęcią, mimo że zjawiliśmy się tutaj, żeby jej pomóc,
zaczynam się naprawdę wściekać. Moja dziewczyna płakała, bo zostawiłem ją
w domu, zaabsorbowany chorą eks, tymczasem Maggie opieprza mnie, a nawet
wyśmiewa się ze mnie, chociaż zjawiłem się tutaj d la niej.
Nie mogę spokojnie siedzieć i prowadzić tej rozmowy. Wstaję, odłączam
kamizelkę, a potem zanoszę ją z powrotem do sypialni. Maggie i Warren mogą
sobie jeść te swoje obrazoburcze mieszanki paluszków rybnych z deserami
czekoladowymi, ja zostanę w drugim pokoju, dalej próbując naprawić generator,
który dosłownie może uratować jej życie.
Ledwo wchodzę do sypialni, zatrzymuję się i odwracam. Okazuje się, że
Maggie przyszła za mną. Stawiam generator na stoliku, po czym siadam
i przysuwam stolik do krzesła. Następnie włączam lampkę. Maggie ciągle stoi
w drzwiach.
– O co ci chodzi, Ridge? – pyta.
Śmieję się, choć nic, co dzieje się tego wieczoru, nie wydaje mi się zabawne.
– Co jadłaś dzisiaj rano, zanim zasłabłaś z powodu niskiego poziomu cukru
we krwi?
Maggie mruży oczy. Pewnie nawet nie pamięta. Do diabła, założę się, że
w ogóle nic nie jadła.
– Sprawdziłaś poziom glukozy, zanim wrąbałaś połowę tego wielkiego
twixa?
Mam wrażenie, że jest bliska krzyku. Kiedy jest na mnie naprawdę
wkurzona, miga, równocześnie wrzeszcząc. W przeszłości mnie to podniecało,
teraz oddałbym wszystko, żeby też na nią nakrzyczeć.
– Nie masz prawa komentować moich nawyków żywieniowych, Ridge. Na
wypadek, gdybyś zapomniał: już nie jestem twoją dziewczyną.
– Jeśli nie mam nic do powiedzenia w kwestii tego, jak masz o siebie dbać,
to co ja tu w ogóle robię? – Wstaję i podchodzę do niej. – Nie dbasz o siebie,
lądujesz w szpitalu, a potem nagle płaczesz w słuchawkę Warrenowi i mówisz
mu, że jesteś przerażona. Rzucamy wszystko, żeby być z tobą, ale kiedy się
pojawiamy, wychodzisz ze szpitala wbrew zaleceniom lekarzy! Wybacz, ale
mam lepsze rzeczy do roboty niż przyjeżdżanie do ciebie za każdym razem, gdy
zachowujesz się nieodpowiedzialnie!
– Wcale nie musisz przyjeżdżać, Ridge! Wcale nie płakałam w słuchawkę
ani mu nie mówiłam, że jestem przerażona! Zapytał, czy potrzebuję
towarzystwa, więc odparłam, że tak, bo myślałam, że pogadamy o tym
wszystkim jak dorośli ludzie! ALE WYGLĄDA NA TO, ŻE NIE!
Wychodzi, trzaskając drzwiami.
Otwieram je, nie idę jednak za nią, tylko do kuchni.
– Dlaczego powiedziałeś mi, że płakała i była przestraszona? – pytam
Warrena.
Maggie dołącza do mnie, przeszywając go gniewnym spojrzeniem. Warren
stoi z puszką coli w ręce, patrząc to na mnie, to na nią. W końcu jego wzrok
spoczywa na mnie.
– Może trochę przesadziłem. Wielkie mi co. Inaczej byś do niej nie pojechał.
Robię głęboki wdech, żeby się uspokoić. Mam ochotę mu przywalić.
– Z Austin do San Antonio jest kawał drogi. Poza tym musieliśmy się
spotkać. Wszyscy troje. Powinniśmy się wspólnie zastanowić, jak sobie poradzić
z tym wszystkim.
 – Z tym wszystkim? – powtarza Maggie. – Masz na myśli mnie?
Powinniśmy się zastanowić, jak sobie poradzić ze mną? To tylko potwierdza,
że jestem dla was ciężarem.
Już nie krzyczy. Tylko miga. Chociaż widać, że jest zraniona i przygnębiona,
wciąż nie uważam, że coś się zmieni, jeśli nie zacznie podchodzić do życia
odrobinę poważniej, do czego zresztą próbowałem ją nakłonić przez ostatnie
sześć lat.
– Nie jesteś ciężarem, Maggie – odpowiadam. – Jesteś po prostu samolubna.
Gdybyś zadbała o siebie, kontrolowała poziom cukru we krwi, używała
kamizelki i… nie wiem… na przykład powstrzymała się przed skakaniem na
pierdolonym spadochronie, nie będziemy mieli powodów do kłótni. Postawiłem
Sydney w niezręcznej sytuacji, w której nie znalazłaby się, gdybyś o siebie
dbała.
Warren ukrywa twarz w dłoniach, jakbym właśnie coś spieprzył.
Maggie przewraca oczami.
– Biedna Sydney. To naprawdę ona jest tutaj ofiarą? Dostała faceta swoich
marzeń, a na dodatek jest zdrowa. Biedna pierdo lo na Sydney! – Przenosi
wzrok na Warrena. – Nie waż się kiedykolwiek zmuszać go do opieki nade mną!
Nie potrzebuję jego opieki. Nie potrzebuję opieki żadnego z was!
Warren unosi brwi, lecz udaje mu się zachować spokój.
– Z całym szacunkiem, Maggie, ale chyba jednak potrzebujesz.
Zaciskam powieki i opuszczam głowę. Wiem, że ta uwaga musiała ją
zaboleć, i nie chcę widzieć jej reakcji. Kiedy otwieram oczy, idzie właśnie do
sypialni. Po chwili zatrzaskuje za sobą drzwi. Warren odwraca się i wali pięścią
w lodówkę. Podchodzę do stolika przy kanapie i biorę jego kluczyki.
– Chcę stąd jechać.
Rzucam mu kluczyki, ale on nagle zaczyna wpatrywać się w drzwi sypialni.
Przechodzi przez salon i otwiera je na oścież. Oczywiście ruszam za nim, bo
przecież nie słyszę tego, co przyciągnęło jego uwagę.
 Maggie jest w łazience. Zaciska palce na muszli klozetowej i wymiotuje.
Warren sięga po myjkę i pochyla się nad dziewczyną. Ja siadam na krawędzi
wanny.
To się dzieje za każdym razem, gdy jej drogi oddechowe wypełnia za dużo
wydzieliny. Jestem pewien, że to przez to, że od kilku dni nie używa kamizelki.
Nie pomogło na pewno też to, że tyle krzyczała. Podtrzymuję jej włosy do
chwili, gdy kończy wymiotować. Trudno się na nią wkurzać w takiej chwili.
Płacze, opierając się o Warrena.
Nie mam pojęcia, jak się żyje z tą chorobą, więc chyba nie powinienem tak
surowo jej oceniać. Wiem tylko, jak to jest być osobą, która się kimś takim
opiekuje. Kiedyś musiałem o tym cały czas pamiętać. Nieważne, jak wysoki jest
poziom mojej frustracji, nie da się tego nijak porównać do tego, przez co
przechodzi ona.
Wygląda na to, że teraz też muszę o tym pamiętać.
Maggie w ogóle na mnie nie patrzy, gdy czekamy, by przekonać się, czy atak
minął. Nie patrzy na mnie również wtedy, gdy dochodzimy do wniosku, że tak,
i Warren pomaga jej przejść do sypialni. To jej sposób na to, by mnie ukarać.
Kiedy jest wściekła, nie patrzy na mnie, żebym nie miał szansy do niej migać.
Gdy Warren kładzie ją do łóżka, zanoszę generator z powrotem do salonu.
Po chwili Warren wychodzi z sypialni, zostawiając drzwi na wpół otwarte,
i siada na kanapie.
Wciąż jestem na niego zły, że okłamał mnie z tym telefonem, by odwołując
się do mojego poczucia winy, nakłonić mnie do przyjazdu. Jednocześnie
doskonale go rozumiem. Rzeczywiście powinniśmy we troje siąść przy stole
i zastanowić się, jak to wszystko rozwiązać. Maggie nie chce być ciężarem,
jednak dopóki będzie lekceważyć swój stan zdrowia, nie uzyska takiej
niezależności, o jaką jej chodzi. A tak długo, jak będzie od kogoś zależna, to
właśnie my dwaj będziemy się nią opiekować.
Wiem, że ma tylko nas dwóch. I wiem, że Sydney to rozumie. Nigdy
całkowicie nie odszedłbym od Maggie, wiedząc, że potrzebuje pomocy. Tyle że
jeśli ktoś ciągle lekceważy twoje starania i okazuje ci brak szacunku, musi się
liczyć z tym, że w końcu zostanie sam. A będąc samemu, w końcu przegra
batalię o życie.
Nie chcę, żeby przegrała tę batalię. Żaden z nas nie chce. Dlatego zostajemy.
Wiem, że kamizelka jej pomoże, muszę ją tylko naprawić.
Przez następną godzinę Warren ogląda telewizję. Odrywa się od niej tylko
raz, by zanieść Maggie szklankę wody. Kiedy wraca, macha ręką, by
przyciągnąć moją uwagę.
– Strasznie kaszle – mówi.
Kiwam tylko głową. Przecież wiem. Wciąż biedzę się nad tą kamizelką.
Dopiero po drugiej w nocy udaje mi się rozwiązać problem. W szafie
w przedpokoju znajduję stary generator. Wymieniam kabel zasilający i udaje mi
się włączyć generator, choć żeby działał, muszę cały czas trzymać przewód.
Zanoszę generator do sypialni. Wciąż pali się lampka, dzięki czemu widzę,
że Maggie nie śpi. Podchodzę do łóżka, włączam generator i podaję jej
kamizelkę. Siada na łóżku i ją wkłada.
– Jest jeden problem. Muszę cały czas trzymać kabel, inaczej generator się
wyłącza.
Kiwa głową, nic nie mówiąc. Oboje wiemy, co robić. Urządzenie działa
przez pięć minut, po czym Maggie kaszle, by oczyścić drogi oddechowe. Potem
kolejne pięć minut i tak dalej. Cała procedura trwa pół godziny.
Po zabiegu zdejmuje kamizelkę, kładzie się i przewraca na drugi bok. Cały
czas unika mojego wzroku. Układam kamizelkę na podłodze i patrzę na Maggie.
Sądząc z drżenia ramion, płacze.
Czuję się jak ostatni dupek.
Wiem, że mam prawo się na nią wkurzać, ale nikt nie jest doskonały. Dopóki
będziemy się tylko kłócić i wypominać sobie wzajemnie wady, nie uda się
poprawić jej samopoczucia.
 Siadam obok niej na łóżku i kładę rękę na jej ramieniu. Tak właśnie robiłem
kiedyś, ilekroć czułem się bezradny w obliczu jej choroby. Sięga do tyłu i ściska
mnie za rękę. I nagle zapominamy o kłótni. Przewraca się na plecy i patrzy na
mnie.
– Nie mówiłam Warrenowi, że jestem przerażona.
– Wiem – odpowiadam, kiwając głową.
W jej oku formuje się łza. Spływa po policzku i niknie we włosach.
– Ale on ma rację, Ridge. Jestem przerażona.
Nigdy jeszcze nie widziałem, żeby miała taki wyraz twarzy. To kompletnie
mnie rozwala. Strasznie mi jej żal. Jej płacz się wzmaga. Odsuwa się ode mnie.
I chociaż mam wielką ochotę powiedzieć jej, że nie byłaby taka przerażona,
gdyby przestała ignorować chorobę, milczę i tylko ją obejmuję, bo z pewnością
potrzebuje teraz wsparcia, a nie wykładu.
Potrzebuje przyjaciela.

Nad ranem po raz drugi podłączyłem Maggie do aparatury. Chyba musiałem

zasnąć w trakcie, bo gdy obudziłem się o ósmej rano, okazało się, że leżę w jej
łóżku. Wiem, że Sydney by się to nie spodobało, dlatego przeniosłem się na
kanapę. I właśnie leżę na kanapie, twarzą w dół, próbując spać. Tyle że Warren
potrząsa moim ramieniem.
Sięgam po komórkę i sprawdzam godzinę. Nie spodziewałem się, że już
południe. Zrywam się na równe nogi, nie mogąc zrozumieć, dlaczego pozwolił
mi tak długo spać.
– Wstawaj – miga. – Przed powrotem do Austin musimy jeszcze sprowadzić
tutaj samochód Maggie. Zostawiła go przed szpitalem.
Kiwam głową, trąc oczy.
– Najpierw musimy pojechać do sklepu z artykułami medycznymi –
odpowiadam. – Może wypożyczą jej generator do czasu, gdy jej wróci
z naprawy.
Warren miga słowo „dobra” i wchodzi do łazienki.
Opadam na kanapę i ciężko wzdycham. Cała ta wyprawa okazała się
beznadziejnym pomysłem. Pozbawiła mnie tylko spokoju ducha. Zabawne,
Sydney to wszystko przewidziała. Uśmiecham się na myśl, że miała rację, ale
o tym nie wie. Ostatni raz odzywałem się do niej jeszcze przed kłótnią między
mną, Maggie i Warrenem. Otwieram wiadomości i widzę, że się nie odzywała.
Ciekawe, jak jej minął wieczór z Bridgette.

Ridge: Niedługo wracamy. Jak tam noc?

Odpowiada niemal od razu. Patrzę na kropeczki pojawiające się i znikające

w komunikatorze. W końcu przed oczami mam cały tekst.

Sydney: Pewnie nie tak burzliwa jak twoja.

Dziwna odpowiedź. Patrzę na Warrena, który właśnie wyszedł z łazienki.

– Mówiłeś Sydney o naszej kłótni?
– Nie – zaprzecza. – Nie gadałem dzisiaj z żadną z nich. Doszedłem do
wniosku, że odsypiają kaca.
Serce podchodzi mi do gardła. Ta wiadomość zupełnie do niej nie pasuje.

Ridge: O czym ty mówisz?

Sydney: Wejdź na insta.

Wychodzę z wiadomości i otwieram Instagrama. Przewijam, dopóki nie

znajduję tego, co miała na myśli.
J a p ierd olę.
Maggie zamieściła nasze zdjęcie. Robi na nim głupią minę do telefonu,
podczas gdy ja śpię obok. W jej łóżku. Podpis pod fotką: „Nie tęskniłam za jego
chrapaniem”.
 Ściskam obiema rękami telefon i z zamkniętymi oczami przykładam go do
czoła. Właś nie d lateg o powinienem był zostać w domu.
Wstaję.
– Gdzie Maggie?
Warren pokazuje na korytarz.
– W pralni – miga.
Kiedy wchodzę do pralni, właśnie składa koszulkę, zupełnie jakby nic się nie
stało, jakby nie próbowała skłócić mnie z Sydney. Unoszę telefon.
– Co to jest?
– Twoje zdjęcie – wyjaśnia spokojnie.
– To widzę, ale po co je wstawiłaś?
Kończy składać koszulkę, po czym opiera się o pralkę.
– Zamieściłam też fotkę Warrena. Czemu się wściekasz?
Odchylam do tyłu głowę i podnoszę ręce w geście frustracji. Po pierwsze,
nie rozumiem, dlaczego to zrobiła; po drugie, nie rozumiem, dlaczego
zachowuje się teraz tak, jakby nic się nie stało.
Odsuwa się od pralki.
– Nie wiedziałam, że złamałam jakieś zasady. Od sześciu lat zamieszczam
zdjęcia naszej trójki. Mamy zmienić nasze zwyczaje ze względu na Sydney?
Próbuje wyjść, ale zastawiam jej drogę.
– Mogłabyś okazać nam trochę szacunku.
Mruży oczy.
– Poważnie mówisz? Naprawdę chcesz, żebym szanowała twój związek
z dziewczyną, z którą mnie zdrad ziłeś?
To nie fair. Zostawiliśmy to już za sobą. A przynajmniej tak mi się
wydawało.
– Mogłaś zamieścić moje dowolne zdjęcie, ale wybrałaś akurat to, na którym
śpię w twoim łóżku. W łóżku, w którym byłem tylko dlatego, że przez wiele
godzin się tobą opiekowałem. Wykorzystanie tego, żeby wypomnieć mi jakiś
błąd z przeszłości, jest po prostu nie w porządku, Maggie.
Zaciska szczęki.
– Chcesz wiedzieć, co jest nie w porządku? Na przykład to, że ty w czasie
trwania naszego związku mogłeś sobie pozwolić na platoniczny romans z inną,
a mnie nie wolno nawet zamieścić głupiej fotki na Instagramie. Albo to, że
przypieprzasz się do mnie z powodu głupiego twixa. Tak się składa, że miałam
na niego ochotę!
Odpycha mnie i wychodzi z pralni, więc ruszam za nią. W salonie odwraca
się do mnie.
– Zapomniałam już, jak psułeś mi każdą, nawet najmniejszą, przyjemność.
Chyba jednak nie powinieneś tu przyjeżdżać. To mój najgorszy dzień od
miesięcy!
Odkąd się znamy, nie widziałem jej tak wściekłej. Nie wiem, dlaczego
uważałem, że to się może udać.
– Jeśli naprawdę coś ci się stanie, daj mi znać, Maggie, a przyjadę. Ale nie
mogę już się z tobą przyjaźnić. – Podchodzę do drzwi, otwieram je i odwracam
się do Warrena. – Idziemy.
Warren stoi nieruchomo na środku salonu, zupełnie nie wiedząc, co robić.
– A co z samochodem Maggie? – pyta.
– Może pojechać do niego uberem.
Wychodzę i ruszam w kierunku wozu Warrena.
Dołączenie do mnie zajmuje mu kilka dobrych minut. Jestem pewien, że
uspokajał Maggie. Niech mu tam. Może dla niego ma to sens, dla mnie na
pewno nie.
Kiedy w końcu się zjawia, otwieram w komórce swoją rozmowę z Sydney.
Nie próbuję się nawet usprawiedliwiać. Wyjaśnię jej wszystko twarzą w twarz.

Ridge: Przykro mi, że to zamieściła. Jestem już w drodze.

 Sydney: Nie spiesz się. Nie będzie mnie u ciebie, kiedy dojedziesz.

Nagle dostaję wiadomość od Bridgette.

Bridgette: Kutas. Kutas z ciebie. Kutas, kutas, kutas.

Sydney: I nie przychodź do mnie. Urządzamy sobie z Bridgette kolejny
babski wieczór.
Bridgette: ZAKAZ WSTĘPU DLA KUTASÓW!

Zamykam wiadomości i opieram głowę na zagłówku.

– Najpierw jedź do mieszkania Sydney.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 14

Maggie

Po wyjściu Warrena siadam na kanapie i wbijam wzrok w podłogę.

Chwilę później kryję twarz w dłoniach.
Co jest ze mną nie tak?
Odtrąciłam Jake’a. Odtrąciłam Ridge’a. Nawet Warrenowi kazałam się
wynosić do diabła, kiedy został ze mną i zapytał, dlaczego tak się zachowuję.
Nie wiem, co się ze mną dzieje w tym tygodniu. To nie jestem prawdziwa ja.
Przysięgam, nie chcę być z Ridge’em, ale kiedy obudziłam się dzisiaj rano
i zobaczyłam go śpiącego obok mnie, poczułam, że dobrze by było go odzyskać.
Brakuje mi go. Nie w romantycznym znaczeniu tego słowa. Po prostu brakuje
mi jego towarzystwa. Zaczęłam się zastanawiać, czy jemu też, czy całkowicie
wystarcza mu Sydney. A potem ogarnęła mnie niepewność, bo wprawdzie był
tutaj, ale wyraźnie dał mi do zrozumienia, że wolałby być gdzie indziej. I kiedy
tak leżałam tam i patrzyłam na niego, przypomniałam sobie ten dzień, kiedy
odkryłam wiadomości, które wymieniał z Sydney, i znów się wściekłam.
Nie powinnam była wstawiać tego zdjęcia. Zrobiłam to, bo wydawało mi się,
że dzięki temu poczuję się lepiej. Wiem, pokręcone. Brakowało mi go, byłam na
niego wściekła, byłam wściekła na siebie. Myślę, że mszczą się na mnie
wszystkie te lata, gdy starałam się żyć normalnie, mimo że byłam chora. Ridge
ma rację. Nie dbam o siebie tak, jak powinnam, ale to dlatego, że mam już dosyć
tej ciągłej walki i czasami przestaje mi zależeć na wygranej. Naprawdę.
Wyjmuję komórkę i kasuję to zdjęcie. Potem piszę do Ridge’a.

Maggie: To był najbardziej kijowy tydzień mojego życia. Wyładowałam

 się na tobie, przepraszam. Powiedz Sydney, że mi przykro.
Skasowałam tę fotkę.

Klikam „wyślij”, a potem wyłączam telefon i kładę się na kanapie. Wciskam

twarz w poduszkę i zaczynam płakać.
Problem z nienawiścią do siebie polega na tym, że kiedy jesteś sama, nie
masz pod ręką nikogo, kto by ci przypomniał o twoich zaletach. W rezultacie
zaczynasz nienawidzić siebie jeszcze bardziej. W końcu podważasz wszystko,
co dobre w twoim życiu i w tobie.
Właśnie dotarłam do tego etapu.
Maggie Carson. Wcale nie jest z ciebie aż taka twardzielka.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 15

Sydney

Świetnie się bawiłam tej nocy.

Zjadłyśmy obrzydliwą pizzę Bridgette, po czym opowiedziała mi o swoich
początkach z Warrenem. To tylko potwierdziło moje wcześniejsze podejrzenia,
że straszni z nich popaprańcy. Potem obejrzałyśmy Ligę Sprawiedliwości,
przewijając na podglądzie te sceny, w których nie występuje Jason Momoa.
Niewiele pamiętam z tego, co wydarzyło się później, bo wytrąbiłyśmy
niemało butelek wina. Radosny nastrój przeminął bezpowrotnie, kiedy Bridgette
obudziła mnie dzisiaj rano i pokazała post zamieszczony przez Maggie na
Instagramie.
Bardziej mnie to zabolało, niż rozwścieczyło. Ridge na pewno to jakoś
wytłumaczy. Jak zwykle. Co jednak Maggie znajdzie na swoje
usprawiedliwienie? Wiem, że jestem „tą trzecią”, która rozbiła ich związek. Pod
tym względem nie różnię się w niczym od Tori. Jednak jeśli mam być szczera,
myślałam, że jesteśmy ponad to. Z tego, co dawali mi do zrozumienia Warren
i Ridge, wynikało, że Maggie w miarę dobrze to zniosła i podeszła do sprawy
bardzo dojrzale. Tymczasem to było takie… małostkowe, wręcz obrzydliwe.
Po tym, co zobaczyłam, nie mogłam zostać u Ridge’a. Nagle przypomniałam
sobie o paśmie udręk, jakich zaznałam, mieszkając u niego. A poza tym za
bardzo śmierdziało tam pepperoni i anchois. Kiedy powiedziałam Bridgette, że
wracam do siebie, zgarnęła swoje rzeczy i oznajmiła, że jedzie ze mną.
Chyba też była w dołku, bo przytargała ze sobą kolejną butelkę wina i teraz
siedzimy i pijemy, chociaż jest dopiero druga po południu. Nie mam nic
przeciwko jej obecności. Właściwie to nawet się cieszę, bo naprawdę nie chcę
tkwić tu teraz sama, rozpamiętywać to, co się stało, i domniemywać, co Ridge
robił w tym łóżku, zanim będzie miał szansę sam mi to wyjaśnić.
Bridgette siedzi ze skrzyżowanymi nogami na moim łóżku. Zgarnia
z podłogi torebkę i wyjmuje komórkę.
– Nie wytrzymam dłużej. Skomentuję ten post.
Próbuję wyrwać jej telefon.
– Nie rób tego. Nie chcę, żeby miała satysfakcję, że go widziałam. Przecież
po to właśnie go zamieściła.
Bridgette przewraca się na brzuch, żeby ochronić przede mną komórkę.
– Ale to przecież ja go skomentuję, nie ty. Napiszę coś takiego, że pójdzie jej
w pięty. Na przykład, że dobrze wygląda. Wszyscy wiedzą, że gdy tak się komuś
mówi, to znaczy, że wygląda grubo.
– Nie możesz tego powiedzieć komuś, kto jest chory. I naprawdę chudy.
Bridgette jęczy, po czym przewraca się na plecy i rzuca telefon na bok.
– Skasowała go! Niech to szlag!
Całe szczęście. Jestem wdzięczna Bridgette za wsparcie, lecz naprawdę nie
chcę, żeby wtrącała się w sprawy, które dotyczą tylko mnie, Ridge’a… no
i Maggie.
– Może chcesz, żebym zadzwoniła do Warrena i zapytała, co się stało? –
Bridgette sprawia wrażenie niezdrowo podnieconej. Wyraźnie rozkwita, gdy
dzieje się coś niedobrego.
Nie chcę kłamać. Sama myślałam o telefonie do Warrena, bo mnóstwo pytań
ciśnie mi się na usta. Wiem, że właśnie jadą do domu i Ridge pewnie wpadnie
tutaj, chcąc wszystko wyjaśnić, ale fajnie by było mieć już o tym jakieś pojęcie,
żebym wiedziała, jak bardzo i jak głośno na niego nakrzyczeć, kiedy się już tu
pojawi. Nie żeby akurat w jego przypadku ilość decybeli miała jakiekolwiek
znaczenie, ale pewnie lepiej się poczuję po ataku złości.
Bridgette dzwoni do Warrena i włącza głośnik.
– Cześć, kotku – mówi jej chłopak.
 – Co tam się, kurwa, stało ostatniej nocy? – pyta Bridgette.
Ta to dopiero wali prosto z mostu. Warren chrząka, ale zanim udaje mu się
odpowiedzieć, włączam się do rozmowy.
– Tłumaczysz Ridge’owi tę rozmowę? Na razie nie chcę z nim gadać.
– Prowadzę – wyjaśnia Warren. – Raczej trudno by mi było prowadzić,
trzymać telefon, jeść cheeseburgera i jeszcze do tego migać. Poza tym gapi się
w boczną szybę i nad czymś duma.
Bridgette pochyla się do telefonu.
– Związek Sydney i Ridge’a jest w niebezpieczeństwie, a wy, chłopaki,
zatrzymujecie się na burgery?
– To ja się zatrzymałem na burgera. Ridge nie weźmie niczego do ust,
dopóki Ridney nie będą znów szczęśliwą parą.
Przewracam oczami.
– W takim razie pójdzie spać głodny.
– On nie zrobił nic złego, Sydney – mówi Warren. – Przysięgam. To
wszystko wina Maggie.
– Spał w jej łóżku! – rzuca Bridgette.
– Przez bite dwie godziny naprawiał generator do jej kamizelki, a potem
musiał trzymać kabel zasilający, bo bez tego nie działał. Nie spał całą noc,
a kiedy w końcu udało mu się kimnąć, Maggie zrobiła mu zdjęcie i wyszedł
z tego straszliwy bajzel. Mówię wam, to wszystko wina Maggie. Pierwszy raz
widziałem ją taką.
Zerkam na Bridgette. Nie wiem, czy mogę ufać Warrenowi.
– Nie jesteśmy głupie – mówi ona, zupełnie jakby czytała w moich myślach.
– Wiadomo, ziomale ponad lale. Broniłbyś Ridge’a, nawet gdyby cię
zamordował.
– Poczekaj – przerywa jej Warren. – Muszę się napić.
Czekamy cierpliwie, wsłuchując się w jego siorbanie. Opadam na łóżko
załamana Warrenem. A także Ridge’em. I Maggie. Dobrze przynajmniej, że
chociaż raz nie jestem załamana Bridgette.
– No dobra – odzywa się w końcu Warren. – Od początku. Po tym, jak
Maggie uciekła ze szpitala i zawieźliśmy ją do domu, przez bitą godzinę ona
i Ridge wydzierali się na siebie. Zupełnie jakby w obojgu przez lata narastała
agresja i wreszcie mogli dać jej upust. Oboje zaczęli obrzucać się wyzwiskami.
Wszystko z…
– Chwila, moment – zatrzymuje go Bridgette. – Teraz już wiem na pewno,
że kłamiesz.
– Nie kłamię! – zarzeka się Warren.
– Powiedziałeś, że oboje wydzierali się na siebie. Ridge nie krzyczy, deklu.
Przykładam dłoń do czoła.
– Myślę, że to taka figura retoryczna, Bridgette – staję w obronie Warrena. –
Ridge był wkurzony i migał. Właśnie to Warren nazwał wydzieraniem się.
Bridgette patrzy na mnie podejrzliwie, jakby wciąż nie wierzyła swojemu
chłopakowi. Przenoszę uwagę na telefon.
– Dlaczego się kłócili? – pytam.
– A dlaczego mieliby się nie kłócić? Ridge był wściekły, że tam przyjechał,
a okazało się, że nic jej nie jest. Wkurzyło go też to, że nie przejmuje się swoim
stanem zdrowia i przez to sprawia wszystkim dookoła kłopot. Ją z kolei
zezłościło to, że wypomniał jej, że nadużywa twojej cierpliwości i wystawia na
próbę wasz związek. Mówię ci, nigdy jeszcze nie widziałem jej w takim stanie.
To nie miało nic wspólnego z tymi kłótniami, które toczę z Bridgette, kiedy po
prostu usiłujemy sobie dopiec. To była regularna walka w stylu „jestem na
ciebie kurewsko wściekły i ci dopierdolę”.
Zamykam oczy. Boli mnie ta sytuacja. Nie jestem zadowolona z tego, że się
kłócili. To nikomu nie pomoże. Wyjaśnia jednak, czemu zamieściła to zdjęcie.
To nie było wymierzone we mnie. Wkurzyła się na Ridge’a i uznała, że w ten
sposób będzie mogła się na nim zemścić.
– Potem oboje wkurzyli się na mnie – ciągnie Warren – a przez te wszystkie
wrzaski ona nagle zaczęła wymiotować. Później Ridge naprawił jej kamizelkę
i przysnął na łóżku podczas jej zabiegu. Gdy tylko się obudził, przeniósł się na
kanapę i spał tam przez cztery godziny, zanim go obudziłem i rozpętała się afera
Instagate. To wszystko.
Kopię w materac.
– Nie wiem, na kogo mam się wściec, ale muszę się na kimś wyładować!
Bridgette pokazuje na komórkę i szepcze:
– Wścieknij się na Warrena. Świetnie się sprawdza jako piorunochron. –
Podnosi głos, żeby ją słyszał: – Dlaczego się na ciebie wkurzyli?
– Nieważne – odpowiada wymijająco. – W każdym razie jedziemy do ciebie,
Sydney. Mam nadzieję, że nas wpuścisz.
Kiedy kończy połączenie, nie wiem jeszcze, czy czuję się z tym wszystkim
lepiej. Nigdy nie podejrzewałam Ridge’a, że przespał się z Maggie. Wiedziałam,
że pewnie ma to jakiś związek z jej stanem zdrowia. Tylko dlaczego to nie
mogło się odbyć na kanapie? Albo na podłodze? Dlaczego musiał zasnąć akurat
w miejscu, w którym zapewne przez lata się kochali?
Wstaję.
– Muszę się jeszcze napić.
– Tak jest, więcej wina – zgadza się Bridgette, idąc za mną do kuchni.
Kiedy zjawiają się Ridge i Warren, dopijam właśnie drugi kieliszek.
Najpierw wchodzi Warren, dopiero za nim Ridge. Nie podoba mi się, że tak
gorączkowo szuka mnie wzrokiem, a kiedy mnie widzi, oddycha z ulgą. Chcę
dalej być na niego wściekła, jednak szalenie trudno gniewać się na kogoś z tak
całuśnymi ustami i przepraszającymi oczami.
Wiem, co zrobię. Nie będę na niego patrzeć. Dzięki temu nie ulegnę mu tak
łatwo. Odwracam się tyłem do Ridge’a i do drzwi. Widzę tylko Warrena, który
próbuje uściskać na przywitanie Bridgette, ta jednak go odpycha.
Odwrócenie się do Ridge’a plecami nic mi nie daje. Podchodzi do mnie
i obejmuje mnie od tyłu, wtulając twarz w mój kark. Całuje mnie tam delikatnie,
przepraszając bez słów.
Nie przyjmuję tych przeprosin. Ciągle jestem na niego tak zła, że
usztywniam się i nie reaguję na jego dotyk. Przynajmniej na zewnątrz. To, co się
dzieje wewnątrz mnie, to już zupełnie inna sprawa. Tam cała płonę.
Bridgette dopija wino, po czym pyta Warrena:
– Dlaczego Ridge i Maggie się na ciebie wkurzyli?
Jestem ciekawa odpowiedzi, ale Ridge właśnie w tej chwili puszcza mnie
i zwraca twarzą do siebie. Sunie dłońmi po moich policzkach i patrzy na mnie
poważnym wzrokiem.
– Przepraszam.
Wzruszam ramionami.
– Wciąż boli.
Tymczasem Warren ignoruje pytanie Bridgette, podchodzi do nas ze
skruszoną miną i bije się w piersi.
– To głównie moja wina, Sydney. Bardzo przepraszam.
– Wiedziałam – mówi Bridgette, która właśnie szła do kuchni po więcej
wina. Staje między mną i Ridge’em, oddzielając nas od siebie. – Wykrztuś to
wreszcie, Warren.
Jej chłopak masuje kark, krzywiąc się.
– Nie uwierzycie… Zabawna historia…
– Pewnie zaraz zwali wszystko na jakieś zamieszki – stwierdza Bridgette
poważnym tonem.
Warren ignoruje tę uwagę.
– Niewykluczone, że trochę przesadziłem, streszczając wam swoją rozmowę
telefoniczną z Maggie. Nie płakała i właściwie wcale nie prosiła, żebyśmy
przyjechali. Po prostu wiedziałem, że jeśli nie podkoloryzuję trochę prawdy,
Ridge tam nie pojedzie.
Bridgette otwiera szeroko usta. Patrzy na mnie, po czym przenosi wzrok na
Warrena.
– Zmyśliłeś to wszystko, bo chciałeś się spotkać ze swoją byłą dziewczyną?
– Ale z ciebie dupek, Warren – mówię. Nie mogę zrozumieć, czemu wrobił
w to Ridge’a. Boże, ale jestem na niego wściekła. Wygląda na to, że wreszcie
znalazłam kogoś, na kim mogę się wyładować.
– Słuchajcie – odpowiada Warren, unosząc ręce. – Ridge i Maggie wreszcie
mieli możliwość porozmawiania o tym wszystkim. Nie zrobiłem tego ze złej
woli. Chciałem pomóc!
– Mówisz o tym tak, jakby ta wyprawa zakończyła się sukcesem –
zauważam ironicznie.
Warren wzrusza ramionami, po czym kładzie ręce na biodrach.
– Może jeszcze nie doszli do porozumienia, ale dobrze się stało, że Maggie
usłyszała, co ma do powiedzenia Ridge. Sądzę, że byłabyś z niego dumna. Po tej
ostatniej nocy i wszystkim, co powiedział na twoją obronę, nie mam już
najmniejszych wątpliwości, że na sto procent wsiadł do pociągu do Sydney.
Krzyżuję ręce na piersiach.
– Czy to znaczy, że do ostatniej nocy miałeś jakieś wątpliwości?
Warren wpatruje się w sufit.
– Nie to miałem na myśli. – Spogląda na Bridgette. Odnoszę wrażenie, że ma
już dosyć tego dnia. – Chodźmy. Należy im się trochę prywatności. Nam zresztą
też.
Bridgette siada przy barku.
– Nie dopiłam jeszcze wina.
Warren podchodzi do blatu i chwyta butelkę. Następnie wyjmuje kieliszek
z jej dłoni i wychodzi z mieszkania. Bridgette patrzy na drzwi, a potem na mnie.
Potem znów na drzwi i ponownie na mnie. W jej oczach widzę przerażenie.
Pokazuje bezradnie na drzwi.
– Wino – mówi przepraszającym tonem.
– Idź – odpowiadam.
 Wypada przez drzwi, a ja zamykam je za nią. Kiedy się odwracam, Ridge
opiera się o lodówkę i wpatruje we mnie. Wzdycham i odwzajemniam
spojrzenie. Gdy widzę, jaki jest zmęczony, robi mi się go żal. I chociaż
wkurzyłam się na Warrena, to cieszę się, że wszystko wyjaśnił. Dzięki temu nie
jestem już tak zła na Ridge’a.
Wyjmuje telefon i zaczyna do mnie pisać. Zabieram ze swojego pokoju
komórkę, po czym wracam do kuchni i odczytuję wiadomość.

Ridge: Nie mam pojęcia, co się działo przez ostatnie dziesięć minut.
Nikt mi nie przetłumaczył ani jednego słowa, a naprawdę ciężko
czytać z ruchu warg, kiedy wszyscy są wkurzeni i krążą w kółko.

Zwieszam ramiona. Głupio mi, że wyłączyliśmy go z rozmowy, która go

dotyczyła.

Sydney: W skrócie: Warren powiedział, że jesteś niewinny i wszystko

przez niego, że Maggie jest rozgoryczona i że cała wyprawa była
jebaną katastrofą.

Ridge odczytuje wiadomość i wzrusza ramionami.

Ridge: Tak czy owak, zanim położyłem się na łóżku Maggie, mogłem
pomyśleć, jak zareagowałabyś na ten widok. Co prawda, gdy tylko się
obudziłem, przeniosłem się na kanapę.
Sydney: Chyba nie dość szybko, skoro dopadła cię karma.
Ridge: Ten, kto powiedział, że karma to dziwka, chyba nigdy jej nie
widział. Do mnie karma odnosi się po przyjacielsku. Towarzyszy mi na
każdym kroku. Zawsze i wszędzie.

Uśmiecham się, jednak Ridge’owi chyba wcale nie jest do śmiechu. Żałuję,
że mamy za sobą kolejną kłótnię, a nie minął nawet jeszcze tydzień, odkąd
jesteśmy razem. Miejmy nadzieję, że nie jest to przedsmak tego, jak będzie
wyglądać nasz związek. Oczywiście do pierwszej kłótni doszło z jego winy.
Jednak tym razem…
Sama nie wiem. Ze słów Warrena wynika, że Ridge naprawdę stawia mnie
na pierwszym miejscu. Tyle że na drodze staje mu mnóstwo przeszkód. O ran y.
Czy właśnie nazwałam Maggie przeszkodą? To nie ona nią jest, tylko to, co
ostatnio wyprawia.

Ridge: Czy mogę cię pocałować? Strasznie tego potrzebuję.

Uśmiecham się ukradkiem. Chyba to jednak zauważa, bo nie czeka na moją

odpowiedź. Po prostu podbiega, unosi moją twarz, po czym przyciska usta do
moich i całuje mnie żarłocznie. Takie jego pocałunki lubię najbardziej. Bije od
niego tak wielka siła, że zaczynam się cofać, aż w końcu za plecami wyczuwam
ścianę. To nie jest zmysłowy pocałunek, to jest pocałunek pełen żądzy. Wynika
z potrzeby poczucia mnie, przekonania się, że nie jestem już zła, potrzeby
otuchy i przebaczenia.
Po dobrej minucie odrywa ode mnie usta i przyciska swoje czoło do mojego.
Wciąż, mimo że pozwoliłam mu się pocałować, wydaje się zrozpaczony.
Przesuwam kciukiem po jego policzku, po czym patrzę mu w oczy.
– Wszystko gra?
Wciąga powietrze, a potem powoli je wypuszcza. Kiwa głową i przyciąga
mnie do siebie. Ledwo udaje mi się objąć go ramionami, kiedy mnie unosi. Idzie
ze mną do sypialni i kładzie mnie na łóżku.
Cokolwiek go dręczy, musi poczekać, bo znów przywiera ustami do moich
ust. Tym razem jednak jego pocałunek nie jest prośbą o dodanie otuchy, tylko
wyrazem pożądania. Ściąga przez głowę koszulkę, a potem wstaje i zsuwa mi
spodnie od piżamy. Potem znów pojawia się nade mną, wsuwa język do moich
ust, sunie ręką w górę uda i unosi moją nogę.
Pragnę go usłyszeć. Od chwili, gdy opisałam Bridgette odgłosy, jakie wydaje
podczas seksu, chcę je znowu usłyszeć. Rozpinam jego dżinsy, wsuwam rękę do
środka, wyciągam go i wprowadzam w siebie.
Przyciska usta do mojej szyi, a z jego ust wydobywa się jęk. Wsuwając się
we mnie, jęczy, a wysuwając, wzdycha. Zamykam oczy, gdy jego ruchy
nabierają rytmiczności. Przez cały czas, gdy się kochamy, zachowuję milczenie,
wsłuchując się w zmysłowe odgłosy, jakie wydaje z siebie mój chłopak.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 16

Ridge

Trzem rzeczom na tym świecie towarzyszą tak piękne dźwięki, że

poświęcono im niezliczone strofy poezji.
To ocean, wodospad i deszcz.
Byłem nad oceanem tylko raz – dwa lata temu Sounds of Cedar grali koncert
w Galveston. Pojechałem z nimi. Rankiem nazajutrz po koncercie poszedłem na
plażę. Zdjąłem buty, siedziałem na piasku i wpatrywałem się we wschód słońca.
Pamiętam uczucie, które mi towarzyszyło. Zupełnie jakby wszelkie
negatywne emocje wyparowywały ze mnie wraz z każdym nowym promieniem
słońca, który pojawiał się ponad horyzontem.
Nigdy jeszcze nie czułem tak wielkiego podziwu. Gdy tak siedziałem,
zrozumiałem, że podziw ten dotyczył zjawiska, które powtarza się każdego dnia,
i to od pierwszego wschodu słońca w dziejach świata. Zastanawiałem się, jak
coś tak wspaniałego może być zarazem tak powszechne.
Wschody i zachody słońca są najbardziej przewidywalnym, pewnym
i powtarzającym się zjawiskiem naturalnym, jakie znane jest ludzkości.
A zarazem jedną z niewielu rzeczy, które sprawiają, że człowiek może
zaniemówić z wrażenia.
W tamtej chwili, gdy siedziałem samotnie na plaży z palcami przysypanymi
piaskiem i z rękami obejmującymi kolana… po raz pierwszy zacząłem się
zastanawiać, czy wschodowi słońca towarzyszy jakiś dźwięk. Byłem prawie
pewien, że nie. Gdyby towarzyszył, na pewno bym o tym gdzieś czytał.
Z pewnością powstałoby o nim więcej poetyckich strof niż o oceanie,
wodospadzie czy deszczu.
 Potem zacząłem się zastanawiać, co przy tym samym wschodzie słońca
czują ci, którzy słyszą. Jeśli znaczy on aż tyle dla mnie, mimo że nic nie słyszę,
ile musi znaczyć dla osób oglądających go przy szumie oceanu!
Popłakałem się.
Popłakałem się… bo byłem głuchy.
Była to jedna z nielicznych chwil w moim życiu, gdy czułem, że poprzez to,
że nie słyszę, zostałem pozbawiony czegoś niezmiernie ważnego. Płakałem
z tego powodu po raz pierwszy i zarazem ostatni. Wciąż pamiętam, jak się
wtedy czułem. Byłem wściekły i rozgoryczony. Zrozpaczony, że zostałem
dotknięty kalectwem, które przeszkadzało mi w tak wielu sprawach, chociaż
przez większość życia nawet o tym nie myślałem.
Ten dzień – ten moment – zdewastował mnie psychicznie. Chciałem poczuć
pełnię wrażeń wywołanych przez wschód słońca. Pragnąłem chłonąć każdy
krzyk mewy latającej nade mną. Marzyłem o tym, by szum fal wdarł się do
moich uszu i przenikał w dół, aż poczułbym go gdzieś w trzewiach.
Płakałem z żalu nad sobą. Gdy tylko słońce w pełni wynurzyło się zza
horyzontu, wstałem i poszedłem sobie, długo jednak nie mogłem pozbyć się tego
uczucia. Gorycz towarzyszyła mi przez cały dzień.
Nie wróciłem już nigdy nad ocean.
Kiedy teraz siedzę pod prysznicem, a strumień wody chłoszcze moją twarz,
przypomina mi się tamto uczucie. I to, że do tamtej chwili nie rozumiałem, co
prawdopodobnie czuje Maggie w codziennym życiu. Dostała w udziale od losu
gorycz i krzywdę, a oczekuje się od niej, że będzie podchodzić do tego
z lekkością i spokojem.
Łatwo jest osobie postronnej uważać Maggie za samolubną. Uznać, że myśli
tylko o sobie i swoich uczuciach. Nawet ja tak myślałem przez większość czasu.
Dopiero tamtego dnia na plaży dwa lata temu w pełni ją zrozumiałem.
Bycie głuchym ogranicza mnie w stosunkowo niewielkim stopniu. Poza tym,
że nie słyszę, mogę robić wszystko.
 Maggie jest ograniczana na niezliczoną ilość sposobów. Sposobów, których
nie mogę nawet pojąć. Prawdopodobnie każdego dnia czuje się tak, jak ja
poczułem się tamtego dnia na plaży. A mimo to ci, którzy nie doznali takiej
choroby, obserwują jej zachowanie i twierdzą, że jest niewdzięczna. Samolubna.
Wręcz podła.
W sumie mają rację. Nieobce są jej wszystkie te cechy. Jednak różnica
między nią a tymi, którzy ją potępiają, polega na tym, że Maggie ma prawo taka
być.
Od dnia, kiedy ją poznałem, jest całkowicie niezależna. Nie cierpi myśleć, że
utrudnia życie najbliższym. Marzy o podróżach po świecie, podejmowaniu
ryzyka, robieniu tego wszystkiego, na co nie pozwala jej choroba. Chce poczuć
stres związany ze studiami i pracą. Chce upajać się niezależnością, na którą
zdaniem świata nie zasługuje. Chce uwolnić się z łańcuchów przypominających
jej o chorobie.
Za każdym razem, gdy mam ochotę ją opieprzyć albo skrytykować, że
wszystko robi źle i skraca sobie życie, powinienem wrócić pamięcią do tamtej
chwili na plaży. Tamtej chwili, w której oddałbym wszystko za to, żeby móc
usłyszeć to, co tylko wyczuwałem.
Oddałbym wiele lat życia za choćby chwilę normalności.
Podobnie jest z Maggie. Po prostu pragnie chwili normalności. A może ją
osiągnąć jedynie wówczas, gdy zignoruje ciężkie realia swojego życia.
Gdybym mógł cofnąć czas i na nowo zacząć wczorajszy dzień, wiele rzeczy
zrobiłbym zupełnie inaczej. Zabrałbym ze sobą Sydney. Nie pozwoliłbym
Maggie opuścić szpitala. Wreszcie usiadłbym z nią gdzieś na osobności
i wyjaśnił, że chcę jej pomóc. Że chcę być przy niej. Ale nie mogę, jeśli ona
sama nie chce sobie pomóc.
Zamiast tego pozwoliłem sobie wyartykułować każdą negatywną myśl, jaka
tylko kiedykolwiek przyszła mi do głowy. Owszem, było to szczere, jednak
podane w wyjątkowo przykry dla niej sposób. Istnieją o wiele lepsze sposoby na
podzielenie się z kimś prawdą niż bycie tak brutalnie szczerym, że się go rani.
Zraniłem uczucia Maggie. Podeptałem jej dumę. I chociaż łatwo by mi się
było usprawiedliwić, że to ona wywołała taką reakcję, nie znaczy to jeszcze, że
nie żałuję tego, jak zareagowałem.
Staram się o tym nie myśleć, jednak dręczy mnie to. Wiem, że uśmierzyć
mój ból może tylko rozmowa z jedyną osobą w moim życiu, która rozumie moje
uczucia lepiej niż ktokolwiek inny. Pech chce, że jest ona zarazem ostatnią
osobą, z którą chcę wdawać się w dyskusję o Maggie.
Zakręcam wodę w prysznicu Sydney. Jestem u niej już ponad pół godziny i
w tym czasie staram się ze wszystkich sił powściągnąć te uczucia. Sydney
zasługuje na wieczór niezwiązany z moim poprzednim związkiem. Miała ciężki
tydzień i zasługuje na jeden wieczór, podczas którego skupię się całkowicie na
niej.
Pragnę go jej zapewnić.
Wychodzę z łazienki w samym ręczniku. Nie dlatego, że próbuję oderwać
Sydney od nauki, ale dlatego, że moje spodnie leżą na podłodze w jej sypialni.
Kiedy zrzucam ręcznik i wciągam dżinsy, odrywa wzrok od zadania domowego,
które odrabia, leżąc na łóżku. Trzyma w ustach ołówek i gryzie go z uśmiechem.
Odwzajemniam uśmiech, nie mogąc go opanować. Odkłada książkę i klepie
miejsce obok siebie. Siadam, opierając się o zagłówek. Po chwili Sydney jest już
na mnie. Przeczesuje dłońmi moje mokre włosy. Następnie pochyla się i całuje
mnie w czoło. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek to robiła. Zamykam oczy,
pozwalając, by pokrywała moją twarz pocałunkami. Kończy słodkim całusem
w usta.
Pragnę upajać się tą chwilą, dlatego przyciągam ją do siebie, niezbyt
zainteresowany rozmową czy pieszczotami. Chcę tylko ją obejmować
i rozkoszować się tym, że jest moja. Pozwala mi na to przez całe dwie minuty,
tyle że jedną z przewag, jakie ma nade mną, jest to, że w przeciwieństwie do
mnie słyszy każde moje westchnienie.
 Ostatnie z nich musiało być wyjątkowo ciężkie, bo momentalnie zaczyna się
martwić. Odsuwa się ode mnie, trzymając moją twarz w dłoniach. Mruży oczy
i patrzy na mnie, zupełnie jakby chciała mnie prosić, bym jej nie okłamywał.
– Co się dzieje? Tym razem bądź ze mną szczery.
Nie uda mi się tego rozwiązać bez całkowitej szczerości. Przenoszę ręce z jej
bioder na ramiona. Ściskam je, a potem delikatnie ściągam ją z siebie.
– Laptopy – mówię.
Poważniejsze rozmowy toczymy na naszych laptopach. Te, które, jak
zgadujemy, będą za długie, by odbywać je w języku migowym lub esemesowo.
Przechodzę do salonu i wyjmuję z torby swojego lapka. Kiedy wracam do
sypialni, ona siedzi już na łóżku ze swoim komputerem na kolanach. Pokazuje
mi wzrokiem miejsce przy sobie. Otwieram komunikator i zaczynam.

Ridge: Chciałem uniknąć tej rozmowy, ale nie jestem pewien, czy
choć jedno moje uczucie ukryje się przed tobą.
Sydney: Nie jesteś aż tak łatwy do przejrzenia, jak ci się wydaje.
Ridge: Chyba dla ciebie jestem.
Sydney: Przekonajmy się, czy masz rację. Spróbuję ustalić, co cię
gryzie.
Ridge: Zgoda. Założymy się? Jeśli zgadniesz, zabiorę cię wieczorem
na randkę. Jeśli nie zgadniesz, ty zabierzesz mnie.
Sydney:;) Nigdy jeszcze nie byliśmy na randce.
Ridge: Musisz więc zgadnąć albo nie zgadnąć. Inaczej z randki nici.
Sydney: Dobra, spróbuję. Twoja mowa ciała wskazuje na to, że
myślami bawisz gdzie indziej. Sądząc z ostatnich dwudziestu
czterech godzin, te myśli dotyczą Maggie.
Ridge: Chciałbym, żebyś się myliła, ale zgadłaś. Wiesz, że te myśli są
całkowicie niewinne, prawda? Po prostu żałuję wszystkiego, co jej
powiedziałem.
 Sydney: Rozmawiałeś z nią od chwili, gdy wyszedłeś z jej domu?
Ridge: Esemesowała do mnie potem z przeprosinami, ale nie
odpisałem. Byłem zbyt wściekły, żeby to zrobić. A teraz nie wiem, jak
odpowiedzieć, bo czuję się winny, a zarazem nie czuję, żeby
zasługiwała na przeprosiny. Mam mętlik w głowie. Dlaczego czuję się
winny, a jednocześnie nie chcę przepraszać za to, co zrobiłem?
Sydney: Myślę, że tak bardzo cię to wszystko uwiera, bo wiesz, że
gdybyście ty i Maggie byli w innej sytuacji, żadne z was nie
odezwałoby się już nigdy do tego drugiego. Za bardzo się od siebie
różnicie. Gdyby nie jej choroba, pewnie zakończylibyście ten związek
już dawno temu. Pogodzenie się z tym, że jesteś w jej życiu tylko
z poczucia obowiązku, na pewno sporo ją kosztowało.

Czytam tę wiadomość i wiem, że to prawda. Sydney ma rację. Utrzymujemy

kontakt z Maggie wyłącznie z powodu jej choroby. Chociaż wiedziałem o tym,
nie chciałem tego przyznać. Prawda jest jednak taka, że w tej chwili stoimy na
dwóch przeciwstawnych biegunach, a łączy nas tylko łańcuch o nazwie
mukowiscydoza.

Ridge: Masz rację. Choć wolałbym, żebyś nie miała.

Sydney: Ona na pewno też chciałaby, żeby było inaczej. Jak twoim
zdaniem się czuła, wiedząc, że przyjechałeś do niej, bo musiałeś,
a nie dlatego, że chciałeś?
Ridge: Pewnie czuła się urażona.
Sydney: No właśnie. Uraza popycha ludzi do działania. Mówią rzeczy,
których nie mają na myśli.
Ridge: Może i tak, ale jak wytłumaczysz moje zachowanie?
Zaatakowałem ją tak, jak jeszcze nigdy nie zaatakowałem nikogo.
Wydaje mi się, że nie mogę przestać o tym myśleć, bo straciłem do
niej cierpliwość.
 Sydney: Na to wygląda. Ale nie wydaje mi się, żeby było czego
żałować. Czasami troska o kogoś wiąże się z tym, że mówimy rzeczy,
których nie chcemy powiedzieć, ale musimy.
Ridge: Możliwe.
Sydney: Najbardziej kocham cię za to, że masz wielkie serce.

Ona naprawdę kocha tę stronę mnie, której nie mogła pokochać Maggie.
Chyba dlatego właśnie tak dobrze nam razem. W końcu znalazłem osobę, która
kocha całego mnie.

Sydney: Nie będę jednak kłamać: czasami to serce mnie przeraża.

Ridge: Dlaczego?
Sydney: Martwię się, że Maggie czeka równia pochyła. Wiem, że ty też
się o to martwisz. Boję się, że z powodu poczucia winy i niepokoju
zdecydujesz się do niej wrócić, żeby uleczyć jej życie.
Ridge: Sydney…
Sydney: No co, przecież mieliśmy być ze sobą całkowicie szczerzy.

Patrzę na nią, zbity z tropu tą odpowiedzią. W jej oczach dostrzegam cień

lęku, jakby bała się, że mogę podzielać tę niemądrą obawę.

Ridge: Sydney, nigdy cię nie zostawię, żeby uleczyć jej życie. Nie dam
rady bez ciebie. Kto mnie uleczy?

Odczytuje wiadomość, po czym dotyka ekranu i sunie kciukiem po moich

słowach. Podświetla je i kopiuje. Otwiera Worda i wkleja pod dziesiątkami
innych fragmentów.
Pochylam się, żeby się im przyjrzeć, ale pospiesznie zamyka okno.
Zdążyłem ledwie rzucić okiem, ale mógłbym przysiąc, że dokument
zatytułowany jest: „Rzeczy, które powiedział Ridge”.
 Ridge: Dobrze widziałem, że w tytule tego dokumentu znajduje się
moje imię?
Sydney: Być może. Nie zawracaj sobie tym głowy.

Kiedy na nią patrzę, widzę, że próbuje powstrzymać uśmiech. Kręcę głową,

prawie pewien, że wiem, co właśnie zrobiła.

Ridge: Zachowujesz moje słowa? To znaczy… masz plik, w którym

znajdują się cytaty ze mnie?
Sydney: Cicho bądź. Przez ciebie czuję się tak, jakbym robiła coś
dziwnego. Mnóstwo osób coś kolekcjonuje.
Ridge: Jasne, konkretne przedmioty, takie jak monety albo wypchane
zwierzęta. Nie słyszałem, żeby ktoś zbierał fragmenty rozmów.
Sydney: Odwal się.

Wybucham śmiechem, po czym zaznaczam to zdanie i kopiuję je. Otwieram

nowy dokument i wklejam je do niego. Potem zapisuję plik jako „Rzeczy, które
powiedziała Sydney”.
Bije mnie pięścią w ramię. Zamykam swój laptop, a potem jej, i przesuwam
oba na bok. Obejmuję ją ramieniem, opieram brodę na jej piersi i podnoszę
wzrok.
– Kocham cię.
Unosi brwi.
– Nie chodź z trupkiem.
Przekrzywiam głowę.
– Powtórz. Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem.
– Nie. Bądź. Dupkiem.
Śmieję się ze swojej pomyłki, a potem całuję ją w pierś. I w szyję. W końcu
cmokam ją w usta i wyciągam z łóżka.
– Czas na naszą randkę. Ubierz się.
 – Dokąd idziemy? – miga.
Wzruszam ramionami.
– A dokąd byś chciała?
Kiedy wkładam koszulkę, sięga po telefon i pisze.

Sydney: Czy to byłoby dziwne, gdybyśmy poszli do tamtej

restauracyjki?

Usiłuję skojarzyć, o którą restauracyjkę może jej chodzić. Jedyna, jaka

przychodzi mi do głowy, to ta, do której zabrałem ją tego wieczoru, gdy po raz
pierwszy spotkaliśmy się w realu. Akurat miała urodziny i zrobiło mi się jej
szkoda, bo miała za sobą naprawdę gówniany dzień, więc wziąłem ją na tort.

Ridge: Tej niedaleko mojego mieszkania?

Potakuje.

Ridge: Dlaczego miałoby to być dziwne?

Sydney: No wiesz, to był dzień, kiedy się poznaliśmy. Pójście tam na
pierwszą randkę mogłoby być uznane za świętowanie tamtej chwili.
Ridge: Sydney Blake, musisz wybaczyć sobie to, że się we mnie
zakochałaś. W naszej książce jest mnóstwo rozdziałów, których nie
wyrwiemy tylko dlatego, że coś ci się w nich nie spodobało. To część
naszej historii. Każde zdanie przybliża nas do szczęśliwego
zakończenia.

Sydney czyta te słowa, po czym wsuwa telefon do kieszeni, jakby ostatnia

wiadomość ostatecznie potwierdziła kolację.
– Dziękuję – miga. – To było piękne. Most, chmura, pryszcz.
Wybucham śmiechem.
– Co miało oznaczać to ostatnie zdanie?
 Sydney kręci głową.
– Nie znam jeszcze wielu znaków. Postanowiłam, że za każdym razem, gdy
nie wiem, jak coś wyrazić, będę migać przypadkowe słowa.
Pokazuję, by wyjęła z kieszeni komórkę.

Ridge: Powiedziałaś: most, chmura, pryszcz. A co chciałaś wymigać?

Sydney: Nie wiem, jak oddać znakami to, że po dzisiejszej randce
uśmiechnie się do ciebie szczęście.

Śmieję się, otaczam ją ramionami i przyciągam do siebie, po czym całuję

w czoło. Kurczę, nigdy nie będę miał dosyć tej dziewczyny. Podobnie jak mostu,
chmury i pryszcza.

Pojechaliśmy samochodem Sydney do mojego mieszkania, bo stamtąd jest

bliżej do restauracji, którą wybrała. Uparła się, byśmy poszli tam na piechotę,
tak jak poprzednim razem. Zamówiła na kolację zestaw śniadaniowy, ale zjadła
też połowę moich krążków cebulowych i trzy kęsy mojego burgera.
W trakcie kolacji postanowiliśmy zagrać w dwadzieścia pytań. Posłużyliśmy
się w tym celu telefonami, bo trudno migać, równocześnie jedząc. Przez te
czterdzieści pięć minut ani razu nie pomyślałem o swojej kłótni z Maggie, ani
razu nie pomyślałem o zaległościach w pracy, ani nawet o tym pieprzonym
spoilerze Gry o tron. Kiedy jestem z Sydney, jej obecność sprawia, że
zapominam o tym, co złego wydarzyło się w ciągu dnia, i z łatwością
koncentruję się na niej, i tylko na niej.
Chyba że pojawia się Brennan.
Bo kiedy siada w naszym boksie obok Sydney i sięga przez stół po mój
ostatni krążek cebulowy, siłą rzeczy muszę się skoncentrować na nim.
– Hej – mówi, wpychając krążek do ust.
Odchylam się na ławie, zastanawiając się, co on, u diabła, tu robi. Nie żeby
mnie to obchodziło, ale to tak jakby nasza pierwsza randka i nie mam pojęcia,
czemu ją niszczy.
– Co tu robisz? – migam.
Wzrusza ramionami.
– Nie miałem żadnych planów na dzisiaj. Nudziłem się, więc pojechałem do
ciebie, ale cię nie zastałem.
– Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać?
– Mam apkę – odpowiada i pije łyk mojej coli.
Posyłam mu zdziwione spojrzenie. Nie mam pojęcia, o czym gada.
– No wiesz… Jedną z tych aplikacji, które umożliwiają śledzenie telefonów.
Dzięki niej cały czas wiem, gdzie jesteś.
Co tak iego?
– Musiałbyś ją zainstalować na mojej komórce.
Brennan kiwa głową.
– Zrobiłem to rok temu. Od tego czasu zawsze wiem, gdzie jesteś.
To wiele wyjaśnia.
– To trochę porąbane, Brennan.
– Wcale nie – protestuje. – W końcu jesteś moim bratem. – Zerka na Sydney.
– Hej. Miło cię widzieć kompletnie ubraną.
Kopię go pod stołem, ale on w odpowiedzi tylko się śmieje. Potem krzyżuje
ręce na piersiach i pyta:
– Masz ochotę napisać dzisiaj coś nowego?
Kręcę głową.
– Jestem na randce ze swoją dziewczyną.
Zwiesza ramiona i odchyla się do tyłu. Sydney patrzy to na mnie, to na
niego.
– Piosenkę? – dopytuje. – Chcesz napisać dziś nowy kawałek?
– A niby czemu nie? – Brennan wzrusza ramionami. – Potrzebuję więcej
materiału, a tak się składa, że jestem w odpowiednim nastroju. W samochodzie
zostawiłem gitarę.
Sydney ożywia się i zaczyna kiwać głową.
– Zgódź się, Ridge. Chcę zobaczyć, jak razem piszecie.
– Zgódź się, Ridge – wtóruje jej Brennan.
Brennan na pewno nie skłoniłyby mnie do zmiany zdania. Co innego, gdy
prosi o to Sydney. Poza tym przez cały czas, gdy jestem na tej randce, po głowie
krąży mi kilka pomysłów. Lepiej spisać je od razu, zanim je zapomnę.
Płacę rachunek i wychodzimy. Zamierzam wrócić do mieszkania, lecz
Brennan pokazuje na park po drugiej stronie ulicy. Biegnie do swojego
samochodu i przynosi gitarę i notes. Idziemy do parku i znajdujemy dwie wolne
ławki stojące naprzeciwko siebie. Brennan siada na pierwszej, ja i Sydney na
drugiej.
Brennan odwraca gitarę i kładzie na niej notes. Pisze coś w nim przez kilka
minut, a potem podaje go mnie. Zapisał tam muzykę do kawałka, nad którym
pracuje. Nie ma jednak tekstu. Przez kilka minut wpatruję się w kartkę.
W czasie, gdy przyglądam się zapisowi nutowemu, Brennan i Sydney o czymś
rozmawiają. Początkowo mój brat tłumaczy mi tę rozmowę na język migowy,
ale widząc, że i tak nie zwracam na nich uwagi, rezygnuje. Cieszę się, że
rozmawiają beze mnie. To nie jest rozmowa osób, które mnie lekceważą
i dlatego zapominają o miganiu. To rozmowa osób, które wiedzą, że muszę się
skupić na piosence.
Wracam myślami do rozmowy z Sydney, którą odbyliśmy u niej w domu.
Przypominam sobie, jak wyraziła obawę, że kiedyś wrócę do Maggie, bo będę
chciał naprawić wszystko, co w jej życiu poszło nie tak. Próbuję ująć to w kilku
zgrabnych zdaniach, ale mi nie wychodzi. Zamykam oczy, chcąc przypomnieć
sobie, co dokładnie jej powiedziałem.
„Nie dam rady bez ciebie. Kto mnie uleczy?”
Czytam to ostatnie zdanie kilka razy. „Kto mnie uleczy?”
 W taki właśnie sposób piszę teksty piosenek. Myślę o jakiejś osobie.
O rozmowie z nią albo o tym, jakie mam przemyślenia na jej temat. Potem
pytam siebie o te przemyślenia i opieram tekst na odpowiedziach na to pytanie.
A zatem kto mnie uleczy? Oczywiście jedyną osobą, która mogłaby złożyć
moje rozbite serce, jest Sydney.
Czuję, że ta odpowiedź to jest właśnie to. Zapisuję pierwszy fragment tekstu:
„Tylko ty możesz mnie uleczyć”.
Wystukuję długopisem rytm muzyki napisanej przez Brennana. Ten unosi
gitarę, przez chwilę wpatruje się w mój długopis, a potem zaczyna grać. Kątem
oka widzę, że Sydney podkurcza nogi na ławce, otacza je ramionami i przygląda
się nam. Wpatruję się w nią przez chwilę, licząc na to, że zainspiruje mnie do
napisania kolejnej linijki tekstu. Zastanawiam się, co chcę jej przekazać za
pomocą tej piosenki.
Zapisuję kilka zdań. Na razie są ułożone w przypadkowej kolejności i nie
rymują się, ale wszystkie kojarzą mi się z Sydney. Ułożę je w wersy i wokół
nich zbuduję piosenkę. Po prostu muszę zacząć od podstawowych rzeczy.

There was a truth in you from the start.

I think you’re pretty when you speak.
I bring the mess and you bring the clean.
Time will come and you will see.
You’re the only one who fixes me.

Podnoszę wzrok znad kartki. Brennan dalej gra, wypróbowując różne tempa.
Sydney obserwuje mnie z uśmiechem. Niczego więcej mi nie potrzeba, żeby
dokończyć ten tekst. Przesiadam się do Brennana i pokazuję mu wersy, które już
mam, żeby dopasował do nich linię melodyczną. Podczas gdy on dokonuje
poprawek, ja kończę pisać tekst.
Niecałą godzinę później mamy już całą piosenkę. Jeszcze nigdy tak szybko
nam się wspólnie nie pisało. Brennan nie śpiewał jeszcze ani kawałka tego
tekstu na głos. Wracam do Sydney i przyciągam ją do siebie, czekając, aż
zaśpiewa całość. Gdy zaczyna grać, Sydney obejmuje mnie i kładzie głowę na
moim ramieniu.
Wake up early, go to bed late
That’s what I do, that’s my mistake
Tell me something and I forget
I’m not perfect, I’m far from it

I’m out the door 15 too late

Thinking I’m early, but I make you wait
Don’t wash my dishes for a week
But I think you’re pretty when you speak

Ask around, you’ll figure out

You’re the one I’m thinking ‘bout
Time will come and you will see
You’re the only one who fixes me
You’re the only one who fixes me

I bring the mess and you bring the clean

I think you’re funny when you’re mean
There was a truth in you from the start
And nothing can break this hold on my heart

Ask around, you’ll figure out

You’re the one I’m thinking ‘bout
Time will come and you will see
You’re the only one who fixes me
You’re the only one who fixes me, yeah

Out of order, out of my mind

Had you waiting on a white lie
Took a minute but I finally found my way

Ask around, you’ll figure out

You’re the one I’m thinking ‘bout
Time will come and you will see
You’re the only one who fixes me

Ask around, you’ll figure out

You’re the one I’m thinking ‘bout
 Time will come and you will see
You’re the only one who fixes me
You’re the only one who fixes me, yeah

Brennan kończy grać, jednak Sydney się nie rusza. Wtuliła się we mnie
i zacisnęła palce na mojej koszuli. Myślę, że potrzebuje chwili, aby dojść do
siebie.
Kiedy w końcu mnie puszcza, widzę w jej oczach łzy. Wyciera je palcami.
Brennan i ja czekamy, aż coś powie, ona jednak kręci głową.
– Nie każcie mi teraz mówić. Nie mogę.
Brennan uśmiecha się do mnie.
– Zaniemówiła z wrażenia. Znaczy podoba się. – Podnosi się z ławki. –
Pojadę do ciebie i nagram ten kawałek na telefon, dopóki mam jeszcze wszystko
w głowie. Podwieźć was?
Sydney potakuje i chwyta mnie za rękę.
– Tak, ale nie zostajemy u Ridge’a. Wracamy do mnie. Natychmiast.
Patrzę na nią, skołowany.
Odwzajemnia się stanowczym spojrzeniem.
– Most, chmura, pryszcz. I to już.
Kiedy ciągnie mnie do samochodu Brennana, uśmiecham się do siebie.
Chyba pokochała tę piosenkę.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 17

Sydney

Chociaż Ridge i Brennan wysiedli już z samochodu, nie ruszam się z miejsca
dla pasażera, nie odrywając wzroku od auta stojącego obok. To wóz Huntera.
Jednak to nie Hunter zatrzaskuje tylne drzwi, lecz Tori. Właśnie dlatego
zostałam w samochodzie. Nie spodziewałam się jej zobaczyć i naprawdę nie
chcę, żeby mnie zauważyła. Pewnie tym razem nie przyłożyłabym jej z piąchy,
ale i tak nie mam ochoty z nią gadać.
Tak czy owak, za późno na podobne rozważania, bo Ridge nie rozpoznaje
jej, tylko otwiera drzwi po mojej stronie akurat w chwili, gdy Tori okrąża przód
naszego wozu. Zatrzymuje się jak wryta i patrzy prosto na mnie.
Niech to szlag.
Podaję Ridge’owi rękę i powoli wysiadam. Tori wygląda tak, jakby
zobaczyła ducha. Jednak nie ucieka, na co miałam nadzieję. Wraca do
samochodu Huntera i stawia siatki z zakupami na masce. Potem odwraca się do
mnie i krzyżuje ręce na piersiach.
– Cześć – rzuca.
Mam wrażenie, że chce pogadać. A ja nie chcę zachowywać się w stosunku
do niej jak ostatnia jędza.
Patrzę na Ridge’a.
– Idź – migam. – To zajmie chwilę.
Ridge spogląda na Tori, a potem na mnie. Kiwa głową, po czym odwraca się
i rusza w ślad za Brennanem, który idzie do jego mieszkania.
Tori ładnie wygląda. Jak zawsze. Przyłapuję się na tym, że bezwiednie
poprawiam włosy.
 – To twój chłopak? – pyta.
Patrzę na szczyt schodów. Ridge wchodzi do swojego mieszkania tyłem,
przyglądając się nam z niepokojem. Uśmiecham się do niego uspokajająco,
a gdy zamyka za sobą drzwi, przenoszę wzrok na Tori i też krzyżuję ręce na
piersiach
– Tak – odpowiadam.
W oczach Tori pojawia się błysk rozpoznania.
– To ten gość z balkonu, nie? Ten, któremu pisałaś teksty piosenek?
Nagle robię się ostrożna. Nie chcę jej wtajemniczać w cokolwiek, co dotyczy
mojego życia. Nawet nie wiem, dlaczego tu zostałam. Po prostu wyglądała tak,
jakby naprawdę zależało jej na zamienieniu ze mną kilku słów. Może potrzebuje
tego, żeby zapomnieć o tym, co zdarzyło się między nami.
Patrzę na auto Huntera. Na bocznej szybie dostrzegam kartkę z napisem „Na
sprzedaż”.
– Hunter sprzedaje samochód?
Tori odwraca się i patrzy na wóz.
– Tak. Wygląda na to, że to auto popowodziowe albo jakieś takie. W każdym
razie od dłuższego czasu straszliwie w nim śmierdzi.
Zasłaniam dłonią usta, żeby nie zobaczyła mojego uśmiechu. W końcu udaje
mi się spoważnieć i zaciskam palce na pasku torebki.
– To fatalnie – komentuję. – Wiem, jak bardzo kochał ten samochód.
Zaczyna dzwonić telefon Tori. Zerka na wyświetlacz i odbiera, odwracając
się ode mnie. Zupełnie jakby nie chciała, bym była świadkiem tej rozmowy.
– Czego? – szepcze. Sposób, w jaki rozpoczyna rozmowę, świadczy o tym,
że ma serdecznie dosyć rozmówcy. Zerka na okna swojego mieszkania i dodaje:
– Muszę jeszcze wtachać na górę zakupy. Daj mi chwilę.
Rozłącza się i wsuwa komórkę do kieszeni. Podchodzi do maski samochodu
i zabiera z niej zakupy. Staje przede mną, trzymając w każdej ręce dwie siatki.
– Yyy… – Wciąga gwałtownie powietrze, po czym równie szybko je
wypuszcza. – Może wybierzemy się kiedyś na kawę? Nadrobimy zaległości.
Chętnie posłucham o twoim nowym chłopaku.
Wpatruję się w nią przez chwilę, zastanawiając się, dlaczego w ogóle
przyszło jej do głowy, że się zgodzę. Nagle uświadamiam sobie, że byłam taka
jak ona w tym krótkim czasie, gdy przyjaźniłam się z Ridge’em, ale chociaż
Maggie musiała być tak wściekła na Ridge’a jak ja na Huntera, mało jest takich
zdrad na świecie, które bolą tak jak zdrada najlepszej przyjaciółki. To przecież
osoba, z którą dzieliłam życie. Mieszkałam z nią. Powierzałam jej swoje sekrety.
A ona cały czas mnie zdradzała.
Nie chcę z nią wyjść na kawę. Nie chcę nawet z nią teraz rozmawiać, udając,
że nie zraniła mnie dziesięć razy mocniej niż Hunter.
Kręcę głową.
– Nie wydaje mi się, żeby wspólna kawa była dobrym pomysłem.
Okrążam tył jej samochodu, oddalając się od niej. Przed schodami po raz
ostatni na nią patrzę.
– Naprawdę bardzo mnie zraniłaś, Tori. Bardziej niż Hunter. Mimo to
uważam, że zasługujesz na kogoś lepszego od faceta, który nawet nie zejdzie,
żeby ci pomóc z zakupami.
Wspinam się po schodach, oddalając się od niej, od tego śmierdzącego auta
i od smutnej prawdy, że nie znalazła jeszcze szczęścia. Zastanawiam się, czy
kiedykolwiek znajdzie.
Gdy wchodzę do mieszkania, Brennan siedzi na kanapie z gitarą. Kiwa
głową w kierunku pokoju Ridge’a. Gdy zaglądam do środka, mój chłopak leży
na brzuchu na łóżku, ściskając poduszkę. Podchodzę do niego, ale śpi. Wiem, że
ma za sobą ciężką dobę, więc go nie budzę. Niech trochę odpocznie.
Tymczasem Brennan zdążył się przenieść do stołu. Gra właśnie piosenkę,
którą dopiero co napisali z Ridge’em. Wchodzę do kuchni i nalewam sobie wina.
Zostało tylko na jeden kieliszek. Bridgette i ja osuszyłyśmy wszystkie zapasy.
Tylko patrzeć, jak Ridge zacznie trzymać wino w butelce po płynie do mycia
okien.
– Sydney?
Odwracam się do Brennana. Patrzy na mnie, opierając brodę na gitarze.
– Strasznie zgłodniałem. Mogłabyś zrobić mi tosta z serem?
Parskam śmiechem. W następnej chwili jednak uświadamiam sobie, że
mówił poważnie.
– Serio mam ci zrobić tosta?
– Mam za sobą naprawdę długi dzień, a nie umiem gotować. To Ridge
zawsze się tym zajmował.
– Jezu, ile ty masz lat? Dwanaście?
– Przestaw cyfry, a otrzymasz odpowiedź.
Przewracam oczami i otwieram lodówkę, by wyjąć ser.
– Nie wierzę, że to robię. Czuję, że rozczarowuję w tej chwili wszystkie
kobiety, które kiedykolwiek walczyły o równouprawnienie.
– To dotyczy tylko przypadków, gdy musisz gotować swojemu facetowi. Co
innego, gdy wyświadczasz przysługę przyjacielowi.
– Bardzo szybko przestaniemy być przyjaciółmi, jeśli będziesz mnie prosił
o zrobienie ci jedzenia za każdym razem, gdy odwiedzasz brata.
Brennan z uśmiechem koncentruje się na swojej gitarze. Gra kawałek,
którego nie znam. A potem zaczyna śpiewać.

Cheddar, swiss, provolone. That is where I feel at home.

Slap that cheese on some bread. I like it more than getting head.

Grilled cheese,
Grilled cheese,
Grilled cheese from Sydney.
Blake. Not Australia.

Śmieję się, będąc pod wrażeniem jego zdolności improwizacyjnych, choć to

okropna piosenka. Najwyraźniej jest równie utalentowany jak Ridge. Po prostu
z jakiegoś powodu tłumi to w sobie.
Kładzie gitarę na stole i podchodzi do barku. Urywa z rolki kawałek
papierowego ręcznika i kładzie przed sobą. Zgaduję, że to na tosta.
– Naprawdę nie umiesz pisać tekstów? Czy tylko udajesz z poczucia winy?
– Dlaczego miałbym się czuć winny? – dziwi się, siadając przy barku.
– Podejrzewam, że możesz mieć poczucie winy dlatego że słyszysz, a Ridge
nie. Udajesz, że potrzebujesz go bardziej niż w rzeczywistości, bo go kochasz.
Przewracam tosta na patelni. Brennan nie od razu odpowiada. Chyba
trafiłam.
– Czy Ridge też tak myśli? – pyta w końcu.
Odwracam się do niego.
– Chyba nie. Wydaje mi się, że uwielbia to pisanie tekstów. Nie każę ci
przestać udawać, że nie umiesz pisać tak dobrych tekstów jak on. Chciałam ci
tylko powiedzieć, że rozumiem, dlaczego to robisz.
Brennan uśmiecha się z ulgą.
– Bystra z ciebie dziewczyna, Sydney. Naprawdę powinnaś się zastanowić,
czy nie stać cię na więcej niż robienie tostów dla głodnych mężczyzn.
Śmieję się i ściągam łopatką tosta z patelni, po czym kładę go na
papierowym ręczniku przed nim.
– Masz rację, rzucam tę robotę.
W chwili, gdy wgryza się w tosta, otwierają się drzwi i do mieszkania
wchodzi Bridgette w mundurku Hooters i z grymasem niezadowolenia na
twarzy. W ręce trzyma reklamówkę. Na nasz widok kiwa głową, po czym idzie
do siebie i trzaska drzwiami.
– Czy ona do ciebie skinęła? – dziwi się Brennan. – To był dziwnie miły
gest, żadnego pokazywania środkowego palca i tak dalej. Już cię nie nienawidzi?
– Nie. Jesteśmy teraz najlepszymi przyjaciółkami.
Zaczynam sprzątać w kuchni, ale Bridgette woła mnie z łazienki. Brennan
unosi brwi, jakby martwił się o mnie. Idąc do łazienki, słyszę jakiś hałas. Kiedy
otwieram drzwi, Bridgette chwyta mnie za nadgarstek, wciąga do środka
i zamyka łazienkę. Odwraca się do blatu i wrzuca do zlewu zawartość
reklamówki.
Otwieram szeroko oczy na widok pięciu nierozpakowanych testów
ciążowych. Bridgette zaczyna gorączkowo rozrywać opakowanie jednego z nich
i wciska mi w dłoń drugi.
– Szybko – mówi. – Muszę to mieć za sobą, zanim do reszty zeświruję!
Wyjmuje patyczek z pudełka, po czym sięga po następne.
– Wydaje mi się, że jeden test w zupełności wystarczy – zauważam.
Kręci głową.
– Muszę mieć pewność, że nie jestem w ciąży, inaczej nie zmrużę oka przez
najbliższe dwanaście okresów.
Otwieram dwa testy; Bridgette rozrywa kolejny, po czym chwyta kubek do
mycia zębów stojący obok umywalki i płucze go. Następnie opuszcza spodenki
i siada na sedesie.
– Czytałaś w ogóle instrukcję? Zamierzasz nasiusiać do
niewysterylizowanego naczynia?
Puszcza moją uwagę mimo uszu i sika do kubka. Potem stawia go na blacie
łazienkowym.
– Zanurz je! – komenderuje.
Patrzę na kubek pełen siuśków i kręcę głową.
– Nie ma mowy.
Spuszcza wodę, podciąga spodenki i odsuwa mnie. Zanurza wszystkie pięć
patyczków w kubku i przytrzymuje przez chwilę. Potem wyciąga je i kładzie na
ręczniku.
Wszystko to dzieje się tak szybko, że chyba nawet nie zdążyłam oswoić się
z myślą, że Bridgette może być matką. A Warren ojcem.
– Czy któreś z was w ogóle chce mieć dzieci? – pytam.
 Bridgette kręci stanowczo głową.
– A w życiu! Jeśli jestem w ciąży, oddam je tobie na wychowanie.
Nie wyobrażam sobie wychowywania pomiotu Bridgette i Warrena. To
byłoby prawdziwe piekło.
– Bridgette! – krzyczy Warren, po czym słyszymy trzask zamykanych drzwi
od mieszkania.
Moja towarzyszka się wzdryga. Drzwi łazienki otwierają się na oścież
i nagle czuję, że nie powinno mnie tu być.
– Nie możesz mi wysyłać esemesa z taką wiadomością w trakcie zebrania
mojego koła naukowego, a potem nie odbierać telefonu!
Warren i koło nau k owe? Wybucham śmiechem, przez co przeszywają
mnie gniewnymi spojrzeniami.
– Przepraszam, po prostu nie mogę sobie wyobrazić ciebie na zebraniu koła
naukowego.
Warren przewraca oczami.
– Było obowiązkowe. – Przenosi uwagę z powrotem na Bridgette. –
Dlaczego myślisz, że zaciążyłaś? Przecież jesteś na pigułce.
– Korniszony – odpowiada, jakby to wszystko tłumaczyło. – Dzisiaj
zgarnęłam trzy korniszony z talerza klienta, chociaż ich nie znoszę! Tymczasem
teraz nie mogę o nich przestać myśleć!
Odwraca się i unosi jeden z testów, jednak jest jeszcze za wcześnie, by coś
pokazywał.
– Kornis zon y? – powtarza Warren z bezbrzeżnym zdumieniem. – Jezu,
myślałem, że to coś poważnego. A tobie po prostu zachciało się jebanych
korniszonów.
Zawiesza się na chwilę na tych korniszonach, podczas gdy ja na wizji koła
naukowego z jego udziałem.
– Kiedy kończysz studia? – pytam.
 – Za dwa miesiące.
– Całe szczęście – stwierdza Bridgette. – Bo jeśli okaże się, że jestem
w ciąży, będziesz musiał znaleźć porządną pracę, żeby utrzymać dziecko.
– Nie jesteś w ciąży, Bridgette – odpowiada Warren, przewracając oczami. –
Po prostu naszła cię ochota na korniszony. Nie dramatyzuj.
Dzięki tej rozmowie nabieram przekonania, że musimy się z Ridge’em lepiej
zabezpieczać. Podchodzę do tych kwestii bardzo restrykcyjnie i biorę pigułki,
ale ze dwa razy zdarzyło się, że nie użyliśmy prezerwatywy. Nigdy więcej.
Bridgette unosi jeden z testów i przyciska rękę do czoła.
– Kurwa – mamrocze pod nosem. Odwraca się i rzuca patyczkiem
w Warrena.
Obrywa nim w policzek. Miota się, próbując go złapać.
– Pozytywny? – pytam.
Bridgette kiwa głową i sunie dłońmi po twarzy.
– Jest na nim kreska. Cholera, tam naprawdę widać podłużną kreskę! Kurwa!
Patrzę na jedno z pudełek.
– Kreska oznacza tylko, że test został wykonany prawidłowo, a nie że jesteś
w ciąży.
Warren, trzymając patyczek między dwoma palcami, upuszcza go na
ręcznik.
– Na tym są twoje siki.
Bridgette przewraca oczami.
– Co ty powiesz, Sherlocku. To test ciążowy.
– Rzuciłaś nim we mnie. Mam na twarzy twoje siuśki.
Chwyta ręcznik do rąk i moczy go pod kranem.
– Nie jesteś w ciąży – zapewniam ją. – Przy ciąży na patyczku pojawia się
plus.
Bridgette unosi kolejny test i przygląda się mu, opierając się o blat.
 – Tak myślisz? – Bierze jedno z pudełek i wczytuje się w instrukcję. Po
chwili wzdycha z ulgą. Wylewa mocz z kubka do umywalki.
– Czemu nie wylałaś tego do kibla? – pyta Warren z wyrazem obrzydzenia
na twarzy. I to mówi gość, który zjadł kawałek sera, którym Bridgette próbowała
się umyć.
– Nie wiem – odpowiada, wpatrując się w umywalkę. Odkręca wodę, żeby ją
opłukać. – Byłam rozbita, nie myślałam.
Warren podchodzi do Bridgette i bierze ją w objęcia. Unosi jej głowę
i odgarnia włosy.
– Nie ma mowy, żebyś zaszła. Od czasu naszego pierwszego fałszywego
alarmu ubieram swojego Jimmy’ego Choo w lateksowy płaszczyk.
Jestem już w drodze do drzwi, chcąc zapewnić im odrobinę prywatności,
jednak słysząc, jak Warren mówi o swoim penisie, przystaję i odwracam się do
nich.
– Jimmy’ego Choo?
Warren patrzy na moje odbicie w lustrze.
– Zgadza się, tak się nazywa. Ridge nie nazwał swojego małego na cześć
jakiejś fajnej rzeczy?
– Fajnej rzeczy? – powtarzam. – Jimmy Choo to marka damskich butów.
– Co ty opowiadasz – oburza się Warren. – Jimmy Choo to rzadkie
kubańskie cygaro. Zgadza się, Bridgette? – dodaje, patrząc na swoją
dziewczynę. – To ty wymyśliłaś tę nazwę.
Bridgette usiłuje zachować powagę, ale nie wytrzymuje i parska śmiechem.
Mija mnie pospiesznie, uciekając do salonu. Warren depcze jej po piętach.
– Mówiłaś, że Jimmy Choo to wielkie cygaro! – krzyczy.
Ostatecznie lądują na kanapie, Bridgette na plecach, a Warren na niej. Oboje
głośno się śmieją. Pierwszy raz widzę ich tak czułych dla siebie.
To trochę niepokojące, że dopiero strach przed ciążą obudził w nich jako
parze to, co najlepsze.
 Warren całuje Bridgette w policzek.
– Powinniśmy to jutro uczcić śniadaniem – stwierdza. Siada i patrzy na mnie
i Brennana. – My wszyscy. Ja stawiam.
Bridgette odsuwa go od siebie i wstaje.
– Będę, jeśli nie zaśpię.
Warren rusza w ślad za nią do sypialni.
– Dziewczyno, nie licz na to, że zaśniesz tej nocy.
Drzwi zamykają się za nimi.
Patrzę na Brennana. Odrywa wzrok od drzwi ich sypialni i przenosi go na
mnie.
Oboje kręcimy głowami.
– Jadę do domu – mówi, po czym wstaje, wkłada gitarę do pokrowca, bierze
kluczyki i rusza w kierunku drzwi. – Dzięki za tosta, Sydney. Sorki, że taki ze
mnie rozpuszczony bachor. To wszystko wina Ridge’a, to on mnie zepsuł.
– Dobrze wiedzieć. Jeśli to Ridge cię zepsuł, chyba z nim jednak nie zerwę
za to, że oczekuje po mnie robienia tostów.
– Proszę, nie zrywaj z nim – odpowiada Brennan ze śmiechem. – Moim
zdaniem jesteś pierwszą osobą, dzięki której jego życie nie jest tak trudne.
Wychodzi, a ja uśmiecham się pod wpływem jego słów. Nie musiał tego
mówić, ale fakt, że to zrobił, uzmysławia mi, że wcale aż tak bardzo nie różni się
od brata, jak początkowo sądziłam. Obaj są miłymi ludźmi.
Po wyjściu Brennana zamykam drzwi do mieszkania. Słyszę za sobą jakiś
łoskot. Odwracam się i wsłuchuję przez kilka sekund, próbując ustalić, skąd
dochodzi.
Z sypialni Warrena i Bridgette.
Fuj! Obrzydlistwo.
Wracam do pokoju Ridge’a, zamykam drzwi, po czym wślizguję się do
łóżka. Nie zamierzałam zostać tu na noc. Nie skończyłam jeszcze nauki
i koniecznie muszę znaleźć chwilę na osobności, by się tym zająć. Ridge jest
zbyt absorbujący.
– Syd – mruczy, zwracając się twarzą do mnie. Ma zamknięte oczy i chyba
ciągle śpi. – Nie… bój się… kurczaka. – Ostatnie słowo miga.
Mówi i miga we śnie. Uśmiecham się, słysząc te bezsensowne słowa.
Ciekawe, czy mówił przez sen, jeszcze zanim zaczął wyrażać się na głos na
jawie? Czy to coś nowego?
Całuję go w policzek i przytulam się do niego. Czekam, czy powie coś
jeszcze, ale nic nie mówi, pogrążony we śnie.

Gdy budzę się o siódmej, Ridge jeszcze śpi. W środku nocy nagle się ocknął,
zdjął dżinsy i buty, po czym znów zasnął.
Właśnie robię kawę, kiedy ze swojej sypialni wynurza się Warren i każe mi
przestać.
– Miałem zabrać was na śniadanie, nie pamiętasz?
Idzie obudzić Ridge’a, ale ten oświadcza, że potrzebuje jeszcze ze dwóch
godzin snu.
– Daj mu spokój – mówię. – Przebiorę się tylko z piżamy w coś normalnego
i możemy jechać.
– Tam, dokąd cię zabieram, piżamy są jak najbardziej dozwolone.
Nie mam pojęcia, dokąd jedziemy. Wiem tylko, że Bridgette też odmówiła
wstania, więc będę tylko ja i Warren. Wychodzi na to, że zjemy razem śniadanie
w piżamach, żeby uczcić negatywny wynik testu ciążowego Bridgette. Bez
Bridgette.
Wcale nie jest to dziwne.
– Czy to jakiś nowy bar śniadaniowy? – pytam Warrena. – To dlatego nigdy
o nim nie słyszałam?
Wcześniej powiedział mi, że nazywa się „Śniadania na chybcika”. Ta nazwa
mi się z niczym nie kojarzy.
– Nie jedziemy do baru.
Przeszywam go spojrzeniem, a on skręca na podjazd jakiegoś hotelu
i zatrzymuje się z boku budynku.
– Zaczekaj chwilę – mówi, wyskakując z auta. Bierze kluczyki ze sobą.
Siedzę i patrzę, jak staje obok bocznego wejścia do hotelu. Zaczynam pisać
do Ridge’a, żeby wyrazić niedowierzanie, że wpakowałam się w takie coś, ale
zanim udaje mi się wysłać wiadomość, jakiś typ o wyglądzie biznesmena
wychodzi z hotelu. Nawet nie zauważa, że Warren chwyta za klamkę
i przytrzymuje drzwi. Macha do mnie, więc wysiadam i podchodzę do niego,
kręcąc głową. W końcu rozumiem, czemu kazał mi zostać w piżamie. Po prostu
chce, żebyśmy wyglądali na gości hotelowych.
– Jaja sobie robisz? Serio mamy się zakraść na śniadanie do hotelu?
– To nie jest jakieś zwykłe śniadanie – odpowiada z uśmiechem. – Mają tam
gofry w kształcie Teksasu.
Nie do wiary, że tak właśnie wyobraża sobie zaproszenie kogoś na śniadanie.
– To oszustwo – szepczę, gdy wchodzimy do jadalni.
Sięga po talerz i wręcza mi go, po czym bierze drugi, dla siebie.
– Być może. Ale i tak nie pójdzie na twoje konto, bo to ja cię tu ściągnąłem.
Napełniamy talerze i siadamy przy stoliku przy oknie niewidocznym
z recepcji. Przez pierwsze dziesięć minut Warren opowiada o studiach. Tak
bardzo zaintrygował mnie wcześniejszą wzmianką o kole naukowym, że
zarzucam go teraz pytaniami. Jeszcze bardziej mnie intryguje, gdy okazuje się,
że jako przedmiot kierunkowy wybrał zarządzanie. Szok! Jakoś trudno mi
wyobrazić go sobie jako czyjegoś szefa, chociaż muszę przyznać, że sprawdza
się w roli menadżera Sounds of Cedar.
Chyba go nie doceniałam. W końcu ma pracę, studiuje, jest menadżerem
odnoszącego sukcesy lokalnego zespołu i potrafi uszczęśliwić Bridgette. Myślę,
że to jego uzależnienie od pornografii i niechęć do sprzątania po sobie zaważyły
na mojej ocenie jego osoby i tym, że postrzegałam go jako niedojrzałego.
Gdy kończymy jeść, Warren nakłada na tacę stertę babeczek i przynosi ją do
stolika.
– To dla Ridge’a i Bridgette – tłumaczy, przykrywając je serwetką.
– Jak często tu przychodzisz? – pytam. – Wyglądasz mi na doświadczonego
śniadaniowego złodziejaszka.
– Dosyć rzadko. Mam kilka takich hoteli w mieście. Dzięki temu w żadnym
z nich nie widuje się mnie za często. Nie chcę, żeby recepcjoniści zaczęli coś
podejrzewać.
Śmieję się, dopijając sok pomarańczowy.
– Ridge nigdy do mnie nie dołączył. Wiesz, jaki on jest – on i jego zasady.
Natomiast była ze mną parę razy Maggie. Lubiła dreszczyk emocji towarzyszący
tym naszym wypadom i ryzyko, że zostaniemy złapani. To dlatego nazwałem to
śniadaniami na chybcika. Kiedyś musieliśmy się zwijać, bo recepcjonista robił
obchód, spisując numery pokoi i przyporządkowując je do nazwisk.
Kiedy pada imię Maggie, spuszczam wzrok, nie chcąc dopuścić do siebie
myśli, że się przyjaźnią. Nie żeby mnie to obchodziło. Po prostu nie chcę o tym
słyszeć. Zwłaszcza tak wcześnie rano.
Widząc moją reakcję, Warren kładzie ręce na stole i przechyla głowę
w zamyśleniu.
– Nasza przyjaźń cię uwiera, co?
Kręcę głową.
– Nie tak bardzo, jak ci się pewnie wydaje. Martwię się raczej tym, że Ridge
strasznie stresuje się tą sytuacją.
– No cóż, wyobraź sobie, jak strasznie się nią stresuje Maggie.
Przewracam oczami. Domyślam się, jak strasznie stresuje się Maggie.
Jednak to, że się stresuje bardziej niż ja, nie znaczy jeszcze, że ja się w ogóle nie
stresuję.
– Powiedziałam Ridge’owi, że musi mi dać trochę czasu, żebym się do tego
przyzwyczaiła.
Warren śmieje się pod nosem.
– Musisz się pospieszyć. Mówiłem ci już kiedyś, że on nigdy od niej nie
odejdzie.
Doskonale pamiętam tamten wieczór. Warren mógł mi oszczędzić jego
przypominania. Staliśmy z Ridge’em przytuleni na korytarzu. Warren wszedł do
mieszkania i nie spodobało mu się to, co widział, bo w tym czasie Ridge jeszcze
chodził z Maggie. Ridge nie wiedział, że ktoś jeszcze jest w mieszkaniu, ale
Warren przed wejściem do swojego pokoju zadbał o to, bym dowiedziała się, co
na ten temat myśli. Jego słowa brzmiały: „Powiem to tylko raz i musisz mnie
posłuchać. On nigdy od niej nie odejdzie, Sydney”.
Opieram się na krześle, przyjmując postawę obronną, jak zawsze, gdy
Warren mówi o moim związku z Ridge’em. Wydaje mi się, że jak zwykle
posuwa się za daleko, chociaż czuję, że z coraz większą akceptacją
i zrozumieniem podchodzę do przyjaźni mojego chłopaka z Maggie.
– Mówiłeś – przyznaję – ale się myliłeś, bo ze sobą zerwali.
Warren wstaje i zaczyna zbierać resztki ze stołu. Wzrusza ramionami.
– Pewnie, że zerwali. Ale nie twierdziłem, że nie zerwą. Ja tylko ci
powiedziałem, że on od niej nigdy nie odejdzie. I nie odszedł, nie zostawił jej.
Dlatego może zamiast wmawiać sobie, że potrzebujesz trochę czasu, by oswoić
się z myślą, że ona zawsze będzie częścią jego życia, powinnaś przypomnieć
sobie, że wiedziałaś o tym już od dawna. Na długo przed początkiem waszego
związku.
Wpatruję się w niego oniemiała, podczas gdy wrzuca resztki do kosza na
śmieci. Następnie wraca do stolika i znów siada. Zdążyłam już zapomnieć, jakim
dupkiem potrafi być. Ponownie wracam pamięcią do jego słów, tyle że tym
razem zupełnie inaczej je interpretuję.
„On nigdy od niej nie odejdzie”.
Cały czas myślałam, że Warrenowi chodziło o odejście dosłowne, w sensie
zakończenia związku. Tymczasem on miał na myśli to, że Ridge nie odejdzie od
niej mentalnie, że Maggie zawsze będzie częścią jego życia.
– Wiesz, dzięki komu wszystko to może stać się łatwiejsze do zniesienia? –
pyta Warren.
Kręcę głową, już niczego nie będąc pewną.
Wbija we mnie wzrok.
– Dzięki tobie.
Co tak iego?
– Dzięki mnie? Niby co jeszcze miałabym zrobić? Nie wiem, czy
zauważyłeś, ale i tak już wykazuję się anielską cierpliwością.
Kiwa głową.
– Nie mówię o twojej cierpliwości – odpowiada, nachylając się do mnie. –
Rzeczywiście, jesteś cierpliwa. Nie jesteś natomiast skruszona. Skrzywdziłaś
dziewczynę będącą częścią życia Ridge’a. I chociaż twierdzi, że nie ma do
ciebie pretensji, winna jej jesteś przeprosiny. Przeprosiny nie powinny zależeć
od reakcji skrzywdzonej osoby. One się po prostu należą za to, że się kogoś
skrzywdziło.
Uderza dłońmi w stół na znak, że rozmowa dobiegła końca, i wstaje, biorąc
tacę z jedzeniem dla Ridge’a i Bridgette.
Serce podchodzi mi do gardła, gdy myślę o tym, że po tym wszystkim, co się
stało, miałabym stanąć twarzą w twarz z Maggie. Chociaż nie ponoszę
odpowiedzialności za urazy, jakie narastały w Ridge’u i Maggie przez lata
trwania ich związku, czuję się winna tego, że na chwilę zmieniłam się w Tori
i nigdy za to nie przeprosiłam Maggie.
– Chodź – mówi Warren, wyrywając mnie z otępienia. – Zdarzają się gorsze
nieszczęścia w życiu niż to, że ma się chłopaka z sercem wielkości słonia.

W drodze powrotnej w ogóle się nie odzywam. Zresztą Warren nie próbuje
wciągnąć mnie w rozmowę. Na miejscu okazuje się, że Ridge jeszcze śpi.
Zostawiam mu na łóżku kartkę:

Nie chciałam Cię budzić – zasługujesz na to, żeby się porządnie

wyspać. Muszę dzisiaj nadrobić zaległości w nauce. Wpadnę jutro
wieczorem po pracy.
Kocham Cię
Sydney

Mam wyrzuty sumienia, że go okłamuję, bo wcale nie będę nadrabiać

zaległości. Jadę do domu, żeby się przebrać.
Przede mną długa droga do San Antonio.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 18

Maggie

Moja matka zawsze była gwiazdą. Wszystko musiało kręcić się wokół niej,
nawet jeśli sprawa zupełnie jej nie dotyczyła. Gdy kogoś jej bliskiego spotkało
nieszczęście, umiała to powiązać z własnym życiem, tak że cudza tragedia
stawała się również jej tragedią. Wyobraźcie sobie, czym było dla niej
posiadanie córki z mukowiscydozą. Wreszcie nadeszła jej chwila. Mogła się
napawać ludzkim współczuciem, tym, że innym było żal jej i jej dziecka. Moja
choroba stała się większym problemem dla niej niż dla mnie.
Jednak nie trwało to długo, bo kiedy miałam trzy lata, firma wysłała ją na
jakiś czas do swojej filii w Paryżu. Zostawiła mnie z dziadkami pod pretekstem,
że jest tam dla mnie „za zimno” i byłoby jej „zbyt trudno” uczyć się życia
w nowym kraju z chorym dzieckiem u boku. Ojciec nigdy się mną nie
interesował, więc oddanie mnie jemu nie wchodziło w grę. Poza tym matka
obiecywała, że pewnego dnia ściągnie mnie do Paryża i zamieszkamy razem.
Sama była późnym dzieckiem swoich rodziców, a i mnie urodziła dopiero,
gdy miała pod czterdziestkę. W pewnej chwili dziadkom ciężko było zajmować
się nawet sobą, a co dopiero dzieckiem. Nic jej to jednak nie obchodziło. Co
więcej, jej pobyt w Paryżu z tymczasowego zmienił się w stały. Każdego roku,
gdy przyjeżdżała na święta, obiecywała, że zabierze mnie ze sobą. Jednak te
wizyty zawsze kończyły się w Nowy Rok, a ona wracała do Paryża beze mnie.
Niewykluczone, że za każdym razem przyjeżdżała z zamiarem zabrania mnie
ze sobą, ale po dwóch tygodniach spędzonych z córką przypominała sobie, z jak
wielką odpowiedzialnością wiąże się wychowywanie dziecka. Kiedyś myślałam,
że po prostu mnie nie kocha, ale pamiętam, że w wieku dziewięciu lat
zorientowałam się, że to moja choroba za to odpowiada. Nie ja.
I wtedy zrodziła się we mnie myśl, że jeśli przekonam matkę, iż potrafię
sama o siebie zadbać, weźmie mnie ze sobą i w końcu będziemy razem.
Tamtego roku przed świętami byłam wyjątkowo ostrożna. Pochłaniałam
wszystkie witaminy, jakie tylko wpadły mi w ręce, żeby tylko nie złapać
przeziębienia od kolegów i koleżanek z klasy. Dwa razy częściej, niż tego
potrzebowałam, korzystałam ze swojej kamizelki. Starałam się spać osiem
godzin każdej nocy. I chociaż tej zimy w Austin po raz pierwszy od wielu lat
spadł śnieg, nie chciałam wychodzić na dwór, by się nim nacieszyć, z obawy, że
się przeziębię i wyląduję w szpitalu akurat wtedy, gdy przyjedzie do nas matka.
Kiedy w końcu pojawiła się tydzień przed świętami, pilnowałam się, żeby
broń Boże ani razu nie kaszlnąć w jej obecności. Brałam leki na osobności.
Robiłam wszystko, co w mojej mocy, by uchodzić za okaz zdrowia, tak żeby nie
miała wyjścia i musiała zobaczyć we mnie dziecko, jakiego zawsze pragnęła.
I wzięła mnie ze sobą. Jednak w świąteczny poranek podsłuchałam, jak kłóci się
z moją babcią. Babcia powiedziała jej, że musi wrócić na stałe do Stanów, bo
martwi się o to, co stanie się ze mną po jej śmierci.
– Co pocznie Maggie, jeśli pomrzemy i nie będzie miała nikogo, kto by mógł
się nią zająć? Musisz wrócić i popracować nad lepszymi relacjami z córką.
Nigdy nie zapomnę odpowiedzi mojej matki.
– Niepotrzebnie martwisz się na zapas, mamo. Maggie jest tak ciężko chora,
że najprawdopodobniej umrze przed wami.
Byłam tak wstrząśnięta tym, co usłyszałam, że zaszyłam się w swoim pokoju
i nie odzywałam się do niej przez resztę jej pobytu. W sumie już nigdy więcej
nie odezwałam się do niej ani słowem. Skróciła swoją wizytę i wyjechała dzień
po świętach.
Odtąd była nieobecna w moim życiu. Dzwoniła do mojej babci co miesiąc,
czasem rzadziej, pytając, co słychać, ale już nigdy nie przyjechała do nas na
święta, bo za każdym razem mówiłam babci, że nie chcę jej widzieć. A potem,
gdy miałam czternaście lat, umarła. Jechała służbowo z Paryża do Brukseli i
w pociągu dostała ataku serca. Dopiero trzy stacje po tej, na której miała
wysiąść, ktoś to w ogóle zauważył.
Kiedy dowiedziałam się o jej śmierci, poszłam do sypialni i się rozpłakałam.
Jednak to nie jej śmierć wywołała moją rozpacz. Płakałam, bo chociaż zawsze
robiła wszystko dla efektu, nie podjęła nigdy efektownej próby uzyskania
mojego przebaczenia. Chyba po prostu łatwiej jej było wieść życie beze mnie.
Moja wściekłość na nią była silniejsza od tęsknoty.
Dwa lata później umarła babcia. Był to najdotkliwszy cios, jakiego zaznałam
w swoim życiu. Wciąż nie do końca pogodziłam się z jej odejściem. Kochała
mnie jak nikt inny, więc po jej śmierci poczułam dotkliwy brak miłości.
A teraz jeszcze mój dziadek – ostatnia z osób, które mnie wychowały –
został umieszczony w hospicjum z powodu ogólnego pogorszenia się stanu
zdrowia i zapalenia płuc. Jest za słaby, by walczyć z chorobą. Może umrzeć
dosłownie w każdej chwili, a ja z racji swojej mukowiscydozy i natury jego
choroby nie mogę go nawet odwiedzić i się z nim pożegnać. Prawdopodobnie
odejdzie jeszcze w tym tygodniu i tak jak się obawiała moja babcia, zostanę
całkiem sama.
Matka myliła się co do tego, że z powodu choroby umrę przed nimi.
Przeżyję ich wszystkich.
Wiem, że moje stosunki z nią wpływają negatywnie na wszystkie moje
związki. Trudno mi uwierzyć, że ktoś może kochać mnie mimo mojej choroby,
skoro nie udawało się to nawet mojej matce.
Udawało się jednak Ridge’owi. I to przez dłuższy czas. Chyba w tym
właśnie tkwił problem. Ridge i ja nie bylibyśmy ze sobą tak długo, gdyby nie
moja choroba. Za bardzo się różniliśmy. Dlatego myślę, że niezależnie od tego,
z jakiego typu ludźmi miałabym do czynienia – czy byliby oni zbyt samolubni,
żeby się mną zajmować, czy zbyt szlachetni, by przestać to robić – i tak
miałabym do nich pretensje. Wydaje mi się, że przez chorobę utraciłam jakąś
ważną część siebie.
Budzę się, myśląc o niej. Potem myślę o niej przez cały dzień. W końcu
zasypiam, też o niej myśląc. Nawet moje koszmary senne jej dotyczą. I chociaż
zarzekam się, że moja choroba to nie ja, gdzieś po drodze udało się jej mnie
pochłonąć.
W niektóre dni udaje mi się wyrwać z tej sieci, jednak przez większość
w niej tkwię. To dlatego nigdy nie chciałam, by Ridge ze mną zamieszkał.
Mogę, okłamując siebie i jego, utrzymywać, że stało za tym pragnienie
niezależności, jednak prawda jest taka, że nie chciałam mu pokazać swojej
mrocznej strony. Tej strony, która się częściej poddaje, niż walczy. Strony, która
częściej jest niezadowolona, niż docenia. Strony, która chce podchodzić do
choroby z godnością, podczas gdy w rzeczywistości ledwo ją stać na jej
lekceważenie.
Jestem przekonana, że każdy, kto walczy o życie, ma takie chwile, gdy wciąż
się poddaje. Tyle że w moim przypadku nie są to tylko chwile. Ostatnio to u
mnie norma.
Żałuję, że nie mogę wrócić do wtorku. Wtorek był świetny. We wtorek
obudziłam się z zamiarem podbicia świata. I we wtorkową noc nawet tak jakby
mi się to udało.
Potem jednak nadeszła środa rano, kiedy przesadziłam i wyrzuciłam Jake’a.
W piątek schowałam dumę do kieszeni, ale wylądowałam w szpitalu, do reszty
upokorzona. A potem nastąpił piątkowy wieczór, kiedy po prostu chciałam
zapomnieć o wzlotach i upadkach ostatnich kilku dni, ale kłótnia z Ridge’em
okazała się nowym zjazdem tygodnia.
O ile piątkowa noc była zjazdem, w sobotni ranek osiągnęłam dno.
A może to ten dzień nim jest. Sama nie wiem. Chyba jest tak samo.
Nie mogę się nawet skupić na studiach. Do końca zostały dwa miesiące
i czasami myślę, że Ridge miał rację. Pracowałam tak ciężko nad magisterką
tylko po to, żeby móc od razu rozpocząć doktorat i poczuć, że coś osiągnęłam.
Tymczasem powinnam poświęcić energię na coś bardziej wartościowego,
takiego jak pozyskanie przyjaciół i próba zbudowania życia poza uczelnią
i chorobą.
Starałam się coś sobie udowodnić. Ostatecznie został mi tytuł magistra, który
poza mną nikogo nie obchodzi.
Szkoda, że nie istnieje magiczna pigułka, która wyrwałaby mnie z tego
strasznego stanu. Jestem pewna, że gdyby to zależało od Warrena, ta magiczna
pigułka miałaby formę przeprosin. Zaesemesował do mnie dziś rano, żeby
przeprosić za to, że powiedział Ridge’owi o moim rzekomo opłakanym stanie,
ale potem opieprzył mnie za zamieszczenie zdjęcia Ridge’a śpiącego w moim
łóżku i stwierdził, że powinnam go za to przeprosić.
Nie odpisałam, bo nie miałam nastroju na dyskusje ze szlachetnym sir
Warrenem. Za każdym razem, gdy coś idzie nie tak, dobywa miecza i stara się
wszystko naprawić, nie zdając sobie sprawy, że przy okazji może nas zranić. Jest
jak żelki. Najpierw kwaśne, potem słodkie. Lub odwrotnie. Dla niego coś jest
albo czarne, albo białe, nie ma odcieni pośrednich. Prostolinijność czasami może
być wadą.
Muszę przyznać, że nigdy się nie zastanawiałam, co sobie myśli, ani nie
przejmowałam się, że mogę zranić jego uczucia. Wydaje się nieprzenikniony
i chyba z tego powodu uważa, że inni również tacy są. I chociaż doceniam to, co
robi, jedyne, co mogę mu odpisać, to: „Na razie nie chcę o tym gadać. Napiszę
jutro”.
Wiedziałam, że jeśli nie dam mu znaku życia, zjawi się u mnie, żeby się
upewnić, że nic się nie stało. Tylko dlatego doczekał się odpowiedzi.
Wygląda jednak na to, że mi się nie udało, bo właśnie rozlega się dzwonek u
drzwi. Może to jednak nie Warren. Założę się, że to właścicielka mieszkania.
Odkąd kilka miesięcy temu powiadomiłam ją, że niedługo wracam do Austin,
żeby rozpocząć doktorat, co niedziela przynosi mi bochenek chlebka
bananowego. Podejrzewam, że robi to tylko po to, by się upewnić, że jeszcze tu
mieszkam i nie dokonałam jakichś znaczących zniszczeń. Zresztą mniejsza
z tym, jakie są jej intencje, wścibstwo czy troska – to cholernie dobry chlebek
bananowy.
Otwieram drzwi z wymuszonym uśmiechem na twarzy, jednak momentalnie
poważnieję. To nie chlebek bananowy.
To Sy dney.
Mam mętlik w głowie. Patrzę ponad jej ramieniem, szukając Ridge’a, ale go
nie znajduję. Na podjeździe nie widzę też jego samochodu. Przenoszę wzrok na
nią.
– Jestem sama – oznajmia.
Dlaczego Sydney miałaby tu przyjeżdżać sama? Taksuję ją wzrokiem:
zwyczajne dżinsy i koszulka, japonki, jasne włosy zebrane w koński ogon. Nie
wiem, co ją tu sprowadza, ale jeśli aktualna dziewczyna pojawia się w domu
byłej, raczej nie wygląda tak zwyczajnie, nawet jeśli chce tylko pożyczyć
szklankę cukru. Kobiety lubią wywoływać zazdrość innych kobiet. Zwłaszcza
tych, które kiedyś sypiały z ich facetami. Większość kobiet pojawiłaby się
w domu byłej swojego chłopaka w ciuchach podkreślających walory figury,
pełnym makijażu i z idealną fryzurą.
Gdyby Sydney przyszła tu odstrzelona na maksa, pewnie zatrzasnęłabym jej
drzwi przed nosem. Wygląda jednak na to, że nie chce wywołać mojej zazdrości.
Dlatego cofam się o krok i zapraszam ją gestem do wejścia.
Do głowy przychodzi mi tylko jeden powód jej przyjazdu.
– Chcesz pogadać o tym poście na insta? – pytam domyślnie. To musi być
to. Przecież nigdy tu nie była. Inna sprawa, że nie rozmawiałyśmy od dnia, gdy
przeczytałam wszystkie wiadomości, które wymieniła z Ridge’em.
Sydney kręci głową i rozgląda się po salonie. Choć nie wygląda na
zdenerwowaną, wchodzi do środka tak ostrożnie, jakby groziło jej jakieś
niebezpieczeństwo. Ciekawe, czy Ridge wie o jej wizycie. Raczej nie dopuściłby
do tego, by jego dziewczyna przyjechała tutaj, by w jego imieniu się ze mną
policzyć. Ona zresztą też na taką nie wygląda.
A to oznacza, że chce się ze mną policzyć we własnym imieniu.
– Przepraszam, że wpadłam bez zapowiedzi – rozpoczyna. – Chciałam
zaesemesować, ale bałam się, że nie będziesz chciała mnie widzieć.
Rzeczywiście nie chcę, ale nie przyznaję tego głośno. Przyglądam się jej
przez chwilę, a potem przechodzę do kuchni.
– Napijesz się czegoś? – pytam.
Kiwa głową.
– Poproszę wodę.
Wyjmuję z lodówki dwie butelki i zapraszam ją do stołu. Coś mi mówi, że
lepiej, by ta rozmowa toczyła się właśnie tam niż na kanapie. Siadamy
naprzeciwko siebie. Sydney kładzie na stole kluczyki i komórkę, po czym
otwiera butelkę. Pije potężny łyk, zakręca butelkę i przytulając ją do siebie,
pochyla się nad stołem.
– Co ty tutaj robisz? – Nie chciałam, by mój głos brzmiał ostro, ale to
wszystko jest naprawdę dziwne.
Oblizuje spierzchnięte usta. Chyba też się denerwuje.
– Przyjechałam, żeby cię przeprosić – odpowiada rzeczowo.
Mrużę oczy, próbując zrozumieć jej słowa. Ostatniej nocy pokłóciłam się
z jej chłopakiem, a potem z głupoty i egoizmu zamieściłam na Instagramie jego
zdjęcie. I to ona ma mnie przepraszać? Węszę w tym jakiś podstęp.
– Za co chcesz mnie przeprosić?
Wzdycha, nie odrywając od mnie wzroku.
– Za to, że pocałowałam Ridge’a, choć wiedziałam, że chodzi z tobą. Nigdy
cię za to nie przeprosiłam, więc teraz to robię. To było cholernie podłe z mojej
strony.
Kręcę głową, ciągle nie wiedząc, co myśleć o tym, że przebyła taki szmat
drogi, by złożyć mi przeprosiny, których nie potrzebuję.
 – Nie oczekiwałam od ciebie przeprosin. Nie byłaś ze mną w związku. To
Ridge był.
Sydney unosi nieznacznie kącik ust, jakby ulżyło jej, że nie jestem wściekła,
ale wie też, że jeszcze nie pora na uśmiech ulgi. Kiwa głową.
– Tak czy owak nie zasłużyłaś na to, co cię spotkało. Wiem, jak czuje się
zdradzona kobieta. Kiedyś przyłożyłam z piąchy dziewczynie, która spała
z moim chłopakiem, a ty nawet na mnie nie nakrzyczałaś za to, że się
zakochałam w twoim.
Cieszę się, że tak dużo rozumie.
– Po przeczytaniu waszych wiadomości nie bardzo wiedziałam, na które
z was mam być wściekła – przyznaję. – Oboje bardzo się staraliście zachować,
jak należy. Z tego, co mi opowiadał Ridge o twoim poprzednim związku,
wynika, że różnił się diametralnie od tego, co zaszło między tobą a Ridge’em.
Twojej przyjaciółki i chłopaka zupełnie nie obchodziły twoje uczucia, liczył się
tylko ich romans. Ty i Ridge przynajmniej próbowaliście mnie nie zranić.
Sydney kiwa głową.
– Wciąż się o ciebie troszczy – szepcze. – Bardzo się martwi, nawet teraz.
Pije kolejny łyk wody.
Przez jej słowa jeszcze bardziej żałuję tego, co zaszło między mną
a Ridge’em w weekend. Wiem, że się martwi. I czuję się, jakby to była moja
wina. Nie tylko dlatego, że nie dbam o siebie tak, jak by chciał, ale również
dlatego, że od początku obciążałam go tym wszystkim. Pozwoliłam sobie na
związek z nim, wiedząc, że nawet jeśli nam nie wyjdzie, w jakimś stopniu
pozostanę częścią jego życia, bo to po prostu dobry człowiek. Byłam w takiej
sytuacji, że nie mógł całkowicie ze mną skończyć i czuć się potem dobrze ze
sobą. To musi strasznie rozwalać Sydney, która wie, że nigdy nie uwolni się ode
mnie, chyba że sama ostatecznie postanowię całkowicie odseparować się od
Ridge’a. Po prostu niemożliwe jest wyeliminowanie mnie z jego życia, dopóki
wciąż mamy wspólnego przyjaciela.
 Pochylam się i opieram łokcie na stole, ciągnąc palcami za rękawy bluzki.
– To dlatego tu przyjechałaś? – pytam, patrząc jej w oczy. – Powiedzieć mi,
że chcesz, bym zniknęła z waszego życia?
Spodziewam się, że teraz, gdy już odkryłam, dlaczego przyjechała tu aż
z Austin, kiwnie głową. Cały jej wstęp służył temu, by oczyściła sumienie,
zanim poprosi mnie uprzejmie, bym już nigdy więcej nie odzywała się do
Ridge’a. Tyle że ona nie kiwa głową. Ani też nią nie kręci. Po prostu gapi się na
mnie, jakby próbowała wymyślić odpowiedź, która by mnie nie uraziła.
– Ridge będzie się martwił o ciebie niezależnie od tego, czy będzie stanowił
część twojego życia czy nie. Jestem tutaj, bo chcę się upewnić, że wszystko u
ciebie w porządku. A jeśli nie, dowiedzieć się, jak mogę ci pomóc. Bo jeśli
wszystko u ciebie będzie grało, Ridge przestanie się martwić. A wtedy ja
przestanę się martwić o Ridge’a.
Nie wiem, jak zareagować na te słowa. Nie mam nawet pewności, czy nie
powinnam się na nią obrazić. Przecież właśnie przyznała, że zjawiła się tutaj nie
ze względu na mnie, ale ze względu na swojego chłopaka. Z jednej strony mam
ochotę ją stąd wyprosić, z drugiej jednak ulżyło mi, że to powiedziała. Bo gdyby
udała, że troszczy się o mnie, nie uwierzyłabym jej. Pod tym względem
przypomina trochę Warrena – jest prostolinijna aż do bólu.
Sydney wzdycha głęboko. Po chwili kontynuuje:
– Spędziłam mnóstwo czasu, usiłując wczuć się w twoje położenie.
Wmawiałam sobie, że będąc na twoim miejscu, wiele rzeczy zrobiłabym inaczej.
– Nie patrzy na mnie. Bawi się nalepką na butelce wody, unikając kontaktu
wzrokowego. – Na przykład bardziej dbałabym o swoje zdrowie. Albo nie
podejmowałabym irracjonalnych decyzji, takich jak wyjście ze szpitala wbrew
zaleceniom lekarzy. Tyle że łatwo mi mówić, bo tak naprawdę nie znajduję się
w twoim położeniu. Nie mam zielonego pojęcia, przez co przechodzisz, Maggie.
Nie wiem, jak to jest, gdy człowiek musi zażywać codziennie całą baterię
lekarstw albo częściej widuje się z lekarzem niż ze swoimi rodzicami. Nie
muszę się martwić o zarazki za każdym razem, gdy wychodzę na dwór albo gdy
ktoś mnie dotyka. Nie podporządkowuję całego swojego rozkładu dnia
zabiegom, bez których zwyczajnie nie mogę oddychać. Nie uzależniam każdej
życiowej decyzji od tego, jakie jest prawdopodobieństwo, że umrę w ciągu
najbliższych dziesięciu lat. I nie mogę siedzieć tutaj i przypuszczać, że gdybym
była na twoim miejscu, nie miałabym pretensji do Ridge’a o jego
nadopiekuńczość. Bo jedynym, co mnie z nim łączy, jest jego miłość. Nie
istnieją żadne inne czynniki. Dlatego mogę zrozumieć, dlaczego żywiłaś do
niego coraz większą urazę. Próbował cię chronić, podczas gdy ty chciałaś, żeby
ignorował twoją chorobę, bo dzięki temu ty również mogłabyś ją ignorować.
W końcu odrywa wzrok od butelki i ku swemu zaskoczeniu w jej oczach
dostrzegam łzy.
– Wiem, że w ogóle cię nie znam – ciągnie dalej. – Ale wiem też, że Ridge
nie byłby taki przybity, gdyby nie dostrzegał w tobie miliona zalet. Mam
nadzieję, że to właśnie te zalety pozwolą ci schować dumę do kieszeni
i zrozumieć, że powinnaś go przeprosić za to, że po wyjściu z twojego domu
poczuł się tak, jak wciąż się czuje. Zasługuje na to choćby ze względu na to, jak
bardzo cię kochał, Maggie.
Ociera łzę. Otwieram usta, by jej odpowiedzieć, ale nie mogę. Chyba jestem
w szoku. Nie spodziewałam się, że zjawi się tutaj, by namawiać mnie do
skontaktowania się z Ridge’em.
– Możesz myśleć, że go nie potrzebujesz – kontynuuje. – Być może to
prawda. Rzecz w tym, że Ridge potrzebuje ciebie. Musi wiedzieć, że znajdujesz
się pod czyjąś opieką i nic ci nie grozi, bo jeśli nie będzie miał takiej gwarancji,
zniszczy go poczucie winy i niepokój. Odpowiadając na twoje wcześniejsze
pytanie: nie, nie chcę, żebyś zniknęła z naszego życia. To przecież było twoje
życie. Twoje, Warrena i Ridge’a. Teraz, gdy jestem jego częścią, musimy się
wszyscy zastanowić, jak mnie do niego dopasować.
Nadal brakuje mi słów. Piję łyk wody, a potem powoli zakręcam butelkę,
wpatrując się w nią i unikając załzawionych oczu Sydney. Usiłuję przyswoić
sobie wszystko, co przed chwilą powiedziała.
– Dużo tego – mówię. – Muszę chwilę pomyśleć.
Sydney kiwa głową. Siedzimy w milczeniu, podczas gdy zastanawiam się
nad tym wszystkim. Podczas gdy zastanawiam się nad nią. Nie mogę jej
zrozumieć. Jakim cudem ktoś może być aż tak wyrozumiały? O wiele łatwiej
byłoby jej rozmawiać teraz z Ridge’em i przekonywać go, że go nie doceniam
i że zrobił już dla mnie wystarczająco dużo. Tymczasem ona przyjechała tutaj.
Na dodatek najprawdopodobniej bez jego wiedzy. Nie walczy o to, by wymazać
mnie z ich życia, do którego, bądźmy szczerzy, już nie należę. Ona walczy o to,
bym pozostała jego częścią. By wszyscy pozostali. By nikt nie został
wykluczony.
– Jesteś lepszą osobą niż ja – mówię w końcu. – Rozumiem teraz, dlaczego
Ridge się w tobie zakochał.
Sydney uśmiecha się nieśmiało.
– W tobie też się kiedyś zakochał, Maggie. I trudno uwierzyć, że nie miał ku
temu miliona powodów.
Wpatruję się w nią, zastanawiając się, czy to może być prawda. Zawsze
uważałam, że zakochał się we mnie z powodu mojej choroby. Nawet kiedyś mu
to wypomniałam. „Wydaje mi się, że najbardziej we mnie kochasz moją
chorobę” – powiedziałam mu w tym salonie, kiedy rozstawaliśmy się na dobre.
Ale może to nie była prawda. Może kochał we mnie… po prostu mnie
i chciał dla mnie jak najlepiej z powodu miłości do mnie, a nie dlatego, że miał
tak wspaniały charakter.
Boże, matka naprawdę zjebała mi życie. W sumie zero zdziwienia. Kiedy
człowiek ma matkę, która go nie kocha, czy może uwierzyć w to, że pokocha go
ktoś inny?
Sydney ma rację. Ridge zasługuje na mój szacunek. Podobnie jak zasługuje
na dziewczynę siedzącą ze mną przy stole. W tej sytuacji można było wybrać
wiele dróg, jednak Sydney wybrała tę najtrudniejszą. Kiedy ktoś wybiera tak
stromą ścieżkę, ośmiela do tego innych.
Początkowo może być ciężko i niezręcznie, ale cieszę się, że stała się częścią
naszego życia.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 19

Ridge

Chodzę ostrożnie po mieszkaniu, bojąc się otworzyć drzwi, wyjąć jedzenie

z lodówki czy zasnąć. Przyszedł czas, żeby to Warren zrobił mi kawał, więc
spodziewam się tego w każdej chwili, przy każdym kęsie jedzenia i łyku napoju.
Tyle że nic się nie dzieje. A to wpędza mnie w jeszcze większą paranoję.
A może kawał polega na braku kawału?
Nie, Warren nie jest aż tak sprytny.
Szkoda, że nie mogłem zostać na noc u Sydney, pomogłoby mi to odegnać
paranoję. Niestety, pracuje do późna w bibliotece i wróci do domu dopiero po
północy. A potem o ósmej rano zaczyna zajęcia.
Nie widzieliśmy się od soboty. Właściwie od niedzieli, ale się nie liczy, bo
spałem tak twardo, że nawet nie pamiętam, kiedy wyszła na śniadanie
i zostawiła mi liścik. Dzisiaj mamy wtorek, a ja mam wszelkie objawy
odstawienia.
Za to udało mi się nadgonić robotę. Podesłałem też Brennanowi tekst nowej
piosenki. A teraz szukam w sieci jakiegoś nowego kawału, który mógłbym
zrobić Warrenowi, bo wolę być o krok przed nim. Tyle że jedyne, co podsuwa
mi Google, to żarty z samoprzylepnymi karteczkami, a jakiś czas temu
uznaliśmy, że nie będziemy się aż tak poniżać. Wszystkie inne pomysły już
przerobiliśmy.
Oglądam na YouTubie filmiki ze współlokatorami robiącymi sobie kawały,
gdy mój telefon zaczyna wibrować.

Sydney: Mam już dosyć układania książek. Naprawdę powinni

 zatrudnić do tego roboty.
Ridge: Ale wtedy zostałabyś bez pracy.
Sydney: Chyba że zostanę inżynierem. Wtedy mogłabym rozkazywać
robotom.
Ridge: To może zmień kierunek studiów.
Sydney: Co robisz?
Ridge: Szukam kawału, który mógłbym zrobić Warrenowi. Skończyły
mi się pomysły. Masz jakiś?
Sydney: Zapakuj pięć kociąt do kartonu i zostaw w jego pokoju.
Podarowanie jednego kotka jest urocze, ale piątka to koszmar.
Ridge: Nie sądzę, żeby to dobrze się dla mnie skończyło. Pewnie
zatrzymałby wszystkie, a ja musiałbym za nie dopłacić do czynszu.
Sydney: No tak, okropny pomysł.
Ridge: Widzę, że nic się nie zmieniło. Ciągle jestem mistrzem
kawałów.
Sydney: Powiedział człowiek cierpiący na brak pomysłów na kawał.
Ridge: Co racja, to racja. Zrobisz sobie wieczorem przerwę, żeby coś
zjeść?
Sydney: Dopiero co jadłam L.
Ridge: Kurde. W takim razie widzimy się jutro po południu. Wpaść do
ciebie?
Sydney: Tak, proszę. Chcę cię mieć tylko dla siebie przez całą noc.
Ridge: No to jestem twój. Kocham cię. Do jutra.
Sydney: Kocham cię.

Zamykam okienko z naszą rozmową, po czym zaglądam do wiadomości od

Bridgette, która musiała przyjść, gdy żegnałem się z Sydney. Dziwne, Bridgette
nigdy do mnie nie pisze, chyba że coś nawala w mieszkaniu. W tym wypadku
chyba tak nie jest.
 Bridgette: Ktoś stoi pod drzwiami.

To wszystko, co napisała. Zupełnie jakby była zbyt zajęta, żeby otworzyć

drzwi. Inna sprawa, że nigdy tego nie robi. Ciekawe czemu? Może nie czuje się
tutaj jak u siebie?
Wyjmuję z szafy koszulkę, wkładam ją przez głowę i idę otworzyć.
Spoglądam przez wizjer i chwytam klamkę. W następnej chwili ją puszczam. Po
drugiej stronie widzę Maggie. Stoi ze skrzyżowanymi rękami na piersiach,
a wiatr rozwiewa jej włosy.
Kolejne parę sekund jest trochę dziwne. Patrzę na nią, zastanawiając się,
czego chce, ale nie ciekawi mnie to na tyle, by otworzyć drzwi. Odwracam się
w kierunku salonu i próbuję obmyślić swój następny ruch. Odwiedza mnie po
raz pierwszy, nie będąc moją dziewczyną. Jeszcze nigdy nie wpuściłem jej do
środka bez pocałunku. Jeszcze nigdy nie wpuściłem jej do środka i nie
zaciągnąłem od razu do sypialni. Nie chcę już robić żadnej z tych rzeczy, nie
nęka mnie też poczucie straty. Po prostu czuję się… dziwnie.
Odwracam się i otwieram dopiero wtedy, gdy odchodzi od drzwi. Patrzy na
mnie przez ramię, zatrzymując się na pierwszym stopniu, po czym wolno się
odwraca. Jest spokojna. Nie patrzy na mnie tak, jakby nie mogła mnie dłużej
znieść, tak jak w poprzedni weekend. Odgarnia włosy, czekając, aż zaproszę ją
do środka. Przez chwilę wpatruje się w swoje stopy, jakby zawstydzona. Kiedy
znów patrzy mi w oczy, robię krok do tyłu i wpuszczam ją do domu. Wchodzi,
nie odrywając wzroku od ziemi.
Kiedy Maggie zatrzymuje się w salonie, sięgam do kieszeni i wyjmuję
telefon. Nie chcę żadnych niedomówień, dlatego piszę do Sydney.

Ridge: Właśnie wpadła bez zapowiedzi Maggie. Jeszcze nie wiem, po

co, ale chcę, żebyś wiedziała.

Chowam komórkę i patrzę na Maggie. Pyta, czy może się czegoś napić,
wskazując na lodówkę. To dziwne, nigdy wcześniej nie pytała, po prostu
wyciągała sobie coś do picia.
– Oczywiście – odpowiadam, kiwając głową.
Przez chwilę stoi nieruchomo, wgapiając się w zawartość lodówki. Dociera
do mnie, że nie mam żadnego dr. peppera. Wiedząc, że ma przyjść, zawsze
trzymałem zapas w lodówce, ale nie pojawiała się od miesięcy, a ja przestałem
go kupować, gdy się rozstaliśmy. Z początku wydawało się to dziwne,
brakowało mi ciężaru zgrzewki z napojami przy zakupach, lecz z czasem
przestałem o tym myśleć. Ważne, żeby kupić wodę i herbatę.
Maggie wyciąga w końcu dwie butelki wody i podaje mi jedną z nich.
– Dziękuję – mówię.
Pokazuje na stół i miga, pytając, czy mam dla niej chwilę.
Kiwam głową, boleśnie świadom, że mój telefon nie zawibrował. Albo
Sydney nie przeczytała mojej wiadomości, albo jest wkurzona wizytą Maggie.
Mam nadzieję, że to pierwsze. Jestem o tym wręcz przekonany. Sydney to
najrozsądniejsza osoba, jaką znam. Odpisałaby, nawet gdyby wkurzała się
z powodu Maggie.
Siadam u szczytu stołu, Maggie zajmuje krzesło po prawej. Zdejmuje żakiet
i opiera łokcie na stole. Wbija przez chwilę wzrok w swoje ręce, oddychając
spokojnie. W końcu patrzy na mnie i miga:
– Przyszłabym wcześniej, ale dwa dni temu zmarł mój dziadek. W niedzielę
wieczorem.
Natychmiast chwytam ją za dłoń i przyciągam do siebie, żeby przytulić.
Czuję się jak ostatni dupek. Wiedziałem przecież, że chorował. Niezależnie od
tego, co zaszło między nami w sobotni ranek, powinienem był sprawdzić, co u
jej dziadka. Umarł dwa dni temu, a ja nie miałem o tym pojęcia. Tylko dlaczego
nie wspomniała o tym przynajmniej Warrenowi?
Odsuwam się, żeby zapytać, czy wszystko gra, ale odpowiada, zanim udaje
mi się wykonać choćby jeden znak.
 – Nic mi nie jest – miga. – Spodziewaliśmy się tego od jakiegoś czasu, wiesz
przecież. Ciotka przyleciała z Tennessee i pomogła mi dziś z wszystkimi
formalnościami. Postanowiłyśmy, że nie będzie nabożeństwa żałobnego. – Ma
lekko zaczerwienione i zapuchnięte oczy, jakby już swoje z tego powodu
wypłakała. – Ale nie po to tu jestem. Byłam w Austin i postanowiłam zajrzeć,
bo…
Milknie, żeby się napić i wziąć w garść. Zmiana tematu ze śmierci dziadka
musi być trudna. Wydaje się trochę wstrząśnięta, więc daję jej chwilę. W końcu
ociera usta rękawem i znów patrzy mi w oczy.
– Przyszłam, bo mam dużo do powiedzenia i chciałabym to zrobić, zanim
zdążysz mi przerwać. Wiesz, jak trudno mi przepraszać.
Przyszła mnie p rzep ro s ić? Coś takiego... Nie spodziewałem się tego.
Rzeczywiście, przeprosiny zawsze przychodziły jej z ogromną trudnością. To
jedna z różnic między nią a Sydney; ciężko mi się było przestawić. Sydney
szybko przebacza i prosi o wybaczenie, Maggie potrzebowała czasu do namysłu.
Tak jak teraz. Mija dobra minuta, zanim rzeczywiście zaczyna przepraszać.
– Mówiłeś mi kiedyś, że noszenie aparatu słuchowego ciągle przypominało
ci o tym, że nie słyszysz. A bez niego nawet o tym nie myślisz – miga. – Ja
właśnie tak czuję się ze swoją chorobą, Ridge. Z tymi wszystkimi lekarzami,
szpitalami, kamizelką i lekami. Wszystko mi ciągle o niej przypomina, ale kiedy
tylko udaje mi się tego uniknąć, całkiem przestaję o niej myśleć. Te chwile
normalności są bardzo miłe. Nasz związek był dla mnie na początku jednym
z tych wspaniałych momentów normalności. Dopiero zaczęliśmy się spotykać
i nie mogliśmy się sobą nacieszyć. Ale im dłużej byliśmy razem, tym częściej
zauważałeś, że wolę być z tobą, niż iść na terapię czy badania.
Milknie na chwilę, jakby musiała się zebrać na odwagę. I chyba tak właśnie
jest. Czekam więc cierpliwie i nie przerywam, tak jak chciała.
– Po jakimś czasie zacząłeś się o mnie martwić – ciągnie dalej. –
Sprawdzałeś mój kalendarz, żeby mieć pewność, że dotrę na każdą wizytę.
Pisałeś po kilka razy dziennie, żeby przypomnieć mi o tabletkach. Raz nawet
przyłapałam cię na tym, że je liczysz, chcąc się upewnić, że na pewno biorę je
tak, jak powinnam. Wiem, że to wszystko robiłeś dla mojego dobra, dlatego że
mnie kochałeś. Ale zaczęłam cię utożsamiać ze wszystkim, czego chciałam
uniknąć: z wizytami u lekarzy, zabiegami i tak dalej. – Patrzy mi w oczy. –
Wciąż przypominałeś mi, że muszę żyć z tą chorobą. Nie wiedziałam, jak sobie
z tym poradzić.
Ociera dłonią łzę spływającą jej po policzku.
– Wiem, że nie zawsze to okazywałam, ale naprawdę jestem ci wdzięczna.
Naprawdę. Tak bardzo, że wszystko mi się miesza, bo mam też do ciebie żal,
tyle że ten żal bierze się ze mnie i nie ma żadnego związku z tobą. Wiem, że
robiłeś to wszystko, bo chciałeś jak najlepiej. Wiem, że mnie kochałeś. To, co ci
wtedy powiedziałam… nie jestem z tego dumna. I … – Jej wargi drżą, a po
policzkach ciekną łzy. – Przepraszam, Ridge. Naprawdę. Za wszystko.
Wypuszczam z siebie powietrze.
Muszę wstać z tego krzesła.
Przechodzę do kuchni i przynoszę jej serwetkę. Jednak nie siadam
z powrotem. Nie spodziewałem się tego i nie wiem teraz, jak jej odpowiedzieć.
Czasami nie wiem, co powiedzieć, i to ją denerwuje. A jest już wystarczająco
zdenerwowana. Zakładam ręce na kark i krążę po salonie. Zatrzymuję się, czując
wibracje telefonu. Natychmiast po niego sięgam.

Sydney: Dzięki za informację. Miej do niej cierpliwość, Ridge. Jestem

pewna, że kosztowało ją to wiele odwagi.

Wpatruję się w wiadomość i kręcę głową, zdziwiony tym, że Sydney zdaje

się więcej rozumieć z tej sytuacji niż ja. Zupełnie nie rozumiem, czemu jej
głównym kierunkiem na studiach jest muzyka, skoro ma wrodzony talent do
psychologii.
Wsuwam telefon z powrotem do kieszeni i patrzę na Maggie, która nadal
siedzi przy stole, ocierając zapłakane oczy. To dla niej bardzo trudne. Sydney
ma rację. Przyjście tu i wyznanie tego wszystkiego musiało wymagać ogromnej
odwagi.
Wracam na krzesło i chwytam ją dłońmi za rękę.
– Ja również przepraszam – mówię, ściskając jej palce, by podkreślić
szczerość swoich słów. – Za mało było we mnie twojego chłopaka, a za dużo…
tyrana.
Moje słowa sprawiają, że śmieje się przez łzy.
– Nie byłeś tyranem – miga. – Najwyżej trochę władczy.
Śmieję się razem z nią. To już coś. Po sobotnim poranku nie wierzyłem, że
jeszcze kiedykolwiek będziemy się wspólnie śmiać.
Maggie nagle odwraca głowę, więc podążam za jej spojrzeniem i widzę
Bridgette. Wychodzi do pracy, ale zatrzymuje się, kiedy widzi mojego gościa.
Przez chwilę nie spuszcza z nas wzroku, wreszcie marszczy brwi.
– Kutas – rzuca, po czym wychodzi, a ja jestem niemal pewien, że trzaska
przy tym drzwiami.
Patrzę na Maggie, która również wbija wzrok w drzwi.
– Co to było? – pyta.
Wzruszam ramionami.
– Zrobiła się dziwnie opiekuńcza w stosunku do Sydney. To dosyć…
ciekawe.
Maggie unosi brwi.
– Może napisz do Sydney z wiadomością, że tu jestem, zanim Bridgette to
zrobi.
– Już to zrobiłem – wyjaśniam z uśmiechem.
– No tak, mogłam się domyślić – odpowiada i się uśmiecha, a łzy już nie
wypełniają jej oczu. Pije łyk wody i opiera się na krześle. – To co? Sydney to ta
jedyna?
 Przez chwilę nie wiem, co odpowiedzieć na tak dziwne pytanie. Nie chcę, by
Maggie pomyślała, że czegoś jej brakowało, ale różnią się z Sydney
diametralnie. Z Sydney łączy mnie głębsze uczucie, za którym tęskniłem jak za
niczym innym w życiu. Jak mam to powiedzieć, żeby nie urazić Maggie?
Kiwam głową i migam:
– Na pewno ta ostatnia.
Również kiwa głową, a w jej oczach pojawia się smutek. Nienawidzę tego,
ale nie mogę nic z tym zrobić. Wszystko jest teraz tak, jak powinno, nawet jeśli
Maggie czasami czuje z tego powodu żal.
– Szkoda, że nie ma żadnego podręcznika, jak żyć – mówi. – Kiedy widzę
was razem, uświadamiam sobie, jaka byłam głupia, odtrącając takiego świetnego
gościa. Jestem pewna, że straciłam swoją życiową szansę.
Wiercę się na krześle, słysząc te słowa. Nie wiem, co powiedzieć. Czy ona
sobie wyobraża, że dzięki tej rozmowie pojawi się szansa, żebyśmy się zeszli?
Jeśli tak, to od początku nie zrozumiałem, o co jej chodziło.
– Maggie, ja nie… my nie możemy być znowu razem.
Patrzy na mnie spod przymrużonych powiek, jak zawsze, gdy ma mnie za
idiotę.
– Nie mówię o to bie, Ridge – wyjaśnia ze śmiechem – tylko o moim
doktorku spadochroniarzu.
Przekrzywiam głowę, w równej mierze ucieszony, co zawstydzony.
– O rany. Zrobiło się dziwnie.
Maggie znów się śmieje, po czym pokazuje palcem na mnie i na siebie.
– Myślałeś, że… Gdy mówiłam o tym świetnym gościu… Naprawdę
z miejsca uznałeś, że chodzi o ciebie?
Jej śmiech przybiera na sile. Ja próbuję nad sobą panować, ale też nie umiem
powstrzymać uśmiechu. Uwielbiam jej śmiech, lecz jeszcze bardziej uwielbiam
to, że znalazła sobie kogoś innego.
To dobrze.
 Maggie wstaje z krzesła.
– Warren będzie w sobotę?
Kiwam głową i również się podnoszę.
– Tak, powinien być. Czemu pytasz?
– Bo chciałabym, żebyśmy wszyscy porozmawiali. Mam wrażenie, że
potrzebny nam plan na przyszłość.
– Tak, oczywiście. Z chęcią to zrobię. Nie będzie ci przeszkadzała obecność
Sydney?
– Już ma to wpisane do kalendarza – odpowiada z uśmiechem, wkładając
żakiet.
No dobra, tego się nie spodziewałem.
– Rozmawiałaś z nią?
Maggie potwierdza skinieniem głowy.
– Z jakiegoś powodu uznała, że powinna mnie przeprosić. A ja… też
musiałam ją przeprosić. Pogadałyśmy sobie od serca. – Rusza do drzwi, ale
zatrzymuje się przed wyjściem. – Jest bardzo… taktowna.
Kiwam głową. Nie mam pojęcia, kiedy mogły ze sobą rozmawiać. I dlaczego
nic o tym nie wiedziałem.
– Tak – odpowiadam. – Zdecydowanie jest taktowna.
Maggie otwiera drzwi.
– Nie pozwól, żeby Bridgette ją zepsuła – mówi, wychodząc za próg. – Do
zobaczenia w sobotę.
– Do zobaczenia. – Przytrzymuję drzwi. – I naprawdę bardzo mi przykro
z powodu twojego dziadka.
– Dziękuję. – Uśmiecha się.
Patrzę, jak schodzi po schodach, a potem idzie do samochodu. Gdy odjeżdża,
nie zamykam drzwi, tylko chwytam klucze leżące na blacie i wkładam buty.
Jadę prosto do biblioteki.
 *

Widzę ją w najdalszym kącie sali. Stoi przy wózku i odkłada książki na

półki, po czym wykreśla je markerem z listy. Stoi tyłem do mnie, więc przez
dobrą minutę przyglądam się, jak pracuje. Jest dość pustawo, więc nie boję się,
że ktoś zwróci uwagę na to, że się gapię. Nadal nie wiem, kiedy i po co odbyła
rozmowę z Maggie ani jaki był jej przebieg. Sięgam po komórkę.

Ridge: Dlaczego mi nie powiedziałaś, że rozmawiałaś z Maggie?

Przyglądam się jej reakcji, gdy odczytuje wiadomość. Wpatruje się

w wyświetlacz, masując dłonią czoło. Potem opiera się o regał i oddycha
głęboko.

Sydney: Miałam ci powiedzieć, ale chciałam, żebyście pogadali,

zanim ci powiem, że pojechałam do niej w niedzielę. To nic takiego,
słowo. Musiałam jej tylko powiedzieć parę rzeczy. Przepraszam cię,
Ridge.

Patrzę na nią i widzę, w jak strasznym jest stanie. Niepokoi się, masuje
dłonią kark i nie odrywa wzroku od telefonu, czekając na moją odpowiedź.
Podnoszę komórkę i robię jej zdjęcie, które wklejam do wiadomości.
Wysyłka zajmuje chwilę. Kiedy fotografia dociera na jej telefon, Sydney
natychmiast odwraca się do mnie. Patrzymy sobie w oczy.
Kręcę głową, ale nie dlatego że się na nią gniewam czy cokolwiek w tym
rodzaju. Kręcę z niedowierzeniem, że zebrała w sobie tyle sił, by pojechać do
mojej byłej dziewczyny, żeby naprawić nasze stosunki.
Jeszcze nigdy do nikogo nie czułem tak wielkiej wdzięczności.
Ruszam w jej kierunku, a ona odsuwa się od regału i stoi sztywno, próbując
przewidzieć, co zrobię. Nie mówię ani słowa, kiedy staję przed nią. Nie muszę.
Doskonale wie, co myślę, bo wystarczy, by była tuż obok, byśmy nawiązali
porozumienie. Jesteśmy idealnie zgrani: ona robi dwa kroki w tył, a ja robię dwa
kroki do przodu, dzięki czemu chowamy się między regałami.
Ko ch am cię.
Nie mówię tego ani nie migam. Po prostu to właśnie czuję, a ona to słyszy.
Podnoszę ręce i gładzę wierzchem dłoni jej policzek, próbując być równie
delikatny jak ona. Muskam opuszkami jej wargi, podziwiając ich kształt i każde
słowo, jakie z nich płynie. Zsuwam dłonie niżej i dotykam kciukami jej szyi.
Czuję jej przyspieszony puls.
Opieram się czołem o jej czoło i zamykam oczy. Chcę tylko czuć bicie jej
serca pod palcami. Poczuć jej oddech na swoich ustach. Rozkoszuję się tym
wszystkim, dziękując jej w myślach.
Szkoda, że znajdujemy się w miejscu publicznym. Podziękowałbym jej za to
na wiele innych sposobów, bez pomocy słów.
Przysuwam się bliżej, zmuszając ją, by oparła się plecami o regał. Podnoszę
jej głowę i zbliżam swoje usta do jej warg tak, że ledwie się dotykają. Czuję jej
szybki oddech i napawam się nim przez kilka chwil, a potem wsuwam język
w jej usta, by skraść jej jeszcze kilka oddechów. Jej wargi nigdy nie były tak
ciepłe i nęcące.
Opiera dłoń z kartką i markerem o moją pierś i próbuje się wyprostować.
Papier spada na podłogę. Sydney przekrzywia głowę i rozchyla usta, spragniona
kolejnych pocałunków. Chwytam ją za tył głowy i przyciskam do siebie,
wdychając jej oddech.
Całuję ją i kocham.
Kocham ją i całuję.
Całuję ją.
I jestem w niej po uszy zakochany.
Przerwanie tego pocałunku to najtrudniejsza rzecz w moim życiu. Sydney
kurczowo ściska moją koszulkę. Wciąż ma zamknięte oczy, gdy się od niej
odsuwam, więc przyglądam się jej, coraz bardziej przekonany, że karma być
może jednak wie, co robi. Może był jakiś powód tego całego syfu, jaki mi się
w życiu przytrafił. Nie byłoby równowagi, gdyby trafiło mi się szczęśliwe
dzieciństwo, a potem dostałbym od losu równie szczęśliwe życie jak to, które
będę dzielił z Sydney. Żebym mógł z nią być, potrzebne było takie dzieciństwo,
jakie miałem. Jest taka dobra i doskonała, że musiałem trochę pocierpieć, by
zostać tak hojnie wynagrodzony.
Dotykam jej dłoni, które wciąż zaciskają się na mojej koszulce. Kartka
spadła na ziemię, ale wciąż trzyma marker. Wyciągam go z jej palców, a ona
otwiera oczy, gdy wsuwam palce za kołnierzyk jej bluzki. Odsuwam go
odrobinę, odsłaniając skórę nad sercem. Zdejmuję zębami zakrętkę z markera
i przyciskam do odsłoniętego ciała, pisząc tuż nad sercem:
MOJE.
Nakładam zatyczkę na marker, całuję Sydney po raz ostatni i odchodzę.
To najlepsza z naszych rozmów, choć nie powiedzieliśmy ani słowa.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 20

Sydney

Siedzę w aucie Ridge’a i gapię się przez okno. Opuszkami palców muskam
napis, który noszę nad sercem od wtorkowego wieczoru. „Moje”. Po czterech
dniach zdążył już nieco wyblaknąć, ale na szczęcie był to niezmywalny marker,
a ja starałam się omijać to miejsce, szorując się pod prysznicem.
Tamtego wieczoru, zaraz po wyjściu Ridge’a z biblioteki, musiałam na
chwilę gdzieś usiąść. Jego wizyta wprowadziła mnie w takie oszołomienie, że
cudem nie zemdlałam. Nie trwało to nawet pięciu minut, ale było to
najintensywniejsze niecałe pięć minut w moim życiu. Tak bardzo, że
przekonałam koleżankę, żeby wzięła za mnie resztę zmiany, i pojechałam prosto
do mieszkania Ridge’a, by dokończyć to, co zaczął. Pięć minut w bibliotece
przeszło w dwie godziny w łóżku.
Trzy z czterech kolejnych nocy również spędziliśmy razem.
Powtórzył mi całą rozmowę z Maggie. Było mi strasznie przykro, że jej
dziadek zmarł parę godzin po mojej niedzielnej wizycie. Kiedy dowiedziałam
się, że mając to wszystko na głowie, znalazła czas, żeby przeprosić Ridge’a, mój
szacunek do niej jeszcze wzrósł. To naprawdę pomogło Ridge’owi, tak jakby po
ich wtorkowej rozmowie z jego ramion spadł olbrzymi ciężar. Ostatnie cztery
dni to były najlepsze chwile, jakie z nim spędziłam, odkąd się poznaliśmy.
Początkowo wszystkie nasze rozmowy toczyły się w cieniu poczucia winy
wobec Maggie. Po tym, jak w zeszłym tygodniu wybuchła między nimi kłótnia,
każda nasza rozmowa podszyta była niepokojem o nią. Jednak od wtorku za
każdym razem, gdy byliśmy sami, czułam, że naprawdę jesteśmy sami.
Wpuszczenie Maggie do naszego życia w jakiś sposób odsuwa ją jeszcze
bardziej od naszego związku. Brzmi to mało sensownie, ale tak jest. Skupienie
się na tym, że się przyjaźnią, zamiast na tym, że jest jego byłą, będzie miało na
dłuższą metę lepszy wpływ na nasz związek.
Miejmy nadzieję, że Bridgette też to wkrótce zrozumie. Bo na razie nie jest
tym zachwycona. Razem z Warrenem siedzi teraz z tyłu samochodu, a Ridge
prowadzi. Przez całą drogę do domu Maggie Bridgette nie odezwała się ani
słowem, bo tuż przed wyjściem pokłóciła się z Warrenem. Domagała się, żeby
jechać z nami, na co jej odpowiedział, że nie chce jej tam, bo nie potrafi być
miła dla Maggie. To ją wkurzyło. Wrócili do swojego pokoju, a my z Ridge’em
musieliśmy odczekać na kanapie, aż przestaną się kłócić.
Właściwie to zajęliśmy się całowaniem, więc w sumie mało nas obchodziło,
kiedy skończą. Jednak kłótnia najwyraźniej wciąż trwa. Zatrzymujemy się
właśnie na podjeździe przed domem Maggie, a jedyne słowa, jakie padają z ust
Bridgette, to:
– Muszę siku.
Wysiada, trzaskając drzwiami.
Bridgette nie należy do szczególnie rozsądnych osób, ale zaczynam ją lubić
i rozumieć. Jest jak otwarta książka, ale targa nią tyle uczuć, że mogłaby
zapełnić nimi wiele stron.
Nie musimy pukać do drzwi, bo Maggie staje w progu, gdy zatrzymujemy
samochód. O ile Bridgette mija ją bez słowa, Warren przytula ją na powitanie.
Również Ridge bierze ją w objęcia. Ja też, choćby dlatego, że wolę, by wszystko
dobrze się zaczęło.
– Ładnie pachnie – miga Ridge, rzucając kluczyki na stół.
– Lazania – odpowiada Maggie. – Czytam właśnie książkę, której
bohaterowie robią sobie lazanię za każdym razem, gdy muszą o czymś pogadać.
Pomyślałam, że może się przydać. – Maggie przygląda mi się, idąc do kuchni. –
Lubisz książki, Sydney?
– Uwielbiam – odpowiadam, zdejmując sweter i wieszając go na oparciu
krzesła. – Tylko nie mam na nie za dużo czasu. Co jest przykre, biorąc pod
uwagę, że pracuję w bibliotece.
Bridgette zamyka się w łazience, a Warren rzuca się demonstracyjnie na
kanapę, kryjąc twarz w poduszkach.
– Zabijcie mnie – mamrocze pod nosem.
– Czyżby kłopoty w raju? – pyta Maggie.
Warren unosi głowę, żeby na nią spojrzeć.
– W raju? Serio myślisz, że mieszkamy z Bridgette w raju?
– Kłopoty w szeolu? – poprawia się Maggie.
– Nawet nie wiem, co to znaczy – stwierdza Warren, siadając na kanapie.
– To jedna z nazw piekła.
– Ach tak. Wiesz, że nie łapię długich mądrych słów.
– To tylko pięć liter.
Przenoszę wzrok między nimi, śledząc ich rozmowę. W końcu jednak
zatrzymuję spojrzenie na Ridge’u, który stoi przede mną.
– Napijesz się czegoś? – pyta.
Kiwam głową. Rusza do kuchni i sięga do szafki, by przygotować nam coś
do picia. Dziwnie się czuję, patrząc, że zachowuje się w tym miejscu zupełnie
jak u siebie. Tak przecież kiedyś było i prawdopodobnie spędzał tutaj dużo
czasu. To jedna z tych rzeczy, z którymi będę musiała się pogodzić. Ridge
podaje mi szklankę wody i siada obok Warrena.
Idę do kuchni.
– Pomóc ci w czymś? – pytam Maggie.
Dziewczyna kręci głową i wkłada sałatkę do lodówki.
– Nie trzeba. Wszystko już gotowe oprócz lazanii. – Spogląda na Ridge’a
i Warrena. – Chcecie siąść przy stole i pogadać, zanim zjemy?
Warren klepie się w kolana.
– Gotowy – odpowiada, zrywając się z miejsca.
 Idziemy we czwórkę do kuchni, gdzie dołącza do nas Bridgette. Maggie
siada u szczytu stołu, ja zajmuję miejsce obok Ridge’a, a Bridgette wybiera
drugi koniec stołu, chcąc, by dzieliło ją puste krzesło od Warrena, który tylko
kręci głową i całkiem ją ignoruje.
Maggie otwiera teczkę, która przed nią leży, a potem się prostuje i zaczyna
migać, równocześnie mówiąc. Lubię patrzeć, jak miga. Nie wiem czemu, ale
łatwiej mi ją zrozumieć niż Ridge’a czy Warrena. Może dlatego że ma
delikatniejsze ręce. Wydaje mi się też, że miga wolniej i jeśli to w ogóle
możliwe, wyraźniej.
– Dziękuję, że zgodziliście się na to spotkanie. – Spogląda na wszystkich,
a potem skupia się na mnie. – Zwłaszcza ty – dodaje.
Kiwam głową, ale wiem, że tak naprawdę powinna podziękować Warrenowi.
To on kopnął mnie w tyłek, zmuszając do tego, bym odezwała się do niej.
– Podjęłam parę decyzji, o których chciałabym porozmawiać od razu, bo
dotyczą kolejnego roku mojego życia. I tym samym waszego. – Kiwa głową
w kierunku korytarza i dopiero wtedy wszyscy zauważamy stojące tam kartony
do przeprowadzek. – Skończyłam staż i pisanie pracy magisterskiej, więc
postanowiłam wrócić do Austin. W środę właścicielka domu powiedziała, że
znalazła innego lokatora, dlatego muszę się wyprowadzić do końca miesiąca.
Wykorzystuję chwilę przerwy, by wtrącić się z pytaniem:
– A twoja lekarka nie jest stąd, z San Antonio?
Maggie kręci głową.
– Wynajmuje tutaj gabinet na jeden dzień w tygodniu, ale urzęduje w Austin,
więc to dla mnie też ułatwienie.
– Znalazłaś już jakieś mieszkanie? – pyta Warren. – Miesiąc kończy się za
parę dni.
– Tak – odpowiada Maggie. – Ale będzie wolne piątego kwietnia. Lokatorzy
dopiero się wyprowadzili i trzeba je odświeżyć.
– Na tym samym osiedlu co ostatnio? – drąży dalej Warren.
 Maggie spogląda na Ridge’a. Wisi między nimi coś niewypowiedzianego.
W końcu dziewczyna kręci głową i odpowiada:
– Nie mieli niczego wolnego. Tym razem w północnym Austin.
Warren pochyla się i patrzy na nią w dziwny sposób, a z ust Ridge’a
wydobywa się ciężkie westchnienie. Nic z tego nie rozumiem.
– O co chodzi? – pytam. – Co jest nie tak z północnym Austin?
– To dość daleko od was – wyjaśnia Maggie, patrząc na mnie. – Ridge i ja…
kiedy jeszcze mieszkałam w Austin… wybieraliśmy mieszkania blisko szpitali
i lekarzy. To sporo ułatwiało.
– A sprawdzałaś na naszym osiedlu? – pyta Warren. – Wiem, że były wolne
mieszkania.
Bridgette chrząka z wyraźnym niezadowoleniem i kładzie na stole torebkę.
Wyjmuje z niej pilnik i bierze się do piłowania paznokci.
Wymieniamy spojrzenia z Maggie.
– Nie – odpowiada dziewczyna, kręcąc głową. – Ale na północy nie powinno
być źle. Mieszkam od roku w San Antonio i wszystko jest w porządku.
– Ja bym tego nie powiedział – oponuje Warren.
– Wiesz, o co mi chodzi. Nie przydarzyło mi się nic tak strasznego, że
umarłabym bez waszej pomocy. Myślę, że po drugiej stronie miasta też sobie
poradzę.
Ridge kręci głową.
– Umarłabyś w mojej łazience, gdyby Sydney cię nie znalazła. To, że miałaś
szczęście, nie oznacza, że to dobry pomysł.
– Właśnie – wtóruje mu Warren. – Mieszkasz na północy San Antonio, a my
na południu Austin, więc dojazd zajmuje zaledwie trzy kwadranse. Jeśli
przeprowadzisz się do północnego Austin, dotarcie do ciebie będzie trwało co
najmniej godzinę. Czasami ludzie mieszkają w tym samym mieście, a dojazd
jest dłuższy niż wtedy, gdy mieszkają w sąsiednich.
Maggie wzdycha.
 – Nie stać mnie teraz na nic innego – mówi nieco ciszej. – Jedyne dostępne
mieszkania w pobliżu szpitala są dla mnie za drogie.
– To może znajdź jakąś pracę – wcina się Bridgette.
Wszyscy skupiamy się na niej, bo nikt chyba się nie spodziewał, że w ogóle
się odezwie. Ona zaś wpatruje się w Maggie, opierając pilnik na kciuku.
– Ciężko utrzymać posadę, gdy się regularnie ląduje w szpitalu – wyjaśnia
Maggie. – Trzy lata temu musiałam się zgłosić po zasiłek dla
niepełnosprawnych, żeby starczyło mi na czynsz.
Wydaje się nieco speszona, ale dobrze ją rozumiem. Bridgette nie owija
w bawełnę. Ani przy Maggie, ani przy nikim innym.
Odpowiedź Maggie wywołuje u niej jedynie wzruszenie ramion. Po chwili
znów zabiera się do piłowania paznokci.
– Tak jak już mówiłem – podejmuje Warren – sprawdziłaś, czy jest coś
wolnego na naszym osiedlu?
Maggie znów na mnie patrzy. Ja spoglądam na Ridge’a, a on odwzajemnia
spojrzenie. Rozumiemy się bez słów.
Kiwam głową. Choć gdyby się nad tym zastanowić, ten pomysł jest
całkowicie niedorzeczny, z jakiegoś powodu wcale tego nie czuję. Gdyby
zamieszkała tam, gdzie Ridge i Warren, wszyscy mieliby łatwiej. Naprawdę nie
wierzę, że chciałaby jeszcze raz spróbować kręcić z Ridge’em, więc w ogóle nie
czuję się zaniepokojona. Może jestem naiwna, ale powinnam ufać instynktowi.
A ten podpowiada mi, że lepiej, by Maggie mieszkała bliżej nas niż dalej.
– Zupełnie mi nie przeszkadza, że będziesz mieszkać na tym samym osiedlu
co Ridge, jeśli to właśnie cię powstrzymuje – zapewniam ją. – Gdy w zeszłym
roku zamieszkałam u Ridge’a i Warrena, mój były chłopak wprowadził się do
mojej byłej najlepszej przyjaciółki. Z naszego balkonu widzimy ich salon. Nic
dziwniejszego już mnie pewnie nie spotka.
Maggie uśmiecha się z wdzięcznością i patrzy na Bridgette. Ridge obejmuje
ramieniem oparcie mojego krzesła i pochyla się, żeby pocałować mnie w czoło.
Kocham te jego milczące podziękowania.
Bridgette patrzy Maggie w oczy. Nie wygląda na zachwyconą. W końcu
pochyla się do Warrena.
– To może, kurde, od razu odstąpmy jej pokój u nas, co, Warren? Będziemy
żyć jak jedna wielka rodzina.
– Przestań. – Warren wbija spojrzenie w sufit.
– Nie. Sam pomyśl. Ledwo się wprowadziłam, zaciągnąłeś mnie do łóżka.
Sydney się wprowadziła i Ridge zaczął się przy niej kręcić. Maggie też powinna
dostać szansę.
Zamykam oczy i powoli kręcę głową, po czym ją zwieszam. Dlaczego
Bridgette musi się tak zachowywać? Maggie próbuje zamordować ją wzrokiem.
– Wydaje mi się, że zapomniałaś, że już z nimi byłam, Bridgette. Miałam
swoją kolej, ale dziękuję, że o tym pomyślałaś.
– Spierdalaj – rzuca Bridgette.
Nagle wszystko bierze w łeb. Mam wrażenie, że sam Ridge nie rozumie, co
się dzieje. Słysząc słowa Bridgette, Maggie odsuwa krzesło i wstaje. Zamyka się
w swojej sypialni. Obie posunęły się stanowczo za daleko. Opieram głowę na
dłoniach.
– Dlaczego, Bridgette? – To jedyne, co mogę z siebie wydusić.
Patrzy na mnie, jakbym ją zdradziła, i macha dłonią w kierunku sypialni
Maggie.
– Jak możesz się na to zgadzać? Jest niewdzięczna, zawsze taka była, a teraz
wprowadzi się na nasze osiedle i jeszcze zmanipulowała wszystkich tak, że to
wygląda na twój pomysł!
Zastanawiam się nad tym chwilę. Ale tylko chwilę. W kolejnej podnoszę się
z krzesła i ruszam do sypialni Maggie. Naprawdę uważam, że Bridgette się myli.
Nie wierzę, że Ridge kochał osobę, która nie okazuje wdzięczności i manipuluje
innymi. To niemożliwe.
Kiedy otwieram drzwi, Maggie siedzi ze skrzyżowanymi nogami na łóżku
i ociera łzy. Siadam obok niej. Kiedy na mnie patrzy, jej spojrzenie jest
przepełnione poczuciem winy.
– Przepraszam. To było żałosne. Ale Bridgette nie ma racji, naprawdę nie
chcę wam się wtrącać do życia – szepcze, a z jej głosu można wyczytać, że zaraz
się znowu rozpłacze. – Gdyby to ode mnie zależało, wyprowadziłabym się tak
daleko, że dojazd zajmowałby wiele godzin. Ale próbuję się dostosować
z szacunku dla ich czasu.
W to akurat wierzę. Maggie na pewno chętniej zamieszkałaby gdzieś, gdzie
mogłaby sobie bezkarnie pofolgować.
– Wierzę ci – mówię. – I zgadzam się. Przyjechaliśmy, bo Warren i Ridge są
twoimi opiekunami, w razie gdyby coś ci się stało. Myślę, że nie musisz się
przejmować uczuciami Bridgette i moimi. Szczerze mówiąc, swoimi też nie.
Chodzi o to, jak ułatwić życie Warrenowi i Ridge’owi. A jeśli zamieszkasz tam
gdzie oni, na pewno będzie im łatwiej.
– Wiem – odpowiada Maggie. – Ale nie chcę skłócić Bridgette z Warrenem
i wydaje mi się, że to wy obie powinnyście podjąć decyzję, tylko że ona nigdy
się na to nie zgodzi. A ja nie mogę jej za to winić.
Racja. Z tym chyba wszyscy mogą się zgodzić. Odwracam się do drzwi.
– Bridgette! – krzyczę.
Słyszę szuranie krzesła i demonstracyjne tupanie, które zbliża się do drzwi
sypialni. Staje w progu, ale nie wchodzi dalej, tylko krzyżuje ręce na piersiach
i opiera się o framugę.
– Chodź tu – mówię, klepiąc łóżko.
– Tu mi dobrze.
Patrzę na nią jak na krnąbrne dziecko.
– Chodź tutaj natychmiast.
Bridgette wlecze się do łóżka i rzuca się na nie w poprzek. Zachowuje się
równie teatralnie jak Warren na kanapie. Ich podobieństwo strasznie mnie bawi.
Patrzy na mnie, unikając wzroku Maggie.
 Opieram się o zagłówek i z przekrzywioną głową wpatruję się w Bridgette.
– Opowiesz nam, co czujesz?
Przewraca oczami i opiera głowę na dłoni.
– Cóż, doktor Blake – mówi głosem nasyconym sarkazmem – czuję, że była
dziewczyna naszych chłopaków chce zamieszkać na naszym osiedlu. Nie
podoba mi się to.
– A myślisz, że mnie się podoba? – pyta Maggie.
Bridgette patrzy jej w oczy. Zdecydowanie się nie lubią. W ogóle.
– Od jak dawna się znacie? – pytam.
– Wprowadziła się do Ridge’a i Warrena kilka miesięcy przed tobą –
odpowiada Maggie, mówiąc o niej tak, jakby nie leżała na tym samym łóżku. –
Początkowo próbowałam być dla niej miła, ale sama wiesz, jak to się potoczyło.
– Myślę, że wszystkie trzy powinnyśmy się napić – stwierdzam. To
poskutkowało w przypadku mnie i Bridgette. Może uda się też z Bridgette
i Maggie.
Maggie patrzy na mnie, jakbym zwariowała.
– To byłby koszmar.
Bridgette kiwa głową.
– Alkohol nie zmaże tego, co było między nią a Warrenem.
Maggie wybucha śmiechem, po czym zwraca się tym razem bezpośrednio do
Bridgette:
– Naprawdę uważasz, że istnieje choć cień szansy, że mogłabym znów się
zainteresować Warrenem? Nie bądź śmieszna.
Bridgette przewraca się na plecy i wpatruje w sufit.
– Nie martwię się tym, że ty zakochasz się w nim. Martwię się, że on
zakocha się w tobie. Ładna z ciebie laska, a Warren jest strasznie płytki i leci na
ładne laski.
Maggie i ja patrzymy po sobie. A potem obie zaczynamy się śmiać. Kręcę
głową, zaskoczona brakiem pewności siebie Bridgette.
– Naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, że jesteś najładniejszą z lasek? –
pytam. – Warren może i jest płytki jak kałuża latem, ale jest w tobie zakochany
po uszy.
– Nie chcę cię komplementować, bo jesteś dla mnie wredna – włącza się
Maggie – ale Sydney ma rację. Widziałaś swój tyłek? Wygląda jak dwa
przytulające się czipsy Pringles.
Co to w ogóle znaczy? Komentarz Maggie wywołuje uśmiech na twarzy
Bridgette, choć bardzo stara się go ukryć.
– Na miłość boską, pracujesz w Hooters – dodaje Maggie. – Gdybym ja się
tam pojawiła, odesłaliby mnie do diabła, biorąc za dwunastoletniego chłopca.
Bridgette odwraca głowę do Maggie.
– Nie przerywajcie… – mówi, zmuszając nas do dalszego obsypywania jej
komplementami.
Przewracam oczami i wyciągam nogę, kopiąc ją dla żartu w udo.
– Warren cię kocha. Skończ z tymi dziwacznymi kompleksami. Masz fart, że
twój chłopak ma tak duże serce, że chce zająć się jedną ze swoich najlepszych
przyjaciółek.
Maggie kiwa głową.
– To prawda. To dobry chłopak. Płytki, straszliwie zarozumiały
i niewątpliwie zboczony dobry chłopak.
Bridgette jęczy i siada na łóżku. Patrzy na mnie, po czym przenosi wzrok na
Maggie. Nie mówi, że cieszy się z tego, że Maggie zamieszka na naszym
osiedlu, ale też już nie protestuje przeciwko temu, więc uważam to za
zwycięstwo. Wstaje i kieruje się do drzwi, lecz zatrzymuje się przed olbrzymim
lustrem Maggie. Odwraca się i zerka przez ramię na swoje odbicie, trzymając się
obiema dłońmi za pośladki.
– Naprawdę myślisz, że moja pupa wygląda jak dwa przytulające się czipsy
Pringles?
 Maggie chwyta poduszkę i rzuca nią w Bridgette, ta zaś klepie się po tyłku
i wychodzi z pokoju.
Maggie opada na łóżko i jęczy prosto w materac. Potem siada, przekrzywia
głowę i spogląda na mnie.
– Dziękuję. Nie wiedziałabym, jak sobie z nią poradzić. Przeraża mnie.
– Mnie też – odpowiadam, kiwając głową.
Bridgette i ja ostatnio się dogadujemy, ale i tak śmiertelnie się boję jej
gniewu.
Maggie wstaje z łóżka i wraca do salonu. Idę za nią. Kiedy już wszyscy
znów siedzimy przy stole, kładzie przed sobą swoją teczkę. Patrzę na Ridge’a,
a on uśmiecha się do mnie i mówi bezgłośnie:
– Kocham cię.
Nie wiem, czemu się rumienię, przecież ciągle to powtarza.
– Mają dwa wolne mieszkania – mówi Warren, przysuwając swój telefon do
Maggie. – Jedno na piętrze i jedno na parterze. To na parterze znajduje się na
drugim końcu osiedla, ale moim zdaniem w twojej sytuacji byłoby lepsze.
Maggie patrzy na wyświetlacz jego komórki.
– Tu piszą, że będzie dostępne dopiero od trzeciego. Zadzwonię tam rano i je
zarezerwuję. Na te kilka dni mogę się zatrzymać w hotelu.
– Strata forsy – włącza się Bridgette. – To tylko kilka dni. Zostań w mojej
starej sypialni. Albo Brennana. Obie stoją puste. – Wraca do piłowania
paznokci, jednak słowa, które przed chwilą wypowiedziała, są znaczące. To
najbliższe przeprosin, czego można od niej oczekiwać.
Ridge patrzy na mnie i ściska moją rękę pod stołem, po czym wysyła mi
esemesa.

Ridge: Jeśli nie masz nic przeciwko temu, na czas jej pobytu
zatrzymam się u ciebie.
 Kiwam głową. Gdyby tego nie zaproponował, pewnie sama wyszłabym
z inicjatywą.
Nie jestem nawet pewna, czy mogłabym nie zgodzić się na jej obecność
przez kilka dni, ponieważ wszystko, co ma coś wspólnego z ludźmi siedzącymi
przy tym stole, już dawno temu przestało być normalne. Jak powiedział mi
kiedyś Warren: „Witaj w najdziwniejszym miejscu, w jakim kiedykolwiek
mieszkałaś”.
Teraz to rozumiem. Już z nimi nie mieszkam, jednak wiem, że to, co dzieje
się w tym mieszkaniu, podobnie jak i ciągłe zmiany jego mieszkańców,
przekracza wszelkie granice.
Warren wstaje od stołu, po czym zajmuje krzesło obok Bridgette. Chwyta jej
pilnik do paznokci i rzuca w głąb salonu. Następnie przybliża do niej swoje
krzesło i ją całuje.
Dziewczyna pozwala mu na to przez jakieś pięć sekund. To w równej mierze
urocze, jak krępujące.
Maggie przewraca oczami, a potem przesuwa teczkę w kierunku Ridge’a.
– Zmodyfikowałam swoją listę. Znajdują się na niej rzeczy, które chcę
zrobić, a ty powinieneś je zaakceptować. W zamian obiecuję, że lepiej o siebie
zadbam. Ale nie możesz mną dyrygować, chyba że dasz mi trochę czasu, aż się
dostosuję. Jestem w totalnej rozsypce i muszę mieć czas, by nad tym
popracować.
Ridge przygląda się przez chwilę liście, po czym patrzy na Maggie i miga
coś, czego nie rozumiem. Dziewczyna kiwa głową.
– Tak. Zamierzam skoczyć na bungee i nie możesz mi tego zabronić.
Pójdźmy na kompromis.
Ridge wzdycha i oddaje listę Maggie.
– Zgoda. Ale dołączysz do grupy wsparcia.
Maggie zaczyna się śmiać, Ridge natomiast zachowuje powagę.
– To nie kompromis – mówi dziewczyna. – To tortury.
 Ridge wzrusza ramionami.
– To kompromis – stwierdza. – Jeśli ci się nie spodoba, możesz się wycofać.
Ale moim zdaniem będzie to dla ciebie korzystne. Nie sądzę, żeby ktokolwiek
z nas wiedział, przez co naprawdę przechodzisz. Dobrze by ci zrobiło pogadanie
z kimś, kto znajduje się w podobnej sytuacji.
Maggie jęczy i uderza trzykrotnie głową w stół. Zrywa się z krzesła i patrzy
na mnie.
– Dołączysz do mnie – postanawia, ruszając do kuchni.
– Do twojej grupy wsparcia? – pytam zdezorientowana. Nie mam pojęcia,
dlaczego mam cierpieć przez te ich kompromisy.
– Nie – odpowiada. – Nie do grupy wsparcia. Grupy wsparcia dla chorych na
mukowiscydozę działają tylko online. Skoczysz ze mną na bungee.
Skok na bungee. Hm… Była dziewczyna mojego chłopaka chce, żebym
rzuciła się głową w dół z mostu. Czy to nie ironia losu? Spoglądam na Ridge’a
i się uśmiecham. Zawsze chciałam skoczyć na bungee. Ridge kręci głową
i odwzajemnia uśmiech, jakby został pokonany.
– Zawsze zastanawiało mnie jedno – mówi Bridgette, patrząc na Maggie,
podczas gdy Warren idzie do salonu po pilnik do paznokci. – Dlaczego nie
pomyślisz o przeszczepie płuc? Czy to by cię nie uleczyło?
Też o tym myślałam, ale nie zdążyłam zapytać o to Ridge’a.
– To nie takie proste – odpowiada Warren, podając swojej dziewczynie
pilnik. – Mukowiscydoza atakuje nie tylko płuca, więc przeszczep nie
gwarantuje pełnego wyzdrowienia.
– Poza tym nie jestem jeszcze w tak poważnym stanie – dodaje Maggie. –
Do przeszczepu kwalifikują się tylko pacjenci z naprawdę złymi rokowaniami,
a jednocześnie na tyle dobrymi, by była pewność, że przeszczep się przyjmie.
Na szczęście mój stan zdrowia nie wymaga przeszczepu. To skomplikowane.
Fajnie by było mieć nowe płuca, ale nie chcę być zakwalifikowana do
przeszczepu, bo to by oznaczało, że jest ze mną naprawdę kiepsko.
Transplantacja może przedłużyć życie o kilka lat, ale równie dobrze może je
skrócić. Mówiąc szczerze, mam nadzieję, że w najbliższym czasie do tego nie
dojdzie.
– Poza tym medycyna cały czas się rozwija – włącza się Warren. – Dlatego
rozmawiamy tylko na temat najbliższej przyszłości, nie snujemy dalekosiężnych
planów. Gdybyśmy wybiegali myślami daleko, moglibyśmy stracić z oczu inne
możliwości. Maggie nie chce nam utrudniać życia, a my nie chcemy utrudniać
go jej. Na razie najlepiej będzie radzić sobie z najbliższymi problemami za
pomocą dostępnych narzędzi.
Ridge kiwa głową, po czym zwraca się do Warrena:
– Mam wrażenie, że przez większość czasu twój mózg znajduje się w stanie
uśpienia. A potem nagle dostaje kopa i zaczyna działać na najwyższych
obrotach.
Warren uśmiecha się do niego.
– Dzięki, Ridge.
– Nie jestem pewna, czy to był komplement – zauważa Maggie
z uśmiechem.
– A ja jestem pewien, że był – odpowiada Warren.
Śmieję się, bo moim zdaniem oboje mają rację.
Przez następne pół godziny zajadamy się lazanią, którą przygotowała
Maggie, i idziemy na kolejne kompromisy. Bridgette nie mówi zbyt dużo, ale
w ogóle nie jest wredna, co wydaje się sporym postępem w porównaniu z tym,
co działo się w chwili, gdy przekroczyliśmy próg tego mieszkania.
W końcu żegnamy się z Maggie, a Ridge bierze mnie za rękę i prowadzi do
samochodu. Zmusza też Warrena, żeby to on prowadził. Wydaje się to fair –
w końcu Ridge nas tu przywiózł. Cieszę się, że będę mogła wrócić do domu,
dzieląc z Ridge’em tylną kanapę samochodu.
Kiedy ruszamy z podjazdu, splata swoje palce z moimi. Drugą ręką wyjmuje
telefon i pisze esemesa.
 Ridge: Jesteś jak zaklinaczka Bridgette. Nie wiem, jak ty to robisz.
Sydney: Nie jest taka zła. Moim zdaniem zawsze przyjmuje pozycję
obronną, bo nikt nigdy nie zadał sobie trudu, by do niej dotrzeć.
Ridge: No właśnie. Ty zadałaś sobie ten trud.
Sydney. Ja i Warren.
Ridge: On tylko dlatego, że chciał się z nią przespać. Chyba nie
spodziewał się, że się w niej zakocha. To była dla wszystkich
niespodzianka. Zwłaszcza dla niego.
Sydney: Masz wyjątkowych przyjaciół. Lubię ich.
Ridge: Teraz to również twoi przyjaciele.

Ściska moją rękę, po czym odpina mój pas i przyciąga mnie do siebie.
Następnie otacza mnie środkowym pasem i przytula.
– Tak lepiej – mówi.
Muska kciukiem moje ramię, po czym przenosi rękę w dół, tak że może
przesunąć palcem po zblakłych literach, które napisał nad moim sercem.
Przyciska usta do mojego ucha.
– Moje – szepcze.
Uśmiecham się i przykładam dłoń do jego serca.
– Moje – odszeptuję.
Ridge przywiera ustami do moich ust. Nic nie poradzę na to, że podczas tego
pocałunku nie mogę przestać się uśmiechać. Potem odsuwa się ode mnie, opiera
o drzwi samochodu i znów mnie przyciąga. Kładę nogi na siedzeniu i podwijam
je pod siebie, tuląc się do niego.
Dobrze się czuję. Wreszcie. Dawniej czułam się źle, jednak wszystko, co
wiąże się z nami, nie będzie już budzić takiego uczucia. Zawdzięczam to
w dużej mierze temu, że po tym wszystkim, co się stało, Maggie zechciała mi
przebaczyć, a nawet zaakceptować moją obecność w jej życiu.
Tak niewiarygodnie dużo zmieniło się w ostatnim roku. Myślałam, że rok,
w którym skończyłam dwadzieścia dwa lata, będzie najgorszy w moim życiu.
Tymczasem chłopak z gitarą na balkonie wszystko zmienił.
A teraz leżę w jego ramionach i nie mogę ani nie chcę przestać się
uśmiechać, bo wiem, że jego serce jest moje.
MOJE.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 21

Ridge

Naprawdę trudno mi wytłumaczyć Warrenowi, co robi nie tak, gdy trzymam

w rękach materac, który taszczymy na górę, a on ma na uszach słuchawki. Nie
chciałbym widzieć, jak manewruje łódką albo przyczepą samochodową, skoro
nie radzi sobie nawet ze zwykłym materacem.
Poza tym nie rozumiem, dlaczego w ogóle wnosimy to cholerstwo.
Mieszkanie Maggie będzie gotowe za cztery dni. Do tego czasu mogłaby spać na
kanapie albo na łóżku Brennana, które stoi puste. Jednak nie dyskutuję, bo jeśli
ma mieszkać u mnie, wolałbym, żeby ulokowała się w dawnym pokoju
Bridgette, sypialni położonej najdalej od mojej, dzięki czemu nie będzie tak
niezręcznie, nawet jeśli w tym tygodniu będę spał u Sydney.
Warren zatrzymuje się trzy schodki przed końcem, żeby zrobić sobie
przerwę. Opiera się o poręcz i wyjmuje słuchawki z uszu.
– To jedyna rzecz, którą mamy wnieść, nie? Wszystkie inne zostają
w furgonetce?
Kiwam głową i migam, żeby wziął się do roboty. Przewraca oczami
i poprawia chwyt, spychając materac na mnie.
Nowe mieszkanie Maggie znajduje się po drugiej stronie osiedla, niedaleko
starego mieszkania Sydney. Maggie próbowała kilka razy wycofać się z tego
pomysłu i znaleźć coś innego, bo martwi się, że zamieszka za blisko mnie.
Jednak jeśli mam być szczery, tak będzie najlepiej dla wszystkich. Często
choruje i przez ostatni rok wiele razy musiałem nocować w San Antonio. Nawet
gdyby mieszkała tylko kilka kilometrów stąd, za każdym razem, gdy jej stan
zdrowia by się pogarszał, musielibyśmy z Warrenem zostawać na noc, bo
Maggie wtedy jest zbyt słaba, żeby wstać z łóżka.
Jeśli zamieszka na tym samym osiedlu, wszystko będzie prostsze. Nie będę
musiał spędzać nocy w jej mieszkaniu, a ona będzie na tyle blisko, byśmy
z Warrenem mogli wpadać co godzinę, żeby sprawdzić, co u niej. Myślę, że to
dlatego Sydney z taką łatwością się zgodziła. Miała okazję oglądać Maggie
podczas choroby i wie, że kiedy jest z nią naprawdę źle, nie jest w stanie nawet
nalać sobie wody do szklanki. Nie wspominając już o kontroli nad
dawkowaniem leków i zabiegami oraz sprawdzaniu poziomu cukru co kilka
godzin. Gdyby nie mieszkała na tym samym osiedlu, musielibyśmy jeździć do
niej samochodem, a zostawienie jej samej nie wchodziłoby w grę. Jeśli będzie
tutaj, zaoszczędzę czas, a poza tym nie będę aż tak bardzo narzucał się jej ze
swoją obecnością i dzięki temu poczuje się bardziej niezależna. A przecież tego
właśnie chce.
Możemy zostawić inne rzeczy w furgonetce, bo jeden z kolegów z pracy
Warrena dorabia w firmie przeprowadzkowej. Dzięki niemu wynajęliśmy ten
wóz za zaledwie dziewiętnaście dolarów dziennie. Będzie stał na parkingu,
dopóki Maggie nie uda się wprowadzić do nowego mieszkania.
Maggie stoi na pace furgonetki, gromadząc rzeczy niezbędne do przeżycia
kolejnych czterech dni. Sydney pojechała odebrać Bridgette z pracy. Warrenowi
i mnie w końcu udaje się zataszczyć materac do sypialni i rzucić go na podłogę.
Warren ciężko oddycha, opierając ręce na biodrach.
– Jakim cudem się nie zasapałeś? – pyta, patrząc na mnie ze zdziwieniem.
– To było ledwie kilka schodków. Poza tym ćwiczę.
– Nieprawda.
– Prawda. W swoim pokoju. Codziennie.
Piorunuje mnie wzrokiem, jakby uważał tę deklarację za zdradę. Po chwili
przenosi spojrzenie na materac.
– Czy to nie dziwne?
Patrzę na materac Maggie, który wreszcie znalazł się w moim mieszkaniu.
Kiedyś wkurzało mnie, że nie chce ze mną zamieszkać, teraz wkurzam się, że
ma zatrzymać się tutaj zaledwie na kilka dni. Dziwne. Przez wiele lat
zakładałem, że Maggie i ja zamieszkamy razem i w końcu się pobierzemy.
Nigdy nie przypuszczałem, że moje życie przybierze taki obrót, a jednocześnie
nie wyobrażam sobie teraz, by mogło wyglądać inaczej.
Więc tak. Odpowiedź na pytanie Warrena brzmi: „tak, to dziwne”. Kiwam
głową. Jednak jest to dla mnie dziwne głównie dlatego, że jak na razie wszystko
wydaje się dobrze układać. Czekam, aż ktoś się potknie. Nie wiem, czy będzie to
Maggie, Bridgette czy Warren. Wątpię, by potknęła się Sydney. Radzi sobie
z tym najlepiej z nas wszystkich, a zarazem ma najwięcej powodów, by było
inaczej.
– A gdyby Sydney i Bridgette mieszkały razem i postanowiły zaprosić do
wspólnego mieszkania faceta, z którym kiedyś obie chodziły? Myślisz, że
pogodzilibyśmy się z tym?
Wzruszam ramionami.
– To chyba zależy od sytuacji.
– Akurat – miga Warren. – Wkurzyłbyś się. Wcale by ci się to nie podobało.
Zachowywałbyś się jak dupek, podobnie zresztą jak i ja. W końcu wszyscy
byśmy się rozstali.
Odrzucam tę myśl.
– Tym więcej mamy powodów, żeby doceniać nasze dziewczyny –
stwierdzam.
Warren kopie liść leżący na materacu Maggie, po czym schyla się, żeby go
podnieść.
– Ostatniej nocy dałem Bridgette w pełni do zrozumienia, jak bardzo ją
doceniam.
Uśmiecha się, a ja odczytuję to jako znak, by wrócić do furgonetki.
Kiedy schodzę po schodach, przychodzi esemes. Patrzę na komórkę
i zatrzymuję się, widząc, że to wiadomość od Sydney. Jej adresatem jest również
Warren.

Sydney: Jestem w Dairy Queen. Ktoś ma ochotę na lody?

Warren: Co to w ogóle za pytanie? Chcę czekoladowe z masłem
orzechowym.
Ridge: A ja z emenemsami.

Patrzę na furgonetkę stojącą na parkingu i widzę Maggie, która właśnie

znika w jej wnętrzu. To jedna z tych dziwnych chwil, z którymi musimy zacząć
sobie radzić. Powinienem przypomnieć Sydney, że jest tu też Maggie i może ona
również coś by chciała zamówić. Jednak dziwnie bym się czuł, mówiąc Sydney,
żeby ją uwzględniła. Choć pewnie nie jest to aż tak dziwne jak pozostałe rzeczy,
które przydarzyły się nam w ostatnich dwóch tygodniach. Zastanawiam się, co
powiedzieć Maggie i czy w ogóle powinienem jej proponować lody, wiedząc, że
powinna ograniczać cukier. Nie chcę jednak w tej chwili poruszać tematu jej
zdrowia. Staram się utrzymać dystans w nadziei, że w końcu sama to ogarnie.
Podczas gdy przeżywam te wszystkie dylematy, przychodzi kolejna
wiadomość.

Maggie: Ja poproszę dużego dietetycznego dr. peppera. Dzięki!

Nawet nie wiedziałem, że Sydney wysłała esemesa również do Maggie. Cóż,

mogłem się tego spodziewać. Za każdym razem, gdy zaczyna robić się
niezręcznie, Sydney udaje się temu zaradzić, zanim jeszcze dojdzie do czegoś
poważnego.
Podchodzę do furgonetki. Maggie właśnie grzebie w górnej szufladzie
komody, najwyraźniej czegoś szukając. W końcu wyjmuje z niej bluzkę
i upycha ją w walizce. Unosi głowę i zauważa, że stoję przy pace.
– Mógłbyś zabrać tę walizkę? – pyta.
Kiedy kiwam głową, dziękuje mi w języku migowym, po czym zeskakuje
z paki i rusza w kierunku schodów. Podchodzę do komody, by wziąć walizkę,
która na niej leży, ale zatrzymuję się na widok kartki leżącej na podłodze
furgonetki. Schylam się, by ją podnieść. Nie chcę naruszać prywatności Maggie,
więc kładę ją na komodzie, nic jednak nie poradzę na to, że przypadkiem
dostrzegam, co się na niej znajduje. Na górze widzę nagłówek: „Rzeczy, które
chcę zrobić…”. Dalsza część jest zamazana i poprawiona. Podnoszę listę,
chociaż pewnie nie powinienem.
Z dziewięciu rzeczy trzy są już odhaczone: skok na spadochronie, jazda
wyścigówką i przygoda na jedną noc.
Wiem, że skakała na spadochronie, ale kiedy jeździła wyścigówką?
I kiedy…
Nieważn e. To nie mo ja s p rawa.
Zapoznaję się z pozostałymi pozycjami na liście, przypominając sobie, że
o niektórych z nich wspominała. Nigdy nie podobało mi się, że upiera się przy
robieniu tylu rzeczy. Czułem obowiązek bycia głosem rozsądku, co wprawiało ją
w zły nastrój.
Opieram się o komodę i spuszczam wzrok. Kiedyś planowaliśmy podróż do
Europy. To było zaraz po moim drugim roku w college’u, jakieś cztery lata
temu. Strasznie się o nią bałem, bo nawet zamknięta w samolocie przez dziesięć
godzin lotu narażała swoje zdrowie. Nie wspominając już o zmianie poziomu
tlenu i klimatu oraz przebywaniu w miejscach pełnych turystów w krajach,
w których szpitale nie miały dostępu do historii jej choroby. Ze wszystkich sił
starałem się wybić jej ten pomysł z głowy, ale obstawała przy swoim i szczerze
mówiąc, trudno ją było winić o to, że chce zobaczyć kawałek świata. Nie
chciałem stawać jej na przeszkodzie.
Ostatecznie to nie ja ją powstrzymałem. Złapała infekcję płuc, przez którą
wylądowała w szpitalu na siedemnaście dni. Nigdy jeszcze nie widziałem jej
w tak złym stanie i przez cały czas jej choroby dziękowałem Bogu, że nie
spotkało jej to w Europie.
 Odtąd nawet nie brałem pod uwagę pomysłu odbycia międzynarodowej
podróży. Może powinienem? Uświadamiam sobie to dopiero teraz, gdy wiem,
jak bardzo ma mi za złe moją ostrożność. Wcale jej się nie dziwię. To w końcu
jej życie, nie moje. Chociaż chciałem jedynie, by żyła jak najdłużej, ona zawsze
pragnęła czegoś więcej.
Kątem oka widzę jakiś ruch, więc się odwracam. Na pakę furgonetki wspina
się Sydney, niosąc kubeczki z lodami. Ma na sobie moją koszulkę z logo Sounds
of Cedar, która na niej wisi, odsłaniając jedno ramię, bo jest o wiele za duża.
Gdyby to ode mnie zależało, nosiłaby moje koszulki przez resztę naszego życia.
Uwielbiam ten jej swobodny styl.
Uśmiecha się i podaje mi jeden z kubeczków. Wyciąga ze swojego łyżeczkę,
po czym wkłada ją do ust.
– Założę się, że twoje lody są lepsze – mówię. – A nawet nie wiem, jaki
smak wybrałaś.
Staje na palcach i całuje mnie w usta.
– Oreo – odpowiada. Zanurza łyżeczkę w kubeczku i kiwa głową na kartkę,
którą wciąż trzymam w ręce. – Co to?
Zerkam na listę, zastanawiając się, czy powinienem o niej mówić. W końcu
to nie moja własność.
– Lista rzeczy do zrobienia przed śmiercią. Musiała wypaść Maggie. – Kładę
kartkę na komodzie i sięgam po walizkę. – Dzięki za lody.
Całuję ją w policzek i wyskakuję z furgonetki. Kiedy się odwracam, okazuje
się, że Sydney została w środku.
Unosi kartkę.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 22

Sydney

Kiedy miałam osiem lat, wybraliśmy się na wycieczkę do Kalifornii. Tata

zatrzymał się w Parku Narodowym Carlsbad Caverns akurat w porze lotów
nietoperzy. Wystraszyłam się na śmierć i szczerze znienawidziłam to miejsce.
Kiedy miałam jedenaście lat, odbyliśmy dwutygodniową podróż pociągiem
po Europie. Widzieliśmy wieżę Eiffla, byliśmy w Rzymie i Londynie. Mam na
lodówce zrobione przez tatę zdjęcie, na którym stoję z mamą przed Big Benem.
Z okazji moich dwudziestych pierwszych urodzin pojechałyśmy z Tori do
Vegas. Wprawdzie spędziłyśmy tam tylko jedną noc, bo na więcej nie było nas
stać, a na dodatek Hunter był zły, że wyjechałam w urodziny, ale i tak się liczy.
W każdym razie zaliczyłam kilka pozycji z listy Maggie i chociaż nie mogę
powiedzieć, bym tych wypadów w ogóle nie doceniała, nie były one też dla
mnie Bóg wie czym. Nigdy mi nie przyszło do głowy sporządzenie listy rzeczy
do zrobienia przed śmiercią, a gdyby nawet przyszło, nie wiem, co bym miała na
niej umieścić. Nie wybiegam myślami zbyt daleko w przyszłość.
Jednak właśnie o to chodzi. Maggie też nie wybiega. Tyle że jest zasadnicza
różnica między tym, co ja uważam za przyszłość, a tym, czym ona jest dla niej.
Stawiam kubeczek z lodami na komodzie i wpatruję się w pozycję numer
siedem na liście. „Skoczyć na bungee”.
Nigdy tego nie robiłam. Chyba ten skok nie znalazłby się na mojej liście, ale
poprzez fakt, że znalazł się na liście Maggie i że poprosiła mnie, bym jej
towarzyszyła, nabiera dla mnie całkiem nowego znaczenia.
Składam kartkę i sięgam po lody, po czym wysiadam z furgonetki i idę do
mieszkania Ridge’a. Zastaję go w kuchni, razem z Warrenem kończą lody,
opierając się o blat. Bridgette pewnie bierze prysznic – strasznie śmierdziała
skrzydełkami kurczaka. Idę do sypialni zajmowanej przez Maggie. Klęczy przed
walizką, przerzucając jej zawartość. Kiedy staję w drzwiach, podnosi wzrok.
– Mogę wejść? – pytam.
Kiwa głową, więc wchodzę i siadam na materacu. Stawiam kubeczek na
podłodze i unoszę listę.
– Znalazłam to – mówię, pokazując jej kartkę.
Jest zaledwie kilkanaście centymetrów ode mnie, więc sięga po nią, zerka,
po czym krzywi się, jakby był to jakiś śmieć, i rzuca ją na łóżko.
– Byłam kiedyś straszną marzycielką.
Przenosi uwagę na walizkę.
– Być może po tym, co zaraz powiem, stracę w twoich oczach. Tak się
składa, że byłam w Paryżu. Wstyd się przyznać, ale dla mnie ta cała wieża Eiffla
to nic więcej jak przerośnięty słup wysokiego napięcia.
– Chyba rzeczywiście nie powinnaś się do tego przyznawać – odpowiada
Maggie ze śmiechem. Zamyka walizkę, po czym podchodzi do lóżka i kładzie
się na nim na brzuchu. Sięga po listę i przybliża ją do oczu. – Zaliczyłam trzy
punkty jednego dnia.
Pamiętam ten dzień, kiedy skoczyła na spadochronie – było to w sumie
niedawno. To znaczy, że… od tej przygody na jedną noc też nie dzieli nas dużo
czasu. Zżera mnie ciekawość, ale nie wiem, czy jesteśmy już na tyle blisko, bym
mogła wypytywać o jej życie seksualne.
– Większość pozostałych wydaje się poza moim zasięgiem. Za łatwo łapię
infekcje, żeby pozwolić sobie na podróż za granicę.
Patrzę na punkt z wizytą w Vegas.
– Dlaczego chciałaś przepuścić pięć kawałków, zamiast wygrać?
Przewraca się na plecy i patrzy na mnie.
– Gdybym miała pięć kawałków do przegrania, znaczyłoby to, że jestem
bogata. „Zostać bogatą” to taki ukryty punkt na tej liście.
 Śmieję się.
– Planujesz zrealizować coś jeszcze poza skokiem na bungee?
Kręci głową.
– Podróże raczej nie wchodzą w grę. Próbowałam parę razy, ale nigdy nie
dotarłam za daleko. Muszę mieć ze sobą masę sprzętu medycznego i lekarstw.
To naprawdę nie dla mnie. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, gdy spisywałam
swoją listę.
Strasznie mi jej szkoda. Mam ochotę zmienić kilka punktów na bardziej
realne, żeby mogła więcej ich odhaczyć.
– Jak długo może trwać podróż, żeby nie była dla ciebie zbyt dużym
wyzwaniem?
Wzrusza ramionami.
– Nie dłużej niż jeden dzień. Mogłabym pewnie wyjechać gdzieś na kilka
nocy, ale w pobliżu nie ma już miejsc, w których bym nie była. Dlaczego
pytasz?
– Chwileczkę.
Idę do salonu i znajduję długopis i notatnik. Ruszam do pokoju Maggie,
czując na sobie wzrok Ridge’a i Warrena. Odwracam się do nich i uśmiecham
promiennie. Następnie wchodzę do sypialni i kładę listę na notatniku, używając
go jako podkładki.
– Sądzę, że nie zaszkodzi dokonać kilku modyfikacji.
Zaciekawiona Maggie unosi się na łokciu.
– Jakich modyfikacji? – pyta.
Przyglądam się kolejnym punktom na liście. Zatrzymuję się przy parku
Carlsbad Caverns.
– Co cię kręci w Carlsbad? Nietoperze czy jaskinie?
– Jaskinie – odpowiada. – Latające nietoperze widziałam mnóstwo razy
w Austin.
 – Dobra – mówię, otwierając nawias obok Carlsbad Caverns. – Możesz
zwiedzić Inner Space Cavern w Georgetown. Pewnie nie jest taka fajna jak ta
w Carlsbad, ale to przecież też jaskinia.
Maggie wpatruje się przez chwilę w kartkę. Nie jestem pewna, czy to, że
mażę po jej liście, nie jest dla niej przekroczeniem granic. Już mam ją oddać
i przeprosić, gdy pochyla się i pokazuje na jeden z punktów.
– W Paris w stanie Teksas mają kopię wieży Eiffla.
Uśmiecham się, bo najwyraźniej nadajemy na tych samych falach.
Obok numeru dziewięć w nawiasie dopisuję: „w Paris w stanie Teksas”.
Przyglądam się znów liście i zatrzymuję się na punkcie trzecim: „Zobaczyć
zorzę polarną”.
– Słyszałaś o światłach z Marfy, w Teksasie?
Maggie kręci głową.
– Pewnie to nie to samo, ale podobno można się tam rozbić i obserwować je
przez całą noc.
– Ciekawe. Zapisz to.
Umieszczam światła z Marfy w nawiasie za zorzą polarną, a Maggie
pokazuje na numer czwarty: „Zjeść spaghetti we Włoszech”.
– Czy w Teksasie nie ma przypadkiem miejscowości o nazwie Italy?
– Tak, ale jest bardzo mała. Nie wiem nawet, czy mają tam włoską knajpę.
Tyle że leży niedaleko miasta Corsicana. Mogłabyś tam pojechać, wziąć
spaghetti na wynos i zjeść je w parku w Italy.
Maggie wybucha śmiechem.
– Trochę słabo to brzmi, ale jest jak najbardziej wykonalne.
– Co jeszcze? – pytam, wpatrując się w listę.
Skoro jeździła już wyścigówką i zaliczyła kolesia na jedną noc (o czym
udało nam się nie rozmawiać), zostało nam do zmodyfikowania jedynie Vegas.
Pokazuję na nie długopisem.
 – Jest trochę kasyn w okolicach Paris. Mogłabyś pojechać do któregoś z nich
po zaliczeniu wieży Eiffla. I może… – zamazuję dwa zera przy piątce –
przepuściłabyś pięćdziesiąt dolarów zamiast pięciu tysięcy.
– A są jakieś kasyna w Oklahomie?
– Są, i to ogromne.
Maggie zabiera mi listę i przygląda się jej. Czyta z uśmiechem na twarzy, po
czym wyjmuje z moich rąk długopis i notatnik. Kładzie listę na notatniku. Na
górze znajduje się napis: „Rzeczy do zrobienia. Może któregoś dnia”.
Zamazuje ostatnie słowa i coś dopisuje. Po chwili nagłówek głosi: „Rzeczy
do zrobienia. Może już teraz”.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 23

Maggie

Dzisiaj mi się oberwało.

Widziałam się ze swoją lekarką po raz pierwszy, odkąd była u mnie
w szpitalu – tuż przed tym, jak stamtąd nawiałam. Przez pierwszą połowę wizyty
przepraszałam ją za to i obiecywałam, że zacznę poważniej podchodzić do
swojego zdrowia. Przez drugą połowę oglądali mnie lekarze różnych
specjalności. Kiedy chorujesz na mukowiscydozę, to oni przychodzą do ciebie,
bo przesiadywanie w poczekalniach przed ich gabinetami mogłoby być dla
ciebie niebezpieczne. To jedna z rzeczy, za które uwielbiam swoją lekarkę,
a których nie mogłam doświadczać, mieszkając w San Antonio. Naprawdę mam
wrażenie, że w Austin łatwiej mi będzie dbać o zdrowie. Nie mogę tylko
pozwolić, by doszła do głosu frustracja z powodu mojej choroby. Co jest o tyle
trudne, że łatwo w nią wpadam.
Nie było mnie przez większą część dnia. Kiedy wracam, ku swojemu
zaskoczeniu przed blokiem widzę samochód Ridge’a. Prawie cały tydzień
spędził u Sydney, a dzisiaj jest piątek. Jutro miałam się przeprowadzać, ale
termin przesunięto na niedzielę. Sądzę, że Ridge na pewno z radością odzyska
swoje mieszkanie.
Albo i nie. Pewnie z chęcią by jeszcze pomieszkał u Sydney.
Kiedy wchodzę do środka, okazuje się, że oboje siedzą na kanapie w salonie.
Ridge trzyma przed sobą książkę, stopy położył na stoliku. Sydney opiera się
o niego, śledząc wzrokiem tekst, który jej chłopak głośno czyta.
Ridge czyta. Na głos.
Wpatruję się w nich przez dłuższą chwilę. Ridge biedzi się nad kolejnym
słowem. Sydney pokazuje, żeby na nią spojrzał, a kiedy to robi, wypowiada to
słowo powoli i wyraźnie. Pomaga mu je wymówić. To taka intymna chwila, że
z chęcią znalazłabym się gdzie indziej. Zamykam za sobą drzwi, przyciągając
uwagę Sydney. Na mój widok prostuje się i nieco odsuwa od chłopaka. Ridge
przestaje czytać i podąża za wzrokiem swojej dziewczyny.
– Hej. – Uśmiecham się, kładąc torebkę na barku.
– Cześć – odpowiada Sydney. – Jak wizyta?
Wzruszam ramionami.
– W sumie nieźle. Tyle że przez większość czasu moja lekarka mnie
opieprzała. – Wyjmuję z lodówki butelkę wody, po czym ruszam w kierunku
sypialni, którą zajęłam. – No, ale zasłużyłam.
Wchodzę do pokoju i zamykam za sobą drzwi. Opadam na materac, bo to
jedyny mebel, jaki mam. Nie mam nawet komody, telewizora ani krzesła. Tylko
ja i materac, a za ścianą salon, w którym czułam się cokolwiek nieswojo.
Nie dlatego, że Ridge jest tam z Sydney. Mogę szczerze powiedzieć, że ich
widok mnie nie wzrusza. Tyle że kiedy patrzę, jak się do siebie kleją,
przypominam sobie o Jake’u i czuję ukłucie zazdrości, że to nie ja i on siedzimy
razem przytuleni na kanapie. Wydaje mi się, że Ridge i Sydney pasują do siebie
mniej więcej w takim stopniu jak ja i Jake. Czy też raczej: w takim
stopniu, w jakim moglibyśmy do siebie pasować.
Kiedy tak patrzę wstecz, uderza mnie, do jakiego stopnia nie dogadywaliśmy
się z Ridge’em. To w ogóle nie miało związku z tym, jacy byliśmy jako ludzie.
Po prostu nie pokazywaliśmy się partnerowi z najlepszej strony. Nie byliśmy
tacy jak on i Sydney. Weźmy choćby to, że Ridge siedzi na kanapie i jej czyta.
A robiąc to, doskonali swoją wymowę. Nigdy nie poznałam tej strony jego
osobowości. Ani też nie zachęcałam go, by ją zaprezentował. Rozmawialiśmy
o tym, dlaczego nie mówi, ale zawsze zbywał to wymówkami, że po prostu nie
lubi. Nigdy nie poprosiłam go nawet o to, by rozwinął temat.
Pamiętam ten dzień, kiedy leżąc w szpitalu, odkryłam wiadomości, które
wymieniał z Sydney. W pierwszej chwili nie przeczytałam ich wszystkich, bo
naprawdę nie miałam na to ochoty. Czułam się zraniona i trochę zaskoczona.
Dopiero po powrocie do domu przeczytałam każde słowo. I to wiele razy.
Najbardziej zabolała mnie rozmowa, w której Ridge wyjaśniał Sydney genezę
nazwy Sounds of Cedar.
A zabolała mnie ona tak bardzo dlatego, że przez te wszystkie lata nigdy go
o to nie zapytałam. I dlatego nie wiedziałam, ile zrobił dla Brennana, kiedy byli
młodsi.
Przeczytałam wiele rzeczy, których wolałabym nigdy nie przeczytać.
Ślęczałam godzinami nad ich wiadomościami na Facebooku i na iMessage’u. Ta
lektura uzmysłowiła mi jeszcze jedno: znałam Ridge’a w mniejszym stopniu, niż
mi się wydawało. Po tak krótkim okresie znajomości dzielił się z Sydney
sprawami, którymi przez sześć lat naszego związku nie podzielił się ze mną. I to
nie dlatego, że ukrywał jakieś szczegóły dotyczące siebie czy swojej przeszłości
albo że mnie okłamywał. Po prostu niektórych kwestii nigdy nie poruszaliśmy.
Dotarło do mnie, że nie dzieliliśmy się nimi ze sobą, ponieważ uważaliśmy je za
zbyt ważne, wręcz święte. I że takimi sprawami można się dzielić jedynie
z osobami, z którymi jest się naprawdę blisko.
Nie byłam związana z Ridge’em tak bardzo jak Sydney. A Ridge nie był tak
bardzo związany ze mną.
Postanowiłam się z nim rozstać nie ze względu na to, co go łączyło
z Sydney, ale dlatego, że nie łączyło go coś takiego ze mną.
Ludzie powinni wydobywać z siebie to, co najlepsze. Ja nie wydobywałam
tego, co najlepsze, z Ridge’a. Ani on ze mnie. Kiedy zobaczyłam Sydney
siedzącą z nim dziś na kanapie i pomagającą mu… doszłam do wniosku, że ona
to robi.
Zauważyłam, że na mój widok odsunęła się od niego. Smuci mnie, że
poczuła się do tego zobowiązana. Chcę, by wiedziała, że ich fizyczna bliskość
nie jest czymś, z czym muszą się kryć przede mną. Może to dziwnie zabrzmi, ale
lubię patrzeć, jak bardzo lubią swoje towarzystwo. Utwierdza mnie to
w przekonaniu, że podjęłam właściwą decyzję, kiedy nie pozwoliłam Ridge’owi
zostać ze mną tylko ze względu na moją chorobę.
Wstaję i wracam do salonu. Jest tylko jeden sposób, by zmniejszyć
zakłopotanie towarzyszące chwilom, gdy wszyscy przebywamy w jednym
pokoju: zmusić nas wszystkich do częstszego przebywania ze sobą. Ukrywanie
się w sypialni z pewnością donikąd nas nie zaprowadzi.
Niestety, Ridge nie siedzi już na kanapie, w ogóle nie ma go w salonie,
a Sydney szuka czegoś w szafce w kuchni.
Podchodzę do barku, siadam przy nim i wpatruję się w nią.
– Macie jakieś plany na jutro? – pytam.
Odwraca się do mnie, przykładając rękę do serca.
– Aleś mnie wystraszyła. – Ze śmiechem zamyka szafkę. – Wszyscy
zamierzaliśmy ci pomóc jutro przy przeprowadzce, ale skoro została przełożona
na niedzielę, mamy wolne.
– Co masz na myśli, mówiąc „wszyscy”? Warren też jutro ma wolne?
Kiwa głową.
– A także Bridgette. Chociaż nie uważam, żebyś akurat z niej miała jakiś
pożytek.
– Faktycznie, byłabym w ciężkim szoku, gdyby się na coś przydała –
przyznaję ze śmiechem.
– Dlaczego w ogóle pytasz? Masz coś konkretnego na myśli?
Wzruszam ramionami.
– Zero konkretów. Pomyślałam sobie, że… sama nie wiem... że może dobrze
by było, gdybyśmy spędzali razem trochę więcej czasu. Skoro… no cóż…
Sydney potakuje, jakby myślała o tym samym.
– Skoro w krótkim czasie tak dużo się pozmieniało, że czujemy się cholernie
niezręcznie?
 – No właśnie.
Znów się śmieje, po czym pochyla się, opiera łokciami o blat i pogrąża się
w myślach.
– Moglibyśmy wybrać się do jaskini. Tej w Georgetown – mówi w końcu.
– Właściwie chodziło mi o coś w rodzaju wspólnego lunchu – odpowiadam.
– Nie wymagam od was, żebyście od razu spędzali ze mną całą sobotę.
– W tej jaskini może być całkiem fajnie.
Przekrzywiam głowę, podejrzewając, że mówi to z czystej uprzejmości.
Czasami jest tak miła i uczynna, że to aż podejrzane. Wydaje się jednak szczera.
Może niektórzy nie są aż tak zazdrośni jak inni.
Sydney jakby wyczuwając moją nieufność, ciągnie dalej:
– Pamiętasz imprezę urodzinową Warrena?
Kiwam głową.
– Tę, po której uznałam, że masz super stanik i koniecznie chciałam go
pokazać Ridge’owi? – pytam.
Sydney aż się wzdryga.
– Właśnie tę – potwierdza. Wpatruje się przez chwilę w dłonie, które splotła
przed sobą. – Świetnie się z tobą bawiłam, Maggie. Naprawdę. Myślałam, że
uda nam się zaprzyjaźnić. Po tym, co mi zrobiła Tori, bardzo potrzebowałam
przyjaciółki. Tyle że wszystko zniszczyłam, łamiąc dziewczyński kodeks
i całując się z twoim chłopakiem. – Patrzy mi w oczy. – Zawsze tego żałowałam,
bo przeszła mi koło nosa szansa na prawdziwą przyjaźń. Minęło kilka miesięcy
i proszę: z jakiegoś powodu przychodzisz do mnie z gałązką oliwną. Dlatego
uważam, że fajnie byłoby się spotkać na lunchu, ale chętnie też zobaczyłabym tę
jaskinię. Jeśli jesteś gotowa na to, żeby zastąpić gałązkę całym drzewem
oliwnym, moglibyśmy tam pojechać. Myślę, że mogłoby być super.
Wyraźnie denerwuje się, czekając na moją odpowiedź. Nie chcę, żeby się
denerwowała, czuła niezręcznie czy miała wyrzuty sumienia. Ta dziewczyna na
to nie zasługuje. Dlatego nie zwlekam i uśmiecham się do niej.
 – Niczego nie zniszczyłaś, łamiąc ten dziewczyński kodeks, Sydney.
Odwzajemnia uśmiech.
– Założę się jednak, że nie przedstawisz mi swojego następnego faceta.
I będzie to w pełni zrozumiałe.
– Skończyłam z facetami – odpowiadam ze śmiechem. – Zwłaszcza po tym,
jak potraktowałam ostatniego.
Sydney unosi ze zdziwieniem brwi i nagle uświadamiam sobie, że trochę się
zagalopowałam. Nie chcę rozmawiać o Jake’u. Jednak jej mina wskazuje na to,
że chętnie poznałaby szczegóły.
– To ten facet na jedną noc?
Kiwam głową. W sumie dziwne, że nie zapytała mnie o niego, kiedy
modyfikowałyśmy razem moją listę.
– Tak. Ma na imię Jake. Wkurzył mnie.
– Dlaczego?
– Chciał mi zrobić śniadanie.
Sydney patrzy na mnie z udawanym przerażeniem.
– O nie, jak on śmiał.
Wybucham śmiechem, po czym ukrywam twarz w dłoniach.
– Wiem, wiem… Kilka dni później próbowałam to naprawić, ale
wylądowałam w szpitalu, gdzie odkryłam, że ma dziecko. I wtedy… sama nie
wiem… Po prostu poczułam się głupio i odpuściłam go sobie.
– Dlatego że nie cierpisz dzieci?
– Nie. Absolutnie nie. Leżałam w łóżku i słyszałam, jak rozmawia przez
telefon z synem. To było jak zimny prysznic. Kiedy nagle zrozumiałam, że
oprócz tego świetnego, mądrego i zabawnego faceta w moim życiu pojawi się
również jego syn, po prostu… się wystraszyłam.
– Czego?
Wzdycham. Dobre pytanie. Właściwie tak do końca nie wiem, czemu go
odtrąciłam.
– Chyba po prostu obleciał mnie strach. Wmawiałam sobie, że nie chcę stać
się dla niego ciężarem ani złamać mu serca. Jednak szczerze mówiąc, bardziej
bałam się, że to on złamie moje. Kiedy zrozumiałam, jak bardzo mi się podoba,
dotarło do mnie, że większość ludzi nie jest tak oddana jak Ridge i nie chciałaby
znosić tego, z czym się wiąże relacja ze mną. Wystraszyłam się, że mnie rzuci,
dlatego rzuciłam go pierwsza. Może po prostu nie chciałam, żeby to się
skończyło. Nie wiem… Nie ma dnia, żebym nie żałowała tej decyzji.
Sydney przygląda mi się przez chwilę.
– Gdybyś sześć lat temu wiedziała, że twój związek z Ridge’em się
zakończy, zrezygnowałabyś z niego?
Nie muszę ani chwili zastanawiać się nad odpowiedzią. Kręcę głową.
– Nie. Oczywiście, że nie.
Sydney patrzy na mnie tak, jakby chciała powiedzieć: „tak właśnie
myślałam”.
– Założę się, że w wypadku tego faceta byłoby tak samo. Nie powinniśmy
się koncentrować na tym, że coś może się skończyć. Powinniśmy się skupić na
tym, co dzieje się tu i teraz.
Przez chwilę panuje cisza.
Chłonę jej słowa. Przyswajam. W końcu biorę je sobie do serca.
Ma rację. Chociaż robię wszystko, co w mojej mocy, by koncentrować się na
tu i teraz, a nie na końcu, nie udaje mi się to. Zwłaszcza w przypadku Jake’a.
Nie wiem, dlaczego wmówiłam sobie, że nie da się połączyć doświadczania
pełni życia i nowego związku. Przecież jedno nie wyklucza drugiego.
– Może powinnaś dać mu jeszcze jedną szansę – sugeruje Sydney.
Zwieszam głowę i wzdycham.
– Biedaczysko… Pewnie strasznie go sponiewieram. Ciągle funduję mu
jazdę bez trzymanki.
Sydney parska śmiechem.
 – No cóż, od teraz musisz zadbać o to, by była to jazda z trzymanką.
Nabieram powietrza w płuca, po czym wstaję.
– Dobra, zadzwonię do niego.
Sydney się uśmiecha, a ja idę do sypialni, próbując się uspokoić. Wyjmuję
komórkę i przechodzę do kontaktów. Ręce mi drżą, gdy wybieram jego numer.
Opieram się o drzwi i włączam głośnik w telefonie.
Rozlegają się dwa sygnały, po czym przełącza mnie na pocztę głosową.
To on mnie tam przełącza.
Strasznie mnie to boli, ale widocznie sobie na to zasłużyłam. Czekam na
jego głos.
– Dzień dobry, tu doktor Jacob Griffin. Proszę zostawić wiadomość.
Oddzwonię, gdy tylko to będzie możliwe.
Kiedy rozlega się sygnał, udaje mi się wyjąkać:
– Cześć, Jake. Tu Maggie. Carson. Yyy… oddzwoń, jeśli możesz. To
znaczy… jeśli chcesz. Zrozumiem, jeśli tego nie zrobisz. Ja tylko… No dobra.
Cześć.
Rozłączam się, po czym wydaję z siebie głośny jęk i padam na materac. Nie
do wiary, przełączył mnie na pocztę! Choć w sumie wcale mu się nie dziwię.
Gorzej, że moja nerwowa, zawstydzająca wiadomość głosowa, którą pewnie
właśnie odsłuchuje, na pewno nie sprawi, że zmieni zdanie.
Przez kilka sekund użalam się nad sobą. W końcu wstaję i idę do salonu.
Sydney nadal siedzi przy barku, za to wrócił Ridge. Pokazuje jej coś na
telefonie, ale gdy wychodzę z sypialni, dziewczyna przenosi uwagę na mnie.
Macham tylko ręką.
– Przełączył mnie na pocztę.
Robi zmartwioną minę.
– O… Może jest zajęty?
Kręcę głową, opadam na kanapę i wbijam wzrok w sufit.
 – A może zrozumiał, że musi być ze mnie niezła świruska, skoro wyrzuciłam
go z domu, zanim zdążył usmażyć bekon.
– To też możliwe – przyznaje Sydney.
Zasłaniam twarz ramieniem i próbuję uzasadnić przed samą sobą, dlaczego
Jake nie jest wart moich łez.
Nic mi nie przychodzi do głowy. Wygląda na to, że jednak jest ich wart.

*
Minęły dwie godziny. Wzięłam prysznic, włożyłam piżamę i pięć tysięcy
razy sprawdziłam komórkę. Ridge wyszedł, by odebrać z restauracji kolację dla
wszystkich. Bridgette i Warren siedzą właśnie ze mną na kanapie. Warren tkwi
pośrodku. Gram w Toy Blast na telefonie, chociaż zupełnie mnie to nie
interesuje. Po prostu nie mogę oderwać wzroku od komórki. Czekam. I mam
nadzieję.
– Może Lesbijskie igraszki? – pyta Warren, szukając czegoś na swoim
telefonie.
– Pudło – odpowiada Bridgette.
Zerkam na niego, zachodząc w głowę, dlaczego wciąż rzuca dziwne tytuły
kojarzące się z filmami porno.
– Ślicznotki na Bali?
Bridgette wybucha śmiechem.
– Gdyby mnie było stać na wyjazd na Bali, żeby tam kręcić pornosy, nie
musiałabym harować w Hooters.
Warren odwraca się do niej.
– Zaraz… Od kiedy tam pracujesz? Czy ten pornos ma jakiś związek
z Hooters?
Wpatruję się w nich szeroko otwartymi oczami. O czym oni, do licha
ciężkiego, gadają?
Sydney siedzi przy stole kuchennym, robiąc jakiś projekt na studia. Musiała
wyczuć moją dezorientację, bo wyjaśnia:
– Bridgette całowała się z dziewczyną w pornosie, ale nie chce zdradzić
Warrenowi jego tytułu. Dlatego biedaczek tyle ich ogląda. Odnalezienie go stało
się jego życiową misją.
O rany.
– To wiele wyjaśnia – komentuję.
Warren patrzy na mnie.
– Jak myślisz, ile pornosów kręci się każdego roku?
Wzruszam ramionami.
– Nawet nie próbuję zgadywać.
– Zajebiście dużo. Właśnie tyle.
Kiwam głową, po czym przenoszę uwagę z powrotem na Toy Blast. Wolę
nie myśleć, ile pornosów musiał do tej pory obejrzeć Warren.
Ktoś puka do drzwi, a w następnej chwili je otwiera. To Brennan. Zrywam
się na równe nogi. Cieszę się, że wpadł, nie widziałam go do imprezy
urodzinowej Warrena.
– Maggie! – Ściska mnie na powitanie, a potem kładzie ręce na moich
ramionach i odsuwa mnie od siebie, żeby mi się przyjrzeć. – Co ty tutaj robisz?
Macham ręką w kierunku starej sypialni Bridgette.
– Zatrzymałam się tu na kilka dni, dopóki moje mieszkanie nie będzie
gotowe.
Kręci głową.
– Mieszkanie? Gdzie? Tu taj? – Wygląda na autentycznie zaskoczonego.
Dziwne, że Ridge mu o tym nie wspomniał. Kiedy dostrzega siedzącą przy stole
Sydney, robi krok do tyłu i patrzy na mnie ze zdziwieniem. Potem rozgląda się
po salonie. – A gdzie Ridge?
– Poszedł po kolację – odpowiada Warren. – Tacos. Mniam, mniam.
Wracam na kanapę i od razu sprawdzam komórkę, chociaż jej nie
wyciszałam, więc słyszałabym, gdyby ktoś dzwonił. Spoglądam na Brennana,
który skrobie się po głowie. Dosłownie skrobie się po głowie. Parskam
śmiechem.
– Wprowadzasz się na to samo osiedle? – pyta, po czym przenosi wzrok na
Sydney. – A ty się na to zgadzasz? – Znów patrzy na mnie. – Co się dzieje?
Widzę, że Sydney z ledwością powstrzymuje uśmiech.
– Witamy w dojrzałym świecie – odpowiada Brennanowi.
– Cyce jak donice? – pyta Warren swoją dziewczynę. Wszyscy się na niego
gapimy. Wzrusza ramionami. – No co? Wcale nie twierdzę, że jestem dojrzały.
Na szczęście w tej chwili wchodzi Ridge z zamówieniem. Brennan
momentalnie zapomina o naszych dziwnych ustaleniach, które dopiero co
wprawiły go w bezbrzeżne zdumienie, a Warren zrywa się z kanapy, myśląc
tylko o jednym. I nie, tym razem nie ma to nic wspólnego z pornosami.
Tacos są dobre na wszystko. Muszę o tym pamiętać.
Kiedy biorę talerz, rozlega się dzwonek komórki.
– Boże… – szepczę.
Sydney staje obok mnie.
– Boże… – wtóruje mi.
Przebiegam do salonu. Na wyświetlaczu widzę imię Jake. Gapię się na
Sydney wybałuszonymi oczami.
– To on.
– Odbierz! – krzyczy.
Zerkam na telefon.
– Kto to? – pyta Bridgette.
– Facet, który podoba się Maggie. Nie sądziła, że oddzwoni.
Bridgette spogląda na mnie wyczekująco.
– No odbierz! – mówi, pokazując na komórkę, wyraźnie na mnie wkurzona.
– Odbieraj! – wrzeszczy Sydney. Sprawia wrażenie równie zdenerwowanej
jak ja. To słodkie.
Uspokajam się, odchrząkuję i przesuwam palcem po wyświetlaczu.
A potem uciekam do sypialni i zamykam za sobą drzwi.
– Halo? – Nieważne, że przed chwilą chrząkałam. I tak słychać, że jestem
zdenerwowana.
– Cześć.
Opieram głowę o drzwi, słysząc jego głos. Czuję go każdą cząstką ciała.
– Przepraszam, że odrzuciłem połączenie – mówi. – Miałem zebranie.
Zapomniałem wyciszyć komórkę.
Ten wstęp wywołuje uśmiech na mojej twarzy. A więc nie wkurzył się, że
zadzwoniłam.
– Nie ma sprawy – odpowiadam. – Co słychać?
Wzdycha.
– Dobrze. U mnie wszystko dobrze. A u ciebie?
– Też dobrze. Kilka dni temu przeprowadziłam się do Austin, więc byłam
zajęta.
– Przeprowadziłaś się? – powtarza, chyba nie oczekując mojego
potwierdzenia. – Szkoda.
Siadam na łóżku.
– Niekoniecznie. Mam zasadę, że nie umawiam się z facetami z tego samego
miasta. Dzięki temu nie przytłaczają mnie swoją obecnością.
Śmieje się.
– Maggie, jestem tak zapracowany, że nie przytłaczałbym cię swoją
obecnością, nawet gdybyśmy mieszkali przy tej samej ulicy.
– Właściwie nie mam nic przeciwko temu, żebyś znowu mnie trochę
przytłoczył. W końcu już to zrobiłeś, gdy uprawialiśmy seks.
Spodziewam się, że się roześmieje. On jednak mówi tylko cichym głosem:
– Cieszę się, że zadzwoniłaś.
 – Ja też. – Kładę się na łóżku, przyciskając dłoń do brzucha. Nigdy jeszcze
się tak bardzo nie denerwowałam, rozmawiając z facetem. Nigd y. Nie wiem,
jak powstrzymać ssanie w żołądku wywołane jego głosem, więc po prostu
trzymam rękę na brzuchu, zupełnie jakby to coś mogło dać.
– Nie mogę długo rozmawiać – odzywa się. – Jestem jeszcze w pracy. Ale
chciałbym ci coś powiedzieć.
Wypuszczam cicho powietrze z płuc, przygotowując się na najgorsze.
– Dobrze – szepczę.
Wzdycha ciężko.
– Wydaje mi się, że nie wiesz, czego chcesz. Zgadzasz się na randkę, ale
wyznajesz mi na niej, że nie chcesz spotkać się ze mną drugi raz. Po czym
zaciągasz mnie do łóżka i spędzamy ze sobą cudowną noc. Nie przeszkadza ci to
jednak wyrzucić mnie rano ze swojego domu, zanim jeszcze udaje mi się
dokończyć robienie ci śniadania. Kilka dni później zjawiasz się w moim
gabinecie tylko po to, by jeszcze tego samego dnia mnie spławić. A teraz
nagrywasz się na moją pocztę głosową. Nie proszę cię o nic więcej, tylko
o odrobinę konsekwencji. Nawet jeśli miałoby to oznaczać, że nigdy więcej nie
odezwiemy się do siebie. Po prostu… muszę wiedzieć, na czym stoję.
Zamykam oczy. Ma rację. Tak bardzo ma rację… Aż dziwne, że w ogóle
oddzwonił.
– Rozumiem. I myślę, że mogę ci to obiecać.
Milczy przez dłuższą chwilę. Podoba mi się to. Zupełnie jakbym w ciszy
lepiej go czuła. Mija jakieś pół minuty, zanim znów się odzywa.
– Nie było dnia, żebym nie chciał do ciebie zadzwonić – wyznaje.
Wcale nie cieszą mnie te słowa, wręcz przeciwnie. Doskonale wiem, jak się
czuł, i mam wyrzuty sumienia, że to przeze mnie.
– Nie było dnia, żebym nie chciała cię przeprosić – odpowiadam.
– Nie musisz mnie za nic przepraszać – stwierdza. – Byłaś pewna, że nie
chcesz się z nikim wiązać. A potem poznałaś mnie i spędziliśmy razem cudowną
noc, która zachwiała twoim postanowieniem. Cieszę się, że pokrzyżowałem ci
plany.
– Podoba mi się twoje niepowtarzalne spojrzenie na moje wyjątkowe
niezdecydowanie – odpowiadam ze śmiechem.
– Tak właśnie myślałem, że ci się spodoba. Słuchaj, muszę lecieć. Chcesz,
żebym zadzwonił wieczorem?
– Właściwie to… Masz jutro wolne?
– Jutro mam sympozjum, na którym muszę być. Potrwa od ósmej do
dziesiątej. Poza tym jestem wolny.
– Cały dzień?
– Cały dzień – potwierdza.
Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek zapraszała faceta na randkę. To chyba
mój pierwszy raz.
– Jutro jadę z przyjaciółmi do Georgetown. Chcemy zwiedzić Inner Space
Cavern. Może masz ochotę się przyłączyć? A jeśli łażenie po jaskini z ludźmi,
których nie znasz, wydaje ci się trochę dziwne, możemy też spotkać się po
naszym powrocie.
– Z tobą nic nie będzie dziwne. Będę w Austin najpóźniej w południe.
Szczerzę się jak ostatnia kretynka.
– Super. Wyślę ci adres.
– Dobra – odpowiada i słyszę, że też się uśmiecha. – Do jutra, Pięćsetko.
Po zakończeniu rozmowy wpatruję się w komórkę, wodząc palcem po
ustach, z których wciąż nie schodzi uśmiech. Jak to możliwe, że nawet przez
telefon udaje mu się wypełnić mnie ciepłymi uczuciami?
Kiedy wchodzę do salonu, wszyscy się na mnie gapią. Sydney zastyga
z ustami pełnymi jedzenia. Wyjmuję dwa tacos z torby stojącej na kuchennym
stole, po czym rzucam:
– Będziemy musieli jechać dwoma samochodami, żeby się pomieścić.
 Nic więcej nie mówię, ale widzę, że Sydney się uśmiecha.
Podobnie jak Bridgette, tyle że jej uśmiech wygląda nieco bardziej
złowieszczo.
– Super, Warren dostanie nowe zwierzątko do tresury.
Patrzę na jej chłopaka. A potem na nią. I nagle uświadamiam sobie, że Jake
spędzi z tą dwójką jutrzejszy dzień. Calutki dzień.
Gdzie ja miałam głowę?
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 24

Ridge

To był udany tydzień. Wres zcie. Ostatnie noce spędziłem u Sydney i jeśli
mam być szczery… nie mam ochoty od niej wychodzić. Uwielbiam przy niej
zasypiać. Uwielbiam się przy niej budzić. Uwielbiam z nią leniuchować. Wiem
jednak, że to bardzo świeży związek, który zdaje się mknąć z prędkością światła,
więc ostatnie, czego potrzebujemy, to wspólne zamieszkanie.
Jutro spędzę u niej ostatnią noc, a potem wracam do siebie. Naprawdę
wolałbym być tutaj z Syd niż w swoim mieszkaniu z Warrenem i Bridgette,
jednak muszę to zrobić, bo nie chcę rozpędzać naszego związku jeszcze
bardziej. Gdy zamieszkamy razem, pozostaniemy ze sobą już do śmierci.
Chciałbym, żeby Sydney zaznała trochę życia na własny rachunek, zanim
podejmie tak poważną decyzję.
Kończę myć zęby, po czym przechodzę do salonu. Sydney siedzi na kanapie
z laptopem na kolanach. Robi mi miejsce obok siebie. Kiedy siadam, przysuwa
się do mnie i zajmujemy nasze ulubione pozycje. Ja na wpół leżę, a ona kładzie
się na mojej piersi, pozwalając, bym otoczył ją ramieniem. Tak zwykle
spędzamy wspólne wieczory.
Ponieważ nie jesteśmy zwróceni do siebie twarzami, zwykle komunikujemy
się ze sobą za pomocą Messengera. Ona korzysta z niego na laptopie, ja na
telefonie. Lubię te nasze wieczory, gdy ona ma słuchawki na uszach i słucha
muzyki, rozmawiając ze mną. W ogóle lubię, gdy słucha muzyki. Lubię patrzeć,
jak kiwa stopą do rytmu. Lubię czuć jej głos na swojej piersi, gdy śpiewa.
Właśnie to robi, przeglądając listę utworów na iTunes. Ściągnęła ostatnią płytę
Sounds of Cedar. Wydali ją własnym sumptem kilka tygodni po tym, jak Sydney
się do nas wprowadziła, więc nie ma na niej jeszcze żadnego z naszych
wspólnych kawałków. Piosenki, które napisałem z Sydney, jeszcze się oficjalnie
nie ukazały.
To nie znaczy, że żaden z tych utworów nie jest nią zainspirowany. Po
prostu o tym nie wie. Patrzę, jak otwiera Messengera i coś do mnie pisze.

Sydney: Mogę cię o coś zapytać?

Ridge: Chyba ci już kiedyś mówiłem, żebyś nigdy nie pytała, czy
możesz mnie o coś zapytać.
Sydney: Właśnie nazwałam cię na głos dupkiem.

Parskam śmiechem.

Sydney: Chciałam zapytać o Blind. Czy to utwór o Maggie?

Odrywam wzrok od telefonu i patrzę na nią. Podnosi głowę i odwzajemnia

moje spojrzenie. Sprawia wrażenie autentycznie zaciekawionej. Kiwam głową
i wpatruję się w wyświetlacz. Naprawdę wolałbym nie rozmawiać o piosenkach
opowiadających o Maggie.

Ridge: Tak.
Sydney: Miała o to do ciebie pretensje?
Ridge: Nie. A dlaczego miałaby mieć?
Sydney: Ze względu na tekst. Zwłaszcza te słowa:
A hundred reasons for the pain and only one on my mind.
When did looking out for you make me go blind?
Po prostu wydaje mi się, że gdyby tego uważnie posłuchała, mogłaby
zrozumieć, co chciałeś powiedzieć, i by ją to zraniło.

Czasami mam wrażenie, że Sydney lepiej rozumie moje teksty niż ja sam.
Ridge: Nawet jeśli Maggie odczytała te słowa dosłownie, nigdy się
z tym nie zdradziła. Wiesz, że moje teksty są bardzo szczere. Ale
Maggie chyba o tym nie wiedziała. Nie sądziła, że piszę o swoich
prawdziwych uczuciach. Chociaż tak jest, w taki czy inny sposób.
Sydney: Czy to nie będzie problem w naszym przypadku? Wiesz
przecież, że będę analizować każde słowo w każdym tekście.

Śmieję się, czytając te słowa.

Ridge: Na tym właśnie polega piękno tekstów. Można je

interpretować na wiele sposobów. Mógłbym napisać jakąś piosenkę,
a ty nawet nie wiedziałabyś, że jest o tobie.

Kręci głową.

Sydney: Wiedziałabym.

Uśmiecham się, bo wiem, że się myli.

Ridge: Puść trzeci kawałek na tej płycie, For a Little While.

Włącza piosenkę, po czym pisze do mnie.

Sydney: Znam ten utwór na pamięć.

Ridge: I o czym on, twoim zdaniem, jest?
Sydney: O tym, że chcesz uciec z Maggie. Wydaje mi się, że to
piosenka o jej chorobie i o twoim żalu, że nie możesz jej całkiem od
niej uwolnić.
Ridge: Mylisz się. To ty zainspirowałaś mnie do napisania tego
numeru.

Nieruchomieje na chwilę, po czym unosi głowę i patrzy mi w oczy. Sprawia

wrażenie oszołomionej. Wcale się nie dziwię. Ta piosenka ukazała się wkrótce
po jej przeprowadzce do mnie, więc pewnie nie przypuszczała, że może mieć
z nią coś wspólnego. Jej palce wystukują na klawiaturze odpowiedź.

Sydney: Niby jakim cudem ta piosenka może być o mnie? Musiałbyś ją

napisać, zanim u ciebie zamieszkałam. Kiedy się wprowadziłam,
album był już gotowy.
Ridge: Ona jest nie tyle o tobie, ile zainspirowana tobą. Bardziej
opowiada o mnie i o tym, że czasami uciekałem na balkon, żeby grać
dla dziewczyny z naprzeciwka. Przez te kilka chwil każdego dnia nie
czułem napięcia ani smutku. Nie znałem cię. A ty nie znałaś mnie. Ale
dzięki sobie nawzajem każdego wieczoru uciekaliśmy na krótką
chwilę z naszych światów. O tym właśnie jest ta piosenka.

Sydney zatrzymuje utwór i puszcza go od początku. Wyszukuje tekst

w Google’u i czyta go, słuchając.

For a Little While

I don’t know what you want but you do

If you told me I would make it true
Oh, for a little while
Oh, for a little while
Something changes when the sunlight shines
Shadows fall out of my worried mind
Things go right and then I feel just fine
You and me will be just one tonight
Oh, for a little while
Oh, for a little while

You know for a little while

Oh, for a little while

For a little while I feel okay

For a little while I float away
For a little while I can stay
 For a little while I’m on my way

For a little while I’ll be alright

For a little while I’ll be outside
For a little while I’ll be okay
I’ll be okay
For a little while
For a little while
For a little while

Kiedy utwór się kończy, zamyka okienko z tekstem i unosi rękę do oczu,
pewnie po to, żeby wytrzeć łzy. Głaszczę ją po głowie, podczas gdy znowu
pisze.

Sydney: Dlaczego nigdy mi nie powiedziałeś, że to piosenka o nas?

Wciągam powietrze, a potem je wypuszczam, po czym odrywam rękę od jej

głowy, żeby móc odpisać.

Ridge: To pierwszy kawałek mający związek z tobą, jaki napisałem,

gdy byłem jeszcze z Maggie. To, co nas łączyło, było dość niewinne,
w końcu nawet ze sobą nie rozmawialiśmy. Mimo to dręczyły mnie
wyrzuty sumienia. Ten utwór jednak wyrażał prawdę o mnie. Prawdę,
którą chyba próbowałem ukryć nawet przed sobą.
Sydney: Doskonale to rozumiem. Do pewnego stopnia ten utwór
sprawia, że jest mi smutno z twojego powodu. Prowadziłeś życie,
z którego chciałeś się wyrwać.
Ridge: Prawie każdy od czasu do czasu pragnie się wyrwać. Przecież
wiesz, że zanim cię poznałem, byłem zadowolony ze swojego życia.
Sydney: Teraz też jesteś z niego zadowolony?
Ridge: Nie. Byłem zadowolony wtedy. Teraz jestem szczęśliwy.

Pochylam się i muskam wargami jej włosy. Unosi głowę, dając mi dostęp do
swoich ust. Całuję ją, a ona się śmieje przez chwilę, po czym wraca do pisania.

Sydney: Mój ojciec powiedział mi kiedyś: „Mierne życie jest

zmarnowanym życiem”. Nie spodobały mi się te słowa, bo uważałam,
że wypowiedział je, bo nie był zadowolony z tego, że chcę zostać
nauczycielką muzyki. Teraz jednak myślę, że chodziło mu o coś
innego. Praca nauczycielki dawałaby mi zadowolenie. On natomiast
chciał, żebym znalazła zawód, który stanie się moją pasją. Zawsze
myślałam, że wystarczy być zadowoloną. Teraz boję się, że nie.
Ridge: Zastanawiasz się nad zmianą kierunku?

Sydney potakuje, jednak nic nie pisze.

Ridge: Na jaki?
Sydney: Ostatnio myślałam o psychologii. Albo poradnictwie czy
czymś takim. Tyle że musiałabym zacząć praktycznie od zera.
Ridge: Ludzie zmieniają zainteresowania. To się zdarza. Myślę, że
jeśli naprawdę chcesz zmienić ścieżkę kariery, lepiej to zrobić teraz
niż na przykład za dziesięć lat. Poza tym, jeśli moja opinia w ogóle ma
jakieś znaczenie, uważam, że byłabyś świetną psycholożką. Bez
wątpienia masz też dryg do muzyki. Ale przede wszystkim doskonale
radzisz sobie z ludźmi. Mogłabyś nawet połączyć jedno z drugim i iść
na muzykoterapię.
Sydney: Dziękuję. Sama nie wiem. Trochę boję się zaczynać wszystko
od początku, zwłaszcza że jestem już tak blisko magisterium.
Oznaczałoby to, że przez następne pięć lat byłabym bez kasy. To
mógłby być też problem dla ciebie, gdybyśmy zdecydowali się
zamieszkać razem. Nie mogłabym się dokładać do rachunków. Muszę
to jeszcze przemyśleć. Do końca studiów został mi niecały rok.
Ridge: Wcale nam dużo nie trzeba, żeby dać sobie radę. Myślę, że
 o wiele ważniejsze jest to, co podpowiada ci serce. Tak długo, jak
będziesz robić to, czego naprawdę pragniesz, zrobię wszystko, co
w mojej mocy, by ci pomagać. Nieważne, czy to będzie kolejny rok na
studiach nauczycielskich, czy doktorat za dziesięć lat.
Sydney: Dodam to do pliku „Rzeczy, które powiedział Ridge” na
wypadek, gdybym kiedyś musiała się na to powołać. Bo jeśli zmienię
kierunek studiów, będę spłukana. Tak bardzo spłukana, że nie stać
mnie będzie nawet na nowe ciuchy. Przez najbliższe pięć lat będę
chodzić w jednej bluzce.
Ridge: Nawet jeśli wszystkie twoje ciuchy spłowieją, na tobie wciąż
będą wyglądać jak nowe.

Czuję, że Sydney się śmieje.

Sydney: Niezły tekst. Powinieneś umieścić go w piosence.

Ridge: Zrobię to, słowo.

Odkłada laptop, po czym wdrapuje się na mnie i całuje w usta.

– Mam ochotę na jakiś deser. Przynieść ci lody?
Kręcę głową.
– Nie, dziękuję. Wezmę trochę od ciebie.
Całuje mnie raz jeszcze, a potem wstaje i idzie do kuchni. Poprawiam się na
kanapie i piszę do Warrena.

Ridge: O której jutro wyjeżdżamy?

Warren: Nie mam pojęcia. Utworzę grupę i dołączę do niej Maggie.
Warren: Maggot, o której jedziemy do tej jaskini?
Maggie: Nazwij mnie tak jeszcze raz, a zużyję całą ciepłą wodę. Nie
wiem. Pewnie po lunchu. Jake przyjedzie koło południa.
Ridge: Zatrzymamy się po drodze na lunch czy mamy coś zjeść przed
 podróżą?
Maggie: Po drodze. Źle bym się czuła, gdyby Jake był głodny.
Warren: Dobra. Lunch. Głodny. Łapię. Ridge, ty i Syd przyjedziecie
tutaj czy was zabrać?
Ridge: Możemy przyjechać.
Maggie: Mogę was o coś prosić? To dotyczy głównie Warrena.
Warren: BĘDĘ DLA NIEGO MIŁY! NIE MARTW SIĘ, MAGGIE!
Maggie: Wiem, że będziesz miły, i wcale się o to nie martwię. Martwię
się, że będziesz się ciągle wygłupiał.
Warren: No tak. O to zdecydowanie powinnaś się martwić.

Śmieję się i odkładam telefon, bo właśnie do kanapy zbliża się Sydney

z łyżeczką lodów w ustach i chwilowo nie mogę myśleć o niczym innym.
Zupełnie jakby czytała w moich myślach, uśmiecha się lekko i wyjmuje
łyżeczkę z ust.
– Chcesz trochę?
Kiwam głową.
Siada mi na kolanach, trzymając kubeczek między nami. Nabiera lody na
łyżeczkę i wkłada mi ją do ust. Kiedy przełykam, pochyla się i mnie całuje. Jej
usta smakują wanilią, a język jest zimny, gdy sunie po moim.
Przyciągam ją do siebie, tyle że przeszkadzają nam lody. Odstawiam
kubeczek na stolik, a potem przytulam ją i całuję, powoli opuszczając na kanapę.
Roztapia się w moich ramionach, zupełnie jak lody.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 25

Maggie

Ostatniej nocy śniło mi się, że Jake przyjechał z dziewczyną. Wysoka,

rudowłosa, z francuskim akcentem i w czarnych szpilkach od Louboutina.
Kto normalny łazi w szpilkach po jaskini?
Czy też raczej: kto normalny przyprowadza ze sobą dziewczynę na randkę
z inną dziewczyną?
Obudziłam się zlana zimnym potem, choć nie wiem, czy z powodu Jake’a,
czy dlatego, że śnili mi się też Warren i Bridgette. Pojawili się w moim śnie pod
postacią dwugłowego potwora. Tak czy owak ten sen był bardzo niepokojący.
Nie mam pojęcia, czy to sen tak mną wstrząsnął, czy perspektywa rozmowy
z Jakiem na temat zawirowań towarzyskich i uczuciowych w naszej grupie
przyjaciół. Faktem jest, że kiedy stoję przy umywalce, próbując umyć zęby,
moje dłonie wyraźnie drżą.
Chciałabym pogadać z nim, zanim się ze wszystkimi spotka, ale zjawi się tu
już za pół godziny, a nie mogę przecież zadzwonić do niego parę minut przed
spotkaniem, żeby powiedzieć, że zobaczy się dziś z moim byłym chłopakiem.
A nawet d wo ma byłymi chłopakami. Superzabawa.
Powinnam to odwołać.
I prawie to zrobiłam po wybudzeniu się z nocnego koszmaru. Napisałem
esemesa z wyjaśnieniem, dlaczego nie możemy się spotkać, ale byłam zbyt
wystraszona, by go wysłać. Od razu by odgadł, że to ściema. Tyle razy go już
wystawiłam, że kolejna taka próba byłaby pewnie ostatnią. Zresztą podczas
naszej wczorajszej rozmowy domagał się ode mnie konsekwencji. Nie chcę go
konsekwentnie odtrącać. Chcę z nim przez to przejść. Tylko muszę go dopaść na
osobności, zanim spotka się z Warrenem lub Ridge’em. Powinien wiedzieć, co
go czeka, gdy przekroczy próg tego mieszkania.
Jeśli udałoby mi się go zaciągnąć prosto do mojej sypialni, tak by nikogo nie
spotkał, dałoby mi to kilka minut na zapoznanie go z sytuacją, bez zapuszczania
się do niebezpiecznej strefy, jaką jest wspólny salon.
Tak właśnie zrobię. Pójdę z nim od razu do siebie, zanim ktokolwiek się
przedstawi.
Kończę mycie zębów, wycieram twarz ręcznikiem i patrzę na swoje odbicie
w lustrze. Wyglądam tak jak zwykle, nie licząc totalnego przerażenia w oczach.
Wkładam szczoteczkę do kosmetyczki i dokładnie w tej samej chwili Bridgette
otwiera drzwi łączące łazienkę z pokojem, który zajmuje z Warrenem.
Zatrzymuje się na mój widok. Ja również nieruchomieję.
Sytuacja między nami od samego początku jest dosyć kłopotliwa, ale jeszcze
nigdy nie dzieliłyśmy łazienki, więc to, że widzę ją w samej bieliźnie, jeszcze
potęguje to wrażenie. Przynajmniej dla mnie, bo ona wydaje się zupełnie
nieprzejęta tym, że widzę ją niemal nagą. Opuszcza majtki i siada na toalecie.
Jest równie bezwstydna jak Warren.
– I jak? – pyta, odwijając papier z rolki. – Facet już wie, w co się wpakował?
– To znaczy?
Zatacza dłonią koło.
– No wiesz… My wszyscy… W końcu ma spędzić z nami cały dzień. Zna
naszą historię?
Zamykam na chwilę oczy, wciągając powietrze.
– Jeszcze nie – odpowiadam na wydechu.
Bridgette robi coś niespodziewanego. Wyszczerza zęby w uśmiechu.
No nie… Ona naprawdę się uś miecha. To wielki, radosny uśmiech, który
odsłania jej idealnie białe zęby. Powinna częściej to robić. Ten uśmiech jest
wspaniały, choć pojawia się w dość dziwnych okolicznościach.
– Co cię tak cieszy? – pytam ostrożnie.
 – Dawno nie byłam taka podekscytowana. Już nie mogę się doczekać.
Odwracam wzrok i patrzę na swoje odbicie. Wyraźnie zbladłam. Nie wiem,
czy to z nerwów, czy spadł mi poziom cukru we krwi. Trudno czasami odróżnić
ataki paniki od efektów zmiany poziomu cukru we krwi.
Wychodzę z łazienki i kieruję się do kuchni. Moja torebka leży na stole.
Wyciągam z niej glukometr i opierając się o blat, sprawdzam poziom cukru.
Ledwo przykładam pasek kontrolny do urządzenia, otwierają się drzwi
mieszkania.
Do środka wchodzą Ridge i Sydney, trzymając się za ręce. Sydney przytula
mnie na powitanie, a on kiwa głową i miga, że musi skorzystać z prysznica. Idąc
do łazienki, dostrzega glukometr w moich rękach. Marszczy brwi i patrzy na
mnie z niepokojem.
– Wszystko w porządku – migam. – Chciałam się tylko upewnić, zanim
ruszymy.
– Ile mamy czasu? – pyta z wyraźną ulgą na twarzy.
– Nie ma pośpiechu. – Wzruszam ramionami. – Jake nawet jeszcze tu nie
dotarł.
Ridge kiwa głową i znika w drzwiach sypialni. Sydney odkłada torebkę na
barek obok mojej i wyciąga paczkę czipsów z szafki.
Cukier mam w normie. Oddycham z ulgą, chowając zestaw z powrotem do
torebki. Sięgam po telefon i otwieram ostatnią rozmowę z Jakiem. Gadaliśmy
przez chwilę dzisiaj rano. Wysłałam mu dokładny adres, a on odpisał mi pół
godziny później, że sympozjum już się skończyło i jest w drodze do mnie.
To było niemal godzinę temu, a to oznacza, że w każdej chwili może
zapukać do drzwi.
– Wszystko dobrze? – dopytuje się Sydney.
Odrywam wzrok od wyświetlacza. Opiera się o blat i chrupiąc czipsy,
przygląda mi się z niepokojem.
– Wyglądasz na lekko zestresowaną – dodaje.
 To aż tak widać?
– Naprawdę?
Kiwa lekko głową, jakby bała się, że mnie urazi.
Nawet chwilę po przebudzeniu się z koszmaru nie czułam aż takiego
niepokoju. Wraz z upływem czasu stres tylko narasta. Splatając palce, rzucam
wzrokiem na drzwi pokojów Ridge’a i Warrena, aby się upewnić, że są
zamknięte. Odzywam się dopiero wtedy, gdy mam pewność, że w pobliżu nie
ma nikogo oprócz Sydney:
– Ze trzy razy już chciałam to wszystko odwołać, ale nie byłam w stanie
wysłać tego esemesa. Wiem za to, że nie ma szans, by mu się dziś spodobało.
Sama nie wiem, czemu go zaprosiłam. Byłam wczoraj tak roztrzęsiona jego
telefonem, że w ogóle nie zastanowiłam się nad tym pomysłem.
Sydney uśmiecha się pocieszająco, lekko przekrzywiając głowę.
– Będzie dobrze, Maggie. Jake musi cię lubić, skoro zgodził się przejechać
taki kawał drogi i spędzić czas z ludźmi, których zupełnie nie zna.
– W tym właśnie problem – stwierdzam. – Bo tak naprawdę lubi tę wersję
mnie, która jest niezależna, pewna siebie i otwarta na jednorazowe przygody.
Nie poznał jeszcze tej zahukanej mnie, która śpi na materacu w wolnym pokoju
w mieszkaniu swojego byłego chłopaka.
Sydney zbywa moje obawy machnięciem ręki.
– Jeszcze tylko jeden dzień. Jutro się wyprowadzisz, odzyskasz niezależność
i będziesz miała własny kąt.
Wzruszam ramionami.
– Nieważne – mówię. – I tak przez ostatnie tygodnie pod względem
emocjonalnym przypominałam małe dziecko. – Opuszczam głowę, pozwalając
sobie na jęk. – Byłam przy nim naprawdę nieznośna, to gorąca, to oziębła.
Umówił się ze mną pewnie tylko po to, żeby przekonać się, czy zrobię na nim na
tyle mocne wrażenie, że zapomni o tych wszystkich chwilach, kiedy wypadłam
źle.
 Sydney przewraca oczami, odkłada paczkę czipsów, podchodzi i kładzie
dłonie na moich ramionach. Zmusza mnie, żebym usiadła na stołku stojącym
przy barku.
– Wiesz, co robiłam przez pierwsze dwa tygodnie, gdy się tu sprowadziłam?
Kręcę głową.
– Codziennie płakałam. Wyłam, dlatego że moje życie było do dupy
i dlatego że straciłam pracę w bibliotece, bo w chwili załamania zaczęłam rzucać
książkami o ścianę. Po jakimś czasie mi się poprawiło. Ale kilka miesięcy
później, kiedy znalazłam sobie własne mieszkanie, znów całymi tygodniami
płakałam.
– Czemu mi o tym opowiadasz? – pytam z uniesionymi brwiami.
– Bo sama przez długi czas nie panowałam nad uczuciami – wyjaśnia,
cofając dłonie. – Ale za każdym razem, gdy widziałam ciebie, wydawałaś mi się
uosobieniem siły. Nawet wtedy, gdy dowiedziałaś, że ja i Ridge… Bałam się
twojej determinacji. A może nawet trochę ją podziwiałam. Jednak wygląda na
to, że o niej zapomniałaś, skupiając się na paru pechowych dniach, które ci się
przytrafiły. – Chwyta mnie za ręce, sprawiając wrażenie autentycznie szczerej. –
Nie można być ciągle najlepszą wersją siebie, Maggie. Ale to, czy będziemy
pewni siebie, czy zahukani, zależy w dużej mierze od tego, które chwile z naszej
przeszłości wybierzemy i się na nich skupimy. Wracasz obsesyjnie do tych
najbardziej gównianych, a powinnaś pamiętać o najlepszych.
Nie widywałyśmy się zbyt często do tej pory, ale zawsze, gdy jestem w jej
towarzystwie, zadziwia mnie celnością swoich spostrzeżeń. Myślę przez kilka
chwil o jej słowach i wreszcie kiwam głową. Rzeczywiście, miałam kilka
słabszych momentów. Podobnie jak ona, Ridge, Warren i Bridgette. Nawet
Jake… choć wydaje się taki doskonały… też musiał mieć chwile, w których taki
nie był. I wiem, że gdybym o nich wiedziała, nie miałabym mu ich za złe. Co
oznacza, że on również może nie traktować mojego niezdecydowania tak
krytycznie, jak się tego obawiam. W przeciwnym razie nie pukałby właśnie do
drzwi.
Boże! On puka do drzwi!
– Boże! – powtarzam głośno.
Sydney patrzy na drzwi, a potem na mnie.
– Mam otworzyć?
– Nie. – Kręcę głową. – Ja to zrobię.
Czeka, aż się poruszę, ale tego nie robię. Gapię się tylko na te cholerne
drzwi.
– Maggie...
– Wiem. Tylko… chyba jeszcze nie jestem gotowa, żeby was sobie
przedstawić. Mogłabyś…
Kiwa głową, podnosząc mnie ze stołka.
– Już znikam – obiecuje. – Otwórz te drzwi.
Pcha mnie w ich stronę i zmyka do sypialni Ridge’a. Jake ponownie puka,
a ja boję się, że jeśli zaraz nie otworzę, zrobi to Warren lub – co gorsza –
Bridgette.
To pobudza mnie do działania. Otwieram drzwi i oto mam przed sobą
Jake’a. Wydaje się wyższy i przystojniejszy, niż to zapamiętałam. Zapiera mi
dech w piersi, ale nie daję mu czasu, żeby się rozejrzał. Chwytam go za rękę
i ciągnę przez całe mieszkanie. Puszczam dopiero, gdy jesteśmy bezpieczni
w mojej sypialni. Zamykam za nami drzwi i opieram się o nie czołem. Dyszę
ciężko, nie odrywając od nich wzroku. Jestem już trochę spokojniejsza, bo
przemknęliśmy przez strefę zagrożenia, ale kiedy powoli odwracam się do
Jake’a, wciąż jestem kłębkiem nerwów.
Stoi kilka kroków przede mną i wygląda tak, jakby z trudem powstrzymywał
się od śmiechu.
Jezu, ale z niego ciacho. Ma na sobie dżinsy i niebieską koszulkę z wiernie
przedstawioną budową anatomiczną serca. Zabawne. Gapię się przez chwilę,
zachwycona tym, jak dobrze w niej wygląda. W końcu prostuję się i patrzę mu
w oczy.
– Cześć.
Przechyla głowę, patrząc na mnie z zaciekawieniem. Zastanawia się pewnie,
czemu go tu ciągnęłam, jakby goniło nas stado zombiaków.
– Cześć, Maggie – odpowiada.
Kiedy mruży oczy i przypatruje mi się z ciekawością, wydaje mi się, że ma
na końcu języka mnóstwo pytań.
– Wybacz, ale muszę z tobą chwilę porozmawiać, zanim wszystkich
poznasz.
Widząc jego uśmiech, mam ochotę zapaść się pod ziemię. Czuję się
zawstydzona tym, co muszę mu za chwilę powiedzieć. Tym, jak wygląda moja
sypialnia. Tym, że jest lekarzem, który wydaje się mieć wszystko ogarnięte, gdy
tymczasem ja żyję jak spłukana studentka w akademiku.
Jake wsuwa dłonie do tylnych kieszeni spodni i rozgląda się po pokoju…
i podłodze, na której leży materac.
– To twoja sypialnia? – pyta, patrząc mi ponownie w oczy.
– Tylko do jutra. Wszystkie moje graty są już spakowane. Wyprowadzam się
do innego mieszkania na tym osiedlu.
Śmieje się, jakby poczuł ulgę, że mam coś więcej niż ten materac leżący pod
ścianą pustego pokoju. Stoi parę kroków ode mnie, ale i tak muszę zadzierać
głowę. Usiłuję powstrzymać rozdygotanie. Zauważa to.
– Denerwujesz się – ocenia.
– Tak – przyznaję.
Moja szczerość wywołuje jego uśmiech.
– Ja też.
– Dlaczego?
Wzrusza ramionami.
– Pewnie z tych samych powodów co ty.
 Akurat w tym przypadku mogę być pewna, że się myli.
– Błagam – odpowiadam ze śmiechem, przewracając oczami. – Jesteś
kardiologiem, który wychowuje dorastające dziecko. A ja studentką, która ma
współlokatorów i śpi na materacu w pustym pokoju. Mogę cię zapewnić, że
denerwujemy się z zupełnie odmiennych powodów.
Jake patrzy na mnie przez chwilę, rozważając te słowa.
– Chcesz powiedzieć, że wpędzam cię w kompleks niższości?
– Troszeczkę – kłamię, kiwając głową. Tak naprawdę czuję się dużo mniej
warta od niego.
Śmieje się z tej odpowiedzi, ale nie komentuje. Robi krok do tyłu i odwraca
się, raz jeszcze lustrując pokój. Przez chwilę jego spojrzenie skupia się na
materacu. Później patrzy na mnie przez ramię i wyciąga do mnie dłoń.
Spoglądam na nią i podaję mu rękę, podziwiając siłę, z jaką ściska moje
palce. Ciągnie mnie za sobą w kierunku materaca.
Siada na nim i opiera się plecami o ścianę. Nadal trzyma mnie za rękę
i przyciąga do siebie, zmuszając do pójścia w jego ślady. Kiedy tylko zginam
kolana, przekłada jedną z moich nóg nad swoimi i nagle siedzę na nim.
Teg o s ię nie s po dziewałam.
Nasze twarze znajdują się teraz naprzeciwko siebie, ale nie udaje mi się
jeszcze wyluzować. W tej pozycji nieco nad nim góruję, więc gdy Jake patrzy
mi w oczy, musi nieznacznie zadzierać głowę.
– Proszę. – Uśmiecha się łagodnie. – Dominujesz teraz nade mną. To cię
powinno trochę odprężyć.
Kładzie dłoń na mojej talii. Wystarczy, że to zrobił, a już czuję, że odrobinę
uchodzi ze mnie napięcie. Uśmiecham się, przypominając sobie jego cierpliwość
i uprzejmość. Odwdzięcza mi się uśmiechem i nagle czuję się tak, jakbym miała
się rozpłynąć. On jest po prostu idealny. Rumienię się, ale tym razem nie ze
wstydu.
Trudno też nie odczuwać ulgi, że nie pojawił się w towarzystwie rudowłosej
Francuzki na szpilkach. Oddycham głęboko.
– Dziękuję. Pomogło.
– Proszę. – Odrywa wzrok od moich oczu i splata nasze palce.
Odprężam się nieco i obniżam nogi. Dotykamy się teraz udami. Patrzymy
sobie w oczy i jest mi głupio, że tak się tym wszystkim stresowałam.
Zapomniałam, jak wszystko się przy nim uspokaja. Jest taki, od kiedy go
poznałam – póki nie usiadł obok mnie, by pomóc w wypełnieniu papierów,
byłam śmiertelnie przerażona pomysłem skoku na spadochronie. Jego obecność
działa jak środek uspokajający, który po wpuszczeniu w moje żyły łagodzi myśli
i koi obawy. Wystarczyło parę minut, by rozproszyć mój lęk, i teraz muszę
walczyć ze sobą, żeby nie zacząć się radośnie szczerzyć. Jestem trochę
oszołomiona, ale nie chcę, by o tym wiedział.
– Jak tam dzisiejsze sympozjum? – pytam z nadzieją, że rozmowa skupi się
na nim.
– Justice ostrzegał mnie, żebym nie odgrywał przy tobie lekarza. Mówi, że
robię się wtedy nudny.
Trudno o coś dalszego od prawdy.
– Rozmowa o medycynie to były dla mnie najlepsze chwile naszej randki. Po
raz pierwszy ktoś zainteresował się szczegółami mojej pracy magisterskiej.
Jake mruży oczy.
– Serio?
– Tak. – Kiwam głową. – Ja bym się nie przejmowała poradami
jedenastolatka.
Jake parska śmiechem.
– Tak, pewnie masz rację. – Opiera moje dłonie na swojej piersi, a swoimi
przesuwa po moich udach. – W sympozjum uczestniczył mówca, który
przygotowuje się do publikacji wyników swoich badań w „Journal of Medical
Science”. Opowiadał o komunikacji między sercem a mózgiem oraz o tym, co
się dzieje, gdy te sygnały przestają docierać.
 Justice zdecydowanie nie miał racji. Chcę tego słuchać.
– I?
Jake znów opiera głowę o ścianę i odrobinę się rozluźnia. Ujmuje moją dłoń
między swoje.
– W dawnych czasach ludzie wierzyli, że to serce kontroluje wszystkie
procesy myślowe, a między nim a mózgiem nie ma żadnej komunikacji. –
Delikatnie muska palcami mój nadgarstek. – Wierzyli w to, bo kiedy czuje się
do kogoś pociąg, mózg nie objawia tego w żaden wyjątkowy sposób. Za to
reszta ciała tak.
Jego place kreślą koła na mojej skórze. Przełykam z trudem ślinę, mając
nadzieję, że nie zwróci uwagi na moje przyspieszone tętno.
– To właśnie serce daje najbardziej wyraziste sygnały zauroczenia.
Przyspiesza bicie. Uderza mocniej o klatkę piersiową. Gdy widzisz kogoś, kto ci
się podoba, puls staje się nieregularny.
Milczymy, podczas gdy przez kilka sekund przyciska palce do mojego
nadgarstka. W końcu lekko się uśmiecha, a ja jestem pewna, że to z powodu
mojego pulsu, który szaleje od samego początku tej rozmowy.
– Nie mamy poczucia, by zauroczenie odbijało się jakoś na funkcjonowaniu
naszego mózgu. – Jake kładzie drugą dłoń na moim sercu. – Czujemy, że coś
rodzi się tutaj. W klatce piersiowej, w samym środku najważniejszego organu,
który zaczyna szaleć.
Jezu... Odsuwa dłoń od mojego serca i puszcza mój nadgarstek, a następnie
zaciska delikatnie obie dłonie na mojej talii.
– Obecnie jesteśmy świadomi, że uczucie nie powstaje w sercu. Jest ono
tylko posłańcem, odbierającym sygnały płynące prosto z mózgu, który informuje
je o zauroczeniu. Serce i rozum współdziałają, ponieważ oba te organy mają
kluczowe znaczenie i muszą pracować razem. Kiedy serce obumiera, z mózgu
przychodzi lawina sygnałów, które ostatecznie przerywają pracę serca. Brak
dostarczanego przez nie tlenu prowadzi z kolei do obumarcia mózgu. Jedno nie
może przetrwać bez drugiego. – Uśmiecha się do mnie. – W każdym razie tak
nam się do tej pory wydawało. Na dzisiejszym sympozjum dowiedzieliśmy się
o badaniach, które dowodzą, że jeśli kilka minut przed śmiercią dojdzie do
zerwania połączeń między mózgiem a sercem, zwierzę żyje nawet trzykrotnie
dłużej niż te, u których połączenia nie zostały przerwane. Jeśli uda się to
potwierdzić, będzie to oznaczać, że po zerwaniu chemicznych połączeń organ
przestaje się orientować w stanie drugiego organu. W przypadku, gdy umiera
serce, a mózg nie jest tego świadom, lekarze mają nieco więcej czasu na
uratowanie serca, zanim mózg je wyłączy. I na odwrót.
Mogłabym go słuchać cały dzień.
– Chcesz powiedzieć, że serce i mózg mogą sobie wzajemnie szkodzić?
Kiwa głową.
– Tak. Tak jakby komunikowały się aż za dobrze. Wyniki badań sugerują, że
jeśli uda nam się sprawić, by jeden z organów stał się tymczasowo obojętny na
los drugiego, zdołamy ocalić oba.
– O rany – wzdycham. – To fascynujące.
Jake znów się uśmiecha
– No właśnie. Myślałem o tym przez całą drogę tutaj. Gdyby udało nam się
wymyślić, jak przerwać komunikację między nimi w sytuacjach, kiedy nie ma
zagrożenia życia, moglibyśmy sprawić, że zauroczenie przestałoby się objawiać
w jakikolwiek zauważalny sposób.
Kręcę głową.
– Ale… Dlaczego ktoś miałby nie chcieć odczuwać w pełni zauroczenia?
– Bo w takim wypadku – odpowiada poważnym tonem – lekarz, który
znalazł się pod wpływem gwałtownego zauroczenia dziewczyną poznaną
w czasie skoku na spadochronie, nie musiałby zmagać się z brakiem
koncentracji w ciągu kolejnych dwóch tygodni i być może skupiłby się na swojej
pracy, a nie na tej dziewczynie.
Czuję, że się rumienię. Chcąc to ukryć, pochylam się gwałtownie
i opuszczam głowę na jego ramię. Śmieje się z tego, przesuwając dłonią po
moich plecach i gładząc po włosach. Czuję delikatny pocałunek w głowę.
W końcu się prostuję i patrzę mu w oczy. Wszystko to, co mówi, sprawia, że
mam ochotę opuścić głowę jeszcze niżej, by zetknęły się nasze usta. Udaje mi
się jednak powstrzymać.
Jake nabiera powietrza w płuca i poważnieje. Jego dłonie przesuwają się po
moich ramionach.
– Wróciłem w sobotę do szpitala, żeby cię odwiedzić, ale już cię wypisano –
wyjawia.
Przymykam oczy. Zastanawiałam się wtedy, czy wrócił.
Nie chcę przyznać, że wyszłam wcześniej, niż powinnam, ale nie chcę też
kłamać ani omijać prawdy.
– Wyszłam w piątek wieczorem, jeszcze przed wypisem. – Patrzę mu
w oczy, chcąc wszystko wyjaśnić, nim zacznie mnie oceniać. – Wiem, że jako
lekarz zaraz mi powiesz, jakie to głupie, ale to już wiem. Nie wytrzymałabym
tam ani sekundy dłużej.
Spogląda na mnie przez chwilę, ale nie wydaje się zirytowany czy
rozgniewany. Kręci jedynie głową.
– Rozumiem to. Mam pacjentów, którzy tak właściwie mieszkają w szpitalu,
i wiem, jakie to dla nich wyczerpujące, fizycznie i psychicznie. Czasami chętnie
odwróciłbym wzrok i pozwolił im uciec, bo wiem, jak bardzo woleliby być
gdzie indziej.
Nie wiem, co odpowiedzieć, bo zupełnie nie spodziewałam się takiej reakcji.
Cieszę się, że na mnie nie nakrzyczał. Jestem też jednak pewna, że widuje wielu
sfrustrowanych pacjentów, więc to zrozumiałe, że ma dla nich więcej
współczucia niż potępienia.
Jake bawi się moimi włosami, zaplatając kosmyk na palce i patrząc, jak się
spomiędzy nich wyślizguje. Kiedy znów patrzymy sobie w oczy, czytam z nich,
że chciałby mnie pocałować. Zerka na moje usta. Ale nie mogę na to pozwolić,
dopóki nie wyjaśnię, co było źródłem mojego dzisiejszego niepokoju.
– Muszę ci coś powiedzieć – zaczynam z wahaniem, ale skoro już tutaj jest
i za chwilę wszystkich pozna, powinien wiedzieć, na co się przygotować. – To
mieszkanie Ridge’a. Mojego byłego, tego, o którym mówiłam ci na randce.
Nie jestem w stanie wyczytać żadnych emocji z jego wyrazu twarzy, więc
opuszczam wzrok na nasze splecione palce.
– Ridge i jego dziewczyna, Sydney, jadą dziś z nami. Podobnie jak Warren
i Bridgette, kolejne dwie osoby, które tu mieszkają. Zaraz ich wszystkich
poznasz. A ja… dlatego właśnie chciałam z tobą wcześniej porozmawiać, żebyś
nie był zaskoczony, gdy wypłyną jakieś nasze wspólne historie. – Patrzę mu
w oczy i wypuszczam powietrze z płuc. – Nie przeszkadza ci to?
Nie odpowiada od razu. Nie mogę go za to winić, potrzebuje czasu, by
przemyśleć wszystko, czego się właśnie dowiedział. To dziwna sytuacja i nie
powinnam była go w niej stawiać.
– A tobie to przeszkadza? – pyta w końcu, ściskając moje dłonie.
Kręcę głową.
– Przyjaźnimy się. I naprawdę lubię Sydney. Mam wrażenie, że każde z nas
znalazło swoje miejsce w życiu, ale kiedy cię tu zaprosiłam, wpadłam w panikę,
że może nie należało tego robić. Wolałabym uniknąć niezręcznej sytuacji.
Jake delikatnie gładzi mnie po policzku i patrzy mi w oczy.
– Jeśli tobie to nie przeszkadza, mnie też nie – odpowiada stanowczo.
Uśmiecham się z ulgą, choć nie powiedziałam mu, że dla mnie to niezwykle
niezręczna sytuacja.
Sydney się myli. Niektórzy są przez cały czas najlepszą wersją siebie.
Ta myśl sprawia, że momentalnie ogarnia mnie poczucie winy, bo przecież
tak wiele jeszcze zataiłam przed Jakiem. Nie ma pojęcia, że Warren i Ridge to
jedyna rodzina, jaką mam. Jednak nie chcę zwalać na niego tego wszystkiego od
razu. Przynajmniej dopóki nie będę pewna, że nasz związek potrwa dłużej niż
jeden dzień. Naprawdę tego nie chcę, dopóki nie będzie miał jakiegoś jasnego
wyobrażenia na mój temat, ale zupełnie nie wiem, od czego zacząć. Spędziliśmy
razem jeden z najlepszych dni w moim życiu, jednak wciąż słabo mnie zna. Wie,
że jestem spontaniczna i niezdecydowana. Co jeszcze tak naprawdę o mnie wie?
– Jestem kapryśna – rzucam. – Bywam też samolubna.
Wiem, że powinnam się zamknąć, ale brutalna szczerość wydaje się
uzasadniona w tej sytuacji. Musi wiedzieć, z kim ma do czynienia. Nie chcę
kolejnego związku, w którym nie mogę być całkowicie otwarta i szczera.
– Mam buntowniczą naturę, ale nad tym pracuję. Zdarza mi się przesiedzieć
cały dzień w bieliźnie i oglądać seriale na Netfliksie. Przez niemal całe dorosłe
życie mieszkałam sama, więc jem lody prosto z pudełka i piję mleko prosto
z kartonu. Nigdy nie chciałam mieć dzieci. Zastanawiam się nad kotem, ale boję
się odpowiedzialności. Uwielbiam piosenki z musicali i bożonarodzeniowe
filmy na Hallmarku, nie znoszę za to korków w Austin. Wiem, że nie ma to
znaczenia, bo nawet ze sobą nie chodzimy, ale wierzę, że powinieneś to o mnie
wiedzieć.
Zagryzam nerwowo usta, czekając, aż się roześmieje lub ode mnie ucieknie.
Zrozumiałabym te reakcje.
On jednak reaguje w zupełnie niespodziewany sposób. Oddycha ciężko
i kładzie nasze splecione dłonie na swojej piersi, przekrzywiając głowę. Jego
kciuki muskają moją skórę.
– Strasznie przeżywam wszystko, co dzieje się w pracy – mówi. – Kiedy jest
naprawdę źle, potrzebuję samotności. Izoluję się nawet od Justice’a. I… jestem
fleją. Od czterech dni nie zmywałem naczyń, a od dwóch tygodni nie zrobiłem
prania. Większość lekarzy jest świetnie zorganizowana i ma idealnie czyste
domy, u mnie panuje chaos i bałagan. I pewnie jako kardiolog nie powinienem
się do tego przyznawać, ale uwielbiam smażone jedzenie. Widziałem wszystkie
odcinki Chirurgów, ale wyprę się tego, jeśli o tym wspomnisz. I jeszcze…
miałem tylko dwie partnerki, więc sam nie wiem, czy jestem taki super w łóżku.
To, że wyznał mi to wszystko, wywołuje we mnie wzruszenie, ale na
szczęście ostatnia część jego spowiedzi zmusza mnie do śmiechu.
– Jesteś super, Jake. Wierz mi.
Unosi brwi.
– Czyżby?
Kiwam głową, czując falę gorąca, jaką wywołała sama myśl o tym.
– Możesz powiedzieć coś więcej? – kusi. – Co ci się najbardziej podobało?
Wracam pamięcią do naszej wspólnej nocy i szczerze mówiąc, wszystko mi
się w niej podobało. Jednak gdybym miała wybrać ulubiony moment, to wiem
który.
– Za drugim razem. Kiedy patrzyłeś mi w oczy, gdy… – Milknę, nie mogąc
nawet dokończyć zdania.
Przez chwilę przygląda mi się z powagą. Całkowicie zakrywa swoimi
dłońmi moje ręce.
– To również moje ulubiona chwila – przyznaje.
Pochylam głowę, żeby nie patrzeć mu w oczy. Nie dlatego że się denerwuję,
po prostu ze wszystkich sił muszę się powstrzymywać, żeby go nie pocałować.
Czuję, że opiera dłoń na moim karku, zmuszając, bym znów na niego
spojrzała. Drugą rękę kładzie mi na plecach, przyciągając do siebie.
– Wiele rzeczy mi się tamtej nocy podobało… – Uśmiecha się, zbliżając usta
do moich. – To, jak cię rozbierałem, gdy staliśmy przy łóżku – szepcze, a nasze
wargi wreszcie się łączą.
Zamykam oczy oszołomiona tym pocałunkiem, ale on natychmiast się
wycofuje.
– I to, jak kładłem cię na łóżku. – Ponownie muska moje wargi swoimi
ustami i zmienia pozycję, opuszczając mnie na materac. Tracę dominującą
pozycję, ale już mi na niej nie zależy. Z trudem otwieram powieki, patrząc, jak
nade mną góruje. – Podobało mi się też to, że rano tuliłaś się do mnie tak mocno,
że potrzebowałem dobrych dziesięciu minut, żeby się wyplątać z twojego
uścisku i cię przy tym nie obudzić.
 Otwieram usta, żeby odpowiedzieć, ale mi na to nie pozwala. Pochyla się
i znów mnie całuje. Natychmiast przypominam sobie nasz pierwszy pocałunek
i to, co wtedy czułam. Nie wiem, jak mogłam go odtrącić, i to nie raz, ale dwa
razy.
Czasami zadziwia mnie moja własna siła. W tej chwili nie ma możliwości,
żebym zrezygnowała z tego pocałunku. Nie obchodzi mnie nawet, czy w ogóle
dziś stąd wyjdziemy, bo gdy nasze języki splatają się, a moje palce prześlizgują
się po jego włosach, marzę tylko o tym, żebyśmy mogli już być w moim
mieszkaniu. Chciałabym trochę pohałasować, a teraz jestem świadoma każdego,
nawet najlżejszego, dźwięku.
Na szczęście Jake przerywa, nim zaangażujemy w to przytulanie kolejne
części ciała. Całuje mnie jeszcze dwa razy, a potem przytula się do mojego
policzka i ciężko wzdycha.
Ja również wzdycham, uświadamiając sobie, że w końcu będziemy musieli
stąd wyjść.
– Chyba pora cię przedstawić moim współlokatorom.
Wpatruje się we mnie przez chwilę.
– Tak. Chyba tak.
Przełykam ślinę, czując przypływ niepokoju na myśl o tym, że zaraz
wszystkich pozna. Zwłaszcza Warrena.
– Możesz mi coś obiecać?
Jake kiwa głową.
– Nie oceniaj mnie surowo na podstawie osób, z którymi mieszkam. Warren
zrobi dziś wszystko, żebym czuła się jak najbardziej zażenowana.
Na ustach Jake’a pojawia się diabelski uśmieszek.
– Już nie mogę się doczekać, żeby go poznać.
Szturcham go w pierś, przewracając oczami. Jake stacza się ze mnie i kładzie
na plecach. Podnoszę się z materaca i poprawiam bluzkę, ale on wciąż się nie
rusza, patrząc na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
 – No co? – pytam, zastanawiając się, czemu wydaje się taki… zaspokojony.
Patrzy jeszcze chwilę, wreszcie kręci głową i również wstaje. Całuje mnie
w czoło.
– Aleś ty zajebiście piękna – szepcze, ciągnąc mnie za rękę i wyprowadzając
z sypialni.
Wystarczył ten jeden komentarz, żeby zniknęła cała reszta lęków, jakie
czułam, zanim się tu dzisiaj pojawił. Gdyby nie ciągnął mnie teraz za sobą,
sięgnęłabym po długopis, żeby dopisać kolejną pozycję do swojej listy. Tylko
dwa słowa.
Jake. Griffin.
Nie: „Kochać się z Jakiem Griffinem”, ani: „Wyjść za Jake’a Griffina”.
Byłoby tam tylko jego imię i nazwisko, tak, jakby istniał jakiś sposób, bym
posiadła go w całości.
Dziesiąty punkt na mojej liście:
Jake Griffin.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 26

Jake

Kiedy ktoś mnie pyta, dlaczego zostałem lekarzem, a jest to częste pytanie,
udzielam banalnych odpowiedzi typu: chciałem ratować ludzkie życie, robić coś
ważnego, lubię pomagać innym.
Ws zy s tk o to bzd ury.
Zostałem lekarzem, bo uwielbiam adrenalinę.
Oczywiście te poprzednie odpowiedzi też są prawdziwe. Ale głównym
powodem jest adrenalina. Uwielbiam to, że ode mnie zależy czyjeś życie lub
śmierć. Uwielbiam sprawdzać swoje umiejętności, gdy czyjś stan nagle się
pogarsza. Uwielbiam satysfakcję ze zwycięstwa.
Urodziłem się, by rywalizować.
Istnieje jednak różnica między rywalizowaniem w ogóle a rywalizowaniem
z kimś innym. Nie rywalizuję z innymi lekarzami czy ludźmi. Rywalizuję
wyłącznie ze sobą samym. Nieustannie walczę, by doskonalić swoje
umiejętności, niezależnie, czy jestem na sali operacyjnej, skaczę na
spadochronie czy staram się być najlepszym ojcem dla Justice’a. Zawsze dążę
do tego, by jutro być lepszym sobą niż wczoraj. Nigdy nie chodzi o rywalizację
z kimś innym niż ja sam.
W każdym razie tak było aż do teraz. Mam nadzieję, że Ridge nie okaże się
lepszy ode mnie. Jeszcze się nie poznaliśmy, ale czuję niepokój, bo po raz
pierwszy w życiu mam spotkać się z byłym chłopakiem dziewczyny, która mi
się podoba. Nie byłem przygotowany na to, by zrobić to dzisiaj. Czy w ogóle
kiedykolwiek. Kiedy w liceum zaczynałem chodzić z Chrissy, byłem jej
pierwszym chłopakiem. Pierwszym, z którym się całowała. Pierwszym,
z którym była na randce. W ogóle pierwszym. Ponieważ potem spędziliśmy
razem ponad dziesięć lat, nigdy nie musiałem konkurować z innym facetem. Aż
do teraz.
Chyba mi się to nie podoba.
Na naszej pierwszej randce Maggie wspomniała, że Ridge w trakcie ich
związku poznał inną dziewczynę, co w konsekwencji doprowadziło do rozstania.
Nie znam gościa, ale instynktownie poczułem do niego niechęć. Wspomniała
też, że pisze muzykę dla jakiegoś zespołu. To sprawiło, że znielubiłem go
jeszcze bardziej. Nie żebym miał coś do muzyków, ale trudno z nimi
rywalizować, nawet jeśli jest się lekarzem.
Z tego, co mi o nim opowiadała, wynikało, że nie żałuje rozpadu ich
związku. Mimo to trochę nieswojo się czuję, wiedząc, że to jego mieszkanie,
Maggie to jego była, a ja mam spędzić dzień z jego przyjaciółmi. Raczej
niewielu gości dobrze by się czuło z myślą, że ich była dziewczyna sprowadza
do nich swojego nowego chłopaka, więc jeśli Ridge nie jest jakimś świętym,
prawdopodobnie mam powody do niepokoju. Nie podoba mi się, że po raz
pierwszy jestem zazdrosny o dziewczynę, a nawet jeszcze nie znam faceta, który
tę irracjonalną zazdrość wywołał.
To się jednak za chwilę zmieni, bo właśnie wychodzimy z Maggie z sypialni,
wyraźnie po to, by się poznać. Otwieram drzwi i odsuwam się na bok, żeby
Maggie mogła wejść do salonu pierwsza. Mijając mnie, patrzy mi w oczy
i mimo zdenerwowania uśmiecha się z wyrazem wdzięczności na twarzy.
Taką samą minę zrobiła, gdy pomagałem jej z wypełnianiem dokumentów
przed skokiem na spadochronie. Biła wówczas od niej nerwowa energia, którą
wyczuwałem z drugiego końca sali. Kiedy jednak usiadłem naprzeciwko niej,
uśmiechnęła się do mnie z wdzięcznością, a ja poczułem się tak, jakbym właśnie
wyskakiwał z nią z samolotu. Potrafi nieskończenie wiele wyrażać, nie mówiąc
ani słowa. Nie znam innej osoby, która umie odbyć całą rozmowę za pomocą
samych min.
 W tej chwili jej mina mówi: „Wiem, że to dziwne, ale będzie dobrze”.
Zostawia drzwi otwarte i przechodzi przez salon. W kuchni stoi jakiś facet
odwrócony do nas plecami. Zdaje się, że rozmawia przez telefon. Obok barku
dostrzegam blondynkę, która właśnie wkłada buty. Słysząc, że wychodzimy
z sypialni, unosi głowę, a jej twarz się rozpromienia.
Maggie pokazuje na nią.
– Jake, poznaj Sydney.
Sydney kończy wkładać but na dywanie. Potem, skacząc na jednej nodze,
rusza w moim kierunku.
– Miło mi cię poznać – mówi, wkładając drugi but i wyciągając do mnie
rękę.
Ściskam jej dłoń.
– A mnie ciebie – odpowiadam.
Maggie wspominała wcześniej, jak ma na imię obecna dziewczyna Ridge’a.
Nie do końca wiem, jak to się udało, ale wygląda na to, że jakoś się dogadują, co
na pewno dobrze o nich świadczy. Sydney ma w sobie jakąś autentyczność.
Momentalnie ją polubiłem.
Nie mogę tego samego powiedzieć o facecie za nią, który wciąż stoi
odwrócony do nas plecami. Sprawia wrażenie zupełnie niezainteresowanego
poznaniem mnie. Domyślam się, że to Ridge, ale zanim udaje mi się zastanowić
nad tym, co oznacza jego reakcja i czy nie świadczy o chęci rywalizacji,
z jednego z pokoi wychodzą jeszcze dwie osoby.
Sądząc z przelotnego wyrazu paniki malującego się na twarzy Maggie, ten
facet to musi być Warren. W jego oczach widzę szelmowski błysk. Maggie
uprzedzała, że postawił sobie za cel, by ją dzisiaj zawstydzić.
Podchodzi z uniesionymi rękami, po czym bierze mnie w objęcia. Niechętnie
odwzajemniam uścisk. Od lat nie witałem się w ten sposób z innym facetem.
W moim środowisku przy prezentacji podajemy sobie dłonie, po czym
wymieniamy się informacjami na temat ulubionego pola golfowego, na którym
spędzamy niedziele.
W moim środowisku nie ma miejsca na uściski i poklepywanie się po
policzkach.
Czyli dokładnie na to, co teraz robi ten facet.
– Łał – komentuje. – Prawdziwy przystojniak z ciebie. – Zerka na Maggie. –
Dobra robota, Maggot. Ten koleś wygląda jak Kapitan Ameryka.
Parskam śmiechem i cofam się o krok. Nie jestem pewien, czy jego jedyną
intencją jest zawstydzenie Maggie. Chyba chce zawstydzić nas oboje.
– Warren, poznaj Jake’a – mówi Maggie, sprawiając wrażenie, jakby już
teraz miała go serdecznie dosyć.
Warren salutuje przede mną.
– Miło mi cię poznać, Jake.
O ile Warren reaguje z ogromnym entuzjazmem na nasze spotkanie, drugi
facet wciąż pozostaje niewzruszony. Ignoruje moją obecność, zupełnie
niezainteresowany tym, że tutaj jestem. Może dlatego Maggie mnie ostrzegała.
Wiedziała po prostu, że nie przez wszystkich będę mile widziany.
Przenoszę uwagę z powrotem na Warrena.
– Mnie również bardzo miło.
Mój nowy znajomy przedstawia swoją towarzyszkę.
– To moja dziewczyna Bridgette.
Ona jednak nie mówi ani słowa, tylko kiwa głową i podchodzi do lodówki.
Warren wskazuje na stojącego tyłem gbura.
– Poznałeś już Ridge’a? – pyta.
Kręcę głową.
– Jeszcze nie.
Nie wiem, czy w ogóle ch cę go poznać, skoro on wyraźnie nie jest
zainteresowany poznaniem mnie.
Warren przechodzi do kuchni i klepie Ridge’a w ramię. Kiedy ten się do
niego odwraca, Warren miga i równocześnie mówi:
– Jest tutaj Jake.
Ridge rozgląda się i w końcu nasze spojrzenia się spotykają.
Zawsze powtarzam Justice’owi, żeby nie osądzał ludzi zbyt pochopnie.
Tymczasem sam… okazałem się uprzedzonym dupkiem. Ridge nie lekceważył
mojej obecności. Po prostu o niej nie wiedział.
Okrąża barek i podchodzi do mnie.
– Cześć – mówi, potrząsając moją ręką. – Ridge Lawson.
Ton jego głosu momentalnie przekonuje mnie, że nie ignorował mnie
specjalnie, i potwierdza, że faktycznie jestem uprzedzonym dupkiem.
Z ulgą ściskam jego dłoń.
– Jake Griffin.
Nie wiem, czy Maggie specjalnie pominęła milczeniem fakt, że Ridge jest
głuchy, czy po prostu jego głuchota jest dla nich wszystkich czymś tak
normalnym, że zwyczajnie nie przyszło jej to do głowy. Tak czy owak, ulżyło
mi. Jeszcze pięć sekund temu, kiedy zakładałem, że jestem tu niemile widziany,
byłem gotów zakończyć tę wizytę. Jednak Ridge wydaje się równie szczerze
cieszyć na mój widok jak Sydney.
Nie żywię już zazdrości ani nie mam potrzeby rywalizacji. Wszystkie te
uczucia, które próbowałem powściągnąć, wychodząc z sypialni Maggie,
odpłynęły. Nie wiem, co w przeszłości łączyło tych ludzi poza tym, co
usłyszałem od niej (a zdradziła mi niewiele), ale wydaje się, że między nimi nie
ma żadnych animozji.
Tyle że nie rozmawiałem jeszcze z dziewczyną Warrena. Może jest
nieśmiała.
Przez następne kilka sekund dużo się dzieje. Ridge wkłada buty, Sydney –
kurtkę, Warren podchodzi do swojej dziewczyny… Bridgette, która właśnie
zamyka lodówkę, i próbuje ją pocałować, ale zostaje odepchnięty.
Patrzę na Maggie, a ona się do mnie uśmiecha.
 – Wezmę sweter – mówi, po czym wraca do sypialni. Rozglądam się po
salonie i dostrzegam drzwi prowadzące do kilku pokoi. Maggie wspominała, jak
ona i Ridge się poznali, jednak wciąż nie wiem, co łączy pozostałych.
– Wszyscy jesteście współlokatorami? – pytam, patrząc na całą czwórkę. –
To dlatego się znacie?
Bridgette pije wodę z butelki, ale wyraźnie ożywia się, słysząc moje pytanie.
– Z chęcią ci wszystko wyjaśnię – odpowiada, zakręcając butelkę.
Maggie, która właśnie wyszła z pokoju ze swetrem, próbuje ją powstrzymać,
ale dziewczyna nie zwraca na nią uwagi.
– Warren i Ridge przyjaźnili się przez lata – tłumaczy, pokazując ręką
z butelką najpierw na jednego, potem na drugiego. Następnie wskazuje Maggie.
– Warren chodził z Maggie, ale to nie trwało długo, bo Ridge mu ją odbił.
Chwileczkę… Oni obaj chodzili z Maggie?
– Maggie i Ridge byli ze sobą sześć lat, ale to się skończyło, gdy w zeszłym
roku wprowadziła się tutaj Sydney. Teraz to ona jest z Ridge’em, ale już z nami
nie mieszka. Tymczasem zamieszkała u nas Maggie. Przynajmniej do chwili,
gdy będzie mogła się wprowadzić do swojego nowego mieszkania, znajdującego
się na tym samym osiedlu, na którym mieszkają jej dwaj byli chłopacy. –
Bridgette wbija we mnie spojrzenie. – Nie, to wszystko wcale nie jest dziwne.
Ani trochę. Zwłaszcza teraz, gdy wszyscy udajemy, że jesteśmy przyjaciółmi
i robimy to, co zwykle wspólnie robią przyjaciele. Po prostu super!
Ostatnie słowa Bridgette wypowiada bez cienia entuzjazmu.
Chyba co do niej również się myliłem. W ogóle nie jest nieśmiała.
Przez kolejne dziesięć sekund panuje absolutna cisza. To chyba najcichsze
dziesięć sekund w dziejach świata. Na twarzy Maggie dostrzegam wyraz
przerażenia. Sydney gromi Bridgette spojrzeniem. Bridgette spogląda na Sydney
i wzrusza ramionami, jakby nie zrobiła nic złego.
I wtedy dzwoni mój telefon.
Wszyscy wykorzystują to jako pretekst do rozejścia się po salonie. Wszyscy
z wyjątkiem Maggie, która stoi nieruchomo, patrząc na mnie i czekając na mój
kolejny ruch.
Wyjmuję z kieszeni komórkę, poznając po dzwonku, że to Chrissy. Dzwoni
tylko w poważnych wypadkach. Dawno minęły te czasy, gdy dzwoniliśmy do
siebie, by po prostu pogadać. Przesuwam palcem po ekranie, przykładam telefon
do ucha i pokazuję Maggie na jej sypialnię, dając jej do zrozumienia, że
potrzebuję trochę prywatności. Po wejściu do pokoju przymykam drzwi.
– Hej.
– Hej – odpowiada Chrissy zdyszanym głosem. Mam wrażenie, że biegnie,
prawdopodobnie wkładając w biegu kitel. – Wezwali mnie ze szpitala. Mogę
podrzucić do ciebie Justice’a?
Zamykam oczy. On ma już prawie dwanaście lat. Od czasu do czasu zostaje
sam, chociaż tylko wtedy, gdy jestem w pobliżu.
– W tej chwili jestem w Austin. – Ściskam kark. – Wrócę najwcześniej za
godzinę.
– W Austin? – powtarza. – Aha, dobra. Mogłabym wysłać go do Cody’ego,
ale obudził się w nocy z jelitówką. Mam zadzwonić do mamy?
Wpatruję się w drzwi pokoju.
– Nie, nie, już jadę. Zabiorę go do siebie na noc.
Chrissy dziękuje i się rozłącza. Patrzę na komórkę, zastanawiając się, jak
przyjmie to Maggie. Szkoda, że nie słyszała tej rozmowy, bo jeszcze gotowa
pomyśleć, że wymyśliłem wymówkę, żeby uciec stąd po przemowie Bridgette.
Wsuwam telefon do kieszeni i podchodzę do drzwi. Ledwo je otwieram,
napotykam jej wzrok. Stoi w kuchni, rozmawiając z Sydney.
– Możemy pogadać? – pytam, pokazując za siebie na jej pokój.
Kiwa głową, po czym wymieniają z Sydney spojrzenia. Po chwili jest już
w środku i zamyka za sobą drzwi.
– Słuchaj… – zaczyna – w ustach Bridgette wszystko to zabrzmiało strasznie
dziwacznie, ale przysięgam, że…
 Unoszę rękę, przerywając jej.
– Maggie, wszystko gra. Wiem, że nie zapraszałabyś mnie tutaj, gdybyś była
zainteresowana kimś innym.
Oddycha z ulgą.
– To nie mogło się stać w gorszej chwili – ciągnę – ale właśnie dzwoniła
Chrissy, moja była żona. Justice jest chory, a ją wezwano do szpitala. Muszę
wracać do domu.
Na twarzy Maggie nie pojawia się wyraz zwątpienia, co najwyżej niepokój.
– Coś poważnego?
– Nie, to tylko grypa żołądkowa.
Kiwa głową, ale widzę, że jest rozczarowana. Ja też. Przyciągam ją do siebie
i ściskam na pożegnanie. Wtula się w moją pierś, utrudniając mi rozstanie.
– Tak to już jest, gdy dwoje lekarzy ma dziecko – mówię. – Jest się pod
telefonem w weekendy, w które nie jest się pod telefonem.
Odsuwa się i patrzy mi w oczy. Przykładam dłonie do jej policzków
i pochylam się, by ją pocałować. Uświadamiam sobie, że nasze fizyczne reakcje
są o krok dalej od całej reszty. Nawet ze sobą nie chodzimy, tymczasem to, jak
ją całuję i reaguję na nią, wskazuje na coś innego. To dlatego dbam o to, by nasz
pocałunek był zaledwie cmoknięciem. Nie chcę znowu jej przytłoczyć.
– Baw się dobrze.
Uśmiecha się.
– Zamierzam. Mam nadzieję, że Justice szybko wróci do zdrowia.
– Dziękuję. Przyślij mi fotki z jaskini. Zadzwonię do ciebie po twoim
powrocie, o ile nie będzie jeszcze za późno.
– Bardzo bym chciała – odpowiada. – Chcesz, żebym cię odprowadziła?
– Bardzo bym chciał.

Można by pomyśleć, że na facecie, który regularnie kroi ludziom klatki

piersiowe, wymiotowanie nie robi wrażenia.
Cóż, w moim przypadku jest inaczej.
Jestem prawie pewien, że Justice zwymiotował dzisiaj więcej treści
żołądkowej niż przez pierwsze pięć lat swojego życia. A może tak mi się tylko
wydaje, bo jest starszy i większy i dlatego wydobywa się z niego więcej
wymiocin, ale, kurwa, to naprawdę przesada. Cieszę się, że już po wszystkim.
Na razie. Prawdopodobnie w tym biednym dziecku nie zostało już nic, co
mógłby jeszcze zwymiotować.
Po wyszorowaniu łazienki, wzięciu prysznica i zajrzeniu do sypialni
Justice’a w końcu ląduję na kanapie, by pogadać z Maggie. Wrócili z wycieczki
nieco ponad godzinę temu i zdążyła mi już przysłać kilka zdjęć. Napisałem, że
porozmawiam z nią na FaceTimie, gdy tylko wyślę Justice’a do łóżka.
Odpowiada niemal natychmiast. Uśmiech na jej twarzy rozczarowuje mnie,
ale tylko dlatego, że nie widzimy się osobiście.
– Jak Justice? – pyta.
Cieszę się, że pyta o to, zanim nawet zdążyliśmy się przywitać.
– Pogrążony we śnie. I pusty. Chyba zwymiotował wszystko, co zjadł od
stycznia.
Maggie robi smutną minę.
– Biedne dziecko.
Leży na łóżku, z włosami na poduszce, i trzyma komórkę nad sobą.
Dokładnie taki sam widok miałem dzisiaj przed oczami, gdy pochylałem się nad
nią, zamierzając ją pocałować. Wyrzucam tę myśl z głowy, bojąc się, że Maggie
mnie przejrzy.
– Czy wycieczka była tak udana, jak to sugerują zdjęcia?
Kiwa głową.
– Tak. To znaczy prawie. – Odgarnia dłonią włosy z czoła, uwidaczniając
mały opatrunek w pobliżu skroni. – Warren uznał, że fajnie będzie schować się
przed nami, a potem nas wystraszyć. Odwróciłam się tak szybko, że ja
i Bridgette walnęłyśmy się głowami. – Ze śmiechem poprawia włosy. –
Warrenowi było tak głupio, że zaprosił nas wszystkich na kolację. Do Taco Bell,
ale zawsze to coś, biorąc pod uwagę, że nigdy za nic nie płaci.
Uśmiecham się. Fajnie, że się dobrze bawiła. Zasługuje na trochę radości.
– Gotowa na wielki dzień?
Potakuje, przewracając się na bok i obniżając telefon.
– Gotowa na to, żeby znów mieć łazienkę na wyłączność.
– Zaproponowałbym pomoc, ale Chrissy musi być pod telefonem do
poniedziałku. Justice pewnie zostanie u mnie, dopóki nie wyzdrowieje. W razie
czego nie trzeba będzie biegać tam i z powrotem.
– Mam mnóstwo osób do pomocy. A poza tym tych rzeczy wcale nie jest tak
dużo. Zadzwonię do ciebie jutro wieczorem, żeby pochwalić się nowym
mieszkankiem.
– Wolałbym zobaczyć je osobiście.
Na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech.
– Kiedy będziesz miał wolne?
– W środę. Mógłbym do ciebie przyjechać… Wzięlibyśmy coś na wynos.
Tym razem nie mogę zostać na noc, ale lepsze kilka godzin niż nic.
– Podoba mi się ten pomysł. Coś ci ugotuję.
– Czy ty w ogóle masz pojęcie, kiedy ostatnio jadłem domowy posiłek?
Ponownie się uśmiecha, a potem wzdycha. Otwieram usta, by jej
powiedzieć, że ślicznie wygląda, ale przeszkadza mi wchodzący do pokoju
Justice.
– Cześć, kolego – mówię, podnosząc wzrok znad telefonu. – Dobrze się
czujesz?
Justice potakuje, ale nie patrzy na mnie. Przechodzi do kuchni i otwiera
lodówkę.
– Idź do niego – szepcze Maggie, przyciągając mój wzrok do komórki.
 Uśmiecham się do niej z wdzięcznością.
– Zadzwoń jutro, gdy już się urządzisz.
– Zadzwonię. Dobranoc.
Wpatruję się w nią przez chwilę, nie chcąc jeszcze kończyć tej rozmowy.
Ale nie chcę również rozmawiać z nią, gdy Justice jest w tym samym
pomieszczeniu.
– Dobranoc, Maggie – szepczę.
Macha mi i się rozłącza. Rzucam telefon na kanapę, po czym dołączam do
syna.
Stoi przy otwartych drzwiach lodówki i wyjmuje z opakowania plasterek
sera. Gryzie kawałek, po czym umieszcza cały plasterek między ustami, tak że
zwisa z nich, gdy wyjmuje z lodówki wędlinę. Otwiera opakowanie i ładuje do
ust plasterek szynki razem z resztką sera.
– Nie prościej by było, gdybym zrobił ci kanapkę? – pytam.
Justice bierze opakowanie szynki i zamyka lodówkę.
– Nie mogłem tak długo czekać. Umierałem z głodu.
Bierze paczkę czipsów, kładzie je razem z szynką na barku, po czym przy
nim siada. Otwiera czipsy i wkłada kilka do ust.
– Z kim rozmawiałeś?
– Jak widzę, już ci lepiej.
– Jeśli stan bliski śmierci głodowej można tak nazwać, to tak. To z kim
rozmawiałeś?
– Z Maggie.
– Z tą dziewczyną, którą odwiedzałeś w szpitalu?
Właśnie dlatego nie chciałem z nią rozmawiać w jego obecności. Wiem, że
mój syn nie cofnie się przed niczym. Ponieważ jednak stawiam na szczerość,
kiwam głową.
– Tak, z nią.
 – Dlaczego była w szpitalu?
– Cierpi na mukowiscydozę.
– Brzmi słabo.
– I takie jest. Wygugluj sobie.
Justice przewraca oczami, bo wie, że nie żartuję. Za każdym razem, kiedy
każę mu coś wyguglować, następnego dnia sprawdzam, czy faktycznie to zrobił,
a jeśli tak, poprawiam ewentualne błędy. Takie są właśnie minusy internetu.
Można tam znaleźć mnóstwo pożytecznych informacji, ale trzeba wiedzieć, jak
oddzielić ziarno od plew. To dlatego zawsze zachęcam go do znalezienia na
własną rękę odpowiedzi na dręczące go pytania – musi się nauczyć, jak się
poruszać wśród tych plew.
– Czy ta Maggie jest twoją dziewczyną?
Kręcę głową.
– Nie.
– Ale uprawiałeś z nią seks?
Widok mojego jedenastoletniego syna pytającego z buzią pełną szynki, czy
uprawiałem z kimś seks, jest w równej mierze dziwny, jak zabawny.
– Co?!
– Mówiłeś coś o tym, że nie spędzicie już razem nocy. A to znaczy, że
musiała być przedtem jakaś noc. A to z kolei oznacza, że uprawialiście seks.
Cody mówi, że to właśnie robią dorośli, kiedy spędzają ze sobą noc.
– Cody jest jedenastolatkiem. Nie zawsze ma rację.
– Czy to znaczy, że nie?
Mam poczucie winy, bo nagle zaczynam żałować, że Justice tak szybko
wyzdrowiał.
– Czy możemy tę rozmowę odłożyć do czasu, gdy będziesz miał czternaście
lat?
Justice znów przewraca oczami.
 – Twierdzisz, że podoba ci się mój głód wiedzy, ale nigdy nie chcesz go
zaspokoić.
– Podoba mi się twój głód wiedzy. I lubię go zaspokajać. Ale czasami jesteś
głodomorem. – Otwieram lodówkę i wyjmuję z niej wodę. – Napij się.
Odwodniłeś się dzisiaj.
Justice bierze ode mnie butelkę.
– Dobra. Ale przygotuj się na to, że w dniu moich czternastych urodzin
wrócimy do tej rozmowy.
Śmieję się. Boże, kocham tego dzieciaka, ale jeśli będzie się rozwijał
w takim tempie jak teraz, nie wiem, czy wytrzymam do jego czternastki. Mawia
się, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Justice czasami mi je funduje.
– Zrobić ci coś jeszcze do jedzenia?
Kiwa głową i zamyka paczkę szynki.
– Poproszę tosta z cynamonem. Obejrzymy Znaki?
Korci mnie, by powiedzieć „nie”, bo pomysł obejrzenia po raz dwudziesty
jednego z jego ulubionych filmów niezbyt mnie pociąga. Wiem jednak, że już
niedługo wspólny seans filmowy z ojcem stanie się ostatnią rzeczą, na jaką
będzie miał ochotę. Jako ojciec powinienem korzystać z każdej okazji, bo żaden
z etapów życia dziecka nie trwa wiecznie. Ostatecznie to, co kiedyś człowiekowi
wydawało się monotonne i irytujące, stanie się najbardziej upragnione.
– Jasne, możemy obejrzeć Znaki. Włącz już, a ja zrobię ci tego tosta.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 27

Sydney

Przerzucam stacje radiowe w poszukiwaniu piosenki, którą mogłabym

zaśpiewać. Jakoś zebrało mi się na śpiewanie. Pogoda jest tak cudna, że jadąc
z pracy do domu, opuściłam szyby w samochodzie. Właśnie dociera do mnie, że
strasznie dużo czasu minęło, odkąd miałam ochotę śpiewać na cały głos w aucie.
Nie wiem, czy to z powodu tego, jak przebiegało moje życie przez ostatni rok,
czy z racji nawału nauki w college’u, czy z obu tych powodów. Jednak
w ostatnim tygodniu coś się zmieniło. Zupełnie jakby moje życie było kolejką
górską, mknącą przez mroczne tunele, jadącą to w górę, to w dół i ostro
zakręcającą, podczas gdy moim ciałem rzuca na boki, a potem nagle… wiuuu!
Emocjonalna kolejka zwalnia i wjeżdża na bezpieczne tory, gdzie mogę
uspokoić oddech, wiem, że jestem bezpieczna, i wszystko wewnątrz mnie się
uspokaja.
Właśnie tak się czuję. Moje życie wreszcie zaczyna się uspokajać.
Pomoc Maggie w niedzielnej przeprowadzce wszystkich nas wyczerpała.
Rozłożyliśmy się w jej salonie, ja i Ridge na jednej kanapie, Maggie i Bridgette
na drugiej, a Warren na podłodze. Obejrzeliśmy finałowy odcinek Kawalera do
wzięcia, programu, którego do tej pory żadne z nas w ogóle nie widziało, ale nie
mogliśmy znaleźć pilota, a nikomu nie chciało się wstać, żeby zmienić kanał.
Warren strasznie się wciągnął. W pewnej chwili zaczął wrzeszczeć do
telewizora, gdy bohater programu wybrał dziewczynę, która mu się nie
podobała.
Po wszystkim wróciliśmy z Ridge’em do jego mieszkania i położyliśmy się
spać. Byłam za bardzo zmęczona, żeby pojechać do domu. Oboje byliśmy zbyt
zmęczeni, żeby choćby wziąć prysznic. Po prostu padliśmy w ubraniach na
łóżko i momentalnie zasnęliśmy. Obudziłam się w środku nocy, gdy Ridge
zdejmował mi buty i przykrywał mnie kołdrą.
Minęły trzy dni i wszystko gra. Jest świetnie. Dziwne, bo przecież jestem
totalnie nieogarniętą studentką żyjącą od wypłaty do wypłaty. Czuję jednak, że
byłabym zadowolona, gdyby moje życie już zawsze tak wyglądało. To dowodzi,
że naprawdę nie potrzeba wiele, jeśli ma się obok odpowiednich ludzi. I jest się
przez nich kochaną.
Gdybym mogła zamknąć w buteleczce miłość, jaką dzisiaj czuję do życia,
zrobiłabym to. Warto by było ją zachować.
Wjeżdżam na teren osiedla, sięgam po telefon i wysiadam z wozu. Nie ma
żadnych nowych wiadomości od Ridge’a. Obiecał, że napisze, gdy skończy
pracować, tymczasem jest już po siódmej i ciągle nic.

Sydney: Przyjedziesz dzisiaj?

Ridge: A chcesz?
Sydney: Zawsze chcę.

Wkładam klucz do zamka i otwieram drzwi. Wpatruję się w komórkę,

czekając, aż Ridge odpisze, gdy nagle ktoś chwyta mnie od tyłu. Krzyczę, ale
w następnej chwili poznaję po uścisku, że to on. Odwracam się w jego
ramionach, a on się do mnie uśmiecha.
– Dobrze, że nie odpowiedziałaś „nie”, bo już tutaj jestem.
Wybucham śmiechem. Serce mi szybko bije. Nie spodziewałam się go tutaj,
ale bardzo się cieszę na jego widok. Całuje mnie i nagle ten dzień staje się
jeszcze lepszy.
Mam trochę dosyć siebie w takim stanie. Nie przypominam sobie, żebym
kiedyś tak bardzo kochała swoje życie, i nie wiem, jak się przyzwyczaić do tej
nowej wersji siebie. Od tak dawna byłam pełna smutku, że czuję się tak, jakbym
odkrywała tę część mnie, która zaistniała dopiero w tym miesiącu.
 A może jednak zawsze istniała… Tylko nigdy nie spotkałam osoby, która
wydobyłaby to, co we mnie najlepsze, tak jak to zrobił Ridge.
Staję na palcach i całuję go. Przykłada dłonie do moich policzków
i odwzajemnia pocałunek, po czym popycha mnie do tyłu, dopóki dołem pleców
nie dotykam blatu kuchennego. Całujemy się przez dobrą minutę, gdy nagle
zdaję sobie sprawę, że w moim mieszkaniu pachnie jak w restauracji. Odsuwam
się od niego, odwracam i dostrzegam obiad na kuchence. Kiedy przenoszę
wzrok na Ridge’a, uśmiecha się do mnie.
– Niespodzianka. Coś ci upichciłem.
– To jakaś specjalna okazja?
– Pragnę cię uszczęśliwiać bez okazji. Zamierzam cię tak traktować przez
resztę twojego życia.
Całkiem mi się to podoba.
Ridge pochyla się i pokrywa pocałunkami moją szyję. Po chwili odsuwa się
i podchodzi do kuchenki.
– Będzie gotowe za pięć minut, więc możesz się przebrać, jeśli chcesz.
Uśmiecham się, idąc do sypialni. Dobrze mnie zna. Wie, że niezależnie od
pory dnia, gdy tylko przekraczam próg mieszkania, pragnę się poczuć jak
najbardziej swobodnie. W praktyce oznacza to, że zaraz po powrocie do domu
zdejmuję stanik, wyskakuję z dżinsów i wkładam spodenki od piżamy i jedną
z jego koszulek. Oznacza to również, że upinam włosy w kok i nie przejmuję się
niczym poza tym, żeby poczuć się jak najwygodniej.
Kocham to, że kocha to we mnie.
Kiedy wracam do kuchni, właśnie nakrywa do stołu. Zrobił pieczonego
kurczaka z warzywami i risotto. Mówiąc szczerze, nie mam pewności, czy moja
kuchnia kiedykolwiek doświadczyła tak wyszukanych potraw. Rzadko kiedy
przyrządzam pełne posiłki – nie chce mi się gotować tylko dla siebie lub mnie
i Ridge’a. Nieczęsto też idziemy na całość i robimy coś tak szalonego jak
korzystanie z piekarnika. Z mikrofalówki – bez przerwy. Z kuchenki – czasami.
Jednak używanie piekarnika oznacza przygotowanie posiłku z prawdziwego
zdarzenia, a na to nie mamy czasu. Migam i mówię mu, że wszystko wygląda
przepysznie, a potem dosłownie rzucam się na jedzenie i pochłaniam połowę.
Smakuje nawet lepiej, niż wygląda.
– Serio, Ridge. To po prostu przepyszne.
– Dziękuję.
– Nie umiem tak dobrze gotować.
– Oczywiście, że umiesz. To, czego się samemu nie przyrządziło, zawsze
smakuje lepiej. Tak to już jest.
Śmieję się. Mam nadzieję, że to prawda.
– Jak ci dzisiaj szła robota?
Wzrusza ramionami.
– Nadrobiłem zaległości. Zaesemesował też do mnie Brennan. Chce, żebym
w przyszły weekend zagrał na ich koncercie na gitarze.
– Gdzie?
– W Dallas. Chcesz pojechać? Spędzilibyśmy miło weekend?
Kiwam głową. Uwielbiam oglądać Ridge’a na scenie.
– Pewnie, że tak. Będzie Sadie?
Ridge patrzy ze zdziwieniem, jakby nie wiedział, o kim mówię.
– Ta wokalistka – uściślam. – Dziewczyna, która jest ich suportem. Wydaje
mi się, że podoba się Brennanowi.
– A… Na pewno będzie. – Uśmiecha się. – Może być ciekawie.
Z tego, co wiem, Brennan nieczęsto się zakochuje. Chętnie się przekonam,
czy coś z tego wyjdzie. Mam nadzieję, że ją poznam.
Ta myśl prowadzi do kolejnej. Nie mogę pojechać do Dallas i nie odwiedzić
przy okazji rodziców.
– Skoro już będziemy w Dallas… Miałbyś ochotę na kolację z moimi
rodzicami?
 – Bardzo chętnie ich poznam – odpowiada bez wahania.
Nie wiem dlaczego, ale to zdanie sprawia, że robi mi się cieplej na sercu.
Uśmiecham się i piję łyk wina.
– Opowiadałaś o mnie rodzicom? – pyta.
– Wspominałam mamie, że mam chłopaka. Zadała mi ze dwadzieścia pytań.
– Tylko dwadzieścia? – dziwi się z uśmiechem.
– No, może dwadzieścia pięć.
– I co powiedziałaś? Jak mnie opisałaś?
– Powiedziałam, że masz talent, jesteś bardzo fajny, nie masz sobie równych
w kawałach… I jesteś niezły w łóżku.
Ridge wybucha śmiechem.
– Na pewno. – Odchyla się na krześle, niechcący uderzając przy tym
kolanem o moje kolano. Wbija wzrok w talerz i zgarnia resztki risotto. –
Powiedziałaś, że jestem głuchy?
Nie powiedziałam, ale tylko dlatego, że jakoś się nie złożyło i szczerze
mówiąc, nie przyszło mi to do głowy.
– A powinnam?
Ridge wzrusza ramionami.
– Może warto było o tym napomknąć. Nie lubię zaskakiwać ludzi, wolę
unikać takich sytuacji i ich uprzedzać.
– Mnie nie uprzedziłeś.
– Z tobą to co innego.
– Jak to?
Przechyla głowę, zastanawiając się nad odpowiedzią. W końcu unosi
komórkę, co oznacza, że jego zdaniem lepiej wyjaśni mi to na piśmie.

Ridge: Najczęściej staram się uprzedzać ludzi przed spotkaniem.

Dzięki temu nie dochodzi do przykrych niespodzianek. Ciebie nie
ostrzegłem, bo… sam nie wiem. Po prostu z tobą było inaczej.
 Sydney: Inaczej, czyli lepiej?
Ridge: Najlepiej, jak tylko mogło być. Przez całe życie byłem głuchy.
To pierwsze, co zauważa każda nowo poznana osoba. Przy każdej
nowej rozmowie myślę o tym, jak dana osoba na to zareaguje. To
prawdopodobnie jej pierwsza myśl, kiedy zaczynam z nią rozmawiać.
To cecha, która mnie definiuje, wpływa na to, jak mnie traktuje, jak na
mnie reaguje i jak ja reaguję na nią. Jednak z tobą zdarza mi się o tym
zapominać. Przy tobie zapominam o tym, co mnie definiuje. Przy
tobie… jestem po prostu sobą.

Cieszę się, że to wszystko napisał, bo to jedna z tych rzeczy, które chcę

utrwalić i zapamiętać na zawsze.
– Moi rodzice pokochają cię tak samo jak ja.
Ridge uśmiecha się, ale jest to przelotny uśmiech. Usiłuje to ukryć, sięgając
po kieliszek, ale dostrzegam jego chmurne spojrzenie. Zastanawiam się, czy
przypadkiem nie zgodził się poznać moich rodziców tylko po to, by sprawić mi
przyjemność. A może nie jest jeszcze gotów na ten krok? W sumie chodzimy ze
sobą od niedawna.
– Wszystko w porządku? – migam.
Potakuje, sięgając po moją rękę. Kładzie ją na swojej i muska kciukiem.
– Tak, wszystko gra – odpowiada. – Po prostu czasami przy tobie żałuję, że
nie miałem lepszych rodziców. Rodziców, którzy mogliby cię poznać i uznać, że
jesteś dla mnie idealna. Rodziców, którzy mogliby cię pokochać.
Strasznie mi go szkoda.
– Masz Brennana. Cieszy się twoim szczęściem.
– To prawda – odpowiada. – I Warrena.
– I Bridgette – dodaję.
Ridge krzywi się.
– To akurat dziwne.
 – Prawda? Naprawdę ją lubię – stwierdzam, chichocząc. – Gdyby jeszcze pół
roku temu ktoś mi powiedział, że zostaniemy z Bridgette przyjaciółkami,
założyłabym się z nim o wszystkie swoje oszczędności, że tak się nie stanie. To
zaledwie pięćset dolarów, ale zawsze coś.
Ridge wybucha śmiechem.
– Gdyby ktoś mi powiedział, że za pół roku będę chodził z tobą i spędzę cały
dzień, pomagając Maggie w przeprowadzce na nasze osiedle, też bym postawił
swoje wszystkie oszczędności, że do tego nie dojdzie.
– Życie bywa dziwne, co?
Ridge kiwa głową.
– Dziwne i piękne.
Kończymy jeść w ciszy, która wcale nas nie krępuje. Potem sprzątam ze
stołu i wkładam naczynia do zmywarki. Ridge w tym czasie poprzez Bluetooth
w telefonie łączy się z wieżą i zaczyna odtwarzać jedną z moich playlist na
Spotify.
Właśnie w ten sposób dowodzi swojej miłości – robiąc rzeczy, które w ogóle
nie mają dla niego znaczenia, jak zadbanie o to, żeby muzyka cały czas grała,
chociaż przecież jej nie słyszy. Wie, że to lubię, dlatego robi to, by mnie
uszczęśliwić. Przypominam sobie, jak zrobił to pierwszy raz. Jechaliśmy jego
samochodem z klubu do domu, a on specjalnie dla mnie włączył radio.
Właśnie takie drobnostki, które robimy dla innych, świadczą o tym, jakimi
jesteśmy ludźmi.
Ridge kładzie ręce na barku przed sobą, pochyla się i uśmiecha do mnie.
– Mam dla ciebie prezent.
Włączam zmywarkę.
– Serio?
Wyciąga do mnie rękę.
– Jest w sypialni.
Nie mam pojęcia co to, ale biorę jego rękę w obie dłonie i ciągnę go do
sypialni, nie kryjąc podekscytowania. Przed drzwiami jednak mnie zatrzymuje
i wchodzi do pokoju pierwszy. Puszcza moją dłoń i miga:
– Kiedy pisaliśmy razem piosenkę, wspomniałaś, że żałujesz, że nie masz
tego...
Otwiera drzwi, podchodzi do mojego łóżka, po czym wyciąga spod niego
ogromne pudło. To keyboard, cały komplet ze stojakiem i stołkiem.
Momentalnie rozpoznaję markę. Na takich samych gramy na zajęciach na mojej
uczelni, więc dokładnie wiem, ile na niego wydał, i mam ochotę powiedzieć mu,
że przesadził. Jednak równocześnie jestem tak podekscytowana, że podbiegam
i gładzę pudło dłonią.
Potem zarzucam mu ręce na szyję i pokrywam pocałunkami jego twarz.
– Dziękuję, dziękuję, dziękuję!
Śmieje się, wiedząc, jak wielką sprawił mi radość.
– Może być?
Kiwam głową.
– Idealne.
Mam pianino w domu rodziców, ale było za duże, by je tutaj przewieźć.
Grałam na nim w dzieciństwie, to od niego rozpoczęła się moja miłość do
muzyki. Powoli przekonuję się też do innych instrumentów, ale pianino na
zawsze pozostanie w moim sercu. Ridge ustawia keyboard pod ścianą, a ja
siadam i zaczynam grać. Mój chłopak zajmuje miejsce na łóżku i wpatruje się
w moje dłonie z takim uznaniem, jakby słyszał dźwięki, które wypływają spod
moich palców.
Kiedy kończę, przejeżdżam z zachwytem palcami po klawiszach. Nie do
wiary, że Ridge zapamiętał uczynioną przeze mnie dawno temu wzmiankę, że
chciałabym mieć taki instrument jak te, z których korzystamy na studiach.
– Dlaczego mi to kupiłeś?
– Dlatego że jesteś świetną kompozytorką, Syd. Naprawdę świetną.
Powinnaś mieć instrument, który pomoże ci w tworzeniu muzyki.
 Marszczę nos, bo Ridge dobrze wie, że nie potrafię przyjmować
komplementów. Chyba tak jak i on. Siadam obok niego na łóżku i otaczam go
ramionami, patrząc mu w oczy.
– Dziękuję.
Odgarnia mi włosy z czoła, sunąc dłonią po boku mojej głowy.
– Nie ma za co.
Czuję, że mam natchnienie. Dzięki niemu, jego prezentowi, uczuciu, które
mi towarzyszyło w drodze do domu, kiedy miałam opuszczone szyby
w samochodzie i radio grało na cały regulator.
– Napiszmy razem piosenkę. Właśnie teraz. Mam pomysł, który mi
przyszedł do głowy w samochodzie.
Sięgam na stolik nocny po długopisy i kartki. Oboje siadamy na łóżku,
opierając się o zagłówek, ale gitara, którą u mnie zostawił, stoi pod ścianą. Nie
przynosi jej, ponieważ postanawiamy zacząć od tekstu.
W drodze do domu myślałam, że chcę, żeby to, co czuję, trwało wiecznie.
Chciałam włożyć do butelki jego miłość i zachować. Kiedy tylko przyszło mi to
do głowy, wiedziałam, że chcę napisać o tym piosenkę. Na górze strony notuję
jej ewentualny tytuł: Love Worth Saving. A potem zapisuję pierwsze wersy
tekstu.

Got a little money

Enough to get us by
Our house ain’t pretty honey
But baby it keeps us dry
Our friends ain’t rich or famous
But we pretend on the weekend

Stukam w kartkę, sunąc palcami po tekście, żeby dać Ridge’owi pojęcie

o tempie utworu. On z kolei klepie się po kolanie, po czym sięga po długopis,
dopisuje słowo „refren” i dodaje kilka linijek od siebie.

Even if our clothes are fading

 They’ll always look new on you
Even when the times are changing
Nothing’s gonna change my view on you
You know we got a love worth saving

Uśmiecham się na widok fragmentu mówiącego o wyblakłych ubraniach.

Przypominam sobie naszą zeszłotygodniową rozmowę o ewentualnej zmianie
kierunku studiów. Wciąż nie wiem, co chcę robić, ale Ridge zapewnił, że będzie
mnie wspierać, niezależnie od tego, co postanowię, nawet jeśli oznaczałoby to,
że trochę dłużej byłoby kiepsko z forsą. Powiedział mi, że nawet jeśli wszystkie
moje ciuchy spłowieją, będą wyglądać na mnie jak nowe, a ja odparłam, że
powinien te słowa wykorzystać w piosence. Zupełnie jakby czekał na właściwą
chwilę, mając przygotowany fragment tekstu. Niesamowite, jak gładko nam
idzie wspólne tworzenie. Pisanie muzyki jest samotniczą czynnością, pewnie
trochę tak jak pisanie książki. Jednak gdy jesteśmy razem, po prostu nam się to
udaje. Zupełnie jakbyśmy lepiej radzili sobie razem niż osobno.
Ridge wystukuje rytm refrenu, ale ja wciąż jestem pod wrażeniem słów,
które napisał. Rysuję obok nich serduszko, by wiedział, że mi się bardzo
spodobały. Koncentruję się przez chwilę, a potem dodaję kolejne linijki tekstu.

Don’t need no gold or diamonds

Got the glow right in your eyes
If it’s your love you’re selling
You know I’m gon’ keep on buyin’
We can make something outta nothing
Just keep that feel good coming

Ridge zrywa się z łóżka i chwyta gitarę. Postanawiam wykorzystać opcję

nagrywania, w którą wyposażony jest keyboard, więc siadam za nim na stołku,
a Ridge zajmuje miejsce obok mnie na łóżku. Przez następne piętnaście minut
pracuje nad piosenką na gitarze, a ja wykorzystuję to, co już stworzył, i dodaję
do tego pianino.
Ridge dopisuje jeszcze trochę tekstu i w ciągu godziny piosenka jest prawie
gotowa. Musimy tylko dać ją Brennanowi, a on jeszcze w tym tygodniu nagra
wersję demo i zobaczymy, jak to brzmi. To był jeden z najłatwiejszych
utworów, jakie napisaliśmy razem. Nagrywam nas jeszcze raz, a potem wciskam
odtwarzanie, dzięki czemu mogę posłuchać utworu. Jest bardziej optymistyczny
od większości naszych wspólnych piosenek.
Uwielbiam tworzyć na dwa instrumenty. Dzięki użyciu keyboardu brzmienie
piosenki jest o wiele bardziej dopracowane niż wersje, które przedtem
wysyłaliśmy Brennanowi, a w których słychać tylko gitarę Ridge’a. Jestem tak
podekscytowana zarówno nową piosenką, jaki i prezentem swojego chłopaka, że
zaczynam tańczyć.
Ridge odkłada gitarę na bok i patrzy, jak wiruję po całym pokoju, podczas
gdy keyboard odtwarza naszą piosenkę. Śmieję się za każdym razem, gdy nasze
spojrzenia się spotykają, bo jestem w naprawdę dobrym nastroju. W pewnej
chwili, gdy na niego spoglądam, widzę, że nagle spoważniał. Przerywam,
zastanawiając się, co się stało.
– Szkoda, że nie mogę z tobą zatańczyć – miga.
– Możesz. Przecież już tańczyłeś.
Kręci głową.
– Nie do wolnych piosenek, przy nich po prostu stoję. To znaczy takich jak
ta. – Macha ręką do mnie. – Mogę do szybszych.
Kiedy słyszę te słowa, robi mi się go żal. Podaję mu rękę i podciągam go na
nogi.
– Ridge’u Lawsonie, możesz robić, co tylko chcesz.
Zarzucam mu rękę na szyję, a on kładzie dłonie na moich biodrach.
Zaczynam wystukiwać rytm na jego klatce piersiowej. Kołyszę się na boki do
rytmu, a on daje mi się prowadzić. Śpiewam, żeby z ruchu warg zorientował się,
w którym miejscu piosenki jesteśmy. Kiedy utwór się kończy, puszczam go
jeszcze raz.
Ridge zaczyna poddawać się rytmowi i śmiejemy się, kiedy wreszcie mu się
to udaje. Zaczyna prowadzić, tańcząc do muzyki, której nie słyszy. Tańczymy
po całym pokoju, podczas gdy ja śpiewam i wystukuję rytm. Pod koniec
piosenki obraca mnie, a potem przyciska do piersi. Oboje się zatrzymujemy.
Tuli mnie i gdy patrzymy sobie w oczy, dostrzegam w jego spojrzeniu
wdzięczność, jakiej jeszcze nie widziałam. Zupełnie jakbym ofiarowała mu coś,
czego nie spodziewał się zaznać.
Dla mnie ten taniec to łatwizna – coś, co ciągle robię i uważam za oczywiste.
Dla niego oznaczało to przełom. Coś, czego nigdy nie robił, bo myślał, że nie
może.
Pewnie czuje teraz do mnie to, co ja czuję do niego za każdym razem, gdy
włącza dla mnie muzykę. Właśnie takie drobiazgi budują najważniejsze chwile
w naszym związku.
Bierze moją twarz w dłonie, przygotowując się do wypowiedzenia jakichś
słów. Jednak zamiast mówić czy migać, po prostu wpatruje się we mnie
w milczeniu. W końcu pochyla się i całuje mnie delikatnie w usta. A potem
patrzy mi w oczy, wyrażając więcej jednym spojrzeniem, niż kiedykolwiek
przekazał w inny sposób.
– Sydney… – szepcze. – To wszystko, przez co przeszliśmy, żeby dojść do
tej chwili… Właśnie tej… Warto było…
Nie przychodzi mi do głowy nic, co mogłabym powiedzieć albo wymigać,
a co miałoby większy sens od tego, co już powiedział.
Po raz kolejny włączam naszą piosenkę. Uśmiecha się, gdy zarzucam mu
ręce na szyję i splatam palce. Przyciska czoło do mojego i tańczymy.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 28

Ridge

Chciałem wysłać Brennanowi piosenkę, którą napisaliśmy z Sydney, ale

potrzebowałem do tego swojego laptopa. To właśnie dlatego przyjechaliśmy do
mojego mieszkania i znaleźliśmy się w tym kłopotliwym położeniu.
Stoimy w drzwiach.
A przed sobą mamy Warrena leżącego na kanapie i świecącego do nas
gołym tyłkiem.
Jest taki… blad y.
Sydney odwraca się i na dodatek zakrywa oczy, chociaż stoi tyłem do zadka
mojego przyjaciela. Kręci głową, jakby żałowała, że tego nie da się już
odzobaczyć. Ja też tego żałuję.
Pewnie Bridgette właśnie krzyczy. Jak to dobrze, że tego nie słyszę. Warren
przykrywa ją narzutą. Muszę zapamiętać, żeby ją jutro wyprać.
Sam z kolei zasłania się poduszką. Ją też trzeba będzie wyprać.
– Tak trudno zapukać? – miga.
– Tak trudno zamknąć drzwi? – odpowiadam.
Chwytam Sydney za rękę i ciągnę ją do sypialni. Otwiera oczy dopiero
wtedy, gdy już nie jesteśmy narażeni na widok golizny Warrena.
– Nigdy już nie usiądę na tej kanapie – mówi, podchodząc do mojej komody.
Zdejmuje japonki. Pokazuję na drzwi łazienki, a ona kiwa głową. Mam już
wyjść, gdy mówi:
– Pożyczę sobie Smerfetkę.
Dopiero w łazience uświadamiam sobie, że to zdanie nie ma najmniejszego
sensu. Albo źle je odczytałem z ruchu warg. Smerfetkę? Zebrało jej się na
oglądanie bajek? Co jeszcze mogła powiedzieć?
Skarpetki.
Ona chce pożyczyć skarpetki.
Cholera! Pierścionek!
Otwieram drzwi łazienki, ale już za późno. Szuflada komody jest otwarta.
Sydney trzyma pudełko. Też otwarte. Zakrywając dłonią usta, wpatruje się
w pierścionek zaręczynowy.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 29

Maggie

Właścicielka mojego poprzedniego mieszkania zaesemesowała do mnie dziś

rano z informacją, że są do mnie listy, więc postanowiłam pojechać do San
Antonio i spotkać się Jakiem, zamiast kazać mu zjawiać się w Austin. Po
odebraniu poczty wysłałam mu wiadomość, że nie musi przyjeżdżać do mnie na
kolację. Odpisał niemal natychmiast, podając mi swój adres. A potem przysłał
kolejnego esemesa.

Jake: Klucz leży pod kamieniem obok grilla na podwórku za domem.

Będę za kilka godzin.

To było siedem godzin temu.

W tym czasie słał kolejne esemesy, w których gorąco przepraszał. Wypadła
mu nagła operacja. Zapewniałam go, że nic nie szkodzi. Nawet
zaproponowałam, że spotkamy się innym razem, ale kazał mi przyrzec, że nie
wyjadę przed jego powrotem do domu.
By jakoś zabić czas i uczynić mój pobyt w domu faceta, z którym formalnie
rzecz biorąc, nawet nie chodzę, mniej dziwnym, postanowiłam się czymś zająć.
Chyba nie doceniałam szczerości Jake’a, gdy twierdził, że jest fleją. Bo… nawet
po przywiezieniu ze sklepu środków czystości i wielogodzinnym pucowaniu
wszystkiego… to mieszkanie ciągle nie jest nieskazitelnie czyste. Zrobiłam
cztery prania, dwa razy załadowałam zmywarkę brudnymi naczyniami,
pościeliłam łóżko (jestem pewna, że nigdy jeszcze nie było ścielone),
wyszorowałam obie łazienki, a teraz robię obiad.
Weszłam do tego domu przygotowana na to, by spędzić w nim noc. Nie
jestem pewna, czy Jake w ogóle mnie o to poprosi, ale na wszelki wypadek
zabrałam leki, ciuchy na jutro i kamizelkę. Trochę się wstydzę, że będę jej
używać przy nim, ale wolę już to niż nie dopełnić tego obowiązku i znów się
rozchorować. To dopiero byłby wstyd!
Odnoszę wrażenie, że zależy mu na tym, bym została na noc. Kilka godzin
temu w naszych esemesach pojawiły się elementy flirtu. Do ostatniej
wiadomości załączyłam zdjęcie, na którym dotykam jego olśniewająco czystego
zlewu w kuchni. Nie musiałam czekać długo na odpowiedź.

Jake: To najseksowniejsze zdjęcie, jakie widziałem w całym swoim

jebanym życiu!

Właśnie posypuję pizzę serem, gdy słyszę chrobot klucza w zamku. Kiedy
otwiera drzwi, czuję lekkie podniecenie. To głupie, ale bardzo mi się podoba.
Fajnie się na niego patrzy. Ma na sobie sprane dżinsy, błękitną koszulę i czarny
krawat. A na twarzy uśmiech. Kiedy do mnie idzie, próbuje omieść wzrokiem
kuchnię, ale jego spojrzenie ciągle wędruje do mnie. Sądząc z tego, jak na mnie
patrzy, czekał na tę chwilę cały dzień.
– Nosisz fartuch lekarski w pracy?
Rzuca klucze na blat.
– Tak, w większość dni, ale zostawiam go w pracy. Do wysterylizowania. –
Nie odrywając ode mnie wzroku, poluzowuje krawat. – Powinnaś ze mną
zamieszkać – dodaje ze śmiertelnie poważną miną.
Parskam śmiechem.
– Dziękuję, ale nie skorzystam. Nie zostanę twoją służącą.
Odwracam się do blatu kuchennego i kończę układać dodatki na pizzy.
Jake zachodzi mnie od tyłu i obejmuje. Opieram się o niego, chłonąc jego
zapach. Przybliża usta do mojego ucha.
– Gdybyś była moją służącą, płaciłbym ci w orgazmach.
– Po dzisiejszym dniu zasługuję chyba na dwa.
 Śmieje się, owiewając oddechem moją szyję.
– Biorąc pod uwagę stan mojej kuchni, winien ci jestem nawet więcej.
Rzucam na pizzę posiekaną cebulę i myję ręce. Wciąż za mną stoi, otaczając
mnie ramionami.
– Zostaniesz na noc? – pyta z nadzieją.
Nie chcę, żeby wyszło na to, że mi zależy, dlatego nie przyznaję się, że
zabrałam ciuchy na zmianę.
– Zobaczymy, jak rozwinie się sytuacja – odpowiadam.
Czuję, że kręci głową. Po chwili odwraca mnie twarzą do siebie.
– Nie, zróbmy krok naprzód. Zostań na noc.
– Dobrze.
Jestem za łatwa. Odwracam się od niego i wkładam pizzę do piekarnika.
– Ile czasu będzie się piec?
Zamykam drzwiczki i patrzę mu w oczy.
– Mniej więcej tyle, ile zajmie ci doprowadzenie mnie do jednego z tych
orgazmów, które jesteś mi winien.
Całuje mnie. Wres zcie. A potem bierze na ręce, idzie do sypialni i kładzie
mnie na idealnie pościelonym łóżku. Rozgląda się przez chwilę zaskoczony, że
również tutaj posprzątałam. Zostawia mnie i zagląda do łazienki. Kiedy również
ona okazuje się wysprzątana, otwiera drzwi pralni.
W końcu wraca do łóżka i kładzie się na mnie.
– Maggie Carson.
To wszystko, co mówi. Tylko moje imię i nazwisko. Z uśmiechem. A potem
znika mi z oczu, wędrując w dół mojego ciała i zatrzymuje się przy guziku od
dżinsów.
Wyraża swoją wdzięczność, a po wszystkim zostaje nam jeszcze pięć minut
do pizzy.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 30

Sydney

– To nie to, co myślisz – mówi Ridge.

Podnoszę wzrok i odrywam rękę od ust.
– Myślę, że to pierścionek zaręczynowy. Mylę się?
Kręci głową, podchodząc do mnie.
– Nie. Tak. To znaczy… to jest pierścionek zaręczynowy, ale też nie jest.
On… nie jest dla ciebie.
Zbliża się bardzo powoli, więc nie od razu dostrzegam jego pełne żalu
spojrzenie. Spoglądam na pierścionek, który nie jest dla mnie.
– Ach tak… – dukam. – Nie wiedziałam, że się jej oświadczyłeś.
Kręci stanowczo głową.
– Nie zrobiłem tego.
Biedak wydaje się przerażony moją ewentualna reakcją. Nie ma pojęcia, jak
cholernie mi ulżyło. Nie chodzimy ze sobą nawet od miesiąca. Gdyby mi kupił
pierścionek, chcąc się oświadczyć, chybabym z krzykiem uciekła. Sądząc z tego,
co teraz czuję, na bank bym się wystraszyła. Dziwne. Kocham Ridge’a mocniej
niż kogokolwiek przed nim i z chęcią zostałabym jego żoną. Uwielbiałabym
małżeństwo z nim. Jednak chcę cieszyć się kolejnymi etapami naszego związku
tak długo, jak to tylko możliwe.
Uwielbiałabym bycie jego narzeczoną, ale bycie jego dziewczyną też
ubóstwiam. Chciałabym z nim jeszcze trochę pochodzić, zanim przejdziemy na
wyższy poziom.
Śmieję się, przyciskając dłoń do piersi. Serce bije mi jak szalone.
 – O rany, Ridge, już myślałam, że chcesz mi się oświadczyć. – Siadam na
łóżku, ściskając w dłoniach pudełeczko. – Kocham cię, ale… To za wcześnie.
Całe napięcie nagle go opuszcza.
– Uff… Dzięki Bogu – wzdycha, sunąc dłonią po twarzy. W następnej chwili
się mityguje. – Nie żebym nie chciał ci się oświadczyć. Ale… Jeszcze nie teraz.
Siada obok mnie na łóżku. Uderzam go w ramię, uśmiechając się do niego.
– Może kiedyś.
Odwzajemnia uśmiech.
– Tak, może kiedyś.
Oglądam pierścionek, dotykając zdobień. Wygląda na zabytkowy.
– Bardzo ładny ten pierścionek – stwierdzam.
Unosi komórkę i zaczyna coś pisać. Wyjmuję telefon, żeby zobaczyć co.

Ridge: Należał do babci Maggie. Jej dziadek dał mi go, kiedy

chodziłem z jego wnuczką, ale nigdy się jej nie oświadczyłem. Po
naszym rozstaniu powinienem był go jej oddać, ale nigdy jakoś się nie
składało. Ona nawet nie wie, że go mam.
Sydney: Trzymasz go w szufladzie ze skarpetkami. To najbardziej
oczywiste miejsce do przechowywania pierścionków. Założę się, że
go widziała.
Ridge: Przez trzy lata chowałem go w szafie. Przeniosłem go tutaj
dwa tygodnie temu, żeby nie zapomnieć go oddać.
Sydney: Trzymałeś go przez trzy lata i się nie oświadczyłeś? Co cię
powstrzymywało?

Ridge wzrusza ramionami, po czym mówi:

– Nigdy nie wydawało mi się to właściwe.
Powstrzymuję uśmiech. To stwierdzenie poprawia mi humor. Czy powinnam
się z tego cieszyć? Kto to wie? Szczerze mówiąc, męczy mnie już ta ciągła
psychoanaliza. Odtąd chcę po prostu czuć. Nie zważając na nic. I bez poczucia
winy. W tej chwili czuję ulgę. Ulżyło mi, że ten pierścionek nie jest
przeznaczony dla mnie, a równocześnie cieszę się, że nigdy nie dał go Maggie.
– Oddam go jej jutro.
Chce mi go zabrać, ale odsuwam rękę.
– Nie – mówię. – Chyba powinieneś poczekać.
– Poczekać? Czemu?
Postanawiam mu to napisać, bo nie umiałabym odpowiedzieć w języku
migowym tak, żeby wszystko zrozumiał.

Sydney: Wydaje mi się, że ten pierścionek będzie dla Maggie bardzo

ważny. Myślę, że Jake też jest już dla niej bardzo ważny, choć to
jeszcze świeża relacja. Może powinieneś poczekać i zobaczyć, jak im
się ułoży. Jeśli połączy ich prawdziwa miłość, powinieneś dać ten
pierścionek Jake’owi, nie Maggie.

Ridge uśmiecha się, czytając tę wiadomość. Patrzy na mnie z wdzięcznością.

– Dobrze.
Oddaję mu pierścionek, a on wkłada go z powrotem do komody, po czym
wsuwa kciuki do kieszeni.
– Co chcesz robić przez resztę wieczoru?
Wzruszam ramionami.
– Widok tyłka Warrena skutecznie zniechęcił mnie do seksu.
Ridge śmieje się i opada na łóżko przy mnie.
– Możemy obejrzeć jakiś film.
– Nie ma mowy – odpowiadam, kręcąc głową. – Nigdy już nie usiądę na tej
kanapie.
– Miałem na myśli pójście do kina.
– Ale… co ty z tego będziesz miał? Przecież tam nie ma napisów.
 – Weźmiesz zatyczki do uszu, dzięki czemu oboje będziemy oglądać film,
nic nie słysząc.
To jest myśl! Zrywam się z łóżka. Randka. Wprawdzie przez Warrena
przeszła mi ochota na seks, ale to nie znaczy, że nie wybrałabym się na randkę
ze swoim chłopakiem, którego kocham z całego serca, chociaż nie chcę, żeby
już mi się oświadczał.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 31

Jake

Kiedy wstałem dziś rano, zrobiłem jej śniadanie. Biskwity z jajkiem

i bekonem. Pyszności. Tak jak się spodziewałem, tym razem jej reakcja była
całkowicie inna niż ta, z którą się spotkałem w jej mieszkaniu po pierwszej
wspólnej nocy. Podeszła do mnie, mając na sobie tylko stanik i koszulę, w której
przyjechałem poprzedniego dnia z pracy. Koszula była rozpięta. Nie mogłem
przestać się na nią gapić i o mało nie przypaliłem jajek.
Pocałowała mnie w policzek, a potem zrobiła sobie coś do picia. Byłem już
spóźniony do pracy, ale nie przejmowałem się tym. Miałem ochotę zjeść z nią,
więc zostałem jeszcze pół godziny. Kiedy wychodziłem, ona właśnie się
ubierała. Myśl, że nie zobaczę jej przez tydzień lub dwa, była nie do zniesienia.
– Zostań – powiedziałem, przyciągając ją do siebie.
Uśmiechnęła się do mnie.
– Po co? Żeby posprzątać w kuchni, w której zdążyłeś już nabałaganić,
robiąc mi śniadanie?
Ciągle było mi trochę głupio, że wysprzątała mi cały dom.
Oczywiście czułem wdzięczność. No, ale też mieszkanie nigdy nie było tak
zapuszczone. W ostatnich tygodniach pracowałem na okrągło i po powrocie do
domu po prostu padałem ze zmęczenia. Poza tym Justice był chory, więc nie
mógł wywiązywać się ze swoich obowiązków domowych. Jestem
bałaganiarzem, ale nie aż takim, jak mogło wynikać z tego, co zobaczyła tu
wczoraj.
– Zostań i poleniuchuj sobie. Pooglądaj coś na Netfliksie. W spiżarni
znajdziesz słodycze.
 Uśmiechnęła się.
– Jakie słodycze?
– Reese’s. Może też jakieś twixy...
Zmarszczyła nos.
– Kuszące, ale muszę kontrolować cukier.
– Myślę, że znajdziesz tam też coś bez cukru.
– Ech… – Zwiesiła głowę w geście kapitulacji. – Nie jestem w stanie oprzeć
się słodyczom. Ani tobie. O której wrócisz?
– Nie wiem. Spróbuję przesunąć popołudniowe wizyty.
– Dobra. Ale uprzedzam, że wezmę sobie twoje słowa do serca i nie będę nic
robić. – Cmoknęła mnie w usta, po czym opadła na kanapę. – Będę tu tkwiła
calutki dzień.
– Świetnie. – Pochyliłem się i pocałowałem ją. To był niezły pocałunek. Nie,
on był świetny. Pozostał ze mną cały dzień. Sprawił, że nie mogłem się
doczekać powrotu do domu.
Udało mi się przesunąć trzy ostatnie wizyty. To zdarzyło się już drugi raz
w ciągu dwóch tygodni. To dla mnie tak nietypowe, że Vicky, moja
pielęgniarka, domyśliła się, że coś jest na rzeczy, i pożegnała mnie słowami:
– Miłej randki.
Zatrzymałem się w progu i odwróciłem do niej. Obrzuciła mnie znaczącym
spojrzeniem, po czym ruszyła w głąb korytarza.
Chyba niełatwo mnie przejrzeć, jednak najwyraźniej nie udało mi się ukryć
euforii. Nie jestem nawet pewien, czy zaznałem czegoś takiego w poprzednim
związku. Zostaliśmy z Chrissy bardzo wcześnie rodzicami, właściwie sami
wciąż byliśmy jeszcze dziećmi. Studia i wychowywanie Justice’a nie pozwalały
nam naprawdę cieszyć się sobą nawzajem.
Podoba mi się to.
Naprawdę lubię towarzystwo Maggie. Nie dopuszczam do siebie myśli, że
wyjedzie dziś wieczorem albo jutro rano, przyrzekam sobie jednak, że tym
razem powstrzymam się przed błaganiem, by została. Dzisiaj rano to była chwila
słabości. Nie mogę zapominać, że ta dziewczyna już dwa razy dała mi kosza.
Jestem nowicjuszem na rynku singli i nie chcę jej znów wystraszyć.

Udaje mi się dotrzymać tej obietnicy całe trzy godziny.

Wróciliśmy z kolacji i Maggie właśnie chowa rzeczy do plecaka.
– Zostań do rana – proszę.
Kręci głową ze śmiechem.
– Jake, nie mogę. Niepisana zasada głosi, że nie można spędzić dwóch nocy
z rzędu u osoby, z którą nawet się nie chodzi.
– W takim razie zacznijmy ze sobą chodzić. Bądź moją dziewczyną. Zostań
na noc.
Maggie patrzy na mnie w dziwny sposób.
– O… to nie była sugestia, że pragniesz związku? – dziwię się.
– Nie, powiedziałam to z czystej troski. Nie chcę cię przytłaczać.
Odgarniam jej włosy z twarzy.
– Nie mam nic przeciwko temu.
Wtula głowę w moją pierś i jęczy, po czym odsuwa się ode mnie o krok.
– Mamy obowiązki. Ja za trzy tygodnie kończę studia. Ty jutro pracujesz.
Nie możemy udawać, że jesteśmy w pełnym szczęścia, romantycznym,
szalonym związku.
– A kto udaje?
Unosi brwi, jakby znów miała się na mnie wkurzyć. Widzę, że zaczyna
nabierać dystansu. Chwytam ją za nadgarstek i przyciągam do siebie.
– Wiesz co?
– Co?
– Nie jestem twoim byłym chłopakiem.
 – Doskonale o tym wiem – stwierdza.
– To, że nie było mnie przy tobie w przeszłości, nie oznacza jeszcze, że nie
jestem świadomy naszej teraźniejszości. I tego wszystkiego, co może się zdarzyć
w przyszłości. Przestań udawać, że musimy być bardziej odpowiedzialni, niż
jesteśmy, tylko dlatego że boisz się, dokąd nas ta szalona miłość zaprowadzi.
– To było bardzo głębokie.
– Próbuję być płytki. Nie chcę, żebyś myślała o obowiązkach, chorobie ani
zasadach, jakimi powinien rządzić się związek. Chcę, żebyś rzuciła w kąt
plecak, pocałowała mnie i przestała tak bardzo się martwić. – Przyciskam czoło
do jej czoła. – Żyj chwilą, Maggie.
Ma zamknięte oczy, ale widzę uśmiech malujący się na jej twarzy, gdy rzuca
plecak na podłogę.
– Jesteś dla mnie niesłychanie dobry, Jake’u Griffinie. Ale też trochę zły.
Całuje mnie w brodę, a potem podnosi głowę i całuje w usta. Wsuwa ręce
pod moją koszulę i przesuwa je na plecy.
Pomagam jej zdjąć bluzkę, a potem prowadzę ją do sypialni. Łącznie z naszą
przygodą na jedną noc to już piąty raz będziemy uprawiać seks. Zastanawiam
się, kiedy przestanę liczyć.
Przez kolejne pół godziny żyjemy chwilą. Najpierw ja na górze, potem ona,
potem znowu ja. Kiedy nasza chwila dobiega końca, przewracam się na plecy,
usiłując złapać oddech. Maggie kładzie głowę na mojej piersi. Podnosi się
i opada wraz z moimi oddechami.
O rany, mógłbym tak spędzić całe życie. Przeczesuję palcami jej włosy,
zastanawiając się, czy w końcu jesteśmy już parą. Kiedy jej to zaproponowałem,
nie zaprotestowała, ale również się nie zgodziła.
– Maggie?
Unosi głowę i opiera brodę na mojej klatce piersiowej, patrząc mi w oczy.
– Tak?
– Jesteśmy parą?
 Kiwa głową.
– Po tym numerku? Zd ecy dowanie tak.
Uśmiecham się, ale momentalnie poważnieję, słysząc skrzypienie
otwieranych drzwi frontowych.
– Tato?
– O cholera! – Zrywam się z łóżka i sięgam po dżinsy.
Maggie również wstaje i chwyta swoje.
– Co mam robić? – szepcze. – Chcesz, żebym się gdzieś schowała?
Podbiegam do szafy.
– Tak, tutaj.
Rusza do szafy, nawet nie zadając mi żadnych pytań. Nie wytrzymuję
i wybucham śmiechem. Chwytam ją za nadgarstek.
– Żartowałem, Maggie. – Próbuję powstrzymać śmiech, ale nie mogę. Ona
naprawdę chciała się schować w szafie! – Justice już o nas wie. Ubierz się
i przyjdź do nas.
Gapi się na mnie przez chwilę, po czym klepie mnie po piersi.
– Dupek.
Wciąż się śmiejąc, zgarniam z podłogi koszulę.
– Tato? – woła Justice.
– Już idę – odpowiadam.
Kończę się ubierać, daję Maggie całusa, a potem zostawiam ją w sypialni,
żeby też się ubrała. Justice i jego kumpel Cody stoją w kuchni.
– Co słychać? – pytam, siląc się na spokojny ton.
Justice odwraca się do mnie.
– U mnie nic, tato. Lepiej powiedz, co słychać u ciebie.
Zatrzymuję się jak wryty. On coś wie. Uśmiecha się znacząco.
Cody podnosi bluzkę Maggie.
– Czyja ta bluzka?
 Obaj zaczynają się śmiać. Chwytam bluzkę i podchodzę do drzwi sypialni.
Otwieram je i rzucam bluzkę Maggie, a potem czekam, aż ją włoży.
– Dzięki – mówi. – Już się bałam, że ją zauważą.
Nie mówię jej, że to zrobili. Gdy w końcu jest gotowa, rusza za mną do
kuchni. Na jej widok Cody’emu opada szczęka. Trąca Justice’a łokciem.
– Stary – mówi. – Twoja nowa macocha to niezła laska.
Justice przewraca oczami.
– Wcale nie zrobiło się niezręcznie.
Maggie tylko się śmieje. Dzięki Bogu.
Dokonuję prezentacji.
– Maggie, poznaj mojego syna Justice’a. – Macha do niej. – I jego
przyjaciela Cody’ego.
Maggie uśmiecha się do nich.
– Cześć. Nie jestem… niczyją macochą.
– To nawet lepiej – wypala Cody.
Piorunuję go wzrokiem i momentalnie przestaje się uśmiechać.
Dzwoni mikrofalówka. Justice wyjmuje z niej torebkę popcornu.
– Mamę wezwali do szpitala. Powiedziała, żebym najpierw do ciebie
zadzwonił i zapytał, czy mogę wpaść.
– To dlaczego nie zadzwoniłeś? – pytam.
– Bo wtedy byś się mnie spodziewał – odpowiada z uśmiechem i patrzy na
Maggie. – Zna pani M. Nighta Shyamalana?
– Tego reżysera? Oczywiście.
Syn spogląda na mnie z aprobatą, po czym przenosi wzrok z powrotem na
Maggie.
– Jaki jest pani ulubiony film?
Moja dziewczyna siada za barkiem. Wydaje się rozluźniona. Cieszę się.
Chciałem, żeby poznała Justice’a, choć niekoniecznie w takich dziwnych
okolicznościach. Chociaż ukrywanie jej byłoby jeszcze dziwniejsze.
– Trudno powiedzieć – mówi. – Na pewno Znaki, ale Szósty zmysł też
zawsze będzie miał ważne miejsce w moim sercu.
– A co powie pani o Zdarzeniu? – pyta Justice.
– Nie widziałam go.
Cody otwiera torebkę z popcornem i oświadcza:
– No cóż, niemacocho Maggie, wygląda na to, że dziś jest pani szczęśliwy
dzień.
Justice przesypuje popcorn do dwóch misek i wręcza jej jedną z nich. Kiedy
obaj chłopcy przechodzą do salonu, Maggie wrzuca sobie kawałek do ust.
Oddycham z ulgą, chociaż nie jestem pewien dlaczego. To przecież tylko
jedenastolatki. Nie mam pojęcia, czemu mnie to wszystko tak denerwuje.
– Podoba mi się – mówi Maggie, mając na myśli mojego syna.
– Mówiłem ci, że jest świetny.
Wstaje i wkłada kawałek popcornu do moich ust.
– Chyba nawet podoba mi się bardziej od ciebie. – Mija mnie, po czym się
do mnie odwraca. – Nikt nie będzie bezkarnie trzymał Maggie w szafie.
Śmieję się.
– Niezłe.
Przechodzi do salonu. Idę za nią, bo przecież jestem jej chłopakiem.
Justice i Cody zajęli główną kanapę naprzeciwko telewizora. Maggie i ja
siadamy na mniejszej, dwuosobowej. Opiera się o mnie, siadając bokiem, dzięki
czemu lepiej widzi telewizor. Stopy kładzie na bocznym oparciu kanapy.
Justin włącza film i chociaż widziałem go już cztery razy, wcale nie czuję się
rozczarowany. Wręcz przeciwnie, niezmiernie się cieszę, że ten wieczór tak się
kończy.
Boję się myśleć o jutrze, bo wiem, jak bardzo się zaangażowałem.
Na razie chcę żyć chwilą.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 32
Trzy miesiące później

Sydney

Odkąd kilka miesięcy temu Maggie wprowadziła się na nasze osiedle,

próbuję przekonać do niej Bridgette. Jak na razie bez skutku.
I tak dobrze, że udało mi się ją do niej zwabić i siedzi na kanapie, podczas
gdy pomagam Maggie wybrać strój na dzisiejszy wieczór. Nie była tutaj od
przeprowadzki, nie licząc jednego razu, gdy Maggie musiała spędzić kilka nocy
w szpitalu. Przyszła tu wtedy, by wziąć jej trochę ubrań, ale tylko dlatego, że
Warren nalegał.
– Chyba lepiej będzie do tego pasować ta czarna bluzka – mówi Maggie. –
Przymierzę.
Chwyta bluzkę, którą przyniosłam, i zamyka się w łazience. Spoglądam na
Bridgette. Leży na plecach, gapiąc się w sufit, i ziewa. Wyciągam telefon i piszę
jej esemesa, bo nie chcę, żeby Maggie słyszała naszą rozmowę.

Sydney: Wszystko komplikujesz.

Bridgette odczytuje wiadomość, po czym patrzy na mnie, unosząc z irytacją

rękę.

Bridgette: Co takiego?! Po prostu jestem sobą.

Sydney: No właśnie. Nie obraź się, ale w tym cały problem. Czasami
ludzie starają się NIE być sobą, żeby sytuacja stała się odrobinę
łatwiejsza do zniesienia. Ty nie odezwałaś się do niej ani słowem.
 Postaraj się trochę. Zapytaj ją o coś.
Bridgette: Ale ja już się postarałam. Przecież przyszłam tutaj. Poza
tym nie mam do niej żadnych pytań. Co miałabym powiedzieć? Nie
chcę niczego udawać.
Sydney: Zapytaj ją o koniec studiów. Albo o nasz skok na bungee.
Zapytaj, jak się jej układa z Jakiem. Macie mnóstwo tematów do
rozmów, wystarczy, żebyś się postarała.

Maggie wychodzi z łazienki dokładnie w chwili, gdy Bridgette rzuca

komórkę na łóżko i przewraca oczami.
– Podobasz mi się w tej bluzce – mówię.
Obraca się przed lustrem.
Patrzę na Bridgette i robię groźną minę. Bridgette siada, uderzając
demonstracyjnie dłońmi o łóżko. Chrząka.
– Yyy… Maggie. Jak ci… się układa z Jakiem? Mam nadzieję, że wszystko
dobrze. – Udaje się jej uśmiechnąć, ale brzmi jak robot.
To chyba jednak nie był najlepszy pomysł. Patrzę na Maggie, która stoi
nieruchomo, gapiąc się na Bridgette.
Przenoszę wzrok na Bridgette i kręcę głową.
– Łał. Ty to dopiero umiesz rozmawiać z ludźmi.
Dziewczyna unosi ręce.
– Przecież ci mówiłam!
Maggie spogląda na mnie.
– Kazałaś jej mnie o to zapytać?
Wzruszam ramionami.
– Po prostu próbuję ją nauczyć komunikowania się z ludźmi w normalny
sposób.
Maggie patrzy na Bridgette.
– To do ciebie nie pasuje – stwierdza.
 – Widzisz? – Bridgette opada na łóżko. – Powinnam pozostać sobą. To mi
wychodzi najlepiej.
– Dobra, przepraszam, że próbowałam. – Przenoszę wzrok na Maggie. –
Skoro już o tym mowa: jak ci się układa z Jakiem?
Bridgette znów siada na łóżku i pokazuje na mnie palcem.
– Dlaczego w twoich ustach to pytanie brzmi normalnie?
Ja i Maggie wybuchamy śmiechem. Maggie patrzy w lustro i przeczesuje
palcami włosy.
– Dobrze – odpowiada, uśmiechając się do swojego odbicia. – Z nim
wszystko wydaje się proste. Jest taki… naturalny. Lubi się wygłupiać, niczego
nie traktuje za bardzo serio. Chyba że mu na czymś zależy.
– Ale czy jest dobry w łóżku? – pyta Bridgette.
Dostrzegam w tym pewną prawidłowość. Jedyne rozmowy, jakie przychodzą
Bridgette bez trudu, dotyczą seksu. „Czy Ridge wydaje jakieś odgłosy? Czy Jake
jest dobry w łóżku?”
– Rewelacyjny – odpowiada Maggie bez wahania.
– A kto jest lepszy? – drąży dalej Bridgette. – Ridge czy Jake? A może
Warren? Kurczę, przecież ty spałaś ze wszystkimi naszymi chłopakami!
Uderzam się dłonią w czoło. Beznadziejny przypadek.
Na szczęście Maggie zbywa to śmiechem.
– Bridgette, może jednak nie zawracajmy sobie głowy rozmowami, co?
Dziewczyna Warrena robi nadąsaną minę.
– Tak się składa, że bardzo bym chciała poznać odpowiedź na to pytanie.
Założę się, że Warren.
Maggie patrzy na mnie, marszczy nos i kręci głową.
– Wcale nie – szepcze.
Bridgette mamrocze, że z chęcią coś by przegryzła, i wychodzi do kuchni.
Podaję Maggie fioletową bluzkę zapinaną na guziki.
 – Przymierz jeszcze tę. Wydaje mi się, że może ci być w niej lepiej niż
w czarnej.
– Co to ma za znaczenie? Jake ma przez cały weekend dyżur, więc i tak go
nie będzie.
Maggie wraca do łazienki, a do sypialni wchodzi Bridgette z puszką czipsów
Pringles. Staje przed lustrem i obraca się, spoglądając na swój tyłek. Potem
unosi czipsa i przybliża go do lustra, tak że zasłania odbicie jej tyłka.
– Co ty wyprawiasz? – pytam dokładnie w tej samej chwili, gdy Maggie
wyłania się z łazienki we fioletowej bluzce.
– Zdecydowanie ta. Idealna!
– Maggie – zagaduje ją Bridgette, nie przestając gapić się w lustro. – Kiedy
powiedziałaś, że mój tyłek wygląda jak dwa przytulające się czipsy, to miał to
być komplement?
Maggie wybucha śmiechem.
– Oglądałaś swój tyłek? Oczywiście, że tak.
– No właśnie wcale tego nie widzę. – Bridgette wyciąga z puszki drugiego
czipsa i przykłada go do pierwszego. – Wcale nie wygląda to ładnie.
Maggie podchodzi do niej, wyjmuje jej z dłoni czipsy i je odwraca.
– O, tak.
Bridgette wpatruje się w nie i kiwa głową, jakby wreszcie załapała.
– Teraz to co innego. Faktycznie wyglądają jak mój tyłek.

*
Ridge i Warren są już na miejscu, pomagając zespołowi w przygotowaniach
do koncertu, więc Maggie, Bridgette i ja jedziemy tam same. Ridge nie będzie
dzisiaj grał. Powiedział, że czasami chce poczuć się jak widz.
Kiedy wysiadamy z samochodu, Maggie uśmiecha się nerwowo. Zatrzymuje
się i patrzy na budynek przed nami.
– Szkoda, że nie ma z nami Jake’a – szepcze.
 Chwytam ją za rękę.
– Przyjedzie na następny. Spróbuj się dobrze bawić.
Chcę jak najszybciej być w środku, więc ciągnę ją za sobą i piszę do
Ridge’a, że jesteśmy już przy tylnym wejściu. Chwilę później drzwi się
otwierają i wychodzi przez nie Ridge. A za nim Warren. Trochę mi głupio, bo
Ridge bierze mnie w objęcia, Warren bierze w objęcia Bridgette i tylko Maggie
stoi tam samotna jak kołek.
Na szczęście nie trwa to długo.
Bo ledwo drzwi się zamykają, ktoś ponownie je otwiera. Z budynku
wychodzi Jake.
Cholernie trudno było utrzymać to przed nią w tajemnicy, ale naprawdę
chciał zrobić jej niespodziankę. Udało mu się pozamieniać na dyżury, lecz nic
jej nie powiedział. Zamierza zostać z nią aż do poniedziałkowego poranka.
Gdy tylko do Maggie dociera, że nie ma zwidów i to naprawdę on, podbiega
do niego, skacze mu w ramiona i wczepia się w niego niczym mała małpka
w rodzica, oplatając nogami jego biodra i zarzucając mu ręce na szyję. Kiedy
widzę, że Jake trzyma ją bez widocznego wysiłku, ogarnia mnie zazdrość, że nie
mogę tak wskoczyć na Ridge’a. To znaczy pewnie mogłabym, ale z pewnością
nie jestem tak lekka jak Maggie. Musimy poćwiczyć. Przydałby nam się ktoś do
asekuracji. I materac w razie upadku.
Są tacy zakochani… To zachwycające.
Ridge przybliża usta do mojego ucha i szepcze:
– Ślicznie wyglądasz.
Zasługuje na całusa. My też jesteśmy zachwycający.
Warren otwiera drzwi i przytrzymuje je, gdy ładujemy się do środka. Czuję
wibracje komórki, więc patrzę na Ridge’a, a on pokazuje, że wysłał mi esemesa.

Ridge: Dałem Jake’owi pierścionek.

Sydney: Serio? Wściekł się na ciebie? Czy raczej był wdzięczny?
 Ridge: Dziękował mi chyba z pięć razy i gapił się na niego przez całą
drogę. Chyba nie będzie za długo czekać.

Uśmiecham się. Wiem, że małżeństwo nie znajduje się na liście Maggie, ale
chyba na obecnym etapie swojego życia nie miałaby nic przeciwko temu, żeby
coś jeszcze do niej dodać. A Jake jest w niej zakochany po uszy. Przecież widzę,
jak na nią patrzy.
Sala jest wypełniona po brzegi. Na szczęście ktoś z ekipy zadbał o to, by
zostało dla nas trochę wolnego miejsca z przodu. Takie są zalety pisania
piosenek dla zespołu.
Jake i Maggie stoją obok nas. On za nią, otaczając ją ramionami. Kiedy
Brennan i reszta zespołu wchodzą na scenę, Maggie odsuwa się od niego
i zaczyna klaskać i podskakiwać. Nie mam pojęcia, kiedy ostatni raz była na ich
koncercie, ale wydaje się autentycznie podekscytowana. Myślę o tym, jak
wszystko się zmienia i że stanowiła część życia tych ludzi, kiedy zaczynali
karierę. Brennan i jego koledzy z zespołu z pewnością znaczą dla niej więcej,
niż myślałam.
W tej chwili jeszcze bardziej doceniam to, jak dużo wszyscy zrobiliśmy, by
znaleźć się na tym etapie. Gdyby nie udało nam się dogadać, Maggie musiałaby
wyrzec się dużej części swojego życia. Nigdy bym sobie tego nie darowała.
Przenoszę wzrok na Warrena i Bridgette, która nawet się uśmiecha
i klaszcze, gdy Brennan przedstawia członków zespołu. Warren przykłada dłonie
do ust i krzykiem wyraża entuzjazm, po czym obejmuje swoją dziewczynę
i całuje ją. Nie co dzień widuję ich w takich sytuacjach jak ta, ale to bez
wątpienia piękna chwila. Widać, że się kochają, chociaż wyrażają to w nieco
inny sposób niż większość ludzi.
Na tym właśnie polega potęga miłości, prawda? Przybiera wiele różnych
form, kształtów, rozmiarów i faktur. I wciąż się zmienia. Tak jak miłość Ridge’a
do Maggie. Wciąż tam jest… Tyle że w innej postaci. Za to właśnie kocham go
najbardziej. Za to, że nie przestał jej kochać. Nie przestał się o nią troszczyć.
Teraz, gdy Maggie jest jedną z moich najbliższych przyjaciółek, uwielbiam to
wszystko, bo wiem, że na to zasługuje. Zasługiwała na jego miłość, gdy była
jego dziewczyną, i zasługuje na nią teraz, będąc jego przyjaciółką.
Ridge przysuwa się do mnie i obejmuje mnie od tyłu, unosząc rękę do mojej
piersi. Przykłada dłoń do mojego gardła i przyciska głowę do boku mojej. Chce
usłyszeć ten koncert poprzez mnie, więc zaczynam śpiewać z zespołem. Dopiero
w połowie piosenki uświadamiam sobie, że płaczę.
Nie wiem czemu.
Po prostu tak bardzo go kocham. Kocham z nim być. I kocham jego
przyjaciół.
Po prostu… k ocham.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 33

Ridge

Zna wszystkie piosenki na pamięć. Nie mam pojęcia, kiedy nauczyła się
tych, które napisałem przed jej poznaniem. Ciekawe, czy zrobiła to specjalnie
dla mnie. Po to, by móc mi je zaśpiewać, gdy oglądamy zespół na scenie.
Kiedy piosenka dobiega końca i Sydney zaczyna klaskać, dostrzegam łzy
spływające jej po policzkach. Ocieram jedną z nich, a potem pochylam się,
całuję ją w usta i odchodzę. Próbuje mnie złapać za koszulkę, lecz znikam
w tłumie, zmierzając w kierunku sceny. Brennan powiedział, żebym dołączył do
nich po pierwszym kawałku i zagrał nową piosenkę, którą napisałem
w tajemnicy specjalnie dla Sydney.
Kiedy wchodzę na scenę, wyczuwam emocje publiczności, chociaż jej nie
słyszę. Wyraz twarzy tych wszystkich ludzi skaczących pod sceną, gorąco
buchające z reflektorów, uśmiech Sydney, kiedy w końcu znajduję ją w tłumie.
Nachylam się do mikrofonu i mówię, jednocześnie migając, dlaczego napisałem
ten kawałek.
– Sydney… – Uśmiecha się do mnie tak szeroko, że nie mogę się opanować,
muszę odwzajemnić ten uśmiech. – Tym razem napisałem dla ciebie wesołą
piosenkę. Pełną szczęścia. Bo… no cóż… uszczęśliwiasz mnie. Nieważne, co się
dzieje i co robimy… jesteśmy razem. I dzięki temu jestem cholernie szczęśliwy.
Śmieje się, a potem ociera łzy i miga:
– Ty mnie też uszczęśliwiasz.
Biorę gitarę od Brennana i czekam na jego sygnał. Potem zamykam oczy
i zaczynam grać, wypowiadając w myślach słowa, które Brennan głośno śpiewa.

Well maybe we can be

Somewhere where the land and the water meet
Somewhere where the worry just can’t be
Only got enough room for you and me

Well maybe the sun will rise

And peek through the pulled down bamboo blinds
Shine across your slept on perfect hair
And we won’t care
No, we won’t care

Cuz we got everything, everything we need right here

The world can try to make it all disappear
But let me tell you something that I happen to know
It’s gonna feel like this wherever we go
Wherever we go

Well what if all we saw

Was the rain dancing off the roof as it falls
Swaying in the leaves at the top of the tree
Water washing sand right from our feet

Well what if all we knew

Was right from wrong with no point of view
The day can go off the tracks up in the air
And we won’t care
No, we won’t care

Cuz we got everything, everything we need right here

The world can try and make it all disappear
But let me tell you something that I happen to know
It’s gonna feel like this wherever we go
Wherever we go

You know we’ll be here for a while

I think we better do it with a little style
So we make the most of every day like it’s faded away
We’ll be alright
Cuz we got everything, everything we need right here
The world can try and make it all disappear
But let me tell you something that I happen to know
 It’s gonna feel like this wherever we go
Wherever we go

Kiedy piosenka dobiega końca, oddaję gitarę Brennanowi i schodzę ze

sceny. Znajduję Warrena i Bridgette. Dostrzegam też Maggie i Jake’a.
Natomiast nigdzie nie widzę Sydney, chociaż rozglądam się dookoła. Patrzę na
Maggie.
– Gdzie ona jest? – migam.
Maggie pokazuje na scenę.
Odwracam się i widzę ją dokładnie tam, gdzie jeszcze przed chwilą sam
byłem. Co się dzieje? Dlaczego Sydney pojawiła się na scenie?
Brennan szepcze coś do niej, podczas gdy ona siada na stołku. Następnie mój
brat patrzy na publiczność, po czym zaczyna mówić do mikrofonu, migając przy
tym specjalnie na mój użytek.
– To Sydney Blake, współautorka naszych piosenek. To jej pierwszy raz na
scenie. Przywitajcie ją gorąco.
Wygląda na zdenerwowaną, ale chyba nie aż tak bardzo jak ja w tej chwili.
Nie miałem pojęcia, że to zrobi.
Kiedy Brennan zaczyna grać, zbliżam się do sceny, żeby zobaczyć akordy.
Momentalnie rozpoznaję Maybe Someday – naszą piosenkę. Patrzę na Sydney,
ale nie widzę przed nią mikrofonu.
W tej samej chwili dziewczyna zaczyna migać.
Jasna cholera. Ona miga specjalnie dla mnie.
Kurwa. Naprawdę mam stać tutaj, nie dając się ponieść emocjom?
Kiedy patrzy mi w oczy, kręcę głową. Nie mogę uwierzyć, że właśnie miga
do mnie słowa naszej piosenki. Tyle że je całkowicie zmieniła.

Maybe Someday Now

I am right in front of you, here to stay

Breathe a little easier every day
Now that I’m yours. And you are mine.
 You ask me what I’ll want someday
It’s the same as yesterday
All I want…is you

With you I’m at my best

Someday has been laid to rest
I am ready to make that a vow
Maybe tomorrow
Maybe now

When you speak, I listen close

Hear all the words you say in prose
We’re only silent when we kiss

I smell my perfume in your bed

Thoughts of you invade my head
Truths were written, now they’re said
With you I’m at my best
Someday has been laid to rest
I am ready to make that a vow
Maybe tomorrow
Maybe now

You hear my heartbeat every night

Life with you, it feels so right
We are endless, like our song
Only good can come this way
Nights with you turn into day
Forever yours, Forever mine

With you I’m at my best

Someday has been laid to rest
I am ready to make that a vow
Maybe tomorrow
Or maybe now

Nie pamiętam, kiedy piosenka się skończyła ani kiedy Sydney zeszła ze
sceny i pojawiła się przede mną. Wiem tylko, że w jednej chwili jeszcze patrzę
na jej występ, a w następnej już ją całuję. Czuję, że zaczyna się kolejny utwór,
lecz dalej ją całuję. Wreszcie zanurzam palce w jej włosach, odrywam się od niej
i przyciskam czoło do jej czoła.
– Kocham cię – szepczę.
Kocham ją. Cholernie mocno ją kocham.

Nie wiem nawet, co grali potem. Mogłem się skupić tylko na Sydney. Po
koncercie wszyscy spotkaliśmy się z zespołem za kulisami, żeby uzgodnić,
dokąd idziemy na kolację. Podczas gdy inni rozmawiali, ja i Sydney staliśmy
w korytarzu i dalej się całowaliśmy.
A teraz jesteśmy na kolacji i z trudem trzymam ręce przy sobie.
Brennan i pozostali członkowie zespołu musieli już jechać, więc zostaliśmy
tylko Syd i ja, Maggie i Jake oraz Bridgette i Warren. Nie wiem nawet, po kiego
siedzimy przy jednym stole, skoro każda para jest zajęta sobą.
A przynajmniej tak był do tej pory. Bo oto nagle Warren przenosi uwagę na
Sydney.
– Musisz rozstrzygnąć nasz spór – mówi, mając na myśli Bridgette i siebie.
– O co chodzi?
– W tej piosence, w której zmieniłaś słowa… wspominasz o przysiędze. Czy
to znaczy, że chcesz wyjść za mąż?
Sydney wybucha śmiechem, po czym zerka na mnie. Po chwili przenosi
wzrok na Warrena i kręci głową.
– Kilka miesięcy temu doszliśmy razem do wniosku, że jeszcze nie jesteśmy
na to gotowi. Kiedy pisałam nowy tekst, zrozumiałam, że być może już jestem.
To znaczy… – Patrzy mi w oczy. – Też tak to zrozumiałeś? Nie chodziło mi
o to, że czekam na oświadczyny. Chciałam tylko dać znać, że kiedy będziesz
gotowy… nie odmówię. Bo ja już teraz jestem na to gotowa.
Też jestem na to gotowy. Jednak nie mówię jej tego. Zasługuje na bardziej
przemyślane oświadczyny.
 – Poczekaj – mówi Warren, zanim udaje mi się odezwać. – Wstrzymajcie się
trochę. Bridgette i ja jesteśmy razem najdłużej z nas wszystkich. Powinniśmy się
chajtnąć jako pierwsi.
– Nie – oponuje Bridgette. – Jako pierwsi powinni się chajtnąć Jake
i Maggie. Ona ma mniej czasu.
Miałem nadzieję, że źle odczytałem jej słowa z ruchu warg, ale Sydney
z wrażenia opluwa się drinkiem, więc o pomyłce raczej nie ma mowy. Bridgette
ma szczęście, że Maggie się śmieje. Równie dobrze mogłaby zacząć ją dusić.
– No co? – pyta Bridgette tonem niewiniątka. – Przecież to prawda. – Patrzy
na Maggie. – Nie chciałam być wredna. Poważnie uważam, że powinnaś się
chajtnąć najszybciej, jak tylko się da. Rób wszystko, jeśli tylko masz taką
możliwość. To ma sens. Dodaj małżeństwo do swojej listy, i jazda!
Maggie czerwienieje, czując na sobie wzrok nas wszystkich. Bridgette zdaje
się nie przejmować tym, że ją zawstydziła. A może tego nawet nie zauważa.
– Nie możemy się tak od razu pobrać – odpowiada Maggie. – Znamy się
zaledwie od kilku miesięcy. Ze statystyk wynika, że im krócej ludzie ze sobą
chodzą, tym większe są szanse na to, że ich małżeństwo zakończy się
rozwodem.
Warren opiera brodę na dłoniach, udając zamyślenie. Zawsze zaczynam się
niepokoić, gdy Warren stara się wywołać wrażenie mądrzejszego, niż jest
w rzeczywistości.
– Może i tak – mówi. – Ale czym ryzykujesz, dodając małżeństwo do swojej
listy? Przecież ty i Jake możecie wiecznie ze sobą chodzić i nigdy się nie
dowiesz, jak to jest być żoną. Albo chajtnąć się, ryzykując, że w bonusie
dostaniesz rozwód, zanim umrzesz.
Jake unosi brwi i spogląda na Maggie.
– Wydaje mi się, że w tej sytuacji i wilk jest syty, i owca cała.
Maggie otwiera szeroko oczy, Jake uśmiecha się do niej i pije łyk drinka.
– Gdy się tak nad tym zastanowić, nabiera to sensu – kontynuuje. – Nie chcę
wyjść na starego konowała, ale twoje rokowania są gorsze niż moje. Dlatego
jestem gotów to zrobić, o ile ty również.
Maggie wpatruje się w niego w osłupieniu. Pozostali również. Chyba nikt się
nie spodziewał, że zgodzi się z Warrenem.
– Mam nadzieję, że to nie były oświadczyny – odzywa się w końcu Maggie.
– Bo nie powiedziałeś nawet, że mnie kochasz. Nie wspominając już
o pierścionku zaręczynowym.
Jake przez chwilę patrzy jej w oczy. A potem wyciąga do mnie rękę.
– Ridge, daj mi swoje kluczyki.
Bez wahania rzucam mu kluczyki. Maggie patrzy ze zdziwieniem, jak Jake
wychodzi z restauracji.
– Co on robi? – pyta. – Powiedziałam coś nie tak?
Warren kręci głową.
– Sukinsyn mnie wyprzedzi.
– W czym? – dziwi się Maggie.
Wydaje się zdezorientowana, ale żaden z nas nie zdradza, że wiemy, o co
chodzi. Po chwili Jake wraca i podchodzi do stołu. W ręce trzyma pudełeczko
z pierścionkiem, które mu dałem. Przed jego otwarciem staje u szczytu stołu
i patrzy na Maggie. Warren tłumaczy mi, co mówi.
– Maggie… wiem, że znamy się zaledwie kilka miesięcy. Ale to były
najszczęśliwsze miesiące mojego życia. Od chwili, gdy cię poznałem,
zawładnęłaś wszystkimi moimi myślami. Żałuję, że nie przygotowałem
odpowiedniej mowy i w ogóle, ale oboje lubimy spontaniczność. – Klęka
i otwiera pudełko.
Nikt z nas nie wie, co w tej chwili myśli Maggie. Możliwości są dwie. Wcale
nie mam pewności, czy wybierze tę, której pragnie jej ukochany.
Jake otwiera pudełeczko.
– Ten pierścionek należał do twojej babci. Wielka szkoda, że jej nie znałem,
bo chciałbym jej podziękować za to, że wychowała tak wspaniałą, niezależną
i cudowną kobietę. Kobietę, która jest idealna dla mnie. Niezależnie od tego, czy
za mnie wyjdziesz czy nie, ten pierścionek jest twój. – Wyciąga go z pudełeczka
i unosi jej rękę, po czym wsuwa go na jej drżący palec. – Jednak naprawdę
uczynisz mnie szczęśliwym człowiekiem, jeśli podejmiesz największe ryzyko
w swoim życiu i poślubisz mnie, chociaż wiesz o mnie bardzo mało, podobnie
jak o tym, czy do siebie pasujemy i…
Maggie przerywa mu skinieniem głowy i pocałunkiem.
Jasna cholera. Zrobił to.
Sydney płacze. Nawet Bridgette ukradkiem ociera łzę.
Warren wstaje i podnosi kieliszek wina, by wznieść toast.
– Bardzo wam gratuluję – mówi do Maggie i Jake’a, chociaż wciąż się
całują, nie zwracając na niego uwagi. – Chociaż jest mi też trochę przykro, bo to
miał być mój wieczór.
Ku zdziwieniu wszystkich wyjmuje z kieszeni pudełeczko. Otwiera je
i odwraca się do Bridgette.
– Bridgette, chciałem ci się dzisiaj oświadczyć. I tak to zrobię, chociaż
wkurza mnie, że Jake mnie wyprzedził. Zanim ubiegną mnie jeszcze Sydney
i Ridge, zapytam: wyjdziesz za mnie?
Bridgette patrzy na niego jak na wariata. Którym zresztą jest.
– Nie ukląkłeś przede mną – zauważa.
– Och… – Warren momentalnie się poprawia. – Wyjdziesz za mnie? Tak
lepiej?
Dziewczyna kiwa głową.
– Tak.
– Ale co: tak? – niecierpliwi się Warren. – Tak, bo wyjdziesz za mnie, czy
tak, bo tak lepiej?
Bridgette wzrusza ramionami.
– Jedno i drugie.
 J as n a cho lera.
Co tu się, u licha ciężkiego, wyprawia?
Siadaliśmy do tego stołu jako sześć osób, które ze sobą chodzą. Teraz
czworo z nas jest już narzeczeństwem. Spoglądam na Sydney. Uśmiecha się
promiennie, jak zawsze, gdy patrzy na szczęście innych. Jake, Maggie i Sydney
klaszczą Warrenowi i Bridgette.
Warren odrywa się od narzeczonej i patrzy na Jake’a i Maggie.
– Gratki. Może i będziecie dłużej narzeczonymi, ale my za to jako pierwsi
weźmiemy ślub.
Maggie wybucha śmiechem.
– Skoro robisz z tego zawody…
– Chyba że… – Warren odwraca się do mnie – zrobimy to wszyscy razem.
Ridge poprosi Sydney o rękę, a potem pojedziemy wszyscy do Vegas.
Śmieję się. Jeśli w naszym związku istnieje coś, do czego podchodzę
poważniej niż do innych spraw, to z pewnością do kwestii oświadczyn. Mam już
wszystko zaplanowane. Piszę z tej okazji piosenkę, którą zagram na jednym
z koncertów Brennana. Sydney zasługuje na coś więcej niż oświadczyny pod
wpływem chwili.
– Daj spokój – przekonuje mnie Warren. – Na co tu czekać? Chyba nie
zamierzasz napisać piosenki miłosnej i zagrać jej na koncercie brata, tak jak już
to zrobiłeś dwa razy?
Co za kutas.
– Taki właśnie miałem plan… – migam przygnębiony.
– To strasznie przewidywalne. I słabe. Co innego sześcioro przyjaciół
biorących równocześnie ślub. Kurwa, to dopiero byłoby coś! Lećmy do Vegas
i zróbmy to!
Bridgette patrzy na mnie, składając błagalnie ręce i powtarza:
– Proszę, proszę, proszę...
Serce bije mi dwa razy szybciej niż jeszcze dwie minuty temu. Odwracam
się do Sydney, by sprawdzić jej reakcję. Uśmiecha się.
– Powiedz tylko kiedy – miga.
– Kiedy – mówię. Wyrzuciłem to z siebie szybciej, niż byłbym w stanie to
wymigać.
Sydney przywiera ustami do moich warg i oboje się śmiejemy. Chyba
właśnie się pobraliśmy.
Jasna cholera.
– Jutro kupię ci pierścionek. Jaki tylko zechcesz.
Kręci głową.
– Nie chcę pierścionka. Zróbmy sobie tatuaże.
– Ale to już w Vegas – włącza się Warren, wyjmując komórkę. – Sprawdzę
loty.
– Już ich szukam – odpowiada Jake, patrząc na swój telefon. – Musimy dbać
o zdrowie Maggie, więc jestem za tym, żeby wybrać jak najkrótszy lot. Umówię
jej też wizytę u swojego kolegi, żeby zbadał ją zaraz po wylądowaniu. Potem
możemy wyprawić wesele.
Nigdy bym się nie zgodził lecieć do Vegas z Maggie. Stanowczo bym
odmówił. Wygląda na to, że Jake pasuje do niej lepiej niż ja. Podejmuje
ryzyko… a jednocześnie zachowuje ostrożność. Przenoszę wzrok z niego na
Maggie. Wpatruje się ze łzami w oczach w swój pierścionek. Kiedy orientuje
się, że się jej przyglądam, uśmiecha się i mówi:
– Dziękuję.
Najwyraźniej wie, w jaki sposób Jake zdobył ten pierścionek.
Odwzajemniam jej uśmiech, ciesząc się, że uczestniczę w tak ważnej chwili.
Zawsze chciałem dla niej jak najlepiej. Teraz, gdy już znalazła szczęście, sam
nie mógłbym być szczęśliwszy.
Naprawdę bym nie mógł.
Bo to właśnie taka chwila. Wszyscy, których kocham, znaleźli się na
właściwych miejscach. Mój szalony najlepszy kumpel jest z jedyną dziewczyną
na tej planecie, którą można uznać za stworzoną dla niego. Moja wspaniała,
niesamowita była dziewczyna znalazła szczęście u boku faceta, który jest dla
niej lepszą przeciwwagą ode mnie.
I Sydney. Dziewczyna z balkonu, w której rozpaczliwie próbowałem się nie
zakochać.
Dziewczyna, w której i tak się zakochałem.
Dziewczyna, którą z pewnością będę kochał do szaleństwa aż do ostatniego
tchu.
Biorę jej rękę i unoszę ją do ust, po czym całuję w palec serdeczny, na
którym już wkrótce znajdzie się obrączka.
– Pobieramy się – mówię.
Potakuje, uśmiechając się do mnie.
– Mam nadzieję, że to nie jest kolejny głupi dowcip Warrena albo twój.
Wybucham głośnym śmiechem, a potem przyciągam ją do siebie i szepczę
jej na ucho:
– Nigdy nie będę żartował z mojej miłości do ciebie. Jutro zostaniesz moją
żoną.
Obejmuję ją i wtulam twarz w jej włosy. Niewykluczone, że Warren miał
rację. Może to, co przewidywalne, nie zawsze jest najlepsze. Trudno mi sobie
wyobrazić, by to wszystko mogło przebiec inaczej. Oto trzy osoby, które
kocham najmocniej na świecie, otrzymały to, na co zasługiwały, a nawet więcej.
Zaś co do mnie i Sydney… nasze „może kiedyś” właśnie zmieniło się
w „absolutnie na zawsze”.
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 PODZIĘKOWANIA

Już za nimi tęsknię! Ta seria książek zajmuje naprawdę ważne miejsce

w moim sercu. Nie wiem, czy tak bym się czuła, gdyby nie wy. Czytelnicy.
Zwłaszcza ci, którzy czytali ją na bieżąco, gdy publikowałam ją na Wattpadzie.
Wasze podniecenie, wściekłość i radość motywowały mnie do pracy, a potem
podpowiedziały, kiedy (wreszcie) skończyć.
Po napisaniu Maybe Someday czułam, że historia Ridge’a i Sydney dobiegła
końca. Miałam jednak cały czas z tyłu głowy Maggie, która nie otrzymała
własnego szczęśliwego zakończenia. Czułam, że jestem jej coś winna. Dlatego
wróciłam do tych postaci i zaczęłam się zastanawiać, jak dopasować wszystkie
części ich wspólnego życia. Mam nadzieję, że czytając tę opowieść, bawiliście
się równie dobrze jak ja wtedy, gdy ją pisałam.
Pora na podziękowania.
Książka była pisana na bieżąco, rozdział po rozdziale. Chciałam zachować
wrażenie autentyczności, dlatego nie poddawałam jej zbyt dużej obróbce
redaktorskiej. Dziękuję Murphy Rae i Marion Archer za szybkie reakcje
i wnikliwe komentarze. Murphy, jak zawsze byłaś odrobinę bardziej surowa niż
Marion, ale po to właśnie są siostry.
Grupa CoHorts – jak zwykle mnie dopełniacie.
Słowo do członków grupy dyskusyjnej Maybe Now. Przykro mi, że
musiałam opuścić was, żeby dokończyć ten projekt, ale wasz zapał
podtrzymywał mnie na duchu aż do samego końca. Chcę podziękować
wszystkim, którzy mi pomogli. I, rzecz jasna, adminkom grupy: Tasarze Vedze,
Laurie Darter, Anjanette Guerrero, Pauli Vaughn i Jaci Chaney. Wasze
wiadomości utrzymywały mnie przy życiu.
 Sean Fallon – przyjmij podziękowania za bycie Stephanie dla Griffina. Jeśli
nie wiesz, co mam na myśli, Sean, to dodam tylko, że to największy
komplement, jakim mogłam cię obdarzyć.
I wreszcie chciałabym podziękować Griffinowi Petersonowi. Nieważne, czy
był to środek nocy, czy blady świt, zawsze służył mi pomocą i wsparciem –
nawet wtedy, gdy chciałam, by zrobił coś na wczoraj. Współpraca z tobą nad tą
serią i połączenie promocji książek z koncertami to były jedne
z najważniejszych i najlepszych doświadczeń w moim życiu. Podziwiam twój
talent, ale jeszcze bardziej podziwiam cię jako człowieka. #GriffinIsLegit
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 DODATEK

Polskie wersje tekstów piosenek pojawiających się w książce

Tłumaczenie: Marcin Wróbel

Set Me Free
(Ocaliłaś mnie)

W kółko goniłem się

Pół życia leniłem się
Diabeł po piekłach prowadził mnie
A ty dałaś mi ocalenie
Ku światłu wiodąc mnie

I oto jest
Coś więcej
Tak bardzo na to czekałem
I oto jest
Coś więcej

Przy tobie ocalałem

Z kurzu się otrzepałem
Z zamknięcia wydostałem
I wiem, nie mylę się
Że tylko tu żyć chcę
Poznałaś mnie, poznałem cię
Ocaliłaś mnie

Trudno szacować koszt

Lecz gdy stracisz coś
Znana staje się cena.
Nadchodzi twoja scena
Los chce, byś mi pomogła
I od problemów odwiodła

I oto jest
Coś więcej
Tak bardzo na to czekałem
I oto jest
Coś więcej

Przy tobie ocalałem

Z kurzu się otrzepałem
Z zamknięcia wydostałem
I wiem, nie mylę się
Że tylko tu żyć chcę
Poznałaś mnie, poznałem cię
Ocaliłaś mnie

Wylądowałem na dnie
Nie miałem gdzie podziać się
Myliłem upadek ze wzlotem
Nieodwracalne to potem
Zdrowaśka za grzechy
I nowy końca początek.
Przy tobie ocalałem
Z kurzu się otrzepałem
Z zamknięcia wydostałem
I wiem, nie mylę się
Że tylko tu żyć chcę
Poznałaś mnie, poznałem cię
Ocaliłaś mnie

(Same seats…)

Te same miejsca wysiedziane

Te same drinki zamawiane
Te usta zawsze roześmiane
Nigdy kochać cię nie przestanę

Te same ciuchy rozrzucone

I ten sam piesek przed naszym domem
Pokój i łóżko niepościelone
Oby bez końca trwał ten moment

Gdy wszystko się zmienia

Ty jesteś jak niewzruszona skała
Stanęliśmy na własnych nogach
Udało nam się, mała
Może to oczywiste
Ale nie skarżę się
Przy tobie
Tylko pragnę
By nic nie zmieniało się
Nic nie zmieniało się

W aucie te same piosenki

Na tej samej trasie
Nigdy cię nie zostawię
Tylko nie zmieniaj się
I zawsze będę wierzył

Gdy wszystko się zmienia

Ty jesteś jak niewzruszona skała
Stanęliśmy na własnych nogach
Udało nam się, mała.
Może to oczywiste
Ale nie skarżę się
Przy tobie
Tylko pragnę
By nic nie zmieniało się
Nic nie zmieniało się

(Wake up early…)

Wstaję wcześnie, mało śpię

Ten sam błąd, codziennie
Co mi powiesz, to zapomnę
Taka właśnie prawda o mnie

Znowu spóźniony, choć myślę, że nie

A ty znów czekać dziś musisz na mnie
Naczynia niezmyte stoją już tydzień
A tyś najpiękniejsza, gdy tylko cię widzę

Zapytaj każdego i szybko zrozumiesz

Że tylko o tobie myśleć teraz umiem
A kiedy czas minie, zrozumiesz i to
Że jesteś ty dla mnie lekiem na zło
Jesteś mym lekiem na zło

Ja wprowadzam chaos, a ty porządkujesz

I śmieję się zawsze, kiedy mnie sekujesz
Prawda najpiękniejsza gdzieś tam w tobie tkwi
I spod tego czaru żal się wyrwać mi

Zapytaj każdego i szybko zrozumiesz

Że tylko o tobie myśleć teraz umiem
A kiedy czas minie, zrozumiesz i to
Że jesteś ty dla mnie lekiem na zło
Jesteś mym lekiem na zło

Zagubiony w sobie
Nieco cię zwodziłem
Aż wreszcie znalazłem
To, co utraciłem
Zapytaj każdego i szybko zrozumiesz
Że tylko o tobie myśleć teraz umiem
A kiedy czas minie, zrozumiesz i to
Że jesteś ty dla mnie lekiem na zło
Jesteś mym lekiem na zło

Zapytaj każdego i szybko zrozumiesz

Że tylko o tobie myśleć teraz umiem
A kiedy czas minie, zrozumiesz i to
Że jesteś ty dla mnie lekiem na zło
Jesteś mym lekiem na zło

(Cheddar, swiss…).

Lazur, gouda, ementaler

Dom mój tam, gdzie sery stare
Na kromeczkę plaster rzuć
To największą wzbudza chuć
Tosty z serem
Tosty z serem
Tosty z Sydney, przyjaciele
Z Sydney Blake, nie z miasta w Australii.

(A hundred reasons…)
Setki są źródeł cierpienia
Więc czemu to się nie zmienia
Że szukając ciebie
doświadczam oślepienia?

For a Little While

(Przez krótką chwilę)

Nie wiem, czego pragniesz, ale wyjaw mi

Bo najbardziej chciałbym spełniać twoje sny

Przez krótką chwilę

Przez krótką chwilę

Słoneczny blask przynosi zmiany

Mroczne umysłu rozsuwa firany
Od razu jest lepiej także i ze mną
Bo wiem, że dziś w nocy nas dwoje to jedno

Przez krótką chwilę

Przez krótką chwilę
Rozumiesz, krótką chwilę
Przez króciutką chwilę

Przez chwilę było dobrze

Przez chwilę mogłem latać
Przez chwilę to mój skrawek świata
Po chwili już mnie nie ma
Po chwili ruszam w drogę
Po chwili znów dobrze czuć się mogę

Przez krótką chwilę

Przez krótką chwilę
Rozumiesz, krótką chwilę
Przez króciutką chwilę

(Love Worth Saving)

(Na ratunek miłości)

Kasy blisko zera

Tak ledwie na styk
Nasz dom tu rudera
Nie wygna nas nikt

Nie mamy przyjaciół, co okładki zdobią

Ale udajemy, jak ludzie to robią

Nawet jeśli spłowieją wszystkie twoje ciuchy

Na tobie wciąż będą wyglądać jak nowe
Nawet jeśli zmiany przyjdą z czasu duchem
Twój znajomy obraz wypełnia mą głowę

Bo wiesz, że warto ocalić tę miłość.

Na nic jest mi złoto i wór z klejnotami

Gdy rozświetlasz wszystko oczu diamentami
Jeśli to miłością chcesz mnie dziś obdarzyć
To ja ci zapewnię zysk od tej sprzedaży.
Stwórzmy coś razem z tej wielkiej nicości
Trzeba mi do tego tylko twej czułości.

(Well maybe…)

Być może kiedyś trafimy tam

Gdzie niebo i woda złączyły swe siły
Zmartwienia zostawmy u bram
To miejsce dla mnie i miłej

Być może słońca blask

Spod żaluzji wypłynie
I światłem rozbłyśnie wraz
Na włosów twej kurtynie.

I nie obchodzi nas nic

Zupełnie nic

Bo razem mamy wszystko, co człowiek musi mieć

I nic tego nie zmieni w bezwartościowy śmieć
I pozwól, że powiem, bo wiem to na pewno
Że razem już wszędzie stanowimy jedno
Wszędzie stanowimy jedno
A jeśli wszystko, co wiemy
To tylko deszczu stuk
Gdy wśród drzew mokniemy
Patrząc na fale u stóp

A jeśli wszystko, co wiemy

Było dobre, niezależnie od ocen
Możemy robić, co chcemy,
Dni zamieniają się w noce

I nie obchodzi nas nic

Nie obchodzi nas nic

Bo razem mamy wszystko, co człowiek musi mieć

I nic tego nie zmieni w bezwartościowy śmieć
I pozwól, że powiem, bo wiem to na pewno
Że razem już wszędzie stanowimy jedno
Wszędzie stanowimy jedno

Wiesz, że potrwa to jakąś chwilę

Więc lepiej zróbmy to ze stylem
Nim każdy dzień zostanie w tyle

I będzie dobrze

Bo razem mamy wszystko, co człowiek musi mieć

I nic tego nie zmieni w bezwartościowy śmieć
I pozwól, że powiem, bo wiem to na pewno
Że razem już wszędzie stanowimy jedno
Wszędzie stanowimy jedno
 *

Maybe Someday Now

(Może kiedyś już)

Jestem już przy tobie i tak już zostanę

Łatwiej mi oddychać, gdy przy tobie stanę
Cała jestem twoja, cały jesteś mój
Gdy mijają dnie
A ty pytasz mnie
Wciąż tylko ciebie chcę

Przy tobie jestem w formie

Przeszłość odchodzi kornie
Gotowa przysiąc jestem tuż
Może jutro
Może już

Wsłuchana w każde twe słowo

Słyszę, jak proza staje się mową
A pocałunek ciszę niesie znowu

Woń mych perfum w twej pościeli

W głowie obraz twój się ścieli
Co spisano, powiedzieli.

Przy tobie jestem w formie

Przeszłość odchodzi kornie
 Gotowa przysiąc jestem tuż
Może jutro
Może już

Każdej nocy me serce przy tobie

Najlepiej nam razem, czuję to w głowie
Trwać bez końca, jak ta pieśń
Tylko dobro nam się zdarza
Gdy dzień w noc się przeobraża
Jestem twoja, tyś mój jest

Przy tobie jestem w formie

Przeszłość odchodzi kornie
Gotowa przysiąc jestem tuż
Może jutro
Może już
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 Spis treści:
Okładka
Karta tytułowa
MAYBE NOT
Rozdział 1
Rozdział 2
Rozdział 3
Rozdział 4
Rozdział 5
Rozdział 6
Rozdział 7
Rozdział 8
Rozdział 9
Rozdział 10
Rozdział 11
Podziękowania
MAYBE NOW
Prolog
Rozdział 1
Rozdział 2
Rozdział 3
Rozdział 4
Rozdział 5
Rozdział 6
Rozdział 7
Rozdział 8
Rozdział 9
Rozdział 10
 Rozdział 11
Rozdział 12
Rozdział 13
Rozdział 14
Rozdział 15
Rozdział 16
Rozdział 17
Rozdział 18
Rozdział 19
Rozdział 20
Rozdział 21
Rozdział 22
Rozdział 23
Rozdział 24
Rozdział 25
Rozdział 26
Rozdział 27
Rozdział 28
Rozdział 29
Rozdział 30
Rozdział 31
Rozdział 32
Rozdział 33
Podziękowania
Dodatek
Karta redakcyjna
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107
 Tytuł oryginału: Maybe Not, Maybe Now

Copyright © 2014, 2018 by Colleen Hoover

Copyright © for the translation by Piotr Grzegorzewski

Przekład tekstów piosenek: Marcin Wróbel

Wydawca prowadzący: Natalia Karolak, Anna Jędrzejczyk

Redaktor prowadzący: Anna Małocha

Przyjęcie tłumaczenia: Natalia Karolak

Adiustacja i korekta: Pracownia 12A

Projekt okładki: Eliza Luty

Fotografie na okładce: pościel – New Africa / Shutterstock,

kobieta i mężczyzna – conrado / Shutterstock

ISBN 978-83-8135-856-9

www.otwarte.eu
Wydawnictwo Otwarte sp. z o.o., ul. Smolki 5/302, 30-513 Kraków

Plik opracował i przygotował Woblink

 woblink.com
===LxsiEyYTJlVkU2RVbFkzBmNTNQxtWWhcPgs5C2pdaQg+CW9dP107