Ελευθέριος Ανευλαβής

Νάτη η εποχή των Δολοφόνων.” (Αρθούρος Ρεμπώ)

«Τα μελλούμενα πριν να συμβούν

προπομπό στέλνουν τη σκιά τους.
Ενώ,
Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
«εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί»
(Κ. Καβάφης).
Ανάμεσα στο δάχτυλο και τη σκανδάλη, μαγκωμένη η ανθρωπιά!
Δολοφονημένη! Μέσα στη γενική σφαγή και τις εκατόμβες των νεκρών
και θυμάτων από τους τρομοκράτες φανατικού θρησκόληπτους που
σκοτώνουν παιδιά και ανθρώπους
ασυνείδητοι κερδοσκόποι του στρατιωτικο-βιομηχανικού ολέθρου.

Δολοφονημένη η ανθρωπιά, Δακρυσμένη, στα απλανή μάτια των

δολοφονημένων παιδιών παιδιών, που ατενίζουν την αγριότητα των
υπανθρώπων δολοφόνων τους, μ’ απορημένο, παραπονεμένο νεκρό
βλέμμα.
Μαγκωμένη η ανθρωπιά, ανάμεσα στο δάχτυλο και τη σκανδάλη του
απάνθρωπου δολοφόνου τρομοκράτη

Και οι άνθρωποι, απονευρωμένοι. Μουνουχισμένοι οι άνθρωποι.

Αποξενωμένοι, αλλοτριωμένοι. Στερημένοι το όραμα και την ελπίδα.
Βουβοί, μοναξιασμένοι, μέσα στην εκκωφαντική σιωπή του πλήθους.
Ψοφοδεείς του αύριο. Ακυρωμένοι. Βρικολακιασμένοι Κάιν, της
σύγχρονης εποχής.

«Συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι. Συντρίψαμε πια τους

δεσμούς της πατρικής, μητρικής, υιικής στοργής, της φιλίας και του
έρωτα. Αν θέλετε μια εικόνα της ζωής, φανταστείτε ένα πέλμα που θα
συντρίβει τη μορφή του ανθρώπου.». (Όργουελ. 1984)
Πολτός το ανθρώπινο πρόσωπο.
Και τώρα όλα έχουν γίνει επίπεδα, μονοσήμαντα, χωρίς χρωματικές
αποχρώσεις.
Ένα μουντό γκρίζο απελπισίας.

Και αλαλάζει, ο άφρων, για τους καινούργιους ψεύτικους θεούς του.

«Και στα αγάλματα αυτά προσεύχονται, σαν κάποιος να φλυαρεί με τα
ντουβάρια, μη γνωρίζοντας τι είναι θεοί και ήρωες:
Και τοις αγάλμασι δε τουτέοισιν εύχονται οκοίον ει τις δόμοισι
λεσχηνεύοιτο, ούτι γιγνώσκων θεούς ουδ’ ήρωας οίτινές εισί»!
(Ηράκλειτος)

Τι συμβαίνει λοιπόν;
Ο δημιουργός, αφού δημιούργησε τα πλάσματά του «κατ’ εικόναν και
ομοίωσιν Αυτού», τα πέταξε στου δρόμου την άκρη;
Αδιάφορος;

Μια παγκόσμια, πανανθρώπινη διαδήλωση διαμαρτυρίας εναντίον του

Δημιουργού!
Να εκφράσει το ανθρώπινο παράπονο της εγκατάλειψης από τον
πατέρα.

«Γιατί πάντα κάπου πέρα

Αόρατος
Τεράστιος και υπαρκτός
Πορεύεται ανώνυμος
Ο πόνος των ανθρώπων».
(Άρης Αλεξάνδρου)
Μα δεν τα μάθατε;
«Ο Θεός πέθανε!».
(Τάδε Εφη Ζαρατούστρας).

Τον σκοτώσανε τα δημιουργήματά του.

Και ξεθεμελίωσαν τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Κι ανάμεσα στα χαλάσματα αντικρίζει, ο άνθρωπος, το κενό της

αλαζονείας του.
Παθαίνει την αρρώστια της οίησης.
Γίνεται υβριστής. Αλαζών.

Η ανθρώπινη συνείδηση πάνω στον σταυρό της αμφιβολίας, με φρίκη

ατενίζει το αβυσσαλέο κενό της απουσίας του Θεού. Της απουσίας της.

«Τα γουρούνια ευχαριστιούνται περισσότερο στον βούρκο παρά στο

καθαρό νερό:
Ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι»! (Ηράκλειτος)