CHARACTERS:

 Rustam
 Sohrab
 Hari ng Samangan
 Tahmina
 Narrator
 Raksh???
SCENE 1: Paghahanap Kay Raksh
NARRATOR:
Isang araw, nagpasya si Rustam na mangaso sa kanyang paboritong pook sa
hangganan ng Iran at Turan. Pagod, natulog siya at iniwan si Raksh na libang sa
kanyang sarili. Nakita ng mga sundalo ng Hari ng Samangan ang isang magandang
kabayong naglalakbay, at sa hirap at ginhawa, nadala ng mga sundalo ang kabayo sa
kanilang kaharian, at naghahangad ng malaking gantimpala para sa pagkakapkap ng
ganoong magandang kabayo
Sa paggising ni Rustam, ay napagtanto niya na wala si Raksh. Nakakita siya ng mga
bakas ng laban patungo sa direksyon ng kaharian ng Samangan, nagpasya siyang
sundan ito.

RUSTAM:
(Hinahanp si raksh at hindi mapakali) Raksh? Raksh? Nasaan ka na?

Scene 2: Pagtatagpo kay Tahmina

NARRATOR:
Naglakbay si Rustam sa kaharian ni Sohrab, at doon nakilala siya ni Tahmina, ang
prinsesa ng Samangan. Iniulat ni Rustam ang nawawalang kabayo, at agad itong
tinulungan ni Tahmina.

RUSTAM:
Aking prinsesa, Ako si Rustam hari ng Zabulistan at isang mandirigma, hindi ko alam
kung saan napunta si Raksh ang aking magiting na kabayo. Kanina pa ako naglalakbay
sa kaharian mo, at nag-aalala ako.
TAHMINA:
Huwag mag-alala, Rustam. Tutulungan kita na hanapin si Raksh. Samahan mo muna
ako sa palasyo at ipagdiwang ang iyong pagdating.
NARRATOR:
Nagkaroon ng sagutan ang dalawang puso, at agad na napamahal si Rustam kay
Tahmina.
[Naglakbay ang dalawa]
Sa pagitan ng mga halaman, nag-uusap ang kanilang mga mata, nagpapalitan ng mga
lihim na ngiti na naglalarawan ng mas matimyas na pag-ibig.

Scene 3: Paglulunsad ng Paghahanap

NARRATOR:
Sa pangako ng kanyang tulong, pinaunlakan ng Hari ng Samangan si Rustam na
hanapin si Raksh. Gayundin, inanyayahan si Rustam na mamalagi sa kanyang kaharian
habang hinahanap nila ang nawawalang kabayo.

HARI NG SAMANGAN:
Rustam, kahit anong tulong ang kailangan mo, ibibigay ko. Magpahinga ka muna dito at
tangkilikin ang aming kagandahang-loob.

RUSTAM:
Salamat, Hari. Hahanapin ko si Raksh at babalik din agad ako sa aking kaharian
pagkatapos.

Scene 4: Pag-amin ni Tahmina kay Rustam

NARRATOR:
Nagkaroon ng kapistahan para kay Rustam, nang ito’y matapos nagpahinga na siya.
RUSTAM:
Maraming salamat sa inyong pagtanggap sa akin, ngunit ako’y magpapahinga na.
[Magpapahinga si Rustam]
NARRATOR:
Sa kalaliman ng gabi, nagising si Rustam sa ingay ng pinto. Dumating si Tahmina, ang
magandang prinsesa, dala ang magandang balita.
TAHMINA:
Rustam, ako si Tahmina, prinsesa ng Samangan. Sa araw na ito, sa pagtuloy mo sa
aming kaharian, napagtanto ko ang iyong kahusayan. Nais ko sanang maging bahagi
ng iyong buhay.

RUSTAM:
(Nabighani)
Prinsesa, bakit ako? Hindi ba't ako'y isang mandirigma, isang tagapagtanggol lamang?

TAHMINA:
(Hinahalikan ang pisngi ni Rustam.)
Oo, ngunit alam kong sa ilalim ng matigas mong balat, may pusong naglalagablab.
Rustam, mahal na mahal kita.
RUSTAM:
Mahal din kita prinsesa, Ang iyong mga mata ay parang bituin sa gabi, nagbibigay
liwanag sa madilim kong daan.
NARRATOR:
Sa malamlam na ilaw ng buwan, saksi ang mga bitwin sa pagmamahalan ng hari at ng
prinsesa.

Scene 5: Desisyon ni Rustam

NARRATOR:
Nanatili si Rustam sa Samangan ng ilang lingo kahit nahanap na ang kanyang
kabayong si Raksh. Ang pagmamahalan nina Rustam at Tahmina ay yumabong sa
bawat araw na magkasama sila. Ngunit kahit sa kaligayahan, nararamdaman ni Rustam
ang pangangailangan na bumalik sa kanyang kaharian.

RUSTAM:
Tahmina, Mabigat man sa aking dibdib itong sasabihin ko pero kailangan kong bumalik
at tuparin ang aking tungkulin.

TAHMINA:
Rustam, hindi ka na ba pwedeng magtagal pa dito, kasama ako? Akala ko’y mahal moa
ko?
RUSTAM:
(Luhang pumatak.)
Aking prinsesa, mahal kita ngunit mahal ko din ang aking kaharian. Ako’y may tungkulin
at kailangan ko itong gampanan.
[Hinubad ni Rustam ang purselas at sinuot kay Tahmina]
Itong purselas na ito ay ang magsisilbing ala-ala ng pagmamahal ko sa iyo, babalik ako
para magpakasal tayo. Mahal kita aking prinsesa.
[Hug]