a) Carlo Collodi «PINOKIO»

b) Carlo Collodi, właściwie Carlo Lorenzini (ur. 24 listopada 1826 we Florencji, zm. 26
października 1890 tamże) – włoski pisarz i dziennikarz. Autor powieści i komedii, najbardziej
znany jako twórca postaci Pinokia. Pseudonim Collodi używany od 1856, jest nazwą
toskańskiego miasteczka, w którym urodziła się jego matka Angela Orzali.
Podczas wojen o niepodległość Włoch w latach 1848 i 1860 służył jako ochotnik w armii.
Jego żywe zainteresowania sprawami politycznymi doprowadziły go do założenia satyrycznej
gazety „Il Lampione”.
Swą obecność w literaturze dziecięcej zapoczątkował w 1875 tomikiem "Racconti delle
los", zawierającym tłumaczenia francuskich bajek Charlesa Perraulta. Napisał "Giannettino"
(1876), "Minuzzolo" (1878) i "Il viaggio per l’Italia di Giannettino "(1880–1886) . W 1880
rozpoczął pisanie opowieści "Storia di un burattino" (Historie marionetki), zwanej także "Le
avventure di Pinocchio" (Przygody Pinokia), wydawanej w cotygodniowym „Il Giornale dei
Bambini” – pierwszej włoskiej gazecie dla dzieci.

c) Powieść Collodiego opowiada o historię drewnianej marionetki wyrzeźbionej przez

starca zwanego Dżeppetto, który za wszelką cenę chce zostać prawdziwym chłopcem. Pinokio,
który ożywa na początku książki, musi przeżywa rozmaite przygody, które stanowią najczęściej
konsekwencje jego błędnych decyzji i sprzeciwu wobec zakazów dorosłych. W końcu Pinokio
przestaje być marionetką i staje się chłopcem.

Pinokio - bohater tytułowy, drewniany pajacyk, który przeżywając wiele przygód,

poznaje dobro i zło. Dzięki temu może przemienić się w żywego chłopca.
Dżeppetto - staruszek, ojciec Pinokia, poczciwy i dobry, bardzo kochał pajacyka,
wierzył, że Pinokio stanie się kiedyś prawdziwym chłopcem. Pomimo własnego ubóstwa, stara
się zapewnić podopiecznemu godziwe warunki życia: sprawia mu ubranie, kupuje elementarz i
wyprawia do szkoły. Wychowuje Pinokia jak prawdziwego syna, wpajając mu zasady dobrego
zachowania.
Majster Antonio - stolarz, przyjaciel Dżeppetta, ofiarował mu cudowny kawałek drewna,
aby ten mógł z niego zrobić pajaca.
Gadający Świerszcz - mieszkał w pokoju Dżeppetta od ponad stu lat. Był starym
mądrym filozofem i pouczał Pinokia, że niegrzeczne dzieci źle kończą, a nieuki zostają osłami.
Gdy wyznał, że Pinokio ma pustą głowę został uderzony młotkiem i padł martwy.

Ogniojad – dyrektor teatru marionetek, który wręczył Pinokiowi pięć złotych

cekinów, ,,olbrzym tak brzydki, że sam jego widok wzbudzał trwogę, miał brodę czarną jak
wielka plama atramentu, a tak długą, że od podbródka sięgała mu aż do ziemi; dość
powiedzieć, że kiedy kroczył, przydeptywał ją sobie nogami, gęba jego była tak szeroka jak
czeluść pieca, oczy wyglądały jak dwie latarnie z czerwonego szkła z płonącymi wewnątrz
światełkami, a wielki bat, którym strzelał, zrobiony był z wężów i lisich ogonów razem
splecionych’’ ;

Lis i Kot – oszuści - kulawy Lis i ślepy Kota, tak naprawdę byli w pełni zdrowi. Gdy Kos
zaczął zdradzać, że kłamią Kot rzucił się na niego i zjadł, tłumacząc że to nauczka za
gadatliwość. Zwierzęta przekonały Pinokia do istnienia Pola Cudów, na którym z monet kiełkują
drzewa obsypane pieniędzmi.
 Dobra Wróżka - piękna Dzieweczka o błękitnych włosach, czuwała nad przygodami
pajacyka. Podobnie jak Dżeppetto wierzyła, iż Pinokio stanie się chłopcem. Choć ostatecznie
sprawiły to jej czary, Wróżka także czekała na zmianę charakteru i poprawę Pinokia. Dopiero
wtedy mogła go zmienić w żywego chłopca.

d) Pewnego razu do majstra Wisienki trafił niezwykły, bo mówiący ludzkim głosem,

kawałek drewna. Postanowił go podarować swojemu przyjacielowi, Dżepetto. Ten wyrzeźbił z
kloca pajacyka i dał mu imię Pinokio. Pajacyk okazał się niesforny i kapryśny, uciekł od swojego
tatusia i przyłączył się do trupy wędrownych cyrkowców, potem wraz z Lisem i Kotem udał się
do miasta Chwytajcymbałów, potem przebywał w Krainie Pracowitych Pszczół. Ze swoich
przygód Pinokio czerpał doświadczenia, uczył się. Czuwała nad nim Błękitna Wróżka, która
odpowiednio karała go lub nagradzała. Największą nagrodą była przemiana Pinokia z
drewnianego pajacyka w chłopca.
Jest to baśń o tym, ile wiedzy trzeba zdobyć i jak należy się zachowywać by zasłużyć na
miano grzecznego chłopca, a nie pajaca. Pinokio zmienił się: był niegrzeczny, samolubny,
kapryśny, stał się kochającym synem, gotowym poświęcić się dla Dżepetta, swojego tatusia.

e)

f) Lektura ,,Pinokio" jest lekturą wartą polecenia. Ma swój morał i uczy nas co w życiu
jest ważne. Pokazuje,że zawsze można się zmienić.

Lektura ,,Pinokio" podobała mi się ponieważ nauczyła mnie wielu rzeczy. Dowiedziałam
się o tym, że kłamstwo ma krótkie nogi. Nie mówieniemy nie prawdy, ponieważ prawda i tak
wyjdzie na jaw, a wtedy znajdziemy się w jeszcze gorszej sytuacji.