Ι.

Ναός Πρωτάτου, Καρυών Αγίου Όρους

Οσιώτατε Άγιε Πρωτοεπιστάτα,

Οσιώτατοι Αντιπρόσωποι των Είκοσι Ιερών Μονών
του Αγίου Όρους, οι συναποτελούντες την Ιεράν
Κοινότητα,
Σεβαστοί πατέρες,
Εξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά…

Συγκίνηση και ιερό δέος διακατέχει την ψυχή μου

πατώντας τα ιερά χώματα του Άθωνα - τόπο
«πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων».

Ήλθαμε, κατά τον Μ. Βασίλειον, «εκζητούντες

έλαιον», εις το ενταύθα «Όρος των Ελαιών», στο
οποίο ο Χριστός προσεύχεται. Ενταύθα ο Χριστός, ο
της ερήμου φίλος, ενταύθα η «στενή και τεθλιμμένη
οδός η απάγουσα εις την ζωήν».

Ήλθαμε να μαθητεύσουμε στο μεγάλο μυστήριο του

Αγιορειτικού μοναχισμού, στα ιερά αυτά σκηνώματα
της μετανοίας, των εμπύρων δακρύων, της
προσευχής, της κάθαρσης, της μεταμόρφωσης.

Ήλθαμε να ατενίσουμε τους εγκομβουμένους την

ταπεινοφροσύνην και την πραότητα καθότι «εν
καρδίαις πραέων αναπαύεται Κύριος».

Εισερχόμενοι στο ναό του Πρωτάτου αισθανόμαστε τη

χάρη του οσίου Κοσμά του Πρώτου και των συν αυτώ
μαρτυρησάντων, νιώθουμε τις πνοές των
προαπελθόντων αφανών και επιφανών περιεστώτων,
βηματίζουμε σε βηματισμούς που κρυστάλλωσαν στα
φαγωμένα μάρμαρα του καθολικού που στέκουν σαν
απομεινάρια ξοδεμένης προσευχής. Τα πάντα μας
κατασυγκινούν. Το αγιασμένο χέρι του δεξιοτένχη
Μανουήλ Πανσελήνου, που υπηρετεί την υψηλή
διακονία της παντίμου αγιογραφίας στο ναό αυτό,
«όση δύναμις κατά το του Θεού χάρισμα», εκφράζει
ποικιλοτρόπως τη δόξα της Εκκλησίας, στους τοίχους
τους κατάγραφους με το ανυπέρβλητο κάλλος της
εικόνος. Με πόση ενάργεια και δογματική μυστική
ακρίβεια αποδίδει στον «Αναπεσόντα» την πτώσι του
Αδαμιαίου γένους, αλλά και την ανάπτωση του νέου
Αδάμ, του Χριστού.

Προσκυνήσαμε το πανίερο σέμνωμα της Παναγίας

στο Πρωτάτον, στην ισάγγελο πολιτεία του Όρους
ενώνοντας δοξολογικά τη φωνή μας με τους
αξεπέραστους φθόγγους του Αρχαγγέλου: «Άξιόν
εστιν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον την
αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού
ημών».

Το Άγιον Όρος κινείται και στις τρεις διαστάσεις του

χρόνου: το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον. Μέσα
στο ανάκτορο αυτό του Θεού Λόγου δεν είναι δυνατόν
να αγνοηθεί η λαμπρή τάξη της Εκκλησίας, η οποία
διαχρονικά φθάνει ως εμάς και δεν εκπίπτει ουτε στο
καθ᾽υπερβολήν απλό, ούτε στο υπερβολικά
εξεζητημένον. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αν απογυμνωθεί
από την ιεροπρεπή διακόσμησή της που είναι η τάξις
της, το Τυπικόν της, η τέχνη, η μουσική της, η ποίηση,
τότε θα έδινε μια απλοποίηση και αφαίρεση και θα
έδινε την εικόνα όχι της παρουσίας του Θεού, αλλά
του απελπιστικού κενού της απουσίας του Θεού. Η
λειτουργική τάξη και παράδοση στο Άγιον Όρος, είναι
ρήματα, λέξεις, τύποι, κίνηση… τα οποία μπορούν να
αλλάζουν πάντοτε καθώς όμως το Πνεύμα το
ζωοποιόν δίνει και όχι οι «συζητηταί του αιώνος
τούτου». Η εκκλησιαστική τάξις περισώζεται όχι από
τις ατομικές γνώμες, αλλά από την εκκλησιαστική
παράδοση που προηγείται κάθε κανούργιου
στοιχείου. Η μεταβολή έρχεται μέσα από το πλήρωμα
και τη λειτουργική εμπειρία του κληρικού.

Σεβάσμιοι πατέρες, το έργο σας είναι η ύπατη ευθύνη

της πνευματικής μας αφύπνισης. «Τήκεσθε ωσεί
κηρός» για να φωτίσετε με την ακτινοβολία των
πνευματικών μαρμαρυγών σας τα επισφαλή μας
βήματα. Γεωργείτε, με τις ροές των δακρύων σας της
ερήμου το άγονον, το πένθος του σταυρού αλλά και
τις αναστάσιμες αναβάσεις της καρδίας.

Ενώπιόν σας κλίνομεν ευλαβικά το γόνυ του σώματος

και του πνεύματος και παρακαλούμεν να πληθύνετε
τις προσευχές σας και τις θερμές ικεσίες προς τον
Κύριον και την Υπεραγία Θεοτόκο για να παρέλθουν
τα δεινά και οι θλίψεις της πατρίδος μας Κύπρου.
Παρά τις καταπτώσεις μας υπάρχομεν στην ζωή των
εθνών. Το Άγιον Όρος διδάσκει ότι ο Θεός είναι
παρών στη διαμόρφωση της ιστορίας του κόσμου και,
Υπάρχων όλος αγάπη ενεργεί παιδαγωγικά επί των
θλίψεων.

************************************
Ομιλία ενώπιον της Ιεράς Επιστασίας του Αγίου Όρους

Οσιώτατε Άγιε Πρωτοεπιστάτα,

Οσιώτατοι Αντιπρόσωποι των Είκοσι Ιερών Μονών
του Αγίου Όρους,
οι συναποτελούντες την Ιεράν Κοινότητα,
Σεβαστοί πατέρες,
Εξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά…
Τιμώντας τον μεγάλο θεσμό της ιστορίας του Αγίου
Όρους, που διανύει τον ΙΔ´ αιώνα της ζωής του, παρά
το γεγονός ότι δίνει την αίσθηση ότι «ουκ εστι εκ του
κόσμου τούτου», τον θεσμό ο οποίος καθώρισε την
πορεία της ιστορίας, διαμόρφωσε καταστάσεις και
ενέπνευσε λαούς, εκφράζομεν ευχαριστίες για την
αγάπη με την οποία μας περιβάλλετε, στον ιερό τούτο
τόπο, όπου «άσβεστος παραμένει η λυχνία» του
χριστιανικού φωτός, «φλεγομένη αλλ᾽ου
καταναλισκομένη».

Υποκλίνομαι στην αποστολή και το ιερό έργο του

Αγιωνύμου Όρους του Άθωνα όπου από γενεά σε
γενεά τελεσιουργείται το μυστήριον της πορείας του
αδάμαστου αιωνίου, ιερουργείται η απολύτρωσις του
χρόνου δια μέσου των ιδιοτροπιών της ιστορίας.
Υποκλίνομαι στη θέα και μόνον του σεπτού
προσώπου του Αθωνίτου μοναχού, ο οποίος «δια
δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας
ιεροεργοί, άλλοτε ως αγνοούμενος και ως
επιγινωσκόμενος, ως αποθνήσκων και ιδού ζων, ως
μηδέν έχων και τα πάντα κατέχων».

Στεκόμαστε σεμνά στον τόπο της Ιεράς Επιστασίας,

όπως στεκόμαστε στις μεγάλες ώρες της ιστορίας μας
με ιερό δέος. Ενδημούμε στη χώρα των πατέρων μας,
ως οι περιλειπόμενοι της ιστορίας μας, μπροστά σε
σας τους αδιάλλακτους Προσμοναρίους της πίστης
μας, στη βαριά κληρονομιά αυτών των χωμάτων.
Σε ένα κόσμο, ο οποίος συνταράσσεται από τα πάθη
και την οξύτητα των αλληλοσυγκρουομένων
συμφερόντων, το Άγιον Όρος με την λαμπρή
παράδοσή του, εξακολουθεί να παραμένει ο
τηλαυγίζων φάρος προς τον οποίον ατενίζει με πίστη
κάθε ελεύθερη διάνοια. Προς αυτόν ατενίζομεν και
μεις.

Από τον ιερό αυτό τόπο μνημονεύομεν του ονόματος

του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου. Ο κτήτορας του
Αγίου Όρους, σύμφωνα με τις συναξαριακές πηγές,
προ του ανελθείν εν τω όρει του Άθωνος,
προσωρμίσθη εις Κύπρον διακαρτερών εν τοις
παρακειμένοις όρεσι της μονής των Ιερέων εν
Πάφω… Όταν δε επί τον Αθωνα ανέκαμψε και εντός
της μονής γέγονεν, οι αδελφοί ιδόντες αυτόν εδόκουν
ήλιον άλλον βλέπειν από χειμώνος, και έαρ και ζωής
εύρεσιν ».

Θα αποτελούσε κοινοτυπίαν να επαναλαμβάνουμε ότι

διαχρονικά η Εκκλησία της Κύπρου ήταν και
παραμένει στενώτατα συνδεδεμένη με το Άγιον Όρος.
Συμμερίστηκε τις ίδιες αρχές και διαμόρφωσε τον βίο
της επί τη βάσει των υψηλών εκκλησιαστικών και
λειτουργικών προτύπων, τα οποία αναπτύχθηκαν υπό
το φως της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας,
του Οικουμενικού Πατριαρχείου
Κωνσταντινουπόλεως.

Είμεθα υπερήφανοι δια το εξαιρετικόν προνόμιον και

την τιμήν να ευρίσκωνται στο πηδάλιον τριών Ιερών
Μονών του Αγιωνύμου Όρους, αλλά και να είναι
εγγεγραμμένοι στο αγιορειτικό μοναχολόγιο μοναχοί οι
οποίοι έλκουν την καταγωγή τους εκ Κύπρου.

Διερμηνεύοντας την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του

λαού της Κύπρου, διαβεβαιούμεν την Ιεράν
Επιστασίαν του Αγίου Όρους, ότι θα είμεθα πάντοτε
αλληλέγγυοι και συμπαραστάτες στον αγώνα σας.
Στον τόπο μου, την Κύπρο, ακόμα προσφωνούν τους
ιερείς με οικειότητα: Δάσκαλε, Παππού… εκφράσεις
ευαγγελικής απλότητας και σεβασμού: - Διδάσκαλε,
Επιστάτα!

Οσιώτατοι: Άγιε Πρώτε, Επιστάται, Αθωνίτες

πατέρες… οι καιρικές επιφορές μέσα από τα
αξιοδάκρυτα ερείπια του τόπου μας και του
μαρτυρικού λαού της Κύπρου, παραπέμπουν στο
κοινό σύμβολο εμμονής, συνέχειας και Ανάστασης.
Εύχεσθε τουλάχιστον να μάθουμε πως να τρέχουμε
προς το καινό μνημείο του Κήπου.

Καλό Στάδιον των αγώνων της Μ. Τεσσαρακοστής,

Καλή Ανάσταση!

*****************************************************

Ομιλία στην

Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου Αγίου Όρους

Δοξολογία στην Μονή Διονυσίου. Στα αριστερά του προέδρου
ο Ηγούμενος Πέτρος (ΦΩΤΟ: Κώστας Τζιβανίδης)

Οσιώτατε Άγιε Καθηγούμενε,

Σεβαστοί πατέρες,
Εξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά,

Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει κατατομή

Ορθόδοξη! Στις οδυνηρές κρίσεις της ζωής του τον
ελκύει το υπερφυσικό στοιχείο και καταφεύγει στην
Εκκλησία χωρίς να κουράζεται ποτέ από την Ιστορία.
Εδώ στο Όρος μας κυνηγά ο στίχος του παληού μας
ποιητή: μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου.
Στο Άγιον Όρος αισθάνεσαι ότι μετατοπίστηκε το
κέντρο της βαρύτητας της οικουμένης και ορισμένα
πλαίσια άδειασαν ξαφνικά το περιεχόμενό τους. Ο
Αθωνίτης μοναχός είναι η έξοδος από τον κόσμο, η
μεταφυσική αγωνία που αγγίζει τα όρια του μυστικού
στοιχείου, του αντίποδα του ορθολογισμού, είναι η
φωνή της συνείδησης, μια άλλη φυσιογνωμική γραμμή
του εαυτού μας.
Ο τόπος μου, η Κύπρος από αιώνες προμηθεύει
αγίους. Κοινή αγία γη με το Άγιον Όρος του Άθωνα,
για την οποία κοινή αγία γη, θα πρέπει να
κολακευόμαστε ότι πίνουμε νερό από τις ίδιες πηγές
που ξεδίψασαν οι άγιοί μας και αναπνέουμε όχι μόνο
τον ίδιο αέρα των δένδρων, αλλά και την ατμόσφαιρα
των προσευχών τους. Υποφέρουμε στο ίδιο σκοτάδι
της νύκτας και απολαμβάνουμε το ίδιο φως της
ανατολής. Αυτή είναι η ατμόσφαιρα η οποία
διαδραματίζει μεγάλο ρόλο στην πρόοδο της
πνευματικής ζωής. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα
μπορούμε να ελπίζουμε με μεγάλη πεποίθηση στον
παράδεισο.

Η χάρη της εικόνας της Παναγίας του Ακαθίστου

Ύμνου αποτελεί το σέμνωμα της ιεράς Μονής του
Αγίου Διονυσίου (όπως το ίδιο συμβαίνει στην ιερά
μονή της Παναγίας του Κύκκου στην Κύπρο), και
παραμένει εδώ ως η δύναμη, το στόμα και η φωνή της
Θεοτόκου. Δεν πρόκειται για θρησκευτική ζωγραφική
ούτε και για πλαστική τέχνη. Ούτε και έχουμε
αποδείξεις ιστορικές αρχαιολογικές και επιστημονικές
για να αποδείξουμε αν ο ευαγγελιστής Λουκάς
ζωγράφισε πραγματικά αυτή την εικόνα. Είμαστε
ωστόσο βέβαιοι ότι οι αποδείξεις χρησιμεύουν για
πράγματα για τα οποία αμφιβάλλει κανείς.

Η Παναγία και ο τίμιος Πρόδρομος προσεύχονται

αιώνες στον τόπο τούτο. Γι᾽αυτό γονατίζουμε
μπροστά στα σπαραγμένα λείψανα των προγονικών
ποιημάτων, εδώ στην Μονή του Αγίου Διονυσίου,
όπου οι τοίχοι και τα τείχη της μονής είναι φαγωμένα
από το χρόνο, τη θάλασσα, τον πόνο και το δάκρυ.
Ορθώνονται όμως σαν απομεινάρια ξοδεμένης
πνευματικής δύναμης και αντέχουν στο χρόνο τον
αφηρημένο. Αν υπήρχαν και σώζονταν ακέραιοι και
καινούργιοι οι τοίχοι, δεν θα ήταν παρά ένας τόπος
ιστορικά απόνητος. Σε ένα τέτοιο κτίσμα δεν ενοικούν
ήρωες αλλά ανήρωες και μετριότητες.

Εδώ πίνουμε νερό από το Αγίασμα του οσίου

Νήφωνος (του οικουμενικού πατριάρχου που
αντάλλαξε το πατριαρχικό ωμόφορο με το αγγελικό
σχήμα των μοναχών, διακονώντας απαρατήρητος
στους σταύλους της μονής), για να ξεδιψάσουμε, για
να καλύψουμε την άγνοιά μας, να δροσίσουμε τα
όνειρά μας και εφ᾽όσον η πηγή αυτή πηγάζει από την
Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, έχει ρέον ύδωρ
εις το διηνεκές, και όσοι αρύονται εκ του ύδατος
τούτου, «ουκ αλλότριοι γενήσωνται διαθήκης τε και
κληρονομίας».
Εκφράζοντας ευχαριστίες για την θερμή υποδοχή,
τους εγκάρδιους λόγους σας, την αβραμιαία φιλοξενία
σας, Οσιώτατε καθηγούμενε της Ιεράς Μονής του
Αγίου Διονυσίου, σεβαστοί πατέρες, παρακαλώ
κρατήστε αναμμένο το κερί μπροστά στην εικόνα της
Θεοτόκου και του τιμίου Προδρόμου, για την θαλπωρή
του θαύματος της λύτρωσης που αναμένομε για τον
πολύπαθο και μαρτυρικό λαό της Κύπρου.
**********************************

Ομιλία στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους

Οσιώτατε Άγιε Καθηγούμενε,

Σεβαστοί πατέρες,
Εξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά…

Κατά πρώτον εκφράζω ευγνόμωνες ευχαριστίες προς

τον σεβαστό καθηγούμενο της Ιεράς μονής
Βατοπεδίου, Γέροντα Εφραίμ και προς ένα έκαστον
των πατέρων για την τιμητική υποδοχή στα ιερά
χώματα της παλαιφάτου αυτής Μονής.

Διαπερνώντας την πύλη της μονής, αισθανόμαστε τη

λεπτή αυρα της χάριτος που αποπνέει από τα ιερά
σεβάσματα της Θεοτόκου: τη Βηματάρισσα, την
Εσφαγμένη, την Παραμυθία, την Ελαιοβρύουσαν…
Πίσω από το βιωματικό φορτίο της γλώσσας των
προσωνυμίων της Παναγίας η δροσιά και η διαφάνεια
του ευαγγελικού λόγου.
 Βίος και πολιτεία αγίων συντίθενται στο ιερό αυτό
χώρο. Αν η βιολογία αποτελεί την επιστήμη της ζωής,
βιογραφία είναι η ιστορία της ζωής. Ο βίος ενός αγίου
συντίθεται μέσα αλλά και πέρα από τις
συμβατικότητες της φυσιολογικής ζωής: το όνομα, η
μορφή, το ανάστημα, ο αιώνας. Γι᾽αυτό οι Άγιοι
εικονίζονται στις εικόνες ντυμένοι μεσ᾽τα ενδύματα του
κόσμου τούτου, του πολιτισμού τους. Αυτό που κάνει
τον άγιο, δεν είναι ο βίος, αλλά η πολιτεία του.
Πολιτεία είναι η προσωπική μέθοδος που μετέρχεται
ένας Άγιος για να φτάσει στην αγιότητα.

Η «γλυκεία χώρα και αγία νήσος» Κύπρος από αιώνες

προμηθεύει Αγίους κατοίκους του ουρανού. Κοινή
αγία γη με το Άγιον Όρος του Άθωνα, για την οποία
θα πρέπει να κολακευόμαστε ότι πίνουμε νερό από τις
ίδιες πηγές που ξεδίψασαν οι άγιοί μας και
αναπνέουμε όχι μόνο τον ίδιο αέρα των δένδρων,
αλλά και την ατμόσφαιρα των προσευχών τους.
Υποφέρουμε στο ίδιο σκοτάδι της νύκτας και
απολαμβάνουμε το ίδιο φως της ανατολής. Αυτή είναι
η ατμόσφαιρα η οποία διαδραματίζει μεγάλο ρόλο
στην πρόοδο της πνευματικής ζωής. Σε μια τέτοια
ατμόσφαιρα μπορούμε να ελπίζουμε με μεγάλη
πεποίθηση στον παράδεισο.

Η Κύπρος είναι και παραμένει ένα μεγάλο πολύτιμο

κεφάλαιο όχι για την γεωγραφία, την ιστορία αλλά την
Εκκλησία της. Η διαχρονική συνέχεια από του Κυρίου
δια των αποστόλων Βαρνάβα και Παύλου, Επιφανίου
του Μεγάλου, Ιωάννου του Ελεήμονος, Νεοφύτου του
Εγκλείστου… του νέφους αυτού των αγίων συνθέτει
ένα πνευματικό περιβόλι όπου συναντούμε άνθη
ποικίλα στην όψη, ευοσμα στην όσφρηση, αμάραντα
στο χρόνο, όλα βαμμένα στο χρώμα του αίματος του
Χριστού.

Ο βίος του λαού της Κύπρου αποπνέει συναξαριακό

άρωμα. Δεν είναι παρά μια διαχρονική πορεία οδύνης,
μέσα στην ιστορία, που μοιάζει με τη ροή των υδάτων,
όπως αυτή διογκούται σαν χείμαρρος στην αρχέγονη
κοίτη του ποταμού, που επιμένει να επιστρέφει. Και
επιστρέφοντας προς την πατρώα γη κατατρώει τα
σπλάγχνα της προσθέτοντας σε κάθε επιστροφή
τραύμα στο τραύμα και πληγή στην πληγή της. Κάθε
φορά που νοητά ερχόμαστε από την κατεχόμενη στην
ελεύθερη Κύπρο, γινόμαστε ξανά πρόσφυγες και κάθε
φορά που επιστρέφομε «εν τω επιστρέψαι την
αιχμαλωσίαν ημών εγενήθημεν ωσεί
παρακεκλημένοι». Σε κάθε επιστροφή μοιάζουμε ότι
είμαστε, αλλά δεν είμαστε παρηγορημένοι.

Ο εχθρός μας έχει επιτελέσει ανόσιες πράξεις, έχει

βεβηλώσει τα ιερά κατασκάβοντας τα θυσιαστήρια.
Έχει ξεριζώσει από αρχέγονες εστίες ανθρώπους. Το
ξερίζωμα δεν είναι μόνο οι άνθρωποι από τον τόπο
τους, αλλά και από τον τρόπο ζωής τους. Διώχθηκαν
από τη γλώσσα και αυτές οι λέξεις από την πανάρχαια
κοιτίδα τους, όταν πρωτακούστηκαν στην εποχή του
Ομήρου και έφτασαν μέχρι τις μέρες μας.Εδιώχθηκαν
και οι νεκροί από τους τάφους τους. Κείτονται
μνήματα άμνημα. Εδιώχθηκε η φύση και αυτά τα
έγκατα της γης εταριχεύθησαν.

Οι πραγματικοί εχθροί δεν μας λείπουν σήμερα, είναι

αναρίθμητοι σαν την άμμο της θάλασσας. Άτεγκτοι,
αδυσώπητοι μας κυκλώνουν μέρα και νύκτα. Στον
κόσμο υπήρχαν πάντα δύο τάξεις. Υπάρχουν εκείνοι
που σταυρώνουν και εκείνοι που σταυρώνονται.
Εκείνοι που καταπιέζουν και εκείνοι που
καταπιέζονται, εκείνοι που μισούν και εκείνοι που
μισούνται, εκείνοι που διώκουν και εκείνοι που
διώκονται. Δεν χρειάζεται εξηγήσεις με ποιών το
μέρος θα πρέπει να είναι οι πραγματικοί χριστιανοί.

Παρ᾽όλα αυτά επιμένουμε να επιστρέφουμε στην

πατρώα γη, να κλαίμε «επί των ποταμών Βαβυλώνος,
εν τω μνησθήναι ημάς την Σιών» -όταν θυμούμαστε
την πατρίδα μας. Ωστόσο επαναλαμβάνουμε την
υπόσχεση ότι: «εάν επιλάθωμαί σου… επιλησθείη
μου η δεξιά, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου
εάν μη σου μνησθώ». Έάν σε ξεχάσω πατρίδα μου,
να με ξεχάσει το δεξί μου χέρι, να κολλήσει η γλώσσα
μου στο λάρυγγά μου εάν δεν σε κρατώ ζωντανή στη
μνήμη μου.

Όταν κτυπά η καμπάνα στην Κύπρο, ιδιαίτερα στο

ιερό Άκρο των κυπρίων, το μοναστήρι του Αποστόλου
Ανδρέα στην κατεχόμενη Κύπρο, τότε οι άνθρωποι
κάνουν το σημείο του σταυρού και δακρύζουν. Η
καμπάνα συμβολίζει τη σάλπιγγα των αγγέλων που
θα αντηχήσει την τελευταία μέρα κατά την ανάσταση
των νεκρών. Αυτό μας υποδεικνύει η καθημερινή
ακολουθία του Μεσονυκτικού που μοιάζει σαν γενική
δοκιμή της ανάστασης. Το μαρτύριο του τόπου και του
λαού μου το ανάγουμε στο σταυρό του Κυρίου, και
γι᾽αυτό έστω ευλογημένον!

Εκφράζοντας ευχαριστίες για την θερμή υποδοχή,

τους εγκάρδιους λόγους σας, την αβραμιαία φιλοξενία
σας, Οσιώτατε καθηγούμενε της Ιεράς Μονής του
Βατοπεδίου γέροντα Εφραίμ, σεβαστοί πατέρες,
παρακαλώ κρατήστε αναμμένο το κερί μπροστά στην
εικόνα της Θεοτόκου, για την θαλπωρή του θαύματος
της λύτρωσης και της Ανάστασης που αναμένομε για
τον μαρτυρικό λαό της Κύπρου.