Zenon Uchnast

Ku psychologii personalistycznej
Studia Psychologica nr 3, 83-89

2002
 Studia Psychologica
UKSW
3 (2002) s. 83-89

ZENON UCHNAST

KU PSYCH O LO G II PERSONALISTYCZNEJ

Towards personalistic psychology

Abstract
In 1990s The Institute for Personalist Psychology (IPP) was founded at Franciscan Univer­
sity of Steubenville (USA), with James DuBois, an assistant professor at the International Aca­
demy of Philosophy in Liechtenstein, as the first director. This inspiring international initiati­
ve has some frame of references in the person-centered approches of William Stern, Gordon
Allport, and Rollo May. A special attention is drawn to the following list of philosophical
principles of IPP: The nature of evidence, human beings as personal beings, the spiritual di­
mension of human persons, the objectivity of value, rationality, human freedom, moral re­
sponsibility, the religious dimension, the limitations of human persons, society and the family.

Ponad sześć lat temu została podjęta inicjatywa powołania przy Franciszkańskim
Uniwersytecie w Steubenville (USA) Instytutu Psychologii Personalistycznej. Poja­
wienie się tej inicjatywy i sposób jej realizacji wydaje się bardzo podobny do tworzą­
cej się w końcu lat pięćdziesiątych orientacji humanistycznej w psychologii. W celu
zapewnienia rozwoju tej orientacji psychologii w środowisku akademickim, z inicja­
tywy Abrahama Maslowa i Clark Moustakas, powołano do istnienia w 1961 r. the
American Association for Humanistic Psychology przy Brandeis University (USA).
W miarę poszerzania się zakresu oddziaływania postulatów i założeń psycho­
logii humanistycznej coraz częściej akcentuje się zarówno potrzebę uwzględnia­
nia osobowych aspektów doświadczenia i zachowania jednostki ludzkiej zarów­
no w psychologii stosowanej, jak i w psychologii ogólnej. Na aktualność i podsta­
wowy charakter tej problematyki zwracałem wielokrotnie uwagę (Uchnast,
1983,1990,1997). Niemniej zauważyć można u wielu psychologów przejawy ten­
dencji do zawężania znaczenia osobowych aspektów ludzkiego funkcjonowania
jedynie do tego, co subiektywne, osobiste, prywatne, będące przedmiotem treści
samoświadomości.
Znaczące wydaje się to, iż Gordon Allport (1953), prekursor wielu założeń
psychologii humanistycznej, poszukując teoretycznych podstaw dla psychologii
osoby (person-centered) zwrócił uwagę na oryginalne i szczególne inspirujące
znaczenie prac Williama Sterna (1871-1938).

1. WILLIAMA STERNA PSYCHOLOGICZNA KONCEPCJA OSOBY

Stern (1923, 1930), twórca koncepcji krytycznego personalizmu, nawiązując
do prowadzonych przez siebie dzienniczków obserwacji procesu rozwoju wła­
snych dzieci, stwierdzał, iż na bazie tego bezpośredniego doświadczenia uświa­
domił sobie podstawowy personalistyczny fakt, iż osoba jawi się jako unitas m ul­
tiplex, która kształtuje się w procesie interakcji z otoczeniem. Z jednej strony
otoczenie jest dla osoby zbiorem przedmiotów i zdarzeń jako „nie-ja” (Auswelt),
a z drugiej strony, jest ono „światem otaczającym” (Umwelt), który umożliwia
rozwój sprawności i skuteczność własnego działania. Dlatego też Stern wskazy­
wał na pozytywną współodpowiedniość (convergence) i celowościowy charakter
relacji zachodzących między osobą a jej otoczeniem.
Przyjmując pojęcie osoby, jako podstawowy wyznacznik psychologicznej
perspektywy badawczej, Stern (1938) określił je w sposób następujący: „O so­
ba jest żyjącą całością, indywidualną, jedyną, dążącą do celów, zwartą w sobie,
a jednocześnie otw artą na otoczenie; jest zdolna do posiadania doświad­
czeń” (s. 70)*.
Komentując znaczenie poszczególnych elementów powyższego określenia
Gordon Allport (1953) wyrażał się z dużym uznaniem o oryginalności zawartej
w nim psychologicznej koncepcji osoby. Przy czym, zwrócił on szczególną uwagę
na fakt, że wszystkie właściwości osoby, z wyjątkiem zdolności do „posiadania
doświadczeń”, traktowane są przez Sterna jako przymusowe (compulsory), tj. ja ­
ko wynik bądź mechanizmu biologicznego, bądź psychicznego. Tymczasem zdol­
ność do „posiadania doświadczeń” wyznacza specyficzny charakter właściwej
osobie wewnętrznej spójności i otwartości na otoczenie.
2. GORDONA ALLPORTA KONCEPCJA OSOBOWYCH ASPEKTÓW OSOBOW OŚCI

Pewne istotne elementy psychologicznej analizy osobowej zdolności do posia­

dania doświadczenia Allport (1955/1988) uwzględnił we własnej koncepcji roz­
woju osobowości, jako procesu stawania się (becoming) indywidualnością po­
przez aktualizację tego, co najbardziej osobiste (proprium). Allport wyróżnił
osiem następujących funkcji proprium: poczucie własnego ciała, poczucie tożsa­
mości, miłość własna, rozszerzone „ja”, bycie racjonalnym, obraz własnej osoby,
dążenia osobiste i podmiot poznania. Przy czym, tę ostatnią funkcję proprium -
bycie podmiotem poznania - Allport (1988, s. 46ns.) uznał za centralną i najbar­
dziej osobistą funkcję jaźni.
Szczególnie znaczące jest to, iż Allport uznał podmiotową poznawczą funkcję
proprium za pierwotną i centralną funkcję ludzkiej osobowości. Jej rozwój, zda­
niem Allporta, warunkuje takie współdziałanie wszystkich funkcji osobowości, iż
ostatecznie człowiek jako żyjąca całość, konkretna osoba ludzka, ma poczucie
bycia podmiotem działania.
3. ROLLO MAYA KONCEPCJA OSOBOWEJ SAMOŚWIADOMOŚCI

Rollo May, promotor orientacji egzystencjalnej w psychologii i w psychotera­

pii amerykańskiej, ujmuje specyfikę ludzkiej osobowości również w aspekcie wy­

* Za Allportem (1960, s. 38): „The person is living whole, individual, unique, striving toward goals,
self-contained and yet open to the world around him; he is capable of having experience.” Allport po­
daje również oryginalny tekst w języku niemieckim: „Die Person ist eine individuelle, eigenartige
Ganzheit, welche zielstrebig wirkt, selfstbezogen und weltoffen ist; fähig ist zu erleben” (Stern, 1938).
 różniających ją jakościowych cech ludzkiej świadomości. „Świadomość jest spe­
cyficznie ludzką formą uprzytomniania sobie - jest swoiście ludzką zdolnością
nie tylko do poznania czegoś, ale poznania, że poznaję, to znaczy doświadczenia
siebie jako podmiotu w odniesieniu do przedmiotu albo jako «ja» w odniesieniu
do «ty». Erwin Straus jest autorem rozprawy o nieprzemijającej wartości, zatytu­
łowanej The Upright Posture (...) kiedy człowiek staje na dwóch nogach, prostuje
się i patrzy, [nie tylko czuje na odległość, jak np. pies, ale również] uświadamia
sobie odległość między nim a światem. Uważam, że ów dystans wiąże się ze świa­
domością. (...) To samo zjawisko sprawia, iż człowiek jest bytem pytającym. Nie
moglibyśmy pytać, gdybyśmy nie uświadamiali sobie dystansu między nami
a światem”. (May, 1973, s. 139ns.)
Specyficznie ludzka zdolność do refleksyjnego dystansu w stosunku do siebie
i otaczającego świata, zdaniem Maya, ma swe podstawy w pierwotnej zdolności,
„dzięki której ktoś wie, że nie jest sumą cech, sposobów zachowania czy ról spo­
łecznych, ale że jest on tym, który ma te cechy i pełni dane role” (1958, s. 64).
May (1973) poddał szczegółowej analizie zdolność, dzięki której jednostka ludz­
ka wie, że nie jest ani „czystym podmiotem” (czystą wolnością), ani „czystym
przedmiotem” (stanem czystego zdeterminowania), lecz raczej osobą, która ma
możność oscylacji między jednym a drugim sposobem doświadczania siebie.
W tym też kontekście May formułuje podstawowe psychologiczne pytanie pro­
blemowe: „Czy owa dialektyczna zależność między doświadczającą osobą jako
podmiotem a doświadczającą osobą jako przedmiotem nie stanowi w istocie
właśnie świadomości? Proces oscylacji udostępnia mi możliwość - mogę między
nimi wybierać, mogę obciążyć jedną albo drugą szalę wagi. (...) Moja wolność,
w autentycznym sensie, tkwi nie w tym, że mogę żyć jako «czysty podmiot», ale
raczej w mojej zdolności doświadczania obu stanów, życia w dialektycznej zależ­
ności” (May, 1973, s. 16).
Występujący w powyższej wypowiedzi termin „osoba” ma szczególne znacze­
nie. Zarówno doświadczenie możliwości „oscylacji”, jak i wybierania któregoś
z „obu stanów”, w ujęciu Maya, stanowią o specyfice doświadczenia osobowego.
Jego rozwój następuje w miarę różnicowania się doświadczenia siebie jako pod­
miotu i przedmiotu, jak również w wyniku wzrostu wewnętrznej spójności, którą
May określa terminem „ja scentralizowane” (centered-self) (May, 1973, s. 16,
94). Dzięki tej szczególnej zdolności, jak stwierdza May: „Człowiek dysponuje
zupełnie nowym wymiarem otwartości na świat, swobodą poruszania się w sto­
sunku do przedmiotowego środowiska. Szczególnie ważne dla nas jest tutaj, że
zdolność człowieka do uświadomienia sobie faktu, iż jest zarówno ograniczony,
jak wolny, nadaje temu zjawisku autentyczny charakter dylematu, w obliczu któ­
rego trzeba podjąć decyzję, choćby tylko nie przyjęcia odpowiedzialności za wol­
ność związaną z tą otwartością na świat” (1973, s. 19).
Wyróżniając zatem osobowe aspekty w psychologicznej analizie ludzkiego
doświadczenia, zwraca się szczególną uwagę nie tyle na treść przedmiotu do­
świadczania, ile raczej na specyficzny dla człowieka sposób doświadczania. Z a­
proponowana przez Maya analiza specyfiki ludzkiego doświadczenia, wyraża­
nego w term inach „ja jestem ”, prowadzi nie tyle do ujęcia zdolności do uświa­
domienia świata zewnętrznego, lecz również do odkrycia zdolności bycia pod­
 miotem układu relacji podmiot-przedmiot. W związku z tym May (1958, s. 46)
akcentował, iż pełne doświadczenie własnego istnienia {sense o f being) wyraża
się nie tyle w doświadczeniu ja jestem podmiotem, ale raczej w doświadczeniu
ja jestem tym, który potrafi, między innymi, doświadczyć siebie jako podmiot
i przedm iot tego, co się zdarza.
Przyjęte przez Maya psychologiczne znaczenie doświadczenia ześrodkowane-
go „ja” można by traktować zamiennie z terminem osobowe ja. Zdaniem bo­
wiem Maya, możność doświadczania bycia ześrodkowanym ja, jak wyżej zazna­
czono, jest podstawą tej zdolności, dzięki której jednostka wie, że nie jest jedy­
nie sumą cech lub określonych sposobów zachowania się, ale ma możność samo-
okreśłania się, kształtowania własnej twarzy, nawiązywania właściwych sobie
kontaktów z innymi ludźmi, stawania się osobą.
Nadto, zdolność bycia osobowym podmiotem ujawnia się, gdy człowiek nie
tylko doświadcza, że istnieje-w-świecie, ale również, że ma świat: „Ja jestem tym,
który ma ten świat i który w nim działa” (May, 1973, s. 141). Jest to specyficzny
rodzaj ludzkiej aktywności wewnętrznej, warunkującej rozwój poczucia wolno­
ści, które, jak stwierdza May (1973, s. 16, 94), z natury rzeczy można umiejsco­
wić tylko w podmiocie działającym jako całość. Wydaje się, iż te aspekty ludzkiej
aktywności miał na uwadze May (1995, s. 17), gdy określał ludzkie bycie osobą
jako indywidualną strukturę możliwości.
4. PROGRAM BADAWCZY INSTYTUTU PSYCHOLOGII PERSONALISTYCZNEJ

Instytut Psychologii Personalistycznej (IPP) powstał przy współpracy psy­

chologów z dwu uczelni: Międzynarodowej Akademii Filozofii w Księstwie
Liechtenstein i z Franciszkańskiego Uniwersytetu w Steubenville (USA). Sie­
dzibą IPP jest Steubenville, a jego pierwszym dyrektorem jest James M. DeBo-
is, psycholog z Księstwa Liechtenstein, wydawca The Nature and Tasks o f a Per­
sonalist Psychology.
Informacje o działalności IPP można zaczerpnąć z opublikowanych materia­
łów z drugiej konferencji naukowej IPP nt.: Moral Issues in Psychology. Persona­
list Contributions to Selected Problems, która odbyła się w 1995 r. w Uniwersyte­
cie Dallas w Irving, Texas.
Organizowane przez IPP konferencje, wydawane publikacje naukowe, pro­
gramy nauczania i prace badawczo-naukowe mają na celu dookreślanie meryto­
rycznej prawdziwości i wiarygodności sformułowanych przez założycieli IPP
dziesięciu założeń filozoficznych. Założenia te zostały opublikowane przez Du-
Bois w formie aneksu do materiałów ze wspomnianej wyżej konferencji.
Sformułowane przez IPP założenia podejścia personalistycznego wydają się
szczególnie interesujące z uwagi na całościowe i jednocześnie syntetyczne ujęcie
istotnych aspektów postulowanego podejścia w psychologii teoretycznej i stoso­
wanej. Wszystkie dziesięć założeń podejścia personalistycznego, praktykowane­
go przez IPP, prezentuję kolejno poniżej.

1. N atura oczywistości. Mając na uwadze złożoność ludzkiego bytu oraz

ograniczenia właściwe badawczym procedurom naukowym, postuluje się sto­
sowanie wielu i różnorodnych metod badania osoby ludzkiej. Postulat ten zo­
bowiązuje psychologa do poszerzania kryteriów oczywistości i uznawania róż­
nych sposobów określania stopnia wiarygodności i rzetelności formułowanych
stwierdzeń. W związku z czym zasadnym jest korzystanie z filozoficznych m e­
tod badawczych w szczególności, gdy ktoś zamierza poddać metodycznej anali­
zie specyficznie ludzkie zjawiska, takie jak miłość, wolność, działania etyczne
czy praktyki religijne.
2. Ludzki byt je st bytem osobowym. Istoty ludzkie to nie jedynie „wyższe zwie­
rzęta”, ale winno się uwzględniać właściwy im osobowy wymiar. Za osoby uznaje
się te istoty żyjące, które są w sposób naturalny i dla nich właściwy świadome, ro­
zumne, wolne, odpowiedzialne, zdolne do wartościowania i do rozpoznania sie­
bie jako podmiotu działania. Wprawdzie IPP przyjmuje, iż intelektualne zdolno­
ści i osobowość rozwijają się w ciągu całego życia, to jednak wszystkie istoty
ludzkie uznaje się jako osoby.
3. Duchowy wymiar osoby ludzkiej. Uznanie osobowego wymiaru ludzkich
istot skłania do traktowania ich nie tylko jako byty fizyczne, ale również ducho­
we, które mogą przekraczać, występujący w świecie materialnym, determinizm
przyczynowo-skutkowy i zachować swą tożsamość, która inną niż tożsamość ich
ciał. Jakkolwiek uznaje się również, iż aktywność osoby uwarunkowana jest ak­
tywnością jej mózgu i ciała, to jednak osoby nie są identyfikowane z właściwo­
ściami fizycznymi ich ciała czy z procesami fizjologicznymi.
4. Obiektywny charakter wartości. Ludzkie istoty są zdolne do bycia motywo­
wanymi przez dobra i wartości, które nie są wytworzone przez siebie (subiektyw­
ne), ale raczej są one odkrywane jako obiektywnie istniejące. Dobra te mogą
nadawać sens życiu ludzi, jak również mogą stawiać im wymagania odnośnie do
sposobu zachowania się. W szerokim znaczeniu, życie moralne polega na zgod­
ności ludzkich działań z wartościami uporządkowanymi hierarchicznie. Celem
poradnictwa jest nie tylko wejście w subiektywny świat pacjenta, ale również po­
maganie mu w otwarciu się na wymogi realnego świata i adekwatnego postępo­
wania w nim.
5. Racjonalność. Racjonalność ma źródłowe podstawy w zdolności osób do
transcendowania siebie i adekwatnego odpowiadania na wyzwania rzeczywisto­
ści. W istocie racjonalność zakłada nie tylko zdolność do rozpoznania tego, co
jest prawdziwe, ale również do rozpoznania tego, co jest dobre i wartościowe.
Tego rodzaju zdolność osób stanowi również podstawę ich życia etycznego,
w którym nie tylko nasze oceny, ale również działania powinny być zgodne
z tym, co jest prawdziwe i dobre.
6. Ludzka wolność. Bez wolności nie byłyby w ogóle możliwe takie działania
osoby jak: branie odpowiedzialności, składanie przyrzeczeń, bezinteresowna mi­
łość innej osoby i wiele innych działań. Bynajmniej nie neguje się faktu, że pew­
ne zachowania ludzkie są przymusową reakcją na nieuświadomione determinan­
ty, ale również dostrzega się, że pewne ludzkie czynności, i to te szczególnie zna­
czące, są dobrowolne.
7. M oralna odpowiedzialność. Odpowiedzialność osoby ludzkiej ma podstawy
w jej zdolności do wartościowania i wolnego działania. Dlatego też właściwe jest
przypisywanie osobom ludzkim bądź poczucia winy, bądź poczucia dumy z wła­
snych działań. Przyjmuje się również, iż bywają nieadekwatne czy patologiczne
poczucia winy czy powinności. Wówczas należy je diagnozować jako takie i po­
dejmować próby ich terapii. Postuluje się jednak wspomaganie wzrostu wrażli­
wości na przejawy adekwatnego (realnego) poczucia winy oraz autentycznej
otwartości na przebaczenie i naprawę wyrządzonej krzywdy.
8. Religijny wymiar. Religijne przekonania i praktyki nie traktuje się jako wy­
nik patologicznych potrzeb, ani jako przejaw przesądów czy prymitywnego my­
ślenia. Może się bowiem zdarzyć, że osoba niereligijna nie potrafi znaleźć ade­
kwatnej odpowiedzi na większość podstawowych pytań dotyczących natury i sen­
su ludzkiego życia, na które udziela odpowiedzi religia. Akcentuje się zatem, że
w zdrowym życiu indywidualnym i społecznym praktyki religijne mają właściwe
sobie miejsce. Zwraca się jednak uwagę, by nie promować którejś z religii jako
jedynie prawdziwej.
9. Ograniczenia osoby ludzkiej. Realistyczna ocena skuteczności poradnictwa
i badań psychologicznych skłania do uznania faktu, że wzrost liczby sesji porad-
nianych czy technik socjoterapeutycznych nie zapewni jednostce wolności od
błędnych rozwiązań problemów osobistych i moralnych. Ludzka istota jest z na­
tury niedoskonała, ludzkie uzdolnienia mają właściwe sobie ograniczenia.
10. Społeczeństwo i rodzina. Istota ludzka jest z natury społeczna; rozwija się
intelektualnie, duchowo, emocjonalnie i moralnie w zróżnicowanych społecznie
środowiskach. IPP przyjmuje, iż rodzina, łącznie z matką i ojcem, stanowi dla
osobowego rozwoju najbardziej podstawową strukturę społeczną. Przypadki
śmierci, rozwodu, nieoczekiwanej ciąży, obciążające nałogi itp. znacznie utrud­
niają realizację tego ideału, ale mimo to pozostaje ideałem wzajemne ofiarne
oddanie się sobie mężczyzny i kobiety. Zaznacza się, iż stwierdzenie to nie ma
bynajmniej politycznych odniesień, ale raczej traktowane jest jako psychologicz­
ny fakt i przedmiot inspiracji dla doradców prowadzących indywidualne, mał­
żeńskie czy rodzinne poradnictwo.
Podsumowując można by stwierdzić, iż prezentowane założenia podejścia
personalistycznego IPP zostały sformułowane w celu dookreślenia ideowych za­
łożeń programów działań tegoż instytutu. Jednak mogą one okazać się również
bardzo inspirujące i pomocne w dookreślaniu się coraz częściej postulowanej
psychologii osoby, która jest szczególnie pilnym wyzwaniem dla tych środowisk,
w których psychologia humanistyczna nie spełniła oczekiwań i nadziei. Z drugiej
strony, potrzeba ciągłego dookreślania teoretycznych i metodologicznych pod­
staw dla psychologii osoby znajduje uzasadnienie w prezentowanych pracach
wybitnych psychologów ubiegłego stulecia.
BIBLIOGRAFIA
Allport, G.W. (1953). The psychological nature of personality. The Personalist,
34, 347-357.
Allport, G.W. (1960). Personality and social encounter. Selected essays. Boston:
Beacon Press.
Allport, G.W. (1988). Osobowość i religia. Warszawa: IW Pax.
DuBois, J.M. (wyd.). Moral issues in psychology. Personalist contributions to selec­
ted problems. Lanham, Maryland: Univ. Press of America. (Appendix: Philo­
sophical Principles of the Institute for Personalist Psychology, 173-174)
May, R. (1958). The origins and significance of the existential movement in psy­
chology. W: May, R., Angel, E. & Ellenberger, H.F. (red.). Existence - A new
dimension in psychiatry and psychology. New York: Basic Books, 3-36.
May, R.(1973). Psychologia i dylemat ludzki. Warszawa: IW Pax.
May, R. (1995). O istocie człowieka. Szkice z psychologii egzystencjalnej. Poznań:
Dom Wydawniczy REBIS.
Stern, W. (1923). Person und Sache. System des kritischen Personalismus, t. 2. Die
menschlishe Persönlichkeit. Leipzig: Barth.
Stern, W. (1930). Selbstdarstellung. W: Murchison, C. (red.). /1 history o f psycho­
logy in autobiography. Worcester, MA: Clark University Press, 335-388.
Stern, W. (1938). General psychology from the personalistic standpoint. New York:
Macmillan.
Uchnast, Z. (1983). Humanistyczna orientacja w psychologii osobowości. Lublin:
RW KUL.
Uchnast, Z. (1990). Problem podmiotowości w ujęciu psychologicznym, Przegląd
Psychologiczny, 33,1, 41-57.
Uchnast, Z. (1997). Prężność osobowa: Empiryczna typologia i metoda pomia­
ru. Roczniki Filozoficzne, z. 4, 27-50.