ELEHIYA SA KAMATAYAN NI KUYA Mga mata’y nawalan ng luha, ang lakas

ay nawala
I
O’ ano ang naganap,
Hindi napapanahon!
Ang buhay ay saglit na nawala.
Sa edad na dalawampu’t isa, isinugo ang
buhay IV
Ang kaniyang malungkot na paglalakbay Pema, ang immortal na pangalan
na hindi na matanaw
Mula sa nilisang tahanan
Una sa dami ng aking kilala taglay ang di-
Walang imahe, walang anino, at walang
mabigkas na pangarap
katawan
Di maipakitang pagmamahal
Ang lahat ay nagluksa, ang burol ay
At kahit pagkaraan ng maraming bumaba, ang
pagsubok
bukid ay nadaanan ng unos Malungkot na
Sa gitna ng nagaganap na usok sa umaga lumisan ang tag-araw
Maniwala’t dili panghihina at pagbagsak! Kasama ang pagmamahal na inialay
II Ang isang anak ng aking ina ay hindi na
makikita
Ano ang naiwan!
Ang masayang panahon ng pangarap.
Mga naikuwadrong larawang guhit, poster,
at larawan,
Aklat, talaarawan, at iba pa.
Wala nang dapat ipagbunyi
Ang masaklap na pangyayari, nagwakas
na
Sa pamamagitan ng luha naglandas ang
hangganan, gaya ng paggunita
Ang maamong mukha, ang matamis na
tinig, ang halakhak
At ang ligayang di-malilimutan.

III
Walang katapusang pagdarasal
Kasama ng lungkot, luha, at pighati
Bilang paggalang sa kaniyang
kinahinatnan
Mula sa maraming taon ng paghihirap
Sa pag-aaral at paghahanap ng
magpapaaral