Asertywne taktyki autoprezentacji-zachowania autoprezentacyjne
ukierunkowane na zbudowanie, pozyskanie, utrwalenie jakiejś
nowej tożsamości naszej osoby, głównie:
—>ingracjacja—>autopromocja —>autopromocja przez
skojarzenie —> świecenie przykładem.
Autokoncentracja- stan skupienia świadomej uwagi na sobie(w
przeciwieństwie do skupienia jej na jakimś elemencie otoczenia).
Autoprezentacja-kształtowanie(kontrol) sposobu, w jaki
spostrzegają nas inni ludzie; manipulowanie wrażeniem
wywieranym na innych.
Autopromocja-przedstawianie siebie jako osoby kompetentnej.
Autopromocja przez skojarzenie-podwyższanie swojej wartości
przez kojarzenie własnej osoby z pozytywnymi, a rozkojarzenie z
negatywnymi zdarzeniami lub osobami.
Autoschemat- dobrze wykształcona wiedz na własny temat w
dziedzinie, którą człowiek uważa za istotną i w której formułuje
krańcowe sądy o sobie.
Dylemat autentyczności-dylemat autoprezentacyjny- czy
przedstawiać się w sposób pożądany przez audytorium, ale
nieprawdziwy, czy też w sposób prawdziwy, ale niepożądany
przez audytorium.
Dylemat skromności-dylemat autoprezentacyjny- czy
przedstawiać siebie skromnie(inni nas polubią, ale mogą nas
nisko ocenić), czy chełpliwie(inni nas nie polubią, ale mogą wyżej
ocenić).
Efekt cocktail-party-łatwiejsze zauważanie informacji
dotyczących nas samych, nawet w warunkach pochłonięcia uwagi
czymś innym(tak jak własne imię przebija się przez szum rozmów
podczas cocktail party).
Efekt fałszywej powszechności-skłonność do przeceniania
częstości z jaką u innych ludzi występują nasze zachowania i
przekonania, a niedoceniania częstości zachowań i przekonań
alternatywnych.
Efekt odniesienia do ja-lepsze zapamiętywanie informacji
odnoszonych do własnej osoby niż do innych osób bądź
przetwarzanej w inny sposób.
Hipokryzja moralna- skłonność do przedstawiania się sobie i
innym jako osoba moralna bez podejmowania faktycznie
moralnych działań.
Ingracjacja-podlizywanie się, taktyka—>autoprezentacji
polegająca na pozyskiwaniu cudzej sympatii przez pochlebstwa,
przysługi, eksponowanie podobieństwa poglądów i własnych
sympatycznych cech.
JA-bardzo rozbudowana i chronicznie dostępna, choć luźno
zorganizowana struktura różnych ról i tożsamości
społecznych, przekonań na własny temat i samoocen oraz
wartości i celów uznawanych za własne.
Ja idealne-wyobrażenie siebie, jakim chciałoby się być-
kierowanie pod własnym adresem pragnienia, nadzieje i
aspiracje(często o charakterze sprawnościowym).
Ja niezależne- definiowanie siebie w indywidualnych
kategoriach odróżniających jednostkę od innych ludzi.
Ja powinnościowe- wyobrażenie siebie, jakim powinno się
być, a więc przekonania o własnych obowiązkach,
powinnościach i obligacjach(zwykle o charakterze
moralnym).
Ja realne-rzeczywiste;
Ja robocze-ta część struktury ja, która jest w danym
momencie zaktywizowana.
Ja współzależne-definiowanie siebie w kategoriach relacji
łączących jednostkę z innymi ludźmi.
Obronne taktyki autoprezentacyjne- zachowania auto
prezentacyjne ukierunkowane na ochronę, utrzymanie lub
obronę zaatakowanej bądź zagrożonej tożsamości i wartości
naszej osoby, głównie:
—>samoutrudnianie —>wymówki —>usprawiedliwienia
—>przeprosiny.
Obserwacyjna samokontrola zachowania-
dyspozycyjna(osobowościowo uwarunkowana) tendencja do
obserwacji własnego zachowania i dostosowywania go do
bieżących warunków, w szczególności oczekiwań innych osób.
Paradoksalny efekt kontroli umysłowej-wzrost umysłowej
dostępności jakichś myśli lub stanów wskutek prób ich
zahamowania(białe niedźwiedzie).
Porównania społeczne-porównania siebie z innymi.
Projekcja społeczna- skłonność do zakładania, że inni ludzie
są podobni do nas samych, przypisywanie im własnych cech
lub poglądów.
Przeprosiny-taktyka autoprezentacji polegająca na
akceptowaniu własnej odpowiedzialności za jakąś szkodę,
okazanie żalu, kompensowanie szkody ofierze.
Ruminacja- automatyczne(niekontrolowane) nawracanie
niechcianych myśli, zwykle negatywnych i na własny temat.
Samokontrola-zamierzona i dowolna zmiana własnych
reakcji.
Samoświadomość-nawykowa skłonność od myślenia o sobie,
osobowościowy odpowiednik stanu—>autokoncentracji.
Samoświadomość prywatna- nawykowa skłonność do
skupiania się na własnych myślach i odczuciach.
Samoświadomość publiczna- nawykowa skłonność do
skupiania się na sobie jako „obiekcie” społecznym, czyli na
tym, jak się jest widzianym przez innych ludzi.
Samoutrudnianie- angażowanie się w działania, myśli lub
uczucia, które obniżają szanse sukcesy, ale zwalniają z
osobistej odpowiedzialności za porażkę(w dodatku nasilają
osobistą chwałę w wypadku sukcesu).
Suplikacja-taktyka autoprezentacji polegająca na
przedstawianiu siebie jako osoby bezradnej i „nieudacznika”.
Świecenie przykładem-przedstawianie siebie jako osoby
moralnej.
Teoria przedmiotowej świadomości- teoria zakładająca, że
koncentracja świadomej uwagi na ja powoduje wzrost
dolegliwości wynikających z niezgodności zachowania ze
standardami, a konsekwencji dotowanie zachowania do
standardów.
Usprawiedliwienia-taktyka autoprezentacji polegająca na
akceptowaniu własnej odpowiedzialności przy jednoczesnym
przekonywaniu, że „ długoterminowe” korzyści z naszych
działań przewyższają „pozorne” lub „krótkoterminowe”
szkody.
Wymówki-taktyka autoprezentacji polegająca na
zaprzeczaniu intencji wyrządzenia szkody i/lub
przekonywaniu, że nie miało się kontroli nad przebiegiem
zachowania bądź jego wynikami.
Wyczerpanie siły woli- przejściowy spadek siły
woli(np.zdolności do samokontroli) wpustek niedawnego
dokonania innego aktu woli.
Złudzenie introspekcji- przekonanie, że własne stany
wewnętrzne są lepszą podstawą do wnioskowania o tym,
jakim się samemu jest, niż o tym, jaka jest inna osoba.